ความคิดเห็นที่ 1 พระประวัติตรัสเล่า สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส (เริ่มทรงพระนิพนธ์เมื่อวันอาทิตย์ที่ ๒ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๕๘) ๑. คราวประสูติ         พระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหามงกุฎ พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  สมเด็จพระเจ้าแผ่นดินสยามที่ ๔ ในพระบรมราชจักรีวงศ์ เป็นพระบรมชนกนาถของเรา  เจ้าจอมมารดาแพพระสนมเอกในรัชกาลที่ ๔ เป็นเจ้าจอมมารดาของเรา ฯ  เราประสูติที่ตำหนักหลังพระที่นั่งจักรพรรดิพิมานมุขหลัง  ที่เรียกว่าท้องพระโรงหลังถัดโรงละครออกไป  ในพระบรมมหาราชวังบฃ  เมื่อวันพฤหัสบดี เดือนห้า แรมเจ็ดค่ำ ปีวอกยังเป็นเอกศก จุลศักราช ๑๒๒๑  ตรงวันที่ ๑๒ เมษายน พุทธศักราชที่ใช้ตามธรรมเนียมบัดนี้ ๒๔๐๓  เวลาบ่าย ๑ โมง ๓๖ ลิบดา  ตามโหราศาสตร์สยาม พระอาทิตย์สถิตราศีเมษ องศา ๑  เป็นวันเนาวหลังวันมหาสงกราต์  หน้าวันเถลิงศกที่ขึ้นจุลศักราชใหม่ ฯ            ได้ฟังคำผู้ใหญ่เล่าว่า  พอเราประสูติแล้วอากศที่กำลังสว่าง  มีเมฆตั้ง ฝนตกใหญ่ จนน้ำฝนขังนองชาลาตำหนัก  ทูลกระหม่อมของเราทรงถือเอานิมิตนั้น  ว่าแม้นกับคราวที่พระพุทธเจ้าเสด็จประทับ ณ ควงไม้ราชายตนพฤกษ์ฝนตกพรำสิ้นเจ็ดวัน  มุจลินทนาคราชเอาขนดกายเวียนพระองค์  และแผ่พังพานเหนือพระเศียรเพื่อมิให้ฝนตกถูกพระองค์  ครั้นฝนหายแล้ว  จึงคลายขนดจำแลงกายเป็นมาณพหนุ่มเข้ามายืนเฝ้าเฉพาะพระพักตร์  จึงพระราชทานนามเราว่า พระองค์เจ้า "มนุษยนาคมานพ"  แต่เราได้พบในภายหลังเมื่ออ่านบาลีเข้าใจแล้ว  ในบาลีมหาวรรคพระวินัยเล่ม ๑ ตอนทรมานอุรุเวลกัสสปชฎิล คำว่า "มนุสฺสนาโค" หรือ "มนุษยนาค" นั้น  เป็นคำเรียกพระพุทธเจ้า  คู่กับคำว่า "อหินาโค" หรือ "อหินาค" เป็นคำเรียกพญานาคที่เป็นชาติงู  เช่นนี้ คำว่า มนุษยนาค ก็เหมือนคำว่า บุรุษรัตน์ หรือ มหาบุรุษ ที่ใช้เรียกท่านผู้สูงสุดในหมู่มนุษย์คือ พระพุทธเจ้า และพระเจ้าแผ่นดิน ฯ          เมื่อเรายังเยาว์ แต่จำความได้แล้ว  ได้ตามเสด็จทูลกระหม่อมไปวัดราชประดิษฐ์เนืองๆ คราวหนึ่งได้ยินตรัสถามสมเด็จพระสังฆราช (ปุสฺสเทว(สา))  ครั้งนั้นยังเป็นพระศาสนโสภณว่า คนชื่อคนมีหรือไม่  สมเด็จพระสังฆราชนิ่งนึกอยู่ครู่หนึ่ง  แล้วถวายพระพรทูลว่า ไม่มี  ทรงชี้เอาเราผู้นั่งอยู่เบื้องพระปฤษฎางค์ว่า นี่แน่ะคนชื่อคน  แต่นั้นเราสังเกตว่าทรงพระสำรวล  และสมเด็จพระสังฆราชก็เหมือนกัน ฯ  แปลชื่อมนุษยนาคมานพ ตามวิกัปต้นว่าหนุ่มน้อยนาคจำแลงเป็นคน ฯ  แต่ศัพท์มคธที่แปลว่าคนหนุ่มนั้นสอบสวนได้แน่ในบัดนี้ว่า "มาณโว" คือมาณพ  แต่ในพระราชหัตถเลขาพระราชทานนั้นเป็น "มานพ" ที่ตรงศัพท์มคธว่า "มานโว" และแปลว่า "คน" หรือ "เชื้อสายของท่านมนุ" ศัพท์สันสกฤตก็เป็นเช่นเดียวกัน  แต่ครั้งนั้นหนังสือและภาษาอันเป็นเครื่องสอบสวนยังหามีแพร่หลายเหมือนในกาลบัดนี้ไม่ ฯ  แปลตามวิกัปหลังว่า "คนผู้เป็นมุษย์นาค" หรือ "คนผู้เป็นนาคในมนุษย์"  ศัพท์ว่านาคในวิกัปนี้ หมายความว่า ผู้หลักผู้ใหญ่ ฯ  เราเป็นพระเจ้าลูกเธอที่ ๔๗ ของทูลกระหม่อม  และเป็นองค์ที่ ๔ ของเจ้าจอมมารดาของเรา  ผู้มีพระองค์เจ้า ๕ พระองค์ ฯ          รุ่งขึ้นอีกปีหนึ่ง คือพระพุทธศักราช ๒๔๐๔  เจ้าจอมมารดาของเราถึงแก่กรรม  เราจึงจำเจ้าจอมมารดาของเราหาได้ไม่ ฯ จากคุณ : กัมม์ - [ 17 เม.ย. 50 10:35:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เดี๋ยวนะครับ ขอโทษที่ปาด ใช่สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระปรมานุชิตชิโนรส หรือเปล่าครับ จากคุณ : edu - [ 17 เม.ย. 50 10:39:15 A:58.9.42.57 X: TicketID:131360 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตามปาด ขอปรึกษาหน่อยค่ะ  จะหาพระประวัติสมเด็จพระสังฆราช(สา)ได้ที่ไหนคะที่ละเอียดๆ จากคุณ : แสนอักษร - [ 17 เม.ย. 50 11:00:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีครับ คุณ edu เป็นสมเด็จพระมหาสมณเจ้า ฯ สมเด็จพระสังฆราชคนละพระองค์ครับ   องค์ที่ ๗ สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระปรมานุชิตชิโนรส วัดพระเชตุพน วิมลมังคลาราม (วัดโพธิ์)   องค์ที่ ๑๐ สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส (พระองค์เจ้า มนุษยนาคมานพ ป.ธ.๕) วัดบวรนิเวศวิหาร   ประวัติสมเด็จพระสังฆราช เพิ่มเติมได้ที่นี่ครับ http://www.dhammathai.org/thailand/sangkharaja.php พระประวัติสมเด็จกรมพระปรมานุชิตชิโนรส จะคัดมาลงไว้ในโอกาสต่อไปนะครับ สวัสดีครับ คุณ แสนอักษร ขนาดแสนอักษรยังหาไม่ได้  ผมคงต้องกระอัก เคยเห็นหนังสือเรื่อง "ประวัติสมเด็จพระสังฆราชในกรุงรัตนโกสินทร์" แต่จำสำนักพิมพ์ไม่ได้เสียแล้ว  ขออภัยด้วยครับ ส่วนตัวผมเองก็ไม่มีประวัติสมเด็จพระสังฆราชสา  ขออภัยอีกครั้งครับ ดูที่เว็บไซค์นี้ไปพลางก่อนนะครับ สมเด็จพระสังฆราชแห่งกรุงรัตนโกสินทร์ http://www.dhammathai.org/thailand/sangkharaja.php องค์ที่ ๙ สมเด็จพระสังฆราช (สา ป.ธ.๙) วัดราชประดิษฐ์สถิตมหาสีมาราม http://www.dhammathai.org/thailand/sangkharaja09.php จากคุณ : กัมม์ - [ 17 เม.ย. 50 12:05:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 50 12:31:59 แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 50 12:09:30 จากคุณ : กัมม์ - [ 17 เม.ย. 50 12:06:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ๒. คราวเป็นพระทารก          เริ่มแรกเราจำความได้  อายุเท่าไรบอกไม่ได้  เราอยู่ที่ตำหนักพระเจ้าบรมวงศ์เธอในรัชกาลที่ ๓ กรมหลวงวรเสรฐสุดา  ครั้งนั้นยังไม่ได้ทรงกรม  ทรงพระนามพระองค์เจ้าบุตรี  เจ้าจอมมารดาของท่านกับของเราเป็นญาติกัน  เราเรียกท่านว่า เจ้าครอกป้า  ภายหลังเมื่อคำว่าเจ้าครอกล่วงสมัยแล้ว เปลี่ยนเรียกว่า เสด็จป้า  เรียกคุณยายท้าวสมศักดิ์คือเจ้าจอมมารดาอึ่ง เจ้าจอมมารดาของท่านว่า คุณยายแม่ ที่แปลว่าแม่เฒ่า  ที่เจ้านายในรัชกาลที่ ๕ ผู้เป็นพระญาติข้างเจ้าจอมมารดาเรียกอย่างนั้นตรงๆ ฯ            เวลานั้นเรากำลังเจ็บ  แต่รู้ในภายหลังว่าเป็นซางขโมย  เจ็บมากน่ากลัวไม่รอด  เมื่อเราจำได้นั้นกำลังฟื้น  จำขุนทารกรักษา(นาค) ผู้รักษาได้  แกเป็นคนแก่ดูเหมือนตกกระแล้ว  แต่ผมยังดำ  ไว้ผมเปีย น้ำใจดี พูดอ่อนหวาน  เราเป็นทารกและกำลังเจ็บเข้าหาและนั่งตักแกได้ด้วยไม่กลัวแกจะให้กินยา  แกคงมีอุบายปลอบให้กินยา  แต่ได้ยินว่าเรากินยาง่าย  บางทีเป็นเพราะเจ้าครอกป้าของเราฝึกให้เจนมาก็ได้  ท่านทรงเล่าให้ฟังว่าท่านจ้างให้กินยาถ้วยละ ๑ บาท  เงินที่รับจ้างได้นั้นกองไว้ข้างตัว  พอลืมก็กลับมาเป็นค่าจ้างใหม่  เมื่อเขื่องขึ้นหน่อย ไม่ต้องมีใครจ้าง  เป็นแต่ได้รับคำยอว่า เสวยยาง่ายดีกว่าท่านพระองค์ชายใหญ่ คือกรมหลวงพรหมวรานุรักษ์ เท่านั้นก็พอ ฯ          เหตุไฉนเราจึงไปอยู่ตำหนักเสด็จป้ากรมหลวงวรเสรฐสุดานั้นมีคำเล่าว่า  ในวันเผาศพเจ้าจอมมารดาของเราที่วัดราชาธิวาส  พอกลับมาถึงตำหนักของเรา  ยังไม่ทันขึ้น เราร้องไห้ดิ้นรนไม่ยอมขึ้น  ชี้มือไปทางตำหนักเสด็จป้ากรมหลวงวรเสรฐสุดาที่อยู่ไม่ไกล  ถนนสายเดียวกันแต่ข้างละฟาก  ครั้นเขาพาไปถึงนั่น หยุดร้องไห้  ท่านรับเลี้ยงไว้ตั้นแต่วันนั้น ฯ  แต่อย่างไร เราจึงไม่ได้อยู่ที่นั่นจนโต  หารู้แน่ไม่  มีคำเล่าว่า ท่านระแวงว่า เลี้ยงเด็กผู้ชายไม่ขึ้น  กรมหลวงพรหมวรานุรักษ์ ได้เคยเสด็จไปอยู่ที่นั่น  ก็ประชวรออดแอด  เราอยู่ที่นั่นก็เจ็บใหญ่ ฯ          เมื่อเรามาอยู่ที่ตำหนักของเรา  ได้อยู่ในความดูแลของคุณยายท้าวทรงกันดาร (ศรี) ยายตัวของเรา  ในเวลาเจ้าจอมมารดาของเราถึงแก่กรรม  ยายเราต้องดูแลเจ้าหลาน ๔ พระองค์  ส่วนน้องหญิงบัญจบเบญจมานั้น เสด็จป้ากรมหลวงวรเสรฐสุดาทรงรับเอาไปเลี้ยงตั้งแต่วันประสูติ  อยู่ตำหนักท่านตลอดมา  จนเธอสิ้นพระชนม์จากท่านไป  เมื่อพระชันษาของเธอได้ ๓๒ ปี ฯ  นึกดูถึงใจยาย  เห็นหลานกำพร้าแม่แต่ยังเล็กๆ จักมีความสงสารสักเพียงไร  และจักรู้สึกว่าตกเป็นภาระของท่านสักเพียงไร  เป็นเดชะบุญของพวกเรา  เรามียายดี มีสามารถในกิจการ รู้จักหาทรัพย์และเก็บหอมรอมริบ  สมบัติของพวกเราจึงปราศจากอันตราย  และพวกเราก็ได้รับทำนุบำรุงมาเป็นอันดี ฯ  เป็นธรรมดาของผู้ใหญ่ย่อมเอ็นดูเด็กคนน้อยมากกว่า  น้องหญิงของเราไม่ได้อยู่ด้วยยายถัดมาก็ถึงเรา  ยายจึงรักเรามากกว่าหลานอื่น เป็นเช่นนี้ตลอดมาจนท่านถึงแก่กรรม  เมื่อเราเป็นผู้ใหญ่ในสงฆ์แล้ว  นอกจากธรรมดาเสกสรรยังเป็นโชคของเราอีก  ที่ท่านผู้ใหญ่อื่นชอบเรามากเหมือนกัน ฯ          เมื่อยังเล็กเราพอใจเล่นเป็นพระ ครองผ้า บิณฑบาต ฉัน อนุโมทนา เทศนา  เพียงเท่านี้จะว่าเป็นนิมิตก็ไม่เชิง  เพราะนี้เป็นการเล่นสนุกของเจ้านายอื่นด้วย  แต่เรามีตาลปัตรแฉกสำหรับพระราชาคณะ  พระนิกรมมุนี (เบญจวรรณ) เจ้าวัดพระยาทำ ผู้เป็นญาตินับเป็นชั้นตา ทำให้  ใบพัดเอาอะไรทำและทำอย่างไร บอกไม่ได้  เป็นอย่างหักทองขวางด้ามงาหรือกระดูก  นี้จะถือว่าเป็นนิมิตก็เข้าที ฯ          นอกจากได้ความสังเกตจากผู้ใหญ่โดยธรรมดาของเด็ก  เราได้รับความศึกษาเป็นครั้งแรกที่นกพนักงาน  ซึ่งเราเรียกว่า คุณยายนก  อายุเท่าไรไม่แน่  แต่ยังเด็กมาก  ยายของเราฝากให้เรียนหนังสือไทย  ไปเรียนเป็นเวลา  แล้วกลับมาตำหนัก ฯ  ขอบคุณคุณครูนกของเรา  แกเป็นผู้มีใจดี มีอัชฌาสัยเยือกเย็นไม่ดุ น่ารักน่านับถือ เป็นผู้มีสัตย์ไม่กลับคำให้เสียความวางใจ  แรกแกสอนให้อ่านและจำตัว ก ข เพียง ก ถึง ง และว่าถ้าจำได้แล้ว  วันนั้นจักให้หยุดและให้เล่น  เราเชื่อแก อ่านครู่เดียวจำได้  แกให้หยุดจริงๆ  แต่ในวันหลังๆ แกเห็นว่าเรียนวันละตอนคล่องแล้ว  แกก็เพิ่มเป็นสองตอนขึ้น  แจกลูกวันละไม่ถึงแม่หนึ่งขึ้นไปโดยลำดับ  เราเชื่อคุณครู   เราสมัครทำตามด้วยไม่พักเดือดร้อน  เรียนแต่อ่าน ไม่ได้หัดเขียน  ความรู้หนังสือที่เราได้จากแกครั้งนั้น  ไม่เท่าไรนัก  แต่เราได้คุณสมบัติสำคัญจากแก คือ รู้จักสมัครทำตามคำของครู  เป็นเหตุให้ไม่ต้องถูกเคี่ยวเข็ญถูกดุถูกตีเพราะการเล่าเรียนเลย  เรียนในสำนักครูผู้ใด ครูผู้นั้นรักทุกคราวมา  ครั้นเราเป็นครูเขาขึ้นเอง  เราก็ไม่ชอบดุ  แม้ปกติของเรามีโทษะเป็นเจ้าเรือน ฯ          เมื่ออายุได้ ๗ หรือ ๘ ปี  ได้เริ่มเรียนหนังสือขอมกับพระยาปริยัติธรรมธาดา (เปี่ยม) ครั้งยังเป็นหลวงราชาภิรมย์ ปลัดกรมราชบัณฑิต  ที่พระที่นั่งสุทไธสวรรย์  พร้อมด้วยเจ้าพี่หลายพระองค์  อันที่จริงเรียนมคธภาษา  แต่ต้องเรียนตั้งแต่อ่านหนังสือขอมที่เป็นเครื่องใช้เขียนและจารตำรับเรียน  เรียกอย่างหมิ่นเหม่แต่บุพภาคว่า เรียนหนังสือขอม ฯ  ใครชักนำให้ไปเรียนหารู้ไม่ ฯ  ในเวลานี้เราก็หลากใจว่า  อายุเท่านั้นเริ่มเรียนมคธภาษาแล้ว  เราเป็นเด็กที่สุดในหมู่เจ้านายผู้เรียนอยู่ ฯ  ตั้งแต่หัดอ่านหนังสือขอม  ตลอดถึงเรียนบทมาลาที่เรียกไวยากรณ์ในบัดนี้  อาจารย์ลำบากมาก  ต้องเขียนลงในสมุดดำให้ศิษย์ทุกพระองค์  ต่อขึ้นคัมภีร์ คืออรรถกถาธรรมบท จึงค่อยสะดวก  ไม่ต้องเขียน ฯ  อาจารย์ของเราแกมีใจดีเยือกเย็น  แต่แกเป็นข้าราชการฝ่ายหน้า  แกไม่อาจตั้งตัวเป็นอาจารย์  แกถ่อมตัว แกไหว้พวกเรา พูดอย่างอ่อนน้อม  เราหาได้ความรักใคร่สนิทสนมฉันครูกับศิษย์ไม่  ออกจะเห็นเป็นครูชั้นเลว  แต่ก็ยังคมคือยกมือไหว้แก ฯ            เราเรียนต่อมากับท่านอาจารย์นี้  จนถึงรัชกาลที่ ๕ แต่ย้ายสถานมาเรียนที่เก๋งกรงนกหรือสกุณวัน  เรียกชื่ออย่างนั้น เพราะเดิมมีกรงนกใหญ่ทำเขาและป่าไว้ในนั้น  เลี้ยงนกและสัตว์จตุบทเล็กๆ  เราจำได้ว่ามีกระจง มีเก๋งอยู่สี่ทิศของกรงนก  แต่ในเวลาที่มาเรียนนั้นกรงนกรื้อเสียแล้ว  ทำเป็นศาลาใหญ่ ชื่อเก๋งวรสภาภิรมย์ที่สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์ ครั้นยังเป็นเจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์ผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน นั่งว่าราชการ  เก๋งหลังที่เราเรียนหนังสือนั้นชื่อราชานุอาสน์ อยู่หน้าพระทวารเทเวศร์รักษาแห่งพระที่นั่งอมรินทรวินิจฉัย  มีทางเดินคั่นในระวางเท่านั้น  แต่เรียนอยู่ไม่นานก็เลิก ฯ  เราเรียนถึงแปลอรรถกถาธรรมบทบั้นปลายผูกสอง  พอเข้าใจความท้องเรื่องได้เมื่ออาจารย์สอนให้แปลแล้ว  แต่ยังผสมเอาความเองไม่ได้ ฯ  ความรู้ที่ได้ในการเรียนนี้  คืออ่านหนังสือขอมออก  รู้จักศัพท์มคธขึ้นบ้าง  นำให้เข้าใจภาษาไทยกว้างออกไป ฯ                                            ...............................................................................                             พระเจ้าบรมวงศ์เธอชั้นที่ ๓ พระองค์เจ้าบุตรี กรมหลวงวรเสรฐสุดา อาทิอักษรวรรคศรี แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 50 15:42:51 จากคุณ : กัมม์ - [ 17 เม.ย. 50 12:31:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โห คุณกัมม์ เป็นเรื่องที่ผมสนใจ "มาก ๆ" ด้วยครับ เรื่องนี้ เสียดายจัง อยากจะเซฟเก็บไว้ แต่คงจะไม่ได้อ่านจนจบ ยังไงช่วยเก็บเข้าใน "บล็อก" ของคุณกัมม์ด้วยนะครับ (หรือมีแล้วก็ไม่รู้) แล้วผมจะไปหาอ่านในนั้นละกันนะครับ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : วศินสุข - [ 17 เม.ย. 50 12:47:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีครับคุณ วศินสุข ยังอีกหลายวันครับกว่าจะจบ ยาวกว่า ๑๐๐ หน้า แยกคัดเป็น ๒ ภาค กว่าจะจบคงใช้เวลา ๒ อาทิตย์ ไปเรื่อยๆครับ เมื่อจบแล้วก็จะ Paste ไป Blog เหมือนเคยครับ คุณ วศินสุข  จะเดินทางหรือครับ ขอให้มีความสุข และเดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 17 เม.ย. 50 13:31:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีครับ เก็บเข้าคลังด่วน จากคุณ : NgaoMak - [ 17 เม.ย. 50 13:36:53 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาปาดรอบหลัง หนูเหงา รีบเก็บเข้าคลังด่วนจี๋ ให้คนอื่นเค้าคุยกันก่อนไม่ได้เหรอ หนังสือประวัติสมเด็จพระสังฆราชทุกพระองค์ มีพิมพ์เป็นหนังสือแยกประวัติเล่มละพระองค์ เขียนอย่างละเอียดยิ่งยวด มีจำหน่ายที่ร้านหนังสือของมหามกุฎราชวิทยาลัย บางลำภู คุณกัมม์พิมพ์ลำดับพระโอรสธิดา เสด็จพี่เสด็จน้องในสมเด็จพระมหาสมณเจ้าฯ กลับกันจากพระชันษาอ่อนสุด มามากสุดครับ จากคุณ : NickyNick - [ 17 เม.ย. 50 13:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาตอกบัตรค่ะ คุณกัมม์ กำลังจะตอบว่าพระประวัติแต่ละองค์เคยเห็นที่ร้านหนังสือของมหามกุฏฯ ตรงข้ามวัดบวรฯ คุณนิคก็เข้ามาตอบพอดีค่ะ จากคุณ : little kitty - [ 17 เม.ย. 50 14:02:17 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีครับ น้องเหงา หนีออกมาจากตรีบูร มาเที่ยวก็ยินดีต้อนรับครับ สวัสดีครับ พี่นิค กระทู้พี่เศร้าจังนะครับ แต่ก็ให้เกิดข้อคิดหลายอย่าง   ต้องตายกันทุกผู้ทุกนาม  แต่จะตายอย่างไรจึงจะมีค่า ลำดับพระราชโอรส-ธิดา ในรัชกาลที่ ๔ กับเจ้าจอมมารดาแพ พิมพ์เรียงลำดับในรูปจากซ้ายไปขวาครับ บางลำพูไม่ได้ไปเที่ยวเสียนาน  ขอบพระคุณที่แนะนำครับ พอเราหยุด เขาก็หยุดด้วย  ไม่รู้ว่าวันแรงงานเขาจะหยุดด้วยหรือเปล่า มีโอกาสจะได้ตอบคุณ แสนอักษร บ้างก็คราวนี้แหละครับ สวัสดีครับคุณ little kitty สงกรานต์ไปเที่ยวไหนมาครับ สนุกไหม ปีนี้ผมไม่เปียกน้ำสักหยด  สงสัยจะแก่จริงๆแล้ว ฮ่ะฮ่ะฮ่า จากคุณ : กัมม์ - [ 17 เม.ย. 50 14:22:52 ]

