ความคิดเห็นที่ 1 ผมเขียนเรื่องนี้เอาไว้ แต่ยังเสร็จสมบูรณ์เพราะสงครามเวียดนามมีความเป็นมาเป็นไปที่ยาวพอสมควร  ลองอ่านบทความนี้ดูนะครับ  ถ้าชอบใจก็โพสท์มาบอกด้วยแล้วกันจะได้โพสท์ต่อไป จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 08:51:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ...สงครามอินโดจีนครั้งแรก... เวียดนาม เป็นประเทศหนึ่งในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่มีประวัติศาสตร์ยาวนาน  ในยุคโบราณเวียดนามมีอารยธรรม Dong Son ที่เคยรุ่งเรือง  ประวัติศาสตร์ของเวียดนามที่มีการบันทึกไว้เริ่มในปี ๒๐๘ ก่อนคริสตกาล  มีแม่ทัพชื่อ Triệu Đà (Zhao Tuo) ได้ก่อตั้งอาณาจักรขึ้นในบริเวณตอนใต้ของจีนมาถึงสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแดง ให้ชื่ออาณาจักรนี้ว่า Nam Việt จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 08:52:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พอดีมีปัญหากับภาษาเวียดนามหน่อยนะครับ แก้ไขตามนี้ 1.  มีแม่ทัพชื่อ Zhao Tuo 2.  อาณาจักรชื่อ Nam Viet จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 08:55:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ปี ๑๑๑ ก่อนคริสตกาล อาณาจักรนัมเวียด ถูกจีนเข้ายึดครองจนถึงราวต้นคริสตวรรษที่ ๑๐  ชาวเวียดนามพยายามต่อสู้เพื่ออิสรภาพมาโดยตลอด  จนกระทั่งถึงปี ๙๓๙ ความพยายามต่อสู้เพื่ออิสรภาพของชาวเวียดนามก็สำเร็จ  กองทัพเวียดนามเอาชนะกองทัพจีนได้ที่แม่น้ำ Bạch Dang  อิสรภาพของเวียดนามยั่งยืนอยู่มาอีกศตวรรษ  ภายใต้ราชวงศ์ตรัน เวียดนามเอาชนะการรุกรานของพวกมองโกลในสมัยราชวงศ์หยวนได้ถึง ๓ ครั้ง  ระบบศักดินาในเวียดนามรุ่งเรืองที่สุดในศตวรรษที่ ๑๕ ในรัชสมัยของจักรพรรดิ เลอทันทง แห่ง (Emperor Le Thanh Tong) ราชวงศ์เลอ (Le Dynasty)  ในช่วงศตวรรษที่ ๑๑ – ๑๘ เวียดนามขยายอาณาจักรลงมาทางใต้ที่เดิมเป็นอาณาจักรจัมปา (kingdom of Champa) และอาณาจักรขอม  อิสรภาพของเวียดนามสิ้นสุดลงเมื่อถูกฝรั่งเศสเข้ายึดครองในกลางศตวรรษที่ ๑๙ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 08:57:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ...การรุกรานเวียดนามของฝรั่งเศส... เวียดนามเป็นชาติอิสระจนถึงยุคที่ชาติตะวันตกนิยมล่าอาณานิคม  ปี ๑๘๕๗ พระเจ้าหลุยส์-นโปเลียน ได้รับการชักจูงให้เข้ายึดเวียดนาม  เรือรบฝรั่งเศสเข้ายึด Tourane (คือ Danang ในปัจจุบัน)โดยไม่ยอมเจรจากับชาวเวียดนาม  Tourane ถูกยึดได้ในปลายปี ๑๘๕๘ และฝรั่งเศสยังขยายผลโดยเข้ายึด Gia Dinh (ถูกเปลี่ยนชื่อเป็นไซ่ง่อน หรือโฮจิมินห์ ซิตี้ในปัจจุบัน) ได้ในต้นปี ๑๘๕๙  ทำให้ชาวเวียดนาม(บางส่วน)ที่นับถือศาสนาคริสต์เชื่อว่าฝรั่งเศสจะเข้ายึดเวียดนามได้ทั้งหมด  แต่จากการต่อต้านของชาวเวียดนามและเกิดโรคระบาด (อหิวาตกโรคและไทฟอยด์) ทำให้ฝรั่งเศสต้องถอยทัพจาก Tourane ในต้นปี ๑๘๖๐  ความล้มเหลวในครั้งนั้น ทำให้ทางปารีสกังวลว่า อังกฤษอาจฉวยโอกาสที่ฝรั่งเศสถอนตัวเข้ามาครอบครองเวียดนามแทน และยังถือเป็นความชอบธรรมที่ฝรั่งเศสจะต้องนำความ  ศิวิลัยไปสู่ประเทศด้อยพัฒนา  ซึ่งจริงๆ ก็คือ ข้ออ้างในการล่าอาณานิคมเพื่อหาแหล่งทรัพยากรใหม่ๆ  บรรดานักธุรกิจและนักการทหารต่างก็พยายามกดดันให้รัฐบาลตัดสินใจใช้ปฏิบัติการทางทหาร จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 08:59:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ต้นปี ๑๘๖๑ กองเรือฝรั่งเศส ๗๐ ลำ พร้อมทหาร ๓,๕๐๐ นาย เข้าโจมตี Gia Dinh อีกครั้ง  หลังการรบอย่างนองเลือด ฝรั่งเศสเข้ายึด Gia Dinh ได้  จากนั้นก็ขยายผลการรุกรานไปยังพื้นที่รอบๆ  จนกระทั่งจักรพรรดิ Tu Duc (Emperor Tu Duc) ยินยอมลงพระนามในสนธิสัญญาไซ่ง่อน (Treaty of Saigon) ในเดือนมิถุนายน ๑๘๖๒ สนธิสัญญาดังกล่าวระบุให้เวียดนามต้องยกดินแดน ๓ เมืองรอบๆ Gia Dinh (ซึ่งฝรั่งเศสเปลี่ยนชื่อใหม่เป็น Saigon) และ Poulo Condore, ให้เปิดเมืองท่า ๓ เมืองเพื่อการค้าขาย, ยินยอมให้เรือรบฝรั่งเศสผ่านแม่น้ำโขง ไปยังกัมพูชา, ให้อิสระแก่มิชชันนารีในการเผยแพร่ศาสนา, และต้องจ่ายค่าประติมากรรมสงครามให้กับฝรั่งเศส ฝ่ายเวียดนามยินยอมลงนามในสนธิสัญญาดังกล่าวโดยดี  เพราะสาเหตุหลายประการคือ การเสียขวัญจากการที่ไซ่ง่อนถูกยึด, การประมาณกำลังของฝรั่งเศสว่ามีมากเกินกว่าเป็นจริง และการที่จักรพรรดิ Tu Duc ไม่ได้รับความเชื่อถือจากชาวเวียดนามจนไม่ได้รับการสนับสนุนจากประชาชนในการรวมกำลังขับไล่ฝรั่งเศสออกไป  อีกนัยหนึ่ง จักรพรรดิ Tu Duc หวังจะสงบศึกกับฝรั่งเศสเพื่อจะได้ปราบกบฏคริสเตียนที่ Bac Bo  การใช้กำลังปราบปรามกบฏนี้เกิดขึ้นในปี ๑๘๖๕  มิชชันนารีได้ร้องขอไปยังรัฐบาลฝรั่งเศสให้เข้าช่วยเหลือพวกกบฏ  แต่ถูกปฏิเสธ  ทหารของ Tu Duc ฆ่าชาวคริสเตียนไปนับพันคน  เรื่องการเผยแพร่ศาสนาเป็นเพียงข้ออ้างที่ฝรั่งเศสใช้เพื่อเข้าไปยุ่งเกี่ยวในเวียดนามเท่านั้น  เหตุผลหลักจริงๆ ที่ฝรั่งเศสเข้าไปในเวียดนามคือ เหตุผลทางเศรษฐกิจและการทหาร จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 09:01:26 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กองเรือฝรั่งเศสถือเป็นแนวหน้าในการพิชิตอินโดจีน  ในปี ๑๘๖๓ นายพลเรือ de la Grandiere ผู้ว่าการ Cochinchina (ฝรั่งเศสเปลี่ยนใหม่เป็น Nam Bo) บีบบังคับให้กษัตริย์กัมพูชายอมเข้ามาเป็นรัฐในอารักขาของฝรั่งเศส  โดยอ้างตามประวัติศาสตร์ที่กัมพูชาได้รับการคุ้มครองจากญวน  ในเดือนมิถุนายน ๑๘๖๗  de la Grandiere ก็เข้ายึดดินแดนกัมพูชาทางฝั่งตะวันตกอีก ๓ จังหวัด อีกหนึ่งเดือนต่อมา รัฐบาลสยามยอมรับการเข้ามาครอบครองกัมพูชา โดยฝรั่งเศสยอมคืนเสียมราฐ และพระตะบอง ที่ถูกยึดไปคืนให้สยาม  หลังฝรั่งเศสวางรากฐานอย่างมั่นคงใน Cochinchina ซึ่งเป็นดินแดนเวียดนามตอนใต้ได้แล้ว  กองเรือฝรั่งเศสและเรือพาณิชย์เคลื่อนกำลังต่อไปยังตังเกี๋ย (ฝรั่งเศสอ้างว่าไปยัง Bac Bo) ซึ่งเป็นดินแดนเวียตนามตอนเหนือ  ปี ๑๘๗๓ ฝรั่งเศสเข้าโจมตีป้อมของเวียดนามที่ฮานอยและถูกต่อต้านอย่างหนัก  ฝรั่งเศสตีฮานอยตรงๆ ไม่ได้ จึงหาวิธีใหม่ โดยบีบให้จักรพรรดิ Tu Duc ต้องยินยอมลงพระนามในสัญญาที่ยอมให้ฝรั่งเศสมีอำนาจอย่างเต็มที่เหนือดินแดนของเวียดนาม และยอมให้ฝรั่งเศสเข้าไปในแม่น้ำแดงเพื่อทำการค้า  สัญญานี้ลงนามในเดือนมีนาคม ๑๘๗๔  ต่อมากำลังทหารฝรั่งเศสที่นำโดยนายทหารเรือชื่อ Francis Garnier ถูกชาวเวียดนามและกองทหารธงดำ* ฆ่าตาย (*Black Flag forces ซึ่งเป็นทหารจีนที่หลบหนีกบฏไต้ผิงเข้ามายังเวียดนาม  ต่อมาราชสำนักเวียดนามที่เมืองเว้ (Hue) อนุญาตให้อยู่ในตังเกี๋ย) ในเดือนเมษายน ๑๘๘๒, กองทหารฝรั่งเศสนำโดย Henri Riviere นายทหารเรือฝรั่งเศสอีกคนเข้าโจมตีป้อมที่ฮานอยอีก และพ่ายแพ้ต่อชาวเวียดนามและกองทหารธงดำอีกครั้ง  ทหารฝรั่งเศสต้องถอยหนีตายนำกำลังที่เหลือถอนตัวจากตังเกี๋ย  รัฐบาลฝรั่งเศสต้องใช้ปฏิบัติการทางทหารเข้ายึดเมืองเว้  หลังจักรพรรดิ Tu Duc สิ้นพระชนม์ได้ ๑ เดือน ในเดือนสิงหาคม ๑๘๘๓  เมืองเว้ก็แตก  ฝรั่งเศสบังคับให้เวียดนามลงนามในการประชุม Harmand (Harmand Convention) ยินยอมให้ทหารฝรั่งเศสเข้ามาในเวียดนามได้ตั้งแต่เวียดนามตอนเหนือจรดดินแดนเวียดนามตอนกลาง (เวียดนามตอนใต้หรือ Cochinchina นั้น ฝรั่งเศสยึดครองอยู่แล้ว) เท่ากับอธิปไตยของเวียดนามหมดลงเมื่อสภาขุนนางของเวียดนามถูกบังคับให้เซ็นสนธิสัญญาเว้ (Treaty of Hue) เป็นการรับรองข้อตกลงในการประชุม Harmand ในเดือนมิถุนายน ๑๘๘๔ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 09:05:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ในเดือนเมษายน ๑๘๘๒, กองทหารฝรั่งเศสนำโดย Henri Riviere นายทหารเรือฝรั่งเศสอีกคนเข้าโจมตีป้อมที่ฮานอยอีก และพ่ายแพ้ต่อชาวเวียดนามและกองทหารธงดำอีกครั้ง  ทหารฝรั่งเศสต้องถอยหนีตายนำกำลังที่เหลือถอนตัวจากตังเกี๋ย  รัฐบาลฝรั่งเศสต้องใช้ปฏิบัติการทางทหารเข้ายึดเมืองเว้  หลังจักรพรรดิ Tu Duc สิ้นพระชนม์ได้ ๑ เดือน ในเดือนสิงหาคม ๑๘๘๓  เมืองเว้ก็แตก  ฝรั่งเศสบังคับให้เวียดนามลงนามในการประชุม Harmand (Harmand Convention) ยินยอมให้ทหารฝรั่งเศสเข้ามาในเวียดนามได้ตั้งแต่เวียดนามตอนเหนือจรดดินแดนเวียดนามตอนกลาง (เวียดนามตอนใต้หรือ Cochinchina นั้น ฝรั่งเศสยึดครองอยู่แล้ว) เท่ากับอธิปไตยของเวียดนามหมดลงเมื่อสภาขุนนางของเวียดนามถูกบังคับให้เซ็นสนธิสัญญาเว้ (Treaty of Hue) เป็นการรับรองข้อตกลงในการประชุม Harmand ในเดือนมิถุนายน ๑๘๘๔ สิ้นปี ๑๘๘๔ ฝรั่งเศสมีทหารในเวียดนาม ๑๖,๕๐๐ คน  ปี ๑๘๘๕ ชาวเวียดนามในนาม Can Vuong (แปลว่า ผู้ภักดีต่อกษัตริย์) ได้รวมตัวกันก่อกบฏต่อต้านจักรพรรดิ Ham Nghi  กลุ่มกบฏได้รับการสนับสนุนจากปัญญาชนและชาวนา  ในที่สุดจักรพรรดิก็ถูกจับและถูกเนรเทศไปในปี ๑๘๘๘  เพื่อเคลื่อนไหวต่อต้านฝรั่งเศส  จากนั้นกลุ่มกบฏก็หันมาต่อต้านฝรั่งเศสต่อไปจนกระทั่งหัวหน้ากลุ่มกบฏคือ Phan Dinh Phung เสียชีวิตไปในปี ๑๘๙๕  การกบฏจึงยุติลงโดยไม่สามารถขับไล่ฝรั่งเศสออกไปจากเวียดนามได้  อย่างไรก็ตาม การเคลื่อนไหวของพวก Can Vuong ก็เป็นแรงบันดาลใจให้ชนชั้นกรรมกรเข้ามารวมตัวกันเป็นขบวนการเรียกร้องอธิปไตยให้กับเวียดนามในภายหลัง อิทธิพลและการศึกษาจากทางตะวันตก  ทำให้ขบวนการชาตินิยมเวียดนามเติบโตขึ้นจนถึงช่วงสงครามโลกครั้งที่ ๒ ที่เปิดช่องให้ปลดแอกจากการปกครองของฝรั่งเศส จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 09:06:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มีอีกยาวครับจนถึงการรบที่เดียนเบียนฟู ที่ถือว่าเป็นการรบครั้งสุดท้ายของฝรั่งเศสในเวียดนาม และบทต่อไปก็คือ การเข้ามาของสหรัฐอเมริกา... จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 09:08:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 o__O สุดยอดดดดท่าน hummel.... จากคุณ : เชษฐา - [ 20 พ.ค. 50 09:28:28 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รอต่อค่ะ รู้สึกเกลียดอเมริกาจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : meaw_1985 - [ 20 พ.ค. 50 09:52:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณครับ นึกว่าเขียนยาวจนไม่มีคนสนใจ 555 ต่อเลยนะครับ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 10:05:51 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ...การเคลื่อนไหวเพื่อกู้อิสรภาพของเวียดนามในศตวรรษที่ ๒๐... ปี ๑๙๐๕ ฟาน บอย เชา ปัญญาชนในเวลานั้นเป็นแกนนำในการต่อต้านการปกครองของฝรั่งเศส  เชาสนใจญี่ปุ่นในฐานะเป็นชาติเอเซียที่พยายามพัฒนาประเทศไปสู่ความทันสมัยด้วยตนเองและเป็นชาติหนึ่งที่ต่อต้านการล่าอาณานิคมของตะวันตก (อีกประเทศคือ สยาม)  เชา กับเจ้าชาย กวง เด (Prince Cuong De) เริ่มตั้งองค์กร ๒ แห่งในญี่ปุ่น คือ ได ทัน ฮอย (Duy Tan Hoi) และเวียดนามกงเฮียนฮอย เพื่อกดดันฝรั่งเศส  ต่อมาญี่ปุ่นได้เนรเทศฟาน บอย เชา ออกนอกประเทศ  เชาหนีไปอาศัยอยู่ในจีน  ทำให้ได้เห็นการกู้ชาติของดร. ซุนยัตเซน (Sun Yat-Sen) ในปี ๑๙๑๑  เหตุการณ์ดังกล่าวสร้างแรงบันดาลใจให้กับเชา  จนได้ตั้งขบวนการเวียดนาม กวง ฟุก ฮอย  ในกวงสู (Guangzhou)  ในระหว่างปี ๑๙๑๔-๑๙๑๗  เชา ถูกรัฐบาลจีนภายใต้การนำของหยวนซีไข (Yuan Shi Kai) จับกุม และในปี ๑๙๒๕ ได้ถูกสายลับฝรั่งเศสจับกุมในเซี่ยงไฮ้ และถูกส่งตัวกลับไปเวียดนาม  กระแสความนิยมในตัวเขาทำให้เชารอดจากการถูกประหารชีวิต แต่ก็ถูกกักตัวให้อยู่ในบ้านพักจนกระทั่งเสียชีวิตลงในปี ๑๙๔๐ หลังฟาน บอย เชา เสียชีวิตไม่นานนัก ญี่ปุ่นได้เข้ายึดครองอินโดจีน ในขณะเดียวกับที่ฝรั่งเศสตกอยู่ใต้การยึดครองของเยอรมัน  ในระยะแรกญี่ปุ่นให้ฝรั่งเศสปกครองอินโดจีนต่อไป แต่ต่อมาได้ทำการจับกุมเจ้าหน้าที่ฝรั่งเศสและจัดตั้งรัฐบาลที่บริหารโดยชาวเวียดนามที่มีจักรพรรดิ เบาได๋ ขึ้นมาเป็นประมุข (เหมือนกับที่ยกจักรพรรดิ ปูยี ขึ้นเป็นประมุขของจีน) ซึ่งชาวเวียดนามมองว่า นี่เป็นเพียงรัฐบาลหุ่นเท่านั้น จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 10:08:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ...โฮจิมินห์ กับเวียดมินห์ ... ปี ๑๙๔๑, โฮจิมินห์ หนึ่งในกลุ่มชาตินิยมที่มองการปฏิวัติของคอมมิวนิสต์เป็นหนทางที่จะทำให้เวียดนามเป็นอิสระได้  จึงจัดตั้งองค์การเวียดนามด๊อคแล๊บดงมินห์ฮอย หรือเวียดมินห์ (Viet Minh)   ขณะอยู่ในกรุงปารีส, โฮจิมินห์ เป็นหนึ่งในสมาชิกผู้ก่อตั้งพรรคคอมมิวนิสต์ฝรั่งเศส (French Communist Party) ในปี ๑๙๒๐  ต่อมาได้ใช้ชีวิตอีกหลายปีในมอสโคว์และเป็นสมาชิกขององค์การ  โคมินเทิร์น (International Comintern)  โฮจิมินห์ใช้มอสโคว์ เป็นศูนย์กลางในการรวบรวมคอมมิวนิสต์เวียดนามที่มีอยู่หลายกลุ่มในเวลานั้นจนกระทั่งสามารถจัดตั้งพรรคคอมมิวนิสต์อินโดจีน (Indochinese Communist Party) ขึ้นที่ฮ่องกง ในปี ๑๙๓๐  เวียดมินห์เป็นเสมือนองค์กรที่รวบรวมกลุ่มนักชาตินิยมที่เคลื่อนไหวต่อต้านการยึดครองเวียดนามของต่างชาติ  โดยไม่นำมารวมกับแนวความคิดปฏิวัติแบบคอมมิวนิสต์ของเขา  ต่อมาในระหว่างสงครามโลกครั้งที่ ๒ ญี่ปุ่นได้จับกุมเจ้าหน้าที่และนายทหารฝรั่งเศส และจัดตั้งรัฐบาลขึ้นใหม่ภายใต้การนำของจักรพรรดิเบาได๋   ในปี ๑๙๔๕ เกิดความแห้งแล้งและทุกภิกขภัย ทำให้มีผู้คนล้มตายไปประมาณ ๒ ล้านคน  เวียดมินห์จึงใช้โอกาสนี้เอาชนะใจผู้คนทางตอนเหนือได้สำเร็จ  เมื่อญี่ปุ่นยอมแพ้ในเดือนสิงหาคม ๑๙๔๕  ทหารญี่ปุ่นได้ยอมให้พวกเวียดมินห์และกลุ่มชาตินิยมเวียดนามอื่นๆ เข้ายึดครองตึกอาคารที่ทำการของรัฐได้  สร้างความยุ่งยากให้กับชาวฝรั่งเศส  นี่เป็นจุดเริ่มต้นของการปฏิวัติเดือนสิงหาคม  พวกญี่ปุ่นยังช่วยเหลือพวกชาตินิยมเวียดนามโดยการกักตัวเจ้าหน้าที่ฝรั่งเศสต่อไปหลังจากยอมแพ้แล้วอีกหนึ่งเดือน  โฮจิมินห์ได้เกลี้ยกล่อมให้จักรพรรดิเบาได๋ สละบัลลังก์ ในวันที่ ๒๕ สิงหาคม ๑๙๔๕  ก่อนสละราชบัลลังก์ จักรพรรดิเบาได๋ ได้มอบตำแหน่งผู้สำเร็จราชการให้กับเวียดมินห์เพื่อจัดตั้งรัฐบาลใหม่ขึ้นในฮานอย  ถือว่าวันที่ ๒ กันยายน เป็นวันประกาศอิสรภาพ  เวียดมินห์ไม่ใช่เป็นพวกกลุ่มชาตินิยมกลุ่มเดียวเท่านั้นที่มีการเคลื่อนไหว  ทำให้ในช่วงนี้มีกลุ่มต่างๆ พากันยึดเมืองต่างและทำการต่อสู้กันต่อไป ในช่วงนี้เอง ในการประชุมที่พอทสดัม (Potsdam Conference) รัฐบาลจีนแสดงความต้องการจะได้ดินแดนบางส่วนในอินโดจีนที่ถือว่าเคยตกอยู่ใต้การยึดครองของกองทัพญี่ปุ่นยาวลงไปถึงเส้นขนานที่ ๑๖  ซึ่งเรื่องนี้กระทบต่อรัฐบาลของโฮจิมินห์ ในฮานอย  ทางเวียดนามตอนใต้ นายพล เซอร์ ดักลาส เกรซี (General Sir Douglas Gracey) นำกองทัพอังกฤษขึ้นยึดครองในเดือนตุลาคม ๑๙๔๕ เพื่อปลดอาวุธทหารญี่ปุ่น หลังจากที่เจ้าหน้าที่และทหารฝรั่งเศสถูกปล่อยจากคุกของญี่ปุ่นในเวียดนาม  ฝรั่งเศสก็ได้เริ่มเรียกร้องสิทธิ์ในการปกครองเวียดนามอีกครั้ง  รัฐบาลฝรั่งเศสเริ่มเปิดการเจรจากับทั้งฝ่ายเวียดมินห์และจีน เพื่อเปิดทางให้กองทัพฝรั่งเศสข้ามเส้นขนานที่ ๑๖ ขึ้นไปทางเวียดนามตอนเหนือ  เพื่อขับไล่จีนออกไป  เวียดมินห์จึงยอมทุกอย่าง  สิ่งที่โฮจิมินห์กลัวมากกว่าการยึดครองของฝรั่งเศสคือ การเข้ามากลืนชาติของจีน  เพราะตั้งแต่อดีตมาจีนเชื่อว่า เวียดนามเป็นของจีนมา  ฝรั่งเศสต่อรองกับจีนโดยอ้างถึงการที่ฝรั่งเศสเคยช่วยเหลือสนับสนุนจีนในระหว่างสงครามโดยให้ใช้ท่าเรือในเวียดนาม  รัฐบาลจีนก๊กมินตั๋งคงไม่ต้องการมีปัญหากับฝรั่งเศสเพราะยังติดพันรบกับพรรคคอมมิวนิสต์จีนของเมาเซตุงอยู่จึงยอมวางมือจากเวียดนาม  ทหารฝรั่งเศสขึ้นบกที่ไฮฟอง (Haiphong) ในต้นปี ๑๙๔๖  การเจรจาระหว่างฝรั่งเศสกับเวียดมินห์ตอนนี้ฝ่ายฝรั่งเศสมองอนาคตของเวียดนามว่าเป็นส่วนหนึ่งของอาณานิคมของฝรั่งเศส  เท่ากับเป็นการประกาศว่า ฝรั่งเศสจะไม่ให้อิสรภาพกับเวียดนามแน่นอน  การเจรจาจึงล้มเหลว  พวกเวียดมินห์ก็หลบหนีออกจากเมืองเพื่อเตรียมทำสงครามกองโจรต่อไป จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 10:11:02 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ...ปี ๑๙๔๖, เวียดนามมีรัฐธรรมนูญฉบับแรก... อังกฤษสนับสนุนฝรั่งเศสในการต่อสู้กับพวกเวียดมินห์ (ซึ่งเป็นกลุ่มที่ต่อสู้เพื่อเรียกร้องอิสรภาพของเวียดนาม) ในขณะเดียวกันมีกลุ่มติดอาวุธต่างๆ เกิดขึ้นเช่น กลุ่ม Cao Dai, Hoa Hao และกลุ่ม Binh Xuyen  ซึ่งเป็นกลุ่มติดอาวุธเพื่อชิงอำนาจในประเทศ  ดังนั้นในปี ๑๙๔๘ เพื่อแก้ปัญหาความวุ่นวายที่เกิดขึ้น  ฝรั่งเศสจึงยกจักรพรรดิเบาได๋ ขึ้นเป็นประมุขของเวียดนาม ที่อยู่ภายใต้การปกครองของฝรั่งเศสอีกครั้ง   การเมืองในเวียดนามของฝรั่งเศส สถานะของรัฐบาลฝรั่งเศส(ที่ปารีส)หลังสงครามโลกครั้งที่ ๒ อยู่ในภาวะย่ำแย่, ไร้เสถียรภาพ และอ่อนแอ  มีการเปลี่ยนแปลงตัวนายกรัฐมนตรีถึง ๑๔ คน ในช่วงตั้งแต่ปี ๑๙๔๗-๑๙๕๔ ซึ่งเป็นช่วงเริ่มต้นยุคของสาธารณรัฐที่ ๔ (4th Republic) จนถึงสงครามเดียนเบียนฟู  การไร้เสถียรภาพทางการเมืองของฝรั่งเศสนี้ทำให้ไม่มีนโยบายการจัดการเกี่ยวกับสงครามที่เกิดขึ้นในเวียดนามอย่างชัดเจน  ในขณะเดียวกันความขัดแย้งในเวียดนามยิ่งขยายตัวขึ้น  ในปี ๑๙๕๔ สหรัฐอเมริกากลายเป็นผู้จัดสรรงบประมาณรายใหญ่ให้กับฝรั่งเศส  โดยสหรัฐฯ ถือเป็นส่วนหนึ่งของยุทธศาสตร์การต่อต้านลัทธิคอมมิวนิสต์ และเมื่อสงครามเกาหลีสิ้นสุดลง  งบประมาณที่ถูกใช้ในเวียดนามก็เพิ่มขึ้น การเข้ามาของสหรัฐอเมริกา ในช่วงแรกของสงคราม, สหรัฐฯ วางตัวเป็นกลาง  เพราะพวกต่อต้านจักรพรรดิเบาได๋ได้เข้าช่วยเหลือพวกที่ต้องการให้เวียดนามยังคงเป็นอาณานิคมดังเดิม  พวกเวียดมินห์ก็เป็นส่วนหนึ่งของพวกนี้  และอีกประการหนึ่งคือ ตอนนี้สหรัฐฯ สนใจที่จะบูรณะยุโรปให้ฟื้นตัวหลังจากหายนะในช่วงสงครามโลกครั้งที่ ๒  อย่างไรก็ตาม, รัฐบาลอเมริกันก็เริ่มสนับสนุนฝรั่งเศสในการทำสงครามปราบปรามผู้เรียกร้องอิสรภาพในอินโดจีนเพราะมองว่าพวกต่อต้านเหล่านี้เป็นคอมมิวนิสต์  สหรัฐฯ จัดสรรเงินกู้ระยะยาวให้กับสาธารณรัฐที่ ๔ ของฝรั่งเศสเพื่อให้มีเสถียรภาพทางการเงินการคลัง  ในขณะที่คู่ต่อสู้สำคัญทางการเมืองของรัฐบาลฝรั่งเศสขณะนี้คือ พรรคคอมมิวนิสต์ฝรั่งเศส (French Communist Party)  เหตุที่ทำให้นโยบายของอเมริกันเปลี่ยนไปคือ การที่พรรคคอมมิวนิสต์จีนได้ชัยชนะเหนือพรรคก๊กมินตั๋งในสงครามกลางเมือง  ในเดือนพฤษภาคม ๑๙๕๐ หลังคอมมิวนิสต์จีนเข้ายึดเกาะไหหนัน, ประธานาธิบดี แฮรี่ ทรูแมน เริ่มเข้ามาดูแลงบประมาณที่ช่วยเหลือฝรั่งเศสโดยตรง  และเมื่อสงครามเกาหลีระเบิดขึ้นในเดือนกรกฏาคม ๑๙๕๐ ผลักดันให้สหรัฐฯ ต้องออกมาเคลื่อนไหวอย่างใดอย่างหนึ่ง  วอชิงตันเกรงว่า หากโฮจิมินห์ชนะในเวียดนาม จะจัดตั้งรัฐบาลขึ้นภายใต้การชี้นำของสหภาพโซเวียต  ลัทธิคอมมิวนิสต์จะแทรกซึมเข้าไปในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้  การที่สหรัฐฯ เข้าไปสนับสนุนฝรั่งเศสจะเป็นการหยุดยั้งการแพร่ขยายลัทธิคอมมิวนิสต์  ในระหว่างสงครามเกาหลี, ความขัดแย้งในเวียดนามถือเป็นสงครามตัวแทนของจีนและโซเวียตในเอเซีย. ตอนต่อจากนี้ไปเป็นฉากแอ๊คชั่นแล้วครับ... จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 10:13:35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สถานการณ์สงคราม ปี ๑๙๔๖ สงครามใหญ่ครั้งแรก เวียดมินห์เข้าโจมตีและพยายามเข้ายึดเรือตรวจการณ์ของฝรั่งเศสที่เมืองท่าไฮฟอง  กองเรือฝรั่งเศสจึงระดมยิงฝั่ง  ทำให้ชาวเวียดนามเสียชีวิตไปเป็นจำนวนมาก  เวียดมินห์รีบขอเจรจาหยุดยิงและรีบถอนกำลังออกจากเมือง  หลังเหตุการณ์สงบลงนายพล โว เหงียน เกี๊ยบ กลับนำกำลัง ๓๐,๐๐๐ นาย เข้าโจมตีเมืองไฮฟองอีก  แต่ถูกฝรั่งเศสที่มีกำลังทหารที่เหนือกว่า, อาวุธที่ดีกว่า และมีการสนับสนุนจากเรือรบทำให้เวียดมินห์ต้องถอยทัพออกไป  ในเดือนธันวาคม, เกิดการสู้รบระหว่างเวียดมินห์กับฝรั่งเศสในฮานอย   โฮจิมินห์ต้องหลบหนีออกจากเมืองไปตั้งหลักในพื้นที่เขตภูเขา แล้วทำสงครามกองโจรต่อต้านฝรั่งเศส ปี ๑๙๔๗ นายพล โว เหงียน เกี๊ยบ ย้ายกองบัญชาการไปที่ทัน เทรา (Tan Trao)  ฝรั่งเศสส่งทหารไปโจมตีฐานทัพใหม่ของเวียดมินห์ แต่เมื่อไปถึง   โว เหงียน เกี๊ยบ ก็หายตัวไปแล้ว  ทหารฝรั่งเศสพยายามตามล่าตัวนายพล โว เหงียน เกี๊ยบ แต่ไม่สำเร็จ  ปลายปีนั้นเอง ฝรั่งเศสได้เปิดยุทธการ ลี (Operation Lea) เพื่อจับตัวโฮจิมินห์  และขับไล่พวกเวียดมินห์ที่ชุมนุมกันอยู่ที่บัค คาน (Bac Kan)   ยุทธการ Lea เกริ่นนำ   กำลังทหารฝรั่งเศสในอินโดจีนพยายามที่จะจับกุมผู้นำคอมมิวนิสต์ของกลุ่มเคลื่อนไหวเพื่ออิสรภาพของเวียดนาม หรือรู้จักในนามของ เวียดมินห์ จึงเปิด “ยุทธการ Lea”  ขึ้น  ยุทธการครั้งนี้เริ่มตั้งแต่วันที่ ๗ ตุลาคม ๑๙๔๗ จนถึง ๒๒ ธันวาคม ๑๙๔๗  แม้ว่าฝรั่งเศสจะสังหารพวกเวียดมินห์ได้ถึง   ๙,๐๐๐ คน แต่ถือว่าผลการเปิดยุทธการครั้งนี้ไม่ประสบความสำเร็จเพราะไม่สามารถจับตัวโฮจิมินห์และบรรดาเสนาธิการของเขาได้ แต่ก็ถือว่า เป็นชัยชนะสำคัญเหนือกบฏเวียดมินห์ สถานการณ์ก่อนการสู้รบ  หลังสงครามอินโดจีนเกิดขึ้นอย่างเต็มตัวที่เมืองท่าไฮฟอง ในเดือนธันวาคม ๑๙๔๖ กองกำลังทหารฝรั่งเศสต้องการยึดจุดยุทธศาสตร์สำคัญโดยการยึดเมืองใหญ่ของเวียดนามคือ ไฮฟอง (Haiphong), ฮานอย (Hanoi), ลางซอน (Lang Son) และเคาบัง (Cao Bang) ซึ่งเท่ากับพื้นที่เกือบทั้งหมดทางตะวันตกและทางใต้ของมณฑลตังเกี๋ย (Tonkin) ซึ่งบริเวณนี้เป็นที่มั่นสำคัญของขบวนการเวียดมินห์  ฝรั่งเศสใช้ความเหนือกว่าทางด้านอำนาจการยิง และใช้การสนับสนุนจากกำลังทางเรือและกำลังทางอากาศ  ทำให้เกือบปิดล้อมกำลังหลักของฝ่ายเวียดมินห์ได้สำเร็จ  เหลือเพียงพื้นที่ระหว่างเมืองเคาบังและเยนไบ (Yen Bai) เท่านั้น  โฮจิมินห์ซึ่งพยายามเจรจาเรื่องอิสรภาพของเวียดนามกับฝรั่งเศสมาตั้งแต่ปี ๑๙๔๖ ถึงตอนนี้(เดือนเมษายน ๑๙๔๗) ต้องมาเจรจาหยุดยิงกับฝรั่งเศส  แต่ฝรั่งเศสยืนกรานให้ฝ่ายเวียดมินห์ยอมแพ้อย่างเดียว  เมื่อสถานการณ์ของเวียดมินห์ย่ำแย่ดูเหมือนกับจะพ่ายแพ้แล้ว  ฝรั่งเศสก็ถอนกำลังในวันที่ ๒๖ เมษายน พร้อมกับประกาศว่า "In the French Union is no place for cowards. I would be one, if I would accept."  ระหว่างพักรบในฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อน  ฝรั่งเศสก็เข้าโจมตีที่มั่นของเวียดมินห์ในตังเกี๋ยอีกแต่ไม่สามารถครอบครองพื้นที่ได้อย่างเด็ดขาด  ดังนั้นเมื่อกำลังของฝรั่งเศสถอนตัวออกไป  พวกเวียดมินห์ก็กลับเข้ามาอีก นายพล จอง-เอเตียง วัลลุย (General Jean-Etienne Valluy) ผู้บัญชาการทหารสูงสุดในอินโดจีน ตระหนักว่า การใช้วิธีโจมตีเล็กๆ น้อยๆ ต่อกองบัญชาการของเวียดมินห์ไม่สามารถเอาชนะสงครามนี้ได้  เขาได้รับข่าวจากสำนักงานข่าวกรองว่า พบกองบัญชาการของเวียดมินห์อยู่ในเมืองบักคาน (Bac Can) จึงวางแผนที่จะจับกุมตัวโฮจิมินห์และเสนาธิการของเขา  ซึ่งจะทำให้เขาจัดการกับขบวนการเคลื่อนไหวเพื่ออิสรภาพของเวียดนาม (เวียดมินห์) ได้อย่างเด็ดขาด ยุทธการนี้เริ่มขึ้นในวันที่ ๗ ตุลาคม ทหารพลร่มฝรั่งเศส ๑,๑๐๐ คน โดดร่มลงที่บักคาน แล้วเข้าควบคุมทั้งเมืองได้อย่างรวดเร็ว  แต่ไม่เร็วพอที่จะจับตัวโฮจิมินห์หรือผู้นำของเวียดมินห์คนอื่นๆ ได้ ในเวลาเดียวกัน ทหารฝรั่งเศสหน่วยอื่น (ราว ๑๕,๐๐๐ คน) เคลื่อนกำลังจากเคาบังที่อยู่ตอนเหนือของตังเกี๋ย ไปยังเยนไบ ที่อยู่ถัดลงมาทางใต้  เพื่อตัดเส้นทางส่งกำลังบำรุงของเวียดมินห์จากจีน และให้สามารถปิดล้อมและทำลายกำลังของเวียดมินห์ได้อย่างเด็ดขาด  แต่ฝรั่งเศสทำไม่ได้ตามแผนที่วางไว้  เพราะกำลังของเวียดมินห์ส่วนใหญ่ (จากทั้งหมดราว ๔๐,๐๐๐ คน) สามารถเล็ดรอดฝ่าวงล้อมของฝรั่งเศสไปได้  ซึ่งรวมทั้งโฮจิมินห์, ที่ปรึกษาและนายพล โวเหงียน เกี๊ยบ  โดยฝ่ายเวียดมินห์เสียทหารไป ในครั้งนี้ ๙,๐๐๐ คน หลังความล้มเหลวของยุทธการนี้  ผู้บัญชาการทหารสูงสุดของฝรั่งเศสต้องตัดสินใจเปลี่ยนยุทธวิธีเพราะขาดแคลนงบประมาณทำให้ไม่สามารถเพิ่มกำลังทหารในอินโดจีนได้  กองทหารต่างด้าวของฝรั่งเศส (foreign legion) เริ่มตั้งฐานที่มั่นตามเส้นทางสายสำคัญ คือเส้นทางสายที่ ๔ และสายที่ ๓ (Route Coloniale 4, Route Coloniale 3) เพื่อสกัดพวกเวียดมินห์ที่อยู่ทางตะวันออกของตังเกี๋ย  แต่ฝรั่งเศสก็ยังไม่สามารถสกัดการส่งกำลังบำรุงของเวียดมินห์จากจีนหรือจากคลังของเวียดมินห์ที่จัดตั้งขึ้นมาได้  นี่คือจุดเปลี่ยนของสงครามที่ทำให้ฝ่ายเวียดมินห์ได้รับชัยชนะในเวลาต่อมา จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 10:19:26 ]

