ความคิดเห็นที่ 1 ระหว่างที่เจเจ้สรุปเรื่อง หลิงเอ๋อร์ขอแต่งต่อเลยนะคะ ............. บ่าวไพร่ผู้นั้นรีบไปแจ้งแก่ฉั่วเป่งใช้ ว่ายินเจียหมิงและมังกรเดียวดายกลับมาถึงแล้ว ฉั่วเป่งใช้ ฟงเฟยเซียะ มามิยะ ฮิวเยียก ไซมึ้งชวยเซาะสองสามีภรรยา ต่างเร่งรุดมาพบกับบุรุษทั้งสอง ผ่านไปไม่ถึงเดือน ยินเจียหมิงกับมังกรเดียวดายคล้ายชราลงหลายปี ต่างนั่งพิงพนักเก้าอี้อย่างอ่อนแรง หว่างคิ้วแฝงประกายหม่นหมอง "เกิดอะไรขึ้น" ฉั่วเป่งใช้ถึงกับร้องเมื่อเห็นสภาพบุรุษทั้งสอง ยินเจียหมิงไม่ตอบคำ ส่วนมังกรเดียวดายผุดลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องโถงอย่างอ่อนแรง พึมพำ "สิ่งใดที่ผู้นั้นก่อไว้ สิ่งนั้นย่อมตามสนอง" ฉั่งเป่งใช้คว้าแขนมังกรเดียวดาย "ท่านว่าอย่างไร ผู้ใดจะมาล้างแค้น พวกท่านสืบทราบอะไรมาบ้าง" มังกรเดียวดายหัวเราะหึหึ "มิเพียงข้าพเจ้าต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง แต่พวกท่านก็เช่นกัน ไม่ต้องกังวล ไม่นาน พวกมันมาแน่" จากนั้นสะบัดแขนออก เดินจากไป ฉั่งเป่งใช้ขนลุกเกรียว ไซมึ้งชวยเซาะประกบนิ้วกระตุ้นลมปราณของยินเจียหมิง สีหน้ายินเจียหมิงจากซีดขาวพลันมีสีเลือดแดงระเรื่อ จากนั้นเริ่มได้สติ ทุกคนต่างมารุมถามไถ่ว่าเกิดอะไรขึ้น ยินเจียหมิงเพียงยิ้มอย่างเลื่อนลอย หันไปถามฉั่วเป่งใช้ "ท่านเคยสังหารคนมามากเท่าใด" ฉั่วเป่งใช้ตอบ "สี่สิบหกคน ในจำนวนนั้นสามสิบแปดเป็นโจรโฉด สามคนเป็นโจรสวาท อีกห้าคนเป็นศัตรูของอาจารย์เรา" "ท่านยังลืม ฮุ้นเอี้ย  ก็ตายในน้ำมือพวกเรา แม้เขาไม่ได้สิ้นใจในมือเราแต่ก็คงไม่ต่างกัน" ยินเจียหมิงถอนหายใจยาวพลางเอ่ยสืบต่อ "คนที่เราเคยสังหาร เกรงว่ามิน้อยไปกว่าท่านเท่าใดนัก แต่พวกเราเคยคิดไหมว่า คนพวกนั้น สมควรตายจริงๆ และใครกันที่สามารถกำหนดได้ว่า ผู้ใดสมควรตาย" พลางมองมือทั้งสองข้างของตน "ขณะที่ลงมือต่อสู้ เราอาจเป็นฝ่ายที่เสียชีวิต แต่การที่เรารอดมาได้ เพราะเรามีฝีมือสูงกว่า เช่นนั้น คนที่แข็งแรงกว่าเท่านั้นหรือ คือคนที่จะอยู่รอด ในทางกลับกัน เราเคยคิดไหมว่า ญาติพี่น้องของคนเหล่านั้น จะรู้สึกอย่างไร" ฉั่วเป่งใช้จ้องหน้ายินเจียหมิง "ตอนนี้ที่เราเผชิญ คือปัญหาของทั้งยุทธจักร เหตุใดท่านจึงมาพูดเรื่องบุญคุณความแค้นส่วนตัวนี้เล่า" ยินเจียหมิงเงยหน้าขึ้นสบตา "แล้วท่านจะเข้าใจในไม่ช้า" จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 26 พ.ค. 50 14:03:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาต่อให้นะจ๊ะ ................................... ทุกคนในห้องโถงต่างสบตากันอย่างงุนงง ฟงเฟยเซียะ และ มามิยะเอ่ยขึ้นราวกับนัดหมาย "ท่านฉั่ว ปล่อยให้ยินเฮียไปพักผ่อนเถอะ" ฉั่วเป่งใช้ที่ยืนจับแขนยินเจียหมิงไว้หันมามองสตรีทั้งสอง และคนที่เหลือแต่ยังไม่ยอมคลายมือจากยินเจียหมิง ไซมึ้งฮูหยินเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา "เล่าฉั่ว หรือท่านเกรงกลัวว่าจะมีผู้ใดกลับมาล้างแค้นท่านหรือไร จอมยุทธผู้เปี่ยมคุณธรรมอย่างท่านคงไม่ได้กระทำเรื่องน่าละอายจนฟ้าเมินหน้า ดินไม่รับรู้กระมัง" พูดพลางนางจึงเดินมาที่ทั้งสองพร้อมกับยกมือของฉั่วเป่งใช้ที่ขับแขนยินเจียหมิงออกอย่างรวดเร็ว "ฟงฟ่ง ท่านช่วยพาท่านยินไปพักผ่อนก่อนเถิด ข้าพเจ้าจะไปจัดเตรียมยาและอาหารให้กับท่านมังกรและท่านยิน" ฟงเฟยเซียะพายินเจียหมิงเข้าไปพักผ่อนด้านใน พลางส่งสายตาให้เมธีหญิงมามิยะตามนางเข้าไป "ซ่อซ้อ มีสิ่งใดจะให้ข้าพเจ้าทำหรือไม่" เซี่ยวเต็กโกวเนี้ยเอ่ยถาม ในขณะที่ไซมึ้งชวยเซาะหันไปบอกฮูหยินของตน "ฮูหยิน ข้าจะลองออกไปสืบข่าวดู และอาจจะเลยไปตามด้านงี่ม่วยหลิงเอ๋อร์ด้วย" ไซมึ้งฮูหยินมองสามีของนางพลางพูดเพียงเล็ก "ท่านถนอมตัวด้วย" นางหันไปชักชวนเซี่ยวเต็กให้เข้าไปในครัว ทิ้งให้ฉั่วเป่งใช้ยืนนิ่งอยู่กับเจ้าสำนักนารีหยก ฮิวเยียก ที่พึมพำเบาๆว่า "ถึงเวลาแล้วหรือไร" ............................................... เริ่มขมวดต่ออีกนิด จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 27 พ.