ความคิดเห็นที่ 1 จริงๆ ผมอยากรู้ว่าใครเป็นคนทิ้งหนังสือกล่าวหาน่ะครับ เคยอ่านบอกว่า กามาคาบหนังสือบอกไว้ ตกลงจริงๆ แล้วเป็นใครกันแน่ ผมเคยอ่านเรื่องของกรมขุนกษัตรานุชิต ของมติชนน่ะ ว่าจริงๆ แล้วเป็นเรื่องการเมืองภายในราชสำนัก ไม่ใช่เรื่องกบฏซะทีเดียว หรือจริงๆ แล้ว ท่านอาจไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ รอความเห็นของท่านผู้รู้ท่านอื่นๆ ครับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 24 ก.พ. 50 09:55:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีครับคุณพี่ WIWANDA ขออนุญาตตอบคุณกริชครับผมนะครับ คดีกบฏ เมื่อพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกฯ เสด็จสวรรคตได้เพียง ๓ วัน ก็เกิดคดีเจ้าฟ้าเหม็นเป็นกบฏ  เหตุเกิดจากมีบัตรสนเท่ห์กล่าวโทษพระองค์คบคิดกับขุนนางจำนวนหนึ่ง คิดแย่งชิงราชสมบัติ   เรื่องนี้จะมีข้อเท็จจริงอย่างไรไม่มีใครรู้ได้ ทั้งเรื่องราวที่เกิดขึ้นก็ออกจะพิสดารอยู่  ตามที่ปรากฏในพงศาวดารฉบับเจ้าพระยาทิพากรวงศ์ ดังนี้ "ครั้นเดือน ๑๐ ขึ้น ๒ ค่ำ มีกาคาบหนังสือทิ้งที่ต้นแจงหน้าพระมหาปราสาท  พระยาอนุชิตราชาเป็นผู้เก็บได้ อ่านดูใจความว่า พระเจ้าหลานเธอเจ้าฟ้าธรรมธิเบศร ซึ่งเป็นกรมขุนกระษัตรานุชิต เป็นบุตรพระเจ้ากรุงธนบุรี กับพี่น้องร่วมบิดาเดียวกันอีกสองคนคือ นายหนูดำหนึ่ง จอมมารดาสำลีในพระบัณฑูรน้อยหนึ่ง  คบคิดกับขุนนางเป็นหลายนายจะแย่งชิงเอาราชสมบัติ จึงนำความขึ้นกราบทูลแต่สมเด็จพระเจ้าอยู่หัว กรมพระราชวังบวรสถานมงคล โปรดให้ไต่สวนได้ความจริงแล้ว รุ่งขึ้นวันจันทร์ เดือน ๑๐ ขึ้น ๓ ค่ำ จึงให้นายเวรกรมพระตำรวจวังไปหากรมขุนกระษัตรานุชิตเข้ามาที่ประตูพิมานไชยศรีสองชั้นแล้วจับ..." เรื่อง "กาคาบข่าว" นี้ยังปรากฏรายละเอียดเพิ่มเติมในศุภอักษร เรื่องหม่อมเหม็นกับพวกเป็นกบฏ จ.ศ. ๑๑๗๑ ว่ามีประจักษ์พยานเห็น "อีกา" กันหลายคน ดังนี้ "ครั้น ณ วัน เดือน ๙ แรม ๑๑ ค่ำ ปีมแสงศก มีกาคาบกระดาษหนังสือมาทิ้งลงริมพระที่นั่งดุสิดามหาปราสาท ตำรวจในล้อมวงรักษาพระองค์ได้เห็นเปนอันมาก จึงนำเอาหนังสือไปแจ้งแก่พระยาอภัยรณฤทธิ พระยาอนุชิตราชา จางวางพระตำรวจปฤกษาด้วยเสนาบดีนำเอาหนังสือขึ้นทูลเกล้าฯ ถวาย" เมื่อพระยาอนุชิตราชาได้หนังสือแล้วจึงนำหนังสือนี้ขึ้นทูลเกล้าฯ ถวาย รัชกาลที่ ๒ รุ่งขึ้นจึงโปรดให้จับกุมเจ้าฟ้าเหม็นมาสอบสวน  ผู้ที่ทำการจับกุมก็คือ พระยาอนุชิตราชานั่นเอง  เหตุการณ์การจับกุมนี้ มีพระราชวิจารณ์ในรัชกาลที่ ๕ ในจดหมายเหตุกรมหลวงนรินทรเทวี ว่า "จับที่ประตูสองชั้นนี้เปนการกึกกักกันมาก ว่าปล่อยให้เสลี่ยงเข้ามาในประตูสองชั้น แล้วปิดประตูทั้งสองข้าง เมื่อเวลาจับนั้นเจ้าฟ้าเหม็นเอามือตบขา พูดติดอ่างว่าจะจับข้าไปข้างไหน" ส่วนเจ้าจอมมารดาสำลี จำเลยอีกคนหนึ่งนั้น เป็นพระราชธิดาในสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช มีพระนามว่า "พระองค์เจ้าหญิงสำลีวรรณ" ทรงเป็นเจ้าจอมในกรมหลวงเสนานุรักษ์ ซึ่งต่อมาก็คือวังหน้าในรัชกาลที่ ๒ เหตุการณ์ในขณะที่เกิดเหตุนั้น หลวงพิสูจน์พาณิชยลักษณ์ (ม.ล. เพิ่มยศ อิศรเสนา) ได้บันทึกไว้ ว่า "ในวันจันทร์ วันเดียวกันนั้น เจ้าจอมมารดาสำลีตัดผมใหม่ พระองค์ชายพงศ์อิศเรศร์ ชันษา ๙ ปี พระองค์หญิงนฤมล ชันษา ๖ ปี สามคนแม่ลูกนั่งเล่นกันอยู่ที่พระตำหนักในพระนิเวศนเดิม (ราชนาวิกสภา) สมเด็จฯ กรมหลวงเสนานุรักษ์เสด็จกลับจากพระบรมมหาราชวัง รับสั่งถามเจ้าจอมมารดาสำลีว่า กรมขุนกษัตรานุชิตเป็นขบถ เขาว่าเจ้ารู้เห็นเป็นใจด้วยจริงหรือ  คุณสำลีตอบเป็นทำนองว่า จะหาว่าเป็นขบถก็ตามใจ พ่อเขาก็ฆ่า พี่น้องเขาจะเอาไปฆ่า ตัวเองจะอยู่ไปทำไม  รับสั่งให้เรียกตำรวจเข้ามาคุมตัวไป  คุณสำลีก็ผลักหลังลูกสองคนว่า นี่ลูกเสือลูกจระเข้ แล้วก็ลุกขึ้นตามตำรวจออกไป" นอกจากนี้ ยังมีพระราชโอรสของสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชอีกพระองค์หนึ่งที่ถูกกล่าวหาในคดีนี้ คือ นายหนูดำ หรือพระองค์เจ้าชายอรนิภา อีกพระองค์หนึ่ง (จากบทความ "คดีกบฏเจ้าฟ้าเหม็น รัชทายาทพระเจ้าตาก" โดย ปรามินทร์ เครือทอง หนังสือศิลปวัฒนธรรม ฉบับประจำเดือนกันยายน ๒๕๔๗) จากคุณ : วศินสุข - [ 24 ก.พ. 50 12:52:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชำระความ ในคดีนี้โปรดให้พระเจ้าลูกยาเธอพระองค์ใหญ่ชำระความ ซึ่งพระเจ้าลูกยาเธอพระองค์ใหญ่พระองค์นี้ ต่อมาคือ พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่๓) ทรงสอบสวนทวนความได้ว่า มีขุนนางผู้ใหญ่เข้าร่วมด้วย คือ เจ้าพระยาพลเทพ (บุนนาค บ้านแม่ลา) พระยาเพ็ชรปาณี (กล่อม) พระยาราม (ทอง) พระอินทรเดช (กระต่าย) นอกนั้นเป็นชั้นผู้น้อย รวมผู้ต้องหาในคดีนี้ ๔๐ คน กับพระราชวงศ์อีก ๓ พระองค์ เจ้าพระยาพลเทพ เห็นจะเป็นผู้ที่มีตำแหน่งสูงสุดในคดีนี้  เจ้าพระยาพลเทพนี้เคยมีประวัติที่ดีเด่นมาตลอดรัชกาลที่ ๑ คือ เมื่อครั้งยังเป็นนายบุนนาค อยู่บ้านแม่ลา แขวงกรุงเก่า  เป็นต้นคิดโค่นราชบัลลังก์สมเด็จพระเจ้าตากสิน และมีเจตนาจะถวายราชสมบัติแก่เจ้าพระยามหากษัตริย์ศึก (ล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๑) แผนการนี้ได้มอบให้พระยาสรรค์ดำเนินการเป็นแม่ทัพเข้าตีกรุงธนบุรี จนเกิดเหตุกบฏพระยาสรรค์ขึ้นนั่นเอง ความดีความชอบในครั้งนั้น ทำให้นายบุนนาคได้รับพระราชทานยศเป็นเจ้าพระยาไชยวิชิต รักษากรุงเก่า และต่อมาได้เป็นเจ้าพระยาพลเทพ สังกัดกรมนา  ก่อนเกิดเหตุกบฏเจ้าฟ้าเหม็นเพียง ๑ ปี คือปลายปี พ.ศ. ๒๓๕๑ เจ้าพระยาพลเทพก็ได้เป็นแม่ทัพยกไปปราบกบฏที่เมืองยิริง หัวเมืองฝ่ายใต้ พอปีรุ่งขึ้นรัชกาลที่ ๑ ก็เสด็จสวรรคต ดูเหมือนว่าท่านผู้นี้จะเป็นขุนนางที่จงรักภักดีต่อรัชกาลที่ ๑ มาตลอด  แต่เหตุใดจึงตกไปอยู่ใน "บัญชีรายชื่อ" ผู้สมคบคิดโค่นราชบัลลังก์ได้ ยังน่าสงสัยอยู่ จากการสอบสวนของพระองค์เจ้าชาย ทับ (สถาปนาเป็นกรมหมื่นเจษฎาบดินทร์ ปี พ.ศ. ๒๓๕๖) ได้ทรงชี้มูลความผิดไปที่ "พระอินทรเดช" (กระต่าย) กรมพระตำรวจนอกซ้าย ว่าเป็นต้นคิดชักชวนพรรคพวกคิดการใหญ่ สอดคล้องกับข้อความในศุภอักษร เรื่องหม่อมเหม็นเป็นกบกฏ ว่า "ในหนังสือนั้นเปนใจความว่า อ้ายกระต่ายอินทรเดชะพูดกับอ้ายเมืองสารวัตรว่า ล้นเกล้า กรมพระราชวังบวรฯ มีบุญแล้วไม่ทรงพระเมตตาเหมือนแต่ก่อน ถึงจะเปนเจ้าแผ่นดินก็หายอมเปนข้าไม่" พระอินทรเดชนี้เดิมคือ จมื่นราชาบาล เคยอยู่ในทัพเจ้าพระยามหาเสนา คราวรบกับทวาย แต่เสียทีแก่ทัพพม่า ถอยร่นมาถึงทัพของพระยาอภัยรณฤทธิ์ ซึ่งเป็นทัพหน้าของทัพหลวง  แต่เมื่อเกิดเหตุคับขันนี้ขึ้น พระยาอภัยรณฤทธิ์กลับไม่ยอมเปิดประตูค่ายรับทัพเจ้าพระยามหาเสนาที่แตกพ่ายมา จมื่นราชาบาลเรียกให้เปิดประตูรับอยู่หลายครั้งก็ไม่สำเร็จ ทัพพม่าตามรุกเข้ามาตีจนถึงหน้าค่าย ทำให้แม่ทัพคือเจ้าพระยามหาเสนาตายในที่รบ เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระพิโรธมาก  ถึงกับทรงสั่งประหารชีวิตพระยาอภัยรณฤทธิ์ ส่วนจมื่นราชาบาลมีความดีความชอบให้เป็นที่พระอินทรเดช รับราชการในกรมพระตำรวจสืบมาจนเกิดเรื่องเจ้าฟ้าเหม็น "สำนวนการสอบสวน" ที่กล่าวร้ายพระอินทรเดชเป็นต้นคิดล้มราชบัลลังก์นี้ อยู่ในบทพระราชนิพนธ์พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว ในโคลงปราบดาภิเษก เฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย ดังนี้        ไป่นานกาคาบฟ้อง         ลิ่วลม มาเฮย เหตุพระตำรวจกรม                 นอกซ้าย ใจพาลพวกพาลผสม               เสี้ยมพระ หลานนา แข่งคิดทรยศร้าย                   เร่งล้างฤาหลอ         เสียพระญาติเจ้าหนึ่งแล้  สิบขุน นางเฮย ทหารบ่กลัวเกรงบุญ                บัดม้วย ใครฤาไป่คิดคุณ                     ขบถต่อ ท่านนา แม่นจะปลงชีพด้วย                 ดาพไม้จันทน์จริง สิบขุนนางในครั้งนี้คือ ๑. เจ้าพระยาพลเทพ (บุนนาค บ้านแม่ลา) ๒. พระยาเพ็ชรปาณี (กล่อม) ๓. พระยาราม (ทอง) ๔. พระอินทรเดช (กระต่าย) ๕. จมื่นสท้านมณเฑียร (อ่อน) ๖. นายขุนเนน (หลานเจ้าพระยาพลเทพ) ๗. สมิงรอดสงคราม ๘. สมิงศิริบุญ (โดด) บุตรเจ้าพระยามหาโยธา ๙. สมิงพัตเบิด (ม่วง) ๑๐. สมิงปอนทละ รวมกับข้าในเจ้าฟ้าเหม็นอีก ๓๐ คน ถูกสั่งประหารทั้งสิ้น  รวมเวลาปราบกบฏต้งแต่กาคาบข่าวจนถึงสั่งประหารเสร็จสิ้นใน ๔ วัน อย่างไรก็ดี สำนวนการสอบสวนนั้นไม่สามารถชี้มูลความผิดไปที่เจ้าฟ้าเหม็นได้ทั้งหมด แต่ก็จำเป็นต้องประหาร ด้วยเป็นคดีความใหญ่ "จึงมีรับสั่งโปรดเกล้าฯ ว่า 'อ้ายเมืองให้การถึงหม่อมเหม็น ทั้งนี้ยังเลื่อนลอยอยู่เห็นหาจริงไม่' แต่ทะว่าเป็นความแผ่นดิน จึงให้ข้าราชการผู้ใหญ่ผู้น้อยตริตรองชำระเอาความจริง" เจ้าฟ้าเหม็นทรงถูกถอดยศเป็น "หม่อมเหม็น" นำไปสำเร็จโทษที่วัดปทุมคงคา  ส่วนพระโอรส ๖ พระองค์ของเจ้าฟ้าเหม็นก็ต้องโทษ "ตัดไม้ไม่ไว้หนามหน่อ ฆ่าพ่ออย่าไว้ลูก" คือหม่อมเจ้าชายใหญ่ หม่อมเจ้าชายสุวรรณ หม่อมเจ้าชายหนูเผือก หม่อมเจ้าชายสวัสดิ์ หม่อมเจ้าชายเล็ก และหม่อมเจ้าชายแดง ทรงถูกนำไป "ถ่วงน้ำ" ที่ปากอ่าว พระยาอนุชิตราชาที่เก็บหนังสือได้นั้น ภายหลังได้เป็น "สมุหนายก" ในรัชกาลที่ ๒   ส่วน "อีกา" ก็ได้รับความดีความชอบเช่นเดียวกัน มีพระราชดำรัสว่า กามีความชอบ โปรดให้พระราชทานข้าวเลี้ยงกาตั้งแต่นั้นมา ดังที่รัชกาลที่ ๓ ทรงพระราชนิพนธ์ไว้ ดังนี้       ควรเห็นว่าไท้เทพ            จงผลาญ นาพ่อ กาก็เป็นเดียรัจฉาน                  ชาติข้า ดังฤาออกนามสาร                   ส่อโทษ ถวายแฮ แท้ว่าบุญเจ้าหล้า                     หากให้ดาลดล        ปางประหยัดยกชอบให้     แก่กา ทั่วนิคมสีมา                           ท่านนั้น ผู้ใดอย่าริษยา                        ยีย่ำ มันแฮ บำเหน็จกาเข้าปั้น                    ไปเว้นวันเสมอ เมื่อเจ้าฟ้าเหม็นทรงถูกสำเร็จโทษ วังท่าพระก็ว่างลง จึงพระราชทานวังนี้พร้อมด้วยบ่าวไพร่และทรัพย์สินของเจ้าฟ้าเหม็นให้พระเจ้าลูกยาเธอพระองค์ใหญ่ ผู้ชำระคดี  วังท่าพระจึงใช้เป็นวังประทับและที่ว่าราชการของกรมหมื่นเจษฎาบดินทร์ในเวลาต่อมา อย่างไรก็ดี คดีกบฏเจ้าฟ้าเหม็นนี้ มีเบื้องหน้าเบื้องหลังมากกว่าที่ปรากฏตามหลักฐาน มีมูลเหตุหลายประการ ประกอบกับมีความไม่สมเหตุสมผลในหลาย ๆ เรื่อง โดยเฉพาะกรณีผู้ก่อการทั้งหมด ล้วนแต่เป็น "ข้าหลวงเดิม" ของรัชกาลที่ ๑ จึงขัดแย้งกับหลักฐานที่ว่า เหตุใดกลุ่มกบฏจึงคิดยกเอาเจ้าฟ้าเหม็นเป็นกษัตริย์  ทั้งที่ "ข้าหลวงเดิม" เหล่านี้ คือผู้ร่วมก่อการเมื่อครั้งโค่นบัลลังก์สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีทั้งสิ้น คดีนี้จึงต้องมีการสืบสวนกันอย่างละเอียดอีกครั้ง เพื่อหาคำตอบเหล่านี้ (จากบทความ "คดีกบฏเจ้าฟ้าเหม็น รัชทายาทพระเจ้าตาก" โดย ปรามินทร์ เครือทอง หนังสือศิลปวัฒนธรรม ฉบับประจำเดือนกันยายน ๒๕๔๗) แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 50 13:31:57 จากคุณ : วศินสุข - [ 24 ก.พ. 50 13:28:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ยังตามอ่านกระทู้เก่าอยู่ครับ จากคุณ : หมาป่าดำ (หมาป่าดำ) - [ 24 ก.พ. 50 19:14:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมเมียง ๆ มอง ๆ ไปถึงการแย่งชิงอำนาจของกลุ่มเสนาบดีผู้ค้ำบัลลังก์กันอยู่นะ  เพราะงานนี้เหมือนเป็นการกวาดล้างเพื่อจัดสรรกำลังกันใหม่  เพราะคงเห็นแน่แล้วว่ากรุงรัตนโกสินทร์ คงจะไปได้ไกล การจัดกำลังนี้ยังยืดยาวมาจนถึงสมัย ร. 3 และแตกหักกันเมื่อขึ้น ร.4 นั่นแหละ ช่วยกันขยายประเด็นหน่อยสิครับว่า จริง ๆ แล้ว ร.2 พระองค์ท่านทรงมีพระราชอำนาจที่แท้จริงขนาดไหน เพราะประวัติศาสตร์ที่เราได้เรียนกันมีแค่ว่าพระองค์เป็นองค์อัครศิลปิน แต่นี้ยังไม่ทันขึ้นครองบัลลังก์ก็เล่นการเมืองกันหนักขนาดถ่วงน้ำ 6 ศพรวดเสียแล้ว ก็ขอเชิญผู้เชี่ยวชาญเรื่องโบราณคดีทั้งหลายเข้ามาช่วยกันแจมก็แล้วกันครับ จากคุณ : สื่อศิลป (สื่อศิลป) - [ 25 ก.พ. 50 10:57:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นด้วยกับคุณสื่อศิลปเลยละค่ะ..ว่าการเมืองในตอนรัชกาลต้นๆนี่ดุเดือดเลือดพล่านจริงๆ จากคุณ : WIWANDA - [ 25 ก.พ. 50 11:04:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หลังจากปาบขบถแล้ว พระองค์ก็ทำพิธีเถลิงถวัลราชสมบัติตามโบราณราชประเพณี จากนั้นก็ปรดเกล้าให้พระอนุชาธิราชเจ้าฟ้ากรมหลวงเสนานุรักษ์ ขึ้นดำรงตำแหน่งกรมพระราชวังบวรสถานมงคล  ส่วนพระยาอนุชิตที่เก็บหนังสือจากอีกาคาบก็ได้เลื่อนเป็นเจ้าพระยายมราช ในสมัยนี้เองที่ตระกูลบุนนาคเริ่มเข้ามามีบทบาทมากขึ้นในฐานะเจ้าพระยาพระคลัง ส่วนศึกข้างพม่านั้นเมื่อต้นรัชกาลก็ถูกลองของด้วยการยกืทัพเข้าตีเอาเมืองถลางแตกซะงั้น  แถมเขมรก็ทำท่ากระด้างกระเดื่องเสียอีก จากคุณ : สื่อศิลป (สื่อศิลป) - [ 25 ก.พ. 50 16:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องนายทหารสยามนั้น ผมคิดว่า น่าจะเป็นจริงตามที่ วันวลิต บอกไว้ว่า ถ้าพระมหากษัตริย์เข้มแข็ง ทหารก็ดีตาม แต่ถ้าพระมหากษัตริย์อ่อนแอ ทหารก็อ่อนแอตาม สังเกตุดูได้จากยุคกรุงศรีฯ กับ กรุงธน หรือแม้แต่ในสมัย รัตนโกสินทร์ก็ตาม ช่วงที่น่าเกลียดที่สุด(ในการรบทัพ จนต้องเสียทีพม่า) ก็มีอยู่หลายครั้ง อย่างเช่น สงครามตีเมืองทวาย ที่ทำให้ เจ้าพระยามหาเสนา(ปลี) ถึงแก่ความตาย โดยที่ีศพก็หาไม่เจอ เพราะความขลาดของแม่ทัพ หรือ แม้แต่ สงครามกับญวน ในสมัยร.3 ที่ แสดงถึงความไม่ได้เรื่อง และ ขี้ขลาดของแม่ทัพสยาม โดยเฉพาะในการกำกับทัพของ เ้จ้าพระยาพระคลัง ดังนั้นเรื่องศึกเมืองถลาง จึงไม่แน่จะแปลกใจครับ สำหรับส่วนตัวผมนะครับ ปล..จริง ๆ ในกระทู้เก่า ยังอยากจะถกด้วยแต่เห็นคุณสื่อศิลป ปิดไปแล้วก็เลยตามเลยดีกว่าครับ จากคุณ : ศรีสิทธิสงคราม - [ 26 ก.พ. 50 12:43:03 A:58.10.222.37 X: TicketID:025907 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่องการจัดทัพยุคโบราณนี่พูดยากครับ  ผมเข้าใจว่าการควบคุมทัพมันไม่ไดเข้มงวดเหมือนสมัยนี้ นอกจากขุนทหารที่ภักดีต่อนายแล้ว ระดับไพร่พลก็เกณฑ์มา ซึ่งต่างเป็นไพร่สังกัดนาย  มารบนอกจากไม่ได้เบื้ยเลี้ยงเงินเดือนอะไรแล้ว ยังต้องหาเสบียงมาเองอีก ครั้งพอนายในวังกัดตนเองตาย ก็ไม่รู้จะอยู่ทำไม  หนีได้ก็หนีครับ จากคุณ : สื่อศิลป (สื่อศิลป) - [ 26 ก.พ. 50 15:15:35 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ในความเห็นส่วนตัวผม พูดไม่ยากครับ กรณี การศึกเมืองทวาย พอพระยาที่ขี้ขลาดคนนั้น เห็นทัพของ เจ้าพระยามหาเสนา ที่เป็น สมุหพระกลาโหมคนแรก แตกทัพพม่ามา แทน ที่จะเปิดประตูค่ายผ่อนให้ทัพสยาม เข้าไปเพื่อป้องกัน แต่ด้วยความกลัวตาย ก็เลยปิดประตูค่ายเสีย ทำให้ ทัพของเจ้าพระยามหาเสนา และ แม่ทัพอีก 2 ท่านต้องต่อสู้นอกค่าย เป็นผลให้ ท่านเจ้าพระยามหาเสนา ถึงแก่เสียชีวิตครับ ต่อมา ค่ายนั้นก็แตก และ เมื่อพระยาที่หนีทัพนี้ รอดกลับไปถึง ค่ายหลวง พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าฯ ทรงพิโรธมาก ทรงสั่งให้ ตัดหัว พระยาที่ขี้ขลาดคนนี้ทันที (ขอแปะ พระราชปรารภ ไว้ก่อนครับ ไว้พรุ่งนี้จะนำมาลงให้อ่านกัน และ ชื่อพระยาที่ขี้ขลาดคนนี้ด้วย) ******************************** หรือ แม้แต่ ในตัวอย่างเดิม คราวศึก 9 ทัพ เจ้าพระยายมราช (บุญรอด) กับ พระยาธรรมา(ต้นสกุล บุณยรัตนพันธุ์) ก็ทำการศึกย่อหย่อน ปล่อยให้พม่า ยกมาตั้งค่ายได้ถึง บริเวณเขางู ดีแต่ว่า ทัพของ พระยากลาโหมราชเสนา จากวังหน้าไปพบเข้าก่อน จึงเข้าโจมตีทัพพม่าแตกพ่ายไป ทำให้ กรมพระราชวังบวรฯ ทรงกริ้วมาก ตรัสให้ นำไปประหารชีวิต ตามพระอาญาศึกทันที แต่ ร.1 ทรงขอชีวิตไว้ จึงได้แต่ ประจานเท่านั้น ******************************************* กรณี ศึกญวณ ของ เจ้าพระยาพระคลังนั่นก็ชัดเจน น่าขายหน้าที่สุดในประวัติศาสตร์ ทัพบก นำโดย พระยาราชสุภาวดี ซึ่งต่อมา ได้รับการพระราชทานยศเป็น เจ้าพระยาบดินทรเดชา เข้าทำการรบอย่างห้าวหาญ แต่ทัพเรือ ของ เจ้าพระยาพระคลัง กลับทำในสิ่งที่อัปยศ ขลาดกลัวข้าศึก ทั้ง ๆ ที่ เป็นฝ่ายได้เปรียบ กล่าวคือ ท่านเจ้าพระยาพระคลัง แม่ทัพเรือ ต้องลงทุน ลงเรือเล็ก เข้าไปสั่งการให้ เรือของนายทัพต่าง ๆ .....ถอนสมอ... เพื่อเข้าตีค่ายญวณทางน้ำ แต่พอ เจ้าพระยาพระคลัง ห่างออกไป นายทัพที่ขี้ขลาดเหล่านี้กลับ ........ปล่อยสมอ ลงน้ำ ต่อไป ไม่ได้แล่นเรือเข้าช่วยทัพบกแต่อย่างใด... เป็นการเล่น เอาเถิดเจ้าล่อ อย่างน่าอัปยศยิ่งนัก ผลสุดท้าย เมื่อ ทัพบก และ ทัพเรือ ไม่ประสานสามัคคีกัน สุดท้ายจากฝ่ายที่ได้เปรียบ ก็เลยต้องเสียเปรียบ จนต้องถอย และ ความขี้ขลาดของทัพเรือแบบนี้ ไม่ใช่มีแค่หนเดียว แต่เป็นหลายหน ท่านเจ้าพระยาพระคลัง ก็เส้นใหญ่ แถมขี้ขลาดไม่น้อย พอเจ้าพระยาบดินทรเดชา จะประหาร เจ้าพระยาพระคลังก็มาขอชีวิตพวกนี้ไว้ อ้างว่า กลัวเส้นสายของนายทัพที่ขี้ขลาดเหล่านั้น อย่างนี้เป็นต้น ********************************** ********************************** บทสรุป คือ ถ้าหัวไม่ส่ายหางก็ไม่กระดิกครับ ถ้าเราเห็นกรณี อย่าง สงคราม 9 ทัพก็ดี สงครามตีเมืองทวายก็ดี จะพบว่า ผบ.ทัพ มีความเข็มงวด ต่างกับ ยุค เจ้าพระยาพระคลัง ในสมัย ร.3 ครับ ดังนั้นเรื่องที่ว่า การบังคับบัญชา ไม่เข้มงวด นั้นไม่จริงเสมอไปครับ ขึ้นอยู่กับผู้นำทัพมากกว่าครับ จากคุณ : ศรีสิทธิสงคราม - [ 26 ก.พ. 50 16:18:22 A:58.10.222.37 X: TicketID:025907 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อีกตัวอย่างที่เห็นชัด คือ ในสงคราม 9 ทัพ กองโจร ภายใต้บังคับของ พระยาสีหราชเดโชชัย,พระยาท้ายน้ำ,พระยาเพชรบุรี แต่พระยาทั้งสามนี้ปฏิบัติการขี้ขลาดอ่อนแอ จึงถูกประหารชีวิตทั้งหมด แล้ว กรมพระราชวังบวรฯ จึงทรงแต่งตั้ง พระองค์เจ้าขุนเณร ขึ้นเป็น ผู้บัญชาการกองโจรแทน ซึ่ง ผลที่ได้รับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เพราะพระองค์เจ้าขุนเณร ทรงเข้มแข็งในการพระราชสงคราม ทำให้ การปฏิบัติการในแนวหลังของข้าศึกได้ผลอย่างมาก การส่งเสบียงของพม่า เป็นไปอย่างยากลำบาก ฯลฯ ดังนี้ ก็จะเห็นได้ชัดครับว่า การบังคับบัญชา ไม่ได้ย่อหย่อนเสมอไป แต่ขึ้นกับ ตัว แม่ทัพใหญ่ ที่ได้รับการมอบหมายมากกว่า ว่าจะ มีอุปนิสัยอย่างไร ซึ่ง ก็ตรงตามกับที่ วันวลิต บอกไว้ครับ อย่างที่ได้บอกไป จากคุณ : ศรีสิทธิสงคราม - [ 26 ก.พ. 50 16:23:31 A:58.10.222.37 X: TicketID:025907 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มารออ่านต่อครับ ขอบคุณสำหรับข้อมูลต่างๆ ด้วยครับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 28 ก.พ. 50 11:00:53 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มารออ่านด้วยค่ะ...เฝ้ากระทู้ทุกวันเลย.. จากคุณ : WIWANDA - [ 28 ก.พ. 50 12:41:55 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขออภัยที่มาตอบที่แปะไว้ช้านะครับ พระยาที่เป็นต้นเหตุให้ เจ้าพระยามหาเสนา(ปลี)ถึงแก่ความตายคือ พระยาอภัยรณฤทธิ์ ซึ่งเป็นกองหน้าของทัพหลวงครับ จากคุณ : ศรีสิทธิสงคราม - [ 28 ก.พ. 50 15:54:05 A:58.10.222.88 X: TicketID:025907 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตามเกาะกระทู้ครับ จากคุณ : SPP Crew - [ 28 ก.พ. 50 16:10:13 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มันส์ครับท่าน... เนื้อหาก็มันส์ ท่านที่เข้ามาแจมก็ขนแต่ของมันส์ๆ จากคุณ : ha ha yee - [ 1 มี.ค. 50 13:51:53 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ได้ยินอาจารย์สื่อเปรยว่า  ไม่ค่อยถนัดเรื่องของราชวงศ์  แต่โจทย์ที่พี่วิตั้งไว้ว่า "ย้อนการเมืองสมัยรัตนโกสินทร์ " หัวข้อเรื่องนี้  ไม่มีนัยยะใดๆซ่อนเร้นเลยค่ะพี่  ว่ากันถึงราชวงศ์ล้วนแบบว่าแตะตรงไหนก็โดน ชักเริ่มเป็นห่วงท่านอาจารย์ใหญ่ของหนูเสียแล้วสิคะ   นอกจากท่านจะต้องเขียนในสิ่งที่ไม่ถนัด แล้วไหนยังจะต้องระแวดระวังในการใส่แต่ละคอมเม้นท์ด้วย   สำนวนของท่านช่วงนี้ ก็เลยไม่เป็นเอกลักษณ์เท่าไหร่ แต่ปรมารจารย์ระดับท่านสื่อศิลป  มิมีทางยอมเข้ามุมเป็นแน่  อย่างไรซะ  เราก็ยังคงได้อ่านเกร็ดเล็ก เกร็ดน้อย  ที่ชาวบ้านเขาหาอ่านไม่เจอ  แต่ท่านอ่านเจอ  แล้วเอามาแจมกับเรื่องที่ท่านศรีฯ และคุณ วศินสุขเขียนเล่าไว้ คงได้อรรถรสเพียบแน่น  ตามสไตล์กระทู้มหากพย์  ที่ใครสนใจเรื่องอะไร  ก็หาเสพเอาแต่สิ่งนั้น ส่วนไหนที่สนใจน้อยหน่อย  ก็เอาไว้อ่านวันหลัง แบบนี้เรียกได้ว่า เป็นต้มยำหม้อโตที่ผู้ปรุงไม่เคยอ่อนแรงกับการหมั่นเหยาะอายิโนะโมโต๊ะอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เรียกว่าเมื่อไหร่ที่ผู้เขียนอ่อนแรง  พี่วิคนสวยของข้าพเจ้า  ก็ลงพื้นที่เองซะงั้น   จนเมื่อใดที่ท่านสื่อหายมึนหมัดดีแล้วและกลับเข้าประจำที่ทาง  พี่วิก็จะคอยชิมอย่างเดียว แต่หากเมื่อไหร่   ไฟเริ่มมอด  น้ำแกงเริ่มงวด  พี่วิก็จะเป็นผู้สุมไฟ เติมน้ำ เติมน้ำปลา พริก ชูรส  จนกลับมาเป็นแกงหม้อใหม่ที่พร้อมให้ทุกคนมาตัดราดกันต่อไป หนูเปรียบเทียบเอง  ชักเริ่มหิวข้าวเองเลยค่ะ เรื่องรัตนโกสินทร์   เป็นประวัติศาสตร์ที่อ่านแล้ว สับสนที่สุดค่ะ    อาจจะเป็นเพราะหนูไม่เสาะแสวงหาอ่านมากนักก็ได้   แต่จะว่าหนูไม่สนใจประวัติศาตร์ไทยก็ไม่ใช่นะคะ  เพราะหนูอ่านช่วง ไทยรบพม่า แล้วติดพันชนิดวางไม่ลงเหมือนกันคะ รู้จักเพื่อนที่อยู่ฉานสเตท  โอ้โห   คุยกันเป็นเรื่องเป็นราว  ทั้ง ไทย อังกฤษ จีน  พม่า  ว่ากันทุกภาษา   ตอนนี้หนูได้ภาษาพม่าหลายคำแล้วค่ะ แต่หนูว่า  บันทึกทางประวัติศาสตร์ของชาติไทย   เป็นการบันทึกของผู้ชนะ   อาจารย์เคยตั้งคำถามว่า  ทำไมประวัติศาสตร์ชาติไทย  จึงไม่มีการพัฒนาเท่าที่ควรทั้งๆที่ชาติไทย  มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานกว่ายุโรปมากกนัก ใครทราบช่วยบอกทีสิคะ จากคุณ : กาสะลองบานแล้ว - [ 2 มี.ค. 50 22:32:20 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ถึงหน้าร้อนของทุกปี  ก็ถึงเทศกาลกลับไปเยี่ยมบ้านค่ะ   พอถึงตอนนี้ ก็นึกถึงกิจกรรมเมื่อกลับไปบ้าน  ซึ่งทุกปี   จะมีงาน "ล่องเรือ แลนก ทะเลน้อย"ซึ่งเป็นงานประจำปี  จะมีราวปลายเดือนมีนาคม  ต่อ ต้นเมษายน  ซึ่งเป็นช่วงที่เรากลับบ้านพอดี ก็แน่นนอนว่า เราได้ไปล่องเรือ แลนก กับเขาด้วย  เห็นนักท่องเที่ยวจากที่อื่นเข้าไปล่องเรือกันแล้วก็ตื่นเต้น  อดจะล่องกับเขาด้วยไม่ได้ เคยล่องเรือแหวกว่าสารธารบัวเข้าไปเก็บสายบัวมาผัดกุ้ง หรือไม่ก็เอามาแกงกะทิปลาทู ตั้งแต่สมัยที่เลน้อยยังเวอจิ้น แต่เดี๋ยวนี้  เค้าคงไม่ให้เก็บสายบัวแล้วนะคะ  เพราะถ้าทุกคนช่วยกันเก็บแค่คนละสาย  ทะเลน้อย  ก็คงหมดบัวเป็นแน่   ต่อให้ธรรมชาติของบัว  จะแตกหน่อเร็วแค่ไหนก็ตามทีเถิดนะคะ   แต่ก็คงไม่เร็วไปกว่าพลังรุมทึ้งของมนุษย์  ที่เข้าไปถึงไหน  ธรรมชาติก็บันลัยถึงนั่น นอกจากทะเลบัวสุดลูกหูลูกตาแล้ว   ทะเลน้อยยังมีพันธ์นก  ที่น่าหลงไหลสำหรับผู้นิยมปักษาให้เข้ามาศึกษา  เกือบสองร้อยชนิดแน่ะค่ะ แต่จะเป็นนกอะไรบ้าง  ข้าพเจ้าก็จนด้วยเกล้าค่ะ  เพราะไม่มีความสามารถพอที่จะทำให้นกไม่ตื่นเวลาเข้าไปใกล้ได้เลย ทุกวันนี้  แม้แต่นกกระจอก นกเอี้ยงที่บ้าน  ยังบินหนียังกะเจอผีเสื้อสมุทร ทั้งๆที่ก็เอาข้าวให้มันกินนะ มันไม่ไว้วางใจกันเลย  คอยดูนะ ถ้าจับได้  จะเอามาแกล้งเสียให้เข็ด ............................................ หานกไม่เจอค่ะ   จอแต่กอบัว....... ท่านร. 2 บอกว่า   น้ำใส ไหลเย็น เห็นตัว... แหวกว่าย กอบัว อยู่ไหวไหว.. ท่านสุนทรภู่ บอกว่า น้ำใส ไหลเย็น เห็นตัว (อะไร?) ที่ถูกต้องบอกว่า น้ำใส ไหลเย็น เห็นตัวปลา... แหวกว่าย ปทุมมา อยู่ไหวไหว... หลังจากนั้น  ใครจะเห็นตัวอะไร  แหวกว่าย ปทุมมาอยู่ที่ไหน  ไม่ทราบได้ค่ะ ทราบแต่เพียงว่า  ในแผ่นดินของสมเด็จพระพุธเลิศหล้านภาลัย  ท่านสุนทรภู่  รำพึงรำพันว่า ตัวท่านนั้น เป็นกวี ไร้แผ่นดิน สิ้นแล้วหรือไร..... จินตนาการของศิลปิน   ไม่ควรมีขอบเขต...... จากคุณ : กาสะลองบานแล้ว - [ 2 มี.ค. 50 22:44:17 ]

