ความคิดเห็นที่ 1 หากไม่เอ่ยถึงสำนักใหญ่ทั้งหลายในยุคนั้น ยอดฝีมือที่เลื่องชื่อได้แก่ จอมยุทธเฮ้ง แห่งหอศิลาน้อย ยอดยุทธผู้รอบรู้สรรพสิ่ง มักปรากฏตัวด้วยรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก มักเป็นผู้จัดงานชุมนุมชาวยุทธ์บ่อยครั้ง จอมยุทธยิน ผู้เยือกเย็น มีฝ่ามือเย็นสิบหกท่าไร้ผู้เทียมทาน จอมยุทธมังกรเดียวดาย2 ผู้เลื่องลือในเพลงกระบี่คู่(กับผู้รู้ใจข้างกาย นัยว่า คล้ายๆกับกระบี่สุรางคนางค์ของสำนักสุสานโบราณ) จอมยุทธแชจั๊ว ฉายาเม่งเซี้ยงูเขียว เนื่องจากมีจิตใจกว้างขวาง มักเอื้อเฟื้อคัมภีร์ยุทธแก่ผู้อื่นอยู่เสมอ จอมยุทธฉั่วเป่งใช้ ผู้มีวิชาสิงห์คำรามอันลือลั่น รูปร่างสูงใหญ่น่าเกรงขาม เด็กร้องไห้ได้ยินชื่อยังเงียบเสียง จอมยุทธฉีจื่อหลิง เจ้าบ่าวหมาดๆ ผู้รอบรู้เรื่องราวupdate ทั้งหลาย .... และจอมยุทธอีกหลายท่าน(รบกวนมาแนะนำตัวที พิมพ์ไม่หวายคับ) ยังมีวีรสตรีอีกหลายท่านที่เลื่องชื่อ จอมยุทธหญิงลิลลี่ แห่งหุบเขามีรัก ผู้เลอโฉม เลื่องชื่อในเสียงอันไพเราะดุจสกุณาระเริงไพร จอมยุทธหญิงมามิยะ เมธีสตรีผู้รอบรู้ เก่งทั้งบุ๋นและบู๊ จอมยุทธหญิงฟงเฟยเซียะ ผู้อ่อนโยน มักมาพร้อมเหล่าเจ๊ม่วยแห่งหมู่ตึกหงศ์เหิน มีบุรุษหนึ่งเดียวเป็นเซี่ยวตี๋ ที่ใช้แซ่เล็ก จอมยุทธหญิงไซมึ้งฮูหยิน นามเดิม ลินฟิว ปัจจุบันติดตามสามีไปอยู่หมู่บ้านหมื่นเหมย แต่ยังคงยื่นมือมาช่วยเหลือยามที่ยุทธจักรประสบภัย ฯลฯ (ขี้เกียจพิมพ์แล้วง่ะ) เรื่องราวมันเกิดขึ้นในฤดูร้อนที่อบอ้าว ระว่างที่เม่งเซี้ยแชจั๊ว กำลังอยู่ระหว่างจัดงานแซยิดให้แก่บิดาผู้เฒ่า มีลูกน้องมารายงานว่า มีคนต้องการพบด่วน จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 11 ก.พ. 50 15:05:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ยามที่จอมยุทธแชจ๊วกวาดสายตาไปที่ประตูใหญ่ พลันปรากฏร่างของบุรุษหนุ่มในชุดยาวดุจนักศึกษา ใบหน้ารูปสี่เหลี่ยม ข้างเอวเหน็บอาวุธรูปร่างคล้ายตัวที ก้าวยาวๆเข้ามา เม่งเซี้ยแชจั๊วประสานมือคำนับ "ท่านจอมยุทธจื่อหลิง เชิญท่าน ไม่ทราบมีธุระอะไรด่วนหรือท่าน เชิญนั่ง" จอมยุทธจื่อหลิง "ข้าพเจ้านำเทียบเชิญงานวันเกิดอาจารย์ข้าพเจ้ามาเรียนเชิญท่าน พร้อมทั้งแจ้งข่าวที่ข้าพเจ้าเพิ่งได้ทราบ" "ข่าวอะไรรึท่าน" "ท่านทราบหรือไม่ว่า เหล่าสำนักเล็กน้อยริมฝั่งแม่น้ำฮวงโห ตลอดจนชายฝั่งทะเลตอนเหนือ จู่ๆก็หายไปโดยไร้ร่องรอยจากปากคำของป้าข้างบ้าน พบว่าภาพในคืนเดียว ผู้คนล้วนจากไป ทิ้งข้าวของสัมภาระไว้พร้อมสัตว์เลี้ยง ไร้ร่องรอยการเดินทาง หากนับรวมจำนวนคนแล้ว ราวหกเจ็ดร้อยคนที่หายไปภายในคืนเดียว" "หา อะไรนะ" เสียงในห้องโถงเซ็งแซ่ ผู้คนที่มาอวยพรวันเกิดต่างตื่นตระหนก เม่งเซี้ยแชจั๊วกุมขมับข้างซ้าย ครุ่นคิด จากนั้นหันไปประสานมือคำนับจอมยุทธผู้หนึ่งซึ่งนั่งที่โต๊ะใกล้สุด "ท่านเซี่ยวเฮ้ง ท่านมีความเห็นว่าอย่างไร" เซี่ยวเฮ้ง จอมยุทธผู้รอบรู้ ใช้มือซ้ายลูบคางช้าๆ ครุ่นคิด จากนั้นตอบว่า ..... ใครมาช่วยต่อที อย่าให้หนูเล่นคนเดียวนะคะ ^^" แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 50 22:42:44 จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 11 ก.พ. 50 15:18:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "หรือว่าเกิดเหตุกับสำนักราชสีห์หรรษา" สำนักราชสีห์หรรษาที่เเฮ้งน้อยเอ่ยถึงก็คือสำนักราชสีห์หรรษาที่มีอิทธิพลตลอดสองริมฝั่งน้ำหวงโฮว โดยผู้ดำรงตำแหน่งเจ้าสำนักคือ ฉั่วเป้งไช้ ฉั่วเล่าเอ็งฮ้ง(ผู้กล้าหาญเฒ่าแซ่ฉั่ว) จอมยุทธ์ผู้มีสำเร็จเคล็ดวิชาอรหันต์ไร้ศีล หรรษาไร้สติ แล้วคล้ายกับได้คิดอันใดขึ้นมา เฮ้งน้อยจึงเอ่ยต่อไปอย่างร้อนรนว่า "จื่อหลิงเอ๋ย เจ้าจงรีบไปตำหนักคู่สัมพันธ์เชื้อเชิญเจ้ามังกรเดียวดายลงจากเขามา แล้วรีบไปพบกับข้าที่สำนักราชสีห์หรรษา" จอมยุทธ์เซี่ยวเฮ้งเอ่ยมิทันจบความก็พลิ้วกายจากไป เมื่อเม่งเซี้ยแชจั๊วหันกลับมาก็ไม่พบกับจื่อหลิงซะแล้ว จึงพึมพำขึ้นว่า "อะไรจะว่องไวปานนั้น" "พวกมันรีบไปเพราะมันรู้ว่าข้าได้มาถึงแล้วยังไงล่ะ" เม่งเซี้ยแชจั๊วหันไปทางต้นเสียงก็ถึงกับตะลึงลานไปกับที่ทันที ........................ เชิญท่านอื่นมาต่อขอรับ แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 50 16:42:45 แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 50 10:05:08 จากคุณ : เซี่ยวเฮ้ง - [ 11 ก.พ. 50 15:36:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จันทร์ผลันมืดสลัวลง ปุบผาในสวนไหวระริก ราวกับสะเทิ้นอายในความต่ำต้อยในความงามของตนเอง เมื่อเทียบกับผู้มาเยือน และแล้วเสียงอันไพเราะดุจสกุณาเริงไพร ก็ดังต่อไปว่า 'ท่านเทียมเม่งเซี้ย แชจั๊ว มีเรื่องยิ่งใหญ่อันใด เกิดขึ้นหรือ '   ร่างงามที่ปรากฎ ก่อให้เกิดความเงียบสงัดประหนึ่งเข็มสักเล่มตกยังได้ยินในห้องโถงที่เคยจอแจ สายตาทุกคู่มุ่งไปยังเป้าหมายเดียวกัน ทุกคนล้วนอุทาน ' โอ้ เทียมไซซี    ลิลลี่กุงจู้ แห่งหุบเขารัก'  เวลาผลันหยุดนิ่ง เหมือนกับไปสู่จุดเริ่มต้นของกาลเวลาเมื่อจักรวาลถูกสร้างในสมัยไคเภ็ก นางผู้นั้นรวมความงามของสามโลกไว้ด้วยกัน แม้ความงามของสี่วีรสตรีของจีนมารวมกันยังมิเทียบเท่า ถ้านางปรากฎในยุคสามก๊ก ลิโป้และตั่งโต๊ะย่อมมิมีทางหลงไหลเตียวเสี้ยนเป็นอันขาด  หากอยู่ในยุคเดียวกับ ตังอี้อี้ (เฉินหยวนหยวน) ไม่เพียงลี่จื่อเซ็งและโง้วซำกุ่ยจะสยบแทบเท้านาง ผู้สำเร็จราชการแมนจูตัวเอ่อกุนยังยอมยกแผ่นดินของบรรพบุรุษแมนจูให้รวมเป็นราชอาณาจักรของนาง แม้กระทั่งมหาขันทีเฉาฮั่วฉุนหากด้เห็นนาง ยังต้องร่ำไห้อาลัยต่อการที่ตนเองด่วนทำลายทวนพู่ดำประจำกายไป 'อมิตตาพุทธ' ผลันมีเสียงอันการุณย์เปรียบเหมือนระฆังวัดยามเช้าปลุกทุกผู้คนจากภวังค์ 'จิวไต้ซือ' 'จิวจุนเจี้ย (ผู้วิเศษ)' เสียงทักดังระงมทั้งห้องโถง -------------------------------------------------- เชิญท่านต่อไปครับ จากคุณ : ยินเจียหมิง (ลิ้วชั้งเอี้ยง) - [ 11 ก.พ. 50 22:33:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จิวไต้ซือกล่าวเสียงกังวาน "สรรพสิ่งล้วนไร้วัตถุธาตุ เหตุใดจึงเกิดเถ้าธุลี" "คาราวะท่านไต้ซือ" ลิลลี่กุงจู้ กล่าวอย่างแผ่วเบา อ๊ะ!!!! ในโลกกลับมีหญิงงามถึงเพียงนี้ บัดซบ เราไม่น่าบวชเลย เหตุใดสวรรค์จึงไม่ให้เราได้พบหญิงงามเบื้องหน้าก่อน ที่เราจะเป็นหลวงจีน จิวไต้ซือรำพึงในใจ ลิลลี่กุงจู้กล่าว "ท่านจิวไต้ซือ มีอันใดรึ" "มิมีใด" "...." "อาตมาเพียงเสียดาย เรื่องหนึ่ง" "เรื่องอันใด" โครม!!!!! จิวไต้ซือ ฟาดฝ่ามือบุปผาปุยเมฆ ใส่ลิลลี่กุงจู้ ลิลลี่กุงจู้ ร่างปลิวไปฟาดต้นไม้ กระอักโลหิตคำโต "ท่านไต้ซือ เพราะเหตุใด" จิวไต้ซือยิ้มอย่างชั่วร้ายกล่าวว่า "เมื่ออาตมาไม่ได้ครอบครองประสก บุรุษในแผ่นดินก็อย่าคิดหมาย" ลิลลี่กุงจู้ พลันหัวร่อ "ประสกหัวร่ออันใด โดนฝ่ามือบุปผาปุยเมฆของอาตมา นับว่าเป็นเรื่องเบิกบานใจรึ" ลิลลี่กุงจู้ ตอบว่า "อาภรณ์ของข้าพเจ้าอาบด้วยพิษสลายโลหิต ในเมื่อท่านกระทบถูก อย่าคิดหมายมีชีวิตรอดเกิน3ชั่วยาม" แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 50 23:26:03 จากคุณ : หมวย เรเควี่ยม - [ 11 ก.พ. 50 23:24:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฟ้าวววว .... เงาสีขาวเพิ่งโผล่พ้นพุ่มไม้ก็หายลับไปกับชายป่าด้วยความเร็วประดุจดาวตก ...... ดูจากประกายตา สีหน้าและท่าร่างคะเนได้ว่าต้องมีความเร่งรีบประการใดเป็นแน่แท้ ..... ' เป็นเรื่องซะแล้วสิ ..... เฮ้อ ทำไมการณ์ถึงประจวบเหมาะเพียงนี้ ..... แล้วเหตุใดเซียงเฮ้งไต้เฮียบถึงดูตระหนกเพียงนั้น แล้วไฉนถึงต้องเชื้อเชิญเจ้ามังกรเดียวดายลงเขาในเวลานี้ ...... รึว่า!!!! ' ฟ้าว เฟี้ยว ..... คล้ายนึกได้ความอันใด บัดดลเงาสีขาวนั้นก็เร่งทวีความเร็วขึ้นอีกจนมองไปคล้ายเพียงประกายหมอกยามเช้าที่โชยเพียงเบาบาง หากขณะนี้มีผู้ใดได้เห็นคงต้องสะเทือนยุทธภพเป็นแน่แท้เพราะความเร็วของท่าร่างนี้น้อยครั้งจะหาพบได้ในยุทธภพ ..... จากคุณ : อาตี๋จื่อหลิง - [ 12 ก.พ. 50 09:29:34 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ประกายวูบหนึ่งเพิ่งผ่านไป มีประกายวูบใหม่ผ่านมา สรรพสิ่งชะงักงั้น แม้นกระทั่งลมกันโชกยังหยุดลง พลันปรากฏตรงหน้าทุกคน เพียงแวบเดียว ทุกคนตะลึงงั้น ไม่ทราบจักกล่าวสิ่งใด ในพลันนั้นเอง ได้มีเสียงของท่านจิวไต้ซือดังกังวาลว่า "ไม่ทราบ ท่านที่นับถือเป็นผู้มาจากสารทิศใด" เสียงตอบจากเม่งเซี้ยแชจั๊ว ว่า "นี่คงเป็น ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียงเฮียตี๋แล้วกระมั่ง?" บุรุษหนุ่มผู้นั้นตอบด้วยความเร่งรีบว่า "ต้องขออภัยท่านที่นับถือมานาน ผู้น้อย ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียงผู้ต่ำต้อยเอง" เมื่อสิ้นประโยคนั้นพลันมีเสียงซุบซิบกันในเหล่าจอมยุทธ์ทั้งหลาย แต่สรรพเสียงยังคงต้องสงบไปอีกครั้งเมื่อมีคำกล่าวอย่างเร่งรีบเช่นเคยจากปากของซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียงว่า "เหล่าจอมยุทธ์ทั้งหลาย อันความงามเลิศล้ำในปฐพื มิอาจดับไฟไกลได้ ยังคงรีบเร่งไปช่วยสำนักราชสีห์หรรษาก่อนเถิด ภัยส่วนของสำนักไม่อาจรอช้า" เพียงกล่าวจบแล้วพริ้วกายหายไปจากคล้องจักษุของเหล่าจอมยุทธ์ในห้องโถ่งนั้น ******************* เชิญท่านอื่นมาต่อครับ ของแนะนำตัวแก่ท่านหลิวเอ๋อร์ด้วยครับ ผมซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง อาจจะไมได้คุยกันในวันงานชุมนุมครั้งล่าสุด แต่เมื่อหายปวดฟันแล้ว คงจะได้สนทนากันนะครับ แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 50 09:46:10 แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 50 09:45:20 จากคุณ : ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง (คุณชายสามแห่งตระกูลเลี่ยว) - [ 12 ก.พ. 50 09:40:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 "โลกหล้าล้วนสับสน ผู้คนล้วนงมงาย ทั้งแผ่นดินมีเพียงข้าที่ตื่นอยู่" สิ้นประโยคก็ปรากฎเงาร่างหนึ่งวูบไหวเพียงชั่วพริบตาลิลลี่กุงจู้ก็ถูกหอบหิ้วหายไปต่อหน้าต่อตาเทียมเม่งเซี้ยแซจั๊ว กับจิวไต้ซือ ไม่สามารถสกัดตัวเงาร่างผู้นั้นได้ทัน "ว่องไวสมคำเล่าลือจริง ผู้งมงายเดินหน หวังว่าคราครั้งนี้เจ้าคงจะช่วยเหลือลิลลี่กุงจู้ทันนะ....เฮ้อ....วันนี้มันจะอะไรกันนักกันหนาว่ะ เห็นเคหาสน์ข้าเป้นอะไร นึกอยากจะมาก็มา นึกอยากจะไปก็ไป...เวรจริงๆ...." เม่งเซี้ยแชจั๊วพึมพำพลางเดินเข้าไปหาจิวไต้ซือที่บ่นพึมพำว่า "อุบาทว์ชาติ แล้วใครจะแก้ไขพิษสลายโลหิตให้กับข้าล่ะนี่" พลันมีเสียงดังขึ้นที่ต้นไม้ใหญ่ว่า "ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะยังไงซะวันนี้ของปีหน้าก็จะครบรอบวันตายของเจ้าแล้ว....ฮาฮา..." สิ้นเสียงกล่าวเม่งเซี้ยแชจั๊วก็ตวัดฝ่ามือฟาดไปยังทิศทางต้นเสียงทันที จนเมื่อพลังฝ่ามือปลดปล่อยไปเจ้าตัวถึงกับแตกตื่นตะลึงลานอยู่กับที่ไปทันที .................................................. แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 50 09:53:23 แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 50 09:52:12 จากคุณ : เซี่ยวเฮ้ง - [ 12 ก.พ. 50 09:50:21 ]

