ความคิดเห็นที่ 1 ได้มีโอกาสอ่านหนังสือเล่มนี้มาประมาณเดือนหนึ่งแล้ว  ในคำปรารภของท่านผู้รวบรวมและเรียบเรียงได้บอกไว้ว่า .... ทั้งๆ ที่ต้องพึ่งพาผู้อื่นเนื่องจากความเสื่อมสมรรถภาพทางจักษุประสาทของตัวดิฉันเอง..... .... ในปัจจุบันสมรรถภาพทางจักษุประสาทของดิฉันใช้การไม่ได้ ดังนั้น ในการรวบรวมและเรียบเรียง "บทเพลงแห่งความหลัง" นี้ ดิฉันจึงได้ น.ศ.พรรณคนา มณฑิราช เป็นผู้ช่วย..... จึงเกิดความสงสัย เนื่องจากไม่มีภูมิหลังรู้จักหรือเคยเป็นศิษย์ในสถาบันกับท่านมาก่อน จึงได้ไปสนทนากับคนที่รู้จักกันและเป็นศิษย์เป็นครูกับท่านในวาระใดวาระหนึ่ง  ก็ได้คำตอบว่า   จักษุประสาทท่านเสียมานานแล้ว ก็คือตาบอดนั่นเอง และสาเหตุก็เนื่องมาจากการตรวจข้อสอบครู ป.ม. เป็นจำนวนมากและเป็นเวลานาน ดังนั้นคำถามหนึ่งของผมขณะนี้ที่อาจมีคำตอบได้สองอย่างคือ ท่านดวงตามืดบอดจากอะไร? - จากการทำงานอย่างหนัก ด้วยจิตวิญญาณแห่งความเป็นครูดังที่ผมได้รับฟังมา - หรือจากโรคและแนวโน้มที่มีโอกาสจะเป็นได้อยู่แล้ว แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 50 10:00:57 จากคุณ : NickyNick - [ 3 เม.ย. 50 21:03:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปัจจุบัน คุณครูผู้ประเสริฐของปวงชนชาวไทยตั้งแต่อดีต นับวันท่านมีแต่จะชราลง วัยร่วงโรยลงตามกาลเวลา หากเปรียบเป็นใบไม้ ไม่วันใดวันหนึ่งก็คงจะปลิดปลิวร่วงลงไป จนกระทั่งไม่มีเหลือ  สิ่งใดที่พอจะรำลึกถึงท่านได้ ก็ควรกระทำ ดังนั้น กระทู้นี้จึงเกิดขึ้นมาเพราะแรงบันดาลใจแบบนี้ประการหนึ่ง และอีกประการหนึ่ง เนื่องจากได้เคยตั้งกระทู้ "ครูเลื่อน สุนทรวาทิน ศิลปิน (แห่งชาติ) ในใจชน" มาแล้ว http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K5058754/K5058754.html เห็นว่า มีส่วนที่เกี่ยวเนื่องกันอย่างหนึ่งคือ ครูเรืองอุไร กุศลาสัย เป็นศิษย์ของครูเลื่อน สุนทรวาทินด้วย และ "เพลงล่องลม ๓ ชั้น" ที่ยกมาข้างบน เป็นเพลงแรกของครูเลื่อน ผลาสินธุ์ หรือ ครูเลื่อน สุนทรวาทิน ได้ต่อให้กับครูเรืองอุไร ขณะนั้นเป็นปี ๒๔๗๗ ครูเรืองอุไรมีอายุได้เพียง ๑๔ ปี กำลังเรียนอยู่ที่โรงเรียนเบญจมราชาลัย ครูเลื่อน สุนทรวาทินก็เพิ่งจากโลกนี้ไปเมื่อกลางเดือนมกราคม คือเมื่อเกือบ ๓ เดือนก่อน ครูเรืองอุไร ก็ประสาทตามืดมัวมานานเท่าไรไม่รู้ อย่างน้อยก็ตั้งแต่ก่อนเขียนหนังสือเล่มนี้เมื่อปี ๒๕๓๕ จากคุณ : NickyNick - [ 3 เม.