ความคิดเห็นที่ 1 คุณลุงเสียชีวิตเมื่อกลางวันวันอาทิตย์ที่ 15 เมษายน ช่วงที่ชาวไทยกำลังฉลองเทศกาลสงกรานต์และวันครอบครัวกัน แต่ครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงสองคนตายายมานาน 24 ปี มาวันนี้กลับเหลือเพียงผู้หญิงสูงอายุเพียงคนเดียว จะยังเรียกว่าเป็นครอบครัวอยู่ได้หรือไม่ ก่อนหน้าประมาณเดือนกว่า  ท่านได้รับการผ่าตัดลำไส้ทิ้งบางส่วนที่โรงพยาบาล  แต่ตนเองและภรรยาไม่รู้ว่าเป็นโรคอะไร  หมอเพียงแต่บอกให้รู้ว่า  ผ่าเอาไส้โผล่มาข้างนอกเพื่อให้อุจจาระออกทางหน้าท้อง  ไม่งั้นมันจะปนเปกันกลายเป็นเนื้อมะเร็งไป หารู้ไม่ว่า  นั่นแหละคือการรักษาโรคมะเร็งของหมอเขาล่ะ จากคุณ : NickyNick - [ 17 เม.ย. 50 10:32:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังผ่าตัด ช่วงที่กลับมาอยู่บ้าน  ก็สามารถเดินเหินได้ ยังรู้สติดี เช้าก่อนเสียชีวิต ก็ยังใช้สายยางเดินรดน้ำต้นไม้ พอตกสายหน่อย สองผัวเมียสูงอายุข้างบ้านเข้าไปคุยด้วยตามปกติ ทั้งคู่คอยช่วยดูแลจัดหาเสบียงมาให้ที่บ้านอย่างสม่ำเสมอ คุณลุงกำลังนอนบนแคร่ ปากก็บอกฝากเมียไว้กับสองผัวเมียคู่นั้นว่า "อย่าทิ้งยายไปไหน ฝากยายด้วย" ผัวเมียคู่นั้นเรียกเมียของคุณลุงว่า ยาย "อายุ 80 แล้ว จะตายก็ตายเหอะ ไม่กลัวหรอก" คุณลุงพูดเหมือนจะรู้ และอะไรอีกหลายอย่าง ปากพูดไปทำนองเดิมๆ พร้อมกับพลิกตัวไปทางขวาที แล้วกอดตาไว้แน่น พลิกไปทางซ้ายอีกที แล้วก็กอดยาย ประมาณเที่ยงวันวันนั้น คุณลุงก็ขาดใจ จากคุณ : NickyNick - [ 17 เม.ย. 50 10:36:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คุณลุงเกิดปีเถาะ 2470 เป็นเขยคนหนึ่งของคุณป้าห่างๆ ของผม ภรรยาเกิดปีชวด 2479 ผมเรียกพ่อตาของท่านว่า ก๋ง เป็นญาติทางปู่ของผมเอง เรียกแม่ยายของท่านว่า ป้า เพราะเป็นหลานสาวของย่าของผม แต่ทั้งพ่อตา-แม่ยายของท่าน เกิดปีเดียวกัน คือปีมะโรง 2447 ดังนั้น เมื่อลำดับญาติกันดีๆ คุณลุงคุณป้าคู่นี้ก็เป็น cousin ชั้นเดียวกับผมซะด้วยซี ที่กล่าวลำดับดังกล่าวให้ฟัง เพื่อจะบอกว่า ผมเป็นญาติกับท่าน หลายทางซะด้วย และบ้านก็อยู่ใกล้ชิดกัน จึงสามารถล่วงรู้และจดจำเรื่องที่น่าเศร้าโศกเสียใจของครอบครัวนี้ได้ จากคุณ : NickyNick - [ 17 เม.ย. 50 10:41:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อปลายปี 2526 ช่วงที่น้ำกำลังท่วมเมืองสุพรรณอย่างหนัก อย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน (แต่ปัจจุบันถูกลบสถิติหลายครั้งแล้ว คือเมื่อปี 39 และปี 49 ที่ผ่านมา) ได้เกิดเหตุการณ์น่าสลดใจกับคนในหมู่บ้านของเรา เป็นเรื่องที่ดังระดับประเทศ มีข่าวออกทางหน้าหนังสือพิมพ์ "พี่โป้งตายแล้ว  ถูก ผกค.