ความคิดเห็นที่ 13 (ต่อตอนที่ ๒)            เราจำได้ว่าการเล่นตุ๊กตา ก็ให้ความรู้ได้เหมือนกัน ฯ  เล่นตุ๊กตาตัวใหญ่ เรารักตุ๊กตาเป็นลูก  เราได้ความรู้สึกว่าผู้ใหญ่ของเราท่านรักเราอย่างไร  นี้เป็นกตัญญู  เราเอาอย่างผู้ใหญ่ทำให้แก่ตุ๊กตา  หรือจักทำแก่คนภายหน้า นี้เป็นบุพการี  และยังรู้จักเย็บผ้า ผสมสีย้อมผ้า เครื่องแต่งตุ๊กตาและอื่นๆอีก  เล่นตุ๊กตาเล็กๆ นำให้เราสังเกต วิธีจัดเหย้าเรือ  และจัดการงานของผู้ใหญ่  เพื่อจำเอามาเล่นตุ๊กตา ฯ  การเล่นหุงข้างต้มแกง ห็ให้ความรู้ในทางปรุงอาหาร  แต่เสียดายว่าไม่สนใจจึงไม่สันทัด ฯ          แม้เราเป็นผู้กำพร้าแม่  แต่เราได้อัสสาสะคือความอุ่นใจในทูลกระหม่อมของเรา  ท่านทรงกับพวกเราโดยฉันพ่อกับลูก  ไม่ทรงทำพระยศพระอย่างโดยฐานเป็นพระเจ้าแผ่นดิน ที่ห่างเหินจากพระเจ้าลูกเธอชั้นพระองค์เจ้า  หรือพูดตามคำสามัญว่าลูกเมียน้อย ฯ  เวลาเสวยพวกเรานั่งล้อมอยู่ใกล้โต๊ะเสวย  คอยเลื่อนเครื่อง  ไม่ทันใจทูลขอกำลังเสวยก็มี  เสด็จไปทางไหนก็พรูตามเสด็จ  ถ้าเสด็จโดยพระราชยาน  ก็ทรงรับขึ้นพระราชยาน  ที่ยังเล็กโปรดให้นั่งบนพระเพลาบ้าง ซอกพระปรัศว์บ้าง  ที่เขื่องโปรดให้นั่งหน้าพระเพลา  เราจำได้ว่าเมื่อครั้งโสกันต์พี่พักตร์พิมลพรรณที่เมืองเพชรบุรี  วันหนึ่งเราตามเสด็จลงจากเขามไหศวรรย์ไปรับกระบวนแห่ไม่ทัน  แม่นมอุ้มไปดักกลางทาง  สอนให้เราทูลขอให้ทรงรับ  ท่านให้หยุดพระราชยานรับเราขึ้นด้วย  ประทับที่ไหนพวกเราก็นั่งล้อมเบื้องพระปฤษฎางค์ ฯ            เรามีความอิ่มใจว่าแม้เรายังเล็ก  เราก็พอเป็นประโยชน์แด่ทูลกระหม่อมของเราได้บ้าง  ท่านทรงใช้เราหยิบพระศรี (คือหมากเสวย) ก็มี  พระสุพรรณศรี (คือบ้วนพระโอษฐ์องค์น้อย) ก็มี  โปรดให้เชิญพระแสงบ้าง เชิญธารพระกรบ้าง  บางคราวถูกเชิญพร้อมกันทั้งสองอย่าง  หนักก็หนัก มือเล็กกำไม่ค่อยรอบ  แต่อิ่มว่าเป็นผู้แข็งแรง  ทรงใช้การหนักได้ ฯ          เมื่อกรมหลวงพรหมวรานุรักษ์จะทรงผนวชเป็นสามเณร  ทูลกระหม่อมทรงพระอนุญาตให้เรามาอยู่วัดบวรนิเวศวิหารด้วยเจ้าพี่  เราดีใจนี่กระไร  เมื่อออกมาอยู่ได้พบและคุ้นเคยกับพวกผู้ชายทั้งพระเณรทั้งคฤหัสถ์  ได้เรียนรู้อัชฌาสัย  มีทั้งดีทั้งเลว  และมีช่องที่ได้ตามเสด็จเจ้าพี่ไปข้างไหนๆ บ่อยๆ กว่าอยู่ในวัง  ติดวัดเหมือนปลาเคยอยู่ในน้ำตื้นได้ออกมาน้ำลึก  มีธุระที่จะต้องเข้าไปค้างคืนในวัง ช่างไม่สมัครเสียจริงๆ อยู่ก็ไม่สนุก  ฟังผู้หญิงพูดก็ไม่คมคาย  เมื่ออยู่วัดได้เรียนปริยัติกับพระปริยัติธรรมธาดา (ชัง) ครั้งยังเป็นหลวงศรีวรโวหาร นายด่านกรมราชบัณฑิต  ผู้บอกภิกษุสามเณรวัดนั้นอยู่บ้าง ฯ  การอยู่วัดมีประโยชน์ทำให้ใจและอาการเป็นผู้ชายเร็ว  แปลกกว่ามาอยู่ต่อเมื่อบวชเณรทีเดียว  ที่มักจะมีอาการผู้หญิงติดมาไม่องอาจ  แต่อีกทางหนึ่ง ได้ยินคำที่ยังไม่ควรจะได้ยินเร็วเกินไป ฯ          ทูลกระหม่อมของเราเสด็จประพาสหัวเมืองเนืองๆ พวกเราอยากตามเสด็จเสียนี่กระไร  ผู้ใดได้ไป เป็นโชคของผู้นั้น  แต่เรามักจะแคล้วคลาด  จำได้ว่าได้ไปพระปฐมเจดีย์ กรุงเก่า เมืองเพชรบุรี เกาะจาน แขวงเมืองประจวบคีรีขันธ์ (คือเมืองกุย) คราวมีสูรย์เท่านั้น  แม้อย่างนั้น สองคราวหลังหาได้ไปในเรือพระที่นั่งไม่  คราวไปเมืองเพชรบุรีไปเรือลำเดียวกับเสด็จป้า กรมหลวงวรเสรฐสุดา  คราวไปเกาะจานไปเรือลำเดียวกับกรมหลวงพรหมวรานุรักษ์ ซึ่งยังเป็นสามเณร  และตามเสด็จสมเด็จกรมพระยาปวเรศวริยาลงกรณ์  เสด็จพระอุปัชฌายะของเราไป ฯ          พอเสด็จกลับจากเกาะจาน  ทูลกระหม่อมทรงพระประชวรไข้ป่า  ประมาณว่าเดือนเศษไม่ถึงครึ่ง สวรรคต เมื่อวันพฤหัสบดี เดือนสิบเอ็ด ขึ้นสิบห้าค่ำ ปีมะโรงสัมฤทธิศก จุลศักราช ๑๒๓๐  ตรงวันที่ ๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๔๑๑ เวลา ๑ ยามเศษ ฯ  เวลานั้นเรามีอายุได้ ๘ ขวบครึ่ง รู้สึกเศร้าโศกเสียดายบ้างแล้ว  แต่ยังรัวเต็มที ฯ  สมเด็จของพวกเรา คือ พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้เสวยราชสมบัติ แต่พระชันษายังพระเยาว์เพียง ๑๖ ปี  สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์ ครั้งยังเป็นเจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์ เป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน  ต่อเมื่อพระชันษาได้ ๒๑ ปี  ทรงอุปสมบทแล้ว  จึงได้ทรงราชการเต็มที่ ฯ          เราได้เห็นความเปลี่ยนแปลงแห่งความเป็นไปของพวกเราเป็นครั้งแรก  คนผู้เคยนับถือและฝากตัวก็จืดจางไป  คนที่เราไม่เคยเกรงก็ต้องเกรง  ส่วนลาภก็น่าจะเป็นตามกัน  แต่เรายังเด็กไม่ได้รู้ไปถึง  แต่ยังเป็นโชคของพวกเรามาก  ที่พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวได้เสด็จเถลิงถวัลยราชสมบัติ  ถ้าการณ์กลับกลายเป็นอย่างอื่นไป  จะซ้ำร้ายกว่านี่เสียอีก  ครั้งนั้นเรายังเด็กนักไม่รู้คิด  มารู้เมื่อโตขึ้น คิดถึงครั้งนั้นน่าใจหาย  ครั้งนั้นพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวก็กำลังทรงพระประชวร  พระอาการมากเหมือนกัน  เราได้เห็นเองเมื่อเวลาเขาเชิญเสด็จขึ้นไปถวายน้ำสรงพระบรมศพ บนพระที่นั่งภานุมาศจำรูญองค์เดิม  เรายังรู้ว่าทรงพระประชวรมากอยู่  ถ้าพลาดพลั้งลงในเวลานั้น  การภายหน้าจักเป็นอย่างไร ไม่พักต้องหาโหรพยากรณ์ก็อาจรู้ ฯ          แต่ความเปลี่ยนแปลงแห่งความเป็นไปของพวกเราตามสมัยนี้  ไม่เป็นเปล่าประโยชน์เสียทีเดียว  กลับให้ประโยชน์แก่เราในภายหลังอีก  ทำให้พวกเราสังเวชคิดถึงตัว  ไม่มีทางกำเริบหรือแม้เพียงทอดธุระจากการแสวงหาความรู้  ได้เปรียบเจ้านายในรัชกาลที่ ๓ ที่โดยมากกลับพระองค์ไม่ทันเพราะเวลาล่วงไปเสียมากแล้ว  พวกเรายังมีช่องพอจะทำตนให้เป็นดุจภาชนะสำหรับรองรับราชการที่พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวจะทรวงวางลงไป ฯ  สมัยที่พวกเรามาถึงเข้าบัดนั้นช่างเป็นคราวที่พวกเจ้านายตกต่ำนี่กระไร  แต่พวกเรายังเล็กนัก ก็ไม่รู้ลึกซึ้งกี่มากน้อย  แต่พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวที่ทรงพระเจริญกว่า  คงจะรู้สึกฝังในพระราชหฤทัยเป็นหนักหนา  จึงทรงทำนุบำรุงพวกเรามาตั้งแต่ยังเยาว์  ให้ได้รับศึกษาและฝึกหัดในทางที่สมควรแก่สมัย  และทรงชุบเลี้ยงเมื่อเติบโตขึ้น  ให้มีช่องได้รับราชการหน้าที่ใหญ่ขึ้นโดยลำดับ  จนได้เป็นเสนาบดีเจ้ากระทรวงก็หลายพระองค์  มีพระเดชพระคุณอยู่แก่พวกเราเป็นล้นพ้น ฯ  อาศัยเหตุสองประการ คือ พวกเราทำตนให้เป็นดุจภาชนะที่ควรรองรับราชการและพระมหากรุณาแห่งพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงชุบเลี้ยง  พวกเราจึงกลับมีผู้นับถือยำเกรงขึ้นอีก ฯ                                               ..........................................................................                                           พระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหามงกุฎ ฯ พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว จากคุณ : กัมม์ - [ 17 เม.ย. 50 15:40:47 ]

