ความคิดเห็นที่ 1 ทั้งหมดเป็นชนชาติดั้งเดิมในแถบนี้  ที่พยายามจะปกครองตนเองเพราะคำมั่นสัญญาของอังกฤษและพม่าที่จะให้เอกราชหลังสนธิสัญญาปางโปล๋ง เช่น Shan (Shan State) มอญ (Mon State) กะเหรี่ยง (Karen State) จากคุณ : น้องหอมแดง - [ วันมาฆบูชา 14:54:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทความจากสยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์นะครับ เนื้อหาใจความชัดเจน ขอคัดลอกโดยไม่ได้รับอนุญาตมาลงไว้ ณ ที่นี้เพื่อประโยชน์ทางการศึกษา 57 ปี สัญญาปางโหลง เอกราชและการหักหลัง โดย ธันวา สิริเมธี วันที่ 12 กุมภาพันธ์ที่กำลังจะถึงนี้ไม่ใช่วันสำคัญสำหรับคนไทย แต่เป็นวันสำคัญมากที่สุดสำหรับประเทศพม่าก็ว่าได้ เพราะเป็นวันครบรอบ 57 ปีของการลงนามในสัญญาปางโหลง ซึ่งนำไปสู่การปลดปล่อยชนชาติพม่าและชนชาติอื่น ๆ ให้เป็นอิสระจากอาณานิคมของอังกฤษ ขณะเดียวกัน สัญญาฉบับนี้และเอกราชที่ได้มาก็ทำให้บรรดาชนกลุ่มน้อยต้องเสียใจมาจนถึงทุก วันนี้ เพราะผู้นำพม่าหักหลังไม่ให้แยกตัวออกมาปกครองตนเองหลังจากอยู่ร่วมกันครบสิ บปีตามสัญญาที่ตกลงกันไว้ สัญญาปางโหลงจึงเป็นทั้งสัญญาแห่งเอกราชและการหักหลังในเวลาเดียวกัน มูลเหตุแห่งความร้าวฉาน ก่อนพม่าจะตกเป็นอาณานิคมของอังกฤษอย่างสมบูรณ์ในปี ค.ศ. 1886 อังกฤษได้ผนวกพม่าและดินแดนของชนกลุ่มน้อยต่าง ๆ อาทิ ไทใหญ่ กะเหรี่ยง คะฉิ่น มอญ ฯลฯ เข้าเป็นมณฑลหนึ่งของอินเดีย ซึ่งอังกฤษเป็นเจ้าอาณานิคมในขณะนั้น หลังจากนั้นอังกฤษได้ใช้นโยบายการแบ่งแยกและปกครอง (divide and rule) กับชนชาติพม่าและชนชาติอื่น ๆ โดยแบ่งการปกครองในพม่าออกเป็น 2 ส่วน คือ เขตพม่าแท้ และเขตภูเขาหรือเขตชายแดน ในส่วนของพม่าแท้ได้รวมดินแดนบางส่วนในอารกันและมอญเข้าไว้ด้วย การปกครองในเขตพม่าแท้อังกฤษจะเข้ามาปกครองโดยตรง ขณะที่การปกครองในเขตภูเขาหรือชายแดนจะใช้การปกครองโดยอ้อม คือ ปล่อยให้ผู้ปกครองเผ่าหรือแคว้นที่เคยปกครองกันมาแต่ดั้งเดิมปกครองต่อไป แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องอยู่ภายใต้การดูแลและคำแนะนำของผู้บริหารชาวอังกฤษ ประชาชนในเขตนี้ได้แก่ ฉาน คะฉิ่น คะเรนนี (คะยาห์) เทือกเขาชิน และกะเหรี่ยง กล่าวกันว่านโยบายแบ่งแยกและปกครองของอังกฤษครั้งนั้นคือมูลเหตุสำคัญที่สร้างความร้าวฉานระหว่างรัฐบาลพม่ากับชนกลุ่มน้อ ยมาจนถึงปัจจุบัน