ความคิดเห็นที่ 19 #18 ร. 3 ตอนทรงพระอิสริยยศเป็นกรมหมื่นเจษฎาบดินทร์ท่านแต่งนะครับ น้ำใสไหลเย็นแลเห็นตัว ปลาแหวกกอบัวอยู่ไหวๆ ให้สุนทรภู่วิจารณ์ลับหลัง ก็ไม่ว่ากระไร แต่พออยู่หน้าพระที่นั่ง สุนทรภู่บอกว่าฉีกคำ ไม่ไพเราะขอแก้เป็น น้ำใสไหลเย็นเห็นตัวปลา แหวกกอปทุมมาอยู่ไหวๆ เลยกินแหนงแคลงใจกันสืบมา ตำนานเล่าว่าอย่างนั้น เรื่องจริงไม่ทราบ ฮะฮา แล้วที่สุนทรภู่รำพึง ก็ในแผ่นดินพระนั่งเกล้า ร.3 ไม่ใช่ร.2 ครับ ว่า "ถึงยามร้ายกายเราก็เท่านี้ ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย ต้องหนามเหน็บเจ็บแสบคับแคบใจ เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกา เคยหมอบเฝ้ากลิ่นสุคนธ์ตรลบ ละอองอบอวลรื่นชื่นนาสา สิ้นแผ่นดินสิ้นรสสุคนธา ชีวิตข้าก็สิ้นเหมือนกลิ่นสุคนธ์" จากคุณ : โกฏิดารา - [ 2 มี.ค. 50 23:11:19 ]

ความคิดเห็นที่ 20 กระทู้กบฏฯ กับกระทู้อาศรมชาวโคลง อยู่ใกล้ชิดแบบรั้วบ้านติดกันเลยนะคะ จึงเป็นเรื่องทำมะดา และยินดีเหลือเกินค่ะที่เพื่อนบ้านกัน  จะกระโดดข้ามรั้วเข้ามาเยี่ยมเยือนพวกเราถึงที่นี่ เพราะเรายังกระโดดไปบ่อยๆเลย  ฮิๆๆๆ ขอบคุณค่ะ...   นึกแล้วเชียวว่าตัวเองต้องมั่วอะไรสักอย่าง  เพราะจำได้ว่าเหตุเกิดสมัย ร.2  แต่คู่กรณีคือ ว่าที่ ร.3 ดีนะค่ะ  ที่ไม่ขยายความต่อว่า เหตุเกิดในรัชกาลที่ 1  ระหว่าง องค์รัชทายาท  (สมัยนั้น  ยังไม่มีตำแหน่ง มกุฏราชกุมารเลยมั้งคะ) กับท่านสุนทรภู่ มิฉะนั้นข้าพเจ้าคงต้องขอร้องให้ท่านสื่อหาปี๊บสวยๆให้สักใบแล้วล่ะค่ะ สุดท้ายแล้ว  ท่านสุนทรภู่  ก็เป็นศิลปินไร้อนาคตในแผ่นดินรัชกาลที่ 3ใช่ไหมค่ะ  เห็นบอกว่า ท่านติดเหล้าติดยา  จนไม่เป็นผู้เป็นคน จากคุณ : กาสะลองบานแล้ว - [ วันมาฆบูชา 21:21:01 ]

ความคิดเห็นที่ 21 พี่สาวๆ สุนทรภู่บวชเพื่อหนีราชภัยนะครับ จากเรื่องที่พี่สาวเล่าไว้ข้างบนนะแหละ ส่วนดูจากหัวเรื่องแล้วหนักใจแทนอาจารย์สื่อฯ เล่าตรงไหนโดนราชวงศ์หมดเลย แต่ถ้าเล่าตามเนื้อผ้าที่มีบันทึกไว้ หรือเล่าตามพงศาวดารคงไม่เป็นไรมั้งครับ(ก็เค้าบันทึกไว้อย่างนั้นนี่หว่า) แค่ว่าอย่าให้เหมือนกระทู้พระเจ้าตากเมื่อสมัย 2-3 ปีก่อนละกัน เดี๋ยวยาว แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นอาจารย์สื่อฯ ไม่ต้องกลัวครับ ผมจะซื้อข้าวผัดไปเยี่ยมครับ แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 50 08:54:24 จากคุณ : ryzon - [ 4 มี.ค. 50 08:50:32 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณกาสะลองมาเล่าไปปิ๊กบ้านมา..ม่วนหลายก่อเจ้า.. ไม่เอารูปมาอวดบ้างเลย.. คุณ ryzon  ขา...เรื่องข้าวผัด เรื่องไวน์นั่นไม่ต้องกลัว.. มีคนส่งเพียบอยู่แล้ว..แต่..แต่..เขาว่ากันว่า กรณ๊นี้น่ะ   นอนห้องขังแค่คืนเดียวเอง.... เพราะ...รุ่งขึ้นเขาก็เอาไปยิงทิ้งแล้ว... แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 50 10:09:13 จากคุณ : WIWANDA - [ 4 มี.ค. 50 11:18:18 ]

ความคิดเห็นที่ 23 งั้นขอต่อเรื่องของรัชกาลที่สามเลย..อันนี้..ก็ไม่ทราบว่าจากหนังสือเล่มใด เซฟเอาไว้นานแล้ว.. รัชกาลที่ 3 พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว  ทรงครองราชย์ พ.ศ. 2367 -2394 รัชกาลที่ 2 สิ้นพระชนม์เมื่อวันที่ 21 กรกฎาคม พ.ศ. 2367 หลังจากทรงประชวรอยู่ 8 วัน โดยมิได้ตรัสมอบราชสมบัติให้แก่ผู้ใด พระโอรสองค์ใหญของรัชกาลที่ 2 คือกรมหมื่นเจษฎาบดินทร์ ประสูติจากเจ้าจอมมารดาเรียมขณะที่รัชกาลที่ 2 สวรรคต กรมหมื่นเจษฎาบดินทร์ พระชนม์มายุ 37 พรรษา เนื่องจากพระราชมารดาของพระองค์เป็นคนสามัญจึงมิได้เป็นเจ้าฟ้า รัชกาลที่ 2 ทรงมีพระมเหสี เพียงพระองค์เดียว และมีพระโอรสจากพระมเหสี 2 พระองค์คือ เจ้าฟ้ามงกุฎและเจ้าฟ้าจุฑามณี เมื่อรัชกาลที่ 2 สิ้น พระชนม์นั้นเจ้าฟ้ามงกุฏ ซึ่งมีพระชนมายุ 20 พรรษา เพิ่งจะทรงผนวชอยู่ที่วัดบวรนิเศน์วิหารได้เพียง 7 วัน เนื่องจาก ตอนที่รัชกาลที่ 3 สวรรคตนั้นไม่มีมหาอุปราชหรือวังหน้า เพราะมหาอุปราชสิ้นพระชนม์ไปก่อนแล้ว และรัชกาลที่ 3 ก็ไม่ได้ทรงมอบราชสมบัติแก่ผู้ใด กรมหมื่นเจษฎาบดินทร์พระราชโอรสองค์ใหญ่มีพระชนมายุมากกว่าคือ 37 พรรษและมีประสบการณ์ในการบริหารบ้านเมืองมาเป็นเวลานาน ก็มีความเหมาะสมที่จะขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์ ส่วนเจ้าฟ้ามงกุฎฯ นั่นทรงเป็นโอรสองค์ใหญ่ ซึ่งเกิดแก่พระมเหสีก็มีความชอบธรรมที่จะได้เป็นพระมหากษัตริย์เหมือนกันขณะนั้นประเทศไทยยังมีพม่าเป็นศัตรูหลัก และกรมหมื่นเจษฎาบดินทร์นั้นมีประสบการณ์ในการบริหารราชการมาก จึงได้ขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์องค์ที่ 3 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ โดยที่เจ้าฟ้ามงกุฎไม่ทรงลาผนวช ปัญหาความขัดแย้งจึงไม่มี รัชกาลที่ 3 หรือพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงตั้งให้ กรมหมื่นศักดิ์พลเสพ พระโอรสองค์หนึ่งของรัชกาลที่หนึ่งเป็นพระมหาอุปราชทรงพระนามว่า กรมพระราชวังบวรศักดิ์พลเสพ กรมหมื่นศักดิ์พลเสพมีพระชนม์มายุแก่กว่ารัชกาลที่ 3 อยู่ 2 พรรษา รัชกาลที่ 3 ทรงตั้งกรมหมื่นศักดิ์พลเสพเป็นพระมหาอุปราชด้วยสาเหตุใหญ่ 2 ประการคือ ประการแรกรัชกาลที่ 3 ไม่ทรงมีพระอนุชาร่วมพระราชมารดาและประการที่สองกรมหมื่นศักดิ์พลเสพเคยออกรบร่วมกับรัชกาลที่ 3 (เมื่อครั้งยังเป็นกรมหมื่นเจษฎาบดินทร์ )  คงจะพอพระทัยในความสามารถและอุปนิสัยใจคอ อย่างไรก็ดี กรมพระราชวังบวรศักดิ์พลเสพ เป็นพระมหาอุปราชอยู่เพียง 8 ปี ก็ทรงประชวรสิ้นพระชนม์และรัชกาลที่ 3 ซึ่งครองาชย์นานถึง 27 ปี ก็ไม่ทรงตั้งผู้ใดเป็นพระมหาอุปราชหรือวังหน้าอีกจนตลอดรัชกาล ระหว่างการดำรงตำแหน่งของรัชกาลที่ 3 ซึ่งขึ้นครองราชย์ เมื่อปี พ.ศ. 2367 นั้น ได้ทรงสั่งให้"ประหาร" พระโอรสองค์หนึ่งของรัชกาลที่ 2 คือ กรมหลวงรักษรณเรศรเมื่อปี พ.ศ. 2391 กรมหลวงรักษรณเศรผู้นี้มีพระชนมายุแก่กว่ารัชกาลที่ 3 เพียง 3 พรรษา จึงถือได้ว่ารุ่นราวไล่เลี่ยกันเริ่มรับราชกาลตั้งแต่ รัชกาลที่ 2 เหมือนกับที่ รัชกาลที่ 3 ทรงลงพระอาญาให้ประหารนั้นเพราะมีความผิดหลายข้อคือ5 1.ซ่องสุมกำลังคนทั้งเจ้านายและขุนนางไว้เป็นพรรคพวกมากจนผิดสังเกต 2.มักใหญ่ใฝ่สูงทำตัวเทียมกษัตริย์ เช่น ใส่แหวนเพชรแทนแหวนพลอยซึ่งถือว่าทำเทียมกษัตริย์ นับเป็นความผิด 3.ฝักใฝ่อยู่กับพวกนักแสดงและละครชายไม่ยอมบรรทมกับเจ้าหม่อมห้าม 4.ยักยอกเงินเบี้ยหวัดและเงินค่าบูชาพระบาทเป็นสมบัติส่วนตัวปีละจำนวนมากๆ ก่อนที่จะประหารกรมหลวงรักษรณเรศรนั้น กรมหลวงรักษรณเรศรได้ทรงยอมรับว่าไม่ได้คิดจะเป็นกบฎต่อรัชกาลที่ 3 แต่ทรงคิดว่าถ้าสิ้นรัชกาลที่ 3 ก็จะไม่ยอมเป็นข้าของใคร และถ้าเป็นใหญ่ก็จะเอากรมขุนพิพิธภูเยนทร์เป็นวังหน้าหรืออุปราช กรมขุนพิพิธภูเยนทร์ คือ พระองค์เจ้าชายพนมวันโอรสองค์หนึ่งของรัชกาลที่ 2 เมื่อก่อนรัชกาลที่ 3 จะสิ้นพระชนม์ไม่นานกรมขุนพิพิธ เยนทร์ได้ซ่องสุมผู้คนไว้เป็นจำนวนมากโดยอ้างว่าเกรงอันตราย  เพราะกรมหลวงรักษรณเรศรได้เคยอ้างชื่อว่าจะให้เป็นวังหน้า ถ้ากรมหลวงรักษรณเรศรได้เป็นกษัตริย์ ร้อนถึงพระยาศรีสุริยวงศ์ (ภายหลังคือสมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์) ต้องไปนำทหารจำนวนหนึ่งจากสมุทรปราการบรรทุกเรือใหญ่มายังกรุงเทพฯ ในเวลากลางคืนทอดสมอที่ท่าเตียนแล้วไปยังวัดโพธิ์ ซึ่งเป็นแหล่งซ่องสุมผู้คน บังคับให้กรมขุนพิพิธภูเยนทร์ไล่คนที่ชุมนุมกลับไปซึ่งกรมขุนพิพิธฯ ก็ต้องทรงปฏิบัติตาม รัชกาลที่ 3 ทรงครองราชย์ 27 ปี ประชวรสิ้นพระชนม์เมื่อวันที่ 2 เมษายน พ.ศ. 2394 ขณะที่ทรงประชวร รัชกาลที่ 3 ได้มีพระราชดำรัสเกี่ยวกับผู้ที่จะเป็นพระมหากษัตริย์ต่อจากพระองค์ว่า ให้เชื้อพระวงศ์และขุนนางช่วยกันเลือกพระราชวงศ์พระองค์ใดที่ “มีวัยวุฒิปรีชารอบรู้ราชานุวัติ” ขึ้นเป็นพระเจ้าแผ่นดิน และตรัสขอร้องไว้ให้เห็นแก่รัชกาลที่ 1 ที่ 2 และพระองค์เจ้าอย่าได้ฆ่าฟันกันเพราะแย่งชิงราชย์สมบัติและจงช่วยกันรักษาแผ่นดินต่อไป ขอรบกวนท่านผู้รู้มาเล่าถึง..กรณีกรมหลวงรักษรณเรศร และเรื่องฝักใฝ่"ชาย" มากกว่าหม่อมห้าม และใส่แหวนเพชรเทียบพระมหากษัตริย์นั้น  มีโทษถึงตายเจียวหรือ? ขอบพระคุณค่ะ.. จากคุณ : WIWANDA - [ 4 มี.ค. 50 11:30:25 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตามที่เคยได้ยินมา เรื่องฝักใฝ่ชายนั้นไม่ได้มีโทษถึงตายครับ จำได้ว่ามีเจ้านายพระองค์หนึ่ง ก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน ไม่ทราบพระนาม แต่ว่าประพฤติดี ไม่มีข้อบกพร่องในหน้าที่ราชการ ก็ไม่มีใครว่าอะไร แค่มีคนนินทาแบบกระซิบๆ กันต่อๆ กันมาน่ะครับ ส่วนเรื่องทำเทียมเจ้าเทียมนาย ในสมัยก่อนเป็นเรื่องที่สาหัสมากครับ มีโทษถึงตายทีเดียว โดยเฉพาะกรมหมื่นรักษรณเรศและกรมหมื่นศักดิ์พลเสพ และ ร.3 ทรงวิ่งเล่นมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ สนิทสนมกันมาก พอกรมหมื่นศักดิ์พลเสพวังหน้าท่านทิวงคต กรมหมื่นรักษณ์ฯ ก็นึกว่าจะได้เป็นวังหน้าต่อ แต่ร.3 ท่านไม่ได้ตั้งใคร เพียงแต่เลื่อนกรมให้เท่านั้น กรมหลวงรักษรณเรศร ท่านมีพวกนักโทษกล่าวหาว่าทุจริต ไต่สวนได้ความก็เป็นความจริงครับ เลยถูกโทษประหาร กล่าวกันว่าพวกราชมัลเป็นลูกน้องท่านแทบทั้งหมด ไม่กล้าบั่นคอ คือตอนประหาร จะต้องกระทุ้งที่ร่างของท่านเพื่อให้คอแข็ง จะได้ตัดขาด แต่พวกนั้นเกรงท่าน เลยตัดไม่เข้า ท่านต้องตะโกนออกจากถุงแดงว่า อ้ายพวกนี้สอนไม่จำ นอกจากนี้ท่านยังกำกับกรมสังการี ซึ่งดูแลคณะสงฆ์ทั่วประเทศ และเป็นที่ทราบกันดีว่าไม่โปรดพวกธรรมยุกติ์ ซึ่ง ร.4 ท่านเพิ่งสถาปนาขึ้น ถึงขึ้นส่งคนไปกลั่นแกล้งบ่อยๆ เช่นเอาข้าวต้มร้อนๆ ใส่บาตร ครับ ผิดถูกประการใด โปรดชี้แนะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 4 มี.ค. 50 14:33:20 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ยังไม่ได้ปิ๊กค่ะพี่วิ  แต่กำลังเคลียร์งาน เพื่อจะปิ๊ก  ต้นเมษานี้แหละค่ะ ที่หายๆไป ก็ไม่ได้ไปไหนหรอกค่ะ  แต่ไปเป็นจับกังปิดตู้เรือ 2 ตู้ค่ะ  ซึ่งเค้าก็เลือกปิดวันวาเลนไทน์พอดี ทั้งลูกพี่ลูกน้อง (สาว)  ต่างเข้าบ้านไม่ได้กันสักคน   เพราะวันนั้น หนูกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตอนตีสี่ค่ะ   และกลับออกมาตอนหกโมงเช้า  เพราะกลัวว่าถ้านอน แล้วจะไม่ตื่น แต่ลูกน้องหนุ่มๆ  ยังโชคดี ที่โสดทุกคน  ก็เลยโต้รุ่งได้แบบไม่มีปัญหา ส่วนสาวๆ ( อย่างหนู) ก็หนักหน่อยค่ะ เพราะยังคุยกันไม่รู้เรื่องจนถึงบัดนี้   ช่างงี่เง่าอะไรเช่นนี้นะคะพี่วิ!!!! น้องริวขา  หายไปไหนมานานจ๊ะ   รีบหลังไมค์ไปบอกอาจารย์สื่อกลับมาด่วนเลยนะจ๊ะ  บอกว่า ทุกคนคิดถึงแล้วจ้า ...อย่าเล่นองค์ให้นานนัก.... พี่ได้ casio Exlim มาอันนึง  ยังใช้ไม่เป็นเลยค่ะ  ก็เลยไม่รู้ว่ากล้องถ่ายรูปทำอะไรได้มากกว่านี้หรือเปล่า เพราะถ่ายยังไง  ก็ไม่สวย ก็เลยไม่กล้าเอารูปมาโชว์ ...................................... เหตุผลข้อที่ 3 ที่พี่วิเล่าไว้ ที่ว่า ร.3 ทรงสั่งประหาร กรมหลวงรักษรณเรศร น่าตกใจแทนอาจารย์สื่อค่ะ   นี่ถ้าเป็นสมัยโบราณ   หลวงท่านเอาถึงตายเชียวนะคะ!! จากคุณ : กาสะลองบานแล้ว - [ 4 มี.ค. 50 21:09:02 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เจ้าฟ้าจุฑามณี  ท่านทำอะไรอยู่ค่ะ ตอนที่ เจ้าฟ้ามงกุฎออกบวช แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 50 08:53:45 จากคุณ : horseshoes - [ 5 มี.ค. 50 08:53:16 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอคัดลอก..บทความที่คนไทยสมควรที่จะต้องรู้ และ จดจำถึงพระปรีชาของ"วังหน้า" แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ของเรา  ที่เรียบเรียงมาโดย คุณจุลลดา ภักดีภูมินทร์ ในนิตยสารสกุลไทย.. ฉบับที่ 2490 ปีที่ 48 ประจำวันอังคารที่ 9 กรกฎาคม 2545     บทความ-สารคดี โดย  จุลลดา ภักดีภูมินทร์ วังหน้าในต้นรัตนโกสินทร์           ผู้ใหญ่แต่ก่อนโน้น เคยกล่าวกันถึงพระอุปนิสัยกรมพระราชวังบวรสถานมงคล หรือวังหน้า ในรัชกาลที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ และที่ ๔ เป็นคำบอกเล่าอย่างภาษาชาวบ้านๆ ว่า วังหน้าในรัชกาลที่ ๑ นั้น ท่านดู เด็ดขาด พระทัยร้อน หุนหัน และถึงแม้จะทรงมีเจ้าจอมพระสนมมากหลายตามราชธรรมเนียมประเพณี ทว่าที่ทรงรักสิเนหา คือพระอัครชายาเดิมตั้งแต่ยังทรงดำรงพระยศเจ้าพระยาสุรสีห์ คือ เจ้าศิริรจจา หรือเจ้าศรีอโนชา พระขนิษฐาของพระเจ้ากาวิละ วังหน้าในรัชกาลที่ ๒ ว่ากันว่า พระรูปโฉมงามนักหนา พระทัยอ่อน พระทัยดี และทรงเป็น “ลูกแม่” เพราะเป็นพระราชโอรสพระองค์เล็ก พระชนมายุห่างจากพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้าฯ ๕ พรรษา ทรงมีพระอัครชายาเป็นพระราชธิดาในสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช คือ พระองค์เจ้าสำลีวรรณ หรือ คุณสำลีวรรณ หรือเจ้าจอมมารดาสำลีวรรณ เป็นพระอัครชายาเดิมมาแต่ในรัชกาลที่ ๑ ว่ากันอีกเช่นกันว่า เจ้าจอมมารดาสำลีวรรณ นั้น ท่านเป็นคนใจคอเด็ดเดี่ยว และเห็นจะมีพระอุปนิสัยแข็งกว่าพระสวามี ในรัชกาลที่ ๒ นั้นเอง เจ้าจอมมารดาสำลีวรรณ ซึ่งมีพระโอรสธิดาแล้วถึง ๕ พระองค์ ถูกตัดสินว่าสมรู้ร่วมคิดกับเจ้าฟ้ากรมขุนกษัตรานุชิต พระเชษฐาต่างพระมารดา จึงถูกสำเร็จโทษ เล่ากันว่า สมเด็จพระบวรราชเจ้ามหาเสนานุรักษ์ ทรงพระอาลัยอาดูรในพระอัครชายายิ่งนัก แต่เจ้าจอมมารดาสำลีวรรณ ท่านยอมรับโทษของท่านอย่างองอาจ วังหน้าในรัชกาลที่ ๓ กับพระอัครชายาของท่าน ทรงมีเรื่องราวอย่างที่เรียกกันว่า “โรแมนติค” เป็นที่เล่าขานกันมา คือท่านทรงรักใคร่ในพระราชธิดาพระองค์หนึ่งในสมเด็จพระบวรราชเจ้ามหาสุรสิงหนาท วังหน้ารัชกาลที่ ๑ มาแต่ในรัชกาลที่ ๑ ทว่าวังหน้าในรัชกาลที่ ๑ นั้นทราบกันดีอยู่ว่าท่านดุ สมเด็จพระบวรราชเจ้ามหาศักดิพลเสพ แต่ครั้งยังเป็นพระองค์เจ้าอรุโณทัย จึงมิทรงกล้า จนต่อมาถึงรัชกาลที่ ๒ พระองค์เจ้าอรุโณทัย ทรงกรมเป็นกรมหมื่นศักดิพลเสพ (ที่จริงท่านได้ทรงกรม แต่ปลายรัชกาลสมเด็จพระบรมชนกนาถ รัชกาลที่ ๑ แล้ว ได้รับพระราชทานทรงกรมเพียงปีเดียว พ.ศ.๒๓๕๑ ถึง พ.ศ.๒๓๕๒ พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าฯ ก็เสด็จสวรรคต)   ทรงกราบบังคมทูลขอพระราชทานพระองค์เจ้าหญิงดาราวดี ที่ทรงเสนหากันอยู่ พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้าฯ ก็โปรดฯ พระราชทานให้เป็นพระชายา ซึ่งที่จริงพระองค์เจ้าดาราวดีก็ทรงเป็นลูกผู้น้องของกรมหมื่นศักดิพลเสพนั่นเอง เรื่องที่เล่าขานกันนั้นคือ เรื่องที่ทรงมีเพลงยาวถึงกันระหว่าง กรมหมื่นศักดิพลเสพ และพระองค์เจ้าดาราวดี ระหว่างที่ทรงรักใคร่กัน ทว่ายังมองมิเห็นทางที่จะทรงสมปรารถนา เรื่องของท่านจึงเป็นเรื่องที่ออกจะ “โรแมนติค” ดังกล่าว วังหน้ารัชกาลที่ ๔ นั้น ท่านมิใช่วังหน้า เพียงเป็นกรมพระราชวังบวรสถานมงคล ดังรัชกาลที่ ๑, ๒, ๓ หากแต่ทรงพระเกียรติยศยิ่งกว่า มีพระราชาพิธีบวรราชภิเษก ขึ้นเป็นพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว มิใช่รับพระราชทานอุปราชาภิเษกเป็นกรมพระราชวังบวรสถานมงคล พระมหาอุปราชเท่านั้น พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าฯ มิได้ทรงมีพระอัครชายา ดังในรัชกาลที่ ๑, ๒ และ ๓ หากมีเจ้าจอมมารดา หรือหม่อมดั้งเดิม ชื่อ หม่อมเอม เป็นหม่อมเอกมาแต่ยังทรงดำรงพระยศ สมเด็จพระเจ้าน้องยาเธอ เจ้าฟ้าจุฑามณี กรมขุนอิศเรศรังสรรค์ มาแต่ในรัชกาลที่ ๓ วังหน้าพระองค์นี้ทรงมีบาทบริจามาก เนื่องจากโปรดเสด็จออกปตามชนบทจึงมีผู้ถวายบุตรีเนืองๆ ทรงเป็น “ศิลปิน” จึงว่ากันว่า พระทัยอ่อนไหว ทรงเป็นทั้งกวีและแม้ดนตรีทางอีสานก็ทรงถนัด ฟังที่เล่ากันดูจะทรงเป็น “พระเอก” ทีเดียว นอกจากเป็นกวีคารมเกล้า แล้วยังโปรดขี่ม้าผาดโผนล่อช้างตกน้ำมัน โปรดเสด็จไปไหนต่อไหนโดยไม่มีพิธีรีตรองใดๆ พระอุปนิสัย “วังหน้า” ในรัชกาลต่างๆ ดังกล่าวมา มีผู้สังเกตจากบทพระนิพนธ์ร้อยกรองต่างๆ เช่น พระนิพนธ์เพลงยาวในวังหน้ารัชกาลที่ ๑ ซึ่งทรงรำพึงถึงกรุงศรีอยุธยาเมื่อถูกทำลาย ตอนท้ายท่านทรงไว้อย่างเจ็บพระทัยเป็นที่สุดว่า             “ชาติไพร่หลงฟุ้งแต่ยศถา            ครั้นทัพเขากลับยกมา            จะองอาจอาสาก็ไม่มี            แต่เลี้ยวลดปดเจ้าทุกเช้าค่ำ            จนเมืองคร่ำเป็นผุยยับยี่            ฉิบหายตายล้มไม่สมประดี            เมืองยับ[^_^]จนทุกวัน”           และ             “มันทำเมืองเราก่อนเท่าใด            จะทดแทนมันให้หมดสิ้น            มันจิตอหังการ์ทามิฬ            จะล้างให้สุดสิ้นอย่าสงกา”            พระนิพนธ์ เพลงยาวในวังหน้ารัชกาลที่ ๓ ซึ่งทรงนิพนธ์ ขึ้นเมื่อได้รับพระราชทานพระองค์เจ้าดาราวดีเป็นพระชายา ดังที่ภาษาชาวบ้านว่า กำลังอยู่ในระยะข้าวใหม่ปลามัน ขณะกำลังทรงหมอบเฝ้าพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้าฯ ในเวลาดึก ทรงแอบนิพนธ์เพลงยาวคำนึงถึงพระองค์เจ้าดาราวดี ตอนหนึ่งว่า             “แต่ประถมยามจนยามสอง            ประหวัดน้องมิได้ว่างวายถวิล            เห็นฟ้าแผ้วผ่องหล้าไม่ราคิน            ดวงดารินฤกษ์ล้นนะภนพราย            ยิ่งกระสันต์นามพระน้องพี่หมองสวาท            ใจจะขาดเสียแล้วนุชสุดกระหาย            เอะแล้วน้องจะประวิงกริ่งระคาย            ว่าหนีหน่ายเนาวนางตำแหน่งใด            ด้วยแต่ก่อนเคยเล่นเป็นแชชู้            ไฉนจะรู้พี่หาเป็นเช่นนี้ไป            เพราะราชกิจดอกจึงผิดเวลาไป            คิดจะใช้ใครไปแจ้งก็จนเจียว” พระนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าฯนั้น มีอยู่มากหลาย พระคารมของพระองค์ท่านนั้น ส่วนมากคมกล้าและจัดจ้าน บางทีก็มีสัพยอกหยอกเย้าอย่างที่เปรียบเปรยว่า แสบๆ คันๆ ดังเช่นพระราชนิพนธ์ทรงเตือนสติเหล่าพระสนมนางในที่เป็นบาทบริจาตอนหนึ่งว่า             “จงรำลึกนึกดูเมื่ออยู่บ้าน            เคยสำราญเป็นไฉนอย่างไรหนา            คนทั้งหลายเขาก็เรียกตามฉายา            ที่มีมาว่าอีนี่อีนั่นไป            ประเดี๋ยวนี้คนทั้งนั้นก็หันกลับ            มาคำนับว่าคุณจอมหม่อมฉันไหว้            มีวาสนาเหมาะเจาะขึ้นเพราะใคร            เหตุไฉนลืมคุณกรุณา            อันตัวเรานี้ก็รองพระจอมเกล้า            เป็นปิ่นเกล้าในสยามภาษา            มียศศักดิ์ประจักษ์ทั่วทุกภารา            พระทรงธรรม์กรุณาชุบเลี้ยงเรา            ถึงใครใครที่จะตกมาเป็นห้าม            ไม่มีความขายหน้าดอกหนาเจ้า            เสียแต่ไม่ฉายเฉิดเพริศพริ้งเพรา            เพราะแก่เถ้าหงุบหงับไม่ฉับไว            ถ้าจะว่าไปจริงทุกสิ่งสิ้น            ก็พอกินตามแก่แก้ขัดได้            ฤาน้ำจิตคิดเห็นเป็นอย่างไร            จึงมิได้ปลงรักสักเวลา            การสิ่งใดที่ไม่ดีเรามิชอบ            อ้อนวอนปลอบจงจำอย่าทำหนา            ก็ไม่ฟังขืนขัดอัธยา            ยิ่งกับว่าตอไม้ไม่ไหวติง            ที่ข้อใหญ่ใช้ให้เห็นเรื่องเล่นเพื่อน            ทำให้เฟือนราชกิจผิดทุกสิ่ง            ถ้าจะเปรียบเนื้อความไปตามจริง            เสมอหญิงเล่นชู้จากสามี            นี่ถ้าหากวังมีกำแพงแข็งแรงรอบ            เป็นคันขอบดุจเขื่อนคีรีศรี            ถ้าหาไม่เจ้าจอมหม่อมเหล่านี้            คงไปเล่นจ้ำจี้กับชาย เอย” แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 50 12:10:36 จากคุณ : WIWANDA - [ 5 มี.ค. 50 12:09:49 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ผมขอแสดงความเห็นเพิ่มเติม จาก คคห23 เล็กน้อย เมื่อพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่2ใกล้เสด็จสวรรคต กลุ่มขุนนางผู้ใหญ่ผู้มีอำนาจในขณะนั้นเห็นว่าราชบัลลังก์สมควรเป็นของกรมหมื่นเจษฎาบดินทร์ พระราชโอรสพระองค์โต ซึ่งขณะนั้นเป็นผู้มีอิทธิพลและบทบาทในราชสำนักมานานแล้ว แต่ทว่าพระองค์ทรงประสูติจากพระสนมเรียม.....ซึ่งตามกฏฯแล้วราชับัลลังก์ควรจะตกเป็นของ เจ้าฟ้ามงกุฎพระราชโอรสพระองค์โตในสมเด็จพระบรมราชินีศรีสุริเยนทรามาตย์ แต่ทว่าพระองค์ มีอายุเพียง 21 พระชันษา...และทรงไม่ได้รับการสนับสนุนจากขุนนางใหญ่......ดังนั้น พระองค์จึงเสด็จออกผนวชก่อนพระราชบิดาสวรรคตเพียงไม่กี่วัน.......เพื่อรักษาชีวิต และทรงอยู่ในสมณเพศนานถึง 27 ปี จนเมื่อสิ้นรัชกาลที่3 กลุ่มเจ้านายและขุนนางผู้ใหญ่ในขณะนั้นเห็นสมควรถวายราชบัลลังก์แด่พระองค์และทรงครองราชย์ต่อมาอีก 18 ปี แต่เป็นการครองราชย์ที่พระองค์ต้องตระหนักตลอดเวลาว่าพระราชอำนาจของพระองค์มีจำกัดและไม่ค่อยราบรื่นมากนัก....... แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 50 16:44:10 แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 50 16:42:29 แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 50 16:41:46 จากคุณ : Athit (atk) - [ 5 มี.ค. 50 16:14:07 ]

