ความคิดเห็นที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K5127862/K5127862.html http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K5164148/K5164148.html จากคุณ : ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง (คุณชายสามแห่งตระกูลเลี่ยว) - [ 7 มี.ค. 50 13:56:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอคารวะขอบคุณ ท่านซาเสียวเอี้ย (จำสลับกับท่านหงส์น้อยแซ่เล็ก ขออภัย) (จะแตกเรื่อง ออกมาก็ทำไม่ค่อยเป็น) ความเดิม --------------------------------- ไซมึ้งฮูหยินหันไปตอบสตรีทั้งสองว่า "เจ้าเฒ่านั่น ชะตายังไม่ถึงฆาต เพราะข้าพเจ้าใช้เพียงกระสวยสะกดวิญาณเท่านั้น ถ้ามีผูเยี่ยมยุทธถ่ายเทกำลังภายใน และตัวฉั่วเป่งใช้เอง ยอมอยู่อย่างสงบไม่ลงมือกับผู้ใด ก็น่าจะเป็นปรกติภายใน 1 ปี" สาวงามต่างวัยทั้งสี่ ต่างนิ่งเงียบ โดยเฉพาะหลิงเอ๋อร์เซี่ยวม่วย ถึงกับอุทานออกมาว่า "กระสวยสะกดวิญาณของจอมอสุรี ซ่อซ้อรูจักอาวุธลับเยี่ยงนี้ได้อย่างไร เท่าที่ข้าพเจ้าจำได้ ซือแป๋บอกว่าผู้ที่รู้จักและสามารถใช้กระสวยในยุทธจักรนี้มีเพียง 3 คน เท่านั้น" มามิยะเมธีหญิง หันไปกล่าวกับหลิงเอ๋อร์ว่า "ที่ซือม่วยกล่าวก็ถูกต้อง เพราะจากบันทึกที่ข้าพเจ้าได้เสาะหามานั้น มีเพียง อาจาย์ของเจ้า , จอมอสุรีกีเอียวฮวย และผู้ที่คิดค้นอาวุธชิ้นนี้ขึ้นมาเท่านั้น แต่ก็ไม่มีผู้ใดทราบว่า ใครเป็นผู้ประดิษฐ์อาวุธลับชิ้นนี้ หรือว่า.... " มามิยะหันกลับมามองที่ไซมึ้งฮูหยินอย่างประลาดใจ "ซ่อซ้อ กำลังหมายความว่าท่านเป็นผู้คิดประดิษฐ์ อาวุธลับชิ้นนี้หรือไร"  ทั้งลิลลี่กงจู้ และฟงเฟยเซียะ ต่างพากันตกใจ "ท่านเป็นคนคิดหรือ เหตุใดพวกเราไม่เคยรู้มาก่อน" ไซมึ้งฮูหยิน ยิ้มอย่างเยือกเย็น มองดูคล้ายรูปสลักจากศิลา "ที่พวกท่านพูด ถูกต้องแล้ว  และยังมีอาวุธอย่างอื่นๆ ยาพิษ และยาแก้ รวมทั้งค่ายกลต่างๆที่ข้าพเจ้า และบ้อเอี้ยซิ่งอุ้ย ร่วมกันคิดขึ้นมา"  ไซมึ้งฮูหยินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "เพียงแต่ พวกเราไม่เคยนำออกมาใช้เท่านั้น จึงไม่มีใครรู้ สำหรับความนัยเรื่องนี้ ข้าพเจ้าจะเล่าให้ฟังในวันหลัง" สตรีทั้งหมดต่างนั่งเงียบ คล้ายเข้าใจ และคล้ายไม่เข้าใจในความสัมพันธ์ของทั้งสอง ทันใดนั้นเองรถม้าก็หยุดวิ่ง นายน้อยแห่งตึกปวยหงษ์เก็ง ก้าวลงมาจากรถมองดูสภาพโดยรอบด้วยสีหน้าอันตระหนก  พร้อมทั้งเรียกบุคคลอื่นๆให้ลงมาดูด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน "ฟงเจ่เจ้ ไซมึ้งซ่อซ้อ ทุกๆท่าน เรามาถึงสำนักราชสีห์หรรษาแล้ว แต่ใยบรรยากาศจึงเป็นเช่นนี้" ........................................... เชิญท่านต่อไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 50 07:46:41 จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield)  - [ 28 ก.พ. 50 23:22:51 ]      ความคิดเห็นที่ 9   สภาพที่เห็น คือประตูใหญ่เปิดอ้า ที่ในตึก แลเห็นฉั่วเป่งใช้นั่งขัดสมาธิที่บันได ข้างกาย ยินเจียหมิงกำลังขมวดคิ้วครุ่นคิด ส่วนเซี่ยวเฮ้งกำลังระแวดระวังภัยรอบด้าน บรรยากาศคุกรุ่นคล้ายกับว่าเพิ่งเกิดศึกใหญ่ไปก็ปาน เมื่อฉั่วเล่าเอ็งฮ้งเหลือบเห็นไซมึ้งฮูหยิน ก็มีสีหน้าซีดเผือดทันที กล่าวว่า ......... พี่ฉั่ว ขอโทษทีนะคะ จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง)   - [ 2 มี.ค. 50 20:13:35 ]   ----------------------------------- ขอเชิญท่านอื่นๆมาต่อเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 50 13:13:47 จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 7 มี.ค. 50 15:45:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฉั่วเล่าเอ็งฮ้งครางออกมา "มารดาของเรา คนไม่อยู่ที่นี่ ท่านต้องการอย่างไรอีก" ไซมึ้งฮูหยินยิ้มเย็นชา "เล่าเอ็งฮ้ง อย่างเพิ่งร้อนตัว ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่ต้องการความร่วมมือจากหลายๆท่านอยู่ เรามิปรารถนาจะมาถกเถียงกับท่านในตอนนี้" เมื่อผู้คนในรถได้เดินมาถึงตัวตึกจนฉั่วเล่าเอ็งฮ้งได้เห็นชัดตา จึงอุทานด้วยความตกตะลึง "ลิลลี่กงจู้ ฟงกงจู้ มามิกงจู้ โอ พวกท่านมาทำอะไร" เล็กเซี่ยวหงส์ประสานมืออย่างนอบน้อม " พวกเรามาเพื่อหารือเรื่องเภทภัยยุทธจักร เรื่องราวบาดหมางส่วนตัว ขอให้ชะลอการชำระล้างไว้ชั่วคราว" .... หลังจากเชื้อเชิญให้อาคันตุกะทั้งหลายนั่งในห้องโถงใหญ่แล้ว ทั้งหมดต่างแลกเปลี่ยนเรื่องราวที่พบเจอโดยคร่าวๆ เซี่ยวเฮ้งหรี่ตาพลางครุ่นคิด จากนั้นเอ่ยช้าๆ "โดยสรุปแล้ว เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันหลายเรื่องในเวลาไล่เรี่ยกัน เรื่องแรก ชาวบู๊ลิ้มจำนวนหลายร้อยคนในพื้นที่ชายฝั่งตะวันออก หายสาบสูญภายในค่ำคืนเดียวอย่างไร้ร่องรอย อีกทั้ง เป็นบริเวณที่เป็นชัยภูมิสำคัญต่อการป้องกันทางแนวชายฝั่ง เรื่องที่สอง มีผู้คนจำนวนหนึ่ง ซ่องสุมกำลังกวาดล้างจากทางตะวันตก ดูเหมือนมุ่งหน้าสู่ภาคกลาง เรื่องที่สาม มีผู้คนในหมู่บ้านทางตะวันตก เกิดอาการคลุ้มคลั่ง ฆ่าฟันกันเองจนหมดหมู่บ้าน เรื่องที่สี่ มีชาวต่างชาติจำนวนหนึ่ง ลอบเข้ามาสู่ภาคกลาง ไม่ทราบจุดมุ่งหมาย ในจำนวนนั้น มี กระบี่หัก กระบี่ต่างฟ้า และ กระบี่ขโมยฟ้า .." ไซมึ้งฮูหยินกล่าวอย่างเย็นชา "เรื่องที่ห้า คือบุรุษหนุ่มจำนวนมาก ถูกเชื้อเชิญโดยฉั่วเล่าเอ็งฮ้งท่านมาศึกษาคัมภีร์ลับ.." "มิใช่มิใช่ เล่าฮูมิได้มีเจตนาจะทำร้ายผู้คน" ฉั่วเล่าเอ็งฮ้งปฏิเสธพัลวัน จากอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ทำให้อาการบาดเจ็บกำเริบขึ้น อดมิได้ต้องไอเบาๆ "เล่าเอี้ย ท่านบาดเจ็บหนักและถูกพิษแทรกซึม เกรงว่าต้องรีบรักษามิเช่นนั้นอาจทำให้กำลังฝีมือมิอาจฟื้นฟูเต็มที่ได้ตลอดกาล" เสียงเล็กๆดังขึ้น ฉั่วเป่งใช้ต้องยืดคอไปดูจึงเห็นโกวเนี้ยน้อยนั่งสงบอยู่ถัดจากเล็กเซี่ยวหงส์ ร่างเล็กถูกบดบังจนแทบไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นตั้งแต่แรก อีกทั้งหวงหลิงเอ๋อร์ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยเห็นตึกรามโอ่อ่าเช่นนี้เป็นครั้งแรก ได้แต่นั่งตัวลีบเบิ่งตาดูผู้อื่นพูดคุยโดยไม่กล้าสอดคำ แต่เมื่อได้ยินเสียงไอจึงอดมิได้ต้องเอ่ยปาก "โกวเนี้ยน้อยนี้คือ...." "นางคือศิษย์ของบ้อเอี้ยซิ่งอุย เอ๊ะ ท่านได้รับบาดเจ็บซ้ำซ้อนหรือ" ไซมึ้งฮูหยินถาม เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเผือดของฉั่งเป่งใช้ ฉั่วเป่งใช้พยักหน้าพลางพยายามกลืนเลือดที่กำลังจะกระอักออกมาให้ลงท้องไป ไซมึ้งฮูหยินพูดอย่างเย็นชา "เฮอะๆ นับว่าคราเคราะห์ หากถูกเพียงกระสวยกะกดวิญยาณยังพอทำเนา ท่านยังรับบาดเจ็บซ้ำอีก" ยินเจียหมิงได้ยินจึงถาม "แล้วมิทราบโกวเนี้ยจะพอช่วยเหลือฉั่วเฮียได้หรือไม่" ทุกคนหันไปมองหวงหลิงเอ๋อร์ นางพยักหน้าถี่ๆด้วยใบหน้าแดงก่ำจรดใบหู พลางพูดแผ่วเบาราวแมลงหวี่ "ข้าพเจ้าพยายามเต็มที่ ทางที่ดีรีบรักษาโดยทันที" จากนั้นนางคว้าล่วมยาเดินก้มหน้าต่ำจนคางชิดอก พร้อมเข้าไปตรวจรักษาฉั่วเล่าเอ็งฮ้ง ฟงเฟยเซียะยิ้มพลางกล่าวเสียงอ่อนโยน "หากนางมีความมั่นใจได้สักครึ่งของซ่อซ้อบ้างคงจะดี" จากนั้น โบกมือให้หนึ่งในเหล่าเจ๊ม่วยของปวยหงส์เก็งตามไปช่วยเหลือหวงหลิงเอ๋อร์ จัดของรักษาพยาบาล ยินเจียหมิงเอ่ยอย่างเยือกเย็น "หวังว่า ทางท่านมังกรเดียวดายคงไม่เกิดเรื่อง" .......... เชิญท่านต่อไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 50 22:45:26 จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 7 มี.ค. 50 19:01:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขณะที่หวงหลิงเอ๋อร์ ทำการรักษาอาการบาดเจ็บให้แก่จอมยุทธฉั่วอยู่นั้น เหล่าจอมยุทธที่เหลือร่วมกันหารือถึงเภทภัยที่กำลังเริ่มก่อตัวคุกคามยุทธจักรอยู่นะขณะนี้ ฟงเก็งจู้ กล่าวกับทุกคนในห้องด้วยท่าทีและน้ำเสียงที่แฝงความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด " ผู้น้องไม่แน่ใจว่า  เหตุการณ์วุ่นวายที่เริ่มก่อตัวสร้างความวุ่นวายให้ยุทธจักรเวลานี้  จะเกี่ยวพันกับ เหตุการณ์นองเลือดเมื่อ  60 ปีที่แล้ว หรือไม่ "  หลังจากนางกล่าวจบ ก็หันหน้าไปทางมามิยะเมธีหญิงผู้รอบรู้ เมื่อนายน้อยแห่งหมู่ตึกปวยหงส์เก็ง ได้ยินดังนั้น  จึงรีบกล่าวกับเจ่เจ๊ของตนด้วยสีหน้าตื่นตระหนกว่า " ยี่ซือเจ๊ หมายถึงศึกนองเลือดเมื่อ 60 ปีก่อนที่คร่าชีวิตชาวยุทธไปมากมายนั่นหรือ ข้าพเจ้าเคยได้ยินท่านพ่อเล่าให้ฟังว่า  เมื่อ 60 ปีก่อน ตอนที่ท่านยังหนุ่ม ได้ติดตาม ท่านปู่พร้อมกับท่านย่าไปร่วมในศึกครั้งนั้นด้วย " หลิงเอ๋อร์น้อยได้ยินจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า  " เป็นเหตุการณ์อันใดหรือเล็กกอกอ  " เซี่ยวหงส์ได้ยินหลิงเอ๋อร์เอ่ยถามเช่นนั้น จึงเอ่ยตอบว่า " ท่านพ่อเคยเล่าให้ข้าพเจ้าฟังว่า เมื่อ 60 ปีก่อน ได้ก่อกำเนิด สำนักนิรนามขึ้นสำนักหนึ่ง ตั้งอยู่บนหมู่เกาะซึ่งห่างไกลออกไปทางชายฝั่งทะเลตะวันออก  มีนามว่า เกาะไร้พ่าย เจ้าเกาะไร้พ่าย  เป็นบุรุษที่เข้มแข็งยากแก่การตอแยด้วย   ก่อนถึงวันเกิดครบรอบอายุ 40 ปีของเจ้าเกาะไร้พ่าย ปรากฏเทียบเชิญสีทองสดปลั่งส่งถึงเจ้าสำนักทุกสำนักทั่วยุทธจักร  เพื่อเชิญมาร่วมในงานวันเกิดครบรอบ 40 ปี ซึ่งจัดขึ้น ณ หอสยบฟ้า ริมชายหาดฝั่งตะวันออก   มิคาด   ค่ำคืนนั้น  กลับกลายเป็นค่ำคืนสีเลือด     หอสยบฟ้าที่ถูกจัดตกแต่งประดับประดาอย่างสวยสดงดงาม  ถูกฉาบทาด้วยโลหิตสีแดงฉานของเหล่าชาวยุทธผู้ไปร่วมงาน   ซากศพเหล่าชาวยุทธที่นอนตายกลาดเกลื่อนอยู่ภายในและภายนอกหอสยบฟ้า  ยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำ ของท่านพ่อไม่เคยลืมเลือน " ไซมึ้งฮูหยิน  และลิลลี่กงจู้รวมทั้ง มามิยะเมธีหญิง และจอมยุทธในห้องต่างนิ่งฟังด้วยความสนใจ หลิงเอ๋อร์น้อยจึงถามด้วยความสงสัยว่า " เป็นไปได้อย่างไร  เหล่าชาวยุทธตั้งมากมาย  ไม่มีผู้ใดสามารถต้านทาน สำนักไร้พ่ายได้เลยหรือ  " เซี่ยวหงส์ได้ยินดังนั้น  จึงกล่าวต่อว่า " ท่านผู้เฒ่าเคยเล่าให้ฟังถึงความร้ายกาจของเจ้าเกาะไร้พ่ายไว้ว่า  ทั่วทั้งยุทธจักร   ยากจะมีผู้ใดมีพลังฝีมือทัดเทียมบุรุษผู้นี้ได้  พลังปราณสยบพสุธา  รวมทั้งฝ่ามือมังกรเพลิงสะท้านปฐพี แม้เหล่าจอมยุทธตงง้วนที่ไปร่วมงาน  ผนึกกำลังกัน ยังทำได้เพียงต้านทานไว้ชั่วขณะเท่านั้น ยังไม่นับรวมถึง 4 ผู้คุ้มกฏของเกาะไร้พ่าย  ต่างมีฝีมือสูงล้ำไม่น้อยไปกว่าเจ้าสำนัก  กล่าวได้ว่าเป็นของแข็งทั้ง 4 คน รวมถึงวิชาพิษอันร้ายกาจ ของสำนักไร้พ่าย" แล้วเหตุการณ์เป็นอย่างไรต่อ  หลิงเอ๋อร์น้อย ถามขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้นและสงสัยใคร่รู้ " เจ้าสำนักมาตราฐานทั้งหลาย ต่างทุ่มเทฝีมือต่อต้านอย่างสุดความสามารถ  ท่านปู่และท่านย่าของข้าพเจ้า ทุ่มเทพลังถึงสิบส่วน  ขณะนั้น ท่านพ่อยังเป็นเพียง จอมยุทธหนุ่มผู้ไร้ประสบการณ์  ทำได้เพียงป้องกันตัวเองจากการโจมตี จนในที่สุด  หลังจากการสัปประยุทธที่ยาวนาน  ต่างบาดเจ็บสาหัสด้วยกันทั้งสองฝ่าย  เจ้าสำนักไร้พ่าย จึงสั่งให้ศิษย์ในสำนัก หยุดมือและถอนกำลังกลับไปยังเกาะไร้พ่าย พร้อมกับลั่นวาจาไว้ว่า วันหน้า จะกลับมาทวงหนี้เลือดและล้างความอัปยศของตนในวันนี้ให้จงได้ " หลังจากเซี่ยวหงส์เล่าเหตุการณ์นองเลือดในหนหลังจบ   ลิลลี่กงจู้จึงถามขึ้นว่า " มิทราบว่า  เจ้าเกาะไร้พ่าย มีนามว่าอะไร " ____________________________________ เชิญท่านต่อไปนะค๊าบบบ น้องเล็กทำเนื้อเรื่องเสียอะป่าวหงะ  เหอๆๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 50 22:58:14 แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 50 22:47:50 จากคุณ : หงส์น้อยแซ่เล็ก - [ 7 มี.