เพราะไม่เพียงอังกฤษจะทำให้รัฐพม่าซึ่งเคยมีอำนาจเหนือรัฐชนกลุ่มน้อยอื่น ๆ กลายเป็นเขตปกครองหนึ่งที่มีสถานะเทียบเท่ากับเขตชนกลุ่มน้อย แต่อังกฤษยังยกระดับกลุ่มชาติพันธุ์บางกลุ่มให้มีสถานะเหนือกว่าพม่า อาทิเช่น สนับสนุนให้ชนกลุ่มน้อย อาทิเช่น ชาวกะเหรี่ยงเข้ามารับราชการทหารและตำรวจในกรมกองของอังกฤษมากกว่าสนับสนุนช าวพม่า ซึ่งวิธีการดังกล่าวก่อให้เกิดความแตกร้าวและสร้างศัตรูระหว่างชนกลุ่มน้อยแ ละชนชาติพม่า เพราะทหารตำรวจซึ่งเป็นชนกลุ่มน้อยจะต้องคอยปราบปรามชาวพม่าที่พยายามต่อสู้ กับชาวอังกฤษ ทำให้ชาวพม่ารังเกียจและถึงขั้นเกลียดชังชนกลุ่มน้อยที่เป็นฝ่ายเดียวกับอัง กฤษมากยิ่งขึ้น และพยายามหาทางแก้แค้นเมื่อมีโอกาส เหตุการณ์สำคัญที่สะท้อนให้เห็นถึงความเกลียดแค้นชิงชังของชนชาติพม่าที่มีต ่อชนชาติกะเหรี่ยง สมัยอังกฤษปกครอง คือ การบุกฆ่าชาวกะเหรี่ยงนับร้อยคนขณะกำลังทำพิธีกลางโบสถ์ ตามด้วยการซุ่มโจมตีชาวกะเหรี่ยงอีกหลายครั้ง เหตุการณ์รุนแรงเหล่านี้ทำให้ชาวกะเหรี่ยงรู้สึกเกลียดแค้นชิงชังชนชาติพม่า หนึ่งในชาวกะเหรี่ยงที่ได้รับอิทธิพลจากความเกลียดชังดังกล่าวก็คือ นายพลโบเมียะ ผู้นำระดับสูงของกองกำลังสหชนชาติกะเหรี่ยง หรือ เคเอ็นยู ทางด้านรัฐฉาน อังกฤษได้ยกระดับแคว้นต่าง ๆ ของเจ้าฟ้าไทใหญ่ขึ้นรวมเป็น “สหพันธ์รัฐฉาน” (Federated of Shan States) และจัดตั้งสภาผู้นำแห่งสหพันธ์รัฐฉาน (Federal Council of Shan Chiefs) ซึ่งประกอบด้วยเจ้าฟ้าแคว้นต่าง ๆ เพื่อทำหน้าที่ดูแลเรื่องของกิจการภายในรัฐฉาน กล่าวกันว่า ความรู้สึกแปลกแยกเกลียดชังระหว่างชนชาติพม่าและชนชาติอื่น ๆ เป็นผลลัพธ์ที่เกิดจากความตั้งใจของอังกฤษซึ่งเป็นเจ้าของอาณานิคม เพราะหากประชาชนในอาณานิคมสามารถรวมตัวเป็นปึกแผ่นและมีพลังเมื่อใดย่อมต้อง เป็นภัยคุกคามต่อความมั่นคงของเจ้าอาณานิคมเมื่อนั้น ดังนั้น จึงอาจกล่าวได้ว่า หนึ่งในสาเหตุแห่งความร้าวฉานระหว่างชนชาติพม่าและชนชาติอื่น ๆ คือ นโยบายแบ่งแยกและปกครองของประเทศอังกฤษ สัญญาแห่งเอกราช ตลอดระยะเวลาที่อังกฤษปกครองพม่าและชนกลุ่มน้อย แม้ว่าอังกฤษจะพยายามให้สิทธิในการปกครองตนเองกับชนกลุ่มน้อย และยกระดับสถานะให้เท่าเทียมหรือเหนือกว่าชาวพม่า แต่ชนกลุ่มน้อยทุกกลุ่มต่างไม่ต้องการอยู่ภายใต้การปกครองของคนภายนอก และไม่ต้องการให้ “คนอื่น” เข้ามาตักตวงผลประโยชน์จากทรัพยากรบนแผ่นดินของตนเอง