PANTIP.COM : K5447383 ยุทธนาวีที่เกาะช้าง ๑๗ มกราคม ๒๔๘๔ [หน้าต่างโลก]

ความคิดเห็นที่ 9

บันทึกการรบของฝรั่งเศส

สิ่งที่สร้างความตกใจคือ ขณะกองเรือฝรั่งเศสกำลังจะเข้าโจมตี ฝ่ายไทยก็เริ่มยิงก่อน เมื่อเวลา ๐๖๑๔ ที่ระยะ ๙,๐๐๐ เมตร (ฝรั่งเศสคิดว่า จะเข้าโจมตีฝ่ายไทยโดยไม่ให้รู้ตัว แต่น่าจะเป็นเพราะเครื่องบินลาดตระเวนที่ทำให้ฝ่ายไทยประจำสถานีรบก่อนที่เรือฝรั่งเศสจะเข้ามาถึง - ผู้เรียบเรียง) ฝ่ายฝรั่งเศสตอบโต้ทันทีโดยเรือ ลามอตต์ปิเกต์ ยิงเข้าใส่สิ่งที่เห็นตะคุ่มๆ ในเงามืด และยิงตอร์ปิโดออกไปหนึ่งชุด ๓ ลูก เมื่อเวลา ๐๖๒๐ ตอร์ปิโดลูกหนึ่งถูกเรือรักษาฝั่ง ศรีอยุธยา เรือได้รับความเสียหายอย่างหนักทั้งจากปืนและตอร์ปิโดและแล่นหลบเข้าบังเกาะ(ช้าง) และสุดท้ายไปเกยที่ฝั่ง (ตรงนี้ฝ่ายไทยบันทึกตรงกันว่า ฝรั่งเศสยิงตอร์ปิโดมา ๓ ลูก แต่ไประเบิดที่เกาะง่าม ซึ่งน่าจะเป็นเพราะฝรั่งเศสคิดว่า เกาะง่ามเป็นเรือศรีอยุธยา และแล่นหนี โดยหลบเข้าบังเกาะช้าง เลยทำให้ไม่เห็นอีก จากนั้นไปจำสับสนกับเรือธนบุรีที่แล่นไปเกยที่แหลมงอบหลังการรบ–ผู้เรียบเรียง) เรือตอร์ปิโด ตราด เป็นเป้าหมายต่อไปของเรือ ลามอตต์ปิเกต์ เรือ ตราด เสียหายหนักและหายไปหลังแนวเกาะ ซึ่งเป็นที่ๆ เรือไปจมในเวลาต่อมา (ตรงนี้น่าเชื่อได้ว่า ฝรั่งเศสสับสน เพราะเรือตราด มิได้อยู่บริเวณนั้น เรืออีกลำคือ เรือหลวง ระยอง ถูกส่งไปประจำที่เกาะกูด แต่ฝรั่งเศสคิดเองว่า มีเรือตอร์ปิโดอยู่จุดนั้น ๓ ลำ กับเรือศรีอยุธยาอีกลำ - ผู้เรียบเรียง) หลังจากนั้นได้เปลี่ยนเป้าหมายไปยิงเรือตอร์ปิโดที่เหลือคือ เรือชลบุรี และเรือสงขลา จนไฟลุกท่วมและต้องสละเรือใหญ่ เรือทั้งสองถูกยิงจนจมจากปืนเรือสรุปเมื่อเวลา ๐๗๐๐ (ส่วนนี้น่าเชื่อได้ว่า เริ่มมีแสงมากพอและเรือฝรั่งเศสเข้ามายิงเรือไทยในระยะใกล้ ทำให้สามารถเห็นเหตุการณ์ได้ชัดเจน ไม่มั่วอย่างเรื่องเรือตราด ที่ฝรั่งเศสยิงเกาะง่ามไปหลายลูก - ผู้เรียบเรียง)

