ความคิดเห็นที่ 1 หลวงจีนที่หลงรักสตรี ตอนที่หนึ่ง ความฝันล้วนเป็นความฝัน ซ่านไจเหอซ่าง(หลวงจีนเมตตา) หลังจากพบหลินโถวฮวา หกสิบแปดวันให้หลัง ก็ออกบวชเป็นหลวงจีน สำหรับเรื่องนี้  ซ่านไจเหอซ่างกลับรู้สึกเสียดายและเสียใจจนชั่วชีวิต แน่นอนหลินโถวฮวาย่อมไม่รู้ ว่าต้นเหตุของการออกบวชของเขาก็คือนาง ................................. ในวันนั้น หลี่ซือเกอมาตั้งร้านขายอัญมณีในตลาดตามปกติ พลันได้เสียงตีฆ้องร้องป่าว เขารู้ได้ทันทีว่าการแสดงของจางวาจื่อจะเริ่มขึ้นแล้ว การแสดงจางวาจื่อสำหรับหลี่ซือเกอที่เดินทางขึ้นเหนือล่องใต้มาทั่วแล้วนั้น ไม่นับว่ามีกระไรน่าดูแม้แต่น้อย จางวาจื่อเองก็คล้ายจะรู้ตนเองและเจียมตัวอยู่ ดังนั้นทุกครั้งนอกจากเขาจะร่ายรำท่าวิชากระบวนยุทธ์ของเขาแล้วนั้น ยังต้องเชิญสตรีเยาว์วัยมาช่วยขับร้องเพลงประกอบ ให้ผู้คนได้ชื่นชม เปิดหูเปิดตา กระทั่งได้เงินเต็มชาม จึงเก็บร้านกลับไป หลี่ซือเกอไม่ชอบจางวาจื่อ ด้วยสาเหตุว่านอกจากทุกครั้งที่จางวาจื่อมาตีฆ้องร้องทำให้เขารู้สึกรำคาญ จนไม่อาจตกลงราคาซื้อขายของกับลูกค้าได้แล้วนั้น ที่สำคัญก็คือ เขายังรังเกียจที่จางวาจื่อหาสตรีที่มาดึงดูดฝูงชนนั้นโดยไม่เลือกวิธีการ ไม่ว่าลักพาตัวหรือหลอกลวงมา เขาก็ทำทั้งสิ้น ทุกครั้งที่เห็นสตรีที่จางวาจื่อนำมา หลี่ซือเกอต้องลอบด่าแช่งจางวาจื่อที่ทำแต่เรื่องชั่วช้า สักวันกรรมย่อมตามสนอง จนถึงวันหนึ่ง จางวาจื่อได้พาสตรีมานางหนึ่ง ทันทีหลี่ซือเกอพบนาง จิตใจเขาพลันหวั่นไหว หลังจากนั้นเขาอดไม่ได้ที่ต้องจะต้องไปดูการแสดงของจางวาจื่อทุกวัน กระทั่งการเปิดร้านอัญมณีของเขายังต้องรอกระทั่งจางวาจื่อเก็บร้านไปก่อน แน่นอนเขาไม่ได้ต้องการไปดูการแสดงของจางวาจื่อ ทว่าเขาต้องการพบหน้าสตรีผู้นั้น แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 49 16:52:39 แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 49 16:40:56 จากคุณ : เซี่ยวเฮ้ง - [ 12 ม.ค. 49 16:34:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แสงแดดส่องกระทบแก้มนาง ช่างงามยิ่งนัก นางก็คือหลินโถวฮวา ยามนั้นนางเพิ่งอายุได้ สิบหกปี ทั้งยังมีอาการไอเบาๆ ตลอด ครั้งแรกที่หลี่ซือเกอพบหลินโถวฮวา จิตใจพลันบังเกิดความรู้สึกหวั่นไหว ไม่ว่าหลินโถวฮวาจะยกมือ ก้าวเท้า ยิ้ม หัวเราะ ล้วนแต่ทำให้ผู้คนคิดถึงคำว่าอ่อนโยน คล้ายกับทุกสิ่งที่นางทำล้วนอ่อนโยน กลางวันเขามองดูหลินโถวฮวา กลางคืนก็ฝันถึงนาง หลายครั้งเขาฝันถึงนางแต่ไม่พบตนเองในฝัน ตื่นมาก็รู้สึกไม่พอใจ หลายครั้งเพราะฝันถึงแต่ตนเอง แต่ไม่ฝันถึงนาง ตื่นมาจึงรู้สึกโกรธ หลังจากที่พบนาง เขาพลันรู้สึกว่าชีวิตพเนจรของเขากว่าครึ่งชีวิตนั้น ทำให้เขารู้สึกอ้างว้าง เขาเงียบเหงาถึงขนาดหากไม่พูดคุยกับปลา ก็สามารถสนทนากับอัญมณีแทนได้ หลินโถวฮวาคงไม่รู้เรื่องเหล่านี้กระมัง นางมักยิ้มให้กับเขา ทุกครั้งที่นางยิ้มช่างคล้ายดอกไม้ที่ร่วงหล่นลงบนบาดแผลของเขา ดังนั้นเขาจึงรู้สึกเหมือนจะดีใจแต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกตระหนกใจ ในที่สุดเขาก็ปลุกปลอบใจตัวเอง เขาจะนำเงินที่เขาสะสมไว้ทั้งหมด ไปหาจางวาจื่อ เพื่อขอไถ่ตัวหลินโถวฮวา ให้มาเป็นภรรยาของตนเอง จากคุณ : เซี่ยวเฮ้ง - [ 12 ม.ค. 49 16:35:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แต่ทว่าในเช้าวันที่เขาจะไปหาจางวาจื่อนั้น ลี่ต้ากงจื่อ(คุณชายใหญ่แซ่ลี่)ก็มาเที่ยวตลาด และได้พบกับหลินโถวฮวา เขาพลันรู้สึกชอบพอหลินโถวฮวา เขาต้องการนาง ดังนั้น เขากับคนของเขาจึงเข้าไปเกี้ยวพาหมายฉุดคร่าหลินโถวฮวา หลี่ซือเกอรู้สึกโกรธยิ่ง เขาต้องการฆ่าลี่รุ่ยหมิง ทว่าลี่รุ่ยหมิงเป็นบุตรชายของใต้เท้าลี่เฉิงเถียน คนประเภทนี้มีทั้งเงิน ทั้งอำนาจ ทั้งอิทธิพล ไม่ควรที่จะยุ่งเกี่ยวด้วย ขณะที่เขาลังเลอยู่นั้น เหลียงหนิวที่เปิดร้านขายเนื้อก็พุ่งตัวออกไป วิจารณ์ตามอายุ เหลียงหนิวเองนั้นอายุมากกว่าจางวาจื่อ ทว่ายังคงมีโทสะที่ร้อนแรงยิ่ง เขาคนเดียวสู้คนเจ็ดคน ในที่สุด ลี่รุ่ยหมิงและสมุนของเขาอีกหกคนก็ถูกต่อยตีจนล้มลุกคลุกคลานจากไป แต่ที่บาดเจ็บสาหัสก็ยังคงเป็นเหลียงหนิว จากคุณ : เซี่ยวเฮ้ง - [ 12 ม.ค. 49 16:36:45 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ระวังตัวให้ดี” ลี่ต้ากงจื่อกล่าวอย่างอาฆาต “ข้าจะไม่ให้เจ้าต้องตายดีแน่” วันรุ่งขึ้น ลี่รุ่ยหมิงกลับมาจริงๆ ครานี้เขายังพาคนมาถึงสิบเอ็ดคน คนเหล่านั้นล้วนพกพาอาวุธมาด้วย ในวันนั้นจางวาจื่อมาสายกว่ายามปกติ ลี่รุ่ยหมิงรอจนทนไม่ได้ จึงไปยังร้านอัญมณีของหลี่ซือเกอ พบเห็นอะไรไม่พอใจก็พาลทำลายทิ้ง ที่พอใจก็เก็บใส่เสื้อ ทางหนึ่งก็กล่าวแก่องครักษ์ของตน “จางวาจื่อมาถึงเมื่อใด ให้ลงมือฉุดคร่าคนในทันที” องครักษ์ผู้นั้นพลันตอบ “ถ้าเจ้าผู้นั้นยังกล้าสอดมืออีก จะให้จัดการเลยหรือไม่ ?” ลี่รุ่ยหมิงหรี่ตาตอบ “ทำไมเล่า ต้องเกรงใจมันด้วยหรือ ทว่ายังคงจัดการให้รวบรัดซะหน่อย ให้ดูเหมือนว่าเจ้านั่นตายเพราะอุบัติเหตุ จะได้ไม่พัวพันมาถึงพวกเรา” องครักษ์ผู้นั้นรับคำ ลี่รุ่ยหมิงรออยู่อีกครู่หนึ่ง