ปรัชญาทุกระบบยอมรับ ตัวตน มีอยู่แน่นอน เพียงต่างกันที่ ตัวตน มีอยู่อย่างไร มีอยู่อย่างเป็น สิ่งที่มี (โดยตัวเองเป็นอมตะ) หรือมีอยู่อย่างเป็น ปรากฏการณ์ที่มีของสมอง และนี่คือ รากฐานของการดำรงอยู่ของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสกลโลก-จตุคามรามเทพ อันยังประโยชน์แก่ชนชั้นปกครองเพื่อลัทธิยอมจำนนและหวังพึ่งจากประชาชนชั้นรากหญ้า
เดส์การ์ตส์
.........ฉันก็เกิดความกระหายอยากรู้ขึ้นอย่างแรงกล้าว่า อย่างไหนเป็นความเท็จ อย่างไหนเป็นความจริง ทั้งนี้ก็เพื่อนำมาใช้ดำเนินชีวิตด้วยความมั่นคง และความสามารถเข้าใจการกระทำของตนเองได้อย่างแจ่มแจ้ง
ฉันคิดว่า ตัวฉันถูกลวง เดส์การ์ตส์อธิบายต่อ
ถ้าเช่นนั้น ฉันก็ต้องมีอยู่ เพราะฉันเป็นผู้ถูกลวง ฉันถูกชวนให้คิดว่า ในโลกนี้ไม่มีอะไรอยู่จริงๆเลย ไม่มีฟ้า ไม่มีดิน แล้วก็ไม่มีจิตหรือร่างกายใดๆ ถ้าเช่นนั้น ฉันมิถูกชวนให้คิดไปด้วยหรือว่า ตัวเองไม่มีอยู่? ย่อมไม่ใช่เช่นนั้นแน่ๆ ฉันต้องมีอยู่อย่างแน่นอน เพราะฉันถูกชักชวนให้คิดเช่นนั้น จะเป็นไปไม่ได้อย่างยิ่งที่ฉันจะไม่มีอยู่ ตราบใดที่ฉันรู้สึกตัวว่าฉันเป็นอะไรบางอย่าง.
หลักสมมติที่ว่า ฉันมีอยู่นี้ จำเป็นต้องเป็นความจริงทุกๆคราวที่ฉันกล่าวเช่นนั้น หรือคิดเช่นนั้นในใจ
เดส์การ์ตส์จึงสรุปผลการยันในความสงสัย (The implication of doubt) เกี่ยวกับความมีอยู่ของตัวเขา ด้วยคำคมอัน มีชื่อเสียงว่า
ฉันคิด ดังนั้น ฉันจึงมีอยู่ ( I think, therefore I am!)
เขาได้อธิบายถึง ตัวตน ที่เกิดความสงสัยว่า เป็นสิ่งที่รู้คิดและรู้สึก ทั้งนี้ไม่ว่าจะสงสัยหรือเชื่อ ตั้งใจ เข้าใจ คิด ฝัน หรือแม้แต่จะเพียงกระทบสิ่งนอกกาย ตัวตน (Self อาตมัน ขวัญ ฯลฯ) นี้ ย่อมไม่เหมือนกับความคิดหรือความสงสัย หรือจะพูดอีกทางหนึ่งก็ได้ว่า มันไม่เหมือนกับมโนภาพ (Idea) หรือแม้แต่ประมวลแห่งมโนภาพนั้น
เดส์การ์ตส์กล่าวว่ามี ตัวตน หรือ วิญญาณ หรือ จิตอันมีมโนภาพ และมีความรู้สึก เขาใช้คำพูดว่า
ถ้าจะพูดให้แน่นอนลงไปแล้ว ฉัน คือ สิ่งซึ่งคิด เป็นจิต อีกประการหนึ่งเขากล่าวว่า ตัวตนมีอิสระ เพราะฉันรู้สึกอิสระที่จะเลือกสรร ฉันรู้สึกว่าฉันมีเจตจำนงแรงเพียงพอ สามารถคิดข้ามเลยขอบเขตใดๆไปได้ทั้งหมด
การพิสูจน์ว่าตัวตนมีอยู่นี้ จะต้องไม่นำไปเทียบกับความ รู้สึกตัวเองว่ามีอยู่ของคนสามัญ เพราะนั่นเป็นการถือเอาโดยไม่พิสูจน์แต่อย่างไร
การต่อสู้ทางความคิดระหว่างจิต-วิญญาณเป็นอัตตาอันเป็นประโยชน์แก่ฝ่ายชนชั้นปกครอง และอนัตตาอันเป็นฝ่ายประโยชน์ของชนชั้นถูกปกครองที่มีมาตั้ง 8000 ปี ก็จะต้องต่อสู้กันต่อไป แต่ในช่วงชีวิตของผมยังมองไม่เห็นทางอนัตตาเป็นชนะเลย ตราบใดที่สื่อยังเป็นของชนชั้นปกครอง
จากคุณ :
ลุงกฤช 
- [
20 พ.ค. 50 10:41:38
]
ฉันคิด ดังนั้น ฉันจึงมีอยู่ ..............อีกทีครับ
อืม..มันเป็นอย่างนี้นี่เอง