เพราะตลอดเวลาที่อังกฤษเป็นเจ้าอาณานิคม อังกฤษมีรายได้จากการขายทรัพยากรธรรมชาติในดินแดนชนกลุ่มน้อยเป็นเงินจำนวนม หาศาล โดยแบ่งปันผลกำไรส่วนหนึ่งให้ “เจ้าของพื้นที่” บ้างเล็กน้อย อาทิเช่น อังกฤษมีรายได้จากการถลุงแร่ที่เมืองน้ำตู้ปีละ 10 ล้านปอนด์ แต่แบ่งให้ชาวไทใหญ่ไม่ถึงแสนปอนด์ นอกจากนี้ อังกฤษยังเก็บภาษีจากชาวบ้านทุกทาง เช่น ภาษีหลังคาเรือน ภาษีทำนา ทำสวน ทำไร่ สินค้า แร่ ไม้ เป็นต้น ชาวพม่าและชนกลุ่มน้อยต่าง ๆ จึงต้องการได้แผ่นดินของตนเองกลับคืน โดยกระแสนี้เริ่มรุนแรงและชัดเจนขึ้นหลังจากญี่ปุ่นเข้ามาปกครองพม่าช่วงสงค รามโลกครั้งที่ 2 และกลับออกไปหลังพ่ายแพ้สงคราม หลังจากสงครามโลกครั้งที่ 2 อังกฤษต้องการกลับเข้ามาปกครองพม่าและชนกลุ่มน้อยต่อไป แต่สถานการณ์ในช่วงเวลานั้นเริ่มไม่เอื้ออำนวย เนื่องจากทางฝ่ายพม่ามีขบวนการชาตินิยมเกิดขึ้นหลายกลุ่ม โดยมีพรรคสันนิบาตเสรีชนต่อต้านฟาสซิสต์ (AFPFL) นำโดยอองซาน บิดาของนางซูจี ขณะที่ทางฝ่ายชนกลุ่มน้อยก็มีการจัดตั้งองค์กรทางการเมืองของตนเอง เช่น ชาวกะเหรี่ยงประกาศขอจัดตั้งเป็นรัฐอิสระและก่อตั้งสหภาพแห่งชาติกะเหรี่ยง เจ้าฟ้าไทใหญ่จัดตั้งสภาเจ้าฟ้ารัฐฉาน เมื่อวันที่ 7 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1947 และกำหนดให้วันนี้เป็นวันชาติไทใหญ่ ซึ่งมีเพลงชาติและธงชาติเป็นของตนเอง เป็นต้น อีกสองวันต่อมา คือ วันที่ 9 กุมภาพันธ์ ตัวแทนจากรัฐฉาน รัฐชิน และรัฐคะฉิ่น ซึ่งอยู่ทางตอนเหนือของประเทศพม่า ได้จัดตั้ง "สภาผู้นำร่วมสหพันธรัฐเทือกเขา" (S.C.O.U.H.P) ขึ้น โดยในวันเดียวกันอองซาน ซึ่งเดินทางมาจากเขตพม่าแท้ได้กล่าวในที่ประชุมว่า ต้องการให้ชนชาติต่าง ๆ ร่วมกับพม่าในการเรียกร้อง เอกราช จากอังกฤษ บรรดาเจ้าฟ้าไทยใหญ่ได้กล่าวในที่ประชุมครั้งนี้ว่า "ถ้าไม่มีสิทธิแยกตัวเป็นอิสระหลังจากที่ได้รับ เอกราช จากอังกฤษก็จะไม่ร่วมมือกับพม่าอย่างเด็ดขาด" ส่วนตัวแทนของรัฐคะฉิ่นก็ได้เรียกร้อง ให้มีการกำหนดดินแดนของรัฐคะฉิ่นให้ชัดเจน ต่อมา วันที่ 11 ก.พ. 1947 ที่ประชุมได้มีมติตกลงที่ร่วมกันเรียกร้องเอกราชจากอังกฤษ แต่จะ ร่วมกันเพื่อเรียกร้องเอกราชเท่านั้น หลังจากได้รับเอกราชแล้วทุกรัฐมีอิสระในการตัดสินใจทุกอย่าง ดังนั้น เป้าหมายที่ต้องร่วมกันครั้งนี้จึงเพื่อให้เกิดพลังในการเจรจา ต่อรองขอเอกราชจากอังกฤษเท่านั้น ในที่สุด วันที่ 12 ก.