ความคิดเห็นที่ 1 ตอนแรกกะจะลงเรื่องนี้ในห้องถนนนักเขียน แต่ห้องนั้นกระทู้อยู่นาน หลายปีแล้วก็ไม่มีวันตก จึงเปลี่ยนใจมาอยู่ห้องคุ้นเคยเช่นเดิมที่นี่ เพราะชีวิตควรมีขึ้นมีลง ไม่มีวันค้างฟ้าอยู่ได้อย่างกับในนั้น ที่เสนอเรื่องราวเหล่านี้ให้ฟัง เป็นการสะท้อนถึงแง่มุมหนึ่งของชีวิต ที่แม้ไม่ได้ตกระกำลำบากเหมือนคนอื่น แต่ก็พอเป็นสิ่งที่พอให้เราเรียนรู้ได้ เพื่อความเข้าใจชีวิตที่มากขึ้น โดยเฉพาะคนที่ชีวิตไม่มีโอกาสเป็นแบบนี้ อีกประการ  ยังมีเกร็ดความรู้เล็กๆ น้อยๆ แทรกซึมร่วมไปกับบันทึกเหล่านี้บ้าง อันจะเป็นประโยชน์แก่ท่านบ้างไม่มากก็น้อย บันทึกนี้  เพิ่งเขียนขึ้นเมื่อวานนี้เอง นึกไปเขียนไประหว่างรอรถยนต์ที่ซ่อมอีกรอบในอู่ เพื่อให้ทันกับเงื่อนไขเวลาที่มาถึงแล้วในวันนี้ จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:00:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สมัยก่อนรถยนต์และรถโดยสารจากสุพรรณ-กรุงเทพ  วิ่งได้ 2 เส้นทางหลักแบบอ้อมโลก คือ - สายสุพรรณ – นครปฐม – กรุงเทพสายใต้  มีรถ บขส. ธรรมดาสาย 88 วิ่ง ระยะทางราว 160 กม. - สายสุพรรณ – วิเศษชัยชาญ – อ่างทอง – สายเอเชีย – กรุงเทพหมอชิต  มีรถบัสปรับอากาศ ปอ.1 ของ 3 บริษัทวิ่ง คือ สุพรรณทัวร์ – คิงทัวร์ – และยุคนธรทัวร์  ปัจจุบันเหลือแต่สุพรรณทัวร์  และอีกแบบหนึ่งคือทัวร์แดง ปอ.2 ของ บขส. วิ่งเส้นทางเดียวกัน ราวปลายปี 2526 หรือต้นปี 2527  เมื่อถนนสายใหม่เสร็จ  จึงได้มีรถโดยสารขึ้นมาอีกสองสาย คือ สุพรรณ – กรุงเทพ รถจอดทั้งสายเหนือและสายใต้ เรียกว่ารถ 99  วิ่งสายสุพรรณ – บางบัวทอง  ตอนหลังมีทั้งรถ 99 ธรรมดา  และปรับอากาศชั้น 1 และชั้น 2 แล้วก็ รถตู้อีกมากมาย 4-5 บริษัทวิ่งเข้าสู่กรุงเทพพระมหานครในขณะนี้ ตอนที่ผมไปรับพ่อ ถนนสาย 340  ตลิ่งชัน – บางบัวทอง – สุพรรณบุรี ที่คนสุพรรณเรียกกันว่าทางสายใหม่ สร้างเกือบเสร็จ แต่ยังไม่เสร็จ จึงเป็นเรื่องที่ผมอยากเล่าให้ฟังด้วยในวันนี้ จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:04:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขากลับจากกรุงเทพ พ่อนอนมาในรถกับเราด้วยแล้ว พวกเราต้องการกลับให้เร็วที่สุดจึงลองกลับทางถนนใหม่ที่เพิ่งสร้าง (เส้น 340) เพราะคนบอกว่าทางเกือบเสร็จและรถวิ่งได้  ไม่มีปัญหาใดๆ  เราจึงมากันทางนั้น ตอนนั้นถนน 340 ยังไม่ต่อกับกรุงเทพที่ตลิ่งชันและแยกฉิมพลี  เราจึงต้องวิ่งไปทางปทุมธานี วันนั้นฝนตกหนักตลอด  เหมือนกับปีนี้แหละ  พอรถวิ่งมาถึงโค้งบางยี่ขันมีรถเทรลเลอร์คว่ำปิดถนน รถติดยาวนานมาก  เป็นชั่วโมงแล้วก็ยังไม่มีหวัง   นี่เป็นอุปสรรคแรกในการพาพ่อกลับบ้าน รถจึงต้องวิ่งย้อนกลับทางเดิม  แล้ววิ่งออกไปยังห้าแยกปากเกร็ด   แล้วไปทางปทุมธานี – สามโคก – เสนา(อยุธยา) – ถึงสามแยกบ้านสาลี เขตอำเภอบางปลาม้า แล้วถึงเข้าเส้นทางสายใหม่  340  ที่ตรงนั้น สายกรุงเทพ – สุพรรณ พอถึงบางยี่หน  เป็นเวลาบ่ายแก่ๆ  อีกกิโลเดียวก็ถึงอำเภอบางปลาม้า และอีกเพียง 10 กิโลพ่อก็จะถึงบ้านแล้ว ตอนนั้นสะพานใหญ่ข้ามคลองบางยี่หนยังไม่เปิดให้รถวิ่งผ่านแต่มีทางเบี่ยงให้รถไปได้ เนื่องจากฝนกำลังตกอย่างหนัก  ทางเบี่ยงเป็นหล่มรถไม่สามารถผ่านได้ แม้ว่าพวกเราจะพยายามเข็นรถกันหลายรอบแล้วก็ตาม เราเครียดกันมาก  หลวงตายังลงมาช่วยดันรถด้วย ขณะช่วยกันดันรถที่ติดหล่ม  เราก็กลัวพ่อจะตกกลิ้งลงมา  เพราะแนวโน้มจะเป็นยังงี้หลายรอบ รถขึ้นจากหล่มอีกรอบหนึ่งแล้ว แต่ขับเดินหน้าไปไม่ได้ ในที่สุดพวกเราก็ต้องยอมแพ้กับอุปสรรคครั้งที่ 2 รถจึงต้องวิ่งกลับไปทางบ้านองครักษ์ – บ้านสุด(สุดเขตบางปลาม้า) – บางซ้าย - เสนา – อยุธยา แล้วออกสายเอเชีย – เข้าอ่างทอง – วิเศษชัยชาญ  จนมาถึงสุพรรณ จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:09:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถึงบ้านมืด  รถนำพ่อไปไว้ที่วัดข้างบ้าน จำไม่ได้ว่าถึงเวลาเท่าไร  แต่ไม่ต่ำกว่า 2 ทุ่ม ฝนไม่หนักแล้ว  แต่ยังพรำๆ ตลอด ทุกคนรอคอยด้วยความเป็นห่วง  เพราะเวลาผ่านไปเนิ่นนานเกินควร สมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์ใช้กันในหมู่บ้านเราเลยแม้แต่เครื่องเดียว จึงไม่มีใครรู้เลยว่าช้าเพราะอะไร  คิดกันไปต่างๆ นานา เริ่มพิธีรดน้ำพ่อราวๆ 3 ทุ่ม ตอนที่นั่งมาในรถกับพ่อ  พวกเราลืมความโศกเศร้าไปชั่วขณะ เพราะอุปสรรคที่พานพบทั้งสองครั้งขณะอยู่ในรถ โดยเฉพาะครั้งหลัง  ทำให้เครียดมาก ถึงตอนนี้ บรรยากาศเป็นใจ  เราพาพ่อกลับมาบ้านของเราเรียบร้อยแล้ว ผมเลยร้องไห้โฮออกมา  หลังจากที่ไม่ได้ร้องแบบนี้มาหลายปีแล้ว ผมร้องไห้แบบนี้แทบนับครั้งได้ในชีวิต จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:10:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทำดีที่สุดแล้วครับท่าน จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 8 พ.ค. 50 11:17:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พ่อเสียชีวิตเมื่อวันอาทิตย์ที่ 8 พฤษภาคม 2526  เวลาหลังเที่ยงคืนเล็กน้อย  เข้าเขตวันอาทิตย์แล้ว ความจริงถ้านับแบบโบราณก็ต้องถือว่าเป็นวันเสาร์เพราะพระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น โบราณถือว่าคนตายวันเสาร์ห้ามเผาวันอังคาร  แต่พวกเราก็เผาศพพ่อในวันอังคารที่ 10 พฤษภาคม เพราะถือในวันเวลาปัจจุบันว่าพ่อตายวันอาทิตย์  จึงไม่อยากเก็บศพไว้นาน  เผาเวลา 16.00 น. ทำบุญครบ 7 วันเมื่อศุกร์ 13 ตอนเช้า  เพราะแม่ยังนับว่าวันเสาร์เป็นวันแรกหลังตายและครบ 7 ในวันศุกร์ พ่อจึงได้รับบุญเร็วกว่าคนอื่นคือได้ในวันที่ 5 พ่อทิ้งลูก 5 คนไว้กับแม่  อายุ 20 ลงมาอยู่ 2 คน   และเกิน 20 แล้ว 3 คน  แต่ก็ยังไม่เป็นโล้เป็นพาย พ่อเกิดปีระกา  ในปี พ.ศ.2526 นั้นคนหมู่บ้านเดียวกันที่ตายและเป็นญาติกับเรา ที่เกิดปีระกาเช่นเดียวกับพ่อ  แต่ต่างรอบกันบ้าง  ตายในปีเดียวกันรวม 4 คน พ่อก็เป็นหนึ่งในนั้น  ผมเคยเขียนเล่าให้ฟังถึงพี่คนหนึ่งแล้วในกระทู้นี้ครับ เมื่อรั้วของชาติเสียชีวิตจากการปฏิบัติหน้าที่ : ปัญหาครอบครัวที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องและยาวนานเกือบ 24 ปี http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2007/04/K5325097/K5325097.html#10 NickyNick   - [ 17 เม.ย. 50 10:28:03 ] ปีนั้น  เป็นปีไก่โศกาของหมู่บ้านของเราเลยครับ แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 50 15:35:47 จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:21:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พ่อเคยเป็นครูโรงเรียนประชาบาล  พ่อเสียชีวิตในช่วงโรงเรียนปิดเทอมยาว ก่อนไปรับพ่อที่กรุงเทพ  ผมรีบถีบจักรยานไปหาคุณครูที่สอนโรงเรียนเดียวกันกับพ่ออีกคนหนึ่ง บ้านอยู่ห่างออกไปเกือบ 1 กิโลเมตร  ให้ช่วยกระจายข่าวไปยังเพื่อนครูด้วย แม้จะปิดเทอม  แต่ครูโรงเรียนเดิมของพ่อก็มาร่วมงานกันเกินสิบคน  และเป็นกำลังหลักสำคัญในงานด้วย ต้องขอขอบคุณคุณอา  ซึ่งเป็นครูท่านนั้นด้วยอย่างมาก ผมต้องถีบจักรยานไปกลับอีกกว่า 10 กม. เพื่อไปบอกญาติกลุ่มใหญ่ของพ่อในอีกหมู่บ้านหนึ่ง  เป็นชุดคุณลุงคุณป้ารุ่นใหญ่ครับ  ตอนนั้นคุณป้าเกือบใหญ่สุดคนนั้นยังมีชีวิตอยู่  คนที่เกิดปีมะเมีย 2449 สมัยรัชกาลที่ 5  ที่ผมเคยเล่าไว้ในกระทู้สนามบินเมืองสุพรรณครับ 90 ปีสนามบินกองทัพอากาศเมืองสุพรรณ : เรื่องราวในอดีตจนถึงปัจจุบัน http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2007/05/K5370070/K5370070.html#13 NickyNick   - [ 2 พ.