ความคิดเห็นที่ 9 พลังฝ่ามือที่เคยสั่นทะท้านฟ้าดิน ทะลายแม้ภูผา บัดนี้กลับปราศจากร่องรอยใดๆ ราวกับลมเย็นโบกพัดเฉื่อยฉิว แว่วเสียงจิวไต้ซือ กะโตนไล่หลังมาว่า"เม่งเซี้ยแชจั๊วท่านเล่นอันใด" --------- ขอเล่นด้วยคนนะขอรับ จากคุณ : ราชันย์ทิวา - [ 12 ก.พ. 50 13:06:16 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ณ.ตำหนักคู่สัมพันธ์ จอมยุทธ์มังกรเดียวดาย นั่งอยู่ในหอทวิภพ ข้างกายประกอบด้วยกระบี่คู่ใจ กำลังนั่งชมจันทร์ในยามค่ำคืน เตรียมที่จะเข้าห้องนอนไปนั้น "อันใด"   จอมยุทธ์มังกรเดียวดายพลันฝาดฝ่ามือออก ความรุนเเรงของฝ่ามือทำให้เกิดเสียงเเหวกลมอื้ออึง คนผู้หนึ่งก็ทะยานหลบฝ่ามือปรากฏตัวออกมา "สมกับเป็นเจ้ามังกรเดียวดายที่ล่ำลือกัน นับถือ นับถือ" พอพ้นเงาไม้โดนเเสงจันทร์ที่สาดส่อง พบกับชายผู้หนึ่งสวมด้วยชุดดำ ประกายตาคมกล้าไม่เผยใบหน้าให้เห็น ข้างหลังพาดด้วยกระบี่ "มิทราบ ท่านที่เคารพเป็นผู้ใด มีธุระอันใดกับข้าพเจ้า" "เยี่ยม ถึงตอนนี้ยังปลอดโปร่ง นับว่าหายากยิ่ง ข้าพเจ้าก็จะไม่อ้อมค้อม มีคนวานให้ข้าพเจ้ามากำจัดท่าน" จากนั้นชายชุดดำผู้นั้นพลันดึงกระบี่ออกจากฝัก ปรากฏเสียงเช้ง กระบี่ยาวประมาณ 3 เชียะ เเผ่พุ่งพลังกระบี่ใส่จอมยุทธ์มังกรเดียวดาย พลังกระบี่ดูกลมกลืนไปกับสภาวะโดยรอบ พลังกระบี่กดดันสุดประมาณ ปรากฏเสียงเช้งออกจากฝักอีกคำรบ ครานี้เป็นกระบี่ของจอมยุทธ์มังกรเดียวดาย ปราณกระบี่ดุดัน ดุจมังกรทะยาน เเฝงสภาวะอ่อนหยุ่น ดูดซับพลังกระบี่ที่เเผ่พุ่งมาพร้อมโต้กลับไป  ใช้ออกโดย เเทงกระบี่เเค่ทีเดียว ปรากฏเป็น ปราณกระบี่ 12 สายครอบคลุมชายผู้นั้น ------------------------------- เล่นด้วยคนเช่นกันขอรับ จากคุณ : กระบี่ต่างฟ้า (Eric_Chin) - [ 12 ก.พ. 50 17:02:57 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เบื้องนอก สำนักราชสีห์หรรษา ปรากฏเงาร่าง 2 สาย พลิ้วไหวมายังสวนบุปผาภายในสำนัก ประกายอาวุธลับสีเงิน แหวกสายลมยามค่ำคืน  ปรากฏเป็นเข็มเล่มบางเล็กดุจเส้นผม สาดซัดใส่ จิวไต้ซือ  ด้วยความรวดเร็ว  มันถูกขนานนามว่า พิรุณโลหิต พลันที่เสียงเข็มเงินพุ่งใส่ ด้วยความสูงล้ำในวิชาตัวเบา จิวไต้ซือพลันใช้ท่า นางแอ่นเหินลม  กระโดดปาดไปด้านหลังอย่างว่องไว แต่ยังคงปรากฏเข็มเล่มเรียวเล็กปักตรึงอยู่ที่หัวไหล่ด้านซ้ายของบรรพชิตจิว 1 เล่ม ยามแสงจันทร์สาดส่อง กลางสวนบุปผากลับปรากฏร่างชาย หญิง สองคน หญิงสาว ร่างบอบบาง สวมชุดสีฟ้าอ่อนอันงดงาม ส่วนชายหนุ่มที่ยืนเคียงข้าง แต่งกายในชุดบัณฑิต สีขาวสะอาด ชายหนุ่มกล่าวกับหญิงสาวว่า  " ผู้น้องคาดว่าพี่ท่านคงมาช้าไปก้าวนึงแล้ว   เจ้าจมูกโคเฒ่าตัวนี้  คงลอบลงมือต่อลิลลี่กงจู้เสียแล้ว   " แสงจันทร์ สาดสองมายังใบหน้าอันขาวนวลของหญิงสาว  กลับปรากฏรอยยิ้มอันแสนเยือกเย็นขึ้น   เป็นรอยยิ้มที่งดงามและเยือกเย็น  จนทำให้ผู้คนในสวนบุปผาต่างหวั่นไหว จอมยุทธหญิงนามฟงเฟยเซียะ  หันมากล่าวกับเซี่ยวซือตี๋ หงส์น้อยแซ่เล็กด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและอ่อนหวานว่า " ลิลลี่กงจู้ มิใช่ตะเกียงที่ไร้น้ำมัน   ถึงแม้จะถูกเจ้าบรรพชิตจิตใจทรามผู้นี้ลอบทำร้าย ข้าคิดว่า ด้วยความสูงส่งของฝีมือนาง คงสามารถเอาตัวรอดได้  ข้าเกรงก็แต่ว่า ใครบางคนในที่นี้ คงจะเอาชีวิตตัวเองให้รอดกลับออกไปจากสวนบุปผาแห่งนี้มิได้เสียแล้ว  หรือซือตี๋เราคิดว่าเป็นเช่นไร " ชายหนุ่มหันมาแย้มยิ้มกับหญิงสาวซึ่งเป็นซือม่วย และหันกลับไปยังจิวไต้ซือพร้อมด้วยเสียงหัวเราะและกล่าวว่า " ศิษย์พี่กล่าวได้ถูกต้องแล้ว  พิรุณโลหิตของศิษย์พี่ คงสามารถทำให้เจ้าบรรพชิตผู้นี้ ได้กลับไปศึกษาธรรมะในยมโลกเป็นแน่ " พลันที่ชายหนุ่มพูดคำว่า ' ยมโลก ' จบ  ปรากฏเสียงฝ่ามือแหวกผ่านอากาศมายังหน้าอกของจิวไต้ซือ _________________________________ อิ อิ อิ  ขอเล่นด้วย ขอเล่นด้วย   น้องเล็กขออภัยศิษย์พี่จิวนะคับ  ถ้าใช้ภาษาล่วงเกินศิษย์พี่ไป น้องเล็กแค่ต่อเนื้อเรื่องจากท่าน หมวย เรเควี่ยม นะคับ  555  ต้องโทษที่เนื้อเรื่องดำเนินมาเช่นนี้เอง แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 50 21:22:16 จากคุณ : หงส์น้อยแซ่เล็ก - [ 12 ก.พ. 50 17:46:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ........... ฮา  ฮา  สนุก สนุก ชอบ ชอบ  โดยเฉพาะท่อนนี้ จิวไต้ซือยิ้มอย่างชั่วร้ายกล่าวว่า" บุคลิกอย่างนี้แหละ เข้าท่าดี เล่นได้เต็มที่เลยครับ...ฮา ฮา ! แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 50 20:18:10 จากคุณ : จิวไต้ซือ - [ 12 ก.พ. 50 19:14:16 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จิวไต้ซือใช้หลักสี่ตำลึงปาดพันช่าง หยิบยืมแรงหนุนส่งให้ร่างตนลอยเข้าสู่เบื้องลึกของห้องโถง พลางหระอักโลหิตสีคล้ำออกมาคำหนึ่ง ส่งผลให้พิษที่เคยอยู่กับที่ ซึมซับเข้าสู่กระแสเลือด สีดำคล้ำกระจายทั่วใบหน้า ทว่าปากขาวซีดราวกระดาษ จิวไต้ซือ พึมพำเบาๆ "หรือชีวิตเราจะจบสิ้นแล้ว" จากนั้นเบือนใบหน้าเคล้าน้ำตาไปยังเม่งเซี้ยแชจั๊ว "เกรงว่า อาตมาคงต้องฝากฝัง เรื่องราวหนหลังแก่ท่านเสียแล้ว ในโลกนี้ยังมีผู้ใดช่วยอาตมาได้" จอมยุทธหญิงฟงเฟยเซียะยังคงยิ้มอย่างเยือกเย็น "พิษที่ท่านได้รับและการบาดเจ็บทั้งปวง เกรงว่ามีแต่บ้อเอี้ยซิ่งอุย(หมอเทวดาไร้เงา)เท่านั้นที่ช่วยท่านได้ อีกประการ ท่านนี้ก็ได้ลาโลกไปเมื่อหกปีก่อน หลายท่านคงได้คำนับศพท่านผู้เฒ่าที่เชิงเขาเทียนซัว" จิวไต้ซือครุ่นคิด ตบเข่าตนเองดังฉาด "เอียเท้ากลับบอกข่าวดีแก่เราบรรพชิต จำได้ว่าบ้อเอี้ยซิ่งอุยกลับรับศิษย์ผู้หนึ่ง" บุรุษแซ่เล็กหัวเราะเบาๆ "เกรงว่า กว่าท่านจะเสาะหาศิษย์ผู้นั้น ก็ต้องไปรายงานตัวกับยมบาลนานแล้ว" จิวไต้ซือพลันฉุกคิดแผนการได้ หันไปกล่าวกับเม่งเซี้ยแชจั๊วด้วยน้ำเสียงหดหู่ "เซี้ยจู๊ ท่านยินยอมให้มีผู้คนล้มตายในบ้านของท่าน ในวันที่จัดงานแซยิดบิดาท่านหรือ"   บิดาชราของเม่งเซี้ยแชจั๊วได้ยินก็คิดได้ จากนั้นโกรธจนผมเผ้าหรอมแหรมชูชัน ตวาดเสียงดังสนั่น "ไม่ได้เป็นอันขาด อย่างไรเล่าฮูไม่ให้มีคนตายในวันแซยิดของเล่าฮู จั๊วยี้ ทำอย่างไรก็ได้ที่ไม่ให้หลวงจีนผู้นี้ต้องมาสิ้นใจตายที่นี้" ขณะที่เม่งเซี้ยแชจั๊วกำลังจะหิ้วคอเลื้อจิวไต้ซือที่กำลังแผดด่าออกไปทิ้งข้างนอก อยู่นั่นเอง พลันมีเสียงหนึ่งดังขึ้น "มีคนอยู่ในอันตรายหรือ ให้ข้าพเจ้าช่วยหรือไม่" เมื่อหันไปตามเสียง พบว่าเป็นดรุณีน้อยอายุราวสิบห้าสิบหกปี ผิวกายขาวจนออกจะซีดไปบ้าง คิ้วยาวเรียว จมูกน้อยๆโด่งเป็นสัน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนดูแปลกตาทว่าสุกใสกระจ่างดุจดวงดาว นางสวมชุดผ้าฝ้ายสีเหลืองอ่อน คล้ายดรุณีชนบท ผมยาวดำขลับถักเป็นเปียยาวสองข้าง บนไหล่สะพายหีบหวายขนาดใหญ่รูปร่างคล้ายล่วมยา เมื่อมองปราดแรก นางอาจมิใช่โฉมสะคราญปานหยาดฟ้า แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ดุจดังว่าทุกชีวิตที่ผ่านมาในมือนางจักรอดพ้นภัยที่แผ้วพาน จอมยุทธหญิงฟงเฟยเซียะอุทานเสียงเจื้อยแจ้ว "โกวเนี้ยน้อย ท่านเป็นผู้ใด ไยข้าพเจ้ารู้สึกคุ้นตานัก" ..... อิอิอิ สนุกจังเลย แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 50 20:16:49 แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 50 19:54:07 จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 12 ก.พ. 50 19:50:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ต่อจาก #10 เน้อ จอมยุทธ์จื่อหลิงเคลื่อนท่าร่างดุจภูติพรายมาที่เชิงเขา ซึ่งตั้งไว้ด้วยตำหนักคู่สัมพันธ์ รีบรุดมุ่งหน้าขึ้นเขาเพื่อเชื้อเชิญให้เจ้ามังกรเดียวดายลงจากเขา กลับพบบุรุษชุดดำนั่งสมาธิโคจรพลังอยู่ใต้ต้นไม้! เมื่อปราณกระบี่ทั้ง 12 สายคุกคามมาต่อหน้า ชายชุดดำเค้นเสียง ฮืม หมุนตัว เกร็งกำลังจากจุดตั้งชัง วาดนิ้วมือออกเป็นดรรชนีกระบี่ทั้ง 12 สายมุ่งเข้าหักล้างปราณกระบี่ จากนั้น จับกระบี่ใช้ออกด้วยเพลงกระบี่ต่างฟ้า จากนั้นพูดว่า " เพลงกระบี่อันสูงส่ง มา มาลองกันอีก" พูดจบก็รุกถึงหน้าเจ้ามังกรเดียวดาย พลังกระบี่ลี้ลับ ไร้ซึ่งเสียง กระบี่เเม้เเทงออกโดยพื้นฐาน เเต่กลับเเฝงความซับซ้อน บัดเดี๋ยวเจิดจ้า บัดเดี๋ยวมืดมิด ปราณกระบี่ครอบคลุมปิดทางเจ้ามังกรเดียวดาย "เพลงกระบี่อันยอดเยี่ยม" เจ้ามังกรเดียวดายยืนไผล่หลังร้องออกอย่างสบายอารมณ์ พลังกระบี่ใกล้ลุถึง เจ้ามังกรเดียวดายก็พุ่งตัวขึ้นบนท้องฟ้า คล้ายกับเดินอยู่บนเวหามิปาน ชายชุดดำนั้นถึงกับร้องออก "อา วิชาตัวเบาเดินชมจันทร์นี้ สมคำล่ำลือจริงๆ" ยิ่งประมือกัน ชายชุดดำยิ่งร้อนรน เนื่องจากเกรงการร่วมมือของสองสามีภรรยา มิผิดคาด เสียงจากการต่อสู้ที่ดังสนั่น ทำให้ปลุกฮูหยินคู่กายของเจ้ามังกรเดียวดายขึ้น ฮูหยินรีบหยิบกระบี่คู่กายปราดท่าร่างออกไปยังหอทวิภพในบัดดล ------------------------------- (ได้พล๊อตตัวละครจาก ท่าน หลิงเอ๋อร์ ปรากฏเจ้ามังกรเดียวดายมีฮูหยินใช่มั้ยขอรับ) ขอขมา ท่านมังกรเดียวดาย เเละ ท่านจื่อหลิงด้วยน่ะขอรับ เหะๆๆ เสริมบทให้ท่านจื่อหลิงได้ออกโรงหน่อย จากคุณ : กระบี่ต่างฟ้า (Eric_Chin) - [ 12 ก.