ความคิดเห็นที่ 1 ให้ความสำคัญกับปากท้องก่อนครับ ถ้าท้องหิว กินไม่อิ่ม นอนไม่หลับ ปรัชญาก็ช่วยอะไรไม่ได้ครับ จากคุณ : ชาเขียว - [ 28 มี.ค. 50 23:30:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ส่วนใหญ่เจอแต่ปรัชญาเก๊ ๆ คุยกันไม่รู้เรื่อง จากคุณ : * (nickycharles) - [ 28 มี.ค. 50 23:55:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คห. ที่ 1 .....โป๊ะเช๊ะ ตรงใจ (จะเข้ามาตอบแบบเดียวกัน) จากคุณ : Drama Queen (smoker!!) - [ 29 มี.ค. 50 00:05:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คือว่าเราจบด้านอื่นมาแล้ว แล้วก็มาเรียน ปรัชญาอีกใบ เพราะความสนใจส่วนตัวค่ะ ไม่ได้คิดว่า จะเอามาประกอบอาชีพเสริมแต่อย่างใด และก็ไม่สนใจว่าคนอื่นจะว่าอย่างไรด้วย เพราะเราคิดว่า ส่วนหนึ่งของปรัชญา คือ การศึกษาตัวเอง ใครว่าเรียนแล้วดัดจริต ก็หมายถึงว่า เขาได้มองข้ามตัวเองไป ซึ่งมันเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด จากคุณ : ตะวันสีชมพู - [ 29 มี.ค. 50 00:33:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่าจะเป็นลักษณะที่คิดเปรี้ยงทำเปรี้ยง ของระบบ การผลิตคราวละมากๆ ที่เป็นการผลิตเพื่อมวลชน ตลาดในแบบมวลชน(ในทุกๆหน่วยของสังคม) จะไม่ได้ให้ความสำคัญกับความรู้ หรือก็เป็นระบบที่ไม่ได้ทำให้คนรู้สึกว่าต้องเรียนรู้อย่างต่อเนื่อง เพราะปรัชญาเป็นเรื่องของ การแสวงหาความรู้ ความจริง ปล.เราเองก็ยังรู้สึกว่า ไม่เฉพาะความรู้เฉพาะสาขาอาชีพเท่านั้นแม้แต่เรื่องปรัชญาจริงๆแล้วก็สอนกันไม่ได้ แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 50 00:43:33 จากคุณ : the author - [ 29 มี.ค. 50 00:42:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อาจจะเป็นได้ที่ว่า คำว่าปรัชญาของไทยไม่ตรงกับปรัชญาของตะวันตก เลยมองคนละมุมกัน คือมีอยู่แล้วแต่ไม่ได้นิยาม หรือบันทึก เพราะเป็นเหมือนเรื่องทั่วไปในชีวิตประจำวัน จากคุณ : คิดไปเรื่อยน่ะครับ (อิสรภาพแลนด์) - [ 29 มี.ค. 50 01:34:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สัตว์ทุกชนิดในโลกเป็นไปตามธรรมชาติสิ่งแวดล้อม เมืองไทยตั้งอยู่ในเขตที่เข้าระดับอุดมสมบูรณ์ คนไทยก็เลย อยู่สบายกินสบาย ไม่ต้องมีการต่อสู้ภัยธรรมชาติสักเท่าไร เมื่อเทียบกับเขตอื่นประเทศอื่น คนเราพอกินอิ่มนอนหลับ ไม่ต้องห่วงข้าวมื้อต่อไป สมองมันก็เลยขาดสิ่งกระตุ้นให้คิด จากคุณ : akebi1 - [ 29 มี.ค. 50 05:56:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่าเบื่อตรงที่พอมีความคิดเรื่องไหนออกมาใครค้านไม่ได้ แล้วพวกนี้แหละที่คิดว่าตัวเองเป็นนักปรัชญา จากคุณ : satitp - [ 29 มี.ค. 50 07:50:59 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อาจเพราะเรามองว่าปรัชญาเป็นเรื่องเฉพาะทาง(ทางพระทางเจ้า)คนทั่วไปเลยไม่ค่อยสนใจ   เหมือนกับที่เราโยนหน้าที่อ่านพระไตรปิฎกให้เป็นเรื่องของสงฆ์อย่างนั้น ?? จากคุณ : แป้งหอม (floral_flory) - [ 29 มี.ค. 50 09:51:36 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผมว่าปัญหาหลักๆ มีสองอย่าง สำหรับปรัชญาตะวันตก 1. โดยทั่วไปคนไทยไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือ 2. คนไทยโดยทั่วๆ ไปมีศาสนาพุทธเป็น Default กระบวนการ Practice และ Interpellation ต่างๆ ทำให้คุณรู้สึกว่าคุณเป็นอย่างนี้ ซึ่งในแง่หนึ่งสิ่งเหล่านี้บีบรัดคุณให้คุณรู้สึกว่าคุณเชื่ออะไรบางอย่างอยู่ ซึ่งตรงนี้จะต่างจาก Practice ที่เป็น Secular กว่าในสังคมที่มีความหลากหลายในความเชื่อ วิธีปฏิบัติแบบสังคมพวกนั้นจะเป็นกลางๆ โดยไม่อิงศาสนากว่า และเมื่อคุณอยู่ในสถานะแบบนั้นมันไม่มี Default คุณจำเป็นต้องเลือกวิถีของคุณเอง แต่เมืองไทยไม่ใช่พุทธเป็น Deflault นึกอะไรไม่ออกก็หันไปหาทางนี้ (ซึ่งส่วนใหญ่ก็น่าจะเป็นผิวๆ แบบพุทธชาวบ้าน