ความคิดเห็นที่ 1 ถ้ามองในภาพรวมแล้ว คนฝรั่งเศสเองก็หางานยากเหมือนกันค่ะ อัตราการว่างงานยังสูงอยู่ หลายๆคนว่างงานอยู่หลายปี ดิฉันเคยไปฝึกอบรมวิธีการหางานกะคนฝศ ที่ตกงาน ในห้องมีประมาณ 10 กว่าคน เฉลี่ยแล้วตกงานกันประมาณ 4-5 ปีขึ้นไป มีคุณป้าคนนึงว่างงานมาเป็น 10 ปีด้วยค่ะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นดิฉันว่า ขึ้นอยู่กะคุณสมบัติและความเหมาะสมกะงาน (อาจรวมโชคด้วยก็ได้นะคะ)   อยู่เมืองเล็กเมืองใหญ่ก็มีส่วนอยู่บ้าง เช่นถ้าคุณอยู่ปารีส ก็จะมีงานเสนอให้เลือกมากหน่อย แต่ก็ไม่ใช่ปัจจัยสำคัญเสมอไป คนปารีสตกงานก็ยังมี เรื่องกีดกันงานคนเอเชียดิฉันว่าไม่น่ามีนะ ถ้าเรามีความสามารถตรงกะที่เค้าต้องการ ยกเว้นในกรณีที่คุณมีคุณสมบัติครบถ้วนเหมือนๆกะคนฝรั่งเศสซึ่งสมัครงานในตำแหน่งเดียวกัน อันนี้เค้าก็อาจจะเลือกคู่แข่งเราก่อนก็เป็นได้ (เอ อย่างงี้เรียกว่ากีดกันหรือเปล่าคะ) เป็นแค่ความคิดเห็นนึงเท่านั้นนะคะ ลองฟังท่านอื่นต่อ แต่ตัวดิฉันเองยังตกงานอยู่เลยค่ะ ฮึดหาอยู่พักนึงแล้วก็แป๊ก ใกล้จะได้เวลาหาใหม่อยู่แล้วค่ะ รอลูกโตอีกนิดก่อน จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 11 ต.ค. 48 23:49:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาช่วยออกความคิดเห็นค่ะ มันขึ้นอยู่กับประเภทงานค่ะ และก็คุณสมบัติของผู้สมัครเองด้วยนะคะ แล้วถ้ายิ่งเลือกงานด้วยก็ต้องใช้เวลาขึ้นไปอีกค่ะ แต่ถ้าเพื่อนคุณมีประสบการณ์ในสาขางานที่เข้าเปิดรับสมัคร มันก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิดหรอกค่ะ หาได้ทั้งตามหนังสือพิมพ์ หรือเวปไซด์ประกาศรับสมัคร สำหรับคนเอเชียแล้วนั้น ถ้าพูดภาษาไม่เก่งก็หางานทำยากมากค่ะ ถึงแม้จะมีปริญามาการันตีก็เถอะค่ะ และถ้าอยู่ในเมืองเล็กๆแล้วล่ะก็ ความเป็นไปได้ที่จะได้งานมีน้อยค่ะ แต่ถ้าคุณพูดภาษาเก่ง ล่ะก็ พอมีลุ้นอยู่ค่ะ นอกเสียจากว่าจะมีใครฝากคุณเค้าไปทำงานน่ะค่ะ เพราะโดยส่วนใหญ่แล้วถ้าเราไปถามตาม อเจนซี่ ที่เค้าช่วยหางานให้ รับรองเลยว่า ต่อให้คุณพูดภาษาได้ เค้าก็เลือกคนประเทศเค้าก่อนอยู่ดีล่ะค่ะ  ดิฉันกับเพื่อนคนไทยอีกหลายคนมีประสบการณ์ตรงจากอเจนซี่ที่นี่น่ะค่ะ แต่ถ้าในเมืองใหญ่ๆ ความเป็นไปได้ที่จะได้งานนั้น ย่อมสูงกว่า เมืองเล็กๆค่ะ แต่ว่าต้องไม่เลือกงานค่ะ ดิฉันก็จะไปทำงานกับแฟนที่ร้านอาหารอยู่เหมือนกันค่ะ แต่คงทำได้แค่เปลี่ยนผ้าปูโต๊ะ วางจาน วางมีด อะไรอย่างเนี๊ยะแหละค่ะ คงไปทำตำแหน่งอื่นไม่ได้ เพราะพูดภาษาเค้าไม่เก่ง......แล้วเพื่อนคุณอยู่แถวไหนล่ะค่ะ แล้วทำงานเกี่ยวกับอะไรมา แล้วอยากจะเปลี่ยนงานเป็นงานประเภทไหนล่ะค่ะ ถ้าช่วยได้ จะลองช่วยดูค่ะ แล้วจะแวะเข้ามากระทู้นี้ใหม่นะคะ จากคุณ : bananaboom - [ 12 ต.ค. 48 03:35:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เห็นด้วยกับความคิดทั้งสองท่านอย่างยิ่งคะ โดยเฉพาะที่คุณ bananaboom บอกถึงจบสูงมา จะมาทำงานที่ฝรั่งเศสก็เท่านั้น นอกจากจบสาขาที่ตรงกับงานมากๆและโอกาสด้วยค่ะ กำลังเข้ากับสถานกาณ์ตอนนี้ของตัวเองเลยค่ะ กำลังจะสมัครงานอยู่ค่ะ เริ่มส่งไปบ้างแล้วแต่ไม่ได้ตรงกับที่จบมาเลย แต่คิดว่าทำไปก่อนดีกว่าไม่มีอะไรทำค่ะ ส่วนใหญ่เค้าต้องการคนมีประสบการณ์การทำงาน อย่างเราถึงจะเคยทำงานที่เมืองไทยมาสามปีแต่ก็ไม่ได้มีผลอะไรค่ะ เพราะเค้าไม่นับเท่าไหร่ เค้าเอาประสบการณ์การทำงานที่ประเทศนี้น่ะค่ะ ตอนนี้มีคนแนะนำให้ไปเรียนพวก formation แบบสายอาชีพเพิ่มเติมเพราะเวลาเรียนก็ได้เงินเดือนนิดหน่อยด้วยค่ะ หากเราจบได้ใบนี้เวลาไปสมัครงานใหม่ก็จะสตาร์ทเงินเดือนสูงกว่าที่เราจะสมัครไปเรื่อยๆอน่างที่ทำตอนนี้ อธิบายง่ายๆก้เช่นเรารู้เรื่องคอมพิวเตอร์ ทำเป็นทุกอย่างแต่ไม่ได้จบด้านนี้มาเพราะงั้นหากต้องการทำงานที่เค้าต้องการคนทำงานด้านเอกสารได้แล้วเรามีใบนี้เป็นการการันตีว่าเราทำงานด้านออฟฟิสได้เราก็จะมีโอกาสมากและได้เงินเดือนเริ่มต้นดีกว่าค่ะ ที่นี่รู้สึกว่าจบสายอาชีพจะมีงานให้เลือกเยอะเลยค่ะ ดังนั้นพวกที่จบมหาวิทยาลัยก็จะยากนิดนึงหรือได้งานทำที่เค้าไม่ได้ต้องการความรู้ระดับเราไปทำน่ะค่ะ แต่ก็นั่นแหละแล้วแต่โอกาสด้วย บางคนก็ได้งานดีๆทำนะคะหากจังหวะลงตัว แต่คิดว่าไม่ควรเลือกงานนะ อย่างน้อยทำๆไปก่อนเพื่อให้ได้ชื่อว่าเรามีประสบการณ์การทำงาน พอเราลาออกไปสมัครที่อื่นในใบประวัติการทำงานเค้าก็จะได้เห็นว่าเราเคยทำงานมาแล้ว มีหลายงานเหมือนกันที่เค้ารับคนที่ยังไม่มีประสบการณ์แต่ส่วนใหญ่ต้องการคนที่จบสาขาอาชีพส่วนมาก แต่จะลองสมัครดูก็ไม่เสียหายนี่คะ มีบางคนพุดขนาดว่าถ้าเป็นคนต่างชาติโดยเฉพาะคนเอเชียมาที่นี่อย่างมากก็ทำงานร้านอาหาร มันก็มีส่วนจริงนะแต่ไม่ทุกคนเพราะมีเพื่อนเค้าก็ทำงานที่โรงแรม ทำงานออฟฟิส ครูตามสถาบัน ดิสนีย์แลนด์ มันแล้วแต่โอกาสและความสามารถแต่ละคนด้วยน่ะ หรือเพื่อนที่รู้จักบางคนมาอยู่สองปีเค้ายังพูดฝรั่งเศสไม่คล่องแต่ก็ได้งานทำแบบพนักงานขายตามร้านเล็กๆ เพราะงั้นอย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้เลยค่ะ หากเรามั่นใจและคิดว่าสามารถทำงานนั้นๆได้ก็สมัครไปเลย โดยเฉพาะงานที่ต้องใช้ภาษาอังกฤษเค้าจะชอบคนต่างชาตินะเพราะชาวฝรั่งเศสพูดสื่อสารอังกฤษสำเนียงไม่ดีเท่าเรา บางคนเห็นว่างานนี้ต้องใช้อังกฤษก็ บ๊าย บาย เลยค่ะ จากคุณ : Mimi_Ne - [ 12 ต.