ย. 50 21:16:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แม้ท่านจะมีข้อติดขัดบางประการ แต่วิญญาณแห่งความเป็นครูก็ไม่ทำให้ท่านแพ้ ไม่รู้ว่าท่านได้เขียนหนังสือเพิ่มเติมอีกหลายเล่มหรือไม่ นับจากที่ท่านมีปัญหาทางสายตา แต่หากผู้อ่านได้อ่านหนังสือเล่มที่กล่าวถึงนี้แล้ว ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผลงานจากความทรงจำที่ยอดเยี่ยม น่านับถือ แสดงให้เห็นว่า ท่านไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคใดๆ แม้ว่าปัญหาทางสายตานี้จะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับคนอื่นๆ จากคุณ : NickyNick - [ 3 เม.ย. 50 21:22:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ประวัติของครูที่ผมรวบรวมและตัดตอนมาให้อ่านต่อไปนี้ เรียบเรียงมาจากหนังสือ "บทเพลงแห่งความหลัง" ในฉบับพิมพ์ครั้งแรกนี้ ท่านเกิดเมื่อวันที่ ๒๑ มิถุนายน พงศ.๒๔๖๓ ปีวอก  เป็นบุตรีพระสอนถูกระบอบ (เรือง หิญชีระนันทน์)  บ้านเดิมอยู่ตรอกฉางเกลือ ใกล้ท่าน้ำโรงพยาบาลศิริราช เดิมท่านชื่อ "อุไร หิญชีระนันทน์" ต่อมาพระสารประเสริฐ (ตรี นาคะประทีป) เปลี่ยนให้เป็น "เรืองอุไร" เมื่อ พ.ศ.๒๔๘๕ คงจะมีความหมายว่า "อุไร ที่เป็นลูกของนายเรือง" จากคุณ : NickyNick - [ 3 เม.ย. 50 21:30:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ต่อมา ครูเรืองอุไรก็ได้ศึกษาต่อที่รั้วจามจุรีสีชมพู คณะสีเทา  ใช่แล้วครับ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย  ท่านเลือกเรียนภาษาบาลี เพื่อนร่วมรุ่น อ.บ. รุ่น ๗ (พ.ศ.๒๔๘๐-๒๔๘๔) ที่เลือกเรียนแบบเดียวกันนี้ มีนิสิตชาย ๗ คน และนิสิตหญิง ๖ คน มีเพื่อนคนหนึ่ง ที่สนิทกันและเพิ่งเสียชีวิตเมื่อต้นเดือนพฤษภาคม ๒๕๔๘ เมื่อเอ่ยชื่อพวกเราคงรู้จักกันดี  ผมค้นเจอมาจากสองกระทู้นี้ เนื้อหาคล้ายๆ กัน คือ ๑. ยายเสียก็เลยมาแจ้งให้ทราบค่ะ (ก็ยายเป็นนักเขียนน่ะ) http://www.rumpuey.com/somsri_sukumonlanand/library.html ๒. ยายตายได้ซะที ดีใจจัง http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=rumpuey&date=21-05-2005&group=29&blog=1 จากคุณ : NickyNick - [ 3 เม.ย. 50 21:44:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาติดตามอ่านค่ะ จากคุณ : สาวใหม - [ 3 เม.ย. 50 22:37:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กระทู้นี้ให้กำลังใจนักเขียนได้ดีนะครับ จากคุณ : ฟ้าลั่น - [ 3 เม.ย. 50 22:40:25 A:203.88.246.121 X: TicketID:115899 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ประเสริฐ จากคุณ : แสนอักษร - [ 3 เม.ย. 50 22:59:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผมรู้จักท่านจากหนังสือ มหาภารตะ ที่ท่านร่วมแปลเรียบเรียงกับสามี กรุณา กุศลาสัย ครับ จากคุณ : K.Senior - [ 4 เม.