พบจางวาจื่อยังคงไม่มา ก็กวักมือเรียก “พวกเราไปจับมันมา” จากนั้นก็หันกายเดินไป หลี่ซือเกออดทนไม่ไหว จึงเข้าขัดขวางเขาแล้วกล่าว “เงินล่ะ ?” ลี่รุ่ยหมิงกล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร เจ้ากล้าทวงเงินข้าหรือ ? ” “ทำไมจะไม่กล้า ที่ท่านทำลายที่ท่านหยิบไปนั้น ล้วนต้องจ่ายเงินทั้งสิ้น” หลี่ซือเกอยังคงกล่าวต่อ “ถ้าท่านไม่จ่ายเงิน ก็ต้องเอาของคืนข้ามา” หมัดของลี่รุ่ยหมิงพลันพุ่งออกไป หลี่ซือเกอโดนไปหนึ่งหมัด จากนั้นจึงพบเหล่าองครักษ์พุ่งร่างเข้ามาหาเขา ยามนั้นในใจเขาพลันบังเกิดโทสะพลุ่งขึ้น ไม่สนใจต่อสิ่งใดแล้ว ชักดาบซึ่งเก็บไว้นานออกมา แทงเข้าใส่หัวใจของลี่รุ่ยหมิงทันที จากคุณ : เซี่ยวเฮ้ง - [ 12 ม.ค. 49 16:38:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ภายหลังเขาสู้พลางถอยพลาง ทางหนึ่งก็แจ้งข่าวขอความช่วยเหลือไปยังสหายของเขา จางโหวแห่งไหวอิน เจ้าสำนักจ่านจิงถัง ทางหนึ่งก็ไปยังวัดหลิวจินซื่อ พบเจ้าอาวาสอี้เยวี่ยฉานซือ(สมณะอี้เยวี่ย) เล่าถึงต้นสายปลายเหตุที่ฆ่าคน แน่นอนเรื่องที่เขาเล่าเหล่านั้นย่อมไม่เอ่ยถึงหลินโถวฮวา เขาฆ่าคนแล้ว ย่อมมีโทษทัณฑ์ต้องตาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่เขาฆ่าคือลี่รุ่ยหมิง บุตรชายของขุนนางใหญ่ ทว่าหลังจากเขาทำผิด วิธีการแก้ไขของเขากลับถูกต้อง ยามนั้น สามพรรคใหญ่ที่ชิงอำนาจกันอยู่ก็คือ “อิงเหมิง(พันธมิตรอินทรี)” , “ฉวีหน่วนปัง(พรรคเก็บความอุ่น)” และ “จ่านจิงถัง(หอพิฆาตตำรา)" “อิงเหมิง” และ “ฉวีหน่วนปัง” ล้วนอยู่ในกลุ่ม “ต้าเหลียนเหมิง (พันธมิตรสัมพันธ์)” ของ “เจ็ดพรรคแปดสมาคมเก้าพันธมิตร” เปลือกนอกร่วมมือกัน แต่ภายในกลับแก่งแย่งต่อสู้กัน ไม่มีใครยอมใคร “จ่านจิงถัง” เป็นพรรคฝ่ายธรรมะ ทั้งมีการติดต่อกับทางการ ลี่รุ่ยหมิงเป็นศิษย์ฝ่ายนอกของอิงเหมิง(พันธมิตรอินทรี) เขาถูกฆ่า ประมุขอิงเหมิง โฉวสือซื่อย่อมมิอาจละเว้นหลี่ซือเกอ ทางการเองก็ไม่อาจปล่อยหลี่ซือเกอไปได้ แต่ทว่า ลี่รุ่ยหมิงสองพ่อลูกเองก็มีความแค้นเคืองกับผู้ว่าการหลิวเพี่ยนเสวี่ย หลิวเพี่ยนเสวี่ยอยากจัดการคนตระกูลลี่มานาน ดังนั้นหลี่ซือเกอสังหารลี่รุ่ยหมิงแทนเขา จึงนับว่าตรงใจเขายิ่งนัก  เขาจึงช่วยปกป้องหลี่ซือเกอ อีกทั้งจางโหวเองก็ออกหน้าช่วยเหลือ ว่ากล่าวแทนหลี่ซือเกอ ดังนั้นการที่หลี่ซือเกอสังหารลี่รุ่ยหมิง ทางการจึงถือเสียว่าเป็นการขจัดเภทภัย ทั้งอนุญาตให้สมณะอี้เยวี่ยแห่งวัดหลิวจินซื่อรับเขาเป็นศิษย์ ให้ออกบวชเป็นหลวงจีน เพื่อลบโทษทัณฑ์ความผิดที่ก่อขึ้น ดังนั้นหลี่ซือเกอจึงกลายเป็นหลวงจีน มีฉายาว่า “ซ่านไจ(เมตตา)” แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 49 16:42:23 จากคุณ : เซี่ยวเฮ้ง - [ 12 ม.