ค. 50 21:16:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มามิยะ ผู้ซึ่งเปรียบเสมือนขงเบ้งหญิงของยุทธภพ กล่าวเสริมขึ้นว่า "เรื่องที่ ฟงฟ่ง และ เซี่ยวหงส์ เล่ามา ข้าพเจ้าก็เคยได้ยินอาจารย์ และบรรดาเจ้าสำนักน้อยใหญ่หลายท่านเอ่ยถึงเหตุการณ์นี้ แต่ที่ข้าพเจ้าสงสัยก็คือ เหตุใดเมื่อเจ้าสำนักเกาะไร้พ่าย ออกเทียบเชิญเหล่าจอมยุทธไปร่วมงานวันเกิด คล้ายกับไม่มีเจตนาร้ายในตอนแรก เกรงแต่ว่าอาจจะมีต้นสายปลายเหตุบางอย่างที่ไม่มีผู้ใดกล่าวถึง และคงต้องเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากจนถึงกับทำให้เกิดการเข่นฆ่านองเลือดกันขนาดนั้น"  มามิยะหันไปทางเฮ้งบ่อกี้ และ คนอื่นๆ "หรือท่านเซี่ยวเฮ้ง กับท่านอื่นๆมีความเห็นอย่างไร" ทุกผู้คนต่างมีสีหน้าท่าทางแตกต่างกันออกไป ท้งฟงเฟยเซี่ยะ และลิลลี่ต่างมีสีหน้าตระหนก บรรยาศภายในห้องโถงของหมู่ราชสีห์กลับเงียบงันจนแม้แต่ ถ้าเข็มตกลงบนพื้นสักเเล่มคงจะได้ยินกันทั่ว เซี่ยวเฮ้งกลับหันไปทางไซมึ้งฮูหยิน "อาซ้อ เห็นเป็นเช่นไร เพราะทั้งบ้อเมี่ยซิงอุ้ยและท่านเองก็เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้" "จริงซิ ซ่อซ้อท่านว่าอย่างไร" ลิลลี่กงจู้กล่าวด้วยน้ำเสียงกังวลใจ ข้าพเจ้าเกรงว่าจะเกิดเรื่องร้ายยิ่งกว่านี้" สีหน้าของไซมึ้งฮูหยิน ไม่แสดงการกังวลใจใดๆ "ข้าพเจ้าว่าเรื่องที่พวกท่านเล่ามาทั้งหมด มีเบาะแสอยู่อย่างหนึ่ง" "อะไรกัน" ทั้งฟงเฟยเซียะ และ ท่านมามิยะ "ท่านสงเกตุความนี้ได้อย่างไร" ไซมึ้งฮูหยิน กล่าวว่า "ถ้าพวกท่านฟังเรื่องราวแล้ว จะพบว่า เหล่าชาวยุทธที่ทั้งตาย หรือ หายตัวไปนั้น ล้วนแล้วแต่เป็น ชายหนุ่มทั้งสิ้น" --------------------------------------- เชิญท่านอื่นๆ มาต่อได้เลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 50 00:02:27 จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 8 มี.ค. 50 00:00:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มามิยะเมธีหญิงได้กล่าวเสริม "ส่วนเรื่องที่น้องเราถามถึงนามของเจ้าเกาะไร้พ่าย ไม่มีผู้ใดทราบ แต่ผู้ที่เคยไปมาหาสู่ ต่างเรียกท่านว่า เทพพิสดาร" ผู้งมงาย เอ่ยอย่างครุ่นคิด "หากคิดจากข้อสังเกตของไซมึ้งซ่อซ้อ เทพพิสดารผู้นี้ จะต้องการบุรุษหนุ่มไปทำอะไร ในเมื่อ ส่วนหนึ่งก็สังหาร อีกส่วนดูเหมือนว่าจะรั้งตัวไว้ใช้งาน" ลิลลี่กงจู้ตั้งข้อสงสัย "หรือว่าจะมียอดวิชาใดที่ต้องใช้ชีวิตคนเข้าฝึกปรือ" "หรือมีคนทำให้เหล่าชาวยุทธฆ่าฟันกันเอง เหมือนที่พบเจอขณะนี้.." ยินเจียหมิงเอ่ยแทรก ทุกคนอยู่ในห้วงการครุ่นคิด ภายในห้องโถง ขณะนั้น เงียบสงัด การเคลื่อนไหวเพียงหนึ่งเดียวคือ สองมือของหวงหลิงเอ๋อร์ที่ระดมสะกัดจุดบนร่างฉั่วเป่งใช้ อย่างรวดเร็ว จากนั้นปักเข็มเงินบนจุดต่างๆบนร่างเบื้องหน้า จนคล้ายตัวเม่น เข็มที่ปักไปสักครู่หนึ่ง ต่างมีหยดของเหลวสีแดงคล้ำไหลออกมาช้าๆ เบื้องนอก มีบ่าวรุดมาแจ้งว่า มีคนมาขอพบเร่งด่วน จากนั้น จื่อหลิง กับเลี่ยวม่งเซียง ก้าวยาวๆเข้าห้องโถง จื่อหลิงอุทาน "เอ๊ะ ท่านฉั่วเล่าเอ็งฮ้ง บาดเจ็บหรือ" เซี่ยงเฮ้งพยักหน้าช้าๆ พลางส่งสัญญาณให้เงียบเสียง เนื่องจากขณะนั้น หวงหลิงเอ๋อร์กำลังถ่ายทอดกำลังภายในเข้าสู่ตัวฉั่วเป่งใช้ ผ่านไปชั่วครึ่งก้านธูป นางถอนฝ่ามือทั้งสองออก ใบหน้ามีเหงื่อผุดพราย ฉั่วเป่งใช้เบื้องหน้ากลับมีสีหน้าแดงระเรื่อ มีไอร้อนระเหยจากเบื้องบนศีรษะ จื่อหลิงเห็นดังนั้น จึงเอ่ยถาม "โกวเนี้ยท่านนี้..." ฉั่วเป่งใช้ถอนลมหายใจยาว พลางเอ่ย "ศิษย์บ้อเมี้ยซิ่งอุย เก่งกาจสมคำร่ำลือ" จื่อหลิงอุทานอย่างยินดี "บังเอิญแท้ ยามนี้กำลังต้องการการช่วยเหลือพอดี" จากนั้นเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม "ผ่านไปหกปี เด็กหญิงเติบใหญ่เป็นโกวเนี้ยน้อยแล้ว" หวงหลิงเอ๋อร์ไม่เอ่ยปาก แย้มยิ้มพลาง เก็บอุปกรณ์พลาง ก้มหน้าต่ำจนคางจรดอก ใบหน้าแดงฉานจรดใบหู เซี่ยวเฮ้งจึงถาม "จื่อหลิง เกิดอะไรขึ้น" ....... เชิญท่านต่อไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 50 08:43:31 จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 8 มี.ค. 50 08:16:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืม เงียบจัง เราเล่นต่อเองเลย ............ จื่อหลิงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟังอย่างเร่งร้อน ฉั่วเป่งใช้ฟังแล้วตบโต๊ะดังปัง "เด็ก ๆเตรียมรถม้า เชิญทุกท่านไปตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุ น้องแซ่หวงขอเชิญท่านไปชันสูตรศพด้วย" ........... ทางด้านคฤหาสถ์ของเม่งเซี้ยแชจั๊ว หลังจากที่จิวไต้ซือลอบประทุษร้ายแล้ว ท่านขลุ่ยผุไร้สำเนียงปรากฏกายขึ้น.... จิวไต้ซือร้องเสียงพิกลพลางกวาดแขนจีวรเป็นวงใหญ่ในกระบวนท่าลมปราณพายุอลัชชี ทำให้ข้าวของในห้องโถงต่างปลิวว่อน ผู้คนหลบหลีกกันจ้าละหวั่น ท่านขลุ่ยผุไร้สำเนียงเหลือบเห็นประกายดำมะเมื่อมวูบหนึ่งในพายุนั้น จึงยื่นมือคว้าจับอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นชัดตา อดมิได้ต้องอุทาน "มีดสั้นผ่ามนุษย์ของบ้อเอี้ยซิ่งอุย" ซึ่งก็คือมีดสั้นที่หลิงเอ๋อร์ทำตกไว้ ซึ่งได้อาบด้วยโลหิตอันเป็นพิษของจิวไต้ซือจนกลายเป็นอาวุธอาบยาพิษเสียแล้ว ได้ยินเสียงครางแผ่วเบา เมื่อกวาดสายตาดู พบว่า กระทั่งแชจั๊วและบิดาผู้ชราก็ยังถูกพายุข้าวของทำร้ายจนต้องปิดป้องเป็นพัลวัน ฉับพลันนั้นได้ยินเสียงกู่ร้องก้องกังวานดังยาวนาน เหสือนฟ้าร้องก้องข้างหู ท่ามกลางลมพายุอันวุ่นวาย เห็นเงาร่างวูบหนึ่ง จากนั้นพายุหมุนก็หยุดนิ่งลงราวถูกมีดตัด ท่ามกลางฝุ่นตลบอบอวลนั้น เห็นร่างบุรุษสูงใหญ่ ยืนตระหง่านมือหนึ่งกำจุดเค็กตี้ของจิวไต้ซือไว้ ทำให้จิวไต้ซือมไสมารถใช้วิชาแขนเสื้อได้ต่อไป เมื่อหมอกจางลง จึงปรากฏร่างบุรุษสูงใหญ่กำยำ สีผิวทองแดง หนวดเครารกรุงรัง แต่งกายด้วยเสื้อผ้าขนสัตว์เบาบาง สวมรองเท้าหนังสำหรับขี่ม้า ข้างเอวยังห้อยด้วยดาบขนาดใหญ่ อีกด้านมีแส้ม้าขนาดใหญ่ เม่งเซี้ยแชจั๊วอุทาน "ปาฟงหัน" ไม่ทันขาดคำ เบื้องนอกมีบุรุษหนุ่มร่างผอมบาง ท่าทางปราดเปรียวคล่องแคล่ว ควบขับม้ามาถึง ในมือยังจูงยอดอาชาสีดำสนิทอีกหนึ่งตัว เมื่อมาถึงบุรุษร่างผอมบางพลันกระโดลงจากหลังม้าเดินมาพูดกับปาฟงหันอย่างยิ้มแย้ม "พี่ปา เจ้าซาฮาราของท่าน ใจร้อนไม่แพ้นาย ตั้งใจวิ่งตามพี่ท่านซึ่งล่วงหน้ามาก่อน เกือบทำม้าข้าพเจ้าย่ำแย่เสียแล้ว" ท่านขลุ่ยผุยิ้มเล็กน้อย พลางเอ่ย "ต๊กโกวเซียน ท่านมาได้เวลาพอดี" ....... คนต่อไปเชิญค่ะ ลากพี่ๆมาแจมด้วย อิอิอิ จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 9 มี.ค. 50 16:21:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วขำดีค่ะ แต่ละท่านคุ้นๆ กันทั้งนั้น  ข้าพเจ้าไม่สันทัดเรื่องการแต่งนิยายเลย ได้แต่อาศัยอ่านเอาค่ะ จำได้ว่าบรรณาคารมีเรื่องที่หกนักเขียนร่วมกันแต่งนามเทพกระบี่ปัจฉิม  ข้าพเจ้าว่าเรื่องนี้ยังอ่านสนุกมากกว่าเสียอีกนะคะนี่ จากคุณ : Lily of the Valley - [ 10 มี.ค. 50 15:19:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ต๊กโกวเซียนส่งสายจูงม้าให้บ่าวรับใช้ เดินผ่านสวนดอกไม้ ประสานมือคารวะพลางกล่าว "ที่ข้าพเจ้า ลากพี่ปาจากนอกด่าน เร่งรุดมานี้ ก็มีเรื่องด่วนเช่นกัน" ท่านขลุ่ยผุผายมือ "เชิญนั่งก่อน ค่อยๆเล่า อาจเป็นเรื่องเดียวกับข้าพเจ้าก็เป็นได้" ต๊กโกวเซียนที่ช่างเจรจากว่าก็กล่าวขึ้น "ที่นอกด่าน มีข่าวการรุกรานจากชนเผ่าทางตะวันตก ชนกลุ่มนี้กลับประกอบด้วยคนหลายเชื้อชาติ ที่ปกติไม่ค่อยไปมาหาสู่กัน แต่กลับรวมกลุ่มกัน ยามกลางวันพักผ่อน ยามกลางคืนออกโจมตีราวอสูรร้าย กวาดต้อนสัตว์พาหนะมากมาย ปล้นชิงข้าวของ ผู้คนที่ตกเป็นเหยื่อ หากเป็นคนชรา สตรีเพศ หรือทารก ล้วนถูกสังหารอย่างเหี้ยมโหด แต่บุรุษตั้งแต่วัยแรกรุ่นถึงกลางคน ล้วนหายสาบสูญไร้ร่องรอย ฟังว่า กลุ่มคนเหล่านี้เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ คล้ายกลับว่า ผู้คนที่หายไปล้วนมาเป็นพรรคพวกของมัน ชนชาวเผ่าทางนอกด่านล้วนอกสั่นขวัญแขวน ขนานนามชนกลุ่มนี้ว่า เผ่ามารราตรี" ปาฟงหันกล่าวด้วยสำเนียงแปร่งเล็กน้อย "เผ่ามารนี้กลับทำให้สูญเสียชีวิตไปหลายร้อยคน หลายชีวิตตกในห้วงฝันร้าย แม้เราพยายามซุ่มโจมตีมัน แต่พวกมันกลับหลบเลี่ยงไปได้ทุกครั้ง ได้ยินว่า พวกมันเริ่มเดินทางเข้าภาคกลาง อย่างไร เราต้องทวงหนี้โลหิตของชาวนอกด่านให้ได้" แชจั๊วเอ่ยอย่างอ่อนแรง "ที่เราชาวยุทธกำลังกังวลก็คือเรื่องนี้เอง มีผู้มาส่งข่าวแล้ว และมีชาวยุทธจำนวนหนึ่งกำลังวางแผนจัดการพวกมัน ท่านเหล่านั้นได้ไปรวมตัวกันที่สำนักราชสีห์หรรษาของฉั่วเล่าเอ็งฮ้ง" ท่านขลุ่ยผุเอ่ยขึ้น "ถ้าเช่นนั้น ขอให้พวกท่านจงรุดไปสมทบที่สำนักราชสีห์หรรษาเถิด ทางนี้เราจะจัดการเอง ส่วนหวงจีนอลัชชีนี้..." เม่งเซี้ยแชจั๊วกล่าว "ฟังว่า จิวไต้ซือเป็นศิษย์นอกคอกของเส้าหลิน เกรงว่า สิ่งที่เกิดขึ้น ต้องให้ทางเส้าหลินเป็นผู้ตัดสินลงโทษ" ต๊กโกวเซียนเอ่ยความเห็น "ถ้าเช่นนั้น พวกเราจี้สกัดจุด พันธนาการหลวงจีนนี้ไว้ แล้วเดินทางไปสบทบ ส่วนทางเส้าหลิน..." "ข้าพเจ้ายินดีนำตัวหลวงจีนไปที่เส้าหลิน ขอให้ท่านแชจั๊วเดินทางไปชี้แจงด้วย" ท่านขลุ่ยผุเอ่ยขึ้น ........... ระหว่างนั้น ฉั่วเล่าเอ็งฮ้งได้จัดเตรียมม้าหลายตัวพร้อมรถม้าหนึ่งคันสำหรับ จื่อหลิง เลี่ยวม่งเซียง เซี่ยวเฮ้ง ไซมึ้งฮูหยิน พี่น้องแห่งตึกหงส์เหิน มามิยะ หวงหลิงเอ๋อร์  เพื่อเดินทางไปตวรจศพ ส่วนตัวฉั่วเป่งใช้ ลิลลี่กงจู้ เพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บ จึงยังรั้งอยู่ที่สำนัก โดยมีผู้งมงายคอยรั้งอยู่คุ้มกัน เหล่าสตรีต่างนั่งในรถม้า ซึ่งขับตามหลังจื่อหลิงและเลี่ยวม่งเซียง สู่สถานที่ฝังศพนั้น หลังจากเดินทางได้ระยะหนึ่ง หวงหลิงเอ๋อร์พูดกับไซมึ้งฮูหยินเบาๆ "ซ่อซ้อ หากท่านมิปรารถนาจะเก็บรูปภาพที่ซือแป๋วาดไว้ ซือแป๋ให้ข้าพเจ้าทำลายมันทิ้งเสีย" ไซมึ้งฮูหยินถามอย่างงุนงง "เหตุใดต้องทำลายเล่า" หวงหลิงเอ๋อร์เหม่อมองที่ม้วนภาพ "ซือแป๋สั่งไว้ว่า หากมีเรื่องราวทุกข์ร้อน ให้ตามหาคนในภาพ นางจะยินดีดูแลเจ้าเสมือนเราดูแล เมื่อเจ้าทราบว่านางเป็นใคร ให้มอบภาพนี้ต่อนาง บอกนางว่า ฮุ้นเอี้ย บุญน้อย มีโรคภัยมานาน ทราบดีว่าไม่มีชีวิตยืนยาว แต่ในชีวิตอันแสนสั้นของฮุ้นเอี้ย ได้พบกับสหายที่ดี ศิษย์ที่ดี ได้ทำประโยชน์แก่ผู้คน ฮุ้นเอี้ยไม่เสียดายชีวิตแล้ว หากนางไม่ต้องการภาพนี้ ให้ทำลายทิ้ง เพราะเราเกรงว่าอาจทำให้สามีนางเกิดความเข้าใจผิด ทั้งที่จริง มิตรภาพนี้ เราสามารถตีแผ่หัวใจต่อฟ้า" ........... แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 50 08:27:36 จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 10 มี.