ความคิดเห็นที่ 1 ผลงานนิราศของสุนทรภู่มีทั้งหมด ๙ เรื่อง ได้เเก่ ๑.  นิราศเมืองแกลง      พ.ศ.๒๓๕๐ ๒  นิราศพระบาท          พ.ศ.๒๓๕๐ ๓. นิราศภูเขาทอง        พ.ศ.๒๓๗๑ ๔. นิราศเจ้าฟ้า            พ.ศ.๒๓๗๕ ๕. นิราศอิเหนา           พ.ศ.๒๓๗๕ ๖. นิราศสุพรรณบุรี       พ.ศ.๒๓๗๙ ๗. นิราศพระประธม      พ.ศ.๒๓๘๕ ๘. รำพันพิลาป            พ.ศ.๒๓๘๕ ๙. นิราศเมืองเพชรบุรี   พ.ศ.๒๓๙๒ นิราศพระแท่นดงรัง ที่คุณแสนอักษรเอ่ยถึง มี ๒ สำนวนคือของสามเณรกลั่น บุตรชายสุนทรภู่ และของเสมียนมี (หมื่นพรหมสมพัตรสร) มีนิราศอีก ๒ เรื่องซึ่งอาจแต่งโดยผู้อื่น คือนิราศวัดเจ้าฟ้า ของนายพัด ภู่เรือหงส์ (ลูกชายสุนทรภู่) นิราศอิเหนา ของกรมหลวงภูวเนตรนรินทร์ฤทธิ์ ขอยกเอาบทกลอนที่คุณ tiki เขียนไว้ในเว็บกวีไทยมาบรรยาย ให้สมกับเป็นกระทู้ เกี่ยวกับบทกวี ๏ นิราศแรกแจกเรื่อง นิราศเมืองแกลง พ.ศ.แถลง สองพันสามร้อยห้าสิบหนา นิราศพระบาท แต่งในคราสเดียวกันมา เจ็ดหนึ่งว่า สุวรรณมาศ นิราศภูเขาทอง ๚ ๏ นิราศเจ้าฟ้า เณรพัดนี้ ปีเจ็ดห้า นิราศอิเหนา ปีเดียวครา พาแซ่ซ้อง นิราศสุพรรณบุรี ปีเจ็ดเก้า เข้าโคลงคลอง แปดห้าพ้อง กลอนปราชญ์นิราศพระประธม ๚ ๏ จำนรรจ์ รำพันพิลาป อาบความเศร้า   เคยเนา นิราศเมืองเพชรบุรี ที่หลบขม ส่งมือ นิราศสุดท้าย ปลายคารม ชื่นชม ปีเก้าสอง ประคองกลอน ๚ ๏ รวมนิราศเก้าเรื่องเฟื่องสมัย ฝากแดนไทยแผ่นดินแม่แลอักษร ส่วนนิราศพระแท่นดงรังเจ็ดหกกลอน สามเณรกลั่น ร่วมหมื่นพรหมสมพัตรสร ผู้แต่งกัน ๚ http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem56014.html แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 50 11:47:57 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 27 ก.ค. 50 10:23:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แหะๆ   ไปตามอ่านนิราศแถวนี้ เพลินเชียวค่ะ ว่าจะมาถามคุณเพ็ญอยู่แล้วเชียว ว่าจะ จับ นิราศเรื่องไหนก่อน ปูเสื่อค่ะ จากคุณ : แสนอักษร - [ 27 ก.ค. 50 11:22:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตามคุณแสนอักษรมาติด ๆ จากคุณ : biebie999 - [ 27 ก.ค. 50 11:52:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เตรียมตัวยังไม่ทันเสร็จดี มีแฟน ๆ มาปูเสื่อรอตั้ง ๒ คนแล้ว ขอเริ่มด้วยนิราศพระแท่นดงรังตามคำเรียกร้องของคุณแสนอักษรก่อนก็แล้วกัน นิราศพระแท่นดงรังมีอยู่ ๒ สำนวน สำนวนแรกเป็นของสามเณรกลั่น บุตรบุญธรรมของสุนทรภู่ ที่เดินทางไปนมัสการพระแท่นดงรังพร้อมกับบิดา เมื่อเดือนสี่ ปีมะเส็ง ปี พ.ศ. ๒๓๗๖  สำนวนนี้ บางคนว่าสุนทรภู่แต่งเอง ในงานวันสุนทรภู่ พ.ศ. ๒๕๓๗ สถาบันสุนทรภู่ได้จัดให้มีการสัมมนา เรื่อง "ใครเป็นผู้แต่งนิราศพระแท่นดงรังฉบับสามเณรกลั่น” และได้ข้อสรุปว่าผู้แต่งน่าจะเป็นสุนทรภู่ ถึงพระแท่นแสนสงัดเห็นวัดมี                       ทั้งโบสถ์ที่ครอบพระแท่นแผ่นศิลา กับต้นรังทั้งคู่ยังอยู่พร้อม                            ดูยอดน้อมมาข้างแท่นที่แผ่นผา ต่างชื่นชมโสมนัสยิ่งศรัทธา                        ตามบิดาทักษิณด้วยยินดี เข้าประตูดูแผ่นพระแท่นตั้ง                         เหมือนบัลลังก์แลจำรัสรัศมี .... พอบิดาลาออกมานอกโบสถ์                       ขึ้นเขาโขดเขตผาศิลาสลาย เป็นภูมิพื้นรื่นร่มลั่นทมราย                          ชื่อเขาถวายพระเพลิงพระเจ้าเขาเล่าความ เป็นกรวดแก้วแวววาวพลอยพราวพร่าง          เพชรน้ำค้างอย่างมณีสีสยาม แม้กลางคืนพื้นผาริมอาราม                        ดูแวววามวาบวับแจ่มจับตา ครั้นกลางวันนั้นเห็นเป็นแต่กรวด                  จะเก็บอวดนั้นทราบบาปนักหนา เที่ยวชมรอบขอบอารามตามบิดา                 แล้วเลยลาลัดทางมากลางดง จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 27 ก.ค. 50 12:30:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลองเทียบกับอีกสำนวนหนึ่งเป็นของของนายมี ซึ่งเดินทางไปนมัสการพระแท่นดงรัง เมื่อปีวอก นักษัตรอัฐศก พ.ศ. ๒๓๗๙ ภายหลังสามเณรกลั่น ๓ ปี ถึงพระแท่นแสนสนุกทุกข์ค่อยหาย              เห็นรังรายใจปลื้มจนลืมหลัง พวกชายหญิงสัปรุษก็หยุดยั้ง                     เข้าแอบบังพฤกษาริมอาราม พอพลบค่ำทำที่จะอาศัย                           บ้างปักไม้เกะกะแล้วสะหนาม บ้างก่อไฟจุดใต้ตะเกียงตาม                      ดูอร่ามรายเรียงเคียงกันไป แล้วพักผ่อนนอนหลับระงับงีบ                    จนแสงทองสองทวีปสว่างไสว เอาธูปเทียนบุปผาสุมาลัย                         ชวนกันไปไหว้พระแท่นแผ่นศิลา ในระวางนางรักทั้งคู่ค้อม                          คำนับน้อมกิ่งก้านก็สาขา แต่ไม้รังยังรักพระศาสดา                          อนิจจาเกิดมาไม่ทันองค์ เห็นแต่แท่นแผ่นผายังปรากฎ                    แสนกำสรดเศร้าจิตพิศวง น้ำเนตรหยัดหยดย้อยเป็นฝอยลง               คิดถึงองค์สัพพัญญุตญาณ.... โอ้พระแท่นแผ่นผาอยู่ป่าดอน                    แต่ปางก่อนที่นี่เป็นที่เมือง ชื่อกรุงโกสินารายณ์สบายนัก                     เป็นเอกอัครออกชื่อย่อมลื่อเลื่อง ทั้งแก้วแหวนเงินทองก็นองเนือง                 ไม่ฝืดเคืองสมบัติกษัตรา มีสวนแก้วอุทยานสำราญรื่น                       ดูดาษดื่นดอกดวงพวงบุปผา ปลูกไม้รังตั้งแท่นแผ่นศิลา                        คือแผ่นผาอันนี้ท่านนิพพาน ของพระยามลราชประสาทไว้                     ย่อมแจ้งใจทุกประเทศเขตต์สถาน ที่สำคัญมั่นหมายหลายประการ                   สมนิพพานเรื่องเทศน์สังเกตฟัง แต่บ้านเรือนศูนย์หายกลายเป็นป่า               พยัคฆาอาศัยดังใจหวัง พระอุทยานร้างราเป็นป่ารัง                        อนิจจังอนาถจิตอนิจจา เดชะบุญได้นบอภิวาท                             ไม่เสียชาติที่ได้พบพระศาสนา รำพันพลางทางก้มบังคมลา                       ถอยออกมาเที่ยวชมพนมเนิน ขึ้นคีรีที่ถวายพระเพลิงเผา                        บันไดเหล่าลดหลั่นเป็นขั้นเขิน ขึ้นถึงยอดทอดตาดูน่าเพลิน                     เหมือนเหาะเหินเห็นรอบขอบมณฑล ดูทิศทางบุรพาน่าวิเวก                            เห็นเทียมเมฆกลุ้มเกลื่อนเลื่อนเวหน ข้างทิศใต้ทิวไม้เป็นหมอกมน                   แลดูคนตัวนิดนิดติดสุธา เห็นเขาใหญ่ตะคุ่มชะอุ่มเขียว                   ดูลดเลี้ยวหลายหลากชะวากผา พยับลมกลมกลืนกับพื้นฟ้า                      ทัศนานั่งแลอยู่แต่ไกล พินิจพลางทางเดินบนเนินผา                   เห็นศิลาแวววามงามไสว พรรณรายพรายแพรวดูแววไว                   และวิไลเลื่อมเลื่อมละลานตา บ้างเป็นก้อนกลิ้งกลมบ้างคมแหลม            เป็นแถวแกมเกิดก้อนชะง่อนผา เป็นที่เทพนิรมิตด้วยฤทธา                        พิจารณาสมความตามบาลี เป็นก้อนแก้วแวววาบปละปลาบแสง            คือเครื่องแต่งพระศพพระชินศรี จึงเกิดเป็นบรรพตปรากฎมี                       ด้วยเป็นที่ถวายเพลิงเชิงตะกอน http://www.geocities.com/thailiterature/nrptdr5.htm แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 50 14:19:50 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 27 ก.ค. 50 12:47:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีครับทุกๆ ท่าน เรื่องใครแต่งนิราศพระแท่นดงรัง   ในประวัติสุนทรภู่  กรมพระยาดำรงราชานุภาพทรงนิพนธ์ไว้ว่า          ....เมื่อพระองค์เจ้าลักขณานุคุณสิ้นพระชนม์ลง เห็นจะไม่มีใครกล้ารับอุปการะสุนทรภู่อีก เวลานั้นเจ้าฟ้ากุณฑลฯก็ยังมีพระชนม์อยู่ ชะรอยจะทรงขัดเคือง ด้วยสุนทรภู่โจทเจ้าไปพึ่งบุญพระองค์เจ้าลักขณานุคุณ จึงทรงเฉยเสีย แต่เล่ากันมาว่า สมเด็จเจ้าฟ้าฯ กรมพระยาบำราบปรปักษ์นั้นยังทรงสงสารสุนทรภู่ ถ้าไปเฝ้าเมื่อใดก็มักประทานเงินเกื้อหนุน แต่สุนทรภู่ออกจะกระดากเองด้วย จึงไม่กล้าไปพึ่งสมเด็จเจ้าฟ้าฯ กรมพระยาบำราบปรปักษ์ ต้องตกยากอีกครั้งหนึ่ง กลับอนาถายิ่งกว่าคราวก่อน นัยว่าถึงไม่มีบ้านเรือนจะอาศัย ต้องลงลอยเรือเที่ยวจอดอยู่ตามสวน หาเลี้ยงชีพด้วยรับจ้างเขาแต่งกลอนกับทำการค้าขายประกอบกัน หนังสือที่สุนทรภู่แต่งในตอนเมื่อตกยากครั้งนี้ก็มีหลายเรื่อง คือ นิราศพระแท่นดงรังเรื่องหนึ่ง กล่าวในกลอนข้างตอนต้นนิราศว่า                           ปีวอกนักษัตรอัฐศก              ชะตาตกจะต้องไปถึงไพรสณฑ์                           ลงนาวาหน้าวัดพระเชตุพน      พี่ทุกข์ทนถอนใจครรไลจร แต่ นายธนิต  อยู่โพธิ์  ทำเชิงอรรถไว้ว่า "นิราศพระแท่นดงรัง  สันนิษฐานว่าเป็นของเสมียนมี โดยเทียบสำนวนกลอนกับ นิราศสุพรรณคำกลอน"   และอีกตอนว่า "นิราศพระแท่นดงรัง มีสองสำนวน สำนวนหนึ่งเป็นของสามเณรกลั่น อีกสำนวนหนึ่งเป็นของนายมี มิใช่สุนทรภู่แต่ง" ใครมี นิราศสุพรรณคำกลอน วานเทียบสำนวนดูสักหน่อยเถิด ว่าเป็นอย่างข้อสันนิษฐานของคุณ ธนิต  อยู่โพธิ์  หรือเปล่าครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 13:17:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นิราศเป็นเรื่องราวของการคร่ำครวญ  หากคร่ำควญได้ดีก็ถือว่าแต่งดี เมื่อเห็นดอกไม้แล้วนึกถึงหญิงที่รัก   เห็นสายหยุดหยุดยืนค่อยชื่นจิต     พี่ยิ่งคิดถึงนุชที่สุดหมาย ได้หยุดชมหยุดเชยเคยสบาย     ทั้งหยุดก่ายหยุดกอดแม่ยอดรัก มะลิลาเหมือนพี่มาไม่ลาน้อง     ............. กาหลงเหมือนพี่หลงลานสวาท     เบญจมาศเหมือนพี่มาดเสน่หา แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 50 13:21:11 จากคุณ : แสนอักษร - [ 27 ก.ค. 50 13:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เราเอายากันยุงมาแจก จากคุณ : nickycharles - [ 27 ก.ค. 50 13:44:38 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 50 14:42:42 จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 14:41:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 (โดนแกล้งอยู่คนเดียวหรือนี่) . จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 14:43:55 ]

ความคิดเห็นที่ 13 นิราศที่ได้ชื่อว่าแต่งดีที่สุด  คือ  นิราศภูเขาทอง   ใครได้อ่านก็ต้องยอมรับว่าจริง   ผมคัดไว้นานแล้ว  ขอยกมาลงไว้ที่นี้ด้วยครับ เพื่อความต่อเนื่อง  ผมขอความคิดเห็นข้างล่างนี้ ๑๑ ความคิดเห็นก่อนนะครับ พระสุนทรโวหาร(ภู่) จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 14:44:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 นิราศภูเขาทอง ๑. จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 14:50:16 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ๒. จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 14:50:48 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ๓. จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 14:51:09 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ๔. จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 14:51:21 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ๕. จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 14:52:16 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ๖. จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 14:54:09 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ๗. จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 14:54:35 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ๘. จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 14:54:53 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ๙. จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 14:55:07 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ๑๐. จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 14:55:18 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ๑๑. จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 14:55:45 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ๑๒. จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 14:55:59 ]

ความคิดเห็นที่ 26 โอ้โฮ้ ! ได้รับความกรุณาจากคุณกัมม์ส่งนิราศภูเขาทองมาให้คุณแสนอักษรอ่านทั้งเรื่อง   คงเป็นที่ถูกใจคุณแสนอักษรแน่ ๆ ขอย้อนกลับเรื่องนิราศพระแท่นดงรังอีกเล็กน้อย นายมีเขียนนิราศพระแท่นดงรังสำนวนนี้ได้ดี จนมีผู้เข้าใจว่าสุนทรภู่เป็นผู้แต่ง ตัวอย่างตอนคร่ำครวญถึงคนรักที่คุณแสนอักษรชอบ เห็นสายหยุดหยุดยืนค่อยชื่นจิต           พี่ยิ่งคิดถึงนุชที่สุดหมาย ได้หยุดชมหยุดเชยเคยสบาย              ทั้งหยุดก่ายหยุดกอดแม่ยอดรัก มะลิลาเหมือนพี่มาไม่ลาน้อง              ให้ขัดข้องอุทรดังศรปัก กระลำพักได้พบประสบพักตร์              มาไกลนักนึกถึงคะนึงครวญ เห็นนางแย้มเหมือนหนึ่งแก้มแม่แย้มยิ้ม ดูเพราพริ้มสุดงามทรามสงวน อบเชยเหมือนพี่เชยเคยชมชวน            ให้นิ่มนวลนอนแนบแอบอุรา กาหลงเหมือนพี่หลงลานสวาท             เบญจมาศเหมือนพี่มาดเสน่หา จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 27 ก.ค. 50 15:11:57 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณกัมม์ กล่าวใน # ๑๒ ถึงเรื่องเชิงอรรถว่า "นิราศพระแท่นดงรัง ธนิต อยู่โพธิ์ สันนิษฐานว่าเป็นของเสมียนมี โดยเทียบสำนวนกลอนกับ นิราศสุพรรณคำกลอน" คุณธนิต  อยู่โพธิ์ อดีตอธิบดีกรมศิลปากร กล่าวเกี่ยวกับผู้แต่งนิราศพระแท่นดงรังว่า แต่ก็ประหลาดที่นิราศพระแท่นดงรังจบลงด้วยคำว่า “ขอเชิญไทเทวราชประสาทพร ให้สุนทรลือทั่วธานีเอย” ดูว่าเป็น “สุนทร” ในวรรคท้ายนี้ หมายถึงสุนทรภู่ ถ้าสำนวนกลอนและระยะปีตามประวัติของสุนทรภู่ไม่ขัดกัน ก็ควรจะยอมรับเช่นนั้นได้ แต่เมื่อชัดกันดังข้างต้น คำว่า “สุนทร” ในที่นี้ ก็ต้องไม่หมายถึงสุนทรภู่ ความจริงก็น่าจะเป็นเช่นนั้น เพราะตกมาในชั้นหลังๆ ดูเหมือนคำว่า “สุนทร” ได้กลายเป็นคำสามัญไป นักแต่งกลอนของเราก็ชอบใช้ “สุนทร” ในบทกลอนของตนกันมาก ซึ่งมีความหมายไปในทางว่า ไพเราะดี หรืออาจแปลตามความหมายว่า “บทกลอน” ก็ได้ ไม่ใช่ชื่อเฉพาะอย่างสุนทรภู่เคยใช้ ทั้งนี้เข้าใจว่าเนื่องจากพากันนิยมสำนวนกลอนสุนทรภู่ แม้ในตอนจบนิราศพระแท่นดงรังนั่นเองถ้าเราอ่านย้อนหลังขึ้นไปอีกสักสองสามบรรทัด จะเห็นได้ว่า ผู้แต่งได้กล่าวถ่อมตัวไว้ว่า “ใช่จะแกล้งแต่งประกวดอวดฉลาด              ทำนิราศรักมิตรพิศมัย ด้วยจิตรักกาพย์กลอนอักษรไทย                จึงตั้งใจแต่งคำแต่ลำพัง” อันผิดลักษณะของสุนทรภู่ ซึ่งรู้ตัวว่าแต่งกลอนดี ไม่ยอมถ่อมตัว มีแต่คุยอวด เช่นในเพลงยาวถวายโอวาทก็คุยไว้ว่า “อย่างหม่อมฉันอันที่ดีและชั่ว                     ถึงลับตัวก็แต่ชื่อเขาลือฉาว เป็นอาลักษณ์นักเลงทำเพลงยาว                 เขมรลาวลือเลื่องถึงเมืองนคร” แม้ในกลอนเรื่องอื่น ๆ ก็มีคุยไว้มากบ้างน้อยบ้าง จึงไม่พอที่จะอ้างได้ว่าสุนทรภู่แต่งนิราศพระแท่นดงรัง ความนี้ แต่ใครเป็นผู้แต่งนิราศพระแท่นดงรัง เราอาจตอบได้ทันที เมื่ออ่านนิราศสุพรรณคำกลอน (ไม่ใช่นิราศสุพรรณคำโคลงซึ่งเป็นของสุนทรภู่) ตรงที่กล่าวว่า “ไปสุพรรณคราวนี้ไม่มีครวญ                 ไม่เหมือนไปพระแท่นแสนทเวษ ทางประเทศร่วมกันคิดหันหวน                 ไม่กล่าวซ้ำร่ำไรอาลัยครวญ ก็รับด่วนเรือมาในสาชล”   ความจริง ถ้าเราอ่านนิราศพระแท่นดงรังเทียบกับนิราศสุพรรณดู ก็จะรู้สึกได้ว่า “ไปพระแท่น (ดงรัง) แสนทเวษ” มาก ส่วนในนิราศสุพรรณนั้น สังเกตดูผู้แต่งภาคภูมิ แต่ก็ผิดกันเพียงในทางความรู้สึกของผู้แต่ง ซึ่งอยู่ในสถานะและเวลาต่างกัน ถ้าพิจารณาในทางสำนวนกลอนนิราศทั้ง ๒ เรื่องนี้ ก็มีแต่งเหยียบกลอนเหยียบความกันหลายแห่ง และที่เหยียบกลอนเหยียบความกับนิราศเดือนก็มี จึงเข้าใจว่า ผู้แต่งนิราศพระแท่นดงรังนั้น ต้องเป็นคนเดียวกับผู้แต่งกลอนนิราศสุพรรณ http://www.cybered.co.th/praapi/summary.htm แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 50 15:28:51 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 27 ก.ค. 50 15:27:00 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านแล้วกระจ่างเลย  ไม่ต้องไปนั่งเทียบความเอาเอง ขอบคุณคุณ เพ็ญชมพู  ขอบคุณ Link ที่แนบมาด้วยครับ ผมก็ลืมไปเชิงอรรถนั้นผมเก็บความจากเชิงอรรถเดิมของคุณธนิต เมื่อตอนผมคัด ประวัติ พระสุนทรโวหาร(ภู่)อาลักษณ์ขี้เมา  ครับ ก็เลยดูแปลกที่คุณ ธนิต  จะว่า "คุณธนิตสันนิษฐาน" http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/08/K4620553/K4620553.html คุณ เพ็ญชมพู ความคิดเห็นที่ ๖ -๗ หายไปซะแล้ว กำลังจะอ้างถึงว่าทำให้คิดถึงบทครู ในเรื่องขุนช้างขุนแผน ส่วนตัวแล้ว ผมชอบบทนี้มาก  ขอแวะออกนอกทางสักนิดนะครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ก.ค. 50 15:54:48 ]

