ความคิดเห็นที่ 1 ปกติอาท่านนี้จะสนิทกับพี่ๆ ของผมมากกว่า  เพราะช่วงที่ผมโตขึ้นมา ท่านก็ต้องโยกย้ายไปทำงานรับตำแหน่งที่สูงขึ้นในหลายจังหวัด เรียกว่าแทบจะทั้งชีวิตของท่านเลยครับ  ผมจึงโตไม่ทันท่าน แต่ก็รู้จักกัน เพียงแต่ไม่สนิทเท่านั้น   ท่านจึงต้องร่อนเร่พเนจรไปที่โน้นที่นี้  เหมือนกับมีความสุขที่ได้ท่องเที่ยว   แต่คงไม่ใช่หรอก  เพราะทุกๆ 2-3 ปีท่านจะต้องย้ายบ้านโดยใช้อย่างน้อยสองคันรถสิบล้อบรรทุก เพื่อขนสมบัติติดไปกับตัวด้วย มีเหตุบังเอิญที่ทำให้ผมสนิทกับอาในช่วงหนึ่ง อาผ่านเข้ามาในชีวิตของผมพอดีในช่วงความสับสนของชีวิตตอนวัยกำลังรุ่น และเต็มไปด้วยความฟุ้งซ่าน ตอนนั้นเป็นปี พ.ศ.2527 ครับ บ้านของอาอยู่ริมแม่น้ำสุพรรณบุรี (ท่าจีน) เหนือวัดประตูสารขึ้นมาหน่อยหนึ่ง อยู่แถวๆ เพนียดคล้องช้าง  ที่ทางใต้คือ วัดเขาใหญ่ (ร้าง)  กับทางเหนือคือวัดกุฎีสงฆ์  บ้านท่านอยู่หว่างกลางครับ แต่ว่า เขาจะพูดกันภายในครอบครัวว่า อยู่บ้านวัดกุฎีสงฆ์ ซึ่งวัดนี้ยังเหลือเจดีย์ใหญ่อยู่องค์หนึ่งทางทิศเหนือของสะพานข้ามแม่น้ำด้านเหนือ ฝั่งตะวันตก จากคุณ : NickyNick - [ 10 มิ.ย. 50 13:36:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมเรียกแม่ของท่านว่า ย่า ย่า เป็นหลานปู่ของพ่อกัน-แม่เอี้ยง (สุวรรณศร) ทองมี พ่อกัน หรือขรัวตากัน  ที่พบปะสนทนากับพระพุทธเจ้าหลวงอย่างยาวนาน เมื่อคราวเสด็จประพาสต้นเมืองสุพรรณครั้งแรก ปี พ.ศ.2447 ในกระทู้ เกร็ดกระทู้ - เมื่อพระพุทธเจ้าหลวงเสด็จประพาสต้นวัดแคเมืองสุพรรณ : บันทึกเพิ่มเติมที่หน้าประวัติศาสตร์ไม่ได้จารึกไว้ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/07/K4550674/K4550674.html NickyNick   - [ 20 ก.ค. 49 09:01:54 ] แม่เอี้ยง  เป็นน้องสาวของหลวงแก้วสัสดี (ดี สุวรรณศร) สามีแม่นิล (สุขุม) ในกระทู้นี้ครับ พระมหากษัตริย์ผู้ทรงปลูกต้นพิกุล ที่บ้านยะมะรัชโช : บ้านเกิดของเจ้าพระยายมราช (ปั้น สุขุม) http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4986346/K4986346.html#15 NickyNick   - [ 22 ธ.ค. 49 17:05:04 ] แม่เอี้ยง  เป็นน้องสาวของแม่มี่ พ่อรุ่ง แม่มี่ สิงหารุณ (หรือสิงห์สุวงษ์) ที่เป็นตายายของรองอำมาตย์โทนิ่ม ชาครีย์รัตน์ ดังกระทู้นี้ครับ อนุสาวรีย์ทหารอาสาที่โรงเรียนวัดประตูสารเมืองสุพรรณ : อนุสรณ์ในสงครามโลกครั้งที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K5477959/K5477959.html#13 NickyNick   - [ 5 มิ.ย. 50 12:38:55 ] ไม่ได้โฆษณาเพื่อตัวเองครับ  เพราะผมไม่ได้เป็นญาติกับท่านที่เอ่ยนามในกระทู้ดังกล่าวทั้งหมด จากคุณ : NickyNick - [ 10 มิ.ย. 50 13:39:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมสนิทกับย่ามาก ท่านเป็นย่ารุ่นเล็กของพวกเรา เป็นลูกพี่ลูกน้องกับปู่  แต่สนิทเหมือนพี่น้องในไส้ที่คลานตามกันมา ไม่อาจจะเล่าเรื่องราวความสัมพันธ์ให้ฟังครบหมดตรงนี้ได้  เพราะเรื่องจะยาว แต่ทุกอย่างมีเหตุผลของตัวเองอย่างเหมาะสม และกลมกลืน ครอบครัวของเราสนิทกับย่าทุกคน เราเรียกย่าได้สนิทปาก เพราะย่าจริงๆ ของผมตายตั้งแต่ปี 2509 ขณะอายุได้เพียง 65 ปี ตอนนั้นก็ยังมี “ย่า” เหลืออีกคนหนึ่ง บ้านใกล้กันด้วย เป็นพี่สาวจริงๆ ของย่า เกิดปีชวด 2431 แล้วตายเมื่ออายุเกือบ 90 ปี แต่เราไม่เรียกว่า “ย่า” กลับเรียกเป็นคำอื่นแทน เราจึงเรียกคุณย่าท่านนี้  ที่เป็นแม่ของคุณอาว่า “ย่า” อยู่คนเดียว และสนิทปาก ตั้งแต่รู้ความมา ก็เจอแต่ย่าที่น่ารักคนนี้แหละครับ โดยเฉพาะผม รักเคารพท่านมาก เพราะย่าเป็นคนใจดี ชอบเล่าเรื่องราวเก่าๆ ให้ฟัง ไม่เคยดุด่าว่ากล่าวให้ร้ายใคร ดีใจก็หัวเราะแหะแหะ อารมณ์ไม่ดีก็จะเงียบ แค่เท่านั้น เสาร์อาทิตย์บางสัปดาห์ที่ผมพอว่าง  และไม่ต้องประกอบอาชีพเสริมรายได้หาเลี้ยงตัวเองตอนวันหยุด ก็จะถีบจักรยานจากบ้านที่ห่างออกไปราว 2 กิโลเมตร  เพื่อไปอ่านหนังสือเรียนที่บ้านย่า เพราะตอนกลางวัน ที่บ้านนั้นจะไม่มีใครอยู่เลยนอกจากย่า บ้านจึงสงบเงียบเป็นพิเศษ  เหมาะกับการอ่านหนังสือเป็นที่สุด ประกอบกับบ้านมีพื้นที่กว้างขวางราว 2 ไร่ ปลูกต้นไม้รอบบ้านเยอะแยะ จึงมีความร่มเย็น เรียกได้ว่าเย็นทั้งกายทั้งใจ ตอนเที่ยงก็มีอาหารให้กิน มีผลไม้ที่ปลิดสดๆ จากต้นเป็นอาหารว่าง เป็นความสุขที่เกิดขึ้นในช่วงนั้น คงไม่มีใครอิจฉาผมนะครับ พออ่านหนังสือเบื่อๆ เข้าก็นอนคุยกับย่า  ฟังเรื่องเยอะแยะ พยายามสะสางลำดับญาติพี่น้องกันด้วย เพราะมันเกี่ยวพันพัลวันกันไปหมด เสียดายที่จำหลายอย่างไม่ได้ จึงเป็นปริศนาจนถึงปัจจุบัน เพราะไม่เหลือใครสามารถเล่าเรื่องราวต่อเนื่องได้อีกแล้ว จากคุณ : NickyNick - [ 10 มิ.ย. 50 13:41:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อาต้องย้ายที่ทำงานในวาระปกติจากเมืองกาญจนบุรี ไปอุทัยธานีปลายเดือนพฤษภาคม 2527 ตอนนั้นผมยังหัวเกรียนจากร่องรอยการใช้ชีวิตนักเรียนเตรียมทหารอยู่ เห็นว่างๆ ก็เลยถือโอกาสไปช่วยย้ายบ้านกันด้วย ความจริงเรียกว่าไปเที่ยวจะดีกว่า แล้วก็เปลี่ยนที่กิน โดยมีเจ้ามือพร้อม สบายไป ถือว่าเป็นความโชคดีของผมที่ช่วงนั้นกลายเป็นโอกาสให้ผมสนิทสนมกับอามากขึ้น ต่อมา อาก็ย้ายไปอีกหลายที่ในช่วงเวลาไม่เกิน 10 ปี  เช่น จากอุทัยธานี ไปสิงห์บุรี สระบุรี ช่วงหลังๆ แม้ผมจะไม่เจออาโดยตรง แต่ก็เขียนจดหมายพูดคุยกัน และส่ง ส.ค.ส. ถึงกันอยู่บ่อยๆ เมื่ออาไปอยู่สระบุรี ที่นั่นมีชื่อเสียงในการตัดหินอ่อน ท่านก็ทำป้ายชื่อเป็นหินอ่อนให้ เอาไว้ตั้ง ณ ที่ทำงานหากมีตำแหน่งใหญ่โต แต่ผมก็ไม่เคยมีโอกาสได้ตั้งเลยสักครั้ง ท่านทำนาฬิกาหินอ่อนตั้งโต๊ะสวยๆ ให้พร้อมกันอีกอันหนึ่ง แต่ก็ถูกขโมยไปเสียแล้ว ขโมยหนอขโมย  ช่างสร้างความเดือดร้อนให้กับคนดีๆ อยู่เสมอ และพรากของรักของหวงที่เป็นสายใยของพวกเราไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ในที่สุด ท่านก็ได้ย้ายกลับสู่เมืองสุพรรณ เมื่อราวปี 2537  หลังจากที่ร่อนเร่พเนจรมานาน เราดีใจ ท่านก็ดีใจ บอกว่าจะอยู่กับญาติพี่น้องที่นี่ จะอยู่รวมเป็นครอบครัวเหมือนอย่างคนอื่นๆ ท่านจะไม่ดิ้นรนไปที่ไหนอีกต่อไปแล้ว ไม่อยากต้องเดินทางอีกตลอดชีวิต จะขอตายที่สุพรรณนี่แหละ จากคุณ : NickyNick - [ 10 มิ.