พ. 50 19:58:05 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ต่อจากของหลิงเอ๋อร์ คห 13 ค่ะ เด็กหญิงนั้นเอียงศีรษะมองฟงเฟยเซียะครู่หนึ่ง จากนั้นอุทานเสียงเจื้อยแจ้ว "ฟงเจ๊ ท่านจำหลิงเอ๋อร์ได้หรือไม่ เมื่อตอนซือแป๋เสียชีวิต ท่านยังปลอบโยนข้าพเจ้าอย่าได้ร้องไห้ พาข้าพเจ้าไปรับประทานหมี่เกี๊ยว และซื้อรองเท้าให้ข้าพเจ้าด้วย" (เอาแล้วครับท่าน ภาษาวิบัติ จีนกลางแต้จิ๋วปนกันมั่ว เอาเถอะ ถือเป็นชื่อเฉพาะละกันเนอะ) ระหว่างที่เอ่ยปาก ร่างเล็กไขว้สองเท้าอย่างปราดเปรียว บิดตัวผ่านเหล่าชาวยุทธ์ที่ขวางทางไปปรกฏร่างอยู่ข้างกายฟงเฟยเซียะ จับแขนเสื้อนางแกว่งไปมา พูดจอๆแจๆไม่หยุดปาก ฟงเฟยเซียะอุทาน "หลิงเอ๋อร์ เจ้าคือ หวงหลิงเอ๋อร์ ศิษย์หนึ่งเดียวของบ้อเมี้ยซิ่งอุย เจ้าเติบใหญ่แล้วหรือนี่ ตอนนั้นเจ้ายังเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆอยู่เลย" ขณะที่ฟงเฟยเซียะกำลังจะแนะนำให้ หวงหลิงเอ๋อร์ รู้จักกับซือตี๋ของตนนั้น จิวไต้ซือได้ร้องอย่างเหลืออด "ศิษย์ของบ้อเอี้ยผู้เฒ่า รีบมาช่วยอาตมา รีบด่วนด้วย" .....เอาละครับ จิวไต้ซือจะหว่านล้อมหวงหลิงเอ๋อร์อย่างไรต่อไป เชิญติดตามชม..... แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 50 20:18:48 จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 12 ก.พ. 50 20:03:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 พลันที่บุรุษหนุ่มในชุดบัณฑิตได้ยินเสียงของจิวไต้ซือกล่าวดังนั้น   จึงกระโดดปาดพุ่งฝ่ามือเข้าใส่ และร้องตะโกนด้วยเสียงอันดังว่า  " มีเรื่องง่ายดายเช่นนี้ด้วยหรือ  บรรพชิตเฒ่า  ได้เวลาพักผ่อนของท่านแล้ว " คำพูดยังกล่าวไม่ทันจบ  ปรากฏฝ่ามือหนึ่งพุ่งเข้าต้านรับด้วยพลังที่หนักหน่วง " เด็กน้อย  กล้าโอหังบังอาจต่อหน้าบิดาข้าเชียวหรือ  คาดว่าเจ้าคงเบื่อหน่ายชีวิตเต็มทีแล้ว " เป็น แชจั๊ว ผู้บุตร  ฟาดฝ่ามือออกต้านรับด้วยท่าฝ่ามือป่นศิลา บุรุษหนุ่มแซ่เล็กไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะถูกต้านรับด้วยพลังอันหนักหน่วง กลับรีบเกร็งพลังออกต้านรับ  ทั้งสองต่างถูกพลังของอีกฝ่ายกระแทกใส่     เหลวไหลยิ่งนัก  ท่านสองพ่อลูก กลับคิดช่วยชีวิตเจ้าบรรพชิตผู้นี้หรือ  ช่างไม่รู้จักแยกแยะผิด ถูกเสียเลย เสียงอันหวานใสดังแว่วมาจากด้านหลังของบุรุษหนุ่มแซ่เล็ก " อย่าเพิ่งวู่วามไปน้องเรา   วันนี้เป็นวันมงคลของท่านผู้เฒ่า เห็นแก่หน้าของเล่าฮู   เรื่องราวในวันนี้ขอให้ยุติเพียงเท่านี้เถิด "   ฟงกงจู้ หันไปทางเม่งเซี้ยแชจั๊ว พร้อมกล่าวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มว่า " หวังว่าในวันหน้า  ข้าและศิษย์น้อง  คงมีโอกาสขอคำชี้แนะจากจั๊วกงจื้อใหม่ " พลางหันไปทางจิวไต้ซือและกล่าวว่า  " คาดว่าวันนี้ชะตาของท่านคงยังไม่ถึงฆาต  แต่ชีวิตของท่านจะยืนยาวได้นานเพียงใด คงต้องอาศัยลิ้นของท่าน พูดเกลี้ยกล่อมแม่นางหลิงเอ๋อร์ผู้นี้  " กล่าวจบ นางหันหน้าไปทาง ศิษย์เพียงหนึ่งเดียวของบ้อเอี๊ยผู้เฒ่า   __________________________________ อิ อิ อิ  จะรอดมั้ยหนอ  จะรอดมั้ยหนอออออ แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 50 21:28:27 แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 50 18:32:13 จากคุณ : หงส์น้อยแซ่เล็ก - [ 12 ก.พ. 50 20:52:48 ]

ความคิดเห็นที่ 17 "ท่านผู้นี้หยุดก่อน" ชายชุดดำที่นั่งโคจรพลังอยู่ใต้ต้นไม้ร้องบอกเเก่จื่อหลิง "ท่านเป็นใคร มาขวางทางข้าพเจ้าด้วยเรื่องใด"จื่อหลิงกล่าวด้วยใบหน้าเรียบเฉย "ข้าพเจ้าเป็นใครมิสำคัญ สำคัญที่ท่านห้ามขึ้นเขาคู่สัมพันธ์" จอมยุทธจื่อหลิงใจสะท้านขึ้น เเล้วครุ่นคิดในใจ ' รึว่า......เกิดเหตุขึ้นกับท่านมังกรเดียวดายเเล้ว' จากนั้นกล่าวไปว่า "ข้าพเจ้ามีกิจธุระกับท่านเจ้ามังกรเดียวดาย โปรดเปิดทางให้เเก่ข้าพเจ้า ภายหลังจะตอบเเทนไต้เฮียบท่าน" "ไม่จำเป็น" ชายชุดดำกล่าวขึ้น "ข้าพเจ้ามีกิจธุระกับท่านเช่นเดียวกัน" "กิจธุระ?" "กิจธุระอันใดกับข้าพเจ้า" ชายชุดดำไม่ตอบคำ เเต่กลับเกร็งกำลังขึ้น กางมือใช้ออกด้วยฝ่ามือเมฆาขาว พุ่งฝาดฝ่ามือใส่จอมยุทธ์จื่อหลิง พลังฝ่ามือเเข็งอ่อนพลักกระเเทกอากาศพุ่งไปเเก่จื่อหลิง จื่อหลิงรวมเกร็งพลังขึ้นเช่นเดียวกัน ส่งเสียงดัง ฮึบ ปรากฏเป็นฝ่ามือหยินรุ่ง หยางเรือง ขึ้น ประทะกันทั้ง 2 ฝ่ายต่างกระเด็นไปคนละ 1 ก้าว จากการเร่งเดินทางทั่ววันคืน ทำให้อานุภาพฝ่ามือนี้ของจื่อหลิง ลดทอนลง 2 ส่วน ส่วนชายชุดดำนั่งรอ ประกอบกับโคจรพลัง ทำให้ทั้ง 2 ฝ่ายเสมอกัน --------------------------------------------- จากคุณ : กระบี่ต่างฟ้า (Eric_Chin) - [ 12 ก.พ. 50 23:38:23 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ฉับพลันชายชุดดำพลันลอยตัวขึ้น เท้าอยู่บนศรีษระอยู่ล่าง ฝ่ามือทั้งสองควงเป็นวงสามวง รัศมีพลังสาดกระจายคลุมพื้นที่กว่าสิบเชี๊ยะ "ฝ่ามือบุปผาร่วง ของกงจื้อสำราญ" จอมยุทธจื่อหลิงอุทานอย่างตื่นตระหนก สองเท้ารีบปักหลักมั่น โคจรพลังทั่วร่างขึ้นสู่สองฝ่ามือ "ยอดพลังแรกวิวาห์"สิ้นเสียงเปล่งจากปาก ฝ่ามือทั้งสองข้างพลัน ผลักขึ้นปะทะกับฝ่ามือที่ประทับลงมา ------------- จากคุณ : ราชันย์ทิวา - [ 13 ก.พ. 50 00:59:51 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ลมปลายชิวเทียนพริ้วผ่านหน้าประตูสำนักราชสีห์หรรษา ป้ายทองคำสลักชื่อสำนักได้ตั้งตระหง่านมาหลายชั่วคน วิกาลนี้คล้ายดังวิกาลทั่วไป หากแต่ยังมีสตรีสูงโปร่งในชุดดำผมยาวสยายประบ่าขึ้นนางหนึ่ง ยืนอยู่หน้าประตูนั้น บ่าวเฒ่าออกมาเห็นจึงถามว่า "ไม่ทราบแม่นางมีกิจธุระอันใด" สตรีลึกลับนางนั้น ไม่ตอบคำ แต่พลันปรากฏประกายวูบหนึ่งขึ้น เสียงบ่าวเฒ่าเงียบหายไป และมีเสียงล้มลงของบ่าวเฒ่า ทันใดนั้นพลันมีเสียงกรีดร้องของคนที่เดินผ่านไปมาพร้อมกับการมาของ ฉั่วเล่าเอ็งฮ้งฉั่วเป้งไช้ ฉั่วเป้งไช้ ตะหวาดถามด้วยความสงสัย "ท่านเป็นใครเหตุใดท่านต้องฆ่าบ่าวเฒ่า?" สตรีชุดดำกล่าวตอบ "สามีข้ามาที่บ้านของฉั่วเล่าเอ็งฮ้ง เพื่อดูคัมภีร์ลับแห่งประตูทั้งเจ็ด ไม่ทราบว่าตอนนี้เค้าอยู่ที่ใดแล้ว" ฉั่วเป้งไช้ กล่าวตอบ "อ้อ นี่คงเป็นไซมึ้งฮูหยินแล้ว แต่เหตุใดท่านต้องฆ่าบ่าวเฒ่าของข้าด้วย" ไซมึ่งฮูหยิน กล่าวว่า "ท่านก็รู้อยู่แก่ใจ เหตุใดยังให้สามีข้าดูคัมภีร์ลับแห่งประตูทั้งเจ็ดอีก" ฉั่วเป้งไช้ กล่าวตอบ "นี่เป็นคัมภีร์แห่งบุรุษเพศ ท่านเป็นอิสตรี มิอาจเข้าใจถึงความรู้สึกนั้นได้" ไซมึ่งฮูหยิน กล่าวว่า "เมื่อครั้งกระโน้น ได้มีจอมยุทธ์หญิงนามฉิ่นเมิ่งเหยาได้กล่าวกับ หานป๋อถึงประตูทั้งเจ็ดนี้ พวกท่านคงรู้หมดแล้วสิ ถึงทำให้สามีข้าไม่กลับบ้าน" ฉั่วเป้งใช้เงียบคำไม่ตอบพร้อมทั้งกระโดดหนีด้วยความว่องไว แต่ยังคงมีเงาร่างสีดำที่คอยติดตามพร้อมกับเงากระบี่ที่เย็นยะเยือกปานน้ำเเข็ง ********************* แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 50 11:14:32 จากคุณ : ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง (คุณชายสามแห่งตระกูลเลี่ยว) - [ 13 ก.พ. 50 11:13:31 ]

ความคิดเห็นที่ 20 .... คิดได้เนอะ "ยอดพลังแรกวิวาห์" ..... เฮ้อ ... คิดชื่อไปได้นะท่านราชันย์ทิวา ..... เอ้า ..... เข้าเรื่องต่อ .....ต่อจาก #18 ปราณพลังพวยพุ่งออกจากผ่ามือทั้งสองของจื่อหลิงอย่างต่อเนื่อง บ้างช้าบ้างเร็ว บ้างพุ่งตรงบางย้อนกลับ บางครั้งมาจากแง่มุมที่คาดมิถึง ชายชุดดำถึงกับปิดป้องอย่างพัลวัน ถอยไปเรื่อยๆพลางคิดคำนึงถึงวรยุทธของคู่ต่อสู้ยิ่งสร้างความประหลาดใจในพลังฝีมือของฝั่งตรงข้าม 'เหตุใดวรยุทธของจื่อหลิงผู้นี้ถึงได้ลึกล้ำพิศดารปานนี้ ดูคล้ายจะยังมิได้ใช้พลังทั้งหมดด้วยซ้ำไป แต่ที่น่าแปลกใจยิ่งกว่าจนบัดนี้ เราเองก็ยังดูมิออกว่าเป็นวรยุทธของสำนักใด .... บางขณะก็ใช้ออกด้วยหมัดอรหันต์ของเส้าหลิน ครั้นดูอีกทีก็กลายเป็นหมัดแปดทิศของบู๊ตึ๊ง บางกระบวนก็ไปคล้ายกับฝ่ามือของสำนักเทียนซัวและสำนักอื่นๆ' ' แต่ความแปลกที่แท้จริงก็คือ ท่ามกลางฝ่ามือที่ผสมปนเปกลับรุกรับได้สมดุลอย่างน่าประหลาดใจ และที่สำคัญเหมือนกับมันผู้นี้ยังมีเจตนาซ่อนฝีมือที่แท้จริงเอาไว้ ..... มันเป็นผู้ใดกันแน่ ?? ' 'ป่านนี้ ท่านผู้นั้นคงจัดการเรื่องบนเขาได้ตามแผนเรียบร้อยแล้ว ...เอาล่ะ!ล่าถอยก่อนดีกว่า' "หยุด!!! " ...... พร้อมกับเปล่งวาจา ชายชุดดำก็ได้กระแทกฝ่ามือออกไปอีกชุดเพื่อเจตนาจะผลักตัวเองให้ออกห่าง จากนั้นจะได้ใช้ระเบิดอัคนีที่ติดตัวเพื่อหลบหนี โครม!!! .... เสียงฝ่ามือที่กระทบกันดังตามที่ชายชุดดำคาดคิดไว้ในตอนแรก แต่ถัดจากนั้นกลับไม่ได้เป็นไปตามที่มันคาดคิดไว้ ..... อ๊ากกกก !! .... เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังออกจากปากของชายชุดดำ พร้อมกับมือที่ถูกตวัดให้ไล่หลัง ตุบ! ... เมื่อเสียงเข่ากระแทกกับพื้น ' กระบวนท่าเมื่อกี๊มันอะไรน่ะ .!!!!!! ' " ท่านเป็นผู้ใดกันนแน่ !!!?? " ชายชุดดำส่งเสียงตระหนกเป็นยิ่งนัก " นั่นเป็นคำพูดที่ข้าอย่ากถามเจ้ามากกว่า " เสียงจากปากของจื่อหลิงถามกลับมาด้วยความเครียด " บอกมา ... เจ้ามาขวางทางข้าทำไม ?? " " หึหึ .... เจ้าคิดรึว่าข้าจะยอมบอกเจ้า ..... เอาเถอะข้าจะบอกอะไรให้เจ้ารู้ไว้ ไม่ว่าอย่างไรแผนของพวกข้าก็ลุล่วงแล้ว ..... ฮ่าๆๆๆๆ " .... " แผนถ่วงเวลา !!!!!! ..... แย่แล้ว !!!!! " เมื่อสิ้นเสียงอุทานดังนั้นจื่อหลิงก็รีบใช้ยอดวิชาตัวเบาของตัวลสายร่างรีบขึ้นเขาไปทันที ทิ้งไว้เพียงหมอกสีขาวจางๆ ณ ตำแหน่งเมื่อครู่ไว้เท่านั้น " โอววว .... สมเป็นยอดวิชาตัวเบาจริงๆ ดูไปอาจมิด้อยไปกว่าท่านผู้นั้นก็เป็นได้ ..... เหตุใดมันจึงมาปรากฎตัวในช่วงเวลานี้นะ ..... เรื่องนี้คงต้องรายงานให้ท่านผู้นั้นทราบอีกที " เสียงพึมพำลอดออกมาจากปากของชายชุดดำนั้น " เอ๊ะ !!!! ทำไมข้าขยับตัวไม่ได้ " .... เสียงประหวั่นอันนน่าตระหนกดังออกมาอย่างมิอาจปิดบัง " เจ้าอยู่ตรงนั้นก่อนนะ สักครู่ข้าจะลงมาสอบสวนเจ้าอีกที " เสียงที่ดังทุ้มแต่เปี่ยมไปด้วยพลัง ... เสียงที่มิอาจบอกว่าอยู่ใกล้แต่ก็คล้ายล่องลอยมาจากที่ไกล ... มิอาจบอกว่าดังแต่ก็ได้ยินทุกถ้อยคำ ... " ดัชนีฝ่าอากาศ กับ วิชาคลื่นเสียงพันลี้ !!!!! " เป็นอีกครั้งที่เสียงอุทานอย่างมิอาจระงับดังเล็ดลอดออกมาจาชายชุดดำที่น่าสงสัยคนนี้ ..... จากคุณ : จื่อหลิง (อาตี๋จื่อหลิง) - [ 13 ก.