ชีวิตนั้นต้องการความหมายจากสัจจะของความจริง
แต่สิ่งที่เรียกว่า"ความจริง"บางครั้งมันน่าเบื่อหน่ายมากสำหรับในโลกแห่งความเป็นจริง เพราะหันไปทางไหน ทุกคนพูดเรื่องเดียวกัน ตอบคำถามเหมือนๆกัน คิดเหมือนๆกัน (ใช้ชีวิตเหมือนๆเหมือนๆกัน จีบสาวให้ดอกไม้เหมือนๆกัน ดูทีวีเหมือนๆกัน)
ชีวิตเต็มไปด้วย"ความจริง"ที่เราเองก็รู้ๆกันอยู่ ที่ไม่ได้สร้างความหมายอะไรให้กับชีวิต
เป็นความจริงที่น่าเบื่อและว่างเปล่า
ลืมไปว่าสิ่งที่เรียกว่า"ความจริง"มันมีมากมายสารพัดสารพันเหมือนหนังแต่ละเรื่องของคนแต่ละคน
ทุกคนมีชุดความจริงที่แตกต่างกันและลักษณะที่เป็นเฉพาะตัวสมบูรณ์ของแต่ละบุคคลเอง ที่ต้องอาศัยการ"สำพัทธ์และการเปรียบเทียบ"แต่ละชุดความจริง(หรือคิดว่าจริงก็ตาม) เราจึงจะเข้าใจ ความจริง(แท้)ของตัวเราเอง
มีเพียงการโต้แย้งเท่านั้นที่ทำให้เราเติบโตขึ้น
เหมือนมีสีขาวต้องมีสีดำ มีผู้ชายก็ต้องมีผู้หญิง เราสัมบูรณ์ในตัวเองก็ต้องสำพัทธ์กับคนอื่น
นี่คือเหตุผลที่เราต้องรู้จักฟัง รับรู้(หรือหยั่งรู้) คนอื่นๆบ้าง
ชุดเครื่องมือของชีวิตที่เรียกว่า"การยอมรับ"จึงเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง
เพราะตัวเราจะไม่มีความหมายถ้าไม่มี"ความจริงอื่นๆ"ของคนอื่น
แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 50 17:36:11
แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 50 17:34:14
แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 50 17:10:01
แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 50 16:41:36
แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 50 16:36:04
แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 50 16:16:10
แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 50 16:08:25
แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 50 16:06:48
แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 50 15:24:25
แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 50 15:20:58
จากคุณ :
the author
- [
11 ม.ค. 50 15:10:05
]