ย. 50 13:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อาแต่งงานช้า จึงมีลูกยาก การไปปรึกษากับแพทย์เฉพาะทาง ทำให้ท่านกับครอบครัวแพทย์ผู้นี้สนิทกันมาก  ซึ่งเป็นสูตินรีแพทย์ทั้งผัวทั้งเมีย  มีข่าวคราวอะไรก็จะถึงกันตลอด ภายหลังพบว่าสาเหตุจริงๆ ของการมีลูกยากเกิดจากเนื้องอกรังไข่ข้างหนึ่ง ก็ไปผ่าตัดออก หลังจากนั้นก็สามารถมีลูกได้ ลูกคลอดเมื่ออามีอายุได้ 41 ปี  อาผู้ชาย 46 ปี ลูกเป็นผู้หญิงครับ มีได้แค่เพียงคนเดียว ช่างเป็นแก้วตาแก้วใจของพ่อแม่เสียจริงๆ ในเวลาที่ผ่านมา ก็ต้องกระเตงหิ้วกันไปย้ายกันมา ผมลืมบอกไปครับ อาผู้ชายทำงานในเขตจังหวัดสุพรรณเป็นส่วนใหญ่ สามีอยู่สุพรรณ  ภรรยาต้องโยกย้ายไปทีละจังหวัดทุกๆ 2-3 ปี ครอบครัวจึงแยกกันอยู่  อาจเป็น พ่อลูก-แม่  หรือ พ่อ-แม่ลูก อยู่สลับกันไปแล้วแต่ช่วงเวลา ตอนแรกลูกสาวก็อยู่กับแม่ ที่เมืองกาญจน์ อุทัยธานี สิงห์บุรี สระบุรี แล้วกลับมาอยู่ป.4 ที่สุพรรณ เพราะตอนนั้นพ่อย้ายมาอำเภอใกล้บ้าน ทำให้ทำงานเช้าไปเย็นกลับมาดูแลลูกเองได้ คราวนี้แม่ต้องมาหาเองทุกวันหยุดสุดสัปดาห์แล้ว เมื่ออายุพอสมควร แล้วใกล้เวลาที่คิดว่าจะกลับมาอยู่บ้านเกิดได้แล้ว ท่านก็เริ่มสร้างบ้านเป็นของตัวเอง เพื่อว่าเมื่อย้ายกลับมาอยู่สุพรรณจะได้ไม่ต้องยุ่งเรื่องบ้านซ้ำอีก เริ่มสร้างเมื่อราวปี 2534  สร้างในรั้วเดียวกันกับย่านั่นเอง อาผู้ชายเป็นคนคุมงานสร้างบ้าน  ใช้เวลาไม่นานแค่ปีเดียวและเริ่มพักอาศัยได้ตอนปี 2535 จากคุณ : NickyNick - [ 10 มิ.ย. 50 13:44:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมบากหน้าไปขอเมียเมื่อวันเสาร์ที่ 14 มิถุนายน 2540 ครับ ไม่รู้ว่าจะเกิดวิกฤตเศรษฐกิจในอีกเพียง 2 สัปดาห์ถัดไป ไม่งั้นคงจะไม่เริ่มหรอก พอเริ่มแล้วก็ต้องต่อให้สำเร็จ อุปสรรคเยอะเหลือเกิน ผมพาแม่ไปด้วยตามกฎระเบียบกติกามารยาท แล้วก็ชวนอานี่แหละไปด้วย เพราะเป็นที่เคารพนับถือของผม ท่านบอกว่าตัวเองอายุไม่มาก ตอนนั้นเพิ่งจะอายุ 54 ปี อาจอาวุโสไม่พอ แล้วก็ไม่เคยด้วย ผมก็บอกไม่ต้องห่วง ไม่มีใครเคยมาก่อนหรอก  ลองเคยตอนนี้ก่อนซิดี  แล้วคราวหลังก็ฉลุย ขับรถยนต์คันที่ใช้มา 15 ปีนี่แหละไปขอสาว ขับไป 250 กม. กลับอีก 250 กม. ขอรอบแรกสำเร็จได้ด้วยดี แต่ต้องมีรอบสองในอีกครึ่งปีต่อมา ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องมีรอบสองด้วย เฮ้อ เรื่องมากสิ้นดี นึกแล้วโมโหขึ้นมา เดี๋ยวพัดกดโป้งเข้าให้ แหะ แหะ โป้งแปะนะครับ ครั้งนั้น ขากลับ เราพากันไปไหว้พระ (ไม่ใช่พระสงฆ์นะครับ) ในวัดที่มีชื่อเสียงของจังหวัด และคนเคารพกันมาก แล้วต่อด้วยไปนั่งกินอาหารทะเลในร้านอร่อยที่เราชอบ และเป็นร้านขวัญใจของเรามานาน จากคุณ : NickyNick - [ 10 มิ.ย. 50 13:45:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จัดงานแต่งที่บ้านกันเมื่อวันที่ 28 กุมภาพันธ์ 2541 ครับ แล้วมาจัดงานเลี้ยงที่สุพรรณอีกครั้งในวันถัดไป คือ 1 มีนาคม 2541 สองวันนี้จึงเป็นวันสำคัญของชีวิตอีกครั้งหนึ่ง แต่ถ้าปีไหนเกิดมีวันที่ 29 กุมภาพันธ์ แทรกกลาง ผมคงต้องฉลองวันแต่งงานอย่างมาราธอนพร้อมกันทีเดียว 3 วัน 3 คืนเลยซิเนี่ยะ เฮ้อ เหนื่อย ไม่อยากจะบอกว่าช่วงนั้นกำลังจนสุดๆ จากพิษภาวะเศรษฐกิจ เงินฝืดมาก แต่ราคาของจะแพง และพร้อมหน้าพร้อมตากันขึ้นราคาทุกอย่าง ทองหยองของหมั้นราคาก็ขึ้นเอาๆ จากราคาทองบาทละ 4,500 – 5,000 บาท ก่อนหน้า  ก็กลายเป็น 7,000 บาท แหวนเพชรเม็ดงามหรือไม่งามก็แพงหนัก  ซื้อแล้วแต่ใช้เพียงแค่ครั้งเดียวในชีวิต ประโยชน์ตอนนี้ก็แค่ล่อใจโจร งานมีอุปสรรคเยอะ พี่ๆ สุดที่รักของตัวเองที่ควรจะมาครบ ก็มีเหตุบังเอิญให้มาไม่ได้กันอีก เซ็ง แกนหลักที่ให้ช่วยเป็นหลักของงาน และไหว้วานไว้แต่แรก ก็มีเหตุสุดวิสัยให้มาไม่ได้ถึง 5 คน เจ้าบ่าวเลยต้องไปลุยคนเดียวอีกรอบ แปลกไหมล่ะ รวมถึงอาที่เคารพของผมท่านนี้ด้วย  ท่านไม่สามารถมาสานงานต่อให้เป็นที่เรียบร้อยอย่างใจได้ จากคุณ : NickyNick - [ 10 มิ.ย. 50 13:52:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมได้กลับมาทำงานที่เมืองสุพรรณของเราแล้วครับ ลืมบอกไปว่ามาทำงานที่บ้านเกิดเมืองนอนตั้งแต่เดือนมิถุนายน 2539 ผมกับอาก็เลยได้พูดคุยใกล้ชิดขึ้นมาอีก ข่าวคราวถึงกันง่ายและไวกว่าเดิม นี่จึงเป็นเหตุหนึ่งที่ขอแรงคุณอาไปร่วมเป็นสักขีพยานเพื่อขอเจ้าสาวให้ หลังจากเสร็จภารกิจเรื่องการสู่ขอขั้นแรกไม่นาน อาก็เริ่มปวดหลัง เริ่มจากเล็กน้อยจนถึงมาก พยายามรักษาใกล้บ้านแล้ว อาการก็ไม่กระเตื้องขึ้น  จนถึงขั้นทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้วแม้แต่วันเดียว พอดีกับบ้านนั้นคุ้นเคยกับ รพ.จุฬา เพราะมีเพื่อนสนิททำงานเป็นพยาบาลที่นั่น จึงหอบหิ้วกระเตงกันไปในวันที่กำลังปวดอย่างที่สุด ก่อนไปอาการปวดก็ยังคงทนถาวร ไม่มีทางที่จะบรรเทาเลยแม้แต่น้อย จึงหาหมอให้ช่วยฉีดยาบรรเทาอาการปวดเฉพาะช่วงการนั่งรถ เพื่อให้เดินทางได้อย่างไม่ทรมาณ พวกเรามีความหวังเป็นอย่างยิ่งว่า  เมื่ออาไปถึงกรุงเทพแล้วจะหายแน่นอน เรื่องปวดหลังแค่นี้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ หมอเขาเก่ง จากคุณ : NickyNick - [ 10 มิ.ย. 50 13:54:27 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อาพักนอนพักรักษา ที่ตึกว่องวานิช ห้อง 807 ได้รับการผ่าตัดกระดูกสันหลังแถวบั้นเอว ไม่กี่วันหลังจากเข้าพัก ผมไปเยี่ยมตอนพักฟื้นหลังจากนั้นอีกหลายวัน อายังพูดคุยได้ด้วยดี ยิ้มแย้มแจ่มใส ผมไม่เฉลียวใจใดๆ  คุยแต่เรื่องสนุกสนาน ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังความเจ็บป่วยของอา เป็นเพราะไม่มีโอกาสได้คุยกับญาติคนอื่นอย่างลับหลังผู้ป่วยเลย จากคุณ : NickyNick - [ 10 มิ.ย. 50 14:04:00 ]

ความคิดเห็นที่ 10 กลับมาบ้านอีกไม่กี่วัน ข่าวบอกมาว่า ตอนนี้อากำลังแย่ หมอต้องเจาะระบายน้ำจากช่องปอดทั้ง 2 ข้าง ทุกวันๆ ละ 2 ครั้งๆ ละเป็นลิตร เพื่อให้อาหายใจได้  ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ พอเจาะระบายออกแล้ว ก็หายใจสะดวกขึ้น แล้วก็พูดคุยได้ แต่หมอบอกเผื่อใจไว้ว่า ถ้าเจาะไม่ไหวแล้ว ก็คงต้องปล่อยไป ผมรู้ข่าววันนั้น ก็เลยรีบคว้ารถยนต์คู่ชีพคันเดิมนี่แหละ คันที่พาอาไปขอสาว นัดกับแม่และคนใกล้ชิด ขับไป รพ.