ไม่ได้ศึกษาจริงจัง) ผมว่าจริงๆ ความคิดหลวมๆ ที่ว่า สัจจะนั้นถูกค้นพบเมื่อ 2500 กว่าปีก่อนโดย Buddha นั้นก็ Discourage คนในการศึกษาปรัชญานะ (ก็ถ้า Truth มันเป็นแบบนี้ชัวร์ๆ แล้ว คุณจะไปศึกษาสิ่งอื่นๆ ให้เสียเวลาทำไม - ซึ่งนี่เป็นวิธีคิดแบบ Fundamentalism มากๆ) จริงๆ ประเด็นหนังสือเหล่านี้ซับซ้อนอยู่ ประเทศจำนวนมากก็ได้รับเงินสนับสนุนจากรัฐในการพิมพ์หนังสือที่ "ประเทืองปัญญา" เปิดให้มีความคิดที่หลากหลาย การมีหนังสือปรัชญามากๆ ถึงเป็นไปได้ เมืองไทยเต็มที่ก็อาจสนับสนุนหนังสือเกี่ยวกับพุทธศาสนา (ที่จริงๆ ไม่สนับสนุนก็น่าจะอยู่ได้ เพราะ วัดไม่ใช่สถาบันที่ยากจนเลย) ความเชื่อที่หลากหลายกว่านั้นนี่อย่าได้หวังนัก งานที่ปรากฏในโลกวิชาการเองก็เป็นจำนวนน้อย ซึ่งพูดตรงนี้ก็ต้องพูดถึงกำแพงภาษาอีก ประเทศอย่างอินเดีย นี่อ่านกันกระฉูดเลย งานปรัชญาตะวันตกภาษาอังกฤษ (ถูกด้วย - แต่คุณภาพกระดาษและการเย็บไม่ดีนัก) เพราะ ภาษาเขาได้ เมืองไทยนี่ถึงจะมีมาตรการสนับสนุนด้านภาษีนำเข้าของพวกนี้ ก็ยากจะช่วยได้ จะอ่านภาษาไทยงานแปลเมืองไทยก็มีไม่เยอะ (รัฐไม่สนับสนุนอีกแล้วครับท่าน) ลองไปดูพวกญี่ปุ่น เกาหลี ดู ถ้าพูดถึงงานสำคัญๆ บางชิ้นต้องถามเลยว่าสำนวนแปลของใคร เพราะ บางครั้งมีถึง 4-5 สำนวน ... เมืองไทยไม่มีโครงการจริงจังจะแปลพวกนี้ด้วยซ้ำ จริงๆ อีกประเด็นก็คือ ชนชั้นกลางเมืองไทยยังไม่โตมากไม่มี Taste ในการอ่านงานปรัชญา ผมว่าตรงนี้สำคัญ เพราะ ลูกค้าส่วนใหญ่ของงานพวกนี้คือคนเหล่านี้ ถ้าคนพวกนี้ไม่โตมาก และ ไม่มีความนิยมทางนี้ ถึงมีงานออกมาประเคนให้อ่านก็ใช่ว่าจะทำให้วงการปรัชญาเฟื่องฟู ผมว่าแค่นี้คงอธิบายได้บางส่วนกระมังว่าทำไมวงการปรัชญาไทยไม่โต จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 29 มี.ค. 50 11:06:22 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เอ...อยากรู้เพิ่มเติมอีกหน่อยอะครับ ถามใครก็ได้ครับว่า มีใครรู้ไม๊ครับว่าลักษณะแบบนี้ "ทำไมคนไทยไม่นิยมนักปรัชญา" สามารถแทนโดยใช้คนในประเทศโลกที่สามอื่นๆ ลงไปแทนคนไทยเลยได้ป่าวครับ...หรือมันเป็นลักษณะเฉพาะของสังคมไทยจริงๆ... อืม... จากคุณ : galapoo - [ 29 มี.ค. 50 11:17:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คนไทยชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านครับ จากคุณ : sirnifti - [ 29 มี.ค. 50 11:47:17 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอ่อ คำถามของคุณ galapoo น่าสนใจแฮะ ผมว่าไม่จำเป็นเสมอไปนะ อย่างน้อยๆ ประเทศอย่าง India ก็ไม่ใช่แน่ๆ ผมว่ามันอยู่ที่ประเทศมีวัฒนธรรมการอ่านหรือเปล่าด้วย (เพราะ เอาจริงๆ ต้นทุนของหนังสือนันก็ไม่แพงเสียทีเดียวนะ - บ้านเรากระดาษแพงส่วนหนึ่งเพราะ ภาษา) ส่วนประเทศ Latin America นั้นก็ไม่แน่ใจเหมือนกันไม่เคยไป Africa ก็ไม่ทราบ จริงๆ จะว่าไปวัฒนธรรมการอ่าน และโครงสร้างพื้นฐานในการเรียนรู้ภาษานั้น ผมว่าเป็นข้อได้เปรี่ยบของประเทศที่เคยเป็นอาณานิคมเลยแหละ จะว่าไปผมก็เคยได้ยินนะว่าที่เวียดนามเองยังมีหนังสือพวกนี้มากกว่าไทยเลย (อ่านฝรั่งเศสได้อยู่แล้ว -ใช่ไหม- งานปรัชญาฝรั่งเศสก็ไม่ต้องแปล นอกนั้นยังรู้สึกว่ามีหนังสือพวกนี้ภาษาเวียดนามมากด้วย) นอกนั้นผมว่ามันเรื่องของ Ideological Balance ด้วยแหละ เมืองไทยมีกระแสหลักบางอย่างที่แรงจริงๆ ตรงนี้ส่วนหนึ่งเลยไม่สมดุลเท่าใดนัก จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 29 มี.ค. 50 11:54:45 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เพราะในสมัยหนึ่ง พวกนักปรัชญาถูกมองว่าเป็นพวกหัวเอียงซ้ายด้วยครับ จากคุณ : Roh_Z - [ 29 มี.