ความคิดเห็นที่ 1 ประโยคเด็ดในสามก๊ก (๑) http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4415305/K4415305.html ประโยคเด็ดในสามก๊ก (๒) http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4425231/K4425231.html ประโยคเด็ดในสามก๊ก (๓) http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4440634/K4440634.html ประโยคเด็ดในสามก๊ก (๔) http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4466386/K4466386.html ประโยคเด็ดในสามก๊ก (๕) http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4500749/K4500749.html แต่ชุดที่ ๑ หายไปแล้วครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 9 ก.ค. 49 07:00:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คำถามนี้ ขออนุญาตชิงตอบเลยนะครับ 1. บุคคลที่มีวาทศิลป์กล่าวคำเยินยอได้ถึงเพียงนี้ บุคคลแรกที่จะต้องนึกถึงก็คงมีแต่เล่าปี่กระมังครับ 2. ส่วนที่ว่ามาจากหนทางไกลกันดารนั่นก็น่าจะเป็นเมืองเสฉวน จึงน่าจะเป็นคำกล่าวของบุคคลที่มาจากเมืองเสฉวน สรุปแล้ว เป็นคำกล่าวของคนที่มาจากเสฉวนและได้มาสนทนากับเล่าปี่ ซึ่งมีอยู่คนเดียวก็คือ เตียวสงครับผม ขอขยายความว่า... เมื่อครั้นโจโฉปราบปรามกองทัพเมืองเสเหลียงได้แล้ว ได้แต่งตั้งแฮหัวเอี๋ยนเป็นเจ้าเมืองเตียงอัน ฝ่ายกำลังของโจโฉนั้นกล้าแข็งขึ้นมากทำให้ส่งผลคุกคากต่อแว่นแคว้นเสฉวนและฮันต๋ง เตียวฬ่อเจ้าเมืองฮันต๋งไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเตรียมการเพื่อยกทัพไปยึดเมืองเสฉวนไว้เป็นฐานที่มั่นอาศัยทั้งแคว้นเมืองฮันต๋งและเสฉวนเพื่อต้านศึกโจโฉ เล่าเจี้ยงเจ้าเมืองเสฉวนนั้นเป็นผู้ปกครองที่ไร้สติปัญญาและความสามารถ ฝ่ายข้างเตียวฬ่อเจ้าเมืองฮันต๋งซึ่งเป็นศัตรูคู่อรินั้นกลับเข็มแข็งยิ่งขึ้น เล่าเจี้ยงจึงเกรงกลัวว่าเตียวฬ่อจะยกทัพมารุกราน ที่ปรึกษาของเล่าเจี้ยงชื่อเตียวสง คิดตีตนออกห่างจากนายตนเองอยู่แล้ว จึงแกล้งเสนออุบายป้องกันเมืองโดยขออาสาไปเกลี้ยกล่อมโจโฉให้ยกทัพมาตีเมืองฮันต๋ง ซึ่งแท้จริงแล้วกลับแอบเขียนแผนที่เมืองเสฉวน คิดตีตนออกห่างจากนายตนเองอยู่แล้ว จึงแกล้งเสนออุบายป้องกันเมืองโดยขออาสาไปเกลี้ยกล่อมโจโฉให้ยกทัพมาตีเมืองฮันต๋ง ซึ่งแท้จริงแล้วกลับแอบเขียนแผนที่เมืองเสฉวนโดยตั้งใจว่าจะมอบให้กับโจโฉ ครั้นเตียวสงไปถึงเมืองฮูโต๋ โจโฉนั้นเห็นเตียวสง "รูปร่างต่ำเตี้ย ศีรษะรีดังผลมะตูม จมูกก็เฟ็ด ฟันก็เสี้ยม มีลักษณะอัปลักษณ์" ทั้งยังมิได้แสดงความเคารพยำเกรงเหมือนบุคคลอื่น จึงรู้สึกไม่ชอบหน้า อีกทั้งโจโฉนั้นแจ้งในอุบายยืมมือตนกำจัดกองทัพเมืองฮันต๋ง โจโฉจึงพาเตียวสงไปชมแสนยานุภาพของทหารและกล่าววาจาโอ้อวดว่า "ในขอบขัณฑสีมานี้เราเล็งดูมิได้เห็นผู้ใดจะมีทหารเหมือนเรา บรรดาบ้านเมืองทั้งปวงซึ่งขัดแข็งมิได้คำนับต่อเรานั้นอุปมาเหมือนหย่อมหญ้า ถ้าจะยกทหารไปแห่งใดก็จะเหยียบเสียเป็นผงคลี ผู้ใดมิอาจต่อด้วยทหารเราได้ แม้จะตีเมืองไหนก็ได้เมืองนั้น ท่านรู้หรือไม่" ฝ่ายเตียวสงนั้นก็เป็นบุคคลที่ปากเสียเช่นเดียวกับยีเอ๋งและเขาฮิวจึงได้กล่าวประชดประชันโจโฉว่า "ซึ่งมหาอุปราชยกกองทัพไปปราบปรามบ้านเมืองทั้งปวง ไปทิศไหนชนะทิศนั้นเขาเลื่องลือเอิกเกริกทั้งแผ่นดินว่าท่านมีวิชาชำนาญศึกนัก ดังเมื่อครั้งรบกับลิโป้ที่เมืองปักเอี้ยง รบกับเตียวสิ้วที่เมืองอ้วนเซีย รบกับจิวยี่ที่เมืองกังตั๋งพบกับกวนอูที่ตำบลพัวหยง และตัดหนวดถอดเกราะเสียเมื่อครั้งรบกับม้าเฉียวที่ด่านตงก๋วน ข้าพเจ้าก็รู้อยู่ว่าหาใครสู้อยู่ได้ไม่" เตียวสงนั้นนับได้ว่าเป็นคนที่มีความรู้ท่วมหัวแต่เอาตัวไม่รอด โจโฉได้ฟังวาจาเช่นนั้นก็ให้มีโทสะเป็นอันมากและสั่งเอาเตียวสงไปประหาร แต่เอียวสิ้วได้ทัดทานไว้ โจโฉจึงให้ทหารโบยตีและขับไล่ออกไปจากเมืองฮูโต๋ เตียวสงนั้นอับอายและน้อยใจนัก ขากลับผ่านทางเมืองเกงจิ๋วและได้ตกในหลุมอุบายของขงเบ้งและบังทอง โดยให้กวนอูและจูล่งทำการต้อนรับเป็นอย่างดี และได้เสียทีครั้งใหญ่ให้กับเล่าปี่โดยหลงวาทศิลป์ดังกล่าวจนต้องยกเมืองให้กับเล่าปี่จนได้ อ่านรายละเอียดได้ใน "ผู้พนมมือถือดาบ" ของท่านเจียวต้ายครับ ขออนุญาตโฆษณาให้นะครับผม จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ 9 ก.ค. 49 10:10:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คราวนี้มาถึง... คำถาม..... มีกลยุทธหนึ่งในสามก๊กที่นับได้ว่ายอดเยี่ยมมากทีเดียว นั่นคือ "วาดรูปบ๊วยแก้กระหายน้ำ" กลยุทธนั้นมาจากคำกล่าวที่ว่า "เมื่อครั้งไปรบกับ .....(ไม่บอก อิอิอิ) ทหารทั้งปวงอยากน้ำนัก เราจึงคิดกลอุบายลวงว่าให้อุตส่าห์เดินไปอีกหน่อยหนึ่งเถิด จะพบดงมะเฟืองมีผลสุกเป็นอันมาก ทหารทั้งปวงได้ยินชื่อของเปรี้ยวก็ให้บังเกิดเขฬะมีมาทุกคน ซึ่งอยากน้ำนั้นก็ให้คลายลง" หมายเหตุ : ที่ประเทศจีนนั้นไม่มีมะเฟือง ในฉบับภาษาจีนกล่าวว่าเป็นดงบ๊วยมิใช่มะเฟืองครับผม ดังนั้นน่าจะเป็นการแปลให้ได้ความหมายเปรี้ยวมากกว่าครับ แต่พอจะทราบหรือไม่ครับว่า คำกล่าวนี้มาจากใครกล่าวกับใครครับผม ลองทายกันดูนะครับ จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ 9 ก.ค. 49 10:20:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอตอบเท่าที่จำได้นะครับ... คำพูดนี้เป็นคำพูดของโจโฉที่คุยกะเล่าปี่ ที่พูดอวดสติปัญญาของตนเองเมื่อครั้งไปรบกะเตียวสิ้วอ่ะครับ...ก่อนที่จะวิจารณ์ยอดคนอ่ะครับ... จากคุณ : Nyago - [ 9 ก.ค. 49 14:28:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ประโยคที่เป็นปัญหาข้างต้นนั้น อยู่ในชุด ผู้พนมมือถือดาบ ตอนที่ ๕ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4511489/K4511489.html ถือโอกาสโฆษณาต่อเลยครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 9 ก.ค. 49 14:55:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ้า...ตอบไม่ถูก  เลยมานั่งยิ้มทำตาปริบ ๆ รออ่านเจ้าคะ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 9 ก.ค. 49 15:51:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอชื่นชมครับ คุณ Nyago ตอบได้ถูกต้องตรงเผงเลยครับผม เนื้อเรื่องในตอนนี้เสียดายที่คุณเจียวต้ายมิได้ลงรายละเอียดไว้ในผู้พนมมือถือดาบ ซึ่งผมคิดว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก สะท้อนถึงความเป็นผู้พนมมือถือดาบของเล่าปี่ได้ดีทีเดียว อีกทั้งมีหลายกลยุทธและคำคมที่น่าสนใจจึงขออนุญาตยกมาเล่ากันโดยย่อนะครับ แต่ย่อแล้วก็อาจจะยังยาวไปนึดนึงนะครับผม หลังจากที่พระเจ้าเหี้ยนเต้ทรงพระอักษรโลหิต ได้มีขุนนางทั้งเจ็ดคนร่วมกันลงนามเพื่อเป็นพันธมิตรกำจัดโจโฉ เล่าปี่ผู้เป็นหนึ่งในนั้นก็บังเกิดความระแวง เกรงกลัวว่าโจโฉจะสงสัยและล่วงรู้ทัน จึงแสร้งทำเป็นกลบเกลื่อนด้วยการทำแปลงปลูกผักที่หลังบ้าน และทุกวันเล่าปี่จะออกมาปลูกผักและรดน้ำด้วยตนเอง การปลูกผักของเล่าปี่นั้นเป็นการกระทำของบุคคลที่รู้ตัวเองว่าจะต้องกระทำการลับๆปกปิดผู้คน โดยหวังว่าจะอำพรางกลบเกลื่อนในสิ่งที่ตนได้กระทำ นั่นเพราะแม้ว่าจะปกปิดคนอื่นได้แต่ก็ปกปิดตนเองไม่ได้ จึงต้องแสดงออกด้วยการกลบเกลื่อน อุบายนี้เป็นหนึ่งในยอดกลยุทธในสามก๊กชื่อว่าอุบาย "เล่าปี่ปลูกสวนผัก" ซึ่งถ้ามิใช่ผู้มีสติปัญญาก็จะไม่ทันสังเกตเห็นพิรุธได้เลย แต่โจโฉนั้นกลับมิใช่คนไร้สติปัญญา ครั้นทราบข่าวแล้วกลับยิ่งสงสัยขึ้นไปอีก จึงใช้ให้เตียวเลี้ยวและเคาทูนำทหารยี่สิบนายไปเชิญเล่าปี่มาพบ เล่าปี่แม้ว่าจะตกใจเพราะความหวาดระแวงแต่ก็ขัดคำเชิญมิได้ ครั้นเล่าปี่มาถึงที่จวนของโจโฉ โจโฉจึงแกล้งพูดสัพยอกเล่าปี่ว่า "ท่านอยู่บ้านทุกวันนี้ทำการใหญ่หลวงนัก" เล่าปี่พอได้ฟังก็หวั่นใจแต่ก็ลังเลไม่แน่ใจว่าโจโฉทราบความหรือไม่ จึงทำเป็นนิ่งเสียอยู่ ฝ่ายโจโฉเห็นเล่าปี่นิ่งเงียบไม่ตอบคำจึงนึกว่าเล่าปี่เกรงใจมิกล้าตอบ จึงจูงมือเล่าปี่เข้ามาที่สวนหลังจวนแล้วชี้มือไปที่แปลงผักแล้วถามว่า "บัดนี้ทราบข่าวว่าท่านปลูกผักทำสวนครัวด้วยตนเอง จะเอาอย่างเราหรือ" เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นจึงรู้ว่าแท้จริงแล้วโจโฉไม่ทราบความจึงอาศัยวาทศิลป์ลูกยอกล่าวว่า "ตัวข้าพเจ้าทำสวนผักเพียงเพื่อเป็นการออกกำลังให้สบายอารมณ์เท่านั้น เหตุนี้สวนผักของข้าพเจ้าจึงไม่สวยงามและได้ผลอุดมเช่นท่าน" โจโฉเมื่อได้ฟังคำเยินยอของเล่าปี่ก็หัวเราะพอใจเป็นอันมาก ยิ่งทำให้ตนรู้สึกลำพองจึงคุยโวโอ้อวดว่าตนเคยใช้อุบาย "วาดรูปบ๊วยแก้กระหายน้ำ" โดยในหนังสือระบุไว้ว่า "โจโฉนั่งอยู่กับเล่าปี่แลเห็นต้นมะเฟือง โจโฉจึงชี้ให้เล่าปี่ดูแล้วว่า เมื่อเมื่อครั้งไปรบกับเตียวสิ้ว ทหารทั้งปวงอยากน้ำนัก เราจึงคิดกลอุบายลวงว่าให้อุตส่าห์เดินไปอีกหน่อยหนึ่งเถิด จะพบดงมะเฟืองมีผลสุกเป็นอันมาก