ย. 50 02:42:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีครับพี่นิค ขยันจังเลย  พอกลับมาก็เปิดกระทู้แล้ว พี่เริ่มตั้งกระทู้เล่าเรื่องบุคคลที่ได้ชื่อว่า "ครู" มาแล้ว อยากให้พี่ทำกระทู้อย่างนี้ต่อไปอีกเรื่อยๆครับ เป็นกำลังใจให้ครับ วันนี้จะเปิดกรุ เพชรพระมหามงกุฎ เช่นกันครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 4 เม.ย. 50 09:45:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ้าว อ.เรืองอุไรตาบอดเหรอครับ เพิ่งรู้ ติดตามงานของอาจารย์มานานแล้ว ส่วนใหญ่เป็นผลงาน ร่วมกับ อ.กรุณา สองท่านนี่เป็นตำนานแห่งภารตวิทยา ของเมืองไทยเลย ชอบงานแปลแล้วแต่งเป็นร้อยกรอง ของอ.เรืองอุไรมาก เคยอ่านประวัติของอาจารย์ทั้งสอง จำได้เลา ๆ ว่าอ.เรืองอุไรไปเรียนภาษาสันสกฤตที่อินเดีย มหาวิทยาลัยพาราณสี (น่าจะพบกับอ.กรุณาที่นั่น) ขอบคุณจขกท. ที่นำมาเล่าสู่กันฟังครับ ไม่ทราบว่า หนังสือบทเพลงแห่งความหลังมีขายในงานหนังสือฯ หรือเปล่า ซุ้มไหนรบกวนช่วยบอกด้วยครับ อยากได้ จากคุณ : พลายแป้ง - [ 4 เม.ย. 50 12:39:06 A:161.200.255.162 X: TicketID:120371 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีครับทุกท่าน ตั้งแต่เช้าไปยุ่งอยู่กับกระทู้สี่แผ่นดิน ยังไม่จบนะครับ มีคนถามต่อเรื่อยๆ ก็ต้องตอบเรื่อยๆ เช่นกัน แล้วก็ไปยุ่งกระทู้ยังเติร์กของคุณวิวันดา แล้วก็ไปบริจาคโลหิตตอนก่อนเที่ยงนิดหน่อย ตอนนี้กลับเข้ามานั่งจุ้มปุ๊กตรงนี้แล้วนะ ครูเรืองอุไรมีผลงานฝากไว้กับแผ่นดินมากครับ เป็นเรื่องราวที่มีประโยชน์ทั้งนั้น ผมไม่ทราบมาก่อนหรอกครับเรื่องสายตาของท่าน จนกระทั่งได้มาอ่านจากหนังสือเล่มนี้ แล้วก็ไปสนทนากับคุณครูท่านหนึ่ง ท่านคงจะมองไม่เห็นมานานมากแล้ว น่าจะถึง ๒๐ ปีนะครับ ผมยิ่งกว่าคุณพลายแป้งอยู่อย่างหนึ่งครับ ก่อนนี้คิดว่าท่านไม่ได้อยู่กับเราซะแล้วเสียอีก เพราะได้ยินชื่อท่านมานานมาก มาก มาก หนังสือบทเพลงแห่งความหลัง ได้พิมพ์ใหม่เมื่อไม่นานมานี้ แต่ผมก็ไม่ทราบครับว่าเป็นของสำนักพิมพ์ไหน อยากได้มาครอบครองเหมือนกัน สักพักคงจะหาได้ ถ้าผมเริ่มอ่านหนังสือ จะเริ่มจากคำนำก่อนทุกครั้ง เล่มนี้ก็เช่นกัน มีคำแถลงของสำนักพิมพ์ และคำปรารภของคุณครู  ซึ่งคุณครูบรรยายไว้ในคำปรารภไว้อย่างน่าฟัง รวมถึงความสุขของท่านที่ได้รับจาก "การระลึกถึงความหลัง" ด้วย  แม้ท่านจะมีอุปสรรคจากเรื่องเหล่านี้ แต่คำปรารภของท่านก็ทำให้คนอ่านอย่างผมรู้สึกซาบซึ้งไปกับรสคำและรสความที่กลั่นกรองออกมาจากใจของท่านด้วย จากคุณ : NickyNick - [ 4 เม.