ความคิดเห็นที่ 29 #๖, #๗ หายไปซะแล้ว  อย่างนี้ต้องพึ่งคุณ nickycharles # ๙ ผู้เชี่ยวชาญใน การขอความเห็นคืน  กรุณาช่วยด้วย ! ลิ้งก์ที่ให้ไว้ใน # ๖ เกี่ยวกับนิราศพระแท่นดงรังสำนวนเสมียนมี http://www.geocities.com/thailiterature/nrptdr5.htm นิราศภูเขาทองที่คุณกัมม์ยกมา คิดว่าเป็นนิราศที่คนทั่วไปรู้จักมากที่สุด เนื่องด้วยใช้เป็นแบบเรียนในชันมัธยมศึกษา บางตอนก็เป็นบทอาขยานด้วย ตอนที่นักเรียนทั้งหลายจะจำได้คือ # ๑๔ ถึงหน้าวังดังหนึ่งใจจะขาด                      คิดถึงบาทบพิตรอดิศร โอ้ผ่านเกล้าเจ้าประคุณของสุนทร            แต่ปางก่อนเคยเฝ้าทุกเช้าเย็น พระนิพพานปานประหนึ่งศีรษะขาด           ด้วยไร้ญาติยากแค้นถึงแสนเข็ญ ทั้งโรคซ้ำกรรมซัดวิบัติเป็น                     ไม่เล็งเห็นที่ซึ่งจะพึ่งพา # ๑๖ ถึงโรงเหล้าเตากลั่นควันโขมง                 มีคันโพงผูกสายไว้ปลายเสา โอ้บาปกรรมน้ำนรกเจียวอกเรา                ให้มัวเมาเหมือนหนึ่งบ้าเป็นน่าอาย ทำบุญบวชกรวดน้ำขอสำเร็จ                   สรรเพชญโพธิญาณประมาณหมาย ถึงสุราพารอดไม่วอดวาย                       ไม่ใกล้กรายแกล้งเมินก็เกินไป ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารัก                สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป                    แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืน # ๑๘ ถึงบางพูดพูดดีเป็นศรีศักดิ์                       มีคนรักรสถ้อยอร่อยจิต แม้นพูดชั่วตัวตายทำลายมิตร                  จะชอบผิดในมนุษย์เพราะพูดจา # ๒๕ วรรคสุดท้ายเป็นวรรคทองของนักเลงกลอน นักเลงกลอนนอนเปล่าก็เศร้าใจ              จึงร่ำไรเรื่องร้างเล่นบ้างเอย แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 50 16:34:40 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 27 ก.ค. 50 16:27:54 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เป็นนักอ่าน กำลังภายในมาก่อนค่ะ   มีบ่อยไปที่ สำนักพิมพ์ เย็บเล่มติดกัน  คือ สลับเอาเรื่องอื่นมาไว้ในเรื่อง กว่าจะรู้ตัวว่าพระเอกหายไปไหน  ก็อ่านไปได้นานแล้ว เป็นสำนวนส่วนตัวในกลุ่มนักอ่านที่ต้องทำเวลาอ่านหนังสือเป็นศอกๆ ขอบคุณคุณกัมม์ค่ะ ต่อค่ะคุณเพ็ญฯ  อ่านตามอย่างละเอียดเลย จากคุณ : แสนอักษร - [ 27 ก.ค. 50 16:31:46 ]

ความคิดเห็นที่ 31 โอะ โอ ทักทายคุณเพ็ญ แล้วก็ระริกระรี้มาทักคุณแสน ซึ่งออกนอกหน้าเชียวนะครับ และพ่อกัมม์ด้วย ***** คุณเพ็ญครับ ที่หายไปมี save ไว้หรือเปล่า อยากให้กรุณาไปโพสต์ไว้ที่ คคห 4 ที ยาวเลยก็ไม่เป็นไร จะเก็บกระทู้นี้ให้เด็กดูช่วงวันสุนทรภู่ครับ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 50 19:01:10 จากคุณ : Babatov - [ 27 ก.ค. 50 17:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านหนังสือคนเดียวไม่สนุกหรอกค่าคุณ Babatov มาฟังคุณเพ็ญฯเล่าเรื่อง  และมีตัวสนับสนุนตัวแซวตัวปาด อิอิ คุณเพ็ญคุยสนุก และมีแหล่งข้อมูลเพียบ เพลินค่ะ  สงสัยอะไรก็ถาม อยากฟังว่าเพื่อนๆชอบตอนไหน จากคุณ : แสนอักษร - [ 27 ก.ค. 50 19:47:29 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เดือนช่วงดวงเด่นฟ้า              ดาดาว จรูญจรัสรัศมีพราว                 พร่างพร้อย ยามดึกนึกหนาวหนาว             เขนยแนบ แอบเอย เย็นย่ำน้ำค้างย้อย                  เยือกฟ้าพาหนาว จากคุณ : AntiSpam (อันตราคนี) - [ 27 ก.ค. 50 21:02:41 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ทักทายคุณสแปม ภาพสวยมาก เย็นตาดีจัง จากคุณ : Babatov - [ 27 ก.ค. 50 22:12:25 ]

ความคิดเห็นที่ 35 นิราศภูเขาทอง แสนอักษรอ่านตามคุณครูเพ็ญชมพู ยกมือถามคุณครูค่ะ สรุบแล้วนิราศเรื่องนี้แต่งเมื่อไรคะ  พ.ศ. ๒๓๗๑ ตามความเห็นของ ธนิต อยู่โพธิ และ พ.ณ ประมวลมารค หรือ พ.ศ. ๒๓๗๓ ตามสมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ และ ฉันท์ ขำวิไล วรรคทองที่ติดใจมี เมื่อเคราะห์ร้ายกายเราก็เท่านี้     ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย ล้วนหนามเหน็บเจ็บแสบคับแคบใจ     เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกา โอ้สามัญผันแปรไม่แท้เที่ยง       เหมือนย่างเยี่ยงชายหญิงทิ้งวิสัย นี่หรือจิตคิดหมายมีหลายใจ       ที่จิตใครจะเป็นหนึ่งอย่าพึงคิด สภาพของเจดีย์ภูเขาทอง                             แต่ทุกวันนี้ชราหนักหนานัก ทั้งองค์ฐานรานร้าวถึงเก้าแสก       เผลอแยกยอดสุดก็หลุดหัก โอ้เจดีย์ที่สร้างยังร้างรัก       เสียดายนักนึกน่าน้ำตากระเด็น กระนี้หรือชื่อเสียงเกียรติยศ       จะมิหมดล่วงหน้าทันตาเห็น เป็นผู้ดีมีมากแล้วยากเข็ญ       คิดก็เป็นอนิจจังเสียทั้งนั้น คุณเพ็ญเห็นด้วยหรือไหมคะที่ว่า นิราศเรื่องนี้ สำนวนบอกถึงความสงบสำรวม  ไม่โลดโผนเหมือนในนิราศเรื่องอื่นๆ เมื่อผ่านหน้าจวนท่านไม่ได้แวะเพราะความเจียมตัว แต่ยามยากหากว่าท่านแปลก       อกมิแตกเสียหรือเราเขาจะสรวล เหมือนเข็ญใจใฝ่สูงไม่สมควร       จะต้องม้วนหน้ากลับอัปรมาณ ท่านผู้รั้งนี่ คือ พระยาไชยวิชิต(เผือก ต้นตระกูล ณ ป้อมเพชร)ในสมัยนั้น(ร ๓)   เคยรับราชการอยู่ด้วยกันสมัย ร ๒   ตอนนั้นพระยาไชยวิชิตมีตำแหน่งพระนายไวย  สุนทรภู่เป็นขุนสุนทรโวหาร   พระยาไชยวิชิตเป็นคนเจ้าบทเจ้ากลอนเหมือนกัน   ถึงจะเป็นแบบเรียนในชั้นมัธยมต้น  ก็น่าอ่านค่ะ แสนไม่ได้เรียนค่ะ แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 50 01:59:16 จากคุณ : แสนอักษร - [ 28 ก.ค. 50 01:57:43 ]

ความคิดเห็นที่ 36 สวัสดีตอนเช้าทุก ๆ ท่าน คุณ Babatov # ๓๑ คุณเพ็ญครับ ที่หายไปมี save ไว้หรือเปล่า อยากให้กรุณาไปโพสต์ไว้ที่ คคห 4 ที ยาวเลยก็ไม่เป็นไร จะเก็บกระทู้นี้ให้เด็กดูช่วงวันสุนทรภู่ครับ ความคิดเห็นที่หายไปจริง ๆ คือ # ๖ เป็นนิราศพระแท่นดงรังสำนวนเสมียนมี ได้ให้ลิ้งก์ไว้แล้วใน # ๒๙ เป็นตอนท้าย   ลิ้งที่ให้ใหม่นี้เริ่มต้นตอนแรกของนิราศ http://www.geocities.com/thailiterature/nrptdr1.htm คุณ AntiSpam  # ๓๓ เดือนช่วงดวงเด่นฟ้า              ดาดาว จรูญจรัสรัศมีพราว                 พร่างพร้อย ยามดึกนึกหนาวหนาว             เขนยแนบ แอบเอย เย็นย่ำน้ำค้างย้อย                  เยือกฟ้าพาหนาว เป็นโคลงบทแรกของนิราศสุพรรณบุรี  และวรรคแรกของของโคลงบทนี้คุณวินทร์ เลียววาริณ นักเขียนรางวัลซีไรต์นำไปตั้งเป็นชื่อหนังสือรวมเรื่องสั้นแนววิทยาศาสตร์เรื่อง "เดือนช่วงดวงเด่นฟ้า ดาดาว" เพิ่งวางจำหน่ายเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมานี้เอง ใครชอบวินทร์ เลียววาริณ และเรื่องสั้นแนววิทยาศาสตร์ลองไปหาอ่านดู (แต่ที่แน่ ๆ คุณวินทร์ ต้องชอบสุนทรภู่เป็นแน่แท้) นิราศเรื่องนี้น่าจะชวนคุณ NickyNick คนสุพรรณมาร่วมเสวนา  ช่วงนี้คงมีเวลาว่างเนื่องด้วยภารกิจตามหานายพุ่มสกี้แห่งกระทู้ข้างบนคงเบาบางไปบ้างแล้ว คุณแสนอักษร # ๓๕ สรุปแล้วนิราศเรื่องนี้ (นิราศภูเขาทอง) แต่งเมื่อไรคะ  พ.ศ. ๒๓๗๑ ตามความเห็นของ ธนิต อยู่โพธิ และ พ.ณ ประมวลมารค หรือ พ.ศ. ๒๓๗๓ ตามสมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ และ ฉันท์ ขำวิไล   ตามข้อมูลที่ได้มา สุนทรภู่แต่งเรื่องนี้ เมื่อครั้งเดินทางไปนมัสการเจดีย์ภูเขาทอง ที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา คาดว่าไปในราวปี พ.ศ.๒๓๗๑ หลังจากเกิดมีเรื่องมีราวที่วัดราชบูรณะฯ ขณะนั้นท่าน มีอายุราว ๔๒ ปี คุณเพ็ญเห็นด้วยหรือไหมคะที่ว่า นิราศเรื่องนี้ สำนวนบอกถึงความสงบสำรวม  ไม่โลดโผนเหมือนในนิราศเรื่องอื่นๆ เห็นด้วย ๑๐๐ %   ต้องถามความเห็นท่านอื่น ๆ ด้วยทีเดียว ณ ที่นี้ คุณ  biebie999, คุณ nickycharles, คุณกัมม์ (คงมีความเห็นมากหน่อยเพราะเป็นแฟนคลับนิราศเรื่องนี้) , คุณ Babatov, คุณ  AntiSpam  ว่าอย่างไร ป.ล. นึกครึ้มอยู่เหมือนกันเห็นแฟน ๆ เรื่องนิราศสุนทรภู่อุ่นหนาฝาคั่ง ถ้าได้ไปอยู่ข้างบนเป็นเพื่อนกระทู้นายพุ่มสกี้ของคุณ NickyNick น่าจะดี  ต้องถามความเห็นเพื่อน ๆ ทุกคน แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 50 07:46:38 แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 50 07:08:50 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 28 ก.ค. 50 06:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เว็บไซต์ที่รวบรวมผลงานนิราศของสุนทรภู่มีอยู่หลายเว็บ  เห็นว่า เว็บนี้เข้าท่าดี เพราะนิราศแต่ละเรื่องจบในหน้าเดียว ทำความรู้จักกับนิราศ http://www.toursabuy.com/soontornpoo/nirat.asp นิราศเมืองแกลง http://www.toursabuy.com/soontornpoo/klaeng.asp นิราศพระบาท http://www.toursabuy.com/soontornpoo/prabat.asp นิราศภูเขาทอง http://www.toursabuy.com/soontornpoo/pukaotong.asp นิราศวัดเจ้าฟ้า http://www.toursabuy.com/soontornpoo/chaofa.asp นิราศอิเหนา http://www.toursabuy.com/soontornpoo/inao.asp นิราศสุพรรณ http://www.toursabuy.com/soontornpoo/supan.asp นิราศพระประธม http://www.toursabuy.com/soontornpoo/prathom.asp นิราศเมืองเพชร http://www.toursabuy.com/soontornpoo/petch.asp รำพันพิลาป http://www.toursabuy.com/soontornpoo/rampanpilap.asp ขอเชิญทุกท่านลองอ่านเพื่อฟื้นความจำและเป็นข้อมูลในการเสวนา กันต่อไป   มีภารกิจต้องดำเนินการ คงพบกันใหม่วันพรุ่งนี้ ขอให้ทุกท่านสุขกาย สบายใจในวันหยุดยาวนี้   จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 28 ก.ค. 50 07:05:48 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขอสะสางงานสักเดี๋ยวก่อนนะครับ ข้างล่างนี้เป็นความคิดเห็นของผมครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 28 ก.ค. 50 08:47:24 ]

ความคิดเห็นที่ 39 สวัสดีครับ เพิ่งเปิดมาเห็นกระทู้ ขอลงชื่อไว้ก่อน แล้วจะมาติดตามอ่านทีหลัง ตอนนี้ป่วยเป็นหวัดอย่างหนัก กระทู้นายพุ่มสกี้ก็ไปต่อให้ไม่ไหว ใกล้จบแล้วเช่นกัน ขอร่วมโหวตกระทู้ดีๆ เช่นนี้ให้พวกเราชาวห้องสมุดเห็นกันถ้วนหน้าด้วยครับ เพราะตอนนี้เหลือเพียงแค่ 3 แต่โควต้ากระทู้โหวตเขาให้เป็นสิบ เราไม่ได้แย่งที่ของใคร หากไม่ลงโหวต กระทู้แนะนำจะกลายเป็นศูนย์ เสียดายนะครับ จากคุณ : NickyNick - [ 28 ก.ค. 50 08:59:07 ]

ความคิดเห็นที่ 40 โอ้โฮ   กำลังจะไป นิราศสุพรรณบุรี กันแล้ว     ว่องไวปานกามนิตหนุ่ม เชิญคุณ AntiSpam  นำความ ขอเวลาไปอ่านเอาเรื่องจับความก่อน  เห็นท่านว่า นิราศเรื่องนี้ตีความยาก แหะๆ  ชอบอ่านดังๆ เพราะไพเราะลื่นไหล คงมีคำถามมาถามคุณครูเพ็ญ ขอให้คุณ NickyNick  พักผ่อน และดื่มน้ำเยอะๆ จากคุณ : แสนอักษร - [ 28 ก.ค. 50 11:07:33 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ว่าตาม "บันทึกเรื่องผู้แต่งนิราศพระแท่นดงรัง"  ของคุณธนิต  อยู่โพธิ์ คุณธนิต  ยกเรื่องรำพันพิลาปขึ้นกล่าวว่า        "แต่ปีวอกออกขาดราชกิจ  บรรพชิตพิศวาสพระศาสนา" ท่านว่าสุนทรภู่หนีราชภัยออกบวชเมื่อปีวอก  พ.ศ. ๒๓๖๗  เมื่ออายุได้ ๓๘ ปี ในประวัติของสุนทรภู่ว่า  แรกบวชอยู่ที่วัดราชบูรณะ  อยู่ได้ ๓ พรรษา ก็เกิดอธิกรณ์ พระภิกษุภู่ถูกบัพพาชนียกรรมขับไล่ออกจากวัด  คิดจะไปอยู่ตามหัวเมือง ในตอนนี้ก็เกิดเพลงยาวถวายโอวาทเจ้าฟ้ากลาง เจ้าฟ้าปิ๋ว  วรรคทองที่ทุกคนก็ท่องได้     อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก       แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย     แม้นเจ็บอื่นหมื่นแสนจะแคลนคลาย   เจ็บจนตายนั้นเพราะเหน็บให้เจ็บใจ พระภิกษุภู่จึง "รับกฐินภิญโญโมทนา     ชุลีลาลงเรือเหลืออาลัย"  ไปเที่ยวภูเขาทอง ถ้าเป็นตามนี้จริง  นิราศภูเขาทองคงเกิดในปี พ.ศ. ๒๔๗๑  อย่างที่คุณ ธนิต  อยู่โพธิ์  กล่าว ปล.ยังจำเรื่องนามสกุลที่เคยคุยกันได้ใช่ไหมครับ เห็นนามสกุลของคุณธนิต  ก็รู้ได้ว่าเป็นคนโคราช อยู่ตำบลบ้านโพธิ์  เป็นเอกลักษณ์อีกอย่างหนึ่งของคนโคราช วัดภูเขาทอง http://www.ayutthaya.go.th/place1.htm แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 50 11:56:05 จากคุณ : กัมม์ - [ 28 ก.ค. 50 11:33:02 ]

ความคิดเห็นที่ 42 โหวตให้แล้วครับ เดี๋ยวว่างแล้วจะมาแจม จากคุณ : Babatov - [ 28 ก.ค. 50 11:46:12 ]

ความคิดเห็นที่ 43 สวัสดีครับคุณ แสนอักษร สวัสดีครับ พี่นิค เป็นแล้ว ปีนี้จะได้ไม่ต้องเป็นอีก พี่เป็นหลายอย่างเลยนะครับเป็นคนสุพรรณฯ เป็นหลัก เป็นพี่ เป็นเพื่อน เป็น ฯลฯ แล้วยังเป็นหวัดอีก  แบ่งคนอื่นเป็นบ้างนะครับพี่  ฮ่าฮ่าฮ่า เสพนิราศสุนทรภู่ บรรเทาอาการหวัดได้ครับ  เชื่อผม เชื่อผม ลูกป้าเพื่อนของพ่อเด็กข้างบ้านที่เป็นองครักษ์บอกมาครับ แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 50 11:53:26 จากคุณ : กัมม์ - [ 28 ก.ค. 50 11:51:32 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ยินดียิ่งค่ะคุณ บาบาทอฟ ที่ชอบงาน Digital painting ของ Kagaya http://www.kagayastudio.com :) ===================== เรื่องโคลงฉันท์กาพย์กลอน อ่านได้ค่ะ แต่ไม่สันทัด ^^' เหตุที่ชอบนิราศสุพรรณโดยเฉพาะบทแรก เพราะจากเสียงอ่านและจินตภาพที่คำสรรค์สร้างช่างงดงาม เหนือภาพในห้วงคำนึงทั่วๆ ไปที่วาดถึงพระจันทร์กลางฟ้าดารดาษด้วยดวงดาว ....หวานคมและโรแมนติค หลายท่านคงทราบดีอยู่แล้ว จึงขอกล่าวเพียงย่อๆ ว่า นิราศสุพรรณ คือผลงานที่ยืนยันอัจฉริยภาพด้านการประพันธ์ของสุนทรภู่ว่า นอกจากจะแต่งกลอนแปดได้หวานเจียนขาดใจแล้ว สุนทรภู่ยังแต่งโคลงได้ดียิ่ง  เพราะไม่เพียงรักษาลักษณะเด่นทางกวีประจำตนเท่านั้น ยังรักษาเอกลักษณ์พิเศษของโคลง คือ คมคายและลึกซึ้ง อ้างจากแหล่งข้อมูลต่างๆ ว่ากันว่านิราศสุพรรณประพันธ์ขึ้นเพื่อลบคำสบประมาทในยุคนั้นว่า สุนทรภู่ แต่งโคลงไม่เป็น นิราศสุพรรณยังมีการใช้เอกโทษโทโทษ (คือเปลี่ยนรูปตัวสะกดให้เป็นรูปเอกรูปโทตามบังคับโคลง เช่น ใคร่ เป็น ไขร้ หรือ เพื่อน เป็น เผื้อน ) มากที่สุดเพื่อรักษาเนื้อความ ถึงตรงนี้นึกถึงทรรศนะกวีของกวีอีกคน คือ นายผี หรือ อัศนี พลจันทร จากบทความต่างกรรมต่างวาระ สรุปได้ใจความรวบยอดตามใจข้าพเจ้าก็คือ ยอดกวีนั้นย่อมมิใช่เขียนกวีเพียงไพเราะ แต่ต้องนำเสนอสาระอันจรรโลงโลกและจรรโลงใจด้วย (ขอไม่เอามาขยายต่อล่ะ ภาษานายผีนั้น เราชอบมาก แต่ก็ยอมรับว่าบางทีอ่านแล้วก็ปวดกบาลใช้ได้) แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 50 17:41:41 จากคุณ : AntiSpam (อันตราคนี) - [ 28 ก.ค. 50 17:39:44 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ไม่แปลกใจที่ความประทับใจในคารมคมหวานของสุนทรภู่จะประทับฝังอยู่ในใจผู้ที่ได้อ่านตราบนานเท่านาน ในช่วงวัยรุ่นของจิตร ภูมิศักดิ์ จิตรเคยเขียนบันทึกไว้ในทำนองว่า จะลองเขียนจดหมายถึงหญิงคนรักดูสักที..... ที่ดีและไม่มลืดชืดเหมือนจดหมายรักที่ลงตามหน้าหนังสือพิมพ์ในสมัยนั้น (วิชัย นภารัศมี เรียกนิราศที่จิตรไม่ได้ตั้งชื่อนี้ว่า "นิราศหญิง" เพื่อให้สะดวกในการอ้างอิง) แม้จะไม่มีบันทึกไว้แจ่มแจ้ง แต่อ่านแล้วก็ให้รู้สึกว่า อิทธิพลการเขียนนิราศของสุนทรภู่นั้นอาจชำเลืองอยู่ข้างๆ ปากกาของจิตรอยู่กระมัง พระองค์หญิงมิ่งมิตรของจิตรเอ๋ย            อย่างหวาดเลยพรายปอบจะลอบหลอน จะเฝ้านั่งระวังภัยให้งามงอน                 จงหญิงนอนเสียเถิดหนายอดนารี เอาท่อนแขนแทนเขนยที่เคยหนุน          จะกอดอุ่นต่างผ้านะยาหยี จะลาดใบไม้หญ้าประดามี                    ต่างพระยี่ภู่เชยเคยสำราญ เอาดอนดินหินผาสุธาเถื่อน                  ต่างฟากเรือนห้องหับทับสถาน เอาฟากฟ้านภาพางต่างเพดาน              วิสูตรม่านคือพุ่มซุ้มพระไทร นิสากรจรกระจ่างกลางเวหา                ต่างชวาลาทองส่องไสว เคยอบกลิ่นประทินทาผ้าสะไบ             เอาเอื้อไพรอบงามเจ้าทรามเชย จักจั่นกรีดหรีดผสมระงมเสียง            ต่างสำเนียงกล่อมหญิงอิงเขนย พระพายเรื่อยเฉื่อยฉิวพริ้วรำเพย         เหมือนเรียมเคยโบกขวัญให้บรรทม ............................ (ท่านผู้ชำนาญการคงแอบแขวะข้าพเจ้าอยู่ในใจ ประมาณว่า แหงสิหล่อน! ใครจะหัดเขียนนิราศก็ย่อมเคยอ่านงานสุนทรภู่กันทั้งนั้นแหละย่ะ) จากคุณ : AntiSpam (อันตราคนี) - [ 28 ก.ค. 50 17:45:07 ]

