เรื่องการจราจร นี่ทุกเมืองใหญ่ๆทั่วโลก เป็นปัญหามานาน ที่ยากจะแก้ไขให้หมดไปไหลลื่น
คล่องตัวนะครับ ก็ขึ้นอยู่กับสภาพผังเมืองที่เริ่มมาก่อน การตัดถนนอย่างชาญฉลาดมาแต่ต้น
การก่อสร้างอาคารบ้านเรือน ทั้งถิ่นที่อยู่อาศัย หรือถิ่นแถวที่ดำเนินธุรกิจ หากวางแผนมองไปไกล
ก็อาจลดปัญหาให้น้อยลงได้
บางเมืองก็มีรถใหม่ๆเพิ่มขึ้นๆทุกวัน คันเก่าๆหมดสภาพที่น่าโละไปได้แล้ว ก็ยังขับยังใช้กันอยู่
แต่ถนนก็ยังเท่าเดิม
การเดินทางใช้เวลาตั้งแต่ออกจากบ้าน ตอนไก่ขัน จนไก่ตัวนั้นโดนเชือดคอ
ไปแกงเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ คนที่ออกจากบ้านเช้ายังไปไม่ถึงจุดหมายเลยก็มี เอ เมืองนี้เหมือน
จะคุ้นๆนะ อยู่ไหนเอ่ย
นิวยอร์กนี่ก็มีปัญหารถติดเหมือนกันนะครับ แต่ไม่บ้าเลือดเหมือนเมืองที่กล่าวมานั้น ส่วนมากจะ
มีรถติด บางช่วง บางพื้นที่ หรือด้วยสาเหตุจากการก่อสร้าง ซ่อมแซมถนน หรือเป็นในตัวเมือง
new york city อาจมีการซ่อมท่อแกส ท่อสายไฟฟ้า หรือท่อน้ำบริโภค ท่อน้ำเสีย
อ้อ พูดถึงท่อแกสนี่ มีไรขำนอกเรื่องที่จำได้มาเสริมนิดนะ คือไอ้ท่อแกสที่มีต่อกันจากอุโมงค์ใต้
ดินนี่นะครับ เขามีทางปิดเปิดเป็นเหมือนหลุม ที่ปิดด้วยฝาเหล็กกลมใหญ่ๆ ให้เห็นตามหัวมุม
ทุกถนน ในแมนฮัทตั้น ยิ่งใกล้ๆอุโมงค์รถไฟใต้ดิน จะเห็นหลายหลุม
วันดีคืนดี เขาจะระบายอะไรเขาผมก็ไม่รู้ชัด ที่จะมีควันพวยพุ่งขึ้นมาจากหลุมนั้น ตามด้วยเสียง
เหมือนปังๆ เหมือนระเบิด เบาๆ เท่าเสียงประทัดนะ ผมและเพื่อนๆเลยเรียกมันเองว่าหลุมระเบิด
ยังจำนายปีเตอร์ อิวส์ หลานชายขี้เล่นของผมได้ไหมเอ่ย หุหุ เรื่องนี้มันเกี่ยวด้วยนะ
ในช่วงที่นายปีเตอร์ ฟอดิควาย มาใหม่ๆยังเรียนภาษาก่อนไปได้เข้า ยูแถวๆอิลลินอยส์นะ ผมพา
มันตระเวณ ทั่วนิวยอร์ก จากซัมเมอร์ยันวินเตอร์ แม้มันจะกวนเมื่ออยากทำตัวเป็นฝรั่งบ้าง แต่มัน
ก็ไม่ได้ถึงกับร้ายไรมากหรอกครับ ลองร้าย ลองเลวสิ ผมเอาตาย ไม่ส่งไม่เสียให้มันเรียนด้วย
ในหน้าหนาวคืนหนึ่ง ช่วงใกล้ๆคริสต์มาส ผมพามันไปดู ไปถ่ายรูป การจัดต้นคริสต์มาส ต้นใหญ่
ประดับไฟสวยงาม ที่rockiefeller centerมีการจัดรอบบริเวณนี้ สวยงาม
ทั้งฉากกวางเรนดียร์ ไปจนถึงบริเวณลานสเกตท์น้ำแข็ง ก็เป็นจุดที่คนไปเที่ยวนิวยอร์กช่วงนี้
น่าไปเห็นไปถ่ายรูปเหมือนกันนา
พอขึ้นจากสถานีรถไฟมาสักครู่ เราเดินจากสถานีที่ถนน47th.กับ6th.avenue
จะเดินไปที่รอกกี้เฟลลเลอร์เซ็นเตอร์นั่นบน 5th.avenue ไอ้ปีเตอร์บอกผมว่า ขอหยุด