ย. 50 13:58:18 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สำหรับคุณกัมม์ ก็เป็นแรงใจหนึ่งที่ผมจะนำเรื่อง "คุณครูผู้ประเสริฐ" หลายๆ ท่านที่ยังอยู่ หรือแม้แต่หาชีวิตไม่แล้วมาเล่าสู่กันฟัง ก็คงแทรกบ้างเป็นบางขณะครับ เพราะการเขียนเล่าเรื่องทำนองนี้ได้ก็ต้องกลั่นออกมาจากใจ ต้องมีแรงจูงใจให้เขียน เป็นบุคคลที่เราคิดว่าท่านน่านับถือ น่ายกย่องอย่างแท้จริง  รวมทั้งเป็นเรื่องที่ไม่นำความเสื่อมเสียมาสู่ผู้ใดผู้หนึ่งอีกด้วย โชคไม่ดีอยู่อย่างที่ผมไม่ได้อยู่ในวงการใดๆ ที่เกี่ยวข้องกับคุณครูทั้งหลาย จึงไม่ค่อยมีโอกาสได้รู้จักพบปะหลายๆ ท่านมาก่อน การที่จะนำเรื่องราวมาเล่าสู่กันฟังจึงนำมาจากสิ่งที่ได้อ่าน หรือจากสิ่งที่ได้ฟังต่อกันมาเป็นส่วนใหญ่  ซึ่งอาจเพี้ยนได้บ้าง แต่ก็เป็นโชคดีที่ทำให้เราสามารถกล้าเขียนถึงท่านได้อย่างเต็มปากเต็มคำ และด้วยใจบริสุทธิ์ นี่เป็นจุดประสงค์ จุดหมาย หรือเป็นความรู้สึกของผมครับ จะเรียกว่าอะไรก็ได้แล้วแต่ท่าน จากคุณ : NickyNick - [ 4 เม.ย. 50 14:13:35 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อีกท่านหนึ่งที่ผมได้รับทราบว่า ปฏิบัติหน้าที่จนตาบอดเช่นกัน คงจะนับรวมว่าเป็นครูเช่นเดียวกัน แต่มรณภาพไปนานแล้ว ท่านคือ พระธรรมเจดีย์ (กี มารชิโน) อดีตเจ้าอาวาสวัดทองนพคุณ ผมได้รับทราบจากคำบอกเล่าว่า  ตรวจงานบาลี (ของเปรียญธรรมประโยคต่างๆ) จนตาบอด ซึ่งไม่ต่างกับของครูเรืองอุไรเลย  ที่ตรวจงานข้อสอบครู ป.ม. ของครูทั่วประเทศ ทั้งสองท่านมีความเหมือนอยู่อย่าง คือ ทั้งอ่าน ทั้งตรวจข้อสอบด้วยตนเอง เพื่อให้เกิดความยุติธรรมกับผู้ทำข้อสอบโดยถ้วนหน้ากัน ขณะที่บางท่าน ด้วยความเมื่อยล้าจากการตรวจข้อสอบ อาจให้คนอื่นเป็นคนอ่านคำตอบให้ฟัง แล้วถึงลงคะแนน ซึ่งก็เป็นการอะลุ้มอล่วยอย่างหนึ่ง สายตาของท่านทั้งสองจึงใช้งานอย่างหนัก และอ่อนล้ามากกว่าคนอื่นๆ แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 50 15:34:49 จากคุณ : NickyNick - [ 4 เม.ย. 50 14:31:37 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พบกับหนังสือบทเพลงแห่งความหลังและผลงานอื่นๆของอาจารย์เรืองอุไรและอาจารย์กรุณา  กุศลาสัย ได้ที่บูทสำนักพิมพ์ชนนิยม โซนC1 N38 ครับ  หนังสือบทเพลงแห่งความหลังมีขายที่บูทนั้นในราคาลดพิเศษเหลือ 50 บาทครับ(หากจำไม่ผิด)   ผลงานอีกสองเล่มของท่านอาจารย์ที่ผมขอแนะนำคือ มหาภารตยุทธ และ ภารตวิทยา สองเล่มนี้มีจำหน่ายที่บูทสำนักพิมพ์เคล็ดไทย โซนC2 R44  