ความคิดเห็นที่ 1 มาเร็ว อิอิ จากคุณ : little kitty - [ 14 พ.ค. 50 09:32:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่อง  พระสยามเทวาธิราช พระเสื้อเมือง พระทรงเมือง          ปัญหา  พระเสื้อเมือง พระทรงเมือง เจ้าเจตคุปต์ และพระสยามเทวาธิราช  มีเรื่องราวอย่างไร          ตอบ  พระเสื้อเมือง  ทรงเมือง  และเจ้าเจตคุปต์นั้น  ยังไม่พบในตำรา  เข้าใจว่าเป็นเทวดารักษาราชธานี  เจตคุปต์นั้นเป็นชื่อสันสกฤต  ดูเหมือนจะเป็นสมุห์บัญชีของพระยายม  มูลเดิมจะมาแต่เทพเจ้าองค์ใดตามตำราอินเดีย  จะมีเรื่องอย่างไรก็ยังไม่รู้  บางทีเสื้อเมืองทรงเมืองนั้นเรามาแปลเป็นไทยไปแล้ว  เจตคุปต์อาจยังเหลืออยู่บ้างก็เป็นได้  เจตคุปต์นี้ไทยเอามาทำเหลวเป็นเจตคุกก็มี  เคยให้ความหมายของเสื้อเมืองไว้ว่ามิลลิตารีเพาเวอร์  ทรงเมืองเป็นซิวิลเพาเวอร์  และหลักเมืองเป็นจูดิคัลเพาเวอร์  เพื่อออปท์กับโมเดินไอเดีย  หลักเมืองก็ดี เสื้อเมืองก็ดี ทรงเมืองก็ดี  ที่มีอยู่ในกรุงเทพฯ นี้เอาอย่างมาจากกรุงเก่า          พระสยามเทวาธิราชนั้น  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงประดิษฐ์ขึ้นสำหรับบูชาสปิริตของเมืองไทย  อยู่ในพระบรมมหาราชวัง          มีข้อควรเพิ่มเติมก็คือ  บรรดาเมืองโบราณที่มีป้อมปราการ  หรืออีกอย่างหนึ่งเมืองที่ตั้งประจำที่ต้องมีหลักเมืองทั้งนั้น  แต่ศาลเทพารักษ์เห็นจะมีต่างกันตามคติศาสนาของพวกที่สร้างเมือง  และสร้างตามที่ต่างๆ กันเหมือนอย่างที่กรุงเทพฯ นี้  ศาลเทพารักษ์มี ๔ แห่งมาแต่เดิม  คือ ศาลหลักเมืองอยู่ตรงที่ตั้งอยู่ทุกวันนี้  ที่ริมหอกลองหน้าวัดพระเชตุพนมีสร้างเรียงกันไว้ ๓ ศาล  เรียกว่า ศาลพระเสื้อเมืองศาล ๑   ศาลพระทรงเมืองศาล ๑  ศาลพระกาลหรือศาลเจ้าเจตคุปต์ศาล ๑  เหตุใดจึงสร้างศาลทั้ง ๓ นั้น  และเหตุใดจึงไปสร้างตรงนั้น  ไม่รู้  รูปเจ้าเจตคุปต์นั้น  นึกว่าได้เคยเห็นครั้งหนึ่ง  ทำรูปเทวดานั่งคุกเข่า มีตัวนาคมัดมือไพล่หลัง  ถ้าเป็นดังจำได้  ดูสร้างเป็นพระภูมิของคุก  เพราะคุกก็อยู่ต่อหอกลองไปข้างตะวันออกไม่ห่างนัก  แต่เดี๋ยวนี้จะอยู่ที่ไหนไม่รู้แต่เป็นเทวรูปใหม่สร้างในกรุงรัตนโกสินทร์นี้ทั้ง ๓ องค์ .................................................................................................................................................... จากซ้าย พระเสื้อเมือง เจ้าพ่อหอกลอง เจ้าพ่อเจตคุปต์ พระกาฬชัยศรี พระทรงเมือง http://www.soonphra.com/topic/lakmuang/index2.html จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 09:41:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีครับ little kitty ไวจริงๆ ครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 10:01:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค่ะคุณกัมม์  คุณ little kitty  (ไวจริง) ปล. มรดก อิอิ จากคุณ : ปริยวาที - [ 14 พ.ค. 50 10:53:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีครับคุณกัมม์  และทุกๆท่าน ตามาอ่านและให้กำลังใจครับ จากคุณ : เกนหลงหนึ่งหรัด - [ 14 พ.ค. 50 11:12:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีครับ คุณ ปริยวาที พี่นิค..แกแกล้งทำหูทวนลมไปเสียแล้ว เดี๋ยวผมจะอ้อมแกขึ้นไปทางเหนือลมนะครับ สวัสดีครับ คุณครูเกนหลงหนึ่งหรัด ขอบพระคุณสำหรับกำลังใจที่มอบให้ครับ ผมรู้สึกว่าที่อยู่ได้จนทุกวันนี้ ก็ด้วยสิ่งนี้นี่เอง ขอบพระคุณทุกๆ ท่านครับ  กินข้าวกันหรือยัง จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 12:52:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลืมรูป  ขอโพสต์ใหม่ในความคิดเห็นที่ ๘ ครับ แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 50 12:56:28 จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 12:53:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่อง  หลักเมือง          ปัญหา  ประเพณีการตั้งหลักเมืองนั้นมีมาอย่างไร          ตอบ  หลักเมืองเป็นประเพณีพราหมณ์มีมาแต่อินเดีย  ไทยตั้งหลักเมืองขึ้นตามธรรมเนียมพราหมณ์  ที่จะเกิดหลักเมืองนั้นคงเป็นด้วยประชุมชน  ประชุมชนนั้นต่างกัน  ที่อยู่เป็นหมู่บ้านก็มีหมู่บ้านหลายๆ หมู่บ้านรวมเป็นตำบล ๆ ตั้งขึ้นเป็นอำเภอ ๆ นั้นเดิมเรียกว่าเมือง  เมืองหลายๆเมืองรวมกันเป็นเมืองใหญ่  เมืองใหญ่หลายๆเมืองเป็นมหานคร คือ เมืองมหานคร          ตัวอย่างหลักเมืองที่มีเก่าที่สุดในสยามประเทศนี้คือ หลักเมืองศรีเทพในแถบเพ็ชรบูรณ์  ทำด้วยศิลาจารึก  อยู่ที่พิพิธภัณฑ์สถานบัดนี้  เรียกเป็นภาษาอินเดียสันสกฤตว่า “ขีนํ”  เป็นมคธว่า “อินทขีน”  หลักเมืองศรีเทพทำเป็นรูปตาปูหัวเห็ด  หลักเมืองชั้นหลังมาก็คงทำด้วยหินบ้างไม้บ้าง  หลักเมืองที่กรุงเทพฯทำด้วยไม้  ได้ตั้งพิธียกหลักเมืองเมื่อวันอาทิตย์ เดือนหก ขึ้นสิบค่ำ ฤกษ์เวลาย่ำรุ่งแล้ว ๕๔ นาที  ตรงกับปีขาลจัตวาศก จุลศักราช ๑๓๔๔  พ.ศ. ๒๓๒๕            หลักเมืองนี้เดิมมีหลังคาเป็นรูปศาลา  มาจนรัชกาลพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเมื่อทรงก่อสร้างและปรับปรุงถาวรวัตถุต่างๆ  โปรดฯให้ยกยอกปรางค์ต่างๆ ตามแบบอย่างศาลาที่กรุงเก่า  และที่ศาลเสื้อเมือง ทรงเมือง ศาลพระกาล และศาลเจตคุปต์เดิมหลังคาเป็นศาลา  ก็โปรดฯให้ก่อเป็นปรางค์เหมือนศาลเจ้าหลักเมือง          มีเครื่องหมายอย่างหนึ่ง  ไม่ใช่ตำรา  พบในพระราชพงศาวดาร  เมื่อเจ้าอนุเวียงขันขบถตีได้เมืองนครราชสีมา  สั่งให้อพยพผู้คนไปเมืองเวียงจัน  และให้ถอนหลักเมืองเสีย  กิริยาที่ถอนหลักเมืองนั้น  เขาจะมีตำรับตำราถือว่า  เลิกเมืองต้องถอนหลักเมืองหรืออย่างไรไม่พบหลักฐาน  มีแต่พงศาวดารว่าทำอย่างนั้น  ขันอยู่  หลักเมืองนครราชสีมาเป็นหลักไม้  ไม่มีใครกล้ายก  ตั้งแต่เจ้าอนุฯ  ถอนก็เอาหลักเมืองนอนไว้ที่ศาลอย่างนั้น  และก็บูชากันทั้งนอนๆ  จนฉันมาเป็นเสนาบดีกระทรวงมหาดไทย  ไปตรวจราชการก่อสร้างทางรถไฟสายนครราชสีมา  ไปพบเข้าเห็นนอนอยู่  จึงให้ทำพิธียกขึ้นอย่างเดิม  หลักเมืองนครราชสีมาตั้งมา ณ บัดนี้          เมื่อพระพุทธยอดฟ้าฯ ข้ามฟากมาจากธนบุรี  สิ่งแรกที่กระทำคือตั้งหลักเมือง  คิดดูด้วยปัญญาก็เห็นเป็นการสมควร  เป็นยุติติได้แน่นอนว่าจะตั้งหลักเมืองที่ตรงนี้  ถ้าไม่มีอะไรเป็นเครื่องหมาย  ความไม่แน่ก็คงมี  อาจเปลี่ยนแปลงและโยกย้ายได้  ที่ปักไปแล้วคนเป็นใจด้วยทุกคน  อนึ่งควรสังเกตไว้ด้วยว่าการตั้งเมืองใหญ่มีของสองอย่างกำกับกัน  คือ หลักเมืองและพระบรมธาตุ .................................................................................................................................................... หลักเมืองกรุงเทพมหานคร http://203.146.21.158/mxtrvptt/TravelInfo/detail.asp?id=3078&PvID=210&i=0# จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 12:55:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 "เสาหลักเมืองเดิมทำด้วยไม้ชัยพฤกษ์" อยากทราบว่าเสาหลักเมืองที่ประจำจังหวัดต่างๆ ทำด้วยไม้ชัยพฤกษ์หรือไม่ ต้องมีการกำหนดด้วยหรือไม่ว่าต้อง มีความสูงเท่าไร เส้นรอบวงเท่าใดครับ จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 14 พ.ค. 50 13:29:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แปะโป้งไว้ก่อน  เดี๋ยวจะกลับไปอ่านที่บ้านค่ะ จากคุณ : biebie999 - [ 14 พ.ค. 50 13:41:23 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีครับ คุณ จำปูน แต่เดิมทำด้วยหิน   เท่าที่ Search ได้เป็นดังนี้ครับ หลักเมืองกรุงเทพฯ พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช รัชกาลที่ ๑ ได้โปรดเกล้าให้กระทำพิธียกเสาหลักเมือง เมื่อวันอาทิตย์ เดือน ๘ ขึ้น ๑๐ ค่ำ ตรงกับวันที่ ๒๑ เมษายน ปีพุทธศักราช ๒๓๒๕ เวลา ๖.๔๕ นาฬิกา การฝังเสาหลักเมืองมีพิธีรีตองตามพระตำราที่เรียกว่า พระราชพิธีพระนครสถาน ใช้ไม้ชัยพฤกษ์ทำเป็นเสาหลักเมือง ประกับด้านนอกด้วยไม้แก่นจันทน์ที่มี เส้นผ่าศูนย์กลาง ๗๕ เซนติเมตร สูง ๒๗ เซนติเมตร กำหนดให้ความสูงของเสาหลักเมืองอยู่พ้นดิน ๑๐ นิ้ว ฝังลงในดินลึก ๗๙ นิ้ว มีเม็ดยอดรูปบัวตูม สวมลงบนเสาหลัก ลงรักปิดทอง ล้วงภายในไว้เป็นช่องสำหรับบรรจุดวงชะตาเมือง ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๔ ทรงโปรดเกล้าให้ขุดเสาหลักเมืองเดิม และจัดสร้างเสาหลักเมืองขึ้นใหม่ทดแทนของเดิมที่ชำรุด เป็นแกนไม้สัก ประกับนอกด้วยไม้ชัยพฤกษ์ ๖ แผ่น สูง ๑๐๘ นิ้ว ฐานเป็นแท่นกว้าง ๗๐ นิ้ว บรรจุดวงเมืองในยอดเสาทรงมัณฑ์ที่มีความสูงกว่า ๕ เมตร และอัญเชิญหลักเมืองเดิม และหลักเมืองใหม่ ประดิษฐานในอาคารศาลหลักเมืองที่สร้างใหม่ มียอดปรางค์ ก่ออิฐฉาบปูนขาว ได้แบบอย่างจากศาลหลักเมืองกรุงศรีอยุธยา เมื่อปีพุทธศักราช ๒๓๙๕ หลักเมืองสระแก้ว ต้นชัยพฤกษ์    ที่มีคุณลักษณะต้องตามโบราณราชประเพณี ขนาดเส้นรอบวงที่โคนต้น  120 นิ้ว  สูง   229   นิ้ว  อยู่หมู่ที่ 1   ตำบลแซร์ออ อำเภอวัฒนานคร   ได้กระทำพิธีบัตรพลีบวงสรวงรุกขเทวดา เมื่อวันพุธที่  15  กุมภาพันธ์   2538   เวลา 10.00 น. หลักเมืองอุดร ทำด้วยไม้คูณ และใต้เสาหลักเมืองมีแผ่นยันต์และมีแก้วแหวน เงิน ทอง ต่าง ๆ เป็นจำนวนมาก ตัวเสาหลักเมืองยาว ๕ เมตร เศษ และฝังลึกลงไป ๓ เมตร เสาสะดือเมืองเชียงราย สร้างในรูปแบบศิลปะขอมแบบพนมบาแกง โดยยึดตามรูปแบบสมมติของจักรวาล หันหน้าไปสู่ทิศตะวันออก บริเวณด้านนอกสุดเป็นคูน้ำเหมือนในจักรวาล ลานดินถัดจากคูน้ำหมายถึงแผ่นดิน ลานด้านในยกเป็นชั้นๆ จำนวน 6 ชั้น เปรียบเสมือนสวรรค์ทั้ง 6 ชั้น ในกามภูมิ ประกอบด้วยชั้นจาตุมหาราชิกา ดาวดึงส์ ยามะ ดุสิต นิมมานรตี และปรนิมมิตสวัตตี ตามลำดับ โดยแต่ละชั้นจะมีร่องน้ำคั่นกลาง เหมือนปัญจมหานที ได้แก่ คงคา ยมุนา อจิรวดี สรภู และมหิ ไหลลดหลั่นกันลงสู่พื้นดิน ชั้นในสุดยกเป็น 3 ชั้น หมายถึงรูปภูมิ อรูปภูมิ และนิพพาน ตัวเสาสะดือเมืองตั้งโดดเด่นดั่งเขาพระสุเมรุอยู่บนฐานสามเหลี่ยมยกพื้นสูง ซึ่งเปรียบเสมือนตรีกูฏบรรพต หรือผา 3 เส้า มีเสาบริวารล้อมรอบจำนวน 108 ต้น โดยตัวเสาสะดือเมืองมีขนาดใหญ่เท่ากับ 5 กำพระหัตถ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดชมหาราช ซึ่งเป็นไปตามคติความเชื่อของล้านนาโบราณที่จะต้องสร้างเสาสะดือเมืองให้มีขนาดใหญ่เท่ากับ 5 กำพระหัตถ์ และมีความสูงเท่ากับส่วนสูงของพระวรกายของพระมหากษัตริย์ เสาสะดือเมืองเชียงรายและเสาบริวารแกะสลักจากหิน โดยฝีมือของนายสิงห์คำ สมเครือ ช่างฝีมือชาวพะเยา หลักเมืองนครศรีธรรมราช องค์เสาหลักเมืองทำด้วยไม้ตะเคียนทองที่ได้มาจากภูเขายอดเหลือง อันเป็นภูเขาลูกหนึ่งในทิวเขานครศรีธรรมราช ในท้องที่ตำบลกระหรอ กิ่งอำเภอนบพิตำ จังหวัดนครศรีธรรมราช ขนาดความสูง 2.94 เมตร เส้นรอบวง 0.95 เมตร ลวดลายที่แกะสลัก ตั้งแต่ฐานซึ่งเป็นวงรอบเก้าชั้น มี 9 ลาย ส่วนบนของเสาเป็นรูปจตุคามรามเทพ (สี่พักตร์) หรือเทวดารักษาเมือง เหนือสุดเป็นเปลวเพลิงอยู่บนยอดพระเกตุ คือยอดชัยหลักเมือง รูปแบบการแกะสลักจินตนาการจากความเชื่อในพุทธศาสนาฝ่ายมหายาน ซึ่งเคยมีอิทธิพลทางศิลปกรรมในภาคใต้ และนครศรีธรรมราชแต่ครั้งโบราณ เป็นตัวอย่างครับ http://www.hamanan.com/tour/bangkok/sanlakmuang.html แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 50 14:14:33 จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 14:11:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีครับ คุณ  biebie999 ส่งข้อความแล้วจึงเห็น  อภัยให้ข้าน้อยด้วยเถิด จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 14:13:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่อง  สถานที่ประหารชีวิตในกรุงเทพฯ          ปัญหา  สถานที่ประหารชีวิตนักโทษในกรุงเทพฯ นี้  ก่อนที่จะใช้บางขวางเป็นที่ประหาร  เคยใช้ที่ใดมาก่อนบ้าง          ตอบ  การประหารชีวิตนั้น  เดิมแต่สร้างกรุงดูเหมือนจะเป็นวัดสำเพ็ง คือ วัดปทุมคงคา  ข้อนี้มีหลักอยู่  บาทหลวงไปสร้างวัดที่ห้างเคียมฮั่วเฮง เรียกว่า คัลวารี่ (Calvary) หรือที่เรียกกันว่า วัดกะละหว่า  ความจริงคัลวารี่ แปลว่า ที่ที่เอาพระเยซูไปตรึงไม้กางเขน          ต่อจากวัดสำเพ็งย้ายไปประหารที่วัดมักกะสัน  แล้วย้ายมาทางหลังวัดเทพศิรินทร์ ทางวัดโคก (วัดพลับพลาไชย) แต่ต่อมาย้ายกลับไปวัดมักกะสันอีก  ที่วัดโคกนั้นเคยขี่ม้าไปดู          ที่วัดสำเพ็งนั้น  ถ้าฆ่าเจ้านายละฆ่าที่นั่น  มาจนภายหลัง เช่นหม่อมไกรสร จะเป็นด้วยเหตุไรหาปรากฏไม่  ที่วัดสำเพ็งนี้จึงเป็นที่สำคัญ  เพราะแต่ก่อนงานพระบรมศพ พระบรมอัฐิเก็บแล้ว  ก่อนที่จะใช้พระอังคารฝังกันนั้น  เชิญลงเรือบุษบก เรือศรี แห่มีกลองชะนะเต็มที่ไปถึงวัดสำเพ็ง  แล้วก็เอาพระอังคารลงลอยที่นั่น  และถ้าช้างเผือกตายก็เช่นเดียวกัน  เขาเอาผ้าขาวห่อช้างตาย  มีเรือดั้ง เรือกันแห่  ลากเอาไปถ่วงที่วัดสำเพ็งเหมือนกัน .................................................................................................................................................... วัดสำเพ็ง (วัดปทุมคงคา) http://bangkoktourist.com/thai_unseen_historical_the_first_execution.php จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 14:33:52 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แดนประหารแห่งแรกอยู่ในวัด สถานที่: วัดปทุมคงคา เขตสัมพันธวงศ์ ในอดีต ในงานพระราชพิธีพระบรมศพเจ้านาย เมื่อเก็บพรtบรมอัฐิแล้วจะอัญเชิญพระอังคารลงเรือพระที่นั่ง เข้ากระบวนแห่ไปลอยพระอังคารที่หน้าวัดปทุมคงคา หรือกรณีที่ช้างเผือกล้มลง เจ้าพนักงานจะห่อกระดูกช้างเผือกด้วยผ้าขาว มีขบวนเรือแห่ไปถ่วงที่วัดนี้เช่นกัน นอกจากนี้วัดปทุมคงคายังถูกใช้เป็นแดนประหารชีวิตเจ้านายสมัยต้นรัตนโกสินทร์ ดังปรากฏหลักฐาน “แท่นหินสำเร็จโทษ” ขนาดกว้างประมาณ 48 นิ้ว ยาว 60 นิ้ว ซึ่งใช้เป็นที่สำเร็จโทษเจ้านายหลายพระองค์ ตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 1 ถึงรัชกาลที่ 3 โดยนำร่างมัดในถุงแดงแล้วสำเร็จโทษด้วยท่อนจันทน์ กองการท่องเที่ยวกรุงเทพฯ http://bangkoktourist.com/thai_index.php http://bangkoktourist.com/thai_unseen_historical_the_first_execution.php จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 14:37:42 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เรื่อง  พระพิมพ์ดินดิบ          ปัญหา  พระพิมพ์ที่เห็นมีอยู่ทุกวันนี้  เหตุไรจึงมีทั้งดินดิบและดินเผา          ตอบ  แถวเมืองนครศรีธรรมราช เมืองพัทลุง เมืองตรังมีถ้ำมาก  ในถ้ำมีพระพิมพ์ดินดิบ  พระพิมพ์ดินดิบเป็นแบบมหานิกายทั้งนั้น  คือเป็นรูปพระโพธิสัตว์  คาถาและตราข้างหลังเป็นอักษรสันสกฤต คือ เทวนาคร  พระพิมพ์นี้ทางเหนือเป็นพระพิมพ์ดินสุก ไม่ดิบอย่างทางใต้  พบใส่หม้อฝังดินเรียงรายไว้ตามถ้ำต่างๆ          เหตุที่จะรู้เรื่องนี้ต้องเล่าให้ฟัง  ครั้งหนึ่ง มีนายพันเอกฝรั่งคนหนึ่งมาจากพะม่า  ขอให้ช่วยนำเที่ยวพิพิธภัณฑ์สถาน  เขาเคยอยู่เมืองธิเบตมาก่อน  พาไปดูที่ตู้พระพิมพ์  ถามเขาว่า อย่างนี้ในธิเบตมีบ้างไหม  เขาบอกว่าไม่ใช่แต่ว่ามีละ เดี๋ยวนี้เขายังทำกันทุกวัน  ความเป็นดังนี้          เรื่องพระพิมพ์นี้มีประวัติว่า  กาลครั้งหนึ่ง พระมหาเถระองค์ใดองค์หนึ่ง  อันเป็นที่นับถือของชาวเมืองตายลง  ฌาปนกิจศพเสร็จแล้ว  เข้าก็เอาอัฐิธาตุโขลกลงในครกผสมดิน  ตีพิมพ์รูปพระโพธิสัตว์  สร้างอุทิศให้ไปเกิดเป็นพระโพธิสัตว์  เอาเรียงไว้ในถ้ำ  ที่โขลกแล้วพิมพ์ใส่หม้อเรียงไวและไม่เผา  ทิ้งไว้ทั้งดิบๆ  ที่เป็นเช่นนั้นเพราะเขาถือว่าเผาครั้งหนึ่งแล้ว  คือ เผาสรีระ  จึงทำเป็นพระพิมพ์ดินดิบ  ไม่ยอมเผาสองหนเพราะเป็นการเผาซ้ำ          ฝ่ายทางเหนือที่ทำดินสุกนั้นเป็นอีกประเภทหนึ่ง  คือประสงค์เพื่อปัญจอันตรธาน ว่าเมื่อสิ้นสุดพระพุทธศาสนาแล้ว  จะไม่มีใครรู้จักพระพุทธเจ้า  จึงพิมพ์รูปพระพุทธเจ้าด้วยดิน  เผาเก็บฝังไว้ใต้ดิน  ในพระเจดีย์ ฯลฯ เพื่อให้คนรุ่นหลังขุดพบจะได้รู้จัก  เป็นประโยชน์ต่างกันอย่างนี้  นี่คือเรื่องพระพิมพ์ .................................................................................................................................................... พระพิมพ์ดินดิบ วัดคูหาภิมุข จังหวัดยะลา http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%94%E0%B8%84%E0%B8%B9%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%A0%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%B8%E0%B8%82 จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 14:58:20 ]