ทหารทั้งปวงได้ยินชื่อของเปรี้ยวก็ให้บังเกิดเขฬะมีมาทุกคน ซึ่งอยากน้ำนั้นก็ให้คลายลง" เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นก็ยอโจโฉขึ้นอีกว่า "ความคิดของท่านดีนักหาผู้ใดเสมอเหมือนมิได้" ครั้นโจโฉได้ฟังคำยกย่องอีกครั้งก็ทำให้ยิ่งพอใจขึ้นไปอีก แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 49 01:28:54 จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ วันอาสาฬหบูชา 00:47:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ^ ย่อแล้วหรือคะเนี่ย  ฮิ ๆ ๆ (แอบแซว) จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ วันอาสาฬหบูชา 00:53:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ในขณะนั้นท้องฟ้าพลันเกิดเมฆดำปกคลุมมืดมิด มีลมพัดโดยแรงกระหน่ำคล้ายกับฝนใกล้จะตกหนัก เมฆดำบนท้องฟ้าเคลื่อนตัวเร็วประดุจคล้ายเป็นรูปมังกรกลางอากาศ "เห็นเมฆมืดมัวไปทั่วทั้งอากาศ เล่าปี่กับโจโฉก็รู้ว่ามังกรสำแดงฤทธิ์" โจโฉคิดจะลองภูมิปัญญาของเล่าปี่จึงถามว่า "ท่านแจ้งหรือไม่ คือมังกรสำแดงฤทธิ์จึงเกิดลมเมฆมืดดังนี้ แลมังกรนั้นมีฤทธิ์ประการใด" เล่าปี่นั้นหวาดระแวงจึงระวังในทุกคำพูดของตน ได้แต่กล่าวถ่อมตัวว่าไม่ทราบขอให้ท่านช่วยชี้แจงด้วยเถิด โจโฉจึงกล่าวว่า "อันมังกรสำแดงฤทธิ์นั้นจะทำให้ใหญ่แลน้อยเท่าใดก็ได้ ถ้าจะขึ้นไปบนอากาศทำอิทธิฤทธิ์ต่างๆแล้ว อากาศนั้นยังแคบอยู่ไม่เสมอด้วยฤทธิ์  แม้จะลงในท้องมหาสมุทรกระทำฤทธิ์ให้กายนั้นน้อย เข้าแอบอยู่เงื้อมชะง่อนเขาก็ได้ อันเทศกาลนี้เป็นฤดูฝน มังกรจึงสำแดงฤทธิ์ฉะนี้ อุปมาเหมือนคนมีสติปัญญากว้างขวาง ถ้าจะกระทำการสิ่งใดคะเนตามกาลสมควร แม้เห็นว่าการใหญ่ก็ทำให้ใหญ่ ประมาณการน้อยก็ทำแต่น้อย ทุกวันนี้ผู้ใดมีสติปัญญากว้างขวางเหมือนมังกรสำแดงฤทธิ์ฉะนี้บ้าง" เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นก็ให้มั่นใจว่าโจโฉหวาดระแวงตน จึงสงวนคำพูดตอบว่า ข้าพเจ้านี้สติปัญญาน้อยทุกวันนี้ยังต้องอาศัยอยู่กับท่าน ผู้ใดมีสติปัญญาดังคำท่านนั้นสุดที่ข้าพเจ้าจะล่วงรู้ได้ โจโฉจึงว่า ความคิดสติปัญญาท่านนั้นมีอยู่ ไยไม่แสดงความรู้ความคิดให้เราได้รู้บ้าง เล่าปี่ได้ยินน้ำเสียงของโจโฉจึงรู้ตัวว่าตนเองกล่าวคำถ่อมตนเกินความเป็นจริงดังนั้นจึงยกอ้างชื่อเจ้าเมืองต่างๆทั้งอ้วนสุด อ้วนเสี้ยว เล่าเปียว ซุนเซ็ก เล่าเจี้ยง เตียวสิ้ว เตียวฬ่อ หันซุย โจโฉก็วิจารณ์เจ้าเมืองต่างๆและหัวเราะกล่าวว่า "อันผู้มีสติปัญญานั้น ถ้าจะคิดสิ่งใดก็กว้างขวางโอบอ้อมอารี อุปมาเหมือนบุคคลกลืนแก้วอันเป็นทิพย์ไว้ในท้อง ถ้าไปสถานใดถึงเวลาค่ำมืดก็จะเล็ดลอดสว่างด้วยรัศมีแก้ว ถ้าคิดการสิ่งใดก็รู้จักที่หนัก ที่เบา ที่เสีย ที่ได้ ยักย้ายถ่ายเทมิให้ผู้ใดล่วงรู้ถึงจึงจะนับได้ว่ามีสติปัญญาลึกซึ้ง" เล่าปี่จึงว่าทั่วทั้งแผ่นดินเรายังไม่เห็นผู้ใดมีสติปัญญากว้างขวางเหมือนดั่งคำท่านเลย โจโฉสวนคำว่า "ทุกวันนี้เราเล็งดูผู้ซึ่งมีสติปัญญานั้นสิ้นแล้ว มีอยู่แต่ท่านกับเราสองคนเท่านี้" โจโฉนอกจากโจโฉจะโอ้อวดสติปัญญาของตนแล้วยังเป็นการโจมตีเล่าปี่ประกาศว่าเล่าปี่เป็นศัตรูคู่แข่งของตน เล่าปี่มีความระแวงโจโฉอยู่เป็นทุนแล้วครั้นได้ฟังก็ให้ตกใจจนตะเกียบหลุดออกจากมือ โชคดีของผู้พนมมือถือดาบที่ยังคงไม่เสียท่าชะตาขาด ขณะนั้นเกิดฟ้าผ่าดังลงมาเปรี้ยงใหญ่ เล่าปี่จึงฉวยโอกาสแสร้งทำเป็นเอามือปิดหูทั้งสองข้างทำทีเป็นตกใจเพราะเสียงฟ้าร้อง โจโฉเห็นดังนั้นก็กลับคิดว่าคนขี้ขลาดตาขาวขนาดนี้ย่อมไม่สามารถทำการใหญ่ได้ ไม่สมกับที่ตนเองต้องมาระแวงอย่างเนิ่นนาน จึงหัวเราะแล้วกล่าวกับเล่าปี่ว่า "เกิดมาเป็นชาย เหตุใดจึงกลัวเสียงฟ้า" โจโฉแสดงท่าทีหัวเราะเยาะเล่าปี่แท้จริงแล้วโจโฉหัวเราะเยาะตัวเองที่หลงระแวงไม่เข้าท่า ฝ่ายเล่าปี่จึงตอบกลับไปว่า "ถ้าฟ้าคะนองให้ระวังตัวจงหนัก" ซึ่งคำกล่าวนี้จริงๆแล้วมีความหมายสองแง่สองง่ามนั่นคือ จะหมายความว่าตนตกใจกับเสียงฟ้าร้องจนต้องระวังตัวก็ได้ หรือจะหมายถึงว่าเมื่อตกอยู่ในอำนาจในเงื้อมมือผู้อื่นก็ต้องระวังตัวให้มาก โจโฉมิทันเฉลียวใจกลับสิ้นความระแวงสงสัยเล่าปี่อีกต่อไป ครั้งนี้ทำให้เล่าปี่รอดพ้นมาได้อย่างหวุดหวิด แม้ว่าโจโฉจะวางใจเล่าปี่เพียงชั่วคราวและปล่อยโอกาสให้เล่าปี่หลุดหนึจากเงื้อมมือไปได้เพียงครั้งเดียวก็ตาม แต่จากนี้ไปโจโฉก็ไม่มีทางตามจับเล่าปี่ได้อีกต่อไปแล้ว