ความคิดเห็นที่ 17 น่าสนใจมากค่ะ อยากจะทราบให้ชัดๆ ค่ะว่า ....     สหรัฐอเมริกาเข้ามาร่วม เพียงเพื่อจะต้านลัทธิคอมมิวนิสต์ไม่ให้แทรกซึมเข้าไปในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้  (ซึ่งก็รวมถึงสยาม(ไทย)ด้วย) และดูเหมือนว่าจะมีน้ำหนักเพียงพอที่ไทยเราจะคล้อยตาม ร่วมรบ อีกทั้งยังส่งกำลังทหารไปปฏิบัติการลับนอกประเทศเพื่อ ยันลัทธิคอมมิวนิสต์(ท่านนายกฯน่าจะทราบดีด้วยค่ะเรื่องนี้) .... หรือจะมีอะไรแอบแฝงอย่างที่หลายคนระแวงกัน        ดิฉันจะขอรบกวนทราบความเห็นของคุณ hummel ด้วยค่ะว่า ถ้าอเมริกาไม่เข้าไปเวียดนาม "ลัทธิคอมมิวนิสต์" จะเข้ามาครอบงำไทยใด้"ทั้งหมด"หรือไม่ค่ะ  และจะช้า/เร็วแค่ไหน  (ขนาดอเมริกาเข้าไปแล้ว ก็ยังมีคอมมิวนิสต์ ให้ไทยเราต้องปราบปรามอยู่เลย)        ขอบพระคุณมากค่ะ จากคุณ : แม่ขา - [ 20 พ.ค. 50 11:21:12 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ความเห็นส่วนตัวนะครับ ผมเชื่อว่า นโยบายต่างประเทศของสหรัฐอเมริกาย่อมเป็นไปเพื่อรักษาผลประโยชน์ของสหรัฐฯ  ทุกๆ ครั้ง ไม่ว่าจะเป็นการเข้าร่วมในสงครามโลกครั้งที่ ๑ และ ๒  การใช้กองเรือของนายพลเรือ เพอร์รี่ ปิดอ่าว บีบให้ญี่ปุ่นเปิดตลาดการค้า หรือการเข้ามามีบทบาทในจีน  ทุกกรณีที่เกิดขึ้นเป็นการกระทำเพื่อรักษาผลประโยชน์ของสหรัฐฯ   เช่นกันครับ ในช่วงสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่ ๒ สิ่งที่ประเทศมหาอำนาจตะวันตกเกรงกลัวที่สุดคือ การแพร่ขยายตัวของลัทธิคอมมิวนิสต์ ซึ่งมีที่มั่นอย่างมั่นคงแล้วในยุโรปตะวันออกที่ถูกครอบครองโดยกำลังทหารของสหภาพโซเวียต  ในจีน ฝ่ายก๊กมินตั๋ง ต้องเพลี่ยงพล้ำต่อฝ่ายคอมมิวนิสต์ของเหมาเจ๋อตุง ที่มั่นของมหาอำนาจตะวันตกค่อยๆ ตกไปอยู่ภายใต้การครอบครองของฝ่ายคอมมิวนิสต์  แม้กระทั่งในอาณานิคมของอังกฤษอย่างมลายู ก็ยังได้รับผลกระทบจากความพยายามปฏิวัติของพรรคคอมมิวนิสต์มลายา ดังนั้นในดินแดนที่ติดกับจีนอย่างอินโดจีนของฝรั่งเศสจึงเป็นดินแดนที่น่าเป็นห่วง ไม่ต้องอะไรหรอกครับ ขนาดการเมืองในฝรั่งเศส, อิตาลี ก็ยังถูกรบกวนจากพรรคคอมมิวนิสต์  ทำให้รัฐบาลอเมริกันต้องช่วยเหลือด้านงบประมาณบางส่วนให้กับรัฐบาลฝรั่งเศส การที่ภูมิภาคเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ถือเป็นจุดยุทธศาสตร์ที่สำคัญแห่งหนึ่งของโลก  คุมทั้งเส้นทางเดินเรือ, เส้นทางเดินอากาศ และเป็นแหล่งทรัพยากรใหญ่แห่งหนึ่ง (เช่น ข้าว, ยางพารา, ดีบุก, ...) ทำให้สหรัฐอเมริกายอมให้ดินแดนจุดนี้ตกไปอยู่ภายใต้การยึดครองของฝ่ายคอมมิวนิสต์ไม่ได้  อันนี้คือเหตุผลของทางสหรัฐฯ นะครับ   ส่วนเหตุผลของทางฝ่ายไทยที่เข้าร่วมกับสหรัฐฯ มีหลายประการ ตั้งแต่สหรัฐฯ ช่วยเหลือไทยไม่ให้ถูกฝ่ายสัมพันธมิตรเข้ายึดครอง (จะเห็นได้จากการที่ทั้งอังกฤษและฝรั่งเศสรีบกลับเข้ามายึดครองดินแดนในอาณานิคมของตนทันที), สหรัฐฯ ช่วยเหลือไทยทางเศรษฐกิจในช่วงหลังสงครามโลกที่เกิดภาวะเศรษฐกิจโลกตกต่ำ และเหตุผลสำคัญที่สุดคือ ผู้นำทางการเมือง+ทางทหารของไทยในเวลานั้นเห็นภัยคุกคามจากลัทธิคอมมิวนิสต์เป็นปัญหาใหญ่ที่สุด  ของแถมก็คือ การได้ผลประโยชน์จากงบประมาณช่วยเหลือทางทหารที่สหรัฐฯ ทุ่มเทมาทั้งบนโต๊ะ และใต้โต๊ะ. จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 12:26:20 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ได้เปิดหูเปิดตาอีกเรื่องแล้ว ขอบคุณมากค่าคุณ hummel จากคุณ : NoxNoctis - [ 20 พ.ค. 50 12:42:38 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ต่อจาก คห.๑๖ นะครับ ปี ๑๙๔๘ ฝรั่งเศสเริ่มหาทางเอาชนะฝ่ายเวียดมินห์ทางการเมือง  โดยการตั้งรัฐบาลของคนเวียดนามเองขึ้นที่ไซ่ง่อน  นำโดยจักรพรรดิ เบาได๋  รัฐบาลดังกล่าวมีอำนาจที่จะปกครองกันเองโดยอยู่ภายใต้สหภาพฝรั่งเศส (French Union of nations, จัดตั้งขึ้นโดยรวบรวมประเทศที่เคยเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศส  ในลักษณะเดียวกับกลุ่มประเทศเครือจักรภพของสหราชอาณาจักร)   สองปีก่อนหน้านั้น ฝรั่งเศสได้เนรเทศโฮจิมินห์ ออกจากเวียดนาม  จักรพรรดิ เบาได๋ เองก็เช่นกันอาจถูกเนรเทศได้หากไม่ร่วมมือกับฝรั่งเศส  แต่จักรพรรดิ เบาได๋ ไม่มีกำลังทหารของตนเองทำให้ฝรั่งเศสมองว่าเป็นบุคคลที่ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับฝรั่งเศส ปี ๑๙๔๙ รัฐบาลฝรั่งเศสให้การรับรองอธิปไตยของรัฐเวียดนาม (State of Vietnam) ภายใต้การนำของเบาได๋  โดยฝรั่งเศสยังคงควบคุมด้านการทหารและการต่างประเทศของเวียดนาม ในฐานะเป็นรัฐอิสระในสหภาพฝรั่งเศส  เวียดมินห์เองก็เร่งจัดตั้งรัฐบาลของตนเองขึ้นมาเช่นกัน เพื่อให้เป็นรัฐอิสระที่แท้จริง ไม่ใช่ “รัฐอิสระ” สไตล์ฝรั่งเศส  ในเวลาต่อมา, เพื่อให้รัฐบาลของเบาได๋ มั่นคงขึ้น  ฝรั่งเศสจึงได้จัดตั้งกองทัพเวียดนาม (Vietnam People's Army, หรือรับรู้กันว่า เป็นกองทัพแห่งชาติเวียดนาม) แต่กองทัพนี้ยังคงอยู่ใต้การบังคับบัญชาของนายทหารฝรั่งเศส  กองทหารนี้ถูกส่งไปประจำในพื้นที่ที่สถานการณ์เงียบสงบ  ในส่วนอื่นๆ นั้นในกลุ่มชนชาวเวียดนามเองก็ยังมีกลุ่มติดอาวุธอิสระที่ฝังตัวอยู่ในเมือง  เช่นพวกเคาได๋ (Cao Dai), โหเห่า (Hoa Hao) และบินห์ ซูเยน (Binh Xuyen)   ในปี ๑๙๔๙ นี้ เมาเซตุง สามารถพิชิตพรรคก๊กมินตั๋งได้สำเร็จ  ทำให้พวกเวียดมินห์ได้รับการสนับสนุนอาวุธยุทโธปกรณ์และการฝึกจากจีนอย่างเต็มที่  มีการลำเลียงอาวุธยุทโธปกรณ์ผ่านเข้ามาทางชายแดนจีน-เวียดนาม   ฝรั่งเศสยังให้อิสรภาพแก่อีก ๒ ชาติในอินโดจีนคือ ราชอาณาจักรลาวและกัมพูชา ปี ๑๙๕๐ สหรัฐอเมริกาให้การรับรองรัฐบาลเวียดนามใต้  ในขณะที่ชาติตะวันตกอีกหลายชาติในยุโรปไม่ให้การรับรองเพราะมองว่า เป็นรัฐบาลหุ่นของฝรั่งเศส  สหรัฐฯ เริ่มให้เงินช่วยเหลือทางทหารแก่ฝรั่งเศสสำหรับซื้ออาวุธและที่ปรึกษาทางทหาร  ในขณะที่เวียดมินห์ได้รับอาวุธยุทโธปกรณ์จากจีนอย่างไม่จำกัดเช่นกัน  ทำให้นายพล โว เหงียน เกี๋ยบ จัดตั้งกองกำลังของเขาขึ้นอีกครั้งได้ถึง ๕ กองพลใหญ่ คือ กองพลที่ ๓๐๔, ๓๐๘, ๓๑๒, ๓๑๖ และกองพลที่ ๓๒๐ สงครามเริ่มขึ้นอีกครั้ง เมื่อนายพล โว เหงียน เกี๊ยบ เริ่มโจมตีกองทหารฝรั่งเศสที่ตั้งฐานตลอดแนวชายแดนเวียดนาม-จีน  ในเดือนกุมภาพันธ์ ๑๙๕๐ (ยุทธการ Le Hong Phong I)  เวียดมินห์สามารถจับทหารฝรั่งเศสได้ ๑๕๐ นาย ที่ไลเค (Lai Khe) ในตังเกี๋ย  วันที่ ๒๕ พฤษภาคม, เวียดมินห์ประสบความล้มเหลวในการโจมตีกองทหารฝรั่งเศสที่เคาบัง (Cao Bang) ที่มีทหาร ๔,๐๐๐ นาย ส่วนใหญ่เป็นเวียดนามที่อยู่ใต้การบังคับบัญชาของทหารฝรั่งเศส  เกี๊ยบ เข้าโจมตีเคาบังและดองเค (Dong Khe) อีกครั้ง(*ดูรายละเอียดในเรื่อง การรบชิงเส้นทางสาย ๔)ในวันที่ ๑๕ กันยายน(ยุทธการ Le Hong Phong II)    ในที่สุด ดองเค ถูกยึดได้ในวันที่ ๑๘ กันยายน และเคาบัง ถูกยึดได้ในวันที่ ๓ ตุลาคม เมืองต่อมาที่ถูกเวียดมินห์โจมตีคือ ลางซอน (Lang Son) ที่นี่มีกองทหารต่างด้าวของฝรั่งเศส (French Foreign Legion) ที่แข็งแกร่งประจำอยู่ ๔,๐๐๐ คน  ทหารฝรั่งเศสที่ถอนตัวตามถนนสาย ๔ (Route 4) ถูกเวียดมินห์ซุ่มโจมตีตลอดเส้นทาง  ฝรั่งเศสต้องส่งกองหนุนจากทัท เค (That Khe) มาช่วย และยังส่งพลร่ม ๑ กองพัน กระโดดลงที่ทางใต้ของดองเค เพื่อโจมตีตอบโต้และทำลายเวียดมินห์  หลังลางซอนถูกโจมตีหนึ่งสัปดาห์ก็แตกในวันที่ ๑๗ ตุลาคม  กองทหารฝรั่งเศสพากันถอนตัวมาที่สามเหลี่ยมปากแม่น้ำแดง  จากทหารกว่า ๑๐,๐๐๐ นาย เสียชีวิตไป ๔,๘๐๐ นาย อีก ๒,๐๐๐ นาย บาดเจ็บ  อาวุธยุทโธปกรณ์ที่ถูกทำลายหรือถูกยึดไปในระหว่างการรบมีปืนใหญ่ไป ๑๓ กระบอก, เครื่องยิงลูกระเบิด ๑๒๕ กระบอก, รถบรรทุก ๔๕๐ คัน, ปืนกล ๙๔๐ กระบอก, ปืนกลมือ ๑,๒๐๐ กระบอก และปืนเล็กยาว ๘,๐๐๐ กระบอก จีนและสหภาพโซเวียตรับรองโฮจิมินห์ เป็นผู้ปกครองเวียดนามที่ถูกต้อง และยิ่งส่งอาวุธยุทโธปกรณ์สนับสนุนเวียดนามมากยิ่งขึ้น  ในปี ๑๙๕๐ นี้เป็นครั้งแรกที่ระเบิดนาปาล์มถูกนำมาใช้ในเวียดนาม  (โดยกองทัพอากาศฝรั่งเศส ที่ได้รับอาวุธจากอเมริกา) ตอนต่อไปเป็นเรื่องของการรบชิงเส้นทางสายที่ ๔ ครับ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 13:09:41 ]