ความคิดเห็นที่ 16 . แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 50 15:15:31 จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 15:03:22 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คงจำเรื่องการสร้างพระโต ในกระทู้เดิมได้นะครับ ในรูปเป็นพระนอนวัดคูหาภิมุข  ที่ทรงกล่าวถึง พระนอนปางนี้ (แบบนี้) เป็นแบบที่เก่าแก่ที่สุด เป็นอีกหลักฐานหนึ่งที่ว่า "เมืองยะลา" รับเอาพุทธศาสนาไว้มานานแล้ว พระนอนถ้ำคูหาภิมุข จังหวัดยะลา แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 50 15:14:39 จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 15:12:26 ]

ความคิดเห็นที่ 18 (วันนี้พลาดๆพลั้งๆ หลายครั้งแล้ว  ขอพักก่อนนะครับ) แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 50 15:18:03 จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 15:16:10 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แต่ก่อนผมชอบเรื่องพระเครื่อง เพียรเก็บสะสมไว้หลายปี ได้มามากตอนเป็นทหารนั่นเอง ต่อมาได้อ่านเรื่องตำนานพระพุทธเจดีย์ เข้าใจเรื่องคติการสร้างพระเจดีย์ และพระเครื่อง ความนิยมชมชอบในพระเครื่องก็จืดไป พระพิมพ์ดินดิบ ที่วัดถ้ำคีรีวิหาร อำเภอห้วยยอด ตรัง http://www.tv5.co.th/service/mod/heritage/nation/oldcity/trang12.htm แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 50 15:23:38 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 50 15:19:16 จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 15:18:22 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หวัดดีฮับ ป๋ากัมม์ เป็นไงบ้างครับ สบายดีป่าวครับ เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ผมเหมือนถูกลอตเตอร์รี่ เลยครับ เดินเตร่ ๆ เล่น ๆ แถววังท่าพระ แล้ว ดันไปเจอ งานสัมมนาระดับ Big เข้าให้ งานเกี่ยวกับ ประัวัติศาสตร์ของกรุงรัตนโกสินทร์ เน้นไปที่ ศิลปกรรม วิจิตรศิลป์ อะไรเถือก ๆ นั้นครับ ผมโชคดีว่า ได้เจอ กับ อ.จุลทัศน์ พยาฆรานนท์ ที่ผมติดตามท่านมานานโดยความบังเอิญ พอเจอ ก็เลยขออนุญาติ ท่าน พิมพ์เรื่องเครื่องช้าง เครื่องม้า ที่ท่านเคยเขียนไว้ ท่านก็ตอบตกลงอนุญาติให้พิมพ์ได้ ผมก็คง จะเอามาลงใน Blog ผมเร็ว ๆ วันนี้หละครับ อย่างไร จะมาบอกป๋ากัมม์ กับ พี่ ๆ เพื่อน ๆ และ ท่านผู้สนใจในห้องนี้อีกทีนะครับ จากคุณ : ศรีสิทธิสงคราม - [ 14 พ.ค. 50 15:22:28 A:58.10.222.233 X: TicketID:025907 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สวัสดีรอบสองครับคุณกัมม์        เห็นข้อความที่คุณศรีสิทธิสงคราม กล่าวถึงอ.จุลทัศน์แล้วชวนให้คิดถึงอาจารย์จริงๆ  อาจารย์ท่านสามารถสอนเรื่องยากๆให้เข้าใจได้ง่าย  อีกทั้งยังมีความรู้มากถามอะไรก็ทราบหมด  ผมจำได้ท่านเคยสอนเรื่องปืนที่ใช้ในสงครามสมัยโบราณ  จำพวก   ปืนมณฑก  นกสับ(คาบศิลา)  และอะไรอีกหลายอย่าง  เสียดายว่างานเขียนของอาจารย์แพร่หลายในวงจำกัดจริงๆ  ขนาดในหอสมุดมหาวิทยาลัยศิลปากรเองยังมีผลงานที่รวมเล่มของอาจารย์น้อยมาก   การที่คุณศรีสิทธิสงครามจะนำม่เผยแพร่ใน Blog ก็คงจะช่วยให้มีผู้อ่านมากขึ้น  เป็นกำลังใจให้ครับ            ด้วยความเคารพ จากคุณ : เกนหลงหนึ่งหรัด - [ 14 พ.ค. 50 15:41:15 ]

ความคิดเห็นที่ 22 จำได้ว่าคราวพระราชพิธีศพ สมเด็จย่า อ.จุลทัศน์ ออกทีวีพูดถึงพิธีกรรมต่างๆ ไม่ทราบจะหาอ่านที่ไหนได้บ้างครับ จากคุณ : CVTบ้านโป่ง - [ 14 พ.ค. 50 15:47:00 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สวัสดีครับ คุณ ศรีสิทธิสงคราม   ไม่ได้ทักทายกันตั้งนานแล้ว  ดูมีความสุขมากๆนะครับ ยินดีด้วยครับที่ได้พบกับท่านอาจารย์  และยังได้สมความประสงค์ด้วย ขอให้เปิด Blog เร็วๆนะครับเอาใจช่วยครับ  และผมก็จะได้ดูดความรู้ไว้ด้วย คุณ ศรีสิทธิสงคราม ใช้บัตรผ่าน Pantip มานาน  น่าจะเป็นสมาชิกได้แล้วนะครับ ทางพันทิปคงติดต่อไปแล้ว  จะได้ขอเปิด Blog ได้ครับ   พูดถึงเรื่องหวย  จะเล่าให้ฟังครับ งวดที่ผ่านมานี้  ถูกสองตัว ครับ (ถูกสองตัวผิดสี่ตัว  โดนกิน) จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 15:56:45 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สวัสดีครับ คุณ เกนหลงฯ สวัสดีครับ คุณ CVTบ้านโป่ง คุณ ศรีสิทธิสงคราม  ได้เห็นกำลังใจแล้วนะครับ สนับสนุนให้เปิด Blog เร็วๆครับ  ความอยากจะอ่านเพิ่มสูงแล้วครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 16:01:56 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เอาอีกเรื่องนะครับ   สั้นๆ แต่เป็นกระทู้ของห้องสมุดเป็นประจำ ตึกพระเจ้าเหา  ที่ผู้รู้หลายท่านว่า เห่า ห่าว อะไรทำนองนี้ จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 16:05:36 ]

ความคิดเห็นที่ 26 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 50 16:20:29 จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 16:18:35 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เรื่อง  ตึกพระเจ้าเหา          ปัญหา  ตึกพระเจ้าเหาที่ลพบุรีนั้น  ทำไมจึงเรียกชื่ออย่างนั้น          ตอบ  ตึกพระเจ้าเหาที่เมืองลพบุรีที่ได้ชื่อว่าเหานั้น นึกไม่ออกอยู่นาน  วันหนึ่งไปลพบุรีกับศาสตราจารย์เซเดส์  ถามถึงคำว่า “เหา”  แกบอกว่าเป็นภาษาเขมร  แปลว่าที่พระเจ้าแผ่นดินตรัสเรียกเคาน์ซิลออฟเชมเบอร์ให้มาประชุม  ในตอนสมเด็จพระนารายณ์สวรรคต  ก็มีการประชุมที่นั่น ....................................................................................................................................................                                                                         ตึกพระเจ้าเหา แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 50 16:23:55 จากคุณ : กัมม์ - [ 14 พ.ค. 50 16:19:40 ]

ความคิดเห็นที่ 28 สวัสดีค่ะ คุณกัมม์  วันนี้เจอกันเต็ม ๆกระทู้  คิดถึงจัง  มาติดตามหาความรู้  ขอบคุณอย่างจริงใจค่ะ จากคุณ : เมฆ - [ 14 พ.ค. 50 17:00:28 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณกัมม์  เราต่างหากที่ปาดกระทู้เอง  อิอิ  เมื่อกลางวันไม่มีเวลาอ่าน  มีหลายเรื่องที่ไม่เคยทราบมาก่อน  อาทิ  ลานประหาร  อ้อ...เรื่องพระนอนก็น่าสนใจนะคะ  แต่ว่าเราเห็นไม่ชัดว่าแตกต่างจากปางพระนอนทั่ว ๆ ไปอย่างไร คุณกัมม์ขา  ถ้ามีเวลาน่าจะนำรายละเอียดเรื่องพระนอนที่วัดพระนอน จ.สุพรรณบุรี ซักกระทู้หนึ่ง  เราคิดว่ายังมีเพื่อน ๆ อีกหลาย ๆ ท่านยังไม่เคยทราบมาก่อนว่า  พระที่วัดนี้นอนหงายด้วย  ไม่ทราบว่าเรียกปางอะไร  สงสัยต้องเชิญคุณพี่นิคมาร่วมเล่า  อยากฟังจังเลยค่ะ  ชักจะเลือน ๆ ไปบ้างแล้ว จากคุณ : biebie999 - [ 14 พ.ค. 50 20:42:24 ]

ความคิดเห็นที่ 30 สวัสดีครับ คุณ เมฆ คิดถึงเช่นกันครับ  และขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ สวัสดีครับ คุณ biebie999 แอบเข้าไปดู Side Show มาด้วยครับ  น่ารักดี พระนอนที่วัดคูหาภิมุข   มีลักษณะพิเศษคือนอนหนุนแขน ไม่เหมือนที่อื่นซึ่งยกแขนตั้งขึ้นแล้วเอาพระเศียรเทินบนพระหัตถ์ สำหรับพระนอนหงาย  คลับคล้ายว่าจะเคยเห็นแว้บๆ ทาง TV. แต่จำไม่ได้ว่าอยู่วัดไหน ส่งเรื่องต่อไปให้พี่นิคแล้วนะครับ  วันนี้พี่นิคจะเข้าเว็บไซต์  เดี๋ยวคงจะเล่าให้พวกเราฟังได้ครับ อีกปางหนึ่งที่แปลกๆ  คือสร้างเป็นสี่เหลี่ยม(โลง) แล้วมีแต่ตีนยื่นออกมา  จำวัดไม่ได้เหมือนกัน ที่จริงพระพุทธรูปเมืองไทยมีแปลกๆ อีกเยอะ ตำนานก็แปลกๆ น่าสนใจ ในนิทานโบราณคดีของสมเด็จฯ กรมพระยา  ทรงเล่าถึงพระวิวาท พระองค์นี้อยู่ที่ไหนที่นั้นก็ทะเลาะกัน  แม้แต่ในวังของพระองค์เอง พระพุทธรูปองค์นี้สูญหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์นานแล้ว  ไม่รู้จะไปโผล่ที่ไหน เรื่องพระวิวาท และพระพุทธนรสีห์วัดเบญจมฯ  เคยคัดไว้ในห้องสมุด  แต่ไม่อยู่แล้ว จะคัดอีกครั้งเมื่อจบกระทู้นี้  แล้วเรามาช่วยกันรวบรวมพระแปลกๆ น่าจะสนุกดีนะครับ แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 50 08:47:26 จากคุณ : กัมม์ - [ 15 พ.ค. 50 08:45:40 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ต้องรีบเข้ามา ไม่งั้นจะไหม้ซะก่อน คุณกัมม์กับคุณปริยวาทีคุยกันเรื่องมรดก พี่ก็พอมีอยู่บ้าง แต่ต้องรับปากก่อนนะว่าถ้าทำพินัยกรรมเรียบร้อยแล้ว จะรับเลี้ยงตลอดชีวิต ท่าทางหนุ่มน้อยคนนี้อายุจะยืนซะด้วยซี คุณน้องเบบี๋เอ่ยอะไรออกมา ทำให้พี่หนักอกหนักใจซะเรื่อย เรื่องพระประทับนอนหงาย ที่วัดพระนอน ต.พิหารแดง อ.เมือง จ.สุพรรณบุรี รูปแบบแตกต่างไปจากท่านอนอย่างที่เราเห็นกันอยู่บ่อยๆ คือ ปางไสยาสน์ ที่นอนตะแคงขวา เท้าเหลื่อมกันบ้าง   แต่ที่นี่เป็นแบบนอนหงายราบไปเลย แล้วพระหัตถ์ทั้งสองก็ไขว้กันที่พระอุทร สูงราว 180 เมตร  พี่ไม่รู้หรอกว่าเป็นศิลปะอะไร แล้วก็ปางอะไร แต่ก็มีบางท่านแย้งว่า  ความจริงเป็นพระประทับยืน ปางถวายเนตร  (ปางนั้นพระหัตถ์สองข้างจะวางไขว้ต่ำกว่า)  แล้วก็จับองค์พระที่ประทับยืนนี่แหละ นอนหงายซะ แต่ถ้าคุยกับท่านที่มีความรู้ความเชี่ยวชาญ ก็อาจจะได้ข้อสรุปที่ดีกว่านี้ก็ได้ ถ้าจะให้ตั้งกระทู้เรื่องวัดพระนอน  ก็จะมีเรื่องรำพันอีกเยอะ ไม่ต้องกลัวหรอก มือชั้นนี้ แม้เรื่องราวจะดูเหมือนน้อย แต่เก่งเรื่องขยายความ ขอนึกอีกนานๆ หลายเดือนหน่อย อิอิอิ   จากคุณ : NickyNick - [ 15 พ.ค. 50 09:14:47 ]

ความคิดเห็นที่ 32 หวัดดีครับ ป๋ากัมม์ ต้องขอขอบพระคุณ กำลังใจจากหลาย ๆท่านนะครับ จริง ๆ ผมมี login แล้วหละครับ แต่ไม่่ค่อยได้ใช้ พอทำ Blog คงใช้แล้วหละครับ ส่วนเรื่อง ทีป๋าบอกผมอารมย์ดี อะ จริง ๆ ป่าวหรอกครับ อย่างที่ผมบอกไป อารมย์เหมือนถูกหวยมากกว่า เพราะก่อนหน้านั้น เพิ่งไปส่ง แฟนมา แถว ๆ ท่าพระจันทร์ ส่งเสร็จ โดนคุณเธองอนมาให้ ก็เลยไม่รู้ทำไง เดินเตร่ ๆ ซะงั้น จนไปเจองานสัมมนานี่หละครับ จริง ๆ สัมมนา ที่ ม.ศิลปากรนี่ มีดี ๆ เยอะนะครับ เสียแต่ว่า ประชาสัมพันธ์ น้อยไปมาก อย่างคราวก่อน ผมก็เสียดาย งานสัมมนา โดย อ.ภูธร ภูมะธนะ ผู้รู้เรื่องประวัติศาสตร์ ของ ฝรั่งเศส ในแผ่นดินไทย คนหนึ่ง ที่ท่าน มาจัดงานสัมมนา เรื่องราวในยุคสมัยพระนารายณ์มหาราช ทีนึงแล้ว ิคิดแล้ว เจ็บใจจริง ๆ ครับ ไม่น่าพลาดเล้ย คาดว่า อาทิตย์หน้า จะนำเรื่องที่บอกไว้มาลงได้หมดครับ รอกันหน่อยนะครับ ทุก ๆท่าน จากคุณ : ศรีสิทธิสงคราม - [ 15 พ.ค. 50 09:29:21 A:58.10.222.138 X: TicketID:025907 ]

ความคิดเห็นที่ 33 มันเป็นนิสัยที่น่ารักของไทยเราอย่างหนึ่ง คือเห็นอะไร แล้วก็แต่งนิทานเพิ่มเติมเข้าไป พระนอนหงาย  คงไม่มีในตำราสร้างพระพุทธรูป(ปางต่างๆ) ปางที่นั้นน่าจะเป็นพระยืนปางรำพึง  อย่างที่พี่ว่า พูดถึงปางรำพึง  ตามตำนานท่านว่า เมื่อพระพุทธองค์ตรัสรู้ธรรมแล้ว  ก็ทรงรำพึงถึงพระธรรมนั้นยากที่จะเข้าใจนัก จะทรงสั่งสอนให้มนุษย์รู้ซึ้งถึงพระธรรมยาก  จนทรงคิดว่าจะไม่ทรงสั่งสอนพระธรรม ร้อนถึงพระอินทร์ต้องลงมาทูลขอร้องให้ทรงเปลี่ยนความคิด  และออกเผยแพร่พระธรรม สมเด็จบรมครู กรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์  ทรงแย้งไว้ในสาส์นสมเด็จว่า ถ้าอย่างนั้นก็ต้องนั่งรำพึงสิ และทรงขยายว่า  ท่าที่ไขว้มือที่หน้าอก(เป็นเครื่องหมายสวัสติกะ)   เหมือนกับพวกพราหมณ์แสดงการอวยพร/หรือสวัสดีต่อกัน เรื่องพระพุทธรูปมีแนวร่วมแล้ว  คงจะสนุกแน่ๆ ครับ  พี่ตั้งเป็นกระทู้ดีไหมครับ  ผมจะคัดเรื่องพระวิวาทช่วย จากคุณ : กัมม์ - [ 15 พ.ค. 50 09:40:22 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ว้าว....กระทู้คึกคักดีแท้ เข้ามาทักทายทุกๆท่านค่ะ คริคริ (เปลี่ยนบ้าง เบื่อ อิอิ แล้ว) จากคุณ : little kitty - [ 15 พ.ค. 50 09:59:08 ]

ความคิดเห็นที่ 35 สวัสดีครับ คุณ ศรีสิทธิสงคราม อย่างนี้เขาเรียกทุกขลาภ หรือเปล่าครับ คงต้องร้องเพลงนี้ "คำสั่งเตรียมพร้อม" " เขาสั่งเตรียมพร้อมแม่ดอกพยอมบ้านนา วันเสาร์นี้พี่ไม่ได้มาหาแก้วตาเสียแล้วละหนอ ภัยมารุกรานทหารทุกเหล่าทุกกอง ต้องเตรียมใจไว้คอยปกป้องทิ้งกรมกองไปไหนไม่ได้ ระเบียบทหารข้าราชการจำเป็น เห็นใจด้วยคนสวนเนื้อเย็น มันจำเป็นกว่าเรื่องไหน ๆ พี่นอนคนึงคิดถึงจนแทบขาดใจ แต่ก็ทิ้งหน้าที่ไม่ได้ ชาติยิ่งใหญ่กว่าเรื่องส่วนตัว ตั้งใจเต็มที่ เสาร์นี้จะกลับมาบ้าน คิดถึงสะเดาพริกหวาน คิดถึงแกงส้มสายบัว คำสั่ง ผบ. ให้เตรียมพร้อมอย่างไม่รู้ตัว รับใช้ชาติก่อนนะทูลหัว เรื่องส่วนตัวคอยอีกสักหน่อย เขาสั่งเตรียมรบ ไม่ได้มาพบนงคราญ เสาร์ อาทิตย์ติดราชการ มีแฟนทหารอย่าได้ใจน้อย เอาแป้งคอยลูบอย่าให้ใครจูบซ้ำรอย หวงแก้มให้พี่สักหน่อย จะซื้อแหวนพลอยมาฝากสักวง " แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 50 12:18:10 จากคุณ : กัมม์ - [ 15 พ.ค. 50 10:04:59 ]

