ความคิดเห็นที่ 1 ต่างกันค่ะ หัดเขียนนิยายก่อนดีไหมคะ ลองเอาไปโพสต์ในถนนนักเขียนดูสิคะ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 27 เม.ย. 49 21:05:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 น่าจะต่างกันค่ะ ออกตัวก่อนนะคะว่า ไม่เคยอ่านบทละคร แต่เคยรับ แก้ไขบทภาพยนต์มาบ้าง และเคยเขียน movie tie-ins ((แต่หนังเรื่องนี้ยังถ่ายทำไม่เสร็จเลย ผู้กำกับป่วยอยู่ จะได้เห็นเป็นหนังเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แฮะๆๆ)) ไม่ได้เรียนมาทางนี้โดยตรงด้วย เล่าเท่าที่เห็นมานะคะ สำหรับนิยายคงจะไม่ต้องพูดถึง เพราะมีให้อ่านมากมาย ส่วนบทภาพยนต์ จะต้องทำเรื่องย่อก่อน ต่อมาก็เป็น การขยายเรื่องย่อ ว่าจะมีกี่ฉาก แต่ละฉากเกิดอะไรขึ้นบ้าง ต่อจากนั้นก็เขียนบทค่ะ เวลาเขียน...ตอนนั้นใช้โปรแกรม Final Draft มันจะมีส่วนที่ให้ใส่ฉาก ที่ไหน เวลาอะไร บรรยายคร่าวๆ ว่า ตัวละครทำอะไร ต่อมาก็จะมีส่วนให้ใส่บทสนทนาระหว่างตัวละคร และระหว่างนั้น ตัวละครควรจะรู้สึกอย่างไร ทำสีหน้ายังไง มีที่ให้ใส่วิธีการที่เปลี่ยนฉาก อย่าง cut to / dissolve to / fade out  ฯลฯ อะไรอย่างนี้นะคะ ดังนั้นจะต้องคำนึง ถึงความต่อเนื่องของฉากด้วย เวลาเขียนบรรยายในบท ไม่จำเป็นต้องใช้ภาษาที่สวยงาม ต่อเนื่อง ละเอียดจนเห็นภาพ เหมือนกับเวลาเขียนนิยาย เพราะจะมีโลเกชั่นอยู่แล้ว แต่เขียนให้คนอื่นๆ เข้าใจเป็นพอ ฉะนั้น ตรงบรรยายเนี่ย จะหยาบกว่านิยาย ดังนั้น สำนวน อาจจะไม่จำเป็นต้องสละสลวยมากนัก อืม...กำลังง่วงๆ รู้สึกว่าจะอธิบายได้ไม่ค่อยดีนักแฮะ เอาเป็นสรุปง่ายๆ ว่า เทคนิคการเขียนต่างกัน จุดดึงความสนใจ ก็ต่างกันค่ะ ^^" ส่วนควรจะเริ่มต้นยังไง ... ไม่รู้เหมือนกันแฮะ รอท่าน ต่อไปละกันค่ะ ^^" จากคุณ : Clear Ice - [ 27 เม.ย. 49 22:57:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บังเอิญ ได้เขียนบทละครอยู่พักหนึ่ง เขียนแบบทีมค่ะ ชุดใหญ่(หลายคน)และชุดเล็ก(แค่2) ตอนนี้เริ่มเบื่อ อยากเขียนนิยาย จึงมาป้วนเปี้ยนหานิยายที่ถนนหนังสืออ่านเป็นแนวทาง ตามความเข้าใจจากที่เขียนละครมานะคะ  สองงานต่างกันมากค่ะ  - นิยายเล่าด้วยภาษาหนังสือ  -ละคร เล่าด้วยภาษาภาพ    นิยาย เกิดจากจินตนาการของคนเขียน ที่ซึ่งคนอ่านอาจวาดภาพต่อยอดไปเองได้อีก..เป็นไปได้ที่พระเอกของคนอ่านอาจหล่อกว่าพระเอกของคนเขียนน่ะค่ะ  -ส่วนภาษาภาพของละครค่อนข้างตายตัว เพราะต้องสร้างออกมาให้จะแจ้ง ต้องคุมต้นทุน ต้องเข้าใจกันตรงกันทั้งคนเขียน ผู้กำกัน นักแสดง และสุดท้ายคนดู ที่ต้องรู้ว่าตอนนี้นางเอกกำหลังเศร้าเมื่อพระเอกจากไป เศร้ามากน้อยแค่ไหน ถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับ ท้องอืด กระเพาะทรุด ฯลฯ หากนักแสดงไม่แสดง ไม่พูดหรือแสดงไม่ถึง คนดูก็รู้แค่เศร้า แต่ถ้าเป็นตัวหนังสือ อ่านแล้วคนอ่านอาจจะเข้าถึงหัวอกนางเอก..