ความคิดเห็นที่ 1              ราชวงศ์เซี่ย...ถือเป็นราชวงศ์แรกในประวัติศาสตร์จีนที่เริ่มระบบการปกครองแบบพ่อสืบทอดให้ลูก การก่อตั้งราชวงศ์เซี่ยซึ่งมีรากฐานของอำนาจจากการยึดครองทรัพย์สินเป็นของส่วนตัว เป็นสัญญาณว่าสังคมยุคดึกดำบรรพ์ที่ทรัพย์สินเป็นของสาธารณะอันยาวนาน กำลังถูกแทนที่ด้วยสังคมแบบยึดครองทรัพย์สินส่วนตัว               โดยปกติการก่อเกิดของระบบใหม่ มักต้องเผชิญกับแรงต้านจากฝ่ายอนุรักษ์ เมื่อเซี่ยฉี่ บุตรของเซี่ยหวี่เข้ารับสืบทอดตำแหน่งของบิดา ก็ได้เชิญบรรดาหัวหน้าชนเผ่าจากดินแดนต่าง ๆ มาร่วมในงานเลี้ยง เพื่อรับรองการขึ้นสู่ตำแหน่งใหม่ของเขา กลุ่มฮู่ซื่อ ไม่พอใจเซี่ยฉี่ ที่ยกเลิกระบบ การคัดสรรผู้มีความสามารถเพื่อดำรงตำแหน่งผู้นำที่มีอยู่เดิม จึงไม่ได้เข้าร่วมในงานเลี้ยงนั้น เซี่ยฉี่จึงยกกองทัพออกไปปราบฮู่ซื่อพ่ายแพ้ จากการรบครั้งนี้ ทำให้ก้าวแรกของระบบอำนาจใหม่นี้แข็งแรงขึ้น               ระบบการปกครองแบบใหม่นี้ค่อย ๆพัฒนาขึ้น ขณะที่ผู้ปกครองคนใหม่ ต้องเผชิญปัญหาการขาดประสบการณ์ในการปกครอง รากฐานของอำนาจที่มาจากการยึดครองทรัพย์สินเป็นของส่วนตัว ในช่วงระยะของการฟูมฟักของการก้าวขึ้นสู่อำนาจที่ยิ่งใหญ่กว่านี้              สภาพการขูดรีด แย่งชิง และความกระหายในการเสพสุขของผู้ปกครองก็ยังเป็นไปอย่างรุนแรง และย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยงจากการแย่งชิงผลประโยชน์และอำนาจในกลุ่มผู้ปกครองด้วยกันเองได้             ดังนั้น เมื่อเซี่ยฉี่ตายลง บุตรชายของเขาทั้งห้าคนก็แย่งชิงอำนาจกัน ผลคือเมื่อไท่คัง ได้ขึ้นครองบัลลังก์ต่อจากฉี่ ก็ไม่สนใจดูแลกิจการงานเมือง เฝ้าหมกมุ่นอยู่กับสุรานารี ต่อมาจึงถูก อี้ ซึ่งเป็นผู้นำของรัฐฉง สบโอกาสเข้าแย่งชิงอำนาจ ภายหลังเมื่ออี้ถูกขุนนางของเขาที่ชื่อหานจั๋ว สังหารแล้ว เส้าคัง บุตรชายของไท่คังซึ่งหลบหนีไปได้รับความช่วยเหลือจากโหย่วหวี รวบรวมขุมกำลังเก่าของเซี่ยขึ้นใหม่ แล้วอาศัยช่วงเวลาที่ภายในของกลุ่มหานจั๋วเกิดความวุ่นวาย เข้าช่วงชิงอำนาจเพื่อกอบกู้ราชวงศ์เซี่ยกลับคืนมา                 เมื่อถึงปลายราชวงศ์เซี่ย ข้อขัดแย้งทางชนชั้นนับวันจะทวีความรุนแรงมากขึ้น เมื่อเซี่ยเจี๋ย (พระเจ้าเกียดในห้องสินตอนต้นเรือง) ได้ขึ้นครองบัลลังก์ ก็ไม่คิดจะปฏิรูปแก้ไขสิ่งใด ยังคงเห่อเหิมฟุ้งเฟ้อในอำนาจ โดยสั่งให้ก่อสร้างตำหนักพระราชวัง ใช้จ่ายเงินทองฟุ่มเฟือยมากมาย ร่ำดื่มสุรานารีทุกคืนวัน โดยไม่สนใจใยดีต่อความทุกข์ยากของเหล่าประชาราษฎร์ ไพร่ฟ้าจึงพากันด่าประณาม เหล่าขุนนางที่จงรักภักดี กลับถูกสั่งคุมขังหรือประหารชีวิต บรรดาเจ้านายชั้นสูงต่างก็พากันเอาใจออก             ซางทัง หัวเผ่าชาวยิน  เห็นเป็นโอกาสเหมาะ จึงใช้ข้ออ้าง ‘ฟ้ากำหนด’ กล่าวหาว่าเซี่ยทำผิดต่อฟ้า จึงต้องถูกลงทัณฑ์ โดยขอให้ทุกคนรวมพลังกันเข้าโจมตี เพื่อบรรลุวัตถุประสงค์แห่งฟ้า  ซางทังชนะ เจี๋ยหลบหนีไป และเสียชีวิตที่หนันเฉา ราชวงศ์เซี่ยอวสาน              ราชวงศ์ซาง...หลังจากที่ซางทังก่อตั้งประเทศแล้ว เนื่องจากได้รับบทเรียนจากการล่มสลายของราชวงศ์เซี่ย จึงเลิกการกดขี่บังคับราษฎร โดยหันมาใช้หลักเมตตาธรรมในการปกครอง ทำให้การเมืองภายในของราชวงศ์ซางค่อนข้างเป็นไปด้วยดี ไม่ค่อยมีความขัดแย้ง สภาพทางการเมืองค่อนข้างมีเสถียรภาพ กำลังทหารก็เข้มแข็งมากขึ้น จึงเริ่มทำสงครามกับแว่นแคว้นรอบนอก ซึ่งโดยมากก็ประสบชัยชนะ              ในรัชสมัยของซางทังผู้ปกครองพระองค์แรก มีเสนาบดีที่ฉลาดปราดเปรื่องคอยช่วยเหลืออยู่ถึง 2 คน ได้แก่ อีหยิ่น และจ้งฮุย พวกเขาดำรงตำแหน่งเสนาบดีซ้ายขวา ก็มีผลงานดีเด่นในการบริหารบ้านเมือง หลังจากจ้งฮุยเสียชีวิต บทบาททางการเมืองของอีหยิ่นก็ยิ่งโดดเด่นมากขึ้น จนกลายเป็นเสนาบดีเก่าแก่คนสำคัญ               หลังจากซางทังสิ้นพระชนม์ เนื่องจากบุตรชายคนโตไท่ติงได้เสียชีวิตไปก่อน ดังนั้นราชบัลลังก์จึงตกเป็นของบุตรชายคนรองชื่อไว่ปิ่ง เมื่อไว่ปิ่งเสียชีวิต น้องชายของเขาจงเหยิน ก็สืบตำแหน่งต่อมา เมื่อจงเหยินสิ้นชีวิตลง ราชบัลลังก์ก็ส่งผ่านไปยังบุตรชายของไท่ติง อันได้แก่ ไท่เจี่ย ซึ่งก็คือหลานของซางทัง               จากบันทึกประวัติศาสตร์ว่าด้วยชนเผ่ายิน กล่าวว่า “ไท่เจี่ยครองราชย์สามปี ไม่อยู่ในธรรม ไม่เคารพกฎของซางทัง จนถูกอีหยิ่นจับคุมขังไว้ในวัง 3 ปี จึงรู้สำนึกผิด อีหยิ่นจึงเชิญไท่เจี่ยกลับสู่บัลลังก์ จากนั้น ไท่เจี่ยก็ปกครองแผ่นดินด้วยเมตตาธรรม กระทั่งเหล่าขุนนางยอมสยบ ไพร่ฟ้าอยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุข นี่เป็นเรื่องเล่าที่แสดงว่า อีหยิ่นเป็นผู้ธำรงการปกครองโดยหลักธรรม ทำให้ราชวงศ์ซางสามารถปกครองแผ่นดินด้วยความสงบร่มเย็นทว่า การปกครองด้วยการแบ่งชนชั้น ย่อมไม่อาจสลายความละโมบในอำนาจและการแก่งแย่งผลประโยชน์ภายในวังหลวงได้               บันทึกประวัติศาสตร์ของชนเผ่ายิน ระบุไว้ว่า “นับแต่รัชสมัยจ้งติง เป็นต้นมา ผู้ปกครองได้ละทิ้งความชอบธรรม แต่งตั้งเชิดชูแต่พวกพ้อง เหล่าญาติมิตรต่างพากันแบ่งฝักฝ่ายเพื่อแย่งชิงอำนาจ เกิดความวุ่นวายไม่หยุดหย่อน เป็นเหตุให้เหล่าขุนนางกบฏก่อศึกล้มล้างราชบัลลังก์”               จากสมัยจ้งติงจนถึงผานเกิง นับได้ 9 ชั่วรุ่น เต็มไปด้วยการแย่งชิงบัลลังก์ภายในราชวงศ์ซาง อันเป็นต้นเหตุแห่งการล่มสลายของราชวงศ์ และท่ามกลางความวุ่นวายในช่วงนี้ ก็ได้มีการย้ายเมืองหลวงอยู่บ่อยครั้ง มีหลักฐานระบุว่า ในสมัยราชวงศ์ซางมีการย้ายเมืองหลวงถึง 5 หลังจากอู่ติงสิ้นพระชนม์ ช่วงเวลาแห่งความรุ่งเรืองก็สิ้นสุดลงภายในเวลาไม่นานนัก               เมื่อมาถึงรัชสมัยของจู่เกิงและจู่เจี่ยจวบกระทั่งรัชสมัยตี้อี่ และตี้ซิ่งนั้น ศึกขัดแย้งทางการเมืองภายในก็ทวีความรุนแรงขึ้นอย่างมาก ขุนนางรอบข้างต่างลุกฮือขึ้นต่อต้าน แม้ว่าต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่รุนแรงนี้ แต่ซางโจ้วหรือตี้ซิ่ง (ก็คือติ้วอ๋องในห้องสิน หรือโจ้วอ๋องในนาจานั่นเอง)กลับไม่คิดปรับปรุงเปลี่ยนแปลงสิ่งใด ทั้งไม่รับฟังคำตักเตือนจากผู้หวังดี ลุ่มหลงมัวเมาอยู่กับชีวิตที่ฟุ้งเฟ้อ ซึ่งยิ่งโหมกระพือความขัดแย้งภายในเพิ่มขึ้น             ขณะเดียวกัน ก็เปิดศึกกับเผ่าตงอี๋ เพิ่มภาระอันหนักอึ้งให้กับประชาชน และทำให้สูญเสียกำลังทหารภายในประเทศอีกด้วย ดังนั้น เมื่อโจวอู่หวัง (กี ฮวด ในห้องสิน) ยกทัพเข้ามาประชิดชายแดน ซางโจ้วจึงได้แต่รวบรวมกำลังพล เพื่อออกไปรับศึก ผลสุดท้ายกำลังทหารฝ่ายซางขาดกำลังใจในการรบ กลับเป็นฝ่ายยอมแพ้เปิดทางให้กับโจวอู่หวัง เมื่อเห็นดังนั้น ซางโจ้วจึงหอบทรัพย์สมบัติหลบหนีไปยังเมืองลู่ไถ สุดท้ายเสียชีวิตที่นั่น ราชวงศ์ซางจึงถึงกาลสิ้นสุด แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:26:11 แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 50 14:31:50 จากคุณ : korn_i - [ วันครูแห่งชาติ 16:26:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2           โจวมีประวัติความเป็นมาอันยาวนาน เดิมอาศัยอยู่ในแถบเสียกาน ต่อมาอพยพไปตั้งรกรากยังโจวหยวน ซึ่งอยู่ทางตอนใต้ของอำเภอฉีซานมณฑลส่านซีของจีน เมื่อ 1,100 ปีก่อนคริสต์ศักราชชนเผ่าต้นตระกูลโจวก็มีขุมกำลังเข้มแข็งขึ้น พวกเขาทางหนึ่งรวบรวมรัฐเล็ก ๆรอบข้างเข้ามา อีกทางหนึ่งโยกย้ายนครหลวงจากโจวหยวนมายังดินแดนฝั่งตะวันตกของแม่น้ำเฟิง หรืออำเภอฉางอานในปัจจุบัน โดยตั้งเป็นเมืองเฟิงจิง  จากนั้นแพร่ขยายอิทธิพลไปทางทิศตะวันออก ทำให้เกิดข้อพิพาทกับราชวงศ์ซาง              ขณะนั้นราชวงศ์ซางในรัชสมัยตี้ซิ่งหรือซางโจ้วนั้น ได้กักขังซีป๋อชั่ง(หรือต่อมาเป็นโจวเหวินหวังผู้นำของราชวงศ์โจว)ไว้ที่โหย่วหลี่มาระยะเวลาหนึ่งแล้ว ขุนนางของโจวถวายหญิงงามและเพชรนิลจินดามากมายให้แก่ซาง ตี้ซิ่งจึงยอมปล่อยตัวซีป๋อชั่ง เมื่อซีป๋อชั่งกลับถึงรัฐของตน ก็เร่งระดมพลเพื่อยกทัพบุกซาง              ในเวลานั้น การเมืองภายในราชวงศ์ซางล้มเหลวฟอนเฟะ เกิดการแตกแยกทั้งภายในนอก โจวเหวินหวัง เห็นว่าสถานการณ์สุกงอมแล้ว ขณะตนใกล้สิ้นลมจึงกำชับสั่งเสียให้บุตรชายไท่จื่อฟา (กี ฮวด)หรือโจวอู่หวัง รวบรวมไพร่พลยกทัพบุกซาง แต่อุดมการณ์ยังไม่สำเร็จก็ตายก่อน              เมื่อโจวอู่หวังขึ้นสืบทอดราชบัลลังก์ต่อจากโจวเหวินหวัง ก็กรีฑาทัพครั้งใหญ่โดยมี พลรถ 300 พลทหารราบ 450,000 หน่วยกล้าตาย 3,000 มุ่งสู่ตะวันออก ระหว่างทางบรรดารัฐเล็ก ๆได้แก่ ยง สู เชียง จง เวย  หลู  เผิง ผู เป็นต้นต่างยอมสวามิภักดิ์เข้าร่วมกับกองทัพ โจวอู่หวังได้ประกาศโทษทัณฑ์ความผิดของซางโจ้ว ซางโจ้วจึงจัดทัพ 170,000 ออกมาสู้รบด้วยโจวอู่หวัง ทว่าเหล่าทหารของซางไม่มีกำลังใจสู้รบ ต่างพากันทิ้งอาวุธหลบหนี เป็นเหตุให้ทัพโจวได้ชัยชนะ ฝ่ายซางโจ้วหลบหนีไป ภายหลังเสียชีวิตที่ลู่ไถ ราชวงศ์ซางจึงล่มสลาย              นับแต่นั้นมา ประวัติศาสตร์จีนก็เข้าสู่ยุคราชวงศ์โจว โจวอู่หวังเมื่อได้ชัยชนะเหนือซางแล้ว ก็เข้าครอบครองดินแดนที่เคยอยู่ภายใต้การปกครองของซาง อีกทั้งยังปราบปรามรัฐเล็ก ๆ รอบข้าง ทว่าปัญหาอันหนักอึ้งที่โจวอู่หวังต้องเผชิญก็คือการจะรักษาผืนแผ่นดินตะวันออกนี้ไว้ได้อย่างไร              ดังนั้น เขาจึงเลือกใช้นโยบาย ‘เมืองหน้าด่าน’ โดยมอบหมายให้ญาติพี่น้องและขุนนางที่มีความดีความชอบออกไปปกครองยังดินแดนต่าง ๆ ตั้งให้เป็นผู้ครองแคว้น โดยผู้ครองแคว้นจะได้รับอำนาจในการปกครองดินแดนรอบนอกผืนหนึ่ง อีกทั้งพวกเขาเหล่านั้นยังถือเป็นผู้พิทักษ์ราชสำนักโจวอีกด้วย              นอกจากนี้ โจวอู่หวังยังแต่งตั้งให้อู่เกิง บุตรของซางโจ้วดูแลแคว้นซาง เพื่อสามารถควบคุมชาวซางต่อไป โดยส่งน้องชายของเขา ได้แก่ ก่วนซู่ ไช่ซู่  และฮั่วซู่ ให้คอยตรวจสอบอู่เกิง นอกจากนี้ ยังแต่งตั้งให้โจวกงตั้น ไปปกครองแคว้นหลู่ ส่วนเจียงซ่าง ไปปกครองแคว้นฉี และเส้ากงซื่อไปครองแคว้นเอี้ยน              หลังจากโจวอู่หวังสิ้นพระชนม์ เฉิงหวัง บุตรชายของเขาได้สืบทอดราชบัลลังก์ แต่เนื่องจากยังอยู่ในวัยเยาว์ จึงมอบหมายให้โจวกงตั้นหรือโจวกง เป็นผู้สำเร็จราชการแทน เป็นเหตุให้ก่วนซู่และไช่ซู่ไม่พอใจโจวกง จึงปล่อยข่าวใส่ร้ายโจวกงกล่าวหาว่าวางแผนชิงบัลลังก์ ต่อมา อู่เกิงก็เข้าร่วมกับก่วนซู่และไช่ซู่รวบรวมแว่นแคว้นเล็ก ๆ ทางภาคตะวันออก อันได้แก่สวี เหยี่ยน ป๋อกู เป็นต้น เพื่อเป็นฐานก่อการกบฏ โจวกงจึงต้องใช้กำลังทหารเข้าปราบปราม โดยใช้เวลา 3 ปี สุดท้ายจึงสามารถปราบกบฏอู่เกิง ก่วนซู่และไช่ซู่ลงได้ ประหารอู่เกิงและก่วนซู่ เนรเทศไช่ซู่               จากการปราบกบฏครั้งนี้ ทำให้ราชวงศ์โจวมีรากฐานที่มั่นคงยิ่งขึ้น  สืบเนื่องจากโจวอู่หวังเมื่อล้มล้างราชวงศ์ซางแล้ว ก็กลับไปนครหลวงเฮ่าจิง(ย้ายมาจากเฟิงจิง)แล้วพบว่า ระยะทางระหว่างเมืองเฮ่าจิงกับศูนย์กลางการปกครองแห่งใหม่อยู่ห่างไกลกันเกินไป ดังนั้นจึงคิดจะย้ายมาสร้างเมืองหลวงใหม่ในแถบลุ่มแม่น้ำอีและแม่น้ำลั่ว ซึ่งเป็นศูนย์กลางของชนเผ่าเซี่ยมาแต่เดิม แต่ความคิดนี้ยังไม่ทันได้เป็นจริง ก็ล้มป่วยสิ้นพระชนม์ลงเสียก่อน             โจวเฉิงหวัง เมื่อได้สืบทอดราชบัลลังก์แล้ว ก็ได้สานต่อแนวปณิธานของโจวอู่หวัง โดยกำหนดตั้งเมืองหลวงใหม่บริเวณลุ่มแม่น้ำอีและแม่น้ำลั่วโดยใช้เมืองใหม่นี้เป็นศูนย์กลางการปกครองแห่งใหม่ (ลั่วอี้=ลั่วหยาง=ลกเอี๋ยงนั่นเอง)ซึ่งก็สามารถร่นระยะทางไปได้มากทีเดียว                เนื่องจากโจวกง ได้สำเร็จราชการเมื่อครั้งอยู่ที่นครเฮ่าจิงหรือนครหลวงตะวันตกมาโดยตลอด ดังนั้นบุตรชายคนโตของเขาชื่อป๋อฉิน จึงได้รับสืบทอดตำแหน่งเจ้าแคว้นหลู่ ต่อจากบิดา ส่วน เจียงซ่าง (เกียงจู แหย ในห้องสิน)ได้รับแต่งตั้งไปครองแคว้นฉี และเส้ากง ครองแคว้นเอี้ยน                 ภายหลังเหตุการณ์ปราบกบฏอู่เกิงสงบราบคาบลง โจวอู่หวังก็ได้พระราชทานดินแดนซึ่งเคยอยู่ภายใต้การปกครองของอู่เกิงให้กับน้องชายชื่อคังซู่ โดยแต่งตั้งเป็นเจ้าแคว้นเว่ย นอกจากนี้ พระองค์ยังได้แต่งตั้งเวยจื่อ ซึ่งเป็นพี่ชายต่างมารดาของซางโจ้วกษัตริย์องค์สุดท้ายของราชวงศ์ซาง ที่ไม่ได้เข้าร่วมในการก่อกบฏอู่เกิงขึ้นเป็นเจ้าแคว้นซ่ง ต่อมา เมื่อโจวเฉิงหวังปราบแคว้นถังได้แล้ว ก็มอบดินแดนที่ยึดมาได้ให้กับถังซู่อวี๋ ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องปกครอง แล้วตั้งเป็นแคว้นจิ้น                       บรรดาเจ้าผู้ครองแคว้นเหล่านี้ มักมีเรื่องขัดแย้งกันบ้าง มีสัมพันธไมตรีต่อกันบ้าง บางครั้งยังคานอำนาจซึ่งกันและกันเอง สภาพการปกครองเช่นนี้ส่งผลให้ในช่วงต้นของราชวงศ์โจวมีความสงบและมั่นคงทางการเมือง                       ในช่วงเวลาดังกล่าวนี้ ไพร่พลชาวโจวกลับต้องผ่านการศึกสงคราม เพื่อขยายดินแดนออกไปทางตอนใต้อันได้แก่ ปา ผู เติ้ง ฉู่ ทางตอนเหนือจรดดินแดนซู่เซิ่น เอี้ยน ป๋อ ทิศตะวันออกจรดชายฝั่งทะเล ทิศตะวันตกจรดกาน ชิง รวมเป็นอาณาจักรที่กว้างใหญ่กว่าในสมัยราชวงศ์ซางเสียอีก ราชวงศ์โจวได้วางระบบการปกครองภายในที่ค่อนข้างจะประสบผลสมบูรณ์ มีการกำหนดบทลงโทษที่เป็นระบบกว่าในสมัยซาง มีการเตรียมกองกำลังทหารเป็นจำนวนมากกว่าสมัยซาง ถึงกับมีคำกล่าวว่า ‘ภายใต้แผ่นฟ้านี้ ผืนดินและไพร่พลล้วนเป็นของโจวหวัง’ (แต่ก่อนเป็นเผ่าๆ แล้วยอมรับเผ่าที่แข็งที่สุด แต่มาสมัยนี้ถูกปราบให้ต้องยอมจริงๆ)               ดังนั้น เมื่อโจวหวังพระราชทานที่ดินและไพร่พลให้แก่บรรดาเจ้าแคว้นนั้น ก็ต้องจัดพิธีรับที่ดินและไพร่พลนั้น เหล่าเจ้าครองแคว้นที่ได้รับการแต่งตั้ง ต้องมีกำหนดเวลาแน่นอนเพื่อเข้าเฝ้าโจวหวัง โดยมีภารกิจในการปกป้องราชสำนักโจว พวกเขายังจะต้องส่งบรรณาการให้กับโจวหวังด้วย (รวมทั้งการเกณฑ์ทหารไพร่พล) หากไม่ส่งบรรณาการก็จะถือว่าคิดการก่อกบฏต่อราชสำนัก ต้องได้รับโทษทัณฑ์             ทว่า เมื่อเวลาผ่านไป บรรดาเจ้าครองแคว้นก็มักมีการตัดแบ่งหรือแลกเปลี่ยนดินแดนกันเอง จึงค่อย ๆเปลี่ยนที่ดินเป็นของตนเอง ขณะเดียวกันก็มีการบุกเบิกผืนที่ดินทำกินแหล่งใหม่มากขึ้น เมื่อมีที่นาเป็นของตัวเองมากขึ้น ย่อมก่อให้เกิดภาวะที่เป็นการบ่อนทำลายต่อระบบการทำนารวมเกิดขึ้น (ไปทุ่มเททำนาของตัวเองก่อน เพราะนาบุกเบิกใหม่ไม่ต้องส่งบรรณาการให้โจว)              เมื่อมาถึงรัชกาลโจวลี่หวัง ขูดรีดภาษีอย่างหนัก ข่มเหงราษฎร อีกทั้งปิดกั้นผู้คนไม่ให้วิพากษ์วิจารณ์การปกครอง จนกระทั่งเกิดการลุกฮือภายในขึ้น ลี่หวังหนีไปเมืองจื้อ ประชาชนจึงพากันสนับสนุนให้โจวติ้งกงและเจามู่กง  ซึ่งเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ร่วมกันบริหารราชการแผ่นดิน             ต่อมาเมื่อโจวเซวียนหวัง ได้สืบบัลลังก์ต่อมา เนื่องจากได้รับบทเรียนข้างต้น จึงปรับเปลี่ยนนโยบายการปกครองเสียใหม่ และเพื่อขจัดภัยคุกคามจากชนเผ่าหรงตี๋ ที่อยู่ทางตอนเหนือ จึงต้องทำศึกป้องกันอาณาเขตอีกครั้ง สุดท้ายได้รับชัยชนะกลับมา นอกจากนี้ยังประสบชัยในการสงครามกับแคว้นจิงฉู่ และหวยอี๋  ดังนั้น จึงได้รับการเรียกขานเป็นยุคฟื้นฟู ทว่า สังคมโดยรวมยังคงตกอยู่ภายใต้มรสุมแห่งความขัดแย้งภายในต่อไป                 วิวัฒนาการที่เกิดขึ้นในห้วงประวัติศาสตร์มักจะไม่เท่าเทียมกัน อาทิ ในสมัยซางและโจวดินแดนในเขตจงหยวน (ภาคกลาง)ได้เข้าสู่ความรุ่งเรืองของยุคสำริด ในขณะที่ดินแดนรอบนอกของโจว ยังคงล้าหลังอยู่มาก ดังนั้น ภายใต้แรงดึงดูดของผลประโยชน์และเงินทอง สงครามระหว่างชาวโจวและแว่นแคว้นอื่น ๆก็มักจะเกิดขึ้นบ่อยครั้ง                 ครั้งหนึ่งโจวเจาหวัง ยกทัพบุกชนเผ่าหมาน ซึ่งอาศัยอยู่แถบลุ่มแม่น้ำฉางเจียง(แยงซีเกียง)และแม่น้ำฮั่นสุ่ย แต่ต้องรับศึกหนักจากการต่อต้านอย่างเข้มแข็งของชาวเผ่าหมาน กองทัพของโจวสูญเสียกำลังไพร่พลแทบหมดสิ้น เจาหวังเองก็สิ้นชีพที่แม่น้ำฮั่นสุ่ย การศึกครั้งนี้ถือเป็นความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ครั้งหนึ่งในยุคต้นราชวงศ์โจวตะวันตกเลยทีเดียว นับแต่นั้นมาราชวงศ์โจวตะวันตกก็ขาดความสามารถในการควบคุมแว่นแคว้นต่าง ๆทางตอนใต้ไปโดยสิ้นเชิง(ก็ดันดื้อไปรบ แล้วแพ้เขา เขาเลยไม่กลัว ถ้าไม่รบแล้วใช้ฑูตไปตำหนิเขาอาจจะเกรงๆอยู่บ้าง)                 แม้ว่าภายหลังโจวมู่หวัง และโจวเซวียนหวัง ก็เคยยกทัพลงใต้ ทว่ายังคงไม่อาจพลิกผันสถานการณ์ใดๆได้มากนัก ชนเผ่าตงอี๋ ที่อยู่ทางทิศตะวันออกก็เริ่มรุกล้ำเข้ามาในชายแดนโจว ทำให้โจวต้องมีการศึกรบติดพันมาโดยตลอด ครั้งหนึ่ง แคว้นเอ้อ ไม่ยอมส่งบรรณาการให้กับโจว ทั้งยังยกไพร่พลรุกเข้ามาถึงรอบนอกเมืองลั่วอี้ นครหลวงตะวันออก ทำความตื่นตระหนกให้กับบรรดาขุนนางในราชสำนัก โจวเซวียนหวังจัดส่งกองทัพพิทักษ์นครหลวงเข้าต่อกร แต่ก็ไม่อาจต้านทานไว้ได้ ภายหลังได้รับความช่วยเหลือทางทหารจากบรรดาเจ้าแคว้นที่อยู่รอบข้าง จึงสามารถเอาชนะได้ในที่สุด                ยังมีพวกเฉวี่ยนหรง ที่อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือก็เป็นศัตรูที่สำคัญที่สุดในยุคโจวตะวันตก ในรัชกาลโจวมู่หวัง พวกเฉวี่ยนหรงเริ่มแข็งแกร่งขึ้น กั้นขวางหนทางการติดต่อของราชวงศ์โจวกับแคว้นต่าง ๆในแถบตะวันตกเฉียงเหนือ ดังนั้น โจวมู่หวังจึงต้องยกกองทัพปราบเฉวี่ยนหรงจนได้ชัยชนะ จึงโยกย้ายชาวเฉวี่ยนหรงจำนวนหนึ่งมาสู่ดินแดนไท่หยวน เปิดเส้นทางติดต่อระหว่างโจวและแคว้นต่าง ๆทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ภายหลังพวกเฉวี่ยนหรงยังคงบุกรุกตามชายแดนโจวอีกหลายครั้ง              ต่อมาในรัชสมัยโจวโยวหวัง ซึ่งเป็นบุตรของโจวเซวียนหวัง ลุ่มหลงในตัวนางสนมเปาซื่อ ถึงกับคิดสังหารรัชทายาทอี๋จิ้ว เพื่อแต่งตั้งบุตรชายของนางเปาซื่อนามป๋อฝู (ไม่น่าเลย ลูกตัวเองทั้งคู่) เป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์ เนื่องจากมารดาของอี๋จิ้วเป็นบุตรีของเจ้าแคว้นเซิน เป็นเหตุให้เจ้าแคว้นเซินร่วมมือกับพวกเฉวี่ยนหรงบุกโจมตีโจวตะวันตก สังหารโจวโยวหวัง ณ เชิงเขาหลี่ซาน อีกทั้งฉวยโอกาสปล้นสะดมทรัพย์สินมีค่าภายในเมืองไปจนหมดสิ้น ราชวงศ์โจวตะวันตกจึงถึงกาลล่มสลาย           ฝ่ายอี๋จิ้วที่ได้รับความช่วยเหลือจากบรรดาเจ้าผู้ครองแคว้นต่าง ๆ ก้าวขึ้นครองบัลลังก์ต่อมา ทรงพระนามว่าโจวผิงหวัง ต้องย้ายเมืองหลวงไปยังเมืองลั่วอี้ นครหลวงตะวันออก นับแต่นั้น ประวัติศาสตร์จีนก็เข้าสู่ยุคโจวตะวันออก แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:28:42 แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 50 16:02:45 จากคุณ : korn_i - [ วันครูแห่งชาติ 22:06:27 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชื่อแคว้นต่างๆในยุค โจวตะวันตก เนี่ยแหละ ที่ใช้เป็นชื่อราชวงศ์ต่างๆมาโดยตลอด โดยส่วนใหญ่จะใช้ตามชื่อแคว้นที่ปฐมกษัตริย์ราชวงศ์นั้นตั้งตัวได้ เช่น ฉินซีฮ่องเต้ จากแคว้นฉิน ฮั่นโกโจ จากฮั่นจง วุยหรือเว่ย์(โจโฉ) จิ้น(สุมาเอี๋ยน) สุย ถัง ซ่ง...... จากคุณ : korn_i - [ วันครูแห่งชาติ 22:17:35 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โจวตะวันออก(ชุนชิว=ยุคผลัดกันเป็นใหญ่,จั้นกว๋อ=ยุครัฐสงคราม)                  ในสมัยราชวงศ์โจวตะวันตก ผู้นำจะรักษาฐานอำนาจการปกครองของตนโดยมีตำแหน่ง ‘เจ้าแห่งฟ้า’ ซึ่งมีศักดินาสูงสุด อีกทั้งสามารถห้ามไม่ให้บรรดาเจ้าแคว้นร่วมมือหรือรบพุ่งซึ่งกันและกัน                เมื่อ โจวผิงหวัง ย้ายเมืองหลวงไปตะวันออก ราชสำนักโจวก็อ่อนแอลง จึงไม่มีอำนาจปกครองเหนือเหล่าแว่นแคว้นต่าง ๆอีก ทำให้เกิดเป็นสภาวะสุญญากาศทางการเมืองขึ้นในภูมิภาคนี้                 ขณะเดียวกัน ชนเผ่า หมาน อี๋ และหรงตี๋ ที่อยู่รอบนอกตามตะเข็บชายแดน ซึ่งได้รับอิทธิพลทางวัฒนธรรมจากแผ่นดินจงหยวน อีกทั้งมีการผสมผสานระหว่างชนเผ่า ทำให้ชุมชนเหล่านี้เจริญก้าวหน้าตามติดมาอย่างกระชั้นชิด               ในขณะที่แว่นแคว้นต่าง ๆในแถบจงหยวนมีเงื่อนไขของความเจริญรุดหน้าที่ไม่ทัดเทียมกัน มีบ้างเข้มแข็ง บ้างอ่อนแอ ดังนั้น ทั่วทั้งภูมิภาคจึงเกิดการจับขั้วของอำนาจระหว่างแคว้น มีทั้งความร่วมมือและแย่งชิงอำนาจความเป็นใหญ่              ดังนั้นในยุคราชวงศ์โจวตะวันออกจึงเป็นยุคที่มีความพลิกผันทางการเมืองอย่างสูง โจวผิงหวังเมื่อย้ายนครหลวงไปยังตะวันออก ดินแดนฝั่งตะวันตกก็กลายเป็นแคว้นฉิน ครอบคลุมเขตแดนของชนเผ่าหรง และดินแดนโดยรอบ กลายเป็นแคว้นที่เข้มแข็งทางตะวันตก              สำหรับแคว้นจิ้น ปัจจุบันอยู่ในมณฑลซานซี ส่วนแคว้นฉี และหลู่  อยู่ในมณฑลซานตง แคว้นฉู่ อยู่ในมณฑลหูเป่ย สำหรับปักกิ่งและดินแดนทางตอนเหนือของมณฑลเหอเป่ยในปัจจุบันเป็นแคว้นเอี้ยน               นอกจากนี้ทางตอนใต้ของลำน้ำฉางเจียงหรือแยงซีเกียงก่อเกิดเป็นแว่นแคว้นต่าง ๆมากมาย อาทิ แคว้นอู๋  แคว้นเยว่ เป็นต้น ล้วนเกิดจากการรวบรวมแว่นแคว้นเล็กที่อยู่โดยรอบเขตแดนของตน จนกระทั่งมีกำลังเข้มแข็งขึ้น ดังนั้นเองประวัติศาสตร์ในช่วงเวลาดังกล่าว จึงกลายสมรภูมิเลือดแห่งการแย่งชิงอำนาจของเจ้าแคว้นเหล่านี้ การแย่งชิงอำนาจเพื่อให้ได้ตำแหน่งผู้นำที่ครองอำนาจเด็ดขาดในจงหยวนนั้น              เริ่มต้นจาก ฉีหวนกง เจ้าแคว้นฉีมอบหมายให้เสนาบดีก่วนจ้ง (หรือ ขวัน ต๋ง ที่กล่าวถึงกันมาก ในสามก๊ก) แก้ไขปรับปรุงระบบการปกครองภายใน ทำให้แคว้นฉีเข้มแข็งขึ้น อีกทั้งยังดำเนินกุศโลบายเรียกร้องให้ ‘พิทักษ์โจว ปราบอี๋’ นั่นคือพิทักษ์ราชสำนักโจวและร่วมมือปราบปรามชนเผ่านอกจงหยวน อาทิเช่น ร่วมมือกับแคว้นเอี้ยนปราบชนเผ่าหรง หรือร่วมมือกับแคว้นต่าง ๆหยุดยั้งการรุกรานของชนเผ่าตี๋ เป็นต้น            นอกจากนี้ยังร่วมกับแคว้นหลู่ ซ่ง เจิ้ง เฉิน เว่ย สวี่  และเฉา ยกทัพปราบแคว้นฉู่ เพื่อทวงถามบรรณาการให้กับราชสำนักโจว แต่เดิมแคว้นฉู่มีกำลังทหารที่เข้มแข็ง แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการศึกปีแล้วปีเล่า อีกทั้งระย่อต่อความฮึกหาญของฉีหวนกง จึงได้แต่ยอมทำสัญญาสงบศึก หลังจากนั้น ฉีหวนกงก็เรียกชุมนุมบรรดาเจ้าแคว้นต่าง ๆอีกหลายครั้ง ราชสำนักโจวก็ส่งตัวแทนเข้าร่วมการชุมนุมด้วย ยิ่งเป็นการเสริมสร้างอำนาจบารมีให้กับฉีหวนกงกลายเป็นผู้นำในดินแดนจงหยวน               เมื่อสิ้นฉีหวนกงแล้ว แคว้นฉีเกิดการแย่งชิงอำนาจภายใน เป็นเหตุให้อ่อนแอลง แคว้นฉู่จึงได้โอกาสขยับขยายขึ้นเหนือมาอีกครั้ง ซ่งเซียงกง เจ้าแคว้นซ่งคิดจะสืบทอดตำแหน่งผู้นำจงหยวนแทนฉีหวนกง จึงเข้าต่อกรกับแคว้นฉู่ สุดท้ายแม้แต่ชีวิตก็ต้องสูญสิ้นไป เมื่อเป็นเช่นนี้ แคว้นพันธมิตรที่เคยอยู่ภายใต้การนำของแคว้นฉี อาทิ แคว้นหลู่ ซ่ง เจิ้ง เฉิน ไช่ สวี่  เฉา เว่ย เป็นต้น ต่างก็พากันหันมาเข้าร่วมเป็นพันธมิตรกับแคว้นฉู่แทน                ในขณะที่แคว้นฉู่คิดจะก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งผู้นำจงหยวนนั้นเอง แคว้นจิ้น ก็เข้มแข็งขึ้นมา  จิ้นเหวินกง  ทำการปรับการปกครองภายในครั้งใหญ่ เพิ่มความเข้มแข็งทางการทหาร อีกทั้งยังคิดแย่งชิงตำแหน่งผู้นำจงหยวน ขณะนั้นโจวเซียงหวัง ผู้นำของราชวงศ์โจวตะวันออกถูกบุตรชายสมคบกับชาวเผ่าตี๋ ขับไล่ออกจากวัง            จิ้นเหวินกงเห็นว่าเป็นโอกาสในการก้าวสู่ตำแหน่งผู้นำจงหยวน จึงนัดแนะบรรดาเจ้าแคว้นต่าง ๆ เพื่อล้มบัลลังก์ขององค์ชายผู้ทรยศ จากนั้นจัดส่งโจวเซียงหวังกลับสู่ราชสำนักโจว จึงได้รับ ‘ธวัชเชิดชูเกียรติ  กองทัพของจิ้นและฉู่สองแคว้นเข้าปะทะกันที่เมืองผู ทัพจิ้นได้ชัยเหนือทัพฉู่ หลังการศึกครั้งนี้ จิ้นเหวินกงเรียกประชุมแคว้นพันธมิตร โจวหวังก็เข้าร่วมประชุมด้วยพระองค์เอง และได้ประทานตำแหน่ง ผู้นำจงหยวนให้กับจิ้นเหวินกง              ในช่วงเวลาแห่งการแย่งตำแหน่งผู้นำจงหยวนระหว่างแคว้นจิ้นและฉู่นั้นเอง แคว้นฉี และฉิน ได้กลายเป็นขั้วมหาอำนาจทางทิศตะวันออกและตะวันตกไป ในช่วงปลายยุคชุนชิว แคว้นฉู่ร่วมมือกับฉิน แคว้นจิ้นจับมือกับฉี สองฝ่ายต่างมีกำลังที่ทัดเทียมกัน                ทว่า สภาวะแห่งการแก่งแย่งตำแหน่งผู้นำจงหยวนกลับทวีความขัดแย้งทางการเมืองภายในของแต่ละแคว้นมากขึ้น ดังนั้น จึงถึงจุดสิ้นสุดของยุคผู้นำที่ ‘ชูธงนำทัพ’ออกปราบปรามบรรดาชนเผ่าภายนอก เมื่อแคว้น ซ่ง ทำสัญญาพันธมิตรกับแคว้น จิ้น และ ฉู่ ว่าต่างฝ่ายจะไม่โจมตีกัน มีการส่งทูตเจริญสัมพันธไมตรีระหว่างกัน จะให้ความช่วยเหลือเมื่ออีกฝ่ายตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก และจะเข้าร่วมรบต้านทานศัตรูจากภายนอก ( ‘ธงนำทัพ’เป็นเครื่องมือที่แสดงถึงความร่วมมือและการแย่งชิงอำนาจของผู้นำจงหยวน การยกเลิก‘ธงนำทัพ’ยังเป็นการสะท้อนถึงความพยายามของบรรดาแว่นแคว้นเล็ก ๆที่ต้องการดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการควบคุมของแคว้นมหาอำนาจ)                 แคว้นจิ้นและฉู่ กลับเปิดศึกครั้งใหญ่ที่เยียนหลิง ฉู่พ่ายแพ้ และเมื่อ สองแคว้นเปิดศึกอีกครั้งที่จั้นป่าน ฉู่พ่ายแพ้อีก ในช่วงเวลานี้ ก็มีการศึกระหว่างแคว้นอีกหลายครั้งเช่น แคว้นจิ้นกับฉิน จิ้นกับฉี จิ้นล้วนเป็นฝ่ายได้ชัยชนะ จนกระทั่งปี 546 ก่อนคริสตศักราช แคว้นซ่ง  ร่วมกับแว่นแคว้นอื่นอีกนับสิบแคว้น ทำสัญญาทางไมตรีกับจิ้นและฉู่อีกครั้ง โดยสัญญาดังกล่าวระบุว่า “นับแต่นี้ไป บรรดาเจ้าครองแคว้นเล็ก ๆทั้งหลายจะจัดส่งบรรณาการให้กับแคว้นจิ้นและฉู่โดยเท่าเทียมกัน” ดังนั้น แคว้นจิ้นและฉู่จึงถือว่าได้แบ่งปันอำนาจกันฝ่ายละกึ่งหนึ่ง               ในขณะที่แคว้นจิ้นและฉู่เข้าแย่งชิงอำนาจผู้นำจงหยวนนั้นเอง ทางตอนใต้ของลำน้ำฉางเจียงหรือแยงซีเกียงก็ได้ก่อเกิดแคว้น  และแคว้นเยว่  ขึ้น แคว้นจิ้นได้จับมือกับแคว้นอู๋ เพื่อต้านทานอำนาจฉู่ ดังนั้น ระหว่างแคว้นอู๋และฉู่จึงเกิดศึกกันหลายครั้ง ในปี 506ก่อนคริสตศักราช แคว้นอู๋ยกทัพบุกแคว้นฉู่ ได้รับชัยชนะอย่างงดงาม โดยสามารถรุกเข้าถึงเมืองหลวงของฉู่ นับแต่นั้นมา กำลังอำนาจของแคว้นฉู่ก็ถดถอยลง            ในขณะที่แคว้นจิ้นจับมือแคว้นอู๋เพื่อจัดการแคว้นฉู่ แคว้นฉู่ก็ร่วมมือกับแคว้นเยว่เพื่อป้องกันอู๋ ดังนั้น ระหว่างแคว้นอู๋และแคว้นเยว่จึงเกิดศึกไม่ขาด เจ้าแคว้นอู๋นามเหอหลี เสียชีวิตในสมรภูมิรบ ราชบุตรฟูไช สาบานว่าจะพิชิตโกวเจี้ยน เจ้าแคว้นอู๋ เพื่อล้างแค้นให้กับบิดา และในปีถัดมาเมื่อโกวเจี้ยนยกทัพมาอีกครั้งจึงต้องพ่ายแพ้กลับไป โกวเจี้ยนแสร้งว่ายอมศิโรราบ ถึงกับยอมทำตัวเป็นบ่าวทาสของฟูไซ เพื่อสั่งสมกำลังพล รอจังหวะโอกาสอันดีขณะที่ฟูไชเจ้าแคว้นอู๋ขึ้นเหนือเพื่อช่วงชิงตำแหน่งผู้นำจงหยวนกับแคว้นจิ้นนั้นเอง โกวเจี้ยนก็ยกทัพบุกเมืองหลวงของแคว้นอู๋ ฟูไชได้แต่รีบกลับมาเจรจายอมสงบศึก แต่ต่อมาอีกไม่นานนัก แคว้นเยว่ก็สามารถบุกทำลายแคว้นอู๋ลงได้อย่างราบคาบ จากนั้นโกวเจี้ยนก็ขยายอิทธิพลขึ้นเหนือ เพื่อเข้าร่วมชุมนุมเจ้าแคว้นเพื่อก้าวสู่ตำแหน่งผู้นำจงหยวน             ในยุคชุนชิว [ปี 770-476 ก่อนคริสตศักราช] นี้ ความร่วมมือและสู้รบของแคว้นต่าง ๆ นอกจากเป็นการกระตุ้นความเจริญทางเศรษฐกิจและสังคมของแว่นแคว้นและดินแดนต่าง ๆแล้ว ยังมีส่วนช่วยเร่งเร้าการหลอมรวมเผ่าพันธุ์ระหว่างชนเผ่าให้เป็นหนึ่งเดียวอีกด้วย หลังจากผ่านการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ โยกย้ายผลัดเปลี่ยนฝักฝ่ายแล้ว บรรดาเจ้าแคว้นขนาดเล็กก็ทยอยถูกกลืนโดย 7 นครรัฐใหญ่ และแคว้นรอบข้างอีกสิบกว่าแคว้น แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:29:51 แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 50 16:20:03 จากคุณ : korn_i - [ 17 ม.ค. 50 11:02:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5             เมื่อเข้าสู่ยุคจั้นกว๋อ หรือยุครัฐสงคราม [ปี 475-221 ก่อนคริสตศักราช] จึงมีสภาพโดยรวมดังนี้ นครรัฐฉู่ คุมทางตอนใต้ นครรัฐเจ้า คุมทางเหนือ นครรัฐเอี้ยน คุมตะวันออกเฉียงเหนือ นครรัฐฉี คุมตะวันออก นครรัฐฉิน  คุมตะวันตก โดยมีนครรัฐหาน นครรัฐวุ่ย  อยู่ตอนกลาง ซึ่งในบรรดานครรัฐทั้ง 7 นี้ มี 3 นครรัฐใหญ่ที่ครอบคลุมดินแดนลุ่มน้ำฮวงโหจากทิศตะวันตกสู่ตะวันออกอันได้แก่นครรัฐฉิน วุ่ยและฉี ซึ่งมีกำลังอำนาจยิ่งใหญ่ทัดเทียมกัน                ( แคว้น หาน จ้าว และวุ่ย ถูกเรียกรวมว่า ซำจิ้น หรือสามจิ้น เพราะเกิดจากขุนนางทรงอิทธิพล 3 ตระกูลของแคว้นจิ้น อาศัยจังหวะที่ราชวงศ์เจ้านายแคว้นจิ้นอ่อนแอ ก่อกบฏ แล้วแบ่งประเทศเป็น 3 แคว้น ทำให้แคว้นจิ้นอันยิ่งใหญ่ ที่รบชนะทั่วทิศต้องถูกหาร3 )              นับจากวุ่ยเหวินโหว  เจ้านครรัฐวุ่ยขึ้นสู่อำนาจ ก็ได้นำพาให้นครรัฐวุ่ยก้าวขึ้นสู่ความเป็นรัฐมหาอำนาจในแผ่นดินจงหยวน เมื่อนครรัฐวุ่ยเข้มแข็งขึ้น เป็นเหตุให้นครรัฐหาน เจ้า และฉินต่างหวาดระแวงซึ่งกันและกัน เป็นเหตุให้เกิดการกระทบกระทั่งกันไม่หยุดหย่อน               ในช่วงก่อนคริสตศักราช 354 นั้นเอง นครรัฐเจ้า โจมตีแคว้นเว่ย นครรัฐวุ่ยเห็นว่าแคว้นเว่ยเป็นแคว้นในปกครองของตน จึงนำทัพบุกนครหานตาน ซึ่งเป็นเมืองหลวงของนครรัฐเจ้า นครรัฐเจ้าหันไปขอความช่วยเหลือจากนครรัฐฉี นครรัฐฉีจึงส่งแม่ทัพเถียนจี้ ไปช่วยนครรัฐเจ้า เถียนจี้ใช้กลศึกของซุนปิน เข้าปิดล้อมนครต้าเหลียง เมืองหลวงของวุ่ย เวลานั้นถึงแม้ว่ากองทหารของวุ่ยจะสามารถเข้าสู่นครหานตานได้แล้ว ทว่ากลับจำต้องถอนกำลังเพื่อย้อนกลับไปกอบกู้สถานการณ์ของรัฐตน สุดท้ายเสียทีทัพฉีที่กุ้ยหลิง ถูกตีแตกพ่ายกลับไป และในปีถัดมา นครรัฐวุ่ยและหานก็ร่วมมือกันโจมตีทัพฉีแตกพ่าย เมื่อถึงปี 342 ก่อนคริสตศักราช นครรัฐวุ่ยโจมตีนครรัฐหาน นครรัฐหานขอความช่วยเหลือจากนครรัฐฉี นครรัฐฉีจึงมอบหมายให้แม่ทัพเถียนจี้ออกศึกอีกครั้ง โดยครั้งนี้มีซุนปินเป็นที่ปรึกษาในกองทัพ วางแผนหลอกล่อให้ทัพวุ่ยเข้าสู่กับดักที่หม่าหลิง ที่ซึ่งธนูนับหมื่นของทัพฉีเฝ้ารออยู่ ความพ่ายแพ้คราวนี้ผังเจวียน  แม่ทัพใหญ่ของนครรัฐวุ่ยถึงกับฆ่าตัวตาย รัชทายาทของนครรัฐวุ่ยถูกจับเป็นเชลย ‘การศึกที่หม่าหลิง’ จึงนับเป็นการศึกครั้งสำคัญในยุคจั้นกว๋อ เนื่องจากได้สร้างดุลอำนาจทางตะวันออกระหว่างนครรัฐฉีและนครรัฐวุ่ยให้มีกำลังทัดเทียมกัน                    ส่วนนครรัฐฉิน ภายหลังการปฏิรูปของซางเอียง (บางที่เรียก ซางยาง)โดยหันมาใช้กฎหมายในการปกครองแล้ว สามารถก้าวกระโดดขึ้นสู่ความเป็นรัฐมหาอำนาจที่เข้มแข็งที่สุดในบรรดา 7 นครรัฐ ดังนั้นจึงเริ่มแผ่ขยายอิทธิพลสู่ตะวันออก เริ่มจากปราบซำจิ้น (นครรัฐหาน เจ้าและวุ่ย) โดยเข้ายึดดินแดนฝั่งตะวันตกของนครรัฐวุ่ย จากนั้นขยายออกไปยังทิศตะวันตก ทิศใต้และเหนือ เมื่อถึงปลายปี 400 ก่อนคริสตศักราช นครรัฐฉินก็มีดินแดนกว้างใหญ่ใกล้เคียงกับนครรัฐฉู่                ในขณะที่นครรัฐฉินเข้าโรมรันพันตูกับซำจิ้นนั้น นครรัฐฉีก็แผ่ขยายอำนาจออกไปทางตะวันออก ในปี 315 ก่อนคริสตศักราช เจ้านครรัฐเอี้ยนสละบัลลังก์ให้แก่เสนาบดีจื่อจือ เป็นเหตุให้เกิดความวุ่นวายภายใน นครรัฐฉีจึงฉวยโอกาสนี้บุกโจมตีนครรัฐเอี้ยน แต่สุดท้ายประชาชนนครรัฐเอี้ยนลุกฮือขึ้นก่อหวอด เป็นเหตุให้กองทัพฉีต้องล่าถอยจากมา ขณะเดียวกัน รัฐที่สามารถต่อกรกับนครรัฐฉินได้มีเพียงนครรัฐฉีเท่า กลยุทธชิงอำนาจใหญ่ที่สำคัญในขณะนั้นคือ ฉินและฉี ต้องหาทางให้นครรัฐฉู่มาเสริมพลังของตนให้ได้              การปฏิรูปทางการเมืองของนครรัฐฉู่ล้มเหลว เป็นเหตุให้รัฐอ่อนแอลง แต่ก็ยังมีดินกว้างใหญ่ไพศาล อีกทั้งประชากรจำนวนมากเป็นกำลังหนุน นครรัฐฉู่ร่วมมือกับนครรัฐฉีต่อต้านฉิน ส่งผลกระทบต่อการขยายดินแดนของนครรัฐฉิน ดังนั้นเอง นครรัฐฉินจึงส่งจางอี้  ไปเป็นทูตสันถวไมตรีกับนครรัฐฉู่ ชักชวนให้ฉู่ละทิ้งฉีเพื่อหันมาร่วมมือกับนครรัฐฉิน โดยฉินจะยกดินแดนซาง  กว่า 600 ลี้ให้เป็นการแลกเปลี่ยน ฉู่หวยหวัง  เจ้านครรัฐฉู่ละโมบโลภมากจึงแตกหักกับนครรัฐฉี ต่อเมื่อเจ้านครรัฐฉู่ส่งคนไปขอรับที่ดินดังกล่าว นครรัฐฉินกลับปฏิเสธไม่รับรู้เรื่องราว ฉู่หวยหวังโมโหโกรธา จึงจัดทัพเข้าโจมตีนครรัฐฉิน แต่กลับเป็นฝ่ายแพ้พ่ายกลับมา นครรัฐฉู่เมื่อถูกโดดเดี่ยวและอ่อนแอ นครรัฐฉินจึงบุกเข้ายึดดินแดนจงหยวนได้อย่างวางใจ โดยเริ่มจาก นครรัฐหาน และวุ่ย จากนั้นเป็นนครรัฐฉี                   เมื่อถึงปี 286 ก่อนคริสตศักราช นครรัฐฉีล้มล้างแคว้นซ่ง เป็นเหตุให้แคว้นใกล้เคียงหวาดระแวง นครรัฐฉินจึงนัดหมายให้นครรัฐหาน เจ้า วุ่ยและเอี้ยนโจมตีนครรัฐฉีจนแตกพ่าย นครรัฐเอี้ยนที่นำทัพโดยแม่ทัพเล่ออี้ ฉวยโอกาสบุกนครหลินจือ เมืองหลวงของนครรัฐฉีและเข้ายึดเมืองรอบข้างอีก 70 กว่าแห่ง ฉีหมิ่นหวัง เจ้านครรัฐฉีหลบหนีออกนอกรัฐ สุดท้ายถูกนครรัฐฉู่ไล่ล่าสังหาร นครรัฐฉีที่เคยยิ่งใหญ่เกรียงไกรต้องจบสิ้นลงในลักษณะนี้ เมื่อเป็นเช่นนี้ นครรัฐฉินจึงได้โอกาสแผ่อิทธิพลเข้าสู่ภาคตะวันออก                  ในปี 246 ก่อนคริสตศักราช ฉินหวังเจิ้ง (หรือต่อมาคือฉินสื่อหวงหรือจิ๋นซีฮ่องเต้ จักรพรรดิองค์แรกของจีน) ได้สืบราชบัลลังก์นครรัฐฉินต่อมา โดยมีที่ปรึกษาเช่นเว่ยเหลียว(ปู้ เหวย ซึ่งกล่าวกันว่าเป็นพ่อแท้ๆของตน) หลี่ซือ เป็นต้น ช่วยเหลือในการถากถางเส้นทางในการรวบรวมแผ่นดิน บ้างใช้เงินทองล่อซื้อบรรดาขุนนางของ 6 นครรัฐ แทรกซึมเข้าไปก่อความวุ่นวายในการปกครองของนครรัฐทั้ง 6 อีกทั้งส่งกองกำลังรุกเข้าประชิดดินแดนปีแล้วปีเล่า เมื่อถึงปี 230 ก่อนคริสตศักราช นครรัฐฉินโจมตีนครรัฐหานแตกพ่ายไป เมื่อถึงปี 221 ก่อนคริสตศักราชกำจัดนครรัฐฉีสำเร็จ จากนั้น 6 นครรัฐต่างก็ทยอยถูกนครรัฐฉินกวาดตกเวทีอำนาจใหญ่ไป นับแต่นั้นมา ประเทศจีนก็รวมเป็นหนึ่งเดียว แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:35:06 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 50 11:22:29 จากคุณ : korn_i - [ 17 ม.ค. 50 11:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอแทรกอธิบายนิดนึงครับ จะเห็นว่าคำต่อท้ายชื่อจ้าวนครทั้งหลายมีต่างกันคือ โหว กง และหวัง(หรือ อ๋อง นั่นเอง) ทั้งหมดนี้เป็นยศศักดินาครองดินแดน ผมจำได้ไม่หมด แต่ที่แน่ๆ ตำสุดคือ โหว แล้วเป็นกง (เหมือนโจโฉก่อนเป็นวุยอ๋อง ก็เป็น วุยก๋ง ก่อน วุยก๋งก็คือ วุ่ยกง นั่นเอง)... จะสังเกตุว่าช่วงต้นๆนั้นจะไม่มีใครกล้าใช้คำหวัง หรืออ๋อง เลย เพราะยังเกรงชื่อราชวงศ์โจวอยู่(เพราะมีแต่โจวเท่านั้นที่เป็นอ๋องได้) แต่ในช่วงหลังๆ โดยเฉพาะสมัยรัฐสงคราม ทุกแคว้นต่างตั้งตนเป็นหวัง หรืออ๋อง เพราะราชวงศ์โจว เหลือแต่ชื่อแล้ว... หลังจากจิ๋นซีฯรวมแผ่นดิน จึงเอาคำว่า หวง(อ๋อง หรือฮ่อง) มารวมกับ ตี้ (หรือ เต้) ซึ่งเป็นคำเรียกกษัตริย์โบราณของจีน (ลองอ่านที่หัวข้อกระทู้ครับ) กลายเป็น หวงตี้ (หรือ อ๋องเต้ หรือ ฮ่องเต้ นั่นเอง) จากคุณ : korn_i - [ 17 ม.ค. 50 11:37:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7                    ราชวงศ์ฉิน... การปฏิรูปซางหยางขับดันให้การพัฒนาของฉิน 1 ใน 7 รัฐใหญ่แห่งยุคจ้านกั๋วหรือยุคสงคราม พุ่งทะยานอย่างรวดเร็ว พลังอันแข็งแกร่งทางทหารและความรุ่งโรจน์ทางเศรษฐกิจ ทำให้ฉินพิชิตรัฐใหญ่ทั้งหกได้อย่างง่ายดาย ระหว่าง 26 ปี นับจากช่วงที่ ฉินอ๋อง เจิ้ง ก้าวสู่บัลลังก์กษัตริย์ กระทั่งปีที่เขาสถาปนาตัวเองเป็นจักรพรรดิองค์แรกของจีนที่เรียกกันว่าฉินสื่อหวงตี้  (จิ๋นซีฮ่องเต้) พระองค์พิชิตศึกกับบรรดารัฐใหญ่ร่วมยุคสมัยทั้งหมด ในที่สุด ฉินก็บรรลุการผนึกรวมรัฐต่างๆเป็นแผ่นดินใหญ่ภายใต้อำนาจเบ็ดเสร็จและการปกครองแบบรวบอำนาจที่ศูนย์กลาง                    ฉินสื่อหวงตี้ได้กำหนดมาตรการหลายอย่างเพื่อสร้างเสริมความแข็งแกร่งแก่อำนาจส่วนกลาง และรวบรวมเอกภาพแห่งชาติ อำนาจสูงสุดอยู่ในมือของจักรพรรดิ ขณะที่เหล่าขุนนางใหญ่ มีสิทธิเพียงถกเถียงและให้คำปรึกษาเกี่ยวกับกิจการของรัฐ โดยไม่มีสิทธิในการตัดสินใจใดๆ สำหรับรัฐบาลกลางประกอบด้วย 3 ขุนนางใหญ่คือ เฉิงเซี่ยง(อัครเสนาบดี) เป็นผู้ช่วยมีอำนาจรองจากจักรพรรดิช่วยบริหารบ้านเมือง ยวี่สื่อต้าฟู(ที่ปรึกษาองค์จักรพรรดิ) คอยกำกับดูแลข้าราชบริพารทุกระดับชั้น และไท่เว่ย(ผู้บัญชาการทหารสูงสุด) รับผิดชอบกิจการทหาร ดินแดนทั้งหมดถูกแบ่งเป็นเขตการปกครอง 36 แห่ง ซึ่งแบ่งย่อยออกไปเป็นอำเภอ ตำบล และหมู่บ้าน รัฐอนุญาตให้ประชาชนมีสิทธิเป็นเจ้าของที่ดิน ทั้งมีระบบทะเบียนสำมะโนประชากรที่เป็นเอกภาพและเหนียวแน่นบังคับใช้ทั่วประเทศ อีกทั้งมีการสร้างมาตรฐานระบบภาษาเขียน ระบบเงินตรา มาตราชั่ง ตวง วัด ซึ่งเป็นแกนที่คอยรวบรวมเอกภาพของแผ่นดินจีนตลอดประวัติศาสตร์กว่า 2,000 ปี ตลอดจนมีการสร้างถนนหนทาง ลำคลองขนาดมหึมา                  นอกจากนี้ กลุ่มคนร่ำรวยถูกย้ายให้มาอาศัยอยู่ในเมืองหลวงคือเสียนหยาง เพื่อขยายความแข็งแกร่งทางเศรษฐกิจของใจกลางประเทศ ส่วนประชาชนทั่วไปก็ถูกส่งไปยังเขตกันดารไกลปืนเที่ยงเพื่อทำไร่ทำนา ส่วนพวกนักโทษอาชญากรก็ถูกอัปเปหิไปต่อสู้ป้องกันประเทศตามเขตแนวหน้าชายแดน สื่อหวงตี้นั่นเอง ที่ทรงดำริเชื่อมกำแพงของแว่นแคว้นต่างๆในยุคจ้านกั๋ว เป็นกำแพงเมืองมหัศจรรย์ที่ยาวที่สุดในโลก เพื่อสกัดกั้นชนเผ่าซงหนู                     สื่อหวงตี้ใช้อำนาจเหล็กอย่างหฤโหด อาทิ การสังหารนักคิดนักปราชญ์จำนวนมากโดยการฝังทั้งเป็น อาทิ กลุ่มลัทธิขงจื้อกว่า 400 คน เผาหนังสือคัมภีร์ที่แตกแถว เกณฑ์แรงงานทาสไปสร้างกำแพงเมือง พระราชวัง สวน และสุสานกระทั่งล้มตายกันไปเป็นเบือนับล้าน ขณะที่รีดนาทาเร้นส่วยภาษีจากประชาชน สื่อหวงตี้ก็ใช้ชีวิตสุดหรูฟู่ฟ่า ใช้เงินราวเศษกระดาษในการท่องเที่ยวสำราญไปทั่วประเทศ                   การบังคับใช้แรงงานทาสอย่างทารุณอย่างไม่จบสิ้น ภาระภาษีอันหนักอึ้งของประชาชน และการลงทัณฑ์อาชญากรอย่างโหดเหี้ยม กลายเป็นแรงกระตุ้นมรสุมแห่งความเกลียดชังและความไม่พอใจที่เริ่มพุ่งพวยและระเบิดในปลายรัชสมัยของสื่อหวงตี้                สื่อหวงตี้สวรรคตในปีก่อนค.ศ.210 ซึ่งเป็นปีที่ 37 ของการครองราชย์เหนือรัฐฉิน ระหว่างเดินทางกลับจากการตรวจราชการจากดินแดนทางใต้ อัครเสนาบดีหลี่ซือ และจ้าว กาวขันทีผู้ทรงอิทธิพล ก็ได้วางแผนปลงพระชนม์องค์รัชทายาทฝูซู และประกาศตั้งหูฮ่าย พระอนุชาของฝูซู เป็นองค์รัชทายาท ซึ่งทรงก้าวสู่บัลลังก์เป็นจักรพรรดิองค์ที่สอง               หูฮ่ายเป็นหุ่นเชิดของจ้าว กาว และทรงใช้อำนาจเหล็กอันเหี้ยมเกรียมเสียยิ่งกว่าจักรพรรดิพระองค์แรก กระทั่งปี 209 ก่อนค.ศ. ซึ่งเป็นปีที่ 2 ในการครองราชย์ของจักรพรรดิองค์ที่สอง การลุกฮือใหญ่ของชาวนาซึ่งมีเฉิน เซิ้ง และอู๋ กว่าง เป็นผู้นำ ก็ได้ระเบิดขึ้น จากนั้น คลื่นมหาชนทั่วดินแดนได้ผลึกกำลังกันลุยศึกโค่นล้มอำนาจฉินได้แก่ ประชาชนตามท้องถิ่นชนบท กองกำลังที่ยังเหลือรอดของเหล่าผู้ปกครองอดีตรัฐใหญ่ทั้งหก กลุ่มข้าราชการระดับล่างในรัฐบาลฉิน ตลอดจนกลุ่มทหารติดอาวุธในบางพื้นที่ และกองกำลังแห่งฉินก็พ่ายยับอย่างสาหัสสากรรจ์                 เซี่ยงหวี่ (เซี่ยง อี่)ทายาทขุนนางในอดีตรัฐใหญ่ทั้งหก และหลิว ปัง(เล่าปัง)ข้าราชการระดับล่างในรัฐบาลฉิน ต่างนำทัพของตนลุยฝ่าด่านเข้าโจมตีฉิน ขณะเดียวกัน จ้าว กาวได้ปลิดชีพทั้งหลี่ ซือ และหู ฮ่ายจักรพรรดิองค์ที่สอง จากนั้น ก็เชิด จื่อ อิงพระนัดดาของจิ๋นซีฯสู่บัลลังก์ ในปี 207 ก่อนค.ศ. กองกำลังเซี่ยงหวี่โจมตีทัพฉินแตกกระจุย นอกจากนี้ ทัพฉินยังพ่ายยับอย่างหนักในสนามรบจู้ลู่ ปีเดียวกัน จื่อ อิงก็สังหารจ้าว กาว ปีถัดมา หลิว ปังก็บุกทะลวงไปถึงชานเมืองป้าส้างประชิดเซียนหยาง ในที่สุด จื่อ อิงก็เสด็จออกจากเมืองหลวงและยอมยกธงขาว ปิดม่านราชวงศ์ฉินอันยิ่งใหญ่ จากนั้น เซี่ยงหวี่ จึงตั้งตัวเป็น ‘กษัตริย์แห่งฉู่’(ฌ้อ ปา อ๋อง) และแต่งตั้ง หลิว ปังเป็น ‘กษัตริย์แห่งฮั่น’(ฮั่นจง อ๋อง) ในปี 202 ก่อนค.ศ. เซี่ยงหวี่อัตวินิบาตกรรมหนีความอัปยศพ่ายแพ้ และหลิวปังก็ทะยานสู่บัลลังก์จักรพรรดิแห่งราชวงศ์ฮั่น                 แม้ราชวงศ์จะครองแผ่นดินเพียงชั่วเวลาอันแสนสั้นเพียง 15 ปี แต่อิทธิพลของฉินผู้รวบรวมจีนแผ่นดินใหญ่ ก็ยืนยงเหนือประวัติศาสตร์มาตลอดนับพันปี ดินแดนฉินคือประเทศจีนปัจจุบัน ยกเว้นพรมแดนด้านตะวันตก ตะวันตกเฉียงใต้ และตะวันออกเฉียงเหนือ ระบบการรวบอำนาจสู่ส่วนกลางอย่างสิ้นเชิงของฉิน เป็นแบบอย่างของราชวงศ์ต่อๆมา กำแพงเมืองจีนยังยืนผงาดมาถึงวันนี้ อย่างไรก็ตาม ก็ไม่มีอำนาจเผด็จการของยุคราชวงศ์ไหน ดุเดือดเทียมทานฉินได้ ด้วยเหตุผลนี้เอง ที่ทำให้ราชวงศ์ฉินดับวูบในชั่วเวลาอันแสนสั้น. แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:36:26 จากคุณ : korn_i - [ 17 ม.ค. 50 11:55:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8              ราชวงศ์ฮั่นตะวันตก...หลิวปังผู้ก่อตั้งราชวงศ์ฮั่นนั้น แต่เดิมเป็นเพียงชนชั้นขุนนางผู้น้อย จิ๋นซีฮ่องเต้ในราชวงศ์ฉินสิ้นพระชนม์ลง อำนาจของราชวงศ์ฉินคลอนแคลน มีการลุกฮือขึ้นก่อการจากกบฏชาวนาและบรรดาเชื้อสายเจ้าผู้ครองแคว้นเดิม มีการตั้งตัวเป็นใหญ่ในทุกหัวระแหง หลิวปังก็เป็นกลุ่มหนึ่งที่เพาะสร้างอำนาจขึ้นจากขุมกำลังเล็ก ๆ ต่อมาได้กรีฑาทัพเข้านครเสียนหยางปิดฉากยุคสมัยของราชวงศ์ฉิน และส่งมอบนครเสียนหยางให้กับเซี่ยงอี่ว์ หรือฌ้อปาอ๋อง ซึ่งมีฐานอำนาจอยู่ในแคว้นฉู่(หรือฌ้อ นั่นเอง) และมีขุมกำลังเข้มแข็งที่สุดในขณะนั้น หลิวปังจึงได้รับการอวยยศขึ้นเป็นฮั่นจงอ๋อง                 (ที่จริงตอนออกเดินทัพนั้นทั้งสองตกลงกันว่าใครเข้าเมืองได้ก่อน จะให้คนนั้นเป็นฮ่องเต้ เซี่ยงอี่ มั่นใจกำลังพล และฝีมือรบของตนจึงบุกตะลุยไปเรื่อย เลยต้องพบกับการต่อต้านตลอดทาง ส่วนเล่าปัง ทหารน้อย และเต็มไปด้วยชาวบ้านไม่เจนศึก จึงใช้วิธีพระเดช พระคุณ คือที่ไหนแข็งข้อก็โจมตี ที่ไหนพอจะเกลี้ยกล่อมได้ก็อภัย ประชาชนที่เกลียดการปกครองของฉินอยู่แล้วจึงมาเข้ากับเล่าปัง ดังนั้นกองทัพเล่า ปัง จึงถึงก่อน แต่แล้วเซี่ยง อี่ ตระบัตรสัตย์ นำทัพใหญ่มาถึง แล้วไล่ให้ เล่า ปัง ไปเป็นอ๋อง เมืองฮั่นจง ที่ห่างไกล)                  หลังจากสะสมกำลังพลกล้าแกร่งขึ้น จึงเปิดศึกแย่งชิงบัลลังก์กับเซี่ยงหวี่ การศึกครั้งนั้นได้รับการขนานนามว่า สงครามฉู่ฮั่น  กินเวลานาน 4 ปี จนกระทั่งถึงปี 202 ก่อนคริสตศักราช หลิวปังได้ชัยชนะอย่างเด็ดขาด ก้าวขึ้นสู่บัลลังก์จักรพรรดิ์ สถาปนาราชวงศ์ฮั่น ที่นครฉางอาน(เตียงอั๋น ในสามก๊ก)                ระบบบริหารการปกครองของราชวงศ์ฮั่นโดยรวมแล้วยังคงยึดรูปแบบเช่นเดียวกับราชวงศ์ฉิน แต่เนื่องจากราชวงศ์ฉินที่ปกครองอย่างเข้มงวดเป็นเหตุให้ล่มสลายอย่างรวดเร็ว ฮั่นเกาจู่(หรือฮั่น โก โจ) จึงประกาศยกเลิกกฎหมายที่ทารุณโหดร้ายบางส่วน อีกทั้งดำเนินนโยบายที่เป็นมิตรต่อประชาชน เช่น ลดการเก็บภาษีอากรและการเกณฑ์แรงงาน ปลดปล่อยกำลังทหารและประชาชนสู่บ้านเกิดของตน จัดสรรที่ดินทำกินให้กับบรรดาทหารที่ร่วมรบชนะศึกสงคราม อีกทั้งพระราชทานรางวัลเป็นเสบียงอาหารและตำแหน่งทางราชการ นอกจากนี้ ยังเข้าควบคุมพ่อค้าที่ร่ำรวย ไม่ให้ฉวยโอกาสขึ้นราคาสินค้า ผืนดินที่ทำการเพาะปลูกได้รับการทำนุบำรุงอีกครั้ง เมื่อเป็นเช่นนี้ ทำให้สภาพสังคมได้มีเวลาในการฟื้นฟูและจัดระเบียบใหม่ และกลับสู่ความสงบสุขที่เคยเป็น                    จวบจนรัชสมัยของเหวินตี้  และจิ่งตี้  ในอีกกว่า 60 ปีให้หลัง ก็ยังคงให้ความสำคัญกับเกษตรกรรม มีการจัดเก็บภาษีแต่น้อยและเกณฑ์แรงงานต่ำ สภาพเศรษฐกิจและสังคมได้รับการเยียวยาจนกระทั่งเริ่มมีความเจริญรุดหน้า ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจเกลือ ธุรกิจเหล็กกล้า งานหัตถกรรม และการค้าขายต่างก็ขยับขยายเติบโตขึ้น เนื่องจากในช่วงต้นราชวงศ์ฮั่นได้มีการปูนบำเหน็จให้กับบรรดาขุนนางและเจ้านายเชื้อพระวงศ์จำนวนมาก ดังนั้นอำนาจของเจ้านายเหล่านี้จึงนับวันจะแกร่งกล้าขึ้น ในรัชสมัยจิ่งตี้จึงเกิดเหตุการณ์ ‘กบฏ7แคว้น’ขึ้น หลังจากกบฏถูกปราบราบคาบลง อิทธิพลอำนาจของเหล่าขุนนางก็อ่อนโทรมลง อำนาจจากส่วนกลางเข้มแข็งขึ้น                   เมื่อถึงรัชสมัยอู่ตี้  (ระยะเวลาครองราชย์ 54 ปี ถือเป็นกษัตริย์ชาวฮั่นที่ครองบัลลังก์ยาวนานที่สุดของจีน) จึงถือเป็นยุคทองของฮั่นตะวันตก เศรษฐกิจรุ่งเรือง ทรัพย์สินในทองพระคลังล้นเหลือ มีการกำหนดเหรียญกษาปณ์ขึ้นใช้ภายในประเทศ มีข้อห้ามในการหลอมสร้างเหรียญกษาปณ์เป็นส่วนตัว ธุรกิจหลอมเหล็กกลายเป็นกิจการของรัฐ มีการตรากฎหมายการขนส่งลำเลียง วางข้อกฎหมายระเบียบใบอนุญาตต่าง ๆ ทำให้รายได้ท้องพระคลังเพิ่มขึ้นอย่างมาก ด้วยเหตุนี้ ฮั่นอู่ตี้จึงหันไปสนใจนโยบายต่อต่างแดน เช่น ชนเผ่าซงหนู ที่คอยรบกวนอยู่ทางชายแดนภาคเหนือมาเป็นเวลานาน ฮั่นอู่ตี้ก็ได้ยกทัพออกปราบถึง 3 ครั้งครา ขับไล่ชนเผ่าซงหนูให้ถอยร่นกลับเข้าไปยังดินแดนทะเลทรายทางตอนเหนือ นำสันติสุขมายังดินแดนชายขอบตะวันตกของจีน อีกทั้งยังบุกเบิกพื้นที่ทำไร่นาในแถบดินแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือ ซ่อมแซมกำแพงเมืองจีน จัดตั้งระบบไฟสัญญาณแจ้งเหตุตามชายแดน และยังส่งจางเชียน ไปเป็นทูตสันถวไมตรียังดินแดนตะวันตก เพื่อเปิดเส้นทางการค้าออกไปยังดินแดนเอเชียกลาง อันเป็นที่รู้จักกันในนามของ ‘เส้นทางสายไหม’                    การบุกเบิกเส้นทางสายไหมนำมาซึ่งการแลกเปลี่ยนทางวัฒนธรรมระหว่างตะวันออกและตะวันตก ด้วยเส้นทางการค้าทางบก ฮั่นอู่ตี้รับฟังความคิดเห็นของต่งจงซู เชิดชูแนวคิดขงจื้อละทิ้งปรัชญาแนวคิดสำนักอื่น ศึกษาคัมภีร์อู่จิง ซึ่งเป็นตำราว่าด้วยการประพฤติปฏิบัติตนของปัญญาชน ในการอยู่ร่วมกันในสังคม เป็นเหตุให้แนวคิดขงจื้อ ได้รับการเผยแพร่สู่สาธารณชนอย่างแพร่หลายในเวลาต่อมา ขณะเดียวกัน ก็ได้มีการจัดสร้างหอสมุดแห่งชาติ เพื่อจัดเก็บแผนภาพและตำรับตำรา อันเป็นแหล่งบ่มเพาะทางความรู้ และมีความเจริญทางวัฒนธรรมอย่างมากตามมา ดังเช่นที่นักวิชาการทางประวัติศาสตร์จีนซือหม่าเชียน (นักประวัติศาสตร์คนดังของจีนโบราณ) ได้จัดทำบันทึกประวัติศาสตร์ ซึ่งใช้เป็นหลักฐานอ้างอิงที่มาของชนชาติจีนจนถึงปัจจุบัน       เมื่อมาถึงรัชสมัยของเจาตี้  และเซวียนตี้นั้น แม้ว่าเศรษฐกิจจีนจะยังคงก้าวไปข้างหน้า ทว่า กลับแฝงเร้นไว้ด้วยเงามืดของการเมือง เกิดการซ่องสุมอำนาจและความพยายามในการล้มล้างฐานอำนาจเดิม ทำให้ชาวเมืองพากันหวั่นหวาดความเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้น ส่วนนโยบายต่อชนเผ่านอกด่านคือ ซงหนู ได้หันมาใช้การผูกมิตรแทน โดยมีการจัดส่งองค์หญิงหรือบุตรสาวของเจ้านายชั้นสูงไปแต่งงานกับหัวหน้าเผ่านอกด่าน จนเกิดเป็นตำนานของหวังเจาจวิน  (หนึ่งในนางงามเลื่องซื่อของจีน)                  ในรัชสมัยฮั่นหยวนตี้  กลุ่มขุนนางที่ไม่มีเชื้อสายชนชั้นสูง (พวกชนชั้นกลาง) มีอำนาจมากขึ้น ระบอบการปกครองล้มเหลว เกิดการขัดแย้งทางชนชั้นและการลุกฮือของกบฏชาวนาอยู่เสมอ เมื่อถึงรัชสมัยฮั่นเฉิงตี้ กลุ่มตระกูลหวังซึ่งเป็นญาติฝ่ายพระมารดาของเฉิงตี้เข้ากุมอำนาจทางการเมืองไว้ได้ ตระกูลหวังมีพี่น้อง 4 คนและหลานชายชื่อหวังหมั่ง (ออง มัง ที่กล่าวถึงใน สามก๊ก) เข้ารวบตำแหน่งหัวหน้าทางการทหารและพลาธิการไว้ได้ อีกทั้งยังร่ำรวยทรัพย์สินมหาศาล                   พอล่วงเข้ารัชสมัยฮั่นอัยตี้ ราชวงศ์ฮั่นตะวันตกก็ถูกกบฏชาวนาสั่นคลอนราชบัลลังก์จนแทบไม่อาจยืนหยัดต่อไปได้ หวังหมั่งนำความคิดเรื่อง ‘สืบทอดบัญชาสวรรค์’ มาใช้เพื่อการแก้ไขวิกฤตอีกครั้ง แต่ก็ต้องประสบกับความล้มเหลว เมื่อฮั่นผิงตี้ขึ้นครองบัลลังก์ หวังหมั่งกลับมาเรืองอำนาจอีกครั้งจึงเร่งกำจัดศัตรูทางการเมืองขนานใหญ่ รวมทั้งจัดตั้งสมัครพรรคพวก หาทางซื้อใจประชาชนและปัญญาชน เพื่อสนับสนุนฐานอำนาจแห่งตน เมื่อฮั่นผิงตี้สิ้นพระชนม์ลง หยูจื่ออิง ซึ่งยังเป็นเด็กขึ้นครองราชย์ต่อมา หวังหมั่งเห็นเป็นโอกาส จึงถอดถอนหยูจื่ออิง แล้วตั้งตนขึ้นเป็นฮ่องเต้ (ค.ศ. 8-23)นับแต่นั้น ราชวงศ์ฮั่นตะวันตกก็ถึงกาลล่มสลาย       ราชวงศ์ฮั่นตะวันตก ถือว่าเป็นช่วงเวลาที่มีความเจริญรุ่งเรืองที่สุดยุคหนึ่งในประวัติศาสตร์ชนชาติจีน เป็นยุคสมัยที่ก่อเกิดศูนย์รวมทางจิตใจของความเป็นชนชาติจีน หรือที่ต่อมาเรียกกันว่าชาวฮั่น หลังจากจิ๋นซีฮ่องเต้ปฐมกษัตริย์จีนที่สามารถรวมแผ่นดินจีนเป็นหนึ่งแล้ว ในสมัยจั้นกว๋อ การสู้รบระหว่างแว่นแคว้นต่าง ๆได้ทำให้เกิดการหล่อหลอมวัฒนธรรมของชนชาติต่าง ๆเข้าด้วยกัน เมื่อถึงสมัยฮั่นตะวันตก ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบการปกครอง ภาษาอักษร การศึกษาวัฒนธรรม ขนบประเพณีต่างก็ได้รับการกลืนกลายเป็นหนึ่งเดียว เกิดเป็นวัฒนธรรมร่วมกันที่เรียกว่า‘วัฒนธรรมของชนชาติฮั่น’นับแต่นั้นมา แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:37:33 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 50 11:26:19 จากคุณ : korn_i - [ 17 ม.ค. 50 13:05:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9                 ฮั่นตะวันออก...นับแต่หวังหมั่ง  ถอดถอนหยูจื่ออิง  ยุวกษัตริย์องค์สุดท้ายในราชวงศ์ฮั่นตะวันตก เพื่อตั้งตนเป็นใหญ่ โดยจัดระเบียบการปกครองใหม่และก่อตั้งราชวงศ์ซิน ขึ้น แต่ความล้มเหลวของระเบียบใหม่ได้สร้างกระแสต่อต้านจากประชาชน เกิดเป็นกบฏชาวนาในพื้นที่ต่าง ๆ อาทิ กองกำลังคิ้วแดง ที่นำโดยฝานฉง จากแถบซานตง และกองกำลังลี่ว์หลิน ซึ่งนำโดยหลิวซิ่ว (เล่า สิ้ว ใน ตั้งฮั่น) จากหูเป่ย เป็นต้นโดยในบรรดากองกำลังเหล่านี้ ถือว่ากองทัพของหลิวซิ่วมีกำลังกล้าแข็งที่สุด                     ภายหลังการศึกที่คุนหยัง ชัยชนะอย่างเด็ดขาดของกองกำลังลี่ว์หลินต่อกองทัพราชวงศ์ใหม่ ทำให้หลิวซิ่วถือเป็นโอกาสเข้ากลืนขุมกำลังติดอาวุธขนาดเล็กทางตอนเหนือ ขยายฐานกำลังไปยังเหอเป่ย ซึ่งเป็นดินแดนทางภาคเหนือของจีนในปัจจุบัน เมื่อถึงกลางปีคริสตศักราช 25 หลิวซิ่วก็ตั้งตัวขึ้นเป็นฮ่องเต้ครองดินแดนเหอเป่ย ภายใต้สมญานามว่า กวงอู่ตี้ ( พระเจ้า ฮั่น กอง บู๊) และใช้ชื่อราชวงศ์ฮั่นตามเดิม โดยทางประวัติศาสตร์ได้แบ่งยุคนี้เป็นฮั่นตะวันออก                   เนื่องจากนครหลวงตั้งอยู่ที่เมืองลั่วหยัง(ลกเอี๋ยง) ภารกิจแรกของกวงอู่ตี้คือการปราบกองกำลังคิ้วแดงที่กำลังปิดล้อมเมืองฉางอัน (เตียงอั๋น) เมื่อถึงปีรัชสมัยที่ 12 ก็สามารถปราบก๊กของกงซุนซู่ในเสฉวนลงอย่างราบคาบ รวมประเทศจีนกลับมาเป็นหนึ่งเดียวกันอีกครั้ง จากนั้นตามมาด้วยประกาศปลดปล่อยแรงงานทาส ซึ่งถือเป็นการปลดปล่อยแรงงานการผลิตครั้งใหญ่ นอกจากนี้ ยังซ่อมสร้างการชลประทานทั่วประเทศ รื้อฟื้นภาคการเกษตรให้กลับมีชีวิตชีวาอีกครั้ง เมื่อถึงรัชสมัยหมิงตี้  ก็ยกเลิกการผูกขาดการค้าเกลือและเหล็กกล้า อีกทั้งธุรกิจอื่น ๆ อาทิ ธุรกิจหลอมและหล่อทองแดง ธุรกิจผ้าไหมเป็นต้น ทำให้บ้านเมืองและการค้าขายในยุคฮั่นตะวันออกเจริญรุ่งเรืองขึ้น เมืองลั่วหยังกลายเป็นศูนย์กลางทางการค้าของประเทศ ส่วนศูนย์กลางทางภาคใต้ ได้แก่ เมืองหยังโจว จิงโจว อี้โจว ก็มีความเจริญในด้านธุรกิจหัตถกรรม จำนวนประชากรในเมืองเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว       ในรัชสมัยจางตี้ และเหอตี้ ถึงกับมีการเดินทางออกไปติดต่อเชื่อมสัมพันธไมตรียังดินแดนฝั่งตะวันตก เพื่อสานต่อแนวการค้าบนเส้นทางสายไหม ขณะเดียวกัน บรรดาเจ้าที่ดินทั้งฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ต่างก็อยู่ในช่วงสั่งสมกำลังบารมี ภายหลังรัชสมัยเหอตี้ บรรดาเชื้อพระวงศ์และเหล่าขุนนางชั้นสูงต่างก็มีอำนาจที่เข้มแข็งมากขึ้น มักปรากฏว่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางผลัดกันหรือร่วมมือกันเข้ากุมอำนาจในระหว่างการผลัดแผ่นดินอยู่บ่อยครั้ง ในสี่รัชสมัยต่อมาอันได้แก่ ซุ่นตี้ ช่งตี้ จื้อตี้และเหิงตี้ กษัตริย์ทั้ง 4 มีเชื้อพระวงศ์เหลียงจี้ คอยเป็นที่ปรึกษาว่าราชการให้ถึง 20 ปี   ภายหลังยุคกลางของฮั่นตะวันออก กลุ่มครอบครัวตระกูลใหญ่เข้ากุมอำนาจทางการเมือง ทำให้เกิดสภาพเป็นขั้วการเมืองแบบผูกขาด เมื่อถึงยุคปลายของฮั่นตะวันออก ได้เกิดกระแสการวิพากษ์การเมืองจากกลุ่มปัญญาชนและขุนนางผู้น้อยส่วนหนึ่ง ที่ต้องการแสดงความไม่พอใจต่อระบบการเมืองการปกครองในสมัยนั้น จนเกิดวิกฤตทางการเมือง หลังสิ้นรัชสมัยเหิงตี้ เหล่าขุนนางก็ยิ่งฮึกเหิมในอำนาจ ถึงกับมีการซึ้อขายตำแหน่งทางการเมืองกันอย่างเปิดเผย อำนาจบ้านเมืองล่มสลาย สังคมเต็มไปด้วยคนจรไร้ถิ่นฐาน เกิดความเดือดร้อนไปทุกหย่อมหญ้า                  เมื่อถึงรัชสมัยหลิงตี้ (พระเจ้าเลนเต้..เริ่มเรื่องสามก๊ก) เกิดกบฏโพกผ้าเหลืองทางภาคเหนือ เข้าล้มล้างราชวงศ์ฮั่นตะวันออก บรรดาเจ้าที่ดินที่มีกำลังกล้าแข็งต่างก็ฉกฉวยโอกาสนี้พากันตั้งตนเป็นใหญ่ ต่อสู้แย่งชิงอำนาจ จนท้ายสุดหลงเหลือเพียง 3 กลุ่มอำนาจใหญ่นั่นคือ วุ่ย(โจโฉ)  สู(หรือ สูฮั่น ของเล่าปี่) และอู๋(หรือ ง่อ ของซุน กวน) ในช่วงกลางของฮั่นตะวันออก มีนักปราชญ์ที่มีชื่อเสียงอย่าง จางเหิง ซึ่งเป็นทั้งนักคิด นักกวี และนักวิชาการ โดยเขาได้คิดประดิษฐ์เครื่องวัดตำแหน่งดวงดาวและเครื่องวัดแผ่นดินไหวที่สามารถใช้ในทางวิทยาศาสตร์ได้อีกด้วย ในรัชสมัยเหอตี้ ก็ยังมีไช่หลุน ผู้ซึ่งได้ปรับปรุงกรรมวิธีการผลิตกระดาษจากพืช ซึ่งทำให้ราคากระดาษถูกลง และนิยมใช้กันอย่างแพร่หลาย อันเป็นการสร้างคุณูปการต่อชาวโลกครั้งยิ่งใหญ่ นอกจากนี้ องค์ความรู้ต่าง ๆในด้านการเกษตร การคำนวณและการแพทย์ ต่างก็ประสบความก้าวหน้าใหญ่ ศาสนาพุทธและเต๋าที่ทรงอิทธิพลล้ำลึกทางความคิด วัฒนธรรมและวิถีชีวิตในสังคมจีน ก็ล้วนเจริญรุ่งเรืองขึ้นในยุคนี้เอง แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:38:22 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 50 11:27:51 แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 50 16:03:24 แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 50 15:03:39 แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 50 14:16:17 จากคุณ : korn_i - [ 17 ม.ค. 50 13:08:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอขอบคุณมากค่ะ สนใจเหมือนกัน มีต่อไหมคะ จากคุณ : whaleaza - [ 17 ม.ค. 50 18:43:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณมากคับ จากคุณ : Radames - [ 17 ม.ค. 50 21:36:51 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณมากครับ น่าสนใจ จะรออ่านนะครับ จากคุณ : ทิสำ (Humble) - [ 17 ม.ค. 50 22:55:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15                    สามก๊ก...ปีค.ศ. 189 ปลายยุคฮั่นตะวันออก ฮั่นหลิงตี้ เสด็จสวรรคต รัชทายาทหลิวเปี้ยน (เล่า เปียน) สืบทอดราชบัลลังก์ต่อมาเป็นฮั่นเส้าตี้ แต่พี่ชายของเหอไทเฮาคบคิดกับขุนนางฝ่ายกลาโหมหยวนเส้าหรืออ้วนเสี้ยว กวาดล้างขุนนางที่เป็นปฏิปักษ์ เป็นเหตุให้บ้านเมืองระส่ำระสายอย่างหนัก ต่งจัวหรือตั๋งโต๊ะ ที่เป็นขุนนางครองเมืองปิงโจวใช้สถานการณ์วุ่นวายดังกล่าว เป็นข้ออ้างยกกองกำลังเข้าลั่วหยังเพื่อให้ความช่วยเหลือ เมื่อกองทัพของตั๋งโต๊ะเข้าสู่ลั่วหยังแล้ว ก็ถอดถอนฮั่นเส้าตี้และสถาปนาหลิวเสีย (เล่า เหียบ) ผู้เป็นน้องขึ้นเป็นฮ่องเต้ ทรงพระนามว่า ฮั่นเสี้ยนตี้ (พระเจ้าเหี้ยนเต้) โดยตั๋งโต๊ะกุมอำนาจสั่งการไว้ในมือ เป็นเหตุให้ขุนนางเก่าที่ไม่เห็นด้วยลุกฮือขึ้นต่อต้าน เกิดเป็นสงครามภายในติดตามมา ฝ่ายอ้วนเสี้ยวนั้น เมื่อตั๋งโต๊ะกรีฑาทัพเข้าลั่วหยัง ก็หลบหนีไปยังเมืองจี้โจว เรียกร้องให้บรรดาผู้ครองแคว้นรอบนอกรวมกำลังกันเพื่อปราบตั๋งโต๊ะ ซึ่งก็ได้รับเสียงสนับสนุนให้อ้วนเสี้ยวเป็นผู้นำ เมื่อถึงปีค.ศ. 190 ตั๋งโต๊ะบีบบังคับฮั่นเสี้ยนตี้เสด็จลี้ภัยไปยังนครฉางอัน ในขณะที่กองกำลังของตั๋งโต๊ะเต็มไปด้วยการแก่งแย่งอำนาจกัน อีก 3 ปีต่อมาเกิดการเปลี่ยนแปลงทางการทหาร (ตรงนี้น่าจะเป็นการทรยศของ ลิโป้เอง เพราะเท่าที่ค้นดู รู้สึกว่า เตียว เสี้ยน จะไม่มีจริง ดังนั้เรื่องยุทธการสาวงาม น่าจะเป็นเรื่องแต่งขึ้น) ตั๋งโต๊ะถูกสังหาร บ้านเมืองจึงเกิดโกลาหลครั้งใหญ่ ท่ามกลางความวุ่นวายนี้ เฉาเชาหรือโจโฉ ซึ่งเคยประกาศตัวเป็นแนวร่วมกับอ้วนเสี้ยวเมื่อครั้งต่อต้านตั๋งโต๊ะนั้น หลังจากสยบกองกำลังโพกผ้าเหลืองกว่าสามแสนไว้ได้แล้ว ก็สั่งสมอำนาจขึ้นเป็นใหญ่ในดินแดนเหอหนัน ปีค.ศ. 196 บีบบังคับให้ฮั่นเสี้ยนตี้เสด็จย้ายที่ประทับไปยังเมืองสวี่ชาง(ฮูโต๋)ในเหอหนันแล้ว ก็เข้ากุมอำนาจสั่งการเหล่าขุนนางทั้งปวง และหันมาประจันหน้ากับฝ่ายอ้วนเสี้ยวที่เป็นใหญ่ในแถบเหอเป่ย เมื่อถึงปีค.ศ. 200 สองฝ่ายทำศึกตัดสินแพ้ชนะที่กวนตู้ (กัวต๋อ) โจโฉเป็นฝ่ายชนะเข้าครองที่ราบภาคกลางและภาคเหนือของจีนไว้ได้                    เมื่อถึงปีค.ศ. 208 โจโฉกรีฑาทัพลงใต้ ปราบหลิวเปี่ยว (เล่า เปียว) ที่ครองเมืองจิงโจวในขณะนั้น หลิวเป้ยหรือเล่าปี่ ที่เป็นเชื้อพระวงศ์ของฮั่นอาศัยอยู่ด้วยหลิวเปี่ยวต้องอพยพลงใต้อีกครั้ง นำกำลังที่หลงเหลืออยู่น้อยนิดร่วมมือกับซุนเฉวียนหรือซุนกวน ที่คุมอำนาจอยู่ในเจียงตง และแล้วด้วยปัญญาของจูเก๋อเลี่ยงหรือจูกัดเหลียง(ขงเบ้ง)  ที่เป็นมันสมองฝ่ายเล่าปี่และกำลังทหารจากซุนกวนผนึกกำลังต้านทัพใหญ่ของโจโฉในการศึกที่ชื่อปี้ (เซ็ก เพ็ก) ผลคือโจโฉพ่ายแพ้ย่อยยับ จำต้องล่าทัพกลับไปภาคเหนือ ขณะที่เล่าปี่ฉวยโอกาสเข้ายึดจิงโจวกลับคืนมา อีกทั้งเข้ายึดเฉิงตูเป็นที่มั่น ก่อเกิดเป็นสภาพขุมกำลังสามเส้าคานอำนาจกัน อันเป็นที่มาของยุคสมัยสามก๊ก                 โจโฉตั้งตัวเป็นวุ่ยอ๋อง ต่อมาปีค.ศ. 200 โจโฉสิ้นชีวิต เฉาผี่หรือโจผี ผู้เป็นบุตรชายจึงบีบบังคับให้ฮั่นเสี้ยนตี้สละราชบัลลังก์ แล้วสถาปนารัฐวุ่ยขึ้น ในปีถัดมา เล่าปี่ก็ประกาศสถาปนาตั้งตนเป็นฮ่องเต้ที่เมืองเฉิงตู ใช้ชื่อรัฐฮั่น (โดยมากเรียกสูหรือสูฮั่น) ถึงปีค.ศ. 229 ซุนกวนหรืออู๋อ๋องก็ตั้งรัฐอู๋ ประกาศตนเป็นฮ่องเต้เช่นกัน ดังนั้นจึงเกิดเป็นขุมกำลังสามเส้า กล่าวคือ วุ่ยครอบครองดินแดนทางตอนเหนือ สูครองดินแดนภาคตะวันตกเฉียงใต้ ส่วนอู๋ครองดินแดนตะวันออกเฉียงใต้ โดยสองแคว้นทางใต้ คือรัฐสูร่วมมือกับรัฐอู๋ต่อต้านรัฐวุ่ยทางภาคเหนือที่มีกำลังเข้มแข็งที่สุด  รัฐวุ่ย (วุย)ที่นำโดยโจโฉ ซึ่งเริ่มจากการฟื้นฟูผลผลิตทางการเกษตร ด้วยการเกณฑ์กำลังทหารที่ประจำในท้องที่ทำการเพาะปลูกเป็นเสบียงต่อไป จัดการปฏิรูประบบการปกครองที่เคยเป็นจุดอ่อนของราชวงศ์ฮั่นตะวันออก นั่นคือ จำกัดอำนาจของเหล่าเจ้าที่ดิน กวาดล้างอำนาจของบรรดาขุนนางและเชื้อพระวงศ์ เพื่อดึงดูดการเข้าร่วมจากกลุ่มชนชั้นระดับกลางและล่าง มีการแบ่งขุนนางปกครองท้องถิ่นออกเป็น 9 ระดับชั้น เปิดโอกาสให้บุคคลที่ไม่ได้มาจากตระกูลสูงได้มีโอกาสเข้ามามีอำนาจทางการเมือง ทำให้เกิดเสถียรภาพทางการเมือง(เอาชนชั้นกลางมาเป็นฝ่ายตน เพราะชนชั้นสูงอยู่ฝ่ายเหี้ยนเต้) ด้านศิลปะและวิทยาการนั้นก็มีความก้าวหน้าอย่างมาก อาทิ ทางการแพทย์จีนได้ปรากฏบุคคลสำคัญคือ หัวถัวหรือแพทย์วิเศษฮูโต๋ ที่เป็นเอกในการผ่าตัด (อันนี้ไม่รู้จริงหรือเปล่า เพราะในนิยายสามก๊ก เขาสามารถผ่าสมองได้ด้วย) และกล่าวกันว่ายังมีการเริ่มใช้ยาชา(อันนี้จริง เป็นหญ้าชนิดนึง ชื่อ หญ้าหมาเฟย)ในสมัยนี้อีกด้วย สำหรับด้านศาสนานั้น เนื่องจากลัทธิเต๋าของกองกำลังโพกผ้าเหลืองประสบความพ่ายแพ้ทางการเมือง จึงตกอยู่ในภาวะอ่อนแอลง ขณะที่ศาสนาพุทธที่มีการเผยแพร่เข้ามาในช่วงปลายยุคฮั่นตะวันออก ก็ฟูมฟักตัวเองในนครหลวงลั่วหยัง             หลังจากวุ่ยฉีหวัง (พระเจ้าโจฮวน) ยุวกษัตริย์ขึ้นครองราชย์ได้ไม่นาน ศูนย์กลางอำนาจในรัฐวุ่ยก็เริ่มคลอนแคลน เกิดการต่อสู้แย่งชิงอำนาจของเฉาส่วง (โจ อะไรซักอย่าง...จำมะได้) และซือหม่าอี้ (สุมาอี้) ที่เป็นผู้สำเร็จราชการแทน เฉาส่วงพ่ายแพ้ถูกสำเร็จโทษ ตระกูลซือหม่าซึ่งนำโดยซือหม่าอี้ผู้เป็นบิดา ซือหม่าซือ (สมาสู) และซือหม่าเจา(สุมาเจียว) สองคนพี่น้อง เข้ากุมอำนาจทางการเมืองทั้งหมดไว้ได้ ระหว่างนั้น ในปีค.ศ. 263 รัฐวุ่ยภายใต้การนำทัพของตระกูลซือหม่าบุกเข้าปราบรัฐสู ของเล่าปี่ หลังจากนั้น 2 ปี ซือหม่าเอี๋ยน (สุมาเอี๋ยน) บุตรของซือหม่าเจาก็บีบให้วุ่ยฉีหวังสละราชบัลลังก์ และสถาปนาราชวงศ์จิ้น ขึ้นแทนวุ่ย               รัฐสู  (ฮั่น หรือจ๊ก)นำโดยเล่าปี่ ก็ได้ขงเบ้งเป็นที่ปรึกษาและเสนาบดี ในช่วงเวลาก่อนหลังการสถาปนารัฐสูได้ไม่นาน เล่าปี่ก็ต้องสูญเสียขุนพลคู่ใจคนสำคัญ คือ กวนอวี่หรือกวนอู และจางเฟยหรือเตียหุย  ไปในเวลาไล่เลี่ยกัน เป็นเหตุให้กำลังทางทหารอ่อนโทรมลง อีกทั้งเล่าปี่ไม่ฟังคำทัดทานของเหล่าเสนาอำมาตย์ เร่งทำศึกกับรัฐอู๋ เพื่อแก้แค้นให้กับกวนอู สุดท้ายพ่ายแพ้ย่อยยับ เล่าปี่ล้มป่วยเสียชีวิตที่เมืองหย่งอัน บุตรชายหลิวฉานหรืออาเต๊า(เล่าเสี้ยน) ขึ้นครองราชย์ต่อมา โดยมีขงเบ้งเป็นผู้สำเร็จราชการแทน ขงเบ้งเห็นว่ารัฐสูอยู่ในสภาพอ่อนแอและลำบากจากการคุกคามรอบข้าง พร้อมกันนั้นเขตพื้นที่ทางตอนใต้ (ปัจจุบันคือเสฉวนและยูนนานของจีน) เกิดความวุ่นวาย จึงต้องเจรจาสงบศึกกับรัฐอู๋ เมื่อถึงปีค.ศ. 225 ขงเบ้งยกทัพลงใต้ ทำศึกพิชิตใจเมิ่งฮั่ว(เบ้งเฮ็ก) หัวหน้าชนเผ่าพื้นเมือง นำความสงบสุขคืนมาอีกครั้ง หลังจากนั้น ขงเบ้งได้แต่งตั้งชนเผ่าพื้นเมืองบางส่วนเข้ารับราชการและกองทัพ อีกทั้งมีการนำวัวและม้าที่เป็นพาหนะพื้นเมืองเข้ามาใช้ในกองทัพอีกด้วย นับแต่นั้นมา ความสัมพันธ์กับชนเผ่าพื้นเมืองทางตอนใต้ก็มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ขณะเดียวกันภาคการเกษตรและหัตถกรรมได้รับการฟื้นฟูก้าวหน้า บ้านเมืองเข้มแข็งขึ้น เพื่อเตรียมรับการทำศึกกับก๊กวุ่ยทางตอนเหนือในอีกหลายปีต่อมา ขงเบ้งที่เร่งทำศึกแย่งชิงดินแดนภาคเหนือกับก๊กวุ่ยเป็นเวลาหลายปี สุดท้ายล้มป่วยเสียชีวิตกลางคัน ก๊กสูต้องถอยทัพกลับ นับแต่นั้นมาก๊กสูก็จำต้องพลิกสถานะกลายเป็นฝ่ายตั้งรับ สุดท้ายในปีค.ศ. 263 ก๊กวุ่ยยกทัพเข้ารวมก๊กสูเป็นผลสำเร็จ                 ก๊กอู๋ (ง่อ) เมื่อครั้งกองกำลังโพกผ้าเหลืองลุกขึ้นก่อการจราจล ซุนเจี้ยน(ซุนเกี๋ยน) ที่เป็นขุนนางมีหน้าที่เข้าปราบปรามในพื้นที่เขตเจียงหนัน(กังหนำ-กังตั๋ง) เมื่อครั้งอ้วนเสี้ยวและพวกร่วมมือปราบตั๋งโต๊ะ ซุนเจียนก็เข้าร่วมด้วย ต่อมาเมื่อซุนเจียนเสียชีวิต ซุนเช่อ(ซุน เซ็ก) บุตรชายเข้าคุมกองทัพต่อ ปี 194ได้รับความช่วยเหลือจากโจวอวี่หรือจิวยี่ เสริมกำลังทางทหารให้เข้มแข็งขึ้น เริ่มขยายอำนาจออกสู่เจียงตงทางตะวันออกของลุ่มน้ำแยงซี ต่อมาเมื่อโจโฉเข้าควบคุมฮั่นเสี้ยนตี้ไว้ได้ ซุนเช่อก็หันมาเข้ากับโจโฉ และได้รับการอวยยศเป็นอู๋โหว หลังจากซุนเช่อสิ้น ซุนเฉวียนหรือซุนกวน ผู้เป็นน้องชายก็เข้าสืบทอดอำนาจต่อมา ภายหลังการศึกที่ชื่อปี้ เป็นเหตุให้โจโฉต้องถอยร่นกลับไปยังภาคเหนือ ซุนกวนก็เข้าคุมพื้นที่เขตตะวันออกเฉียงใต้ไว้ได้ เกิดเป็นกองกำลังสามเส้าต่างคุมเชิงกัน                ปัญหาที่ก๊กอู๋ต้องเผชิญคือ ต้องคอยป้องกันชาวเขาเผ่าเยว่ ที่คอยก่อความไม่สงบ และมีแรงกดดันจากกองกำลังของก๊กวุ่ยทางตอนเหนือ ในปีค.ศ. 234 ภายหลังดำเนินยุทธการปิดล้อม ทำให้ชาวเขาเผ่าเยว่วางอาวุธยอมแพ้ จากนั้นมา ชาวฮั่นและชาวเผ่าเยว่ก็มีการหลอมรวมทางชนชาติเข้าด้วยกัน สำหรับปัญหากองกำลังของก๊กวุ่ยที่กดดันอยู่ทางตอนเหนือ ก็มีการผลัดกันรุกรับ หลังจากขงเบ้งเสียชีวิตและก๊กวุ่ยปราบก๊กสูลงได้แล้ว ก๊กวุ่ยก็เพิ่มแรงกดดันทางทหารต่อก๊กอู๋มากขึ้น แต่เนื่องจากความสามารถทางน้ำของกองทัพก๊กวุ่ยมีจำกัด การสู้รบจึงยืดเยื้อยาวนานต่อมาอีกหลายปี               ในช่วงเวลา 52 ปีของการสถาปนารัฐวุ่ยนี้ ได้มีการบุกเบิกที่ดินทำการเกษตร การเมืองการปกครองก็มั่นคงมีเสถียรภาพ ดินแดนแถบเจียงหนันได้มีการพัฒนาด้านกิจการต่อเรือและการขนส่งทางน้ำอย่างมาก แม่น้ำสายต่าง ๆได้รับการเชื่อมต่อจนกลายเป็นเส้นทางการคมนาคมสายหลักจากตะวันออกสู่ดินแดนทางตอนใต้ ถึงกับมีการเดินเรือขึ้นเหนือถึงเหลียวตง ทิศใต้ล่องถึงหนันไห่หรือเขตทะเลใต้ เมื่อถึงปีค.ศ. 230 ได้มีคณะเดินเรือไปถึงเกาะไต้หวันเป็นครั้งแรกเท่าที่ปรากฏในประวัติศาสตร์ นอกจากนี้ ราชทูตจากรัฐอู๋ยังเดินทางล่องใต้ลงไปจนถึงแถบทางตอนใต้ของเวียดนามและอาณาจักรฟูนัน(กัมพูชาในปัจจุบัน) เป็นต้น ได้มีการเผยแพร่ของพุทธศาสนาจากลั่วหยังลงสู่ดินแดนทางตอนใต้ พร้อม ๆกับลัทธิเต๋า               หลังจากซุนกวนเสียชีวิตในปีค.ศ. 252 รัฐอู๋ก็อ่อนแอลง ในขณะที่ก๊กวุ่ยที่นำโดยตระกูลซือหม่านับวันจะมีกองกำลังเข้มแข็งขึ้น หลังจากรวมก๊กสูเข้าไว้ในปีค.ศ. 263 และผลัดแผ่นดินสถาปนาราชวงศ์จิ้นในปีค.ศ. 265 ราชวงศ์จิ้นต้องวุ่นวายอยู่กับการวางรากฐานการปกครองให้กับราชวงศ์ใหม่ เป็นเหตุให้รัฐอู๋ยังสามารถประคองตัวมาได้อีกระยะเวลาหนึ่ง เมื่อถึงปีค.ศ. 269 จิ้นที่ได้ผู้เชี่ยวชาญทางน้ำจากรัฐสู เริ่มฝึกกองกำลังทางน้ำ เมี่อถึงปี ค.ศ. 279 กองทัพจิ้นก็ยกประชิดอู๋ทางตอนเหนือของลำน้ำแยงซี และสามารถเข้าถึงเมืองหลวงเจี้ยนเย่ได้ในปีค.ศ. 280 รัฐอู๋ก็ถึงกาลล่มสลาย ในยุคสามก๊กนี้ถึงแม้ว่าจะมีการศึกสงครามอยู่เสมอ แต่สภาพบ้านเมืองยังมีความแตกต่างจากความวุ่นวายในช่วงปลายราชวงศ์ฮั่นตะวันออก เนื่องจากเป็นสงครามที่ประชาชนต่างก็มุ่งหวังให้มีการรวมแผ่นดินเป็นหนึ่งเดียว ทางด้านกำลังทหารแล้ว ต้องถือว่าก๊กวุ่ยเข้มแข็งที่สุด รองลงมาคืออู๋ จากนั้นเป็นสูอ่อนแอที่สุด ดังนั้นภาระการรวมแผ่นดินสุดท้ายจึงตกอยู่ที่วุ่ยหรือจิ้น หากนับตามช่วงเวลาของการอยู่ในอำนาจแล้ว ก๊กอู๋อยู่ในอำนาจยาวนานที่สุดถึง 52 ปี รองลงมาคือก๊กวุ่ย 45 ปี และสุดท้ายคือก๊กสู 43 ปี ในปีค.ศ. 280 เมื่อจิ้นอู่ตี้ (พระเจ้าสุมาเอี๋ยน) แห่งราชวงศ์จิ้นยกทัพเข้ากวาดล้างก๊กอู๋ที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งเดียวแล้ว ยุคสมัยของสามก๊กก็เป็นอันสิ้นสุด แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:40:26 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 50 11:29:14 จากคุณ : korn_i - [ 18 ม.ค. 50 10:17:58 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แทรกนิดๆ (อีกแล้วครับท่าน)..จะเห็นได้ว่าทั้ง โจโฉ ซุนกวน เล่าปี่ ทุกคนต่างสถาปนาตนเป็นหวัง หรืออ๋อง ทั้งนั้น และแม้โจ ผี จะชิงบัลลังจาก เหี้ยน เต้ ได้แต่ก็ไม่สถาปนาเป็น เต้ ... เพราะอะไร.. อันนี้ผมเดาว่า (เป็นความคิดตัวเอง อาจผิดก็ได้) อาจจะเพราะพื้นที่ปกครองไม่ใหญ่ จึงใช้คำว่าอ๋อง แต่จะเห็นว่าพอ สุมาเอี๋ยน ชิงบัลลังโจ ฮวน ได้แล้วตั้งตนเป็น เต้... ก็คงเพราะตอนนั้นยึดจ๊กก๊ก ของเล่าเสี้ยนได้แล้ว..ทำให้พื้นที่ใหญ่พอจะเป็น เต้ ได้แล้ว.. ถูกผิดยังไง ผู้รู้ช่วยตอบด้วยครับ แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 50 10:37:17 จากคุณ : korn_i - [ 18 ม.ค. 50 10:36:17 ]