ความคิดเห็นที่ 36 สวัสดีครับ little kitty เอาแป้งคอยลูบ  อย่าให้ใครจูบซ้ำรอย หวงแก้มให้พี่สักหน่อย  จะซื้อแหวนพลอย..มาฝาก..สักวง จากคุณ : กัมม์ - [ 15 พ.ค. 50 10:07:42 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ยังไม่ได้สักตอนเลย ขอยกไว้ช่วงบ่ายนะครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 15 พ.ค. 50 11:39:53 ]

ความคิดเห็นที่ 38 โห....คุณกัมม์ เอางี้เลยเหรอคะ... จากคุณ : little kitty - [ 15 พ.ค. 50 11:53:05 ]

ความคิดเห็นที่ 39 พี่เป้ามาเองเลยจ้า เออ..รักพี่เป้าน้อยๆ  แต่ขอให้รักนานๆ... แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 50 12:23:38 แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 50 12:20:19 จากคุณ : กัมม์ - [ 15 พ.ค. 50 12:18:55 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เรื่อง  การวินิจฉัยเมืองโบราณ          เหตุ  เนื่องจากพระภิกษุรูปหนึ่งมาจากไชยา  ทูลถามถึงวิธีการที่จะวินิจฉัยเมืองโบราณ  ว่าควรจะประกอบหลักฐานอย่างไร  ทรงอธิบายตามเหตุผลที่บันทึกไว้นี้          การวินิจฉัยเมืองโบราณนั้นมีหลักที่จะยึดถืออยู่บ้าง  และหลักนี่มักแน่นอนเสมอ  ข้อสำคัญนั้นต้องยึดภูมิประเทศเห็นหลัก  เมืองเป็นที่อยู่ของมนุษย์  ป่าไม่ใช่เมือง  หรือหมู่บ้านเพียง ๓ – ๔ สิบหลังคาเรือนไม่ใช่เมือง           ที่อันจะสร้างเมืองได้มีหลักสองอย่าง  ถ้าขาดสองอย่างนี้เป็นเมืองไม่ได้  หรือได้ก็ไม่ใช่เมืองใหญ่เมืองเจริญ  ประการที่ ๑ ก็คือที่ทำกิน  ประการที่ ๒ คือลำน้ำสำหรับอาศัยไปมาแวะอาบกินใช้เพาะปลูกหาปลา  ไปที่ไหนพบเมือง พึงพิจารณาด้วยหลักสองประการนี้ไว้  เท่าที่ได้เห็นมา  มีเมืองที่ไม่มีหลักเช่นว่าอยู่สองเมืองในเมืองไทยนี้  คือเมืองเติ่น เหนือแก่งเชียงใหม่  กับที่บ้านระแหงคือเมืองตากเดี๋ยวนี้  ที่ไร่นาไม่มี เจดีย์มี วัดใหญ่ๆพระพุทธรูปก็มีมาก  ทำให้เกิดสงสัย  เพราะที่มนุษย์อยู่มีไม่เท่าไร  ที่ทำนาก็ไม่มี  ทำไมมาสร้างขึ้น  พิเคราะห์ดูอยู่นานจึงจับได้  คือ ระหว่างเมืองตากกับเมืองเชียงใหม่นั้นมีเทือกเขาใหญ่  ดูเหมือนจะเรียกว่าเขาแก่งเชียงใหม่  จะยกทัพจากเหนือมาได้ก็ต้องข้ามเขานี้  หรือจะยกใต้สู่เหนือก็ต้องข้ามเขาเทือกนี้  จะขึ้นก็ข้าม จะลงก็ข้าม  วัดใหญ่ทั้งสองหมู่นี้เป็นอนุสรณ์  ถ้าพระเจ้าแผ่นดินเชียงใหม่ยกทัพลงมารบได้ชัยชนะสร้างวัดไว้ที่ชายแดนเมืองเติ่นเมื่อกลับไป  ทำนองฉลองชัยชนะนั้น  ฝ่ายไทยก็เช่นเดียวกัน  เมืองชนะศึกก็ลงมาสร้างไว้ที่เมืองระแหงเมื่อจะกลับ  สร้างกันตามทางเดินที่จะขึ้นจะลงนั้น  วัดเหล่านี้มีกระทั่งขุนหลวงตากสร้าง  ที่ไปได้ความเพราะไปค้นหาวัดที่ขุนหลวงตากมาเสี่ยงระฆังแก้ว  ว่าวัดนั้นเป็นวัดหลวง  ท่านสมภารว่าวัดทางแถบนี้มีมาก  ตลอดจนวัดพระชัยราชาก็มี          พูดถึงเมืองไชยา  เมืองไชยาเป็นเมืองใหญ่มาก  ใหญ่กว่าเมืองไหนๆในแหลมมลายู  เพราะมีแหล่งน้ำหลางไหลมาออกที่นั่น  สืบตามลำแม่น้ำที่ขึ้นไปได้ถึงศรีรัตน์  มีทางข้ามไปตะกั่วป่าได้สบาย  ทางสายนี้เป็นทางพวกอินเดียลงมา  เมื่อพิจารณาเมืองไชยาเทียบเมืองนครแล้ว  จะเห็นได้ว่าเมืองนครมีหาดทรายยาวอันเดียวเป็นหาดทรายแก้ว  ทางตะวันออกเป็นชายเฟือยจนจดทะเล  ทางตะวันตกก็เป็นลุ่มแม่น้ำก็เป็นแม่น้ำน้อย  ที่ทำกินก็เพียงแต่พอมี  ฉะนั้น จะเป็นเมืองใหญ่ไม่ได้  ด้วยเหตุนี้จึงกล้ารับรองได้ด้วยวิชาโบราณคดีว่า  เมืองนครนั้นไม่มีอะไรนอกจากพระมหาธาตุซึ่งเป็นของภายหลัง  ตำนานเมืองนครศรีธรรมราชก็ปะปนกับตำนานเมืองแขกมากเต็มที  พวกแขกเอาพงศาวดารลังกามาแต่งให้ก็มี  เชื่อได้ยาก  พระมหาธาตุเมืองนครศรีธรรมราชนั้นมีกำหนดแน่นอนค้นได้            ส่วนที่ไชยานั้นมีมาก  มีที่ทำกิน มีลำน้ำใหญ่ พระมหาธาตุก็มี วัดแก้วก็มี วัดเวียงก็มี  ได้เคยค้นต่อมายังชุมพร ท่าแซะ ฯลฯ ไม่พบเมืองเก่า  เมืองเก่าคงมีเมืองไชยาไม่มีที่สงสัย  ส่วนเมืองนครนั้นตั้งขึ้นเป็นเมืองทันสมัยที่ไชยาเจริญเป็นของแน่  ที่พระมหาธาตุเมืองนครนั้น  มีมหาธาตุภายในองค์หนึ่ง  เข้าใจว่าคงเป็นมณฑปองค์เดิมอย่างพระธาตุไชยา  แต่เล็กกว่า  หากลังกาที่มาตั้งเมืองนครทำขึ้นไว้  พอจะจับศักราชได้  พวกที่มาตั้งไชยาเป็นพวกมหายาน  พวกที่มาจากอินเดียมาตั้งอาณาจักรศรีวิชัยขึ้นนั้นเรียกว่าพวกไสเลนทร์  พวกนี้แผ่เข้ามาในแหลมมลายู  ถือลัทธิศาสนาฝ่ายมหายาน  เพราะฉะนั้นจึงไปพบรูปพระโพธิสัตว์ที่ไชยา  เหนือชุมพรขึ้นมาไม่พบอะไรที่เก่า  ที่ไชยามีมากกระทั่งตามป่าตามเขาก็ยังมี  พระพุทธศาสนาที่เราถืออยู่เดี๋ยวนี้มาอยู่ที่ไชยาก่อน  แต่เป็นแบบมหายาน          มีเรื่องราวประกอบทางด้านเขมรว่า  พวกมาตั้งที่ไชยาขึ้นมาแผ่ศาสนามหายาน  ว่าพวกนี้มาครองเมืองลพบุรี  และวงศ์นี้เองได้เลยไปเขมร  ไปถาม ม. ปาติเอร์ นักปราชญ์ฝรั่งเศสว่ามหายานไปเขมรทางทะเลที่ไชยา  จารึกทั้งหมดคงอยู่ที่นั่น  แต่ที่มีผู้ไปพบจารึกที่เมืองนครนั้นคงเป็นเพราะเหตุใดเหตุหนึ่ง  นครเจริญขึ้น  อำนาจทั้งหมดไปตกแก่พวกลังกา  อาจเก็บข้าวของจามทางไชยาไป  เพราะฉะนั้นจารึกจะพบที่ไหนไม่สำคัญ  มีหลักสังเกตว่า  ถ้าศิลาจารึกเป็นซุ้มประตูปรับเข้ากับของที่เหลือได้  พึงรู้ว่าอยู่ที่นั่นแน่  ถ้าเป็นอย่างอื่นไม่เที่ยง  จะอยู่ที่ไหนก็ได้          พระพุทธรูปห้อยพระบาทวัดหน้าพระเมรุกรุงเก่า  พระยาไชยวิชิตว่ามาจากลังกา  มองดูก็เห็นได้ทันที  ที่หินข้างเรือนแก้วหัวเป็นนาค  พระพุทธรูปเช่นนี้เหมือนของชะวา  คงเอาไปจากนครปฐม          แผนที่จากอินเดียมาตะกั่วป่าเป็นทางตรงกว่าทางอื่น  ทั้งที่มีเขาพระทองใหญ่อยู่บังคลื่นบังลมดี  มีแม่น้ำขึ้นมากระทั่งยอดเขาบรรทัด  เดินไปมาสะดวกจากต้นแม่น้ำหลาง  เป็นทางดีกว่าทางไหนๆ  จึงไม่น่าประหลาดที่ไชยาจะเป็นเมืองเจริญกว่านคร  เมืองหลวงนั้นมาจากอินเดียต้องมาขึ้นที่ตรัง  แล้วยังต้องเดินทางไปอีกไกลจึงจะถึง          ในสมัยที่ไชยาเจริญนั้น  เข้าใจว่าอ่าวบ้านดอนดงลึก  เรือทะเลที่มาค้าขายจากเมืองจีนอาจเข้าไปจอดรับสินค้าได้ไกลฝั่ง  เมืองไชยาจึงเป็นเมืองท่ารับสินค้า  ค้าขายในระหว่างเมืองจีนกับอินเดียแห่งหนึ่ง  จึงเจริญมากและความเจริญของเมืองไชยาอาจเสื่อมลงเพราะเหตุว่าอ่าวบ้านดอนตื้นเขินขึ้นก็เป็นได้          อันการขนส่งสินค้าส่งข้ามแหลมมลายูเช่นว่านี้  ยังมีมาจนรัชกาลสมเด็จพระนารายณ์มหาราชครั้งกรุงศรีอยุธยา  สินค้ามาจากยุโรปหรืออินเดีย  เอามาขึ้นที่เมืองมริด  ขนลงเรือลำเลียงขึ้นทางแม่น้ำตะนาวศรีจนสุดทางน้ำ  แล้วขนทางบกทางด่านสิงขรข้ามมาที่เกาะหลัก  แล่นขึ้นมากรุงศรีอยุธยา  ถ้าเป็นเวลามีคลื่นลม  ขนทางบกมาลงเรือที่เมืองเพชรบุรี  มีตัวอย่างความขัดข้องของการแล่นเรืออ้อมแหลมมลายูเมื่อรัชกาลพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ  พระเจ้าแผ่นดินลังกาให้ทูตมาขอพระสงฆ์ไทยออกไปอุปสมบทชาวลังกา  ทูตมาด้วยเรือใบของฮอลลันดา  ถึงปลายแหลมมลายูพลาดมรสุมไปหน่อยหนึ่ง  ต้องรออยู่ปีหนึ่งจึงให้ทูตมาได้อีก          ทางที่ชาวอินเดียเข้ามาตั้งบ้านเมืองแล้วสอนวัฒนธรรมในเมืองไทยนี้  ยังมีทางข้างเหนืออีกทางหนึ่ง  จากอินเดียมาขึ้นที่ปากน้ำสาลวินอันเป็นที่ตั้งเมืองเมาะลำเลิงหรือมะระแหม่งทุกวันนี้  เดินข้ามภูเขาบรรทัดเข้ามาทางด่านพระเจดีย์สามองค์  ลงน้ำที่ลำน้ำไทรโยค  ลงมาทางเมืองกาญจนบุรี  เข้าลำน้ำแยกที่พงตึกมายังเมืองหลวงอยู่ที่พระปฐมเจดีย์อันเป็นเมืองเก่ากว่า  และสำคัญกว่าเมืองไหนๆ หมดที่ชาวอินเดียมาตั้งในประเทศนี้. .................................................................................................................................................... พระมหาธาตุเมืองไชยา http://www.dhammathai.org/watthai/south/watphraboromthatchaiya.php แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 50 15:13:03 จากคุณ : กัมม์ - [ 15 พ.ค. 50 13:26:51 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เรื่อง  วัดสุวรรณดาราราม          ปัญหา  รูปภาพพระราชประวัติสมเด็จพระนเรศวรในพระวิหารวัดสุวรรณดาราราม พระนครศรีอยุธยานั้น  เขียนตามภาพเดิมที่มีอยู่ที่วัดยมร้าง เมื่อครั้งกระโน้นใช่หรือไม่  หรือเขียนจากความนึกคิดใหม่          ตอบ  รูปภาพในพระวิหารวัดสุวรรณดารารามนั้น  พระยาอนุสาส์นจิตรกรเป็นผู้เขียน  ไม่ได้เขียนตามภาพของเดิมที่วัดยมร้าง  เป็นการเขียนขึ้นใหม่ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๗๔  โดยได้ปฤกษามายังราชบัณฑิตยสภา  ราชบัณฑิตยสภาออกความเห็นให้เขียน  กะให้เขียนเป็นช่องๆ เป็นเรื่องๆ  โดยยึดเอาพระราชพงศาวดารเป็นหลัก  ได้ใช้เค้าเดิมบ้าง เช่น รูปยุทธหัตถีแต่เอาพระคชาธารออกเสีย  ด้วยเหตุที่การรบบนหลังช้างถ้ามีพระคชาธารก็ดูเกะกะผิดวิสัย  ผู้รบคือกษัตริย์ต้องนั่งบนคอช้างอย่างรูปนั้นจึงจะถูก  รูปนี้เป็นรูปใหญ่อยู่ทางด้านหุ้มกลอง          วัดสุวรรณดารารามนี้  เป็นวัดต้นสกุลของเรา  พระเจ้าอยู่หัวทุกองค์ทรงสร้างกันตลอดมา  พระพุทธยอดฟ้าฯ สร้างพระอุโบสถ  พระนั่งเกล้าฯ สร้างกุฏิถวายพระพุทธเลิศหล้าฯ  พระองค์เองทรงสร้างการเปรียญ  พระจอมเกล้าฯ สร้างพระเจดีย์  พระพุทธเจ้าหลวงมาต่อพระวิหารที่พระจอมเกล้าฯสร้างไว้จนเสร็จ  รูปภาพดังว่าก็เขียนซ่อมใหม่ในรัชกาลพระปกเกล้าฯ . .................................................................................................................................................... พระราชประวัติสมเด็จพระนเรศวรมหาราช จิตรกรรมฝาผนังวัดสุวรรณดาราราม ราชวรวิหาร http://www.dhammathai.org/watthai/central/watsuwandararam.php แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 50 15:30:32 จากคุณ : กัมม์ - [ 15 พ.ค. 50 13:52:35 ]

ความคิดเห็นที่ 42 สมเด็จเจ้าฟ้า กรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์ ทรงกล่าวไว้ในสาส์นสมเด็จว่า   รูปเขียนชนช้างที่มีเครื่องคชาธาร ก่อนสมัยรัชกาลที่ ๓ มีอยู่ที่ใดบ้างทรงนึกไม่ออก   แต่ก่อนดูเหมือนเขาไม่เขียนเครื่องคชาธารกัน  เพิ่งจะมาเขียนตอนหลังๆนี่เอง พวกเรามาคอยดูช้างของท่านมุ้ยตอนชนช้างจะเป็นอย่างไร จะมีเครื่องคชาธารเหมือนตอนพระสุริโยทัยขาดคอช้างหรือเปล่า หรือจะเหมือนตอนสมเด็จพระมหาจักรพรรดิชนช้างพระเจ้าแปรหรือเปล่า   เรื่องนี้ต้องลุ้นต้องลุ้น แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 50 14:03:28 จากคุณ : กัมม์ - [ 15 พ.ค. 50 13:59:25 ]

ความคิดเห็นที่ 43 พระแสงปืนเก่าเก็บหลายสิบปี เปิดหีบมายิงเปรี้ยงข้ามลำน้ำกว้างหลายร้อยวา นัดเดียวฆ่าศึกยังตาย นับประสาอะไรกับ ง้าวอาวุธถนัดมือไม่ต้องลงต้องเล็ง เห็นกันจะๆประชิดตัวปานนั้น ฟันขาดสะพายแล่งซ้ายขวา ตัดหัวขาดกระเด็นยังน้อยไปเลยท่าน จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 15 พ.ค. 50 15:19:18 ]

ความคิดเห็นที่ 44 จากกระทู้นี้ครับ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K5410171/K5410171.html ในรัชกาลที่ ๖ โปรดฯให้สถาปนาพระเกียรติยศเป็น สมเด็จพระอนุชาธิราช พระราชทานเศวตฉัตร ๕ ชั้น จริงๆแล้วเจ้าฟ้าเวลาสิ้นพระชนม์ตามระเบีบการศพ ก็ได้รับ พระราชทานเศวตฉัตร ๕ ชั้น เป็นปกติอยู่แล้วนี่ครับไม่น่าจะระบุไว้ กลายเป็นเจ้าฟ้าองค์อื่นมิได้รับพระราชทานเศวตฉัตร ๕ ชั้น หรืออย่างไร จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 15 พ.ค. 50 15:24:41 ]