จนกลายเป็นนางเอกซะเอง... ก็เศร้าได้หลากหลายระดับ อาจมากกว่าที่คนเขียนบรรยายไว้ด้วยซ้ำ    นั่นคือเรื่องของจินตนาการค่ะ ทีนี้เทคนิคของการเขียนของงานสองอย่าง ก็อย่างที่คุณไอซ์ เกริ่นมานั่นถูกต้อง แต่เป็นภาษาเทคนิคของหนัง งานละครไม่ถึงขั้นนั้น ไม่ต้องกำหนดขนาดภาพ ยกเว้นต้องการเจาะจงเพื่อสื่อความ เช่น CU.(ใกล้มาก)ที่มือจับลูกบิดประตู     จุดดึงความสนใจของละครและนิยายก็ต่างเช่นที่คุณไอซืว่านั่นแหละค่ะ    บทละคร ภาษาภาพต้องชัด บอกสถานที่/เวลา/Acting ของตัวละคร กำหนดบทให้เข้าปากตัวละครนั้นๆ ตามภูมิหลัง + คาแรคเตอร์   จากนั้นการ ตัดฉากก็สำคัญ เพื่อให้เรื่องเดินหรือคนดูรู้สึกว่าเดิน คงเคยได้ยินคำพูดที่ว่าเรื่องไม่เดิน ...ไม่มีเหตุการณ์ พระเอกนางเอกเถียงกันอยู่เรื่องเดียว อาจ เพราะไม่มีเหตุการณ์ หรือคนเขียนคิดไม่ออก(หรือจะประหยัดไม่ต้องจ่ายตัวประกอบเพิ่ม พระ+นางรับค่าตัวทุกตอนก็ใช้ซะให้คุ้ม) ให้เถียงกันเข้าไป ทำให้ดูเรื่องเดิน ด้วยการย้ายฉาก จากหน้าบ้านมาในบ้าน ห้องรับแขก ในครัว ฯลฯ        ไม่ทราบง่าจะช่วยให้เข้าใจมากขึ้นหรืองงเข้าไปอีก?       นิยายอาจบรรยายฉาก3-4หน้า พรรณาตัวบ้าน ลายหน้าต่าง ชายลูกไม้ซะหยดย้อย พออยู่ในบทละครอาจเหลือแค่  หน้าเดียวเพราะไม่มีเหตุการณ์     ตรงข้ามหากมีเหตุการณ์สำคัญ เรื่องแค่ครึ่งหน้าอาจเป็นบทแตกฉากได้ร่วม2หน้าก็มีค่ะ    หวังว่าคงพอช่วยบ้างได้นะคะ และอยากจะบอกด้วยว่า บทละครน่ะเขียนง่ายกว่านิยายหลายเท่าค่ะ ด้วยว่าเดี๋ยวนี้ มีการทำงานเป็นทีมช่วยกันคิด Situation ใส่มุข กันหลายคน เขียนคนเดียวเดี๋ยวหายากค่ะ เอาไม่อยู่โดยเฉพาะกับละครยาว10-15ตอนจบ การแข่งขันสูงค่ะ สงครามรีโมทยังร้อนแรง         ลงเมล์ไว้สิคะ จะส่งบทละครเก่าๆที่เก็บไว้ไปให้ลองอ่านดูค่ะ จากคุณ : ธาราฝัน - [ 27 เม.ย. 49 23:34:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฉากที่6 ห้องนอนพิมพ์นรี/ห้องหลี/ห้องส้มเช้ง/ห้องแซ่มม่อน   เช้าวันใหม่ ตัวละคร พิมพ์นรี/พิพัฒน์/หลี /ส้มเช้ง/แซมม่อน Stock shot ภาพกรุงเทพยามเช้า ขึ้นภาพพิมพ์นรีในชุดนอนกางเกง นอนขี้เกียจบนเตียง คุยมือถือสีหน้าบรมสุขผ่องใส พิมพ์นรี   ฉันมีไอเดียใหม่ ทำสปากันดีกว่า  หรูสุดๆเลยนะ -เสียง2สาวและ1แต๋วลั่นๆจากมือถือ พิมพ์นรี ดีดตัวขึ้นนั่ง เจ้าบัคบันนี่กระเด็นตกเตียง พิมพ์นรี ทีละคน ๆ หลีก่อน ว่าไงนะ -ภาพเป็นสองเฟรมพิมพ์นรีกับหลี(ใกล้)คุยมือถือ หลี เตี่ยจะให้ไปช่วยร้านอาหารของอาโกวที่ออสเตรเลีย -ส้มเช้งคุยมือเข้ามาในเฟรมที่แบ่งเป็น3ช่อง พิมพ์นรีกับหลีเซ็งหน่อย ส้มเช้งเศร้ามากๆ ส้มเช้ง ฉันก็หมดอนาคตเหมือนกัน แม่จะให้ไปต่อโท พิมพ์นรี ว้า แล้วแกล่ะ นังม่อน -แซมม่อมเข้ามาในเฟรมที่แบ่งเป็นสี่ช่อง ทุกคนรอฟังแต๋วสุดแสบ แซมม่อน  แม่แกกะแม่ฉันนัดกันแน่ๆ นังส้มเช้ง เจอใบสั่งเดียวกัน ถ้าไม่ไป ต้องแต่งงาน พิมพ์นรี/หบี/ส้มเช้ง (พร้อมกัน) อึ๋ยยย!! แต่งงาน แซมม่อม ใช่ แต่งกะผู้หญิงด้วยนะยะ ใครจะกระเดือกลง -สามสาวหัวเราะขำ เสียงเคาะประตูหนักๆสองที พิมพ์นรีผงกหัวขึ้นมองประตู พิมพ์นรี แค่นี้ก่อนนะ สงสัยพ่อมาดู ฉันต้องอาการแย่ต่ออีกนิด เออ..