ค. 50 10:34:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กลางดึกคืนนั้นเอง พลันมีเสียงเคาะประตู ผู้คนทั้งสำนักราชสีห์หรรษาล้วนตื่นจากความฝันอันยุ่งเหยิงอย่างหวาดผวา บ่าวไพร่ชรานำเซี่ยวเฮ้งที่เหน็ดเหนื่อยจนแทบขาดใจ เดินโซซัดโซเซเข้ามาในห้องโถง ไซมึ้งฮูหยินชงน้ำขิงร้อนมาให้ เซี่ยวเฮ้งพยักหน้าขอบคุณ จากนั้นซดจนหมดอย่างกระหาย จากนั้นรับผ้าชุบน้ำสะอาดจากเซี่ยวเต็กมาเช็ดคราบสกปรกตามใบหน้า ฉั่วเป่งใช้ทำท่าจะเอ่ยปากถาม เซี่ยวเฮ้งโบกมือเชิงว่าไม่ต้องการพูด ไซมึ้งฮูหยินเอ่ยขึ้น "ท่านเฮ้งคงเหน็ดเหนื่อยแล้ว ขอเชิญนอนพักผ่อนสักงีบหนึ่งเถิด" เซี่ยวเฮ้งพยักหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน เมื่อถึงห้องตนเองก็ล้มตัวหลับใหลในทันที เซี่ยวเต็กเอ่ยกับไซมึ้งฮูหยิน "ท่านเฮ้งคงเจอเรื่องราวที่น่าสะพรึงกลัวอย่างแน่นอน" ไซมึ้งฮูหยินยิ้มเหยียดที่มุมปาก "อีกไม่นาน เรื่องราวคงกระจ่างเสียที" จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 27 พ.ค. 50 13:52:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฉั่วไต้เอ็งฮ้ง นี่กะจะให้เป็นวิญญูชนจอมปลอมหรือไง จากคุณ : ฉั่วเป่งใช้ - [ 27 พ.ค. 50 14:13:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โอ๋ๆๆๆพี่ฉั่วอย่าเพิ่งน้อยใจนะคะ ก้อไม่ยอมมาช่วยแต่งนี่นา ............ ตะวันขึ้นสูงเกือบกลางฟ้า เซี่ยวเฮ้งยังคงหลับไหลไม่ตื่น ผิดกับยินเจียหมิงและมังกรเดียวดายที่ดูเหมือนหลับไม่ลงเลยทั้งคืน ผู้งมงายเดินหนได้สติแล้ว ทว่า ยังคงมิปริปากถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตน เพียงบอกว่าตนรับประทานยารักษาอาการบาดเจ็บ จากนั้นหมดสติไป มิได้เอ่ยถึงบุคคลน่าสงสัยแต่อย่างใด เพียงรับประทานอาหารเช้าอย่างช้าๆแทบมิได้เอ่ยปากกับผู้ใดอีก ยินเจียหมิงก็ยังคงปิดปากเงียบ ทำให้บรรยากาศน่าอึดอัดกลับมาอีกครั้ง หลังอาหารเช้า มังกรเดียวดายพลันสั่งให้เตรียมม้า จากนั้นควบจากไปโดยไม่ร่ำลา ............. ในเมืองเล็กแห่งหนึ่งตั้งอยู่เชิงเขาง่อไบ๊ที่สวยงาม มีคนแปลกหน้าเดินทางผ่านมา คนแปลกหน้าเป็นหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีเยาว์วัย แต่งกายซอมซ่อ ทว่าบุรุษรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าสง่างาม ส่วนสตรีนั้นผิวขาวละเอียดรูปร่างผอมบางใบหน้าหมดจด ทั้งสองมีดวงตาเป็นประกายผิดแผกจากชาวบ้านทั่วไป แต่ทั้งคู่มีกิริยามารยาทเรียบร้อยสุภาพเฉกเช่นคนมีการศึกษา ที่ริมลำธารน้อย คนแปลกหน้าทั้งสองกำลังนั่งพักริมน้ำ ที่แท้คนทั้งสองคือ นายน้อยหมู่ตึกปวยหงส์ และทายาทของบ้อเอี้ยซิ่งอุยนั่นเอง หวงหลิงเอ่อร์ซักเสื้อผ้าในลำธารสะอาด นำมาผึ่งแดดที่ก้อนหินใหญ่ เอ่ยถามเซี่ยวหงส์ที่กำลังล้างหน้า "พี่เซี่ยวหงส์ ข้าพเจ้าไม่เข้าใจว่าเหตุใดคนเหล่านั้นถึงพาพวกเรามาปล่อยไว้ที่นี่" "ข้าพเจ้าเองก็ยังไม่แน่ใจ แต่ที่มั่นใจคือ พวกเขาไม่มีเจตนาทำร้ายพวกเราแต่อาจต้องการถ่วงเวลาพวกเราไว้ โดยปล่อยพวกเราในกลางป่าเขาเช่นนั้น" หลิงเอ๋อร์สีหน้าสลดลง "ถ้าไม่เพราะข้าพเจ้าเดินล่าช้า ไม่อดทนมากพอ ท่านคงจะออกมาจากป่าได้นานหลายวันแล้ว" เซี่ยวหงส์หัวเราะ "ยังดีที่ท่านไม่ร่ำไห้หวาดกลัวงูสัตว์ร้าย มิเช่นนั้นข้าพเจ้าไม่ทราบจะทำอย่างไรดีจริงๆ" ........ พอแค่นี้ก่อน :p จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 27 พ.ค. 50 23:00:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ที่ตึกราชสีห์หรรษา ไซมึ้งฮูหยินนั่งเหม่อลอยริมหน้าต่าง เซี่ยวเต็กมองนางอย่างงุนงง เนื่องจากแทบไม่เคยมีผู้ใดเคยเห็นนางตกในสภาพนี้มาก่อน ลมชิวเทียนที่เย็นเยือก ดูเหมือนจะเรียกสตินางให้กลับมา ไซมึ้งอูหยินเหลือบไปเห็นแววตาที่สงสัยของเซี่ยวเต็ก ยิ้มเล็กน้อย "จากนี้ไป เจ้าจะทำอย่างไร เกี่ยวกับคนผู้นั้น" เซี่ยวเต็กแววตาเหม่อลอย "ข้าพเจ้าไม่ทราบ ข้าพเจ้าเพียงทราบว่า ขอเพียงเขามีความสุข ข้าพเจ้าก็มีความสุข อย่างไรเสีย ลิลลี่กงจู้ย่อมดูแลเขาเป็นอย่างดี ส่วนในใจเขาจะคิดอย่างไรนั้น ข้าพเจ้า.." "อย่าเพิ่งคิดฟุ้งซ่านวุ่นวาย เจ้ายังเยาววัยนัก ต้องเจอผู้คนอีกมากมาย" เซี่ยวเต็กยิ้มแย้มอย่างเหม่อลอย "ใช่ ยังต้องเจอคนอีกมาก" "แล้วเขาอาจเป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งของความทรงจำในชั่วชีวิต" ยามบ่าย บ่าวเฒ่าเข้ามาแจ้งว่า เซี่ยวเฮ้งตื่นแล้ว ทุกคนต่างรอคอยเซี่ยวเฮ้งที่ห้องโถงอย่างใจจดใจจ่อ โดยเฉพาะฟงเฟยเซียะ ไซมึ้งฮูหยิน ที่กระวนกระวายเนื่องจากเป็นห่วงเซี่ยวหงส์ กับหลิงเอ๋อร์ เซี่ยวเฮ้งเดินเข้ามาในห้องโถง สีหน้าดีกว่าเดิม "ท่านเฮ้ง ซือตี๋ข้าพเจ้า หลิงโกวเนี้ย และพวกเลี่ยวซาเสียวเอี้ย จื่อหลิงเล่า" ฟงเฟยเซียะถามอย่างกระวนกระวาย เซี่ยวเฮ้งสีหน้าเคร่งเครียด "ระหว่างทาง เราพบกับคนที่แบกโลงจารึกชื่อบ้อเอี้ยซิ่งอุย คืนนั้น เล็กเซี่ยวกอและหลิงโกวเนี้ยก็หายตัวไป แต่ส่งจดหมายบอกว่า จะไปสืบเรื่องราว ให้พบกันในเมืองข้างหน้า แต่เมื่อไปถึงก็ไม่พบพวกเขา" "จดหมายนั่นอยู่ที่ใด" "จื่อหลิงเก็บไว้" "แล้วพวกจื่อหลิงเล่า เป็นอย่างไรแล้ว" ฉั่วเป่งใช้ถามอย่างกังวล "พวกเราฝ่าค่ายกลดอกท้อ ค่ายกลเขาวงกต จากนั้น พวกเราถูกลวงให้แยกจากกัน ข้าพเจ้าสามารถฝ่าค่ายกลออกมาได้ ตอนแรกเข้าใจว่าพวกเขาคงกลับมาที่นี่ จึงรีบรุดมา" ฟงเฟยเซียะกำมือแน่น "แสดงว่า ท่านก็ไม่รู้ว่า ซือตี๋ข้าพเจ้าอยู่ที่ใด หรือเขาอาจถูกประทุษร้ายก็ได้" "แต่มีจดหมายของเขาเขียนมามิใช่หรือ" ฮิวเยียกตั้งข้อเสนอ "ลายมือเขา อาจถูกปลอมแปลงได้ พวกท่านไม่คุ้นเคยกับลายมือของเขา ไหนเลยจะแยกแยะได้ถูก" ฟงเฟยเซียะผุดลุกขึ้น "หากซือตี๋ ข้าพเจ้าเป็นอะไรไป ข้าพเจ้าไม่ยอมรามือแน่" ไซมึ้งฮูหยินผุดลุกขึ้น เอ่ยอย่างหนักแน่น "หากงี่ม่วยเป็นอันตราย ข้าพเจ้าก็มิรามือเช่นกัน" จากนั้นหันไปเอ่ยกับฟงเฟยเซียะ "ฟงฟ่ง ตั่วซือเจ้ของท่าน หานจาง(hunjang)เก็งจู้ ใกล้จะสำเร็จกรรมฐานแล้วหรือยัง เรื่องราวถึงขั้นนี้ พวกเราคงต้องเรียนให้ท่านทราบ" ฟงเฟยเซียะพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้น สตรีทั้งสามต่างชักชวนกันจากไป ปล่อยให้เซ๊ยวเฮ้งกับฉั่วเป่งใช้นั่งกุมขมับอย่างกังวล "พวกนางเกรงว่าเรื่องราวยังวุ่นวายมิเพียงพอหรือไร จึงลากหานจางตั่วเก็งจู้มาเกี่ยวข้องในวังวนนี้ด้วย" จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ วันวิสาขบูชา 20:18:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หลังจากที่ฟงเฟยเซียะและไซมึ้งฮูหยินเดินจากไปแล้ว ฮิวเยียกและเซี่ยวเต็กก็เดินตามออกไป ในห้องโถงเหลือเพียงฉั่วเป่งใช้ เซี่ยวเฮ้ง และยินเจียหมิง ยินเจียหมิงเอ่ยเสียงเรียบๆ "คนเหล่านั้น รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้ว คนของสำนักคุ้มกันภัย ไม่ได้ตายด้วยการวางยา แต่ตายจากหญ้าไส้ขาดที่นำมาปลูกรอบบ่อน้ำโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์" ฉั่วเป่งใช้หันกลับมาจ้องหน้าเซี่ยวเฮ้ง "หากเรื่องราวที่เกิดขึ้น เป็นเรื่องราวสืบต่อมาจาก"เรื่องนั้น"จริงๆ คนที่สมควรถูกสนองมากที่สุด คือท่าน" จากนั้นถอนหายใจยาว "ผู้ใดจะคาดคิด เพียงบัวหิมะหมื่นปีไม่กี่ดอก ก็ทำให้เกิดเรื่องราววุ่นวายปานนี้" เซี่ยวเฮ้งตอบเสียงเย็นชา "มิใช่เพราะบัวหิมะเหล่านี้หรือ ที่ทำให้ชาวยุทธจักรฆ่าฟันกันวุ่นวาย เราท่านเป็นเพียงหนึ่งในไม่กี่คนนั้นที่ลงมือ" ฉั่วเป่งใช้เอ่ยช้าๆ "บัวหิมะที่ดูดซับแสงจันทร์มานับหมื่นปี สามารถเพิ่มพูนกำลังภายในได้สามสิบปี อีกทั้งป้องกันพิษร้าย รักษารูปโฉมให้ยืนยง ย่อมเป็นที่ปรารถนาของคนทั้งหลาย มีคำกล่าวไว้ว่า คนมิผิด ผิดที่ครอบครองหยก นี่จึงเป็นสาเหตุของเรื่องราว"เหลือบตามองเซี่ยวเฮ้ง"แต่หากมิได้ผู้ที่วางแผนการอันซับซ้อน คงไม่เกิดเรื่องราวเช่นนี้ขึ้น" เซี่ยวเฮ้งแค่นเสียง "หากมิใช่มีคนสืบทราบว่า คนผู้นั้นได้บัวหิมะหมื่นปีมาครอบครอง ข้าพเจ้าคงมิต้องวางแผนนี้ขึ้น และหากไม่เกิดเรื่องราวบังเอิญที่สำนักคุ้มภัยแปดทิศ ก็คงมิอาจริเริ่มแผนการนี้ได้" ฉั่วเป่งใช้ขบกรามเป็นสันนูน "ดูเหมือนว่าสวรรค์ยังไม่ปล่อยปละข้าพเจ้า คนที่เป็นต้นเหตุเรื่องราวนี้ อาจเป็นบุตรสาวของข้าพเจ้าที่หายสาบสูญไป" ทั้งห้องตกในความเงียบที่น่าอึดอัด ฉั่วเป่งใช้เอ่ยทำลายความเงียบขึ้น "ข้าพเจ้าเพียงภาวนา อย่าได้เป็นนางเลย" เซี่ยวเฮ้งเอ่ยอย่างหนักแน่น "แต่จากเรื่องราวทั้งหมด นางเป็นผู้ต้องสงสัยที่สุด ประการแรก นางมีความแค้นลึกล้ำเรื่องอาจารย์ ประการที่สอง เรื่องราวทั้งหมดมิอาจเกิดขึ้นได้ หากไร้ความสามารถด้านการใช้พิษอย่างลึกซึ้ง ประการที่สาม นางหายตัวไปแปดปี เหตุใดต้องมาปรากฏตัวในช่วงนี้ได้อย่างประจวบเหมาะ ข้าพเจ้ามั่นใจ นางแสร้งเป็นไม่มีวิทยายุทธได้อย่างแนบเนียน แกล้งบาดเจ็บตบตาฟงเก็งจู้เพื่อแทรกซึมเข้าหมู่ตึกหงส์เหิน จากนั้นติดตามพวกฟงเก็งจู้มาที่นี่ แม้กระทั่งสหายเก่าของอาจารย์นาง ไซมึ้งฮูหยินลีนเพียว ก็ถูกนางหลอกลวงได้แนบเนียน" จากนั้นเหลือบมองฉั่วเป่งใช้ที่หัวคิ้วขมวดมุ่นอย่างกังวล "ถึงแม้นางจะเป็นทายาทของท่าน แต่เชื่อว่าท่านสามารถแยกแยะคุณธรรมกับน้ำใจสายเลือดได้" ฉั่วเป่งใช้ได้แต่ถอนหายใจยาว จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 3 มิ.ย. 50 09:46:11 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กลับมาช่วยต่อ ........................................ ยินเจียหมิง ฝามองดูทั้งสองต่างถกเถียง "พวกท่านอย่าได้คาดเดาไปเลย ตอนนี้ข้าว่าเราควรจรมักรวังตัวให้มากกว่าเดิม รออีกเพียงแค่วันขึ้น 15 ค่ำคราวหน้า เมื่อบัวหิมะพันปีนั้นได้อาบแสงจันทร์อีกครั้งก็ใช้ได้แล้ว คงหมดเรื่องราวเสียที" เซี่ยวเฮ้งเพียงยิ้มเหยียดที่มุมปาก ดวงตาแข็งกร้าวผิดกับเวลาปกิราวกับเป็นคนละคน ไม่เหลือร่องรอยของจอมยุทธหนุ่มผ้เปี่ยมคุณธรรมเลยแม้แต่น้อย กล่าวอย่างช้าๆว่า "ข้าพเจ้าเพียงหวังว่า ระหว่างนี้นอกจากเราท่านทั้งสามแล้วจะไม่มีผูใดล่วงรู้ที่ซ่อนของบัวหิมะ และ "จดหมายฉบับนั้น" หรอกนะ" พุดพลางเดินหันกายลับกลับเขาไปในหมู่ตึกทันที ทิ้งให้ยินเจีนหมิง และฉัวเป่งใช้ต่างสบตากัน "หรือว่าที่พวกเราคาดเดาว่า "นาง" จะเป็นผู้ก่อเรื่องทั้งหมดนี้จะคาดเดาผิด" ฉั่วเป่งใช้เอ่ยคำ "ขออย่าให้เป็นเช่นนั้นเลย ด้วยวิทยายุทธของเราทั้งสองย่อมไม่อาจะเป็นคู่มือให้กับเขาแน่ๆ" ยินเจียหมิงเอ่ยอย่างท้อแท้ใจ "ถ้าหากเป็นเช่นนัน เราอาจต้องขอความช่วยเหลือจากบรรดาเหล่าจอมยทธื้เหลือ พร้อมทั้งยอมรับสารภาพถึงสิ่งที่เกิดเมื่อแปดนีก่อน จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 3 มิ.