ความคิดเห็นที่ 14 วี้ดวิ้ว..คุณกัมม์คะ   ตัวไม่เปียกเช่นกันค่ะ? หรือจะแก่ทันกันเสียแล้ว? สงกรานต์ไปเมืองจันท์ค่ะ( บ้านคุณพ่อ)..ไปสวนมังคุด และทุเรียน ขากลับ ขนกลับมาเต็มรถ มาแจกญาติพี่น้องเพื่อนข้างบ้าน เจ้าของสวนเพื่อนกันบอกว่า ทุเรียนดิบครับไม่เหม็น เขาห่ออย่างดีเลย ที่ไหนได้...มาถึงกรุงเทพฯ กลายเป็นทุรียนสุก ก็มันร้อนขนาดนี้...ทุเรียนดิบก็สุกได้ทันใจค่ะ เป็นทุเรียนแดด(วัน)เดียว เรียบร้อย.... จากคุณ : little kitty - [ 17 เม.ย. 50 16:10:02 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีอีกครั้งครับ คุณ little kitty อะไรกัน เผลอแป๊บเดียวแก่ทันเสียแล้ว ถ้าเผลออีกหน่อยคงแก่แซงหน้าแน่ๆ เลย ไม่ได้ไม่ได้ ผมต้องเร่งแก่หนีไปก่อนล่ะ ทุเรียนไม่ค่อยชอบเลย ยัยเหมียว (แม่ผมเอง) ชอบจัง  แต่ต้องซื้อมาฉีกเอง แกว่าให้คนขายฉีกมันไม่ได้อรรถรส ให้หนามตำมือบ้างสนุกดี   เอาเถิดครับ...แค่ไม่ติดยา  ผมก็พอใจแล้วล่ะแม่จ๋า ตอนที่ ๓ รอไว้พรุ่งนี้นะครับ แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 50 16:45:52 จากคุณ : กัมม์ - [ 17 เม.ย. 50 16:42:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตามมาเก็บเกี่ยวความรู้เช่นเคย และก็เซฟไว้เช่นเดิม ขอบคุณท่านเจ้าของกระทู้มาก ๆ ครับ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 17 เม.ย. 50 20:14:38 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สวัสดีครับ คุณปะหล่อง ตอนที่ ๓ รอสักนิดนะครับ กำลังจะลงมือคัด ก่อนเที่ยงคงได้อีกสักตอน จากคุณ : กัมม์ - [ 18 เม.ย. 50 08:49:55 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สวัสดีวันปีใหม่ไทยย้อนหลังค่ะคุณกัมม์ และทุก ๆ ท่านนะคะ  ^______^ ขออนุญาตเก็บเกี่ยวความรู้เช่นเคย คุณกัมม์คะ "...แค่ไม่ติดยา  ผมก็พอใจแล้วล่ะแม่จ๋า"  <------  คิดได้ยังไงคะเนี่ย จากคุณ : ปริยวาที - [ 18 เม.ย. 50 08:54:06 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สวัสดีปีใหม่ครับ คุณ ปริยวาที <-------โดยสันดานจ๊ะ กระทู้สมเด็จพระเทพรัตน ฯ  ขึ้นเป็นกระทู้แนะนำ เป็นที่ชื่นชมยินดี  หวังว่าจะมีกระทู้ดีๆ แบบนี้ติดตามมาเรื่อยๆ นะครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 18 เม.ย. 50 10:23:46 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ๓. คราวเป็นพระกุมาร          ล้นเกล้าล้นกระหม่อมไม่มีพระเจ้าลูกเธอที่ทรงพระเจริญ  ท่านทรงใช้พวกเราทั้งชายทั้งหญิง และทรงสนิทสนมเหมือนเดิม  เพราะเหตุนี้กระมัง เราจึงได้เลิกเรียนมคธภาษาและไม่ได้อยู่วัดต่อไป ฯ  ในพวกผู้ชาย ท่านทรงใช้เรากับสมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระนริศรานุวัดติวงศ์เป็นมาก  เมื่อกรมพระยาเทวะวงศ์วโรปการทรงพระเจริญและเสด็จออกจากพระบรมมหาราชวังแล้ว  เราสองคนได้ช่องตามเสด็จหัวเมืองเนืองๆ มา  ราชการเป็นหน้าที่ประจำตัวเราคือเชิญหีบพระมหาสังข์ตามเสด็จ  ในวันสมโภชสามวันและสมโภชเดือนพระเจ้าลูกเธอประสูติใหม่ที่ตำหนักข้างใน  เราได้ทำเป็นครั้งที่สุด เมื่อสมโภชเดือนสมเด็จเจ้าฟ้ากรมขุนสวรรคโลกลักษณวดี ฯ            เราในครั้งนั้นจะเรียกว่าเป็นเด็กไม่ซนทีเดียวดูเหมือนเกินไป แต่เราเคราะห์ดี  ในคราวพี่น้องเกิดความออกช่องต่างๆ เผอิญเราติดราชการที่ต้องอยู่ประจำพระองค์บ้าง ไปไม่ทันบ้าง กำลังถูกพี่น้องโกรธไม่เล่นด้วยบ้าง รอดตัวทุกทีไป  นี้เพิ่มคะแนนแห่งความดีของเราขึ้นทุกที  กรมพระสมมตอมรพันธุ์พื้นของเธอเป็นผู้ไม่ซน แต่เคราะห์ร้ายมักพลอยถูกด้วย ฯ  อีกอย่างหนึ่งเรารู้จักระวังตัว  การอย่างใดยังไม่เห็นมีผู้ทำ หรือผู้ทำยังไม่เป็นที่วางใจได้ว่าจะไม่เกิดความ  เราไม่ทำการอย่างนั้น ฯ  ครั้งแรกแต่งตัวใช้เสื้ออย่างฝรั่งขึ้นใหม่  พวกผู้ชาย เรากับสมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระนริศรานุวัดติวงศ์ได้รับพระราชทานเครื่องแต่งตัวก่อน ฯ          ในคราวเสด็จประพาสเมืองต่างประเทศ เราไม่ได้ตามเสด็จ  ได้กลับไปอยู่ตำหนักเสด็จป้ากรมหลวงวรเสรฐสุดาเป็นคราวๆ  เรียนหนังสือไทย หัดอ่านโคลงและกลบทต่างๆบ้าง  เรียนเลขอย่างไทยบ้าง เรียนดูดาวบ้าง ฯ  แปลกอยู่ เสด็จป้าของเราได้รับความฝึกหัดในวิชาของผู้ชายเป็นพื้น  ศิลปะของผู้หญิงเช่นเย็บ ปัก ถัก ร้อย ทำอาหาร ที่สุดจนเจียนหมากจีบพลู  เรายังไม่เคยเห็นท่านทำเองเลย  เขาว่าท่านทำไม่เป็นด้วย  ถึงคราวสมโภชพระพุทธรูปประจำพระชนมพรรษาปีใหม่  ท่านทรงรับทำตาข่ายดอกไม้สดแขวนบุษบกพระครั้งนั้น ๕ ที่  คนร้อยดอกไม้เต็มหอกลางตำหนัก  เราก็ได้เข้าหัดร้อยแต่จำไม่ได้ว่าท่านได้ร้อยด้วย  และความนิยมของท่าน  ก็ไม่เป็นไปในสิ่งที่ผู้หญิงชอบ มีดอกไม้เป็นต้น  ทรงนิยมในทางทรงหนังสือธรรม ตำนาน และเรื่องของจินตกวี ฯ           ท่านประพฤติพระองค์เป็นหลักไม่หยุมหยิม ที่เราดูหมิ่นท่านไม่ได้  แต่คนอื่นเขาว่าท่านดุ เราเห็นท่านเพียงเฉียบขาด  แปลกอีกอย่างหนึ่ง  ไม่เคยเห็นท่านทรงพระสรวลจนเอาไว้ไม่ไอยู่  หรือแสดงเสียพระหฤทัยจนวิการ  เขาเล่าว่า เมื่อพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวพระบรมชนกนาถ ผู้ทรงเมตตาท่านมากสวรรคต  ท่านมิได้ทรงกันแสง  เราได้เห็นเมื่อครั้งคุณยายสมศักดิ์ถึงอสัญกรรม  ท่านไม่ได้ทรงกันแสง  แต่คุณยายสมศักดิ์แก่แล้วอายุถึง ๗๕ ก็พอจะกลั้นอยู่  เมื่อน้องหญิงบันจบเบญจมาสิ้นพระชนม์  เธอเป็นผู้ที่ท่านเลี้ยงมาจนสิ้นพระชนม์จากไป  ท่านก็กลั้นได้ไม่ทรงกันแสง  แต่พระอาการเศร้าโศกปรากฏมี  เห็นอะไรของน้อง ไม่สบายพระหฤทัยเป็นต้น  ดูท่านสมสมกับคุณยายสมศักดิ์เจ้าจอมมารดาของท่านจริงๆ  เขาสรรเสริญพระเกียรติคุณของพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวต่างๆ  บางทีท่านจะได้อย่างมาไม่มากก็น้อย  ได้รับเลี้ยงดูและฝึกหัดในสำนักอาจารย์เช่นนี้  เป็นลาภเป็นเกียรติของเราฯ          เริ่มที่ล้นเกล้าฯ จะทรงทำนุบำรุงพวกเราให้ได้ความรู้  ทรงตั้งโรงเรียนภาษาอังกฤษขึ้นที่ตึกแถวริมประตูพิมานไชยศรีด้านขวามือหันหน้าออก  มีนายฟรานสิสยอช แปตเตอสันเป็นครูสอน  อยู่ในความดูแลของเจ้าพระยาภาสกรวงศ์ ครั้งยังเป็นนายราชาณัตยานุหารว่าที่เจ้าหมื่นศรีสรรักษ์  เช้าสอนเจ้านายพวกเรากับหม่อมเจ้าบ้าง  บ่ายสอนข้าราชการที่เป็นทหารมหาดเล็ก  เราได้เข้าเรียนมาตั้งแต่เปิดโรงเรียน  ครั้งนั้นเราอายุราว ๑๒ ปี ฯ  ครูพูดไทยไม่ได้ สอนอย่างฝรั่งเจี๊ยบ  หนังสือเรียนใช้แบบฝรั่ง  ที่สุดจนแผนที่ก็ใช้แผนที่ยุโรปสำหรับสอน  เรารู้จักแผนที่ของเมืองฝรั่งก่อนของเมืองไทยเราเอง  หัดพูดหัดอ่านแนะให้เข้าใจความเอาเอง  ไม่ได้หัดให้แปล  แต่พวกเราก็พยายามเข้าใจความได้ถึงพงศาวดารอังกฤษ  สิ่งที่เราเข้าใจไม่ได้คือไวยากรณ์  คิดเลขก็ใช้มาตราอังกฤษ  แต่เราทำเลขไทยเป็นมาแล้ว  เราคงรู้จักมาตราไทยมาก่อน  แต่ผู้อื่นที่รู้จักมาตราอังกฤษก่อนมีบ้างกระมัง ฯ          แต่ความรู้เหล่านี้มาช่วยเราเมื่อโตแล้ว  ให้รู้จักเอามาใช้ในทางข้างไทยเรา  ด้วยไม่พักต้องเรียนใหม่  เราได้รู้นิสัยของฝรั่งจากหนังสือเรียน  ดีกว่าเรียนแบบที่เขาจัดสำหรับคนไทยในภายหลัง  เป็นการเหมาะแก่เราผู้ไม่มีช่องจะได้ไปเรียนที่เมืองฝรั่ง  ถ้าเวลานั้นเป็นโอกาสเหมือนในชั้นหลัง  เราคงจะได้รับพระมหากรุณาโปรดให้ออกไปเรียนด้วยผู้หนึ่ง  เป็นลาภของกรมหลวงสวัสดิวัฒนวิศิษฎ์  พระองค์แรกผู้ได้สบโอกาสนี้ ฯ  นอกจากนี้เรายังได้รับคำแนะนำในการบ้านเมืองอีกที่เกิดขึ้นเป็นคราวๆ ทางเมืองฝรั่ง  และเป็นเวลาเกิดเหตุการณ์เนืองๆ เป็นต้นว่าเยอรมันตีเมืองฝรั่งเศสได้  ราชาธิปไตยฝรั่งเศสล่มกลายเป็นประชาธิปไตย  เรากระหยิ่มใจว่าเราได้ความรู้ดีกว่านักเรียนชั้นหลัง ที่เรียนเฉพาะในเมืองไทยที่เราได้เคยพบ ฯ            ครูของเราแกเป็นฝรั่ง  แกตั้งตัวแกเป็นครูเต็มที่  พวกเราต้องรู้จักฟังบังคับ  ได้คุณสมบัติเพิ่มขึ้นอีกประการหนึ่ง  แต่เฉพาะเรา คุณครูนกทำพื้นมาดีแล้ว ไม่พักลำบาก  เรากับกรมพระดำรงราชานุภาพ เป็นผู้ที่ครูชอบใจ  เอาไว้กินอาหารกลางวันด้วยกัน  แล้วให้เรียนเวลาบ่ายอีกด้วย  ครูชักนำให้รู้จักฝรั่งอื่นผู้เป็นเพื่อน ฯ  ผลที่ได้จากการเรียนภาษาอังกฤษนอกจากกล่าวแล้ว  เขียนหนังสือและแต่งหนังสือเป็น  ในการเรียนต้องหัดลายมือและเขียนตามคำบอก  พวกเราที่ร่านเอามาใช้ในภาษาไทย  เขียนจดหมายถึงกันและกันบ้าง แปลเรื่องฝรั่งบ้าง จดบันทึกเรื่องอย่างอื่นบ้าง เขยิบขึ้นไปตามอายุ  จนถึงแต่งจดหมายเหตุราชการ  ที่ได้รับพระราชทานพระราชดำรัสแนะนำในทางราชการโดยลำดับมา ฯ          นิสัยของพวกเรา  เห็นใครเขาทำอะไร พอใจจะทำบ้าง  นี้เป็นเหตุให้ได้ความรู้จิปาถะ  แม้ไม่ได้เรียนเป็นล่ำสัน  ความรู้เช่นนี้ก็เป็นประโยชน์ได้เหมือนกัน เมื่อโตขึ้น ฯ  สิ่งที่ขัน ในพระวินัยกล่าวถึงเรื่องชนิดแห่งดอกไม่ร้อยที่ห้ามไม่ให้ภิกษุทำ  พระอรรถกถาจารย์ไม่เข้าใจเสียเลีย  แก้ถลากไถลไป  เจ้าคุณอมราภิรักขิต (เกิด) วัดบรมนิวาส  ผู้รจนาบุพพสิกขาวัณณนาก็อีกแล  ไม่เข้าใจเหมือนกัน  เราพบก็เข้าใจ เช่นดอกไม้ร้อยชนิดที่เรียกว่า "ปูริมํ" แปลตามพยัญชนะว่า "ของที่ทำให้เต็ม" โดยความว่า "ของที่ทำให้เป็นวง"  พระอรรถกถาจารย์แก้ว่า เอาตาข่ายวงธรรมาสน์ให้รอบเป็นอาบัติ  วงไม่ทันรอบส่งให้ภิกษุอื่นทำต่อได้  อันที่จริง "ปูริมํ" นั้นได้แก่พวงมาลัย  ที่ร้อยสวมดอกไม่ก็ตาม แทงก้านก็ตาม แล้วเอาปลายเงื่อนทั้งสองผูกบรรจบเข้าเป็นวง  นั่นเองที่ห้ามไม่ให้ภิกษุทำ ฯ                                                ..........................................................................                                       พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาจุฬาลงกรณ์ ฯ พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว จากคุณ : กัมม์ - [ 18 เม.ย. 50 10:28:50 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เหมือนเรียงพระนามพระโอรส-ธิดาในเจ้าจอมมารดาผิดนะคะ น่าจะเป็น พระองค์เจ้ายิ่งเยาวลักษณ์ พระองค์เจ้าพักตร์พิมลพรรณ พระองค์เจ้าเกษมสันต์โสภาคย์ กรมหลวงพรหมวรานุรักษ์ พระองค์เจ้ามนุษยนาคมานพ (สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส) พระองค์เจ้าบัญจบเบญจมา ชื่อจะคล้องจองกันพอดี และเท่าที่ทราบพระองค์หญิงยิ่งฯท่านเป็นองค์ใหญ่นี่คะ จากคุณ : นางพญามารเมฆไฟ - [ 18 เม.ย. 50 11:15:36 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สวัสดีครับ นางพญามารเมฆไฟ ยินดีต้อนรับ ครับ ในข้อนี้พี่นิค ได้ทักท้วงแล้วในความคิดเห็นที่ ๑๐ ครับ ผมชี้แจงพี่นิคไว้ในความคิดเห็นที่ ๑๒ แล้วจ๊ะ ลำดับพระราชโอรส-ธิดา พิมพ์เรียงตามลำดับในรูป(ประกอบด้านล่าง) จากซ้ายไปขวาครับ แต่ถ้าพิมพ์อย่าง นางพญามารเมฆไฟ ก็น่าจะดี โปรดสังเกตว่าพระนามของเจ้านายนี้ มีพระนามเป็นเถานะครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 18 เม.ย. 50 11:41:28 ]

