ความคิดเห็นที่ 1 พระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าวรวรรณากร กรมพระนราธิปประพันธ์พงศ์ ไฟล์ภาพจากวิกิพีเดีย http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%99%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%98%E0%B8%B4%E0%B8%9B%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%9E%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%98%E0%B9%8C%E0%B8%9E%E0%B8%87%E0%B8%A8%E0%B9%8C จากคุณ : กัมม์ - [ 13 ก.พ. 50 11:36:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 50 11:40:50 จากคุณ : กัมม์ - [ 13 ก.พ. 50 11:39:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กระทู้นี่ นอกจากเรื่องพงศาวดารไทยใหญ่แล้ว สิ่งที่เราจะได้คือ  พระสำนวนในพระองค์ท่าน คิดว่าไม่มีใครอีกแล้ว  จะใช้สำนวนงดงามในการประพันธ์ได้เท่าพระองค์ท่าน พงศาวดารไทยใหญ่  ตอนที่ ๑ ชาติไทย   คล้ายเป็นบทนำเรื่อง  ซึ่งจะแยกออกเป็นพงศาวดารแต่ละชาติในตอนต่อๆไปครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 13 ก.พ. 50 11:40:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พงศาวดารไทยใหญ่ ตอนชาติไทย          มนุษย์ชาติไทยในโลกนี้  มีแตกเป็นสาขาออกหลายประเภท  เที่ยวตั้งภูมิลำเนาพ่านแผ่อยู่ในแหลมสุวรรณภูมิประเทศ (ฝรั่งเรียกอินโดชิน)  ชมพูทวีป (อาเซียน)  กว้างขวางกว่าชาติอื่นๆหมดทั้งสิ้น  พ้นที่จะเป็นปัญหาสงกาไหว  และยังยอนลึกเข้าไปในด้าวดินดอนล้ำแหลมขึ้นไปด้วยซ้ำไปเสียอีก  ทั้งความจริง จำนวนก็มากมายอเนกอนันต์กว่าร้อยล้านคน  เป็นข้อที่แน่แท้ไม่มีใครเถียงได้  มนุษย์ชาติไปยมีตั้งแต่ในเมืองกระแซ(มณีปุระ)  ติดต่อมัธยมประเทศ(อินเดีย)  ไปจนกระทั่งถึงในเมืองจีน แถบมณฑลกวางซี  และแต่กรุงเทพอมรรัตนโกสินทร์ไปจนกระทั่งถึงหัวเมืองจีนในประเทศฮุนหนำ(ฝรั่งเรียกยูนนาน)  แลดูเหมือนน่าจะเป็นได้  ที่ยังอาจจะมีไทยขึ้นไปตั้งอยู่ในเมืองจีนล้ำลึกกว่าที่ว่าไว้นี้อีก          มองสิเออร์บองส์ดังตี  กงสุลฝรั่งเศสในเมืองกวางตุ้ง  เป็นผู้มีโอการได้ตรวจตราเรื่องชาติไทยมาก  กล่าวว่า "ชาติไทยไม่ชั่วแต่มีในอาณาจักรจีนเมืองสะซุมัวเท่านั้น  มีทั้งในเมืองลุงเชา  เมืองน้ำกิงและเมืองวูเชามาแต่ก่อนช้านาน  ด้วยภาษาไทยนั้นเป็นตัวภาษาของบ้านเมือง  ตั้งแต่เมืองลุงเชาขึนไปจนเมืองปีแซอันเป็นปลายน้ำที่จะเดินเรือได้  ในลำแม่น้ำตะวันตก(คือซีเกียง)  น่าจะคิดเห็นว่า  เมืองฮักกัสอันตั้งอยู่ในเมืองจีนข้างใต้นั้น  ถ้าราษฎรไม่ใช่ชาติไทย  ก็คงต้องมีโลหิตไทยผสมอยู่ด้วยมากที่สุด  แต่มนุษย์พวกหลี  อันเป็นพลเมืองในหัวเมืองมณฑลไหหลำโดยมากนั้น  เป็นไทยแท้ทีเดียว  ชายและหญิงพวกไทยนั้น  ไว้ผมยาวขมวดเกล้าอย่างชาน (คือไทยใหญ่ที่สยามเรียกเงี้ยว)  ทั้งมีหนังสือพวกหลี (ยังไม่ได้ตรวจตราละเอียดลออ)  แต่ดูท่าทางผาดๆ ตามคำพวกจีนข้อนว่าเขียนเหมือนตัวหนอนขยุกขยิกนั้น  ก็เข้าเค้าอย่างตัวอักษรไทย  คนจำพวกเหล่าที่ว่านี้  ตั้งอยู่ริมชายทะเลไหหลำก็มีมาก"          ข้อเหล่านี้  เราก็ยังมีความรู้ถึงแต่เล็กน้อย  ทั้งก็อยู่ข้างเป็นข้อยากที่จะหาพยานแน่แท้  นอกจากเชื่อแต่ความคิดหรือวาจามองสิเออร์บองส์ดังตีไปพลางๆ  เพราะจะตราลงหรือคัดค้านอย่างใดก็น่าที่จะอ้าปากยังไม่ออก  แต่การไว้ผมยาวขมวดเกล้านั้นเป็นลักษณะของไทย  แท้จริงไทยสยามครั้งกรุงศรีสัชนาลัย(สวรรคโลก) หรือสุโขทัยราชธานี  และครั้งกรุงเทพทวาราวดีศรีอยุธยาโบราณชั้นต้นๆ  ก็ยังไว้ผมยาวขมวดเกล้าอยู่ด้วยเหมือนกัน  น่าที่จะพึ่งมาแปลงเป็นผมสั้นหลักแจวคล้ายผมมหาดไทยครั้งกรุงธนบุรี  ซึ่งเดากันว่า พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกครั้งยังดำรงพระยศเป็นเจ้าพระยาจักรี  จะได้ทรงพระราชดำริขึ้นสำหรับไว้กันเฉพาะคนพวกสังกัดขึ้นกรมมหาดไทย  จึงเรียกผมมหาดไทยนั้น  แต่ไม่ตรงกลางกระหม่อม  เยื้องข้อนไปทางท้ายทอยหน่อย  เกือบทำนองกะเปาะหางเปียเจ๊กแต่ไม่มีหาง (มีรูปในหนังสือลาลูแบร์ราชทูตฝรั่งเศส  ซึ่งเข้ามาจำทูลพระราชสาส์นถวายเครื่องราชบรรณาการแผ่นดินสมเด็จพระนารายณ์มหาราชเป็นพยานอยู่) นั้น  ราวในปลายแผ่นดินสมเด็จพระมหาธรรมราชา หรือต้นแผ่นดินสมเด็จพระนเรศวรมหาราช  เมื่อไทยสยามเป็นศัตรูคู่ขันกับพม่านะเนก็เป็นได้          ไทยมีนามต่างๆกัน  แม้ชาติเดียวกัน  เมื่อแตกแยกมาสืบพันธุ์อยู่ห่างจากกัน  ก็เป็นธรรมดามักถือเป็นแผกพวกกันอยู่เอง  สำมะหาอะไร  แต่จะนึกถึงเงี้ยวหรือไทยใหญ่และลาวเฉียง ลาวกาว ลาวพวน  ที่ถือกันว่าเป็นคนละพวก  แต่ไทยบางกอก ชาวละคร ชาวเหนือ  หรือแม้แต่ชาวบ้านบางช้างเสียงพูดก็แปร่งผิดกัน  และรู้สึกออกจะจับรานๆ จากกันเป็นคนละเหล่า  ฝรั่งและพม่าเรียกว่าชาน  แต่คำว่าชานจะเกิดมาจากอะไรแน่ก็ไม่มีใครทราบชัด  นอกจากเดาว่ามาจากจีน  แม้ไทยสยามเขาก็เรียกว่าชานด้วยเหมือนกัน  การที่ไทยมีนามต่างกันและแปลกกัน  ก็ไม่ทำให้เป็นพยานรู้ทางได้ว่าเป็นไทยสาขาไหน            แต่สิ่งที่ทราบแน่นั้น  ก็เพียงข้อที่ไทยชาติเดียวกัน  แต่มีนามเรียกแปลกกันหลายอย่างนัก  แต่ก็ดีแต่ทำให้ยิ่งทราบก็ยิ่งปั่นป่วนไปเท่านั้น  เป็นต้นว่า  ไทย, ไต, ไปลี, มอย, ม่วง, โถหรือโต, อ้ายลาว, คำตี่ (เป็นชื่อคนเช่นนี้ก็มีมาก เช่นนายคำดี)  เหล่านี้เป็นชื่อไทยเรียกตัวเอง  ยังมีชื่อที่เพื่อนบ้านเรียกก็มี เช่น ลาว, มลาว, ชาน, ลอ, ลู, คูน, ไทยหลวง, ไทยใหญ่, ไทยน้อย, ไทยเมา, ไทยเหนือ, ไทยมาน, ไทยแข, ไทยลอย, ไทยใต้, ผู้ไทย, ผู้น้อง, ผู้มาน, ผู้ชู, ผู้ชัย, ผู้เอน, ผู้ใหญ่, ผู้ช้อย, พวน, โป, ป่า, ชอย, ฮันหรือหัว, ไปแชน, ตูแชน, ไปเฮียหรือชาแชน,หรือฮวาตุเลา, นุกหรือลุงแชน, ชแชน, มินเซีย, ชอยเชีย, ชุงเชีย, เงี้ยว, สยาม  และยังมีอื่นๆอีกมากกว่ามาก  ล้วนเป็นชื่อไทยชาติเดียวกันหมดทั้งสิ้น          ใช่แต่นามชาติไทยจะยุ่งอยู่เท่านั้นก็หามิได้  ทั้งหนังสือที่ไทยใช้ก็ยังมีแผกกันถึง ๘ ชนิด  คือ ๑. ไทยสยาม  ๒. ไทยลาว (ฝรั่งเรียกชานสยาม)  ๓. ไทยสูและคนที่อังกฤษเรียกว่าตรานสาละวินชาน (คือไทยที่ตั้งอยู่แถบแม่น้ำสาละวินฟากตะวันออก)  ๔. ซิสสาละวินชาน (คือไทยที่ตั้งอยู่แถบแม่น้ำสาละวินฟากตะวันตก)  ผสมกับพวกคนที่อังกฤษเรียกว่าชานอังกฤษ  ๕. ไทยเมาหรือไทยหลวง คือ ไทยใหญ่ (อังกฤษเรียกว่าชานเจ๊ก  ไทยเรียกเงี้ยว)  ๖. ชานคำตี่ (คือจำพวกที่ตั้งอยู่ข้างตะวันตกแห่งแม่น้ำอิระวดี)  ๗. ไทยแขหรือไทยจีน (คือไทยที่อยู่ในเมืองจีนข้างใต้)  ๘. ไทยมอยหรือไทยม่วง (คือไทยที่ตั้งอยู่ในเมืองญวนตังเกี๋ย)          ภาษาที่ไทยพูดกันอยู่นั้น  ก็แผกเพี้ยนกันไปมากๆ  ตัวอักษรที่เขียนก็ยิ่งชวนให้หัวปั่นใช่น้อย  ด้วยผิดผันกันไปหลายท่า  เสียงในคำๆเดียวกันก็แผกกันไปหลายทำนอง  แต่กระนั้นนักปราชญ์ฝรั่งในมิวเซียมอังกฤษที่คงแก่ศึกษา  ช่ำชองในอักษรเลขายังไม่มีความสงสัยสักน้อย  ว่าหนังสือไทยต่างๆ  นั้นจะไม่เกิดจากมูลประเถทอย่างเดียวกันนั้นเอง  เซอร์ยอชสกอตช์ได้เชิญผู้ดีสยามที่พูดภาษาอังกฤษได้ผู้หนึ่ง  ให้สนทนากับชานหรือไทยใหญ่และไทยคำตี่และพวกเงี้ยว  ชาวสยามผู้นั้นออกอุทานวาจาว่า  ถ้าตั้งใจจะฟังเอาความจริงกันจริงๆแล้ว  ท่านอาจจะเข้าใจความตามคำพูดของสาขาญาติอันห่างไกล  คือไทยใหญ่และไทยคำตี่นั้นได้  ดีกว่าจะฟังคำเจรจาของไทยลาว  ที่เป็นประยูรชาติเพื่อนบ้านกันใกล้เคียงฉะนั้น  แต่ตัวอักษรไทยสยามกับไทยคำตี่นั้น  มีอาการแปลกกันมาก  ถ้าไม่พิจารณาให้ละเอียดลออแล้ว  ก็เกือบจะทึกทักเอาว่า  เป็นคนละประเภทกันทีเดียว          อนึ่ง  เป็นธรรมดาใครๆก็ต้องคาดว่า  ไทยสยามเป็นชาติไทยชาติเดียวที่ยังดำรงมหานคตรเป็นเอกราชอยู่ในโลก  นับเป็นมหิสสรมกุฎของชาติไทยทั้งสิ้น  ทั้งได้เจริญรุ่งเรืองมาช้านาน  และสมบูรณ์อย่างยิ่งยวด  กว่าสรรพชาติไทยทั้งหลายเหล่าอื่นๆ หมดทั้งมวล  นั้นน่าจะมีพงศาวดารชาติไทยมาตีแผ่ให้โลกได้รู้ได้เห็นได้อย่างดีทีเดียว  แต่ที่ไหน ไทยสยามก็ไม่มีพงศาวดารครั้งดึกดำบรรพ์สงวนสืบต่อมาอวดโลกได้  เหมือนกับชาติไทยเหล่าอื่นๆ  ฉะนั้นด้วยเช่นกันบิชอบปัลเลกัวซ์ ครูสอนศาสนาฝรั่งเศสซึ่งเข้ามาอยู่ในกรุงอมรรัตนโกสินทร์ แผ่นดินสมเด็จพระนั่งเกล้าจ่าอยู่หัว  บอกกล่าวแก่ฝรั่งแต่งลงในหนังสือเรื่องชาติไทย  กำหนดราชอาณาจักรไทยในกรุงสยามว่าเริ่มยกลงมาตั้งใน พ.ศ. ๑๘๙๓ (แผ่นดินพระรามาธิบดีที่ ๑ (ท้าวอู่ทอง)  เมื่อประดิษฐานกรุงเทพทวาราวดีศรีอยุธยานั้น)  ก่อนนั้นขึ้นไปว่า  ไม่มีข้อความปรากฏเลยนอกจากนิทานพิลึกพิลั่นเหลือเชื่อ  ทั้งไม่ร่วมกับเรื่องราวประเด็นของสาขาญาติไทยข้างเหนือซ้ำไปเสียอีกด้วย  แท้ที่จริงบิชอบปัลเลกัวซ์ก็ค่อนจะพิพากษาตามลำพังความรู้เพียงใดเร็วเกินไปสักหน่อย          จริงอยู่  ไทยสยามไม่ทราบเรื่องชาติไทยครั้งปรากฏชาติภูมิตั้งอยู่ในกลางประเทศจีน  ในเวิ้งแม่น้ำยังซีเกียงมณฑลเสฉวน  และตั้งในมณฑลฮุนหนำ(ยูนนาน)  แรกทราบปฐมหมานครไทยก็ในเมืองเชียงแสนเชียงราย  ภายหลังมาปรากฏกรุงศรีสัชนาลัยและสุโขทัยราชธานี  เวิ้งแม่น้ำเจ้าพระยาข้างเหนือเป็นมหานครสยามจะเป็นพระอภัยคามินีสร้างกรุง  ให้เจ้าอรุณราชสุริยวงศ์คือพระยาร่วง  ตามพงศาวดารเหนือกล่าว  หรือจะเป็นใครก็ตามทีแต่ก็คงมีพระมหากษัตริย์ยกจากหริภุชชัยประเทศ  มาตั้งครอบครองมไหศวรรย์ ณ เมืองเหนือ  มีพยานได้หล่อพระมหาพุทธปฏิมากรสำคัญ  อันเป็นศรีพระมหานครสยามปรากฏมาตราบเท่าทุกวันนี้  คือพระพุทธชินราชอันยังประดิษฐานอยู่ ณ เมืองพิษณุโลก  พระพุทธชินศรีและพระศรีศาสดาอันเชิญลงมาประดิษฐานไว้ ณ วัดบวรนิเวศวิหารกรุงเทพอมรรัตนโกสินทร์  จะเป็นพระเจ้าศรีธรรมไตรปิฎก  หรือกษัตริย์พระองค์ใดทรงหล่อนั้นยากที่จะยืนยัน  แต่คงต้องเป็นเจ้าเป็นใหญ่ในหมู่มนุษย์มิใช่สามัญชน  จึงสามารถทำการใหญ่อย่างวิเศษนั้นสำเร็จได้  ทั้งหล่อเมื่อไรก็ยกไว้ที  แต่ในพงศาวดารเหนือยืนยันว่าหล่อใน พ.ศ. เคารบ ๑๕๐๐ พรรษา            อนึ่ง  ยังมีเสาศิลาจารึกอักษรไทยโบราณ  ซึ่งพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงได้มาจากกรุงสุโขทัยราชธานี  ก็บอกเรื่องราวปรากฏชัดว่า  มีกษัตริย์สยามทรงพระนาม พ่อขุนศรีอินทราทิตย์ พ่อขุนบาลเมืองราโชรสและพ่อขุนรามคำแหงหรือพระร่วงราชอนุชา เป็นต้น  ผ่านพิภพ ณ กรุงสุโขทัยธานี  ก่อนตั้งกรุงเทพทวาราวดีศรีอยุธยาอย่างใครเถียงไม่ได้อยู่นั้นชัดเจน  ปรากฏมหาศักราชในรัชกาลพ่อขุนรามคำแหง ๑๒๐๓ หรือ พ.ศ. ๑๘๒๔  และเมื่อจารึกเสาศิลานั้นเล่า  ก็ปรากฏว่ามิใช่พึ่งตั้งพระนครใหม่ๆ  แต่สืบมาช้านานแล้ว  ทั้งยังมีกรุงศรีสัชนาลัยที่ตั้งก่อนนี้ขึ้นไปอีกพระนครหนึ่ง  มีถาวรมหาสถานยังปรากฏอยู่จนทุกวันนี้  หาใช่ไทยพึ่งยกลงมาตั้ง ณ เวิ้งแม่น้ำเจ้าพระยาใน พ.ศ. ๑๘๙๓  อย่างบิชอบปัลเลกัวซ์กล่าวนั้นไม่          อนึ่ง  ในหนังสือลาลูแบร์ราชทูตฝรั่งเศสมาสู่กรุงสยามใน พ.ศ. ๒๒๓๐  แต่งไว้ตามได้ทราบจากบาทหลวงฝรั่งเศส  ชื่อตาชาต์อันตั้งสอนคริสตศาสนาอยู่ในกรุงศรีอยุธยาครั้งนั้น  และได้เป็นล่ามออกไปกับคณะราชทูตสยาม  มีออกพระวิสูตรสุนทร(โกษาปาน) เป็นต้น  เจริญทางพระราชไมตรีพระเจ้าแผ่นดินฝรั่งเศสนั้นกล่าวว่า  ปฐมราชวงศ์กษัตริย์สยามนั้นเดิมเมื่อ พ.ศ. ๑๓๐๐ ทรงพระนามปฐมสุริยเทพนรไทยสุวรรณบพิตร  ทรงราชย์อยู่ ณ กรุงชัยบุรีมหานคร (คือเชียงแสน)  สืบพระวงศ์มา ๑๐ ชั่วกษัตริย์  จึงพระราชาองค์สุดทรงพระนามพระยาสุนทรเทศมเทพราช  ย้ายพระนครมาตั้งใกล้พระธาตุนครหลวง (ตรงกับพงศาวดารโยนกเรื่องพญาลาวเคียงวงศ์ ลาวจักรราชย้ายจากไชยบุรีเชียงราวมาตั้งเมืองเงินยาง  หรือหิรัญนครใกล้พระธาตดอยตุง  เรียกโยนกนครหลวง)  สืบพระวงศ์ต่อมาอีก ๑๒ ชั่วกษํตริย์  ถึงพระพนมศิริไชยยกมาตั้งเมืองนครไทยเมื่อ พ.ศ. ๑๗๓๑  เมืองตั้งริมแม่น้ำเจ้าพระยา เหนือพิษณุโลกห่างสุโขทัย  แล้วมาตั้งเมืองแปป (คือเมืองไตรตรึงส์)  สืบพระวงศ์มา ๔ ชั่วกษัตริย์ถึงพระรามาธิบดีเป็นพระองค์ท้าย (พระบิดาทรงพระนามพระเจ้าสิริไชยเชียงแสน (ที่สามัญเรียกตาแสนปม))  ย้ายมาตั้งพระนครนามเทพนคร  และท้าวอู่ทอง(คือพระรามาธิบดีที่ ๑) ได้อภิเษกด้วยพระขนิษฐภคินีของขุนหลวงพะงั่ว (หรือพ่องั่วเพราเป็นโอรสที่ ๕ ของบิดาเจ้า เจ้ามณฑลสุวรรณภูมิ)  และต่อมาได้สถาปนากรุงเทพทวาราวดีศรีอยุธยาใน พ.ศ. ๑๘๙๓          แต่พงศาวดารเหนือของไทยที่มีอยู่นั้นเจือปนนิทานเหลือเชื่อเสียมากจริง  แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ผิดทำนองกับพงศาวดารพวกไทยใหญ่ทั้งหลาย  ซึ่งคนในครั้งนั้นนิยมการพูดจดหมายเหตุไว้เช่นนั้น  แม้ฉะนั้นก็ยังจับเค้าได้เลาๆ  เท่ากับพงศาวดารไทยใหญ่ในเวิ้งแมน้ำอิระวดีตอนบนขึ้นไป ไม่ยอมแต้ม แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 50 16:35:28 จากคุณ : กัมม์ - [ 13 ก.พ. 50 16:29:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณ คุณกัมม์ครับ....จะรออ่านต่อ จากคุณ : Watashi mo - [ 13 ก.พ. 50 20:10:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีครับ คุณ Watashi mo กระทู้นี้ย้อนถอยหลังกลับไปไกลสักหน่อย ขออนุญาตสะสางงานบนโต๊ะก่อนนะครับ เดี๋ยวจะได้นั่งพิมพ์ตอนต่อไป  เที่ยงๆคงทันครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 14 ก.พ. 50 08:22:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาละนะคะ คราวนี้มาเร็ว จากคุณ : little kitty - [ 14 ก.พ. 50 12:14:26 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีครับ คุณ little kitty ผมช้าเสียเอง  กว่าจะคัดตอนนี้จบ ช่วงเช้างานยุ่งมากครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 14 ก.พ. 50 12:56:27 ]