ย. 50 17:34:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กลับมาต่อ .................. ยินเจียหมิงและฉั่วเป่งใช้สนทนากันโดยมิได้สังเกตุบริเวณรอบข้าง ในดงไม้ข้างๆเก๋งพักร้อน มีสายตาอาฆาตที่ลอบจ้องมองอยู่ เสียงพึมพำเบาของทั้งสองหาได้รอดพ้นจากโสตประสาทอันปราดเปรียวของมันผู้นั้น "ในเมื่อพวกเจ้าคิดเช่นนี้ ข้าคงต้องรีบดำเนินการตามแผนของข้าทันทีเสียแล้ว" รอยยิ้มอำมหิตที่ปรากฎอยู่เลือนรางหากมีผู้ใดมาพบเห็นคงต้องอกสั่นขวัญผวาแน่นอน .............................................. ด้านฟงเฟยเซียะ และพวก กำลังนั่งบรึกษากันถึงเรื่องที่จะขอร้องให้ หานจางตั่วเก็งจู้ยอมออกจากการกักตัวฝึกวิชา เพื่อมาช่วยเหลือพวกตนนั้นก็มีความเห็นแตกต่างกันไป เจ้าสำนักนารีหยกเป็นผู้เอ่ยคัดค้านขึ้น "ตั่วเก็งจู้ของท่านหลีกเร้นจากโลกภายนอกเป็นเวลานานถึงแปด-เก้าปีแล้ว เหตุใดท่านต้องไปลากท่านผู้อาวุโสเข้ามาพัวพันกับเรื่องราวเหล่านี้ด้วยเล่า" นางหันไปทางฟงเฟยเซียะ "เรื่องที่เกิดขึ้นน่าจะมีเหตุเกี่ยวข้องกับหลิงเอ๋อร์โกวเนี้ยผู้นั้น เป็นแน่แท้ เหตุใดท่านจึงมิคิดที่จะเสาะหานางมาไต่ถามความจริงก่อนเล่า อีกทั้งน้องชายของท่านก็หายตัวไปพร้อมกับนาง เป็นไปได้หรือไม่ว่าทั้งสองจะร่วมมือกันเพื่อปั่นป่วนยุทธภพ" "ท่านฮิวเยียก!!!" เสียงของฟงเก็งจู้สั่นสะท้าน "หงส์น้อยมิเคยพบหน้ากับหลิงเอ๋อร์มาก่อน อีกอย่างข้าเชื่อมั่นในตัวตี่ตี๋ของข้าพเจ้าว่าไม่มีทางจะทำเรื่องเลวร้ายเหล่านี้แน่นอน" "จริงของฟงเจ่เจ้" ลิลลี่กงจู้เอ่ยขึ้น "หากแม้นเรื่องราวเกี่ยวข้องกับทั้งสองจริง แต่เมื่อแปดปีก่อน ทั้งสองยังเป็นเพียงเด็กเยาว์วัยไม่รู้ประสา จะเข้ามาพวพันกับบุญคุณความแค้นนี้ได้อย่างไร อีกทั้งหลิงเอ๋อร์โกวเนี้ยก็ยังมิได้หลอกลวงพวกเราในที่นี้แม้สักเรื่อง ทั้งเรื่องที่นางเป็นศิษย์เพียงหนึ่งเดียวของบ้อเอี้ยซิงอุ้ย และท่านแน่ใจได้อย่างไรว่าเรื่องเหล่านี้เกี่ยวข้องกับเรื่องเมื่อแปดปีก่อน ไยท่านฮิวเยียกจึงด่วนตัดสินคนเช่นนี้" "หามิได้ ลิลลี่กงจู้ ข้าพเจ้าเพียงแต่สันนิฐานตามรูปการณ์เท่านั้น หรือท่านมามิยะ ผู้เปรียบเสมือนขงเบ้งหญิงของยุทธจักรมีความเห็นเช่นไร" ทั้งหมดหันไปมองเมธีหญิงมามิยะผู้นั่งนิ่งเงียบ สีหน้าครุ่นคิดคล้ายสงสัยในบางอย่าง นางเอ่ยขึ้นช้าๆว่า "ตอนนี้เรายังสรุปไม่ได้ว่าใครเป็นผู้กระทำ แต่ข้าพเจ้าแน่ใจว่า เรื่องราวเหล่านี้คงพัวพันกับเหตุการณ์เมื่อแปดปีก่อนเป็นแน่เพราะเงื่อนงำทั้งหมดล้วนมุ่งไปที่ฮุ้นเอี้ย แต่ทุกท่านอย่าลืมว่า เหตุการณ์เมื่อแปดปีก่อน บุคคลที่มีส่วนร่วมนั้นก็แทบมาชุมนุมอยู่ที่นี้จนหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เซี่ยวเฮ้งและพวกทั้งสาม ก็เป็นผู้มีส่วนสำคัญในเหตุการณ์นั้น" ทุกคนนิ่งงันเมื่อได้ฟังข้อสรุปของมามิยะ เซี่ยวเต็กที่ไม่ทราบเรื่องราวใดๆ หันไปถามศิษย์พี่ของนาง "ฮิวซือเจ้ เมื่อแปดปีก่อนเกิดเรื่องอันใดขึ้น และบ้อเอี้ยซิงอุ้ยท่านนั้นเป็นผู้ใดกัน เรื่องราวเหล่านี้เกี่ยวพันถึงสำนักนารีหยกของเราหรือไม่" เจ้าสำนักนารีหยกมีสีหน้าลำบากใจ ขณะที่นางกำลังจะเอ่ยปากนั่นเอง ก็มีสาวใช้ของหมู่ตึกราชสีห์หรรษา เข้ามารายงานกับฟงเฟยเซียะว่า.... "เรียนฟงยี่เก็งจู้ หลิงเอ๋อร์เสี่ยวเจี๊ยะ และนายน้อยแห่งปวยหงษ์เก็งเดินทางกลับมาแล้วเจ้าค่ะ ..................................................................................... ใกล้จบแล้ว ขมวดปมอีกนิด จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (lenefield) - [ 5 มิ.