PANTIP.COM : K5537179 อโยธยา ศรี "รามเทพ" นคร [ประวัติศาสตร์]

ความคิดเห็นที่ 6

ประเด็นที่ 1
ศรีราม
คำว่า "ศรี" เป็นอุสรรคนำหน้าคำ มีความหมายเป็นมงคล เรียกนำหน้าชื่อหรือสถานที่ ที่ผู้เรียกต้องการสร้างความเป็นมงคล เช่นศรีศักร ศรีนครเศ ศรีคเณศ ฯลฯ
คำว่า "ราม" คือ พระราม ใน มหากาพย์รามยณะ อิทธิพลคติความเชื่อฮินดู สายไวษณพิกาย ซึ่งเริ่มในราวพุทศตวรรษที่ 7 ในอินเดียเหนือ
"ศรีราม" คือ ชื่อเรียกของพระราม ในอวตารที่ 8
(พระกฤษณะ อวตารที่ 7 และพลราม ในอวตารที่ 9 อยู่มนมหากาพย์มหาภารตะ)

เทพ ความหมายคือ เทวดา เทวา ผู้อยู่ในสวรรค์ ผู้อิ่มทิพย์
นคร คือ เมือง

แปลตรงความหมายคือ "เมืองแห่งพระราม เมืองของพระราม"[/b]

อันได้แก่ชื่อ หลัก คือเมือง "อโธยา " ในอินเดียและในมหากาพย์รามายณะ ในวรรณกรรม,คัมภีร์ทางศาสนา รับกับการมีตัวตนของนครอโยธยาในประเทศอินเดีย

อโยธาเมืองแห่ง(ของ)พระราม ก็เป็นชื่อของกรุงศรีอยุธยาที่เอาคติมาจากอินเดีย

ประเด็นที่ 2

ส่วนรามเทพ ตามความเห็นของเจ้าของกระทู้
เป็นพัฒนาการของคติความเชื่อในอินเดียใต้และเกาะลังกา
ที่รับคติความเชื่อ ปรัชญาและศาสนาแต่ละนิกาย ในรูปแบบที่แตกต่างไปจากรากเหง้าเดิมในอินเดียเหนือ(กว่า) ก็คือ มีพัฒนาการและการปรับแปลงให้เข้ากับวรรณธรรม สังคมท้องถิ่นของตน

พลัง(ศักติ)ของเทพเจ้า เช่นพระแม่กาลี เจ้าแม่ทุรคา พระขันธกุมาร และพระราม กลับมีอิทธิพลสูงกว่า แบบแผนเดิมของนิกายอินเดียเหนือ คือทางใต้เขานิยมคติของพลังและความสำเร็จจากการกระทำด้วยตนเอง มากกว่าการบูชาขอพรที่มองไม่ห็นประโยชน์ พระพรหม ของศาสนาฮินดู ถึงจะลงมาด้วย แต่ก็ถูกลดความนิยมลงจนกลายเป็นเทพชั้นล่าง แค่เป็นศาลขอพรร่วมในวิหาร เช่นกรณีของวัดพระแม่อุมา ก็คือ พระนางกาลี หรือทุรคา จะมีศาลพระพรหมเล็ก ๆ อยู่มุมหนึ่งของมณฑล

ในอินเดียใต้ ( ซึ่งก็มีหลายภูมิภาค ความเชื่อจะต่างกันในรายละเอียด เช่น วัดไหนบูชาเทพองค์ใดเป็นหลัก บางวัดบูชาเทพหนุมานเป็นหลัก ก็จะมีสิหารกลางที่บูชาลิงใหญ่โต แต่ก็จะมีวิหารเล็ก ๆ รายล้อมตามรูปยันต์ (มันดาร่า) ทวยเทพที่ให้พลังกับหนุมาน และทวยเทพที่เป็นหลักของฮินดู)

พระราม จึงยิ่งใหญ่กว่าพระนารายณ์ (คำว่ายิ่งใหญ่หมายถึงการได้รับการบูชาและความนิยมนำมาเป็นเทพหลักของชีวิต)
พระขันธกุมาร ยิ่งใหญ่กว่า พระศิวะ
หนุมาน ก็เป็นอวตารของพระศิวะ

พลังการต่อสู้หรือความสามารถเฉพาะบุคคล ในรูปของเทพกึ่งมนุษย์ หรือมนุษย์ในเรื่องเล่าของเหล่าเทพ เป็นแก่นและสาระสำคัญ ต่อการเปลี่ยนแปลงความเชื่อของฮินดู

ทางอินเดียใต้จึงเลือกใช้ เฉพาะที่เข้าได้ดีกับวัฒนธรรมท้องถิ่นและดัดแปลงเป็นนิกายใหม่มากมาย ทั้ง ๆ ที่รากเหง้าก็เป็นเทพเจ้าองค์เดียวกัน