พ. 50 17:24:59 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเเสงดาว หมู่ดาวนับร้อยพันต่างเฉิดฉันอยู่บนเวหายามราตรี จันทร์เต็มดวงสว่างจ้าคลอเคล้าไปกับเเสงดาวคล้ายหมู่หิ้งห้อยรุมบินวนใกล้ดวงไฟ ฉับพลันวูบมีร่างเงาผ่านทางจันทร์ไป ร่างเงารวดเร็วยิ่ง ร่างเงานั้นเป็นฮูหยินของเจ้ามังกรเดียวดายนั่นเอง เมื่อเสียงการต่อสู้กังวาลมุ่งฉุดสติของนางให้ตื่นจากการหลับใหล ในฉับพลัน นางก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น จึงรีบดันตัวเองพุ่งทะยานไปด้วยความเร็วสูง โดยไม่ลืมเหน็บกระบี่คู่ใจไปด้วย กระบี่ก็คล้ายส่งเสียงร้องเตือนให้ไปหาคู่ของมันเช่นกัน   'เกิดสิ่งใดขึ้นกับท่านพี่' นางครุ่นคิดด้วยความร้อนใจ พลันทะยานร่างไปด้วยความเร็วกว่าเดิม "อยู่" เสียงที่เปล่งออกมาเป็นของเจ้ามังกรเดียวดาย หลังจากประมือไป 10 กระบวนท่า ชายชุดดำลึกลับก็เกิดอาการร้อนรนขึ้น จึงโดนลงทัณฑ์ด้วยการเเทงกระบี่ของเจ้ามังกรเดียวดาย "อั๊ก!! บัดซบ!" ดวงตาชายชุดดำหริบลงอย่างเจ็บปวด 'บ้าจริง วรยุทธของมันสูงเกินคาด เห็นทีไม่ชนะได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องชนะด้วยกล'ชายชุดดำคิดขึ้น พลันตะโกนบอก "ฮูหยินโปรดรับกระบี่" สิ้นคำก็พุ่งหมุนตัวทเเยงเเละเเทงกระบี่ออก "ฮูหยินระวัง" เจ้ามังกรเดียวดายเหลียวหลังกลับไปร้องบอกภรรยาตนอย่างตระหนก ทันใดนั้น เกิดหมอกควันหนาฟุ้งกระจายขึ้นโดยรอบ เจ้าควันหนาจนเเสบตา เจ้ามังกรเดียวดายรีบโคจรพลังกระเเทกควันออกไป ที่เเท้เป็นเพียงอุบายของชายชุดดำเพื่อหลบหนี หลังจากเเทงกระบี่หลอกไป ก็ถีบเข้ากับเสาของเก๋งในหอทวิภพ พลันพุ่งตัวไปทางพุ่มไม้ใหญ่ เจ้ามังกรเดียวดายพอเห็นชายชุดดำก็โคจรพลังอีกครั้งวาดกระบี่ปรากฏเป็นมังกรหมุนร่างเข้าหาชายชุดดำ ผิดคาด ชายชุดดำกลับหันกระบี่เข้าหาตน เเละหยิบยืมสภาวะโคจรพลังหลบหนี พร้อมกระอักเลือดคำโต กล่าวว่า "ลาไต้เฮียบผู้สูงส่ง มิต้องน้อมส่งข้าพเจ้า ภายหลังคงได้พบกันเราท่าน" สิ้นคำร่างของชายชุดดำก็อันตรธานไปกับความมืด จากคุณ : กระบี่ต่างฟ้า (Eric_Chin) - [ 13 ก.พ. 50 19:49:20 ]

ความคิดเห็นที่ 22 "ตั่วกอ เกิดอะไรขึ้น" ฮูหยินมังกรเดียวดายถามขึ้นอย่างร้อนรน มังกรเดียวดายโคจรกำลังภายในรอบหนึ่ง จากนั้นผ่อนลมหายใจกล่าวว่า "ดูเหมือนว่า ยุทธภพคงประสพภัยพิบัติแล้ว" จื่อหลิงจึงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ทั้งคู่ฟังอย่างรีบเร่ง ......... ที่คฤหาสถ์ของเม่งเซี้ยแชจั๊ว ฟงเฟยเซียะกงจู้กล่าวกับหวงหลิงเอ๋อร์อย่างยิ้มแย้ม "น้องเราจงตัดสินใจตามเห็นควรเถิด" จิวไต้ซือหันไปพนมมือกล่าวกับหวงหลิงเอ๋อร์อย่างอ่อนโยน "สีกาน้อย มิทราบว่าท่านจะช่วยเหลือชีวิตอาตมาได้หรือไม่" หวงหลิงเอ๋อร์มองบรรพชิตจิวที่นั่งขัดสมาธิบนพื้นด้วยความงุนงง "ไต้ซือ ท่านเป็นอะไร ทำไมถูกพิษร้ายซึมซับเข้ากระแสเลือดเช่นนี้" จากนั้นนางเพ่งมองใบหน้าจิวไต้ซือครู่หนึ่งแล้วร้องโอย "ไต้ซือ ท่านถูกพิษร้ายและบาดเจ็บสาหัส เกรงว่าจะมีชีวิตรอดได้ไม่เกินหนึ่งชั่วยาม" จิวไต้ซือพลันหลั่งน้ำตาอย่างเสียใจ "อาตมาเพิ่งเข้าใจแล้ว ว่าผู้ที่ถูกทำร้ายจะรู้สึกเช่นไร" หวงหลิงเอ๋อร์ปรบมือหัวเราะ "สำนึกได้เยี่ยงนั้นจึงประเสริฐสุด" จากนั้นเดินช้าๆเข้าหาจิวไต้ซือ คว้าข้อมือขึ้นจับชีพจรสักครู่ จากนั้นพลิกข้อมือวูบหนึ่ง ในมือปรากฏมีดสั้นขนาดสามนิ้ว คมมีดเป็นประกายในแสงจันทร์ นางใช้มือซ้ายแหวกคอจีวรอย่างรวดเร็ว จากนั้นแทงมีดสั้นในมือลงที่กลางอกจิวไต้ซือสามครั้ง โลหิตสีดำคล้ำพุ่งออกมา จิวไต้ซือร้อง "ไอ้ย่าห์!!!"ด้วยความตกใจ รวบรวมกำลังสองมือฟาดใส่ร่างหวงหลิงเอ๋อร์จนร่างเล็กกระเด็นไปชนโต๊ะเก้าอี้ระเนระนาด เคราะห์ดีที่ขณะนั้นจิวไต้ซือกำลังบาดเจ็บสาหัส แต่กำลังที่หลงเหลือก็มากพอที่จะทำให้หวงหลิงเอ๋อร์ถึงกับศีรษะกระแทกจนหมดสติ ฟงกงจู้อุทานเสียงเจื้อยแจ้ว จากนั้นสองซือเฮียม่วยปราดไปดูอาการหวงหลิงเอ๋อร์ พบว่านางเพียงศีรษะแตกสมองกระทบกระเทือนจนหมดสติเท่านั้น เกือบทุกสายตาในห้องมองไปที่อกเสื้อของจิวไต้ซือด้วยความงุนงง บนหน้าอกที่เปล่าเปลือยมีบาดแผลมีดที่คมกริบจนแทบมองไม่เห็น ทว่า โลหิตที่หลั่งไหลกลับมีสีดำคล้ำ กลิ่นคาวฉุนเฉียวคล้ายกุ้งเน่า สีหน้าจิวไต้ซือกลับมีสีเลือดระเรื่อ บนพื้นข้างกายจิวไต้ซือ มีดสั้นของหลิงเอ๋อร์ตกอยู่ ตัวคมมีดสีเงินวาวกลับกลายเป็นสีดำสนิท ท่ามกลางความตกใจนั้น หงษ์น้อยแซ่เล็กร่ำร้องว่า "หลวงจีนโฉด เจ้าทำร้ายผู้ที่ช่วยเหลือเจ้า เจ้าอำมหิตเหลือเกิน" จิวไต้ซือพูดอย่างเสียใจ "อาตมามิได้ตั้งใจเลย เพียงตระหนกคิดว่าสีกาน้อยจะทำอันตรายอาตมา" ฟงเฟยเซียะกล่าวกับเม่งเซี้ยแชจั๊ว "ท่านแชจั๊ว ม่วยม่วยน้อยเพียงได้รับการกระทบกระเทือนจนหมดสติ เราสองพี่น้องจักนำนางไปรักษา ณ ปวยหงษ์เก็ง เรามียาประสิทธิภาพล้ำเลิศ สามารถช่วยเหลือนางทุเลาได้อย่างแน่นอน" จากนั้นโอบอุ้มหวงหลิงเอ๋อร์ พร้อมกับที่หงษ์น้อยแซ่เล็กถือล่วมยาสัมภาระของหวงหลิงเอ๋อร์ พลิ้วกายจากไปดุจสายลม .......... เชิญท่านต่อไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 50 21:33:51 จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 13 ก.พ. 50 21:09:27 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่า ไม่ทราบว่าท่านจื่อหลิงไม่พอใจชื่อท่าหรือเปล่าครับ ถ้าใช่ต้องขออภัยด้วยนะครับ ต่อครับต่อ ------- เม่งเซี้ยแชจั๊ว ทอดสายตาสายเงาหลังอัดงดงามที่จากไปอย่างเหม่อลอย ฉับพลับ กลับรู้สึกว่ามีพลังเย็นยะเยือกกระแทกด้านหลัง ไวกว่าใจคิด เม่งเซี้ยแชจั๊วรีบพุ่งทะยานไปเบื้องหน้า พร้อมทั้งโคจรพลัง หวังจะสลายไอเย็นออกมาได้บ้าง "ฮ่าๆๆ สายไปเสียแล้ว ประสกแชจั๊ว" แว่วเสียงชั่วร้ายที่คุ้นเคยดังยิ้มเยาะมา "หลวงจีนทุศีลเจ้า เหตใดจึงทำเยี่ยงนี้" แชจั๊วหันขวับกลับมาตวาด ที่แท้ฝ่ามือเย็นที่กระแทกใส่หลังของเขามาจากจิวไต้ซือผู้เพิ่งแสดงท่าทีสำนึกผิดเมื่อไม่กี่อึดใจนี่เอง "ฮ่าๆๆๆ ท่านถามว่าเหตใด ใยจึงไร้เดียงสาเช่นนี้ ในเมื่อท่านรู้พฤติกรรมของอาตมาในวันนี้ มีหรืออาตมาจะปล่อยให้ท่านมีชีวิตรอดออกไปโพทะนา" ที่จิวไต้ซือพล่ามซะยามเหยียดถึงเพียงนี้ เพราะยังเกรงพลังฝึกปรือของเม่งเซี้ยแชจั๊ว หวังจะกระตุ้นโทสะเพื่อหยั่งเชิง ได้ยินดังนั้น เม่งเซี้ยแชจั๊ว ถึงกับกระอักโลหิตออกมาคำใหญ่ ----- เห็นท่านจิวไต้ซือ ชอบบทตัวโกง ผมเลยจัดให้ครับ(ทำเสียงแบบโฆษณาดีแทค) จากคุณ : ราชันย์ทิวา - [ 14 ก.พ. 50 02:07:52 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ต่อจาก #19 แค่เพียงรังสีอำมหิตจากกระบี่ที่พุ่งตามมา ถึงกับทำให้ฉั่วเล่าเอ็งฉั่วเป่งใช้ ต้องครุ่นคิด "คาดว่านอกจากนางคงได้รับการถ่ายทอดมาจากสามีแน่ๆ ต้องรีบไปส่งข่าวให้เหล่าบุรุษหนุ่มทราบก่อน มิเช่นนั้นคงต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ" คิดพลาง ฉั่วเป่งใช้ถึงแม้จะมีร่างกายที่ใหญ่โต ท่าร่างกลับไม่ชักช้าอืดอาด พลันล้วงมือเข้าไปในอกเสื้อ หยิบวัตถุสิ่งหนึ่งขว้างดักทางของไซมึ้งฮูหยินที่ติดตามมาอย่างร้อนรน เสียงวัตถุนั้นตกกระทบพื้นดังปัง พร้อมกลับมีกลุ่มควันสีดำหนาแน่นและสะเก็ดไฟ ตกขวางทางไซมึ้งฮูหยินไว้ "เจ้าโจรเฒ่า กลับกล้าใช้ระเบิดควันกระจอกๆเช่นนี้กับข้าหรือ" ไซมึ้งฮูหยินกล่าวพลางตวัดกระบี่อ่อนอาวุธคู่กาย และซัดวัตถุคล้ายเม็ดถั่วสีขาว เข้าตอบโต้ ฉั่วเป่งใช้ต้องทุ่มเทกำลังภายใน เพื่อหลบหนีจากการไล่ล่า "ไม่น่าเลย ว่าความหวังดีของข้า จะทำให้นางโกรธแค้นขนาดนี้ มิน่าเล่า ไซมึ้งชวยเซาะ ผู้เปรียบดั่งเทพกระบี่แห่งยุทธภพ ยังต้องแอบหลบซ่อนนางมาดูคัมภีร์"  พลันฉั่วเป่งใช้ รู้สึกเหมือนมีสิ่งของซัดถูกกลางหลังตน แต่เมื่อสำรวจร่างกายตนเองกลับไม่พบอาการบาดเจ็บแม้แต่น้อย พลันแว่วเสียงเย็นชาของไซมึ้งฮูหยิน "วันนี้เราจะเห็นแก่อาวุโสของท่าน จะปล่อยท่านไป จงรีบไปแจ้งข่าวกับสามีข้า ถ้าภายใน 2 ชั่วยามเขายังไม่กลับไปพบข้าที่ หมู่ตึกปวยหงษ์เก็ง ของ ฟงซือเจ้ พวกท่านเหล่าบุรุษโสโครก จะได้รับทราบความร้ายกาจที่แท้จริงของเรา" สิ้นเสียงไซมึ้งฮูหยิน พลิ้วกายจากไปเพื่อไปยังพบกับ พี่น้องร่วมสาบาน ฟงเฟยเซียะ และมามิยะ พลางครุ่นคิดในใจว่า "เหล่าบุรุษผู้งมงายพวกนี้ ต้องได้รับการสั่งสอนเสียบ้าง" ----------------------- เล่นด้วย ฉั่วเฮียอย่าโกรธนะ แก้ไขเมื่อ 14 ก.พ. 50 07:58:09 จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 14 ก.พ. 50 07:52:29 ]

