ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อตอนที่ป้าอายุราว 40 ปี ป้าก็ได้มีรักจริง แล้วก็แต่งงานกับหนุ่มที่อายุเด็กกว่า 10 ปีเต็ม แต่ก็เป็นรักจริงแค่ตอนนั้น  หรือรักจริงหวังแต่งเท่านั้น เพราะอยู่กันได้ไม่กี่เดือนก็ต้องเลิกรากัน ของแบบนี้ บางทีอย่าไปหวังอะไรกันนัก โดยเฉพาะความรักที่ต่างวัยกันมาก ต้องพิจารณากันให้ถี่ถ้วน ไม่งั้นประวัติศาสตร์มันจะซ้ำรอยไปเรื่อยๆ ป้าเรียนจบการช่างสตรี ถ้าเป็นสมัยนี้ก็เรียกว่าวิทยาลัยอาชีวศึกษา ป้าได้เปิดร้านตัดเย็บเสื้อผ้าที่กลางตลาดช่วงข้าวใหม่ปลามัน พอรักพังทลายก็ต้องคิดถึงบ้านแล้วล่ะ หลังจากหน้ามืดตามัวไปพักหนึ่ง ป้าจึงย้ายกลับมาทำมาหากินตรงบ้านเกิดอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้อยู่ในคลองแล้ว แต่มาปลูกบ้านอยู่บนที่ดอนริมถนน เป็นที่ดินแปลงเล็กๆ ที่ซื้อจากสมบัติปู่ย่าของผมเองครับ จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 11:43:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ป้าปลูกเป็นบ้านทรงสมัยใหม่ 2 ชั้น ยังยึดอาชีพตัดเย็บเสื้อผ้าเป็นหลักเช่นเดิม แล้วก็ขายของหน้าร้านเล็กๆ น้อยๆ ไปด้วย  ทำงานตัวคนเดียวแบบนี้ละครับ แต่ก็ทำได้ไม่นาน  ไม่ใช่เพราะท้อแท้ หรือว้าเหว่เดียวดาย  แต่เพราะสู้ขโมยไม่ไหว ป้าโดนขโมยงัดเข้าบ้านหลายครั้งมาก  แทนที่จะตั้งตัวได้ ชีวิตกลับทรุดลง มีครั้งหนึ่งสุดจะทน เพราะขโมยมันหมายปองตัวป้าด้วย  ถึงตอนนั้นป้าอายุจะเข้า 50 แล้ว ถูกลักทรัพย์นอกกายยังทนได้ แต่จะบังคับใจคงไม่ยอม ป้ากลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยอีก จึงย้ายกลับลงคลอง ไปอยู่กับพ่อแม่พี่น้องในบ้านเดิม บ้านหลังนี้ก็ถวายให้วัดใกล้บ้าน ป้าต้องจ้างช่างทั้งรื้อ แล้วก็ทั้งไปปลูกให้กับวัดด้วย ปัจจุบันเรือนหลังนี้ยังเหลือเป็นอนุสรณ์ไว้เพื่อป้าอยู่ที่วัดแห่งนั้น จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 11:44:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บ้านในคลองของพ่อแม่พี่น้องป้า เป็นบ้านทรงไทยทุกหลัง เฉพาะบ้านของป้าเป็นเรือนไทยหลังหนึ่ง ข้างหน้าเรือนเป็นนอกชาน ด้านบนมีหลังคาต่อยาวคลุมนอกชานอีกที นอกชานนี้เป็นที่นอนได้อีก แขกมาเป็นสิบก็แบ่งนอนกันตรงนี้ได้อย่างสบาย ต่อจากทรงไทยยาวไปอีก เป็นห้องน้ำ และนอกชานแล่นต่อ ถัดไปจะเป็นห้องครัว ซึ่งเป็นเรือนไทยเล็กๆ อีกหลัง  ปลูกสะกัดกัน ป้าอีกคนบอกว่าเรือนหลังนี้เดิมเป็นของย่าชวดของเขา คือจีน....