จุฬาตอนเย็นหลังเลิกงาน เราไปถึงประมาณ 1 ทุ่ม เพื่อนนักเรียนร่วมรุ่นของอา ยังคงมีความเหนียวแน่นอย่างน่านับถือ เพื่อนในกลุ่มของอา ผมเรียกอาบ้าง พี่บ้าง ตามแต่ความสนิทสนม แต่ส่วนใหญ่เรียกพี่ เพื่อนกลุ่มนี้นัดเลี้ยงพบปะกันบ่อยๆ  ครั้งนี้ก็เช่นกัน พากันมาเยี่ยมเพื่อนรักเป็นกลุ่มใหญ่นับสิบคน มาในวันเดียวกับผมนั้นแหละครับ แต่ก่อนหน้าผมหน่อย อาพูดคุยกับเพื่อนฝูงรู้เรื่อง ถึงแม้จะไม่ค่อยมีแรงพูดคุย แต่สติยังสมบูรณ์  พอฝืนยิ้มกับเพื่อนๆ  ให้คลายกังวลได้ แต่ทว่า..... หลังจากเพื่อนรักกลุ่มนี้กลับไปแล้วราวครึ่งชั่วโมง อาก็ขาดใจ กล่าวได้เต็มปากเต็มคำว่า ท่านไปอย่างสงบจริงๆ พวกเราบึ่งรถมาจากสุพรรณอย่างตกใจ และอย่างคนใจร้อน แต่ก็ไม่ทันได้ดูใจ ผมเพียงแต่ได้ทันแต่งตัวข้าราชการชุดขาวประดับเครื่องหมายอันมีเกียรติให้กับอา จากคุณ : NickyNick - [ 10 มิ.ย. 50 14:05:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ผลการวินิจฉัยสุดท้าย อาเป็นมะเร็งปอดครับ อาเป็นผู้หญิงไทย ไม่เคยสูบบุหรี่ ไม่ค่อยมีใครคิดว่าจะเป็นโรคนี้ ตอนมารักษาตัวครั้งนี้ หมอผ่าตัดกระดูกสันหลัง พบว่าเป็นมะเร็งแพร่กระจายมา พยายามหาสาเหตุ ก็พบจุดดำในปอดข้างหนึ่ง เป็นจุดเล็กๆ ซึ่งญาติพี่น้องพูดคุยกันภายหลังว่า อารู้จากการตรวจร่างกายประจำปีอยู่แล้ว เป็นจุดเล็กๆ หมอให้สังเกตอาการไปก่อน ก็ไม่เคยเอะใจว่าจะเป็นเรื่องสำคัญ แต่หลังจากการผ่าตัดกระดูกสันหลังครั้งนั้น เหมือนเป็นภาวะเครียดที่เกิดขึ้นกับร่างกาย เนื้อมะเร็งในปอดเลยเติบโตอย่างโดดเด่น  ก้อนใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วก็ผลิตน้ำทำให้เกิดน้ำท่วมปอดในระยะเวลาอันสั้น และต่อเนื่องอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งๆ ที่ก่อนการผ่าตัด ก็ไม่มีอาการของน้ำในปอดเลยแม้แต่เล็กน้อย นับเป็นโชคดีของอามีเพื่อนฝูง และญาติพี่น้องช่วยจัดงานศพให้อย่างมีเกียรติ แต่โชคไม่ดีทั้งหมด กลับตกอยู่กับลูกสาวคนเดียว ที่มีอายุเพียง 15 ปีเท่านั้น เธอเป็นลูกกำพร้าจริงๆ กำพร้าที่สุดเท่าที่ผมเคยพบเห็นมาในชีวิต จากคุณ : NickyNick - [ 10 มิ.ย. 50 14:07:33 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตามที่บอกแต่ต้น  อาทั้งคู่เริ่มสร้างบ้านราวปี 2534  บ้านพอจะเป็นรูปเป็นร่างและเริ่มเข้าอยู่อาศัยได้ พอถึงวันที่ 8 มีนาคม 2535 อาผู้ชายก็ตาย เป็นหัวใจวายเฉียบพลัน  ตอนเช้ายังไปตรวจหัวใจที่ รพ.จุฬา หมอว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่พอกลับมาถึงบ้าน ก็พับไปทันที   ทุกคนงงไปหมด ทำอะไรไม่ถูก เหตุเกิดอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ติด  ทั้งๆ ที่พยายามป้องกันกันอยู่ อาเป็นหม้าย ลูกสาวกำพร้าพ่อตั้งแต่อายุ 10 ขวบ เผาที่วัดประตูสารใกล้บ้าน ตอนนั้นอายังอยู่ต่างจังหวัด  ต้องเลี้ยงลูกด้วย ทำงานไปด้วย ย่าเสียชีวิตปีเดียวกัน ในอีก 6 เดือนถัดมา  คือวันที่ 17 กันยายน 2535 อายุได้ 81 ปี  เผาที่วัดไชนาวาส อีกฟากหนึ่งของแม่น้ำ อายังคงทำงานอยู่ต่างจังหวัดเช่นเดิม อีก 4 ปีต่อมา คือวันที่ 15 มิถุนายน 2539 พ่อของอาก็เสียชีวิต เผาที่วัดพระศรีรัตนมหาธาตุ ข้ามถนนมาลัยแมนไปอีกหน่อยหนึ่ง