ค. 48 06:22:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เพื่อนเป็นคนฝรั่งเศส จบโทจิตวิทยาทารก เรียนเอกค้างไว้ เขาบอกว่าถ้าเขาจะหางานทำ ก็จะยากมากที่จะได้งานอย่างที่เขาต้องการ แต่ถ้างานที่ไม่ได้เงินน่ะเยอะมาก  สามีเขาเลือกทำงานกับบริษัทต่างชาติ เพราะว่าแต่ก่อนทำบริษัทโทเทลของฝรั่งเศส ให้เงินเขาน้อยกว่าที่อื่นมาก เขาได้น้อยกว่าที่ได้อยู่ตอนนี้ประมาณเกือบสี่สิบเปอร์เซ็นต์ แถมจ่ายภาษีอีก เห็นว่าทางการฝรั่งเศสอยากกระตุ้นการจ้างงาน โดยการให้คนทำงานได้ไม่เกินสัปดาห์ละเท่านี้ๆ เพื่อให้นายจ้าง จ้างคนเพิ่ม แต่กลายเป็นว่านายจ้างก็ไม่จ้างเพิ่ม อีกคนเป็นผู้หญิงอเมริกัน จบปริญญาเอกวรรณคดี แต่งงานกับคนฝรั่งเศส อยู่ปารีสมาหกปีแล้วค่ะ งานที่เธอทำอยู่ตอนนี้คือ เป็นเบบี้ซิสเตอร์ เห็นค่าครองชีพในเมืองใหญ่ๆ ของยุโรปแล้วสยอง ยิ่งถ้าหางานทำไม่ได้ ยิ่งสยอง เพราะทุกอย่างมันแพงเป็นทองไปหมด ลอนดอน ปารีส มิลาน นี่ค่าครองชีพแพงกว่านิวยอร์กอีกนะ จากคุณ : mrs.night owl - [ 12 ต.ค. 48 08:50:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นด้วยกับหลายๆ ความคิดเห็น และมีข้อคิดเห็นเพิ่มเติม จะค่อยๆ เขียนไปตามที่นึกออก เริ่มจากตอบคำถามก่อน การหางานทำที่ประเทศฝรั่งเศสสำหรับคนฝรั่งเศสเองนั้น มันหายากมากหรือเปล่าคะ คำตอบเหมือนคุณตรีนุชคือ หายากค่ะ คนฝรั่งเศสเองตกงานเยอะมาก ในเมืองใหญ่เช่นเดียวกับในเมืองเล็กคนตกงานเยอะ และจากประสบการณ์การไปเข้ารับบริการของ` ANPE และการเข้ากลุ่ม atelier ต่างๆ นั้น จะเห็นว่าคนตกงานนั้นมีหลากหลายเลยนะ ทุกๆ ระดับการงาน ตอนตัวเองถูกส่งไปทำ Bilan de competence หรือการประเมินความสามารถ เพราะตัวเองต้องการจะเปลี่ยนอาชีพที่ไม่ตรงกับที่เรียนมาเลย (เพราะสายงานที่เรียนมานั้น หางานยาก อีกอย่างดิฉันพิจารณาแบบรอบคอบแล้ว ไม่ต้องการทำอีกต่อไป) เห็นมีแม่บ้านท่านหนึ่งอายุ 50 กว่าแล้ว จะหางานเป็นคนทำความสะอาด อย่างนี้ก็ไม่ใช่ว่าหางานได้ง่าย (ดิฉันพูดถึงงานในระบบนะ ไม่ใช่นอกระบบที่หลีกเลี่ยงการจ่ายภาษี ทั้งผู้จ้างและผู้ถูกจ้าง) เขาก็ไปเข้าหน่วยงานที่ดิฉันถูกส่งไป เธอเป็นคนฝรั่งเศส อยากงานทำความสะอาด วิธีการที่เจ้าหน้าที่แนะนำ คือการเขียน spontaneous letter ไปยังบริษัทต่างๆ (อย่างนี้มีบริษัทเยอะมากๆ ที่เธอจะส่งไปได้) อ้อ เจ้าหน้าที่ช่วยแต่งซีวีให้สวยๆ ด้วยนะ โดยเอาจากสิ่งที่เธอเคยทำในอดีตมาใช้ เธอเลือกส่งจดหมายไปยังบริษัทที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านพัก รวมไปถึงบริษัทที่รับสมัครคนทำความสะอาด แล้วบริษัทรับงานจากแต่ละลูกค้าอีกที แล้วส่งคนไป จะเห็นว่าที่เขาทำคือ "การเสนอตัวเองไปหางาน" ไม่ใช่ "รอให้งานมาเสนอ" หรือว่า รอให้งานออกมาเป็นประกาศ ดังนั้นวิธีการแบบ spontaneous letter ที่เขียนแบบ personalized จะใช้ได้ผลกว่า แบบร่อนไป ทุกๆ ฉบับเหมือนกันหมดในทุกๆ บริษัท ดิฉันสังเกตเองว่า หน่วยงานที่เป็นพี่เลี้ยงในการหางาน ไม่ใช่ ANPE นะ แต่เป็นที่ Agence d'accompagnement โดย ANPE ส่งตัวเราไป เขาจะแนะนำเทคนิคที่ดีๆ ให้เรา และเป็นพี่เลี้ยงหรือโค้ชกลายๆ ให้เรา บางที่มีสัญญากับ ANPE เราในฐานะ Demandeur d'emploi ก็ไม่เสียเงินสักบาท แต่บางที่ก็ต้องเสียเงิน ซึ่งเขาคิดแพงมาก ไม่รู้ว่า 1 ชั่วโมงนี่สัก 120 ยูโรได้ไหม ตัวดิฉันเองถูกส่งไปใช้บริการนี้ แต่ว่ายังสงสัยว่า เขาไม่ได้ส่งไปทุกๆ คนนะ ไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนกัน ถามเจ้าหน้าที่ เขาบอกว่าจะส่งคนที่อยู่ในข่ายมีความยากลำบากในการหา 1. คนที่ต้องการเปลี่ยนอาชีพเลย 2. คนที่หามานานมาก แล้วแสดงให้เห็นว่าทำไม่ได้จริงๆ (คือมีหลักฐานว่าได้ทำไปแล้ว แต่ทำไม่ได้) 3. คนที่ไม่ได้ทำงานมานานมากๆ ดังเช่นคุณแม่บ้านที่อยากทำความสะอาดนั้น เขาอยากทำ แต่ว่าเขาไม่รู้ว่าจะหางานอย่างไร เขาเป็นแม่บ้านมาตลอด 30 ปีแล้ว ไม่รู้แล้วว่าวิธีการจะเข้าสู่การทำงานทำอย่างไร มีเพื่อนเป็นชาวฝรั่งเศส แล้วเห็นเค้าบอกว่าจะหาเปลี่ยนงานมาตั้งนานแล้วยังไม่ประสบความสำเร็จซะที ถ้าเขามีงานอยู่แล้ว เขาจะมีเวลาที่จะทุ่มเทกับการหางานได้น้อยลง ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดา ในคนที่กำลังอยู่ในช่วงหางานเอง เอาจากประสบการณ์ที่ดิฉันทำนะ "การหางานคือการทำงาน" เพียงแต่ไม่มีเงินเดือนเท่านั้น ที่บอกอย่างนั้นเพราะเป็นอย่างนั้นจริงๆ มีการกำหนดวัตถุประสงค์ว่า วันๆ หนึ่งต้องทำอะไรบ้าง เช่น ต้องส่งจดหมายไปหาใคร จะโทรนัดใคร จะต้องโทรไปถามความคืบหน้าของเอกสารที่เราส่งไป ต้องหาข้อมูลของบริษัทที่เราสนใจ ทุกๆ อย่างนี้ใช้เวลาทั้งนั้น ซึ่งถ้าเราทำงานอยู่มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบอยู่ จะมาทำอะไรๆ อย่างนี้น่ะ ก็จะทำได้ไม่เต็มที่ แต่ว่าทำได้ถ้าหากว่าวางแผนเอาไว้ดีๆ หมายถึงถ้าเราไม่มีงานและกำลังหางานอยู่ เราบอกว่าจะใช้เวลาที่อยู่ 100 เปอร์เซนต์นี้สำหรับหางาน เราก็ทำทุกวัน (เหมือนไปทำงานเลย แต่เราทำที่บ้าน) แต่บางคนบอกว่าจะทำแค่ 60-80 เปอร์เซนต์ เวลาที่เหลือ อยากใช้ไปกับความบันเทิง ไปดูหนัง หรือว่าเข้าพิพิธภัณฑ์ ซึ่งอย่างนี้ถ้าหางานได้ช้า ก็ไม่ต้องสงสัย เพราะว่าเวลาหายไปแล้ว 20-40 เปอร์เซนต์ หรือคำนวณง่ายๆ ดิฉันเคยคิดว่ามีเวลาว่าง จะไปทำงานอาสาสมัคร 1 วันต่อสัปดาห์ อย่างนี้เวลาหายไปทันที 20 เปอร์เซนต์ ในขณะที่คนที่ทำงานอยู่ ถ้าคิดจะหางานใหม่ก็ต้องเจียดเวลาที่ต้องทำงาน 100 เปอร์เซนต์มา ว่าจะให้เท่าไร หรือไม่ก็อาจจะต้องทำในเวลากลางคืนหรือเสาร์-อาทิตย์ ในการหาข้อมูล หรือไม่ก็ต้องพยายามโทรติดต่อกับบุคคลที่อยู่ในวงการงานนั่นแหละ เพื่อถามต่อว่ามีการหาคนในตำแหน่งงานที่เราอยากเปลี่ยนไปทำหรือไม่ (เหล่านี้ใช้เวลาทั้งสิ้น) จากคุณ : พธูไทย - [ 12 ต.