ความคิดเห็นที่ 17 น่าสนใจค่ะ และขอชื่นชมท่าน จขกท ด้วยค่ะที่ขยันพิพมมาก แต่ขอติงนิดนึงนะคะว่าอ่านได้แค่สองโพสต์เท่านั้นค่ะ ตาลายไปหมดแล้ว เพราะติดกันยาวเหยีดเหมือนขนวนรถไฟสายใต้เชียวค่ะ ช่วยกรุณาเว้นวรรค  และขึ้นย่อหน้าใหม่เพื่อให้สะดวกต่อการอ่านด้วยนะคะ จากคุณ : Gasalong - [ 18 ม.ค. 50 10:48:14 ]

ความคิดเห็นที่ 18               ราชวงศ์จิ้นตะวันตก...เป็นยุคสมัยที่กลุ่มตระกูลใหญ่ก้าวเข้ามาเป็นผู้มีอิทธิพลทางการเมืองอย่างสูง เนื่องจากนโยบายการปกครองของซือหม่าเอี๋ยนหรือจิ้นอู่ตี้(พระเจ้าสุมาเอี๋ยน) โน้มเอียงไปในทางเอื้อประโยชน์ต่อกลุ่มตระกูลชนชั้นสูง (ซึ่งก็คือชนชั้นกลาง และต่ำในสมัยสามก๊ก พอมายุคนี้ก็กลายเป็นชนชั้นสูง เมื่อหนุนแซ่สุมาเป็นใหญ่สำเร็จ มันก็ต้องมีธุรกิจต่างตอบแทนกันบ้าง) อีกทั้งกฎหมายยังให้สิทธิพิเศษต่อขุนนางเจ้าที่ดิน ในการจัดสรรการถือครองที่ดินและผลประโยชน์อื่น ๆ โดยอ้างอิงจากระดับชั้นตำแหน่งขุนนาง ระเบียบเหล่านี้ได้กลายเป็นเครื่องมือการเพาะสร้างอำนาจแบบเบ็ดเสร็จให้กับกลุ่มตระกูลใหญ่เหล่านี้ ทำให้เกิดการแบ่งแยกทางชนชั้นในสังคมครั้งใหญ่ เพราะเพื่อรักษาสิทธิพิเศษนี้ ถึงกับตั้งข้อรังเกียจไม่ยอมนั่งร่วมโต๊ะหรือแต่งงานข้ามสายเลือดกับตระกูลที่ไม่ได้รับสิทธิพิเศษ ทำให้ผู้อยู่นอกวงถึงแม้จะได้เข้ารับราชการก็จะยังคงถูกมองอย่างแปลกแยกและกีดกันไม่ให้ได้รับการเลื่อนขั้นในตำแหน่งสูงขึ้น ขณะที่ขุมกำลังจากตระกูลใหญ่เหล่านี้เติบโตขึ้น ข้อขัดแย้งระหว่างกลุ่มก็มีมากขึ้นเป็นเงาตามตัว ทว่าอำนาจการปกครองจากส่วนกลางกลับอ่อนแอลง เป็นเหตุให้เกิดความวุ่นวายในเวลาต่อมา              ในยุคสมัยนี้ บ้านเมืองเสื่อมโทรม กลุ่มผู้มีอำนาจใช้ชีวิตอย่างความฟุ้งเฟ้อเห่อเหิม เต็มไปด้วยการแก่งแย่งแข่งขันและคดโกง ขณะที่คนจนถูกเรียกเก็บภาษีแพงลิบลิ่ว เหล่าปัญญาชนที่เกิดมาท่ามกลางยุคสมัยแห่งความวุ่นวายนี้ ต่างท้อแท้สิ้นหวัง พากันหลีกหนีความเป็นจริง ไม่ถามไถ่ปัญหาบ้านเมือง ชีวิตหมกมุ่นอยู่กับการเสพสุราและพูดคุยเรื่องราวไร้สาระ หรือเสนอแนวคิดเชิงดูถูกเหยียดหยามผู้อื่นในสังคม ดังนั้นศาสตร์ในการทำนายทายทักและแนวคิดเชิงอภิปรัชญา จึงเป็นที่นิยมอย่างสูง              ขณะเดียวกัน การแก่งแย่งช่วงชิงอำนาจทางการเมืองในราชสำนักก็ทวีความเข้มข้นขึ้น อำนาจในการปกครองของฝ่ายราชสำนักตกอยู่ในภาวะวิกฤต จิ้นอู่ตี้เนื่องจากได้รับบทเรียนจากราชวงศ์วุ่ยที่ไม่ได้จัดสรรอำนาจให้เชื้อพระวงศ์เป็นเหตุให้ราชวงศ์จิ้นซึ่งอยู่ในตระกูลอื่นเข้าฉกฉวยอำนาจได้โดยง่าย ดังนั้น เพื่อรักษาพระราชอำนาจของตนไว้ จึงทรงอวยยศเหล่าเชื้อพระวงศ์ขึ้นเป็นอ๋อง ให้อำนาจในการตรวจสอบความเคลื่อนไหวทางทหารของกลุ่มอำนาจภายนอก ทำให้เชื้อพระวงศ์เหล่านี้สามารถบัญชาการกำลังทหารจำนวนไม่น้อย เมื่อถึงสมัยของจิ้นฮุ่ยตี้ การอวยยศซึ่งแต่เดิมมีจุดมุ่งหมายเพื่ออารักขาฐานอำนาจของราชสำนัก กลับเป็นบ่อเกิดของข้อขัดแย้งในการแบ่งลำดับขั้นการบริหาร ทำให้ภายในราชสำนักเกิดการแย่งชิงอำนาจครั้งใหญ่ บรรดาอ๋องพระราชทานต่างก็ถูกม้วนเข้าสู่วังวนแห่งอำนาจทางการเมือง              นับตั้งแต่ปี 291 เป็นต้นมา เมืองลั่วหยาง ได้เกิดเหตุจราจล ‘8 อ๋องชิงบัลลังก์’ อ๋องทั้ง 8 ได้แก่ อ๋องเลี่ยง อ๋องเหว่ย อ๋องหลุน อ๋องจ่ง อ๋องหยิ่ง อ๋องอี้ อ๋องหยงและอ๋องเย่ว์ ต่างยกกำลังเข้าห้ำหั่นกันเกิดเป็นสงครามภายในขึ้น เหตุการณ์ความวุ่นวายทางการเมืองครั้งนี้กินเวลาถึง 16 ปี ทหารและพลเรือนลัมตายนับแสน หลายเมืองถูกทำลายล้างยับเยิน เป็นเหตุให้ราชวงศ์จิ้นตะวันตกที่แต่เดิมก็ไม่ได้มีผลสำเร็จในเชิงเศรษฐกิจมากนักอยู่แล้ว กลับยิ่งต้องเผชิญกับความเสียหายอย่างสาหัส สุดท้ายจิ้นฮุ่ยตี้ถูกวางยาสิ้นพระชนม์ บรรดาอ๋องต่างฆ่าฟันกันจนสิ้นเรี่ยวแรง... นับแต่สมัยฮั่นตะวันออกเป็นต้นมา ชนกลุ่มน้อยที่อาศัยอยู่ในในแถบชายแดนภาคตะวันตกและภาคเหนือก็ได้ทยอยอพยพเข้าสู่แผ่นดินจีน เมื่อถึงปลายราชวงศ์วุ่ยและจิ้น เนื่องจากเกิดภาวะแรงงานขาดแคลนจึงมักมีการกวาดต้อนชนกลุ่มน้อยจำนวนมากเข้ามาเป็นแรงงานในประเทศ ชนเผ่าต่าง ๆเมื่อเข้ามาอยู่อาศัยระยะยาว จึงได้รับอิทธิพลจากชาวฮั่น ปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตที่แต่เดิมเป็นปศุสัตว์เร่ร่อน หันมาทำไร่ไถนา บ้างก็ได้รับการศึกษา เข้ารับราชการ ต่อมาเนื่องจากได้รับการบีบคั้นจากการปกครองของเจ้าที่ดินชาวฮั่น และการรีดเก็บภาษีขั้นสูง ทำให้ความสัมพันธ์ทวีความตึงเครียดมากขึ้น จนในที่สุด พากันลุกขึ้นต่อต้านการปกครองจากส่วนกลาง                  โดยกลุ่มที่เริ่มทำการก่อนได้แก่กลุ่มขุนศึกของชนเผ่าต่าง ๆในช่วงปลายของจลาจล 8 อ๋อง ขณะที่บรรดาเชื้อพระวงศ์ผู้นำของแต่ละกลุ่มต่างทยอยกันเสียชีวิตในการศึก หัวหน้าของชนเผ่าซงหนูหลิวหยวน ก็ประกาศตั้งตัวเป็นอิสระ โดยใช้ชื่อว่าฮั่นกว๋อ(อันนี้ผมงงมักๆ เป็นเผ่าซงหนู แต่แซ่เล่า แถมตั้งชื่อก๊กตนว่า ฮั่น อีกตะหาก..ผู้รู้ตอบด้วย) ภายหลังหลิวหยวนสิ้น บุครชายชื่อหลิวชง ยกกำลังเข้าบุกลั่วหยางนครหลวงของจิ้นตะวันตก จับจิ้นหวยตี้ เป็นตัวประกันและสำเร็จโทษในเวลาต่อมา โดยเชื้อพระวงศ์ทางนครฉางอันเมื่อทราบเรื่องก็ประกาศยกให้จิ้นหมิ่นตี้ ขึ้นครองบัลลังก์สืบทอดราชวงศ์จิ้นต่อไปทันที ประชาชนที่หวาดเกรงภัยจากสงครามทางภาคเหนือ ต่างพากันอพยพลงใต้ จวบถึงปี 316 กองกำลังของชนเผ่าซงหนูบุกเข้านครฉางอัน จับกุมจิ้นหมิ่นตี้ เพื่อรับโทษทัณฑ์ จิ้นตะวันตกจึงถึงกาลล่มสลาย ราชวงศ์จิ้นตะวันตกอยู่ในอำนาจรวม 51 ปี มีกษัตริย์เพียง 4 พระองค์ และเป็นราชวงศ์เดียวในยุคสมัยวุ่ยจิ้นเหนือใต้(คริสตศักราช 220 – 589)ที่มีการปกครองแผ่นดินจีนเป็นหนึ่งเดียว แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:42:24 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 50 11:33:17 จากคุณ : korn_i - [ 18 ม.ค. 50 10:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เรียน คห.17...ขออภัยจริงๆครับ เอาเป็นว่าผมจะแก้ไขในสมัยต่อๆไปนะครับ.. ขอบคุณครับ จากคุณ : korn_i - [ 18 ม.ค. 50 10:59:18 ]