ย. 50 13:36:39 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เมื่อพวกไซมึ้งฮูหยิน ฟงเฟยเซียะรุดไปถึงห้องโถง ก็พบกับเซี่ยวหงส์กับหลิงเอ๋อร์ ที่อยู่ในการแต่งกายเยี่ยงชาวนา ผมเผ้ายุ่งเหยิง แต่เสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน ฟงเฟยเซียะจ้องมองทั้งสองอย่างเป็นห่วง "พวกเจ้าได้รับบาดเจ็บอะไรหรือไม่ เกิดอะไรขึ้น" หลิงเอ๋อร์พลันคุกเข่าลง "ตั่วซ้อ ฟงเก็งจู้ หลิงเอ๋อร์มีความผิดใหญ่หลวง ดื้อดึงไม่เชื่อฟัง ทำให้หลงกลคนร้าย พี่เซี่ยวหงส์ต้องพลอยเดือดร้อนด้วย" ไซมึ้งฮูหยินฉุดแขนนางลุกขึ้น แต่หลิงเอ๋อร์กลับดิ้นรนลงไปคุกเข่าตามเดิม "ตั่วซ้อ ขอให้ลงโทษผู้น้องด้วยเถิด" จังหวะที่หลิงเอ๋อร์ดิ้นรนนั้นเอง หยกห้อยคอหลิงเอ๋อร์ ซึ่งปกติจะเก็บไว้ในเสื้อมิดชิด ก็โผล่พ้นปกเสื้อ ฉั่วเป่งใช้ใจหายวาบ เบิกตากว้าง รู้สึกราวน้ำเย็นราดรดศีรษะ "เจ้า ..เป็นเจ้า" จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 5 มิ.ย. 50 21:19:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่มีใครมาต่อเลย ......... ไซมึ้งฮูหยินเห็นฉั่วเป่งใช้จับจ้องที่ป้ายหยกอย่างซึมเซา จึงเอ่ยเสียงเย็นชา "เล่าเอ็งฮ้ง ท่านว่าอย่างไร" ฉั่วเป่งใช้เอ่ยอย่างกระท่อนกระแท่น "เด็กเอย เจ้าไปได้หยกนี้มาจากไหน" หลิงเอ๋อร์มองป้ายหยกบนคอแล้วรีบซุกกลับเข้าชายเสื้อ "ซือแป๋มอบให้ข้าพเจ้าในวันเกิดครบเจ็ดปี บอกว่าข้าพเจ้าร่างกายอ่อนแอ สมควรห้อยหยกเพื่อปรับสมดุลหยินหยาง จึงซื้อหาหยกนี้มาให้" ฉั่วเป่งใช้ได้ยินคำ"ซื้อหา" มิทราบควรจะหัวร่อหรือร้องไห้ดี "เขาซื้อหาหยกชิ้นนี้มาหรือ" หลิงเอ๋อร์ส่ายหน้า "ข้าพเจ้ามิทราบ ชั่วชีวิตซือแป๋มีของมีค่าน้อยยิ่ง นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้าเห็นท่านครอบครองสิ่งของมีค่า" "บัวหิมะเล่า" เซี่ยวเฮ้งเอ่ยอย่างลืมตัว "มีบัวหิมะบ้างหรือไม่" หลิงเอ๋อร์ขมวดคิ้ว "บัวหิมะหรือ ซือแป๋มีอยู่ดอกสองดอกเป็นประจำ มักซื้อหามาจากแถบเทียนซาน ท่านถามถึงบัวหิมะอะไร" เซี่ยวเฮ้งเพิ่งรู้ตัวว่าเผลอหลุดปากออกไป ได้แต่ปิดปากเงียบ สบตากับยินเจียหมิงคล้ายถามว่า "คำพูดนี้เชื่อถือได้หรือไม่" ยินเจียหมิงไม่ตอบคำ แต่เอ่ยเสียงเรียบๆ "พวกเจ้าไปเจอเรื่องราวอะไรมา เหตุใดจึงตกในสภาพเช่นนี้" เซี่ยวหงส์ซึ่งปิดปากเงียบมาตลอด เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างคร่าวๆ ....... "ถ้าหากเป็นเช่นนั้น แสดงว่า ในหมู่"พวกมัน" จะต้องมีคนที่ชำนาญการปลอมแปลงโฉมอย่างยิ่ง" เซี่ยวเฮ้งเอ่ย พลางเขม้นมองที่หลิงเอ๋อร์ "และต้องมีพวกพ้องจำนวนมากพอสมควร" ยินเจียหมิงเอ่ยขึ้นเสริม "เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องราวของเทพพิสดาร" ฉั่วเป่งใช้ตั้งข้อสังเกต "เหตุใดท่านจึงโยงไปถึงเรื่องราวของเทพพิสดารได้เล่า" ฟงเฟยเซียะถาม "เพราะมีแต่เทพพิสดาร จึงทำเรื่องราวเร้นลับ วางยาสังหารผู้คน ได้อย่างแนบเนียนเช่นนี้" ฮิวเยียกพลันโพล่งขึ้น สายตาเกือบทุกคู่มองที่ฮิวเยียกอย่างสงสัย ฮิวเยียกยิ้มเยือกเย็นให้กับฉั่วเป่งใช้ "ฉั่วเล่าเอ็งฮ้ง ท่านคงยังจำเรื่องราวสมัยที่พวกเราท่านเปิดศึกกับเทพพิสดารได้ สภาพการณ์ตอนนั้น ช่างคล้ายคลึงกับตอนนี้เพียงไหน ไม่ว่าการวางยาสังหาร หรือการนั่งบนภูดูเสือกัดกัน หรือการเปิดโฉฒหน้าวิญญูชนจอมปลอม ช่างคล้ายคลึงกันเหลือเกิน" ฉั่วเป่งใช้ตกตะลึง "ท่าน ท่านทราบเรื่องราวเหล่านี้ได้อย่างไร" ฮิวเยียกมองหน้าซือม่วยของตนที่กำลังแตกตื่น พลางเอ่ยช้าๆ "ซือเจ็กของเรา กิมกงจื้อ(Mr.Golden) ก็เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รอดชีวิต และได้เล่าเรื่องราวให้เราฟังโดยละเอียด รวมทั้งเรื่องราวที่ไม่อาจเปิดเผยของบางคนด้วย" สายตากร้าวจับไปที่เซี่ยวเฮ้ง จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 14 มิ.