ค. 50 21:55:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ยังไม่หมดค่ะ ........ ในดวงตาไซมึ้งฮูหยินมีประกายอันอ่อนโยน รับม้วนภาพมาซุกไว้ในแขนเสื้อ เมื่อรถม้าถึงสถานที่ฝังศพ จื่อหลิงใช้เสียมเขี่ยดินที่ปกคลุมอยู่ ทว่า หลุมดินว่างเปล่า !!! มีเพียงกองน้ำเลือดที่ก้นหลุมหย่อมขนาดใหญ่เท่านั้น "เป็นไปได้อย่างไร มีคนมาเคลื่อนย้ายศพหรือนี่" จื่อหลิงอุทาน "ข้าพเจ้าจำได้ว่า เราใช้หินก้อนหนึ่งวางบนหลุมเป็นสัญลักษณ์ บัดนี้หินนั้นหายไป แสดงว่า มีคนมาขุดศพไปจริงๆ"  ซาเสียวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียงกล่าวเสริม หวงหลิงเอ๋อร์พลันกระโดดลงในหลุมดิน ใช้เสียมอันเล็กแซะดินที่มีน้ำเลือดปนอยู่ขึ้นมา ใช้เข็มเงินเขี่ยทดสอบหลายครั้ง เข็มไม่เปลี่ยนสี "ท่านจื่อหลิงช่วยเล่าสภาพก่อนตายของคนชุดดำนี้ด้วยเถิด" จื่อหลิงทบทวนในใจ จากนั้นเล่าเรื่องราวที่จำได้คร่าวๆ หลิงเอ๋อร์ครุ่นคิด จากนั้นหยิบโถเคลือบออกมาจากล่วมยา ใช้เสียมตักคราบนำเลือดนั้นลงโถ ปิดฝาสนิท ระหว่างทางกลับ จื่อหลิงถามจากนอกรถม้า "หลิงม่วยม่วย ท่านพอสันนิษฐานที่มาของพิษนี้ได้หรือไม่" หลิงเอ๋อร์ตอบอย่างครุ่นคิด "ข้าพเจ้าคิดว่า น่าจะเป็นพิษจากนอกด่าน แต่ยังไม่แน่ใจ อาจต้องลองทดสอบดูอีกหลายประการจึงบอกได้" จากนั้นตัวรถเอียงวูบหนึ่ง เสียงม้าร้องอื้ออึง "มีกับดัก" ไม่ทันขาดคำ มีบุรุษชุดดำจำนวนมากกรูเข้ามา ในมือล้วนถืออาวุธหลากหลายชนิด บางส่วน ถึงกับเป็นอาวุธนอกสารบบที่ไม่เคยเห็นที่ใดมาก่อน ทุกคนต่างชักอาวุธออกมาป้องกันตัว ไซมึ้งฮูหยิน กับมามิยะกระโดดออกจากรถม้าที่พลิกคว่ำ พลางบอกให้หลิงเอ๋อร์ที่ไร้วิทยายุทธป้องกันตัวให้หลบในซากรถม้า เสียงอาวุธกระทบกันดังทั่วบริเวณ เหล่าบุรุษชุดดำนั้น คล้ายกับไม่รู้สึกเจ็บปวด กลับระดมอาวุธเข้าฟาดฟันแม้ตนจะได้รับบาดเจ็บก็ไม่รู้สึกสะดุ้งสะเทือนใดๆ ยามที่แขนขาขาดก็ใช้ปากขบกัดคล้ายสัตว์ร้าย ผ่านไปชั่วน้ำเดือด เหล่าบุรุษชุดดำยังไม่มีทีท่าจะลดจำนวนลง  พลังแรกวิวาห์ของจื่อหลิงถูกใช้นับสิบครั้ง เพลงกระบี่ธารน้ำแข็งของไซมึ้งฮูหยินถูกใช้อย่างต่อเนื่อง แต่คนร้ายที่แขนขาขาดยังคงจู่โจมไม่หยุดหย่อน หลายคนถูกอาวุธฟาดฟันจนต้องคลานไปมา เศษอวัยวะปนเลือดกระจายทั่วทั้งบริเวณ สภาพน่าสยดสยองคล้ายตกในห้วงอเวจี รถม้าได้พังทลายลงแล้ว ขณะนี้ ศิษย์รักของบ้อเอี้ยซิ่งอุยต้องใช้วิชาท่าเท้าท่องคลื่นหลบหลีกไปมา ดูทุลักทุเลยิ่ง ขณะที่วิ่งหลบนั้นเอง มีบุรุษชุดดำผู้หนึ่งที่สุญเสียขาทั้งสองข้าง ใช้มือเหนี่ยวขาของหลิงเอ๋อร์ล้มลงในกองเลือด หลิงเอ๋อร์ได้แต่เบิกตากว้างเมื่อเห็นดาบใหญ่ที่ฟาดฟันลงมาที่ศีรษะ.. เสียงอาวุธกระทบกันดัวสนั่น พลันมีบุรุษชุดดำที่แต่งกายต่างออกไปถลันมาใช้กระบี่รับดาบนั้นไว้ จากนั้น บุรุษอีกคนหนึ่งซึ่งแต่งกายคล้ายกัน ใช้กระบี่ตนตัดแขนที่จับขาของหลิงเอ๋อร์จนขาดสะบั้น ส่วนบุรุษอีกคนหนึ่งถลันกายไปช่วยคนอื่นๆที่กำลังเหนื่อยล้าจากการต่อสู้อันโหดร้าย เซี่ยวเฮ้งอุทานอย่างยินดี "กระบี่หัก กระบี่ต่างฟ้า กระบี่ขโมยฟ้า ขอบคุณท่าน" ........... ฮิฮิ ลากมาเจอกันให้หมดเลย เชิญท่านต่อไปค่ะ อย่าให้หลิงเอ๋อร์เล่นคนเดียวนะคะ จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 10 มี.ค. 50 22:41:05 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อีกด้านหนึ่งไซมึ้งฮูหยิน ร้องบอกให้เล็กเซี่ยวหงส์ ตามไปสมทบช่วยฟงเฟยเซียะซึ่งกำลังถูกกลุ้มรุมจากเหล่าบุรุษชุดดำ ถึงแม้แทบทุกคนในที่นั้นจะมีพลังยุทธที่กล้าแกร่ง แต่จากการจู่โจมที่คล้ายดังระลอกคลื่นหนุนเนื่องไม่หยุด อีกทั้งยังไม่มีอาการเจ็บปวดใดใด กลับเริ่มสร้างความกังวลใจให้กับทุกคน เสียงเฮ้งบ่อกี้เรียกสามกระบี่ด้วยความยินดี คล้ายปลุกให้ไซมึ้งฮูหยินตื่จากภวังค์ นางตะโกนบอกด้วยเสียงร้อนรนว่า "ทุกท่านถอยไปก่อน ข้าพเจ้าจะใช้ บ้วนแชอั๊งเซาะ (ดาวหิมะหมื่นโลหิต) แล้ว ทุกผู้คนต่างชะงักงัน มีเพียงเซี่ยวเฮ้ง และเมธีหญิงมามิยะ ที่ต่างร้องบอก "ทุกคนหลบให้พ้นจากรัศมีของไซมึ้งฮูหยิน"  เหล่าจอมยุทธที่ได้ยินดังนั้นต่างพากันทุ่มเทวิชาตัวเบา ถอยออกไป เซี่ยวเฮ้งและคนอื่นๆนกลับมามองไซมึ้งฮูหยิน คล้ายเห็นริมฝีปากนางกล่าววาจาสิ่งใด พร้อมกับล้วงมือเข้าไปในแขนเสื้อทั้งสองด้าน ที่ทุกคนเห็น คือ นางหยิบกล่องไม้ทรงกระบอกขึ้นมาสองชิ้น แล้วโยนขึ้นไปด้านบน พรอมกระแทกพลังฝ่ามือไปที่กล่องไม้นั้น เสียงกล่องไม้กระทบกันเพียงแผ่วเบา กลับมีวัตถุคล้ายเกล็ดหิมะสีขาวตกลงปกคลุมไปเกือบทั่วบริเวณ "นี่เป็นวิชาใดกัน" เสียงจื่อหลิงถาม เมธีหญิงมามิยะด้วยความสงสัย "เหตุใดพวกเราต้องหลบมาก่อน อาซ้อจึงใช้วิชานี้ได้ แล้วอาวุธลับพวกนี้ จะสามารถกำจัดเจ้าเดนตายพวกนั้นได้หรือ ข้าพเจ้าว่า..." "จื่อหลิงซือตี๋ ท่านใจเย็นก่อนแล้วลองดูเหตุการณ์ใหม่" เซี่ยวเฮ้งหันมาบอกเบาๆ จื่อหลิงหันไปทางด้านไซมึ้งฮูหยินอีกครั้ง ก็ต้องประหลาดใจที่เหล่าบุรุษชุดที่จู่โจมตนเมื่อสักครู่ ทันทีที่โดนหิมะเหล่านั้นกลับค่อยๆล้มลง และกลายสภาพเหลือเพียงกองซากศพที่ละลายเหมือนหิมะสีเลือดเท่านั้น "ซ่อซ้อ" หลิงเอ๋อร์ ตะโกนด้วยความตระหนก "นางเป็นอะไรไปแล้ว" เซี่ยวเฮ้งและพวกกลับมาดูไซมึ้งฮูหยิน ใบหน้านางซีดชาวเย็นชา ยืนนิ่งไม่ไหวติง จนคล้ายหุ่นขี้ผึ้ง มีเพียงรอยยิ้มที่เยือกเย็นเท่านั้นที่ยังแสดงว่านางยังมีชีวิตอยู่ หลิงเอ๋อร์ ก้าวเดินเข้าไปนาง "ซ่อซ้อ ท่านรับบาดเจ็หรือไม่"  ไซมึ้งฮูหยิน หันกลับมาพร้อมกับกล่าวว่า "เราไม่เป็นไรหรอก ซือแป๋เจ้าจะคุ้มครองเราเอง น่าเสียดายนักที่ฮุ้นกอกอ ไม่มีโอกาสได้เห็นเราของสิ่งนี้ จริงหรือไม่เฮ้งน้อย" -------------------------------- มาช่วยกันต่อหน่อยทุกท่าน จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 11 มี.ค. 50 00:26:33 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เซี่ยวเฮ้งหัวเราะเบาๆ "หวังว่าท่านอย่าได้ใช้มันบ่อยนักจึงประเสริฐกว่า ของเล่นนี้น่าหวาดเสียวอันตรายยิ่งนัก" หลิงเอ๋อร์ปราดเข้าไปกุมมือไซมึ้งฮูหยิน จากนั้นคลำชีพจร "ซือแป๋เคยเล่าเรื่องความฝันที่จะใช้วิชาพิษผนวกกับกำลังฝีมือ หากท่านได้ทราบคงยินดียิ่งนัก ซ่อซ้อ ท่านสูญเสียกำลังภายในไปมากทีเดียว ข้าพเจ้าจะช่วยเหลือท่าน" นางวิ่งไปที่ซากรถม้า รื้อค้นเป็นพัลวัน หยิบขวดเคลือบออกมา เทยาเม็ดสีแดงหลายเม็ด ยื่นส่งให้ทุกคน "ขอให้ท่านรับประทานยาช่วยบำรุงลมปราณก่อน" หลังจากไซมึ้งฮูหยินกินยาแล้ว นางทาบฝ่ามือกับฝ่ามือไซมึ้งฮูหยิน ถ่ายกำลังภายในเฉพาะตัวที่ใช้ช่วยเหลือผู้คนให้วนเวียนในร่าง ใบหน้าไซมึ้งฮูหยินพลันมีสีแดงระเรื่อ ผิดกับใบหน้าหลิงเอ๋อร์ซึ่งเหน็ดเหนื่อยกับการวิ่งหลบหนีและหารถ่ายกำลังภายในรักษาติดต่อกันหลายครั้งนั้นซีดเผือดลงอีก หลังจากนางถ่ายกำลังภายในเสร็จแล้ว ถึงกับนั่งลงที่ซากรถม้าอย่างเหนื่อยอ่อน เซี่ยวเฮ้งประสานมือ "ของคุณพวกท่านทั้งสาม ที่ช่วยเหลือพวกเราคลี่คลายเหตุการณ์ในวันนี้" กระบี่หักคารวะตอบ "มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นในชนเผ่าเรา เกรงว่าพวกเรากลับมีศัตรูที่มองไม่เห็นร่วมกันเสียแล้ว" ......... มาเล่นกัน สนุกๆๆๆ จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 11 มี.ค. 50 08:38:50 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น้องเล็กนึกมุขต่อไม่ออกอะ  มุขตันชั่วขณะ  เหอๆๆๆๆๆ ต่องัยดีหว่า  คิดก่อน จากคุณ : หงส์น้อยแซ่เล็ก - [ 11 มี.ค. 50 15:39:28 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อะ ช่วยต่อมุขให้ก่อนค่ะ ............ เซี่ยวเฮ้งกล่าวอย่างครุ่นคิด "ภัยนี้คงลามไปทั่ว ยามนี้คงต้องร่วมมือกัน ขอเชิญทุกท่านไปหารือที่สำนักราชสีห์หรรษาก่อน" เซี่ยวหงส์กับเลี่ยวม่งเซียงรวบรวมม้าที่เตลิดเปิดเปิงได้จำนวนหนึ่ง แต่ยังมีไม่ครบจำนวนคน "ขอเชิญท่านร่วมม้ากับเราไปเถิด ม้าของพวกเราดุร้ายยิ่ง หากไม่มีเจ้าของนั่งอยู่ด้วยอาจพยศได้" กระบี่ขโมยฟ้าเอ่ยขึ้น จื่อหลิงหันไปมองคนอื่นๆ "ให้พวกโกวเนี้ยขึ้นม้าเราเถิด ข้าพเจ้าเดินไปได้" ทั้งเซี่ยวเฮ้ง เลี่ยวม่งเซียง เซี่ยวหงส์ มามิยะ ฟงเฟยเซียะ ไซมึ้งฮูหยิน ต่างยืนยันว่าตนเองสามารถใช้วิชาตัวเบาไปได้โดยมิต้องรบกวนผู้อื่น "ข้าพเจ้าเดินไม่ไหวแล้ว พวกเรารีบไปกันเถิด สถานที่นี้น่ากลัวอย่างยิ่ง" เสียงอ่อนระโหยจากหลิงเอ๋อร์ที่นั่งอยู่บนซากรถม้า ฟงเฟยเซียะยิ้มพลางกล่าวอย่างอ่อนโยน "หลิงม่วยเสียกำลังภายในต่อเนื่อง คงเดินไม่ไหว เจ้าร่วมม้ากับเราเถิด" ม้าดีที่บรรทุกผู้คนถึงสองเท่า ควบเหยาะอย่างเชื่องช้าสู่สำนักราชสีห์หรรษา สภาพของแต่ละคน ทำให้ฉั่วเล่าเอ็งฮ้งถึงกับหน้าซีดเผือด ยินเจียหมิงอุทาน "พวกท่านทั้งสาม...." เซี่ยวเฮ้งอธิบายเหตุการณ์ที่พบเจอให้ฟังโดยคร่าวๆ "ถ้าฟังจากท่านว่า ผู้คนเหล่านั้นกลับกลายเป็นผีดิบเสียแล้ว" ยินเจียหมิงเอ่ยขึ้น "พวกมันทำได้อย่างไร ผู้คนเหล่านั้นคล้ายสูญเสียวิญญาณ ไม่รับรู้เจ็บปวด ที่สำคัญจุดบนร่างกายต่างทื่อด้าน คล้ายกับดินน้ำมันที่มีชีวิต.." มามิยะพึมพำเบาๆ "นี่กลับคล้ายที่เราได้พบเจอมา" กระบี่ต่างฟ้าเอ่ยขึ้น ......... เอาละครับ กระบี่ต่างฟ้าเจออะไรมาน้า... จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 11 มี.