ความคิดเห็นที่ 20                จิ้นตะวันออก (คริสตศักราช 317 – 420)(ต่อไปนี้จะระบุปีให้ชัดเจน เพราะประเทศจีนได้แบ่งเป็นหลายแคว้น...ขอให้ผู้อ่านเทียบเวลาไปด้วยนะครับ)                ราชวงศ์จิ้นตะวันออกก่อตั้งขึ้นหลังจากการอพยพโยกย้ายราชธานีของเหล่าข้าราชสำนักจิ้นลงสู่ภาคใต้ ภายหลังการล่มสลายของราชวงศ์จิ้นตะวันตก ซึ่งแม้ว่าจะยังคงนับเนื่องเป็นราชวงศ์หนึ่งในหน้าประวัติศาสตร์โบราณของจีน แต่แท้จริงแล้ว ขอบข่ายอำนาจการปกครองเพียงสามารถครอบคลุมดินแดนทางตอนใต้ของลำน้ำฉางเจียง(แยงซีเกียง)เท่านั้น ในช่วงเวลาเดียวกันนี้ บ้านเมืองทางตอนเหนือระส่ำระสายไปด้วยไฟสงครามการแย่งชิงของแว่นแคว้นต่าง ๆภายใต้การนำของกลุ่มชนเผ่าจากนอกด่าน รวมทั้งชาวฮั่นเอง สถานการณ์ความแตกแยกนี้ ยังคงดำเนินไปท่ามกลางการผลุดขึ้นและล่มสลายลงของราชวงศ์จิ้นตะวันออก จวบจนถึงยุคแห่งการตั้งประจันของราชวงศ์เหนือใต้ ซึ่งกินเวลากว่า 300 ปี                 ปีคริสตศักราช 316 เมื่อจิ้นหมิ่นตี้ ฮ่องเต้องค์สุดท้ายถูกชนเผ่าซงหนูจับเป็นเชลย ราชวงศ์จิ้นตะวันตกก็ถึงกาลอวสาน บรรดาขุนนางเก่าของราชวงศ์จิ้นที่ไม่ยอมรับในชะตากรรม ยังคงมีความเคลื่อนไหวเพื่อกอบกู้สถานการณ์อยู่ทุกหนแห่ง ในปีค.ศ. 317 ภายใต้การสนับสนุนจากเหล่าตระกูลชนชั้นสูงในจงหยวน(ที่ราบภาคกลางบริเวณลุ่มแม่น้ำฮวงโห)และเจียงหนัน(ดินแดนทางตอนใต้ของแม่น้ำแยงซีเกียง) ซือหม่ารุ่ย ซึ่งขณะนั้นมีตำแหน่งเป็นหลางหย่าหวัง จึงตั้งตัวขึ้นเป็นกษัตริย์ราชวงศ์จิ้นสืบต่อมา ทรงพระนามว่าจิ้นหยวนตี้ และสถาปนาเมืองเจี้ยนคัง(เมืองหนันจิงมณฑลเจียงซูในปัจจุบัน) ขึ้นเป็นนครหลวง ถือเป็นจุดเริ่มของจิ้นตะวันออก                จิ้นตะวันออกถึงแม้จะย้ายเมืองหลวงมายังแดนเจียงหนัน(กังหนำ-กังตั๋ง) ทางตอนใต้ของจีน แต่เนื่องจากยังคงมีการสืบราชบัลลังก์ต่อมา จึงคงมีความมุ่งหวังที่จะรวมแผ่นดินทางตอนเหนือกลับเข้ามาอีกครั้ง ตลอดยุคสมัยนี้ มีขุนศึกที่อาสายกทัพขึ้นเหนือหลายครั้ง จู่ถี้ปราบอุดรก็เป็นครั้งหนึ่งของความพยายามในการรวมประเทศ                 จู่ถี้ แต่เดิมอยู่ในกลุ่มตระกูลใหญ่จากทางเหนือ ระยะแรกเมื่ออพยพลงสู่ใต้นั้น เนื่องจากยังมีสมัครพรรคพวกและประชาชนที่ภักดีอยู่ทางเหนือ จึงเห็นว่าการยกทัพขึ้นเหนือมีโอกาสประสบชัยอย่างมาก ดังนั้น ก่อนการประกาศก่อตั้งราชวงศ์จิ้นตะวันออก จึงขอการสนับสนุนจากซือหม่ารุ่ยหรือจิ้นหยวนตี้ในเวลาต่อมา เพื่อปราบกบฏฝ่ายเหนือ ซือหม่ารุ่ยแต่งตั้งจู่ถี้เป็นเจ้าเมืองอี้ว์โจว แล้วมอบเสบียงให้จำนวนหนึ่ง จู่ถี้นำกำลังข้ามแม่น้ำไป (เหนือใต้ของจีนกางกั้นด้วยแม่น้ำฉางเจียงหรือแยงซีเกียง) สะกดทัพของสือเล่อ อีกทั้งเข้ายึดดินแดนส่วนหนึ่งของแม่น้ำหวงเหอหรือฮวงโหที่อยู่เหนือขึ้นไปไว้ได้ ขณะนั้นเอง ราชสำนักทางตอนใต้เกิดกบฏหวังตุน เป็นเหตุให้การยกทัพขึ้นเหนือของจู่ถี้ต้องหยุดชะงักไป จู่ถี้ยามโกรธแค้นถึงกับล้มป่วยและเสียชีวิตลงในปี 321 จากนั้นสือเล่อเข้าโจมตีเอาดินแดนเหอหนันกลับคืนไปได้ แผนการรวมประเทศครั้งนี้จึงล้มเหลวลง               แม้ว่าบ้านเมืองในสมัยราชสำนักจิ้นตะวันออกที่ได้รับการค้ำจุนจากบรรดากองกำลังของตระกูลใหญ่จากจิ้นตะวันตกจะมีการพัฒนาอยู่บ้าง แต่ทว่า ภายในนั้นกลับเต็มไปด้วยความขัดแย้ง จากการแย่งชิงอำนาจระหว่างกลุ่มเจ้าถิ่นที่มีอำนาจแต่เดิมกับกลุ่มอำนาจใหม่ที่โยกย้ายเข้ามา ซึ่งโดยมากฝ่ายตระกูลใหญ่จากจงหยวนเป็นผู้กุมอำนาจรัฐไว้ในมือ ส่วนกลุ่มผู้นำฝ่ายใต้ถูกกีดกันจากวิถีทางการเมือง นอกจากนี้ ยังมีการช่วงชิงระหว่างกลุ่มตระกูลใหญ่กับราชสำนัก หรือแม้แต่กลุ่มตระกูลฝ่ายเหนือด้วยกันเองก็มีการแย่งชิงที่ดุเดือดไม่แพ้กัน               ช่วงระหว่างปีคริสตศักราช 317 – 399 รัชสมัยจิ้นหยวนตี้ถึงจิ้นอันตี้ ถือเป็นช่วงเวลาที่ราชวงศ์จิ้นตะวันออกมีการพัฒนาอย่างค่อยเป็นค่อยไป ถึงแม้ว่าระหว่างนี้มีการก่อความไม่สงบบ้างประปรายแต่ก็ถูกบรรดาขุนนางและกลุ่มตระกูลใหญ่ร่วมกันกดดันให้สลายตัวไปในที่สุด พัฒนาการดังกล่าว ได้ทำให้เกิดกลุ่ม 4 ตระกูลใหญ่ที่ผลัดกันขึ้นกุมอำนาจทางการเมืองในสมัยจิ้นตะวันออก อันได้แก่ ตระกูลหวัง อี่ว์ หวน เซี่ย ขณะที่กษัตริย์ไม่มีพระราชอำนาจใด ๆ เป็นเหตุให้บ้านเมืองตกอยู่ในสภาพคลอนแคลน ยากจะก้าวไปข้างหน้า              หลังจากจิ้นหยวนตี้สถาปนาจิ้นตะวันออกแล้ว หวังเต่า ได้เข้ากุมอำนาจบริหารการปกครองภายใน ส่วนหวังตุน ถือกำลังทหารคุมอยู่ภายนอก เป็นเหตุให้จิ้นหยวนตี้รู้สึกถึงการคุกคามจากตระกูลหวัง หลังจากจิ้นหยวนตี้เสด็จสวรรคต จิ้นหมิงตี้ ขึ้นครองบัลลังก์ต่อมา ปี 324 หวังตุนป่วยหนัก จิ้นหมิงตี้ฉวยโอกาสยกทัพปราบ สุดท้ายหวังตุนป่วยหนักเสียชีวิต กองกำลังที่เหลือถูกกวาดล้างสิ้น                 เมื่อถึงรัชสมัย จิ้นเฉิงตี้ นั้น อี่ว์เลี่ยง อาศัยฐานะพระเจ้าอาเข้ากุมอำนาจทางการเมืองไว้ ขณะที่อี่ว์เลี่ยงต้องการกีดกันจู่เยว์ ที่ครองเมืองอี้ว์โจว และหวาดระแวงซูจวิ้น ที่มีความชอบจากการปราบหวังตุน เมื่อถึงปี 327 อี่ว์เลี่ยงส่งสาส์นเรียกซูจวิ้นเข้าเมืองหลวง แต่ซูจวิ้นเกรงว่าอี่ว์เลี่ยงจะหาโอกาสกำจัดตน จึงชิงร่วมมือกับจู่เยว์ยกกำลังเข้าเมืองเจี้ยนคัง ต่อมาปี 329 อี่ว์เลี่ยงปราบกบฏซูจวิ้นสำเร็จ ยึดอำนาจคืนได้ทั้งหมด                ชั่วระยะเวลาสั้น ๆที่จิ้นตะวันออกสงบลงนั้น หวนเวิน ที่ครองเมืองจิงโจวในรัชสมัยจิ้นมู่ตี้ ปี 347 ยกทัพปราบแคว้นสู (มณฑลเสฉวนในปัจจุบัน) จากนั้นอาสาบุกขึ้นเหนือเพื่อขยายอำนาจของตน ทำให้ราชสำนักจิ้นหวาดระแวง ต่อมาแม้ว่าภายหลังหวนเวินบุกขึ้นเหนือ 3 ครั้ง รุกคืบแล้วถูกตีกลับคืน สุดท้ายยังคงไม่อาจสำเร็จกิจการใหญ่                  แม้ว่าหวนเวินล้มเหลวในการยกทัพขึ้นเหนือ แต่ยังคงสามารถยึดครองอำนาจทางการเมืองไว้ได้ จวบจนปี 373 หวนเวินล้มป่วยเสียชีวิต เซี่ยอัน ซึ่งมาจากกลุ่มทายาทตระกูลใหญ่ จึงเริ่มมีบทบาทสำคัญในการบริหารบ้านเมือง                  เซี่ยอัน ใช้การถ่วงดุลอำนาจและประสานผลประโยชน์ของทุกฝ่าย ช่วยลดการกระทบกระทั่งของหลายฝ่ายลงได้ จึงทำให้ได้รับการสนับสนุนจากราชสำนัก และได้รับการยกย่องอย่างสูง ในช่วงเวลาดังกล่าวจิ้นตะวันออกจึงมีความสงบสุขในชั่วระยะเวลาหนึ่ง                   จวบจนปี 382 ฝูเจียน ผู้นำแคว้นเฉียนฉิน ทางตอนเหนือ มีกำลังกล้าแข็งขึ้น จึงเรียกระดมกำลังพลครั้งใหญ่บุกลงมาทางใต้ เพื่อหวังรวมแผ่นดินเป็นหนึ่งอีกครั้ง ขณะที่ทัพของฝูเจียนเต็มไปด้วยความฮึกเหิมลำพอง จิ้นตะวันออกก็เตรียมรับมือไว้พร้อมสรรพ สองทัพตั้งประจันกันที่สองฝั่งลำน้ำเฝยสุ่ย และด้วยการประสานของ เซี่ยอัน  เหล่านายทัพจากกลุ่มตระกูลใหญ่ร่วมมือประสานเสริม จนในที่สุดโจมตีทัพใหญ่ของ ฝูเจี้ยน แตกพ่ายกลับไป ชัยชนะของฝ่ายใต้ครั้งนี้ ทำให้แผนการรวมประเทศต้องล้มพับไปอีกครั้ง ทางตอนใต้รอดพ้นจากภัยพิบัติครั้งใหญ่ เศรษฐกิจและสังคมได้รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่องอีกช่วงหนึ่ง อันเป็นปัจจัยสำคัญสู่การต่อสู้ยึดเยื้อในสงครามแย่งชิงดินแดนที่แบ่งเป็นเหนือใต้ตั้งประจันกันในเวลาต่อมา              ภายหลังการศึกที่เฝยสุ่ย ทำให้ฝ่ายเหนือแตกแยกกันอีกครั้ง ภาวะภัยคุกคามจากภายนอกของราชวงศ์จิ้นตะวันออกผ่อนคลายลง ข้อขัดแย้งจากการแบ่งชนชั้นการปกครอง การแก่งแย่งอำนาจของชนชั้นสูงและการกดขี่ขูดรีดราษฎรทวีความรุนแรงขึ้นอีกครั้ง               โดยเฉพาะอย่างยิ่งปัญหาการเกณฑ์แรงงาน ในรัชสมัยจิ้นมู่ตี้ ราษฎรถึงกับยอมเป็นคนพิการ เพราะเพื่อต้องการหลบเลี่ยงการเกณฑ์แรงงาน ชายหนุ่มไม่กล้าตบแต่งภรรยา เมื่อมีบุตรก็ไม่สามารถเลี้ยงดู ชาวนามากมายสิ้นเนื้อประดาตัว จำต้องละทิ้งถิ่นฐาน เพื่อหลบหนีการเกณฑ์แรงงาน                หลังการศึกทีเฝยสุ่ย ทำให้อำนาจทางการเมืองของเซี่ยอันกล้าแข็งขึ้น สะกิดความระแวงของจิ้นเขาอู่ตี้ จึงหาทางลดอำนาจของเซี่ยอัน แล้วหันไปมอบอำนาจให้กับน้องชาย ซือหม่าเต้าจื่อ หลังจากที่เซี่ยอันเสียชีวิต ซือหม่าเต้าจื่อเข้ากุมอำนาจทางการทหารแต่ผู้เดียว เปิดศึกแย่งชิงอำนาจกับกลุ่มตระกูลใหญ่อีกครั้ง ภายหลังการหักล้างอย่างดุเดือด สภาพการณ์โดยรวมจึงกลายเป็น หวนเซวียน(บุตรชายของหวนเวิน) คุมกำลังบริเวณตอนกลางของแม่น้ำฉางเจียง หลิวเหลา คุมตอนล่างของแม่น้ำ ขณะที่เกาหย่า คุมลำน้ำหวยหนัน ขอบเขตที่ราชสำนักจิ้นสามารถควบคุมจึงเหลือเพียง 8 เมือง                   ปีคริสตศักราช 399 ซือหม่าหยวนเสี่ยน สั่งระดมเกณฑ์ทหาร กลับเป็นเหตุให้เกิดจราจล กลุ่มลัทธิเต๋านิกายอู๋โต่วหมี่ได้ทำการก่อหวอดขึ้น กลุ่มแรงงานทาสและชาวนาที่อดอยากต่างก็พากันมาสมทบเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนหมื่นแสนอย่างรวดเร็ว พร้อมกันนั้นบรรดาเจ้าที่ดินจากแดนเจียงตงทั้ง 8 เมืองที่ประสบความเสียหายจากการเกณฑ์แรงงานครั้งนี้ ก็ฉวยโอกาสลุกฮือขึ้นเช่นเดียวกัน                 ราชสำนักจิ้นตะวันออกเห็นว่ากองกำลังเจียงตงแข็งกล้าขึ้น จึงยกกำลังทหารเข้าล้อมปราบ จวบจนปีค.ศ. 410 จึงถูกกำจัดสิ้น การปราบปรามจลาจลครั้งนี้ ได้ทำให้กำลังทางทหารของราชวงศ์จิ้นตะวันออกอ่อนโทรมลงอย่างมาก เหิงเซวียนที่คุมกำลังอยู่ตอนกลางของลำน้ำฉางเจียงจึงฉวยโอกาสบุกเข้านครหลวงเจี้ยนคัง ปลดฮ่องเต้จิ้นอันตี้ สังหารซือหม่าเต้าจื่อและหยวนเสี่ยนสองพ่อลูก สถาปนาตนเองขึ้นเป็นฮ่องเต้                ขณะนั้นกลุ่มตระกูลใหญ่ที่เคยให้การสนับสนุนต่อราชสำนักจิ้นตะวันออกอยู่ในสภาพเสื่อมโทรม หนึ่งเดียวที่สามารถเข้าต่อกรกับหวนเซวียนได้มีเพียงหลิวอี้ว์ ที่มีกำลังเข้มแข็งขึ้นจากผลงานปราบแคว้นโฮ่วเอี้ยนและโฮ่วฉินจากทางเหนือ รวมดินแดนภาคใต้ที่สูญเสียไปกลับเป็นปึกแผ่นอีกครั้ง ปี 418 หลิวอี้ว์ระดมกำลังปราบหวนเซวียนแตกพ่ายไป จากนั้น ตั้งซือหม่าเต๋อเหวิน ขึ้นเป็นกษัตริย์(ฮ่องเต้หุ่น) คืนบัลลังก์ให้กับจิ้นตะวันออก จากนั้นในปี 420 บีบให้ฮ่องเต้สละราชย์ ประกาศสถาปนารัฐซ่ง แล้วตั้งตนขึ้นเป็นฮ่องเต้ มีพระนามว่า ซ่งอู่ตี้ เป็นอันสิ้นสุดราชวงศ์จิ้นตะวันออก           เนื่องจากราชวงศ์จิ้นตะวันออกย้ายเมืองหลวงมายังเจียงหนันทางตอนใต้ เปิดโอกาสให้บรรดานักปราชญ์ผู้มีความรู้จำนวนมากเดินทางอพยพมาด้วย ทำให้เกิดปฏิสัมพันธ์กับคนทางใต้มากขึ้น เกิดการหลอมรวมทางวัฒนธรรมและสังคมประเพณี รวมทั้งงานฝีมือของทางเหนือและใต้ก็มีการผสมผสานกลมกลืนกัน ทำให้งานฝีมือในยุคจิ้นตะวันออกมีความก้าวหน้า นอกจากนี้ นับแต่ราชวงศ์วุ่ย ของโจโฉจากยุคสามก๊กเป็นต้นมา ประเทศจีนได้มีวิวัฒนาการด้านตัวอักษรอย่างก้าวกระโดด เมื่อถึงยุคจิ้นตะวันออก จึงกำเนิดปราชญ์ กวีและนักเขียนพู่กันจีนที่มีชื่อมากมาย ได้มีการปฏิรูปรูปแบบการเขียนกาพย์กลอนครั้งใหญ่ วางรากฐานให้กับการวิวัฒนาการสู่ยุคทองของวรรณคดีจีนในสมัยราชวงศ์สุยและถังในเวลาต่อมา แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:44:36 แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 50 11:52:56 จากคุณ : korn_i - [ 18 ม.ค. 50 11:49:43 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ยุค 16 แคว้นห้าชนเผ่า (คริสตศักราช 304-439)                 การล่มสลายของจิ้นตะวันตก ทำให้แผ่นดินจีนตกอยู่ในภาวะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ราชสำนักจิ้นย้ายฐานที่มั่นทางการปกครองและเมืองหลวงลงไปทางใต้ สถาปนาราชวงศ์จิ้นตะวันออก (ค.ศ.317-420) ขณะที่สถานการณ์ทางตอนเหนือวุ่นวายหนัก แผ่นดินที่แตกออกเป็นแว่นแคว้น ที่ปกครองโดยชนกลุ่มน้อยจากชนเผ่าต่างๆ ผลัดกันรุกรับ ผ่านการล้มล้างแล้วก่อตั้งครั้งแล้วครั้งเล่า สู่การหลอมรวมทางชนชาติครั้งใหญ่ของจีน                 ความวุ่นวายในประวัติศาสตร์ยุคนี้ ถือเป็นช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญยิ่งต่อการรวมแผ่นดินจีนในอนาคต เนื่องจากจลาจลและการสู้รบอันยาวนานนี้ได้ทำให้เกิดการหลอมรวมทางวัฒนธรรมระหว่างชนเผ่าต่างๆ ในประเทศจีน ซึ่งส่งผลต่อการวางรากฐานอาณาจักรทางตอนเหนือของจีนในเวลาต่อมา       ยุคต้น -- สถาปนาชนเผ่า                    ในบรรดาชนเผ่าทั้ง 5 ผู้ที่เริ่มตั้งตนเป็นอิสระก่อนได้แก่หลี่เท่อ จากชนเผ่าตี หลังจากจิ้นอู่ตี้สิ้นชีพลง บรรดาเชื้อพระวงศ์ต่างพากันแย่งชิงอำนาจกันวุ่นวาย ปีค.ศ. 298 เกิดทุพภิกขภัยแห้งแล้งหนัก ชาวบ้านที่อดอยากจากแถบมณฑลกานซู่และซานซี ต่างพากันหลบหนีลงใต้ จนถึงเขตมณฑลเสฉวนในปัจจุบัน ซึ่งกลุ่มตระกูลหลี่ได้กลายเป็นผู้นำของกลุ่มอพยพนี้                     ขณะที่ขุนนางท้องถิ่นพยายามบีบให้ขบวนผู้อพยพกลับไปทางเหนือ แต่เนื่องจากทางตอนเหนือเกิดจลาจล8อ๋องขึ้น อีกทั้งกลุ่มอพยพได้เห็นแล้วว่าเสฉวนอุดมสมบูรณ์กว่ามาก ดังนั้น หลี่เท่อจึงนำกลุ่มคนลุกฮือขึ้นก่อการและบุกเข้ายึดเมืองเฉิงตูไว้ได้ในปีค.ศ. 303 สถาปนาแคว้นเฉิงฮั่น จากนั้นขยับขยายอำนาจสู่เมืองรอบข้าง และนี่เป็นจุดเริ่มต้นของการสถาปนาแว่นแคว้นต่าง ๆของห้าชนเผ่า                   หลังจากตระกูลหลี่ลุกฮือขึ้นก่อการได้ครึ่งปี หลิวหยวน ที่มาจากกลุ่มตระกูลชั้นสูงของชนเผ่าซงหนู ซึ่งเคยเป็นข้าราชสำนักของจิ้นตะวันตกนั้น หลังจากจิ้นอู่ตี้สวรรคต เกิดจลาจลแปดอ๋อง หลิวหยวนก็รวบรวมกำลังคน ก่อตั้งแคว้นฮั่น (งงจริงๆ เผ่าซงหนู แต่แซ่เล่า ราชวงศ์ฮั่น?) ขึ้นในปี 304 สถาปนานครหลวงที่เมืองผิงหยาง(ปัจจุบันอยู่ในมณฑลซันซี) หลังจากหลิวหยวนสิ้น บุตรชายหลิวชง สืบทอดตำแหน่งต่อมาใน ปี 311 และปี 316 หลิวชงยกทัพบุกเมืองลั่วหยางและฉางอันตามลำดับ โค่นราชบัลลังก์จิ้นตะวันตกที่เป็นศูนย์กลางอำนาจของแผ่นดินในขณะนั้นลง ย้ายนครหลวงไปที่เมืองลั่วหยาง รวบอำนาจทางตอนเหนือกว่าครึ่งไว้ในกำมือ                  ฝ่ายราชสำนักจิ้นถอยร่นลงมาทางใต้ สถาปนาจิ้นตะวันออก (317-420) ตั้งนครหลวงขึ้นใหม่ ที่เมืองเจี้ยนคัง(เมืองหนันจิง) โดยมีพื้นที่การปกครองเพียงเขตตะวันออกเฉียงใต้ของจีนในปัจจุบัน                    ท่ามกลางความปั่นป่วนวุ่นวายนี้ มีราษฎรจากภาคกลางจำนวนมากพากันอพยพไปตั้งถิ่นฐานยังภาคตะวันตก (มณฑลกันซู่และซินเกียงในปัจจุบัน) ซึ่งดินแดนแห่งนี้อยู่ภายใต้การอารักขาของตระกูลจางที่คุมกองกำลังที่เคยอยู่ภายใต้จิ้นตะวันตกอยู่เดิม และต่อมาได้สถาปนาเป็นแคว้นเฉียนเหลียง                    หลิวหยวนเดิมมีขุนพลคู่ใจสองคน คนหนึ่งคือ สือเล่อ จากชนเผ่าเจี๋ย และหลิวเย่า ซึ่งเป็นหลานชายของหลิวหยวน หลังจากหลิวชงบุตรชายหลิวหยวนสิ้นชีวิตลง หลิวเย่าก็ช่วงชิงบัลลังก์และเปลี่ยนชื่อแคว้นจากฮั่น เป็นแคว้นเจ้า หรือที่นักประวัติศาสตร์เรียกกันว่าฮั่นเจ้า ส่วนสือเล่อก็สถาปนาแคว้นสือเจ้า ในพื้นที่บริเวณมณฑลเหอเป่ยในปัจจุบัน แคว้นเจ้าทั้งสองประดุจน้ำกับไฟ ต่างเข้าห้ำหั่นเข่นฆ่าซึ่งกันและกัน จวบจนปี 328 กองทัพของสือเจ้าบุกเข้าเมืองลั่วหยาง สังหารหลิวเย่า แคว้นฮั่นเจ้าจึงจบสิ้นลง                   สือเล่อยอมรับชาวฮั่นเข้ารับราชการ จัดระเบียบกฎหมาย ตั้งโรงเรียน นำระบบการเก็บภาษีอากรจากราชวงศ์จิ้นตะวันตกมาใช้ ทำให้เป็นที่ยอมรับของชาวฮั่น ถือเป็นอัจฉริยบุคคลที่หาได้ยากแห่งยุค น่าเสียดายที่อายุสั้น หลังจากสือเล่อเสียชีวิตลง สือหู่ ผู้เป็นหลานชายเข้าสืบทอดตำแหน่ง เปิดฉากฆ่าฟันลูกหลานของสือเล่อ สุดท้ายไม่พ้นกรรมสนอง ลูกหลานล้วนเป็นเผ่าพันธุ์อกตัญญู หลังจากสือหู่ตายไป แคว้นสือเจ้าวุ่นวายหนัก สือหมิ่น ชาวฮั่นที่สือหู่ให้การเลี้ยงดู หันกลับมาใช้แซ่ฮั่นของตนตามเดิม เรียกว่า หรั่นหมิ่น  เข้าล้มล้างแคว้นสือเจ้า สถาปนาแคว้นหรั่นวุ่ย ในปี 350 ภายใต้คำสั่งของหรั่นหมิ่น ชาวฮั่นที่ถูกกดขี่มานานลุกฮือขึ้นกวาดล้าง ชนเผ่าเจี๋ยที่อยู่ภายในเมืองจนเกือบหมด                   ชนเผ่าเจี๋ย ดิมทีมีภูมิลำเนาอยู่ทางซีอี้ว์หรือภาคตะวันตกของจีน มีความแตกต่างจากชนเผ่าอื่น ๆในบรรดาห้าชนเผ่า เนื่องจากชนเผ่าซงหนู ตี เชียง  และเซียนเปย ล้วนเป็นชาวผิวเหลือง แต่ชาวเจี๋ยกลับมีจมูกโด่งเป็นสัน เบ้าตาลึกคม หนวดเครารกครึ้ม(น่าจะเป็นแขกขาว) ดังนั้นจึงง่ายต่อการแยกแยะ(เลยโดนฆ่าเกือบหมด...กรรม)                      นอกจากตระกูลหลี่ที่ก่อตั้งแคว้นเฉิงฮั่นแล้ว แว่นแคว้นที่ก่อตั้งโดยชนเผ่าตีอีกแคว้นหนึ่งก็คือแคว้นเฉียนฉิน(350-394) ที่ยิ่งใหญ่จนสามารถครองแผ่นดินทางภาคเหนือของจีนเกือบทั้งหมดไว้ได้ชั่วระยะหนึ่ง แคว้นเฉียนฉินนำโดยผูหง ซึ่งแต่เดิมเข้าร่วมกับหลิวเย่าจากแคว้นฮั่นเจ้า ต่อมา ปีค.ศ. 328 แคว้นฮั่นเจ้าถูกแคว้นสือเจ้ากวาดล้าง ผูหงก็เข้าสวามิภักดิ์กับแคว้นสือเจ้า ซึ่งได้สั่งอพยพชนเผ่าตีและเชียงกว่าแสนครอบครัวเข้าสู่ส่วนกลางการปกครองของตน จากนั้นมา ชนเผ่าตีก็ได้กลายเป็นขุมกำลังทางทหารที่สำคัญของแคว้นสือเจ้า                   ยุคปลายของแคว้นสือเจ้า บ้านเมืองยุ่งเหยิง ผูหงจึงเปลี่ยนมาใช้แซ่ฝู เมื่อฝูหงสิ้นชีพไป ฝูเจียน ที่เป็นบุตรชายนำทัพบุกยึดนครฉางอันคืนจากจิ้นตะวันออก และสถาปนาแคว้นเฉียนฉินในปี 351(เดิมฉางอันเป็นเมืองหลวงของแคว้นเฉิงฮั่นตั้งแต่ปี 304 จนถึงปี 347 แม่ทัพหวนเวินจากจิ้นตะวันออกยกทัพขึ้นเหนือ ล้มล้างเฉิงฮั่น ยึดเอาดินแดนเสฉวนไป)                   ในบรรดาแคว้นเอี้ยน ทั้งห้านั้น ในสี่แคว้นมีเชื้อสายจากชนเผ่าเซียนเปยตระกูลมู่หรง ส่วนแคว้นเป่ยเอี้ยนนั้น เป็นแคว้นเอี้ยนเพียงหนึ่งเดียวที่ก่อตั้งขึ้นโดยชาวเกาหลีและชาวฮั่น แต่ก็มีที่มาจากแคว้นเอี้ยนของตระกูลมู่หรงเช่นเดียวกัน                     หลังจากตระกูลมู่หรงล้มล้างแคว้นหรั่นวุ่ย เมื่อปีค.ศ. 352 แล้วก็สถาปนาแคว้นเอี้ยนหรือที่นักประวัติศาสตร์จีนเรียกว่า เฉียนเอี้ยน ครอบครองดินแดนทางภาคอีสานของจีนไว้ได้เกือบทั้งหมด ต่อมาถูกโค่นล้มโดยแคว้นเฉียนฉิน ในปีค.ศ. 370 จากนั้น แคว้นเฉียนฉินก็กวาดล้างแคว้นเฉียนเหลียง รวมดินแดนทางตอนเหนือของจีนเป็นหนึ่งเดียว(ชนเผ่าเซียนเปย เดิมมีถิ่นฐานอยู่ในแถบลุ่มแม่น้ำเหลียว (ทางภาคอีสานของจีน) ดำรงชีพด้วยการทำปศุสัตว์เร่ร่อน (มีเชื้อสายของชาวมองโกลและแมนจู) ภายหลังถูกชนเผ่าซงหนูรุกราน ทำให้ต้องอพยพเข้ามายังภาคกลาง โดยแบ่งออกเป็น 2 สายใหญ่ๆ สายหนึ่งมาจากเขตต้าซิ่งอันหลิ่ง(ทางตอนเหนือของมองโกเลียในปัจจุบัน) เรียกว่าเซียนเปยเหนือ อีกสายหนึ่งเรียกว่าเซียนเปยตะวันออก มาจากเขตตงหู เมื่อตงหูพ่ายแพ้แก่ชนเผ่าซงหนู ก็อพยพเข้ามายังดินแดนภาคกลาง ต่อมาหันมาใช้แซ่ตามอย่างชาวฮั่น อาทิ ตระกูลมู่หรง ตระกูลต้วน และตระกูลอี่ว์เหวิน ล้วนมาจากเซียนเปยตะวันออก)                   แคว้นเฉียนฉินนั้น หลังจากรวมภาคเหนือได้แล้ว ยังยกกำลังบุกลงใต้ เข้าต่อกรกับราชวงศ์จิ้นตะวันออก หวังรวมแผ่นดินจีนเป็นหนึ่งเดียวด้วยความฮึกเหิม แต่แล้วในปี 383 ต้องพ่ายแพ้แก่จิ้นตะวันออกในการศึกที่เฝยสุ่ย เป็นเหตุให้กลุ่มชนเผ่าอื่นๆ พากันลุกฮือขึ้นก่อความไม่สงบ แผ่นดินภาคเหนือแตกแยกเป็นเสี่ยงอีกครั้ง ยุคหลัง - แดนมิคสัญญี                   ปี 384 เหยาฉาง หัวหน้าชนเผ่าเชียง สังหารฝูเจียน ล้มล้างเฉียนฉิน สถาปนาแคว้นโฮ่วฉิน ต่อมาปี 417 ถูกจิ้นตะวันออกกวาดล้างไป                    แคว้นซีฉิน สถาปนาในปี 385 โดยชนเผ่าเซียนเปย บริเวณเมืองหลันโจว  ถึงปี 431 ถูกแคว้นเซี่ยทำลาย                        แคว้นโฮ่วเหลียง สถาปนาในปี 386 โดยหลี่ว์กวง ชนเผ่าตี นายทัพใหญ่แห่งแคว้นเฉียนฉิน ซึ่งถูกส่งมาอารักขาดินแดนตะวันตก (แถบมนฑลกันซู่) ถูกกวาดล้างโดยโฮ่วฉินในปี 403                   ฟากฝั่งตะวันตกของโฮ่วเหลียง คือแคว้นซีเหลียง สถาปนาในปี 400 โดยหลี่ซง ต่อมาถูกเป่ยเหลียง ล้มล้างในปี 420 ปีกตะวันออกที่เป็นแคว้นหนันเหลียง ก่อตั้งโดยชนเผ่าเซียนเปยในปี 397  ล้มล้างโดยแคว้นซีฉินในปี 414 ส่วนเป่ยเหลียงนั้น สถาปนาในปี 397 โดยชนเผ่าซงหนู ปี 439 ถุกกวาดล้างโดยวุ่ยเหนือ(ภายหลังเป็นราชวงศ์วุ่ยเหนือตั้งประจันกับราชวงศ์ใต้ต่อมาอีกร่วม 200 ปี)                    ส่วนตระกูลมู่หรง หันกลับไปยึดดินแดนเหอเป่ย เหลียวหนิง และซานซี สถาปนาแคว้นโฮ่วเอี้ยน และซีเอี้ยนในปี 384 ต่อมาแคว้นซีเอี้ยนถูกแคว้นโฮ่วเอี้ยนล้มล้างในปี 394 จากนั้นโฮ่วเอี้ยนถูกแทนที่โดยเป่ยเอี้ยนในปี 407 ซึ่งภายหลังถูกกวาดล้างโดยวุ่ยเหนือ ในปี 436 ส่วนหนันเอี้ยนนั้น ก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 398 ในแถบซานตงในปัจจุบัน และถูกล้มล้างโดยจิ้นตะวันออกในปี 410                   ปี 402 จิ้นตะวันออกที่อยู่ทางตอนใต้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองครั้งใหญ่ หวนเซวียน ผู้กุมอำนาจทางทหารยึดเมืองหลวงเจี้ยนคังไว้ได้ ปลดจิ้นอันตี้ จากบัลลังก์ สถาปนาตนขึ้นเป็นใหญ่ ต่อมาปี 404 หลิวอี้ว์ บุกยึดเมืองหลวงกลับคืนมาได้ ประหารหวนเซวียนและพรรคพวก ช่วงเวลาของการโรมรันพันตูกันอยู่นั้น หลิวเฉียวจ้ง นายทัพที่ดูแลเมืองอี้โจว ฉวยโอกาสหันมาบุกเมืองเฉิงตู ตั้งตนเป็นอ๋อง สถาปนาแคว้นซีสู จากนั้นหลิวอี้ว์แห่งจิ้นตะวันออกใช้เวลา 9 ปี(405-413) เข้าปราบซีสูจนเป็นผลสำเร็จ เฉียวจ้งสิ้น แคว้นซีสูกลับคืนสู่จิ้นตะวันออก                 แคว้นเซี่ย ก่อตั้งโดยเฮ่อเหลียนป๋อป๋อ จากชนเผ่าซงหนูในปี 407 (เดิมอาศัยอยู่บริเวณมองโกเลียใน) หลังจากจิ้นตะวันออกเข้ากวาดล้างแคว้นโฮ่วฉิน ในปี 417 ป๋อป๋อเข้าโจมตีทัพจิ้นแตกพ่าย ยึดนครฉางอานไว้ได้ ต่อมาในปี 431 ปราบแคว้นซีฉินลงได้ แต่สุดท้ายถูกโจมตีโดยชนเผ่าเร่ร่อนถู่อี้ว์หุน แว่นแคว้นล่มสลาย                  ในสมัยสามก๊กชนเผ่าเซียนเปยเหนือ ซึ่งมีลี่เวย เป็นหัวหน้าเผ่าได้เข้ามาตั้งถิ่นฐานในเขตแคว้นของก๊กวุ่ย(โจโฉ) ต่อมาในปี 314 ชนรุ่นหลังของลี่เวย สถาปนาแคว้นไต้ ปี 376 ฝูเจียนแห่งแคว้นเฉียนฉินยกทัพปราบแคว้นไต้ จากนั้นจัดส่งสืออี้เจี้ยน ที่เป็นเจ้าแคว้นให้ไปศึกษาไท่เสียว์ (ว่าด้วยการบริหารและการปกครอง เป็นศาสตร์ความรู้ขั้นสูงสำหรับชนชั้นผู้ปกครองในสมัยนั้น) หลังจากการศึกที่เฝยสุ่ย แคว้นเฉียนฉินล่มสลาย หลานชายของสืออี้เจี้ยนวัย 14 ปี ซึ่งเติบโตมาในทุ่งหญ้าทางตอนเหนือ ได้นำพาผู้คนในชนเผ่าของตนก่อตั้งแคว้นไต้ขึ้นมาอีกครั้งในปี 386 ภายหลังเรียกกันว่า เป่ยวุ่ย หรือวุ่ยเหนือ ต่อมาในปี 396 วุ่ยเหนือล้มล้างโฮ่วเอี้ยน ครอบครองภาคเหนือของจีน เมื่อถึงรัชกาลไท่อู่ตี้ ก็ได้สืบทอดปณิธานการรวมแผ่นดินต่อมา ในปี 427 ปราบแคว้นเซี่ย ปี 432 ล้างดินแดนเหลียวตงแคว้นเป่ยเอี้ยน ปี 439 ปราบเป่ยเหลียง และชนเผ่าต่าง ๆที่เหลือ นับจากนั้น ฉากสงครามแห่งความแตกแยกวุ่นวาย สงครามตะลุมบอนหมู่ทางภาคเหนือที่กินเวลายาวนานมากว่า 130 ปีก็ได้จบสิ้นลง ดินแดนภาคเหนือกลับคืนเป็นหนึ่งเดียวกันอีกครั้ง ยุคแห่งสงครามแก่งแย่งของห้าชนเผ่าเป็นอันจบสิ้นลง               ยุค 16 แคว้นถึงแม้ว่าจะเป็นยุคสมัยที่เต็มไปด้วยความแตกแยกวุ่นวาย แต่ก็ได้ส่งผลต่อวิวัฒนาการทางประวัติศาสตร์ชาติจีนอย่างใหญ่หลวง กลุ่มชนเผ่าที่เคยอาศัยในเขตแดนห่างไกลทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ และภาคตะวันตกของจีน ได้เข้ามาเป็นใหญ่ในดินแดนภาคกลางหรือจงหยวน ที่เดิมเคยปกครองโดยชาวฮั่นมาโดยตลอด เกิดการหลอมกลืนทางสายเลือดและวัฒนธรรม นอกจากนี้ ในแง่การปกครองแล้ว ยังเป็นถือนิมิตใหม่ในการจัดการปัญหาข้อขัดแย้งระหว่างชนเผ่าและชนชั้น เมื่อผ่านการลองผิดลองถูก มีสำเร็จและล้มเหลว ประสบการณ์ของพวกเขาเหล่านั้น ได้กลายเป็นบทเรียนสำคัญต่อการปฏิรูปการปกครองในยุคต่อมา แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:48:32 จากคุณ : korn_i - [ 18 ม.ค. 50 14:09:32 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เพื่อความไม่งง ผมขอแทรกตารางทุกแคว้น ดังนี้ แคว้น                    เผ่า                   เวลา(ค.ศ.) เฉิงฮั่น                   ตี                   304-347 ฮั่นเจ้า                   ซงหนู   304-329 เฉียนเหลียง            ฮั่น                    317-376 สือเจ้า                   เจี๋ย                   319-351 เฉียนเอี้ยน           เซียนเป่ย   337-370 หรั่นวุ่ย            ฮั่น                   350-352 เฉียนฉิน                 ตี                     350-394 โฮ่วฉิน                  เชียง                 384-417 โฮ่วเอี้ยน           เซียนเป่ย           384-407 ซีเอี้ยน                 เซียนเป่ย            384-394 ซีฉิน                    เซียนเป่ย            385-431 โฮ่วเหลียง          ตี                      386-403 หนั่นเหลียง          เซียนเป่ย           397-414 หนั่นเอี้ยน          เซียนเป่ย           398-410 ซีเหลียง               ฮั่น                    400-421 ซีสู                      ฮั่น                  405-413 เซี่ย          ซงหนู                407-431 เป่ยเอี้ยน        ฮั่น+เฉาเสี่ยน(เกาหลี)  407-436 เป่ยเหลียง          ซงหนู                 401-439 ไต้                    เซียนเป่ย               315-376 แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 50 15:25:54 แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 50 14:49:32 จากคุณ : korn_i - [ 18 ม.ค. 50 14:36:58 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ราชวงศ์เหนือใต้ (คริสตศักราช 420 – 589)              หลังจากราชวงศ์จิ้นตะวันออก (ทางใต้)และยุค16แคว้น (ทางเหนือ)สิ้นสุดลง สภาพบ้านเมืองแบ่งแยกออกเป็นเหนือใต้ตั้งประจันหน้ากัน โดยราชวงศ์เหนือ (ค.ศ. 386 – 581) ต่อเนื่องจากยุค 16 แคว้น ปกครองโดยราชวงศ์เป่ยวุ่ยหรือวุ่ยเหนือ ซึ่งต่อมาแตกแยกออกเป็นวุ่ยตะวันออก และวุ่ยตะวันตก วุ่ยตะวันออกถูกกลืนโดยเป่ยฉี ส่วนเป่ยโจว เข้าแทนที่วุ่ยตะวันตก ต่อมาเป่ยโจวรวมเป่ยฉีเข้าด้วยกันอีกครั้ง ส่วนราชวงศ์ใต้ (ค.ศ. 420 – 589) ต่อเนื่องจากราชวงศ์จิ้นตะวันออก มีการผลัดแผ่นดินโดยราชวงศ์ ซ่ง ฉี เหลียง และเฉินตามลำดับ ราชวงศ์เหนือ (ค.ศ. 386 – 581)                 หลังจากการล่มสลายของราชวงศ์จิ้นตะวันตก(265 – 316) ภาคเหนือของจีนก็ตกอยู่ในภาวะจราจลและสงครามชนเผ่าของยุค 16 แคว้น จวบจนค.ศ. 386 หัวหน้าเผ่าทั่วป๋าเซียนเปยได้สถาปนาแคว้นเป่ยวุ่ย และตั้งนครหลวงที่เมืองผิงเฉิง( ปัจจุบันคือเมืองต้าถงในมณฑลซันซี) จากนั้นทยอยกวาดล้างกลุ่มอำนาจอิสระที่เหลือ ยุติความวุ่นวายจากสงครามแย่งชิงอำนาจที่เกิดขึ้นทางภาคเหนือในที่สุด (ค.ศ. 439)บ้านเมืองมีความสงบและมั่นคงขึ้นชั่วระยะเวลาหนึ่ง                     จนกระทั่งรัชสมัยเสี้ยวเหวินตี้ ขึ้นครองราชย์(ค.ศ. 471 – 499) ได้มีการปฏิรูปการปกครอง ซึ่งทำให้เกิดการเร่งกระบวนการหลอมรวมทางวัฒนธรรมขนานใหญ่ ภายใต้นโยบาย ‘ทำให้เป็นฮั่น’ อาทิ การใช้ภาษาฮั่นในราชสำนัก ให้ชาวเซียนเปยหันมาสวมใส่เสื้อผ้าของชาวฮั่น หรือแม้แต่เปลี่ยนมาใช้แซ่ตามแบบของชาวฮั่นเป็นต้น เพื่อส่งเสริมให้มีปฏิสัมพันธ์ความร่วมมือกันระหว่างกลุ่มชนเผ่ากับชาวฮั่นมากขึ้น นอกจากนั้น ยังใช้วิธีการผูกสัมพันธ์ทางสายเลือดด้วยการแต่งงานระหว่างชาวฮั่นและเซียนเปย ขณะที่ในทางการเมืองก็เพิ่มปริมาณชาวฮั่นที่เข้ารับข้าราชการเป็นขุนนางมากขึ้น รวมทั้งยังหันมาใช้ระบบการบริหารบ้านเมืองตามระเบียบปฏิบัติของชาวฮั่น และในปี 493 เสี้ยวเหวินตี้ทรงย้ายเมืองหลวงเข้าสู่ภาคกลาง – เมืองลั่วหยาง การปฏิรูปแบบถอนรากถอนโคนนี้ได้ทำให้เศรษฐกิจและสังคมของดินแดนทางตอนเหนือรุดหน้าอย่างรวดเร็ว แต่ขณะเดียวกันก็กลับสร้างความไม่พอใจในหมู่ชนชั้นสูงและผู้มีอำนาจทางทหารของชนเผ่า              สิ้นรัชสมัยเสี้ยวเหวินตี้ เป่ยวุ่ยเริ่มเข้าสู่ยุคเสื่อม กษัตริย์ที่ขึ้นครองราชย์ต่อมา ไม่สนใจปฏิรูปการปกครอง แต่กลับรื้อฟื้นระบบสิทธิประโยชน์ของชนเผ่าเซียนเปย สร้างความขัดแย้งในสังคม เมื่อถึงรัชสมัยของเสี้ยวหมิงตี้  (ค.ศ.523) เกิดกบฏ 6 เมืองขึ้น เป่ยวุ่ยเข้าสู่ภาวะจลาจล อันนำสู่ภาวะสงครามกลางเมืองในเวลาต่อมา กลุ่มผู้มีอำนาจทางทหารหาเหตุยกพลบุกเมืองหลวงปลดและแต่งตั้งฮ่องเต้หุ่นเชิดตามใจตน                    เมื่อถึงปี 534 เสี้ยวอู่ตี้ เนื่องจากทรงขัดแย้งกับเกาฮวน ที่กุมอำนาจในราชสำนัก จึงหลบหนีจากเมืองหลวง เพื่อขอพึ่งพิงอี่ว์เหวินไท่ ที่เมืองฉางอัน ฝ่ายเกาฮวนก็ตั้งเสี้ยวจิ้งตี้ กษัตริย์องค์ใหม่ขึ้นครองราชย์ต่อมา โดยย้ายเมืองหลวงไปเมืองเย่  หรือเมืองอันหยางมณฑลเหอหนันในปัจจุบัน ทางประวัติศาสตร์จีนเรียกว่า วุ่ยตะวันออก (ค.ศ. 534 – 550) ส่วนเสี้ยวอู่ตี้หลังจากไปขอพึ่งพิงอี่ว์เหวินไท่ได้ไม่นานก็ถูกสังหาร จากนั้นในปี 535 อี่ว์เหวินไท่ก็ตั้งเหวินหวงตี้ ขึ้นเป็นกษัตริย์แทน โดยมีศูนย์กลางการปกครองอยู่ที่เมืองฉางอัน ประวัติศาสตร์จีนเรียก วุ่ยตะวันตก (ค.ศ. 535 – 557)               ต่อมาไม่นาน หลังจากเกาฮวนสิ้น บุตรชายเกาหยาง ปลดฮ่องเต้หุ่น สถาปนา เป่ยฉี ส่วนวุ่ยตะวันตกก็ประสบชะตากรรมเช่นเดียวกัน อี่ว์เหวินเจวี๋ย บุตรชายของอี่ว์เหวินไท่ สถาปนา เป่ยโจว             เป่ยฉี (ค.ศ. 550 – 577) ที่มีรากฐานจากวุ่ยตะวันออก เดิมทีบ้านเมืองค่อนข้างเข้มแข็ง แต่เนื่องจากกษัตริย์รุ่นต่อมาล้วนเลวร้ายและโหดเหี้ยม ทั้งมากระแวง เปิดฉากฆ่าฟันทายาทตระกูลหยวน ซึ่งเป็นเชื้อสายจากราชวงศ์เป่ยวุ่ยและบรรดาขุนนางชาวฮั่นไปมากมาย ทำให้ราชวงศ์เป่ยฉีสูญเสียความชอบธรรมและการสนับสนุนจากกลุ่มชนเผ่าเซียนเปยเองและกลุ่มชาวฮั่น อันเป็นเหตุแห่งความล่มสลายในปี 577 เป่ยฉีก็ถูกเป่ยโจวกวาดล้าง             เป่ยโจว (ค.ศ. 557 – 581) ที่ถือกำเนิดขึ้นในช่วงเวลาเดียวกันกับเป่ยฉี โดยแทนที่วุ่ยตะวันตก ในระยะแรกมีขุมกำลังอ่อนด้อยกว่าเป่ยฉี แต่เนื่องจากกษัตริย์โจวอู่ตี้  (ครองราชย์ปีค.ศ. 561-579) มีการบริหารการปกครองที่ได้ผล ทำให้เป่ยโจวทวีความเข้มแข็งขึ้น โดยในช่วงเวลาดังกล่าว มีการปฏิรูประบบกองกำลังทางทหาร โดยผสมผสานการเกณฑ์กำลังพลรบเข้ากับระบบกำลังการผลิต จนกระทั่งสามารถล้มล้างเป่ยฉี รวมแผ่นดินภาคเหนือเข้าด้วยกันในปี 577       ต่อมาปี 578 อู่ตี้สิ้น หลังจากนั้นเป็นต้นมา กำลังทางทหารของเป่ยโจวค่อยๆโยกย้ายสู่มือของหยางเจียน ผู้เป็นพ่อตาและญาติ เมื่อถึงปี 581 หยางเจียนปลดโจวจิ้งตี้ จากบัลลังก์ สถาปนาราชวงศ์สุย จากนั้นกรีฑาทัพลงใต้ ยุติสภาพการแบ่งแยกเหนือใต้อันยาวนานของแผ่นดินจีนได้เป็นผลสำเร็จ แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:49:50 แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 50 15:26:34 จากคุณ : korn_i - [ 18 ม.ค. 50 15:08:52 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ราชวงศ์ใต้ (ค.ศ. 420 – 589)                            ค.ศ. 420 ราชวงศ์จิ้นตะวันออกล่มสลาย ทางภาคใต้ของจีนได้ปรากฏราชวงศ์ที่ก้าวขึ้นปกครองดินแดนทางตอนใต้ของจีน 4 ราชวงศ์ตามลำดับ ได้แก่ ซ่ง ฉี เหลียง และเฉิน โดยมีระยะเวลาในการปกครองค่อนข้างสั้นรวมแล้วเพียง 95 ปีเท่านั้น ในบางราชวงศ์ที่สั้นที่สุด มีเวลาเพียง 23 ปีเท่านั้น ถือเป็นช่วงเวลาที่จีนมีอัตราการผลัดแผ่นดินสูงมาก ซ่ง (ค.ศ. 420 – 479)                        หลิวอี้ว์ ผู้สถาปนาราชวงศ์ซ่ง ซึ่งได้พัฒนาตัวเองจนเข้มแข็งขึ้นในช่วงปลายราชวงศ์จิ้นตะวันออก โดยหลิวอี้ว์ได้ชัยชนะจากการแก่งแย่งอำนาจของ 4 ตระกูลใหญ่ แห่งราชวงศ์จิ้นตะวันออก ดังนั้น ในปีค.ศ. 420 หลิวอี้ว์ถอดถอนฮ่องเต้ราชวงศ์จิ้น สถาปนาตนเองขึ้นเป็นกษัตริย์ โดยใช้ชื่อราชวงศ์ซ่ง เพื่อแยกแยะการเรียกหาออกจากราชวงศ์ซ่งในยุคหลัง ดังนั้นในยุคนี้ ประวัติศาสตร์จีนจึงเรียกว่า หลิวซ่ง                     เนื่องจากหลิวอี้ว์ถือกำเนิดในชนชั้นยากไร้ อีกทั้งได้รับบทเรียนจากการล่มสลายของจิ้นตะวันออก ซึ่งมีสาเหตุสำคัญจากการต่อสู้กันเองของกลุ่มตระกุลใหญ่กันเอง ดังนั้น หลังจากที่หลิวอี้ว์ขึ้นครองบัลลังก์ ก็ไม่ให้ความสำคัญกับบรรดากลุ่มตระกูลใหญ่อีก โดยหันมาคัดเลือกกำลังคนจากกลุ่มชนชั้นล่าง และอำนาจทางการทหารก็มอบให้กับบรรดาเชื้อพระวงศ์และบุตรหลานของตน เพื่อจะได้ไม่ต้องเข้าไปเกี่ยวพันกับการแก่งแย่งของกลุ่มชนชั้นตระกูลใหญ่ ซ้ำรอยความผิดพลาดของจิ้นตะวันออกอีก แต่ทว่า เนื่องจากในบรรดาเชื้อพระวงศ์เองก็ยังมีการแก่งแย่งชิงอำนาจกันเอง สุดท้ายต่างประหัตประหารกันและกันอย่างอเนจอนาจ ซึ่งเป็นสิ่งที่หลิวอี้ว์เองก็คาดไม่ถึง                     ก่อนปี 422 หลิวอี้ว์สิ้น ซ่งเส้าตี้ และเหวินตี้ ขึ้นครองราชย์โดยลำดับ หลิวอี้หลง หรือซ่งเหวินตี้ อยู่ในบัลลังก์ 30 กว่าปี เป็นยุคสมัยที่ราชวงศ์ซ่งมีความเจริญรุ่งเรืองสูงสุดช่วงเวลาหนึ่ง ขณะนั้น วัฒนธรรมและเศรษฐกิจ ของบ้านเมืองอยู่ในระหว่างขาขึ้น ระหว่างปี 430 – 451 ราชวงศ์ซ่งและเป่ยวุ่ยจากทางเหนือ เกิดสงครามเหนือใต้ สุดท้ายไม่มีผู้ชนะ ต่างต้องประสบกับความเสียหายใหญ่หลวง เป็นเหตุให้ระหว่างราชวงศ์เหนือใต้ ต่างอ่อนล้าลง ไม่มีกำลังเปิดศึกใหญ่อีก นับแต่นั้นมา ต่างฝ่ายก็คุมเชิงกันต่อมา                    ปี 454 เมื่อเหวินตี้สิ้น เสี้ยวอู่ตี้- หมิงตี้  ขึ้นครองราชย์โดยลำดับ ทั้งสองถือเป็นกษัตริย์ทรราชที่ขึ้นชื่อลือเลื่องในประวัติศาสตร์จีน อีกทั้งกษัตริย์องค์ต่อมาล้วนกระทำการเหี้ยมโหด มากระแวง ทำให้ลงมือเข่นฆ่าพี่น้องวงศ์วานอย่างเหี้ยมโหด บ้านเมืองจึงตกอยู่ในสภาพความยุ่งเหยิงวุ่นวาย ระหว่างนั้น แม่ทัพฝ่ายขวา เซียวเต้าเฉิง  สังหารเฟ่ยตี้  ยกบัลลังก์ให้กับซุ่นตี้ ที่มีอายุเพียง 11 ขวบ(หุ่นอีกล่ะ) ฉวยโอกาสเข้ากุมอำนาจบริหารบ้านเมือง ต่อมาในปี 479 ล้มล้างซ่ง สถาปนาราชวงศ์ฉี ทรงพระนาม ฉีเกาตี้        ฉี (ค.ศ. 479 – 502)                  ราชวงศ์ฉี เป็นราชวงศ์ที่มีอายุสั้นที่สุดในสี่ราชวงศ์ มีระยะเวลาการปกครองเพียง 23 ปีเท่านั้น ฉีเกาตี้หรือเซียวเต้าเฉิง ได้รับบทเรียนจากการล่มสลายของราชวงศ์ซ่ง จึงดำเนินนโยบายที่ผ่อนคลายมากกว่า รณรงค์ให้มีการประหยัด เซียวเต้าเฉิงอยู่ในบัลลังก์ได้ 4 ปี ก่อนเสียชีวิต ได้ส่งมอบแนวทางการปกครองให้กับบุตรชาย อู่ตี้ ไม่ให้เข่นฆ่าพี่น้องกันเอง อู่ตี้เคารพและเชื่อฟังคำสอนนี้เป็นอย่างดี ทำให้บ้านเมืองกลับสู่ภาวะสุขสงบชั่วระยะเวลาหนึ่ง หลังจากอู่ตี้สิ้น ราชวงศ์ฉีก็กลับเดินตามรอยเท้าของราชวงศ์ซ่งที่ล่มสลาย บรรดาเชื้อพระวงศ์ต่างจับอาวุธขึ้นเข่นฆ่าล้างผลาญญาติพี่น้องกันเอง ผู้ที่ขึ้นมาเป็นใหญ่ก็มักเต็มไปด้วยความหวาดระแวง บรรดาขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในราชสำนักแทบว่าจะถูกประหารไปจนหมดสิ้น การเมืองภายในระส่ำระสายอย่างหนัก ในปีค.ศ. 501 เซียวเอี่ยน พ่อเมืองยงโจว ยกพลบุกนครหลวงเจี้ยนคัง เข้ายุติการเข่นฆ่ากันเองของราชวงศ์ฉี เหลียง (ค.ศ. 502 – 557)                  เซียวเอี่ยน สถาปนาราชวงศ์เหลียง ในปีค.ศ. 502 ตั้งตนเป็นเหลียงอู่ตี้  ครองราชย์ต่อมาอีก 48 ปี ทรงนับถือพุทธศาสนาและมีความเป็นอยู่อย่างสมถะ ด้านศิลปวัฒนธรรมมีความก้าวหน้าในระดับหนึ่ง แต่การทหารกลับอ่อนแอลง เมื่อถึงปลายรัชกาลระบบการปกครองล้มเหลว ขุนนางครองเมือง                  จวบจนปีค.ศ. 548 ขุนพลโหวจิ่ง แห่งวุ่ยตะวันออกลี้ภัยการเมืองเข้ามาพึ่งพิงราชวงศ์เหลียง แต่ภายใต้ข้อเสนอแลกเปลี่ยนที่เย้ายวนใจ ราชสำนักเหลียงคิดจับกุมตัวโหวจิ่งเพื่อส่งกลับวุ่ยตะวันออก บีบคั้นให้โหวจิ่งลุกฮือขึ้นก่อกบฏ โดยร่วมมือกับบุตรชายของอู่ตี้นาม เซียวเจิ้งเต๋อ คอยเป็นไส้ศึกภายใน จนสามารถบุกเข้านครหลวงเจี้ยนคัง ปิดล้อมวังหลวงไว้ได้ สุดท้ายเหลียงอู่ตี้ถูกกักอยู่ภายในจนอดตายภายในเมือง จากนั้นโหวจิ่งกำจัดเซียวเจิ้งเต๋อ(สมน้ำหน้าบุตรทรพี) ตั้งฮ่องเต้หุ่นเชิดขึ้นสืบราชบัลลังก์ต่อมา โหวจิ่งยกทัพออกปล้นสะดมเมืองรอบข้าง                  จนกระทั่งปีค.ศ. 551 เซียวอี้ โอรสอีกองค์หนึ่งของอู่ตี้ ส่งหวังเซิงเปี้ยน  และเฉินป้าเซียน กรีฑาทัพเข้าต่อกรกับโหวจิ่งจนแตกพ่ายไป ระหว่างการหลบหนีโหวจิ่งถูกลอบสังหารเสียชีวิต(จุดจบจอมโฉด) เซียวอี้ขึ้นครองบัลลังก์ต่อมา(ปี 552-554) แต่เนื่องจากภายในราชสำนักเกิดการแก่งแย่งทางการเมือง เป็นเหตุให้บ้านเมืองระส่ำระสาย วุ่ยตะวันตกฉวยโอกาสบุกเข้ายึดเมืองเจียงหลิงสังหารเซียวอี้ ตั้งฮ่องเต้หุ่นเชิดของตนขึ้น เฉินป้าเซียนที่เมืองเจี้ยนคังจึงสังหารหวังเซิงเปี้ยน จากนั้นตั้งตนขึ้นเป็นใหญ่ สถาปนาราชวงศ์เฉิน ราชวงศ์เหลียงเป็นอันจบสิ้น เฉิน (ปี 557 – 589)                เฉินป้าเซียน ตั้งตนเป็นฮ่องเต้นามว่าเฉินอู่ตี้ ช่วงเวลาดังกล่าว แผ่นดินภาคใต้ของจีนที่ต้องตกอยู่ในภาวะวุ่นวายยุ่งเหยิงมาเป็นเวลานาน สภาพเศรษฐกิจทรุดโทรมอย่างหนัก รากฐานบ้านเมืองที่ง่อนแง่น ย่อมไม่อาจคงอยู่ได้นานนัก รัชกาลต่อมายังวนเวียนกับการทำลายล้างฐานอำนาจของคู่แข่ง ทั้งยังต้องสู้ศึกกับกองกำลังจากภาคเหนือ แม้ว่าได้วางรากฐานการปกครองในระดับหนึ่ง แต่สุดท้ายเนื่องจากกำลังทางทหารอ่อนแอ ดังนั้นอาณาเขตการปกครองของราชวงศ์เหลียง จึงเพียงสามารถครอบคลุมถึงเขตทางตอนใต้ของลุ่มแม่น้ำฉางเจียงหรือแยงซีเท่านั้น                 เมื่อถึงปี 583 เฉินเซวียนตี้ สิ้น บุตรชายเฉินซู่เป่า ขึ้นครองราชย์สืบต่อมา ขณะนั้น ทางตอนเหนือของจีนมีราชวงศ์สุย ที่ผงาดขึ้นมารวมแผ่นดินทางตอนเหนือของจีนไว้ทั้งหมด จากนั้นเหลือเพียงเป้าหมายการรวมแผ่นดินทางตอนใต้เพื่อเป้าหมายการรวมประเทศเป็นหนึ่งเดียว ปีค.ศ. 589 สุยเหวินตี้ หยางเจียน กวาดล้างราชวงศ์เฉินที่เหลืออยู่ ยุติความแตกแยกของแผ่นดินที่มีมีมานานกว่า 300 ปีลงในที่สุด                    ข้อแตกต่างที่สำคัญระหว่างราชวงศ์ที่ปกครองดินแดนเหนือใต้ของจีนในยุคนี้คือ กลุ่มผู้ปกครองของราชวงศ์เหนือล้วนมาจากกลุ่มชนเผ่าทางเหนือ ไม่ใช่ชาวฮั่น ขณะที่ราชวงศ์ใต้สืบทอดอำนาจการปกครองจากราชวงศ์จิ้นตะวันออก เกิดจากการสถาปนาราชวงศ์ของชนเผ่าฮั่นสืบต่อกันมา แม้เป็นช่วงเวลาเพียงระยะสั้นๆ แต่ก็ทำให้วัฒนธรรมฮั่นยังคงได้รับการสืบทอดและพัฒนาต่อมา ไม่ต้องถึงกาลล่มสลายไปโดยชนกลุ่มน้อย ดังนั้น การคงอยู่ของราชวงศ์ใต้ โดยนัยทางประวัติศาสตร์ของจีนจึงถือเป็นเรื่องที่สำคัญมาก เนื่องจากเป็นหัวใจของการคงอยู่หรือล่มสลายของอารยธรรมจีนในดินแดนแถบนี้                   ในช่วงยุคสมัยราชวงศ์เหนือใต้ เนื่องจากผู้ปกครองหันมานับถือและให้การสนับสนุนการเผยแพร่พุทธศาสนา มีการก่อสร้างวัดวาอารามและถ้ำผาสลักพระธรรมคำสอนและพระพุทธรูปมากมาย นอกจากนี้ ทางด้านวรรณกรรมก็มีความเจริญรุดหน้าอย่างมาก                     นับแต่ราชวงศ์จิ้นตะวันออกล่มสลาย ราชวงศ์เหนือใต้ได้กลายเป็นช่วงเวลาที่มีการแบ่งแยกการปกครองในจีน ถึงแม้ว่าความเจริญทางเศรษฐกิจมีการชะลอตัวบ้าง แต่เนื่องจากการอพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐานในภาคกลางของกลุ่มชนเผ่านอกด่าน ได้เกิดการหลอมรวมชนชาติในกลุ่มลุ่มแม่น้ำฮวงโหหรือแม่น้ำเหลืองครั้งใหญ่ และเนื่องจากสาเหตุหรือปัจจัยนี้เอง ได้ทำให้กลุ่มผู้นำชนชาติทางตอนเหนือได้ถูกหลอมกลืนสู่วัฒนธรรมชาวฮั่น และเนื่องจากประโยชน์นี้เอง ที่ได้สร้างรากฐานความเป็นหนึ่งเดียวของชนชาติจีนในเวลาต่อมา ดังนั้น อาจกล่าวได้ว่า ความแตกแยกของราชวงศ์เหนือใต้ กลายเป็นคุณูปการสู่การรวมเป็นหนึ่งของชนชาติจีนและวัฒนธรรมจีนในเวลาต่อมา แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:52:39 จากคุณ : korn_i - [ 18 ม.ค. 50 15:30:21 ]