อำแดง.... เจ้าของโฉนดผืนนี้ เรือนย่าชวดเป็นเรือนฝาหอยโข่ง  บ้านแบบนี้จะสวยงาม  เย็นดี  รวยกว่าคนอื่น  เพราะทำยาก  ใช้ไม้ไผ่ทำกรอบ  กรุด้วยจาก ถ้าเรือนฝาสำรวจจะเอาไม้จริงทำกรอบ กรุด้วยจากเหมือนกัน ส่วนเรือนฝากระดานจะเอาไม้จริงทำกรอบ  และกรุด้วยไม้จริงด้วย ป้าเล่าว่าเรือนย่าชวดพี่น้องอีกสามหลังที่ปลูกในบริเวณนั้น  ย่าชวด 2 คนเป็นเรือนฝาสำรวจ เรือนย่าชวดผู้หญิงคนเล็ก ที่เป็นเชียดของผมปลูกเป็นฝากระดานไม้สัก เรือนพี่น้อง 4 หลังแรกเริ่มต้น มีฝาครบทั้ง 3 แบบเลยครับ จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 11:46:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ล้อมหน้าล้อมหลังบ้านของป้าในสมัยต่อๆ มา  จะมีบ้านทรงไทยของครอบครัวอื่นปลูกติดกันราวประมาณ 20 หลังเต็มไปหมด เป็นลูกหลานเหลนของชวดผู้หญิง 4 คนพี่น้องกันนี่แหละ ที่อยู่ในถิ่นฐานเดิมของพ่อแม่ ส่วนชวดผู้ชายคนอื่น  ยังดำรงคงความเป็นเชื้อสายจีนต่อมาให้ลูกหลานเรียก อาก๋ง เรียกอากู๋กัน แล้วก็ย้ายไปอยู่ในถิ่นอื่นบ้านภรรยา บ้านทุกหลังในนี้มีนอกชานแล่นต่อถึงกันทุกบ้าน ดังที่แจ้งให้ทราบแล้วในกระทู้ก่อน แน่นอนครับว่าบ้านปลูกในพื้นที่โฉนดผืนเดียวกัน โฉนดใบนี้ออกตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 5  ร.ศ.127 หรือ พ.ศ.2451 ครั้งแรกรุ่นแรกของโฉนดที่ดินเมืองสุพรรณ แต่หลายบ้านในนี้ปลูกมาแต่ก่อนที่จะมีโฉนด  คงตั้งแต่รุ่นที่เป็นตราจองก่อนหน้านั้น เจ้าของที่ตามโฉนดยังเป็นชื่อ จีน..... อำแดง..... สองผัวเมียซึ่งเป็นคุณชวดของป้าดังกล่าว และตอนนี้ก็ยังไม่มีการโอนชื่อเป็นลูกหลานรุ่นหลังกันอีกเลย ปัญหาของที่ดินมันจะตามมาอีกในรุ่นนี้ หรือรุ่นต่อไป เพราะผู้รับมรดกสืบทอดจากคนรุ่นแรกนั้น มีหลายพันชื่อเหลือเกิน จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 11:48:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บ้านทรงไทยที่ป้าอาศัยอยู่  รับมรดกสืบต่อกันมาเรื่อย ภายหลังก็ได้ปรับปรุงเปลี่ยนแปลงซ่อมแซมเรื่อยๆ เช่นกัน จนท้ายสุดกลายเป็นเรือนฝากระดาน เช่นเดียวกับบ้านหลังอื่นๆ ข้างเคียง ข้างในเรือนหลังนี้แบ่งเป็นสองห้อง ห้องหนึ่งทางเหนือเป็นห้องพระ แล้วมีโกศกระดูกพ่อแม่พี่น้องบรรพบุรุษตั้งอยู่ด้วย ผมเข้าไปดูครั้งหนึ่ง ห้องยังมีรูปย่าของป้าอยู่ด้วยเลย เก็บสอดซ่อนไว้อย่างดีในถุงกระดาษ ลูกหลานแทบไม่มีใครเคยเห็น ย่าคนนั้นเกิดราวปี 2410  ตายปีน้ำท่วมใหญ่ 2485 รูปนั้นถ่ายก่อนหน้าคงไม่นาน เพราะถ่ายรุ่นเดียวกับรูปของเชียดผม ที่กล่าวไว้ตอนเล่าถึงเรือนฝาหอยโข่ง ฝาสำรวจ แล้วก็เรือนฝากระดาน ในคห.3 ป้านอนในห้องนี้เป็นส่วนใหญ่ครับ อีกห้องทางใต้วางตู้เก็บของเป็นส่วนใหญ่ ไม่มีคนนอน ป้าอีกคน เป็นพี่สาวใหญ่ เกิดปีวอก 2463 นอนที่นอกชานหน้าบ้าน เพราะเย็นดี ฝนไม่สาดด้วยหลังคากว้าง บ้านนี้ตอนหลังเหลืออาศัยอยู่กันแค่สองสาวนี่เอง  พี่สาวเป็นสาวจริงๆ ครับ สาวโสดเสียด้วย ป้า2469 นอนในห้อง ป้า2463 พี่ใหญ่ นอนเฝ้าหน้าห้อง