ย. 50 20:50:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ใบหน้าเซี่ยวเฮ้งกระตุกรัว พยายามปั้นสีหน้าสงบนิ่ง "ท่านเอ่ยถึงเรื่องอะไร คนอย่างข้าพเจ้ามีหรือจะทำเรื่องที่ไม่อาจพบเห็นผู้คนได้" ฮิวเยียกยิ้มเยือกเย็น "ท่านรู้แก่ใจ เพียงแค่หนึ่งในเรื่องที่พวกท่านทำไว้ ก็อาจดลบันดาลให้บางคนต้องเสียใจไปชั่วชีวิต" มองไปที่ฟงเฟยเซียะ กับเซี่ยวหงส์ "เรื่องนี้ คงต้องถามตั่วซือเจ้ของท่าน" เหล่าศิษย์ของหมู่ตึกหงส์เหินมีสีหน้าตึงเครียด จากนั้น ฮิวเยียกกราดสายตามองหน้าทุกคนช้าๆ จากนั้นแค่นเสียงดังเฮอะ แล้วหมุนตัวออกจากห้องโถง พอดีสวนทางกับไซมึ้งชวยเซาะที่เดินเข้ามา ไซมึ้งฮูหยินปราดเข้าไปรับหน้า ไซมึ้งชวยเซาะมองหน้าฮูหยิน แล้วหันไปเอ่ยสั้นๆ "ลีนลีน ยี่ม่วย เรามีเรื่องจะพูด" หลิงเอ๋อร์หันรีหันขวาง "แล้วฮิวเจ่เจ้เล่า" เซี่ยวเต็กส่ายหน้า "ข้าพเจ้ารู้จักนางดี ตอนนี้ซือเจ้ข้าพเจ้ากำลังต้องการอยู่เงียบๆคนเดียว อย่าได้ไปรบกวน" จากนั้น ไซมึ้งชวยเซาะ ก็เดินนำฮูหยินตนและน้องสาวร่วมสาบานเดินออกไป ปล่อยให้ฉั่วเป่งใช้ เซี่ยวเฮ้ง และยินเจียหมิงหันมาสบตากันด้วยความหวาดระแวง รุ่งเช้า เซี่ยวเต็กเห็นว่าซือเจ้ตนยังไม่ออกมาจากห้อง ทั้งที่ปรกตินางต้องตื่นเช้ามาฝึกซ้อมวิชาทุกวัน จึงเดินเข้าไปเรียก ขณะนั้น ทุกคนต่างกำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่ เซี่ยวเต็กพลันวิ่งปราดเข้ามา ระล่ำระลัก "แย่แล้ว ซือเจ้ถูกประทุษร้าย รีบไปช่วยนางด้วย" ทุกคนต่างทิ้งตะเกียบวิ่งตามไปเกือบทันที หลิงเอ่อร์วิ่งไม่ทันยังถูกลากจูงไปด้วย ที่ห้องฮิวเยียก สภาพไม่คล้ายมีการต่อสู้ บนเตียงมีร่างอ้อนแอ้นของเจ้าสำนักนารีหยกนอนเหยียดยาว มีคราบโลหิตเกรอะกรังที่จมูกปาก และใบหู หลิงเอ๋อร์จับชีพจรนาง จากนั้นประกบนิ้วสะกัดจุดคุ้มครองหัวใจ แล้วถ่ายเทกำลังภายในอย่างเร่งด่วน หันไปเอ่ย "วานท่านไปหยิบล่วมยาข้าพเจ้า" เซี่ยวหงส์พลันหมุนตัวจากไป เมื่อเซี่ยวหงส์นำล่วมยามา หลิงเอ๋อร์เอ่ย "หยิบยาขวดกระเบื้องสีเขียวในช่องที่สองทางซ้าย" เซี่ยงหงส์ทำตามอย่างรวดเร็ว จนฟงเฟยเซียะก็รู้สึกแปลกใจที่ซือตี๋ของตนจะชำนาญเช่นนี้ หลิงเอ๋อร์แบมือรับยาเม็ดสีแดงคล้ำขนาดใหญ่จากเซี่ยวหงส์ บดด้วยมือจนเละ จากนั้นใส่ยาเข้าในปากของฮิวเยียก จากนั้นใช้เข็มเงินแทงตามจุดเส้นต่างๆอย่างรวดเร็ว โดยที่มืออีกข้างที่ถ่ายเทกำลังภายในมิได้ถอนจากตำแหน่งเดิมเลย ผ่านไปชั่วน้ำเดือด ฮิวเยียกหน้ามีสีแดงระเรื่อ ในขณะที่หลิงเอ๋อร์มีเหงื่อโทรมหน้า จากนั้นางถอนมือออกช้าๆ ลุกจากเตียง ถึงกับเซเล็กน้อย เอ่ยกับเซี่ยวเต็กที่กำลังกระวนกระวายใจ "เซี่ยวเต็ก ซือเจ้ท่านถูกทำร้ายโดยวิชาดรรชีทำลายประสาท ข้าพเจ้าได้ช่วยเหลือชีวิตนางไว้ แต่นางจะฟื้นมาได้เพียงใดนั้น ข้าพเจ้ายังบอกไม่ได้" เซี่ยวเต็กน้ำตาพร่างพรู "ดรรชนีทำลายประสาท เป็นใครกัน" สายตาทุกคู่ต่างมองไปที่เซี่ยวเฮ้ง "เชื่อว่า ในแผ่นดินนี้ ไม่มีใครเชี่ยวชาญดรรชนีทำลายประสาทมากไปกว่าท่านอีกแล้ว" มามิยะเอ่ยเสียงเย็นชา เซี่ยวเต็กกรีดร้องคำหนึ่งคว้ากระบี่ของซือเจ้ที่หัวเตียง จากนั้นแทงปราดในท่าหยกศิลาล้วนแหลกลาญเข้าใส่เซี่ยวเฮ้ง