เป็นการพลาดโอกาสอย่างน่าเสียดายเพราะมาจากความหลงทรนงในตนเองและวาทะศิลป์ของเล่าปี่แท้ๆ แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 49 01:12:42 จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ วันอาสาฬหบูชา 01:10:59 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อธิบายเล่าเรื่องกันยืดยาวไปนิดนึง ขออภัยครับ คราวนี้มาถึงช่วงคำถามกันแล้ว ถ้ากล่าวถึงพญามังกรสำแดงฤทธิ์นั้น มีประโยคที่กล่าวว่า "บทหนึ่งว่าสู้ทำใจทุกข์ทรมานเป็นหลายปีแล้ว บทสองว่าตั้งใจคิดการจะเอาราชสมบัติ บทสามว่ามังกรซึ่งจะอยู่ในสระแลห้วยหนองนั้นไม่ได้ บทสี่ว่าอันมังกรนั้นถ้าได้ทีแล้วก็จะขึ้นสำแดงฤทธิ์บนอากาศ" พอจะเดากันได้ไม่อยากใช่มั้ยครับผม ว่าประโยคนี้เป็นคำกล่าวของใครในสามก๊กตอนใดครับผม จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ วันอาสาฬหบูชา 01:19:33 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สำนวนมังกรสำแดงฤทธิ์ ตาม คห.๙ นั้น ผมได้ตั้งปัญหาไว้แล้ว ที่ประโยคเด็ดในสามก๊ก (๒) คห.๑๒ ครับ สำหรับปัญหาตาม คห.๑๐ นั้น มีเรื่องอยู่ว่า ชัวมอน้องภรรยาของเล่าเปียวคิดฆ่าเล่าปี่ แต่ไม่สำเร็จ เล่าปี่หนีไปได้ จึงเขียนโคลงไว้ที่ข้างฝาห้องพัก ดังที่ยกมาตั้งเป็นปัญหานั้น ความจริงก็ตรงกับใจของเล่าปี่ที่คิดอยู่ และเคยพลั้งพูดออกมา แต่เล่าเปียวรู้ว่าเล่าปี่เขียนโคลงไม่เป็น จึงไม่เชื่อ ความขยายตอนนี้ อยู่ใน ผู้พนมมือถือดาบ ตอนที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4492763/K4492763.html ถ้าผู้ใดสนใจเปิดดูได้ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ วันอาสาฬหบูชา 05:16:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่เป็นไรคะ  อธิบายยาว ๆ สนุกดีออก... รอคำถามต่อปาย จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ วันเข้าพรรษา 00:18:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ถ้าอย่างนั้นขอตั้งคำถามใหม่เลยนะครับ "ธรรมดาชาติลูกเสือแล้วย่อมร้ายกาจ ผู้ใดจะหมายทำอันตรายแก่ลูกเสือนั้นก็มิได้" พอจะทราบหรือไม่ครับ เป็นคำกล่าวของใคร กล่าวถึงใครครับผม จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ วันเข้าพรรษา 08:53:12 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หนังสือไม่อยู่กับตัวเลยไม่ขอฟันธง แต่น่าจะเป็นการกล่าวถึงเตียวเปาหรือไม่ก็กวนหินใช่มั้ย โดยเล่าปี่เป็นผู้กล่าวชม ในตอนที่เล่าปี่จะนำทัพบุกง่อล้างแค้นให้กวนอู จากคุณ : ขุนพลน้อย (ฌลา) - [ วันเข้าพรรษา 11:23:35 ]

ความคิดเห็นที่ 15 จำไม่ได้คะว่าใคร... แต่ไม่รู้อีท่าไหนดันไปนึกถึงลูกเสืออยู่บำรุงเข้าจนได้สิน่า เหอ ๆ ๆ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ วันเข้าพรรษา 20:37:15 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เมื่อซุนเซ็กตั้งตัวได้ครอบครองแคว้นกังตั๋งได้แล้ว ก็มีหนังสือไปทูลฮ่องเต้ เผื่อจะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นขุนนางบ้าง โจโฉในฐานมหาอุปราช ได้รับหนังสือแล้วก็รำพึง ดังข้อความที่ยกมาเป็นปัญหานั้น แล้วก็ไม่นำหนังสือขึ้นทูลฮ่องเต้ แต่คงจะอยากได้ลูกเสือมาเลี้ยงไว้ จึงดำริที่จะยกน้องสาวของโจหยิน ให้เป็นภรรยาซุนเซ็ก ตอนนั้นคงยังไม่ได้นางไต้เกี้ยวเป็นภรรยา แต่ซุนเซ็กไม่ยอมญาติดีกับโจโฉ คิดจะมาตีเมืองฮูโต๋อยู่เสมอ จนซุนเซ็กตายแล้ว ซุนกวนก็อยู่คนละฝ่ายกับโจโฉต่อไป คราวนี้เล่าตามความจำนะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 12 ก.ค. 49 06:41:44 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ต้องขอชื่นชมว่า คุณฌลาตอบได้ใกล้เคียงมากๆเลยครับผม แต่ยังไม่ถูกเสียทีเดียวครับ เมื่อครั้งที่พระเจ้าเล่าปี่นำทัพใหญ่รบกับง่อก๊กเพื่อล้างแค้นให้กับกวนอูและเตียวหุย ทัพจ๊กก๊กและทัพง่อก๊กได้ทำการรบพุ่งกันหลายครั้งจนเกิดความสูญเสียทั้งสองฝ่าย ทัพจ๊กก๊กได้สูญเสียขุนพลคนสำคัญคือฮองตง ในขณะที่ทัพง่อก๊กก็สูญเสียขุนพลกำเหลงและแม่ทัพนายกองอื่นๆจำนวนมาก หลังจากที่ขุนพลฮองตงต้องด้วยเกาทัณฑ์บาดเจ็บหนักจนถึงแก่ความตาย พระเจ้าเล่าปี่จึงทรงนำทัพใหญ่ด้วยพระองค์เองผ่านเมืองจูเต๋งก็ได้เผชิญหน้ากับทัพของจิวท่ายและฮันต๋ง ทหารทั้งสองฝ่ายได้รบกันอย่างดุเดือด เตียวเปาและกวนหินได้สังหารแฮชุนและจิวเผงน้องชายของจิวท่ายตายในที่รบ จิวท่ายและฮันต๋งเห็นว่ามิอาจต้านทานกำลังฝีมือเตียวเปาและกวนหินได้ จึงสั่งทหารให้ถอยทัพ ฝ่ายเตียวเปาและกวนหินเห็นได้ทีจึงตามตีฆ่าฟันทหารง่อก๊กล้มตายลงเป็นอันมาก "ทหารกังตั๋งล้มตายเป็นอันมาก เลือดไหลนองท่วมหลังเท้า" พระเจ้าเล่าปี่ทรงเห็นฝีมือการรบของกวนหินและเตียวเปา ก็ทำให้นึกถึงกวนอูและเตียวหุยขึ้นมาอีกครั้ง จึงตรัสสรรเสริญว่า "ไม่เสียทีที่เกิดมาเป็นลูกเสือ" สำหรับคำตอบใน คห.13 นั้นเป็นไปตามที่คุณเจียวต้ายได้ตอบไว้อย่างถูกต้องครับ ขนาดมิเปิดตำรายังตอบได้ ความจำเป็นเลิศมากครับ ขอยกย่องจริงๆครับผม คำถามใหม่... "ธรรมดาคนทั้งปวงจะทำสิ่งใดก็ย่อมสำเร็จด้วยความคิด แม้การไม่ตลอดก็เพราะผู้นั้นมีกรรมอยู่" เป็นคำกล่าวของใคร เพราะอะไรถึงได้กล่าวเช่นนั้นครับผม แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 49 18:28:16 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 49 18:27:45 จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ 12 ก.ค. 49 18:26:51 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เป็นตอนที่ขงเบ้งทำกลอุบายให้สุมาอี้เข้าไปทำลายสเบียงในหุบเขาน้ำเต้าเพื่อใช้เพลิงเผา สุมาอี้หลงกลหมดหนทางรอดแล้วแต่บังเกิดฝนตกหนักลงมาทำให้สุมาอี้และลูกหนีรอดไปได้อย่างหวุดหวิด... ขงเบ้งจึงได้ทอดถอนใจแล้วว่า "ธรรมดาคนทั้งปวงจะทำสิ่งใดก็ย่อมสำเร็จด้วยความคิด แม้การไม่ตลอดก็เพราะผู้นั้นมีกรรมอยู่" จากคุณ : Nyago - [ 12 ก.ค. 49 21:49:57 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ถูกต้องครับ เก่งมากครับคุณ Nyago ตอบได้อย่างรวดเร็วมาก คำถามใหม่ละกันครับ ... "อันธรรมดาผู้มีสติปัญญาเมื่อมีภัยมาถึงตัวแล้ว ถ้าจะไม่คิดเอาตัวรอด ก็จักได้ชื่อว่าหาปัญญามิได้" เป็นใครกล่าวกับใครครับ อันนี้ก็ไม่น่ายากเช่นกันครับผม จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ 12 ก.ค. 49 23:50:04 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ผมว่าน่าจะเป็นคำพูดของบังทอง ที่บอกกับชีซี ตอนที่บังทองแนะนำให้โจโฉโยงกองทัพเรือติดกันเป็นแพ แล้วจะได้เผาเสีย ชีซีก็ว่าบังทองไม่สงสารทหารของโจโฉบ้างหรือ แล้วถ้าเผากองทัพโจโฉแล้ว จะมิเผาตนด้วยหรือ บังทองจึงตอบว่า " อันธรรมดาผู้มีสติปัญญาเมื่อมีภัยมาถึงตัวแล้ว ถ้าไม่คิดเอาตัวรอด ก็จักได้ชื่อว่าหาปัญญามิได้ " ชีซีจึงหาอุบายลาโจโฉกลับไปเมืองฮูโต๋รอดตัวไปครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 13 ก.ค. 49 18:50:17 ]

ความคิดเห็นที่ 21 .. จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 13 ก.ค. 49 22:06:25 ]

ความคิดเห็นที่ 22 หลานคุณกุยแก แต่ละคนน่ารักทั้งนั้นเลยครับ เห็นคุณกระบี่หักยังไม่ว่าง จึงเอาคำหวานในสามก๊กมาเสนออีกครับ “ .ตัวเรานี้อุปมาเหมือนทำนา ตกกล้าลงแล้วฝนแล้ง กล้านั้นก็ใบแดงไป ซึ่งท่านมาหาเราบัดนี้ เหมือนฝนตกลงมาห่าใหญ่ น้ำท่วมเลี้ยงต้นกล้าชุ่มชื่นขึ้น ใบนั้นเขียวสดขึ้น .” อยู่ตอนต้น ๆ เรื่องครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 14 ก.ค. 49 07:38:41 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สวัสดีครับ มาเฉลยคำตอบครับผม คำตอบของคุณเจียวต้ายที่ คห. 20 นั้นถูกต้องครับ ชีซีนั้นอ่านแผนการวางกลห่วงโซ่ของบังทองได้กระจ่างและเห็นว่ามหาวิบัติหายนะใกล้จะเกิดขึ้น จึงได้ถามบังทองถึงวิธีการเอาตัวรอด บังทองกระซิบข้างหูชีซีแล้วกล่าวว่า "อันธรรมดาผู้มีสติปัญญาเมื่อมีภัยมาถึงตัวแล้ว ถ้าจะไม่คิดเอาตัวรอด ก็จักได้ชื่อว่าหาปัญญามิได้" ชีซีจึงให้ทหารคนสนิทไปปล่อยข่าวในกองทัพโจโฉว่า ม้าเท้งกับหันซุยแห่งเสเหลียงกำลังตระเตรียมไพร่พลเพื่อจะรุกรานเมืองฮูโต๋ โจโฉนั้นกริ่งเกรงอันตรายที่จะเกิดขึ้นจึงเรียกประชุมที่ปรึกษาและแม่ทัพนายกองทั้งปวง ชีซีได้ขออาสานำทหารสามพันยกไปป้องกันเมืองหลวงและคุ้มครองหลุมฝังศพมารดา โจโฉนั้นเห็นว่าชีซีนั้นเป็นคนกตัญญูและชีซีคงมิอาจทนร่วมในกองทัพที่จะพิชิตเมืองกังตั๋งและจะเชือดเล่าปี่เป็นรายต่อไป อีกทั้งโจโฉยังเชื่อมั่นในระดับสติปัญญาของชีซีจึงอนุญาตให้เป็นไปตามนั้นโดยมิได้ระแวงอันใด ตรงนี้เป็นที่น่าสังเกตว่า ข้อความในฉบับของเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ระบุคำกล่าวของบังทองตามคำถามในข้างต้นเพียงเท่านั้นครับ ซึ่งมิได้บอกรายละเอียดของแผนการใดๆซึ่งต่างจากฉบับภาษาจีนที่บอกรายละเอียดชัดเจน อาจเป็นได้ว่าผู้แปลคงจะคาดคะเนว่าระดับสติปัญญาของชีซีน่าจะคิดแผนการเองได้ หรืออาจเป็นไปได้ว่าชีซีเมื่ออยู่ในอันตรายจวนตัวกลับคิดแผนการไม่ออกเหมือนมีม่านบังตา จึงต้องให้บังทองออกอุบายให้ แต่ไม่ว่าชีซีจะคิดแผนการได้เองหรือไม่ ผลลัพธ์ที่สุดคือนอกจากชีซีจะพาตนให้พ้นจากอันตรายแล้ว ยังนำทหารอีกสามพันนายให้พลอยโชคดีรอดพ้นจากโศกนาฏกรรมครั้งนี้ไปได้อย่างหวุดหวิดครับผม แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 49 15:02:03 จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ 14 ก.ค. 49 14:46:46 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สำหรับ คำตอบของปัญหาที่ คห. 22 นั้น เมื่อตั๋งโต๊ะได้ครอบครองอำนาจในเมืองหลวง ตั๋งโต๊ะคิดจะถอดหองจูเปียนออกจากราชบัลลังก์และคิดจะตั้งหองจูเหียบขึ้นเป็นฮ่องเต้แทนเพื่อหวังจะครอบครองอำนาจทั้งหมด จึงได้ปรึกษากับลิยู ลิยูกล่าวว่า “ทุกวันนี้มีเจ้าก็เหมือนหนึ่งหาไม่ เสนาบดีสำเร็จราชการก็ไม่มี แผ่นดินเพิ่งสงบ ซึ่งท่านคิดทั้งนี้ข้าพเจ้าเห็นชอบด้วย ให้ท่านเร่งคิดทำเถิด” และลิยูก็ได้เสนอให้ตั๋งโต๊ะจัดงานประชุมขุนนางใหญ่น้อยขึ้นเพื่อที่จะประกาศความคิดนั้น หากขุนนางผู้ใดไม่เห็นด้วยก็จะฆ่าเสียเพื่อเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู ตั๋งโต๊ะนั้นเห็นชอบด้วยจึงได้จัดชุมนุมงานและได้ประกาศเจตนารมณ์ออกไป เหล่าขุนนางพอได้ฟังก็ตกใจแต่ก็ไม่มีใครกล้าทักท้วงพูดอะไร เต๊งหงวนขุนนางผู้ใหญ่จึงลุกขึ้นประกาศกร้าวคัดค้านและกล่าวหาว่าตั๋งโต๊ะเป็นกบฏ ตั๋งโต๊ะนั้นโกรธจัดจึงชักกระบี่หมายจะฆ่าเต๊งหงวนเสีย  พอดีลิยูนั้นเห็นขุนพลผู้หนึ่งด้านหลังเต๊งหงวน “รูปร่างสูงใหญ่สมเป็นทหารเอก” จึงได้ห้ามปรามตั๋งโต๊ะไว้ พอเต๊งหงวนเป็นขุนนางตัวตั้งตัวตีที่จะคัดค้านแล้ว โลติดและขุนนางอื่นๆจำนวนมากต่างแสดงท่าทีต่อต้านตั๋งโต๊ะกันไปทั่ว ตั๋งโต๊ะนั้นเจ็บแค้นเต๊งหงวนยิ่งนักอีกทั้งต้องการลิโป้ไว้เป็นพวก ลิยูจึงออกอุบายให้ลิซกไปเกลี้ยกล่อมซื้อตัวลิโป้ให้ ด้วยม้าเซ็กเธาว์และทรัพย์สินมีค่าจำนวนมาก ลิซกกล่าวกับลิโป้ว่า  “ธรรมดานกย่อมอาศัยป่าที่มีผลมากจึงเป็นสุข ประเพณีขุนนางทำราชการถ้าพระมหากษัตริย์ทรงทศพิธราชธรรมแล้วก็มีความสุข ซึ่งท่านว่าจำใจอยู่กับเต๊งหงวนนั้นจะเอาประโยชน์อันใด ภายหน้าไปเห็นจะมีอันตราย จงผ่อนผันหาที่อยู่ให้เป็นสุขจะดีกว่า” ลิโป้นั้นเห็นม้าเซ็กเธาว์ “เห็นขนนั้นแดงดั่งถ่านเพลิง ทั่วทั้งตัวมิได้มีสีใดแกม สูงสี่ศอกเศษได้ลักษณะเป็นม้าศึก เข้มแข็งกล้าหาญ” ก็พึงพอใจเป็นอันมาก อีกทั่งเพชรนิลจินดาอีกมากมาย ในที่สุดด้วยความโลภเข้าครอบงำจนลืมบุญคุณของบิดาบุญธรรมผู้เลี้ยงตนมา ลิโป้จึงได้สังหารเต๊งหงวนแลตัดศีรษะมอบให้กับตั๊งโต๊ะ ตั๊งโต๊ะจึงกล่าวกับลิโป้ว่า “ ตัวเรานี้อุปมาเหมือนทำนา ตกกล้าลงแล้วฝนแล้ง กล้านั้นก็ใบแดงไป ซึ่งท่านมาหาเราบัดนี้ เหมือนฝนตกลงมาห่าใหญ่ น้ำท่วมเลี้ยงต้นกล้าชุ่มชื่นขึ้น ใบนั้นเขียวสดขึ้น” ตั๋งโต๊ะนั้นใช้อามิสสินจ้างหลอกใช้ลิโป้ได้สำเร็จ ลิโป้นั้นสมคำดังที่ลิซกกล่าวไว้ว่า “ลิโป้นั้นองอาจกล้าหาญเป็นสง่าก็จริง แต่เป็นคนหยาบช้าละโมบในทรัพย์สิน ไม่รู้จักบุญคุณคน” และการที่ตั๋งโต๊ะเลี้ยงอสรพิษไว้ข้างกายนั้นสุดท้ายก็ถูกอสรพิษนั้นแว้งกัดเข้าจนได้ในภายหลัง จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ 14 ก.ค. 49 14:48:44 ]

ความคิดเห็นที่ 25 คำถามใหม่ครับ อันว่าเกิด แก่ เจ็บ และตาย นั้นเป็นสัจธรรมของชีวิตครับ ดังคำกล่าวที่ว่า " ธรรมดาเกิดเป็นมนุษย์อันโรคและความตายนั้นจะกำหนดวันมิได้ " คำกล่าวทำนองนี้มีมากมายในสามก๊กครับผม แต่ที่จะกล่าวออกมาเป็นสัจธรรมแบบนี้นั้นมีเพียงครั้งเดียวครับ พอจะทราบหรือไม่ครับว่า คำกล่าวนี้เป็นคำกล่าวของใครในสามก๊กตอนไหนครับผม ขอใบ้ให้ครับว่าเป็นคำกล่าวของแม่ทัพท่านหนึ่งครับผม แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 49 20:48:22 จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ 14 ก.ค. 49 14:51:46 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คราวนี้ยังนึกไม่ออกเลยครับ จะว่าขงเบ้งก็ไม่ใช่ จะว่าซุนเซ๊กก็ไม่ใช่อีก สงสัยอาจจะเป็นไทสูจู้ก็ได้นะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 16 ก.ค. 49 13:41:42 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ไม่ได้มาตอบแต่รบกวนผู้รูหน่อยว่าใครเป็นคนกล่าวประโยคนี้ จะทำการใหญ่ไยต้องคิดเรื่องเล็ก กับ หมากรุกยังต้องคิดหมากชีวิตไม่คิดจะได้รือ ใช่ขงเบ้งหรือเปล่า จากคุณ : ขุนพลน้อย (ฌลา) - [ 16 ก.ค. 49 23:49:53 ]