ค. 50 15:50:39 ] ถ้ามีชีวิตอยู่จนถึงปัจจุบันก็อายุได้ 101 ปีแล้ว สามีคุณป้าท่านนี้  ตอนนั้นก็ยังมีชีวิตอยู่  และมาร่วมงานน้องชายคนนี้ได้ คุณลุงเกิดปีจอ 2441  และตายเมื่อตอนอายุ 99 ปี  หย่อนร้อยไปไม่กี่เดือนครับ คุณป้าท่านนี้ร้องไห้อย่างหนัก รำพันว่าน้องชายจากไปอีกคนหนึ่งแล้ว น้าชายก็เพิ่งเสียไปเมื่อ 2 ปีก่อนนี้เอง น้าชายคนนั้นของป้า  คือปู่ของผมเองครับ ป้าท่านนี้รักพ่อผมมาก  ผูกพันกับครอบครัวของเรามาก ตอนพ่อจบครูใหม่ๆ แล้วไปบรรจุทำงานต่างตำบลที่ไกลออกไป พ่อต้องเดินลัดทุ่งนา  จะพักกลางทางที่บ้านป้าอยู่เป็นปี บางทีก็นอนค้างกันที่นี่เลย  ตรงนี้มีบ้านให้พักกันได้หลายบ้าน อยู่เป็นกลุ่ม พี่น้องกันทั้งนั้น หมู่บ้านที่พ่อผมไปเป็นครูครั้งแรกนั้น  เป็นบ้านเกิดของแม่ผมเองครับ แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 50 15:38:54 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 50 12:10:37 จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:25:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมถีบจักรยานไปกลับอีกเกือบ 20 กม.  ไปส่งข่าวให้ญาติของแม่รู้ โชคดีที่ไม่ต้องปั่นจักรยานไปบอกกลุ่มพี่น้องสนิทกันอีก  ซึ่งเป็นลูกของพี่ชายของย่า ที่อยู่เป็นกลุ่มใหญ่ไกลไปอีก 20 กม.  ไม่งั้นจะต้องถีบอีกรวม 40 กม. เพราะพี่ชายคนถัดไปจากผม  เป็นคนไปบอกแทน และใกล้กันมีญาติแม่กลุ่มใหญ่อยู่อีกในเขตอำเภอสามโก้ อ่างทอง พี่คนนี้ก็รับหน้าที่ส่งข่าวไปด้วยกันเลย อ้อ  ลืมบอกไปครับ  ที่ผมต้องเหนื่อยแทบจะคนเดียวในช่วงสำคัญ เพราะตอนนั้นเหลือผมที่เป็นลูกอยู่บ้านเพียงคนเดียวกับพ่อแม่ พี่คนอื่นไปเรียนต่อกรุงเทพ  หรือเรียนจบเริ่มทำงานกันบ้างแล้ว แต่อย่างที่บอก  ชีวิตใหม่ของเขาเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น ผมจึงทำหน้าที่หลักเป็นนกพิราบส่งข่าวให้ญาติรับรู้ เพราะผมรู้จักบ้านของพวกเขาเยอะ และดีกว่าพี่น้องคนอื่นๆ ถึงยังงั้น  ก็ยังขาดญาติอีกหลายสายที่ไม่ได้บอก เพราะเหน็ดเหนื่อยเกินกว่าจะคำนึงถึงจิตใจคนอื่นเพิ่มเติมอีก ทั้งเราก็เศร้าโศกเสียใจอย่างฉับพลัน  ทั้งเหนื่อยกาย  ทั้งเหนื่อยใจ ญาติพี่น้องที่ไม่ได้มาเผา  ก็มาบ่นและต่อว่าให้ฟังทีหลัง เราต้องยอมรับความผิดพลาดกันไป จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:30:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คอยอ่านอยู่ฮะ จากคุณ : Babatov - [ 8 พ.ค. 50 11:34:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอเรียนให้ทราบอีกอย่าง  งานศพคราวนั้นไม่ค่อยเหมือนงานอื่นที่เห็นกันหรอกครับ เจ้าภาพอยู่ในภาวะเศร้าโศกเสียใจจนทำอะไรแทบไม่ถูก แม่หน้าตาไม่โปร่งโล่งใจเลยแม้แต่นิด  ลูกทั้งสี่ก็ยังไม่ประสา จึงเงียบเหงากันหมด รับแขกแทบไม่เป็น เพราะไม่เคย และไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อน งานที่ลุล่วงไปได้ด้วยดีก็อาศัยญาติพี่น้อง กับเพื่อนพ่ออีกคนหนึ่งที่จะกล่าวถึงทีหลัง และที่จะลืมกล่าวเสียไม่ได้คือ ครูเก่าโรงเรียนเดิมของพ่อ ที่พอรู้ข่าวก็รีบเร่งมาช่วย แม้จะอยู่ในช่วงปิดเทอมก็ตาม งานศพพ่อแม่ปู่ย่าตายาย  ควรจะเห็นหน้าลูกหลานกันครบนะครับ แต่งานนี้ไม่เป็นอย่างว่า มีลูกมาร่วมงาน  และเผาพ่อได้ 4 คน  ขาดไป 1 คน พี่ชายคนที่สองครับ  ยังสงสารและเห็นใจเขาจนทุกวันนี้ ครอบครัวของเราไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอหน้าเจอตาพร้อมกันหรอก ต้องมีอุปสรรคตลอดที่คนหนึ่งอยู่  แล้วอีกคนจะต้องไม่อยู่  เป็นอย่างนี้อยู่หลายปี พวกเราอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันครบ 7 คนครั้งสุดท้าย  เมื่อตอนปู่เสียชีวิต ปู่เสียเมื่อ 31 ตุลาคม 2524 หลังจากนั้นใช้เวลาอีกเกือบ 15 ปี  ที่ครอบครัวเราได้มารวมพร้อมกันอีกในการบวชพี่ชายคนที่ 2 คนนี้ในปีหนึ่ง และบวชพี่ชายคนถัดจากผมในอีกปีต่อมา