ความคิดเห็นที่ 46 สวัสดีตอนเช้าทุกท่านอีกเช่นเคย วันนี้เป็นวันพระ (สงฆ์)  หลายท่านคงไปทำบุญที่วัดกันมาแล้ว จิตใจสดชื่นเบิกบานกันทั่วหน้า รำพึงเล่น ๆ ไว้เมื่อวานตอนเช้าใน  # ๓๖ ว่าอยากไปอยู่ข้างบนเป็นเพื่อนคุณ NickyNick ก็ได้รับความกรุณาจากเพื่อน ๆ อุ้มไปข้างบนสมใจจนได้ ต้องขอขอบพระคุณทุกท่าน ย้อนกลับไปใน # ๓๕ ของคุณแสนอักษร ในนิราศภูเขาทอง สุนทรภู่ผ่านจวนพระยาไชยวิชิต (เผือก) แล้วไม่กล้าแวะไปหา มาทางท่าหน้าจวนจอมผู้รั้ง                            คิดถึงครั้งก่อนมาน้ำตาไหล จะแวะหาถ้าท่านเหมือนเมื่อเป็นไวย                  ก็จะได้รับนิมนต์ขึ้นบนจวน แต่ยามยากหากว่าถ้าท่านแปลก                       อกมิแตกเสียหรือเราเขาจะสรวล เหมือนเข็ญใจใฝ่สูงไม่สมควร                         จะต้องม้วนหน้ากลับอัปประมาณ สุนทรภู่เมื่อบวชได้ขึ้นไปกรุงศรีอยุธยาหลายครั้ง กระดากพระยาไชยวิชิต (เผือก) แต่เมื่อไป ครั้งแรกครั้งเดียว ถึงครั้งหลัง ๆ ต่อมาแวะไปหา พระยาไชยวิชิตก็ต้อนรับฉันได้ชอบพอคุ้นเคย กันมาแต่ในรัชกาลที่ ๒ เมื่อคราวไปหายาอายุวัฒนะฝังไว้ที่วัดเจ้าฟ้าอากาศ ขากลับได้แวะหา พระยาไชยวิชิต (เผือก) กล่าวไว้ในนิราศวัดเจ้าฟ้าว่า จะเลยตรงลงไปวัดก็ขัดข้อง                           ไม่มีของขบฉันจังหันหุง ไปพึ่งบุญคุณพระยารักษากรุง                         ท่านบำรุงรักพระไม่ละเมิน ทั้งเพลเช้าคาวหวานสำราญรื่น                        ต่างชุ่มชื่นชวนกันสรรเสริญ ทั้งสูงศักดิ์รักใคร่ให้เจริญ                               อายุเกินกัปกัลป์พุทธันดร ให้ครองกรุงฟุ้งเฟื่องเปรื่องปรากฎ                    เกียรติยศอยู่ตลอดอย่าถอดถอน ท่านอารีมีใจอาไลยวรณ์                                ถึงจากจรใจมิตรยังคิดคุณ มาทีไรได้นิมนต์ปรนนิบัติ                               สารพัดแผ่เผื่อช่วยเกื้อหนุน ต่างชื่นช่วยอวยกุศลผลบุญ                            สนองคุณเจ้าพระยารักษากรุง จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ วันอาสาฬหบูชา 08:45:12 ]

ความคิดเห็นที่ 47 คุณ  NickyNick  # ๓๙ ตอนนี้ป่วยเป็นหวัดอย่างหนัก แนะนำเช่นเดียวกับคุณแสนอักษร # ๔๐ ขอให้คุณ NickyNick  พักผ่อน และดื่มน้ำเยอะ ๆ คุณ NickyNick ต้องถือเป็นตัวอย่างของคนสุพรรณสมกับคำโบราณ "ช้างป่าต้น คนสุพรรณ"   ดังที่สุนทรภู่ว่าไว้ในนิราศสุพรรณบุรี บทที่ ๒๕๔ บูราณท่านว่าน้ำ                 สำคัน ป่าต้นคนสุพรรณ               ผ่องแผ้ว แดนดินถิ่นที่สูพรรณ           ธรรมชาด มาศเอบ ผิวจึ่งเกลี้ยงเสียงแจ้ว          แจ่มน้ำคำสนอง คุณกัมม์ # ๔๑ ในตอนนี้ก็เกิดเพลงยาวถวายโอวาทเจ้าฟ้ากลาง เจ้าฟ้าปิ๋ว   เจ้าฟ้ากลางคือสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้ามหามาลา กรมพระยาบำราบปรปักษ์ ต้นตระกูล มาลากุล  เจ้าฟ้าปิ๋วคือสมเด็จเจ้าฟ้าชายปิ๋ว  พระราชมารดาคือสมเด็จพระราชชายานารี เจ้าฟ้า กุณฑลทิพยวดี ทรงเป็นพระมเหสี ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย ทรงนำมาฝากให้ เป็นศิษย์สุนทรภู่ ขณะพระชันษาได้ ๑๑ และ ๘ พรรษาตามลำดับ ในเพลงยาวถวายโอวาท กล่าวนามว่า พระรามพระลักษณ์ ได้สืบวงศ์พงศ์มกุฎอยุธยา                         บำรุงราษฎร์ศาสนาถึงห้าพัน เหมือนสององค์ทรงนามพระรามลักษณ์         เป็นปิ่นปักปกเกศทุกเขตขัณฑ์ ในรำพันพิลาป กล่าวนามว่า พระอภัยมณีศรีสุวรรณ จะสึกหาลาพระอธิษฐาน                           โดยกันดารเดือดร้อนสุดผ่อนผัน พอพวกพระอภัยมณีศรีสุวรรณ                    เธอช่วยกันแก้ร้อนค่อยหย่อนเย็น อยู่มาพระสิงหะไตรภพโลก                        เห็นเศร้าโศกแสนแค้นสุดแสนเข็ญ จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ วันอาสาฬหบูชา 08:45:38 ]

ความคิดเห็นที่ 48 คุณ AntiSpam  # ๔๔ สุนทรภู่ยังแต่งโคลงได้ดียิ่ง  เพราะไม่เพียงรักษาลักษณะเด่นทางกวีประจำตนเท่านั้น ยังรักษาเอกลักษณ์พิเศษของโคลง คือ คมคายและลึกซึ้ง โคลงของสุนทรภู่ในนิราศสุพรรณ มีลักษณะเฉพาะตัวดังที่คุณ  AntiSpam ว่าไว้คือ การใช้เอกโทษโทโทษ มากที่สุด นอกจากนี้ยังมีมีสัมผัสในเหมือนอย่างกลอนที่ไม่ เหมือนใครอีกด้วย เมื่อบวชอยู่วัดเทพธิดาสุนทรภู่ถูกปรามาสว่าแต่งเป็นแต่กลอนเพลงยาว (หรือที่เรียก กันภายหลังมาว่ากลอนสุภาพ) จึงแต่งกาพย์คำเทียบเรื่องพระไชยสุริยา และแต่งโคลง นิราศเมืองสุพรรณ พิสูจน์ให้ผู้อื่นเห็นว่า ถ้าจะแต่งโคลงกาพย์ก็แต่งได้แต่ที่แท้นั้นสุนทรภู่ รู้ตัวดีทีเดียวว่า ถึงแต่งได้ก็ไม่ถนัดเหมือนกลอนเพลงยาว ได้กล่าวความข้อนี้ไว้ในเพลง ยาวถวายโอวาท ว่า อย่างหม่อนฉันอันที่ดีและชั่ว                     ถึงลับตัวก็แต่ชื่อเขาลือฉาว เป็นอาลักษณ์นักเลงทำเพลงยาว                เขมรลาวลือเลื่องถึงเมืองนคร กล่าวกันว่าเมื่อสุนทรภู่โดนกล่าวหาว่าแต่งโคลงไม่เป็น ท่านก็โกรธแต่งเป็นโคลงทันทีว่า เฉน็งไปมาเวิ่งเว้า              วู่กา รูกับกาวเมิงแต่ยา             มู่ไร้ ปิดเซ็นจะมู่ซ่า                 เคราทู่ เฉะแต่จะตอบให้              ชีพม้วยมังระณอ โคลบทนี้เป็นคำผวน จะแปลได้ว่า เฉน็งไอ         =  ไฉนเอ็ง        วู่กา              =  ว่ากู รูกับกาว         =  ราวกับกู        เมิงแต่ยา       =  มาแต่เยิง (เยิง = ป่า )                   มู่ไร้              = ไม่รู้              ปิดเซ็น          =  เป็นศิษย์     จะมูซ่า          =  จะมาสู้          เคราทู่           =  ครูเฒ่า         เฉะแต่จะตอบ  =  ชอบแต่จะเตะ มังระณอ        =  มรณัง โคลงบทนี้เพี้ยนกันไป บางท่านก็ว่าเป็นดังนี้ เฉน็งไอปร่อยเทียบเว้า              วู่กา รูกับกาวเมิงแต่ยา                    มู่ไร้ ปิดเซ็นจะมู่ซ่า                        เคราทู่ เฉะแต่จะตอบห้วยไม้               หลิ่งกล้นกลนถนาง ปร่อยเทียบ       =  เปรียบถ้อย    ห้วยไม้            =  ให้ม้วย หลิ่งกล้น          =  หล่นกลิ้ง      กลนถนาง        =   กลางถนน จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ วันอาสาฬหบูชา 08:45:49 ]

ความคิดเห็นที่ 49 คุณ AntiSpam  # ๔๕ อิทธิพลการเขียนนิราศของสุนทรภู่นั้นอาจชำเลืองอยู่ข้าง ๆ ปากกาของจิตรอยู่กระมัง.....ใครจะหัดเขียนนิราศก็ย่อมเคยอ่านงานสุนทรภู่กันทั้งนั้นแหละ รูปแบบของนิราศก็มักบรรยายถึงสภาพการเดินทางซึ่งค่อนข้างลำบากและใช้เวลานาน โยงเข้ากับคนรัก เป็นมาตรฐานโดยทั่วไป แต่รูปแบบการเขียนนิราศคำกลอนรวมทั้งกลอนเรื่องอื่นของสุนทรภู่ มีลักษณะเฉพาะตัวไม่เหมือนใคร กลอนของสุนทรภู่มักรักษาจำนวนคำในวรรคให้มี ๘ คำเสมอ หากจำเป็นจริง ๆ จึงจะมี ๙ คำ ในวรรคหนึ่ง ๆ จะแยกเป็น ๓ กลุ่มคำมีจำนวนคำ ๓-๒-๓ แต่ละกลุ่มคำจะเชื่อมสัมผัสอย่างที่เรียกว่าสัมผัสในเสมอ คำที่ ๓ จะสัมผัสกับคำที่ ๔ ส่วนคำที่ ๕ จะสัมผัสกับคำที่ ๖ หรือ ๗ เรียกว่าสัมผัสคู่ ถ้าสัมผัสกับคำที่ ๗ เรียกว่าสัมผัสกระโดด   สัมผัสในซึ่งเป็นสัมผัสไม่บังคับนี้มี ๒ ชนิด คือสัมผัสอักษร และสัมผัสสระ สุนทรภู่นิยมสัมผัสสระมากกว่าอักษร แม้แต่โคลงในนิราศสุพรรณ ซึ่งนิยมสัมผัสอักษรท่านก็แต่งให้สัมผัสสระ และถ้าพิจารณาให้ดีกลอนในวรรคที่ ๒ (กลอนรับ) กับวรรคที่ ๔ (กลอนส่ง) คู่แรกคือคำที่ ๓ กับคำที่ ๔ ท่านนิยมสัมผัสอักษร จะเห็นว่าแต่ละวรรคจะสัมผัสใน ๒ คู่เสมอ นอกจากเนื้อความไม่เอื้อเท่านั้น และหากสัมผัสในได้คู่เดียวจริง ๆ ก็นิยมสัมผัสคู่หลังมากกว่าคู่หน้า พิจารณากลอนนิราศของจิตร ภูมิศักดิ์แล้วก็คงรูปแบบของกลอนนิราศ แต่คงไม่ใช่รูปแบบกลอนสุนทรภู่ดังที่ได้อธิบายข้างต้น     นิราศที่จิตร  ภูมิศักดิ์ อ่านและเขียนวิเคราะห์เป็นหนังสือคงเป็น "นิราศหนองคาย" ของ หลวงพัฒนพงศ์ภักดี (ทิม สุขยางค์)   โดยเขียนเป็นหนังสือชื่อ "นิราศหนองคาย  วรรณคดีที่ถูกสั่งเผา" จิตร ภูมิศักดิ์ได้วิเคราะห์ให้เห็นว่า  วรรณคดีสามารถสะท้อนภาพสังคมของยุคสมัยนั้นออกมาได้อย่างไร   รายละเอียดของนิราศหนองคาย คงต้องวานให้คุณ AntiSpam ช่วยบรรยาย จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ วันอาสาฬหบูชา 19:03:23 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เหอๆๆๆๆ นิราศหนองคายนั้นมาฉายในกระทู้นี้ มันจะกลายเป็นหนังคนละม้วน คล้ายๆ ดู The Sound of Music อยู่ดีๆ ดันกลายเป็น Schindler's List ซะดื้อๆ ขอบคุณค่ะ ได้ความรู้มากๆ กับเอกลักษณ์เด่นในวิธีการประพันธ์ของสุนทรภู่ :) จากคุณ : AntiSpam (อันตราคนี) - [ วันอาสาฬหบูชา 20:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 51 แต่ว่าแล้ว อยากอ่านนิราศหนองคายฉบับ uncensored จริงๆ นะ   ไม่มีหนังสือ "นิราศหนองคาย วรรณคดีที่ถูกสั่งเผา" อยู่ในมือค่ะคุณเพ็ญชมพู ขืนเอาฉายเดี๋ยวไก่จะราคาตกไปกว่านี้ (แค่นี้ก็แย่แล้วววววววว) แต่ใครที่สนใจว่านิราศหนองคายมีที่มาที่ไปอย่างไร แล้วทำไมจึงเป็นวรรณคดีที่ถูกสั่งเผา และทำไมนายทิมถึงถูกโบย 50 ที จำคุกอีก 8 เดือน ขอแนะให้ไปอ่านสารคดีฉบับเดือนตุลาคม พ.ศ. 2549 หรือที่ http://www.sarakadee.com/web/modules.php?name=Sections&op=listarticles&secid=37 "...ล้วนความจริงไม่แกล้งมาแต่งปด         ได้จำจดผูกพันจนวันกลับ ถึงความร้ายการดีที่ลี้ลับ                       ได้สดับเรื่องหมดจดจำมา ซึ่งบางพวกไม่ได้ขึ้นไปทัพ                    บางคนกลับผูกจิตริษยา แล้วกล่าวโทษติฉินแกล้งนินทา               ค่อนขอดว่ากองทัพเสียยับเยิน...."                                                                     ทิม สุขยางค์ ============ จากบล็อกของคุณพุกไม้ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=pokmai " อ้ายทิมไปในกองทัพกับเจ้าพระยามหินทรฯ แล้วกลับมาแต่งหนังสือนิราศ ในหนังสือนั้นหาเป็นเสมือนนิราศทั้งปวง ซึ่งผู้อื่นทำคร่ำครวญถึงลูกเมีย และว่าถึงระยะทางอย่างเดียว หนังสือนิราศฉบับนี้กล่าวความเหลือเกินไปต่างๆ..." ............................................ : คัดลอกจากบางส่วนของหนังสือ : ............................................ จากคุณ : AntiSpam (อันตราคนี) - [ วันอาสาฬหบูชา 20:31:03 ]

ความคิดเห็นที่ 52 โหวตครับ ชอบ ชอบ จากคุณ : ชอบๆ (Layla Kop) - [ วันเข้าพรรษา 00:35:31 ]

ความคิดเห็นที่ 53 กระทู้นี้ถูกใจคนชอบอ่านกลอนอย่างดิฉันมากเลยค่ะ อยากจะโหวตแต่ก็มะงุมมะงาหรา คือโหวตไม่เป็น ต้องขอขอบคุณ คุณเพ็ญชมพูและทุกท่านที่ให้ความรู้มากค่ะ และขออนุญาตใช้เนื้อที่แว๊บออกนอกเรื่องเพราะเห็นว่า กำลังมีนักกลอนและแฟนา นุแฟนมาชุมนุมในอาศรมนี้พร้อมเพียงกัน อาจจะมีใครช่วยตอบคำถามที่ดิฉันหาคนตอบไม่พบ คือ เมื่อปี 2515 ดิฉันเริ่มหัดเรียนและเขียนกลอน ครั้งแรก และได้อ่านกลอนบทหนึ่งที่ประทับใจมาก มากขนาดใช้เป็นแบบอย่างแทนของสุนทรภู่เลย ถ้าจำไม่ผิดผู้ประพันธ์ใช้นามว่า ภิญโญ ศรีจำลอง ลงในหนังสือสตรีสาร เป็นบทกลอนกล่าวถึงจ.นครศรีธรรมราช ขึ้นต้นว่า   ลาก่อนนครศรีธรรมราช              จำคราคลาดล้างไป... วันเดือนปีผ่านไป ดิฉันทำกลอนนี้หาย และจำอีกไม่ได้เลยว่าท่านเขียนต่ออย่างไร เพียงแต่ เลาๆว่ามีการกล่าวถึงพระธาตุฯ ถึงทุ่งนา ถึงรวงข้าว   ถ้าท่านใดเคยอ่านพบ และรู้จักบทกลอนนี้ กรุณานำมาลงเป็นวิทยาทานด้วยจะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง ด้วยจิตคารวะผู้ประพันธ์ และทุกท่านค่ะ จากคุณ : แม่ของObst (obst) - [ วันเข้าพรรษา 01:52:21 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เพิ่งกลับมาจากการไปทำบุญที่วัดข้างบ้าน เมื่อวานก็ไปเวียนเทียนมาเห็น ศรัทธาของคนไทยต่อพุทธศาสนาแล้วปลื้มใจ   เข้าวัดบ่อย ๆ คนไทยคง ได้เรียนรู้ "จตุราอริยสัจ" (อริยสัจ ๔) มากกว่า "จตุคามรามเทพ" ขอบพระคุณคุณ AntiSpam สำหรับข้อมูลนิราศหนองคาย # ๕๑ ใครสน ใจนิราศเกี่ยวกับการเมืองการทหาร ก็ไปหาอ่านได้ตามที่คุณ AntiSpam แนะนำ   ขอให้ลิ้งก์ไว้อ่านเพิ่มเติม http://www.geocities.com/thaibooks_100/3.htm ขอบพระคุณคุณชอบ ๆ  # ๕๒ ที่กรุณาโหวตให้ หากใครทราบรายละเอียดบทกลอนที่คุณแม่ของObst สอบถาม # ๕๓ กรุณาแจ้งมาด้วย จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ วันเข้าพรรษา 11:47:34 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ความสามารถในการประพันธ์กลอน เรื่องการหาคำสัมผัสด้วยคำที่มีน้อยนั้น สุนทรภู่ถนัดนัก   ตัวอย่าง "กลอนอีน" ซึ่งถือว่ามีเพียง ๔ เท่านั้นคือ จีน ปีน ศีล และตีน (ถ้าเป็นสมัยนี้มีการ ใช้ศัพท์ที่มาจากต่างประเทศกันมากก็อาจจะมีเพิ่มขึ้นมากหน่อย อาทิ ซีน ดีน ทีน บีน ยีน วีน)   สุนทรภู่สามารถเอาคำทั้ง ๔ มาแต่งอย่างกลมกลืนเข้ากับเนื้อเรื่อง ตัวอย่างในนิราศวัดเจ้าฟ้า ฝ่ายสาวสาวเกล้ามวยสวยสะอาด                     แต่ขยาดอยู่ว่านุ่งผ้าถุง ทั้งห่มผ้าตาหรี่เหมือนสีรุ้ง                               ทั้งผ้านุ่งนั้นก็อ้อมลงกรอมตีน เมื่อยกเท้าก้าวย่างสว่างแวบ                           เหมือนฟ้าแลบแลผาดแทบขาดศีล                 นี่หากเห็นเป็นเด็กแม้นเจ๊กจีน                          เจียนจะปีนซุ่มซ่ามไปตามนาง กลอนอีนนี้ที่จริงมิใช่มีเพียง ๔ คำนี้เท่านั้น ยังมีอีกหากแต่ว่าเป็นคำบาลีสันกฤตที่ไม่ค่อยแพร่ หลายนัก เช่น มีน แปลว่า ปลา  ประวีณ แปลว่า ฉลาด มีฝีมือ เป็นต้น น.ม.ส. ทรงใช้คำที่ต่างไปจากนี้ คือในเรื่อง รักชาติ ตอนหนึ่งว่า สยามเป็นพื้นดินหินและน้ำ                             ห้วยและถ้ำภูผาพนาสณฑ์ ชาวสยามถือว่าประชาชน                              มีเผ่าคนเป็นไทยฝรั่งอีกทั้งจีน ญวนพม่ามอญแขกผู้แปลกเสียง                     คมุกเหรี่ยงเขินข่าปัญหาheน อยู่ด้วยกันมานานก็บานบีณน์                         กินสลีลน่านน้ำลำเดียวกัน คำที่หาสัมผัสยากกว่ากลอนอีน คือ "กลอนอูง"  มีเพียง ๔ คำเช่นกัน คือ ยูง ฝูง จูง สูง   สุนทรภู่ได้ใช้คำเหล่านี้ในนิราศพระประธม ยิ่งเสียวเสียวเหลียวย้ายทั้งซ้ายขวา                 ล้วนทุ่งนาเนินไม้ไพรระหง ภูเขาเคียงเรียงรอบเป็นขอบวง                       ในแดนดงดูสล้างล้วนยางยูง ที่ทุ่งโถงโรงเรือนดูเหมือนเขียน                     เห็นช้างเจียนจะเท่าหมูด้วยอยู่สูง เขาต้อนควายหวายผูกจมูกจูง                      เป็นฝูงฝูงไรไรทุกไร่นา จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ วันเข้าพรรษา 11:48:31 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ว่ากันด้วยเรื่องอุปนิสัย  สุนทรภู่เป็นคนใจอ่อน สังเกตจากในนิราศต่าง ๆ ของท่านมักรำพึงรำพันแล้วตามด้วยน้ำตาไหลเสมอ นิราศพระบาท ถึงบางพลัดยิ่งอนัตอนาถจิต                  นิ่งพินิจนึกน่าน้ำตาไหล พี่พลัดนางร้างรักมาแรมไกล                 ประเดี๋ยวใจพบบางริมทางจร พฤกษาพ้องต้องนามกานดาดวง            พี่ยลพวงผลจันทน์ให้หวั่นใจ แมงภู่เชยเหมือนพี่เคยประคองชิด          นิ่งพินิจนึกน่าน้ำตาไหล เห็นเขาตกเขาแตกมาตกลึก                  อนาถนึกแล้วน่าน้ำตาไหล ที่ตกยากจากนางมากลางไพร               วิตกใจตกมาถึงคีรี นิราวัดเจ้าฟ้า ละสมบัติขัตติยาทั้งข้าบาท                   โอ้อนาถนึกน่าน้ำตาไหล เป็นสูญลับนับปีแต่นี้ไป                        เหลืออาลัยแล้วที่พระมีคุณ โอ้ยามนี้มิได้พบน้ำอบสด                     มาเชยรสบุปผาน้ำตาไหล ยิ่งเสียวทรวงง่วงเหงาเศร้าฤทัย              มาเหงื่อไคลคล่ำตัวต้องมัวมอม นิราศพระประธม ถึงวัดเกดเจตนาแต่การะเกด                  ไม่สมเจตนาน่าน้ำตาไหล เคยสบเนตรเกษน้อยกลอยฤทัย              มาจำไกลกลืนกลั้นที่รัญจวน แต่เป็ดหงส์ลงหาดไม่คลาดคู่                 สังเกตดูดังจะพาน้ำตาไหล เหมือนเสียทีมีเพื่อนไม่เหมือนใจ            ดังดินไร้เส้นหญ้าอนาทรฯ ตะวันรอนอ่อนอับพยับแสง                   ดูดวงแดงดังจะพาน้ำตาไหล ยังรอรั้งสั่งฟ้าด้วยอาลัย                       ค่อยไรไรเรืองลับวับวิญญาณ์ สงสารแต่แม่หม้ายสายสวาท                นอนอนาถหนาวน่าน้ำตาไหล อ่านหนังสือหรือว่าน้องจะลองใน           เสียดายใจจางจืดไม่ยืดยาว โอ้ยามจนอ้นอั้นกระสันสวาท               คิดถึงญาติดังจะพาน้ำตาไหล แกล้งแลเลยเชยชมพนมไพร               พระปรางค์ใหญ่เยี่ยมฟ้าสุธาธาร จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ วันเข้าพรรษา 11:48:47 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ตามมาช่วยโหวตอีกครับ วันนี้มาทำธุระที่กรุงเทพ เจอเน็ตไวๆ แล้วอดใจไม่ไหว ขอบคุณครับสำหรับโคลงป่าต้นคนสุพรรณ และคำอวยพร ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้ว เพราะได้หยุดงานวันนี้วันเดียว พรุ่งนี้ได้ทำอีก คงได้จับไข้อีก อิอิ จากคุณ : NickyNick - [ วันเข้าพรรษา 12:52:07 ]