ความคิดเห็นที่ 25 รออ่าน ชิง อยู่ ครับ จากคุณ : sutthisan - [ 18 ม.ค. 50 19:42:30 ]

ความคิดเห็นที่ 26 รออ่านเหมือนกันครับ จากคุณ : humble (Humble) - [ 19 ม.ค. 50 08:07:29 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ราชวงศ์สุย (ค.ศ. 581 – 618)                    หยางเจียน ถือกำเนิดจากตระกูลขุนนางชั้นสูงในราชวงศ์เป่ยโจว ธิดาของหยางเจียนได้เป็นฮองเฮาในรัชสมัยโจวเซวียนตี้ เมื่อปี 580 โจวเซวียนตี้สิ้น มอบบัลลังก์ให้บุตรชายวัย 8 ขวบขึ้นเป็นโจวจิ้งตี้ โดยมีหยางเจียนเป็นมหาเสนาบดีช่วยให้การดูแล แต่แล้วในปี 581 หยงเจียนปลดโจวจิ้งตี้ ตั้งตนเป็นสุยเหวินตี้ (581 – 600) สถาปนาราชวงศ์สุย โดยมีนครหลวงอยู่ที่เมืองต้าซิ่ง (ซีอันในปัจจุบัน) จากนั้นดำเนินนโยบายผูกมิตรกับชนเผ่าทูเจี๋ยว์ตะวันออก(พวกเติร์ก) ทางเหนือ จากนั้นจัดกำลังบุกลงใต้ และเข้ายึดเมืองเจี้ยนคังนครหลวงของราชวงศ์เฉินได้ในปี 589 ยุติสงครามแบ่งแยกดินแดนที่ดำเนินมากว่า 270 ปีได้ในที่สุด                       ภายหลังการรวมแผ่นดินของราชวงศ์สุย สภาพสังคมโดยรวมได้รับการฟื้นฟูจากภาวะสงคราม มีการเติบโตด้านการผลิต เกิดความสงบสุขระยะหนึ่ง สุยเหวินตี้ ได้ดำเนินการปฏิรูปการปกครองครั้งใหญ่ โดยยุบรวมเขตปกครองในท้องถิ่น ลดขนาดองค์กรบริหาร รวมศูนย์อำนาจไว้ที่ส่วนกลาง ฮ่องเต้กุมอำนาจเด็ดขาดทั้งในทางทหาร การปกครองและเศรษฐกิจ โดยมีขุนนางเป็นเพียงผู้ช่วยในการบริหาร ทั้งนี้ก็เพื่อป้องกันการแก่งแย่งอำนาจและเป็นการลิดรอนอำนาจในส่วนท้องถิ่น อันเป็นสาเหตุของการแตกแยกที่ผ่านมา พร้อมกันนั้นยังได้ริเริ่มระบบการสอบรับราชการขุนนางขึ้น (สอบจอหงวน) เพื่อคัดเลือกบุคคลภายนอกที่มีความรู้ความสามารถเข้ามาทำงาน และได้ช่วยให้เกิดเสถียรภาพในระบบรวมศูนย์อำนาจเป็นอย่างดี                      สุยเหวินตี้ทรงนับถือพุทธศาสนา โปรดการใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายประหยัด ตลอดรัชสมัยมีฮองเฮาเพียงพระองค์เดียว ขณะที่รัชทายาทหยางหย่งกลับเลี้ยงดูสนม นางระบำไว้มากมาย ปี 600 สุยเหวินตี้ ทรงปลดรัชทายาทหยางหย่ง(มองแล้วไม่ได้ความ...ปลดซะ) แต่งตั้งราชโอรสองค์รองหยางกว่าง ขึ้นแทน หยางกว่างร่วมมือกับอวี้เหวินซู่และหยางซู่ วางแผนแย่งชิงบัลลังก์( กรรม...หนักกว่าพี่มันอีก)  ปี 604 สุยเหวินตี้ สิ้นพระชนม์กระทันหัน(คาดว่าถูกฆ่าโดยลูกตัวเอง) หยางกว่างสืบราชบัลลังก์ต่อมา มีพระนามว่า สุยหยางตี้                    หยางกว่างเมื่อขึ้นครองราชย์ (เริ่มเรื่อง มังกรคู่ฯ) ก็ลุ่มหลงมัวเมาในอำนาจ ฟุ้งเฟ้อเห่อเหิม ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย เกณฑ์แรงงานชาวบ้านนับล้านสร้างนครหลวงตะวันออกแห่งใหม่ที่ลั่วหยาง และอุทยานตะวันตกที่มีอาณาบริเวณกว่า 100 กิโลเมตร ซ่อมสร้างกำแพงหมื่นลี้ ยกทัพบุกเกาหลี3ครั้ง(เกาหลีในยุคนี้ตรงกับสมัยอาณาจักรโบราณทั้งสามของเกาหลี ประกอบด้วย โคคูเรียว แพ็กเจ และชิลลลา ปกครองตลอดคาบสมุทรเกาหลี และแผ่นดินส่วนใหญ่ในแมนจูเรียด้วย) ผู้คนล้มตายนับไม่ถ้วน นอกจากนี้ ยังขุดคลองต้าอวิ้นเหอเพื่อการท่องเที่ยวแดนเจียงหนัน สิ้นเปลืองงบประมาณแผ่นดินจำนวนมาก ชาวบ้านอดอยากได้ยาก มีประชาชนที่หลบหนีการเกณฑ์ทหารและแรงงานเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นคนจรไร้ที่อยู่                   ปี 611 หยางกว่างเร่งระดมกำลังพลทางภาคอีสานเพื่อบุกเกาหลี สร้างความไม่พอใจให้กับชาวบ้านที่ลำบากยากแค้นอยู่แต่เดิม เป็นเหตุให้เกิดการลุกฮือขึ้นของกบฎชาวนา นำโดยหวังป๋อ จากนั้นก็มีกบฏชาวนาจากท้องที่ต่างๆ พากันลุกฮือขึ้นไม่ขาดสาย ปี 613 ขณะที่สุยหยางตี้ยกทัพบุกเกาหลีครั้งที่ 2 หยางเสวียนกั่นที่เป็นบุตรหลานตระกูลใหญ่ซ่องสุมกำลังพลคิดล้มล้างราชวงศ์สุย โดยมีขุนนางชั้นผู้ใหญ่เข้าร่วมด้วยเป็นจำนวนมาก เมื่อสุยหยางตี้ทราบข่าว ก็รีบถอยทัพกลับทันที การปราบปรามครั้งนี้มีผู้คนถูกสังหารเป็นจำนวนมาก                   กบฏชาวนาที่ลุกฮือขึ้นปะทะกับทหารสุย บ้างแตกพ่าย บ้างรวมกลุ่มกัน กลุ่มก้อนที่เข้มแข็งมี 3 กลุ่ม ได้แก่ กองกำลังหวากั่ง เหอเป่ย และเจียงหวย อีกทั้งยังมีบรรดาข้าราชสำนักต่างทยอยติดอาวุธขึ้นตั้งตนเป็นใหญ่ ที่สำคัญได้แก่ 1.หลัวอี้ ตั้งฐานที่มั่นในจั๋วจวิน (ปักกิ่งในปัจจุบัน)  2.เหลียงซือตู สถาปนาแคว้นเหลียงที่ซั่วฟาง(มองโกเลียใน)  3.หลิวอู่โจว ที่หม่าอี้(มณฑลซันซี)  4.เซียว์จี่ว์ ที่จินเฉิง (หลันโจวมณฑลกันซู่)  5.หลีกุ่ย สถาปนาแคว้นต้าเหลียงที่อู่เวย  6.หลี่ยวน สถาปนาราชวงศ์ถังที่กวนจง  7.เซียวเสี่ยน ตั้งตนเป็นเหลียงตี้ที่ปาหลิง(เมืองเยว่หยางมณฑลหูหนัน)  8.เสินฝ่าซิง ตั้งตนเป็นเหลียงหวังที่เมืองอู๋ซิ่ง ต่างฝ่ายเข้าร่วมในการช่วงชิงแผ่นดิน โดยถือเอากองกำลังที่ลุกฮือขึ้นเป็นกบฎที่ต้องปราบปราม (คล้ายๆสามก๊ก ตอนที่เหล่าขุนศึกตั้งตัวปราบโจรผ้าเหลืองนั่นแหละ) กองกำลังหวากั่ง               ในปี 611 ไจ๋ยั่งนำกำลังลุกฮือขึ้นก่อการที่หวากั่งไจ(ปัจจุบันอยู่ในมณฑลเหอหนัน) จากนั้นผู้มีความสามารถจากซันตงและเหอหนันต่างพากันเดินทางมาเข้าร่วมด้วย ที่สำคัญคือ หลี่มี่ ซึ่งต่อมาได้มีบทบาทในกองกำลังหวากั่งอย่างสูง ในปี 617 กองกำลังหวากั่งเข้าประชิดลั่วหยาง บุกปล้นคลังเสบียงรอบข้าง นำออกแจกจ่ายราษฎร ทำให้มีคนมาเข้าร่วมด้วยมากขึ้น กลายเป็นกองกำลังที่เข้มแข็งที่สุดในเหอหนัน ขณะเดียวกันรากฐานภายใน กลับเกิดการแตกแยกขึ้น หลี่มี่ที่เดิมถือกำเนิดจากครอบครัวขุนนางชั้นสูง หลังจากกบฏหยางเสียนกั่นประสบความล้มเหลว ก็เข้าร่วมกับกองกำลังหวากั่ง ซ่องสุมกองกำลังฝ่ายตนขึ้น จากนั้นแย่งชิงตำแหน่งผู้นำ มาเป็นเหตุให้กองกำลังหวากั่งอ่อนแอลง เมื่อถึงปี 618 สุยหยางตี้สิ้นพระชนม์ที่เจียงตู หลี่มี่นำกำลังสวามิภักดิ์หยางต้งจากราชสำนักสุย หยางต้งมอบหมายให้หลี่มี่นำกำลังปราบอวี้เหวินฮั่วจี๋ แม้จะได้ชัยชนะแต่กองกำลังหลี่มี่ต้องประสบความสูญเสียอย่างหนัก แต่แล้วถูกกองทัพของหวังซื่อชงตลบหลังโจมตีซ้ำจนแตกพ่ายไป หลี่มี่หลบหนีไปสวามิภักดิ์กับหลี่ยวน ที่สถาปนาราชวงศ์ถังในแดนไท่หยวน สุดท้ายคิดลุกฮือขึ้นก่อการทางทหารแต่ไม่สำเร็จถูกสังหารไป กองกำลังเหอเป่ย                   นำโดยโต้วเจี้ยนเต๋อ แต่เดิมเข้าร่วมก่อการในกลุ่มของเกาซื่อต๋า ในปี 611 ภายหลังเมื่อเกาซื่อต๋าเสียชีวิตในการสู้รบ โต้วเจี้ยนเต๋อจึงกลายเป็นผู้นำต่อมา ในปี 617 โจมตีทัพสุยแตกพ่าย สร้างเกียรติภูมิในการรบครั้งใหญ่ ตั้งตัวเป็นฉางเล่อหวัง ครองดินแดนเหอเป่ยทางภาคเหนือ มีผู้มาเข้าร่วมแสนกว่าคน ต่อมาในปี 618 ราชวงศ์สุยล่มสลาย จึงสถาปนาแคว้นเซี่ย ตั้งตนเป็นเซี่ยหวัง เมืองหลวงอยู่ที่หมิงโจว (อำเภอหย่งผิงในมณฑลเหอเป่ย) จวบจนปี 621 พ่ายแพ้ให้กับหลี่ซื่อหมิน ถูกจับเป็นตัวประกัน และเสียชีวิตในเวลาต่อมา ปีถัดมา หลี่ซื่อหมินยกทัพปราบหลิวเฮยท่าขุนพลเอกของโต้วเจี้ยนเต๋อและกองกำลังที่เหลือจนสิ้น กองกำลังเจียงหวย                  ปี 613 ตู้ฝูเวย และฝู่กงซือ เริ่มก่อการในแถบซันตง จากนั้นเคลื่อนกองกำลังลงใต้ ครอบครองพื้นที่ลุ่มแม่น้ำหวยเหอ ทางตะวันออกเฉียงใต้ ในปี 617 ราชสำนักสุยได้ส่งกำลังมาปราบ แต่ถูกตีโต้กลับไป เมื่อสุยหยางตี้สิ้น ตู้ฝูเวยยอมโอนอ่อนต่อหยางต้งเชื้อพระวงศ์ในลั่วหยาง ได้รับการอวยยศ ต่อมาเมื่อราชวงศ์ถังเข้มแข็งขึ้น ก็สวามิภักดิ์ต่อหลี่ยวนที่ฉางอันในปี 622 ปีถัดมา ฝู่กงซือลุกฮือขึ้นต่อกรราชวงศ์ถัง โดยยึดครองพื้นที่ละแวกมณฑลเจียงซูและอันฮุยไว้ได้ แต่สุดท้ายพ่ายแพ้ในปี 624 การสิ้นสุดของราชวงศ์สุย                   ปี 617 กองกำลังหวากั่งเข้าประชิดนครหลวงตะวันออกลั่วหยาง ขณะนั้น สุยหยางตี้เสด็จประพาสเจียงหนัน เหลือเพียงกองกำลังของหยางต้ง ที่เป็นเชื้อพระวงศ์เฝ้าเมืองลั่วหยางไว้ สุยหยางตี้เรียกระดมพลของหวังซื่อชง ซึ่งประจำอยู่ที่เจียงตู มาช่วยรักษาเมืองลั่วหยางโดยรอบ แต่ต้องพ่ายแพ้ให้กับกองกำลังหวากั่ง ราชสำนักสุยถูกเหล่ากองกำลังที่ลุกฮือขึ้นบุกโจมตีจนสูญเสียพื้นที่โดยรอบไป หลี่ยวนที่เฝ้ารักษาเมืองไท่หยวนในซันซีก็ฉวยโอกาสรุกเข้าฉางอัน ตั้งตนเป็นใหญ่ที่แดนไท่หยวน                   ระหว่างนั้น อวี่เหวินฮั่วจี๋ สมคบกับซือหม่าเต๋อคัน แม่ทัพกองกำลังรักษาพระองค์และทหารองครักษ์ลุกฮือขึ้นก่อการที่เมืองเจียงตู(เมืองหยังโจว มณฑลเจียงซู) สังหารสุยหยางตี้ ในปี 618 หลี่ยวนเมื่อทราบข่าวก็ตั้งตนขึ้นเป็นกษัตริย์ สถาปนาราชวงศ์ถัง บรรดานายทัพที่คุมกองกำลังต่างพากันตั้งตนเป็นอิสระ แม้ว่าหวังซื่อชงจะยอมยกให้หยางต้งในลั่วหยางขึ้นเป็นฮ่องเต้ แต่ในเวลาไม่นานก็ใช้กำลังบุกเข้าลั่วหยางยึดเป็นฐานที่มั่นของตน แผ่นดินกลายเป็นสนามรบของการช่วงชิงอำนาจอีกครั้ง จากนั้น กลุ่มกบฎชาวนาและกองกำลังที่ตั้งตนเป็นใหญ่ขึ้นต่างทยอยถูกกองทัพราชวงศ์ถังกำจัดกวาดล้างไป ราชวงศ์ถังจึงสืบทอดการรวมแผ่นดินของราชวงศ์สุยต่อมา แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:54:30 จากคุณ : korn_i - [ 19 ม.ค. 50 10:40:08 ]

ความคิดเห็นที่ 28 รออ่านต่อ จากคุณ : POZZ - [ 19 ม.ค. 50 11:30:58 ]

ความคิดเห็นที่ 29 โห.. สุดยอด O_o ขอบคุณมากนะคะ เป็นประโยชน์มากเลยค่ะ จากคุณ : Wahnita - [ 19 ม.ค. 50 13:55:01 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ราชวงศ์ถัง (ค.ศ. 618 – 907)              ราชวงศ์ถังเป็นช่วงเวลาหนึ่งในประวัติศาสตร์จีนที่มีสถานะความสำคัญเป็นที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในช่วงต้นราชวงศ์ ประสบความสำเร็จในการสร้างกลไกการปกครองที่มีประสิทธิภาพ และเสถียรภาพอย่างทั่วถึงในราชอาณาจักร บ้านเมืองเจริญรุ่งเรืองในทุกๆด้าน ทั้งทางเศรษฐกิจ สังคม ศิลปะ วรรณคดี และความสัมพันธ์ระหว่างประเทศฯลฯ ได้รับการยกย่องว่าเป็นยุคทองของศักดินาและเป็นยุคทองของวรรณคดี อาณาจักรกว้างใหญ่เป็นปึกแผ่น มั่งคั่งร่ำรวยและทรงอานุภาพที่สุดแห่งหนึ่งในโลก กล่าวได้ว่าเป็นยุคที่รุ่งโรจน์ที่สุดของจีน นอกจากนี้ ยังเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญต่อแนวคิดการสร้างชาติของชนชาติจีน ด้วยเกิดการรวมตัวของกลุ่มชนเผ่าที่หลากหลาย นับตั้งแต่วุ่ย จิ้น ราชวงศ์เหนือ-ใต้ จวบจนราชวงศ์ถัง ได้หลอมรวมวัฒนธรรมชนเผ่าต่างๆ เข้าเป็นหนึ่งเดียว ด้วยแนวคิดการรวมประเทศอย่างมั่นคงสืบต่อมา               หลี่ยวน ถือกำเนิดในเชื้อสายชนชั้นสูงจากราชวงศ์เหนือ มีความเกี่ยวดองสายเครือญาติกับปฐมกษัตริย์ราชวงศ์สุยอย่างใกล้ชิด ครั้นถึงปลายราชวงศ์สุย แผ่นดินอยู่ในสภาพระส่ำระสายจากกลุ่มกองกำลังต่างๆที่ลุกฮือขึ้น ปี 617 หลี่ยวนที่รักษาแดนไท่หยวน ตกอยู่ในภาวะล่อแหลม เนื่องจากไท่หยวนเป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญที่กลุ่มกองกำลังต่างต้องการแย่งชิง ขณะเดียวกันก็ทราบว่าสุยหยางตี้ทรงระแวงว่าหลี่ยวนจะแปรพักตร์ จึงประกาศตัวเป็นอิสระจากราชสำนัก              เวลานั้น กองกำลังหว่ากัง และเหอเป่ย เข้าปะทะกับกองทัพสุย เป็นเหตุให้กำลังป้องกันของเมืองฉางอันอ่อนโทรมลง หลี่ยวนได้โอกาสบุกเข้ายึดเมืองฉางอันไว้ได้ จากนั้นตั้งหยางโย่ว เป็นฮ่องเต้หุ่น ปีถัดมา สุยหยางตี้ถูกลอบปลงพระชนม์ที่เมืองเจียงตู หลี่ยวนจึงปลดหยางโย่ว ประกาศตั้งตนเป็นกษัตริย์ สถาปนาราชวงศ์ถัง โดยมีนครหลวงอยู่ที่เมืองฉางอัน พร้อมกับแต่งตั้งโอรสองค์โตหลี่เจี้ยนเฉิง เป็นรัชทายาท หลี่ซื่อหมิน โอรสองค์รองเป็นฉินหวัง และหลี่หยวนจี๋  โอรสองค์เล็กเป็นฉีหวัง            ภายหลังสถาปนาราชวงศ์ถัง แผ่นดินยังคงตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของกองกำลังต่างๆ อาทิ ทางตะวันตกเฉียงเหนือ มีเซียว์จี่ว์  ทางเหนือมีหลิวอู่โจว หวังซื่อชง สถาปนาแคว้นเจิ้ง ที่เมืองลั่วหยาง โต้วเจี้ยนเต๋อ ตั้งตนเป็นเซี่ยหวัง ที่เหอเป่ย (ทางภาคอีสานของจีน)       ปลายปี 618 เซียว์จี่ว์เสียชีวิตกะทันหัน เซียว์เหยินเก่า บุตรชายสืบทอดต่อมา หลี่ซื่อหมินเห็นเป็นโอกาสรุกทางทหาร ยึดได้ดินแดนภาคตะวันตกเฉียงเหนือ ปี 619 กลุ่มกองกำลังของหลี่กุ่ย เกิดการแย่งชิงอำนาจ จึงเป็นโอกาสให้ราชวงศ์ถังเข้าครอบครองแดนเหอซี ปี 620 กวาดล้างกลุ่มกองกำลังของหลิวอู่โจว ปลายปีเดียวกัน หลี่ซื่อหมินยกทัพใหญ่เข้าปิดล้อมหวังซื่อชงที่ลั่วหยาง โต้วเจี้ยนเต๋อยกกำลังมาช่วย แต่ถูกหลี่ซื่อหมินโจมตีแตกพ่ายไป โต้วเจี้ยนเต๋อถูกจับ ภายหลังเสียชีวิตที่ฉางอัน หวังซื่อชงได้ข่าวการพ่ายแพ้ของโต้วเจี้ยนเต๋อจึงยอมจำนนต่อราชวงศ์ถัง ปี 622 ทัพถังกวาดล้างกองกำลังเหอเป่ยที่หลงเหลือ จากนั้นกองกำลังต่างๆบ้างยอมสวามิภักดิ์ บ้างถูกปราบปรามจนราบคาบ ภารกิจเบื้องต้นในการรวมแผ่นดินถือได้ว่าสำเร็จลง                     หลี่ซื่อหมิน ที่นำทัพปราบไปทั่วแผ่นดิน นับว่าสร้างผลงานความชอบที่โดดเด่น เป็นที่ริษยาของพี่น้อง ประกอบกับระหว่างการกวาดล้างกองกำลังน้อยใหญ่นั้นได้เพาะสร้างขุมกำลังทางทหาร และยังชุบเลี้ยงผู้มีความสามารถไว้ข้างกายจำนวนมาก อันส่งผลคุกคามต่อรัชทายาทหลี่เจี้ยนเฉิง เป็นเหตุให้รัชทายาทเจี้ยนเฉิงร่วมมือกับฉีหวังหลี่หยวนจี๋เพื่อจัดการกับหลี่ซื่อหมิน ปัญหาข้อขัดแย้งดังกล่าวทำให้สองฝ่ายยิ่งทวีความเป็นปรปักษ์มากขึ้น       จวบจนกระทั่งปี 626 หลี่ซื่อหมินชิงลงมือก่อน โดยกราบทูลเรื่องราวต่อถังเกาจู่ ถังเกาจู่จึงเรียกทุกคนให้เข้าเฝ้าในเช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ขบวนของหลี่เจี้ยนเฉิงและหลี่หยวนจี๋ผ่านเข้าประตูเซวียนอู่นั้น (ประตูใหญ่ทางทิศเหนือของวังหลวง) หลี่ซื่อหมินก็นำกำลังเข้าจู่โจมสังหารรัชทายาท และฉีหวัง               ภายหลังเหตุการณ์ สองเดือนต่อมาก็ทรงสละราชย์ ให้หลี่ซื่อหมินขึ้นครองบัลลังก์(โมโหที่อำมหิตฆ่าพี่น้อง...ภายหลังหลี่ซื่อหมิง ตั้งหลี่ยวน เป็นตำแหน่งพระชนก...ตลกดี) ทรงพระนามว่า ถังไท่จง และประกาศให้เป็นศักราชเจินกวน (ปี 627 – 649)           ต้นศักราชเจินกวน บ้านเมืองยังอยู่ในสภาพทรุดโทรมเสียหายจากสงครามกลางเมือง ประชาชนต้องระเหเร่ร่อนไร้ที่อยู่อาศัย ถังไท่จงได้รับบทเรียนจากการล่มสลายของราชวงศ์สุย อันเป็นที่มาของคำกล่าวว่า “กษัตริย์เปรียบเสมือนเรือ ส่วนประชาชนคือน้ำ น้ำสามารถหนุนส่งเรือให้ลอย และสามารถจมเรือได้เช่นกัน” ทราบว่า การรีดเลือดกับปู ถ้าราษฎรอยู่ไม่ได้ ผู้ปกครองก็ไม่อาจดำรงอยู่เช่นกัน ดังนั้นจึงตั้งอกตั้งใจในการบริหารราชการแผ่นดินอย่างเต็มกำลัง ทรงดำเนินนโยบายที่เปิดกว้าง ผ่อนปรนการเรียกเก็บภาษี ลดการลงทัณฑ์ที่รุนแรง แต่เน้นความถูกต้องยุติธรรมมากกว่า เร่งพัฒนากำลังการผลิต จัดสรรที่ดินทำกินให้กับราษฎรได้กลับคืนสู่ไร่นาและดำเนินวิถีชีวิตตามปกติ                  ช่วงเวลาดังกล่าว มีการตรากฎหมายเพิ่มขึ้น เปิดการสอบคัดเลือกบุคลากรเข้ารับราชการจากบุคคลทั่วไป ไม่เลือกยากดีมีจน ไม่จำกัดอยู่แต่ชนชั้นขุนนางดังแต่ก่อน ทั้งมีการตรวจตราการทำงานของบรรดาขุนนางท้องถิ่นอย่างเข้มงวด เลือกใช้คนดีมีปัญญา ถอดถอนคนเลว นอกจากนี้ ยังเปิดรับฟังความคิดเห็นและคำทักท้วงจากขุนนางรอบข้าง เพื่อแก้ไขปรับปรุงข้อผิดพลาดในการบริหารแผ่นดินได้อย่างทันการณ์ รอบข้างจึงเต็มไปด้วยอัจฉริยะบุคคลที่ตั้งอกตั้งใจทำงาน อันเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ศักราชเจินกวนมีการบริหารการปกครองที่โปร่งใสและมีเสถียรภาพ              ในด้านแนวคิดการศึกษา ถังไท่จงให้ความสำคัญต่อการรวบรวมและจัดเก็บตำรับตำราความรู้วิทยาการและประวัติศาสตร์เป็นหมวดหมู่ ทั้งยังเปิดกว้างในการนับถือและเผยแพร่แนวคิดในลัทธิศาสนาต่างๆ เช่น พุทธศาสนา เต๋า หยู(ลัทธิขงจื้อ) รวมทั้งศาสนาบูชาไฟของเปอร์เซีย ศาสนาแมนนี และคริสตศาสนา             เหตุการณ์ที่มีความสำคัญต่อการเผยแพร่พุทธศาสนา ได้แก่ หลวงจีนเซวียนจั้ง(พระถังซำจั๋ง) ได้เดินทางไปยังประเทศอินเดียอันไกลโพ้น เพื่ออัญเชิญพระไตรปิฎกกลับมา แปลเป็นภาษาจีนและเผยแพร่ออกไป ทำให้พุทธศาสนาในสมัยราชวงศ์ถังเจริญรุ่งเรืองสูงสุดในเวลาต่อมา               นอกจากนี้ ถังไท่จงยังส่งเสริมและให้ความสำคัญกับการจัดแบบแผนการศึกษา มีการสร้างสถานศึกษาสำหรับบรรดาลูกหลานผู้นำ เรียกว่า สำนักศึกษาหงเหวินก่วน เปิดสอนศาสตร์สาขาต่างๆในการเป็นผู้นำ อาทิ การบริหารการปกครอง กฎหมาย วรรณคดี อักษรศาสตร์ การคำนวณ ฯลฯ เพื่ออบรมบ่มเพาะบรรดาลูกหลานที่เป็นทายาทเชื้อพระวงศ์ ขุนนาง และชนชั้นสูง ทั้งยังจัดตั้งสำนักศึกษาในศาสตร์สาขาต่างๆทั่วราชอาณาจักร บรรดาเจ้าผู้ครองแคว้นรอบนอกจึงนิยมส่งบุตรหลานของตนเข้ามาศึกษายังนครฉางอัน ทำให้ในเวลานั้นจีนกลายเป็นศูนย์กลางการศึกษาวิทยาการต่างๆในแถบภูมิภาคนี้               ในรัชสมัยนี้ ได้มีการปฏิรูปโครงสร้างการปกครอง ที่เน้นการรวมศูนย์อำนาจเข้าสู่ส่วนกลาง เพื่อป้องกันการก่อหวอดของผู้มีกำลังทหารอยู่ในมือดังที่ผ่านมา ข้าราชการท้องถิ่นไม่มีสิทธิเคลื่อนพล ในภาวะสงคราม ส่วนกลางจะเป็นผู้สั่งระดมพลจากที่ต่างๆ จากนั้นจัดส่งนายทัพไปบัญชาการรบ ภายหลังเสร็จศึก ทหารกลับสู่กรมกอง แม่ทัพกลับคืนสู่ราชสำนัก              การขยายแสนยานุภาพของราชอาณาจักร ถังไท่จงได้ดำเนินการทั้งด้านการทหารและการทูตไปพร้อมกัน อาทิ ในปี 630 ทัพถัง นำโดยแม่ทัพหลี่จิ้งและหลี่จี ปราบทูเจี๋ยว์ตะวันออก ขยายพรมแดนทางเหนือขึ้นไป (ปัจจุบันคือ มองโกเลียใน) ภายหลังทูเจี๋ยว์ตะวันออกล่มสลาย ถังไท่จงดำเนินนโยบายเปิดกว้างให้อิสระแก่ชนเผ่าฯในการดำรงชีวิต มีชนเผ่าทูเจี๋ยว์บางส่วนอพยพเข้ามาตั้งรกรากในฉางอัน ทั้งมีไม่น้อยที่เข้ารับราชการทหาร หลอมกลืนเข้ากับวัฒนธรรมภาคกลางไป               ซงจั้นกั้นปู้หรือพระเจ้าสรองตาสันคัมโป แห่งแคว้นถู่ฟาน(ทิเบตในปัจจุบัน) ที่รวบรวมแว่นแคว้นทางตะวันตกเฉียงใต้ไว้ได้ มีกำลังรุ่งเรืองขึ้น ได้จัดส่งราชฑูตมาสู่ขอราชธิดาในถังไท่จงหลายครั้ง ในที่สุดปี 641 ถังไท่จงตัดสินใจส่งองค์หญิงเหวินเฉิง ที่เพียบพร้อมด้วยความรู้ความสามารถในศาสตร์ศิลป์เดินทางไปเป็นทูตไมตรีครั้งนี้ องค์หญิงเหวินเฉิงได้นำเอาศิลปะความรู้วิทยาการต่างๆ ของจีนอาทิ อักษรศาสตร์ การดนตรี การเพาะปลูก ทอผ้า การทำกระดาษและหมึก ฯลฯ ไปเผยแพร่ยังดินแดนอันห่างไกลนี้ แคว้นถู่ฟานและราชวงศ์ถังจึงรักษาไมตรีอันดีสืบมา (แม้ว่าภายหลังแคว้นถู่ฟานได้เกิดข้อขัดแย้งกับราชสำนักถังในรัชสมัยต่อมา แต่องค์หญิงเหวินเฉิงยังคงได้รับการเคารพเทิดทูนอย่างสูงในหมู่ชนชาวทิเบตจวบจนปัจจุบัน)                อย่างไรก็ตาม ปลายรัชสมัยถังไท่จง เกิดปัญหาสำคัญคือ การคัดสรรรัชทายาทที่เหมาะสม เนื่องจากในปี 643 รัชทายาทหลี่เฉิงเฉียน กับวุ่ยหวังหลี่ไท่ แก่งแย่งอำนาจกัน เมื่อถังไท่จงทราบเรื่องจึงสั่งปลดรัชทายาทและวุ่ยหวังเป็นสามัญชน แต่งตั้งหลี่จื้อ โอรสองค์ที่เก้าขึ้นเป็นรัชทายาทแทน ต่อมาในปี 649 ถังไท่จงสวรรคต หลี่จื้อจึงขึ้นเสวยราชย์ต่อมา ทรงพระนามว่าถังเกาจง แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:56:42 จากคุณ : korn_i - [ 19 ม.ค. 50 15:43:57 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ราชวงศ์ถัง (ต่อ ภาค บูเช็กเทียน)                      อู่เจ๋อเทียนหรือบูเช็กเทียน  เป็นฮองเฮาในถังเกาจงหลี่จื้อ มีชื่อว่า ‘เจ้า’ บิดาเป็นพ่อค้าไม้ ปลายราชวงศ์สุยได้มีการติดต่อกับหลี่ยวน ต่อมาเมื่อหลี่ยวนสถาปนาราชวงศ์ถัง ก็ติดตามมาตั้งรกรากที่นครฉางอัน เข้ารับราชการต่อมา เมื่อบูเช็กเทียนอายุได้ 14 ปี ถูกเรียกตัวเข้าวังเป็นนางสนมรุ่นเยาว์ในรัชกาลถังไท่จงหลี่ซื่อหมิน เมื่อถังไท่จงสวรรคต จึงต้องออกบวชเป็นชีตามโบราณราชประเพณี                   หลังจากถังเกาจงหลี่จื้อขึ้นครองราชย์ก็รับตัวบูเช็กเทียนเข้าวังมา ด้วยการสนับสนุนจากหวังฮองเฮาที่กำลังขัดแย้งกับสนมเซียว และต่างฝ่ายต่างคอยให้ร้ายกัน ต่อมาในปี 655 ถังเกาจงคิดจะปลดหวังฮองเฮา และตั้งบูเช็กเทียนขึ้นแทน แต่เสนาบดีเก่าแก่ ฉางซุนอู๋จี้ และฉู่ซุ่ยเหลียง แสดงท่าทีคัดค้าน ส่วนหลี่อี้ฝู่ และสี่ว์จิ้งจง แสดงความเห็นคล้อยตาม ต่อมาเมื่อถังเกาจงปลดหวังฮองเฮา แต่งตั้งบูเช็กเทียนขึ้นเป็นฮองเฮาแทน ฉางซุนอู๋จี้ ฉู่ซุ่ยเหลียงและกลุ่มที่คัดค้านต่างทยอยถูกปลดจากตำแหน่ง บ้างถูกบีบคั้นให้ฆ่าตัวตาย ส่วนหวังฮองเฮาและสนมเซียวก็ไม่อาจรอดพ้นชะตากรรมได้(เสร็จตาอยู่...โสน้าหน้า) ภายหลัง ถังเกาจงร่างกายอ่อนแอ ล้มป่วยด้วยโรครุมเร้า ไม่อาจดูแลราชกิจได้ บูฮองเฮาเข้าช่วยบริหารราชการแผ่นดิน จึงเริ่มกุมอำนาจในราชสำนัก สุดท้ายสามารถรวบอำนาจไว้ทั้งหมด                    ปี 683 ถังเกาจงหลี่จื้อ สิ้น รัชทายาท หลี่เสี่ยน โอรสองค์ที่สามของบูฮองเฮาขึ้นครองราชย์ต่อมา พระนามว่าถังจงจง ปีถัดมา บูเช็กเทียนปลดถังจงจงแล้วตั้งเป็นหลูหลิงหวัง จากนั้นตั้งหลี่ตั้น ราชโอรสองค์ที่สี่ขึ้นครองราชย์แทน พระนามว่าถังรุ่ยจง แต่ไม่นานก็ปลดจากบัลลังก์เช่นกัน (เป็นหญิงที่เหี้ยมหาญมาก รักตระกูลตัวมากกว่าลูกแท้ๆ)                  ระหว่างนี้ กลุ่มเชื้อพระวงศ์ตระกูลหลี่และขุนนางเก่าที่ออกมาต่อต้านอำนาจของตระกูลบูล้วนถูกกำจัดกวาดล้างอย่างเหี้ยมโหด ฐานอำนาจของกลุ่มตระกูลหลี่อ่อนโทรมลงอย่างมาก กระทั่งปี 690 บูเช็กเทียนประกาศเปลี่ยนราชวงศ์ถังเป็นราชวงศ์โจว หรือในประวัติศาสตร์จีนเรียกว่า ราชวงศ์อู่โจว มีนครหลวงที่ลั่วหยาง ตั้งตนเป็นจักรพรรดินี ทรงอำนาจสูงสุด ด้วยวัย 67 ปี ถือเป็นจักรพรรดินีองค์แรกและองค์เดียวในประวัติศาสตร์จีน               แม้ว่าการเข่นฆ่ากวาดล้างศัตรูทางการเมืองขนานใหญ่ ส่งผลให้บรรยากาศบ้านเมืองขณะนั้นเต็มไปด้วยความหวาดระแวงและความกลัว แต่โดยทั่วไปแล้ว สภาพเศรษฐกิจและสังคมยังมีความเจริญรุ่งเรือง บูเช็กเทียนได้ปรับปรุงระบบโครงสร้างการปกครองท้องถิ่น การสอบคัดเลือกบุคคลเข้ารับราชการและทหารให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น ทั้งบ่มเพาะบุคลากรที่มีความสามารถมากมาย ซึ่งส่งผลให้ในรัชกาลถังเสวียนจงในเวลาต่อมา แวดล้อมด้วยเสนาอำมาตย์ที่ทรงภูมิความรู้และคุณวุฒิเป็นผู้ช่วยเหลือ                  เมื่อถึงปี 705 ขณะที่พระนางบูเช็กเทียนวัย 82 ปี ล้มป่วยลงด้วยชราภาพ เหล่าเสนาบดีที่นำโดยจางเจี่ยนจือก็ร่วมมือกันก่อการ โดยบีบให้บูเช็กเทียนสละราชย์ให้กับโอรสของพระองค์ ถังจงจงหลี่เสี่ยน ทั้งรื้อฟื้นราชวงศ์ถังกลับคืนมา ภายหลังเหตุการณ์ไม่นาน บูเช็กเทียนสิ้น แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:58:16 จากคุณ : korn_i - [ 19 ม.ค. 50 15:47:26 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ราชวงศ์ถัง (ภาคอวสาน)             ภายหลังรัชกาลของบูเช็กเทียน สภาพการเมืองภายในราชสำนักปั่นป่วนวุ่นวาย เนื่องจากถังจงจงอ่อนแอ อำนาจทั้งมวลตกอยู่ในมือของเหวยฮองเฮา ที่คิดจะยิ่งใหญ่ได้เช่นเดียวกับบูเช็กเทียน(หญิงแถวหน้ามาอีกแว้ว..) เหวยฮองเฮาหาเหตุประหารรัชทายาท จากนั้นในปี 710 วางยาพิษสังหารถังจงจง โอรสองค์ที่สามของถังรุ่ยจง นามหลี่หลงจี ภายใต้การสนับสนุนขององค์หญิงไท่ผิง ชิงนำกำลังทหารบุกเข้าวังหลวงสังหารเหวยฮองเฮาและพวก ภายหลังเหตุการณ์องค์หญิงไท่ผิงหนุนถังรุ่ยจงขึ้นครองราชย์ แต่งตั้งหลี่หลงจีเป็นรัชทายาท แต่แล้วองค์หญิงไท่ผิงพยายามเข้ากุมอำนาจเบ็ดเสร็จ(อีกแล้วครับท่าน) แต่เกิดขัดแย้งกับรัชทายาทหลี่หลงจี ปี 712 ถังรุ่ยจงสละราชย์ให้กับโอรส หลี่หลงจีเมื่อขึ้นครองราชย์ทรงพระนามว่า ถังเสวียนจง สิ่งแรกที่กระทำคือกวาดล้างขุมกำลังขององค์หญิงไท่ผิง นำพาสันติสุขกลับคืนมาอีกครั้ง                      ต้นรัชกาลถังเสวียนจงบริหารบ้านเมืองอย่างจริงจัง รอบข้างแวดล้อมด้วยขุนนางผู้ทรงความรู้ความสามารถมากมาย มีการปฏิรูปการบริหารการปกครองครั้งใหญ่ ตัดทอนรายจ่ายฟุ้งเฟ้อที่เคยมีในรัชกาลก่อน ลดขนาดหน่วยงานราชการที่ใหญ่โตเทอะทะ กวาดล้างขุนนางฉ้อราษฎร์ที่มาจากการซื้อขายตำแหน่ง จัดระเบียบและรวบรวมผลงานวรรณกรรมและวิทยาการต่างๆ บ้านเมืองเจริญรุ่งเรืองถึงจุดสูงสุด                  แต่แล้วในปลายรัชสมัย เนื่องจากบ้านเมืองสงบสุขเป็นเวลานาน ถังเสวียนจงค่อยวางมือจากราชกิจ ปี 744 นับแต่รับตัวหยางอวี้หวนเป็นสนมกุ้ยเฟยไว้ข้างกาย ก็ลุ่มหลงกับการเสพสุขในบั้นปลาย ทอดทิ้งภารกิจบริหารราชการแผ่นดิน จนเป็นโอกาสให้เสนาบดีหลี่หลินฝู่ เข้ากุมอำนาจ แสวงหาอำนาจส่วนตน คอยกีดกันขุนนางและนายทัพที่มีความดีความชอบ ริดรอนขุมกำลังจากส่วนกลางในที่ไม่ใช่พรรคพวกตน ขณะที่ให้การสนับสนุนแม่ทัพชายแดนที่มาจากกลุ่มชนเผ่าภายนอก เนื่องจากในช่วงเวลาดังกล่าวเกิดภาวะตึงเครียดตามแนวชายแดนกับทิเบต ทูเจี๋ยว์ เกาหลี และน่านเจ้าทางภาคใต้ กำลังทหารรับจ้างที่ต้องประจำอยู่ตามแนวพรมแดนมีจำนวนมากขึ้น แม่ทัพชายแดนจึงกุมอำนาจเด็ดขาดทางทหารไว้ได้                     หลังจากหลี่หลินฝู่เสียชีวิต หยางกั๋วจง ญาติผู้พี่ของสนมหยางกุ้ยเฟยได้ขึ้นเป็นเสนาบดีแทน แต่กลับเลวร้ายยิ่งกว่า ด้วยถืออำนาจบาตรใหญ่ ฉ้อราษฎร์บังหลวง การโกงกินของขุนนางทำให้ระบบการจัดสรรที่นาและการเกณฑ์ทหารล้มเหลว กำลังทหารอ่อนโทรมลง ช่วงเวลาดังกล่าว เกิดเหตุขัดแย้งจากการแย่งชิงอำนาจระหว่างหยางกั๋วจงเสนาบดีคนใหม่กับอันลู่ซัน แม่ทัพชายแดนภาคตะวันออกเฉียงเหนือ เป็นเหตุให้อันลู่ซันหาเหตุยกกำลังบุกเข้านครฉางอัน                                ถังเซวียนจงและหยางกุ้ยเฟยหลบหนีลงใต้ ระหว่างทางบรรดานายทหารที่โกรธแค้นพากันจับตัวหยางกั๋วจงสังหารเสีย จากนั้นบีบบังคับให้ถังเซวียนจงประหารหยางกุ้ยเฟย จากนั้นเดินทัพต่อไปถึงแดนเสฉวน ขณะเดียวกัน รัชทายาทหลี่เฮิง หลบหนีไปถึงหลิงอู่(ปัจจุบันอยู่ในมณฑลหนิงเซี่ย) ก็ได้รับการสนับสนุนให้ขึ้นครองราชย์ต่อมา พระนามว่า ถังซู่จง                      ฝ่ายกองกำลังกบฏเมื่อได้ชัย ก็เข้าปล้นชิงทรัพย์สินราษฎร ปี 757 เกิดการแตกแยกภายใน อันลู่ซันถูกชิ่งซี่ว์บุตรชายสังหาร(ปิตุฆาต) ทัพถังได้โอกาสยกกำลังบุกยึดนครฉางอันและลั่วหยางกลับคืนมา แต่แล้วในปี758 สื่อซือหมิง ขุนพลเก่าของอันลู่ซันก่อการอีกครั้ง ที่เมืองฟั่นหยาง(ปักกิ่ง) สังหารอันชิ่งซี่ว์ จากนั้นบุกยึดนครลั่วหยางได้อีกครั้ง ปี 761 ระหว่างยกกำลังบุกฉางอันถูกเฉาอี้ บุตรชายสังหารเช่นกัน(ปิตุฆาตอีกแล้ว) เป็นเหตุให้กองกำลังระส่ำระสาย ทัพถังได้โอกาสร่วมกับกองกำลังของชนเผ่าหุยเหอ ตีโต้กลับคืน เฉาอี้พ่ายแพ้ฆ่าตัวตาย เหตุวิกฤตจากกบฏอันลู่ซันและสื่อซือหมิง ตั้งแต่ปี 755 – 763 จึงกล่าวได้ว่าสงบราบคาบลง                     ความเสียหายร้ายแรงที่เกิดจากการกบฏครั้งนี้ เป็นเหตุให้ยุคทองของราชวงศ์ถังดับวูบลง อย่างไม่อาจฟื้นคืนกลับคืนมาเช่นเมื่อครั้งก่อนเก่าได้อีก ระหว่างเกิดกบฏอันลู่ซัน สภาพเศรษฐกิจและสังคมในเขตเมืองที่กบฏอันลู่ซันเข้าปล้นสะดมได้รับความเสียหายเป็นบริเวณกว้าง กองทัพถังถูกเรียกระดมกลับเข้าสู่ส่วนกลางเป็นจำนวนมาก ป้อมรักษาการณ์เขตชายแดนว่างเปล่า เป็นเหตุให้อาณาจักรรอบนอก อาทิ ถู่ฟานหรือทิเบตทางภาคตะวันตก และอาณาจักรน่านเจ้าทางทิศใต้ต่างแยกตัวเป็นอิสระ ทั้งยังรุกรานเข้ามาเป็นครั้งคราว ช่วงปลายวิกฤตในปี 762 เกิดเหตุเปลี่ยนแปลงในราชสำนักถังโดยขันทีหลี่ฝู่กั๋ว สังหารจางฮองเฮา ถังซู่จงสิ้น ขันทีหลี่ฝู่กั๋วจึงยกรัชทายาทหลี่อวี้ขึ้นครองราชย์ พระนามว่าไต้จง                         ภายหลังกบฎอันลู่ซัน ภาพลักษณ์ความเป็นปึกแผ่นมั่นคงของอาณาจักรสั่นคลอนครั้งใหญ่ บรรดาแม่ทัพรักษาชายแดนต่างสะสมกองกำลังของตนเอง แม้ว่าในนามแล้วยังรับฟังคำสั่งจากราชสำนัก แต่ไม่จัดเก็บภาษีเข้าสู่ส่วนกลาง ทั้งสืบทอดตำแหน่งแม่ทัพโดยผ่านทางสายเลือด ไม่ยอมรับการแต่งตั้งจากส่วนกลางอีก ขอบเขตอำนาจจากส่วนกลางหดแคบลง เหลือเพียงดินแดนแถบเสฉวน ส่านซีและซันซี สภาพบ้านเมืองเสื่อมทรุด ภายนอกเป็นสงครามแก่งแย่งของเหล่าขุนศึก ภายในยังมีการช่วงชิงในราชสำนัก                 ต้นราชวงศ์ถัง ปริมาณขันทีมีไม่มากนัก สถานภาพทางสังคมยังต่ำต้อย ไม่มีสิทธิข้องเกี่ยวทางการทหาร แต่เมื่อถึงรัชสมัยถังเสวียนจง ปริมาณขันทีเพิ่มมากขึ้น โดยหัวหน้าขันทีเกาลี่ซื่อ ได้รับความไว้วางพระทัยอย่างสูง ช่วงปลายรัชกาลถังเสวียนจงละเลยราชกิจ หนังสือถวายรายงานทั้งหลาย ล้วนต้องผ่านเกาลี่ซื่อก่อน ทั้งมีอำนาจจัดการตัดสินชี้ขาดต่างพระเนตรพระกรรณ ขันทีผู้ใหญ่ยังเข้ารับหน้าที่สำคัญๆ อย่างการออกตรวจพล และเป็นราชทูต ตัวแทนพระองค์ฯลฯ เมื่อถึงรัชกาลถังซู่จง ขันทีหลี่ฝู่กั๋ว ที่หนุนพระองค์ขึ้นครองบัลลังก์ ระหว่างลี้ภัยกบฏอันลู่ซันก็ยิ่งได้รับความไว้วางพระทัย จนสามารถกุมอำนาจสั่งการทหารองครักษ์ในวังหลวงทั้งหมด                 หลังจากรัชสมัยถังไต้จง (762 – 779) ขันทีมีหน้าที่เป็นตัวแทนพระองค์ออกตรวจกำลังพล ประกาศราชโองการ ตรวจตราหนังสือกราบทูล ดูแลหน่วยข่าวกรองและสืบราชการลับ และองค์รักษ์วังหลวงทั้งหมด ทั้งสามารถแต่งตั้งโยกย้ายผู้ว่าการทหารท้องถิ่น มีอิทธิพลล้นฟ้า อำนาจในราชสำนักจึงตกอยู่ในมือของเหล่าขันที กษัตริย์ราชวงศ์ถังในรัชกาลต่อมา บ้างสิ้นพระชนม์ด้วยมือขันที และบ้างขึ้นสู่ราชบัลลังก์ด้วยมือของขันที                        ยุคขันทีครองเมืองนี้ ได้นำพาสังคมสู่ภัยพิบัติ เนื่องจากขันทีไม่ได้มีฐานอำนาจจากขุนนางอยู่แต่เดิม มือเท้าที่คอยทำงานให้ก็เป็นกลุ่มพ่อค้าและอันธพาลร้านถิ่น สภาพสังคมวุ่นวายสับสน ต่างแย่งชิงเพื่อให้ได้มาซึ่งทรัพย์สินและอำนาจส่วนตน ทั้งกษัตริย์ ขุนนางที่ไม่ยินยอมตกอยู่ภายใต้คำบงการของกลุ่มขันทีได้แต่กล้ำกลืนฝืนทน ดังนั้น จึงมักเกิดเหตุการณ์ลุกฮือขึ้นต่อต้านเป็นระยะ               ภายหลังกบฏอันลู่ซัน เศรษฐกิจสังคมเสียหายหนัก มีราษฎรสูญเสียทรัพย์สินและที่ดินทำกินเป็นจำนวนมาก ประกอบกับการโกงกินของข้าราชการขุนนาง ทำให้ระบบการปกครองล้มเหลว ประชาชนไม่อาจดำรงชีวิตอยู่ตามปกติสุข สุดท้ายต้องลุกฮือขึ้นก่อการ              เริ่มจากปี 875 กลุ่มพ่อค้าเกลือเถื่อนหวังเซียนจือ  ลุกฮือขึ้นก่อการ จากนั้นเป็นกบฏหวงเฉา ลุกฮือขึ้นหนุนเสริม ภายหลังหวังเซียนจือเสียชีวิตในการต่อสู้ หวงเฉาจึงกลายเป็นผู้นำต่อมา โดยยึดได้ดินแดนทางตอนใต้เกือบทั้งหมด จากนั้นมุ่งตะวันออกอย่างรวดเร็ว กบฏหวงเฉาสยายปีกขึ้นเหนือ ยึดได้ฉางอัน สถาปนาแคว้นต้าฉี ในปี 880 บีบให้ถังซีจง(873 – 887)หลบหนีไปยังแดนเสฉวน ภายหลัง แม้ว่ากบฏหวงเฉาถูกปราบราบคาบลง แต่ครั้งนี้ ราชสำนักได้รับความเสียหายอย่างหนัก ไม่อาจฟื้นตัวได้อีก ได้แต่รอวันดับสูญอย่างช้าๆ               ผู้ที่มีบทบาทสำคัญในการปราบปรามกบฏหวงเฉาคนหนึ่งคือ จูเฉวียนจง แต่เดิมชื่อจูเวิน เคยเป็นขุนพลใต้ร่มธงของหวงเฉา แต่ภายหลังหันมาสวามิภักดิ์กับราชวงศ์ถัง(ทรยศนายเก่านั่นเอง) ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นรองหัวหน้าหน่วยปราบปรามในแดนเหอตง และได้รับพระราชทานนามว่าเฉวียนจง (แปลว่าซื่อสัตย์จงรักภักดี...แหวะ) ปีถัดมาได้เลื่อนเป็นแม่ทัพรักษาดินแดนหน่วยเซวียนอู่ พอถึงปี 884 จูเฉวียนจงร่วมมือกับหลี่เคอย่ง ชนเผ่าซาถัว เข้าปราบกองกำลังของหวงเฉา ภายหลังเหตุการณ์ กองกำลังที่นำโดย จูเฉวียนจง หลี่เคอย่อและหลี่เม่าเจิน ถือเป็นกองกำลังที่ทรงอำนาจที่สุดในขณะนั้น               กบฏหวงเฉาจบสิ้นไปแล้ว แต่การแก่งแย่งในราชสำนักยังไม่จบสิ้น ทั้งที่ความจริงอำนาจราชสำนักเหลือเพียงแต่เปลือก หลังจากถังเจาจง (888 – 904)ขึ้นครองราชย์ ก็ร่วมมือกับกลุ่มเสนาบดีชุยยิ่น เพื่อกำจัดอำนาจขันทีในวัง จึงนัดหมายกับจูเฉวียนจงให้เป็นกำลังสนับสนุนจากภายนอก ปี 903 หลังจากจูเฉวียนจงโจมตีกองกำลังของหลี่เม่าเจินที่ให้การสนับสนุนฝ่ายขันทีแตกพ่ายไป ก็นำกำลังทหารบุกเข้าฉางอัน กวาดล้างเข่นฆ่าขันทีในวังครั้งใหญ่ เป็นอันสิ้นสุดยุคขันทีครองเมือง                  จูเฉวียนจงได้รับการปูนบำเหน็จความดีความชอบจากการกวาดล้างขันที ให้เป็นเหลียงหวัง กุมอำนาจบริหารแผ่นดินอย่างเบ็ดเสร็จแต่ผู้เดียว แต่แล้วในปี 904 จูเฉวียนจงสังหารเสนาบดีชุยยิ่นและถังเจาจง แต่งตั้งถังอัยตี้วัย 13 ขวบขึ้นเป็นฮ่องเต้หุ่นเชิดแทน(เป็นไง นี่แหละสันดารคนทรยศ)                      จากนั้นในปี 907 จูเฉวียนจงปลดถังอัยตี้ ตั้งตนเป็นใหญ่ สถาปนาแคว้นเหลียง ขึ้น โดยมีนครหลวงที่เมือง เปี้ยนโจว (ปัจจุบันคือเมืองไคฟง) ราชวงศ์ถังจึงถึงกาลอวสาน แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 12:00:47 จากคุณ : korn_i - [ 19 ม.ค. 50 15:48:46 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ไว้วันจันทร์จะมาโพสต่อนะครับ...บะบาย จากคุณ : korn_i - [ 19 ม.ค. 50 16:10:46 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านแล้วมันส์ดีครับ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : หงเจี้ยนเฉิง - [ 20 ม.ค. 50 02:40:23 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เอ่อ พิมเก่งมากขอรับ จากคุณ : กระบี่ต่างฟ้า (Eric_Chin) - [ 20 ม.ค. 50 12:42:22 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขยันพิมพ์มากๆ ขอบคุณครับ เดี่ยวตอนเย็นค่อยมาอ่าน จากคุณ : เด็กเอ๋ย เด็กดี - [ 20 ม.ค. 50 15:34:35 ]

ความคิดเห็นที่ 37 รู้สึกว่าเหมือนจะเคยอ่านในเว็บผู้จัดการนะ จากคุณ : คน ลิง เทวดา - [ 20 ม.ค. 50 19:44:55 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณมากครับ จากคุณ : @(-_-)@ - [ 20 ม.ค. 50 20:49:33 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขออนุญาตปล่อยผ่าน คคห.14 ครับ เพื่อประจานถึงความคิด (งี่เง่า) และการกระทำของกลุ่มคนบางจำพวก เพื่อ... จากคุณ : กรุณาอย่าปั่นกระแสความวุ่นวาย (ปั๊ปโปะจัง) - [ 20 ม.ค. 50 21:25:30 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ผมขอรบกวนถามผู้รู้หน่อยครับ... คือว่าถ้าผมอยากทำเวปของตัวเอง มีขั้นตอนอย่างไรบ้าง คือผมลองserchตามเวปต่างๆแล้ว รู้สึกจะไม่มีเนื้อหาเรื่อง เลียดก๊กเลย ซึ่งจากการอ่านมาหลายๆเรื่อง ผมรู้สึกว่าเป็นหนังสือที่มีประโยชน์ที่สุด เพราะอย่างสามก๊กยังแค่เป็นแผนการ และการใช้จิตวิทยา รวมถึงวิธีการต่างๆในเรื่อง ผมยังรู้สึกว่าเป็นแบบแผนระยะสั้นเท่านั้น แต่เลียดก๊กกลับเป็นการวางระบบในระยะยาว อีกทั้งถ้าลองทบทวนดูดีๆ เลียดก๊กยังสามารถประยุกต์ใช้ในสถานการณ์ปัจจุบันได้ดีกว่าสามก๊กซะอีก(ตามความคิดของผม) แต่ติดอยู่ตรงที่...หาซื้อยาก และมีราคาแพง ผมเลยอยากทำวิธีไหนก็ได้ให้คนสามารถหาอ่านได้ทั่วไป และฟรีด้วย นั่นก็คือทางinternet ผมเลยเกิดความคิด2ทางคือ 1.ทำเวปเอง 2.โพสลงในเวปที่มีคนเข้ามากๆ(เช่นที่นี่) ก็เลยอยากขอความเห็นว่าควรเลือกแบบไหน และที่สำคัญ...มันผิดกฎหมายมั้ยครับ..ผมว่าจะเอาของ นพ.วิวัฒน์ ประชาเรืองวิทย์ (เพราะผมมีอยู่เล่มเดียว...555) แล้วเอามาเปลี่ยนภาษาให้สั้น+กระชับเข้าไปอีก(ขี้เกียจพิมพ์นั่นเอง) ปล.ถ้าท่านพบว่ามีเวปใดได้ทำไปแล้วรบกวนบอกด้วยครับ ผมจะได้ไม่ต้องทำอีก...แล้วรบกวนบอกด้วยว่าเวปอะไร(จะได้ตามไปอ่าน)...ขอบคุณครับ จากคุณ : korn_i - [ 21 ม.ค. 50 14:33:56 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ขอบคุณที่เขียนให้อ่านครับ รออ่านต่ออยู่ครับ จากคุณ : บูรพาอสูร - [ 21 ม.ค. 50 15:30:17 ]