ค. 48 17:20:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หรือเป็นเพราะว่าเค้าไม่ได้อยุ่เมืองใหญ่ ได้ยินว่าคนที่โน่นไม่ค่อยเปลี่ยนงานด้วย จริงหรือปล่าวคะ แล้วงี้สำหรับคนเอเชียที่เป็นต่างชาติล่ะคะ จะมีการกีดกันทำให้หางานยากด้วยหรือปล่าว ใช่ว่าเป็นเมืองใหญ่แล้วจะหาง่ายกว่าเมืองเล็ก เมืองใหญ่ที่ไหนๆ ก็เหมือนกันทั่วโลก คือ การแข่งขันสูงมาก ต้องดิ้นรนหากอยากได้งาน มีการเข้ามาของคนนอกเมืองมาทำงานในเมืองใหญ่ก็เยอะ ดังนั้นบอกไม่ได้ว่า โดยภาพรวม เมืองใหญ่นั้นหางานง่ายกว่าเมืองเล็กหรือไม่ แต่ทั้งนี้คิดว่าเกี่ยวกับลักษณะงานที่จะหาด้วยนะ ส่วนเรื่องที่ว่าถ้าเป็นคนต่างชาติแล้วมีการกีดกันไหม ที่ฝรั่งเศสมีการกีดกันค่ะ คงไม่มีการเขียนเป็นลายลักษณ์อักษร แต่ถ้าเอาจากประสบการณ์ของดิฉันแล้ว มันมีจริงๆ ไม่เหมือนอเมริกาเลย หลายๆ คนที่ดิฉันไปขอคำแนะนำ จะบอกดิฉันหมดว่า "เธอน่าจะย้ายไปอยู่อเมริกานะ เธอจะมีอนาคตมากกว่าที่ฝรั่งเศสเยอะมาก" วันก่อนไปทานข้าวกับเพื่อนๆ ที่มาจากประเทศอื่นๆ มีคนหนึ่งเป็นคนอเมริกันที่ brilliant มากๆ คิดค้นโปรแกรมคอมพ์ ขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง มีฟังก์ชั่นที่น่าสนใจมากๆ จดลิขสิทธิ์เรียบร้อย ตอนแรกเขาไม่ได้คิดว่าจะเปิดบริษัทเอง แต่เขาไปหางานแล้ว ไม่มีใครรับเขาเลยค่ะ บริษัทส่วนใหญ่ไม่กล้ารับ เพราะไม่กล้าเสี่ยง เขามีปริญญาเอก และผลงานของเขานั้น บริษัทไม่มั่นใจในการลงทุน คือไม่กล้าเสี่ยงนั่นแหละ ตอนนี้เพื่อนคนนี้ตัดสินใจเปิดบริษัท start-up เองเลย แล้วก็กำลังรอทุนอียูอยู่ ภรรยาของเขาอเมริกันเหมือนกัน เรียนด้านคอมพิวเตอร์มา แต่ได้งานแบบไม่ตรงนักกับ ambition แต่ก็ทำ เขาบอกกับดิฉันว่า มันไม่แฟร์เลยนะ สำหรับเราคนต่างชาติ ถ้าถามว่า แล้วทำไมเขาจึงอยู่ที่ฝรั่งเศส เขาชอบบรรยากาศ และวิถีการดำรงชีวิตค่ะ ประกอบกับคิดว่ามีญาติอยู่ที่นี่ด้วยมั้ง นอกจากนี้ก็มีคนที่เป็นหมอมาจากแอฟริกาเหนือที่ผันตัวเองไปทำด้าน communication และเพื่อนชาวสวีดีชเป็นนักการตลาดที่ต้องทำงานเกี่ยวกับหนังสือ แล้วก็ไม่ค่อยมีความสุขนัก ถ้าถามว่า ทำไมนะเขาจึงไม่ค่อยชอบคนต่างชาติ มีหลายๆ เหตุผลประกอบกันนะ (เอาจากที่ไปคุยกับบริษัทฝรั่งเศสต่างๆ) เขาเห็นว่า ในระดับรัฐบาลนั้นมีการเปิดกว้างรับคนต่างชาติเข้ามามากเกินไป ซึ่งอันนี้รวมไปถึงระดับอียูเลย ซึ่งคนเหล่านั้นมาแย่งงานพวกเขา แต่ขณะเดียวกันเขาลืมไปว่า คนฝรั่งเศสเป็นเจ้าแห่ง individualism ไม่ค่อยมองส่วนรวมเท่าไร อะไรที่ตัวเองเสีย ต้องโวยเอาไว้ก่อน งานที่ต้องทำเยอะ ก็บ่น แต่ว่าอยากได้เงินโดยไม่ต้องทำงานมากๆ ทีนี้การที่เขามีระบบ social security ที่เขาอ้างว่าดีมากในระดับหนึ่ง (ภูมิใจมากด้วย) อะไร ๆก็ไม่ต้องจ่ายนี่ จริงๆ เป็นอะไรที่ทำให้ส่งผลตามมาเยอะด้วยนะ เพราะทุกๆ อย่าง ต้องจ่ายภาษีเยอะมากๆ ต่อไปที่เขาไม่ชอบคนต่างชาติ คือ มีพวกทำงานนอกระบบเยอะด้วย ซึ่งคนต่างชาติไม่สนหรอกค่ะ ก็ทำๆ ไป แล้วพอแก่ตัวก็หอบเงินกลับประเทศตัวเอง (หลายคนคิดอย่างนั้น) เขาไม่สนหรอกว่า จะได้รับประโยชน์จากเงินเกษียรอะไรนั่น ดังนั้นไม่จำเป็นต้องจ่าย แต่ว่าสำหรับคนฝรั่งเศสนั้น เขาทำงานถูกต้อง เขาต้องจ่ายภาษีค่ะ ซึ่งตรงนี้ส่วนใหญ่ใครๆ (คนฝรั่งเศส) เขาอยากได้สถานะที่ถูกต้อง เพื่อที่ตัวเขาจะได้ผลประโยชน์จากระบบประกันสังคมที่ดีของเขา แต่ก็นั่นแหละ มีข้อดี แต่มีช่องโหว่เยอะมากๆ เช่นกัน ดังนั้นคนฝรั่งเศสที่ทำงานหนัก ถูกต้อง เสียภาษีเต็มเม็ดเต็มหน่วย เขาก็ต้องไม่พอใจกับการทำงานนอกระบบอย่างนี้แน่นอน และเขาก็มีความคิดอยู่ในหัวว่า คนต่างชาติเป็นแบบนี้ และอีกแบบคือ เขาคิดว่า คนต่างชาติอยากมาอยู่ประเทศของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าคุณเป็นผู้หญิง คุณถูกปรามาสเอาไว้ก่อนแล้วว่า มี hidden agenda ของการแต่งงาน ดิฉันเคยถูกถามไม่ถ้วนจนเบื่อที่จะตอบจากผู้ที่ดิฉันไปขอพบ ว่า วัตถุประสงค์ของการละทิ้งบ้านเกิดตัวเองมาที่นี่เพราะด้วยเหตุผลว่าแต่งงานจริงๆ หรือ เคยอยู่ในสถานการณ์หนึ่งที่กระอ่วนใจมาก แต่ต้องสงบอารมณ์ เป็นบริษัทหนึ่งที่ติดต่ออยากให้ทำงานด้วย ก็ไปทานข้าวกัน (บริษัทนี้ระดับผู้บริหารจะเป็นชายหมด ไม่มีหญิง) ระหว่างทานข้าว ที่ร้านนั้นดิฉันเห็นว่าเหมือนกับน่าจะเคยเป็นที่เก็บไวน์สมัยโรมันหรือไม่ เพราะดูเพดานแล้วน่าจะเป็นที่เก่า พอถามคำถามไป คนที่ดูแลการตลาดก็ตอบว่า อ้อ เดิมเคยเป็นคล้ายร้านน้ำชาหรือว่าซ่องไง ที่ผู้หญิงมาขายบริการน่ะ เธอน่าจะรุ้ดี ประเทศเธอมีเยอะนี่นา และเธอก็เป็นผู้หญิงไทยด้วย โคตรเจ็บใจเลย ยังไม่ทันได้วางมวยกัน ผู้จัดการรีบเปลี่ยนเรื่องคุยเสียก่อน เขียนไปเรื่อยเปื่อย ไม่ค่อยเกี่ยวกับการหางานนัก เป็นแค่เรื่องที่แว่บเข้ามา แต่เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริงระหว่างการหางานของดิฉัน จริงๆ พูดไปแล้ว เป็นคำถามที่ต้องเตรียมตัวไปเหมือนกัน ว่าจะตอบอย่างไร ไม่ให้บัวช้ำและน้ำขุ่น ขณะเดียวกันก็แสดงให้เขาเห็นว่า จะมาล้ำเส้นกันไม่ได้ จากคุณ : พธูไทย - [ 12 ต.