ความคิดเห็นที่ 58 พบคุณ NickyNick เลยนึกถึงกลบทในนิราศสุพรรณ นอกจากโคลงของสุนทรภู่ในนิราศสุพรรณ จะมีการใช้เอกโทษ โทโทษ มากที่สุด และมีสัมผัสในเหมือนอย่างกลอนที่ไม่เหมือน ใคร ในนิราศสุพรรณยังมีโคลงกลบทอีกด้วย ในจำนวนโคลง ๓๐๐ บทของโคลงนิราศสุพรรณของสุนทรภู่ มีกลบทอยู่ ๖ บท ๑. นาคบริพันธ์ บทที่ ๑๙ ๏ สาวเอยเคยอ่อนหนุ้ม                 อุ้มสนอม ออมสนิทชิดกลิ่นหอม                   กล่อมให้ ไกลห่างว่างอกตรอม                    ออมตรึก รฦกเอย เลยอื่นขึ้นครองไว้                       ใคร่หว้าหน้าสวนฯ บทที่ ๒๒ ๏ เคราะกำจำห่างน้อง                   ห้องนอน หวนนึกดึกเคยวอน                       ค่อนหว้า คิดไว้ไม่ห่างจร                           ห่อนจาก หากจิตรมิศหลายหน้า                  ล่าน้องหมองหมางฯ ๒. สระล้วน (ในแต่ละวรรคเป็นอักษรเดียวกัน) บทที่ ๑๔๒ ๏ แจ้วแจ้วจักกระจั่นจ้า               จับใจ หริ่งหริ่งเรื่อยเรไร                      ร่ำร้อง แซงแซวส่งเสียงใส                   ทราบโสต แหนงนิ่งนึกนุชน้อง                   นิ่มเนื้อนวลนางฯ บทที่ ๒๘๖ ๏ เขาเขียวโขดคุ่มขึ้น                 เคียงเคียง ร่มรื่นรุกขรังเรียง                       เรียบร้อย โหมหัดหิ่งหายเหียง                   หัดหาด แฮ่วแฮ ย่างใหญ่ยอดยื่นย้อย                 โยกโย้โยนเยนฯ ๓. ราชสีห์เทียมรถ (สลับอักษร) บทที่ ๒๙๒ ๏ ยนโศกยามเศร้ายิ่ง                 ทรวงเยน คิดสุดขัดแสนเขน                     โศกไข้ หวนหนาวหากนึกเหน                 หน้าแห่ง น้องแฮ ดวงจิตเด็จจากได้                     จึ่งดิ้นจำโดยฯ ๔. สกัดแคร่ (คำแรกและท้ายในแต่ละวรรคเป็นคำเดียวกัน) บทที่ ๒๙๖ ๏ หนาวลมห่มผ้าห่อน                  หายหนาว ฟ้าพร่ำน้ำค้างพราว                     พร่างฟ้า เด่นเดือนเกลื่อนกลาศดาว            ดวงเด่น ใจเปล่าเศร้าซบหน้า                    นึกน้องหมองใจฯ การมีสัมผัสในนั้นนับว่าเป็นกลบทประเภทหนึ่งเหมือนกัน มีชื่อว่า 'สีหติกำกาม' จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ วันเข้าพรรษา 16:41:41 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ได้มาอ่านกลอนเพราะๆแล้วชอบค่ะ ที่โรงเรียนเพิ่งจะให้เขียนนิราศส่ง เขียนทีถอนหายใจสิบที...มันยากเหลือเกิน บางทีก็ตันไปไม่ถูก... ได้มาอ่าน ได้มาเห็นสัมผัสที่ตอนนั้นเขียนแล้วนึกไม่ออกแล้วเจ็บใจจัง น่าจะได้มาเห็นกระทู้นี้ก่อน จะได้พอเป็นแนวทางให้บ้าง... โหวตค่ะ ^^ จากคุณ : น้ำพลอย (น้ำพลอย) - [ วันเข้าพรรษา 23:36:28 ]

ความคิดเห็นที่ 60 มีหนังสือของคุณ ภิญโญ  ศรีจำลองอยู่ สองเล่ม  ที่เขียนเกี่ยวกับ มหากวี สุนทรภู่ เล่มหนึ่ง  ที่ปกเขียนไว้ว่า  วรรณคดีสัญจร สุนทรภู่   (๒๕๒๙) ด้านในเป็นตัวพิมพ์ดีด  เล่าเรื่อง นิราศของสุนทรภู่ สถานที่กล่าวถึงตามเส้้นทางนิราศพระบาท  นิราศภูเขาทอง และ นิราศเจ้าฟ้า  จาก กรุงเทพ - อยุธยา เริ่มจากวัดราชบุรณราชวรวิหาร หน้าวัง หน้าแพ หอพระอัฐิ   เรื่อยไป อธิบายความได้มิมีเสมอเหมือน อย่าง พระจมื่นไวย  คุณภิญโญ  ศรีจำลองได้เขียนไว้ละเอียด ว่า มีผลงานกวีนิพนธ์หลายเรื่อง  เช่น โคลงและกลอนยอพระเกียรติสามรัชกาล(รัชกาลที่ ๑  รัชกาลที่ ๒ และรัชกาลที่๓แห่งกรุงรัตนโกสินทร์) โคลงฤาษีตัดตนท่าแก้แน่นหน้าอก พิมพ์อยู่ในหนังสือประชุมจารึกวัดพระเชตุพล) บททำขวัญนาค(ในหนังสือประชุมเชิญขวัญ) บทสักว่าเรื่องอิเหนาเล่นถวายในรัชกาลที่ ๓ ได้มาจากร้านหนังสือเก่า  ราคาเดิมที่ติดไว้ ๑๕ บาท  ทางร้านเติมศูนย์อีกหนึ่งตัว อีกเล่ม คือ  ท่องโลกกวีเทิดอักษรสุนทรภู่  พิมพ์ครั้งที่ ๒  มิถุนายน ๒๕๔๙(ปรับปรุง) ผู้จัดพิมพ์ สำนักพิมพ์บ้านภิญโญ  ราคา ๑๕๐ บาท จากคุณ : แสนอักษร - [ 31 ก.ค. 50 12:24:57 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ขอคัดลอก งานของ คุณ ภิญโญ  ศรีจำลอง  มาเป็นตัวอย่าง วรรณคดีสัญจร สุนทรภู่  ๒๕๒๙  หน้า ๖ ๑๐.  "บางจาก ถึงคลองขวางบางจากยิ่งตรมจิต       ใครช่างคิดชื่อบางไว้กางกั้น ว่าชื่อจากแล้วไม่รู้จักรักกัน          พิเคราะห์ครันหรือมาคล้องกับคลองบาง (นิราศพระบาท) ถึงบางจากจากวัดพลัดพี่น้อง          มามัวหมองม้วนหน้าไม่ฝ่าฝืน เพราะรักใคร่ใจจืดไม่ยืดยืน          จึงต้องขืนใจพรากมาจากเมือง (นิราศภูเขาทอง) ถึงบางจากน้องไม่มีที่จะจาก          โอ้วิบากกรรมสร้างแต่ปางไหน เผชิญหญิงชิงชังน่าคลั่งใจ          จะรักใคร่เขาไม่มีปรานีเลย (นิราศวัดเจ้าฟ้า) บ้านบางจากอยู่ทางฝั่งตะวันตกของแม่น้ำเจ้าพระยาใต้วัดภคินีนาถ  ตำบลบางพลัด เขตบางกอกน้อย  กรุงเทพมหานคร มีคลองบางจากซึ่งแยกจากแม่นำ้เจ้าพระยา  ตรงเขตวัดภคินีนาถด้านทิศใต้เป็นสำคัญ  คลองนี้มีน้ำตลอดปี" แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 50 17:13:47 แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 50 14:20:01 จากคุณ : แสนอักษร - [ 31 ก.ค. 50 12:36:42 ]

ความคิดเห็นที่ 62 (อ้างอิงเดิม  หน้า ๒๐) ๓๗.  "บางหลวง ถึงบางหลวงทรวงร้อนเพราะศรปัก         พี่ร้างรักมาด้วยราชการหลวง (นิราศพระบาท) ถึงบางหลวงเชิงรากเหมือนจากรัก         สู้เสียศักดิ์สังวาสพระศาสนา เป็นล่วงพ้นรนราคราคา         ถึงนางฟ้าจะมาให้ไม่ไยดี (นิราศภูเขาทอง) เลยบางหลวงล่วงทางมากลางแจ้ง (นิราศวัดเจ้าฟ้า) บ้านบางหลวงอยู่ทางฝั่งตะวันตกของแม่น้ำเจ้าพระยา  อยู่ในท้องที่ตำบลบางหลวง  อำเภอเมืองปทุมธานี  จังหวัดปทุมธานี   มีวัดบางหลวงตั้งอยู่ปากคลองปางหลวงเป็นสำคัญ คองนี้มีน้ำตลอดปี" จากคุณ : แสนอักษร - [ 31 ก.ค. 50 12:46:10 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ขอขอบพระคุณคุณแสนอักษรมากค่ะ จะลองไปหาซื้อดูอาจเจอสิ่งที่รอคอยอ่านอยุ่ จากคุณ : แม่ของObst (obst) - [ 31 ก.ค. 50 15:30:33 ]

ความคิดเห็นที่ 64 สงสัยนิดฮะ จาก คคห 62 ถึงบางหลวงเชิงรากเหมือนจากรัก........สู้เสียศักดิ์สังวาสพระศาสนา เป็นล่วงพ้นรนราคราคา.....................ถึงนางฟ้าจะมาให้ไม่ไยดี (นิราศภูเขาทอง) แน่ใจแค่ไหนครับ ว่าหมายถึงบางหลวง จ.ปทุมฯ จากคุณ : Babatov - [ 1 ส.ค. 50 00:38:54 ]

ความคิดเห็นที่ 65 เหวอ.......พี่แหยมมาเอง  อิอิ  แสนฯจะรอดไหมนี่ ค่อยๆมาทีละไม้นะพี่นะ  จะได้รับถูก   วุ๊ย... คือว่าเป็นสถานที่ ที่กล่าวถึงตามเส้นทางนิราศพระบาท นิราศภูเขาทอง และนิราศวัดเจ้าฟ้า จากกรุงเทพฯ - อยุธยา ก่อนบางหลวง คือ  บางเดื่อ "ถึงบางเดื่อโอ้มะเดื่อเหลือประหลาด        บังเกิดชาติแมงหวี่มีในไส้ เหมือนคนพาลหวานนอกย่อมขมใน        อุปไมยเหมือนมะเดื่อเหลือระอา (นิราศภูเขาทอง) บ้านบางเดื่อ หรือบางมะเดื่อ  อยู่ทางฝั่งตะวันตกของแม่น้ำเจ้าพระยา  อยู่้ในท้องที่ตำบลบางเดื่อ อำเภอเมืองปทุมธานี  จังหวัดปทุมธานี  มีคลองบางเดื่ออยู่เหนือวัดน้ำวนและอยู่ใต้วัดบางเดื่อเป็นสำคัญ" (อ้างอิงวรรณคดีสัญจรสุนทรภู่ ๒๕๒๙  คุณภิญโญ  ศรีจำลองเขียนไว้เป็นคู่มือ ทัศนาจรทางเรือ ปี ๒๕๒๙  เป็นปีฉลอง ๒๐๐ ปี สุนทรภู่) เลยบางหลวงมาก็เป็น เชิงราก(เชียงราก)ขึ้นอำเภอสามโคก  ปทุมธานี ต่อไปก็บ้านกระแชง  สามโคก  ปทุมธานี ตานี้ก็เป็นสามโคก .................         เห็นมอญแต่งตัวเดินมาตามทาง ตาโถงถุงนุ่งอ้อมลงกรอมส้น         เป็นแยบยลเมื่อยกขยับร่าง เห็นขาขาววาวแวบอยู่หว่างกลาง         ใครยลนางก็เป็นน่าจะปรานี (นิราศพระบาท) ถึงสามโคกโศกถวิลถึงปิ่นเกล้า         พระพุทธเจ้าหลวงบำรุงซึ่งกรุงศรี ประทานนามสามโคกเป็นเมืองตรี         ชื่อปทุมธานีเพราะมีบัว (นิราศภูเขาทอง)" ตามทางเลยอ่ะ  เลี้ยวไปไหนได้  ไม่ได้ไปเมืองเพชรนะ เรียนแนะนำ ภูมิศาสตร์สุนทรภู่  ของ กาญจนาคพันธุ์ อีกหนึ่งเล่ม ฉบับที่ถืออยู่  เป็นของ  บริษัทต้นอ้อ  ๒๕๔๒ กาญจนาคพันธ์ หรือ ขุนวิจิตรมาตรา ครบรอบร้อยปี ในวันที่ ๗ กรกฎาคม ๒๕๔๐ เป็นงานวิจารณ์วรรณกรรมแบบคลาสสิคมี่หาอ่านได้ยาก   ราคา ๑๓๕ บาท                             แล้วเราค่อยมาคุยกันเรื่องพระอภัยมณี   กรั่กๆๆๆ(เสียงฟันปลอมกระทบกัน ตอนหัวเราะ) จากคุณ : แสนอักษร - [ 1 ส.ค. 50 05:07:26 ]

ความคิดเห็นที่ 66 คุณเพ็ญชมพูคะ กรุณาเล่าเรื่อง พระมหาสุเมธาจารย์ เจ้าอาวาสวัดตองปุ  และ พระสุเมธน้อยครองวัดบางยี่เรือใน อิฉันไม่มีข้อมูล ไหนๆก็มาสามโคกกันแล้ว ครั้นพระโกศโปรดปรานประทานแปลง       ที่ตำแหน่งมอญมาสามิภักดิ์ ชื่อปทุมธานีที่เสด็จ          เดือนสิบเอ็ดบัวออกทั้งดอกฝัก มารับส่งตรงนี้ที่สำนัก           พระยาพิทักษ์ทวยหาญผ่านพารา (นิราศวัดเจ้าฟ้า) จากคุณ : แสนอักษร - [ 1 ส.ค. 50 05:25:12 ]

ความคิดเห็นที่ 67 หัวคะแนนเข้ามาโหวตจ้า จะไปรับค่าหัวได้ที่ไหนล่ะจ๊ะ จากคุณ : nickycharles - [ 1 ส.ค. 50 09:23:20 ]

ความคิดเห็นที่ 68 สนับสนุนกระทู้ดีครับ  *-* จากคุณ : ปฤษณะ - [ 1 ส.ค. 50 09:42:14 ]