ความคิดเห็นที่ 9 (ต่อ)          เหตุที่ชื่อของไทยต่างๆ  และราชธานีของไทยต่างๆ มีมากฟั่นเฝือเหลือจับเอาเป็นหลักวางใจลงไปอย่างไรแน่ได้นั้น  จึงส่อให้เกิดปัญหาข้อมหัศจรรย์ในพงศาวดารไทยใหญ่  ถึงเอาเป็นเอาตายขึ้น ๒ ประการ  ยั่วให้นักสืบโบราณคดีส่ายใจเอาความจริงพิพากษาลงเด็ดขาดไม่ลงคอ  ปัญหา ๒ ประการนี้  คือ ๑. เรื่องราชอาณาจักรโป่งหรือพง  และ ๒. เรื่องเมืองโกชานปญี (แปลว่าไทยใหญ่ ๙ เมือง)            ราชาอาณาจักรโป่งหรือพงนั้น  ปรากฏขึ้นในคำแปลพงศาวดารไทยใหญ่ที่กัปตันเปมเบอร์ต็อนไปได้มาจากเมืองกระแซ (คือมณีปุระ) ในปี พ.ศ. ๒๔๓๘  แต่ชื่อราชอาณาโป่งนั้น  พวกไทยใหญ่ไม่มีใครรู้จัก  และไม่เคยได้ยินได้ฟังกันมาเลย  และทั้งเหลือปัญญาจะสืบแสวงให้รู้ว่าตั้งอยู่ ณ ภูมิประเทศไหนแน่  เซอร์อาเธอแฟย์ถือว่าเมืองก้องหรือเมืองฆ้องที่พม่าเรียกโมคองนั่นเอง  มิสเตอร์เนอีเลียสว่าเมืองเมาหลวง  มิสเตอร์อี.เอช.ปาร์เกอร์ผู้ชำนาญพงศาวดารจีนมากว่าเป็นเมืองลุฉวน แต่ก็เป็นของจีน  ทั้งไม่มีตัวนครปรากฏอยู่แล้ว  และตำบลที่เมื่อนครนั้นยังมีอยู่ตั้งอยู่แห่งหนตำบลใด  ก็ไม่ได้กล่าวไว้ให้กระจ่างในพงศาวดารจีน  จึงเป็นการสุดวิสัยจะชี้ขาดว่าอยู่ตรงไหนได้  นักกุละอาจจะกล่าวว่าราชอาณาจักรโป่งหรือพง คือป่าช้าวัดสระเกศ  ก็ใครจะเถียงเล่า  ไหนๆมูลเหตุที่ทำไมเรียกชาติไทยว่าชานเองก็ยังเอาแน่ไม่ได้ว่าเกิดมาจากไหน  นอกจากเดาว่าเป็นภาษาจีนเช่น  กวนอูคำหลวงว่ากวนญี  คำว่ากวนกับขุนตรงกัน  จึงเรียกอย่างไทยว่าขุนอู่หรือขุนญีนั้น  เป็นชาติชานซีๆก็จีน  คำว่าชานน่าจะออกจากนี้ก็ได้  ฉะนั้นแล้ว ราชอาณาจักรโป่งหรือพงของไทยใหญ่ก็น่าจะเก็บพักไว้บนหิ้งเสียที  จนกว่าเราจะมีพยานให้ความรู้กว้างขวางขึ้นกว่านี้จึงค่อยพูดกันใหม่ดีกว่า  สิ่งเป็นได้โดยพยานมั่นคงก็กล่าวได้แต่เพียงว่า  เบื้องดึกดำบรรพ์เคยมีมหาราชอาณาจักรของไทยจังหวัดหนึ่งจริง  แต่ไม่มีสักขีอย่างใดจะชี้ให้ทราบชัดได้ว่ามหาราชอาณาจักรนั้น  เรียกนามว่าโป่งหรือพงและอยู่ที่ไหน  หรือมีมนุษย์ชาติไทยใหญ่คนไหน  ได้เคยรู้จักนามโป่งหรือพงนั้นมาแต่ปางก่อนเลย          คำว่าโกชานปญี (คือหัวเมืองไทยใหญ่ทั้ง ๙) นั้น  ออกจะอธิบายได้ง่ายๆ  หนังสือพงศาวดารไทยใหญ่ต่างๆบรรดาที่มีผู้เคยอ่านๆมา  ย่อมเรียกมหานครไทยใหญ่ตามนามมหานครสำคัญในอินเดีย  อันปรากฏในพระคัมภีร์พุทธศาสตร์ว่า  กรุงโกสัมพี  แต่ขุนนางพม่าคุ้นหูในนามเมืองในพระคัมภีร์พุทธศาสนา  ทั้งประกอบความเย่อหยิ่งยกชาติตนว่า  สูงศักดิ์กว่าสามัญมนุษย์ร่วมปัจจันตประเทศ  สุดจะยอมว่าราชอาณาไทยใหญ่มีกรรมสิทธิ์จะใช้นามอันสูงศักดิ์ฉะนั้นได้  จึงแกล้งแปลงนามโกสัมพีเป็นโกชานปญีภาษาพม่าเสีย  อาจจะเป็นได้จริงที่แปลงมาเช่นนั้น  เพราะเหตุว่าหัวเมืองไทยใหญ่ในครั้งนั้นหรือครั้งใดครั้งหนึ่งมี ๙ จังหวัด เช่น พระนามพระมหากษัตริย์สยามว่าพระเอกาทศรถ  หรือพระนามสยามขัตติยะบพิตรว่า เจ้าฟ้าเอกทัศ  แปลว่าเป็นใหญ่ในหัวเมืองทั้ง ๑๑ มณฑลฉะนั้น  แต่ในพงศาวดารไทยใหญ่ที่มีก็ไม่เกื้อหนุนว่าราชธานีไทยใหญ่มี ๙ จังหวัด  ฝ่ายข้างพม่าเองก็หามีบัญชีจำนวนหัวเมืองไทยใหญ่ ๙ จังหวัดนั้นปรากฏไว้ไม่  กลับปรากฏแต่ว่า ไม่ว่าพม่าไปเกี่ยวข้องกับหัวเมืองไทยใหญ่คราใด  ย่อมมีแต่ประสบนามหัวเมืองนั้นๆมากกว่า ๙ จังหวัดทุกครั้ง  เหตุฉะนี้พม่าก็รื่นรมย์เพียงแต่เรียกเล่นลอยๆว่า โมเมียงหรือโกกะเยียง คือ ๙ เมือง  และ ๙ เกง(กรุง) หรือ ๙ เชียง(เวียง)  หรือสอพวา(คือเจ้าฟ้า) ชาน(คือไทยใหญ่) ๙๙ องค์  อันพ่ายแพ้พระบรมเดชาธิการเป็นข้าเบื้องบทมาลย์  ถวายต้นไม้ทองเงินราชบรรณาการต่อพระมหากษัตริย์เจ้าพม่า เท่านั้น          มิสเตอร์เนอีเลียสได้กล่าวไว้ว่า  "โกสัมพีเป็นแต่นามพระบาลีจำลองเอามาเรียกเมืองเมาหลวง  ซึ่งคงจะมีครั้งใดเป็นมหานครรวบรวมหัวเมืองทั้ง ๙ จังหวัด  เข้าร่วมเจ้าพิภพเดียวกัน  แต่ธรรมดามักมี ๑๐ หัวเมือง  แต่พม่าแปลงเป็นโกชานปรีหรือโกชานปญีแปลว่าหัวเมืองชานทั้ง ๙ นั้น  เข้าใจผิดแท้"  ทั้งมิสเตอร์เนอีเลียสรู้สึกดีๆว่าคำนั้น  ชั่วแต่พม่าสนุกนึกขึ้นเล่นลอยๆ ไม่ใช่ความจริงแล้ว  ก็ยังอดพยายามที่จะชี้หัวเมืองไทยใหญ่ทั้ง ๙ จังหวัดนั้นไม่ได้  แต่ก็ไพล่ไปชี้เอาหัวเมืองไทยใหญ่น้อยๆ  อันมักปรากฏว่าเป็นหัวเมืองไทยใหญ่ของจีนนั้น  ว่าเป็นโกชานปญี  เป็นการง่ายกว่าที่ควรจะกล่าวตรงๆว่าโกชานปญี  ก็คือโกสัมพีเป็นมหานครของไทยใหญ่  ซึ่งชาวมณีปุระเรียกว่าราชอาณาจักรโป่งหรือพง  ฝ่ายข้างจีน ตามที่มิสเตอร์ปาร์เกอร์พยยายามค้นคว้าได้หลักฐานมายืนยันอีกว่า  เป็นเมืองอ้ายลาวหรือเมืองน่านเจ้า (คือ มณฑลขัณฑละฤทธิ์) หรือตะลีฟู          เป็นเคราะห์ร้ายที่น่าเสียดายอย่างยิ่ง  ที่เหลือพงศาวดารไทยใหญ่รอดปากเหยี่ยวปากกา  การรบราฆ่าฟันกันเอง  มาถึงเราผู้เกิดชั้นหลังน้อยที่สุด  และฉบับที่ผรั่งได้มาแปลออกเป็นภาษาอังกฤษ ก็กะพร่องกะแพร่งไม่ใคร่ร่วมกัน  มีแต่เมืองไหนเขียนก็ยกตนเป็นใหญ่กว่าเมืองอื่นจนตรงกันข้าม  แต่ละล้วนเอื้อมเอาเมืองของตนว่าเป็นกรุงโกสันพีเสียแทบทั้งนั้น  ทั้งหนังสือที่ได้มาเหล่านั้นๆ  ก็ไม่มีฉบับเก่าแก่ดึกดำบรรพ์จริงๆ  รู้ได้ว่เขียนขึ้นตามความจิตจำ  หรือนิทานปะรำปะราที่เล่าสืบต่อๆกันมา  จนจวนๆจะเป็นนิยายเล่าให้เด็กฟังเสียเป็นพื้น  การยุ่งเหยิงด้วยเรื่องศุภมาศซึ่งเกิดด้วยความรู้ไม่ถึงของคนที่รจนาพงศาวดารดึกดำบรรพ์ในชั้นหลังๆ  ทั้งความแลไม่เห็นของฝรั่งนักโบราณคดีในเรื่องกาลจักรมณฑล  ยิ่งมาทำให้ป่วนยิ่งขึ้น  วิธีของไทยดึกดำบรรพ์นั้นนับศุภมาศเป็นรอบๆ  ไม่ใช่นับเรียงศักราช  คงจะได้พรรณนาไว้ต่อไปในตอนที่ ๒  เพราะการยุ่งในข้อจดศุภมาศฉะนี้  จึงยิ่งทำให้เป็นการยากในทางที่จะเทียบเคียงกันนั้นมาก(๑)          จนเร็วๆนี่เอง  ความรู้ในเรื่องไทยใหญ่ก็มีแต่ทางพงศาวดารพม่า  หรือได้จากหนังสือระยะทางที่หมอริชาร์ดสันและกัปตันแมเคลียดแต่ไว้  กับโคโลเนลยูเลแต่งเรื่องเป็นทูตไปสู่ราชสำนักกรุงอังวะปี พ.ศ. ๒๓๙๘ เท่านั้น  พงศาวดารพม่าก็ยุ่งปนละวนปนละเกเรี่ยราดและเอียงกะเท่วางใจไม่ลงแน่วแน่ได้  ระยะทางรายละเอียดของฝรั่งนักเที่ยวตรวจตรานั้นแหละมีค่ามากในการให้รายงานให้เรียงพงศาวดารไทยใหญ่ได้  แต่ก็ไม่ช่วยให้ความรู้พอจะวินิจฉัยเด็ดขาดได้  ว่าชาติไทยต้องแตกกระจายออกจากกันกลายเป็นพวกย่อยๆนั้นเมื่อไร  เพราะเหตุใด  และก่อนแตกกระจายออกไปนั้น  ชาติไทยเจริญรุ่งเรือเป็นอย่างไรบ้าง          มิสเตอร์เนอีเลียสได้กล่าวไว้ว่า  ได้พงศาวดารไทยใหญ่มาจากไทยใหญ่  ด้วยได้แปลพงศาวดารไทยใหญ่มาไว้หลายฉบับ  แล้วได้เอามาเทียบเคียงกับพงศาวดารพม่า  และพงศาวดารไทยใหญ่ที่แปลมาเป็นภาษาพม่า  จึงได้รวบรวมความเหล่านั้นมารจนาขึ้นเป็นพงศาวดารไทยใหญ่  และได้พิมพ์ในเมืองกัลกัตตาเมื่อ พ.ศ. ๒๔๙๑  ผลของพงศาวดารไทยใหญ่ของเนอีเลียดนี้มีค่ามาก  แต่ดูเหมือนจะยกย่องไทยเมืองเมามากเกินควรไปถนัด  เวิ้งน้ำเมาหรือชเวลีทั้งสิ้นนั้น  เป็นด้าวดินที่มีเรือกสวนไร่นา  และมีผู้คนตั้งสำนักอยู่มากพอใช้มาช้านานแล้ว  แต่ยังจำจะต้องชี้ให้เห็นพยานชัดว่า  คำว่าไทยเมาหลวงนั้น  เป็นทางราชการมากกว่าคำสำหรับชาติ  คำคักค้านนั้นอาจจะใช้คัดค้านพงศาวดารแสนหวี  ซึ่งได้แปลขึ้นเป็นครั้งแรก  ดังจะได้กล่าวไว้ในต่อนนี้ด้วย  พงศาวดารประเถทนี้  ยังจะได้ผนวชข้อความซึ่งคัดมาจากพงศาวดารฉบับอื่นๆ  ซึ่งเห็นสมควรจะเพิ่มเติมให้สมเรื่องด้วยกัน            แต่ถึงจะอย่างไรพงศาวดารไทยใหญ่เหล่านี้  ก็ย่อมมีอาการเหมือนกันกับที่โคโลเนลยูเล  ได้กล่าวถึงพงศาวดารพม่าว่า  "ความปรารถนาที่จะย้อนถอยหลังขึ้นไปถึงเหตุการณ์ดึกดำบรรพ์นั้น  การที่ปรากฏราชอาณาจักรว่าเป็นมหาราชธานีนั้น  ก้ชักให้เลือนลงเป็นแต่ว่ากันที่แท้ก็สักแต่พงศาวดารของจังหวัดเมืองเจ้าเล็กนายน้อยต่างๆ  มีเขตแคว้นใหญ่บ้างน้อยบ้างเปลี่ยนแปลงกันไป  เอายุตินักมิได้  เหมือนพงศาวดารของเจ้าวงศ์หนึ่งๆสืบสันตติราชย์  แล้วก็ย้ายนครป่วนกันไปเท่านั้น  ไม่ใช่ชาติใหญ่ชาติโต"          พงศาวดารนั้นๆก็กล่าวเฉพาะแต่เรื่องในเมืองนั้นๆ  แต่มีเรื่องท้าวทอดถึงกันโดยพรรณนาชัดให้ข้อความนับเป็นพงศาวดารของชาติไทยใหญ่ก็ได้  แต่ก็ไปขาดกะท่อนกะแท่นต้องกล้อมแกล้มประจบประแจง  พอให้บรรจบกลมกลืนเป็นเรื่องราวขึ้นได้ตลอด .................................................................................................................................................... (๑)  เรื่อง "การนับศุภมาศของไทย" ที่ได้ทรงพระนิพนธ์ไว้เป็นตอนที่ ๒ ในหนังสือพงศาวดารไทยใหญ่นี้  ขออนุญาตยกไว้เป็นเรื่องเฉพาะต่างหากอีกเรื่องหนึ่ง  เพราะเป็นเรื่องที่มักมีกระทู้ขึ้นถามในห้องสมุดเสมอๆ  ขอยกไว้เมื่อโอกาสอำนวยนะครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 14 ก.พ. 50 12:57:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีค่ะ  ....คุณกัมม์ และทุก ๆ ท่าน (คุณ little kitty หายรึยังคะ) เท่าที่ทราบเกี่ยวกับ กรมพระนราธิปประพันธ์พงศ์  ที่ดัง ๆ หน่อย ก็คือ เกี่ยวกับคดี "พญาระกา" ในช่วงรัชกาลที่ 5  ค่ะ..  ^_^ จากคุณ : ปริยวาที - [ 14 ก.พ. 50 15:52:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีครับ คุณ ปริยวาที คราวนี้กลับไปไกลหน่อยนะครับ เรื่องของไทยใหญ่  เกี่ยวข้องกับเราเหมือนกันครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 14 ก.พ. 50 17:05:39 ]

ความคิดเห็นที่ 12 (ต่อ)          พงศาวดารผสมอย่างกล่าวแล้วนั้น  คำแปลจากจดหมายเหตุจีนของมิสเตอร์ปาร์เกอร์  ฉายให้มีแสงสว่างกระจ่างขึ้นได้มาก  มิสเตอร์ปาร์เกอร์ออกจะไปสะท้านๆเสียด้วข้อยุ่งเหยิงศุภมาศกับเนื้อความจริง  เกิดจากยังไม่ซึมทราบวิธีรอบปีของไทยใหญ่และพระพุทธศักราชธรรมดา  แต่เมื่อระดับเหตุการณ์ที่ร่วมกันต่างๆเข้าด้วยกันแล้ว  ทำให้มีความเห็นแจ่มแจ้งดีขึ้นในเรื่องพงศาวดารไทยใหญ่ให้เรียบร้อยดียิ่งขึ้นอีกด้วย  แม้ยังไม่มีเครื่องมือพอที่จะรจนาให้เต็มที่ได้  แต่ก็พอแสดงให้เห็นว่า  "ในหมู่พุทธศักราช ๑๔๕๐ ปีนั้น  เมืองพม่าถึงจะมีราชอาณาเขตขนาดไหนก็ตาม  ว่ากันแต่ส่วนดินแดนเบื้องข้างเหนือแล้ว  พม่าทีอำนาจต่ำกว่าราชอาณาจักรไทยใหญ่มณฑลตะลีฟู (ขัณฑละฤทธิ์) นั้นมาก  ซึ่งในครั้งหนึ่งเกือบจะพิฆาตราชาธิปไตยจีนวงศ์ถังเสียพินาศ  ใน พ.ศ. ๑๕๐๐ ปฐมราชิราชจีนวงศ์ซ้องจึงต้องตีเส้นว่าพ้นเขตกำหนดนั้นๆออกไปแล้ว  ตั้งพระทัยจะไม่ยื่นออกมาเกี่ยวข้องในทางราชการด้วยเลย  และหัวเมืองน่านเจ้า  บัดนั้นเรียกกันว่าราชอาณาจักรตะลีฟู (หรือขัณฑละฤทธิ์) เป็นครั้งแรกนั้น  ก็เป็นเอกราชมาจนถึงเวลามาจนถึงเวลากองทัพมะหง่ลซึ่งเจ้ากุไบล (ภายหลังเป็นกุบไลข่าน  จีนเรียกพระเจ้าหงวนสีโจ๊บู๊ฮ่องเต้) ยกมาราวี"          ด้าวดินจีนเบื้องหรดีนั้น  เป็นบ้านดั้งเดิมของคนไทยหรือว่าอีกอย่างหนึ่งเป็นแหล่งที่ปรากฏว่า  ไทยเป็นมนุษยชาติแผนกหนึ่งหรือชนิดหนึ่งจากมนุษย์ชาติอื่นๆในโลกนี้ มีจีนเป็นต้น  แต่ครั้งดึกดำบรรพ์กล่าวกันมากว่าไทยได้เคยเกี่ยวข้องกันสนิทกับจีนมาแต่บรมสมกัลป์  ก่อนยกมาตั้งอยู่ในมณฑลเสฉวน  และบ้านเมืองข้างใต้แม่น้ำยังซี  เรื่องราวเลือนๆที่ไทยกับจีนเกี่ยวดองกันนั้น  ยังเล่ากันอยู่ในพวกไทยใหญ่  การประสบข้อสำคัญอย่างยิ่งอย่างหนึ่งในเรื่องค้นโบราณคดีในปัจจุบันสมัย  โดยความเพียรและสามารถของมองสิเออร์เตอเรียน เดอ ลาคู เปอรี นั้นก็คือได้โอกาสขึ้นว่า            "จีนพึ่งเป็นมนุษยชาติใหญ่และมีอำนาจมาก  ในชั้นหลังๆนี่เอง  ด้าวดินเป็นอันมากในเมืองจีนนั้นเอง  ก็ยังไม่เป็นของจีนเอง  และเทวโอรสก็ยังไม่มีอำนาจมากไปกว่าการจำเป็น  ที่จะระวังรักษาศัตรูภายในอันอำมะหิตคือไทยเหล่านี้  ที่มักเคยทำลายข่ายที่กั้นไว้เป็นครั้งเป็นคราวเข้าไปราวีร่ำไป  พวกไทยเพิ่งอนุญาตให้อำนาจทางราชการจีนข้ามแม่น้ำยังซีเกียง  ซึ่งแต่ก่อนเกือบจะพรากบ้านเมืองออกเป็นสองภาค  คือภาคเหนือและภาคใต้นั้นมาได้  ไม่ก่อนปีพุทธศักราช ๒๖๐ และว่ากันที่จริงแล้วอาณาจักรจีนยังไม่ปกมาได้มั่นคง  เพราะในราว พ.