ค. 50 13:15:48 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ใช่ๆ ส่วนหนึ่งผมว่าเป็นเพราะ ชัยชนะที่ค่อนข้างจะเด็ดขาดของฝ่ายขวาเมืองไทยด้วย เท่าที่ทราบมาราวๆ ก่อนปี 2519 มานี่แวดวงความคิดนี่เฟื่องฟูใช่ย่อยเลยครับ สมัยนี้ "คอมมิวนิสต์" "มาร์กซิสต์" หรือ "ฝ่ายซ้าย" นั้นก็รู้สึกความหมายไม่ค่อยดีนักโดยทั่วๆ ไป (แม้ว่าจะไม่ต้องถึงกับถูกกำจัดอย่างเมื่อก่อนก็ตาม) อย่างไรก็ดีถ้ามองอย่างเปรียบเทียบแล้ว การที่ฝ่ายขวานั้นแทบจะทำการล้างเผ่าพันธุ์ฝ่ายซ้ายได้นั้นก็เป็นจุดหักเหที่สำคัญมากๆ ของแวดวงความคิดบ้างเรานะครับ จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 29 มี.ค. 50 15:10:35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 "ใช่ๆ ส่วนหนึ่งผมว่าเป็นเพราะ ชัยชนะที่ค่อนข้างจะเด็ดขาดของฝ่ายขวาเมืองไทยด้วย เท่าที่ทราบมาราวๆ ก่อนปี 2519 มานี่แวดวงความคิดนี่เฟื่องฟูใช่ย่อยเลยครับ" จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 29 มี.ค. 50 15:10:35 ] ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~* เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ นัำกปรัชญาและความคิดเชิงปรัชญา เมื่อเทออกจากแหล่ง ก็ย่อมต้องมีแอ่งมารองรับ สร้างสม ถกเถียง ขัดเกลา วิพากษ์วิจารณ์ และแตกแขนงความคิดออกไป นักปรัชญา ไม่ใช่บุคคลที่เกิดขึ้นและเป็นนักปรัชญาโดยกำเนิด เขาคือผลผลิตของสังคมนั้น ไปลองดูรายชื่อหนังสือต้องห้ามก่อน พ.ศ. 2519 สิคะ อ่านแล้วจะทึ่งและเสียดายยิ่ง คนสมัยนั้นได้มีโอกาสอ่านหนังสือวิชาการดีๆ ด้วยต้นทุนที่ไม่สูงมากนัก มีหนังสือที่ถูกห้ามอ่านถึงกว่า 300 ปก จากการห้ามในครั้งนั้น "หนังสือบนแผง" ล้วนมีแต่หนังสือนิยายพาฝันเต็มไปหมด ไม่ได้บอกว่านิยายเป็นสิ่งไม่ดี แต่สิ่งที่แย่คือ มีหนังสือประเภทอื่นน้อยเกินไป การห้ามครั้งนั้น ทำให้การคิดต่างเป็นเรื่องผิดร้ายแรง ในที่สุดการห้ามครั้งนั้น ทำให้ "วัฒนธรรมการอ่านหนังสือของคนไทย" ที่กำลังวิวัฒน์อยู่หยุดชะงัก และถดถอยลง เคยรวบรวมรายชื่อหนังสือต้องห้ามไว้ในกระทู้นี้ค่ะ ประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง กำหนดชื่อเอกสารและสิ่งพิมพ์ที่ห้ามผู้ใดมีไว้ครอบครอง: หนังสือร้ายที่คนไทย(ไม่)ควรอ่าน http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K5152211/K5152211.html จากคุณ : AntiSpam (อันตราคนี) - [ 29 มี.ค. 50 17:26:45 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนเรียนเอกปรัชญาก็จะต้องโดนถามตลอดว่าเรียนไปทำไม จบแล้วไปทำอะไร เราไม่ชอบเลยกับการที่เรียนเพื่อไปทำอาชีพ เราอยากเรียนสิ่งที่เราอยากรู้มากกว่า ขอบคุณวิชาปรัชญาค่ะ  แม้ว่าเราจะไม่ใช่นักปรัชญา ไม่ได้เป็นครูสอนปรัชญา ไม่ได้เป็นนักเขียน แต่เราก็ยังมีปรัชญาอยู่ในหัวใจ (แบบจาง ๆ ค่ะ ^^) จากคุณ : พุงแมว - [ 29 มี.ค. 50 17:45:11 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านคำถามและคำตอบที่ผ่านมา ไม่เห็นด้วยกับหลายๆอย่างที่คลุมเครือทางความคิด แต่ในความไม่เห็นด้วยนั้นๆ ไม่ได้ บอกว่าผมที่คิดถูก หรือ คนอื่นๆ คิดผิด ก็แค่ความไม่เห็นด้วยส่วนตัว แล้วก็ เลยขอถามต่อ ว่า ที่บอกว่านักปรัชญา จบมาไม่มีงานทำ นักปรัชญา ไม่มีเงิน ที่พูดๆกันมา นั่นสื่อถึงคำว่า อาชีพ ซึ่งในความเป็นจริง อาชีพนักปรัชญาไม่มี นักปรัชญาทั้งหลาย ประกอบอาชีพอื่นๆ ไม่มีอาชีพนักปรัชญาครับ เอาตั้งแต่สมัยแรกเลย โสเครติส ประกอบอาชีพอะไร ซึ่งก็ยังเป็นข้อถกเถียงกันอยู่ว่า เค้าสอนหนังสือคิดเงินหรือไม่ เพลโต นี่คงไม่ต้องบอก เพราะตั้ง สถาบันชัดเจน อริสโตเติลก็ ครูบาอาจารย์ ย้ายฝั่งมั่ง พระพุทธเจ้าเอง ก็ บิณฑบาตรครับ อาชีพพระ พระมหาวีระ ก็ บิณฑบาตรไม่ต่างกันครับ ปราชญ์พราห์มก็ด้วย ขงจื้อเองก็ สอนหนังสือ และอยากจะรับราชการ เล่าจื้อ เองก็ สอนหนังสือ ยุคใหม่ขึ้นมานิด เซนต์ โทมัส ก็ นักบวชครับ ส่วนใหญ่ก็ นักเขียน กัน ดาวิน ก็ นักวิทยาศาสตร์ มาร์ก นักหนีังสือพิมพ์ ครับ ยกตัวอย่างพอแล้วแหละ ครับ พอถึงตรงนี้ ผมขอถามคำถามที่ผมสงสัยว่า อาชีพนักปรัชญา คือ อะไร ที่พูดๆ กันว่า ว่า ปรัชญา ไม่ทำเงิน จบมาไม่มีอะไรทำ อาชีพนักปรัชญามันมีที่ไหนกันเล่า ส่วนใหญ่ก็ ประกอบอาชีพอื่นๆ กันทั้งนั้น   มาต่อที่คำถามต่อไป ครับ ที่ว่าๆกันว่า คนไทย ไม่ค่อยชอบนักปรัชญา ผมว่าไม่จริงเท่าไหร่นะครับ เพราะ คนไทย นิยมชมชอบนักปรัชญามากมาย อย่างกษัตรย์นักปราชญ์ หลายๆ พระองค์ที่ผ่านๆ มา นั่นเรียกว่าคนไทยไม่ชอบหรือครับ แล้วปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ล่ะครับ นั่นคนไทย ไม่ชอบไหมครับ ดังนั้น พอเอาเข้าจริงๆ คนไทยไม่ใช่ไม่ชอบนักปรัชญาครับ แต่คนไทยไม่ชอบ คนที่ไม่มีชื่อเสียงเงินทองมากกว่า   คงไม่ต้องระบุนะครับ ว่าคนไทยชื่นชมคนทีมีชื่อเสียง เงินทองยังไง เหล่านักปรัชญาที่คุณๆ ท่านๆ กล่าวถึง ไม่มีเงินทองจริงๆ ลองดูชีวิตของแต่ละคนสิครับ โสเครติส โดนกินยาพิษตาย อริสโตเติ้ล ก็ โดนเนรเทศ มาร์ก ก็ เร่ร่อน ตลอดชีวิต คือนักปรัชญา ส่วนใหญ่ก็มีชีวิต ที่ทุลักทุเลทั้งนั้น ไม่ได้ มานั่งมองดู แบบเราๆ ท่านๆ ที่มานั่งวิจารณ์กันอย่างสบายใจ พวกเค้าผ่านอะไรมา คุณๆท่านๆ ผ่านอะไรมา จากคุณ : KongMing - [ 29 มี.ค. 50 18:23:08 ]

ความคิดเห็นที่ 19 นักปรัชญาที่มีชื่อเสียงและเงินทองนี่เป็นส่วนน้อยนะ  และยังไม่แน่ใจด้วยว่า จริงๆแล้ว คนในสังคมชื่นชมท่านเหล่านั้นในฐานะอะไรกันแน่   ในฐานะนักปราชญ์หรือนักปรัชญาแน่หรือ?   ปัญหาที่ปรัชญาในประเทศไทยไม่เป็นที่นิยมเพราะสังคมไทยเป็นสังคมที่ไม่ยอมรับความจริงกันใช่หรือเปล่า  คนในสังคมจึงหลีกเลี่ยงที่จะถกเถียงกันเพื่อค้นหาความจริง  ด้วยนิสัยคนไทยเดิมอยู่แล้วที่ประนีประนอมและมักจะยอมอะไรง่ายๆ เข้าทำนอง "หยวนๆ" ไว้ก่อน   ในสังคมเราความจริงจึงมักถูกบิดเบือน  จริงๆแล้วปรัชญาทำให้คนคิดเป็นระบบได้ดี (ไม่แพ้วิทยาศาสตร์ หรือคณิตศาสตร์ ตามความนิยม) จากคุณ : แป้งหอม (floral_flory) - [ 29 มี.ค. 50 20:03:03 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ^ ^ จริงๆมันก็คืออันเดียวกันนะ วิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ (รวมทั้งศิลปะ และอุดมการณ์ด้วย) กับปรัชญา ที่น่าสนใจก็คือ โลกในยุคใหม่ เรามีคอมพิวเตอร์ใช้ วิธีการ เข้าถึงความรู้เกี่ยวกับโลกและตัวเองของคนเราก็เปลี่ยนไป  จะไม่ใช่ทั้ง การวิพากษ์วิจารย์เพียวๆ  หรือ ประสบการณ์นิยมทำงานกันเอาเป็นเอาตายเพียวๆ  แต่การเล่นอินเตอร์เนทของคนเราทำให้ มนุษย์ มีภาพปรากฏการณ์ ในเบื้องต้น(อัตถิภาวะนิยม) ที่ฝังอยู่ในตัวคนเรา และการรับรู้(perception) ของคนเราเองก็เปลี่ยนไปทุกวัน  ที่ตามกฏวิพาษวิธี บอกว่า สิ่งที่พัฒนาจริงๆสำหรับคนเราก็คือ การรับรู้ ที่ในระบบอุตสหกรรมทำไม่ได้ จากคุณ : the author - [ 29 มี.ค. 50 22:18:00 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เพราะเขารู้จักนักปรัชญาจริง ๆ น้้อยมากจึงทำให้คิดเอาเองว่าไม่น่าคบ(เลือกแว่นกระจกสีมาใส่ตาเสียก่อน  และไม่ยอมถอดออกมองด้วยสายตาที่แท้จริง)  และ คนส่วนมากอะไรที่ผิดจากตัวเขา  ใครเป็นแกะดำในความรู้สึกของเขา  เขาจะไม่ชอบ  ไม่ยอมรับ แต่โดยส่วนตัวที่ได้เรียนปรัชญามาบ้าง  ผมว่าให้อะไรดี ๆ ทำให้ผมพร้อมรับสถานการณ์หลากหลายที่จะเข้ามาในชีวิต  ทำให้ผมเปิดใจกว้างรับความแตกต่างของบุคคลได้  ให้ผมรู้จักการว่าตัวว่าเวลาไหนเราควรเปิดปากเวลาไหนเราควรหุบปาก และทำให้ชีวิตทหารเกณฑ์ที่ต้องลงไปสามจังหวัดชายแดนใต้ไม่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว  ความไม่เข้าใจ  เพราะผมได้รู้หลักการของศาสนาอิสลามที่ได้จากการเรียน จากคุณ : aquillie - [ 29 มี.ค. 50 22:31:47 ]

ความคิดเห็นที่ 22 "การรับรู้มีวิธีที่เปลี่ยนไป"  ตรงนี้น่าสนใจนะคะ  เพราะไม่ว่าวิธีการจะเป็นอย่างไร  "ตัวรับรู้ภายใน" (อาจจะหมายถึง สมอง การคิด  การจดจำหรืออะไรก็ตาม  สั้นๆคือ ตัวจิต) มันทำหน้าที่เหมือนเดิม  เพียงแต่สิ่งที่ได้รับรู้เปลี่ยนสื่อนำเท่านั้นเอง   อย่างนี้ จากคุณ : แป้งหอม (floral_flory) - [ 29 มี.ค. 50 23:28:09 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เห็นความเห็นหลายๆ ท่านแล้ว รู้สึกอยากแลกเปลี่ยนเพิ่ม ประการแรก ผมนึกถึงคำของ Piere Hardot นักปรัชญาฝรั่งเศส (ใหม่ๆ เลยแหละ) ที่ว่า เดี๋ยวนี้มีแต่ "Philosophy Professor" แต่ไม่มี "Philosopher" ประการต่อมา ผมเห็นว่าจริงๆ แล้ว คนที่ถูกเรียกว่านักปรัชญาในรอบราวๆ 100-200 ปีมานี้ ส่วนใหญ่จะเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยทั้งสิ้น (โดยเฉพาะในภาคพื้นทวีป) ผมเห็นด้วยนะว่า นักปรัชญา นั้นไม่ใช่อาชีพ (In the Strict Sense of the Term) แต่พอดีอาชีพของคนที่ถูกเรียกว่านักปรัชญา (ในโลกทัศน์ของผม) นั้นมักจะเป็น นักวิชาการเท่านั้นเอง (ซึ่งนี่ก็เป็นเรื่องที่ซับซ้อนและเชื่อมโยงกับมหาวิทยาลัยด้วย) อย่างไรก็ดีสิ่งที่ต้องเน้นก็คือ คนที่จะเป็นนักปรัชญาได้ส่วนใหญ่นั้นกินดีอยู่ดีนะครับ ถ้าลองมองละเอียดๆ แล้ว คนพวกนี้เรียกได้ว่าเป็น Elite ทั้งสิ้น Socrates นี่แม้จะเกิดมาจน แต่เท่าทีทราบก็มีเมียรวยนะครับ คิดว่ากินอยู่น่าจะสบาย (อยากใด้นักปรัชญาไม่มีอะไรจริงๆ ต้อง Diogenes The Cynic หมอนี่คนโปรดผมเลย) Marx นี่ก็ได้ Engel หนุนจึงพอมีกิน แต่ผมว่าความลำบากของ Marx นี่เป็นข้อยกเว้นครับ ผมว่าลองไล่มาดูก็ได้ ในประวัติศาสตร์ปรัชญาตะวันตก นักปรัชญาส่วนใหญ่ไม่ได้ไส้แห้งแน่ๆ (พวกคนที่ขบถมากๆ จนอยู่ลำบากที่ผมนึกออกมีอีกสองคนคือ Spinoza และ Nietzsche) ผมว่าน่าจะเกิน 80% ด้วยซ้ำที่มีความกินดีอยู่ดีทีเดียว และ ชีวิตของหลายๆ คนก็ไม่ได้ผาดโผนนักอีกด้วย (แม้ว่าบางคนอาจมีรายละเอียดแปลกๆ) ส่วนใหญ่ก็สอนๆ หนังสือไป เขียนหนังสือมาสร้างอิทธิพล แล้วก็ตาย (ถ้าบางคนซวยหน่อยก็ดังหลังตาย - แต่นั่นเป็นส่วนน้อย) ไอ้ที่จะมีชีวิตที่ลำบากจัดๆและทุลักทุเลจริงๆ มีไม่กี่คนเท่านั้นครับ พวกนี้ส่วนใหญ่พื้นเพเป็น Elite ที่อยู่ดีมีสุขทั้งนั้น ผม(แต่ถ้าทำตัวเถื่อนไปก็อาจตายไม่งามนัก) ทว่าเรามักจะจำ (และบางที Romanticize ด้วยซ้ำ) ช่วงชีวิตของบางคนที่ลำบากมากๆ กัน (แต่จะมองข้ามช่วงที่เขาสบาย)  คุณจำส่งเหล่านี้เพราะ มันเป็นสิ่งที่น่าจดจำ มันได้ความ Authentic ของการดำรงชีวิตอะไรบางอย่าง ... ส่วนชีวิตของนักปรัชญาที่เรียบๆ ง่ายๆ เราก็ไม่ค่อยพูดถึงกันเพราะไม่มีอะไรที่น่าพูดถึง มันก็เป็นชีวิตเหมือนเราๆ ไม่น่าจดจำอะไร (แต่ชีวิตที่เรียบง่าย "เกินไป" ของ Kant นั้นเป็นข้อยกเว้น เพราะ ถูกยกมาล้อบ่อยๆ) ซึ่งสิ่งที่เรียกว่า "นักปรัชญา" ในโลกตะวันตกทุกวันนี้ ก็ยังอยู่ในจารีตแบบ Elite ที่กินดีมีสุขอะไรทำนองนี้ (เคยได้ยินว่าเป็นมาอย่างต่ำๆ ก็ศตวรรษที่ 18-19) ซึ่งไม่แปลกเลยที่หลายๆ คนจะหมั่นไส้คนพวกนี้ ป.ล. ผมค่อนข้างจะ Scope นะครับว่าสิ่งที่ผมพูดถึงคือ ปรัชญาตะวันตก หรือให้เฉพาะไปอีกคือ Continental Philosophy จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 30 มี.ค. 50 00:06:46 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สุดท้าย ผมคิดว่าสิ่งที่คนพวกนี้มีร่วมกันไม่ใช่ชีวิตที่ลำบากเลยครับ (ดังที่ผมเสนอไปด้านบนแล้วว่าพวกนี้จำนวนมากมีชีวิตที่สบายกว่าคนทั่วๆ ไปในยุคสมัยของเขาทีเดียว) แต่เป็นการทุ่มเทเวลาศึกษา (ก็อ่านนั่นแหละ) และใช้ความคิด และเขียนงานครับ (นักปรัชญาน้อยคนนักที่จะไม่เขียน) นักปรัชญาตะวันตกนี่เขาไม่ได้รู้กัน 2-3 ภาษานะครับ ปกติรู้กัน 4-5 ภาษาเป็นอย่างต่ำ ถ้าคนไปเรียนพวกนี้กันจริงๆ สมัยนี้ ผมว่าอย่างต่ำๆ ก็ต้องได้ อังกฤษ, ฝรั่งเศส, เยอรมัน, กรีกโบราณ และ ลาติน (และพวกที่มาจากอินเดียวก็จะบ้านพลังไปกว่านั้นอีกโดยที่จะรู้เป็น 10 ภาษาเลย ... ปล่อยพวกเขาไป) ซึ่งการเรียนรู้ภาษามากมายเหล่านี้ก็ไม่ได้รู้ไปเปล่าๆ นะครับ มันเป็นการรู้เพื่อที่จะเข้าใจงานเก่าๆ จริงๆ ในภาษาดั้งเดิมของมัน