บันทึกฝ่ายไทย

เรือ ลามอตต์ปิเกต์ เริ่มยิงโต้ตอบด้วยปืน ๑๕๕ ม.ม.ชุดแรกเมื่อเวลา ๐๖๑๙ แต่กระสุนข้ามเรือรบไทยไปตกบนเกาะง่าม เรือดูมองต์ ดูร์วิลล์ และเรือ อามิรัลชาร์เนร์ เริ่มยิงเมื่อเวลา ๐๖๑๕ และ ๐๖๒๓ ตามลำดับ เรือ ตาอูร์ และเรือ มาร์น เริ่มยิงเมื่อเวลา 0625 โดยเรือข้าศึกใช้เปลวไฟจากการยิงของเรือไทยเป็นเป้า

นอกจากการยิงเรือไทยโดยปืน ๑๕๕ มม. และปืน ๗๕ มม.แล้ว เรือ ลามอตต์ปิเกต์ ยังยิงตอร์ปิโด ๑ ตับ ๓ ลูก เมื่อเวลา ๐๖๒๐ มายังเรือตอร์ปิโดของไทยแต่ไม่ถูก ตอร์ปิโดที่ยิงมาไประเบิดที่เกาะง่าม และเนื่องจากหมู่เรือของไทยจอดโดยมีเกาะช้างเป็นฉากหลัง ทำให้หมู่เรือของฝรั่งเศสมองไม่เห็นหมู่เรือตอร์ปิโดของไทยในช่วงแรกของการปะทะกัน ต่อมาเมื่อแสงอาทิตย์เริ่มสว่างมากขึ้น เรือตอร์ปิโดของไทยซึ่งตกเป็นเป้านิ่งเริ่มถูกกระสุนของข้าศึก ในขณะเดียวกันเรือข้าศึกในหมู่เรือที่สองและหมู่เรือที่สามก็เคลื่อนที่ปิดระยะเข้ามายิงเรือไทย โดยเมื่อ ๐๖๓๐ เรือข้าศึกหมู่ที่สามอยู่ห่างเรือตอร์ปิโดของเราเพียง ๒,๖๐๐ เมตรเท่านั้น เรือตอร์ปิโดทั้งสองลำเกิดเพลิงไหม้และน้ำเข้าเรือจนต้องสละเรือใหญ่ โดยเรือ สงขลาสละเรือใหญ่เมื่อเวลา ๐๖๔๕ เรือเริ่มเอียงกราบขวาและคว่ำในเวลา ๐๖๕๓ ส่วนเรือ ชลบุรี สละเรือใหญ่โดยท้ายเรือเริ่มจม และจมมิดลำ ในเวลา ๐๖๕๕ เรือ สงขลา และเรือ ชลบุรี มิได้มีโอกาสใช้ตอร์ปิโดซึ่งเป็นอาวุธประจำเรือสำคัญเนื่องจากขณะเรือจอดน้ำได้ปัดท้ายเรือออกนอกอ่าว ส่วนหัวเรือหันเข้าหาเกาะ ทำให้ไม่มีมุมยิงตอร์ปิโด

บันทึกของฝรั่งเศส

เวลา ๐๖๓๘ เรือลามอตต์ปิเกต์ เห็นเรือรักษาฝั่งลำที่สอง, เรือธนบุรี ที่ระยะ ๑๐,๐๐๐ เมตร (ตรงนี้เป็นสิ่งยืนยันว่า ฝ่ายฝรั่งเศสเห็นจริงๆ ไม่เหมือนช่วงแรกๆ ที่แสงยังไม่มาก เพราะถึงเวลานี้สามารถระบุระยะห่างระหว่างเรือได้แล้ว – ผู้เรียบเรียง) มุ่งหน้าไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ ตามมาด้วยการยิงกันของเรือทั้งสองลำท่ามกลางเกาะเล็กเกาะน้อยเป็นกำบัง เรือไทยยิงอย่างหนักแต่ไม่แม่นยำ เวลา ๐๗๑๕ เห็นเพลิงลุกไหม้บนเรือธนบุรีซึ่งเวลานี้ต้องรบกับทั้งเรือลาดตระเวนและเรือสรุปด้วย เชื่อว่า ฝ่ายไทยคงเลือกยิงเรือที่เล็กกว่าเพราะเรือไทยเปลี่ยนเป้าไปยิงเรือสรุป อัดมิราล ชาร์เนร์ ซึ่งตอนนี้มีกลุ่มกระสุน ๘ นิ้วตกอยู่รอบๆ เรือ จากนั้น เรือ ธนบุรี ได้เปลี่ยนกลับมายิงเรือ ลามอตปิเกต์ หลังจากที่เรือ ลามอตต์ปิเกต์ ยิงไปอีก ๑ ตับ ทำให้ปืนป้อมหลังของเรือธนบุรี เสียหายไป ตอนนี้เรือธนบุรี จึงแล่นเข้าหาเขตน้ำตื้นเพื่อความปลอดภัย ทำให้เรือฝรั่งเศสตามเข้าไปไม่ได้เพราะกลัวติดตื้น แต่เรือไทยก็เกิดเพลิงไหม้อย่างหนักบริเวณดาดฟ้า เวลา ๐๗๕๐ เรือลามอตต์ปิเกต์ ยิงตอร์ปิโดตับสุดท้ายที่ระยะ ๑๕,๐๐๐ เมตร แต่มองไม่เห็นเรือธนบุรี แล้ว เนื่องจากแล่นหายไปหลังเกาะและไม่โผล่ออกมาให้เห็นอีกเลย