ความคิดเห็นที่ 28 คราวนี้คุณกระบี่หักมาวางระเบิดไว้ แล้วก็หายต๋อมไปเลย แม่ทัพที่รู้ตัวว่าจะตายก็มีไม่มาก จะว่าไทสูจู้ก็ไม่ใช่อีก เดาเอาว่าจะเป็นโต๋เกี๋ยมตอนจะยกเมืองชีจิ๋วให้เล่าปี่ ก็ไม่พบประโยคนั้น เห็นจะต้องยอมจำนน รอให้ท่านผู้ตั้งปัญหามาเฉลยดีกว่าครับ สำหรับประโยค จะทำการใหญ่ไฉนต้องคิดเรื่องเล็ก ผมว่าไม่น่าจะใช่ประโยคในสามก๊กนะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 19 ก.ค. 49 20:09:02 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขออภัยครับคุณเจียวต้าย กระผมนั้นมิได้หายไปไหน เพียงแต่บังเอิญว่าติดงานด่วนกระทันหันครับ สำหรับคำถามในคห. ที่ 25 ขอเฉลยว่า ... ในสงครามศึกเซ็กเพ็กนั้น หนทางที่ฝ่ายเมืองกังตั๋งจะเอาชนะกองทัพของโจโฉที่มีกำลังพลเหนือกว่ามหาศาล แทบจะเรียกได้ว่ามีเพียงหนทางเดียวนั่นคือการใช้อัคคีเผาทัพ จิวยี่ผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ของฝ่ายง่อก๊กได้วางอุบายต่างๆทั้งลงทุนโบยอุกาย ส่งงำเต็กไปเป็นทูตเสี่ยงอันตราย ให้กำเหลงซ้อนกลไส้ศึกของชัวต๋งและชัวโฮ อีกทั้งออกอุบายหลอกให้เจียวก้านพบกับบังทองและให้บังทองวางกลห่วงโซ่หลอกโจโฉอีกต่อหนึ่ง โจโฉนั้นเชื่อในบังทองโดยสนิทใจเพราะเห็นว่าวิธีการนี้จะทำให้เรือรบจำนวนมหาศาลติดกันจนแข็งแรงประหนึ่งแผ่นดินเลยก็ว่าได้ ซุนฮิวและเทียหยกที่ปรึกษาต่างไม่เห็นด้วยและมองเห็นว่าข้าศึกจะต้องใช้ไฟในการจู่โจม ที่ปรึกษาทั้งสองได้ห้ามปรามโจโฉ แต่โจโฉนั้นล่วงรู้ดินฟ้าอากาศว่าในฤดูนั้นมีแต่ลมพายัพไม่มีลมอาคเนย์จึงไม่มีทางที่กองทัพฝ่ายง่อก๊กจะเผาทัพของฝ่ายตนที่ตั้งค่ายอยู่ทางทิศพายัพได้ แรงลมจะทำให้ไฟย้อนกลับไปทำลายกองทัพของจิวยี่เองที่อยู่ทางทิศอาคเนย์ มีแต่เพียงเทียหยกเท่านั้นที่มิเชื่อโดยสนิทใจและคิดว่าอาจมีลมสลาตันพัดมาจากทิศอาค์เนย์แต่ก็ไม่กล้าทัดทานเพราะเป็นแค่การคาดเดาอีกทั้งเกรงว่าจะมีชะตากรรมเหมือนครูดนตรีชื่อเล่าฮกที่ทัดทานโจโฉจนถูกบันดาลโทสะด้วยฤทธิ์สุราจึงถูกโจโฉเอาทวนแทงถึงแก่ความตาย หลังจากที่จิวท่ายและฮันต๋งรบชนะกองทัพของเจียวเหียและเจียวหลำ ทั้งเจียวเหียและเจียวหลำล้วนตายในที่รบ จิวยี่เห็นเช่นนั้นก็ยินดีเป็นอันมาก ในครั้งนั้นเกิดลมพายัพพัดแรงจนธงเหลืองของกองทัพหลวงหักสะบั้น จิวยี่มิรู้ความเป็นไปของดินฟ้าอากาศเมื่อเห็นดังนั้นก็ตกใจคิดว่าแผนการของตนที่วางไว้ทั้งหมดที่จะเผาทัพโจโฉนั้นล้มเหลวสิ้น มิหนำซ้ำอุบายเรือห่วงโซ่ของบังทองกลับกลายเป็นจุดแข็งของโจโฉย้อนกลับมาเป็นผลร้ายต่อฝ่ายตนเสียอีก จิวยี่จึงร้องด้วยเสียงอันดัง อาเจียนเป็นโลหิตสดๆและหมดสติล้มป่วยลงอย่างหนัก โลซกได้นำความไปบอกขงเบ้งและเข้าใจว่าขงเบ้งจะมีวิชาแพทย์รักษาจิวยี่ได้จึงพาขงเบ้งไปพบกับจิวยี่ ขงเบ้งจึงว่า "ข้าพเจ้ามิได้มาหาสองสามวันนี้ ท่านบังเกิดปัจจุบันโรคขึ้นมา ข้าพเจ้ามิทันรู้" จิวยี่จึงตอบว่า " ธรรมดาเกิดเป็นมนุษย์อันโรคและความตายนั้นจะกำหนดวันมิได้ " ขงเบ้งนั้นทราบว่าจิวยี่ป่วยเนื่องจากสาเหตุใด จึงออกอุบายสร้างชื่อให้กับตนว่าจะรักษาจิวยี่โดยเรียกลมสลาตันจากทิศอาคเนย์ จิวยี่นั้นพอได้ฟังก็ยินดีจนพลันหายป่วย ถึงขงเบ้งมิได้สามารถเรียกลมได้จริงแต่ด้วยความที่รู้ล่วงหน้าว่าจะมีลมสลาตันจึงหลอกต้มจิวยี่จนเปื่อยไป ตรงนี้น่าสังเกตว่าโจโฉนั้นเป็นผู้ที่ชำนาญการศึกและพิชัยสงคราม ที่โจโฉเชื่อบังทองนั้นโจโฉมิได้โง่แต่อาจมองข้ามแผนการวางเพลิงแล้วก็ได้ เพียงแต่การมีลมสลาตันนั้นเป็นเรื่องที่สติปัญญาโจโฉคาดไม่ถึง ส่วนจิวยี่นั้นมิได้รู้ดินฟ้าอากาศเทียบเท่ากับโจโฉหรืออะไรเลยจึงต้องมาป่วยตรอมใจ จะมีก็แต่เทียหยกที่ระแวดระวังภัย ชีซีที่มองเหตุการณ์ได้ทะลุปรุโปร่งจนหนีเอาตัวรอด และก็ขงเบ้งที่ทราบล่วงหน้าจึงหลอกโฆษณาตนเองเป็นผู้วิเศษเรียกลมได้ ออกอุบายต้มตุ๋นคนอื่นและให้จูล่งมารับเอาตัวรอดหนีไปจนได้ จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ 19 ก.ค. 49 21:00:05 ]