พ 1947 บรรดาเจ้าฟ้าและตัวแทนจากรัฐต่าง ๆ จึงได้ร่วมลงนาม ในหนังสือสัญญา ปางโหลง ซึ่งอองซาน เป็นผู้ร่างขึ้น มีเนื้อหาสาระทั้งหมด 9 ข้อ แต่ไม่มีข้อใดที่ระบุถึงสิทธิในการแยกตัวเป็นอิสระ บรรดาเจ้าฟ้า จึงได้ท้วงถาม ซึ่ง อองซาน ได้ตอบว่า " เรื่องสิทธิในการแยกตัวเป็นอิสระนั้นน่าจะนำไปเขียนไว้ใน รัฐธรรมนูญของสหภาพ จะมีผลดีมากกว่าเขียนไว้ในหนังสือสัญญาปางโหลง ด้วยเหตุนี้ สิทธิการแยกตัวของรัฐต่าง ๆ ที่ร่วมลงนามจึงไม่ปรากฏ เป็นลายลักษณ์อักษรในสัญญาปางโหลง แต่ปรากฏอยู่ในรัฐธรรมนูญฉบับแรกของประเทศพม่าฉบับปี 1947 ซึ่งนายพลออง ซานได้ร่วมกันร่างกับชนชาติต่าง ๆ โดยนายพล ออง ซาน และนักการเมืองพม่าคนสำคัญอีก 5 คนได้ถูกคนร้ายลอบยิงจนเสียชีวิตกลางที่ประชุม ระหว่างการร่างรัฐธรรมนูญฉบับนี้เมื่อวันที่ 19 กรกฎาคม ค.ศ. 1947 ข้อความสำคัญในรัฐธรรมนูญฉบับนองเลือดครั้งนี้ ก็คือ ชนชาติต่าง ๆ ที่ได้ร่วมลงนามในสัญญาปางโหลง คือ ชนชาติไทยใหญ่ ชนชาติคะฉิ่น และชนชาติชิน มีสิทธิแยกตัวเป็นอิสระหลังจากอยู่ร่วมกันครบสิบปีนับจากวันที่ประเทศพม่าได้รับเอกราช คือ วันที่ 4 มกราคม 1948 โดยระบุไว้ใน บทบัญญัติที่ 10 บรรทัดที่ 202 ของรัฐธรรมนูญฉบับนี้ ทางด้านชนชาติกะเหรี่ยง ซึ่งไม่ได้ร่วมลงนามในสัญญาฉบับนี้ได้ถือว่าชนชาติของตนมีสิทธิแยกตัวเองออก เป็นอิสระนับจากวันที่ประเทศพม่าได้รับเอกราชจากอังกฤษ เพราะถือว่าชนชาติกะเหรี่ยงมีความจงรักภักดีกับประเทศอังกฤษมาโดยตลอด เมื่อชนชาติพม่าไม่ยอมให้แยกตัวออกมา ชนชาติกะเหรี่ยงจึงก่อตั้งกองกำลังกู้ชาติกะเหรี่ยงเพื่อเรียกร้องอิสรภาพให ้ตนเองนับจากนั้นเป็นต้นมาจนถึงปัจจุบัน จากคุณ : CrazyHOrse - [ 14 ก.พ. 49 13:54:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สัญญาแห่งการหักหลัง เนื่องจากผู้นำพม่าคนใหม่คือ อู นุ นายกฝ่ายพลเรือนคนแรกของพม่า และนายพลเนวิน ผู้นำด้านทหารมีทัศนคติและนโยบายต่อชนกลุ่มน้อยต่างจากออง ซานอย่างสิ้นเชิง กล่าวคือ ขณะที่ออง ซานยอมระบุให้ชนกลุ่มน้อยมีสิทธิปกครองตนเองในรัฐธรรมนูญฉบับปี 1947 แต่ อู นุ และ เนวินกลับไม่ต้องการให้ชนกลุ่มน้อยมีสิทธิตามสัญญาดังกล่าว โดยเฉพาะสิทธิในการแยกตัวออกไปเป็นประเทศอิสระ เพราะนั่นหมายถึงรัฐบาลกลางพม่าจะต้องสูญเสียรายได้จากทรัพยากรในดินแดนชนกล ุ่มน้อยอย่างมหาศาล และเนื่องจากพื้นที่ที่ชาวพม่าส่วนใหญ่อาศัยอยู่แทบไม่มีทรัพยากรใด ๆ การยอมให้ชนกลุ่มน้อยแยกตัวออกไป จึงเป็นสิ่งที่ผู้นำพม่าหลายคนไม่เห็นด้วย ด้วยเหตุนี้ เมื่อครบกำหนด 10 ปี หลังประเทศพม่าได้รับเอกราชจากอังกฤษ คือ ปี ค.