ความคิดเห็นที่ 23 (ต่อตอนที่ ๓)          เมื่อเราอายุได้ ๑๓ ปี  ล้นเกล้าฯ โปรดให้ตั้งพิธีโสกันต์เรากับเจ้าน้องอีก ๔ พระองค์  ที่พระที่นั่งดุสิตมหาปราสาท ฯ  เราเป็นต้น  กรมพระสมมตอมรพันธุ์เป็นที่ ๒  สมเด็จพระนางเจ้าสุนันทากุมารีรัตน์เป็นที่ ๓  กรมหมื่นวิวิธวรรณปรีชาเป็นที่ ๔  น้องหญิงนงคราญอุดมดีเป็นสุดท้าย ฯ  ๔ ข้างต้นอายุ ๑๓ ที่สุด ๑๑ ฯ  ฟังสวด ๓ วัน โสกันต์วันศุกร์ เดือนยี่ ขึ้น ๑๒ ค่ำ ปีวอกจัตวาศก จุลศักราช ๑๒๓๔  ตรงวันที่ ๑๐ มกราคม พ.ศ. ๒๔๑๕ ฯ            เป็นประเพณีที่ถือกันมาในวงศ์ของทูลกระหม่อม  ตามพระดำรัสห้ามของสมเด็จพระศรีสุริเยนทราบรมราชินี พระอัยยิกาของเรา  ว่าพระชันษายังไม่ถึง ๓๐ ห้ามไม่ให้ตัดจุก ฯ  นี้มาสมเข้ากับธรรมเนียมในพระวินัยว่า  มีพรรษายังไม่ครบ ๑๐ (ที่นับอายุว่า ๓๐) ห้ามมิให้เป็นอุปัชฌายะ  และธรรมเนียมข้างวัดอังกฤษว่า ผู้จะเป็นบิชอบคือเจ้าคณะ ต้องมีอายุได้ ๓๐ แล้ว ฯ  ตามธรรมเนียมนี้ คงถือว่าคนที่จัดว่าเป็นผู้ใหญ่แท้ อายุถึง ๓๐ แล้ว ฯ  ล้นเกล้าฯ พระชนม์ยังไม่ถึง ๓๐ จึงยังไม่ทรงตัดจุก  เป็นแต่พระราชทานน้ำพระมหาสังข์  แล้วโปรดให้เจ้านายผู้ใหญ่ ที่เราจำได้ กรมพระเทเวศร์วัชรินทร์ สมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระยาบำราบปรปักษ์ ทรงตัด ฯ          คราวเราโสกันต์  ฤกษ์เช้าย่ำรุ่งแล้ว  เสด็จอาผู้เคยทรงตัดเสด็จมาไม่ทันสักพระองค์  โปรดให้กรมหมื่นอนันตการฤทธิ์พระเจ้าบวรวงศ์เธอครั้งนั้น  ที่เปลี่ยนมาเป็นพระเจ้าราชวงศ์เธอครั้งนี้ ชั้นที่ ๒ ทรงตัดพระองค์เดียว  ท่านตัดเรา กรมพระสมมตอมรพันธุ์ และพระนางเจ้าสุนันทากุมารีรัตน์แล้ว  กรมพระเทเวศร์วัชรินทร์ และสมเด็จกรมพระยาบำราบปรปักษ์ จึงเสด็จมา  ทันตัดกรมหมื่นวิวิธวรรณปรีชาและน้องหญิงนงคราญอุดมดี ฯ  กรมหมื่นอนันตการฤทธิ์ทรงตัดเจ็บมาก  บางทีจะเป็นเพราะกรรไกรดื้อ  แต่ความรู้สึกว่าไม่เทียมหน้าพี่น้องผู้โสกันต์ไปแล้ว  นำให้โทษว่าท่านทรงตัดไม่เป็น  เราไม่เคยเห็นท่านทรงตัดที่ในวัง เราก็สำคัญว่าท่านไม่เคย  แต่โดยที่แท้ท่านคงเคยในที่อื่นมามากแล้ว ฯ          ครั้งนั้นมีแห่กระบวนน้อยทางข้างใน  มีรายการแจ้งในโคลงวิวิธมาลีโสกันต์ พระราชนิพนธ์รัชกาลที่ ๕ นั้นแล้ว  แต่รายการที่กล่าวถึงในโคลงนั้น โสกันต์คราวปีมะแม  ก่อนนี้ปีหนึ่ง ฯ  แห่อย่างนี้จัดขึ้นคราวแรกเมื่อปีมะเมีย  ครั้งโสกันต์เจ้าพี่กาพย์กระนกรัตน์ และกรมพระเทวะวงศ์วโรปการ  ครั้งนี้เป็นครั้งที่ ๓  เปรียบกับแห่โสกันต์ทางนอกครั้งรัชกาลที่ ๔ แปลกกันมาก  แต่หากจะโปรดให้มีแห่เหมือนอย่างนั้น  ก็คงไม่ครึกครื้นเหมือน  เพราะผิดเวลาใครเขาจะมาเอาใจใส่จอดอยู่ด้วย  ทั้งท่านผู้ออกงานก็จะหานางสะและข้าหลวงหญิงชายตามไม่ได้ง่าย  และการโสกันต์ยังจะมีติดกันไปทุกปีอย่างไรก็ต้องกร่อย  จะให้ลำบากแก่คนมากและเปลืองเงินมากเพื่ออะไร  ล้นเกล้าฯ ทรงเลิกแห่นอกเสียนั้นสมควรแท้  ได้รู้มาว่า ครั้งรัชกาลที่ ๓  พระเจ้าน้องเธอ พระเจ้าลูกเธอ โสกันต์ในพิธีตรุษเป็นพื้น  มีแห่เฉพาะบางครั้ง  พระเจ้าลูกเธอดูเหมือนไม่ได้แห่เลย  เทียบกับครั้งนั้นก็ยังได้ออกหน้ากว่า  ต่อมาถึงคราวพระเจ้าลูกเธอโสกันต์  โปรดให้แห่ทางในโดยมาก  เห็นพระราชนิยมชัด ฯ  เป็นธรรมเนียมของเจ้านายผู้ชายจะออกจากพระบรมมหาราชวังชั้นใน ต่อเมื่อทรงผนวชเป็นสามเณร  เราโสกันต์แล้วจึงยังอยู่ในวังต่อมา ฯ          อายุเราได้ ๑๔ ปี  ถึงกาลกำหนดบรรพชา  แต่ปีนั้นเดือนเจ็ดต่อกับเดือนแปดเกิดโรคป่วงชุกชุม  ที่ห่างมานานตั้งแต่ปีระกาเอกศก จุลศักราช ๑๒๑๑ พรือ พ.ศ. ๒๓๙๓  มีพระราชดำรัสสั่งให้เลื่อนไปบวชต่อเมื่อเดือนเก้า ฯ  ในเวลานั้นยังว่าขาดนาคเป็นทำนอง  ต้องหัดกันแต่เนิ่นลำบากไม่ใช่น้อย  พระราชครูมหินธร (ชู) ครั้งยังเป็นหลวงญาณภิรมย์นายด่านกรมราชบัณฑิต  มีหน้าที่เป็นผู้หัด  แกเห็นจะเป็นนักร้องดีกระมัง  แต่เราทนแกไม่ไหว  ว่าอย่างไรแกก็ติตะบึงไปว่าไม่ถูกๆ จนไม่รู้จะว่าอย่างไร  เลยร้องไห้ฉุนแกขึ้นมาบ้าง  ไม่ยอมหัดกับแกอีก  นิสัยของแกคงชอบยั่วให้ศิษย์เจ็บใจและมีอุตสาหะทำให้ได้  ส่วนนิสัยของเราชอบปลอบชอบพูดเอาใจ  ต่างกันเช่นนี้  อาจารย์เปี่ยมของเราเคยสอนมคธภาษามาก่อน  แกคงรู้ดี  แกรับหัดสำเร็จ ฯ  มีการทรงผนวชสมโภชที่พระที่นั่งอมรินทรวินิจฉัยวันหนึ่ง  ทรงผนวชที่วัดพระศรีรัตนศาสดาราม เมื่อวันพฤหัสบดี เดือนเก้า ขึ้นสิบสี่ค่ำ ปีระกาเบญจศก จุลศักราช ๑๒๓๕ ตรงวันที่ ๗ สิงหาคม พ.ศ. ๒๔๑๖ พร้อมด้วยกรมพระสมมตอมรพันธุ์ และกรมหมื่นวิวิธวรรณปรีชา  สมเด็จกรมพระยาปวเรศวริยาลงกรณ์ ครั้งยังเป็นกรมมื่นบวรรังษีสุริยพันธุ์ เป็นพระอุปัชฌายะ  หม่อมเจ้าพระธรรมุณหิสธาดาเป็นผู้ประทานสรณะและศีลแก่เรา  เป็นคราวแรกที่เราได้เข้าในที่ประชุมสงฆ์  ทั้งขานนาคมีบทที่ยืนว่า คืออุกาสะด้วย  ประหม่าเป็นอย่างใหญ่  จนถึงตัวสั่นเสียงสั่น ฯ  พวกเราผนวชเณรแปลกจากธรรมเนียมสามัญ  ครองผ้ามีสังฆาฏิและขอนิสัยด้วย ฯ  การทรงผนวชพวกเรา  ไม่มีแห่เหมือนครั้งแผ่นดินทูลกระหม่อม  ขึ้นเสลี่ยงกั้นกลดเท่านั้น  พวกผู้หญิงไม่ค่อยรู้สึกเหมือนโสกันต์ ฯ            บวชแล้วมาอยู่วัดบวรนิเวศวิหารทั้งสามองค์  ล้นเกล้าฯ เสด็จส่งด้วยหรือไม่ จำไม่ได้  ถ้าไม่ได้เสด็จก็มีรถหลวงส่ง ฯ  ที่วัดมีกรมหลวงพรหมวรานุรักษ์ และกรมขุนสิริธัชสังกาศ ทรงผนวชเป็นสามเณรอยู่  รวมพวกเราเข้าด้วย  ในพรรษานั้นจึงมีพระองค์เจ้าสามเณร ๕ พระองค์  เกือบเท่าครั้งปีมะโรงสัมฤทธิศก จุลศักราช ๑๒๓๐ พ.ศ. ๒๔๑๑ ที่ทีถึงเจ็ดพระองคืเจ้า ฯ  เราอยู่ตำหนักเดียวกับกรมหลวงพรหมวรานุรักษ์  หลังที่เรียกว่าโรงพิมพ์  ได้ชื่ออย่างนั้นเพราะเมื่อครั้งทูลกระหม่อมยังทรงผนวชเป็นที่ตีพิมพ์หนังสืออริยกะ  ทูลกระหม่อมได้เคยประทับกลางวันครั้งรื้อท้องพระโรงสร้างตำหนักเดิมเดี๋ยวนี้ ฯ  เวลาหัวค่ำขึ้นฟังสั่งสอนที่เสด็จพระอุปัชฌายะ  ท่านทรงสั่งสอนด้วยศีลและวัตรของสามเณร  ฟังเข้าใจได้ ฯ  ครั้งนั้นยังมีบิณฑบาตเวร  คือจัดพระสงฆ์ในพระอารามหลวงให้ผลัดกันเข้าไปรับบัณฑบาตในพระบรมมหาราชวังชั้นใน  วันพฤหัสบดีเป็นเวรของพระสงฆ์วัดบวรนิเวศวิหารและวัดธรรมยุตอื่น  ถึงกำหนดเราเข้าไปบิณฑบาต  ใช้เสลี่ยงไปจากวัด  ลงเดินที่ในวัง  พวกเณรธรรมยุตก็ใช้ห่มดองคาดประคตอกสะพายบาตร เหมือนเณรมหานิกาย  แต่ในที่อื่นแม้เมื่อเข้าไปหรือกลับออกมาแล้ว ก็ห่มคลุม  เข้าทางประตูดุสิตศาสดา ที่เป็นทางข้างในออกวัดพระศรีรัตนศาสดาราม  พระองค์เจ้าออกทางประตูสนามราชกิจ ที่เรียกว่าประตูย่ำค่ำ  หม่อมเจ้าได้ยินว่าออกประตูอนงค์ลีลา  หรืออะไรที่ออกฉนวชตำหนักน้ำท่าราชวรดิฐ  พระสามัญออกประตูยาตราสัตรี ที่เรียกว่าประตูดิน ฯ          ประโยชน์ที่ได้จากการบวชเณร  หัดประพฤติตัวกวดขันกว่าก่อน  เริ่มรู้จักเพื่อจะทรงตัวเอง และรู้จักเพื่อจะอ่อนน้อมผู้อื่นตามภาวะของเขา ฯ  เราแม้ไม่ใช่เด็กซุกซนจัด แม้ได้รับฝึกหัดในทางมรรยาทมาบ้างแล้ว  แต่ไม่กวดขันเหมือนในเวลาบวช  หรือได้รับฝึกหัดไปทีละอย่างโดยไม่รู้ตัว  มาบวชได้รับสั่งสอนประดังกันวันละหลายอย่าง  ทั้งเป็นมรรยาทที่แปลกออกไปก็มี  จึงรู้สึกว่ากวดขัน ฯ  เราเป็นเด็กที่ร่านอยู่ก็จริง  ถึงอย่างนั้นยังต้องอาศัยผู้ใหญ่ทำให้หลายประการ  ตั้งแต่แต่งตัวเป็นต้นไป  มาบวชเป็นเณรจะต้องทำสำหรับตัวเองเป็นพื้น  ตั้งแต่ครองผ้าเป็นต้นไป ฯ  คฤหัสผู้ใหญ่ ที่มิใช่เจ้าเขาอ่อนน้อมแก่พวกเรา  ที่สุดอาจารย์เปี่ยมของเรา แกก็ทำอย่างนั้น  แต่พวกพระที่สุดสามเณรด้วยกัน  ผู้บวชก่อน ท่านไม่ลงให้เราอย่างนั้น  ท่านลงพอเป็นทีตามความนิยมของบ้านเมืองเท่านั้น  เราก็ต้องลงบางประการ ฯ          เมื่อจวนออกพรรษา ล้นเกล้าฯ ทรงอุปสมบทเป็นพระภิกษุ และเสด็จประทับที่พระพุทธรัตนสถานมนทิราราม  เสด็จพระอุปัชฌายะเสด็จเข้าไปอยู่เป็นเพื่อน  พระเถรานุเถระอื่นผลัดกันเข้าไปอยู่ ฯ  พวกเรา ๕ องค์ได้เข้าไปสมทบทำวัตรสวดมนต์และบิณฑบาต  แต่ไม่ได้อยู่รับใช้  คงเป็นเพราะพระภิกษุใหม่มีสามเณรไว้อุปถากไม่ควร ฯ  บิณฑบาตห่มคลุม อุ้มบาตร เหมือนอย่างนอกวัง  ในบริเวณพระที่นั่งภานุมาสจำรูญองค์เดิม ที่พระสงฆ์วัดราชประดิษฐ์เข้าไปรับครั้งทูลกระหม่อม ฯ  ยังไม่ได้บวชก็ร่านจะบวช จะได้ออกจากวัง  ดูค่อยเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ขึ้น  ครั้นบวชแล้วจวนออกพรรษาก็อยากสึก จะได้เที่ยวไปไหนๆ เหมือนปลาต้องการออกไปหาน้ำลึก  แต่ไม่รู้ว่าอันตรายมีอย่างไร  นอกจากนี้ กรมหลวงพรหมวรานุรักษ์จะทรงลาผนวชเมื่อคราวออกพรรษานั้นด้วย  ชวนให้เราอยากสึกขึ้นอีกมาก ฯ          เป็นประเพณีของเจ้านายผู้ทรงผนวชจะหัดเทศน์มหาชาติ  เพื่อถวายในฤดู  แต่เราเข็ดพระราชครูมหิธรมาแล้วครั้งหัดขานนาค  จึงไม่ขอหัด และไม่ได้ถวาย  รีบชิงสึกเสียก่อน  เพื่อมิใช่ออกช่อง ฯ  เราบวชเป็นสามเณรอยู่ ๗๘ วัน สึกเมื่อวันพฤหัสบดี เดือนสิบสอง ขึ้นสามค่ำ ปีนั้น  ตรงวันที่ ๒๓ ตุลาคม  ไม่มีพิธีหลวง จัดเอาเอง  สึกแล้วไปอยู่วังกรมหลวงพรหมวรานุรักษ์ตามลำพัง  ยายออกมาอยู่ที่นั่น  อยู่เรือนเดียวกับยาย แต่คนละห้อง  ภายหลังจึงออกมาอยู่ที่ปั้นหยาริมประตูวัง  เมื่อกรมหลวงพรหมวรานุรักษ์เสด็จขึ้นอยู่บนตำหนักใหญ่แล้ว ฯ                                     ..............................................................................                                       สมเด็จพระศรีสุริเยนทรา บรมราชินี (เจ้าฟ้าบุญรอด)                พระฉายาสาทิสลักษณ์ที่จิตรกรวาดขึ้นจากเค้าพระพักตร์ พระราชโอรสธิดา ผสมผสานจินตนาการ จากคุณ : กัมม์ - [ 18 เม.ย. 50 14:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ไฟล์ภาพ สมเด็จพระศรีสุริเยนทรา บรมราชินี จาก บทความสกุลไทย เรื่อง เจ้าฟ้าหญิงฉิม โดยคุณ จุลลดา  ภักดีภูมินทร์ http://www.sakulthai.com/DSakulcolumndetail.asp?stcolumnid=981&stissueid=2455&stcolcatid=2&stauthorid=13 ขอบคุณครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 18 เม.ย. 50 14:48:56 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โรคป่วงคือโรคอะไรคะ? จากคุณ : little kitty - [ 18 เม.ย. 50 17:12:35 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สวัสดีครับ littel kitty ป่วง มีความหมายตามพจนานุกรมของราชบัณฑิตดังนี้ครับ 1. ค้น :  ป่วง คำ :  ป่วง เสียง :  ป่วง คำตั้ง :  ป่วง ชนิด :  น. ที่ใช้ :   ที่มา :   นิยาม :  โรคลงราก, โรคระบาดมีอาการให้ท้องร่วงและอาเจียน. ภาพ :   อ้างอิง :   ปรับปรุง :  98/4/2 โรคลงรากก็คือ อหิวาตกโรค  หรือที่เรียกกันว่า ห่า ครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 18 เม.ย. 50 19:13:59 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณค่ะ คุณกัมม์ ทีเป็นธุระ ดิฉันอ่านความหมายทั้งหมด มาเข้าใจประโยคสุดท้ายค่ะ แหะๆ.. จากคุณ : little kitty - [ 19 เม.ย. 50 11:58:09 ]