ความคิดเห็นที่ 21 การรบชิงเส้นทางสาย ๔ เส้นทางสาย ๔ (RC4, หรือเรียกอีกนามหนึ่งว่า Highway 4) เป็นถนนสายยุทธศาสตร์เส้นหนึ่งในเวียดนาม, ถนนสายนี้สร้างเลียบชายแดนจีน จากฮานอยไปยังเคาบัง (Cao Bang)  ความพ่ายแพ้ของทหารฝรั่งเศสในปี ๑๙๕๐ ทำให้ชื่อของเส้นทางสายนี้โด่งดังขึ้นมา ฝรั่งเศสสูญเสียทหารไปหลายหน่วย รวมถึงกองพันทหารต่างด้าวบางหน่วย ถูกเวียดมินห์ทำลายไปด้วย หลังยุทธการ Le Hong Phong I  ที่เวียดมินห์ทำการรุกตลอดลุ่มแม่น้ำแดง  ทำให้เวียดมินห์สามารถควบคุมพื้นที่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของตังเกี๋ย ใกล้กับชายแดนจีนได้อย่างมั่นคง  นอกจากบริเวณเส้นทางสาย ๔ ที่ยังมีทหารฝรั่งเศสตั้งค่ายรักษาเส้นทางอยู่ ในวันที่ ๒๕ พฤษภาคม  กำลังทหารเวียดมินห์ ๒,๕๐๐ คน รุกเข้าโจมตีและยึดที่มั่นของฝรั่งเศสที่ดองเค (Dong Khe) ได้  ดองเค เป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญของฝรั่งเศสบนเส้นทางสาย ๔  หากเวียดมินห์ทำสำเร็จจะสามารถตัดเส้นทางส่งกำลังบำรุงของฝรั่งเศสที่อยู่ประจำที่มั่น ๒ แห่งคือ เคาบัง (Cao Bang) และลางซอน (Lang Son)  ทหารพลร่มฝรั่งเศสกระโดดร่มลงยึดดองเคกลับคืนมาได้ในเย็นวันที่ ๒๗ พฤษภาคม โดยมีทหารต่างด้าวอีกหนึ่งกองร้อยร่วมเข้าตีที่มั่นของเวียดมินห์ ในตอนนี้กองทัพของเวียดมินห์ไม่ใช่กองโจรอย่างที่ฝรั่งเศสเคยรับรู้อย่างในช่วงก่อนหน้านี้  กองทัพเวียดมินห์มีกำลังพลมากขึ้นและได้รับการฝึกที่ดีกว่าเดิม  ในต้นเดือนกันยายน ๑๙๕๐, เวียดมินห์มีกำลังพลถึง ๑๐๐,๐๐๐ คน แบ่งกำลังออกเป็น ๗๐ กองพัน นอกจากนี้ยังมีกองกำลังประจำถิ่นอีก ๓๓ กองพัน (๔๐,๐๐๐ คน)  และยังมีประชาชนในท้องถิ่นที่สนับสนุนเวียดมินห์อีก ๖๐,๐๐๐ คน คอยช่วยเหลือ  นายพล เกี๊ยบ เริ่มก่อกวนที่ตั้งของทหารฝรั่งเศสที่อยู่บนเส้นทางสาย ๔ ทางตอนเหนือของเวียดนาม ด้วยการลอบวางกับระเบิดและซุ่มโจมตี  จนฝรั่งเศสต้องถอนกำลังหน่วยย่อยต่างๆ บนเส้นสาย ๔ เข้ามาเสริมกำลังส่วนใหญ่ที่ดองเค และเคาบัง   แผนการต่อไปของนายพล เกี๊ยบ คือ แผนปฏิบัติการ Le Hong Phong II  เพื่อโจมตีที่มั่นสำคัญของฝรั่งเศสต่อไป วันที่ ๑๖ กันยายน ทหารราบเวียดมินห์ ๕ กองพัน สนับสนุนด้วยหนึ่งกองพันอาวุธหนัก เข้าโจมตีที่มั่นของฝรั่งเศสที่ดองเค ซึ่งมีกองร้อยที่ ๕ และกองร้อยที่ ๖ ของกองพันที่ ๒ กรมทหารต่างด้าวที่ ๓ (3rd REI) รวม ๓๐๐ คนประจำการอยู่  หลังการสู้รบกันอย่างดุเดือดถึงขั้นประชิดตัว  ที่มั่นของฝรั่งเศสก็ถูกยึดได้ในวันที่ ๑๘ กันยายน  มีทหารหนีรอดไปถึงที่มั่นของฝรั่งเศสอีกแห่งที่ทัทเค (That Khe) เพียง ๑๒ นาย เท่านั้น  อีก ๑๔๐ นายถูกจับเป็นเชลย ที่เหลือเสียชีวิตหรือสูญหายไปในระหว่างการรบ ฝรั่งเศสเร่งเสริมกำลังที่ทัทเคอย่างเร่งด่วน  เริ่มด้วยพลร่มจากกองพันทหารพลร่มต่างด้าวที่ ๑ (Foreign Legion's 1st Parachute Battalion, 1st BEP) กระโดดร่มลงสู่ทัทเคในวันที่ ๑๗ กันยายน เพื่อรอกำลังหนุนจากกองพันทหารมอร๊อคโคที่ ๑ (Moroccan 1st) และกองพันทหาร goumier ที่ ๑๑ (11th Tabors) ที่กำลังรวบรวมกำลังตั้งเป็นกองกำลังเฉพาะกิจ (Groupement Bayard) มีกำลังพลรวม ๓,๕๐๐ คน ประกอบด้วยทหาร ๒,๖๐๐ นาย และอาสาสมัครพลเรือนที่นิยมฝรั่งเศสอีก ๕๐๐ นาย มีที่ตั้งอยู่ที่ลางซอน ภายใต้บังคับบัญชาของพันเอก Le Page  ปฏิบัติการแรกของหน่วยเฉพาะกิจคือ การทำลายเครือข่ายของเวียดมินห์ในลางซอน ขณะเดียวกัน นายพล Marcel-Maurice Carpentier ผู้บัญชาการทหารฝรั่งเศสในอินโดจีนตัดสินใจที่จะถอนกำลังจากเคาบัง  จึงสั่งการให้พันเอก Charton ผู้บัญชาการค่ายทหารที่เคาบัง ทำลายอาวุธหนัก และให้ถอนกำลังมาที่ดองเค  อีกด้าน, กองกำลังเฉพาะกิจ Groupement Bayard จะเปิดยุทธการจากทัทเค เพื่อชิงดองเค กลับคืนมาและจะทำการยึดเอาไว้ให้นานพอที่จะสนธิกับกำลังทหารของพันเอก Charton ที่ถอนตัวมาจากเคาบังได้ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 19:28:31 ]

ความคิดเห็นที่ 22 การยุทธบนเส้นทางสาย ๔ วันที่ ๓๐ กันยายน Groupement Bayard ออกจากทัทเค นำโดยกองพันทหารพลร่มต่างด้าวที่ ๑ (1st BEP)  และต้องปะทะกับทหารเวียดมินห์  นายพลเกี๊ยบวางกำลังถึง ๑๐ กองพัน, สนับสนุนด้วยกรมทหารปืนใหญ่ และหน่วยอื่นๆ ที่เคยปฏิบัติการในยุทธการ Le Hong Phong I ปิดล้อมดองเคอย่างหนาแน่น  ทำให้ทหารฝรั่งเศสถูกกดดันจนต้องถอยกลับมาตั้งรับที่ทัทเค และกำลังทหารในดองเคทำได้เพียงรอการสนับสนุนทางอากาศเท่านั้น  ผู้การฯ Le Page นำกำลังโจมตีเวียดมินห์เพื่อเปิดทางสู่ดองเคอีกครั้งในวันที่ ๒ ตุลาคม ในขณะเดียวกัน พัน. ๓ กรมทหารต่างด้าวที่ ๓ (3rd Battalion of 3rd REI) นำกำลังออกจากเคาบัง  พันเอก Charton ไม่ยอมทำลายอาวุธหนักตามคำสั่ง  โดยนำอาวุธหนักมาพร้อมกับการถอนกำลังด้วย  ทหารฝรั่งเศสถอนกำลังมาตามเส้นทางสาย ๔  การเดินทางเป็นไปอย่างเชื่องช้าเพราะถูกซุ่มโจมตีจากพวกเวียดมินห์ตลอดเวลา หลังการสู้รบกันอย่างหนัก, ทหารจากเคาบังก็สามารถฝ่าวงล้อมของเวียดมินห์ออกมาพบกับ Groupement Bayard ได้ที่หุบเขารอบๆ ดองเค ในวันที่ ๕ ตุลาคม จากนั้นกำลังของฝรั่งเศสทั้งหมดถูกกำลังของเวียดมินห์โจมตีจนต้องถอนตัวไปสู่ช่องเขา Coc Xa   และถูกทำลายหมดในวันที่ ๗ ตุลาคม  ฝรั่งเศสพยายามส่งทหารพลร่มหนึ่งกองร้อย (๑๒๐ นาย) จากกองพันทหารพลร่มต่างด้าวที่ ๑ (1st BEP Replacement Company) รวมกำลังกับกองพันทหารพลร่มจู่โจมที่ ๓ (3rd BCCP - Bataillon Colonial de Commandos Parachutistes) โดดร่มลงไปยังทัทเค แต่ถูกเวียดมินห์โจมตีเช่นกัน  เหลือทหารพลร่มจากกองพันที่ ๑ รอดตายไปถึงแนวรับของฝรั่งเศสได้เพียง ๒๓ นายเท่านั้น  กองพันทหารพลร่มต่างด้าวที่ ๑ เป็นกองพันทหารพลร่มฝรั่งเศสหน่วยแรกที่สูญเสียไปในการรบ  ตามมาด้วยกองพันทหารพลร่มจู่โจมที่ ๓ เป็นหน่วยที่สอง การสูญเสียกำลังระดับกองพันทั้งหน่วยของฝรั่งเศส  ทำให้ขวัญและกำลังใจของฝรั่งเศสตกต่ำ  จากกำลังของฝรั่งเศสกว่า ๖ พันนาย ทั้งทหารและพลเรือนอาสาสมัคร  มีเพียง ๗๐๐ นาย ที่รอดมาถึงแนวของฝรั่งเศส  กองบัญชาการทหารฝรั่งเศสประจำอินโดจีนสั่งการให้ทหารที่ลางซอน ถอนตัวในวันที่ ๑๗ ตุลาคม  วันต่อมา (๑๘ ตุลาคม) กองบัญชาการก็สั่งการให้ทหารที่ประจำตามที่มั่นต่างๆ บนเส้นทางสาย ๔ ที่อยู่ทางใต้ของลางซอนลงมาถอนตัวด้วย  ทำให้ชาวฝรั่งเศสที่ฮานอยเกิดความโกลาหลขึ้นต่างคนต่างต้องการที่จะหลบหนีลงมาทางใต้  จนกระทั่งแม่ทัพคนใหม่, นายพล จอง เดอ ลัทเทอร์ เดอ ทัสซิงยี (General Jean de Lattre de Tassigny)  มารับตำแหน่งผู้บัญชาการทหารฝรั่งเศสแทนนายพล คาร์เพนเทียร์ ในปลายปี ๑๙๕๐ และฟื้นฟูขวัญกำลังใจของฝรั่งเศสกลับมา จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 19:30:28 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มารออ่านต่อนะคะ :) จากคุณ : AntiSpam (อันตราคนี) - [ 20 พ.ค. 50 19:36:02 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ..........ข อ บ พ ร ะ คุ ณ.. คุณ hummel ค่ะ .......... และ ขอบคุณ คุณ meaw_1985 ที่ตั้งประเด็น สนใจเป็นพิเศษ ตอน การรบที่เดียนเบียนฟู ค่ะ จากคุณ : Benedetta. - [ 20 พ.ค. 50 19:52:23 A:151.30.132.165 X: TicketID:108206 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : cipolla - [ 20 พ.ค. 50 20:30:54 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณเช่นกันครับ จากคุณ : mikey keynes - [ 20 พ.ค. 50 21:43:42 ]