ค. 50 17:38:32 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาช่วยต่ออีกหน่อย --------------------------- ลิลลี่กงจู้ เดินออกมาสมทบกับทุกคน ใบหน้างดงามถึงกับซีดขาว ตัวสั่นเล็กน้อยด้วยความตระหนก แปรเปลี่ยนให้กลายเป็นความงามที่น่าเวทนา คล้ายกลับกล้วยไม้สูงค่าที่ต้องปะทะกับลมหนาวของราตรีกาล ผู้งมงายเดินหนซึ่งหันไปมองทางลิลลี่กงจู้ "ข้าพเจ้าเกรงว่าพวกเรากำลังบั่นทอนกำลังของตนเอง อีกทั้งยังทำให้ลิลลี่กงจู้ต้องเสียขวัญ คืนนี้พวกเราน่าจะแยกย้ายกันไปผ่อนก่อน เพื่อที่จะได้มาหารือกันอีกครั้งในเช้าวันพรุ่งนี้" ทุกคนหันกลับไปมองที่ลิลลี่กงจู้ "อา!!! ข้าพเจ้าต้องขออภัยต่อกงจู้ที่นำเรื่องน่ากลัวเช่นนี้มาเอ่ยให้ท่านต้องตกใจ" เซี่ยวหงส์กล่าวขอโทษ แต่ใบหน้ากลับยิ้มแย้ม "ดีที่ซือเฮียผู้งมงาย มีจิตใจละเอียดอ่อนกล่าวเตือน มิเช่นนั้นข้าพเจ้าคงต้องถูกสวรรค์ลงโทษที่ทำให้ ลิลลี่กงจู้ต้องตกใจเป็นแน่" "พวกท่านไม่ต้องห่วง ข้าพเจ้าไม่เป็นไรหรอก" เสียงแผ่วเบาของลิลลี่กงจู้เอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา ทั้งใบหน้างดงามของนางและผู้งมงายเดินหนต่างเปลี่ยนเป็นแดงซ่าน ช่วยทำให้บรรยากาศที่หนักอึ้งเริ่มผ่อนคลายลง ฉั่วเป่งใช้หัวเราะเบาๆ "วัยหนุ่มสาว ช่างงดงามยิ่งนัก เอาเถอะพวกเราทำตามที่ท่านผู้งมงายบอกก่อนแล้วค่อยมาหารือกันอีกครั้งในตอนเช้า ขอเชิญพวกท่านเลือกที่พักกันได้เลย เล่าฮูจะให้บ่าวไพร่ทั้งลายมาคอยรับใช้" เสียงตะโกนเรียกบ่าวไพร่ของฉั่วเล่าเอ็งฮ้งดังขึ้น ทุกคนรับคำ เมธีหญิงมามิยะ เอ่ยขึ้นว่า "พวกเราน่าจะพักอยู่ด้วยกัน จะได้คอยระวังภัยที่อาจจะมาอีกครั้ง"  ว่าแล้วนางก็หันไปเอ่ยชวนฟงเฟยเซียะ ไซมึ้งฮูหยิน และเหล่าสตรีทั้งหลาย ให้พักร่วมกันห้องละ 2 คน แต่พวกนางซึ่งมีกัน 5 คนยังตกลงใจไม่ได้ "เอาเยี่ยงนี้แล้วกัน ฟงฟ่ง และท่านมามิ คอยคุ้มครองลิลลี่กงจู้ ทางข้าพเจ้าจะดูแลหลิงเอ๋อร์" "เช่นนี้ก็ดี ข้าพเจ้ามีเรื่องมากมายอยากถามซ่อซ้อพอดี" เสียงอันอ่อนแรงของหลิงเอ๋อร์กล่าวอย่างดีใจ "เช่นนี้เกรงว่าพวกท่าน เหล่าสตรีจะมัวแต่สนทนากันโดยมิได้พักผ่อน" เซี่ยวเฮ้งเอ่ยสัพยอก สร้างรอยยิ้มให้กับทุกผู้คน มีเพียงไซมึ้งฮูหยินที่ยังมีสีหน้าเย็นชา กล่าวตอบโต้ "แล้วเฮ้งน้อยท่านกลัวว่า พวกเราจะสนทนาเกี่ยวกับเรื่องใด" "หลิงหลิง มากับข้า" นางพูดจบก็เดินนำหลิงเอ๋อร์ไปทันที สร้างความงุนงงกับผูคนที่เหลือ "เกรงว่า เล่าฮูจะได้ผู้ร่วมชะตากรรมเสียแล้ว เฮ้งซือตี๋ ท่านก่อเรื่องใดให้ไซมึ้งฮูหยินโกรธเคืองเล่า" ฉั่วเป่งใช่กล่าวพร้อมกับตบบ่าเซี่ยวเฮ้งเบาๆ โดยมีผู้คนที่เหลือต่างหันมามอง   สีหน้าของเซี่ยวเฮ้งเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม "ข้าพเจ้าก็ได้แต่หวังว่า นางจะไม่ถือโทษข้าพเจ้าเท่าใดนัก" พูดจบก็หันไปชักชวนจื่อหลิง และยินเจียหมิง "พวกเราเองก็ไปพักผ่อนเถอะ" ทุกๆคนต่างพากันแยกย้ายไปตามห้องพักในหมู่ตึก... ..................................... เชิญท่านอื่นๆมาเล่นมั่งดิ เดี๋ยวกลายเป็นข้าพเจ้ากับหลิงเอ๋อร์ เล่ากันอยู่สองคน จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 12 มี.ค. 50 08:48:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 กลับมาเล่นต่อครับ -------------------- " เซียวเฮ้งเฮีย " เลี่ยงม่งเซียงเอ่ยทักขึ้นด้วยเสียงจนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นกระซิบจะเหมาะกว่า " อะไรรึ เลียวตี๋ " " ข้ามีเรื่องที่สงสัย แต่ไม่กล้าบอกเมื่อครู่นี้ " ... " แต่ข้ามิแน่ใจว่าควรพูดรึเปล่า " " หึหึหึ ไม่สมเป็นเจ้าเลยนะเลี่ยวตี๋ ทีเมื่อหลายปีก่อนที่จะลาอาจารย์ลงเขาไปหาประสบการณ์นอกด่าน เจ้ายังกล้าพูดกล้าทำ แม้กระทั่งเถียงอาจารย์จนอาจารย์ต้องปวดหัวอยู่บ่อยๆเลยนี่นา ...... เอ้า ว่ามา มีอะไร " " ข้าไม่ไว้ใจ จื่อหลิง !!!! " " อะไรนะ!? " ..... " จื่อหลิงน่ะรึ ?!" " ใช่! " " ข้าจำได้ว่า ตอนที่ฝังศพชายลึกลับคนนั้น จื่อหลิงเค้าคล้ายค้นได้สิ่งใดจากศพ เมื่อพบเห็นถึงกับสีหน้าเปลี่ยนไปเลย แต่พอข้าถามถึงกลับปฏิเสธว่ามิมีอะไร " "แค่เรื่องเพียงนี้เจ้าถึงกับสงสัยสหายของข้าเชียวรึ " " ก็แล้วทำไม จื่อหลิงถึงไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้เลยล่ะ " " ...... " " อีกประการหนึ่งที่น่าสงสัย .... ด้วยประสบการณ์ที่มากมายของจื่อหลิง มีรึจะดูไม่ออกว่าเป็นพิษชนิดใด นอกจากนั้นแล้วทำไมถึงไม่นำศพไปด้วยซะเลยหมดเรื่องหมดราว " " เค้า ...... อาจมีเหตุผลส่วนตัวก็เป็นได้ " " สุดท้าย ! วิชาและพลังฝีมือที่จื่อหลิงใช้ออกตอนต่อสู้เมื่อครู่ คล้ายกับยังอ่อนด้อยกว่าตอนที่ประมือกับชายลึกลับคนนั้นมากนัก ในขณะนั้นข้าจำได้ว่าวิชาที่จื่อหลิงใช้รับมือเข็มพิรุณโลหิตถึงกับเป็นวิชาพลังเคลื่อนย้ายจักรวาลที่หายสาบสูญไปเกือบ 60 ปีมาแล้ว " " พลังเคลื่อนย้ายจักรวาล!!!!!??? " " แล้วซือเฮียคิดว่ายังไงล่ะ ..... ยังคิดว่าเค้าไม่น่าสงสัยอีกรึ " " ...... " " คุยอะไรกันอยู่รึสองซือเฮียตี๋ " " ไม่มีอะไรหรอกจื่อหลิง ข้าไต่ถามเรื่องประสบการณ์นอกด่านของเลี่ยวซือตี๋น่ะ .... เอ้า ไปกันเถอะ เร่งความเร็วกันอีกหน่อย .... ด้วยวิชาตัวเบาของเจ้าคงไม่ใช่เรื่องยากนี่นา " ว่าแล้ว เซียวเฮ้งก็เร่งความเร็วแซงขึ้นไปอีก " ข้าขอตัวก่อนนะ เดี๋ยวจะเร่งตามซือเฮียไม่ทัน " เลี่ยงม่งเซียงก็รีบพุ่งตัวตามออกไปทันที จื่อหลิงชะงักเล็กน้อย ก่อนที่จะเร่งความเร็วตามขบวนไปแต่จากประกายตาและสีหน้าที่ปรากฎเมื่อครู่แม้เพียงแวบเดียวก็บ่งบอกได้ด้วยแววตาสองชนิดคือ เสียใจ และ อาฆาต ! " จากคุณ : จื่อหลิง (อาตี๋จื่อหลิง) - [ 12 มี.ค. 50 19:11:45 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เย้ พี่จื่อหลิงมาเล่นแล้วววว ........ ส่วนทางสามกระบี่จากตะวันตกยังคงหารืออยู่ลับๆในดงไม้นอกสำนักราชสีห์หรรษา "ซือตี๋ ท่านคิดว่า พวกนี้ไว้ใจได้หรือไม่" กระบี่ขโมยฟ้าเอ่ยเบาๆ "ข้าพเจ้ายังไม่วางใจนัก เชื่อว่า ยังมีบางคนที่ปิดบังเรื่องราวบางส่วนไว้" กระบี่หักตอบ "แต่เราไม่มีทางเลือก ในเมื่อ สิ่งที่ชนชาวเราพบเจอ กับสิ่งที่ท่านผู้นั้นต้องการให้สืบหา คือสิ่งเดียวกับที่คนเหล่านี้ประสบอยู่" กระบี่ต่างฟ้าตอบ "แล้วซือเฮียท่านเห็นว่าผู้ใดน่าสงสัยบ้าง" กระบี่หักถาม "ข้าพเจ้าว่ามีผู้น่าสงสัยหลายคน.. เช่น ฉั่วเป่งใช้ ไซมึ้งฮูหยิน พวกเขามีเรื่องราวที่เก็บงำอยู่บางประการที่ไม่ได้เล่าให้พวกเราฟัง ทางสำนักหงส์เหินดูคล้ายไม่เปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดเช่นกัน"  กระบี่ขโมยฟ้าออกความเห็น "อีกคนหนึ่ง จื่อหลิง ความเป็นมาไม่ชัดเจน พลังฝีมือไม่น่าจะมาจากอาจารย์ที่เขากราบไหว้อย่างเปิดเผย เขาเรียนวิชาจากไหนกันแน่" กระบี่ต่างฟ้าเสริม "โกวเนี้ยน้อยหลิงเอ๋อร์นั่นก็มีความเป็นมาไม่กระจ่าง ฟังว่า นางเป็นศิษย์บ้อเมี้ยซิ่งอุยที่สิ้นบุญเมื่อหกปีก่อน แต่เมื่อหกปีก่อน นางยังอายุเพียงสิบกว่าปีเท่านั้น ไหนเลยสามารถรับถ่ายทอดวิชาฝีมือได้เช่นนี้  เพราะจากที่เห็น นางมีความชำนาญในการรักษาพยาบาลอย่างยิ่ง เกรงว่า แพทย์ที่ทำงานนับสิบปีก็มิชำนาญเท่านี้ อีกประการหนึ่ง เหตุใด นางเพิ่งมาปรากฏตัวในเวลาที่ประจวบเหมาะกับที่เกิดเรื่องราวต่างๆมากมาย ก่อนหน้านี้เล่า นางทำอะไรอยู่"  กระบี่หักออกความเห็น ไม่ทันขาดคำ ทั้งสามเห็นเงาร่างพุ่งปราดผ่านดงไม้ที่ทั้งสามนั่งหารือกันอยู่ "เอ๊ะ นั่น เฮ้งบ้อกี้ นี่" "เลี่ยวม่งเซียงตามไปทำอะไร" "โอ จื่อหลิงด้วย" ทั้งสามอุทานเบาๆในใจ สบตากันคราหนึ่ง จากนั้น บุรุษต่างแดนทั้งสามก็ทุ่มวิชาสะกดรอยตามขบวนชาวยุทธจักรที่เพิ่งผ่านพ้นไป ......... จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 12 มี.ค. 50 22:00:05 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ชอบตรงนี้ ลึกลับชวนติดตามดี -------------------------- "ที่นอกด่าน มีข่าวการรุกรานจากชนเผ่าทางตะวันตก ชนกลุ่มนี้กลับประกอบด้วยคนหลายเชื้อชาติ ที่ปกติไม่ค่อยไปมาหาสู่กัน แต่กลับรวมกลุ่มกัน ยามกลางวันพักผ่อน ยามกลางคืนออกโจมตีราวอสูรร้าย กวาดต้อนสัตว์พาหนะมากมาย ปล้นชิงข้าวของ ผู้คนที่ตกเป็นเหยื่อ หากเป็นคนชรา สตรีเพศ หรือทารก ล้วนถูกสังหารอย่างเหี้ยมโหด แต่บุรุษตั้งแต่วัยแรกรุ่นถึงกลางคน ล้วนหายสาบสูญไร้ร่องรอย ฟังว่า กลุ่มคนเหล่านี้เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ คล้ายกลับว่า ผู้คนที่หายไปล้วนมาเป็นพรรคพวกของมัน ชนชาวเผ่าทางนอกด่านล้วนอกสั่นขวัญแขวน ขนานนามชนกลุ่มนี้ว่า เผ่ามารราตรี" -------------------------- สหายทุกท่านร้ายกาจทั้งนั้น ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม มาแปะรูปให้หนักกระทู้ เอ้ย ประกอบกระทู้ดีไหมคะ? หวงหลิงเอ๋อร์ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : mamiya - [ 13 มี.ค. 50 23:17:05 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ท่านต๊กโกวเซียน [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : mamiya - [ 13 มี.ค. 50 23:18:35 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ท่านมังกรเดียวดาย [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : mamiya - [ 13 มี.ค. 50 23:20:43 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ท่านลิลลี่ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : mamiya - [ 13 มี.ค. 50 23:23:52 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ท่านไซมึ้งฮูหยิน ลีนฟิว อิ อิ เซ็กซีไหมคะ? จากคุณ : mamiya - [ 13 มี.ค. 50 23:25:08 ]

ความคิดเห็นที่ 23 น้องเล็กเซียวหงส์ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : mamiya - [ 13 มี.ค. 50 23:27:14 ]