ปรัชญาเป็นเรื่องที่ต้องเล่นกับ Concept ที่ละเอียดอ่อนอยู่แล้ว การรู้ภาษามากขึ้นทำให้เราคิดเชิงนามธรรมได้ลึกขึ้นแน่นอน ซึ่งแต่ละภาษาก็มีจุดเด่นต่างๆ กันไป นอกจากนั้นแล้วเมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ก็ทำให้มีงานปรัชญามากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้นักปรัชญารุ่นหลังๆ นั้นก็ต้องอ่านงานมากขึ้นเรื่อยๆ คิดดูนะครับ ถ้าคุณเป็นกรีกคุณรู้อย่างมากก็พวกที่ก่อนคุณหน่อยและพวกร่วมสมัยคุณ ถ้าคุณเป็นโรมันคุณก็ต้องรู้พวกกรีก ถ้าคุณเป็นยุคกลางคุณก็ต้องรู้กรีก, โรมัน และ คริสเตียน ถ้าคุณเป็นยุคฟื้นฟูศิลปะวิทยาการก็ต้องรู้ก่อนหน้านั้นทั้งหมด ... ไปเรื่อยๆ นึกดูแล้วกันครับว่านักปรัชญาตะวันตกสมัยนี้ต้องรู้อะไรบ้าง (ซึ่งก็ไม่แปลกเลยที่หลายๆ คนนั้นกว่าจะดังก็หง่อมแล้ว) ถึงคุณจะปฏิเสธงานร่วมสมัยของคุณไปได้ แต่สิ่งที่คุณรู้มันก็เริ่มตั้งแต่กรีกจนถึงราวศตวรรษที่ 19 อยู่ดี เพราะ นี่คืองาน Classic และ ก็ต้องอ่านกันในภาษาต้นฉบับด้วยเพื่อพยายามเข้าใจความคิดที่ถ่ายทอดมาในตัวบทเดิมอย่างใกล้เคียงที่สุด (นี่ยังไม่รวมความรู้ประวัติศาสสังคมเพื่อจะเข้าใจบริบทของงานนั้นๆ นะครับ) ซึ่งของพวกนี้ไม่มีทางลัดครับต้องลุยและอัดเข้าไปลูกเดียว (ถ้าคุณต้องการทางลัดก็ต้องเลือกทางอื่น เช่นไปเป็น Artist ผมว่าวงการศิลปะนี่ทางลัดมันมีนะ แม้หลายๆ คนจะบอกว่า Basic ต้องแน่นก็ตาม ... แต่วงการปรัชญาตะวันตกนี่ไม่มีเลย) สิ่งเหล่านี้แหละกระมังที่ทำให้ชีวิตนักปรัชญาพวกนี้ลำบากเหลือเกิน ... แต่ถ้าใช้ชีวิตแบบนั้นได้อย่างเข้าเส้นจริงๆ พวกนี้คงรู้สึกสนุกด้วยซ้ำ ... จริงไหม? จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 30 มี.ค. 50 00:34:38 ]

ความคิดเห็นที่ 25 คาร์ล มาร์ก บั้นปลายชีวิตนี่เป็นนายทุน ไม่ใช่เหรอครับ #22 ใช่ นั่นแหละ "เครื่องรับ"ของคนเราเปลี่ยนไป กระบวนการการทำงาน ของสมอง เปลี่ยนไป และ "การกระทำ" ในชีวิตประจำวันเองก็เปลี่ยนไป จากการตัดสินใจที่จะกระทำในแต่ละครั้ง เพราะรูปแบบของการรับรู้เปลี่ยนไป ภาพปรากฏการณ์ที่เป็นความรับรู้ ที่ฝังอยู่ในตัว ของคนเรา ก็มีลักษณะของการ ถอดรื้อโครงสร้างเดิมที่มีอยู่ และสังเคราะห์ภาพใหม่ ขึ้นมาเป็นองก์ความรู้ เป็นแบบจำลอง ที่เป็นระบบเฉพาะตัวของคนเราขึ้นมา (ตามทฤษฎี chaos) แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 50 03:35:25 แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 50 03:34:40 จากคุณ : the author - [ 30 มี.ค. 50 03:32:42 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เมื่อตอนเรียนปี 1 ปี 2 ในมหาวิทยาลัย มีการสอนวิชาปรัชญา แต่เป็นเฉพาะปรัชญาตะวันตกทั้งนั้น เราเคยถามอาจารย์ว่าทำไมหลักสูตรไม่มีปรัชญาพุทธบ้างล่ะ ทั้งๆ ที่อาจารย์ผู้สอนก็เชี่ยวชาญทางพระพุทธศาสนา แล้วก็คนไทยส่วนใหญ่นับถือพุทธ การเรียนรู้เพิ่มเติมก็ไม่น่าจะเป็นผลเสียหายใดๆ อาจารย์บอกว่าอยากสอน แต่หลักสูตรไม่มีให้ ก็เจ๊ากันไป นี่เป็นตัวอย่างหนึ่งที่เราไม่รู้เรื่องปรัชญาพุทธเท่าที่ควร แต่กลับไปรู้เรื่องปรัชญาตะวันตกกันมาก ผู้ใหญ่ในกระทรวงที่เกี่ยวข้องก็น่าจะแก้ไขกันบ้าง นี่เป็นตัวอย่างที่เราไม่ค่อยได้เรียนรู้เรื่องราวของเราเอง กลับไปเรียนรู้เรื่องราวคนอื่น ซึ่งกว่าจะได้เรียนรู้วิชาปรัชญา ก็ปาเข้าไปตอนอยู่มหาวิทยาลัย แล้วก็เนื้อหาไม่มาก เหมือนท่องเพียงชื่อคนสำคัญชาวตะวันตกเหล่านั้น  แต่ระดับมัธยม จำได้ว่าไม่มี หรืออาจแทรกเล็กน้อยในวิชาสังคมศึกษา คนที่ไม่มีโอกาสได้ศึกษาเล่าเรียนในห้องเรียนระดับสูงๆ ก็คงไม่ค่อยรู้เรื่องปรัชญานัก จากคุณ : NickyNick - [ 30 มี.