ศ. 1958 (พ.ศ. 2501) รัฐบาลกลางพม่าซึ่งนำโดยอู นุ จึงไม่ยอมให้ชาวไทใหญ่และชนกลุ่มน้อยอื่น ๆ แยกตัวออกไปปกครองตนเองตามสัญญา หลังจากนั้นในปี 2502 นายพลเนวิน ได้ทำการรัฐประหารยึดอำนาจจากนายอูนุ และได้ประกาศยุบสภา รวมทั้งยกเลิกรัฐธรรมนูญฉบับดังกล่าว ส่งผลให้สัญญาปางโหลงกลายเป็นโมฆะ ไฟสงครามกลางเมืองระหว่างชนกลุ่มน้อยต่าง ๆ ที่ลงนามในสัญญาฉบับนี้จึงคุโชนขึ้น และยังไม่เคยมอดดับมาจนบัดนี้ สิ่งที่น่าขมขื่นสำหรับชนกลุ่มน้อยที่ร่วมลงนามในสัญญาฉบับนี้ ทั้งไทยใหญ่ ชิน และคะฉิ่น ก็คือ รัฐบาลพม่าซึ่งเป็นฝ่ายประกาศยกเลิกรัฐธรรมนูญ ซึ่งเป็นผลมาจากการลงนามสัญญาปางโหลง กลับเป็นฝ่ายดำเนินการจัดสร้าง “อนุสาวรีย์เอกราช” หรือ “อนุสาวรีย์ปางโหลง” (Independence monument) และรูปปั้นนายพลออง ซานตามเมืองต่าง ๆ ราวกับภูมิใจในตัวนายพลอองซานและเอกราชที่ได้มาอย่างล้นเหลือ ขณะที่อีกด้านหนึ่ง เอกราชที่ได้มาจากสัญญาฉบับนี้ กลับทำให้ชนกลุ่มน้อยเจ็บปวดอย่างล้นเหลือเช่นกัน อนุสาวรีย์นายพลออกซานและสัญญาปางโหลงทั่วประเทศพม่า จึงเป็นเสมือนสัญลักษณ์แห่งเอกราชและการหักหลังชนกลุ่มน้อยไปพร้อม ๆ กัน ความรู้สึกของชาวไทใหญ่ที่มีต่อสัญญาดังกล่าวสามารถสะท้อนออกมาให้เห็นได้ในบทเพลงอันโด่งดังของชาวไทใหญ่ชื่อว่า “ลิ่กห้มหมายปางโหลง” หรือ “สัญญาปางโหลง” ซึ่งหมอจายคำเหล็ก แต่งให้สายมาวนักร้องยอดนิยมของชาวไทใหญ่ร้องเมื่อ 20 ปี ผลจากความดังของเพลงนี้ทำให้นักร้องถูกจับไปติดคุกอยู่นานและไม่กล้าร้องเพลงนี้ต่อหน้าสาธารณชนอีกเลย แต่เทปเพลงของเขายังถูกก็อปปี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาจนถึงทุกวันนี้ เนื้อเพลง “ลิ่กห้มหมายปางโหลง” (สัญญาปางโหลง) มีดังนี้ “เมืองแห่งอิสรภาพของชาวไทใหญ่ ตามข้อตกลงปางโหลงมอบให้ สัญญากันไว้เป็นมั่นเหมาะ แล้วกลับคำกันได้หรือไร ใครทรยศก็รู้แก่ใจ ไม่ใช่เราชาวไทใหญ่แน่นอน ความจริงของเราย่อมประจักษ์ สัญญาปางโหลงที่ให้นั้น จากไปพลันกับอองซานหรือไฉน” รัฐธรรมนูญฉบับใหม่ ขณะที่สัญญาปางโหลงและรัฐธรรมนูญฉบับแรกกำลังจะครบ 57 ปี โดยไม่มีการปฏิบัติตามสัญญาหรือเนื้อหาในรัฐธรรมนูญแม้แต่กระผีก