ไม่มีใครอื่นอยู่ในบ้านหลังนี้เลย นอกจากคนแก่เพียง 2 คน ประตูห้องนอนใหญ่ไม่เคยล็อก เพราะขโมยไม่กล้าเข้า เคยเข้ามาครั้งหนึ่งไม่ได้อะไรก็บอกว่าเข็ด แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 50 13:21:52 จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 11:54:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมจำไม่ได้ว่าป้าชีพจรลงเท้าตั้งแต่ยังสาวรึเปล่า แต่ช่วงที่ผมโตและจำความได้ ก็เป็นยังงี้อยู่แล้ว ป้าทักทายคนเก่ง ทักทายไม่กี่ครั้งก็ได้ไปกิน ไปเยี่ยม แล้วก็ไปนอนที่บ้านเขาได้เลย อ้อ ช่วงหลังป้ามีอาชีพนั่งขายผักอยู่กลางตลาดสดเมืองสุพรรณครับ จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 11:54:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ป้าหายไปหลายวันแล้ว ผมไม่เห็นหน้าป้าเกือบ 2 อาทิตย์ ก็เลยถามแม่ว่าเห็นบ้างรึเปล่า แม่ทราบจากป้า2463 พี่สาวของท่านว่า คนเห็นว่าไปบวชชีพราหมณ์หรือศีลจาริณีที่วัดสุวรรณภูมิกลางตลาด ตอนนั้นเป็นช่วงงานพระราชทานเพลิงศพของเจ้าอาวาสวัด เป็นเจ้าคณะอำเภอเมืองสุพรรณด้วย   คนแก่ๆ แถวนั้นเรียกกันติดปากว่า "หลวงพี่ใหญ่"  เป็นพระที่คนเคารพนับถือกันมาก  และป้าก็สนิทกันกับท่านด้วย อ้อ ลืมไป ป้าสนิทกับทุกคนอยู่แล้วครับ ถึงว่า ป้าหายไปซะตั้งนาน มัวแต่ไปรับบุญงานศพหลวงพี่ใหญ่นี่เอง จากนั้นก็ไม่ได้ไต่ถามอีก เพราะเบาใจ และเห็นว่าป้ายังคงดื่มด่ำกับรสพระธรรม จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 11:56:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อาทิตย์ที่ 26 ธันวาคม 2547  วันนั้นคนบ้านเราต้องแบ่งกันหลายภาค  เพราะงานราษฎร์หลายงาน  ก่อนที่จะมารวมตัวกันในตอนบ่ายอีกครั้ง - ตอนเช้า ผมต้องขับรถไปส่งแม่ เพื่อทำบุญร้อยวันป้าสะใภ้ของแม่เองแถวบ้านโพธิ์พระยา - แล้วขับรถส่งเมียกับลูกไปทำบุญศพคุณป้าอีกท่านที่ตายที่สหรัฐอเมริกา แล้วนำกระดูกกลับมาทำบุญที่บ้านน้องชายในเมืองไทย - ผมก็ไปทำงานเดิมๆ ต่อ พอตอนเที่ยงถึงได้ไปรับทุกคนในครอบครัวที่กล่าวถึง รวมหลานสาวอีกคน - จากนั้นพวกเรารวม 6 คนก็ขับรถพากันไปเที่ยวเขื่อนป่าสักชลสิทธิ์ และชมดอกทานตะวันบานกันข้างทาง วันนั้นเป็นวันที่สนุกมากครับ เป็นครั้งที่สองในชีวิตที่ผมได้ไปเที่ยวเขื่อนแห่งนี้  เรานั่งรถพ่วงชมสันเขื่อนด้วย สวยงามจริงๆ วันนั้นทั้งเหนื่อยทั้งสนุก  กลับถึงบ้านสุพรรณมืดเลย   ส่งแม่ที่บ้านเสร็จก็กลับมาบ้านตัวเอง หารู้ไม่ว่ามีข่าวใหญ่มหึมารออยู่ จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 11:57:53 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ประมาณ 2 ทุ่มคืนนั้น เพื่อนรักชาวต่างประเทศโทร.