ค. 48 17:47:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เพิ่มเติมจากคุณมิมิอีกหน่อย เรื่องงานทางสายอาชีพ ว่าเป็นเรื่องจริงเลยว่า ถ้าคุณเรียนมาทางสายอาชีพเลย หางานง่ายกว่า ที่หาง่ายกว่า เพราะว่า 1. คุณรู้อยู่แล้วว่า คุณจะหาอะไร ถ้าเทียบกับคนที่เรียนไปทางมหาวิทยาลัย ซึ่งเรียนจบแล้วต้องมาคิดว่า อยากทำอะไรต่อ 2. หลายๆ ที่อย่างที่คุณมิมิบอก ถ้าคุณคิดอยากเรียนสายอาชีพแต่เด็กเลย ตั้งแต่ 18 ก็เลือกโรงเรียนอาชีพไปเลย มันแสดงให้เห็นว่า คุณมีโปรเจ็คชีวิตไว้ว่าอย่างไร มีวัตถุประสงค์ชีวิตอย่างไร คนจ้างก็ค่อนข้างจะรับคุณได้ง่ายกว่า เพราะเขาไม่สงสัยว่า คุณอาจจะไม่ชอบงานที่คุณเรียนมา ถ้าเทียบกับคนที่ไม่เคยเรียนมาด้านนี้เลย แล้วจะต้องมาทำ คนจ้างเขาก็คิดเอาไว้ก่อนว่า แล้วจะทำได้หรือ ถ้าคนสมัครไม่รู้ว่าจะ argument อย่างไรให้ผู้จ้างมีความมั่นใจในตัวเรา อย่างนี้โอกาสได้รับเข้าทำงานก็น้อย มีคนที่เคยขอนัดไป ถามดิฉันว่า นี่เธอไม่เคยเรียนด้าน marketing มาเลย คุณจะทำได้หรือ เราไม่มีตำแหน่งหรอกที่จะรับคนแบบคุณ ดิฉันตอบว่า แล้วคนที่คุณๆ รับมานี่ ทุกๆ คนจบการตลาดมาหมดหรือเปล่า เขาตอบว่า ไม่ใช่ บางคนมาฝึกเอาให้ได้ตามแบบที่บริษัทต้องการ ถึงแม้จะเรียนจบมาโดยตรงก็ต้องมาฝึกอีกที ดิฉันเลยถามว่า แล้วทำไมดิฉันจะฝึกไม่ได้ คนอื่นยังทำได้ ปรากฎว่า คนนี้กลายมาเป็น contact ที่สำคัญคนหนึ่งให้ดิฉันไปเลย ส่งรายชื่อบริษัทลูกค้ามาให้ดิฉันไปติดต่อ พร้อมบอกว่า จะช่วยเหลือเต็มที่ และถ้าไม่ย่อท้อ เขาคิดว่าจะต้องมีคนให้โอกาสดิฉันแน่ๆ เพราะว่าเขาคิดว่า ดิฉันรู้ว่าดิฉันกำลังทำอะไรอยู่ ถึงแม้จะไม่เคยเรียนมาด้านนั้นๆ แต่เขาคิดว่าเราน่าจะทำได้ พอเอาเข้าจริงๆ แล้ว เรื่องปริญญาที่เรียนมานั้น ถึงแม้จะไม่มีความหมายนัก แต่ก็พอมีความหมายเหมือนกัน ยิ่งมากขึ้นไปอีก คือ feelings มากกว่า ของคนที่อยู่ตรงหน้าเราต่อเรา บางคนมันคลิกเราเลย บางรายชักสีหน้าเวลาคุยด้วย ถึงได้บอกว่า การทำ direct approach ในการหางาน เราได้เรียนรู้อะไรๆ เยอะมากจริงๆ เพราะเป็นสถานการณ์เลียนแบบการสัมภาษณ์เลย ถ้าวันใดที่ทั้งผู้จ้างก็คลิกเรา เราก็คลิกนายจ้าง อย่างนี้ก็นำไปสู่การสัมภาษณ์ที่ลึกซึ้งต่อไป ถึงขั้นการว่าจ้างได้ อย่างที่เกิดขึ้นกับดิฉันนั้น นายจ้างบอกว่า เขาคิดว่าเราน่าจะทำได้ ถึงแม้จะไม่ได้มีระบุในซีวีว่าเราเคยมีการศึกษาด้านนั้นๆ แต่สิ่งที่เขากังวลมากกว่าคือ เรารู้ไหมว่า การตัดสินใจจะทำงานหนึ่งๆ ที่ไม่ตรงกับที่เรียนมาเลยนั้น เป็นการลงทุนอย่างหนึ่ง สำหรับตัวเองและสำหรับผุ้จ้าง เพราะผุ้จ้างต้องเสียเวลาในการฝึกฝนเรา และสำหรับตัวเองที่ต้องลงทุนเรียนรู้ และถ้าทั้งคู่ชอบใจก็ดีไป บริษัทก็ได้ผลผลิตที่ดี แต่ถ้าเกิดทำไปทำไม เราไม่ชอบแล้วต้องมาลาออกกลางคัน บริษัทเสียหายมาก เพราะเราก็ทำแบบไม่ตั้งใจ และเขาเสียเวลากับเราไปแล้ว อย่างนี้เขาขาดทุน เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคอมเมนท์คุณ mrs. nightowl ไปทำงานก่อน จากคุณ : พธูไทย - [ 12 ต.ค. 48 18:05:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กระทู้มีมีประโชน์จังค่ะ ดิฉันก็เคยสงสัยเรื่องนี้เหมือนกัน ยังเคยถามแฟนเลยค่ะว่า ปริญญาที่เรามีเนี่ยจะเป็นประโยชน์กับเราสำหรับการหางานที่โน่นหรือเปล่า ยิ่งเห็นคนเอเชียในเมืองเค้าน้อยเหลือเกินทำให้อดคิดไม่ได้เลยค่ะว่าเราคงไม่มีงานแน่ๆ หรือถ้ามีคงจะไม่ได้ตำแหน่งหน้าที่เหมือนกับที่เราได้อยู่ที่เมืองไทยแน่ๆ ตอนนี้แฟนดิฉันก็ทำงานเป็นแบบสัญญาจ้างอยู่ค่ะ ซึ่งสัญญานี้จะหมดปี 2007 แล้วก็ยังขอให้เค้าดูงานใหม่ควบคู่กันไปด้วย แต่เค้าก็พูดเหมือนกับเจ้าของกระทู้เลยค่ะว่างานหายจริงๆ ขนาดเพื่อนๆ เค้ายังตกงานอีกเยอะค่ะ แล้วก็ได้ยินว่าคนฝรั่งเศสเองก็หยิ่งพอตัว ถือตัวจะตาย เคยมีประสบการณ์การทำงานกับคนฝรั่งเศสมี 1 ปี ไม่มีความประทับใจให้เรานึกถึงเลยค่ะ เอ..พูดไปพูดมา เหมือนเราจะไม่ชอบที่โน่นเลยแฮะ จากคุณ : มือปราบมาร - [ 13 ต.ค. 48 13:10:48 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อีฝ่ายการตลาด ที่พูดกับคุณพธูแบบนั้นนี่ น่าเอาศพไปกวนทำกาวนะคะ แหมถ้าได้ยินกับหูคงตัวร้อน ด้วยความโกรธแน่ๆ อยากเอาอะไรละเลงหน้ามันจัง พูดแล้วโกรธแทนเลย จากคุณ : mrs.night owl - [ 13 ต.ค. 48 13:20:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แหม คุณนกฮูกโมโหรุนแรงจังนะคะ ดิฉันก็โกรธแทนค่ะ แต่ถ้าเป็นตัวเอง คงอึ้งไป 3 วิ ไม่รู้จะตอบกลับยังไงเหมือนกัน จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 13 ต.ค. 48 17:16:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 กร้าก คุณตรีนุช แหมบางทีคนแบบนี้มันน่าโมโหอยู่นา นึกถึงในการ์ตูน ที่เป็นภาพเรานั่งสะกดอารมณ์อยู่ แล้วเงาเรามันเข้าไปคว้าคอเงาของอีกฝ่าย คุณตรีนุชสบายดีนะคะ ลูกซนไหมเอ่ย จากคุณ : mrs.night owl - [ 13 ต.ค. 48 17:59:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณนะคะที่เข้ามาแสดงความคิดเห็น คุณตรีนุช3903คะ จะเอาใจช่วยให้ได้งานนะคะ แล้วแบบนี้จะแบ่งเวลาดูแลลูกหรือเปล่าคะ คุณbananaboom: เพื่อนทำงานเป็นพนักงานคอมพิวเตอร์ค่ะ เค้าเรียนจบสายอาชีพมาค่ะ แล้วก็ไม่ได้ต่อมหาวิทยาลัย ก็เลยไม่ทราบว่าแบบนี้จะมีผลต่อการหางานด้วย คุณMimi_Ne: ถ้าเราทำงานที่ไม่ตรงสายเนี่ย เหมือนกับเป็นการเสียเวลาเหมือนกันนะคะ ส่วนตัวแล้วอยากทำงานที่ตรงสายจังค่ะ แต่คิดว่าถ้าการไปอยู่ต่างประเทศแล้วต้องทำงานที่ไม่ค่อยชอบเนี่ย คงอึดอัดเล็กๆ เหมือนกันนะคะ คุณmrs.night owl: แสดงว่าที่ฝรั่งเศสนี่สถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถ้ารัฐพยายามสร้างงานแต่นายจ้างไม่ปฎิบัติตามแบบนี้ คนตกงานก็คงยังเกลื่อนอยู่ดี คุณพธูไทย: ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นและคำแนะนำรวมทั้งประสบการณ์ด้วยนะคะ คุณมือปราบมาร: ปัญหาใหญ่เหมือนกันนะคะเนี่ย ดีนะของดิฉันเป็นเพื่อน ถ้าเป็นแฟนแบบคุณก็คงกลุ้มใจไปด้วยเหมือนกัน แล้วจะเข้ามาดูใหม่นะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : i am pink - [ 13 ต.