จากคุณ : hummel - [ 26 พ.ค. 50 09:31:22 ]

ความคิดเห็นที่ 16

วิเคราะห์

ในการวิเคราะห์นี้ ต้องทำความเข้าใจก่อนว่า ผู้เรียบเรียงได้ประเมินโดยคำนึงถึงสภาพแวดล้อมในช่วงเวลาที่เกิดเหตุการณ์นั้น เพื่อให้มีความเป็นไปได้มากที่สุด

สถานการณ์ทั่วไป

๑. ยุทธนาวีที่เกาะช้างเป็นส่วนหนึ่งของการรบระหว่างไทยกับอินโดจีนของฝรั่งเศส ในส่วนของกำลังทางบก, ฝ่ายฝรั่งเศสกำลังเพลี่ยงพล้ำและเริ่มสูญเสียเมืองสำคัญหลายเมืองให้กับฝ่ายไทย ทั้งนี้เนื่องจากฝ่ายฝรั่งเศสไม่ได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากประเทศแม่ เพราะขณะนั้นถูกฝ่ายเยอรมันยึดครอง และรัฐบาลฝรั่งเศสเป็นรัฐบาลที่มีอำนาจอยู่ในขอบเขตจำกัด การสนับสนุนปฏิบัติการที่อยู่ในประเทศอาณานิคมจึงไม่สามารถกระทำได้อย่างเต็มที่

๒. การปฏิบัติการทางเรือดังกล่าวในช่วงแรกมีวัตถุประสงค์เพื่อต้องการเปิดแนวรุกทางด้านชายฝั่งทะเล เนื่องจากฝรั่งเศสมีแผนที่จะส่งกำลังเข้ายกพลขึ้นบกในวันที่ ๑๖ มกราคม กำลังทางเรือจะเป็นกำลังสนับสนุนการยกพลขึ้นบก ทั้งนี้ได้มีการวางแผนดังกล่าวตั้งแต่วันที่ ๑๓ มกราคม แต่เนื่องจากความล่าช้าในการอนุมัติแผนการณ์ดังกล่าวและการรอคำสั่งจากกระทรวงทหารเรือที่ปารีส อีกทั้งการตีโต้ของกำลังทางบกฝรั่งเศสเกิดเพลี่ยงพล้ำ ทำให้ฝรั่งเศสต้องยกเลิกแผนการยกพลขึ้นบก การปฏิบัติการทางเรือทำได้เพียงแสดงกำลังเพื่อสร้างขวัญและกำลังใจให้แก่ชาวฝรั่งเศสที่ยังคงอยู่ในอินโดจีน ทั้งนี้เนื่องจาก

๒.๑) กำลังทางบกของฝรั่งเศสกำลังอยู่ในฐานะเพลี่ยงพล้ำและไม่สามารถรับการสนับสนุนจากประเทศแม่ได้