ความคิดเห็นที่ 42 คอเดียวกัน จากคุณ : สายน้ำสีเดิม - [ 22 ม.ค. 50 01:32:05 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ขออนุญาตมาต่อจาก จขกท ละกันนะครับ ห้าราชวงศ์สิบแคว้น (ค.ศ. 907 – 960) หลังจากราชวงศ์ถังล่มสลาย แผ่นดินตกอยู่ในสภาพกลียุค แผ่นดินภาคกลางแถบลุ่มแม่น้ำฮวงโหต่อมาอีก 54 ปี ได้มีการผลัดแผ่นดินของห้าราชวงศ์ได้แก่ โฮ่วเหลียงโฮ่วถัง โฮ่วจิ้นโฮ่วฮั่นโฮ่วโจวขณะเดียวกัน บรรดาขุนศึกที่ครองเขตปกครองลุ่มน้ำฉางเจียงหรือแยงซี ภาคใต้และเขตชายฝั่งทะเล ต่างแยกตัวเป็นแว่นแคว้นอิสระถึงสิบแคว้น นักประวัติศาสตร์จีนจึงรวมเรียกยุคสมัยนี้ว่า สมัยห้าราชวงศ์สิบแคว้น" ปลายราชวงศ์ถัง บ้านเมืองอยู่ในสภาพระส่ำระสาย บรรดาแม่ทัพนายกองที่ถูกส่งไปประจำท้องถิ่น ต่างพากันก่อหวอด เกิดศึกสงครามไม่ว่างเว้น หลังผ่านศึกตะลุมบอนหมู่มาหลายปี ในที่สุดหลงเหลือเพียงกลุ่มกองกำลังที่เข้มแข็ง ขณะที่ขุนศึกทางภาคใต้ต่างปักหลักยึดครองดินแดนของตน หันมาทำการค้าขาย ทางภาคเหนือมีจูเวินตั้งมั่นที่เปี้ยนโจวหรือไคเฟิง เผชิญหน้ากับหลี่เคอย่งที่มีศูนย์กลางในแดนไท่หยวน จวบจนปี 907 จูเวินล้มล้างราชวงศ์ถัง สถาปนาแคว้นเหลียง ซึ่งนักประวัติศาสตร์จีนขนานนามว่าโฮ่วเหลียงขึ้น จึงถือเป็นจุดเริ่มต้นของยุคห้าราชวงศ์ หลังจากสถาปนาโฮ่วเหลียง (ปี 907 – 923) จูเวินยังคงทำสงครามขยายดินแดนต่อไปจนสามารถครองดินแดนแถบลุ่มแม่น้ำฮวงโหตอนกลางและล่างไว้ได้ แต่ภายหลังถูกบุตรชายตัวเองลอบสังหาร การแก่งแย่งในราชสำนักโฮ่วเหลียง ทำให้ราชสำนักอ่อนแอลง กองกำลังของหลี่ฉุนซี่ว์บุตรชายของหลี่เคอย่งคู่ปรับเก่าฉวยโอกาสจากความวุ่นวายนี้ เข้ายึดแดนเหอเป่ย สถาปนาโฮ่วถัง (ปี 923 – 936) จากนั้นบุกเข้ายึดเมืองไคเฟิงได้ในปีเดียวกัน โฮ่วเหลียงล่มสลาย หลังจากโฮ่วถังรวบรวมดินแดนภาคเหนือไว้ได้ จึงย้ายเมืองหลวงไปยังนครลั่วหยาง ปี 925 ยกทัพลงใต้กวาดล้างแคว้นเฉียนสู ถังจวงจงหลี่ฉุนซี่ว์แม้จะเชี่ยวชาญการศึก แต่ไม่ใช่นักปกครองที่ดี ปลายรัชกาลหลงเชื่อขุนนางฉ้อราษฎร์ เป็นเหตุให้เกิดจราจลขึ้น ท่ามกลางความวุ่นวาย ถังจวงจงถูกสังหาร หลี่ซื่อหยวนบุตรบุญธรรมของหลี่เคอย่งขึ้นครองราชย์ต่อมา ทรงพระนามว่าถังหมิงจงทรงหันมาให้ความสำคัญต่อการพัฒนาการผลิตภายใน ละเว้นการสงคราม ทำให้บ้านเมืองได้รับการฟื้นฟูขึ้นในระดับหนึ่ง ปี 933 หมิงจงสิ้น เกิดการแย่งชิงอำนาจในราชสำนัก บ้านเมืองตกอยู่ในภาวะความวุ่นวายอีกครั้ง สือจิ้งถังราชบุตรเขยในถังหมิงจงดำรงตำแหน่งแม่ทัพรักษาแดนเหอตง ฉวยโอกาสนี้ สวามิภักดิ์ต่อชนเผ่าชี่ตันถึงกับยอมเรียกหัวหน้าเผ่าชี่ตันเยลี่ว์เต๋อกวงเป็นบิดา ทั้งสัญญาจะยกดินแดนแถบเหอเป่ย ซันซีและมองโกเลียใน 16 เมือง พร้อมผ้าไหมแพรพรรณ ม้าศึกชั้นดีเป็นบรรณาการ เพื่อแลกกับความช่วยเหลือทางทหารในการขึ้นสู่อำนาจ ปี 936 เยลี่ว์เต๋อกวงสนับสนุนสือจิ้งถังขึ้นเป็นใหญ่ที่แดนไท่หยวน สถาปนาโฮ่วจิ้น (ปี 936 – 947) จากนั้นยกทัพบุกลั่วหยาง โฮ่วถังสิ้น ปี 937 โฮ่วจิ้นย้ายเมืองหลวงไปยังเมืองไคเฟิง เนื่องจากต้องแบกรับภาระส่งบรรณาการให้กับชี่ตันเป็นจำนวนมหาศาล ราษฎรต้องทุกข์ยากแสนเข็ญ ปี 942 สือจิ้งถังสิ้น สือฉงกุ้ยผู้หลานขึ้นครองราชย์สืบต่อมา ต้องการปลดพันธนาการดังกล่าว ชี่ตันจึงหาเหตุยกทัพลงใต้บุกโฮ่วจิ้น หลังจากการศึกโรมรันกว่า 5 ปี ในที่สุดปลายปี 946 กองทัพของชี่ตันบุกเข้าเมืองไคเฟิง โฮ่วจิ้นล่มสลาย เยลี่ว์เต๋อกวงสถาปนาแคว้นเหลียวขึ้นที่เมืองไคเฟิง ออกปล้นสะดมทรัพย์สินเข่นฆ่าราษฎรทั่วไป เป็นเหตุให้ราษฎรลุกฮือขึ้นต่อต้าน ทหารเหลียวจำต้องล่าถอยกลับขึ้นเหนือไป ดินแดนภาคกลางเกิดสุญญากาศทางอำนาจขึ้น หลิวจือหย่วนที่เป็นแม่ทัพรักษาแดนเหอตง จึงเข้ายึดครองแทนที่ ในปี 947 ประกาศตัวขึ้นเป็นใหญ่ที่แดนไท่หยวน สถาปนาโฮ่วฮั่น (ปี 947 – 950) จากนั้นย้ายเมืองหลวงมาที่เมืองไคเฟิง ปีถัดมาหลิวจือหย่วนสิ้น ฮั่นอิ่นตี้บุตรชายขึ้นครองราชย์ต่อมา ในเวลานั้นบ้านเมืองทรุดโทรมเสียหายจากการปล้นชิงเข่นฆ่าของชี่ตันไม่น้อย จึงเกิดการก่อหวอดขึ้นในท้องที่ต่างๆ ปี 950 ฮั่นอิ่นตี้ทรงระแวงว่าแม่ทัพนายกองจะแปรพักตร์จึงวางแผนกำจัด หนึ่งในจำนวนนั้นคือ กัวเวยที่กุมอำนาจทางทหารอยู่แดนเหอเป่ย แต่แผนการไม่สำเร็จ กัวเวยจึงนำทัพบุกไคเฟิง อิ่นตี้ถูกสังหาร โฮ่วฮั่นสิ้น ปี 951 กัวเวยขึ้นครองราชย์ สถาปนาโฮ่วโจว (ปี 951 – 960) ที่เมืองไคเฟิง ดำเนินการปฏิรูปการปกครอง ผ่อนปรนการเก็บภาษี ให้ความสำคัญกับการบ่มเพาะผู้มีปัญญา ขจัดการโกงกินของขุนนางชั่ว กระตุ้นให้มีการเพิ่มผลผลิต สภาพเศรษฐกิจและสังคมได้รับการฟื้นฟูในระดับหนึ่ง จวบจนปี 954 กัวเวยล้มป่วยเสียชีวิตลง บุตรบุญธรรมไฉหรงขึ้นครองราชย์ต่อมา ทรงพระนามว่า โจวซื่อจงถือเป็นนักปกครองที่มีบทบาทอย่างสูงในประวัติศาสตร์จีน ทรงสืบทอดแนวทางปฏิรูปการเมืองการปกครองของรัชกาลก่อน ตระเตรียมกำลังพล พร้อมเปิดศึกรวมแผ่นดินอีกครั้ง ซึ่งเป็นแนวทางสำคัญต่อการรวมแผ่นดินของราชวงศ์ซ่งในเวลาต่อมา แต่เป็นที่น่าเสียดายว่า ปณิธานยังไม่ทันสัมฤทธิผลก็ทรงประชวรสิ้นพระชนม์เสียก่อนในปี 959 ทิ้งให้บุตรชายวัย 7 ขวบขึ้นครองบัลลังก์ต่อมา เป็นโจวก้งตี้ ปีถัดมา ขณะเจ้าควงอิ้นนำทัพบุกขึ้นเหนือ เกิดเหตุเปลี่ยนแปลงที่เฉินเฉียวบรรดานายทัพพร้อมใจกันสนับสนุนเจ้าควงอิ้นขึ้นสู่บัลลังก์มังกร เป็นเหตุให้ต้องนำทัพกลับเข้านครหลวง ราชวงศ์โฮ่วโจวสิ้น ยุคห้าราชวงศ์ที่เต็มไปด้วยสงครามแย่งชิงบัลลังก์จึงสิ้นสุดลง จากคุณ : เซียวอิด - [ 22 ม.ค. 50 11:36:36 A:202.90.6.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 44 ขอบคุณครับ..อยากให้ทุกท่านมาช่วยโพสกันมากๆ เป็นการแลกเปลี่ยนความรู้ เพราะผมเชื่อว่าคงไม่มีใครรู้ทั้งหมด ข้อมูลผมอาจจะมีผิดพลาดได้... ผมขออนุญาตแทรกนิดนึงครับ ราชวงศ์ที่ชื่อ โฮ่ว.. หนัน.. ที่จริงในสมัยนั้นน่าจะใช้ชื่อราชวงศ์เดิมนั่นและครับ ตัวอย่าง ราชวงศ์ฮั่นของเล่าปัง เรียกไซ่ฮั่น(ฮั่น ต.ต.) ของเล่าสิ้ว เรียกตงฮั่น(ฮั่นต.อ.) ของเล่าปี่ เรียกฮั่นสู(ฮั่นในดินแดนปาสู) จนมาถึงโฮ่วฮั่น (ฮั่นยุคหลัง) ข้างบนนี้ คาดว่าเป็นการตั้งชื่อโดยนักประวัติศาสตร์ยุคหลัง เพื่อให้ง่ายต่อการแยกแยะ... แต่ในสมัยนั้นจริงๆ คาดว่าจะใช้แต่ชื่อราชวงศ์โดดๆเหมือนกันหมดครับ จากคุณ : korn_i - [ 22 ม.ค. 50 11:58:43 ]

ความคิดเห็นที่ 45 สิบแคว้น ปลายราชวงศ์ถัง เนื่องจากเกิดศึกสงครามทางภาคเหนือ เป็นเหตุให้ราษฎรละทิ้งที่ดินทำกิน ประชากรเบาบางลง ขณะที่เงื่อนไขทางสังคมทางภาคใต้ค่อนข้างสงบมั่นคงกว่า เศรษฐกิจก็ได้รับการพัฒนารุ่งเรืองขึ้น อาจกล่าวได้ว่า ช่วงเวลาเปลี่ยนผ่านของยุคสมัยห้าราชวงศ์ ได้เกิดการโอนถ่ายศูนย์กลางทางเศรษฐกิจจากแถบลุ่มแม่น้ำฮวงโหหรือแม่น้ำเหลือง ลงสู่เขตลุ่มแม่น้ำฉางเจียงหรือแยงซี กลุ่มเมืองสำคัญทางตอนใต้ขยายตัวเติบโตขึ้น กลุ่มแรงงานฝีมืออาทิ การต่อเรือ หล่อโลหะ การพิมพ์ ทอผ้าเป็นต้น ที่ส่งผลต่อการพัฒนาการผลิตทวีความสำคัญขึ้น การค้าขายระหว่างท้องถิ่นกลายเป็นแหล่งรายได้สำคัญของแว่นแคว้นทางตอนใต้ แดนเจียงหนันกลายเป็นแหล่งชุมนุมของปราชญ์กวีที่มีความสามารถ แคว้นอู๋และหนันถัง (ปี 902 – 975) หยางสิงมี่ผู้สถาปนาแคว้นอู๋ เดิมเป็นแม่ทัพรักษาแดนหวยหนัน (ในมณฑลอันฮุย) แห่งราชวงศ์ถัง ปี 902 ราชสำนักถังแต่งตั้งให้เป็นอู๋หวัง พื้นที่ในปกครองได้แก่ เจียงซู อันฮุย เหอหนัน บางส่วนของหูเป่ยและเจียงซี โดยมีศูนย์กลางที่เมืองหยางโจว ภายหลังสืบทอดตำแหน่งทางสายเลือดต่อต่อมา แต่เกิดแย่งชิงอำนาจกันภายใน เป็นเหตุให้เสนาบดีสีว์เวินโอกาสแทรกตัวเข้ามายึดอำนาจทางทหารไว้ จากนั้นยกบุตรคนรองของหยางสิงมี่หยางเว่ยขึ้นครองบัลลังก์ โดยตระกูลสีว์กุมอำนาจทั้งมวลไว้ จวบจนปี 937 สีว์เวินสิ้น สีว์จือเก้าบุตรบุญธรรมของสีว์เวินขึ้นสู่อำนาจแทน เจ้าแคว้นอู๋ ‘สละราชบัลลังก์’ สีว์จือเก้าจึงกลับมาใช้แซ่หลี่ สถาปนาแคว้นหนันถัง โดยมีนครหลวงที่เมืองจินหลิง (เมืองหนันจิงในปัจจุบัน) สีว์จือเก้าดำเนินนโยบายเป็นพันธมิตรกับแว่นแคว้นรอบข้าง ทำให้บ้านเมืองปลอดภัยสงคราม สภาพสังคมเศรษฐกิจได้รับการฟื้นฟูเข้มแข็งขึ้น ปี 943 สีว์จือเก้าสิ้น บุตรชายหลี่จิ่งครองราชย์สืบต่อมา เป็นช่วงเวลาที่หนันถังรุ่งเรืองขึ้นมา เริ่มทำสงครามขยายอาณาเขต กลายเป็นแคว้นมหาอำนาจทางตอนใต้ แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป ภายในราชสำนักฟุ้งเฟ้อเห่อเหิม บ้านเมืองเสื่อมทรุดลง ปี 958 หนันถังยอมสวามิภักดิ์กับราชวงศ์โฮ่วโจวพร้อมกับยอมยกดินแดนบางส่วนให้ ปี 961 หลี่จิ่งสิ้น หลี่อี้ว์ขึ้นครองราชย์ต่อมา จวบจนปี 975 ราชวงศ์ซ่งกรีฑาทัพลงใต้ หนันถังล่มสลาย เฉียนสู(ปี 907 – 925)และโฮ่วสู (ปี 934 – 965) หวังเจี้ยนพ่อเมืองปี้โจว มีฐานอำนาจในแดนเสฉวนและฮั่นจงตั้งแต่ปี 894 หลังจากราชวงศ์ถังล่มสลาย ก็ตั้งตนเป็นใหญ่ที่เมืองเฉิงตู สถาปนาแคว้นเฉียนสู ดินแดนในปกครองได้แก่ เสฉวน กันซู่ ส่านซีและหูเป่ย(บางส่วน) หวังเจี้ยนดำเนินนโยบายเชิงรับ ไม่เน้นการใช้กำลังทหารกับภายนอกหากไม่จำเป็น จึงเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้ดินแดนแถบนี้ยังคงความสงบสุขและพัฒนาขึ้น แต่เนื่องจากในช่วงปลายรัชกาลหวาดระแวงขุนศึกเก่าแก่ข้างกาย จึงกำจัดเสียมากมาย ภายในราชสำนักเริ่มฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือย ปี 918 หวังเจี้ยนสิ้น เกิดการแก่งแย่งช่วงชิงในราชสำนัก สุดท้ายแม้ว่าหวังเหยี่ยนขึ้นครองราชย์ต่อมา แต่ไม่สนใจราชกิจเพียงคิดหาความสำราญ ปี 925 กองทัพของราชวงศ์โฮ่วถังบุกเข้าสู่นครหลวงเฉิงตู แคว้นเฉียนสูล่มสลาย เมิ่งจือเสียงเป็นหลานเขยของหลี่เคอย่ง ในรัชกาลถังจวงจงแห่งโฮ่วถัง เป็นที่โปรดปรานยิ่ง จึงได้รับการแต่งตั้งให้เป็นรองผู้ตรวจการแดนเจี้ยนหนัน(เสฉวนตะวันตก) ต่อมาเกิดเหตุวุ่นวายในราชสำนัก ถังจวงจงสิ้น ถังหมิงจงขึ้นครองราชย์ เมิ่งจือเสียงทราบว่าราชสำนักโฮ่วถังอ่อนแอลง จึงคิดตั้งตนเป็นอิสระ ไม่รับฟังคำสั่งจากส่วนกลางอีก ปี 930 เมิ่งจือเสียงชักชวนต่งจางแม่ทัพรักษาแดนเสฉวนตะวันออกลุกฮือขึ้นก่อการ แต่ภายหลังเกิดขัดแย้งกันเอง ต่งจางพ่ายแพ้ถูกสังหาร เมิ่งจือเสียงจึงสามารถยึดครองดินแดนเสฉวนทั้งหมด ฝ่ายราชสำนักโฮ่วถังได้แต่ส่งหนังสือแต่งตั้งเมิ่งจือเสียงเป็นสูหวัง (เจ้าแคว้นสู) ปี 934 เมิ่งจือเสียงสถาปนาแคว้นโฮ่วสู ครองราชย์ได้ครึ่งปีก็สิ้น บุตรชายเมิ่งฉั่งรับสืบทอดอำนาจต่อมา มีการแก้ไขปรับปรุงระเบียบการปกครอง พัฒนาการผลิต ก่อตั้งสถานศึกษา สังคมเศรษฐกิจมีความก้าวหน้าในระดับหนึ่ง อาจกล่าวได้ว่าเป็นเขตที่มีเศรษฐกิจและวัฒนธรรมรุ่งเรืองเคียงคู่กันมากับแคว้นหนันถัง ปี 965 ถูกราชวงศ์ซ่งล้มล้างไป แคว้นอู๋เยี่ยว์ (ปี 907 – 978) ปลายราชวงศ์ถัง เฉียนหลิวเดิมเป็นพ่อค้าเกลือเถื่อน ต่อมาสมัครเป็นทหารรับจ้าง ไต่เต้าจนกระทั่งได้เป็นแม่ทัพรักษาดินแดนชายฝั่งทะเลตะวันออก กุมอำนาจในดินแดนแถบเจียงหนันไว้ได้ (มณฑลเจ้อเจียงและเจียงซู) ปี 902 ถังเจาจงตั้งให้เป็นเยี่ยว์หวัง ปี 904 ตั้งให้เป็นอู๋หวัง ภายหลังเมื่อจูเวินสถาปนาโฮ่วเหลียง ตั้งให้เป็นอู๋เยี่ยว์หวัง มีนครหลวงที่เมืองหังโจว แคว้นอู๋เยี่ยว์แม้มีพื้นที่แคบเล็ก แต่อุดมสมบูรณ์ และถึงแม้จะมีกำลังทหารไม่มากนัก แต่แคว้นอู๋เยี่ยว์มีท่าทีอ่อนน้อมต่อราชสำนักในภาคกลาง จึงสามารถป้องกันการรุกรานจากแว่นแคว้นที่เข้มแข็งรอบข้าง สภาพเศรษฐกิจรุ่งเรือง สังคมสงบร่มเย็น จวบจนปี 978 เข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรซ่ง นับเป็นแคว้นที่มีเวลาปกครองยาวนานที่สุดในยุคนี้ แคว้นฉู่ (ปีค.ศ. 897 – 951) ปลายราชวงศ์ถัง หม่าอินตั้งตัวเป็นใหญ่ที่หูหนัน หลังจากราชวงศ์ถังล่มสลาย โฮ่วเหลียงแต่งตั้งเป็นฉู่หวัง มีศูนย์กลางที่เมืองถานโจว(เมืองฉางซาในปัจจุบัน) หลังหม่าอินสิ้น เกิดการแย่งชิงอำนาจภายในวุ่นวาย ปี 951 จึงถูกหนันถังล้มล้างไป แคว้นหมิ่น (ปีค.ศ. 909 – 945) ปลายราชวงศ์ถัง หวังเฉาและหวังเสิ่นจือ สองพี่น้องต่อสู้ยึดครองดินแดนฝูเจี้ยน ถังเจาจงแต่งตั้งหวังเฉาเป็นแม่ทัพรักษาดินแดน ภายหลังหวังเสิ่นจือสืบทอดตำแหน่งต่อมา ปี 909 โฮ่วเหลียงตั้งเป็นหมิ่นหวัง สภาพโดยรวมสงบมั่นคงดี แต่หลังจากหวังเสิ่นจือสิ้น การเมืองภายในปั่นป่วนวุ่นวาย ผู้สืบทอดล้วนแต่ฟุ้งเฟ้อเห่อเหิม ทั้งเหี้ยมโหดมากระแวง จนกระทั่งปี 945 ถูกแคว้นหนันถังกวาดล้างไป หนันฮั่น (ปีค.ศ. 917 -971) ปลายราชวงศ์ถัง หลิวอิ่นดำรงตำแหน่งเป็นแม่ทัพรักษาแดนหลิ่งหนัน (มณฑลกว่างตงและกว่างซี) ปี 917 หลิวเหยียนน้องชายได้รับสืบทอดตำแหน่งต่อมา สถาปนาแคว้นเยี่ยว์ มีนครหลวงที่เมืองกว่างโจว ปีถัดมาเปลี่ยนชื่อเป็นฮั่น ประวัติศาสตร์ขนานนามว่า หนันฮั่น ปี 971 ถูกราชวงศ์ซ่งล้มล้างไป หนันผิง (ปีค.ศ. 907 – 963) ปี 907 โฮ่วเหลียงแต่งตั้งเกาจี้ซิง เป็นแม่ทัพรักษาแดนจิงหนัน(มณฑลหูเป่ย) ปี 924 โฮ่วถังแต่งตั้งเป็นหนันผิงหวัง มีศูนย์กลางที่เมืองเจียงหลิง ถือเป็นแคว้นที่มีกำลังอ่อนด้อยที่สุดในบรรดาสิบแคว้น ปี 963 ถูกราชวงศ์ซ่งล้มล้างไป เป่ยฮั่น (ปีค.ศ.951 – 979) ในบรรดาสิบแคว้น มีแว่นแคว้นหนึ่งเดียวที่อยู่ทางเหนือ คือเป่ยฮั่น ผู้ก่อตั้งคือหลิวฉงน้องชายของหลิวจือหย่วนแห่งราชวงศ์โฮ่วฮั่น ปี 951 เมื่อกัวเวยสถาปนาโฮ่วโจวขึ้นแทนที่โฮ่วฮั่น หลิวฉงก็เข้ายึดครองแดนไท่หยวนไว้ ตั้งตนเป็นกษัตริย์ และยังคงใช้ชื่อราชวงศ์ฮั่นสืบต่อมา ประวัติศาสตร์จีนขนานนามว่า เป่ยฮั่น(ฮั่นเหนือ) เป่ยฮั่นเป็นแดนทุรกันดาร ราษฎรอดอยากยากจน แต่เนื่องจากได้รับการสนับสนุนจากชนเผ่าชี่ตัน จึงยังคงรักษาดินแดนไว้ได้ สภาพสังคมเต็มไปด้วยข้อพิพาทขัดแย้ง ปี 979 ราชวงศ์ซ่งกรีฑาทัพเข้าสู่ไท่หยวน เป่ยฮั่นสิ้นสุดลง ในช่วงเวลาดังกล่าวนี้ บริเวณพื้นที่รอบนอกเขตแดนต่อแดนของอาณาจักรจีน ยังมีกลุ่มชนเผ่าที่ตั้งตนเป็นอำนาจรัฐอิสระขึ้น ที่สำคัญได้แก่ หลิวโส่วกวงสถาปนารัฐเอี้ยนที่แดนเหอเป่ย (ปี 895 – 913) บริเวณชิงไห่และทิเบตมีถู่ฟานแถบหยุนหนันจากแคว้นน่านเจ้าเดิม กลายเป็นต้าฉางเหอ(902-928) ต้าเทียงซิ่ง(928-929) ต้าอี้หนิง(929- 937) ภายหลังเป็นต้าหลี่หรือตาลีฟู(937- 1254) ภาคอีสานมีแคว้นป๋อไห่ (713-926) แถบมองโกเลียในมีชนเผ่าชี่ตัน นำโดยเยลี่ว์อาเป่าจีที่มีกำลังกล้าแข็งขึ้น ปี 916 สถาปนาแคว้นชี่ตัน จากนั้นกวาดรวมแคว้นป๋อไห่เข้าด้วยกัน นำกองกำลังรุกเข้าสู่ภาคกลาง จวบจนปี 947 เปลี่ยนชื่อแคว้นเป็นเหลียวกลายเป็นขุมกำลังที่ตั้งประจันกับราชวงศ์ซ่งเหนือในเวลาต่อมา จากคุณ : เซียวอิด - [ 22 ม.ค. 50 12:03:22 A:202.90.6.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 46 เมื่อ จขกท มาแล้ว ก็ขอเชิญเรียบเรียงต่อได้เลยครับ ผมเห็นว่าหายไปนาน เกรงว่าแฟนๆที่ตามอ่านอยู่จะขาดช่วงไปอ่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเรื่องราวสำคัญเท่าไหร่ แต่ต่อไป จะคาบเกี่ยวถึงช่วง มังกรหยก คงจะเห็นภาพชัดเจนขึ้น จากคุณ : เซียวอิด - [ 22 ม.ค. 50 12:07:33 A:202.90.6.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 47 งั้นขอต่อครับ...ซ่งเหนือ (ค.ศ.960-1127)                  แผ่นดินภาคกลาง ภายหลังโจวซื่อจง แห่งราชวงศ์โฮ่วโจวสิ้น ภายในราชสำนักอยู่ในภาวะตึงเครียด ภายนอกเผชิญภัยคุกคามจากทัพเหลียว ปี 960 เจ้าควงอิ้น ซึ่งขณะนั้นดำรงตำแหน่งแม่ทัพรักษาวังหลวง บัญชาการกองกำลังที่เข้มแข็งที่สุดในเวลานั้น ได้รับการสนับสนุนจากกลุ่มนายทัพใต้ร่มธง บีบให้โจวก้งตี้ วัย7ขวบสละราชย์ จากนั้นสถาปนาราชวงศ์ซ่งขึ้นแทนที่โฮ่วโจว                               ซ่งไท่จู่ เจ้าควงอิ้นขึ้นครองราชย์ได้ไม่นาน ก็จัด “งานเลี้ยงสุราปลดอาวุธ” สลายกำลังของนายทหารกลุ่มต่างๆที่สนับสนุนตนขึ้นสู่บัลลังก์โดยไม่เสียเลือดเนื้อ ด้วยเกรงว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นเดียวกันนี้ขึ้นได้อีก ทั้งเล็งเห็นว่าการที่นายทัพคุมกำลังทหารไว้ ย่อมจะมีอำนาจพลิกฟ้าอยู่ในมือ ซ่งไท่จู่จึงใช้วิธีการเดียวกันในการโอนถ่ายอำนาจทางทหารของแม่ทัพรักษาชายแดนเข้าสู่ส่วนกลาง นอกจากนี้ เพื่อลิดรอนอำนาจขุนนางที่อาจส่งผลคุกคามต่อราชบัลลังก์ในภายภาคหน้า จึงออกกฎระเบียบใหม่ ให้มีเพียงขุนนางระดับสูงเท่านั้นที่สามารถเข้าเฝ้าเพื่อปรึกษาราชกิจ โดยมีกษัตริย์เป็นผู้ตัดสินชี้ขาด ขุนนางเป็นเพียงผู้รับไปปฏิบัติ ไม่ได้มีหน้าที่ให้คำปรึกษาชี้แนะข้อราชการดังเช่นแต่ก่อน นับแต่นั้นมา อำนาจเด็ดขาดทั้งมวลจึงตกอยู่ในมือของกษัตริย์แต่เพียงผู้เดียว                             เวลานั้น รอบข้างยังประกอบด้วยแว่นแคว้นต่างๆได้แก่ โฮ่วสู หนันฮั่น หนันถัง อู๋เยว่ และเป่ยฮั่น ดังนั้นภารกิจสำคัญของเจ้าควงอิ้นคือ การเปิดศึกรวมแผ่นดิน ทัพซ่งมุ่งลงใต้ ทยอยรวบรวมดินแดนภาคใต้กลับมาอีกครั้ง หลังจากปราบแคว้นหนันถังอันเข้มแข็งได้สำเร็จในปี 974 แว่นแคว้นที่เหลือต่างทยอยเข้าสวามิภักดิ์กับราชวงศ์ซ่ง ปลายรัชกาล เจ้าควงอิ้นหันทัพมุ่งขึ้นเหนือ หวังรวมแคว้นเป่ยฮั่นที่หลงเหลือเพียงหนึ่งเดียว แต่แล้วสิ้นพระชนม์ลงระหว่างการศึกภาคเหนือในปี 976                         ซ่งไท่จง เจ้ากวงอี้ (ปี 976 – 997) ที่เป็นน้องชายขึ้นสืบราชบัลลังก์ สานต่อปณิธานรวมแผ่นดิน โดยรวมแคว้นเป่ยฮั่นสำเร็จในปี 979 จากนั้นพยายามติดตามทวงคืนดินแดนที่เคยเสียให้กับเหลียว (ปักกิ่งและต้าถง) กองทัพซ่งเหนือเปิดศึกกับเหลียวหลายครั้ง ขณะที่แคว้นเหลียวก็หาโอกาสรุกลงใต้ กลายเป็นสภาพการเผชิญหน้ากัน จวบกระทั่งปี 1004 ล่วงเข้ารัชกาลซ่งเจินจง ซ่งเหนือกับเหลียวบรรลุข้อตกลงร่วมกันที่ฉาน  สงครามอันยาวนานจึงยุติลง             ปลายรัชกาลซ่งไท่จงเจ้ากวงอี้ ชนเผ่าตั่งเซี่ยง ทางภาคตะวันตกเฉียงเหนือเริ่มมีขุมกำลังเข้มแข็งขึ้น หันไปสวามิภักดิ์กับแคว้นเหลียว ราชสำนักซ่งจึงสั่งปิดชายแดนตัดขาดการติดต่อค้าขายระหว่างกัน ทำให้เกิดธุรกิจค้าเกลือเถื่อน และการปล้นสะดมสินค้าในบริเวณใกล้เคียง สองฝ่ายปะทะกันหลายครั้งแต่ไม่อาจเอาชนะกันได้ ต่อเมื่อ ปี 1006 ภายหลังซ่งทำสัญญาสงบศึกกับเหลียว ตั่งเซี่ยจึงหันมาผูกมิตรกับซ่งเหนือ เปิดการค้าชายแดนตามปกติ                       จวบกระทั่งปี 1038 หลี่หยวนเฮ่า ผู้นำคนใหม่ในเวลานั้น สถาปนาแคว้นซี่เซี่ย ขึ้นเป็นผลสำเร็จ ที่เมืองซิ่งโจว (ปัจจุบันคือเมืองอิ๋นชวน มณฑลหนิงเซี่ย) ซีเซี่ยฉีกสัญญาพันธมิตรที่มีมากว่า 30 ปี เริ่มรุกรานเข้าดินแดนภาคตะวันตกของซ่งเหนือ ขณะที่กองทัพซ่งเหนือพ่ายแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่า พยายามเรียกร้องให้มีการเจรจากสงบศึกแต่ไม่เป็นผล อย่างไรก็ตาม เมื่อทำศึกเป็นเวลานาน การค้าที่เคยมีต้องประสบกับความเสียหาย ซีเซี่ยกลับเป็นฝ่ายเดือดร้อนเพราะขาดแคลนสินค้าที่จำเป็น สุดท้าย ซีเซี่ยจึงยอมเจรจาสงบศึก โดยซี่เซี่ยยอม “สวามิภักดิ์”กับราชสำนักซ่ง ขณะที่ซ่ง “พระราชทาน” ผ้าไหมแพรพรรณ เงินทองและชาให้กับซีเซี่ย (ตกลงใครชนะหว่า 555) สองฝ่ายต่างรื้อฟื้นเส้นทางค้าขายระหว่างกันดังเดิม                  เจ้าควงอิ้นและเจ้ากวงอี้สองพี่น้องที่ได้ผ่านพบความวุ่นวุ่นวายแตกแยกของบ้านเมืองที่เกิดขึ้นจากการแย่งชิงอำนาจของเหล่าขุนศึก อีกทั้งประสบการณ์ความพลิกผันทางการเมืองของตน ทราบว่า เป็นเพราะเหล่าขุนศึกมีทั้งกำลังทหารและกำลังทรัพย์อยู่ในมือ ทั้งได้รับการสนับสนุนจากประชาชนในท้องถิ่น ดังนั้น เพื่อเป็นการลิดรอนอำนาจของเหล่าแม่ทัพรักษาชายแดน ราชสำนักได้จัดส่งขุนนางฝ่ายบุ๋นออกไปทำหน้าที่ปกครองในส่วนท้องถิ่นโดยตรง มีการคัดเลือกทหารฝีมือดีจากท้องถิ่นเข้าสู่ส่วนกลางเพื่อทำหน้าที่กองกำลังรักษาวังหลวง ทั้งให้มีการสับเปลี่ยนโยกย้ายตำแหน่งประจำการทุกสามปี ส่วนด้านการเงิน ก็กำหนดให้รายรับรายจ่ายของท้องถิ่น(ภาษี เงินปี เบี้ยบำเหน็จ บำนาญข้าราชการ) ต้องจัดรวบรวมและแจกจ่ายจากส่วนกลาง                      การปฏิรูปดังกล่าว เป็นการเสริมสร้างอำนาจการปกครองส่วนกลางให้เข้มแข็งขึ้นอย่างไม่มียุคใดเทียบได้ พร้อมกับได้สลายขุมกำลังท้องถิ่นลงอย่างราบคาบ ตลอดราชวงศ์ไม่มีขุมกำลังอื่นใดในแผ่นดินสามารถท้าทายราชอำนาจของกษัตริย์ได้อีก อย่างไรก็ตาม นโยบายดังกล่าวส่งผลให้กองทัพอ่อนแอลง ทำให้ราชสำนักซ่งต้องตกเป็นฝ่าย “ตั้งรับ” ในยุคสมัยที่รอบข้างเต็มไปด้วยชนเผ่านักรบจากนอกด่านที่ทวีความแข็งกล้าขึ้น ดูจะไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมนัก                ภายหลังสัญญาสงบศึกที่ฉานหยวน ซ่งเหลียวยุติศึกสงครามอันยาวนานนับสิบปี เมื่อปลอดภัยสงคราม การค้า การผลิต ศิลปวิทยาการและวัฒนธรรมของสองฝ่ายต่างเจริญรุ่งเรืองขึ้น พร้อมกับการขยายตัวของหน่วยงานราชการส่วนกลาง ที่ประสิทธิภาพนับวันจะถดถอยลงคลอง ทหารขาดการซ้อมรบและศึกษายุทธวิธีในการศึก กองทัพอ่อนแอ อันเป็นสาเหตุแห่งความแพ้พ่ายครั้งแล้วครั้งเล่าของทัพซ่ง                          นอกจากนี้ หน่วยงานข้าราชการขุนนางก็มีขนาดใหญ่โตเทอะทะขึ้นทุกวัน ทั้งที่ยังมีบุคคลากรที่ผ่านการสอบคัดเลือกแต่ไม่มีตำแหน่งการงานรองรับอีกมากมายนับไม่ถ้วน กล่าวกันว่า มีอัตราการแข่งขันเพื่อให้ได้ตำแหน่งงานถึงหนึ่งต่อสิบทีเดียว                      ภาวะดังกล่าวส่งผลให้เกิดกระแสการอนุรักษ์อย่างเหนียวแน่น เนื่องจากเกรงว่าจะต้องเผชิญกับเสียงวิพากษ์วิจารณ์ อันจะกระทบกระเทือนตำแหน่งของตน ในเวลาเดียวกัน บรรดาขุนนางผู้ใหญ่ ต่างแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตน กวาดเก็บทรัพย์สินเข้าพกเข้าห่อ ไม่สนใจถึงผลกระทบต่อส่วนรวม บรรยากาศดังกล่าวปกคลุมไปทั่วราชสำนักซ่ง                    การขยายตัวของหน่วยงานราชการ ทำให้ราชสำนักซ่งต้องเผชิญกับวิกฤตค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นเป็นเงาตามตัว จากบันทึกค่าใช้จ่ายสมัยซ่ง พบว่า เมื่อถึงรัชสมัยซ่งอิงจง (1063 – 1067)ท้องพระคลังที่ว่างเปล่ากลับมีรายจ่ายมากกว่ารายรับเป็นจำนวนมหาศาล บ่งชี้ถึงฐานะทางการเงินอันคลอนแคลนของราชสำนัก แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 12:02:58 จากคุณ : korn_i - [ 22 ม.ค. 50 12:34:54 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ซ่งเหนือ (2)            ปี 1022 ซ่งเจินจง ล้มป่วยสิ้นพระชนม์ ซ่งเหยินจง (1022 – 1063) ราชโอรสขึ้นครองราชย์ด้วยวัยเพียง 13 ปี ดังนั้นจึงมีหลิวไทเฮาคอยดูแลให้คำปรึกษาราชกิจ ต่อเมื่อ หลิวไทเฮาสิ้นพระชนม์ในปี 1033 ซ่งเหยินจงจึงเริ่มบริหารราชกิจด้วยตนเอง จากนั้นไม่นาน ราชสำนักซ่งเปิดศึกกับซีเซี่ยอีกครั้ง แต่ทัพซ่งก็ต้องแพ้พ่ายเสียหายกลับมา เป็นเหตุให้ซ่งเหยินจงมีดำริที่จะปรับปรุงกองทัพและการคลังครั้งใหญ่                   ปี 1043 ทรงแต่งตั้งฟ่านจ้งเยียน และคณะให้ดำเนินการปฏิรูประบบการปกครองภายใน แต่นโยบายปฏิรูปของฟ่านจ้งเยียนทำให้บรรดาขุนนางและกลุ่มตระกูลสูงศักดิ์เสียผลประโยชน์ เป็นเหตุให้เกิดเสียงคัดค้านมากมาย สุดท้าย การปฏิรูปดังกล่าวดำเนินการไปได้เพียงปีเศษก็ต้องล้มเลิกไป คณะทำงานปฏิรูปของฟ่านจ้งเยียนต่างทยอยถูกปลดจากตำแหน่ง                      ปลายรัชกาลซ่งเหยินจง หวังอันสือ ที่เพิ่งเข้ารับตำแหน่งทางราชการไม่นาน ได้นำเสนอแนวทางการปฏิรูปแบบใหม่ โดยเสนอให้เร่งสร้างบุคลากรที่มีความสามารถ ปรับปรุงระเบียบข้อกำหนดกฎหมาย และจัดการบริหารการคลังเสียใหม่ เป็นต้น แนวคิดของหวังอันสือแม้ว่าจะเป็นที่ชื่นชมอย่างมากในหมู่ปัญญาชน แต่ซ่งเหยินจงไม่ได้ดำเนินการแต่อย่างใด                         จวบจนปี 1963 ซ่งเหยินจง ล้มป่วยสิ้นพระชนม์ลง ซ่งอิงจง สืบราชบัลลังก์ต่อมาได้เพียง 4 ปี ก็สิ้น โอรสของซ่งอิงจงขึ้นครองราชย์ต่อมาพระนามว่า ซ่งเสินจง โดยมีบทบาทสำคัญในการให้การสนับหนุนแนวคิดการปฏิรูปกฎหมายของหวังอันสือ                        ในเวลานั้น ปัญหาความขัดแย้งในสังคมและวิกฤตทางการเงินยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น หน่วยงานราชการของราชสำนักซ่งมีขนาดใหญ่โตขึ้นกว่าเมื่อครั้งต้นราชวงศ์ถึงกว่าสิบเท่า เพียงค่าใช้จ่ายแต่ละปีของกองทัพก็ครอบคลุมรายได้กว่าครึ่งจากท้องพระคลัง ดังนั้น ซ่งเสินจงขึ้นครองราชย์ได้ไม่นานก็ทรงแต่งตั้งให้หวังอันสือเป็น ผู้นำคณะปฏิรูปกฎหมายการปกครองใหม่                        ระเบียบกฎหมายใหม่ของหวังอันสือมุ่งเน้นการเก็บกวาดรายได้จากบรรดาพ่อค้า ข้าราชการ และเจ้าที่ดินเข้าสู่ท้องพระคลัง ลดการผูกขาดอำนาจและอภิสิทธิ์ของกลุ่มตระกูลขุนนางชั้นสูง ขณะที่กลุ่มชาวนาและราษฎรทั่วไปลดภาระในการแบกรับภาษีและการเกณฑ์แรงงาน อีกทั้งมีการปรับปรุงระบบชลประทาน ทำให้กำลังการผลิตของสังคมโดยรวมพัฒนาขึ้นในระดับหนึ่ง มีเงินเข้าท้องพระคลังเพิ่มขึ้น                      อย่างไรก็ตาม ระเบียบกฎหมายใหม่ยังต้องเผชิญกับกระแสการคัดค้านจากผู้เสียผลประโยชน์ ภายหลังซ่งเสินจงสิ้นในปี 1085 โอรสวัยสิบขวบขึ้นครองราชย์ต่อมา พระนามว่า ซ่งเจ๋อจง มีเกาไทเฮาเป็นที่ปรึกษาราชกิจ ซึ่งให้การสนับสนุนกลุ่มแนวคิดอนุรักษ์แบบเก่านำโดยซือหม่ากวง ไม่นานนัก กลุ่มปฏิรูปของหวังอันสือก็ถูกขับไล่ออกจากศูนย์กลางอำนาจ ระเบียบกฎหมายใหม่ถูกยกเลิกไป การปฏิรูปของหวังอันสือจึงจบสิ้นลงพร้อมกับการสิ้นพระชนม์ของซ่งเสินจง               ต่อเมื่อเกาไทเฮาสิ้นในปี 1093 ซ่งเจ๋อจงก็หันมาให้การสนับสนุนฝ่ายนำการปฏิรูปอีกครั้ง แต่ภายในกลุ่มปฏิรูปเองเกิดแตกความคิดเห็นเป็นหลายฝ่าย กลายเป็นการแก่งแย่งช่วงชิงคานอำนาจกันเอง จวบจนซ่งเจ๋อจงสิ้นในปี 1100 ซ่งฮุยจง ขึ้นครองราชย์ต่อมา ให้การสนับสนุนกลุ่มขุนนางไช่จิง และพวก ที่แอบอ้างการผลักดันกฎหมายใหม่ มาใช้ในการโกงกินและขยายอำนาจในหมู่พรรคพวกเดียวกัน อันนำมาซึ่งยุคแห่งความมืดมนฟอนเฟะของราชวงศ์ซ่ง                      ระบบราชการที่ล้มเหลว เป็นเหตุให้ราษฎรทยอยลุกฮือขึ้นก่อการต่อต้านราชสำนัก อาทิ กบฏฟางล่า (1120) กบฏซ่งเจียง (1118) อันเป็นที่มาของเรื่องราวในตำนาน “วีรบุรุษเขาเหลียงซาน” (จอมโจรเขาเหลียงซาน)แต่สุดท้ายยังคงต้องพ่ายแพ้แก่ราชสำนักซ่งในที่สุด                ในเวลาเดียวกัน สถานการณ์ทางภาคเหนือก็วุ่นวายไม่ต่างกัน ราชสำนักเหลียวเกิดการแตกแยกภายใน ระบบการปกครองล้มเหลว บ้านเมืองอ่อนแอลง กลุ่มชนเผ่าทางเหนือที่เคยถูกกดขี่บีบคั้นต่างลุกฮือขึ้นก่อหวอด ชนเผ่าหนี่ว์เจิน ทางภาคอีสานเริ่มมีกำลังแกร่งกล้าขึ้น                       ปี 1115 อากู่ต่า ผู้นำชนเผ่าหนี่ว์เจิน สถาปนาแคว้นต้าจินหรือกิม ที่ฮุ่ยหนิง (ปัจจุบันอยู่ในมณฑลเฮยหลงเจียง) ทรงพระนาม จินไท่จู่ จากนั้นกรีฑาทัพบุกแคว้นเหลียว                    ฝ่ายซ่งเหนือ เห็นเป็นโอกาสที่จะยึดดินแดน 16 เมืองที่เคยเสียไปกลับคืนมา จึงทำสัญญาร่วมมือกับแคว้นจินบุกเหลียว โดยซ่งจะส่งบรรณาการที่เคยให้กับเหลียวมามอบให้แคว้นจินแทน เพื่อแลกกับดินแดน 16 เมือง(ปักกิ่ง ต้าถง)ที่สูญเสียไปกลับคืนมา                    ซ่งกับจินทำสัญญาร่วมมือกันบุกเหลียว ซ่งรับหน้าที่บุกเมืองเยียนจิง(ปักกิ่ง)และต้าถง ขณะที่จินนำทัพรุกคืบกลืนดินแดนเหลียวที่เหลือ ถงก้วน นำทัพซ่งบุกเมืองเยียนจิงสองครั้งแต่ต้องพ่ายแพ้กลับมาทั้งสองหน สุดท้ายปล่อยให้ทัพจินเป็นฝ่ายบุกเข้ายึดเมืองไว้ได้โดยง่าย ราชสำนักซ่งต้องรับปาก“ไถ่เมืองคืน” ด้วยภาษีรายปีที่เก็บได้จากท้องถิ่นเป็นเงินก้อนโต สถานการณ์คราวนี้เป็นเหตุให้ทัพจินเล็งเห็นถึงความอ่อนแอและไร้ประสิทธิภาพของกองกำลังฝ่ายซ่ง ดังนั้น เมื่อทัพจินล้มล้างเหลียวเป็นผลสำเร็จ ก็เบนเข็มมุ่งมายังซ่งเหนือเป็นลำดับต่อไป                 ปี 1125 หลังจากหวันเหยียนเซิ่น ขึ้นครองราชย์เป็นจินไท่จง สืบต่อจากจินไท่จู่ผู้พี่ชายแล้ว ก็นำทัพกวาดล้างแคว้นเหลียวเป็นผลสำเร็จ ทัพจินอ้างเหตุรุกไล่ติดตามตัวนายทัพเหลียว นำทัพล่วงเข้ามาในแดนซ่ง แยกย้ายบุกแดนไท่หยวนและเยียนจิง(ปักกิ่ง) แม่ทัพรักษาเมืองเยียนจิงยอมสวามิภักดิ์ทัพจิน นำทางเคลื่อนทัพรุกประชิดเมืองหลวงไคเฟิง                     ซ่งฮุยจงเมื่อได้ทราบข่าวทัพจินเคลื่อนลงใต้ รีบสละบัลลังก์ให้กับรัชทายาทส่วนตัวเองหลบหนีลงใต้(อ้าว..กรรม) ซ่งชินจง เมื่อขึ้นครองราชย์ ก็เรียกประชุมเสนาบดีคิดหาหนทางแก้ไขวิกฤตครั้งนี้ กลุ่มขุนนางใหญ่สนับสนุนให้ย้ายเมืองหลวงเพื่อลี้ภัย ทว่าหลี่กัง อาสาทำหน้าที่รักษาเมืองอย่างแข็งขัน หัวเมืองรอบนอกเมื่อทราบข่าวทัพจินก็รวมตัวกันจัดตั้งกองกำลังต่อต้านการรุกรานจากภายนอก ทัพจินเมื่อไม่สามารถเอาชัยได้ในระยะเวลาอันสั้น ก็เริ่มขาดแคลนเสบียง                   ในเวลาเดียวกัน ซ่งชินจงแอบทำสัญญาสงบศึกกับทัพจิน โดยยินยอมจ่ายทรัพย์สินเงินทองจำนวนมหาศาล อีกทั้งส่งมอบดินแดนสามเมืองให้เป็นการชดเชย ฝ่ายจินจึงยอมถอนทัพกลับภาคเหนือ ภายหลังวิกฤตหลี่กังถูกปลดจากตำแหน่ง                  ราชสำนักซ่งแม้ว่ารับปากส่งมอบเมืองไท่หยวน จงซานและเหอเจียนให้กับแคว้นจิน แต่ราษฎรในท้องถิ่นต่างพากันต่อต้านทัพจินอย่างไม่คิดชีวิต ทัพจินไม่อาจเข้าครอบครองทั้งสามเมืองได้ จึงส่งกองกำลังบุกลงใต้มาอีกครั้ง แต่คราวนี้ ชาวเมืองไท่หยวนที่ยืนหยัดต่อสู้เป็นเวลานาน เกิดขาดแคลนเสบียง จึงต้องเสียเมืองในที่สุด ทัพจินรุกประชิดเมืองไคเฟิงอีกครั้ง ราชสำนักซ่งจัดส่งราชทูตไปเจรจาสงบศึกแต่ไม่เป็นผล ทัพจินบุกเข้าเมืองไคเฟิงกวาดต้อน ซ่งเวยจง ซ่งชินจง และเชื้อพระวงศ์ ไปเป็นเชลย อีกทั้งปล้นสะดมทรัพย์สินในท้องพระคลังไปจนหมดสิ้น ราชวงศ์ซ่งเหนือล่มสลาย                        ในสมัยราชวงศ์ซ่งเหนือ แม้มีการศึกสงครามประปรายเป็นระยะ แต่เนื่องจากพื้นที่บางส่วนยังมีความสงบสุขอยู่บ้าง ดังนั้น วิทยาการความรู้ การผลิต ยังคงมีความก้าวหน้าอย่างสูง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เทคนิคการพิมพ์ ถือเป็นผลงานที่โดดเด่นในยุคนี้ นอกจากนี้ ความจำเป็นของการศึกสงคราม ราชสำนักซ่งยังได้มีการผลิตดินปืนขึ้นเพื่อใช้ในการรบเป็นครั้งแรก แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 12:05:08 จากคุณ : korn_i - [ 22 ม.ค. 50 12:36:02 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ยุคราชวงศ์นี้ คนมีชื่อเสียงที่ชาวไทยรู้จักดี ก็คือ เปาบุ้นจิ้น กับขุนศึกตระกูลหยางอ่ะ จากคุณ : เซียวอิด - [ 22 ม.ค. 50 13:07:10 A:202.90.6.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 50 ช่วงคาบเกี่ยวก่อนราชวงศ์ซ่ง ยังมีเหลียวเกิดขึ้น และล่มสลายไปพร้อมกับราชวงศ์ซ่ง ราชวงศ์เหลียว (ค.ศ. 916 – 1125) สถาปนาขึ้นโดยชนเผ่าชี่ตัน เดิมมีถิ่นฐานอยู่ในแถบลุ่มแม่น้ำเหลียวในมณฑลเหลียวหนิงและมองโกเลียใน ต่อมารุ่งเรืองขึ้นจนสามารถครอบครองดินแดนทางภาคเหนือของจีนเป็นเวลานานกว่าสองศตวรรษ โดยถือกำเนิดขึ้นในช่วงเวลาเดียวกับยุคห้าราชวงศ์ และสิ้นสุดไปพร้อมกับราชวงศ์ซ่งเหนือ แม้ว่าในช่วงเวลาดังกล่าว ราชวงศ์เหลียวได้เปิดศึกสู้รบกับชาวฮั่นในดินแดนภาคกลางเป็นระยะเวลายาวนาน แต่ในด้านวัฒนธรรม การบริหารการปกครอง สังคมและเศรษฐกิจ ล้วนได้รับอิทธิพลจากชาวฮั่นอย่างลึกซึ้ง ปลายราชวงศ์ถัง เยลี่ว์อาเป่าจีรวบรวมชนเผ่าชี่ตันเป็นหนึ่งเดียว สถาปนาแคว้นชี่ตันขึ้นในปี 916 จากนั้นปรับปรุงบ้านเมืองขนานใหญ่ คิดประดิษฐ์ตัวอักษรชี่ตัน สร้างเมืองหลวงใหม่ที่เมืองหวงตู (ภายหลังเปลี่ยนชื่อเป็นซ่างจิง ปัจจุบันอยู่ในเขตปาหลินจั่วฉีของมองโกเลียใน ปี 926 ผนวกแคว้นป๋อไห่(ปัจจุบันคือส่วนหนึ่งของมณฑลเหลียวหนิง เฮยหลงเจียงและเกาหลีเหนือ) รวมแผ่นดินภาคเหนือเข้าด้วยกัน ปี 926 เยลี่ว์อาเป่าจีสิ้น เดิมอาเป่าจีแต่งตั้งเยลี่ว์ทูอี้ว์บุตรชายคนโตเป็นรัชทายาท แต่ฮองเฮาสู้ลี่ว์และข้าราชสำนักต่างให้การสนับสนุนเยลี่ว์เต๋อกวงบุตรชายรองที่มีความสามารถด้านการทหารขึ้นครองบัลลังก์แทน บีบคั้นให้เยลี่ว์ทูอี้ว์ต้องลี้ภัยยังราชสำนักโฮ่วถัง เยลี่ว์เต๋อกวง(ปี 926 – 947) สานต่อแนวนโยบายของบิดา โดยใช้หลักการปกครองตาม ‘ประเพณีท้องถิ่นนิยม’ โดยจัดแบ่งข้าราชสำนักออกเป็นฝ่ายเหนือกับฝ่ายใต้ ฝ่ายเหนือเป็นข้าราชการชี่ตันปกครองดูแลชนเผ่าชี่ตันและชนเผ่าปศุสัตว์อื่นๆ โดยใช้ระเบียบปกครองของชนเผ่า ส่วนฝ่ายใต้มีทั้งข้าราชการชาวฮั่นและชี่ตัน ปกครองดูแลชาวฮั่นและป๋อไห่ ที่โดยมากทำการเกษตรอยู่ทางตอนใต้และตะวันออกของแคว้น โดยใช้ระเบียบการปกครองตามแบบอย่างราชวงศ์ถัง นอกจากนี้ เยลี่ว์เต๋อกวงยังศึกษาทางด้านวัฒนธรรมความเป็นอยู่ของชาวฮั่น ทั้งให้ความสนใจต่อการพัฒนาด้านการเกษตร ทำให้สภาพเศรษฐกิจและขุมกำลังของชี่ตันเจริญรุดหน้าเข้มแข็งขึ้น ไม่นาน เยลี่ว์เต๋อกวงก็สบโอกาสขยายอิทธิพลเข้าสู่ภาคกลาง ปี 936 ชี่ตันยื่นมือเข้าช่วยเหลือสือจิ้งถังล้มล้างราชวงศ์โฮ่วถัง(หนึ่งในห้าราชวงศ์) สถาปนาโฮ่วจิ้นโดยได้รับมอบดินแดนแถบเหอเป่ยและซันซี 16 เมือง(ปัจจุบันได้แก่ ปักกิ่งและต้าถง) อีกทั้งบรรณาการประจำปีเป็นการตอบแทน แต่เมื่อสือจิ้งถังสิ้น ผู้สืบบัลลังก์ของสือจิ้งถังต้องการแยกตัวเป็นอิสระ กองทัพชี่ตันก็บุกเข้านครหลวงไคเฟิง ล้มล้างราชวงศ์โฮ่วจิ้นเป็นผลสำเร็จ แต่เนื่องจากกองทัพชี่ตันไม่ได้จัดกองเสบียงสนับสนุน ทหารจึงต้องออกปล้นสะดมแย่งชิงเสบียงราษฎรตลอดเส้นทางที่ผ่าน เป็นเหตุให้ประชาชนลุกฮือขึ้นต่อต้านอย่างรุนแรง กองทัพชี่ตันได้แต่ล่าถอยกลับภาคเหนือ ปี 947 ระหว่างการถอนกำลังกลับภาคเหนือ เยลี่ว์เต๋อกวงสิ้นกะทันหันในแดนเหอเป่ย ขณะที่กองทัพไม่อาจขาดผู้นำได้ ดังนั้นบรรดานายทัพจึงสนับสนุนให้เยลี่ว์หร่วนบุตรชายของเยลี่ว์ทูอี้ว์รัชทายาทองค์ก่อน ซึ่งร่วมรบอยู่ในกองทัพด้วยกันขึ้นเป็นผู้นำคนใหม่ ทรงพระนามว่าเหลียวซื่อจง (ปี 947 – 951) ทว่า ภายในราชสำนักเหลียว ซู่ลี่ว์ไทเฮาที่สนับสนุนหลี่หูน้องชายของเยลี่ว์เต๋อกวงเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ เมื่อทราบข่าวก็ส่งหลี่หูนำทัพมาแย่งชิงอำนาจกลับคืน แต่หลี่หูพ่ายแพ้ สองฝ่ายจึงต้องหันมาเจรจากัน สุดท้ายแม้ว่าทั้งสองฝ่ายตกลงให้ทายาทของทั้งสองสายสลับกันขึ้นเป็นผู้นำ โดยซู่ลี่ว์ไทเฮายอมรับให้ ‘หลานชาย’เหลียวซื่อจงครองราชย์ต่อไป แต่กระแสการแย่งชิงอำนาจภายในราชสำนักเหลียวยังไม่หมดสิ้นไป เหลียวซื่อจงใช้มาตรการรุนแรงในการกำจัดศัตรูทางการเมืองอย่างเด็ดขาด ทั้งให้การสนับสนุนชาวฮั่นอย่างมาก สร้างความไม่พอใจให้กับชนชั้นสูงของชนเผ่า เป็นเหตุให้มีผู้คิดก่อการโค่นล้มราชบัลลังก์หลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ถูกปราบราบคาบลง จนกระทั่งปี 951 ราชวงศ์โฮ่วโจวแทนที่โฮ่วฮั่น หลิวฉงทายาทราชวงศ์โฮ่วฮั่นแยกตัวออกมาสถาปนาแคว้นเป่ยฮั่น จากนั้นหันมาสวามิภักดิ์ต่อราชวงศ์เหลียว เพื่อขอให้เหลียวส่งกำลังคุ้มครอง เหลียวซื่อจงคิดฉวยโอกาสนี้รุกเข้าภาคกลางอีกครั้ง จึงนำทัพลงใต้มา แต่แล้วระหว่างทางเกิดเหตุกบฏขึ้น เหลียวซื่อจงถูกสังหาร หลังจากปราบกบฏลงได้ นายทัพทั้งหลายต่างยกให้เยลี่ว์จิ่งบุตรชายของเยลี่ว์เต๋อกวงขึ้นเป็น เหลียวมู่จงกษัตริย์องค์ต่อไป เหลียวมู่จง(ปี 951 – 969) แม้ขึ้นครองราชย์ แต่ภายในยังมีการแย่งชิงระหว่างพี่น้อง มีการก่อหวอดและกวาดล้างทางการเมืองหลายครั้ง การปกครองภายในล้มเหลว บ้านเมืองอ่อนแอลง ในเวลาเดียวกัน ภาคกลางเกิดการผลัดแผ่นดิน ราชวงศ์ซ่งเข้าแทนที่ราชวงศ์โฮ่วโจว ซ่งไท่จู่เจ้าควงอิ้นเห็นเป็นโอกาสรวมแผ่นดินทางภาคใต้ก่อน ต่อเมื่อหันกลับมาอีกครั้ง สถานการณ์ทางภาคเหนือก็เปลี่ยนไปแล้ว ปี 969 เหลียวมู่จงถูกลอบสังหาร เยลี่ว์เสียนบุตรชายของเหลียวซื่อจงจากสายรัชทายาทองค์โตขึ้นครองราชย์ต่อมา ทรงพระนามว่า เหลียวจิ่งจง (ปี 969 – 982) จากนี้ไป จนถึงรัชกาลเหลียวเซิ่งจง (983 – 1031) เมื่อผ่านการปฏิรูปครั้งใหญ่ เปลี่ยนผ่านสังคมสู่วัฒนธรรมแบบฮั่น ก็เข้าสู่ยุคทองของราชวงศ์เหลียว ตลอดรัชกาลเหลียวจิ่งจงมีสุขภาพอ่อนแอ เซียวฮองเฮาจึงเข้าดูแลราชกิจแทนทั้งหมด ปี 979 ซ่งไท่จงแห่งราชวงศ์ซ่งผนวกแคว้นเป่ยฮั่นเข้ากับภาคกลางเป็นผลสำเร็จ ต่อมาไม่นาน เหลียวจิ่งจงสิ้น โอรสวัย 12 ขวบเยลี่ว์หลงซี่ว์ ขึ้นครองราชย์ต่อมา เป็นเหลียวเซิ่งจง ภายใต้การดูแลของเซียวไทเฮา (953 – 1009) ระหว่างนี้ ราชวงศ์ซ่งและเหลียวต่างเปิดศึกปะทะกันหลายครั้ง แต่ไม่อาจเอาชนะกันได้ การศึกในช่วงเวลาดังกล่าว เป็นที่รู้จักกันแพร่หลายจากตำนานวีรกรรมอันลือลั่นของขุนศึกตระกูลหยาง ปี 990 ดินแดนทางภาคตะวันตก (มณฑลซ่านซีในปัจจุบัน) เกิดอาณาจักรใหม่สถาปนาขึ้นในนาม ซีเซี่ย โดย หลี่จี้เชียน(963 – 1004) ** ผูกมิตรกับราชวงศ์เหลียว ราชวงศ์ซ่งต้องเผชิญกับการคุกคามจากศึกทั้งสองด้าน เมื่อถึงปี 1004 หลังจากสู้ศึกครั้งแล้วครั้งเล่า ราชวงศ์ซ่งเหนือกับเหลียวก็บรรลุข้อตกลงร่วมกันที่ฉานหยวน(ปัจจุบันคือเมืองผูหยางมณฑลเหอหนัน) โดยซ่งเหนือยินยอมจัดส่งบรรณาการให้เหลียวทุกปี เพื่อแลกกับข้อตกลงไม่ให้เหลียวยกกองกำลังมาปล้นสะดมราษฎรแถบชายแดนภาคเหนืออีก ขณะที่ซ่งเหนือก็ต้องยอมละทิ้งความต้องการที่จะช่วงชิงเมืองปักกิ่งและต้าถงที่เคยเสียไปกลับคืนมา ข้อตกลงดังกล่าวแลกมาซึ่งความสงบสุขของดินแดนภาคเหนือเป็นเวลาร้อยกว่าปี ทั้งมีส่วนสำคัญต่อการพัฒนาทางเศรษฐกิจ สังคมและการผสมผสานวัฒนธรรมชนเผ่ากับดินแดนภาคกลางในเวลาต่อมา ปี 1009 หลังจากเซียวไทเฮาปล่อยวางภารกิจทั้งมวล โดยส่งมอบอำนาจให้กับเหลียวเซิ่งจง จากนั้นไม่นานก็สิ้น เหลียวเซิ่งจงปกครองเหลียวต่อมาถึงปี 1031 สิ้น ถือเป็นยุคที่ราชวงศ์เหลียวเจริญรุ่งเรืองถึงสูงสุด สภาพสังคมเจริญรอยตามอารยธรรมของชาวฮั่นอย่างสมบูรณ์ รัชสมัยเหลียวซิ่งจงและเหลียวเต้าจงในยุคต่อมา เกิดการแย่งชิงอำนาจในราชสำนักเหลียวเป็นระลอก เมื่อถึงปี 1075 ภายหลังการก่อการของเยลี่ว์อี่ซินกับจางเสี้ยวเจี๋ยรัชทายาทถูกสังหาร เกิดการกวาดล้างทางการเมืองขนานใหญ่ บ้านเมืองอยู่ในสภาพคลอนแคลนอย่างหนัก กลุ่มชนเผ่าทางเหนือพากันลุกฮือขึ้นก่อหวอดเป็นระยะ ทรัพย์สินในท้องพระคลังและกำลังทหารสูญสิ้นไปกับการปราบปรามกลุ่มกบฏ จวบจนปี 1101 เหลียวเต้าจงล้มป่วยเสียชีวิต เทียนจั้วตี้ ขึ้นครองราชย์ต่อมา ขณะที่กองกำลังของชนเผ่าหนี่ว์เจินที่อยู่ตามแถบชายแดนเหลียว ภายใต้การนำของหวันเหยียนอากู่ต่ามีกำลังแข็งกล้าขึ้น เกิดการลุกฮือขึ้นที่แดนป๋อไห่ทางตะวันออกของเหลียว หลังจากเอาชนะกองทัพเหลียวที่ส่งมาปราบลงได้แล้ว อากู่ต่าก็สถาปนาแคว้นจินหรือกิมขึ้นในปี 1115 จากนั้นบุกยึดแดนเหลียวตงฝั่งตะวันออก และเมืองสำคัญของเหลียวจนหมดสิ้น (รวมทั้งปักกิ่งและต้าถง) เทียนจั้วตี้ได้แต่หลบนีไปทางตะวันตก แต่ถูกจับได้ในที่สุด ราชวงศ์เหลียวล่มสลาย จากคุณ : เซียวอิด - [ 22 ม.ค. 50 14:23:59 A:202.90.6.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 51 อาณาจักรจิน (ค.ศ.1115 – ค.ศ.1234)              อาณาจักรจินสร้างขึ้นโดยชนเผ่าหนี่ว์เจิน  บรรพบุรุษของชาวแมนจู  มีหวันเหยียน อากู๋ต่า หรือชื่อที่รู้จักกันว่า ‘จินไท่จู่’ ผู้ครองอาณาจักรคนแรก เริ่มแรกสร้างเมืองหลวงอยู่ที่ฮุ่ยหนิง (ปัจจุบันอยู่ในเขตอำเภอไป๋เฉิง ทางตอนใต้ของเมืองอาเฉิง ในมณฑลเฮยหลงเจียง ) ต่อมาย้ายเมืองหลวงมาที่เมืองเยียนจิง (ชื่อเดิมของปักกิ่ง) และย้ายเมืองหลวงอีกครั้งมาที่ เปี้ยนจิง (ปัจจุบันคือเมืองไคเฟิงในมณฑลเหอหนัน)                     นานมาแล้วบรรพบุรุษของชนเผ่าหนี่ว์เจินอาศัยอยู่อาณาบริเวณเทือกเขาฉางไป๋ซันและลุ่มแม่น้ำเฮยหลงเจียง เรื่องราวของชนเผ่าหนี่ว์เจินยังไม่เคยมีบันทึกในประวัติศาสตร์จนกระทั่งในสมัยห้าราชวงศ์ที่กล่าวว่า เป็นชนเผ่าที่อยู่ในการปกครองของชนเผ่าชี่ตัน แห่งอาณาจักรเหลียว                       ปีค.ศ.1114 อากู๋ต่า หัวหน้าเผ่าหนี่ว์เจินนำกำลังเข้าต่อสู้แย่งชิงอำนาจจากพวกชี่ตันที่บริเวณริมฝั่งแม่น้ำ ที่ซึ่งปัจจุบันคือแม่น้ำลาหลินเหอ เขตชายแดนมณฑลเฮยหลงเจียงติดกับจี๋หลิน หลังชัยชนะเหนือพวกชี่ตันสามารถล้มราชวงศ์เหลียวได้แล้ว อากู๋ต่าก็รวบรวมชนเผ่าหนี่ว์เจินที่แยกเป็นกลุ่มๆทั้งหลายเข้าเป็นปึกแผ่นและสร้างต้าจิน (แปลว่า อาณาจักรทอง) ขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วในปีถัดมา แล้วตั้งตนเป็นกษัตริย์นามว่า ‘ไท่จู่’ ตั้งแต่นั้น อาณาจักรจินของชนเผ่าหนี่ว์เจินก็เจริญเติบโตเข้าสู่ยุคใหม่แห่งความยิ่งใหญ่                         อาณาจักรจินที่เข้มแข็งโดยการปกครองของกษัตริย์ ไท่จู่อากู๋ต่าเริ่มแผ่อำนาจและขยายอิทธิพลไปยังอาณาจักรต่างๆ โดยเข้ารุกรานเมืองสำคัญๆของอาณาจักรเหลียวที่ขณะนั้นกำลังอ่อนแอ ได้แก่ เมือง ตงจิง (ปัจจุบันคือ เหลียวหยังในมณฑลเหลียวหนิง) ซ่างจิง (อยู่ในมองโกเลียใน) จงจิง (เมืองในมองโกเลียใน) ซีจิง (ต้าถงในมณฑลซันซี) หนันจิง (ปัจจุบันคือปักกิ่ง) เมื่อเมืองทั้ง 5 แตก ราชวงศ์เหลียวก็ถึงกาลอวสาน หลังจากนั้นอาณาจักรจินที่กล้าแข็งได้ค่อยๆรุกรานต่อไปยังอาณาจักรซ่งเหนือ จนในที่สุดกองทัพแห่งอาณาจักรจินก็ล้มล้างอาณาจักรซ่งเหนือได้สำเร็จในปีค.ศ.1127 ต่อมาก็ยังมีการรบพุ่งกับกองทัพแห่งอาณาจักรซ่งใต้อยู่หลายครั้ง แต่กำลังและอำนาจของทั้งสองฝ่ายก็ยังสูสีกัน                         ในขณะที่อาณาจักรจินและซ่งใต้มีอิทธิพลเคียงบ่าเคียงไหล่กันได้มีการเจรจาเพื่อสันติภาพ ด้านหนึ่งอาณาจักรจินก็ยึดซีเซี่ยมาเป็นรัฐสำคัญใต้การปกครองของตน อย่างไรก็ตาม การก่อตัวขึ้นของกองทัพมองโกลอดีตศัตรูเก่าก็เริ่มเป็นภัยคุกคามของอาณาจักรจินในเวลาต่อมา                             มีผู้วิเคราะห์ว่า อาณาจักรจินที่ตั้งอยู่ในวงล้อมของอาณาจักรมองโกลทางเหนือ ซีเซี่ยทางตะวันตก และซ่งใต้ทางตอนใต้ หนทางที่น่าจะเป็นคือ อาณาจักรจินจำต้องดำเนินยุทธศาสตร์เป็นมิตรกับซีเซี่ยและซ่งใต้เพื่อต่อต้านมองโกล                      กล่าวคือ การมีมิตรที่แน่นแฟ้นเช่นซ่งใต้ทำให้เป็นหลักประกันความปลอดภัยจากดินแดนทางใต้ และการเป็นพันธมิตรกับซีเซี่ยก็เท่ากับช่วยสกัดกั้นการเดินทัพลงใต้ของพวกมองโกล เช่นนี้แล้วอาณาจักรจินก็ไม่จำเป็นต้องพะวงต่อศึกด้านอื่น สามารถมุ่งความสนใจไปที่การเผชิญหน้ากับพวกมองโกลฝ่ายเดียว                       ทว่า อาณาจักรจินผู้มั่งคั่งและโอหังกลับโดดเดี่ยวตัวเอง ละทิ้งซีเซี่ย และมาทำศึกกับอาณาจักรซ่งใต้พร้อมๆกับงัดข้อกับพวกมองโกลในเวลาเดียวกัน ซึ่งเท่ากับเป็นการสร้างศัตรู 3 ด้านอย่างช่วยไม่ได้ ภายหลังเมื่อมองโกลบุกเข้าตีเมืองซีเซี่ย ซีเซี่ยได้ขอความช่วยเหลือไปยังอาณาจักรจินแต่กลับได้รับการปฏิเสธ ซีเซี่ยจึงจำต้องยอมศิโรราบให้กับพวกมองโกล เมื่อทั้ง 2 อาณาจักรรวมกำลังกันเข้าก็เดินทางมาบุกอาณาจักรจิน นั่นก็ทำให้ผู้ครองอาณาจักรจินถูกต้อนจนมุมเสียแล้ว                    เพื่อผ่องถ่ายความวุ่นวายจากการถูกโจมตีจากทางตะวันตกและภาคเหนือ อาณาจักรจินได้ย้ายเมืองหลวงไปที่เปี้ยนจิง และพยายามที่จะเอาชนะศึกทางใต้เพื่อชดเชยการสูญเสียจากศึกทางเหนือ ในการนี้ทำให้อาณาจักรจินได้เปิดช่องให้กับพวกมองโกลเข้าพิชิตชายแดนทางเหนือและเริ่มโจมตีอาณาจักรซ่งใต้ อย่างไรก็ตามผลสำเร็จแทบไม่ได้ให้อะไรเลย การโอบล้อมจากทัพมองโกลและซ่งใต้ต่อมาค่อยๆทำให้อาณาจักรจินเสื่อมอำนาจลงและปราชัยให้กับข้าศึกในที่สุด                         อาณาจักรจินล่มสลายในปีค.ศ.1234 ในปีที่ 2 แห่งรัชกาลเทียนซิง โดยการรุกรานของกองทัพพันธมิตรแห่งอาณาจักรมองโกลและซ่งใต้ แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 12:06:44 จากคุณ : korn_i - [ 22 ม.ค. 50 14:45:30 ]

