ความคิดเห็นที่ 1 ครับมาช่วยมุงด้วยคนครับ  เคยได้ยินบ่อยแล้วอ่ะครับ ว่าอดีต  จังหวัดดังกล่าวไม่ใช่ของไทยแต่เดิมอยู่แล้ว  ในยุคล่าอาณานิคมนั้น ไม่ทราบว่า ๓ จังหวัดนี้เป็นของไทยอยู่แล้วหรือเปล่าอ่ะครับ ในช่วงสมัยรัชกาลที่ ๕ อ่ะครับ จากคุณ : เด็กท้ายวัง - [ วันรัฐธรรมนูญ 17:47:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เด็ก ๆ ทั้งหลายเอ๋ย เรื่องมันนมนานมาแล้ว  ย้อนหลังไปไกลเลย ถ้าตั้งใจฟังจะเล่าให้ฟัง ก่อนจะพูดคุยเรื่อง “ปัตตานี” ต้องขอให้คุณผู้อ่านเก็บความทรงจำเกี่ยวกับวิชาประวัติศาสตร์ที่เราเคยเรียนในสมัยเป็นนักเรียนไว้ก่อน และเรื่องที่จะนำมาเล่าในที่นี้จะนำมาเล่าในมุมของวิชาการซึ่งคงจะไม่ค่อยสนุกนักสำหรับคนไม่ชอบ และคงจะน่าเบื่อเพราะดูท่าทางแล้วเรื่องมันจะยาวมาก ในวิชาประวัติศาสตร์ที่เราเคยเรียนเขาจะสอนว่า “สุโขทัย” เป็นราชธานีแห่งแรกของไทย กินอาณาบริเวณครอบคลุมพื้นที่ทั้งประเทศแถมยังรวมเอาคาบสมุทรมลายูเข้ามาไว้ด้วย ซึ่งที่จริงแล้วหลักฐานทางประวัติศาสตร์มิได้เป็นเช่นนั้น หากแต่ดินแดนแถบคาบสมุทรมลายูมีความเป็นมาทางประวัติศาสตร์ก่อนอาณาจักรสุโขทัยเกือบ ๑,๐๐๐ ปี (อาณาจักรสุโขทัยสมัยพ่อขุนรามคำแหงมหาราช ประมาณ พ.ศ. ๑๘๐๐ แต่มีการขุดค้นพบหลักฐานทางโบราณคดีแถบเมืองปัตตานีว่ามีการตั้งรกรากของผู้คนตั้งแต่ประมาณ พ.ศ. ๑๐๐๐ หรือ ๑๑๐๐) ในยุคอาณาจักรศรีวิชัย แก้ไขเมื่อ 10 ธ.ค. 49 18:07:11 จากคุณ : วศินสุข - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:06:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ในหนังสือ “รัฐปัตตานี ใน ศรีวิชัย” ของสำนักพิมพ์มติชน ที่คัดมาต่อไปนี้ บอกเรื่องราวของ “ศรีวิชัย” ไว้ว่า จุดเริ่มต้น มาจากการที่ ศาสตราจารย์ยอร์จ เซเดส์ (Georges Coedes) เป็นผู้คิดค้นบัญญัติคำว่า “ศรีวิชัย” ขึ้นมาเป็นครั้งแรกเมื่อ พ.ศ. ๒๔๖๑ จากการอ่านศิลาจารึกหลักที่ ๒๓ ซึ่งมีศักราชกำกับว่า พ.ศ. ๑๓๑๘ (ศิลาหลักนี้ยังถกเถียงกันเรื่องแหล่งดั้งเดิมว่าอยู่ที่วัดเสมาเมือง อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช หรือวัดหัวเวียง อำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานีกันแน่) ระบุข้อความที่กล่าวถึง “พระเจ้ากรุงศรีวิชัย” เมื่อนำไปพิจารณาประกอบกับบันทึกของหลวงจีนอี้จิงที่เดินทางมาศึกษาพระธรรมวินัยเมื่อ พ.ศ. ๑๒๑๔ ที่ชิลีโฟชิ (Shih-Li-Fo-Shih) แล้วแปลความว่า ชิลีโฟชิ คือ ศรีวิชัย และยังได้ให้ข้อสันนิษฐานอย่างมั่นใจว่า ศรีวิชัยเป็นอาณาจักรหนึ่งที่มีอำนาจทางการเมืองมั่นคง มีอาณาเขตกว้างขวางใหญ่โต ครอบคลุมหมู่เกาะต่าง ๆ บริเวณตอนใต้ของคาบสมุทรมลายูตลอดขึ้นมาถึงดินแดนบางส่วนของคาบสมุทร โดยมีศูนย์กลางการปกครองอยู่ที่เมือง ปาเล็มบัง (Palembang) เกาะสุมาตรา สมมุติฐานของศาสตราจารย์ยอร์จ เซเดส์ เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้นักประวัติศาสตร์และนักโบราณคดีเกือบทั่วโลกมีความสนใจต่อการเป็น “อาณาจักรศรีวิชัย” อันใหญ่ยิ่งของภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มีนักประวัติศาสตร์และนักโบราณคดีจำนวนมากมีความเห็นสอดคล้องกับข้อเสนอของศาสตราจารย์ยอร์จ เซเดส์ แต่ก็มีนักปราชญ์หลายท่านคัดค้าน (มีรายละเอียดในคำนำหนังสือรายงานการสัมมนาเรื่องประวัติศาสตร์โบราณคดีศรีวิชัย ณ จังหวัดสุราษฎร์ธานี เมื่อวันที่ ๒๕-๓๐ มิถุนายน ๒๕๒๕ จัดพิมพ์โดย กองโบราณคดี กรมศิลปากร พฤศจิกายน ๒๕๒๕ หน้า ก.-ข.) เช่น ศาสตราจารย์ หม่อมเจ้าจันทร์จิรายุ รัชนี ทรงเชื่อว่า ศูนย์กลางของศรีวิชัยน่าจะอยู่บนคาบสมุทรบริเวณอำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี (และ/หรือมีขอบเขตถึงบริเวณอำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช) ต่อมามีนักวิชาการหลายท่านเสนอหลักฐานและความเห็นเพิ่มเติมว่า ศรีวิชัยมิได้มีศูนย์กลางที่แน่นอนและถาวร แต่จะเปลี่ยนแปลงไปตามความเข้มแข็งของผู้นำของแต่ละท้องถิ่นที่สามารถควบคุมอำนาจทางการเมืองและการค้า ดังนั้นศูนย์กลางของศรีวิชัยอาจจะอยู่ทั้งที่บริเวณหมู่เกาะหรือบนคาบสมุทรมลายู (รายงานการสัมมนาฯ โดย กองโบราณคดี กรมศิลปากร. ๒๕๒๕) จากการสัมมนาจึงมีข้อเสนอจากนักวิชาการสถาบันต่าง ๆ ร่วมกันว่าปัญหาของศรีวิชัยแบ่งได้เป็น ๒ ประเด็นใหญ่ ๆ คือ ๑. รูปแบบทางการเมือง เมืองต่าง ๆ ไม่ว่าจะอยู่บนคาบสมุทรหรือบนหมู่เกาะก็ตาม ต่างก็มีความสัมพันธ์กันในทางสังคม เศรษฐกิจ และการเมือง ในลักษณะที่เป็นสมาพันธรัฐที่มีศูนย์กลางทางอำนาจเปลี่ยนแปลงไปตามความผันแปรทางการเมืองและเศรษฐกิจ ๒. รูปแบบทางศิลปวัฒนธรรม เมืองต่าง ๆ เหล่านี้มีวัฒนธรรมร่วมกันบางประการ ได้แก่ การนับถือพระพุทธศาสนาลัทธิมหายาน ซึ่งแสดงออกด้วยรูปแบบทางศิลปกรรมที่เรียกว่า “ศิลปกรรมแบบศรีวิชัย” “ศรีวิชัย” จึงไม่ใช่ชื่ออาณาจักรที่มีศูนย์กลางของอำนาจในการควบคุมเศรษฐกิจและการเมืองอยู่เมืองใดเมืองหนึ่งแต่เพียงเมืองเดียว แต่ “ศรีวิชัย” เป็นชื่อกว้าง ๆ ทางศิลปะและวัฒนธรรมของกลุ่มบ้านเมือง หรือแว่นแคว้น หรือรัฐน้อยใหญ่ ที่มีวัฒนธรรมบางประการร่วมกัน เช่น การนับถือพระพุทธศาสนาในลัทธิมหายานที่แสดงออกด้วยรูปแบบทางศิลปกรรมที่เรียกกันว่า “ศิลปกรรมแบบศรีวิชัย” รองศาสตราจารย์ ดร. ธิดา สาระยา (อดีตอาจารย์ประจำภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย) อธิบายเสนอความสำคัญของ “ทวารวดี” ในฐานะรัฐที่มีอำนาจทางทะเลร่วมสมัยกับ “ศรีวิชัย” ว่า “นครปฐมเกิดขึ้นในช่วงสมัยของความมั่งคั่งของเศรษฐกิจการค้าภาคพื้นทะเลของอาณาจักรศรีวิชัย มหาอำนาจทางการค้าในทะเลชวา เชื่อมโยงการค้าตั้งแต่น่านน้ำมหาสมุทรอินเดียและทะเลจีนใต้ให้เป็นผืนเดียวกัน นักเดินทางชาวอาหรับต่างกล่าวถึงความมั่งคั่งรุ่งเรืองของมหาราชาแห่งซาบัค คือ ศรีวิชัย แต่ปัจจุบันนี้ยังไม่มีการค้นคว้าแสดงหลักฐานทางโบราณคดีที่กำหนดที่ตั้งและศูนย์กลางของอาณาจักรศรีวิชัยในทะเลชวาอย่างแน่นอนได้ ต่างกันกับในบริเวณอ่าวไทยที่พบเมืองท่าใหญ่ ๆ หลายแห่ง โดยเฉพาะเมืองนครปฐม ที่ปรากฏร่องรอยของหลักฐานทางโบราณคดี อันมีนัยถึงความซับซ้อนของบ้านเมืองโบราณขนาดใหญ่ที่สุดในบรรดาเมืองโบราณบนภาคพื้นสยามประเทศก่อนสมัยอยุธยา” (คัดบางส่วนจากบทความเรื่อง “แหลมทองคาบสมุทรไทยมีรัฐปัตตานี” โดย สุจิตต์ วงษ์เทศ) ภาพนี้เป็นภาพแผนที่ Nova Tabula Insularum Javae, Sumatrae, Borneonis... โดย โยฮาน ธีโอดอร์ เดอ บราย และ โยฮาน อิสราเอล เดอ บราย พิมพ์ครั้งแรกที่กรุงแฟรงก์เฟิร์ต เยอรมนี เมื่อปี พ.ศ. ๒๑๔๑ หรือประมาณ ๔๐๖ ปีที่แล้ว (พิมพ์ซ้ำในปีถัดมา)  มีขนาด ๔๓ x ๓๗ ซม. ปรากฏในหนังสือ Petits voyages ภาคที่ ๒ ภาพนี้ระบุตำแหน่งของ "ปัตตานี" ไว้ด้วย (คัดภาพนี้จากหนังสือ "ศิลปวัฒนธรรม ปีที่ ๒๕ ฉบับที่ ๙ กรกฎาคม ๒๕๔๗) จากคุณ : วศินสุข - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:08:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ภาพต่อมาเป็นภาพแผนที่ราชอาณาจักรสยาม เขียนโดย Vincenzo Coronelli และ Jean Baptise Nolin เมื่อ พ.ศ. ๒๒๓๐ (ภาพจากหนังสือ Early Mapping of Southeast Asia โดย Thomas Suarez, 1999) (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") จากคุณ : วศินสุข - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:11:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลืมใส่สีประจำตัว (ต่อนะครับ) ..................... ส่วนที่ว่าในสมัยศรีวิชัยจะเรียกดินแดนบริเวณนี้ว่าอย่างไรนั้น ยังเป็นข้อถกเถียงกันอยู่ ถึงแม้จะมีเอกสารต่างประเทศยืนยันชื่อบ้าน นามเมือง และแว่นแคว้น หรือรัฐต่าง ๆ ที่อยู่ตามชายทะเลและหมู่เกาะของภูมิภาคอุษาคเนย์ รวมถึงท้องถิ่นคาบสมุทรภาคใต้อยู่ด้วย แต่ก็ไม่อาจระบุตำแหน่งบ้านเมืองหรือแว่นแคว้น หรือรัฐเหล่านั้นได้แน่นอน เพราะยังไม่มีหลักฐานมากและมั่นคงพอ ส่วนที่มีผู้รู้เสนอว่าอยู่ตรงนั้นตรงนี้ ก็เป็นเรื่องของการ “สันนิษฐาน” ที่จำเป็นต้องรอการพิสูจน์ และรอหลักฐานอื่นมาสนับสนุนอีกมาก ส่วนเรื่องของการล่มสลายของอาณาจักรศรีวิชัยจะไม่ขอกล่าวถึงในที่นี่เพราะจะกินเนื้อที่มากเกินไป ในคราวนี้จะได้พูดถึงพื้นที่ทางกายภาพบริเวณที่ปัจจุบันนี้เรียกว่า “ปัตตานี” จังหวัดปัตตานี เป็นจังหวัดที่อยู่ติดชายฝั่งทะเลทางตะวันออก มีอาณาเขตติดต่อกับจังหวัดสงขลาทางด้านทิศตะวันตกเฉียงเหนือ กับจังหวัดนราธิวาสทางด้านตะวันออกเฉียงใต้ และกับจังหวัดยะลาซึ่งอยู่ในพื้นแผ่นดินภาคใต้ ลักษณะภูมิประเทศเป็นที่ราบลุ่มชายฝั่งทะเล ที่ราบลุ่มต่ำระหว่างหุบเขา สลับกันไปกับทิวเขาใหญ่น้อยซึ่งกั้นเขตแดนปัตตานีออกจากสงขลา ไทรบุรี และนราธิวาส เปรียบเทียบบริเวณอื่นที่อยู่ใกล้เคียงได้ดังนี้ ๑. ตรงชายฝั่งทะเลมีอ่าวปัตตานี และมีลำธารหลายสายมาออกทะเล ได้แก่ ลำน้ำปัตตานี ลำคลองท่าเรือ ลำน้ำยะหริ่ง และแม่น้ำสายบุรี สภาพเหล่านี้ทำให้ปัตตานีเหมาะแก่การเป็นที่จอดเรือ ๒. ลำน้ำปัตตานี เป็นลำน้ำที่ไหลมาจากเทือกเขาตอนกลางของพื้นแผ่นดินใหญ่ ตอนที่จะไปติดต่อดินแดนเขตรัฐไทรบุรีของประเทศมาเลเซียทางใต้ ไหลผ่านที่ราบลุ่มตามหุบเขามายังที่ราบลุ่มชายฝั่งทะเล ก่อให้เกิดบริเวณที่จะทำการเพาะปลูกและเป็นแหล่งที่ตั้งชุมชนได้ ๓. บริเวณอำเภอเมืองปัตตานี อำเภอยะหริ่ง และอำเภอยะรัง เป็นที่ราบลุ่มซึ่งเกิดจากการตื้นเขินของทะเล ทำให้เกิดเนินทรายและสันทรายมากมาย เหมาะแก่การที่จะตั้งแหล่งชุมชนอาศัยที่มีขนาดเป็นบ้านเมืองใหญ่โต เหตุผลทางภูมิศาสตร์เหล่านี้ ทำให้ปัตตานีกลายเป็นแหล่งโบราณคดีที่สำคัญแห่งหนึ่งในภาคใต้ มีชุมชนที่เป็นบ้านเมือง มีพัฒนาการสืบเนื่องมาหลายยุคหลายสมัย แบ่งได้เป็น ๒ บริเวณคือ บริเวณแรก อยู่ตามชายฝั่งทะเลติดกับอ่าวปัตตานี ตั้งแต่เขตอำเภอเมืองปัตตานีไปทางทิศตะวันออก ผ่านไปยังอำเภอยะหริ่ง อำเภอปะนาเระ แล้วหักลงทางใต้ ไปยังอำเภอสายบุรี ชุมชนที่เกิดขึ้นเนื่องจากการค้าขายติดต่อกับต่างประเทศ ตั้งอยู่บนสันทายใกล้ ๆ กับลำน้ำสายเล็กสายใหญ่ที่ไหลไปออกทะเล เมืองสำคัญคือ เมืองปัตตานี ตั้งอยู่บริเวณสันทรายในเขตบ้านบานา (แปลว่าในเมือง) มีศาสนสถานสำคัญสร้างขึ้นสมัยกรุงศรีอยุธยา คือ มัสยิดกรือเซะ พบเศษเครื่องปั้นดินเผาหลายยุคหลายสมัยกระจายกันอยู่มากกว่าที่อื่น ๆ ในบริเวณใกล้เคียง เมืองรอง ๆ ลงมา เช่น เมืองยะหริ่งและเมืองสายบุรี ก็ตั้งอยู่ในเขตสันทรายที่อยู่ต่อเนื่องไปทางตะวันออกและทางใต้ สิ่งที่เป็นหลักฐานแสดงความเก่าแก่ของชุมชนเหล่านี้อีกอย่างหนึ่งก็คือบริเวณที่ฝังศพชาวมุสลิม ซึ่งหลายแห่งเป็นของที่มีการสืบเนื่องกันหลาย ๆ สมัย และแต่ละแห่งตั้งอยู่ในแหล่งที่เป็นชุมชน บริเวณที่สอง อยู่ลึกเข้ามาในแผ่นดินใหญ่ ห่างจากฝั่งทะเลไปทางใต้ประมาณ ๑๒ กิโลเมตร เป็นเนินทรายสลับกับสันทรายในเขตอำเภอยะรัง ไปต่อกับเขตอำเภอมายอและเขตอำเภอเมือง จังหวัดยะลา มีร่องรอยลำน้ำเก่าไหลผ่าน และอยู่ห่างจากลำน้ำปัตตานีปัจจุบันมาทางตะวันออกราว ๘ กิโลเมตร ในเขตนี้มีชุมชนโบราณกระจายกันอยู่หลายแห่ง มีอายุตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ ๑๘ ขึ้นไป หรือเป็นชุมชนก่อนสมัยการแพร่หลายของศาสนาอิสลาม ภาพซากสถูปบ้านจาเละ ที่ชุมชนโบราณยะรัง จังหวัดปัตตานี (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") จากคุณ : วศินสุข - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:13:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บริเวณศูนย์กลางของชุมชนอยู่เขตบ้านประแว พบร่องรอยของคูน้ำคันดินที่เป็นที่ตั้งของตัวเมือง มีสระน้ำและโคกเนินที่เป็นศาสนสถานกระจายในรัศมี ๓-๔ กิโลเมตร (ภาพคัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย" พยายามนำรูปมาลงเพื่อไม่ให้ผู้อ่านเบื่อจนเกินไป) จากคุณ : วศินสุข - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:15:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เคยอ่านในนี้ครับ ปัตตานีเป็นเมืองพุทธผสมฮินดูมาก่อนครับ จากนั้นมาเปลี่ยนเป็นนับถืออิสลามในสมัยพระเจ้าอินทิรา นั้นคือ เคยเป็นอาณาเขตไทยมาก่อน ย้ำครับเป็นของไทยมาก่อน แล้วหันไปฝักใฝ่มาเลย์ คุณลองเสิร์ทดูในนี้ เป็นบทความที่ดีมากที่เขียนโดยออกหลวงมงคล ก๊อปมาจากที่เซฟ ++++++++++++++++++++ ความคิดเห็นที่ 2 ลังกาสุกะหายไป เข้าสู่ยุคยิ่งใหญ่ของปัตตานี มีบันทึกถึงความเสื่อมถอยของอาณาจักรลังกาสุกะเอาไว้ อยู่ในจารึกที่เมืองตันจอร์ ประเทศอินเดีย กล่าวว่า ในปี พ.ศ.๑๕๗๓ - ๑๕๗๔ (ช่วงพุทธศตวรรษที่ ๑๔ - ๑๕) พระเจ้าราเชนทรโจฬะ แห่งอาณาจักรโจฬะ(แถบอินเดียใต้) ได้ส่งกองทัพเรือขนาดมหึมาบุกเข้าตีเมือง “คะดะรัม” (เกดาฮ์) เอาไว้ในอำนาจ จากนั้นก็บุกเข้ายึดเมือง “ไอลังคะโสกะ” ไว้ได้ เมื่ออ่านออกเสียงชื่อเมืองนี้แล้วจะเป็นเมืองอื่นไปไม่ได้นอกจากชื่อ “ลังกาสุกะ” เท่านั้น นอกจากนี้กองทัพแห่งโจฬะยังได้เข้าตีเมือง “ตามพรลิงค์” (นครศรีธรรมราช) ได้เป็นผลสำเร็จอีกด้วย ลังกาสุกะยังตกต่ำต่อไปไม่มีหยุด ในช่วงกลางพุทธศตวรรษที่ ๑๘ ชาวจีนคนหนึ่งชื่อ “เจาจูกั้ว” ได้เขียนบันทึกเอาไว้ในหนังสือชื่อ “ชูฝันจิ” เล่าว่า เมืองลังกาสุกะเป็นหนึ่งใน ๑๕ เมืองขึ้นของอาณาจักรสันโฟชิ หรือที่รู้จักกันในปัจจุบันว่า ศรีวิชัย สอดคล้องกับหนังสือ “นังเกอราเกอรตาคามา” ของพระปัญจะที่เขียนเล่าว่า กองทัพเรือของอาณาจักรมัชปาหิตได้บุกเข้ายึดครองรัฐต่างๆ บนแหลมมลายูอันได้แก่ ปะหัง ตรังกานู กลันตัน และสุดท้ายคือ ลังกาสุกะ เหตุการณ์นี้ระบุว่าเกิดขึ้นในปี พ.ศ.๑๘๓๕ ภายหลัง ได้เกิดอาณาจักรที่เข้มแข็งของคนไทยขึ้นทางเหนือ นั่นคืออาณาจักรสุโขทัย ซึ่งได้แผ่อำนาจมาครอบครองรัฐอโยธยา – สุพรรณภูมิ และนครศรีธรราช ทำให้ทั้งสามแคว้นที่เข้มแข็งนี้เกิดการรวมพลังสามารถขับไล่อิทธิพลของกษัตริย์มัชปาหิตออกไปจากแหลมมลายูได้สำเร็จ จึงทำให้รัฐลังกาสุกะเข้ามารวมอยู่ในพระราชอาณาจักรของคนไทยเป็นครั้งแรก ต่อมาเมื่อกษัตริย์แห่งรัฐอโยธยา (สมเด็จพระบรมชนกของพระเจ้าอู่ทอง) ได้ปฏิเสธความมีอำนาจของกรุงสุโขทัย จึงได้เข้ายึดครองเมืองนครศรีธรรมราชตลอดไปจนถึงหัวเมืองต่างๆ ในมลายู ซึ่งคาดว่าลังกาสุกะได้ถูกรัฐอโยธยายึดครองเอาไว้ด้วย มีเรื่องเล่าว่ากษัตริย์รัฐอโยธยาได้ส่งพระพนมวังกับนางสะเดียงทองลงมาปกครองเมืองนครศรีธรรมราช ในปี พ.ศ.๑๘๘๕ พระพนมวังได้สร้างเมืองนครดอนพระ (อ.กาญจนดิษฐ์ จ.สุราษฎ์ธานี) ขึ้นเป็นศูนย์กลางการปกครองชั่วคราว ต่อมาในปี พ.ศ.๑๘๘๗ พระพนมวังแต่งตั้งให้พระฤทธิเทวา ออกไปครองเมืองตานี ในหนังสือ “นังเกอราเกอรตาคามา” ยังเล่าอีกด้วยว่า พระฤทธิเทวาได้เกณฑ์ชาวเมืองโกตามหาลิฆัยหรือเมืองลังกาสุกะขึ้นไปช่วยพระเจ้าอู่ทองสร้างกรุงศรีอยุธยา จนถึงรัชสมัยของพญาอินทิราผู้เป็นเหลนปู่ของพระฤทธิเทวา ได้อพยพผู้คนจากเมืองลังกาสุกะมาสร้างเมืองใหม่ตรงบริเวณสันทรายใกล้ปากแม่น้ำตานี ตั้งชื่อเมืองว่า “ปตานีดารุสซาลาม” หรือ “ปัตตานี” อันเป็นที่ตั้งของ จ.ปัตตานีในปัจจุบัน (แถวบ้านบานา – บ้านกรือเซะ) เหตุที่ต้องทำการอพยพตั้งถิ่นฐานใหม่นี้เป็นเพราะแม่น้ำปัตตานีเกิดตื้นเขิน กระแสน้ำเปลี่ยนทางเดิน ทำให้ฝั่งทะเลงอกห่างออกไปจากเมืองเดิมมาก ในขณะเดียวกันก็ได้เกิดแหลมโพธิ์งอกยาวโค้งไปในทะเลกลายเป็นอ่าว สามารถใช้เป็นที่หลบคลื่นลมได้ จึงเหมาะแก่การสร้างท่าเรือสำหรับการค้าขาย และในที่สุด ที่นี่ก็ได้เป็นเมืองศูนย์กลางของรัฐปัตตานีในเวลานั้น จากคุณ : ออกหลวงมงคล - [ 9 พ.ย. 49 14:30:26 ] ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อรายาปัตตานี เปลี่ยนไปนับถือศาสนาอิสลาม ตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นอาณาจักรลังกาสุกะมาจนถึงช่วงต้นของการสร้างเมืองปัตตานีขึ้นนั้น ประชาชนชาวโกตามะลิฆัย ส่วนใหญ่ยังนับถือศาสนาพุทธผสมกับพราหมณ์ – ฮินดูกันอยู่ จนมาถึงสมัยของพญาอินทิรา ก็ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางศาสนา จากพุทธมาเป็นอิสลาม การเปลี่ยนศาสนาของพญาอินทิรานี้มีตำนานเล่ากันว่า พญาอินทิรา ได้ทรงเกิดพระโรคบางอย่างกำเริบขึ้นบนร่างกายของพระองค์ แพทย์หลวงในราชสำนักรักษาเท่าไรๆ ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหายขาด พระองค์จึงให้เสนาบดีป่าวประกาศไปทั่วเมืองว่าหากหมอผู้ใดสามารถรักษาพระโรคให้หายขาดได้ จะทรงพระราชทานรางวัลให้อย่างงดงาม มีแขกปาซายผู้หนึ่ง เดินทางมาจากเกาะสุมาตรา ชื่อ “เซ็กซาฟียิดติน” อาสาเข้าทำการรักษาพระโรคของรายาปัตตานี โดยขอคำมั่นสัญญาจากพระองค์ว่า เมื่อตนสามารถรักษาอาการป่วยหายแล้ว พระองค์ต้องเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามแทนศาสนาพุทธ ซึ่งพญาอินทิราก็ทรงรับปากแต่โดยดี เซ็กซาฟียิดติน ทำการรักษาพระโรคของพญาอินทิราจนหายขาด แต่พระองค์กลับคำไม่รักษาสัญญา ต่อมาไม่นานโรคร้ายจึงกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง ร้อนถึงหมอแขกชื่อดังต้องกลับมารักษาให้หายอีก แต่คราวนี้รายาก็ไม่ปฏิบัติตามสัญญาเสียที รายาได้ผิดคำสัญญาอยู่ ๓ ครั้ง ๓ หน หมอแขกก็ตามรักษาอยู่ทุกครั้ง จนมาถึงครั้งที่ ๔ พญาอินทิรา จึงยอมเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามตามสัญญาและโรคร้ายก็หายไปไม่มากล้ำกรายอีก จึงแต่งตั้ง เซ็กซาฟียิดติน ขึ้นเป็น “อาโต๊ะ สารีรายา ฟาเกะฮ์ “(คือผู้รู้ยอดเยี่ยมของศาสนาอิสลาม) เป็นเหตุให้พระบรมวงศานุวงศ์ ข้าราชการ ขุนนาง ชาวเมืองเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามกันหมด แต่ตำนานก็คือตำนาน ถ้าหากมองดูข้อเท็จจริงทางด้านประวัติศาสตร์แล้วเราจะเห็นได้ว่าเหตุที่ทำให้พญาอินทิราหันมานับถือศาสนาอิสลามนั้นน่าจะเป็นเพราะภัยสงครามจากมะละกามากกว่า ในช่วงนั้นได้เกิดอาณาจักรที่เข้มแข็งอีกแห่งหนึ่งตรงบริเวณแหลมมลายู นั่นก็คือ “มะละกา” ก่อนหน้านี้มะละกาเป็นเมืองประเทศราชของกรุงศรีอยุธยาเหมือนกัน แต่ในรัชกาลของสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ (พ.ศ.๑๙๙๑ - ๒๐๓๑) ได้เกิดทำสงครามกับอาณาจักรล้านนา เป็นเหตุให้อยุธยาต้องเสียรี้พลและอาวุธยุทโธปกรณ์ไปเป็นจำนวนมาก ประจวบกับมะละกาในช่วงนั้นเจริญเติบโตจนมีอำนาจทางการเมือง เศรษฐกิจ และกำลังทหารอย่างรวดเร็ว มะละกาจึงทำการแข็งเมือง ประกาศไม่ขึ้นกับกรุงศรีอยุธยาอีกต่อไป สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ ทรงเห็นว่ามะละกาอยากลองดี จึงส่งกองทัพเรือสมทบกับทัพเมืองนครศรีธรรมราชลงมาตีเมืองมะละกาถึง ๒ ครั้ง แต่ทุกครั้งต้องได้พบกับการต้านทานอันแข็งแกร่งของกองเรือมะละกา จึงทำให้อยุธยาพ่ายแพ้กลับมา มะละกาเห็นได้ที จึงยกทัพเข้าบุกยึดเมืองขึ้นของไทยจนเกือบหมดเช่น ปาหัง ตรังกานู กลันตัน ไทรบุรี ฯลฯ จากนั้นมะละกาก็ได้เข้าแทรกแซงทางการเมืองของกษัตริย์รัฐปัตตานีโดยการเผยแพร่ศาสนาอิสลาม พญาอินทิราเห็นว่าบ้านเมืองตกอยู่ในภาวะล่อแหลมต่อการเสียเมืองให้มะละกา จึงทรงโอนอ่อนผ่อนตามโดยการเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม พร้อมทั้งทรงเปลี่ยนพระนามของพระองค์มาเป็น “สุลต่าน อิสมาเอล ชาฮ์” พร้อมกับสร้างมัสยิดดาโต๊ะขึ้นเป็นมัสยิดแห่งแรกในเมืองปัตตานี พลเมืองชาวปัตตานีเห็นกษัตริย์ของตนเปลี่ยนศาสนา จึงพากันเข้ารีตนับถือศาสนาอิสลามด้วยกันทั้งหมด ทำให้เกิดการทำลายพระพุทธรูป เทวรูป โบราณสถานทางพุทธศาสนาในเมืองลังกาสุกะจนเสียหายหมดสิ้น จากนั้นชื่อเมืองลังกาสุกะก็หายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ นับตั้งแต่บัดนั้น จากคุณ : ออกหลวงมงคล - [ 9 พ.ย. 49 14:31:48 ] จากคุณ : หาดู - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:16:26 A:203.188.55.179 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 เมืองโบราณที่อำเภอยะรัง จังหวัดปัตตานี คือเมืองสำคัญของแคว้นลังกาสุกะ (ลังกาสุกะ เป็นชื่อเมืองหรือรัฐโบราณที่มีกล่าวถึงในวรรณคดีของชวาที่เรียกว่า “นครกีรติกามา” (Nagarakrtagama) ซึ่งกวีชื่อ ประปันจา เป็นผู้แต่งขึ้นใน พ.ศ. ๑๙๐๘ ระบุว่าเป็นเมืองขึ้นของรัฐมัชปาหิต ตำนานมะโรงมหาวงศ์ หรือตำนานเมืองไทรบุรี กล่าวถึงลังกาสุกะว่าเป็นเมืองที่อยู่ภายในไม่ติดกับทะเล และเป็นเมืองที่ประทับของกษัตริย์มะโรงมหาวงศ์ จารึกที่ตันชอร์ในประเทศอินเดียกล่าวถึงเมืองไอลังกาโสกะ (Ilangasoka) พร้อม ๆ กันกับเมืองที่อยู่ใกล้เคียงกัน เช่น ตามรลิงค์ (Tamralinya) และตาลัยตาโกลัม (Talaittakkolam) ว่าเป็นบรรดาเมืองที่พระเจ้าราเชนทรโจฬะที่ ๑ ทรงยึดครองได้ และเอกสารของชาวอาหรับก็กล่าวถึงลังกาสุกะเช่นกัน) ทั้งเมืองโบราณที่บ้านวัดและบ้านจาเละเป็นเมืองลังกาสุกะเดิมที่มีการสืบเนื่องกัน และมีอายุอยู่ในสมัยศรีวิชัย คือประมาณพุทธศตวรรษที่ ๑๓-๑๔-๑๕ ลงมา เมืองโบราณที่บ้านประแว คือเมืองลังกาสุกะในสมัยหลัง ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นเมืองปัตตานีที่สัมพันธ์กับตำนานมะโรงมหาวงศ์และตำนานเมืองปัตตานีที่กล่าวถึงการเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม การขุดค้นพระเจดีย์ที่บ้านจาเละ และข้อมูลที่ได้จากพระพิมพ์ ทำให้สามารถเลื่อนอายุของแคว้นและเมืองลังกาสุกะขึ้นไปถึงพุทธศตวรรษที่ ๑๓-๑๔-๑๕ ร่วมสมัยเดียวกับศรีวิชัย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าลังกาสุกะคือศรีวิชัยในลักษณะที่เป็นเมืองราชธานี เพราะขณะนี้ยังไม่มีใครพิสูจน์ได้แน่ชัด เมื่อดูจากหลักฐานเอกสาร เช่น ตำนานและวรรณกรรมบ้าง ลังกาสุกะก็เป็นชื่อของบ้านเมืองในหลักฐานทางเอกสารว่ามีอยู่ในราวพุทธศตวรรษที่ ๑๙ เป็นรัฐที่สำคัญ มีกษัตริย์ปกครอง และมีความสัมพันธ์ทางสังคมและการเมืองกับรัฐและบ้านเมืองในเกาะชวาและเกาะอื่น ๆ ของอินโดนีเซีย นับเนื่องเป็นความสัมพันธ์ที่สืบเนื่องมาแต่สมัยศรีวิชัยก็ว่าได้ ในด้านความเชื่อทางศาสนา รัฐนี้นับถือพุทธศาสนานิกายเจติยาวาท (นับถือพระสถูปเจดีย์เป็นสำคัญ) สมัยอุยธยาตอนต้น เรื่องของตำนานเมืองปัตตานีและตำนานมะโรงมหาวงศ์ ซึ่งกล่าวถึงเมืองลังกาสุกะกับเมืองปัตตานี เป็นยุคหัวเลี้ยวหัวต่อของการเปลี่ยนศาสนาจากศาสนาฮินดู-พุทธ มาเป็นอิสลาม ซึ่งอาจกล่าวได้ว่า เมืองปัตตานีหรือรัฐปัตตานีนั้นเป็นรัฐอิสลามที่เก่าแก่ที่สุดในแถบอุษาอาคเนย์นี้ก็ได้ หลักฐานทางโบราณคดี เห็นได้จากร่องรอยของเมืองประแวที่มีศาสนสถานในลัทธิฮินดู มีบริเวณที่มีคูน้ำล้อมรอบที่ชาวบ้านเชื่อว่าเป็นวังของกษัตริย์แต่โบราณ เป็นเมืองภายในที่มีลำน้ำไปออกทะเลถึง ๒ สาย คือ ลำน้ำปัตตานีเก่า ไปออกทะเลที่บ้านกรือเซะ ร่วมกับลำน้ำยะหริ่ง ณ บริเวณปากน้ำ มีมัสยิดกรือเซะเป็นโบราณสถานทางลัทธิศาสนาอิสลาม อีกทั้งเป็นศูนย์กลางของเมือง ส่วนลำน้ำปัตตานีสายปัจจุบันก็ผ่านบริเวณเมืองประแวมาออกปากน้ำ มีเมืองปัตตานีสมัยกรุงเทพฯ ตั้งอยู่ มีวังจะบังติกอ ที่เป็นวังของเจ้าเมืองแสดงให้เห็นเป็นพยานเช่นเดียวกัน (เรียบเรียงบางส่วนจากบทความ “ศรีวิชัย” ในรัฐปัตตานี โดย รองศาสตราจารย์ ศรีศักร วัลลิโภดม อดีตอาจารย์ประจำภาควิชามานุษยวิทยา คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร) ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้เป็นการแสดงความมีอยู่จริงของชุมชนบริเวณที่ปัจจุบันเรียกว่า ปัตตานี ซึ่งมีการสร้างบ้านแปลงเมืองนับเนื่องมาตั้งแต่สมัยโบราณก่อนสุโขทัยเป็นราชธานีของสยามประเทศเสียอีก ภาพยอดเจดีย์ พบที่ชุมชนโบราณยะรัง จังหวัดปัตตานี จากหนังสือ เมืองโบราณยะรัง โดย สว่าง เลิศฤทธิ์, ๒๕๓๑ (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") จากคุณ : วศินสุข - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:16:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ต่อจากนี้ไป ผมจะขอกล่าวถึงปัตตานีโดยละเอียดตั้งแต่ชื่อเมือง และประวัติความเป็นมาจนมาถึงปัจจุบัน ซึ่งอาจจะกินเวลานานกี่วันผมก็ยังไม่ทราบ คุณผู้อ่านและผู้สนใจตามอ่านกันไปเรื่อย ๆ ละกันนะครับ “เมืองปัตตานี” ที่ปรากฏในบันทึก หรือตำนาน หรือปกรณัม ของต่างชาติ มีการกล่าวถึงด้วยนามต่าง ๆ กัน ตามแต่สำเนียงการออกเสียงของผู้ที่เป็นเจ้าของผลงานนั้น ๆ เช่น ๑. ชาวมลายูออกเสียงเป็น “ปตานี” ๒. ชาวอาหรับออกเสียง “Fathoni” (ฟาฏอนี) ๓. ชาวสยามออกเสียง “ปัตตานี” หรือ “ตานี” ๔. ชาวอินเดียออกเสียง “Patanam” หรือ “Patane” ส่วนบันทึกของชาวตะวันตกเขียนเป็น “Patani”, “Patania”, “Patana”, “Patanij”, “Patany”, “Pattania”, “Pathanani”, “Pathane” และอื่น ๆ สำหรับผู้ที่เป็นเจ้าของภาษามลายูถิ่นปัตตานีจะออกเสียงเหมือนกันทุกคนว่า “ปตานิง” “(Ptaning)” ทีนี้ถ้าจะพูดถึงที่มาของชื่อเมืองปัตตานี ก็มีนักวิชาการพยายามค้นหา แต่เอกสารมลายูพงศาวดารปตานีเก่าแก่ที่สุดเท่าที่พบในปัจจุบันนี้ชื่อ Tarikh Fathani (ตาริค ฟาฏานี = ประวัติศาสตร์ปตานี) และคาดว่าเป็นเอกสารที่เขียนตั้งแต่ก่อนคริสต์ศตวรรษที่ ๑๕ ระบุว่า เมื่อ ค.ศ. ๗๕๐ (พ.ศ. ๑๒๙๓) “มีราชาองค์หนึ่งชื่อ สัง ฌายา บังสา (Sang Jaya Bangsa) จากเมืองปาเล็มบัง (อยู่บนเกาะสุมาตรา) ซึ่งเป็นศูนย์กลางของอาณาจักรศรีวิชัยขณะนั้น ได้เข้ายึดครองอาณาจักรลังกาสุกะ (อธิบายที่มาแล้วในความเห็นข้างบน) จากราฌา มาหาบังสา (Raja Mahabangsa) จากนั้นกล่าวต่อไปอีกว่า สัง ฌายา บังสา ได้เลือกหมู่บ้านซึ่งมีทำเลดีสำหรับสร้างเมืองใหม่และตั้งชื่อเมืองนั้นตามชื่อพ่อเฒ่าที่ทำการเกษตรที่นั่น คือ โตะ ตานี (Tok Tani) เนื่องจากชาวบ้านเรียกท่านว่า เปาะ ตานี (Pak Tani) จึงทำให้การออกเสียงชื่อนี้กลายเสียงเป็น “ปตานี” (Patani) ในระยะต่อ ๆ มา” นักวิชาการอิสลามในพื้นที่ เช่น บาบอดิง ตั้งข้อสังเกตว่า คำ “ปตานี” ใกล้เคียงกับคำ “Fathoni” ในภาษาอาหรับที่แปลว่า นักปราชญ์ หรือผู้ทรงความรู้ คำนี้มักปรากฏท้ายชื่อปราชญ์ มุสลิมผู้มีชื่อเสียงของปัตตานีหลายท่าน เช่น Sheikh Daud bin Abdullah al-Fathoni (พ.ศ. ๒๓๑๒ – ๒๓๙๐), ฯลฯ ข้อสังเกตนี้ได้รับการสนับสนุนเห็นด้วยจากท่านบาบอ ฌีฮาด และท่านยังได้เสริมว่า “ปัตตานี” ถ้าสะกดด้วยอักษรยาวีเป็นภาษาอาหรับ แปลว่า ประทุษร้าย หรือผู้ก่อความหายนะ ถ้าเป็นเช่นนี้ความหมายที่สอดคล้องกว่าน่าจะเป็นนักปราชญ์ เพราะคำว่า “ปราชญ์” สอดคล้องกับสมญานามที่กล่าวว่า “ปตานีดารุสสะลาม” (ปัตตานีเมืองแห่งสันติภาพ) ซึ่งเมืองใหญ่ที่ได้รับสมญานาม “ดารุสสะลาม” นอกจากปัตตานียังมีเมืองอาเจ็ฮ (เขตจังหวัดพิเศษ อาเจ็ฮ ในสุมาตราเหนือ ประเทศอินโดนีเซียในปัจจุบัน) และบรูไนฯ (ประเทศบรูไนฯ ในปัจจุบัน) อีกประการหนึ่ง วัฒนธรรมในการตั้งชื่อบ้านนามเมืองในอดีตมักเป็นชื่อ “พืชพันธุ์” หรือลักษณะเด่นที่เป็นปรากฏการณ์สำคัญของสถานที่นั้น ๆ การใช้นามบุคคลเป็นนามหมู่บ้านก็พอเห็นอยู่ แต่คงไม่ใช่นามของ “ราชอาณาจักร” อย่าง “ปัตตานี” ซึ่งถ้าจะเป็นนามบุคคลก็คงเป็นพระนามของพระมหากษัตริย์ หรือสายตระกูลมากกว่า ประการสุดท้าย “ฟาฏอนี” เป็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกความหมายและยืนยันความเป็นราชอาณาจักรอิสลามได้อย่างเหมาะสมที่สุด ทำนองเดียวกับวัฒนธรรมในการใช้ชื่อ ตำแหน่ง และชื่อผู้คนที่เป็นมุสลิมของปฐมกษัตริย์แห่งอาณาจักรนี้ที่เปลี่ยนจากการนับถือศาสนาพุทธเป็นศาสนาอิสลาม เช่น พญาตูนาฆปา เปลี่ยนจากชื่อตำแหน่ง “พญาตู” หรือ “พญาท้าว” หรือ “ราฌา” (ราชา) เป็น “สุลต่าน” (Sultan) และเปลี่ยนพระนามเป็น “อิสมาอิล” (Ismail) คือสุลต่านอิสมาอิล (Sultan Ismail) และมีพระนามเต็มว่า “สุลต่าน อิสมาอิล ซิลลุลลอฮฺ ฟิล อาลัม” (Sultan Ismail Zillullah fil Alam – พ.ศ. ๒๐๔๓ – ๒๐๗๓) ปรากฏการณ์นี้เกิดขึ้นภายหลังจากที่พระองค์ทรงเข้านับถือศาสนาอิสลามตามคำเชิญชวนของ เชคฺ ซัยยิด สาอิด (โตะ ปาสัย) จากเหตุผลดังกล่าวจึงสรุปได้ว่า “ปัตตานี” กลายเสียงจากคำว่า “ฟาฏอนี” ที่แปลว่า “ปราชญ์” แต่หากจะนับย้อนหลังกลับขึ้นไปก่อนหน้าที่เมืองนี้จะชื่อ ปัตตานี ก็จะพบว่าดินแดนแถบนี้เป็นดินแดนแห่งราชอาณาจักรฮินดู-พุทธ หรือ ฮินดู-ชวา ที่มีชื่อว่า “ราชอาณาจักรลังกาสุกะ” (ศาสตราจารย์ นายแพทย์ประเวศ วะสี เคยแสดงความเห็นว่า คนไทยปัจจุบันอพยพมาจากดินแดนฮินดู-พุทธในอินโดนีเซีย) คำว่าลังกาสุกะ เคยอธิบายความไว้ในความเห็นข้างบนแต่จะขอขยายเพิ่มเติมอีกเล็กน้อยเพื่อความกระจ่าง ลังกาสุกะ เป็นชื่อเมือง (อิ) ลังคาโศกะ ซึ่งเป็นคำสันสกฤตคือ ลังคะ กับ อโศกะ แปลว่า “เมืองสหพันธรัฐแห่งอโศก” ปรากฏชื่อตามเอกสารจีนว่า หลังหยาชูว ในพุทธศตวรรษที่ ๑๑ และต่อมาเรียกผิดเพี้ยนไปในเอกสารอาหรับและมลายูในพุทธศตวรรษที่ ๒๐-๒๒ ว่า ลังคะศุกา และลังกะสุกะ แล้วมาเพี้ยนเสียงในภาษาไทยโดยนักวิชาการไทยนำมาใช้ว่า ลังกาสุกะ เคยเป็นเมืองอิสระในภาคใต้ที่มีเอกราชในการปกครอง มีฐานะเป็นประเทศ และเป็นที่รู้จักในประชาคมโลก ที่กล่าวเช่นนี้เพราะได้ปรากฏชื่ออยู่ในแผนที่โลก มีความสัมพันธ์กับอีกสองรัฐ ได้แก่ ลิกอร์ หรือละคร (นครศรีธรรมราช) และสังขระ (สงขลา) มิติประวัติศาสตร์จวบจนถึงปัจจุบันนี้ ก็ยังไม่มีใครสามารถยืนยันได้อย่างชัดเจนว่าอาณาจักรลังกาสุกะ และราชอาณาจักรปัตตานี ตั้งขึ้นเมื่อใด ใครเป็นผู้ก่อตั้ง โดยยังไม่มีหลักฐานทางประวัติศาสตร์ยืนยันชัดเจน เท่าที่ปรากฏในบันทึกของนักเดินทางชาวจีนที่มีความสัมพันธ์กับประเทศต่าง ๆ ในแถบอุษาคเนย์ในสมัยหนึ่ง ทราบว่าเมื่อคริสต์ศตวรรษที่ ๒ เมืองหลังหยาชูว (Lang-ya-shiu) หรือลังกาสุกะ ก็มีอยู่แล้ว จากหลักฐานนี้ทำให้นักประวัติศาสตร์ชาวยุโรปหลายท่านเชื่อว่า ลังกาสุกะ ตั้งอยู่ในบริเวณฝั่งทะเลตะวันออกของคาบสมุทรมลายู คือระหว่างสงขลากับกลันตัน และมีเมืองหลวงตั้งอยู่ในบริเวณอำเภอยะรัง จังหวัดปัตตานีในปัจจุบัน ตั้งแต่คริสต์ศรวรรษที่ ๘ ลังกาสุกะมีท่าเรือที่สำคัญมากเพราะมีภูมิประเทศเหมาะสมสำหรับเทียบเรือและหลบมรสุม นอกจากนี้ ลังกาสุกะยังมีอำนาจในการควบคุมเส้นทางการค้าจากตะวันออกไปยังตะวันตกโดยผ่านทางคอคอดกระ และยังมีอำนาจควบคุมตั้งแต่บริเวณคาบสมุทรจนถึงอ่าวเบงกอล ทำให้ผู้คนดั้งเดิมในบริเวณนี้มีโอกาสได้ปฏิสัมพันธ์กับชนต่างถิ่นที่ต่างเชื้อชาติ ศาสนา ภาษา และวัฒนธรรม ซึ่งเดินทางโดยเรือมาเพื่อค้าขายที่นั่น กิจกรรมการเดินเรือและการค้าทางทะเลนับเป็นปัจจัยสำคัญที่ช่วยส่งเสริมให้ศาสนาพราหมณ์ ฮินดู และพุทธ (หรือแม้แต่อิสลามในภายหลัง) หลั่งไหลเข้ามาสู่สังคมลังกาสุกะในสมัยนั้น พร้อม ๆ กับที่มีการถ่ายเทวัฒนธรรมอินเดียแบบฮินดูและวัฒนธรรมดั้งเดิมแบบชวาให้กับสังคมลังกาสุกะ จนกลายเป็นบ่อเกิดของเอกลักษณ์ “วัฒนธรรมฮินดู-พุทธ” และ “วัฒนธรรมฮินดู-ชวา” ในสังคมมลายูลังกาสุกะในช่วงต่อมา เห็นได้จากร่องรอยประติมากรรมที่เป็นศิลปกรรมในพุทธศาสนาแบบอมราวดี (ที่ปรากฏในชุมชนยะรัง จังหวัดปัตตานี) และมีแหล่งถ้ำศิลป และแหล่งถ้ำคูหาภิมุข ตำบลหน้าถ้ำ อำเมืองยะลา จังหวัดยะลา มีภาพเขียนสีบนผนังถ้ำ ขวานหินลักษณะต่าง ๆ ที่บริเวณท่าสาบและท่าชี อำเภอเมืองยะลา จังหวัดยะลา มีมงกุฎสำหรับกษัตริย์ปัตตานีทรงสวม ฯลฯ รวมทั้งมีอาหารคาว-หวาน เช่น สะเต๊ะและรอเฌาะ (เต้าคั่ว) แบบชวา แกงการี (Curry) แกงเปรี้ยว (แกงสมรม) แบบอินเดีย โรตี ฯลฯ ภาพเขียนสีบนผนังถ้ำศิลป จังหวัดยะลา นับเป็นภาพเขียนสมัยประวัติศาสตร์ที่เก่าแก่ที่สุดในสยามประเทศ จากหนังสือ สารานุกรมวัฒนธรรมไทยภาคใต้ เล่ม ๑๕ โดย มูลนิธิสารานุกรมวัฒนธรรมไทย ธนาคารไทยพาณิชย์, ๒๕๔๒ (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") จากคุณ : วศินสุข - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:21:43 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอบคุณผ่านมาครับ สมัยก่อนยังไม่มีคำว่า "ชาติไทย" และผู้คนในแถบนี้ก็อยู่มาก่อนที่ราชอาณาจักรสุโขทัย (ที่ประวัติศาสตร์ไทยถือเป็นจุดเริ่มต้น) จะสถาปนาตัวเองขึ้นมาครับ ขออนุญาตต่อเลยนะครับ ........................ ชื่อ “ปตานี” ได้ปรากฏแทนชื่อ “ลังกาสุกะ” เมื่อย่างเข้าคริสต์ศรวรรษที่ ๑๓ โดยไม่มีใครยืนยันได้ว่าปรากฏการณ์นี้เกิดขึ้นได้อย่างไร เพราะไม่มีหลักฐานที่ชัดเจนและมีน้ำหนักเพียงพอที่จะยืนยันได้ (เรียบเรียงจากบทความ ปตานี ดารุสสะลาม (มลายู-อิสลาม ปตานี) สู่ความเป็น "จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส" โดย รัตติยา สาและ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ สงขลา - จากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") ต่อไปผมจะได้กล่าวถึงศาสนาอิสลามเข้ามาในปัตตานีได้อย่างไร และความขัดแย้งได้เริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไร แต่ตอนนี้ขอพักก่อนนะครับ ภาพจากศูนย์ข้อมูลเมืองโบราณข้างล่างนี้เป็นภาพพระพิมพ์ดินดิบ พบในถ้ำต่าง ๆ ในเขตตำบลหน้าถ้ำ อำเภอเมืองยะลา จังหวัดยะลา (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") จากคุณ : วศินสุข - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:26:31 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณทุกๆท่านที่กรุณามาตอบครับ แต่ที่ผมสงสัยคืออยากให้ลัดไปสมัยร.5เลยผมอยากทราบว่า ประเทศไทยสมัย ร.5 ต้องการปัตตานีไว้แต่ยอมยกรัฐเพื่อนบ้านกลันตัน ตรังกานู ไทรบุรี และประลิศให้อังกฤษเพราะเหตุใดครับผมสงสัยเฉพาะช่วงนี้เท่านั้นครับหรือที่ทุกท่านได้อธิบายมาว่าเป็นเมืองที่เคยนับถือพุทธศาสนามาก่อน จากคุณ : Nutcsaimun - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:44:58 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาส่งเสียงว่า ตามอ่านอยู่ค่ะ :) จากคุณ : AntiSpam - [ วันรัฐธรรมนูญ 19:26:20 A:124.120.107.251 X: TicketID:123165 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ครับผมคุณ AntiSpam ตามอ่านต่อนะครับ มีรายละเอียดเยอะ ถ้าตามไปเรื่อย ๆ จะพูดถึงขบวนการแบ่งแยกดินแดนกลุ่มต่าง ๆ ด้วย คุณเจ้าของกระทู้ใจร้อนจัง ถ้าลัดไปในสมัยรัชกาลที่ ๕ จะขาดความต่อเนื่องนะครับ แต่ไม่เป็นไรครับ ด้วยความเคารพเจ้าของกระทู้จะลัดให้ครับ ส่วนเหตุการณ์ว่าศาสนาอิสลามแผ่เข้ามาในบริเวณนี้ได้อย่างไร ถ้าเจ้าของกระทู้ไม่ว่า ก็จะขออนุญาตนำมาต่อหลังจากอธิบายช่วงรัชกาลที่ ๕ จบแล้ว ซึ่งอาจจะกระโดดไปบ้าง ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ จากคุณ : วศินสุข - [ วันรัฐธรรมนูญ 21:32:13 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตามอ่านค่ะ จากคุณ : แสนอักษร - [ วันรัฐธรรมนูญ 22:09:10 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ผมยังไม่แน่ใจคำถามของคุณจขกท นะครับ ตอนร.5 เราโดนบีบให้เสียดินแดน เราก็พยายามเสียให้น้อยที่สุด เก็บอะไรไว้ได้ก็เก็บไม่ใช่หรือครับ หรือคุณคิดว่าเราควรให้เขาไปหมด เก็บไว้ทำไม? หรือคำถามคุณคือทำไมพยายามเก็บปัตตานีไว้ ทำไมไม่เก็บกลันตันหรือไทรบุรีแทน จากคุณ : HotChoc - [ วันรัฐธรรมนูญ 22:25:29 ]