๒.๒) กำลังทหารของฝรั่งเศสไม่มีศักยภาพพอที่จะทำสงครามขั้นแตกหักกับฝ่ายไทยได้ เนื่องจากกำลังทหารของประเทศไทยขณะนั้นมีความพร้อมทั้งทางด้านกำลังพล การฝึก อาวุธยุทโธปกรณ์ นายทหารของไทยหลายนายได้รับการศึกษาจากประเทศตะวันตก และยังมีการจัดซื้อยุทโธปกรณ์ที่ทันสมัยหลายอย่าง ดังนั้นการทำการรบกับประเทศไทยโดยใช้เพียงกำลังของฝรั่งเศสที่มีอยู่ในอินโดจีนเท่านั้นโดยไม่ได้รับการสนับสนุนจากประเทศแม่จึงไม่อาจทำการเอาชนะฝ่ายไทยได้ (พิจารณาได้จากการรบในเวียดนามของกำลังฝ่ายฝรั่งเศสกับเวียดมินห์ ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากประเทศแม่อย่างเต็มที่ก็ยังไม่สามารถเอาชนะฝ่ายเวียดมินห์ได้)

๒.๓) ในด้านกำลังทางเรือและกำลังทางอากาศ, ถือได้ว่า ฝรั่งเศสมีความได้เปรียบฝ่ายไทย เพราะมีกำลังที่เหนือกว่า แต่กองกำลังทั้งสองไม่มีขีดความสามารถที่จะทำการยึดครองได้ (แตกต่างจากสมัย พ.ศ. ๒๔๓๖ ที่ฝรั่งเศสสามารถใช้เรือรบเข้ามาจอดข่มขู่ฝ่ายไทยให้ยอมยกดินแดนได้) ดังนั้นฝรั่งเศสจึงใช้กำลังทั้งสองเข้าทำการในลักษณะจู่โจมต่อฝ่ายไทย ทั้งนี้เพื่อเป็นการสร้างขวัญและกำลังใจให้แก่ชาวฝรั่งเศสที่ยังอยู่ในอินโดจีน

๒.๔) จากบันทึกการรบของฝรั่งเศส แสดงให้เห็นว่า นาวาเอก เบรังเยร์ ได้ประเมินความได้เปรียบเสียเปรียบจากรายงานการลาดตระเวนทางอากาศ แล้วเลือกที่จะโจมตีกำลังทางเรือของไทยที่น้อยกว่าซึ่งจอดอยู่ที่เกาะช้าง โดยฉวยโอกาสที่เรือไทยไม่พร้อม ซึ่งฝรั่งเศสทราบดีว่า เรือของไทยส่วนใหญ่จะไม่สามารถออกเรือได้เพราะเรือตอร์ปิโดต้องใช้เวลานานกว่าจะออกเรือได้ สิ่งที่ฝรั่งเศสกังวลคือ เรือรักษาฝั่งซึ่งใช้เครื่องดีเซล ซึ่งออกเรือได้ทันที อีกประการที่เห็นได้ว่า ขวัญและกำลังใจของทหารเรือฝรั่งเศสไม่สู้จะดีนักคือ ตอนที่ฝ่ายไทย(เรือตอร์ปิโดใหญ่) ยิงมายังเรือฝรั่งเศสอย่างรวดเร็ว ซึ่งตรงนี้เป็นสิ่งที่ฝรั่งเศสไม่นึกว่า การแอบเข้ามาของกองเรือฝ่ายตนจะไม่ถูกเปิดเผย แต่เป็นฝ่ายถูกยิงก่อน แต่ถึงอย่างไร เรือฝ่ายตนก็มีมากกว่า

๒.๕) ชาวฝรั่งเศสในอินโดจีนขณะนั้นถือได้ว่า มีสภาพขวัญและกำลังใจตกต่ำเพราะ ประเทศแม่ถูกเยอรมันยึดครอง ทางด้านเหนือกำลังของญี่ปุ่นก็กำลังรุกรานจีนและยังมีทีท่าที่จะเข้ายึดครองอินโดจีนด้วย และในอินโดจีนเองยังมีการเคลื่อนไหวเพื่อเอกราชของชาวเวียดนาม ดังนั้นการสร้างขวัญและกำลังใจคือ ชัยชนะ เพื่อให้เห็นว่า กำลังของฝรั่งเศสในอินโดจีนยังมีความเข้มแข็งเพียงพอที่จะ ปกป้องประชาชนและทรัพย์สินของชาวฝรั่งเศสได้