ความคิดเห็นที่ 52 จิน กับซ่งใต้ ประวัติราชวงศ์ จิน เกิดจากชนเผ่า หนิ่นจิน (หนึ่งจิง) หรือที่นักประวัติศาสตร์สากลรู้จักกันในนามว่า ชนชาติ ยุรเชน เมื่อสมัยยุค อู่ต้าย (โหงวต่อ) ค.ศ. 907 - ค.ศ. 960 ชนเผ่า หนิ่นจิน แบ่งแยกกันออกเป็น 2 พวก พวกที่อยู่ทางตอนใต้ของภาคอิสานของประเทศจีน เรียกว่าพวก ซู่หนิ่นจิน (เส็กหนึ่งจิง) อยู่ในความปกครองของราชวงศ์ เหลียว ส่วนอีกพวกหนึ่งอยู่ทางเหนือขึ้นไปอีกทางภาคอิสานของจีน เรียกว่า เซินหนิ่นจิน (แชหนึ่งจิง) พวกนี้เป็นอิสระ ไม่อยู่ภายใต้อาณัติของใคร ชนเผ่านี้ มีเผ่าที่เข้มเข็งที่สุดคือ เผ่า หยวนเหยียน (อ่วงง้วง) นำโดย หยวนเหยียนอากู้ต้า (อ่วงง้วงอากุ๊กต่า) อากู้ต้า ได้นำกองกำลังมาล้มล้างราชวงศ์ เหลียว ดังนั้น ในศักราช เจินเหอ (เจ่งฮั้ว) ปีที่ 5 ในรัชสมัยของพระเจ้า ซ่งเฟยจง ค.ศ. 1115 เมื่อทางพระราชสำนัก ซ่ง เห็นราชวงศ์เหลียวอ่อนแอลง จึ่งได้ส่งราชทูตไปทำสัมพันธ์ไมตรีกับราชวงศ์ จิน เมื่อศักราชเจิ้นเหอปีที่ 7 ในรัชสมัยของพระเจ้า ซ่งเฟยจง พ.ศ. 1117 ได้ตกลงทำสัญญากันว่า ราชวงศ์ ซ่ง และราชวงศ์ จิน จะร่วมมือกันโจมตีราชอาณาจักร เหลียว โดยราชวงศ์ จิน จะโจมตีจากทางทิศเหนือของกำแพงเมืองจีนลงมา ณ นครหลวงของราชอาณาจักร เหลียว นคร จงจิน หรือ ต้าติ้น (ไต่เตี่ย) ส่วนราชวงศ์ ซ่ง โจมตีจากทางใต้ขึ้นไป ณ นคร เยี่ยนจิน (อี่เกีย) ซึ่งก็คือกรุ ปักกิ่ง ในปัจจุบัน ที่ราชอาณาจักร เหลียว ครอบครองอยู่ เมื่อราชวงศ์ เหลียว ล่มจมลง ราชวงศ์ ซ่ง ก็ได้หัวเมืองตามชายแดนกลับคืนมาหลายเมือง แต่ราชวงศ์ จิน ได้ครอบครองราชอาณาจัก เหลียว ทั้งหมด นอกจากนี้ ราชบรรณาการที่ราชวงศ์ ซ่ง เคยส่งส่วยให้กับราชวงศ์ เหลียว กลับต้องมาส่งส่วยให้แก่ราชวงศ์ จิน แทน แต่ราชวงศ์ จิน ยังหาได้พอใจกับผลที่ได้รับเช่นนี้ไม่ จึ่งได้มุ่งเข็มลงมาทางใต้ เพื่อรังควาญราชวงศ์ ซ่ง ซึ่งกำลังอ่อนแอ ดังนั้น ในศักราช ซวนเหอ (ซวงฮั้ว) ปีที่ 7 ในรัชสมัยของพระเจ้า ซ่งเฟยจง ค.ศ. 1125 ราชวงศ์ จิน ได้ใช้ขุนศึกของราชวงศ์ ซ่ง ที่สวามิภักดิ์กับราชวงศ์ จิน คือ จางเค่อ (เตียขัก) ยกทัพแบ่งแยกกันเป็น 2 ทาง มาโจมตีราชอาณาจัก ซ่ง เมื่อกองทัพของราชวงศ์ จิน ยกทัพลงมาใกล้นคร เปี้ยนจิน (เบี่ยงเกีย..หรือนคร ไคฟง) อย่างรวดเร็ว พระเจ้า ซ่งเฟยจง ทรงตกพระทัยทรงจับแขนของขุนนาง ไฉซิว (ฉั่วฮิว) เขย่า ทรงตรัสว่า “ข้านึกไม่ถึงว่า ชาว จิน จะยกทัพรุกลงมาอย่างรวดเร็วเช่นนี้” แล้วพระองค์ก็ทรงตกพระทัยสิ้นสติสมฤดีอยู่บนพระแท่นบรรทม เมื่อทรงฟื้นคืนพระสติขึ้นมา ก็ทรงมีพระราชโองการลาออกจากตำแหน่ง ฮ่องเต้ ทรงแต่งตั้งพระราชโอรส จ้าวหวน (เตียวฮ้วง) ขึ้นเป็น ฮ่องเต้ แทนพระองค์ ทรงพระนามว่าพระเจ้า ซ่งจินจง (ซ้องคิมจง) บริหารประเทศ ส่วนพระองค์เองทรงไม่รับรู้เรื่องการศึกการเมืองทั้งปวง ทรงแต่งตั้งพระองค์เองเป็นพระเจ้า ไท่ซ่านหวาง (ไท้เซี่ยงด้วง) ทรงเสพสุขไปวัน ๆ ส่วนพระเจ้า ซ่งจินจง แม้นมีพระชนมายุได้ 25 พรรษา แต่พระองค์ทรงถูกเลี้ยงดูเจริญพระวัยแต่ในวัง ทรงมิประสีประสาในการบริหารบ้านเมือง พระองค์ทรงอาศัยขุนนางอำมาตย์เก่าแก่ เช่น ไฉจิน (ฉั่วเกีย), ถงก่วน (ท่งก้วง), เหนียนซือ (เนี่ยซือ), และ หลี่ปันหยาน (ลี่ปังหงีง), ซึ่งล้วนแต่เป็นขุนนางที่รักตัวกลัวตาย อาศัยการเจรจาสงบศึก ยอมเชือดเฉือนแผ่นดิน ซ่ง ให้แก่ราชวงศ์ จิน ไป วัน ๆ แต่กองทัพทหารราชวงศ์ จิน หาได้หยุดยั้งไม่ จนกระทั่งเมื่อศักราช ชินคัน (เช็งคัง) ปีที่ 2 ในรัชสมัยของพระเจ้า ซ่งจินจง พ.ศ. 1127 กองทัพของราชวงศ์ จิน นำโดยแม่ทัพ ซานฮาน ก็สามารถล้อมนคร เปี้ยนจิน เมืองหลวงของราชวงศ์ ซ่ง ไว้ได้ ราชวงศ์ ซ่ง ยอมแพ้ แม่ทัพ ซานฮาน จึงได้ควบคุมตัวพระเจ้า ซ่งเฟยจง, พระเจ้า ซ่งจินจง, พระมเหสี, พระสนมนางใน, เจ้าชาย, เจ้าหญิง, และเหล่าพระประยูรญาติ, ประมาณ 3,000 กว่าคน กวาดต้อนไปทางเหนือ ไปเป็นข้าทาสบาทบริจาริกาของ ฮ่องเต้ และขุนศึกของราชวงศ์ จิน เพราะฉะนั้น ราชวงศ์ ซ่ง ที่ถูกสถาปนาโดยพระเจ้า ซ่งไท่จู่ (ซ้องไท้โจ้ว) จ้าวคันย่าน (เตียวคังเอี๊ยง) จึงถึงแก่กาลอวสาน มีอายุราชวงศ์ได้ 167 ปี ค.ศ. 960 - ค.ศ. 1127 มี ฮ่องเต้ รวม 9 พระองค์ นักประวัติศาสตร์จีน เรียกเหตุการณ์ครั้งนี้ว่า กรณีภัยพิบัติ ชินคัน ส่วนทางด้านทิศใต้ของประเทศต่ำลงมา ยังคงอุดมสมบูรณ์ บรรดาเหล่าขุนนางอำมาตย์ซึ่งสามารถหลบหนีจากการกวาดต้อนจับคร่ากุมของทหารราชวงศ์ จิน หนีลงมาทางใต้ได้ ต่างพากันยกย่องสถาปนาพระโอรสองค์ที่ 9 ของพระเจ้า ซ่งเฟยจง พระอนุชาต่างมารดาของพระเจ้า ซ่งจินจง คือเจ้า คันหวาง (คังอ๊วง) จ้าวเกา (เตียวเกา) เป็น ฮ่องเต้ ของราชวงศ์ ซ่ง สืบต่อไป ทรงพระนามว่าพระเจ้า ซ่งเกาจง (ซ้องเกาจง) แต่พระเจ้า ซ่งเกาจง แทนที่จะทำนุบำรุงกองทัพเพื่อยกทัพทำศึกกับราชวงศ์ จิน กู้คืนประเทศกลับมา พระองค์กลับทรงห่วงใยในตำแหน่ง ฮ่องเต้ ของพระองค์ เกรงว่า เมื่อช่วยพระบิดาและพระเชษฐากลับมาแล้ว พระองค์ก็ไม่สามารถอยู่ในตำแหน่ง ฮ่องเต้ ต่อไป พระองค์ทรงมิยินยอมทำศึกกับราชวงศ์ จิน แก้แค้นให้แก่ประเทศชาติ ทั้ง ๆ ที่พระองค์ก็ทรงมีขุนศึกนายทัพที่มีความสามารถ ยกทัพไปโจมตีราชวงศ์ จิน จนเกือบสยบราชวงศ์ จิน ได้อยู่ ดั่งเช่น ขุนพล เย่ว์เฟย (งักฮุย), ขุนพล หันซื่จง (ฮั่งสี่ตง), พระองค์กลับทรงวางแผนเจรจาสันติภาพกับราชวงศ์ จิน และทรงวางแผนกำจัดขุนพลงักฮุย จนกระทั่งเป็นเหตุให้ 2 ฮ่องเต้, และ ฮองเฮา ต้องทรงทิ้งพระชนม์ชีพอยู่ในดินแดนของศัตรู นักประวัติศาสตร์จีน จึ่งได้เรียกราชวงศ์ใหม่ของพระเจ้า ซ่งเกาจง ว่า ราชวงศ์ หนานซ่ง (น่ำซอ้ง) ซึ่งแปลว่า ราชวงศ์ ซ่ง ฝ่ายใต้ หลังจากนั้นจินกับซ่งใต้ก็ทำสัญญาสงบศึกกับราชวงศ์ จิน ด้วยนโยบายที่เห็นแก่ตัวอย่างร้ายแรง พระองค์ทรงยอมลดฐานะของราชวงศ์ ซ่ง เปรียบเสมือนเมืองขึ้นของราชวงศ์ จิน ทรงยอมลดศักศรีของพระองค์ดั่งเช่นขุนนางของราชวงศ์ จิน ทรงยอมเชือดเฉือนดินแดนของราชวงศ์ ซ่ง หลายแห่ง กับทรงยินยอมเสียเงินทองและผ้าไหมคิดเป็นมูลค่า 250,000 ตำลึง เพื่อเป็นเครื่องราชบรรณาการแก่ราชวงศ์ จิน นอกจากนี้ ยังทรงนำเอาชีวิตของขุนพล เย่ว์เฟย (งักฮุย) ซึ่งจงรักภัคดีต่อราชวงศ์ ซ่ง เป็นเครื่องเซ่นสังเวย เพื่อแลกกับสนธิสัญญาเลือด เป็นกระดาษสัญญาเพียงใบเดียว จนสุดท้ายมองโกลกล้าแข็งจีงปราบทั่งจินและซ่ง สถาปนาราชวงศ์หยวนขึ้นต่อไป จากคุณ : เซียวอิด - [ 22 ม.ค. 50 15:38:51 A:202.90.6.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 53 มองโกลเข้มแข็งขึ้นมาเพราะท่านเจงกิสข่าน ส่วนก๋วยเจ๋งของเราก็คงอยู่ในช่วงราชวงศ์ซ่งใต้นี้ และตายไปในขณะมองโกลตีเมืองแตก ส่วนเตียบ่อกี้แห่งดาบมังกรหยกก็โลดแล่นอยู่ในช่วงปลายราชวงศ์หยวน และชาวฮั่นเมื่อขับไล่มองโกลออกไปได้ ก็สถาปนาราชวงศ์หมิงขึ้นโดยจูง่วนเจียง จากคุณ : เซียวอิด - [ 22 ม.ค. 50 16:06:27 A:202.90.6.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 54 ไม่ทราบว่า ได้ดูที่นี่กันหรือยัง http://www.manager.co.th/China/China_History.aspx จากคุณ : tvqx - [ 22 ม.ค. 50 23:15:01 A:222.123.65.73 X: TicketID:136908 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ขอแทรกนิดๆนะครับ....อันนี้เป็นข้อมมูลที่ผมได้มาอีกแบบ ต่างกันที่รายละเอียด แต่ส่วนใหญ่เหมือนๆกัน  ราชวงศ์ ซ่งใต้ (ค.ศ.1127-1279)                                   เมื่อราชวงศ์ ซ่งเหนือ ถูกโค่นทำลายลงโดยราชวงศ์ จิน ในรัชสมัยของพระเจ้า ซ่งจินจง ค.ศ. 1127 นั้น พระราชโอรสองค์ที่ 9 ของ ซ่งเฟยจง หรือพระอนุชาต่างมารดาของ ซ่งจินจง พร้อมด้วยเหล่าเสนนาอำมาตย์ของราชวงศ์ เป่ยซ่ง(ซ่งเหนือ) จำนวนหนึ่ง ได้เดินทางหลบหนีภัยสงครามอพยพลงทางใต้ จึ่งได้พร้อมใจกันสถาปนาเจ้า คันหวัง จ้าวโก้ว ขึ้นเป็น ฮ่องเต้ ทั้ง ๆ ที่ราชวงศ์ เป่ยซ่ง ยังมี ฮ่องเต้ ซึ่งทรงถูกจับตัวไปเป็นเชลย ณ แผ่นดิน จิน อีก สองพระองค์ ซึ่งถูกกักขัง ณ เมือง อิ้นเทียนฝู่ ปัจจุบันคือเมือง ซานคิว ในมณฑล เหอเป่ย (เป็นรัฐบาลยุคไหนก็ต้องทำอย่างนี้ เพราะแม้เจ้านายจะสำคัญ แต่ชาติสำคัญที่สุด หากปล่อยให้ถูกขู่กรรโชกเรื่อยๆคงไม่ไหว)  ทรงพระนามว่า ซ่งเกาจง                           ในสมัย ซ่งเกาจง ค.ศ.1138 จึงย้ายนครหลวงมา ณ นคร หนินอัน แล้วสถาปนาราชวงศ์ หนันซ่ง (น่ำซ้อง หรือซ่งใต้)                          ค.ศ. 1129 พระอนุชาของ จินไท่จู่ หยวนเหยียนวู่ซู่ เป็นแม่ทัพ ยกกองทัพ จิน รุรานลงมาทางใต้อีก (เริ่มเรื่องมังกรหยก) พระเจ้า ซ่งเกาจง ก็ทรงหลบหนีลงไปทางใต้อีกเช่นเคย แต่ ณ ดินแดนทางตอนเหนือ ณ ตำบล หวงเทียนทง  กองทัพของราชวงศ์ จิน ได้ปะทะกับกองทัพของขุนพล หันซื่จง แห่งราชวงศ์ ซ่ง ทั้ง 2 ฝ่ายได้ต่อสู้รบพุ่งกันเป็นสามารถ หันซื่อจง สามารถตีกองทัพ จิน แตกพ่ายถอยไปได้ ดังนั้น จิน จึงมิอาจดูแคลนฝีมือกองทัพของราชวงศ์ ซ่ง ยกทัพข้ามลำน้ำมารุกรานราชวงศ์ ซ่ง อย่างย่ามใจได้                        นอกจากยุทธการ ณ สมรภูมิ หวงเทียนทง แล้ว กองทัพราชวงศ์ ซ่ง ยังได้ต้านรับกองทัพ จิน ซึ่งนำโดยขุนพล อู๋หลิน (โง่วลิ้ง), และขุนพล อู๋ไก้ (โง่วไก่), ณ มณฑล ซ่านซี และขุนพล เย่ว์เฟย (งักฮุย), ณ เมือง ซ่านเหยาน (เซียงเอี๊ยง) ทหารราชวงศ์ ซ่ง ขัดขวางการรุกรานของกองทัพราชวงศ์ จิน อย่างได้ผล                                           โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ค.ศ. 1140 ทัพจินนำโดย หยวนเหยียนวู่ซู่ ได้ยกกองทัพแบ่งกำลังออกเป็น 3 ทางบุกลงใต้อีก ขุนพล เยว์เฟย ได้นำกองกำลังเข้าต่อต้าน และได้ชัยทวงคืนดินแดนกลับคืนมาหลายแห่ง และบุกลึกขึ้นเหนือ จนอาณาจักรจินสั่นสะเทือน                         แต่ซ่งเกาจง เกรงว่า ขุนพล เยว์เฟย จะมีกองกำลังอำนาจมากเกินไป และหาก สามารถพิชิตจินได้สำเร็จ ซ่งเฟยจง และซ่งจินจง (2กษัตริย์ที่ถูกจับ) จะสามารถกลับมาทวงบัลลังค์คืนได้                           ดังนั้น จึงร่วมมือกับมหาอำมาตย์ ฉินไกว้ มีพระราชโองการคำสั่งป้ายทอง 12 อัน เรียกขุนพล เย่ว์เฟย ถอยทัพกลับคืนมา และเมื่อขุนพล เย่ว์เฟย กลับมาเข้าเฝ้า จึงถูกประหารพร้อมบุตรชาย เย่ว์หยิน (งักฮุ้ง) และนายทัพ จางเสี้ยน (เตียเหี่ยง) ด้วยข้อหา ม่อซูโหย่ว ซึ่งแปลว่าไม่สมควรมี (กรรม superกรรม)                          ข่าวการถอยทัพจากแนวหน้าที่จูเซียนเตี้ยน ของขุนพล เย่ว์เฟย ทำให้ หยวนเหยียนวู่ซู่ เร่งกลองศึกบุกลงมาทางใต้ ยึดเมืองและดินแดนต่าง ๆ กลับคืนมาทั้งหมด                                        ซ่งเกาจง รีบเจรจาสงบศึกกับจิน ทันที ค.ศ. 1141 ราชวงศ์ จิน ได้ส่งทูตมาเจรจาทำสัญญาสันติภาพ ระบุในสัญญาว่า เขตแดนระหว่างราชวงศ์ จิน และราชวงศ์ หนันซ่ง ทางทิศตะวันออก ให้ถือเอาลำน้ำ ฮั่นสุ่ย (ฮ่วยจุ้ย) เป็นเส้นแบ่งพรมแดน ส่วนทางด้านทิศตะวันตก ให้ถือเอาด่าน ต้าซานกวน (ไต่ซั๊วกวง) ปัจจุบันอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของเมือง เป่าจี ในมณฑล ซ่านซี ให้เทียบฐานะของจิน เป็นเจ้านาย หนันซ่ง เป็นขุนนาง( ประเทศราชนั่นเอง) แต่ละปี หนันซ่ง ต้องถวายราชบรรณาการเป็นเงิน 250,000 ชั่ง แพรไหม 250,000 พับ นักประวัติศาสตร์จีน เรียกว่า สัญญาสันติภาพ เจ้าซิ่น แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 12:07:56 จากคุณ : korn_i - [ 23 ม.ค. 50 09:50:26 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ราชวงศ์หยวน ( ค.ศ.1271-1368)                    ปี 1206 เจิงจื่อซื่อฮั่น (เจงกิสข่าน) ก่อตั้งราชวงศ์มงโกลขึ้น แล้วนำกองทัพกวาดพิชิตแถบเอเชียตะวันตกทั้งหมด ขยายอาณาเขตไกลถึงยุโรป                   ปี 1234 หันมาร่วมมือกับราชวงศ์ซ่งใต้ โจมตีอาณาจักรจินสิ้นชาติ ต่อมา ปี 1271 ฮูปีเล่ หรือที่รู้จักกันอย่างกว้างขวางในนาม กุ๊บไลข่าน ผู้มีสักเป็นหลานเจงกิสข่าน ได้ก่อตั้งราชวงศ์หยวนขึ้น และเริ่มเปิดศึกรวมแผ่นดินกับราชวงศ์ซ่งใต้                  ปี 1279 กองทัพหยวนบุกเข้านครหลวงซ่งใต้สำเร็จ แผ่นดินจึงรวมเป็นหนึ่งภายใต้ชนต่างเผ่าเป็นครั้งแรก               หลังจากชนะศึก ฮูปีเล่ ใช้นโยบายผ่อนปรน โดยอนุญาตให้ชาวฮั่นรับราชการได้ ตลอดจนใช้ระบอบการปกครอง และจารีตอย่างชาวฮั่น แต่ทว่าเหล่าขุนศึกมงโกลต่างถือตนเป็นผู้ชนะจึงไม่เต็มใจยินยอมสักเท่าใด จนในที่สุดทางราชสำนักต้องแบ่งคนออกเป็น 4 วรรณะจากสูงไปต่ำคือ ชาวมงโกล ชาวสื้อมู่(ชาวต่างชาติที่เจริญแล้ว) ชาวฮั่น และชนเผ่าทางตอนใต้ โดยวรรณะจะเป็นตัวกำหนดฐานะการเมือง สังคม และเศรษฐกิจของบุคคลนั้นๆ อีกทั้งยังออกกฎห้ามชาวฮั่นห้ามร่วมพิธีล่าสัตว์ และห้ามมีอาวุธในครอบครอง รวมถึงห้ามประกอบพิธีทางศาสนา              จากความกดดันข้างต้น ประกอบกับหลังสิ้นเจงกิสข่านไป อำนาจมงโกลทางยุโรป และเอเชียตะวันตกเริ่มอ่อนแอลง ทำให้เกิดกบฏชาวฮั่นขึ้นทั่วแผ่นดิน             ปี 1368 ทัพกบฏชาวฮั่นซึ่งนำโดย จูหยวนจาง สามารถขับไล่มงโกลพ้นเขตแดนสำเร็จ จึงสถาปนาตนขึ้นเป็น หมิงไท่จง และก่อตั้งราชวงศ์หมิงขึ้นแทน ปิดฉากราชวงศ์หยวนซึ่งสืบเชื้อสายจากเจงกิสข่านผู้ยิ่งใหญ่ลง แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 12:08:32 แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 50 14:43:07 แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 50 14:36:50 แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 50 14:29:37 จากคุณ : korn_i - [ 25 ม.ค. 50 14:28:14 ]

ความคิดเห็นที่ 57 แทรกนิดนึงครับ..        เจงกิสข่านหลังจากยึดครองอาณาจักรอื่นได้ก็จะแต่งตั้งลูกหลานตนเป็นผู้ปกครองใหม่ของที่นั่น ส่วนตนเองหลังจากการศึกมากมายก็กลับไปตายที่ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ในมงโกลบ้านเกิด          และเหล่าลูกหลานนั้นก็สถาปนาราชวงศ์ของแต่ละคนเอง ราชวงศ์หยวนก็เป็นหนึ่งในนั้น จากคุณ : korn_i - [ 25 ม.ค. 50 14:33:27 ]

ความคิดเห็นที่ 58                   กุบไลข่านโค่นราชวงศ์ซ้องลง แล้วเปิดศักราชชาวมองโกลครองประเทศจีน ตั้งกรุงปักกิ่งเป็นเมืองหลวง (สมัยนั้นชื่อว่า เมืองต้าตู) ทรงตั้งความหวังจะเป็นกษัตริย์ที่ดี จึงปกครองอย่างสุขุมรอบคอบ เอาใจใส่ประชาชน จึงสามารถชนะใจชาวจีนได้ และเป็นฮ่องเต้มองโกลพระองค์เดียว ที่ชาวจีนยอมรับ (เดิมทีนั้น พวกมองโกลขึ้นชื่อลือชามากในเรื่องความโหด ทั้งนี้อาจเนื่องมาจากวิถีชีวิตเดิม ที่อยู่ในทุ่งหญ้า ทะเลทราย แถมยังเร่ร่อนไปเรื่อยๆ) นอกจากนี้ กุบไลข่านยังพยายามขยายดินแดนไปกว้างไกลมาก ถึงกับยกทัพเรือจะไปตีญี่ปุ่น แต่เรือถูกมรสุมจึงไม่สำเร็จ                  กุบไลข่านสนใจทางอักษรศาสตร์และวรรณกรรมมาก จึงส่งเสริมบทประพันธ์ต่างๆ ปรากฏว่า บทงิ้วในสมัยกุบไลข่านดีมาก จนไม่มีบทงิ้วสมัยใดเทียบได้ การติดต่อกับต่างประเทศ ก็เป็นไปด้วยดี ไม่ว่าจะเป็นมาร์โคโปโล สมณทูตจากวาติกัน ก็ได้มาเยือนแดนจีนในยุคของกุบไลข่านนี่เอง                   พอสิ้นยุคของกุบไลข่าน ก็ไม่มีกษัตริย์มองโกลองค์ใดเด่นเหมือนพระองค์ จึงได้มีการพยายามโค่นล้มราชวงศ์หยวนอยู่ตลอดเวลา ฮ่องเต้องค์ต่อๆ มาของราชวงศ์หยวน ส่วนใหญ่ครองราชย์ไม่นานนัก และได้ครองราชย์ โดยการแย่งชิงอำนาจกัน เนื่องจากมองโกลไม่มีกฎแน่นอน เกี่ยวกับการสืบราชบัลลังก์ จวบจนฮ่องเต้องค์สุดท้าย หยวนซุ่นตี้ ซึ่งครองราชย์นานกว่าองค์ก่อนๆ ในยุคนี้ มีความวุ่นวายมาก เกิดภัยพิบัติขึ้นหลายที่ เชื้อพระวงศ์กับขุนนาง ก็ร่วมกันข่มเหงชาวบ้าน จึงมีกบฏเกิดขึ้นทั่วไป                   ครั้งนั้น มีชายผู้หนึ่งชื่อ จูหยวนจาง ตอนอายุได้ ๑๗ ปี ครอบครัวได้ตายหมดจากโรคระบาด จึงไปบวชที่วัดหวงเจี๋ย ต่อมา ไปเร่ร่อนต่ออีก ๓ ปี เนื่องจากเสบียงอาหารหมด แล้วจึงกลับมาที่วัดดังเดิม ครั้นชาวบ้านก่อกบฏขึ้น เขาก็เดินทางไปสมทบกับพวกกบฏ เริ่มนำทัพออกตีก๊กต่างๆ ในแผ่นดิน แล้วในที่สุดก็ได้ส่งแม่ทัพชื่อ สีต๋า ไปตีเมืองปักกิ่งได้สำเร็จ เป็นการโค่นล้มราชวงศ์หยวนลงได้ จากนั้น เขาก็ได้ตั้งราชวงศ์หมิงขึ้น ใช้เมืองนานกิงเป็นเมืองหลวง แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 12:10:11 จากคุณ : korn_i - [ 25 ม.ค. 50 16:03:41 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ราชวงศ์หมิง(ค.ศ.1368-1644)            หมิงไท่จู่ (จูหยวนจาง) ก่อตั้งนครหนานจิง(นานกิง) เป็นเมืองหลวง และได้ปฏิรูประบอบการเมือง การทหาร และทุกๆด้านเป็นแบบครบวงจร(อันนี้ไม่ค่อยเข้าใจ) อีกทั้งรวมอำนาจการเมือง การทหาร และตุลาการ เข้ามาอยู่ในมือทั้งสิ้น(อันนี้ก็ไม่เข้าใจ ก็อำนาจฮ่องเต้นี่เบ็ดเสร็จตั้งแต่ราชวงศ์ซ่งแล้วนี่) ระบบรวมอำนาจสู่ศูนย์กลางได้รับการพัฒนาถึงขีดสุด                ในช่วงต้นราชวงศ์นั้น หมิงไท่จู่ใช้นโยบายสงเคราะห์ประชาชน เนื่องจากได้ผ่านไฟสงครามมานานแล้ว เศรษฐกิจของประเทศได้รับการฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว และเจริญกว่าสมัยก่อนๆทุกสมัย ดังนั้นเมื่อรวมกับผลงานกู้ชาติฮั่นจากชนต่างเผ่า หมิงไท่จู่จึงได้รับการสดุดีให้สูงส่งเสมอ ฮั่นกวงอู่ตี้(เล่าสิ้วผู้กู้ราชวงศ์ฮั่น) และถังไท่จง(หลี่ซื่อหมิงผู้ปรีชา)                เมื่อหมิงไท่จู่สิ้น บุตรชาย จูหยวนเหวิน สืบทอดเป็น หมิงฮุ่ยตี้ ดำเนินนโยบายลดทอนอำนาจของบรรดาอ๋องต่างๆ อย่างเข้มงวด อ๋อง 5 องค์ถูกย้ายออกจากเมืองที่ประทับ บางองค์ถูกปลด บางองค์ต้องฆ่าตัวตาย เยี่ยนอ๋อง จูตี้(อนุชา จูหยวนจาง) เองก็ถูกเพ่งเล็งเนื่องจากเป็นผู้ที่มีบทบาทมากในการศึกในคราวก่อนๆ (หลานขึ้นต้องระแวงอาที่มีกำลังทหาร เป็นธรรมดา)                 อนึ่งก่อนที่หมิงไท่จู่จะสิ้นได้สั่งห้ามอ๋องทั้งหลาย เข้ามาถวายบังคมพระศพเพราะเกรงจะก่อรัฐประหาร แต่เยี่ยนอ๋องไม่ยอม นำทหารเดินทางมาหนานจิง แต่มีราชโองการของจักรพรรดิองค์ใหม่(หมิงฮุ่นตี้) ส่งมาห้าม เยี่ยนอ๋องจึงจำเป็นต้องกลับไปที่เป่ยผิง(ปักกิ่ง)                หลังจากสะสมอาวุธและฝึกซ้อมทหารชำนาญแล้ว จึงตัดสินใจชิงลงมือยกทัพจากเป่ยผิงลงใต้เผชิญหน้ากับหลานชาย(ฮ่องเต้) โดยอ้างว่าเพื่อกำจัดเหล่าขุนนางกังฉินสอพลอที่อยู่รอบข้างองค์จักรพรรดิ                             การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ ค.ศ. 1399 นานถึง 3 ปี ในระยะแรกเยี่ยนอ๋องเป็นฝ่ายเสียเปรียบเนื่องจากฝ่ายหมิงฮุ่ยตี้มีกองทหารปืนไฟ ซึ่งมีอานุภาพอย่างมากในสมัยนั้น (นับๆดูนี่ จีนมีปืนไฟพร้อมๆฝรั่งเลยนะเนี่ย) ทำให้ต้องถอยทัพกลับไปทางเหนือ แต่ทหารของฮ่องเต้ซึ่งเป็นคนทางใต้ซึ่งส่งขึ้นไปไล่ตีกองทัพเยี่ยนอ๋องนั้นไม่คุ้นเคยกับอากาศหนาวทางภาคเหนือ จึงล้มป่วยเสียชีวิตไปเป็นจำนวนมาก และยิ่งไปกว่านั้นยังทำให้สูญเสียแม่ทัพคนสำคัญไปมากมาย              ค.ศ. 1402 จากความผิดพลาดของทัพหลวงในการไล่ตีเยี่ยนอ๋องในครั้งก่อน กองทัพของเยี่ยนอ๋องจึงยกลงมาอีกครั้ง และได้ชัยชนะโดยตลอด จนประชิดชานกรุงหนานจิง(นานกิง) สุดท้ายทัพหลวงไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป เหล่าขุนนางต่างพากันมาสวามิภักดิ์เยี่ยนอ๋อง              ในที่สุดกองทัพเยี่ยนอ๋องสามารถเข้าเมืองได้ แต่ทว่าหมิงฮุ่ยตี้ได้วางเพลิงวังหลวงแล้วหนี (แต่ฮองเฮากับโอรส ถูกไฟครอกตาย...กรรม...ยิ่งกว่านั้นมีข่าวลือว่าหมิงฮุ่ยตี้หนีไปบวช โดยต่อมาอีก 39 ปี ในรัชสมัยหมิงอิงจง มีผู้พบพระภิกษุชรารูปหนึ่งที่มีคนจำได้ว่าคือหมิงฮุ่ยตี้ หมิงอิงจงจึงให้เชิญมาประทับที่กรุงเป่ยจิง หรือปักกิ่ง เมืองหลวงใหม่ ตลอดจนสิ้น)              หลังจากเสร็จศึกชิงบัลลังค์ เยี่ยนอ๋อง สถาปนาตนเป็น หมิงเฉิงจง(เฉิงจู่)หลังจากนั้นได้เริ่มประหารขุนนาง ที่ระแวงว่ายังจงรักภักดีต่อพระนัดดา(อดีตฮ่องเต้) ถึง 870 คน นอกจากนี้ยังดำเนินนโยบายลดทอนอำนาจอ๋องอื่นๆ อย่างเข้มงวด เช่น ห้ามมีกองทหารประจำเมืองให้มีได้แต่ทหารองครักษ์จำนวนหนึ่ง ห้ามอ๋องแต่ละเมืองติดต่อกันเองโดยไม่ได้รับอนุญาต                  ความต้องการแรกของหมิงเฉิงจง คือดำริย้ายเมืองหลวงไปอยู่ที่เป่ยผิง(ปักกิ่ง) อันเป็นฐานที่มั่นเดิมของตนสมัยเป็นอ๋อง เนื่องจากต้องป้องการรุกรานของชนเผ่าทางเหนือ               ค.ศ. 1404 ให้อพยพราษฎรหลายแสนคนจาก เมืองหนานจิง มณฑลซานซี และมณฑลเจ้อเจียง แบ่งเป็น 5 สายเข้ามายังปักกิ่ง เพื่อหาแรงงานสร้างพระราชวังในเมืองหลวงแห่งใหม่ ซึ่งต่อมาก็คือ พระราชวังต้องห้ามในปัจจุบันนี้ การก่อสร้างพระราชวังต้องห้ามนี้กินระยะเวลานานถึง 15 ปี หมิงเฉิงจงให้ความสำคัญกับการก่อสร้างพระราชวังแห่งนี้เป็นอย่างมาก โดยในปี ค.ศ. 1406 ได้มาตรวจตราการก่อสร้างด้วยตนเอง              ในปี ค.ศ. 1413 พระองค์จึงทรงย้ายจากหนานจิงมาประทับที่เป่ยจิง เป็นการถาวร แต่ไม่กี่เดือนหลังสร้างเสร็จก็มีฟ้าผ่าลงมาและเกิดเพลิงไหม้อาคารต่างๆ หลายหลัง ซ้ำยังเกิดแผ่นดินไหว ในปี ค.ศ. 1416 จนต้องซ่อมแซมกว่าจะสำเร็จก็นานถึง 4 ปี แต่หมิงเฉิงจงกลับมีโอกาสได้อยู่ในพระราชวังนี้ไม่เกิน 4 ปี เพราะต้องนำทัพออกไปรบกับพวกมงโกลที่หลงเหลืออยู่ อีกถึง 5 ครั้ง คือ ในปี ค.ศ. 1410, 1422 1423 และ 1424               ในปี ค.ศ. 1403 มีคำสั่งให้บัณฑิตกว่าสองพันคน พร้อมด้วยผู้อำนวยการใหญ่ 5 คน รองผู้อำนวยการอีก 20 คน จัดทำสารานุกรมรวบรวมความรู้ทางวิชาการสาขาต่างๆ ทั้งหมด ใช้เวลาจัดทำ 4 ปี เป็นหนังสือกว่า22,937 บรรพ มหาสารานุกรมชุดนี้มีต้นฉบับ 1 ชุดและสำเนาอีก 2 ชุดเก็บรักษาไว้แต่หายสาบสูญไปจนปัจจุบันเหลือเพียง 370 บรรพ(ไม่รู้1บรรพเท่ากับเท่าไหร่ ผู้รู้บอกด้วย)                ผลงานที่สำคัญอีกอย่างคือให้จัดสร้างกองเรือ “เป่าฉวน” ที่มีความยิ่งใหญ่ที่สุดในขณะนั้นมีทั้งสิ้น 62 ลำ ลำที่ยาวที่สุดวัดได้ 140 เมตร กว้าง 60 เมตร แต่ละลำประกอบด้วย ทหาร นายแพทย์ ล่าม นายกองเรือคือ เจิ้งเหอ มหาขันที(กงกง)คนสนิทของตนที่เดินทางออกทะเลล่องไปทั่วโลก 7 ครั้งในรอบ 28 ปี (เป็นกระเทยที่ปรีชาที่สุดในยุคโบราณของจีน) ไปไกลถึง อินเดีย และอัฟฟริกา (เมื่อเร็วๆนี้เริ่มมีกระแสในหมู่นักประวัติศาสตร์ของทั้งจีน และตะวันตกว่า เจิ้งเหออาจเป็นผู้ค้นพบอเมริกาก่อนโคลัมบัสเกือบร้อยปี) นำสินค้าไปแลกเปลี่ยนกับชาติต่างๆ รวมทั้งเข้ามาถึงกรุงศรีอยุธยา (ตรงกับรัชกาลของสมเด็จพระอินทราชาที่1 หรือเจ้านครอินทร์ แห่งราชวงศ์สุพรรณภูมิ) และนำของหายากกลับมา               เจิ้งเหอนำกองทัพเรือจีนออกทะเลครั้งแรกเมื่อค.ศ. 1405 โดยออกเดินทางจากท่าเรือหลิวเจียก่าง มณฑลซูโจว หมิงเฉิงจู่สวรรคตขณะยกทัพกลับจากไปรบพวกมงโกลเมื่อ ค.ศ. 1424 พระศพถูกเชิญไปบรรจุที่สุสาน ฉานหลิง              หมิงเหยินจง จูเกาจื้อ โอรสหมิงเฉิงจู่ ขึ้นครองราชย์ต่อมา ด้วยความเลื่อมใสในลัทธิขงจื้อ(ลัทธิเต๋า)อย่างมาก ทำให้เห็นว่ากองเรือมหาสมบัติของบิดานี้เป็นเรื่องผิดศีลธรรม เป็นการเบียดเบียนชาติอื่น จึงให้ยกเลิกกองเรือของเจิ้งเหอเสีย(ขออธิบายนิดนึง กองเรือที่ว่านี้ก็คือแบบเดียวกับนโยบายล่าอาณานิคมที่ชาติตะวันตกมาเริ่มในยุคหลังจากนี้อีกนาน กล่าวคือใช้การค้านำหน้าหาสิ่งวิเศษที่ตนขาด หากชาติใดไม่ยอมก็ใช้เล่ห์เหลี่ยม และกำลังรบเข้าบดขยี้....ลองคิดดูเล่นๆว่าถ้าไม่ยกเลิก และได้รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง จีนจะเกรียงไกรแค่ไหน และไม่ทราบว่าภาษาสากลที่เราใช้กันอยู่ทุกวันนี้จะใช่ภาษาอังกฤษหรือเปล่า?! เพราะเท่าที่อ่านดูในสมัยนั้นกองเรือของเจิ้งเหอเป็นที่ครั่นคร้ามไปทั้ง7คาบสมุทร)             และดำริที่จะย้ายเมืองหลวงกลับหนานจิง แต่เนื่องจากครองราชย์เพียงสิบเดือนก็สวรรคตไปก่อน แผนการต่างๆ จึงยุติไปโดยปริยาย พระศพถูกเชิญไปบรรจุที่สุสาน เสียนหลิง แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 16:24:06 แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:10:09 จากคุณ : korn_i - [ 25 ม.ค. 50 16:16:19 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ราชวงศ์หมิง (ต่อครับต่อ)                      จูจิเจิ้น ครองราชย์เมื่ออายุได้ 8 ขวบ ทรงพระนามว่าหมิงอิงจง เนื่องจากยังเยาราชการต่างๆ จึงตกอยู่ในมือของหวางเจิน ขันทีที่เป็นพระพี่เลี้ยง(เวรอุตส่าห์ชมเมื่อกี้ ขันทีออกลายอีกแล้ว) นับวันอำนาจบารมีของหวางเจินก็เพิ่มพูนมากขึ้น มีขุนนางจำนวนไม่น้อยที่ต่อต้านหวางเจินก็ถูกจับกุม และกำจัดไป แม้ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ยังต้องเรียกหวางเจินด้วยความนอบน้อมว่า วังฝู่ แปลว่า พ่อใหญ่(จึ๋ย...) เมื่อครองราชย์มาได้ 13 ปี                   ใน ค.ศ. 1449 เหย่เซียนซึ่งเป็นข่านของเผ่าออยเร็ต ( มงโกลเผ่าหนึ่ง ) มีความเข้มแข็งขึ้น วันที่ 1 เดือน 7 ได้ยกทัพมาตีเมืองต้าถ่ง กองทัพหมิงไม่อาจต้านทานได้ต้องเสียแม่ทัพนายกองไปหลายคน ข่าวศึกมาถึงปักกิ่งขุนนางเกิดความหวาดวิตกมาก หวางเจินซึ่งไม่มีประสบการณ์ในการทำศึกแต่อยากจะมีชื่อเสียงให้ปรากฏก็ยุยงให้หมิงอิงจงนำทัพยกไปรบกับเหย่เซียนด้วยพระองค์เอง ดังนั้นในวันที่ 16 เดือน 7 กองทัพหมิงที่มีพลกว่าหนึ่งแสนคนยกออกไปจากเมืองหลวงแต่ต้องเผชิญกับพายุฝนอยู่ที่ซวนฝู่ทหารล้มป่วยเป็นจำนวนมาก วันที่ 1 เดือน 8 กองทัพหมิงเดินทางไปถึงต้าถง แต่เมื่อทราบสถานการณ์ที่ไม่สู้ดีนัก หวางเจินไม่มีทางเลือกจึงให้ยกทัพกลับทันที(แล้วจะยกไปทามมาย)                         วันที่ 3 เดือน 8 เมื่อถอนทัพมาถึงที่เมืองไหวไหล ขุนนางต่างมีความคิดสองแนวคือเข้าไปตั้งรับกองทัพมงโกลภายในเมืองกับรีบยกทัพกลับปักกิ่งไปให้เร็วที่สุด แต่หวางเจินเห็นว่าขบวนสัมภาระส่วนตัวยังมาไม่ถึงจึงให้ตั้งค่ายอยู่ที่นอกเมือง กองทัพมงโกลตามมาทันก็ตั้งค่ายล้อมอย่างแน่นหนาทำให้ทหารขาดเสบียงและน้ำดื่ม                วันที่ 15 เดือน 8 เหย่เซียนแกล้งแต่งคนมาเจรจาขอหย่าศึก หมิงอิงจงหลงเชื่อขณะที่กำลังถอนทัพ ทหารมงโกลก็บุกโจมตีทั้งสี่ทิศจนกองทัพหมิงพินาศ หวางเจินและแม่ทัพหลายคนตายในที่รบ อิงจงถูกจับไปเป็นตัวเชลย หยูเซียนรองเจ้ากรมกลาโหมเรียกระดมกองทัพหัวเมืองใกล้ๆ กรุงปักกิ่งเข้ามาต้านทานกองทัพมงโกลอย่างเข้มแข็งจนต้องถอยกลับออกไป                      จากศึกติดพันกับมงโกลซึ่งทำให้จักพรรดิหมิงอิงจง ถูกจับเป็น ฮองไทเฮา(มารดา)จึงแต่งตั้งเฉิงอ๋อง(จูจู  อนุชาหมิงอิงจง) เป็นผู้สำเร็จราชการ ค.ศ. 1450 จึงได้ยกขึ้นเป็นฮ่องเต้พระนามหมิงไท่จงรัชศกจิ่งไท่                   เดือน10ปีเดียวกัน  กองทัพมงโกลยกมาถึงชานกรุงปักกิ่ง หยูเซียนเสนอให้ตั้งค่ายนอกเมืองรายไปตามประตูเมือง เหย่เซียน(แม่ทัพมงโกล) ทำอุบายว่าจะส่งตัวหมิงอิงจงกลับ ขอให้ขุนนางผู้ใหญ่ออกมารับแต่หมิงไท่จง รู้ทันให้ขุนนางชั้นผู้น้อยสองคนมาแทน                    ต่อมา กองทัพมงโกลบุกตีค่ายต่างๆ แต่ถูกทหารหมิงต่อต้านจนพ่ายแพ้ไปหลายครั้งทำให้ทหารเสียกำลังใจ และเริ่มขาดเสบียง กอปรกับเห็นว่าราชวงศ์หมิงมีฮ่องเต้องค์ใหม่แล้วก็ไม่สามารถใช้หมิงอิงจงเป็นเครื่องต่อรองได้ จึงทำให้ต้องถอนทัพกลับไปเมื่อวันที่ 15 เดือน 10 (รบกันแป็ปเดียว)                  หมิงอิงจงถูกปล่อยให้เป็นอิสระ หมิงไท่จงจึงสถาปนาให้เป็น ไท่ซ่างอ๋อง ( พระเจ้าหลวง..ไม่คืนตำแหน่งให้ ) และคุมตัวไว้ภายในวัง                 ค.ศ. 1456 หมิงไท่จงสิ้น(น้องอายุสั้นกว่าพี่) ขันทีเฉาจื้อเสียนรวบรวมพลพรรคก่อรัฐประหาร เชิญหมิงอิงจงกลับมาครองราชย์อีกครั้ง (ว้าว...ขันทีกู้บัลลังค์)ครองราษฎร์นาน 8 ปี จึงสิ้น                   ในรัชสมัยหมิงซือจง เกิดการฉ้อราษฎร์บังหลวงทั่วแผ่นดิน โดยเหล่าขุนนางท้องถิ่นยึดที่ดินชาวบ้าน ราชสำนักเพิ่มการเก็บภาษีเบ็ดเตล็ด แม้แต่ในกองทัพเองยังมีการยักยอกเสบียง และเบี้ยหวัด ความไม่พอใจของทหาร และประชาชนต่อราชวงศ์หมิงก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ อีกทั้งเกิดภัยแล้งครั้งใหญ่ ทำให้ฟางเส้นสุดท้ายขาดลง เหล่าราษฎรและทหารรวมตัวกันเป็นกลุ่มย่อยก่อจลาจลในหลายพื้นที่ กินเวลาหลายปี                                เดือนเมษายน ค.ศ.1644 ในที่สุดก็เกิดการรวมตัวกันก่อจลาจลครั้งใหญ่ ซึ่งนำโดย หลี่จื้อเฉิง เหล่าทหารหลวงเองก็ไม่เป็นใจรบ จึงทำให้กองกำลังหลี่จื้อเฉิงเข้ายึดครองกรุงปักกิ่ง ได้อย่างง่ายดาย จนทำให้ หมิงซือจง ต้องผูกพระศอสิ้นลงที่ต้นไม้บนเนินเขาที่มองเห็นพระราชวังต้องห้ามได้ชัด ถือเป็นจุดอวสานของราชวงศ์หมิง แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 10:41:38 แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 50 20:16:31 จากคุณ : korn_i - [ 25 ม.ค. 50 16:44:57 ]