ศ. ๑๐๑๙  พระเจ้าราชาธิราชวั่งตี่ข้างเหนือ  ยังจำต้องปองกันหนทางที่จะไปมาจากเวิ้งยังซีเบื้องตะวันตก  แห่งเมืองอีฉ่างด้วยกั้นกำแพง  เพื่อจะเกียจกันไม่ให้หมู่มนุษย์อำมะหิตเหล่านั้นเข้าไปย่ำยี  ในราวพุทธศักราช ๑๐๕๐  พระเจ้าราชาธิราชกรุงจีนยังทรงอนุมัติให้เจ้าของชาติปันหุ คือไทยจำพวกหนึ่ง  เป็นพระราชาครองเมืองเซียมยัง (คือเมืองฮูเป)  และเป็นเจ้าของเมืองกิ่งเจ้าด้วย  ราชสมบัติของกษัตริย์องค์นั้น  มีหมู่บ้าน ๘๐,๐๐๐ ผ่านไปในหัวเมืองจีนมัชฌิมภาค  และแผ่ไปข้างเหนือจนใกล้แม่น้ำเหลือง  ในพุทธศักราช ๑๘๐๐ นั้น  พวกไทยยังครอบครองหัวเมืองในกึ่งบุรพภาค มณฑลเสฉวน เกียวเจา ฮูเป และฮุนหนำอยู่  ความรู้อันนี้เป็นเครื่องทำให้เข้าใจอาการที่รวบรวมชาติจีนนั้นอย่างไร  ผิดกันมากกับที่จะตีเส้นระหว่างแผ่ราชอาณาเขตของจีนตามทางราชการ  สักแต่ว่าอาณาเขตจีนกับอำนาจจีนปกไปบังคับบัญชาราชการในอาณาเขตนั้นๆได้จริงจัง"          เจ้าเมืองอันมีอำนาจสิทธิ์ขาดอย่างเป็นเจ้าของเมืองจริงๆ นั้นๆ  กรุงจีนถือวิสาสะเอาเองว่าเป็นขุนนางของจีน  และผนวกยศจีนเพิ่มยศเจ้าเมืองนั้นๆตามเพศบ้านเพศเมืองให้อีกชั้นหนึ่ง  หัวเมืองต่างชาติเหล่านั้น จีนถือวิสาสะเอาเองว่าเป็นราชอาณาจักรของจีนเรื่องมาเช่นนั้นหลายร้อยปี  แต่อำนาจจีนก็ยังค่อยเขยิบทวีขึ้นทุกที  และชาติที่อันตรธานกระจัดพลัดพรายเหล่านั้น  ยังคงมีอยู่ในหัวเมืองจีนข้างใต้  เป็นธุลีของพลเมืองเดิมที่ปลิวไปไม่หมดติดอยู่  เพราะการขัดขวางในทางทำมาหากินบ้าง  เพราะการกดขี่ข่มเหงบีบคั้นของจีนบ้าง  ทำให้พวกไทยย้ายจากที่หนึ่งไปในที่อื่นไม่กกรัง  และอพยพทวีมากขึ้นทุกๆที  ละล้วนพ่านมาข้างใต้  และพวกที่มาพ้นจากเขตแดนจีนปัจจุบันนั้น  ก็ยกเข้าไปในเขตปัจจันตประเทศแทบทั่วไป  ยกเป็นพวกใหญ่ๆ เข้าไปตั้งในที่ว่างอันเป็นอู่ข้าวอู่น้ำบ้าง  ยกเข้าไปตั้งในเมืองร้างแทนชาติเก่าบ้าง  ปนชาติเก่าบ้าง  ไปตั้งแล้วทำให้บ้านเมืองทรุดโทรมลงบ้าง  ทำให้ดีขึ้นบ้าง          ชาติที่อพยพไปเหล่านั้น  แต่ละล้วนเป็นชาติสำคัญๆ เป็นหัวเมืองสำคัญๆ  ซึ่งครั้งหนึ่งเคยตั้งอยู่ในกรุงจีนเบื้องมัชฌิมภาคและภาคใต้  ยิ่งได้ตรวจหนังสือสำคัญต่างๆ  ที่เป็นหลักฐานบรรดาจะหาได้แล้วก็ยิ่งทำให้มองสิเออร์เดอเรียนกล่าวได้เต็มปากว่า "ชาติชาน (คือไทย) ที่ยังเหลืออยู่ในกรุงจีนนั้น  ตั้งอยู่ ณ เขากิวลุงเบื้องอุดรแห่งเมืองเสฉวน  และข้างใต้เมืองชานซี"  ข้อนี้จะจริงหรืออย่างไรนั้นยังมีทางที่จะสงสัยได้อยู่  แต่ถึงอย่างไรมีช่องสงสัยได้น้อยที่สุดในเรื่องที่ว่าได้มีชาติไทย  จะเป็นเงี้ยวเป็นปาเป็นลาว (มิสเตอร์ปาร์เกอร์เรียกอ้ายลาว) หรือจะเป็นสาขาไทยพวกไหนก็ตามที  สุดแต่เป็นไทยนั้น  ได้ยกลงมาตั้งและมีอำนาจใหญ่อยู่ในมณฑลฮุนหนำ (ยูนนาน) เป็นหลายร้อยปี  มิสเตอร์ปาร์เกอร์ได้ค้นคว้าสืบสวนแล้วได้ให้พยานดังต่อไปนี้          "พงศาวดารพม่าได้กล่าวว่า  มีกองทัพใหญ่พวกตะโยกหรือตะโรก สองกองยกมาจากมณฑลขัณฑละฤทธิ์หรือประเทศฮุนหนำ ยูนนาน) มาราวีเมืองพม่า  กองทัพแรกราว พ.ศ. ๕๔๐  และกองทัพหลังราว พ.ศ. ๗๘๔  พวกตะโยกเหล่านี้เป็นจีนไม่ได้  ด้วยจีนถูกไทยกั้นกางมาถึงเมืองพม่าไม่ได้  จนกุบไลข่านชิงชัยประเทศฮุนหนำ (ยูนนาน) มีชัยในพ.ศ. +๗๙๖  เป็นอันจบราชอาณาจักรน่านเจ้าแล้ว  จึงเห็นได้ชัดเทียวว่า  พวกตะโยกนั้น  ต้องเป็นพวกไทย  เมื่อยังไม่เสียบ้านเมือง  และราชอาณาจักรของไทยคืออ้ายลาวหรือน่านเจ้านั้น  ก็อาจจะถือเอาได้ว่าเป็นราชอาณาจักรโป่งหรือพง  คือเมืองโกสัมพีซึ่งพงศาวดารในชั้นหลังๆ เรียก"            การข้อนี้อาจจะอธิบายได้ด้วยเหมือนกัน  ที่เหตุไรพม่าจึงเอ่ยถึงทหารมะหง่ลว่ามีมนุษย์สองชาติ  คือตะโรก(หรือตะโยก) และตะเรต  เซอร์อาเธอณ์แฟร์กล่าวว่า  พม่าเรียกพวกเม่งจูว่าตะเรต  แต่มิสเตอร์ปาร์เกอร์สงสัยว่ากระไรๆอยู่  เซอร์อาเธอร์แฟย์เอามาแต่ไหน  มีอะไรเป็นหลัก  ความจริงนั้นตะโรกและตะเรตแปลว่า ๖ และ ๗  แต่จะเอาความว่ากระไรต่อไปอีกก็มิได้  มีอีกอย่างหนึ่งเมืองเตรุ (เมืองไทย) ซึ่งมองสิเออร์เตอร์เรียนเขียนไว้นั้นจะบ่งเค้าให้ได้บ้างกระมัง  เมืงอนี้เจริญราวก่อนพุทธกาล ๕๕๐ ปี  "เจริญอย่างรุ่งเรืองมากทีเดียวเท่ากันถ้าไม่สำคัญมากกว่าหัวเมืองอื่นๆทั้งปวง  อันเป็นหัวเมืองขึ้นของจีนอย่างสำคัญๆ"  แต่พวกเตรุหรือตะโร ต่อมาก็ต้องถูกพระราชาน่านเจ้าตะเพิดออกจากกรุงจีน ใน พ.ศ. ๑๓๒๑  เมื่อยามพระองค์ทำลายหัวเมืองเสฉวนฝ่ายปัจฉิมภาค ในข้างเหนือเมืองกวางซี  มิงซิเออร์เตอเรียนว่าคนพวกนี้คือ ต้นโคตรของชาติกระเหรี่ยงที่เรียกว่า กะเรนนี            หมอคุชิงกล่าวแน่นอนว่า  "ชาติไทยสาขาต่างๆ นั้นที่เชิดหน้าชูตาก็เพราะมีเมืองไทยใหญ่ๆเมืองหนึ่ง หรือมากกว่านั้นอยู่ในเมืองจีนข้างทิศหรดีมาแต่ดึกดำบรรพ์ก่อนพงศาวดาร  รู้จักเมืองน่านเจ้าในราว พ.ศ. ๑๒๐๐"  มิสเตอร์ปาร์เกอร์กล่าวว่า  "เมืองอันมีอำนาจมากนี้เอง  คือราชอาณาจักรชั้นต้นของพวกอ้ายลาว  และการทุกสิ่งสืบมาจนกาลทุกวันนี้  ก็ยังมีหลักอยู่ที่เรียกพวกไปอี พวกมินเชียง  หรือพวกอื่นๆ ซึ่งล้วนเป็นชาติไทยโดยไม่มีข้อกินแหนง  ในเบื้องทักษิณ และประจิมทิศแห่งประเทศฮุนหนำ (ยูนนาน) อันตั้งอยู่แดนต่อแดนกับบ้านดึกดำบรรพ์ของไทยเหล่านั้น"  ก็ร่วมเป็นพยานอย่างเดียวกัน          มองสิเออร์เตอร์เรียนยังเบิกพยานอีกข้อหนึ่ง  เมื่อเขียนเรื่องงายลาวว่า  "พวกงายลาวปรากฏขึ้นอีกใน พ.ศ. ๕๙๐  ยกเข้าไปย่ำยีในอาณาเขตจีน  ล่องแพไม่ไฝ่ลงมาตามลำน้ำฮั่นและยังซี  ในปี พ.ศ. ๖๑๒ ลิ้วมั่วอันเป็นแม่ทัพและพระราชาขิงงายลาวยอมออกต่อราชอาณาจักรจีน  พร้อมทั้งเจ้าอันเป็นหัวหน้า ๗๗ คน พลเมือง ๕๑,๘๙๐ ครัว  รวมเป็นจำนวน ๕๕๓,๗๑๑ คน  เพราะพวกงายลาวครอบครองดินแดนเสฉวนข้างตะวันตกและข้างใต้ไว้ทั้งสิ้น  รัฐบาลจีนจำใจต้องยินยอมรับเป็นเมืองออก  ในเบื้องตะวันออกแห่งประเทศฮุนหนำ (ยูนนาน)            ในพ.ศ. ๖๒๑ งายลาวเป็นขบถต่อขุนนางจีนที่มาตั้งอยู่กำกับเมืองขึ้นของจีน  ขุนไลลาวราชาของพวกงายลาวอปราไชยในมหายุทธนา  จึงทำให้พวกงายลาวร่วมชาติกัน  ต้องอพยพหนีไปสู่บ้านเมืองซึ่งเป็นหัวเมืองชาน (หรือไทยใหญ่) พม่าในปัจจุบันนี้  แต่ไม่ช้าพวกนั้นก็ฟื้นจากยับเยิน  และควบคุมกันเข้าเป็นพวกใหญ่ๆ  กลับตั้งบรรลุความรุ่งเรือง  จนใน พ.ศ. ๑๑๗๒ กลายเป็นนครใหญ่เรียกน่านเจ้า  ซึ่งต่อมาแผ่อำนาจออกไปรอบทิศ"  เมื่อการเป็นเช่นนี้  ก็ชักให้ได้ว่าที่พวกไทยอปราไชย ต่อจีนครั้งนั้นก็คงเพราะขาดสามัคคีต่อกัน  ด้วยชาติไทยยังต้องการการเข้าพวกอย่างเอาเป็นเอาตายทีเดียว  เห็นพยานได้ว่า  เมื่อถูกเจ็บแล้วจึ่งจำ  ภายหลังควบคุมกันเป็นพวกใหญ่ๆ กลับตั้งบรรลุความรุ่งเรืองมาสิ้นกาลนาน  ทั้งมีเรื่องราวรุ่งเรืองพอให้เป็นที่นิยมชมชื่นไปถึงพวกไทยร่วมชาติ  แม้ไปตั้งอยู่ไกลแสนไกลจากกันได้  ไม่ว่าพวกไทยจะแผ่เขตแคว้นแยกกันออกไปไกลสักเพียงใด  และไม่ว่าผลของการร่วมสามัคคีเข้าเป็นพวกเดียวกันนั้น  จะส่อให้พวกไทยมีอำนาจมากขึ้นในทางราชการเพียงใด จากคุณ : กัมม์ - [ 14 ก.พ. 50 17:06:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตามอ่านด้วยความนับถือในความมุ่งมั่นของคุณกัมม์ ประโยชน์ เพื่อ ประโยชน์ คุณกัมม์มีเว็บไหมคะ ติดขัดหาหนังสือไม่เจอ จะได้ตามไปอ่าน ตามอ่านที่คุณกัมม์นำมาลงทุกชิ้นค่ะ จากคุณ : แสนอักษร - [ 15 ก.พ. 50 06:50:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ้า..ชื่นใจจัง คุณ แสนอักษร เว็บไซต์ หรือ Blog ยังคิดไม่ออกครับ กลัวว่าสมัคร Blog แล้วจะทำได้ไม่ตลอด ต้องทิ้งไว้เป็นราคีหลังชื่อตัวเอง เหมือนหลายๆท่าน ท่านใดมีความรู้ และต้องการนำไปขยายให้กว้างขึ้น ผมยินดีเป็นอย่างยิ่ง  และเชื่อว่าท่านผู้ประพันธ์คงรู้สึกยินดีเช่นกันครับ กระทู้ที่เพื่อนกรุณาช่วยคลิกเก็บ และยังอยู่ในคลังกระทู้ตอนนี้ เพชรพระมหามงกุฎ - จอมพล เจ้าพระยาสุรศักดิ์มนตรี (เจิม แสง-ชูโต) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/08/K4592297/K4592297.html เพชรพระมหามงกุฎ - เจ้าพระยามหาเสนา (บุนนาค) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/05/K4403600/K4403600.html เพชรพระมหามงกุฎ - เจ้าพระยายมราช(ปั้น สุขุม) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/05/K4409228/K4409228.html เพชรพระมหามงกุฎ - เจ้าพระยาศรีวิไชยชนินทร์(ชม สุนทรารชุน) "นักเลงยังเรียกพ่อ" http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/05/K4389009/K4389009.html เพชรพระมหามงกุฎ - เจ้าพระยาพระคลัง(หน) และสมบัติอมรินทร์คำกลอน http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/10/K4837255/K4837255.html เพชรพระมหามงกุฎ - สมเด็จเจ้าฟ้าหญิงกุณฑลทิพยวดี http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/12/K4955453/K4955453.html เพชรพระมหามงกุฎ ตอน เจ้าจอมมารดาทับทิมในรัชกาลที่ ๕ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3540578/K3540578.html เพชรพระมหามงกุฎ ตอน จอมพล พระเจ้าพี่ยาเธอ กรมหลวงนครชัยศรีสุรเดช http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3513046/K3513046.html เพชรพระมหามงกุฏ ตอน พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงชุมพรเขตรอุดมศักดิ์ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3465778/K3465778.html เพชรพระมหามงกุฎ ตอน กรมหลวงชุมพรเขตรอุดมศักดิ์(ต่อ) เสด็จเตี่ย http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3465778/K3465778.html เพชรพระมหามุงกุฎ ตอน เจ้าพระยาบดินทรเดชา(สิงห์ สิงหเสนี) ขุนพลแก้ว http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3435860/K3435860.html เพชรพระมหามงกุฎ ตอน สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3427235/K3427235.html เพชรพระมหามงกุฎ ตอน เจ้าคุณพระประยูรวงศ์(แพ) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3401095/K3401095.html เพชรพระมหามงกุฎ - พระสุนทรโวหาร (ภู่) ... อาลักษณ์ขี้เมา ... http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/08/K4620553/K4620553.html เพชรพระมหามงกุฎ - เจ้าพระยาวิชิตวงศ์วุฒิไกร (ม.ร.ว. คลี่ สุทัศน์) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/08/K4662523/K4662523.html เพชรพระมหามงกุฎ ตอน สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาเทวะวงศ์วโรปการ (พระราชหัตถ์ขวา) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3551659/K3551659.html เพชรพระมหามงกุฎ ตอน สมเด็จฯกรมพระยาดำรงราชานุภาพ(พระราชหัตถ์ซ้าย) ตอนแรก http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3569691/K3569691.html เพชรพระมหามงกุฎ ตอน สมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ตอน ๒ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3583866/K3583866.html เพชรพระมหามงกุฎ ตอน สมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ตอน ๓ เมื่อเปลี่ยนแผ่นดิน http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3598710/K3598710.html เพชรพระมหามงกุฎ ตอน สมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ตอน ๔ เมื่อทรงผนวชสามเณร http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3616062/K3616062.html เพชรพระมหามงกุฎ ตอน สมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ตอน ๕ เมื่อทรงผนวชพระภิกษุ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3637922/K3637922.html เพชรพระมหามงกุฎ ตอน สมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ตอน ๖ เมื่อทรงรับกรม http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3663518/K3663518.html เพชรพระมหามงกุฎ ตอน สมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ตอน ๗ ปราบอั้งยี่ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3685649/K3685649.html เพชรพระมหามงกุฎ ตอน สมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ตอน ๙ พระประวัติลูกเล่า http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3734538/K3734538.html แผ่นดินทอง - เสด็จตรวจราชการมณฑลอีสาน มณฑลอุดร http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/07/K4576204/K4576204.html แผ่นดินทอง - กำเนิดหัวเมืองในมณฑลอีสาน (ตอนที่ ๑) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/07/K4514905/K4514905.html แผ่นดินทอง - กำเนิดหัวเมืองในมณฑลอีสาน (ตอนที่ ๒) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/07/K4541204/K4541204.html แผ่นดินทอง - กำเนิดหัวเมืองในมณฑลอีสาน (ตอนที่ ๓ (สรุป)) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/07/K4569020/K4569020.html แผ่นดินทอง - ศึกหินดาดลาดหญ้า http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/06/K4486063/K4486063.html แผ่นดินทอง - ตำนานภาษีอากรบางอย่าง http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/11/K4915792/K4915792.html แผ่นดินทอง - "มหาราช" สมเด็จพระปิยะมหาราช พระบรมรูปทรงม้า โรงเรียนมหาดเล็กหลวง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/11/K4872027/K4872027.html แผ่นดินทอง - พระราชกรัณยานุสร http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/08/K4643825/K4643825.html แผ่นดินทอง - แผ่นดินสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/09/K4689617/K4689617.html แผ่นดินทอง - จดหมายเหตุเสด็จหว้ากอ ปีมะโรงสัมฤทธิศก http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/09/K4706818/K4706818.html แผ่นดินทอง - ว่าด้วยลักษณะการปกครองประเทศสยามแต่โบราณ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/09/K4723400/K4723400.html แผ่นดินทอง - เที่ยวเมืองพระร่วง ตอนที่ ๑ ระยะทางเสด็จ และถนนพระร่วง http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/09/K4739207/K4739207.html แผ่นดินทอง - เที่ยวเมืองพระร่วง ตอนที่ ๒ ภูมิสถานกรุงสุโขทัย และจารึกศิลา http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/10/K4757416/K4757416.html แผ่นดินทอง - เที่ยวเมืองพระร่วง ตอนที่ ๓ เชลียง ศรีสัชนาลัย สวรรคโลก http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/10/K4780273/K4780273.html แผ่นดินทอง - เที่ยวเมืองพระร่วง ตอนที่ ๔ ระยะทางเสด็จกลับ อุตรดิตถ์ ลับแล ทุ่งยั้ง พิชัย พิษณุโลก สระหลวง http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/10/K4818414/K4818414.html แผ่นดินทอง - ภูมิสถาน และตำนานกรุงเก่า http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/05/K4349426/K4349426.html แผ่นดินทอง - ปกิณกะคดีโบราณ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/04/K4328524/K4328524.html แผ่นดินทอง - เมืองโบราณและตำนานเมือง http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/04/K4307743/K4307743.html แผ่นดินทอง - แผ่นดินพระร่วง http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/04/K4292737/K4292737.html แผ่นดินทอง - เมื่อแผ่นดินทรงสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ๒ พระองค์ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/03/K4195057/K4195057.html แผ่นดินทอง - ตำนาน อากรบ่อนเบี้ย หวย และเงินตรา http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/03/K4167818/K4167818.html แผ่นดินทอง - หนังสือหอหลวง http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/02/K4125203/K4125203.html แผ่นดินทอง - ว่าด้วยยศเจ้านาย http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/02/K4093018/K4093018.html แผ่นดินทอง - เสด็จประพาสต้น พระราชอิริยาบถซึ่งตรึงใจไทยทั้งชาติ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/01/K4030155/K4030155.html แผ่นดินทอง - โองการแช่งน้ำ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/02/K4083816/K4083816.html แผ่นดินทอง - เหตุเกิดเมื่อศักราช ๙๐๗ พระเทียรราชาได้ราชสมบัติ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/01/K4014738/K4014738.html ตำนานพระโกศ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3683137/K3683137.html ธรรมเนียมราชตระกูล ในกรุงสยาม http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3871745/K3871745.html ....."ปฐมวงศ์"....(เง่าของเจ้านายทั้งมวล).... http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3750590/K3750590.html พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก และพระราชสกุล http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3765922/K3765922.html พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย และพระราชสกุล http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3779333/K3779333.html พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว และพระราชสกุล http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3823120/K3823120.html พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว และพระราชสกุล http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3834254/K3834254.html พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว และพระราชสกุล (๒) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3855113/K3855113.html พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว และพระราชสกุล http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3890297/K3890297.html พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว และพระราชสกุล (๒) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3915460/K3915460.html ตำนานวังหน้า และบวรราชสกุล ปฐมบท http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3936626/K3936626.html ตำนานวังหน้า - กรมพระราชวังบวรมหาสุรสิงหนาท http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3952320/K3952320.html ตำนานวังหน้า - กรมพระราชวังบวรมหาเสนานุรักษ์ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3962815/K3962815.html ตำนานวังหน้า - กรมพระราชวังบวรมหาศักดิพลเสพ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3973345/K3973345.html ตำนานวังหน้า - พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3979714/K3979714.html ตำนานวังหน้า - กรมพระราชวังบวรวิไชยชาญ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3990720/K3990720.html พระบรมราโชวาทและพระราชประกาศ บางประการ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/03/K4222771/K4222771.html พระบรมราโชวาทและพระราชประกาศ บางประการ(ตอนที่ ๒) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/04/K4255395/K4255395.html สมเด็จพระนเรศวรมหาราช (ภาคแรก) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/06/K4442031/K4442031.html สมเด็จพระนเรศวรมหาราช (ภาคที่ ๒) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/06/K4448737/K4448737.html สมเด็จพระนเรศวรมหาราช (ภาคที่ ๓) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/06/K4462136/K4462136.html   กระทู้ที่เพื่อนๆไม่กรุณา ก็หลายเรื่องครับ แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 50 10:28:03 จากคุณ : กัมม์ - [ 15 ก.พ. 50 10:25:27 ]

ความคิดเห็นที่ 15 กระทู้ที่เพื่อนๆ ยังสามารถตัดสินใจว่าจะกรุณาหรือจะไม่กรุณาก็ยังมีครับ แผ่นดินทอง - ว่าด้วยตำนานสามก๊ก http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K5014485/K5014485.html แผ่นดินทอง - แผ่นดินสมเด็จพระมหาจักรพรรดิ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K5109574/K5109574.html แผ่นดินทอง - เรื่องตั้งเจ้าพระยานครศรีธรรมราช http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K5092558/K5092558.html แผ่นดินทอง - คเชนทรัศวสนาน http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K5048491/K5048491.html แผ่นดินทอง - พงศาวดารเมืองนครเชียงใหม่ เมืองนครลำปาง เมืองลำพูนไชย http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K5028780/K5028780.html กรุณาเถิดครับ เมื่อวานพี่นิค  ส่งการ์ดมาอวยพร ขอให้พรของพี่นิคแผ่ไปยังทุกๆท่านด้วยนะครับ http://www.123greetings.com/events/valentines_day/happy/efeb_valen_happy_ani2.html แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 50 10:29:09 จากคุณ : กัมม์ - [ 15 ก.พ. 50 10:26:04 ]

ความคิดเห็นที่ 16 (ต่อ)           หมอคุชิงกล่าวว่า "พวกไทยที่อพยพไปยังเมืองพม่านั้น  น่าจะเริ่มมาแต่ราว ๒,๐๐๐ ปีมาแล้ว"  แต่ตำนานของไทยใหญ่และพม่ากล่าวถึงเรื่องไทยใหญ่ยกมานั้น  อ้าวว่าก่อนนั้นขึ้นไปอีกหลายร้อยปี  ตามพงศาวดารจีนที่เก็บความได้ ก็ดูเหมือนจะท้าวความว่าร่วมเวลากัน  ทางที่น่าจะเป็นได้นั้น หะแรกก็คงจะอพยพไปแต่ทีละน้อยๆครัว  แต่น่าจะไปด้วยฤทธิ์กระเสือกกระสนสอดส่ายไม่รู้สงบอันเป็นอาการของไทย  ที่เป็นนักรบมากว่าถูกใครไล่ต้อนให้ไป  พวกที่อพยพบางเหล่าอาจจะเป็นพลรบยกมาเป็นกองทัพก็ได้  เช่นพวกที่พม่าเรียกว่าตะโยกหรือตะโรก ยกกองทัพมาทำลายกรุงหัสตินะอันเป็นมหานครแรกของพม่า  ไทยเรียกทุ่งกุ้ง  พม่าเรียกตะโก้งนั้น  เป็นแต่รู้ได้ชัดว่าพวกที่ยกมาตีกรุงตะโก้งครั้งนั้นไม่ช่จีนแต่เป็นไทย  หรือชานเตโรคือกระเหรี่ยง  แต่ก็เกือบจะบอกได้ว่าไม่ใช่กระเหรี่ยง  แต่ครั้นต่อไปภายหลังถึงจะอย่างไร  พวกไทยพวกมากขึ้นเเละเป็นพวกสำคัญยิ่งขึ้น  ที่อพยพติดตามกันมานั้น  คงต้องเป็นด้วยถูกจีนบีบคั้นยกมาราวีชิงชัยโดยมิต้องสงสัย           พงศาวดารไทยใหญ่ข้างเหนือ  โดยมากมักเอ่ยเรื่องนิทานอย่างยอดนิยมของตนว่า  ในราวปี พ.ศ. ๑๑๐๐  ยังมีพระภาดาสองพระองค์ลงมาจากฟ้า  เข้าตั้งอยู่ ณ เมืองแสนหวี  หรือในเวิ้งน้ำเมา (คือชเวลี)  หรือแม่น้ำอิระวดี (แม่กิวหรือแม่แก้ว)  หรือที่นั้นๆ  สุดแต่ผู้รจนาจะเย่อหยิ่งชิงเจ้าสองภาดานี้เอาไปไว้ในเมืองของตน  ในเมืองที่เข้าอาศัยอยู่นั้นราษฎรพากันนิยมนับถือ  อัญเชิญขึ้นเป็นพระราชาของตนโดยพลัน  การข้อนี้น่าจะมีมูลเพียงมีพวกไทยอพยพมาจากที่สูงๆ เช่น ข้ามเขามาจริง  ตามพงศาวดารกล่าวต่อไปว่า  ฝูงไทยก็พากันอพยพข้ามเขาประเทศฮุนหนำ (ยูนนาน) ข้างใต้มาตามๆกัน ราวใน พ.ศ. ๑๑๕๐ สู่เวิ้งน้ำเมา (คือชเวลี)  และบ้านเมืองติดต่อกันไปนั้นๆ  เหตุฉะนี้เวิ้งจึงกลายเป็นชัยภูมิตั้งอำนาจราชาธิปไตยของไทยฝหญ่           ตำนานต่างๆ และเนื้อความตามพงศาวดารไทยใหญ่ต่างๆ  บรรดาซึ่งได้พบชั้นหลังๆมา  ล้วนรวมใจความกันว่า เวิ้งน้ำเมา (หรือชเวลี) และดินแดนใกล้เคียง คือเมืองพะโม เมืองมีดและเมืองแสนหวีนั้น  เป็นปฐมคามของพวกไทยใหญ่ในพม่าตอนบน  น่าจะเห็นได้ว่าพวกไทยที่อพยพตามกันมาเป็นพวกมากๆนั้น  คงจะเอาอย่างเจริญรอยพวกไทยที่ยกมาตั้งอยู่แล้วแต่ในชั้นก่อนๆ  กลับไปเล่าว่าแถบนั้นเป็นที่อุดมดี  ด้วยพวกที่มาแต่แรกนั้น  เป็นพวกที่อยู่ไมสุขเที่ยวแสวงหาที่ตั้งถิ่นฐานอุดมดี  จึงมาประสบแหล่งนี้สมใจเข้า  หาใช่มาเพราะประสงค์จะตั้งอำนาจทางราชการไม่  แต่เวิ้งน้ำเมานั้น  พวกไทยใหญ่แผ่ซ่านออกไปทางเบื้องอาคเนย์  จนทั่วอเลอหัวเมืองไทยใหญ่ในปัจจุบันนี้  และข้างเหนือถึงที่ซึ่งพวกไทยคำตี่ตั้งอยู่ทุกวันนี้  และทางตะวันตกแห่งแม่น้ำอิระวดี  ถึงบ้านเมืองทั้งปวงบรรดาตั้งอยู่ระหว่าแม่น้ำชินดวินและเมืองอาซัม            ในสัตยุคต่อๆมาอีก  พวกไทยกลับยกไปย่ำยีชิงชัยเมืองเวสาลีหลวง  คือตัวเมืองอาซัมเอง  ไม่ชั่วแต่ตำนานต่างๆกล่าวว่า  พวกไทยใหญ่ในหัวเมืองพม่าตอนบนเหล่านี้เป็นสาขาตระกูลไทยชั้นดึกดำบรรพ์เท่านั้น  แต่พวกไทยสาขาอื่นๆนั้น  เรียกตัวเองว่าไทยน้อย  ชื่อไทยเมาสำหรับเรียกพวกไทยที่ตั้งอยู่ในเวิ้งแม่น้ำเมา (ชเวลี) ก็ใช้กันชุม  แม้แต่ไทยสยามก็ยังใช้  แต่ออกจะใช้ผิดๆ  ด้วยไทยสยามเรียกตัวเองว่าไทยน้อย  และชานสยาม(คือลาว) ที่สยามกล่าวว่าตนสืบสัมพันธ์ออกมานั้น  สยามเรียกว่าไทยใหญ๋  และเรียกไทยหลวงว่าเงี้ยว  แต่ข้างลาวเรียกตัวเองว่าไทยน้อยและยอมเรียกชานคือไทยใหญ่  ข้างตะวันออกเมืองพม่าว่าทยหลวง  และเรียกไทยสยามว่าไทยใต้  พวกไทยจีนที่ยกมาตั้งเมืองตามพวกไทยใหญ่ที่อพยพตามกันมายังเมืองพม่านั้น  ก็พลอยได้มีชื่อเรียกว่าไทยหลวงด้วยเหมือนกัน  ไม่ต้องสงสัยเลย นามไทยหลวงไทยใหญ่นั้น  คงเกิดจากพวกทรงอำนาจทางราชการในชั้นต้นๆ  ที่ยกมาตั้งโดยสาขาตระกูลไทยข้างเหนือ  ทั้งน่าจะเพิ่มกำลังแข็งแรงขึ้นอีกมากที่สุด  เมื่อราชอาณาจักรน่านเจ้าพินาศลงแล้ว  ยกมาสมทบกัน            พวกไทยที่ยกมาตั้งชั้นแรก  และพวกไทยที่ยกพ่ายมาจากมณฑลฮุนหนำ (ยูนนาน) เหล่านี้  ล้วนค่อยๆลงมาข้างใต้  กระเถิบลงมาช้าๆทีละเล็กละน้อย  อนึ่งฝรั่งนักพงศาวดารกล่าวถึงไทยสยามว่า  "ต่อลุ พ.ศ. ๑๘๙๓ จึงได้ยกลงมาตั้งในมหาสันดรแม่น้ำระหว่งกัมพูชาและรามัญประเทศ  น่าจะเห็นได้พอเพียงว่าการที่ไทยระบาดมาครั้งท้ายนี้  คงจะต้องยกมาเป็นพวกโตๆ ทรงกำลังและอำนาจมากๆ  และยกมาเพราะผลที่กุบไลข่านชิงชัยราชอาณาจักรไทยในมณฑลตะลีฟู (ขัณฑละฤทธิ์) ใน พ.ศ. ๑๗๙๖"  แต่ที่จริงไทยสยามยกมาตั้งในเวิ้งแม่น้ำเจ้าพระยานานกว่านั้นมาก  พ.ศ. ๑๙๘๓ นั้น  เป็นศกที่สมเด็จพระรามาธิบดีที่ ๑ ประดิษฐานกรุงเทพทวาราวดีศรีอยุธยา  แต่ไทยสยามตั้ง ณ เมืองเหนือกรงศรีสัชนาลัยแดละสุโขทัยราชธานี  และมาตั้งมณฑลสุวรรณภูมิ (คือแถบนครปฐม สุพรรณบุรีและกาญจนบุรี)  และตั้งที่กรุงศรีอยุธยาเอง  เรียกว่ารามบุรีหรือเสนานคร  และอโยชฌิยส  ทั้งมาตั้ง ณ เมืองละโว้ (คือลพบุรี)  ตั้งๆ เลิกๆ หลายพัก  ก็ก่อนนั้นขึ้นไปมาก  น่าจะไม่ช้ากว่าไทยยกไปตั้งทางพม่าข้างตอนบนมากนัก           มีสิ่งน่าคิดอีกอย่าง  ก็การหล่อพระพุทธชินราช พระพุทธชินศรี และพระศาสดา  พงศาวดารเหนือว่า พ.ศ. ๑๕๐๐   แต่พระเจ้าจันทสุริยะทรงหล่อพระมหาปฏิมากรในกรุงธัญญวดี (ยะข่ายหรืออะระกัน)  ถวายพระนามพระมหามุนีนั้น  ในพ.