ความคิดเห็นที่ 69 Paste เรื่องนี้มาช่วยคุณ เพ็ญชมพู ก่อนนะครับ รายละเอียดพิศดาร ต้องรอโจทก์กับจำเลยครับ วัดบางหลวง สภาพทั่วไป            วัดบางหลวง เป็นวัดที่สำคัญ ทางประวัติศาสตร์วัดหนึ่ง ซึ่งเป็นวัดที่เก่าแก่ สร้างสมัยกรุงศรีอยุธยามีประวัติศาสตร์และหลักฐาน ที่น่าศึกษาคันคว้าอยู่มิใช่น้อย ดังจะ เห็นได้จากภาพจิตรกรรมฝาผนังโบสถ์ และเจดีย์รามัญ นับเป็นศิลปะสมัยอยุธยาแทบทั้งนั้น สถานที่          วัดที่ตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ เจ้าพระยาทางทิศตะวันตก ในตำบลบางหลวง อำเภอเมือง จังหวัดปทุมธานี ห่างจากศาลากลางจังหวัดปทุมธานีไปทางใต้ ประมาณ ๓ กิโลเมตร ประวัติความเป็นมา          ตามประวัติเดิมของวัดบางหลวง พระรามัญมุนี ( สุทธิ์ ญาณรสี) อดีตเจ้าอาวาสวัดบางหลวง และอดีตเจ้าคณะจังหวัดปทุมธานี ได้บันทึกไว้ เมื่อ พุทธ ศักราช ๒๔๕๑ พอเป็นเค้าตอนหนึ่งว่า          "วัด บางหลวงใน หรือวัดบางหลวงไหว้พระนี้ แต่ ก่อนมิได้สร้างวัดนี้เป็นทำเลพงแขม รกด้วยหญ้าลัดดาวัลย์ เป็นที่อาศัยของสัตว์จตุบาทวิบาท มีเสือดาว กวางทราย เป็นต้น มีลำคลอง เข้าไปทุ่งนาแห่งหนึ่งเรียกคลองบางหลวง พง ป่ารกชัฏตามริมคลองเป็นที่เปล่าเปลี่ยวผู้คนไปมา คลองนี้แต่ก่อนกว้างประมาณ ๓- ๔ วา และมีจระเข้ตัวเล็ก ๆ ชุกชุม มัจฉา ชาติก็มาก สกุณชาติต่าง ๆ ก็มาก อาศัยอยู่ ตามต้นไม้ พวกพรานเที่ยวสัญจรหาละมั่งกวางทราย จับนกจับปลาไปไว้เป็นภักษาหาร ครั้นมนุษย์มาก ขึ้นความเจริญของภูมิประเทศก็ดีขึ้นทุกขั้น ต่อมาเมื่อประมาณ พุทธศักราช ๒๒๔๖ หรือจุลศักราช ๑๐๖๕ สมเด็จพระสรรเพ็ชรที่ ๘ ทรงพระนามเดิม ว่า "พระพุทธเจ้าเสือ" (ดอกเดื่อ) เป็นพระเจ้าแผ่นดินในพระนครศรีอยุธยาทาราวดี คือกรุงเก่าได้ ทรงสร้างวัดนี้ขึ้นที่ตำบลปากคลองบางหลวงฝั่งใต้ พระราชทานนามว่า "วัดสิงห์"          ในบันทึกที่ยกมานั้น น่าจะเป็นความจริงอยู่มาก เพราะวัดบางหลวงมี ๒ วัด คู่ กัน คือ วัดบางหลวงนอก กับวัดบางหลวงใน วัดบางหลวงในคือวัดที่อยู่ปัจจุบันนี้ ส่วนวัดบางหลวงนอกได้ทรุดโทรมปรักหักพังร้าง ไปหมดแล้ง          ตามทางสันนิฐานของผู้เขียนเห็นว่า วัดบางหลวงนอก น่าจะสร้างเป็นวัดมาก่อนสมัยพระเอกาทศรถขึ้นครองราชย์ พอตกมาถึงสมัยพระเอกาทศรถขึ้นครอง ราชย์แล้ว พระองค์ได้ทรงเกณฑ์คนขุดคลองลัด เตร็ดใหญ่จากวัดไก่เตี้ย ตัดทรงลงมาทะลุคลอง บางหลวงเชียงราก ตรงวัดศาลเจ้า เมื่อปีพุทธ ศักราช ๑๒๕๑ ในการขุดคลองคราวนี้ ได้พบพระ พุทธรูปสมัยเชียงแสนองค์หนึ่ง ขนาดหน้าตัก กว้าง ๒ ศอกเศษ กล่าวกันว่าเมื่อพบพระพุทธ รูปแล้ว ได้ช่วยกันเอาซุกซ่อนไว้ไม่ให้หลวง หรือทางราชการเห็น เอาพระพุทธรูปซ่อนไว้ ที่วัดบางหลวงนอก เดิมทีเมื่อสร้างวัดใหม่ ๆ คงไม่ได้ชื่อวัดบางหลวง คงชื่ออย่าง อื่น ต่อมาเมื่อภายหลังขุดคลองลัดเตร็ดใหญ่ พบพระพุทธรูปเชียงแสน เอาหลบซ่อนไว้ในวัดเรียกว่าบังไม่ให้หลวงเห็น จึงพูดกัน ติดปากว่า "บังหลวง" หรือวัดบังหลวง เมื่อเวลาผ่านเลยมานาน คำว่า "บังหลวง " จึงกลายเป็น "บางหลวง" พระพุทธรูป องค์นี้ปัจจุบันก็ยังคงอยู่ มีพุทธศาสนิก ชนพากันมาเคารพสักการะกราบไหว้กันอยู่เสมอ พอถึงเทศกาลงานประจำปี วันแรม ๔ ค่ำ เดือน ๑๑ จะมีประชาชนมากราบไหว้นมัสการกันมากมิได้ขาด จนล่ำลือไปทั่ว ชาวบ้านพูดกันติดปากว่า "บางหลวงไหว้พระ" เป็นที่รู้จักกันโดยพฤตินัยทั่วไป          ในรัชกาลพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬา โลกมหาราช พระองค์ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ พระมอญมาเป็นสมภารเจ้าวัดฝ่ายรามัญ ซึ่งใน พระราชพงศาวดารฉบับกรมพระปรมานุชิตชิโนรส กล่าว          "......อนึ่ง พระราชคณะฝ่ายรามัญนั้นยังหา ตัวมิได้ จึงทรงพระกรุณาให้จัดพระมหา เถระฝ่ายรามัญซึ่งรู้พระวินัย ปริยัติได้ ๓ รูป ทรงตั้งเป็นพระมหาสุเมธาจารย์องค์หนึ่งพระ ไตรสรณธัชองค์หนึ่ง พระสุเมธน้อยองค์หนึ่ง เมื่อ สมเด็จพระอนุชาธิราชกรมพระราชวังบวรสถาน มงคลทรงสร้างวัดตองปุขึ้นใหม่ โปรดให้พระ สงฆ์รามัญมาอยู่วัดตองปู และให้พระสุเมธ จารย์เป็นเจ้าอาวาส พระไตรสรณธัชนั้นมีพระ ราชโองการให้อยู่วัดบางหลวง เป็นเจ้าคณะรามัญ แขวงเมืองนนทบุรีและสามโคก พระสุเมธน้อยนั้นโปรด ให้ครองวัดบางยี่เรือใน........."          เมื่อสิ้น แผ่นดินพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย รัช กาลที่ ๒ แล้ว สุนทรภู่ขาดที่พึ่ง ต้องระทม ทุกข์หนักระเหเร่ร่อนนับเป็นชีวิตที่ทุกข์ เข็ญมาก บวชอยู่วัดราชบูรณะได้ ๓ พรรษาก็ มีมารมารังแก ต้องลงเรือน้อยลอยลำขึ้น ไปนมัสการภูเขาทอง เพื่อสะเดาะเคราะห์เสียให้สิ้น หนูพัด และลูกศิษย์ติดตามไปด้วยได้เขียน นิราศภูเขาทอง กล่าวถึง บางหลวงว่า                                          " ถึงบางหลวงเชิงรากเหมือนจากรัก                                            สู้ เสียศักดิ์สังวาสพระศาสนา"          เจ้าอาวาสวัดบาง หลวง แทบทุกรูปได้สนใจการศึกษามาโดย ตลอด เช่น พระราชสุเมธภรณ์ (มังกรกัสสโป) ได้จัดตั้งโรงเรียนพระปริยัติธรรมแผนกบาลี สามเณร อุทัย เกลี้ยงเล็ก ศิษย์ของท่านสอบบาลีได้เปรียญธรรม ๙ ประโยค อุปสมบทเป็นนาคหลวง ในรัชกาลสมเด็จพระ เจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดชเมื่อวันที่ ๓ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๐๖ และปัจจุบัน พระสุเมธาภรณ์ ( เทียน ฐานุตตโม) เจ้าคณะจังหวัดปทุมธานีก็ได้ เปิดสอนพระปริยัติธรรมแผนกบาลีต่อมา ส่วนการ ศึกษาภาษาไทยเกี่ยวกับวิชาทางโลกนั้นพระรามัญ มุนี (มะลิ บัญติโต) ได้ส่งเสริมสนับสนุน การศึกษาของเยาวชนของชาติ โดยจัดตั้งโรง เรียนมัธยมศึกษาขึ้นในบริเวณวัด ตั้งแต่วันที่ ๑๐ มีนาคม พุทธศักราช ๒๔๗๖ ให้ชื่อโรงเรียนว่าโรง เรียนปทุมธานีนันทมุนีบำรุง เจริญรุ่งเรืองมาจน ตราบเท่าทุกวันนี้          วัดบางหลวงกรมศิลปากรได้ขึ้นทะเบียนเป็นโบราณสถานแห่งชาติแล้ว ตามประกาศราชกิจจานุเบกษาเล่มที่ ๑๐๖ ตอน ที่ ๒๖ จากเว็บไซต์ กาญจนาภิเษก หัวข้อสถานที่สำคัญทางศาสนา เรื่องวัดบางหลวง http://kanchanapisek.or.th/kp8/culture/ptt/implace/implace42.html (แก้เป็น "โจทก์" ) แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 50 11:09:10 จากคุณ : กัมม์ - [ 1 ส.ค. 50 11:00:37 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ขอบพระคุณ คุณแสนอักษร ที่กรุณาช่วยเป็นไกด์นำเที่ยวนิราศสุนทรภู่ คุณแสนอักษรเล่าเรื่องตอนถึงสามโคกในนิราศพระบาท # ๖๕ พี่เร่งเตือนเพื่อนชายพายกระโชก                   ถึงสามโคกต้องแดดยิ่งแผดแสง ให้รุ่มร้อนอ่อนจิตระอิดแรง                           เห็นมอญแต่งตัวเดินมาตามทาง ตาโถงถุงนุ่งอ้อมลงกรอมส้น                        เป็นแยบยลเมื่อยกขยับอย่าง เห็นขาขาววาวแวบอยู่หว่างกลาง                   ใครยลนางก็เป็นน่าจะปรานี คุณ  nickycharles  อ่านถึงตอนนี้น่าจะชอบ สุนทรภู่กล่าวถึงตอนที่เที่ยวไปในถิ่นมอญอยู่หลายตอนในนิราศต่าง ๆ นิราศวัดเจ้าฟ้า ถึงบางกระไนได้เห็นหน้าบรรดาพี่                 พวกนารีเรืออ้อยเที่ยวลอยขาย ดูจริตติดจะงอนเป็นมอญกลาย                    ล้วนแต่งกายกันไรเหมือนไทยทำ แต่ไม่มีกิริยาด้วยผ้าห่ม                              กระพือลมแล้วไม่ป้องปิดของขำ ฉันเตือนว่าผ้าแพรลงแช่น้ำ                         อ้อยสองลำนั้นจะเอาสักเท่าไร เมื่อมาถึงสามโคกก็ว่า ชาวบ้านนั้นปั้นอีเลิ้งใส่เพิงพะ                       กระโถนกระทะอ่างโอ่งกระโถงกระถาง เขาวานน้องร้องถามไปตามทาง                   ว่าบางขวางหรือไม่ขวางพี่นางมอญ บางขวาง เป็นชื่อคลองอยู่ในท้องที่อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี เรียกว่าคลองบางขวาง แยกจากคลองมหาสวัสดิ์ตรงข้มวัดชัยพฤกษ์มาลาไปบรรจบกับคลองบางระนก   ในนิราศพระประธมสุนทรภู่ว่าไว้ ถึงบางขวางปางก่อนว่ามอญขวาง               เดี๋ยวนี้นางไทยลาวแก่สาวสอน ทำยกย่างขวางแขวนแสนแสงอน                ถึงนางมอญก็ไม่ขวางเหมือนนางไทย ขอเชิญคุณแสนอักษรนำเที่ยวต่อ   แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 50 11:52:19 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 1 ส.ค. 50 11:01:52 ]

ความคิดเห็นที่ 71 คุณแสนอักษร # ๖๖ คุณเพ็ญชมพูคะ กรุณาเล่าเรื่อง พระมหาสุเมธาจารย์ เจ้าอาวาสวัดตองปุ  และ พระสุเมธน้อยครองวัดบางยี่เรือใน อิฉันไม่มีข้อมูล ทราบแต่ว่า ทั้งวัดตองปุ และวัดบางยี่เรือในเป็นวัดมอญ ปัจจุบันวัดตองปุ คือวัดชนะสงคราม ส่วนวัดบางยี่เรือในคือวัดราชคฤห์ http://th.wikipedia.org/wiki/วัดชนะสงครามราชวรมหาวิหาร http://www.watrajkrueh.com/ ต้องขอขอบพระคุณ คุณกัมม์ ที่กรุณาขี่ม้าขาวมาช่วย   หากท่านใดมีข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับพระมหาสุเมธาจารย์  และพระสุเมธน้อย กรุณาแจ้งมาด้วย จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 1 ส.ค. 50 11:08:44 ]

ความคิดเห็นที่ 72 จาก 64 และ 65 เหอๆๆๆ คุณแสนฯ น้องรัก พูดแล้วก็ขอให้รู้ว่า  ขบวนการเฟอะ ไม่มีใครเกินข้าเจ้า ถึงบางหลวงเชิงรากเหมือนจากรัก........สู้เสียศักดิ์สังวาสพระศาสนา ทุกวันนี้ ข้าเจ้าเข้าออกใช้ประตูเชียงรากอยู่ทุกวัน แล้วก็พึ่งรู้ว่าที่ทำงานเราไปอีกนิดก็ถึง ต. บางหลวง แล้ว ที่คัดมาคิดว่าเป็นคลองบางหลวงซะอีก เราผิด เรารู้ เราขอโทษ ขอบคุณ คุณกัมม์ด้วยขอรับ จากคุณ : Babatov - [ 1 ส.ค. 50 12:07:37 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ตามหัวคะแนนมาโหวตเจ้าค่ะ จากคุณ : i_tua_yung - [ 1 ส.ค. 50 13:08:29 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ขอบคุณ คุณกัมม์ ค่ะ มีความสนใจ ชื่อ พระสุเมธ  มาพักหนึ่งแล้วค่ะ อ่านมาจาก พระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ ๑  ของ เจ้าพระยาทิพากรวงศ์(ขำ บุนนาค) เรียบเรียงเมื่อ พ.ศ. ๒๔๑๒ สมเด็จฯกรมพระยาดำรงราชานุภาพ ทรงตรวจชำระและได้ทรงพระนิพนธ์อธิบาย ใน พ.ศ. ๒๔๔๓ พิมพ์ครั้งแรกเมื่อ พ.ศ. ๒๔๔๔ ฉบับที่ใช้อยู่คุรุสภาพิมพ์ครั้งที่ ๕  พ.ศ. ๒๕๒๖   ราคา  ๓๘  บาท บ่อยครั้งที่อ่านวรรณคดีเจอชื่อบุคคลที่น่าสนใจ   ต่อมาเห็นนามนั้นๆในหนังสือประวัติศาสตร์ ก็แน่ชัดว่า วรรณคดีนั้นสะท้อนประวัติศาสตร์อย่างแท้จริง จากคุณ : แสนอักษร - [ 1 ส.ค. 50 13:09:09 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ขออนุญาตเสริมเกร็ดเรื่องพระรามัญก็แล้วกันนะครับ  (เรื่องนี้สามารถตั้งกระทู้ใหม่ได้เลย) "กรุณาเล่าเรื่อง พระมหาสุเมธาจารย์ เจ้าอาวาสวัดตองปุ  และพระสุเมธน้อยครองวัดบางยี่เรือใน"           ประโยคนี้ทำให้ต้องค้นคว้าหาข้อมูล  และได้รู้เรื่องพระฝ่ายรามัญในประเทศนี้เพิ่มมากขึ้น  ต้องขอบคุณไว้ด้วยครับ  ตอนแรกคิดว่า "พระสุเมธน้อย" คือ  พระภิกษุน้อย ว่าที่พระสุเมธ  (คือพระสุเมธ(น้อย)) อย่างพระราชาคณะอื่น  -แสนอักษร จึงถามถึงประวัติ-  ค้นไปพบว่า  เป็นราชทินนามพระราชาคณะว่า "พระสุเมธน้อย"  คู่กับพระมหาสุเมธาจารย์ คือ พระสุเมธใหญ่  เมื่อแรกตั้งพระราชาคณะฝ่ายรามัญ เป็นอย่างในความคิดเห็นที่ ๖๙ คือ          "......อนึ่ง พระราชคณะฝ่ายรามัญนั้นยังหา ตัวมิได้ จึงทรงพระกรุณาให้จัดพระมหาเถระฝ่ายรามัญซึ่งรู้พระวินัยปริยัติได้ ๓ รูป ทรงตั้งเป็นพระมหาสุเมธาจารย์องค์หนึ่ง  พระไตรสรณธัชองค์หนึ่ง  พระสุเมธน้อยองค์หนึ่ง  เมื่อสมเด็จพระอนุชาธิราชกรมพระราชวังบวรสถานมงคลทรงสร้างวัดตองปุขึ้นใหม่  โปรดให้พระ สงฆ์รามัญมาอยู่วัดตองปู และให้พระสุเมธจารย์เป็นเจ้าอาวาส  พระไตรสรณธัชนั้นมีพระราชโองการให้อยู่วัดบางหลวง เป็นเจ้าคณะรามัญแขวงเมืองนนทบุรีและสามโคก  พระสุเมธน้อยนั้นโปรดให้ครองวัดบางยี่เรือใน........." ตามที่ค้นมาได้จะขอเล่าให้ทุกท่านได้รู้ด้วยนะครับ แรกตั้งพระราชาคณะฝ่ายรามัญมี ๓ องค์ พระมหาสุเมธาจารย์ (พระสุเมธใหญ่ ต่อมาโปรดให้เปลี่ยนเป็น พระสุเมธาจารย์) ครองวัดตองปุ (วัดชนะสงคราม) พระไตรสรณธัช  ครองวัดบางหลวง พระสุเมธน้อย (ต่อมาโปรดให้เปลี่ยน พระสุเมธมุนี ในรัชกาลที่ ๕) ครองวัดบางยี่เรือใน (วัดราชคฤห์)           ทั้งสามเป็นตำแหน่งพระราชาคณะเจ้าคณะรามัญ  มีพระสุเมธาจารย์เป็นเจ้าคณะ ในรัชกาลที่ ๓ โปรดให้จัดการปกครองสงฆ์ใหม่  ให้คณะรามัญไปเข้ากับคณะกลาง  เพราะวัดชนะสงครามขึ้นกับคณะกลางอยู่แล้ว  ในรัชกาลที่ ๔ โปรดให้คงการปกครองสงฆ์ไว้อย่างเดิม แต่เพิ่มตำแหน่งพระราชาคณะขึ้นอีก ๒ ตำแหน่ง  ในรัชกาลที่ ๕ โปรดให้พระสงฆ์รามัญทั้งส่วนกลางและหัวเมืองยกไปขึ้นกับคณะธรรมยุติ  และมีเรื่องราวต่างๆ เกิดขึ้น เปลี่ยนแปลงหลายครั้ง รวมทั้งเหตุที่ให้เป็นและผลที่เป็นไป สามารถค้นคว้าเพิ่มเติมได้ที่เว็บไซต์ เพื่อการศึกษาภูมิปัญญามอญ/ศาสนา/รามัญนิกาย http://www.monstudies.com/show_content.php?topic_id=26&main_menu_id=6 ขอ Paste มาเพียงส่วนที่เป็นสังเขปประวัติของพระสุเมธจารย์  ที่แสนอักษรถามไว้นะครับ           เจ้าคณะใหญ่ฝ่ายรามัญที่ได้รับแต่งตั้งในราชทินนามนี้ ตั้งแต่รัชกาลที่ ๑ ถึงรัชกาลที่ ๕ มีจำนวน ๕ รูป มีประวัติเท่าที่สามารถค้นหาหลักฐานได้ ดังนี้               รูปที่ ๑ คือ พระมหาสุเมธาจารย์ องค์ที่ปรากฏในพระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ ๑ ซึ่งโปรดให้แต่งตั้งเมื่อแรกเสวยพระราชสมบัติ แล้วโปรดให้มาครองวัดชนะสงคราม ซึ่งในประวัติวัดชนะสงครามกล่าวว่า เป็นเจ้าอาวาสองค์แรกของวัดชนะสงคราม               รูปที่ ๒ คือ ที่ปรากฏในบัญชีพระเถรานุเถระนั่งหัตบาส คราวสมเด็จกรมพระราชวังหลังทรงผนวช เมื่อปี พ.ศ.๒๓๔๕ จำนวน ๓๐ รูปว่า "พระสุเมธใหญ่ วัดชนะสงคราม พระสุเมธน้อย วัดราชคฤห์ ” นั้น ยังหาหลักฐานประวัติความเป็นมาไม่พบ               รูปที่ ๓ คือ ที่ปรากฏชื่อในหนังสือเรื่องแต่งตั้งพระราชาคณะผู้ใหญ่ในกรุงรัตนโกสินทร์ว่า "พระสุเมธ มีในพระราชปุจฉารัชกาลที่ ๓ (พ.ศ.๒๓๖๙)" นั้นเข้าใจว่า ได้แก่ พระสุเมธาจารย์ (เกิด) ซึ่งมีชื่ออยู่ในจดหมายเหตุ เรื่องไต่สวนนายกุหลาบว่า "ข้อนี้พึงฟังได้ว่า สมเด็จพระสังฆราช (สา ปุสฺสเทว) ได้อุปสมบทในเวลาที่ใช้อุปัชฌาย์รามัญ มีพระสุเมธาจารย์ (เกิด) เป็นอุปัชฌาย์ด้วยรูปหนึ่ง และเวลานั้นพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงเป็นกรรมวาจาจารย์อยู่"               รูปที่ ๔ คือ พระสุเมธมุนี (ซาย พุทฺธวํโส) เจ้าอาวาสวัดบวรมงคล องค์ที่ ๒ (ระหว่าง พ.ศ.๒๓๖๕-๒๓๘๐) เป็นชาวมอญ เกิดในรามัญประเทศ และบวชเป็นภิกษุมาแต่ในรามัญประเทศ เข้ามาอยู่เมืองไทยครั้งมอญอพยพในสมัย    รัชกาลที่ ๒ ซึ่งโปรดให้ไปตั้งบ้านเรือนอยู่ที่เมืองปทุมธานีและปากเกร็ด พระสุเมธมุนีองค์นี้เองที่เป็นผู้ถวายวิสัชนาเกี่ยวกับสมณวงศ์และวินัยปฏิบัติต่าง ๆ แด่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ครั้งยังทรงผนวชอยู่ จนเป็นที่พอพระทัยและทรงเลื่อมใส รับมาเป็นแบบปฏิบัติ กระทั่งเกิดเป็นคณะธรรมยุติกนิกายขึ้นในกาลต่อมา ในบั้นปลายชีวิตของพระสุเมธมุนีองค์นี้ บางท่านก็ว่า ท่านเกิดขัดแย้งกับหม่อมไกรสร (กรมหลวงรักษรณเรศ) อย่างรุนแรง จากนั้นก็หายสาบสูญไป บางท่านก็ว่า หม่อมไกรสรขอพระบรมราชานุญาตถอดเสียจากสมณศักดิ์แล้วให้ประหารชีวิตในที่สุด  สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพตรัสว่า "ถูกหม่อมไกรสรพยายามทำร้ายหนักขึ้น จนถึงหาเหตุให้สึกพระสุเมธมุนีที่เป็นพระอุปัชฌาย์ของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว               รูปที่ ๕ คือ พระสุเมธาจารย์ (ศรี) เจ้าอาวาสวัดชนะสงคราม องค์ที่ ๒ (ระหว่าง พ.ศ.๒๔๑๐-๒๔๕๕) เป็นชาวบางพูด จังหวัดนนทบุรี เกิดเมื่อ พ.ศ.๒๓๗๘ ในรัชกาลที่ ๓ บวชเป็นสามเณรที่วัดปรมัยยิกาวาส แล้วย้ายมาอยู่วัดชนะสงคราม เป็นเปรียญ ๔ ประโยครามัญ เคยเป็นพระครูราชปริต ตอนปลายรัชกาลที่ ๔ ไปรั้งตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดบวรมงคลอยู่คราวหนึ่ง ใน พ.ศ.๒๔๑๐ ได้เป็นพระราชาคณะที่ “พระอุดมญาณ” แล้วมาครองวัดชนะสงคราม ถึงรัชกาลที่ ๕ เลื่อนขึ้นเป็นที่ "พระสุเมธาจารย์ บริหารธรรมขันธ์ รามัญสงฆคณาธิบดี ตำแหน่งเจ้าคณะใหญ่พระสงฆ์รามัญ" ขอบคุณ เว็บไซต์ เพื่อการศึกษาภูมิปัญญามอญ ครับ http://www.monstudies.com/index.php แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 50 13:26:39 จากคุณ : กัมม์ - [ 1 ส.ค. 50 13:11:31 ]

ความคิดเห็นที่ 76 อ้าว.... สวัสดีครับ คุณ บาบาตอฟ สวัสดีครับ คุณ แสนอักษร สวัสดีครับ ทุกๆ ท่านในกระทู้นี้ คุณ แม่ของObst  ระวังพะโล้ไหม้นะครับ ประวัติพระสุเมธ คงจะเป็นองค์ใดองค์หนึ่งในห้าองค์นี้แน่ๆ เรื่องพระรามัญนิกาย  ว่ากันต่อคงยาว ผมชวนออกนอกลู่นอกทางเสียเรื่อย ว่าเรื่องนิราศกันต่อนะครับ  ทุกท่าน แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 50 13:21:59 จากคุณ : กัมม์ - [ 1 ส.ค. 50 13:18:37 ]

ความคิดเห็นที่ 77 โอ๊ย....พิมพ์แล้วใส่ พจนานุกรมฉบับมติชนไว้เลยค่ะ เป้าหมายคือ พระสุเมธกะละดงเมืองหงสาค่ะ  ที่มาก็พระสุเมธมุนีแน่นอน เรียนเชิญท่านผู้เข้ามาอ่านกลับไปยังนิราศ สุนทรภู่เจ้าค่ะ ขอแนะนำหนังสือ   สุนทรภู่รอบรู้วัฒนธรรม  สมาคมภาษาและหนังสือแห่งประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ์  จัดพิมพ์เผยแพร่ ๒๖ มิถุนายน  ๒๕๓๗ บรรณาธิการคือ ศ. ฐะปะนี  นาครทรรพ ราคา ๖๐  บาท แค่คำสดุดี ของ ท่านผู้หญิง สมโรจน์ สวัสดิกุล ณ อยุธยา   กุลทรัพย์ รุ่งฤดี  อังคาร กัลยาณพงศ์  เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์  และ จินตนา ปิ่นเฉลียว   ก็เกินค่าหนังสือเป็นไหนๆ แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 50 15:30:52 จากคุณ : แสนอักษร - [ 1 ส.ค. 50 13:55:02 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ก่อนคุณแสนอักษรจะพาเที่ยวต่อ ขออนุญาตแวะเข้าวัดมอญอีกสักหนึ่งวัด หากใครต้องการพูดว่าเรียนที่โรงเรียนไม่มีชื่อเสียง เป็นโรงเรียนที่อยู่ไกล อยู่ถึงที่ไหนก็ไม่มีใครรู้จัก  มักจะพูดว่า "เรียนที่โรงเรียนวัดลิงขบ"  โรงเรียนนี้จึงเป็นที่รู้จักกันทั่วไป  แต่ใครจะรู้บ้างว่าโรงเรียนวัดลิงขบมีอยู่จริง ในเขตบางพลัด กรุงเทพมหานคร ริมแม่น้ำเจ้าพระยานี้เอง ชื่อจริงของโรงเรียนนี้คือ "โรงเรียนวัดบวรมงคล" อยู่ในพื้นที่ของวัดบวรมงคล ที่คุณกัมม์ได้แนะนำใน # ๗๕ ว่ามีเจ้าอาวาสรูปที่ ๒ คือพระสุเมธมุนี (ซาย พุทฺธวํโส) วัดบวรมงคลเดิมเป็นวัดมอญสร้างโดยชาวมอญซึ่งอพยพมาจากเมืองหงสาวดี  ต่อมาในรัชกาลที่ ๖  โอนสังกัดมาเป็นวัดธรรมยุต http://www.watbk.org/history%20wat/history1.htm ขอเชิญคุณแสนอักษรนำเที่ยวต่อ   แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 50 14:06:59 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 1 ส.ค. 50 14:05:30 ]