ความคิดเห็นที่ 27 แหม ดีใจจัง มีคนติดตามอ่าน ... พอดีเขียนไปจบที่เดียนเบียนฟู พอดีครับ เพราะต่อจากการรบที่เดียนเบียนฟู จะเป็นตอนที่เรียกว่า สงครามเวียดนามแล้ว เพราะอิทธิพลของฝรั่งเศสหมดไป แต่มีอเมริกันเข้ามาแทน ตอนต่อไปคือ แม่ทัพคนใหม่ ครับ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 22:28:03 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ปี ๑๙๕๑ สถานการณ์ทางทหารของฝรั่งเศสเริ่มกระเตื้องขึ้นเมื่อฝรั่งเศสเปลี่ยนตัวแม่ทัพคนใหม่คือ นายพล จอง มารี เดอ ลัทเตอร์ เดอ ทัสซิงยี่ (General Jean Marie de Lattre de Tassigny)  เขาสั่งให้ตั้งค่ายขึ้นเรียงรายเป็นแนวจากฮานอยไปถึงอ่าวตังเกี๋ย  แนวดังกล่าวตัดข้ามสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแดง เพื่อทำลายกองกำลังเวียดมินห์ไม่ให้ข้ามมาก่อกวนได้  ต่อมารู้จักกันในนาม “แนวเดอลัทเตอร์” (De Lattre Line) แผนนี้ทำให้ฝรั่งเศสประสบความสำเร็จในการต่อต้านเวียดมินห์ วันที่ ๑๓ มกราคม ๑๙๕๑  เกี๊ยบเคลื่อนกำลังกองพลที่ ๓๐๘ และ ๓๑๒ จำนวนกว่า ๒๐,๐๐๐ คน เข้าโจมตีวินเยน (Vinh Yen) ที่อยู่ห่างจากฮานอยไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ ๒๐ ไมล์  ที่นี่มีกรมทหารต่างด้าวที่ ๙ จำนวน ๖,๐๐๐ นาย ประจำการอยู่  ทหารเวียดมินห์ถูกฝรั่งเศสใช้ทั้งปืนใหญ่และปืนกลสกัดการบุกจนต้องถอนกำลัง  สูญเสียทหารไป ๖,๐๐๐ คน, บาดเจ็บ ๘,๐๐๐ คน และถูกจับอีก ๕๐๐ คน  การรบครั้งนี้ถือเป็นหายนะของฝ่ายเวียดมินห์ การยุทธที่วินห์เยน, เกิดขึ้นในวันที่ ๑๓ - ๑๗ มกราคม ๑๙๕๑  เป็นการรบใหญ่ครั้งหนึ่งในสงครามอินโดจีนครั้งแรก ระหว่างกองกำลังของฝรั่งเศสที่นำโดยนายพล จอง เดอ ลัทเทอร์ เดอ ทัสซิงยี วีรบุรุษในสงครามโลกครั้งที่ ๒ กับฝ่ายเวียดมินห์ ที่นำโดยนายพล โว เหงียน เกี๊ยบ  ผลของสงครามครั้งนี้ทำให้ชัยชนะที่ผ่านมาของฝ่ายเวียดมินห์ต้องถูกหยุดลง สถานการณ์ก่อนการรบ  ในเดือนตุลาคม ๑๙๕๐, เวียดมินห์ที่มีฐานปฏิบัติการจากดินแดนจีนสามารถยึดที่มั่นของฝรั่งเศสที่ตั้งรักษาการบนเส้นทางสาย ๔ ได้หมด  จนถึงวันที่ ๑๗ ตุลาคม ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการโจมตี  ฝรั่งเศสเสียทหารไปถึง ๖,๐๐๐ คน รัฐบาลฝรั่งเศสที่ปารีสต้องเรียกตัวผู้ว่าการ   อินโดจีน(Leon Pignon) และผู้บัญชาการทหารประจำอินโดจีน (commander-in-chief of the French Expeditionary Corps, General Georges Carpentier) กลับและส่งนายพล General Jean de Lattre de Tassigny นายทหารที่มีชื่อเสียงอดีตผู้บัญชาการกองทัพที่ ๑ (French First Army) ในสงครามโลกครั้งที่ ๒ มาอินโดจีนแทน เดอ ลัทเทอร์ เดินทางถึงฮานอย ในวันที่ ๑๗ ธันวาคม และเข้าบังคับบัญชาทั้งด้านการทหารและการเมืองในอินโดจีน  กำลังของฝรั่งเศสในอินโดจีนขณะนั้นมีประมาณ ๑๙๐,๐๐๐ คน ในจำนวนนี้เป็นทหารอากาศ ๑๐,๐๐๐ คน และทหารเรือ ๕,๐๐๐ คน  ฝรั่งเศสครอบครองเมืองใหญ่  ขณะที่เวียดมินห์ได้ครอบครองพื้นที่ในชนบทและกำลังขยายการครอบครองไปยังพื้นที่อื่นอย่างรวดเร็ว  นายพล เกี๊ยบ มีกำลัง ๕ กองพล (กองพลละ ๑๐,๐๐๐ นาย) ทั้งหมดได้รับการสนับสนุนด้านอาวุธยุทโธปกรณ์จากจีน     ๔ กองพล ตั้งมั่นอยู่ห่างจากฮานอยไปทางเหนือ ๑๕๐ ไมล์  ในพื้นที่รอบๆ มณฑล Viet Bac ใกล้กับชายแดนจีน  อีกกองพลหนึ่งคือ กองพลที่ ๓๒๐ ตั้งมั่นอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแดง (ซึ่งยังคงอยู่ในการควบคุมของฝรั่งเศส) ต้นปี ๑๙๕๑ ฝ่ายเวียดมินห์หวังจะเดินหน้าขับไล่ฝรั่งเศสออกจากเวียดนามให้หมด  นายพล เกี๊ยบและฝ่ายเสนาธิการตัดสินใจเข้าตีเมืองหลวงฮานอย  อันดับแรกต้องยึด Vinh Yen เมืองเอกของจังหวัด Vinh Phuc ซึ่งเป็นเมืองด่านหน้าของฝรั่งเศสที่อยู่ห่างจากฮานอยไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ ๓๐ ไมล์ กำลังของฝรั่งเศส : Vinh Yen มีกรมทหารต่างด้าวจากกองพลน้อยทหารต่างด้าวที่ ๙ (9th Foreign Legion Brigade) ประจำการอยู่ ๒ กรม (Mobile Groups, GM) คือ GM 3 (ต่อไปขอเรียกว่า ฉก. ๓) รักษาการในตัวเมือง และ GM 1 (ต่อไปขอเรียกว่า ฉก. ๑) ประจำที่มั่นสำคัญทางด้านตะวันออก  แต่ละหน่วยมีกำลังพล ๓,๐๐๐ นาย  แผนของเกี๊ยบคือ เข้าตีระหว่างหน่วยทั้งสองและผลักดันให้ฉก. ๓ ถอนกำลังจากทะเลสาบ Dam Vac ไปทางใต้  หากทำสำเร็จจะสามารถปิดล้อมฉก. ๑ ได้  ปลายเดือนธันวาคม, เกี๊ยบเคลื่อนกำลังกองพลที่ ๓๐๘ และกองพลที่ ๓๑๒ จาก Viet Bac มาวางกำลังตามเทือกเขา Tam Dao การโจมตีเริ่มขึ้นในวันที่ ๑๓ มกราคม ๑๙๕๑ การรบ : กองพลที่ ๓๐๘ ของเวียดมินห์เปิดฉากเข้าตีลวงที่ Bao Chuc ที่มั่นขนาดเล็กของฝรั่งเศสที่มีทหารประจำการอยู่ ๕๐ นาย  Bao Chuc อยู่ห่างจาก Vinh Yen ไปทางเหนือ ๒ ไมล์  ฉก. ๓ รีบเคลื่อนกำลังออกจากที่ตั้งไปทางเหนือเพื่อช่วยเหลือทันที  แต่ถูกกองพลที่ ๓๑๒ ของเวียดมินห์ซุ่มโจมตีที่ Dao Tu  ฝรั่งเศสระดมทั้งกำลังทางอากาศและปืนใหญ่เข้าช่วยถล่มเวียดมินห์ให้ฉก. ๓ ถอยกลับมา Vinh Yen ได้  แต่กว่าจะถอนตัวได้สำเร็จ  ฉก. ๓ ก็สูญเสียกำลังไปหนึ่งกองพัน  กองพันอื่นๆ เสียหายหนักเหมือนกัน  จากนั้นกำลังของเวียดมินห์ก็รุกเข้ามาตั้งมั่นตามแนวเชิงเขา ที่อยู่หน้าเมือง Vinh Yen วันที่ ๑๔ มกราคม, นายพล เดอ ลัทเทอร์ เดินทางมา Vinh Yen เพื่อบัญชาการรบด้วยตนเอง  เขาสั่งการให้ฉก. ๒ (GM 2) จากฮานอย มาเป็นกำลังสำรอง ให้ฉก. ๑ เป็นหน่วยเข้าโจมตีไปตามแนวเส้นทางสาย ๒ ให้สามารถเชื่อมการติดต่อกับฉก. ๓ ให้ได้  เดอ ลัทเทอร์ ยังสั่งการให้กำลังทางอากาศระดมโจมตีเวียดมินห์อย่างหนัก  ฉก. ๑ ประสบความสำเร็จในการยึดเส้นทางสายที่ ๒  และร่วมกับฉก. ๓ เข้าตีเวียดมินห์ที่มาตั้งมั่นอยู่ที่เชิงเขา  จนสามารถผลักดันให้เวียดมินห์ถอนกำลังออกจากแนวเชิงเขาได้สำเร็จ  อย่างไรก็ตาม ในวันที่ ๑๖ มกราคม เวียดมินห์ก็ระดมทหารจากกองพลที่ ๓๐๘ ใช้กลยุทธ์คลื่นมนุษย์เข้าตีทหารฝรั่งเศส  เดอ ลัทเทอร์ ระดมกำลังทางอากาศทั้งหมดเข้าโจมตีกำลังของเวียดมินห์  ถือเป็นการใช้กำลังทางอากาศที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมาในสงครามครั้งนี้  และยังเป็นครั้งแรกที่มีการนำระเบิดนาปาล์มจำนวนมากมาใช้ในสงครามอินโดจีน  ทหารเวียดมินห์ถูกโจมตีอย่างหนักจนต้องถอนตัวชั่วคราว  ล่วงเข้าวันที่ ๑๗ มกราคม ทหารฝรั่งเศสบนเนิน ๑๐๑ ต้องถอนตัวเพราะกระสุนหมด  ทหารเวียดมินห์จึงกลับเข้ามายึดเนินนี้พร้อมกับยึดเนิน ๔๗ ด้วย  ทำให้เกี๊ยบสามารถควบคุมตอนกลางของแนวรบไว้ได้  ในขณะที่ฝรั่งเศสยังคงควบคุมปีกทั้งสองด้านคือเนิน ๒๑๐ และเนิน ๑๕๗  เมื่อพระอาทิตย์เริ่มทอแสง  กองพลที่ ๓๐๘ ของเวียดมินห์ก็เข้าโจมตีอีกครั้ง เดอ ลัทเทอร์ ใช้กองหนุนสุดท้ายคือ ฉก. ๒ เข้าตรึงเนิน ๔๗ และส่งฉก. ๓ ไปสนับสนุนกำลังที่ประจำอยู่ที่เนิน ๒๑๐  กำลังทางอากาศของฝรั่งเศสยังคงถูกระดมเข้าโจมตีกำลังของฝ่ายเวียดมินห์  สร้างความสูญเสียให้กับกองพลที่ ๓๐๘ อย่างหนักจนต้องถอนกำลัง  เกี๊ยบสั่งให้กองพลที่ ๓๑๒ เข้ามาหนุน  แต่ฝรั่งเศสยังคงใช้ทุกอย่างที่มีตอบโต้การบุกของเวียดมินห์จนกระทั่งทั้งสองกองพลของเวียดมินห์ต้องถอนตัวในตอนเที่ยงของวันที่ ๑๗ มกราคม ชัยชนะของฝรั่งเศสในการรบครั้งนี้สร้างขวัญกำลังใจที่กำลังตกต่ำของฝรั่งเศสให้กลับดีขึ้น  ทางปารีสเองก็รู้สึกว่า กระทำในสิ่งที่ถูกต้องในการเลือกนายพล เดอ ลัทเทอร์ มารับหน้าที่ในการจัดการปัญหาในอินโดจีน  อย่างน้อยความหวังที่ฝ่ายเวียดมินห์จะขับไล่ฝรั่งเศสออกไปในปีนี้ก็เป็นไปไม่ได้อย่างที่หวังไว้  แต่หลังจากนั้นไม่นานฝ่ายเวียดมินห์ก็เล็ดรอดกลับมาเสริมกำลังเตรียมการโจมตีฝรั่งเศสอีก วันที่ ๒๓ มีนาคม, นายพล เกี๊ยบ รวบรวมกำลังเข้าโจมตีเมา เค (Mao Khe) ที่อยู่ห่างจากไฮฟองไปทางเหนือ ๒๐ ไมล์  ครั้งนี้ใช้กองพลที่ ๓๑๖ จำนวน ๑๑,๐๐๐ นาย เป็นกำลังหลัก และใช้กองพลที่ ๓๐๘ และ ๓๑๒ ที่ได้รับการเสริมกำลังแล้วเป็นกองหนุน  การรบรุนแรงถึงขั้นประชิดตัว  ฝรั่งเศสใช้ทั้งการโจมตีทางอากาศและการยิงสนับสนุนจากเรือรบ  ทำให้เวียดมินห์บาดเจ็บและเสียชีวิตไปกว่าสามพันคน  และต้องถอนตัวในวันที่ ๒๘ มีนาคม จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 22:32:56 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มันส์ๆ มาติดตามอยู่เสมอครับ จากคุณ : เชษฐา - [ 20 พ.ค. 50 22:38:45 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ที่ผ่านมายังขาดภาพประกอบนะครับ ที่เขียนเอาไว้จะมีภาพประกอบด้วย แต่เมื่อนำเสนอแบบนี้จึงต้องแยกเนื้อเรื่องกับภาพออกเป็นคนละส่วน  เอาเป็นว่า ลองปะติดปะต่อกันเองนะครับ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 22:59:02 ]

ความคิดเห็นที่ 31 แผนที่แสดงที่ตั้งที่คาดว่าเป็นอาณาจักรนัมเวียด ก่อนจะถูกจีนยกทัพเข้ายึดครองในปี ๑๑๑ ก่อนคริสตกาล จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 23:02:31 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ในภาพ แผนที่ด้านซ้ายอาณาจักรไดเวียด ของชาวเวียดนามอยู่ทางตอนเหนือของเวียดนามในปัจจุบัน  ทางด้านใต้ยังเป็นอาณาจักรจัมปา แผนที่ด้านขวา แสดงการขยายอาณาจักรลงมาทางใต้จนเป็นเวียดนามในปัจจุบัน [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 23:06:03 ]

ความคิดเห็นที่ 33 แผนที่แสดงการขยายอำนาจของฝรั่งเศสในอินโดจีนครับ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 23:09:06 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ฟาน บอย เชา (๑๘๖๗ - ๑๙๔๐) นักเคลื่อนไหวเพื่ออิสรภาพชาวเวียดนาม จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 23:10:33 ]

ความคิดเห็นที่ 35 โฮจิมินห์ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 23:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 36 จักรพรรดิเบาได๋ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 23:13:45 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ภาพ โทรเลขจากโฮจิมินห์ ถึงประธานาธิบดี ทรูแมน ร้องขอการสนับสนุนในการประกาศอิสรภาพของเวียดนาม ในเดือนกุมภาพันธ์ ๑๙๔๖ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 23:15:23 ]

ความคิดเห็นที่ 38 นายพล โว เหงียน เกี๊ยบ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 23:16:49 ]

ความคิดเห็นที่ 39 แผนที่แสดงยุทธการ Lea ของฝรั่งเศสในฤดูใบไม้ร่วง ปี ๑๙๔๗ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 23:18:36 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ผังการจัดกำลังพลระดับกองพลของเวียดมินห์ ในฤดูร้อนปี ๑๙๕๐ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 23:21:06 ]

ความคิดเห็นที่ 41 แผนที่แสดงเส้นทางสาย ๔ (สีแดง) เลียบชายแดนจีน [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 23:40:13 ]

ความคิดเห็นที่ 42 แผนที่การยุทธบนเส้นทางสาย ๔ ลูกศรสีดำจากมุมขวาล่าง คือการเคลื่อนกำลังของฝ่ายฝรั่งเศส ส่วนลูกศรสีแดง คือการเคลื่อนกำลังรุกไล่ของฝ่ายเวียดมินห์ จนกระทั่งฝรั่งเศสถูกล้อมทำลายที่ช่องเขา ช่องเขา Coc Xa ในวันที่ ๗ ตุลาคม ๑๙๕๐ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 23:51:27 ]

ความคิดเห็นที่ 43 รูปประกอบใน คห. 42 ครับ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 23:53:02 ]

ความคิดเห็นที่ 44 นายพล จอง มารี เดอ ลัทเตอร์ เดอ ทัสซิงยี่ แม่ทัพคนใหม่ที่สามารถสร้างขวัญและกำลังใจให้กับทหารฝรั่งเศส หลังการสูญเสียอย่างหนักในการยุทธชิงเส้นทางสาย ๔ จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 23:56:05 ]

ความคิดเห็นที่ 45 แผนที่แสดงที่ตั้งเมือง วินเยน ยุทธภูมิเลือดที่เวียดมินห์สูญเสียอย่างหนัก และหยุดยั้งความฮีกเหิมที่จะขับไล่ฝรั่งเศสให้ออกจากเวียดนามในเวลาสั้นๆ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : hummel - [ 20 พ.ค. 50 23:59:48 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ภาพถ่ายแสดงภูมิประเทศของเมืองวินเยน ครับ จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 00:01:32 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ติดตามกันต่อพรุ่งนี้นะครับ จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 01:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 48 .....................ร า ต รี ส วั ส ดิ์ ค่ะ ......................... จากคุณ : Benedetta - [ 21 พ.ค. 50 05:06:05 A:151.30.134.218 X: TicketID:108206 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ต่อไปผมจะโพสท์ภาพหรือแผนที่ประกอบไปด้วยนะครับ อาจจะช้า แต่คิดว่าจะทำให้เห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ชัดเจนขึ้นนะครับ. ศึกใหญ่ครั้งต่อมาคือ การรบที่เมาเค ครับ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 09:13:05 ]

ความคิดเห็นที่ 50 การยุทธที่เมาเค (Battle of Mao Khe)  เกิดขึ้นเมื่อวันที่ ๒๓ - ๒๘ มีนาคม ๑๙๕๑  เป็นการรบครั้งสำคัญอีกครั้งหนึ่งระหว่างกองกำลังของฝรั่งเศสที่นำโดยนายพล จอง เดอ ลัทเทอร์ เดอ ทัสซิงยี วีรบุรุษในสงครามโลกครั้งที่ ๒ เอาชนะฝ่ายเวียดมินห์ ที่นำโดยนายพล โว เหงียน เกี๊ยบ ได้อีก  แต่ก็ไม่สามารถหยุดความพยายามของฝ่ายเวียดมินห์ที่จะรบอีกได้ สถานการณ์ก่อนการรบ  หลังการสูญเสียอย่างหนักที่วินห์เยน  นายพล เกี๊ยบ ตัดสินใจเข้าโจมตีเมืองท่าไฮฟอง ศูนย์กลางส่งกำลังบำรุงของฝรั่งเศส  ในการนี้เกี๊ยบหาทางเบนความสนใจของฝรั่งเศสโดยการเข้าโจมตีเมืองเมาเค (Mao Khe) ที่ตั้งอยู่ทางเหนือห่างจากไฮฟอง ออกไป ๒๐ ไมล์  คราวนี้นายพล เกี๊ยบ เลือกใช้กองพลที่ ๓๑๖ ซึ่งยังสด  โดยใช้กองพลที่ ๓๐๔ และกองพลที่ ๓๒๐ ทำการเข้าโจมตีลวง เมาเค เป็นเมืองที่มีเหมืองถ่านหิน  เมืองนี้มีการป้องกันที่อ่อนแอ  กำลังป้องกันมีเพียงกำลังประจำจุดตรวจต่างๆ ที่อยู่รอบเมือง  ในตัวเมืองมีหมวดยานเกราะของกองทหารราบมอร๊อคโคเท่านั้น  ที่เหมืองถ่านหินซึ่งอยู่ห่างตัวเมืองทางเหนือราว ๑ กิโลเมตร มีทหารอาสาท้องถิ่น ๑ กองร้อย ควบคุมโดยนายทหารชาวเวียดนาม และทหารชั้นประทวนชาวฝรั่งเศสอีก ๓ นาย  ทางตะวันออกของเมืองมีทหารเซเนกัล ๑ กองร้อย จากกองพันทหารเซเนกัลที่ ๓๐ (30th Senegalese Composite Battalion)  ตั้งมั่นคุ้มกันโบสถ์คาทอริก  รวมแล้วฝรั่งเศสมีกำลังราว ๔๐๐ นาย การรบ  การโจมตีลวงเริ่มขึ้นในคืนวันที่ ๒๓ มีนาคม  โดยกองพลที่ ๓๑๖ ของเวียดมินห์เริ่มโจมตีจุดตรวจการณ์ต่างๆ ในตอนกลางคืน  และสามารถยึดที่มั่นสำคัญๆ ของฝรั่งเศสได้หมดในวันที่ ๒๖ มีนาคม  จากนั้นก็เตรียมการที่จะเข้าตีเมืองต่อไป  แต่ฝ่ายฝรั่งเศสเองคาดการณ์ล่วงหน้าแล้วว่า เมืองนี้จะต้องถูกโจมตีไม่วันใดก็วันหนึ่ง  ดังนั้นเมื่อถึงตอนนี้ฝ่ายฝรั่งเศสจึงชิงลงมือก่อน  เนื่องจากเมืองเมาเค อยู่ใกล้แม่น้ำดาบัค (Da Bac River)  ฝรั่งเศสจึงใช้ปืนเรือยิงถล่มฝ่ายเวียดมินห์ แม้ว่าจะยังไม่รู้แผนการของฝ่ายเวียดมินห์อย่างชัดเจน  แต่นายพล เดอ ลัทเทอร์ ก็ส่งทหารพลร่ม ๑ กองพัน จากกองพันทหารพลร่มที่ ๖ (the 6th Colonial Parachute Battalion, 6e BPC) สนับสนุนด้วยกองร้อยทหารปืนใหญ่เข้าไปช่วยเหลือกำลังทหารที่ถูกปิดล้อมอยู่ในเมาเค  เช้าวันที่ ๒๗ มีนาคม กองพลที่ ๓๑๖ ของเวียดมินห์ เข้าตีเหมืองถ่านหิน กำลังทหารที่รักษาการอยู่ได้ต่อสู้ต้านทานอย่างกล้าหาญจนกระทั่งเครื่องบินทิ้งระเบิด B-26 และเครื่องบินขับไล่ Hellcat เข้ามาช่วยโจมตีทางอากาศ  กองทหารอาสาที่ป้องกันเหมืองถ่านหินพยายามต้านทางการรุกของเวียดมินห์จนกระสุนหมดจึงถอนตัวมายังเมืองเมาเค เวลา ๐๒๐๐ ของวันที่ ๒๘ มีนาคม  พวกเวียดมินห์ระดมยิงอาวุธหนักที่มีทั้งปืนใหญ่เบาและเครื่องยิงลูกระเบิดเข้าไปในเมือง  จากนั้นก็ระดมทหารตามยุทธวิธีคลื่นมนุษย์บุกเข้ายึดเมือง  ทหารฝรั่งเศสวางกำลังตั้งรับอยู่ในที่กำบังที่ดีกว่าและได้รับการสนับสนุนการยิงจากปืนใหญ่ได้พยายามสกัดการบุกของเวียดมินห์อย่างสุดความสามารถ  แต่ทหารเวียดมินห์ยังคงหลั่งไหลฝ่าเข้ามาจนได้  การต่อสู้เป็นไปถึงขั้นตะลุมบอนกันในแนวหน้าจนกระทั่งเช้าพวกเวียดมินห์จึงถอนกำลัง ผลการรบ  ฝ่ายฝรั่งเศสสูญเสียน้อยมาก  ในขณะที่เวียดมินห์เสียทหารไปราว ๓,๐๐๐ นาย  แต่การสูญเสียทหารไปจำนวนมากไม่ได้ทำให้พวกเวียดมินห์ยอมแพ้  นายพล เกี๊ยบ ได้รวบรวมกำลังเพื่อโจมตีฝรั่งเศสอีกครั้งในเดือนพฤษภาคม จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 09:20:34 ]

ความคิดเห็นที่ 51 วันที่ ๒๙ พฤษภาคม, เวียดมินห์ทำการโจมตีอีกครั้ง  คราวนี้นายพล เกี๊ยบใช้กำลัง ๓ กองพลคือ กองพลที่ ๓๐๔ เข้าโจมตีที่ฟุไล (Phu Ly), กองพลที่ ๓๐๘ โจมตีที่นินห์ บินห์ (Ninh Binh) และกองกำลังหลักคือ กองพลที่ ๓๒๐ โจมตีที่ฟัตเดียม (Phat Diem) ซึ่งอยู่ทางใต้ของฮานอย  การโจมตีทั้งสามแห่งล้มเหลว  นายพล เดอ ลัตเตอร์ ถือโอกาสที่เวียดมินห์เพลี่ยงพล้ำตีโต้รุกไล่ฝ่ายเวียดมินห์ที่กำลังเสียขวัญให้กลับเข้าป่า และทำลายกองกำลังเวียดมินห์บางส่วนที่ติดอยู่ในบริเวณสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแดงในวันที่ ๑๘ มิถุนายน เวียดมินห์เสียทหารไปกว่า ๑๐,๐๐๐ คน [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 09:56:32 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ความล้มเหลวทุกครั้งของโว เหงียน เกี๊ยบ ในความพยายามทำลายแนวรับของฝรั่งเศส แถมยังถูกรุกตอบโต้และสามารถทำลายกองกำลังของเวียตมินห์ได้อีกด้วย  การสูญเสียอย่างหนักของกองกำลังเวียตมินห์เป็นคำถามที่ถูกถามในบรรดาผู้นำรัฐบาลและในพรรคคอมมิวนิสต์  แต่แทนที่ฝรั่งเศสจะได้ประโยชน์จากผลสำเร็จทางทหารในเวียดนาม  แต่ในฝรั่งเศส, สงครามในเวียดนามกลับถูกต่อต้านรุนแรงยิ่งขึ้นจากฝ่ายต่อต้านสงคราม  จากการที่กองกำลังของฝรั่งเศสทั้งหมดเป็นทหารอาสาสมัคร  ปัญหาการคัดสรรกำลังพลเพื่อทดแทนนายทหารที่ถูกสังหารไปที่มีมากกว่าจำนวนนายทหารที่ได้รับการฝึกขึ้นมาใหม่  ดังนั้นรัฐบาลฝรั่งเศสจึงต้องขอรับเงินช่วยเหลือจากอเมริกาเพิ่มขึ้น จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 09:57:44 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ปี ๑๙๕๒ เวียดมินห์เริ่มโจมตีครั้งใหม่เพื่อบ่อนทำลายขวัญและกำลังใจของฝรั่งเศส  วันที่ ๑๔ พฤศจิกายน ๑๙๕๑ ฝรั่งเศสส่งพลร่มเข้ายึดหัวบินห์ (Hoa Binh) ที่อยู่ห่างจากแนวเดอลัทเตอร์ ไปทางตะวันตก ๒๕ ไมล์  เวียตมินห์รวบรวมกำลังขับไล่ทหารพลร่มฝรั่งเศสจนต้องถอยกลับไปตั้งรับยังแนวเดอลัทเตอร์  การรบครั้งนี้ดำเนินไปจนถึงวันที่ ๒๒ กุมภาพันธ์ ๑๙๕๒  แต่ละฝ่ายสูญเสียทหารไปฝ่ายละเกือบ ๕ พันนาย ทำให้เห็นได้ชัดเจนว่า สงครามนี้คงไม่ยุติง่ายๆ  ต้นปี ๑๙๕๒ นี้เอง นายพล เดอ ลัทเตอร์ ซึ่งถือว่าเป็นขวัญและกำลังใจของทหารฝรั่งเศสในอินโดจีนก็มาล้มเจ็บจากโรคมะเร็ง ต้องเดินทางกลับไปรักษาตัวที่ฝรั่งเศส  และเสียชีวิตหลังจากนั้นไม่นานนัก  นายพล ราอูล ซาลัง ได้รับตำแหน่งผู้บัญชาการทหารสูงสุดในอินโดจีน  ตลอดปี ๑๙๕๒ นี้ ฝ่ายเวียดมินห์ใช้วิธีโจมตีการส่งกำลังบำรุงของฝรั่งเศส และยังทำการโจมตีในรูปแบบต่างๆ อย่างต่อเนื่อง  ช่วงระหว่างนี้ทั้งสองฝ่ายต่างถอนกำลังส่วนใหญ่เพื่อเตรียมปฏิบัติการครั้งใหญ่ วันที่ ๑๗ ตุลาคม ๑๙๕๒, เกี๊ยบเข้าโจมตีกองทหารฝรั่งเศสที่วางกำลังไว้ที่เงียโล (Nghia Lo) ทางตะวันตกเฉียงเหนือของฮานอย  และสามารถผลักดันกองพันทหารพลร่มฝรั่งเศสที่พยายามเข้ามาช่วยได้สำเร็จ  ทำให้ฝ่ายเวียดมินห์สามารถควบคุมพื้นที่ส่วนใหญ่ของตังเกี๋ยที่อยู่นอกแนวเดอลัทเตอร์  นายพล ราอุล ซาลัง มองว่าสถานการณ์ดังกล่าวเลวร้าย จึงวางแผนปฏิบัติการ ลอแรง (Operation Lorraine) เพื่อกวาดล้างกำลังของเวียดมินห์ของนายพลเกี๊ยบ ที่มีฐานที่มั่นใหญ่อยู่ที่เงียโล [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 10:01:23 ]