ความคิดเห็นที่ 16 หรือแปลว่า ทำไมเสียทั้ง 4 รัฐนั้นไป แต่ทำไมยังรักษาปัตตานีไว้ได้ หรือทำไมปัตตานียังอยู่กับสยาม ????? จากคุณ : แอนไทสแปม - [ วันรัฐธรรมนูญ 22:45:05 A:124.120.107.251 X: TicketID:123165 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอประทานโทษทีนะครับ มาช้าไปนิด พอดีติดพันกับตะกร้อ (เอเชี่ยนเกมส์) อยู่ ตอบคุณเจ้าของกระทู้นะครับ (พอดีเมื่อกี้ไม่ได้อ่านละเอียด) ไทยขอเสนอให้อังกฤษเพียง ๓ รัฐ ได้แก่ ไทรบุรี กลันตัน และตรังกานูเท่านั้น อย่างไรก็ตาม นายแพชยิต ก็ยังมิได้สิ้นความพยายาม และพากเพียรเจรจาต่อรอง เพื่อให้ได้ดินแดนเพิ่มขึ้น มีหลายครั้งที่การเจรจาถึงขั้นแรง จนเกือบจะต้องยุติการเจรจาทั้งหมด นายแพชยิต พยายามเจรจากับสโตรเบล อย่างไม่เป็นทางการว่า รัฐบาลอังกฤษ ต้องการดินแดนปัตตานี ยะลา สตูล และปะลิสด้วย เพราะเห็นแก่มนุษยธรรม ของประชาชน ในดินแดนนั้น แต่สโตรเบล ได้ตอบโต้ด้วยปฏิกิริยา ที่มึนตึงมาก เช่นกล่าวว่า            "ถ้าท่านต้องการดินแดน เหนือไปจากนี้ ก็ขอให้เลิกการเจรจาทั้งหมด ข้าพเจ้าเอง มีความยุ่งยากใจมากพอแล้ว ในการทูลเรื่องเมืองไทรบุรีต่อพระเจ้าอยู่หัว และข้าพเจ้าจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวมากไปกว่านี้"            สำหรับสตูลและปัตตานีนั้น สโตรเบลชี้แจงว่ามีคนไทยอยู่ในสตูลมาก และไม่อาจจะแยกสตูลออกจากดินแดนไทยได้ ส่วนปัตตานีนั้นไม่อยู่ในประเด็นเลย เพราะคนไทยคงไม่ยอมแน่นอน              ในการเจรจาระยะต่อมา สโตรเบลแสดงทีท่ายินยอมให้ฝ่ายอังกฤษมากขึ้น เช่น ยอมยกเมืองปะลิสเพิ่มให้อีกหนึ่งเมือง สร้างความประหลาดใจ ให้แก่แพชยิตมาก สำหรับการยกเมืองปะลิส ให้อังกฤษนี้ ยังหาหลักฐาน ที่แน่นอนไม่ได้ว่า เป็นเพราะเหตุใด อาจจะพอสันนิษฐานได้ว่าสโตรเบลเห็นว่าไทย ไม่มีผลประโยชน์อะไรในปะลิสอย่างหนึ่ง และอีกอย่างหนึ่ง ถ้าพิจารณาถึงสภาพทางภูมิศาสตร์ และภูมิหลังทางประวัติศาสตร์ ปะลิสเป็นส่วนหนึ่งของไทรบุรีแน่นอน         ไทยปฏิเสธเรื่องปัตตานีและยะลา ไปอย่างไม่มีเยื่อใยแล้ว แพชยิตก็หันไปเรียกร้องขอดินแดนอื่นอีก คือ ขอผนวกเมืองรามันห์ตอนใต้และเกาะลังกาวี แต่ยังยอมให้ไทยได้เกาะตะรุเตา และเกาะเล็กเกาะน้อยทางตะวันตกของลังกาวีไว้ แก้ไขเมื่อ 10 ธ.ค. 49 23:28:33 จากคุณ : วศินสุข - [ วันรัฐธรรมนูญ 23:17:45 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ฝ่ายไทยคงต้องการให้เรื่องสร้างทางรถไฟเสร็จสิ้นไปโดยเร็ว จึงเสนอให้ราห์มันและเกาะลังกาวีแก่อังกฤษ โดยมีเงื่อนไขว่า อังกฤษจะต้องลดดอกเบี้ยเงินกู้ ที่จะกู้สร้างทางรถไฟ จากอัตราร้อยละ ๔ เหลือร้อยละ ๓.๗๕ เมื่อประสบปัญหานี้ ทางฝ่ายรัฐบาลอังกฤษ กลับมีความเห็นแตกแยกออกเป็นสองพวกพวกแรกมีเซอร์ จอห์น แอนเดอร์สัน ข้าหลวงใหญ่ประจำสิงคโปร์ เป็นหัวหน้า พวกนี้เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง กับข้อเสนอของไทย เพราะเห็นว่า อัตราดอกเบี้ย ที่ลดลงร้อยละ ๑ ส่วน ๔ คุ้มค่ากับดินแดนราห์มัน และเกาะลังกาวี ที่อังกฤษจะได้ แต่เพื่อที่จะให้ได้ประโยชน์มากที่สุด แอนเดอร์สัน ขอระแงะ ซึ่งอยู่ติดกับกลันตันเพิ่มขึ้น แต่ฝ่ายนายแพชยิต กลับคัดค้านข้อเสนอนี้อย่างรุนแรง แพชยิตมองไม่เห็นว่า ดินแดนที่ไทยเสนอให้เพิ่มนี้ จะไปเกี่ยวข้องกันอย่างไร กับเรื่องดอกเบี้ยเงินกู้ สร้างทางรถไฟ เพราะเป็นปัญหาคนละประเด็น เขากลับเห็นว่า อังกฤษเสียสละให้ไทยหลายเรื่องแล้ว เช่น เรื่องการที่จะยอมให้คนในบังคับอังกฤษ มาขึ้นศาลไทยแทนศาลกงสุล และการที่อังกฤษ ยอมให้ไทย มีอำนาจสิทธิ์ขาด เหนือเส้นทางรถไฟ ฉะนั้น อังกฤษควรจะได้ราห์มัน และเกาะลังกาวีเพิ่มขึ้นเฉยๆ โดยไม่ต้องเสียอะไรเป็นการตอบแทนดอกเบี้ยเงินกู้ สร้างทางรถไฟจะต้องคงไว้ในอัตราร้อยละ ๔ เช่นเดิม แต่ให้ระงับข้อเรียกร้องขอระแงะ เพราะอาจจะทำให้ไทย ไม่พอใจและยุติการเจรจาได้            รัฐบาลไทยยอมตกลง ตามข้อเสนอของแพชยิต ยกลังกาวีและราห์มันตอนใต้ให้อังกฤษ อาจจะเป็นไปได้ว่า รัฐบาลไทยได้พิจารณาเห็นว่า ข้อยินยอมต่างๆ ของอังกฤษนั้น คุ้มค่าต่อการตกลงกันโดยสันติ เป็นต้นว่า การยอมรับให้คนในบังคับอังกฤษทั่วประเทศไทย มาขึ้นตรงต่อศาลไทย การสร้างทางรถไฟทางใต้ จากเพชรบุรีลงไปจนจดชายแดนมลายู และที่สำคัญที่สุดคือ การเลิกสัญญาลับระหว่างไทย - อังกฤษ พ.ศ.๒๔๔๐ เพราะตามสัญญานี้ ไทยยอมให้อังกฤษ มีสิทธิ์เหนือดินแดนทางใต้ จากตำบลบางตะพานลงไป จดสุดแหลมมลายู ซึ่งถ้าพิจารณา ในเชิงปฏิบัติ ไทยได้สูญเสียดินแดนทั้งหมดไปแล้ว ตั้งแต่ปี พ.ศ.๒๔๔๐ ฉะนั้น ในวันที่ ๑๐ มีนาคม ๒๔๕๑ กรมหลวงเทวะวงศ์วโรปการ เสนาบดีต่างประเทศของไทย และนายราฟ แพชยิต ราชทูตอังกฤษประจำกรุงเทพฯ ได้ลงนามในสนธิสัญญาฉบับใหม่ ซึ่งมีใจความสำคัญว่า ๑. รัฐบาลไทย ยอมยกสิทธิทางการปกครอง และการบังคับบัญชาเหนือดินแดนรับมลายู คือ ไทรบุรี กลันตัน ตรังกานู และปะลิส รวมทั้งเกาะใกล้เคียง ให้แก่อังกฤษ ๒. การโอนดินแดนบริเวณนี้ จะจัดให้สำเร็จภายใน ๓๐ วัน นับแต่ได้แลกเปลี่ยนสัตยาบันกันแล้ว ๓. จัดตั้งคณะกรรมการ ทั้งฝ่ายอังกฤษและไทยภายในระยะ ๖ เดือน นับแต่ได้แลกเปลี่ยนสัตยาบัน เพื่อทำการปักปันเขตแดนกัน นอกจากนี้ คนในบังคับไทย ที่เคยอยู่อาศัยในดินแดนดังกล่าวแล้ว ถ้าต้องการเป็นคนไทยต่อไป ต้องย้ายกลับไปอยู่ในเขตไทยภายในเวลา ๖ เดือน และอังกฤษยอมรับว่า บุคคลเหล่านั้น ยังมีสิทธิเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ ในดินแดนเหล่านั้นอยู่ หนังสืออนุญาตต่างๆ ที่ทางรัฐบาลไทยออกให้ไว้ก่อนวันเซ็นสัญญา อังกฤษก็ยังคงยอมรับิทธิอันนั้นต่อไป ๔. รัฐบาลอังกฤษยอมรับว่าหนี้สินที่รัฐต่างๆ นั้น มีอยู่ต่อรัฐบาลไทย รัฐบาลสหพันธรัฐมลายูจะชดใช้ให้แทน ๕. อำนาจศาลต่างประเทศฝ่ายไทย ตามข้อ ๘ ของหนังสือสัญญาปี ค.ศ.๑๘๘๓ จะยังคงใช้อยู่กับคนในบังคับอังกฤษ ที่เป็นชาวเอเชีย และจดทะเบียน ก่อนวันลงนามในสัญญา คือ คนเหล่านี้จะย้ายขึ้นศาลไทย มีตุลาการแล้วแต่ไทยจะแต่งตั้ง แต่ในเวลาพิจารณาคดี กงสุลอังกฤษต้องไปนั่งฟังอยู่ด้วย และในกรณี ที่คนในบังคับอังกฤษ เป็นจำเลย กงสุลอาจพิจารณา มีสิทธิถอนคดีได้ ส่วนคนในบังคับอื่นที่จดทะเบียน หลังวันลงนามในสัญญา จะอยู่ในอำนาจศาลไทย คนในบังคับเหล่านี้ จะเปลี่ยนไปใช้ศาลไทยทั้งหมด อย่างเต็มที่ เมื่อไทยมีประมวลกฎหมาย ลักษณะอาญา กฎหมายลักษณะแพ่งและการพาณิชย์ กฎหมายลักษณะวิธีพิจารณาคดี และกฎหมายลักษณะพระธรรมนูญจัดตั้งศาล ๖. คนในบังคับอังกฤษ จะได้กรรมสิทธิ์ เหมือนคนพื้นเมือง เช่น กรรมสิทธิ์ในที่ดิน แต่ต้องเสียภาษีอากรต่างๆ เหมือนคนไทย เว้นแต่ไม่ต้องการเป็นทหาร นอกจากนั้น ไทยยังทำสัญญาปักปันเขตแดน และสัญญาเรื่องอำนาจทางการศาล แยกเป็นพิเศษด้วย             ในสัญญาฉบับนี้ มีภาคผนวก ว่าด้วยการเลิกปฏิญญาลับ ค.ศ.๑๘๙๗ และว่าด้วยการสร้างทางรถไฟสายใต้ โดยที่รัฐบาลอังกฤษให้เงินกู้ ในการก่อสร้าง ภายใต้เงื่อนไขว่า กรมรถไฟใต้ ในความควบคุมของชาวอังกฤษ จะต้องเป็นผู้ดำเนินการก่อสร้าง             หลังการลงนาม แพชยิต เขียนไปรายงานเซอร์ เอ็ดเวิด เกรย์ (Sir Edward Grey) รัฐมนตรีช่วยว่าการ กระทรวงการต่างประเทศ ฝ่ายรัฐสภาที่ลอนดอนว่า              "ดินแดนที่เราได้ครั้งนี้ มีอาณาเขตกว้างขวาง อุดมสมบูรณ์ด้วยทรัพยากรและประชากร เป็นดินแดนที่มีคุณค่า มากกว่ารัฐเขมร ที่ไทยเพิ่งยกให้แก่ฝรั่งเศส ในเร็วๆ นี้" และอีกตอนหนึ่ง            "บัดนี้ อาณาเขตของอังกฤษ ติดต่อกับสตูลทางตะวันตก อำเภอสายบุรีทางตะวันออก และเรากำลังสร้างทางรถไฟขึ้นไปทางเหนือรัฐมลายู แน่นอนเหลือเกินว่า หัวเมืองชายแดนไทย ซึ่งประกอบด้วยปัตตานี และระแงะ จะค่อยๆ ตกอยู่ใต้อิทธิพลอังกฤษ และอังกฤษ จะเข้าไปมีผลประโยชน์ ทางการค้าได้อย่างง่ายดาย"                การยกดินแดนมลายู ให้แก่อังกฤษนี้ ทางไทยไม่ได้แจ้งให้สุลต่าน เจ้าของรัฐเหล่านั้นทราบเลย ทำให้สุลต่านโกรธเคืองมาก ปรากฏว่า สุลต่านไทรบุรี เคยปรารภกับเอเธอร์ ซี. อดัมส์ ที่ปรึกษาทางการคลัง ประจำรัฐไทรบุรีว่า "ไทยมีสิทธิที่จะยกหนี้ไปให้ผู้อื่นได้ แต่ไม่มีสิทธิจะยกลูกหนี้ให้ใคร" และในตอนหนึ่ง ได้ปรารภว่า "ประเทศของฉัน ประชาชนของฉัน ถูกขายไปเหมือนกับขายลุกวัว ฉันให้อภัยคนซื้อ ซึ่งมี่พันธะกับฉันได้ แต่ฉันให้อภัยคนขายไม่ได้" อันที่จริง ระหว่างที่ไทย และอังกฤษ กำลังเจรจาปรึกษาเงื่อนไข สนธิสัญญาอยู่นั้น รัฐไทรบุรีได้ทราบข่าวมา แต่ไม่ชัดเจน จึงได้ส่งจดหมาย มาถามข้อเท็จจริง จากรัฐบาลไทยอีกทีหนึ่ง แต่พระบาทสมเด็จ พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวไม่ทรงสนพระทัยว่าจะทรงตอบเช่นไร            สุลต่านกลันตัน และสุลต่านตรังกานู ต่างมีปฏิกิริยาเช่นเดียวกัน คือคัดค้านการกระทำของไทย สุลต่านกลันตันส่งผู้แทนเข้ามาเจรจาที่กรุงเทพฯ และสุลต่านตรังกานู รีบยืนยันความจงรักภักดีของตนต่อเมืองไทย ด้วยการส่งต้นไม้เงิน ต้นไม้ทองมาถวายพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว แต่ไม่ปรากฏว่าไทยชี้แจงว่าอย่างไรเช่นกัน             นอกเหนือจากปฏิกิริยาดังกล่าวของสุลต่านแล้ว เหตุการณ์ทุกอย่างดำเนินไปด้วยความเรียบร้อย สนธิสัญญา พ.ศ.๒๔๕๑ ได้เสริมสร้างให้สัมพันธภาพ ระหว่างไทยกับอังกฤษ กระชับแน่นแฟ้นขึ้น ประเทศไทยรอดพ้นจากอุปสรรคที่ขัดขวางความก้าวหน้า เป็นโอกาสให้คงอยู่รอดและไม่เป็นเมืองขึ้นของใคร มาจนบัดนี้ ความสองตอนนี้มีรายละเอียดในเวบไซต์ http://www.baanjomyut.com/76province/south/05.html ถ้าท่านผู้ใดสนใจลองตามไปเก็บรายละเอียดได้ครับผม จากคุณ : วศินสุข - [ วันรัฐธรรมนูญ 23:48:53 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาขอบคุณ คุณ วศินสุข ก่อนครับ เดี๋ยวค่อยตามอ่านต่อ ขอบคุณนะครับ จากคุณ : เด็กท้ายวัง - [ วันรัฐธรรมนูญ 23:54:30 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หวังว่าคำตอบข้างบนคงจะใช่ที่เจ้าของกระทู้ต้องการทราบนะครับ ขอบคุณครับคุณแสนอักษร คุณช็อคโกแล็ตร้อน คุณแอนไทสแปม ตามอ่านต่อจนจบแล้วรับรองว่าทัศนคติที่มีต่อดินแดนสามจังหวัดชายแดนใต้จะเปลี่ยนไป และมีความเข้าใจกันและกันมากขึ้น เมื่อ "เข้าใจ" และ "เข้าถึง" พวกเขาแล้ว ปัญหาจะง่ายขึ้น จากคุณ : วศินสุข - [ วันรัฐธรรมนูญ 23:59:16 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ตอนนี้จะขอย้อนไปพูดถึงศาสนาอิสลามเข้ามาในปัตตานีและความนิยมวัฒนธรรมอิสลาม ช่วง พ.ศ. ๒๐๔๓ – ๒๓๗๕ นะครับ การล่มสลายของอาณาจักรมัชปาหิตเมื่อ พ.ศ. ๒๐๒๑ นับว่าเป็นโอกาสอันสำคัญที่ทำให้นักการศาสนาอิสลามในปัตตานีเผยแผ่แนวคิดของศาสนาอิสลามให้ชาวปัตตานีได้สะดวกขึ้น และประสบความสำเร็จสูงสุดเมื่อนักการศาสนาอิสลามจากเมืองปาสัย (Pasai) อย่างชีค ซาอิด (สาอิด) สามารถโน้มน้าวกษัตริย์ราชวงศ์ศรีวังสา ชื่อ พญาตูอินทิรา แห่ง โกตามัฮลีฆัยแห่งนี้ (ปัจจุบันเข้าใจว่าอยู่ ณ บริเวณบ้านจาเละ ตำบลปาราแว อำเภอยะรัง จังหวัดปัตตานี และสุสาน (กุโบ) ของ ชีค สาอิด ปรากฏอยู่ที่หมู่ ๒ ตำบลตันหยงลูโละ อำเภอเมืองปัตตานี จังหวัดปัตตานี) ให้ยอมนับถือศาสนาอิสลามได้ เมื่อปี พ.ศ. ๒๐๔๓ และทรงเปลี่ยนพระนามเป็น สุลต่าน อิสมาอิล ซาฮฺ ซิลลุลลอฮฺ ฟิล อาลัม (พระศพของพระองค์ฝังอยู่บ้านปาเระ บราโหม (ปาเระงอฮง) ตำบลบารโหม อำเภอเมืองปัตตานี จังหวัดปัตตานี) นับแต่นั้นมาปัตตานีจึงเป็นที่รู้จักและเป็นที่ยอมรับกันในนาม “ปตานีดารุสสะลาม” หรือ ปัตตานี นครแห่งสันติภาพ ก่อนหน้าที่กษัตริย์แห่งปัตตานีจะทรงเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามนั้น ปรากฏว่าราษฎรของพระองค์ได้เปลี่ยนเป็นมุสลิมมาก่อนประมาณ ๓๐๐ ปี แต่การที่ทรงเข้ารับนับถือศาสนาอิสลาม ทำให้ประชาชนชาวปัตตานีทยอยกันเป็นมุสลิมมากขึ้น หลังจากที่ศาสนาอิสลามได้เข้าไปแทนที่ศานาพุทธในราชสำนักแล้ว ทำให้โครงสร้างทางสังคมและวัฒนธรรมของปัตตานีโดยรวมค่อย ๆ กลายสภาพ กล่าวคือ กลายจากสภาพความเป็นสังคมมลายูที่แฝงด้วยวัฒนธรรมดั้งเดิมผสมชวาและฮินดู-พุทธ เป็นสังคมมลายูที่ยึดเกาะกับวัฒนธรรมอิสลามมากขึ้น ขณะเดียวกันกับที่ความเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจที่ช่วยส่งเสริมให้บ้านเมืองเจริญก้าวหน้าในด้านต่าง ๆ อีกมากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในด้านการค้ากับจีน ญี่ปุ่น อาหรับ และประเทศในยุโรป เช่น อังกฤษ ฮอลันดา และโปรตุเกส ปัตตานียุคนี้ต้องเผชิญกับปัญหาบ้านเมือง ทั้งการจลาจลภายใน และเกิดจากการรุกรานของศัตรูภายนอกจนเป็นสงครามระหว่างประเทศหลายครั้ง ทำให้บ้านเมืองได้รับความเสียหายและผู้คนถูกกวาดต้อนไปเป็นเชลย ไม่เว้นแม้แต่ศาสนสถานอย่างเช่น มัสยิด ซึ่งเป็นสาธารณสถานสุดท้ายของผู้ที่มีศาสนา มัสยิดกรือเซะที่สวยงามในสมัยนั้นก็มีชะตากรรมไม่ต่างจากผู้คน เพราะโดนเผาทำลายถึงสองครั้ง มีการกวาดต้อนผู้คนปัตตานีไปเป็นทาสผู้ใช้แรงงานให้กับสยาม ในฐานะเชลยสงครามถึงสี่ระลอก ครั้งแรกสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช เมื่อ พ.ศ. ๒๓๒๙ ครั้งที่สองเกิดจากสงครามกอบกู้เอกราช เมื่อ พ.ศ. ๒๓๓๔ ซึ่งมีตึงkuลามีดีนเป็นผู้นำ ครั้งที่สามเกิดจากสงครามกอบกู้เอกราชเมื่อ พ.ศ. ๒๓๕๑ ซึ่งมีดาโต๊ะ ปังกาลัน เป็นผู้นำ และครั้งที่สี่เกิดจากการสงครามกอบกู้เอกราชเมื่อ พ.ศ. ๒๓๗๕ โดยมีตนku สุหลง เป็นผู้นำ สงครามครั้งนี้เรียกว่าเป็นสงครามครั้งสุดท้าย สภาพดังกล่าวทำให้ผู้คนมุสลิมในสังคมและวัฒนธรรมปัตตานีโดยรวม เกิดความหวาดผวาและสับสนกับอนาคตของตน ต่อมาเมื่อวันเวลาผ่านไปเนิ่นนานเข้า ผู้คนที่นั่นก็เกิดการปรับตัวมากขึ้น และเกิดการผสมผสานที่หลากหลายและกลมกลืนกันไปตามกระแสของการเมือง การปกครอง และศาสนาสำคัญสองศาสนา คือ อิสลาม และพุทธ ต่อไปจะได้กล่าวถึงปัตตานีในสมัยต่าง ๆ นะครับ ภาพล่างเป็นภาพมัสยิดร่วมสมัยกับมัสยิดกรือเซะ ตั้งอยู่ที่บ้านดาโต๊ะ อำเภอยะหริ่ง จังหวัดปัตตานี ซึ่งได้รับการบูรณะเป็นบางส่วนแล้ว (ภาพโดย พิทยา สาและ) (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 00:18:19 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ภาพนี้เป็นภาพมัสยิดกรือเซะ จังหวัดปัตตานี ที่ยังไม่มีการบูรณะเพราะมีการอ้างปกรณัมความเชื่อเกี่ยวกับเจ้าแม่ลิ้มกอเหนี่ยว (คัดจากหนังสือเล่มเดียวกัน) จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 00:22:31 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ปัตตานีสมัย “ราชอาณาจักรมลายู-อิสลาม” (พ.ศ. ๒๐๔๓ – ๒๓๕๑) วิถีชีวิตของชาวปัตตานีในฐานะผู้เป็นเจ้าของนครรัฐได้เริ่มต้นเปลี่ยนแปลงจากความเป็นฮินดู-พุทธ เป็นผู้ที่มีความศรัทธาต่อศาสนาอิสลามอย่างกว้างขวาง ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๐๔๓ ต่อจากนั้นมา ปัตตานีจึงเป็นที่รู้จักกันในนาม “ราชอาณาจักรมลายู-อิสลาม” แบ่งได้เป็น ๓ ระยะ ดังนี้ ๑. ปัตตานีสมัยการปกครองของราชวงศ์ศรีวังสา (พ.ศ. ๒๐๔๓-๒๒๒๙) ยุคนี้เริ่มตั้งแต่ปฐมกษัตริย์ปัตตานีนับถือศาสนาอิสลาม ซึ่ง ฮีกายัต ปตานี ระบุว่าเป็นสุลต่าน อิสมาอิล ชาหฺ (พ.ศ. ๒๐๔๓-๒๐๗๓) ต่อจากนั้นมีรัชทายาทขึ้นครองราชย์สมบัติอย่างต่อเนื่องอีกแปดพระองค์ ในจำนวนนี้มีกษัตริย์สี่พระองค์สุดท้ายเป็นสตรี ได้แก่ Raja (H) ijau (พ.ศ. ๒๑๒๗-๒๑๕๙) Raja Biru (พ.ศ.๒๑๕๙-๒๑๖๗) Raja Ungu (พ.ศ.๒๑๖๗-๒๑๗๘) และ Raja Kuning (พ.ศ. ๒๑๗๘-๒๒๒๙) ปัตตานีในสมัยการปกครองของกษัตริย์ทั้งสี่พระองค์สุดท้ายกล่าวกันว่าเป็น “ยุคทอง” ของปัตตานี ในฐานะนครรัฐ ปัตตานีมีบุคลิกภาพสง่างามด้วยคุณสมบัติพิเศษหลายประการ เปรียบประดุจอาภรณ์ประดับชื่อและศักดิ์ศรีแห่งความเป็นอารยสถาน และอารยชน ปัตตานีในยุคนี้ร่ำรวยด้วยทรัพยากรธรรมชาติที่ล้ำค่า มีผู้คนหลากหลายวัฒนธรรมที่ช่วยกันเสริมสร้างให้ “ปัตตานี” เป็น “แหลมบุปผชาติ” (Negeri Tanjung Bunga) ที่ทรงพลังและมีอำนาจทางการเมืองสอดประสานกับรัฐประศาสนศาสตร์อันชาญฉลาดของนางพญาแห่งศรีมหาวังสาทั้งสี่ ปัตตานีจึงรุดหน้าก้าวสู่ระดับนานาชาติเคียงบ่าเคียงไหล่ญี่ปุ่น และมีมิตรประเทศทางการค้าทั้งยุโรป อาหรับ และเอเชียมากมาย ปัตตานีเมื่อพุทธศตวรรษที่ ๒๑ กลายเป็นแหล่งสินค้าผ้าไหมและได้รับสมญานามว่าเป็นแหล่งรวมสินค้าผ้าไหมชั้นนำนอกเหนือจากกวางตุ้ง และเมื่อพุทธศตวรรษที่ ๒๒ ปัตตานี (กรือเซะ) ได้รับสมญานามว่า เป็นเมืองท่าพี่น้องกับเมืองฮิราโดะ ประเทศญี่ปุ่น เรื่องเดียวกันนี้ในหนังสือ ฌารัฮ กือราฌาอัน มลายู ปตานี (Sejarah Kerajaan Melayu Patani) ระบุว่า ราฌาอีเฌา (Raja Ijau) แห่งราชอาณาจักรปัตตานีได้ส่งคณะทูตานุทูตไปเจริญสัมพันธไมตรีเพื่อกระชับความสัมพันธ์ทางด้านธุรกิจการค้ากับกษัตริย์ญี่ปุ่นถึงสองครั้ง คือ พ.ศ. ๒๑๔๒ และ พ.ศ. ๒๑๔๙ ขณะนั้นศูนย์กลางการค้าแห่งใหญ่ที่สุดของญี่ปุ่นตั้งอยู่ที่เมืองฮิราโดะ (ใกล้เมืองนางาซากิปัจจุบัน) จากเมืองนั้นบรรดาเรือสินค้าญี่ปุ่นจะบรรทุกสินค้าต่าง ๆ เดินทางมุ่งสู่เมืองปัตตานีอย่างไม่ขาดสาย บันทึกทางประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่นกล่าวว่า การส่งเรือสินค้าจากญี่ปุ่นเข้ามาค้าขายกับประเทศต่าง ๆ ได้แก่ ฟิลิปปินส์ เวียดนาม กัมพูชา และไทย ระหว่าง พ.ศ. ๒๑๔๗-๒๑๗๖ ว่ามีถึง ๓๔๓ ลำ เฉพาะที่เข้ามาค้าขายกับอยุธยาและปัตตานีรวมกันถึง ๖๗ ลำ และเมื่อพุทธศตวรรษที่๒๓ มีเรือจากไทย คือจากอยุธยาและปัตตานีนำสินค้าไปขายกับญี่ปุ่นหลายครั้ง ได้แก่ พ.ศ. ๒๒๒๒-๒๒๖๖, ๒๒๖๗, ๒๒๘๓, ๒๒๙๐, ๒๒๙๑, ๒๒๙๔ และ ๒๒๙๙ นอกจากนี้ เครื่องปั้นดินเผาจากเตาเผาโบราณพื้นบ้านซึ่งตั้งอยู่ที่หมู่ที่ ๓ “บ้านดี” ตำบลบาราโหม อำเภอเมืองปัตตานี จังหวัดปัตตานี (ซึ่งพบแล้วรวม ๖ เตา) ส่วนใหญ่เป็นเครื่องปั้นดินเผาเนื้อดินธรรมดา มีทั้งประเภทเคลือบและไม่เคลือบและตกแต่งด้วยลายประทับซึ่งมีอายุประมาณพุทธศตวรรษที่ ๒๒-๒๓ เครื่องปั้นดินเผาเหล่านี้พบที่ประเทศญี่ปุ่นด้วย คือ ที่เมืองท่านางาซากิ เกาะกิวชู ซึ่งเป็นย่านที่อาศัยของชาวดัตช์ และที่บ้านนายยาโอะ ซึ่งเป็นพ่อค้าในย่านตลาดโบราณของเมืองนางาซากิ นอกจากนี้ ยังพบหลักฐานอื่นๆ ที่บ้านดีอีก เช่น พบเหรียญจีนที่ใช้แลกเปลี่ยนซื้อขายสินค้ากัน ทั้งนี้ เพราะว่าบ้านดีเคยเป็นเมืองท่าและเป็นแหล่งผลิตเครื่องปั้นดินเผาเพื่อการส่งออกในสมัยนั้น หลักฐานดังกล่าวนี้เป็นการแสดงถึงความเจริญทางการค้าของปัตตานีทั้งสิ้น (ชื่อ “บ้านดี” ได้จากคำบอกเล่าว่า เมื่อครั้งที่สุลต่าน มุซัฟฟัร ชาห์ เสด็จกลับจากการเข้าเฝ้าสมเด็จพระมหาจักรพรรดิแห่งกรุงศรีอยุธยา พระองค์ได้พระราชทานทาสที่เป็นเชลยศึกของพม่าซึ่งเป็นชาวล้านช้าง ๑๐๐ คน และสาวไทยอีกหนึ่งคน เมื่อถึงปัตตานี พวกทาสเหล่านี้มีที่ให้อยู่ต่างหาก พวกเขานับถือศาสนาพุทธ จึงสร้างกุฏิในบริเวณของตน ต่อมาจึงตั้งชื่อหมู่บ้านนี้ว่า “บ้านดี” (ชาวบ้านที่พูดภาษามลายูออกเสียงเป็น กือดี (Kedi)) (เรียงเรียงจากเรื่อง ปตานี ดารุสสะลาม (มลายู-อิสลาม ปตานี) สู่ความเป็น “จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส” โดย รัตติยา สาและ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ สงขลา) ภาพข้างล่างนี้เป็นภาพขบวนเสด็จของพระราชินี "รอยอฮีเยา" Raja (H) ijau (พ.ศ. ๒๑๒๗-๒๑๕๙) แห่งปัตตานี จากหนังสือ Indiae Orientalis Pars Octava Navigationes Qvinqve...(ฉบับละติน) โดย โยฮาน ธีโอดอร์ เดอ บราย และ โยฮาน อิสราเอล เดอ บราย พิมพ์ที่กรุงแฟรงก์เฟิร์ต เยอรมนี เมื่อปี พ.ศ. ๒๑๕๐ (ปรากฏครั้งแรกในหนังสือ Achter Theil der Orientalische Indien... พิมพ์เมื่อปี พ.ศ. ๒๑๔๙) จาคอบ ฟาน เน็ก แม่ทัพเรือชาวดัตช์กล่าวถึงพระองค์ว่า "ทรงปกครองบ้านเมืองอย่างร่มเย็นเป็นสุข...ราษฎรต่างชื่นชอบการปกครองของพระองค์มากกว่าในรัชกาลที่ผ่านมา อีกทั้งสินค้าข้าวของต่าง ๆ ได้มีราคาถูกลงเป็นอย่างมาก (อ้างถึงใน Anthony Reid. Southeast Asia in the Age of Commerce 1450-1680 (New Haven : Yale University of Chicago Press, 1988), p.171) (จากหนังสือศิลปวัฒนธรรม ปีที่ ๒๕ ฉบับที่ ๙ กรกฎาคม ๒๕๔๗) จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 00:27:13 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ภาพนี้เป็นภาพ "การเข้ามาปัตตานีของชาวดัตช์" จากหนังสือ Achter Theil der Orientalische Indien...พิมพ์ครั้งแรกที่กรุงแฟรงก์เฟิร์ต เยอรมนี เมื่อปี พ.ศ. ๒๑๔๙ Achter Theil der Orientalische Indien.. หรือ Petits voyages ภาคที่ ๘ ได้รวบรวมบันทึกการเดินทางมายังอุษาคเนย์ของนักสำรวจชาวดัตช์จำนวน ๘ คน อาทิ จาคอบ ฟาน เน็ก (Jacob van Neck) คอร์เนลิส แคลสซูน (Cornelis Claeszoon) แจน ฮารเมินส์ซูน บรี (Jan Harmenszoon Bree) และสตีเวน ฟาน เดอ ฮาเกน (Steven van der Hagen) เป็นต้น (Donald F. Lach and Edwin J. van Kley. Asia in the Making of Europe : A Century of Advance, Volume III : Book One. (Chicago : University of Chicago Press, 1993), p.516) พร้อมภาพพิมพ์ลายเส้นจำนวน ๑๘ ภาพ เป็นภาพเกี่ยวกับปัตตานี ๔ ภาพ ขนาด ๑๓ x ๑๗ ซม. โดยประมาณ (ไม่มีภาพกรุงศรีอยุธยาหรือเมืองอื่น ๆ ของสยามในบันทึกชุดนี้) ภาพแรกคือ ภาพการประหารชีวิตผู้ต้องโทษคดีชู้สาว ภาพที่สองคือภาพขบวนเสด็จของพระราชินีแห่งปัตตานี (ภาพข้างบน) ภาพที่สามคือภาพการคล้องช้าง และภาพสุดท้ายคือภาพการเข้ามาปัตตานีของชาวดัตช์ (ที่เห็นข้างล่าง) (จากหนังสือศิลปวัฒนธรรม ปีที่ ๒๕ ฉบับที่ ๙ กรกฎาคม ๒๕๔๗) จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 00:29:46 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ๒. ปัตตานีสมัยการปกครองของราชวงศ์กลันตัน (พ.ศ. ๒๒๓๑-๒๒๗๒) ปัตตานียุคนี้มีปฐมกษัตริย์เป็นเชื้อสายทางรัฐกลันตัน ทรงพระนาม Raja Bakal (พ.ศ. ๒๒๓๑-๒๒๓๓) และมี Along Yunus (พ.ศ. ๒๒๖๙-๒๒๗๒) ขึ้นครองราชย์เป็นองค์สุดท้ายรวมเป็น ๘ พระองค์ ในช่วงนี้ผู้คนปัตตานีอยู่ในสภาพย่ำแย่ เพราะมีการทำสงครามกับสยามหลายครั้งอันเนื่องจากความพยายามกอบกู้เอกราชของผู้นำปัตตานีในสมัยนั้น และนอกจากนั้น ยังมีการทำสงครามระหว่างพี่น้องเพื่อแย่งชิงอำนาจก็บ่อยครั้ง เช่น เมื่อครั้งที่เกิดสงครามกรณีการปลงประชนม์อาลง ยูนุส (Along Yunus) นั้น “เมืองปัตตานีมีความวุ่นวายมาก ผู้คนเจ็บป่วย และไร้จริยธรรม” ซึ่งในระหว่างที่ปัตตานีกำลังง่วนกับการแก้ปัญหาทางการเมืองนั้น สยามก็ไม่สงบเหมือนกันเพราะต้องทำสงครามกับพม่า และทั้งสยามกับพม่าก็มีความหวังที่จะช่วงชิงปัตตานีอยู่เหมือนกัน อันเกิดจากแนวคิด ๓ ประการ ได้แก่ ประการแรก ศักดิ์ศรี หรือเกียรติยศทางการเมือง (Political Prestige) ประการที่ ๒ แนวคิดเชิงสังคมเศรษฐกิจในการที่จะรวบรวมพลังคนและพลังทรัพยากรธรรมชาติที่เป็นวัตถุดิบ และประการที่ ๓ เป็นกลยุทธ์ทางเศรษฐกิจ (Economical Strategic) เพื่อจะได้มีอำนาจควบคุมบริเวณคอคอดกระซึ่งเชื่อมต่อระหว่างอ่าวเบงกอลกับอ่าวไทย สภาพดังกล่าวมีส่วนสำคัญที่ทำให้ชาวปัตตานีต้องประสบกับปัญหาทางด้านเศรษฐกิจ และสร้างความกดดันให้กับบรรดาพ่อค้าต่างชาติ คนเหล่านี้จึงได้พยายามหาที่ทำการค้าใหม่ที่ปลอดภัยและมั่นคงกว่า พวกขุนนางเก่าและสามัญชนจำนวนมากพากันหนีไปอยู่ในรัฐกลันตันโดยอาศัยเส้นทางบก และทางทะเลทิศตะวันออก อย่างไรก็ตาม สภาพของสงครามที่ผ่านมาหลายครั้งนั้น ก็ไม่สามารถระงับความศรัทธาของผู้คนปัตตานีที่กำลังสนใจศาสนาอิสลามได้สำเร็จ ความจริงข้อนี้เห็นได้ชัดเจนจากปรากฏการณ์เมื่อย่างเข้าพุทธศตวรรษที่ ๒๔ ปัตตานี มีชื่อเสียงมากในฐานะที่เป็นศูนย์กลางแห่งอารยธรรมอิสลามและเป็นศูนย์กลางแห่งวรรณกรรมแนวอิสลามซึ่งทำให้เกิดนักปราชญ์ทางศาสนาอิสลาม (อูลามา) ระดับแนวหน้าหลายท่าน มีการสร้างผลงานทางด้านการเขียนและแปลคัมภีร์ศาสนาอิสลามที่มีสมรรถภาพสูงร่วมร้อยเล่ม มีมัสยิดที่สวยงามหลายแห่ง และยังมีปอเนาะ (โรงเรียนสอนศาสนา) ที่มีชื่อเสียงเหลือไว้ให้เห็นหลายแห่ง (คัดตันตอนและปรุงใหม่จากหนังสือ การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิกที่ปรากฏในจังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส โดย รัตติยา สาและ พิมพ์ครั้งแรก, ๒๕๔๔ (โครงการย่อยภายใต้โครงการเมธีวิจัยอาวุโส สกว. ซึ่งมีศาสตราจารย์สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์ เป็นหัวหน้าโครงการ และได้รับทุนสนับสนุนการวิจัยจากสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.)) ตั้งใจว่าจะไม่ลงภาพประกอบ แต่ก็อดไม่ได้ ภาพข้างล่างนี้เป็นแผนที่แสดงราชอาณาจักรลังกาสุกะ-ปัตตานียุคต้น : ปัตตานีตามบันทึกของเช็งโฮ (พ.ศ. ๑๙๕๒) ภาพจากหนังสือ Umat Islam Patani ; Sejarah dan Politik โดย Mohd. Zamberi A.Malek, HIZBI, Shah Alam, 1993 (คัดภาพจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 00:33:08 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ๓. ปัตตานีสมัยก่อนเป็นเจ็ดหัวเมือง (พ.ศ. ๒๓๑๙-๒๓๕๑) การสิ้นพระชนม์ของอาลง ยูนุส (Along Yunus) หรือ Yang Di Pertuan เมื่อ พ.ศ. ๒๒๗๒ ถือว่าเป็นการสิ้นสุดอำนาจของราชวงศ์กลันตันที่มีต่อปัตตานีระยะหนึ่ง และเป็นปรากฏการณ์สำคัญที่ทำให้บัลลังก์ของราชสำนักมลายู-อิสลามปัตตานีต้องว่างลงนานถึง ๔๗ ปี จนถึง พ.ศ. ๒๓๑๙ จึงได้มีการแต่งตังให้ สุลต่าน มูฮัมหมัด (Sultan Muhammad) ปกครองปัตตานีต่อมา มาถึงยุคนี้ ดินแดนปัตตานีก็ยังคงเป็นสนามรบเหมือนเก่า และเป็นยุคแห่งการปราบปรามหัวเมืองมลายูอย่างจริงจัง เมื่อย่างเข้าสู่สมัยรัตนโกสินทร์ เพียงไม่กี่ปีหลังจากนั้น สยามสามารถปราบปัตตานีในสมัยสุลต่านมูฮัมหมัดได้สำเร็จ สุลต่านมูฮัมหมัดได้รับบาดแผลจากกระสุนปืนและสิ้นพระชนม์เมื่อ พ.ศ. ๒๓๒๙ สงครามครั้งนี้ชาวบ้านรุ่นปู่ย่าตายายเล่าต่อ ๆ กันมาว่าโหดร้ายมาก เรื่องนี้คงไม่มีใครสมัยนี้สามารถยืนยันได้ว่าเท็จหรือจริง แต่เหตุการณ์ณ์ที่เกิดขึ้นครั้งนี้มีเล่าไว้ในบันทึกของ Light ซึ่งก็น่าที่จะเชื่อถือได้ (หนังสือ Light ถึง G.G., 12 September, 1786, SSR, 2, 281 (FWCP 13 December 1786) บันทึกไว้ว่า “ .the Siamese General is extirpating Pattany (patani) all the men, children and old women, he orders to be tired and thrown upon the grounds and then trampled to death by elephants” (ภาษาอังกฤษตอนนี้ไม่ยากเท่าไร ผู้อ่านน่าจะแปลออก ขอไม่แปลนะครับ) สงครามครั้งที่สองเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อ พ.ศ. ๒๓๓๔ เป็นกรณีสงครามเพื่อการกู้เอกราช ซึ่งนำโดยตึงku ลามิดดีน และได้รับความช่วยเหลือจาก sheikh Ahmad Kamal จากนครเมกกะ ซึ่งเดินทางมาขึ้นฝั่งที่ท่าเรือเคดาห์ การณ์นี้นัยว่า สุลต่าน อับดุลลอฮฺ แห่งเคดาห์ ทรงรู้เห็นด้วย สุดท้าย ตึงku ลามิดดีน ถูกจับตัวส่งไปบางกอก (กรุงเทพฯ) และสิ้นพระชนม์ที่นั่น สงครามครั้งที่สามเกิดขึ้นเมื่อพ.ศ. ๒๓๕๑ เป็นกรณีการกอบกู้เอกราชปัตตานี ซึ่งนำโดย ดาโต๊ะ ปึงกาลัน (Datuk Pengkalan) สงครามครั้งนี้ปัตตานีแพ้พ่ายและดาโต๊ะ ปึงกาลัน สิ้นพระชนม์ หลังสงครามครั้งนี้ สยามจึงต้องปรับโครงสร้างปกครองหัวเมืองปัตตานีใหม่ ดังนั้น เมื่อ พ.ศ. ๒๓๕๑ พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช จึงได้มีพระบรมราโชบายโปรดเกล้าฯ ให้แบ่งเมืองปัตตานีออกเป็นเจ็ดหัวเมืองดังต่อไปนี้ ๑. เมืองปัตตานี ๒. เมืองยะลา (ปัจจุบันเป็นจังหวัดยะลา) ๓. เมืองยะหริ่ง (ปัจจุบันเป็นอำเภอหนึ่งในจังหวัดปัตตานี) ๔. เมืองระแงะ (ปัจจุบันเป็นอำเภอหนึ่งในจังหวัดนราธิวาส) ๕. เมืองราห์มัน (ปัจจุบันเป็นอำเภอหนึ่งในจังหวัดยะลา) ๖. เมืองสายบุรี (ปัจจุบันเป็นอำเภอหนึ่งในจังหวัดปัตตานี) ๗. เมืองหนองจิก (ปัจจุบันเป็นอำเภอหนึ่งในจังหวัดปัตตานี) สังเกตให้ดีจะพบว่าไม่มีจังหวัดสตูลเลยนะครับ ภาพข้างล่างเป็นภาพแผนที่ราชอาณาจักรมลายู-อิสลาม ในช่วงพุทธศตวรรษที่ ๒๒ จากหนังสือ Umat Islam Patani; Sejarah dan Politik โดย Mohd. Zamberi A.Malek, HIZBI, Shah Alam, 1993 (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 00:38:05 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ๔. ปัตตานีสมัยแยกเป็นเจ็ดหัวเมือง (พ.ศ. ๒๓๕๒-๒๔๔๔) หลังจากสงครามไทย-ปัตตานีเมื่อ พ.ศ. ๒๓๕๑ ในกรณีปราบขบถซึ่งมีดาโต๊ะ ปึงกาลันเป็นผู้นำแล้ว จึงได้มีการแบ่งแยกหัวเมืองมลายูอย่างปัตตานีเป็น “เจ็ดหัวเมือง” ได้แก่ ยะลา (ฌาลอ/Jalor) ยะหริ่ง (ฌิริง/Jering หรือฌามบู/Jambu) ระแงะ (Rengeh หรือลึแฆ็ฮ/Legeh) ราห์มัน (Rahman หรือรามัน/Raman) สายบุรี (Saiburi หรือตะบูลัน/Taluban) และหนองจิก (Nongchik หรือ เตาะฌง/Tok Jong) แต่ละเมืองดังกล่าวมีฐานะเป็นเมืองระดับสาม ซึ่งต้องขึ้นกับเมืองสงขลา เจ้าเมือง (ราฌอ นึฆึรี/Raja Negeri) แต่ละเมืองเหล่านี้ต้องได้รับการแต่งตั้งโดยตรงจากรัฐบาลสยามที่กรุงเทพฯ เมืองใดที่ประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวพุทธก็ส่งเจ้าเมืองที่นับถือพุทธศาสนาไปปกครอง และเมืองที่มีประชากรส่วนใหญ่เป็นมุสลิมก็ใช้ผู้ปกครองที่เป็นมุสลิม (คนมุสลิมปัตตานีเรียกคนไทยพุทธว่า “ออแร สีแย” (คนสยาม) คือเป็นผู้ที่มีเชื้อสายหรือเชื้อชาติไทยและนับถือศาสนาพุทธ และจะเรียกตนเอง (มุสลิม) ว่า “ออแร นนายู” (คนมลายู) คือเป็นผู้ที่มีเชื้อสายหรือเชื้อชาติมลายูและนับถือศาสนาอิสลาม ดังนั้นใครที่เรียกพวกเขาว่า “ออแร สีแย” จึงเกิดปฏิกิริยาทางลบได้) ในสมัยนี้ฝ่ายสยามได้เริ่มย้ายชาวไทยพุทธเข้าไปอยู่ในเจ็ดเมืองเหล่านี้ ทั้งนี้ เพื่อสร้างความสมดุลแห่งอำนาจ และป้องกันการคุมคามจากชาวพื้นเมืองซึ่งไม่พอใจรัฐบาล ความขัดแย้งระหว่างประชาชนเจ็ดหัวเมืองกับรัฐบาลสยามเกิดขึ้นบ่อย เจ้าเมืองบางคนแอบสะสมอาวุธและไพร่พลเพื่อไว้ต่อสู้กับฝ่ายรัฐบาล ระยะทางอันห่างไกลจากเมืองหลวง (กรุงเทพฯ) มีส่วนช่วยอย่างมากในการเปิดโอกาสให้เมืองเหล่านี้มีอิสระในการปกครองตัวเอง และคงจะสะดวกในการทำการอื่นด้วย ดังนั้น ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ ๓) จึงเกิดสงครามเพื่อกอบกู้เอกราชปัตตานีอีกครั้งหนี่งเมื่อ พ.ศ. ๒๓๗๔-๒๓๗๕ สงครามครั้งนี้เกิดขึ้นด้วยความร่วมมือของเจ้าเมืองทั้งเจ็ดและสุลต่าน อะหมัด ตาฌุดดีน (Sultan Ahmad Tajuddin) แห่งเคดาห์ โดยได้รับการสนับสนุนทางด้านกำลังทหารจากเมืองกลันตันและตรังกานูในฐานที่เมืองเหล่านี้มีความสัมพันธ์ต่อกันโดยทางเครือญาติ และเป็นความร่วมมือในลักษณะแผนซ้อนแผน ทำให้สงขลาไม่มีกำลังเพียงพอที่จะปราบปรามลงได้ ในที่สุดทางกรุงเทพฯ จึงต้องส่งกำลังทหารมาสนับสนุนอีก ๓๐๐,๐๐๐ คน โดยมีเจ้าพระยาพระคลัง ว่าที่สมุหกลาโหม (ดิศ บุนนาค) เป็นแม่ทัพ และปราบได้สำเร็จเมื่อ พ.ศ. ๒๓๗๕ เลิกจากสงครามครั้งนี้ ปัตตานีจึงเป็นเวทีแห่งการ “ไต่สวน” อีกครั้งหนึ่ง นั่นคือ “ผู้คนปัตตานีต้องตกเป็นเหยื่อรับบทลงโทษอย่างทารุณและโหดเหี้ยมที่สุด” หลังจากสงครามครั้งนี้ พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว จึงใช้พระบรมราโชบาย “แบ่งแยกแล้วปกครอง” ดังนั้นในปี พ.ศ. ๒๓๘๒ พระองค์ทรงมีพระบรมราชโองการให้แบ่งไทรบุรี (เคดาห์) ออกเป็น ๔ เขต ได้แก่ เมืองเปอร์ลิส สตูล ไทรบุรี และkuบังปาสู โดยให้ขึ้นต่อนครศรีธรรมราช และทรงไว้ซึ่งพระราชอำนาจในการโปรดเกล้าฯ แต่งตั้งเจ้าเมืองทุกเมือง การปกครองปัตตานีทั้งเจ็ดเมืองก็ทำนองเดียวกัน โดยให้ขึ้นกับสงขลา และถูกปล่อยให้อยู่ในสภาพนี้นานหลายสิบปี (พ.ศ. ๒๓๕๑-๒๔๔๙) กว่าจะได้มีการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางการปกครองอีกครั้งในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ ๕) โดยทรงเลิกระบบเดิมและใช้ระบบ “มณฑลเทศาภิบาล” แทน ทั้งนี้ โดยกระทรวงมหาดไทยได้ออกกฎข้อบังคับที่เรียกว่า “กฎข้อบังคับการปกครองหัวเมืองต่าง ๆ” เมื่อวันที่ ๑๐ ธันวาคม พ.ศ. ๒๔๔๔ ภาพนี้เป็นภาพแผนที่เมืองปัตตานี พ.ศ. ๒๓๕๙-๒๔๔๕ จากหนังสือ Umat Islam Patani; Sejarah dan Politik โดย Mohd. Zamberi A.Malek, HIZBI, Shah Alam, 1993 (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 00:40:44 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ตาแฉะกันหมดแล้วกระมังครับ วันนี้ขออนุญาตพักมือก่อน พรุ่งนี้จะเข้ามาต่อในยุคที่ ๕ สมัยรัชกาลที่ ๕ มีการเปลี่ยนแปลงการปกครองในบริเวณนี้จากเจ็ดหัวเมืองเป็น "มณฑลเทศาภิบาล" และมีการออกกฎหมายบังคับใหม่ ประกอบกับการต้องเสียดินแดนบางส่วนให้อังกฤษ (ตอนต้นบอกไว้แล้ว) ทำให้เกิดเหตุการณ์ไม่สงบขึ้น (ที่จริงก็เกิดขึ้นมาตลอดเป็นระยะ ๆ) ในรัชกาลที่ ๕ นีเอง ที่เจ้าเมืองปัตตานีเชื้อสายมลายูคนสุดท้าย คือ พระยาวิชิตภักดี หรือหรือตึงkuอับดุลกอเดร์ (Tengku Abdul Kadir Kamaruddin ibni AL-Marhum Sultan Sulaiman Shariffuddin Syah พ.ศ. ๒๔๔๒-๒๔๔๕) ซึ่งเป็นเจ้าเมืองปัตตานีถูกจับและขังไว้ที่บ่อในวัดแห่งหนึ่งของจังหวัดพิษณุโลก ในข้อหาพยายามก่อการขบถ จนทำให้เกิดการอพยพครั้งใหญ่ของคนปัตตานีไปลี้ภัยอยู่ในประเทศเพื่อนบ้าน และ ทายาทของคนเหล่านี้จะให้เกียรติและเอ็นดูคนมุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ และมักจะให้ความช่วยเหลืออย่างดี น่าสนใจมากครับ โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 01:00:10 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คุณวศินเขียน พวกเราติดตาม หยิบรัฐปัตตานี"ศรีวิชัย" ของศิลปวัฒนธรรม มาอ่านตาม จากคุณ : แสนอักษร - [ 11 ธ.ค. 49 08:11:43 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ๕. ปัตตานีสมัยเป็นบริเวณเจ็ดหัวเมือง (พ.ศ. ๒๔๔๔-๒๔๔๙) ปัตตานีต้องตกอยู่ในฐานะหนึ่งในจำนวนเจ็ดหัวเมืองเล็ก ๆ ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๓๕๑ เรื่อยมาจนถึง พ.ศ. ๒๔๔๔ พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ ๕) จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เลิกการปกครองแบบเก่าที่ให้เจ้าเมืองมีอำนาจเด็ดขาดในการปกครอง มาเป็นการปกครองแบบ “มณฑลเทศาภิบาล” แต่ยังทรงแต่งตั้ง “ราฌา” หรือ “สุลต่าน” ที่เคยมีอำนาจปกครองเมืองต่าง ๆ ทางแหลมมลายูเหล่านั้นให้ปกครองต่อไป โดยทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้บุตรเจ้าเมืองรับราชการอยู่เป็นเจ้าเมืองต่อไป คล้ายกับเป็นการสืบสกุลวงศ์ ในระยะแรก ๆ บริเวณเจ็ดหัวเมืองขึ้นตรงต่อข้าหลวงใหญ่มณฑลนครศรีธรรมราช ในเวลาต่อมาเนื่องจากการคมนาคมไม่สะดวกและห่างไกล กระทรวงมหาดไทยจึงได้ตราข้อบังคับสำหรับการปกครองดินแดนส่วนนี้ขึ้นเมื่อวันที่ ๑๐ ธันวาคม ร.ศ. ๑๒๐ (พ.ศ. ๒๔๔๔) เรียกว่า “กฎข้อบังคับสำหรับปกครองบริเวณหัวเมืองทั้งเจ็ด” เป็นเจ็ดเมืองตามเดิม แต่ละเมืองมีหน่วยบริหารราชการบังคับบัญชาเป็นของตนเอง และให้หัวเมืองทั้งเจ็ดมารวมกันเป็นเขตการปกครองอีกชั้นหนึ่งเรียกว่า “บริเวณ” มีข้าหลวงประจำบริเวณเป็นหัวหน้าส่วนราชการ มีหน้าที่จัดราชการให้เป็นไปตามข้อบังคับหรือตามท้องตราจากกรุงเทพฯ หรือตามคำสั่งของข้าหลวงเทศาภิบาลมณฑลนครศรีธรรมราช การประกาศใช้ข้อบังคับดังกล่าวมีอุปสรรคอยู่หลายประการ เช่น การไม่ให้ความร่วมมือจากเจ้าเมืองต่าง ๆ ตลอดจนบรรดาข้าราชการในเมืองนั้น ๆ เพราะระบบใหม่ได้บีบบังคับให้บรรดาเจ้าเมืองเหล่านั้น ซึ่งแต่ก่อนเคยดูแลเมืองในนามของพระมหากษัตริย์ แต่ต้องเปลี่ยนมาทำตามพระบรมราชโองการของพระมหากษัตริย์ และกฎหมายที่ออกมาจากเมืองหลวงทำให้ขาดเสรีภาพและถูกลดอำนาจด้านการปกครองตนเอง ประกอบกับสยามเองต้องเสียดินแดนบางส่วนให้กับอังกฤษตามสนธิสัญญา พ.ศ. ๒๔๔๕ และในปีเดียวกันนี้ พระยาวิชิตภักดี  หรือตึงkuอับดุลกอเดร์ (Tengku Abdul Kadir Kamaruddin ibni AL-Marhum Sultan Sulaiman Shariffuddin Syah พ.ศ. ๒๔๔๒-๒๔๔๕) ซึ่งเป็นเจ้าเมืองปัตตานีถูกจับและขังไว้ที่บ่อในวัดแห่งหนึ่งของจังหวัดพิษณุโลก ในข้อหาพยายามก่อการขบถ พระยาวิชิตภักดี เป็นเจ้าเมืองมุสลิมเชื้อสายมลายูคนสุดท้ายที่ปกครองเมืองปัตตานี การสูญเสียอำนาจของตึงku ครั้งนี้ เป็นการสูญสิ้นทุกอย่างสำหรับคนปัตตานี (มลายู-มุสลิม) แต่สำหรับผู้ที่พยายามจะกอบกู้เมืองปัตตานีให้กลับมาเป็นของตนเองอีกครั้งนั้น คิดว่า “ปรากฏการณ์นั้นเป็นเพียงการจำนองเท่านั้น ซึ่งอาจไถ่ถอนกลับคืนมาได้” นี่เป็นคำพูดจากความเข้าใจในอดีตที่ผ่านมาของผู้เฒ่าซึ่งเคยนอนกลางดินกินกลายทรายในแมกไม้บนเทือกเขา “บูโด” (เขาบูโด เป็นเทือกเขาอยู่ในบริเวณพื้นที่รอยต่อของสามจังหวัด ได้แก่ ปัตตานี ยะลา และนราธิวาส) ปัจจุบันถูกเรียกว่าเป็น “ออแร สือฤอฮ” (ผู้มอบตัว หรือผู้ร่วมพัฒนาชาติไทย) สถานการณ์ความไม่สงบดังกล่าวทำให้ผู้คนมุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ในสมัยนั้น เกิดความสับสน หวาดระแวง กลัวเจ้าหน้าที่ของสยามมาก กลัวว่าชีวิตจะไม่ปลอดภัย โดยเฉพาะมุสลิมจากกลุ่มขุนนางหรือเจ้าเมือง เมื่อมีโอกาสก็พยายามหลบหนีไปอาศัยอยู่ในรัฐกลันตัน เประ เปอร์ลิส จนเดี๋ยวนี้ทายาทของผู้คนปัตตานี (ในอดีต) เหล่านั้นมีให้พบทั่วไปในประเทศมาเลเซีย และก็เปิดเผยตัวว่าเป็นทายาทปัตตานีอย่างเต็มภาคภูมิ คนเหล่านี้จะให้เกียรติและเอ็นดูคนมุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ และมักจะให้ความช่วยเหลืออย่างดี (ศึกษารายละเอียดเกี่ยวกับมลายูพลัดถิ่นในรัฐเประได้จากC he Sabarina Mohamad, “Migrasi dan Corak Aktiviti Ekonomi Melayu Patani di Hulu Perak : Kajian Kes di Kampung Belum Baru, Peak Darul Ridzuan”, Latihan Kajian Ilmiah, Universiti Malaya, Kuala Lumpur, 1995-1996, 121 หน้า) (เรียบเรียงจากบทความเรื่อง ปตานี ดารุสสุลาม (มลายู-อิสลาม ปตานี) สู่ความเป็น “จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส” โดย รัตตยา สาและ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ สงขลา) ภาพจากหอจดหมายเหตุแห่งชาติภาพนี้ เป็นภาพขบวนเรือรับเสด็จเมื่อครั้งล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๕ เสด็จมณฑลปัตตานี เมื่อวันที่ ๑ กรกฎาคม ๒๔๔๘ ภาพจากหอจดหมายเหตุแห่งชาติ (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 12:51:24 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ภาพนี้เป็นผังแสดงเจ้าเมือง (นือฆือรี) ของปัตตานี ในสมัยที่ถูกแบ่งเป็นเจ็ดเมือง (คัดจากหนังสือเล่มเดียวกัน) จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 12:57:32 ]