ถ่ายรูปมันให้หน่อย กลางคืนเห็น radio city music hallแสงไฟสวยดี
ผมก็บอกโอ่เค้ แต่พอไปเห็นท่อแกส จากถนนถัดไป ระเบิดปุบๆอยู่ ผมก็เกิดไอเดียอย่างหนึ่ง
ที่เคยโดนไอเดียนี้ จากไอ้รุ่นพี่แกล้งผมตอนมาใหม่ๆ
ผมบอกให้มันไปยืนตรงนั้น พาตัวมันให้มายืนบนฝาปิดท่อแกสไงครับ บอกว่ามุมนี้สวยดี ผมก็ไม่ได้
คิดถึงกะกำหนดเวลาว่า ท่อมันจะปล่อยควัน เปล่งเสียงตอนไหนหรอกครับ ใครจะไปรู้ละ แล้วแต่ดวง
ละกัน โชคดีก็ได้ โชคร้ายก็ยิ่งกว่าได้
ผมบอกให้มันแอ้กท่าให้ดีสุด จะถ่ายรูปเป็นมาสเตอร์พีซ ให้มันส่งให้แฟนมันที่เมืองไทยดู
ตั้งไฟแฟลชแล้วผมก็กดชัดเตอร์ ไม่มีไร ท่าพระเจ้าจะไม่เป็นใจให้แกล้งคนนะ ผมบอกมันเอาอีก
รูป อีกมุมกล้องแกล้งถ่วงเวลา ด้วย มันก็โอเค ผมก็นับ เอานะ หนึ่ง ซ้อง .........
...บึมม ปังงง ปัง ชี๊ดดดดดด ตามด้วยควันระเหยร้อนพุ่งปรี๊ดสูง ไอ้ปีเตอร์กระโดด วิ่งหนี
หน้าตื่น เฮ้ย น้าอะไรนี่ ตกใจเหมาะเลย... โอมาย ก้อด อิ้วส์ ว้อดาฟัก แฮปเป็นนิ่ง..
ผมไม่ถือไม่หมั่นใส้คำฝรั่งมันแล้วอะตอนนั้น แต่ผมทำท่าเหมือน ที่ไทเกอร์ วูดส์ พัท หลุมสุดท้าย
แล้วได้ แชมป์มาสเตอร์นะ ....เย็ส เย็สสสสส ฮ่า ฮา อีกหนึ่ง ซ้ำเหร็ด .....
จะว่าเรื่องรถติด แต่ไหงมาเป็นท่อแกส เร็วๆยูเทิร์นเลยน้า นี่แหละที่ผมอยากให้เข้าใจที่ผมเขียน
ผมไม่คิดเขียนแบบนักเขียนนะ ผมเขียนแบบคนเล่าไง ผมไม่รับรู้ด้วยหรอกกับลักษณะคำประพันธ์
ความเรียงไรนั่น คิดไรได้ผมก็เล่าสดๆ เหมือนได้มาอยู่ต่อหน้าท่านคนอ่าน
วันหนึ่งหน้าร้อน(อีกแล้ว )ผมรับคนสี่คนจากโรงแรมฮิลตั้น บนถนนุ 6th/54street
ก็เป็น crew การบินของunited airlines ผมพอดูออกว่าว่าสี่คนนี้ เป็นพวก
นักบิน เป็นไพลอท เป็นกัปตัน มีปีกโลหะประดับ และจากการฟังเขาคุยกัน และมาดที่สง่างาม หล่อ
กู้ด ลุกกิ้ง เอทำไมนะ นักบินนี่ ทำไมมาดและหน้าตา มันดูดีทุกคน หาขี้เหร่ยาก น่าอิจฉาจัง ทั้งหล่อ
ทั้งเก่ง และเป็นที่ไว้เนื้อเชื่อใจ ของผู้โดยสารให้ฝากชีวิตไว้กับพวกเขาเหล่านี้
เขากำลังจะไปแอรพอร์ทjfkครับ ผมก็ออกรถ และบอกผู้โดยสารว่า ผมไปเข้าcentral
park drive แล้วไปออกทางถนน110th เพื่อเข้าสะพานtriborough
เพื่อหลีกรถติดโอเคไหม ช่วงนั้น ก็สามโมงเย็นกว่าๆครับ รถไปสนามบิน จะติดมาก ไฟลท์ ขาออก
ขาเข้าก็มากด้วยในช่วงนี้
พอขับมาเข้าgrand central parkway ได้หน่อยหนึ่ง รถชักเป็นปาร์กกิ้ง
ล้อท แล้วครับ ขยับทีละคืบ เอ้อ เกินไปไม่ใช่รถtoyนี่ จะไปได้แค่นั้น ขยับทีละช่วงคันรถดีกว่า