ความคิดเห็นที่ 79 เอ...พระสุเมธเมธี ไม่คุ้นเลย  Google ก็หาไม่เจอ ถ้าเป็น พระสุเมธี(วรคุณ) พอจะได้ยินบ้างเหรียญแกดังติดอันดับ หรือจะเป็น "พระสุเมธมุนี" ขอกลับไปค้นหนังสือก่อนนะครับ "วัดลิงขบ"  เคยได้ยินมาตั้งแต่เด็กว่า "จบจากสำนักวัดลิงขบ" รู้สึกจะเป็นเพลง แต่แล้วก็ไม่ได้ใส่ใจจะค้นหาว่าเป็นวัดอะไร  ต้องขอบคุณ คุณ เพ็ญชมพู ไว้ด้วยครับ นิราศสุนทรภู่ เล่มที่ผมถืออยู่ เป็นฉบับกรมศิลปากรชำระ องค์การค้าของคุรุสภา พิมพ์ครั้งที่ ๔  พ.ศ. ๒๕๒๐  ราคา ๓๕ บาท ฉบับนี้มีแผนที่ประกอบด้วย  ด้วย Scan แล้วจะส่งรูปเข้ามาร่วมนะครับ แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 50 14:42:03 จากคุณ : กัมม์ - [ 1 ส.ค. 50 14:34:16 ]

ความคิดเห็นที่ 80 (เกิน) แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 50 14:43:56 จากคุณ : กัมม์ - [ 1 ส.ค. 50 14:34:35 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ตามบัญชาคุณเพ็ญชมพู แบบ ย่อ (อ้างอิงเดิม  หน้า ๒๔) บ้านงิ้ว "ถึงบ้านงิ้วเห็นแต่งิ้วละลิ่วสูง         ไม่มีฝูงสัตว์สิงกิ่งพฤกษา ด้วยหนามดกรกดาษระดะดา         นึกก็น่ากลัวหนามขามขามใจ ................. ................... เราเกิดมาอายุเพียงนี้แล้ว         ยังคลาดแคล้วครองตัวไม่มัวหมอง ทุกวันนี้วิปริตผิดทำนอง         เจียนจะต้องปีนบ้างหรืออย่างไร (นิราศภูเขาทอง) ถึงล้านงิ้วงิ้วต้นแต่พ้นหนาม         ไม่งอกงามเหมือนงิ้วที่ผิวเหลือง เมื่อแลพบหลบพักตร์ลักชำเลือง         ดูปลดเปลื้องเปล่งปลั่งกำลังโลม (นิราศวัดเจ้าฟ้า) บ้านงิ้วหรือบ้านป่างิ้ว  อยู่ทางฝั่งตะวันออกของแม่น้ำเจ้าพระยา  อยู่ในท้องที่ ตำบลบ้านงิ้ว  อำเภอสามโคก  จังหวัดปทุมธานี   มีวัดป่างิ้วเป็นสำคัญ" ต่อไปคือ วังตำหนัก  เอ่ยไว้ในนิราศวัดเจ้าฟ้า บ้านกระบือ  นิราศพระบาท โพธิ์แตง ถึงโพธิ์แตงคิดถึงแตงที่แจ้งรัก         ดูน่ารักรสชาติประหลาดเหลือ แม้นลอยฟ้ามาเดี๋ยวนี้ที่ในเรือ         จะฉีกเนื้อนั่งกลืนให้ชื่นใจ (นิราศวัดเจ้าฟ้า) บ้านโพธิ์แตง  อยู่ทางฝั่งตะวันออกของแม่น้ำเจ้าพระยา  ตรงข้ามคลองเกาะใหญ่  อยู่ในท้องที่อำเภอโพธิ์แตง  อำเภอบางไทร   จังหวัดพระนครศรีอยุธยา   มีวัดโพธิ์แตงเหนือและวัดโพธิ์แตงใต้เป็นสำคัญ ต่อไปเป็นเกาะใหญ่ราชคราม  ตำบลท้ายเกาะ ราชครามเป็นชื่อเดิมของอำเภอบางไทร บางไทร  เกาะเกิด  บางปะอิน จบแล้วค่ะ ปูเสื่อคอยสหายท่านอื่น แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 50 15:33:37 จากคุณ : แสนอักษร - [ 1 ส.ค. 50 15:27:39 ]

ความคิดเห็นที่ 82 (ขออนุญาตลบออกนะครับ) แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 50 16:41:14 จากคุณ : กัมม์ - [ 1 ส.ค. 50 16:08:00 ]

ความคิดเห็นที่ 83 (ขออนุญาตลบออกนะครับ) แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 50 16:41:59 จากคุณ : กัมม์ - [ 1 ส.ค. 50 16:09:05 ]

ความคิดเห็นที่ 84 (ขออนุญาตลบออกนะครับ) แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 50 16:42:27 จากคุณ : กัมม์ - [ 1 ส.ค. 50 16:09:47 ]

ความคิดเห็นที่ 85 (ขออนุญาตลบออกนะครับ รุงรังเปล่าๆ แถมอาจจะเกิดโทษแก่ตัวอีกต่างหาก) แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 50 16:43:35 จากคุณ : กัมม์ - [ 1 ส.ค. 50 16:10:45 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ตามคุณแสนอักษรไปเที่ยวบ้านงิ้ว # ๘๑  ฟังชื่อบ้านแล้วนึกถึงต้นงิ้ว ยิ่งคนที่ผิดศีลข้อ ๓ กาเมสุมิจฉา  คงฟังแล้วสะดุ้ง แต่สำหรับสุนทรภู่ ถึงบ้านงิ้วแล้วนึกถึงคนรัก คือ "maeงิ้ว" คนรักคนหนึ่งในหลาย ๆ คน ของท่าน นิราศวัดเจ้าฟ้า ถึงบ้านงิ้วงิ้วต้นแต่พ้นหนาม                 ไม่งอกงามเหมือนmaeงิ้วที่ผิวเหลือง เมื่อแลพบหลบพักตร์ลักชำเลือง            ดูปลดเปลื้องเปล่งปลั่งกำลังโลม มาลับนวลหวนให้เห็นไม้งิ้ว                   เสียดายผิวพักตร์ผ่องจะหมองโฉม เพราะเสียรักหนักหน่วงน่าทรวงโทรม      ใครจะโลมเลียมรสช่วยชดเจือ อีกตอนหนึ่งในเรื่องเดียวกัน จนดึกดื่นรื่นเรื่อยเฉื่อยเฉื่อยฉิว              หนาวดอกงิ้วงิ้วต้นให้คนหนาว แม้นงิ้วงามนามงิ้วเล็บนิ้วยาว                จะอุ่นราวนวมแนบนั่งแอบอิง ในนิราศสุพรรณกล่าวถึงmaeงิ้วว่า บางสแกแลสล่างงิ้ว                ทิวราย เรียงฝั่งดังฉัตรฉาย                 แช่มช้อย งิ้วไม้ใช่งิ้วสาย                      สวาทเช่น เห็นเอย งิ้วพี่ที่แน่งน้อย                     นึกหน้าอาลัย ยามยลต้นงิ้วป่า                    หนาหนาม นึกบาปวาบวับหวาม               วุ่นแล้ว คงจะปะงิ้วทราม                    สวาทเมื่อ ม้วยแฮ งิ้วกับพี่หมีแคล้ว                   คึ่นงิ้วลิ่วสูง ในนิราศพระประธม สุนทรภู่กล่าวถึงmaeงิ้วอีกว่า ถึงแขวงแควแลลิ่วชื่องิ้วราย                 สะอื้นอายออกความเหมือนนามงิ้ว งามเสงี่ยมเอี่ยมอิ่มเมื่อพริ้มพักตร์          ดูน่ารักเรือนผมก็สมผิว แสนสุภาพกราบก้มประนมนิ้ว               เหมือนโฉมงิ้วงามราวกับชาววัง อีกตอนหนึ่งในนิราศเรื่องเดียวกัน น้ำค้างพรมลมเฉื่อยเรื่อยเรื่อยริ้ว           หนาวดอกงิ้วงิ้วออกดอกไสว เกสรงิ้วปลิวฟ้ามายาใจ                       ให้ทราบในทรวงช้ำสู้กล้ำกลืน โอ้งิ้วป่าพาหนาวเมื่อคราวยาก              สุดจะฝากแฝงหน้าไม่ฝ่าฝืน แม้นงิ้วเป็นเช่นงานเมื่อวานซืน             จะชูชื่นช่วยหนาวเมื่อคราวครวญ maeงิ้ว  =  แม่(ต้น)งิ้ว  เขียนยากจริงหนอ   แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 50 18:58:34 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 1 ส.ค. 50 16:29:19 ]

ความคิดเห็นที่ 87 คุณแสนอักษรทรมานคุณเพ็ญจัง   ให้เป็นตัวยืนอธิบาย  แล้วยังให้ผู้สนใจรุม   นอกจากจะเมื่อยแล้วยังน่วมอีก  ถ้าเป็นนักกิฬาแล้วเป็นตัวยืนค่อยยังชั่วหน่อยเพราะไม่เมื่อย จากคุณ : chumsakm - [ 1 ส.ค. 50 21:13:01 ]

ความคิดเห็นที่ 88 โห....คุณเพ็ญมีข้อมูลมากกว่าอิฉันนี่เจ้าคะ  อธิบายได้กระจ่างสว่างกลางใจ  ต้องยืนหัวแถว   ถูกต้องแล้วค่ะ อิฉันอ่านออกก็เก่งแล้ว  อยากฟังคุณเพ็ญเล่าคนเดียวด้วยซ้ำ เห็นคุณท่านมา  อิฉันอ่านตัว  รรรรรร  ติดเลย  อิอิ กระทู้นี้เป็นกระทู้แห่งความงามของวรรณคดี  ความพิศวาส  ความคิดถึง   ดูซิคะิ  ชื่อก็คล้องจองกัน      เพ็ญชมพู  นิราศสุนทรภู่......... แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 50 01:20:26 จากคุณ : แสนอักษร - [ 1 ส.ค. 50 21:54:42 ]

ความคิดเห็นที่ 89 คุณเพ็ญและคุณแสนฯ ครับ นิราศกำลังสนุก งานหนักทั้งคู่ ช่วงนี้งานกำลังจม อีก 15 วันเสร็จ ขอเป็นคนอ่านนะครับ มีเพื่อนมาตามให้ช่วยโหวต เช้า เย็น ธ่อ...ผมเป็นหัวแรงระดมโหวตให้ทุกวัน ไม่ว่า จากคุณ : Babatov - [ 1 ส.ค. 50 23:34:56 ]

ความคิดเห็นที่ 90 อันร้อยรสบุบฝาสุมาลัย....     จะชื่นใจเหมือนสตรีไม่มีเลย ผู้หญิงของสุนทรภู่ (อ้างอิง  สุนทรภู่ครูกวี  ของ เปลื้อง ณ นคร) สร้อย  วัดปะขาวคราวรุ่นรู้          เรียนเขียน ทำสูตรสอนเสมียน            สมุดน้อย เดินระวังระวังเวียน            หว่างวัด  ปะขาวเฮย เคยชื่นกลืนกลิ่นสร้อย         สวาทห้างกลางสวน     (โคลงนิราศสุพรรณ) กาญจนาคพันธุ์(ขุนวิจิตรมาตรา)พบชื่อผู้หญิง  ตามที่ สุนทรภู่ได้เอ่ยไว้ในนิราศเรื่องต่างๆ้   จัน(จันทร์) พลับ  ชาววังหลัง แช่ม บางระมาด แก้ว บางบำหรุ นิ่ม  บางกรวย ม่วง  บางม่วง น้อย  คลองบางกอกน้อย สุข  บางกอกน้อย แดง เกษ สาย บัวคำ ลูกจัน ประทุม (เทพ  สุนทรศารทูล  ในชีวประวัติ พระสุนทรโวหาร(ภู่  ภู่เรือหงส์) พิมพ์ครั้งที่ ๒  พ.ศ. ๒๕๓๕  สำนักพิมพ์พระนารายณ์  ราคา ๖๐ บาท หน้า ๑๐๗ - ๑๑๕) "แม้สุนทรภู่เป็นนักเลงเจ้าชู้ไม่เป็นเรื่องแปลกอะไร  เป็นความนิยมของคนไทยสมัยนั้น.......... เจ้านายขุนนางมีเมียมากกันทั้งนั้น   พระยาศรีสหเทพ(ทองเพ็ง  ต้นสกุลศรีเพ็ญ)มีเมียถึง ๑๕๖ คน  พระยาสัขขาภิรมย์(สรวง ศรีเพ็ญ)ทายาทในตระกูลท่านเล่าไว้เอง สุนทรภู่มีคนรักเพียง ๑๘ คน  นับว่าน้อยจ้อยนักหนา  อย่าว่าอะไรท่านเลย" จันทร์ หญิงคนรักคนแรก  แม่นายพัด นิ่ม ภรรยาคนที่สอง  แม่นายตาบ กลิ่น   รวยรินกลิ่นสะไบทราม   สวาสดิ์ร่วง  ทรวงเอย นก  รักกันตั้งแต่รุ่นหนุ่ม เคยปกนกน้อยนอน          คู่พร้อง เคยลอบตอบสารสมร          สมานสมัครรักเอย (นิราศสุพรรณ) สร้อย แก้ว   บางบำหรุบำรุงแก้ว          กานดา แก้วเนตรเชษฐาชรา            ร่างแล้ว (นิราศสุพรรณ) ม่วง  น่าจะแม่ นิล ม่วงหม่อมหอมหวนหน้า   เช่นเนื้อเจือจันทน์ น้อย   คนนี้ใจน้อย งิ้ว บัวคำ ม่วง  และ คำ  หลานสาวที่เมืองแกลง ทองมี  สาวเมืองเพชร ครั้นจะทักเล่าก็กลัวผัวจะหึง อิน  วัดเกด ที่ไหนไหนไมตรียังดีสิ้น          เว้นแต่อินวัดเกดของเชษฐา ช่างตัดญาติขาดเด็ดไม่เมตตา บุญมา  สาวชาวเพชร มีของฝากมาให้คือแพรสำรับหนึ่ง ขำ   สาวชาวเพชร   ลูกจันทน์  สาวชาวเพชร เห็นห้องหินศิลายิ่งอาวรณ์        เคยกล่าวกลอนกล่อมช้าโอ้ชาตรี ดอกฟ้า หรือ แก้วฟ้า   หมายถึงพระองค์เจ้าหญิงวิลาศ กรมหมื่นอัปสรสุดาเทพ  ที่มหากวีหลงรักอยู่ข้างเดียว จากคุณ : แสนอักษร - [ 2 ส.ค. 50 02:35:45 ]

ความคิดเห็นที่ 91 "พระครูกูเรืองฤทธิเวท                  พระสุเมธกะละดงเมืองหงสา จะมาลองฝีมือไทยให้ระอา            ถ้าใครกล้ากูจะฟันให้บรรลัย" มอญเข้าสู่พระบรมโพธิสมภารหลายครั้งในต้นรัตนโกสินทร์ ต้องกลับไปค้นอีกแล้ว ช่วงนี้งานเยอะ มากะปริบกะปรอย  ต้องขออภัยไว้ด้วยครับ   แต่ติดตามและให้กำลังใจพระเอกพระรองเสมอๆ .................................................................................................................... จากคุณ : กัมม์ - [ 2 ส.ค. 50 08:16:08 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ขอบคุณในน้ำใจไมตรีของคุณกัมม์ ชื่อบุคคลที่เอ่ยในวรรณคดี เรื่องนี้คือ ขุนช้างขุนแผน  ตอน พลายชุมพลแปลงร่างเป็นมอญใหม่ มาแก้แค้นพระไวยที่ได้ลำเลิกบิดา ว่าเป็นผู้ที่ขอให้ออกจากคุก ตอนนี้ก็คุยได้อีกนานค่ะ จากคุณ : แสนอักษร - [ 2 ส.ค. 50 08:45:08 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ขอบพระคุณ คุณกัมม์ เช่นกันสำหรับร่องรอยพระสุเมธกะละดงเมืองหงสา พระครูของสมิงมังตรา บุตรสมิงแมงตะยะกะละออน กับเม้ยแมงตะยา หรือยอดชายพลายชุมพล บุตรขุนแผนกับนางแก้วกิริยานั่นเอง ครานั้นยอดชายพลายชุมพล      แยบยลพูดเพี้ยนเป็นหงสา กูหรือชื่อสมิงมังตรา                 บิดากูผู้เรืองฤทธิไกร ชื่อสมิงแมงตะยะกะละออน       ในเมืองมอญใครไม่รอต่อได้ เลื่องชื่อลือฟุ้งทุกกรุงไกร          แม่ไซร้ชื่อเม้ยแมงตะยา พระครูกูเรืองฤทธิเวท                พระสุเมธกะละดงเมืองหงสา จะมาลองฝีมือไทยให้ระอา         ถ้าใครกล้ากูจะฟันให้บรรลัย (เสภาเรื่องขุนช้างขุนแผนตอนพระไวยแตกทัพ) พระสุเมธกะละดง คงมีชื่อเสียงมาก น่าจะมีร่องรอยกล่าวถึงในอีกหลายแห่ง คุณกัมม์คงค้นพบในไม่ช้า จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 2 ส.ค. 50 08:53:46 ]

ความคิดเห็นที่ 94 มิกล้า  มิกล้ารบกวนสืบไป แค่ได้ชื่อ พระสุเมธมุนี  ก็พอเพียงแล้วเจ้าค่า อ่า...ทำนองเพลงนี้  ฮึกเหิมมากค่ะ  ชื่อเพลงสร้อยทะแย เถา สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าอัษฎางค์เดชาวุธ   ทรงนิพนธ์ทำนองในการทรงสักวาในวังสวนกุหลาบ ต่อมาท่านผู้หญิงแผ้ว สนิทวงศ์เสนี  ได้นำมาใช้ในละครเรื่องขุนช้างขุนแผน บทร้อง กับทำนองเพลง ยั่วเย้าเยาะเย้ย เปิดดังๆก็ครึ้มใจอยู่เหมือนกัน  เพราะพระไวยโดนยอกย้อนว่าที่จริงเป็นลูกขุนช้าง จึงสนใจคำว่า  พระสุเมธกาละดงเมืองหงสา ตั้งแต่นั้นมา เรื่องที่เกี่ยวข้องก็พอมีเอกสารอยู่บ้าง  พอทำงานได้ ถ้าหาไม่เจอ  ก็ทราบว่าจะไปหาได้ที่ไหน จากคุณ : แสนอักษร - [ 2 ส.ค. 50 10:46:06 ]

ความคิดเห็นที่ 95 คุณพี่ Nickycharles ส่งสารไป ให้มาโวตทู้ดีๆให้หน่อย ตามมาดูก็เห็นขึ้นเป็นทู้แนะนำแล้ว ดีใจด้วยค่ะ ขอให้อยู่ไปอีกนานๆนะคะ ขอถึอโอกาสนี้สวัสดีพี่แสนอักษร คุณแอนไทสแปม คุณเพ็ญชมพู คุณนิคกี้นิค แหม..อยากมาให้พี่แสนฯเลี้ยงอีกจัง คิกคิก จากคุณ : PatPDX - [ 2 ส.ค. 50 11:16:03 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ขอบพระคุณอาจารย์ชุมศักดิ์ # ๘๗ ที่กรุณามาเยี่ยมและแสดงความเห็นใจ กลัวจะถูกรุมจนตัวน่วม บ่เป็นหยังดอก ขอบพระคุณคุณ Babatov  # ๘๙ ที่กรุณาเป็นหัวแรงระดมโหวตให้ทุกวัน คุณ nickycharles กระซิบมาบอกว่าความเห็นที่หายไปจะกลับคืนมาในไม่ช้า ต้องขอขอบพระคุณเช่นกัน สวัสดีคุณแพท ดีใจจังที่แวะมาเยี่ยม มาว่ากันต่อเรื่องผู้หญิงของสุนทรภู่ต่อจากที่คุณแสนอักษรว่าไว้ใน #  ๙๐ ว่ากันว่าสุนทรภู่มีภรรยาถึง ๒๓ คน สมัยหนุ่มวัยแตกพานราวอายุ ๑๘ ปี สุนทรภู่ได้รักกับหญิงสาวชาวคลอง บางกอกน้อยชื่อ "สร้อย" และมักแอบพลอดรักกันในสวนละแวกนั้น ดังคำโคลงในนิราศสุพรรณที่ว่า วัดปขาวคราวรุ่นรู้                  เรียนเขียน ทำสูตรสอนเสมียน                สมุดน้อย เดินระวางระวังเวียน               หว่างวัด ปขาวเอย เคยชื่นกลืนกลิ่นสร้อย            สวาทห้างกลางสวน (วัดปขาว คือวัดชีปะขาว หรือวัดชีผ้าขาว พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงพระราชทานนามใหม่ว่า "วัดศรีสุดาราม) เมื่อได้เสียกันแล้วก็มิได้อยู่ด้วยกัน เมื่อสุนทรภู่เข้าไปเป็นเสมียนในกรมพระคลังสวน ได้รู้จักกับสาวชาววัง ๓ คนคือ "จัน" "พลับ" และ "สร้อย" ความรักของสุนทรภู่กับ "พลับ" และ "สร้อย" นั้นได้แยกกันเสียก่อน แต่สำหรับ "จัน" หรือแม่จัน เป็นความรัก ที่สร้างความเจ็บปวดให้กับกวีเอกเป็นอย่างยิ่ง แม่จันเป็นคนในวังหลัง บิดาเป็นคนสนิท ของเจ้านาย ความรักระหว่างสุนทรภู่กับแม่จันเป็นการลักลอบรักกันเพราะผู้ใหญ่ไม่พึงใจ ดังที่สุนทรภู่ได้กล่าวเปรียบเปรยไว้ในนิราศเมืองแกลงว่า น้ำก็นองอยู่ในท้องชลาสินธุ์             จะกอบกินเค็มขมไม่สมหวัง เหมือนไร้คู่อยู่ข้างกำแพงวัง             จะเกี้ยวมั่งก็จะเฆี่ยนเอาเจียนตาย การที่ห้ามนั้น คงจะเนื่องมาจากกรมพระราชวังหลัง ดังที่สุนทรภู่กล่าวว่า ถึงชาตินี้มิได้สมอารมณ์คิด             ด้วยองค์อิศรารักษ์จะหักหาญ ขอให้น้องครองสัตย์ซึ่งปฏิญาณ      ได้พบพานภายหน้าเหมือนอารมณ์ ตามแนวการสันนิษฐานของอาจารย์ธนิต อยู่โพธิ์ กล่าว่า แม่จันคนนี้เห็นจะมีชายอื่นปอง อยู่ก่อนแล้ว สุนทรภู่คงจะมาเกี่ยวข้องทีหลัง ตัวผู้หญิงเองคงชอบสุนทรภู่ แต่ผู้ใหญ่โดย เฉพาะอาจเป็นพ่อของแม่จัน คงจะเห็นไม่ควรตามใจลูก เมื่อสุนทรภู่ไปเมืองแกลง จึงน่า จะเป็นการหลบหน้า ดังที่สุนทรภู่กล่าวว่า พี่จากไปได้แต่รักมาฝากน้อง            มากกว่าของอื่นอื่นสักหมื่นแสน พอเป็นค่าผ้าห่มที่ชมแทน                อย่าเคืองแค้นเลยที่ฉันไม่ทันลา ด้วยเกิดความลามถึงเพราะหึงหวง      คนทั้งปวงเขาคิดริษยา จึงหลีกตัวกลัวบุญคุณบิดา               ไปแรมป่าปิ้มชีวันจะบรรลัย แม่จันเป็นหญิงหน้าตาคมคาย จริตจก้านและอารมณ์รุนแรง ภรรยาของสุนทรภู่ที่กล่าวไว้ ในนิราศต่าง ๆ นั้น เห็นจะไม่มีใครหึงหวงเกินแม่จันเป็นแน่ ดังในนิราศเมืองแกลงเรื่องเดิม อย่ารู้จักผลักพลิกทั้งหยิกข่วน             แขนแต่ล้วนรอยเล็บเจ็บหนักหนา ให้แย้มยิ้มพริ้มพร้อมน้อมวิญญาณ์        แล้วก็อย่าขี้หึงตะบึงตะบอน อีกตอนหนึ่งกล่าวว่า ถึงเจ็บไข้ไม่ตายไม่คลายรัก                มีแต่ลักลอบนึกรำลึกถึง ช่วยยิ้มแย้มแช่มชื่นอย่ามึนตึง             ให้เหือดหึงลงเสียบ้างจงฟังคำ แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 50 13:18:22 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 2 ส.ค. 50 11:31:58 ]