ความคิดเห็นที่ 54 แผนที่แสดงแนวตั้งรับของฝรั่งเศสรอบๆ พื้นที่ฮานอย ในระหว่างปี ๑๙๕๐-๕๔ จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 10:05:54 ]

ความคิดเห็นที่ 55 วันที่ ๒๙ ตุลาคม ๑๙๕๒ ปฏิบัติการครั้งใหญ่ที่สุดของฝรั่งเศสในอินโดจีนเริ่มขึ้น  ทหารฝรั่งเศส ๓๐,๐๐๐ คน เคลื่อนกำลังจากแนวเดอลัทเตอร์ เข้าโจมตีฐานส่งกำลังบำรุงของเวียดมินห์ที่ฟุเยน (Phu Yen)  ซาลัง ยึดฟุโถ (Phu Tho) ได้ในวันที่ ๕ พฤศจิกายน และยึดฟุโดน (Phu Doan) ได้ในวันที่ ๙ พฤศจิกายน  ทหารพลร่มฝรั่งเศสโดดร่มลงและเข้ายึดฟุเยน ได้ในวันที่ ๑๓ พฤศจิกายน  นายพล เกี๊ยบ ไม่ตอบโต้การรุกของฝรั่งเศส  แผนของเขาต้องการให้ฝรั่งเศสรุกจนมีปัญหาในการส่งกำลังบำรุงก่อนจากนั้นจึงจะตัดกำลังของฝรั่งเศสออกจากสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแดง ซาลัง คาดการณ์ถูกว่า เวียดมินห์กำลังจะทำอะไร  ทหารของเขากำลังจะติดกับดักของฝ่ายเวียดมินห์ จึงเริ่มถอนกำลังกลับฮานอยในวันที่ ๑๔ พฤศจิกายน  วันที่ ๑๗ พฤศจิกายน เวียดมินห์ซุ่มโจมตีทหารฝรั่งเศสที่กำลังถอนตัวที่ฉานมวง (Chan Muong)  ทหารฝรั่งเศสถอยร่นอย่างไร้ระเบียบ  ต้องเสียทหารไปราว ๑,๒๐๐ คน ที่เหลือกลับถึงแนวเดอลัทเตอร์ในวันที่ ๒๔ พฤศจิกายน  ผลของยุทธการนี้แสดงให้เห็นว่า ฝรั่งเศสยังสามารถทำลายเป้าหมายนอกแนวเดอลัทเตอร์ได้ และยังแสดงให้เห็นอีกด้วยว่า ฝ่ายเวียดมินห์ได้รับการหนุนจนสามารถจัดตั้งกองทัพขึ้นมาใหม่ได้อย่างรวดเร็ว  ทำให้ฝรั่งเศสไม่สามารถยึดครองพื้นที่ได้หลังจากโจมตียึดพื้นที่ได้แล้ว [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 10:16:34 ]

ความคิดเห็นที่ 56 VERY GOOD JOB GENERAL HUMMEL จากคุณ : PAIRUCH (PAIRUCH) - [ 21 พ.ค. 50 10:44:42 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ใกล้จะถึงเวลานำเสนอที่หลายท่านรอคอย, เดียนเบียนฟู เพราะตอนต่อไป ฝรั่งเศสเปลี่ยนตัวแม่ทัพคนใหม่คือ นายพล อองรี นาวาร์ ผู้คิดแผนบดขยี้เวียดมินห์ที่เดียนเบียนฟู พบกันอีกทีค่ำๆ ครับ จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 10:50:29 ]

ความคิดเห็นที่ 58 รอครับรอ   ยอดเยี่ยม จากคุณ : PAIRUCH - [ 21 พ.ค. 50 11:04:41 ]

ความคิดเห็นที่ 59 เล่าเรื่องสงครามใด้อย่างน่าติดตามมากๆๆ ค่ะ...ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : แม่ขา - [ 21 พ.ค. 50 11:05:52 ]

ความคิดเห็นที่ 60 มาลงชื่อครับ จากคุณ : เชษฐา - [ 21 พ.ค. 50 11:48:13 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ขอบคุณมากๆๆ ค่ะ   สงสัยว่าทำไมประเทศที่ใหญ่ ต้องมารังแก มาอยากได้โน่นนี่นั้น ทั้งๆๆที่ไม่ใช่ของตัวเอง ลองดูสิว่าถ้าอิรักไม่มีน้ำมัน แล้วจะมี อะไรแบบนี้ไหม ขอโทษค่ะนอกเรื่อง จากคุณ : meaw_1985 - [ 21 พ.ค. 50 12:53:08 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ตั้งแต่คุณเล่ามาผมยังไม่เห็น  เวียดนามมีเครื่องบินๆขึ้นปฏิบัติการเลยแม้แต่ลำเดียว จากคุณ : Urik - [ 21 พ.ค. 50 18:10:32 ]

ความคิดเห็นที่ 63 เยี่ยมมาก... มารออ่านค่ะ จากคุณ : ปิงปอง (khant) - [ 21 พ.ค. 50 19:55:18 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ..............................ม า ค่ ะ ........................... จากคุณ : Benedetta. - [ 21 พ.ค. 50 20:01:42 A:151.30.134.123 X: TicketID:108206 ]

ความคิดเห็นที่ 65 สวัสดีครับ, แวะเข้ามา พอดียังไม่เสร็จธุระประจำเลยครับ แต่ขอตอบคำถามคุณ คห. ๖๒ ก่อนนะครับ ในช่วงสงครามในเวียดนามช่วงแรกนี่ยังไม่มีประเทศเวียดนามครับ ดังนั้นจึงยังไม่มีกองทัพเวียดนาม  ช่วงนี้ยังเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศสอยู่ครับ  ประเทศเวียดนามเริ่มเป็นจริงเป็นจังหลังการยุทธที่เดียนเบียนฟู ซึ่งทำให้ฝรั่งเศสต้องถอนตัวออกจากเวียดนาม  เวียดนามแบ่งเป็นเวียดนามเหนือ-ใต้  ตอนนี้คงมีแต่เครื่องบินของฝรั่งเศสเท่านั้นครับ  ถ้าอยากเห็นว่าเครื่องบินฝรั่งเศสเป็นแบบไหน หน้าตาอย่างไร ขอมาได้ครับ พอมีข้อมูลให้เล่าขานกันได้ คำถามของคุณ maew_1985 ผมก็สนใจอยู่เหมือนกันครับ ก็ขอใช้ความเห็นส่วนตัวนะครับว่า มันเป็นเรื่องของยุทธศาสตร์ครับ ยุทธศาสตร์ที่ว่านี้จริงๆ แล้วมันไม่ใช่เรื่องใหม่ สิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นคือ เพื่อผลประโยชน์ของชาติครับ  ประเทศต่างๆ เกิดความขัดแย้งกันเพราะผลประโยชน์ของชาติ ตั้งแต่สมัยกรีก การรบเกิดขึ้นเพื่อครอบครองดินแดน เพื่อครอบครองแหล่งทรัพยากร  ซึ่งในยุคโบราณที่เป็นสังคมเกษตรกรรม  การรบก็เพื่อครอบครองพื้นที่ทางการเกษตร  หรืออย่างประเทศที่ติดทะเล ก็มีการรบเพื่อครอบครองเส้นทางคมนาคมทางทะเล และเพื่อผลประโยชน์ทางการค้า พอมาถึงยุคอุตสาหกรรม ก็มีการเข้ายึดครองแหล่งวัตถุดิบ เพราะชาติยุโรปตะวันตกใช้วัตถุดิบของตนไปมากแล้ว ต้องการหาแหล่งวัตถุดิบใหม่ๆ และก็เป็นแหล่งที่ผลิตสินค้าไปขายในมูลค่าที่สูงกว่า สำหรับเรื่องของการเข้าครอบครองอิรัคของอเมริกัน ก็น่าจะมีสาเหตุหลักจากเรื่องของน้ำมันเป็นหลัก  อิรัคมีน้ำมันสำรองเป็นที่ ๒ รองจากซาอุดิอาราเบีย  ส่วนสหรัฐฯ ก็เป็นผู้ใช้น้ำมันรายใหญ่ของโลกคือ มีสัดส่วนการใช้ถึงราวๆ ๒๕% ของทั้งโลก ดังนั้นการยึดครองอิรัค สถาปนารัฐบาลที่เป็นพันธมิตรกับอเมริกันจึงเป็นการประกันความมั่นคงด้านพลังงานของสหรัฐฯ ส่วนเรื่องอื่นที่เป็นผลพลอยได้ก็คือ การควบคุมจุดยุทธศาสตร์ในภูมิภาค ทั้งทางคาบสมุทรอาหรับ ทางภาคพื้นดินก็เป็นฐานเข้าไปใกล้กับกลุ่มประเทศอดีตสหภาพโซเวียต ซึ่งกลุ่มประเทศเหล่านั้นก็ชอบเงินดอลล่าร์ของอเมริกันเหมือนกัน เอาแบบคร่าวๆ นะครับ ดังนั้นการเจรจาทางการทูตแบบคิดว่าจะมีเรื่องมิตรจิต-มิตรใจคงไม่มีผลหรอกครับ  เรื่องการทูตต้องแฝงมาด้วยเรื่องของผลประโยชน์ หรือหากใช้ผลประโยชน์เข้าล่อไม่ได้ก็ต้องใช้อิทธิพลด้านต่างๆ ไม่ว่าด้านเศรษฐกิจ หรือด้านการทหาร. จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 20:13:25 ]

ความคิดเห็นที่ 66 เยี่ยมค่ะ ติดตามต่อไป :) จากคุณ : cipolla - [ 21 พ.ค. 50 21:14:25 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ปี ๑๙๕๓ วันที่ ๙ เมษายน, หลังจากฝ่ายเวียดมินห์ประสบความล้มเหลวในการเข้าโจมตีกำลังของฝรั่งเศสในลาว  นายพล เกี๊ยบ หวังว่า ฝรั่งเศสจะเปลี่ยนยุทธศาสตร์  สิ่งเดียวที่เป็นการเปลี่ยนแปลงในเดือนพฤษภาคมคือ นายพล อองรี นาวาร์ (General Henri Navarre) เข้ารับตำแหน่งผู้บัญชาการในอินโดจีน  เขาได้รายงานกลับไปยังรัฐบาลฝรั่งเศสว่า “... เป็นไปไม่ได้ที่ฝ่ายเวียดมินห์จะชนะสงครามในอินโดจีน” การพูดเช่นนี้เป็นความหวังที่ดีที่สุดที่หวังว่าจะไม่ต้องจนมุม  นาวาร์มองว่า การที่เวียดมินห์โจมตีลาวซึ่งเปรียบเสมือนศูนย์กลางของการป้องกันอินโดจีนเป็นไปตามแผนที่เขาคาดไว้แล้ว  นาวาร์เลือก “เดียนเบียนฟู” เมืองเล็กๆ ห่างจากชายแดนลาวประมาณ ๑๐ ไมล์ และห่างจากฮานอยไปทางตะวันตก ๑๗๕ ไมล์  นาวาร์หวังจะให้เดียนเบียนฟู จะเป็นจุดที่หยุดฝ่ายเวียดมินห์ที่จะรุกเข้าไปในลาว จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 22:13:14 ]

ความคิดเห็นที่ 68 เดียนเบียนฟู อยู่ในหุบเขาไต (Tai hills) บนเส้นทางส่งกำลังบำรุงของเวียดมินห์เข้าสู่ลาวผ่านแม่น้ำยม  มีพื้นที่สำหรับการส่งกำลังบำรุงทางอากาศที่ญี่ปุ่นสร้างเอาไว้ในปี ๑๙๓๐  ชาวเขาเผ่าไต (Tai tribesmen) ยังเป็นกลุ่มที่ภักดีต่อฝรั่งเศส  ปฏิบัติการ คาสเตอร์ (Operation Castor) เริ่มขึ้นในวันที่ ๒๐ พฤศจิกายน ๑๙๕๓  โดยทหารพลร่มฝรั่งเศส ๑,๘๐๐ คน จากกองพันทหารพลร่มที่ ๑ และ ๒ กระโดดร่มลงในหุบเขาเดียนเบียนฟู และจัดการกับกองกำลังเล็กๆ ของเวียดมินห์ที่ประจำอยู่ในพื้นที่แห่งนั้น จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 22:17:42 ]

ความคิดเห็นที่ 69 แผนที่แสดงพื้นที่ครอบครองของฝ่ายเวียดมินห์ (สีแดง) ส่วนพื้นที่สีน้ำเงินดำ คือพื้นที่ในความครอบครองของฝรั่งเศส [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 22:34:36 ]

ความคิดเห็นที่ 70 พื้นที่ยึดครองของพลร่มฝรั่งเศสเป็นหุบเขารูปหัวใจ กว้าง ๘ ไมล์ ยาว ๑๒ ไมล์ ล้อมรอบด้วยป่าไม้หนาทึบ  มีการต่อต้านเล็กๆ น้อยๆ จากกองกำลังเวียดมินห์ในพื้นที่  ทหารฝรั่งเศสกับกองกำลังเผ่าไต จากไลเชา (Lai Chau) ทำการลาดตระเวนในบริเวณเทือกเขาด้านเหนือ  ปฏิบัติการนี้ดูท่าว่าจะประสบความสำเร็จในเบื้องต้น นายพล เกี๊ยบ เห็นจุดอ่อนภูมิประเทศที่กำลังของฝรั่งเศสใช้เป็นในที่ตั้ง  เขาเริ่มโยกย้ายกำลังส่วนใหญ่ที่ตั้งประจันหน้ากับกำลังของฝรั่งเศสตามแนวเดอลัทเตอร์ มายังเดียนเบียนฟู  พอถึงกลางเดือนธันวาคม หน่วยลาดตระเวนของฝรั่งเศสและชาวเผ่าไตก็เริ่มถูกกองกำลังเวียดมินห์ซุ่มโจมตี การต่อสู้เพื่อเข้าควบคุมพื้นที่ตรงนี้เป็นการสู้รบที่ยาวนานและหนักหนาสาหัสสำหรับกองกำลังเคลื่อนที่เร็วของฝรั่งเศสประจำตะวันออกไกล (French Far East Expeditionary Corps) และเป็นที่จดจำของบรรดาทหารผ่านศึกในนามของ “๕๗ วันนรก” (57 Days of Hell) จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 22:36:54 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ปี ๑๙๕๔  ความพ่ายแพ้ของฝรั่งเศสที่เดียนเบียนฟู การยุทธที่เดียนเบียนฟู (Battle of Dien Bien Phu) หรือในภาษาเวียตนามคือ Chien dich Dien Bien Phu เป็นการยุทธครั้งสุดท้ายของสงครามอินโดจีนครั้งแรก (the First Indochina War) ระหว่างกองทหารฝรั่งเศส กับกองกำลังปฏิวัติเวียดนาม (Vietnamese revolutionary forces)  หรือที่รู้จักกันดีในนาม เวียดมินห์ (Viet Minh)  เหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นในช่วงเดือนมีนาคม – พฤษภาคม ๑๙๕๔  ลงเอยด้วยความพ่ายแพ้ของฝรั่งเศสจนเป็นเหตุให้ฝรั่งเศสกำลังของฝรั่งเศสต้องถอนกำลังจากเวียดนามเหนือ  เป็นการสิ้นสุดของสงครามอินโดจีนครั้งแรกนี้ จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 22:39:49 ]

ความคิดเห็นที่ 72 เรื่องนี้เกิดจากความผิดพลาดของฝรั่งเศสที่ต้องการรุกฝ่ายเวียดมินห์  โดยการส่งกำลังไปตั้งฐานส่งกำลังบำรุงที่เดียนเบียนฟู (Dien Bien Phu) ซึ่งเป็นหุบเขาในเวียดนามตอนเหนือติดชายแดนลาว  เพื่อสกัดเส้นทางส่งกำลังบำรุงของฝ่ายเวียดมินห์ ที่ใช้ลำเลียงยุทธปัจจัยไปยังลาวซึ่งขณะนั้นยังเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศส  แทนที่ฝ่ายเวียดมินห์ ภายใต้การนำของนายพล โว เหงียน เกี๊ยบ (Vo Nguyen Giap) จะหวั่นไหวกับการเข้ามาของฝรั่งเศส  เวียดมินห์กลับลำเลียงปืนใหญ่ขนาดหนักมาตั้งฐานยิงบนหุบเขาที่ล้อมรอบเดียนเบียนฟู และระดมยิงลงมายังที่ตั้งของทหารฝรั่งเศส  ต่อมาเวียดมินห์พยายามรุกเข้ายึดครองพื้นที่ของฝ่ายฝรั่งเศสที่เหมือนกับสงครามสนามเพลาะในสงครามโลกครั้งแรก  ทหารฝรั่งเศสพยายามผลักดันกำลังของเวียตมินห์ที่พยายามเข้าโจมตีที่ตั้ง  ขณะเดียวกันฝรั่งเศสพยายามส่งกำลังหนุนทางอากาศ  แต่ในที่สุด ฝ่ายเวียตมินห์ก็สามารถเข้ายึดฐานของฝรั่งเศสได้ทั้งหมด และบีบให้ทหารฝรั่งเศสที่เหลือยอมแพ้ หลังสงครามครั้งนี้สิ้นสุด  โดยการเจรจาที่เจนีวา ปี ๑๙๕๔  มีผลให้แบ่งเวียตนามออกเป็นสองส่วนคือ เวียตนามเหนือ และเวียตนามใต้  การรบเกิดขึ้นอีกครั้งในปี ๑๙๕๗  เป็นสงครามเวียตนาม (the Vietnam War หรือสงครามอินโดจีนครั้งที่ ๒ - Second Indochina War) จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 22:41:58 ]

ความคิดเห็นที่ 73 สถานการณ์ก่อนการสู้รบ   ในปี ๑๙๕๓, ปฏิบัติการของฝรั่งเศสในสงครามอินโดจีนครั้งแรกไม่ได้ผลดีนัก  ผลงานของแม่ทัพฝรั่งเศสที่ผ่านมา (Thierry d Argenlieu, Jean de Lattre de Tassigny, และ Raoul Salan) ยังไม่สามารถหยุดการก่อจลาจลของเวียดมินห์ที่ลุกลามขยายตัวอยู่ตลอดเวลาได้ ในระหว่างการปฏิบัติการปี ๑๙๕๒-๕๓, ทหารเวียดมินห์รุกข้ามแทรกซึมเข้าไปในลาว  ฝรั่งเศสไม่สามารถชะลอการรุกคืบของเวียดมินห์ได้หลังเวียดมินห์ประสบความล้มเหลวในความพยายามตัดการส่งกำลังบำรุงของฝรั่งเศสเท่านั้น ในปี ๑๙๕๓, ฝรั่งเศสเริ่มเสริมแนวป้องกันในบริเวณรอบๆ ฮานอยเพื่อรับมือกับการรุกของเวียดมินห์ที่ครอบครองพื้นที่อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเวียดนาม  ฝรั่งเศสจัดตั้งจุดตรวจและปรับปรุงที่มั่นในเมืองต่างๆ  รวมทั้งที่ไลเจา (Lai Chau) ที่อยู่ทางเหนือใกล้พรมแดนจีน, นันซานห์ (Nan Sanh) ทางตะวันตกของฮานอย  และยังเสริมกำลังที่หลวงพระบางและทุ่งไหหิน (Plaine des Jarres)  ทางตอนเหนือของลาว เดือนพฤษภาคม ๑๙๕๓, นาย Rene Mayer รัฐมนตรีกระทรวงอาณานิคมของฝรั่งเศสได้พบหารือกับนายพล อองรี นาวาร์ ผู้บัญชาการกองกำลังของฝรั่งเศสในอินโดจีนคนใหม่ โดย Mayer มอบหมายให้นาวาร์ มีอำนาจบังคับบัญชาเด็ดขาดแต่ผู้เดียว เพื่อกู้สถานการณ์ทางทหารที่ฝรั่งเศสกำลังเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำให้กลับมาดีขึ้น  ซึ่งจะเป็นผลดีต่อฝ่ายรัฐบาลที่กำลังถูกต่อต้านการทำสงครามในอินโดจีนด้วย เมื่อเดินทางมาถึงนาวาร์ ต้องช๊อคกับสิ่งที่พบคือ ไม่มีแผนปฏิบัติการระยะยาวเลยตั้งแต่นายพล เดอ ลัทเทอร์ จากไป  ทุกอย่างปฏิบัติในลักษณะแก้ปัญหาไปวันๆ เท่านั้น  ปฏิบัติการทางทหารของฝรั่งเศสจะกระทำต่อเมื่อข้าศึกมีการเคลื่อนไหวก่อน  กองกำลังของฝรั่งเศสในอินโดจีนไม่มีนวัตกรรมอะไรใหม่ๆ  นาวาร์ เป็นนายทหารที่ได้รับการยกย่องว่าฉลาด, เยือกเย็นสุขุมและเป็นทหารระดับปรมาจารย์ ต้องช๊อค กับความคิดความอ่านแบบไม่มีมันสมองของซาลัง และฝ่ายเสนาธิการของเขา  นาวาร์เห็นสภาพที่เป็นอยู่อย่างนี้แต่ก็คิดว่าแม้เขาจะไม่ได้กลับบ้านอย่างผู้ชนะหรืออย่างวีรบุรุษ แต่เขาจะไม่กลับอย่างผู้พ่ายแพ้  เขาจะไม่ยอมให้ชื่อเสียงเขาย่อยยับเมื่อกลับจากอินโดจีน จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 22:45:24 ]