ทางไกลมาสอบถามข่าวคราวใหญ่ที่เกิดขึ้นในเมืองไทยและเพื่อนบ้านในเขตมหาสมุทรอินเดีย เกิดแผ่นดินไหวและคลื่นสึนามิ เพื่อนบอกว่าข่าวโด่งดังไปทั่วโลก คนตายเป็นพัน  เมืองไทยคงไม่มากเท่าไร อนิจจา ข่าวของเรา กลับไม่รู้  ต้องอาศัยเพื่อนชาวต่างประเทศบอก หลังจากนั้นก็เลยเปิดโทรทัศน์ดู  ก็ยังมีละครกันตามปกติ เปิดดูไอทีวี โอ้วพระเจ้า อะไรกันนี่ มีรายงานความรุนแรงเกิดขึ้น ยิ่งเวลาผ่านไป ข่าวร้ายยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อนผู้หญิงรุ่นเดียวกันคนหนึ่ง เพิ่งจะเสียสามีที่แต่งกันได้ยังไม่ถึงสิบปีดีเมื่อต้นเดือนธันวาจากโรคมะเร็งปอด สามีอายุใกล้เคียงกับเธอนี่แหละ  เธอยังคงโศกเศร้ามาก และยาวนาน แล้วก็เป็นห่วงลูกอีกสองคน พอเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงอย่างสึนามิ แล้วมีคนตายมากมายอย่างไม่เลือกที่รักมักที่ชัง  เท่านี้เธอก็ทำใจได้กับความสูญเสียที่เธอได้รับ เพราะมีคนอื่นหนักกว่าหลายเท่าเหลือเกิน จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 14:45:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ช่วง 4-5 วันนี้ ผมก็เลยยุ่งกับเหตุการณ์สึนามิไปกับเขาด้วย ยังบริจาคเงิน กับเสื้อผ้าส่วนหนึ่งไปกับหน่วยงานราชการด้วยเหมือนกัน ติดตามข่าวคราวน้องที่เป็นลูกสาวของอา ที่อาศัยอยู่ภูเก็ต บอกว่าทางการประกาศให้คนหนีขึ้นไปนอนบนภูเขา เพราะสึนามิอาจจะเกิดขึ้นมาอีก รู้สึกว่าขึ้นไปนอนอยู่ 2 คืน  อดข้าวอดน้ำกันบนยอดเขานั่นแหละ แถมตบยุงกันเพลิน ติดตามข่าวเพื่อนสนิทชาวต่างประเทศที่อยู่ภูเก็ตด้วยเหมือนกัน  โทรศัพท์ที่นั่นใช้การไม่ได้ และทางการประกาศให้งดใช้ด้วยหากไม่จำเป็น แต่ทุกคนก็คิดว่าเรื่องของตัวเองสำคัญทั้งนั้น จึงได้ส่ง sms ทางทีวีด้วย  เพราะเห็นคนใช้วิธีนี้กันมาก  เผื่อเขาจะมีทางทราบ คนเราจะเห็นใจกันก็ตอนเดือดร้อนนี่แหละครับ   ทราบภายหลังต่อมาว่าญาติและเพื่อนทุกคนปลอดภัย เหตุการณ์สึนามิ ทำให้พวกเราลืมเรื่องของคุณป้าไปซะสนิท . จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 14:47:54 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอให้ประเทศไทยสงบสุขและแคล้วคลาดปลอดภัยจากภยันตรายทั้งปวง... -/\- จากคุณ : Passepartout - [ 8 ก.ค. 50 15:18:32 ]

ความคิดเห็นที่ 12 รออ่านอยู่นะค่ะ จากคุณ : มามี้@ian - [ 8 ก.ค. 50 15:43:47 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน รวมทั้งท่านที่ลงนาม คุณ Passepartout  คุณมามี้@ian พยายามเร่งเขียนและปรับปรุงข้อความให้เสร็จทันเวลา แต่ว่าวันนี้งานยุ่งหน่อย แต่ก็นึกแล้วก็เขียนเสร็จหมดแล้ว ต่อกันได้เลยครับ ...... วันศุกร์ที่ 31 ธันวาคม 2547  แม่โทรศัพท์มาบอกผมว่า ป้าตายแล้ว ป้านอนแห้งตายอยู่ในห้องนอนของแกนั่นแหละ น่าสงสารอะไรอย่างนี้ หลานสาวของป้าอายุเกือบ 50 แล้วล่ะ  มาที่บ้าน ถึงได้รู้ หลานสาวคนนี้เป็นลูกของน้องชายคนเล็กของป้า อยู่กับพ่อที่บ้านห่างกันกับป้าประมาณ 2 กิโล จะมาดูแลป้าทั้งสองเป็นระยะๆ น้องชายคนเล็กของป้าเป็นเพียงพี่น้องคนเดียวที่มีลูกหลานสืบตระกูล  นอกนั้นเป็นโสดหรือเป็นหมันกันหมด อนิจจา เกิดอะไรขึ้นกับป้า . จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 16:02:26 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คนมาดูป้ากันเต็มไปหมด  ยืนแน่นทั้งบนบ้าน ทั้งลานหน้าบ้าน ตำรวจมาสืบคดี หมอมาชันสูตรป้า แต่ยังลงความเห็นอะไรไม่ได้ แล้วก็ไม่กล้าชี้ชัด เพราะป้าแห้งไปทั้งตัว  หน้าแฟบ แก้มตอบลึก ผมร่วงหลุดกองอยู่กับพื้นกระดาน มีแต่เสื้อผ้าเท่านั้นที่บ่งชี้ว่าเป็นตัวป้า หมอสงสัยสาเหตุการตายอย่างน้อย 2 ประการ คือ - หัวใจวายตายเอง - หรือจะถูกข่มขืนแล้วฆ่า  ถึงป้าอายุจะ 80 ขณะนั้นแล้ว เหตุนี้ก็ยังไม่ถูกตัดไป เพราะป้ายังมีน้ำมีนวล จึงต้องส่งป้าไปชันสูตรอย่างละเอียดที่สถาบันนิติเวชวิทยา กรมตำรวจ ปทุมวัน กรุงเทพอีกครั้ง ป้าคงไม่ได้ทักทายกับคุณหญิงหมอพรทิพย์ โรจนสุนันท์ หรอก เพราะท่านกำลังวุ่นอยู่กับเพื่อนพ้องที่สึนามิอันดามัน จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 16:03:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ป้าเดินทางกลับจากกรุงเทพถึงบ้านตอน 4 โมงเย็นของอีกวัน คือ วันที่ 1 มกราคม 2548 ป้าเที่ยวกรุงเทพข้ามปีเลย มาถึงเย็นไป  เลยเอาป้าไปตั้งไว้เฉย ๆ บนศาลาวัดก่อน ยังไม่ได้สวดทำบุญกุศลให้ ทั้งๆ ที่มันล่ามานานแล้ว  ป้าคงพอทนได้นะ ได้ทำบุญแผ่ส่วนกุศลให้ป้า 2 คืน  แขกไม่มาก มีเฉพาะคนบ้านใกล้เรือนเคียง ไม่มีแขกไกลเพราะป้าไม่มีลูกหลานสายตรง ทำครัวเพื่อเลี้ยงพระเลี้ยงคนกันในห้องหลังที่ป้าปลูกถวายวัดแห่งนี้ตั้งแต่เมื่อ 20 กว่าปีนี้แหละ ทุกงานของวัดนี้ต้องใช้ครัวที่เป็นน้ำพักน้ำแรงของป้าหลังนี้ละครับ วันอังคารที่ 4 มกราคม ทำการฌาปนกิจตอนเย็น ตอนที่ป้ายังอยู่ ป้าไปร่วมงานบุญ งานศพ ทั้งญาติพี่น้องและเพื่อนๆ ทุกคนไม่มีขาด ไกลแค่ไหนไม่ต้องห่วง ทั้งในอำเภอ ต่างอำเภอ หรือแม้แต่ต่างจังหวัด ถ้ารู้ป้าเป็นต้องไป ช่วยจนเสร็จงานกันเลยทีเดียว นี่เป็นความดีที่สุดอย่างหนึ่งของป้า งานครั้งสุดท้ายของป้าเองคราวนี้  คนที่รู้จักและรู้ข่าวก็มาร่วมงานกันพอสมควร รวมทั้งเพื่อนๆ คุ้นเคยกัน ที่ป้าไปอุดหนุนทั้งอาหารการกิน ทั้งที่นอน รวมทั้งเพื่อนๆ ที่บวชศีลจาริณีก็มากันพอสมควร เรียกได้ว่า ป้าได้รับผลตอบแทนจากบุญกุศลที่ได้ปฏิบัติมาอย่างตลอดชีวิตพอสมควรแล้วละป้า จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 16:06:12 