ความคิดเห็นที่ 25 555+ สนุกดีครับ ไว้ว่างๆจะมาร่วมด้วยช่วยกัน ว่าแต่ผู้งมงายเดินหน อุ้มท่านลิลลี่หายไปเลย... ^ _ ^ จากคุณ : มังกรเดียวดาย2 - [ 14 ก.พ. 50 11:06:19 A:125.24.240.180 X: TicketID:119097 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ทำไมเผมได้บทแก่นัก ความจริงแล้วอายุผมก็ไม่มากเท่าไหร่หรอก  เพียงแต่ใบหน้ามันใจร้อนเกินอายุไปหน่อยเท่านั้นเอง แต่ก่อนใครๆก็ว่าเป็นหนุ่มไว  ซึ่งผมก็ภูมิใจ แต่บัดนี้...เฮ้็อ เศร้าใจยิ่งนัก จากคุณ : ฉั่วเป่งใช้ - [ 14 ก.พ. 50 14:12:50 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ต่อจากความคิดเห็นที่ 24 "โอ๊ก!!!" เสียงกระอักโลหิตดังกังวาน ฉั่วเล่าเอ็งฮ้ง (จอมยุทธ์ชราแซ่ฉั่ว) พลันล้มลงที่หน้าหมู่ตึกอันเงียบสงบริมทะเลสาปสีคราม "ฉั่วเฮีย เกิดอะไรขึ้น" สิ้นเสียงกล่าว เงาร่างสีขาวได้เข้าพยุงเจ้าสำนักราชสีห์หรรษาขึ้นพร้อมกับตรวจชีพจรแล้วพลันอุทานขึ้นว่า "กระสวยสะกดวิญญาณ (เนียบฮุ้นซอ) ของจอมอสุรีกีเฮียวฮวง ฉั่วเฮียไปต้องกระสวยนี้จากที่ใดกัน?" ปากกล่าววาจามือของบุรุษหนุ่มก็ทาทาบอยู่ที่กลางหลังฉั่วเล่าเอ็งฮ้งเพื่อถ่ายทอดพลังวัตรเพื่อเยียวยาให้ฟื้นสติขึ้น "อา....." ฉั่วเป้งไช้จึงค่อยฟื้นคืนสติขึ้น บุรุษหนุ่มถอนฝ่ามือออกแล้วประคองเจ้าสำนักฉั่วที่อ่อนระโหยโรยแรงแล้วถามขึ้นว่า "ฉั่วเฮีย นี่ข้าเฮ้งน้อยเอง ท่านไปโดนผู้ใดทำร้ายมา" ฉั่วเล่าเอ็งฮ้งเงยหน้ามองชายชุดขาวแล้วกล่าวว่า "เซี่ยวเฮ้ง นี่เป็นฝีมือของไซมึ้งฮูหยิน" เพียงคำตอบนี้ก็ทำให้เซี่ยวเฮ้งสะท้านไปทั้งร่าง แต่ยังไม่ทันได้ตอบอันใด เจ้าสำนักราชสีห์หรรษากล่าวต่อไปว่า "เรื่องราวครานี้หนักหนาสาหัสนัก เจ้ารีบเข้าหมู่ตึกบำเพ็ญใจของข้าไปแจ้งให้ไซมึ้งชวยเซาะรีบหลบไปยังหมู่ตึกคู่สัมพันธ์โดยด่วน" "ข้าเกรงว่า....." "เกรงว่าเจ้ามังกรเดียวดายจะไม่สามารถช่วยเหลืออันใดได้เพราะสภาพของมันก็ร่อแร่ไม่ต่างกับเฒ่าทารกเจ้าน่ะสิ" เสียงที่กล่าวแทรกขึ้นมาดังขึ้นจากเบื้องหลังของทั้งสองคน เมื่อเซี่ยวเฮ้งเบือนหน้าไปมองก็ถึงกับใบหน้าเปลี่ยนสีทันที ................................. แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 50 10:16:19 แก้ไขเมื่อ 14 ก.พ. 50 16:56:48 จากคุณ : เซี่ยวเฮ้ง - [ 14 ก.พ. 50 16:43:07 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อีกด้านหนึ่ง ฟงเฟยเซียะและหงส์น้อยแซ่เล็ก ต่างทุ่มเทตัวเบา พุ่งปราดไปราวหมอกควันสองสาย แม้เพิ่มบุคคลในอ้อมแขนยังไม่นับเป็นกระไรได้  ขณะเวลานั้น นางอดเหลือบมองหญิงสาวในอ้อมแขนไม่ได้ พลันทอดถอนใจ “ ซือตี๋ ...เรื่องราวในวันนี้คงต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่เสียแล้ว  น่าแค้นใจนักที่เรารุดไปช้าเพียงก้าวเดียว มิทราบ   บัดนี้ลิลลี่กงจู้กลับหายสาบสูญโดยไร้ร่องรอย    ที่น่าเจ็บใจ คือ เซี่ยวหลิงเอ๋อกลับต้องมาบาดเจ็บเพราะเจ้าเฒ่าบัดสบเช่นนี้ ” “ น่าเจ็บใจเจ้าบรรพชิตจิวยิ่งนัก หากเราระวังกว่านี้ หลิงเอ๋อคงไม่ถูกทำร้าย .......  ” ขณะกล่าววาจา ท่าร่างไม่ชะงักลงแม้แต่น้อย  ผ่านไปชั่วขณะ หงส์น้อยแซ่เล็ก คล้ายครุ่นคิดอันใดได้  สีหน้ากลับแปรเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วนิ่วหน้า “ ซือเจ๊ ......ข้าพเจ้ากลับกังวลอีกเรื่องหนึ่ง  เรื่องที่เกิดขึ้นที่คฤหาส์นของท่านเม่งเซี้ยแชจั๊วนั้น ศิษย์พี่จะบอกกล่าวตั่วซือเจ๊อย่างไรเล่า ” “ ..โอ้..หากเจ้าไม่พูดขึ้น เรากลับลืมเลือนไป แต่ศิษย์พี่ใหญ่กักตัวฝึกลมปราณพรหมจรรย์ขั้นที่ 8 ใกล้สำเร็จแล้ว ยังคงอย่าให้นางรู้จะประเสริฐกว่า เราจะกำชับซาซือม่วยอีกคนหนึ่ง ” “ ซือตี๋...ยังคงเร่งกลับหมู่ตึกดีกว่า เราจะรีบรักษาหลิงเอ๋อ เวลานี้ จิตใจเราไม่สงบเสียแล้ว ค่อยหารือกันอีกครั้งหนึ่งเถอะ ” ซือตี๋หงส์น้อยกลับผ่อนคลายท่าร่าง เหลียวกลับมามองดูซือเจ๊ของเขา ชั่วครู่ให้หลังกับร่ำร้องตะโกนว่า “  เจ่เจ๊   ยามนี้ท่านกลับลืมเลือนสหายร่วมสาบานของท่านไปได้อย่างไร ไยท่านไม่ปรึกษาเรื่องนี้กับมามิยะกงจู้ผู้รอบรู้และท่านไซมึ้งฮูหยินเล่า ทั้งสองท่านต่างสนิทสนมกับศิษย์พี่ โดยเฉพาะท่านมามิ  ผู้น้องได้ฟังว่า ท่านเพิ่งตีความเคล็ดวิชาเพลงกระบี่รุ่งอรุณสำเร็จ เมื่อเร็วๆนี้ ” หญิงสาวได้ฟังคล้ายยินดียิ่ง หันหน้ามาแย้มยิ้มให้ซือตี๋ “  น้องเรากล่าวได้ถูกต้องยิ่งนัก  เรากลับเลอะเลือนชั่วขณะ ไฉนเรากลับลืมเลือนท่านทั้งสองไปได้  เซี่ยวซือตี๋ ท่านรอบคอบยิ่งนัก ” “  ยามนี้เราควรเร่งกลับหมู่ตึกก่อนเถอะ ศิษยพี่จะส่งพิราบสื่อสารออกไปแจ้งข่าวให้ทั้งสองรู้   อืมมม...เยี่ยงนี้เถอะ ทางท่านไซมึ้งฮูหยิน ให้เป็นธุระน้องสามไปจัดการจะเร็วกว่า ” พร้อมกับที่กล่าววาจา ทั้งสองต่างเร่งฝีเท้าขึ้นกว่าเดิม เดินทางอีกสองชั่วยาม เบื้องหน้าปรากฏลำธารสายหนึ่ง จึงอ้อมลำธารไปไม่ไกล กลับปรากฏหมู่ตึกสีขาวสะอาดตาตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า   บนแผ่นป้ายปรากฏตัวอักษร “ ปวยหงส์เก็ง (หมู่ตึกหงส์เหิน ) ” เป็นอักษรสีทองสวยงาม บ่าวรับใช้ที่ประจำอยู่หน้าประตูตึก  รีบเปิดประตูให้กับผู้เป็นนายทั้งสองในทันที ภายในประกอบด้วยหมู่ตึกใหญ่น้อยอีก 4 ตึก ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่งดงามด้วยวัสดุล้ำค่า สวนดอกไม้ ปรากฏดอกไม้นานาพรรณ ผลิดอกเบ่งบานอวดความงดงามพร้อมส่งกลิ่นหอมละมุน เก๋งน้อยริมน้ำภายในสวน  ยังคงปรากฏร่างของดรุณน้อย สองนาง   สาวใช้ทั้งสองเมื่อแลเห็นว่านายของตนกลับมา  นางรีบรุดมาต้อนรับพร้อมกล่าวกับด้วยน้ำเสียงอันหวานสดใสว่า " คราวะนายน้อย  มิทราบว่านายน้อยจะกลับมาเร็วเช่นนี้ " พลางเหลือบเห็น  นายหญิงที่สองแห่งหมู่ตึก โอบอุ้มดรุณน้อยหน้าตาอ่อนหวานในอ้อมแขน ลอบร้องด้วยความตระหนก    ฟงกงจู้จึงพูดกับสาวใช้ว่า " เซี่ยวเหม่ย  เจ้าจงรีบไปจัดเตรียมที่พักให้กับแม่นางหลิงเอ๋อโดยเร็ว " กล่าวจบ ฟงกงจู้จึงโอบอุ้มเด็กหญิงในอ้อมแขน ตัดผ่านสวนหินด้านในไปยังตึกบูรพา เมื่อก้าวเข้าไปด้านใน ค่อยปรากฏห้องหับขนาดกะทัดรัดหลายห้อง นางเดินเข้าสู่ห้องด้านซ้ายสุดของทางเดิน ภายในห้องตกแต่งด้วยแพร่พรรณอันวิจิตรงดงาม  ประดับด้วย  แจกันหยกขาว บรรจุดอกเบญจมาศสีเหลืองสด  ตัดกับสีขาวของแจกัน บนฝาห้อง  ตกแต่งด้วยภาพ วิหคเคียงคู่  พร้อมคำกลอน เมื่อเดินมาถึงเตียงนอน   นางจึงวางรางของหลิงเอ๋อลง จัดแจงห่มผ้าให้กับนาง จึงหันมากล่าวกับบุรุษหนุ่มว่า “ ซือตี๋.......เราจะทำแผลให้กับเซี่ยวม่วยก่อน ท่านวางล่วมยาลง ไปหยิบยาเม็ดคืนชีวิตของศิษย์พี่ใหญ่มาด้วย ” ได้ยินเสียงวางล่วมยาลงบนโต๊ะหกเหลี่ยม  บุรุษหนุ่มรับคำคราหนึ่ง ถลันกายออกจากห้องไป หญิงสาวมองดูร่างที่นอนแน่นิ่งบนเตียง  พลางมองบาดแผลบนศรีษะคราหนึ่ง หันไปเรียกเซี่ยวเหม่ยให้ยกน้ำเข้ามาพร้อมผ้าสะอาดผืนหนึ่ง จัดแจงทำบาดแผลให้กับหลิงเอ๋อ ไม่นานนัก ได้ยินเสียงของศิษย์น้องเล็ก “ ศิษย์พี่ .....เมื่อครู่ผู้น้องผ่านตึกใหญ่ เห็นผู้คนวุ่นวายไม่ทราบเป็นเรื่องอันใด ” นางเพียงผงกศรีษะรับ  ยื่นมือรับขวดยามาจากซือตี๋ พร้อมหยิบยาออกมาหนึ่งเม็ดป้อนให้กับหญิงสาวบนเตียง ฝ่ามือทาบไปที่กลางหลังของนางพร้อมกับถ่ายเทลมปราณ ทะลวงจุดชีพจร  ชั่วครู่ให้หลังได้ยินเสียงครางดังแว่วมา “ .อา..ข้าพเจ้าอยู่ที่ใดกัน ” “ แม่นางหลิงเอ๋อ... สถานที่นี้คือปวยหงส์เก็ง ท่านจำเรา..ฟงเจ่เจ๊ได้หรือไม่ ” เห็นหญิงสาวค่อยลุกขึ้น พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย เบื้องหน้าเป็นหญิงสาวสวมชุดสีฟ้าพร้อมบุรุษหนุ่มชุดขาวจ้องมองมาอย่างยิ้มแย้ม “ ที่แท้เป็นฟงเจ่เจ๊กับเล็กกอกอนี่เอง ” ................................................. ไหนๆ ท่านไซมึ้งฯ ก็จะไปที่ปวยหงส์เก็งกันแล้วนะคะ  ก็เลยลงมาร่วมด้วยค่ะ เชิญท่านอื่นต่อก่อนก็ได้นะคะ _____________________________________ เจ่เจ๊ฝากมาโพสค๊าบบบ   อิ อิ อิ จากคุณ : หงส์น้อยแซ่เล็ก - [ 15 ก.พ. 50 14:56:37 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ทางด้านจิวไต้ซือ เมื่อเห็นเม่งเซี้ยแชจั๊วกระอักโลหิตยิ่งยินดีเป็นยิ่งนัก "ฮ่าๆๆๆ ประสกแชจั๊ว เห็นทีวันนี้ในปีหน้าจะเป็นวันครบรอบวันตายของท่าน" ขาดคำ พลันทะยายร่างเข้าหา มือทั้งสองเปล่งประกายสีขาวบริสุทธิ์ มือซ้ายกระแทกออกด้วยท่าฝ่ามือพุทธองค์โปรยดอกไม้ มือขวาใช้ด้วยท่าแสงธรรมเริ่มปรากฎ "เอ๊ะ เทียนฮุดเจี่ย"เม่งเซี้ยแชจั๊ว อดอุทานออกมามิได้ ยอดวิชาที่หายสาปสูญไปนานกลับมาอยู่ในมือหลวงจีนทุศีลรูปนี้   แต่ตระหนกส่วนตระหนก  เม่งเซี้ยแชจั๊วใช้วิชาก้นหีบ หวังตายตกตามกัน สองมือพัวพันไหลไปในแง่มุมที่เป็นไปไม่ได้  ฝ่ามือของเม่งเซี้ยแชจั๊วกระแทกเข้าที่หน้าอกจิวไต้ซือ  ส่วนมือขวาของจิวไต้ซือประทับเข้าสู่ไหล่ซ้ายของเม่งเซี้ยแชจั๊ว เม่งเซี้ยแชจั๊ว ลอยตามแรงฝ่ามือไปแทกกำแพงหมู่ตึก "โอ๊ก" เม่งเซี้ยแชจั๊ว ถึงกับกระอักโลหิตออกมาอีกครั้ง   จิวไต้ซือ ยืนโคจรพลังระงับเลือดลมที่พลุ่งพล่านอยู่เพียงชั่วน้ำเดือด กล่าวว่า "นึกไม่ถึง ว่าประสกจะมีวิชาเพลงหมัดงูทองเป็นไม้ตายก้นหีบ  หากมิใช่บาดเจ็บสาหัสอยู่ก่อน อาตมาคงได้ไปเฝ้าพุทธองค์แล้ว" พลางเดินเข้าไปพร้อมทั้งเกร็งพลังอีกครั้ง "คราวนี้แหละ ยุทธภพจะปราศจากชื่อเม่งเซี้ยแชจั๊วอีกแล้ว" "นั่นกลับไม่แน่นัก"เสียงแทรกดังขึ้นมา พร้อมเสียงขลุ่ยทำนองเพลงเย้ยยุทธจักร "เทพบัณฑิตขลุ่ยผุไร้สำเนียง"จิวไต้ซือถึงกับหน้าเปลี่ยนสี จากคุณ : ราชันย์ทิวา - [ 15 ก.