ความคิดเห็นที่ 74 การป้องกันลาว   เรื่องที่ยังหาข้อยุติไม่ได้เกี่ยวกับการรบนี้คือ เรื่องที่นาวาร์ยังต้องรับผิดชอบในการป้องกันลาวด้วย  ลาวอยู่ห่างไกลเกินกว่าที่ฝรั่งเศสจะดูแลได้ทั่วถึง  เขาจึงต้องยอมรับการที่จะต้องใช้ปฏิบัติการทางทหารที่อยู่ไกลจากฮานอยที่ฝรั่งเศสยังคงมีกำลังทหารที่เข้มแข็งอยู่  ระหว่างการหารือกับคณะกรรมการสภาความมั่นคงแห่งฝรั่งเศส (France's National Defense Committee) ในวันที่ ๑๗ และ ๒๔ กรกฎาคม, นาวาร์ ถามถึงเรื่องที่เขาต้องรับผิดชอบการป้องกันตอนเหนือของลาว  ซึ่งผลการหารือครั้งนี้เกิดความเข้าใจผิดและก่อให้เกิดการโต้เถียงเกี่ยวกับสงครามคราวนี้ในเวลาต่อมา  หนึ่งปีถัดมา, นาวาร์ยืนยันว่า ความเห็นของเขากับคณะกรรมาธิการไม่ตรงกัน  นาย Joseph Laniel รัฐมนตรี ยืนยันว่า ในการหารือกันคราวนั้น  คณะกรรมาธิการแนะนำให้นาวาร์ถอนตัวจากลาวหากจำเป็น  “กุญแจสำคัญตอนนี้ หลักฐานทำให้เชื่อได้ว่า ในวันที่ ๒๔ กรกฎาคม เขายังไม่ได้ตัดสินใจที่จะตัดลาวออกไป”  กว่าปีที่นาวาร์เรียกร้องให้ลานิเอลแสดงหลักฐานดังกล่าวที่ให้นาวาร์ถอนตัวจากลาวได้หากจำเป็น แต่ถูกปฏิเสธจากคณะกรรมาธิการ เพราะนักการเมืองไม่อยากให้ฝ่ายการเมืองเสียหายจากเรื่องนี้ จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 22:47:28 ]

ความคิดเห็นที่ 75 นันซานห์ กับยุทธวิธี hedgehog แนวคิดทางยุทธวิธีสำหรับเดียนเบียนฟู   นาวาร์พยายามหาหนทางที่จะขับไล่พวกเวียดมินห์ออกจากลาวให้ได้  พันเอก หลุยส์ แบร์ทิล (Colonel Louis Berteil) ผู้บัญชาการหน่วยเฉพาะกิจที่ ๗ (Mobile Group 7 หรือ MG.7) จึงเสนอสูตร herisson หรือยุทธวิธี ตัวเม่น คือกองทหารฝรั่งเศสจะหลอกล่อให้พวกเวียดมินห์เข้ามาโจมตี  โดยให้กองทหารฝรั่งเศสกระโดดร่มลงไปสร้างเขตส่งลงในบริเวณที่เป็นเส้นทางส่งกำลังบำรุงของเวียดมินห์ไปสู่ลาว  ทำให้ทหารเวียดมินห์ที่กำลังสู้รบอยู่ในลาว ถูกตัดขาดและต้องถอนกำลังออกจากลาวไปในที่สุด ยุทธวิธีนี้ฝรั่งเศสนำประสบการณ์การรบของตนจากการยุทธที่นันซานห์ ที่เกิดขึ้นในปลายเดือนพฤศจิกายนมาสิ้นสุดเอาเมื่อต้นเดือนธันวาคม  ๑๙๕๒  ในตอนนั้นนายพล เกี๊ยบ เข้าตีที่มั่นรักษาด่านของฝรั่งเศสที่นันซานห์  ที่มั่นแห่งนี้ส่งกำลังบำรุงได้โดยทางอากาศเท่านั้น  ในการรบ, พวกเวียดมินห์ถูกต่อต้านอย่างหนักจนกดดันให้ต้องถอนกำลังที่บอบช้ำเสียหายอย่างหนักกลับไป  ฝรั่งเศสเองหวังว่า จะนำยุทธวิธีดังกล่าวมาปรับใช้โดยขยายขนาดของปฏิบัติการให้ใหญ่ขึ้น  เพื่อหวังจะล่อให้ทหารเวียดมินห์เข้ามาโจมตีแล้วฝรั่งเศสจะถล่มด้วยอาวุธขนาดหนัก  เพราะเชื่อว่าฝ่ายตนมีความเหนือกว่าทั้งปืนใหญ่, ยานเกราะ และการสนับสนุนทางอากาศ  ประสบการณ์ในการรบที่นันซานห์ทำให้นายพล นาวาร์ ตัดสินใจใช้ยุทธวิธีนี้  อย่างไรก็ตาม, ฝ่ายเสนาธิการของฝรั่งเศสไม่ได้พิจารณาปัจจัยสำคัญหลายอย่างที่แตกต่างกันระหว่างเดียนเบียนฟูและนันซานห์ ประการแรก, ที่นันซานห์ ที่ตั้งของฝรั่งเศสอยู่ในที่สูงและมีปืนใหญ่จำนวนมากสนับสนุน  แต่ที่เดียนเบียนฟู เวียดมินห์ควบคุมพื้นที่สูงเกือบทั้งหมดรอบๆ หุบเขาและมีปืนใหญ่มากกว่าฝรั่งเศสถึง ๔ ต่อ ๑  นายพล เกี๊ยบ เปรียบเดียนเบียนฟู เหมือน ถ้วยใส่ข้าว  ที่ทหารของเขาอยู่ขอบถ้วย และทหารฝรั่งเศสอยู่ก้นถ้วย ประการที่สอง, ความผิดพลาดของนายพล เกี๊ยบ ที่นันซานห์ คือการนำกำลังเข้าโจมตีโดยไม่มีการเตรียมการก่อนทั้งๆ ที่เขาสามารถจะทำได้  แต่ที่เดียนเบียนฟู เกี๊ยบ ใช้เวลาเป็นเดือนๆ ในการเตรียมกระสุน, นำปืนใหญ่และปืนต่อสู้อากาศยานเข้าตั้งฐานบริเวณรอบๆ ก่อนใช้ทหารราบเข้าโจมตี  อาสาสมัครเวียดมินห์ลักลอบเข้าไปในฐานของฝรั่งเศสเพื่อหาที่ตั้งปืนใหญ่  มีการทำปืนใหญ่ปลอมพรางไว้พร้อมกับใช้ปืนใหญ่จริงยิงค่ายทหารฝรั่งเศสเพื่อหลอกให้ปืนใหญ่ฝรั่งเศสยิงตอบโต้เพื่อให้ทราบจำนวนปืนใหญ่ของฝรั่งเศส  เวียดมินห์จึงรู้จำนวนของปืนใหญ่ฝรั่งเศสโดยฝรั่งเศสไม่รู้เลยว่า เวียดมินห์มีปืนใหญ่อยู่เท่าไหร่ ประการที่สาม, ที่นันซานห์ การส่งกำลังบำรุงทางอากาศของฝรั่งเศสไม่ถูกรบกวนจากปืนต่อสู้อากาศยานของเวียดมินห์  แต่ที่เดียนเบียนฟู, นายพล เกี๊ยบ วางปืนต่อสู้อากาศยานจำนวนมากไว้รอบๆ เดียนเบียนฟู จนทำให้การส่งกำลังบำรุงทางอากาศของฝรั่งเศสเป็นไปอย่างยากลำบาก จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 22:51:02 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ภาพถ่ายดาวเทียมของเดียนเบียนฟู ในปัจจุบัน สีน้ำเงิน คือพื้นที่ตั้งฐานต่างๆ ของฝรั่งเศส [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 22:53:02 ]

ความคิดเห็นที่ 77 จากแผนไปสู่ปฏิบัติการ Castor   ในเดือนมิถุนายน, พลโท เรอเน่ โคยี (Major General Rene Cogny) ผู้บัญชาการทหารฝรั่งเศสในเขตตังเกี๋ย เห็นว่า เดียนเบียนฟู เหมือนหลักประหาร  นายพล โคยี มองว่าการป้องกันที่เดียนเบียนฟูน้อยเกินไป  แต่นายพล นาวาร์ มองว่าเดียนเบียนฟู เป็นที่มั่นที่แข็งแกร่งพอรับการบุกของฝ่ายเวียดมินห์ได้  นาวาร์เลือกเดียนเบียนฟู ขึ้นมาเพื่อใช้ยุทธวิธี hedgehog ของแบร์ทิล  แผนดังกล่าวถูกคัดค้านจากผู้บังคับหน่วยระดับรองลงไป เช่นนาวาอากาศเอก จอง นิโคต์ (Colonel Jean Nicot) ผบ. กองบินลำเลียง (commander of the French Air transport fleet), พลโท โคยี, และนายพล กิลลิส (generals Gilles) และนายพล เดอคอกซ์ (Dechaux) ผู้บัญชาการปฏิบัติการภาคพื้นดินและผู้บัญชาการปฏิบัติการทางอากาศของยุทธการ CASTOR ตั้งแต่เริ่มแผน  นายพล นาวาร์ ปฏิเสธการคัดค้านแผนการของเขา และตัดสินใจเริ่มแผนในวันที่ ๑๗ พฤศจิกายน, โดยกำหนดให้ปฏิบัติการเริ่มในอีก ๓ วันต่อไป คือวันที่ ๒๐ พฤศจิกายน ๑๙๕๓ เหตุผลที่นาวาร์ ตัดสินใจเดินหน้าปฏิบัติการนี้ต่อไปแม้จะเห็นอย่างชัดเจนแล้วว่า การปฏิบัติการครั้งนี้มีอุปสรรค  เพราะได้รับคำรับรองย้ำแล้วย้ำอีกจากนายทหารการข่าวของเขาว่า ปฏิบัติการครั้งนี้มีความเสี่ยงน้อยมากจากการต่อต้านของกำลังข้าศึกขนาดใหญ่   เดิมในการป้องกันลาว, นาวาร์มีทางเลือก ๓ ทางคือ : การใช้หน่วยเคลื่อนที่เร็ว (Mobile warfare) ซึ่งเป็นไปไม่ได้สำหรับภูมิประเทศป่าเขาในเวียดนาม; การวางแนวป้องกัน (linear defense line) ตามแนวชายแดนลาว, ซึ่งไม่มีทางทำได้เพราะต้องวางกำลังทหารจำนวนมากตามเมืองต่างๆ ของลาว  และต้องส่งกำลังบำรุงหน่วยต่างๆ นั้นทางอากาศจากฐานบินที่ฮานอยไปยังฮานอยและเวียงจันทน์  ดังนั้น, ทางเลือกเดียวที่เหลือคือ hedgehog ตามแบบฉบับของเขาที่ ..แก้ปัญหาด้วยวิธีเรียบๆ ง่ายๆ.. ชะตากรรมที่พลิกผันคือ สุดท้ายคณะกรรมาธิการป้องกันประเทศของฝรั่งเศส (French National Defense Committee) ออกมาพูดว่า ภาระของนาวาร์ไม่ได้รวมไปถึงการป้องกันลาวด้วย  การตัดสินใจของคณะกรรมาธิการเรื่องนี้กว่านาวาร์จะทราบเวลาก็ล่วงเลยไปถึงวันที่ ๔ ธันวาคม สองสัปดาห์หลังปฏิบัติการเริ่มไปแล้ว จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 22:56:51 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ตอนต่อไปจะเริ่มปฏิบัติการ Castor คือ การส่งหน่วยพลร่มลงยึดพื้นที่เดียนฟูครับ รูปนี้เป็นรูปถ่ายของทหารเวียดมินห์ ในช่วงเวลานั้น แต่รูปนี้ไม่ได้ถ่้ายที่เดียนเบียนฟู นะครับ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : hummel - [ 21 พ.ค. 50 23:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 79 _______________________________________ จากคุณ : Benedetta. - [ 22 พ.ค. 50 04:16:29 A:151.30.132.204 X: TicketID:108206 ]

ความคิดเห็นที่ 80 สุดยอดครับ ขอคารวะจริง ๆ จากคุณ : Try to Remember - [ 22 พ.ค. 50 04:54:30 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ผู้รุกรานนี้นับประเทศได้จริงๆๆนะ มีแต่ประเทศเดิมๆๆๆ ขอบคุณพี่มากค่ะ ( ไม่รู้อายุนะ) แต่อยากรู้วิธิการสังหาร ว่าโหดร้ายเหมือนที่อื่นๆๆ ที่เหมียวทราบมาหรือเปล่า?  เฮ้อ จากคุณ : meaw_1985 - [ 22 พ.ค. 50 11:14:52 ]

ความคิดเห็นที่ 82 สวัสดีครับ สงครามเวียดนามเป็นที่แห่งหนึ่งที่ถือว่าเป็นตำนานในเรื่องของรูปแบบการสังหาร  ถือเป็นต้นแบบการสังหาร โดยเฉพาะการทำสงครามในภูมิประเทศที่เป็นป่าร้อนชื้น รูปแบบการสังหารมีหลากหลายครับ เริ่มตั้งแต่การใช้กับดักแบบพื้นๆ อย่างหลุมขวาก, หรือกับดักแบบสะดุดแล้วมีหลาวพุ่งมาเสียบ คือเป็นวิธีทำให้ศัตรูบาดเจ็บ เพื่อทำให้ฝ่ายศัตรูพะวักพะวง กว่าจะเอาคนเจ็บออกมาได้นี่พาคนดีๆ ตายไปหลายคน แต่ก็ต้องทำ ไม่งั้นขวัญทหารเสียหมด การใช้กับระเบิดและทุ่นระเบิดสังหาร มีทั้งแบบสำเร็จรูป และแบบประดิษฐ์เอง สารพัดจะหาวิธีมาทำลายล้างกัน แต่วิธีการวางกับระเบิดนี่น่าสนใจครับ พบว่า ฝ่ายเวียดกง มักจะไม่วางกับระเบิดไว้เดี่ยวๆ แต่จะซ้อนไปซ้อนมาหลายชั้น อย่างเช่น กับระเบิดแบบลวดสะดุด จะวางตั้งแต่ระดับข้อเท้า เส้นต่อมาจะอยู่ระดับเอว เส้นต่อมาระดับคอ แล้วก็ไม่เป็นแบบลวดขึงให้เห็นนะครับ เพราะลวดที่เป็นตัวสะดุดนี่เขาอุตส่าห์ร้อยเข้าไปในเส้นหญ้า อันนี้ฟังมาจากคนที่เคยผ่านสมรภูมิเวียดนาม ส่วนของอเมริกันเองก็จะสไตล์เศรษฐี ส่วนใหญ่จะใช้อาวุธระยะไกล เช่นการโปรยกับระเบิดจากเครื่องบิน โปรยอาวุธเคมี ใช้ระเบิดนาปาล์ม ซึ่งเป็นเชื้อเพลิงเหลว การทรมานเชลยสงครามมีทั้งสองฝ่ายครับ มักพบศพทหารอเมริกันในสภาพยับเยิน อวัยวะถูกตัด ตาถูกควัก เพราะกว่าจะตายก็ถูกทรมาน หรืออย่างนักบินอเมริกันที่ถูกยิงตกในเขตแดนเวียดนามเหนือก็มักจะถูกชาวบ้านประชาทัณฑ์ก่อนจะถึงมือทหาร ส่วนเมื่อถึงมือแล้วก็จะถูกนำไปทรมานอีกที (อย่างที่เห็นในหนังนั่นแหละครับ เอามาจากของจริงทั้งนั้น) ส่วนของอเมริกันหรือเวียดนามใต้ก็จะโหดไปอีกแบบ อย่างเอาตัวไปเผาในถังสองร้อยลิตร หรือถีบลงมาจาก ฮ. เป็นต้น  ถ้าเจอข้อมูลมากกว่านี้จะเก็บมาฝากครับ จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 13:02:50 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ตัวอย่างภาพจากเวียดนามจริงๆ ครับ มุมบนซ้ายมือ คือตะปูเรือใบจากสงครามเวียดนาม อันนี้ทหารอเมริกันเขาเก็บมาเป็นของที่ระลึก [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 13:31:40 ]

ความคิดเห็นที่ 84 สุดยอดเลยครับ ขอบคุณฮะ จากคุณ : เซียงหยาง (xiangyang) - [ 22 พ.ค. 50 19:45:31 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ครับผม, วันนี้มาต่อให้จบเลยนะครับก็คือ การยุทธที่เดียนเบียนฟู เมื่อวานนี้เล่ามาถึงตอนเริ่มปฏิบัติการ CASTOR แล้ว ก็คือ ปฏิบัติการส่งพลร่มลงยึดพื้นที่ในเดียนเบียนฟู นะครับ ...เครื่องบินลำเลียง C-47 Dakota ติดเครื่องรอแล้วครับ, เชิญครับ... จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 22:24:15 ]

ความคิดเห็นที่ 86 การสถาปนา ...หัวหาดอากาศ... วันที่ ๒๐ พฤศจิกายน ๑๙๕๓ เวลา ๑๐๓๕, ทหารพลร่มฝรั่งเศส ๙,๐๐๐ นาย ใช้เวลากว่า ๓ วัน กระโดดร่มลงสู่พื้นที่ส่งลง ๓ จุด คือ : Natasha, ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเดียนเบียนฟู; Octavie, ทางตะวันตกเฉียงใต้ของเดียนเบียนฟู; และ Simone, ทางตะวันออกเฉียงใต้ของเดียนเบียนฟู  ปฏิบัติการ Castor ที่เดียนเบียนฟู เริ่มแล้ว ที่เดียนเบียนฟู, ฝ่ายเวียดมินห์มีกองบัญชาการกรมทหารราบที่ ๑๔๘ (148th Independent Infantry Regiment) ซึ่งเป็นหน่วยรบชั้นนำของเวียดมินห์ ถือว่าเป็นหน่วยทหารที่พร้อมรบที่สุด  แต่ขณะนั้นกำลังพล ๓ กองพันจากที่มีทั้งหมด ๔ กองพันไม่อยู่ในบริเวณนั้น  การต่อต้านของฝ่ายเวียดมินห์จึงมีไม่มากนัก  ปฏิบัติการของฝรั่งเศสเป็นไปอย่างราบรื่น  นับแต่วันแรกของปฏิบัติการจนถึงสิ้นเดือนพฤศจิกายน มีทหารพลร่มฝรั่งเศส ๖ กองพัน โดดร่มลงมาและสถาปนาที่มั่น ในระหว่างที่พลร่มฝรั่งเศสกำลังสถาปนาที่มั่นในเดียนเบียนฟูนั้น  นายพล เกี๊ยบ เริ่มวางแผนตอบโต้ทันที  เกี๊ยบตั้งใจจะโจมตีกำลังของฝรั่งเศส แต่ยังไม่มีใครทราบแน่นอนว่าการโจมตีนั้นจะเกิดขึ้นที่ไหน-เมื่อไร แต่หากการโจมตีเกิดขึ้น...ฝรั่งเศสจะต้องถอนกำลังออกจากจังหวัดไลเชา (Lai Chau Province) จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 22:30:24 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ทหารพลร่มลงสู่พื้นดินเรียบร้อย จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 22:37:44 ]

ความคิดเห็นที่ 88 วันที่ ๒๔ พฤศจิกายน, นายพล เกี๊ยบ สั่งการให้กรมทหารราบที่ ๑๔๘ และกองพลทหารราบที่ ๓๑๖ เข้าโจมตีไลเชา และให้กองพลที่ ๓๐๘, ๓๑๒ และกองพลที่ ๓๕๑ เข้าโจมตีมาจากเวียดบัค (Viet Bac) ต้นเดือนธันวาคม ทหารฝรั่งเศส, ภายใต้การบัญชาการของพันเอก เดอ คาสตรีส์ (Colonel Christian de Castries) เริ่มลงหลักปักฐานและเสริมความมั่นคงของที่มั่นสำคัญต่างๆ  บริเวณกลางค่ายเป็นที่ตั้งของกองบัญชาการ มีฐาน Huguette อยู่ทางตะวันตก, Claudine อยู่ทางใต้, และ Dominique อยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือ  ฐานอื่นๆ คือ Anne-Marie อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ, Beatrice อยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือ, Gabrielle อยู่ทางเหนือ  และ Isabelle อยู่ห่างออกไปทางใต้ ๔ ไมล์ ทำหน้าที่คุ้มกันทางวิ่งสำรอง (แผนที่นี้แสดงผังที่ตั้งฐานต่างๆ ในช่วงเริ่มแรก) จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 22:44:17 ]