ความคิดเห็นที่ 61 เกล็ดเล็กๆของมหาขันทีเจิ้งเหอ แห่งราชวงศ์หมิง                     ความยิ่งใหญ่ของแม่ทัพขันทีเจิ้งเหอหรือท่านซำปอกงนั้น ไม่เพียงอยู่ที่การได้นำกองทัพเรือขนาดมหึมาของจักรพรรดิหย่งเล่อแห่งราชวงศ์หมิง(ค.ศ.1368-1644) พร้อมด้วยพลพรรค ลูกเรือนับหลายหมื่น ออกท่องมหาสมุทรเยือนถิ่นแดนกว่า 30 ประเทศทั่วโลกนับจากเอเชีย อินเดีย ไปถึงแอฟริกา สร้างประวัติศาสตร์การค้าทางทะเลอันรุ่งโรจน์อย่างไม่มีใครเทียมทานในยุคสมัยนั้น แต่ยังได้ทิ้ง ‘ปริศนาอันยิ่งใหญ่’ให้ผู้คนทั่วทุกมุมโลกขุดค้นอย่างไม่รู้จบสิ้นมาถึงทุกวันนี้ เพื่อพิสูจน์ความจริงเกี่ยวกับประวัติศาสตร์การค้นพบ ‘โลกใหม่’ที่คนทั่วโลกได้เรียนรู้และเชื่อถือมากว่า 5 ศตวรรษ ดังนั้น จึงเกิดทฤษฎีความรู้ ‘เจิ้งเหอเป็นผู้ค้นพบดินแดนอเมริกาก่อนคริสโตเฟอร์ โคลัมบัส รวมทั้งดินแดนแห่งโลกใหม่อื่นๆ’             หัวหอกใหญ่คนหนึ่งของกลุ่มทฤษฎีจีนค้นพบอเมริกาก่อนนักเดินเรือชาวตะวันตกคือ นายกาวิน เมนซีส์ (Gavin Menzies) อดีตผู้บัญชาการราชนาวีอังกฤษ เขาได้รับแรงบันดาลใจจากแผนที่โบราณยุคปี ค.ศ.1424 ซึ่งแฝงปริศนาที่น่าตื่นตะลึงอย่างยิ่ง เพราะดูเหมือนมันกำลังเปิดเผยความจริงที่ถูกฝังมากว่า 500 ปี ว่ามีผู้ค้นพบ ‘โลกใหม่’ก่อนโคลัมบัส และกลุ่มนักเดินทางชาวตะวันตกที่ลือชื่อคนอื่นๆ*(1)       จากนั้น เมนซีส์ก็ได้ทุ่มเทชีวิตในการรวบรวมหลักฐานเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถึง 14 ปีอย่างชนิดแทบพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน โดยการแกะรอยตามหาหลักฐานตามพิพิธภัณฑ์ ห้องสมุดต่างๆทั่วโลกกว่า 900 แห่ง ทั้งในทวีปเอเชีย ยุโรป อเมริกา ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ และได้สอบถามกลุ่มผู้เชี่ยวชาญหลากหลายสาขา ทั้งด้านประวัติศาสตร์อารยธรรมยุคกลาง ภาษาศาสตร์ โบราณคดี สังคม ธรรมชาติ การเดินเรือ เป็นต้น ตลอดจนสืบหาร่องรอยตามอนุเสาวรีย์โบราณ ปราสาทราชวังเก่า ท่าเรือใหญ่ของปลายยุคกลาง ไปถึงโขดหินปะการัง ชายหาดร้าง และหมู่เกาะที่ห่างไกล       เมนซีส์กล่าวว่า ยิ่งสืบสาวไป ก็ยิ่งพบหลักฐานที่สนับสนุนทฤษฎีเรื่องเจิ้งเหอเป็นผู้ค้นพบโลกใหม่ ไม่ว่าจะเป็นภาชนะเครื่องปั้นดินเผาจีน ผ้าไหม หินแกะสลัก ซากสิ่งของเครื่องเซ่นบูชาเทพเจ้า และอื่นๆที่ลูกเรือชาวจีนได้ทิ้งตามชายฝั่งแห่งทวีปแอฟริกา อเมริกา ออสเตรเลีย และนิวซีแลนด์.....             กระทั่งเมนซีส์ได้คลอดหนังสือ 1421: The Year China Discovered The World ความยาว 520 หน้า ซึ่งวางตลาดเมื่อปลายปี 2002 โดยสำนักพิมพ์ BANTAM PRESS เป็นผู้จัดพิมพ์ เนื้อหาในหนังสือเล่าถึงการเดินทางที่ยิ่งใหญ่ของกองเรือของจักรพรรดิหย่งเลอ (1402-1424) โดยมีแม่ทัพขันทีเจิ้งเหอ เป็นผู้นำทัพลงทะเลเดินทางรอบโลกถึง 7 ครั้ง นับตั้งแต่ปี ค.ศ.1405-1433 พร้อมแสดงรูปภาพหลักฐาน แผนที่ เส้นทางการเดินเรือ       ‘1421’ เปิดฉากด้วยเรื่องราวประวัติของเจิ้งเหอซึ่งมีชื่อเดิมว่า หม่าเหอ เกิดในครอบครัวมุสลิมแห่งตำบลคุนหยาง นครคุนหมิง หยุนหนัน หม่าเหอถูกจับกุมระหว่างที่กองทัพจักรพรรดิหงหวู่*(2) นำกำลังบดขยี้ทหารมองโกลในหยุนหนัน และได้ถูกจับตอนเป็นขันที กระทั่งกลายมาเป็นแม่ทัพคู่ใจของจักรพรรดิหย่งเล่อ ตั้งแต่เมื่อครั้งที่พระองค์ ยังทรงเป็นเจ้าชายจู่ตี้             ‘1421’ ยังได้เล่าถึงเงื่อนไขที่สร้างกองเรือยักษ์ ที่สามารถนำลูกเรือถึง 30,000 ชีวิต ข้ามห้วงมหาสมุทรอันแปรปรวนสุดหยั่งไปทั่วโลก นั่นคือ จักรพรรดิหย่งเล่อและอารยธรรมอันยิ่งใหญ่ของจีน หย่งเล่อทรงสนพระทัยวิชาดาราศาสตร์ ทรงรวบรวมนักสังเกตปรากฏการณ์บนท้องฟ้ามาชุมนุมแลกเปลี่ยนวิชาต่างๆ ซึ่งเป็นประโยชน์ต่อการเดินเรือโดยตรง นอกจากนี้ พระองค์ไม่เพียงเป็นผู้สร้างกรุงปักกิ่งเป็นมหานครที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกในขณะนั้น แต่ยังทรงสร้างนครแห่งภูมิปัญญา โดยรวบรวมนักวิชาการกว่า 2,000 คน จัดทำ ‘หย่ง เล่อ ต้าเตี่ยน’*(3) เพื่อบันทึกสรรพวิชาความรู้ วรรณกรรมทั้งหมดเท่าที่มนุษย์รู้และได้สร้างขึ้น จนสำเร็จเป็นสารานุกรม ถึง 4,000 ฉบับ มีอักษรถึง 50 ล้านตัว สารานุกรมยักษ์เล่มนี้ เสร็จสมบูรณ์ก่อนเปิดใช้พระราชวังต้องห้าม ซึ่งจักรพรรดิหย่งเล่อทรงเป็นผู้บัญชาการสร้างเช่นกัน             เมนซีส์ถึงกับได้ทิ้งท้ายในคำนำหนังสือ 1421: The Year China Discovered The World การที่ ‘พวกเขา’ สามารถมองเห็นได้ไกลกว่าคนอื่นๆนั้น เป็นเพราะพวกเขายืนอยู่บนบ่าของยักษ์ และ‘พวกเขา’ ที่นายเมนซีส์กล่าวนั้น ก็คือเหล่านักเดินทางที่ยิ่งใหญ่ของโลก ส่วน ‘ยักษ์’ที่ว่า ก็คือ จีน เจิ้งเหอ แม่ทัพขันที ซำปอกง โดยปริวัฒน์ จันทร สำนักพิมพ์มติชน ความยาว 281 หน้า ราคา 228 บาท           เจิ้งเหอมาเยือนไทย       เรื่องราวของเจิ้งเหอยังได้ส่งแรงบันดาลใจถึงคนไทย โดยคุณปริวัฒน์ จันทร ได้รวบรวมสารคดีประวัติศาสตร์ ‘เจิ้งเหอ แม่ทัพขันที ซำปอกง’ ซึ่งตีพิมพ์โดยสำนักพิมพ์มติชน และวางแผงเมื่อเดือนกันยายนที่ผ่านมานี้             ‘เจิ้งเหอ แม่ทัพขันที ซำปอกง’ นอกจากบรรยายถึงความมโหฬารของขบวนเรือของแม่ทัพใหญ่เจิ้งเหอที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในประวัติศาสตร์แห่งนาวีมนุษยชาติ ยังได้เล่าเรื่องราวการเยือนกรุงศรีอยุธยา(ที่จีนเรียกว่าเสียนเล่อ)ของแม่ทัพเจิ้งเหอ ราวสมัยรัชกาลพระรามราชาธิราช (ค.ศ.1395-1409/ พ.ศ.1938-1952) ถึงรัชกาลสมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ 1 (ค.ศ.1409-1424/พ.ศ.1952-1967)             สำหรับคุณปริวัฒน์ได้แรงบันดาลใจในการเขียนเรื่องราวของเจิ้งเหอ จากการได้ไปกราบสักการะองค์หลวงพ่อโตซำปอกงที่วัดกัลยาณมิตรวรมหาวิหารแห่งย่านกุฎีจีน ธนบุรี ความงามทางสถาปัตยกรรมและเครื่องอับเฉาที่หลากหลายสวยงามในพระวิหาร ทำให้เกิดความสนใจใคร่รู้ว่า... “แท้จริงแล้ว หลวงพ่อซำปอกงมีตัวตนจริงในประวัติศาสตร์หรือไม่? ทำไมท่านถึงได้ออกเดินเรือมายังอยุธยา? และท่านได้เดินทางไปเยือนประเทศไหนอีก และทำไมชาวจีนโพ้นทะเล จึงเคารพศรัทธาท่านยิ่งนัก?”             ในการค้นคว้าเพื่อตอบคำถามเหล่านี้ คุณปริวัฒน์ได้พบความมโหฬารของขบวนเรือแห่งราชวงศ์หมิง โดยได้เปรียบเทียบให้เห็นภาพอย่างน่าตื่นตาตื่นใจว่า “กองเรือของท่านซำปอกงที่จอดเทียบท่าที่อ่าวไทยนั้น มีขนาดความยาวถึงลำละกว่า 400 ฟุต กว้าง 160 ฟุต มีเสากระโดงเรือถึง 9 ต้น คนจีนเรียกว่า เป่าฉวนหรือเรือมหาสมบัติ ในขบวนเรือประกอบด้วย เรือเสบียง เรือกำลังพล และเรือรบรวมกว่า 300 ลำ บรรทุกทหาร พลเรือ พ่อค้า แพทย์ นักพฤกษศาสตร์ พ่อครัว นายช่าง ล่ามภาษา เจ้าหน้าที่พิธีการทูต รวมทั้งนักสอนในศาสนาอิสลาม และพระภิกษุในพุทธศาสนา เพื่อสร้างสันถวไมตรีกับชนทุกศาสนาในดินแดนต่างๆ รวมจำนวนคนบนเรือถึงกว่า 27,800-30,000 ชีวิตในการเดินทางแต่ละคราว”             ขอบเขตแดนที่กองเรือยักษ์มังกรท่องไปถึงนั้น มีนับตั้งแต่แดนในอุษาคเนย์ อินเดีย และแอฟริกา รวมราว 30 ประเทศ             นี่คือ ความมโหฬารที่ไม่ต้องสงสัยของกองเรือเจิ้งเหอ เมื่อเทียบกับประวัติศาสตร์การค้นพบโลกใหม่ของนักเดินเรือฝ่ายตะวันตก คริสโตเฟอร์ โคลัมบัส พบทวีปอเมริกาและคิดว่าดินแดนที่เขาพบผืนนี้คือหมู่เกาะเอเชียตะวันออกในปี 1492 ซึ่งห่างจากช่วงที่ทัพพญามังกรออกทะเลครั้งแรกถึง 87 ปี! เรือของโคลัมบัสวีรบุรุษผู้ค้นพบโลกใหม่ยังเล็กกว่าเรือมหาสมบัติของจีนถึง 4 เท่า โดยมีความยาวเพียง 85 ฟุต กว้าง 20 ฟุต มีกองเรือติดตาม 3 ลำ ลูกเรือ 87 คน!       นายเฟอร์ดินันด์ แมคเจลลัน ได้สานฝันของโคลัมบัส โดยท่องมหาสมุทรมาถึงทะเลจีนใต้ในปี ค.ศ.1521 กองเรือของเขามีความยาวเพียง 100 ฟุต ลูกเรือ 160 คน       ต่อมา ในปี ค.ศ. 1498 นายวาสโก ดา กามา ก็ล่องเรืออ้อมแหลมกูดโฮปที่แอฟริกาใต้จนถึงชายฝั่งตะวันออก ระหว่างการเดินทางไปยังอินเดีย กองเรือของเขามีความยาวราว 85-100 ฟุต เท่านั้น             ความยิ่งใหญ่ในแง่มุมที่ 3       นอกไปจากความยิ่งใหญ่ใน 2 แง่มุมที่หนังสือทั้งสองเล่มนี้ ได้สะท้อนออกมาได้แก่ ความยิ่งใหญ่กองเรือและการเดินทาง กับปริศนาที่ยิ่งใหญ่นั้น สิ่งที่น่าสังเกตในประวัติศาสตร์การเดินเรือของกองเรือพญามังกรขบวนใหญ่สุดในโลกแห่งยุคนั้น และอาจนับเป็นความยิ่งใหญ่ในอีกแง่มุมหนึ่ง คือกองทัพใหญ่ยักษ์ปานนั้น ไม่เคยยึดครองชาติใดเป็นอาณานิคม กอบโกยทรัพยากรอย่างเอารัดเอาเปรียบ และกดขี่ทารุณกรรมเจ้าถิ่น เพียงแต่เดินทางเยี่ยมเยือน ทำมาค้าขายกันอย่างยุติธรรม ผูกมิตรไมตรีกับดินแดนต่างๆเป็นหลัก             ปัจจุบันยังไม่มีใคร แม้แต่จีนเอง พบหลักฐานที่ระบุการพบโลกใหม่ของกองเรือเจิ้งเหออย่างแน่นอน ทว่า กิจกรรมเฉลิมฉลองครบรอบ 600 ปี การเดินเรือของเจิ้งเหอ ที่เริ่มขึ้นแล้วเมื่อไม่กี่เดือนมานี้ และจะดำเนินไปถึงปี 2005 นั้น จะกระตุ้นวิญญาณนักขุดค้นความจริงทั่วโลกอีกครั้ง             ทั้งนี้ ด้วยความขัดแย้งทางการเมือง และนโยบายต่างประเทศ ทำให้เหล่าขุนนางสำนักขงจื้อในจักรพรรดิจิ่งไท้ (ค.ศ.1449-1464) ได้ทำลายและเผาเอกสารบันทึกการเดินทางของเจิ้งเหอ และแม่ทัพคนอื่นๆอย่างเหี้ยนเตียน นับเป็นความสูญเสียและน่าเสียดายครั้งประวัติศาสตร์จริงๆ             --------------------------       *(1)นักเดินเรือผู้ยิ่งใหญ่แห่งโลกตะวันตก ได้แก่ นายคริสโตเฟอร์ โคลัมบัส เป็นผู้ค้นพบ ‘โลกใหม่’ที่ได้กลายเป็นอเมริกาในปีค.ศ. 1492       นายบาโตโลมี ไดแอส (Bartolomeu Dias) ชาวโปรตุเกส เป็นนักเดินทางที่ยิ่งใหญ่โดยเป็นคนแรกที่เดินทางอ้อมแหลมกู้ดโฮปในปี ค.ศ.1487       นาย วาสโกดา กามา (Vasco da Gama) ชาวโปรตุเกส ลงทะเลเจริญรอยตามไดแอสใน 10 ปีต่อมา และได้รับการยกย่องเป็นบุคคลแรกของโลก ที่บุกเบิกเส้นทางทะเลเปิดการค้าเครื่องเทศ หลังจากแล่นเรือผ่านชายฝั่งตะวันออกของแอฟริกาและข้ามมหาสมุทรอินเดียไปยังอินเดีย       เฟอร์ดินันด์ แมคเจลลัน( Ferdinand Magallen) เป็นผู้ค้นพบช่องแคบระหว่างแอตแลนติคและแปซิฟิคในปีค.ศ.1521 และโลกก็ได้ตั้งชื่อช่องแคบนี้ว่า ‘แมคเจลลัน’เพื่อเป็นเกียรติและอนุสรณ์แด่ผู้ค้นพบคนแรก เป็นต้น             *(2)จักรพรรดิหงหวู่ ปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์หมิง(ค.ศ.1368-1398) ผู้โค่นล้มราชวงศ์หยวนของชาวมองโกล และเป็นพระราชบิดาของจักรพรรดิหย่งหล่อ             *(3)หย่ง เล่อ ต้าเตี่ยน บางแหล่งบอกว่า สารานุกรมชุดนี้ มีถึงกว่า 10,000 และได้ถูกเผาทำลายและโดยฉกไประหว่างสงครามรุกรานของมหาอำนาจต่างชาติในราวปี 1900 โดยกองกำลังอังกฤษ สหรัฐอเมริกา โซเวียต และญี่ปุ่น ขณะนี้ หอสมุดแห่งชาติจีนได้เก็ยรักษาหย่งเล่อต้าเตี่ยนไว้ราว 221 เล่ม ในต้นทศวรรษที่ 1950 โซเวียตได้คืนหนังสือโบราณในชุดนี้แก่จีน 64 เล่ม อดีตเยอรมันตะวันออก ส่งคืน 3 เล่ม หอสมุดคองเกรสสหรัฐฯ มีจารึกโบราณของสารานุกรมชุดนี้ 41 เล่ม อังกฤษ 51 เล่ม และเยอรมนีอีก 5 เล่ม นอกจากนี้ เกาหลีใต้ ก็มีหนังสือในชุดนี้จำนวนหนึ่งด้วย font> แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:14:42 จากคุณ : korn_i - [ 25 ม.ค. 50 17:10:09 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ราชวงศ์ชิง (ค.ศ.1644-1911) ในช่วงที่ราชวงศ์หมิงเกิดจลาจลและการเมืองไร้เสถียรภาพ ชาวแมนจูถือโอกาสรวบรวมกำลังพล โดยผู้นำตระกูลอ้ายซินเจวี๋ยโหล และเข้าบุกยึดกรุงปักกิ่งซึ่งเป็นราชธานีของราชวงศ์หมิง ได้ใน ค.ศ. 1644 และสถาปนาอาณาจักรต้าชิง        ชาวแมนจูเป็นกลุ่มชนเร่ร่อนทางตะวันออกเฉียงเหนือของจีนซึ่งสืบเชื้อสายจากชาวจิน รัฐแมนจูสถาปนาโดย นูรฮาชี โดยเริ่มแรกเนื่องจากแมนจูยังไม่มีกำลังเข้มแข็งนัก นูรฮาชีจึงยอมรับฐานะ “ขุนนางของราชวงศ์หมิง” (ประเทศราช) ครองที่ดินทางตะวันออกเฉียงเหนือ หรือมณฑลแมนจูเรียในปัจจุบัน         ค.ศ. 1609 นูรฮาชีตั้งตนเป็น จักรพรรดิไท่จู และตั้งรัฐแมนจูขึ้นใน พระองค์เร่งสร้างเศรษฐกิจ แรงงาน และเทคโนโลยีของรัฐ โดยการจับชาวจีนที่อาศัยในแมนจูเรียมาเป็นทาส           ค.ศ. 1625 จักรพรรดิไท่จู สถาปนาเมืองเสิ่นหยางเป็นราชธานีและได้ปฏิรูปกองทัพ กล่าวคือการตั้งระบบกองธง ซึ่งเป็นระบบในการแบ่งสายการปกครองออกเป็นส่วนๆ มีประโยชน์ทั้งทางด้านการปกครองและการทหาร โดยแรกเริ่มนั้นมี 8 กองธง แต่ในปีต่อมา หลังการรบกับกองทัพราชวงศ์หมิงที่มาปราบปรามจักรพรรดิไท่จู รับบาดเจ็บ และสวรรคตในปีเดียวกัน            ผู้สืบบัลลังก์จากจักรพรรดิไท่จู คือ หวงไท่จี๋ หรือจักรพรรดิไท่จง ได้ตั้งกองธงแรกที่เป็นชาวฮั่นขึ้น และได้มีการนำระบบธรรมเนียมการปกครองแบบราชวงศ์หมิงมาปรับใช้บางส่วน แต่ก็ยังให้สิทธิพิเศษกับหน่วยปกครองของแมนจูเองโดยระบบโควต้า เมื่อลิงตันข่าน มหาข่านองค์สุดท้ายของมงโกลสิ้นลงระหว่างเดินทางไปทิเบตในค.ศ. 1634 บุตรของเขานาม เอเจยข่าน ได้สวามิภักดิ์ต่อกองทัพแมนจูและมอบตราประจำพระองค์ของอดีตจักรพรรดิหยวนให้จักรพรรดิไท่จง             ใน ค.ศ. 1636 จักรพรรดิไท่จงเปลี่ยนชื่อรัฐแมนจูเป็น อาณาจักรต้าชิง (แปลว่า บริสุทธิ์) โดยหมายที่จะขยายอาณาเขตไปนอกแมนจูเรีย พระองค์ชนะศึกต่อมองโกเลียใน และเกาหลี จึงสามารถครอบครองพื้นที่ลุ่มแม่น้ำอาร์มู หรือมณฑลเฮยหลงเจียงในปัจจุบัน              ส่วนสถานการณ์ในกรุงปักกิ่งนั้น หลังจากราชวงศ์หมิงจบสิ้น หลี่จื้อเฉิงผู้นำกองทัพกบฎได้นำกำลังพล 60,000 นาย บุกเผชิญหน้ากับอู๋ซานกุ้ย นายพลหมิงผู้คุมกองกำลังกว่า 100,000 นาย ที่ประจำอยู่ในป้อมซานไฮ่กวน ซึ่งป้อมนี้เป็นประตูของกำแพงเมืองจีนผ่านไปสู่ตะวันออกเฉียงเหนือ ตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของกรุงปักกิ่ง ป้อมซานไฮ่กวนจึงถือเป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญที่คอยกั้นพวกแมนจูอยู่ที่อ่าวไม่ให้เข้ามาสู่แผ่นดินจีนทางใต้ได้ นายพลอู๋จนมุมศัตรูทั้ง 2 ทาง ทั้งกลุ่มกบฎและกองทัพแมนจู จึงตัดสินใจที่จะสวามิภักดิ์ต่อองค์ชายดอร์กอน ผู้สำเร็จราชการแทนจักรพรรดิซุ่นจื่อแห่งแมนจู ผู้มีพระชนมายุเพียง 6 พรรษาซึ่งเป็นโอรสจักรพรรดิไท่จงที่สวรรคตไปหนึ่งปีก่อนหน้านั้น(เรียบร้อย...แค่เห็นอายุก็รู้ว่าผลเป็นยังไง)             วันที่ 27 พฤษภาคม ค.ศ. 1644 กองทัพของนายพลอู๋ และกองทัพแมนจูจึงเข้าล้อมกลุ่มกบฏไว้ กลุ่มกบฏมีกำลังไม่เพียงพอจะรักษาเมืองไว้ได้ จึงต้องตีฝ่าวงล้อมออกไปตั้งมั่นที่อื่น ฝ่ายกองทัพนายพลอู๋ก็ปล่อยให้กลุ่มกบฏตีฝ่าไปได้เพราะอ่อนแรงหลังจากต้องต่อสู้กับกองทัพแมนจูก่อนจะสวามิภักดิ์ กองทัพแมนจูได้เข้ายึดกรุงปักกิ่งได้ในวันที่ 6 มิถุนายน ในปีเดียวกัน อย่างไรก็ดี กองทัพแมนจูยังต้องใช้เวลาอีกกว่า 17 ปีเพื่อปรามปราบกลุ่มผู้ภักดีต่อราชวงศ์หมิง ผู้แสร้งทำภักดีต่อชิง และกลุ่มกบฏทั้งหลาย ผู้แสร้งภักดีต่อชิงคนสุดท้ายคือ จูกุย ซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของราชวงศ์หมิง และหลบหนีอยู่ในพม่า นายพลอู๋ได้เดินทางไปนำตัวขึ้นมาและประหารชีวิตที่มณฑลยูนนานใน ค.ศ. 1662           สิ่งที่เราน่าจะรู้จักกันดีคือ ผมเปียของชาวแมนจู จักรพรรดิชิงทรงออกกฎบังคับให้ชาวฮั่นทุกคนต้องไว้ผมเปียและสวมเสื้อผ้าอย่างชาวแมนจู เพื่อเป็นการแสดงความเคารพและภักดีต่อราชวงศ์ชิง ชายชาวฮั่นทุกคนต้องโกนผมครึ่งศีรษะและหนวดเครา และผูกผมด้านท้ายเป็นหางเปียยาว กฎนี้ขัดแย้งกับประเพณีปฏิบัติเดิมของชาวฮั่นที่ห้ามตัดผม ชาวจีนทั่วประเทศต้องปฏิบัติตามโดยไม่มีทางเลือก มิฉะนั้นจะถูกตัดหัว กว่า 258 ปีที่ราชวงศ์ชิงครองประเทศ ชาวจีนได้ก่อกบฏขึ้นหลายครั้งเนื่องจากกฎดังกล่าวนี้            พุทธศตวรรษที่ 23 ในต้นราชวงศ์ชิง ซึ่งเป็นยุคที่ทางราชวงศ์ต้องผจญกับขบวนการกู้หมิงต้านชิง ของชาวฮั่นทั้งหลายที่โกรธแค้นที่ชนต่างเชื้อสายมาเป็นใหญ่ประเทศจีน ดังนั้นในสมัยของ จักรพรรดิคังซี จักรพรรดิหย่งเจิ่ง และจักรพรรดิเฉียนหลง จึงต้องใช้ทั้งนโยบายประนีประนอมเพื่อให้อยู่กับชาวฮั่นได้อย่างเป็นสุข และนโยบายแข็งกร้าวเพื่อควบคุมชาวฮั่นไว้ไม่ให้คิดต่อต้าน ซึ่งนโยบายเหล่านี้กลายเป็นแนวปฏิบัติของจักรพรรดิองค์ต่อๆ มา เพื่อสร้างเสถียรภาพให้กับอำนาจรัฐ           ในประวัติศาสตร์จีนได้ปรากฏว่ามีชนกลุ่มน้อยขึ้นตั้งราชวงศ์ปกครองแผ่นดินจีน 2 ราชวงศ์ นั่นคือ ราชวงศ์หยวนของเผ่ามองโกล และราชวงศ์ชิงของเผ่าแมนจู ราชวงศ์หยวนถึงแม้จะเก่งกาจ มีกำลังทหารและอาวุธที่น่าเกรงขาม แต่ไม่มีความรู้ด้านการปกครอง จึงปกครองแผ่นดินจีนได้เพียงแค่ 90 ปีเศษก็ล่มสลายไป ส่วนราชวงศ์ชิงใช้นโยบายประนีประนอมและแข็งกร้าวได้อย่างแยบยล จึงประสบความสำเร็จทั้งทางด้านการเมือง การทหาร เศรษฐกิจ และสังคม จนสามารถปกครองแผ่นดินจีนได้นานถึง 260 ปี แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:16:09 แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 50 21:10:08 แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 50 21:09:10 จากคุณ : korn_i - [ 25 ม.ค. 50 20:58:26 ]

ความคิดเห็นที่ 63 นโยบายประนีประนอม                    นโยบายประนีประนอมถือเป็นเครื่องมือสำคัญในการผูกมิตรเอาอกเอาใจชาวฮั่นซึ่งเป็นประชากรส่วนใหญ่ของประเทศ โดยเฉพาะในช่วงที่ราชวงศ์ชิงเข้าปกครองแผ่นดินจีนใหม่ๆ เพื่อสร้างบารมีให้กับราชวงศ์ชิง และขจัดความคิดต่อต้านแมนจู โดยนโยบายสำคัญๆ มีดังนี้ • จัดพระราชพิธีปลงพระศพของพระเจ้าหมิงซือจง จักรพรรดิองค์สุดท้ายแห่งราชวงศ์หมิงและพระมเหสี และสร้างสุสานถวายให้อย่างสมพระเกียรติ • ยกย่องขุนนางราชวงศ์หมิงที่สละชีพเพื่อปกป้องเยี่ยงวีรบุรษ และเกลี้ยกล่อมขุนนางหมิงให้สวามิภักดิ์ต่อราชวงศ์ชิงและดูแลเป็นพิเศษ • ยังคงใช้วิธีคัดเลือกข้าราชการโดยวิธีการสอบจอหงวนตามแบบของราชวงศ์หมิง • จักรพรรดิคังซี ทรงจัดทำ พจนานุกรมคังซี ซึ่งรวบรวมตัวอักษรจีนได้ครบถ้วนที่สุดสมัยนั้น และในสมัย จักรพรรดิเฉียนหลง ได้มีการรวบรวมงานวิชาการครั้งยิ่งใหญ่ทั่วประเทศจีนมาเป็น ประมวลสาส์นสี่ภาค มีการส่งเสริมบัณฑิตที่มีผลงานทางวิชาการให้ได้รับบำเหน็จ อย่างไรก็ตาม ในขณะรวบรวมผลงานทางวิชาการ หนังสือหลายเล่มถูกทำลายเนื่องจากเหตุผลทางการเมือง • ยกเลิกหรือลดอัตราภาษีที่ขูดรีดในท้องที่ต่างๆ และล้มแนวการปกครองที่โหดร้ายของราชวงศ์หมิง นโยบายแข็งกร้าว ในขณะเดียวกัน ราชวงศ์ชิงก็ดำเนินนโยบายแข็งกร้าวเพื่อสยบชาวฮั่นที่คิดจะต่อต้านไว้ด้วย โดยนโยบายสำคัญมีดังนี้ • สังหารประชาชนที่รวมตัวก่อจลาจลต่อต้านราชสำนักตามท้องที่ต่างๆ อย่างโหดเหี้ยม • ห้ามการรวมกลุ่มกันจัดตั้งสมาคมอย่างเด็ดขาด เพื่อป้องกันการรวมพลังมวลชน • บังคับให้ชายชาวฮั่นทั่วประเทศต้องไว้ผมแบบชาวแมนจู คือ ไว้หางเปียยาวด้านหลัง และโกนผมครึ่งศีรษะ อย่างที่ชาวไทยคุ้นเคยกันดีจากภาพยนตร์ ใครฝ่าฝืนจะต้องโทษประหารชีวิต • นำกฎหมายอาชญาทางภาษา (เหวินจื้ออวี้) มาใช้หลายครั้ง เพื่อควบคุมความคิดของชาวฮั่นให้อยู่ในกรอบ ในสมัยจักรพรรดิคังซี หย่งเจิ้ง และเฉียนหลง มีปรากฏว่ามีมากถึง 70-80 คดี แต่ละคดีจะมีผู้รับเคราะห์ 10 คน จนถึงหมื่นคนก็มี ตัวอย่างคดีที่สำคัญ เช่น คดีหนังสือประวัติศาสตร์ราชวงศ์หมิง (หมิงสื่อ) ในสมัยคังซี ที่จวนถิงหลง จัดพิมพ์ไปกล่าวกระทบประวัติศาสตร์แมนจู ราชวงศ์ชิงถึงกับขุดศพจวนถิงหลงมาแยกร่าง ผู้เขียน ตรวจอักษร ขายหนังสือ และแม้แต่ผู้มีหนังสือในครอบครองถูกประหาร 72 คน และถูกขับไล่ให้เป็นทหารแถบชายแดนอีกนับร้อยคน เริ่มระส่ำระสาย                           หลังจากเจริญรุ่งเรืองสูงสุดในช่วงต้นราชวงศ์ สภาพทั่วไปในคริสตศตวรรษที่ 19 ราชวงศ์ชิงเริ่มอ่อนแอและความเจริญรุ่งเรืองลดลง เนื่องจากประเทศจีนประสบปัญหาความขัดแย้งกันอย่างรุนแรงของกลุ่มคนในวงการต่างๆ โดยเฉพาะด้านการเมืองที่มีขุนนางฉ้อราษฎร์บังหลวง เศรษฐกิจหยุดนิ่ง เพราะจักรพรรดิเฉียนหลง กษัตริย์เจ้าสำราญโปรดความหรูหราฟุ่มเฟือยและทำสงครามบ่อยครั้ง เงินท้องพระคลังขัดสน และจำนวนประชากรเพิ่มขึ้นอย่างมาก ทำให้เกิดปัญหาขาดแคลนที่ทำกิน จะเห็นได้ว่าราชวงศ์ชิงมีปัญหาความกดดันภายในประเทศที่สะสมมานาน ประกอบกับความกดดันภายนอกจากชาติมหาอำนาจในยุคล่าอาณานิคม ที่ราชวงศ์ชิงไม่อาจทานได้เพราะระบบการปกครอง และเศรษฐกิจที่ล้าสมัย                                ในช่วงต้นของคริสตศตวรรษที่ 25 ประชาชนเริ่มรวมกลุ่มกันประท้วงมากขึ้นและขยายตัวขึ้นเรื่อยๆ ทั้งพระนางซูสีไทเฮาและจักรพรรดิกวางซวีสวรรคตใน ค.ศ. 1908 ทิ้งให้สมาชิกราชวงศ์ที่ไร้บารมีและสถานภาพทางการเมืองไม่แน่นอนยังอยู่ในพระราชวังต้องห้าม ปูยี โอรสขององค์ชายชุนที่ 2 ได้รับการอภิเษกให้เป็นจักรพรรดิองค์ต่อไปตั้งแต่พระชนมายุเพียง 2 ชันษา โดยให้พระราชบิดาเป็นผู้สำเร็จราชการแทน ต่อมา นายพลหยวนซือไข่ ถูกปลดออกจากตำแหน่งทางทหาร ในกลางปี ค.ศ. 1911 องค์ชายชุนที่ 2 ทรงตั้งคณะรัฐมนตรีหลวง โดยสมาชิกเกือบทั้งหมดเป็นพระญาติสกุลอ้ายซินเจวี๋ยโหล มีหน้าที่บริหารประเทศจีนในเรื่องทั่วไป การตั้งคณะรัฐมนตรีหลวงครั้งนี้ได้สร้างความไม่พอใจอย่างยิ่งให้กับข้าราชการชั้นสูงทั้งหลาย ซิ่งรวมทั้ง จางจื่อตง ด้วย                                  ในวันที่ 10 ตุลาคม ค.ศ. 1911 ได้เกิดจลาจลอู่จางขึ้น และต่อมา นายพลซุน ยัตเซ็น ได้ประกาศก่อตั้งรัฐบาลของตนขึ้นใหม่ ในนามสาธารณรัฐจีน ที่เมืองนานกิง หัวเมืองหลายแห่งเริ่มตีตัวแยกจากรัฐบาลราชวงศ์ชิง เมื่อสถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจเช่นนี้ รัฐบาลราชวงศ์ชิงจึงเรียกตัวนายพลหยวนซือไข่รู้สึกไม่พอใจราชวงศ์อยู่แล้วกลับเข้ามาควบคุมกองทัพเป่ยหยาง เพื่อปราบปรามกลุ่มผู้แข็งข้อทั้งหลาย หลังจากที่ได้ตำแหน่งนายรัฐมนตรีและจัดตั้งรัฐบาลของตนแล้ว นายพลหยวนก็ได้เรียกร้องให้องค์ชายชุนลงจากตำแหน่งผู้สำเร็จราชการ โดยการเรียกร้องครั้งนี้ได้รับคำแนะนำจาก หลงหยูฮองเฮา                                  หลังจากองค์ชายชุนออกจากตำแหน่งแล้ว หยวนซือไข่และนายพลจากกองทัพเป่ยหยางก็ครอบงำราชวงศ์ชิงได้สำเร็จ ประเทศจีนในครั้งนั้นก็มี รัฐบาล 2 ฝ่าย รัฐบาลหยวนซือไข่ปฏิเสธการทำสงครามกับรัฐบาลสาธารณรัฐของซุน ยัตเซ็น โดยให้เหตุผลว่าเสียค่าใช้จ่ายสูงและไม่มีเหตุผล คำเรียกร้องของราชวงศ์ชิงคืออยากให้ประเทศจีนปกครองระบอบกษัตริย์ภายใต้รัฐธรรมนูญ และซุนยัตเซ็นอยากให้ก็ประเทศปกครองด้วยระบอบสาธารณรัฐ หลังจากที่ได้รับการอนุญาตจากหลงหยูไทเฮาแล้ว นายพลหยวนก็ได้เปิดการเจรจากับซุนยัตเซ็น โดยที่ซุนยัดเซ็นมีเป้าหมายว่าถ้าก่อตั้งสาธารณรัฐจีนสำเร็จแล้ว อาจจะให้นายพลหยวนขึ้นเป็นประธานาธิบดี ใน ค.ศ. 1912 หลังจากการเจรจา หลงหยูไทเฮาก็ได้ออกพระราชเสาวนีย์ประกาศให้จักรพรรดิปูยีผู้เป็นพระโอรสบุญธรรมสละราชบัลลังก์              การล่มสลายของราชวงศ์ชิงใน ค.ศ. 1911 ถือเป็นการสิ้นสุดของประวัติศาสตร์การปกครองระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ในจีนที่มีมายาวนานกว่า 2,000 ปี แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:17:31 จากคุณ : korn_i - [ 25 ม.ค. 50 21:07:50 ]

ความคิดเห็นที่ 64 สุดยอด ขอบคุณครับ ขอโวต จากคุณ : K.Senior - [ 26 ม.ค. 50 22:32:26 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ขอลำดับกษัตริย์ราชวงศ์ชิงของตระกูลแซ่อ้ายซินเจวี๋ยโหล ให้ดูดังนี้ครับ          1.นูรฮาชี หรือชิงเกาตี้-ชิงไท่จู่ รัชศก เทียนมิ่ง(ค.ศ.1616-1626) (ประกาศอิสรภาพจากราชวงศ์หมิงสำเร็จ)          2.หวงไท่จี๋ หรือชิงเหวินตี้-ชิงไท่จง รัชศก เทียนชง(ค.ศ.1627-1636) และฉงเต๋อ(ค.ศ.1636-1643)          3.ฝูหลิน หรือชิงจางตี้-ชิงซื่อจู่ รัชศก ซุ่นจื้อ(ค.ศ.1643-1661) (ยึดจีนได้สำเร็จ)         4.เสวียนเย่ หรือชิงเหรินตี้-ชิงเซิ่งจง รัชศก คังซี(ค.ศ.1661-1722)         5.อิ้นเจิน หรือชิงเซี่ยนตี้-ชิงซื่อจง รัชศก หย่งเจิ้ง(ค.ศ.1722-1735)         6.หงลี่ หรือชิงฉุนตี้-ชิงเกาจง รัชศก เฉียนหลง(ค.ศ.1735-1796) แต่สวรรคต ค.ศ.1799         7.หยงเหยี่ยน หรือชิงหรุ้ยตี้-ชิงเหรินจง รัชศก จยาชิ่ง(ค.ศ.1796-1820)         8.หมินหนิง หรือชิงเฉิงตี้-ชิงเซวียนจง รัชศก เต้ากวาง(ค.ศ.1820-1850)         9.อี้จู่ หรือชิงเสี่ยนตี้-ชิงเหวินจง รัชศก เสียนเฟิง(ค.ศ.1850-1861)        10.ไจ่ฉุน หรือชิงอี้ตี้-ชิงมู่จง รัชศก ถงจื้อ(ค.ศ.1861-1875)        11.ไจ่เถียน หรือชิงจิ่งตี้-ชิงเต๋อจง รัชศก กวางซวี(ค.ศ.1875-1908)        12.ผู่อี๋ หรือชิงสวินตี้ รัชศก ซวนถ่ง(ค.ศ.1908-1924) แต่จักรพรรดิปูยีผู้นี้ตายในฐานะสามัญชนเมื่อค.ศ.1967 *หมายเหตุ-ชื่อแรกคือชื่อจริงตอนเกิด ชื่อที่2คือพระนามตอนครองราชย์ ชื่อที่3คือพระนามหลังสวรรคต ซึ่งจักรพรรดิองค์ใหม่จะถวายให้ ดังนั้นจะเห็นได้ว่าปูยีจึงไม่มีชื่อที่3 เพราะจีนเปลี่ยนการปกครองแล้ว แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:18:47 แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 50 16:52:36 แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 50 12:14:10 จากคุณ : korn_i - [ 30 ม.ค. 50 12:09:56 ]

ความคิดเห็นที่ 66 เกร็ดเล็กๆของ ดร.ซุนยัดเซ็น                           ซุนเหวิน -ซุนอี้เซียน-ซุนเต๋อหมิง- ซุนตี้เซี่ยง- จงซานเฉียว ทั้งหมดนี้เป็นชื่อของบุคคลเดียวกันที่คนไทยรู้จักกันในนามของ ดร.ซุนยัดเซ็น                          ซุนยัดเซ็น (ชื่อในจีนกลางคือ "ซุนจงซาน" ส่วนชื่อในวัยเด็กคือ "ซุนเหวิน") ผู้ได้ชื่อว่าบิดาว่าเป็นบิดาแห่งประชาธิปไตยจีน เกิดเมื่อวันที่ 12 พฤศจิกายน ค.ศ.1866 ในครอบครัวชาวนาที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไรนักใน หมู่บ้านชุ่ยเฮิง อำเภอเซียงซาน มณฑลกวางตุ้ง ซุนยัดเซ็น เริ่มใช้แรงงานมาตั้งแต่อายุ 6 ขวบ จนเมื่อ 10 ขวบจึงมีโอกาสได้เรียนหนังสือในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง                  การต้องทำไร่นา ช่วยครอบครัวตั้งแต่เล็ก เป็นเหตุให้ ซุนยัดเซ็น นั้นเข้าใจความลำบากยากเข็ญของชาวนาเป็นอย่างดี ทั้งนี้ตั้งแต่ยังเด็ก ซุนยัดเซ็น ที่เกิดหลังกบฎไท่ผิงถูกปราบเพียง 2 ปี (กบฎไท่ผิง หรือขบวนการ"เมืองแมนแดนมหาสันติ" ค.ศ.1850-1864เป็นกบฎชาวนาที่นำโดย ชาวนาที่ชื่อว่า หงซิ่วฉวน ผู้นับถือศาสนาคริสต์ และมีความต้องการล้มล้างราชวงศ์ชิงที่กดขี่ชาวนา เพื่อสร้างอาณาจักรแห่งสันติสุขขึ้น ซึ่งในเวลาต่อมา กบฎไท่ผิงก็ยึดอำนาจได้จริงๆ ที่ เมืองหนานจิง ในปี ค.ศ.1853 โดยเปลี่ยนชื่อหนานจิงเป็น เมืองหลวงสวรรค์ หรือเทียนจิง แต่สุดท้ายในปี ค.ศ.1864 ก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับกองทัพชิงของจักรพรรดิ์ถงจื้อ)                    ซุนยัดเซ็นมีความสนใจในเรื่องราวของบ้านเมืองมาก โดยเฉพาะในตัวของ หงซิ่วฉวน ผู้นำของ กบฎไท่ผิง กบฎชาวนาที่ได้ชื่อว่ายิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์จีน โดยซุนยัดเซ็นนั้นยกให้ หงซิ่วฉวน เป็น "วีรบุรุษผู้ต่อต้านชิงคนที่ 1" และ ยกตัวเองให้เป็น "หงซิ่วฉวน คนที่ 2"                     ในปี ค.ศ.1879 เมื่ออายุได้ 13 ย่าง 14 ปีซุนยัดเซ็น มีโอกาสตามมารดาไปหา ซุนเหมย พี่ชาย ที่เมืองโฮโนลูลู บนเกาะฮาวาย และมีโอกาสได้เรียนหนังสือในโรงเรียนฝรั่ง นับได้ว่าซุนยัดเซ็นเป็นคนจีนกลุ่มแรกๆ ที่มีโอกาสไปศึกษาต่อยังตะวันตก และรับเอาอิทธิพลจากวัฒนธรรมของชาวตะวันตกมาอย่างลึกซึ้ง ซึ่งส่งผลมายังความไม่เชื่อถือนักต่อลัทธิขงจื๊อแบบคนจีนทั่วไป                              ความใกล้ชิดต่อคริสตศาสนา และห่างไกลจากลัทธิขงจื๊อซึ่งครอบครัวยึดถือของซุนยัดเซ็น ทำให้พี่ชายกังวลจนถึงขั้นแจ้งข่าวให้ทางบ้านทราบ และส่งตัวน้องชายกลับบ้าน เมื่อเดินทางจากเมืองศิวิไลซ์กลับมาถึงบ้าน เมื่อ ค.ศ.1883 ซุนยัดเซ็น ก็ประกอบวีรกรรมห่ามขึ้นอย่างหนึ่งคือไปหักแขนเทวรูปไม้ที่ชาวบ้านว่าศักดิ์สิทธิ์ของหมู่บ้าน ขณะที่ซุนยัดเซ็นเห็นว่าเทวรูปไม้ เป็นเพียงวัตถุไร้สาระที่ชาวบ้านงมงายอย่างไม่ลืมหูลืมตา เมื่อเกิดเป็นเรื่องวุ่นวาย เนื่องจากชาวบ้านโกรธแค้นอย่างมาก บิดาของซุนยัดเซ็นจึงต้องแก้ปัญหาด้วยการส่งตัวลูกชายไปศึกษาต่อที่ฮ่องกง                    ที่ฮ่องกง ซุนยัดเซ็น เข้าศึกษาต่อในควีนสคอลเลจ โดยในเวลาต่อมาก็เปลี่ยนมานับถือศาสนาคริสต์ แต่ซุนยัดเซ็นก็ยังยอมแต่งงานกับเจ้าสาวที่ทางบ้านเลือกให้ โดยในปี ค.ศ.1892 ซุนยัดเซ็น ก็จบการศึกษาจากวิทยาลัยการแพทย์ตะวันตกในฮ่องกง ด้วยคะแนนจากการสอบไล่เป็นอันดับหนึ่ง และกลายเป็น ดร.ซุนยัดเซ็น และเปิดคลีนิกแพทย์แผนตะวันตกขึ้นที่มาเก๊า และ กวางเจา (กว่างโจว) โดยในช่วงเวลานี้เองเขาก็เริ่มต้นชีวิตของการเคลื่อนไหวทางการเมือง                    ในปี ค.ศ.1894 ระหว่างการขึ้นไปยังปักกิ่งเมืองหลวง ดร.ซุน ได้ส่งจดหมายถึง หลี่หงจาง ขุนนางคนสำคัญของราชสำนักชิงผู้ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี ที่เทียนจินเพื่อหารือเรื่องบ้านเมือง โดย ดร.ซุน ต้องการเสนอแนวทางการพัฒนาจีนให้กับหลี่หงจาง แต่กลับถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย                     เมื่อถูกปฏิเสธ ดร.ซุน จึงตระหนักดีว่า การเปลี่ยนแปลงจีนให้หลุดจากการปกครองของราชวงศ์ชิง นั้นมิสามารถทำได้ด้วยวิธีอย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่จำเป็นต้องกระทำการแบบ "พลิกฟ้าคว่ำแผ่นดิน" อันหมายถึง "การใช้กำลังปฏิวัติ" ดังนั้น ในฤดูหนาว ปีเดียวกัน ดร.ซุน จึงเดินทางกลับไปยังฮาวาย รวบรวมชาวจีนโพ้นทะเลผู้รักชาติขึ้น 112 คน และตั้งขึ้นเป็น "สมาคมซิงจงฮุ่ย" ที่มีความหมายว่า "ชุบชีวิตประเทศจีน" ขึ้น ทั้งนี้เงินทุนสนับสนุนสมาคมดังกล่าวก็มาจาก ซุนเหมย นักธุรกิจชาวจีนผู้ร่ำรวย พี่ชายของ ดร.ซุน นั่นเอง                               อาจนับได้ว่า ซิงจงฮุ่ย เป็นหลักไมล์แรกๆ ของ นายแพทย์ผู้นี้ ในการปฏิวัติอย่างจริงๆ จังๆ เนื่องจากสมาชิกของสมาคมนี้ปฏิญาณตนว่า "ต้องขับแมนจู กอบกู้การปกครองของชาวจีนด้วยการสถาปนาสาธารณรัฐขึ้น" และในปีถัดมา (ค.ศ.1895) ดร.ซุน ก็กลับมาสร้างสาขาของสมาคมซิงจงฮุ่ยขึ้นที่ฮ่องกง                    ด้วยความรวดเร็ว ซิงจงฮุ่ย วางแผนการปฏิวัติในทันที และกำหนดเอาวันที่ 26 ตุลาคม ค.ศ.1895 เป็นวันลงมือ โดยแผนการดังกล่าวนั้น ใช้กำลังคน 3,000 คน เพื่อยึดเมืองกวางเจา เมืองเอกของมณฑลกวางตุ้ง เพื่อใช้เป็นฐานในการขยายการปฏิวัติต่อไป โดยในการปฏิวัติดังกล่าว ลู่เฮ่าตง เพื่อนสนิทตั้งแต่ยังเด็กผู้เชื่อมั่นในอุดมการณ์ปฏิวัติของ ดร.ซุน ได้ออกแบบ ธง "ฟ้าสีน้ำเงินกับดวงตะวันสีขาว" ไว้ใช้ด้วย (ในเวลาต่อมาธงดังกล่าวได้กลายเป็นธงชาติของสาธารณรัฐจีน)                  อย่างไรก็ตาม การลงมือปฏิวัติครั้งแรกของ ดร.ซุน กลับล้มเหลวลงอย่างไม่เป็นท่า เนื่องจากมีคนทรยศ นำข่าวไปบอกกับเจ้าหน้าที่ของราชสำนักชิงก่อน ซึ่งก็ทำให้ผู้ร่วมปฏิวัติถูกประหารชีวิตไป 47 คน รวมถึง ลู่เฮ่าตง ด้วย ส่วนดร.ซุน ซึ่งไหวตัวทันก่อน จึงหนีประกาศจับของราชสำนักชิงไปหลบไปเกาะฮ่องกง เพื่อผ่านไปยังประเทศญี่ปุ่น                   หลังจากตั้ง สาขาซิงจงฮุ่ย ขึ้นที่ญี่ปุ่น เดือนมิถุนายน ค.ศ.1896 ดร.ซุน ก็เดินทางต่อไปยังสหรัฐอเมริกา และอังกฤษ เพื่อศึกษาแนวคิดทางการเมืองของประเทศต่างๆ ในสหรัฐฯ และ ยุโรป โดยได้รับความช่วยเหลือจาก ดร.เจมส์ แคนต์ลี อาจารย์ชาวอังกฤษที่เคยสอนเขา ณ วิทยาลัยการแพทย์ในฮ่องกง และได้รับการสนับสนุนทางการเงินจากพี่ชายคนเดิม                      วันที่ 11 ตุลาคม ค.ศ.1896 ระหว่างการเดินไปตามท้องถนนในกรุงลอนดอน ดร.ซุนก็ถูกลักพาตัว เข้าไปยังสถานทูตจีนประจำกรุงลอนดอน เพื่อส่งตัวลงเรือจากลอนดอนกลับไปยังจีนเพื่อ 'ตัดหัว' เนื่องจากราชสำนักชิงนั้นตั้งค่าหัวของเขาไว้ 7,000 ปอนด์ ในฐานะกบฎ หรือไม่ถ้าการลอบพาตัว ดร.ซุน กลับไปจีนไม่สำเร็จก็จะสังหารเสียที่ สถานทูตจีนที่ลอนดอนนั้นเอง                        อย่างไรก็ตามด้วยความช่วยเหลือจาก พนักงาน ชาวอังกฤษในสถานทูต ที่ส่งข่าวไปให้ ดร.แคนต์ลี อาจารย์แพทย์ผู้ชิดเชื้อกับ ดร.ซุน ดร.แคนต์ลีก็ทำการช่วยเหลือศิษย์ทุกวิถีทาง โดยทางหนึ่งติดต่อไปยัง สก๊อตแลนด์ยาร์ด เมื่อไม่ได้ผลจึงประโคมข่าวผ่านทางหนังสือพิมพ์เดอะ โกลบ ที่ลงพาดหัวว่า “นักปฏิวัติจีนถูกลักพาตัวในลอนดอน” ข่าวดังกล่าวเป็นกระแสในหมู่คนอังกฤษ และกดดันให้รัฐมนตรีต่างประเทศอังกฤษต้องติดต่อไปยังสถานทูตจีนเพื่อเจรจา จนสุดท้ายสถานทูตจีนในลอนดอนต้องปล่อยตัว ดร.ซุน ออกมาหลังจากกักตัวไว้นาน 12 วัน ซึ่งในตอนหลัง ดร.ซุนได้นำเหตุการณ์ตอนนี้มาเขียนโดยละเอียดโดยใช้ชื่อว่า Kidnapped in London             "วันนั้นผมวางแผนว่าจะไปหา ดร.แคนต์ลี หลังจากลงรถประจำทางที่จัตุรัสอ๊อกซ์ฟอร์ด ผมก็เดินต่อไปยังย่านพอร์ตแลนด์ เป็นเส้นทางปกติที่ผมเดินอยู่ ประมาณ 10 โมงครึ่งหรือ 11 โมงได้ ผมก็ถึงย่านพอร์ตแลนด์ แล้วก็พบ “เติ้ง” ก่อนหน้านั้นผมกับเขา (เติ้ง ในขณะนั้นมีตำแหน่ง คือ ล่ามของสถานทูตจีน) ไม่รู้จักกันมาก่อน ผมเพิ่งเจอเขาโดยบังเอิญบนถนนนั่นแหละ       "เขาเดินเข้ามาข้างผมแล้วก็ถามว่าผมคือ คนญี่ปุ่นหรือคนจีน ผมจึงตอบไปว่าผมเป็นคนจีน เขาก็ถามต่อว่าผมมาจากไหน ผมก็ตอบไปว่า ผมเป็นคนกวางตุ้ง เราก็ถามชื่อแซ่กันและกัน ผมบอกว่าผมแซ่ซุน ส่วนเขาบอกว่าเขาแซ่เติ้ง .... เราเดินไปคุยไปช้าๆ พอใกล้ย่านสถานทูตสักพักก็มีคนจีนอีกคนออกมา ..." ดร.ซุนยัดเซ็น เล่าให้นักข่าวอังกฤษฟังหลังจากถูกปล่อยตัวออกมา             หลังจากรอดพ้นจากวิกฤตการณ์ที่เกือบถึงแก่ชีวิต ดร.ซุน ก็ขลุกตัวอยู่ในห้องสมุดของบริติชมิวเซียมเป็นเวลาถึง 9 เดือนเศษ จากนั้นถึงเดินทางมายังแผ่นดินยุโรป เพื่อศึกษาถึงแนวทางการเมืองของสังคมโลกในขณะนั้น โดยเฉพาะแนวโน้มในการปฏิรูป ปฏิวัติ รวมถึงการพัฒนาอุตสาหกรรมของประเทศต่างๆ จนในที่สุด ปี ค.ศ.1897 เขาจึงพัฒนาแนวคิดที่ว่าด้วยการปฏิวัติสังคม อันต่อเนื่องกันกับการปฏิวัติชาติกับประชาธิปไตยที่คิดไว้ก่อน                    แนวคิดดังกล่าวคือพื้นฐานของ ลัทธิไตรราษฎร์ อันประกอบด้วย 1.ชาตินิยม 2.ประชาธิปไตย 3.สังคมนิยม แนวคิดที่ต่อมาได้กลายเป็นหลักการพื้นฐานที่ยึดถือในการปฏิวัติของจีนตลอดระยะเวลาหลายสิบปี แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 50 11:20:45 แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 50 14:55:59 จากคุณ : korn_i - [ 30 ม.ค. 50 14:49:06 ]

ความคิดเห็นที่ 67 เยี่ยมเลยครับ แต่ เว้นบรรทัด หน่อยก็ ดี ครับ อ่านแล้วตาลาย ยังไงก็ ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับ จากคุณ : KongMing - [ 30 ม.ค. 50 21:58:39 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ...หลังจากการปฏิวัติสาธารณรัฐที่นำโดย ดร.ซุนยัดเซน สำเร็จ ดร.ซุนยัดเซน ต้องการให้ปกครองประเทศในระบอบประชาธิปไตย ตามแนวลัทธิไตรราษฎร์ที่ ดร.ซุนยัดเซน ได้ศึกษาค้นคว้ามาและเห็นว่าเป็นระบบที่ดีที่สุด แต่อย่าลืมว่า ดร.ซุนยัดเซน เป็นแค่นักวิชาการที่สามารถสร้างกระแสขึ้นมา แต่ไม่มีกองกำลังของตนเองที่สามารถล้มล้างราชวงชิงได้ ลำพังอาศัยนักศึกษากับประชาชน ไม่สามารถทำได้สำเร็จ จนต้องล้มเหลวถึง 9 ครั้งในการลุกฮือขึ้นต่อต้าน จนกระทั่งเมื่อกระแสสุกงอม บรรดาเหล่าขุนพลของราชวงชิงเอง มองเห็นว่านี่เป็นโอกาสของตนในการตั้งตัวเป็นใหญ่ จึงได้หันมาสนับสนุนการปฏิวัติสาธารณรัฐของ ดร.ซุนยัดเซน                  ซึ่งเมื่อปฏิวัติสำเร็จ ขุนศึก หยวนซือไข่ ได้เป็นประธานาธิบดี (ประวัติหยวนซือไข่ผมไม่ทราบ และหาไม่เจอด้วย ผู้รู้ช่วยโพสด้วยครับ) ดร.ซุนยัดเซน เป็นนายกรัฐมนตรี หลังจากนั้น หยวนซือไข่ มีแผนใหญ่คิดจะตั้งตนเป็นฮ่องเต้ โดยได้เตรียมการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ป่วยตายเสียก่อน                  หลังจากนั้นจีนก็เข้าสู่ยุคแย่งชิงอำนาจ บรรดาเหล่าขุนศึกทั้งหลายต่างก็ตั้งตนเป็นใหญ่ในเขตปกครองของตนเอง และมีการต่อสู้แย่งชิงพื้นที่กันอยู่เป็นประจำ โดยที่รัฐบาลกลางทำอะไรไม่ได้ (มีสภาพคล้ายกับยุคสามก๊ก) ซึ่ง ดร.ซุนยัดเซน ก็เล็งเห็นแล้วว่าถ้ารัฐบาลกลางไม่มีกองกำลังทหารที่เข้มแข็ง จะเป็นไปไม่ได้ที่จะปกครองหัวเมืองต่างๆให้อยู่ในอำนาจ จึงได้มอบหมายให้ เจียงไคเช็ค ก่อตั้งโรงเรียนนายร้อยทหารบก หวงผู่ขึ้นมา ซึ่งผู้นำทัพของพรรคคอมมิวนิตส์จีนหลายคนเคยสำเร็จการศึกษาจากที่นี่ เช่น เผิงเต๋อฮ๋วาย หลินเปียว                             หลังจากที่กองกำลังนักเรียนนายร้อยได้ก่อตั้งขึ้นมา เจียงไคเชค ได้นำทัพเข้าปราบปรามบรรดาเหล่าขุนศึกในหัวเมืองต่างๆจนราบคาบ รัฐบาลกลางสามารถปกครองประเทศได้อย่างเป็นเอกเทศ แต่ขณะเดียวกันฝ่ายการเมืองในหนันจิง(ตอนนั้นเมืองหลวงตั้งอยู่ที่หนันจิง หรือนานกิงนั่นเอง) ได้มีการต่อสู่เพื่อแย่งชิงอำนาจกันในสภา (เหมือนกับที่เกิดในเมืองไทยครั้งแล้วครั้งเล่า) ช่วงนี้เองที่พรรคคอมมิวนิตส์จีนได้เข้าไปในสภา ต่อมาเมื่อ ดร.ซุนยัดเซน เสียชีวิตลง การต่อสู้ในสภามีความรุนแรงอย่างมาก บ้านเมืองระส่ำระสายไปทั่ว เปลี่ยนประธานาธิบดีไปหลายคน จนในที่สุด เจียงไคเชค ได้เข้ายึดอำนาจแล้วตั้งตนเป็นประธานคณะกรรมาธิการปกครองประเทศ พร้อมประกาศให้พรรคคอมมิวนิตส์เป็นพรรคนอกกฎหมาย แล้วเริ่มลงมือปราบปราม                              จนเมื่อเกิดสงครามกับญี่ปุ่น เจียงไคเชค ต้องเบนเข็มจากการปราบปรามพรรคคอมมิวนิตส์มาเป็นการต่อสู้กับญี่ปุ่น ซึ่งก็ได้ให้กองกำลังของพรรคคอมมิวนิตส์เข้าร่วมกับทหารของรัฐบาลกลาง (ตอนถูกรุกรานก็ร่วมกันป้องกันชาติ พอสงบก็หันมารบกันเอง...กรรม) โดยจัดเป็นกองกำลังสายที่ 8 หน้าที่หลักปฏิบัติการอยู่หลังแนวรบศัตรู                                 จนเมื่อญี่ปุ่นแพ้สงคราม ก๊กมินตั๋งกับพรรคคอมมิวนิตส์ได้หันหน้าเข้าสู้กันเองต่อ จนกระทั่งพรรคคอมมิวนิตส์ได้รับชัยชนะอย่างเด็ดขาดในปี คศ. 1949 จากคุณ : korn_i - [ 31 ม.ค. 50 11:46:27 ]

ความคิดเห็นที่ 69 "เจียงไคเช็ก" หรือ เจียง จุง-เช็ง เกิดวันที่ 31 ตุลาคม ค.ศ.1887 ชาวมณฑลเจ้อเจียง เรียนจบขั้นพื้นฐานที่จีนบ้านเกิดแล้วไปศึกษาต่อวิชาการทหารโรงเรียนนายร้อยประเทศญี่ปุ่น กลับมารับราชการในกองทัพจีน ได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ก่อตั้งโรงเรียนนายร้อยหวงผู่ ณ กวางโจว เมืองหลวงของมณฑลกวางตุ้ง ทางตอนใต้ของแผ่นดินใหญ่ และดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการโรงเรียนคนแรก                                 นายพลเจียงเป็นหนึ่งในขบวนการปฏิวัติ ค.ศ.1911 ต่อต้านรัฐบาลของนายหยวนชีไข และเข้าร่วมพรรคก๊กมินตั๋งของ ดร.ซุนยัตเซน และขึ้นเป็นผู้นำพรรคเมื่อซุนยัตเซนถึงแก่อสัญกรรมใน ค.ศ.1925 เขาขยายอิทธิพลสู่ภาคเหนือพร้อมล้มล้างกำจัดกลุ่มแกนนำเก่า ที่สุดได้เป็นประธานาธิบดีจีน ย้ายที่ตั้งรัฐบาลไปยังนครนานกิงซึ่งอยู่ใกล้กับภูมิลำเนาเดิม เพื่อความมั่นใจในสถานภาพ                               นักวิเคราะห์การเมืองกล่าวถึงสถานการณ์ยุคนั้นว่านายพลเจียงเป็นคนเก่ง มีประสิทธิภาพ ข้อเสียหายใหญ่หลวงอยู่ที่บริวารแวดล้อมล้วนกังฉินโกงกินบ้านเมือจนแผ่นดินตกอยู่ในภาวะวิกฤต ซ้ำด้วยการรุกรานจากญี่ปุ่นจนเดือดร้อนไปทุกหย่อมหญ้า เป็นเหตุให้เกิดกลุ่มต่อต้านขึ้นมากมาย รวมถึงพรรคคอมมิวนิสต์ หวังโค่นล้มรัฐบาลเจียงที่พาหายนะมาสู่ชาติ                         ค.ศ.1927 ฝ่ายขวาคือรัฐบาลก๊กมินตั๋งปราบคอมมิวนิสต์ฝ่ายซ้ายอย่างหนัก เหมาเจ๋อตุงผู้นำคอมมิวนิสต์ต้องทิ้งที่มั่น นำกองทหารและประชาชน 100,000 คน ใช้เวลา 1 ปี เดินทาง 8,000 ไมล์ หนีทหารรัฐบาลไปตั้งมั่น ณ มณฑลสั่นซี ภาคตะวันตกเฉียงเหนือของจีน ถึงปลาย ค.ศ.1936 ตั้งเมืองเอี๋ยนอันขึ้นเป็นศูนย์ใหม่ ปฏิบัติการต่อสู้กับฝ่ายรัฐบาลในรูปสงครามกองโจร                                       แต่เมื่อเกิดสงครามกับญี่ปุ่นช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 สองฝ่ายผนึกกำลังต้านการรุกรานแต่เอาไม่อยู่ ญี่ปุ่นตีนานกิงแตกเมื่อวันที่ 13 ธันวาคม 1937 ประชาชนพลเมืองจีนนับล้านๆ คน ถูกข่มขืน และสังหารอย่างโหดเหี้ยมจำนวนมหาศาล (มีตัวเลขสรุปจากจดหมายเหตุว่า เฉพาะที่นานกิงที่เดียวประชาชนถูกฆ่าประมาณ 300,000 คนโดยส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง,เด็ก และคนแก่ เนื่องจากกองทหารผู้ชายส่วนใหญ่ได้ถอยหนีไปก่อนที่ญี่ปุ่นจะตีนานกิงแตกแล้ว อีกทั้งมีผู้หญิงถูกข่มขืนประมาณ 20,000 คน โดยในจำนวนนี้มีที่พบอายุต่ำสุดคือ12ปี)                                   สิ้นสุดสงครามโลก ศึกนอกสงบ รัฐบาลกลับมาทำสงครามกับฝ่ายคอมมิวนิสต์อีกครั้ง แต่พรรคคอมมิวนิสต์แข็งแกร่งขึ้นเช่นกัน แล้วก็คว้าชัยชนะเด็ดขาดยึดได้ผืนแผ่นดินใหญ่ทั้งประเทศใน ค.ศ.1949 เจียงไคเช็กพาผู้คน 2 ล้านอพยพไปตั้งรัฐบาลที่เกาะไต้หวัน และได้รับเลือกเป็นประธานาธิบดีในระบอบประชาธิปไตย โดยได้รับการสนับสนุนจากสหรัฐอเมริกากระทั่งไต้หวันได้เป็นสมาชิกสหประชาชาติ เพิ่งถูกถอดออกใน ค.ศ.1971 เมื่อจีนแผ่นดินใหญ่ประกาศศักดา จากคุณ : korn_i - [ 31 ม.ค. 50 12:05:27 ]