ศ. ๖๘๙  ผิดกันกับเวลาหล่อพระพุทธชินราชถึง ๘๑๑ ปี  น่าจะเห็นว่าจะหล่อใกล้ๆเลากัน  เพราะเป็นสมัยนิยมกันอย่างนั้น  ก็มักทำตามๆกัน(๑) แต่ถึงอย่างไร  ไทยสยามคงต้องลงมาตั้งในเวิ้งแม่น้ำเจ้าพระยาตอนเหนือ  คือกรุงศรีสัชนาลัยและสุโขทัยราชธานี  และทางตะวันออก เช่นสุวรรณภูมิ  ก่อนที่ฝรั่งว่าขึ้นไปนับด้วยร้อยๆปี  ก่อนตั้งกรุงเทพทวาราวดีศรีอยุธยา            พงศาวดารไทยใหญ่ชั้นดึกดำบรรพ์ในพม่านั้น  อยู่ข้างขาดตกบกพร่องและเลือนมาก  มีเหตุให้สงสัยน้อยทีเดียว  ในข้อราชอาณาจักรไทยใหญ่อันทีอำนาจมากนั้น  เรียเมืองเมาหลวงอันเจริญขึ้นในดินแดนข้างเหนือแถบแม่น้ำเมา (หรือชเวลี)  มิสเตอร์เนอีเลียสพุ่งว่านครเมาโบราณนั้นก็คือที่เมืองเมาเดี๋ยวนี้นั่นเอง  ไม่ต้องสงสัยเลยละพุ่งผิดแท้ๆ  ที่ตั้งเมืองเมาเดี๋ยวนี้ยังไม่ได้เป็นนครมาจนช้านานต่อมาภายหลัง  เมื่อราชอาณาจักรนั้นเจริญขึ้นจนมีอำนาจเต็มที่แล้ว  การทุกสิ่งทุกอย่างชี้ให้เห็นความจริงว่า  ราชอาณาจักรนั้นๆ  คือที่พวกไทยมาอยู่นั่นเองก็คือพวกไทยที่ตั้งอยู่ตามเวิ้งแม่น้ำเมา (ชเวลี)  พระราชาองค์ใหญ่มักพอพระทัยเลือกมงคลภูมิสร้างพระนครใหม่อยู่บ่อยๆ  นครเหล่านี้ย่อมตั้งอยู่ใกล้ฝั่งน้ำเมา (ชเวลี)  และมิสเตอร์เนอีเลียสบันทึกไว้ว่าที่ตั้งพระนครที่ชอบกันนักนั้น  ก็ที่เชียลา  เกือบจะไม่มีข้อสงสัยคำที่ว่าเชียลานั้น  คือแสนล้านในปัจจุบันนี้นั่งเอง  ราว ๕๒๐ เส้น ไปข้างเบื้องบูรพ์แห่งน้ำแม่คำและใกล้แดนต่อแดน  อันยังเป็นเวิ้งน้ำเมา (ชเวลี) อยู่พ้นนั้นไปไม่ไกลนักก็คือเมืองเมาในปัจจุบันนี้          ฝรั่งที่ได้ไปตรวจรายงานไว้ว่า  แสล้านในปัจจุบันนี้นั้นเป็นแต่หมู่บ้านอันหนึ่ง  ขนาดไม่ใหญ่นัก  ตั้งอยู่ ณ เนินสูง ๔๕ วาจากระดับดินราบ  กว้างยาวราว ๔๐ เส้น  เนินนี้ล้อมรอบไปด้วยคูลางแห่งลึกถึง ๕ วา ๖ วา ๗ วาก็มี  ไม่ต้องสงสัยเลย  เมื่อนี้คงเคยมีกำแพงครั้งหนึ่ง  แต่ทำลายหายสูญไปเสียแล้ว  ห่านั้นไปอีกไม่กี่ร้อยเส้นถึงเมืองผังดำ  ก็เป็นนครพวกไทยเมานครหนึ่งเหมือนกัน  ยังมีรอยเทินและคูล้อมรอบเขตนครอยู่  ข้างเคียงนครนั้นก็ยังวมีเขาเนินและมีวงเทินเดินล้อมเป็นเลาเห็นได้ปรากฏอยู่หลายแห่ง  คนที่อยู่ในแถบนั้นว่าเมืองเหล่านั้นเป็นของจีนสร้าง  แต่เป็นของเก่าแก่มาก  พิจารณาลักษณะการที่สร้างทำนองเดียวกันกับนครโบราณอื่นๆ  ที่สร้างไว้ในหัวเมืองไทยใหญ่ทั้งปวงทั่วไป  จนในเมืองเชียงแสน เชียงราย และมีโอกาสสงกาน้อยที่สุดว่าจะไม่ใช่มหานครไทยเมาครั้งดึกดำบรรพ์  ถ้านครน่านเจ้ามิใช่เป็นกรุงโกสัมพี  และราชอาณาจักรโป่งหรือพงแล้ว  ก็น่าจะเอื้อมเอาว่ามหานครไทยเมานี้เองเป็นราชอาณาจักรนั้น  โดยประกอบเหตุผลน่าจะเห็นว่าเป็นเช่นนั้นหลายประการ .................................................................................................................................................... (๑) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/04/K4292737/K4292737.html#28         ส่วนเรื่องสร้างพระชินราช พระชินศรีนั้น  ในหนังสือพงศาวดารเหนือว่าพระเจ้าศรีธรรมไตรปิฎกให้หาพวกช่างที่มีฝีมือในเมืองต่างๆ มาประชุมช่วยกันปั้นหุ่น  โดยประสงค์จะให้งามผิดกับพระพุทธรูปสามัญ  ข้อนี้เมื่อพิจารณาดูลักษณะพระชินราช พระชินศรี ก็เห็นงามแปลกจริง  แต่ผิดกับพระพุทธรูปอื่นในบางอย่างอันน่าพิศวง  อย่างอื่นยกไว้จะอ้างเป็นอุทาหรณ์  แต่ที่พระหัตถ์พระพุทธรูปที่สร้างในเมืองไทยแต่ก่อนนั้น  ทั้งทางเมืองเหนือและเมืองใต้  ทำปลายนิ้วพระหัตถ์เป็นหลั่นกันเหมือนกับนิ้วมือคนสามัญ  แต่พระหัตถ์พระชินราชกับพระชินศรีทำปลายนิ้วยาวเท่ากันทั้ง ๔ นิ้ว  ผิดกับพระพุทธรูปแบบเก่า  ที่ทำเช่นนั้นน่าสันนิษฐานว่าเป็นเพราะเมื่อพระศรีธรรมไตรปิฎก (คือพระเจ้าลือไทย)  จะสร้างพระชินราชกับพระชินศรีได้ค้นคัมภีร์มหาปุริสลักษณะ  เอาพระบาลีว่า "ทีฆงฺคุลี" ซึ่งแปลว่า "นิ้วพระหัตถ์และนิ้วพระบาทยาวงาม" นิ้วพระหัตถ์ทั้ง ๔ นิ้วพระบาททั้ง ๕ มีประมาณเสมอกัน  ไม่เหลื่อมไม่ยาวไม่สั้นดังสามัญมนุษย์  มาแนะนำให้ช่างปั้นหุ่นทำปลายนิ้วพระหัตถ์ยาวเท่ากันทั้ง ๔ นิ้ว  เห็นจะเป็นแรกมีเมื่อสร้างพระชินราช พระชินศรี  แล้วจึงเลยเป็นแบบพระหัตถ์พระพุทธรูปที่สร้างกันชั้นหลังสืบมาทุกวันนี้  และยังมีลักษณะอย่างอื่น  เช่นทรวดทรงและชายจีวรยาวแบบลังกาเป็นต้น  ซึ่งส่อให้เห็นว่าพระชินราชกับพระชินศรีนั้นพระเจ้าลือไทยสร้างเมื่อ พ.ศ. ในเรือน ๑๙๐๐  เป็นสมัยเมื่อนับถือพระสงฆ์ลังกาวงศ์แล้ว  มิใช่เจ้าเมืองเชียงแสนลงมาสร้างเมื่อ พ.ศ. ๑๕๐๐ ดังกล่าวกันมาแต่ก่อน แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 50 16:07:32 จากคุณ : กัมม์ - [ 15 ก.พ. 50 12:00:50 ]

ความคิดเห็นที่ 17 (ต่อ)          การที่พงศาวดารพม่าไม่เอ่ยถึงเรื่องอาณาจักรนี้นั้น  น่าประหลาดใช่น้อย  อธิบายได้แต่นึกเอาว่ามนุษย์ชาติที่พม่าเรียกครั้งนั้นว่าตะโยกนั้น  คือไทยแท้ๆ แต่เปลี่ยนชื่อเลือนมาภายหลังนับร้อยๆปี ยังไงกลายเป็นเจ๊ก เป็นด้วยพม่าไม่รู้จักตัวเจ๊กจริงๆ  มาจนราชอาณาจักรชานหรือไทยที่น่านเจ้าพินาศลงแล้ว  พงศาวดารไทยใหญ่ยืนยันว่าราชอาณาจักรเมาได้เริ่มสร้างใน พ.ศ. ๑๒๐๐ เศษ  และตั้งอยู่โดยลำพังอานุภาพไทย  เจริญมากบ้าง ทรามลงบ้าง  สถาวรมาจนถึงยุคพระเจ้าอโนรธามังฉ่อ พระเจ้ากรุงพุกามมีอำนยจขึ้น  มหาราชพระองค์นี้ตั้งราชธานีอยู่ในที่ลานท้องทุ่งราบและรุกรวบเอาดินแดนของพวกไทยใหญ่  ที่ตั้งเหลื่อมลงไปในท้องทุ่งเสียแทบสิ้น  เหตุฉะนี้มิสเตอร์ปาร์เกอร์จึงเห็นว่า  พระเจ้าอโนรธามังฉ่อเป็นองค์พระมหากษัตริย์พม่าแท้ในพงศาวดารพม่า  และคิดว่าการที่เชื่อว่าได้กรีฑามหาพยุห์ไปถึงกรุงจีนเพื่อแสวงหาพระพุทธฑาฐธาตุนั้น  ก็ไม่ไกลกว่านครน่านเจ้าอันเป็นเอกราชในครั้งนั้น  และครั้งนั้นน่าที่จะเรียกว่าเมืองตะโยกนั่นเอง          เมื่อขายาตราทัพกลับ  พระเจ้าอโนรธามังฉ่อได้อภิเษกด้วยราชธิดาของกษัตริย์ไทยพระองค์หนึ่ง  แต่มิสเตอร์เนอีเลียสว่าพงศาวดารเมืองเมากล่าวว่า  เจ้าฟ้าเมืองเมา "ได้อวยราชธิดาถวายแก่พระเจ้ากรุงพุกาม"  แต่พงศาวดารเมืองเมาก็กล่าวไว้ในที่อื่นด้วยเหมือนกันว่า  "เจ้าฟ้าเมืองเมาไม่เคยเสด็จสู่ราชสำนักกรุงพุกาม  อย่างเจ้าหัวเมืองออกของพม่าแท้เคยต้องจำกระทำนั้นเลย"  เจ้าเมืองเมาจะได้เป็นเมืองออกต่อพระเจ้าอโนรธาแท้หรือไม่ก็ตามทีเถิด  แต่ได้ความชัดว่าเมื่อรัชกาลของพระมหากษัตริย์องค์นี้สุดลงใน พ.ศ. ๑๕๙๕ นั้น  เจ้าฟ้าแห่งราชอาณาจักรเมายังเป็นเอกราชอยู่            แต่ในพงศาวดารเหนือของสยามก็ว่าพระเจ้าอโนรธาได้กรีฑาทัพหลวงไปเหยียบชานกรุงละโว้  และได้อภิเษกเจ้าฟ้าแก้วประพาฬเชษฐภคินีของพระมเหสี พระเจ้าจันทโชติจนเกิดพระนเรศวรมอญยกไปย่ำยีกรุงละโว้อีก  ในตัวยาซะแวงคญีพม่าว่า  พระเจ้าอโนรธาได้อภิเษกราชธานี มองเลา  ในมหาราชวงศ์พม่าว่าได้ทรงราชย์สนององค์พระราชบิดานั้นทรงพระนามจอลู  จึงยวนใจให้นึกว่า มองเลา น่าจะเป็นเมืองละโว้  จอลู ก็เป็นมาจากคำว่าเจ้าละโว้  ราชนารีไทยที่พระเจ้าอโนรธาได้อภิเษกนั้นเป็นเจ้าหญิงเมืองละโว้ไทยสยาม  หาใช่เมืองเมาไทยหลวงไม่ ก็เป็นได้  เพราะทางที่จะยาตรามหาโยธากลับจากพระนครน่านเจ้าก็มาได้ ๒ ทาง  แต่ในครั้งนั้นพงศาวดารพม่าไม่ได้กล่าวถึงไทยสยามหรือไทยหลวงว่าผิดกันอย่างไรเลย  ปรากฏแต่ว่าพระเจ้าอโนรธาไม่เคยเหยียบไปในดินแดนเงี้ยว คือ แดนชานหลวงหรือไทยใหญ่บ้างเบื้องบูรพาพม่าตออนบนเลย  จึงชักให้เห็นสมว่าถ้าฉะนั้นแล้วจะเดินทัพฝ่าลงมาอย่างไรได้  ถ้าราชนารีไทยที่พระเจ้าอโนรธาได้ทรงอภิเษกเป็นไทยละโว้จริงเช่นอนุมานตามเหตุผลแล้ว  ก็เป็นพยานเถียงนักปราชญ์ฝรั่งได้อีกกระทง ๑  ในข้อที่ว่าไทยสยามเพิ่งยกลงมาตั้งในเวิ้งแม่น้ำเจ้าพระยา (อันเป็นดินของขอม) ในพ.ศ. ๑๘๙๓ เท่านั้น ไม่จริง          ในพ.ศ. ๑๗๕๓  มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในการสืบราชสมบัติ  กล่าวไว้ในพงศาวดารแสนหวี  แต่พงศาวดารนั้นก็พิลึกกึกกือ  คล้ายปีศาจปกรณำว่า  แม่นางญีกางคำ (คือใหญ่กลางคำ เพราะไทยหลวงพูดอักษรประโยคไม่เป็น) ได้ทรงราชย์เป็นราชินี  และพงศาวดารเมืองเมาที่มิสเตอร์เนอีเลียดเขียนเรียกว่า "ทุติยูปบัติวัฒนาภินิหารของขุนลู  ปรากฏพระนามว่าเจ้าอ้ายโมคำเหน่ง ชาติไทยสาขากุนสูเมืองเกียงนยอง (คือเชียงหนอง)"  ความจริงจะเป็นอย่างไรก็ตามต่อไปก็คงมีสองภาดาทรงฤทธานุภาพ  แผ่พระราชอาณาจักรเมาไปไกลที่สุด  ซึ่งชาติไทยหลวงไม่เคยเผยพ่านไปถึงเท่านั้นเลย  สองภาดาผู้มีบุณนี้คือเจ้าเสือขวัญฟ้า และเจ้าสามหลวงฟ้า  พงศาวดารแสนหวีพูดเรื่องเจ้าเสือขวัญฟ้าน่าเชื่อกว่าที่กล่าวในตำนานเมืองเมา  แต่จะอย่างไรก็ยกไว้ที่  อนุชา (ด้วยพงศาวดารแสนหวีว่าสองภาดาคู่นี้เป็นฝาแผด) เจ้าสามหลวงฟ้าได้เป็นเจ้าฟ้าเมืองก้อง (พม่าเรียกโมคองไทยเรียกเมืองคัง)  จึงได้สร้างนครใหม่และตั้งเจ้าครองเมืองอันมีอำนาจ  เป็นเมืองออกแกเมืองเมาใหม่อีกมากเมือง  ต่อไปนั้นอีก ๕ ศก เจ้าเสือขวัญฟ้าจึงได้สืบราชสมบัติถวัลยรัชในมหานครไทยเมาสนององค์ราชบิดา          ใน พ.ศ. ๑๗๖๘ได้กรีฑาทัพใหญ่ไปชิงชัยมหาธานี ๔ ครั้ง  จึงราชอาณาเขตไทยเมาขยายพ่านแผ่ออกไปมาก  เจ้าหัวเมืองขึ้นเจ้าเสือขวัญฟ้า  เบื้องทักษิณทิศไปไกลถึงเมืองรามบุรี (คือเมาะลำเลิงหรือมะระเเหม่ง)  และเบื้องบูรพาทิศถึงเมืองเชียงรุ้ง  ราชอาณาเขตของเจ้าเสือขวัญฟ้าเบื้อประจิมแผ่ไปถึงเมืองยะข่าย  กองทัพไทยเมายกไปทำลายมหานครยะข่ายและไปตีเมืองกระแซ (มณีปุระ) ได้  เมืองอาซัมก็ยอมออกในพ.ศ. ๑๗๗๒  เป็นอันตกอยู่ใต้อานุภาพไทยจนต่อไปชาวกระแซเรียกไทยเมาว่าอะฮอม  ยังเอื้อมอีกว่า แม้แต่ราชอาณาจักรไทยมณฑลตะลีฟู (ขัณฑละฤทธิ์) ก็ยอมอ่อนน้อมเป็นสัมพันธไมตรีต่อกษัตริย์ไทยเมามาก่อนเสียนครแก่กุไลข่าน ใน พ.ศ. ๑๗๙๖  (ต้องสังเกตหน่อยนามน่านเจ้านั้น พงศาวดารไทยใหญ่ไม่รู้จักเลยทีเดียว  น่าจะเป็นคำจีนแท้แปลว่าเจ้าหนทักษิณจริง)  ว่ากันที่จริงน่าจะเป็นสาเหตุเพราะไทยเมารุกราษฎร์นี่เอง  ชักให้ทหารมะหง่ลยกมาทำลายราชอาณาจักรนั้น  เพราะรู้สึกว่าไทยมณฑลน่านเจ้านั้นอ่อนแอ  แต่หมอคุชิงเห็นว่าน่าเชื่อว่าทางพระราชไมตรีมณฑลตะลีฟู (ขัณฑละฤทธิ์) นั้น  เป็นฉันทมิตรภาพมากกว่าเป็นเมืองออก  ด้วยตั้งแต่กองทัพมะหง่ลยกลงมาชิงชัยพินาศนครไทยในฮุนหนำ (ยูนนาน) แล้ว  ล่วงมาได้เกือบ ๓๐ ศก  จีนก็ยกมาตั้งมุงอยู่ตามพรมแดน  และใน พ.ศ. ๑๘๒๗  กองทัพมะหง่ลก็ยกมาผลาญกรุงพกามและพินาศราชาธิปไตยพม่าเสีย  แต่กองทัพมะหง่ลครานี้ดูเหมือนไม่ได้ทำอันตรายอย่างใดแก่ราชอาณาจักรเมาหลวงเลยทีเดียว  ดูเป็นการยากที่จะเดินทัพผ่าลงไปข้างใต้  ถ้ากษัตริย์ไทยนครเมาหลวงตั้งเป็นศัตรูต่อมะหง่ล  เหตุฉะนี้น่าจะอนุมานเอาได้ว่ามะหง่ลคงจะมีความตกลงกันอย่างไร  ถ้าไม่มีทางราชไมตรีต่อกันแน่นอน  และการที่พงศาวดารแสนหวีก็ว่าไทยเมามีทางราชไมตรีกับมะหง่ล          บางทีจะเป็นเพราะข้อที่มะหง่ลกับไทยเมาร่วมไมตรีกันนี่เอง  พม่าจึงได้เอ่ยพระนามตะโรกและตะเรตสมทบกันมาราวีเป็นครั้งแรก  เฉพาะร่วมเวลาตรงนี้ตรงกันทีเดียว  มหานครใหม่เรียกมานมอหรือบ้านม่อได้ตั้งขึ้นใน พ.ศ. ๑๘๒๘  ใกล้ที่ตั้งเมืองพะโมอยู่ในปัจจุบันนี้  และการข้อนี้ส่อให้เห็นว่าไทยแข่งอำนาจพม่ารุกล่วงลงมาในท้องทุ่ง  อันเป็นดินแดนของไทยมาก่อน  ที่พระเจ้าอโนรธามหาราชได้โอบเอาหรือทำลายเสีย  ใช่แต่เท่านั้น  การที่อำนาจพม่าเสื่อมทรามลงด้วยเสียกรุงพุกามนั้น  ทำให้อำนาจราชาธิปไตยเมาหลวงทวีขึ้นอีกมาก  จนถึงอ้างว่าอาณาเขตเมาหลวงได้ทวีขึ้นไปชิงชัยถึงในเวิ้งแม่น้ำเจ้าพระยา  เมื่อไทยเมายกมาชิงชัยในครานี้  และรวบเอาเป็นส่วนสมภาคของราชอาณาจักรเมาเสียทีเดียว  น่าที่ไทยสยามจะเพิ่งยกมาตั้งใหม่  เมื่อราชอาณาจักรน่านเจ้าหรือตะลีฟู (มณฑลขัณฑละฤทธิ์) ณ ฮุนหนำ (ยูนนาน) พินาศแล้ว            และเป็นการเชื่อได้แน่ว่าการทำลายกรุงพุกามพนาศนั้น  ก็เพราะผลของกองทัพมะหง่ลที่พินาศไทยในมณฑลฮุนหนำ (ยูนนาน) นั่นเอง  หาใช่จีนไม่  แต่พวกไทยฮุนหนำ (ยูนนาน) ก็แตกพ่ายกระจัดกระจายพลัดพรายออกจากมหานครเอกราชดึกดำบรรพ์ของตน  จึงแผ่พ่านลงมาถึงเวิ้งแม่น้ำเจ้าพระยา  แต่ความจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่  ไทยยกมาตั้งก่อนนั้นช้านาน  และกองทัพไทยเมาที่ยกมาย่ำยีกรุงสุโขทัยราชธานีนั้น  ในพงศาวดารเหนือของไทยก็มีมาปรากฏแต่เลือนๆ  ไปว่าทรงพระนามพระเจ้าศรีธรรมไตรปิฎก  เจ้านครเชียงแสนยกมาตีกรุงศรีสัชนาลัย  ยังไม่ได้พระนคร  พระเจ้าพสูจราชโอรสพญาร่วงถวายพระราชธิดาทรงพระนามพระนางประทุมเทวีอภิเษก  พระเจ้าศรีธรรมไตรปิฎกก็กรีฑาทัพกลับ  ภายหลังเกิด ๒ พระกุมารนามเจ้าไกรสรราชและเจ้าชาติสาคร  พระเจ้าศรีธรรมไตรปิฏกยกมาสร้างเมืองพิษณุโลก  และหล่อมพระพุทธชินราช พระพุทธชินศรี และพระศาสดา  และทรงอภิเษกเจ้าไกรสรราชกับนางสุลเทวีราชบุตรีเมืองเสนานคร (คือกรุงศรีอยุธยา)  ให้เจ้าดวงไกรกฤษณราชราชโอรสไปครอบครองอีกต่อ  แต่ศักราชข้างไทยเอื้อมสูงขึ้นไปกว่าข้างไทยใหญ่ว่า  แต่ถึงอย่างไรก็เห็นได้ว่าคำที่ฝรั่งว่าไทยสยามพึ่งมาตั้งในเวิ้งแม่น้ำเจ้าพระยาในพ.ศ. ๑๘๙๓ นั้นคลอนแคลน  เพราะยุคที่ว่านี้ก็ก่อนพุทธสัตยุคที่ ๑๙ ตามที่ว่า จากคุณ : กัมม์ - [ 15 ก.พ. 50 14:31:53 ]

ความคิดเห็นที่ 18 หัวข้อนี้ ไม่ค่อยรู้เรื่องเลย แล้วก็ยังไม่มีเวลาอ่านด้วย ลงชื่อเป็นเพื่อนไว้ก่อน จากคุณ : NickyNick - [ 15 ก.พ. 50 15:43:58 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สวัสดีครับ พี่นิค คงเป็นเพราะพระสำนวนที่ทรงใช้มังครับ เพราะเราไม่ค่อยคุ้นกับสำนวนอย่างนี้ อ่านครั้งแรกผมเองก็จะวาง  พออ่านซ้ำอีกรู้สึกเพราะดี สำหรับเนื้อเรื่อง คงต้องตัดเรื่องอคติที่ว่าคนไทยมาจากไหนเสียก่อนนะครับ   ตอนนี้เป็นบทนำ  กล่าวถึงชาติไทยทั้งหลายโดยรวม ตอนต่อไปจึงจะเข้าพงศาวดารของไทยแต่ละชาติครับ จะเป็นพงศาวดารไทยเมา และพงศาวดารแสนหวี (หากเพื่อนๆยังอยู่ด้วยกัน)   พงศาวดารของชาติไทยเหล่านี้  มีบางตอนที่กล่าวว่า พี่น้องสองกษัตริย์  คนพี่เสวยราชย์สนององค์พระบิดา ผู้น้องทำศึกสงครามขยายอาณาเขตสนองพระเดชพระคุณผู้พี่ แต่ก็เกิดระแวงกัน  ผู้พี่คิดจะประหารผู้น้อง  พระมารดาทราบเรื่องจึงบอกแก่ผู้น้อง   ผู้น้องจึงอพยพผู้คนและทหารของพระองค์  เข้ามาอยู่ในเขตลานนา ตรงนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับเราโดยตรง ช่วยเชื่อมต่อพงศาวดารของเราขึ้นไปอีก คนพวกนี้จะเป็นต้นวงศ์ของพระร่วง หรือราชวงศ์เชียงราย หรือไม่ใช่ ก็อาจเป็นได้ทุกทาง อย่าเพิ่งตัดสินอะไรครับ ลองฟังข้อสันนิษฐานทางนี้ดูก่อนนะครับ แต่ก็นั่นแหละ พงศาวดารเหล่านี้ต้องมีแทรกอภินิหารอยู่บ้างครับตามอุปนิสัยคนชาติไทย ("ไทย" ในกระทู้นี้  ไม่ได้มีหมายความเฉพาะ Thailand เท่านั้นนะครับ) จากคุณ : กัมม์ - [ 16 ก.พ. 50 08:47:53 ]