เมื่อศาสนาฮินดูมีพัฒนาการที่อินเดียใต้ ศาสนาพุทธที่ลงพร้อม ๆ กัน นิกายของศาสนาพุทธก็เปลี่ยนแปลงไปตามภูมิภาคและเงื่อนของแต่ละสังคม ที่บ้างก็รับตรง บ้างก็รับทั้งสอง บ้างก็เอาทั้งสองศาสนา หลายนิกายมาผสมกัน เช่นการผสมสูตรอาหาร จนกว่าจะอร่อย

พุทธศาสนานิกายมหาวิหารและนิกายลังกาวงศ์ของเกาะลังกา เป็นนิกายใหม่ที่เหมาะสมกับท้องถิ่นลังกา ที่มิลักขะถูกดูแคลนในเรื่องของวรรณะ พุทธศาสนาจึงได้รับการ Vote จากกลุ่มลังกาและอินเดียส่วนต่าง ๆ

เมื่อวัฒนธรรมพื้นฐานมันปรับเข้าหากันได้ จึงมีการแปลงพุทธศาสนานิกายเดิม เลือกรายละเอียดทั้งสายหินยานและสายมหายาน ( ซึ่งมีมากกว่า 10 นิกาย) มาเกิดเป็น พุทธศาสนาสายลังกาวงศ์ ในพุทธศตวรรษที่ 17

ในขณะเดียวกัน ก็รับเอารามยณะ อันมีพลังความสามารถในการรบของพระรามและรับเอา ไศวะนิกาย ในพลังความสามารถในการรบ ของพระขันธกุมาร มาทำหน้าที่แทนท้าวชุมพลของศาสนาพุทธนิกายเถรวาทเหนือ ซึ่งเป็นคติความเชื่อเดิม
เพื่อทำหน้าที่อวยพรให้แก่ผู้มาบูชากระสถูป มีโชคลาภและร่ำรวย ( คตินี้เข้ามาในสุวรรณภูมิในสมัยวัฒนธรรมทวารวดี ราวพุทธศตวรรษที่ 13)

ในขณะเดียวกัน ก็เป็นการเพิ่มประสิทธิภาพในการปกปักษ์รักษาพระสถูป ในยามที่พระบรมสารีริกธาตุเป็นที่ต้องการและหาได้ยาก จนถึงขั้นทำสงครามแย่งพระบรมธาตุในยุคต่าง ๆ

"รามเทพ" จึงเป็นปรากกการณ์ ของการยืมตัว (อย่างตั้งใจ) บุคคลผู้ทรงพลังสูงสุดในคติฮินดูของอินเดียใต้
(รวมถึงคติการใช้ช้างแบกสถูปของนิกายเถรวาท มารวมตัวกันอยู่ในพุทธศาสนาสายลังกาวงศ์ )
กลายมาเป็น ขันธกุมาร (ขัตตฺคาม) รามเทพ ในคัมภีร์ศาสนาของลังกาวงศ์ ร่วมกับเทพอีกสององค์ อันได้แก่ พิเภกหรือพระลักษณ์ และสุมนเทพ ( ก็แล้วแต่ท้องถิ่นของลังกาเองอีกแหละว่า เขาเลือกจะใช้ใคร คติความเชื่อไม่ใช่แบบแผนตายตัวเช่นในปัจจุบัน)

หากสยามรับเอาลังกาวงศ์มาในยุคหลังพุทธศตวรรษที่ 20 จึงมีเรื่องราวมากมายที่แต่งเติมและดัดแปลง ทั้งชาดก พุทธประวติ เทพปปรณัม คำสวด พระธรรมวินัยฯลฯ การศึกษาพัฒนาการของศาสนา จึงไม่สามารถและไม่ควรใช้แนวคิดของเถรวาทสายลังกาวงศ์ ( ซึ่งมีภาษาบาลี เป็นภาษาหลักที่ส่งอิทธิพลมาสู่ประเทศไทย ) มาเป็นตัวตั้ง ควรมองข้ามไปถึงรากฐานของการกำเนิดและพัฒนาการในช่วงต่าง ๆ ก่อนส่งอิทธิพลมายังมิติของเวลาในปัจจุบัน และมิติของภูมิภาค อันได้แก่ประเทศไทย

ประเด็นที่สาม

การรับเอาคติความเชื่อเรื่องเรื่องรามยณะพระรามของกรุงศรีอยุธยา จะมีส่วนผสมของศาสนาฮินดูฝ่ายเหนือที่ผ่านมาทาง ชวาและกัมพูชา (ราวพุทธศตวรรษที่ 16 ถึงปัจจุบัน) มากกว่าจะรับโดยตรงมาจากพุทธศาสนาสายลังกาวงศ์ (พุทธศตวรรษที่ 20 ถึงปัจจุบัน) ซึ่งอยู่ในสมัยหลัง

รับมาคนละมิติของเวลา คนละมิติของสถานที่ต้นทาง แต่ก็มีความหมายเดียวกัน
แต่ก็มีรายละเอียดต่างกัน
พระรามของวัฒนธรรมอยุธยาคืออวตารของกษัตริย์

พระรามของพุทธศาสนาสายลังกาวงศ์ คือทวารบาล
แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 50 10:55:47

จากคุณ : วรณัย - [ 23 มิ.ย. 50 15:43:01 ]