บายๆๆ -ภาพเป็นเฟรมปกติ พิมพ์นรีรีบกดสายทิ้ง สอดมือถือไว้ในผ้าห่ม ตลบผ้าห่มคลุมหลับตา อึดใจใหญ่ๆพิพัฒน์ในชุดทำงานก็เดินเข้ามา หยุดข้างเตียง หยิบเจ้าบัคที่ตกจากเตียงขึ้นมาวางข้างๆ พิมพ์นรีค่อยๆลืมตาขึ้น พิพัฒน์นั่งลงข้างๆ แตะหน้าผากสำรวจดูอาการแล้วยิ้มโล่งใจ พิมพ์นรี มอร์นิ่งค่ะ  (ชม)วันหยุดไม่เคยหยุดพ่อได้เลยนะคะ พิพัฒน์ พ่อไม่อยู่3วันคงมีเรื่องสะสางเยอะ (นึกได้)แต่ถ้าพิมพ์อยากให้พ่อ พิมพ์นรี (ลุกนั่งห้ามทันที)ไม่ค่ะ ไม่ใช่ว่าพิมพ์ไม่อยากให้พ่ออยู่นะคะ แต่พิมพ์รู้ดีว่า พ่อแสนวิเศษของพิมพ์คือเจ้านายที่ต้องห่วงใยลูกจ้างแค่ไหน พิพัฒน์ (ปลื้มตัวแทบลอย จูบหน้าผากลูกสาวแรงๆ)คนดีของพ่อ เย็นๆเจอกันนะ -พิมพ์นรีรับคำ ยิ้มหวาน พิพัฒน์ออกไป พิมพ์นรีก็ลุกขึ้นหยิบกระต่ายมาเต้นกันเตียง พิมพ์นรี บันนี่ แกว่างานนี้ฉันจะขอพ่อทำสปาได้เท่าไร 80 90..100ล้านดีกว่า! ---------------------------------------------------------ตัดไป-------------------------------------------------- ฉากที่7 หน้าร้านหนังสือในห้าง/งานขายนาฬิกาโคตรลานชั้น1 กลางวัน(ต่อเนื่อง) ตัวละคร พิมพ์นรี/ฐากูร/ยศ/ทีมขาย/คนดูงาน/รปภ.6คน prop นาฬิกาหรู14เรือน ขึ้นภาพดอลลี่รับพิมพ์นรีในชุดสวยเดินมาตามทางเดินหน้าร้านหนังสือ มองโน่นมองนี่แล้วหยุดนิ่ง -มุมสูงกว้าง แทนสายตาพิมพ์นรี ลานชั้น1 มีงานบางอย่างที่คนสนใจมาก รปภ.6นายที่เดินรอบๆบอกว่าต้องเป็นของสำคัญและแพงแน่ๆ -ตัดรับ ด้านล่างภาพกว้างพื้นที่แสดงและขายนาฬิกานำเข้าโคตรแพงที่มีไม่กี่เรือนในโลก รับใกล้มากนาฬิกาผู้ชายบอกเวลา14.14 น. วางอยู่กล่องกำมะหยี่ที่เปิดฝา แสงไฟดวงเล็กๆจากมุมขอบตู้ ส่องกระทบตัวเรือน Shift focus หน้าฐากูรที่ดูนาฬิกาจากอีกด้าน หัวเราะหึๆ มือใครคนหนึ่งตบบ่า Voยศ ขำอะไรวะ ไอ้ฐา -กว้างฐากูรยืดตัวขึ้น ยิ้มนิดๆ คนที่ตบบ่าซึ่งวางป้ายจองบนตู้ ทั้งสองยืนข้างตู้มุมริมสุด ขณะที่ตู้โชว์อื่นๆแบบเดียวกันตั้งกระจายห่างพอประมาณ มีพนักงานยืนเฝ้า ผู้คนมุงดูหนาตา บ้างก็อ่านป้ายข้อมูลนาฬิกาแต่ละเรือนที่ตั้งรอบๆ รปภ.เดินเตร่ไปมา ฐากูร หลายอย่างว่ะ ตั้งแต่คนทำนาฬิกาแพงบรรลัยนี่ แล้วก็เอ็งที่อิมพอร์ตเข้า มาขาย รวมทั้งไอ้พวกเศรษฐีงี่เง่าที่อุตริ.. -ยศร้องเฮ้ยแทรกขึ้นทำท่าจะปิดปากฐากูร แต่เตี้ยกว่าได้แต่เหนี่ยวไหล่ไว้ มองซ้ายมองขวา ยศ เบาๆ เดี๋ยวคนได้ยิน ข้าขายไม่ออก ตั้งแต่เช้าเพิ่งจองไป3ราย ฐากูร กลัวอะไรวะ ไอ้ยศ เมืองไทย เศรษฐีสมองกลวงเยอะแยะ ยศ สาธุ.. ขอให้หลงมาทางนี้สัก7-8คนเถอะ  ข้าจะได้มีเงินปลดหนี้เก่า กะบริษัทเอ็งซะที -ฐากูรพยักหน้ายิ้มๆทำท่ารูดซิปปาก ยศยกนิ้วให้ พนักงานชายคนหนึ่งวิ่งหน้าตื่น พนักงาน คุณยศครับ นักข่าวมาขอสัมภาษณ์ครับ ยศ ข้าไปทำหล่อออกทีวีก่อน  ฝากดูด้วยนะ ไอ้ฐา -ยศขยับสูทเนี๊ยบตามพนักงานออก