ความคิดเห็นที่ 20 (ต่อ)          ปัญหาทั้งปวงเหล่านี้  ต้องการความตรวจตราและหาหลักฐานมาพิสูจน์ให้ถ่องแท้มากกว่าเพียงเท่าที่รู้อยู่แล้วเท่านี้  จึงขอสงบไว้ที  และขอกล่าวต่อไปว่า  มิสเตอร์ปาร์เกอร์ได้กล่าวว่า "น่าจะต้องไม่เชื่อเรื่องราวที่ว่ากองทัพมะหง่ลได้เคยลงมาเหยียบถึงกรุงพุกาม  ซึ่งครั้งนั้นเป็นมหานครพม่า  น่าจะเป็นแต่พวกไทยใหญ่ที่สมทบกองทัพมะหง่ล  ถือเอาโอกาสนั้นยกมาปล้นซ้ำทำลายกรุงพุกามเสีย"          การที่ว่าเช่นนี้น่าจะจรองมาก  ด้วยในไม่ช้าพวกไทยใหญ่ก็แบ่งอาณาจักรพม่ากันเสียเอง  เมื่อพระเจ้ากะยอสวาอันเป็นปัจฉิมกษัตริย์มหาราชวงศ์พม่าโบราณทิวงคตแล้ว  อนึ่งดูท่าทางเจ้าไทยใหญ่ ๓ พี่น้อง  ที่แบ่งราชอาณาจักรพม่าต่อกันนั้น  น่าจะเป็นพันธุ์วงศ์ตามที่กล่าวในพงศาวดารพม่าว่าเมืองอุนบอง(ธีบอ)  แต่เซอร์อาเธอแฟย์ว่า "มาจากหัวเมืองชานย่อมๆ ชื่อกินนะถา"  ออกน่าจะเป็นแต่เฟ้อๆ  ตามตำนานกล่าวกันเลอะเทอะเสียมาก  เมื่อได้แปลตำนานนั้นออกดูเหมือนกับยันว่า  คำว่ากินนะถานั้นออกจากคำแปงทะคา  เป็นชื่อคนหาใช่เป็นชื่อเมืองย่อมๆไม่  และบุตรของแปงทะคา ๓ คนหรือบุตรหลานน่าจะมากกว่านั้นขึ้นไปอีก  ได้เป็นผู้ครอบครองเมืองสกาย เมืองปันยา และเมืองเมียนซาย          ตั้งแต่ยุคนี้ต่อไป  เนื้อความในพงศาวดารไทยใหญ่ฉบับต่างๆ  ออกจะร่วมกันมาก  และตั้งแต่นี้ไปออกจะระมัดระวังเหลิงเจิ้ง  และกล่าวแต่จำเพาะเหตุการณ์ในจังหวัดของไทยใหญ่นั้นเอง  ความรุ่งเรืองของอาณาจักรเมาหลวงเริ่มจะจับหายนะ  เมื่อแผ่อานุภาพไปในด้าวแดนใหญ่โตอย่างยิ่งเสียแล้ว  ราวเวลานี้ราชอาณาจักรน่านเจ้าก็ล้ม  เหตุฉะนี้ความเห็นอาจจะพุ่งออกไปได้ว่า  การที่อ้างถึงมูลราชอาณาจักรไทยเอกราชและอ้างถึงน่านเจ้าโกสัมพี  และราชอาณาจักรโป่งหรือพงทั้งปวงนั้น  น่าจะเป็นแหห่งเดียวกันนั่นเอง  น่าที่เจ้าฟ้าไทยทั้งปวงจะต้องส่งเครื่องราชบรรณาการเป็นเมืองออกต่อเจ้าฟ้าไทยใหญ่อันเป็นมหาราชาธิปไตยของชาติไทยทั้งปวง พักองค์หนึ่งในมณฑลตะลีฟู (หรือขัณฑละฤทธิ์)  เมื่อเจ้าฟ้าไทยใหญ่นั้นสิ้นบุญบารมีเสียแล้ว  ชาติไทยจึงแตกกันออกเป็นหัวเมืองย่อยๆ  ไม่รวบยอมร่วมเจ้าหรือราชาธิราชเดียวกัน  และไม่ได้รวบรวมกันเข้าได้  เลยกระจัดกระจายเป็นหัวเมืองย่อยๆอยู่จนอวสานกาล  เมื่อเสียเมืองแก่พม่าแล้วในที่สุดก็เสียเมืองแก่อังกฤษอีกต่อ          ความจริงจะเป็นเช่นข้อที่คาดนี้หรือไม่ก็ตาม  แต่คงเป็นความจริงที่ชาติไทยหลวงหรือชานชราภาพเสื่อมทรามลงทุกที  สยามและลาวอันเป็นเมืองออก  ก็กลายเป็นแยกกันตั้งเป็นประเทศราช  ซึ่งอยู่ต่อพระมหากษัตริย์กรุงสุโขทัยราชธานี  อันเป็นมหานครโบราณของสยามตั้งอยู่ผ่ายเหนือ  การสงครามกับพม่าและจีนก็ถี่เข้าและการที่เจ๊กล่วงเข้ามาราวีถึงในด้าวแดนนั้น  ส่อให้เกิดความฉิ่บหายวายร่ายมาก  ครั้งหนึ่งพระราชาองค์หนึ่งจะเป็นอนุชาเจ้างันฟ้าเมืองเมาหลวงหรือเจ้าก้อนฟ้าเมืองก้อง(โมคองหรือเมืองคัง)ไม่แน่  หนีไปกรุงอังวะและกองทัพจีนยกติดตามลงไป  จึงดื่มยาพิษพิราลัยลงที่นั่นใน พ.ศ. ๑๙๘๘  เหตุที่จีนทาเกลือศพเจ้านั้น  และเอาไปเมืองจีนด้วยนั้น  ทำให้เราสามารถเทียบเคียงจารีตและลักษณะรจนาอักษรทั้งทราบศุภมาศแน่นอนได้  เจ้าแผ่นดินไทยใหญ่พระเคราะห์ร้ายองค์นี้ในพงศาวดารพม่าเรียก โสหันพวา (คือเสือหาญฟ้า)  พงศาวดารกระแซเรียกว่าสุนคำฟ้า  และพงศาวดารจีนเรียกแสนฟ้า หรือซะแชนฟ้า  เหตุที่สิ้นพระชนม์ลงอย่างน่าพิลึกส่อให้เชิดพระนามปรากฏโด่งดัง  ซึ่งไม่เกี่ยวกับอภินิหารสมควรจะเป็นเช่นนั้นเลย          ดูอาการน่าในยุคนั้นจะไม่มีอำนาจไทยใหญ่นครใด  เป็นใหญ่ควบคุมกันเข้าเป็นชาติใหญ่ได้เสียแล้ว  ถึงถ้ามีการทำสงครามไม่รู้หยุดรู้หย่อนนั้นเอง  ทำให้อ่อนอำนาจลง  และเจ้าไทยต่างเมืองก็เลยตั้งตัวเป็นเอกราชไปตามกัน  ในหัวเมืองไทยใหญ่เหล่านั้น  เมืองก้อง(โมคองหรือเมืองคัง)อันเป็นเมืองที่ตั้งอยู่ไกลกรุงจีนที่สุดนั้น  ดูเหมือนจะเป็นเมืองมีอำนาจมากกว่าเพื่อน  พงศาวดารเมาหลวงของมิสเตอร์เนอีเลียสกล่าวว่า  เจ้าร่มฟ้าเป็นเจ้าฟ้าเมาหลวงองค์ท้ายนั้น  ทรงราชย์อยู่ถึง ๘๘ ศก  และพิราลัยใน พ.ศ. ๒๑๔๗  และราชอาณาจักรเมาบรรลุวัฒนาการอย่างยิ่งไม่เคยเป็นถึงเช่นนั้นมาแต่ปางก่อนเลย  แต่การสัมผัสปราสาทข้อนี้  ก็สักแต่ว่าเป็นความปรารถนาจะอวยพรส่งขึ้นสวรรค์ตามธรรมดาของนักเล่านิทานอย่างช่ำชองฉะนั้น  ด้วยเป็นการรู้ยิ่งกว่าแน่ว่าพระเจ้าบุเรงนองอันเป็นกษัตริย์ยอกทะเยอทะยานของพม่า  และเป็นมหาราชทำอะไรสำเร็จอย่างยิ่งของกรุงหงสาวดี  ได้ยกไปชิงชัยเขตแคว้นเมาหลวงใน พ.ศ. ๒๑๐๕  ต่อนั้นมากองทัพจีนก็ยกมาย่ำยีใน พ.ศ. ๒๑๒๕  และ พ.ศ. ๒๑๔๗  และเป็นอันจบเชื้อพระวงศ์เจ้าฟ้าไทยใหญ่เมืองเมาหลวง  มาตรว่าเมืองก้องยังตั้งตัวเป็นเอกราชพร่องแพร่งต่อมาได้  ตนกระทั่งพระเจ้าอลองพญายกไปชิงชัยเฉียบขาดในต่อมาอีก ๑๕๐ ปี  อาจจะกล่าวได้เต็มปากว่าตั้งแต่ พ.ศ. ๒๑๔๗ พงศาวดารไทยใหญ่ก็รวมลงในพงศาวดารพม่า  และหัวเมืองไทยใหญ่ต่างๆนั้น  มาตรว่าไว้ตัวเหมือนเป็นเอกราชและก่อการขบถอยู่บ่อยๆ  และพยายามจะทำสงครามต่อสู้เป็นหลายครั้งหลายคราว  ก็ไม่เคยสลัดพ้นเงื้อมมือพม่าซึ่งจั้งง่าไว้ได้เลย          ตั้งแต่ยุคนี้ไป  ไทยใหญ่กลายเป็นพวกเล็กพวกน้อยย่อยกันออกไปทุกที  อาการของบ้านเมืองที่ไทยใหญ่อยู่  ทำให้แตกพวกกันได้ง่ายขึ้น  และไม่ต้องสงสัยเลยเพราะบ้านเมืองไกลไปมาถึงกันยากนี่เอง  ช่วยอธิบายให้เห็นชัดว่า  ธรรมดาน่าต้องการให้ไทยสามัคคีขมวดเข้ากันให้มากๆ  ด้วยอานุภาพชาติเพื่อนบ้านข้างเคียงเขามักคุมกันเข้าเป็นพวกโตๆ  และบางชาติก็ยกมาชิงชัย  บางพวกก็กลืนชาติไทยพวกน้อยเข้าไปเสีย  และพวกที่มีอำนาจข่มเหงย่ำยีไทยได้นั้น  แต่ละล้วนขยันขันแข็งและรู้จักควบคุมกันเข้าเป็นพวกโตๆทั้งนั้น          หมอคุชิง แบ่งพวกไทยออกเป็น ๓ เหล่า  คือ ๑. ไทยเหนือ  ๒. ไทยกลาง  และ ๓. ไทยใต้  และเห็นว่าพวกไทยลูเชียงรุ้ง (รวมไทยจีหลีของจีนและไทยสิบสองปันนาของเพื่อบ้านต่างๆ)  และไหนคูเชียงตุงนั้นเป็นไทยกลาง  แต่ที่แบ่งเท่านี้ดูยากที่จะพอท่วมชาติไทยหลายสาขาต่างๆ  เห็นปรากฏได้ด้วยอักษรที่ใช้ต่างๆกันนั้นได้  ถ้าจะแบ่งไทยทางอานุภาพราชการปกคลุม  เช่นจะแบ่งว่าไทยพม่า ไทยจีน และไทยขอม น่าจะเหมาะกว่า  แต่ก็ยังไม่พออยู่นั่นเอง  รูปกาย จริยาการและรากภาษาไม่ต้องสงสัยเลย  ผูกไทยสนิทกับจีนมากอย่างใครเถียงไม่ได้  แต่แม้กระนั้นไม่มีอักษรไทยสักตัวเดียวละม้ายอักษรจีนสักนิด  การแบ่งภาคไทยนั้นดูเหมือนทางมิสเตอร์บิสเชอรีขึ้นชอบกลมากอย่างอื่น  คือแบ่งไทยเป็น ๔ เหล่า  คือ ๑. ไทยพยัพ  ๒. ไทยอีสาน  ๓. ไทยตะวันออก  และ ๔ ไทยใต้  ในพวกไทยตะวันออกนั้น รวมไทยใหญ่หัวเมืองซัสสาละวิน (คือไทยที่ตั้งตามแม่น้ำสาละวินฝั่งตะวันตก)  ตามความรู้ที่เราได้ชั้นหลังๆ มาก็ยังไม่พออยู่นั่นเอง  และรวมไทยสยามกับไทยลาว  เป็นไทยตะวันออก  แต่ถึงยังไม่พอใช้ถ้าว่าตามความเห็นข้างพม่า          ในสาขาข้างเบื้องพยัพนั้น  รวมทั้งไทยใหญ่และไทยพม่าทั้งปวง  บรรดาที่ผ่านแผ่ทั่วไปในพม่าแท้ข้างตอนบน  ตั้งแต่เมืองกระแซ (มณีปุระ) และเมืองอาซัมถึงเมืองพะโม เมืองก้อง (โมคองหรือเมืองคัง)  และเมิองยาง (โมยิน) ทั้งคู่นี้  เป็นมหานครของหัวเมืองไทยใหญ่ซึ่งเป็นเอกราชที่ค่อนจะสำคัญ  และเมืองก้องตามที่ได้เห็นแล้ว  เป็นราชอาณาจักรไทยเมาที่ยังเหลืออยู่ภายหลัง  อาจจะเอื้อมได้ว่าเป็นเมืองตั้งอยู่ได้ตั้ง ๓๕๐ ปี  อนึ่งค่อนจะมีเหตุพอกล่าวได้ว่า  เวลาที่ชาติไทยใหญ่มีอำนาจแผ่อาณาจักรมากที่สุดนั้นก็เกิดจากเมืองก้อง  ด้วยจะคงเห็นข้อที่อ้างนี้ในพงศาวดารไทยใหญ่ไม่ว่าฉบับไหน  ย่อมกล่าวว่าสมัยเมื่อไทยเมาคือเจ้าสามหลวงฟ้ามีอำนาจยิ่งกว่าใครนั้น  ก็เป็นเจ้าฟ้าเมืองก้ององค์แรก  และเป็นจอมพลทหารเม่ทั้งมวล  และเอื้อมว่าเจ้าสามหลวงมีเจ้าฟ้าอยู่ใต้อานุภาพถึง ๙๙ องค์  ครอบครองดินแดนแผ่ออกไปทั่วหัวเมืองต่างๆ  ในมณฑลคำตี่ สิงคลิงคำตี่ริมแม่น้ำชินดวิน  เมืองฮูกอง  เมืองกุ้ง)พม่าเรียกเมียงกายริมแม่น้ำชินดวิน)  เมืองยอง  เมืองยาง(โมนยิน)  ช่องชุบ(พม่าเรียกสองสุดแต่ปรากฏนามไทยว่าสมโชค)  กาเลหัวเมืองยอ  และเมืองโมตโฉโบหรือชเวโบ  หัวเมืองอันกว้างขวางเหล่านี้จะเคยอยู่ใต้อำนาจเมืองก้องในเวลาเดียวกันหมดหรือไม่นั้น  น่าจะยังเป็นข้อสงสัยอยู่  แต่ข้อที่ว่าใรครั้งใดครั้งหนึ่งไทยใหญ่ได้เป็นใหญ่ตลอดหัวเมืองตามกำหนดเหล่านี้นั้นไม่มีข้อเถียงได้  แม้แต่พงศาวดารพม่าก็ยอมรับข้อนี้ว่าจริงด้วย  เป็นแต่เอื้อมว่าพม่าได้แผ่อำนาจไปปกหัวเมืองเหล่านั้นแต่ใน พ.ศ. ๑๙๘๕  แต่ข้อที่ว่าไทยใหญ่ยอมออกต่อพม่านั้น  ถ้าไม่ปฏิเสธเลย ก็คงชั่วแค่ครั้งหนึ่งคราวหนึ่งเท่านั้น  ด้วยในพ.ศ. ๒๐๖๙ ไทยใหญ่เมืองก้องไม่ชั่วแต่สบัดหลุดจากอำนาจพม่า  แต่ยังซ้ำชิงชัยได้กรุงอังวะจนเจ้าฟ้าเมืองยาง(โมนยิน)ได้ตั้งตนเป็นกษัตริย์  และเจ้าฟ้าเมืองอุนบอง คือเมืองธีบอในปัจจุบันนี้ได้สืบราชสมบัติตอมา  เหตุฉะนี้ไทยเมืองก้อง (โมคองหรือเมืองคัง) หรือเมืองยาง (โมนยิน) โดยเป็นเอกราชแก่ตนหรือโดยพึ่งความช่วยเหลือของไทยเมาก็ตาม  ก็คงได้ครองกรุงอังวะอยู่ถึง ๓๐ ศก          ข้อที่ว่าด้วยอำนาจไทยในจังหวัดเหล่านี้นั้นก็ไม่เป็นข้อกังขา  ข้อที่น่ากังขานักนั้นคือ  นครไทยที่เป็นใหญ่และสำคัญจะมีแต่ชั่วเมืองก้อง เมืองยาง หรือเมืองหลวงที่ย้ายกันไปมาเท่านั้น  หรือจะยังมีนครไทยเอกราชตั้งเป็นใหญ่อยู่ที่อื่นอีกไม่ขึ้นต่อกัน  นอกจากความร่วมมือเข้ากันกับเจ้าฟ้าเมืองก้องเพื่อทำการสงครามเฉพาะครั้งเฉพาะคราว  หรือในกิจสำคัญสำหรับป้องกันหรือเกิดคุณประโยชน์สำหรับชาติไทยด้วยกัน  ตามที่น่าจะเห็นว่าจะเป็นเช่นนั้น นั่นอยู่ที่ไหนอีก  คำวินิจฉัยข้อกังขาที่ว่านี้จะได้รำพันไว้ในที่อื่น  ในที่นี้ชั่วแต่จำเป็นจะกล่าวว่าตัวเมืองก้อง (โมคองหรือเมืองคัง) เองมีท่าทางทุกอย่างปรากฏส่อให้เห็นว่า  คงจะได้เป็นมหาราชธานีอันใหญ่  และรุ่งเรืองฤทธิเดชานุภาพมาครั้งหนึ่ง  ด้วยตัวเมืองเองก็โตกว่าเมืองพะโมมาก  และมีถนนปูอิฐผ้านแผ่ไปหลายร้อยเส้น  แต่บ้านเมืองต้องยับยากด้วยทำสงครามกับพม่าในพุทธสัตยุค ๒๓๐๐ และ ๒๔๐๐  และซ้ำถูกพวกกะจินปล้นใน พ.ศ. ๒๔๒๖  ถ้าอังกฤษไม่สวมเข้าปกครองเสียแล้ว  ก็คงจะฉิ่บหายวายวอดอยู่นิรันดร  เมืองก้องอันเป็นเมืองอุดมด้วยธัญญาหารในพม่าตลอดมาช้านาน ไม่มีอะไรจะปรากฏเป็นพยานดีขึ้นไปกว่าดูท้องนาอย่างอุดมอันรอบล้อมแผ่นผ้านไปในทิศต่างๆ  ข้างใต้ถึงเมืองยาง(โมนยิน)  ข้างเหนือถึงเมืองกะมาย  และข้างตะวันตกถึงเมืองอินคอคญี  มีเค้าว่ามีถนนอย่างดีมาแต่ก่อน  ด้วยยังมีทรากสะพานอย่างแข็งแรงปรักหักพังตะโกนอยู่  แต่ตัวเมืองนั้นกลายเป็นเมืองร้างไปเสียแล้ว  ด้วยพวกกะจินมาก่อความฉิ่บหายให้มาก  เมื่อพม่าทำลายอำนาจไทยพินาศเสียแล้ว  ทั้งซ้ำการที่เจ้าฟ้าวุนโส (เวียงเสือ  ต้องทราบหน่อยว่า เมื่อครั้งไทยใหญ่ยังมีอานุภาพครอบครองอยู่นั้น  เจ้าฟ้าเช่นว่านี้ไม่มี) มาปราบพวกกะจิน  ผลก็แปลว่าไล่พลเมืองให้ระบาดอพยพหนีไปอื่นหมดเท่านั้น  ตามหมู่บ้านใหญ่ๆ นั้น  แลไม่เห็นอะไรเหลือนอกจากวิหารและพระเจดีย์ ต้นผลไม้ ไร่ฝ้ายและต้นไม้ในร่องสวนที่กลายเป็นไม้ป่าไปเสียแล้ว            แต่ถึงอย่างไรสิ่งที่ปรากฏแก่ตาเหล่านี้  พอเป็นพยานได้ดีทีเดียวว่า  เมืองไทยใหญ่เคยเป็นราชาอาณาจักรรุ่งเรืองเจริญ  และมีพลเมืองมาก  และเมืองก้อง (โมคองหรือเมืองคัง) เคยเป็นมหานครชั่วคราวหนึ่ง  ถ้าไม่ได้เป็นมหานครเสมอมา  เหนือเมืองกันตาขึ้นไปกล่าวไม่ได้เลยว่ามีพลเมืองเป็นพม่าแท้อยู่ที่ไหน  ประชาชนที่เรียกว่าไทยพม่าหรือกะคุ หรือปวอน(ฮปอน)เหล่านี้  น่าจะเห็นว่าเป็นไทยมากกว่าพม่า  พวกกะจินคงจะล้างผลาญเมืองไทยที่พม่าได้ลงมือผลาญไว้ให้สิ้นแก่นได้  ถ้าอังกฤษไม่เข้ามาขวางปกครองเสีย  และไทยเบื้องทิศพยัพจะละลายหายไปหมด  เช่นกันกับไทยที่ชาวอาซัมเรียกอะฮอมในเมืองอาซัมฉะนี้ แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 50 11:14:53 จากคุณ : กัมม์ - [ 16 ก.พ. 50 11:07:53 ]