สำหรับมหาภารตยุทธผมคิดว่าเป็นผลงานแปลชั้นหนึ่งทีเดียวเพราะผมซื้อมาแล้วอ่านเกือบ 200 หน้า จบในคืนเดียว ตอบความเห็นที่ 11 ครับ อาจารย์ทั้งสองพบกันที่ห้องเรียนภาษาฮินดีที่อาศรมวัฒนธรรมไทย-ภารตะครับ เพราะอาจารย์เรืองอุไรได้ทุนไปศึกษาต่อที่อินเดียท่านจึงต้องมาเรียนภาษาเพื่อเตรียมตัวจึงได้พบกับอาจารย์กรุณาซึ่งเป็นครูสอนภาษาฮินดีที่นั่นครับ ต่อมาท่านทั้งสองได้นำความชำนาญด้านภาษามาร่วมกันสร้างสรรค์งานแปลเรื่อง พุทธจริต เพื่อถวายเป็นพระกุศลในงานพระราชทานเพลิงศพเจ้าฟ้าบริพัตรสุขุมพันธ์ ผู้อุปถัมภ์อาจารย์กรุณาสมัยบวชเป็นสามเณร จากความใกล้ชิดที่ได้ร่วมงานกันจึงแปรเปลี่ยนเป็นความรักและกลายมาเป็นคู่ชีวิตกันในที่สุด จากคุณ : mon bon chien (mon bon chien) - [ 4 เม.ย. 50 20:34:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อนุโมทนาด้วยครับคุณนิก ที่ได้นำเรื่องดี ๆ แบบนี้มาบอกพวกเราชาวห้องสมุดให้ได้รับทราบกัน  อ่านที่คุณนิกเขียนข้างบนแล้วก็ทำให้เกิดกำลังใจว่าขนาดอาจารย์ท่านตาเสียท่านยังมุมานะทำงานด้วยใจรัก และด้วยความมุ่งมั่น น่ายกย่องนับถือ ขอบคุณนะครับ และสนับสนุนความเห็นของคุณกัมม์ด้วยครับ ที่ขอให้คุณนิกนำสิ่งดี ๆ แบบนี้มาบอกให้เราทราบ จากคุณ : วศินสุข - [ 4 เม.ย. 50 22:15:00 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เท่าที่ได้อ่านประวัติศาสตร์ และประวัติบุคคลมา รู้สึกได้อย่างหนึ่งว่า สิ่งที่ทำให้มนุษย์เป็นอมตะได้ ไม่ใช่ยาอายุวัฒนะ แต่เป็นความดีความชั่วที่มนุษย์ได้บำเพ็ญนั่นเอง แล้วแต่จะเลือกว่า  ให้คนจำอย่างไร ดีหรือชั่ว ท่านว่า ... อยู่เพื่อตัวเอง  อยู่ได้แค่ถึงวันตาย อยู่เพื่อผู้อื่น  อยู่ได้ตราบฟ้าดินสลาย เป็นใครก็ได้  ไม่ว่าจะตัวเล็กหรือตัวใหญ่ ทุกคนสามารถ  มีประโยชน์ต่อผู้อื่นได้ทุกเวลา "ครู" ทุกคนทำประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่ และมีความสุข พี่นิคบอกเล่าเรื่องราวของ "ครู" ให้เราได้รู้ และมีความสุข เราทุกคน อ่านและสนับสนุนพี่นิคให้เล่าเรื่องราว และมีความสุข เราทุกคนล้วนมีความสุข  แผ่นดินนี้ก็จะมีแต่ความสุข ความสุขนั้นหาได้ง่ายๆ  แค่ไม่เรียกร้องสิ่งใดๆ  ตรองดูเถิด จากคุณ : กัมม์ - [ 5 เม.ย. 50 08:47:54 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สวัสดีครับ ครูเรืองอุไรได้รับทุนวัฒนธรรมสัมพันธ์จากรัฐบาลอินเดียไปศึกษาภาษาสันสกฤตและฮินดี ณ มหาวิทยาลัยฮินดูพาราณสี ระหว่างปี พ.ศ.๒๔๙๒-๒๔๙๔ นั่นเป็นช่วงเวลาที่ท่านพบกับอ.กรุณาเป็นครั้งแรกๆ ตาม คห.