ความคิดเห็นที่ 32 วันนี้วันหยุดขอแถมพิเศษ ลำดับการครองราชสมบัติกษัตริย์มลายู-อิสลามปตานี (พ.ศ. ๒๐๔๓-๒๓๕๓) ศักราชท้ายพระนามเป็นปีพุทธศักราชที่ทรงครองราชย์ครับ ราชวงศ์ศรีวังสา สุลต่าน อิสมาอิล ชัฮ (๒๐๔๓-๒๐๗๓) สุลต่าน มูชัฟฟัร ชัฮ (๒๐๗๓-๒๑๐๗) สุลต่าน มันศูร ชัฮ (๒๑๐๗-๒๑๑๕) สุลต่าน ปาเตะ สียัม (๒๑๑๕-๒๑๑๖) สุลต่าน บาฮาดูร ชัฮ (๒๑๑๖-๒๑๒๗) ราฌา ฮีเฌา (๒๑๒๗-๒๑๕๙) ราฌา บีรู (๒๑๕๙-๒๑๖๖) ราฌา อูงู (๒๑๖๖-๒๑๗๘) ราฌา kuนิง (๒๑๗๘-๒๒๒๙) ราชวงศ์กลันตัน ราฌา บากัล (๒๒๓๑-๒๒๓๓) ราฌา (อึ) มัส กลันตัน (๒๒๓๓-๒๒๕๐) ราฌา (อึ) มัส ฌายา (๒๒๕๐-๒๒๕๓) ราฌา เดวี (๒๒๕๓-๒๒๖๒) ราฌา บึนดัง บาดัน (๒๒๖๒-๒๒๖๖) ราฌา ลักษมาณา ดาฌัง (๒๒๖๖-๒๒๖๗) ราฌา (อึ) มัส ฌายัม (๒๒๖๗-๒๒๖๙) อาลง ยูนุส (ยัง ดี ปึรตวน) (๒๒๖๙-๒๒๗๒) หลังจากการสิ้นพระชนม์ของอาลง ยูนุสแล้ว ปรากฏว่าราชสมบัติของราชวงศ์กลันตันว่างอยู่ถึง ๔๗ ปี สุลต่าน มูฮัมหมัด (๒๓๑๙-๒๓๒๙) ตึงku ลามิดดีน (๒๓๓๐-๒๓๓๔) ดาโต๊ะ ปึงกาลัน (๒๓๓๔-๒๓๕๓) นายขวัญซ้าย (เป็นคนพุทธ) (๒๓๕๓-๒๓๕๘) แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 49 12:59:31 จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 12:58:19 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ต่อไปเป็นรายนามของเจ้าเมืองที่ครองเมืองปัตตานีและหัวเมืองทั้ง ๗ ปตานี ตวน สูลง (๒๓๕๙-๒๓๗๕) นิ ยูโซ้ฟ (๒๓๗๕-๒๓๘๘) ตึงku มูฮัมหมัด (ตวน บือสา) ๒๓๘๘-๒๓๙๙) ตึงku ปูเต็ฮ (๒๓๙๙-๒๔๒๔) ตึงku บือสัร (ตวน ตีมุน) (๒๔๒๔-๒๔๓๓) สุลต่าน สุลัยมาน ชารีฟุดดีน ชัฮ (๒๔๓๓-๒๔๔๒) ตึงku อัลดุลกาเดร์ กามารุดดีน (๒๔๔๒-๒๔๕๒) เมืองรามัน ตวน มันศูร (ตวน นิ โต๊ะ แล็ฮ) (๒๓๕๙-๒๓๗๙) ตวน ดีมุน (๒๓๗๙) ตวน กุนโดร (ตวน นิ อูลู) ตวน ฌาฆง (ตึงku อับดุล กันดิส) (๒๓๙๒-๒๔๔๒) ตวน ลือเบ็ฮ ลง รายา (๒๔๔๒-๒๔๕๒) เมืองฌาลอ ตวน ฌาลอ (๒๓๕๙-๒๓๖๐) ตวน บาโกะ นายฮิม ซ้าย (พุทธ) นายเมือง (พุทธ) ตึงku มูฮัมหมัด ศอลแล็ห (ตวน บาตู ปูเต็ฮ) ตวน ตีมุน ตึงku สุลัยมาน (ตวน กือจิ) (๒๔๕๒) เมืองตะลุบัน ราฌา โต๊ะ กี (นิ ดัฮ) (๒๓๕๙-ตึงku ฌาลาลุดดีน) (นิ เต็ฮ หรือ นิ ลือบัย) ตึงku อับดุล กาเด็ร (นิ กัลเล็ฮ) ตึงku อับดุล มุดับเล็บ (นิ ปิ) (๒๔๕๒) เมืองลือแฆ็ฮ นิ ดียัฮ (๒๓๕๙-๒๓๗๕) นิ ยูโซ้ฟ (๒๓๗๕-นิ บงสู) ตวน นง (ตวน อันดะ) ตวน ตืองัฮ (ตวน เต็ฮ) ตึงku งัฮ ชัมสุดดีน (๒๔๕๒) เมืองฌือริง นายพญา (พุทธ) (๒๓๕๙-๒๓๘๒) นายฮิม ซาย (พุทธ) (๒๓๘๒-นิ ยูโซ้ฟ) สุลต่าน เดวา (วงศษคณาญาติเจ้า กลันตัน) นิ ดีมุน นิ มัต นิ โวะ (๒๔๕๒) (สายตระกูล "พิพิธภักดี" และ "อับดุลบุตร") เมืองหนองจิก ตวน นิ (๒๓๕๙-ตวน กือจิ ๒๓๗๐) นายมิง (พุทธ) นายเคลียง (พุทธ) นายเวา ยัง (พุทธ) นายมิง (พุทธ) นายตาด (๒๔๕๒) เมืองสตูล (เป็นส่วนหนึ่งของเคดาห์) ตึงku ฎียาอุดดีน (ตึงku เดวา) พระอนุชา สุลต่าน อับดุลลัฮ มุกัรรัม ชัฮ กือดัฮ (๒๓๔๑-๒๓๕๑) ตึงku บิสนู (๒๓๕๑-๒๓๘๖) ตึงku มูฮัมหมัด อาเก็บ (๒๓๖๘-ตึงku อิสมาอีล) ตึงku อัลดุลเราะหมาน ตึงku kuดีน (เจ้ามลายูคนสุดท้ายของสตูล) จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 12:58:58 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ๖. ปัตตานีสมัยเป็นมณฑล (พ.ศ. ๒๔๔๙-๒๔๗๕) ปัตตานียุคนี้เรียกกันว่า “มณฑลปัตตานี” เกิดขึ้นเมื่อพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ ๖) ได้จัดแบ่งอาณาเขตการปกครองภาคใต้ใหม่ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๔๙ โดยทรงปรับ ๗ หัวเมืองให้เหลือเป็น ๔ เมือง ได้แก่ ๑. เมืองปัตตานี : ประกอบด้วย หนองจิก และยะหริ่งเดิม ๒. เมืองยะลา : ประกอบด้วย ยะลา และรามัน ๓. เมืองสายบุรี ๔. เมืองระแงะ เมืองทั้งสี่นี้จัดอยู่ในมณฑลที่หนึ่ง ต่อจากนั้นเมื่อได้มีการย้ายที่ว่าการเมืองระแงะไปอยู่ที่อำเภอบางนรา และตั้งระแงะเป็นอำเภอ เมืองระแงะจึงได้ชื่อว่าเมืองบางนรา ต่อมาในปี พ.ศ. ๒๔๕๘ ได้มีการเปลี่ยนชื่อเมืองบางนราอีกครั้งหนึ่งเป็นจังหวัดนราธิวาส ส่วนอำเภอสายบุรี ยุบเป็นอำเภอตะลุบันขึ้นกับจังหวัดปัตตานีเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๗๕ เพราะที่ว่าการอำเภอตั้งอยู่ที่อำเภอตะลุบัน ในปีเดียวกันนั้นสยามได้มีการเปลี่ยนแปลงการปกครองจากระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์มาเป็นระบอบประชาธิปไตย การปกครองของสยามที่มีต่อผู้คนในมณฑลปัตตานี มีลักษณะพิเศษมาก ซึ่งดูได้จากการใช้หลักรัฐประศาสโนบายสำหรับปฏิบัติราชการในมณฑลปัตตานี ดังต่อไปนี้ “...ข้าราชการที่จะแต่งตั้งออกไปประจำตำแหน่งในมณฑลปัตตานี พึงเลือกเฟ้นแต่คนที่มีนิสัยซื่อสัตย์ สุจริต สงบเสงี่ยม เยือกเย็น ไม่ใช่สักแต่ว่าส่งไปบรรจุให้เต็มตำแหน่ง หรือส่งไปเป็นการลงโทษเพราะเลว...” “...การกดขี่บีบคั้นแต่เจ้าพนักงานของรัฐ เนื่องแต่การใช้อำนาจในทางที่ผิด มิเป็นธรรมก็ดี เนื่องแต่การหมิ่น ดูแคลนพลเมืองก็ดี เนื่องแต่การหน่วงเหนี่ยวชักช้าในกิจกรรมตามหน้าที่ เป็นสาเหตุให้ราษฎรเสียความสะดวกในทางหาเลี้ยงชีพก็ดี พึงต้องแก้ไขและระมัดระวังมิให้มีขึ้น เมื่อเกิดขึ้นแล้ว ต้องให้ทำผิดรองรับผลตามความผิดโดยยุติธรรม ไม่ใช่สักแต่ว่าจัดการกลบเกลื่อนให้เงียบไปเสีย เพื่อจะไว้หน้าสงวนศักดิ์ของข้าราชการ...” (พระราชหัตถเลขาที่ ๓/๗๘ ลงวันที่ ๖ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๔๖๕) หนึ่งปีถัดมามีการประกาศใช้พระราชบัญญัติ ว่าด้วย ระเบียบราชการบริหารแห่งราชอาณาจักรสยาม พุทธศักราช ๒๔๗๖ จึงมีการจัดระเบียบราชการบริหารออกเป็นราชการบริหารส่วนกลาง ราชการบริหารส่วนภูมิภาค และราชการบริหารส่วนท้องถิ่น และตามพระราชบัญญัตินี้ ไม่มีราชการบริหารส่วนภูมิภาคเป็นมณฑล ดังนั้น จึงถือได้ว่าได้ยุบมณฑลทั่วราชอาณาจักร ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๔๗๖ เป็นต้นไป มณฑลปัตตานี จึงแบ่งออกเป็น ๓ จังหวัด คือ จังหวัดปัตตานี จังหวัดยะลา และจังหวัดนราธิวาส ขึ้นตรงต่อส่วนกลางมาจนกระทั่งทุกวันนี้ การล่มสลายของ “ปัตตานี” ไม่ใช่เพราะบรรพบุรุษของปัตตานีขาดความรับผิดชอบ หรือขาดกลัว แต่เป็นเพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ด้อยกลยุทธ์ ประมาท และไว้ในบุคคลภายนอก ที่สำคัญคือเกิดความแตกแยกภายในกลุ่มผู้ปกครองที่พยายามชิงดีชิงเด่นเพื่อแย่งอำนาจ ครองความเป็นใหญ่ในแผ่นดิน สุดท้าย “ราชอาณาจักรปัตตานีมลายู-อิสลาม” ต้องสิ้นอำนาจลงด้วยสงครามและกลยุทธ์ทางการเมืองและสิ้นชื่อจากแผนที่โลก เหตุการณ์เหล่านี้น่าจะเป็นอุทาหรณ์สำหรับผู้คนในยุคปัจจุบันที่จะได้พึงสังวรไว้ นับแต่ พ.ศ. ๒๔๔๕ เป็นต้นมา ผู้คนปัตตานียิ่งสับสน พวกเขาไม่อาจเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ได้ เพราะ “ปัตตานี” ได้กลับกลายเป็นตราแห่งอดีต ที่เหลือไว้เพียงตัวอักษรในตำราประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม ภาษา ศาสนา และวรรณกรรม อันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของผู้คนในดินแดนภาคใต้ตอนล่าง อย่างเช่น ปัตตานี ยะลา และนราธิวาส ในปัจจุบันเท่านั้น และคงไม่ง่ายอีกแล้วที่จะสุมเชื้อและเพิ่มความร้อนรุนแรงเพื่อเรียกร้องอดีตให้กลับคืนมา หากแต่วันนี้ เราสามารถที่จะเปลี่ยนโชคชะตาของปัตตานีในวันใหม่ได้ในกรอบของภูมิศาสตร์การเมืองที่จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาสในปัจจุบัน ความเป็นปัจจุบันของปัตตานี (พ.ศ. ๒๔๗๕-ปัจจุบัน) เริ่มต้นตั้งแต่มีการเปลี่ยนแปลงและยุบเลิกมณฑลปัตตานีเป็น จังหวัดปัตตานี จังหวัดยะลา และจังหวัดนราธิวาส ตามประกาศการใช้พระราชบัญญัติ ว่าด้วย ระเบียบราชการบริหารแห่งราชอาณาจักรสยาม พุทธศักราช ๒๔๗๖ แต่ละจังหวัดเหล่านี้อยู่ภายใต้การดูแลของผู้ว่าราชการจังหวัด (มุสลิมเรียกตำแหน่งนี้ว่า “ฤาฌอ นึฆือรี” หมายความว่า “เจ้าเมือง” ตามธรรมเนียมท้องถิ่นดั้งเดิมที่เคยมี (หรือเรียกว่า “คาลูวง” เมื่อหมายถึง “ข้าหลวง”)) โดยในแต่ละจังหวัดมีการแบ่งอำนาจหน้าที่ลดหลั่นกันไป เช่น ในส่วนภูมิภาค เป็นระดับอำเภอ กิ่งอำเภอ ตำบล และหมู่บ้าน ซึ่งมีนายอำเภอ หัวหน้ากิ่งอำเภอ กำนัน และผู้ใหญ่บ้านเป็นผู้ปกครองดูแลตามลำดับ ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๔๒ มีการแบ่งอำนาจหน้าที่ในส่วนนี้เป็นส่วนท้องถิ่นด้วย คือแบ่งเป็น เทศบาล (รวมสุขาภิบาลเก่า) องค์การบริหารส่วนจังหวัด องค์การบริหารส่วนตำบล โดยมีนายกเทศมนตรี นายกองค์การบริหารส่วนจังหวัด และประธานกรรมการบริหารองค์การบริหารส่วนตำบล ดูแลตามลำดับ (เรียบเรียงจากบทความเรื่อง ปตานี ดารุสสุลาม (มลายู-อิสลาม ปตานี) สู่ความเป็น “จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส” โดย รัตตยา สาและ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ สงขลา) จบเรื่องประวัติความเป็นมาแล้วนะครับ  ต่อไปนี้จะเจาะเป็นเรื่อง ๆ ไป ภาพจากหนังสือ "สมุดแผนที่และภาพต่าง ๆ สำหรับเปนที่ระฦกในการที่พระบาทสมเด็จพระรามาธิบดี รัชกาลปัตยุบันเสด็จพระราชดำเนินเลียบมณฑลปักษ์ใต้ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๕๘ โดยกรมแผนที่ทหาร" ภาพนี้ เป็นภาพเรือพระที่นั่งเคลื่อนขบวนออกจากหัวหิน (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 13:01:04 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ราษฎรเมืองปัตตานีเข้าเฝ้าฯ รับเสด็จล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ ณ พลับพลาเมืองปัตตานี (ภาพจากหอจดหมายเหตุแห่งชาติ) คัดจากหนังสือเล่มเดียวกัน จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 13:02:41 ]