ความคิดเห็นที่ 45 คิดมากน่า คุณ จำปูน เขียนก็ไม่ผิดนี่ครับ คัดตามหนังสือพระบรมราชจักรีวงศ์ครับ มาว่าเรื่องตำนานของท่านๆ ดีกว่า คุณจำปูนบรรยายเหมือนพระแสงปืนจะไม่ใช่ของสมเด็จพระนเรศวร ต้องได้มาจากที่สำคัญสักที่  นอกจากนี้ยังมีเรื่องพิสดารประกอบด้วยหรือเปล่าครับ ลุ้นว่าช้างของท่านๆ จะต้องแบกแหย่งวิ่งตะลุยทัพพม่าด้วยหรือเปล่า ลุ้นว่ากลางช้างจะต้องห้อยหัวโบกขนนกยูงอยู่ใต้ท้องช้างหรือเปล่า แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 50 16:23:00 จากคุณ : กัมม์ - [ 15 พ.ค. 50 15:44:48 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เรื่อง  การบรรจุพระอัฐิและพระบรมอัฐิ          ปัญหา  การบรรจุเจ้านายในพระเจดีย์นั้น  มีเรื่องราวมาอย่างไร  พระบรมอัฐิสมเด็จพระนเรศวรอยู่ที่ไหน          ตอบ  ประเพณีโบราณเมื่อจะสร้างเมืองใหม่  มักมีของสองอย่างกำกับกัน  คือ หลักเมือง และพระมหาธาตุ  เรื่องหลักเมืองได้อธิบายไว้แล้ว  ส่วนพระมหาธาตุนั้นมักเป็นที่บรรจุอัฐิผู้สร้างเพื่อไว้สักการบูชา  เพราะฉะนั้นที่ไหนเป็นเมืองหลวงและเมืองใหญ่ชั้นมหานครต้องมีพระมหาธาตุด้วย  ถ้าไม่ใช่เมืองเจ้าก็ไม่มี          การเผาศพแต่โบราณเผาทั้งเมรุ  พระเจ้าอู่ทองรามาธิบดี เผาทั้งเมรุ  เผาเสร็จแล้วสร้างวัดพระรามตรงที่เผา  ไม่เก็บอัฐิ  วิธีการแบบนี้ยังมีอยู่ทางเพชรบุรี  ได้เห็นที่หัวหิน เขาเผากันที่หาดทราย  เผาหมดกะพอดีเวลาน้ำขึ้น  น้ำขึ้นแล้วล้างหมด  ประเพณีนี้คล้ายอินเดีย  วัดมหาธาตุที่กรุงเก่านั้นพระราเมศวรสร้าง  เพื่อบรรจุอัฐิเจ้านายและพระบรมอัฐิพระเจ้าแผ่นดินในราชวงศ์  และคงจะสร้างด้วยคนละวงศ์รังเกียจกัน สมัยพระรามาธิบดีที่สอง  สร้างพระเจดีย์ที่วัดพระศรีสรรเพ็ชญ์นั้น  แล้วบรรจุในวัดพระศรีสรรเพ็ชญ์  สร้างพระเจดีย์ขึ้นสำหรับบรรจุตลอดมา  พระบรมอัฐิสมเด็จพระนเรศวรอยู่ที่ไหน  ไม่รู้  แต่ถ้าจะให้เดาก็น่าจะเดาได้ถูกว่า  อยู่ที่พระเจดีย์ชัยมงคล  วัดใหญ่ที่ทรงสร้างเฉลิมพระเกียรติในการรบที่ได้ชัยชนะคราวยุทธหัตถี  เป็นพระเจดีย์ใหญ่กว่าพระเจดีย์ใดๆ . .................................................................................................................................................... พระเจดีย์ในวัดใหญ่ชัยมงคล http://www.nairobroo.com/nairobroo_monthly/2002/01/once_ayutaya.htm จากคุณ : กัมม์ - [ 15 พ.ค. 50 15:48:02 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เรื่อง  คำว่าโอรส ราชบุตร หน่อพระพุทธเจ้า          ปัญหา  คำว่าราชโอรส ราชบุตร หรือหน่อพระพุทธเจ้านั้น  มีหลักเกณฑ์การใช้อย่างไร          ตอบ  คำ โอรส ราชบุตร ที่เราเรียกเจ้านั้น  ไม่มีบัญญัติอย่างไรตั้งไว้  ใช้คำว่าโอรสสูงกว่าบุตร  ที่ใช้กันอยู่  โอรสมักใช้สำหรับเรียกเจ้าฟ้า ว่าราชโอรส  ราชบุตรมักใช้เรียกผู้ไม่ได้เป็นเจ้าฟ้า          คำว่า “ลูกเธอ” ทั้งลูกทั้งเธอเป็นคำไทยล้วน  ไม่เป็นภาษามคธอย่างราชโอรส หรือราชบุตร  แปลว่าลูกของท่าน  ลูกของเธอ  โดยเฉพาะพระเจ้าแผ่นดิน  ไม่กล้าออกชื่อกันอย่างคนสามัญ  เราว่าลูกคนนั้นลูกคนนี้  เช่น ลูกคุณสุมนเป็นต้น  แต่พระเจ้าแผ่นดินแทนที่จะออกพระนาม  เรียกว่า ลูกเธอ          ส่วนคำว่าหน่อพระพุทธเจ้านั้น  มีคำอธิบายอยู่ในกฎมณเฑียรบาลสมัยสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ  ตั้งไว้เป็นกฎหมายว่า  ลูกเธอที่เกิดกับพระอัครมเหสีมีหลายพระองค์มักเรียกแต่พระองค์ใหญ่ว่า  หน่อพระพุทธเจ้า  ส่วนองค์อื่นไม่ได้เป็น  อย่างเราเรียกพระบรมโอรสาธิราชเฉพาะที่ได้รับแต่งตั้งเป็นรัชทายาท  อนึ่งในกฎหมายยังมีต่อไปอีกว่า  ราชโอรสที่เกิดด้วยพระมเหสีรองลงมาให้เป็นมหาอุปราช  แต่ก็มักเรียกเมื่อเป็นรีชทายาท  ส่วนองค์อื่นๆ ก็หาเรียกว่ามหาอุปราชไม่  มหาอุปราชนั้นเป็นยศที่ตั้งขึ้น. .................................................................................................................................................... สมเด็จพระบรมโอรสาธิราช เจ้าฟ้ามหาวชิราลงกรณ สยามมกุฎราชกุมาร วันที่  ๒๘  ธันวาคม  ๒๕๑๕ http://kanchanapisek.or.th/kp6/BOOKK/chapter7/tk7-2-4.htm จากคุณ : กัมม์ - [ 15 พ.ค. 50 16:16:50 ]

ความคิดเห็นที่ 48 อืมมมมม....ติดตามไม่ห่าง กดคลิกเข้าคลังกระทู้ไปแล้วด้วยค่ะ คุณพี่กัมม์ ขอบพระคุณนะคะที่กรุณาเข้าไปเยี่ยมบล็อกค่ะ  ในนั้นไม่มีสาระอะไรเลยค่ะ  ฮ่า ๆๆๆ คุณพี่นิค หุหุ หนูเอ่ยอะไรออกไปเนี่ย  ฮ่า ๆๆๆ  หนูรู้ว่าเดี๋ยวพี่ก็จะสละเวลาไปสืบข้อมูลมาให้  (แล้วทำไมไม่หาเองล่ะ)  ก็เพราะว่าพี่จะมีเรื่องเล่าอะไรบางอย่างที่ในหนังสือไม่เคยบอกไว้นะซี อิอิ จากคุณ : biebie999 - [ 15 พ.ค. 50 18:25:59 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ติดตามคุณ กัมม์ เสมอ แต่ไม่ค่อยได้ทัก ครับ จากคุณ : Max2000 - [ 15 พ.ค. 50 20:34:36 ]

ความคิดเห็นที่ 50 สัวสดีครับคุณกัมม์  และทุกๆท่าน       มารายงานตัวอ่านประจำวันครับพี่น้อง จากคุณ : เกนหลงหนึ่งหรัด - [ 15 พ.ค. 50 21:07:46 ]

ความคิดเห็นที่ 51 สวัสดีครับคุณ biebie999 ขอบพระคุณในความกรุณาครับ ถ้าเพื่อนต่างประเทศมาเที่ยว  เล่าเรื่องราวของเราให้เขาฟังบ้างนะครับ สวัสดีครับ คุณ Max2000 ทิ้งร่องรอยไว้บ้างนะครับ   พอให้รู้ว่ายังมีคนอ่าน  จะได้พิมพ์ต่อไปเรื่อยๆ ครับ สวัสดีครับ คุณครู เกณหลงหนึ่งหรัด จำโกศดอกไม้สดที่คุณครูเอามาลงให้ดูได้ เมืองเพชรฯ นี่มีศิลปวัฒนธรรมที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ อย่างเผาศพชายหาดที่ทรงเล่า  ไม่รู้ว่าคนรุ่นต่อๆไปจะได้รู้กันหรือเปล่า   เป็นหน้าที่ของคุณครู  ทำมากที่สุดเท่าที่จะทำได้นะครับ แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 50 12:32:39 จากคุณ : กัมม์ - [ 16 พ.ค. 50 08:32:08 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เรื่อง  การสร้างนครวัดจำลอง          ถาม  นครวัดจำลองในวัดพระศรีรัตนศาสดารามนั้น  มีเหตุอะไรจึงได้สร้างขึ้น          ตอบ  การสร้างนครวัดจำลองในวัดพระแก้วในรัชกาลที่ ๔ นั้น  จะมีใครมากราบทูลพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวให้เข้าพระทัยว่า  ที่เมืองเขมรมีปราสาทหินน้อยใหญ่หลายขนาด  และถ้าจะรื้อเอาขนาดน้อยมาปลูกในกรุงเทพฯ ก็น่าจะทำได้  ข้อที่ใครกราบทูลนี้ไม่ทราบ            แต่ว่ามีตราสั่งเมืองพระตะบองให้รื้อปราสาทหินที่วัดตาปรุง ในแขวงนครธม  เข้ามาปลูกในกรุงเทพฯ  เจ้าเมืองพระตะบองให้พระสุวรรณพิศาลเป็นแม่กองไปรื้อ  การรื้อต้องเกณฑ์แรงราษฎร  ปรากฏว่าราษฎรที่ถูกเกณฑ์มารื้อปราสาทนั้นเดือดร้อนมาก  สมคบกันเป็นผู้ร้ายปล้นฆ่าพระสุวรรณพิศาล(พ่อคุณท้าวแก้ว)ตาย  การที่รื้อปราสาทหินที่เมืองเขมรก็เป็นอันล้มเลิก  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงโปรดให้ถ่ายแบบนครวัดมาสร้างขึ้นแทน ที่วัดพระศรีรัตนศาสดาราม  สร้างพอเป็นรูปค้างมาตลอดรัชกาล  มาสำเร็จในรัชกาลที่ ๕  เมื่อฉลองพระนครครบร้อยปี  นครวัดจึงกลายเป็นเหมือนที่ระลึกว่าเขมรเคยเป็นของไทยมาก่อน. .................................................................................................................................................... นครวัดจำลอง จากสมุดภาพโบราณ โรงเรียนสวนกุหลาบ นนทบุรี http://www.skn.ac.th/skl/project/world96/ จากคุณ : กัมม์ - [ 16 พ.ค. 50 08:35:40 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เรื่อง  พระอาจารย์ขรัวอินโข่ง          ปัญหา  ขรัวตาอินโข่งเป็นช่างเขียนที่มีความสำคัญอย่างไร  เขียนภาพอะไรที่นับว่าดีไว้บ้าง          ตอบ  ขรัวตาอินโข่ง  หรือพระอาจารย์อินโข่งนี้  บวรเณรมาจนโต ชื่อ อิน  เรียกกันว่า อินโค่ง ๆ  แล้วทำไมมาเขียนเป็นโข่งไม่ทราบ  อยู่วัดราชบุรณะ (วัดเลียบ)  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าฯ ทรงรู้จักมาตั้งแต่ครั้งยังทรงผนวช  เป็นช่างเขียนไทยคนแรกที่มีความรู้  ไม่แต่เขียนได้ตามแบบโบราณเท่านั้น  ยังเขียนตามแบบฝรั่งสมัยใหม่ได้ด้วย  เป็นการแสดงความก้าวหน้าในทางเขียนรูปของไทย  รูปภาพต่างๆที่อินโข่งเขียนนั้นมีเงา  เป็นการเขียนที่มีชีวิตจิตใจผิดกับนักเขียนไทยอื่นๆ          เคยโปรดฯให้เขียนรูปต่างๆ เป็นฝรั่งๆ ไว้ที่พระอุโบสถวัดบวรนิเวศวิหาร  รูปพวกนี้เป็นพวกแรกๆ ของอินโข่ง  ต่อมาเขียนรูปพระนเรศวรชนช้างไว้ในหอราชกรมานุสรณ์  หลังอุโบสถวัดพระศรีรัตนศาสดาราม  ฝีมือดีนัก  ในพระอุโบสถเขียนไว้ที่ห้องพระยาช้างเผือก  กับเขียนรูปภาพประกอบโคลงสุภาษิตต่างๆ  ภาพเหล่านี้เขียนเมื่อตอนแก่  ได้เคยเห็นด้วยตาตัวเอง ผมแกขาวเป็นดอกเลา  ภาพเหล่านี้อยู่ตามหน้าต่างและประตูในพระอุโบสถวัดพระศรีรัตนศาสดาราม  ฝีมือพระอาจารย์อินโข่งในพิพิธภัณฑ์สถานยังมีอีกหลายรูป  มีพระบรมรูปพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ที่เขียนจากพระองค์เองเป็นต้น          รูปที่นับว่าดีเยี่ยมของพระอาจารย์อินโข่ง  ก็คือรูปมารประจญพระพุทธเจ้าด้านหุ้มกลองพระอุโบสถวัดราชบูรณะ  ดูเหมือนจะเป็นรูปภาพที่เป็นฝีมือดีที่สุดของช่างไทยเรา. .................................................................................................................................................... ภาพ ศึกยุทธหัตถี โดย ขรัวอินโข่ง   ในหอพระราชกรมานุสรณ์ วัดพระแก้ว http://staff2.kmutt.ac.th/~techfair/art.html จากคุณ : กัมม์ - [ 16 พ.ค. 50 11:38:02 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เรื่อง  พระนิรันตราย          ปัญหา  พระพุทธรูปนิรันตรายนั้น  มีเรื่องอย่างไรจึงประดิษฐานอยู่ในวัดธรรมยุตินิกายทุกวัด          ตอบ  ในรัชกาลที่ ๔  มีผู้ขุดพบพระพุทธรูปทองคำองค์หนึ่ง  เป็นพระสมัยอมราวดีที่ดงพระศรีมหาโพธิ  กรมการนำขึ้นทูลเกล้าฯ ถวาย (พ.ศ. ๒๓๙๙)  ทรงเห็นว่าเป็นทองคำ  เมื่อขุดได้ผู้ขุดมิได้ยุบหลอมเสีย  และเมื่อโปรดฯ ให้เก็บไว้ ณ หอเสถียรธรรมปริตร  มีผู้ร้ายลักพระกริ่งทองคำซึ่งรักษาไว้ด้วยกันไป  พระพุทธรูปนี้ไม่หาย  ทรงเห็นเป็นประหลาดเพราะพ้นอันตรายมาแล้ว ๒ ครั้ง  คือผู้ขุดก็ไม่ทำอันตราย และผู้ร้ายก็ไม่ลักไป  จึงทรงพระราชดำริแบบอย่าง  ให้ช่างหล่อพระพุทธรูปนั่งขัดสมาธิเพ็ชรต้องตามพุทธลักษณะ  หน้าตัก ๕ นิ้วครึ่ง  เบื้องหลังมีเรื่อแก้วเป็นพุ่มพระมหาโพธิ  มีอักษรขอมจำหลักลงในวงกลีบบัวเบื้องหน้า ๙ เบื้องหลัง ๙  พระคุณนามแสดงพระพุทธคุณ  ยอดเรือนแก้มีรูปพระมหามงกุฎตั้งติดอยู่กับฐาน  ชั้นล่างของฐานพระซึ่งเป็นที่สำหรับสรงน้ำพระ  มีท่อเป็นรูปหัววัว  แสดงเป็นที่หมายพระโคตรซึ่งเป็นโคตมะ  สร้างเสร็จแล้วเอาพระพุทธรูปทองคำที่กล่าวใส่ไว้ใต้ฐาน  ขนานนามว่า “พระนิรันตราย”          ต่อมาทรงพระราชดำริว่า  พระสงฆ์คณะธรรมยุติกนิกาย  ซึ่งทรงสถาปนาขึ้นแพร่หลาย  จนมีผู้ศรัทธาสร้างวัดถวายในนิกายนี้มากขึ้น  ใน พ.ศ. ๒๔๑๑ จึงโปรดฯ ให้ช่างหล่อพระพุทธรูปนี้ขึ้น ๑๘ องค์  เท่าจำนวนปีที่เสวยราชย์  เพื่อถวายเป็นที่ระลึกแก่วัดในนิกายนั้น  แต่สวรรคตเสียก่อน  มาถวายในรัชกาลที่ ๕          ต่อมาในรัชกาลที่ ๖ พ.ศ. ๒๔๖๘  พระมงกุฎเกล้าฯ ทรงพระราชปรารถว่า  เสวยราชย์มาเท่ากับรัชกาลที่ ๒  จึงโปรดฯ ให้ช่างหล่อพระพุทธรูปนั่งสมาธิกาไหล่ทองรวม ๑๖ องค์  ขนานนานว่า “พระนิโรคันตราย” มีรูปนาคแปลงเป็นมนุษย์ เชิญฉัตรกั้นพระรูปหนึ่ง  เชิญพัดโบกรูปหนึ่ง  อยู่สองข้างๆ ละรูป  ถวายวัดพระมหานิกาย ๑๕ องค์  เก็บไว้กับพระนิรันตรายในพระบรมมหาราชวังองค์หนึ่ง  และอยู่ในวังจนบัดนี้. .................................................................................................................................................... พ.ศ. ๒๓๙๙ พระเกรียงไกรกระบวนยุทธ์ ปลัดเมืองฉะเชิงเทรา ได้นำพระพุทธรูปนั่งขัดสมาธิเพชร ซึ่งชาวบ้านสองพ่อลูกขุดได้ที่ดงศรีมหาโพธิ์ ขึ้นทูลเกล้า ฯ ถวาย ทรงถวายพระนามว่า "พระนิรันตราย" ปัจจุบันพระพุทธรูปองค์แท้จริงอยู่ในหอพระสุราลัยพิมาน ในพระบรมมหาราชวัง http://www.search-thais.com/thaihis/warrama4.htm แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 50 13:48:40 จากคุณ : กัมม์ - [ 16 พ.ค. 50 13:32:49 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ปัญหา  ทำไมกระบวนแห่ต่างๆ เช่นแห่พระบรมศพเป็นต้น  จึงเริ่มต้นที่วัดพระเชตุพน          ตอบ  แต่แรกสร้างกรุงรัตนโกสินทร์มา  ถนนหนทางไม่ค่อยจะได้ใช้กันนัก  โดยมากใช้แต่ทางเดินเท้าและทางเรือ  จนถึงสมัยรัชกาลที่ ๔  ปรากฏว่ามีการใช้รถพาหนะขี่ไปมาบ้าง  ถนนใหญ่ในพระนครแต่เดิมมีสายเดียว คือ ถนนสนามชัย  ตั้งแต่ปากคลองตลาดไปจนสะพานเสี้ยว  ผ่านทั้งวังหลวงและวังหน้าในพระนครตั้งแต่ก่อนรัชกาลที่ ๔  มีถนนเสาชิงช้าอีกสายหนึ่งไปถึงประตูผี  เป็นถนนเล็กๆ มีเจ๊กปลูกร้านรวงเล็กๆ อยู่  ในถนนสายนั้นมีวัดสำคัญคือวัดสุทัศน์  แล้วมีถนนหน้าพระลานอีกสายหนึ่งย่อมกว่าถนนสนามชัยมาลงท่าช้าง  แล้วมีอีกสายหนึ่งคือ ถนนหน้าพระธาตุ จากประตูวิเศษชัยศรีไปประตูวังหน้า  รอบกำแพงพระนครเวลานั้น  ข้างในยังมีเนินดินถมออกมาสำหรับเอาปืนขึ้นกำแพง  เพิ่งขนดินออกเมื่อรัชกาลที่ ๕ นี่เอง  ทำให้ถนนรอบกำแพงกว้างขึ้นอย่างที่เห็นอยู่  ถนนนอกจากถนนสยามชัยมีถนนหน้าพระลานเป็นอย่างกว้างคือสามศอก          เมื่อพระพุทธเจ้าหลวงเสวยราชย์ไปสิงคโปร์กลับมา  จะทำถนนเสาชิงช้า  ปลูกเป็นตึกสิองชั้นอย่างเมืองฝรั่ง  กล่าวว่าถนนเดิมแคบนักขอขยายออกไปอีก  สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์กราบทูลว่ากว้างสี่วาก็พอ ไม่ควรให้เกินกว่านั้น  เพราะถ้ากว้างนัก  จะถางหญ้าไม่ไหวเวลาหญ้ารก  ถนนเจริญกรุงทำให้สมัยรัชกาลที่ ๔          ในกระบวนราชการมีการแห่บางอย่างเนื่องในการพระราชพิธีทุกปี  ที่เป็นแห่อย่างใหญ่ที่สุดมีสองอย่าง  แต่ก็เป็นการจรทั้งสองอย่าง  คือแห่เลียบพระนคร เมื่อพระเจ้าแผ่นดินเสวยราชย์อย่างหนึ่ง  แห่พระบรมศพไปพระเมรุอีกอย่างหนึ่ง  ถนนที่จะเหมาะแก่การเดินกระบวนใหญ่โตเช่นนั้นมีแต่ถนนสนามชัย  ราชรถที่ทำทรงพระศพแต่แรกล้อหน้าเลี้ยวไม่ได้  เดินได้แต่ถนนตรง  มาเลี้ยวได้ในรัชกาลที่หกนี่เอง  มันเฟรดี้เป็นผู้ทำ  แต่ก็เลี้ยวได้คันเดียว  อีกคันหนึ่งนั้นเลี้ยวไม่ได้  ถ้าจะเลี้ยวก็ต้องเอาพลองคัดกันจึงเลี้ยวได้          แห่เลียบพระนครออกประตูวิเศษชัยศรี  ประทักษิณรอบพระนครเลี้ยวถนนสนามชัย  เลี้ยวประตูแดงออกท่าช้าง  เข้าประตูวิเศษชัยศรี  ที่แวะวัดพระเชตุพนนั้นเพิ่งแวะเมื่อพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าฯ ทรงบูชาพระ  ส่วนแห่พยุหยาตราน้อย มีแห่กฐินนั้น  ทรงพระราชยานไปถนนเล็กได้  จึงมีไปทางถนนบ้านหม้อ ฯลฯ  ส่วนแห่พระบรมศพนั้นที่ตั้งวัดพระเชตุพนก็เนื่องจากเหตุที่กล่าวแล้ว  คือราชรถเลี้ยวไม่ได้ประการหนึ่ง  กระบวนแห่ใหญ่โตประการหนึ่ง  และไม่สามารถจะเอาราชรถไปรับพระบรมศพที่ใดเหมาะกว่าที่วัดพระเชตุพนอีกประการหนึ่ง  พระบรมศพจึงต้องลักออกมาทางประตูแดงมาขึ้นราชรถที่นั่น. .................................................................................................................................................... วัดพระเชตุพนวิมลมังคลารามราชวรมหาวิหาร http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%94%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%8A%E0%B8%95%E0%B8%B8%E0%B8%9E%E0%B8%99%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%A5%E0%B8%A1%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%84%E0%B8%A5%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%A7%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%A3 จากคุณ : กัมม์ - [ 16 พ.ค. 50 14:13:08 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ตามมาเก็บความรู้เรื่อย ๆๆ นะค๊า จากคุณ : biebie999 - [ 16 พ.ค. 50 17:05:49 ]

