ความคิดเห็นที่ 1 "...เราไม่รับคำบริภาษนั้น..." ".....สงครามที่ชนะได้ยาก...."    เมื่อถูกกระทำ ก็คือ ถูกกระทำ แต่ถ้าสามารถควบคุมใจให้สงบนิ่ง ไม่แสดงออกซึ่งการโต้ตอบ ก็เท่ากับใช้ปัญญาสงบความเคลื่อนไหว ซึ่งก็ต้องมีพลังภายในแห่งความอดกลั้นที่ได้รับการฝึกฝน....มิเช่นนั้นก็ ตาต่อตาฟันต่อฟัน เป็นเรื่องปรกติ.....และพยายามเอาชนะด้วยการโต้เถียงหรือที่สุดก็ความรุนแรงนานารูปแบบ...... สงครามที่ชนะได้ยาก.........ได้แก่  พลังการต่อสู้ดิ้นรนภายในของความโลภ-โกรธ-หลง  ในตย.นี้ เน้นไปที่พลังความโกรธ  ถ้าเราบริภาษตอบ ก็ถือว่า ใช้มาตรฐานเดียวกันกับผู้กล่าวหา ก็จะกลายเป็นมวยคู่ชิง ซึ่งก็ต้องมีคนรุ้นเพื่อให้สูสี....ถึงจะสะใจผู้ชม....   แต่ถ้าใช้ภาวะแห่งพุทธะ  ก็จะตระหนักถึงความต่างและจะดำรงตนในภาวะที่เข้มแข็งแห่งความตื่น  ใจก็จะไม่เลือกตอบโต้ด้วยมาตรฐานสูสี คือ รู้ว่ากำลังสู้กับอะไรกันแน่ .....เพราะมันคือ สงครามที่ชนะได้ยากนั่นเอง ตย.ข้างบน พระองค์มีโลกทัศน์ที่แผ่เมตตาต่อพฤติกรรมของคน และมองผ่านไปยั่งพลังสาเหตุของความปั่นปวนวุ่นวายของการกระทำ  ที่มีรากเง้าของ ความโกรธที่ปรากฏ ความหลงที่ซ่อนตัวและความโลภที่บดบังบุคคล....ซึ่งก็น่าจะทวีคูณขยายสู่ภาคสังคมด้วยโดยปริยาย........ พุทธปรัชญาแก้ปัญหาที่ปัจเจก  แต่นักวิทยาศาสตร์สังคมไปแก้ที่ระบบหรือกลไกโครงสร้างของสังคม   เราคนธรรมดาเดินดิน....สามารถใช้สิ่งที่ศาสดาค้นพบเพื่อเป็นโคมส่องทางในการก้าวเดินไปบนหนทางชีวิตที่หลากหลายได้ ..........รวมทั้งส่องโลกภายในจิตอันซับซ้อนสุดหยั่งได้เช่นกัน........... จากคุณ : คน-นอก (dicky5) - [ 14 ก.ย. 49 11:39:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สิ่งที่คนๆหนึ่งพูดออกมาคือภาพพจน์ของตัวเขา มันบอกให้เราเห็นถึง รูปพรณสันฐาน ความชอบ ความเกลียด รสนิยม สีผิว อาชีพการงาน เพศ วัย...ในตัวเขา  ในตัวคนๆหนึ่งมีปรากฏการณ์ที่ซ้อนทับ ปะติดปะต่อ ถมทวีอยู่นับไม่ถ้วนจนเป็นภาพของตัวเอง ทุกสิ่งที่เขาคิด ทุกคำที่เขาพูด ทุกอย่างที่เขากระทำ คือภาพพจน์(image)ในตัวตนของเขา "ตัวเขาก็คือภาพพจน์และมรรควิธีของตัวเขาที่กระทำกับโลก" แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 49 13:15:41 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 49 15:43:21 จากคุณ : the author (the author) - [ 14 ก.ย. 49 15:39:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 Mr.Natural คัดมาจากที่ใดฤา ลองไปอ่านจากที่อื่นไม่สละสลวยอย่างนี้ค่ะ จากคุณ : Fiorina (Fiorina) - [ 14 ก.ย. 49 20:07:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คัดเค้าโครงเรื่องมาจากหนังสือ "ชีวจิต" ครับ แต่มาเสริมแต่งคำให้ดูเรียบร้อยและเข้าใจง่ายขึ้น โดยพยายามจะไม่ให้ผิดเพี้ยนจากความหมายเดิม จากคุณ : Mr.Natural - [ 14 ก.