ความคิดเห็นที่ 21 (ต่อ)          พ้นเมืองก้องขึ้นไปข้างเหนือตั้ง ๔,๐๐๐ เส้น  ก็ยังมีไทย แต่หมู่บ้านใหญ่ๆ มีน้อย  แม้แต่ในเวิ้งหูกวางหรือตะไนย  ซึ่งเป็นต้นน้ำแม่น้ำชินดวิน  ในเวิ้งนี้แต่ก่อนพวกไทยตั้งอยู่พรืดไปทั้งนั้น  แต่ไทยทนพม่าบีบคั้น และกะจินปล้นสะดมไม่ไหวก็เลยหนีไปเสียโดยมาก  ไทยคำตี่นั้นยังไม่ใคร่มีใครรู้เรื่องราวนัก  กด้วยอังกฤษเองว่าที่จริงก็ยังไม่ได้ยื่นเข้าไปปกครอง  แต่พม่าเคยบุกรุกเข้าไปปราบเอาเป็นเมืองขึ้นบางครั้งบางคราวไม่ถี่นัก  ทั้งพวกกะจินก็ยังไม่ได้ปล้นสะดมร้ายแรง  อานุภาพอังกฤษก็ยังไม่ลือเลื่องจนคนพวกนั้นนิยมนัก  หัวเมืองน้อยๆของพวกไทยสิงกับสิงคำตี่นั้น  ตั้งอยู่เหนือที่เชื่อมแม่น้ำอุยและแม่น้ำชินดวินขึ้นไปราว ๒,๔๐๐ เส้น  และยังมีเจ้าฟ้าครองเมืองอยู่  แต่เจ้าฟ้ามักเป็นหัวเมืองขึ้นต่ออำนาจใครที่ได้เมืองก้อง            แต่กล่าวไม่ได้เต็มปากว่าพลเมืองมีจารีตอย่างเพศไทยเหมือนไทยเพื่อนบ้านในเมืองก้อง  และเมืองยาง(โมคองและโมนยิน) พรรณเดียวกับกับไทยช่องชุบ (พม่าเรียกสองสุด)  และพงศาวดารดึกดำบรรพ์เรียกไทยสมโชค  คนจำพวกเหล่านี้สักแต่ว่าเป็นตัวหนังของมนุษย์ชาติใหญ่อันหนึ่ง  ทำนองเดียวกันกับมอยและม่วง เมืองกวางตุ้งในมณฑลกวางซี และมณฑลตังเกี๋ยไม่เอื้อที่จะตั้งตัวหรือเอาธุระในทางราชการแผ่นดิน  หัวเมืองไทยในมณฑลวุนโส (เวียงเสือ)  และกาเลทั้งเมืองเลง (พม่าเรียกโมฮลาย) เบื้องตะวันออกแห่งแม่น้ำอิระวดี  ก็สักแต่ว่าขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองไทย แต่ก่อนอังกฤษได้มาปกครอง  และต่อมาเจ้าเมืองผู้ปกครองก็ยังเรียกเจ้าฟ้าตามเคยๆปากกา  แต่ที่แท้ก็ไม่มีคนที่ทรงตำแหน่งยศและทรงอานุภาพเป็นเจ้าฟ้าเสียแล้ว  บ้านเมืองก็รวบในพม่าตอนบนเช่นเมืองก้องและเมืองยาง (โมคองและโมนยิน)  เป็นการเป็นไปตามบุญตามกรรมมากกว่า  เพราะจัดให้แผกกันไป  ที่เมืองสองสุด (สมโชค) และเมืองสิงกะลิงคำตี่ยังคงเป็นเมืองไทยใหญ่อยู่ด้วย  หัวเมืองเหล่าข้างต้นนั้น  ไม่เหมือนสองหัวเมืองที่กล่าวนี้คือไม่เกี่ยวข้องทางราชการ  หรือคบค้าสมาเพลากับพม่าคุ้นเข้าคุ้นเข้าก็เลยกลายเป็นพม่าอย่างเช่นหัวเมืองไทยใหญ่ในมณฑลพะโม  ใช้ธรรมเนียมพม่าจนยากที่จะทราบว่าเมืองนั้นเคยเป็นหัวเมืองไทยใหญ่มาก่อน          ว่ากันอย่างสั้นๆ หัวเมืองไทยใหญ่  เมืองทิศพยัพหรือเมืองตะวันตกนั้น  พม่ากดขี่เอาเป็นพม่าเสียราบ  จนต่อมาก็กลายเป็นพม่าเอง  ก็เผลอๆ นึกว่าเมืองเหล่านั้นเป็นเมืองพม่าทีเดียว  ด้วยเมืองเหล่านั้นตัดขาดความอาทรและเกี่ยวข้องกับหัวเมืองเงี้ยวต่างๆ กับร่วมชาติเสียช้านาน  แม้แต่ผู้หญิงของไทยพวกนี้ก็ใช้เครื่องแต่งตัวอย่างพม่า  ใช้ภาษาและขนบธรรมเนียมพม่า  ยังเหลือแต่ตำนานพิลึกพิลั่นข้างไทยเท่านั้น กั้นเงี้ยวพวกเหล่านี้มิให้กลายเป็นมนุษย์พวกเดียวกันแท้กับพม่า  ผู้ชิงชัยตนมาแต่หลายปีดีดักมาแล้ว  การเปิดทางรถไฟเมืองก้องนั้น  เป็นช่องให้อังกฤษได้สังเกตคำพูดภาษาไทยแลอย่างธรรมเนียมไทยในคนจำพวกเหล่านี้  มาเล่าให้เรารู้กระจ่างขึ้นไ  แต่หนังสือไทยของไทยพวกนี้  ก็ใช้และรู้กันน้อยเข้าทุกที  น่ากลัวไม่ช้าก็จะพลอยสาบสูญไปเสียสิ้นทุกหนทุกแห่ง  นอกจากในเมืองคำตี่หลวงที่อยู่ขึ้นไปข้างเหนือ พวกไทยใหญ่ข้างตะวันตก  มีเรื่องวราวแรกตั้งบ้านเมืองตนดังนี้          แต่ช้านานมาแล้ว  ยังมีพระเจ้าราชาธิราชกรุงจีนพระองค์หนึ่งทรงพระนามพระเจ้าอุทิพวา  พระมเหสีทรงนาม เกียนนะยาเทวีมหาถี (อิตถี)  ประสูติพระราชธิดาพระเนตรบอด ทรงพระนาม สอฮะลา  เมื่อชนมายุได้ ๑๒ พรรษา  ปรากฏชัดว่า พระเนตรคงจะเห็นไม่ได้อีกต่อไปแน่แล้ว  ก็ต้องจับลงลอยแพนาคะตา  พระชนนีลอบแต่งให้คนสนิทจัดเสบียงอาหารบรรทุกไปให้ด้วย  สำหรับเลี้ยงชนม์ชีพได้ช้านาน  ตำนานฉบับหนึ่งกล่าวว่า  แพนั้นปล่อยลอย ณ ทะเลสาบตะลีพัดมาถึงแม่น้ำหนองแสแล้ว  ไหลเรื่อยมาถึงแม่น้ำกิ่วหรือแม้แก้ว คือแม่อิระวดี  ตำนานฉบับอื่นกล่าวแต่ว่าลอย ณ แม่น้ำอิระวดีพัดไหลลงมาถึงเมืองตะโก้ง (คือทุ่งกุ้ง)  หรือว่าให้ชัดว่า "ถึงหาดที่ปากน้ำแม่ช่องมวกเหนือเมืองสะแปนะโค (คือจำปานคร)"  แพก็ติดอยู่ที่นั่นหรือแพติดกิ่งไม้ริมน้ำขวางไว้  ราชบุตรีพระเนตรบอดก็ปีนจากแพขึ้นบกซัดเซพเนจรไป          มิช้ามินานก็พบพยัคฆ์ร้ายตัวหนึ่ง (ว่าเป็นเสือเผือก) ซึ่งเป็นสามีของแม่นางน้อยนั้นแต่บรรพชาติ  บัดนั้นก็เกิดความพิศวาสจึ่งเกี้ยวพาราสีได้กับแม่นางสอฮะลา  เกิดบุตรด้วยกันถึง ๔ องค์  นามโสกอพวา โสงันพวา โสกยันพวา โสหันพวา  แต่นามที่กล่าวนี้เรียกตามเสียงพม่า  นามฝ่ายไทยเป็น เสือกอฟ้า เสืองันฟ้า เสือยันฟ้า และเสือหาญฟ้า  เสือภาษาไทยใหญ่ก็ตรงกับคำไทยสยาม            เมื่อกุมารทั้ง ๔ เจริญขึ้น  พระนางชนนีก็ประทานพระธำมรงค์ อันหาค่ามิได้  เพื่อจะให้เป็นเครื่องสำแดงองค์ใหเป็นที่เชื่อถือว่ากุมารเหล่านี้คือใคร  และให้กลับไปเฝ้าพระอัยกาคือเจ้าโว่งตี่ (วั่งตี่)  และเล่าความหลังให้ไปกราบทูลเรื่องราวของแม่นางผู้เป็นมารดา  พระเจ้าราชาธิราชได้ทรงสดับเรื่อง  และทรงจำประวิชได้ก็ทรงรับ ๔ ดรุณกุมารเป็นพระหลานขวัญ  ดรุณกุมารทั้ง ๔ ก็อยู่เรียนศิลปศาสตร์วิชาการในกรุงจีนถ้วน ๓ ศกแล้ว  กราบถวายบังคมลาพระเจ้าตาจะกลับสู้บ้านเมืองเวิ้งแม่กิ่วหรือแม่แก้ว (คืออิระวดี)  พระอัยกาธิราชก็พระราชทานฆ้องอัน ๑ แก่ราชนัดดาองค์ใหญ่  มีดเล่ม ๑ แก่พระราชนัดดาองค์รอง  นกยางตัว ๑ แก่พระราชนัดดาที่ ๓  แต่พระราชนัดดาองค์น้อยนั้นตรัสให้ไปขอนครที่จะครอบครองจากพญาพยัคฆราชผู้บิดา  ด้วย ๓ องค์นอกนั้นคงจะประดิษฐานนครได้เอง  ตามมงคลนิมิตที่พระราชทานไปเป็นของขวัญ           ลำดับนั้น ๔ ดรุณกุมารต่างองค์ก็คืนชาติภูมิโดยมรรคนิเทศต่างกัน  องค์ใหญ่มาถึงที่ซึ่งตั้งเมืองโมคองหรือเมืองคังอยู่ ณ บัดนี้  เกิดมหัศจรรย์ ฆ้องที่พระอัยกาธิราชพระราชทานมาก็ลั่นหุ่ยๆ ขึ้นเอง ๓ ลา  กุมารนั้นก็ทราบโดยศุภนิมิตว่าบ้านเมืองนั้นเป็นของพระองค์  จึงได้ทรงสร้างนครและครอบครัวบ้านเมืองในมณฑลนั้น  ราษฎรทั้งหลายจึงเรียกนามนครนั้น  ในชั้นแรกว่าเมียนกองญี เพราะฆ้องได้ลั่นขึ้นก้องกังวาลอยู่ที่นั่น  ครั้นภายหลังก็เปลี่ยนมาเป็นเมืองก้อง (พม่าเรียกโมคอง สยามเรียกเมืองคัง)  คำว่าเมียนดูเหมือนจะเป็นภาษาไทยข้างตะวันตกว่า มานหรือวาน แปลว่า บ้าน นี่เอง  ญี แปลว่าใหญ่          อนุชาที่สอง  เดินทางมาจนวันหนึ่ง  มีดที่พระอัยกาธิราชพระราชทานถือมาก็หลุดจากหัตถ์ไปปักดินอยู่  เห็นมหัศจรรย์  จึงไดสร้างมหานครลงตรงนั้นเรียกนามว่า  เมียนมีดญี  คือบ้านมีดใหญ่ หรือเมืองมีด  และในปัจจุบันนี้ ปรากฏนามว่าเมืองมีด (พม่าเรียกโมเมียก)          องค์ที่ ๓ อุ้มนกยางมาถึงทุ่งนาฟางลอย  นกยางก็ส่งเสียงร้องขึ้นก้องกัมปนาท  พระกุมารก็สร้างพระนครที่นั่น  จึงเรียกชื่อในชั้นแรกว่า เมืองยางญี  หรือบ้านยางใหญ่  ภายหลังกลายนามมาเป็นเมืองยาง (พม่าเรียกโมนยิน)           ดรุณกุมารองค์น้อย  ก็มาหาพญาเสือเผือกผู้บิดา ๆ ก็สร้างมหานครให้จึงเรียกนามว่าเมียนเสือญี  หรือบ้านเสือใหญ่  ต่อมาเปลี่ยนเป็นเวียงเสือ (พม่าเรียกวุนโส)           โอรสแม่นางสอฮะลาต่างเป็นเจ้าครองนครด้วยประการฉะนี้  ราชสันตติวงศ์ของพระราชาทั้งสี่ก็ครองราไชศวรรย์สืบมาหลายชั่วกษัตริย์  แรกสถาปนานครทั้ง ๔ นั้น  ในตำนานไทยใหญ่ตะวันตกกล่าวว่า พ.ศ. ๑๔๘๑ - ๑๔๘๒ - ๑๔๘๒ และ ๑๔๘๔          เมื่อร่อนเอาความจริงตามตำนาน  ก็คงได้ความชัดว่าไทยใหญ่ที่ยกมาจากกรุงน่านเจ้าประเทศยูนนาน  ได้ยกมาตั้งครอบครองบ้านเมือง ณ เวิ้งแม่อิระวดี  แต่ก่อนกุบไลข่านชิงชัยพินาศกรุงน่านเจ้า  นามเสือๆนี้  ในพงศาวดารแสนหวีก็มีชุมและนามพระโอรสทั้ง ๔ นี้  ก็เป็นสามัญยศนามของขัตติยวงศ์ไทยใหญ่  การที่ออกนามถึงทะเลสาบตะลีและหนองแส (คือยูนนานเซน หรือทะเลสาบแส) ก็มีจริง  และนามอุทิพวาหรือวั่งตี่ (คือฮ่องเต้) นั่นเล่า  ก็ไม่ต้องสงสัยเลย  คงไม่ใช่พระเจ้าแผ่นดินจีน  แต่คงเป็นเจ้าแผ่นดินประเทศฮุนหนำ (ยูนนาน) นั่นเอง แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 50 14:04:46 แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 50 16:11:38 จากคุณ : กัมม์ - [ 16 ก.พ. 50 15:32:47 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ซินเจียยูอี่   ขอจงสมความปรารถนา  ครับทุกๆท่าน ตอนต่อขอยกไว้วันพรุ่งนะครับ  วันนี้มึนเเล้วครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 17 ก.พ. 50 12:35:05 ]

ความคิดเห็นที่ 23 (ต่อ)          พวกไทยใหญ่ที่ท่านปีลเช่อให้นามว่าชาวอีสานนั้น  ก็คือไทยตะโยกหรือไทย-จีน  ตั้งครอบครองด้าวดินประเทศฮุนหนำ (ยูนนาน) ข้างตะวันตกมาทางแม่น้ำอิระวดี  บัดนี้พวกของไทยนี้ตกเป็นพลเมืองจีน  แต่ยกมาตั้งอยู่ในน้ำคำและแสล้าน  และในอาณาเขตหัวเมืองไทยใหญ่ข้างเหนือทั้งปแวงก็มีมากทางแดนต่อแดนอังกฤษกับจีนในชั้นหลัง  เมื่ออังกฤษได้เมืองพม่าแล้ว นี้ไม่น่าสงสัยเลย  ว่ากันที่แท้คงจะเป็นตัวราชอาณาจักรไทยเมา  และมหานครต่างๆ ของราชอาณาจักรนั้น  ดูเหมือนจะได้ตั้งอยู่ใกล้เส้นแดนซึ่งห่างไปหน่อยก็ถึงแม่น้ำเมา (หรือชเวลี) ตัวเมืองใหญ่ๆโดยมาก  ดูเหมือนจะตั้งอยู่ข้างแดนข้างอังกฤษ  แต่น่าประหลาดพอที่ชื่อโกชานปญี หรือโกสัมพีไปตกอยู่แก่หัวเมืองจีน  แต่มิสเตอร์ปีลเช่อก็ดิ้นขลุกขลักอีหลักอีเหลื่อชี้ว่าอยู่ตรงไหนไม่ได้  เหลือข้อสงกาแต่เล็กน้อยว่าคงจะเป็นตัวพวกไทยหลวงหรือไทยใหญ่แท้  และพวกนี้ (แม้ไม่เรียกว่าไทยจีน) ควรจะเรียกว่าไทยแสนหวีและไทยธีบอ  รวมทั้งไทยของอังกฤษหัวเมืองข้างเหนือรวมกับไทยเมืองมีดด้วย  ว่ากันตามภูมิประเทศแล้ว  เมืองเลง (พม่าเรียกโมฮลาย) ก็ควรจะรวมเข้าด้วย  แต่ตามที่กล่าวแล้วว่าพลเมืองเหล่านั้นมักเอาเพศพม่าเสียแล้วเหมือนพวกไทยเบื้อตะวันตกแห่งแม่น้ำอิระวดี  เป็นไม่มีข้อเถียง            เมื่อพูดขบวนที่ไทยพูดกันแล้ว  ย่อมผิดกันระหว่างหัวเมืองข้างเหนือและข้างใต้  ผิดกันมากกว่าระหว่างไทยแสนหวี  และไทยแท้คือไทยแขหรือไทยจีนนั้น  วินิจฉัยขบวนพงศาวดารแล้ว  ไทยเหล่านี้ก็ดูเหมือนจะเป็นสาขาพวกเดียวกันทั้งสิ้น  บ้านเมืองทั้งปวงเหล่านั้น  แต่ปางก่อนมักเปลี่ยนมือกันเนืองๆ ในระหว่างจีนกับพม่า  และทางเขตแดนในปัจจุบันนี้เล่า  ก็เพิ่งปักปัน  เมื่อไทยเหล่านั้นไม่มีอำนาจเป็นเจ้าของเสียแล้ว  แต่ไทยเจ๊กดูผาดๆก็เหมือนจะเห็นว่าเป็นจีน  จนไทยสยามเรียกว่าเงี้ยว  ก็แปลว่างิ้วคือเจ๊ก  แต่ชั้นหลังๆเลอะเทอะเรียกลงมาจนไทยใหญ่ข้างใต้ว่าเงี้ยวด้วย  เป็นด้วยไทยสยามไม่ใคร่จะสังสรรค์กับไทยใหญ่  และขาดความรู้ทางพงศาวดารจึงชักเลือนมา  ที่แท้เงี้ยวหมายความว่าไทยจีน  ไทยใหญ่หมายถึงไทยหลวง  แต่ตัวอักษรที่ไทยใช้ไม่คล้ายคลึงกับจีนเสียเลยทีเดียว  น่าจะเห็นว่พวกไทยใหญ่ได้จากพม่า  หรือพม่าได้จากไทย  บางคนก็ว่ามาจากขอมอันเป็นเจ้าของด้าวแดนมาก่อน  แต่ไทยไม่ใช่แพร่ไปทางพม่าถ่ายเดียว  แต่อักษรเค้าเดียวกันหมด  เหตุฉะนี้ไม่มีอย่างอื่นจะตัดสิน  ได้แก้ไขเพิ่มเติมที่มาสมาคมชั้นหลัง เช่น ไทยสยามเขียนเพิ่มตัว ฎ ฏ ฐ ฑ ฒ ณ มาจากอักษรมคธ  และษ ศ ฤ ฤๅ ฦ ฦๅ มาจากสันสกฤตเป็นต้น          เคื่องแต่งกายไทยจีนนั้นอยู่ข้างแปลก  แต่เมื่อพิจารณาไปก็แปลกแต่สีมากกว่าแปลกรูป หรือแบบอย่าง  ไทยอังกฤษแต่งกายเกือบจะแปลแต่ชั่วสีขาวและสีต่างๆ อ่อนๆ  แต่ไทยจีนเป็นสีคราม  เครื่องแต่งกายผู้หญิงยิ่งแปลกกันมาก  แต่ก็แปลกแต่แบบอย่างและแปลกในเชิงเครื่องปักประดับประดาเสื้อ  ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยคงเอาอย่างเสื้อพม่า  ไม่มีผู้หญิงไทยแข (คือเงี้ยว) คนใดใช้ผ้ารัดอก  นอกนั้นนอกจากสีและแบบอย่างที่ใช้กันตามธรรมดาแล้วก็คงจะอย่างเดียวกันทั้งสิ้น  ข้อที่ผิดกันสำคัญนั้นก็ผ้าโพกศีรษะผู้หญิง  ไทยใหญ่ข้างใต้ธรรมดาก็ใช้ผ้าโพกศีรษะผู้หญิงพม่า  คือผ้าพืนน้อยวงเกล้า  ทางไทยจีนมักชอบโพกผ้าสีคราม  และโพกใหญ่มากขนาดราวเท่าแขกซิกข์หัวโต  ในเมืองนันเตียน เมืองวัน เมืองกันงาย  และหัวเมืองข้างเคียงแถบนั้นโพกเรียวขึ้นไปข้างยอด  เป็นชฎาสูงราวคืบกว่าๆ  ข้างตะวันออกแม่น้ำสาละวินโพกโตเป็นกระพุ้งออกมาข้างๆ  และเชิดชายขึ้นไปอย่างเขาโค  เบื้องตะวันออกแห่งแม่โขงกลับโพกผ้าผืนน้อยวงเกล้าไม่พอกโตเบ้เหะ ชอบใช้ห่วงคอวงโตๆ ขนาดต่างๆ กันอย่างชุม  ไทยจีนผู้เป็นเจ้าเมืองล้วนพูดภาษาจีนกันแทบทั้งนั้น  แต่พลเมืองทั่วไปยังพูดภาษาไทยแท้ๆ  แต่สำเนียงและถ้อยคำฟังเพี้ยนไปไม่เหมือนที่ยังพูดกันในเบื้องตะวันตกแม่น้ำอิระวดี  หรือในเมืองไทยใหญ่ข้างใต้ใกล้ๆพม่า  แต่ข้างแสนหวีนั้นคล้ายไทยจีน          ไทยข้างตะวันออกนั้น  เป็นพวกที่ฝรั่งซึมทราบเรียกกันว่าชาติไทยหรือชานแท้  แต่คำว่าชานมาแต่ไหน  ก็ยังไม่มีใครทราบแน่  นอกจากเดาว่ามาแต่จีน  เรารู้ชัดว่าพม่าในชั้นแรกเรียกไทยว่าตะโรกหรือตะเรต  อาจจะเป็นไป  ภายหลังพม่าได้ยินคำนั้นว่า "ฮันแฟน" ที่จีนเรียกตัวพม่าเอง  พม่าเลยพุ่งเรียกฮันเป็นพวกไทย  และเลื่อนมาเป็นชานหรือ "ชานซี" ที่จีนเรียกแซ่กวนอู  จีนถือว่าเป็นชาติจีนเอง  พม่าเอามาเป็นชื่อไทยก็เป็นได้อีก  บ้างก็ว่าออกมาจากคำจามหรือซยามคือสยาม  แต่นี่ก็สักแต่ว่าความคิดเดา  แต่นอกจากนี้ก็ไม่มีข้ออธิบายอย่างไรอีกว่า  โลกทำไมจึงพากันเรียกไทยชาน  พวกชานเองก็ไม่รู้เท่ากันกับพวกพม่าหรือฝรั่ง  ที่เรียกว่าชานๆ อยู่จนติดปาก          ชื่อสยามนั้นที่ถูกนั้นก็ไทยนั่นเอง  คำว่าสยามนั้นบางนักปราชญ์ก็ว่าเกิดจากภาษาฝรั่งโปรตุเกสหรืออิตาเลียนเรียกก่อน  โดยคำว่า ไซแอ๋ม แปลว่าคนร้ายกาจ  หรือเกิดจากภาษามะลายูว่าซะยามแปลว่าคนสีม่วง  หรือภาษาสันสกฤต สยามว่าเหลือง ว่าสีทอง  ออกจากภาษาบาลีลามะ  ก็ว่าสีทอง  แต่อย่างไรก็ไม่ใช่สำหรับชาติไทยเรียกตัวเอง  เป็นคำชาวต่างประเทศร้องเรียกไทยแท้ๆ  แต่ก็น่าพิลึกอยู่ ที่ไทยและลาวเรียกชาติอังกฤษว่าเงี้ยว  เงี้ยวก็แปลว่างิ้วหรือแปลว่าจีน  น่าจะเรียกแต่ชานจีน  นี่รวมเรียกหมดไท่ว่าชานจีนหรือชานเหนือ ชานใต้ ชานตะวันตก สุดแต่ชานแล้วเป็นเรียกว่าเงี้ยวสิ้น  ทั้งนี้ก็น่าจะเป็นเพราะไม่ทราบว่าประเภทแผกกันอย่างไร  จีนคอเซียนโกคิดว่าคำว่าสยามเกิดจากคำเรียกขอมว่า  จัมปาหรือจัมป์คือซยามเพราะไทยผสมพันธุ์กับขอมมาก  ทั้งกรุงสยามก็เป็นด้าวแดนของขอมมาแต่ก่อน  พระยาประชากิจกรจักร(แช่ม)  ว่าคำสยามๆคือชานนั่นเอง  แต่ก็เห็นจะไม่ถูกนอกจากเดาเท่านั้น  ที่ถูกน่าจะออกจากคำสันสกฤตแปลว่าคนเหลืองนั่นเอง  