พ. 50 19:38:12 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เสียงเคาะประตูอย่างเร่งร้อน ดังขึ้นหน้าหมู่ตึกปวยหงส์เก็ง เตียซาบ่าวชราซึ่งอยู่เวรยามขณะนั้น เดินไปอย่างรีบเร่ง ถึงแม้จะดูอายุประมาณ 60-70 ปีแล้ว แต่ท่าเดินกลับยังคล่องแคล่วว่องไว "ผู้ใดกัน มาเยือนยามวิกาลเช่นนี้" เตียซาร้องถามโดยยังไม่เปิดประตูใหญ่ "เตียซา เป็นข้าพเจ้าเอง" เสียงที่เคยเอ่ยอย่างเย็นชาต่อ ฉั่วเป่งใช้ กลับแฝงด้วยความเกรงใจ "ฟงฟง กลับมาจากข้างนอกหรือยัง ข้าพเจ้ามีธุระจะหารือกับนาง และ มามิกงจู้" ประตูใหญ่ของหมู่ตึกปวยหงส์เก็ง เปิดออก พร้อมกับเสียงทักทายอย่างดีใจ "ท่านไซมึ้งฮูหยิน มาได้ทันเวลาพอดี ฟงเก็งจู้ เพิ่งจะเดินทางกลับมาพร้อมกลับ นายน้อย เมื่อสักครู่นี้เอง และยังพาโกวเนี้ยที่หมดสติกลับมาด้วย และนายน้อยยังกำชับให้ข้าพเจ้าส่งพิราบสื่อสารไปเชิญฮูหยิน และท่านมามิกงจู้ให้มาที่หมู่ตึกด้วยท่าทีที่เร่งร้อน" ทั้งสองเดินพลางสนทนาจนมาถึงตึกด้านประจิม ที่แวดล้อมไปด้วยต้นเหมย ส่งกลิ่นหอมไปทั่ว "อืมม์ ทุกครั้งที่ข้าพเจ้ามาที่นี่ มักจะรู้สึกเหมือนยังได้อยู่ที่หมู่บ้านหมื่นเหมยทุกครั้ง" "ถ้าเก็งจู้รองทราบ คงต้องปลาบปลื้มเป็นแน่ เพราะนางตั้งใจให้จัดหาต้นเหมยจำนวนมากมาปลูกไว้ เพื่อคลายความคิดถึงฮูหยิน ข้าพเจ้าจะรีบไปแจ้งให้ เก็งจู้รอง และนายน้อยทราบทันที" กล่าวจบเตียซาใช้วิชาตัวเบา แปดก้าวไล่วิชชุ ไปยังหมู่ตึกด้านบูรพาทันที ที่แท้บ่าวชราผู้นี้เป็นใคร จึงมีวิชาตัวเบาขนาดนี้ และดูเหมือนว่า ไซมึ้งฮูหยิน มิได้มีท่าทางประหลาดใจอันใด ไซมึ้งฮูหยินเดินไปนั่งที่ระเบียงด้านหน้า สายลมพัดแผ่วเบาเหมือนจะช่วยกระจายกลิ่นหอมหวลของดอกเหมย เสียงกระดิ่งลมแว่วมาไกลๆ "ท่านพี่นะท่านพี่ กลับหลงคารมของเจ้าเฒ่าทารกฉั่วเป่งใช้ได้ คอยดูเถอะ ข้าจะอาละวาดให้ยุทธภพสะเทือนทีเดียว โดยเฉพาะสำนักราชสีห์หรรษา" นางคิดคำนึงด้วยความโกรธแค้น ยิ่งเพิ่มความเย็นชาให้กับใบหน้าของนาง เสียงฝีเท้าเดินมาอย่างรีบเร่ง "ไซมึ้งซ่อซ้อ" กลับเป็นหงส์น้อยแซ่เล็ก เดินเข้ามาพลางหยุดคารวะนาง "เซี่ยวหงส์ แล้ว ฟงฟงเล่า ใยจึงไม่มาด้วยกัน" ไซมึ้งฮูหยินเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะทุกครั้งที่นางมาเยือนปวยหงส์เก็ง ฟงเฟยเซียจะรีบรุดมาสนทนาด้วยทุกครั้ง "ตอนนี้ท่านพี่รอง กำลังรักษาอาการบาดเจ็บให้กับแม่นางหลิงเอ๋อ เลยให้ข้ามาเชิญ ซ่อซ้อ ไปหารือกันที่ตึกด้านประจิม" ไซมึ้งฮูหยินรีบรุดเดินไปพร้อมกับหงส์น้อย ระหว่างทางก็รับฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้น "เจ้าหลวงจีนทุศีล กล้าบังอาจแตะต้อง สิลลี่น้อย เชียวหรือ แถมยังทำร้ายโกวเนี้ยน้อยที่กำลังจะช่วยมันอีก เห็นทีคราวนี้เราต้องลงมือเองเสียแล้ว" ไซมึ้งฮูหยินกล่าวด้วยใบหน้าเคร่งเครียด "น้องเรา จงส่งม้าด่วนไปรับท่านมามิในทันที เรื่องอื่นๆ ซ่อซ้อจะหารือกับพี่รองเจ้า" "ถ้าอย่างนั้น ข้าพเจ้าขอตัวไปสั่งการจะได้ทันท่วงที" ไซมึ้งฮูหยิน เดินตามทางจนถึงห้องด้านในที่ ฟงเฟยเซียะ และหวงหลิงเอ๋อร์กำลังสนทนากัน นางเคาะประตูเบาๆพร้อมกับผลักประเข้าไป "ฟงฟ่ง ข้าพเจ้ามาแล้ว" ฟงเก็งจู้หันมา และรีบเดินตรงเข้าไปพี่น้องร่วมสาบานด้วยความยินดี "ไซมึ้งซ่อซ้อ ข้าพเจ้ากำลังจะส่งพิราบสื่อสารไปเชิญพอดี เอแต่ว่าดูจากสีหน้าของอาซ้อ คล้ายเรื่องอันใดเกิดขึ้น" "ฟงเจ่เจ้ สตรีท่านนี้คือ..." เสียงดรุณีน้อยที่กึ่งนั่งกึ่งนอน ร้องถามด้วยความเยาว์วัย นางรำพึงในใจว่า "เหตุใด สตรีนางนี้แม้มีใบหน้าที่งดงามไม่น้อย กลับดูเย็นชาเช่นนี้" "โอ้ เจ่เจ้มัวแต่ดีใจหลิงเอ๋อร์ ท่านนี้คือ ท่านลีนฟิว หรือไซมึ้งฮูหยินแห่งหมู่บ้านหมื่นเหมย" "อาซ้อ โกวเนี้ยน้อยนี้ ศิษย์เพียงหนึ่งเดียวของบ้อเมี้ยซิ่งอุ้ย" ทั้งสองฝ่ายต่างอุทานออกมา "คารวะฮูหยิน ต้องขอภัยที่ผู้น้อไม่อาจลุกไปคารวะท่านได้ ข้าพเจ้ามักได้ยินซือแป๋ (อาจารย์) กล่าวถึงเรื่องราวของฮูหยินเสมอ" แววตาของไซมึ้งฮูหยินคล้ายรำลึกเรื่องใด "เช่นกัน ข้ายินดีมากที่ บ้อเมี่ยเฮีย ยังจำข้าพเจ้าได้หลังจากที่แต่งงาน พวกเราก็แทบไม่เคยไปมาหาสู่กันเลย นึกแล้วละอายยิ่งนัก" ฟงเฟยเซียะ หันกลับมามองดูสหายที่เป็นพี่น้องร่วมสาบานด้วยความประหลาดใจ "ว่าแต่ อาซ้อมาเยือนยามวิกาลเช่นนี้ เกิดเรื่องอันใด" ไซมึ้งฮูหยินรับน้ำชาจากสาวใช้มาจิบ ฟงเก็งจู้ จึงสั่ง "พวกเจ้าออกไปก่อน ถ้าเราต้องการอะไรจะเรียกใช้เอง" "เจ้าค่ะนายหญิง" "ตอนนี้คงเล่าได้แล้วกระมัง" นางหันไปถามไซมึ้งฮูหยิน และรับฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยความตระหนก ---------------------------------- ให้คนอื่นมาต่อมั่ง จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 16 ก.พ. 50 00:54:58 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ณ. เชิงเขาอันเงียบสงัดของหมู่ตึกคู่สัมพันธ์ " เฮ้อ! " ..... เสียงถอดถอนหายใจ บ่งบอกความเสียดายของบุรุษชุดขาวผู้หนึ่ง ที่ยืนสำรวจซากศพอันแข็งทื่อและเย็นเฉียบของบุรุษชุดดำในชุดรัดกุม  มันผู้นี้คือคนที่เมื่อคืนได้ประมือกับจื่อหลิงที่เชิงเขาแห่งนี้และพลาดท่าถูกสกัดจุดเอาไว้ได้ในที่สุด " ไร้บาดแผลหรือร่องรอยใดๆให้ตรวจสอบบ้างเชียวหรือจื่อหลิงน้องเรา " เป็นคำถามที่ดังขึ้นจากประมุขหมู่ตึกคู่สัมพันธ์ เจ้ามังกรเดียวดาย " หามีไม่ซือเฮียท่าน .... จากร่องรอยที่ปรากฎก็มิพบร่องรอยการต่อสู้แต่อย่างใด .... จากสภาพศพก็ไร้รอยบาดแผลหรือหลักฐานใดๆ ... อาจจะเป็นไปได้ว่าถูกพิษชนิดใดชนิดหนึ่ง .... เฮ้อ! ข้ามิน่าประมาทเลยจริงๆ " " แล้วเจ้าว่าเป็นพิษอันใดรึ " จื่อหลิงต้องขมวดคิ้วเข้าหากันอีกครั้งพลางนึกในใจ 'ข้ามิได้เป็นหมอภรณ์ทิพย์นะจะได้ชันสูตรศพเก่งน่ะ' ..... " อ๊ะ!!!! ข้านึกออกแล้ว " " อะไรรึ จื่อหลิง " " ข้านึกได้ว่าแม้ในภิภพนี้มีพิษมากหลายที่สามารถสังหารคนได้อย่างไร้ร่องรอย แต่อย่างน้อยต้องมีคนผู้หนึ่งที่สังเกตออก " " เจ้าคงหมายถึง บ้อเมี้ยซิ่งอุ้ย ... หมอเทวดาไร้เงาคนนั้น ใช่มั้ย " " ถูกต้อง " "แต่ท่านได้ถึงแก่กรรมไปแล้วนี่ !? " " แล้วแม่หนูน้อยหลิงเอ๋อร์คนนั้นเล่า .... ไม่ได้เจอเด็กคนนี้ซะนานป่านนี้คงโตขึ้นเป็นเด็กซุกซนยิ่งกว่าเดิมเป็นแน่แท้ ..... นางคงได้รับการถ่ายทอดวิชาแพทย์จากซือแป๋ของนางมามากพอดู ..... อย่าว่าแต่ ..... " " อย่าว่าแต่อะไร ?? ... " " มิมีอันใดหรอกซือเฮีย ..... เอาเป็นว่าเราแยกกันทำงานดีกว่า .... ท่านกับฮูหยินมุ่งหน้าไปสมทบซือเฮียเซียวเฮ้งที่สำนักราชสีห์หรรษาของฉั่วเฮียก่อนแล้วกัน ส่วนข้าจะสืบเรื่องนี้ต่อเอง " " ..... "   " เจ้าแน่ใจนะว่าจัดการได้ " " แน่นอน ซือเฮียมิต้องเป็นห่วง " " ตามใจเจ้าก็แล้วกัน .... นิสัยไม่เคยเปลี่ยน .... งั้นข้าไปล่ะ " ว่าแล้วเจ้ามังกรเดียวดายก็พลิ้วกายจากไปพร้อมกู่เสียงร้องบอกให้ฮูหยินทราบเพื่อจะเร่งรุดออกเดินทาง " เอาล่ะ ..... เท่านี้เจ้าก็คงกล้าโผล่หัวออกมาแล้วใช่มั้ย !! " จากคุณ : อาตี๋จื่อหลิง - [ 16 ก.พ. 50 10:05:14 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ตำนานของคัมภีร์แห่งประตูทั้งเจ็ด ----------------------------------------------------------- ไซมึ้งฮูหยิน ยังคงนั่งนิ่งไม่ต่างจากน้ำแข็งสลักไว้ แต่ยังคงกล่าวเรื่องราวที่สะท้านปฐพีนี้ให้กับฟงกงจู๊ให้ได้รับฟัง "เมื่อนานมาแล้ว มีอัจฉริยะหญิงได้ถือกำเนิดจากเรือนฌานเมตไตย ได้ค้นพบความจริงของมนุษย์ ถึงแนวทางการฝึกปรือพลังฝืมือให้เข้าสู่ขั้น มนุษย์เซียนไม่แบ่งแยก สามารถขึ้นเขาวูซันเป็นว่าเล่น ไม่เหนื่อยไม่เพลียแม้นสักรอบ โดนนางได้ค้นพบวิชานี้ร่วมกับจอมยุทธ์หานซึ่งเป็นสามีในนามของนาง ดังนั้นความรู้ในเรื่องนี้จริงๆควรจะหายไปจากยุทธภพนานแล้ว แต่ได้มีลูกหลานของจอมยุทธ์หานได้เอามาเขียนจากปากคำของจอมยุทธ์หาน ทำให้มีการตกทอดวิชานี้กันภายในตระกูล จนกระทั่ง..." ฟงเฟยเซียะ ยังคงมีสีหน้าที่ไม่เข้าใจถึงความน่ากลัวของคัมภีร์ จึงถามต่อไซมึ้งฮูหยิน "ข้านึกไม่ออกว่ามันจะเกิดเหตุร้ายแรงอันใดกับยุทธภพนี้" ไซมึ้งฮูหยินจึงได้กล่าวตอบ "เมื่อบุรุษใดได้คัมภีร์นี้ไปแล้ว จะทำให้ตนสามารถเข้าสู่เขาวูซันไม่จำกัดครั้ง และพลังในการฝึกปรือจะสูงขึ้นตามจำนวนครั้งที่ขึ้น แต่จิตใจของบุรุษจะเปลี่ยนไปจากเดิมทำให้ไม่สามารถควบคุมตนเองได้ ต้องการเพียงแต่จะขึ้นสู่ยอดเขาลูกใหม่ๆ อาจเป็นเหตุชวยเซาะหายไป" ด้วยความน่ากลัวของพลังกระบี่ของไซมึ้งชวยเซาะเป็นที่ทราบกันดีว่า ยังไม่มีใครบรรยายได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากไซมึ้งชวยเซาะไม่สามารถควบคุมมันได้ เซี่ยวหงส์จึงได้กล่าวต่อทุกคนในห้อง "เรื่องนี้เป็นภัยอันร้ายแรง มิอาจรอช้าได้ ฤาจิวไต้ซือได้รับรู้ถึงเคล็ดความลับในคัมภีร์นี้จึงได้ก่อเหตุกับลิลี่กงจู้" ไซมึ้งฮูหยินจึงสบถออกมา "ยังคงเป็นเพราะเฒ่าบัดสบที่เอาคัมภีร์เเห่งประตูทั้งเจ็ดมาให้บุรุษในยุทธภพรับทราบ ข้าจึงต้องกลับมาหาพวกท่านเพื่อปรึกษาหาทางแก้ไขปัญหาเรื่องนี้" ฟงเฟยเซียะ กล่าวตอบ "อย่างนั้นทั่วหล้าคงมีเภทภัยแล้ว ยังคงไม่อาจรอช้า ก่อนเภทภัยยากกลับกลาย" ************************************ มาคลายปมที่ก่อครับ เชิญท่านอื่นต่อครับ แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 50 10:39:50 แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 50 10:37:47 จากคุณ : ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง (คุณชายสามแห่งตระกูลเลี่ยว) - [ 16 ก.พ. 50 10:36:33 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ขณะนั้นเอง บ่าวรับใช้ได้เข้ามาแจ้งว่า มีคนมารอพบเก็งจู้ เมื่อรุดไปยังโถงต้อนรับ กลับพบลิลลี่กงจู้และผู้งมงายเดินหนนั่งรออยู่ ใบหน้าของลิลลี่กงจู้ซีดขาว ทว่ามิอาจลบเลือนความงามของนางได้ "ลิลลี่เจเจ๊ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง" ฟงเฟยเซียะร้องถามอย่างกังวล "ฟงฟ่ง เคราะห์ดีที่ท่านผู้งมงายช่วยเหลือข้าพเจ้าไว้ มิฉะนั้นเกรงว่าข้าพเจ้าอาจเสียทีแก่หลวงจีนทุศีลเสียแล้ว" ลิลลี่กงจู้กล่าวตอบเสียงอ่อนโยน ประกายตาที่นางมองผู้งมงายเดินหนช่างอ่อนหวานนัก ผู้งมงายสองใบหูแดงก่ำ เพียงยิ้มแย้มมิตอบคำ ......... ไม่รู้พี่ลิลลี่ พี่ผู้งมงายจะว่าอะไรรึเปล่าคะเนี่ย อิอิอิ จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 16 ก.