ความคิดเห็นที่ 29 การเลือกระหว่าง ร.3 กับ ร.4 นั้น มีปมประวัติศาสตร์เขื่องใหญ่เลยครับ เหตุผลในการเลือก มีทังเรื่องใครประสตรกับชายาองค์ใด และขณะนั้นมีพระยศเป็นไรประมาณนั้น ที่สำคัญ คือ กาเข้ามามีบทบาทเพิ่มขึ้นของขุนนางตระกูลบุนนาค ที่ทำหน้าที่เป็นผู้ตัดสินใจขั้นสุดท้ายว่าใครจะเป็นกษตริย์ ดูแล้วคล้าย ๆ หลักการบริหารปกครองของผู้นำนะครับ ที่จะไม่ให้ใครมีอำนาจแบบวมบูรณ์  เพราะเมื่อขาด ๆ เกิน ๆ เสียแล้ว เมื่อมีอะไร ก็ต้องวิ่งมาหา "บุนนาค" อยู่ดี ช่วงการเปลี่ยนผ่านของ ร.3 และ ร.4 เป็นช่วงที่น่าสนใจมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของกรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้นครับ เพราะมคำถามว่าทำไม บุนนาค จึงเลือก ร.3 ก่อน แล้วจึงมาเลือก ร.4 ภายหลัง จากคุณ : สื่อศิลป (สื่อศิลป) - [ 5 มี.ค. 50 23:05:58 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ต่อจากคุณสื่อศิลป นะครับ การวิเคราะห์ส่วนตัวของผม(ฮา)........เพราะขณะนั้นกรมหมื่นเจษฎาบดินทร์ เป็นผู้มีอิทธิพลและบทบาทสูงมากในราชสำนัก...อยู่แล้ว...ถ้าพระองค์ไม่ได้ขึ้นครองราชย์ รับรองได้ว่าเหล่าขุนนางใหญ่ก็คงอยู่กันไม่เป็นสุข และการที่เหล่าขุนนางใหญ่ เลือกพระองค์ขึ้นครองราชบัลลังก์ จึง  เป็นการ  Balance Power เพื่อให้เกิดดุลย์ทางอำนาจนั่นเอง โดยส่วนตัวแล้วผมค่อนข้าง ชื่นชอบในวิสัยทัศน์ ของพระจอมเกล้าฯ แม้ว่าพระองค์จะทำอะไรไม่ได้มากนักในรัชสมัยของพระองค์(มีความขัดแย้งและการกบฏหลายครั้ง) แต่พระองค์มีสายพระเนตรที่ยาวไกลในการวางรากฐานการศึกษาให้พระราชโอรส(เจ้าฟ้าจุฬาฯ) และพระราชธิดา ของพระองค์ตั้งแต่เด็กๆ...........ผมว่าพระองค์เป็นผู้อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของรัชกาลที่5 อย่างแท้จริง.........แม้ว่ากว่าจะมีพระราชอำนาจเต็มต้องใช้เวลานานพอสมควรก็ตามที แก้ไขเมื่อ 06 มี.ค. 50 03:51:06 จากคุณ : Athit (atk) - [ 6 มี.ค. 50 03:36:03 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อ่านเพลินดีนะครับ กลุ่มผู้วิจารณ์ก็ไม่มีวัยรุ่นที่ดุเด็ดเผ็ดมันอย่างกระทู้อื่นในห้องสมุด ขอร่วมติดตามอ่านด้วยคน ขอเพิ่มเติมพระราชนิพนธ์ของพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว จาก คห.๒๘ ครับ พระองค์ก็มีฝีพระโอษฐ์ที่คมเช่นกัน [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : NickyNick - [ 6 มี.ค. 50 15:17:51 ]

ความคิดเห็นที่ 32 หน้าถัดไป อ้อ ลืมบอกไป นำมาจากหนังสือ "พระราชนิพนธ์ ใน พระบาทสมเด็จพระปวเรนทราเมศ มหิศเรศรังสรรค์ พระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว"  พิมพ์เป็นที่ระลึกวันตรงกับเสด็จสวรรคต เมื่อ ๗ มกราคม ๒๕๑๘ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : NickyNick - [ 6 มี.ค. 50 15:22:31 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ผมสนใจการจัดสรรอำนาจของกลุ่มขุนนาง ที่เลือกอะไรที่กึ่ง ๆ เข้าไว้ ทำให้อำนาจไม่สัมบูรณ์ แต่ต้องเอียง ๆ อิง ๆ อยู่ตลอดเวลา ทำให้อำนาจที่แท้จริงตกมาแย่ในมือของตระกูลขุนนางมากกว่า พระเจ้าแผ่นดิน จากคุณ : สื่อศิลป (สื่อศิลป) - [ 6 มี.ค. 50 22:59:21 ]

ความคิดเห็นที่ 34 จำได้ว่าในสมัย ร 3 ขึ้นครองราชย์ ตระกูลบุนนาค ยังไม่ได้มีอิทธิพลมากนักนะครับ คนที่มามีอิทธพลในภายหลังคือท่านช่วง ซึ่งเปรียบเสมือนลูกบุญธรรมของรัชกาลที่ 3 เพราะ ร.3 ท่านมีพระโอรส ผมจำชื่อไม่ได้แล้ว แล้วท่านช่วงก็เกิดไล่ๆ กันเป็นลูกของขุนนางคนสนิท มาเป็นเพื่อนวิ่งเล่นกันตั้งแต่เด็ก แต่พระโอรสป่วยและตายไปเสียก่อน (จำราชาศัพท์ไม่ได้แล้ว ขออภัย) เหลือแต่ท่านช่วงซึ่งเป็นตัวแทนอยู่รับใช้มาจนสิ้นรัชกาลน่ะครับ ตอนที่ ร.2 ท่านสวรรคต ถ้าทรงตรัสมอบสมบัต ก็ไม่แน่ว่าจะมอบสมบัติให้ร.4 เพราะเพิ่งบวช อายุ 20 พรรษาเอง งานการอะไรยังไม่ได้ทำ ยังไม่มีบารมีใดๆ เลย ผิดกับร. 3 ที่ทรงเป็นหลานปู่ในราชการที่ 1 พระองค์แรกหลังครองราชย์ ปู่กับย่ารักใคร่ โดยเฉพาะแม่ของ ร.3 สมเด็จพระอมรินทรรามาตย์ ทรงไปขอมาเป็นสะใภ้เองเลย ร.3 ท่านเริ่มรับราชการตั้งแต่สมัยร.1 แล้ว พอมาสมัย ร.2 ท่านก็รับราชการต่างพระเนตรพระกรรณมาตลอด มีสงครามก็ออกรบ งานการอะไรที่หาคนทำไม่ได้ ร.2 ก็มอบให้ ร.3 ทั้งหมด ประกอบกับท่านเป็นคนใจนักเลง ก็เลยมีคนนับถือมาก ท่านแม่ของท่านก็เป็นเชื้อสายขุนนางเก่าแก่ มีผู้คนนับถือมากมายน่ะครับ แม่ของ ร.4 พอ ร.3 ท่านสวรรคต ท่ายฝากเจ้าฟ้าจุฑามณีไปบอกว่าอย่าเพิ่งสึกออกมา ให้สมบัติตกอยู่กับ ร.3 ครับ เพราะท่านทรงเล็งเห็นความยุ่งยาก ถ้า ร.4 จะสึกออกมาเสียก่อน จากคุณ : กริชครับผม - [ 8 มี.ค. 50 08:29:41 ]

ความคิดเห็นที่ 35 หายกันไปอีกแย้ววว.... จากคุณ : WIWANDA - [ 11 มี.ค. 50 14:17:08 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ในช่วงรัชกาลที่ 3 ยังครองราชย์อยู่นั้น พม่าศัตรูคู่อาฆาตของไทยได้ตกเป็นเมืองขึ้นของอังกฤษ ซึ่งนับเป็นสัญญาณเตือนภัยให้ผู้มีอำนาจในการปกครองของไทยทั้งเชื้อพระวงศ์และขุนนางชั้นผู้ใหญ่รู้ว่าภัยนี้ยิ่งใหญ่และอาจจะมาถึงประเทศไทยได้ระหว่างที่เจ้าฟ้ามงกุฎทรงผนวชอยู่นั้น ได้ทรงศึกษาเล่าเรียนภาษาอังกฤษจนแตกฉาน นอกจากพระองค์แล้ว ก็ยังมีคงอื่นๆ เรียนภาษาอังกฤษในยุคนั้นด้วยแต่ไม่มีใครเก่งภาษาอังกฤษเท่าพระองค์ ดังที่พระองค์เจ้าจุลจักรพงษ์ทรงเขียนว่า “ ยังมีเจ้านายพระองค์อื่นๆ และขุนนางบางท่านก็โดยเสด็จเรียนภาษาอังกฤษบ้างเช่น สมเด็จพระอนุชาเจ้าฟ้าจุฑามณีแต่ก็ไม่ปรากฏว่ามีผู้ มีความรู้ดีเท่าพระองค์ ” รัชกาลที่ 3 มีพระราชโอรส 22 พระองค์และพระราชธิดา 29 พระองค์จากเจ้าจอมมารดา 35 ท่าน แต่รัชกาลที่ 3 ก็ไม่ทรงตรัสมอบราชสมบัติให้โอรสองค์ใดองค์หนึ่งของพระองค์ เมื่อรัชกาลที่ 3 สวรรคตแล้ว ได้มีการประชุมของพระราชาคณะ พระราชวงค์และขุนนางชั้นผู้ใหญ่มีมติเป็นเอกฉันท์ให้ทูลเชิญเจ้าฟ้ามงกุฎซึ่งทรงผนวชมาแล้ว 27 พรรษาขึ้นครองราชย์ เป็นรัชกาลที่ 4 เมื่อขึ้นครองราชย์แล้ว รัชกาลที่ 4 ได้สถาปนาพระอนุชาคือเจ้าฟ้าจุธามณีขึ้นเป็นพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวมีพระเกียรติเสมอพระเจ้าแผ่นดินองค์ที่ 2 คือ สูงกว่ามหาอุปราช เจ้าฟ้าจุธามณีเป็นพระอนุชาร่วมพระราชมารดาของรัชกาลที่ 4 ในสมัยรัชกาลที่ 3 เมื่อรัชกาลที่ 4 ยังทรงผนวชอยู่นั้นเจ้าฟ้าจุธามณีได้รับราชการดำรงค์พระอิศริยยศเป็นเจ้าฟ้ากรมขุนอิศเศรังสรรค์ ทรงเป็นผู้บังคับบัญชากรมทหารแม่นเป็น เคยทรงไปราชการสงครามทางเรือเมื่อคราวรบกับญวณ ที่มีความรู้เรื่องการต่อเรืออย่างมากชอบลงไปสำรวจเรือของชาวต่างชาติที่มีจอดอยู่ที่ท่ากรุงเทพฯ และเป็นผู้ที่ทรงปรับปรุงกองทัพเรือไทยให้มาเป็นแบบสมัยใหม่ พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงเป็นพระมหากษัตริย์องค์ที่ 2 อยู่จนถึงปี พ.ศ. 2409 ก็ประชวร (วัณโรค) สิ้นพระชนม์ ส่วนรัชกาลที่ 4 นั้น ทรงครองราชย์อยู่จนถึงวันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2411 ก็ประชวรสวรรคต (พระชนม์มายุ 64 พรรษ) ซึ่งเท่ากับว่าสิ้นพระชนม์หลัง พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าฯ 2 ปี ในช่วง 2 ปีนี้ รัชกาลที่ 4 มิได้ทรงแต่งตั้งผู้ใดขึ้นเป็นมหาอุปราชแทน จากคุณ : WIWANDA - [ 11 มี.ค. 50 14:22:25 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ข้อความนี้..เก็บไว้จากน้องที่ส่งมาให้อ่าน.. มิได้แจ้งมาว่า เอามาจากที่ไหน จึงขอเรียนให้ทราบตรงนี้ ก่อน..และกราบขออนุญาตท่านผู้เขียนมาณ.ที่นี้ด้วย.. จากการเราพูดถึงเรื่อง ตระกูลบุนนาค ที่ยิ่งใหญ่ในครั้งกระโน้น... เมื่อรัชกาลที่ 4 สวรรคตนั้นพระโอรสที่เป็นเจ้าฟ้าองค์ที่มีพระชนม์มายุมากที่สุด คือ สมเด็จเจ้าฟ้าจุฬาลงกรณ์กรมขุนพินิตประชานาถ ตอนนั้นมีพระชนม์มายุ 15 พรรษา การประชวรของรัชกาลที่ 4 นั้น สืบเนื่องจากท่านไปทอดพระเนตรสุริยุปราคาที่จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ และได้ติดไข้มาเลเรียมา สมเด็จเจ้าฟ้าจุฬาลงกรณ์ ซึ่งไปด้วยก็ทรงประชวรด้วย เมื่อทรงประชวรหนักรัชกาลที่ 4 ยังทรงมีพระสติดีไม่ตรัสมอบราชสมบัติให้แก่ผู้ใด มีพระดำรัสกับเจ้านายและขุนนางชั้นผู้ใหญ่ว่าให้ปรึกษากันให้พร้อม แล้วแต่จะเห็นว่าผู้ใดมีความสามารถจะรักษาแผ่นดินได้ก็ให้ยกขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์ พระองค์ทรงสวรรคตเมื่อเวลา 21.00 น. ของวันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2411 และในเวลา 24.00 น. คืนวันนั้นเองก็มีการประชุมของพระบรมวงศานุวงศ์พระราชาคณะและข้าราชการชั้นผูใหญ่ ผู้เรียกประชุมก็คือ เจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์ (ช่วง บุนนาค) สมุหพระกลาโหม ที่ประชุมประกอบด้วยพระราชาคณะ 25 รุป พระราชวงศ์ 16 พระองค์และขุนนางชั้นผู้ใหญ่ 20 คน มีพระราชาคณะที่เป็นพระราชวงศ์ 1 องค์คือ กรมหมื่นบวรรังษีสุริยพันธ์ เจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์ได้แจ้งแก่ที่ประชุมว่า.... รัชกาลที่ 4 มิได้ทรงแต่งตั้งรัชทายาททรงมีพระดำรัสให้ที่ประชุมเลือกผู้ที่เห็นสมควรขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์ จึงขอให้ออกความเห็นกันได้โดยไม่ต้องมีความเกรงกลัว กรมหลวงเทเวศร์วัชรินทร พระเจ้าน้องยาเธอในรัชกาลที่ 4 เป็นผู้ทรงอาวุโสเสนอต่อที่ประชุมว่าเพื่อเป็นการแสดงความจงรักภักดีต่อรัชกาลที่ 4 เห็นสมควรเลือกสมเด็จเจ้าฟ้าจุฬาลงกรณ์กรมขุนพินิตประชานาถขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์ เจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์ จึงขอให้ผู้เข้าร่วมประชุมนอกจากพระราชาคณะได้ออกเสียงกันทีละพระองค์และทีละคน ข้อยกเว้นคือกรมหมื่นบวรรังษีฯ เป็นพระราชาคณะแต่ได้ออกเสียงด้วยในฐานพระราชวงศ์ ผู้ที่ออกเสียงทั้งหมดเป็นชอบกับข้อเสนอของกรมหลวงเทเวศร์วัชรินทร มาถึงตอนนี้เจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์ได้แสดงความเห็นว่ารัชกาลที่ 4 เคยทรงห่วงใยว่าพระราชโอรสทรงพระเยาว์นักจะปกครองบ้านเมืองไม่ได้ กรมหลวงเทเวศร์วัชรินทรก็เสนอต่อที่ประชุมให้เจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์ว่าราชการแผ่นดินไปจนกว่ารัชกาลที่ 5 จะมีพระชนม์มายุพอที่จะทรงปกครองแผ่นดิน และเจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์ก็รับว่าจะว่าราชการแผ่นดินแทนอย่างเต็มความสามารถ จากคุณ : WIWANDA - [ 11 มี.ค. 50 14:28:53 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เมื่อลงมติเรื่องพระเจ้าแผ่นดินองค์ใหม่แล้วกรมหลวงเทเวศร์วัชรินทรได้เสนอให้อัญเชิญกรมหมื่นบวรวิไชยชาญขึ้นเป็นพระมหาอุปราชหรือวังหน้า กรมหมื่นบวรวิไชยชาญ เป็นพระโอรสองค์ใหญ่ของพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าฯ แก่ชันษากว่าสมเด็จเจ้าฟ้าจุฬาลงกรณ์ 15 พรรษา เจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์ จึงได้ถามความเห็นจากผู้เข้าร่วมประชุมแบบเดียวกับที่ถามความเห็นตอนเลือกพระเจ้าแผ่นดินทุกท่านที่ถูกถามก็ตอบว่า... เห็น สมควร ....นอกจากกรมขุนวรจักรธรานุภาพเท่านั้นที่ไม่เห็นด้วย โดยอธิบ่ายว่าไม่ใช่หน้าที่ของที่ประชุมจะตั้งพระมหาอุปราช ควรจะเป็นเรื่องของพระเจ้าแผ่นดินองค์ใหม่ และได้ยกตัวอย่างว่ารัชกาลที่ 1 ถึงที่ 4 ก็ทรงตั้งพระมหาอุปราชหรือกรมพระราชวังบวรด้วยพระองค์เอง กรมขุนวรจักรธรานุภาพผู้นี้เป็นพระน้องยาเธอของรัชกาลที่ 4 การคัดค้านของกรมขุนวรจักรธราจุภาพทำให้เจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์ขัดเคืองได้ตำหนิกรมขุวรจักรธรานุภาพหลายประการ ทั้งถามว่า “ที่ไม่ยอมนั้นอยากจะเป็นเองหรือ” ซึ่งคำถามนั้นทำให้กรมขุนวรจักรธรานุภาพตอบว่า “จะให้ยอมก็ต้องยอม” ก็เป็นอันว่าพระมหาอุปราชจะได้แก่กรมหมื่นบวรวิไชยชาญ ...ซึ่งเมื่อเป็นวังหน้าแล้วก็จะเป็นที่รู้จักกัน ในนามของกรมพระาชวังบวรวิชัยชาญ สำหรับประเด็นที่น่าจะพิจารณาคือวิธีการเสนอในที่ประชุมของกรมหลวงเทเวศวัชรินทร์ให้สมเด็จเจ้าฟ้าจุฬาลงกรณ์เป็นรัชกาลที่ 5 และกรมหมื่นบวรวิชัยชาญเป็นกรมพระราชวังบวรหรือวังหน้านั้นมีเบื้องหลังอะไรหรือเปล่า จากข้อเขียนของณัฐวุฒิ สุทธิสงครม ซึ่งได้ศึกษาเอกสารเกี่ยวกับเรื่องนี้หลายฉบับได้กล่าวว่า สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพเคยได้รับการบอกเล่าจากเจ้าพระยาภานุวงษ์มหาโกศาธิบดี (อยู่ในที่ประชุมด้วยท่านหนึ่ง) ว่าดังนี้ “ การเลือกกรมพระราชวังบวรสถานมงคลครังนั้นถ้อยคำที่กรมหลวงเทเวศร์ฯ ตรัส  พระยาศรีสุริยวงศ์จดถวายให้เจ้าพระรัตนาธิเบศร์ (พุ่ม) แต่ยังเป็นขุนสมุทรโคจร นั่งเขียนที่พระทวารเมื่อตอนเวลาประชุม และในเมื่อปรึกษากันนั้นในข้อจะถวายราชสมบัติแด่พระบาทสมเด็จฯ พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวนั้น ยินยอมพร้อมกันด้วยความยินดีจริง ...แต่เมื่อเลือกพระมหาอุปราชท่านสังเกตดูผู้ที่อยู่ในที่ประชุมไม่เห็นชอบโดยมากที่ยอมเป็นด้วยกำลังเจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์เท่านั้น ” สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพได้ทรงนิพนธ์เกี่ยวกับเรื่องภายหลังว่ากรมหมื่นบวรวิชัยชาญนั้นพระอัธยาศัยสุภาพถ่อมพระองค์รัชกาลที่ 4 ทรงมีพระเมตตาใช้สอยสนิทสนม   เมื่อพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าสวรรคตแล้วสิ่งที่กรมหมื่นบวรวิชัยชาญปฏิบัติเป็นกิจวัตรก็คือตอนเช้าเสด็จไปหาสมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์ที่บ้าน สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพยังเห็นว่าการตั้งพระมหาอุปราชของที่ประชุมครั้งนั้นผิดประเพณีสมดังที่กรมขุนวรจักรฯ ให้ความเห็น     แต่ที่เจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์สนับสนุนการมหมื่นบวรวิชัยชาญขึ้นเป็นมหาอุปราชก็เพราะเกรงว่า ถ้ารัชกาลที่ 5 ทรงเจริญวัยขึ้นแล้ว ถ้าไม่พอพระทัยที่มีผู้สำเร็จราชการแผ่นดินก็คงจะคิดเอาท่านออกจากตำแหน่งผู้สำเร็จตาชการแผ่นดิน จึงได้สนับสนุนกรมหมื่นบวรวิชัยชาญซึ่งสนิทสนมกับท่านเป็นอย่างมากขึ้นเป็นพระมหาอุปราชเพื่อเป็นการคานอำนาจไว้ก่อน สมเด็จกรมพระยาดำรงราชนุภาพยังทรงอธิบายด้วยว่า ถ้าศึกษาจากพระราชพงศาวดารไทยแล้ว พระเจ้าแผ่นดินทรงพอใจที่ตั้งพระราชโอรสพระองค์ใหญ่เป็นพระมหาอุปราชเป็นพื้น....ต่อเมื่อไม่มีพระราชโอรสหรือเหตุการณ์อย่างอื่นบังคับจึงทรงตั้งพระอนุชาหรือพระราชวงศ์ชั้นอื่น เช่น... รัชกาลที่ 1 ของกรุงรัตนโกสินทร์ทรงตั้งสมเด็จพระอนุชาเป็นพระมหาอุปราช (กรมพระราชวังบวรมหาสุริยสิงหนาท( ก็เพราะได้ทรงสร้างสมพระบารมีมาด้วยก้นนับว่ามีเหตุการณ์บังคับ รัชกาลที่ 2 ทรงตั้งสมเด็จอนุชาธิราชเป็นพระมหาอุปราช (กรมพระราชวังบวรมหเสนานุรักษ์) ก็เพราะสมเด็จพระอนุชาพระองค์ที่ดำรงพระยศเป็นพระบัณฑูรน้อยมาตั้งแต่รัชกาลที่ 1 จึงเป็นการตั้งด้วยเหตุการณ์บังคับ รัชกาลที่ 3 ทรงตั้งกรมหมื่นศักดิพลเสพพระราชปิตุลา (อา) เป็นมหาอุปราช (กรมพระราชวังบวรมหาศักดิพลเสพ) ก็เพราะเป็นบำเหน็จที่กรมหมื่นศักดิพลเสพซึ่งทรงบัญชาการกระทรวงกลาโหมอยู่ตอนรัชกาลที่ 2 สวรรคต สนับสุนให้รัชกาลที่ 3 ได้ราชสมบัติ รัชกาลที่ 4 ทรงตั้งกรมขุนอิศเรศรังสรรค์ สมเด็จพระอนุชาเป็นพระมหาอุปราชก็เพราะพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงเชื่อตำราพยากรณ์ว่า สมเด็จพระอนุชาจะต้องได้เป็นพระเจ้าแผ่นดิน สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพยังทรงให้เหตุผลด้วยว่าการเลือกพระมหาอุปราชนั้นตามราชประเพณีพระเจ้าแผ่นดินต้องทรงเลือกเอาพระราชวงศ์องค์เดียวเท่านั้น ช่วง 5 ปี หลังจากที่รัชกาลที่ 4 สวรรคต ซึ่งเป็นช่วง 5 ปีแรกของการครองราชย์ของรัชกาลที่ 5 นั้นอำนาจการปกครองแผ่นดิน จึงอยู่ที่ผู้สำเรํจราชการแผ่นดินคือ เจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์ เมื่อรัชกาลที่ 5 มีพระชนม์มายุครบ 20 พรรษา พระองค์ก็ทรงผนวชเป็นเวลา 5 วัน เมื่อสึกแล้วก็ทำพิธีบรมราชาภิเษกขึ้นครองราชย์เป็นครั้งที่ 2 ในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2416 โดยได้ทำพิธีมาครั้งหนึ่งแล้ว เมื่อขึ้นครองราชย์ครั้งแรก โดยสมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพได้ทรงอธิบายว่าสาเหตุหนึ่งของการทำราชพิธีบรมราชาภิเษกอีกครั้งก็เพื่อ “ เป็นการแสดงว่า พระเจ้าอยู่หัวจะทรงว่า ราชการบ้านเมืองต่อไปเจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์มิได้เป็นผู้ว่าราชการเหมือนอย่างแต่ก่อน ” การทำพิธีบรมราชาภิเษกนี้ ก็เป็นอันว่าเจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์หมดอำนาจในการบริหารราชการแผ่นดิน และก็ไม่มีตำแหน่งที่มีอำนาจต่อไป ตอนนั้นพระยาศรีสุริยวงศ์อายุได้ 65 ปี (เกิดในรัชกาลที่ 1 เมื่อ พ.ศ. 2351) และถึงจะหมดอำนาจหน้าที่แล้วแต่รัชกาลที่ 5 ก็ได้เลื่อนยศขึ้นเป็นสมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์ ช่วง 5 ปีแรกของการครองราชย์ของรัชกาลที่ 5 นับเป็นหัวเลี้ยวหัวต่อ สำคัญของประวัติศาสตร์การเมืองไทย เพราะถ้าเจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์คิดจะยึดอำนาจก็คงจะทำให้ประวัติศาสตร์ไทยต่างจากที่เป็นอยู่มา รัชกาลที่ 5 ได้ทรงอธิบายความรู้สึกของพระองค์ในช่วงเวลานั้นในพระราชหัตเลขาที่รงประทานแก่สมเด็จพระบรมโอรสธิราชเจ้าฟ้ามหาวชิรุณหิศ เมื่อวันที่ 8 กรกฎาคม พ.ศ. 2436 ดังมีใจความตอนหนึ่งว่า “ เมื่อพ่อได้ราชในเวลาเพียง 15 ปีเท่านั้น เหมือนตะเกียงริบหรี่จวนจะดับ ไม่มีมารดา มีญาติฝ่ายมารดาก็ล้วนแต่โลเลเหลวไหล หรือไม่โลเลเหลวไหลก็มิได้ตั้งอยู่ในตำแหน่งราชการอันใดเป็นหลักฐาน ญาติฝ่ายข้างพ่อคือ เจ้านายทั้งปวงก็ตกอยู่ในอำนาจสมเด็จเจ้าพระยา และต้องรักษาชีวิตอยู่ด้วยกันทุกพระองค์ ” ซึ่งคล้ายกับว่าถ้าทางฝ่ายผู้สำเร็จราชการคิดจะยึดอำนาจแล้ว เจ้านายทั้งปวงก็คงไม่กล้าขัดขวาง เพราะส่วนหนึ่งตกอยู่ในอำนาจของผู้สำเร็จราชการ ส่วนคนที่ไม่ได้อยู่ในอำนาจของผู้สำเร็จราชการก็คงไม่กล้าขัดขวางเพราะ “ต้องรักษาชีวิตอยู่ด้วยทุกพระองค์” ซึ่งผู้ที่ศึกษาประวัติศาสตร์ไทยในช่วงนี้ต่างก็เห็นพ้องกันว่าช่วงระหว่าง ปี พ.ศ. 2411-2416 นั้นเหมือนเป็นจุดสูงสุดของตระกูลบุนนาค ซึ่งสืบทอดตำแหน่งเสนาบดีที่สำคัญคือ สมุหกลาโหม และเสนาบดีกรมคลังมาตั้งแต่รัชกาลที่ 1 คนในตระกูลที่เป็นถึงสมเด็จเจ้าพระยาก็เป็นสมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาประยูรวงศ์ และสมเด็จพระยาบรมมหาพิชัยญาติ เมื่อเจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์เป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดินนั้นบุตรชายของท่าน (วร บุนนาค) เป็นสมุหกลาโหม น้องชายของท่านคือเจ้าพระยาภาณุวงศ์มหาโกษธิบดี (ท้วม บุนนาค) เป็นเสนาบดีกรมพระคลังและ หลานของท่านคือ พระยาอาหารบริรักษ์ (นุช บญหลง) เป็นเสนาบดีกรมนา หลังจากขึ้นครองราชย์ด้วยพระองค์เองได้เพียงปีเศษก็เกิดเหตุการณ์ขัดแย้งระหว่าง รัชกาลที่ 5 กับพระมหาอุปราชหรือกรมพระราชวังบวรวิไชยชาญ โดยเหตุการณ์ได้เกิดขึ้นปลายธันวาคม พ.ศ. 2417 เริ่มด้วยกรมพระราชวังบวรฯ ได้รับบัตรสนเท่ห์ ซึ่งสมัยนั้นเรียกหนังสือทิ้งว่าจะมีคนลอบปลงพระชนม์กรมพระราชวังบวรฯ จึงได้ระดมไพร่พลประมาณ 600 คน ไว้ที่พระที่นั่งศิวโมขพิมาน ซึ่งอยู่ในบริเวณพระราชวังของบวรฯ รัชกาลที่ 5 ได้ทราบข่าวนี้ก็เกรงว่าทางกรมราชวังบวรฯ อาจจะคิดยึดอำนาจ จึงได้ทรงเรียกทหารมารักษาพระราชวังหลวงมากขึ้น ทำให้เหตุการณ์ตึงเครียด รัชกาลที่ 5 จึงทรงโปรดให้สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์ไปเกลี้ยกล่อมว่าพระองค์ไม่ได้คิดร้าย แต่กรมพระราชวังบวฯ กลับหนีไปลี้ภัยอยู่ในสถานกงสุลอังกฤษ เมื่อวันที่ 2 มกราคม พ.ศ. 2418 ปรากฎว่า ทางอังกฤษได้ส่งเซอร์ แอนดรู คลาก (Sir Andew Clarke) ข้าหลวงใหญ่ที่อังกฤษส่งมาปกครองสิงคโปร์ เข้ามาทำการไกล่เกลี่ย เซอร์ แอนดรู คลาก วางตัวเป็นกลาง และไม่ต้องการแทรกแซงกิจการภายในของไทย และมีส่วนสำคัญในการเจรจาให้กรมพระราชวังบวรวิไชยชาญมีทหารรักษาพระองค์ได้ไม่เกิน 200 คน โดยทรงออกคำสั่งเกี่ยวกับอำนาจหน้าที่ของกรมพระราชวังบวรฯ ตอนหนึ่งว่า “ อนึ่งเรามีความประสงค์ที่จะให้พระบรมวงศ์เธอ กรมพระราชวังบวรสถานมงคลได้รักษาเกียรติยศโดยสมควร เราจึงให้กรมพระราชวังบวรสถานมงคลมีทหารปืนเล็ก อาวุธสำหรับเฉพาะ 200 คน และทหาร 200 คนนี้ให้อยู่แต่พระราชวังบวรสถานมงคลหรือกรมพระราชวังบวรสถานมงคล จะไปอยู่แห่งใดที่เป็นสถานที่วังบวรนั้น ทหารจึงจะอยู่รักษาได้แต่เป็นสถานที่วังเท่านั้น ถ้าเราจะต้องการเรียกทหาร 200 คนนั้น ให้มาช่วยกันเมื่อไร เราจะมีคำสั่งเซ็นชื่อของเราให้เป็นสำคัญก็ต้องมาตามความประสงค์ของเรา” ในปี พ.ศ. 2428 กรมพระราชวังบวรวิไชยชาญก็ประชวรสวรรคต พระชนมายุได้ 48 พรรษา หลังจากนั้นรัชกาลที่ 5 ได้ทรงยุบเลิกตำแหน่งกรมพระราชวังบวรสถานมงคล และได้ทรงโปรดตั้งตำแหน่งพระบรมโอรสาธิราชสยามมงกุฎราชกุมารขึ้นเป็นตำแหน่งรัชทายาทแทนตำแหน่งพระมหาอุปราช โดยได้ทรงสถาปนาสมเด็จเจ้าฟ้ามหาวชิรุณหิศขึ้นเป็นสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชสยามมงกุมารเมื่อปี พ.ศ. 2429 เมื่อสมเด็จเจ้าฟ้ามหาวชิรุณหิศได้ทรงรับการสถาปนาขึ้นเป็นสยามมงกุฏราชกุมารนั้น ทรงมีพระชนมายุ 8 พรรษา (ประสูติเมื่อ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2421) และดำรงตำแหน่งอยู่จนถึงวันที่ 4 มกราคม พ.ศ. 2437 ก็สิ้นพระชนม์ เมื่อสมเด็จเจ้าฟ้ามหาวชิรุณหิศสิ้นพระชนม์แล้ว รัชกาลที่ 5 ได้ทรงสถาปนาสมเด็จเจ้าฟ้ามหาวชิราวุธ ขึ้นเป็นสยามมงกุฎราชกุมารแทนเมื่อวันที่ 7 มกราคม พ.ศ. 2437 เมื่อทรงได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นสยามมงกุฎราชกุมารนั้น สมเด็จเจ้าฟ้ามหาวชิราวุธมีพระชนม์ 14 พรรษา (ประสูติ พ.ศ. 2423) และกำลังทรงศึกษาอยู่ ณ ประเทศอังกฤษ รัชกาลที่ 5 พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว พระเจ้าแผ่นดินที่ทรงพระปรีชาสามารถในทุกๆ ด้านสมกับที่ได้รับยกย่องให้เป็นพระปียะมหาราชสวรรคตเมื่อวันที่ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2453 แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 50 14:40:45 จากคุณ : WIWANDA - [ 11 มี.ค. 50 14:40:05 ]

ความคิดเห็นที่ 39 มาถึงตรงนี้...ขอเชิญท่านผู้รู้มาแจมต่อในเรื่อง"เจ้าคุณแพ" ก็จะเป็นพระคุณมาก..เพราะเรื่องราวจะสมบูรณ์ยิ่งขึ้น จากคุณ : WIWANDA - [ 11 มี.ค. 50 14:45:20 ]

ความคิดเห็นที่ 40 โดดเรียนนานไปหน่อย ปล่อยให้คุณครูมาทำการบ้านแทน  ยอมรับสารภาพให้ตีก้น 3 ที แต่ขอหนีอีกได้ป่ะ จากคุณ : สื่อศิลป (สื่อศิลป) - [ 12 มี.ค. 50 09:40:29 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เรื่องเจ้าคุณแพ หรือเจ้าจอมมารดาแพ ใช่หรือเปล่าครับ น่าจะเป็นคนเดียวกับเจ้าจอมมารดา ที่ ร.5 ทรงมี ก่อนขึ้นครองราชย์น่ะ (ก่อนอายุ 15) มีพระธิดาด้วยกันนะครับ แต่จำชื่อไม่ได้ สำหรับเรื่องกรมพระราชวังบวรวิไชชาญ จำได้ว่าเป็นหลานตาของท่านสมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์ ใช่หรือเปล่าครับ ไม่แน่ใจ สำหรับเซอร์ แอนดรู คลาก อ่านมาจากไหนไม่รู้ ว่าได้เสนอให้แบ่งสยามออกเป็น 3 ส่วน คือส่วนของ ร.5 คือฝั่งตะวันตกของแม่น้ำเจ้าพระยา ส่วนของกรมพระราชวังบวรวิไชชาญเป็นฝั่งตะวันออก และของสมเด็จเจ้าพระยาคือหัวเมืองทางใต้ แต่แน่นอนว่าไม่มีใครยอม แต่จากเหตุการณ์ครั้งแต่ เซอร์คลากได้รับสัมปทานเหมืองติดไม้ติดมือไปด้วยนะครับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 12 มี.ค. 50 15:40:30 ]

ความคิดเห็นที่ 42 มาถึงตรงนี้...ขอเชิญท่านผู้รู้มาแจมต่อในเรื่อง"เจ้าคุณแพ" ก็จะเป็นพระคุณมาก..เพราะเรื่องราวจะสมบูรณ์ยิ่งขึ้น ท่านใดมีความรู้ และต้องการนำไปขยายให้กว้างขึ้น ผมยินดีเป็นอย่างยิ่ง และเชื่อว่าท่านผู้ประพันธ์คงรู้สึกยินดีเช่นกันครับ (คุณกัมม์) เพชรพระมหามงกุฎ ตอน เจ้าคุณพระประยูรวงศ์(แพ) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3401095/K3401095.html Kindness from คุณกัมม์ จากคุณ : emi - [ 12 มี.ค. 50 19:13:36 A:222.153.7.78 X: ]

ความคิดเห็นที่ 43 From ความคิดเห็นที่ 58 (คุณกัมม์) เพชรพระมหามงกุฎ ตอน เจ้าคุณพระประยูรวงศ์(แพ) http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3401095/K3401095.html ประกาศ........................................................... วังดุสิต วันที่ ๒๑ เมษายน รัตนโกสินศก ๑๒๓ มีพระบรมราชโองการตรัสเหนือเกล้าฯ สั่งว่าราชประเพณีแต่ก่อนมา เจ้าจอมมารดาฝ่ายในที่เป็นผู้ใหญ่แลราชนิกุลบางท่าน มีพระชนมายุแลเป็นที่ไว้วางพระราชหฤทัย แลเป็นที่นับถือของคนในพระบรมมหาราชวังโดยมาก ยกย่องให้เรียกว่าเจ้าคุณ บัดนี้ทรงพระราชดำริว่า เจ้าจอมมารดาแพ ได้รับราชการฉลองพระเดชพระคุณมาถึง ๓๗ ปี เป็นเจ้าจอมมารดาผู้ใหญ่และเป็นบุตรีท่านอัครมหาเสนาบดี มีตระกูลสูงเนื่องในราชนิกุล สมควรจะมียศบรรดาศักดิ์เป็นเจ้าคุณได้ จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯสั่งว่า แต่นี้ไปให้เรียกเจ้าจอมมารดาแพว่า เจ้าคุณจอมมารดา พระบรมราชโองการตรัสสั่ง ณ วันพฤหัสบดีที่ ๒๑ เมษายน รัตนโกสินทร์ศก ๑๒๓ ........................................................................(พระปรมาภิไทย) สยามินทร Kindness from คุณกัมม์ จากคุณ : emi - [ 12 มี.ค. 50 19:14:12 A:222.153.7.78 X: ]

ความคิดเห็นที่ 44 สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ ทรงนิพนธ์ประวัติเจ้าคุณจอมมารดาแพไว้ละเอียด และน่าอ่านมาก เนื่องในโอกาสงานพระราชทานเพลิงศพของท่านเจ้าคุณจอมมารดา เสียดายที่หาต้นเรื่องมาแจมไม่ได้ตอนนี้ จากคุณ : NickyNick - [ 13 มี.ค. 50 08:55:50 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ขอโทษที ผมเอ๋อไป กระทู้คุณกัมม์ที่ท่านข้างบนแนบไว้ ก็คือที่ผมกล่าวถึงนั่นเอง http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3401095/K3401095.html ตามไปอ่านกระทู้ เห็นชื่อคนเก่าๆ แล้วคิดถึง จากคุณ : NickyNick - [ 13 มี.ค. 50 11:02:33 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ช่วงนี้กระทู้นี้เดินช้าจังเนอะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 14 มี.ค. 50 18:50:55 ]

ความคิดเห็นที่ 47 คุณกริชขา  ที่ต้องช้าเพราะต้องระวังปาก ระวังคำกันน่ะค่ะอีกทั้งประวัติศาสตร์ในช่วงนี้มีคนเขียนเยอะแล้ว.. เราต้องการความเห็นจากผู้อาจจะมีมุมมองอื่นๆ.. แต่..ก็แห้ว.. อย่างเรื่องเจ้าคุณแพ หรือ เจ้าจอมมารดาแพ นี้.. เป็นเรื่องรักสิเน่หาครั้งแรก...ที่น่าจะเป็นรักสลักใจ แต่ไฉน....จึงร้างราห่างหายไปเร็วนัก.. กลับกลายเป็นฝ่ายหญิงที่ยึดมั่นแต่ในความจงรักภักดีอย่างไม่มีวันเสื่อมคลาย.. จากคุณ : WIWANDA - [ 14 มี.ค. 50 23:23:28 ]

ความคิดเห็นที่ 48 อืม ช่ายครับ ประเด็นนี้ผมก็สงสัยอยู่ว่าทำไมรักแรกถึงร้างรากันเร็ว แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมาก เพราะร.5 ท่านก็มีคนมาถวายตัวรับใช้อยู่เยอะแยะ  บางคนก็อยู่ถวายงานแค่คืนเดียว กลายเป็นเจ้าจอมห้องเหลืองไป บางคนก็เป็นที่สนิทสเน่หาแก่ท่าน มีพระโอรสและธิดาหลายคน จากคุณ : กริชครับผม - [ 15 มี.ค. 50 09:47:05 ]

ความคิดเห็นที่ 49 จะมีต่อไหมเนี่ย รออ่านนะคะ ^__^" จากคุณ : มินเอง - [ 17 มี.ค. 50 00:55:48 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เข้ามาบอกว่า ติดตามกระทู้นี่มานานมากแล้วครับ เริ่มอ่านตั้งแต่ยังเป็นเลขหลักเดียวอยู่ พอดีเพิ่งสมัครเป็นสมาชิกพันธ์ทิพย์ก็เลยเพิ่งรายงานตัวครับ โดยเข้ามาออกความเห็นในกระทู้นี้เป็นกระทู้แรก เพื่อขอขอบคุณ คุณป้าวิวันดา ที่ตั้งกระทู้ คุณสื่อศิลป ที่เล่าเรื่องราวดีๆให้ฟัง คุณหมอฮาฮายี ที่เก็บกระทู้ทุกกระทู้ ท่านอื่นๆที่ช่วยเขียนเสริมเพิ่มเติม และ ทุกท่านที่เข้ามาอ่านที่เข้ามารายงานตัว จนกระทู้อยู่มาอย่างยั่งยืนจนบัดนี้ ขอให้กระทู้นี้อยู่ต่อไปอีกนานแสนนาน เป็นแหล่งความรู้ เกร็ดความรู้ ต่อไปเรื่อยๆครับ แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 50 07:45:36 จากคุณ : เดียวดายกลางสายฝน (Alone in the Rain) - [ 17 มี.ค. 50 08:17:37 ]

ความคิดเห็นที่ 51 กระทู้นี้เงียบเหงาแฮะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 18 มี.ค. 50 20:57:16 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ผมกำลังย้อนไปอ่านภาคต้นๆ ถึงภาค 15 แล้วครับ ไม่รู้เมื่อไรจะไล่ทัน จากคุณ : Jacob777 - [ 20 มี.ค. 50 12:10:32 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ยินดีกับคุณ Jacob777 ด้วยนะคะ ที่อ่านถึงภาคที่ 15 แล้ว อีกแค่ 150ภาค  ก็ไล่ทันแล้วค่ะ   และยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ด้วยนะคะ ที่เข้ามาในกระทู้นี้ ในยามที่อาจจะเหงาๆไปหน่อย ไม่ทราบเหมือนกันว่าท่านสื่อหนีเที่ยวไหนเสียแล้ว ก็อย่างว่าละคะ  เป็นธรรมดาของคนโสด  ที่ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง ว่าแต่สมชิกเก่าก็พลอยหายหน้าหายตาไปด้วยนี่สิคะ   ไม่ทราบหายไปไหนกันหมดเนาะ น้องริว ยังเห็นแว็บๆ  ว่าจะถามซะหน่อย ต้นปีได้โบกี่เดือน? ไปดู พระนเรศวรกับเขาบ้างหรือเปล่า พี่เพิ่งไปดูมา  อยากคอมเม้นใจจะขาด แต่กลัวอาจารย์สื่อเดือดร้อน แล้วคุณรณชัยละคะ หายไปนานเนี่ยะ  ไม่ใช่กลับมาอีกที  มาแปะรูปหนูน้อยที่ไหน   แล้วบอกว่า เป็น "น้อง" ของหนูพิมนะ! พี่หมอ ฮาฮายี  ก็มีภารกิจรัดตัวคะ  เห็นบอกว่าต้องแปลตำราให้ท่าน "ผ.บ.ท.บ" งานนี้ ปฏิเสธไม่ได้ค่ะ   คับลูกเดียว จากคุณ : กาสะลองบานแล้ว - [ 22 มี.ค. 50 21:56:50 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ขออนุญาตลงชื่อบรรเทาความเงียบเหงาครับ จากคุณ : เพราะผมไม่มี Time Machine - [ 24 มี.ค. 50 21:55:09 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ลงชื่อด้วยคนครับ จากคุณ : สื่อศิลป (สื่อศิลป) - [ 25 มี.ค. 50 23:46:25 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ช่วงนี้งานเยอะจริงๆ ครับ แปลตำราเสร็จแล้วครับ แต่รอบนี้เจองานหลวงทับศีรษะ นานๆ ถึงจะได้เข้ามาเสนอหน้าซะที จากคุณ : ha ha yee - [ 27 มี.ค. 50 07:37:54 ]

ความคิดเห็นที่ 57 งั้นเข้ามาลงชื่อด้วยแล้วกัน ปิดเทอมแล้วแต่งานไม่หยุดครับ ต้องวางแผนถึงเทอมถัดไป กับงานวิจัยอีก จากคุณ : Ronachai (amscmu) - [ 27 มี.ค. 50 09:57:05 ]

ความคิดเห็นที่ 58 มาประกวดข้อแก้ตัวกันไหมครับ  ใครจะฟังดูเข้าท่าน่าเชื่อถือที่สุด  แล้วเดี๋ยวให้คุณพี่วิวันดาเป็นกรรมการ  ใครชนะก็รอดตัวไป ใครแพ้ก็ต้องยอมให้คุณพี่เจ๊ เอาสันหนังสือรวมประวัติศาสตร์โลก 2 เล่มมัดรวมกันแพ่นกระบาล 1  ที ห้ามร้องด้วย จากคุณ : สื่อศิลป (สื่อศิลป) - [ 27 มี.ค. 50 10:53:12 ]

ความคิดเห็นที่ 59 เหมือนเป็นคุณครูเข้ามาเช็คชื่อเลยค่ะ เห็นขาประจำเข้ามาลงชื่อ ก็ใจชื้นขึ้นหน่อย  อย่างน้อยก็รู้ว่า ยังอยู่ดี สุขภาพแข็งแรงกันทุกท่าน แต่คุณสื่อศิลปมาลงชื่อด้วยทำไมคะเนี่ย เขาสงวนสิทธิไว้สำหรับผู้อ่านค่ะ ส่วนผู้เขียน  ห้ามลง! สงสัยค่ะสงสัย อาชีพหมอ กับครูบาอาจารย์ เขามีหน้า โลว์ซีซั่น กันบ้างหรือเปล่าคะ อาชีพแม่ค้าอย่างเรา  หน้าโลว์คือหน้าร้อนค่ะ จากคุณ : กาสะลองบานแล้ว - [ 27 มี.ค. 50 23:47:02 ]

ความคิดเห็นที่ 60 เห็นอาจารย์สื่อพูดถึงเรื่องสงครามโลกสองครั้ง  แล้วนึกขึ้นได้ว่า  เคยไปเดินเล่นที่รามฯ  แล้วไปเจอร้านหนังสือเล็กๆ  ที่เด็กรามฯชอบไปด้อมๆมองๆ  เพราะเป็นแหล่งรวมของหนังสือ (กฏหมาย) ดี ราคาถูก ที่เข้าไป ไม่ใช่เพราะไปหาหนังสือกฏหมายหรอกนะคะ  เพราะตัวเอง กับนัก (เรียน) กฏหมาย  ไม่ค่อยกินเส้นกันค่ะ ที่เข้าไปร้านนั้น  เพราะไปเจอรูปถ่าย วีรบุรุษสุดหล่อ ถ่ายเป็นภาพขาวดำแผ่นพอประมาณติดไว้ที่ข้างกระจกหน้าร้าน ถูกต้องแล้วค่ะ    หมอเช  เกวารา  นักเรียนแพทย์ ชาวอาเจนติน่า   ที่ออกเดินทางท่องเที่ยวตามประสาคนหนุ่มในยุคแสวงหา   เขาต่อสู้กับทุนนิยมอย่างอเมริกา จนได้รับฉายา" เบอร์สอง "  ของคิวบา ยืนพินิจพิจารณาภาพถ่าย หนุ่มหล่อในตาโศกคนนี้อยู่เป็นนานสองนาน   จึงตัดสินใจเดินเข้าไปในร้าน หลังจากเด็กในร้านเริ่มจับตาพฤติกรรมอันไม่น่าไว้วางใจ ด้วยคงกลัวว่า เราอาจจะเป็นพวกโรคจิต  แอบฉีกภาพนั้นหรืออาจจะขโมยกลับบ้านก็ได้ ภายในร้านเล็กๆไม่ติดแอร์  ใช่มีว่ามีแต่หนังสือกฏหมายซะเมื่อไหร่ หนังสืออื่นก็มีค่ะ   รื้อๆค้นอยู่นาน ได้มาสองเล่มค่ะ สงครามโลกครั้งที่ 1  และ สงครามโลกครั้งที่ 2  รวบรวมโดยพลอากาศตรี ปรีชา ศรีวาลัย เนื้อเรื่องก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษค่ะ   เอามาดูภาพประกอบเพราะภาพเยอะมก  ซึ่งสมัยก่อน  internet  อาจยังไม่ค่อยแพร่หลาย จึงหาดูยากสักหน่อย สงครามโลกรั้งที่ 2 มีคนพูดถึงเยอะมาก  แต่ครั้งที่ 1  ยังมีไม่เยอะนะคะ สงครามโลกครั้งที่ 1  หรือที่เรียกว่าเป็นมหาสงคราม มีความแตกต่างจากสงครามที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น สงครามปรัสเซีย ฝรั่งเศส  หรือสงครามญี่ปุ่น รัสเซีย  ที่ว่ารุนแรงแล้ว  เมื่อมาเจอกับสงครามที่ดึงคนทั้งโลกให้ต้องสู้รบกัน บวกกับความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีและศิลปใน การรบแล้ว  ทำให้สงครามโลกรั้งที่ 1 ขยายวงกว้างอย่างรวดเร็ว จากที่เคยคิดว่า  รบกับแป๊บๆเดี๋ยวก็ได้กลับบ้าน   และก็ได้กลับจริงๆนั้นแหละค่ะ  คือได้กลับบ้านเก่ากันไง ศิลปการรบ ที่แตกต่างจากสงครามในอดีต  ทำให้เกิดการสู้รบ แบบสามมิติ  คือทั้งทางบก  ทางน้ำ  ทางอากาศ  เรียกว่า เป็นการทดลองใช้อาวุธใหม่ๆ  พร้อมทั้งกำลังอาศยาน  ก็เป็นของใหม่หมด สังเกตว่า  ความต้องการเป็นผู้ชนะในสงคราม  เป็นแรงกระตุ้น ให้นักวิทยาศาตร์คิดค้นเทคโนโลยีที่ทำลายสูงขึ้นไปเรือยๆ  ใครเป็นผู้ครอบครองเทคโนโลยีเหล่านี้ได้    ก็นอนตาหลับกันไปพักใหญ่ๆ แต่อันว่าการเรียนรู้ที่จะสร้างความหายนะให้แก่นและกันของมนุษย์เรานี้   เรียนรู้กันทันค่ะ   แค่เพียงไม่ถึงชั่วอายุคน  ใครต่อใครก็พากันผลิตขีปนาวุธทำลายล้างสูงได้แล้วตั้งหลายคน คนที่ร้อนอาสนะที่สุด  คือคนที่สร้างศัตรูไว้มากที่สุด ดูข่าวต่างประเทศทุกวันนี้  เสพแต่ข่าวใหญ่ประจำวันเรื่องที่ UN จะคว่ำบาตรประเทศที่มีอาวุธนิวเคลียร์ไว้ในครอบครอง ขู่กันไปขู่กันมา  ทำท่าน่าเกรงขาม  แบบว่าเอาจริงทั้งคู่  แต่เรื่องแบบนี้  ไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้นในประวัติศาสตร์  เพียงแต่เป็นการกดดันให้ออกมาแชร์ผลประโยชน์กันมากกว่า   คงไม่มีใครกล้ากดปุ่มก่อนเหมือนในหนังหรอกนะคะ จากคุณ : กาสะลองบานแล้ว - [ 27 มี.ค. 50 23:54:24 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ต้นเดือนเมษา  ต้องกลับบ้านต่างจังหวัดค่ะ อาจารย์สื่อ  กลับเข้าประจำการด่วน! จากคุณ : กาสะลองบานแล้ว - [ 27 มี.ค. 50 23:55:39 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ก็เนี่ยละค่ะ จะต่อมาถึงรัชกาลที่หก  พวกนัก(อยาก)เขียนทั้งหลายก็ออกอาการอ้ำอึ้งกันไปตามๆกัน.. เพราะ มันมีข้อที่อยากถามหลายข้อ ..แต่ไม่มีใครหาญกล้า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเศรษฐกิจ  เรื่องในพระราชสำนัก..หรือ เรื่องข้อราชการ  หรือ อาจจะเป็นว่า ตำแหน่งพระบรมโอรสาธิราชนั้น  ทรงได้มาถึงอย่างปุบปับ.. พระราชประวัติ ....รัชกาลที่ 6 พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว (ครองราชย์ พ.ศ. 2453-2468) การขึ้นครองราชย์ของรัชกาลที่ 6 เป็นไปโดยราบรื่น เพราะรัชกาลที่ 5 ได้ ทรงตั้งเป็นสยามมงกุฎอยู่ก่อนแล้ว บ้านเมืองได้รับการพัฒนาไปมากในทุกๆ ด้าน ตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 5 การติดต่อกับต่างชาติมีมากขึ้นรวมทั้งการส่งนักเรียนไทยไปเรียนยังประเทศต่างๆ ในทวีปยุโรปส่วนพระองค์รัชกาลที่ 6 เองนั้น ก็ทรงมีคุณวุฒิ วัยวุฒิ พร้อมทุกอย่างที่จะขึ้นปกครองประเทศ ในสมัยรัชกาลที่ 6 นี้เองก็เกิดความเคลื่อนไหว เพื่อใช้กำลังเพื่อจุดประสงค์ทางการเมืองรูปแบบใหม่ กล่าวคือแต่ก่อนมานั้นการใช้กำลังเพื่อเข้าช่วงชิงอำนาจก็เพื่อจะตั้งตนเองเป็นเจ้าแผ่นดินองค์ใหม่ แต่ในสมัยรัชกาลที่ 6 นี้เป็นความคิดที่จะใช้กำลัง เพื่อให้พระมหากษัตริย์อยู่ภายใต้รัฐธรรมนูญ ซึ่งนับเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ไทย เหตุเกิดขึ้นใน พ.ศ. 2454 หลังจากรัชกาลที่ 6 ขึ้นครองราชย์ได้ไม่ถึง 2 ปี ซึ่งเหตุการณ์ครั้งนี้ถูกเรียกว่ากบฎ รศ. 130 โดยทางฝ่ายรัฐบาลได้ทราบว่ามีคณะบุคคลเพื่อจะทำการลดพระราชอำนาจของพระมหากษัตริย์ จากการมีอำนาจโดยไม่จำกัดให้พระมหากษัตริย์ภายใต้รัฐธรรมนูญฝ่านรัฐบาลเริ่มทำการจับกุมผู้ต้องสงสัยตั้งแต่วันที่ 1 มีนาคม พ.ศ. 2454 และผู้ที่จับรุ่นแรกๆ ก็ซัดทอดคนอื่นๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดได้มีการจับผู้ต้องสงสัยรวมถึง 106 คน เมื่อดำเนินคดีกับผู้ต้องสงสัย ก็มีผู้ถูกตัดสินลงโทษ 92 คน เป็นทหารบก 85 คน ทหารเรือ 3 คน และข้าราชการพลเรือนสังกัดกระทรวงยุติธรรม 4 คน โดยถูกตัดสินดังนี้ ประหารชีวิต 3 คน จำคุกตลอดชวิต 20 คน จำคุก 20 ปี 32 คน จำคุก 15 ปี 7 คน จำคุก 12 ปี 30 คน ผู้ที่ถูกตัดสินประหารชีวิต 3 คนได้รับพระราชทานอภัยโทษเหลือจำคุกตลอดชีวิตผู้ที่ถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิวต พระราชทานอภัยโทษเหลือจำคุก 20 ปี ส่วนคนอื่นๆ ได้รับการอภัยโทษเหลือเพียงรอการลงอาญาโดยไม่ต้องถอดยศ ในจำนวนผู้ถูกจำคุก 23 คนนี้มีผู้อายุเกิน 30 ปี เพียงคนเดียว คือพันตรีหลวงพิฆเนศร์ประสิทธิวิทย์ อายุ 38 ปี ซึ่งก็เป็นผู้มียศสูงสุดด้วย หลังจากการตัดสินประมาณ 4 เดือน ก็มีนายทหารที่ได้รับการตัดสินจำคุกตอนแรกแต่ได้รับการอภัยโทษให้รอลงอาญา 2 คนถูกนำขึ้นฟ้องศาลฐานหมิ่นพระบรมเดชานุภาพและศาลตัดสินจำคุกคนละ 20 ปีผู้ติดคุกทั้ง 25 คนถูกจำคุกอยู่ 12ปี 6 เดือนกับ 6 วัน ก็ได้รับพระราชทานอภัยโทษให้ปล่อยตัวเป็นอิสระเมื่อวันที่ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2497 (ตรงกับ ณ.ศ. 143) รัชกาลที่ 6 นอกจากพระราชทานอภัยโทษแล้วยังได้รับพระราชทานกางเกงคนละ 1 ตัว ผ้าอาบน้ำคนละ 1 ผืน กับสตางค์ คนละ 100 สตางค์14 รัชกาลที่ 6 ทรงประชวรและสวรรคตเมื่อตอน 01.00 น. ของวันที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2468 พระชนม์มายุได้ 45 ปี 9 เดือนกับ 25 วัน ทรงครองราชย์อยู่ได้ 15ปีเศษรัชกาลที่ 6 ไม่ทรงมีพระโอรส มีพระราชธิดาพระองค์เดียว คือ สมเด็จฯ เจ้าฟ้าเพชรรัตนราชสุดา สิริโสภาพรรณวดี ซึ่งเป็นพระธิดาในพระนางเจ้าสุวัทนาพระวรราชเทวี สมเด็จฯเจ้าฟ้าเพชรรัตนราชสุดา ประสูติไม่นานก่อนที่รัชกาลที่ 6 ทรงสวรรคต ........................ เอ้า..คุณสื่อศิลป มาเล่าเรื่องกบฏ รศ. 130  หน่อย.. เร็ว..เร้ววววว... แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 50 13:18:20 จากคุณ : WIWANDA - [ 28 มี.ค. 50 07:58:39 ]

ความคิดเห็นที่ 63 รัชกาลที่ 6 พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงขึ้นครองราชย์เป็นไปอย่างราบรื่น แต่การทำงานก็ขัดแย้งกับขุนนางใหญ่(ผู้มีอิทธิพลทั้งนั้น)อย่างหนักครับ จากคุณ : Athit (atk) - [ 28 มี.ค. 50 12:07:08 ]

ความคิดเห็นที่ 64 แต่ก็น่าประหลาด..ที่ สมเด็จพระพุทธเจ้าหลวงทรงครองราชย์และครองใจประชาชนมานานกว่า 40 ปี  พอรัชกาลต่อมา คือพระราชโอรสของท่านแท้ๆ ขึ้นครองราชย์เพียงแค่ สองปี..ก็เกิดกบฏของชนรุ่นใหม่ที่เรียกร้องประชาธิปไตย โดยขอให้เลิกระบบสมบูรณ์ฯซะแล้ว.. นั่นแสดงว่า..ประชาชนลูกตาสีตาสาต่างต้องการจะเป็นใหญ่ในแผ่นดินบ้าง...เพราะคงรำคาญที่เชื้อพระวงค์และลูกขุนนางมักจะได้สิทธิพิเศษเสมอๆ จากคุณ : WIWANDA - [ 30 มี.ค. 50 02:19:24 ]

ความคิดเห็นที่ 65 จะว่าอย่างที่คุณวิวันดาว่าไว้เกี่ยวกับสิทธิพิเศษก็ไม่เชิงนะครับ สมัยนั้นประเทศมีการพัฒนาไปอย่างมาก ประกอบกับมีนักเรียนนอกหลายคนกลับมารับราชการ ก็อยากให้ไทยมีกษัตริย์ใต้รัฐธรรมนูณเหมือนกัน จากคุณ : กริชครับผม - [ 1 เม.ย. 50 13:24:07 ]

ความคิดเห็นที่ 66 นี่ละค่ะ คือสาเหตที่อ้ำๆอึ้งๆกันอยู่ พูดอะไรนักก็ไม่ได้  น้ำท่วมปากทีเดียวเจียวค่ะ คุณกริชครับผม.. ลองนึกย้อนกลับไปนะคะ ว่า รัชกาลที่ห้า..ทรงมีพระโอรสออกมามากมายที่ออกไปทรงกรม..และทรงเป็นเสนาบดีในกระทรวงต่างๆ  บางะพระองค์มีพระปรีชา และ บางพระองค์ก็อาศัยใบบุญจากลำดับชั้นของพระมารดา หรือ ความใกล้ชิดกับเบื้องพระยุคลบาท.. ต่อมา..รัชกาลที่หก ท่านก็มิได้ใคร่ดีในบรรดาพระประยูรญาตินัก หากแต่ทรงวางพระทัยในเสนาบดีที่ใกล้ชิดพระองค์มากกว่า..เช่น..เจ้าพระยาสองพี่น้อง  หรือ อย่าง พระยานรรัตนราชมานิต ที่ได้รับการเลื่อนเป็น"พระยา" ตั้งแต่มีอายุเพียง 25 ปี... ว่าแล้ว...ขอนำประวัติของท่านมาเล่าสู่กันฟัง.. ภาพ พระยานรรัตนราชมานิต แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 50 10:35:00 จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 10:34:23 ]

ความคิดเห็นที่ 67 คัดลอกมาจาก..ศูนย์พระดอทคอม คลังข้อมูลพระเครื่องออนไลน์  ขอขอบพระคุณมาณ.ที่นี้ด้วยค่ะ ............................................................. ชีวิตเมื่อวัยเด็กจนกระทั่งรับราชการ ในรัชกาลพระบาทสมเด็จ พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๕ แห่งราชวงศ์จักรีกรุงรัตนโกสินทร์ของไทยสยาม ซึ่งเป็นกษัตริย์ไทย พระองค์หนึ่งของราชวงศ์จักรีที่มีบุญญาธิการแก่กล้า จนประชาชน ชาวไทย ทั่วประเทศยกย่องพระองค์ท่านว่า "องค์พระปิยะมหาราช" ทรงเลิกทาสให้ไพร่ฟ้าประชาราษฎร์อยู่ร่มเย็นเป็นสุขมาตราบเท่าทุกวันนี้ ครั้นต่อมาเมื่อวันที่ ๕ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๔๔๐ ตรงกับวันเสาร์ ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๓ ปีระกา ซึ่งเป็นวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา เพราะเป็นวันมาฆะบูชา บุตรชายคนหัวปีของพระคุณนรนาฏภักดี นายอำเภอบางปลาม้า จังหวัดสุพรรณบุรีก็ได้คลอดมาจากครรภ์มารดา ลืมตามองดูโลกอันโสภี ยังความโสมนัสให้แก่ผู้เป็นบิดามารดา และ ประดาญาติเป็นอย่างยิ่งท่านนายอำเภอบางปลาม้าได้ตั้งชื่อบุตรชาย คนหัวปีของท่านว่า "ตรึก" เมื่อทารกผู้ได้นามว่า "ตรึก" นี้เจริญวัยขึ้น ในฐานะเด็กน้อย เรือนร่างแบบบางผิวพรรณละเอียดอ่อนเปล่งปลั่งเป็นน้ำเป็นนวล อันเป็นลักษณะที่บ่งบอกว่าเป็นผู้มีบุญวาสนาสูง เมื่อวัยถึงขั้นสมควร เล่าเรียนหนังสือก็ได้เข้าเรียนที่โรงเรียนในพระนคร ต่อมาจึงเข้าเรียน ที่โรงเรียนวัดเบญจมบพิตร ศึกษาอยู่ที่โรงเรียนนี้จนสอบได้ชั้นสูงสุด นาย "ตรึก" มีความปรารถนาที่จะเรียนเป็นนายแพทย์ต่อไป เพื่อ อนาคตข้างหน้าจะได้ช่วยเพื่อนมนุษย์ทางเจ็บไข้ได้ป่วยแต่ท่านบิดา ซึ่งเป็นนายอำเภอนักปกครองต้องการให้บุตรชายเป็นนักปกครอง เจริญรอยตามบิดา นาย "ตรึก" เป็นเด็กว่านอนสอนง่ายและมีจิตใจ สูงด้วยความเคารพต่อผู้มีอุปการคุณ จึงต้องทำตามความประสงค์ ของบิดา นายตรึกจึงเข้าศึกษาต่อวิชารัฐศาสตร์ที่โรงเรียนกฏหมาย ซึ่งสมัยนี้ยังรวมอยู่กับจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย นายตรึกเป็นผู้มี สติปัญญาเฉลียวฉลาดสามารถเรียกสำเร็จรัฐศาสตร์เป็นรุ่นแรก ซึ่งเป็นรุ่นเดียวกับท่านเจ้าคุณสุนทรพิพิธ เมื่อนายตรึกได้เรียกสำเร็จรัฐศาสตร์แล้วก็หาได้ไปเป็นนายอำเภอ  และเจ้าเมืองสังกัดกระทรวงมหาดไทย ตามเจตนารมณ์ของท่านบิดา เพราะในระหว่างศึกษาวิชารัฐศาสตร์อยู่นั้น เป็นรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 6 ได้มีงานเลี้ยงเป็นพิธีในพระบรมมหาราชวัง เป็นงานใหญ่ที่จำนวนมหาดเล็กเด็กชายมีไม่พอ สำหรับตำแหน่งพนักงานเดินโต๊ะและรับใช้อื่นๆ นักเรียนรัฐศาสตร์ที่มีหน้าตาและหน่วยก้านดีจึงถูกเกณฑ์ไปช่วยในหน้าที่ดังกล่าว นักเรียนรัฐศาสตร์ที่ถูกเกณฑ์ไปในครั้งนี้ก็ได้มีนายตรึกรวมอยู่ด้วยผู้หนึ่ง เมื่อพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๖ ได้ทอดพระเนตรเห็นรูปร่างหน้าตา ผิวพรรณและหน่วยก้านของหนุ่มน้อยตรึกเข้า   ก็ทรงพอพระทัยเป็นอย่างยิ่ง ถึงกับทรงรับสั่งให้เข้าเฝ้า แล้วทรงไต่ถามถึงเหล่ากองพงศ์พันธุ์เมื่อพระองค์ทราบจะแจ้งดีแล้วก็ดำรัสว่า "เมื่อเรียนจบแล้วมาอยู่กับข้า" จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 10:39:43 ]