ค. 50 09:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ถ้าปรัชยาตะวันออกแพร่หลายกว่านี้(ในฐานะปรัชญา  ไม่ใช่ศาสนาอย่างในปัจจุบัน)  คนอาจเห็นปรัชญาเป็นเรื่องใกล้ตัวบ้างก็ได้นะ เพราะปรัชญาตะวันตกกับตะวันออก  มีความแตกต่างกันมากในด้านการเข้าถึงความรู้   สรุปง่ายๆ คือ   ปรัชญาตะวันตก  คนที่เป็นนักปรัชญา คือ นักคิด แต่ปรัชญาตะวันออก  คนที่เป็นนักปรัชญา คือ นักปฏิบัติ ทางด้านการคิด  ค้นคว้า  ตั้งคำถาม  ตำราทางฝ่ายตะวันตกจึงเยอะและเจริญมากจนทำให้กลายเป็นสัญลักษณ์ของ "ปรัชญา"  ไป   ทั้งที่จริงๆแล้วนักปรัชญาตะวันตก    แนวคิดและการปฏิบัติของตัวนักปรัชญาคนนั้นอาจแตกต่างกันก็ได้   ในขณะที่ทางตะวันออก  เราอาจกล่าวได้ว่านักปรัชญาก็เทียบกับคำว่า  ครุ หรือ คุรุ ที่แปลว่า ครู  ได้  ซึ่งท่านเหล่านี้จะปฏิบัติจนกว่าจะได้ค้นพบสิ่งที่ตัวเองค้นหาหรือตอบคำถามที่ตั้งไว้  ปฏิบัติ(พิสูจน์)ในสิ่งที่ตัวเองคิดจนกระทั่งเกิดผลกับตัวเองแล้วจึงสอนหรือเผยแพร่  ดังนั้นทางตะวันออก   การปฏิบัติตัวของนักปรัชญาและแนวคิดจะไปเป็นในแนวเดียวกัน  (เพราะอย่างนี้ปรัชญาตะวันออกหลายๆแนวคิดจึงได้พัฒนาเป็นศาสนา)และแต่ละคนสามารถนำไปปฏบัติให้เห็นผลกับตัวเองได้ด้วย (ตะวันออกเน้นเรื่องชีวิต) ทำให้พอพูดถึงปรัชญาก็ยกให้ฝั่งตะวันตกไป  และถ้าพูดถึงศาสนาก็ค่อยมาฝั่งตะวันออก   ภาพพจน์ของนักปรัชญาเลยไปติดภาพแบบฝรั่ง  พอพูดคำว่า ปรัชญา  ก็นึกถึงตะวันตกไว้ก่อน  ทำให้ปรัชญาดูเป็นเรื่องไกลตัว อีกทั้งนักปรัชญาทางตะวันตกมักเป็นคนที่มีชนชั้นทางสังคมด้วย     แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 50 14:22:23 จากคุณ : แป้งหอม (floral_flory) - [ 30 มี.ค. 50 14:08:34 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ส่วนตัวผมว่าคนจบ วทบ/วศบ  มีปรัชญาเหนือกว่า คนจบ ปรัชญา เป็นความเห็นส่วนตัว จากคุณ : น้องหมาตัวนั้น - [ 30 มี.ค. 50 21:32:35 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อืม โดยส่วนตัวเห็นด้วยนะว่าถ้าจะพูดแบบหลวมๆ แล้ว "ปรัชญาตะวันตก  คนที่เป็นนักปรัชญา คือ นักคิด แต่ปรัชญาตะวันออก  คนที่เป็นนักปรัชญา คือ นักปฏิบัติ" ... แต่ผมว่าบางทีมองอย่างนี้ บางทีเราจะละเลยภาคปฏิบัติของปรัชญาตะวันตกไปหรือเปล่า? ผมว่าเราลองมองดูชีวิตของนักปรัชญาตะวันตกหลายๆ คนแบบละเอียดๆ นี่ เขาใช้ชีวิตของเขาตามแบบปรัชญาเขามากเลยนะครับ สมัยกรีกนี่เพียบเลย Way of Life ใคร Way of Life มันด้วยซ้ำ ที่ผมนึกออกเบื้องต้นที่ดังๆ หน่อยก็คือ Diogenes the Cynic, Phyrro, Epicurus - อาจสะกดผิดบ้าง (ซึงจริงๆ น่าจะมีอีก ในสนใจอ่านหนังสือประวัติชีวัตินักปรัชญากรีกของ Diogenes Laterius เป็นเล่มสำคัญมากๆ) นอกจากนั้นแล้วพวกรุ่นหลังๆ มาเนี่ยที่เป็นพวกเป็นอาจารย์ปรัชญานี่ถ้าดูในรายละเอียดก็อาจพบว่าพวกเขาแต่ละคนก็จะมีชีวิตที่สอดคล้องกับแนวคิดตัวเองเช่นกัน (แน่นอน เป็นไปภายใต้ความเป็นไปได้ในการปฏิบัติตัวของสังคมสมัยใหม่) บางคนก็ได้สร้าง Movement ใหญ่ๆ ที่เป็นการปฏิบัติแน่ๆ เช่น Marx และ Freud คำถามคือ สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ภาคปฏิบัติของปรัชญาของคนเหล่านั้นหรือ? ผมว่าใช่นะ แต่หลายๆ คนมักจะไม่ Approach มันอย่างนั้น มันจะ Approach มันในฐานะ Debate อะไรบางอย่างมากกว่า ซึ่งนี่ก็ขึ้นอยู่กับวิธีอ่าน ผมเชื่อว่าในวิธีคิดปรัชญาชุดหนึ่งๆ มันจะมี Way of Life อยู่ในตัวมันอยู่แล้ว อ่านจริงๆ ให้ละเอียดจะพบแน่ๆ แต่มันอาจไม่เป็น Set of Rules 1 2 3 4 ... คุณต้องปฏิบัติอย่างนี้ แต่มันจะแฝงอยู่ในโลกทัศน์เหล่านั้นมากกว่า ซึ่งการมองโลกเหล่านั้นมันก็จะนำไปสู่การปฏิบัติหนึ่งๆ (ซึ่งแต่ละคนอาจอ่านไม่เหมือนกันก็ได้) ผมว่าประเด็นอยู่ที่ว่าคนไม่ Embody โลกทัศน์เหล่านั้น และ Put it into Practice in Everyday Life มากกว่า ส่วนใหญ่จะมองสิ่งเหล่านี้เป็นแว่นแบบหนึ่งที่ใช้ใส่ชั่วคราวมากกว่า จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 31 มี.ค. 50 10:57:18 ]