ย. 49 22:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากความคิดเห็นที่ 2 สำหรับผมน่าจะเรียบเรียงใหม่เป็นแบบนี้ครับ ภาพพจน์คือ สิ่งที่คนอื่นมองไปที่คนๆหนึ่งมากกว่า ดังนั้นคนๆหนึ่งก็มีได้หลายภาพพจน์รวมกัน เพราะมีหลายคนมอง หลายมุม ส่วนสิ่งที่คนๆหนึ่งพูดออกมาจะบอกให้เราเห็นถึง รูปพพรณสันฐาน ความชอบ ความเกลียด รสนิยม สีผิว อาชีพการงาน เพศ วัย...ในตัวเขา ในตัวคนๆหนึ่งมีปรากฏการณ์ที่ซ้อนทับ ปะติดปะต่อ ถมทวีอยู่นับไม่ถ้วนจนเป็นภาพของตัวเอง ทุกสิ่งที่เขาคิด ทุกคำที่เขาพูด ทุกอย่างที่เขากระทำ ซึ่งทั้งหมดนั่นคือ มรรควิธีของตัวเขาที่กระทำกับโลก น่าจะเรียบเรียงได้อย่างนี้มากกว่าครับ (เพิ่มเติม) ผมคิดว่า ทุกสิ่งที่คนกระทำต่อกัน ไม่มีอะไรมากกว่า ปรากฏการณ์ ธรรมดาๆ ที่เป็นไปแบบนั้นเอง ตามแต่สิ่งที่คุณได้กล่าวมา(รูปพพรณสันฐาน ความชอบ ความเกลียด รสนิยม สีผิว อาชีพการงาน เพศ วัย...ในตัวเขา รวมถึงสิ่งที่แวดล้อมตัวเขาอยู่) เป็นตัวกำหนด ครับ สิ่งที่คนกำหนดได้อย่างเดียวจริงๆคือ สติ การควบคุมอารมณ์ของตนเองเท่านั้น ถ้าไม่มีตรงนี้ ก็จะเป็นแค่ เครื่องมือชิ้นหนึ่งในธรรมชาติที่ไม่มีความหมายพิเศษใดๆเลย แม้ว่าเขาผู้นั้นจะเก่งกาจเลิศเลอปานใดก็ตาม ขอย้ำ ทุกอย่างแค่เป็นไปเองตามธรรมชาติ เราไม่ได้เก่งอะไรเลย(แม้ว่าคุณจะฉลาดขนาดไหนก็ตาม นั่นก็เป็นธรรมชาติให้คุณมา) นอกจากการควบคุมอารมณ์ตัวเองเท่านั้น ปล. ผมไม่ค่อยเข้าใจคำว่า "ปรากฏการณ์ซ้อนทับถมทวีนับไม่ถ้วน ปะติดปะต่อ"ของคุณสักเท่าไหร่ ช่วยขยายความด้วยครับ ขอบคุณ จากคุณ : ผ่านมา - [ 14 ก.ย. 49 23:09:34 A:161.200.131.175 X:161.200.255.164 TicketID:127287 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอบ คห 5 "เป็นลักษณะในเชิงสังเคราะห์"(การรวมหน่วย)น่ะครับ ในตัวคนเรา 1 คน มีเจตุจำนงที่เป็นปรากฏการณ์อยู่นับไม่ถ้วนในตัวคนๆเดียว เป็นลูกที่น่ารัก เป็นคนรักที่ชอบวางอำนาจ เป็นเจ้านายที่เข้มงวด เป็นลูกน้องที่มีประสิทธิภาพ เต็มไปหมดในตัวคน1คน ไอ้ตัวปรากฏการณ์(phenomina) นี่แหละ ที่เป็นตัวการที่ทำให้เรารับรู้ข่าวสารที่เกี่ยวกับตัวเรา เรื่องที่เราสนใจ ความเป็นไปของนักร้องคนโปรด ความเป็นอยู่ของครอบครัวและเพื่อนของเรา มากไปกว่านั้นมันยังเป็นตัวที่ทำให้เราเลือกสิ่งต่างๆ และตัดสินใจที่จะแก้ปัญหากับชีวิตกับเรื่องต่างๆ ด้วยวิธีที่เป็นภาพพจน์ของตัวเรา อาชีพของเรา นิสัยของเรา ศีลธรรมของเรา... ในตัวคนๆหนึ่งจึงซับซ้อนมาก จนยากที่จะรู้ได้ว่าเขาเป็นคนอย่างไรกันแน่(โดยเฉพาะเรื่องจิตสำนึก) เราจะรู้จักคนๆนั้น(ได้ในระดับหนึ่งที่น้อยมาก)จากการตัดสินใจของเขาในขณะนั้นนั่นเอง เราจะรู้ว่าเขาเป็นคนอย่างไรก็แค่ในช่วงเวลานั้น เสียสละ กล้าหาญ งก ตระหนี่ โลภมาก