ความคิดเห็นที่ 89 การที่นายพล นาวาร์ เลือกพันเอก เดอ คาสตรีส์ มาบัญชาการที่เดียนเบียนฟู เป็นความผิดพลาด  เดอ คาสตรีส์ เป็นนายทหารม้า ที่มีบุคลิกเหมือนทหารม้าในยุคศตวรรษที่ ๑๘  นาวาร์ มองว่าการรบที่เดียนเบียนฟูจะเป็นการรบสมัยใหม่ (การรบแบบใช้หน่วยเคลื่อนที่เร็ว- mobile battle) แต่สิ่งที่เกิดขึ้นจริงในเวลาต่อมาคือ การรบที่เดียนเบียนฟู เป็นสงครามสนามเพลาะแบบเดียวกับยุคสงครามโลกครั้งที่ ๑ คือ การใช้ยุทธวิธีตั้งรับในสนามเพลาะ ซึ่งไม่ใช่แบบที่เดอ คาสตรีส์ถนัด เมื่อกองพลที่ ๓๑๖ ของเวียดมินห์เดินทางมาถึงเดียนเบียนฟู  นายพล โคยี สั่งการให้หน่วยทหารในไลเชา ถอนกำลังไปยังเดียนเบียนฟู  นายพล เกี๊ยบ คาดการณ์ไว้แล้วว่า ฝรั่งเศสต้องพยายามเสริมกำลังที่เดียนเบียนฟูจึงส่งกำลังไปซุ่มโจมตี  กองทหารฝรั่งเศส ๒,๑๐๐ คน ออกจากไลเชาในวันที่ ๙ ธันวาคม ถูกเวียดมินห์ซุ่มโจมตีกลางทาง  หนีตายรอดมาถึงเดียนเบียนฟู ในวันที่ ๒๒ ธันวาคม เพียง ๑๘๕ คน ที่เหลือเสียชีวิต-ถูกจับ หรือหนีทหาร  ตอนนี้ทหารเวียดมินห์ล้อมเดียนเบียนฟูไว้แล้ว กำลังพลในเดียนเบียนฟูขณะนี้ฝ่ายฝรั่งเศสมีทหาร ๑๐,๘๐๐ นาย, และกองหนุนรวมแล้วเกือบ ๑๖,๐๐๐ นาย สนับสนุนด้วยอาวุธหนักมีปืนใหญ่และรถถังเบา M-24 ๑๐ คัน และยังมีเครื่องบินเตรียมพร้อมโจมตีสนับสนุนอีกเป็นจำนวนมาก  ฝรั่งเศสวางกำลังป้องกันที่ลุ่มที่รายล้อมไปด้วยหุบเขาที่ปกคลุมด้วยป่าทึบ  ฝรั่งเศสใช้กำลังหลายหน่วยสนธิกำลัง ประกอบด้วยหน่วยเฉพาะกิจ (จากหน่วยพลร่มและหน่วยปืนใหญ่), กองทหารต่างด้าว (Foreign Legionaires), กองทหารอัลจีเรีย และกองทหารมอร๊อคโค (Algerian and Moroccan tirailleurs), และกองทหารประจำถิ่นที่เกณฑ์มาจากประชาชนในท้องถิ่นในอินโดจีน ทางด้านเวียดมินห์นั้นได้เคลื่อนกำลังรวมแล้วถึง ๕๐,๐๐๐ นาย เข้าประจำบนภูเขารอบๆ ที่ลุ่มของเดียนเบียนฟู (รวม ๕ กองพลทหารราบ รวมทั้งกองพลอาวุธหนักที่ ๓๕๑ ที่มีทั้งปืนใหญ่และปืนต่อสู้อากาศยาน ซึ่งมีจำนวนมากกว่าปืนใหญ่ของฝรั่งเศส ๔ ต่อ ๑ ปืนดังกล่าวถูกซ่อนพรางอย่างดี และนานๆ จะยิงสักทีเพื่อลองศูนย์  ทำให้ฝรั่งเศสคิดว่า เวียดมินห์ย้ายที่ตั้งปืน)  กว่าฝรั่งเศสจะรู้ว่าถูกปืนใหญ่ข้าศึกจำนวนมากปิดล้อมก็เมื่อเวียดมินห์เปิดฉากยิงถล่มครั้งแรกในวันที่ ๓๑ มกราคม ๑๙๕๔  หน่วยลาดตระเวนของฝรั่งเศสพยายามจะเข้าตีที่ตั้งปืนใหญ่ของเวียดมินห์แต่ถูกเวียดมินห์ตอบโต้กลับมาทุกครั้ง  ถึงเวลานี้ฝรั่งเศสรู้ตัวแล้วว่ากำลังถูกปิดล้อม จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 22:48:52 ]

ความคิดเห็นที่ 90 การรบชิงฐาน Beatrice การรบเพื่อชิงฐาน Beatrice เริ่มขึ้นเมื่อเวลา ๑๗๐๐ ของวันที่ ๑๓ มีนาคม เวียดมินห์เปิดฉากการรบด้วยการระดมยิงปืนใหญ่และอาวุธหนักถล่มฝรั่งเศส  แผนปฏิบัติบุกของเวียดมินห์ถูกวางไว้อย่างดี  เวียดมินห์เริ่มยิงถล่มด้วยปืนใหญ่ก่อนสิ้นแสงอาทิตย์  คืนนี้เป็นคืนข้างขึ้น ทหารราบสามารถเข้าตีโดยใช้แสงจันทร์  กำลังที่ป้องกันฐาน Beatrice ได้แก่กองทหารต่างด้าวหนึ่งกองพัน  เวลา ๑๘๑๕ หลังจากเวียดมินห์ยิงถล่มฐานของฝรั่งเศสมาได้ชั่วโมงกว่าๆ กระสุนปืนใหญ่นัดหนึ่งก็ถูก บก.พัน พังพินาศ  พันโท Pegot ผบ.พัน และนายทหารคนสนิทเสียชีวิตคาบก.พัน  หลังจากนั้นไม่นาน พันเอก Gaucher ผบ.กองกำลังที่รักษาการทางเข้าด้านเหนือก็เสียชีวิตจากปืนใหญ่ข้าศึกไปอีกคน  ตกค่ำกองพลที่ ๓๑๒ ของเวียดมินห์ก็บุกเข้าตีฐาน Beatrice  กองกำลังของฝรั่งเศสที่สะบักสะบอมจากการเพิ่งถูกปืนใหญ่เวียดมินห์ถล่มต้องพบกับยุทธวิธีคลื่นมนุษย์กระหน่ำเข้ามา  หลังสู้รบกันอย่างดุเดือดกว่า ๔ ชั่วโมง, ฐาน Beatrice ก็ถูกตีแตกหลังเที่ยงคืนเล็กน้อย  ทหารต่างด้าวของฝรั่งเศสเกือบ ๕๐๐ นายเสียชีวิต  กองพลที่ ๓๑๒ ของเวียดมินห์ เสียทหารไปประมาณ ๖๐๐ นาย บาดเจ็บอีก ๑,๒๐๐ นาย  ฝรั่งเศสพยายามตีโต้เพื่อยึดฐาน Beatrice คืนในเช้าวันรุ่งขึ้น  แต่ก็ถูกปืนใหญ่ของเวียดมินห์ยิงถล่มจนต้องถอนกำลังกลับออกมา  การสูญเสียฐาน Beatrice สร้างขวัญกำลังใจให้กับทหารเวียดมินห์อย่างมาก ฝรั่งเศสยังไม่เชื่อว่า ปืนใหญ่ของเวียดมินห์ใช้วิธียิงตรง (คือ พลประจำปืนใหญ่แต่ละกระบอกจะทำการเล็งตรงไปยังเป้าหมายเลย, เพราะตามปกติ ปืนใหญ่จะใช้วิธีเล็งจำลองที่ต้องมีผู้ตรวจการณ์หน้าเป็นผู้ชี้เป้า-ปรับการยิง และรายงานผลการยิง ซึ่งผู้ตรวจการณ์หน้าจะต้องมีประสบการณ์และต้องมีการสื่อสารที่ดี  ฝรั่งเศสเชื่อว่าเวียดมินห์ยังไม่มีขีดความสามารถถึงขนาดนี้)  นาวาร์เขียนถึงเรื่องนี้ไว้ว่า 'จากคำแนะนำของที่ปรึกษาทางทหารจีน, ผู้บัญชาการของเวียดมินห์ใช้วิธีการปฏิบัติที่แตกต่างไปจากที่เป็นอยู่  ปืนใหญ่แต่ละกระบอกจะวางในหลุมที่ขุดขึ้นมาโดยเฉพาะ  หลุมปืนเหล่านี้มีมากมาย'  พันเอก พิโรท์ (Colonel Piroth) ผู้บังคับการหน่วยปืนใหญ่ ถึงกับคลุ้มคลั่งที่ไม่สามารถจัดการยิงตอบโต้ปืนใหญ่ของเวียดมินห์ที่ถูกซ่อนพรางไว้อย่างดีได้  เขาเข้าไปในที่พักแล้วก็ฆ่าตัวตายด้วยระเบิดมือ  ร่างของเขาถูกฝังอย่างเป็นความลับที่สุดเพราะหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปทหารจะเสียขวัญ (พันเอก พิโรท์) จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 22:53:58 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ฐาน Gabrielle เช้าวันที่ ๑๔ มีนาคม, ปืนใหญ่ของเวียดมินห์ระดมยิงที่มั่นของฝรั่งเศสอยู่ ๔ ชั่วโมง ทำให้เครื่องบินที่บินมาส่งเสบียงไม่สามารถลงจอดได้  ต่อไปการส่งเสบียงอาหารยุทโธปกรณ์ทุกอย่างต้องทำโดยการทิ้งร่ม   คืนนั้น (๑๔ มีนาคม), เวียดมินห์เข้าโจมตีฐาน Gabrielle ที่มีทหารอัลจีเรียหนึ่งกองพันประจำอยู่  การโจมตีฐาน Gabrielle เริ่มขึ้นเหมือนการโจมตีฐาน Beatrice โดยฝ่ายเวียดมินห์ใช้ปืนใหญ่ระดมยิงตั้งแต่ ๑๗๐๐  พอถึงเวลา ๒๐๐๐ ทหารเวียดมินห์ ๒ กรม จากกองพลที่ ๓๐๘ ก็เข้าโจมตี  การสู้รบอย่างดุเดือดดำเนินมาจนถึง ๐๔๐๐ ของวันรุ่งขึ้น กระสุนปืนใหญ่นัดหนึ่งของเวียดมินห์ถูกบก.พัน ทำให้ผบ.พัน และทหารส่วนใหญ่ที่อยู่ในนั้นบาดเจ็บ  เวียดมินห์ยึดพื้นที่ส่วนใหญ่ได้และวางกำลังปิดล้อมอย่างหนาแน่น พันเอก คาสตรีส์ สั่งการให้โจมตีเพื่อยึดฐาน Gabrielle คืน  ทหารฝรั่งเศสภายใต้การนำของ  พันเอก ปิแอร์ ลังเลส์ (Colonel Pierre Langlais) ร่วมกับกองพันทหารพลร่มที่ ๕ ของเวียดนาม (5th Vietnamese Parachute battalion) ที่เพิ่งโดดร่มลงมาในตอนกลางวันวันนั้นเองถูกส่งไปเข้าตีตอบโต้ทั้งหมดถูกจัดการไม่เหลือ  เวียดมินห์ระดมยิงปืนใหญ่เข้าสกัดการรุกของฝ่ายฝรั่งเศสได้รับความเสียหายอย่างหนักกำลังบางส่วนสามารถรุกฝ่าวงล้อมของเวียดมินห์ไปถึงฐาน Gabrielle ได้  แต่ก็เหมือนบุกฝ่าเข้าไปในนรก  ปืนใหญ่ของเวียดมินห์ตามยิงถล่มจนฝ่ายฝรั่งเศสได้รับเสียหายอย่างหนัก  ทหารอัลจีเรียบนฐาน Gabrielle ตั้งมั่นต่อต้านการรุกของเวียดมินห์อยู่ ได้ถึง ๐๘๐๐ วันรุ่งขึ้น ก็ต้องถอนตัว  เวียดมินห์ยึดฐาน Gabrielle ได้สำเร็จ  การรบครั้งนี้ฝรั่งเศสเสียทหารไปราว ๑,๐๐๐ นาย ส่วนเวียดมินห์เสียทหารไป ๑,๐๐๐ – ๒,๐๐๐ นาย จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 22:57:17 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ฐาน Anne Marie ฐาน Ann Marie มีทหารชนเผ่าไทที่ภักดีต่อฝรั่งเศสประจำอยู่  เนื่องจากเป็นชนท้องถิ่น  นายพล เกี๊ยบ จึงไม่ใช้วิธีการแตกหัก  แต่ใช้วิธีเกลี้ยกล่อมให้ทหารชนเผ่านี้ยินยอมแต่โดยดี  โดยบอกว่าการสู้รบนี้ไม่ใช่ของพวกเขา  การที่ฐาน Beatrice และ Gabrielle แตก  ทำให้ขวัญและกำลังใจของทหารที่ฐานนี้เสียไปหมด  เกี๊ยบทำสงครามจิตวิทยาอยู่ ๑ สัปดาห์ ท่ามกลางหมอกที่ลงจัดในเช้าวันที่ ๑๗ มีนาคม ทหารชนเผ่านี้ส่วนใหญ่ก็ลอบถอนตัวทิ้งฐานไป  ทหารฝรั่งเศสและทหารชนเผ่าไทที่เหลือจึงจำต้องถอนกำลังออกมา ความสงบก่อนพายุใหญ่ การสู้รบยุติลงชั่วคราวในระหว่างวันที่ ๑๗ – ๓๐ มีนาคม ตอนนี้เวียดมินห์ปิดล้อมทหารฝรั่งเศสในพื้นที่ตอนกลางไว้ทั้งหมด (ฐานทั้ง ๔ ฐานคือ Hugette, Dominique, Claudine, และ Elaine) ไม่สามารถติดต่อกับฐาน Isabelle ที่อยู่ทางใต้ได้ ในเวลาเดียวกัน, ฝรั่งเศสก็กำลังเผชิญปัญหาวิกฤติในการบังคับบัญชา 'การปิดล้อมสร้างความเจ็บปวดให้แก่นายทหารชั้นผู้ใหญ่ – รวมถึงนายพล โคยี ซึ่งมีกองบัญชาการอยู่ที่ฮานอย – เดอ คัสตรีส์ รู้แล้วแผนการป้องกันเดียนเบียนฟูล้มเหลว'  ดังนั้นเมื่อฐานด้านเหนือถูกยึด, เดอ คัสตรีส์ ปลีกตัวอยู่แต่ในบังเกอร์ ไม่ยอมออกมาบัญชาการอีกเลย  นายพล โคยี พยายามบินไปเดียนเบียนฟู เพื่อเข้าบัญชาการด้วยตนเองในวันที่ ๑๗ มีนาคม,  แต่เครื่องบินของเขาถูกปืนต่อสู้อากาศยานของเวียดมินห์ยิงสกัดจนไม่สามารถนำเครื่องลงได้  เมื่อเครื่องบินลงจอดไม่ได้  นายพล โคยี ตัดสินใจจะกระโดดร่มลงไป  แต่ถูกฝ่ายเสนาธิการพูดห้ามปรามไว้ เพราะคงไม่ดีแน่หากเวียดมินห์จับตัวนายพลฝรั่งเศสเป็นเชลยได้ (ในภาพเป็นนายพล โคยี ตรวจแถวทหารมอร๊อคโค, ส่วนภาพล่างเป็นรถถังเบา M-24 Chaffee ที่มีบทบาทสำคัญในการยุทธที่เดียนเบียนฟู) [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 23:05:15 ]

ความคิดเห็นที่ 93 คาสตรีส์ ปลีกตัวอยู่ในบังเกอร์ของเขา  กำลังมีอาการรับไม่ได้กับการที่จะให้ใครมาบังคับบัญชาแทน  จนกระทั่งวันที่ ๒๔ มีนาคม, พันเอก Langlais และนายทหารพลร่มคนอื่นๆ พร้อมอาวุธมาขอพบคาสตรีส์  ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากันตรงๆ Langlais ขอให้คาสตรีส์สละตำแหน่งและมอบอำนาจการบังคับบัญชาให้แก่เขา  คาสตรีส์ยอมโดยดี แต่มีเงื่อนไขว่า ขอดูแลในบางส่วนด้วย ฝรั่งเศสพยายามส่งกำลังบำรุงทางอากาศอีกแต่ถูกปืนกลต่อสู้อากาศยานของเวียดมินห์ที่ตั้งรายล้อมอยู่ใกล้พื้นที่ส่งลงยิงเครื่องบินจนได้รับความเสียหายอย่างหนัก  วันที่ ๒๗ มีนาคม, ผบ.กองบินลำเลียงที่ฮานอย (Hanoi air transport commander) นาวาอากาศเอก นิโคท์ สั่งให้เครื่องบินลำเลียงทิ้งเสบียงทางอากาศในระดับ ๖,๕๐๐ ฟุตขึ้นไป  เพื่อลดอันตรายจากปืนกล  ทางด้านล่าง, คาสตรีส์ สั่งให้กำลังภาคพื้นดินเข้าโจมตีรังปืนกลของเวียดมินห์ซึ่งอยู่ห่างเดียนเบียนฟูไปทางตะวันตก ๒ ไมล์  ผลการโจมตีเป็นไปอย่างเหลือเชื่อ, ทุกอย่างเป็นไปตามแผน, ทหารเวียดมินห์เสียชีวิต ๓๕๐ นาย ทำลายปืนกลต่อสู้อากาศยานได้ ๑๗ กระบอก  ฝรั่งเศสเสียทหารไปเพียง ๒๐ นายเท่านั้น จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 23:07:00 ]

ความคิดเห็นที่ 94 การโจมตีในวันที่ ๓๐ มีนาคม – ๕ เมษายน การรบครั้งต่อไปเกิดขึ้นเมื่อทหารเวียดมินห์จำนวนมากเข้าโจมตีฐานในพื้นที่ตอนกลางของฝรั่งเศส คือ ฐาน Eliane และฐาน Dominique  ที่อยู่ทางตะวันออกของแม่น้ำ Yum ทั้งสองฐานอยู่ในความดูแลของทหารกองกำลังผสมจากหน่วยทหารต่างด้าว, ทหารเวียดนาม, ทหารอัฟริกัน และทหารจากชนเผ่าไท รวม ๕ กองพัน ที่ไม่สู้จะเข้มแข็งนัก  นายพล เกี๊ยบ วางแผนเข้าโจมตีแบบเดียวกับที่ฐาน Beatrice และฐาน Gabrielle วันที่ ๓๐ มีนาคม, หลังใช้อาวุธหนักถล่มตั้งแต่เวลา ๑๗๐๐ พอถึง ๑๙๐๐,  กองพล ๓๑๒ ของเวียดมินห์ ก็บุกเข้ายึดฐาน Dominique 1 และ 2 ได้ และรุกเข้าตีฐาน Dominique 3 ซึ่งเป็นที่มั่นสุดท้ายที่ตั้งอยู่ระหว่างกำลังของเวียดมินห์กับกองบัญชาการค่ายเดียนเบียนฟูของฝรั่งเศส  ตอนนี้ปืนใหญ่วิถีโค้ง ๑๐๕ มม. ของกรมทหารปืนใหญ่ที่ ๔ (French 4th colonial artillery regiment) สามารถยิงวิถีราบเล็งตรงไปยังทหารเวียดมินห์ที่กำลังเข้าโจมตีทหารฝรั่งเศสที่ประจำปืนกลต่อสู้อากาศยานใกล้กับสนามบิน  ปืนกลต่อสู้อากาศยานของฝรั่งเศสถูกนำมาใช้ยิงป้องกันตัวเพื่อสกัดการบุกเวียดมินห์ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 23:11:33 ]

ความคิดเห็นที่ 95 เวียดมินห์ประสบความสำเร็จในการเข้าตีทุกจุด  กองพล ๓๑๖ ยึดฐาน Elaine 1 ที่มีทหารโมร๊อคโคป้องกันอยู่ได้  พอถึงเที่ยงคืนก็ยึดฐาน Elaine 2 ได้ครึ่งหนึ่ง  อีกด้าน, กองพล ๓๐๘ เข้าตีฐาน Huguette 7 เกือบจะแตกแล้ว  แต่ถูกทหารฝรั่งเศสกลุ่มหนึ่งเข้าเสริมกำลังอุดตรงช่องว่างได้ทัน ย่างเข้าวันใหม่ (๓๑ มีนาคม) หลังเที่ยงคืน  ฝรั่งเศสรวบรวมกำลังเข้าตีโต้เพื่อยึดฐาน Elaine 2 คืน และสามารถยึดพื้นที่คืนได้ครึ่งหนึ่ง  Langlais สั่งการให้เข้าตีฐาน Dominique 2 และ Eliane 1 คืนให้ได้ในตอนบ่าย  ฝรั่งเศสระดมทหารทุกคนที่ยังพอจะรบได้  การตีตอบโต้ประสบความสำเร็จ  ทหารฝรั่งเศสยึดฐานทั้งสองคืนมาได้  แต่ก็ถูกเวียดมินห์ยึดคืนกลับไปอีกเพราะทหารฝรั่งเศสหมดแรงและขาดกำลังเสริม  ฐาน Isabelle ที่ยังไม่ถูกเวียดมินห์เข้าตีได้พยายามส่งกำลังมาช่วย  แต่ถูกซุ่มโจมตีกลางทางจนต้องถอนตัวกลับฐานไป   ช่วงค่ำของคืนวันที่ ๓๑, Langlais สั่งการให้พันโท Marcel Bigeard  ผบ. ฐาน Eliane ให้ถอยข้ามแม่น้ำกลับมา (ฐาน Eliane กับบก.ค่าย มีแม่น้ำ Yum อยู่ระหว่างกลาง)  Bigeard ไม่สนใจ, เขาตอบกลับไปว่า “ตราบใดที่ในฐาน Elaine ยังมีคนมีชีวิตอยู่  ผมจะไม่ทิ้งฐาน, หรือว่า เดียนเบียนฟูจะละลาย”  คืนวันที่ ๓๑, กองพล ๓๑๖ เข้าตีฐาน Elaine 2 ราวกับจะพยายามเหยียบฝรั่งเศสให้จมดิน  ฝรั่งเศสส่งรถถังหลายคันเข้ามาช่วย  ทำให้เวียดมินห์ต้องถอยกลับและยังทำให้การโจมตีฐาน Elaine 4 ของ      เวียดมินห์ต้องล้มเหลวไปด้วย  คืนนั้นเวียดมินห์ยึดฐาน Huguette 7 ได้ชั่วคราวก่อนที่จะถูกฝรั่งเศสชิงคืนไปในช่วงรุ่งสางของวันที่ ๑ เมษายน การรบแบบผลัดกันรุกผลัดกันรับดำเนินไปอย่างต่อเนื่องหลายคืน  เวียดมินห์เข้าตีฐาน Elaine 2 อีก  แต่ก็ยึดได้ชั่วครู่ก่อนถูกฝรั่งเศสยึดคืนไป  ทั้งสองฝ่ายผลัดกันรุกผลัดกันถอยซ้ำแล้วซ้ำอีก  ฝรั่งเศสพยายามส่งกำลังหนุนทางอากาศแต่ถูกสกัดโดยปืนต่อสู้อากาศยานของเวียดมินห์  มีเครื่องบินลำเลียงเพียงเครื่องเดียวเท่านั้นที่ฝ่าห่ากระสุนปืนต่อสู้อากาศยานของเวียดมินห์เข้ามาได้  พลร่มกองหนุนที่มาถึงสูญเสียอย่างหนักครึ่งหนึ่งเสียชีวิตอีกครึ่งหนึ่งที่ยังรอดตายมาได้ จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 23:14:14 ]

ความคิดเห็นที่ 96 สงครามสนามเพลาะ วันที่ ๕ เมษายน, หลังคืนแห่งการสู้รบอันยาวนาน  เครื่องบินขับไล่ทิ้งระเบิดและปืนใหญ่ของฝรั่งเศสถล่มทหารเวียดมินห์ที่อยู่บนพื้นที่เปิดพินาศไปหนึ่งกรม  นายพล เกี๊ยบ ตัดสินใจเปลี่ยนยุทธวิธีใหม่  โดยยังดำรงเป้าหมายเดิมที่ต้องการขับไล่ทหารฝรั่งเศสที่วางแนวป้องกันทางฝั่งตะวันออกของแม่น้ำออกไป  เขาสั่งการให้ทหารขุดสนามเพลาะเข้าประชิดและก่อกวนให้ทหารฝรั่งเศสอ่อนแอลง (แผนที่แสดงแนวสนามเพลาะของเวียดมินห์ที่ขุดเข้ามาประชิดแนวรับด้านตะวันตกของฝรั่งเศส - ล้อมรอบหมายเลข ๑) จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 23:20:49 ]