ค. 48 22:34:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาต่อคอมเมนท์ที่คุณ nightowl พูดเรื่อง... เห็นว่าทางการฝรั่งเศสอยากกระตุ้นการจ้างงาน โดยการให้คนทำงานได้ไม่เกินสัปดาห์ละเท่านี้ๆ เพื่อให้นายจ้าง จ้างคนเพิ่ม แต่กลายเป็นว่านายจ้างก็ไม่จ้างเพิ่ม ปัญหามันอยู่ที่ว่า เวลาจะจ้างคนๆ หนึ่ง บริษัทมีค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่ายมากกว่าเงินเดือนที่ให้ลูกจ้างน่ะค่ะ เพราะบริษัทจะต้องจ่ายทั้งภาษีให้กับรัฐบาลแล้วก็มีค่าชาร์จต่างๆ อีกมากมาย คือ เกือบๆ จะเท่าๆ กับเงินเดือนที่ลูกจ้างได้เลย พูดง่ายๆ เวลาจะจ้างคนๆ หนึ่งบริษัทต้องจ่ายเป็น 2 เท่าของเงินเดือนที่ลูกจ้างได้ ถ้าเขาไม่คิดว่ามีความจำเป็นจริงๆ ในการจ้างคนเพิ่ม หรือว่าจ้างมาแล้วไม่คุ้มค่า เขาไม่เสี่ยงค่ะ ซึ่งตรงนี้ก็เข้าใจพอสมควรนะ แต่จะเห็นว่าคนจบใหม่ๆ หรือว่าคนที่ถึงแม้จะมีประสบการณ์มาจากประเทศตัวเอง แต่ว่าไม่เคยทำงานเลยที่ฝรั่งเศส (หมายถึงไม่รู้ระบบอะไรๆ เลย) ก็เทียบเท่าราวกับคนจบใหม่เพิ่งหางาน อย่างนี้จะหาทางเข้าสู่ระบบงานยากกว่าคนที่ทำงานอยู่ในระบบแล้ว เพราะเขาจะคล่องกว่า รู้อะไรเป็นอะไร แต่ก็มีญาติห่างๆ ที่เขาทำงานกับบริษัทหนึ่งมาเป็นเวลา 12 ปี อยู่ตำแหน่งผอ. แผนกหนึ่ง ทีนี้บริษัทเกิดถูกซื้อต่อไป แล้วตำแหน่งต้องลดลง ในแผนกแต่ละแผนกต้องปลดผอ. ที่เกินออก ญาติดิฉันถูกปลดออก เขาบอกเลยว่า ระหว่างอยู่ในตำแหน่งก็ไม่เคยรู้ว่าภาวะตลาดงานเป็นอย่างไร เขาก็มึนเลยเมื่อต้องตกอยู่ในสภาพตกงาน เพราะไม่ได้คิดและไม่ได้เตรียมตัว แต่เขาก็บอกว่า คิดว่าคงจะใช้เวลา 1 ปี กว่าจะหางานใหม่ได้ ตอนนี้มีทางออกของการจ้างงานในรูปของสัญญาแบบใหม่ ที่กระตุ้นให้บริษัทกล้าจะจ้างงานเพิ่มขึ้น และเสียค่าใช้จ่ายน้อยลง และไม่มีการบังคับเวลาการว่าจ้างด้วย เพียงแต่มีหลักการคร่าวๆ ว่า การว่าจ้างด้วยสัญญานี้จะอยู่ในระยะเวลา 2 ปี โดยฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งสามารถแตกสัญญาได้ โดยการบอกก่อนล่วงหน้า 1 เดือนเท่านั้น ก็ถือว่าแต่ละฝ่ายเป็นอิสระต่อกัน (อันนี้เป็นสัญญาที่ดิฉันใช้) จะเห็นว่าสัญญาลักษณะนี้ทำให้บริษัทกล้าเสี่ยงต่อลูกจ้างคนใหม่ได้ โดยไม่คิดว่าเป็นภาระมากนัก มีอีกอย่างที่น่าสนใจคือ แนวโน้มการจ้างงานในตอนนี้ สำหรับเงินเดือนนั้น จะเป็นแบบเงินเดือนฟิกซ์ที่ระดับหนึ่ง (อยู่ที่การ negotiate) ส่วนที่เหลือให้เป็นเปอร์เซนต์ของผลการปฏิบัติงาน กี่เปอร์เซนต์ว่าไป เรียกว่า บริษัทต้องการลดปริมาณเงินเดือนลง แต่ไปจ่ายที่เปอร์เซนต์โบนัสนี้แทน เพราะถ้าเป็นรูปเงินเดือน บริษัทต้องมีค่าใช้จ่ายเยอะอย่างที่บอกไว้ข้างต้น ในขณะที่การให้โบนัสนั้นจะเป็นวิธี win-win คือ ถ้าลูกจ้างทำงานได้เยอะ เช่นงานขาย ถ้าขายได้เยอะ ก็ได้โบนัสเป็นเปอร์เซนต์จากการขายนั่นแหละ (อัตราเท่าไหร่อยู่ที่การ negotiate) ส่วนบริษัทก็ดีใจได้ผลประโยชน์คือ มียอดการขายสูงขึ้น และการจ่ายโบนัสนี้ บริษัทเสียค่าใช้จ่ายน้อยกว่า ภาษีที่ต้องเสียเวลาจ่ายในรูปของเงินเดือน หลายคนคิดว่าเมื่อมีสัญญาจ้างแบบนี้ออกมา น่าจะกระตุ้นการจ้างคนได้เพิ่มขึ้น มีอีกอย่างที่น่าสนใจคือ บางทีดูประกาศงานอะไรๆ นี่ เห็นมีประกาศงานออกใหม่อาทิตย์ละเป็นพันๆ ตำแหน่ง แต่หลายๆ ตำแหน่งเป็นประกาศหลอกนะ บางบริษัทใช้กลยุทธ์การสร้างภาพด้วย เพื่อให้เห็นว่าผลประกอบการดี มีความต้องการจ้างคนใหม่ เอาเข้าจริง (ในบางที่นะ) จะไม่มีตำแหน่งจริง เวลาโทรไปเนี่ย คุยๆ กับฝ่าย human resource แล้วจะรู้สึกเลยว่า นี่เขาแค่ประกาศเพื่อเรียกซีวีคนไปเก็บในสต็อค แล้วค่อยเอาออกมาดูตอนอยากจะจ้างคนใหม่จริงๆ ละมัง แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 48 04:12:40 จากคุณ : พธูไทย - [ 14 ต.ค. 48 03:50:26 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เพิ่มเติมอีกนิดนึง... ปัญหาที่สำคัญอีกอย่างของคนต่างชาติที่มาทำงานต่างประเทศ แล้วไม่ได้งานดีๆ เหมือนที่ตัวเองเคยทำตอนอยู่ประเทศเดิม คือ การที่เราไม่รู้จักใครเลยในวงการ แล้วก็ไม่มีใครที่รู้จักเราเลยเช่นกัน ไม่รู้จักเราว่าทำงานเป็นอย่างไร ปริญญาที่ว่าได้มาสูงๆ นี่ มันมีคุณภาพไหม คือเขาบอกไม่ได้ ตัดสินไม่ได้ว่าเราทำงานเป็นอย่างไร เขียนๆ ไปในซีวีก็เถอะ มันไม่ได้โน้มน้าวอะไรมากมายนักเท่าไร แค่จะบอกว่าถ้าใครที่อยากได้ตำแหน่งดีๆ นะ (ถ้าคิดว่าพร้อมด้วยวุฒิการศึกษา ประสบการณ์และความสามารถแล้ว) ขอเพียงอย่าท้อ ติดต่อไปเรื่อยๆ ใช้วิธีติดต่อโดยตรง ทำไปเรื่อยๆ มันได้ผลจริงๆ แต่คนทำต้องเชื่อในวิธีนี้ด้วย ต้องไม่ล้าเสียก่อน เพราะบางทีมีความรู้สึกว่า เหมือนกำลังหาอะไรอยู่ (ก็หางานนั่นแหละ) แต่ไม่รู้ว่า เมื่อไรจะเจอ ที่สำคัญระหว่างการติดต่อคนนั่น คนเหล่านั้นกลายมาเป็นคนที่รู้จักเรา ใครจะไปรู้ว่า อีก 6 เดือนถัดมา เขาอาจจะติดต่อเรากลับมาก็ได้ แต่ทั้งนี้เราต้องคอยให้ข่าวสารเขาเสมอว่า เราเป็นอย่างไรบ้างแล้ว ยังหางานอยู่นะ เราไปติตด่อใครบ้างแล้ว ฯลฯ ยังค่ะ ยังไม่จบ ต่ออีกนิด เรื่องที่คุณ nightowl และคุณตรีนุช พูดถึงความโกรธ หากถูกพูดจาปรามาสแบบนั้นนะ ตอนอยู่ในสถานการณ์อย่างนั้นนะ มันทำอะไรไม่ถูกเลยนะ ถ้าระเบิดไป ก็เจ๊งเลย คือไม่ต้องหวังเลยว่าเขาจะจ้างเลย แต่ถ้าไม่ระเบิดแล้วปล่อยให้ทำร้ายจิตใจกันแบบนี้ก็ไม่ได้เหมือนกัน ดิฉันถึงต้องหอบเอาความโกรธกลับบ้านแล้วเอามานั่งคิดว่า จะตอบคำถามแบบนี้อย่างไร เพราะมันเข้าข่าย harassment แต่ถ้าจ้างไปแล้วสิ เซ็นต์สัญญากันแล้วสิ เจออย่างนี้อีกดิฉันไม่ปล่อยแน่ๆ เลยค่ะ พูดแล้ววัยรุ่นโมโห คราวนี้จบจริงๆ ค่ะ จากคุณ : พธูไทย - [ 14 ต.