ความคิดเห็นที่ 36 คนปัตตานี ยะลา นราธิวาส เป็น คนไทย? ความเป็น “คนไทย” ของสังคมไทยใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้โดยส่วนใหญ่ประกอบด้วย “คนไทย” ที่สืบเชื้อสายมลายูและสืบทอดวัฒนธรรมดั้งเดิมอย่างมลายูปะปนกับวัฒนธรรมชวา ในสีสันของความเป็น ฮินดู-พุทธ ซึ่งต่อมากลายสภาพเป็นวัฒนธรรมมลายูอย่างอิสลาม และได้ชื่อว่าเป็น “คนไทยมุสลิม” ตามที่กำหนดให้เป็นเชื้อชาติไทยโดยนิตินัย มีคำถามเกี่ยวกับผู้คนใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ คำถามและข้อสงสัยที่หมายถึงนั้น มักซ่อนเร้นคำตอบที่โน้มเอียงไปทางภาพลักษณ์เชิงลบ (negative portrait) และมีนัยสนับสนุนให้พื้นที่ดังกล่าวเป็นพื้นที่พิเศษที่ถ่วงดุลความเจริญทางด้านเศรษฐกิจและสังคมห้าจังหวัดชายแดนภาคใต้ เช่น ๑. ผู้คนยากจนเพราะมีรายได้เฉลี่ยต่อคนต่อปีต่ำมากเมื่อเทียบกับรายได้รายหัวของผู้คนในจังหวัดอื่น ๆ ในภาคใต้ด้วยกัน ๒. เป็นสังคมที่ชอบสร้างปัญหา (ตัวปัญหา) ๓. ขาดการรับรู้และสื่อสารกับระบบสังคมภายนอก ๔ ไม่ยอมรับรู้รูปแบบการพัฒนาที่รัฐบาลกำหนดขึ้น ประเทศไทย (รัฐบาลกลาง) ใช้อำนาจการปกครองจังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาสอย่างเต็มที่ ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๔๔๕ ขณะที่ยังเป็นประเทศสยาม และสามจังหวัดดังกล่าวอยู่ในฐานะเป็น “บริเวณเจ็ดหัวเมือง” ซึ่งไม่มีทายาทเจ้าเมืองมลายูมุสลิมเป็นเจ้าเมือง (ราฌา) อีกต่อไป ผู้คนที่นี่จึงต้องเป็น “คนสยามเชื้อสายมลายู” โดยปริยาย เมื่อประเทศสยามเปลี่ยนชื่อเป็นประเทศไทย คนสยามกลุ่มนี้ถูกกำหนดให้เป็น “คนไทย” เต็มตัว คือ เป็นคนสัญชาติไทยและเชื้อชาติไทย นับถือศาสนาอิสลาม และเรียกสั้น ๆ ว่า “ไทยมุสลิม” ในขณะที่เจ้าของนามเรียกตัวเองว่า “ออแร นนายู” (ออแร มลายู=คนมลายู) ซึ่งหมายถึงเป็นผู้สืบเชื้อสายมลายู/เชื้อชาติมลายู และนับถือศาสนาอิสลาม ใช้วิถีชีวิตอย่างมลายูอิสลาม และปฏิเสธความเป็น “คนสยาม” (ออแร สีแย) หรือ “คนไทย” ตามที่เข้าใจว่าเป็นคน “ที่นับถือศาสนาพุทธ” คนเหล่านี้เคยรังเกียจ “ภาษาไทย” เพราะถือว่าเป็นภาษาแห่งพุทธศาสนา จึงไม่นิยมเรียนภาษาไทย เพราะกลัวจะกลายเป็นคนพุทธ ความเข้าใจว่า “สยาม” หรือ “ไทย” หมายถึง “พระพุทธศาสนา” ยังผูกขาดอยู่ในความคิดของคนรุ่นเก่า (แก่) อีกหลายคนที่อยู่ใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ มุสลิมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ ที่พูดภาษามลายูถิ่นปัตตานีมักคุ้นหูและติดปากกับการใช้คำว่า “สีแย"”(สยาม) แทนคำว่า “ไทย” ในความหมายเดียวกัน การใช้ความหมายคำว่า “ไทย” หรือ “สยาม” และ “มลายู” ต่างกันนี้ ถือได้ว่าเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ผู้คนสองฝ่าย (ไทยพุทธ และมุสลิมไทย) ผิดใจกัน และเป็นอุปสรรคสำคัญสำหรับเจ้าหน้าที่บ้านเมือง (ไทยพุทธ) บางฝ่ายในการที่จะเปลี่ยนแปลงให้คนมุสลิมเป็น “คนไทย” ตามความหมายของรัฐบาลไทยในอดีตได้ รัฐบาลไทยเริ่มเรียกมุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ว่าเป็นคนไทยอย่างจริงจังในสมัยรัฐบาลจอมพล ป. พิบูลสงคราม ทันทีที่เรียกเขาว่าเป็น “คนไทย” รัฐบาลไทยก็เริ่มนโยบาย “ผสมกลมกลืนวัฒนธรรม” เพื่อให้คนมุสลิมเหล่านั้นได้เป็นคนไทยตามต้องการ เช่น ยกเลิกการศึกษาภาษามลายูในโรงเรียนประถม ห้ามหนังสือมลายูเข้ามาในประเทศไทย ใครที่มีหนังสือภาษามลายูที่เป็นอักษรยาวีอยู่ในความครอบครองจะต้องเดือดร้อน ต้องพยายามเก็บซ่อน รัฐบาลไทยได้ยกเลิกวันหยุดราชการจากเดิมวันพฤหัสบดีและวันศุกร์ เปลี่ยนเป็นวันเสาร์และอาทิตย์เพื่อจะได้เหมือนกับจังหวัดอื่น ๆ ในประเทศไทย นอกจากนั้น มีการข่มขู่โต๊ะครู และครูสอนภาษามลายูจนหลายคนต้องหนีออกนอกประเทศ ส่งผลให้โรงเรียนสอนศาสนา (ปอเนาะ) หลายแห่งกลายเป็นปอเนาะร้าง การเรียนภาษามลายูของเด็ก ๆ ต้องหยุดชะงักลง เด็ก ๆ ที่โชคดีจะได้เรียนภาษามลายูที่บ้านหรือไม่ก็ต้องแอบไปเรียนที่บ้านโต๊ะครูในตอนเช้าตรู่ก่อนไปโรงเรียนหรือตอนเย็นหลังจากเลิกเรียน และพยายามหาโอกาสเรียนศาสนาอิสลามในวันเสาร์-อาทิตย์ ที่บ้านโต๊ะครูสอนอ่านพระคัมภีร์ กุร-อ่าน ข้าราชการไทยพุทธที่เป็นครูในสมัยก่อนมักจะเป็นที่พึ่งของมุสลิมในหมู่บ้าน สำหรับความหมายของความเป็น “คนไทยโดยสัญชาติ” ในปัจจุบันมุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้มีการปฏิบัติตามกฎหมายของประเทศไทยทุกประการ มีการแจ้งเกิด-แจ้งตาย มีการใช้ชื่อ-สกุล (เมื่อเริ่มมีการใช้นามสกุล มุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้เข้าใจว่า นามสกุลหมายถึง “บิน” ซึ่งแปลว่า “บุตรของ” หรือ “บินติ” ซึ่งแปลว่า “บุตรีของ” จึงใช้ชื่อบิดาเป็นชื่อสกุลตามธรรมเนียมของวัฒนธรรมอิสลามที่ให้ความสำคัญกับชื่อบิดา และนี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้มุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ในปัจจุบันมีนามสกุลเดียวกันโดยที่ไม่ได้เป็นญาติกัน) มีสำเนาทะเบียนบ้านซึ่งใช้คำนำหน้านามเป็นเด็กหญิง เด็กชาย นางสาว นาย หรือนาง บางคนใช้ชื่อภาษาไทยเป็นชื่อทางการและใช้ชื่อมลายูหรืออาหรับเป็นชื่อแรกเกิดซึ่งจะใช้ในพิธีกรรมทางศาสนา มีการทำบัตรประชาชน และหนังสือเดินทางเวลาไปต่างประเทศ เด็กชาย-หญิง ต้องเข้าโรงเรียนตามพระราชบัญญัติการศึกษา ถ้าผู้ชายโตเป็นหนุ่มต้องเข้ารับการคัดเลือกทหารตามเกณฑ์ ฯลฯ ปัจจุบันนี้เด็ก ๆ ในเขตเทศบาลดูเหมือนว่ามีความถนัดในการใช้ภาษาไทยมากกว่าภาษามลายู และถนัดที่จะใช้ภาษาไทยกลางมากกว่าภาษาถิ่นใต้ ดังนั้น ถ้าจะวัดความเป็นไทยโดยดูจากความสามารถในการใช้ภาษาไทย คงจะเป็นความจริงที่จะบอกว่า มุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ปัจจุบันนี้ เป็น “คนไทย” แล้วอย่างแน่นอน (หรือนี่จะเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้คนมลายูที่ “รักชาติ” เกิดความรู้สึกต่อต้านแรงดูดกลืนทางวัฒนธรรมเหล่านี้ โดยพยายามแสดงออกในทุกวิถีทางที่ทำให้เยาวชนรุ่นใหม่ได้ตระหนักถึงความเป็น “ปัตตานี”-ผู้เรียบเรียง) (เรียบเรียงจากบทความเรื่อง ปตานี ดารุสสุลาม (มลายู-อิสลาม ปตานี) สู่ความเป็น “จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส” โดย รัตตยา สาและ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ สงขลา) ภาพจากหอจดหมายเหตุแห่งชาติภาพนี้เป็นภาพชาวเมืองปัตตานีนำสิ่งของขึ้นทูลเกล้าฯ ถวายล้นเกล้ารัชกาลที่๗ เมื่อเดือนพฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๗๒ (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย") จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 13:05:59 ]