ฐากูรทำหน้าเบื่อๆมองไปรอบๆ -------------------------------------------------ตัดไป-------------------------------------------------------- ฉากที่8 อีกมุมหนึ่งในงานขายนาฬิกา กลางวัน(ต่อเนื่อง) ตัวละคร พิมพ์นรี/ฐากูร/สุนีย์(พนักงานขาย)/เสี่ยวัย50กว่า/อีหนูวัย18/ผู้คนดูงาน ขึ้นภาพ พิมพ์นรีเดินเข้ามาในงาน เดินมองทั่วๆ เดินผ่านกล้องไป -ตัดรับที่ตู้โชว์นอกสุด เสี่ยและอีหนูเซนต์ชื่อจองแล้วคลอเคลียออกไป สุนีย์หยิบป้ายจองจากกระเป๋าแต่ทำตกก้มเก็บ  พิมพ์นรีเข้ามามองนาฬิกาเรือนงามในตู้ สุนีย์ลุกขึ้น พิมพ์นรี เรือนนี้เท่าไรจ๊ะ พนักงาน 19ล้านค่ะ (ชูป้ายจองในมือ)แต่มีคนจองแล้ว คุณช้าไปนิดเดียว พิมพ์นรี จองนี่แปลว่าเค้าซื้อหรือแค่จ่ายมัดจำ -สุนีย์วางป้ายเอาแต่ยิ้ม พิมพ์นรีทำท่าเซ็งๆหยิบนามบัตรจากกระเป๋าถือส่งให้ พิมพ์นรี ไปถามเจ้าของงาน บอกว่ามีคนที่จ่ายเงินได้ทันที จะขายให้ไหม -สุนีย์มองนามบัตร พิมพ์นรีส่ายหน้าระอาหน่อยๆโบกมือไล่ แล้วหันไปสนใจนาฬิกา สุนีย์ ละล้าละลัง ไม่อยากทิ้งตู้นาฬิกาไป ฐากูรเดินเข้ามาทางหนึ่ง ฐากูร มีอะไรหรือ สุนีย์ สุนีย์ (โล่งใจที่มีคนมาช่วย) มีคนอยากได้นาฬิกาที่มีคนจองแล้วค่ะ -สุนีย์ขยับจะส่งนามบัตรในมือให้ฐากูร แต่พิมพ์นรีหันมาพอดี ฐากูรเผลอมองพิมพ์นรี จังงังหน่อยๆขณะที่พิมพ์นรีมองฐากูรหัวจรดเท้า เห็นเชิ้ตรูดแขนยับๆกับยีนส์เยินๆ ก็เบ้หน้า หันไปต่อว่าสุนีย์ พิมพ์นรี นี่ เธอ ฉันให้ไปตามเจ้าของ ไม่ใช่คนขายอีกคน -สุนีย์ทำท่าจะพูด ฐากูรหายจังงังส่ายหน้าปรามไว้ สุนีย์ถอยไปด้านหลัง ฐากูรหันมาหาพิมพ์นรี ฐากูร ถึงเจ้าของมาเค้าก็ไม่ขายให้คุณ สินค้ามีป้ายจองเห็นๆ คุณ มีเงินมากนักก็ไปซื้อเรือนอื่นสิครับ เรื่องง่ายๆ -ต่อมเอาแต่ใจของพิมพ์นรีทำงานทันที ชี้นาฬิกาในตู้ พิมพ์นรี ง่ายยากฉันไม่สน แต่เรือนนี้ต้องขายให้ฉัน เข้าใจไหม!! ฐากูร ไม่เข้าใจ คุณจะอยากได้ของคนอื่นเค้าไปทำไมกัน พิมพ์นรี มันจะเป็นของคนอื่นไปได้ยังไงในเมื่อเค้าแค่จองไว้ ฐากูร (พยักหน้ายิ้มหยันๆ) เข้าใจล่ะ คุณอยากเอาชนะใช่ไหม พิมพ์นรี (ฉุนกึก) ไม่ใช่ ฉันอยากได้นาฬิกาย่ะ !! ฐากูร ก็บอกแล้วไงว่า มีคนจอง คุณมีตังค์เยอะนักก็ไปซื้อเรือนอื่น พิมพ์นรี ไม่ไป!! ฉันจะเอาอันนี้!!! -พิมพ์นรีกระทืบเท้า อย่างเอาแต่ใจ  สุนีย์หน้าเสียออกไป ชาวไทยเริ่มมุง ฐากูร เฮ้  นี่พฤติกรรมลูกเศรษฐีนิสัยเสียหรือเมียน้อยเสี่ยเอาแต่ใจล่ะเนี่ย พิมพ์นรี (กรี๊ด)อีตาบ้า! -พิมพ์นรีโกรธจนลืมตัว เหวี่ยงกระเป๋าใส่ ฐากูรยกมือป้อง พิมพ์นรีกำหมัดโถมเข้าหา ไทยมุงฮือฮา -ใกล้รองเท้าส้นสูงพิมพ์นรีสะดุดพรม -พิมพ์นรีคะมำเข้าหาฐากูร ทั้งสองกอดกันชะงักไปราวกับเจอไฟดูด เสียงคนร้องเอะอะ กลายเป็นหัวเราะขำบ้างก็แซวว่ายังกะในละคร -ใกล้พิมพ์นรีได้สติ ยันตัวออก แต่ฐากูรยังงงๆไม่ยอมปล่อย -ใกล้มากรองเท้าพิมพ์นรียกกระทืบใส่รองเท้าหนังของฐากูรเต็มแรง เสียงฐากูรร้องลั่น -ฐากูรคลายมือ เป็นจังหวะที่พิมพ์นรียันตัวออกมา