แล้วก็ถึงคิวอา ในวันที่ 25 ตุลาคม 2540  เป็นเวลาเย็นวันเสาร์ หลังจากที่เพิ่งย้ายกลับมาอยู่บ้านเพียงแค่ 2 ปีเท่านั้น กลับมาตายสุพรรณอย่างที่ว่าไว้ แต่เร็วเกินไป ครอบครัวนี้ 5 ปี 4 คน ไม่มีอะไรจะเลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว อาได้รับการพระราชทานเพลิงศพในวันเสาร์ถัดไปที่วัดไชนาวาส สิ่งสุดท้ายอันมีเกียรติที่ผมพอจะทำให้อาได้ คือ การอ่านประวัติ และร่วมแต่งกายรอรับไฟพระราชทาน นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่า ลูกสาวของอาเป็นเด็กกำพร้าที่สุดในชีวิตที่เคยพบเห็นมา มีแต่บ้าน เหลียวไปทางไหนก็ไม่เหลือใครในครอบครัวอีกต่อไปแล้ว จากคุณ : NickyNick - [ 10 มิ.ย. 50 14:24:27 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แม้ว่าอาจะไม่ได้มีชื่อเสียงเหมือนคนทั่วไปที่เอ่ยนามมา แล้วทุกคนรู้จัก แต่อาเป็นคนที่ผมเคารพนับถือด้วยใจจริง อนุสรณ์ที่ให้ร่วมรำลึกถึงอาได้ก็มีเพียงบ้านหลังที่สร้างก่อนตาย แล้วก็ลูกสาวคนเดียว โชคดีที่ลูกสาวอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ดี มีน้าสาวคนเดียวร่วมอุปถัมภ์ค้ำจุน ญาติพี่น้องห่างๆ คนอื่นก็คอยเอาใจช่วย ตอนนี้เธอสำเร็จการศึกษา และประกอบอาชีพมั่นคงแล้ว ถึงแม้เธอจะไม่มีพ่อแม่พี่น้องร่วมสายโลหิตอีกเลยตลอดชีวิตช่วงที่เหลือ นับนานมาตั้งแต่อายุได้ 15 ปี แต่ก็ไม่เคยท้อถอย ไม่เคยฟูมฟายกับความโชคร้ายอ่อนด้อยวาสนาของตัวเอง เธอมีความเข้มแข็งเพียงพอที่จะดำเนินชีวิตอยู่กับโลกใบนี้อย่างไม่หวั่นกับอุปสรรคใดๆ จากคุณ : NickyNick - [ 10 มิ.ย. 50 14:26:29 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณอาของผมชื่อว่า อารี ครับ ตอนเกิดตอนเรียนก็ใช้ชื่อนี้ตลอด แต่หากเอ่ยนามนี้ขึ้นมา แทบจะไม่มีใครรู้จัก แม้แต่เพื่อนสนิท นอกจากคนเพียง 2-3 คน ซึ่งผมเป็นคนหนึ่งในจำนวนนั้น เพราะเมื่อตอนมีทะเบียนบ้านทั่วราชอาณาจักรในปี 2499 เจ้าหน้าที่ที่มาสำรวจที่บ้าน และกลับไปเขียนทะเบียนกันที่อำเภอ กลับลงชื่อให้อาเป็นอีกอย่างหนึ่ง ไม่มีเค้าของเดิมเลยแม้แต่น้อย อาบอกว่าเป็นชื่อที่เชยมาก ไม่รู้เขาคิดมาได้ไง คนชื่อหนึ่งแต่กลับไปเขียนเป็นอีกชื่อหนึ่ง บ้านใกล้กันก็มีปัญหาแบบนี้ เป็นลูกสาวรุ่นๆ เดียวกับอา บ้านนั้นพอมีเงินและมีเวลา จึงต้องไปแจ้งเปลี่ยนชื่อกันที่อำเภอ เพื่อกลับมาเป็นชื่อที่ถูกต้องดังเดิม เฮ้อ เป็นความผิดที่ตัวเองไม่ได้ก่อขึ้นมาแท้ๆ แต่อาไม่ได้เปลี่ยน บอกว่าที่บ้านไม่มีเงิน คงจะกลัวอำเภอกันด้วย แม้จะไม่ชอบชื่อนี้ เพราะไม่ใช่ของตัวเองมาก่อน แล้วก็ไม่คุ้นเคย แต่ก็ต้องใช้ชื่อใหม่ที่นายทะเบียนตั้งให้โดยพลการครั้งนั้นไปโดยตลอดชีวิต จึงขอร่วมจารึกนามดั้งเดิมคุณอาไว้ ณ ที่แห่งนี้ว่า แด่คุณอาชื่ออารี จากคุณ : NickyNick - [ 10 มิ.ย. 50 14:29:11 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เรื่องในอดีต ส่วนใหญ่ ที่อยู่ในความทรงจำ ค่อนข้างเศร้า แต่ทุกคนก็ ต้องผ่านไปใด้ ดีใจที่ ลูกสาว ของคุณอา เข้มแข็ง พอที่จะยืนหยัดอยู่ในโลกใบนี้ได้ จากคุณ : np (naporn) - [ 10 มิ.