ความคิดเห็นที่ 24 พี่ฟงเฟยเซียะ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : mamiya - [ 13 มี.ค. 50 23:28:37 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ท่านจื่อหลิง [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : mamiya - [ 13 มี.ค. 50 23:30:28 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ท่านฉั่ว (ถ้าท่านไม่ชอบรูปนี้ก็ประท้วงได้นะคะ) จากคุณ : mamiya - [ 13 มี.ค. 50 23:34:02 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ดูรูปจนเพลิน ต้องขอบคุณเมธีหญิง ท่านมามิยะ - แต่แหมข้าพเจ้าน่ะดูsexy ขนาดนั้นเลยหรือ (น่าจะออกแนวโหดๆแบบลีมกโช้ว มากกว่า แต่รูปนี้สวยมาก ขออนุญาติเก็บ) ท่านฉั่วดูหนุ่มไปหน่อย (เข้าข่ายหลอกลวงประชาชน ) อยากเห็น ท่านแชจั้ว /เซี่ยวเฮ้ง /ท่านผู้งมงาย ฯลฯ จัดให้หน่อยจิ -------------------- กลับมาต่อ -------------------- ทางด้านสตรีทั้ง 3 นาง ฟงเฟยเซียะ มามิยะ และ ลิลลี่กงจู้ พร้อมด้วย ยินเจียหมิง เล็กเซี่ยวหงส์ ซาเสียวเอี้ย และท่านผู้งมงาย สนทนากันไปพลางถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ยินเจียหมิงกล่าวกับทุกคนว่า "พวกท่านสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดปกติหรือไม่"  คนที่เหลือต่างหันมามองหน้ากันและกันด้วยความสงสัย "ที่ท่านยินจะกล่าว คงหมายถึงเรื่องที่ หลังจากไซมึ้งซ่อซ้อพบกับหลิงเอ๋อร์ นางก็ดูแปลกๆไป ใช่หรือไม่ อีกทั้งความสัมพันธ์ของนางกับบ้อเอี้ยซิงอุ้ยก็ไม่กระจ่างชัด ข้าพเจ้าคิดว่า เรื่องนี้ต้องมีความนัยแน่นอน"   "จริงสิ ตามที่ซือเจ้มามิเอ่ย ข้าพเจ้าก็เห็นด้วย แล้วยังประกอบกับเรื่องที่นางไม่สนใจที่จะตามหาไซมึ้งชวยเซาะเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่ ครั้งแรกที่นางเยือน สำนักราชสีห์หรรษา ก็เพราะนางมาตามหาไซมึ้งซือเฮีย" หงส์น้อยเล็กกล่าวด้วยความประหลาดใจ "แล้วยี่เจ้ กับ ท่านลิลลี่รวมทั้งท่านอื่นมีความเห็นอย่างไร" ทุกคนเดินเข้าเรือนรับรองด้วยความเงียบงัน คล้ายกำลังตกอยู่ในภวังค์ "ข้าพเจ้าว่า มีผู้ที่ทราบเรื่องนี้มากว่าพวกเรารวมกันเสียอีก ถ้าพรุ่งนี้เช้ามีโอกาสเหมาะ ข้าจะลองหาโอกาสสอบถามท่านเซี่ยวเฮ้งดู เผือว่าผู้ไร้ซึ่งวรยุทธอย่างข้าพเจ้าจะยังพอมีประโยชน์กับพวกท่านบ้าง" ลิลลี่กงจูกล่าวด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน ผู้เดินหนงมงาย กล่าวขึ้มาว่า "อิสตรีบางนางก็ไม่เหมาะที่จะฝึกวิชายุทธหรอก" "ตัวท่านเอง ก็มีความสามารถด้านอื่นๆ ทั้งดีดพิณ วาดภาพ เกรงว่าจะใครมาเทียได้ยาก" ทั้งยินเจียหมิง และเหล่าผู้คนที่ต่างพากันยิ้มแย้ม ช่วยให้บรรยากาศที่หนักอึ้งเมื่อครู่ค่อยๆหายไป เมื่อเดินไปถึงบริเวณห้องพักต่างฝ่ายต่างลาไปที่พักของตน มามิยะยังคงกระวนกระวาย หันไปถามฟงเฟยเซี๊ยะ  "ฟงฟ่ง  ท่านว่าอย่ารไ ร..... ------------------------------ ติดตามตอน(ทีท่านอื่น ) มาเขยีนกันต่อ ------------------ จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 14 มี.ค. 50 13:41:26 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ฟงเฟยเซียะกล่าวพลางครุ่นคิด "ข้าพเจ้าเคยทราบมาว่า ไซมึ้งฮูหยินก่อนแต่งงาน เป็นสหายต่างเพศต่างวัยของบ้อเอี้ยซิ่งอุย ทว่า เรื่องราวที่ว่าเหตุใดนางแต่งเข้าตระกูลไซมึ้งนั้น เรามิทราบเลยแม้แต่น้อย" "ที่ข้าพเจ้าแน่ใจ คือ ตั้งแต่ไซมึ้งฮูหยินได้พบหลิงเอ๋อร์ นางมักเหม่อลอยบ่อยครั้ง มักเผลอลูบคลำม้วนภาพที่หลิงเอ๋อร์มอบให้โดยไม่รู้ตัว" มามิยะกล่าวเสริม "แต่จากที่หลิงเอ๋อร์กล่าวก่อนมอบภาพนั้น ดูเหมือนว่า บ้อเอี้ยซิ่งอุย กลัวว่าจะเกิดเรื่องราวระหองระแหงในครอบครัวของนาง ไม่ต้องการให้ไซมึ้งชวยเซาะเข้าใจผิด จงใจหลบห่างจากไซมึ้งฮูหยิน แต่ไม่เคยมีผู้ใดระแคะระคายเรื่องราวของสองคนนี้มาก่อนเลย" ลิลลี่กงจู้กล่าวขึ้น "อาจเป็นเพราะ บ้อเอี้ยซิ่งอุยฮุ้นไต้เฮี้ยบ มีอายุต่างกับไซมึ้งฮูหยินยี่สิบกว่าปีก็ว่าได้" มามิยะตั้งข้อสังเกต ............. ทางด้านไซมึ้งฮูหยินกับหลิงเอ๋อร์ ต่างเดินอย่างเงียบงันมาจนเข้าสู่ห้องพักตน เมื่อต่างจัดสัมภาระตนแล้ว หลิงเอ๋อร์เปิดล่วมยาชั้นในสุด หยิบซองกระดาษหนาเก่าคร่ำคร่าออกมา ยื่นให้ไซมึ้งฮูหยิน ไซมึ้งฮูหยินมองหน้านางอย่างประหลาดใจ หลิงเอ๋อร์กล่าวอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวคนมาดักฟัง "เรื่องราวที่เกิดขึ้นน่าหวาดกลัวอย่างยิ่ง ท่านลองอ่านบันทึกของซือแป๋ดู" ไซมึ้งฮูหยินหยิบสมุดปกบางที่อยู่ในซองออกมา เมื่อเปิดหน้าแรก ลายมือที่คุ้นตาก็ปรากฏ.. " ข้าพเจ้า ฮุ้นเอี้ย(เงา) ร่ำเรียนวิชาแพทย์ตั้งแต่เล็ก ตระเวณศึกษาไปทั่วทุกแห่ง กราบอาจารย์มากมายนับมิถ้วน ขอบันทึกเรื่องราวที่ประสบ เพื่อให้ชนรุ่นหลัง เก็บเป็นอุธาหรณ์ โบราณว่า จิตใจคนยากหยั่งถึง อาจมีเหตุการณ์คล้ายเดิมเกิดขึ้นอีกครั้งในอนาคต ชีวิตวัยหนุ่มของข้าพเจ้า ทุ่มเทกับการศึกษาวิชา จนกระทั่งล่วงเข้าสู่วัยกลางคน ยังไม่มีผู้สืบทอดวิชา ข้าพเจ้าใฝ่ฝันจะได้พบอัจฉริยบุคคล เพื่อที่วิชาของข้าพเจ้าจะไม่สูญหายจากโลกนี้ไป จึงได้เดินทางไปในดินแดนต่างๆ นอกจากศึกษาหาข้อมูลแล้ว ยังเสาะหาผู้ที่มีคุณสมบัติเหมาะสมอีกด้วย ในปีที่ข้าพเจ้าอายุได้สี่สิบเอ็ดปี ข้าพเจ้าเดินทางไปในดินแดนทางตะวันตก รู้จักกับหัวหน้าชนเผ่า จึงอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน อยู่มาวันหนึ่ง มีชาวฮั่นกลุ่มหนึ่งมาเจรจาตกลง จากนั้นมีคนใช้กำลังเข้าจับกุมข้าพเจ้า กักขังข้าพเจ้าไว้ ข้าพเจ้าถูกกักขังอยู่สองวัน มีเพื่อนเก่าของข้าพเจ้ามาพูดคุยเกลี้ยกล่อม เขาเล่าว่า ชาวฮั่นกลุ่มนั้นกำลังศึกษาค้นคว้าการใช้ยาเพื่อผลิตทหารหาญที่ไม่รู้จักเจ็บปวด เพื่อใช้ต่อกรกับอริราชศัตรู เพื่อนเก่าผู้นั้นได้เกลี้ยกล่อมข้าพเจ้าให้ร่วมมือ มิฉะนั้นจะกำจัดเสียเพื่อปิดเป็นความลับ สวรรค์สร้างความเจ็บปวดเพื่อเตือนภัยแก่มนุษย์ หากมนุษย์ไม่รู้จักเจ็บปวด แล้วจะยังเป็นมนุษย์อยู่ได้อย่างไร ข้าพเจ้าไม่เห้นด้วย แต่เพื่อวางแผนหลบหนี จึงได้ลอบกลืนยาพิษที่ทำให้ตนเองเสมือนตายไป พวกมันยังไม่แน่ใจว่าข้าพเจ้าเสียชีวิตจริงหรือไม่ จึงได้เตะข้าพเจ้าหนึ่งครั้ง จนซี่โครงข้าพเจ้าหัก ร่างของข้าพเจ้าถูกโยนลงบ่อโคลน หลังจากคืนสติ ข้าพเจ้ารีบหนีกลับภาคกลาง ทว่า การบาดเจ็บนั้นกลับก่อให้เกิดโรคร้ายที่ติดตัวข้าพเจ้ามาอีกหลายปี เชื่อว่า พวกคนกลุ่มนั้น คงทำมิสำเร็จ ขอบคุณสวรรค์ ......" หลังจากนั้นเป็นข้อความเล่าเรื่องอื่นๆ ไซมึ้งฮูหยินถึงกับบีบไหล่หลิงเอ๋อร์แน่น "เจ้าได้นำหนังสือนี้ให้ผู้ใดดูหรือไม่ พวกมันยังตามมาทำร้ายเขาหรือไม่ ซือแป๋เจ้าเสียชีวิตจากอะไร" ด้วยความตึงเครียด นางเผลอใช้กำลังภายในโดยไม่รู้ตัว หลิงเอ๋อร์พยายามกลั้นมิร้องออกไปด้วยความเจ็บปวด ทว่า ไอเย็นจากฝ่ามือไซมึ้งฮูหยินทำให้นางหนาวสั่นฟันกระทบกัน นางพยายามกล่าวอย่างยากเย็น "หามิได้ ซ่อซ้อ ยังไม่มีผู้ใดทราบเรื่องนี้ หลังจากนั้น ซือแป๋อยู่ไม่เป็นหลักแหล่ง ไม่มีผู้ใดตามมาพบท่าน หลังจากนั้น ท่านเป็นฝีเรื้อรังในปอด เกิดจากการสูดสำลักดินโคลน ซือแป๋ท่านเสียชีวิตจากเนื้องอกในตับ" ไซมึ้งฮูหยินปล่อยมืออย่างลืมตัว สายตาเหม่อมองไปไกล หลังจากนางปล่อยมือ ร่างของหลิงเอ๋อร์ทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรง เสียงกระทบพื้นทำให้ไซมึ้งฮูหยินได้สติ นางก้มลงประคองหลิงเอ๋อร์ "เป็นอย่างไรบ้าง เราต้องขอโทษที่เผลอทำร้ายเจ้า" หลิงเอ่อร์ส่ายหน้า "มิเป็นไร" นางเหลือบมองสมุดเก่าคร่ำคร่า "เกรงว่าฝันร้ายของซือแป๋จะเป็นความจริงเสียแล้ว" .......... จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 14 มี.ค. 50 19:24:53 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ท่านฉั่วดูหนุ่มไปหน่อย (เข้าข่ายหลอกลวงประชาชน) อิ อิ อันนี้จริงหรือเปล่าคะท่านฉั่ว เดี๋ยวจัดรูปท่านเซี่ยวเฮ้งให้ก่อนนะ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : mamiya - [ 14 มี.ค. 50 22:44:19 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ท่านแชจั๊ว พอดีว่าไม่เคยพบหน้าท่านมาก่อน แต่หนุ่มน้อยในรูปนี้ทำท่าเลื้อย ๆ อยู่ใกล้เคียงกับฉายาท่านพอดี ขออนุญาตจัดรูปนี้ให้ท่านนะคะ ถ้าไม่ชอบบอกได้ค่ะ จะเปลี่ยนให้ มีรูปเยอะ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : mamiya - [ 14 มี.ค. 50 22:47:03 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เอ่อ ต่อไป ท่านผู้งมงาย รูปนี้ค่ะ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : mamiya - [ 14 มี.ค. 50 22:48:23 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ท่านยินเจียหมิง จากคุณ : mamiya - [ 14 มี.ค. 50 22:51:46 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อ๊ากกกกกกกกกกกกก ดีใจรูปตัวเองหล่อคั่กๆ   5555   ตัวจิงชิดซ้ายไปเลย  อิ อิ อิ อิ เดี๋ยวมาต่อนะคับ  เห็นรูปแล้วมีกำลังใจขึ้นอักโขเลย  เอิ๊กๆๆๆๆๆ จากคุณ : หงส์น้อยแซ่เล็ก - [ 15 มี.ค. 50 17:20:31 ]

ความคิดเห็นที่ 34 หล่อคั่กๆ แปลว่าอะไรเหรอคะ รูปสวยจัง สวยหว่าตัวจริงเยอะเลย ไปทำงานก่อนนะคะ จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 15 มี.ค. 50 21:25:11 ]

ความคิดเห็นที่ 35 หลิงเอ๋อร์ ท่านลีนบอกว่าเหมือนหลิงเอ๋อร์มาก ๆ เลย ส่วนน้องเล็ก พี่ว่าใกล้เคียงน้องเล็กนะ ให้กำลังใจกันสุด ๆ วันนี้มาถ่วงกระทู้ต่อด้วยฉากของนิยายของพวกเราเรื่องนี้(เรื่องนี้ชื่อเรื่องอะไรหว่า?) ยังนิรนามอยู่ใช่ป่ะ ฉากที่ท่านลิลลี่ขี่ม้าเคียงคู่คนรักอ่ะจ้า [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : mamiya - [ 16 มี.ค. 50 00:39:15 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ฉากทางที่จอมยุทธทั้งหลายขี่ม้าผ่าน จากคุณ : mamiya - [ 16 มี.ค. 50 00:40:13 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ฉากธรรมชาติ เป็นโลเคชั่นที่จางจี้จงบอกว่าเหมาะกับหนังเรื่องนี้มาก หวังซินหมิงก็เห็นด้วยและบอกว่าการถ่ายทำเรื่องนี้จะต้องให้ฉากออกมาสวยงามดุจภาพวาด นอกจากนี้จากแหล่งข่าวซิน่ายังกล่าวเพิ่มเติมอีกว่า หงจินเป่า ยินดีกำกับคิวบู๊เรื่องนี้โดยทำงานร่วมกับทีมงานออกแบบท่ากังฟูจากฮ่องกง ส่วนเจ้าของบทประพันธ์กล่าวว่า เรื่องราวบุญคุณความแค้นในยุทธจักรนี้มีพลิกผันอย่างที่มิอาจไม่ติดตาม ส่วนด้านเสื้อผ้าได้เฉินซู่ผิง(ชื่อนี้เปล่าหว่า)สไตล์ลิสต์มือทอง มาออกแบบอิมเมจให้ทุกตัวละครออกมา เตะตาแบบใครเห็นต้องเหลียวหลัง แล้วเอี้ยวตัวมอง จากนั้นก็จะมึน ๆ เหมือนถูกมนต์สะกด! นายทุนบอกว่าทุ่มทุนให้สุด ๆ เป็นหนังฟอร์มยักษ์ 200 ตอน ทุนสร้างอลังการอย่างหาที่เปรียบมิได้ มีกำหนดถ่ายทำ............(ใส่กันเองเน้อ) (เอ๊ะ.....นี่เราหลับหรือตื่นอยู่) แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 50 00:49:58 แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 50 00:48:19 จากคุณ : mamiya - [ 16 มี.ค. 50 00:44:11 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มาถ่วงกระทู้ต่ออีกแล้ว ฉาก ยามสนธยา ลิบ ๆ เป็นแหล่งชุมนุมยอดคนแห่งบู๊ลิ้ม  ตำนานบังเกิดขึ้นแล้ว แต่นแต้น....... บทประพันธ์เรื่องนี้กำเนิดมากจากอินเตอร์เน็ต และได้รับการจับตามองอย่างมากที่สุดในปี 200000000007 ผู้สร้างทนเสียงเรียกร้องไม่ได้ งานสร้างครั้งนี้จึงถือกำเนิดขึ้นในกาลต่อมา คร่อก......เสียงหลับต่อ อ่ะค่า แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 50 00:54:33 จากคุณ : mamiya - [ 16 มี.ค. 50 00:51:38 ]