ความคิดเห็นที่ 57 สวัสดีครับ คุณกัมม์  และทุกๆท่าน          รับทราบครับ  จะพยายามจะหน้าที่ให้ดีที่สุด   แต่เปิดเทอมนี้น่าจะเหนื่อยหน่อยเพราะต้องสอนทั้งวิชาพื้นฐานและวิชาเอกแต่ก็จะพยายาม  เราคงต้องช่วยๆ กันนะครับ  เพื่อความรู้จะได้ไม่หายไปตามกาลเวลา           ปล.1  วันนี้แผ่นดินไหวเป็นยังไงบ้างครับ         ปล.2  นำรูปโกศดอกไม้สดที่คุณกัมม์กล่าวไว้ในความเห็นที่ 51  มาลงอีกครั้งเผื่อมีบางท่านยังไม่เคยเห็น ด้วยความเคารพครับ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : เกนหลงหนึ่งหรัด - [ 17 พ.ค. 50 01:17:47 ]

ความคิดเห็นที่ 58 โกศแบบนี้ให้บรรจุผู้มียศถาบรรดาศักดิ์หรือเปล่าคะ  ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยค่ะ จากคุณ : biebie999 - [ 17 พ.ค. 50 08:41:31 ]

ความคิดเห็นที่ 59 สวัสดีครับ คุณ biebie999 เรื่องโกศดอกไม้สด   เดี๋ยวคุณครูจะอธิบายให้ฟังนะครับ สวัสดีครับ คุณ เกนหลงหนึ่งหรัด ถ้าทุกคนล้วนที่หน้าที่ของตนให้ดีที่สุด   โลกเราจะน่าอยู่ขึ้นอีกมากเลยนะครับ ขอเป็นกำลังใจให้คุณครูครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 17 พ.ค. 50 09:23:59 ]

ความคิดเห็นที่ 60 เข้ามาทักทายประจำวันค่ะ ฝนตกเฉอะแฉะ จริงๆหนอ จากคุณ : little kitty - [ 17 พ.ค. 50 11:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 61 สวัสดีครับ little kitty วันนี้บางแค แดดแจ๋แลยครับ ตอนต่อไป มูลเหตุแห่งหายนะของเพื่อนบ้านเรา ตอนนี้ค่อนข้างยาว  รอแป๊บหนึ่งนะครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 17 พ.ค. 50 12:26:12 ]

ความคิดเห็นที่ 62 เรื่อง  มูลเหตุแห่งความหายนะของพะม่า          เหตุ  ที่จะทรงเล่าเรื่องนี้  เนื่องมาจากทรงปรารภเรื่องเหตุแห่งความเสื่อมของบ้านเมือง  และตรัสว่า “ความหายนะของเมืองพะม่าเป็นตัวอย่างอันดีของประเทศเล็กที่จะได้ศึกษาจากพงศาวดาร”          มูลเหตุแห่งความหายนะของประเทศพะม่าเกิดแต่พระเจ้าพาคยีดอทำสงครามแพ้อังกฤษ เมื่อ พ.ศ. ๒๓๖๙  ตรงกับสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว  ต้องเสียหัวเมืองมอญทางใต้ปากน้ำสาลวิน  ตลอดเมืองทวายเมืองตะนาวศรีกับทั้งเมืองยักไข่และเมืองอัสสัม  ทางต่อแดนอินเดียไปเป็นของอังกฤษ  นอกจากนั้นยังต้องเสียเงินค่าชดใช้ในการสงครามแก่อังกฤษถึง ๑๐,๐๐๐,๐๐๐ รูปี  พระเจ้าพาคยีดอต้องเก็บเงินจากราษฎรในอาณาเขตที่ยังเหลืออยู่เพิ่มขึ้นด้วยประการต่างๆ  เพื่อเอาไปใช้หนี้อังกฤษ  เป็นเหตุให้ราษฎรเดือดร้อน  เริ่มระส่ำระสายเสื่อมความภักดีแต่สมัยนั้น  แล้วต่อมาเมื่อพระเจ้าพุกามครองประเทศพะม่าเป็นรัชกาลที่ ๘ ในราชวงศ์อลองพระ  พะม่าเกิดรบกับอังกฤษอีก เมื่อ พ.ศ. ๒๓๙๔  รบกันครั้งนี้พออังกฤษตีได้หัวเมืองมอญฝ่ายเหนือขึ้นไปถึงหัวเมืองแปรและเมืองหงสาวดี            ที่เมืองอมรบุระราชธานีก็เกิดเหตุ  ด้วยสงสัยน้องยาเธอสององค์ทรงนามว่า “เจ้ามินดง” องค์หนึ่ง  กับ”เจ้ากะนอง” องค์หนึ่ง  ซึ่งร่วมเจ้าจอมมารดาเดียวกันจะขบถ  เจ้าสององค์นั้นรู้ทันก็พากันหนีออกจากเมืองอมรบุระ  ไปรวบรวมกำลังตั้งมั่นอยู่ ณ เมืองชเวโบ คือเมืองรัตนสิงหราชธานี  ที่พระเจ้าอลองพระเป็นผู้สถาปนาขึ้นนั้น  พระเจ้าพุกามให้กองทัพไปปราบหลายครั้งก็กลับพ่ายแพ้มา  ผู้คนเห็นบารมีเจ้าสององค์นั้นก็พากันสมัครเป็นรี้พลมากขึ้น  เมื่อเจ้ามินดงเห็นว่ามีกำลังพอที่จะตีเมืองอมรบุระได้  ก็แต่งสายให้ไปสืบเจตนาของอังกฤษ  ได้ความว่าถ้าพะม่ายอมเป็นไมตรีจะไม่ขึ้นไปตีถึงราชธานี  เจ้ามินดงก็ให้เจ้ากะนองอนุชาเป็นแม่ทัพยกลงมาตีเมืองอมรบุระ  เผอิญมาประจวบเวลาพวกกองทัพพะม่าที่ล่าหนีอังกฤษขึ้นไปถึงหลายกอง  พวกนั้นพากันเข้ากับเจ้ากะนอง  เจ้ากะนองก็ตีเมืองอมรบุระได้โดยง่าย  เจ้ามินดงจึงได้เป็นพระเจ้าแผ่นดินพะม่า  เมื่อ พ.ศ. ๒๓๙๖  นับเป็นปีที่สองในรัชกาลในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว          เมื่อพระเจ้ามินดงได้ราชสมบัตินั้น  สั่งห้ามมิให้ทำร้ายพระเจ้าพุกาม  ให้สร้างวังถวายเป็นที่ประทับ  นับถือเป็นผู้ใหญ่ในราชวงศ์ต่อมาจนถึงแผ่นดินพระเจ้าสีป่อจึงสิ้นพระชนม์  ส่วนพวกขุนนางกับทั้งรี้พลนายไพร่ที่ได้รบพุ่งต่อสู้เมื่อกลับใจอ่อนน้อม  ก็พระราชทานอภัยไม่เอาโทษ  คนทั้งหลายเห็นพระเจ้ามินดงทรงปราศจากอาฆาต ผิดกับพระเจ้าแผ่นดินที่ได้ราชสมบัติด้วยรบชนะมาแต่ก่อน  ก็พากันนิยมสวามิภักดิ์  การฉุกเฉินในแผ่นดินก็สงบลงได้ทันที  ทางภายนอกพระเจ้ามินดงก็แต่ทูตให้ไปเจรจาขออย่าทัพกลับไปเป็นไมตรีกับอังกฤษ  อังกฤษได้หัวเมืองมอญฝ่ายเหนือไว้ในมือหมดแล้วก็ยอมเลิกสงคราม          แต่นั้นประเทศพะม่าจึงแยกออกเป็นสองอาณาเขต  ข้างฝ่ายใต้เป็นเมืองขึ้นของอังกฤษเรียกนามว่า “พะม่าใต้”  อาณาเขตข้างฝ่ายเหนือพระเจ้าแผ่นดินพะม่ายังคงปกครองตามเดิม  เรียกนามว่า “พะม่าเหนือ”  แต่ตามประเพณีพะม่าไม่ได้เรียกบ้านเมืองของตนว่าประเทศพะม่า  ใช้นามประเทศว่า “กรุงอังวะ” มาแต่โบราณ  ดูประหลาดที่เหมือนกับประเพณีไทย  เรียกประเทศสยามว่า “กรุงศรีอยุธยา”  และใช้นามพระเจ้าแผ่นดินว่า “พระเจ้ากรุงศรีอยุธยา” มาแต่โบราณอย่างเดียวกัน  จนถึงรัชกาลที่ ๔ ไทยจึงเปลี่ยนเรียกว่า “ประเทศสยาม” และใช้นามพระเจ้าแผ่นดินเฉพาะพระองค์          เมื่อพระเจ้ามินดงขึ้นเสวยราชย์  ทรงสถาปนาเจ้าหญิงเสกขรเทวีน้องนางร่วมพระชนนีกับพระเจ้าพุกามเป็นอัครมเหสี  สถาปนาเจ้าหญิงราชธิดาพระเจ้าพาคยีดอ คือนางอเลนันดอ เป็นมเหสี  ทรงตั้งเจ้ากะนองราชอนุชาซึ่งเป็นผู้บัญชาการรบพุ่งได้ราชสมบัติถวายเป็นพระมหาอุปราช  ทั้งให้เป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดินต่างพระเนตรพระกรรณ เพราะไว้วางพระราชหฤทัย  ข้างฝ่ายมหาอุปราชก็จงรักภักดีมิได้รังเกียจกันในระหว่างสองพระองค์นั้น  การเหล่านี้ล้วนเกิดด้วยเจตนาดี  แต่กลับเป็นผลร้ายเมื่อภายหลัง  เริ่มด้วยพวกลูกยาเธอของพระเจ้ามินดง  คิดเห็นว่าถ้าสิ้นพระเจ้ามินดงเสียแล้วเมื่อใด  พระมหาอุปราชก็จะได้เป็นพระเจ้าแผ่นดินเมื่อนั้น  เจ้านาย “วังหลวง” คงสิ้นวาสนา  ด้วยอำนาจและการสืบสันตติวงศ์จะไปตกอยู่ในพวก “วังหน้า”  เพราะมีความรังเกียจเช่นนั้น  พวกเจ้านายลูกยาเธอของพระเจ้ามินดงจึงไม่ชอบพระมหาอุปราชโดยมาก          อยู่มาถึง พ.ศ. ๒๔๐๙  เจ้าเมงกูนลูกเธอชั้นใหญ่ของพระเจ้ามินดงองค์หนึ่ง  ถูกฟ้องหาว่าประพฤติชั่วร้ายอย่างใดอย่างหนึ่ง  มหาอุปราชจะพิจารณาคดีนั้น  เจ้าเมงกูนรู้ตัวว่าคงถูกลงโทษหนัก  จึงปรารถนาจะกำจัดพระมหาอุปราชเพื่อป้องกันตัว  แต่เห็นว่าถ้าทำร้ายพระมหาอุปราชพระเจ้ามินดงคงลงโทษถึงสิ้นชีวิต  ก็เลยคิดจะกำจัดพระเจ้ามินดงชิงเอาราชสมบัติเสียด้วยทีเดียว  วันหนึ่งเวลามหาอุปราชกำลังว่าราชการอยู่ ณ ศาลาหลุดดอ  เจ้าขบถสององค์ทำกลอุบายให้เจ้าเมงกูนแดงน้องชายวิ่งเข้าไปในวังเหมือนอย่างกับจะหนีภัย  และเจ้าเมงกูนกับพรรคพวกถือดาบวิ่งไล่ตามเข้าไปเหมือนอย่างจะทำร้ายเจ้าเมงกูนแดง  เมื่อเจ้าเมงกูนแดงวิ่งเข้าไปถึงศาลาหลุดดอร้องว่า “ช่วยด้วย ช่วยด้วย”  พระมหาอุปราชกับเจ้านายและข้าราชการผู้ใหญ่ที่อยู่ในศาลาหลุดดอ  เข้าใจว่าเจ้าสององค์นั้นวิวาทกัน  ก็พากันลงมาจากศาลาหลุดดอหมายจะห้ามปราม  เจ้าเมงกูนกับพรรคพวกเห็นได้ทีก็ฟันพระมหาอุปราชและเจ้านายอีกสามองค์  กับข้าราชการผู้ใหญ่ที่ออกมาด้วยกันนั้นสิ้นชีพหมด  แล้วพากันตรูออกไปยังพลับพลาเชิงเขามัณฑเลที่พระเจ้ามินดงประทับแรมอยู่ในเวลานั้น          แต่ขณะแรกที่เกิดเหตุขึ้นในวัง  มีพวกชาววังวิ่งไปทูลให้พระเจ้ามินดงรู้พระองค์ทัน  เวลานั้นพระองค์เมฆระลูกเธออยู่กับพระเจ้ามินดง  เชิญเสด็จออกจากพลับพลาทางประตูข้างหลัง  แล้วเชิญเสด็จขึ้นขี่หลังข้าเฝ้าพาลัดเข้าไปในวังได้  พวกขบถออกไปถึงพลับพลาเที่ยวค้นหาพระเจ้ามินดงไม่พบ  รู้ว่าหนีเข้าไปในวังก็พากันกลับเข้าไปในวัง  แต่เวลานั้นเจ้าเมฆระให้ปิดประตูวังและเรียกพวกรักษาพระองค์คอยต่อสู้อยู่แล้ว  พวกขบถเข้าพังประตูวังชั้นกลาง  พวกเจ้าเมฆระขึ้นประจำอยู่บนชาลาหน้ามหาปราสาทเอาปืนยิงกราดไว้  พวกขบถก็ไม่สามารถจะเข้าไปในประตูได้  ในเวลากำลังรบกันอยู่นั้นลูกพระมหาอุปราชคุมพวกวังหน้ามาถึง  พวกขบถเห็นเหลือกำลังจะต่อสู้ที่ตรงนั้นก็พากันถอยไปรวมกันอยู่ที่บริเวณสวนซ้ายอันเป็นที่นางในประพาส  ต่อสู้พวกข้าหลวงอยู่จนกลางคืน  พวกขบถเห็นเหลือกำลัง  พอเช้าตรู่ก็ลงเรือกำปั่นไฟของหลวงที่ยึดได้ที่ท่าน้ำแล่นลงไป  ขอพึ่งอังกฤษทางพะม่าใต้ที่เมืองร่างกุ้ง  แต่แรกอังกฤษถือว่าเป็นผู้หนีภัยทางการเมืองจึงรับไว้  เจ้าเมงกูนแดงเป็นไข้ตายที่เมืองร่างกุ้ง  เหลือแต่เจ้าเมงกูน ยังพยายามจะตีเมืองพะม่าเหนือ  รัฐบาลอังกฤษรู้ก็ให้ส่งไปไว้เสียยังอินเดีย          เมื่อพระมหาอุปราชถูกปลงพระชนม์แล้ว  ปัญหาว่าใครจะเป็นรัชทายาทก็เกิดขึ้น  ถ้าหากพระเจ้ามินดงมีเจ้าฟ้าลูกยาเธอก็จะไม่ลำบากอย่างไร  แต่บังเอิญพระอัครมเหสีเป็นหมันไม่มีราชโอรสธิดา  พระนางอเลนันดอมเหสีรองลงมามีแต่ราชธิดาหามีเจ้าฟ้าชายที่จะเป็นรัชทายาทไม่  มีแต่พระองค์เจ้าลูกยาเธอเกิดแต่นักสนมถึง ๓๐ พระองค์  แต่ละองค์ก็มีสิทธิเสมอกัน  จึงเกิดลำบากในการที่จะจัดตั้งรัชทายาท  เรื่องนี้มีจดหมายเหตุอังกฤษว่า  เมื่อนายร้อยเอกสะเลเดน ซึ่งต่อมาได้เป็นนายพันเอกเซอร์เอดวาร์ดสะเลเดน  เป็นทูตอังกฤษอยู่ที่เมืองมัณฑเล  เป็นคนสนิทชิดชอบกับพระเจ้ามินดงได้เคยทูลตักเตือนว่า  มีลูกยาเธอหลายพระองค์ด้วยกัน  ควรตั้งองค์ใดองค์หนึ่งขึ้นเป็นพระมหาอุปราชเสียให้ปรากฏ  มิฉะนั้นหากสิ้นพระองค์ลงจะเกิดเหตุด้วยชิงราชสมบัติกัน  พระเจ้ามินดงตรัสตอบว่า  เป็นการยากอยู่ เพราะตั้งองค์ไหนเป็นมหาอุปราชก็คงถูกพี่น้องกำจัดไม่รอดอยู่ได้  ตั้งใครก็เหมือนวางบทประหารชีวิตคนนั้น  จึงยังมิรู้ที่จะทำอย่างไร  ความส่อให้เห็นว่า  พระเจ้ามินดงท้อพระราชหฤทัยมาแต่ครั้งเจ้าเมงกูนเป็นขบถ  สิ้นหวังว่าสายโลหิตจะกีดกันมิให้ฆ่าฟันกันเองได้  แต่มีเค้าเงื่อนว่าพระเจ้ามินดงได้หมายลูกเธอที่จะให้เป็นมหาอุปราชไว้สามองค์ คือ เจ้าตอนเซ ซึ่งป็นลูกยาเธอพระองค์ใหญ่และเป็นลูกเขยมหาอุปราชด้วยพระองค์ ๑   เจ้าเมฆระซึ่งเป็นคนกล้าหาญมีความชอบเมื่อครั้งปราบขบถองค์ ๑  เจ้านยองยานซึ่งเป็นนักเรียนมีความรู้องค์หนึ่ง  แต่ขัดด้วยเหตุดังตรัสไว้กับนายร้อยเอกสะเลเดน  จึงรอหาโอกาสที่จะตั้งองค์ใดองค์หนึ่งได้โดยเรียบร้อย  ตำแหน่งรัชทายาทก็เลยว่างอยู่  กลายเป็นปัจจัยให้ร้ายแก่พะม่าอย่างหนึ่ง          ถึง พ.ศ. ๒๔๑๙  ก่อนที่พระเจ้ามินดงจะสวรรคต ๒ ปี  พระอัครมเหสีสิ้นพระชนม์  เหตุอันนี้ก็เป็นปัจจัยให้ร้ายต่อไปถึงบ้านเมืองอีกอย่างหนึ่ง  ด้วยประเพณีในราชสำนักเมืองพะม่า  ภรรยาข้าราชการย่อมเข้าเฝ้าแหนพระอัครมเหสีเหมือนสามีเข้าเฝ้าพระเจ้าแผ่นดิน  มีโอกาสที่ภรรยาข้าราชการจะทูลกิจสุขทุกข์ของตนตลอดไปจนถึงสามีให้อัครมเหสีมักทรงทราบ  พระอัครมเหสีมักนำความทูลแถลงแก่พระเจ้าแผ่นดินให้เห็นคุณความดีแก่ตนเหล่านั้นได้  การที่ทูลพระอัครมเหสีจึงเป็นทางอันหนึ่งซึ่งพวกข้าราชการจะขอพระราชานุเคราะห์  ก็นางเสกขรเทวีพระอัครมเหสีนั้น  พระอัธยาศัยโอบอ้อมอารีเป็นที่น่านับถือของคนทั้งหลายทั่วไป  ผิดกับพระนางอเลนันดอพระอัครมเหสีรอง  ซึ่งทรงคุณเฉพาะภักดีในอุปัฏฐากพระเจ้าแผ่นดิน  แต่นิสัยก้าวร้าวร้ายกาจ  ไม่มีนางในใครชอบ  กล่าวกันว่าพระนางอเลนันดอได้อุปนิสัยมาแต่มารดา  ซึ่งเดิมเป็นคนนั่งร้านขายของอยู่ในตลาด  พระเจ้าพาคยีดอได้ไปเป็นนางห้ามแต่เมื่อยังเป็นหลานเธอ  แล้วเลยรักใคร่ลุ่มหลงถึงตั้งเป็นมเหสี  เมื่อได้เสวยราชย์นางนั้นมีบุญขึ้นก็ทำยุ่งต่างๆ เมื่อตอนปลายรัชกาล  จนพระเจ้าพาคยีดอถูกปลงจากราชสมบัติ  และยังกล่าวกันต่อไปอีกว่า  ที่ราชินีสุปยาลัตร้ายกาจนั้น  ก็เพราะได้อุปนิสัยเสียไปจากพระนางอเลนันดอ  และยังประหลาดต่อมาที่มีราชธิดาองค์หนึ่งของราชินีสุปยาลัต  เมื่อเสียเมืองพะม่าแล้ว  ได้สามีเป็นเนติบัณฑิตอยู่ ณ เมืองเมาะลำเลิง  เพิ่งสิ้นชีพเมื่อเร็วๆ นี้  ก็ว่ามีอุปนิสัยก้าวร้าวร้ายกาจทำนองเดียวกัน  ดูราวกับรับอุปนิสัยสืบกันมาถึงสี่ชั่วคน  น่าพิศวง .................................................................................................................................................... พระเจ้ามินดง http://www.sakulthai.com/DSakulcolumndetailsql.asp?stcolumnid=3059&stissueid=2594&stcolcatid=2&stauthorid=13 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 50 13:28:19 จากคุณ : กัมม์ - [ 17 พ.ค. 50 13:10:08 ]