ความคิดเห็นที่ 28 สวัสดีครับ little kitty  และทุกๆ ท่าน วันนี้ติดงาน   ไม่สามารถคัดตอนที่ ๔ ได้ ขออภัยด้วยนะครับ ขอยกไว้ในตอนเย็นเสร็จงานแล้วจะคัดต่อนะครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 19 เม.ย. 50 12:43:45 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ๔. คราวเป็นพระดรุณ          พอสึกจากเณร  เจ้าพี่ใหญ่ประทานเงิน ๔๐๐ บาทแก่เรา เพื่อจะได้ซื้อเครื่องแต่งตัว เครื่องใช้และเครื่องแต่งเรือน  เป็นของไม่เคยรับอยู่ข้างตื่นเต้นมาก ฯ  ครั้งยังเด็กได้รับพระราชทานเงินแจกตามคราวนั้นๆ เช่นคราวจันทรคราสได้ ๔ บาท  ผู้ใหญ่เก็บเสีย  ปล่อยให้จ่ายซื้ออะไรๆ ได้ตามลำพังแต่เงินสลึงที่ได้รับพระราชทานในคราวทำบุญพระบรมอัฐิ  คราวนี้ถึง ๔๐๐ บาท ยายก็ปล่อยไม่เก็บเอาไปเสีย  จ่ายอะไรต่างๆ เพลิดเพลิน ฯ  เรานึกว่าเราเป็นหนุ่มขึ้น  ควรแท้จริงจะจ่ายเอง  แต่โดยที่แท้ในการจับจ่ายก็ยังเด็กอยู่นั่นเอง  ไม่รู้จักของจำเป็นหรือไม่ เมื่อจะซื้อไม่รู้จักราคาพอดี ไม่รู้จักสิ้นยัง  เอาความอยากได้เป็นเกณฑ์  เงิน ๔๐๐ บาทนี้เป็นปัจจัยยังเราให้สุรุ่ยสุร่ายต่อไปข้างหน้าอีก ฯ          ครั้งยังอยู่ในพระบรมมหาราชวัง  ล้นเกล้าฯ โปรดให้พวกเราหัดขี่ม้าบ้าง  บางคราวออกมาอยู่ข้างนอก  ใช้ม้าเป็นพาหนะไปไหนๆ  เป็นต้นว่าเข้าวัง  ไม่ช้าเท่าไรเราก็ขี่ชำนาญ  พอขึ้นหลังม้าเป็นวิ่งหรือห้อเที่ยวเสียสนุก  รู้สึกเป็นอิสระด้วยตัวเองเหมือนพระเป็นนิสัยมุตตกะ  ถนนบางรัก ถนนสีลม เป็นแดนเที่ยวของเราเพราะเป็นทางไกลที่หาได้ในครั้งนั้น จะได้ห้อม้า  ทั้งเป็นทางไปห้างเพื่อซื้อของด้วย ฯ  ต่อมาเกิดใช้รถกันขึ้น  เป็นรถโถงสองล้อชนิดที่เรียกว่าดอกก๊ากบ้าง  เป็นรถประทุนสองล้อก็มี สี่ล้อก็มี  ผู้นั่งขับเอง  ใช้รถมีสารถีขับเฉพาะเวลาออกงาน  เราก็พลอยใช้รถกับเขาด้วย  ขับเองเหมือนกัน  สนุกสู้ขี่ม้าไม่ได้ ฯ          เราตกม้าตั้ง ๙ ครั้งหรือ ๑๐ ครั้ง  ไม่เคยมีบาดเจ็บหรือฟอกช้ำสักคราวหนึ่ง  ม้าดำที่เราขี่มันเชื่อง  พอเราตก มันก็หยุดรอเรา ฯ  พูดถึงม้าดำตัวนี้  เราอดสงสารมันไม่ได้  คนเลี้ยงดุร้าย คราวหนึ่งเอาบังเหียนฟาดมันถูกตาข้างหนึ่งเสีย ฯ  เราตกรถครั้งเดียว  มีบาดเจ็บเดินไม่ได้หลายวัน  เกือบพาเสด็จกรมพระเทวะวงศ์วโรปการเสด็จมาด้วยกันตกด้วย ฯ  เที่ยวนี้เราใช้ม้าแซมเทียม  ม้าตัวนี้ขนาดสูงลั่ง แต่พยศใช้ขี่ไม่ได้จึงใช้เทียมรถ  ตั้งแต่มันพาเราตกรถแล้ว  อย่างไรไม่รู้ พอหายเจ็บใช้มันอีก  เห็นมันกลายเป็นสัตว์เชื่องไป  ถายหลังใช้ขี่ได้  ใช้มันมาจนถึงเวลาเราบวชพระ ฯ          ตั้งแต่เกิดธรรมเนียมเลี้ยงโต๊ะอย่างฝรั่ง  ธรรมเนียมดื่มมัชชะก็พลอยเกิดตามขึ้นด้วย  แต่ในครั้งนั้นใช้มัชชะเพียงชนิเป็นเมรัย  ยังไม่ถึงชนิดสุรา ฯ  เราตื่นธรรมเนียมฝรั่งปรารถนาจะได้ชื่อในทางดื่มมัชชะทน  พยายามหัดเท่าไรไม่สำเร็จ  รสชาติก็ไม่อร่อย  ดื่มเข้าไปมากก็เมาไม่สบาย  เพราะเหตุเช่นนี้เราจึงรอดจากติดมัชชะมาได้ ฯ  คนติดมัชชะไม่เป็นอิสระกับตัว  ไม่มีกินเดือดร้อนไม่น้อย  เมาแล้วปราศจากสติคุมใจ  ทำอะไรมักเกินพอดี  ที่สุดหน้าตาและกิริยาก็ผิดปรกติ  กินเล็กน้อยหรือบางครั้ง ท่านไม่ว่าก็จริง  แต่ถ้าเมาแล้วทำเกินพอดี ท่านไม่อภัย  ถ้าติดจนอาการปรากฎ ท่านไม่เลี้ยง  ศิษย์ของเราผู้แก่วัดสึกออกไป  ยังไม่รู้รสจงประหยัดให้มาก  เพราะยากที่จะกำหนดความพอดี ฯ           ธรรมเนียมปล่อยให้เล่นการพนัน  ในเทศกาลตรุษสงกรานต์  ทำให้เราเคยมากับการพนัน  โตขึ้นก็ทวีตามส่วยแห่งทุนที่ใช้เล่น  เราเคยเล่นมากอยู่ก็ไพ่ต่างชนิด  น่าประหลาดความเพลิน  เล่นหามรุ่งหามค่ำก็ได้  ไม่เป็นอันกินอันนอน  ถ้าเพลินในกิจการหรือในกุศลกรรมเหมือนเช่นนี้ก็จะดี  อารมณ์ก็จอดอยู่ที่การเล่น  อาจเรียกดว่ามิจฉาสมาธิเกือบได้กระมัง ฯ  อะไรเป็นเดหตุเพลินถึงอย่างนั้น?  ความได้ความเสียนี้เอง ฯ  เล่นเสมอตัวคือไม่ได้ไม่เสีย แทบกล่าวได้ว่าไม่มีเลย  เล่นได้ ก็มุ่งอยากให้ได้มากขึ้นไป  เล่นเสียยังน้อย ต้องการแก้ตัวเอากำไร  เสียมาเข้าเห็นกำไรไม่ได้แล้ว ต้องการเอาทุนคิน  เช่นนี้แลถึงเพลินอยู่ได้ ฯ  เล่นอย่างเราเสียทรัพย์ไม่ถึงฉิบหาย  แต่เสียเวลาอันหาค่าไม่ได้ของคนหนุ่ม ฯ  โปหรือหวยไม่เคยเล่น  เพราะเป็นการเล่นของคนชั้นเลว ฯ  ศิษย์ของเราผู้แก่วัด สึกออกไป  ยังไม่เคยเล่น อย่าริเล่นเลย  ตกหล่มการพนันแล้วถอนตัวออกยาก เพราะเหตุความเพลินนั้นเอง  เราเคยพบคนเล่นการพนันถึงฉิบหายย่อยยับ  แม้อย่างนั้นยังเว้นไม่ได้  คนมีทรัพย์เล่นไม่ถึงฉิบหาย  แต่เสียเวลา ฯ            ฝ่ายเราได้โอกาสถอนตัวออกได้สะดวก ฯเราตื่นเอาอย่างฝรั่งหนักเข้า  ฝรั่งครั้งนั้นที่เรารู้จักเข้าไม่ฝักใฝ่การพนัน  เล่นจะไม่เหมือนฝรั่งจึงจืดจางเลิกไปเอง  ภายหลังเมื่อตั้งหลักได้แล้ว จึงรู้ว่าการพนันเป็นหล่มอบายมุขที่ฝรั่งตกเหมือนกัน  ตกตายก็มี กล่าวคือเล่นจนฉิบหายหมดตัวเเล้วเสียใจฆ่าตัวตาย  ไพ่เป็นอบายมุขซึ่งขึ้นชื่อของฝรั่งอย่างหนึ่งเหมือนกัน ฯ          เราไม่มีนิสัยในทางคบสตรี  แม้ถูกชวน ก็ยังมีชาตาดีเผอิญให้คลาดแคล้ว รอดตัวจากอบายมุขอย่างนี้ ฯ  แต่เราได้เห็นผู้อื่นมีโรคติดตัวมาเพราะเหตุนี้  ทอนชีวิตสังขารและได้ความลำบาก ฯ  แม้แต่ตามประเพณีสตรีถวายตัวเป็นหม่อม  แต่เรายังไม่มีความรักดำกฤษณาในวตรีเลย  สุดแต่จะว่า เป็นผู้กระดากผู้หญิง  หรือเป็นชนิดที่เขาเรียกว่าพรหมมาเกิด  หรือเป็นผู้เกิดมาเพื่อบวชอย่างไรก็ได้  เราเห็นอยู่เป็นชายโสดสะดวกสบายกว่ามีคู่ ฯ  ศิษย์ของเราผู้แก่วัดสึกออกไป  ไม่เคยในทางนี้จงประหยัดให้มากจากหญิงเสเพล  แม้จะหาคู่จงอย่าด่วน  จงค่อยเลือกให้ได้คนดี  ถูกนักเลงเข้า อาจพาฉิบหายตั้งตัวไม่ติด ฯ          ครั้งนั้นยิงนกตกปลาเป็นการเล่นนที่นิยมของคนหนุ่ม เช่นเราผู้ชอบเอาอย่างฝรั่ง  แต่เราเป็นผู้ฝึกไม่ขึ้น หรือที่เขาเรียกว่าทำบาปไม่ขึ้น ฯ  เรายิงนกไม่ฉมังพอที่ถูกแล้วตายทันทีทุกคราวไป  บางคราวนกพิราบอันถูกยิงตกลงมา แต่ยังหาตายไม่  เราเห็นตามันปริบๆ ออกสงสาร  ดังจะแปลความในใจของมันว่า "ไม่ได้ทำอะไรให้สักหน่อย ยิงเอาได้"  ตั้งแต่นั้นมาต้องเลิก  แต่เรายังชอบการยิงปืนไม่หาย  ต่อมาใช้หัดยิงเป้าเล่น ฯ  เราตกเบ็ดไม่เคยได้ปลาจนตัวเดียว  จะว่าวัดหรือกระตุกไม่เป็นยังไม่ได้  ปลายังไม่เคยมากินเหยื่อที่เบ็ดของเราเลย ฯ จากคุณ : กัมม์ - [ 19 เม.ย. 50 19:00:31 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตอนที่ ๔ ยังอีก ๔ หน้า ปวดหลังเสียแล้ว  ยกไว้พรุ่งนี้ครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 19 เม.ย. 50 19:01:39 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ได้งานละเอียดมากๆเลยครับ คุณกัมม์ ชอบกระทู้และเนื้อหาของคุณกัมม์มากๆครับ... จากคุณ : orcahappy (orcahappy) - [ 19 เม.ย. 50 19:26:05 ]

ความคิดเห็นที่ 32 สวัสดีครับคุณ orcahappy ที่คัดเป็นพระนิพนธ์ในสมเด็จฯ  จึงต้องคัดทั้งหมดครับ แต่ในส่วนตัวเวลาจะเล่าเรื่องอะไรให้น้องๆ ฟัง ก็ยึดถือแนวทางของสมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพที่ว่า          ....ข้างฉันก็พอใจขึ้นไปเฝ้า เพราะได้ฟังท่านตรัสเล่าเรื่องโบราณต่างๆให้ทราบเนืองๆ ในเวลานั้นเสด็จพระอุปัชฌาย์ยังไม่ทรงชรานัก แต่วิธีท่านตรัสเล่าผิดกับผู้อื่น เมื่อทรงบรรยายไปจนตลอดเรื่องแล้ว มักกลับเล่าแต่เนื้อความซ้ำอีกครั้งหนึ่ง คนที่ฟังตรัสเล่าย่อมเข้าใจและจำความได้ไม่ผิด ฉันชอบเอาวิธีนั้นมาใช้เมื่อเป็นผู้ใหญ่ เคยถูกนินทาว่าเล่าอย่างคนแก่แต่ยังเห็นดีอยู่นั่นเอง ด้วยเห็นว่าการที่เล่าอะไรเพื่อให้ความรู้หรือสอนวิชาให้แก่ผู้อื่น ผิดกับพูดเล่นเจรจากัน เพราะประโยชน์ข้อสำคัญอยู่ที่ต้องให้ผู้ฟังรู้และเข้าใจจริงๆ เสด็จพระอุปัชฌาย์ท่านก็ทรงพระดำริเช่นนั้น เมื่อตรัสเล่าอะไรประทานแก่สานุศิษย์มักเล่าซ้ำดังว่ามา.... และเป็นจริงดังพระองค์ท่านทรงกล่าวไว้ คนฟังเขาจำได้หมด แม้แต่เล่าเมื่อไรก็ยังจำได้ ส่วนคนเล่าเอง (คือตัวผม)  หลงๆ ลืมๆ บางทีกลับไปเล่าซ้ำ   จนบางทีมันบอกว่าเล่าแล้วเอาเรื่องใหม่ก็มี ยังติดเรื่อง "ยอดปราสาทยุติธรรม" อยู่ เดี๋ยวจะส่งเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ของคุณ orcahappy นะครับ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=orcahappy&month=04-2007&date=18&group=1&gblog=12 จากคุณ : กัมม์ - [ 20 เม.ย. 50 08:46:58 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ๔. คราวเป็นพระดรุณ       พอสึกจากเณร  เจ้าพี่ใหญ่ ประทานเงิน ๔๐๐ บาทแก่เรา - เจ้าพี่ใหญ่ นี่หมายถึงใครครับ พระองค์เจ้ายิ่งเยาวลักษณ์หรือไม่ เสด็จพระองค์นี้เป็นพระเจ้าลูกเธอองค์ใหญ่ ซึ่งถ้าวางพระองค์ดีๆ คงจะเป็นกำลังสำคัญในราชสำนักต่อไป พระเจ้าลูกเธอ พระองค์เจ้าหญิงรุ่นใหญ่ทั้ง ๓ พระองค์ที่เป็นพระพี่นางในพระพุทธเจ้าหลวง  ยิ่งเยาวลักษณ์ ทักษิณชา โสมาวดี  ๒ พระองค์แรกประสบพระชะตากรรมอย่างยิ่งยวด   เหลือเพียง พระองค์เจ้าโสมาวดีเท่านั้น ที่เป็นหลักในหลายรัชกาลต่อมา จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 20 เม.ย. 50 09:02:41 ]

ความคิดเห็นที่ 34 สวัสดีครับ คุณ จำปูน หายหน้าไปเสียนาน  กำลังคิดถึงอยู่เลยครับ "เจ้าพี่ใหญ่" ผมก็เข้าใจว่าเป็น พระองค์เจ้ายิ่งเยาวลักษณ์ พระองค์เป็นกำลังสำคัญรับใช้ใกล้ชิดติดสมเด็จพระบรมชนกนาถมาแต่ในรัชกาลที่ ๔ มีกำลังทรัพย์พอที่จะประทานเงิน ๔๐๐ บาท  และผู้จะประทานเงินให้ก็น่าจะเป็นท่าน ด้วยเป็นพี่น้อง พระองค์ยิ่ง น่าเสียดายอย่างที่คุณ จำปูนว่า พระองค์ท่านทรงอยู่ใกล้ชิดสมเด็จพระบรมชนกนาถ   จะต้องทรงรอบรู้กิจการบ้านเมืองมากพระองค์หนึ่ง คงจะเป็นกำลังสำคัญในแผ่นดินพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวแน่ จากคุณ : กัมม์ - [ 20 เม.ย. 50 10:22:36 ]

ความคิดเห็นที่ 35 (ต่อตอนที่ ๔)          การอันทำให้เรายับเยินมากกว่าอย่างอื่น  คือความสุรุ่ยสุร่าย ไม่รู้จักประหยัดทรัพย์  มีเงิน ๔๐๐ บาทนั้นเป็นมูล ฯ  เราไม่ได้เก็บเงินเองที่จะได้รู้สิ้นยัง  และยังไม่รู้จักหาเงินที่จะได้นึกเสียดาย  สำคัญว่ายายมั่งมีจึงซื้อของไม่ประหยัด ฯ  จะตัดเสื้อตามร้านเจ๊ก ก็เป็นของที่เรียกว่าไม่ได้แก่ตัว  ผ้าก็เป็นของมีดื่น  สวมอายเขา  ตัดที่ห้างฝรั่งเสียเงินมากกว่า  จึงเป็นการที่ปรารถนาก่อนโดยความเต็มใจ ฯ  เครื่องใช้เครื่องแต่งเรือนตามร้านแขกมีศรีสู้ของห้างไม่ได้  ทั้งไม่พอใจเข้าร้านแขก เห็นเสียศรี  ทั้งเขาเรียกเงินสดด้วย ฯ  ซื้อของห้างไปเองก็ได้  เขาต้อนรับขับสู้  เขาไว้หน้าไม่ต้องซื้อเงินสด  เป็นแต่จดบัญชีและให้ลงชื่อไว้ก็พอ  ต่อเมื่อมากเข้าจึงส่งใบเสร็จมาเก็บเงินเป็นคราวๆ  ของที่ขายนั้นเป็นของปราณีตออกหน้าได้  ที่มีของร้านแขกเหมือน  ก็ยังมีศรีว่าเป็นของห้าง  ด้วยการณ์ดังนี้ ห้างจึงเป็นที่โคจรของเรา  เห็นอะไรเข้าช่างอยากได้ไปทั้งนั้น  ซื้อเชื่อเหมือนได้เปล่า  จะต่อราคาก็เห็นเสียภูมิฐาน ดูเป็นปอนไป ฯ          ถึงคราวเขาตั้งใบเสร็จมาเก็บเงิน  ใหเสร็จใบหนึ่งมีจำนวนเงินนับเป็นร้อยๆ ยังเป็นบุญที่ไม่ถึงเป็นพันๆ  นั่นแลจึงรู้สึกความสิ้นหรอคราวหนึ่ง  แต่ไม่อะไรนัก  ขอเงินยายมาใช้เสียก็แล้วกัน  ถ้าห้างนั้นๆ ส่งใบเสร็จมาเก็บเงินระยะห่างๆ กันก็ไม่พอเป็นอะไร  แต่ห้างเจ้ากรรมพอรายหนึ่งได้เงินไปแล้ว  ไม่กี่วันรายที่สองรายที่สามก็ยื่นใบเสร็จเข้ามาขอเก็บเงิน  ยายรักเรามากขอคราวใดก็ได้คราวนั้น  แม้แต่จะปริปากบ่นก็ไม่มี  ฝ่ายเราก็รักยายมากเหมือนกัน  เห็นเช่นนั้นยิ่งเกรงใจยาย  ไม่อยากใหเท่านนึกรำคาญใจ  จึงขอผัดเขาไว้พอได้ระยะจึงใช้  นี่แลเป็นเครื่องเดือดร้อนของเรา  แต่ไม่ถึงเป็นเหตุประหยัดซื้อของ  ความลำบากใจนั้นจึงยังไม่วาย  คราวหนึ่ง ห้างหนึ่งทนผัดไม่ไหวถึงยื่นฟ้องศาลคดีต่างประเทศขอให้ใช้หนี้  แต่เจ้าพระยาภาณุวงศ์มหาโกษาธิบดี บอกมาให้รู้ตัวและขอให้ใช้เสีย  เราได้ทำตาม  โจทก์เขาก็ถอนฟ้อง  ครั้งนั้นอยู่ข้างตกใจ  กลัวเสียชื่อเพราะถูกขึ้นศาลเป็นที่ไม่มีเงินจะใช้หนี้  แต่อย่างนั้นยังไม่เข็ด  เป็นแต่โกรธและสาปห้างนั้น  ไม่ซื้อของเขาอีกต่อไป ฯ          เป็นหนี้เขาได้ความเดือดร้อนเช่นนี้  เรายังมีทรัพย์สมบัติของตนเอง  มีญาติสนิทผู้มีกำลังทรัพย์อาจช่วยใช้หนี้ให้เรา  หนี้ของเราไม่ใช่สินล้นพ้นตัว  เป็นแต่เราไม่ปรารถนาจะรบกวนยายให้ได้ความรำคาญเพราะถูกขอเงินบ่อยๆ เท่านั้น  คนไร้ทรัพย์และหาคนสนับสนุนมิได้  เป็นหนี้เขาถูกเจ้าหนี้ทวง  ไม่มีใช้เขา จะเดือดร้อนสักปานไร  ถูกเขาฟ้องต้องขึ้นศาล  ถูกเร่งถูกเอาทรัพย์ขายทอดตลาดหรือถูกสั่งให้ล้มละลาย  จะได้ความอับอายขายหน้าเขาสักปานไร  ความเป็นหนี้เป็นดุจหล่มอันลึก  ตกลงแล้วถอนตัวยากนัก  ขอพวกศิษย์เราจงระวังให้มาก ฯ          เรายังพอเอาตัวรอด ไม่ปู้ยี่ปู้ยำในเวลาลำพอง  เพราะไม่กล้าทำการที่ยังไม่มีผู้ชั้นเดียวกันทำ  หรือมีผู้ทำแต่ยังไว้ใจไม่ได้  เช่นเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก ฯ          สึกจากเณรแล้ว  เรายังได้เรียนภาษาอังกฤษต่อมากับครูแปตเตอสัน  แต่เรียนส่วนตัว ณ ที่ประทับของสมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช  พร้อมกับพระองค์ท่านและกรมพระเทวะวงศ์วโรปการ  แต่กำลังลำพอง  ทนเรียนอยู่ไม่ได้ต้องเลิก ฯ  กำลังนี้เราได้เคยหัดในการประโคมอยู่บ้าง  แต่เป็นผู้ไม่มีอุปนิสัยในทางนี้  เรียนไม่เป็น  ครั้งยังอยู่ในโรงเรียนฝรั่ง  หัดหีบเพลง ดีดสองมือไม่ได้  ดูบทเพลงที่เรียกว่าโน้ตไม่เข้าใจ  หัดตีระนาด แก้เชือกผูกไม่ตีเสีย  ตีสองมือไม่ได้อีก  แต่จำเพลงบางอย่างได้ ฯ          ในเวลานี้ เราไม่มีราชการประจำตัว  ล้นเกล้าฯ ไม่ได้ทรงใช้เหมือนเมื่อเป็นเด็ก  แต่ได้เข้าเฝ้าเวลาค่ำประจำวัน และในการพระราชกุศลนั้นๆ เสมอมาไม่ห่าง ฯ          เป็นความอาภัพของเราผู้ไม่เคยได้เป็นทหารสมแก่ชาติขัตติยะกับเขาบ้าง  เมื่อยังเยาว์ พวกเจ้าพี่ของเราที่จำได้ สมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช กรมพระเทวะวงศ์วโรปการ ท่านเคยเป็นนายทหารเล็กๆ แรกจัดขึ้นในพระบรมมหาราชวังชั้นใน  บางทีจะอนุโลมมหาดเล็กไล่กาในรัชกาลที่ ๓ กระมัง  ครั้นท่านทรงพระเจริญเสด็จออกนอกวังไปแล้ว  ทหารชุดนั้นก็เลิกเสียด้วย  จัดทหารมหาดเล็กหนุ่มๆ ขึ้นข้างหน้า  เรายังเป็นเด็กอยู่ในปูนนี้  ก็ไม่มีทางจะเข้า  ได้เคยเข้าแถวหัดเป็นทหารสมัครอยู่พักหนึ่งที่วังสราญรมย์ ในคราวสมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดชเสด็จประทับ  ไม่ทันถึงไหนก็เลิกเสีย  หากว่าเราได้เคยเป็นทหารมาบ้าง  จักรู้สึกมาหน้ามีตาขึ้นกว่านี้ ฯ          นึกถึงยายในเวลานั้น  เห็นหลานกำลังลำพอง  ยังไม่เป็นหลักเป็นฐานคงวิตกสักปานไร  แต่ไม่รู้จะห้ามปรามอย่างไรกระมัง  หรือท่านปลงใจว่าความละเลิงของคนรุ่นหนุ่มคงเป็นไปชั่วเเล่น  แล้วก็ลงรอยเอง ฯ                                            .............................................................................                     สมเด็จพระราชปิตุลาบรมพงศาภิมุข เจ้าฟ้าภาณุรังษีสว่างวงศ์ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช จากคุณ : กัมม์ - [ 20 เม.ย. 50 10:23:22 ]