ความคิดเห็นที่ 39 มาต่อค้าบบบบ ช่วงนี้แอบโหดเล็กน้อย กำลังอินกับ "ยอดตุลาการราชวงศ์ซ่ง" ...... ทางด้านเซี่ยวเฮ้ง เลี่ยวม่งเซียง และจื่อหลิง เดินทางไปตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุฆ่าฟันอันสยดสยอง เพื่อที่จะหาหลักฐานยืนยันความเป็นมาเป็นไปของบุรุษชุดดำเหล่านั้น เมื่อเข้าใกล้สถานที่อันน่าสะพรึงกลัว ก็ได้กลิ่นเหม็นเน่าโชยมาแต่ไกล จอมยุทธทั้งสามสบตากันวูบหนึ่ง แล้วเดินเข้าไป ระหว่างทาง สวนทางกับชาวบ้านที่อพยก ได้ยินเสียงบ่นถึงกลิ่นที่โชยออกมาไม่ขาดปาก ณ ลานกว้าง มีซากรถม้าเอียงล้มอยู่ รอบข้างมีสิ่งที่เคยเรียกว่ามนุษย์ เรี่ยรายอยู่ทั่วบริเวณ น่าประหลาดใจที่ว่า ผ่านไปเพียงชั่วข้ามคืน ซากศพต่างเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วจนมีสภาพคล้ายศพที่ผ่านเวลาไปแล้วอย่างน้อยสี่ห้าวัน กลิ่นเหม็นเน่าโชยทั่ว จนจอมยุทธทั้งสามต้องโคจรกำลังภายในเพื่อต่อต้านกลิ่นรุนแรงนั้น จากสภาพที่เห็น คนเหล่านี้ ไม่มีสิ่งใดติดตัวเลยนอกจากเสื้อผ้าที่สวมใส่ และอาวุธคู่กาย ซึ่งปราศจากดาบกระบี่วิเศษที่สามารถสืบสาวไปยังเจ้าของได้ จากลักษณะของศพที่เห็น โครงร่างล้วนมีลักษณะที่แตกต่างกัน ราวกับว่าประกอบด้วยคนหลายเชื้อชาติ แต่ละคน มีมือเท้าหยาบกร้าน แสดงให้เห็นว่าเป็นผู้ฝึกยุทธ ทั้งสามต่างนึกถึงคำพูดที่ว่า "ที่นอกด่าน มีข่าวการรุกรานจากชนเผ่าทางตะวันตก ชนกลุ่มนี้กลับประกอบด้วยคนหลายเชื้อชาติ ที่ปกติไม่ค่อยไปมาหาสู่กัน แต่กลับรวมกลุ่มกัน ยามกลางวันพักผ่อน ยามกลางคืนออกโจมตีราวอสูรร้าย" .......... ระหว่างทางกลับ ทั้งสามแวะที่ลำธารเล็กๆแห่งหนึ่ง ต่างล้างหน้าล้างตาเป็นพัลวัน "เลวร้าย ท่านเคยเห็นอะไรคล้ายๆกันนี้บ้างหรือไม่" เลี่ยวม่งเซียงบ่นอย่างเหลืออด แววตาจื่อหลิงเหม่อลอย คล้ายกับไม่ได้ยิน เซี่ยวเฮ้งวักน้ำลูบใบหน้า คล้ายกับต้องการล้างภาพสยดสยองออกไป "แปลกอย่างยิ่ง แต่อาจเป็นเบาะแสให้หลิงเอ่อร์ค้นหาได้" จากนั้นหันไปทางจื่อหลิง "จื่อหลิง ท่านว่าอย่างไร" จื่อหลิงสะดุ้ง ถามว่า "เมื่อกี้ท่านว่าอะไร" เซี่ยวเฮ้งส่ายหน้าตอบ "ไม่มีอะไร" พลางคิดถึงคำพุดเลี่ยวม่งเซียงตอนก่อนจะมา ทันใดนั้น มีเสียงอาวุธปะทะกัน เมื่อจอมยุทธทั้งสามรุดไปดู พบว่า สามบุรุษจากแดนไกลกำลังต่อสู้กับบุรุษแปลกหน้าสองคน หนึ่งในนั้นสวมชุดหนังสัตว์ "ปาฟงหัน ต๊กโกวเซียน กระบี่หัก กระบี่ต่างฟ้า กระบี่ขโมยฟ้า พวกท่านต่อสู้กันทำไม" ......... จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 16 มี.ค. 50 17:18:25 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เอาอีก เนื่องจากถ่วงกระทู้ได้ย่ามใจมาก จึงนึกได้ว่าชาวยุทธทั้งหลายที่เฉินซู่ผิงยังมิได้กำหนดอิมเมจให้คนดูเหลียวหลังยังเหลืออยู่อีก แม้ไม่เคยพบหน้า แต่จินตนาการพวกท่านยังมีเหลือติดหลืบสมองอยู่บ้าง มาก่อนเลย คนนี้ ท่าน ซาเสียวเอี้ย [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : mamiya - [ 17 มี.ค. 50 01:50:45 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ท่านปาฟงหัน ท่านนี้เราเคยเจอ เอารูปนี้ไปนะคะ จากคุณ : mamiya - [ 17 มี.ค. 50 01:53:23 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ท่านกระบี่หัก อ้าว.... กดไวไปหน่อย เลยไม่มีภาพเลย ท่านกระบี่หักวิ่งหนีไปอยู่ข้างล่างโน่นแล้ว นับถือ นับถือ วิชาตัวเบายอดเยี่ยมยิ่ง แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 50 01:56:26 จากคุณ : mamiya - [ 17 มี.ค. 50 01:55:28 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ท่านกระบี่หัก เรายังขาดอิมเมจใครไปอีกหรือเปล่าคะ เฉินซู่ผิง ฝากถามมา ตอนนี้ต้องรีบออกแบบอิมเมจให้ทุก ๆ ตัวละคร เพราะ ถ้าช้า ผู้กำกับ จ.จ.จ มีวีนอ่ะค่า ทีมงานโปรดแจ้งตัวละครที่ยังขาดหายไปด่วน จากคุณ : mamiya - [ 17 มี.ค. 50 01:59:59 ]

ความคิดเห็นที่ 44 หล่อเกินไปเปล่าเนี่ย? ขอบคุณท่านมามิยะ ขอรับ ปล.สำหรับนิยายกำลังรีไร้ท์ใหม่อยู่......ขอรับ จากคุณ : เซี่ยวเฮ้ง - [ 17 มี.ค. 50 18:04:14 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ทำไมมีเราเล่นคนเดียวล่ะ ....... สิ้นเสียงของเซี่ยวเฮ้ง บุรุษทั้งห้าผละออกจากกัน ต๊กโกวเซียนร้องบอกว่า "ท่านเฮ้ง สามคนนี้สะกดรอยตามท่านมา" บุรุษทั้งสามจากดินแดนภาคกลางหันไปสบตาผู้มาจากต่างแดน กระบี่ขโมยฟ้าประสานมือกล่าวว่า "ต้องขออภัย พวกราเองก็ต้องการสืบหาเบาะแสเช่นเดียวกับท่าน" เลี่ยวม่งเซียงเอ่ยขึ้น "ถ้าเช่นนั้นก็อย่าได้หลบๆซ่อนๆ พวกท่านเอ่ยปากมา พวกเราร่วมทางกันเลยจะดีกว่า" ต๊กโกวเซียนมองอย่างสงสัย จื่อหลิงจึงอธิบาย "ตอนนี้พวกเรามีศัตรูร่วมกัน เพื่อต่อต้านเผ่ามารราตรี ต้องร่วมมือกัน เรื่องบาดหมางในอดีตขอให้พักไว้ก่อน" จากนั้นหันมาเอ่ยปากกับปาฟงหัน "ท่านปา ที่ท่านเข้าด่านมา อย่าบอกนะว่า..." ปาฟงหันขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน "เผ่ามารราตรี คร่าชีวิตผู้คนนอกด่านมากมาย เราจะไม่ปล่อยให้พวกมันตายดีแน่" เซี่ยวเฮ้งเอ่ยขึ้น "คาดว่าพวกมันคงกวาดต้อนผู้คนมาจากนอกด่านเป็นแน่ เพราะดูจากลักษณะศพ น่าจะมีคนจากนอกด่านปะปน" "ศพอะไร" สามกระบี่ ตีกโกวเซียน และปาฟงหันเอ่ยขึ้นพร้อมกัน เซี่ยวเฮ้ง จื่อหลิง เลี่ยวม่งเซียงไม่เอ่ยคำ แต่เดินนำทั้งหมดไปยังสถานที่แห่งนั้น ........ เพียงเข้าใกล้ในระยะครึ่งลี้ ก็ได้กลิ่นโชยมา ยามเมื่อเดินเข้าใกล้ ทุกคนต้องโคจรกำลังภายในเพื่อสะกดมิให้อาเจียนพุ่งออกมา เพียงผ่านเวลาไม่ถึงชั่วยาม จากศพที่เน่าอืด กลับมีเนื้อเปื่อยสลายไปเกือบครึ่ง จื่อหลิงชี้ไปที่ศพชายหลายคนซึ่งแต่งกายคล้ายกับออกมาจากนอกด่าน กวักมือเรียกปาฟงหันให้มาดู ส่งเสียงทางลมปราณ "พี่ปา ท่านจำได้หรือไม่ว่าเป็นเครื่องแต่งกายชนชาติอะไร" ปาฟงหันเหลือบดู แล้วส่ายหน้า ส่งเสียงทางลมปราณตอบ "เป็นเสื้อผ้าที่มีขายในเมืองหน้าด่าน ไม่สามารถจำแนกเผ่าได้" จากนั้น ปาฟงหันเดินไปที่ศพ ใช้กิ่งไม้เขี่ยปกเสื้อออก ที่กลางทรวงอก บนหนังที่เปื่อยยุ่ย มีรอยสักรูปหัวสุนัขป่า คนอื่นๆต่างทำแบบเดียวกัน พบว่า มีเพียงไม่กี่คนที่มีรอยสักดังกล่าว เมื่อหาไม่พบสิ่งใดแล้ว ทั้งหมดรีบรุดออกจากที่เกิดเหตุทันที ....... "พี่ปา รอยสักนั่นหมายถึงอะไร" เลี่ยวม่งเซียงถามขึ้น ระหว่างทางเดินกลับสำนักราชสีห์หรรษา "เป็นชาวชี่ตัน" ปาฟงหันตอบ ทุกคนตกอยู่ในความเงียบงัน ต่างครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ประสบ ..... เมื่อถึงหน้าสำนักราชสีห์หรรษา มีร่างอ้อนแอ้นสองสาย กำลังเดินมาที่ประตู คนแรกเป็นหญิงสาววัยยี่สิบปี สวมชุดชาววังสีขาวคล้ายไว้ทุกข์ ใบหน้างดงาม หว่างคิ้วแฝงแววิตกกังวล คนที่สอง เป็นเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับหลิงเอ๋อร์ ผิวคล้ำตาคม สวมชุดชาววังสี่ขาวเช่นกัน ดวงตาทั้งคู่กลับมีรอยน้ำตาอยู่ เมื่อหญิงสาวที่อายุมากกว่าเห็นคนทั้งหลาย ก็อุทานขึ้น "ทุกท่าน ข้าพเจ้ามีเรื่องจากตำหนักนารีหยก" จากนั้นต้องนิ่วหน้า "พวกท่านไปทำอะไรมา กลิ่นมาจากไหน" บุรุษทุกคนต่างก้มลงดมเสื้อตนเองอย่างลืมตัว พบว่ามีกลิ่นศพติดมา เรามองดูท่าน ท่านมองดูเรา จากนั้นหัวเราะกันกึกก้อง ก่อนจะชวนกันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ .......... ที่ห้องโถง ฉั่วเล่าเอ็งฮ้ง รวมทั้งอาคันตุกะทั้งหลายกำลังฟังดรุณีทั้งสองอย่างใจจดใจจ่อ ดรุณีคนแรกเอ่ยขึ้น "ข้าพเจ้า ฮิวเยียก เจ้าสำนักรุ่นที่สิบของตำหนักนารีหยก(เง็กนึ่งเก็ง) มีเรื่องจะแจ้งให้ทราบและขอความร่วมมือจากทุกท่าน เมื่อสิบวันก่อน ขณะที่ข้าพเจ้า ซึ่งเป็นตั่วซือเจ๊ ได้พาเซี่ยวซือม่วย คือ เซี่ยวเต็กโกวเนี้ยผู้นี้ ไปคารวะศพของสหายเก่าซือแป๋ เมื่อกลับมาถึงสำนัก พบว่า..." นางกล้ำกลืนน้ำตาที่เอ่อดวงตาสุกใสทั้งสอง "...พบว่า ซือแป๋ และเหล่าเจ๊ม่วยในสำนัก ต่างถูกสังหารจนหมด " ทุกคนในห้องต่างใจหายวาบ "เป็นไปได้อย่างไร ซือแป๋ท่านมีวิทยายุทธสูงส่ง" ลิลลี่กงจู้ใบหน้าซีดเผือด ฮิวเยียกพยักหน้า "ซือแป๋แม้มีวิทยายุทธสูงส่ง แต่จากสภาพรอบด้าน แสดงให้เห็นว่า ซือแป๋ถุกกลุ้มรุมอยู่เนิ่นนาน จนกระทั่งท่านสิ้นกำลังลง.." บรรยากาศในห้องพลันสลดเศร้า ทุกคนต่างอาลัยต่อโศกนาฏกรรมของตำหนักนารีหยก มามิยะปาดน้ำตาแล้วถามขึ้น "ท่านเซี่ยวเฮ้ง ท่านไปเจออะไรมาบ้าง" ....... คนอื่นเล่นมั่งจิ จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 17 มี.ค. 50 22:05:57 ]

ความคิดเห็นที่ 46 มาเล่นต่อ ............................... เซี่ยวเฮ้งและเหล่าบุรุษ ต่างเงียบงัน พลางสบตากัน ความเงียบเข้ามาครอบคลุมโถงรับรองของหมู่ตึกราชสัห์หรรษาอีกคราหนึ่ง เสียงฉั่วเป่งใช่เอ่ยอย่างขัดเคือง "พวกเจ้าเหล่าบุรุษหนุ่ม ไปประสพเหตุใดกัน ใยจึงไม่เล่าออกมาเพื่อช่วยกันหาเงื่อนงำ กลับทำพิรี้พิไรคล้ายยายแก่งกๆเงิ่น"   จื่อหลิง กล่าวว่า "ฉั่วเฮีย ที่พวกเรายังไม่เริ่ม เพราะ...." ยังไม่ทันที่จื่อหลิงจะพูดจบ สตรีนางหนึ่ง กล่าวด้วยน้ำเสียงอันเย็นชา ว่า "เพราะเหล่าจอมยุทธหนุ่มนี้เกรงว่าจะทำให้ ซือม่วยทั้งสองรวมถึงหลิงเอ๋อร์ และลิลลี่กงจู้ต้องได้รับความตกใจและเสียขวัญไปอีก รวมทั้งทุกคนพยายามลำดับเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นภายในวันสองวันมานี่ ใช่หรือไม่"   ทั้งฮิวเยียก และเซี่ยวเต็กต่างหันไปมองที่มาของเสียง นางใส่ชุดแบบหลวมกว้างสีดำทั้งตัว ใบหน้าแม้จะมีเค้าความงามแต่กลับแผงไปด้วยความเย็นชาจนแลดูไน่น่าสนิทสนม ตรงกันข้ามกับเด็กสาวที่เดินคู่มากับนาง กลับดูร่าเริง แจ่มใสแววตาเป็นประกาย ทั้งฟงเฟยเซียะ และเมธีหญิง ต่างเดินนำฮิวเยียก และเซี่ยวเต็กน้อย เดินเข้าไปหานางทันที "ท่านฮิวเยียก เซี่ยวเต็ก ม่วยม่วยท่านนี้คือ ศิษย์ที่สืบทอดวิชาการแพทย์ เพียงคนเดียวของ บ้อเอี้ยซิงอุ้ย ส่วนท่านี้คือ ท่านลีนฟิว หรือไซมึ้งฮูหยิน" "อา!!! " เสียงอุทาน อย่างตกใจ "ข้าพเจ้าฮิวเยียกพร้อมทั้งเซี่ยวเต็กซือม่วยขฃ ขอคารคารวะฮูหยิน " พร้อมกับหันไปทักทายหลิงเอ๋อร์ ไซมึ้งฮูหยินไม่ตอบอะไร นางเดินตรงไปที่ปาฟงหัน "เหตุอันใด จึงนำท่านเข้ามาในด่านได้ ถ้าชวยเซาะทราบคงจะดีใจเป็นแน่" ปาฟงหัน ยิ้มไม่ตอบคำ ได้แต่ถามนางว่า "แล้วนี่ ไซมึ้งเฮีย ไปอยู่ที่ใดกันเล่า ข้าพเจ้ามีหลายเรื่องที่นอกด่านอยากจะสนทนาอยู่พอดี" สิ้นเสียงจอมยุทธนอกด่านพูดจบ ไซมึ้งฮูหยินกวาดสายตาอันเย็นชา ไปทางฉั่วเล่าเอ็งฮ้ง ฉั่วเป่งใช้ "เรื่องนี้ท่านปา คงต้องสอบถามกับท่านเจ้าสำนักราชสีห์หรรษาเองกระมัง" นับว่าเป็นคราวเคราะห์ของฉั้วเล่าเอี้ย "คือ พอดีว่า เล่าฮู........." ......................................... คราวนี้ฉั่วเฮียจะเป็นอย่างไร คนอื่นมาซ้ำ เอ๊ย มาเติมหน่อย เร็วๆ แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 50 10:04:19 จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 18 มี.