ความคิดเห็นที่ 37 พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว และสมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณี พระบรมราชินี ทอดพระเนตรขบวนแห่ของชาวเมืองปัตตานีที่จัดถวายหน้าพระที่นั่ง (ภาพจากหนังสือเล่มเดียวกัน) จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 13:06:38 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ใกล้ถึงจุดของความรุนแรงแล้วนะครับ.... ก่อนที่จะกล่าวถึงเรื่องที่หนักและเป็นปัญหา ผมขอพูดถึงวัฒนธรรมอิสลามใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ก่อนนะครับ อิทธิพลของวัฒนธรรมมลายูดั้งเดิมที่เป็นตะกอนสะสมตั้งแต่ยุคสมัยก่อนประวัติศาสตร์ เรื่อยมาผ่านยุคที่นับถือลัทธิภูตผี พราหมณ์ ฮินดูไศวนิกาย และพุทธมหายานนั้นสำคัญมากและได้ทิ้งร่อยรอยไว้ในวิถีชีวิตของสังคมมลายูมุสลิมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ ทั้งที่มีวิถีปฏิบัติบางประการขัดกับหลักการศาสนาอิสลาม วัฒนธรรมมลายู ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตน ซึ่งวัฒนธรรมตะวันตกยังไม่สามารถเข้าไปครอบงำได้มากนัก สาเหตุที่สำคัญก็คือ “ปัตตานี” ในอดีตเป็นราชอาณาจักรมลายูเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นที่ไม่เคยตกอยู่ภายใต้การยึดครองของชาติตะวันตก และคำว่า “อิสลาม” ยังเป็นกุญแจสำคัญในการควบคุมวัฒนธรรมของปัจเจกชนและสังคมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้โดยรวม สิ่งที่มุสลิมทุกคนจะต้องถือปฏิบัติให้ถูกต้องตามหลักการทุกประการ คือ ต้องไม่กระทำสิ่งที่ “อิสลาม” ห้าม เช่น ไม่ผิดประเวณี ไม่ดื่มเหล้าและของมึนเมาทุกชนิด ไม่รับประทานอาหารที่ไม่ฮาลาล เช่น เลือดสัตว์ทุกชนิด สุกร และสัตว์ที่ไม่ได้ฆ่าในนามของอัลลอฮฺ (ศุบหฯ) ไม่กินดอกเบี้ย และไม่นับถือหรือบูชาสิ่งอื่นใดเท่าเทียมอัลลอฮฺ (ศุบหฯ) ฯลฯ ส่วนสิ่งที่ต้องกระทำหรือปฏิบัติ เช่น ต้องปฏิญาณตนว่า ไม่มีพระเจ้าอื่นใดนอกจากอัลลอฮฺ (ศุบหฯ) และมูฮัมหมัด (ศอลฯ) เป็นศาสนทูตของพระองค์ ต้องละหมาดวันละห้าเวลา ต้องถือศีลอดในเดือนรอมฎอน ต้องบริจาคทาน (ซากาต) ต้องไปประกอบพิธีฮัจญ์ที่นครเมกกะ (ถ้ามีกำลังกายและกำลังทรัพย์เพียงพอ) และมุสลิมต้องมีความศรัทธาตามหลักการศรัทธาทุกข้อ (ศรัทธาต่ออัลลอฮฺ (ศุบหฯ) ผู้ทรงเอกกะ ศรัทธาในบรรดามาลาอีกะฮฺ ศรัทธาในบรรดาคัมภีร์ที่อัลลอฮฺ (ศุบหฯ) ได้ประทานมา ศรัทธาในบรรดาศาสนทูต ศรัทธาในวันพิพากษาว่ามีจริง และศรัทธาในกฎกำหนดสภาวการณ์จากอัลลอฮฺ (ศุบหฯ)) สิ่งต่าง ๆ ที่ยกตัวอย่างมานี้ทั้งหมดเป็นข้อที่มุสลิมทุกคนต้องถือปฏิบัติ มิเช่นนั้นถือว่า “บาป” เสมือนเป็นผู้ทรยศต่ออัลลอฮฺ (ศุบหฯ) แต่ก็มีมุสลิมใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้จำนวนไม่น้อยที่ละเมิดข้อห้ามและละเลยไม่ปฏิบัติตาม ศาสนาอิสลามเป็นศาสนาแห่งความศรัทธาและการปฏิบัติ (พิธีกรรม) ดังนั้นมุสลิมทุกคนจะต้อง “กระทำ” ตามที่ศาสนาอิสลามอนุมัติและบังคับ และจะต้อง “ไม่กระทำ” ในสิ่งที่ศาสนาอิสลามไม่อนุมัติ จะบอกเพียงแต่ว่าเป็นมุสลิมเพียงไม่รับประทานอาหารที่ต้องห้ามเท่านั้นไม่พอ แต่จะต้องถือปฏิบัติตามหลักการของอิสลามด้วย มุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้นับถือโต๊ะครู โต๊ะอิหม่าม เพราะว่าโครงสร้างทางสังคมของชุมชนสังคมมุสลิมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้มีหลักการศาสนาอิสลาม (Pillars) เป็นแกนและเป็นจุดแข็งเหมือนเป็นเกราะสำคัญที่จะปกป้องอันตรายจากสื่อเทคโนโลยีทางการศึกษาได้ ในยามมีคดีความทางมรดกและครอบครัว มุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้สามารถพึ่งอำนาจศาลยุติธรรมทางอิสลามได้ ซึ่งมีดาโต๊ะยุติธรรมเป็นผู้พิพากษา นอกจากนี้ ยังมีคณะกรรมการอิสลามประจำจังหวัดทำหน้าที่ในกิจกรรมทางศาสนา ประสานงานกับคณะกรรมการประจำมัสยิด และประสานงานกับคณะกรรมการอิสลามแห่งประเทศไทย สังคมไทยมุสลิมมีผู้นำสูงสุดคือ จุฬาราชมนตรี ซึ่งได้มาโดยการเลือกตั้งและมีพระบรมราชโองการของพระมหากษัตริย์ไทยทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ แต่งตั้ง บุคลากรอย่างจุฬาราชมนตรี ดาโต๊ะยุติธรรม ประธานคณะกรรมการอิสลามประจำจังหวัด อิหม่ามประจำมัสยิด เหล่านี้เป็นผู้นำองค์กรในการบริหารองค์กรทางศาสนาอิสลามใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ที่สำคัญ นอกจากนี้ มุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ยังมีการสืบทอดประเพณีอันเนื่องด้วยวัฒนธรรมอิสลามอีกหลายอย่าง เช่น การจัดงานเมาลิด (งานประสูติท่านเราะสูลมูฮัมหมัด ศอลฯ) งานอาสูรา (กวนข้าว) งานขึ้นบ้านใหม่กุรบาน (เชือดสัตว์พลี) งานแต่งงาน งานเข้าสุนัต งานพิธีอากีกัฮ และมีการจัดงานกาตัมกุร-อ่าน มีการทำบุญ ๗ วัน หรือ ๒๐ วัน และ ๔๐ วัน ให้กับผู้ล่วงลับ เป็นต้น กิจกรรมเหล่านี้นอกจากเป็นการรักษาประเพณีแล้ว ยังเป็นสื่อสร้างความสัมพันธ์ของผู้คนได้ดี และเปิดโอกาสให้มีการปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้คนได้ด้วย ต่อไปจะเจาะเรื่อง ความเป็น “ชนกลุ่มน้อย” หรือ “ชนกลุ่มใหญ่” นะครับ (เรียบเรียงจากบทความเรื่อง ปตานี ดารุสสุลาม (มลายู-อิสลาม ปตานี) สู่ความเป็น “จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส” โดย รัตตยา สาและ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ สงขลา) แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 49 13:11:07 จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 13:07:24 ]

ความคิดเห็นที่ 39 มุสลิมไทยใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ เป็น “ชนกลุ่มน้อย” หรือ “ชนกลุ่มใหญ่” คำว่า “ชนกลุ่มน้อย” (Minority) หมายถึง ชนกลุ่มที่มีเชื้อชาติ ภาษา ศาสนา ขนบธรรมเนียมประเพณี และความเชื่อถือแตกต่างไปจากชนส่วนใหญ่ของประเทศ ซึ่งโดยปกติแล้วคำว่า “ชนกลุ่มน้อย” มักจะมีความสัมพันธ์เกี่ยวโยงกับบริบทของปรากฏการณ์ “การพลัดถิ่น” (Migration) หมายความว่า เป็นกลุ่มชนส่วนน้อยที่ต้องพลัดพรากจากแผ่นดินถิ่นเกิดเดิมของตน และจำต้องเข้าไปอาศัยอยู่ในอีกดินแดนหนึ่งเพราะแรงกดดันภายในประเทศ ซึ่งอาจเกิดจากสาเหตุความขัดแย้งทางการเมือง-การปกครอง หรือเศรษฐกิจตกต่ำ เป็นต้น คนกลุ่มนี้ส่วนใหญ่จะตั้งถิ่นฐานอาศัยอยู่ในบริเวณตามแนวชายแดนของประเทศปลายทาง และบ่อยครั้งที่กลายเป็นสื่อก่อให้เกิดปัญหาทางสังคมและเศรษฐกิจ การเมือง ที่อาจนำไปสู่ปัญหาความมั่นคงของชาติ แต่บริบทดังกล่าว คงนำไปอธิบายความเป็น “ชนกลุ่มน้อย” ของมุสลิมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ไม่ได้ เนื่องจากชนกลุ่มนี้มีลักษณะพิเศษทางด้านประวัติศาสตร์ที่แตกต่างไปจากชนกลุ่มน้อยอื่น ๆ ในประเทศไทย เช่น ชาวไทยภูเขา กะเหรี่ยง ฯลฯ ส่วนมุสลิมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้โดยส่วนใหญ่เป็น “เจ้าของแผ่นดิน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้” มาตั้งแต่ยังไม่ถูก “สยาม” ครอบครอง (ดังที่ได้เล่าไว้ในกระทู้ก่อนหน้า) ซึ่งสมัยนั้นชนกลุ่มนี้เป็นที่รู้จักกันในนาม “คนปตานี” หรือ “ออแร ตตานิง” ชนกลุ่มนี้เป็นผู้ที่นับถือศาสนาอิสลามเป็นส่วนใหญ่ พูดภาษามลายู และใช้วิถีชีวิตอย่างมลายูที่เกาะติดกับหลักการของศาสนาอิสลาม (วัฒนธรรมอิสลาม) และเรียกตนว่า “ออแร นนายู” หรือ “คนมลายู” ต่อมามีการแบ่งกลุ่มออกเป็น “ออแร นนายู ตตานิง” (คนมลายูปตานี) และ “ออแร นนายู บาเกาะ” (คนมลายูกรุงเทพฯ) ด้วยนัยที่แตกต่างกัน สภาพเหตุการณ์ด้านประวัติศาสตร์ทางการเมืองระหว่างสยาม-ปตานีในอดีต เป็นสาเหตุสำคัญในการกำหนด “ความเป็นชนกลุ่มน้อย” และ “ความเป็นชนกลุ่มใหญ่” ของ “คนปัตตานี” กล่าวคือ หลังจากปัตตานีพ่ายแพ้ต่อสยามและต่อมามีการแบ่งดินแดนบางส่วนของปัตตานีให้ขึ้นกับอังกฤษนั้น คนปัตตานีบางส่วนก็เลือกไปอยู่กับชนส่วนใหญ่ที่เป็นมลายู-อิสลามในมลายา ส่วนคนที่เหลือซึ่งมีจำนวนมากกว่ายังอยู่ในพื้นที่เดิม จึงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ มีประชากรเป็นมุสลิมไทยมากกว่าไทยพุทธตลอดมาจนถึงปัจจุบัน แม้รัฐบาลไทยในหลายยุคหลายสมัยได้พยายามใช้นโยบายการผสมกลมกลืนในบางพื้นที่ใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้มาแล้วหลายครั้งก็ตาม ดัชนีตัวเลขแสดงจำนวนประชากรโดยเฉลี่ยของสองศาสนิก (พุทธ-มุสลิม) ใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ก็ยังต่างกันอยู่ สังเกตได้จากตารางแสดงสถิติข้อมูลศาสนาพุทธและอิสลามในพื้นที่ ๕ จังหวัดชายแดนภาคใต้ เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๔๐ พื้นที่ ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้มีประชากรเป็นไทยพุทธจำนวน ๓๓๘,๐๔๘ คน (๒๐.๔๔%) และเป็นมุสลิมจำนวน ๑,๓๑๕,๙๒๘ คน (๗๙.๕๖%) จากจำนวนประชากร ๑,๖๕๓,๙๗๖ คน ตัวเลขดังกล่าวนี้ชี้ให้เห็นว่าในฐานะภูมิบุตร มุสลิมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้เป็น “ชนกลุ่มใหญ่” ใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ แต่ถ้าวัดกันด้วยบริบทของพลังทางด้านเศรษฐกิจ การเมือง การปกครอง การทหาร ก็พบว่า มุสลิมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ยังเป็น “ชนกลุ่มน้อย” บริบทหลังนี้เป็นส่วนสร้างและเสริมให้มุสลิมไทย ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ถูกมองว่าเป็นกลุ่มชนที่ล้าหลัง ชอบสร้างปัญหาให้รัฐ และเป็นภาระแก่ประชากรกลุ่มใหญ่ของประเทศ (ไทยพุทธ) ที่จะต้องเสียเวลาและงบประมาณในการแก้ปัญหา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อรัฐและชนกลุ่มใหญ่ของประเทศมองว่า เป็นปัญหาซึ่งมีความเกี่ยวโยงกับความต้องการที่จะ “แบ่งแยกดินแดน” (คัดตันตอนและปรุงใหม่จากหนังสือ การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิกที่ปรากฏในจังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส โดย รัตติยา สาและ พิมพ์ครั้งแรก, ๒๕๔๔ (โครงการย่อยภายใต้โครงการเมธีวิจัยอาวุโส สกว. ซึ่งมีศาสตราจารย์สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์ เป็นหัวหน้าโครงการ และได้รับทุนสนับสนุนการวิจัยจากสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.)) ต่อ ๆ ไปจะได้พูดถึงรากเหง้าของ “การแบ่งแยกดินแดน” ถ้าผู้ใดสนใจก็ตามอ่านนะครับ จากคุณ : วศินสุข - [ 11 ธ.ค. 49 13:12:09 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ตามอ่านด้วยความสนใจครับ จากคุณ : Nexus - [ 11 ธ.ค. 49 18:33:22 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ในรอบ 15 ปี เงื่อนไขเปลี่ยนไป เป็นก่อการร้ายแล้วครับ โดนมี รัฐบาลมาเลเซีย เป็นฉากหลัง สอดคล้องกับนายก มหาเธ่ห์ คลั่งชาติมลายู สนับสนุนห่างๆ ไทยเรามีนายกไม่ได้เรื่อง รัฐบาลอ่อนแอ เขาก็อ้างกู้แผ่นดินคืนเท่านั้น ได้ประโยชน์เขาทุกฝ่าย มาเลเซียได้แผ่นดินเพิ่ม ยกข้อ อ้างคนมลายู  พรรคปาส มาเลเซียตอนเหนือ ก็ได้คนคลั่ง ศาสนาไปปกครอง  โจรใต้ก็ได้แผ่นดินคืนสมใจ ขอให้ พ้นไทยไว้ก่อน โดนมีคำว่าอิสสาม เป็นฉากหลัง จากคุณ : Kiama - [ 11 ธ.ค. 49 19:23:16 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ขอบคุณ คุณวศินสุขมากๆ ที่ให้ความกระจ่างแก่ผม  พอดี สองสามนี้วันมัวแต่ยุ่งๆอยู่เลยยังไม่ได้อ่านรายละเอียดสักเท่าไร ถ้าอ่านแล้วผมมีข้อสงสัยอะไร ผมจะรบกวนถามคุณวสินสุขอีกนะครับ หวังว่าคงจะให้ความกรุณา คุณวิศินพอจะทราบประวัติเกี่ยวกับดินแดนส่วนอื่นๆของไทยหรือเปล่าครับ ถ้าทราบโอกาสหน้าผมจะขอเรียนถาม เช่นภาคอีสาน ขอบคุณครับ  และผมจะรออ่าน เรื่องการแบ่งแยกดินแดนครับ จากคุณ : Nutcsaimun - [ 12 ธ.ค. 49 11:15:08 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ง่ะ หลับ zzz จากคุณ : ธีรภัทร์2 - [ 12 ธ.ค. 49 17:06:14 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ขอโทษมิตรรักแฟนเพลงทั้งหลายด้วยอ่ะครับ  พอดีเมื่อวานตอนเย็นถึงดึก เน็ตล่ม เข้าไม่ได้เลย เชิญอ่านต่อกันเลยนะครับผม จากคุณ : วศินสุข - [ 12 ธ.ค. 49 21:52:02 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ตอบคุณ Kiama นะครับ  ที่เอามาลงนี่เป็นเรื่องเก่าจริง ๆ ครับ  ยอมรับครับว่าเงื่อนไขต่าง ๆ เปลี่ยนไปมาก โดยเฉพาะตั้งแต่ ๔-๕ ปีหลังมานี่  มีเหตุปัจจัยหลายอย่างมาทำให้ปัญหายุ่งยากและซับซ้อนมากขึ้น  แต่ที่เล่ามานี้เป็นประวัติศาสตร์ที่เป็นพื้นฐานของเรื่องราวทั้งหมด เพราะปัจจุบันเป็นผลของอดีต และจะเป็นเหตุแห่งอนาคตครับ ต่อเลยนะครับ ความพยายามในการสร้างบรรยากาศให้แก่คนไทยที่ต่างศาสนา วัฒนธรรม และภาษา ให้สามารถอยู่ร่วมกันในสังคม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้อย่างมีความสุขแบบถ้อยทีถ้อยอาศัยหรือรอมชอมนั้น เป็นอุดมการณ์หนึ่งของพระมหากษัตริย์ไทยแห่งกรุงรัตนโกสินทร์อย่างต่อเนื่องมาตลอด แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นตัวชี้บอกถึงที่มาของนโยบายว่า “มีความขัดแย้งมาก่อน” ความจริงแห่งอุดมการณ์ดังกล่าวนี้ปรากฏเป็นกุศโลบายทั้งที่เป็นพระราชดำรัส และพระราชหัตถเลขาที่ฝ่ายปกครองบ้านเมืองต้องยึดเป็นแนวปฏิบัติตลอดมา สาระดี ๆ ที่บ่งบอกถึง “ความรอมชอม” และ “ความขัดแย้ง” นั้น มีดังต่อไปนี้ ๑. ในปี พ.ศ. ๒๓๕๑ รัชสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช ทรงพระราชดำริว่า เมืองปัตตานีมีอาณาเขตกว้างขวาง ปกครองไม่ทั่วถึง และเกิดการกบฏแข็งเมืองขึ้นบ่อย ๆ จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้แบ่งอาณาเขตเมืองปัตตานีออกเป็น ๗ หัวเมือง  คือ เมืองปัตตานี เมืองหนองจิก เมืองยะหริ่ง เมืองสายบุรี เมืองยะลอ เมืองรามัน และเมืองระแงะ แต่ละเมืองมีพระยาเมืองปกครอง โดยคำนึงว่า “เมืองใดมีคนพุทธมากก็ให้คนไทยพุทธเป็นพระยาเมือง เมืองใดมีคนไทยอิสลามมาก ก็ให้คนอิสลามเป็นพระยาเมือง” ต่อมาได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้โอนเมืองทั้ง ๗ นี้ จากความดูแลของเมืองนครศรีธรรมราชไปขึ้นอยู่ในความดูแลของเมืองสงขลา พระราชดำริดังกล่าวนี้มีขึ้นหลังจากเกิดเหตุการณ์สงครามกอบกู้เมืองปัตตานี ซึ่งนำโดย ดาโต๊ะ ปึงกาลัน วิธีการนี้ฝ่ายปัตตานีรู้ดีว่าเป็นนโยบายการลดอำนาจทางด้านการบริหารและการปกครองของบรรดาเจ้าเมืองมลายูที่มีอยู่ขณะนั้น และกล่าวกันว่า “บารมีและอำนาจของเจ้าเมืองมลายูก็มีเหลืออยู่แค่ปลายนิ้วชี้ของกษัตริย์สยามเท่านั้น” ๒. เนื่องจากฝ่ายสยามได้ข้อมูลว่า หัวเมืองปัตตานีเคยได้รับการสนับสนุนอย่างลับ ๆ จากเยอรมนี เช่น ขายอาวุธร้ายแรงให้ชาวมุสลิมในปัตตานีเพื่อเป็นหัวหอกต่อต้านอังกฤษในหัวเมืองมลายู ดังนั้น ล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๕ จึงได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ แต่งตั้งพระยาศักดิ์เสนี (หนา บุนนาค) นักเรียนเก่าสำเร็จวิชาการทหารช่างจากเยอรมนีและมีภรรยาเป็นชาวเยอรมัน ซึ่งเป็นข้าหลวงใหญ่ประจำบริเวณในตำแหน่งผู้ช่วยข้าหลวงเทศาภิบาลมณฑลนครศรีธรรมราชขณะนั้น ให้เป็นพระยาเดชานุชิต เข้ารับตำแหน่งเทศาภิบาล ๓. การรวมปัตตานีเข้ามาอยู่ภายใต้การปกครองของมณฑลนครศรีธรรมราชที่ผู้คนมีวัฒนธรรมแตกต่างกัน มักมีปัญหาขัดแย้งบ่อย ๆ นานตลอดระยะเวลา ๑๐ ปี (พ.ศ. ๒๔๓๙-๒๔๔๙) ที่พระยาสุขุมนัยวินิตมาเป็นข้าหลวงเทศาภิบาล (พระยาสุขุมนัยวินิต เป็นข้าหลวงเทศาภิบาลมณฑลนครศรีธรรมราชคนแรก ซึ่งก่อนนั้นได้รับพระมหากรุณาธิคุณโปรดเกล้าฯ เป็นข้าหลวงพิเศษไปจัดการเมืองสงขลา นครศรีธรรมราช และพัทลุงในนามพระวิจิตรวรสาส์น) ซึ่งโดยสภาพความเป็นจริงแล้ว ชาวเมืองในบริเวณเจ็ดหัวเมืองมีอาการรังเกียจข้าราชการไทยที่รัฐบาลส่งไปปกครองเป็นทุนเดิมมากอยู่แล้ว จนมีการขุดรอยเท้าทิ้ง หรือเอาไม้เรียวคอยเฆี่ยนเงาเวลาข้าราชการไทยเดินผ่าน ดังนั้น เมื่อมีการประกาศใช้ข้อบังคับการปกครองบริเวณ ๗ หัวเมือง ร.ศ. ๑๒๐ จึงเท่ากับไปเพิ่มและกดดันความรู้สึกของเจ้าเมืองมลายูให้เกิดความเกลียดชังมากขึ้น และแสดงอาการกระด้างกระเดื่อง ขัดขืนต่อข้อบังคับ ดังนั้น เมื่อพระยาสุขุมนัยวินิตใช้อำนาจตามกฎหมายไทย โดยใช้ระบบศาลไทยกับชาวมุสลิมกลุ่มดังกล่าว จึงทำให้เกิดความขัดแย้ง เพราะกฎหมายไทยบางส่วนนั้นขัดต่อหลักศาสนาอิสลาม นโยบายดังกล่าวนี้มุสลิมยอมรับไม่ได้ทั้งหมด จึงได้มีหนังสือร้องเรียนไปยังผู้สำเร็จราชการที่สิงคโปร์เพื่อขอความเป็นธรรม โดยชี้แจงว่า “ผู้ปกครองส่วนใหญ่นั้น มิได้เคยนึกคิดในหัวใจของพวกเขาว่าพวกมุสลิมจะฝ่าฝืนบทบัญญัติอิสลามทั้งในอดีตและปัจจุบัน บรรดากฎหมายต่าง ๆ จึงออกมาขัดแย้งกับบทบัญญัติอิสลามอยู่เสมอ ทั้ง ๆ ที่ผู้ปกครองบางคนมีความต้องการมิให้ผู้ใดฝ่าฝืนจิตใจของพวกเรา แต่ผู้ที่ออกกฎหมายนั้นกลับมิใช่ผู้ห้าม และไม่เคยศึกษาบทบัญญัติอิสลามเสียก่อนที่จะออกกฎหมายมาปกครองเรา” (อ้างจาก “อิสลามกับมุสลิม” โดย อัชซะฮีด อับดุลกอเดร เอาดะฮฺ หน้า ๕๓) เหตุการณ์ดังกล่าวนี้จึงเป็นอีกตัวอย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นระหว่างมุสลิมปัตตานีกับเจ้าหน้าที่ผู้ใช้อำนาจรัฐ และมีส่วนที่ทำให้พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว และสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ เสนาบดีกระทรวงมหาดไทยขณะนั้น ทรงพิจารณาร่วมกันแล้ว มีพระราชดำริเห็นพ้องต้องกันว่า ควรที่จะส่งสมเด็จพระเจ้าลูกยาเธอ เจ้าฟ้ายุคลทิฆัมพร กรมขุนลพบุรีราเมศวร์ (ต้นราชสกุลยุคล) เจ้ากรมพลัมภัง กระทรวงมหาดไทย ไปเป็นข้าหลวงเทศาภิบาลมณฑลนครศรีธรรมราช เนื่องจากพระองค์สามารถใช้ภาษาอังกฤษได้เป็นอย่างดี ด้วยทรงสำเร็จการศึกษาวิชารัฐศาสตร์การปกครอง วิชาประวัติศาสตร์ (เกียรตินิยม) ระดับปริญญาตรี และปริญญาโททางด้านภาษาอักษรศาสตร์ จากมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ ประเทศอังกฤษ และทำให้พระองค์ทรงเข้าพระทัยสาเหตุของปัญหาที่เกิดขึ้นระหว่างการปกครองหัวเมืองมลายูของอังกฤษกับการปกครองหัวเมืองปักษ์ใต้ของไทยเป็นอย่างดี ยิ่งกว่านั้น พระองค์ทรงเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนกับข้าหลวงใหญ่สหพันธรัฐมลายูที่มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ ประเทศอังกฤษมาก่อน แม้แต่เจ้าพระยาไทรบุรี (อับดุลฮามิด) ก็ได้สมรสกับคุณหญิงเนื่อง ซึ่งเป็นคนในวังของพระมารดาของสมเด็จเจ้าฟ้าฯ กรมขุนลพบุรีราเมศวร์ ซึ่งหากจะนับกันไปแล้วก็เปรียบเหมือนเครือญาติที่สนิทสนม ทำให้เข้าพระทัยวัฒนธรรมประเพณีอิสลามเป็นอย่างดี (การปกครองบริเวณ ๗ หัวเมืองต่าง ๆ ได้ถูกยกเลิกไปเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๔๙ จากนั้นจึงได้จัดตั้งมณฑลปัตตานีขึ้นตามระบบมณฑลเทศาภิบาล และใช้มาจนถึงปี พ.ศ. ๒๔๗๕ จึงได้ยกเลิกแล้วจัดเป็นระเบียบการปกครองที่บริหารราชการท้องถิ่นดังที่เป็นอยู่ในปัจจุบันนี้) (คัดตันตอนและปรุงใหม่จากหนังสือ การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิกที่ปรากฏในจังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส โดย รัตติยา สาและ พิมพ์ครั้งแรก, ๒๕๔๔ (โครงการย่อยภายใต้โครงการเมธีวิจัยอาวุโส สกว. ซึ่งมีศาสตราจารย์สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์ เป็นหัวหน้าโครงการ และได้รับทุนสนับสนุนการวิจัยจากสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.)) จากคุณ : วศินสุข - [ 12 ธ.ค. 49 22:06:17 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เพื่อการแก้ปัญหาความขัดแย้งที่ปรากฏในมณฑลปัตตานี พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว จึงทรงวางหลักรัฐประศาสโนบายสำหรับมณฑลปัตตานีไว้เป็นการเฉพาะ โดยพระราชหัตถเลขาที่ ๓/๗๘ ลงวันที่ ๖ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๔๖๖ มีสาระสำคัญดังต่อไปนี้ ข้อที่หนึ่ง ระเบียบหรือวิธีปฏิบัติการอย่างใดที่เป็นทางให้พลเมืองรู้สึกเห็นไปว่าเป็นการเบียดเบียน กดขี่ศาสนาอิสลาม ต้องยกเลิกหรือแก้ไขเสียทันที การใดจะจัดขึ้นใหม่ต้องอย่าให้ขัดกับลัทธินิยมของอิสลามหรือยิ่งทำให้เห็นเป็นการอุดหนุนศาสดามูฮัมหมัดได้ยิ่งดี ข้อสอง การกะเกณฑ์อย่างใด ๆ ก็ดี การเก็บภาษีอากรหรืออย่างใด ๆ ก็ดี เมื่อพิจารณาโดยส่วนรวมเทียบกันต้องอย่าให้ยิ่งกว่าที่พลเมืองในแว่นแคว้นของต่างประเทศ ซึ่งอยู่ใกล้เคียงติดต่อกันนั้นต้องเกณฑ์ ต้องเสียอยู่เป็นธรรมดา เมื่อพิจารณาเทียบกันแต่เฉพาะอย่างต้องอย่าให้ยิ่งหย่อนกว่ากัน จนถึงเป็นเหตุเสียหายในการปกครองได้ ข้อสาม การกดขี่บีบบังคั้นแต่เจ้าพนักงานของรัฐบาล เนื่องแต่การหมิ่นดูแคลนพลเมืองชาติแขกโดยฐานที่เป็นคนต่างชาติก็ดี เนื่องแต่การหน่วงเหนี่ยวชักช้าในกิจการตามหน้าที่ เป็นเหตุให้ราษฎรเสียความสะดวกในการหาเลี้ยงชีพก็ดี พึงต้องแก้ไขระมัดระวังมิให้มีขึ้น เมื่อเกิดขึ้นแล้วต้องให้ผู้ทำผิดรองรับผลตามความผิดโดยยุติธรรม ไม่ใช่สักแต่ว่าจัดการกลบเกลื่อนให้เงียบไปเสียเพื่อจะไว้หน้าสงวนศักดิ์ของข้าราชการ ข้อสี่ กิจการใดทั้งหมดอันเจ้าพนักงานอันต้องบังคับแก่ราษฎร ต้องระวังอย่าให้ราษฎรต้องขัดข้องเสียเวลา เสียการในทางหาเลี้ยงชีพของเขาเกินสมควร แม้จะเป็นการจำเป็นโดยระเบียบการก็ดี เจ้าหน้าที่พึงสอดส่องแก้ไขอยู่เสมอเท่าที่สุดจะทำได้ ข้อห้า ข้าราชการที่จะแต่งตั้งออกไปประจำตำแหน่งในมณฑลปัตตานี พึงเลือกเฟ้นแต่คนมีนิสัยซื่อสัตย์ สุจริต สงบเสงี่ยมเยือกเย็น ไม่ใช่สักแต่ว่าส่งไปบรรจุให้ตำแหน่งหรือส่งไปเป็นทางลงโทษเพราะเลว เมื่อจะส่งไปต้องสั่งสอนชี้แจงให้รู้ลักษณะทางการอันพึงประพฤติ ระมัดระวังโดยหลักที่ได้กล่าวในข้อหนึ่ง ข้อสาม และข้อสี่ข้างบนนั้นแล้ว ผู้ใหญ่ในท้องที่พึงสอดส่องฝึกฝนอบรมกันต่อ ๆ ไปในคุณธรรมเหล่านั้น ๆ ไม่ใช่แต่คอยให้พลาดพลั้งลงไปก่อนแล้วจึงว่ากล่าวลงโทษ ข้อหก เจ้ากระทรวงทั้งหลายจะจัดการวางระเบียบการอย่างใดขึ้นใหม่ หรือบังคับการอย่างใดในมณฑลปัตตานี อันจะเป็นทางพากพานถึงสุขทุกข์ราษฎรก็ควรพิจารณาเหตุผลแก้ไขหรือยับยั้ง ถ้าไม่เห็นด้วยว่ามีมูลขัดข้องก็ควรหารือกับกระทรวงมหาดไทย แม้ยังไม่ตกลงกันได้ระหว่างกระทรวง ก็พึงนำความขึ้นกราบบังคมทูลทราบฝ่าละอองธุลีพระบาทขอพระราชทานพระบรมราชวินิจฉัย (คัดจาก ดับไฟใต้ โดย พลโท กิตติ รัตนฉายา, กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๓๖, หน้า๕๓-๕๕) หลักรัฐประศาสนโนบายทุกข้อที่มีในสมัยรัชกาลที่ ๖ เพื่อใช้ในการปกครองมณฑลปัตตานี (ปัตตานี ยะลา นราธิวาส) มีนัยแสดงให้เห็นถึงความเป็นลักษณะพิเศษทางสังคมและวัฒนธรรมในพื้นที่นั้น ซึ่งไม่ควรใช้นโยบายการปกครองแบบสูตรสำเร็จเหมือนที่ใช้กันอยู่ในพื้นที่อื่น ๆ กลไกสำคัญที่จะทำให้นโยบายการปกครองเฉพาะนี้มีความเป็นไปได้ดีหรือไม่นั้น คงต้องขึ้นอยู่กับศักยภาพและความเอาใจใส่ของเจ้าหน้าที่รัฐหรือข้าราชการที่ปฏิบัติหน้าที่ในพื้นที่ดังกล่าวเป็นสำคัญ ทั้งนี้ สามารถวัดได้จากสถานภาพและปรากฏการณ์ทั่วไปของสังคมในที่นั่น ซึ่งแน่นอนว่าจะมีดีทั้งหมดนั้นคงเป็นไปไม่ได้ เพราะข้าราชการหลาย ๆ คน มีความแตกต่างระหว่างบุคคลและหลากหลายมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งการมีนิสัยชนิดทำดีต่อหน้านาย มีอคติ และเลือกปฏิบัติ จากคุณ : วศินสุข - [ 12 ธ.ค. 49 22:20:27 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ความขัดแย้งทางการเมืองระหว่างชาวมุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้กับเจ้าหน้าที่ของรัฐก่อตัวและแสดงออกค่อย ๆ ชัดเจนอย่างต่อเนื่องอีกครั้งหนึ่งเมื่อรัฐบาลไทยใช้นโยบาย “การสร้างชาติ” แบบ “รัฐนิยม” ในสมัย พันเอก หลวงพิบูลสงคราม หรือต่อมารู้จักกันในนาม “จอมพล ป. พิบูลสงคราม” มีอุดมการณ์ที่จะนำประเทศไทยให้เข้าสู่ระดับของนานาอารยประเทศทั่วโลก (สังเกตว่าจะคล้าย ๆ กับสมัยนี้แฮะ ผมเองก็ไม่เข้าใจว่า ทำไม "ท่านผู้นำ" ทั้งหลายที่คิดจะนำประเทศไทยให้ทะลึ่งสู่สายตาชาวโลกต้องปลุกกระแส "รักชาติ" ก่อนด้วย) และให้ความสำคัญกับเชื้อชาติไทย ซึ่งเป็นประชากรส่วนใหญ่ในฐานะ "เจ้าของประเทศ" ซึ่งเห็นได้จากการประกาศใช้รัฐนิยมฉบับแรกที่ว่าด้วย “ใช้ชื่อประเทศ, ประชาชน และสัญชาติ” เมื่อวันที่ ๒๔ มิถุนายน พ.ศ. ๒๔๘๒ และ “กำหนดให้เปลี่ยนชื่อประเทศจากสยามเป็นประเทศไทย กำหนดให้เรียกคนสยามว่าคนไทย” เพื่อเน้นความถูกต้องตามเชื้อชาติและความนิยมของประชาชนชาวไทย นโยบายของรัฐบาลไทยที่มีผลต่อภาวะด้านจิตใจของมุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ขณะนั้นรุนแรงอย่างมาก เมื่อ จอมพล ป. พิบูลสงคราม ได้จัดตั้งสภาวัฒนธรรมแห่งชาติ ขึ้นมาตามพระราชบัญญัติวัฒนธรรมแห่งชาติ พุทธศักราช ๒๔๘๕ อิบรอฮีม ชุกรี ได้บันทึกปรากฏการณ์หลังจากการจัดตั้งสภาวัฒนธรรมแห่งชาติว่า เป็นการปกครองประเทศที่ใช้อำนาจรัฐ “บังคับ” ประชาชนมาก เช่น บังคับคนไทยทั้งหญิงและชายทุกคนแต่งกายแบบชาวตะวันตก และต้องสวมหมวก ต้องรับประทานอาหารด้วยช้อนและส้อม และต้องนั่งรับประทานอาหารกับโต๊ะและเก้าอี้ ห้ามผู้คนมลายูใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้แต่งกายแบบมลายู ห้ามใช้นามบุคคลเป็นภาษามลายูหรืออาหรับ ห้ามใช้ภาษามลายู และห้ามนับถือศาสนาอิสลาม ดังนั้น ในสมัยนี้จึงได้ยกเลิกหน่วยงานต่าง ๆ ที่เป็นกิจกรรมทางศาสนาอิสลาม และบอกว่า “ศาสนาพุทธเท่านั้นเป็นศาสนาประจำชาติ” ยิ่งกว่านั้น มีการนำพระพุทธรูปไปวางในโรงเรียนต่าง ๆ ในอำเภอสายบุรี และมีการบังคับให้นักเรียนกราบไหว้พระพุทธรูป ข้าราชการมุสลิมที่มีเพียงส่วนน้อยนั้นถูกบังคับให้เปลี่ยนชื่อตัวจากภาษามลายู หรือชื่อภาษาอาหรับให้เป็นภาษาไทย ส่วนตำแหน่งหน้าที่ราชการในระดับสูงนั้น เป็นตำแหน่งต้องห้ามสำหรับมุสลิม ปฏิบัติการของฝ่ายเจ้าหน้าที่รัฐทวีความรุนแรงขึ้นอย่างต่อเนื่องและบีบคั้นภาวะจิตใจของมุสลิมผู้ถูกกระทำให้ละทิ้งสถานภาพของความเป็นมุสลิมและความเป็นมลายูให้หมดโดยสิ้นเชิง หากใครต่อต้านหรือขัดขืนก็จะถูกจับหรือปรับ และบางคนถูกตำรวจเตะและกระทืบ มีการดึงเสื้อคลุมของโต๊ะครูไปเหยียบย่ำบนพื้น แม่ค้าขายของมุสลิมในตลาดสดถูกทุบตีด้วยด้ามปืน เพราะสวมใส่เสื้อ “กบายา” และใช้ผ้าคลุมศีรษะ นโยบายดังกล่าวนี้ เปิดโอกาสให้ชาวไทยพุทธและเจ้าหน้าที่ของรัฐที่เป็นพุทธได้กระทำการทารุณ ดูถูกเหยียดหยามผู้คนมุสลิมและดูหมิ่นศาสนาอิสลามอย่างน่าเกลียดมาก ในปี พ.ศ. ๒๔๘๗ รัฐบาลโดย จอมพล ป. พิบูลสงคราม ได้ยกเลิกตำแหน่ง “กอฎี” ที่มีอยู่ในจังหวัดปัตตานี ยะลา นราธิวาส และสตูล ส่วนกฎหมายอิสลามที่ว่าด้วยครอบครัว (การสมรส การหย่า) และว่าด้วยมรดก ซึ่งมีใช้มาก่อนนั้นแล้ว ก็ให้ยกเลิกทั้งหมด โดยให้เปลี่ยนมาใช้กฎหมายไทยและใช้อำนาจศาลไทย ต่อการกระทำดังกล่าวนั้น ได้มีกลุ่มบุคคลมุสลิมแนวหน้าพยายามต่อรองร้องเรียนต่อรัฐบาล นายควง อภัยวงศ์ ผ่านนักการเมืองไทยพุทธ ซึ่งเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจังหวัดปัตตานีที่มุสลิมยอมรับ คือ ขุนเจริญวรเวชช์ (เจริญ สืบแสง) ซึ่งก็ได้รับการพิจารณาได้ไม่ดีเท่าที่ควร จากคุณ : วศินสุข - [ 12 ธ.ค. 49 22:23:39 ]