ความคิดเห็นที่ 36 คนโบราณมีความจำดีจัง ท่านทรงนิพนธ์เมื่อพระชนม์ เกือบ ๖๐ แต่เล่ารายละเอียดย้อนหลังได้ดีมาก นึกถึงตัวเราเองผ่านมาไม่นานเท่าไรก็ลืมหมดแล้ว ให้เล่าย้อนตอนเด็กคงกะท่อนกะแท่น จับต้นชนปลายไม่ถูกแน่เลย จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 20 เม.ย. 50 10:51:10 ]

ความคิดเห็นที่ 37 คนโบราณไม่สิ่งยั่วยุไม่มากมังครับ ค่ำลงกินข้าวกินปลาแล้ว ก็ตามไต้อ่านหนังสือกัน สิ่งที่ทำให้เพลิดเพลินนั้นสมัยก่อนคงมีแต่อ่านหนังสือ ไม่เหมือนเดี๋ยวนี้ ค่ำลงก็เปิดทีวีดูเป็นหลัก และยังสิ่งอื่นอีก ที่ยั่วให้เราหลงลืมความจำไป   ผมจำไม่ได้ว่าไอ้คนที่นั่งทำงานอยู่ข้างผม เมื่อวานมันใส่เสื้อสีอะไร จากคุณ : กัมม์ - [ 20 เม.ย. 50 13:14:25 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ๕. คราวทรงพระเจริญ           แต่เป็นบุญของเราที่กลับตัวได้เร็ว  ตั้งแต่อายุได้ ๑๗ ปี ฯ  ทางที่กลับตัวได้ ก็เป็นอย่างภาษิตว่า “หนามยอกเอาหนามบ่ง” นั้นเอง ฯ  เราเข้าเฝ้าในวังทุกวัน  ได้รู้จักกับหมอปีเตอร์เคาวันชาวสกอตช์ เป็นแพทย์หลวง  เวลานั้นอายุแกพ้นยี่สิบห้าแล้ว  แต่ยังไม่ถึงสามสิบ  แกเป็นฝรั่งสันโดษอย่างที่คนหนุ่มเรียกว่าฤๅษี  ไม่รักสนุกในทางเป็นนักเลง  เรานิยมแกว่าเป็นฝรั่ง  เราก็ผูกความคุ้นเคยกับแก  ได้เห็นอัธยาศัยและจรรยาของแก  และได้รับคำตักเตือนของเเกเข้าด้วย  เกิดนิยมตาม  เห็นความละเลิงที่หมอเคาวันไม่ชอบเป็นพล่านไป  น้อมใจมาเพื่อเอาอย่างหมอเคาวัน  จึงหายละเลิงลงทุกที  จนกลายเป็นฤๅษีไปตามหมอเคาวันที่สุด  แกว่ายังเด็กและห้ามไม่ให้สูบบุหรี่  แกเองไม่สูบเหมือนกัน  เราก็สมัครทำตาม และไม่ได้สูบบุหรี่จนทุกวันนี้  เราเห็นอานิสงส์  เราเป็นผู้มีกายไม่แข็งแรง  เป็นผลแห่งความเจ็บใหญ่เมื่อยังเล็ก  ถ้าสูบบุหรี่ แม้มีอายุยืนมาถึงบัดนี้ ก็คงมีโรคภายในประจำตัว  หมอเคาวันเป็นทางกลับตัวของเราเช่นนี้  เมื่อภายหลังเราจึงนับถือแกฉันอาจารย์  ในครั้งนั้นและต่อมา แกก็ได้แนะเราในภาษาอังกฤษบ้าง ในวิชาแพทย์บ้างเหมือนกัน ฯ           ส่วนความสุรุ่ยสุร่ายนั้น  เราได้นิมิตและงดได้ตามลำพังตนเอง ฯ  วันหนึ่ง เวลาบ่ายจวนเย็น  ที่เคยขึ้นม้าหรือขึ้นรถเที่ยวเล่นหรือไปข้างไหน  เผอิญฝนตกไปไม่ได้  ที่คนหนุ่มรู้สึกเหงาสักเพียงไร  เรานอนเล่นอยู่บนเก้าอี้นอนในเรือน  ตาส่ายแลดูนั่นดูนี่ สิ่งที่ตาเราจับอยู่ที่คราวแรกคือโต๊ะขนาดกลาง  ตั้งอยู่ข้างเก้าอีที่เรานอน  เป็นชนิดที่ตั้งกลางห้องสำหรับวางของต่างๆ  โต๊ะตัวนั้นเราเห็นที่ห้างช่างงามน่ารักจริงๆ  ทั้งรูปพรรณทั้งฝีมือ  ในวันนั้นไม้พื้นโต๊ะที่เคยเห็นเป็นแผ่นเดียว ก็แลเห็นเป็นไม้เพลาะปากไม้ห่างออกโร่  ลวดที่ราวกับคัดขึ้นจากเนื้อไม้นั่นเอง ก็ปรากฏเป็นไม้หรือเส้นหวายฝ่าซีกติดเข้า  ผิวที่เห็นขัดเป็นเงาโง้ง  ก็ปรากฏว่าเป็นแต่ทาน้ำมันให้ขึ้นผิว  คราวนี้นึกถึงราคาของโต๊ะนั้นแรกซื้อกับราคาในวันนั้น  อันจะพึงผิดกันมาก  แต่หาได้นึกถึงประโยชน์ที่ได้ใช้โต๊ะนั้นมาโดยกาลด้วยไม่  เห็นไกลกันมาก  เห็นซื้อมาเสียเปล่า            คราวนี้จับปรารภถึงของอื่นบรรดามีในเรือนก็เห็นเป็นเช่นนั้น  แต่นั้นนึกถึงของที่ซื้อมาแล้วไม่ชอบใจ ให้คนอื่นเสีย  ยิ่งเห็นน่าเสียดายมาก  ตั้งแต่นั้นสงบความเห็นอะไรอยากได้เสียได้  ไม่ค่อยไปเที่ยวห้าง  ไม่ค่อยได้ซื้ออะไร  ใบเสร็จของห้างที่ส่งมาเก็บเงินใบหลังที่สุดเรายังจำได้  มีราคาบาทเดียว ค่ากระดุมทองเหลืองชุบทองสำรับหนึ่ง  ที่ใช้ติดเสื้อเครื่องแต่งตัวอย่างแปลกๆ ที่เรียกว่าแฟนซีเดรส ในการขึ้นปีใหม่  เขาเห็นเราเคยซื้ออะไรบ่อยๆ เขาก็รอไว้  ต่อจวนขึ้นปีใหม่ของเขา เขาจึงส่งใบเสร็จมาเก็บเงิน  หลายเดือนล่วงมาจนลืมแล้ว ฯ          ตกมาถึงเวลานี้ ขี่ม้าที่เคยวิ่งหรือห้อ  ก็เป็นแต่เดิน รีบก็เพียงวิ่งเหยาะ  ขี่รถที่เคยแล่นปรื๋อ  ก็เป็นแต่เพียงวิ่งอย่างปรกติ  สวมเสื้อตัดร้านเจ๊ก ก็ไม่เห็นเป็นเร่อร่า  กลับเห็นเป็นเก๋  รู้จักเปลือง รู้จักสังวรณ์ไม่เห่อ  ของร้านแขกที่เขาไปซื้อมาให้  ก็ใช้ได้เหมือนของห้าง  ศรีไม่ได้อยู่ที่ของ อยู่ที่ราคาถูก ฯ  ในเวลานั้นเรายังไม่รู้จักหาเงิน  แต่รู้จักประหยัดทรัพย์ลงได้แล้ว  ลดรายจ่ายลงได้ ก็เหมือนค่อยหาเงินได้บ้าง ฯ  แม้หาเงินได้คล่อง  แต่ไม่รู้จักประหยัดทรัพย์  ก็ไม่เป็นการไม่พ้นขาดแคลน  หาได้น้อย แต่รู้จักประหยัด ยังพอเอาตัวรอด ฯ          หมอเคาวันกล่อมเกลาเราให้เรียบเข้าได้อย่างนี้แล้ว  ถ้ามีปัจจัยชักนำ  เราก็คงเข้าวัดโดยง่าย ฯ  ปัจจัยนั้นได้มีจริงด้วย ฯ  ตั้งแต่เราสึกจากเณรแล้ว  ไม่ใช่เทศกาลเช่นเข้าพรรษาหรือมีงาน  เราหาได้ไปเฝ้าเสด็จพระอุปัชฌายะไม่  ยิ่งกำลังลำพองยิ่งหันหลังให้วัดทีเดียว  เหตุนั้นเราจึงห่างจากท่าน  แม้ในเวลานั้นก็ยังไม่ได้คิดจะเข้าวัด ฯ  คืนหนึ่งนอนหลับฝันว่าได้ไปเฝ้าเสด็จพระอุปัชฌายะ  ได้รับปฏิสันถารของท่านอันจับใจ  โดยปรกติท่านช่างตรัสอยู่ด้วย  อาจจะทรงทำปฏิสันถารเช่นนั้น  ตื่นขึ้นปฏิสันถารของท่านได้จับใจยังไม่หาย  ปรารถนาจะได้รับอย่างนั้นจริงๆ  คิดจะไปเฝ้า  แต่หายมาเสียนาน  เกรงจะเข้ารอยไม่ถูก  จะเก้อ  เห็นทางอยู่อย่างนึ่ง  จึงเอาโคมนาฬิกาใบหนึ่งตามด้วยน้ำมันมะพร้าว  มีเครื่องจักรอยู่ใต้ถ้วยแก้วนำมัน  มีเข็มชี้โมงลิบดาขึ้นมาจากเครื่องจักรนั้น  ถึงโป๊ะครอบที่เขียนเลขบอกโมงและลิบดา  เป็นของสำหรับตั้งในห้องนอน  พึ่งมีเข้ามา  ตามความเห็นของเรา เป็นของแปลกไปถวาย  เป็นทีว่าได้พบของแปลกนึกถึงท่าน  ได้รับปฏิสันถารของท่านจับใจเหมือนในฝัน  ตั้งแต่นั้น หาช่องไปเฝ้าอีก  ค่อยง่ายเข้า ค่อยสนิทเข้าโดยลำดับ  จนไม่ต้องหาช่อง  ในที่สุดท่านทรงคุ้นเคยเป็นคนโปรดของท่าน  ได้รับประทานพระทนต์ตั้งแต่ครั้งกระนั้น ฯ  ในเวลาไปเฝ้าได้รับพระดำรัสในทางคดีโลกบ้าง ในทางคดีธรรมบ้าง  โดยที่สุดแบบแผนในทางพระ  ได้รับประทานสมุดเรื่องต่างๆ ของท่านไปลอกไว้เป็นฉบับเป็นอันมาก ฯ          การเข้าถึงเสด็จพระอุปัชฌายะ  นำให้สนใจในโคลง เรียนโหราศาสตร์ อ่านหนังสือธรรม ตามเสด็จท่าน ฯ          โคลงเคยเล่นมาบ้างแล้ว  ไม่ต้องหาครู  เป็นแต่หมั่นอ่านเรื่องต่างๆ สนใจในพากย์ต่างๆ หัดแต่งเรื่องต่างๆ เท่านั้น ฯ  เรายังไม่เคยแต่งเรื่องยาวจนบวชเป็นพระแล้ว  จึงได้แต่งเรื่องทรงผนวชของล้นเกล้าฯ  แต่เสียดายว่าในตอนทรงผนวชที่เราไม่ได้เห็นเอง  และบางอย่างไม่ได้รับพระกระแสรับสั่งของล้นเกล้าฯ และของเสด็จพระอุปัชฌายะ  ยังไม่ถูกก็มี  คิดจะแก้แต่ไม่มีโอกาสเสียแล้ว ฯ           เหตุนำให้เเต่งหนังสือเรื่องนี้  เมื่อครั้งเราเข้ารับราชการแล้ว  ล้นเกล้าฯ ทรงทราบว่าเราเป็นคนโปรดของเสด็จพระอุปัชฌายะ  จึงตรัสใช้ให้ไปเฝ้าด้วยพระราชธุระเนืองๆ  คราวหนึ่งตรัสใช้ให้เชิญพระราชหัตถเลขาคำโคลงทรงอาราธนาเพื่อทรงแต่งเรื่องทรงผนวช  ในพระราชหัตถเลขานั้นทูลว่าถ้าเสด็จพระอุปัชฌายะมีพระประสงค์จะทรงทราบการนั้นๆ อย่างใดอย่างหนึ่ง  จงตรัสสั่งเราไปกราบทูลถาม  จะทรงเล่ามาถวาย  เหตุนั้นเราจึงได้รับพระกระแสของล้นเกล้าฯ ในเรื่องนี้มาก  พระนิพนธ์ของเสด็จอุปัชฌายะย่อไป  ไม่พอพระราชประสงค์  เราปรารภถึงเรื่องนี้ ในคราวฟื้นจากไข้  สามเดือนยังทำอะไรอันเป็นการไม่ได้  จึงได้แต่งเรื่องนั้นๆ ในครั้งนั้น ฯ          แม้ไม่ได้แต่งเรื่องเป็นชิ้นเป็นอัน  ก็ยังได้ออกหน้าในทางโคลงอยู่บ้าง  ครั้งทรงพระราชนิพนธ์โคลงนิทราชาคริตตอนอาบูหะซัน  เมื่อกำลังพิมพ์โปรดให้ส่งใบแก้หน้าแท่นไปให้ท่านจินตกวี ๗ หรือ ๑๐ ท่าน ท่านละใบ  ตรวจแก้แล้วส่งถวาย  ทรงพระวินิจฉัยลงในใบแก้อีกใบหนึ่งแล้วส่งไปแก้พิมพ์  พวกเราผู้เข้าในจำนวนนั้นยังมีอีก  ที่จำได้ กรมพระเทวะวงศ์วโรปการและกรมพระสมมตอมรพันธุ์  ได้มีธุระเสมอกับท่านจินตกวีชั้นสูงเช่น เสด็จป้ากรมหลวงวรเสรฐสุดา  กรมหลวงพิชิตปรีชากร  พระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย)  ก็น่าจะรู้สึกว่ามีเกียรติยศอยู่  เราได้ชื่อในทางตาไวจับคำผิดลักษณะโคลงได้บ่อยๆ  ผู้ตรวจเหล่านี้มีรายชื่อแจ้งในท้ายพระราชนิพนธ์นั้นแล้ว ฯ          เมื่อบวชพระแล้ว  ทรงขอแรงแต่งโคลงพงศาวดารบ้าง  โคลงยอพระเกียรติสมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระยาบำราบปรปักษ์บ้าง  เป็นบทๆ ใช้ในงานพระเมรุ ฯ  นี้นับว่าออกหน้าในทางโคลง  ตั้งแต่เป็นผู้ใหญ่และมีการทางพระศาสนาแล้ว  ไม่ได้สนใจอีก  ใฝ่ใจไปในทางเรียงเรื่องร้อยแก้ว  เพราะได้ใช้มากในธุระ ฯ  ครั้งนั้นเราแต่งฉันท์ไม่เป็นเลย  ข้อขัดข้องคือรู้จักศัพท์ไม่พอ  มาแต่งเป็นต่อเมื่อรู้ภาษามคธและแต่คาถาเป็นแล้ว  ไม่เคยเรียงเรื่องยาว  ท่อนที่ออกหน้า คือคำฉันท์แปลศราทธพรตคาถาในพระราชกุศลสตมาหสมัย ที่พระศพสมเด็จกรมพระยาสุดารัตนราชประยูร  และคำร้องถวายชัยมงคลของนักเรียนมหามงกุฎราชวิทยาลัย ฯ  กลอนแปดไม่เคยทำเลย  จะลองบ้าง  พ้นเวลามาแล้วให้นึกกระดาก ฯ  เราไม่พอใจลึกซึ้งในการแต่งคำประพันธ์  จึงไม่ตั้งใจหาดีในทางนี้  เป็นแต่สำเหนียกพอเป็นกับเขาบ้างเท่านั้น ฯ                                           .............................................................................                                    สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาปวเรศวริยาลงกรณ์ (พระองค์เจ้าฤกษ์) แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 50 16:46:10 จากคุณ : กัมม์ - [ 20 เม.ย. 50 15:41:11 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขอบคุณมากครับ กับบทความ .... เนื้อหา จากคุณ : สะตอคุง - [ 20 เม.ย. 50 16:22:53 ]