ตะกละ... เป็นสิ่งที่เรารู้ได้จากการตัดสินใจหรือมรรควิธีในการแก้ปัญหาของเขาในเวลานั้นๆเท่านั้น(แหะๆทั้งนี้เรารับรู้ได้ก็เพราะเรามีภาพปรากฏการณ์พวกนั้นอยู่กับตัวเราเองด้วย เหมือนที่คุณ พอที่จะรับรู้คำว่า"ภาพพจน์"และ"ปรากฏการณ์"จากความเห็นที่2ของผม) ทีนี้เราพูดถึงเรื่องปรากฏการณ์กัน คุณสมบัติหนึ่งของปรากฏการณ์คือมันย่อยสลายและกลายเป็นกัมมันตภาพได้ ในช่วงเวลาหนึ่งเราคิดอย่างหนึ่ง มีเจตุจำนงอย่างนึง มีภาพในตัวตนอย่างนึง แต่เมื่อมันปะทะเข้ากับภาวะแย้ง ปรากฏการณ์ทั้งหลายก็ย่อยสลายกลายเป็นกัมมันตภาพใหม่ กลายเป็นธาตุแท้อย่างใหม่ วิธีคิดอย่างใหม่ วิธีการทำงานอย่างใหม่ และภาพในตัวตนอย่างใหม่... นี่คือคำตอบของการปล่อยวาง แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 49 11:35:18 แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 49 11:30:48 แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 49 11:25:23 แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 49 11:21:37 จากคุณ : the author - [ 15 ก.ย. 49 11:18:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณผ่านมา ผมไม่่ค่อยแน่ใจนะครับ ว่า การควบคุมตัวเองนี่เป็นสิ่งที่คนกำหนดได้จริงๆ ถ้าจะกำหนดได้จริง ก็คงจะต้องมีเจตจำนงเสรีก่อนครับ ขอวิจารณ์หน่อยครับ ผมว่าการเปรียบเทียบการต้อนรับแขก กับการด่า ไม่ค่อยจะถูกต้องตามตรรก เท่าไหร่เลย ข้อความเปรียบเทียบมีอยู่ว่า ถ้า X เป็นเจ้าของ A แล้ว X ให้ A กับ Y แล้ว Y ไม่รับ X ยังคงเป็นเจ้าของ A อยู่ แบบ นี้จะมาเปรียบเทียบ กับการด่าไม่ได้ครับ เพราะว่าการด่า X มิได้เป็นเจ้าของคำด่า นั้น เอามาเปรียบกันไม่ได้ ต่อให้คิดว่า X เป็นเจ้าของคำด่า ก็คงต้องมาเปรียบเทียบว่า X เป็นเจ้าของคำด่า แล้ว X ให้คำด่าแก่ Y แล้ว Y ไม่รับ X จึงยังเป็นเจ้้าของคำด่าอยู่ แต่แบบนี้ การเป็นเจ้าของคำด่า ไม่เหมือนกับ "การถูกด่า" ฉะนั้น จึงแตกต่างจากตัวอย่างในการให้ของต้อนรับแขก แค่ความคิดเห็นครับ ผมไม่ชอบการใช้ analogy เท่าไหร่เวลาพูดกันทางปรัชญา มันมักจะไม่ค่อยมีเหตุผล จากคุณ : billie joe - [ 15 ก.ย. 49 12:29:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อืมม "การเป็นเจ้าของคำด่า ไม่เหมือนกับ "การถูกด่า" ฉะนั้น จึงแตกต่างจากตัวอย่างในการให้ของต้อนรับแขก" ก็ถูกแล้วนี่ครับ ประเด็นมันอยู่ที่ตัวผู้ฟัง ไม่ใช่ที่ตัวผู้ด่า เมื่อเราไม่รับของ เราก็ไม่เดือดร้อนนี่ครับ เจ้าของคำด่าแม้ไม่ได้ถูกด่า แต่ก็เป็นเจ้าของคำด่าอยู่ดี (และก็ไม่เกี่ยวกับผู้ถูกด่า) เหมือนคนบ้าพูดอยู่คนเดียวไม่เกิดประโยชน์อะไร แต่ถ้าผู้ถูกด่าโกรธ เพราะยอมรับ หรือรับไม่ได้กับคำด่า แล้วโต้ตอบไป แสดงว่า "ผู้โกรธตอบผู้ที่ด่า แย่กว่าผู้ที่ด่าเสียอีก" ปล. ผมยังคิดว่าการควบคุมตัวเองเป็นสิ่งเดียวที่เรากำหนดได้มากที่สุดครับ (แม้จะไม่ทั้งหมด แต่ก็เป็นสิ่งเดียวที่แสดงความเป็นเราจริงๆ ที่เหลือเป็นแค่ผลรวมของธรรมชาติที่เราทำอะไรแทบไม่ได้) ไม่อย่างงั้น พระพุทธเจ้าจะสอนให้คนมี"สติ" ทำไมล่ะครับ คุณthe autherใช้ภาษาเวอร์จัง เหมือนต้องเอามาแปลเป็นไทยอีกที อ่านแล้วเหนื่อย แต่ก็พอเข้าใจครับ จากคุณ : ผ่านมา - [ 15 ก.