ยิงตาย" "พี่โป้ง ตายที่หนองหญ้าปล้อง เมืองเพชรบุรี หน้ากระบวนเสด็จ" ขอใช้ชื่อสมมุติว่า พี่โป้ง ข่าวกระจายไปในวงญาติ และทั่วหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว ขณะนั้นผมยังเด็ก อายุไม่ถึง 20 ปี จึงไม่ทราบรายละเอียดเท่าใดนัก และอุปนิสัยยังไม่กล้าซักถาม หรือช่างจดช่างจำเหมือนปัจจุบัน แต่ก็นั่นแหละ หากเป็นตอนนี้ ก็คงไม่กล้าถามอย่างละเอียดลออนักหรอก เพราะยิ่งเป็นการขุดคุ้ยให้เกิดความสะเทือนใจอย่างไม่สิ้นสุด เรื่องที่เล่าออกมาขณะนี้มาจากความทรงจำ อาจเพี้ยนไปได้บ้าง แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น จากคุณ : NickyNick - [ 17 เม.ย. 50 10:48:19 ]

ความคิดเห็นที่ 5 วันนั้นมีกระบวนเสด็จจะไปทอดผ้าพระกฐิน พี่โป้งและเพื่อนกลุ่มนั้นซึ่งเป็น ตชด. ต้องเข้าไปเคลียร์พื้นที่ทางเสด็จผ่าน พาหนะเป็นรถทหาร วันนั้นเป็นวันที่ 12 พฤศจิกายน 2526 เล่ากันมาว่า รถทหาร (หรือรถ ตชด.นั่นเอง) ถูกระเบิดก่อน เครื่องดับ บางคนตายคาที่  พี่โป้งยังไม่ตายในทันที แต่ถูกจ่อยิงซ้ำ พวกเราดูศพในวันเผาก่อนฌาปนกิจ รอยกระสุนเจาะกลางหน้าผาก!!! จากคุณ : NickyNick - [ 17 เม.ย. 50 10:53:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 การนับญาติแบบไทยมีเสน่ห์อย่างยิ่ง ตามอ่าน เกิดอะไรขึ้นเมื่อ ๒๔ ปีที่ผ่านมา จากคุณ : แสนอักษร - [ 17 เม.ย. 50 10:54:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วันไปรับศพที่เมืองเพชร เพื่อกลับมาทำพิธีทางศาสนาที่เมืองสุพรรณ ทางราชการจัดพิธีสวดศพไว้ที่ศาลาวัดรออยู่ก่อนหน้าแล้ว จึงรู้ว่ามีตายพร้อมกันหลายนาย ไม่แน่ใจว่า 3 หรือ 4 เจ้าหน้าที่บอกให้รับศพกลับไปได้เลย มีรูปผู้เสียชีวิตอยู่ข้างโลงแล้ว แม่ของพี่โป้งบอกว่า ขอเปิดดูก่อนให้แน่ใจ เพราะจากเมืองเพชรไปสุพรรณขณะนั้นไกลน่าดู น้ำก็ท่วมทางเป็นระยะๆ ขอความแน่ใจเพียงแค่แป๊บเดียว ซึ่งความกังวลแต่แรกก็เป็นความจริง  ผิดฝาผิดคนอย่างที่คาดการณ์ไว้ จึงไม่ต้องเสียเวลาบรรทุกโลงกลับมาเปลี่ยนอีกครั้ง จากคุณ : NickyNick - [ 17 เม.