ค. 49 16:40:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ทุกคนล้วนคิดว่าหลี่ซือเกอสังหารลี่รุ่ยหมิงเพื่อกำจัดเภทภัย ทั้งยังมีคนจำนวนมากสงสัยว่าเนื่องจากหลี่ซือเกอโกรธแค้นที่ลี่รุ่ยหมิงมาหยิบฉวยอัญมณีในร้านจึงบังเกิดโทสะขึ้น มีเพียงหลี่ซือเกอ(ซ่านไจเหอซ่าง) เท่านั้นที่รู้จิตใจตนเอง เขาฆ่าลี่รุ่ยหมิงก็เพราะหลินโถวฮวา เขายังมักจะหาโอกาสไปพบหลินโถวฮวา มิใช่เพียงแค่พบหน้านางเท่านั้น เขายังจะฝันถึงนางอีกด้วย แม้ว่าความฝันจะยังคงเป็นความฝัน แม้ว่าความฝันทั้งหมดจะเป็นเพียงแค่ความฝัน จบตอน..........ความฝันล้วนเป็นความฝัน แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 49 16:51:57 แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 49 16:51:32 แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 49 16:44:03 จากคุณ : เซี่ยวเฮ้ง - [ 12 ม.ค. 49 16:43:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สำหรับใครที่จะติดตามอ่าน "ขอยืมตัวฮูหยินสักครา" ซึ่งเป็นประวัติของ "อุ้ยแชแชแช" อาจารย์ของจูกัวะซิงแซ ตามไปอ่านได้ที่Linkข้างล่างขอรับ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3178450/K3178450.html แก้ไขเมื่อ 13 ม.ค. 49 10:56:29 จากคุณ : เซี่ยวเฮ้ง - [ 12 ม.ค. 49 16:50:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณทั้งท่านผู้แปลและท่านเซี่ยวเฮ้งขอรับ จากคุณ : อ๊อดน้อยใส่แว่น - [ 12 ม.ค. 49 19:48:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณมากขอรับ รอมานานแล้ว จากคุณ : Knight Agi - [ 12 ม.ค. 49 22:08:20 A:203.113.38.10 X:203.151.140.118 TicketID:064629 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณมากคะท่านผู้แปล จากคุณ : ผู้กอง - [ 12 ม.ค. 49 22:08:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณมากครับ จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 13 ม.ค. 49 13:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบพระคุณครับ จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ 15 ม.ค. 49 20:24:46 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แล้วสตรีที่หลงรักหลวงจีนละ จากคุณ : ativan - [ วันครูแห่งชาติ 11:50:18 ]