ย. 49 13:54:49 A:161.200.255.161 X: TicketID:127287 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ง่ะ แสดงว่าตรรกะการอธิบายความผมยังไม่ค่อยดีสิเนี่ย... ปล.ถ้าแทรกข้อความประมาณ "คนเราไม่ใช่ธาตุแท้ที่ตั้งอยู่เพราะโลกมันหมุนไปทุกวัน"หรือ"บุคคลิกของคน1คนไม่ได้มีลักษณะที่คงที่แน่นอนหรือตายตัว"อาจช่วยได้นะ จากคุณ : the author - [ 15 ก.ย. 49 14:41:39 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณผ่านมาครับ ที่ผมพูดถึงหมายความว่า "เช่นเดียวกันนั่นละพราหมณ์ ท่านบริภาษเราด้วยถ้อยคำที่หยาบคายมากมาย เราไม่รับคำบริภาษนั้น คำบริภาษที่ท่านกล่าวออกมาเมื่อครู่ ก็คงตกเป็นของท่านเองสินะ" ตรงส่วนนี้ เป็นการเปรียบเทียบ ที่ไม่ตรงกับ ตัวอย่างการต้อนรับแขกครับ เพราะการที่บอกว่า "ก็คงตกเป็นของท่านเอง" หมายความว่า เราต้องมารับ คำด่า เสียเอง ซึ่ง ไม่ตรงทางด้านเหตุผล กับตัวอย่างรับแขก ตัวอย่างการรับ แขก เราให้ เขา เขาไม่รับจึงเป็นของเรา แต่การด่า มันไม่ตรงกับการให้ เราด่าเขา เขาไม่รับ เท่ากับ เราด่าตัวเองหรือ? ถ้าอย่างงั้นต้องเปลี่ยน ตรรก ของการให้ของ เป็น ถ้าเราให้เขา เขาไม่รับ เราจึงให้ตัวเอง ซึ่งฟังดูแปลกๆ "เหมือนคนบ้าพูดอยู่คนเดียวไม่เกิดประโยชน์อะไร" แต่แต่งอย่างกับตัวอย่าง ที่ให้ของเขา เขาไม่รับ แล้วเราเลยเป็นเจ้าของซะเองใช่เปล่าครับ ผมไม่ได้เถียงเรื่อง ว่าคำสอนหรอก ครับ ผมแค่บอกว่า การเปรียบเทียบ กับการรับแขก เฉยๆ ส่วนเรื่องควบคุมตัวเอง เถียงไปก็หาข้อสรุป ไม่ได้อยู่ดีครับ (เจอมามากแล้วจากเรื่องเจตจำนงเสรี) แต่... คือปัจจัยในการควบคุมอารมณ์อะครับ มันก็อยู่ที่ผลรวม ของธรรมชาติด้วยนะครับ คนที่โกรธง่าย อาจจะมี ยีนส์ หรือปฏิกิริยาทางเคมี อะไรควบคุมอยู่ ฯลฯ จากคุณ : . (billie joe) - [ 15 ก.ย. 49 22:28:28 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เอาเข้าจริงๆ ก็ไม่รู้ได้หรอกว่าพระพุทธเจ้าพูดว่าอะไรบ้างจริงๆ นี่มันผ่านมาตั้งกี่ปากแล้วล่ะ 555 (แค่คนนำบทความนี้มาโพส ยังบอกเลยว่าดัดแปลงนิดหน่อย) ปัจจัยการควบคุมตัวเอง ยังไงก็น่าจะได้นะครับถึงจะไม่ทั้งหมด(เพราะมีธรรมชาติร่วมเป็นปัจจัย) ผมคิดว่าคนที่โกรธง่ายก็น่าจะควบคุมตัวเองได้บ้าง ไม่งั้นป่านนี้คงไปอยู่ในคุกกันหมดแล้ว (ที่ควบคุมได้ก็เพราะพยายาม /กลัวกฏหมายมากกว่าความโกรธ) จากคุณ : ผ่านมา - [ 16 ก.ย. 49 01:01:49 A:161.200.131.60 X:161.200.255.164 TicketID:127287 ]