๑๕ ครับ ในหนังสือเล่มนี้ ตอน ๗ อักษรศาสตร์ชาติจุฬาฯ ครูเรืองอุไรยังได้เขียนรำลึกถึงครูเดวิส (ศาสตราจารย์ J.E. Davies) ชาวอังกฤษ ที่เป็นครูผู้สอนขับร้องเพลงภาษาอังกฤษขณะเรียนปี ๑ ด้วย  เนื้อความบางตอน เช่น .... อาจารย์เดวิสผู้นี้ ถึงแม้ท่านจะเป็นชาวต่างประเทศ  แต่เพราะความตั้งใจทำงานให้แก่พวกเรา ก็รู้สึกว่าท่านเป็นคนดี ทำงานจริงๆ หายใจเป็นงาน หมกมุ่นอยู่ด้วยงาน เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงผู้หนึ่งของมหาวิทยาลัยไม่ว่างานเบาหรือหนัก ถ้ามอบให้ทำก็ยินดีทำอย่างเต็มอกเต็มใจไม่เคยปริปากบ่น.... นี่เป็นอีกตัวอย่างหนึ่งของครูที่น่านับถืออีกท่านที่ปรากฏในหนังสือเล่มนี้ แม้ว่าท่านจะไม่ได้เป็นคนเชื้อชาติไทยก็ตาม จากคุณ : NickyNick - [ 5 เม.ย. 50 12:27:46 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ครูเรืองอุไรได้นำคำกล่าวของศาสตราจารย์พระวรเวทย์พิสิฐ ที่พิมพ์ในงานศพของอาจารย์เดวิส ณ เมรุวัดไตรมิตรวิทยาราม เมื่อวันที่ ๑๓ เมษายน ๒๔๘๔ มาถ่ายทอดไว้เพื่อบูชาคุณความดีของท่าน ดังนี้ "...... ศาสตราจารย์เดวิสมีอุปนิสัยเป็นครูโดยบริบูรณ์ มีน้ำใจรักจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยยิ่งนัก ไม่ว่าในที่ใด ถ้ามีเสียงค่อนแคะมหาวิทยาลัยนี้ ศาสตราจารย์เดวิสต้องเป็นเดือดเป็นแค้นและทัดทานทันที เมื่อเห็นความประพฤติหรือการเรียนของนิสิตไม่เป็นที่พอใจเมื่อใด เป็นต้องกล่าวว่า "นี่แหละ เป็นเครื่องหมายที่จะให้มหาวิทยาลัยทรามเกียรติลงละ ฉันไม่อยากจะได้เห็นจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยซึ่งเจริญรุ่งเรืองเป็นลำดับมาต้องตกต่ำลงเพราะการเรียนและความประพฤติของนิสิตเลย"  นิสิตคนใดที่เรียนเก่งเป็นต้องได้รับความยกย่องและส่งเสริมทุกคนและมักจะเข้มงวดเคี่ยวเข็นนิสิตที่ไม่เอาใจใส่ต่อการเรียน  บางครั้งก็พูดจาเปรียบเปรยกระทบกระทั่ง จนบางคนที่มองไม่ซึ้งนึกไม่ชอบอัธยาศัย  ใครๆ ที่ได้สนทนากับอาจารย์เดวิสแล้วเป็นต้องรู้ว่าท่านเป็นครูเพราะดูเหมือนทุกหนทุกแห่งท่านคิดว่าเป็นห้องแสดงปาฐกถาไปหมด...... ....ศาสตราจารย์เดวิส เป็นผู้รักษาตัวให้ต้องตามกฎของอนามัยอย่างเคร่งครัด สุราเมรัยและบุหรี่ก็ไม่เสพ เป็นผู้ละเว้นในรสเมาแท้ๆ พอถึงคราวที่มหาวิทยาลัยหยุดการเรียนเป็นต้องไปตากอากาศทุกคราว แต่กระนั้นก็ไม่สามารถจะดำรงชีพให้ยืนยาวพอควรแก่อายุที่จะถึงแก่กรรมไม่  นี้เป็นอนิจจลักขณะ นับเป็นข้อหนึ่งในพระไตรลักษณ์ ซึ่งพุทธศาสนิกชนอบรมใจให้แลเห็นธรรมหมวดนี้ เพื่อเป็นการหักใจให้คลายจากวิปโยคทุกข์......." ................. เห็นด้วยกับคุณกัมม์ครับ  เป็นใครก็ได้  