เลยเสียหลักล้มลงกับพื้น -ที่พื้น พิมพ์นรีจับกบแทบเท้าฐากูร ที่สะบัดเท้าข้างถูกกระทืบ พิมพ์นรีตกใจแกมโมโหฟาด กระเป๋าใส่เท้าข้างนั้นแรงๆ เสียงฐากูรทั้งขำทั้งโมโห Voฐากูร อันธพาลซะด้วย!! -เสียงผู้คนฮาตรึม พิมพ์นรีโกรธจนสั่น ยันตัวจะลุก เป็นจังหวะที่ฐากูรก้มตัวลงมา จะช่วยฉุด เลยชนกันอีก พิมพ์นรีโมโหกรีดเสียงแหลม ฐากูรสะดุ้งถอยหนี ผู้คนเงียบสนิท -ตัดรับใกล้ที่พิมพ์นรี(นั่งพื้น)เริ่มรู้ตัวว่าทำเรื่องน่าขายหน้ามากๆรีบลุกขึ้น ตาวาววับจะด่าฐากูรแต่พอสบตาดุๆท่าทางเอาจริงพิมพ์นรีก็คิดได้รีบพลิกบท เปลี่ยนน้ำเสียงหวาดๆระคนสะอื้นแกมต่อว่า พิมพ์นรี ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย  ฉันบอกแล้วไงว่ารักคุณไม่ได้ -ฐากูรอ้าปากค้าง พิมพ์นรีซ่อนยิ้มที่พลิกวิกฤติเป็นโอกาสได้ ตีหน้าเศร้าบีบน้ำตาปากก็ฉอดๆ พิมพ์นรี ฉันพยายามแล้วแต่ทำไม่ได้ เรื่องของหัวใจไม่มีใครบังคับได้ ฉันบอกคุณตั้งแต่แรก เราไม่เคยไปไหนกันสองต่อสอง ของสักชิ้นฉันก็ไม่เคยให้คุณซื้อให้ ฉันวางตัวดี เป็นกุลสตรีมาตลอด  ตัดใจซะเถอะ  อย่าตามสะกดรอยฉันอีกเลย นะคะ ขอร้องล่ะ ฉันกลัว -พิมพ์นรีสะอื้นสะอึกตีบทกระจุย ไทยมุงหันมามองฐากูร ที่อึกอัก งุนงง ได้แต่ชี้พิมพ์นรี ฐากูร ผู้หญิงคนนี้โกหก พิมพ์นรี ดูสิ พอไม่ได้ดังใจก็ว่า คุณรักหรือเกลียดฉันกันแน่ บางทีคุณอาจจะมีปัญหาทางบ้าน เข้ากับพ่อไม่ได้ แม่ก็ไม่รัก -ใกล้มือพิมพ์นรีด้านหลัง แอบไขว้นิ้วแบบคนที่รู้ตัวว่ากำลังแหลสุดๆ ไทยมุง1(ญ) นั่นสิ ถึงได้ตื๊อผู้หญิงจนเค้ากลัวขนาดนี้ ไทยมุง2(ญ)       โรคจิตซะล่ะมั้ง -พิมพ์นรีแกล้งร้องไห้หนักขึ้น ผู้หญิงทั้งสอง เข้ามาจับมือพึมพำปลอบโยน ฐากูรหันไปจ้องดุใส่ๆ ไทยมุงถอยร่น ด้านหลังฐากูร พิมพ์นรีซ่อนยิ้มเริ่มขำจนต้องมุดจาก2สาวชิ่งหนี -ฐากูรหันมาตั้งท่าจะเล่นงานพิมพ์นรี ยักไหล่ออกเดิน ชะงักเมื่อมองเท้า -ใกล้ที่เชือกรองเท้าบู้ท สร้อยข้อมือบางอักษรย่อตัวPประดับเพชร ติดอยู่ -ตัดรับฐากูรถือสร้อยขาดในมือ ยิ้มขำๆ --------------------------------------------------ตัดไป------------------------------------------- จากคุณ : ธาราฝัน - [ 27 เม.ย. 49 23:52:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พอหาได้นิดหน่อยค่ะ แต่จัดหน้าไม่ค่อยเป็นหวังว่าคงพอกล้อมแกล้มได้นะคะ จากคุณ : ธาราฝัน - [ 27 เม.ย. 49 23:53:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เพื่อนเคยส่งบทละครมาให้ เดี๋ยวจะเอามาลงให้นะคะ จากคุณ : พัทธชญา - [ 28 เม.ย. 49 02:50:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฉากที่1. ในรถแท๊กซี่/ถนนหน้าโรงแรม กลางวัน ตัวละคร ไก่/คนขับรถแท๊กซี่ -ขึ้นที่ใกล้ไก่ สะท้อนจากกระจกตลับแป้งแต่งหน้า ไก่ตบแป้งที่จมูก เสียงมือถือดัง -กว้างออกไก่ในชุดสวยนั่งอยู่ตอนหลังรถแท๊กซี่ ไก่ปิดตลับแป้ง หยิบมือถือจากกระเป๋าถือ ไก่ ฮัลโหล น้าอิท อยู่ไหนคะ ..