ยังไม่ทันใช้กระบวนท่า กระบี่ในมือก็ถูกแย่งไปโดยเทพเจ้ากระบี่แห่งยุค ไซมึ้งชวยเซาะ ส่วนเซี่ยวเฮ้งก็ถูกห้อมล้อมโดยเหล่าซือเจ้ตี๋จากหมู่ตึกหงส์เหิน เซี่ยวเต็กร้อง "ท่านทำร้ายซือเจ้ข้าพเจ้าทำไม" เซี่ยวเฮ็งใบหน้าแข็งกระด้าง คล้ายพยายามเก็บความรู้สึก "เหตุใดข้าพเจ้าต้องทำร้ายนาง" "ก็เพราะนางเป็นเพียงคนนอกคนเดียวรู้เรื่องราวที่ท่านไม่ต้องการเปิดเผย เป็นเรื่องซึ่งแม้ข้าพเจ้ายังไม่รู้ ท่านเห็นนางตัดสินใจเปิดเผยเรื่องราว จึงจัดการกับนางหมายปิดปาก" "ดรรชนีนี้ ยังมีผู้ใดสามารถใช้ออกอีกหรือไม่" ลิลลี่กงจู้เอ่ยอย่างสงสัย หลิงเอ๋อร์ที่ยังหอบหายใจส่ายหน้า "ฝีมือคนผู้นี้เชี่ยวชาญวิชานี้อย่างมาก ทำร้ายสมองโดยไม่เป็นอันตรายถึงแก่ชีวิต จะมีผู้ใช้ออกได้กี่คน" มามิยะเมธีหญิงหันไปเขม้นมองเซี่ยวเฮ้งนิ่ง เซี่ยวเฮ้งเอ่ยอย่างมั่นใจ "อย่างไร ข้าพเจ้าบริสุทธิ์ หากข้าพเจ้าต้องการทำร้ายนางจริง เหตุใดต้องใช้วิชาของตนเองเช่นนี้" ฉั่วเป่งใช้กับยินเจียหมิงต่างเอ่ยขึ้น "พวกเราคิดเช่นนั้น" "ท่านเฮ้งไม่น่าใช้วิชาที่ทำให้คนอื่นสงสัยตน" เซี่ยวเต็กขบกรามแน่น "เพราะเป็นวิชาเดียวที่ทำให้ซือเจ้ลืมเลือนเรื่องราวได้น่ะสิ" จากนั้นหันไปเอ่ยกับฉั่วเป่งใช้ "ท่านจะลงโทษเขาหรือไม่" ฉั่วเป่งใช้ส่ายหน้า "เราไม่มีหลักฐานอย่างไรเสีย คงแค่กักบริเวณท่านมิให้ออกไปไหนเท่านั้น" เซี่ยวเต็กหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่ง ชี้หน้า ฉั่วเป่งใช้ ยินเจียหมิง และเซี่ยวเฮ้ง "พวกท่านว่าไม่มีหลักฐานก็ไม่ผิด แต่สำหรับคนอื่นที่เพียงแค่น่าสงสัย พวกท่านก็ถือเป็นคนร้ายแล้ว" ขณะนั้นฮิวเยียกพลันร้องออกมาคำหนึ่ง เซี่ยวเต็กปาดน้ำตาแล้วรีบไปพยุงนางขึ้น "ซือเจ้ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง" ฮิวเยียกสายตาเหม่อลอย มองหน้าเซี่ยวเต็กอย่างสงสัย "เด็กเอย เจ้าร้องไห้ทำไม" เซี่ยวเต็กยิ้มทั้งน้ำตา "ซือเจ้ท่านฟื้นแล้ว" เซี่ยวเฮ้ง ยินเจียหมิง ฉั่วเป่งใช้มองหน้ากันไปมา ฮิวเยียกกุมขมับตนเอง ร้องว่าปวดศีรษะอย่างยิ่ง หลิงเอ๋อร์ถามสั้นๆ "ท่านจำได้หรือไม่ว่าชื่ออะไร บ้านเกิดอยู่ที่ใด" ฮิวเยียกส่ายหน้าอย่างงุนงง "ข้าพเจ้าชื่อฮิวเยียก เป็นคนฮกเกี้ยน กราบอาจารย์สำนักนารีหยกฝึกวิชา จากนั้น..... ใยข้าพเจ้าจำมิได้" เซี่ยวเต็กน้ำตาไหลอีกครั้ง "ซือเจ้ ท่านจำข้าพเจ้าเซี่ยวเต็กได้หรือไม่" ฮิวเยียกพยักหน้า "ข้าพเจ้าคุ้นตาอย่างยิ่ง แต่เซี่ยวเต็กที่ข้าพเจ้ารู้จัก เพิ่งมีอายุครบแปดปี" เซี่ยวเต็กหันไปหาหลิงเอ๋อร์ ซึ่งมีสีหน้าเคร่งเครียด "ความจำของซือเจ้ท่านจะลบเลือนไปตั้งแต่ช่วงเวลานั้นถึงบัดนี้ เกรงว่าท่านคงต้องค่อยๆฟื้นความทรงจำของนาง" เซี่ยวเต็กหัวเราะ "สิบปีที่หายไป พอดีกับความต้องการของบางคน หลิงเอ๋อร์ ข้าพเจ้าไม่ต้องการเห้นหน้าวิญญูชนจอมปลอมเหล่านี้ ไม่ทราบว่าข้าพเจ้าจะพานางกลับสำนักได้หรือไม่" หลิงเอ๋อร์พยักหน้า พลางยื่นยาขวดเล็กให้ "นี่เป็นยาบำรุงสมอง คงต้องใช้เวลาฟื้นตัวหลายเดือน ข้าพเจ้าเสียใจที่มิอาจช่วยเหลือนางไว้ได้" เซี่ยวเต้กกุมมือหลิงเอ๋อร์ "เคยได้ยินว่า คนที่ถูกดรรชนีนี้ สถานหนักคือตาย สถานเบาสูญเสียความทรงจำทั้งหมด กลายเป็นคนเสียสติปัญญาอ่อน ท่านช่วยนางได้ขนาดนี้ก็นับว่าดีแล้ว" จากนั้นเริ่มเก็บข้าวของเตรียมจากไป จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 16 มิ.ย. 50 20:27:25 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ลูกผมหน้าตาเป็นแบบนี้ครับ  เห็นไหม ไม่เหมือน อาราเร่สักหน่อย จากคุณ : ฉั่วเป่งใช้ - [ 18 มิ.ย. 50 12:04:27 ]