ไม่ว่าจะตัวเล็กหรือตัวใหญ่  ทุกคนสามารถ  มีประโยชน์ต่อผู้อื่นได้ทุกเวลา สำหรับศาสตราจารย์เดวิส ไม่ทราบว่าผู้คนในประเทศแม่จะรู้จักหรือชื่นชมท่านหรือไม่ แต่ในเมืองไทย ก็มีครูเรืองอุไรอย่างน้อยคนหนึ่งที่รำลึกถึงท่าน และร่วมเชิดชูไม่ให้เกียรติคุณที่ดูเหมือนเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้สูญไป ซึ่งก็พอเข้ากับสุภาษิตบทหนึ่งของไทยที่ว่า "ความกตัญญูกตเวที เป็นเครื่องหมายของคนดี" จากคุณ : NickyNick - [ 5 เม.ย. 50 12:52:28 ]

ความคิดเห็นที่ 20 "ความกตัญญูกตเวที เป็นเครื่องหมายของคนดี" จริงครับพี่ บุคคลที่ยิ่งใหญ่ ล้วนถือคติข้อนี้เป็นข้อสำคัญในการดำเนินชีวิต เจ้าพระยมราช (ปั้น) คนดีศรีสุพรรณฯ  ก็ถือคติข้อนี้เป็นสำคัญ "...ความจริงข้าพระพุทธเจ้าเป็นคนแก่วัด ได้เล่าเรียนอยู่บ้าง และเชื่อถือในความกตัญญูกตเวที ว่าเป็นสิริมงคล แลเป็นราศีแก่ตัว..." จากคุณ : กัมม์ - [ 5 เม.ย. 50 16:40:30 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ้อ อ้อ ขอบคุณคุณ mon ที่เล่าให้ฟังครับ หนังสือของ อ.กรุณา-เรืองอุไร ผมติดตามแทบทุกเล่ม โดยรู้จักทั้งสองท่านครั้งแรกจากหนังสือภารตวิทยานี่เอง ซื้อตั้งแต่ยังเป็นฉบับพิมพ์เก่าไม่สวยเลย เห็นมีพิมพ์ใหม่ ปกสวยเข้าชุดกันกับเล่มอื่นแต่ผมก็ไม่ได้ซื้อใหม่หรอกครับ ยังทึ่งอยู่ว่าทั้งสองท่านมีความรู้เรื่องภารตะดีจังเลย จากนั้นก็ซื้ออ่านมาเรื่อย พุทธจริตก็อ่านตั้งแต่ฉบับที่ ยังแปลไม่จบเลย (ปกชมพู) ไม่รู้ว่าท่านได้แปลและเรียบเรียง เพิ่มเติมจนจบหรือยัง นอกนั้นก็มีรวมเรื่องสั้นเหมือนหนึ่ง นกที่จากรัง อโศกมหาราชและบทความคนละเรื่องเดียวกัน มหาภารตยุทธ์นี่เพิ่งออกมาทีหลัง ภควัตคีตาไม่แน่ใจว่า มีของอ.กรุณา-เรืองอุไรหรือเปล่า รู้สึกจะไม่มีนะครับ ผมมีฉบับของนายผีกับอ.สมภาร พรหมทา แล้วก็อ่าน งานแปลของอ.กรุณา เรื่องพบถิ่นอินเดีย เล่มนี้อ่านแล้ว น้ำตาไหลเลย ประทับใจความรักชาติของผุ้เขียน (ศรี เนห์รู) ส่วนหนังสืออัตชีวประวัติ ชีวิตที่เลือกไม่ได้ ว่าจะซื้อแต่ ไม่ได้ซื้อ เลยอดอ่านประวัติชีวิตส่วนตัวของท่านทั้งสองเลย ได้แต่อ่านตามที่ลงในหนังสือเล่มอื่น ๆ ของท่าน อืม งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปงานหนังสือฯ อีกรอบดีกว่า จะได้แวะ ไปซื้อบทเพลงแห่งความหลังด้วย ป.ล. ชอบกระทู้แบบนี้ครับ ทำให้รู้สึกว่าจิตวิญญาณที่ดี ๆ ยังคงมีล่องลอยอยู่บ้างในโลกอันสับสนไปด้วยวัตถุสมัยนี้ จากคุณ : พลายแป้ง - [ 5 เม.