ทางยุทธศาสตร์ ถือว่า ฝ่ายไทยได้รับชัยชนะ เนื่องจากจุดมุ่งหมายของฝรั่งเศสคือ “ทำลายกำลังทางเรือของฝ่ายไทย” ซึ่งถือว่า ฝรั่งเศสทำได้เพียงบางส่วนเท่านั้น กำลังส่วนใหญ่ของฝ่ายไทยยังสมบูรณ์ ได้แก่ เรือปืนชายฝั่ง (ศรีอยุธยา ฝ่ายฝรั่งเศสอ้างว่า ถูกทำลายไปด้วย, ร.ล.สุโขทัย และ รัตนโกสินทร์), เรือสรุป (ร.ล.ท่าจีน และแม่กลอง), เรือตอร์ปิโดใหญ่ ถูกทำลายไป ๒ ลำ เหลืออีก ๕ ลำ, เรือตอร์ปิโดเล็ก, เรือดำน้ำ ๔ ลำ

ทางยุทธวิธี ฝ่ายไทยพ่ายแพ้ เนื่องจากต้องสูญเสียเรือทั้งหมดที่เข้าทำการรบ แต่ทั้งนี้เนื่องจาก

๑. ความเสียเปรียบด้านกำลัง กำลังทางเรือของฝรั่งเศส ประกอบด้วยเรือถึง ๕ ลำ แต่ละลำมีความได้เปรียบเรือของฝ่ายไทย ซึ่งฝ่ายไทยมีเพียงเรือ ธนบุรี เท่านั้นที่มีปืนเรือใหญ่กว่าของฝรั่งเศส (แต่ก็ทำการยิงได้ช้ากว่า)

๒. ความเสียเปรียบด้านความพร้อมรบ เรือตอร์ปิโดใหญ่ทั้งสองลำของไทยยังไม่สามารถออกเรือได้ด้วยซ้ำ แม้จะเป็นเพียงหันเรือให้สามารถใช้ตอร์ปิโดได้ก็ตาม เนื่องจากเรือตอร์ปิโดใหญ่ใช้เครื่องจักรกังหันไอน้ำที่ต้องเสียเวลาติดไฟต้มน้ำให้เดือดก่อนที่จะไปเดินเครื่องออกเรือได้ ทำให้เรือไม่สามารถใช้อาวุธที่มีอานุภาพที่สุดคือ ตอร์ปิโด อีกทั้งด้านกำลังพลยังมีการฝึกน้อยกว่าเมื่อเทียบกับฝ่ายฝรั่งเศส จะเห็นได้จากระหว่างทำการรบ มีความผิดพลาดในการตั้งศูนย์ปืน ๗๕ มม. ของเรือ ธนบุรี ทำให้เสียกระสุนไปเปล่าๆ จำนวนมาก ทั้งนี้น่าจะเกิดจากการจัดการฝึกของทหารเรือที่ขาดแคลนงบประมาณสำหรับการฝึกเป็นสำคัญ

อีกประการหนึ่ง การประสานงานระหว่างเหล่าทัพยังไม่ดีพอ ทำให้ฝ่ายไทยยังไม่สามารถใช้กำลังที่มีอยู่ทำการโต้ตอบอย่างมีประสิทธิภาพได้ ซึ่งเรื่องนี้ต้องยอมรับว่าเป็นเรื่องที่กระทำได้ยาก และต้องการการฝึกทั้งในฝ่ายอำนวยการและการฝึกรบร่วมระหว่างเหล่าทัพ ซึ่งในยุคนั้นยังมิมีการฝึกทำนองนี้ แม้ในประเทศซึ่งถือว่าเป็นมหาอำนาจทางทหารอย่างเยอรมันก็ยังมีปัญหาในลักษณะนี้เช่นกัน