ย. 50 10:57:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ศพพี่โป้ง ไม่ได้นำมาสวดและฌาปนกิจที่วัดบ้านเกิดในหมู่บ้านของพวกเราหรอก เพราะอย่างที่บอกไว้ ปีนั้นน้ำท่วมหนัก ถนนทางเข้าหมู่บ้านเกือบ 2 กม. ถูกน้ำตัดขาดหมด  น้ำสูงตั้งแต่เข่าจนถึงเอว  แม้แต่รถใหญ่ยังเข้าไม่ได้   แล้วก็ ศาลาวัดที่มีความสูงอยู่พอสมควร ก็ถูกน้ำท่วมจนถึงพื้นกระดาน ทั้งแม่น้ำ-ทั้งวัด-ทั้งถนน มีน้ำท่วมเป็นผืนแผ่นเดียวกันตลอด พี่โป้งจึงถูกนำไปทำพิธีทางศาสนาในวัดกลางเมือง ซึ่งเป็นวัดบ้านเกิดของคุณพ่อของเขาแทน จากคุณ : NickyNick - [ 17 เม.ย. 50 11:09:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 พวกเราญาติบ้านใกล้เรือนเคียงในหมู่บ้านเดียวกัน ก็ต้องลุยน้ำไปร่วมพิธีกันทุกวัน เป็นงานศพที่ค่อนข้างใหญ่ และมีเกียรติ  พวกเราไม่ค่อยเห็นกันบ่อยนัก มีหรีดเคารพศพจากนายทหารใหญ่ๆ ชื่อดังทั้งนั้น หรีดของนายกรัฐมนตรี ของรัฐมนตรีบางท่าน หรีดของผู้ว่า หรีดของ ส.ส. และบุคคลสำคัญถ้วนหน้ากัน กลางคืนก็มีผู้หลักผู้ใหญ่มาเป็นเจ้าภาพสวดศพกันมากหน้าหลายตา แต่ความมีเกียรติ ก็รู้สึกว่าจะหมดลงหลังจากที่ศพได้รับการฌาปนกิจไปแล้ว จากนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับคืนสู่สภาวะอันควร และความยุ่งยากของชีวิต ของจริงที่จะต้องเผชิญ ก็ค่อยๆ มาสู่ครอบครัวของรั้วของชาติท่านนี้ จากคุณ : NickyNick - [ 17 เม.ย. 50 11:14:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ในปีนั้น เหมือนจะเป็นอาถรรพ์ของหมู่บ้านของเรา เพราะญาติใกล้ชิดของเราและบ้านอยู่ในกระจุกเดียวกัน เสียชีวิตตั้งแต่ต้นปี จนถึงปลายปี รวม 4 คน ทุกคนเกิดปีระกา เพียงแต่ต่างรอบกัน เริ่มจากคุณป้าคนหนึ่งเป็นมะเร็งสมอง แล้วก็คุณป้าอีกคนหนึ่ง คนที่ 3 เป็นคุณพ่อของผมเอง เกิดปีเดียวกับคุณป้าคนที่ 2 แต่อ่อนกว่าคุณป้าคนแรก 1 รอบ คนที่ 4 ก็คือพี่โป้ง เกิดปีระกา 2500 ปีนั้น เปรียบประดุจเป็นปีไก่โศกา ของหมู่บ้านเราเสียแล้ว จากคุณ : NickyNick - [ 17 เม.ย. 50 11:18:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 พี่โป้ง เป็นลูกคนเดียวที่เหลืออยู่จนโตของลุงป้าคู่นี้ พี่โป้ง มีน้องชายคนหนึ่ง แต่ก็บุญน้อย ที่มีอายุอยู่แค่ 8 ขวบ พี่โป้ง จึงเป็นความหวังเดียวของพ่อแม่ที่เหลืออยู่ พี่โป้งอยู่กินกับภรรยาคนหนึ่งเมื่อไม่นาน พอเสียชีวิต ชีวิตของหญิงคนนั้นก็ต้องเปลี่ยนไป เปลี่ยนไป  เหมือนกับของพ่อแม่ที่ตนจำต้องทิ้งท่านไป ขณะนั้น พ่ออายุ 56  มีอาชีพขับรถสามล้อตุ๊กๆ และหาเลี้ยงชีพด้วยการนี้เรื่อยมา ตราบจนกระทั่งก่อนเข้าผ่าตัดครั้งนี้ ที่ต้องเลิก เพราะทำไม่ไหวจริงๆ ขณะนั้น แม่อายุ 47  แต่หลังจากเหตุการณ์นั้นแล้ว เหมือนว่า ดูแก่ไม่สมกับวัยนัก เพราะความตรมตรอมอย่างหนึ่ง และความตรากตรำที่ต้องทำมาหากินอย่างหนักมาโดยตลอด เพราะชีวิตขาดที่พึ่งพิงยามแก่จากลูกเสียแล้ว จากคุณ : NickyNick - [ 17 เม.