ผู้นำทหารพม่ายุคปัจจุบันกลับเดินหน้าร่างรัฐธรรมนูญฉบับใหม่เพื่อสร้างความปรองดองแห่งชาติอย่างขะมักเขม้น ความคลางแคลงใจจากชนกลุ่มน้อยหลายกลุ่มจึงเกิดขึ้น เพราะบทเรียนที่ผ่านมาปรากฏชัดว่า “การหักหลังเกิดขึ้นได้เสมอ” ที่สำคัญคือ ขนาดรัฐธรรมนูญฉบับแรกซึ่งจัดทำไว้อย่างสมบูรณ์ยังไม่เคยนำมาใช้ แล้วนับประสาอะไรกับรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ ซึ่งยังไม่มีวี่แววว่าชนกลุ่มน้อยจะได้รับสิทธิอะไรมากกว่าที่เป็นอยู่ ประเด็นที่น่าสงสัยก็คือ ทำไมรัฐบาลทหารต้องเสียเวลามาร่างรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ ทำไมไม่ลองนำรัฐธรรมนูญฉบับแรกมาปฏิบัติให้เป็นรูปธรรม หรือนำมาใช้เป็นพื้นฐานในการร่างรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ เพราะรัฐธรรมนูญฉบับนี้ระบุให้ประเทศพม่าใช้ระบบการปกครองแบบรัฐสภา ประกอบด้วยสภาผู้แทนราษฏร และสภาชนชาติ ซึ่งในคณะรัฐมนตรีจะต้องมีรัฐมนตรีว่าการกิจการของแต่ละชนชาติ แต่ละรัฐมีรัฐบาลระดับรัฐ ซึ่งเป็นระบบการปกครองที่แสดงถึงความเท่าเทียมของทุกชนชาติ และเป็นสิ่งที่ชนกลุ่มน้อยเรียกร้องมานาน หากรัฐบาลทหารต้องการให้สิทธิกับชนกลุ่มน้อยอย่างแท้จริง โดยไม่ต้องการให้แยกตัวออกไปตั้งประเทศของตนเอง รัฐบาลทหารก็น่าจะทดลองใช้รัฐธรรมนูญฉบับนี้ และหากใช้แล้วไม่เวิร์กจึงค่อยปรับแก้กันไป เพราะหากต้องร่างรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ ซึ่งมีข่าวว่า จำนวนเสียงครึ่งหนึ่งในสภาเป็นของฝ่ายทหาร โอกาสที่รัฐธรรมนูญฉบับใหม่จะได้รับการยอมรับจากประชาชนทั้งชาวพม่าและชนชาต ิอื่นก็มีน้อย เมื่อเป็นเช่นนี้ ต้องใช้เวลาอีกกี่ปี ประเทศพม่าถึงจะมีรัฐธรรมนูญในระบอบประชาธิปไตยที่สามารถบังคับใช้ได้จริงเสียที ความมุ่งมั่นของรัฐบาลทหารที่จะร่างรัฐธรรมนูญฉบับใหม่จึงทำให้มีคนตั้งข้อสงสัยว่า คงเป็นเพราะรัฐธรรมนูญแรกแสดงถึงความเท่าเทียมระหว่างชนชาติพม่าและชนกลุ่มน้อยมากเกินไป ผู้นำทหารพม่าซึ่งผลัดเปลี่ยนกันหมุนเวียนอำนาจมานานเกือบครึ่งศตวรรษจึงยอมไม่ได้ จึงไม่แปลกอะไรหากสงครามระหว่างรัฐบาลทหารพม่ากับชนกลุ่มน้อยจะดำเนินต่อไปอีกยาวนาน หรือ จนกว่าชนกลุ่มน้อยจะหมดแรง หมายเหตุ ข้อมูลส่วนใหญ่ในบทความชิ้นนี้นำมาจากวิทยานิพนธ์ คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เรื่อง “กระบวนการสร้างอัตลักษณ์ของชาวไทยใหญ่ชายแดนไทย – พม่า” ของวันดี สันติวุฒิเมธี จากคุณ : CrazyHOrse - [ 14 ก.