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เกิดอะไรขึ้นกับป้า หมอสันนิษฐานว่าป้าตายมาประมาณ 1 เดือนแล้ว และคิดว่าเป็นหัวใจวาย ป้าเป็นคนเจ้าเนื้อ  ไม่เคยเป็นคนผอมให้เราเห็นเลยมาตลอด แต่สภาพขณะนั้นของป้าแห้งเหี่ยว จำหน้าตาไม่ได้ เพราะเพียงเดือนเดียวป้าตัวผอมลงมากจนเหลือแต่หนังติดกระดูกจริงๆ คนที่ไปดูบอกว่า ไม่เหลือหนอนแม้แต่ตัวเดียว มันคงโตจนกลายเป็นแมลงวันไปหมดแล้ว ใต้ถุนบ้านป้าปกติจะค่อนข้างแฉะ และมีหญ้าขึ้นแซมอยู่ แต่พื้นดินใต้ถุนตรงข้างล่างต่ำจากที่ป้านอนอยู่ หญ้าตายเป็นวงกว้าง เพราะน้ำเหลืองหยดผ่านร่องไม้กระดานลงพื้นทุกวัน เป็นเวลานานพอที่จะทำให้หญ้าตายแล้วฟื้นตัวไม่ทัน จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 16:10:25 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ทำไมไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย บ้านหลังนี้มีคนแก่อยู่ 2 คน  ป้า2463 คนโตขณะนั้นอายุกว่า 84 ปีแล้ว  มีหลงๆ ลืมๆ ไปบ้างตามประสาคนแก่  จมูกก็ไม่น่าจะดี และอีกอย่างหนึ่งที่ต่างไม่ค่อยได้สนใจกัน  เพราะป้า2469 ไม่ค่อยจะอยู่ติดบ้านอย่างสม่ำเสมออยู่แล้ว และที่สำคัญ เข้าใจว่าไปบวชชีพราหมณ์งานศพเจ้าอาวาสวัดสุวรรณภูมิกลางเมือง แต่ก่อนบ้านกลุ่มนี้มีคนอยู่เยอะ ปัจจุบันเนื่องจากบ้านเก่า คนก็แก่ แล้วก็ตายกันไปเกือบหมด ลูกๆ หลานๆ รุ่นหลังอายุแถว 50-60 ลงมาก็แยกย้ายไปตั้งหลักแหล่งต่างถิ่นเป็นส่วนใหญ่ บ้านบางหลังจึงไม่เหลือคนอยู่อีกเลย  จึงเหลือเพียง 4-5 ครอบครัวเท่านั้นที่อยู่ในกลุ่มนี้ บางหลังก็มีคนแก่คนสองคนอย่างที่กล่าวมา ความคึกคักในอดีค คงเหลือร่องรอยเพียงจำนวนบ้านที่เยอะแยะมากมายเท่านั้น แต่คนหายเกลี้ยง ในจำนวนนี้มีเพียงหลังเดียวเท่านั้นที่มีครบ พ่อ-แม่-ลูก   มีบ้านรวม 2 หลังที่สมาชิกต้องเดินหรือขับรถผ่านตรงที่น้ำเหลืองหยดแห่งนี้ และบันไดขึ้นบ้านก็แทบจะชิดกับตรงที่ตกน้ำมัน บ้านหนึ่งเหลืออยู่แค่สองผัวเมีย อายุ 50 กว่า ทำงานเช้าไปเย็นกลับ อีกบ้านเป็นข้าราชการทั้งผัวเมีย อายุ 50 กว่าเช่นกันแต่ใกล้ 60 แล้ว  ที่บอกว่ามีครบพ่อแม่ลูกนี่แหละ พี่คู่นี้มีลูกกำลังเรียน เช้าไปเย็นกลับกันทุกคน  เสาร์อาทิตย์ก็อยู่แต่ในบ้านตัวเอง พอทราบเรื่อง และได้สอบถามกัน ก็รำลึกขึ้นได้ว่า เคยได้กลิ่นสาบๆ สางๆ อยู่หลายวันเหมือนกัน  แต่คิดว่าเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดอื่น อย่างเช่น หนู หมา แมว ไม่มีใครคิดเลยว่าจะเป็นป้า จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 16:15:31 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ป้า2463 พอตื่นก็เข้าไปหุงข้าวในครัวที่อยู่อีกหลังต่อกัน กินเสร็จก็มาอ่านหนังสือ หรือนอนต่อ หรือกะย่องกะแย่งเดินไปเที่ยวหาเพื่อนคุยในหมู่บ้านของผมที่ห่างไปอีกหน่อยติดถนน นี่คือกิจวัตรประจำวันของป้า2463 ครับ ส่วนป้า2469 ชีวิตประจำวันท่านโลดโผน แล้วก็ไม่ค่อยอยู่กับที่ ป้า2463 จะไม่เคยแง้มประตูห้องนอนเข้าไปเลยถ้าไม่มีเหตุจำเป็น  ทั้งๆ ที่อยู่ใกล้แค่มือเอื้อม กลอนข้างในก็ไม่ได้ใส่  กลอนข้างนอกก็ไม่ได้ล็อก หุงข้าว กินข้าว นั่งพัก นอนเล่นอยู่แต่หน้าห้องโดยไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลยแม้แต่น้อย ป้าอยู่ในห้องรวมเวลาเป็นเดือนแล้ว แต่ไม่ยักมีใครรู้เลยว่าป้าอยู่ที่นั่น มันเหมือนหญ้าปากคอกจริงๆ จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 16:17:16 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ป้ามีพี่น้องจนอายุถึงโตรวม 5 คน คนโตคือป้า2463  ป้าเป็นคนที่ 3 เมื่อปลายเดือนพฤศจิกายน ป้าได้ไปเผาน้องชายคนถัดไป คือคนที่ 4 ที่เกิดปีมะเส็ง 2472 ที่จังหวัดนครปฐม กลับมาก็บ่นว่าแน่นหน้าอก  หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเห็นป้าอีกเลย คงจะเป็นช่วงวันสองวันที่กลับมานั่นแหละ แสดงว่าป้าใช้เวลาประมาณเดือนหนึ่งที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย  และร่างกายจึงซูบผอมจนจำไม่ได้ ป้าคนที่สอง เกิดปีกุน 2466  เป็นอัมพฤกษ์อัมพาต พักอาศัยกับญาติพี่น้องคนอื่น และเสียชีวิตก่อนน้องชายที่อยู่นครปฐมเล็กน้อย พี่น้องท้องนี้หมดทุกข์หมดโศกในรอบปีเดียวกันรวม 3 คน ขณะนี้เหลือแต่เพียงพี่สาวคนโต 2463 กับน้องชายคนเล็ก 2475 เท่านั้น ป้าคนโตยังยืนยันจะขอตายอยู่ที่บ้านเกิดของตัวเองหลังนี้ บ้านที่รับมรดกต่อจากคุณชวดผู้หญิง แล้วก็เป็นที่ตายของญาติสายตรงทุกคนต่อจากคุณชวดท่านนั้น ตั้งแต่ 2 ชวดแรก มาถึงปู่ย่า แล้วก็พ่อแม่ คนต่อไปก็จะเป็นป้า และอาจเป็นคนสุดท้ายของบ้านหลังนี้แล้ว จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 16:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขอแสดงความอาลัยกับป้า ผู้ที่มีประสบการณ์เฉียดตายร่วมกับผมเมื่ออุบัติเหตุเรือล่มปี 2526 ป้ายังอุตส่าห์อยู่ดูโลกอันกว้างใหญ่ใบนี้ได้อีกยาวกว่า 20 ปี แล้วอีกเมื่อไรจะเป็นคิวชะตากรรมของหลานคนนี้ อาจ 20 ปีถัดไปก็ได้ ป้าผู้มีใจฝักใฝ่แต่เรื่องทำบุญทำทานมาตลอดชีวิต ป้าผู้จากไปอย่างสงบ โดยไม่รู้ตัว และไม่ยอมให้ใครรับรู้ล่วงหน้าเลย อากาศปลายปีปีนั้นหนาวเหน็บเย็นยะเยือก  แต่กระนั้น เขายังไม่ยอมให้ป้าหยุดเดินทางตะลอนๆ อีก ป้าต้องเดินทางข้ามปี  ปีที่มีสึนามิ  แล้วพวกเรายังลืมป้าไปเป็นเดือน ป้าเดินทางท่องเที่ยวมาตลอดชีวิต  ตายแล้วป้ายังต้องไปเที่ยวกรุงเทพอีก คงเป็นสิ่งที่ป้าเคยทำมาแต่ชาติปางก่อน จนส่งผลมายังชาตินี้ และจะชาติต่อๆ ไปอีกด้วยหรือไม่ แต่ก็เป็นการเดินทางครั้งสุดท้ายของร่างกายป้าในชาตินี้แล้วล่ะ ชีวิตหนอชีวิต จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 16:28:25 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แวะมาทักทายครับ  มาอ่านต่อ จากคุณ : นอกราชการ - [ 8 ก.