ย. 50 22:18:52 A:210.203.177.196 X: TicketID:120371 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เห็นด้วยอีกรอบกับคุณกัมม์ครับ คุณ mon bon chien กับคุณพลายแป้งโชคดีที่ได้อ่านผลงานดีๆ ของท่านอาจารย์ทั้งสอง ส่วนตัวของผมเอง ชอบเรื่องเกี่ยวกับประวัติศาสตร์เป็นส่วนใหญ่ เรื่องอัตชีวประวัติหรือประวัติบุคคลสำคัญก็ชอบอ่าน เมื่อพบว่าท่านใดมีประวัติที่น่าสนใจก็จะเข้าไปอ่านผลงานอื่นๆ ครับ  ของ อ.กรุณา-อ.เรืองอุไร ผมยอมรับว่าได้ดูเพียงผ่านๆ และก็โชคดีที่การตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา แล้วคุณทั้งสองมีหนังสือในดวงใจแนะนำมา ยิ่งทำให้ผมกระตือรือร้นที่อยากจะรับรู้มากขึ้น คงต้องรีบไขว่คว้ามาอ่านเร็วๆ และจะกว้านซื้ออีกล็อตใหญ่ในงานสัปดาห์หนังสือคราวหน้า เพราะคราวนี้ หมดโอกาสไปแล้ว จากคุณ : NickyNick - [ วันจักรี 10:40:17 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สวัสดีครับพี่ วันนี้ก็แวะไปอีกครั้ง ได้ "พระประวัติตรัสเล่า" "พระบวรราชประวัติ" มาเข้าชุดกับขององค์การค้าของคุรุสภาถูกใจเสียนี่กระไร   เอาไว้จะคัดฝากไว้ในห้องสมุดอีกเรื่อยๆ นะครับ แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 50 21:11:53 จากคุณ : กัมม์ - [ วันจักรี 21:08:06 ]

ความคิดเห็นที่ 24 มีหนังสือบทเพลงแห่งความหลัง ค่ะ อยากทราบว่า อ.กรุณา ยังมีชีวิตอยูไหมคะ เท่าที่ทราบ อาจารย์ทั้งสองท่านเป็นคู่สามีภรรยา ที่ดูแลกันและกันเป็นอย่างดีเลิศ จากคุณ : usa (usa1956) - [ วันจักรี 23:43:18 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เท่าที่ทราบ ยังอยู่สบายดีทั้งสองท่านนะครับ จากคุณ : mon bon chien (mon bon chien) - [ 7 เม.ย. 50 00:07:00 ]

ความคิดเห็นที่ 26 รูป อ.กรุณา กุศลาสัย เมื่อ ๒ ปีก่อน http://www.manager.co.th/China/ViewNews.aspx?NewsID=9480000080611 จากคุณ : NickyNick - [ 7 เม.ย. 50 15:42:36 ]

ความคิดเห็นที่ 27 วันนี้ (งานหนังสือฯ วันสุดท้าย) แวะไปซุ้มชนนิยมมาด้วย หนังสือบทเพลงแห่งความหลัง หมดแล้วครับ อดอ่านเลย คุยกับน้องคนขาย เห็นบอกว่าตอนพบอ.กรุณาครั้งสุดท้าย ท่านเดินไม่ถนัดแล้ว เสียดายไม่ได้แวะไปซุ้มเคล็ดไทย เผื่อยังมีอยู่ ไว้งานมหกรรมหนังสือฯ ปลายปีค่อยว่ากันใหม่ครับ จากคุณ : พลายแป้ง - [ 10 เม.ย. 50 20:50:20 A:210.203.176.215 X: TicketID:120371 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณคุณพลายแป้ง และทุกท่านมากครับ เมื่อวันรองสุดท้าย 9 เม.ย. ผมเกือบจะได้ไปงานหนังสืออีกรอบ แต่รถยนต์มีปัญหาต้องเข้าซ่อมซะสองวัน เลยอด ว่ากันใหม่คราวหน้าเช่นกันครับ จากคุณ : NickyNick - [ 11 เม.ย. 50 08:50:52 ]