ย. 50 11:23:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เมื่อ 5-6 ปีก่อน คุณป้าได้มาหาผมเพื่อให้ช่วยเหลือเรื่องหนึ่ง  หลังจากที่ลองมาหลายครั้งแล้วก็ยังไม่สำเร็จผล คือ ได้ค้นเจอหลักฐาน เป็นเงินช่วยเหลือก้อนหนึ่งจากทางราชการ เพื่อตอบแทนที่ลูกเสียชีวิต คงจะเรียกว่า บำเหน็จตกทอด ละกระมัง คลับคล้ายคลับคลาว่า ราวๆ 5 หมื่นบาท (ควรจะได้รับตั้งแต่เมื่อเสียชีวิตใหม่ๆ) ความที่อยู่กันเพียงสองคนผัวเมีย ก็เลยไม่ได้อ่าน เพราะอ่านไม่ค่อยจะได้เสียด้วย เลยไม่ได้สนใจว่าอะไร มารู้จนเกือบจะหมดสิทธิ์ เพราะไปติดต่อที่ค่ายทหาร จังหวัดกาญจน์ รวมหลายครั้ง  บอกว่า หากเรื่องเกิน 20 ปี?? แล้ว เงินจะคืนคลัง ซึ่งหลังจากวันที่ได้คุยกับผมแล้ว ก็ไม่ได้ไปติดต่ออีก เหตุเพราะหาหลักฐานยืนยันให้ครบตามที่ทางราชการต้องการไม่ได้ ประกอบกับไม่มีคนพาไป ทุกอย่างดูต้องพึ่งพาคนอื่นไปซะหมดสิ้น ก็ต้องปล่อยให้แล้วกันไป เงินทองก้อนนั้นก็กลับไปช่วยเหลือผู้ตกยากลำบากรายอื่นต่อไป จากคุณ : NickyNick - [ 17 เม.ย. 50 11:29:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ประมาณ 1 ปีที่ผ่านมา คุณป้าเกิดโรคอย่างหนึ่ง คือ ใบหน้าเริ่มเบี้ยว มีกระตุกเกือบตลอดเวลา พูดไม่ชัด ลิ้นแข็งดูเหมือนคับปาก แต่ยังเดินไปไหนมาไหนได้ แม้จะไม่แข็งแรงนัก อาการเป็นรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนพูดไม่ได้เลยเมื่อ 5-6 เดือนนี้เอง ใครๆ ต่างคิดว่า เมียจะไปก่อนผัว หารู้ไม่ว่า ขนาดเมียอาการแย่อย่างนี้ ยังต้องคอยปรนนิบัติผัวยามป่วยไข้ช่วงนี้อย่างหนัก และไม่มีปริปากบ่น ก็ไม่รู้จะบ่นให้ใครฟัง!! คุณป้าต้องตระเวณไปหาหมอเพื่อรักษาตัวเองโดยลำพัง ที่ใกล้ๆ ก็ไปเอง ที่ไกลๆ ก็ต้องไหว้วานคนอื่นให้พาไป แต่ก็ไม่มีหมอคนใดให้คำตอบอย่างเข้าใจแจ่มแจ้ง ว่าเกิดจากอะไร หรือทำให้อาการผ่อนบรรเทาขึ้นบ้างแม้แต่น้อย ถ้าหากลูกชายของทั้งคู่ยังอยู่ คงไม่ปล่อยให้พ่อแม่ของตนต้องลำบากตรากตรำเมื่อตอนแกอย่างนี้แน่ๆ จากคุณ : NickyNick - [ 17 เม.