พ. 50 16:04:04 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อากับกิริยาของคนทั้งสอง มิอาจรอดพ้นสายตาของนายน้อยแห่งหมู่ตึกปวยหงส์เก็ง ไปได้ บุรุษหนุ่มแย้มยิ้มขึ้นพร้อมกับกล่าวเป็นเชิงหยอกล้อกับลิลลี่กงจู้ว่า " ผู้น้องกลับคิดว่า นี่คงเป็นวาสนาในคราวเคราะห์ของ  ลิลลี่เจ่เจ๊เป็นแน่ " พร้อมกับหัวเราะด้วยน้ำเสียงอันสดใส ฟงกงจู้ได้ฟังยินดังนั้น กลับหันมาดุเซี่ยวตี๋ของตน "  เจ้าพูดเหลวไหลอันใดกันเซี่ยวซือตี๋  ยังไม่รีบเชิญท่านพี่ทั้งสองเข้าไปพักผ่อนข้างในอีก " พลางหันกับมาทางลิลลี่กงจู้แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอันอ่อนหวานว่า " ตัวข้าด้อยการอบรมสั่งสอนเด็กน้อยผู้นี้  ต้องขออภัยท่านทั้งสองแทนศิษย์ผู้น้องของข้าด้วย เชิญท่านทั้งสองเข้าไปพักดื่มน้ำชาด้านในก่อน   "  กล่าวจบ ฟงกงจู้จึงเดินนำทั้งสองเข้าไปยังตึกประจิม ขณะเดินลัดเลาะผ่านสวนดอกท้อไปยังหมู่ตึกประจิม กลับปรากฏเงาร่างสายหนึ่งกระโดดผ่านหมู่ตึกประจิมไปยังหมู่ตึกบูรพา นายน้อยแซ่เล็ก เห็นดังนั้น ลอบร้องออกมาว่า " ไม่ได้การแล้ว  เงาร่างประหลาดนั่นมุ่งหน้าไปยังหมู่ตึกบูรพา อาจเกิดเรื่องร้ายกับไซมึ้งซ่อซ้อและ หลิงโก้วเนี้ยได้ " วาจายังกล่าวไม่ทันจบ  เซี่ยวหงส์สะกิดเท้า พุ่งตัวขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยท่า วิหคชมจันทร์ พุ่งตรงไปยังหมู่ตึกบูรพา  ฟงกงจู้เห็นดังนั้นจึงรีบหันไปทางลิลลี่กงจู้และท่านผู้งงงายพร้อมกล่าวว่า " ผู้น้องสังหรณ์ใจว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น  ขอตัวติดตามไปช่วยเหลือเซี่ยวซื่อตี๋ก่อน   ขอเรียนเชิญท่านพี่ทั้งสอง เข้าไปพักในห้องพักด้านใน เมื่อเสร็จเรื่องราวแล้ว  ผู้น้องจะไปเยี่ยมคารวะท่านพี่ทั้งสองอีกครั้ง " พลางหันไปสั่งสาวรับใช้ให้พาอาคันตุกะทั้งสองเข้าไปพักยังหมู่ตึกประจิม กล่าวจบ  ฟงกงจู้จึงเร่งรุดไปตามเซี่ยวซือตี๋ของต้นไปยังหมู่ตึกบูรพา พลางได้ยินเสียงร้องแว่วดังขึ้นจากภายในตัวตึกบูรพา  พร้อมกับร่างของชายหนุ่มในชุดบัณฑิตสีขาว ลอยละลิ่วออกมาจากตัวตึก   ทันทีที่ได้เห็นชุดของชายหนุ่มนางจดจำได้ว่าเป็นศิษย์น้องเล็กของต้นจึงร้องตะโกนว่า " เซี่ยวตี๋  เจ้าเป็นอย่างไร " พลางกระโดดพุ่งไปรับตัวศิษย์น้องของต้นไว้ได้ทัน ____________________________________ เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป เชิญท่านต่อไปเลยนะคับ  อิ อิ แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 50 21:36:09 จากคุณ : หงส์น้อยแซ่เล็ก - [ 17 ก.พ. 50 14:39:43 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เซี่ยวหงส์กระอักโลหิตออกมาคำหนึ่ง กล่าวกับซือเจ๊อย่างยากเย็น "ซือเจี มันใช้วิชาฝ่ามือบุปผาร่วง" ฟงเฟยเซียะ พลิ้วกายเข้าไปในห้อง พบเห็นสภาพวุ่นวาย ไซมึ้งฮูหยิน กำลังต่อสู้กับบุรุษชุดดำสามคน กระบี่ในมือนางฉวัดเฉวียนดุจมังกรท่องคลื่นอยู่ท่ามกลางลมฝ่ามือที่อื้ออึง ทว่ากลับมีประกายอันเย็นเยียบครอบคลุมทั่วบริเวณ มิทราบว่าประกายนั้นแผ่ซ่านออกมาจากกระบี่ หรือจากคนกันแน่ บนพื้นมีร่างของบุรุษชุดดำผู้หนึ่งนอนแน่นิ่ง บนลำตัว ศีรษะ หัวไหล่มีเข็มเงินที่ใช้ฝังเข็มปักจนมิดด้าม มีบุรุษชุดดำอีกสองคนที่พยายามจู่โจมหวงหลิงเอ๋อร์ ซึ่งใช้วิชาเท้าท่องคลื่นหลบหลีกท่ามกลางลมฝ่ามือและเงากระบี่อย่างน่าหวาดเสียว พลางซัดเข็มเงินในมือใส่เงาสีดำ บนร่างชายชุดดำ บางคนมีเข็มเงินปักแน่นตามจุดต่างๆ ทำให้การเคลื่อนไหวชักช้าติดขัดอย่างเห็นได้ชัด ฉับพลันชายชุดดำผู้หนึ่งก็เปลี่ยนไปลงมือกับไซมึ้งฮูหยิน ทำให้นางต้องรับมือกับยอดฝีมือถึงสี่คน ขณะที่ฟงเฟยเซียะเข้าไปช่วยไซมึ้งฮูหยินนั่นเอง หวงหลิงเอ๋อร์พลันพบว่าอาวุธลับใกล้หมดสิ้น นางคว้าเอาขวดเล็กในล่วมยา ระล่ำระลักร้องว่า"ข้าพเจ้าจะใช้พิษแล้ว ระวังด้วย" พลันสาดน้ำสีคล้ำใส่ดวงตาบุรุษชุดดำที่วิ่งมาคว้ามือนางไว้ ส่งผลให้บุรุษชุดดำถึงกับปล่อยมือร้องโอย สองมือกุมที่ดวงตา หวงหลิงเอ๋อร์หน้าซีดเผือดด้วยความตระหนกด้วยความที่เกิดมานางมิเคยทำอันตรายผู้ใด ฟงเฟยเซียะร้องว่า "หลิงเอ๋อร์ม่วยม่วย ทางนี้เจเจ๊จะช่วยเอง จงรีบไปช่วยเล็กซือตี๋ก่อน" หวงหลิงเอ๋อร์คว้าล่วมยาแล้วรีบมุดปราดออกไป ฟงเฟยเซียะกับไซมึ้งฮูหยินพลันสบตาวูบหนึ่ง จากนั้น สองเงากระบี่ก็ร่ายรำคล้ายสายน้ำเย็นเยือกที่ไหลไม่มีที่สิ้นสุด หนึ่งในคนชุดดำร้องอุทาน "เพลงกระบี่ธารน้ำแข็ง ของปวยหงษ์เก็ง" ไซมึ้งฮูหยินยิ้มเยือกเย็น "พวกเจ้านับว่ามีวาสนาที่ได้เห็นวิชาที่พวกเราคิดค้นขึ้น" ความรู้สึกของเหล่าบุรุษชุดดำคล้ายตกอยู่ในหล่มน้ำแข็งแทบขยับร่างมิได้ หวงหลิงเอ่อร์จับชีพจรหงส์น้อยแซ่เล็ก จากนั้นส่งยาเม็ดสีแดงสดใสให้กิน เมื่อเซี่ยวหงส์กลืนยาแล้ว นางทาบฝ่ามือกับจุดกลางกระหม่อมครู่หนึ่ง สีหน้าหงส์น้อยกลับเป็นสีแดงเรื่อดัวเดิม เมื่อนางถอนฝ่ามือออก เขาอุทานว่า "ที่แท้ท่านมีกำลังภายในที่ล้ำลึกเช่นกัน" หวงหลิงเอ่อร์ยิ้มพลางตอบ "นี่มิใช่กำลังภายในที่ใช้ต่อสู้หรือป้องกันตนเองได้เลย แต่เป็นกำลังภายในเพื่อการเยียวยาผู้อื่น" พลันมีโลหิตสายหนึ่งหลั่งไหลลงสู่หน้าผากของนาง ทั้งสองเหลือบตามอง พบว่ามิทราบผ้าพันแผลบนศีรษะนางหลุดออกไปตั้งแต่เมื่อใด เลือดซึมจากบาดแผลเดิมอีกทั้งบนศีรษะนางกลับมีบาดแผลใหม่ คาดว่าจะเกิดจากลูกหลงระหว่างการปะทะ นางหยิบผ้าสะอาดมากดไว้พลางบอกให้หงส์น้อยแซ่เล้กโคจรกำลังภายในอีกรอบหนึ่งเพื่อดูว่ามีอะไรติดขัดหรือไม่ ขณะนั้น เสียงต่อสู้ได้ชักนำให้ลิลลี่กงจู้และผู้งมงาย รวมทั้งบ่าวเฒ่า เร่งรุดมายังสถานที่ต่อสู้นั้น ...... เชิญท่านต่อไปค่ะ จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 17 ก.พ. 50 18:55:04 ]

ความคิดเห็นที่ 36 "สมกับเป็นจอมยุทธ์จื่อหลิงผู้ลือชื่อ" หลังสิ้นเสียงของจื่อหลิง ชายชุดดำก็ก้าวเท้าออกมาจากเงาของพุ่มไม้ เเววตาลอบตื่นตะหนกเล็กน้อย "นี่คงเป็นพวกของท่าน ภายหลังที่สู้กับเจ้ามังกรเดียวดายเเล้ว ท่านคงย้อนกลับมาดูว่า เกิดอะไรกับพวกของท่าน" จื่อหลิงชิงเอ่ยปาก "ยอดเยี่ยม ข้าพเจ้าภายหลังที่สู้กับเจ้ามังกรเดียวดาย เเละใช้ระเบิดควันเพื่อหลบหนี เมื่อเเน่ใจว่าปลอดภัย ข้าพเจ้าจึงรีบปรับลมปราณเเละย้อนกลับมาเพื่อส่งข่าว เเต่...........กับท่าน กลับคาดผิดเรื่องพลังฝีมือไป ท่านมีพลังฝีมือสูงส่งกว่าที่คาดไว้มากนัก" ชายชุดดำเเน่ใจเรื่องพลังฝีมือของจื่อหลิง หลังจากเห็นร่างที่ไร้วิญญานของพวกนอนล้มลงกับพื้น "ท่านอย่าได้เข้าใจผิดไป ข้าพเจ้ามิได้สังหารพวกของท่าน เพียงเเต่สยบไว้เท่านั้น เเล้วรีบขึ้นเขาไป เเต่มิคาด......พอกลับลงมาพวกของท่านก็อยู่ในสภาพเช่นนี้ มันตายด้วยไร้ซึ่งบาดเเผล คาดว่ามือสังหารคงใช้พิษสังหารมัน" 'รู้ดีนักน่ะ  หึ โดนสังหารย่อมดีกว่าโดนสยบไว้ ท่านผู้นั้นคงส่งคนมาเฝ้าเก็บกวาด' ชายชุดดำคิดในใจ จากคุณ : กระบี่ต่างฟ้า (Eric_Chin) - [ 18 ก.พ. 50 02:28:51 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขณะที่จื่อหลิงกำลังกล่าววาจากับชายชุดดำนั้นเอง ซาเสียวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียงก็เร่งรุดมาถึง ....... จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 18 ก.พ. 50 10:28:27 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ซาเสียวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียงไม่พูดพล่ามทำเพลงสบัดฝ่ามือซัดเข้าใส่จื่อหลิงสามฝ่ามือซ้อนๆ พลั๊กๆๆ จื่อหลิงถูกพลังฝ่ามือกระแทกใส่แต่สภาพที่เกิดขึ้นกลับพิศดารนัก "อั่ก!!" เสียงครางหนักๆกลับไม่ได้ดังมาจากปากจื่อหลิงที่ยังคงยืนเฉยอยู่กับที่ แต่กลับดังจากปากของชายชุดดำแล้วตามมาด้วยโลหิตสีแดงคล้ำที่ไหลรินออกมาจากปากชายชุดดำจากนั้นก็ทรุดเข่าลงเอามือกุมหน้าอกแล้วครางออกมาเสียงไม่ต่อเนื่องว่า "พลังฝ่ามือนภาห่างเท่าฝ่ามือ ขนตาห่างไกลพันลี้ของ........เซี่ยวเฮ้ง......เจ้าเป็นใคร" "กบน้อยในรอยตีนโค ขนาดวิชาจักรวาลในเมล็ดโพธิ์ของเส้าหลินยังไม่รู้จักอีก บิดานั่งไม่เปลี่ยนชื่อ ยืนไม่เปลี่ยนแซ่ ซาเสียวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง" ซาเสียวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียงเชิดอกกล่าวอย่างเย่อหยิ่ง "ซี้เสียวเอี้ย(คุณชายตาย)น่ะสิ" ชายฃุดดำคำรามพลางสาดซัดประกายหลากสีสรรครอบคลุมใส่ทั้งจื่อหลิงและซาเสียวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียงโดยทันที!!! แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 50 13:27:01 จากคุณ : เซี่ยวเฮ้ง - [ 18 ก.พ. 50 11:52:48 ]

ความคิดเห็นที่ 39 สีหน้าของเฮ้งน้อยที่ตื่นตระหนกไม่อาจรอดพ้นจากสายตาของคนผู้นั้น แต่คำกล่าวยังคงออกจากปากของเฮ้งน้อย "ท่านที่นับถือคงเป็นจอมยุทธยินเจียหมิงหละสิ" "สมกับเป็นเฮ้งน้อย ผู้รอบรู้จริง" เสียงอันเยือกเย็นของยินเจียหมิงแฝงสภาวะการจู่โจมอันแยบคาย "จอมยุทธ์ยินพวกเราช่วยกันช่วยฉั่วเฮียก่อนเถอะ" เฮ้งน้อยกล่าวไปพลางพลิกตัวให้อยู่ในตำแหน่งที่หลบลอดจากสภาวะที่คุกคามนั้น "จอมยุทธ์เฮ้ง ท่านยังคงไม่สามารถปิดบังความจริงกับข้าได้หรอก ความจริงท่านเองที่เลือกมาที่นี้เพราะท่านได้วางแผนไว้อันแยบคายไว้แล้ว เรื่องคัมภีร์ในสำนักราชสีห์ เมื่อเปิดเผยออกมาแล้ว คงไม่พ้นจากการถูกแย่งชิง ซึ่งท่านเองได้วางแผนการครั้งนี้มิใช่หรือ" ยินเจียหมิงยังคงกล่าวด้วยวาจาอันราบเรียบ แต่แฝงสภาวะคุกคามต่อเฮ้งน้อย "ช่วยข้าก่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวจะแจกคัมภีร์ให้ ข้ามีอีกหลายเล่ม ไม่ว่าจะเป็นคัมภีร์แก้วนางพญา คัมภีร์ปทุมทอง... " ฉั่วเป้งใช้ คิดในใจ แต่สภาพของฉั่วเป้งใช้ยังไม่สามารถเอยปากได้ "พี่ยิน ท่านคงเข้าใจผิดในตัวของข้าแล้ว เภทภัยส่วนรวมที่ไม่อาจจะยับยั้งนั้นไม่ได้เกิดจากคัมภีร์ของฉั่วเฮียแต่อย่างใด หากแต่เกิดจาก.." เสียงของเฮ้งน้อยพลันขาดช่วง พร้อมกับการกระโดดเข้าสู่ลานว่างในตึกสำนักราชสีห์หรรษา พร้อมกันนั้นยินเจียหมิงได้กระโดดไปยังเงาดำที่ส่งผลต่อจอมยุทธ์เฮ้งน้อย และน้อมส่งลมปราณอันเยือกเย็นแก่เงาดำสายนั้นอย่างรุนแรงและรวดเร็ว เงาดำสายนั้นหลบหลีกอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งส่งเสียง "จอมยุทธ์ยิน ฝ่ามือนี้ของท่านยังคงเย็นยะเยือกเสียดเเทงใจข้าไม่เปลี่ยนแปลง" "ฝักกระบี่ที่สั้นและดำทมิฬหรือน้องท่านคือ กระบี่หัก" สำเนียงของยินเจียหมิงยังคงเยือกเย็นพร้อมทั้งประเมินสถานการณืที่จะเกิดขึ้น