ความคิดเห็นที่ 68 โดยเหตุนี้เองเมื่อหนุ่มตรึกเรียนสำเร็จรัฐศาสตร์แล้ว แทนที่จะได้เป็นข้าราชการกระทรวงมหาดไทย ตามวิชาที่เรียนสำเร็จ และเป็นไปตามความประสงค์ของบิดาผู้เป็นนักปกครอง... กับไพล่ไปเป็นข้าราชสำนัก สังกัดกระทรวงวัง ในตำแหน่งหน้าที่มหาดเล็กรับใช้ใกล้ชิดเบื้องพระยุคลบาท ซึ่งพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๖ ก็ทรงโปรดปรานเป็นอย่างมาก และพระราชทานนามสกุลให้ว่า "จินตยานนท์" หนุ่มตรึกรับราชการอยู่ใต้เบื้องยุคบาทเพียงไม่ทันถึงปี พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๖ ก็ พระราชทานบรรดาศักดิ์ให้เป็น "หลวงศักดิ์นายเวร" ต่อมาไม่ช้ามินานก็ได้เลื่อนขึ้นเป็น "เจ้าหมื่นศรีสรรเพชร" พออายุ ๒๕ปี พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวก็ทรงโปรดเกล้าฯ เลื่อนบรรดาศักดิ์ ขึ้นเป็น พระยาพานทอง ราชทินนามว่า "นรรัตนราชมานิต" ซึ่งเป็นพระยาหนุ่มที่สุดในสมัยนั้น พร้อมกับที่พระราชทานบรรดาศักดิ์ชั้นพระยาพานทองให้นี้ได้พระราชทานที่ดิน เพื่อให้ปลูกบ้าน อยู่อาศัยแทนเช่าอยู่ ที่ดินที่พระราชทานให้นั้นมีจำนวนถึง ๔ ไร่ อยู่ตรงเชิงสะพานราชเทวี ตรงที่มีซอยชื่อ "ซอยนรรัตน" ปัจจุบันนี้ ในการพระราชทานที่ดินให้นี้ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๖ ได้พระราชทานให้พร้อมกัน ถึง ๔ คน อีก ๓ คนคือท่านเจ้าพระยารามราฆพ พระยาอนิรุธเทวา และอีกท่านหนึ่งต้องขออภัย ที่ค้นคว้าหาชื่อไม่ได้ (ใครนึกออกช่วยบอกหน่อย....วิวันดา) พระยานรรัตนราชมานิต ได้รับตำแหน่งเป็นต้นห้องพระบรรทมของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ หน้าที่ของท่านคืออยู่รับใช้ใกล้ชิดพระองค์ในที่รโหฐานและเป็นผู้บังคับบัญชามหาดเล็ก ห้องพระบรรทมคนอื่นๆ ซึ่งมีอยู่หลายคนด้วยกัน ขณะที่รับราชการอยู่ใต้ เบื้องยุคลบาท ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๖ พระยานรรัตน์ ราชมานิต ก็มิได้ปล่อยเวลาว่างจากรับหน้าที่ราชการค้นคว้าศึกษาวิชาต่างๆ อยู่เสมอ เช่นวิชาลักธิโยคี ทางดูลายมือและรูปร่างลักษณะบุคคล สั่งตำราจากอังกฤษ, อเมริกา มาค้นคว้าจนมีความชำนิชำนาญ ทางด้านดูลายมือและรูปลักษณะบุคคลและศึกษาภาษาฝรั่งเศส จากมองซิเออ.เอ.เค. จนกระทั่งแตกฉาน สามารถแปลตำราภาษาฝรั่งเศสได้อย่างแคล่วคล่อง ส่วนทางด้านภาษาอังกฤษนั้น พระยานรรัตน ท่านมีความชำนิชำนาญเป็นพิเศษอยู่แล้ว พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๖ จึงทรงโปรดปรานมาก และทรงชุบเลี้ยงเป็นอย่างดี พระองค์ทรงยื่นพระหัตถ์เอาเป็นธุระเรียกสถาปนิกฝีมือเยี่ยมจากอิตาเลียน ผู้หนึ่งมาออกแบบ เพื่อทรงสร้างที่อยู่ให้แก่ พระยานรรัตนซึ่งปล่อยที่ดินที่พระราชทานให้รกร้างหญ้าพงขึ้นเต็มที่ดิน มิเหมือนกับพระยาคนอื่นๆ พอได้รับพระราชทานที่ดินก็เริ่มก่อสร้างที่พักเสียจนหรูเพื่อประดับเกียรติ อย่างเช่น.... ท่านพระยารามราฆพก็ได้สร้างคฤหาส์นอันโอ่อ่าด้วยหินอ่อนอิตาเลียน แล้วตั้งชื่อ คฤหาส์นหลังนั้นว่า "บ้านนรสิงห์" (ปัจจุบันเป็นทำเนียบของรัฐบาล) พระยาอนิรุธเทวาก็ได้สร้างขึ้นอย่างโอฬารเหมือนกัน แล้วตั้งชื่อว่า "บ้านบรรทมสินธุ์" (ปัจจุบันเป็นบ้านสำหรับรองรับแขกเมืองของรัฐบาล) อีกท่านหนึ่งก็ได้สร้างขึ้นอย่างโอ่อ่าอีกหลังหนึ่งและให้ชื่อว่า "บ้านมนังคศิลา" มีแต่พระยานรรัตน์ฯ ผู้เดียวเท่านั้นที่มิได้ยินดียินร้ายต่อที่ดินที่พระองค์ท่านพระราชทานให้เลย พระองค์ท่านจึงยื่นพระหัตถ์เอาเป็นธุระ แต่พระยานรรัตนนฯ กลับปฏิเสธในพระมหากรุณาธิคุณของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๖ โดยสิ้นเชิง ถึงแม้แต่พระองค์จะทรงกริ้วก็สุดแล้วแต่พระกรุณา จึงได้กราบบังคมทูลขอให้ยับยั้งพระราช ประสงค์ หากทรงสร้างคฤหาสน์ขึ้นบนที่ดินที่พระองค์ทรงพระราชทานให้ แม้จะเอาตัวท่านไปประหารชีวิต ท่านก็จะทูลเกล้าฯ ถวายคืนทั้งคฤหาสน์และที่ดินที่พระองค์ทรงพระราชทานให้ล้นเกล้าฯ จึงต้องตามใจ พระยานรรัตนฯ จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 10:47:38 ]

ความคิดเห็นที่ 69 พระยานรรัตนราชมานิตได้รับใช้ใต้เบื้องยุคลบาทของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๖ ด้วยความจงรักภักดีเรื่อยมาจนกระทั่งล้นเกล้าฯ เสด็จสวรรคตลง   พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๗ ก็ขึ้นเถลิงราชสมบัติสืบต่อมา ก็มีพระราชประสงค์อยากจะได้ตัวพระยานรรัตนมานิตไว้ใน ราชการ จึงรับสั่งให้เจ้าคุณไพชยนเทพ (ทองเจือ ทองใหญ่) ไปติดต่อเพื่อขอชุบเลี้ยงเยี่ยงรัชกาลที่ ๖ แต่พระยานรรัตนราชมานิตผู้ยึดมั่นในคติที่ว่า "ข้าสองเจ้าบ่าวสองนาย" นั้นไม่ดีแน่ จึงได้กราบบังคมทูล แก่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๗ ไปว่า " ล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ ได้ทรงชุบเลี้ยงอย่างใดก็เท่ากับเอาทองคำไปลงยาฝังเพชรเท่านั้น" ถึงแม้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๗ จะทรงให้ใครมาติดต่อกับพระยานรรัตนฯ หลายครั้ง หลายหน แต่พระยานรรัตนก็มิได้ตอบตกลงสักครั้งเดียว จนกระทั่งถึงวันถวายพระเพลิงพระมหาธีรราชเจ้า รัชกาลที่ ๖ เมื่อวันที่ ๒๔ มีนาคม พ.ศ. ๒๔๖๘ พระยาท่านเจ้าคุณนรรัตนราชมานิตจึงได้สละทรัพย์สมบัติ มอบที่ดิน ๔ ไร่ และทรัพย์สินเงินทองทั้งหมดแก่วัดเทพศิริทราวาส ซึ่งเป็นวัดที่ท่านพระยานรรัตนฯ อุปสมบทแต่นั้นเป็นต้นมา เพื่ออุทิศส่วนกุศลแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๖ ผู้ทรงชุบเลี้ยงตน มาเป็นอย่างดีซึ่งยากจะหาบุคคลเยี่ยง พระยานรรัตนราชมานิตนี้อีกไม่ได้แล้วในยุคปัจจุบันนี้ ส่วนในด้านความรักนั้นเล่า พระยานรรัตนราชมานิตก็มิได้ผิดแปลกแตกต่างไปกว่าหนุ่มรุ่นเดียวกันไม่ พระยานรรัตนราชมานิตก็ได้ มีสาวคนรักไว้ปลุกปลอบใจด้วยเหมือนกัน และก็ได้ทำ พิธีหมั้นกันเรียบร้อยแล้วเสียด้วย .... แต่เนื่องด้วย..... พระมหากรุณาธิคุณของล้นเกล้าฯรัชกาลที่ ๖ นั้นมากล้น เหลือคณา พระยานรรัตนราชมานิตสละได้เช่นกัน สาวคู่หมั้นของพระยานรรัตนราชมานิตผู้มีนามว่า ชุบ เมนะเศวต ปัจจุบันรับอาชีพเป็นแม่พิมพ์ของชาติอยู่ที่ โรงเรียนราษฎร์แถวสามย่าน พระนคร นี้เอง และก็ได้มาฟังสวดพระอภิธรรมศพท่านเจ้าคุณนรรัตนราชมานิตอยู่เสมอ ซึ่งยังคงครอบเพศพรหมจรรย์ตลอดมาจนกระทั่งถึงปัจจุบันนี้ เพราะเธอได้ยึดมั่นในอุดมคติที่ว่า "รักเดียวใจเดียว" ซึ่งก็ยากจะหาหญิงใดมาเปรียบเทียบเสมอได้เช่นกัน ส่วนในด้านการปฏิบัติงานของพระยานรรัตนราชมานิต ข้าพเจ้าได้รับการบอกเล่าจากพระภิกษุ กมฺพโล วัย ๗๘ แห่งวัดมหาชยราม อ.เมือง จ.สมุทรสาคร ผู้ได้เคยรับราชการใต้เบื้องยุคลบาทของ มหาธีราชเจ้ารัชกาลที่ ๖   พร้อมกับพระยารรัตนราชมานิตมาแล้วได้บอกกับข้าพเจ้าว่า พระยานรรัตนราชมานิตเป็นผู้ที่เคร่งครัดต่อหน้าที่การงานยากที่ใครเสมอเหมือนได้ และเป็นผู้ทีค่ทำอะไรทำจริงไม่ถือตัว และแบ่งชั้นวรรณะแม้แต่เครื่องแต่งกายก็สวมใส่อย่างธรรมดาคือ เสื้อขาว กางเกงขาว มักจะชอบเดิน ไปไหนมาไหนเสมอ ...พระยานรรัตนราชมานิตให้ข้อคิดในการเดินว่า นั่นคือการออกเอ๊กเซอไซด์ไปในตัว บางครั้งพระยานรรัตนฯก็จะนั่งรถลาก หรือที่ชาวบ้านเรียกกันว่า "รถเจ๊ก" สมัยนั่นคนจีนมีอาชีพรับจ้าง ลากรถเป็นส่วนมาก และถ้าวันไหนเกิดอารมณ์ดีนึกครึ้มอกครึ้มใจขึ้นมา ขณะที่พระยานรรัตนฯ นั่งอยู่บนรถลากมองเห็นคนจีนลากรถเหนื่อยหอบท่านเจ้าคุณก็จะลงมาสับเปลี่ยนกับคนจีนลากรถแทนคนจีนลากรถเสียเอง ก็ยังมีความแปลกใจให้แก่เจ้านายชั้นผู้ใหญ่และผู้ที่พบเห็นทุกคน เลยกลายเป็นเสียงซุบซิบเล่าสู่กันฟังจนหนาหู แต่พระยานรรัตนฯ ก็มิได้สนใจต่อข่าวลือที่เป็นมงคล และอัปมงคลแต่ประการใดเลย และในด้านโหราศาสตร์นั้นเล่า พระยานรรัตนราชมานิตก็เป็นผู้หนึ่งที่มีความเชี่ยวชาญและทำนาย ทายทักได้อย่างแม่นยำมาก แต่เป็นที่น่าเสียดายต่อมาภายหลังพระยานนรรัตนฯ ได้เผาตำหรับตำรา โหราศาสตร์จนหมดเกลี้ยง พระภิษุกมฺพโล บอกกับข้าพเจ้าว่า เป็นเพราะไปทำนายทายทักอะไรผิดพลาด เพียงเล็กน้อยให้แก่ล้นเกล้าล้นกระหม่อมรัชกาลที่ ๖ เพียงครั้งเดียวเท่านั้น พระยานรรัตนราชมานิต จึงเลิกทำนายทายทักแต่นั้นเป็นต้นมา พระยานรรัตนราชมานิต มีพี่น้องร่วมสายโลหิตเดียวกัน ๒ คน คนรองเป็นผู้หญิงชื่อ เลื่อน ปัทมะสุนทร คนสุดท้องเป็นชายชื่อ ตริ จินตยานนท์ น้องทั้งสองปัจจุบันยังมีชีวิตอยู่ จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 10:52:56 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ต่อไปนี้คือข้อความในหนังสือพระราชทานบรรดาศักดิ์ ของพระยานรรัตนราชมานิต ตามต้นฉบับเดิม ฉบับที่ ๑ สมเด็จพระรามาธิบดีศรีสินทรมหาวชิราวุธ มีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าโปรดกระหม่อม ให้เจ้าหมื่นสรรเพชภักดีเป็นพระยานรรัตนราชมานิต จางวางมหาดเล็ก ถือศักดินา ๓๐๐๐ ทำราชการตามตำแหน่งตั้งแต่บัดนี้ไปจงเว้นการควรเว้น หมั่นประพฤติ การควรประพฤติ สมควร ท่านเจ้าคุณนรรัตนราชมานิต แก่ตำแหน่งทุกประการ ตามอย่างธรรมเนียมข้าราชการ ทั้งปวง ขอให้มีสุขสวัสดิ์เจริญเทอญ. ตั้งแต่ ณ วันที่ ๓๐ ธันวาคม พระพุทธศักราช ๒๔๖๕ เป็นปีที่ ๑๓ ในรัชการปัตยุบันนี้ ฉบับที่ ๒ สมเด็จพระรามาธิบดีสินทรมหาวชิราวุธ เอกอัครมหาบุรุษบรมราธิราชพินิตประชานารถมหาสมมตวงษ์ อติศัยพงษ์วิมลรัตน์ วรขัตติยราชนิกโรดม จาตุรันตบรมมหาจักรพรรดิราชสังกาศ ปรเมนทรธรรมิกมหาราช ธิราชบรมนารถบพิตร์ พระมงกุฎเกล้าเจ้ากรุงสยาม ขอประกาศแก่ท่านทั้งหลายทั้งปวง ฤาผู้หนึ่งผู้ใดซึ่งจะได้พบอ่านคำประกาศนี้ให้ทราบว่า เราได้ตั้ง ให้หัวหมื่น พระยานรรัตนราชมานิต (ตรึก จินตยานนท์) ท.จ. จ.ม. บ.ช. ว.ม.ล. ว.ป.ร. ๓, เป็นที่รักใคร่ ไว้วางใจของเราเป็นองคมมนตรี รับปฤกษาราชการในตัวเรา เพิ่มศักดินาขึ้นอีก ๑๐๐๐ เพื่อจะได้ช่วยเรา คิดทำนุบำรุงแผ่นดินให้เป็นคุณ เป็นประโยชน์ มีความเจริญสมบูรณ์ แลราษฎรทั้งปวงให้มีความสุขความ เจริญขึ้นโดยชอบธรรมอันดี ขอจงตั้งอยู่ในสัตย์สุจริตกตัญญูตะเวที ประพฤติให้ต้องตามพระราชบัญญัติ แลข้อคำสาบาลทุกประการ ตำแหน่งยศที่ตั้งนี้ จงเป็นไปตลอดเวลาความประสงค์ของเราพระเจ้ากรุงสยาม ปัตยุบันนี้ และตามกฏหมายข้อพระราชบัญญัติซึ่งได้ตั้งไว้สำหรับองคมนตรีแลรัฐมนตรีทุกประการ ขอให้มีความเจริญสุขสวัสดิ์ทุกประการเทอญ. พระราชทานที่พระที่นั่งอมรินทรวินิจฉัย ณ วันที่ ๔ เมษายน พระพุทธศักราช ๒๔๖๗ เป็นปีที่ ๑๕ ในรัชกาลปัตยุบันนี้ จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 10:53:55 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ฉบับที่ ๓ สมเด็จพระปรมินทรมหาประชาธิปก มหันตเดชนดิลกรามาธิบดีเทพยปรียมหาราชรวิวงศ์ อสัมภินพงศพรีกษัตร บุรุษรัตนราชนิกโรดม จตุรันตบรมมหาจักรพรรดราชสังกาศฯ ปรมินทรธรรม มิกมหาราชาธิราชบรมนาถบพิตร พระปกเกล้าเจ้ากรุงสยาม ขอประกาศแก่ท่านทั้งหลายทั้งปวง ฤาผู้หนึ่งผู้ใดซึ่งจะได้พบอ่านคำประกาศนี้ให้ทราบว่า เราได้ตั้งให้ จางวางตรี พระยานรรัตนราชมานิต (ตรึก จินตยานนท์) ป.ม. ท.จ. บ.ช. ว.ม.ล. ว.ป.ร. ๓ ซึ่งเป็นที่รักใคร่ ไว้วางใจของเราเป็นองคมนตรี รับปฤกษาราชการในตัวเราเพิ่มศักดินาขึ้นอีก ๑๐๐๐ เพื่อจะได้ช่วยเราคิด ทำนุบำรุงแผ่นดินให้เป็นคุณประโยชน์มีความเจริญสมบูรณ์ และราษฎรทั้งปวงให้มีความสุขความเจริญขึ้น โดยชอบธรรมอันดี ขอจงได้ตั้งอยู่ในสัตย์สุจริตกตัญญูกตะเวที ประพฤติให้ต้องตามพระราชบัญญัติ แลข้อคำสาบาลทุกประการ ตำแหน่งยศที่ตั้งนี้ จงเป็นไปตลอดเวลาความประสงค์ของเราพระเจ้ากรุงสยาม ปัตยุบันนี้ แลตามกฏหมายข้อพระราชบัญญิตซึ่งได้ตั้งไว้สำหรับองคมนตรีทุกประการ ขอให้มีความเจริญ สุขสวัสดิ์ทุกประการเทอญ. พระราชทาน ณ พระที่นั่งอมรินทรวินิจฉัย ณ วันที่ ๔ เมษายน พระพุทธศักราช ๒๔๖๘ เป็นปีที่ ๒ ในรัชกาลปัตยุบันนี้ จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 10:54:59 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ชีวิตในเพศบรรพชิต พระภิกษุพระยานรรัตนราชมานิต ผู้บวชถวายราชกุศล ร.6 ถ่ายภาพร่วมกับ พระภิกษุพระยาสีหราชฤทธิไกร ผู้บวช ถวายพระราชกุศล ร.5 ณ วัดราชบพิตร เมื่อพ.ศ.2469  พระยานรรัตนราชมานิต ได้อุปสมบทเมื่อวันที่ ๒๔ มีนาคม พ.ศ. ๒๔๖๘ มีอายุครบ ๒๘ ปี ที่ วัดเทพศิรินทราวาส โดยมีท่านเจ้าประคุณ สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์เป็นอุปัชฌาย์ มีฉายาว่า ธมฺมวิตกโก หลังจากท่านเจ้าคุณนรรัตนราชมานิต (ตรึก จินตยานนท์) ธมฺมวิตกฺโก ได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุสงฆ์แล้ว ท่านก็ศึกษาปฏิบัติธรรมวินัยอย่าง เคร่งครัด ออกบิณฑบาตรโปรดสัตว์ไปตามท้องถนนเยี่ยงพระนวกะทั่วไป จนครบหนึ่งพรรษา ครั้นย่างเข้าพรรษา ๒ ท่านเจ้าคุณนรรัตนราชมานิตจึงงดบิณฑบาตร โปรดสัตว์แต่นั้นเป็นต้นมา และเริ่มฉันจังหันเพียงมื้อเดียวเท่านั้น โดยมี ญาติเป็นผู้นำปิ่นโตมาถวาย อาหารที่ท่านเจ้าคุณนรรัตนราชมานิตฉันนั้น ก็ล้วนเป็นอาหารเจทั้งสิ้นคือไม่มีเนื้อสัตว์ และสิ่งที่ขาดเสียมิได้ก็คือ มะขามเปียกกับกล้วยน้ำว้า ครั้นพรรษาต่อไปท่านเจ้าคุณนรรัตนราชมานิต จึงได้งดฉันจังหันในวันพระทุกวันพระอีกด้วย ซึ่งท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ ปฏิบัติเรื่อยมาเป็นประจำจนกระทั่งได้มรณภาพลง กิจวัตรที่ท่านเจ้าคุณ นรรัตนฯ จะขาดเสียมิได้นั่นก็คือการลงอุโบสถทำวัตร เช้า-เย็นเป็นประจำ ท่านบอกกับภิกษุสงฆ์ในวัดเสมอว่า "ถ้าท่านขาดทำวัตรครั้งใด นั่นก็หมายความว่า ท่านต้อง อาพาธหนัก หรือได้มรณภาพไปแล้ว" และก็มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ ได้ขาดลงอุโบสถ เพราะท่านเดินมาลงโบสถ์และเหยียบ ถูกงูเห่า งูจึงกัดที่เท้าท่าน ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ ก็ยังลงโบสถ์ทำวัตรต่อไป โดยมิยินดียินร้ายต่อเขี้ยว ของอสรพิษแต่อย่างใด ถ้าเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาอย่างเราๆ ท่านๆ ก็จะต้องรีบเข้าสถานเสาวภา อย่างไม่มีปัญหา แต่ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ กลับเห็นเป็นเรื่องธรรมดา โดยมิต้องวิ่งไปหาหมอหรือหาหยูก หายามาฉันเลยแม้แต่อย่างเดียวท่านกระแสร์จิตอันแก่กล้า ของท่านเท่านั้นที่ดับพิษร้ายของงูเห่าไม่ให้ ทำอันตราย ต่อองค์ท่านได้ แต่ถึงกระนั้นก็เล่นเอาท่านแทบแย่เหมือนกัน เท้าข้างที่ถูกงูกัดบวมเต่งตึง จะนั่งลุกก็แสนจะลำบากเมื่อเวลาทำวัตรสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ทรงเห็นเข้าจึงได้ขอร้องให้ท่านเจ้าคุณ นรรัตนฯ งดลงทำวัตรจนกว่าเท้าจะหายบวมด้วยความเกรงใจและระลึกเคารพต่อผู้มีพระคุณฝังจิตใจ ของท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ อยู่นั้น ท่านเจ้าคุณจึงได้งดลงโบสถ์ ๑ วัน รุ่งขึ้นเท้าข้างที่บวมเต่งตึงก็อันตรธาน หายไปอย่างปลิดทิ้ง เกิดความมหัศจรรย์แก่ผู้ที่พบเห็นเป็นอย่างยิ่ง เสียงโจษจรรเล่าลือจึงระบือไปทั่วว่า ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ มีกระแสร์จิตแก่กล้าสามารถระงับพิษให้เหือดหายไปเอง โดยไม่ต้องไปหามดหาหมอ และฉันยาแต่อย่างใดเลย และเคล็ดลับการปฏิวัติร่างกายให้แข็งแรง ต่อต้านโรคภัยไข้เจ็บนั้นก็ได้มีผู้ทราบ ว่าท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ เมื่อครั้งเป็นฆรวาสได้ปฏิบัติทางโยคะศาสตร์ จนสามารถระงับโรคภัยไข้เจ็บมิให้ เกิดขึ้นได้ ครั้นเจ้าคุณนรรัตนฯอุปสมบทเป็นพระภิกษุสงฆ์ผ่านไปเพียง ๑ พรรษาเท่านั้น ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ จึงได้เขียนหนังสือวิธีปฏิบัติทางโยคะศาสตร์ ถวายแด่อุปัชฌาย์ท่านเจ้าคุณพระสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ เมื่อวันที่ ๒๕ มิถุนายน พ.ศ. ๒๔๖๙ โดยมีใจความดังต่อไปนี้ ภาพ....พระภิกษุพระยานรรัตนราชมานิต ผู้บวชถวายราชกุศล ร.6 ถ่ายภาพร่วมกับ พระภิกษุพระยาสีหราชฤทธิไกร ผู้บวช ถวายพระราชกุศล ร.5 ณ วัดราชบพิตร เมื่อพ.ศ.2469 จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 10:57:04 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ๒๕ มิถุน ๖๙ ขอประทานกราบเรียน พระคุณเกล้าฯ ขอประทานถวายวิธีบริหารร่างกายประจำวัน ซึ่งเกล้าฯ มั่นใจว่าถ้าไม่มีอดีตกรรมตามสนองแล้ว การบริหารร่างกายที่ถูกต้องตามกฏของธรรมดาโดยสม่ำเสมอจริงๆ จะช่วยส่งเสริมให้รูปขันธ์นี้เป็นเรือนอันแข็งแรงมั่นคง และทนทาน เป็นที่อาศัยของนามขันธ์ ได้อย่างวัฒนาถาวร ห่างจากโรคพยาธิ์มีโอกาสใช้ชีวิตช่วยยังประโยชน์ให้แก่โลกได้ยืดยาวจนสุดเขตชัย แห่งอายุ เกล้าฯ เป็นเด็กขี้โรคมาแต่เดิม โยมผู้หญิงผู้ชายขี้โรค ทั้งเกล้าฯ ได้เคยกรากกรำอดหลับอดนอน จนร่างกายทรุดโทรมมาครั้งหนึ่งแล้วในระหว่างรับราชการ ถึงกับเป็นโรคเส้นประสาทอ่อน (Neurasthenia) มีร่างกายผอมซีดสามวันดีสี่วันไข้ จนสมเด็จพระบรมบพิต พระราชสมภารเจ้ารัชกาลที่ ๖ ทรงออก พระโอษฐว่า "เกรงจะเป็นฝีในท้อง Consumption เสียแล้ว" เกล้าฯ ต้องถูกส่งไปรักษาที่โรงพยาบาล จุฬาลงกรณ์ แต่การรักษาด้วยวิธีแลยาต่างๆ หลายอย่างหลายชนิดไม่เป็นผลเลย เกล้าฯ ได้พยาบาล บริหารร่างกายด้วยหันเข้าหากฏของธรรมดา ตามวิธีที่กราบเรียนถวายมานี้โดยสม่ำเสมออย่างที่เรียกว่า "เมื่อจะทำอะไรต้องทำกันจริงๆ" จนได้รับผลดี มีร่างกายสงบสบายเรื่อยมาจนบัดนี้ไม่ต้องใช้ยา ไม่ต้อง ไต่ถาม หรือปรึกษาหมอในเรื่องโรคภัยส่วนตัวอีกเลยฯ กำหนดบริหารร่างกายประจำวัน ๑. ตอนตื่นลุกขึ้นจากที่นอน ดัดตน ๔ ท่าดังนี้ ๑. ยืด (Stretch) ๒.แขม่วท้อง (Pumping) ๓.เตะขึ้น(Kick up) ๔.บดท้อง (Ehuming) ๒. ลุกขึ้นจากที่นอนแล้ว ไปยืนที่หน้าต่างที่เปิดตรงช่องลม หายใจยาวสุดอากาศสดๆ (Fresh Air) เข้าปอดให้เต็มที่ ๔ ท่าดังนี้ ๑.อัดลม (Paching) ๒.หายใจยาวสูดลมเข้าปอดตอนบน (Upper Chcst Breathing) ๓.หายใจยาวอัดลมดันให้ท้องโป่งพอง (Abdominal Breathing) ๔.หายใจยาวสูดลมเข้าอกให้ซี่โครงกาง (Bostal Breathing) ในขณะที่ทำท่าเหล่านี้ควรหลับตา และตั้งใจเป็นสมาธิอยู่ในท่าที่กำลังกระทำอยู่นั้น เมื่อจบท่าแล้ว จึงลืมตา เวลาลืมตานั้นต้องลืมจริงๆ คือเพ่งมองไป แล้วค่อยๆ หลับกลอกไปกลอกมา ขึ้นข้างบน ลงข้างล่าง กลอกข้างซ้ายกลอกขวา และกลอกเป็นวงกลมนี่เป็นการบริหารลูกตาอีกส่วนหนึ่งฯ ๓. ดื่มน้ำ ๑ ถ้วยแก้วเต็มๆ น้ำที่จะใช้ดื่มนี้ สำหรับผู้ที่จะมีอายุล่วงเข้าเขตปัจฉิมวัยแล้วไม่ควรดื่มน้ำเย็น ในตอนตื่นตอนเช้าๆ ท้องว่างๆ ควรดื่มน้ำต้มเดือดแล้วอุ่นๆ ถ้าดื่มน้ำเปล่าๆ ไม่ได้ควรเลือกเจือชานิดหน่อย พอมีกลิ่นชวนให้ดื่มได้ แต่อย่าให้มากนักเพราะมีธาตุที่ให้โทษแก่ร่างกายอยู่บ้างไม่เหมาะสำหรับดื่ม ในเวลาท้องว่างตื่นนอนใหม่ๆ ตอนเช้า ๔. ไปถ่ายอุจจาระ ถ้าเราเกรงจะเสียเวลาช้าไป ควรเอาหนังสือติดมือไปอ่านด้วย ต่อไปนี้ลงมือทำงาน (Work) ได้ ๕ เมื่อหยุดงานแล้ว ก่อนรับประทานอาหารควรดัดตน ๓ ท่าดังนี้ ๑. ยืนกางแขนบิดตัว เอามือแตะปลายเท้าทีละข้าง (Ticklc toe) ๒. เขย่าตัว (Pep hop) ๓. จ้องดาวและบิดคอ (Star Gazer และ Hen peck) แล้วดื่มน้ำ ๑ ถ้วยแก้วก่อนรับประทานอาหารสัก ๑๕ นาทีเมื่อรับประทานอาหารแล้วใหม่ๆ ไม่ควรอ่าน หนังสือหรือใช้สมองคิดเลย ควรคุยหรือเดิน หยิบโน่นหยิบนี่นิดๆ หน่อยๆ เป็นดี และไม่ควรดื่มน้ำรอไว้ จนกว่าอาหารย่อยเรียบร้อยจนเบาท้อง แล้วจึงดื่มน้ำให้มากๆ ท่าดัดตนเหล่านี้ ถ้าทำให้มากเกินไปก็ให้โทษหรือไม่ให้คุณ ที่จะให้คุณจริงๆ คือพอควรอยู่ระหว่าง กลาง ไม่ไปทางที่สุดโด่งทั้งสองข้างควรมิควรประการใดสุดแล้วแต่จะโปรด เกล้าฯ ธมฺมวิตกฺโก จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 11:02:34 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ถือสันโดษ คราวนี้ข้าพเจ้าขอพาคุณผู้อ่านเข้าไปชมภายในกุฎิที่ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ พำนักซึ่งผิดแผกแตกต่าง กับภิกษุสงฆ์องค์อื่นๆ อย่างฟ้ากับดินทีเดียว ยากที่จะหาภิกษุรูปใดในปัจจุบันนี้เสมอเหมือนเยี่ยงท่าน เจ้าคุณนรรัตนฯหาได้ไม่ เพราะท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ ท่านเป็นภิกษุสงฆ์ที่ถือสันโดษ ตัดกิเลสหมดทุกอย่าง แม้แต่เงินตราที่ใช้แลกเปลี่ยนตามกฏหมาย ในปัจจุบันนี้ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ ก็มิเคยเห็นและแตะต้อง ด้วยซ้ำไป เครื่องตบแต่งเพื่อประดับบารมีภายในกุฏิก็หามีสิ่งมีค่ามาตั้งโชว์ให้รกหูรกตาแม้แต่สิ่งเดียว สิ่งที่ประดับบารมีของท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ นั้นก็คือตำหรับตำราและหนังสือธรรมวินัยต่างๆ เป็นจำนวนมาก ส่วนที่จำวัดนั้นก็เป็นเฉพาะองค์ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ เท่านั้น โดยมีผ้าจีวรเก่าๆ ปูกับพื้นเพียง ๒-๓ ผืน และ มีมุ้งหลังเล็กๆ อยู่หลังเดียวเท่านั้น และสิ่งที่สดุดตาและเตือนใจแก่ผู้พบเห็นนั่นก็คือโครงกระดูกและหีบศพ ๑ หีบ หีบที่วางไว้ให้เป็นเครื่องขบคิดโครงกระดูกที่ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ นำเข้าไปไว้ในกุฏิของท่านก็เพื่อไว้นั่งพิจารณาและปลงอนิจจัง ว่าสังขารของมนุษย์เรานั้นมันไม่เที่ยงแท้ มี เกิด, แก่,เจ็บ, ตาย ผลที่สุดก็เหลือแต่โครงกระดูก แล้วก็กลายเป็นเถ้าถ่านไปในที่สุด ส่วนหีบศพนั้นเล่า ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ ได้สั่งให้ญาติซื้อมาไว้เมื่อบวชได้พรรษา ๒ และท่านได้บอก กับญาติโยมให้ทราบว่า การที่สั่งให้ต่อหีบศพมาไว้นั้นก็เพื่อที่จะไว้ใส่ตัวท่านเอง เมื่อเวลาดับขัณฑ์ จะมิต้องทำความยุ่งยากลำบากให้แก่ผู้อยู่ข้างหลังและหีบศพใบนี้ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ ก็เคยลงไปทำ วิปัสสนากรรมฐานบ่อยครั้งนัก นับเป็นสถานที่ที่สงบแห่งหนึ่งที่ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ ปฏิบัติธรรม ในกุฏิของท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ จะหาไฟฟ้าใช้แม่แต่ดวงเดียวก็ไม่มี แม้แต่น้ำที่ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ ใช้ดื่มฉันอยู่ทุกวันนี้ก็เป็นแต่น้ำฝนทั้งสิ้น และภาชนะที่ท่านใช้ก็เป็นกะลามะพร้าวขัด ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ ท่านชี้แจงว่าของสิ่งนี้เป็นของสูง ไม่มีมลทินอะไรติดอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว และท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ ได้ให้ เหตุผลอย่างน่าฟังว่า "ธรรมชาติได้สร้างมนุษย์เราเป็นที่พอเพียงอยู่แล้วจะวุ่นวายกันไปทำไม ยิ่งเป็นภิกษุ สงฆ์ผู้ปฏิบัติอยู่ในธรรมวินัยก็ยิ่งลำบาก น้ำฝนเป็นน้ำที่บริสุทธิ์ ดื่มฉันก็เกิดอาบัติน้อยมาก ยิ่งไฟฟ้าด้วย แล้วก็ถือว่าไม่เป็นสำคัญเลย เพราะดวงอาทิตย์ได้ให้แสงสว่างแก่โลกมุนษย์เราตั้งแต่ ๖ โมงเช้าถึง ๖ โมงเย็น เราจะทำอะไรก็ควรรีบๆ ทำเสียเมื่อพระอาทิตย์สิ้นแสงแล้วก็หมดเวลาที่เราจะทำอย่างอื่น นอกเสียจากทำสมาธิ เจริญวิปัสสนากรรมญานแต่เดียวเท่านั้น" ด้วยเหตุนี้เองกุฏิของท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ จึงปิดเงียบมืดมิดผิดกว่ากุฏิพระภิกษุสงฆ์องค์อื่นๆ และ ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯภิกษุผู้เคร่งครัดต่อธรรมวินัยรูปนี้เองได้มีประชาชนจำนวนมาก เลื่อมใส่ศรัทธา ใคร่อยากจะพบปะสนทนาด้วย ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ ก็มิได้รังเกียจ เปิดโอกาสให้ญาติโยมพบปะสนทนา เป็นอย่างดี ตอนที่ท่านลงทำวัดเช้าและเย็นเสมอชั่วระยะเวลาหนึ่ง ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ จะไม่ยอม ให้ใครเข้าพบเป็นอันขาดที่กุฏิของท่าน ไม่ว่าจะเป็นเจ้านายชั้นผู้ใหญ่หรือกระยาจกเข็นใจคนใดทั้งสิ้น จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 11:04:59 ]