แต่ก็เหลืออยู่เพียงแค่ 6 คนเท่านั้น ไม่มีครอบครัวที่ครบกันเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:36:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 พี่ชายคนที่ 2 ที่กล่าวถึงนี้เป็นทหารเรือครับ ตอนนั้นต้องไปรับเรือที่ประเทศอิตาลี  เป็นเรือรบหลวงที่สร้างในประเทศนั้น เป็นกลุ่มเรือรบหลวงที่ผมเพิ่งเขียนในบล็อกเมื่อ 3 วันก่อน  คือ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nickynick&group=3 แต่ผมไม่เอารูปเรือลำนั้นลงในบล็อกหรอก เพราะยังเคืองเรือต้นเหตุนั้นอยู่ไม่หาย ไม่อยากจะเก็บไว้เป็นที่ระลึก ไม่อยากจะนึกถึงมันหรอก เป็นความรู้สึกของผมช่วง 20-24 ปีก่อนโน้นครับ พี่ต้องไปรับเรือลำเดียวกันถึงสองรอบ จำไม่ได้ว่าทำไมถึงต้องสองรอบด้วย รอบแรกอยู่นานหลายเดือน  ไปกลับด้วยเครื่องบิน รอบสองไปเครื่องบิน  กลับมากับเรือรบลำนั้น พี่บอกว่า ตอนไปครั้งที่สอง  คนงานของอิตาลีเขาหยุดงานประท้วงกัน เรือจึงไม่ได้ออกจากท่า   บอกว่ากว่าจะได้ไปได้กลับก็ใช้เวลาล้อมหน้าล้อมหลังอีก 1-2 เดือน เพราะคนงานโรงงานกระสุนปืนหรือระเบิดบ้าง  โรงงานต่อเรือรบบ้าง  ประท้วงกันเรื่อย พี่บอกว่าเป็นปกติของประเทศนั้นครับ  จึงทำให้กำหนดการล่าช้า พี่ก็เลยมีโอกาสได้ไปดูฟุตบอลโลกที่สเปน  ครั้งนั้นเขาเรียกกันว่า  บาร์เซโลน่าเกม?? ฟุตบอลโลกครั้งนั้นจัดระหว่างวันอาทิตย์ 13 มิถุนายน ถึงวันอาทิตย์ 11 กรกฎาคม 1982 (พ.ศ. 2525) รอบชิงชนะเลิศอิตาลีชนะเยอรมนี 3:1  ที่สนามซานติอาโก เบอร์นาบิว กรุงมาดริด โดยเปาโล รอสซี ยิงประตูแรกใน 3 ประตูให้ด้วย ดาวซัลโวสูงสุดคือ เปาโล รอสซี แข่ง 7 ครั้ง ได้ 6 ประตู เปาโล รอสซี เป็นนักฟุตบอลโนเนม แต่ก็ดังเป็นพลุแตกหลังเสร็จสิ้นการแข่งขันครั้งนั้น ฟุตบอลโลกครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เปลี่ยนใหม่จาก 16 เป็น 24 ทีม จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:43:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ก่อนพี่ชายจะไปนอก  พ่อก็เจ็บออดๆ แอดๆ  แต่พ่อยังมีอารมณ์ดีพูดคุยเล่นได้ตลอด ไม่มีวี่แววว่าจะเสียชีวิตในเวลาอันใกล้   เพราะความที่ไปนาน  กำหนดกลับไม่ชัดเจน จึงคุยทีเล่นทีจริงกับอา  เป็นอาผู้ชายคนเดียวที่ถัดจากพ่อ บ้านเราชอบคุยสนุกสนานกันแบบนี้ละครับ พี่น้องเป็นยังงี้กันทุกคน  พี่ชายคนนี้เป็นมากกว่าคนอื่นๆ อาถามพี่ชายอย่างล้อเล่นเหมือนเป็นลางว่า  ถ้าเกิดพ่อเป็นอะไรไปจะทำยังไงดี พี่ก็ตอบทันควันว่า  ให้จัดการเผาได้เลยไม่ต้องรอ แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น หากพวกเราจะไปไหนกันนานๆ และไกลๆ  จะไม่กล้าพูดเป็นลางแบบนี้อีก กลัวจะสมพรปาก อาท่านนี้ก็เพิ่งเสียไปเมื่อ 2 พฤษภาคม 2547 เดือนเดียวกับพ่อผมเสียอีก ทำบุญครบรอบ 3 ปีเมื่อวันที่ 1 พฤษภาคม 2550 ที่ผ่านมานี้เอง จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:45:37 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนพี่ไปใหม่ๆ ครอบครัวเราดูมีความสุขดีมาก เป็นช่วงที่มีความสุขที่สุดของครอบครัวเลยก็ว่าได้ แต่ความสุขนี้ก็ไม่นานและไม่ยั่งยืน แล้วพ่อก็ต้องเข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลเป็นว่าเล่น ต้องไปนอนที่กรุงเทพถึง 2 รอบๆ แรกอยู่ 2 สัปดาห์แล้วกลับบ้าน กลับมานอนพักฟื้นที่บ้านแล้วถึงได้ไปอยู่กรุงเทพอีกครั้ง รอบนี้พ่อไม่ค่อยอยากจะยอมไป เหมือนรู้ว่าไปแล้วจะไม่ได้กลับ แม่ต้องบังคับให้ไป  ตั้งแต่ 8 เม.ย. – 8 พ.ค. อยู่รพ.