ย. 50 20:44:16 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ซาบซึ้งจริงๆค่ะ ค่าของคนคงอยู่ที่ตรงนี้เองนะคะ อยู่ที่เมื่อจากไปแล้วก็ยังมีคนข้างหลังระลึกถึงคุณงามความดี ว่าไปแล้วชีวิตคนทุกคน ไม่ว่าจะดูราบเรียบเป็นปกติขนาดไหน แต่ก็มีอะไรที่ควรค่าแก่การจดจำนะคะ เคยดูสัมภาษณ์อดีตประธานาธิบดี Bill Clinton (the Great :o)) ตอนที่ท่านกำลัง promote หนังสือ My Life ท่านบอกว่าชีวิตของคนทุกคนล้วนควรค่าแก่การจดจำและบันทึกไว้ให้ลูกหลานรุ่นหลังได้อ่านและเรียนรู้ทั้งนั้น จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 11 มิ.ย. 50 00:24:58 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ซาบซึ้งปนเศร้า ๆ ค่ะพี่นิค  หนูขอเป็นกำลังใจให้คุณลูกสาวของคุณอาด้วยนะคะ พี่นิคแต่งงานตอนหนูเกิดพอดีเลยอ่ะ  แฮ่.....ล้อเล่น จากคุณ : biebie999 - [ 11 มิ.ย. 50 08:53:13 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เศร้าค่ะ .... ขอบคุณที่เเชร์เรื่อง ... พี่เองก็เสียญาติผู้ใหญ่หลายคนในสองสามปี .... เพื่อนร่วมงานอีกค่ะ คนนึงฟุบหน้าคอมในบ้าน ภรรยามาพบตอนเช้า หัวใจล้มเหลว อีกคนมะเร็งกะเพาะ รวดเร็วมาก เพื่อนบ้านก็เสียลูกชายอายุสามสิบกว่า .... มรณานุสติ ที่ต้องระลึกเสมอ และ .... ต้องรู้เท่าทันชีวิต ไม่อย่างนั้น เราจะหมกมุ่นอยู่ในความเศร้าหมองไปเรื่อย ..... ลูกของคุณอาคุณนิค ...น่าสงสารค่ะ แต่อย่างน้อยเธอก็โตพอสมควร ...ได้รับรู้ความรัก ความสุขของพ่อแม่ในวัยที่จำความได้ ..... ในฐานะเป็นแม่ เคยป่วยหนักตอนลูกอายุสองขวบ สามีปลอบว่า ขอให้มีกำลังใจสู้ไปจนกว่าอย่างน้อยลูกโตช่วยตัวเองได้มากกว่านี้  .... ห่วงลูกมาก ...สู้ สู้ และก็พอดีไม่หนักหนาสากรรจ์ จึงรอดมาได้ .... มีญาติดีๆ ให้ระลึกถึง ...เป็นความโชคดีอย่างหนึ่งนะคะ .... จากคุณ : nijja - [ 11 มิ.ย. 50 10:52:39 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ความสมบูรณ์ของมนุษย์ คือความไม่สมบูรณ์ ความสมบูรณ์ของชีวิต คือชีวิตที่ไม่สมบูรณ์ จากคุณ : กัมม์ - [ 11 มิ.ย. 50 10:57:00 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ความสมบูรณ์ของมนุษย์ คือความไม่สมบูรณ์ ความสมบูรณ์ของชีวิต คือชีวิตที่ไม่สมบูรณ์ ขออนุญาต คุณ นิก และคุณกัมม์ ค่ะ ที่เขียนมานี่เป็นสัจธรรมของชีวิตเลยนะคะ ยิ่งมีอายุมากขึ้น ดูเหมือน ความทุกข์ก็มากขึ้นเป้นเงา ตามติดตัว ทำอย่างไร เราจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ อย่างมีความสุข การช่วยเหลือและแบ่งปัน ไม่จำเป็นต้องเป็นทรัพย์สินเงินทอง  แค่คิดดีให้ความเห็น แนะนำแต่สิ่งที่ดี ก็ OK จากคุณ : np (naporn) - [ 11 มิ.ย. 50 13:15:18 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณพี่นิกคะ....อ่านแล้วก็ทำให้เข้าใจสัจจธรรมชีวิตมากขึ้นค่ะ...แอบเศร้านิดๆ คุณป้าดิฉันก็ อยู่โรงพยาบาลเหมือนกันค่ะ... ใบไม้แห้งกำลังจะปลิดใบอีกใบหนึ่งแล้ว ปีที่แล้วโรยไปสองใบ (คุณลุงกับพี่ชาย) ความตายใกล้เราแค่นี้เองนะคะ คุณกัมม์...ไม่วายมีคำคมอีกนะคะ แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 50 15:40:08 จากคุณ : little kitty - [ 11 มิ.ย. 50 15:39:09 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เศร้าง่ะ จากคุณ : Babatov - [ 11 มิ.ย. 50 23:46:08 ]