ความคิดเห็นที่ 30 อ่าน คห 29 แล้วทำให้เห็นความไม่รอบคอบของตัวเองมากเลยค่ะ :-)  ทำให้คิดว่า  นี่กระมังคือ ปัญหาของการศึกษาวิชาปรัชญาในไทยเรา  คือ  เราขาดจุดมุ่งหมายในการเรียนวิชาปรัชญา ถ้าผู้เรียนรู้ว่าต้องการอะไรจากการเรียนปรัชญาก็จะทำให้วิชาปรัชญาเป็นวิชาที่ไม่อิลักอิเหลื่อเกินไป? จากคุณ : แป้งหอม (floral_flory) - [ 31 มี.ค. 50 13:27:04 ]

ความคิดเห็นที่ 31 "ปรัชญา" เป็นภาษาสันสกฤต มาจาก... ปร แปลว่า รอบ, ประเสริฐ ชญา แปลว่า รู้, เข้าใจ ความหมายของ "ปรัชญา" จึงหมายถึง ความรู้ที่เกิดจากความอยากรู้หรือความสงสัย (จากหนังสือ "ปรัชญา" โดย ผู้ช่วยศาสตราจารย์ บุญมี แท่นแก้ว พม.ม พธ.บ.) ถ้าสิ่งไหนที่เป็นความรู้ที่ทำให้เราสิ้นสงสัย นั่นก็เป้น "ปรัชญา" สำหรับเรานะ ปรัชญาแต่ละคนอาจไม่เหมือนกัน แล้วแต่ว่า ใครสงสัยอะไร จากคุณ : กายแก้ว - [ 31 มี.ค. 50 14:05:36 ]

ความคิดเห็นที่ 32 คนไทยไม่ได้ปลูกฝั่งในเรื่องของการคิดแต่ถูกปลูกฝั่งในเรื่องของศรัทธา และ ความเชื่อเสียมากกว่า เราจึงไม่ได้ตอบคำถามด้วยสิ่งอื่นใดนอกจากความเชื่อ และ ศรัทธา จากคุณ : เซียนแห่งmath - [ 2 เม.ย. 50 05:00:31 ]

ความคิดเห็นที่ 33 คิดว่าคนส่วนใหญ่ไม่รู้จักปรัชญามากกว่า พอไม่รู้จักก็เลยปฏิเสธ.. ก็แค่นั้นแหละค่ะ จากคุณ : waidhaya - [ 2 เม.ย. 50 12:07:36 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ส่วนตัวผม ได้ปฎิบัติ เจริญ สติ มาบ้าง แล้ว จึงพบ ว่า ปรัชญา อะไรๆ มัน ก็ แค่ จิตนึกปรุ่งแต่งไปตาม เรื่อง แท้จริงแล้ว ธรรมชาติ สัจนิรันด์ แสดง ตัวให้เราเห็น โต้งๆๆ อยู่ ทุกวี่ วัน อยู่ แล้ว ปล ทั้งที่ตอนแรกๆ จะชอบพวกปรัชญา ข้อคิดต่างๆมากเลยนะ มันเท่ห์ ดี แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 50 14:52:09 แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 50 14:49:13 จากคุณ : เดลปิเอโร - [ 4 เม.ย. 50 14:46:55 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อ้อ นึกออกอีกอย่างสำคัญมาก ผมคิดว่าประการหลักมากๆ ที่คนไทยไม่นิยมปรัชญาตะวันตก ก็เพราะ คนไทยไม่คุ้นเคยกับความรู้ที่ได้มาจากการโต้เถียง, โต้แย้ง, การตีความเท่าใดนัก ซึ่งตรงนี้เป็นลักษณะที่ชัดมากๆ ในปรัชญาตะวันตกตั้งแต่กรีกที่มีงานชิ้นเอกเป็นบทสนทนา มายังคริสเตียนที่การตีความคัมภีร์เป็นสิ่งสำคัญมากๆ (คิดว่ามาตั้งแต่ยิวแล้ว) มาจนถึงการ Reformation ที่ขัดแย้งกันอย่างรุนแรง นอกจากนั้นแล้วในตัวปรัญญาตะวันตกเองนั้นงานใหม่ๆ นั้นก็จะมีฐานมาจากการโต้เถียงตีความกับแนวคิดเก่าๆ อยู่ตลอดเวลา ผมคิดว่าจะรีตอย่างนี้สังคมไทยไม่มีเลย "ความรู้" ในแบบไทยๆ ไม่ใช่สิ่งที่จะได้มาจากการโต้เถียง แต่ได้มาด้วย Approach อื่น (ซึ่งการไม่มีจารีตในการตีความก็ทำให้มันยิ่งนิ่งไปกันใหญ่ - ยังไม่ต้องพูดถึงการอ่าน Text แบบ ahistorical) นอกจากนี้แล้วซ้ำร้ายโดยทั่วๆ ไปคนทยนั้นยังหลีกเลี่ยงความขัดแย้งอีกต่างหาก ความขัดแย้งถูกมองว่าเป็นภาวะปกติที่ไม่ควรจะมี ไม่ได้ถูกมองในฐานะจุดเริ่มต้นของสิ่งใหม่ๆ ที่จะคลี่คลายกันต่อไป แน่นอนสิ่งเหล่านี้โยงกับความคิดเรื่องเวลา (ตะวันตกเป็นเส้นตรง ส่วนตะวันออกเป็นวงกลม) และแนวคิดเรื่องลำดับอำนาจที่ต่างกันด้วย  ... แต่ผมพอแค่นี้ก่อนแล้วกันเดี๋ยวยาว จากคุณ : FxxkNoEvil - [ วันจักรี 20:47:44 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อ้อ ผมคิดว่าการเสพปรัชญาเพื่อความ "เท่ห์" และการ Name Drop ไปจนถึงการใช้ Jargon ต่างๆ นี่ผมว่ามันเป็นการ Discredit ปรัชญามากๆ เลย ยิ่งคนทำอย่างนี้มากๆ ยิ่งทำให้ปรัชญาเป็นเรื่องที่ดูกลวงโบ๋ไปทุกขณะ ... แต่ก็ช่วยไม่ได้ทุกวันนี้ก็ยังมีคนทำอย่างนี้อยู่อีกมาก แต่คิดไปคิดมากการรับภูมิปัญญาตะวันออกไปเป็นแฟชั่นของโลกตะวันตก (ส่วนหนึ่งของ New Age) นั้นก็น่าจะทำให้ภูมิปัญญาตะวันออกดูกลวงโบ๋เหมือนกันไม่ใช่หรือสำหรับหลายๆ คนในโลกตะวันตก? จากคุณ : FxxkNoEvil - [ วันจักรี 20:56:10 ]