ความคิดเห็นที่ 75 หลังจากที่ท่านเจ้าคุณนรรัตนราชมานิต (ตรึก จินตยานนท์) ธมฺมวิตกฺโก ได้ครองเพศบรรพชิตเรื่อยมา ด้วยการเคร่งครัดต่อธรรมวินัย และค้นคว้าศึกษาทางวิปัสสนากรรมฐานจนแตกฉานกระแสร์จิตแก่กล้า จนเป็น ที่ประจักษ์แก่สายตา ของพระภิกษุสงฆ์ และประชาชนมาแล้วเมื่อครั้งถูกอสรพิษกัด ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ ก็สามารถใช้กระแสร์จิตรักษาพิษร้ายของอสรพิษให้เหือดหายไปเองได้ โดยมิต้องไปหาหมอและฉันยาเลย แม้แต่อย่างเดียว ต่อมาท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ ก็ได้ถูกโรคร้ายที่ประชาชน และนายแพทย์กลัวนักกลัวหนาเข้าคุกคามได้ นั้นก็คือโรคมะเร็ง ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ ได้เป็นโรคมะเร็งกามช้างจนเน่าเฟะแต่ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯก็มิได้ แสดงความเจ็บปวดรวดร้าว ให้ปรากฏแก่สายตาผู้ภิกษุสงฆ์ และประชาชนที่พบเห็นเลยแม้แต่น้อย ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯมีอาการเป็นปกติธรรมดาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯ ก็ได้อุโบสถ ทำวัตรเช้า-เย็น เป็นประจำเสมอมิได้ขาดเลย แต่แล้วอยู่ๆ โรคร้ายที่เกาะกุมท่านเจ้าคุณนรรัตนฯจน เป็นที่สังเวรแก่ผู้พบเห็นก็อันตรธานหายไปเอง โดยท่านเจ้าคุณนรรัตนฯมิได้ไปหาแพทย์ให้รักษาหรือ ฉันหยูกยาแต่ประการใดเลย "โรคมันเกิดขึ้นมาเอง มันก็ต้องหายไปเองได้เช่นกัน" ท่านเจ้าคุณนรรัตนฯพูดอยู่เสมอแก่ผู้ที่ไต่ถามท่าน ครั้นมาถึง ๘ ม.ค. ๑๔ เวลา ๑๙.00 น. เศษ ท่านเจ้าคุณอุดมสารโสภณ จึงได้ปรึกษากับท่านมหาเสริม พ.ต. ไพบูลย์ บุษปธำรง และปลัดโกศลว่า สมควรจะขึ้นไปเยี่ยมท่านเจ้าคุณนรฯกัน  ทุกคนต่างก็ลงความเห็นกัน จึงได้พากันไปกุฏิท่านเจ้าคุณนรรัตนทันที เมื่อท่านเจ้าคุณอุดมสารโสภณได้พากันเดินไปถึงกฎิท่านเจ้าคุณนรรัตนก็ได้ผลักประตูชั้นล่างเข้าไป ปรากฏว่าประตูมิได้ลงกลอน ครั้นขึ้นไปชั้นบนก็เห็นประตูปิดอยู่เมื่อเอามือผลักดูปรากฏว่าเปิดได้ง่าย มิได้ลงกลอนเช่นเดียวกัน และได้พบท่าน เจ้าคุณนรรัตนนอนอยู่ในมุ้ง อย่างสงบเงียบอยู่ในท่านอนหลับปกติ ครั้นท่านเจ้าคุณอุดมสารโสภณ เอามือไปจับท่านเจ้าคุณนรรัตนก็ยังมีไออุ่นอยู่ พ.ต.ไพบูลย์ บุษปธำรง ได้เข้าไปตรวจดูจึงได้ทราบว่า ท่านเจ้าคุณนรรัตนสิ้นลมหายใจเสียแล้ว เมื่อเวลาประมาณ๑๑.๐๐น. เศษ ท่านเจ้าคุณอุดมสารโสภณ จึงได้จัดการ รดน้ำศพในวันรุ่งขึ้น ๙ มกราคม พ.ศ. ๒๕๑๔ ได้มีแขกผู้มีเกียรติ และบรรดาญาติมิตรและผู้ที่เลื่อมใสศรัทธามารดน้ำศพ กันอย่างคับคั่ง ต่างหลั่งน้ำตาด้วยความอาลัยอาวรณ์ต่อท่านเจ้าคุณนรรัตน นับเป็น ภาพเหตุการณ์ที่เศร้าสลดอย่างสุดซึ้งที่จะหาดูอีกไม่ได้แล้ว หลังจากได้จัดการรดน้ำศพท่านเจ้าคุณนรรัตนเสร็จเรียบร้อยก็ได้นำศพ ท่านเจ้าคุณนรรัตน บรรจุในหีบศพของท่านเจ้าคุณนรรัตน และทางพิธีหลวง ก็ได้จัดนำโกฎชั้นพระยามาตั้งประดับไว้ที่ศาลาละมูล มีนะนันท์ กุฎิของท่าน เจ้าคุณอุดมสารโสภณนั่นอง และได้มีข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ นายตำรวจ นายทหาร ข้าราชการ พ่อค้า ประชาชน มาแจ้งความจำนงขอเป็นเจ้าภาพ สวดพระอภิธรรมศพท่านเจ้าคุณนรรัตนทุกวันจนครบ ๑๐๐ วัน แม้แต่สมเด็จ พระนางเจ้า ฯ บรมราชินีนาถ ก็ยังเสด็จพระราชดำเนินมาเป็นเจ้าภาพสวด พระอภิธรรมศพท่านเจ้าคุณนรรัตนด้วยเหมือนกัน จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 11:16:50 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ทีนี้มาดูอีกมุมหนึ่ง  คัดลอกมาจาก http://www.lekpluto.com/index.htm  สำนักโหรพลูโต ขอขอบคุณมาณ.ที่นี้ด้วยค่ะ.. เป็นข้อความจากปากคำของคุณตริ  จินตยานนท์ น้องชายของท่านเจ้าคุณนร ฯ ได้เล่าเรื่องอดีตของพระภิกษุพระยานรรัตนรัตนราชมานิตผู้พี่  จากความทรงจำเอาไว้มากมายหลายเรื่อง ตั้งแต่สมัยเริ่มรับราชการใหม่ ๆ จนกระทั่งท่านมรณภาพ ผมจึงขอนำมาบันทึกไว้ ณ ที่นี้เท่าที่เห็นสมควร ท่านได้เล่าเอาไว้ว่า                เมื่อครั้งที่ท่านเจ้าคุณนร ฯ เริ่มเข้ารับราชการครั้งแรก  ได้ใกล้ชิดพระยุคลบาทล้นเกล้าล้นกระหม่อมพระบาทสมเด็จพระมงกุฎ เกล้าเจ้าอยู่หัว  จนเป็นที่โปรดปรานไว้วางพระราชหฤทัย  เริ่มเมื่อ พ.ศ. ๒๔๕๗  ถ้าจะนับย้อนหลังจาก พ.ศ. ๒๕๑๔ (ในปีที่คุณตริ เล่าเรื่องให้ คุณ ท. เลียงพิบูลย์ ฟัง ซึ่งข้อความทั้งหมด ผมได้คัดลอกมาจากหนังสือ ท่านผู้ให้แสงสว่าง อีกต่อหนึ่ง) ก็ประมาณ ๕๗ ปีผ่านมา นับว่าเป็นประวัติในอดีตที่น่าศึกษา (ถ้านับถึงปี พ.ศ. ๒๕๔๙ คือปีนี้ ก็ผ่านมาถึง ๙๒ ปีแล้วล่ะครับ- อ.เล็ก)                เมื่อพิจารณาดูแล้วก็จะรู้ว่า อันดวงชะตาชีวิตของมนุษย์เรานี้  แต่ละบุคคลย่อมจะมีสิ่งที่ผิดแปลกแตกต่างกัน แล้วแต่กรรมดีกรรมชั่วในอดีตจะหนุนนำ  บางครั้งดวงชะตาชีวิตก็เล่นตลกขบขัน  กลับพาชีวิตให้ไปสู่ความรุ่งโรจน์อย่างนึกไม่ถึง  ซึ่งเวลานั้นพระภิกษุพระยานรรัตนราชมานิต ยังเป็น  นายตรึก  จินตยานนท์  อยู่ในวัยหนุ่ม  ได้รับตำแหน่งหน้าที่เชิญเครื่องโต๊ะเสวยครั้งแรก  รับใช้เมื่อในหลวงทรงร่วมโต๊ะเสวยพร้อมกับข้าราชการผู้ใหญ่หลายท่าน  นายตรึก มีหน้าที่เปิดน้ำโซดา รินใส่แก้วถวายในหลวง และรินให้ข้าราชการผู้ใหญ่ทั่วกันในที่นั้น                จะเป็นเพราะความไม่ชำนาญ หรือประหม่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน  จึงเปิดน้ำโซดาที่บรรจุขวดหกเลอะเทอะ สมัยนั้นขวดโซดา หรือน้ำมะเน็ตใช้แบบเดียวกัน ใช้ขวดทำพิเศษ คอขวดคอดข้างหนึ่งและโป่งออกมาข้างหนึ่ง  สีขวดแก้วไม่ขาว เป็นสีค่อนข้างเขียวอ่อน ๆ  แต่มีความหนาเป็นพิเศษ มีลูกแก้วกลม ๆ แทนจุกขวด อัดขึ้นมาดันแหวนยางตอนปากขวดไว้แน่น  เวลาเปิดใช้ไม้สำหรับเปิดกดดันลูกแก้วให้ลงไป  หรือมือแข็งก็ใช้หัวแม่มือกดดันลูกแก้วให้ลงไป  ก็จะเกิดเสียงดังฟู่ด้วยแรงดันของลมอัดไว้ภายในพุ่งขึ้น  จะเป็นฟองเมื่อเวลาเทน้ำในขวดไหลลงแก้ว แต่ก็ต้องตะแคงขวดให้ลูกแก้วลงไปค้างอยู่ในช่องทำไว้โดยเฉพาะ  มิฉะนั้นเวลารินน้ำในขวด ลูกแก้วก็จะตกลงมาปิดปากขวด เทน้ำไม่ออก                นายตรึก  จินตยานนท์  ในเวลานั้นจะขาดความชำนาญ หรือความประหม่า  เมื่อเปิดแล้วยกขวดโซดารินลงแก้ว ตะแคงผิดทาง  ลูกแก้วก็กลับตกลงมาอุดปากขวด  แล้วยกขวดขึ้นตั้งตรง ลูกแก้วก็จะตกลง แล้วเทใหม่  แต่ก็เข้าแบบเก่า  นายตรึกตกใจกลัวมาก ทำอะไรไม่ถูก   คนเรายิ่งกลัวก็ยิ่งลนลานก็ยิ่งผิด  ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ก็เอานิ้วชี้อีกมือหนึ่งแหย่เข้าไปในปากขวด ดันลูกแก้วไว้ไม่ให้ปิด แล้วก็รินน้ำโซดาออกมา  แต่ลงในแก้วไม่มาก ไหลกระจายไปข้าง ๆ ทำให้บริเวณนั้นเปียกแฉะ โซดาเลอะผ้าปูโต๊ะ  นายตรึก มีความหวาดกลัวในหลวงทรงกริ้วยิ่งนัก  นึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เคยเคารพนับถือยึดมั่นในเวลานั้น ได้แก่พระพุทธรูป ๓ องค์ คือ หลวงพ่อพระแก้วมรกต วัดพระแก้ว, หลวงพ่อพระพุทธชินสีห์ วัดบวรนิเวศน์ และหลวงพ่อพระพุทธชินราช วัดเบญจมบพิตร  เมื่อคับขันไม่มีทางออกก็นึกถึงพระเป็นที่พึ่ง  จึงได้นึกอธิษฐานจิตอยู่ในใจ  ขอความช่วยคุ้มครองจากหลวงพ่อทั้งสามองค์  จะเป็นด้วยบารมีของพระพุทธรูปทั้งสามองค์ หรือบารมีของกรรมดีที่เคยสร้างสมไว้แต่อดีต  จะเป็นวาสนามีความรุ่งเรืองใกล้ชิดพระยุคลบาท จึงทำให้ในหลวงทรงเอ็นดู                ตามปกติธรรมดาแล้วในหลวงท่านจะทรงกริ้วมาก  แต่เมื่อเห็นกิริยาท่าทางของนายตรึก  จินตยานนท์  ตื่นกลัว พระองค์ท่านกลับทรงพระสรวลเห็นเป็นเรื่องขบขัน  ทรงหันไปรับสั่งกับเจ้าพระยารามราฆพ ว่า “เจ้าเด็กคนนี้มาจากไหน” เจ้าพระยารามราฆพกราบบังคมทูลว่า “เป็นนักเรียนเสือป่าที่ทรงโปรดเกล้าให้คัดเลือกมา เมื่อคราวซ้อมรบ พระเจ้าข้า” (ในภาพประกอบเรื่องจะเห็นท่านเจ้าคุณนร ฯ ยืนอยู่เป็นคนที่ ๔ จากขวา) ต่อจากนั้นมา ในวันที่ ๑ เมษายน พ.ศ. ๒๔๕๙ จึงมีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าย้ายนายตรึก เข้าไปประจำห้องที่พระบรรทม นี่ก็เห็นได้ว่า ชะตาชีวิตนี้เป็นสิ่งลี้ลับ การทำสิ่งใดลงไปจะเป็นการบกพร่อง เพราะไม่สันทัดมิได้เจตนาจะให้บกพร่อง พยายามทำดีที่สุด บางครั้งก็ทำให้ผู้ใหญเห็นความซื่อ และให้ความเอ็นดู  บางครั้งก็ถูกตำหนิโทษ ไม่มีสิ่งใดแน่นอน  ชะตาชีวิตได้ผลักดันให้นายตรึก  จินตยานนท์ เข้าไปรับใช้อยู่ใกล้ชิดเบื้องพระยุคลบาท  จนเป็นที่โปรดปรานเจริญในหน้าที่ราชการ จนเป็นเจ้ากรมมหาดเล็กห้องที่พระบรรทม ทรงไว้วางพระราชหฤทัย เป็นตำแหน่งสำคัญและสูงในราชสำนัก จนได้บรรดาศักดิ์ตามลำดับมาถึงเป็นพระยานรรัตนราชมานิต เป็นชั้นพระยาพานทองเมื่ออายุยังน้อย  ตลอดเวลาราชการใกล้ชิดเบื้องพระยุคลบาท ไม่เคยถูกในหลวงทรงกริ้วเลย พระยานรรัตนราชมานิตสูงด้วยความกตัญญู  มีความจงรักภักดี ต่อองค์พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว และพระอุปัชฌาย์อาจารย์ บิดามารดา และคุณยายผู้เลี้ยงดูอย่างใกล้ชิด ทะนุถนอมรักใคร่มาแต่เล็กจนเติบใหญ่  เพราะคุณแม่ติดตามคุณพ่อซึ่งไปรับราชการอยู่ตามหัวเมือง  ดังที่คุณตริ จินยานนท์ได้บันทึกความทรงจำนับแต่เริ่มแรกเท่าที่รู้ จนบวชอุทิศส่วนกุศลถวายพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้า ฯ และศึกษาธรรมจนมองเห็นทุกข์เวทนาของสัตว์โลก ที่ยังหลงงมงายติดอยู่ในวัฏฏะไม่สิ้นสุด  ท่านได้ศึกษาปฏิบัติ จนบรรลุธรรมชั้นสูง เป็นที่เคารพนับถือของประชาชนชาวพุทธทั่วไป  ดังที่ข่าวของผู้รู้ธรรมทั้งหลายลือกันว่า  ท่านสำเร็จเป็นองค์อรหันต์  ตลอดเวลาการปฏิบัติ ท่านรู้ถึงเวลามรณภาพ นี่เป็นความรู้สึกของผู้เขียน (ท.เลียงพิบูลย์) และจากคำบอกเล่าของคุณตริ  จินตยานนท์ แต่ข้อความที่จะกล่าวต่อไปนี้ เป็นบันทึกความทรงจำของคุณตริ  จินตยานนท์ โดยตรง ดังต่อไปนี้ ตามปกติเจ้าคุณพี่เป็นคนมีรูปร่างผอมบาง  ไม่แข็งแรง  แต่เมื่อเข้าไปประจำทำงานในห้องที่พระบรรทม  มีหน้าที่ถวายอยู่งานนวด เวลาในหลวงบรรทมเป็นประจำ  จนกว่าจะบรรทมหลับ  ซึ่งกินเวลาเป็นชั่วโมง ๆ บางวันถ้ามีพระอาการทรงประชวรเล็กน้อย ก็ต้องนวดอยู่ตลอดเวลา วางมือไม่ได้  ถ้าวางมือก็จะทรงตื่นบรรทม  การมีร่างกายอ่อนแอ ไม่แข็งแรง ทำให้เจ้าคุณพี่ต้องปรับปรุงตนเอง  เพื่อได้สนองพระเดชพระคุณล้นเกล้า ฯ ให้ได้เต็มที่  โดยการฝึกออกกำลังกาย  ใช้เครื่องช่วยประกอบ เช่น ซันดาวน์ ดัมเบล กริ๊บ อินเดียนคลับบาร์  จนมีร่างกายแข็งแรงผิดกว่าเดิมเป็นคนละคน  ยิ่งกว่านั้น โดยที่ล้นเกล้า ฯ รัชกาลที่ ๖ ทรงมีพระวรกายอ้วน  เส้นสายอยู่ลึก จะต้องจับนวดแรง ๆ จึงจะถูกเส้น การบีบขยำสุ่มไปก็ไม่ถูกเส้นสาย ย่อมไม่ได้ผล  เจ้าคุณพี่จึงพยายามหาทางที่จะศึกษาในเรื่องสรีรวิทยาเกี่ยวกับเส้นเอ็นในร่างกายของตน  จึงไปหาเจ้าคุณดำรงแพทยาคุณ  ผู้อำนวยการโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ในสมัยนั้น  เพื่อขอศึกษา โดยดูการผ่าศพ พยายามไปพิจารณาศึกษา  จนพอจะเรียนรู้เส้นเอ็นต่าง ๆ ในร่างกายมนุษย์บ้าง จนสามารถนำความรู้มาเป็นประโยชน์ได้  ถวายการนวดเฟ้นล้นเกล้า ฯ จนเป็นที่พอพระราชหฤทัย และโปรดปรานได้รับพระมหากรุณาธิคุณเป็นพิเศษ   ความจงรักภักดีของเจ้าคุณพี่ที่ถวายต่อล้นเกล้า ฯ นั้น เป็นผลสนองทำให้ล้นเกล้า ฯ ทรงมีพระเมตตาห่วงใยเป็นพิเศษ มักจะรับสั่งกับผู้ใกล้ชิดว่า “สำหรับพระยานรรัตน ฯ ฉันขอใครอย่าไปรบกวนแกเป็นอันขาด เพราะแกตั้งใจปฏิบัติรับใช้ฉันแต่ผู้เดียว” จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 11:26:21 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ระหว่างรับราชการอยู่  เจ้าคุณพี่ค้นคว้าหาความรู้ในเรื่อง การดูลายมือตามตำราต่างประเทศ  อ่านตำราโยคี และใช้เวลาว่างราชการศึกษาวิชาสะกดจิตเพ่งกสิณ  ซึ่งการเพ่งกสิณนี้ เป็นเรื่องที่คุณพ่อศึกษาอยู่แล้ว  เจ้าคุณพี่เห็นว่า จะทำความสงบให้กับจิตใจได้ก็ศึกษาบ้าง  ปรากฎว่าห้องพักของเจ้าคุณพี่ บางคราวที่มีคนมารบกวนติดต่อบ่อย ๆ จึงติดป้ายเขียนไว้หน้าห้องว่า “เจ้าของห้องต้องการความสงบ ไม่มีราชการ ห้ามติดต่อ” การศึกษาในเรื่องต่าง ๆ เหล่านี้ ล้นเกล้า ฯ ทรงทราบ รับสั่งเตือนด้วยความเป็นห่วงว่า พระยานรรัตน ฯ อย่าหมกมุ่นกับวิชาเหล่านี้นักเลย จะเป็นบ้า หาเวลาพักผ่อน ควรหาความสุขสำราญเสียบ้าง แต่เจ้าคุณพี่ก็ยังคงใช้เวลาว่างจากราชการ  พอมีเวลาก็ศึกษาในเรื่องดังกล่าวอยู่เรื่อย ๆ ตามนิสัยชอบ เจ้าคุณพี่ มีความรู้ความชำนาญภาษาต่างประเทศมาก เรื่องการขอพระราชทานที่ดินและบ้าน  เจ้าคุณพี่ก็มิได้กระตือรือร้นที่จะขอพระราชทานแต่อย่างใด  จนกระทั่งในหลวงรับสั่งว่า “เขาขอที่ดินกันทั้งนั้น ทำไมแกไม่ขอไว้สำหรับลูกหลานจะได้อยู่ต่อไป” เจ้าคุณพี่ก็ปล่อยเรื่อยมา จนในตอนสุดท้ายก็นึกถึงที่ดินของหลวง หลังวัดโสมนัสวิหาร ซึ่งเป็นที่เดิมเคยอยู่มาก่อนย้ายมาอยู่ข้างวัด จึงถวายหนังสือกราบบังคมทูลขอที่โต๊ะเสวย ซึ่งมีเจ้าคุณราม ฯ นั่งรวมอยู่ด้วย ในหลวงทรงรับหนังสือ แล้วก็ส่งให้เจ้าคุณราม ฯ พิจารณาถวายความเห็นเช่นรายอื่น ๆ ตามปกติ เจ้าคุณราม ฯ กราบถวายบังคมทูลว่า ที่ดินแปลงที่ขอนี่เป็นมรดกของพระองค์เจ้าดิลก ฯ พระราชทานให้ผู้ใดมิได้ เป็นอันว่า เจ้าคุณพี่ไม่สนใจจะขอพระราชทานอีก เรื่องเลยมาระยะหนึ่ง ต่อมาในหลวงทรงพระกรุณา พระราชทานที่ดินอยู่สี่แยกราชเทวีเชิงสะพานหัวช้าง เนื้อที่ ๕ ไร่ พร้อมกับพระราชทานเงินปลูกบ้านหนึ่งหมื่นสองพันบาท โดยไม่ได้กราบทูลขอแต่อย่างใด ก่อนที่คุณพ่อจะรับแต่งตั้งบรรดาศักดิ์ให้เป็นพระนรราชภักดีนั้น  แต่เดิมคุณพ่อรับราชการสังกัดกระทรวงมหาดไทย  มีบรรดาศักดิ์ชั้นประทวน โดยกรมพระยาดำรงราชานุภาพ ซึ่งดำรงตำแหน่งเสนาบดีกระทรวงมหาดไทย ทรงแต่งตั้งเป็นขุนชาญสุพรรณเขตร  ภายหลังย้ายสังกัดไปอยู่กรมสรรพากร กระทรวงพระคลังมหาสมบัติ  ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นขุนพิพัฒน์ศุภผล ในการไปซ้อมรบสนามจันทร์ นครปฐม  ล้นเกล้า ฯ รับสั่งกับเจ้าคุณพี่ว่า จะเลื่อนยศจากบรรดาศักดิ์ เจ้าหมื่นสรรเพธภักดี ซึ่งดำรงตำแหน่งเจ้ากรมมหาดเล็กห้องที่พระบรรทม จะทรงแต่งตั้งให้เห็นพระยา ฯ แต่เจ้าคุณพี่กราบบังคมทูลว่า สูงเกินกว่าผู้บังเกิดเกล้ามาก เพราะผู้บังเกิดเกล้ายศเพียงขุน ล้นเกล้า ฯ  รับสั่งว่า ลูกเป็นพระยา พ่อเป็นขุนเท่านั้นหรือ ทรงรับสั่งให้คุณพ่อเข้าเฝ้า แล้วรับสั่งกับเจ้าคุณพี่ว่า ข้าจะแต่งตั้งพ่อเจ้าเป็นพระยานรราชภักดี ลูกเป็นพระยานรรัตนราชมานิต กลับไปคราวนี้ ให้ไปรับสัญญาบัตรที่ในวังเป็นพิเศษ นับเป็นพระมหากรุณาธิคุณล้นเกล้า ฯ (คุณพ่อเล่าว่า เมื่อเข้าเฝ้าที่สนามจันทร์ คุณพ่อไว้หนวด เพราะเป็นข้าราชการมาแต่แผ่นดินพระพุทธเจ้าหลวง ซึ่งนิยมไว้หนวด ในหลวงรับสั่งว่า อ้อ ไว้หนวดด้วยหรือ แต่พอเข้ารับสัญญาบัตร คุณพ่อโกนหนวดออก พอเงยหน้าขึ้นจากถวายบังคม ในหลวงรับสั่งว่า อ้าว ตัดหนวดทิ้งเสียแล้วหรือ) เมื่อคุณพ่อออกจากราชการแล้ว  ข้าพเจ้าพบแบบ ส. ขอรับบำนาญอยู่ที่ใต้โต๊ะเขียนหนังสือ  จึงถามคุณพ่อว่า ทำไม แบบ ส. เขียนไว้แล้วไม่ได้ยื่น  คุณพ่อบอกว่า เจ้าคุณพี่ของเจ้าเขาไม่ให้ยื่น  โดยให้เหตุผลว่า ในหลวงอุปการะเลี้ยงดูเจ้าคุณพี่ของเจ้าแล้ว  พี่เจ้าจะจ่ายค่าเลี้ยงดูให้พ่อเอง ไม่จำเป็นต้องรบกวนขอให้สิ้นเปลืองพระราชทรัพย์อีกจำนวนหนึ่ง  เรื่องนี้ เป็นการแสดงความจงรักภักดีในล้นเกล้า ฯ ของเจ้าคุณพี่อีกเรื่องหนึ่ง เมื่อเจ้าคุณพี่ได้อุปสมบทที่วัดเทพศิรินทร์แล้ว  ต่อมาภายหลังคุณพ่อก็อุปสมบทที่วัดโสมนัส ฯ เจ้าคุณพี่ขอร้องไม่ให้คุณพ่อไปเยี่ยมที่วัดเทพศิรินทร์  เพราะตามวินัยสงฆ์นั้น  จะแก่อ่อนอายุทางโลกนั้นไม่สำคัญ ให้ถือบวชก่อนหลัง แก่และอ่อนพรรษา  ผู้อ่อนพรรษาจะต้องเคารพผู้แก่พรรษากว่า  เจ้าคุณพี่แก่พรรษากว่า จึงอยากเทิดทูนคุณพ่อ ป้องกันความไม่สบายทางจิตใจ วินัยสงฆ์กับวินัยทหารก็คล้ายกัน เคยเห็นพ่อเป็นเพียงจ่า แต่ลูกเป็นชั้นนายพัน เมื่ออยู่เครื่องแบบในงานต่าง ๆ พ่อต้องทำความเคารพลูกตามวินัยทหารเช่นกัน เป็นที่ทราบกันโดยทั่วไปว่า  ตั้งแต่เริ่มรับราชการ จนกระทั่งล้นเกล้า ฯ สวรรคต ไม่เคยถูกกริ้วเลย  ทั้ง ๆ ที่ล้นเกล้า ฯ กริ้วผู้อื่นบ่อยที่สุด  เคยเล่ากันว่าตามปกติเวลารับสั่งหารือเข้าเฝ้าเวลากริ้วอยู่ก่อน เจ้าคุณพี่ก็มักอธิษฐานบนบานศาลกล่าว ส่วนมากก็อ้อนวอนของความคุ้มครองจาก พระพุทธชินสีห์ วัดบวรนิเวศน์, พระพุทธชินราช วัดเบญจมบพิตร และ พระแก้วมรกต พร้อมทั้งเพ่งกระแสจิตขอให้มีพระเมตตาไม่กริ้ว แล้วกราบลง พอเงยหน้าขึ้นสบพระเนตร ก็มักจะหายกริ้ว นี่เป็นกรณีหนึ่ง ซึ่งนับว่าเป็นบุญแก่คู่บารมี ที่คงเคยสร้างสมไว้แต่ปางก่อน จึงทำให้ถูกพระราชหฤทัยไปทุกอย่าง จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 11:29:11 ]