ได้ 1 เดือนพอดี พวกเราก็จัดการเผาศพพ่อเลยโดยไม่ต้องรอพี่ชายคนนี้ เพราะเป็นความต้องการของเขาตั้งแต่ก่อนไป จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:48:21 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนพี่ชายไปนอก  ได้ฝากเพื่อนคนหนึ่งเซ็นรับเงินเดือนแทน  และส่งเงินมาให้พวกเราที่บ้านใช้กัน ผมเป็นคนที่ทำหน้าที่ติดต่อกับเพื่อนพี่ตลอดเพราะเป็นหลักของบ้านที่มีภาวะสุขภาพกายดี และสื่อสารกับบุคคลอื่นนอกครอบครัวได้ แต่ไม่ใช่เสาหลักทางการเงินนะครับ และหากมีอะไรฉุกเฉินก็ให้ติดต่อกับเพื่อนพี่คนนี้แหละ ขออนุญาตเอ่ยนามพี่คนนี้  ทหารเรือใจดีต่อครอบครัวเรา  เพื่อนที่ดีของพี่ชายเรา บันทึกเพื่อเป็นประวัติศาสตร์  และเป็นเกียรติร่วมกับครอบครัวของเรา พี่เขาต้องไม่ว่าอะไรเราแน่ พี่อรรคมาศ ภุมรา ครับ  ขอขอบคุณด้วยใจจริง เมื่อเสร็จงานศพพ่อ  ผมก็รีบติดต่อทางจดหมายไปถึงพี่อรรคมาศ  เล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟัง และแถมท้ายเชิงบังคับด้วยว่าให้ช่วยปิดข่าวเรื่องพ่อไว้ก่อน เพราะไม่สามารถแก้ไขเหตุการณ์อะไรได้แล้ว และให้บอกเรื่องตอนที่พี่มาถึงเมืองไทยเท่านั้น อย่าให้พี่ต้องพะวงก่อนเรือจะกลับเทียบท่าแผ่นดินไทยเป็นอันขาด ยังกะหนังไทยน้ำเน่าแน่ะ จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:49:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พี่อรรคมาศรักษาสัญญาไว้เป็นอย่างดี และดีเกินคาดเสียด้วย พี่ชายกลับถึงบ้านอีก 1 เดือนถัดมา  โดยไม่ระแคะระคายใดๆ แม้แต่นิดเดียว บอกแล้วครับว่า  ทหาร ไม่มีกำหนดการอะไรที่แน่นอนหรอก  จะมาก็มา  จะไปก็ไป พ่อแม่พี่น้องไม่รู้วันเวลากลับที่แน่นอน ครอบครัวพวกเรา  หากไปไหนมาไหน แล้วจะกลับบ้าน ที่ใกล้และสะดวกที่สุดคือนั่งเรือข้ามแม่น้ำที่วัดใกล้บ้าน  วัดที่เผาพ่อนั่นแหละครับ ต้องตะโกนเรียกคนพาย ก็ญาติกัน และเป็นสัปเหร่อเผาพ่อวันนั้นแหละ ผมก็ยังร่วมช่วยโกยขี้เถ้าของพ่อกับเขาสองคนไปกองรวมไว้ที่โคนต้นโพธิ์ของวัดด้วยละครับ พี่ชายก็นั่งเรือพายข้ามแม่น้ำด้วยในวันนั้น และรู้ข่าวจากญาติคนที่พายเรือให้ในตอนนั้นเอง นอกจากผมจะเห็นใจพี่ชายคนที่ประคองพ่อจนขาดใจในคืนนั้น ยังเห็นใจพี่ชายคนนี้อีกไม่ต่างกัน เพราะรู้ข่าวกะทันหันเหลือเกิน ไม่มีโอกาสแม้เพียงจะเผาศพพ่อของตัวเอง พี่ได้ไปกราบเชิงตะกอนที่เผาศพพ่อ นั่งเงียบสงบพักหนึ่งแล้วจึงเดินกลับจนถึงบ้าน พวกเราตกใจที่เห็นพี่กลับมาอย่างเงียบๆ ไม่ส่งข่าวคราวล่วงหน้า ดีใจที่พี่กลับมาอย่างปลอดภัย เสียใจในเรื่องราวที่ผ่านมา แล้วแม่ก็ต้องร้องไห้อย่างหนักอีกครั้งหนึ่ง จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:50:50 ]

ความคิดเห็นที่ 16 พี่อรรคมาศไม่ได้บอกพี่ในคราวนั้นหรอก ผมไม่ได้ซักพี่ว่าได้คุยอะไรกันกับพี่อรรคมาศภายหลังด้วยรึเปล่า คิดว่าคงไม่ และพี่คงจะเก็บความลับไว้ได้อีกตลอดชีวิตอย่างที่พวกเราต้องการ เพราะอีกไม่นานราวกลางปี พ.ศ. 2528 อีก 2 ปีถัดไป พี่ก็ประสบอุบัติเหตุตาย ทิ้งลูกชายอายุเพียง 6 เดือนไว้กับภรรยาให้ดูต่างหน้าที่บ้านพระประแดง ลูกชายของเขาหากโตจนถึงบัดนี้  ก็จะมีอายุ 22-23 ปีแล้ว พี่อรรคมาศกับเพื่อนอีก 3 คนไปเที่ยวพัทยา ขากลับฐานทัพกลางดึก เพื่อนขับรถยนต์เร็วมาก แล้วเกิดเสียหลักพุ่งไปฟาดกับต้นไม้ข้างทางซึ่งมีอยู่เพียงต้นเดียวเท่านั้น อนิจจา เป็นคราวเคราะห์เสียจริงๆ  ที่ผ่านมาโล่งๆ ก็ไม่คว่ำ มาฟาดเอาต้นไม้ต้นเดียวนี่เอง คนหนึ่งคอหักตายคาที่ ที่เหลืออีก 3 คนพาเพื่อนคอหักมาส่งโรงพยาบาล เวลาต่อมาระหว่างอยู่ในโรงพยาบาล เพื่อนคนหนึ่งเกิดหายใจหอบเหนื่อยขึ้นมาทันที แพทย์ต้องพาเข้าห้องผ่าตัดเพื่อตัดปอดออกข้างหนึ่ง และเพื่อนคนนั้นจึงเหลือปอดเพียงข้างเดียวในปัจจุบัน พี่อรรคมาศไม่มีวี่แววใดๆ  ยืนรอเพื่อนที่หน้าห้องผ่าตัด จู่ๆ ก็เกิดหายใจหอบเหนื่อยขึ้นมาทันทีอีกเช่นกัน แพทย์ไม่สามารถออกจากห้องผ่าตัดมาช่วยเหลือได้ทันท่วงที เพราะต้องช่วยคนที่อยู่ภายในห้องผ่าตัดก่อน พี่อรรคมาศจึงเสียชีวิตลงอย่างน่าเสียดาย ผมถึงได้บอกตอนขอบคุณพี่อรรคมาศใน คห.14  ว่า