ความคิดเห็นที่ 30 สำหรับประโยคคำถามในคห.ที่ 27 "จะทำการใหญ่ไยต้องคิดเรื่องเล็ก" มิใช่ประโยคในสามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน)ครับ แต่ถ้าจะกล่าวถึงประโยคความหมายทำนองนี้มีมากมายครับ ยกตัวอย่างเช่นเป็นประโยคที่ลิยูกล่าวกับตั๋งโต๊ะเมื่อตั๋งโต๊ะเสียดายทรัพย์สินที่จะใช้ซื้อตัวลิโป้จากเต็งหงวน หรือประโยคที่จูล่งทัดทานเล่าปี่ที่จะยกทัพไปกังตั๋งล้างแค้นให้กวนอู แต่ให้ยกทัพไปวุยก๊กปราบโจผี โดยมีเนื้อความให้เล่าปี่เห็นแก่ส่วนรวมมากกว่าเรื่องส่วนตัว ประโยคนี้ก็มีความนัยคล้ายคำถามนี้เช่นกันครับ ส่วนประโยคเรื่องหมากรุกนั้น ไม่มีในต้นฉบับสามก๊กครับ ในต้นฉบับสามก๊กนั้นเท่าที่ผมจำได้ กล่าวถึงหมากรุกเพียงไม่กี่ครั้งและไม่มีการนำกลยุทธหมากรุกมากล่าวครับผม จะมีก็เพียงแต่กลยุทธจากหมากล้อมดังที่ผมเคยเอามาถามแล้วครับใน http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4500749/K4500749.html แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 49 21:08:55 จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ 19 ก.ค. 49 21:07:49 ]

ความคิดเห็นที่ 31 คำถามใหม่ครับผม ... ในเรื่องสามก๊กนั้นคล้ายกับความเป็นจริงในชีวิตของคนเราปัจจุบันอย่างหนึ่ง นั่นคือ ในบางครั้งท่ามกลางอุดมการณ์ที่แตกต่างหรือการร่วมมือเพื่อผลประโยชน์บางอย่างทำให้บางคนก็มิอาจมีมิตรแท้ที่ยั่งยืนหรือมีศัตรูที่ถาวรได้ ดังประโยคหนึ่งในเรื่องสามก๊กกล่าวว่า... "แต่ข้าพเจ้าจากมาก็ช้านานหลายปี ท่านนี้หนวดเคราเผ้าผมก็หงอกไปสิ้น สิ่งใดซึ่งท่านได้สั่งสอนให้แต่ก่อนก็คิดถึงคุณท่านมิวายเว้น อันตัวท่านเป็นคนดีมีเกียรติยศในแผ่นดิน ข้าพเจ้าได้เห็นหน้าท่านในวันนี้ความดีใจก็หาที่สุดมิได้ " ผมชอบประโยคนี้เพราะผมอ่านได้ตั้งแต่รอบแรกแล้วก็จำได้ติดใจเนื่องจากสะท้อนอารมณ์ของผู้พูด คงพอจะเดาได้อย่างไม่ยากเลยนะครับว่า คำพูดนี้เป็นคำพูดของใคร พูดกับใคร ในสถานการณ์ตอนไหนของเรื่องสามก๊กครับ แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 49 21:25:21 จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ 19 ก.ค. 49 21:23:49 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ผ่านไปเนิ่นนานยังมิมีผู้ใดมาตอบ ผมขอเฉลยเลยละกันนะครับ เป็นคำของซิหลงที่กล่าวกับกวนอูขณะที่รบกันที่เมืองอ้วนเซีย เป็นคำกล่าวที่ทำให้กวนอูตายใจระลึกถึงความสัมพันธ์ครั้งก่อนจึงมิทันได้ป้องกันระวังตัวให้พร้อมรบครับ จากเรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์ว่า บางครั้งการมีอุดมการณ์ต่างกันทำให้มิตรภาพระหว่างสองคนแปรเปลี่ยนกลับกลายเป็นศัตรู และความผูกพันกันแต่ก่อนจึงอาจกลายเป็นจุดอ่อนที่ฝ่ายตรงข้ามนำมาใช้เพื่อมิให้ระวังตัวและบั่นทอนกำลังใจ ดังนั้นจึงมีคำโบราณกล่าวว่า เมื่อขุนศึกทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากันย่อมไม่มีมิตรภาพเกิดขึ้นในสนามรบครับ จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ 21 ก.ค. 49 20:08:43 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ผมกำลังจะเข้ามาบอกว่า ผมจำประโยคนี้ได้เป็นอย่างดี รู้ว่าผู้ที่ถูกกล่าวถึงนั้นเป็นกวนอูแน่ แต่ใครเป็นคนพูด นึกไม่ออก เลยยังหาไม่เจอครับ ขอบคุณคุณกระบี่หัก ที่ช่วยเฉลยครับ. และผมว่า ถ้ายังไม่เบื่อ เราย้าย ประโยคเด็ดในสามก๊ก ไปเปิดกระทู้ใหม่ดีกว่านะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 22 ก.ค. 49 05:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ซิหลงเคยรบกับโจโฉ ถูกโจโฉจับได้ แล้วสั่งให้ฆ่าเสีย กวนอูนั้นรักในฝีมือรบของซิหลงที่เข้มแข็ง และเห็นซิหลงเป็นนักรบที่ไม่กลัวความตายซ้ำ น้ำใจไม่กลัวตายเช่นซิหลงนี้หายากนัก กวนอูจึงขอชีวิตไว้ คนเคยมีบุญคุณต่อกัน มาเจอกัน จึงกล่าวทักทายเช่นนั้น จากคุณ : ลุงอ่ำ - [ 23 ก.ค. 49 20:11:44 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ท่านลุงอ่ำครับ ผมว่าคนผู้นั้นน่าจะเป็นเตียวเลี้ยวนะครับ เท่าที่ผมจำได้ว่าซิหลงนั้นจงใจสวามิภักดิ์โจโฉตามคำเชิญของหมันทองครับ จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ 25 ก.ค. 49 09:36:03 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ช่ายเลยขอรับ ผมจำผิดจริงๆ จำเตียวเลี้ยว เป็น ซิหลง ขอคำนับ คุณกระบี่หัก 1 แก้ว ครับ จากคุณ : ลุงอ่ำ - [ 26 ก.ค. 49 18:13:53 ]