๓. ความเสียเปรียบด้านอาวุธ สำหรับปืนเรือขนาด ๗๕ มม. ที่มีอยู่ไม่มีขีดความสามารถเพียงพอที่จะจมเรือรบขนาดใหญ่ของฝ่ายข้าศึกได้ ส่วนปืน ๒๐๐ มม. ของเรือธนบุรีก็มีเพียง ๔ กระบอก ซึ่งสามารถพิจารณาได้จากตารางเปรียบเทียบ จะเห็นได้ว่า แม้ว่าปืนจะมีขนาดใหญ่กว่า แต่ก็ยิงได้ช้ากว่า เรือฝรั่งเศสมีปืนที่ใช้ยิงในเวลานั้นถึง ๒๔ กระบอก เมื่อเทียบกับปืน ๖ กระบอกของเรือตอร์ปิโดใหญ่ ในการปะทะกันครั้งแรก และเทียบกับปืน ๖ กระบอก (ยิงกราบเดียว) ของเรือธนบุรี จะเห็นอำนาจการยิงที่แตกต่างกันมาก

หากพิจารณาจากจำนวนปืนของเรือทั้งสองฝ่ายจะเห็นได้ดังนี้

ฝรั่งเศส ปืน ๑๕๕ มม. ๘ กระบอก, ปืน ๑๓๘ มม. ๖ กระบอก, ปืน ๑๔๕ มม. ๒ กระบอก, ปืน ๑๐๐ มม. ๔ กระบอก, ปืน ๗๕ มม. ๖ กระบอก และหากแบ่งเป็นในลักษณะของการยิงรายกราบ จะมีปืนที่ยิงได้คือ ปืน ๑๕๕ มม. ๘ กระบอก, ปืน ๑๓๓ มม. ๖ กระบอก, ปืน ๑๔๕ มม. ๒ กระบอก, ปืน ๑๐๐ มม. ๔ กระบอก, ปืน ๗๕ มม. ๔ กระบอก

ไทย ปืน ๒๐๐ มม. ๔ กระบอก, ปืน ๗๕ มม. ๑๐ กระบอก และหากแบ่งเป็นในลักษณะของการยิงรายกราบ จะมีปืนที่ยิงได้คือ ปืน ๒๐๐ มม. ๔ กระบอก, ปืน ๗๕ มม. ๘ กระบอก ซึ่งเห็นได้อย่างชัดเจนว่า จำนวนของปืนแตกต่างกันอย่างมาก

เมื่อพิจารณาถึงอำนาจการยิง โดยคำนวณจากน้ำหนักหัวกระสุนและอัตราการยิงเร็ว รวมกับจำนวนปืนของแต่ละฝ่าย เราจะพบข้อแตกต่างอย่างมาก ซึ่งเรื่องดังกล่าวเป็นสิ่งสำคัญในการวิเคราะห์ความได้เปรียบเสียเปรียบในเรื่องอำนาจการยิงของเรือ

หากพิจารณาเรือเป็นลำๆ ไป โดยพิจารณาจากกรณีการยิงรายกราบ เราจะได้ว่า

ฝรั่งเศส

๑. เรือลามอตต์ปิเกต์ มีอำนาจการยิงรวม ๑,๔๘๘ กก./นาที/กระบอก

๒. เรือสรุปชั้น ดูมองต์ ดูวิลล์ มีอำนาจการยิงรวม ๔๘๐ กก./นาที/กระบอก/ลำ

๓. เรือสรุป มาร์น มีอำนาจการยิงรวม ๖๒๐ กก./นาที/กระบอก

๔. เรือสรุป ตาฮูร์ มีอำนาจการยิงรวม ๔๖๐ กก./นาที/กระบอก

รวมฝ่ายฝรั่งเศส มีอำนาจการยิง ๓,๕๒๘ กก./นาที

ไทย

๑. เรือ ธนบุรี มีอำนาจการยิงรวม ๑,๖๓๒ กก./นาที/กระบอก

๒. เรือตอร์ปิโดใหญ่ มีอำนาจการยิงลำละ ๑๘๐ กก./นาที/กระบอก

รวมฝ่ายไทยมีอำนาจการยิง ๑,๙๙๒ กก./นาที (ทั้งนี้ยังไม่ได้แยกการรบที่ฝ่ายไทยทำการรบในลักษณะแยกกำลังกัน คือ ครั้งแรกมีเรือตอร์ปิโดใหญ่ ๒ ลำ และครั้งที่สองมีเพียงเรือธนบุรีลำเดียว)

จากคุณ : hummel - [ 26 พ.ค. 50 09:57:23 ]