แต่ก็ขันถ้าคำสยามเป็นนามชาวต่างประเทศเขาเรียกเราแล้ว  เมื่อไรเราจึงฮุบเอานามนี้มาเป็นภาษาราชการใช้ในพระราชสาส์นและหนังสือทางราชการมีหนังสือสัญญาทางพระราชไมตรีเป็นต้น  บางทีจะเห็นเพราะและเห็นสูงโดยเป็นภาษาสันกฤตที่อนุโลมในมัชฌิมประเทศ  เนื่องด้วยพุทธศาสนา  ทั้งไม่รู้คำแปลชัด  แต่ที่จริงมักจะเพิ่งใช้ชุมในกรุงรัตนโกสินทร์เรานี่เองเป็นพื้น  ด้วยฝรั่งเรัยกไทยว่าสยาม  แท้ที่จริงคำว่าไทย ศัพท์ก็ใช่ว่าจะไม่เพราะ ทั้งความแปลก็ใช่ว่าจะไม่ดี  หน้าที่ชาติมนุษย์ที่ทรงศักดิ์เป็นไทยแก่ตัวจะเป็นเช่นนามนั้น  ชื่อชาติฝรั่งคือฟรานศ์ก็แปลความว่าเป็นไทยอย่างชื่อไทย  แต่ก็ว่าไม่ได้บางทีจะมีเวลาเปลี่ยนแปลง  ด้วยสมัยใหม่นี้เป็นเวลาหาทางที่ถูกทางอย่างโบราณอันมีหลักฐานที่ชอบ  ยิ่งกว่านิยมแต่จะเอาตามเยี่ยงต่างประเทศถ่ายเดียว ที่เรามักใช้คำว่าโซด  แต่ตัวผู้เขียนหนังสือเรื่องนี้  อยากเป็นไทยมากกว่าอยากเป็นสยาม  แม้สีทองพระสังข์  ทั้งเห็นเพราะและรักความทั้งคู่  ถึงพ้องกับไทยพวกอื่นเราก็ไทยร่วมชาติร่วมสายโลหิตสืบจากบรรพบุรุษมาด้วยกันจริงๆ  จะไปรังเกียจรังกลเป็นลูกหลานจีน  รังเกียจเป็นจีนเอาสมบัติธิบัติอะไร  เว้นไว้แต่จะมีความจริงอย่างอื่นที่ผู้เขียนเรื่องนี้ไม่รู้ว่าสยามเป็นภาษาของเราเองยกย่องขึ้น  ไม่ใช่ชาวต่างประเทศแกล้งเรียกว่าคนร้ายกาจ หรือคนม่วง คนเหลือง อย่างจีนเรียกฝรั่งว่าอั้งหมอ  หรืออ้ายผมเเดงฉะนั้น          แท้จริงนามสยามย่อมกระเดื่องแพร่หลายไปทั่วโลก  เป็นนามศัพท์สำหรับไทยปรากฏเสียแล้ว  แต่แท้ที่จริงนามไทยหรือสยามนั้น  ก็เพิ่งจะปรากฏไปในทวีปยุโรปโด่งดังในแผ่นดินพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวปิยมหาราชเรานี้เอง  อยากจะว่าสาเหตุอันหนึ่ง  เพราะเสด็จพระราชดำเนินประพาสทวีปยุโรป  สำแดงพระคุณอภินิหารให้ปรากฏแก่ตาโลกเฉลิมศักดิ์ไทย  ทั้งฝรั่งก็ไม่รู้คำว่าสยามแปลว่ากระไร  เกิดมาจากไหนกันโดยมาก  เมื่อฉะนี้ต้องเปลี่ยนแปลงไปก็ออกตะไม่จำเป็นเหมือนศักราชสำหรับชาติดอกกระมัง จากคุณ : กัมม์ - [ 19 ก.พ. 50 10:42:32 ]

ความคิดเห็นที่ 24 (ต่อ)          มิสเตอร์ปีลเช่อจับไทยสยามรวบเข้าเป็นหมวด  เรียกว่าชานเบื้องตะวันออกนั้น  คือไทยทั้งปวงบรรดาที่ตั้งถิ่นฐานอยู่ในระหว่างดินแดนแม่น้ำอิระวดีและแม่น้ำโขง  การที่ทำเช่นนี้เป็นการสะดวกแก่ทางราชการ และทางภูมินิเทศ  แต่ย่อมไม่เป็นที่พอใจในทางภาษาที่ไทยเหล่านั้นสังสรรค์ต่อกัน  ทางเมืองตะวันออกไกลไปเพียงแม่น้ำสาละวินนั้น  หัวเมืองไทยต่างๆยอมขึ้นแก่พม่าไม่มากก็น้อยมาหลายปีดีดัก  บางทีตั้งร้อยๆปี  และความนิยมข้างพม่าก็ชอนเข้าไป  แม้จะไม่เหมือนไทยใหญ่พวกข้างตะวันตกแห่งแม่น้ำอิระวดี  นอกจากหัวเมืองปลางเชิงเขาก็เอาอย่างพม่าเข้าไปสิงเสียพอใช้แล้ว  ข้ามเขตแม่น้ำสาละวินที่พม่าปกครองแล้ว  ไปทางตะวันออกนั้น  แม้อย่างธรรมเนียมจารีตอย่างไทยจะยังคงอยู่  ก็ดูออกจะไม่สู้แข็งแรง  และประพฤติเป็นจรรยาอย่างเรี่ยวแรง  ข้อที่สังเกตสำคัญนั้นคือ  ทั้งภาษาที่พูดกันและตัวอักษรที่เขียนอ่านกันนั้นแผกเพี้ยนกันมาก  ระหว่างไทยตะวันออกและไทยตะวันตกแห่งแม่น้ำสาละวิน  แปลกกันมากระหว่างไทยข้างใต้และไทยข้างเหนือในเวิ้งอิระวดี  เมื่อใดถ้าเราได้พงศาวดารไทยที่ชัดเจนยิ่งขึ้นไปกว่าเท่าที่ได้ไว้แล้วนี้มาใหม่  เราจึงอาจวินิจฉัยได้ว่าชาติไทยในปัจจุบันนี้พวกไหนเอาอย่างพวกต่างชาติภายนอกมากกว่ากัน          ถ้าการที่เชื่อว่าราชอาณาจักรไทยเอกราชมณฑลตะลีฟู (ขัณฑละฤทธิ์) นั้นเป็นการถูกต้องถ่องแท้แล้ว  ไทยคูน และไทยลู พวกเมืองเชียงตุง  ก็ควรจะเป็นพวกไทยนั้นแท้  แต่คำพูกดและตัวอักษรที่ใช้  ใกล้กันกับไทยลาวโยนก หรือไทยสยาม  มากกว่าไทยใหญ่เบื้องตะวันตกแม่น้ำสาละวิน  แต่ที่ไม่เหมือนไทยลาวเล็กน้อย  ก็อาจจะเป็นเพราะถ่ายอย่างเขมรมาโดยทางตรง  หรือทางไทยสยามที่คลุกอย่างเขมรเสียแทบจะเท่ากับจารีตเดิมของไทย  ทั้งเผ่าพันธุ์และอย่างธรรมเนียมภาษาและอักษร  อาการของพม่าผู้เป็นใหญ่ในบ้านเมืองเหล่านั้นทิ้งไว้เหลือน้อยที่สุดจนแทบจะสังเกตเห็นมิใคร่ได้  จีนก็ส่งเยี่ยงมาให้ไทยพวกนั้นเรียนน้อยที่สุด  พวกไทยคูนนั้น ดูน้อยกว่าคาดหน้าครั้งหนึ่งว่าจะมีมากกว่านั้นมาก  และนอกจากเป็นพลเมืองอยู่ในมหามณฑลเชียงตุงแล้ว  ก็ดูเหมือนยิ่งจะมีน้อยหนักหนาที่ตั้งอยู่ตามท้องที่อื่นๆ            พวกพลเมืองชาติไทย นอกจากพวกไทยคูนเรียกตัวเองว่าไทยลู  คำพูดของไทยคูนนั้นดูเหมือนจะปนกับละว้า  ซึ่งในครั้งหนึ่งได้เคยเป็นเจ้าของดินแดนลงมาทางเชียงใหม่  คือลานนาไทยทั้งสิ้น  ที่ครั้งมิสเตอร์แมเคลียดว่า "มีราว ๖ หมู่บ้านละว้าตั้งอยู่ข้างเหนือ  นอกนั้นยังมีตั้งอยู่ข้างเมืองเมืองเนื่องๆกันไป  ละว้านอกนั้นพากันหนีกระเจิดกระเจิงตะเพิดขึ้นเขารอบโอบเมืองเชียงตุง  ซึ่งแต่ก่อนก็เป็นบ้านเมืองของละว้านั้น  หลบไปซุ่มซ่อนอาศัยอยู่"  การข้อนี้ทำให้เป็นเครื่องระลึกในพิธรราชาภิเษกอย่างประหลาดในเมืองเชียงตุง  ต้อมมีรูปละว้ามาปรากฏด้วยอย่างน้อยก็สองคน เป็นสิริมงคล  เหตุฉะนี้อาจจะกล่าวได้ว่าไทยคูนเป็นแต่สาขาของไทยลูจำพวกหนึ่ง  แต่พงศาวดารเชียงตุงก็ไม่ได้เอ่ยถึงพงศาวดารชาติไทย  และไม่ได้อ้างวข้องถึงพงศาวดารไทยสาขาอื่น  เพราะฉะนั้นเราจึงหวนจะไปแคะไค้เรื่องราวจากไทยคูน  แต่ที่ไหนเล่า  ยังไม่เคยมีมนุษย์ผู้ใดเคยได้พบเคยเห็นพงศาวดารไทยลูว่ามีเลย  ไทยลูมีรูปแผกกว่าไทยหลวงคือไทยใหญ่นั้นมาก  และแม้แต่เกี่ยวดองกันน้อยจากสาละวินชาน  ก็ดูเหมือนถ้าเราอยากรู้โคตรตำนานพงศาวดารของชาติไทยจริงก็ต้องคุ้ยค้นเอาที่นั่น  ไทยพวกนี้ดูเหมือนจะใกล้กันกับพวกไทยไปลีและพวกไทยมินเชียง  ที่ไม่ใช่ไทยฮุนหนำ (ยูนนาน) และไม่ใช่สาขาไทยมอย ไทยโถหรือโด และไทยม่วงมณฑลตังเกี๋ยและมณฑลกวางซี  ความรู้เรื่องชาติไทยที่พอจะสืบทราบ  น่าจได้ดีกว่าไทยแถบแม่น้ำสาละวินทั้งแสองฝาก          ใช่แต่เท่านี้  ไทยลูพวกนี้ไม่ใคร่คบค้าสมาคมกับไทยสาขาอื่นๆ  ที่เขาเรียกว่าคนข้างตะวันตกแม่น้ำสาละวิน  ทั้งไทยแขคือไทยจีนก็ไม่อยากสมาคมด้วยเช่นกัน  ด้วยมีพวกไทยแขระบาดมาตั้งภูมิลำเนาอยู่กับไทยลูถมไป  แต่ก็ตั้งบ้านเรือนอยู่ห่างๆกัน  และไม่แพร่พันธุ์หรือแผ่การเกี่ยวข้องอย่างไรต่อกันเลย  ไทยพวกนี้หมอคุชิงกล่าวว่าเรียกตัวเป็นชาติลูคูนและเลม  แต่ชื่อไทยนั้นเป็นนามคนอื่นเรียกคนชาตินั้น  เรารู้ได้จากพม่า พวกไทยเลมนั้นตามตำนานของคนพวกนั้น  พม่าว่าเป็นพวกอพยพจาดเวิ้งน้ำเมามาอาศัยอยู่ที่นั่น  หาใช่รกรากเดิมไม่  ใช้อาการกิริยาไทยเมามาก  แต่หนังสือนั้นอักษรไทยลูก็ใช้  อนึ่งชักให้ยุ่งยากแก่ทางวินิจฉัยด้วยในที่เหล่านั้น  พวกไทยหลวงก็มาตั้งปะปนอยู่ด้วยมาก  แต่ล้วนใช้คัมภีร์พระศาสนาของลาว  กิริยาอาการของไทยสยามอยู่ปรากฏ  มาตรว่ากองทัพไทยสยามไม่เคยได้ยกเฉียดมาใกล้เชียงรุ้งหรือเมืองเลมมาแต่ก่อนเลย  การที่เป็นเช่นกล่าวแล้วนี้  เห็นได้ว่าเพราะไทยพวกนี้  ตั้งอยู่ลับเข้ามาเป็นหว่างกลางไม่ประสบสมาคมกับจีน เขมร และพม่า เข้ามาย่ำยีรบกวนนักน่าจะเชื่อว่าจะยังคงดำรงเชื้อชาติเดิมไว้แน่นแฟ้น  ทั้งประกอบด้วยกิริยาอาการที่มิใคร่พอใจคบหาเกี่ยวข้องกับใครด้วย          ใครเป็นผู้มาตั้งในดินแดน  ซึ่งในบัดนี้เรียกหัวเมืองไทยใหญ่ฝ่ายใต้ก่อนคนนั้น  ยังเป็นการไม่แน่นอนอย่างยิ่ง  แต่เป็นการหมดข้อเถียง  ที่ไทยมาตั้งที่นั่นทีหลังมากกว่า  ที่พวกไทยขึ้นมาตั้งในด้าวแดนภาคข้างเหนือ  อนึ่งพม่าได้แผ่อานุภาพไปถึงดินแดนนั้นก่อนไทยมาก  และเกือบจะมากเหมือนไทยยกมาตั้งที่นั่นครั้งแรก  ชั่วเเต่เมื่อราชอาณาจักรน่านเจ้าพินาศแล้วเท่านั้น คือราวเวลาเดียวกันกับที่ผฝรั่งคาดว่าแรกเกิดราชอาณาจักรสยามในเวิ้งแม่น้ำเจ้าพระยา ใน พ.ศ. ๑๘๒๖  ก่อนประดิษฐานกรุงเทพทวาราวดีศรีอยุธยา ๖๗ ปีเท่านั้น  ถ้าเป็นเช่นว่าก็น่าจะเป็นพวกพระเจ้าเชียงรายเชื้อพระเจ้าพรหมราช ปฐมวงศ์ของพระรามาธิบดีที่ ๑ ผู้ตั้งกรุงเทพทวาราวดี  ซึ่งว่ายกมาจากเมืองเชียงรายโดยพ่ายแพ้พระเจ้าสะตอง (สะโถงมอญ)  ปะลาดมาตั้งกรุงไตรตรึงส์ ณ เมืองแปบแขวงกำแพงเพชร  พระเจ้ามหาสิริไชยเชียงแสน อันเป็นราชบุตรเขยเชื้อวงศ์พระเจ้าเชียงรายชนกนาถพระรามาธิบดีที่ ๑  สถาปนาเทพนครใน พ.ศ. ๑๘๖๒  นั้นแหละว่าไม่ถูก  หาใช่พวกวงศ์กรุงศรีสัชนาลัย และกรุงสุโขทัยเมืองเหนือซึ่งตั้งมาแล้วช้านาน  น่าจะก่อนพ.ศ. ๑๕๐๐ ขึ้นไปนั้นไม่  เพราะถ้าเพิ่งแรกยกมาตั้งภายใน ๖๗ ปีแล้ว  ถาวรสถานในกรุงศรีสัชนาลัย และสุโขทัยราชธานีที่ปรากฏมาจนตราบเท่าทุกวันนี้จะบริบูรณ์เช่นนั้นไม่ได้  เหตุฉะนี้คำที่ฝรั่งตัดสินว่าไทยสยามเพิ่มมีเมื่อ พ.ศ. ๑๘๖๒ ลงมานั้นผิดแท้  อนึ่งพงศาวดารเมืองลอกสอกและไลขาเท่านั้น  เป็นพงศาวดารไทยข้างใต้ที่พอจะหาได้ในสมัยนี้  แต่ก็เขียนตามความเห็นของพม่าเสียทั้งเรื่อง  แต่แม้กระนั้นก็ดูเหมือนจะยังสำแดงให้เห็นได้ว่า  หัวเมืองไทยใหญ่ข้างใต้เพิ่งกลับเป็นเมืองสำคัญขึ้น  และเริ่มจะมีพงศาวดารก็เมื่อไทยเมาทรงมหิทธยานุภาพปราบพม่าข้างเหนืออปราชัย          เมืองไม่จำเป็นจะต้องกล่าวถึงไทยใหญ่จำพวกข้างใต้มากมายต่อไปอีกนัก  เพราะไม่มีอะไรน่ากล่าว  จะกล่าวถึงไทยสาขชาอื่น  ตามความเห็นที่จะจัดจำพวกไทยตามน่าจะเป็นจำพวกๆ  ฉะนั้น  ไทยลาวหรือไทยสยามนั้นน่าจะควบเข้ากับพวกไทยลูและไทยคูน  แต่ว่าตามทางราชการไทยสองจำพวกนี้ไม่เกี่ยวและไม่เคยปรากฏว่าเกี่ยวกันเลย  ไทยลาวจะเป็นบรรพบุรุษของไทยสยามหรือหาไม่นั้น  นักโบราณคดีฝรั่งก็เห็นเป็นปัญหาอย่างหนึ่ง  ไทยสยามตั้งตัวทรงอำนาจมาก และอุดมสมบัติมากอยู่ในเวิ้งแม่น้ำเจ้าพระยานั้น  อาจจะยกมาตั้งตนเองสาขาหนึ่งต่างหากจากไทยลาว  และเมื่อไทยสยามทรงพลังและรุ่งเรืองเจริญมาก ณ มงคลภูมิใกล้ฝั่งทะเลแล้ว  กลับแผ่อานุภาพทวนถอยหลังขึ้นไปตามมรรคาเดิมที่ยกอพยพมา  ไว้เยี่ยงอย่างปลูกจารีตให้แก่ไทยลาวให้ประพฤติละม้ายอย่างธรรมเนียมไทยสยามก็เป็นได้  เพราะการที่ไทยสยามและไทยลาวร่วมสายโลหิตกันนั้นเป็นไม่ต้องสงสัย  ถึงแม้จารีตและภาษาอักษรแผกเพี้ยนกันหลายประการ          แต่ปัญหาข้อนี้ข้างไทยเราไม่มีข้อสงสัยว่าไทยสยามจะไม่เกิด  หรือไม่สืบเชื้อมาจากไทยลาวโยนก  เพราะทั้งทางพงศาวดารเหนือก็ว่าพญาอภัยคามินียกจากกรุงหริภุญชัยมาสร้างกรุงศรีสัชนาลัย  ให้เจ้าอรุณราชสุริยวงศ์หรืพญาร่วง ณ เมืองเหนือเวิ้งแม่น้ำเจ้าพระยา  และเชื้อพระเจ้าพรหมราชต้นวงศ์กรุงทวาราวดี  ก็ยกมาจากเชียงรายหริภุชชัยประเทศเหมือนกัน  แม้วงศ์สุวรรณภูมิเล่า  ก็น่าจะเห็นว่าสืบสันตติวงศ์มาจากไทยโยนกด้วยเหมือนกัน  เพราะมิฉะนั้นไฉนเลนจะอำนวยราชธิดาให้ท้าวอู่ทอง หรือพระรามาธิบดีที่ ๑  ผู้สถาปนากรุงเทพทวาราวดีอภิเษกด้วยเล่า          ไทยไปอี ไทยโถหรือโด ไทยเฟาเต ไทยมอย และไทยม่วง  อาจจะให้ข่าวคราวอะไรเรื่องชาติไทยในกระจ่างขึ้นอีกได้บ้างหรือไม่  แต่เราก็ไม่ใคร่รู้จักมักคุ้นไทยสาขานี้นัก  แม้แต่นามก็ยังฟังแปลกหู  ครั้นไต่สวนก็ไม่ใคร่ได้เรื่องราวกระไรนัก  เมืองสะซุมัวนั้นบ้านเมืองทั้งมณฑล  ล้วนมีเจ้าเมืองเป็นผู้ปกครอง  ฝ่ายจีนนั้นมีแต่ในตัวเมือง  และเฉพาะแต่ในเมืองสำคัญของหัวเมืองสำคัญของเมืองเหล่านี้ซ้ำไป  จีนแบ่งไทยออกเป็นสองจำพวกคือ พวกฮันไปอี จำพวกไทยที่อยู่บนดอนดินแข็งหรือเขาเขิน  และจำพวกชวยไปอี คือ ที่อยู่ตามริมน้ำหรือในที่ลุ่มตามภูมิประเทศที่ไทยตั้งอยู่ถิ่นเขาเขินหรือใจเวิ้งน้ำ            อนึ่งจีนปันสาขาไทยโดยภาษาที่พูด  คือแหไปอีชานดำ  และหัวไปอี ชานพล้อยสีต่างๆ  ชื่อนี้ออกจากแต่งตัวต่างๆเช่นเราเรียกลาวทรงดำเป็นต้น  นักปราชญ์พงศาวดารฝรั่งเศาจดหมายบันทึกไว้ว่า  ไทยไปอีมณฑลสะซุมัวนั้น  เข้าใจคำพูดของไทยโถหรือโดที่อยู่แคว้นลุงเชาได้ดี  อนึ่งฝรั่งเศสคนนั้นทราบแน่  ว่าไทยไปอีเข้าใจภาษาไทยลูเมืองเชียงรุ้ง  พูดกันได้ดี  ไทยไปอีมีตัวอักษรสำหรับจดหมาย  แต่ตัวอักษรจะละม้ายกันกับหนังสือไทยลูหรือไทยเมา  หรือจะแปลกกันไปอย่างอื่นหาได้กล่าววินิจฉัยไว้ในบันทึกนั้นด้วยไม่  แต่ท่านผู้นั้นทราบแต่ว่าไทยโถหรือโดและไทยม่วงมีอักษร  แต่จะเป็นอย่างไรก็ไม่ได้วินิจฉัยไว้เหมือนกัน  เป็นแต่กล่าวว่าหนังสือไทยโถหรือโดในเมืองฮุงฮัวมณฑลตังเกี๋ยนั้น  มีอักษร ๓๖ ตัว (อย่าง ก ข เล็กของไทยกระมัง)  ตัวอักษรเขียนไว้จังหวะเป็นคำๆเหมือนฝรั่ง  แต่ตัวอักษรตรงๆ เขียนบนลงหาล่าง  และได้ลองจดคำพูดภาษาไทยโถในตังเกี๋ยบางคำไว้  ทำนองเป็นลาวๆดังนี้ โพมิ่  แปลว่า  พ่อแม่ กินงาย  แปลว่า  กินข้าว กินนำ  แปลว่า  กินน้ำ มีดอ มีฟา โบ่มีฟอ  แปลว่า  มีพลู มีหมาก ไม่มีปูน มีฟุก มีพา โบ่มีคอนอน  แปลว่า  มีฟูก มีผ้า ไม่มีคนนอน          เมื่อใคร่ครวญมาถึงเพียงนี้  เราพอได้ฉายาความเห็นเงาๆ กระจ่างพอใช้แล้ว  ว่ามนุษย์ชาติไทยทั้งสิ้นนั้นเป็นคนชนิดไร  เป็นอย่างไร  และอาศัยอยู่ในภาคพิภพอเลอไหนบ้าง  ต่อไปนี้ควรที่จะคืบพิจารณาถึงพงศาวดารและตำนานของไทยเหล่านั้นตามที่แสดงไว้ในพงศาวดารไทยสาขานั้น  สุดแต่จะได้พบเห็นมาสู่ญาณ  แต่ก่อนที่จะทำเช่นว่า  สมควรจะต้องพิจารณาถึงวิธีนับเวลาอันเป็นศุภมาสของพวกไทย  ซึ่งเป็นวิธีโบราณไม่เหมือนกันกับความเข้าใจของเราผู้เป็นเผ่าพันธุ์สืบมา  ใช้กันอยู่ในกาลทุกวันนี้  ทั้งไม่ใช่ง่ายที่จะรู้มูลเหตุของวิธีวาระคณณานั้น แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 50 08:11:39 จากคุณ : กัมม์ - [ 19 ก.พ. 50 14:36:24 ]