ความคิดเห็นที่ 23 รอ จขกท. เปิดประเด็น แล้วหายไปเลย จากคุณ : np (naporn) - [ 12 มิ.ย. 50 18:08:39 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สองสามวันมานี้ค่อนข้างยุ่งครับ เลยไม่ได้มีโอกาสเข้ามาสนทนาด้วย เมื่อวานก็รีบๆ รนๆ เข้าไปร่วมในกระทู้คุณกัมม์ เรื่องสมเด็จพระเอกาทศรฐมหาราช เพราะปล่อยไว้นานเรื่องจะไม่ติดต่อ ส่วนกระทู้ตัวเอง ไม่เป็นไรครับ รอได้ เพราะเล่าเรื่องราวให้ทราบหมดแล้ว ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาร่วมติดตามอ่าน ที่นำเสนอเรื่องนี้ให้รับทราบ จะได้เป็นข้อคิดสำหรับหลายๆ คน โดยเฉพาะบางคนที่คิดว่าตัวเองมีทุกข์หนัก หากได้มาอ่านเรื่องราวของคนที่มีความทุกข์มากกว่าตัวเอง อาจทำให้ทุกข์ที่มีอยู่ในใจบรรเทาลง เพราะสามารถรับรู้ได้ว่า ทุกข์ตัวเองน้อยกว่าเขา แต่หากทุกข์ของตัวเองหนักหนาสาหัสสากรรจ์ ก็ต้องไปหาอ่านเรื่องราวความทุกข์ของคนอื่น ที่หนักหนากว่าตัวเอง ก็น่าจะพอช่วยได้ ซึ่งเมื่อเรื่องนี้ได้เล่าออกสู่สาธารณะเช่นนี้ ก็มีหลายท่านร่วมรับรู้และแจ้งเรื่องราวความทุกข์ทั้งของตนและของผู้ใกล้ชิดให้ได้รับทราบ อย่างน้อยก็ต้องร่วมแสดงความเสียใจโดยตรงกับคุณ little kitty ด้วยครับ เราเคยร่วมรับรู้ความรู้ ความคิดความอ่าน ความรู้สึกในต่างรสชาติแบบนี้ ก็เพิ่งได้มาทราบเป็นครั้งแรกถึงทุกข์ที่ประสบมา ถ้าอายุของคนถึงวัยสมควร ก็ต้องทำใจ เพราะช่วงที่ผ่านมาในเวลา 2-3 ปีนี้ ญาติผู้ใหญ่ใกล้ชิดของผมพากันปลิดปลิวไปอย่างใบไม้ร่วง ด้วยถึงเวลาแล้ว  แต่หากวัยยังไม่สมควรนัก ก็ต้องทุกข์กันไปกว่าปกติครับ ยังไม่หนีหายไปไหนครับคุณ naporn ผมยังอยู่แถวนี้ละครับ จากคุณ : NickyNick - [ 13 มิ.ย. 50 08:39:20 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ธุรกิจที่ทำให้คุณมีรายได้เสริม/รายได้พิเศษเกิดขึ้น เป็นธุรกิจที่มั่นคง ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนก็ทำได้ มีระบบช่วยสร้างทีมงาน มีเว็บไซต์ให้ทำธุรกิจสร้างรายได้ฟรี แผนการจ่ายผลตอบแทนที่ดีเยี่ยม แค่คุณเป็นคนทีมีความฝัน และมั่นคงต่อความฝันของคุณเราพร้อมที่จะเดินพร้อมไปกับคุณ แต่ ถ้าคุณต้องการเป็นคนเดิมๆ ที่มีหนี้สินติดตัวอยู่ หรือพอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ไม่เป็นไรค่ะเราขอขอบคุณที่คุณสละเวลาเข้ามาอ่าน แต่หากคุณต้องการเปลี่ยนชีวิตคุณ เราพร้อมจะรับคุณเสมอและเดินไปพร้อมคุณเพื่อให้คุณประสบความสำเร็จในชีวิตค่ะ หากคุณสนใจ เข้าชมรายละเอียดได้ที่ http://www.a2na.com/aff.php?id=138_5 อย่ามัวปล่อยเวลาไปโดยไม่มีค่าเลยคนข้างหลังของคุณกำลังรอดูความสำเร็จของคุณอยู่เมื่อคุณสำเร็จ พ่อแม่ แฟน ลูก ก็มีความสุขไปด้วย อย่ามัวนั่งรอโชคลาภ หรือโชคชะตาเลยค่ะ คุณก็สามารถลิขิตชีวิตคุณได้มันอยู่ที่ตัวคุณเองค่ะ อย่าลืมซิคะ ทุกนาทีมีค่า 0849031711 - นัท จากคุณ : นัท - [ 27 มิ.ย. 50 09:32:41 A:58.10.36.122 X: ]