ย. 50 11:34:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เมื่อวาน อากาศเมืองสุพรรณร้อนจัดมาก คงเหมือนกับหลายที่ของเมืองไทย ผมไปกราบศพคุณลุงที่บ้านตอนบ่าย ติดกันเป็นวัด มีงานสงกรานต์ ศพลุงจึงไม่ได้ไปอยู่วัดแต่แรก ติดกันอีกมุมหนึ่งเป็น สำนักงาน อบต. กำลังมีรดน้ำผู้สูงอายุกัน เสียงดังลั่น ผมมองเห็นคุณป้า ก็นึกสงสาร เหลือตัวคนเดียวแล้วนี่ แม้ญาติข้างเคียงจะยังมีอยู่ คอยช่วยดูแลเป็นครั้งคราวบ้าง แต่ก็ไม่สุขสบายใจเหมือนคนในครอบครัวเดียวกันหรอก ตอนนี้ยังเดินได้อยู่ ยังพอหาอะไรกินเองได้ แม้จะพูดไม่ได้ก็ตาม แต่ใครจะรู้ว่า ภายหน้าอีกเดือนสองเดือน หรืออีกหนึ่งปี จะเป็นอย่างไร โรคจะลุกลามรุนแรงจนต้องล้มหมอนเสื่อรึเปล่า แล้วใครจะเป็นผู้ดูแลเมื่อถึงเวลานั้น จากคุณ : NickyNick - [ 17 เม.ย. 50 11:41:42 ]

ความคิดเห็นที่ 15 นี่เป็นตัวอย่างหนึ่งของชีวิตที่เปลี่ยนแปลงไป หรือมีความรุนแรงมากขึ้น เมื่อบุคคลอันเป็นความหวังของครอบครัวต้องสูญเสียไปจากการปฏิบัติหน้าที่เพื่อชาติ แม้จะไม่รุนแรงฉับพลันทันทีเหมือนกับการสูญเสียผู้นำหลักบางครอบครัว แต่ผลกระทบที่คาดไว้แล้ว หรือคาดไม่ถึงก็ตาม ก็คงมีต่อเนื่องอยู่เรื่อยๆ จนกว่าลมหายใจจะหมดจนครบทุกชีวิตที่เกี่ยวข้อง และคงอีกไม่นานหรอก ที่ผลกระทบแบบฝันร้ายของครอบครัวนี้จะหมดไป แล้วโลกก็จะค่อยๆ ลืมเรื่องนี้ไปเอง คุณป้า  จะให้คำตอบกับเรา  ว่าเมื่อใด...... จากคุณ : NickyNick - [ 17 เม.ย. 50 11:45:36 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ถึงจะเป็นเรื่องน่าเศร้า แต่ลึกๆ ป้าคงภูมิใจในตัวสามี มนุษย์เราตายกันอยู่ทุกวัน รถชนตายบ้าง ตีกันตายบ้าง การตายของคุณลุงนับว่าไม่เสียชาติ เกิดมาทั้งที คงตายได้ครั้งเดียว   ถ้าต้องตายก็ขอให้มีค่า อย่างคุณลุงเถิด ไม่เสียทีที่เกิดมา จากคุณ : กัมม์ - [ 17 เม.ย. 50 12:41:29 ]

ความคิดเห็นที่ 17 พักนี้กำลังเป็นโรคเบื่อโลก ตั้งใจว่าจะ "เว้นเวรรค" ไม่เข้า "พันทิป" รวมถึงเวบอื่น ๆ (ที่ไม่เกี่ยวกับงาน) สักระยะหนึ่ง วันนี้กะเข้ามาดูเป็นครั้งสุดท้าย ก็เลยเจอกระทู้ของคุณนิกพอดี อ่านแล้วซึมเลย..... และยิ่งปลงกับโลกมากขึ้น ไม่รู้จะว่าอย่างไร แต่ในฐานะพุทธศาสนิกชนก็ต้องบอก (ทั้งที่คงจะมีคนไม่เห็นด้วย) ว่าคงเป็นเวรกรรมของคุณลุงคุณป้า (จริง ๆ เมื่อดูอายุแล้ว ผมน่าจะเรียกว่าคุณอา หรือคุณน้ามากกว่า) ที่จริงทางราชการน่าจะมีวิธีที่ดีกว่านี้ในการให้ความช่วยเหลือ ไม่ใช่ว่าตอน "วีรชน" ตาย ก็ทำเพียงแค่ยื่นจดหมายให้ทำเหมือนกับว่า "ไปอ่านเอาเองนะว่าจะต้องทำยังไงบ้าง" ซึ่งคนต่างจังหวัดในสมัยก่อนจำนวนมากไม่ค่อยรู้หนังสือ แล้วยิ่งต้องมาติดต่อราชการด้วยแล้ว ก็ยิ่งไม่อยากยุ่งด้วย แถมต้องหาหลักฐานอะไรต่อมิอะไรมากมาย  วุ่นวายเกินกว่าที่คนบ้านนอกจะเข้าใจได้ ผมไม่โทษคุณลุงคุณป้าของคุณนิกหรอกครับ ผมว่าทางราชการนั่นแหละต้องรับผิดชอบ เพราะทีแรกก็ควรจะส่งคนมาช่วยเหลือ ไม่ใช่ส่งแต่ "หนังสือตราครุฑ" ควรจะส่งเจ้าหน้าที่มาประสานงานให้ความช่วยเหลืออย่างจริงจัง ถ้าคิดตั้งใจจะช่วยจริง ๆ ก็แค่บ่น ๆ ให้ฟังน่ะครับคุณนิก  อาจจะไม่ได้อ่านต่อจนจบว่าสุดท้ายแล้วจะลงเอยยังไง ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย ขอบคุณสำหรับกระทู้ดี ๆ นะครับ สวัสดีครับ จากคุณ : วศินสุข - [ 17 เม.ย. 50 12:43:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณสำหรับกระทู้ดีๆ อีกหนึ่งกระทู้ครับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 17 เม.ย. 50 13:18:42 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แสนคิดถึง ตชด.โอ้เพื่อนยาก ต้องระกำลำบากอย่างสุดแสน ยามเหมันต์ผันมาหาชายแดน ให้หนาวเหน็บ เจ็บแค้นแสนทุกข์ทน ยามจำจากลูกเมียไกลเสียห่าง ต้องอ้างว้าง เดียวดาย....กลางไพรสณฑ์ เฝ้ากอดปืน แทนน้อง  หมองกมล เพื่อผจญใจหาญ ....ผลาญหริญ ยามเจ็บป่วย แทบม้วยด้วยว้าเหว่ เพราะห่างเหญาติมิตรสนิทสิ้น ฟังเสียงหริ่งหรีดผวา  .....น้ำตาริน เพื่อแผ่นดินสละชีพเป็นชาติพลี จากคุณ : วรณัย - [ 17 เม.ย. 50 16:49:16 ]

ความคิดเห็นที่ 20 วิบากกรรมของแต่ละคน หวังว่าคุณป้าคงทำใจได้ จากคุณ : หมาป่าดำ (หมาป่าดำ) - [ 17 เม.ย. 50 20:22:29 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านเรื่องราวทั้งหมดด้วยความตั้งใจ และมีความรู้สึกสูญเเสยมากว่าเจ้าของเรื่อง เพราะเราเป็นลูกทหาร แลเราก็เคยสูญเสียน้องชาย(ลูกของน้า)...และยังหนุ่มมียศเพียง ร้อยโท..คนรู้จักหลายคน หลายครอบครัว ตอนเป็นเด็กบ้านอยู่ในกรมทหาร..ที่จริงคุณลุงและคุณป้าน่าจะได้เงินเลี้ยงดูจากทางราชการนะ ..ก็ขอฝากคุณนิคดูแลคุณป้าด้วยนะคะเท่าที่ทำได้ จะทำให้เรามีความสุข เรื่องความสุขก็หมายถึงความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นกับเราโดยที่คนอื่นไม่รู้นะ เวลาที่เราได้กระทำดีต่อใคร ๆ จากคุณ : kimplk@hotmail.com - [ 17 เม.ย. 50 21:19:03 A:125.25.51.193 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวคุณป้าของคุณนิค ได้ยินมา เขาว่า live is a test..and it is a test. หวังว่าคุณป้าคงจะได้รับความช่วยเหลือและมีความสุขกับชีวิตที่เหลือตามอัตภาพตามควร จากคุณ : PatPDX - [ 19 เม.