ความคิดเห็นที่ 40 สวัสดีครับ คุณ สะตอคุง วันนี้ตั้งใจจะคัดให้จบภาคต้น   สัปดาห์หน้าจะได้ขึ้น ภาคปลายตอนทรงผนวช จากคุณ : กัมม์ - [ 21 เม.ย. 50 08:24:01 ]

ความคิดเห็นที่ 41 (ต่อตอนที่ ๕)          เราเริ่มเรียนโหราศาสตร์กับขุนเทพยากรณ์ ทัด) ตั้งต้นหัดทำปฏิทินก่อน  เข้าใจยากจริงๆ เพราะเอาโหราศาสตร์กับพยากรณ์ศาสตร์รวมเข้าเป็นศาสตร์อันเดียวกัน  นำให้เข้าใจว่าเรียนโหราศาสตร์ ก็เพื่อมีวิชารู้จักทำนายเหตุการณ์ต่างๆ จึงมุ่งไปเสียในทางนั้น  และเพราะวิธีสอนบกพร่องด้วย  ไม่ได้อธิบายให้เข้าใจรสคือกิจของโหราศาสตร์ว่าเป็นเช่นไร  ปฏิทินคืออะไร  ชื่อต่างๆ คือศักราช มาสเกณฑ์ อวมาน หรคุณและอื่นๆ หมายเอาอะไร  เหตุไฉนจึงตั้งศักราชแล้วกระจายออกเป็นองค์เหล่านั้น  ราศี องศา ลิบดา กำหนดหมายอะไร  ความเดินของพระอาทิตย์พระจันทร์และดาวพระเคราะห์ ที่เรียกว่ามัธยมก็ดี สมผุสก็ดี ต่างกันอย่างไร  เป็นอาทิ  ในตำราบอกว่า ถ้าจะทำองค์ชื่อนั้นให้ตั้งเกณฑ์อย่างนั้น  เเล้วทำเลขอย่างนั้นๆ เริ่มตั้งแต่วันธงชัย วันอธิบดี วันอุบาทว์ วันโลกาวินาศ ที่ไม่ได้เกี่ยวกับโหราศาสตร์เลย  แต่เกี่ยวกับพยากรณ์ศาสตร์  กว่าจะคลำเข้าใจได้แต่ละอย่างช่างยากเสียจริงๆ ข้าพเจ้าไม่แน่ใจว่าโหรจะอธิบายได้ทุกคน  โหรไม่รู้จักดาวฤกษ์หรือแม้ดาวพระเคราะห์  เป็นมีแน่          ขุนเทพยากรณ์ (ทัด) ถึงแก่กรรมในระหว่างเรียน  ได้ไปขอเรียนกับครูเปียครั้งยังบวช และเป็นครูปลัดสุวัฒนสุตคุณ ที่วัดราชประดิษฐ์  ตั้งใจจะทำปฏิทินให้จบปี  ทำร่วมมาได้มากแล้วถึงสมผุสพระเคราะห์  เห็นจะกว่าครึ่งแล้ว  จับเล่นธรรมะจัดเข้า  เห็นเหลวไหลเลยเลิก  เราจึงไม่รู้มาก  พยากรณ์ศาสตร์ยิ่งรู้น้อย  เป็นแต่เสด็จพระอุปัชฌายะทรงแนะประทานบ้าง  ไม่ได้เรียนจริงๆ จังๆ แต่เรายังได้ใช้ความรู้โหราศาสตร์อยู่บ้าง  ได้ช่วยชำระปูมเก่าถวายเสด็จพระอุปัชฌายะ ฯ          เราเรียนธรรมด้วยอ่านหนังสือเป็นพื้น  ได้ฟังเสด็จพระอุปัชฌายะตรัสด้วย  คราวนั้นสบเวลาที่สมเด็จพระวันรัต (พุทธสิริ) วัดโสมนัสวิหาร  เริ่มเรียงหนังสือธรรมลงพิมพ์แจก  หนังสือนั้นใช้สำนวนดาดเป็นคำสอนคนสามัญเข้าใจง่าย  ช่วยเกื้อกูลความเรียนธรรมของเราให้กว้างขวางออกไป  เมื่อสนใจอยู่  ความเบื่อย่อมไม่มี  ธรรมที่เป็นเพียงปฏิบัติกายวาจาใจเรียบร้อย  อันตรงกันข้ามต่อความลำพองที่เคยมาแล้ว  ยังเห็นเป็นละเอียดพอแล้ว  ครั้นได้เรียนธรรมที่เป็นปรมัตถ์แจกเบญจขันธ์ ไตรลักษณ์ อริยสัจสี่ และปฏิจจสมุปบาท ยิ่งตื่นใหญ่          แต่นิสัยของเราเป็นผู้เชื่อไม่ลงทุกอย่างไป  และธรรมกถานั้นๆ มักมีข้อความอันไม่น่าเชื่อปกคลุมหุ้มห่ออยู่มากบ้างน้อยบ้าง  นี้แหละเป็นเครื่องสะดุดของเราให้ชะงัก  แต่เมื่อนิยมในธรรมมีแล้ว  ทั้งได้ยินท่านผู้ใหญ่ค้านบางเรื่องไว้ก็มี  ก็ปลงใจเลือกข้อที่เรารับรองได้  และสลัดข้อที่เรารับรองไม่ได้ออกเสีย  เช่นคำเปรียบว่าร่อนทองจากทราย  เรื่องที่ถูกอารมณ์ของเราคือกาลามสูตร  ที่สอนไม่ให้เชื่ออย่างงมงาย  ให้ใช้ความดำริของตนเป็นที่ตั้ง  ความรู้ความเข้าใจของเราในครั้งนั้นเป็นอย่างนักธรรมใหม่คือไม่เชื่อหัวดายไป  เลือกเชื่อบางอย่าง  อย่างที่ไม่เชื่อ  เข้าใจว่าผู้หนึ่งซึ่งหาความละอายมิได้ แทรกเข้าไว้  ไม่คำนึงถึงที่เรียกว่า ช่างเถิด  แต่ยังไม่เคยได้ความรู้ในเชิงอักษรวิทยาว่าเป็นปริศนาธรรมก็มี  เช่นเรื่องมารวิชัย เหมาเสียว่าไม่จริง  ไม่เคยนึกว่าเป็นเรื่องแต่งเปรียบน้ำพระหฤทัยของพระพุทธเจ้า  คิดหวนกลับหลังด้วยอำนาจความอาลัย  อันพระองค์หักเสียได้ด้วยเอาความมุ่งดีมาข่ม  แต่เราไม่ใช่ชนิดคนอวดรู้ในทางนี้  ที่เขาตั้งชื่อว่า "ทำโมห์" ฯ          เราลงสันนิษฐานว่า  จะรู้ธรรมเป็นหลักและกว้างขวาง ต้องรู้ภาษามคธ  จะได้อ่านพระไตรปิฎกได้เอง  ไม่เช่นนั้นจะอ่านได้แต่เรื่องแปลเรื่องแต่ง  ที่มักเป็นไปตามใจของผู้แปลผู้แต่ง  ในเวลานั้นพระยาปริยัติธรรมธาดา (เปี่ยม) อาจารย์เดิมของเรา  ย้ายบ้านจากหน้าวัดชนะสงครามไปอยู่บางบำหรุ คลองบางกอกน้อย  เหลือจะเรียนกับแกได้  พระปริยัติธรรมธาดา (ชั่ง) อยู่บ้านหน้าวัดรังษีสุทธาวาสไม่ไกล  ทั้งได้เคยเป็นครูสอนมาบ้างแล้ว  จึงขอให้แกมาสอน ฯ  ได้ยินเขาพูดกันว่า  จะรู้ภาษามคธกว้างขวาง  ต้องเรียนมูลคือกัจจายนปกรณ์  บทมาลาแคบไป ไม่พอจะให้รู้กว้างขวาง  เรียนทั้งทีปรารถนาจะรู้ดีที่สุดตามจะเป็นได้  ทั้งบทมาลาก็ได้เคยเรียนมาแล้ว  รู้ทางอยู่  จึงตกลงเป็นเรียนมูล ฯ ชั้นแรกมีสูตรคือ  หัวข้อสำหรับท่องจำให้ได้ก่อน  ผูกโตอยู่  เราเล่าพลางเรียนแปลคำอธิบายใจความของสูตรนั้น  ที่เขาเรียกว่าพฤตินัยปกรณ์ไปพลาง  ครูของเราดูเหมือนไม่ชำนาญมูล  แต่พอสอนให้แปลไปได้  แต่ไม่ถนัดแนะให้เข้าใจความที่กล่าว  ตกเป็นหน้าที่ของเราจะเข้าใจเอาเอง  ลงปลายแกหาหนังสือที่แปลสำเร็จตลอดถึงคำอธิบายในภาษาไทย  ซึ่งเรียกว่านิสัยมูลมาให้อ่านเอาเอง ฯ          การเรียนของเรา  อาจารย์มูลเขาคงกล่าวว่าเรียนอย่างลวก ไม่ละเอียดลออ  เรากล่าวเอง  เรียนแต่พอจับเค้าได้  แม้อย่างนั้นกว่าจะจบถึง ๑๐ เดือน  นี้เป็นอย่างเรียนเร็ว  เขาเรียนกันตั้งปีสองปี ฯ  เราอาจสังเกตเห็นว่า ระเบียบที่จัดในมูลยังไม่ดี  มีก้าวก่ายกล่าวความยืดยาวฟั่นเฝือเหลือความสามารถของผู้แรกเรียนจะทรงไว้อยู่ ฯ  ครั้นขึ้นคัมภีร์คือจับเรียนเรื่องนิทานในอรรถกถาธรรมบท  เป็นเรื่องดาดของเราในเวลานี้แล้ว  แต่เราเลือกเอาหนังสือที่ครูถนัดว่าเป็นดี  จึงตกลงใจเรียนอรรถกถาธรรมบท ฯ  ทั้งเรียนมูลมาแล้ว และแปลพฤติของมูลได้เองแล้ว  เริ่มเรียนอรรถกถาธรรมบทยังงง  กว่าจะเอาความรู้ในมูลมาใช้เป็นเครื่องกำหนดได้  ก็เปลืองเวลาอยู่ ฯ  เรียนคราวนี้ รู้จักใช้ความสังเกต  เอาความเข้าใจได้อาจแปลเองได้บ้างตามลำพัง ฯ  เมื่อเรียนในทางนี้เราเลือกสร้างพระไตรปิฎกขึ้น  วานกรมหมื่นนฤบาลมุขมาตย์ อธิบดีกรมราชบัณฑิตเป็นธุระ  หนังสือบาลีพระวินัยไม่ยากนัก  อ่านเข้าใจความได้ติดต่อกันเป็นเรื่อง  ช่างสนุกจริงๆ ฯ          ตั้งแต่เข้าวัดมา และจับเรียนธรรมมา  เราปลูกความพอใจในความเป็นสมณะขึ้นโดยลำดับ  นึกว่าบวชก็ได้ แต่ยังไม่ได้น้อมในไปส่วนเดียว  เคยเข็ดเมื่อครั้งยังรุ่น เรามักจืดจางเร็ว  ที่สุดห้องเรือนที่แต่งไว้อย่างหนึ่ง  ครั้นชินตาจืดไป  ต้องยักย้ายแต่งใหม่  มาถึงเวลานี้จึงยังไม่ไว้ใจตัวเองเกรงจะไม่ตลอดไปได้  บวชอยู่นานแล้วสึก  ไม่ได้การเสียเวลาในทางฆราวาส ฯ          เมื่ออายุเราได้ ๑๗ ปี  กรมหลวงพรหมวรานุรักษ์ทรงผนวชพระ  ในเวลานั้นหม่อมเจ้าหญิงจรัสโฉม พระบุตรีใหญ่ของท่านยังอยู่ในครรภ์  ท่านทรงฝากเราให้เป็นธุระ  เธอคลอดในเวลาท่านยังทรงผนวช  เราได้เอาเป็นธุระขวนขวายตลอดการเป็นผู้รับเธอเป็นลูก  ในเวลาที่เขาทำพิธีมอบให้เป็นผู้รับ  เราพึ่งได้เห็นเป็นครั้งแรก  ทั้งเป็นครั้งแรกที่ทำการเกี่ยวกับผู้อื่นในหน้าที่ของผู้ใหญ่  เราเอาธุระมาโดยเรียบร้อยจนถึงท่านลาผนวช ฯ          อนึ่ง  กรมหลวงพรหมวรานุรักษ์ทรงรับราชการว่าช่างสนะ คือช่างเย็บผู้ชาย ในเวลานั้น  กำลังท่านยังทรงผนวช  เตรียมการเฉลิมพระที่นั่งวโรภาสพิมานที่พระราชวังบางปะอิน  ล้นเกล้าฯ รับสั่งให้เราดูการแทนกรมหลวงพรหมวรานุรักษ์  มีหน้าที่ในการเย็บเสี้ยวอันเป็นของผู้ชาย  มีทำธงต่างๆ มีธงช้างเป็นต้น  สำหรับใช้ตกแต่งในงาน  ครั้งนั้นธงยังไม่มีที่ซื้อ  ต้องทำเอาเองทั้งนั้น  เรายังไม่เคยงานออกวิตกว่าจะไม่แล้วทันราชการ  แต่ก็ทำจนทัน  รับสั่งว่าจ่ายสิ้นเท่าไรให้ตั้งเบิก  เราไม่รู้ว่าผ้าต่างๆ ที่จัดซื้อมาใช้นั้นราคาอย่างไร  ฉวยว่าซื้อแพงไปจะเป็นที่ระแวงผิดว่าหาเศษ  ไม่กล้าเบิก  แต่ราชการสำเร็จเป็นที่พอใจแล้ว ฯ          ต่อมาถึงงานฉัตรมงคล  เราได้รับพระราชทานพานทอง  คือ พานหมากใหญ่มีเครื่องในพร้อม ๑  เต้าน้ำ ๑  กระโถนเล็ก ๑  เป็นเครื่องยศ  กับดวงตราเครื่องราชอิสริยาภรณ์ทุติยจุลจอมเกล้า  พร้อมกับกรมพระสมมตอมรพันธุ์  เมื่อวันจันทร์ เดือน ๑๒ แรม ๑๒ ค่ำ ปีชวดอัฐศก จุลศักราช ๑๒๓๘ ตรงกับวันที่ ๑๓ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๔๑๙  ที่ยังทำตามจันทรคติกาลที่พระที่นั่งอนันตสมาคมองค์เดิม  และได้รับพระราชทานหีบหมากทองคำลงยาราชาวดี  มีตราพระมหามงกุฎหมายรัชกาลอยู่บนหลัง เมื่อคราวงานพระราชพิธีตรุษ วันอาทิตย์ เดือน ๔ แรม ๑๒ ค่ำ  ตรงกับวันที่ ๘ มีนาคม ปีเดียวกัน ฯ          การได้รับพระราชทานพานทองนี้  ไม่ดีใจเท่าไรนัก  ถ้าทูลกระหม่อมยังทรงพระชนม์อยู่  ก็คงได้รับพระราชทานมาแต่ครั้งยังเป็นเด็ก  ตามอย่างพระเจ้าลูกยาเธออื่น  และได้ยินเขาพูดว่า เราอยู่ในจำนวนแห่งพระเจ้าลูกเธอ ผู้จะได้รับพระราชทานในคราวอันจะมาถึง  ครั้นตกมาเป็นพระเจ้าน้องยาเธอ  พานทองจึงเลื่อนออกไปตามภาวะตามอายุ  ทั้งในเวลานั้นเราเข้าวัดอยู่แล้วด้วย  ความรู้สึกมีหน้ามีตาก็พอทุเลา  เป็นแต่เห็นว่าได้ดีกว่าไม่ได้  ไม่ได้ออกจะเสีย ดูเป็นคนเหลวไหลหรือไม่ได้ราชการ  ส่วนตราทุติยจุลจอมเกล้าเล่า เป็นตราสกุลเห็นจืด  ครั้งนั้นเขานิยมตราความชอบมากกว่า  เพราะในประกาศนียบัตรระบุความชอบลงไว้ด้วย  คล้ายประกาศตั้งกรมอย่างเตี้ยๆ  ส่วนตราสกุลในประกาศนียบัตรแสดงแต่เพียงว่าทรงเห็นสมควรจะได้รับ  เรายังไม่มีราชการเป็นหลักฐาน  สิ้นหวังตราความชอบ  ในพวกเราที่ได้เป็นอย่างสูง ก็กรมพระนเรศวรฤทธิ์  เพียงมัณฑนาภรณ์มงกุฎสยามชั้นที่ ๓ เท่านั้น  แม้ตราสกุลถ้าได้รับพระราชทานในเวลาชอบแต่งตัวก็คงไม่จืดทีเดียว  ได้รับพระราชทานแล้ว  ไม่ได้เคยแต่งถ่ายรูปสักคราวหนึ่ง  ต่อเมื่อเป็นผู้ใหญ่ในฝ่ายพระแล้ว  จึงรู้ว่า  เวลาที่ไม่อยากได้นั้นแหละเป็นเวลาที่สมควรแท้ที่ตะได้รับพระราชทาน  เราเองจักยกย่องใครๆ ก็เลือกผู้ที่เขาไม่อยาก และจักไม่ตื่นเต้น ฯ          แม้เราเป็นคนเข้าวัดแล้ว  ก็ยังต้องออกหน้าเป็นคราวๆ  เพราะเป็นคนเคยคบฝรั่ง  รู้จักวัตรของฝรั่ง เช่นมีเจ้าฝรั่งเข้ามาเป็นครั้งแรก  ก็ได้ออกแขกได้รับเชิญในงานเลี้ยงเวลาค่ำและในการสโมสร  ล้นเกล้าฯ ยังไม่ทรงทราบว่าเราเข้าวัด ฯ                                              ....................................................................................                                        พระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าเกษมสันต์โสภาคย์ กรมหลวงพรหมวรานุรักษ์ จากคุณ : กัมม์ - [ 21 เม.ย. 50 10:47:23 ]