ความคิดเห็นที่ 97 สุนทรภู่ทำงานเสมียนอยู่ได้สองปีเศษก็ออกจากหน้าที่ ตอนนั้นอายุได้ ๒๑ ปี ก็ออกไปเมืองแกลง และได้รู้จักกับหญิงชาวบ้านสองคนเป็นคน ใกล้ชิดฉันญาติทางฝ่ายบิดา ชื่อ "ม่วง" และ "คำ" หญิงสองคนนี้ได้คอย ให้การรักษาพยาบาลสุนทรภู่เมื่อเจ็บไข้ และเกิดความรักกัน จนสุนทรภู่ เดินทางกลับกรุงเทพฯ เมื่อกลับจากเมืองแกลง  ภายหลังกรมพระราชวังหลังทิวงคตแล้ว เจ้าครอก ทองอยู่พระอัครชายากรมพระราชวังหลังทรงจัดแจงยกแม่จันให้สุนทรภู่ เรื่องแม่จันนี้สุนทรภู่ได้พรรณนาไว้มาก มีในนิราศเกือบทุกเรื่อง และดูเหมือน จะเป็นภรรยาที่สุนทรภู่รักมากที่สุด กับแม่จันภรรยาคนนี้ทำให้สุนทรภู่ได้รับรสรักที่หวานชื่น ขมขื่น เผ็ดร้อน ครบทุกรส แม่จันเป็นยอดในทางหึงหวงและแสนงอน เมื่อสุนทรภู่ทนความ หึงเจ้าแง่เจ้างอนไม่ไหว ก็เป็นเหตุให้ทะเลาะกันเสมอ ๆ เพราะสุนทรภู่เป็น คนขี้เหล้าและเจ้าชู้ ครั้งหนึ่งในระหว่างที่โกรธกับแม่จันและยังไม่ได้ทันคืนดี กัน สุนทรภู่ต้องตามเสด็จพระองค์เจ้าปฐมวงศ์ ซึ่งในขณะนั้นทรงผนวชอยู่ ไปนมัสการพระพุทธบาทในฐานะมหาดเล็กสามัญ มีหน้าที่พายเรือ และบังคับ ช้างนำขบวน เมื่อกลับจากพระพุทธบาทก็ไม่สามารถปรับความเข้าใจกับแม่จันเมียรักได้ จนต้องแยกทางกันเดิน  ความรักที่สุนทรภู่มีต่อแม่จันไม่มีวันสิ้นสุด ท่านครอง ความรักแบบอกหักนี้จนยามชราอายุ ๕๕ ปี ท่านก็ยังแสดงความเสียดาย อย่างเศร้า ๆ ไว้ในนิราศสุพรรณ ว่า เสียดายสายสวาทโอ้              อาวร รักพี่มีโทษกร                        กับน้อง จำจากพรากพลัดสมร              เสมอชีพ เรียมเอย เสียนุชดุจทรวงต้อง                แตกฟ้าผ่าสลาย แล้วครวญอาลัยอย่างสิ้นหวังเป็นครั้งสุดท้าย เดือนตกนกร้องเร่ง                สุริยง เยี่ยมยอดยุคุนธรทรง             ส่องฟ้า เดือนดับลับโลกคง                คืนขึ้น อีกเอย จันพี่นี้ลับหน้า                      นับสิ้นดินสวรรค์ อย่างไรก็ตาม สุนทรภู่ก็ได้รู้จักกับผู้หญิงอีกหลายคน ได้แก่ "แม่แจ่ม" เป็นชาวบางระมาด กินอยู่ด้วยกันไม่เท่าไรก็เลิกกัน "แม่แก้ว" เป็นชาวบางบำหรุ อยู่กันไม่นานก็เลิกกัน "แม่นิ่ม" อยู่บางกรวย รายนี้ไม่ได้เลิกกันแต่แม่นิ่มมาด่วนตายเสียก่อน และกับแม่นิ่มนี่เอง สุนทรภู่มีบุตรไว้ดูต่างหน้าคนหนึ่งชื่อ พัด "แม่ม่วง" ไม่ทราบแน่ว่าเป็นคนถิ่นไหน ได้กันแล้วก็แยกกันไปอีก "แม่น้อย" เป็นคนบางกอกน้อย ได้กันแล้วก็ร้างกันไป "แม่นกน้อย" อยู่วัดแจ้ง "แม่กลิ่น" อยู่แถววัดเลียบ "maeงิ้ว" เป็นชาวบางกอกน้อย ได้กันแล้วไม่นานก็เลิกกัน นอกจากนี้ยังมีอีกหลายคนชื่อ "บัวคำ" "เกษ" "แดง" และ "สาย" จึงนับได้ว่า สุนทรภู่เป็นคนที่มีความรักฟุ่มเฟือยที่สุดคนหนึ่ง คือมีภรรยารวมกันถึง ๑๙ คน ชั่วระยะเวลาราว ๑๐ ปีเท่านั้น และหลังจากนั้นสุนทรภู่ยังมีภรรยาอีก ๔ คน คือ "ปราง" "นวล" "อิน" และ "ทอง" รวมทั้งหมดในชีวิตของสุนทรภู่มี ภรรยาถึง ๒๓ คน จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 2 ส.ค. 50 11:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ข่าวดี !  ข่าวด่วน ! นิราศพระแท่นดงรัง สำนวนนายมี  # ๖  และใครแต่งนิราศพระแท่นดงรัง   ในประวัติสุนทรภู่  พระนิพนธ์ในกรมพระยาดำรงราชานุภาพ # ๗  กลับมา แล้วโดยฝีมือคุณ  nickycharles ผู้เชี่ยวชาญในการขอความเห็นคืน   ขอปรบมือดัง ๆ เป็นเกียรติให้ ๓ ที  แปะ  แปะ  แปะ ขอเรียนถามคุณ nickycharles ในโอกาสนี้เสียเลยในฐานะผู้รู้เกี่ยวกับ Comparative Literature ว่าในวรรณคดีของฝรั่งมีเรื่องทำนองเดียวกับ นิราศของไทยหรือไม่ คือแต่งเป็นร้อยกรองบรรยายถึงความยากลำบาก ในการเดินทางและคร่ำครวญถึงนางอันเป็นที่รัก จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 2 ส.ค. 50 13:39:30 ]

ความคิดเห็นที่ 99 สวัสดีครับทุกคน พี่แพทเล็กด้วย ผมก็มาโหวตให้ทุกครั้งที่มีโอกาสครับ แต่ช่วงนี้มีปัญหาบ้างนิดหน่อย เสนอตัวเข้ามาเต็มที่ไม่ค่อยได้ จากคุณ : NickyNick - [ 2 ส.ค. 50 15:39:07 ]

ความคิดเห็นที่ 100 ความเห็นที่ ๑๐๐ ขอเป็นเรื่อง "ดอกฟ้ากับมหากวี" ตอนท้ายของ # ๙๐  คุณแสนอักษรเอ่ยถึง ดอกฟ้า หรือแก้วฟ้า หมายถึงพระองค์เจ้าหญิงวิลาศ กรมหมื่นอัปสรสุดาเทพ  ที่มหากวีหลงรักอยู่ข้างเดียว เรื่องราวของกรมหมื่นอัปสรสุดาเทพเป็นที่เลื่องลือกันมากในเรื่องของความงาม ดังปรากฏในข้อความที่ พระยาทิพากรวงศ์ (ขำ บุนนาค) ได้บันทึกไว้ในพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ สมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าฯ ตอนหนึ่งว่า กรมหมื่นอัปสรสุดาเทพเป็นถึงพระราชบุตรีโปรดปรานมาก คนที่เข้าพึ่งพระบารมีทั้งแผ่นดิน และสิ่งที่เชิดชูพระนามของกรมหมื่นอัปสรสุดาเทพให้เลื่องลือไปทั่วแผ่นดินนั้น อีกประการหนึ่งก็คือพระสิริโฉมของพระองค์ ซึ่งลือกันว่า งามเลิศหาใครเสมอเหมือนได้ยาก ในเรื่องที่กรมหมื่นอัปสรสุดาเทพทรงให้ความอุปการะสุนทรภู่ สืบเนื่องมาจาก ได้ทรงรู้จักสุนทรภู่จากหนังสือที่ตกทอดมาจากพระองค์เจ้าลักขณานุคุณ ผู้เป็นพระอนุชา เพราะปรากฏว่าทรงโปรดเรื่องพระอภัยมณีมาก ถึงกับมีรับสั่งให้สุนทรภู่แต่งถวายเดือนละเล่ม (สมุดไทย) นอกจากนี้ เมื่อพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าฯ ทรงสถาปนาวัดพระยาไกรสวนหลวง พระราชทานนามเป็นวัดเทพธิดาราม เพื่อเฉลิมพระเกียรติพระราชทานแก่ พระเจ้าลูกเธอ กรมหมื่นอัปสรสุดาเทพ เมื่อ พ.ศ.๒๓๘๒ ได้ทรงนิมนต์พระภิกษุภู่หรือสุนทรภู่ให้มาจำพรรษาในวัดเทพธิดาราม และได้อยู่ที่นี่ตลอดมาจนลาสิกขาบทในปี พ.ศ.๒๓๘๕ ระยะเวลาสี่ปีที่วัดเทพธิดาราม สุนทรภู่ได้สร้างผลงานประพันธ์ร้อยกรองไว้หลายเรื่อง เช่น กาพย์เรื่องพระไชยสุริยา โคลงนิราศสุพรรณ พระอภัยมณี และรำพันพิลาป (กรมศิลปากร : ๒๕๐๔) ผลงานทั้ง ๔ เรื่องนี้ ไม่มีเรื่องใดผิดสังเกตเท่าเรื่อง " รำพันพิลาป " ซึ่งสุนทรภู่รำพึงรำพันถึงความรักความอาลัยต่อสตรีเพศท่านหนึ่งอย่างลึกซึ้ง ซ้ำยัง " ฝัน " ที่จะลักพานางหลบลี้หนีไปให้พ้นแผ่นดินไทย ไปเสพสุขในต่างแดน การรำพันรักคราวนี้ สุนทรภู่เขียนในขณะครองเพศภิกษุจำพรรษาอยู่ ณ วัดเทพธิดาราม โดยมีทางออกให้ตัวเองอย่างแนบเนียนว่า " สุนทรทำคำประดิษฐ์นิมิตฝัน " อาจารย์ธนิต อยู่โพธิ์ อดีตอธิบดีกรมศิลปากร ผู้รอบรู้เรื่องวรรณคดีและประวัติวรรณคดีอย่างมาก กล่าวว่าสุนทรภู่มีความ รู้สึกนึกคิดที่ลึกลับลึกซึ้งต่อกรมหมื่นอัปสรสุดาเทพซ่อนอยู่ " ในฝัน " เป็นอันมาก จะเป็นจริงดังกล่าวหรือไม่ ขอให้ลองพิจารณาบทกลอนเหล่านี้ดู ด้วยเดิมฉันฝันได้ยลวิมลพักตร์            สุดแสนรักลักประโลมโฉมฉวี ถวิลหวังตั้งแต่นั้นจนวันนี้                    ขออย่ามีโทษโปรดยกโทษกรณ์ ด้วยเกิดเป็นเช่นมนุษย์บุรุษราช            มาหมายมาดนางสวรรค์ร่วมบรรจถรณ์ ขอษมาการุญพระสุนทร                     ให้ถาพรภิญโญเดโชชัย จึ่งเอื้อมอ้างนางสวรรค์ตามฝันเห็น        ให้อ่านเล่นเป็นเล่ห์เสน่หา ไม่รักใครในแผ่นดินถิ่นสุธา                 รักแต่เทพธิดาสุราลัย โอ้อกเอ๋ยเชยอื่นไม่ชื่นแช่ม                เชยที่แย้มยิ้มพรายไม่หายหอม แต่หัสนัยน์ตรัยตรึงส์ท่านถึงจอม          ยังแปลงปลอมเปลื้องปลิดไพจิตรา ได้บุตรีที่รักยักษ์อสูร                        สืบประยูรอยู่ถึงดาวดึงสา เราเป็นมนุษย์สุดรักต้องลักพา             เหมือนอินทราตรึงส์ตรัยเป็นไรมี สุนทรภู่มีพิรุธมากในเรื่อง " ความในใจ " ซึ่งเรื่องนี้ถ้ารั่วไหลออกไปจะชักนำเอา " ราชภัย " มาสู่ตนเองได้ หากก่อนหน้านี้ พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าฯ จะไม่ทรงโปรดสุนทรภู่อยู่แล้ว ถ้าทรงทราบถึงสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในใจของสุนทรภู่ ก็คงจะกริ้วจนเกินกว่าจะพระราชทานอภัยโทษสุนทรภู่ได้ เพราะความในใจนั้นแจ่มชัดมากกว่า จึงแต่งตามความฝันรำพันพิลาป          ให้ศิษย์ทราบสุนทราอัชฌาสัย จะสั่งสาวชาวบางกอกข้างนอกใน         ก็กลัวภัยให้ขยาดพระอาชญา สุนทรภู่ก็ควรจะ " ขยาดพระราชอาชญา " ถ้าบังอาจไปใฝ่ฝันในพระราชธิดาของ พระองค์ ดังนั้นเรื่องรำพันพิลาปจึงต้องเก็บซุกซ่อนไว้ กว่าต้นฉบับตัวเขียนในสมุดไทยจะถูกค้นพบ เวลานั้นก็ล่วงเลยมาจนถึง พ.ศ.๒๔๘๐ โดยอาจารย์เปลื้อง ณ นคร เล่าว่า ต้นฉบับนี้ พระยาราชสมบัติ (เอิบ บุรานนท์) เป็นผู้ค้นพบ แล้วนำไปให้พระยาอนุมานราชธน มอบต่อให้กรมศิลปากร ส่วนพระยาราชสมบัติจะได้ต้นฉบับมาจากที่ใดไม่ปรากฏชัดเจน มีแต่เรื่องเล่าว่า วันหนึ่งกุฏิพระวัดเทพธิดารามซึ่งปัจจุบันเป็นกุฏิคณะ ๗ ข. มีฝ้าเพดานผุกร่อนหล่นลงมาพร้อมกันนั้นก็มีต้นฉบับคำกลอนลายมือเขียนในสมุดไทยหล่นลงมาด้วยหลายเล่ม ล้วนแต่เป็นคำกลอนสุนทรภู่หลายเรื่อง ในจำนวนเหล่านั้นน่าจะมีเรื่องรำพันพิลาปรวมอยู่ด้วย http://www.rayongzone.com/soontornpoo/klang5.php3 แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 50 15:56:15 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 2 ส.ค. 50 15:54:22 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ปลื้ม หัวหน้าแถว เพ็ญชมพู  ผู้มีกองทัพเรือเป็นผู้ป้องกัน ขอบคุณ คุณนิคกี้ชาญที่เมตตาตามท่านผู้อ่าน มา โหวต ที่จริงท่านตามหา สาวมอญ ขอบคุณคุณ นิคกี้นิค ที่ส่งความเป็นห่วง สวัสดีค่ะคุณแพทเล็ก  ผู้มีหัวใจเบิกบาน ย่อมเป็นอาคันตุกะที่น่ารักเสมอ ขอบคุณ คุณกัมม์ที่สนับสนุนข้อมูลตลอดมา คุณเพ็ญจะไปทางไหน  แสนฯจะตามไปด้วย.... ค้ำชู ชูช่วย  ผู้นำการอ่าน วรรณคดีไทย จากคุณ : แสนอักษร - [ 2 ส.ค. 50 16:28:21 ]

ความคิดเห็นที่ 102 คุณ แสน กล่าวว่า  คุณเพ็ญจะไปทางไหน  แสนฯจะตามไปด้วย    สงสัยคุณแสนยกให้คุณเพ็ญเป็นท่านผู้นำ  ไม่รู้ว่าคุณแสนมีหลักฐานในสมัย จอมพล ป.พิบูลย์สงครามที่มีคำพูดว่า "ท่านผู้นำไปทางไหน  ฉันจะตามไปด้วย"  หรือเปล่าครับ  อาจจะเป็นเพลง อาจารย์ Nickycharles อาจจะนึกออก คุณแสน ก็คงได้ยินแน่ ๆ แต่มีอะไร ๆ ที่เป็นหลักฐานเรื่องนี้ไหมครับ  ค้น ๆ ดูในตู้หรือบนหิ้งคงมีแน่ ๆ   ว่าแล้วก็โหวตให้แล้วครับ จากคุณ : chumsakm - [ 2 ส.ค. 50 17:03:27 ]

ความคิดเห็นที่ 103 หลักฐาน....แน่นอน ค่ะ คุณชุมศักดิ์ที่เคารพและคิดถึงตรึงใจมั่น คงอยู่ที่ใดที่หนึ่งในเขาเนียซัวเปาะ...เอ้ย...(เกือบเผลอเล่าความจริงไปแล้ว) ห้องสมุดที่แสนทำงานเป็น general staff อยู่นี้ แสนทราบเพียงว่า ท่านจอมพลขับรถตันเดอร์เบิร์ดมาที่ซอยกลาง(สุขุมวิท ๔๙)บ่อยมาก และท่านผู้หญิง ชอบร้องเพลง วิมานนี้สีชมพู  และที่บ้านซอยชิดลม มี sunken bath ง่า...คดีฟ้องหนังสือพิมพ์ว่ารายงานว่าท่านจอมพลมีอนุภรรยา  ก็เห็นมา... เรื่องคำขวัญนั้น  แสนไม่เคยทันฟังเจ้าค่ะ  เกิดไม่ทันเจ้าค่ะ ขอเวลาแสนหาสักเจ็ดวันนะคะ ด้วยความเคารพ จากคุณ : แสนอักษร - [ 2 ส.ค. 50 17:54:12 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ขอบคุณครับคุณแสน  แหม อ่านตรงนี้เป็นปลื้ม( ไม่ใช่คุณปลื้มนะคร๊าบ)            "คารพและคิดถึงตรึงใจมั่น" ไม่ต้องรีบหาหรอกครับ  เดี๋ยวจะแพ้ฝุ่น จากคุณ : chumsakm - [ 2 ส.ค. 50 18:38:05 ]

ความคิดเห็นที่ 105 คุณแสนอักษร # ๑๐๑ คุณเพ็ญจะไปทางไหน  แสนฯจะตามไปด้วย.... ค้ำชู ชูช่วย  ผู้นำการอ่าน วรรณคดีไทย คุณแสนอักษรจะยกให้เป็นท่านผู้นำเสียแล้ว ย้อนกลับไป ๖๓ ปีก่อน (พ.ศ. ๒๔๘๗) มีประกาศของท่านผู้นำว่า ประกาศสำนักนายกรัถมนตรี เรื่อง วีระธัมของชาติไทย ............ด้วยคนะรัถมนตรีได้พิจารณาเห็นว่าไนสมัยที่พี่น้องสกุลไทย กำลังขะมักขะเม้นส้างชาติกันหยู่นี้ เปนการสมควนที่จะรวบรวมและปรับ ปรุงระเบียบนิสัย อันเปนคุนประโยชน์ไนการส้างชาติขึ้นไว้ไห้เปนระเบียบ เรียบร้อยไนที่เดียวกัน สำหรับยึดถือเปนแนวปลูกฝังและฝึกอบรมไห้เกิด เปนนิสัยประจำตัวพี่น้องสกุลไทยทั่วกันทุกคน เพื่อส่งเสิมไห้การส้างชาติ ไทยของเราดำเนินไปเปนแนวเดียวกันด้วยความเปนระเบียบเรียบร้อยดี สมเปนชาติที่มีวัธนธัมอันสูง อันจะเปนทางนำความจเรินก้าวหน้าและ วัธนาถาวรมาสู่ชาติไทยยิ่ง ๆ ขึ้นไปโดยเร็วด้วย จึ่งได้ลงมติไห้กำหนด นิสัยประจำชาติไทย ๑๔ ข้อ เรียกว่า  'วีระธัมของชาติไทย'  ขึ้นไว้ดั่ง ต่อไปนี้ ไทยรักชาติยิ่งชีวิต ไทยเปนนักรบชั้นเยี่ยม ไทยเปนชาติดีต่อมิตร และร้ายที่สุดต่อสัตรู ไทยเปนชาติบูชาพุทธสาสนายิ่งชีวิต ไทยเปนชาติปากกับไจตรงกัน ไทยเปนชาติรักสงบ ไทยเปนชาติซื่อสัจ และกตัญญู ไทยเปนชาติขยัน ไทยเปนชาติเพาะปลูกอาหารไว้กินเอง ไทยเปนชาติสะสมมรดกไว้ไห้แก่ลูกหลาน ไทยเปนชาติชอบหยู่ดีกินดี ไทยเปนชาติชอบแต่งตัวดี ไทยเปนชาติยกย่อง เด็ก หยิง และผู้ชรา ไทยเปนชาติว่าตามกันและตามผู้นำ ประกาส นะ วันที่ ๑๒ พรึสภาคม พุทธสักราช ๒๔๘๗ พล ต.อ.อ.อดุลเดชจรัส รองนายกรัถมนตรี ไทยเปนชาติว่าตามกันและตามผู้นำ ข้อนี้เห็นจะจริง ! จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 10:01:18 ]