ยังไม่ออกมาอีกหรือ พากย์อะไรคะ ..บาสเอ็นบีเอ อี๋ (เบื่อๆกีฬา)ไก่จะถึงโรงแรมแล้ว  น้าอิทรีบมานะคะ ..ขอบคุณค่ะ ไก่จะทำให้ ดีที่สุดค่ะ  เดี๋ยวเจอกันนะคะ -ไก่เก็บมือถือ เปิดตลับแป้ง ดูหน้าตนเองอย่างคนที่รักสวยรักงามยิ้มพอใจ ก่อนเก็บลงกระเป๋า แล้วมองออกไปนอกหน้าต่างรถ -แทนสายตาไก่ เห็นโรงแรมหรู ไกลๆ Osไก่ โรงแรมนั่นแหละค่ะ เลี้ยวเข้าไปเลย ---------------------------------------------------ตัดไป-------------------------------------------------------- ฉากที่2 ห้องพักในโรงแรม กลางวัน(ต่อเนื่อง) ตัวละคร ไข่ -ขึ้นที่ใกล้ไข่ที่หน้าเหมือนไก่ราวถ่ายสำเนา (แต่ผมสั้นผิวคล้ำกว่านิดนึง)สะท้อนจากกระจก -กว้างออกชุดของไข่เป็นเสื้อกระโปงสองชิ้น ออกแนวเก๋มากกว่าสวย ทำผมและหน้าแต่งประณีต ไข่เบ้หน้า ไม่ชอบใจบางอย่าง OSทันฉลอง (ผิวปาก)สวยแล้ว ลูกเพ่ ไม่ต้องส่องมาก ไข่ (หันมาทางเสียง ตวาดใส่)หุบปาก เจ้าทัน! ไสหัวไป! -เสียงทันฉลองหัวเราะ ตามด้วยเสียงประตูปิด -กว้าง ไข่ยืนหน้ามุ่ย อยู่หน้าโต๊ะกระจก ไข่เบะปาก ทำท่าคัน ยุกยิก เกาขาที่ใส่ถุงน่อง แล้วหมุนตัวจะออกเดิน -ใกล้มากส้นรองเท้าแหลมของไข่ติดพรม -ไข่ล้มแผละ หัวทิ่มหวิดชนปลายเตียง ไข่ลุกนั่ง ท่าไม่เป็นกุลสตรีนัก ถุงน่องรันเป็นแถบ ไข่ บ้าฉิบ! เป็นผู้หญิง ทำไมยุ่งอย่างงี้วะ -ไข่ลุกขึ้นสะดุดอีกรอบ คำรามขัดใจ ถอดส้นสูงทิ้ง กระย่องกระแย่งไปที่ตู้เสื้อผ้า --------------------------------------------------ตัดไป-------------------------------------------------------- ฉากที่3 ล๊อบบี้โรงแรม กลางวัน(ต่อเนื่อง) ตัวละคร ไก่/ไข่/ผู้คนในโรงแรม -ขึ้นที่ไก่ชุดทันสมัยเหนือเข่า แขนกุด สะพายกระเป๋าถือเข้ามาในล๊อบบี้ที่มีคนเดินไปมา ไก่มองซ้ายขวา เดินผ่านลิฟท์หลุดเฟรมไป -อึดใจลิฟท์เปิดออก ไข่ที่ไม่แต่งหน้านุ่งยีนส์ สวมเสื้อยืด มีสูททับ มือถือคล้องคอ รองเท้าผ้าใบเชือกผูก ก้าวออกมา มองไปทางที่ไก่เดินไป แล้วมองหันไปทางล๊อบบี้ จากนั้นก็เดินไปที่ล๊อบบี้ มองออกไปหน้าโรงแรม ชะเง้อหาใครบางคน เสียงมือถือดัง ไข่กดรับ ยกจากคอมาคุย ไข่ มีไรแม่ ..จะอยู่ไหน ก็อยู่ในโรงแรมนี่แหละ รอใคร? เปล๊า!!(เสียงหลง) เรื่องอะไร ต้องรอ ใครมาไม่มา ไม่เกี่ยวกะไข่ซะหน่อย   -เสียงแม่หัวเราะออกมาจาก มือถือ ไข่หน้ามุ่ย หงุดหงิดที่แม่รู้ทัน หันหลังเดินไปทางที่ไก่ไป -----------------------------------------ตัดไป--------------------------------------------------------------------- ฉากที่4 หน้าห้องน้ำหญิงกลางวัน(ต่อเนื่อง) ตัวละคร ไก่/ไข่/แขกโรงแรมฝรั่งสองสาว -ไข่เดินผ่านหน้าห้องน้ำหญิง หน้าตูมคุยมือถือกับแม่อย่างไม่จอยนัก ไข่ แม่! หยุดหัวเราะแล้วก็หยุดคิดเรื่องไร้สาระซะที ไข่บอกเป็นครั้งที่6215ว่า ไข่ไม่ได้ชอบอีตาแทนชนได้ยินไหม!! -สองสาวต่างชาติ ที่เดินสวนมา สะดุ้งกับเสียงไข่ แม่หัวเราะออกมา ไข่หงุดหงิด มองสองสาวที่ มองจ้องสองสาวกลัวสายตาไข่หลบวูบ ไข่ผ่านกล้องไป -ประตูห้องน้ำเปิดออกมา ไก่หน้านวลเช้งเดินออกมา เสียงมือถือดัง ไก่กดรับ ไก่ ฮัลโล พี่เบียร์  ไก่ถึงแล้วค่ะ ห้องในสุดนะคะ ได้ค่ะ ค่ะๆ -ไก่ออกวิ่ง สองสาวที่จะเข้าห้องตกใจ เพราะตะกี้เห็นไข่ มาเห็นไก่แต่งเสื้อผ้าละชุด เหมือนเห็นผี ไก่หยุดวิ่ง ยิ้มหวาน เดินเรียบร้อยแต่ก้าวยาวๆ ไปตามทางที่ไข่ไป คนหันหลังมองตามส่ายหน้างงๆ ----------------------------------------ตัดไป------------------------------------------------------------- ฉากที่5 ห้องอาหารญี่ปุ่นและห้องจัดเลี้ยงเยื้องกันในโรงแรม =ตัดสลับกลางวัน(ต่อเนื่อง) ตัวละคร ไก่/ไข่/ผู้คนแถวห้องอาหาร/แขกงานแต่ง/4คนพนักงานชาย/พนักงานหญิง -ขึ้นที่หน้าห้องอาหารจีนซึ่งจัดงานเลี้ยงกลางวันแบบกันเอง มีภาพถ่าย เวดดิ้ง สตูดิโอ ชวนฝัน ของอรนรีกับนพ  พนักงานชายเฝ้าประตู ผายมือให้แขกวัยกลางคน4คนเดินเข้าไป ไข่เดินมาถึงหวิดหน้าคะมำเพราะสะดุดเชือกรองเท้าที่หลุดออก ไข่ก้มลงผูกเชือก พอลุกขึ้นก็ชะงักกึก เสียงคำรามในคอ จ้องไปที่จุดหนึ่ง สีหน้าไม่พอใจสุดๆ -ที่หน้าห้องอาหารญี่ปุ่นฝั่งตรงข้ามเยื้องๆกัน พนักงานหญิงใส่กิโมโนโค้งต่ำ รับไก่ที่เดินแกมเข้าไป -ที่หน้าห้องจัดเลี้ยง พนักงานเฝ้าประตูห้องจัดเลี้ยงซึ่งเห็นทั้งไก่และไข่มองไข่อย่างแปลกใจ -พนง.   ผู้หญิงคนนั้น เหมือน... -ไข่ (ตัดบท) ไม่เหมือน ฉันไม่มีคู่แฝด!.ไม่คล้ายกันด้วย!  .(บ่น)ซวยฉิบ มาเจอได้ไงวะ นึกว่าไปกับไข้หวัดนกแล้ว -ไข่สะบัดหน้าเข้าห้องจัดเลี้ยง พนักงานหนนุ่มยังงงๆมองไปทางห้องอาหารญี่ปุ่น แล้วหันมาทางห้องจัดเลี้ยง เห็นแต่หลังไข่ที่เข้าไปแล้ว ------------------------------------------------ตัดไป---------------------------------------------------------- ฉากที่6 ในห้องจัดเลี้ยง กลางวัน(ต่อเนื่อง) ตัวละคร ไข่/อรนรี/นพ/ทันฉลอง/แขก(วัย50ขึ้น))20กว่าคน/สาวเสิร์ฟ7-8คน/พนักงาน รร. -ขึ้นที่ ตัวหนังสือ ‘มงคลสมรส อรนรี ประสงค์บุญ &นพ ทรัพย์เอนก’ ระบุวันที่ เสียงคนพูดคุย กว้างแขกห้องจัดเลี้ยงโต๊ะจีน แขกส่วนมากวัย50Up ซุ้มและโต๊ะแต่งด้วยพริกหวาน แสง เขียว เหลือง อรนรีในชุดเจ้าสาวแบบผู้ใหญ่ เรียบแต่เก๋ กับนพใส่สูทเนี๊ยบยืนคุยกับแขกที่โต๊ะหนึ่ง ทันฉลองเด็กหนุ่มสุดเฮ้วถือกล้องวีดีโอเดินเก็บภาพบรรยากาศ โดยเน้นไปที่สาวเสิร์ฟในชุดกี่เผ้า ไข่หน้าหงิกเข้ามานั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่ง อรนรีหันมาเห็นไข่ผละจากนพ ตรงเข้ามาหา อรนรี ทำไมเปลี่ยนชุดล่ะ ลูก ไข่   ไข่ไม่อยากจับกบในงานแต่งแม่ -สาวกี่เผ้ายกออเดิร์ฟมาวาง ไข่มองไปทางประตู สงสัยว่าไก่ทำอะไรอีกห้อง นพเดินเข้ามา เห็นไข่ชะเง้อ ก็ยิ้มรู้ทัน นพ ป่านนี้ เจ้าแทนประชุมเสร็จแล้ว เดี๋ยวก็มา ไข่ นายนั่น จะมาไม่มา ไข่ไม่สน -อรนรีกับนพแอบยิ้มให้กัน ไข่หันมาเห็นไก่ต้มฉีกเป็นชิ้นๆในจานออร์เดิร์ฟ ก็เบ้หน้า ลุกขึ้นทันที อรนรี ไข่จะไปไหน ลูก แขกมาเยอะแล้วนะ ไข่ รู้แล้วน่ะแม่ เดี๋ยวไข่มา -ไข่โกยอ้าว ออกไป อรนรี มองตาม ส่ายหน้าระอาแกมเอ็นดู อรนรี ปากว่าไม่สน แต่ก้นนั่งไม่ติด นพ หนูไข่ ถือคติเดียวกับพ่อใหม่ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก ..เราถึงมีวันนี้ -นพยิ้มเจ้าชู้ให้อรนรี อรนรียิ้มเขินๆ ออกเดิน นพก้าวตาม อรนรี ลูกตื๊อของคุณนพสำเร็จเพราะอะไรรู้ไหมคะ นพ (ทันที)รู้สิ เพราะมีพริกหวานไร่ถิ่นไทช่วยอีกแรง -ไข่ที่วิ่งออกไปประตู นึกได้ เบรกกึก ถลาไปที่โต๊ะหนึ่ง ซึ่งมีแขก4-5นั่ง อยู่ ไข่คว้าผ้าปากสะบัดออก หยิบพริกจากแจกันเลือกแต่สีแดงๆ ใส่ลงไป แขกมองสงสัย ไข่ยักคิ้วกวนๆให้แล้ววิ่งออกไป ------------------------------------------------------------ตัด----------------------------------------------------------------------- จากคุณ : พัทธชญา - [ 28 เม.ย. 49 02:56:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตายแล้ว บทละครเว้นวรรค ไม่เหมือนนิยายลงมาเลยติดเป็นพรืดเลย ขอโทษค่ะ จากคุณ : พัทธชญา - [ 28 เม.ย. 49 02:57:29 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่เคยเขียนนิยายครับ เขียนบทละครหรือบทหนังต้องอธิบายทุกอย่างให้ออกมาเป็นแอคชั่น นั่นคือจะต้องมีเครื่องมือ ที่เป็นของบทละครหรือบทภาพยนตร์โดยตรงคือ ความขัดแย้ง เพื่อนำไปสู่เป้าหมายที่เป็นคำตอบในแต่ละขั้น ของเนื้อหาที่เรียกว่า "ช่วงเวลาแห่งสัจจะ"และนำไปสู่พัฒนาการตัวละคร  ที่จริงการเขียนบทประเภทนี้ทฤษฎีใครทฤษฎีมันครับสอนกันไม่ได้หรอก ผู้เขียนต้องมีความรู้ในศาสตร์ต่างๆ(ในลักษณะโครงสร้าง)ที่กว้างมากครับ  บทหนังก็คือโครงสร้างครับ จากคุณ : the author (the author) - [ 28 เม.ย. 49 18:07:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สำหรับคนที่ไม่ได้จบมาด้านนี้ ทำยังไงถึงจะมีโอกาสได้เข้ามาทำคะ เริ่มจากไหนก่อนดี จากคุณ : นั่งดูด้วยคน - [ 29 เม.ย. 49 17:02:26 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ครั้งหนึ่งเคยเชื่อกันว่า การได้เรียนเขียนบท ตามที่ต่างๆ ทั้งค่ายละครและคนเขียนบทชื่อดัง ที่เปิดสอนกันเกร่อ คือทางลัด เข้าวงการ ก็เป็นไปได้ค่ะ หลายคนที่เขียนในตอนนี้ ก็ผ่านมาแบบนั้น แต่คิดเป็นสัก5 เปอร์เซนต์ของคนเรียนที่มีเป็นร้อยๆ ด้วยว่า 1. คนสอนก็เขียนอยู่แล้วจะหาคนมาแทนที่ทำไม นอกจากนำมาช่วย แบบ อยู่อีกระดับชั้น 2. ค่ายละครหรือสถานีไว้ใจคนเก่าๆมากกว่าค่ะ หลายเรื่องเข้าคิวรอเจ้าประจำ บอกแบบนี้เดี๋ยวจะหมดกำลังใจเสียก่อน ต้องลองดูด้วยตนเองค่ะ เรียนที่ไหนสักแห่งก็ได้  ถ้าที่แห่งนั้นต้องการทีมเขียนบทใหม่ๆ เขาจะให้ส่งงาน ขอให้โชคดีค่ะ จากคุณ : ธาราฝัน - [ 29 เม.ย. 49 22:08:23 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณมากค่ะ ตอนนี้เพิ่งเริ่มเขียนนิยายอยู่ค่ะ ถ้าสำเร็จแล้วจะส่งมาให้ช่วยอ่านกัน ส่วนเขียนบท คงยังดีกว่าค่ะ ค่อยเป็นค่อยไป จากคุณ : จบกท (ซังกุงตัวเล็ก) - [ 30 เม.ย. 49 19:26:54 ]