ความคิดเห็นที่ 49 บรรยากาศทางการเมืองต่อจากนั้นก็เลวลงเรื่อย ๆ และรุนแรงที่สุดเมื่อ นายหะยีสุหลง (นามเต็ม คือ หะยีสุหลง อับดุลกาเดร์ บิดาของ นายเด่น โต๊ะมีนา สมาชิกวุฒิสภาจังหวัดปัตตานี พ.ศ. ๒๕๔๓ – ปัจจุบัน) เป็นตัวแทนของชาวมลายูมุสลิมยื่นคำขอ ๗ ข้อ ต่อรัฐบาล พลเรือตรี ถวัลย์ ธำรงนาวาสวัสดิ์ เมื่อวันที่ ๓ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๐ ซึ่งพอที่จะสังเขปเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นได้ดังนี้ กล่าวคือ เมื่อวันที่ ๑ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๐ ผู้นำชาวมุสลิมร่วมประชุมเพื่อกำหนดคำขอเกี่ยวกับศาสนาและสิทธิต่าง ๆ ของชาวมลายูมุสลิม ณ สำนักงานคณะกรรมการอิสลามประจำจังหวัดปัตตานีอย่างค่อนข้างกะทันหัน โดยมีผู้เข้าร่วมประชุมประมาณ ๑๐๐ คน ที่ประชุมตกลงกำหนดคำขอ ๗ ข้อ ต่อรัฐบาลผ่านทางคณะกรรมการสอดส่องภาวการณ์ในสี่จังหวัดภาคใต้ (ปัตตานี ยะลา นราธิวาส และสตูล) ซึ่งรัฐบาล พลเรือตรี ถวัลย์ ธำรงนาวาสวัสดิ์ จัดตั้งในวันที่ ๒๐ มีนาคม พ.ศ. ๒๔๙๐ เพื่อสืบสวนและเสนอแนะปรับปรุงสภาพการณ์เลวร้ายต่าง ๆ ที่กำลังเป็นอยู่ สำหรับคำขอเกี่ยวกับศาสนาและสิทธิต่าง ๆ ของมุสลิมในครั้งนั้น มีดังนี้ ๑. ขอให้ปกครอง ๔ จังหวัดนี้เป็นแคว้นหนึ่งโดยมีผู้ดำรงตำแหน่งอย่างสูงให้มีอำนาจในการศาสนาอิสลาม มีอำนาจแต่งตั้งและปลดข้าราชการออกได้ ผู้ดำรงตำแหน่งนี้ต้องเป็นมุสลิมใน ๔ จังหวัด ๒. การศึกษาในชั้นประถมต้น จนถึงชั้นประถม ๗ (สมัยนั้นประถมศึกษามีถึงชั้นประถมศึกษาปีที่ ๗) ให้มีการศึกษาภาษามลายูตลอด ๓. ภาษีที่เก็บได้ให้ใช้ภายใน ๔ จังหวัดเท่านั้น ๔. ในจำนวนข้าราชการทั้งหมดขอให้มีข้าราชการชาวมลายูร้อยละ ๘๐ ๕. ขอให้ใช้ภาษามลายูควบกับภาษาไทยเป็นภาษาราชการ ๖. ให้คณะกรรมการอิสลามประจำจังหวัด มีเอกสิทธิออกระเบียบเกี่ยวกับการปฏิบัติการศาสนาอิสลามโดยความเห็นชอบของผู้มีอำนาจสูงสุด ๗. ให้ศาลรับพิจารณาตามกฎหมายอิสลามแยกจากศาลจังหวัด มีโต๊ะกาลี (กอฎีหรือดาโต๊ะยุติธรรม) ตามสมควรและมีเสถียรภาพในการพิจารณาชี้ขาด การรับเรื่องร้องทุกข์ต่อคณะกรรมการสอดส่องภาวการณ์ในสี่จังหวัดภาคใต้ในครั้งนั้น มีรวมทั้งสิ้น ๒๐ เรื่อง แต่มี ๑๒ เรื่อง ได้รับการพิจารณา และอีก ๘ เรื่อง ไม่มีหลักฐานบอกแน่ชัดว่าได้รับการพิจารณาหรือไม่ เฉพาะเรื่องคำขอ ๗ ข้อ ของกลุ่มนายหะยีสุหลงนั้น ก็มีการติดตามเรื่องหลังจากนั้นอีก ๔ เดือนถัดมา โดยการที่ขุนเจริญวรเวชช์ได้ตั้งกระทู้ถามรัฐบาลในวันที่ ๔ สิงหาคม พ.ศ. ๒๔๙๐ ซึ่งก็ได้รับคำตอบให้ทราบว่ากำลังพิจารณาอยู่ สุดท้ายก็ไม่ได้เป็นไปตามที่ขอ แต่กลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการต่อสู้ของนายหะยีสุหลง หลาย ๆ ระลอกต่อมา จนท่านต้องจบชีวิตลงแบบไม่มีสุสานพร้อมด้วยลูกชายคนโตและเพื่อนอีก ๒ คน ในปี พ.ศ. ๒๔๙๗ ที่น่าสนใจในเหตุการณ์นี้คือ หะยีสุหลงมีเพื่อนที่เป็นพุทธ คือ นายเจริญ สืบแสง (ขุนเจริญวรเวชช์) แม้แต่การว่าคดีความเมื่อคราวหะยีสุหลงถูกจับกุมก็ได้รับความช่วยเหลือด้วยดีจากทนายที่เป็นชาวไทยพุทธ คือ นายสำราญ อิมะชัย และนายยอด รัตนคณิต ซึ่งนายเจริญ สืบแสง เป็นผู้ติดต่อให้ เมื่อนายหะยีสุหลงและพวกอีก ๒ คนถูกส่งตัวไปพิจารณาคดีในศาลที่จังหวัดนครศรีธรรมราชในเดือนมีนาคม พ.ศ. ๒๔๙๑ แล้ว ก็มีทนายไทยพุทธสมัครใจว่าความเป็นทนายจำเลยอีก ๓ คน โดยไม่คิดเงิน ได้แก่ นายน้อม อุประมัย นายพันธ์ อินทุวงศ์ และหลวงอรรถพรพิศาล ความขัดแย้งระหว่างมุสลิมกับเจ้าหน้าที่ของรัฐปรากฏชัดเจนอีกเหตุการณ์หนึ่งใน พ.ศ. ๒๔๙๐ เมื่อนายตำรวจไทยพุทธยศร้อยโท หัวหน้าสถานีตำรวจภูธรอำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส ถูกกลุ่มโจรของนายอาแว มะเซ็ง ลอบสังหาร โดยถูกกลุ่มโจรไปหลอกแจ้งความว่า มีการฆาตกรรมในหมู่บ้านปะลูกาสาเมาะ ตำบลปะลูกาสาเมาะ อำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส ขอให้ไปชันสูตรศพ การปฏิบัติการของโจรครั้งนี้ทำให้ทางฝ่ายเจ้าหน้าที่ตำรวจโกรธแค้นมาก ชาวบ้านเล่าว่าชาวบ้านถูกบีบและบังคับให้บอกชื่อโจรผู้ก่อการดังกล่าวด้วยวิธีการที่ทารุณมาก และเมื่อไม่ได้คำตอบจึงกล่าวหาว่าชาวบ้านเลี้ยงโจรและให้ความสนับสนุนโจร ฝ่ายตำรวจจึงเผาหมู่บ้านให้วอดวายหมด ทำให้ชาวบ้าน ๒๕ ครัวเรือนไร้ที่อยู่อาศัย ในปีต่อมา คือ เมื่อวันที่ ๒๘ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๑ เกิดเหตุการณ์ปะทะกันอย่างรุนแรงระหว่างเจ้าหน้าที่ตำรวจกับชาวดุซงยอ อำเภอระแงะ (ปัจจุบันผนวกเป็นอำเภอจะแนะ) จังหวัดนราธิวาส ร่วมพันคน ชาวบ้านเรียกว่า “ปือแร ดุซงญอ” (สงครามดูซงญอ) ขณะที่ฝ่ายเจ้าหน้าที่รัฐไทยเรียกว่า “กบฏดุซงยอ” ในตอนต่อไปจะเล่าถึง “สงครามดุซงยอ” จากบันทึก ตำนาน และปกรณัมที่มีหลักฐานปรากฏในที่ต่าง ๆ นะครับ ภาพข้างล่างเป็นภาพ "หะยีสุหลง อับดุลกาเดร์" (จากหนังสือ ศิลปวัฒนธรรม ปีที่ ๒๕ ฉบับที่ ๙ กรกฎาคม ๒๕๔๗) จากคุณ : วศินสุข - [ 12 ธ.ค. 49 22:29:35 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เรื่องของ “ดุซงญอ” นี้ เป็นประวัติการต่อสู้ของชาวมลายูมุสลิมกับเจ้าหน้าที่รัฐครั้งรุนแรงที่สุด มีเจ้าหน้าที่ตำรวจเสียชีวิต ๓๐ ศพ และมีชาวบ้านเสียชีวิตหลายร้อยศพ และยังคงเป็นที่เล่าขานกันมาจนถึงทุกวันนี้หากมีเหตุการณ์ปะทะกันรุนแรงเช่นในครั้งนั้น บันทึกต่าง ๆ มีดังนี้ เกิดการจลาจลครั้งใหญ่ขึ้นในจังหวัดนราธิวาสเมื่อวันที่ ๒๖-๒๗ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๑ ก่อนที่รัฐบาลจะได้ทันลงมือดำเนินการอย่างไรเพื่อเป็นการแก้ปัญหา (การเรียกร้อง ๗ ข้อ ของชาวมลายูมุสลิม) กระทรวงมหาดไทยได้รับรายงานทางโทรเลขจากนราธิวาสว่า “คนไทยมุสลิมประมาณ ๑,๐๐๐ คน ได้เข้าโจมตีสถานีตำรวจที่ตั้งอยู่ใกล้พรมแดนกลันตัน มีการต่อสู้กันเป็นเวลา ๒ วัน และมีคนตายเป็นจำนวนกว่า ๑๐๐ คนขึ้นไป (ปิยนาถ บุนนาค, นโยบายการปกครองของรัฐบาลไทยต่อชาวไทยมุสลิมในจังหวัดชายแดนภาคใต้ (พ.ศ. ๒๔๗๕-๒๕๑๖). (กรุงเทพฯ : โครงการเผยแพร่ผลงานวิจัย ฝ่ายวิจัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๓๔, หน้า ๑๐๔-๑๐๕.) Nik Anuar Nik Mahmud กล่าวถึงเหตุการณ์ดุซงญอว่า เป็นการลุกขึ้นสู้ (kebangkitan) ที่ไม่ได้เตรียมการไว้ล่วงหน้า แต่เกิดขึ้นกะทันหัน เนื่องจากในวันที่ ๒๐ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๑ ฝ่ายตำรวจยิงปืนไปยังชาวบ้านที่กำลังมีงานบุญกันอยู่ จากนั้นเจ้าหน้าที่กลัวชาวบ้านจะตอบโต้จึงถอยกำลังกลับไปยังตันหยงมัส แต่ในการรายงานไปยังหน่วยเหนือ ฝ่ายตำรวจรายงานไปว่าได้มีกองโจรชาวมลายูจำนวน ๑,๐๐๐ คน กำลังเตรียมการเพื่อก่อการกบฏ (Nik Anuar Nik Mahmud, Sejarah Perjuangan Melayu Patani, 1785-1954, (Bangi: Penerbit University Kebangsaan Malaysia, 1999), p.77. (In Malay)) ในวันที่ ๒๕ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๑ ได้มีเจ้าหน้าที่ตำรวจ ๖๐ นาย เข้ามาเสริมกำลังที่ตันหยงมัส ขณะที่ชาวบ้านดุซงญอก็เตรียมพร้อมจะเผชิญหน้ากับตำรวจ ที่เชื่อกันว่ากำลังเตรียมการจะกวาดล้างชาวมลายู วันที่ ๒๗ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๑ รัฐบาลส่งเครื่องบินรบมาร่อนเหนือหมู่บ้านดุซงญอ เรือรบกลางทะเลบางนราก็ถูกสั่งให้เทียบท่าเรือเพื่อเตรียมส่งทหารมาสมทบกับกำลังตำรวจ วันที่ ๒๘ เมษายน เกิดการต่อสู้ครั้งร้ายแรงระหว่างชาวมลายูจำนวนราว ๑,๐๐๐ คน กับกองกำลังตำรวจที่หมู่บ้านดุซงญอ การต่อสู้เริ่มจากฝ่ายตำรวจสยามเข้าบุกโจมตีชาวมลายูที่ถูกทางการเชื่อว่ากำลังเตรียมการต่อต้านรัฐบาล การต่อสู้ครั้งนี้ดำเนินไป ๓๖ ชั่วโมง ชาวบ้านก็ยอมแพ้ ผลการต่อสู้ทำให้ชาวมลายูทั้งที่เป็นสตรี ผู้ชรา และทารก เสียชีวิตเกือบ ๔๐๐ ศพ ส่วนตำรวจสยามเสียชีวิตประมาณ ๓๐ ศพ (อิบรอฮีม ชุกรี, ประวัติราชอาณาจักรมลายูปะตานี หะสัน หมัดหมาน, มะหามะซากี เจ๊ะหะ และดลมนรรจน์ บากา (แปลและเรียบเรียง), (ปัตตานี: โครงการจัดตั้งสถาบันสมุทรรัฐเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ศึกษา มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี, พฤศจิกายน ๒๕๔๑) หน้า ๕๔. ชุกรีระบุว่าเหตุการณ์ดุซงญอเกิดขึ้นเมื่อวันที่ ๒๘ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๑ และความรุนแรงดำเนินไปเป็นเวลา ๓๖ ชั่วโมง) ข้อเขียนของ Mohd. Zamberi A. Malek มีรายละเอียดบางอย่างแตกต่างออกไป เขาได้อ้างรายงานของตนku มะห์มูด มะหายิดดีน ที่ระบุว่า เหตุการณ์เริ่มจากที่ชาวบ้านดุซงญอมารวมตัวกันประมาณ ๖๐-๘๐ คน และถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้าโจมตีกะทันหัน ไม่ทันตั้งตัว ชาวบ้านแตกกระจายและหนีไปตั้งหลักที่ตันหยงมัส รวมกำลังกันได้ประมาณ ๑,๐๐๐ คน ก็ตัดสินในประกาศทำ “ญิฮาด” (การต่อสู้ยอมสละทุกสิ่งในหนทางของพระเป็นเจ้า) ชาวบ้านอ้างว่าตำรวจเป็นฝ่ายยิงเข้ามาในกลุ่มชาวบ้านก่อน เพราะคิดว่าชาวบ้านรวมกลุ่มเพื่อเคลื่อนไหวต่อต้านรัฐบาล เหตุการณ์เลวร้ายลงเมื่อชาวบ้านในละแวกใกล้เคียงเข้ามาสมทบด้วยเพราะโกรธแค้นที่ญาติพี่น้องของตนถูกทำร้าย ฝ่ายเจ้าหน้าที่ตำรวจที่กรุงเทพฯ ส่งกำลังสามกองร้อยลงมาในพื้นที่ การปะทะกันเกิดขึ้นในวันที่ ๒๖ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๑ ระหว่างปะทะมีเครื่องบินของทหารอากาศไทย ๓ ลำ บินวนเวียนหาเป้าหมายชาวบ้าน มีรายงานด้วยว่ากองทัพเรือไทยนำเรือรบมาเทียบท่าที่อ่าวนราธิวาส มีข่าวลือว่ากองกำลังไทยต้องการกวาดล้างชาวมลายู “การโจมตีของตำรวจต่อชาวบ้านที่ไม่มีอาวุธ” ในการปะทะกันนี้ ทำให้ชาวมลายูล้มตายประมาณ ๔๐๐-๖๐๐ คน แต่ทางราชการกล่าวว่ามีเพียง ๓๐-๑๐๐ คนเท่านั้นที่บาดเจ็บและเสียชีวิต ในขณะที่ฝ่ายตำรวจเสียชีวิต ๓๐ คน เหตุการณ์นี้รู้จักกันในนาม “สงครามโต๊ะเปรัก ดุซงญอ” (Perang Tok Perak Dusun Nyor) เพราะผู้นำคือตวนฮัจยีอับดุลเราะห์มาน เดิมเป็นชาวรัฐเปรัก และชาวบ้านเรียกกันว่า โต๊ะ เปรัก (Mohd. Zamberi A. Malek, Umat Islam Patani: Sejarah dan Politik. (Shah Alam: Hizbi, 1993), pp. 210-211. (In Malay)) จากบันทึกข้างต้น อาจารย์ชัยวัฒน์ สถาอานันท์ คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ได้ตั้งข้อสังเกตว่า ประการแรก  กรณีดุซงญอนี้เรียกต่างกันอย่างชัดเจน เพราะฝ่ายราชการเรียกเหตุการณ์นี้ว่าเป็น “กบฏ” หรือ “การจลาจล” ขณะที่ไม่มีผู้ใดในฝ่ายนักวิชการมลายูมุสลิมที่เรียกเหตุการณ์นี้ว่า “กบฏ” ตรงกันข้าม คำภาษามลายูที่นำมาใช้เรียกเหตุการณ์นี้มีอย่างน้อยสองคำ คือคำว่า “Kebangkitan” หรือ “การลุกขึ้นสู้” กับคำว่า “Perang” ซึ่งแปลว่า “สงคราม” ประการที่สอง ในขณะที่รายงานของทางราชการแสดงว่าเหตุการณ์ดุซงญอเป็นผลของการเตรียมการวางแผนต่อต้านรัฐบาลกรุงเทพฯ แต่ในฝ่ายมลายูมุสลิมกลับเห็นว่าเหตุการณ์นี้เป็นเรื่องที่เกิดอย่างกะทันหันไม่ใช่ขบวนการที่มีเป้าหมายและการจัดองค์กรทางการเมืองตั้งแต่แรก (จากบทความ ความเงียบของอนุสาวรีย์ลูกปืน : ดุซงญอ-นราธิวาส, ๒๔๙๑ โดย ชัยวัฒน์ สถาอานันท์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์) จากคุณ : วศินสุข - [ 12 ธ.ค. 49 22:42:09 ]

ความคิดเห็นที่ 51 แต่ทำไมถึงเกิดเหตุปะทะกันขึ้นได้ ลองไปฟังจากปากคำของผู้อยู่ในเหตุการณ์ดูนะครับ รัตติยา สาและ รายงานว่า ชาวบ้านเรียกเหตุการณ์นี้ว่า “ปือแร ดุซงญอ” (สงครามดุซงญอ) (คำวา “ปือแร” เป็นคำ ๆ เดียวกับคำว่า perang ในภาษามลายูที่แปลว่า “สงคราม” แต่ในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้อ่านออกเสียงท้องถิ่นเป็น “ปือแร”) เป็นเรื่องที่เกิดจากความเข้าใจผิด โดยอ้างผลการสอบสวนของคณะกรรมการสอบสวนที่รายงานต่อรัฐบาลว่า การจลาจลเกิดขึ้นเพราะความเข้าใจผิด เนื่องจากมีการประชุมของชาวมลายูมุสลิมเป็นจำนวนมากเกี่ยวกับไสยศาสตร์ คือพิธีอาบน้ำมันมนต์เพื่ออยู่ยงคงกระพัน ชาวบ้านเล่าว่า ตัวผู้นำพิธีกรรมนี้มีพลังภายในมาก ท่านถือศีลอดและนั่งท่องบทอัล-กุรอาน จนพื้นที่นั่งซึ่งเป็นปูนนั้น แตกเป็นรอยร้าว เป็นที่เกรงขามสำหรับผู้ที่ได้รู้เห็นเป็นอย่างมาก เล่ากันต่อมาว่าศิษย์ของท่าน ๑ คน สามารถนำผู้อ่านให้ปลอดจากอาวุธได้จำนวนเป็นสิบ (สังเกตว่าเหตุการณ์ตรงนี้คล้ายคลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในจังหวัดปัตตานีเมื่อตอนต้นปีนี้ที่มีการกล่าวอ้างกัน) มีอดีตทหารเกณฑ์คนหนึ่ง (ปัจจุบันใช้ชีวิตอยู่ในจังหวัดสงขลา) ซึ่งถูกส่งตัวเข้าไปในบริเวณดังกล่าวยืนยันว่า “เหตุการณ์นี้ไม่ใช่เป็นการกบฏ แต่เป็นความระแวงของฝ่ายบ้านเมืองว่าชาวบ้านกำลังซ่องสุมกำลังคนเพื่อต่อสู้กับรัฐบาลและต้องการแบ่งแยกดินแดน” (รัตติยา สาและ, การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิกที่ปรากฏในจังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส. (กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย. ๒๕๔๔), หน้า ๑๖๓.) คำถามมีอยู่ว่า ชาวบ้านดุซงญอทำพิธีไสยศาสตร์อาบน้ำมันให้ร่างกายคงกระพันเพราะอะไร? อัฮหมัด สมบูรณ์ บัวหลวง ตั้งคำถามในบทความหนังสือพิมพ์มุสลิมว่า “ดูซงญอ ฤาคือกบฎ” โดยเล่าเรื่องเหตุการณ์ดุซงญอจากมุมมองของ “ผู้เฒ่า” ท่านหนึ่งซึ่งน่าจะอยู่ในเหตุการณ์ว่า การปราบปรามชาวบ้านเกิดขึ้นในตอนเช้าวันที่ ๒๘ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๑ ขณะที่ชาวบ้านกำลังละหมาด “ชุบฮิ” (นมัสการพระเป็นเจ้าในตอนเช้าก่อนรุ่ง) (ตรงนี้ก็คล้ายคลึงกับเหตุการณ์ที่ปัตตานีตอนต้นปีเช่นกัน) “ผู้คนที่กำลังละหมาดถูกคมกระสุนต้องสังเวยชีวิตทันทีหลายร้อยคน บางคนได้รับบาดเจ็บ และอีกหลายคนกระเสือกกระสนหนีเอาตัวรอดไปคนละทิศละทาง...เขาทั้งหลายเสียชีวิตในขณะที่ละหมาดโดยน้ำมือของผู้ปกครองที่อธรรมและบ้าคลั่ง...เราจำเป็นต้องต่อสู้กับคนที่เราไม่ได้ตั้งใจจะสู้รบ พวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่ที่จะต้องได้รับการแก้ไขจากรัฐบาล แต่จีนอมีอลอ (โจรจีนคอมมิวนิสต์-จคม.) มันเป็นคนร้ายต่างชาติที่ข่มขู่ ข่มเหง รังแกประชาชนคนในประเทศ เมื่อรัฐบาลไม่แก้ปัญหา แต่กลับเข่นฆ่าประชาชน เราจนตรอก ต้องสู้และประกาศญิฮาด (การต่อสู้โดยยอมสละทุกสิ่งในหนทางของพระเป็นเจ้า) กับศัตรูทุกรูปแบบ..เราต้องหาวัสดุอุปกรณ์ทุกชนิดเท่าที่หาได้ในชุมชน เพื่อมาทำเป็นอาวุธ, ไม้ไผ่, หลาว, โอน, ท่อนไม้ เหลาเป็นกระบอง, เป็นหอก, มีดพร้า, ขวาน, ดาบ ต้องลับให้คมและบรรจงใส่อักขระคาถาตามวิชาจากโบราณกาล...” (อัฮหมัด สมบูรณ์ บัวหลวง, “ดูซงญอ ฤาคือกบฎ”. (ตุลาคม ๒๕๔๓) หน้า ๗) หากสิ่งที่อัฮหมัด สมบูรณ์ บัวหลวงเล่าเป็น “จริง” การที่ชาวบ้านเตรียมตัวต่อสู้ก็จริง แต่เป้าหมายคือ โจรจีนคอมมิวนิสต์ (จีนอมีอลอ) ที่เข้ามาสร้างความเดือดร้อนให้โดยที่ฝ่ายบ้านเมืองปกป้องพวกเขาไม่ได้ เขาจึงต้องพยายามสู้ด้วยตัวเอง แต่เพื่อความเป็นธรรมผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์นี้ก็อาจมีส่วนร่วมในการต่อสู้กับราชการด้วยเหตุผลของตัวเองแตกต่างกันไป นายมุกตา ตาปู (ปัจจุบันอายุ ๗๖ ปี) ผู้มีส่วนร่วมในเหตุการณ์ด้วยตนเองเล่าให้ฟังว่า ขณะนั้นตนอายุได้ ๒๔-๒๕ ปี กำลังเรียนหนังสืออยู่ที่ปอเนาะโต๊ะยง ซึ่งคือบ้านตุยง อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานีในปัจจุบัน ก่อนเกิดเหตุปะทะกันครั้งนั้นตนกลับมาอยู่บ้านได้เป็นเดือนแล้ว หมู่บ้านดุซงญอเคยถูกโจรจีนคอมมิวนิสต์ (จคม.) เข้าปล้นหมู่บ้านหลายครั้งเพื่อเอาเสบียบอาหารเข้าป่าไป ชาวบ้านจึงรวมตัวกันเพื่อต่อต้านโจรเหล่านี้ โดยชาวบ้านกลุ่มหนึ่งไปรวมตัวกันเพื่อต่อต้านโจรจีนเหล่านี้ โดยชาวบ้านกลุ่มหนึ่งไปรวมตัวกันที่เขาคือกอ ซึ่งอยู่ห่างจากดุซงญอไปหลายกิโลเมตร เพื่อทำพิธีอาบน้ำมันกันที่ถ้ำแห่งหนึ่งบนเขา เรียกว่า “ถ้ำวัว” ซึ่งมีขนาดเล็ก จุคนได้ไม่กี่คน ตัวนายมุกตาไม่ได้เข้าร่วมพิธีด้วยแต่ก็เห็นคนอื่น ๆ ทำพิธี โดยจุ่มฝ่ามือลงในน้ำมันมะพร้าวที่อยู่ในกระทะซึ่งผ่านการทำพิธี แล้วนำมาทาให้ทั่วตัว ชาวบ้านที่อาบน้ำมันนี้เชื่อว่าจะทำให้คงกระพันชาตรี ยิงไม่เข้า นายมุกตายังกล่าวว่า ชาวบ้านส่วนหนึ่งที่ไปรวมตัวกันบนเขาเป็นเด็กหนุ่มในหมู่บ้านที่หนีการเกณฑ์ทหาร พวกเขากลัวว่าถ้าถูกเกณฑ์ไปแล้วนอกจากจะต้องฝึกหนัก ยังเชื่อกันว่าทหารเกณฑ์ต้องถูกบังคับให้ไหว้พระพุทธรูปอีกด้วย ทำให้เด็กหนุ่มพวกนี้หนีขึ้นเขาไป ผลประการหนึ่งคือเจ้าหน้าที่ตำรวจต้องขึ้นไปบนเขาตือกอเพื่อเจรจาให้พวกเด็กหนุ่มที่หนีเกณฑ์ทหารลงมารับการคัดเลือก แต่ชาวบ้านไม่ยอมฟัง ไม่ยอมลงมา อีกทั้งยังขับไล่เจ้าหน้าที่ตำรวจด้วย นายมุกตาเล่าว่า หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่ตำรวจได้ขึ้นไปยิงชาวบ้านที่รวมตัวกันอยู่บนเขา ชาวบ้านจึงขับไล่ตำรวจลงมาแล้วจึงมาชุมนุมกันที่สุเหร่าและที่บ้านของโต๊ะเปรัก เพราะบ้านของเขาเป็นปอเนาะ (โรงเรียนสอนศาสนา) อยู่ในหมู่บ้าน นายมุกตาเล่าถึงเหตุการณ์ตอนปะทะกันว่า เกิดขึ้นที่หมู่บ้านดุซงญอ โดยตำรวจขึ้นเขาไปยิงชาวบ้านที่รวมตัวกันบนภูเขาในวันเสาร์ เมื่อชาวบ้านไล่ลงมาก็เกิดปะทะกันรุนแรงในวันจันทร์ ชาวบ้านที่เข้าร่วมในเหตุการณ์ครั้งนั้นมีราว ๘๐๐ คน ผู้นำก็มีหลายคน (เช่น หะยีมะ กาแร ปาเกเซ็ง มะลากอ ฮาซัน กือเดาะ อาแว สือดอ อาแว จู) โดยตนได้ร่วมอยู่ในเหตุการณ์ปะทะครั้งนั้นด้วย ชาวบ้านใช้อาวุธเท่าที่มีทั้งปืน มีด ดาบ ในวันแรกที่ปะทะกัน ชาวบ้านเสียชีวิต ๓ คน เจ้าหน้าที่ตำรวจเสียชีวิต ๕ คน แต่ในวันที่สองนายมุกตาไม่ได้ไปร่วมขับไล่ตำรวจ เพราะพี่ชายถูกยิงที่หัวไหล่แต่ไม่เป็นอะไรมาก เพื่อนที่ไปในวันที่สองเล่าให้ฟังว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจต้องล่าถอยทิ้งกล่องลูกปืนเกลื่อนกลาดที่กำปงยามู (บ้านยามู) ซึ่งเป็นฐานที่มั่นของเจ้าหน้าที่ตำรวจ ชาวบ้านลือกันว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจยิงชาวบ้านไม่ถูกเพราะอาคมของพวกชาวบ้าน และวิชาของชาวบ้านทำให้ตำรวจเห็นฝูงผึ้งบินมาด้านบน เจ้าหน้าที่ตำรวจต้องยิงปืนขึ้นฟ้าจึงไม่ถูกชาวบ้าน ตัวนายมุกตาไม่ทราบเรื่องนี้ แต่ก็เล่าว่า สถานที่ปะทะกันนั้นเป็นที่ลาดชัน ชาวบ้านอยู่ด้านบนเขา ตำรวจอยู่ด้านล่างจึงเป็นไปได้ที่ตำรวจจะยิงไม่ถูก (คำให้สัมภาษณ์นายมุกตา ตาปู อายุ ๗๖ ปี บ้านเลขที่ ๒๖๓ หมู่ ๑ ตำบลดุซงญอ อำเภอจะแนะ จังหวัดนราธิวาส สัมภาษณ์โดย สะรอนี ดือแระ) หลังจากนั้นประมาณหนึ่งเดือน กำนันมูฮัมหมัดแห่งตันหยงมัส และมุสตอฟาซึ่งเป็นหัวหน้าชาวมลายูสายบุรี ก็ถูกจับกุมในข้อหาเป็นแกนนำของเหตุการณ์นี้ ทั้งสองถูกประหารชีวิตโดยไม่ผ่านกระบวนการศาลยุติธรรมใด ๆ (อิบบรอฮีม ชุกรี, ประวัติราชอาณาจักรมลายูปะตานี, หน้า ๕๔; รัตติยา สาและ, การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิก. หน้า ๑๖๓) เหตุการณ์ดุซงญอเกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัยมากมาย แต่ที่สำคัญคือนับเป็นการปะทะกันครั้งใหญ่ที่สุดระหว่างฝ่ายราชการโดยเฉพาะกับฝ่ายตำรวจ และฝ่ายชาวบ้านมลายูมุสลิม ฝ่ายตำรวจตายไป ๓๐ นาย ในขณะที่หลักฐานจากฝ่ายที่มิใช่ราชการระบุว่าฝ่ายชาวบ้านเสียชีวิตมากกว่าฝ่ายราชการหลายเท่า ปิยนาถ บุนนาค ใน นโยบายการปกครองของรัฐบาลไทยต่อชาวไทยมุสลิมในจังหวัดชายแดนภาคใต้ พ.ศ. ๒๔๗๕-๒๕๑๖ (๒๕๓๔) ระบุว่า เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในวันที่ ๒๖-๒๗ เมษายน ๒๔๙๑ มีคนตายเป็นจำนวนกว่า ๑๐๐ คนขึ้นไป (หน้า ๑๐๔-๑๐๕) อิมรอน มะลูลีม ใน วิเคราะห์ความขัดแย้งระหว่ารัฐบาลไทยกับมุสลิมในประเทศ (๒๕๓๘) ระบุว่า เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อวันที่ ๒๕-๒๖ เมษายน ๒๔๙๑ มีผู้เสียชีวิต ๓๐-๑๐๐ คน (หน้า ๑๖๑) แต่งานของ อิบรอฮีม ชุกรี นักประวัติศาสตร์มลายูมุสลิม ในงานเขียนเรื่อง ประวัติราชอาณาจักรมลายูปะตานี (๒๕๔๑) ระบุว่า เหตุการณ์รุนแรงนี้เกิดขึ้นเมื่อวันที่ ๒๘ เมษายน ๒๔๙๑ ดำเนินไปเป็นเวลา ๓๖ ชั่วโมง มีผู้เสียชีวิตเป็นสตรี ผู้ชรา และทารก เกือบ ๔๐๐ คน ส่วนฝ่ายตำรวจไทยเสียชีวิตประมาณ ๓๐ คน (หน้า ๕๓-๕๔) มูฮัมหมัด ซัมบารี เอ. มาเล็ก เขียนไว้ในหนังสือภาษามลายูเรื่อง Umat Islam Patani : Sejarah dan Politik (ประชาชาติอิสลามปะตานี : ประวัติศาสตร์และการเมือง) (๑๙๙๓) ระบุว่า การปะทะกันเกิดขึ้นในวันที่ ๒๖ เมษายน ๒๔๙๑ ทำให้ชาวมลายูล้มตายประมาณ ๔๐๐-๖๐๐ คน ฝ่ายตำรวจเสียชีวิต ๓๐ คน ในขณะที่ทางราชการไทยกล่าวว่ามีเพียง ๓๐-๑๐๐ คนเท่านั้นที่บาดเจ็บและเสียชีวิต (pp.210-211) Syed Serajul Islam ในบทความภาษาอังกฤษเรื่อง “The Islamic Independence Movements in Patani of Thailand and Mindanao of The Philippines” ตีพิมพ์ในวารสาร Asian Survey (1998) ระบุว่า จำนวนผู้เสียชิวตที่เป็นชาวมลายูมุสลิมในกรณีนี้คือ ๑,๑๐๐ คน (p.446, fn.9) จากข้อมูลที่แตกต่างกันทั้งวันที่เกิดเหตุและจำนวนผู้เสียชีวิตนี้ไม่สำคัญเท่ากับคำถามทางวิชาการที่สำคัญในทางประวัติศาสตร์สองข้อ คือ ข้อแรก เหตุการณ์นี้ถูกจดจำอย่างไร? (สำหรับความทรงจำของฝ่ายราชการไทย เหตุการณ์นี้ถูกจดจำในฐานะ “กบฏ” หรือ “การจลาจล” ขณะที่ไม่มีนักวิชการมลายูมุสลิมผู้ใดเรียกเหตุการณ์นี้ว่า “กบฏ” เลย แต่กลับเรียกว่า การลุกขึ้นสู้ หรือ สงคราม เหตุการณ์รุนแรงเรื่องเดียวกัน รับรู้ จดจำ และมองได้จากหลายมุมมอง ถ้าไม่เลือกมองมุมของราชการที่ดูจะครอบงำสังคมอยู่จะเห็น “ความจริง” เป็นเช่นไร ข้อสอง วิธีการที่ผู้คนจดจำเหตุการณ์มีความสำคัญต่อการแก้ไขปัญหาที่สลับซับซ้อน อย่างปัญหาในจังหวัดชายแดนภาคใต้ การเข้าใจวิธีการที่เหตุการณ์ถูกจดจำรับรู้กระทำได้ยาก หากไม่เห็นนัยทางสัญลักษณ์และประวัติศาสตร์ที่แฝงฝังอยู่ในปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้น หลังจากเหตุการณ์ดุซงญอ ทำให้ผู้คนหลบลี้หนีข้ามไปมาเลเซียนับพันคน เหตุการณ์ดุซงญอเป็นสัญลักษณ์แห่งการลุกขึ้นสู้ของผู้คนในปัตตานีต่อ “รัฐไทย” นับแต่นั้นมา แต่ในมุมของ “รัฐไทย” ส่วนหนึ่งเหตุการณ์ดุซงญอนี้ถูกจดจำไว้เป็น "อนุสาวรีย์รูปกระสุนปืน" (น่าแปลกที่อนุสาวรีย์แห่งนี้ตั้งอยู่ในบริเวณสถานีตำรวจภูธรอำเภอเมือง จังหวัดนราธิวาส ไม่ได้ตั้งอยู่ในบริเวณที่เกิดเหตุปะทะกัน คือ ตำบลจะแนะ อำเภอระแง จังหวัดนราธิวาส อนุสาวรีย์แห่งนี้ไม่มีเครื่องหมายหรือคำอธิบายใด ๆ แต่ได้ความจากเจ้าหน้าที่ตำรวจที่นี่ว่า "เป็นอนุสาวรีย์ที่เก็บกระดูกเจ้าหน้าที่ตำรวจที่เสียชีวิตที่ดุซงญอ" แต่ไม่มีรายละเอียดอื่น ๆ ว่า เก็บกระดูกของเจ้าหน้าที่ตำรวจกี่คน หรือใครบ้าง) คอลัมนิสต์มุสลิมท่านหนึ่งจึงได้ตั้งคำถามว่า ที่ทำเป็นอนุสาวรีย์รูปกระสุนปืนนี้ “เพื่อเป็นอนุสรณ์ในชัยชนะของเจ้าหน้าที่ที่สามารถปราบปรามประชาชนสำเร็จกระนั้นหรือ ?” (อัฮหมัด สมบูรณ์ บัวหลวง, “ดูซงญอ ฤาคือกบฏ”, คำบรรยายใต้ภาพอนุสาวรีย์กระสุนปืน, หน้า ๗) ภาพนี้เป็นภาพอนุสาวรีย์กบฎดุซงญอ ถ่ายโดย ชัยวัฒน์ สถาอานันท์ เมื่อวันที่ ๙ เมษายน ๒๕๔๕ (บทความและภาพถ่ายคัดจากหนังสือ ศิลปวัฒนธรรม ปีที่ ๒๕ ฉบับที่ ๙ กรกฎาคม ๒๕๔๗) จากคุณ : วศินสุข - [ 12 ธ.ค. 49 22:56:17 ]