ค. 50 16:39:05 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สวัสดีครับคุณนอกราชการ และทุกท่าน พบกันใหม่อีก 2 วัน วันอังคารครับ จากคุณ : NickyNick - [ 8 ก.ค. 50 16:41:26 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เหงาจับใจ ไม่มีใครรู้เลยเป็นเดือน จากคุณ : มามี้@ian - [ 8 ก.ค. 50 16:54:20 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สงสัยว่าถ้าน้ำเหลืองหยด ต้นไม้ไม่น่าตาย ต้นไม้จะตาย เพราะ กรดจัด ด่างจัด สารละลายเข้มข้นจัดราดโดน สงสัย! หยองแทนเพื่อนบ้านจัง จากคุณ : Babatov - [ 8 ก.ค. 50 17:33:52 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านจบแล้วซึมไปเลยค่ะ เป็นการตายที่ให้ความรู้สึกว่าโดดเดี่ยวจริงๆเลยนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 9 ก.ค. 50 04:06:41 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คุณป้าก็ยังได้ท่องเที่ยวอยู่ เพียงแต่ว่าที่ที่คุณป้าไปพวกเราไปยังไม่ได้เท่านั้นเอง จากคุณ : กัมม์ - [ 9 ก.ค. 50 10:30:32 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณพี่นิคคะ อ่านแล้วอึ้ง ไปนานค่ะ อึ้งแบบพูดไม่ออกน่ะค่ะ คนในครอบครัวคุณนิคคงจะเศร้ามากนะคะ จากคุณ : little kitty - [ 9 ก.ค. 50 10:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เป็นการเสียชีวิตที่ดู เหงาจริง ๆ ค่ะ พี่นิค ***พูดเรื่องสึนามิแล้วเศร้า ตรงกับวันเกิดจิ๋วเลยค่ะ  ทำเอาไม่อยากจัดงานวันเกิดอีกเลย  เพราะคิดอยู่เสมอว่า วันเกิดเรา แต่เป็นวันเสียชีวิตของใครหลาย ๆ คน (เยอะมาก ๆ ซะด้วย)  ยิ่งเศร้าหนักเลย ....... จากคุณ : ปริยวาที - [ 9 ก.ค. 50 11:01:33 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ครั้งนี้ไม่มีรูป  อยากเห็นบ้านทรงไทยจัง สภาพเป็นอย่างไรบ้าง จากคุณ : naporn - [ 9 ก.ค. 50 11:06:40 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เหงาจับใจเลยค่ะคุณพี่นิค   ขอให้คุณป้าพี่นิคขึ้นสู่ภพใหม่ที่สูงที่สุดด้วยเถิด จากคุณ : biebie999 - [ 9 ก.ค. 50 18:57:31 ]

ความคิดเห็นที่ 31 สวัสดีทุกท่านครับ เนื่องจากถิ่นกำเนิดผมเป็นหมู่บ้านใหญ่ และพวกเราก็คุ้นเคยกันดี จึงมีเรื่องทั้งสุขและทุกข์ คละเคล้ากันไป แล้วแต่ว่าจะจำส่วนไหน หรือจะหยิบส่วนไหนมาเขียนเพื่อฟื้นความทรงจำอีกครั้ง ยังเหลือเรื่องราวที่จะเขียนเพื่อทราบ และเตือนใจอีกเยอะครับ จากคุณ : NickyNick - [ 11 ก.ค. 50 07:53:47 ]