กระบี่หัก เป็นฉายาของบุรุษหนุ่ม ซึ่งยังมีศิษย์ร่วมสำนักอีกสองคนที่โดดเด่น คือ กระบี่ต่างฟ้า และกระบี่ขโมยฟ้า ซึ่งฉายาของทั้งสามคนนี้ ส่วนชื่อจริงของคนทั้งสามยังคงเป็นความลับของยุทธภพอยู่ กระบี่หักได้ยืนยิ้มอย่างลึกลับ "ท่านมาจากดินแดงภาคตะวันตก เนื่องด้วยเหตุใด ปรกติยุทธภพภาคกลางไม่ได้ก้าวก่ายกิจการของพื้นที่ของท่าน" เสียงของยินเจียหมิงยังคงเย็นชาแต่แฝงด้วยสภาวะจู่โจม "ข้ามาด้วยเรื่องที่เกี่ยวพันถึงความเจริญและร่มสลายของชนเผ่าของข้า เรื่องอื่นใดยังไม่ถึงรอบของท่านที่จะรับรู้" สิ้นเสียงของกระบี่หัก พลันปรากฏเสียงกระบี่ที่รวดเร็วของกระบี่หัก ตัวกระบี่สั้นและเป็นกระบี่หักที่ยาวเพียง สองเซียะ แต่ความเร็วและจุดหมายที่จู่โจมของกระบี่นั้นไม่ได้สั้นดังกระบี่ที่หักเล่มนี้เลย ยินเจียหมิงชมเชย "สมคำล่ำลือจริงๆ กระบี่หักของท่าน" "สั้นหนึ่งนิ้ว หวาดเสี้ยวหนึ่งส่วน แต่วันนี้ท่านอาจจะไม่ต้องหวาดเสี้ยวมากไป เพราะวันนี้ของปีหน้าจะมีคนไปไหว้ท่านที่หลุมศพเอง" เสียงของกระบี่หักแม้มั่นคง แต่ก็ยังแฝงไปด้วยความตระหนกที่ยินเจียหมิงยังสามารถหลบลอดจากรังสีกระบี่อย่างเฉียดฉิวทุกครั้งไป "อืม" เสียงที่เกิดในลำคอของยินเจียหมิงออกมาพร้อมกับรังสีดรรชณีที่ดัดแปลงจากฝ่ามือเย็นสิบหกท่าไร้ผู้เทียมทาน ของตัวท่านเอง กระบี่หักได้แต่ลดสภาวะกระบี่ของตนและหลบหลีกดรรชณีของยินเจียหมิงอย่างทันควันต้องลอบร้องในใจ "ร้ายกาจ" การต่อสู้ภายนอกยังคงดำเนินต่อไป แต่ที่ลานหน้าตึกในสำนักราชสีห์หรรษายังคงเต็มไปด้วยควันของที่ออกจากตัวของฉั่วเป้งใช้ ซึ่งได้รับพลังความร้อนจากเฮ้งน้อยเพื่อผลักดันไอความเย็นจากเพลงกระบี่ของไซมึ้งฮูหยินออกไป "ขอบคุณท่านจริงๆ เฮ้งน้อย" ฉั่วเป้งใช้กล่าวด้วยเสียงที่อ่อนล้า "ยังคงสงบใจแล้วเดินลมปราณให้เป็นปรกติก่อนเถิด" เซี่ยวเฮ้งกล่าวคล้ายกลัวว่าจะเกิดการธาตุไฟเข้าแทรกในตัวของฉั่วเป้งใช้ ------------------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 50 10:39:27 จากคุณ : ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง (คุณชายสามแห่งตระกูลเลี่ยว) - [ 19 ก.พ. 50 10:35:33 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ฉับพลันนั้น มีเงาสองร่างปรากฏที่ริมกำแพง จากเครื่องแต่งกายคลับคล้ายกระบี่หัก เงาร่างหนึ่งแย้มยิ้มเห็นฟันแวววาว กล่าวเสียงกังวาน "ซาซือตี๋ เดี๋ยวเราผู้พี่จะจัดการเจ้าเฒ่านี้เอง" เซี่ยวเฮ้งลอบร่ำร้องในใจ "คงจะเป็นเหล่าศิษย์พี่ศิษย์น้องของกระบี่หัก" ฉับพลันนั้น ฉั่วเป่งใช้ผ่อนลมหายใจยาว หายใจเอาไอเย็นเฮือกสุดท้ายออกมา เซี่ยวเฮ้งถอนหายใจยาว ชักมือกลับ จากนั้นโคจรกำลังภายในหนึ่งรอบ ยินเจียหมิงส่งพลังเย็นออกไปฝ่ามือหนึ่ง จากนั้นหมุนตัวปราดไปยืนเคียงข้างฉั่วเป่งใช้และเซี่ยวเฮ้ง ส่วนกระบี่หักก็ถอยปราดไปยืนเคียงข้างกับซือเฮียของตน ฉั่วเป่งใช้พึมพำเบาๆ "ร้ายกาจ พลังฝ่ามือเย็นเยือกอันร้ายกาจ" ยินเจียหมิงจึงได้แต่กล่าวอย่างเสียใจ "เกรงว่าข้าพเจ้าเข้าใจท่านเฮ้งผิดเสียแล้ว" เซี่ยวเฮ้งยิ้มรับคำหนึ่ง จากนั้นกวาดสายตาไปยังสามบุรุษจากแดนตะวันตก กล่าวว่า "ข้าพเจ้าไม่ทราบว่าพวกท่านต้องการอะไร แต่บัดนี้ที่นี่มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น มีผู้คนจำนวนมากหายสาบสูญไร้ร่องรอย.." บุรุษนามกระบี่ต่างฟ้ากล่าวว่า .......... จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 19 ก.พ. 50 20:26:22 ]

ความคิดเห็นที่ 41 "เรื่องของพวกท่านนั้น ข้าพเจ้ามิทราบถูกผิด ข้าพเจ้าเพียงทำตามคำสั่งของท่านผู้นั้นเท่านั้น" บุรุษฉายากระบี่ต่างฟ้าตอบ ประกายตาลี้ลับสุดหยั่งคาด "ท่านผู้นั้นของเฮียท่าน มีนามสูงส่งว่าอันใด ข้าพเจ้าจักได้รู้ชื่อเสียงเรียงนามไว้ เพื่อคราวหน้ามีโอกาสได้พบพาน จักได้ต้อนรับขับสู้มิให้เสียมารยาทชาวตงง้วนเรา " จอมยุทธ์เซี่ยวเฮ้งถามอย่างสุภาพ เเต่น้ำเสียงก็มิยอมอ่อนข้อให้เเม้เเต่น้อย "ท่านมิจำเป็นต้องต้อนรับเรา ยิ่งมิจำเป็นต้องรู้จักท่านผู้นั้น" ถึงตอนนี้ จอมยุทธ์เซี่ยวเฮ้งที่เป็นนักเลงเก่า ประสบการณ์ในยุทธจักรโชกโชน ยังมิสามารถคาดเดาได้ว่า 'ท่านผู้นั้น'ของชายลึกลับทั้งสามคือผู้ใด ทั้งสบสายตาต่อยินหมิงเจีย เป็นนัย ยินหมิงเจียเห็นดังนั้นจึงส่ายหน้าตอบ 'อืม 'ท่านผู้นั้น'ของพวกมันเป็นใครกัน บัดนี้เกิดเหตุที่ลือลั่นยุทธจักร น่าจะเกี่ยวข้องกับพวกมันไม่มากก็น้อย ทั้งฝีมือของพวกมันก็มิธรรมดา ถ้ารวมทั้งสามคนก็รับมือได้ยากลำบาก เเล้วยัง'ท่านผู้นั้น'ของมารดามันอีก ขนาดข้าเเละยินเจียหมิงที่จัดเจน ยังคาดเดาไม่ออก' จอมยุทธ์เซี่ยวเฮ้งคิดขึ้นในใจ เเล้วกล่าวไปว่า "งั้นจุดประสงค์ที่เหล่าท่านทั้งหลายสืบเสาะมายังเเผ่นดินตงง้วนเราเพื่ออันใด" กระบี่ต่างฟ้าไม่ตอบคำ ทันใดนั้นกลับปรากฏเป็นประกายกระวาบขึ้นด้านหลังของกระบี่ต่างฟ้า สภาวะกระบี่พุ่งจากด้านหลังกระบี่ต่างฟ้าสู่เซี่ยวเฮ้ง.............. จากคุณ : กระบี่ต่างฟ้า (Eric_Chin) - [ 19 ก.พ. 50 23:00:07 ]

ความคิดเห็นที่ 42 " เข็มพิษพิรุณโลหิต !!!!! ระวัง! เลี่ยวตี๋ !!!" ฉับพลันจื่อหลิงก็เคลื่อนฝ่ามือข้างซ้ายดันออกไปข้างหน้า มือขวาโคจรลมปราณพร้อมตวัดมือไปยังต้นไม้ใหญ่ด้านขวา กลุ่มประกายหลากสีสันนั้นก็คล้ายถูกแม่เหล็กขนาดใหญ่ดึงดูดเข้ามายังฝ่ามือซ้าย บัดดลเหมือนมายาศาสตร์ กลุ่มประกายหลากสีนั้นก็หยุดนิ่งก่อนถึงฝ่ามือซ้ายเพียงแค่คืบเดียว จากกนั้นคล้ายกับมีมือขนาดใหญ่ทีมองไม่เห็นผลักดันให้กลุ่มประกายหลากสีเหล่านั้น ซัดพุ่งไปยังต้นไม้ใหญ่ด้านขวาที่ฝ่ามือขวาได้หันไป ..... " พลังเคลื่อนย้ายจักรวาล !!!!!! " เสียงร้องอุทานด้วยความตื่นตรหนกและพิศวงดังขึ้นพร้อมกันจากปากของทั้งชายชุดดำและเลี่ยวม่งเซียง " เจ้าเป็นใครกันแน่ ..... เหตุใดจึงได้ใช้เข็มพิษของผู้เฒ่าเหยี่ยวเงินออกมาได้ ... เฒ่าผู้นี้หวงแหนเข็มพิษของท่านมาก อีทั้งศิษย์ทายาทก็หามีไม่ " เมื่อเหลียวมองไปที่ต้นไม้ใหย๋ที่ถูกเข็มพิษซัดใส่ เลี่ยวม่งเซียงก็ต้องกลืนน้ำลายด้วยความตระหนก เพราะขณะนี้ใบไม้ได้แห้งเหี่ยวร่วงหล่นจากต้นจนแทบไม่เหลือหรอ ลำต้นก็เริ่มปรากฎรอยพรุนขยายกว้างออกไปจนคล้ายว่าพร้อมจะล้มลงได้ตลอดเวลา " เลี่ยวตี๋ ... เจ้ามีธุระอันใด หรือว่าเฮ้งเฮียมีเกิดเรื่อง !??? " จากคุณ : จื่อหลิง (อาตี๋จื่อหลิง) - [ 22 ก.พ. 50 10:31:48 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ไซมึ้งฮูหยิน ร้องบอกให้ฟงเฟยเซียะหลบไปด้านข้าง "ฟงฟ่ง พอดีข้ากำลังอยากจะทดสอบเพลงกระบี่ชุดใหม่อยู่พอดี ให้เจ้าเศษเดนสามคนนี่เป็นเป้าทดสอบพอดี" กล่าวพลางนางดึงกระบี่อ่อนออกมาที่ดูเผินๆเหมือนสายรัดเอว ชายชุดดำทั้งสามลอบสบตากันพร้อมกับกระจายกำลังออกเป็นสามด้านล้อมไซมึ้งฮูหยินไว้ตรงกลาง กระบี่สามเล่มจู่โจมจากสามทิศทางพุ่งตรงเข้าหาไซมึ้งฮูหยินที่ยังยืนอย่างสงบ จากสามกลายเป็นหก คล้ายแต่ละคนมีกระบี่เพิ่มมาอีกนับไม่ถ้วน "ซ่อซ้อ ระวังค่ายกล" เสียงฟงเฟยเซียะร้องเตือน ไซมึ้งฮูหยินยังคงมีสีหน้าเย็นชา คล้ายไม่รู้สึกว่าตนเองตกอยู่ในวงล้อมของศัตรู "ในเมื่อพวกเจ้าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ก็งจงยอมรับผลกรรมของตนเถิด"  ฉับพลัน ไซมึ้งฮูหยินขยับร่างไปทางซ้าย มือซ้ายตวัดกระบี่อ่อนพุ่งเข้าหาจุดศูนย์กลาง มือขวาของนางไม่ทราบเพิ่มกระบี่อีกเล่มหนึ่งมาเมื่อใด ปลายกระบี่ทั้งสองเล่มประทะกับกลุ่มรังสีกระบี่เพียงครั้งเดียว ชายฉกรรจ์ทั้งสามแผดเสียงร้องอย่างเจ็บปวด พร้อมกับเอามือกุมใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด กลุ่มรังสีกระบี่เมื่อครู่หลงเหลือเป็นเพียงเศษเหล็กเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทั่วห้อง "กลับไปบอกนายของเจ้า ว่าหากต้องการกำจัดเรา มันคงต้องลงมือเองเสียแล้ว อย่าได้ส่งสุนัขรับใช้มาตายแทนเลย พวกเจ้าไสหัวไป" ชายชุดำทั้งสามต่างโซซัดโซเซเดินออกไป ไซมึ้งฮูหยินเดินตรงไปหา ฟงเฟยเซียะอย่างยิ้มแย้ม "ยินดีกับอาซ้อด้วยที่ฝึกวิชากระบี่ชุดใหม่ได้สำเร็จ แล้วนี่ท่านคิดชื่อเพลงกระบี่ชุดนี้ไว้หรือยัง" "ข้าพเจ้าตั้งใจจะรอให้ท่านมามิเป็นผู้ตั้งให้ ตอนนี้ข้าพเจ้าเพิ่งคิดได้เพียง 10 เพลงกระบี่เท่านั้น และก็ยังคงรู้สึกว่า ยังคล้ายกับจะขาดส่วนสำคัญไป" ลิลลี่กงจู้ และผู้งมงาย เพิ่มตามาถึง "เกิดอะไรชึ้นกันี่ อ้าว ข้าขอคารวะท่านไซมึ้งฮูหยิน  "ซ่อซ้อ ลิลลีรี่ขอคารวะ แล้วเหตุท่าน" ไซมึ้งฮู้หยิน " เรื่องมันยาว ข้าว่าตอนนี้ เราคงต้องรีบเดินทางไปสำนักราชสีห์รรษา ข้าไม่อยาให้เกิดอะรขึ้น" จากคุณ : lenefield (lenefield) - [ 22 ก.พ. 50 15:13:11 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ขณะที่พวกไซมึ้งฮูหยินกำลังเดินออกจากห้องนั้น เห็นเซี่ยวหงส์ยืนอย่างยิ้มแย้ม หวงหลิงเอ๋อร์กลับยืนอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง ในมือถือผ้าสะอาดเปื้อนเลือด กลับลืมกดบาดแผลตนเอง ปล่อยให้เลือดไหลเปื้อนเกือบทั่วร่าง ฟงเฟยเซียะร้องโอย เข้าไปถามว่านางบาดเจ็บหรือไม่ หวงหลิงเอ๋อร์ส่ายหน้าอย่างยิ้มแย้ม "มิเป็นไร อย่างน้อยม่วยม่วยก็ได้เข้าใจ คำว่าเทพเจ้าการต่อสู้จุติลงมาจากฟ้า นั้น หมายถึงอะไร" รอยยิ้มที่ยากลืมเลือนพลันปรากฏบนใบหน้าของไซมึ้งฮูหยิน ดูคล้ายลมชุนเทียนพัดผ่านน้ำแข็งหนาวเหน็บ "ยังมีอีกมากที่เจ้าจะได้เห็น  ยังมีผู้มีฝีมือมากกว่านี้อีกหลายท่าน" จากนั้น หันไปกล่าวกับหญิงรับใช้ "เจ้าจงพาโกวเนี้ยผู้นี้ไปเปลี่ยนเสื้อเปื้อนเลือดโดยเร็ว จากนั้นพวกเราจะเดินทางไปสำนักราชสีห์หรรษาด้วยกัน" ขณะนั้นเอง ร่างหนึ่งปรากฏขึ้น "ซ่อซ้อ ฟงฟ่ง ข้าพเจ้ามาแล้ว" จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 22 ก.พ. 50 18:45:55 ]

ความคิดเห็นที่ 45 นำเรื่องราวไปต่อกันได้ ก่อนที่ วัน-นะ-กำ เรื่องแรกของเหล่าชาวยุทธจะหายไปเสียก่อน จากคุณ : lenefield - [ 23 ก.พ. 50 07:15:10 ]