ผมเอ่ยชื่อพี่ให้ปรากฏออกมาในครั้งนี้ พี่ต้องไม่ว่าอะไรเราแน่ๆ เลย จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:53:25 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จะบอกว่า  ผมมีงานและภาระต้องทำเยอะในช่วงงานศพพ่อครับ แต่เป็นงานเบื้องหลัง  ส่วนเบื้องหน้า  ผมเงียบ  และโศกเศร้า  เช่นเดียวกับสมาชิกอื่นในครอบครัวของเรา ชีวิตผม  ไม่เคยเห็นใครเศร้าโศกเสียใจนานเท่ากับแม่ของผมเลยครับ ก่อนเข้านอนทุกคืน  แม่ต้องกราบพ่อ แล้วก็ร้องไห้ ร้องกระซิกจนหลับเป็นเวลากว่า 1 ปี ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าก็ไม่เคยแสดงอาการให้เราเห็นว่า  รักพ่อมากอยางนี้ อย่างที่บอก  มีผมเหลืออยู่กับแม่เพียงคนเดียว ผมเรียนมัธยมปีสุดท้าย  ต้องอ่านหนังสืออย่างหนักเพื่อเตรียมสอบเข้าเรียนชั้นอุดมศึกษา "เราคงจะได้เรียนต่อน่า" ผมเกิดความรู้สึกครึ่งๆ กลางๆ ระหว่างความแน่ใจกับความไม่แน่ใจว่าจะได้เรียนต่อ???? เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาจริงๆ และมีโอกาสเป็นจริงได้ทุกเมื่อ แม่ร้องไห้ทุกคืน  เราจะอ่านหนังสือได้ยังไง ได้อ่าน แล้วคงจะไม่รู้เรื่อง หรือเข้าหัวเป็นแน่ ผมก็เศร้าเช่นกัน แต่ต้องตัดใจ เหตุการณ์ผ่านพ้นไป แก้ไขไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ผมจึงแก้ไขและเปลี่ยนกิจวัตรของตัวเอง เลยนอนพร้อมกับแม่ราว 2 ทุ่ม ฟังแม่ร้องไห้ แล้วต่างคนก็ต่างหลับ ตื่นอีกทีตอนตี 4  ตี 5  มานั่งอ่านหนังสือ ดีแล้วล่ะ  ตอนเช้ามืดยุงก็ไม่ชุม  ไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ให้ไม่มีสมาธิ โชคดีที่ตอนนั้นผมเป็นคนนอนหลับง่าย  คงเพราะงานหนักในตอนกลางวัน  หนักจริงๆ ครับ ผมบอกแล้วครับว่าพ่อเป็นครู ส่วนแม่  อาชีพเขียนไว้ว่าเป็นแม่บ้าน แต่ความจริงทำงานทุกอย่าง ยิ่งพอขาดพ่อแล้วต้องทำงานตัวเป็นเกลียว แม่ต้องไม่ป่วย ต้องอดทน ต้องแข็งแรงตลอดเวลา  เพื่อลูกทั้ง 5 คน ผมก็เช่นกัน  ต้องทำงานร่วมกับแม่อย่างหนัก  เวลาที่ไม่ได้อยู่ในโรงเรียน จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:55:48 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ผมตื่นแต่ตี 4  ตี 5  อ่านหนังสือ 1-2 ชั่วโมง แล้วก็ช่วยแม่ทำงานบ้าน  งานไร่  รดน้ำผักทุกเช้า  แล้วถึงอาบน้ำไปโรงเรียน ตกเย็น อยากเล่นบาส  เล่นบอลกับเพื่อนก็ไม่ได้ ต้องรีบปั่นจักรยานกลับมาทำงานบ้าน อย่างน้อยต้องรดน้ำผักก่อน  ผักต้องการน้ำวันละ 2 รอบ ยิ่งวันไหนอากาศร้อน  ตกเย็นมาผักจะเหี่ยวพับไปเลย สงสารจัง  พอได้น้ำแล้วก็สดขึ้นทันควัน เสร็จแล้วจึงไปหุงข้าว  ทำกับข้าวสำหรับมื้อเย็น ระหว่างนั้นก็กวาดถูบ้านไปด้วย บ้านผมอยู่ใกล้โรงสีข้าวหลายโรง  ฝุ่นมากตลอดวัน ถ้าอยู่บ้านตลอด  ก็ต้องมีงานให้ปัดกวาดบ้านกันจนเอียน  ทั้งวันเลยครับ เบื่อเหลือเกินกับชีวิตเปื้อนฝุ่นแบบนี้ จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:57:03 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนนั้น  แถวบ้านพอมีกับข้าวถุงพลาสติกขาย  แต่พวกเราก็ไม่นิยมกินกัน ผมอยู่ในภาวะจำยอมครับ  เพราะอยู่เพียง 2 คนกับแม่ ผมจึงทำกับข้าวเก่งหลายอย่าง พริกแกงแต่ละอย่างส่วนใหญ่ก็ตำเอง  ทำกินกันสดๆ อร่อยดี พวกน้ำพริกจิ้มผัก ปลาทู  ผมก็ตำเก่งมานานแล้ว พ่อยังชมออกบ่อยว่าอร่อย  และเพิ่มเติมอีกว่า หากแม่ไม่เลี้ยงพ่อแล้ว  จะให้ลูกชายคนนี้ตำน้ำพริกเลี้ยงทุกเย็นยังได้ เราก็ยิ้มแก้มตุ่ย ผมต้องหุงข้าวทำกับข้าวเฉพาะตอนเย็นครับ เพราะกว่าแม่จะกลับบ้านก็ค่ำ มาถึงบ้านจะได้มีอาหารกินรองท้องเลย ผมต้องเอาใจแม่หน่อย เพราะช่วงนั้นแม่ทำงานหนักมาก แม่โศกเศร้า แม่ใจน้อยง่าย แม่อารมณ์หงุดหงิดง่าย  แม่เป็นคนฉุนเฉียวง่าย เราเป็นคนเดียวในบ้านที่ต้องรับฟังอารมณ์ และรับอารมณ์ทุกอย่างเหล่านี้ของแม่  หากมันเกิดขึ้น ส่วนตอนเช้ามืดผมต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบทั้งปี  แม่จึงทำกับข้าวตอนเช้า ประกอบกับต้องใส่บาตรพระทุกวันอุทิศให้กับพ่อด้วย แม่กลัวพ่อจะกินอาหารที่ไม่อร่อย แม่รักพ่อไงครับ ส่วนตอนเย็น  แม่ยอมทนกินฝีมือของผมด้วยความจำยอม จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 11:57:41 ]