ความคิดเห็นที่ 78 มาฟังเรื่องราวที่ คุณตริ  จินตยานนท์ น้องชายร่วมสายโลหิตของท่านได้บันทึกเอาไว้เป็นลายลักษณ์อักษรกันต่อ มีเรื่องชวนขันเรื่องหนึ่ง  คราวหนึ่งต้องเสด็จไปในงานพระราชพิธี ซึ่งจะต้องทรงเครื่องแบบจอมทัพเรือ  ในการนี้เจ้าคุณพี่ก็ได้จัดเครื่องทรง ติดเหรียญตรากับหุ่น และถวายการตกแต่งจนเสร็จ คงเหลือแต่การเกาะขอกระบี่กับเข็มขัดอย่างเดียว  ซึ่งกระบี่ทหารเรือนี้ก็มีอยู่องค์เดียว ซึ่งเคยทรงอยู่เป็นประจำ เจ้าคุณพี่เห็นว่า ส่วนสำคัญอื่น  ได้จัดถวายเรียบร้อยแล้ว จึงถอยออกจากที่นั่นไปมอบภาระการติดกระบี่ให้แก่มหาดเล็กรองลงมา  พอจะพ้นห้องก็ได้ยินเสียงทรงกริ้วตวาดมหาดเล็กว่า “ทำไม สั้นเต่อขึ้นมาอย่างนี้” เจ้าคุณพี่หันกลับเข้าไปด้วยความตกใจ ก้มลงกราบ เพ่งจิตวิงวอนเช่นเคยปฏิบัติ แล้วก็เอามือจับสายกระบี่ ดึงขึ้นดึงลงพอเป็นพิธี ซึ่งไม่ได้ทำให้สายกระบี่ยาวลงมาเลย ล้นเกล้า ฯ ก้มดู แล้วรับสั่งว่า “เออ เอาละ ค่อยยาวลงไปหน่อย ใช้ได้แล้ว” เรื่องเช่นนี้ ภาษาชาวบ้านก็คงจะว่า เพราะชะตาตรงกัน หรืออย่างไรแน่ ข้าราชการในราชสำนัก ซึ่งอยู่ใกล้ชิดเบื้องพระยุคลบาท ส่วนมากได้รับพระราชทานพระราชพินัยกรรม  เจ้าคุณพี่ก็ได้รับเช่นเดียวกัน  ในพระราชพินัยกรรมพระราชทานไว้เดือนละ ๑,๐๐๐ บาท บำนาญต่างหาก  แต่เมื่อสวรรคตแล้ว  อภิรัฐมนตรีรัชกาลที่ ๗  พิจารณาตัดทอนให้เหลือรวมทั้งบำนาญด้วย เดือนละ ๗๐๐ บาท  เท่าเงินเดือนที่ได้รับอยู่  แต่ต่อมาเงินบำนาญซึ่งได้รับทางสำนักพระราชวัง ๘๔ บาท ๖๖ ๒/๓ สตางค์ ก็มีอานิสงส์เพิ่มขึ้นเป็น ๗๘๕ บาท ส่วนพระราชพินัยกรรมซึ่งได้รับทางสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ไม่ได้เพิ่ม คงเดิม                ข้าพเจ้าจำได้ว่าเมื่อตอนเด็ก ๆ เคยไปค้างในวังกับเจ้าคุณพี่ ๒ ครั้ง  ครั้งแรกตอนรับราชการใหม่ ๆ  ไปค้างที่พระที่นั่งอัมพร ฯ ตอนเช้าในหลวงยังไม่ตื่นบรรทม  ได้ลงไปเดินดูดุสิตธานี  ส่วนรายละเอียดห้องพักของเจ้าคุณพี่ จำไม่ได้ว่าอยู่ใกล้ชิดกับในหลวงเพียงใด  ส่วนในคราวที่ประทับอยู่วังพญาไท  เคยไปกลางวัน ดูดุสิตธานีซึ่งขนย้ายไปจากพระที่นั่งอัมพร ฯ ครั้งสุดท้ายจำได้แน่นอนเพราะโตมากแล้ว จำได้ว่าโรงเรียนปิดเทอมตรงกับงานเฉลิมพระชนมพรรษา หยุดอยู่บ้านหลายวัน   เจ้าคุณพี่เห็นว่ารบกวนคุณแม่มาก  จึงพาไปค้างด้วย และให้อ่านภาษาอังกฤษให้ฟัง จำได้ว่าหนังสือแบบหัดอ่านภาษาอังกฤษบีโอคาร์ดไร๊ท   เจ้าคุณพี่พาไปค้างในวังหลวงพระที่นั่งบรมพิมาน ซึ่งเป็นที่ประทับในหลวง  ห้องเจ้าคุณพี่อยู่ติดห้องพระบรรทม  ตรงเฉลียงมีประตูเปิดถึงห้องพระบรรทมและห้องทรงพระอักษร  เจ้าคุณพี่สั่งกำชับเป็นหนักหนาว่า อย่าเปิดประตูนี้เป็นอันขาด  เคราะห์หามยามร้ายเปิดไปพบในหลวงเข้าพูดจาไม่เป็นจะยุ่ง  ข้าพเจ้าก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้ประตูนั้นเลย   ปีนั้นเป็นระยะที่พระวรกัญญาประธาน พระองค์เจ้าวัลภาเทวี  ทรงดำรงตำแหน่งพระอัครราชเทวี  งานเฉลิมพระชนมพรรษาปีนั้น โปรดเกล้า ฯ ให้ข้าราชการแต่งแฟนซี  ส่วนมากแต่งแขกอินเดียแบบมหาราชา  เพราะในหลวงและพระอัครราชเทวีทรงเครื่องมหาราชาและมหารานี  การประกวดแฟนซีนี้จัดทำกันที่โรงโขนหลังพระที่นั่งบรมพิมาน  สลับฉากกับการแสดงละครพระราชนิพนธ์เรื่อง “สกุนตลา” แสดงโดยข้าราชการกรมมหรสพ จำได้ว่าหลวงยงเยี่ยม ครูแสดงเป็นท้าวทุษยันต์ การแต่งกายแฟนซีคราวนี้ เจ้าคุณพี่แต่งงิ้ว เป็นตัวเต๊กเช็ง ขุนนางฝ่ายบุ๋นผู้ซื่อสัตย์ของเจ้ากรุงจีน ไปเช่าเครื่องและแต่งตัวที่ท่าน้ำราชวงศ์  การแต่งงิ้วนี้เรื่องมาก  ใส่หมวกหน้ากระจังมังกร ๒ ตัวชูลูกแก้ว มีหางนกยูงยาว ๆ ติดอยู่บนหมวกสองข้างโค้งลงมา  ดูรุ่มร่ามไปหมด  ระหว่างเข้าเครื่องขุนนางจีนรอการเข้าประกวดนั้น  หน้ากระจังซึ่งสวมศีรษะคับ มีบางส่วนบีบขมับอยู่จนทนปวดไม่ไหว  เจ้าคุณพี่ถึงกับเป็นลมเหงื่อแตก  คุณน้าขุนบริรักษ์พิมาน (สาหร่าย  กระแศร์เสวต) ซึ่งขณะนั้นรับราชการอยู่กรมชาวที่ ต้องช่วยถอดกระจังออกให้ดมยาดม ตากพัดลมอยู่พักใหญ่จึงทุเลา  และสวมหมวกกระจังใหม่เมื่อใกล้เวลาจะเข้าเดินผ่านถวายตัว   จำได้ว่าเวลาเข้าไปถึงหน้าที่ประทับตรงไปคุกเข่า  ใช้สองมือจับไม้งาโบกโค้งไปข้างหน้า ๓ หน้า ถวายบังคมแบบขุนนางจีน แล้วกราบบังคมทูลเป็นภาษาจีนว่า “หวาจู๊บ้วนส่วย บ้วน บ้วน ส่วย” จะแปลเป็นไทยว่าอย่างไรไม่ทราบ เพราะเจ้าของเครื่องงิ้วสอนมาอย่างนั้น ดูเหมือนเจ้าคุณพี่ได้รับการตัดสินเป็นที่ ๒ ที่ ๓ ไม่แน่นัก เท่าที่เล่ามานี้เพียงเพื่อให้ทราบความใกล้ชิด ซึ่งคนสามัญธรรมดาไม่มีพวกมีพ้องสนับสนุนอย่างเจ้าคุณพี่ ได้เข้ามาใกล้ชิดพระยุคลบาทล้นเกล้า ฯ ตลอดถึงการแต่งแฟนซี ซึ่งมีจุดประสงค์แสดงถึงการเป็นขุนนางฝ่ายพลเรือนตงฉิน ซึ่งมีความจงรักภักดีต่อองค์พระมหากษัตริย์ จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 11:33:34 ]

ความคิดเห็นที่ 79 อีกเรื่องหนึ่งที่ทราบมาก็คือ  เรื่องที่ล้นเกล้า ฯ ทรงมีพระชายาและพระราชินี  ระยะนี้ข้าราชการในราชสำนักส่วนมาก  ก็ขอพระราชทานพระบรมราชานุญาตแต่งงานกันเป็นส่วนมาก   สำหรับเจ้าคุณพี่ยังเป็นโสด ไม่ขวนขวายในเรื่องการหาคู่ครองแต่อย่างใด จนล้นเกล้า ฯ ทรงปรารภว่า ใคร ๆ เขาก็มีเมียกันทั้งนั้น พระยานรรัตน ฯ ไม่คิดบ้างหรือ เจ้าคุณพี่ก็กราบบังคมทูลว่า จะขอถวายการปฏิบัติล้นเกล้า ฯ แต่พระองค์เดียว โดยไม่ให้มีเรื่องกังวลใจทางครอบครัว ไม่อยากห่างล้นเกล้า ฯ เท่าที่อยู่ใกล้ชิดพระยุคลบาทก็มีความสุขมากเพียงพอแล้ว เรื่องนี้ถึงกับล้นเกล้า ฯ มีพระราชหัตถ์เลขาชี้แจงเหตุผล ในการที่เห็นสมควรให้เจ้าคุณพี่มีครอบครัว และเจ้าคุณพี่ก็มีหนังสือกราบบังคมทูลเหตุผลที่ไม่สมควรจะมี  เพราะเป็นการตัดทอนความสุขที่จะถวายแก่ล้นเกล้า ฯ การโต้ตอบโดยจดหมายนี้มีจำนวนหลายฉบับ ไม่ทราบว่าเจ้าคุณพี่เก็บไว้ที่ใดหรือทำลายแล้ว ข้าพเจ้าไม่ทราบ ทราบเพียงแต่ว่าตอนจบ ล้นเกล้า ฯ รับสั่งว่า ฉันตั้งใจจะให้แกมีความสุขอย่างฉันและคนอื่นบ้าง แต่เมื่อแกไม่เห็นด้วยก็ตามใจ เรื่องนี้ก็เป็นอันยุติลง ที่เจ้าคุณพี่ไม่ยอมแต่งงาน เมื่อตอนที่ล้นเกล้า ฯ ทรงพระประชวรหนัก  เจ้าคุณพี่มีความเป็นห่วงในพระอาการทรงประชวรมาก  ต้องถวายการพยาบาลประจำตลอดเวลา  นอกจากเช้าพอมีเวลาก็รีบปลีกตัวออกมาเข้าห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรีบร้อน  แล้วก็รีบกลับขึ้นไปถวายการพยาบาลล้นเกล้า ฯ ไม่จำเป็นไม่ยอมห่าง โดยมีกล้วยหอมหิ้วติดมือไปวันละ ๑ หวี เพื่อกินเมื่อหิว  โดยให้ทางบ้านจัดหาส่งไปให้เช่นนี้ทุกวัน  เมื่อล้นเกล้า ฯ ประชวรใกล้สวรรคต  เจ้าคุณพี่ทุกข์ร้อนหนักหน่วงกังวลในพระอาการประชวรมาก  แทบไม่เป็นอันกินอันนอน   ในระยะนี้มีข้าราชบริพารไปชุมนุมกันอยู่มาก  บางคนก็สูบบุหรี่ควันฟุ้งห้องพระแท่นบรรทม   ทั้ง ๆ ที่แพทย์ต้องการให้ห้องมีอากาศบริสุทธิ์   เพราะล้นเกล้าประชวรถึงต้องเจาะพระนาภี มีกลิ่นหนองไหลออกมา ต้องใช้น้ำหอมดับกลิ่น ต้องใช้สำลีน้ำหอมโอเดอโคโลน ค่อย ๆ เช็ดบริเวณรอบ ๆ แผลที่เจาะพระนาภี  เมื่อในห้องเหม็นควันบุหรี่ ทำให้อากาศในห้องไม่บริสุทธิ์  บางคนก็ลงไปหาความสนุกเฮฮาเล่นไพ่กันแถวโรงโขนข้างพระที่นั่ง  แทนที่จะมาคอยเฝ้าดูพระอาการ แสดงความวิตกห่วงใย ทำให้เจ้าคุณพี่อารมณ์เสีย  คิดว่า ล้นเกล้า ฯ ประชวรหนัก ไม่ได้ถวายความจงรักภักดีแล้ว ยังมาแสดงความสนุกสนาน ทำเสียงดังได้ยินขึ้นมาถึงห้องทรงประชวร  ทั้งบางคนก็ยังเข้ามาสูบบุหรี่ในห้อง  เจ้าคุณพี่โกรธมากทนไม่ไหว  ถึงกับเที่ยวไล่ด่าเตะต่อยข้าราชบริพารบางคนกระจัดกระจายไป ในเย็นวันเกิดเหตุนี้  คุณท้าวอินทร์ได้รีบมาหาคุณแม่ที่บ้าน และขอให้รีบเข้าไปในวังด่วน  เพื่อปลอบใจเจ้าคุณพี่ที่กำลังเสียใจจนป็นบ้าแล้ว  คุณแม่ก็ตกใจรีบไปด่วน พอไปถึงในวัง เจ้าคุณพี่เห็นคุณแม่ไปหาก็เข้าไปกราบเท้าและบอกว่า “ลูกไม่ได้เป็นบ้าเป็นหลังอย่างที่เล่าลือกัน เท่าที่ทำไปเพราะทนการกระทำของคนบางคนไม่ได้ ที่ชั่วก็มีที่ดีก็มาก เวลาในหลวงดี ๆ ก็จะประจบสอพลอหาประโยชน์ส่วนตัวกัน เวลาประชวรหนักแทนที่จะแสดงความจงรักภักดีห่วงใย กลับสนุนสนานเฮฮากัน ทนไม่ไหวจึงต้องว่ากล่าวเอะอะเสียบ้างเพื่อให้สำนึกผิด ลูกรู้สึกตัวดีทุกอย่างเท่าที่กระทำไป” เมื่อคุณแม่ทราบเช่นนั้นก็กลับบ้านมาเล่าให้ทางบ้านฟัง จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 11:36:33 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ในเรื่องความจงรักภักดีและห่วงใยในล้นเกล้า ฯ นี้  ในระยะที่ล้นเกล้า ฯ สลบไปจนมีข่าวลือออกมาภายนอกว่าสวรรคต   ต่อมาก็ทรงฟื้นขึ้นและทรงพระชนม์ต่อมาได้อีกระยะหนึ่ง ตอนฟื้นจากสลบครั้งนี้    รุ่งเช้าเจ้าคุณพี่รีบปลีกเวลาด่วนมาบ้าน  และให้ทางบ้านกว้านซื้อพวงมาลัยเปียดอกมะลิสดร้อยพวงขนาดกลาง ๆ ไม่ใช่อย่างที่เล็กจิ๋วที่ขายกันในท้องตลาด เป็นจำนวน ๓๐๐ พวง เพื่อนำไปแก้บนพระแก้วมรกต  เพราะบนไว้ตอนในหลวงสลบ เจ้าคุณพี่บนขอให้ในหลวงฟื้นขึ้นมา อย่าเพิ่งจากไปเลย จะแก้บนด้วยพวงมาลัย ทางบ้านต้องให้คนช่วยเที่ยวกว้านซื้อหลายตลาด เพราะต้องการด่วน เวลามีน้อย แต่ก็ได้ครบ ๓๐๐ พวง แล้วเจ้าคุณพี่ก็นำไปถวายพระแก้วมรกต  โดยผูกเป็นราวยาว ร้อยพวงมาลัยแขวนถวายหน้าพระอุโบสถวัดพระแก้วในเย็นวันนั้น ข่าวเรื่องเจ้าคุณพี่เป็นบ้ายังมีเรื่อยมาอีก  แม้หลังในหลวงสวรรคตแล้ว  เจ้าคุณพี่ให้คนเก็บหญ้าแพรกมาล้างน้ำสะอาดแล้วใส่ถาดเอามาเคี้ยวกิน และบอกกับผู้ที่มาพบเห็นว่า เมื่อสิ้นในหลวงแล้วจะไม่ง้อใคร กินหญ้าก็ไม่ตาย  ช้างม้าวัวควายกินหญ้าก็มีชีวิตอยู่ได้อย่างแข็งแรง  จากนั้นมา  เจ้าคุณพี่ก็เริ่มไม่รับประทานอาหารที่ต้องปรุงแต่งด้วยเนื้อสัตว์   เริ่มทดลองกินถั่วงาและผัก ให้เห็นว่าเมื่อสิ้นบุญล้นเกล้า ฯ แล้ว เจ้าคุณพี่ก็ยังนึกถึงพระมหากรุณาธิคุณ  ไม่ยอมกินดีอยู่ดีเพื่อจะได้ระลึกถึง ล้นเกล้า ฯ ตลอดเวลา จึงกินอยู่อย่างง่าย ๆ ไม่ต้องรบกวนผู้ใด  ก่อนบวชไปลาเจ้าคุณราม ฯ ท่านยังถามว่า “เจ้าคุณจิตใจปกติหายดีแล้วหรือ” ส่วนเรื่องการหมั้น คุณครูชุบ  เมนะเศวต  เกิดขึ้นภายหลังเมื่อล้นเกล้า ฯ สวรรคตแล้ว  เนื่องจากเวลานั้นเจ้าคุณพี่กำลังมีความเสียใจมาก ในการพลัดพรากจากไปของล้นเกล้า ฯ โดยทางผู้ใหญ่เห็นว่า หากให้เจ้าคุณพี่มีครอบครัวแล้ว คงจะค่อย ๆ คลายความโศกเศร้าเสียใจ ที่ล้นเกล้า ฯ เสด็จสวรรคตลงได้  ทั้งบ้านคุณครูชุบอยู่ใกล้กับบ้านข้าพเจ้า  เจ้าคุณพี่และคุณครูได้พบปะคุ้นเคยสนิทสนมกันมาก่อน ผู้ใหญ่จึงได้ตกลงจัดการหมั้นหมายกันไว้  ยังไม่กำหนดจะแต่ง  แต่เจ้าคุณพี่ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะบวชถวายพระราชกุศลก่อน  ผู้ใหญ่คิดว่าสึกออกมาแล้วก็ตั้งใจจะจัดการให้แต่งงานกัน  แต่ผลสุดท้ายเมื่อบวชแล้ว เจ้าคุณพี่ก็ผลัดการสึกเรื่อยมา จาก ๑ พรรษา เป็น ๓ พรรษา และจาก ๓ พรรษา เป็นไม่มีกำหนด ซ้ำยังอบรมสั่งสอนธรรมชักจูง จนคุณครูชุบได้บวชชีเป็นอุบาสิกาอยู่ในบวรพุทธศาสนาระยะหนึ่ง เป็นเวลาหลายปี แต่โดยความจำเป็นของชีวิต เกิดความไม่สะดวกในการที่จะครองความเป็นชีได้โดยตลอด จึงสึกออกมาผจญกรรมในโลกต่อไป แต่ก็ยังครองชีวิตเป็นโสด เป็นแม่พิมพ์ของชาติ มีอาชีพเป็นครูสอนเด็กตลอดมา คงเคารพบูชาซื่อสัตย์สุจริตเด็ดเดี่ยวต่อเจ้าคุณพี่ตลอดมาไม่เสื่อมคลาย นับว่าเป็นสตรีที่น่าเคารพนับถือผู้หนึ่ง จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 11:39:33 ]

ความคิดเห็นที่ 81 วันหนึ่งเจ้าคุณพี่เล่าว่า  กำลังเดินจากวังหลวงจะมาบ้าน  ระหว่างทางถนนราชดำเนิน เลยสะพานพิภพมาทาทงสี่แยกตึกดิน  ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่ง แต่งตัวภูมิฐาน นุ่งผ้าม่วง สวมถุงน่องรองเท้า นั่งรถยนต์ผ่านมาพบ  ก็หยุดรถทันที ลงมายกมือไหว้ถามว่า ท่านเจ้าคุณจะไปไหน  เจ้าคุณพี่ตกใจ บอกว่า เวลาพบผมนอกเวลาราชการในลักษณะเช่นนี้ คราวหลังอย่าได้ทักทายเลย  ดูสารรูปคุณกับผมแตกต่างกันมากมาย  ใครที่เขาได้เห็นเข้าคุณจะอายเขา  เวลาที่อยู่ในวังจึงค่อยเป็นนายเป็นบ่าว เป็นพระเป็นพระยากัน  ขอแต่ในหน้าที่ราชการเถิด  ขอตัวเวลานอกหน้าที่ราชการ ผมแต่งตัวอย่างนี้ คุณแต่งตัวโก้ นั่งรถยนต์ คราวหน้าขอเสียที                สำหรับเครื่องยศที่ได้รับมานั้น ไม่เคยเห็นเคยแต่งเลย  นอกจากเครื่องเสือป่าที่ตามเสด็จหัวเมืองบางคราว และถ่ายรูปมาให้เก็บไว้ที่บ้าน  โดยมากเท่าที่เห็นก็เป็นรูปหมู่  สำหรับเครื่องยศตามปกติเมื่อได้รับพระราชทาน  ทางห้างผู้ตัดเครื่องแบบก็ตัดใส่หีบมาให้  เพราะข้าราชการในราชสำนัก วัดตัวไว้แล้วทุกคน ใครได้ยศอะไรใหม่ก็ตัดส่งมาให้  เท่าที่จำได้ก็มี ห้างอารี แบดแมน แอนด์โก (กรมประชาสัมพันธ์เดี๋ยวนี้) ห้างยอนต์ แซมสัน แอนด์ซัน (ต่อมาเป็นที่ตั้งกรมโยธาเทศบาล)  ห้างไวท์  อะเวย์ เล็ดลอ และสุนทรภัณฑ์วิกิยะสถาน  เมื่อรับมอบมาก็เอาเก็บไว้บ้าน  ไม่เคยเห็นเคยแต่งเลย คุณแม่ก็เป็นผู้เก็บรักษา ขยายออกมาตากเดือนละครั้ง                ในคราวได้รับสายสพายและทำพิธีรับพระราชทานที่วัดพระแก้ว  เจ้าคุณพี่เล่าว่า มีข้าราชการผู้ใหญ่สูงอายุเดินคุยกันมาข้างหลัง  แต่เสียงดังมากไปหน่อย บอกว่า ดูซิ ในหลวงทำไมจึงโปรดเกล้า ฯ พระราชทานยศถึงสายสพาย ให้เด็ก ๆ วานซืนนี้ได้  เจ้าคุณพี่ได้ยินเข้า จึงหันกลับไปยกมือไหว้ท่านข้าราชการผู้นั้น และบอกว่า กระผมเองไม่ได้ดิ้นรนขอร้องให้ในหลวงพระราชทานดอกขอรับ แต่เมื่อท่านโปรดเกล้า ก็ไม่ทราบว่าจะทัดทานประการใด กระผมเพียงรับราชการสนองพระเดชพระคุณ และจงรักภักดีโดยเต็มความสามารถเท่านั้น โปรดอภัยแก่กระผมด้วย เพราะมิได้ตั้งใจทะเยอทะยาน ทำให้ข้าราชการสูงอายุ ๒ ท่านนั้นเห็นใจ   เย็นวันเดียวกันนั้น เมื่อเสร็จพิธีแล้ว ก็ถอดเครื่องลงหีบที่ในวัง ขนมาบ้านในตอนเย็น พอเปลื้องเครื่องผ้าพื้นสีกรมท่าและเสื้อนอกสีขี้ม้าออก นุ่งผ้าขาวม้าแล้ว ก็เปิดหีบเครื่องยศที่ได้รับพระราชทานใหม่ในวันนั้นออก หยิบสายสพายออกมาคล้องให้คุณแม่ดู  และบอกว่า สายสพายนี้ได้รับพระราชทานวันนี้  ถ้าผมคล้องอย่างนี้ออกไปข้างนอก ตำรวจคงจับฐานหมิ่นพระบรมเดชานุภาพแน่ เป็นอันว่า ทางบ้านไม่เคยเห็นเจ้าคุณพี่แต่งเครื่องยศที่ได้รับพระราชทานเลย เห็นก็แต่รูปถ่ายแต่งเสือป่าธรรมดา และแต่งเครื่องสากล และเอามาให้เก็บไว้ที่บ้าน ไม่เคยเห็นที่แต่งตัวจริง ๆ เลย หรือจะมีงานสำคัญ นาน ๆ แต่งครั้งก็ได้ที่ข้าพเจ้าไม่เห็น จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 11:42:23 ]

ความคิดเห็นที่ 82 เรื่องเกี่ยวกับของหลวง  ข้าพเจ้าไม่เคยเห็นของหลวง มีในบ้านแม้แต่ชิ้นเดียว  เจ้าคุณพี่กำชับเด็กรับใช้ที่อยู่ด้วยในวังเป็นหนักหนา มิให้นำอะไรติดมือมาบ้านเลย  ตอนหลังเมื่อในหลวงสวรรคตแล้ว พบช้อนกาแฟมีตรา ร.๖ อยู่ที่บ้าน ๑ คัน เจ้าคุณพี่ถึงกับสอบสวนหาคนที่เอามา และให้รีบนำเอาไปคืนทันที                นึกขึ้นได้อีก  เจ้าคุณพี่ติดบุหรี่มาเต่เด็ก  เพราะได้รับการควบคุมน้อย  ห่างพ่อห่างแม่ก็ถลำสูบจนติด  สมัยนั้นสูบบุหรี่ตรานกอินทรี สูบเรื่อยมา จนกระทั่งไปทำงานในวัง  จึงได้พยายามอด แต่ก็อดยากเพราะสูบมานาน  ต้องใช้วิธีชบเม็ดแตงโมแข่งกัน  คือ ซื้อเม็ดแตงโมมาไว้มาก ๆ พออยากสูบบุหรี่ก็เรียกเด็ก ๆ คนใช้ในวังของตนเองบ้าง  ของคนอื่นบ้าง มาขบเม็ดแตงโมแข่งกันว่า ใครจะขบได้กองโต กว่ากัน  พอให้ลืมอยากบุหรี่ ทำอย่างนี้อยู่ไม่นานก็อดบุหรี่ได้  เรื่องการอดบุหรี่นี้ข้าพเจ้าเข้าใจว่า ไม่ต้องการให้ขึ้นชื่อว่า ทำงานในวัง สูบบุหรี่ของหลวง เพราะบุหรี่ที่ในหลวงทรงนั้น มีมากมายหลายอย่าง มีบริษัทบุหรี่ชื่อ ซีปาปายาโนบูโร๊ส ตั้งอยู่ที่ถนนสี่พระยาเป็นผู้สั่งผ่านเข้ามา  บุหรี่ซิกาแรต ตัวแบน ๆ ก้นหุ้มแพรสีแดง จำชื่อได้ชนิดหนึ่ง ชื่อ “ชวนชื่น” ส่วนบุหรี่ซิก้าก็มีปลอกตราครุฑ ตรามงกุฎ และตราคิงยอร์ช เคยเห็นเด็กเก็บปลอกมาให้ดู โดยเป็นผู้อยู่ใกล้ชิดพระยุคลบาท ถ้าจะซื้อสูบของตนเองตามชนิดที่ชอบในท้องตลาด ก็คงป้องกันการครหานินทาไม่ได้ว่า สูบบุหรี่ของหลวง เจ้าคุณพี่จึงเลิกสูบบุหรี่แต่นั้นมา                เจ้าคุณพี่เป็นผู้ที่มีความซื่อสัตย์มั่นคง  ไม่ยอมเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว  อุทิศชีวิตเพื่อราชการ ภักดีต่อพระบาทสมเด็จพระมงกุฎ เกล้าเจ้าอยู่หัวตลอดมา มิได้หาความสุขส่วนตัวเป็นใหญ่  ดังจะเห็นได้ว่า เมื่อพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๗ ขึ้นเสวยราชสมบัติ ทรงพิจารณาเห็นว่า พระยานรรัตนราชมานิตเป็นผู้ที่ซื่อสัตย์มั่นคง ทั้งสูงด้วยความกตัญญูกตเวที  ทั้งมีความรู้สูงสมควรเป็นที่ไว้วางพระราชหฤทัย  จึงได้ทรงแต่งตั้งให้เข้ารับราชการ ดังที่ข้าพเจ้าได้อัญเชิญบางตอนในสัญญาบัตรตอนหนึ่ง มีใจความว่า เราได้ตั้งใจให้จางวางตรี พระยานรรัตนราชมานิต (ตรึก จินตยานนท์) ป.ม., ท.จ., ว.ม.ล., ว.ป.ร. ๓ ซึ่งเป็นที่รักใคร่ไว้วางใจของเรา เป็นองคมนตรี รับปรึกษาราชการในตัวเรา เพิ่มศักดินาขึ้นอีก ๑,๐๐๐ เพื่อจะได้ช่วยเราคิดทำนุบำรุงแผ่นดินให้เป็นคุณประโยชน์มีความเจริญสมบูรณ์ ฯลฯ                แต่เจ้าคุณพี่ยึดมั่นในทางหลักสัจธรรมพุทธศาสนา อุทิศกายถวายตัวถวายชีวิตแก่ทางศาสนาเสียแล้ว จึงไม่ได้ยินดีลาภยศสรรเสริญในทางโลก แม้จะใหญ่โตเพียงใด ก็ยังอยู่ในกองทุกข์ หนีไม่พ้น นอกจากทางหลักสัจธรรม มีศีล สมาธิ ปัญญา ที่สามารถจะหลุดพ้นความทุกข์ไปได้ เพราะตัดขาดทางโลก ไม่ยินดียินร้ายในสิ่งใด จึงไม่ได้รับตำแหน่งตามพระราชประสงค์ที่ทรงพระกรุณาแต่งตั้งให้ตามสัญญาบัตร จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 11:43:30 ]

ความคิดเห็นที่ 83 สำหรับเรื่องถูกงูกัด สมเด็จพระอุปัชฌาย์อนุญาตให้งดการลงโบสถ์ ๑ วัน ในวันนั้นท่านเล่าว่า ค่ำวันหนึ่ง ท่านไปสรงน้ำหลังกุฏิ  เพราะมืดแลไม่เห็น จึงไปเหยียบงู ๆ กัดท่าน เรื่องคางคกโขก รายละเอียดในเรื่องนี้ ข้าพเจ้าได้ทราบจากท่านอาจารย์พระครูปัญญาภรณ์โศภน (พระมหาอำพัน บุญหลง) ท่านเจ้าคุณพี่เล่าให้ท่านอาจารย์ฟังว่า เย็นวันหนึ่ง ท่านเดินจะไปลงโบสถ์ ได้เห็นต้นไม้ในกระถางต้นหนึ่ง รู้สึกว่าเฉาเหี่ยว ท่านนึกว่า ก่อนจะสรงน้ำ ภายหลังลงโบสถ์แล้ว ท่านจะเอาน้ำมารดต้นไม้ในกระถางนั้น เมื่อถึงเวลาจะสรงน้ำ ท่านได้นำเอาน้ำมารดต้นไม้ในกระถางนั้น ในขณะที่รด รู้สึกว่า ถูกสัตว์กัดบนหลังเท้าซ้าย ๔ เขี้ยว ท่านนึกว่า คงเป็นงู เมื่อผู้ที่อยู่ข้างเคียงกับท่านเอาไฟฉายมาส่อง เห็นมีคางคกอยู่ข้างกระถางตัวหนึ่ง ท่านนึกว่า “คางคกกัดคนได้” เมื่อถูกกัดมีอาการปวดมาก ท่านได้ไปเรียนให้ท่านเจ้าคุณธรรมไตรโลกาจารย์ ทราบว่า ท่านถูกคางคกกัด ท่านเจ้าคุณธรรมโลกาจารย์เรียนท่านว่า จะบอกให้อาตมา (พระมหาอำพัน) ทราบ ท่านห้ามไม่ให้บอก เพราะเกรงว่าอาตมาจะเอาหมอมาฉีดยาท่าน ท่านได้ไปถามนายชิต คนรักษาโบสถ์ว่า คางคกกัดเป็นอย่างไร นายชิตตอบว่า ตายครับ ท่านเลยบอกนายชิตว่า ถ้าพรุ่งนี้ท่านไม่ลงมาจากกุฏิ ท่านก็ตายนะ ภายหลังนั้น ท่านก็สรงน้ำขึ้นไปข้างบนกุฏิ เอาผ้ารัดเข่าซ้ายแน่น แล้วก็ใช้วิธี Inhibiting Pain ขับไล่ความปวด ท่านได้ปฏิบัติต่อสู้จนรุ่งสว่างจึงหายปวด ส่วนขาข้างซ้ายใต้เข่าลงมายังบวมอยู่ ท่านคงปฏิบัติต่อไป อาการบวมปวดค่อย ๆ ลดลงมาทางปลายเท้า จนยุบหายเป็นปกติ วิธีบำบัดทางโยคะ Inhibiting Pain นี้แจ้งอยู่ในตำรา The Hindu-Yogi “Science of Breath”  by Yogi Ramacharka. หน้า ๕๗ อีกครั้งหนึ่ง ท่านอาจารย์เล่าว่า วันหนึ่งท่านพระภิกษุพระยานรรัตนราชมานิต เล่าให้ท่านฟังว่า หลังจากฟังพระเทศน์ในวันพระ เมื่อท่านเดินกลับกุฏิ กำลังจะก้าวขึ้นบันไดไปห้องชั้นบน รู้สึกว่าร่างกายซีกซ้ายของท่านหมดแรง คล้ายจะเป็นอัมพาตไปแถบหนึ่ง ทรงตัวต่อไปไม่ได้ ท่านมีสติดี จึงทรุดลงนั่ง ท่านเอามือข้างขวาคลำตรงหัวใจ และตรวจดูชีพจร ก็ยังเต้นดี ท่านจึงใช้ Directing the Circulation มายังซีกซ้าย ต่อมารู้สึกค่อย ๆ ร้อนขึ้นจากปลายนิ้ว และร่างกายทางซีกซ้ายก็ค่อย ๆ อบอุ่นขึ้นเป็นปกติ แล้วก็ขึ้นไปห้องชั้นบนได้ ท่านบอกว่า ตอนบ่ายกลับลงจากโบสถ์ก็มีอาการอย่างเดียวกันอีกครั้งหนึ่ง และตอนค่ำอีกครั้งหนึ่ง แต่ท่านใช้วิธีเดียวกันก็หายได้ผลเป็นปกติ นับแต่นั้นมาก็ไม่ปรากฏว่าเป็นอีก วิธี “Directing the Circulation” มีแจ้งอยู่ใน “Science of Breath” หน้า ๕๗ ในยุคนี้มีฝรั่งชาวต่างประเทศสนใจในพระพุทธศาสนา  และบางท่านก็ได้เข้าบรรพชาอุปสมบทเป็นพระสงฆ์ในพุทธศาสนา  ส่วนมากเป็นชั้นปัญญาชน  บางท่านก็มีปริญญา และเป็นผู้ดีมีฐาะมั่งคั่ง และได้พิจารณาเกิดเลื่อมใสในหลักธรรมทางพุทธศาสนา  เพราะมีหลักปฏิบัติทางจิตใจไปสู่ความสงบสุขอันแท้จริง ห่างไกลจากกิเลสตัณหา ส่วนมากท่านได้ปฏิบัติ ไปอยู่ห่างไกลจากชุมชน ไปหาความวิเวกตามป่า เพื่อหาความสงบทำสมาธิ หากมีเรื่องขัดข้องยังไม่รู้จะปฏิบัติอย่างใด ท่านก็มักจะนึกถึง “ท่านธัมมวิตักโก ภิกขุ” มาขอความเห็นความรู้ เพื่อแก้ไขเหตุการณ์ทางปฏิบัติให้ปลอดโปร่ง เพราะรู้ว่าท่านเป็นผู้ปราดเปรื่องในทางภาษาตะวันตกให้เข้าใจได้ดี ทั้งท่านก็เป็นพระฝรั่งรู้ภาษาไทยไม่มากนัก จึงจำเป็นที่จะต้องหาผู้ชำนาญทางภาษาตะวันตก และมีความรู้ปฏิบัติธรรมเพื่อความหลุดพ้น มีความสามารถแก้ปัญหาธรรมได้ ได้ทราบจากท่านอาจารย์ พระครูปัญญาภรณ์โศภน (มหาอำพัน บุญหลง) ท่านเล่าว่า ครั้งหนึ่ง ท่านพระภิกษุพระยานรรัตนราชมานิตทำวัตรในโบสถ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็มีพระฝรั่งรูปหนึ่งคอยเวลาหาโอกาส ที่จะเข้าพบสนทนากับท่าน  เมื่อเห็นว่าท่านได้สวดมนต์ไหว้พระ ทำวัตรเสร็จเรียบร้อยแล้ว พระฝรั่งรูปนั้นคอยเวลาอยู่แล้ว ก็เข้าไปก้มลงกราบท่านพระภิกษุพระยานรรัตน ฯ แล้วพูดเป็นภาษาอังกฤษว่า “ท่านอยากจะได้ความรู้ในการปฏิบัติระงับกามวิตก เพื่อจิตสงบ ท่านเองได้เข้าไปบำเพ็ญเพียรอยู่ในป่าหาความสงบแล้ว แต่ก็ยังมีกามวิตกเข้าไปรบกวน ก่อความไม่สงบเป็นนิวรณ์แก่สมาธิ จึงได้มาขอความกรุณา ขอให้ท่านพระภิกษุเจ้าคุณนรรัตน ฯ บอกวิธีกำจัด เพื่อระงับการก่อกวนของกามวิตกนั้น เพื่อจะได้ปฏิบัติธรรมด้วยความสงบต่อไป” ท่านธัมมวิตักโก ภิกขุ ก็ได้ให้โอวาทในเรื่อง “หน่ายกาม” และได้อธิบายบอกวิธีปฏิบัติเป็นภาษาอังกฤษ จนเป็นที่เข้าใจของพระฝรั่งองค์นั้นแล้ว พระฝรั่งองค์นั้นก็กราบนมัสการลาท่านไปด้วยความปีติ เมื่อท่านอาจารย์พระครูปัญญาภรณ์โศภน (มหาอำพัน บุญหลง) ได้ฟัง ท่านชอบเรื่องหน่ายกามนี้มาก จึงขอร้องให้ท่านเจ้าคุณนรรัตน ฯ เป็นผู้บอก ท่านอาจารย์เป็นผู้เขียน จดเป็นภาษาอังกฤษ และขอให้ท่านบอกเป็นภาษาไทยด้วย เพื่อบันทึกไว้ควบคู่กันไป จะได้เป็นประโยชน์แก่พุทธศาสนิกชน ท่านอาจารย์บอกว่า เป็นครั้งแรกที่ท่านได้ให้โอวาทเรื่องหน่ายกามแก่พระฝรั่ง ท่านบอกให้จด แล้วก็ขอร้องกำชับให้ท่านอาจารย์ นำข้อความภาษาไทยนี้ ไปให้ท่านเจ้าคุณพระธรรมไตรโลกาจารย์ตรวจก่อน หากจะมีการจัดพิมพ์ขึ้นภายหลัง ซึ่งรายละเอียดเกี่ยวกับหลักธรรมเรื่องหน่ายกามนี้ จะได้นำมาเสนอให้ท่านผู้อ่านได้รับทราบกันในตอนหน้า เนื่องจากเนื้อที่นำเสนอหมดแล้ว ถึงแม้บางท่านอาจจะไม่สนใจที่จะนำไปประพฤติปฏิบัติ ก็ขอให้อ่านผ่าน ๆ ไป รู้ไว้ใช่ว่าใส่บ่าแบกหาม แต่เชื่อแน่ว่า มีหลายท่านที่สนใจ โดยเฉพาะชาวต่างประเทศ  โดยท่านสามารถนำเอาไปเผยแพร่ต่อเพื่อสร้างอานิสงส์ผลบุญได้ จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 11:53:26 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ขอขอบคุณ   เจ้าของข้อความที่คัดลอกมา....คือ ศูนย์พระดอทคอม คลังข้อมูลพระเครื่องออนไลน์  และ Pluto  Astrologer Office 2301 Lindsey Ct. # A , West Covina, CA. 91792  U.S.A. Tel : (714) 398-3237 มาอีกครั้งค่ะ.. เพราะการนำมากระจายสู่กันฟัง เพื่อที่จะได้มองเห็นภาพการเป็นไปของราชสำนักในยุคของรัชกาลที่หก และ ข้อแตกต่างอย่างสุดโต่งของเหล่าเสนาบดีที่ทรงวางพระทัยทั้งหลาย..ว่า.. บางท่านช่างสละชีวิตที่เหลือ เพื่อถวายเป็นพระราชกุศล แต่อีกหลายๆท่านพากันใช้ชีวิตที่เสรี และใช้จ่ายทรัพย์ที่ได้รับพระราชทานมานั้น......."เยี่ยงเจ้า" จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 12:00:09 ]