ความคิดเห็นที่ 63 (ต่อเรื่อง  มูลเหตุแห่งความหายนะของพะม่า)          เมื่ออัครมเหสีสิ้นพระชนม์แล้ว  เกิดกิตติศัพท์ว่าพระนางอเลนันดอจะได้เลื่อนเป็นที่อัครมเหสี  พวกนางในก็พากันหวาดหวั่น  ใครมีโอกาสก็ทูลร้องทุกข์ต่อพระเจ้ามินดงว่า  ถ้าพระนางอเลนันดอได้เป็นอัครมเหสีเห็นจะทนไม่ไหวถึงต้องทูลลาออก  พระเจ้ามินดงก็นิ่งอยู่  ในไม่ช้าพระนางอเลนันดอก็ทูลขอเป็นตำแหน่งอัครมเหสี  พระเจ้ามินดงตรัสตอบว่า  พระอัครมเหสีที่สิ้นพระชนม์นั้นได้ทูลขอมิให้ตั้งพระออัครมเหสีอีกได้ตรัสรับคำไว้  จึงเป็นแต่เพิ่มยศพระนางอเลนันดอให้เป็นนางพญาช้างพังเผือก  และพระราชทานเศวตรฉัตรชั้นเดียวให้กั้น  พระนางอเลนันดอไม่ได้เป็นพระอัครมเหสีดังประสงค์  เมื่อทราบว่าได้มีพวกนางในทูลทัดทาน  ก็หมายหน้าอาฆาตคนเหล่านั้น  เห็นจะทรงรังเกียจอุปนิสัยของพระนางอเลนันดอ  เกรงว่าจะทำให้เกิดขุ่นเข็ญขึ้นในพระราชฐาน  แต่ที่จริงก็ไม่ป้องกันความลำบากได้  เพราะพระนางอเลนันดอเป็นมเหสีรองอยู่แล้ว  เมื่อไม่มีองค์อัครมเหสี  นางก็ได้เป็นใหญ่อยู่นั่นเอง  เป็นแต่ไม่อยู่ในฐานะที่จะออกรับรองภรรยาข้าราชการเหมือนองค์อัครมเหสีเท่านั้น  ถึงกระนั้นพวกข้าราชการที่เคยได้ประโยชน์ด้วยให้ภรรยาเพ็ดทูลพระอัครมเหสีมาแต่ก่อน  ก็หันไปประจบประแจงพระนางอเลนันดอขอให้ช่วยสงเคราะห์  แม้พวกเสนาบดีในหลุดดอที่เป็นหัวหน้าข้าราชการก็พากันยำเกรง            พระนางอเลนันดอจึงมีอำนาจขึ้นในระหว่างสองปีนั้น อาจจะเริ่มคิดถึงเรื่องสืบสันตติวงศ์แต่สมัยนี้ก็เป็นได้  ด้วยรู้อยู่ว่าพวกนางในที่เกลียดชังตนมีอยู่มาก  หากลูกเธอของเจ้าจอมมารดาคนใดที่เป็นอริกันได้เป็นพระเจ้าแผ่นดิน  ก็คงจะเบียดเบียนให้เดือดร้อนมิรู้ว่าจะสักเพียงใด  จึงแสวงหาพรรพวกร่วมคิดการป้องกันตัว  ได้ขุนนางชั้นมนตรีคนหนึ่งชื่อ “แตงดา” เป็นที่ปรึกษามาแต่สมัยนั้น  พระนางอเลนันดอจะรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่  ว่าเจ้าหญิงสุปยาลัตธิดารักใคร่ติดพันอยู่กับเจ้าชายสีป่อข้อนี้ไม่ปรากฏ  แต่เป็นกรณีสำคัญอันหนึ่ง  เจ้าชายสีป่อเป็นลูกยาเธอชั้นผู้น้อยไม่ได้อยู่ในเกณฑ์ที่จะเป็นรัชทายาท  และไม่มีคุณวิเศษอย่างอื่น  นอกจากไล่หนังสือเป็นเปรียญเมื่อทรงผนวชเป็นสามเณร  ซ้ำจอมมารดาซึ่งเป็นธิดาเจ้าฟ้าไทยใหญ่เมืองสีป่อก็ถูกกริ้วต้องโทษ  ไม่มีใครสนับสนุน          เมื่อพระนางอเลนันดอทราบว่า  เจ้าชายสีป่อรักใคร่กันกับพระธิดา  ก็เห็นช่องที่จะป้องกันภัยได้ด้วยคิดอ่านให้เจ้าชายสีป่อได้ราชสมบัติ  ธิดาเป็นมเหสี  ตัวก็คงได้เป็นใหญ่อยู่ในวังอีกต่อไป  แต่ซ่อนความคิดนั้นไว้  แสดงกิริยาปรากฏแต่ว่าไม่เอาใจใส่ในเรื่องการสืบสันตติวงศ์  เพราะตัวมีแต่พระธิดา  พระเจ้ามินดงก็ไม่ทรงระแวงสงสัย  กรณีที่กล่าวมานี้ก็น่าพิศวง  เพราะถ้าหากเจ้าชายสีป่อมิได้ลอบรักกับเจ้าหญิงสุปยาลัต  เหตุการณ์ภายหลังก็อาจกลับเป็นอย่างอื่น  บางทีจะไม่ต้องเสียเมืองพะม่าก็เป็นได้          ถึง พ.ศ. ๒๔๒๑  สมัยรัชกาลพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  พระเจ้ามินดงพระชันษาได้ ๖๔ ปี  ประชวรเป็นบิดเมื่อเดือนสิงหาคม  เสด็จออกว่าราชการไม่ได้หลายวัน  เกิดลือกันว่าพระเจ้ามินดงสวรรคต  แต่พวกชาววังปกปิดความไว้มิให้ใครรู้  คนก็ตื่นตกใจกันไปทั่วพระนคร  พระเจ้ามินดงทรงทราบก็ให้พะยุงพระองค์เสด็จออกท้องพระโรงให้ข้าราชการเฝ้าเห็นพระองค์  เพื่อระงับความตื่นเต้นของชาวพระนคร  แต่นั้นมาพระอาการก็ทรุดลงโดยลำดับ  ถึงเดือนกันยายน ผู้รักษาพยาบาลเห็นชัดว่า จะไม่คืนดีได้  พระนางอเลนันดอจึงเรียกพวกเสนาบดีประชุมในที่รโหฐานเมื่อวันที่ ๑๐ กันยายน          บอกพระอาการพระเจ้ามินดงให้ทราบ  สันนิษฐานว่าแล้วคงได้ปรึกษากันต่อว่าจะทำอย่างไรดีที่จะไม่ให้ลูกเธอชิงราชสมบัติกัน  ก็เห็นควรจะเอาเจ้านายผู้ชายไปคุมขังเสียที่ในวัง  จึงใช้อุบายให้คนไปทูลลูกยาเธอเมื่อวันที่ ๑๒ กันยายน  ว่าพระเจ้ามินดงประชวรหนัก  ตรัสสั่งให้หาลูกยาเธอเข้าเฝ้า  ขณะนั้นจอมมารดาของเจ้านยองยานกับเจ้านยองโอ๊กรู้ระแคะระคายว่าเป็นกลอุบาย  ให้คนไปทูลลูกเธอทั้งสององค์  ว่าอาจมีภัยอันตรายอย่าให้เข้าไป  เจ้าสององค์นั้นก็เลยหนีไปอาศัยอยู่ในสถานทูตอังกฤษ  แต่เจ้านายองค์อื่นพากันไปในวังตามรับสั่งก็ถูกจับ  แต่เห็นจะยังจับไม่ได้ทุกองค์ในวันที่ ๑๒ นั้น  จึงปรากฏในจดหมายเหตุว่า  ต่อวันที่ ๑๔ จึงได้สั่งเอาเจ้าไปขังรวมกันไว้ ณ สถานที่แห่งหนึ่งในเขตราชวังชั้นนอก  ในตอนนี้เจ้าชายสีป่อก็ถูกจับและถูกจำด้วยกันกับเจ้านายองค์อื่นๆ   จึงมีวินิจฉัยอย่างหนึ่งว่าบางทีพระนางอเลนันดอจะเพิ่งรู้เรื่องเจ้าหญิงสุปยาลัตรักใคร่กับเจ้าชายสีป่อก็เป็นได้  เพราะเจ้าหญิงสุปยาลัตทูลสารภาพเพื่อป้องกันภัยเจ้าชายสีป่อก็เป็นได้  แต่การที่จับและจับเจ้าชายสีป่ออาจเป็นอุบายของพระนางอเลนันดอเพื่อป้องกันภัย  เพราะในเวลานั้นเจ้านายองค์อื่นๆยังมิได้อยู่ในเงื้อมมือ  รู้เข้าเกรงจะทำร้ายเจ้าชายสีป่อก็เป็นได้เหมือนกัน          เมื่อแรกจับเจ้านายนั้น  พวกจอมมารดาเห็นจะเข้าใจกันว่าพระเจ้ามินดงคงสั่งให้จับ  จึงรอคอยดูอยู่  พอรู้แน่ว่าพระนางอเลนันดอสั่งให้จับ  พวกจอมมารดาก็พากันฝ่าที่ห้ามเฝ้า  เข้าไปในห้องประชวรเมื่อวันที่ ๑๙ กันยายน  ไปร้องไห้ทูลพระเจ้ามินดงให้ทรงทราบ  พระเจ้ามินดงตกพระทัยจนสามารถลุกขึ้นประทับได้  ตรัสเรียกอาลักษณ์เข้าไปให้เขียนพระราชโองการสั่งให้ปล่อยเจ้านายลูกยาเธอไปเฝ้าหมดทุกองค์  พระนางอเลนันดอกับพวกเสนาบดีไม่อาจขัดพระราชโองการก็ต้องถอดเครื่องเวรจำ  ปล่อยให้เจ้านายเข้าไปเฝ้าตามรับสั่ง            เมื่อพระเจ้ามินดงทอดพระเนตรเห็นลูกยาเธอทุกพระองค์แล้ว  ตรัสสั่งให้เจ้าเมฆระอยู่ฟังแทนเจ้านายพี่น้อง  และดำรัสให้อาลักษณ์เขียนราชโองการอีกฉบับหนึ่ง  ทรงตั้งให้ตอนเซเป็นผู้สำเร็จราชการครองหัวเมืองฝ่ายเหนือเปรียบเหมือนมณฑลพายัพ  ให้เจ้าเมฆระเป็นผู้สำเร็จราชการหัวเมืองฝ่ายตะวันออกเฉียงใต้เปรียญเหมือนมณฑลจันทบุรี  และให้เจ้านยองยานเป็นผู้สำเร็จราชการหัวเมืองฝ่ายตะวันตดเฉียงใต้เปรียบเหมือนมณฑลนครศรีธรรมราช  ให้มีอำนาจเป็นอิสระทั้งสามองค์  เจ้านายที่เป็นชั้นผู้น้องรองลงมาใครจะสมัครอยู่กับเจ้าพี่องค์ใดในสามองค์นั้นก็ให้ไปอยู่ด้วยกัน  แล้วตรัสสั่งพวกลูกเธอว่า  เมื่อไปลาเจ้าจอมมารดากับเจ้านายพี่น้ององค์หญิงแล้วให้พากันรีบออกจากเมืองมัณฑเลไปในวันนั้น  พระราชทานเรือกำปั่นไฟของหลวงให้เป็นพาหนะพวกละลำ  และทรงกำชับในที่สุดว่า  เมื่อออกไปครองเมืองแล้ว  ถึงใครจะอ้างรับสั่งเรียกหาถ้าไม่เห็นลายพระหัตถ์เห็นสำคัญก็อย่าให้เข้ามาในราชธานีเลยเป็นอันขาด          ก็ในเวลานั้นพระนางอเลนันดอพยาบาลอยู่  ได้ยินกระแสรับสั่งพระเจ้ามินดงดังนั้นก็ตกใจ  แต่จะได้ปรึกษาพวกเสนาบดีก่อน  หรือจะคิดอ่านแต่กับขุนนางคนสนิทไม่ปรากฏ  ปรากฏแต่ว่าเมื่อเจ้านายลูกยาเธอไปจากที่เฝ้าแล้ว  พากันไปลาเจ้าจอมมารดาเจ้าพี่เจ้าน้องที่สวนซ้าย  มีพวกทหารกรูกันเข้าไปจับ  เว้นแต่เจ้าชายสีป่อนั้นหาจับไม่  และครั้งนี้พระนางอเลนันไม่ได้ประมาทเช่นหนหลัง  ให้ทหารเที่ยวไปคุมนางในตำหนักมิให้ใครขึ้นไปทูลร้องทุกข์ได้อีก  ที่พระราชมณเฑียรก็มิให้มีใครอื่นนอกจากพวกของตนเข้าไปไกลที่ประทับพระเจ้ามินดง  แล้วพระนางอเลนันดอไปปรึกษาเสนาบดีถึงพระราชโองการที่ให้เจ้า ๓ องค์ไปครองหัวเมือง  ก็เห็นพร้อมกันว่า  ถ้าปล่อยให้ไปก็เสมือนปล่อยเสือเข้าป่า ปล่อยปลาลงน้ำ  พระเจ้ามินดงสวรรคตลงเมื่อใด  ก็คงเกิดแย่งชิงราชสมบัติถึงรบพุ่งฆ่าฟันกันเป็นศึกกลางเมือง  จึงปิดพระราชโองการนั้นซ่อนเสีย  ฝ่ายพระเจ้ามินดงสำคัญว่า  พวกลูกยาเธอพ้นภัยได้แล้วก็สิ้นวิตก  เล่ากันว่าในวันต่อมาอีกสองสามวันตรัสปรารภว่า “ป่านี้เห็นจะถึงบ้านเมืองแล้ว” ก็ไม่มีใครทูลความจริงให้ทรงทราบ          ตรงนี้น่าคิดวิจารณ์ว่า  พระเจ้ามินดงทรงดำริพระราโชบายอย่างไร  จึงให้ลูกยาเธอไปครองเมืองเป็นอิสระแก่กันสามก๊กเช่นนั้น  พิเคราะห์ดูจะเป็นได้สองอย่าง  อย่างหนึ่งประสงค์จะให้อยู่เสียห่างไกลกัน  เพื่อจะให้รบพุ่งกันยากขึ้น  ถ้าหากพระองค์สวรรคต  ผู้คนในราชธานีนับถือพระองค์ไหนมากก็พร้อมกันถวายราชสมบัติแก่พระองค์นั้น  ก็จะได้กำลังป้องกันพระองค์  อีกสององค์จะได้ครองเมืองอย่างเป็นประเทศราช  ไม่จำเป็นต้องแย่งชิงราชสมบัติกัน  มิฉะนั้นอีกอย่างพระเจ้ามินดงยังเชื่อพระหฤทัยว่าจะหายประชวร  ให้ลูกยาเธอแยกไปอยู่ตามหัวเมืองแล้วพอให้พ้นภัย  เมื่อหายประชวรแล้วจึงคิดจะตั้งมหาอุปราชขึ้นก็เป็นได้          เมื่อจับเจ้าชายหนหลังได้แล้วสามสี่วัน  พระนางอเลนันดอให้เสนาบดีทำฎีกาเข้าชื่อกันทูลขอให้ทรงตั้งเจ้าชายสีป่อเป็นพระมหาอุปราช  แล้วรับฏีกานั้นเข้าไปถวาย  พระเจ้ามินดงก็นิ่งเสีย  ไม่ตรัสว่าประการใด  แต่เวลานั้นพระเจ้ามินดงประชวรเพียบอาการหนักอยู่แล้ว  พระนางอเลนันดอจึงกล้าอ้างรับสั่งบอกเสนาบดีว่า  พระเจ้ามินดงเห็นชอบด้วย  ก็ประกาศตั้งเจ้าชายสีป่อเป็นมหาอุปราชก่อนพระเจ้ามินดงสวรรคตสัก ๗ วัน  แต่รู้กันเพียงในพระราชฐานเท่านั้น  ถึงวันที่ ๑ ตุลาคม  พระเจ้ามินดงก็สวรรคต  ทำพิธี ๗ วัน  แล้วเชิญพระบรมศพแห่ไปบรรจุมณฑปที่สร้างขึ้นใหม่  มีกระบวนแห่พระเจ้าสีป่อทรงยานตามกระบวรแห่พระบรมศพไป  คนทั้งหลายเห็นพระองค์จึงรู้ว่าพระเจ้าสีป่อได้รับรัชทายาท  เมื่อเสร็จการบรรจุพระบรมศพแล้ว  พระนางอเลนันดอก็ให้ทำพิธีอภิเษกสมรสพระเจ้าสีป่อกับเจ้าหญิงสุปยาคยีและเจ้าหญิงสุปยาลัต .................................................................................................................................................... พระเจ้ามินดง และมณฑปที่บรรจุพระบรมศพ http://www.sakulthai.com/DSakulcolumndetailsql.asp?stcolumnid=1830&stissueid=2511&stcolcatid=2&stauthorid=13 จากคุณ : กัมม์ - [ 17 พ.ค. 50 14:56:37 ]

ความคิดเห็นที่ 64 สวัสดีครับคุณ กัมม์  คุณbiebie999 และทุกๆท่าน      ได้อ่านเรื่องพม่าเสียเมืองสำนวนที่คุณกัมม์นำมาลงนี้ก็กระชับได้ใจความดีนะครับ   ประวัติศาสตร์คือบทเรียนของปัจจุบันได้เสมอ  จริงไหมครับ      ขออนุญาตดอบเรื่องโกศดอกไม้สดเสียเลยนะครับ  โกศที่เห็นเป็นงานฌาปนกิจชิดาและมารดาอาจารย์ผู้ปกครองของผมตอนปริญญาตรี   ท่านเป็นชาวเพชรบุรีครับ         ชาวเพชรบุรีส่วนใหญ่ที่พอมีฐานะเมื่อเสียชีวิตก็มักจะตั้งสวดพระอภิธรรมศพเป็นเวลา 3 หรือ 7 วัน  แล้วจึงบรรจุศพเก็บไว้ก่อน  ทั้งนี้เพื่อจะให้ศพนั้นเน่าเปื่อยหมดเสียก่อนเพื่อสะดวกในการเผาและจะได้มีเวลาเหลือมากพอที่จะจัดสรรหาของดีๆ งามๆ มาเพื่อปลงศพบุพการี  หนึ่งในนั้นก็การทำลูกโกศ         ลูกโกศหรือโกศของเมืองเพชรมีที่มาโดยเป็นความเล่าต่อกันมาว่าในหลวงรัชกาลที่ ๔ โปรดพระราชทานราชานุญาตให้ชาวเมืองเพชรบุรีตั้งเมรุและโกศได้โดยไม่ต้องขออนุญาต  ด้วยเหตุที่ว่าทำกันมานมนานจนเป็นประเพณีและชาวเมืองเพชรมีฝีมือเกี่ยวกับเรื่องการทำศพอย่างมาก ได้แก่ การตั้งเมรุ  การทำโกศ  การตกแต่งจิตกาธาน (แทงหยวก) ประสงค์ให้เป็นการอนุรักษ์ฝีมือไว้อีกประการหนึ่ง  (แต่ผมยังค้นเอกสารพระบรมราชานุญาตนี้ไม่พบ  ใครพบกรุณาช่วยนำมาลงแลกเปลี่ยนกันด้วนะครับ) แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 50 19:56:35 จากคุณ : เกนหลงหนึ่งหรัด - [ 17 พ.ค. 50 19:51:16 ]

ความคิดเห็นที่ 65 โกศของชาวเพชรบุรีส่วนใหญ่จะทำจากโครงไม้กระดานอัดและปิดทับด้วยกระดาษอังกฤษสีต่างๆ  ให้เป็นลวดลายงดงาม  ขนาดจากโคนถึงยอดโกศส่วนใหญ่จะมีความสูงโดยเฉลี่ย 1 เมตร  มักจะไม่มีลองใน  หรือถ้ามีก็จะมีลักษณะคล้ายๆกล่องที่ไม่มีฝาปิด  เมื่อจะใช้สัปเหร่อจะเป็นผู้นำศพที่จะเผาออกมาชำระให้สะอาดด้วยการกำจัดเศษเนื้อและคราบน้ำเหลืองออกจากกระดูกผู้ตายแล้วจึงนำมาห่อ ผ้าขาวด้วยการเรียงกระดูกจากส่วนล่างสุดไว้ก้นห่อผ้าบนสุดเป็นชิ้นกะโหลกศีรษะ  แล้วบรรจุในโกศกระดาษนั้น  เมื่อเผาจะนำมาไว้ที่เชิงตะกอนแล้วเผาทั้งโกศ  ระหว่างเผาก็จะมีการละเล่นสมโภชต่างๆ เช่น  พลุ  ดอกไม้ไฟ  หนังตะลุง  โขนสด  ละคร  หรือภาพยนตร์ ตามแต่ฐานะของเจ้าภาพ   สำหรับโกศดอกไม้สดที่นำมาให้ชมกันนั้นเป็นการคิดยักเยื้องทำโกศให้มีความงดงามขึ้น  เนื่องด้วยอาจารย์ท่านนั้นมีความสามารถทั้งด้านเชิงช่างไม้ (การทำโครงโกศ)  และมีความรู้ด้านการประดิษฐ์ดอกไม้สด  จึงได้นำความรู้ความสามารถที่มีมาประยุกต์ทำ   แต่การทำโกศดอกไม้จะอาศัยฝีมือย่างเดียวไม่ได้  ต้องเป็นผู้ที่มีกำลังคน(ที่มีฝีมือ)  ค่อนข้างมากเพราะจะต้องเร่งทำให้เสร็จภายใน 1 วันครึ่ง (ดอกไม้สดเหี่ยวง่าย)   สังเกตนะครับว่าโกศใบนี้ผู้คิดออกแบบมีความสามารถในเชิงช่างอย่างยิ่งเพราะมีการคุ้มรูปทรงได้อย่างดีเมื่อประกอบดอกไม้สดเข้ากับโครงของโกศแล้ว  โกศก็ยังคงรูปทรงที่งดงามไม่เทอะทะ ความลับอีกอย่างครับ  โกศใบนี้ผู้ที่ทำเป็นผู้ชาย (แท้) ทำกันล้วนๆ ไม่มีผู้หญิงเลย (แอบโม้นิด) จากคุณ : เกนหลงหนึ่งหรัด - [ 17 พ.ค. 50 20:17:17 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ดอกไม้สดประกอบเป็นลายหนามขนุน  ประดับตัวโกศ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 50 20:27:07 จากคุณ : เกนหลงหนึ่งหรัด - [ 17 พ.ค. 50 20:25:33 ]