ย. 50 12:38:19 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เข้ามาอ่านแล้วเศร้าใจ เคยมีเพื่อนบางคนเป็นทหาร มาตัดพ้อว่า บางวัน เดินไปเห็นคนเริงรมย์กับอบายมุขบ้าง คนติดยาบ้าง สารพัดคนสารพัดแบบ แต่ตนเองต้องมาเสี่ยงชีวิตเพื่อคนพวกนี้ ผมเองบางที่ได้ยินแล้วก็ฉุกคิด ยิ่งมานึกถึงหลายๆกรณีที่เกิดขึ้นไปอีกยิ่งสะเทือนใจ ผมเองขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวคุณป้าของพี่นิคนะครับ ขอให้สถานการณ์ในวันหน้าดีขึ้นกว่านี้ ป.ล.เรื่องรถยนต์ พอดีวันนั้นผมเองพิมพ์ไว้เยอะแล้วเน้ตล่มน่ะครับ เลยพิมพ์ใหม่แค่ 1-2 บรรทัด แล้วก็ทำธุระยาวช่วงสงกรานต์ ตอนนี้อยากจะคุยอย่างละเอียดด้วยน่ะครับ รบกวนพี่ไปเช็คหลังไมค์หน่อยนะครับ จากคุณ : M-Titan Man@NacT - [ 19 เม.ย. 50 15:01:14 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เรื่องน่าสังเวชแบบนี้มีมาให้กระทบใจอยู่เรื่อย ๆ ครับ นสพ.บ้าง โทรทัศน์บ้างก็มีเรื่องพวกนี้มาเสนอ ไม่รู้ว่าเมื่อไรการสวัสดิการของรัฐจะกว้างขวางทั่วถึงพอที่จะรับคนหมดทางช่วยตัวเองเช่นนี้ไว้ในความสงเคราะห์ได้เสียที ขอบคุณคุณนิคที่มีเรื่องเล่าชวนคิดมาให้ได้อ่านกันครับ จากคุณ : สุธน หิญ - [ 22 เม.ย. 50 07:23:17 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณทุกท่านมากครับ ก็เป็นตัวอย่างเล็กๆ น้อยๆ แค่นั้นครับ ความจริงยังมีคนที่ทนทุกข์ทรมาณเพราะเรื่องแบบนี้อีกเยอะ แล้วก็รุนแรงกว่าด้วย แต่ส่วนใหญ่เราไม่รู้ ยังมีญาติอีกคนหนึ่งครับ ที่เป็นแบบนี้ เป็นทหารอยู่นครศรีธรรมราชครับ เสียชีวิตรุ่นใกล้เคียงกับพระองค์เจ้าหญิงวิภาวดีรังสิต ได้รับการพระราชทานเพลิงพร้อมกับวีรชนของชาติอีกมากมายอย่างสมเกียรติที่กรุงเทพ หลังจากวันนั้น ก็ผ่านเลยไป ทั้งแม่ตัว ทั้งเมียตัว ทั้งลูกตัว เพราะความยากลำบากที่เกิดขึ้น ไม่มีสิ่งที่ช่วยเชื่อมสัมพันธ์กันอีกต่อไปแล้ว ครอบครัวจึงต้องแตกสลายจนหมดสิ้นอีกครอบครัวหนึ่ง จากคุณ : NickyNick - [ 22 เม.ย. 50 11:26:50 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ร้องไห้ค่ะ  พูดไม่ออกจุกอก จากคุณ : biebie999 - [ 28 เม.ย. 50 15:34:48 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เศร้าจัง จากคุณ : X-trail - [ 30 เม.ย. 50 12:51:01 ]

ความคิดเห็นที่ 28 หากเสียชีวิตจากการปฏิบัติหน้าที่ จะได้รับการช่วยเหลือจากทางราชการตามระเบียบหลักเกณฑ์ และองค์การทหารผ่านศึกจะดูแลให้การสงเคราะห์ครอบครัวตลอดชีวิต สอบถามรายละเอียดที่ กองสวัสดิการ องค์การ ฯโทร023548624 จากคุณ : สมชัย - [ 2 พ.ค. 50 09:08:13 A:203.185.141.9 X: ]