ค. 48 04:02:10 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ฟังคุณพธูแล้วท่าทางการเปลี่ยนงาน หรือหางานในประเทศฝรั่งเศสเนี่ยมันยากจังนะคะ แล้วยิ่งถ้าต้องโดนดูถูกแบบนี้ด้วยแล้ว ท้อแทนคนที่กำลังหางานเลยค่ะ ถึงเราจะไม่ได้ทนงตัว แต่ก็ไม่เคยดูถูกใครแบบนี้ แต่ถ้าต้องโดนถากถางเอง สถาการณ์ตอนนั้นคงไม่รู้จะทำไงเลยนะคะเนี่ย ได้ยินเหมือนกันค่ะว่า ถึงแม้จะคิดทำการค้าขายเหมือนบ้านเราก็อย่าคิดว่าง่าย ไหนจะทั้งเอกสาร สถานที่ และการตลาด คนที่นี่เค้าเดาใจยากพอควร ไม่ควรชอบลองของใหม่ๆ ซะด้วย แสดงว่าคนที่ยังมีงานทำ ถึงแม้จะเป็นระดับเล็กๆแค่ไหน ก็ยังถือว่าโชคดีหรือเปล่าคะ...เอวัง มีข้อสงสัยด้วยค่ะ แล้วถ้าคนเงินเดือนน้อยมากๆ จะดีกว่าคนที่ไม่ทำงานมั้ยคะ เพราะยังไงระบบประกันสังคมของรัฐก็ดูแลอยู่ดีพอสมควร เลยเห็นบางคนไม่อยากทำงาน เกาะรัฐไปเรื่อยๆ มีใครจะช่วยตอบได้บ้างหรือเปล่าคะ จากคุณ : มือปราบมาร - [ 14 ต.ค. 48 16:28:50 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คุณนกฮูกคะ ลูกดิฉันยังไม่ถึงวัยซนค่ะ แค่ 6 เดือนกว่าๆเอง คุณจขกท พิงค์กี้คะ กว่าดิฉันจะหางานได้ป่านนั้นลูกคงโตเข้ารร แล้วหล่ะค่ะ คุณพธูเขียนไปเรื่อยๆนะ ได้ความรู้ดี (แต่ดิฉันไม่มีอะไรมาแบ่งปันเลยแหล่ะ หุหุ) จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 14 ต.ค. 48 16:59:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คิดว่าที่ประเทศอื่นๆ ก็คงจะยากเหมือนกันค่ะ โดยเฉพาะในประเทศที่ไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษ เพราะว่าเราคนไทย เราเรียนภาษาอังกฤษมาแต่เด็กๆ ถึงจะพูดไม่ได้ดีนัก แต่ว่าเราพอรู้ จะรู้แค่งูๆ ปลาๆ ก็ยังรู้ ถึงผิดๆ ถูกๆ ก็ยังสื่อสารได้ และเราคงจะรู้สึกมั่นใจจะพูดมากกว่าภาษาที่ 3 แต่ก็ยกเว้นในกรณีคนที่อยู่ประเทศที่ใช้ภาษาที่ 3 แล้วไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษมานาน อย่างนี้จะชินกับภาษาที่ 3 มากกว่าอังกฤษ อย่างที่บอกนะคะ หางานยาก เพราะเราไม่รู้จักใคร และคนอื่นก็ไม่รู้จักเรา ที่สำคัญอีกอย่าง เราไม่เข้าใจว่าองค์ประกอบในสังคมหรือในวงการงานมีอะไรบ้าง ซึ่งในระหว่างหางานเป็นช่วงที่ได้ศึกษาเรื่องนี้อย่างมาก คนที่เรียนที่ฝรั่งเศสในระบบมหาวิทยาลัยจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับชีวิตหรือวงการการทำงาน น้อยกว่าคนที่เรียนสายอาชีพโดยตรงซึ่งในหลายๆ ครั้ง (ส่วนใหญ่) มีการไปฝึกงานในที่ๆ ทำงานโดยตรง ดังนั้นวิธีการมองจึงแตกต่าง ที่สำคัญอีกอย่างคือ เราวางเป้าเอาไว้ที่ไหนด้วย ชนิดของงานที่เราอยากทำ ซึ่งตรงนี้เป็นสิ่งที่แต่ละคนต้องคิดเอง วางโปรเจ็คของตัวเอง ถ้าสุงมาก ก็หายาก อย่างนี้ต้องเตรียมเอาไว้เลย 2 ปี หรือบางคนบอกว่า ไม่เอา แค่มีงานอะไรๆ ก็รับเลย ไม่คิดมาก อย่างนี้ก็ "อาจจะ" เร็ว วางไว้สัก 1 ปีก็ได้ ตรงนี้อยากจะอ้างถึงคอมเมนท์คุณมิมิที่เคยพูดเอาไว้ ถึงเรื่อง เรียนมาอย่างหนึ่งแล้วจะไปขายขนมปังได้อย่างไร จริงๆ อันนี้อยากบอกว่า มีส่วนจริงอย่างมาก ไม่ใช่ว่าเราจะทำไม่ได้ แต่ว่าคนจ้างเขาก็ไม่เอาเราด้วย เพราะถ้าคุณมีปริญญามาสูงพอสมควร โดยธรรมชาติแล้ว คุณจะมี ambition ที่สูงไปกว่าเป็นคนขายขนมปัง (ถ้าคุณไม่ได้มีปัญหาว่า คุณต้องทำเพราะหาเงินเป็นหลัก ไม่ทำไม่ได้ ไม่อย่างนั้นครอบครัวอยู่ไม่ได้) คือแทนที่จะเป็นลูกจ้างไปขายขนมปัง ambition ของคุณจะไปอยู่ที่การเป็นเจ้าของร้านขนมปังแทนน่ะค่ะ คือจะไปอยู่ที่ระดับเป็นผู้จัดการ หรือว่าเจ้าของผุ้ดำเนินกิจการไปเลย ดังนั้นถ้าไปสมัครเป็นคนขายทั้งๆ ที่ในซีวีเราสูงกว่านั้น คนจ้างเขาก็ไม่เอาหรอกค่ะ เพราะเขารู้ว่าไม่นานเท่าไร เราก็จะไปถ้าเราได้สิ่งที่ดีกว่า ที่ตอบสนองต่อ ambition ของเรา ซึ่งถ้าจะให้เขารับเราเพราะเราคิดว่าเราต้องการงานนี้จริงๆ เราต้องลบซีวีเราออก แล้วให้เหลือตรงที่ทำให้เขายอมรับเราได้ แต่ถ้าถามว่าในแง่คิดมุมมองของนัก human resource นั้น (ที่ดิฉันได้มีโอกาสคุยกับเขาบ่อยมากๆ อ้อเขาจะเรียนด้านจิตวิทยามานะ แล้วมีประสบการณ์การจัดย้ายคนไปทำงานในด้านที่เหมาะสมกับคนนั้นๆ มาเยอะพอควร) เขาจะบอกว่า ไม่ควรลด ambition แต่ควรจะให้รู้ว่า ambition ของเราคืออะไร? รู้ว่าเราต้องการอะไร เพราะอะไร และรู้ว่าเราจะมีความสุขในการทำงานอะไร แบบไหน สิ่งแวดล้อมเช่นไร บางคนอาจให้ความสำคัญกับรายได้เป็นสิ่งสำคัญ โดยทำงานหนักๆ ไม่เป็นไร ไม่มีเวลาให้ครอบครัวไม่เป็นไร ต้องเดินทางตลอด 3 อาทิตย์ใน 1 เดือนไม่เป็นไร ขอเพียงให้ได้เงินเยอะๆ อันนี้ก็เป็น ambition หนึ่งของเขา แต่ว่าบางคนอาจมีความต้องการแค่ว่า ทำสิ่งที่ชอบ มีเวลาให้กับครอบครัวเหมือนเดิม ดุแลลูกได้ ซึ่งเพื่อนดิฉันบอกว่า เป็นสิ่งที่จำเป็นจะต้องทำการประเมินตัวเอง เพราะว่า ambition ในแต่ละสถานการณ์ชีวิตและแต่ละวัยนั้นแตกต่าง เปลี่ยนไป แม้ในคนที่มีงานทำแล้วก็ต้องคิด ซึ่งที่ผ่านๆ มานั้น ดิฉันได้คิดไปหลายตลบ คิดแล้วคิดอีก กว่าจะได้ข้อสรุปสำหรับตัวเองนะ นานมากเลยค่ะ เกริ่นเรื่องนี้เพราะว่าจะนำไปสู่การตอบคำถามของคุณมือปราบมาร จากคุณ : พธูไทย - [ 15 ต.ค. 48 18:40:21 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แสดงว่าคนที่ยังมีงานทำ ถึงแม้จะเป็นระดับเล็กๆแค่ไหน ก็ยังถือว่าโชคดีหรือเปล่าคะ...