ความคิดเห็นที่ 67 (ภาพไม่ขึ้นขออีกครั้งครับ) ดอกไม้สดประกอบเป็นลายหนามขนุน  ประดับตัวโกศ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : เกนหลงหนึ่งหรัด - [ 17 พ.ค. 50 20:29:22 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ตัวโกศที่ติดดอกไม้สดแล้ว จากคุณ : เกนหลงหนึ่งหรัด - [ 17 พ.ค. 50 20:32:38 ]

ความคิดเห็นที่ 69 เครื่องประกอบ จากคุณ : เกนหลงหนึ่งหรัด - [ 17 พ.ค. 50 20:34:12 ]

ความคิดเห็นที่ 70 เครื่องแขวนที่ใช้ประดับในงาน จากคุณ : เกนหลงหนึ่งหรัด - [ 17 พ.ค. 50 20:35:12 ]

ความคิดเห็นที่ 71 โกศดอกไม้สดเมื่อวางบนฐานและมีเครื่องประกอบสมบูรณ์ จากคุณ : เกนหลงหนึ่งหรัด - [ 17 พ.ค. 50 20:36:37 ]

ความคิดเห็นที่ 72 สวัสดีครับ คุณ เกนหลงหนึ่งหรัด จากที่ได้อ่านประวัติศาสตร์และมีเพื่อนคนเพชรฯ ดูเหมือน เพชรบุรีและคนเพชรบุรีผูกพันกับล้นเกล้ารัชกาลที่ ๔ เป็นพิเศษนะครับ เพชรบุรีเองก็มีศิลปวัฒธรรมที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ คงเคยได้ยินคำว่า "ศิลปะสกุลช่างเมืองเพชรฯ" กันมาบ้างแล้วนะครับ ล้นเกล้ารัชกาลที่ ๔  ในความเห็นส่วนตัว  พระองค์ท่านถึงที่มหาราชทีเดียวครับ ขอบพระคุณ คุณ เกนหลงฯ  ที่มาช่วยกันเพิ่มคุณค่ากับกระทู้ สำหรับเริ่องพระบรมราชานุญาตที่คุณครูว่า เป็นความรู้ใหม่ของผม ที่บ้านมีประชุมประกาศและราชหัตถเลขาอยู่  ไม่ทราบว่าอยู่ในนั้นด้วยหรือเปล่า กลับบ้านแล้วจะลองค้นดูนะครับ เรื่องพม่าเสียเมือง พระนิพนธ์ในสมเด็จฯ คงจะจบได้ในวันนี้ครับ  รอแป๊บ จากคุณ : กัมม์ - [ 18 พ.ค. 50 09:07:23 ]

ความคิดเห็นที่ 73 อ๋อ....เป็นเช่นนี้นี่เอง  ขอบพระคุณมาก ๆ นะคะคุณเกนหลงหนึ่งหรัด ที่กรุณาอุตสาหะเล่าให้ฟัง   ขอบพระคุณคุณพี่กัมม์ด้วยค่ะที่เปิดโอกาสให้สอบถามเรื่องอื่น ๆ ในกระทู้นี้นะคะ   _/\_ จากคุณ : biebie999 - [ 18 พ.ค. 50 09:30:30 ]

ความคิดเห็นที่ 74 สวัสดีครับ คุณ biebie999 เพราะเป็นกระทู้ของเราทุกคนร่วมกัน และเป็นเรื่องน่าสนใจ  เชื่อว่าทุกคนต่างยินดีครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 18 พ.ค. 50 10:52:56 ]

ความคิดเห็นที่ 75 (ต่อเรื่อง  มูลเหตุแห่งความหายนะของพะม่า)          การราชาภิเษกรออยู่ถึงสี่ปีจึงได้กระทำ  ทั้งนี้คงเนื่องด้วยบ้านเมืองไม่อยู่ในฐานะที่จะกระทำได้  เมื่อวินิจฉัยเฉพาะส่วนพระองค์  พระเจ้าสีป่อเดิมก็มิได้อยู่ในฐานะที่ควรจะเป็นพระเจ้าแผ่นดิน  ที่ผูกสมัครรักใคร่เจ้าหญิงสุปยาลัตก็ประสงค์เพียงแต่จะได้ไปเป็นชายา  เผอิญเคราะห์กรรมจูงให้ไปเป็นเจ้าแผ่นดิน  ข้อนี้ดูน่าพิศวงเหมือนกัน          เมื่อพระเจ้าสีป่อเป็นพระเจ้าแผ่นดินบ้านเมืองก็สงบอยู่  ด้วยคนทั้งหลายสำคัญว่าพระเจ้ามินดงมอบเวนราชสมบัติพระราชทาน  เป็นแต่ประหลาดใจกันว่า  เหตุไฉนไม่ทรงตั้งลูกยาเธอที่เจริญพระชันษาและทรงคุณวุฒิยิ่งกว่าเจ้าชายสีป่อเป็นรัชทายาท  ส่วนพระเจ้าสีป่อเองก็ไม่สามารถจะบังคับบัญชาราชการ  ด้วยมิได้เตรียมพระองค์ที่จะเป็นพระเจ้าแผ่นดิน  อำนาจราชการจึงตกไปอยู่ที่นางอเลนันดอ  พอเสร็จงานบรมศพ  ก็สั่งให้จับพวกนางในที่ผูกพยาบาทไว้เอาไปขังทั้งหมด  แต่ในชั้นนี้ยังมิได้คิดจะฆ่าฟัน  ด้วยปรากฏว่าให้สร้างเรือนจำขึ้นใหม่ที่ในวัง  สำหรับจะได้ขังเจ้านายองค์ชายและนางในที่ถูกจับไว้            แต่เมื่อความจริงรู้กันแพร่หลายออกไปนอกวัง    ว่าพระเจ้าสีป่อได้ราชสมบัติเพราะนางอเลนันดอให้กลอุบาย  ทั้งให้จับเจ้านายกับนางในไปขังไว้มาก  ก็เกิดหวาดหวั่นกันไปทั่วทั้งพระนคร  กรณีที่ปรากฏภายหลังชวนให้สันนิษฐานว่า  ทูตอังกฤษเห็นจะได้ว่ากล่าวกับเสนาบดีพะม่าตั้งแต่แรกจับเจ้านายไปขัง  แต่ฝ่ายพะม่าคงแก้ว่า  ถ้าไม่จับเอาไปคุมไว้เสียเกรงว่าจะเกิดรบพุ่งชิงราชสมบัติกัน  ทูตอังกฤษเห็นจริงก็นิ่งอยู่  ก็เจ้านายลูกยาเธอของพระเจ้ามินดงนั้น  แต่ละองค์โดยเฉพาะที่เป็นชั้นผู้ใหญ่  มีผู้คนเป็นบริวารมาก  เมื่อพวกบริวารรู้ว่าเขาลวงจับเอาเจ้านายตนไป  เป็นธรรมดาที่พากันโกรธแค้น  คิดจะแก้ไขเอาเจ้านายของตนออกจากที่คุมขัง  จึงมีความลำบากเกิดขึ้นเป็นปัญหาว่าจะควรทำอย่างไรให้ปลอดภัยในการจับเจ้านายไว้          ในหนังสือบางเรื่องว่า  พระนางอเลนันดอกับพระเจ้าสีป่อปรึกษาเสนาบดีทั้งหมด  บางเรื่องว่าปรึกษาเสนาบดีที่เป็นตัวสำคัญ  เสนาบดีคนอื่นมิได้รู้  แต่ทำนองจะเห็นพ้องกันว่า  ถ้าปล่อยเจ้านายออกไปก็คงไปคิดขบถ  ถ้าขังไว้พวกบริวารก็คงคิดขบถ  เมื่อปรึกษาหาทางป้องกัน  พระนางอเลนันดอกับมนตรีแตงดาเห็นว่าจำต้องตัดต้นเหตุ  ด้วยการฆ่าเจ้านายเหล่านั้นเสียตามเยี่ยงอย่างที่พะม่าเคยทำกันแต่โบราณ  พระเจ้าสีป่อกับเสนาบดีคนอื่นไม่เห็นชอบด้วย  แต่ไม่สามารถจะหาอุบายอย่างอื่นได้  ก็ต้องยอมอนุมัติ  ขอชีวิตไว้แต่เจ้านายที่ยังเป็นเด็ก  ไม่มีใครคิดเห็นว่าวิธีตัดต้นเหตุที่เคยใช้กว่าร้อยปีมาแล้ว  จะให้ร้ายแก่บ้านเมืองในสมัยเมื่อฝรั่งต่างประเทศมามีอำนาจมาแทรกแซงอยู่          จึงให้ฆ่าเจ้านายและนางในที่เป็นอริกันกับพระนางอเลนันดอ  เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๔๒๑  ฆ่าอย่างทารุณเหมือนเช่นว่า “ตัดหนามไม่ไว้หน่อ”  เจ้าชายองค์ใดถูกฆ่า จอมมารดาและลูก กับทั้งเจ้าน้ององค์หญิงเจ้าชายองค์นั้นก็ถูกฆ่าด้วย  แม้จนขุนนางที่เป็นญาติสนิททางฝ่ายจอมมารดาก็จับฆ่าเสียเหมือนกัน  จำนวนเจ้านายกับญาติวงศ์ที่ถูกฆ่าครั้งนั้นรวมกันถึงราว ๘๐ คน  ว่าฆ่ากันอยู่สามวันจึงหมดเพราะซ่อนฆ่าที่วังแต่เวลากลางคืน  หวังจะมิให้พวกชาวเมืองรู้  แต่จอมมารดากับเจ้าหญิงสององค์ของเจ้านยองยาน เจ้านยองโอ๊กที่หนีไปได้นั้น  ให้เอาไว้เป็นตัวจำนำยังไม่ฆ่า  เลยถูกขังต่อมาถึง ๗ ปี  จนเสียเมืองพะม่า  อังกฤษสั่งให้ปล่อยจึงพ้นเวรจำ          การที่ฆ่าเจ้านายครั้งนั้น  พอข่าวรั่วออกมาข้างนอกคนทั้งหลายก็ตกใจกันทั้วไป  ทั้งพะม่าชาวเมืองและชาวต่างประเทศ  มิสเตอร์ชอทูตอังกฤษแต่พอรู้แน่ว่าฆ่าเจ้านาย  ก็รีบเขียนหนังสือห้ามปรามไปยังเสนาบดีพะม่า  และบอกในหนังสือนั้นว่า  ถ้าไม่ปรารถนาจะให้เจ้านายองค์ใดอยู่ในเมืองพะม่า  อังกฤษจะยอมรับเอาไปไว้เสียที่อินเดีย  ขอแต่อย่าให้ฆ่าฟัน  ถ้าห้ามไม่ฟังอังกฤษกับพะม่าก็คงขาดไมตรีกัน  เผอิญหนังสือที่ทูตอังกฤษมีไปในวันที่ ๑๙ กุมภาพันธ์  เมื่อทางโน้นฆ่ากันเสร็จแล้วแต่วันที่ ๑๗  จึงช่วยชีวิตเจ้านายไว้ไม่ได้    ฝ่ายเสนาบดีพะม่าได้รับจดหมายทูตอังกฤษเมื่อเวลาล่วงเลยเสียแล้ว  ก็ได้แต่ตอบว่า  เมืองพะม่ามีพระมหากษัตริย์ปกครองเป็นอิสระ  ถือว่าบ้านเมืองสำคัญยิ่งกว่าบุคคล  เมื่อบ้านเมืองจะเกิดจลาจลก็จำต้องระงับตามประเพณี  เพื่อจะรักษาบ้านเมืองละศาสนาให้พ้นภัย  ขออย่าให้กระทบกระเทือนไปถึงทางไมตรี          ทูตอังกฤษก็ได้แต่บอกไปยังรัฐบาลของตน  ว่าพระเจ้าสีป่อทำให้บ้านเมืองเกิดยุคเข็ญ  มีผู้เห็นกันมากว่าสมควรจะเอาออกเสียจากพระราชบัลลังก์  และให้เจ้านยองยานที่หนีไปได้  และที่อังกฤษส่งไปไว้ที่อินเดียนั้น  มาเป็นพระเจ้าแผ่นดินพะม่าตามที่พระเจ้ามินดงทรงคาดหมายไว้  บ้านเมืองจึงจะกลับเรียบร้อยได้ดังเดิม  อังกฤษเจ้าเมืองพะม่าใต้ก็เห็นเช่นนั้น  แต่เมื่อบอกไปยังอินเดีย ไปประจบเวลาที่อังกฤษกำลังทำสงครามติดพันกับประเทศอัฟฆานิสถานทางฝ่ายเหนือ  ไม่อยากจะให้เกิดรบพุ่งกับพะม่าอีกทางหนึ่งในขณะเดียวกัน  จึงอนุญาตเพียงให้ “ลดธง” ถอนทูตมาเสียจากมัณฑเล  เมื่อเดือนตุลาคม พ.ศ. ๒๔๒๒  แต่เผอิญในปีต่อมาทางกรุงลอนดอนเปลี่ยนรัฐบาล  พวกลิเบอรัลซึ่งมีวิสัยรังเกียจการรบพุ่งได้เป็นใหญ่  และซ้ำต้องฝืนใจทำสงครามทางอาฟริกาใต้และอิยิปต์  อังกฤษจึงระงับความคิดที่จะรุกรานพะม่าอยู่หลายปี .................................................................................................................................................... พระเจ้าสีป่อกับพระนางสุปยาลัต http://www.sakulthai.com/DSakulcolumndetailsql.asp?stcolumnid=3059&stissueid=2594&stcolcatid=2&stauthorid=13 จากคุณ : กัมม์ - [ 18 พ.ค. 50 10:57:21 ]

ความคิดเห็นที่ 76 สวัสดีค่ะคุณกัมม์ และทุก ๆ ท่าน เป็นกระทู้ที่ยาวจริง ๆ ต้องติดตามกันต่อไปว่าเมื่อไหร่จบ ปล. คุณกัมม์คะ พี่นิคตอบไว้แล้วนะคะเรื่องมรดก  แต่แกจะให้เราเลี้ยงใครเหรอคะ  งง  ^_______________^ ให้เลี้ยงใครก็เลี้ยง  ขอให้ได้เถอะ เพี้ยง หุหุ จากคุณ : ปริยวาที - [ 18 พ.ค. 50 13:54:32 ]

ความคิดเห็นที่ 77 สวัสดีครับคุณ ปริยวาที จบแล้วจบแล้วจ้า  คัดตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายครับ ที่พี่นิคแกจะให้รับเลี้ยง  หมายถึงตัวพี่เขานั่นแล คุณ ปริยวาทีเลี้ยงพี่เขาก็แล้วกัน   แล้วถ้าอยากอ่านหนังสือของพี่เขาก็ค่อยมาเที่ยวบ้านผม ยุติธรรมดี....อิอิอิอิ.. พม่าเสียเมืองจบในตอนนี้แล้วครับ รูปประกอบหายากเหลือเกิน   พรุ่งนี้ค่อยค้นหนังสือมา Scan นะครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 18 พ.ค. 50 14:49:30 ]