ความคิดเห็นที่ 20 พ่อรับบำนาญอยู่ก่อนครับ  พอพ่อตาย  สิทธิ์ก็หมดไป เหลือแต่บำเหน็จตกทอดอีกนิดหน่อย รับประกันอนาคตไม่ได้เลย เสาร์อาทิตย์  ผมจึงต้องทำงานรับจ้างอื่นไปด้วย ไปรับจ้างทำแบบผู้ใหญ่พร้อมกับแม่บ้าง ไปรับจ้างทำแบบเด็กๆ บ้าง เพราะตอนนั้น เรายังสับสนว่าจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ จึงทำงานแบบทูอินวัน เก่งไหมล่ะ  เด็กน้อยสมัยนั้น เวลาผ่านไปอีกเกือบ 1 ปี แม่ยังร้องไห้ทุกค่ำคืนอย่างสม่ำเสมอ ผมสอบเรียนต่อได้ในกรุงเทพ เปิดเรียนวันแรกเมื่อวันที่ 3 พฤษภาคม 2527 ดังในบันทึกนี้ครับ "เมื่อผมเป็นนักเรียนเตรียมทหาร" http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/07/K4531620/K4531620.html#41 จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 12:00:11 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ก็เลยจากบ้านเกิดเมืองนอนไปในคราวนั้นเลย แม่ยังคงร้องไห้คิดถึงพ่อทุกคืน แต่ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไร เพราะผมไม่ได้อยู่กับแม่แล้ว กาลเวลาเป็นตัวช่วยสมานทุกสิ่ง รวมทั้งเรื่องความรักและเรื่องของความตาย ความยากลำบากที่ประสบในชีวิตหลายต่อหลายครั้ง ทำให้ชีวิตของผมแกร่งขึ้น . จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 12:01:09 ]

ความคิดเห็นที่ 22 นี่เป็นรูปงานศพของพ่อผมในปีนั้นครับ ก็ยังดีที่มีภาพเก็บไว้อย่างกับครอบครัวอื่น ภาพเบลอๆ แทบทุกภาพ เพราะคนแก่เป็นคนถ่ายให้ ต้องขอบคุณคุณลุงท่านหนึ่งมากที่ถ่ายให้ คุณลุงยังอุตส่าห์คิดแทนว่าต้องมีสิ่งเป็นที่ระลึกแบบนี้ให้ลูกหลานได้เก็บไว้เป็นความทรงจำ ลำพังลูกๆ ขณะนั้น  ไม่มีแก่จิตแก่ใจนึกถึงเรื่องนี้หรอก คุณลุงคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของพ่อตั้งแต่เล็ก บ้านอยู่ใกล้กัน เป็นเด็กประถมด้วยกัน เรียนมัธยมใกล้กัน จนถึงทำงาน แล้วก็จนก่อนพ่อตาย เรียนฝึกหัดครูด้วยกัน อ้อ พ่อเป็นศิษย์เก่าโรงเรียนฝึกหัดครูชัยนาทครับ โรงเรียนแห่งนี้เปิดสอนศิษย์เพียงรุ่นสองรุ่นก็ยุบไป ผมพอจะบอกได้เต็มปากเต็มคำว่า คุณลุงคนนี้เป็นเพื่อนตาย  หรือเพื่อนที่แท้จริงเพียงคนเดียวของพ่อเลยครับ คนเราจะรู้ใจกันก็ตอนยากลำบาก แต่ตอนที่ยังมีความสุข เราดูกันไม่ออกหรอก จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 12:03:48 ]

ความคิดเห็นที่ 23 พ่อเป็นคนสนุกสนานรื่นเริงครับ เมื่อตอนผมยังเด็ก รู้สึกว่าพ่อมีเพื่อนมาเฮฮามาก พ่อมีเพื่อนเยอะจริงๆ ดื่มกินกันทุกวันทั้งในบ้าน ทั้งนอกบ้าน พ่อทำกิจกรรมนอกเหนือจากงานประจำเยอะครับ ผมภูมิใจในตัวพ่อ ที่พ่อมีคนรักมากเหลือเกิน แต่เมื่อพ่อป่วย ครอบครัวลำบาก ตราบจนถึงพ่อตาย เราสองคนแม่ลูก ไม่เคยเห็นหน้าเพื่อนรักเหล่านั้นของพ่ออีกเลย จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 12:04:34 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คุณลุงคนนี้  เป็นพวก "ปากร้ายใจดี" ดุด่าว่ากล่าวผมมาตลอดตั้งแต่เด็กจวบจนถึงบัดนี้  ตอนนี้ก็เห็นเป็นขำๆ ไปแล้ว เจอหน้าทีไรจะขึ้นต้นด้วย  "ไอ้ห่ะ..."  ก่อนเสมอ เป็นที่พึ่งพิงเพียงคนเดียวของครอบครัวเรา แม้จะไม่ได้ช่วยทางด้านเงินทอง แต่เป็นทางด้านจิตใจมากกว่า คุณลุงแนะนำวิธีการติดต่อกับทางราชการหลังพ่อตาย คุณลุงแวะเวียนมาไต่ถามอย่างสม่ำเสมอในช่วงแรก  และค่อยๆ ห่างออกไปในช่วงหลังๆ อ้อ ลืมบอกไปอีก บ้านเดิมคุณลุงอยู่ใกล้กับบ้านของเรา แต่ลุงไปได้เมีย และปักหลักอยู่ใกล้โรงเรียนเดิมของพ่อ ที่ห่างจากบ้านเราไปอีกเกือบ 20 กิโลเมตร ขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนมาอ่าน หากท่านผู้ใด ยังมีสมาชิกครอบครัวอยู่ครบครัน อย่าลืมถ่ายรูปเก็บไว้บ้างนะครับ การมัวแต่รั้งรอ จะไม่มีโอกาสได้เห็นกันครบหน้าอีกเลย จากคุณ : NickyNick - [ 8 พ.ค. 50 12:07:36 ]