ความคิดเห็นที่ 52 การปิดฉากเหตุการณ์เลวร้ายหลาย ๆ เหตุการณ์ด้วยวิธีการแก้ปัญหาแบบ “ดับไฟชั่วคราว” เพื่อความอยู่รอดไปวัน ๆ ของ “ฝ่ายก่อการ” และผู้ที่เกี่ยวข้องบางคนอย่างที่เป็นไปแล้วนั้น จึงเปิดโอกาสให้เกิด “ขบวนการแบ่งแยกดินแดน” หลายกลุ่มตามมาภายหลัง หลัง พ.ศ. ๒๔๙๗ และมีการจับกุมผู้นำในพื้นที่ด้วยข้อหาต่าง ๆ เช่น ในปี พ.ศ. ๒๕๐๔ มีการจับกุม นายหะยีอามีน โต๊ะมีนา (ฮาฌี มิง) ด้วยข้อหา “บ่อนทำลายชาติ” ในปี พ.ศ. ๒๕๑๐ รัฐบาลจับกุมครูเปาะสู วาแมดิซา ชาวบ้านท่าธง ตำบลท่าธง อำเภอรามัน จังหวัดยะลา ด้วยข้อหา “กบฎแบ่งแยกดินแดน” ในปี พ.ศ. ๒๕๑๔, พ.ศ. ๒๕๑๕ มีเหตุการณ์รุนแรงเกิดขึ้นในจังหวัดนราธิวาสบ่อยมาก ซึ่งชาวบ้านบอกว่าเป็นผลจากการปฏิบัติการของเจ้าหน้าที่ราชการบางหน่วยงานเพื่อปราบปรามโจรผู้ร้ายที่ซ่องสุมอยู่ในหมู่บ้าน หลายคนต้องตกเป็นเหยื่อของคำกล่าวหาและต้องหนีเข้าป่าไปร่วมขบวนการกับหน่วย บี.เอ็น.พี.พี., หน่วย บี.อาร์.เอ็น., หน่วยพูโล (PULO) และหลายคนถูกจับตัวเข้าร่วมขบวนการของคอมมิวนิสต์มลายา ที่มีอิทธิพลในพื้นที่อำเภอศรีสาคร อำเภอสุไหงปาดี อำเภอแว้ง จังหวัดนราธิวาส อำเภอเบตง จังหวัดยะลา อำเภอสะบ้าย้อย อำเภอนาทวี จังหวัดสงขลา หรือไม่ก็เป็นผู้ก่อการร้ายเรียกค่าไถ่และเรียกค่าคุ้มครอง บี.เอ็น.พี.พี. (BNPP = Barisan Nasional Pembebasan Patani/ = National Pront Liberation of Patani) เรียกเป็นภาษาไทยว่า “ขบวนการปลดแอกแห่งชาติปัตตานี” หรือ “แนวกู้เอกราชแห่งปัตตานี” ดังนั้น เมื่อวันที่ ๙ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๑๓ ซึ่งนำโดยตึงku ฌาลัล นาเซ็ร (นายอดุลย์ ณ สายบุรี) ทายาทเจ้าเมืองสายบุรี โดยความเห็นชอบและความร่วมมือของอีกสามขบวนการแนวหน้า ได้แก่ ฆึมปัร (GEMPAR = Gabungan Melayu Patani Raya หรือ “แนวร่วมมลายูปัตตานียิ่งใหญ่”) บี.อาร์.เอ็น. (BRN = Barisan Revolusi Nasional หรือ “ขบวนการปฏิวัติแห่งประชาชาติ”) และพูโล (PULO = Patani United Liberation Organization/Pertubuhan Persatuan Pembebasan Patani หรือ “องค์การร่วมเพื่อกอบกู้อิสรภาพปัตตานี”) การปฏิบัติการช่วงแรกมักเป็นไปในรูปกองโจร ซึ่งนำโดย เปาะเย็ฮ หรือ นายดือเร็ฮ มะดีย็อฮ หรือ “เปาะเยะ” โดยยึดมั่นและศรัทธาว่า “การต่อสู้ให้ได้มาซึ่งดินแดนปัตตานีกลับคืนมาจากไทยนั้น ย่อมมิอาจสำเร็จได้ด้วยการโปรยนานาดอกไม้ แต่จะต้องด้วยการโบยบินของบรรดากระสุนปืน” หลังจากเปาะเยะเสียชีวิตเมื่อเดือนกรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๒๗ ขบวนการนี้จึงเปลี่ยนชื่อเป็น “แนวร่วมอิสลามปลดแอกปัตตานี” หรือ Barisan Islam Pembebasan Patani (BIPP = บี.ไอ.พี.พี.) เหตุการณ์ในช่วงปี พ.ศ. ๒๕๑๔-๒๕๑๕ ซับซ้อนและวุ่นวายมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตอำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส ชาวบ้านบอกว่า ฝ่ายตรงกันข้ามกับเจ้าหน้าที่เตือนว่า ถ้าจะเดินทางผ่านถนนสายปัตตานี-นราธิวาส ช่วงตั้งแต่ตลาดต้นไทร ตำบลปะลูกาสาเมาะ อำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส หลังเวลา ๔ ทุ่ม จนถึง ๖ โมงเช้า ต้องไม่ลืมเปิดไฟหน้ารถให้ต่ำ มีการห้ามใช้ไฟสูงอย่างรถของฝ่ายเจ้าหน้าที่ และจะต้องเปิดไฟในรถให้สว่าง เพื่อเป็นสัญญาณขอเปิดทางให้ผ่าน ที่หมู่บ้านตือลาฆอ มือแด (บ้านทอน) ตำบลโคกเคียน อำเภอเมือง จังหวัดนราธิวาส มีเจ้าหน้าที่ “ตำรวจมุสลิม” เข้าไปจับกุมผู้นำศาสนาซึ่งกำลังละหมาด โดยกล่าวหาว่าชายผู้เป็นเหยื่อคนนั้นมีส่วนสนับสนุนและให้ความร่วมมือกับโจร ตัวอย่างนี้แสดงให้ทราบว่า “ความเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ” ที่เป็นปัญหากับประชาชนชาวมุสลิมนั้น ไม่จำกัดเฉพาะ “คนพุทธ” ที่หมู่บ้านมาแฮ บ้านอีโยะ อำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส มีกลุ่มเจ้าหน้าที่จากหน่วยปราบปรามพิเศษ ได้เข้าไปทำลายทรัพย์สินของชาวบ้าน และข่มขู่ภรรยาของผู้ต้องสงสัยว่าเลี้ยงโจรและมีความเกี่ยวข้องกับคดีการจับตัวทนายชื่อดังในจังหวัดนราธิวาสซึ่งเป็นชาวพุทธเชื้อสายจีน ทำให้เหยื่อผู้นั้นต้องหนีเข้าป่า ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นจากวิธีการปราบปรามของเจ้าหน้าที่บางหน่วยที่ถูกส่งไปปฏิบัติการในพื้นที่ ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ ในบางหมู่บ้านสร้างความขยาดกลัวให้กับบรรดาคนหนุ่มสาวมาก เป็นเหตุให้ชายฉกรรจ์หลายคนต้องถอยออกจากหมู่บ้านไปตั้งหลักทำมาหากินในจังหวัดไกล ๆ เช่น ที่กรุงเทพฯ ที่ภาคอีสาน และภาคเหนือ ซึ่งก็มีหลายคนประสบผลสำเร็จ ได้กลับมาซื้อที่ดิน ซื้อสวนยาง และเปิดกิจการในพื้นที่บ้านเดิมเมื่อมั่นใจว่าเหตุการณ์ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น ปอเนาะพ่อมิ่ง บ้านพ่อมิ่ง ตำบลคอกกระบือ อำเภอปะนาเระ จังหวัดนราธิวาส ต้องกลายเป็นปอเนาะร้างชั่วคราว เพราะเกิดการฆ่าโต๊ะครูมะเต็ฮโดยชาวพุทธ และทำให้หะยีดอแมซึ่งเป็นเจ้าของปอเนาะต้องหนีออกไปต่างประเทศ เป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดผู้ก่อการร้ายอย่างเซ็ง ท่าน้ำ ออกปฏิบัติการเพื่อล้างแค้น เหตุการณ์นี้สงบลงได้เพราะใช้คนกลางที่เป็นเพื่อนของฝ่ายชาวพุทธและชาวมุสลิมช่วยประนีประนอมให้ (คัดตัดตอนและปรุงใหม่จากหนังสือ การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิกที่ปรากฏในจังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส โดย รัตติยา สาและ พิมพ์ครั้งแรก, ๒๕๔๔ (โครงการย่อยภายใต้โครงการเมธีวิจัยอาวุโส สกว. ซึ่งมีศาสตราจารย์สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์ เป็นหัวหน้าโครงการ และได้รับทุนสนับสนุนการวิจัยจากสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.)) และแล้วในปี พ.ศ. ๒๕๑๘ ก็เกิดเรื่องใหญ่ซึ่งนำไปสู่การประท้วงใหญ่ที่ปัตตานีในเดือนธันวาคม ๒๕๑๘ แผนที่ข้างล่างคัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย" จากคุณ : วศินสุข - [ 12 ธ.ค. 49 23:05:03 ]

ความคิดเห็นที่ 53 แผนที่ข้างบนเป็นแผนี่ปฏิบัติการของกลุ่มขบวนการแบ่งแยกดินแดนเมื่อสิบกว่าปีมาแล้ว ไม่ใช่ปัจจุบันนี้นะครับ คิดว่าพรุ่งนี้ถ้าเข้าเน็ตได้ ก็จะเป็นตอนจบแล้วครับผม  จะเป็นบทสรุป  ไม่ยาวเท่าไร  คงไม่เบื่อกันก่อนนะครับ จากคุณ : วศินสุข - [ 12 ธ.ค. 49 23:23:08 ]

ความคิดเห็นที่ 55 มาลงชื่อตามอ่านต่อครับ จากคุณ : Nexus - [ 13 ธ.ค. 49 09:07:50 ]

ความคิดเห็นที่ 56 เรื่องมันยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : muk_22 - [ 13 ธ.ค. 49 15:05:59 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ขอบคุณทุก ๆ ท่านที่ไม่เบื่อเสียก่อน เพราะมันยาวววววววววววววววมากจริง ๆ ด้วยครับ วันนี้มาต่อเหตุการณ์ในปี พ.ศ. ๒๕๑๘ สมัย ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมชเป็นนายกรัฐมนตรี และจะเป็นบทสรุปแล้วครับ จากคุณ : วศินสุข - [ 13 ธ.ค. 49 21:34:33 ]

ความคิดเห็นที่ 58 มาต่อเรื่องเหตุการณ์ในปี ๒๕๑๘ ที่สะพานกอตอนะครับ “สะพานกอตอ” เป็นสะพานข้ามคลองกอตอ เชื่อมต่อเขตพื้นที่อำเภอสายบุรี จังหวัดปัตตานี กับอำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส แบมะ (นามสมมติ) ชาวบ้านกอตอ วัย ๔๕ ปี เล่าว่า คำว่า “กอตอ” เป็นภาษามลายู แปลว่า “วัง” ที่เรียกพื้นที่แห่งนี้ว่าวังเพราะในอดีตมีวังอยู่ลึกเข้าไปในหมู่บ้าน เจ้าของวังมีเชื้อสายจากเจ้าเมืองสายบุรี แบมะเริ่มต้นเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่สะพานกอตอเมื่อปี พ.ศ. ๒๕๑๘ ว่า “เรื่องนี้ยังอยู่ในความทรงจำของคนทั้งหมู่บ้าน “สือแม” เด็กชายวัยรุ่น (อายุ ๑๔ ปี) เป็นคนตะลุบือ อำเภอกะพ้อ จังหวัดปัตตานี ถูกนำมาทิ้งลงคลองในกอตอในคืนหนึ่ง สภาพร่างกายได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะและจมูก สือแมว่ายน้ำขึ้นมาที่หมู่บ้านกอตอ และได้ไปพักนอนที่โรงสีข้าวอยู่ห่างจากสะพานไม่ไกลมากนัก (ปัจจุบันโรงสีหลังนั้นถูกรื้อไปแล้ว) ตอนเช้าสือแมเดินข้ามสะพานเพื่อจะกลับบ้าน แวะถามชาวบ้านว่าจะกลับหมู่บ้านของตนเองไปทางไหน สือแมเดินไปจนถึงหมู่บ้านบลูกายามู ซึ่งห่างจากสะพานกอตอ ๑ กิโลเมตร คนจากหมู่บ้านบลูกายามูได้พาสือแมกลับไปที่บ้าน ญาติ ๆ และเพื่อนบ้านของสือแมจึงพาสือแมกลับมาที่สะพานกอตอเพื่อหาศพของญาติและเพื่อนของสือแมที่ถูกนำมาทิ้งพร้อมกัน ตอนนั้นคนมากันมาก มาช่วยกันหาศพ แต่ด้วยเป็นฤดูน้ำหลากจึงหาศพยากมาก วันแรกพบแค่ ๑ ศพ อีก ๓ วันต่อมาพบอีก ๓ ศพ แต่ไกลออกไปหลายกิโลเมตร” เรื่องที่แบมะเล่าให้ฟังอาจยังไม่ทำให้เข้าใจความทรงจำที่ไม่อาจลืมของชาวบ้านได้เท่ากับเรื่องที่สรุปมาจากคำให้การของสือแมเอง เมื่อวันที่ ๑๘ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๑๘ สือแมออกจากหมู่บ้านพร้อมกับพี่ชายและเพื่อนบ้านอีก ๔ คน เพราะพี่ชายรับจ้างขับรถไปส่งชาวไทยพุทธคนหนึ่งที่จังหวัดนราธิวาส ขากลับเมื่อรถกำลังผ่านที่ตั้งกองทหารนาวิกโยธิน รถยนต์ของพี่ชายสือแมถูกเรียกให้หยุดโดยบุคคลแต่งชุดเขียว ๓ คน จากนั้นสือแมและคนอื่นทั้ง ๕ คนถูกนำขึ้นรถสิบล้อจีเอ็มซี ๒ คัน คันละ ๓ คน สือแมนั่งรถโดยมีคนควบคุมอยู่ด้านหลังประมาณ ๑๐ คน ไปได้สักพักจึงถูกแทงด้วยมีดจากด้านหลัง และถูกตีที่ศีรษะอีก ๒-๓ ที สือแมล้มลงและแกล้งทำเป็นตาย รถวิ่งต่อไปสักพักสือแม พี่ชาย และเพื่อนถูกจับโยนจากสะพานกอตอลงมาในคลอง หลังจากสือแมขึ้นจากน้ำได้แล้วไปขอหลบอยู่ที่บ้านชาวบ้านหลังหนึ่งจนถึงเช้า ชาวบ้านจึงได้ไปช่วยตามพ่อแม่ของสือแมพร้อมเพื่อนบ้าน เพื่อนำตัวสือแมไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลคริสเตียนในอำเภอสายบุรี (อ่านรายละเอียดสรุปย่อคำให้การของสือแมได้ที่ “ปัญหาความขัดแย้งในสี่จังหวัดภาคใต้” ของ อารง สุทธาศาสน์, ๒๕๑๙) เรื่องราวของสือแมนำไปสู่การประท้วงใหญ่ที่ปัตตานีในเดือนธันวาคม ๒๕๑๘ ในการประท้วงครั้งนี้มีชาวมุสลิมตายในที่ประท้วงอีกหลายคน (ในหนังสือ การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิกที่ปรากฏในจังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส โดยรัตติยา สาและ บอกว่าปรากฏการณ์ประท้วงเรียกร้องความเป็นธรรมที่มัสยิดกลางปัตตานี ตำบลอาเนาะรู อำเภอเมือง จังหวัดปัตตานี ยืดยาวไปถึงปลายเดือนมกราคม พ.ศ. ๒๕๑๙ ผลจากเหตุการณ์นี้ชาวบ้านมุสลิมต้องตกเป็นเป้าของมือระเบิดที่ไม่มี "ตัวตน" และกลายเป็นศพ ๕ ศพทันที)  สะพานกอตอจึงเป็นสะพานในความทรงจำที่ไม่อาจลืมของชาวมลายูในจังหวัดชายแดนภาคใต้จนกระทั่งปัจจุบัน แบมะปิดท้ายเรื่องเล่าด้วยการเล่าเรื่องอีกเรื่องของสะพานกอตอ “เก่า” ว่า หากคืนใดชาวบ้านได้ยินเสียงหวีดร้องคล้ายเสียงผู้หญิงจากสะพานกอตอ ชาวบ้านจะคาดเดาได้ว่าวันรุ่งขึ้นจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นที่สะพานกอตอ และก็เป็นจริงเช่นนั้นเกือบทุกครั้ง จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับสือแมไม่ทำให้ความรู้สึกของชาวบ้านที่มีต่อเจ้าหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปเลย ชาวบ้านรู้สึกไม่ดีต่อ “เจ้าหน้าที่” ตลอดมา เมื่อเกิดเรื่องของสือแมชาวบ้านยิ่งเพิ่มความรู้สึกไม่ดีต่อเจ้าหน้าที่มากขึ้น จนกระทั่งสถานการณ์ปัจจุบันปี ๒๕๔๗ ชาวบ้านไม่รู้สึกกลัวแล้ว เพราะ “กลัวจนหมดกลัวแล้ว” (จากบทความ “กอตอ” สะพานแห่งความทรงจำที่ไม่อาจลืม โดย แพร ศิริศักดิ์ดำเกิง มหาวิทยาลัยศิลปากร ในหนังสือ ศิลปวัฒนธรรม ปีที่ ๒๕ ฉบับที่๙ กรกฎาคม ๒๕๔๗ อ้างข้อมูลจาก สัมภาษณ์ชาวบ้านที่หมู่บ้านกอตอ ตำบลปาโระกาสาเมาะ อำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส วันที่ ๗ มีนาคม ๒๕๔๗ และ อารง สุทธาศาสน์, ปัญหาความขัดแย้งในสี่จังหวัดภาคใต้. กรุงเทพฯ : พิทักษ์ประชา, ๒๕๑๙. และ สุชีพ ณ สงขลา. ซือโก๊ะ แซกอ. กรุงเทพฯ : พาสิโก, ม.ป.ป.) ภาพข้างล่างเป็นภาพสะพานกอตอที่ถูกสร้างขึ้นใหม่แทนสะพานกอตอเก่าที่ถูกรื้อไปแล้ว แต่สร้างตรงจุดเดิม ในภาพจะมองเห็นคลองกอตออยู่เบื้องล่าง (ภาพจากหนังสือศิลปวัฒนธรรม เล่มเดียวกัน) จากคุณ : วศินสุข - [ 13 ธ.ค. 49 21:36:30 ]

ความคิดเห็นที่ 59 มีเหตุการณ์ที่น่าสยดสยองอีกกรณีหนึ่ง ได้แก่ เหตุการณ์เมื่อคราวปราบโจรที่ชื่อ มะสือฤาตี ชาวบ้านบือเจาะ ตำบลบาเระใต้ อำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส กว่าจะได้ทราบที่หลบซ่อนของโจรใต้นั้น ชาวบ้านก็บอกว่าพี่น้องเขาถูกจับไปถ่วงน้ำและถูกลนอวัยวะเพศด้วยเปลวเทียนไข และถูกทารุณกรรมมากทีเดียว โจรดังกล่าวถูกตำรวจตัดหัวหิ้วลงจากเขาบูโดไปประจานหน้าบริเวณศาลาประชาคมอำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาสเป็นการล้างแค้น เด็กก็มีการเลียนแบบพฤติกรรมการเรียกค่าไถ่ของผู้ก่อการร้าย เช่น ในเวลาพักเที่ยงวันหนึ่ง เด็กชายอายุ ๑๒ ปี โรงเรียนบ้านปะลูกาสาเมาะ ตำบลปะลูกาสาเมาะ อำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส เอาปืน “ไทยประดิษฐ์” หรือปืนคอลท์ตราควายจี้หลังคนเร่ขายไอศกรีมเพื่อขอสตางค์ไปซื้อของจำเป็นส่วนตัว ผู้ขายไอศกรีมคนนั้นเป็นชาวพุทธเชื้อสายจีน ก็ไม่ได้ระแวงเพราะคิดว่าเด็กชายล้อเล่น แต่ปรากฏว่าเด็กชายผู้นั้นลั่นกระสุนปืนใส่คนขายไอศกรีมจริง กระสุนเจาะเข้าขั้วหัวใจตายคาที่...เด็กก็หนีเข้าป่าไป ผลลบของเหตุการณ์ดังกล่าวทำให้ชาวบ้านเกิดความไม่ปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน ซึ่งอาจเกิดจากการปราบปรามของเจ้าหน้าที่  ชาวบ้านหลายรายต้องเป็นเหยื่อรองรับกระสุนแทนผู้ร้ายเมื่อมีเหตุการณ์ปะทะกัน การซื้อหาข้าวปลาอาหารก็ต้องถูกจำกัดปริมาณ เพราะชาวบ้านถูกระแวงว่าจะเอาไปเลี้ยงโจร หรือไม่ก็คอมมิวนิสต์ ฝ่ายหลังก็ระแวงว่าจะเป็นสายให้ฝ่ายเจ้าหน้าที่ ชาวบ้านเลยตกที่นั่งลำบาก ชาวบ้านที่ไปทำสวนในอำเภอศรีสาคร จังหวัดนราธิวาส หลายคนต้องหนีกลับมาอยู่ในหมู่บ้านเดิมเพราะกลัวจะถูกคนของกลุ่มโจร บี.อาร์.เอ็น. ฆ่า ฐานไม่ยอมเสียค่าคุ้มครอง ชาวบ้านบอกว่าในเขตป่าศรีสาคร ฝ่ายพูโลกำหนดให้จ่ายค่าคุ้มครองหักเป็นราคายางเดือนละ ๑ วัน แต่ถ้าเป็นฝ่าย บี.อาร์.เอ็น. ก็จะเรียกเก็บสัปดาห์ละ ๑ วัน ปรากฏการณ์ต่าง ๆ ที่ได้เล่ามาทั้งหมดนี้เป็นข้อเท็จจริงที่หลายคนในพื้นที่ที่เกิดเหตุมิอาจจะปฏิเสธได้ หลายชีวิตต้องประสบกับเหตุการณ์นั้นโดยตรงยังมีชีวิตอยู่และสามารถลำดับเรื่องให้ฟังได้เป็นฉาก ๆ แค่อีกหลายชีวิตได้ลาจากโลกนี้ไปแล้ว ทายาทของคนกลุ่มหลังนี้มีหลายคนไม่ค่อยกล้าปริปากพูดถึงเหตุการณ์ร้ายซึ่งคนในครอบครัวของตนถูกกระทำ และมักจะบอกปัดเมื่อมีคนถามว่า “อย่าไปพูดถึงมันอีกเลย มันน่ากลัว น่าโกรธและแค้นมาก” คำพูดทำนองนี้เหมือนยืนยันให้รับรู้ว่า “พวกเขามีความรู้สึกเก็บกด” ความรู้สึกอย่างนี้มีส่วนสำคัญมากในอันที่จะเป็นพลังสำคัญในการผลักดันจิตวิญญาณของพวกเขาบางคนให้มีความกล้าพอที่จะให้ความร่วมมือกับกลุ่มบุคคลในบางขบวนการซึ่งมีอุดมการณ์เชิงลบต่อฝ่ายตรงกันข้ามหรือกลไกของรัฐ ดังนั้น เมื่อไรก็ตามที่พวกเขามีโอกาสจะตอบโต้ได้ ก็จะลงมือปฏิบัติการทันที ทั้ง ๆ ที่เมื่อถามว่า : “พวกเปาะจิ (คุณน้า, อา) มีความมั่นใจแค่ไหนว่าวิธีการต่อสู้ของขบวนการเปาะจิจะประสบความสำเร็จ” เปาะจิ ตอบว่า : “ถึงไม่มีความหวังมากมายนัก ขอให้ได้แสดงให้พวกเขารู้จักเราบ้างก็ดีกว่าปล่อยให้ฝ่ายเขาทำร้ายจิตใจเราอยู่แต่ฝ่ายเดียว” เมื่อถามชาวบ้านว่ามีทัศนคติต่อการปราบปรามโจรของฝ่ายเจ้าหน้าที่อย่างไรบ้าง ก็ได้รับคำตอบว่า เป็นการกระทำที่ดี แต่ขอร้องว่าให้เป็นการกระทำกับโจรหรือผู้ร้ายตัวจริงเท่านั้น อย่าได้ทำร้ายและลงโทษผู้ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเลย ส่วนที่ไม่สามารถให้ความร่วมมืออย่างจริงจังได้ก็เพราะ “ไม่แน่ใจนักว่าใครเป็นใคร เพราะตำรวจบางคนก็เป็นเพื่อนกับโจร ชาวบ้านบางคนก็ไว้ใจกันไม่ได้ เพราะบางคนชอบที่จะได้คบค้าสนิทสนมกับคนมียศ มีสี ก็พยายามสร้างภาพให้เป็นที่ไว้วางใจของเจ้าหน้าที่บางคน และฉวยโอกาสปราบศัตรูส่วนตัวของตนโดยยืมมือเจ้าหน้าที่ บางทีก็ไม่ทราบว่าจะไปพึ่งใครดี” (เปาะลงมะ นราธิวาส) คนยะลาก็บอกว่า ผู้นำในระบบบางคนต้องการมีอิทธิพลและต้องการความดีความชอบ จึงกล้าที่จะทำบาป เช่น มีกำนันคนหนึ่งต้องการกำจัดศัตรูซึ่งเป็นมุสลิมด้วยกันคนหนึ่ง  แต่ลำพังตัวเองไม่มีกำลังพอ จึงขอความช่วยเหลือจากขบวนการโจรก่อการร้ายชื่อดังในพื้นที่ จากนั้นจึงวางแผนให้ได้อุ้มศัตรูผู้นั้นไปฆ่านอกพื้นที่ โดยที่คนเหล่านั้นได้ปลอมตัวเข้าไปร่วมงานเมาลิดในหมู่บ้าน ๓ แห่ง ๓ หมู่บ้าน และต่างเวลากัน โชคดีที่เหยื่อผู้นั้นมีเหตุจำเป็นกะทันหันและไม่สามารถไปร่วมงานทั้งสามแห่งนั้นได้ตามคำเชิญ เขาจึงรอดพ้นการปองร้ายมาได้ ความมีอคติระหว่างประชาชนชาวมุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ที่มีต่อข้าราชการและเจ้าหน้าที่ของรัฐซึ่งปฏิบัติการอยู่ในพื้นที่ ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ ดูเหมือนจะผูกใจเจ็บมาก ซึ่งส่วนหนึ่งก็วัดได้จากปรากฏการณ์การใช้คำ “โต๊ะนา” หรือ “เป็นนาย” ในสังคมดังกล่าว คำว่า “โต๊ะนา” นอกจากมีนัยของความเป็น “คนพุทธ” ก็ยังใช้เป็น “คำสรรพนามบุรุษที่สามเมื่อต้องการอ้างถึงเจ้าหน้าที่ของรัฐในบริบทเชิงลบ” กล่าวคือ สำหรับมุสลิมบางกลุ่มนั้น “นาย” ถูกจำกัดความหมายเฉพาะความเป็นข้าราชการตำรวจและทหาร ซึ่งให้ภาพลักษณ์ลบที่มีแต่จะบั่นทอนจิตใจของผู้ที่มีปฏิสัมพันธ์ด้วยมากกว่าที่จะสร้างสรรค์ สืบเนื่องจากทัศนะทำนองดังกล่าว จึงทำให้มุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้รุ่นก่อน ๆ คือประมาณ ๔๐ ปีก่อนหน้านี้ ไม่ค่อยส่งเสริมให้ลูกหลานรับราชการเป็นตำรวจหรือทหาร เมื่อขอทราบเหตุผลก็ได้รับคำตอบว่า “ผมมีเพื่อนหลายประเภท เราคนทำมาหากินเลี้ยงชีพ และหาประโยชน์จากป่า ใครผ่านมาก็จ้องมีปฏิสัมพันธ์ด้วยดี จะมัวแบ่งแยกว่าเป็นโจรหรือเป็นนาย เหมือนคนในตลาดเขาไม่ได้หรอก ถ้าลูกหลานของผมเป็นตำรวจ เป็นทหาร อย่างนั้นใครที่ไหนเขาจะกล้าคบกับผม เพราะว่าเขาต้องไม่กล้าไว้ใจผมแน่นอน...เป็นนายอย่างมุสลิมแบบเรา ๆ นี้จะไปได้สักกี่น้ำนัก...เสียมากกว่าได้...ดีไม่ดีก็ไปติดเหล้าเสียอีก....เรื่องละหมาด เรื่องการถือศีลอด คงต้องไกลห่างไปเรื่อย ๆ กระมัง ต่อไปก็คงไม่ต่างไปจากพวกโต๊ะนา ผมไม่เอาด้วยหรอก” (นายมะแซ) คำพูดอย่างนี้นอกจากผู้พูดจะบอกว่าไม่ชอบความเป็นตำรวจและทหาร ก็ยังได้ยืนยันนัยของ “โต๊ะนา” อีกว่าเป็นบุคคลที่เขาไม่ประสงค์จะเป็น (คัดตัดตอนและปรุงใหม่จากหนังสือ การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิกที่ปรากฏในจังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส โดย รัตติยา สาและ พิมพ์ครั้งแรก, ๒๕๔๔ (โครงการย่อยภายใต้โครงการเมธีวิจัยอาวุโส สกว. ซึ่งมีศาสตราจารย์สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์ เป็นหัวหน้าโครงการ และได้รับทุนสนับสนุนการวิจัยจากสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.)) จากคุณ : วศินสุข - [ 13 ธ.ค. 49 21:47:02 ]

ความคิดเห็นที่ 60 บทสรุป จากที่เขียนมายืดยาวทั้งหมดนี้ก็เพื่อแสดงให้เห็นปูมหลังของประวัติศาสตร์ เหตุการณ์ ตลอดจนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในบริเวณที่เป็น ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ในปัจจุบัน เพื่อจะสะท้อนให้เห็นถึงรากเหง้าของปัญหาว่ามีความเป็นมาเป็นไปอย่างไร ศาสตราจารย์ ดร. ธงชัย วินิจจะกูล (Department of History, University of Wisconsin-Madison) ให้ความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้อย่างน่าคิดว่า "น่าจะยอมรับกันได้แล้ว ว่าประวัติศาสตร์คือเรื่องราวของอดีตอันหลากหลาย รวมถึงที่แตกต่างขัดแย้งกัน “ชาติ” ในปัจจุบันคือจุดนัดพบในปัจจุบันของความหลากหลายเท่านั้น เรื่องราวของ “ชาติ” จึงได้แก่กรอบกว้าง ๆ ของปัจจุบันที่อนุญาตให้อดีตอันแตกต่างขัดแย้งหลากหลายสามารถดำรงอยู่ได้ แต่ทว่าต่างดำเนินมาพบกันในปัจจุบันด้วยเหตุผล กระบวนการ จังหวะต่าง ๆ กัน อดีตอันหลากหลาย “ไม่ใช่” เหตุผลในตัวมันเอง ว่าปัจจุบันควรแยกเป็นเสี่ยง ๆ ตามอดีต เป็นคนละเรื่องกัน ปัจจุบันเป็นเรื่องของคนปัจจุบันตัดสิน การรับรู้อดีต กล้าเผชิญความจริงในอดีต เพื่อรู้ตัวว่ามีมรดกอะไรจากอดีตที่ตกทอดถึงปัจจุบัน เพื่อเราจะใช้วุฒิภาวะเลือกทางเดินที่เราต้องการในปัจจุบัน” (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน “ศรีวิชัย” บทนำเกียรติยศ โดยอ้างจากเอกสารวิชาการ “เรื่องราวจากชายแดน สิ่งแปลกปลอมต่อตรรกะทางภูมิศาสตร์ของประวัติศาสตร์แห่งชาติไทย” (Stories from the Borders : The Anomalies in the Geographical Logic of Thai National History) โดย ธงชัย วินิจจะกูล (Department of History University of Wisconsin-Madison) เสนอต่อการประชุมนานาชาติเกี่ยวกับภาคใต้เรื่อง “ประสบการณ์ถิ่นไทยทักษิณ : การปริวรรตทางสังคมในทัศนะประชาชน” ที่มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี ๑๓-๑๕ มิถุนายน ๒๕๔๕ แล้วพิมพ์ซ้ำใน ศิลปวัฒนธรรม (ฉบับที่ ๑๒ ปีที่ ๒๓) เดือนตุลาคม ๒๕๔๕) จากคุณ : วศินสุข - [ 13 ธ.ค. 49 21:56:13 ]