ค. 50 01:46:31 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เอาละนะ พี่ฉั่วอย่าว่ากันนะคะ ........ ฉั่วเล่าเอ็งฮ็งไม่กล้าสบตาอันเย็นชาดุจน้ำแข็งของไซมึ้งฮูหยิน "ชวยเซาะเฮีย ได้อ่านคัมภีร์....นั่น แล้วเก็บตัวอยู่ในห้องฝึกด้านหลังเมื่อเจ็ดวันก่อน แต่เมื่อวานซืน เล่าฮูไปตรวจสอบ พบว่าท่านหายตัวไปแล้ว" ไซมึ้งฮูหยินกวาดตามองอย่างเย็นชา "อย่างไรเสีย ถือว่า คนหายที่บ้านท่าน ข้าพเจ้าจะคิดบัญชีกับท่าน" บรรยากาศระหว่างไซมึ้งฮูหยินกับฉั่วเป่งใช้ร้อนระอุ ทันใดนั้น หลิงเอ๋อร์เอ่ยขึ้นแทรกว่า "แล้วที่ท่านเฮ้งไปเจอ เป็นอย่างไรคะ กรุณาเล่ามาเถิด ข้าพเจ้าไม่กลัวดอก" เหล่าบุรุษที่ไปสำรวจสถานที่นรกแห่งนั้นพลันสบตากันไปมา เซี่ยวเฮ้งเอ่ยปากขึ้น "หลิงเอ๋อร์ เคยได้ยินหรือไม่ ว่าทำอย่างไรศพจึงเน่าเสียได้เร็วกว่าปกติได้" หลิงเอ๋อร์ครุ่นคิด "อาจมียาบางชนิดที่ทำเช่นนั้นได้ เพราะดูเหมือนว่า คนเหล่านั้นถูกยาที่ทำให้การทำงานในร่างกายผิดปกติอย่างมาก ซึ่งอาจเกิดจากผลของยาก็เป็นได้ ข้าพเจ้าคงต้องไปค้นตำราของซือแป๋อีก" "ถ้าเช่นนั้น นับว่าเป็นนักรบผีดิบแล้ว" เซี่ยวหงส์เอ่ยอย่างหวาดหวั่น ฮิวเยียกและเซี่ยวเต็กมองผู้คนพูดคุยกันอย่างงุนงง ฟงเฟยเซียะจึงเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน "เดี๋ยวเราจะเล่าเรื่องราวให้พวกท่านฟังเอง" ........... จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 18 มี.ค. 50 12:58:50 ]

ความคิดเห็นที่ 48 หลิงเอ๋อร์ม่วยม่วย สงสัยเราจะจะเล่นกันอยู่สองคนมั้ง เพราะฉะนั้น......ระวังตัวกันให้ดี.....เดี๋ยวจะต้องกลายเป็น... จะหาว่าไม่เตือน จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 19 มี.ค. 50 12:52:41 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เอ้า... มาต่อ .......................................... กลับมาที่ท่านขลุ่ยผุ ผู้รับอาสาจะนำจิวไต้ซือไปมอบให้กับทางวัดเส้าหลินจัดการ ก็เร่งออกเดินทางทันที  มังกรเดียวดาย และฮูหยิน พร้อมด้วยเม่งเซี้ยแชจั๊ว ยืนมองอย่างเงียบงัน "ท่านแชจั๊ว ข้าพเจ้เกรงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้อาจจะหนกหนาสาหัสเกินกว่าที่พวกเราคาดการณ์ไว้ก็ได้ ท่านเห็นว่าทางพวกเราควรจะดำเนินการอย่างใดต่อไป" ท่านแชจั๊ว ยืนนิ่งเงียบใช้ความคิดอยู่ครู่ใหญ่ก็เอ่ยขึ้นว่า "สถานการณ์ตอนนี้  ทวนเปิดเผยหลบหลีกง่าย ธนูลับยากป้องกัน - ข้าพเห็นด้วยกับท่านปาฟงหันที่รีบตามไปสมมบกับคนอื่นๆจะดีกว่า แล้วค่อยปรึกษากันอีกครั้ง ณ ที่นั้นมีทั้งท่านเซี่ยวเฮ้ง /จื่อตี่/ และท่านยิน คงจะสามรถพอที่จะใหคำแนะนำต่างๆได้ดีกว่า" ด้านมังกรเดียวดาย หักไปกล่าวกับฮูหยินของตนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "ฮูหยิน เจ้าจงรอคอยอยู่มู่ตึกเถิด เผื่อว่ามีเหตุร้ายเกิดขึ้น เจาจะได้แจ้งต่อชาวยุทธอื่นๆ และข้อสำคัญข้าเป็นห่วงเจ้า" "ค่ะท่านพี่" ฮูหยินท่านมังกรรับคำ พร้อมกับเอ่ยว่า "หวังว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคงจะไม่ร้ายแรงมากนัก ข้าจะส่งพิราบสื่อสารแจ้งให้ทางหมู่บ้านหมื่นเหมย และหมู่ตึกปวยหงษ์เก็ง ทราบเรื่องนี้ เชิญท่านพี่และ ท่านแชจั๊วออกเดินทางได้เลย ข้าพเจ้าจะรีบให้บ่าวไพร่จัดเตรียม สัมภาระและม้าในทันที เม่งเซี๊ยแชจั๊ว เอ่ยสัพยอกกับมังกรเดียวดายว่า "นับเป็นวาสนาของท่านจริงๆ ที่ได้ยอดสตรีเช่นนี้มาเป็นฮูหยิน" ท่านมังกรเดียวดายได้ตอบรับด้วยคำขอบคุณ สักครู่ใหญ่ทั้งคู่ก็เริ่มออกเดินทางเพื่อไปยังสำนักราชสีห์หรรษา  โดยไม่ระแคะระคายว่าภัยร้ายกำลังมาถึงตัว ................................................................... พอก่อน ให้คนอื่นมาต่อมั่ง จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 19 มี.ค. 50 13:39:44 ]

ความคิดเห็นที่ 50 สงกะสัยข้าพเจ้าต้องต่อเองซะแล้ว ........ ในห้องโถงใหญ่ของสำนักราชสีห์หรรษา เสียงอันอ่อนหวานของฟงเฟยเซียะได้เล่าเรื่องราวอย่างช้าๆ ทว่า เนื้อความที่นางเอ่ย กลับเป็นเรื่องราวที่น่าแตกตื่นยิ่งนัก "เพียงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ยุทธจักรได้ประสบกับเรื่องราวมากมายที่ยังหาสาเหตุอธิบายมิได้ เรื่องแรก ที่นอกด่าน มีข่าวการรุกรานจากชนเผ่าทางตะวันตก ชนกลุ่มนี้กลับประกอบด้วยคนหลายเชื้อชาติ ที่ปกติไม่ค่อยไปมาหาสู่กัน แต่กลับรวมกลุ่มกัน ยามกลางวันพักผ่อน ยามกลางคืนออกโจมตีราวอสูรร้าย กวาดต้อนสัตว์พาหนะมากมาย ปล้นชิงข้าวของ ผู้คนที่ตกเป็นเหยื่อ หากเป็นคนชรา สตรีเพศ หรือทารก ล้วนถูกสังหารอย่างเหี้ยมโหด แต่บุรุษตั้งแต่วัยแรกรุ่นถึงกลางคน ล้วนหายสาบสูญไร้ร่องรอย ฟังว่า กลุ่มคนเหล่านี้เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ คล้ายกลับว่า ผู้คนที่หายไปล้วนมาเป็นพรรคพวกของมัน ชนชาวเผ่าทางนอกด่านล้วนอกสั่นขวัญแขวน ขนานนามชนกลุ่มนี้ว่า เผ่ามารราตรี ที่น่าแตกตื่นกว่านั้น เผ่ามารราตรีได้บุกรุกเข้าในเขตแดนภาคกลางและทางชายแดนตะวันตกแล้ว จากที่เคยปะทะกัน เผ่ามารราตรีคล้ายมนุษย์ผีดิบ ไม่รู้จักเจ็บปวดใดๆ ยามจู่โจมก็ไม่คำนึงถึงชีวิตตนเอง จ้องแต่จะทำร้ายเป้าหมายเท่านั้น จากที่หลิงม่วยได้กล่าวมา คนเหล่านี้คล้ายถูกควบคุมด้วยตัวยา ทำให้มีสภาพคล้ายผีดิบ สูญเสียสัมปะชัญญะโดยสิ้นเชิง เรื่องที่สอง ที่ชายฝั่งตะวันออก มีชาวยุทธจักรจำนวนมากหายตัวไปอย่างลึกลับจำนวนหลายร้อยครอบครัว ไม่มีผู้ใดทราบว่าเกี่ยวข้องกับเผ่ามารราตรีหรือไม่ เรื่องที่สาม คือมีชาวต่างชาติจำนวนหนึ่งเดินทางเข้าตงง้วนโดยไม่ทราบจุดมุ่งหมาย...." นางเหลือบไปมองกระบี่หัก กระบี่ต่างฟ้า กระบี่ขโมยฟ้า กระบี่ต่างฟ้าตอบ "เรามีจุดมุ่งหมายสำคัญ โปรดอภัยที่มิอาจเรียนบอกได้  อย่างไรก็ดี ขณะนี้ เผ่ามาร..อะไรนั่น ก็นับเป็นศัตรูของพวกเราเช่นกัน" ฮิวเยียกครุ่นคิดพลางเอ่ยขึ้น "ถ้าฟังจากที่ท่านเล่า เป็นไปได้ว่า ซือแป๋และศิษย์ร่วมสำนักของข้าพเจ้า ถูกพวกเผ่ามารราตรีสังหาร..." "ที่น่าแปลก คือ เมื่อราวหกสิบปีก่อน มีเหตุการณ์สังหารหมู่ ซึ่งยังคงเป็นปริศนาถึงทุกวันนี้ ความคล้ายคลึงอยู่ที่ว่า สภาพการณ์ที่เกิด คล้ายกับว่าชาวยุทธหันหน้าเข้าฆ่าฟันกันเอง" เลี่ยวม่งเซียงเสริม "ใครหนอ ทำเรื่องราวที่โหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนี้ได้..." ลิลลี่กงจู้เปรยขึ้น ไซมึ้งฮูหยินพลันพบว่า หลิงเอ๋อร์ที่อยู่ข้างกายร่างสั่นระริก คิ้วขมวดมุ่น เม้มริมฝีปากแน่น จึงส่งเสียงทางลมปราณ "เจ้าจะเล่าเรื่องราวในบันทึกหรือไม่" หลิงเอ๋อร์ขบคิดแล้วส่ายหน้า นางใช้นิ้วมือเขียนบนฝ่ามือของไซมึ้งฮูหยิน "ไม่ เรื่องยังไม่กระจ่าง ไม่ช่วยในการสืบหา" ได้ยินเสียงเยือกเย็นของยินเจียหมิงเอ่ยขึ้น "ข้าพเจ้าเชื่อว่า ผู้บงการเบื้องหลัง ย่อมเป็นหน่วยงานลึกลับขนาดใหญ่ จึงสามารถคิดค้นวางแผนการเหล่านี้ได้" "ถ้าเช่นนั้น เราจะเริ่มสืบหาอย่างไรดีเล่า" เลี่ยวม่งเซียงเอ่ยถาม "ถ้าจะสืบหา ก็ต้องหาต้นตอของเรื่องที่เกิดเสียก่อน" เซี่ยวเฮ้งเอ่ยขึ้น "เลี่ยวตี๋ ท่านจงเล่าเรื่องราวที่พบมาให้คนอื่นฟัง" จื่อหลิงเอ่ย เลี่ยวม่งเซียงถอนหายใจยาวก่อนพูดขึ้น "เมื่อสองเดือนก่อนข้าได้แอบลอบเข้าไปยังกลุ่มชนเผ่าทางแถบตะวันตก พบว่ามีคนที่ได้รับเพลงกระบี่ของอสูรฟ้าที่หายสาบสูญมาโดยบังเอิญ แต่เมื่อคนพวกนั้นเริ่มฝึกวิชาก็เริ่มฆ่ากันเอง อาการคล้ายธาตุไฟเข้าแทรกคล้ายมีคนเข้าสิง ส่วนข้าเองนั้นได้ลองอ่านคัมภีร์นั้น แต่ข้าไม่ได้ฝึกทุกกระบวนท่าจึงทำให้ข้าไม่มีอาการธาตุไฟเข้าแทรก แต่หลังจากนั้นพวกชาวบ้านได้ให้ข้าแนะนำเกี่ยวกับพื้นฐานของเพลงกระบี่นี้ ทำให้ชาวบ้านนั้นเริ่มการฝึกอย่างจริงจัง ด้วยความคิดที่จะปกป้องตนเองจากการรุกรานของชนเผ่าใกล้เคียง แต่ที่ไหนได้ เกิดการฆ่าฟันแบบที่ข้าเองยังคาดไม่ถึง และข้าพยายามที่จะแก้ไขผลที่เกิดขึ้น แต่ข้าเองยังต้องสู้พลางหนีมาจนถึงที่ยุทธภพภาคกลาง" "จากเรื่องที่ท่านเล่า แสดงว่า มีการต่อสู้แรกเริ่มมาจากที่นั่น จากเรื่องราวทั้งหมดดูเหมือนมีผู้คนคิดก่อการใหญ่ ซ่องสุมผู้คน จากนั้นทดลองวิชาอุบาทว์ ทำร้ายคนทั้งหมู่บ้าน ขณะนี้ รวบรวมกำลังจากทั้งทางชายแดนและทางชายฝั่งทะเล กวาดล้างผู้ต่อต้านในพริบตา การที่ผู้คนหายไปนับพันที่ริมชายฝั่งทะเล อาจเป็นการจู่โจมกะทันหัน ช่วงชิงพื้นที่ชัยภูมิที่เหมาะสม นับว่าสนับสุนข้อสันนิษฐานของท่านยิน" เซี่ยวหงส์เอ่ยขึ้น ........... เอ้า สรุปเรื่องให้แล้วค่ะ จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 19 มี.ค. 50 18:07:48 ]

ความคิดเห็นที่ 51 เฮ้อ....ไม่มีใครมาเล่นด้วย กระทู้นี้มีแค่เราสองคนนะหลิงเอ๋อร์ เพราะะฉะนั้น................................ ข้าพเจ้า ขอใช้สิทธิ์ในการกำหนดให้ใครเป็น...ผู้ราย...ก็ได้นะ จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 20 มี.ค. 50 14:52:19 ]

ความคิดเห็นที่ 52 "เจ้าจะเอาอย่างไรกับบุคคลผู้นี้" เสียงอันเยียบเย็นแหบพร่าที่ขัดกับใบหน้าอันสุภาพอ่อนโยนเอ่ยถามถึงคนที่นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น "ป่านนี้ไซมึ้งฮูหยินตามหาเจ้านี้กันให้ปั่นป่วนกันทั้งยุทธภพแล้วล่ะสินะ...หึหึ" เสียงอันเรียบเย็นหากแต่ฟังดูไพเราะประดุจน้ำค้างกลางหาวหากแต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยบาดแผลนับไม่ถ้วนเอ่ยตอบกลับมาหลังจากก้มลงสำรวจคนที่นอนสลบอยู่ที่พื้นแล้วเอ่ยตอบไปว่า "ใครจะไปคิดว่าเราสองจะเป็นผู้นำไซมึ้งชวยเซาะออกมาจากตึกแมวร้องไห้ของเจ้าเฒ่าทารกฉั่ว...หึหึหึ" ที่แท้คนที่สลบไสลอยู่บนพื้นคือเทพกระบี่ไซมึ้งชวยเซาะที่ยิ่งใหญ่นั่นเอง!!! "เทพกระบี่อันเกรียงไกรกลับตกมาอยู่ในมือของมารฟ้าอสูรดิน ช่างน่าขบขันกระไรเยี่ยงนี้ ฮา ฮา" เสียงหัวเราะอันแหบพร่าของมารฟ้าหรือฉายาที่แท้จริงคือมารฟ้าไร้ขอบเขต เสียงหัวเราะที่ดังสะท้านห้องหับที่ทั้งสามอาศัยอยู่ต้องสั่นไหวแม้แต่โคมไฟที่ตั้งอยู่ก็สั่นจนเปลวไฟสั่นระริก จนคนที่นั่งข้างๆ ต้องตวาดว่า "เบาเสียงหน่อยมารฟ้า หรือเจ้าจะปลุกให้เจ้าสามมาร่วมวงกับเรารึ?" สิ้นเสียงอสูรแดนดินมารฟ้าไร้ขอบเขตจึงค่อยสงบเสียงลงแล้วกล่าวว่า "พูดถึงเจ้าสาม คิดไม่ถึงว่าแผนการทั้งหมดของมันกลับมุ่งเป้ามาที่เจ้าหนุ่มบนพื้นนี้" "ข้าเองก็ขบคิดไม่เข้าใจว่าเจ้าเด็กน้อยนี้มีความสำคัญอย่างไรในแผนการครั้งนี้" "ข้าก็ไม่เข้าใจเช่นกัน" เสียงนี้กลับตอบออกมาจากปากของบุคคลที่นอนอยุ่บนพื้น หรือก็คือไซมึ้งชวยเซาะนั่นเอง!!!! จากคุณ : เซี่ยวเฮ้ง - [ 20 มี.ค. 50 17:40:02 ]