ว่าไม๊ หุหุ
แต่พวกนักบินก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ เพราะเขาก็ผ่านทางนี้ ทุกบ่อย เข้าใจและไม่เห็นเป็นความผิด
ของคนขับ มันไม่มีทางอื่นด้วย
เขาชวนผมคุย ถามมาจากไหน พอบอกไทยแลนด์ เขาก็บอกว่าเคยไปแล้ว ชอบไทยแลนด์มาก
ชอบกินอาหารไทย โดยเฉพาะ พ้าดไทย แอนด์ ทมยัมกุง แอนด์ แคงแพแนงชิกเก้น
ผมก็ฟังที่เขาๆคุยกันด้วย ท่าจะนักบินอารมณ์ดีนะ ฟังเขาเล่าโจ๊กกัน ผมยังฟังรู้เรื่องและก็ขำไป
ด้วย(มันต้องมีบ้างน่า ที่แทกซี่ฟังออก )
รถขับมาได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว ยังไม่ถึงไหนเลย ตอนนี้เหล่านักบินเริ่มดูนาฬิกากันแล้ว ถามผมว่า ยู
แคน เมก อิท ออน ไทม์ ฟอร์เทอร์ตี้ หา ผมก็ว่า ชัวร์ ไอ แคน เมก อิท แอนด์ ยู ก็ แคน ด้วย
ผมก็ทนขยับไปทีละนืดๆ แบบนี้ไม่ชอบเลย มีเตอร์ขึ้นติ้กๆก็จริง แต่เสียเวลาทำเงินมากกว่า
ผู้โดยสารส่วนใหญ่จะหงุดหงิดมาก จะพากันเกลียดเจ้าตัวมีเตอร์ ที่สูบเอาๆๆ เงินที่เสียไปไม่คุ้ม
กับการมานั่งแช่ในรถ แต่ทำไงได้ละ
อีกสิบห้านาทีต่อมา พวกนักบินในรถ พูดกันเองอีกว่าท่าจะสายจะเลทแน่ๆ ผมก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ อะไร
ที่ไม่ใช่ความผิดของผม ผมไม่รับรู้นะ ก็ใครเขาก็โดนกัน แทกซี่อีกนับสิบ ทั้งหน้าหลังรถผม ก็เจอ
เหมือนกัน
อือม์ สี่โมงครึ่งแล้ว ยังไม่ถึงออนไทม์แบบว่าเลย นักบินคนหนึ่งว่า
"hey,man we're lated"
อีกคนก็บอก " no good ha, driver"
ผมใจเย็นนะ เพราะเขาก็ไม่ได้ว่าไรแรงๆกับผม ผมเลยกล่าวว่า
" you must fly that flight at five?"
นักบินตอบ"yeah that's right"
ผมว่า" why worry?"แล้วต่อด้วย
"without you the plane cannot fly,so you
'll never miss that flight,right?"
ไม่มีใครกล่าวไรต่อทันทีครับ แต่มีสองคนหัวเราะหึหึ กับคำตอบผม คนหนึ่งพูดว่า
" you ,smart ass 'hua kra dor"
ไอ้หมอคนนั้น พูดไทยออกเสียงคำนั้นชัดมากๆเลย ผมแค่สดุ้ง แต่ไม่ถือครับ ทีใครทีมัน
พอส่งพวกนักบินถึงสนามบบินก็เวลา ห้าโมง ยี่สิบ พวกเขาก็จ่ายเงินไม่เรื่องมาก
และให้ทิปดีด้วยนะ
"เหอ เหอ ไอ้ นักบิน hua kra dor"
แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 48 17:42:09
แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 48 14:48:00
จากคุณ :
smartupid 
- [
2 ก.ค. 48 14:22:57
]
**เรื่องเล่าแทกซี่นิวยอร์ก**..ตอน.อีกเรื่องขำๆในรถแทกซี่-2
) ที่เข้ามาทักทาย อบอุ่นดีครับ 