พ. 49 13:54:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หนังสือสัญญาปางหลวง (ป๋างโหลง) ปี พ.ศ 2490 1. ให้ตัวแทนของสภาผู้นำร่วม สหพันธรัฐเทือกเขา (Supereme Council of the United Hill People ) เข้าร่วมในคณะรัฐบาล จำนวน 1 คน โดยให้ดำรงตำแหน่ง รัฐมนตรีที่ปรึกษา 2.รัฐมนตรีผู้นั้นจะไม่สังกัดกระทรวงใด สำหรับการทหารและการต่างประเทศของสหพันธรัฐเทือกเขา (United Hill People )จะต้องมีระเบียบแบบแผนที่ชัดเจนซึ่งจะอยู่ภายใต้การกำกับดูแลของคณะรัฐมนตรีในรัฐบาล 3. ตัวแทนของสหพันธรัฐเทือกเขา( United Hill People )สามารถเลือกรัฐมนตรีช่วย ได้อีก 2 ตำแหน่งซึ่งในจำนวน 2 ตำแหน่งนี้จะต้องมิใช่ชนชาติเดียวกันและต้องมิใช่ชนชาติเดียวกับกับรัฐมนตรีด้วย 4. รัฐมนตรีช่วยทั้ง 2 คนมีสิทธิเข้าร่วมการประชุมก็ต่อเมื่อมีการประชุมเกี่ยวกับสหพันธรัฐเทือกเขา (ไทยใหญ่, ชิน และคะฉิ่น) เท่านั้น นอกเหนือจากนี้รัฐมนตรีเท่านั้นที่จะมีสิทธิเข้าร่วมในการประชุมสภาฯ 5. สหพันธรัฐเทือกเขา(United Hill People) มีสิทธิปกครองตนเองโดยอิสระเหมือนดังเช่นที่เคยปฏิบัติ 6. ในหลักการให้การรับรองว่า ให้รัฐคะฉิ่น เป็นรัฐ ๆ หนึ่งแต่ในการณ์นี้จะต้องนำเข้าสู่วาระการประชุมร่างรัฐธรรมนูญอีกครั้งหนึ่ง 7. ตามหลักการ ระบอบประชาธิปไตย ที่กำหนดไว้ สหพันธรัฐเทือกเขา (United Hill People) ต้องได้รับสิทธิเสรีภาพ เท่าเทียมกับพม่าทุกประการ 8. รัฐฉาน มีสิทธิในการใช้จ่ายเงินทองเหมือนเดิม (เหมือนสมัยอยู่ในอารักขาของอังกฤษ) 9. ต้องนำเงินส่วนกลางจากทางรัฐบาลไปช่วยเหลือแก่รัฐชิน และคะฉิ่น ส่วนหนี้สินระหว่างพม่า และไทยใหญ่นั้นให้ รัฐมนตรีและรัฐมนตรีช่วยของ สหพันธรัฐเทือกเขา (United Hill People)ทำการตรวจสอบและเพื่อดำเนินการ แก้ไขต่อไป รายชื่อผู้ร่วมลงนามในหนังสือสัญญา ปางหลวง (ป๋างโหลง) รวม 23 คน ประกอบด้วย ไทยใหญ่ 14 คน คะฉิ่น 5 ชิน 3 คน และพม่า 1 คน ฝ่ายพม่า 1. อองซาน ฝ่ายคะฉิ่น 1. สะมาตูวาสิ่นวาหน่อง ( ตัวแทนจากเมือง มิดจีนา ) 2. ตูวาจ่อริด ( ตัวแทนจากเมือง มิดจีนา ) 3. เต่งระต่าน ( ตัวแทนจากเมือง มิดจีนา ) 4. ตูวาเจ๊าะลุน ( ตัวแทนจากเมือง บ้านหม้อ ) 5. ละป่านกะหร่อง ( ตัวแทนจากเมือง บ้านหม้อ ) ฝ่ายชิน 1. ลัวะมง ( ตัวแทนจากเมือง กะลาน ) 2. อ่องจ่าคบ ( ตัวแทนจากเมือง ต๊ะเต่ง ) 3. กี่โหย่มาน ( ตัวแทนจากเมือง ฮาคา ) ฝ่ายไทยใหญ่ 1. เจ้าขุนปานจิ่ง ( เจ้าฟ้า น้ำสั่น ) 2. เจ้าส่วยแต๊ก ( เจ้าฟ้า ย่องฮ่วย ) 3. เจ้าห่มฟ้า ( เจ้าฟ้า แสนหวีเหนือ ) 4. เจ้าหนุ่ม ( เจ้าฟ้า ลายค่า ) 5. เจ้าจ่ามทุน ( เจ้าฟ้า เมืองป๋อน ) 6. เจ้าทุนเอ ( เจ้าฟ้า ส่าเมืองคำ ) 7. อูผิ่ว ( ตัวแทนจากเมือง สี่แส่ง ) 8. ขุนพง ( ตัวแทนนักศึกษา กลุ่ม เพื่อเอกราชรัฐฉาน ) 9. ติ่นเอ ( ตัวแทนนักศึกษา กลุ่ม เพื่อเอกราชรัฐฉาน ) 10. เกี่ยปุ๊ ( ตัวแทนนักศึกษา กลุ่ม เพื่อเอกราชรัฐฉาน ) 11. เจ้าเหยียบฟ้า ( ตัวแทนนักศึกษา กลุ่ม เพื่อเอกราชรัฐฉาน ) 12. ทุนมิ้น ( ตัวแทนนักศึกษา กลุ่ม เพื่อเอกราชรัฐฉาน ) 13. ขุนจอ ( ตัวแทนนักศึกษา กลุ่ม เพื่อเอกราชรัฐฉาน ) 14. ขุนที ( ตัวแทนนักศึกษา กลุ่ม เพื่อเอกราชรัฐฉาน ) จากคุณ : CrazyHOrse - [ 14 ก.พ. 49 13:55:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยาวหน่อย แต่คุ้มที่จะอ่านครับ ต้องใช้วิธีคัดลอกมาเพราะ link ต้นฉบับเสีย เข้าไม่ได้แล้วครับ ไม่อย่างนั้นจะทำ link ไปให้แทน จากคุณ : CrazyHOrse - [ 14 ก.พ. 49 14:00:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นคนละพวกกันครับ ฉานคือไทยใหญ่ มอญก็คือมอญ จากคุณ : เช่นนี้แหละ - [ วันวาเลนไทน์ 16:25:31 A:10.7.1.46 X:202.28.27.3 TicketID:115475 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มี 7 กลุ่มครับ กะเหรี่ยง(ถ้าผมไปเที่ยวอผมจะไปเยี่ยมกะเหรี่ยงพุทธอะ พวกกะเหรี่ยงคริสต์หัวรุนแรงอะ ปรับตัวเข้ากับศาสนาอื่นไม่ค่อยได้อะ) และเป็นชุมชนชาวคริสต์ที่ใหญ่ที่สุดในพม่าด้วยนะ คะยา(กะเหรี่ยงแดง หรือยางแดง) มอญ ไทใหญ่ ยะไข่ คะฉิน(จิ่งปอ) และ พม่าแท้ และปลีกย่อยคือ ไทยวน ไทลื้อ ไทเขิน นาคา(นับถืองู และนิยมเปลือยกาย) อาข่า ลีซอ มูเซอ ฯลฯ เคยได้ยินชื่อเผ่า ปยู ป่าวครับ นั่นคือเผ่าดั้งเดิมของพม่านะ มีอารยธรรมสูงมากๆนะครับ พอๆกับมอญ เขมร อะ อยู่ที่พุกาม ตอนนี้เผ่านี้สาบสูญไปจากพม่าแล้วครับ และมีลูกหลานเผ่าปยู นั่นคือชาวพุกามในปัจจุบัน เขาเชื่อว่าเป็นลูกหลานชาวปยูครับ จากคุณ : เหงามาก - [ 15 ก.พ. 49 12:16:54 A:10.0.1.217 X:58.136.169.225 TicketID:115626 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โฮ..!  ข้อมูลแน่นปึ๊กผมต้องขออนุญาตก๊อปไปอ่านนะครับ ขอบคุณจริงๆ จากคุณ : s.kaya - [ 16 ก.พ. 49 17:52:01 ]