อ้างอิง
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=bai-mon&month=03-2006&group=1&date=01&blog=1
http://www.jamsai.com/writer/show.asp?id=4946&wid=55
http://asia.geocities.com/kingchathouse/
ตามเรื่องนี้มาพักใหญ่
อ่านBlog กระทู้เกี่ยวข้อง และไปที่ "แจ่มใส" อ่านจดหมายขอโทษของทรรศิกา
ได้แวะไปอ่านที่ "บ้านกิ่งฉัตร" มาด้วย
จึงเข้าใจมากขึ้น ว่าทำไมหลายๆคนที่นี่
"ไม่ให้อภัย" ทรรศิกาง่ายๆ
จึงขออนุญาตวิเคราะห์และเสนอความเห็นเพิ่มเติมโดยใช้ข้อความโพสของทรรศิกา และ คุณกิ่งฉัตร อ้างอิง
แต่ขอตั้งกระทู้ใหม่ เพราะกระทู้เก่าเดิมตกไปมาก อีกกระทู้วัตถุประสงค์ไม่ตรงกับของเราและมีการพยายามเบี่ยงเบนประเด็นไปจากเรื่องเดิมมากเกินไป
เมื่อทรรศิกาถูกจับได้สิ่งที่เธอโพสใน Blog ของคุณใบหม่อนครั้งแรก "ขอสารภาพเลยได้ไหมคะว่ากิ่งฉัตรเป็นนักเขียนที่ชอบมากคนหนึ่ง ดังนั้นการ "ลอก" ที่เป็นการหมิ่นประมาทลิขสิทธิ์ทางปัญญาของผู้ที่เราชื่นชอบ มันคงจะแย่มาก แต่...รู้ไหมคะ ว่าบางทีเวลาเราชื่นชอบหรือประทับใจอะไรบางอย่างมากๆ แล้ว มันก็อดไม่ได้ที่จะติดภาพ ติดสำนวนบางอย่าง ออกมาใช้อย่างเด่นชัด... ข้อความของเธอแสดงให้รู้ว่า
1. เธอปฏิเสธทันทีว่าเธอมิได้ลอก และยังคงตั้งใจที่จะหลอกลวงสังคมต่อ (แต่ในจุดนี้พยายามเข้าใจว่าเธอยังเด็ก พอรู้ว่าถูกจับได้ อาจตั้งตัวไม่ติด เสียขวัญ เลยเลือกทางปฏิเสธก่อน ไม่ว่ากัน)
2. ในขณะเดียวกัน เราก็เห็นว่าเธอรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นแย่ ไม่ใช่สิ่งพึงกระทำ (ดูแล้วเด็กคนนี้ก็ไม่ถึงกับไม่รู้อะไรดีอะไรไม่ดี)
แต่พออ่านต่อ นี่คงไม่ใช่แค่การปฏิเสธแบบชั่ววูบซะแล้ว แต่ว่าตอนที่เขียนไม่มีทางแน่ที่จะมานั่งเปิดหนังสือลอกทุกคำทุกประโยคอย่างที่หลายคนเข้าใจไปแล้ว ในใจรู้ดีด้วยซำว่าคำที่กำลังจะเขียนไปนี้นะ มันคล้ายกับที่เขาพูดไป แต่จังหวะของตัวละครในตอนนั้นมันรู้สึกอย่างนั้น ความต้องการมันคืออย่างนั้น...คิดอยู่หลายตลบว่าจะใช้ดีไหม และก็ตัดสินใจใช้มัน เพราะใช้คำอื่นมันก็ไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่ ส่วนฉากเนี่ย ไม่ใช่เลยนะค ในจินตนาการมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ...บางทีคุณอาจจะเคยผ่านงานของนักเขียนอีกหลายท่าน ถ้าได้อ่านมามาก ก็จะพบว่า งานเล่มหนึ่งของคุณทมยันตี "รักลวง" กับ "มนต์จันทรา" ของกิ่งแตร ก็คล้ายกันมาก ทั้งฉากบางฉาก แนวคิดของตัวละคร ตลอดจนบทสนทนาบางตอน และก็ยังอีกหลายเรื่องด้วยกัน แต่ก็ไม่มีเคยสังเกตและหยิบยกขึ้นมาพูดใช่ไหมคะ แล้วก็ไม่มีใครคิดว่าลอกมาหรืออะไร เพราะนักเขียนคงไม่ทำเช่นนั้นกันแน่
1. มีความพยายามที่จะโน้มน้าวให้เห็นว่าเป็นไปได้ที่บังเอิญเหมือนทั้งดุ้น
2. ยืนยันว่าฉากที่บรรยายมันอยู่ในหัวของทรรศิกา (เป๊ะๆ คำต่อคำ) ไม่ได้เปิดหนังสือมาลอก
3. พยายาม discredit คุณกิ่งฉัตรด้วย เรื่องนี้รับไม่ได้มากๆ ยอมรับว่าสมัยอ่านเสราดารัล นึกถึงคุณทมยันตีจริงๆ เพราะสไตล์การเขียนบทตอบโต้ระหว่างตัวละครจะเป็นการชิงไหวพริบทางคำพูด แต่ความคมคายยังห่างชั้นกันมากนัก จึงรู้สึกว่าไม่ได้เป็นการลอกมาชนิดคำต่อคำอย่างแน่นอน น่าจะเป็นเพราะคุณกิ่งฉัตร ชื่นชอบหรือประทับใจอะไรบางอย่างมากๆ แล้ว มันก็อดไม่ได้ที่จะติดภาพ ติดสำนวนบางอย่าง ออกมาใช้ อย่างแท้จริง ต่อมาคุณกิ่งฉัตรสามารถหาแนวทางของเธอเองพบ และยังคงเป็นที่ชื่นชอบของผู้อ่าน
คุณทรรศิกากล้ายกประเด็นนี้มาโจมตีคุณกิ่งฉัตรแสดงว่าทรรศิการู้ว่าการลอกไม่ดีอย่างแน่นอน แล้วเหตุไฉนทรรศิกายังลอกงานผู้อื่นอีก ทำความผิดร้ายแรงกว่า เพราะนั่นแค่ใช้แนวทางคล้ายๆ แต่นี่ลอกมาคำต่อคำ เป็นการกระทำทั้งๆที่รู้ว่าผิด แต่พร้อมจะเสี่ยงที่จะทำ
แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 49 14:12:31
จากคุณ :
Nusantara 
- [
7 มี.ค. 49 14:05:03
]
การลอกงานเขียนของคุณกิ่งฉัตร(ภาคต่อ)