ความคิดเห็นที่ 53 อุ อุ มาต่อ ........................... กลับไปทางด้านหมู่ตึกราชสีห์หรรษา ที่ตอนนี้เปรียบเสมือนฐานที่มั่นของชาวยุทธจักร บรรยากาศหลังจากที่ชาวยุทธทั้งหลายได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดที่ค่อยๆนำมาปะติดปะต่อกัน กลับหนักอึ้ง ทุกผู้รู้สึกเสมือนหนึ่งมีเงาดำอันชั่วร้ายกำลังพาดผ่านยุทธภพตงง้วน "แล้วนี่ มีใครแจ้งข่าวไปยังหมู่ตึกคู่สัมพันธ์หรือไม่ หวังว่าทางด้านนั้นคงไม่มีเรื่องราวใดเกิดขึ้น" เสียงฉั่วเป่งใช้ปลุกให้ทุกคนตื่นจากภวังค์ ปาฟงหัน /ต๊กโกวเซียน /ลิลลี่กงจู้ต่างผลัดกันเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น จนมาถึง "ดีที่ท่านผู้งมงาย มีวิชาอันล้ำเลิศสามารถเข้ามาช่วยเหลือข้าพเจ้าได้ทันท่วงที" เสียงอ่อนหวานประดุจระฆังแก้วกล่าวอย่างสะท้านอาย ใบหน้าอันงดงามแดงซ่านจรดใบหู ศีรษะก้มต่ำลง โดยมิกล้าสบตากับผู้ใด้ "มิเช่นนั้น ข้าพเจ้าอาจจะเสียทีต่อหลวงจีนทุศีลแล้วก็เป็นได้" "มิกล้ารับ กงจู้กล่าวชมข้าพเจ้าเกินไปแล้ว" เสียงผู้งมงายเดินหน กล่าวถ่อมตัวเป็นพัลวัน ปฏิกริยาของทั้งสองหาได้รอดพ้นจากสายตาของทุกคู่ในที่นั้น  "ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เสียงหัวเราะดังก้อง "แม้ว่าค่ำคืนที่ผ่านมาจะมีแต่เรื่องชั่วร้ายที่เกิดขึ้น แต่ก็นับว่า สถานการณ์สร้างวีรบุรุษจริงๆ ข้าพเจ้าคงต้องขอแสดงความยินดีกับทั้งท่านลิลลี่กงจู้ และท่านผู้งมงายกระมัง" ฉั่วเป่งใช้เอ่ยสรรพยอกคนทั้งสองขึ้น ด้วยหวังจะให้บรรยากาศที่ตึงเครียดผ่อนคลายลง เหล่าชาวยุทธที่เหลือต่างพากันยิ้มแย้ม ยกเว้นก็แต่ "เฮอะ ฉั่วเล่าเอ็ง ควรต้องระวังคำพูดบ้าง นี้นับว่า งาช้างย่อมไม่งอกจากปากสุนัขจริงๆ หรือท่านลืมเลือนเรื่องเมื่อ 7-8 ปีก่อน ที่คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคของท่านและพรรคพวกได้สร้างความเดือดร้อนยุ่งยากประการบ้าง" เสียงแค่หัวร่ออันเย็นชา ของไซมึ้งฮูหยิน ทำให้ทั้งห้องโถงกลับเงียบงันอีกครั้ง "แต่ช่างเถอะ นั่นเป็นเรื่องในอดีตที่ข้าพเจ้ายังมีเวลาตามคิดบัญชีทีหลัง แต่ตอนนี้ ท่านต้องหาคนมาคืนให้กลับข้าพเจ้าก่อน มิเช่นนั้น อย่าหาว่าข้าพเจ้าไร้มรรยาทต่อผู้อาวุโสแล้ว" "เรื่องอันใดกัน หรือตั่วซือเจ้" เสียงเซี่ยเต็กเอ่ยถามศิษย์พี่ของตนอย่างงุนงงและแผ่วเบา "ท่าทางไซมึ้งฮูหยิน คล้ายกับมีเรื่องโกรธแค้นท่านฉั่วมาช้านาน แล้ว คนที่จะให้คืนเป็นผู้ใดกัน" "ไซมึ้งฮูหยิน ท่านเองก็น่าจะทราบดีว่า ไม่ว่าผู้ใดก็คงไม่สามรถจับตัวหรือทำอันตรายต่อไซมึ้งเฮีย สามีท่านได้" ฉั่วเล่าเอ็งฮ้งกล่าวอย่างร้อนรน "ข้าพเจ้าไม่สนใจ ข้าพเจ้ารู้แต่ว่า คนหายที่ใด ต้องตามที่นั่น ท่านต้องรับผิดชอบ" ไซมึ้งฮูหยินยังไม่กล่าวจบประโยค ก็สะบัดสายคาดเอว ออกมาเป็นกระบี่อ่อน สภาวะกระบี่พุ่งเข้าหาฉั่วเป่งใช้อย่างรวดเร็ว พร้อมกับไอเย็นที่ไม่อาจบ่งได้ว่ามาจากคนหรือกระบี่ "เซาะเล้งเกี่ยม(กระบี่มังกรหิมะ) เสียงอุทานจาก หงส์น้อยแช่เล็ก "ยี่เจ้ เกรงว่า"  เสียงเคร้ง ดังขึ้นจากการปะทะกันของกระบี่ที่สอดแทรกเข้ามา พร้อมกับเสียงกล่าวว่า "ซ่อซ้อ ท่านสงบใจก่อน ตอนนี้มีเรื่องส่วนรวมสำคัญกว่า พวกเราอย่าเพิ่งแตกคอกันเลย" เซี่ยวเฮ้งนั่นเอง พร้อมกับรำกระบี่สร้างภาวะคุ้มครองให้กับฉั่วเป่งใช้ "เฮ้งบ้อกี้ ท่านกล้ามาขวางเราอีกแล้ว เหมือนเมื่อ 8 ปีที่แล้ว หรือท่านจะบีบบังคับให้เราลงมือจริงๆ" พูดพลางไซมึ้งฮูหยินใช้ออกอีก 3 เพลงกระบี่ "ท่านลีนฟิว เรื่องราวหนหลัง ขอให้พักไว้ก่อนเถอะ หลังจากแก้ไขเหตุการณ์ในยุทธภพเสร็จสิ้นแล้ว ทั้งฉั่วเฮีย และข้าพเจ้ายินดีที่จะขอขมาและรับผิดต่อท่าน" เสียงเซี่ยวเฮ้งกล่าวขึ้น "นั่นสิ ซ่อซ้อ ตอนนี้ท่านอย่าเพิ่งลงมือเลย" เสียงฟงเฟยเซียะ และเมธีหญิงมามิยะ กล่าวขึ้น   ไซมึ้งฮูหยินชะงักท่าร่าง ทิ้งตัวลงแผ่วเบาข้างกายหลิงเอ๋อร์ที่มองดูการลงมืออย่างรวดเร็วของนาง ใบหน้าเย็นชาจนเกือบดุดันซีดขาวราวกับหินสลัก ไอเย็นจากร่างค่อยๆจางลง "ได้ วันนี้ เราจะยังไม่คิดบัญชีกับพวกท่าน เพราะเห็นแก่ ฟงฟ่ง และมามิ ที่ออกปาก แต่เมื่อใดก็ตามที่เหตุการณ์คลี่คลาย ทั้งท่านและเฒ่าแซ่ฉั่ว รวมทั้งพวกที่ก่อเรื่องเมื่อ 8 ปีก่อน คงได้เวลาสะสาง พวกท่านต้องตามเราไปที่ฮวงซุ้ย ของฮุ้นกอกอ เข้าใจหรือไม่"   เซี่ยวเฮ้งจ้องมองไซมึ้งฮูหยินอย่างเศร้าใจ "ผ่านไป 8 ปีแล้ว ท่านยัง... ช่างเถอะ วันนี้ข้าขอบคุณท่านที่ไม่เอาเรื่องฉั่วเฮีย หลังจากจบเรื่องนี้ ข้าพเจ้ายินดีทำตามที่ท่านบอก "ทำตามเรื่องใดกัน" เสียงห้าญหาญเปิดเผย ดังขึ้นบริเวณหน้าประตู ........................................................... เอาล่ะ มาต่อแล้ว จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 21 มี.ค. 50 08:53:23 ]

ความคิดเห็นที่ 54 อย่าเพิ่งน้อยใจสิครับ ซือเจ๊ ซือม่วย ... เอาไว้งานผมหายยุ่งแล้วจะมาเล่นด้วยคนนะครับผม ป.ล. บทตัวร้าย บอสตัวสุดท้ายนี่ ถ้าไม่รังเกียจผมขอจองนะครับ อิอิอิ เอาแบบร้ายมากๆเลยนะครับ ประเภทจอมมารบูได้ยิ่งดี โจรกระจอกปลายแถวไม่เอาเน้อ อิอิอิ จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ 21 มี.ค. 50 21:36:27 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ต่ออีก ................................... มารฟ้าอสูรดิน ต่างงันไปชั่วครู่ เพราะมั่นใจในตัวยาสลบที่ได้รับมา ชั่วครู่ของบางคนสามารถเปลียนแปลงชะตาชีวิตไปได้ตลอด ไซมึ้งชวยเซาะค่อยๆลุกจากพื้นที่นอนอยู่ ไม่มีทีท่าของผู้ที่ถูกยาสลบ ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา ชุดขาวที่สวมใส่แม้จะมีรอยเปื้อนอยู่ยังคงดูสง่างาม ข้างเอวมีฝักกรระบี่ สีดำสนิท "ตกลง ที่พวกเจ้าจับข้ามาด้วยเหตุใดกัน และรู้หรือไม่ว่าที่สำคัญ พวกเจ้าเจ้ากำลังทำความผิดมหันต์" "หากบิดาเกรงกลัวเจ้าก็คงไม่กล้า ลงมือแล้ว" เสียงหัวเราะของอสูรดินดังก้อง ไซมึ้งชวยเซาะหัวเราะอย่างเย้ยหยัน พร้อมกล่าวว่า "ข้าไม่ได้หมายถึงตนเอง หากแต่เป็นฮูหยินของข้าต่างหาก ที่หากนางรู้ว่าเป็นพวกเจ้าที่จับตัวข้ามา ข้า ไซมึ้งชวยเซาะ กล้ารับรองได้ว่านางจะทำให้พวกเจ้าต้องสำนึกเสียใจที่ตนเองเกิดมาในโลกใบนี้ จนพวกเจ้าจะต้องร้องขอความตายจากนาง" ........................................................ มาก่อกวนเล็กน้อย แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 50 13:10:47 แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 50 07:58:10 จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 22 มี.ค. 50 07:57:40 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ที่หน้าประตู ปรากฏร่างของบุรุษชุดขาว แม้เสื้อผ้าจะเปรอะเปื้อน แต่ราศีสูงสง่าดุจนกกระเรียน แม้ใบหน้าหล่อเหลา แต่ที่เด่นที่สุดกลับเป็นดวงตาที่คมกริบดุจกระบี่ ในมือบุรุษชุดขาว หิ้วร่างอันเปรอะด้วยเลือดสองร่างอย่างไม่กินแรง ฉั่วเป่งใช้ เซี่ยวเฮ้ง อุทาน "ไซมึ้งชวยเซาะ" ไซมึ้งฮูหยินไม่เอ่ยคำ แต่ดวงตาของนางสบกับดวงตาสามีแน่วนิ่ง ในสายตาทั้งสองคู่มีประกายลึกซึ้งที่คล้ายเอ่ยคำนับพันนับหมื่นคำ ไซมึ้งฮูหยินเหลือบมองคนที่อยู่ในมือสามี ไซมึ้งชวยเซาะโยนคนทั้งสองลงกลางห้องโถงคล้ายโยนกระสอบนุ่น "มันลักพาเราไป" จากนั้นเหลือบมองฮูหยินแวบหนึ่ง ไซมึ้งฮูหยินหิ้วคนทั้งสองเดินเข้าสู่โถงหลัง ไซมึ้งชวยเซาะเดินตามเข้าไป ฉั่วเป่งใช้บ่นงึมงำ "สามีภรรยาคู่นี้แปลกประหลาดแท้" แต่หลิงเอ่อร์กลับครุ่นคิด "ซ่อซ้อ กับสามีกลับสามารถสื่อความหมายกันได้แค่เพียงจากการมองตากัน ทั้งสองรู้ใจกันราวกับเป้นคนคนเดียวกัน ช่างประเสริฐแท้" ...... มาต่อแล้วค่ะ จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 22 มี.ค. 50 16:56:24 ]

ความคิดเห็นที่ 57 "นับว่าเป็นเรื่องดีที่ ไซมึ้งเฮียกลับมาทันเวลาพอดี" เมธีหญิงมามิยะ หันกายไปกล่าวกับ ฟงเฟยเซียะ / เล็กเซี่ยวหงส์ และหลิงเอ๋อร์ที่ยืนมองคู่สามีภรรยาลากคนเหมือนลากกระสอบของ เจ้าสำนักนารีหยกฮิวเยียก เซี่ยวเต็กศิษย์ผู้น้อง และลิลลี่กงจู้ที่ยืนดูสถานการณ์อยู่ และคล้ายกับว่า ผู้งมงายเดินหนที่ยืนนิ่งกำลังเฝ้าคุ้มครองนางอยู่ "อืมม์ ข้าเกรงว่า เรื่องจะยิ่งลุกลามมากกว่า" เสียงอันสุขุมของยินเจียหมิงเอ่ยขึ้น "หรือท่านอื่นมีความดิดเห็นใดบ้าง เซี่ยวเฮ้งท่านล่ะ" ใบหน้าที่คมคายแต่แฝงด้วยความสุภาพ ของเซียวเฮ้งกลับดูคล้ายมีข้อข้องใจบางประการแต่มิได้เอ่ยอะไรออกมา "แต่ข้ากลับดีใจมากกว่า ที่ไซมึ้งชวยเซาะกลับมา มิเช่นนั้น นางคงถล่มสำนักราชสีห์หรรษาของข้าเป็นแน่แท้ นับว่าสวรรค์ยังมีเมตตาต่อข้าบ้าง" ฉั่วเป่งใช้ เอ่ยขึ้นอย่างปลอดโปร่งและสบายใจขึ้น กระบี่หัก / กระบี่ต่างฟ้า และกระบี่ขโมยฟ้า กล่าวพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย "นาง" ที่ว่านี่ ท่านฉั่วหมายถึง ไซมึ้งฮูหยิน หรือ" ทั้งสามคนมองหน้ากัน กระบี่หัก เอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ "เท่าที่ข้าพเจ้าสังเกตุดูวรยุทธของนางอาจจะสูงเยี่ยมก็จริงอยู่ แต่ลำพังเพลงกระบี่แมวสามขาของนาง ข้าเกรงว่า ท่านกำลังยกย่องนางเกินจริง หรือ อันที่จริงวรยุทธตงง้วนมิได้ลึกล้ำอย่างที่ชนเผ่าของข้าคิด" หลังกนะบี่หักกล่าวจบ ทุกผู้คน ยกเว้นเพียง เซี่ยวเฮ้ง ฉั่วเป่งใช้ ยินเจียหมิง ต่างพากันงงงันกับคำพูดของฉั่วป่งใช้ โดยเฉพาะ ด้านเหล่าสตรีทั้งหลิงเอ๋อร์ ฟงเฟยเซียะ และเมธีหญิง มามิยะ ฯลฯ ลิลลี่กงจู้ เอ่ยถามอย่างสงสัยว่า "ทั้งฉั่วเฮีย และเซี่ยวเฮ้ง รวมทั้งท่านยิน คล้ายทราบถึงวรยุทธของนางเป็นอย่างดี ถ้าข้าพเจ้าจะขอร้องใท่นเล่าให้พวกเราฟังได้หรือไม่ รวมทั้งเรื่องบาดหมางของพวกท่านด้วย" เสียงเอ่ยถามดุจดังเสียงสกุณา หากผู้ใดเอ่ยปฎิเสธคล้ายกับเป็นการทำร้ายจิตใจนางงามผู้นี้ ฉั่วเป่งใช้กำลังจะเอ่ยวาจา ก็พอดีกับ ทุกผู้คนได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังมาจากตึกชั้นใน ........................................................................... มาต่อให้ติด จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 23 มี.ค. 50 09:07:43 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ไปต่อที่กระทู้นี้นะ (ทำlink ไม่เป็น) K5254270 นิยายกระทู้ปั่น ตอนที่ สี่ [นิยายกำลังภายใน] หวงหลิง (7 - 26 มี.ค. 50 01:49) จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 26 มี.ค. 50 08:33:37 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ผมก็จองด้วยครับบทตัวร้าย ถ้าได้เป็นนักแสดงในอนาคต เอาแบบร้ายมากๆถ้าเป็นแย่งแฟนพระเอก ทำร้ายพระเอก บทคนโรคจิตยิ่งดีครับ จากคุณ : Tee (Ksan) - [ วันแรงงาน 22:14:50 ]