เอวัง คิดว่าอันนี้แล้วแต่คน และแต่ละ ambition นะ เพราะถ้า ambition และอยากทำให้ได้ ในที่สุดก็ต้องหาทางขยับขยายน่ะค่ะ แต่แน่นอนว่าการได้งานที่คิดว่าตรงกับที่เราต้องการแล้วนั้น ก็ไม่ควรปฎิเสธค่ะ ถามว่าโชคดีไหม ดิฉันไม่อยากบอกถ้าการได้งานมานั้น หมายถึงว่าเราได้ไปหามาอย่างจริงๆ จัง การที่เราได้งานก็ถือว่าเป็นผลพวงจากการกระทำของเราด้วยน่ะค่ะ จริงอยู่บางคนโชคดี จังหวะดี มีคนต้องการ และเราได้รับข้อมูลก่อนคนอื่น ไม่มีคู่แข่ง อย่างนี้ก็เรียกว่าโชคดีได้เหมือนกัน มีข้อสงสัยด้วยค่ะ แล้วถ้าคนเงินเดือนน้อยมากๆ จะดีกว่าคนที่ไม่ทำงานมั้ยคะ เพราะยังไงระบบประกันสังคมของรัฐก็ดูแลอยู่ดีพอสมควร เลยเห็นบางคนไม่อยากทำงาน เกาะรัฐไปเรื่อยๆ ตรงนี้ต้องบอกไว้ก่อนว่า ไม่ใช่ว่า อยู่เฉยๆ รัฐจะมาจ่ายเงินเรานะ การที่เขาจ่ายก็เพราะเราเคยทำงานมาแล้วน่ะค่ะ มีการจ่ายภาษีอะไรต่างๆ มาแล้ว อย่างที่อธิบายเอาไว้ข้างต้น แต่จะบอกว่าในระบบมีช่องโหว่มากที่ทำให้มีเกิดการเอาผลประโยชน์จากรัฐไป โดยการอ้างว่ารายได้น้อย (ไม่ได้อ้าง คือเป็นจริง) เช่น เท่าที่เห็นนะ คนที่มีลูกหลายคน อย่างนี้ลดภาษีเยอะ หนำซ้ำบางคนได้รับการช่วยเหลือได้ที่พักที่ราคาต่ำๆ แต่ขนาดใหญ่ และค่าใช้จ่ายที่โรงเรียนก็ถูกลงด้วยในลูกๆ (เช่น ค่าอาหารหรือค่าเข้าศุนย์จะคำนวณจากรายได้ของพ่อแม่ ถ้าพ่อแม่รายได้น้อย บางคนไม่ต้องเสียค่าอาหารของลูกเลย) รวมไปรวมมา ปรากฎว่า คนที่รายได้น้อย อาจจะมีเงินเก็บมากกว่าคนรายได้มากกว่าด้วยซ้ำ เพราะคนรายได้มากกว่านี่ มีภาษีอะไรยุบยิบเต็มไปหมด เป็นสถานการณ์ที่คนระดับกลางจะแย่ คนระดับรายได้น้อยจะสบาย ส่วนคนระดับรายได้สูงมากจะไม่ค่อยได้รับผลกระทบ แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 48 18:56:58 จากคุณ : พธูไทย - [ 15 ต.ค. 48 18:55:13 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ส่วนเรื่องที่ว่าถ้าได้รายได้น้อย กับไม่ทำงานเลยนี่ ถ้าถามความคิดเห็นของดิฉันนะ ขอออกความคิดเห็นแค่เฉพาะในเรื่อง แม่บ้านที่มีพ่อบ้านทำงานเป็นหลักเท่านั้นนะคะ ตรงนี้ต้องพิจารณาในหลายๆ อย่างประกอบกันมากกว่า ซึ่งแต่ละครอบครัวไม่เหมือนกัน อย่างที่เคยบอกว่า เราผู้หญิงในฐานะภรรยา แม่บ้าน นี่จะมีสิ่งที่ต้องคิดในเรื่องของการดูแลลูกและครอบครัวไปพร้อมๆ กับสิ่งที่เราอยากทำในหน้าที่การงาน ซึ่งจำเป็นต้องปรับให้สมดุลย์ด้วยน่ะค่ะ บางคนที่ได้งาน ทำงานมาก่อนจะแต่งงาน คงหน้าที่ทำงานไปเรื่อยๆ ฝ่ายชายก็ทำงาน พอมีลูกเขาก็มีวิธีการดูแลจัดสรรหน้าที่ไป โดยที่ทั้งสองฝ่ายก็ต้องมาร่วมกันคิดว่าจะแบ่งหน้าที่กันอย่างไร ในบางรายที่เราผู้หญิงทำหน้าที่ดูแลบ้านมาตลอดแล้ว บางทีคู่เราก็ชินนะ กับการจัดสรรหน้าที่แบบนี้ แต่ถ้าเราได้งานแล้ว ก็ต้องเอามาคิดว่า คุ้มไหม ที่ครอบครัวอาจจะต้องมีการจัดระบบหน้าที่ความรับผิดชอบใหม่ คือพูดง่ายๆ แต่ละครอบครัวก็มีข้อพิจารณาต่างกัน เช่น ถ้าสามีมีรายได้แบบมากมายเลย เสียภาษีเยอะแค่ไหน ครอบครัวก็อยู่ได้อย่างสบาย ภรรยาอยู่ได้แบบสบาย และเต็มใจที่จะทำหน้าที่ดูแลครอบครัว เป็นช้างเท้าหลัง และตัวภรรยาเองก็คิดว่าตอนนี้หน้าที่หลักคือครอบครัวนะ ไม่ใช่การงานนอกบ้าน อย่างนี้ก็ดีไป คือสอดคล้องกัน เพราะบอกตรงๆ ว่า ถ้าภรรยาไปทำงาน แล้วได้เงินเดือนไม่ดี ไม่สามารถเอารายได้ตรงนี้มาซัพพอร์ทค่าใช้จ่ายในบ้านได้ คิดไปคิดมาบางคนเขาบอกว่าไม่คุ้ม เพราะว่า เสียเวลาไป แทนที่จะดุแลบ้านเต็มที่กลับต้องไปทำงาน ซึ่งถ้าไม่มีความสุขกับการทำงานเลย สู้อยู่บ้านอยู่แลบ้านไปเลยดีกว่า สอนหนังสือลูก ดูแลสามี ให้ครอบครัวโดยรวมมีสุขแบบทุ่มเทไปเลยดีกว่า อันนี้พูดถึงกรณีในฝรั่งเศสนะ เพราะเห็นชัดๆ ว่า ภาษีสูงมากๆ แต่ว่าในผุ้หญิงที่อยากทำงาน ยังไงๆ ก็ไม่สามารถทำใจให้เป็นคนดูแลบ้านและครอบครัวได้ ทำยังไงๆ ก็ไม่มีความสุข อย่างนี้การทำงานก็เป็นทางออกอย่างหนึ่ง บางคนไปทำงานที่ไม่ได้เงินก็มีนะ งานในที่นี้หมายถึง การได้มีความรับผิดชอบอย่างอื่นที่ไม่ใช่งานบ้าน ไม่ว่าจะได้เงินหรือไม่ก็ตาม พูดง่ายๆ ว่า แล้วแต่ละคนเลย และแต่ละคนต้องหาจุดยืนให้กับตัวเองน่ะค่ะ ซึ่งไม่สามารถจะเปรียบเทียบแต่ละคนได้เลย เพราะเป็นสิ่งที่ไม่ควรจะเปรียบเทียบด้วย ถ้าเรารู้ว่าเราต้องการทำอะไร เพราะอะไร ทำแล้วมีความสุขก็ทำไปน่ะค่ะ ซึ่งไม่จำเป็นต้องเหมือนคนอื่นด้วย ดิฉันได้ยินมาจากคนรู้จัก 2 รายนะ ในเรื่องที่ว่าไปทำงานแล้วไม่คุ้ม ตัวภรรยาเองอยากทำงานมากๆ อ้อ สามีเขามีรายได้ดีนะ ลูกโตแล้ว ตัวเองเคยทำงานมาก่อน ในที่สุดได้งาน ทำๆ ไป ปรากฏว่าทำไประยะหนึ่ง ขัดข้องใจกับที่ทำงานมาก กลับบ้านก็ไม่มีความสุข ทำไปทำมา ก็มานั่งคิดว่า นี่ทำไปเพื่ออะไร ตอบสนองอะไร รายได้ที่ได้มานี่พอเอามาหักภาษีอะไรๆ ออกไปแล้ว เหลือนิดนึง เมื่อเทียบกับเวลาที่หายไปแทนที่จะได้ดุแลและทุ่มเทกับครอบครัวเต็ม ในที่สุดเขาลาออกจากงานค่ะ คงต้องถามว่า การได้ทำงาน ตอบสนองอะไรแก่เรา ซึ่งในแต่ละช่วงของชีวิต คำตอบที่ได้นั้นมันแตกต่างกันนะ จึงค่อนข้างจะสำคัญที่จะต้องประเมินบ่อยๆ มีรุ่นพี่ผู้ใหญ่ท่านหนึ่งบอกดิฉันว่า ไม่ได้หรอกนะ ต้องทำงาน เพราะเราทำได้ และเรามีความสามารถ เราต้องทำ เราต้องหา ต้องได้ใช้ความสามารถ ไม่อย่างนั้น เสียดาย (ทั้งนี้เขาไม่คำนึงว่าจะได้เงินเดือนดีหรือไม่) หรือว่า แม่สามีของดิฉัน เขาก็ยืนยันว่าลูกสะใภ้ทุกคนต้องทำงาน (ตรงนี้เขาเอาจากประสบการณ์ของเขาแล้วคิดว่าใช้กับทุกๆ คน) เพราะเขาคิดว่าการได้ทำงานทำให้เราสามารถอยู่ได้ เราจะมีสังคมของเราเอง ไม่ติดแค่เพียงครอบครัวซึ่งในที่สุดลูกโตไป เราจะทำอย่างไร กรณีแม่สามีของดิฉันนั้น หลังแต่งงานก็ดูแลครอบครัวและเลี้ยงลูก 3 คน พอลูกโตมาหน่อย เขาไปเรียนต่อนะตอนอายุจะ 40 ปีนะคะ เรียนสายอาชีพเลย เขาคิดว่าเขาอยากทำอะไร แล้วเขาก็ไปทำ จากนั้นเขาก็เปิดกิจการเองที่บ้านเลย ทำได้ 12 ปี เขาก็ early retire ที่ 54 ปี เพราะเขาคิดว่า เขาได้ทำในสิ่งที่อยากทำแล้ว เขาก็เล่าว่า ตอนเขาเป็นแม่บ้านเต็มที่ตลอดสิบกว่าปีนั้น เขาทำเพื่อครอบครัวแล้วเขามีบางช่วงที่เกิดคำถามกับตัวเองว่า เขากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย จะปล่อยให้ตัวเองอยู่อย่างนี้หรือว่าจะทำอะไรดี ถ้าเรามีคำถามหรือไม่แน่ใจหรือบางทีหงุดหงิดกับสิ่งที่เรากำลังทำแสดงว่าเราเริ่มไม่มีความสุขกับสิ่งที่เราทำแล้วนะ แล้วก็นำไปสู่การทะเลาะกับสามี ซึ่งสามีก็ไม่เข้าใจว่าภรรยาตัวเองก็เป็นแม่บ้านมาตลอด 20 ปี แล้วทำไมจึงไม่อยากจะเป็นแล้ว ในที่สุดแม่สามีดิฉันก็ตัดสินใจเรียนต่อ ได้ทำงาน ทำๆ ไปอ้าว มีการจ้างผู้ร่วมงานมา มีปัญหากับผู้ร่วมงานอีก ต้องมาดูแลกิจการทั้งหมด (สามีมีกิจการอีกอย่าง ไม่เกี่ยวกัน และภรรยาไม่ต้องการทำร่วมกับสามี) ทำไปทำมา เขาได้คำตอบว่า ไม่เอาแล้ว ขอใช้ชีวิตเกษียรไปกับการท่องเที่ยว ที่เขาไม่เคยได้ทำตอนดุแลครอบครัว และระหว่างทำงาน แม้กระทั่งในฝรั่งเศสเอง หลายๆ ที่เขายังไม่เคยไปเลย และตอนนี้เขาก็จัดโปรแกรมเที่ยวไปเรื่อยๆ ดังนั้นสำหรับเขา เขาจึงคิดว่าจำเป็นที่ภรรยาจะต้องมีงานทำ เพื่อ valorize ตัวเอง ตอนที่ลูกๆ โตไปแล้ว เขาไม่ค่อยต้องการแม่มากเท่ากับตอนที่เขาเด็กๆ แม่และพ่อสามีถามดิฉันบ่อยๆ ว่า พอลูกโตอีกหน่อย ดิฉันจะเอาเวลาไปทำอะไร แล้วเขาก็บอกเสมอว่า ถ้าจะหางานก็รีบหาตอนนี้เลย เพราะถ้ายิ่งแก่ตัวไปกว่านี้ เรียกว่าถ้าเกิน 45 ไปแล้ว ก็ไม่ต้องคิดแล้วจะกลับเข้าสู่การทำงาน ที่ตำแหน่งดีๆ ได้ เนี่ยแหละค่ะ จะตอบคำถามที่คุณมือปราบมารถามเนี่ย จึงเป็นการยาก เพราะถึงแม้จะดูง่ายๆ แต่ในความจริงมันไม่ใช่ ถ้าไม่อย่างนั้นจะเห็นแม่บ้านหลายๆ คน ต้องอยู่ในสภาวะอึดอัดใจ ที่ไม่ได้ทำงานได้อย่างไร? จากคุณ : พธูไทย - [ 15 ต.ค. 48 19:34:19 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ว่าจะจบนะ ขอเล่าอีกเรื่องนึง เผื่อเป็นมุมมองอีกอย่าง เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ได้เห็นเมื่อวาน เพราะมีญาติมาทานข้าวด้วย ก็คุยกันจิปาถะ เขามีครอบครัว ภรรยาทำงาน มีลูก 2 คน ตัวเขาก็ทำงานแต่เห็นว่าจะเปลี่ยนงานเร็วๆ นี้ และอาจจะเปิดบริษัทของตัวเอง อะไรที่นำให้เขาคิดแบบนี้ เขาเล่าไปเรื่อยๆ เขาบอกว่าภรรยาเขาสนใจในการทำงานมาก จนไม่รับหน้าที่ด้านงานบ้าน และการทำครัว ตัวเขาต้องเป็นคนทำครัว เขาอิจฉาสามีดิฉันที่ภรรยายอมทำครัว นอกไปจากนั้นภรรยาของเขาก็ภูมิใจที่ได้ทำงานมากและก็ก้าวหน้าไปด้านการงานเรื่อยๆ (เป็นผู้ตรวจสอบบัญชีของบริษัทยายักษ์ใหญ่แห่งหนึ่ง) ตัวเขาเองรู้สึกว่า ยิ่งภรรยาก้าวหน้าไปด้านการงานเขายิ่งรู้สึกว่าเหินห่างออกไปจากภรรยามากขึ้น เพราะภรรยาเอาแต่ทำงาน ส่วนลูกนั้นตัวเขาจะเป็นคนดูแลแบบสั่งสอนด้วย ได้อ่านหนังสือกัน ใช้เวลาไปสวน ขณะที่ภรรยาจะมีวิธีการดูแลที่แตกต่าง คือเน้นการใช้จ่ายซื้อของที่อยากได้ แทบไม่มีเวลาสั่งสอนลูกเลย มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เกิดวิกฤติในครอบครัว เพราะว่าลูกก้าวร้าวมากขึ้น เพราะทั้งพ่อและแม่ทำงานทั้งคู่ไม่มีเวลาให้ลูกเลย ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจว่า เขาควรจะตั้งบริษัทเอง ทำที่บ้านเพราะจะได้ดูแลลูกได้ดีมากกว่านี้ คือเรื่องเงินนี่ไม่ต้องพูดถึง ไม่มีปัญหาใดๆ ทั้งสามีและภรรยาได้เงินเดือนดี และเขาไม่สามารถที่จะทำให้ภรรยาลดความต้องการความก้าวหน้าแบบสุดๆ ได้ เขาก็เลยจำเป็นเปลี่ยนที่ตัวเขาเอง เพราะว่าเขาเคยอยู่ในจุดที่ว่า ครอบครัวกำลังจะล่มสลาย ถึงขั้นอยากหย่ากัน เพราะภรรยาไม่ยอมแน่ๆ ในสิ่งที่เขาร้องขอคือการสั่งสอนและมีเวลาให้ลูก ทั้งๆ ที่เขารักภรรยามาก ในที่สุดก็คือปล่อยให้ภรรยาเป็นแบบนั้น แล้วเขาก็พยายามปรับว่า จะทำอย่างไรให้ครอบครัวดำเนินไปได้ และลูกๆ ที่จะเติบโตนั้น ได้รับความรัก ความอบอุ่นและการสั่งสอนที่ดี นอกเหนือไปจากด้านทรัพย์สินที่มีอยู่เยอะแล้ว ส่วนภรรยาของเขาไม่ต้องพูดถึง ตัวภรรยาคิดว่า เด็กๆ โตขึ้นมาได้ ถ้าได้พาไปเข้ากิจกรรมดีๆ ทุกๆ อย่างที่สามารถจะไปจ่ายเงินได้ ให้พี่เลี้ยงไปส่ง-รับ แต่พอกลับบ้าน ภรรยาก็ทำงานมาหนัก อยากพักผ่อน แทบไม่ดูแลลูกเลย อันนี้ก็เป็นอีกเรื่องนึงที่ก็ต้องคิดเหมือนกัน เราไม่สามารถจะไปตัดสินใครได้ เพราะสำหรับเขา ตัวภรรยานั้นมีความสุขที่ได้ก้าวหน้า มีบ้าน มีลูก ตัวสามีไม่ค่อยสุขเพราะรู้สึกว่า ลูกไม่ได้รับเวลาจากแม่ อันนี้ครอบครัวเขาก็ต้องหาทางว่าจะจัดการอย่างไร ซึ่งก็กลายเป็นว่าคนที่แก้ไขปัญหาคือตัวสามี เพราะภรรยาไม่ยอมรับข้อเสนอใดๆ ทั้งสิ้น คือถ้าเขาไม่ได้อย่างที่เขาต้องการ ทางออกก็คือการหย่าเท่านั้น ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับการหางานไหม ดุเหมือนไม่เกี่ยวเลย แต่เขียนละกันนะ (คือนั่งทำงานอยู่น่ะ นึกๆ อะไรได้เลยเอามาเขียน) จากคุณ : พธูไทย - [ 15 ต.ค. 48 19:50:56 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เพิ่งมีโอกาสมาอ่านค่ะ พอดีตอนนี้มาอยู่ที่เซี่ยงไฮ้เลยไม่ได้ตามกระทู้เลย ต้องขอบคุณคุณพธู สำหรับความคิดเห็นดีๆ ด้วยค่ะ จากคุณ : มือปราบมาร - [ 26 ต.ค. 48 20:21:50 ]