ความคิดเห็นที่ 70                    เหมา เจ๋อ ตุง เกิดวันที่ 26 ธันวาคม ค.ศ.1893 ในครอบครัวชาวนา อาศัยอยู่ในเขตชนบทชานเมืองสาวซาน มณฑลหูหนาน อายุ 8 ขวบ เข้าโรงเรียนประถมในหมู่บ้าน ร่ำเรียนคำสอนหลักลัทธิขงจื้อ ปลูกฝังความคิดตามจารีตโบราณ ต่อมาถูกคลุมถุงชนให้แต่งงานกับหญิงสาวที่อายุมากกว่า ด้วยวัยเยาว์ทำให้ไม่ประสากับชีวิตครอบครัว อีกทั้งต้องการก้าวสู่โลกกว้างมากกว่ามีชีวิตปลูกพืชเลี้ยงสัตว์อยู่กับบ้านไปวันๆ จึงตัดสินใจขัดใจพ่อโดยเดินทางออกจากบ้านเกิดเข้าตัวอำเภอฉางชา เรียนหนังสือในโรงเรียนตามหลักสูตรรัฐบาล เป็นนักเรียนโตที่ไปร่วมชั้นกับเด็กเล็กๆ(เด็กโข่งนั่นเอง) ต่อมาสอบเข้าเรียนต่อวิทยาลัยครูหูหนาน จากนั้นมุ่งหน้าเข้ามหาวิทยาลัยปักกิ่ง เรียนไปทำงานไป โดยทำงานในหน้าที่ผู้ช่วยบรรณารักษ์ห้องสมุดมหาวิทยาลัยไปด้วย (และห้องสมุดนั่นเองที่เป็นคลังความรู้ให้สะสมภูมิปัญญา ทั้งแตกฉานทางอักษรศาสตร์ยอดเยี่ยม ว่ากันว่าความรู้ที่ได้จากห้องสมุดมหาวิทยาลัยปักกิ่งคือต้นทุนที่ทำให้เขาปฏิวัติเปลี่ยนแปลงการปกครองของจีนได้สำเร็จ)                                        เหมาทุ่มเทเวลาให้กับการเรียนหนังสืออย่างจริงจัง เวลาว่างเขาเขียนบทความลงหนังสือของวิทยาลัยครู ใช้นามแฝง "เอ้อสือปาวาเซิง" หรือ "นายยี่สิบแปดขีด" ตามชื่อของเขาที่เมื่อเขียนเป็นภาษาจีนแบบตัวเต็มรุ่นเก่า จะมีทั้งหมด 28 ขีด งานเขียนส่วนใหญ่ของเหมาแสดงทัศนะวิพากษ์วิจารณ์การปกครองของราชสำนักชิงซึ่งเป็นรัฐบาลในยุคนั้น                               นักศึกษาหนุ่มหัวก้าวหน้าจึงเป็นที่จับตาของสายลับรัฐบาล นั่นไม่เป็นผลอะไร เพราะที่สุดเหมารวมพลคนใจเดียวกัน ก่อตั้งพรรคคอมมิวนิสต์จีนในค.ศ.1921 และในปีเดียวกันเขาเป็นแกนนำหยุดงานประท้วงของคนงานเหมืองแร่ที่อันหยวน เขียนหนังสือ "พลังปฏิวัติเบ่งบานออกมาจากปากกระบอกปืน" อีกทั้งก่อตั้งกองทัพแดง (สีแดงคือสีเลือด ซึ่งหมายถึง กองทัพแห่งกรรมกรและชาวนา) ตามด้วยกองทัพปลดแอกประชาชน ปฏิบัติการ "ป่าล้อมเมือง" จนมีชัยเหนือเจียง ไค เช็ก เหมา เจ๋อ ตุง กุมอำนาจรัฐเบ็ดเสร็จเด็ดขาด เขาสถาปนา "สาธารณรัฐประชาชนจีน" ดำรงตำแหน่งประธานสาธารณรัฐจนถึงค.ศ.1969                                  ชีวิตครอบครัวเขามีภรรยา 3 คน 1.นางหยาง ไค อุย เสียชีวิตในการทำสงครามเพื่อชาติ ค.ศ.1921 2.นางเอ ชิ เจิ้น นายพลหญิงแห่งกองทัพแดง และ 3.เชียง ชิง ผู้นำการปฏิวัติกองทัพแดง หรือเรด การ์ด อันนองเลือดลือลั่นครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์จีนใหม่ นางฆ่าตัวตายปี 1991 เหมา เจ๋อ ตุง ถึงแก่อสัญกรรมเมื่อวันที่ 9 กันยายน 1976                                       .ยุทธการ ป่าล้อมเมือง หมายถึง การปลุกระดมเหล่าผู้ด้อยโอกาสในชนบทให้เป็นแนวร่วมต่อต้านเหล่าข้าราชการ และคนฐานะดีตามเมืองใหญ่ ตลอดจนนครหลวง...ยุทธการนี้ก็เคยถูกใช้ในไทยเรา สมัยผ.ก.ค.ตามภาคอีสาน เนื่องจากสมัยนั้นข้าราชการในภาคอีสานชอบกดขี่ข่มเหงประชาชนผู้ไม่รู้หนังสือเป็นอย่างมาก ทำให้มีชาวบ้านที่ทนไม่ได้จำนวนมากหนีเข้าป่าไปเป็นคอมมิวนิสต์                     พอดียุคนั้นคุณพ่อ-คุณแม่ของผมเป็นบัณฑิตจุฬาจบใหม่ทั้งคู่ และเป็นคณะอาจารย์ชุด“บุกเบิก”ของมหาวิทยาลัยขอนแก่น ท่านทั้งคู่เล่าให้ฟังว่าสภาพตอนนั้นพวกท่าน และเพื่อนๆอาจารย์รับไม่ได้เลย โดยพวกท่านเล่าว่า วันแรกที่เดินทางไปถึง ทางผู้ว่าจัดงานเลี้ยงต้อนรับคณะอาจารย์ใหม่ ถึงกับไปเกณฑ์ชาวบ้านมาคอยยืนบริการ บ้านไหนเลี้ยงไก่เอาไข่ก็ต้องฆ่าไก่เพื่อเอามาให้กิน คุณแม่ผมเป็นคนอุดร จึงทราบถึงความลำบากว่าแต่ละบ้านวันๆเขากินแต่ผัก ส่วนไข่นี่เขาเอาไว้ขาย แต่เพื่องานเลี้ยงวันเดียวถึงกับต้องฆ่าไก่ของตนให้ข้าราชการพอใจ                      แล้วก็มาถึงช็อตเด็ด วันหนึ่งคุณแม่ผมทำบัตรประชาชนหายเลยต้องไปแจ้งความ เมื่อไปถึงพบกับคุณยายท่าทางเหน็ดเหนื่อย และร้อนใจคนหนึ่งหอบผลไม้มากมายมานั่งรอที่บันไดขึ้นโรงพัก คุณแม่จึงส่งภาษาอีสานโดยแปลเป็นกลางได้ว่า “ยายทำอะไรอยู่.....ยายมาแจ้งความ....อ้าว แล้วทำไมไม่ขึ้นไปล่ะ....คุณตำรวจบอกว่ากินข้าวอยู่ให้รอสักพัก....แล้วผลไม้กับของฝากนี่จะเอามาให้ใคร......ก็เอามาให้คุณตำรวจนั่นแหละ .....ทำไมต้องเอามาให้ล่ะยาย....เดี๋ยวคุณตำรวจไม่รับแจ้งความ.....” เท่านั้นแหละครับคุณแม่ผมจี๊ดขึ้นหัว รีบจูงยายขึ้นโรงพักแล้วพาไปแจ้งความ คุณแม่เล่าว่าจ่าที่นั่งที่โต๊ะทำหน้าเหมือนไม่อยากคุยด้วย...และหลังจากแจ้งความเรียบร้อยคุณแม่ก็แกล้งพูดเสียงดังๆกับยายให้ได้ยินทั้งโรงพักว่า “วันหลังไม่ต้องเอาของมาให้เค้านะยาย มันเป็นหน้าที่ของตำรวจอยู่แล้วที่ต้องช่วยชาวบ้าน” เท่านั้นแหละครับมีตำรวจตามมาข้างหลังแล้วพูดว่า “คุณเป็นใครมาจากไหน มาพูดแบบนี้” คุณแม่เลยเอาบัตรข้าราชการให้ดู ตำรวจคนนั้นก็รีบเดินกลับไปพร้อมบ่นพึมพำพอได้ยินว่า “อ๋อ..ที่แท้ก็สาวกรุงเทพ” คุณแม่ก็เก็บความโกรธกลับมหาวิทยาลัยไป...                                คุณพ่อก็มีเรื่องเล่า แต่เป็นเรื่องที่เพื่อนอาจารย์เล่าให้ฟังต่อมา คืองานเลี้ยงของราชการอะไรสักอย่าง ก็เกณฑ์ชาวบ้านมาเหมือนทุกๆครั้ง แต่วันนั้นมีเหตุไม่คาดฝันเมื่อข้าราชการผู้ใหญ่คนหนึ่งถูกใจเด็กสาวชาวบ้านคนหนึ่งที่คอยเสิร์ฟน้ำอยู่ หลังงานเลิกก็พาผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถกลับไปด้วยโดยมีพ่อแม่ผู้หญิงได้แต่ยืนมองตาปริบๆ                     ด้วยความกดดันเหล่านี้ทำให้ชาวบ้านสมัยนั้นเข้าป่าไปร่วมกับผู้ก่อการหลายคน เพราะพวกเขาเหล่านั้นต่างถวิลหาความเท่าเทียมกันในสังคม ซึ่งตามบริบทของระบอบคอมมิวนิสต์สามารถให้สิ่งเหล่านี้แก่เขาได้.... แก้ไขเมื่อ 03 ก.พ. 50 17:14:29 จากคุณ : korn_i - [ 31 ม.ค. 50 14:02:03 ]

ความคิดเห็นที่ 71 สุดยอด ขอญุญาติเซพ ไว้เป็น ข้อมูลนะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : winhotter - [ 31 ม.ค. 50 16:46:37 ]

ความคิดเห็นที่ 72 เยี่ยมมากน้อง อ่านมาสองชั่วโมงกว่า จากคุณ : ป - [ 10 ก.พ. 50 09:01:49 A:172.212.1.156 X: TicketID:136257 ]

ความคิดเห็นที่ 73 Excellent !!!!!!!!!!!!!!!! จากคุณ : good - [ 15 ก.พ. 50 22:30:01 A:203.188.43.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 74 พอดีพึ่งพบข้อมูลราชวงศ์หมิง และชิง ในเวปอื่น แตกต่างกับของผมในรายละเอียด แต่วิธีเขียนของเขาอ่านแล้วสนุกดี เลยเอามาให้อ่านกันครับ ( คำพูดในวงเล็บในเนื้อหาข้างล่างต่อจากนี้เป็นของในเวปที่เอามาทั้งดุ้นนะครับ ไม่ใช่ความเห็นของผม )                                      จูหยวนจาง ตั้งพระนามตนเองว่า หมิงไท่จู่ฮ่องเต้หรือหงหวู่ ได้ดำเนินการฟื้นฟูเศรษฐกิจ และสังคม ด้วยความประหยัดมัธยัสถ์ ผ่อนปรน แก่ประชากรส่วนใหญ่ แต่ในทางการเมืองแล้ว ทรงมีความโหดเหี้ยมเอาการ จนได้ชื่อว่า "ทรราชผู้ผ่อนปรน" ดังกรณีของหูเหวยยง ซึ่งตอนแรกทรงไว้ใจมาก แต่ตอนหลัง หูเหวยยงได้ก้าวก่ายฎีกาของพระองค์ รับสินบน สมคบกับโจรจะก่อกบฏ จึงทรงประหารเขาเสีย พร้อมกับพวกที่เกี่ยวข้องอีกกว่า ๓๐,๐๐๐ คน หรือ ในกรณีของหลานอี้ แม่ทัพใหญ่ ซึ่งใช้อำนาจข่มเหงราษฎร ขนสินค้าหนีภาษี จึงทรงประหารเขา พร้อมกับคนที่พัวพันถึง ๑๕,๐๐๐ คน พวกข้าราชการที่ฉ้อราษฎร์บังหลวง ก็ถูกประหารแล้วถลกหนังมายัดฟาง แขวนประจาน รวมทั้งผู้ต่อต้านด้วย ทรงรักษากฎหมายเข้มงวดมาก ครั้งหนึ่ง พระโอรสได้พยายามห้ามปราม ขณะที่พระองค์จะประหารผู้ที่บริสุทธิ์ ก็ทรงลืมตัว จะทำร้ายพระโอรส แต่ในที่สุดก็สำนึกได้ แล้วร้องไห้เข้ากอดกันทั้งพ่อลูก                    ผลงานอีกชิ้นหนึ่งของหมิงไท่จู่คือ การใช้ศักราชเดียวตลอดทั้งรัชกาล (ปี "หงหวู่" หรือ "หงหวู่" ศก) ไม่เปลี่ยนศักราชพร่ำเพรื่อเหมือนในราชวงศ์ก่อนๆ ซึ่งเป็นแบบอย่างให้ฮ่องเต้องค์ต่อๆ มา รวมถึงราชวงศ์ชิงนำมาใช้ด้วย การที่ใช้ศักราชเดียวตลอดทั้งรัชกาลนี้ ทำให้ราษฎรนำชื่อศักราชมาใช้เรียกเป็นชื่อฮ่องเต้ (เช่น หย่งเล่อ, ฉงเจิน, คังซี ล้วนเป็นชื่อศักราชทั้งสิ้น) ปลายสมัยพระองค์ รัชทายาทจูเปียว ซึ่งมีจิตใจอ่อนโยน ได้สิ้นพระชนม์ไปก่อน หมิงไท่จู่เศร้าพระทัยมาก จึงตั้งลูกของจูเปียวเป็นรัชทายาท ทำให้โอรสองค์อื่นๆ ไม่พอใจมาก ครั้นต่อมา หมิงไท่จู่สวรรคต รัชทายาทได้ขึ้นเป็น เจี้ยนเหวินฮ่องเต้ หรือฮุ่ยตี้ฮ่องเต้ (ในจอมใจจักรพรรดิ เรียกว่า "เจี้ยนเหวินตี้") ต่อมาไม่นาน เจ้าเอี้ยนอ๋อง จูตี้ อาคนที่ ๔ ของเจี้ยนเหวินตี้ (โอรสองค์ที่ ๔ ของหมิงไท่จู่) ซึ่งครองเมืองปักกิ่ง ได้ก่อกบฏ และเข้าตีเมืองนานกิงได้ เจี้ยนเหวินตี้ได้หายไปอย่างลึกลับ บางกระแสว่า พระองค์สิ้นพระชนม์ตอนกรุงแตก แต่บางกระแสก็ว่า พระองค์ปลอมเป็นภิกษุ หลบหนีออกไปจากเมือง หรือบางกระแสก็ว่า พระองค์หนีออกไปต่างประเทศ อย่างไรก็ตาม เจ้าเอี้ยนอ๋องได้ขึ้นครองราชย์ นามว่า หย่งเล่อหรือเฉิงจู่ฮ่องเต้ กล่าวกันว่า หย่งเล่อกังวลกับคำครหาของผู้อื่นมาก เกี่ยวกับเรื่องที่ชิงราชบัลลังก์หลานตัวเอง จึงพยายามหาทางแก้ต่างให้ตัวเองตลอดเวลา ต่อมา ได้ย้ายเมืองหลวงมาที่ปักกิ่ง และได้ก่อสร้างพระราชวังปักกิ่งขึ้น (จริงๆ ไม่ได้เป็นคนสร้างเองหรอก แต่เป็นคนออกคำสั่งให้สร้างต่างหาก) โดยใช้ศิลปะตามแบบของสมัยราชวงศ์ถังและซ้อง หย่งเล่อเป็นผู้ริเริ่มการค้าขาย กับต่างประเทศมากมาย เพื่อเสริมศักยภาพให้แก่จีน โดยได้ให้ เจิ้งเหอ (ซัมปอกง) ขันทีคนสนิทล่องเรือออกไปในมหาสมุทร รวม ๗ ครั้ง (ว่ากันว่า การล่องเรือนี้ มีการเมืองแอบแฝงด้วย นั่นคือ ไปสืบหาตัวเจี้ยนเหวินตี้ พระนัดดาที่โดนแย่งราชบัลลังก์ ว่า ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่) มีการจัดทำหนังสือ "หย่งเล่อต้าเตี่ยน" รวบรวมสรรพวิทยาการในสมัยนั้นไว้ ในสมัยนี้ มีชนเผ่าทะมู่เออร์ ซึ่งสืบเชื้อสายมาจากเจงกิสข่าน นำโดย พระเจ้าทะมู่เออร์แห่งซามัลข่าน (บางเล่มเรียกว่า ทาเมอร์เลน) ได้โจมตีชาวบ้านเขาไปทั่ว บุกถึงอินเดีย และรบชนะอินเดีย แถมยังเผาเมืองเดลลีจนราบ (ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า พวกคนโบราณนี่ทำไมเวลาตีเมืองได้แล้ว เป็นต้องเผาเมืองทุกที ไม่รู้มันจะอะไรกันนักกันหนา) ได้ยกทัพมาจะตีจีนให้ได้ แต่ว่าระหว่างทาง ทะมู่เออร์ได้สิ้นชื่อลงกลางทาง ทำให้ความทะเยอทะยานของเขาสิ้นสุดลง จีนซึ่งตั้งรับอยู่แล้วจึงส่งทูตไปสักการะศพ และความตึงเครียดก็จบลงด้วยดี                      พอสิ้นสมัยหย่งเล่อ ฮ่องเต้องค์ต่อๆ มาก็ไม่มีอะไรเด่นนัก และในยุคหลังๆ ของราชวงศ์หมิง ขันทีเริ่มมีบทบาท (ในทางที่เสียๆ) มากขึ้น เริ่มใกล้ชิดกับฮ่องเต้ จนกลายเป็นหอกข้างแคร่ และเริ่มมีอำนาจเหนือฮ่องเต้ และใช้อำนาจในการฉ้อราษฎร์บังหลวงมากขึ้น (ส่วนใหญ่ ขันทีจะมีจิตใจผิดปกติอยู่เสมอ อาจเนื่องมาจาก มีส่วนประกอบไม่ครบเหมือนผู้ชายอื่นๆ ก็เป็นได้ ทำให้พยายามแก้จุดด้อยของตนเอง ด้วยความฉ้อฉลและอำมหิต) ดังเช่น หวางเจิน ในสมัยอิงจงฮ่องเต้ (จูชีเจิน) ในช่วงปี พ.ศ.๑๙๗๘-๑๙๙๒ (ค.ศ.๑๔๓๕-๑๔๔๙) โดยเดิมที หมิงไท่จู่ ได้ตั้งแผ่นเหล็กจารึกกฎมณเฑียรบาลไว้ ห้ามมิให้ขันทีเข้ามายุ่งเกี่ยว กับการบริหาร มิฉะนั้นจะถูกประหาร แต่หวางเจินตัวแสบ อาศัยจังหวะ ที่ไทเฮาสิ้นพระชนม์ ทำลายแผ่นเหล็กนั้นเสีย และได้เข้าก้าวก่ายการบริหาร ใช้อำนาจในทางที่ผิด ข่มเหงรังแกขุนนางอื่น และประชาชน จนในที่สุด ก็ถูกฆ่าตายในทัพหลวง แต่จูชีเจิน ก็ถูกข่านแห่งมองโกล จับตัวไปเป็นเชลย เป็นที่ขายหน้าอย่างยิ่ง แต่ก็ปล่อยตัวมาในภายหลัง แล้วยังอุตส่าห์สร้างศาลไว้ให้เจ้าตัวแสบหวางเจินอีก (เชื่อเขาเลย), หวางจือ ขันทีตัวแสบอีกคน ในสมัยจักรพรรดิเซียนจง ฮ่องเต้องค์ที่ ๙, หลิวจิ้น ในสมัยของเจิ้งเต๋อฮ่องเต้ หรือหมิงอู่จง (จูโฮ่วเจา) (พระเอกของเรื่อง จอมใจจักรพรรดิ) ฮ่องเต้องค์ที่ ๑๐ ซึ่งประวัติศาสตร์ระบุว่า เจิ้งเต๋อเป็นฮ่องเต้เจ้าสำราญ เป็นนักเที่ยวตัวยง อยู่ไม่ติดเมืองหลวง มักจะออกไปเที่ยวที่ต่างๆ อยู่เสมอ บางครั้งไม่กลับปักกิ่งนานเป็นเดือน เป็นปีทีเดียว จนดูเหมือนว่าจะไม่ยี่หระกับราชบัลลังก์นัก มิหนำซ้ำ ยังมีขันทีจอมอำมหิตอีกต่างหาก (ไปกันได้ดีเหลือหลาย ทั้งนายทั้งบ่าว) ซึ่งหลิวจิ้น ได้ใช้ประโยชน์จากความเจ้าสำราญ ของฮ่องเต้นี่เอง หาผู้หญิงมาบำเรอ ให้อยู่แต่ในห้องหอ ไม่ออกว่าราชการ แล้วเข้ารวบอำนาจไว้ ข่มเหงรังแกผู้อื่น วางแผนก่อกบฏ เพื่อจะเป็นฮ่องเต้เสียเอง จนขุนนางอื่นทนไม่ไหว แถมจูจื่อฟาน อ๋องแห่งราชวงศ์หมิงเอง ก่อกบฏ แล้วประกาศความผิดของหลิวจิ้น จนสุดท้ายหลิวจิ้นถูกจับได้ แล้วโดนแล่เนื้อเป็นชิ้นๆ ในยุคนี้ ญี่ปุ่นเริ่มเข้ามารุกรานจีนแล้ว                        จนมาถึงสมัยของฮ่องเต้ว่านลี่ จูอี้จุน/จูอี้จิง (สมัยที่ท่านเหลี่ยวฝานมีชีวิตอยู่) ในตอนต้นของสมัยว่านลี่ พระองค์ได้ตั้งความหวังไว้ว่า จะเป็นฮ่องเต้ที่ดีให้ได้ (ซึ่งหากทำได้จริงๆ ราชวงศ์หมิงคงจะไม่ล่มจมหรอก) แต่แล้วนานไปก็เหลว ว่านลี่ไม่ยอมออกว่าราชการเอง เอาแต่เสเพลคล้ายๆ เจิ้งเต๋อ ปล่อยให้พวกขันที และข้าราชการจัดการกันเอง ทำให้บ้านเมืองระส่ำระสาย มีการคอร์รัปชั่นกันเป็นว่าเล่น แถมว่านลี่ยังครองราชย์นานมาก ยิ่งนานยิ่งเบี้ยวมากขึ้นเรื่อยๆ (กลายเป็น ฮ่องเต้จอมเบี้ยวราชกิจ) แถมยังไม่ยอมให้ข้าราชการเข้าเฝ้าด้วย ยิ่งทำให้บ้านเมืองย่ำแย่มากขึ้นเรื่อยๆ จึงทำให้คนรุ่นหลังกล่าวกันว่า ต้นเหตุแห่งความล่มสลายของราชวงศ์หมิง ส่วนหนึ่งแล้วก็มาจากว่านลี่นี่เอง ที่เพาะปัญหาไว้มากมาย จนแก้ไม่ได้อีกแล้ว ราชวงศ์หมิงจึงอ่อนแอลงทุกที                    หลังจากว่านลี่สิ้นพระชนม์ลง (สุสานหนึ่งเดียวที่ขุดพบที่สุสานราชวงศ์หมิง หรือสุสาน ๑๓ กษัตริย์ ก็คือ สุสานของว่านลี่นี่เอง) ฮ่องเต้องค์ถัดมาชื่อว่า ซีจงหรือเทียนฉี (จูอิ่วเซียว) "ฮ่องเต้ช่างไม้" (เพราะไม่ใส่ใจบริหารบ้านเมือง สนใจแต่ทางช่างไม้ มิหนำซ้ำยังอ่านหนังสือไม่ออกอีกต่างหาก ไม่รู้เหมือนกันว่า ได้รับแต่งตั้งเป็นรัชทายาทได้ยังไง? แต่ก็อย่างว่า ตัวฮ่องเต้ว่านลี่อาจจะไม่ได้แต่งตั้งเองก็ได้ ในเมื่อเป็นจอมเบี้ยวอยู่แล้ว) สถานการณ์ยิ่งเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากฝีมือของ เว่ยจงเซียน ขันทีอุบาทว์ ซึ่งข่มเหงรังแกขุนนางอื่น และ วางแผนส่งลูกหลานตัวเอง เข้าครองบัลลังก์ แต่ว่า จูอิ่วเซียวก็สวรรคตเสียก่อน (ดีแล้วที่ไปเสียก่อน ไม่งั้นหมิงซีจงอาจจะกลายเป็นฮ่องเต้องค์สุดท้ายแทนหมิงซือจง) อนุชาของจูอิ่วเซียว ซึ่งเป็นฮ่องเต้องค์สุดท้ายของราชวงศ์หมิง ชื่อว่า ซือจงหรือฉงเจิน (จูอิ่วเชียน) ได้ครองราชย์ต่อ ซึ่งฉงเจินได้รู้สึกแล้ว ถึงความเลวร้ายที่เกิดจากขันที จึงจัดการเช็กบิลกับเว่ยจงเซียน ทำให้เว่ยจงเซียนต้องชิงฆ่าตัวตายก่อน แต่นั่นก็สายไปเสียแล้ว สถานการณ์ในบ้านเมืองเลวร้าย เกินกว่าจะเยียวยา เกิดภัยพิบัติขึ้นในแผ่นดิน แถมยังมีสงครามจากพวกแมนจูอีกต่างหาก แล้วตัวของฉงเจินเองก็ใช่ย่อย ปล่อยข้าราชการโกงกินกันสะบั้นหั่นแหลก เอารัดเอาเปรียบประชาชน                             ในขณะที่ราชวงศ์หมิงกำลังปั่นป่วนนั่นเอง ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของจีน ในดินแดนแมนจูเรีย ชนเผ่าแมนจู ซึ่งก็คือลูกหลานของเผ่าจิน/กิม ที่เป็นคู่ปรับราชวงศ์ซ้องในอดีต ได้เริ่มสร้างอาณาจักรของตนเอง นูร์ฮาซื่อ แห่งตระกูลอ้ายซินเจี๋ยหลอ ได้สถาปนาราชวงศ์ชิงของตนขึ้น ด้วยความเข้มแข็ง พัฒนากองทัพเป็นระบบ "กองทัพแปดธง" (มีทัพย่อย ๘ ทัพ โดยแต่ละทัพมีสัญลักษณ์เป็นธงที่สีไม่เหมือนกัน เน้นการสู้รบโดยใช้ธนูบนหลังม้า) เมื่อใกล้จะสิ้นใจ นูร์ฮาซื่อตั้งใจจะมอบบัลลังก์ข่านของตน ให้แก่ทอร์กุน (บางเล่มเรียก ดอร์กอน หรือ ตัวร์กูน) โอรสองค์ที่ ๑๔ แต่ว่า ทอร์กุนยังมีอายุไม่มากนัก จึงถูกฮองไทจี๋ โอรสองค์ที่ ๘ แย่งไป ตั้งชื่อให้ตนว่า เทียนซุงหรือเทียนจุง ระหว่างนั้น ราชวงศ์ชิงเริ่มทำสงครามกับราชวงศ์หมิง แล้วฮองไทจี๋ก็ประชวร สวรรคตเมื่อพระชนม์ได้ ๒๕ ปี พวกขุนนางแมนจูจึงได้เปิดสงครามน้ำลายกัน เพื่อแย่งตำแหน่งข่าน (ฮ่องเต้) กันขึ้น ปัญหาจบลงด้วยการให้ ฟุหลิน โอรสองค์ที่ ๙ ของฮองไทจี๋ เป็นฮ่องเต้ ตั้งนามว่า ซุ่นจื้อ โดยให้ทอร์กุนเป็นผู้สำเร็จราชการ                   ย้อนกลับไปที่ราชวงศ์หมิงอีกครั้ง เนื่องจากความบีบคั้น จากภัยพิบัติและข้าราชการที่รีดนาทาเร้น หลี่จื้อเฉิง ได้ก่อกบฏชาวนาขึ้น เข้าตีเมืองต่างๆ ได้จนในที่สุด ก็เข้าถึงเมืองปักกิ่ง ราชธานี ครั้นฉงเจินรู้ก็เสียใจมาก กล่าวว่า "อนิจจา รัชกาลของเราสิ้นสุดลงแล้ว" แล้วทุกคนในท้องพระโรงก็ร้องไห้ ด้วยความเสียใจอย่างยิ่ง บรรดามเหสีและข้าราชบริพาร ต่างก็ฆ่าตัวตาย ฉงเจินยกดาบฟันแขนพระธิดาของตนขาด แต่ก็ไม่อาจฟันต่อได้อีก จึงหนีออกไปแขวนคอตายกับต้นก้ามปูต้นหนึ่งที่เขาจิ่งซัน หรือเหมยซัน (เป็นเขตพระราชฐาน) ที่อยู่หลังพระราชวังปักกิ่งนั่นเอง (ทุกวันนี้ต้นก้ามปูต้นนั้นก็ยังอยู่) ขุนนางที่ยังเหลือ จึงยอมเปิดประตูวังให้หลี่จื้อเฉิงแต่โดยดี หลังจากที่ยึดปักกิ่งแล้ว หลี่จื้อเฉิง ได้ประกาศให้อู๋ซานกุ้ย ซึ่งเป็นผู้บัญชาการทหารของราชวงศ์หมิง ประจำด่านซานไห่กวน (จุดที่กำแพงเมืองจีนบรรจบทะเล) ยอมจำนน ตอนแรก อู๋ซานกุ้ยก็ได้ทำท่าจะจำนน แต่เขาทราบว่า พ่อและเมียน้อยของเขา (เฉินหยวนหยวน) ถูกหลี่จื้อเฉิงจับไป เขาจึงไม่ยอมจำนนทันที ประกาศว่าจะแก้แค้นแทนฉงเจิน แต่เขาก็มีกำลังทหารน้อย ไม่พอต่อกรกับหลี่จื้อเฉิง จึงเริ่มสมคบกับแมนจู (ตรงนี้ อู๋ซานกุ้ยถูกสับเละในประวัติศาสตร์ว่า เป็นคนขายชาติ เพราะปล่อยให้นางงามเมืองเพียงคนเดียว มาทำให้บ้านเมืองพินาศฉิบหาย ส่วนเฉินหยวนหยวนก็ถูกประณามว่าเป็นนางผู้ล้มแผ่นดิน) ไปหาทอร์กุน ให้เขาส่งทหารมาช่วย ครั้นหลี่จื้อเฉิงรู้ว่า เขาทรยศ จึงได้ยกทัพมาปราบเอง และได้สู้กันจนฝ่ายอู๋ซานกุ้ยอ่อนแรงลง ทหารของทอร์กุนก็ได้โจมตีหลี่จื้อเฉิงอย่างดุเดือด จนต้องล่าถอยกลับไปปักกิ่ง ตั้งตัวเองเป็นฮ่องเต้ แล้ววางเพลิงเผาพระราชวัง (อีกละ) หลังจากนั้น ทหารแมนจูก็ได้ตามไล่หลี่จื้อเฉิง จนได้ชัยชนะ หลี่จื้อเฉิงหายไปอย่างลึกลับ ไม่มีใครทราบชะตากรรมของเขาอีก (กรณีนี้ จะเห็นได้ว่า คนในชาติมัวแต่กัดกันเอง ในที่สุดคนต่างด้าวก็กลายเป็นตาอยู่ เข้ามาครองแผ่นดินหน้าตาเฉย)                      ทอร์กุนได้อัญเชิญซุ่นจื้อมาครองราชย์ต่อที่ปักกิ่ง ตั้งปักกิ่งเป็นเมืองหลวง (เซ้งลี้ของราชวงศ์หมิงมาหมด ไม่ว่าเมืองหลวง พระราชวัง) เปิดศักราชแมนจูครองแผ่นดิน และได้ทำการกวาดล้างบรรดาอ๋อง เชื้อพระวงศ์ ของ "ต้าหมิง" จนหมด จากคุณ : korn_i - [ 16 ก.พ. 50 12:07:56 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ส่วนราชวงศ์ชิงนี่ ของเขาข้อมูลเยอะดีครับ เชิญครับ...                ทอร์กุนได้เป็นผู้สำเร็จราชการต่อ เพราะซุ่นจื้อยังพระชนม์น้อยอยู่ เขาได้จัดพระราชพิธีศพให้กับฉงเจิน ฮ่องเต้องค์สุดท้ายของราชวงศ์หมิง อย่างสมพระเกียรติ ทอร์กุนผู้นี้เอง ได้ออกพระราชกฤษฎีกา ให้ชายจีนทุกคนไว้ทรงผมสุดเท่ โดยไว้ผมเปียยาว โกนข้างหน้าครึ่งหัวเหมือนชาวแมนจู โดยให้เวลาไว้ผมประมาณ ๒ อาทิตย์ หากพ้นกำหนดนี้แล้ว ใครไม่ไว้เปียจะถูกตัดหัว แม้จะมีผู้คัดค้านมาก แต่เขาก็ไม่สนใจ (สังเกตผู้ที่มีอำนาจทุกคน เหมือนกันไปหมด จะเอาตัวเองว่าเป็นหลัก ไม่สนใจความรู้สึกของผู้อื่น) ว่ากันว่า ผู้ถูกตัดหัวในคราวนั้น มีร่วมล้านคน จนมีคำกล่าวว่า "จะเอาผมหรือจะเอาหัว" ชาวจีนชิงชังผมทรงอุบาทว์นี้มาก เรียกว่า "ทรงขี้ข้าแมนจู" และแน่นอน ย่อมชิงชังไปถึงราชวงศ์แมนจูด้วย จึงเกิดกระแส "ล้มชิงกู้หมิง" คอยหาทางโค่นบัลลังก์ ตลอดเวลาที่แมนจูเรืองอำนาจ ทอร์กุนหลงระเริงในอำนาจมาก อาจเนื่องมาจากเก็บกดมาจากการที่ ตัวเองถูกฮองไทจี๋แย่งบัลลังก์ เขาจึงจ้องอยากได้บัลลังก์ฮ่องเต้ของซุ่นจื้อ อยู่ตลอดเวลา ชนิดเผลอไม่ได้ เขาไม่ยอมให้ซุ่นจื้อเรียนหนังสือ ไม่ว่าใครจะทัดทานก็ไม่สนใจ แถมยังพยายามยัดเยียดฮองเฮา ให้กับซุ่นจื้ออีกโดยไม่สนใจว่า ซุ่นจื้อจะรู้สึกอย่างไร โดยมีจุดประสงค์เดียวคือ กุมซุ่นจื้อให้อยู่ในกำมือตนให้ได้ มารดาของซุ่นจื้อเห็นโอรสกำลังเป็นเหยื่อ "คนโฉด" ก็ได้อภิเษกกับทอร์กุน เพื่อเบรกๆ ทอร์กุนไว้บ้าง แต่ก็ไร้ผล เพราะทอร์กุนแอบไปอภิเษกกับเจ้าหญิงของเกาหลี พยายามแย่งเมียคนอื่นมาเป็นของตน ในที่สุด กรรมก็ตามสนองเขา เมื่อเขาอาเจียนเป็นเลือดแล้วตายในที่สุด                     การตายของทอร์กุน ทำให้ซุ่นจื้อได้เป็นอิสระ จึงได้พยายามศึกษาอย่างขยันขันแข็ง พยายามบริหารบ้านเมืองอย่างดี เนื่องจากขณะนั้น มีปัญหาเกี่ยวกับชนชั้นอย่างมาก จึงได้พยายามให้ความสำคัญกับชาวจีนมากขึ้น ลดอิทธิพลของชาวแมนจูลง เพื่อลดความตึงเครียด จากการเผชิญหน้ากัน มีการสักการะขงจื๊อ กวนอู เพื่อแสดงว่า เลื่อมใสในบุคคลเหล่านี้ (มีผู้วิเคราะห์ไว้ว่า การที่ยุคหลังๆ มีการยกกวนอูขึ้นมาจนเป็นระดับซูเปอร์เทพ หรือแม้แต่ยกให้เป็นเง็กเซียนฮ่องเต้เลยนั้น เริ่มเกิดขึ้นในสมัยราชวงศ์ชิงนี่เอง โดยมีเหตุผลทางการเมืองแทรกอยู่ด้วย กล่าวคือ ต้องการกดไม่ให้มีคนกล่าวขานถึง งักฮุยหรือเยว่เฟยมากจนเกินไป ทั้งๆ ที่วีรกรรมของงักฮุยนั้น ควรจะโด่งดังกว่ากวนอูด้วยซ้ำ แต่พวกแมนจูมองว่า งักฮุยนั้นต่อต้านพวกจินอย่างแข็งขัน ซึ่งก็คือต่อต้านพวกตนด้วย เพราะแมนจูนั้น สืบเชื้อสายมาจากพวกจิน ทำให้แมนจูไม่ปลื้มนัก จึงหาทางยกกวนอูขึ้นมาแทน เพราะกวนอูไม่ได้ต่อต้านจิน) พระองค์ได้ตั้งหลักศิลาจารึกนาม ฉงเจินแห่งราชวงศ์หมิงไว้ แล้วยกย่องให้เป็นผู้อุทิศตนเพื่อบ้านเมือง อู๋ซานกุ้ยก็ได้รับตำแหน่งเป็น "ผิงซีอ๋อง" เพราะมีความดีความชอบมาก ต่อมา ทรงยกน้องสาว ให้อภิเษกกับลูกชายของอู๋ซานกุ้ย และได้เก็บบทเรียนสำคัญมาก ซึ่งล้มราชวงศ์หมิงมาแล้ว มาเป็นอุทาหรณ์ นั่นก็คือ "ขันที" ตัวแสบ จะไม่ยอมให้ก้าวก่ายโดยเด็ดขาด กับทั้งลดหย่อนภาษีราษฎร เพื่อช่วยเหลือประชากร                     ต่อมา ซุ่นจื้อก็ประชวรด้วยไข้ทรพิษ สิ้นพระชนม์ในขณะที่พระชนม์เพียง ๒๔ พรรษา เสวียนเยี่ย โอรสที่เหลือรอดจากไข้ทรพิษเพียงองค์เดียว ได้ครองราชย์ต่อ ตั้งนามว่า คังซี ขณะนั้นมีพระชนม์เพียง ๙ พรรษา ในตอนนั้น เอ๋าไป้ ได้ยึดกุมอำนาจไว้ และใช้อำนาจตามใจชอบ ทำให้ฮ่องเต้น้อย (สำนวนจีนเรียก "เสี่ยวคังซี" หรือ "คังซีน้อย") ซึ่งมีพระชนม์ขณะนั้น ๑๖ พรรษาไม่พอพระทัย จึงวางแผนใช้ขันทีเด็กที่เลี้ยงไว้ เช็คบิลกับเอ๋าไป้ เพราะพึ่งพาคนอื่นไม่ได้ เนื่องจากเป็นพวกของเอ๋าไป้หมด พอกำจัดได้ก็เช็คบิลถึงครอบครัว และพรรคพวกของเอ๋าไป้ด้วย พวกขุนนางก็ยอมซูฮกแต่โดยดี (เรื่องราวตอนนี้ มีคนเอาไปแต่งเป็นนิยายจีนเรื่อง "อุ้ยเสี่ยวป้อ") คังซีเป็นนักปกครองที่เก่งกาจคนหนึ่ง ได้สร้างความเจริญให้กับจีนมากทีเดียว ทั้งมีการสำรวจ เพื่อทำแผนที่ประเทศจีน ร่วมกับชาวตะวันตกได้อย่างทันสมัยมาก, มีการทำหนังสือรวบรวมสรรพวิทยาการ (เพิ่งมีการค้นพบ), ขุดลอกคลองต้ายุ่นเหอ และแก้ปัญหาทางชนชั้นกับชาวจีนได้ดี สมัยนี้ รัสเซียเข้ามารุกราน คังซีได้นำทัพด้วยตัวเอง และได้ชัยชนะ แถมยังได้ยึดครองไต้หวันด้วย ต่อมา อู๋ซานกุ้ยได้พยายามก่อกบฏ เขาได้ยื่นข้อเสนอให้คังซีนำชาวแมนจูทั้งหมด อพยพกลับไปตั้งอาณาจักรของตนที่แมนจูเรีย แล้วจะไม่เอาผิด โดยพยายามขอความร่วมมือจากคนอื่นๆ แต่ไม่ได้รับความร่วมมือ เพราะคนอื่นมองว่า เขาทรยศต่อแผ่นดินเกิดได้ (จากกรณีสมคบกับแมนจู ทำให้แมนจูเข้ามาครองจีนได้) ก็ย่อมจะทรยศกับคนอื่นได้เช่นกัน คังซีปฏิเสธข้อเสนอของเขา อู๋ซานกุ้ยกลัวจะถูกประหาร จึงชิงฆ่าตัวตายไปก่อน คังซีได้ครองแผ่นดินนานถึง ๖๑ ปี ทรงชอบการล่าสัตว์มาก ได้สร้างลานล่าสัตว์ใหญ่ไว้แห่งหนึ่ง ซึ่งเมื่อถึงฤดูกาล ก็จะพาขุนนางมาล่าสัตว์กัน (อันนี้เป็นสิ่งที่ไม่ดี อย่าเอาอย่าง) ในตอนปลายรัชสมัย ได้เกิดกรณี "ศึกสายเลือด" ขึ้นในหมู่โอรส องค์ชายอิ้นเจิน หรือ องค์ชาย ๔ ได้ต่อสู้แย่งชิงตำแหน่งรัชทายาท จนได้ตำแหน่งมาในที่สุด พอหลังจากนั้นไม่นาน คังซีก็สิ้นพระชนม์                 อิ้นเจิน ได้ครองราชย์เป็น หย่งเจิ้นฮ่องเต้ จากศึกสายเลือดนี่เอง ทำให้ได้ฉายาว่า "หย่งเจิ้น จักรพรรดิกระบี่เลือด" หย่งเจิ้น ศรัทธาในศาสนาพุทธมาก สวดมนต์ไหว้พระเป็นประจำ นอกจากนั้นยังศรัทธาในลัทธิเต๋าด้วย และยังได้พยายามผนวกทั้งสองเข้าด้วยกัน แต่ไม่สำเร็จ หย่งเจิ้นปกครองด้วยความเข้มงวดกวดขัน พระองค์ได้รับนักพรตเข้ามาอยู่ในวัง ให้ปรุงยาอายุวัฒนะถวาย นี่เอง ทำให้หย่งเจิ้นสิ้นพระชนม์ หลังจากครองราชย์ได้เพียง ๑๓ ปี                               จากนั้น หงลี่ โอรสคนโปรดของหย่งเจิ้น (และเป็นพระนัดดาคนโปรดของคังซีด้วย) ก็ได้ขึ้นครองราชย์ต่ออย่างราบรื่น อันเนื่องมาจาก การคัดเลือกรัชทายาทอย่างเป็นระบบ ของหย่งเจิ้น (ใช้วิธีเขียนพระราชโองการไว้ก่อน แล้วเก็บไว้หลังป้ายในตำหนัก โดยไม่มีใครรู้) ใช้ชื่อว่า เฉียนหลงฮ่องเต้ (ตรงนี้ก็มีเรื่องซุบซิบอีกว่า เฉียนหลงไม่ใช่โอรสแท้ๆ ของหย่งเจิ้น แต่เป็นลูกชายเศรษฐีเฉินทางใต้ ซึ่งบังเอิญเกิดวันเดียวกับธิดาของหย่งเจิ้น หย่งเจิ้นรู้เข้า จึงรับสั่งให้สับเปลี่ยนเด็ก ซึ่งเศรษฐีเฉินก็ไม่กล้าขัด และบังเอิญว่าลูกเศรษฐีเฉินฉลาด จึงเป็นคนโปรดของทั้งหย่งเจิ้นและคังซี และเมื่อครองราชย์แล้วก็เคยไปเยี่ยมญาติอยู่ครั้งหนึ่ง ขณะประพาสทางใต้ครั้งที่ ๖) หลังจากครองราชย์ ได้สร้างความเจริญให้กับบ้านเมืองมาก (ส่วนใหญ่จะเป็นทางด้านวัตถุ) และได้แพร่ขยายอาณาเขตไปกว้างไกลมาก ประกอบกับจังหวะของเฉียนหลงค่อนข้างดี จึงมีชนกลุ่มน้อยมาสวามิภักดิ์ เฉียนหลงเชี่ยวชาญ และโปรดการกาพย์กลอนมาก ชนิดที่ใครต่อกลอนกับพระองค์เก่งๆ ก็จะกลายเป็นคนโปรดไปเลย เฉียนหลง เป็นฮ่องเต้ที่ค่อนข้าง อาภัพในด้านความรัก เพราะฮองเฮาฟุฉาซื่อได้จากไปตั้งแต่ยังสาว ครั้นแต่งตั้งฮองเฮาอีกองค์ ก็ผิดใจกันจนทำเรื่องผิดกฎมณเฑียรบาล (ใช้กรรไกรตัดผมตัวเอง) จนถูกลดบรรดาศักดิ์ลงตอนที่สิ้นไปแล้ว (มีบันทึกไว้เกี่ยวกับสนมของเฉียนหลงคนหนึ่ง ซึ่งมีฉายาว่า "แม่นางตัวหอม" ซึ่งระบุว่า เป็นชนเผ่าหุย ชื่อ "เซียงเฟย" มีชื่อเสียงในด้านมีกลิ่นตัวที่หอมมาก เฉียนหลงโปรดนางมาก แต่ไทเฮาของเฉียนหลงไม่โปรด จึงประทานความตายให้นาง เกี่ยวกับเรื่องนี้ ได้มีการค้นคว้าหาหลักฐานเกี่ยวกับนางทั้งที่บ้านเกิด ได้ความว่า นางน่าจะมีชื่อว่า "หรงเฟย" และมีข้อมูลหลายๆ อย่างตรงกับเซียงเฟย ทั้งยังได้เจอหลุมศพของนางด้วย ซึ่งจากหลักฐานปอยผมในหลุมศพทำให้เชื่อว่า หรงเฟยหรือเซียงเฟยน่าจะสิ้นชีวิตตอนอายุมากแล้ว เพราะปอยผมมีสีเทาแซมด้วย แสดงว่านางมิได้ถูกประทานความตายให้ดังที่เชื่อกัน) แถมยังอาภัพในเรื่องรัชทายาทอีกด้วย พระโอรสองค์โปรด หย่งเหลียน ก็ตายตั้งแต่ยังเด็ก หย่งฉี องค์ชาย ๕ ก็ไม่มีโอกาสได้เป็นฮ่องเต้ (สิ้นพระชนม์ตั้งแต่ยังหนุ่ม) กล่าวกันว่า เฉียนหลงเป็น "ฮ่องเต้นักเที่ยว" ตัวยงองค์หนึ่งในประวัติศาสตร์จีน ทำให้สิ้นเปลืองเงินทองไปมาก ครั้นแล้ว เฉียนหลงได้พบกับ ข้าราชบริพารหนุ่มหล่อคนหนึ่ง ชื่อ เหอคุน (บางทีเรียก "เหอซิ่น" หรือ "เหอเสิ่น") ต่อมา เหอคุนได้เป็นคนโปรดของเฉียนหลง (กรุณาอย่าเข้าใจผิดว่า เฉียนหลงเป็นตุ๊ด แค่เป็นคนโปรดเฉยๆ) ว่ากันว่า มาจากความหล่อเหลาของเหอคุนนั่นเอง มีครั้งหนึ่ง เหอคุนจับไต๋ของเฉียนหลงได้ ว่าหากต่อกลอนเก่งๆ จะเป็นคนโปรด จึงไปซุ่มซ้อมมือมา และต่อกลอนได้ถูกใจเฉียนหลง เฉียนหลงจึงประทานองค์หญิง ๑๐ พระธิดาองค์โปรด ให้หมั้นกับลูกชายของเหอคุนตั้งแต่ยังเด็ก ต่อมาก็ได้อภิเษกกัน ลูกชายของเหอคุนได้เป็นราชบุตรเขย เหอคุนจึงมีบทบาทมากขึ้น เขาจึงหลงระเริงขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นคนเจ้าเล่ห์ ละโมบโลภมาก คอร์รัปชั่น ทำให้ประชาชนเดือดร้อนมากในตอนปลายรัชกาล แทบจะกล่าวได้ว่า เฉียนหลง เป็นทั้งผู้นำความเจริญ และความวินาศ มาสู่ราชวงศ์ชิง แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 50 12:24:18 จากคุณ : korn_i - [ 16 ก.พ. 50 12:20:48 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ต่อมา เมื่อเฉียนหลงปีที่ ๖๐ เฉียนหลงได้ประกาศสละราชสมบัติ โดยให้ หย่งเอี๋ยน องค์ชาย ๑๕ เป็นรัชทายาท ครองราชย์เป็น เจียชิ่งฮ่องเต้ อย่างไรก็ดี เฉียนหลงยังคงกุมอำนาจบริหารต่อไป เจียชิ่งเป็นเพียงหุ่นเชิดของพระบิดาเท่านั้น ต่อมา จากความบีบคั้น พวกลัทธิบัวขาว ได้ก่อกบฏชาวนาขึ้น เป็นกบฏครั้งใหญ่ในราชวงศ์ชิง ต้องใช้เวลาปราบถึง ๙ ปี จึงจะสงบ ระหว่างนั้น เฉียนหลงก็สิ้นพระชนม์ลงอย่างตรอมใจ หลังจากเฉียนหลงสิ้นพระชนม์ได้ไม่นาน เจียชิ่งก็ "เช็กบิล" เหอคุนทันที จัดการปลดเขาออกจากตำแหน่ง ริบสมบัติเข้าหลวง เหอคุนรู้ชะตาตัวเองดี จึงชิงฆ่าตัวตายไปก่อน นี่ถือเป็นผลงานชิ้นโบแดงของเจียชิ่ง หลังจากนั้น ก็ไม่มีอะไรเด่นๆ อีก                     ยุคหลังจากเฉียนหลงเป็นต้นมา เป็นช่วงที่ราชวงศ์ชิงตกต่ำ อันเนื่องมาจาก ฮ่องเต้ถัดๆ มา ไม่เก่งกาจอะไร ความเสื่อมที่เริ่มลุกลามมาจากปลายสมัยของเฉียนหลงเอง ผนวกกับความชิงชังของชาวจีน ที่ยังไม่เสื่อมคลาย และยังมีปัญหาแทรกซ้อนจากการรุกราน ของชาวตะวันตก ดังเช่น กรณีสงครามฝิ่น ๒ ครั้ง ซึ่งจีนยึดฝิ่นของอังกฤษไว้แล้วเผาทิ้ง แล้วปิดร้านฝิ่นของอังกฤษ ทำให้อังกฤษส่งทัพเรือ เข้ามาสู้กับจีน ซึ่งผลออกมา จีนแพ้ ต้องยกเกาะฮ่องกงให้อังกฤษ (ไทยเองก็โดนยึดดินแดนไปโข ในสมัยพระพุทธเจ้าหลวง นี่คือ บทเรียนจาก ยุคล่าอาณานิคมของพวกฝรั่ง) ฮ่องเต้ถัดจากเจียชิ่งมา ชื่อ เต้ากวง ซึ่งไม่มีผลงานเด่นๆ (นอกจากเรื่องสงครามฝิ่น) องค์ต่อมาชื่อ เสียนเฟิง ขึ้นชื่อในด้านเจ้าชู้ ทำให้ครองราชย์ได้เพียง ๑๐ ปี เสียนเฟิง ได้รับนางเยโฮนาลา มาเป็นเจ้าจอมหลัน ซึ่งมีความทะเยอทะยานมาก ต่อมาเจ้าจอมหลันได้เป็นพระนางซูสี มเหสีฝ่ายซ้าย ในรัชกาลนี้ มีกบฏไท่ผิง (ไท่ผิงเทียนกว๋อ) เกิดขึ้น ก่อการจลาจลไปทั่วทุกภาคของจีน ตั้งกองบัญชาการที่นานกิง กบฏไท่ผิงมีกำลังเข้มแข็งมาก ต่อสู้กับทหารของรัฐจนเกือบจะได้ชัยชนะ แต่ต่อมา กบฏไท่ผิงได้มีความขัดแย้งกันภายใน มีการไล่ฆ่ากันเอง ความแตกแยกนี้ ทำให้ทหารฝ่ายรัฐกลับเป็นฝ่ายได้เปรียบ และได้ชัยชนะในที่สุด จากนั้น เสียนเฟิงสิ้นพระชนม์ โดยก่อนสิ้นพระชนม์ได้ฝากราชโองการลับไว้ฉบับหนึ่ง ให้กับมเหสีฝ่ายขวาคือ พระนางซูอัน เพื่อปราบเจ้าจอมหลัน ซึ่งได้เลื่อนเป็นพระนางซูสี มเหสีฝ่ายซ้ายแล้ว มเหสีทั้งคู่ได้เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระโอรส ฮ่องเต้ถ่งจื้อ ซึ่งยังเยาว์อยู่ ต่อมา นางซูสีได้ใช้อุบายทำให้พระนางซูอันหลงกล แล้วยอมเผาราชโองการลับนั้นทิ้ง และยังวางยาสังหารพระนางซูอันอีกด้วย รวบอำนาจไว้ในมือแต่เพียงผู้เดียว                     พอถ่งจื้อเจริญวัยขึ้น ก็กลับสิ้นพระชนม์ลง นางซูสีตั้งพระนัดดาขึ้นเป็นฮ่องเต้ นามว่า กวงสู่ กวงสู่หวาดกลัวนางมาก ไม่กล้าหือแม้แต่นิดเดียว แม้ว่าจะพยายามปรับปรุง การเมืองการปกครองให้ทันสมัยอย่างไร ก็ทำได้เพียง ๑๐๐ วัน จึงเรียกการปฏิรูปครั้งนี้ว่า "การปฏิรูป ๑๐๐ วัน" ความลับเรื่องปฏิรูปนี้ ถูกกุนซือชื่อ หยวนซื่อไข่ ทรยศ นำไปบอกกับนางซูสีไทเฮา ทำให้กวงสู่ถูกจับไปขัง                    นางซูสีบริหารบ้านเมืองอย่างไม่เอาไหนอย่างยิ่ง บ้านเมืองระส่ำระสาย ประชาชนย่ำแย่ แล้วยังมีภัยจากต่างชาติมาคุกคามอีกหลายครั้ง (ในยุคซูสีไทเฮานี้ ฝันร้ายของทุกราชวงศ์ก็ shall return อีกครั้ง นั่นคือ ขันที นั่นเอง ขันทีตัวเอกในยุคซูสีไทเฮาก็คือ หลี่เหลียนอิง ก็ทำตัวไม่ผิดแผกอะไรกับขันทีในยุคราชวงศ์หมิงเท่าไหร่ และก็เช่นเดียวกับทุกยุคทุกสมัย ขันทีจัดเป็นตัวคอร์รัปชั่นชนิดมือวางอันดับหนึ่ง ไม่แพ้พวกขุนนางหรือข้าราชการอื่นๆ ดีไม่ดีจะเหนือกว่าด้วย แม้แต่ฮ่องเต้องค์สุดท้ายยังเขียนไว้ว่า ขันทีเป็นตัวการผลาญท้องพระคลังตัวเอ้ แค่งบประมาณที่ต้องใช้ไปกับขันทีเฉยๆ ไม่นับคอร์รัปชั่นก็มหาศาลแล้ว) จนปี ๒๔๔๓ (๑๙๐๐) ก็มีกบฏนักมวย (อี้เหอถวน) เกิดขึ้น สังหารชาวต่างชาติจำนวนมาก ต่างชาติจึงยกทัพมาปราบ จีนแพ้อีก เสียค่าปรับจำนวนมาก ซูสีกับกวงสู่ต้องหนีออกจากวัง ไม่นานนัก กวงสู่ก็สิ้นพระชนม์อย่างลึกลับ ลือกันว่า ถูกซูสีวางยาพิษ                  หลังจากกวงสู่สิ้นพระชนม์ไม่นาน พระนางซูสีก็เอาเชื้อพระวงศ์คนหนึ่ง ในตระกูลอ้ายซินเจี๋ยหลอ ชื่อ ฟู่อี้ (บางเล่มเรียก ปูยี) ซึ่งมีอายุเพียง ๓ ขวบ มาเป็นฮ่องเต้ ตั้งพระนามว่า ซวนถ่ง ซึ่งเป็นจักรพรรดิองค์สุดท้าย ของราชวงศ์ชิง และเป็นจักรพรรดิองค์สุดท้ายของจีนด้วย จากคุณ : korn_i - [ 16 ก.พ. 50 12:25:15 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ปฏิวัติซินไฮ่                   หลังจากซวนถ่งขึ้นครองราชย์ได้ไม่นาน พระนางซูสีไทเฮาก็ปิดฉากชีวิตของตนเองลง บ้านเมืองก็ย่ำแย่ลงทุกที ขณะนั้น ดร.ซุนยัดเซ็น ได้วางแผนที่จะโค่นอำนาจของราชวงศ์ชิงมานานแล้ว และได้รวบรวมกำลังของตนไว้ เรียกว่า พรรคก๊กมินตั๋ง ในระยะแรกๆ กำลังของก๊กมินตั๋งก็แพ้ฝ่ายรัฐบ้าง ชนะบ้าง และเนื่องจากความไม่สามัคคีกันเท่าที่ควร ทำให้ไม่สำเร็จสักที หลายครั้ง ที่แผนการถูกทหารแมนจูรู้เสียก่อน จนโดนประหารไปหลายคน จนเวลาผ่านไปถึงเดือนตุลาคม ๒๔๕๔ (๑๙๑๑) ก็เข้ายึดเมืองอู่ชาง และยึดคลังแสง พร้อมทั้งกำลังทหารส่วนใหญ่ไว้ได้ หลังจากที่กำลังทหารส่วนน้อย กำลังจะถูกตำรวจจับกุม ทำให้เกิดภาวะ "หมาจนตรอก" จนทำให้ทหารบางคน ตัดสินใจจู่โจมฝ่ายรัฐบาลทันที เพราะถ้ารอช้าก็จะโดนประหารกันหมด และประสบความสำเร็จเสียด้วย ถึงตอนนี้ ก็เป็นอันว่า สวรรค์ได้ถอนอาณัติจากแมนจูแล้ว ทางมณฑลต่างๆ ก็ได้ประกาศอิสรภาพจากราชวงศ์ชิง กำลังของฝ่ายปฏิวัติก็เข้มแข็งขึ้นอย่างรวดเร็ว ด้วยความร่วมมือจากนกสองหัว หยวนซื่อไข่ เข้าบีบคั้นเชื้อพระวงศ์ในราชวงศ์ชิง เพื่อให้ล้มราชวงศ์ โดยมีข้อแลกเปลี่ยนกับตำแหน่งประธานาธิบดี ทางฝ่ายปฏิวัติยื่นข้อเสนอให้กับราชวงศ์ชิงว่า ถ้ายอมล้มราชวงศ์ จะได้ค่าตอบแทนมากมาย แต่ถ้าไม่ยอมล้ม แม้ชีวิตก็อาจจะรักษาไว้ไม่ได้ และทางฝ่ายปฏิวัติได้จัดตั้งรัฐบาลของตนไว้แล้ว โดยแต่งตั้งดร. ซุนยัดเซ็นเป็นประธานาธิบดีคนแรก ซึ่งในขณะนั้น ดร.ซุนยัดเซ็นยังอยู่ที่ต่างประเทศ ในที่สุด ทางราชวงศ์ชิงก็ทนแรงกดดันไม่ไหว ต้องยอมสละราชสมบัติในปีถัดมา ก็เป็นอันว่า พลพรรคของดร.ซุนยัดเซ็น ก็สามารถทำการยึดอำนาจ จากราชวงศ์ชิงได้สำเร็จ อย่างรวดเร็วจนคาดไม่ถึง ซึ่งการที่สามารถล้มได้อย่างรวดเร็วนั้น ก็คงเนื่องมาจาก ราชวงศ์ชิงนั้นเน่าเฟะเต็มที่แล้ว สะกิดนิดเดียวก็โค่น (แต่ว่ากันจริงๆ แล้ว ในตอนที่ราชวงศ์ชิงตั้งขึ้นใหม่ๆ นั้น ไม่มีใครคาดคิดว่า ราชวงศ์ของ "คนป่าเถื่อน" นี้ จะอยู่กดหัวชาวฮั่นได้ถึงสองร้อยกว่าปี แม้จะมีความพยายามโค่นราชวงศ์ชิงหลายครั้ง แต่ก็กลับทะเลาะกันเอง ไม่ค่อยสามัคคีกันนัก ทำให้ไม่สำเร็จสักที การปฏิวัติของดร.ซุนฯ ก็เช่นกัน กว่าจะสำเร็จก็เป็นสิบปี หากสามัคคีกันจริงๆ แล้ว ราชวงศ์ชิงก็คงไม่อยู่มานานขนาดนี้) การปฏิวัติราชวงศ์ชิงนี้ เรียกว่า "การปฏิวัติซินไฮ่"                       หลังจากยึดอำนาจได้ไม่นาน พรรคก๊กมินตั๋งก็ส่งข่าวไปยังดร.ซุนยัดเซ็น เชิญให้กลับมาเป็นประธานาธิบดีคนแรก ในช่วงแรกๆ ของการปกครองแบบสาธารณรัฐ รัฐบาลยังคงให้ซวนถ่งพำนักอยู่ในพระราชวังได้ และคงพระราชทินนาม "ซวนถ่ง" ไว้ โดยให้อยู่ในส่วนของวังหลัง ไม่ให้มายุ่มย่ามกับท้องพระโรง ซึ่งเดิมใช้ว่าราชการ และไม่ให้รับขันทีเพิ่ม (แต่ก็ยังมีการแอบรับอยู่) โดยรัฐจะจ่ายเงินเดือนให้ ต่อมา ฝ่ายรัฐบาลได้มีมติยกเลิกอภิสิทธิ์ของราชวงศ์ชิงทั้งหมด ยกเลิกพระราชทินนาม กลับไปใช้ชื่อ "ฟู่อี้" ตามเดิม กลายเป็นสามัญชน แล้วขับออกจากพระราชวัง มิหนำซ้ำ ยังส่งทหารไปปล้นสดมภ์ และทำลายสุสานราชวงศ์ชิงอีกด้วย                                                 หลังจากนั้น ฟู่อี้ก็ได้อพยพไปอยู่ที่เมืองเทียนสิน แล้วย้ายไปเมืองฉางชุน ทางแมนจูเรีย ด้วยความช่วยเหลือจากทหารญี่ปุ่น ซึ่งพยายามหาทางรุกรานจีน จากนั้น ได้ร่วมมือกับทหารญี่ปุ่น ตั้งประเทศ "แมนจูกัว" ขึ้น ฟู่อี้ได้ตั้งตัวเป็น จักรพรรดิคังเต๋อ กลายเป็นหุ่นเชิดของทหารญี่ปุ่น ในการรุกรานและก่อกรรมทำเข็ญกับชาวจีน (ดังในหนัง จับคนมาทำเชื้อโรค) ในระหว่างนั้น ในประเทศจีน พรรคก๊กมินตั๋งบริหารงานผิดพลาด มีการต่อต้านอย่างมาก เจียงไคเช็คก็ได้ฆ่าคนจีนไปมากมาย จนในที่สุด พรรคก๊กมินตั๋งก็พ่ายแพ้พรรคคอมมิวนิสต์ ในสงครามภายในจีน ทำให้เจียงไคเช็คต้องพาพรรคก๊กมินตั๋ง หลบไปอยู่ที่ไต้หวัน ตั้งการปกครองแบบประชาธิปไตยขึ้นที่นั่น ทั้งได้เอาสิ่งของมีค่ามากมายในพระราชวังปักกิ่งไปไต้หวันด้วย จีนก็เปลี่ยนการปกครองเป็นคอมมิวนิสต์ ขณะเดียวกัน ญี่ปุ่นพ่ายแพ้สงครามเพราะถูกทิ้งระเบิดปรมาณู จักรพรรดิคังเต๋อหรือฟู่อี้หลบหนีไปรัสเซีย และถูกจับตัวโดยทหารรัสเซีย แล้วส่งกลับจีนในฐานะอาชญากรสงคราม ถูกส่งตัวไปขังที่สถานควบคุมอาชญากรสงคราม แล้ว "ดัดแปลง" (หรือล้างสมอง) จนกลายเป็นสามัญชนธรรมดา และได้รับนิรโทษกรรมพิเศษ ต่อมา มีการปฏิวัติวัฒนธรรม ฟู่อี้และหลี่ซู่เสียน ภรรยาคนสุดท้าย ก็ยังไม่วาย หวุดหวิดจะโดนพวกเรดการ์ดลากไปเกี่ยวด้วย (โทษฐานเป็นตัวแทนวัฒนธรรมเก่า) แต่โชคดีที่ไม่ร้ายแรงมาก เหตุร้ายผ่านไปได้ด้วยดี ในบั้นปลายชีวิต ฟู่อี้ได้รับตำแหน่งสำคัญหลายตำแหน่งจากรัฐบาลจีน และได้กลายเป็นบุคคลสำคัญคนหนึ่ง รวมทั้งได้มีส่วนร่วมตรวจสอบประวัติศาสตร์จีนอีกด้วย จนในที่สุด อ้ายซินเจี๋ยหลอ ฟู่อี้ ก็ป่วยเป็นไตวายและจบชีวิตลงเมื่อปี ค.ศ. ๑๙๖๗ (พ.ศ. ๒๕๑๐) โดยไม่มีทายาทสืบสกุลแต่อย่างใด แม้แต่กับอดีตพระเหสีและสนมก็ไม่มี (ในอดีต ฟูอี้มีมเหสี ๑ คนคือ หว่านหยง สนมอีก ๓-๔ คน เช่น เหวินซิ่ว หลี่ยุฉิน หว่านหยงติดฝิ่นและเสียชีวิตขณะอยู่ในแมนจูกัว เหวินซิ่วและคนอื่นๆ ก็หย่าตอนอยู่แมนจูกัวหมด ส่วนหลี่ซู่เสียน ภรรยาคนสุดท้าย ฟู่อี้มาพบและแต่งงานด้วย หลังจากได้รับนิรโทษกรรมแล้ว) หลังจากที่ใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตใน "คุก" มาตลอด (ครึ่งแรกในคุกวังหลวงหรือคุกทางจารีต ครึ่งหลังคือคุกในแมนจูกัวที่เป็นเพียงหุ่นเชิด และคุกอาชญากรสงคราม) ได้เป็นตัวของตัวเองเพียงไม่กี่ปีก่อนเสียชีวิต จากคุณ : korn_i - [ 16 ก.พ. 50 12:28:15 ]