ความคิดเห็นที่ 25 "....กาลเวลาเป็นตัวช่วยสมานทุกสิ่ง รวมทั้งเรื่องความรักและเรื่องของความตาย...." .....หากท่านผู้ใด ยังมีสมาชิกครอบครัวอยู่ครบครัน อย่าลืมถ่ายรูปเก็บไว้บ้างนะครับ การมัวแต่รั้งรอ จะไม่มีโอกาสได้เห็นกันครบหน้าอีกเลย...... ครอบครัว คือรากฐานที่สำคัญที่สุดของสังคม และวัฒนธรรมไทยครับ ครอบครัวของคุณตาสิงห์โต ปานอุไทย มรณะปี 2537 จากคุณ : วรณัย - [ 8 พ.ค. 50 13:35:10 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คุณนิคเล่าเรื่องครอบครัวได้น่าอ่านดีนะครับ ผมเคยถีบสองล้อไป 9 กม. กินกลางวันกับเพื่อน ดูนั่นดูนี่นิดหน่อย แล้วกลับอีก 9 กม. ยังรู้สึกเจ็บก้นและง่ามขา ทั้ง ๆ ที่ถีบสบายเพราะเป็นถนนราดยางมะตอย คุณนิคมิแย่ยิ่งกว่าผมหรือ? จากคุณ : สุธน หิญ - [ 8 พ.ค. 50 13:45:07 ]

ความคิดเห็นที่ 27 โฮก ๆๆๆๆ พูดอะไรไม่ออก   ตื่นเต้นจังตอนที่พี่นิคเล่าให้ฟังเรื่องถนนสายสุพรรณฯ - กรุงเทพฯ  หนูเคยนั่งสายไปวิเศษไชยชาญค่ะ  ไกลสุด ๆ จำได้ว่าพ่อพาไปเที่ยวห้างพาต้า (มั้ง)  ที่หน้าห้างยังเป็นถนน 2 เลนสวนกันอยู่เลยค่ะ จากคุณ : biebie999 - [ 8 พ.ค. 50 13:53:00 ]

ความคิดเห็นที่ 28 สวัสดีครับ พี่นิค ตอนนี้ "เสือเฒ่า" ของผมยังอยู่ทั้ง ๒ คน แต่แยกกันอยู่คนละที่  ย้ายกันมาตั้งแต่ผมอายุได้ ๘ ขวบ ตอนนั้นผมก็ได้ออกเร่ไปตามสายลมที่เปลี่ยนทิศ  แต่โชคดีที่ได้มีสำนึกที่ดี   ผู้คนรอบข้างมีทั้งดีและไม่ดี  ก็แปรผันตามแรงกระทำที่ผ่านเข้ามา แต่สำนึกยังอยู่ตลอดเวลา  จนประคับประคองตัวรอดมาได้ตราบเท่าทุกวันนี้ ไม่เคยโทษท่านทั้งสอง  ไม่เคยโทษชีวิต  ไม่เคยโทษสิ่งใดเลย กลับรู้สึกภูมิใจที่ทุกสิ่งที่ผ่านมาได้พาให้ผมไปในที่ที่ไม่เคยไป  ไกลกว่าที่นึกฝันไว้ จากคุณ : กัมม์ - [ 8 พ.ค. 50 14:22:27 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ช่วงเวลาเหล่านี้อยากที่จะลืมเช่นกันครับ จากคุณ : หมาป่าดำ (หมาป่าดำ) - [ 8 พ.ค. 50 20:25:14 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เว็บ รร.เตรียมทหาร http://www.afaps.ac.th/index.php เพลงเพราะดีครับ จากคุณ : สุธน หิญ - [ 9 พ.ค. 50 07:58:38 ]

ความคิดเห็นที่ 31 คุยกันมาพอสมควร ไม่เคยได้ถามถึงเรื่องคุณพ่อ เพิ่งได้ทราบวันนี้เอง ขอร่วมแสดงความเคารพและรำลึกถึงคุณพ่อมา ณ ที่นี้ด้วย จากคุณ : twojay - [ 9 พ.ค. 50 08:54:24 ]

ความคิดเห็นที่ 32 คุณนิคคะ อ่านสนุก ตื่นเต้น พอๆกับกระทู้ ไปเรียนเตรียมทหาร เลยนะคะ (แอบมีน้ำตาซึมนิดหน่อยด้วย) อ่านแล้ววิ่งไปหอมแก้ม พ่อ กับ แม่ สักครั้งดีกว่าค่ะ จากคุณ : little kitty - [ 9 พ.ค. 50 10:37:55 ]

ความคิดเห็นที่ 33 มาติดตามอ่านค่ะคุณนิค จากคุณ : Autumn Leaves - [ 11 พ.ค. 50 15:05:58 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบพระคุณทุกท่านที่ร่วมติดตามครับ จากคุณ : NickyNick - [ 19 พ.ค. 50 11:31:35 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ผมเข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ดีครับพี่ Nick บางครั้งการหวนกลับไปเพื่อบันทึกเรื่องราวที่เราไม่อยากให้เกิดขึ้นกับคนที่เรารัก มันช่างบาดลึกและทรมานมากครับ ผมขอแสดงความเสียใจต่อการจากไปของบุคคลอันเป็นที่รักด้วยครับ ผมเชื่อว่าคุณพ่อพี่ Nick ย่อมภาคภูมิใจในตัวพี่ Nick มากแน่ๆ ครับ จากคุณ : J.C. - [ 29 พ.ค. 50 09:07:51 A:58.9.138.16 X: ]