ความคิดเห็นที่ 78 (ต่อเรื่อง  มูลเหตุแห่งความหายนะของพะม่า)          ในเมืองพะม่าเอง  ตั้งแต่ฆ่าเจ้านายแล้ว  พระนางอเลนันดอก็เกิดหวาดหวั่น  ด้วยรู้ว่ามีคนโกรธแค้นมากจะเกิดขบถ  จึงแนะนำพระเจ้าสีป่อให้ตั้งมนตรีแตงดาซึ่งเคยเป็นคู้คิดกันมาแต่ก่อน เป็นอัครมหาเสนาบดีฝ่ายทหาร  และให้เป็นผู้บัญชาการรักษาพระนครด้วย  แต่พระนางอเลนันดอมีอำนาจสิทธิ์ขาดอยู่ได้ไม่นานเท่าใด  พอราชินีสุปยาลัตคุ้นกับพระเจ้าสีป่อสนิทแล้ว  ก็เอากิจการฝ่ายในราชฐานไปบัญชาเสียเอง  ใช่แต่เท่านั้น  ยังเอื้อมไปเกี่ยวข้องถึงกิจการฝ่ายหน้า  ด้วยอาจจะว่ากล่าวให้พระเจ้าสีป่อทำตามถ้อยคำได้  เมื่อแตงดาหวุ่นคยีเห็นราชินีสุปยาลัตมีอำนาจมากขึ้น  ก็หันเข้าประจบประแจงจนได้เป็นที่ปรึกษาหารือของราชินีสุปยาลัต  เหมือนเช่นเคยเป็นที่ปรึกษาของพระนางอเลนันดอมาแต่กาลก่อน  ราชการบ้านเมืองก็สิทธิ์ขาดอยู่ที่บุคคลทั้งสาม  คือ พระเจ้าสีป่อ กับราชิอนีสุปยาลัต และแตงดาหวุ่นคยี  เลยเป็นเหตุให้เสนาบดีอื่นพากันท้อถอย          การปกครองบ้านเมืองก็ผันแปรเสื่อมทรามลงจนเห็นปรากฏแก้คนทั้งหลาย  จึงมีคนจำนวนหนึ่งคบคิดกับพวกชาวเมืองพะม่าใต้  ให้ไปเชิญเจ้านยองยานมาปราบยุคเข็ญ  คนเหล่านั้นรับจะเป็นกำลังรบเอาราชสมบัติถวาย  จะอย่างไรก็ตามความปรากฏว่า  เจ้านยองยานกับเจ้านยองโอ๊กอนุชาหนีมาได้จากอินเดียอย่างง่ายดาย  ทำให้เห็นได้ว่าอังกฤษรู้เห็นเป็นใจด้วย  หนังสือพิมพ์อังกฤษที่ว่าถึงเรื่องนี้ก็มิได้ปฏิเสธหรือรับรองทั้งสองสถาน  แต่ใน พ.ศ. ๒๔๒๕ นั้น  เผอิญเจ้านยองยานมาประชวรสิ้นชีพเสียที่เมืองพะม่า  เหลือแต่เจ้านยองโอ๊กออกเป็นหัวหน้าพวกขบถ  ตีแดนเมืองพะม่าเหนือขึ้นไปได้ไม่เท่าใด  พะม่าเห็นไม่ใช่เจ้านยองยานก็ไม่พอใจช่วย  เจ้านยองโอ๊กทำการไม่สำเร็จก็ต้องกลับไปอินเดีย  ที่เป็นเช่นนั้นเพราะเจ้านยองโอ๊กเป็นคนกักขฬะไม่มีใครนับถือมาแต่ก่อน  เรื่องนี้จะว่าไป  ว่าเป็นเคราะห์กรรมของเมืองพม่าก็ได้อีกอย่างหนึ่ง  ถ้าเจ้านยองยานไม่สิ้นชีพเสียก็อาจได้เมืองพม่า  แม้อังกฤษจะว่าไม่รู้เห็นเป็นใจด้วยแต่แรก  ก็คงเข้าอุดหนุนในชั้นหลัง  เมื่อเห็นผู้คนในเมืองพะม่าเข้าด้วยมาก  เจ้านยองยานได้เป็นเจ้าแผ่นดิน  เมืองพะม่าก็เห็นยังจะไม่เสีย          กรณีเกิดขบถครั้งเจ้านยองยานนั้น  เป็นปัจจัยให้แตงดาหวุ่นคยีสั่งให้สืบสวนเอาตัวผู้รู้เห็นเป็นใจในการขบถ  จับขุนนางที่ในกรุงและหัวเมืองมาใส่คุกไว้กว่า ๑๐๐ คน  การขบถก็สงบไปได้คราวหนึ่ง  แต่ถึงปีหลังก็มีพวกพะม่าคิดขบถอีก  คราวนี้หมายจะไปเชิญเจ้าเมงกูน ซึ่งหนีไปสู่อินเดียแต่รัชกาลพระเจ้ามินดง  มาเป็นหัวหน้าตีเมืองพะม่า  กิตติศัพท์ทราบถึงแตงดาหวุ่นคยี  ว่าพวกขุนนางที่ถูกขังคอยจะแหกคุกออกมาช่วยเจ้าเมงกูน  พอได้ยินข่าวว่าเจ้าเมงกูนหนีจากแดนอังกฤษมาอาศัยแดนฝรั่งเศสอยู่ที่เมืองจันทรนคร  ใต้เมืองกลักตาอันเป็นเมืองท่าที่จะลงเรือมายังเมืองพะม่าได้  แตงดาหวุ่นคยีก็คิดกลอุบาย  ทำให้ปรากฏว่านักโทษแหกคุกให้เอาไฟเผาคุกครอกนักโทษในนั้น  ใครหนีออกมาได้ก็ให้ฟันเสีย  จำนวนคนที่ถูกฆ่าครั้งนี้รวมทั้งผู้ที่ถูกสงสัยว่าเป็นพวกขบถและที่เป็นนักโทษสามัญตายกว่า ๒๐๐ คน            ก็เกิดความสยดสยอง  สิ้นความเชื่อถือในรัฐบาลทั่วไปทั้งอาณาเขตต์ประเทศพม่า  ด้วยเห็นว่าพระเจ้าสีป่อปกครองบ้านเมืองไม่ได้เป็นแน่แล้ว  แต่นั้นก็เริ่มเกิดโจรผู้ร้ายชุกชุม  ผู้ร้ายบางพวกมีจำนวนตั้งร้อยตั้งพันเที่ยวปล้นสะดมจนถึงที่ใกล้ราชธานี  พวกหัวเมืองไทยใหญ่ก็พาแข็งเมืองขึ้นหลายแห่ง  ที่สุดพวกจีนลงมายึดเมืองบาโมที่แดนต่อแดนก็ไม่สามารถจะยกทัพไปขับไล่  เพราะต้องปราบปรามโจรผู้ร้ายในหัวเมืองชั้นใน  และต้องระวังรักษาพระนครไว้มิให้เกิดขบถ  แม้พระเจ้าสีป่อก็ไม่กล้าเสด็จออกนอกราชวัง  ถึงกับสร้างหอสูงขึ้นที่ริมราชมณเฑียร  สำหรับเสด็จขึ้นทอดพระเนตรพระนคร  เมื่อบ้านเมืองระส่ำระสายดังกล่าวมา  ก็เลยเป็นปัจจัยให้เงินผลประโยชน์แผ่นดินได้ตกต่ำลง  จนไม่มีพอจะใช้จ่ายในราชการ          ในหนังสือฝรั่งแต่ง  ยังอ้างเหตุอีกอย่างหนึ่งว่า  เพราะราชินีสุปยาลัตชอบซื้อของแปลกๆ  สุรุ่ยสุร่ายไม่เสียดายเงิน  แต่แรกพระเจ้าสีป่อเสวยราชย์  พวกเสนาบดีคิดตั้งวิธีทำงบประมาณจำกัดเงินพระเจ้าแผ่นดินทรงใช้สอย  ราชินีสุปยาลัตทูลพระเจ้าสีป่อให้ถอดเสนาบดีกระทรวงคลังเสีย  แต่นั้นก็เรียกใช้ตามชอบใจ  เลยเป็นช่องให้ชาวต่างประเทศสั่งของจากยุโรปมาขายเอากำไร  เงินหลวงจึงได้สิ้นเปลืองไปด้วยเหตุนี้อีกประการหนึ่ง  เมื่อเงินในคลังไม่พอ  ให้คิดออกสลากกินแบ่งที่ในเมืองมัณฑเลก็ได้กำไรไม่พอความต้องการ            จึงให้แตงดาหวุ่นคยีคิดหาเงินผลประโยชน์แผ่นดินด้วยประการอย่างอื่นอีก  แตงดาหวุ่นคยีไปตรวจเห็นจำนวนเงินที่ควรได้จากป่าไม่สักซึ่งอนุญาตให้บริษัทบอบเบเบอรม่าอังกฤษทำคั่งค้าง  และไม่ได้ตามพิกัด  เพราะบริษัทเอาเปรียบด้วยประการต่างๆ  จึงให้ตรวจบัญชีคิดจำนวนเงินตามซึ่งเห็นสมควรจะได้จากบริษัทบอมเบเบอรม่า  แล้วเรียกเอาถึง ๒,๓๐๐๐,๐๐๐ รูปี  บริษัทร้องทุกข์ต่อเจ้าเมืองพะม่าใต้  เจ้าเมืองพะม่าใต้ขอให้ทั้งสองฝ่ายพร้อมกันตรวจบัญชี  ถ้าเห็นผิดกันอย่างไร  ให้อนุญาโตตุลาการตัดสิน  ฝ่ายพะม่าไม่ย่อมและเข้าขัดขวางการที่บริษัทบอมเบเบอรม่าทำป่าไม้  รัฐบาลอังกฤษจึงยกเรื่องที่พะม่าทำแก่บริษัทบอมเบเบอรม่า  ขึ้นมาเป็นเหตุที่เข้ารุกรานเมืองพะม่า            แต่เหตุที่จริงนั้น เป็นเรื่องหนึ่งต่างหากทีเดียว  เกิดแต่สมัยนั้นประจวบพวก “คณะหาเมืองขึ้น” ในประเทศฝรั่งเศสมีอำนาจขึ้น  คิดจะเอาแผ่นดินระหว่างประเทศอินเดียกับจีนเป็นอาณาเขตต์ของฝรั่งเศส  เหมือนอย่างที่อินเดียเป็นเมืองขึ้นของอังกฤษ  เริ่มทำตามความคิดด้วยตีเมืองตังเกี๋ยก่อน  ก็ฝรั่งเศส * ได้มีทางไมตรีกับพะม่ามาแต่สมัยพระเจ้ามินดงแล้ว  ถึงรัชกาลพระเจ้าสีป่อ เมื่อมีเหตุการณ์ต่างๆ ทำให้พะม่าขุ่นหมองกับอังกฤษ  ฝรั่งเศสเห็นได้ที  ก็ตั้งคนสำคัญในคณะหาเมืองขึ้นมาเป็นกงสุลฝรั่งเศส  เวลานั้นไม่มีทูตผู้แทนรัฐบาลอังกฤษกีดขวางอยู่ ณ เมืองมัณฑเล  นับว่าเป็นเคราะห์กรรมอีกอย่างหนึ่ง  กงสุลฝรั่งเศสเห็นได้ทีก็เข้าประจบประแจงเกลี้ยกล่อมพะม่า  ด้วยรับจะชักชวนมหาประเทศในยุโรปให้ช่วยกันกีดขวางไม่ให้อังกฤษทำร้ายเมืองพะม่า  หรือถ้าพะม่าจะต้องรบกับอังกฤษ  ฝรั่งเศสก็จะให้กองทัพกับทั้งส่งเครื่องศัสตราวุธมาช่วยพะม่าโดยทางบกจากเมืองตังเกี๋ย          ก็เวลานั้นรัฐบาลพะม่าต้องลำบากอยู่ทั้งภายในบ้านเมือง  และหวาดอยู่ว่าอังกฤษจะมารุกราน  พระเจ้าสีป่อในเสนาบดีปรึกษากัน  ฝ่ายหนึ่งมีกินหวุ่นแมงคยี**อัครมหาเสนาบดีฝ่ายพลเรือน  ซึ่งเป็นข้าหลวงเดิมพระเจ้ามินดง เป็นต้น  ไม่เชื่อว่าฝรั่งเศสจะช่วยได้ดังว่า  เห็นควรจะรักษาไมตรีดีไว้กับอังกฤษ  อีกฝ่ายหนึ่งมีแตงดาหวุ่นคยีอัครมหาเสนาบดีฝ่ายทหารเป็นต้น  เชื่อว่าถึงฝรั่งเศสจะช่วยพะม่า  อังกฤษก็ไม่กล้ารุกราน  พระเจ้าสีป่อกับราชินีสุปยาลัตเชื่อตามความคิดของแตงดาหวุ่นคยี  ก็เกิดสมาคมสนิทสนมกับฝรั่งเศส  นัยว่าถึงกับกงสุลฝรั่งเศสเข้าเฝ้าพระเจ้าสีป่อกับราชินีสุปยาลัตในที่รโหฐานได้เนื่องนิจ  เป็นปัจจัยให้ฝรั่งเศสได้รับสิทธิต่างๆในเมืองพะม่า คือ ทำทางรถไฟ และตั้งธนาคารออกธนบัตรเป็นต้น            เผอิญเวลานั้นทางประเทศอังกฤษ  พวกคณะลิเบอรัลต้องออก  และพวกคอนเซอวะตีฟกลับเข้าเป็นรัฐบาล  เห็นว่าถ้าเฉยอยู่  อังกฤษกับฝรั่งเศสก็ต้องรบกันด้วยเรื่องพะม่า  จำต้องตัดต้นเหตุด้วยเอาเมืองพะม่าเป็นของอังกฤษเสีย  จึงอนุญาตให้รัฐบาลอินเดียตีพะม่า  เมื่อ พ.ศ. ๒๔๒๙          ถ้าว่าตัวการที่ทำเสียเมืองพะม่า  นับว่ามี ๔ คน คือพระเจ้าสีป่อ ราชินีสุปยาลัต พระนางอเลนันดอ และแตงดาหวุ่นคยี  ก็ต้องรับทุกข์โทษเป็นผลกรรมทุกคน  พระเจ้าสีป่อถูกเนรเทศไปอยู่ ณ เมืองรัตนคีรีในอินเดีย ถึง ๓๐ ปี  สิ้นพระชนม์เมื่อ พ.ศ. ๒๔๕๘  ราชินิสุปยาลัตก็ถูกเนรเทศไปอยู่เมืองรัตนคีรี  จนพระสวามีสิ้นพระชนม์แล้ว  จึงกลับมาเมืองพะม่า  อยู่ที่เมืองร่างกุ้งจนสิ้นพระชนม์ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๖๘  พระนางอเลนันดอถูกเนรเทศไปอยู่อินเดีย  แต่กล่าวกันว่า เกิดไปวิวาทกันขึ้นกับราชินีสุปยาลัต  ถูกส่งกลับ  คุมไว้ที่เมืองเมาะลำเลิงจนสิ้นพระชนม์  ส่วนแตงดาหวุ่นคยีก็ถูกส่งไปคุมไว้ ณ เมืองคัตตักมาในอินเดีย  จนเมื่อเจ็บจวนจะตาย  จึงปล่อยให้กลับมาตายที่บ้านเดิมเมืองมัณฑเล          ในสี่คนนั้นพิจารณาตามรื่องที่ปรากฏ  ดูน่าสงสารแต่พระเจ้าสีป่อ  เพราะอดีตกรรมนำให้เป็นพระเจ้าแผ่นดิน  โดยมิได้อยู่ในฐานะหรือมีความมประสงค์  เมื่อเป็นพระเจ้าแผ่นดินก็ไม่ได้ทำบาปกรรมอันใดโดยลำพังพระองค์  ถูกแต่คนอื่นเขาข่มขืนให้ทำ  ก็ทำไปด้วยความขลาดเขลา  แต่ความขลาดเขลาก็เป็นอุปนิสสัยในพระองค์มีมาเองโดยธรรมดา  ที่มาต้องรับทุกข์โทษภัยอย่างร้ายแรง  และเสียพระเกียรติยศปรากฏอยู่ในพงศาวดารเกินกว่าความผิด  จึงน่าสงสารยิ่งกว่าคนอื่นทั้งสิ้น. .................................................................................................................................................... *  ดูตลอดประโยคแล้ว  คิดว่าน่าจะเป็น “อังกฤษ” มากกว่านะครับ ** สอบกับหนังสือ เที่ยวเมืองพม่า แล้ว  ขอแก้ "กินแมงหวุ่นคยี" เป็น "กินหวุ่นแมงคยี" ครับ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 50 12:14:16 จากคุณ : กัมม์ - [ 18 พ.ค. 50 14:51:19 ]

ความคิดเห็นที่ 79 หนูจิ๋วก็ ตอนคุยเรื่องมรดก สนุกสนานเชียว แต่พอจะรับเลี้ยงกันนี่ซี งงซะแล้ว อ่านพม่าเสียเมืองครั้งเดียวก็พอแล้ว น่าสลด นึกถึงตอนล้อมเมืองฆ่าขุดหลุมฝัง และจัดมหรสพกลบเสียง อนาถใจอย่างบอกไม่ถูก จากคุณ : NickyNick (NickyNick) - [ 18 พ.ค. 50 17:17:50 ]

ความคิดเห็นที่ 80 สวัสดีครับ พี่นิค เมื่อวานกลับไปเปิดพม่าเสียเมืองของม.ร.ว.คึกฤทธิ์อีกครั้ง ดูเหมือนว่าท่านจะได้อ่านพระนิพนธ์นี้และเป็นต้นแบบขแงฉบับนั้น ตอนที่ฆ่าเจ้านายพระราชนิพนธ์ว่า "ตัดหนามไม่ไว้หน่อ" ฉบับของท่านว่า "ตัดไม้ไม่ไว้หน่อ" ในความเห็นของผมคิดว่า  "ตัดหนามไม่ไว้หน่อ" ให้อารมณ์รู้สึกมากกว่า ประมาณว่า "เพราะเป็นเสี้ยนหนามต้องกำจัด" เรื่องมรดกได้ตกลงใจเป็นที่ยุติแล้วครับ แบ่งกันดูแล คุณปริยวาทีจะดูแลตัวพี่  ส่วนผมจะดูแลหนังสือของพี่ครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 19 พ.ค. 50 10:45:38 ]

ความคิดเห็นที่ 81 พระราชวังมัณฑเล จากหนังสือ เล่าเรื่องพม่ารามัญ ของ ส.พลายน้อย จากคุณ : กัมม์ - [ 19 พ.ค. 50 10:47:19 ]

ความคิดเห็นที่ 82 พระเจ้ามินดง จากหนังสือ เที่ยวเมืองพม่า ในสมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ จากคุณ : กัมม์ - [ 19 พ.ค. 50 10:49:52 ]

ความคิดเห็นที่ 83 พระนางอเลนันดอ จากหนังสือ เที่ยวเมืองพม่า ในสมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ จากคุณ : กัมม์ - [ 19 พ.ค. 50 10:51:09 ]

ความคิดเห็นที่ 84 พระเจ้าสีป่อกับราชินีสุปยาลัต จากหนังสือ เที่ยวเมืองพม่า ในสมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 50 10:53:09 จากคุณ : กัมม์ - [ 19 พ.ค. 50 10:52:36 ]

ความคิดเห็นที่ 85 แตงดาหวุ่นคยี จากหนังสือ เที่ยวเมืองพม่า ในสมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ จากคุณ : กัมม์ - [ 19 พ.ค. 50 10:54:15 ]

ความคิดเห็นที่ 86 กินหวุ่นแมงคยี จากหนังสือ เที่ยวเมืองพม่า ในสมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ จากคุณ : กัมม์ - [ 19 พ.ค. 50 10:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 87 . แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 50 11:09:57 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 50 11:04:58 จากคุณ : กัมม์ - [ 19 พ.ค. 50 11:04:01 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ฮืม... แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 50 11:09:19 จากคุณ : กัมม์ - [ 19 พ.ค. 50 11:06:59 ]

ความคิดเห็นที่ 89 เพื่อนเราซึ่งประสบภัยจากสิ่งใดอยู่ก็ตาม ขอให้พ้นภัยพิบัติโดยเร็ว  เลิกรบราฆ่าฟันกัน จงมีแต่ความสงบสุข และร่มเย็นเป็นสุขตามวิถีของเพื่อน ถึงเราจะเป็นคู่รบกันมาหลายครั้งในประวัติศาสตร์ แต่ไม่ใช่สิ่งจะทำให้เราจงเกลียดจงชังกันตลอดไป ขอจบกระทู้นี้ด้วยภาพซึ่งแสดงถึงความสัมพันธ์ในระหว่างพระราชวงศ์ทั้งสองแผ่นดินนี้นะครับ                                 สมเด็จฯ ของเรากับเจ้านายฝ่ายพม่า จากคุณ : กัมม์ - [ 19 พ.ค. 50 11:08:16 ]

ความคิดเห็นที่ 90 เอ่อ....ไม่ทันแล้วสินะคะ ดูแล้ว  คุณกัมม์เป็นคนที่ยุติธรรมมากกกกกก แบ่งซะลงตัวดิบดีเลย  สรุปจบเองซะอย่างนั้น ปล.ถึงพี่นิคและคุณกัมม์  ขอถามหนึ่งคำ "แล้วจะเอาซ้อไว้ไหน" จากคุณ : ปริยวาที - [ 21 พ.ค. 50 10:23:35 ]

ความคิดเห็นที่ 91 จะหาว่าเอาเปรียบผู้หญิงตัวเล็กๆ อีก ผมขอเป็นผู้เสียสละก็แล้วกันครับ คุณ ปริยวาที "...ไปเถิดทั้งคู่  ไปสู่ประตูสวรรค์  น้ำสังข์จะหลั่งลงพลัน..." จากคุณ : กัมม์ - [ 21 พ.ค. 50 16:57:34 ]

ความคิดเห็นที่ 92 สวัสดีครับคุณกัมม์  หายไปหลายวันงานยุ่งครับ แต่ก็มาทันปิดเรื่องพม่าเสียเมืองพอดี เห็นรูปพระนางศุภยลัตก็นึกถึงเรื่องพม่าเสียเมืองที่ท่านอาจารย์บอกว่าฝรั่งเรียกว่า "พระนางชามแกง"  --" ด้วยความเคารพครับ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 50 13:45:00 จากคุณ : เกนหลงหนึ่งหรัด - [ 22 พ.ค. 50 13:44:17 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ช่วงนี้เครื่องที่บ้านพิการอยู่ อาศัยแอบ ๆ อ่านในที่ทำงาน ไม่ได้กลัวเจ้านายว่า แต่กลัวลูกน้อง เลียนแบบ อาศัยอ่านหลังเลิกงานเอา ไม่ค่อยสะดวก ที่ชุ่มมนุม คนเก่งๆ ผมมาขอเสพจากทุกๆ ท่านนะครับ จากคุณ : Max2000 - [ 22 พ.ค. 50 19:50:59 ]

ความคิดเห็นที่ 94 สวัสดีครับ คุณ เกนหลงหนึ่งหรัด สวัสดีครับ คุณ Max 2000 ขอบพระคุณที่เป็นกำลังให้สม่ำเสมอ ดูรูป พระนางอเลนันดอ กับ แตงดาหวุ่นคยี แล้วนึกหวาดเสียว ในพม่าเสียเมือง  ท่านบรรยายกรรมวิธีการฆ่าเจ้านาย  ราวกับคนฆ่าไม่ใช่มนุษย์ ตอนนี้พี่นิคตั้งกระทู้เรื่องนามกรมของพระองค์เจ้าอาภากรฯ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K5433888/K5433888.html คนเก่งๆเป็นหลักของห้องสมุดไปรวมกันอยู่ที่นั่น  ผมเลยถือโอกาสขอความรู้ด้วย เรียนเชิญทุกๆ ท่านไปสนุกด้วยกันครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 23 พ.ค. 50 13:30:17 ]

ความคิดเห็นที่ 95 น่ากลัวมากครับ  โดยเฉพาะที่เล่าว่าเอาดินปืนจุกปากจุกหู แล้วจุดให้ระเบิด  เสียวมากมายครับ ว่าแล้วก็ตามไปอ่านที่กระทู้แนะนำ จากคุณ : เกนหลงหนึ่งหรัด - [ 23 พ.ค. 50 17:39:50 ]

ความคิดเห็นที่ 96 เกิดกระทู้การสวมเสื้อเข้าเฝ้า  พอดีกับมีในรับสั่งสมเด็จฯ จึงขอคัดมารวมอยู่ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ เรื่อง  สวมเสื้อเข้าเฝ้า         ปัญหา  การสวมเสื้อเข้าเฝ้านั้น  เคยได้ยินว่ามีมาก่อนรัชกาลที่ ๔ แล้ว  ความข้อนี้จริงหรือไม่  หรือว่ามีการสวมบ้างเป็นครั้งคราวอย่างไร         ตอบ  การสวมเสื้อนั้น  ความจริงก่อนรัชกาลที่ ๔ ก็มีสวมเหมือนกัน  แต่สวมในฤดูหนาว  ตามธรรมดาถ้าไม่หนาวไม่สวมเลย  นุ่งยก นุ่งปูม แต่ไม่ใส่เสื้อเข้าเฝ้า  พระเจ้าแผผ่นดินก็ไม่ใส่  พระเจ้าแผ่นดินเองก็โปรดไม่สวมฉลองพระองค์เพราะอากาศร้อน  พระพุทธเจ้าหลวงประทับอยู่โดยปกติไม่ทรงฉลองพระองค์  ผู้ใหญ่แต่ก่อนเล่าว่าหน้าหนาวจะสวมเสื้อเหมือนกันในเวลาเข้าเฝ้า  เวลาเข้าเฝ้านั้นต้องคอยดูว่าพระเจ้าแผ่นดินว่าทรงสวมหรือเปล่า  พระเจ้าแผ่นดินแต่ก่อนทนหนาวเก่งพิลึก         ข้าราชการมาจากบ้านมักเอาเสื้อคลุมมาด้วย  ถ้าพระเจ้าแผผ่นดินไม่ทรงฉลองพระองค์ก็ต้องถอด  หนาวแสนหนาวก็ต้องทนเอา  บางคราวกำลังเฝ้าพระเจ้าแผ่นดินทรงเรียกฉลองพระองค์มาสวมก็มี  จนเป็นที่สังเกตกันว่าเมื่อไรพระถันหด  ข้าราชการก็ดีใจจะได้สวมเสื้อ. .................................................................................................................................................... ไฟล์ภาพประกอบ  จากชมรมสายสกุลบุนนาค http://www.bunnag.in.th/history6-tathbunnag.html จากคุณ : กัมม์ - [ 27 พ.ค. 50 10:09:19 ]