ความคิดเห็นที่ 85 หาได้แล้วค่ะ..ว่า.. บ้านมนังคศิลา ทรงประทานให้กับ พระยาอุดมพงศ์เพ็ญสวัสดิ์ (หม่อมราชวงศ์ประยูร อิศรศักดิ์) [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : WIWANDA - [ 2 เม.ย. 50 12:40:34 ]

ความคิดเห็นที่ 86 สุดท้าย บ้านมนังคศิลา บ้านนรสิงห์ และบ้านบ้านบรรทมสินธุ์ ก็ยังดีที่กลับเป็นของรัฐบาล เพราะว่าหรูหรามาก ผมว่าเกินกว่าคนธรรมดานะคับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 2 เม.ย. 50 16:31:28 ]

ความคิดเห็นที่ 87 เรื่อง ร.ศ.130 เคยเล่าไปแล้วครับ แต่อาจจะเอามาแทรก ๆ ให้ได้ครับ จากคุณ : สื่อศิลป (สื่อศิลป) - [ 2 เม.ย. 50 21:15:16 ]

ความคิดเห็นที่ 88 มาอ่านเรื่องราวของเจ้าคุณนรรัตนฯ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : NickyNick - [ 3 เม.ย. 50 10:42:18 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ตา คคห. ที่ 87 น่ะ ค่อยๆย่องเข้ามาเลยนะยะ พ่อคู๊ณณณ...เมื่อไหร่จะมาเขียนซะที.. สวัสดีค่ะ คุณ กริชครับผม และ คุณ NickyNick อยากจะบอกว่าเป็นแฟนคลับ(ตามแอบอ่าน) ของพวกคุณด้วยละ.. เรื่องบ้านกึ่งปราสาทต่างๆที่ทรงประทานให้กับเสนาบดีคู่พระทัยนั้น...เชื่อว่า เป็นเพราะพระองค์ได้ทรงถือสไตล์ของกษัตริย์ในยุโรป..ที่แจกชาโต (Chateau)ให้กันเป็นว่าเล่น เพียงแต่ต่างกันตรงที่ว่า  พวกชาโตเหล่านั้น มีมานานเก่าแก่ของในแต่ละแคว้นอยู่แล้ว..เมื่อเจ้าของล้มหายตายจากไป ลูกหลานไม่มีเงินทำนุบำรุง หรือ ไม่มีปัญญาจ่ายภาษี หลวงก็ไปริบเอามา..และมักจะแจกจ่ายไปให้กับพวกขุนนางที่ต้องไปกินตำแหน่ง.. พระองค์ได้ทรงประทานเงินเดือนให้กับพระยานรรัตน เดือนละ 1000 บาท  ขอให้เทียบดูว่า..สมัยนั้น ทองบาทละไม่ถึงหนึ่งชั่ง (80 บาท) เท่ากับว่า..ชายวัยยี่สิบห้าปี มีรายได้มหาศาลต่อเดือน เทียบสมัยนี้ เท่ากับเดือนละหนึ่งล้านบาทเชียว   บ้านนรสิงห์ของเจ้าพระยารามราฆพ นั้น รัฐบาลต้องซื้อคืนกลับมาในราคาหนึ่งล้านบาท แต่ท่านเจ้าคุณรามยังมีบ้าน ที่หัวหิน และที่ดินที่นครปฐมอีกมากมาย มากจนท่านเองก็ยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ  ทราบมาว่า..ที่ดินเหล่านั้นได้ถูกครอบครองปรปักษ์ไปจนหมด บ้านนรสิงห์ ตั้งอยู่ตำบลดุสิต เขตดุสิต กรุงเทพมหานคร มีบริเวณเนื้อที่ตามโฉนด ๒๗ ไร่ ๓ งาน ๔๔ ตารางวา เจ้าของบ้าน คือพลเอก พลเรือเอก เจ้าพระยารามราฆพ เป็นผู้ที่พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรดปรานให้ใกล้ชิดพระองค์อยู่ตลอดเวลา เช่น โปรดให้เป็นหัวหน้าห้องพระบรรทม นั่งร่วม โต๊ะเสวยทั้งมื้อกลางวันและกลางคืนตลอดรัชกาล และตามเสด็จโดยลำพังกับพระองค์ เป็นต้น ได้รับพระราชทานจากพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว พร้อมทั้งได้รับพระราชทานพระราชทรัพย์มาจัดสร้างอาคารและสิ่งต่าง ๆ ลงในบริเวณพื้นที่ดังกล่าว ชื่อบ้านนรสิงห์ ไม่ปรากฏหลักฐานแน่ชัดว่า เป็นชื่อที่ได้ รับพระราชทาน หรือเจ้าของบ้านตั้งขึ้นเอง แต่ "นรสิงห์" นั้น เป็นชื่อของพระนารายณ์เป็นเจ้า ที่ทรงอวตารลงมาในโลกมนุษย์เพื่อปราบยักษ์ร้อยที่ชื่อ "หิรัตะอสูร" ร่างของนรสิงห์ ตอนเศียรเป็นสิงห์ แต่พระกายเป็นมนุษย์ เล็บที่ปลายนิ้วเป็นกรงเล็บสิงห์ ใช้เป็นอาวุธฯ (รายละเอียดโปรดดูในลิลิตนารายณ์สิบปาง พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว) แต่เดิม บ้านนรสิงห์ เคยมีรูปปั้นนรสิงห์ เต็มตัวตั้งอยู่บริเวณสนามหญ้าหน้าตึกไทยคู่ฟ้า ปัจจุบันรูปปั้นนรสิงห์อันเป็นสัญลักษณ์ของบ้านไม่มีอยู่แล้ว ไม่ทราบว่าได้เคลื่อนย้ายไปอยู่ ณ ที่ใด จากคุณ : WIWANDA - [ 3 เม.ย. 50 11:57:39 ]

ความคิดเห็นที่ 90 พ.ศ.2484 ระหว่างสงครามมหาเอเชียบูรพา ญี่ปุ่นได้เจรจาขอซื้อหรือไม่ก็ขอเช่าบ้านนรสิงห์ ด้วยเห็นว่ามีความสวยงาม เพื่อทำเป็นสถานทูตญี่ปุ่นประจำประเทศไทย แต่ความปรากฏในเวลาต่อมาว่าในเดือนมีนาคม 2484 พลเอก พลเรือเอก เจ้าพระยารามราฆพ เจ้าของบ้าน ได้มีหนังสือถึงรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง นายปรีดี พนมยงค์ เสนอขายบ้านนรสิงห์ให้แก่รัฐบาล ในราคา 2 ล้านบาท*** เพราะเห็นว่าใหญ่โตเกินฐานะและเสียค่าบำรุงรักษาสูง กระทรวงการคลังปฏิเสธ ถึงเดือนกันยายน ปีเดียวกัน จอมพล ป. พิบูลสงคราม นายกรัฐมนตรี เห็นว่าควรซื้อบ้านนรสิงห์ทำเป็นสถานที่รับรองแขกเมือง ในที่สุดตกลงซื้อขาย กันได้ในราคา 1 ล้านบาท โดยคณะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ได้แก่ พระเจ้าวรวงศ์เธอพระองค์เจ้าอาทิตย์ทิพอาภา และพลเอกเจ้าพระยาพิชเยนทรโยธิน (อุ่ม พิชเยนทรโยธิน) ได้ให้กระทรวงการคลังจ่ายเงินของสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ แล้วมอบบ้านนรสิงห์ให้สำนักนายกรัฐมนตรีเป็นผู้ดูแล โดยให้รัฐบาลใช้เป็นสถานที่สำหรับรับรองแขกเมืองและใช้เป็นที่ตั้งทำเนียบรัฐบาล ตั้งแต่ พ.ศ.2484 เป็นต้นมา "บ้านนรสิงห์" จึงเปลี่ยนเป็น "ทำเนียบสามัคคีชัย" และ "ทำเนียบรัฐบาล" โดยลำดับ สำนักนายกรัฐมนตรีก็ย้ายจากวังสวนกุหลาบมาอยู่ ณ ที่นี้ วันที่ 29 พฤศจิกายน 2506 คณะรัฐมนตรีมีมติอนุมัติการซื้อทำเนียบรัฐบาล ได้ทำสัญญาซื้อขายกับสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ ในราคา 17,780,802.36 บาท (สิบเจ็ดล้านเจ็ดแสนแปดหมื่นแปดร้อยสองบาทสามสิบหกสตางค์) โดยคำนวณราคาจากต้นทุนรับซื้อบวกด้วยราคาซ่อมบำรุงคูณด้วย 15 แล้วลดราคาลง 20% ตามระเบียบของราชการในสมัยนั้น และโอนกรรมสิทธิ์กัน ณ สำนักงานที่ดิน จังหวัดพระนคร เสร็จเรียบร้อยเมื่อวันที่ 1 ตุลาคม 2512   ****โปรดสังเกตว่า ท่านร้อนเงินพอสมควร เพราะยอมขายในการที่มองเห็นอย่างชัดเจนว่าเป็นการบีบราคาจากรัฐบาล ที่ลดลงมาครึ่งหนึ่งอย่างสุดโหด  แต่ท่านก็จำเป็นต้องยอม เพราะไม่งั้นจะไปขายใคร..ไม่มีใครมีเงินมากที่จะซื้อมาดูเล่นได้ เจ้าพระยารามฯได้ไปใช้ชีวิตในช่วงปลายที่บ้านท่าเกษม บางขุนพรหม (อยู่ในอาณาเขตของแบงค์ชาติในปัจจุบัน) พร้อมๆกับบริวารรับใช้นับสิบๆคน ภริยาเอก คือ คุณหญิงประจวบ  ส่วนภริยาน้อยอีกหลายนาง แต่ละนางมีลูกกันหลายคน..ที่นับรวมได้ก็เกือบสามสิบ.. จากคุณ : WIWANDA - [ 3 เม.ย. 50 12:24:42 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ประวัติบางส่วนของ พลเอก เจ้าพระยารามราฆพ สภานายกสมาคมฟุตบอลแห่งประเทศสยามฯ คนแรก พลเอก เจ้าพระยาราฆพ (หม่อมหลวงเฟื้อ พึ่งบุญ ณ อยุธยา)   เมื่อพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 6 ทรง จัดการแข่งขันฟุตบอลถ้วยทองของหลวงครั้งแรกเสร็จสิ้นลง และประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก วันที่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2458 จึงทรงประกาศแต่งตั้งคณะกรรมการฟุตบอลถ้วยทอง ที่มีพระองค์ทรงเป็นประธานเรียกว่า "กรรมการคณะฟุตบอลแห่งสยาม" และได้รับไว้ในพระบรมราชูปถัมภ์   สำหรับงานแรกของคณะกรรมการฯ คือการคัดเลือกนักฟุตบอลทีมชาติสยามชุดแรก ก่อนจะทรงสถาปนา "สมาคมฟุตบอลแห่งประเทศสยาม ในพระบรมราชูปถัมภ์" เมื่อวันที่ 25 เมษายน พ.ศ. 2459 โดยมีพระยาประสิทธิ์ศุภการ ดำรงตำแหน่งสภานายกฯ คนแรก   พระยาประสิทธิ์ศุภการ หรือพลเอก เจ้าพระยารามราฆพ เดิมชื่อว่า หม่อมหลวงเฟื้อ พึ่งบุญ ณ อยุธยา เกิดเมื่อวันที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2433 เป็นบุตรพระยาประสิทธิ์ศุภการ (หม่อมราชวงศ์ละม้าย พึ่งบุญ ณ อยุธยา) กับพระนมทัด เข้ารับการศึกษาที่โรงเรียนข้าราชการพลเรือน (จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย) เมื่อ พ.ศ. 2448 และได้ถวายตัวเข้ารับราชการในสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชสยามมงกุฎราชกุมาร (รัชกาลที่ 6) เมื่อพระมงกุฎเกล้าฯ เสด็จเถลิงถวัลราชสมบัติ ท่านจึงได้พระราชทานสัญญาบัตรเป็นนายขัน หุ้มแพร กรมมหาดเล็ก และวันที่ 27 ธันวาคม พ.ศ. 2455 จึงได้มีบรรดาศักดิ์เป็นพระยาประสิทธิ์ศุภการ   รัชสมัยพระมงกุฎเกล้าฯ พระองค์ทรงพัฒนาสยามประเทศในทุกด้าน อาทิ การศึกษา การทหาร การกีฬา ศิลปและวัฒนธรรม ฯลฯ โดยมีพระยาประสิทธิ์ศุภการ ปฏิบัติหน้าที่รับใช้ราชการอย่างใกล้ชิดเสมอมา สำหรับกีฬา "ฟุตบอล" กล่าวกันว่าเป็นยุคทองของฟุตบอลเมืองสยาม เมื่อพระองค์ทรงให้การอุปถัมภ์และสนับสนุนการจัดแข่งขันรายการต่าง ๆ   เมื่อการแข่งขันฟุตบอลถ้วยทองของหลวง พ.ศ. 2458 จบลงแล้ว จึงทรงจัดตั้ง "กรรมการคณะฟุตบอลแห่งสยาม" และมอบหมายให้พระยาประสิทธิ์ศุภการ เป็นสภานายกกรรมการ เพื่อทำการคัดเลือกตัวแทนทีมชาติสยามลงแข่งขันกับชาวยุโรปที่เข้ามาอาศัยและรับราชการอยู่ในแผ่นดินสยามขณะนั้น   หนังสือพิมพ์กรุงเทพฯ เดลิเมล์ ฉบับวันพุธที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2458 ลงข่าว "การฝึกซ้อมฟุตบอลสำหรับชาติและประทานหมวก เครื่องหมายความสามารถฟุตบอล" โดยมีคำกล่าวให้โอวาทนักฟุตบอลทีมชาติสยามของพระยาประสิทธิ์ศุภการ ความว่า   "ท่านทั้งหลายที่ได้รับใบเชิญเล่นฟุตบอลสำหรับชาติและผู้เล่นสำรองที่มาช่วยฝึกซ้อมวันนี้ เป็นโอกาสอันดี ที่ข้าพเจ้าได้พบแก่ท่านทั้งหลาย เพราะตั้งแต่ได้เริ่มตั้งคณะฟุตบอลขึ้น ข้าพเจ้าผู้เป็นนายกกรรมการยังมิได้พบปะพูดจากับท่านเลย ข้าพเจ้าขอแสดงความยินดี ที่ได้เห็นท่านฝึกซ้อมฟุตบอลสำหรับเล่นให้แก่ชาติ ในวันที่ 23 เดือนนี้ จึงอยากจะขอชี้แจงพอสมควรที่ทรงพระมหากรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ตั้งคณะฟุตบอลแห่งสยามขึ้น ก็เพราะมีพระราชประสงค์จะทรงเกื้อกูลการเล่นที่มีคุณค่าต่าง ๆ ด้วยพระองค์ เพื่อประกาศว่า คนไทยก็มีความสามารถพอที่จะเล่นการเล่นต่าง ๆ ได้เท่ากับชาวต่างประเทศเหมือนกัน และทรงหวังจะให้การเล่นชนิดนี้เจริญ จึงได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ตั้งคณะกรรมการขึ้น เพื่อจัดการให้เป็นไปตามพระราชประสงค์ ฯลฯ"   และในวันที่ 25 เมษายน พ.ศ. 2458 จึงมีประกาศราชกิจจานุเบกษาว่าด้วยการจัดตั้ง "สมาคมฟุตบอลแห่งประเทศสยาม ในพระบรมราชูปถัมภ์" โดยมีพระยาประสิทธิ์ศุภการเป็นสภานายกสมาคมฯ คนแรกของวงการลูกหนังไทย และคณะสภากรรมการส่วนใหญ่ คือกรรมการคณะฟุตบอลแห่งสยาม นั้นเอง   รัชกาลที่ 6 ยังได้ทรงพระราชทานบ้านนารายณ์บรรทมศิลป์ (ทำเนียบรัฐบาล) ให้แก่พระยาประสิทธิ์ศุภการ กล่าวกันว่าท่านใช้เป็นสถานที่ทำงานของสมาคมฟุตบอลแห่งประเทศสยามฯ ช่วงนั้นอีกด้วย ภายหลังจากอยู่ในหน้าที่สภานายกสมาคมฯ มากว่า 4 ปีวันที่ 19 สิงหาคม พ.ศ. 2462 พระยาประสิทธิ์ศุภการได้เขียนจดหมายลาออกจากตำแหน่งถึงพระปรีชานุศาสน์ เลขาธิการฯ เพื่อแสดงความรับผิดชอบ เพราะเกิดกรณีข้อกล่าวหาว่านักฟุตบอลบางคนได้ลงเล่นถึงสองทีม ในการแข่งขันฟุตบอลถ้วยใหญ่ประจำปีของสมาคมฯ จดหมายลาออกดังกล่าว มีความสำคัญตอนหนึ่งว่า   "เนื่องด้วยเหตุการณ์อันน่าเสียใจ ที่ได้บังเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 17 เดือนนี้ ข้าพเจ้าได้มารำพึงดูโดยตลอดแล้ว มารู้สึกว่า ถึงแม้ตัวข้าพเจ้าหรือกรรมการคณะฟุตบอลแห่งสยามจะมิได้มีความผิดโดยตรงในการที่เกิดเหตุการณ์นั้น ๆ ขึ้น ก็จริงอยู่ แต่ก็มีความจริงอยู่เหมือนกันว่า ต่างความเห็นของบุคคลบางคนกรรมการควรที่จะได้จัดการป้องกันเหตุร้ายเช่นนั้นให้ดีกว่าที่ได้ทำมาแล้ว ดังนี้ข้าพเจ้าผู้เป็นสภานายกก็รู้สึกควรต้องรับตำหนิอยู่ด้วยส่วนหนึ่ง ฯลฯ"   สำหรับประวัติการรับราชการที่สำคัญ คือ พ.ศ. 2464 มีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าฯ ให้สถาปนาพระยาประสิทธ์ศุภการ ขึ้นเป็นเจ้าพระยารามราฆพ กล่าวกันว่าเป็นเจ้าพระยาอายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์การแต่งตั้งของกรุงรัตนโกสินทร์เลยทีเดียว   และเลื่อนยศเป็น "พลเอก เจ้าพระยารามราฆพ" เมื่อวันที่ 29 มิถุนายน พ.ศ. 2467 นายกสมาคมฟุตบอลแห่งประเทศสยาม ในพระบรมราชูปถัมภ์ คนแรกของเมืองไทยเสียชีวิตในราว พ.ศ. 2515 นับเป็นการสูญเสียเจ้าพระยาคนสุดท้ายในระบอบประชาธิปไตย. จิรัฏฐ์ จันทะเสน ผู้เขียน ***หมายเหต...เป็นเจ้าพระยาตั้งแต่อายุ 34 ปี จากคุณ : WIWANDA - [ 3 เม.ย. 50 12:27:43 ]

ความคิดเห็นที่ 92 คห.๘๙ ....... ผมคัดลอกจากประชุมกฏหมายประจำศก เสียดายที่ไม่มีกล้องดิจิตอล หรือสแกนเนอร์ก็อปมาให้ดู สรุปว่า ล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ เป็นผู้พระราชทานนามบ้าน "นรสิงห์" ครับ ............... ประกาศ พระราชทานชื่อบ้าน ด้วยทรงพระกรุณาโปรดเกล้าโปรดกระหม่อมพระราชทานชื่อบ้านของ  จางวางโท  แลนายพลตรี  พระยาประสิทธิ์ศุภการ  อธิบดีกรมมหาดเล็ก  ผู้ช่วยสมุหราชองครักษ์  ซึ่งเปนสวนเพาะปลูกอยู่เดิมนั้นใหม่ว่า  "บ้านนรสิงห์" ประกาศมา ณ วันที่ ๑๐ มิถุนายน  พระพุทธศักราช ๒๔๕๙ หมายเหตุ  สะกดตามภาษาเดิม  และตามยศฐาบรรดาศักดิ์เดิมขณะนั้น ................ แล้วก็  พระปรีชานุศาสน์ ใน คห.๙๑ ใช่คนเดียวกับพระยาปรีชานุศาสน์ ที่เป็นคุณพ่อของอดีตนายกฯ อานันท์ ปันยารชุน รึเปล่าครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : NickyNick - [ 3 เม.ย. 50 15:10:20 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ใช่ค่ะ คุณ NickyNick  พระยาปรีชานุศาสน์  เป็นบิดาของคุณอานันท์ ปันยารชุน  และเป็นนายกสมาคมหนังสือพิมพ์ฯ คนแรกด้วย   ดูจากสายตระกูล ก็นับว่า ยิ่งกว่าแปดสาแหรกอีกค่ะ... อย่างนี้เขาถึงจะเรียกว่า เป็น"เซเลบ" ของแท้... ภาพ..สายตระกูลปันยารชุน [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : WIWANDA - [ 4 เม.ย. 50 07:34:38 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ขอบคุณมากครับ ตอบไวจัง แล้วก็แทรกข้อมูลที่สำคัญและจำเป็นได้ดีมากเลยครับ ผมเพิ่งได้หนังสือเล่มหนึ่ง เป็นหนังสือที่พิมพ์ภาพสเกทช์ร่าง อันเป็นมรดกของท่านโวฒ (หม่อมเจ้าโวฒยากร วรวรรณ) ที่ท่านเก็บไว้นานเน แล้วถูกค้นพบเมื่อท่านถึงชีพิตักษัยแล้ว และคุณชายโอรสคนเดียวของท่านได้รวบรวมพิมพ์ไว้ไม่ให้ข้อมูลส่วนนี้สูญหายไป หนังสือเล่มนั้นบอกว่า หม่อมจิตรา หม่อมของท่านโวฒได้เลี้ยงน้องชายของท่านที่ชื่อว่า อานันท์ ปันยารชุนมาแต่เล็ก  ยังสงสัยอยู่เลย เพิ่งมาทราบตรงนี้เองว่า เป็นน้องห่างจากหม่อมจิตรามาก และเมื่อเทียบกับพี่ชายคนโตแล้ว อายุคงเป็นพ่อกับลูกได้เลยนะครับ ส่วนที่ผมสงสัยเกี่ยวกับราชทินนาม "ปรีชานุศาสน์" เคยทราบมาคร่าวๆ ว่ามีผู้ที่ได้รับอย่างน้อย ๒ ท่าน อีกท่านที่ผมทราบคือ ขุนปรีชานุศาสน์ (ปล้อง ธรรมารมณ์) นายไปรษณีย์ที่ไปตั้งรกรากอยู่กลางเมืองสุพรรณบุรี แล้วผันตัวเองเป็นครู และต่อมาก็ได้ตั้งโรงเรียนขึ้นมาโรงเรียนหนึ่งชื่อว่า "โรงเรียนปรีชาพิทยากร" สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพยังเคยเสด็จเยี่ยมและร่วมบูรณะ ต่อมาเมื่อโรงเรียนนี้ได้รับการบูรณะปรับปรุงภายหลัง ก็เลยเปลี่ยนชื่อตาม:-)านผู้บูรณะครั้งนั้น กลายเป็น "โรงเรียนกรรณสูตศึกษาลัย" อันเป็นโรงเรียนประจำจังหวัดสุพรรณบุรี(ชาย) ในปัจจุบัน ผมเผยแพร่ข้อมูลทำนองนี้ พอจะเป็นยังเติร์กกับเขาได้หรือไม่ครับ จากคุณ : NickyNick - [ 4 เม.ย. 50 09:25:22 ]

ความคิดเห็นที่ 95 มิได้ค่ะ คุณ NickyNick  ขอ(บังอาจ)แก้ให้หน่อย คุณครูปล้อง ธรรมารมณ์ ได้รับตำแหน่งเป็น ขุนปรีชานุศาสตร์  (สะกดไม่เหมือนกัน)  ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับสายของ พระยาปรีชานุศาสน์  บิดาท่านอานันท์ ดังข้อความประวัติของโรงเรียนคร่าวๆดังนี้.. พ.ศ.๒๔๓๕ - ๒๔๔๑ • [ก่อนที่จะมาเป็น ปรีชาพิทยาคาร ประมาณ พ.ศ. ๒๔๓๕-๒๔๔๑ นายปล้อง ธรรมารมณ์ สอนหนังสือเด็กที่บ้านของตน โดยที่นักเรียนรุ่นแรกคือ เด็ก ในละแวกบ้าน แต่ต่อมา ก็เริ่มมีเด็กต่างถิ่น เข้ามาเรียนด้วย โดยหนังสือเรียน ที่ท่านใช้สอนเด็ก คือ หนังสือชุด มูลบทบรรพกิจ ซึ่งถือว่า เป็นหนังสือแบบเรียน ที่ดีที่สุดในยุคนั้น ใครก็เรียนจบ สามารถเข้ารับราชการได้ ทันที และกล่าวกันว่า สำนักเรียนของครูปล้อง เป็นสำนักเรียนชั้นดีที่สุด ของเมืองสุพรรณในเวลานั้น มาตรฐานความรู้ สูงกว่าการสอน ของพระตามวัดต่างๆ ซึ่งยังไม่ได้ตั้งเป็นโรงเรียน ตามการศึกษาแผนใหม่ ในเวลานั้น ด้วยเหตุนี้ เด็กจึงมาเรียน กับครูปล้องมากขึ้นทุกที จนที่เรียน ในบ้านของท่าน ซึงมีเรือนถึง หกหลังคับแคบ จนกระทั่งปี พ.ศ. ๒๔๔๑ จึงเกิดอาคาร "ปรีชาพิทยาคาร" หลังแรกขึ้น และนายปล้อง ก็ได้รับพระราชทาน บรรดาศักดิ์เป็นขุนปรีชานุศาสตร์] พ.ศ. ๒๔๔๐ - ๒๔๔๑ • [อาคารปรีชาพิทยากรหลังแรก ประมาณ พ.ศ. ๒๔๔๐ - ๒๔๔๑ พระเจ้าน้องยาเธอ กรมหมื่นดำรงราชานุภาพ เสนาบดี กระทรวงมหาดไทย เสด็จมาตรวจราชการ เมืองสุพรรณบุรี ได้ทรงเยี่ยม ชมกิจการสอนของนายปล้องแล้วพอพระทัย เพราะพระองค์ท่าน ใฝ่พระทัยในงานการศึกษาอยู่มาก เมื่อทรงเห็น สถานที่คับแคบ จึงโปรดให้สร้างอาคารเรียน หลังใหม่ขึ้น ที่ริมแม่น้ำท่าจีน ในบริเวณ บ้านนายปล้อง เป็นอาคารทรงปั้นหยา ชั้นเดียว ๓ ห้อง ห้องหนึ่งจุประมาณ ๑๐ - ๑๕ คน มีมุขกลางด้านหน้า หลังคามุงจาก ประมาณนามว่า "โรงเรียนปรีชาพิทยากร" และทรงขอพระราชทานบรรดาศักดิ์ ให้นายปล้องเป็น "ขุนปรีชานุศาสตร์" ครูคนแรก และคนเดียวของ โรงเรียนนี้ ได้รับเงินเดือน จากกระทรงมหาดไทยเดือนละ ๒๕ บาท อาคารเรียน หลังนี้เข้าใจว่า สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ ประทาน เงินอุดหนุนด้วย อาคารนี้ใช้ได้อยู่ ๑๐ ปี ก็ทรุดโทรม เพราะน้ำท่วมทุกปี และกระแสน้ำแรงมาก อีกทั้ง นักเรียน ก็คงมากขึ้นด้วย โรงเรียนจึงย้าย ไปอยู่ที่ใหม่เมื่อ พ.ศ. ๒๔๕๑] ................................ ข้อมูลไหนๆที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ชาติไทยที่มาร่วมเล่าสู่กันฟัง  ก็ยินดีเสมอ และ อย่างคุณ NickyNick  มาร่วม แจมก็ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่ง..เพราะคุณไม่ใช่เป็นยังเติร์กธรรมดา แต่เป็นขั้นสุดยอดวิทยายุทธแล้วค่ะ.. จากคุณ : WIWANDA - [ 4 เม.ย. 50 11:14:06 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ปัจจุบันก็มีคนที่ได้บรรดาศักดิ์เทียบเท่าเจ้าพระยานะครับ แต่ก็ไม่มีคำนำหน้าว่าเจ้าพระยาอีกต่อไปแล้วน่ะครับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 4 เม.ย. 50 11:52:45 ]

ความคิดเห็นที่ 97 เมื่อสักครู่ไปบริจาคเลือดมา แล้วก็ไปยุ่งๆ อยู่กับกระทู้สี่แผ่นดิน ส่วนกระทู้ครูเรืองอุไรก็ยังไม่ได้เข้า พอกลับเข้ามาที่ยังเติร์กก็เจอคำตอบที่ถูกใจมาก โอ้โฮ ค้นมาได้ยังไงครับ เมื่อเช้าก่อนที่ผมจะโพสต์ข้อความก็พยายามเสิร์ชหาชื่อนี้ เพื่อจะได้ทวนว่าเขียนถูกต้องรึเปล่า แต่ก็ไม่เจอ ความจริงเรื่องชื่อโรงเรียนแห่งนี้ มีเรื่องที่จะพูดถึงอีกหลายจุด รวมทั้งเป็นเรื่องที่ทำความหงุดหงิด หรือข้องใจให้กับศิษย์เก่าโรงเรียนนี้ท่านหนึ่งที่เป็นศิลปินแห่งชาติรุ่นแรกของประเทศด้วยครับ แต่ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อกระทู้   จึงข้ามไป ส่วนราชทินนามนี้ของทั้งสองท่าน ผมก็พอทราบว่าไม่เกี่ยวข้องกันครับ แต่การเขียนเหมือนหรือไม่เหมือนกันนั้น ผมไม่แน่ใจว่าที่ยกมานั้นจะถูกต้องหมด เพราะมีหลายตำราหลายหลักฐานมาก แต่ส่วนใหญ่เขียนว่า "ขุนปรีชานุศาสน์" ครับ ขอบคุณมากครับที่อุตส่าห์ยกย่องให้เป็นยังเติร์กอีกขั้นหนึ่ง คงพอรู้เรื่องความวุ่นวายต่างๆ แต่เบื้องหลังของผมมาพอสมควรบ้างนะครับ จากคุณ : NickyNick - [ 4 เม.ย. 50 13:00:26 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ต้องย่องสิครับ  ตามปรัชญาหลักของชีวิตไง  ทำงานยังกะย่องเบา แต่ทีกินข้าวละก็ยังกะเข้าปล้น ก็เรื่องบรรดานี้ผมไม่สันทัดนี่ครับ  รู้แต่เรื่องพวกกบฎไพร่อะไรประมาณนั้น  ก็เลยขอถอยฉากมาเป็นผู้อ่าน ผู้ชมบ้าง แต่ะท่านก็วิทยายุทธล้ำลึกกันทั้งนั้น ลงประลองไม่ไหวครับ จากคุณ : สื่อศิลป (สื่อศิลป) - [ 7 เม.ย. 50 16:42:16 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ขึ้นกระทู้ใหม่ได้แล้วค่ะ  อู้นานแล้ว.. จากคุณ : WIWANDA - [ 8 เม.ย. 50 12:11:56 ]

ความคิดเห็นที่ 100 อ้าว..ลืมกดแยกกระทู้ จากคุณ : WIWANDA - [ 8 เม.ย. 50 12:25:53 ]