ความคิดเห็นที่ 61 เช่นเดียวกับ “สุจิตต์ วงษ์เทศ” ได้ให้ความเห็นว่า “ประวัติศาสตร์ส่งผลให้ “วิถีคิด” กับ “วิธีคิด” ของรัฐบาลปฏิบัติต่อราษฎรสามจังหวัดภาคใต้เหมือนไม่ใช่ “คน” แต่เป็น “แขก” ที่หมายถึง “คนอื่น คนแปลกหน้า คนต่างชาติที่มาอาศัย” แต่หลักฐานไม่ได้เป็นอย่างนั้น เพราะในบริเวณนั้นมีความเป็นมาทางประวัติศาสตร์ก่อนยุคสุโขทัยนานมาก คือเป็นบ้านเมืองใหญ่ระดับรัฐที่มีการค้าทางทะเลกับดินแดนห่างไกลมาตั้งแต่ราว พ.ศ. ๑๐๐๐ ก่อนสมัยสุโขทัยราว ๘๐๐ ปีเป็นอย่างน้อย ที่สำคัญคือเป็นรัฐที่นับถือศาสนาฮินดู-พุทธ และเป็น “รัฐอิสระ” เกี่ยวข้องกับ “ศรีวิชัย” หรืออาจเป็น “ศรีวิชัย” ตัวจริงที่ประวัติศาสตร์ไทยไม่รู้จักแท้จริง.... หลักฐานประวัติศาสตร์โบราณคดีที่แท้จริงมีอย่างนี้ ยืนยันว่าคนสามจังหวัดภาคใต้และบริเวณต่อเนื่องที่นับถืออิสลามล้วนไม่ใช่ “แขก” แปลกหน้ามาอาศัยแผ่นดินนี้อยู่ แต่พวกเขาคือ “คน” มีรากเหง้าเป็นเจ้าของดั้งเดิมแท้จริงยิ่งกว่าคน “รัฐสุโขทัย” ที่ “ประวัติศาสตร์ไทย” บอกเองว่าอพยพมาจากเทือกเขาอัลไต-น่านเจ้า คือ “ไม่ใช่คนดั้งเดิมของที่นี่” (สยามประเทศไทย มติชนฉบับวันอังคารที่ ๒ มีนาคม ๒๕๔๗) จากคุณ : วศินสุข - [ 13 ธ.ค. 49 21:58:16 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ศาสตราจารย์ พลตรี ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช เคยพูดไว้ดังนี้ “การแก้ปัญหา ๓ จังหวัดภาคใต้ คิดอย่างไรก็ไม่ออก เพราะเราหลอกเขาว่าเขาเป็นคนไทย ซึ่งที่จริงเขาเป็นคนมลายู ตัวที่เป็นปัญหาก็คือ การหลอกว่าตัวเขาเองเป็นคนไทย.... อย่าบังคับให้เขาเป็นคนไทย...ส่งเสริมให้เขาเป็นตัวของเขา รักษาเอกลักษณ์ (Identity) ชนมลายูไว้ แต่ไม่ใช่ให้สิทธิเหนือคนที่นับถือศาสนาพุทธ ซึ่งอาศัยอยู่ในจังหวัดนี้...ที่เราดำเนินงานผ่านมาเริ่มต้นก็ผิดแล้ว คือบอกว่า “แขกเป็นไทย” การให้เขาพูดภาษาไทยจึงยากมาก.....” (คำปราศรัยของ ฯพณฯ ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช นายกรัฐมนตรี เมื่อครั้งรับฟังการบรรยายสรุปของจังหวัดยะลา เมื่อวันที่ ๑ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๑๙ หลังจากเกิดเหตุการณ์การประท้วงที่จังหวัดปัตตานี ซึ่งยืดเยื้อเป็นแรมเดือนตั้งแต่ปลายปี พ.ศ. ๒๕๑๘ – ปลายเดือนมกราคม ๒๕๑๙ ซึ่งอาจารย์รัตติยา สาและ แห่งมหาวิทยาลัยทักษิณ สงขลา คัดข้อความนี้ตีพิมพ์ไว้ในหนังสือ การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิกฯ (สกว. พิมพ์เป็นเล่มเมื่อ พ.ศ. ๒๕๔๔)) จากคุณ : วศินสุข - [ 13 ธ.ค. 49 22:03:32 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ศาสตราจารย์ นายแพทย์ ประเวศ วะสี มีใบบอกแจกจ่ายให้เข้าร่วมเวที “เครือข่ายวัฒนธรรมเพื่อสันติภาพ” เมื่อวันอาทิตย์ที่ ๗ มีนาคม ๒๕๔๗ บางตอนมีว่า “ปัญหาวิกฤตชายแดนใต้มีรากเหง้ามาจากความขัดแย้งระหว่างระบบราชการรวมศูนย์กับวัฒนธรรมท้องถิ่นซึ่งมีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่า ๑๐๐ ปี ความไม่เข้าใจและมายาคติระหว่างกันของเจ้าหน้าที่รัฐโดยทั่วไปซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวพุทธกับประชาชนส่วนใหญ่ในท้องถิ่นที่เป็นมุสลิม มีส่วนขยายปัญหาความขัดแย้งอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับทำให้เกิดความรุนแรง กลุ่มบุคคลและกองกำลังแห่งมิจฉาทิฏฐิในพื้นที่ (กาฟีร์) ได้ฉวยโอกาสจากปัญหารากเหง้าที่มิได้รับการแก้ไขและช่องว่างความไม่เข้าใจของสาธารณะและสังคมภายนอก ก่อสถานการณ์ความรุนแรงเพื่อวัตถุประสงค์ทางการเมืองและผลประโยชน์ที่คับแคบเฉพาะคน เฉพาะกลุ่มเป็นระยะ ๆ ตลอดมา ผลของความรุนแรงจากกลุ่มผู้ก่อสถานการณ์และจากมาตรการการปราบปรามของเจ้าหน้าที่รัฐ ตลอดจนความไม่เข้าใจและทัศนคติแบบตะวันตกของสื่อมวลชน ได้ซ้ำเติมความเดือดร้อนทับถมความทุกข์ยากแก่ชุมชนท้องถิ่น และพี่น้องมุสลิมให้ตกอยู่ในฐานะจำเลยของสังคมหนักขึ้นทุกที วิกฤตชายแดนใต้ครั้งนี้ ส่งผลให้เกิดความแตกร้าวทางสังคมอย่างรุนแรงภายในท้องถิ่น ชาวบ้านตกอยู่ในความหวาดผวา กลัวทั้งโจร กลัวทั้งทหาร-ตำรวจ กลัวการถูกจับอุ้ม-ฆ่า จากคนที่ไม่รู้ว่าเป็นฝ่ายใด ประชาชนและภาครัฐหมดความศรัทธาเชื่อมั่นต่อกัน ไม่สามารถพึ่งพิงกันได้แล้ว ระหว่างประชาชนด้วยกันเองก็อยู่ในภาวะที่หวาดระแวงกันไปหมด เพราะไม่รู้ว่าจะถูกฆ่า ถูกทำร้าย เป็นเป้าหมายรายวันของกลุ่มใด” (ศาสตราจารย์ นายแพทย์ ประเวศ วะสี ใบบอกเรื่องการรวมตัวเป็น “เครือข่ายวัฒนธรรมเพื่อสันติภาพ” ของกลุ่มราษฎรอาวุโสกับองค์กรเอกชน เพื่อสาธารณะต่าง ๆ เพื่อร่วมกันขับเคลื่อนแนวทางสันติวิธี และใช้ “กระบวนการทางปัญญาเพื่อแก้ปัญหาชายแดนใต้อย่างยั่งยืน”) ข้อความและรูปถ่ายส่วนมากคัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน “ศรีวิชัย” จากคุณ : วศินสุข - [ 13 ธ.ค. 49 22:17:11 ]

ความคิดเห็นที่ 64 มีหลายบทความและถ้อยคำในหนังสือ "ประวัติศาสตร์ "ปกปิด" ของ ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย" เก่าแก่กว่ารัฐสุโขทัยในประวัติศาสตร์ ของสำนักพิมพ์มติชน โดย สุจิตต์ วงษ์เทศ เป็นบรรณาธิการ สำนักพิมพ์มติชน พิมพ์ครั้งที่ ๒ มิถุนายน ๒๕๔๗"  ที่มีรายละเอียดมากกว่านี้ สำหรับผู้ที่สนใจและต้องการความรู้เพิ่มเติม แนะนำให้หามาอ่านประดับสติปัญญาบารมี ยอมรับครับว่าสถานการณ์ทุกวันนี้มันมีปัจจัยอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง มีความพยายามที่จะทำให้สถานการณ์รุนแรงขึ้น มีการทำร้ายผู้บริสุทธิ์โดยไม่เลือกเพศ ศาสนา อาชีพ ทุกสิ่งทุกอย่างเหล่านี้ เราก็ยิ่งต้องศึกษาประวัติความเป็นมาให้ถ่องแท้มากขึ้น เพื่อให้เข้าใจปัญหา ตลอดจนภูมิสังคมที่เกิดขึ้นที่นั่น เพราะปัจจุบันเป็นผลของอดีต และจะเป็นเหตุแห่งอนาคต หากเราทำปัจจุบันไม่ดี เราก็จะพบกับอนาคตที่เลวร้ายยิ่งขึ้น เราจำเป็นต้องลดเงื่อนไข ลดความหวาดระแวงและไม่ไว้ใจระหว่างกันลงให้ได้ เพราะนี่คือที่มาของปัญหาทั้งปวง เท่าที่ผมได้คัดมาแต่เพียงส่วนน้อยนี้ก็เพื่อสะท้อนให้เห็นถึงปูมหลัง ความเป็นมา เพื่อให้ผู้ที่ไม่เคยทราบมาก่อนได้ทราบ และ "เข้าใจ" เมื่อเข้าใจแล้ว การ "เข้าถึง" ก็ไม่ยากนัก เพื่อที่จะ "พัฒนา" ให้เกิดความสงบร่มเย็นอย่างยั่งยืนถาวรสืบไป ตามพระบรมราโชบายที่พระราชทานยาขนานวิเศษ ๓ ประการ เพื่อแก้ปัญหา ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ คือ "เข้าใจ เข้าถึง พัฒนา" ขอยกความดีทั้งหมดในการตอบกระทู้นี้ให้กับบุคคลทั้งอดีตและปัจจุบันที่มี และไม่มีชื่อในกระทู้นี้ทั้งหมด รวมทั้งบรรดาผู้คนที่ยังคงอาศัยอยู่ด้วยความหวาดวิตกในทุกวินาทีที่หายใจใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ และหนังสือ "ประวัติศาสตร์ "ปกปิด" ของ ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย" เก่าแก่กว่ารัฐสุโขทัยในประวัติศาสตร์ ของสำนักพิมพ์มติชน โดย สุจิตต์ วงษ์เทศ เป็นบรรณาธิการ สำนักพิมพ์มติชน พิมพ์ครั้งที่ ๒ มิถุนายน ๒๕๔๗ ที่ใช้เป็นข้อมูลเกือบทั้งหมดในกระทู้นี้ด้วยคำขอบคุณยิ่ง จากคุณ : วศินสุข - [ 13 ธ.ค. 49 22:48:28 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ขอบคุณสำหรับความรู้ครับ จากคุณ : น้องหนูนะ - [ 14 ธ.ค. 49 10:04:22 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ขอบคุณมากสำหรับความรู้ค่ะ ดิฉันเคยใช้ชีวิตในปัตตานีช่วงปี2525-2532 เป็นเมืองที่น่าอยู่ค่ะ มีคนมุสลิม(ซึ่งโดยมากเขาไม่คิดว่าเขาเป็นคนไทย) คนไทย และคนไทยเชื้อสายจีนดำรงชีวิตแบบต่างวัฒนธรรมด้านความเป็นอยู่ และอาหารการกินจะแบ่งแยกชัดเจน โดยคนมุสลิมจะไม่ซื้ออาหารจากร้านคนไทย และคนไทยหลายคนก็ไม่ซื้ออาหารจากร้านมุสลิม ดิฉันเป็นคนไทยที่รับประทานได้ทั้งของมุสลิม จีน และไทย อีกอย่างที่เห็นชัดในยุคนั้นคือ สิทธิทางการศึกษาสำหรับมุสลิม สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์โดยไม่ต้องแข่งขันกับนักเรียนทั่วไป แต่แข่งขันกันเองในกลุ่มนักเรียนมุสลิมตามจำนวนโควต้า สิทธิการแต่งกายที่ไม่ต้องใส่ชุดนักเรียนตามแบบฟอร์มโรงเรียน ฯลฯ ซึ่งพลเมืองใน3จังหวัดไม่เคยกลมกลืนกันแต่สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างดี เป็นระบบชุมชนปกติ ต่างคนก็ปฏิบัติกิจตามแบบแผนของตน ศาสนสถานที่ต่างกันก็ตั้งอยู่ได้ ไม่มีการทำลาย ดิฉันขี่จักรยานไปได้ทุกที่ที่อยากไป มุสลิมชาวบ้านใจดีมาก แม่น้ำปัตตานีไหลผ่านเมืองทำให้มีอาชีพประมงมากมาย เราไปเที่ยวได้ทุกพื้นที่ ยะลาซึ่งเจริญกว่าปัตตานี มีผังเมืองที่สวยงามมีวิถีการค้าในใจกลางเมืองซึ่งส่วนใหญ่เป็นไทยและจีน ส่วนมุสลิมมีวิถีเกษตรกรรม ในท่ามกลางสังคมที่คงสภาพนั้นมีความร่มเย็นแต่มีความแปลกแยกตลอดเวลาระหว่างคำว่าคนไทยและคนแขก เป็นจุดเปราะบางจริงๆค่ะ เคยรณรงค์เรื่องวางแผนครอบครัวก็ทำได้ยากมากเพราะผิดหลักศาสนา ในความยากจนแต่ผู้หญิงสมรสเร็วมาก ประมาณ12-13 ปีก็แต่งงาน และเริ่มต้นมีลูกปีละคน บางบ้านมีลูก15 คน เคยถามความรู้สึกว่าเธออยากมีลูกมากเช่นนี้หรือ เขาส่ายหน้า แปลได้ว่า ไม่อยากแต่ไม่สามารถ การศึกษาจึงพัฒนาไม่ได้มากนัก นักเรียนไม่เรียนภาษาไทย ต่อเมื่อต้องไปสอบในระดับชั้นสูงก็สอบไม่ได้ จึงต้องมีมาตรการสิทธิพิเศษสำหรับมุสลิม ซึ่งภาครัฐเองก็มีการมองอย่างดูถูกในเด็กกลุ่มนี้ ประโยคที่ได้ยินบ่อย "แขกมีอภิสิทธิ์มากกว่าไทย" จึงทำร้ายความรู้สึกทั้งไทยและมุสลิมตลอดมา นักเรียนมุสลิมจำนวนหนึ่งได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยคณะดีๆโดยไม่ต้องสอบรวมกับผู้อื่น ในขณะที่นักเรียนทั่วไปที่เรียนดีหลายคนไม่สามารถสอบเข้าคณะที่ต้องการได้ โดยเฉพาะคณะแพทย์ ช่วงเวลาที่ปัตตานีสำหรับดิฉันมีความสุขมากเพราะเมืองนี้ร่มรื่น น่าอยู่ ความแตกแยกของผู้คนเป็นเสน่ห์ให้ได้กระแนะกระแหนกัน เสร็จสิ้นภารกิจประจำวันก็แยกย้ายกันไป พรุ่งนี้มาดำเนินชีวิตในความแตกแยกอีก ไม่มีฆ่ารายวัน ขบวนการอะไรทั้งหลายก็ไม่ดุร้ายเหมือนตอนนี้ เป็นขบวนการเพื่ออุดมการณ์ในกลุ่ม ดิฉันยังเคยไปฟังอุดมการณ์ของพวกเขา ถ้าสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตมีผลต่อปัจจุบัน ก็น่าที่จะเป็นกลุ่มเด็กที่เข้าฟังอุดมการณ์และถูกส่งไปเรียนหนังสือนอกระบบในวันนั้น เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้วในวันนี้ เพื่อที่จะมาทำให้ช่องว่างแห่งความแตกแยกที่ไม่เคยหมดแต่เป็นเพียงช่องว่างเปล่า กลับมาเป็นช่องว่างอันตราย และประชาชนชาวปัตตานีที่น่ารักจำนวนหนึ่งได้ดับสังขารไปตามเวลา เป๊าะใจดี เมาะน่ารักไม่มีแล้ว เหลือเพียงลูกหลานชายหญิงที่แข็งกร้าวและมุ่งอุดมการณ์ที่ว่านั้นแทน...นี่เป็นความคิดเห็นจากช่วงชีวิตในปัตตานี จากคุณ : ณ ธาร - [ 14 ธ.ค. 49 12:39:32 A:168.120.76.48 X: TicketID:113208 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ขอเซฟและทักทายคุณวศินสุขก่อน เพิ่งอ่านได้ไม่กี่ความเห็นเอง หากว่างจะมานั่งอ่านต่อครับ จากคุณ : NickyNick - [ 14 ธ.ค. 49 13:16:19 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ขอบคุณทุกท่านแทนเจ้าของกระทู้ที่ได้เข้ามาอ่านประวัติอันยาวนานนี้จนจบ  ยินดีต้อนรับครับคุณ NickyNick ขอบคุณเป็นพิเศษสำหรับคุณ ณ ธาร สำหรับข้อมูล "จริง" ในช่วงสมัยหนึ่งที่ได้ลงไปสัมผัส "ความแปลกแยกที่ไม่แตกแยก" น่าเสียดายที่วันคืนเหล่านั้นผ่านไปแล้ว เป็นข้อมูล "ใหม่" สำหรับผมที่ไม่เคยทราบมาก่อน ทำให้ผมตระหนักว่าคนทุกเชื้อชาติต่างก็ต้องการที่จะรักษาเอกลักษณ์ของตนเองไว้ ไม่ยอมให้ถูกครอบงำ ซึ่งจะทำให้ประวัติความเป็นมาอันยิ่งใหญ่ของตนต้องเลือนหายไปกับกาลเวลา จากตอนต้นจะเห็นว่า อาณาจักรนี้เป็นอาณาจักรยิ่งใหญ่ และเจริญรุ่งเรืองมาก มีพระเจ้าแผ่นดินปกครองอย่างอิสระ เป็นเมืองท่าที่สำคัญและเป็นศูนย์กลางการค้าในแถบนี้ในยุคหนึ่ง จนเป็นที่หมายปองของชาติต่าง ๆ ที่มุ่งจะเข้ามายึดครอง  และมีความ "พยายาม" ที่จะทำให้ประวัติศาสตร์ช่วงนี้ลบเลือนไป จึงทำให้เกิดแรงต่อต้าน แต่อย่างที่อาจารย์ ดร.ธงชัยบอกไว้ "ประวัติศาสตร์คือเรื่องราวของอดีตอันหลากหลาย รวมถึงที่แตกต่างขัดแย้งกัน “ชาติ” ในปัจจุบันคือจุดนัดพบในปัจจุบันของความหลากหลายเท่านั้น เรื่องราวของ “ชาติ” จึงได้แก่กรอบกว้าง ๆ ของปัจจุบันที่อนุญาตให้อดีตอันแตกต่างขัดแย้งหลากหลายสามารถดำรงอยู่ได้ แต่ทว่าต่างดำเนินมาพบกันในปัจจุบันด้วยเหตุผล กระบวนการ จังหวะต่าง ๆ กัน อดีตอันหลากหลาย “ไม่ใช่” เหตุผลในตัวมันเอง ว่าปัจจุบันควรแยกเป็นเสี่ยง ๆ ตามอดีต เป็นคนละเรื่องกัน ปัจจุบันเป็นเรื่องของคนปัจจุบันตัดสิน การรับรู้อดีต กล้าเผชิญความจริงในอดีต เพื่อรู้ตัวว่ามีมรดกอะไรจากอดีตที่ตกทอดถึงปัจจุบัน เพื่อเราจะใช้วุฒิภาวะเลือกทางเดินที่เราต้องการในปัจจุบัน" อ่านกระทู้นี้จบแล้วก็ได้แต่ถอนใจครับ จากคุณ : วศินสุข - [ 14 ธ.ค. 49 22:38:34 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ขอบคุณค่ะ ได้ความรู้ดีจริงๆ จากคุณ : horseshoes - [ 15 ธ.ค. 49 02:44:48 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ขอบคุณ คุณวศินสุข ที่นำความรู้ดีๆ มาให้อ่าน สำหรับผมแล้ว ประวัติศาสาตร์คือเรื่องที่ได้ ผ่านมาแล้ว บนแผ่นดินไทยนี้ ถ้าแต่ล่ะที่แต่ล่ะเมือง จะมาขุดคุ้ยถึงอดีต ผมว่ายุ่งกว่านี้อีก สมมุติ ว่าเชียงใหม่ หรือ สุโขทัยก็พอ แต่ทั้งสองเมืองนี้ไม่เคยนำอดีตมา เพื่อให้เกิดความวุ่ยวาย ทุกที่ทุกแห่งล้วนมีประวัติศาสตร์ของตัวเองทั้งนั้น ผมเพียงคิดแต่ว่า ทุกตารางนิ้วบนแผ่นดิน ร่มเย็นอยู่ใต้ร่มพระบารมี ก็ดีที่สุดแล้ว จากคุณ : Max2000 - [ 15 ธ.ค. 49 03:46:22 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ถ้าคนบ้าอำนาจ แล้ว ต่างเห็นแต่ประโยชน์ของตนเองเป็นที่ตั้งด้วยแล้ว ก็ย่อมมีแต่เรื่องไปทุกหย่อมหญ้า จากคุณ : คนบ้าอำนาจ - [ 21 ธ.ค. 49 16:54:25 A:58.10.222.51 X: TicketID:025907 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ขอบคุณครับคุณวศินสุขที่ได้ให้วิทยาทานแก่เรา ขออนุญาติทำลิงค์ให้เพื่อนๆได้อ่านด้วยนะครับ จากคุณ : แต้มขาว - [ 22 ธ.ค. 49 11:45:37 ]

ความคิดเห็นที่ 74 กระทู้ ดี ครับ ตบมือ แปะๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณสำหรับข้อมูล ให้ได้อ่านครับ จากคุณ : ชื่อนี้ไม่ซ้ำใครแล้วมั้ง - [ 30 ธ.ค. 49 09:40:38 ]

ความคิดเห็นที่ 75 สรุปว่าพวกมันฆ่าคนบริสุทธิ์ได้....ใช่มั๊ย จากคุณ : แล้วไง - [ 30 ธ.ค. 49 12:38:34 A:124.120.187.189 X: ]

ความคิดเห็นที่ 76 ขอบคุณค่ะสำหรับข้อมูล เหนื่อยไหม  พักทานน้ำก่อนนะ จากคุณ : biebie999 - [ 30 ธ.ค. 49 15:29:40 ]

ความคิดเห็นที่ 77 อันนี้มาจากกระทู้เก่าของผม http://www.atriumtech.com/cgi-bin/hilightcgi?Home=/home/InterWeb2000&File=/home2/searchdata/Forums/http/www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y4847973/Y4847973.html&Query=ญิฮาดสีเทา คือผมไปซื้อหนังสือมา และถ้าเอาตามหนังสือเรื่องนี้ กลุ่มก่อการร้ายที่ทำกันทุกวันนี้เป็นคนละกลุ่มคนละวิธี กับในอดีตโดยสิ้นเชิง และไม่ได้มีจุดประสงค์แบ่งแยก ดินแดนด้วยซ้ำ แต่เป็นความต้องการที่ต่ำช้ากว่านั้นมาก ...  ...  ... ไปซื้อหนังสือเรื่อง 'ญิฮาดสีเทา' ในงานสัปดาห์หนังสือ มานั่งอ่าน คนเขียนเป็นมุสลิมที่เคยมีส่วนเกี่ยวข้องกับ กลุ่มก่อการร้าย (เก่า) มาก่อน ตอนนี้กลับใจแล้ว ถ้าเอาตามหนังสือนี้สิ่งที่เรารับรู้เรื่องไฟใต้ก็ดูเหมือนจะ แตกต่างจากความจริงเยอะเลยครับ เลยมาเขียนให้อ่าน ดังนี้ ...  ...  .. สรุปจากหนังสือคร่าวๆว่า พวกที่ก่อการร้ายอยู่ตอนนี้ แบ่งเป็นสองกลุ่ม คือกลุ่มเก่ากับกลุ่มใหม่ กลุ่มเก่านั้นมีรากฐานมาจากพวกสุลต่านปัตตานีโบราณ ที่ไม่พอใจที่ถูกถอดจากอำนาจ จึงกบฏเพื่อเอาอำนาจคืน แต่กลุ่มเก่านี้อ่อนแอ ภายหลังแตกกันภายในเป็น หลายกลุ่ม ไปเป็นโจรก็หลายกลุ่ม ตอนนี้ถูกปราบไปเกือบหมดแล้ว แกนนำหลบลี้หนี ตายไปอยู่ต่างประเทศ พยายามแถลงข่าวหรือทำเวปไซต์ ตีรัฐบาลเหมือนกันแต่ไม่มีใครสนใจ กลุ่มเก่านี้ได้แก่ pulo เบอซาตู brn และพวกตัวย่อทั้งปวง ส่วนกลุ่มใหม่ imply ว่าคือกลุ่มอัลกออิดะที่แฝงตัวมา นำเอาวิธีการต่อสู้ในเมือง สงครามข่าวสาร การบริหารความกลัวของชาวบ้านและการพลีชีพเข้ามา เผยแพร่ เน้นการก่อการร้ายให้เป็นข่าวเรื่อยๆเป็นหลัก กรณีกรือเซะและตากใบเป็นฝีมือของกลุ่มนี้ กลุ่มใหม่นี้อ้างว่าทำเพื่อศาสนา (ไม่ใช่เพื่อชาติปัตตานี เหมือนในอดีต) แต่จริงๆแล้วมีความชั่วร้ายและต่ำช้ากว่า กลุ่มเก่ามาก นั่นคือจะใช้วิธีไปเข้าหาและล้างสมองคน มุสลิมในท้องถิ่น เริ่มจากพวกที่เป็นเดนสังคมเช่นพวก เสพยาเสพย์ติดหรือพวกโจรก่อน บอกว่าถ้าไปสู้กับ รัฐบาลไทยแล้วตายจะเป็นการตายเพื่อศาสนาและได้พบ พระเจ้า พวกนี้ก็ยอมเชื่อเพราะจริงๆกลัวตกนรกจากบาป ที่ตัวเองทำ (เสพยา, เป็นโจร) จากนั้นพวกอัลกออิดะก็จะส่งพวกนี้ไปก่อการร้ายตาม บริเวณต่างๆ หลายครั้งมอมยาแล้วก็ให้ไปพลีชีพ เช่นกรณีกรือเซะเป็นต้น จะเห็นจากการเลือกเป้าหมาย เช่น กรือเซะนั้นเป็น มัสยิดที่หักพังอยู่ก่อน แต่ถ้าถ่ายวีดีโอทหารรุมยิงมัสยิด นี้ออกไป คนที่ไม่เคยเห็นกรือเซะจะเข้าใจว่าถูกทหารยิง จนหักพัง ส่วนตากใบนั้นเป็นตำบลอับ มีทางเข้าทางออกทางเดียว ถ้ารัฐใช้กำลังไปปราบจะหนีไม่ได้ จะตายมาก ถ้าว่ายน้ำ หนีจะไปขึ้นฝั่งมาเลฯ ซึ่งเป็นภาพที่น่าถ่ายไว้ และเมื่อถ่ายวีดีโอเสร็จแล้ว ก็จะเอาไปขายตามประเทศที่ นับถืออิสลามเพื่อปลุกใจให้พวกมุสลิมอื่นๆมีความ เกลียดชังเพิ่มขึ้น บริจาคเงินให้อัลกออิดะเพิ่มขึ้น การฆ่าครูและฆ่าพระหรือคนไม่มีทางสู้นั้นจึงไม่ใช่การฆ่า ให้มีผลทางการทหารแต่เป็นการฆ่าให้มีความเกลียดชัง เพิ่มขึ้นนั่นเอง ดังนี้เป้าหมายของกลุ่มก่อการร้ายใหม่จึงไม่ใช่การแบ่ง แยกดินแดน แต่เป็นการสร้างเหตุการณ์ให้มีความ เกลียดชังระหว่างมุสลิมกับคนศาสนาอื่นมากๆ และสร้าง ขึ้นทั่วโลกเพื่อเลี้ยงการคงอยู่ของอัลกออิดะ อันที่จริงกลุ่มเก่าก็เคยมีความคิดจะก่อการร้ายเพื่อเรียก ร้องความสนใจเหมือนกัน แต่ไม่ได้ถึงขั้นพลีชีพ เพราะ พวกกลุ่มเก่าใจร้ายไม่พอที่จะให้คนปัตตานีซึ่งเป็นพ่อแม่ พี่น้องของตนเองตายอย่างนั้น อย่างไรก็ตามเมื่อมีเหตุการณ์ก่อการร้ายเป็นข่าวที่น่าสนใจ ขึ้นมา กลุ่มเก่าก็มีกำลังขึ้นใหม่ เวปปูโลก็มีเรื่องกลับมา ฉายใหม่ (และเจ้าของเดียวกันยังทำเวปมนุสยาขึ้น ดิสเครดิตสถาบันพระมหากษัตริย์ด้วย เพราะชาวมุสลิมใต้ นั้นยังมีความจงรักภักดีต่อสถาบันพระมหากษัตริย์มาก) มีการกลุ่มเก่าออกมาอ้างว่าไม่ได้ทำ แต่ hint ๆ ว่ามีส่วน จนกระทั่งรัฐบาลไทยจะยอมเปิดโต๊ะเจรจาแล้ว แต่เมื่อ ทราบว่าบ่มิไก๊ จึงมิได้เจรจาด้วย นอกจากนั้นยังมีเรื่องว่าอัลกออิดะจริงๆอาจจะเป็นอิสลามอเมริกาอีย์ และเรื่องวัฒนธรรมที่ไม่สอดคล้องกับอิสลามของคนปัตตานีเอง (เช่นเรื่องที่ผู้ชายมักขี้เกียจ ให้ผู้หญิงหาเลี้ยงครอบครัวให้ หรือเรื่องการรักษาความสะอาด) คนเขียนค่อนข้างใช้โทนแรง แต่ก็เขียนเป็นแนวห่วงใย รายละเอียดเพิ่มเติมลองอ่าน "ญิฮาดสีเทา" สำนักพิมพ์ สาริกา เขียนโดยบะห์รูน ดูครับ ป.ล.ทั้งนี้ทั้งนั้นหนังสือยังมีอะไรอีกมาก อยากให้ลองไป อ่านเองดีกว่า ผมสรุปให้ฟังอาจจะเอามาเฉพาะตรงที่ผม สนใจ ทำให้ไม่เห็นเรื่องอื่นๆ จากคุณ : เชษฐา - [ 30 ธ.ค. 49 19:14:35 ]

ความคิดเห็นที่ 78 เมื่ออ่านจบแล้ว สิ่งแรกที่เป็นคำถามเกิดขึ้นในใจคือ "ถ้านายกผู้มีคุนานูปกรณ์อย่างล้นเหลือของไทย ท่านจอมพลแปลก นั้นมิได้จุดชนวนแห่งความร้าวฉานให้ลุกลามจนบานปลายอย่างน่าชิงชังแล้วนั้น  ปัจจุบัน ณ วันนี้ เหตุการณ์จะยังคงเป็นแบบนี้หรือไม่" วีรกรรมอันสูงส่งและสร้างสรรค์ของท่านนั้นผมเคยได้สดับทราบจนตราตรึงใจ หากลองถามครูดนตรีไทย ครูศิลปะไทย ว่าส่วนลึกแห่งหัวใจท่านเหล่านั้นมีความรู้สึกต่อนายกรัฐมนตรีผู้มีวิสัยทัศน์ผู้นี้อย่างไร ภาพยนต์ "โหมโรง" คงงเป็นคำตอบได้อย่างชัดเจน ครั้งนี้นับเป็นเรื่องใหม่ที่ผมได้มีโอกาสได้ร่วมรับทราบวีรกรรมอีกอย่างของท่าน จากประชากระซึ่งเคยอาศัยอย่างอิสระ มีสิทธิและศักดิ์ศรีเท่าเทียมกัน กลับต้องมาถูกกดขี่และตีตราว่าแปลกแยก จุดชนวนให้ลุกลามเป็นเรื่องราว และน่าแปลกที่เมื่อบุคคลผู้เลอค่าท่านนั้นจำต้องยุติบทละครของตนลงแล้ว รัฐบาลชุดต่อๆไปก็กลับไม่คิดจะแก้ไขอะไรให้เป็นรูปธรรมขึ้นมา กลับเลือกที่จะปล่อยความบัดสีของตัวเองให้คงอยู่เช่นนั้น จากเนื้อธรรมดา ถูกมีดเผาไฟกรีดลึกจนเกิดแผล แม้ในช่วงหลังๆจะดูเหมือนว่ารักษาแผลได้ แต่ยังไงก็ยังคงทิ้งรอยแผลเป็นอันน่าเกลียดให้คงอยู่ และเป็นแผลเป็นที่พร้อมจะแตกเป็นรอยแผลอีกครั้ง หากพวกเราเรียกกลุ่มแบ่งแยกดินแดนด้วยคำขึ้นต้นว่า "โจร" ก็พึงสังวรไว้อย่างนึงว่าพวกที่สร้างกลุ่ม "โจร"นั้นและยื่นอาวุธให้พวกเขา ก็คือรัฐบาลไทยในครั้งอดีตกาลนั้นเอง หากเป็นอย่างที่หลายคนบอก ว่าในปัจจุบันนั้นมีกลุ่ม "เก่า" และ "ใหม่" และกลุ่ม "ใหม่" นั้นมีจุดประสงค์เพียงเพื่อจะหลอกใช้ทั้งมุสลิมและไทย-พุทธ ให้แตกแยกเพื่อสร้างความมั่งคั่งให้แก่ตัวเอง ก็สมควรอย่างยิ่งที่จะใช้กำลังเข้าปราบปรามขั้นเด็ดขาด  แต่หากเป็นกลุ่ม"เก่า"นั้น กรรมหรือผลแห่งการกระทำที่คนทางฝั่งเราในอดีตได้ก่อไว้และตกมาถึงรุ่นเรารายนี้ยังสมควรจะใช้กำลังอำนาจในการตัดสินอีกหรือ   และแม้ว่าการลงมือในปัจจุบันนี้จะเป็นฝีมือจากพวก "กลุ่มใหม่" แต่หากว่าเรื่องแตกแยกจนเป็นสาเหตุให้ 7ข้อเรียกร้องอันถือเป็นสัญญาณแห่งการขอแบ่งแยกครั้งแรกสุดนั้นไม่เคยเกิดขึ้น จะยังมีคนตกเป็นเครื่องมือของกลุ่มโจรใหม่มากมายเท่านี้รึเปล่า จากคุณ : charoka - [ 30 ธ.ค. 49 23:36:00 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ขอบคุณคุณวศินสุข และทุก ๆ ท่านนะคะ สำหรับข้อมูลค่ะ จากคุณ : กล้วยไม้เที่ยงคืน - [ วันสิ้นปี 00:19:32 ]

ความคิดเห็นที่ 80 Thanks very good information จากคุณ : hs0pdo (hs0pdo) - [ 5 ม.ค. 50 16:25:06 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ขอบอกเหมือนคห. 79 ค่ะ ตอนอาม่าเราเข้ามาเมืองไทยใหม่ๆ ก็ถูกกระทำจากข้าราชการไทยที่มียศศักดิ์แต่จิตใจต่ำทราม เอาเปรียบ ขูดรีด ดูถูกคนจีน เปรียบเทียบตัวเองสูงส่ง จากคุณ : a pinky pig - [ 8 ม.ค. 50 17:44:30 ]