ความคิดเห็นที่ 42 (ต่อตอนที่ ๕)          เมื่ออายุเราได้ ๑๘ ปี  ล้นเกล้าฯ โปรดเกล้าฯให้เข้ารับราชการประจำในกรมราชเลขา  มีหน้าที่เป็นเจ้าพนักงานสารบบฎีกา หรือกล่าวอีกโวหารหนึ่ง เป็นราชเลขานุการในทางอรรถคดี ฯ  ในครั้งนั้นศาลที่พิจารณาอรรถคดียังแยกกันอยู่ตามกรมนั้นๆ (ยังไม่ได้จัดกระทรวง) ต่างทูลเกล้าฯถวายสารบบประจำเดือน  มารวมอยู่ในพระองค์สมเด็จพระเจ้าแผ่นดิน  และความฏีกาในครั้งนั้น ศาลฏีกาเรียงพระราชวินิจฉัยในท้ายฎีกาทูลเกล้าฯถวาย  ทรงลงพระบรมนามาภิไธยแล้ว จึงจะบังคับได้ตามนั้น  ถ้าไม่โปรดตามที่เรียงมาก็ทรงแก้ใหม่ ฯ  มีพระราชประสงค์จะรวมราชการทางนี้เป็นแผนกหนึ่ง  มีเจ้าพนักงานรักษาการ  จึงโปรดเกล้าฯให้เรารับราชการในหน้าที่นี้  เราได้รับราชการตั้งแต่วันพฤหัสบดี เดือน ๘ อุตราษาฒ ขึ้น ๒ ค่ำ ปีฉลูนพศก จุลศักราช ๑๒๓๙  ตรงวันที่ ๑๒ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๔๒๐ ฯ  ราชการที่เราทำนั้น  เมื่อกรมนั้นๆ อันมีหน้าที่พิจารณาอรรถคดี  ทูลเกล้าฯถวายสารบบประจำเดือนแล้ว  พระราชทานแก่เรา  เรารวบรวมยอดฎีกาถวายอีกใบหนึ่ง  เพื่อทรงทราบว่าในเดือนหนึ่งๆคดีทุกกรมเกิดใหม่เท่านั้นๆ  ตัดสินเสร็จไปแล้วเท่านั้นๆ  ยังคงค้างพิจารณาเท่านั้นๆ ฯ          ดูเพียงสารบบก็พอรู้ได้ว่า  การพิจารณาคดียังหละหลวมมาก  กรมหนึ่งพิจารณาเดือนหนึ่งไม่ได้กี่เรื่อง  กรมนครบาลมีหน้าที่พิจารณาความอาชญาเดือนหนึ่งแล้วเพียง ๒ เรื่องก็มี  ที่สุดจนรวมยอดคดีก็ไม่ถูกกับรายคดี  จะฟังเอาว่ารายคดีเป็นถูก  จำนวนเดือนต่อมา  อาจยกรายเก่ามาผิดอีก  บางทีตุลาการเองจะรู้ไม่ได้ทีเดียวว่าคดีมีเท่าไรแน่  เป็นความยากแก่เราผู้จะรวมยอด  ถึงต้องต่อว่าต่อขานกันไม่รู้จบ  ผลที่ได้ก็เพียงให้จำนวนในสารบบหลังกับหน้าตรงกันเท่านั้น ฯ  อีกอย่างหนึ่งเราเป็นผู้รับฎีกาที่เรียงพระราชวินิจฉัยแล้ว จากกรมหลวงพิชิตปรีชากร อธิบดีศาลฎีกา ไว้แล้วอ่านถวายในเวลาทรงพระราชธุระในทางนี้  โปรดตามนั้น ทรงลงพระนามาภิไธยข้างท้าย  ไม่โปรดทรงแก้ใหม่บอกให้เราเขียน  แล้วทรงลงพระนาม  คัดสำเนาไว้แล้วส่งต้นถวายกรมหลวงพิชิตไป ฯ          กรมพระนเรศวรฤทธิ์อธิบดีกรมราชหัตถเลขาในครั้งนั้น  ทรงจ่ายเสมียนประทานเราสองคน  คือพระยาศรีสุนทรโวหาร ครั้งยังเป็นนายกลม ๑  นายเจิมน้องเขา ๑  ยังเป็นเสมียนฝึกหัดทั้งสองคน  เขียนหนังสือช้าทั้งตกมากด้วย  ตกได้ตั้งบรรทัด  เราได้ความหนักใจมาก  ควรใช้ต้นสารบบเองก็ต้องใช้ ฯ  น่าประหลาดว่าภายหลังพระยาศรีสุนทรโวหารมีความรู้ทางหนังสือเจริญขึ้นโดยลำดับ  เขียนได้เร็วไม่ตก  ฟังความที่พูดในที่ประชุมแล้วจำไว้ได้แม่น  จนได้เป็นเลขานุการในเสนาบดีสภา  ยังมีข้อน่าประหลาดอีก  เขามีลูกชายคนหนึ่งชื่อนายผัน  เดี๋ยวนี้ (พ.ศ. ๒๔๕๘) เป็นหลวงประเสริฐ  เมื่อยังเด็กเขียนหนังสือตกตั้งบรรทัดเหมือนพ่อ  เขาเอามาฝากเราบวชเป็นสามเณร  เมื่อเราเป็นผู้ใหญ่ในฝ่ายพระแล้ว  หัดเขียนหนังสือไปหายตก  จนถึงได้เป็นเลขานุการของเรา  ในเวลานี้ได้ชื่อว่าเป็นจินตกวี ฯ  อันคนมีนิสัยดี ได้รับคำแนะนำเข้าบ้าง  อาจขยายออกได้ตามลำพังของตน  พระยาศรีสุนทรโวหารเป็นคนปูนเดียวกับเรา  ดูเหมือนเขาได้ความรู้ความเข้าใจจากเราไม่เท่าไรนัก  แต่เขานับถือเราเป็นฉันอาจารย์  จนเอาลูกมาฝากอีกต่อหนึ่ง  ส่วนหลวงประเสริฐเราจักถือว่าเป็นเจ้าบุญนายคุณของเขา  แม้ตัวเองก็ต้องยอมรับ ฯ          เราได้เรียนทางอรรถคดีเมื่อครั้งเข้ารับราชการในทางนี้  รู้เพียงฟังคำพยานแล้วสันนิษฐานเอาความจริง  และตามยุติธรรมควรจะเป็นอย่างไร  ไม่เข้าใจถึงวางบท  เพราะในครั้งนั้นกรมต่างๆพิจารณาแล้วส่งสำนวนให้ลูกขุน ณ ศาลหลวงชี้ขาด  คือชี้ว่าใครผิดใครถูก  แล้วจึงเป็นหน้าที่ของขุนหลวงพระไกรศรีราชสุภาบดี  เป็นผู้ปรับสัตย์คือวางบทลงโทษผู้ผิดหรือยกฟ้อง  ครั้นมาถึงฎีกาทรงตัดสินเองไม่ได้อ้างบท  ยืนตามคำชี้ขาดและปรับสัตย์ก็เป็นแล้วไป  ทรงแก้ก็ไปตามยุติธรรมเป็นเค้าเงื่อน  และการรู้กฎหมายก็ยังไม่เป็นที่น่าปรารถนา  เพราะหนังสือกฎหมายเก่าก็อ่านเข้าใจยาก  และมีพระราชบัญญัติและประกาศออกซับซ้อนกันมาตั้งแต่รัชกาลที่ ๔  กระจัดกระจายกันอยู่ยากที่จะรวบรวมไว้ได้  ทั้งอาการของผู้ทรงกฎหมายในครั้งนั้น  ไม่นำให้เกิดความเลื่อมใส  ชั้นใหม่มีแต่กรมหลวงพิชิตปรีชากรพระองค์เดียวไม่พอจะแก้ผู้อื่นเป็นอันมาก ให้เป็นผู้น่าเลื่อมใสไปทั้งนั้น  ถ้าเราสนใจก็คงรู้ดีขึ้นกว่านี้อีก ฯ  ตำแหน่งเราทำนี้แล  ครั้งเมื่อตั้งศาลสถิตยุติธรรม  ยกคดีในกรมทั้งหลายมารวมพิจารณาในใต้บัญชาของเจ้ากระทรวงเดียวกันแล้ว  ก็ยังคงมีสืบมา  เจ้าพนักงานในตำแหน่งนี้  ได้ไปเป็นกรรมการศาลฎีกาก็มี  กรรมการศาลฎีกาได้เข้ามารับตำแหน่งนี้ก็มี  ในบัดนี้เป็นอธิบดีกรมพระสมุหนิติศาสตร์  ในกระทรวงวังด้วย ฯ          ครั้งนั้นเริ่มพระราชทานเงินเดือนแก่ผู้ทำราชการประจำวันแล้ว  ข้าราชการในกรมราชเลขาได้รับพระราชทานทั่วกัน  กรมพระนเรศวรฤทธิ์เป็นอธิบดี  กรมพระเทวะวงศ์วโรปการ  กรมพระสมมตอมรพันธุ์  เข้ามาก่อนเรา  เมื่อเราเข้าไปเป็นที่ ๔ ไม่มีเจ้านายอื่นเข้าอีกจนเราออกมาบวช  นอกจากนี้ ข้าราชการในกรมอาลักษณ์ชั้นหลวง ชั้นขุน และเสมียน  เรารับราชการอยู่ ๒ ขวบเต็ม  หาได้รับพระราชทานเงินเดือนไม่  จะเป็นเพราะไม่ได้ทรงนึกถึงหรืออย่างไรหาทราบไม่  เสด็จอธิบดีของเราก็หาได้ทรงขวนขวายไม่  เป็นแต่ได้รับพระราชทานเงินปีขึ้นกว่าเดิมอีก ๕ ชั่ง เป็นปีละ ๓๕ ชั่ง  ตามตัวอย่างเจ้านายรับราชการ  ท่านผู้ใดรับพระราชทานเงินเดือน  ก็ได้รับพระราชทานเงินปีเพิ่มเหมือนกัน  เราหาได้กระสับกระสายเพราะเหตุนี้ไม่  เหตุว่าเคยทำราชการมาด้วยความภักดี  ยังไม่เคยได้รับพระราชทานเงินเดือน  ทำไปด้วยน้ำใจเช่นนั้น  มีราชการไม่อยู่เปล่า  และทรงสนิทสนมด้วยเป็นพอแล้ว  ทั้งในเวลานั้นเราไม่ได้จับจ่ายเลี้ยงตัวเอง  ยายยังเป็นธุระอยู่  ไม่รู้จักสิ้นยัง  และเหตุต้องการเงินใช้ กล่าวคือสุรุ่ยสุร่ายเราก็งดได้แล้ว  เสียแต่มามีราชการในเวลาที่เราเข้าวัดอยู่แล้ว ฯ          ตั้งแต่เข้ารับราชการแล้ว  เราปลงใจว่าจักหาได้บวชเลยไปไม่  ถ้าทำอย่างนั้น  ดูเป็นทิ้งราชการ  เห็นแก่ประโยชน์ตัวมากเกินไป  ในเวลานั้น เสียงพวกสยามหนุ่มค่อนว่าพระสงฆ์ว่า  บวชอยู่ไม่ได้ทำประโยชน์อย่างใดอย่างหนึ่งให้แก่แผ่นดิน  ขี้เกียจ กินแล้วก็นอน  รับบำรุงของแผ่นดินเสียเปล่า  ฝ่ายเราไม่เห็นถึงอย่างนั้น  เห็นว่าพระสงฆ์ยังตั้งใจจะทำดีแต่เป็นเฉพาะตัว  เพราะไม่มีการอย่างอื่นเช่นตัวเรา  เท่านั้นก็จัดว่าเป็นดี  จึงไม่อาจปฏิเสธคำที่ว่าไม่ได้ทำประโยชน์อย่างใดอย่างหนึ่งให้แก่แผ่นดิน  ยังไม่มีญาณพอจะเห็นกว้างขวางไปว่า  พระสงฆ์ได้ทำประโยชน์แก่แผ่นดินมากเหมือนกัน  มีสั่งสอนคนให้ประพฤติดี  เอาธุระในการเล่าเรียนของเด็กบุตรหลานราษฎรเป็นอาทิ  ข้อสำคัญคือเป็นทางเชื่อมให้สนิทในระหว่างรัฐบาลกับราษฎร  ในครั้งก่อน  พระสงฆ์ยิ่งเป็นกำลังของแผ่นดินมากกว่าเดี๋ยวนี้  ญาณเช่นนี้ยังไม่ผุด  จึงกระดากเพื่อจะละราชการไปบวชเสีย ฯ  แต่ยังคงเฝ้าเสด็จพระอุปัชฌายะและเรียนภาษามคธอยู่ตามเดิม ฯ          แต่ชาตาของเราเป็นคนบวชกระมัง  วันหนึ่งเผอิญกรมพระเทวะวงศ์วโรปการทรงล้อเราว่า  เป็นผู้เข้าวัดต่อหน้าพระที่นั่ง  แต่ล้นเกล้าฯ หาได้ทรงพระสำรวลตามไม่  ทรงถือเอาเป็นการ  ทรงเกลี้ยกล่อมจะให้เราสมัครบวช  เรากราบทูลตามความเห็นเกรงจะเป็นทิ้งราชการ  พระราชทานกระแสพระราชดำรัสอธิบายว่า ถ้าเราบวชจักได้ราชการเพียงไร  ไม่เป็นอันทิ้ง  จนเราหายกระดากใจเพื่อจะบวช  ตรัสปลอบอย่าให้เราห่วงถึงยาย  เพราะท่ายชราแล้วก็คงตายมื้อหนึ่ง  ตรัสขอปฏิญญาของเราว่าจะบวช  เราเกรงจะไปไม่ตลอด เพราะยังไม่ไว้ใจของตัวอันเปลี่ยนเร็วเมื่อครั้งยังรุ่นหนุ่ม  จึงไม่กล้าถวายปฏิญญา  เป็นแต่กราบทูลว่า  ถ้าจะสึกจะสึกเมื่อพ้นพรรษาแรก  พ้นจากนั้นเป็นอันจะไม่สึก  พระราชทานปฏิญญาไว้ว่า  บวชได้ ๓ พรรษาแล้ว  จักทรงตั้งเป็นต่างกรม  ทรงอ้างสมเด็จกรมพระปรมานุชิตชิโนรส ครั้งเป็นกรมหมื่นนุชิตชิโนรส เป็นตัวอย่าง  ครั้งนั้นเจ้านายพวกเราได้เป็นต่างกรมแล้วเพียง ๔ พระองค์  เป็นชั้นเจ้าพี่ชั้นใหญ่ทั้งนั้น  และเราจะมาเป็นที่ ๕ เหลือที่จะเอื้อมคิดไปถึง  จึงไม่ได้เอามาเป็นอารมณ์เสียเลย  จนวันพระราชดำรัสสั่งให้เตรียมรับกรม  ดังจะกล่าวข้างหน้า ฯ          ตั้งแต่ทรงทราบว่าเราเป็นผู้เข้าวัด  ดูทรงพระกรุณามากขึ้น  และมีราชการในทางวัดเพิ่มขึ้น  เมื่อมีพระราชธุระถึงเสด็จพระอุปัชฌายะ  รับสั่งใช้เราเชิญพระกระแสรับสั่งมากราบทูลบ้าง  เชิญพระราชหัตถเลขามาถวายบ้าง  เมื่อคราวจะฉลองวัดนิเวศธรรมประวัติเกาะบางปะอินที่ทรงสร้างใหม่  โปรดเกล้าฯให้เรามีหน้าที่เป็นผู้ดูการจารึกอักษรต่างๆในแผ่นศิลา  และติดศิลาจารึกนั้นตามที่ เรียกช่างเขียนหนังสือขอมมาจากกรมราชบัณฑิต  ช่างเขียนหนังสือไทยจากกรมพระอาลักษณ์  ช่างแกะจากกรมกษาปณสิทธิการ  และกรมช่างสิบหมู่  มาตั้งกองทำแล้วนำขึ้นไปติด  เร่งรัดทำแล้วเสร็จทันงานฉลอง ฯ  ทรงใช้สอยเราในราชกิจนั้นๆ สนิทสนม  จนถึงเวลากราบถวายบังคมลาออกมาบวช ฯ                                                 ...............................................................................                                     สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าเทวัญอุไทยวงศ์ กรมพระยาเทวะวงศ์วโรปการ จากคุณ : กัมม์ - [ 21 เม.ย. 50 16:44:10 ]

ความคิดเห็นที่ 43 วันนี้เงียบจัง พระประวัติตรัสเล่า ภาคต้น  จบเพียงนี้ครับ ในตอนที่ ๖ และที่ ๗ ขอคัดเป็นภาคปลาย ยกไว้สัปดาห์หน้า ขอพัก ๑ วันนะครับ และขอความกรุณาเพื่อนสมาชิก ช่วยผมคลิกเก็บเข้าคลังด้วยนะจ๊ะ ถึงจะต้องเข้าไปอยู่ใน Blog ก็ตาม แต่ว่าที่ Blog ไม่สนุกเท่าในกระทู้ ที่เราได้ร่วมพูดคุยกันจ้า จากคุณ : กัมม์ - [ 21 เม.ย. 50 16:50:04 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ช่วยคลิกแล้วจ้ะ จากคุณ : NickyNick - [ 21 เม.ย. 50 17:19:12 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ขอบพระคุณครับ พี่นิค ต่อภาคปลายที่นี่นะครับ เรียนเชิญทุกๆ ท่านครับ สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส ภาคปลาย http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K5343155/K5343155.html จากคุณ : กัมม์ - [ 23 เม.ย. 50 11:36:28 ]

ความคิดเห็นที่ 46 มาทีไรตลาดวายทุกทีเลยค่ะ  จองที่ไว้ก่อน  กระทู้นี้ต้องใช้เวลาอ่านในวันเสาร์-อาทิตย์ค่ะ ขอบพระคุณค่ะ จากคุณ : biebie999 - [ 27 เม.ย. 50 09:25:28 ]

ความคิดเห็นที่ 47 สวัสดีครับ คุณ biebie999 ตอนนี้เราย้ายแผงไปที่ เพชรพระมหามงกุฎ - สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=rattanakosin225&group=1&date=27-04-2007&gblog=20 จากคุณ : กัมม์ - [ 28 เม.ย. 50 08:35:43 ]