ความคิดเห็นที่ 97 วันที่ ๑๐, ฝรั่งเศสพยายามยึดฐาน Elaine 1 คืน หลังจากถูกเวียดมินห์ยึดไปได้ ๑๑ วันก่อนหน้านั้น  เริ่มต้นโดยส่งกำลังไปยังฐาน Elaine 4 ที่เป็นจุดรวมพล  เมื่อถึงรุ่งสางการโจมตีเริ่มขึ้น  ฝรั่งเศสเปิดฉากการรุกด้วยการยิงถล่มของปืนใหญ่  จากนั้นกองหน้านำโดย Bigeard รุกเข้าไปอย่างรวดเร็วเจาะทะลวงแนวรับของเวียดมินห์โดยให้กองกำลังขนาดใหญ่ตามมากวาดล้างที่หลัง  (การรุกแบบ Infiltration tactics นี้ เคยถูกนำมาใช้อย่างได้ผลโดย Oskar von Hutier นายพลเยอรมันในสงครามโลกครั้งแรก โดยใช้กำลังขนาดเล็กเข้าตีทะลุทะลวงแนวรับของข้าศึกอย่างรวดเร็ว  และใช้กองกำลังขนาดใหญ่ตามมากวาดล้างภายหลัง)  เวียดมินห์พยายามเข้าตีเพื่อยึดฐาน Elaine 1 คืน  แต่ในที่สุด ฝรั่งเศสสามารถยึดฐานนี้ได้ในเช้าวันต่อมา  เวียดมินห์พยายามเข้าตีแย่งชิงฐานนี้อีกในวันที่ ๑๒ เมษายน แต่ถูกฝรั่งเศสยันกลับมา 'ตอนนี้ ขวัญกำลังใจของทหารเวียดมินห์เสียไป  ฝรั่งเศสสามารถยึดรายงานวิทยุที่สั่งให้หน่วยนั้นๆ ถอนตัว ทหารเวียดมินห์ที่ถูกจับได้ให้การว่า เขาถูกสั่งให้รุกคืบหน้าไปหรือไม่ก็อาจจะถูกนายทหารที่อยู่ข้างหลังยิงเอาหากถอยหนี”  ฝ่ายเวียดมินห์สูญเสียอย่างหนัก (เสียชีวิต ๖,๐๐๐ คน, บาดเจ็บ    ๘,๐๐๐-๑๐,๐๐๐ คน และถูกจับเป็นเชลย ๒,๕๐๐ คน) เวียดมินห์ยังขาดแคลนยาและเวชภัณฑ์  “ไม่มีอะไรทำลายขวัญและกำลังใจของทหารเท่ากับรู้ว่า หากบาดเจ็บก็จะไม่มีใครเหลียวแล'  เพื่อแก้ปัญหานี้, นายพล เกี๊ยบ เรียกระดมกองหนุนที่ยังสดใหม่มาจากลาว ขณะที่มีการสู้รบที่ฐาน Elaine 1, ทางด้านอื่น, เวียดมินห์ได้ขุดสนามเพลาะปิดล้อมฐาน Huguette 1 และ 6  วันที่ ๑๑ เมษายน, ทหารที่ฐาน Huguette 1 ด้วยการสนับสนุนการยิงอาวุธหนักจากฐาน Claudine ได้เข้าตีเพื่อช่วยเปิดทางส่งเสบียงอาหารและกระสุนให้กับฐาน Huguette 6  ฝรั่งเศสพยายามเข้าโจมตีอีกในคืนวันที่ ๑๔-๑๕ และคืนวันที่ ๑๖-๑๗ ทำให้สามารถส่งเสบียงอาหารบางส่วนให้กับฐาน Huguette 6 ได้  แต่ฝรั่งเศสก็ประสบความสูญเสียอย่างหนักจนพันเอก Langlais ต้องตัดสินใจทิ้งฐาน Huguette 6 วันที่ ๑๘ เมษายน, ทหารบนฐาน Huguette 6 พยายามตีฝ่าวงล้อมออกมา  มีทหารจำนวนหนึ่งเท่านั้นที่รอดมาถึงแนวของฝรั่งเศส  ทางด้านเวียดมินห์พยายามลองตีฐาน Huguette 1 อีกครั้ง และสามารถยึดได้ในเช้าวันที่ ๒๒ เมษายน ทำให้พื้นที่ส่งลงแทบไม่เหลือในขณะที่มีความต้องการเสบียงอาหารเพิ่มเติมอย่างมาก  ฝรั่งเศสต้องโจมตีเพื่อยึดฐาน Huguette 1 ให้ได้ในวันต่อมา จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 23:24:12 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ฐาน Isabelle Isabelle ซึ่งเป็นฐานที่ตั้งอยู่โดดเดี่ยวทางใต้สุด  เป็นฐานเดียวที่มีการสู้รบเพียงประปรายเท่านั้นจนกระทั่งวันที่ ๓๐ มีนาคม  เวียดมินห์ที่พยายามโดดเดี่ยวฐานแห่งนี้และซุ่มโจมตีกำลังที่จะขึ้นไปช่วยฐานอื่นๆ ทางเหนือ  จากนั้นเวียดมินห์ก็ถล่มฐานนี้ด้วยปืนใหญ่และเริ่มขุดสนามเพลาะปิดล้อมฐาน Isabelle เช่นเดียวกับฐานอื่นๆ ที่อยู่ทางตอนกลาง  ใกล้สิ้นเดือนเมษายน ฐาน Isabelle เริ่มขาดแคลนน้ำและกระสุนก็ร่อยหรอเต็มที จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 23:25:36 ]

ความคิดเห็นที่ 99 การรบครั้งสุดท้าย เวียดมินห์ระดมกำลังเข้าตีครั้งใหญ่ในคืนวันที่ ๑ พฤษภาคม จนสามารถยึดฐาน Elaine 1, Dominque 3, และ Huguette 5  ฝรั่งเศสพยายามต้านทานการบุกที่ฐาน Elaine 2  วันที่ ๖ พฤษภาคม, เวียดมินห์ก็ระดมกำลังโจมตีฐาน Elaine 2 อีกครั้ง  คราวนี้เป็นครั้งแรกที่เวียดมินห์ใช้จรวดคัทยูช่า (Katyusha) ถล่มฝ่ายฝรั่งเศส  ฝรั่งเศสระดมยิงปืนใหญ่สกัดกั้นคลื่นการรุกของฝ่ายเวียดมินห์สำเร็จ  อีกหลายชั่วโมงต่อมาเวียดมินห์เข้าตีอีก  หลังการสู้รบอย่างดุเดือดหลายชั่วโมง  ฐาน Elaine 2 ก็แตก นายพล เกี๊ยบ สั่งให้ทุกหน่วยเข้าโจมตีหน่วยทหารของฝรั่งเศสที่ยังเหลืออยู่, การสู้รบอย่างดุเดือดดำเนินต่อไปอย่างต่อเนื่องจนถึงค่ำของวันที่ ๗ พฤษภาคม  ฐานของฝรั่งเศสทุกฐานในตอนกลางของค่ายก็ถูกเวียดมินห์ยึดได้สำเร็จ  ทางด้านทหารที่ประจำบนฐาน Isabelle ได้พยายามตีฝ่าวงล้อมออกมาเช่นกัน  กำลังส่วนใหญ่ของฐานแห่งนี้ไม่สามารถรอดออกจากหุบเขาได้  มีเพียงทหารราว ๗๐ คนเท่านั้น (จาก ๑,๗๐๐ คน) ที่เล็ดรอดหนีไปถึงลาวได้สำเร็จ เมื่อสถานการณ์เลวร้ายลง ฝรั่งเศสหวังใช้การเจรจาสันติภาพที่เจนีวาเป็นทางรอด  โดยการประชุมดังกล่าวเริ่มขึ้นในวันที่ ๒๖ เมษายน แต่ที่มั่นสุดท้ายของฝรั่งเศสถูกเวียดมินห์โจมตีแตกในวันที่ ๖ พฤษภาคม หลังที่มั่นสุดท้ายถูกถล่มด้วยจรวดคัทยูซาของรัสเซียจนต้องยอมแพ้ในที่สุด จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 23:28:53 ]

ความคิดเห็นที่ 100 หลังการรบ วันที่ ๘ พฤษภาคม, เวียดมินห์จับเชลยศึกได้ ๑๑,๗๒๑ คน, ในจำนวนนี้เป็นทหารที่ได้รับบาดเจ็บ ๔,๔๓๖ คน  ถือเป็นจำนวนเชลยศึกที่เวียดมินห์จับได้มากที่สุดในคราวเดียว หรือเท่ากับหนึ่งในสามของเชลยที่ถูกจับได้ตั้งแต่เริ่มสงคราม  บรรดาเชลยถูกแยกเป็นกลุ่มๆ จากนั้นก็เดินเท้ากว่า ๒๕๐ ไมล์ไปยังค่ายเชลยทางตอนเหนือและทางตะวันออก  เชลยนับร้อยคนเสียชีวิตระหว่างเดินทาง  ผู้บาดเจ็บถือเป็นอันดับแรกที่ต้องดูแลจนกว่าเจ้าหน้าที่กาชาดจะมาถึง, ผู้บาดเจ็บ ๘๓๘ คน ถูกเคลื่อนย้ายไปทันที ที่เหลือได้รับการปฐมพยาบาลเท่าที่จะทำได้และเชลยที่เหลือถูกกักตัวไว้   สภาพในค่ายเชลยเลวร้าย  เชลยจากเดียนเบียนฟูหลายคนเป็นทหารต่างด้าวเชื้อสายเยอรมัน  เชลยต้องอยู่กันอย่างแออัด, อดอยาก และถูกทารุณ  ทำให้เชลยจำนวนมากเสียชีวิต  จากทั้งหมด ๑๐,๘๖๓ คน อีก ๔ เดือนต่อมาเหลือเพียง ๓,๒๙๐ คน สรุป การรบครั้งนี้ฝรั่งเศสเสียทหารไป ๒,๒๐๐ คน จากกำลังทั้งหมด ๒๐,๐๐๐ คน  ส่วนเวียดมินห์เสียทหารไป ๘,๐๐๐ คน บาดเจ็บอีก ๑๕,๐๐๐ คน จากทหารทั้งหมด ๑๐๐,๐๐๐ คน จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 23:31:36 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ภาพที่ทหารฝรั่งเศสวาดเอาไว้บรรยายถึงตอนถูกจับเป็นเชลย จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 23:34:11 ]

ความคิดเห็นที่ 102 อีกภาพบรรยายถึงตอนเดินเท้าสู่ค่ายเชลยศึก [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 23:36:43 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ผลกระทบทางการเมือง หลังชัยชนะของเวียดมินห์มีการเจรจาสงบศึกที่เจนีวา ปี ๑๙๕๔  ที่ประชุมตกลงแบ่งเวียดนามเป็นสองส่วนชั่วคราว  เวียดนามเหนือเป็นของพวกคอมมิวนิสต์ และฝรั่งเศสยังครอบครองเวียดนามใต้  โดยจะจัดให้มีการเลือกตั้งทั่วไปในปี ๑๙๕๖  หลังฝรั่งเศสถอนตัว, สหรัฐฯ ได้เข้ามาสนับสนุนรัฐบาลเวียดนามใต้ซึ่งมีจักรพรรดิเบาได๋ เป็นประมุข และโงดินเดียม เป็นนายกรัฐมนตรี  ท่ามกลางบรรยากาศที่เป็นศัตรูกัน  มีการสังหารพวกชาตินิยมและพวกก่อการร้ายเกิดขึ้นทั้งในเวียดนามเหนือและใต้  ความขัดแย้งขยายตัวเพิ่มขึ้นจนกลายเป็นสงครามเวียดนาม (สงครามอินโดจีนครั้งที่ ๒) ความพ่ายแพ้ในอินโดจีนสร้างความเสียหายอย่างหนักแก่ศักดิ์ศรีของฝรั่งเศสโดยเฉพาะในอาณานิคมแห่งอื่นๆ ที่ยังเหลืออยู่  ทหารที่สู้รบในเดียนเบียนฟูจำนวนมากถูกเกณฑ์ไปจากอาณานิคมใน     อาฟริกาเหนือ  สงครามกู้อิสรภาพของอัลจีเรียจึงเกิดขึ้นตามมาในปี ๑๙๕๔ นั่นเอง  ตามมาด้วยการเรียกร้องอิสรภาพของมอร๊อคโคและตูนีเซียในปี ๑๙๕๖ จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 23:38:14 ]

ความคิดเห็นที่ 104 การยุทธที่เคซาน ๑๔ ปีต่อมา ในสงครามเวียดนาม  กองทัพเวียดนามเหนือ (ภายใต้การบัญชาการของนายพล เกี๊ยบ) พยายามสร้างประวัติศาสตร์อย่างที่เดียนเบียนฟูอีกครั้งในการยุทธที่เคซาน (Battle of Khe Sanh)  แต่ปัจจัยแวดล้อมต่างๆ แตกต่างกัน ทำให้อเมริกันได้รับชัยชนะ  เคซานอยู่ห่างจากจุดส่งกำลังบำรุงเพียง ๔๕ กิโลเมตร ในขณะที่เดียนเบียนฟูอยู่ห่างถึง ๒๐๐ กิโลเมตร  ทหารอเมริกันตั้งมั่นในพื้นที่สูงและใช้อำนาจการยิงของปืนใหญ่อเมริกันเหนือกว่าเวียดนามเหนือมาก  อเมริกันใช้ความได้เปรียบของปืนใหญ่ที่มีระยะยิงไกลกว่าซึ่งต่างจากสถานการณ์ของฝรั่งเศสในเดียนเบียนฟู  ในช่วงเวลา ๓๐ วันที่เคซานถูกปิดล้อม, ทหารอเมริกันได้รับการสนับสนุนเสบียงอาหารยุทโธปกรณ์ทางอากาศถึง ๑๘,๐๐๐ ตัน ขณะที่ในช่วง ๑๖๗ วันของเดียนเบียนฟู ทหารฝรั่งเศสได้รับเสบียงจากการส่งทางอากาศเพียง ๔,๐๐๐ ตัน  กองทัพอากาศอเมริกันทำการทิ้งระเบิดถึง ๑๑๔,๘๑๐ ตัน สกัดการรุกของเวียดนามเหนือที่เคซาน  จำนวนของลูกระเบิดพอๆ กับที่ถล่มญี่ปุ่นในปี ๑๙๔๕ ระหว่างสงครามโลกครั้งที่ ๒ จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 23:39:27 ]

ความคิดเห็นที่ 105 จบแล้วครับ, สำหรับภาคแรกของสงครามเวียดนาม ซึ่งยังไม่เป็นประเทศเวียดนามเต็มตัว แต่เป็นอาณานิคมของฝรั่งเศส ดังนั้นจึงเรียกว่า สงครามอินโดจีนนะครับ สำหรับในภาคของสงครามเวียดนามคงต้องใช้เวลาสักระยะนึงก่อน หากสนใจก็บอกกล่าวมานะครับ แต่รายละเอียดของสงครามเวียดนามนั้นจะมีมากกว่าสงครามอินโดจีนนี้มาก เพราะมีทั้งปฏิบัติการทางบก, ปฏิบัติการทางเรือ และปฏิบัติการทางอากาศ ซึ่งจะขาดอันใดอันหนึงไปก็ไม่สนุกอีกครับ. ที่จริงผมยังมีรูปถ่ายเกี่ยวกับเดียนเบียนฟูอีกหลายภาพ แต่กลัวมันจะเปรอะไป หากสนใจก็บอกกันมานะครับ  พอดีมีทหารฝรั่งเศสเขาถ่ายภาพชีวิตบางส่วนเก็บเอาไว้. จากคุณ : hummel - [ 22 พ.ค. 50 23:46:45 ]

ความคิดเห็นที่ 106 เมื่อกี้แอบแวบไปดู blog ของคุณ maew_1985 เห็นอัลบั้มที่ไปญี่ปุ่น เลยฝากรูปนี้มาให้ดูเล่นนะครับ เป็นภาพวาดการโจมตีปราสาทฟูชิมิ ในปี ๑๖๐๐ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : hummel - [ 23 พ.ค. 50 00:14:34 ]

ความคิดเห็นที่ 107 สุดยอดครับ ขนาดยังไม่เริ่มสงครามเวีดดนามยังซับซ้อนขนาดนี้ ตอนต่อไปจะขนาดไหน จะนอนรออ่านต่อไปครับ มึคำถามนิดนึงตรงที่ตอนปี 1949 ฝรั่งเศสให้อิสรถภาพกับลาวกับกัมพูชาไปแล้วทำไมยังพยายามเก็บเวียดนามไว้ครับ ดูเหมือนฝรั่งเศสทุ่มงบประมาณและทรัพยากรมหาศาลไปกับงานนี้ซึ่งดูยังไงๆก็ได้ไม่คุ้มเสีย (หรือเพราะอเมริกาสั่งไม่ให้ถอยกันแน่) จากคุณ : <โหน่ง> - [ 23 พ.ค. 50 02:40:11 ]

ความคิดเห็นที่ 108 คนฝรั่งเศสลงทุนไว้ในเวียดนามเยอะครับ เยอะกว่าในลาวและเขมรรวมกัน เพราะสมัยนั้นเดินทางกันทางทะเลเป็นหลัก  แม้ว่าจะให้อิสรภาพไปแล้ว แต่ก็อดเสียดายไม่ได้ จากคุณ : hummel - [ 23 พ.ค. 50 03:25:12 ]

ความคิดเห็นที่ 109 ด้วยความขอบคุณอย่างยิ่ง ค่ะ คุณ hummel. สงสัยจังว่าพวกเวียตมินห์ ลำเลียงอาวุธหนัก ขึ้นภูเขาสูงอย่างนั้น ได้อย่างไร ? จะคอยตามอ่าน บทความของ คุณ hummel ต่อไปค่ะ ราตรีสวัสดิ์ นะคะ จากคุณ : Benedetta. - [ 23 พ.ค. 50 04:49:30 A:151.30.132.26 X: TicketID:108206 ]

ความคิดเห็นที่ 110 พวกเวียดมินห์ขนอาวุธหนักอย่างปืนใหญ่ขึ้นไปตั้งยิงบนเขารอบๆ เดียนเบียนฟู โดยใช้วิธีถอดออกเป็นชิ้นๆ ครับ เคยเห็นภาพเก่าๆ เห็นกำลังแบกใส่หลัง ชิ้นไหนหนักมากหน่อยก็อาจใช้ช้างช่วยขน  แล้วก็ไปขุดอุโมงค์ในภูเขาสำหรับตั้งปืนใหญ่โดยเฉพาะ ฝรั่งเศสถึงตรวจการณ์ไม่เห็นจนกระทั่งฝ่ายเวียดมินห์พร้อมแล้วจึงลองยิงปืนใหญ่ ถึงรู้ตัวครับ  พ.อ. พิโลท์ ผบ.ปืนใหญ่ของค่ายจึงรับไม่ได้ เลยฆ่าตัวตาย จากคุณ : hummel - [ 23 พ.ค. 50 08:21:19 ]

ความคิดเห็นที่ 111 .......................................................... จากคุณ : Benedetta. - [ 23 พ.ค. 50 13:55:12 A:151.30.133.55 X: TicketID:108206 ]

ความคิดเห็นที่ 112 อ่านแล้วร้องไห้น้ำตาไหลพลากๆๆ เนื่องจากเคยดูหนังที่ ทหารอเมริกากะญี่ปุ่นต่อสู้กันที่เกาะๆๆหนึ่งไม่รู้ว่าที่ไทยจะมีไหมหนังเรื่องนี้   แล้วต่างฝ่ายต่างไม่อยากที่จะฆ่ากัน แต่ว่าอเมริกานี้แข็งมาแต่ไหนแต่ไร ต่อไปจะรอ  นาซี กับญี่ปุ่น สงครามโลกครั้งที่ 2 นะค่ะ รู้สึกว่าไทยจะมีผลกระทบเรื่องดินแดนเท่านั้นใช่ไหมค่ะฦ เรียนมานาน  ส่งคืน ไปที่ ครูหมดแล้ว ขอบคุณค่ะ จากคุณ : meaw_1985 - [ 23 พ.ค. 50 15:54:16 ]

ความคิดเห็นที่ 113 เอาเรื่อง การรบที่เกาะช้าง ก่อนไหมครับ เขียนไว้แล้วเหมือนกัน จริงๆ แล้วเขียนเรื่องพวกนี้ไว้ตั้งแต่เรื่องสงครามกรีกกับเปอร์เซีย สงครามโลกครั้งที่ ๒ นี่เรื่องราวเยอะมาก เพราะมีทั้งการรบบนบก - ทะเล - อากาศ ชอบหมดเลย... ผลกระทบของไทยกับสงครามโลกครั้งที่ ๒ ช่วงแรกๆ ก็จะเป็นการปะทะกับทหารญี่ปุ่นที่ยกพลขึ้นบกทางภาคใต้ของบ้านเรา อีก ๒ จุด คือประจวบคีรีขันธ์ และบางปู   เรื่องใหญ่ใกล้ๆ บ้านเราก็คือ เรือปริ้นซ์ อ๊อฟ เวลส์ กับเรือรีพัลซ์ ถูกเครื่องบินทิ้่งระเบิดญี่ปุ่นที่มีฐานอยู่เวียดนามใต้ โจมตีทิ้งระเบิดจนจมไปทั้งสองลำ จากคุณ : hummel - [ 23 พ.ค. 50 17:02:24 ]

ความคิดเห็นที่ 114 ..........ขอจองหนังสือ ของคุณ hummel หน่อยซิคะ .....................วางจำหน่าย เมื่อไรคะ?_____________ จากคุณ : Benedetta. - [ 23 พ.ค. 50 20:19:20 A:151.30.135.230 X: TicketID:108206 ]

ความคิดเห็นที่ 115 รอติดตามเรื่องต่อไปอยู่นะคะ ขอบพระคุณที่กรุณาเล่าให้ฟังค่ะ จากคุณ : แม่ขา - [ 24 พ.ค. 50 11:50:47 ]

ความคิดเห็นที่ 116 อ่านจบแล้วครับ สนุกมากกกก ขอขอบคุณคุณ meaw_1985 ที่เปิดประเด็น และขอปวารณาตัวเป็นแฟนนักอ่านของท่านจอมพล hummel (ฟังดูคล้ายๆ รอมเมล นะครับ) ร่ำไป จะติดตามผลงานอยู่เสมอครับ จากคุณ : เชษฐา - [ 24 พ.ค. 50 13:02:00 ]

ความคิดเห็นที่ 117 รอติดตาม ตอนต่อไป  ภาค 2 ต้องมีน่ะครับ จากคุณ : หลงดอย - [ 24 พ.ค. 50 13:38:45 ]

ความคิดเห็นที่ 118 เข้ามาอ่านครับ สุดยอดมากครับ รอภาค 2 จากคุณ : pablo - [ 25 พ.ค. 50 13:18:58 A:58.8.93.166 X: TicketID:130917 ]

ความคิดเห็นที่ 119 รอด้วยครับ จากคุณ : PAIRUCH (PAIRUCH) - [ 25 พ.ค. 50 21:39:37 ]

ความคิดเห็นที่ 120 ..... เข้ามาหาความรู้ดีๆในกระทู้นี้ครับ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : เรารักหมีแพนด้า - [ 26 พ.ค. 50 22:29:08 ]

ความคิดเห็นที่ 121 กระทู้ในตำนาน เดี๋ยวโหวตเข้าคลังกระทู้เก่าไว้โดยอัตโนมัติ จากคุณ : เชษฐา - [ 27 พ.ค. 50 01:00:24 ]

ความคิดเห็นที่ 122 กระทู้นี้รอดหูรอดตาไปได้ยังไงเนี่ย ขอบคุณคุณhummel และคุณ meaw_1985 มากค่ะ จากคุณ : อุณากรรณ - [ วันวิสาขบูชา 11:29:05 ]