ความคิดเห็นที่ 107 มีเกร็ดเรื่องผู้หญิงของสุนทรภู่ต่ออีกเล็กน้อย ในนิราศพระประธม  สุนทรภู่ได้กล่าวถึงชื่อผู้หญิงเพิ่มอีก ๒ ชื่อ ที่ปลูกรักจักได้ชื่นทุกคืนค่ำ                    ก็เตี้ยต่ำตายฝอยกรองกร๋อยโกร๋น ที่ชื่นเชยเคยรักเหมือนหลักประโคน          ก็หักโค่นขาดสูญประยูรวงศ์ ยังเหลือแต่แม่ศรีสาครอยู่                    ไปสิงสู่เสน่หานางสาหงส์ จะเชิญเจ้าเท่าไรก็ไม่ลง                        ให้คนทรงเสียใจมิได้เชย อาจารย์ธนิต อยู่โพธิ์ กล่าวไว้ว่าแม่ศรีสาหงส์นี้สุนทรภู่ได้อาศัยให้เป็นแม่สื่อเพื่อช่วย ให้สุนทรภู่ได้รักกับแม่ศรีสาคร และแม่ศรีสาหงส์มีอาชีพเช่นนี้ ก็ช่วยให้คิดไปว่าคงจะ มีนิสัยจัดจ้านสักหน่อย ทั้งยังชวนให้คิดต่อไปอีกว่า บางทีนางก็คงตกเป็นเมียกวีเอก ของเราด้วย ชื่อนางศรีสาหงส์นี้ไปปรากฏในเรื่อง อภัยนุราช อันเป็นบทละครของสุนทรภู่ และได้พรรณาว่า บัดนั้น                                            นางศรีสาหงคนทรงผี อยู่แต่ตัวผัวตายหลายปี                      อายุสี่สิบสี่ปีปลาย นัยน์ตาพองสองผมนมคล้อย               ทำชดช้อยลอยเลิศเฉิดฉัน นุ่งแดงห่มชมพูพิศดูกาย                     ออกจากเรือนเดือนหงายกรีดกรายมา น่าจะคิดว่า นางศรีสาหงส์ในเรื่องอภัยนุราชนี้ สุนทรภู่คงจะถอดเอามาจากนางศรีสาหงส์ แม่สื่อของท่าน และเมื่อเป็นเช่นนี้ก็พอปรับได้กับ นางผีเสื้อยักษ์ ในเรื่องพระอภัยมณี เพราะ ตอนที่ฤๅษีเกาะแก้วพิสดารด่าผีเสื้อสมุทรก็มีความคล้ายกันอยู่ พระโยคีชี้หน้าว่าอุเหม่                       ยังโว้เว้วุ่นวายอีตายโหง เพราะหวังผัวมัวเมาเฝ้าตะโกรง            ว่ากูโกงมิงตกนรกเอง อียักษาตาโตโมโหมาก                      รูปก็กากปากก็เปราะไม่เหมาะเหม็ง นมสองข้างอย่างกระโปรงดูโตงเตง       ผัวของเอ็งเขาระอาไม่น่าชม ในนิราศพระประธมมีตอนหนึ่ง กล่าวถึงนางศรีสาครว่า แม่หม้ายสาวขาวโศกโฉลกมี              เหมือนแม่ศรีสาครฉะอ้อนเอว อาจารย์ธนิต กล่าวว่า เห็นพอจะปรับได้กับนางเงือกเพราะนางเงือกมีลูกออกมาชื่อ สุดสาคร ชื่อนี้ออกจะพ้อง ๆ กับนางศรีสาครอยู่ บางทีสุนทรภู่อาจจะเอาชื่อลูกนางเงือกมาเป็นชื่ออนุสรณ์ แทนภรรยาในชีวิตจริงก็เป็นได้ เหตุที่พอจะปรับได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ นาม ศรีสาคร ภรรยาของสุนทรภู่นั้น พอจะแปลได้ความ ว่าเป็น ศรีแก่ลำน้ำ ก็ผู้ที่เป็นศรีแห่งลำน้ำนั้น เห็นจะได้แก่ นางเงือก เป็นแน่นอน ดังนั้น สุนทรภู่ จึงวาดนางเงือกโดยถอดแบบมาจากนางศรีสาครก็อาจเป็นได้ นางศรีสาคร อาจมีลักษณะเหมือนอย่างตอนที่พระอภัยมณีพิจารณานางเงือก สุนทรภู่พรรณาไว้ว่า พงศ์กษัตริย์ทัศนานางเงือกน้อย             ดูแช่มช้อยโฉมเฉลาทั้งเผ้าผม   ประไพพักตร์ลักษณ์ล้ำล้วนขำคม           ทั้งเนื้อนมนวลเปล่งออกเต่งทรวง   ขนงเนตรเกศกรอ่อนสะอาด                  ดังสุรางค์นางนาฏในวังหลวง   พระเพลินพิศคิดหมายเสียดายดวง          แล้วหนักหน่วงนึกที่จะหนีไป แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 10:04:58 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 10:04:16 ]

ความคิดเห็นที่ 108 แต่เรื่องแม่ศรีสาครกับนางสาหงส์ มีผู้วิเคราะห์ไว้อีกทางหนึ่ง ที่ปลูกรักจักได้ชื่นทุกคืนค่ำ                    ก็เตี้ยต่ำตายฝอยกรองกร๋อยโกร๋น ที่ชื่นเชยเคยรักเหมือนหลักประโคน          ก็หักโค่นขาดสูญประยูรวงศ์ ยังเหลือแต่แม่ศรีสาครอยู่                    ไปสิงสู่เสน่หานางสาหงส์ จะเชิญเจ้าเท่าไรก็ไม่ลง                        ให้คนทรงเสียใจมิได้เชย คุณชลดา เรืองรักษ์ลิขิต ภาควิชาภาษาไทย  จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ได้ศึกษา บทกลอนของสุนทรภู่ (ชลดา เรืองรักษ์ลิขิต, ๒๕๔๔) ได้ตีความบทกลอนตอนนี้ ว่า แม่ศรีสาครนั้นรักใคร่นางสาหงส์ คำว่า “สิงสู่" ในที่นี้แสดงว่าความรักที่แม่ศรี สาครมีต่อนางสาหงส์ถึงขั้นหลงใหลมากถึงขนาดไม่ยอมจากมาหรือไม่ยอมอยู่ห่าง ไกลนอกจากนี้ข้อความที่ว่า "จะเชิญเจ้าเท่าไรก็ไม่ลง"แสดงว่าสุนทรภู่ก็มีจิตหมาย ปองนางศรีสาครแต่นางศรีสาครไม่สนใจสุนทรภู่ และไม่ยอมเลิกรักนางสาหงส์ แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 10:39:05 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 10:05:39 ]

ความคิดเห็นที่ 109 # ๑๐๗ หายไป ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ nickycharles อีกแล้ว   จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 10:23:33 ]

ความคิดเห็นที่ 110 ๑๐๖  ก็หายค่ะ ปูเสื่อรอ ไม่สนใจว่านิ้วของคุณเพ็ญจะเรียวงามดั่งลำเทียน หรือท่อนแขนจะอ่อนช้อยดั่งนางรำหรือไม่ คุณเพ็ญชมพู  หาข้อมูลเก่งชมัด จากคุณ : แสนอักษร - [ 3 ส.ค. 50 10:49:39 ]

ความคิดเห็นที่ 111 # ๑๐๗ กลับมาแล้ว   ต้องขอบพระคุณคุณ  nickycharles  ที่กรุณาแนะวิธีขอความเห็นคืน โดยแจ้งไปที่คุณวรพจน์ vorapoat@pantip.com   ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที ก็ได้คืนแล้ว ขอขอบพระคุณคุณวรพจน์แห่งพันทิปดอทคอม มา ณ โอกาสนี้ด้วย จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 11:19:03 ]

ความคิดเห็นที่ 112 มาติดตามเท่าที่มีเวลาครับ ดีจังเลย เรียก คคห.กลับคืนได้ด้วย จะได้ใช้บ้าง จะลองกระทู้นายพุ่มสกี้ดู ถูกออโต้ลบไปนานแล้ว จะกู้คืนได้เปล่าไม่รู้ เพราะเคยส่งเมล์ปัญหาโดนลบไปถึงพันทิป ได้เมล์ตอบกลับเป็นภาษายึกยือ เลยไม่รู้คำตอบควรจะเป็นยังไงแน่ จะเขียนถามไปอีก เกรงจะเป็นการรบกวนเว็บมาสเตอร์ ถ้ารู้ว่ามีทางด่วนแบบนี้ จะได้ใช้ประโยชน์ด้วย ขอบคุณทั้งคุณ nickycharles คุณเพ็ญชมพู แล้วก็คุณวรพจน์ผู้ดูแลเว็บด้วยครับ จากคุณ : NickyNick - [ 3 ส.ค. 50 12:52:04 ]

ความคิดเห็นที่ 113 เมื่อสักครู่ไปขอกู้คืนกระทู้นายพุ่มสกี้แล้ว ได้คืนหมดเลยครับ  รวมทั้ง คห.174 ของคุณเพ็ญชมพูที่หายไปด้วย ได้รับเมล์ตอบกลับจากพันทิปเป็นภาษายึกยือเหมือนเคย อ่านไม่เข้าใจ คุณกัมม์ก็เคยบ่นให้ฟังว่าอ่านไม่ออกเหมือนกัน แปลงภาษาแล้วก็ไม่ได้ช่วย เลยเดาไม่ได้แน่นอนว่ามีอะไรเพิ่มเติมอีกบ้างหรือเปล่า แล้ววิธีขอกู้ จะเป็นเฉพาะเจ้าของกระทู้อย่างเดียว หรือว่าผู้แสดงความคิดเห็นก็ขอกู้ได้ หรือทั้งสองอย่าง จากคุณ : NickyNick - [ 3 ส.ค. 50 13:40:10 ]

ความคิดเห็นที่ 114 ยินดีกับคุณ  NickyNick ด้วย วันหยุดมาถึงหนาอีกคราหนึ่ง   ชวนเพื่อนซึ่งซึ้งกลอนสุนทรภู่ ไปเที่ยวกันตามรอยบรมครู     มุ่งไปสู่คลองทางบางกอกน้อย คุณแสนอักษรได้แนะนำหนังสือวรรณคดีสัญจร สุนทรภู่   (๒๕๒๙) ของคุณ ภิญโญ  ศรีจำลอง ใน # ๖๐ และนำเที่ยวเส้้นทางนิราศพระบาท  นิราศภูเขาทอง และ นิราศเจ้าฟ้า  จาก กรุงเทพ - อยุธยา # ๖๑, # ๖๒, # ๖๕, # ๖๖, # ๘๑ คราวนี้จะขอเป็นไกด์นำเที่ยวเส้นทางตามนิราศสุพรรณ และนิราศพระประธม ของสุนทรภู่บ้าง   ข้อมูลนำมาจากหนังสือ "บทกวีนิราศตามคลองบางกอกน้อยถึงบางใหญ่"  หนังสือเล่มนี้อาจารย์ธนิต อยู่โพธิ์ เมื่อครั้งยังดำรงตำแหน่งอธิบดีกรมศิลปากร ได้มอบให้คุณกุลทรัพย์ เกษแม่นกิจ เมื่อครั้งยังดำรงตำแหน่งหัวหน้าแผนกอักษรศาสตร์และวรรณคดี กองวรรณคดีและประวัติศาสตร์ รวบรวมบทร้อยกรองของกวีคนสำคัญที่แต่งพรรณนาถึงสถานที่สองฝั่งน้ำตั้งแต่ลำคลองบางกอกน้อยถึงบางใหญ่ขึ้นไว้ แล้วตีพิมพ์เป็นคู่มือแก่ผู้เข้าร่วมวรรณคดีสัญจร ตามที่กรมศิลปากรนำชมคลองบางกอกน้อย บางใหญ่ และไปออกแม่น้ำเจ้าพระยาตรงข้ามตลาดขวัญ เมื่อเดือนตุลาคม ๒๕๐๔ ดูรายละเอียดและภาพประกอบได้ที่เว็บจักรยานเสือภูเขาไทย http://www.thaimtb.com/cgi-bin/viewkatoo.pl?id=23840&st=1 กวีหลายท่านได้เดินทางผ่านคลองบางกอกน้อย ไปตามคลองวัดชะลอ แล้วไปตามคลองแม่น้ำอ้อม จนถึงบางใหญ่ เข้าคลองบางใหญ่ ไปออกแม่น้ำนครชัยศรี บางท่านก็ผ่านเพียงคลองบางกอกน้อย คลองวัดชะลอ ไปออกคลองมหาสวัสดิ์ แล้วเกิดความบันดาลใจให้สร้างวรรณคดีประเภทนิราศอันไพเราะไว้หลายเรื่อง เช่น ๑. กำศรวลศรีปราชญ์ โคลง)       ศรีปราชญ์ สมัยอยุธยา ๒. นิราศพระประธม (โคลง)        พระเจ้าบรมวงศ์เธอกรมหลวงวงษาธิราชสนิท แต่งเมื่อ พ.ศ. ๒๓๗๗ ๓. นิราศพระแท่นดงรัง (กลอน)   นายมี แต่งเมื่อ พ.ศ. ๒๓๗๙ ๔. นิราศสุพรรณ (โคลง)           สุนทรภู่ แต่งเมื่อ พ.ศ. ๒๓๘๔ ๕. นิราศพระประธม (กลอน)      สุนทรภู่ แต่งเมื่อ พ.ศ. ๒๓๗๕ ๖. นิราศสุพรรณ (กลอน)           นายมี แต่งเมื่อ พ.ศ. ๒๓๘๗ ๗. นิราศพระปฐม (กลอน)         หลวงจักรปาณี (ฤกษ์) เข้าใจว่าแต่งราว พ.ศ. ๒๔๑๗                                                         คลองบางกอกน้อย(ช่วงสะพานบางกรวยมองไปทางวัดเกด) โดยคุณ "ปุ้มปุ้ย" จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 15:17:59 ]

ความคิดเห็นที่ 115 ๑. คลองบางกอกน้อย นิราศสุพรรณ เลี้ยวทางบางกอกน้อย                       ลอยแล บ้านเก่าเย่าเรือนแพ                          พวกพ้อง เงียบเหงาเปล่าอกแด                        ดูแปลก แรกเอย รำลึกนึกรักร้อง                                เรียกน้องในใจ นิราศพระประธม จนนาวาคลาคล่องเข้าคลองกว้าง       ตำบลบางกอกน้อยละห้อยหวน ตลาดแพแลตลอดเขาทอดพวน          แลแต่ล้วนเรือตลาดไม่ขาดคราว ทุกเรือแพแลลับระงับเงียบ                 ยิ่งเย็นเยียบยามดึกให้นึกหนาว ในอากาศกลาดเกลื่อนด้วยเดือนดาว    เป็นลมว่าวเฉื่อยฉิวหวิวหวัวใจ โอ้บางกอกกอกเลือดให้เหือดโรค        อันความโศกนี้จะกอกออกที่ไหน แม้นได้แก้วแววตามายาใจ                 แล้วก็ไม่พักกอกดอกจริงจริง ๒. วังหลัง   ที่ปัจจุบันนี้เป็นบริเวณโรงพยาบาลศิริราช ธนบุรี นิราศสุพรรณ วังหลังครั้งหนุ่มเหน้า                        น้องเอย เคยอยู่ชูชื่นเชย                               ค่ำเช้า ยามนี้ที่เคยเลย                               ลืมพัก ที่แฮ ต่างชื่นอื่นแอบเคล้า                         คลาดแคล้วแล้วหนอ คิดคำรำลึกไว้                                ใคร่เตือน เคยรักเคยร่วมเรือน                         ร่วมรู้ อย่าเคืองเรื่องเราเยือน                     ยามแก่ แม่เอย ใครที่มีชู้ชู้                                    ช่วยค้ำคำโคลง นิราศพระประธม ดูวังหลังยังไม่ลืมที่ปลื้มจิต               เคยมีมิตรมากมายทั้งชายหญิง มายามดึกนึกถึงที่พึ่งพิง                   อนาถนิ่งน้อยหน้าน้ำตานอง ๓. บางว้าน้อยหรือบางหว้าน้อย   เขตส่วนที่ต่อไปจากบริเวณศิริราชด้านเหนือ ตอนที่ปัจจุบันเป็นอาณาเขต สถานีรถไฟธนบุรี มีวัดบางว้าน้อยหรือวัดอมรินทราราม อยู่ปากคลองบางว้าน้อย   นิราศพระประธม บางหว้าน้อยน้อยจิตด้วยพิสมัย         น้อยหรือใจจืดจางให้หมางหมอง หมายว่ารักจักได้พึ่งเหมือนหนึ่งน้อง   ให้เจ้าของขายหน้าทั้งตาปี แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 16:32:53 แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 16:32:51 แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 16:32:48 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 15:18:47 ]

ความคิดเห็นที่ 116 ๔. บ้านบุ   เป็นตำบลขึ้นในอำเภอบางกอกน้อย จังหวัดธนบุรี ปัจจุบันมีตลาดบ้านบุ นิราศสุพรรณ  รำพึงถึงแม่จันว่า ยลย่านบ้านบุตั้ง                       ตีขัน ขุกคิดเคยชมจันทร์                   แจ่มฟ้า ยามยากหากปันกัน                   กินซีก ฉลีกแฮ มีคู่ชูชื่นหน้า                            นุชปลื้มลืมเดิม เสียดายสายสวาทโอ้                 อาวรณ์ รักพี่มีโทษกร                          กับน้อง จำจากพรากพลัดสมร                เสมอชีพ เรียมเอย เสียนุชดุจทรวงต้อง                  แตกฟ้าผ่าสลาย ๕. วัดสุวรรณาราม ตั้งอยู่ฝั่งใต้ของคลองบางกอกน้อย จังหวัดธนบุรี เดิมชื่อวัดทอง เป็นวัดโบราณ พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก ได้โปรดให้สถาปนาใหม่แล้วพระราชทาน นามว่าวัดสุวรรณาราม ต่อมาในรัชกาลที่ ๓ ได้ทรงปฏิสังขรณ์ทั่วทั้งพระอาราม ภายในพระอุโบสถมีภาพจิตรกรรมฝาผนังงดงามมาก นิราศพระประธม รำพันถึงน้องสาวต่างบิดาสองคนชื่อ ฉิม และ นิ่ม ซึ่งทั้งฉิมและนิ่มถึงแก่กรรมแล้ว และได้ปลงศพที่วัดทอง หรือวัดสุวรรณารามนี้ ถึงวัดทองหมองเศร้าให้เหงาเงียบ          เย็นยะเยียบหย่อมหญ้าป่าช้าผี สงสารฉิมนิ่มน้องสองนารี                    มาปลงที่เมรุทองทั้งสองคน ขอบุญญาอานิสงส์จำนงสนอง              ช่วยส่งสองศรีสวัสดิ์ไปปัฏิสนธิ์ ศิวาลัยไตรภพจบสากล                       ประจวบจนจะได้พบประสบกัน นอกจากนี้ ยังกล่าวถึงหญิงอีกผู้หนึ่ง ออกชื่อว่า เกสรา ซึ่งคงจะเป็นหญิงที่สุนทรภู่ หลงรักเขาข้างเดียว และหญิงนั้นก็ตายไปแล้ว ได้ปลงศพที่วัดนี้เช่นกัน ว่าไว้ดังนี้ ทั้งแก้วเนตรเกสรามณฑาทิพย์            จงลอยลิบลุล่วงถึงสรวงสวรรค์ จะเกิดไหนได้อยู่คู่ชีวัน                      อย่ามีอันตรายเป็นเหมือนเช่นนี้ ๖. วัดศรีสุดาราม วัดนี้ ตั้งอยู่ฝั่งใต้ของคลอง เดิมเรียกกันว่า วัดชีผ้าขาว หรือวัดชีปะขาว บางทีเรียก วัดประขาวก็มี เป็นวัดโบราณ มีมาก่อนสมัยรัตนโกสินทร์ ครั้นในรัชกาลที่ ๑ พระบาท สมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก และกรมสมเด็จพระศรีสุดารักษ์ ได้ทรงสถาปนาใหม่ ต่อมาในรัชกาลที่ ๔ พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว โปรดให้ปฏิสังขรณ์ แล้ว พระราชทานนามใหม่ว่า วัดศรีสุดาราม  วัดนี้เป็นสำนักศึกษาในวัยเยาว์ของ สุนทรภู่ นิราศสุพรรณ กล่าวถึงแม่สร้อย วัดปะขาวคราวรุ่นรู้                  เรียนเขียน ทำสูตรสอนเสมียน                  สมุดน้อย เดินระวางระวังเวียน                 หว่างวัด ปะขาวเอย เคยชื่นกลืนกลิ่นสร้อย              สวาทห้องกลางสวน นิราศพระประธม  กล่าวถึงแม่ศรีสาคร วัดประขาวขาวเหลือเชื่อไม่ได้                ด้วยดวงใจเจ้ามันคล้ำดำมิดหมี แม่ม่ายสาวขาวโศกโฉลกมี                   เหมือนแม่ศรีสาครฉะอ้อนเอว โอ้เคราะห์กรรมจำคลาดนิราศร้าง           เพราะขัดขวางความในเหมือนไขว่เฉลว ทั้งเกลียดลิ้นนินทาพาลาเลว                 เหมือนควันเปลวปลิวต้องให้หมองมอม เสียดายแต่แม่ศรีเจ้าพี่เอ๋ย                    จะชวดเชยชวดชิดสนิทสนอม เหมือนดอกไม้ไกลแกนเพราะแตนตอม    ใครแปลงปลอมปลิดสอยมันต่อยตาย จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 15:19:54 ]

ความคิดเห็นที่ 117 ๗. บางขุนนนท์ อยู่ทางฝั่งใต้ของคลองบางกอกน้อย เป็นตำบลขึ้นอยู่ในอำเภอบางกอกน้อย นิราศพระประธม บางขุนนนท์ต้นลำพูดูหิงห้อย       เหมือนเพชรพร้อยพลอยพร่างสว่างไสว จังหรีดร้องซร้องเสียงเรียงเรไร    จะแลไหนเงียบเหงาทุกเหย้าเรือน ๘. บางบำหรุ ตั้งอยู่ฝั่งเหนือของคลองบางกอกน้อย ปากคลองบางบำหรุมีวัดนายโรง และตอนลึก เข้าไปในลำคลองบางบำหรุ ก็ยังมีวัดบางบำหรุอีกวัดหนึ่ง นิราศพระประธม บางบำหรุเหมือนบำรุงรัก                    จะพึ่งพักพิศวาสเหมือนมาดหมาย ไม่เหมือนนึกตรึกตรองเพราะสองราย    เห็นฝักฝ่ายเฟือนหลงด้วยทรงโลม ๙. บางระมาด เป็นตำบลขึ้นในอำเภอตลิ่งชัน จังหวัดธนบุรี อยู่ทางฝั่งตะวันตกของคลองบางกอกน้อย มีคลองบางระมาดแยกคลองศาลจ้าว ไปจดหนองขี้เหล็ก ในอำเภอตลิ่งชัน นิราศสุพรรณ บางระมาดมิ่งมิตรครั้ง                    คราวงาน บอกบทบุนยังพยาน                      พยักหน้า ประทุนประดิษฐาน                       แทนฮ่อง หอเอย แหวนประดับกับผ้า                       พี่อ้างรางวัล นิราศพระประธม บางระมาดหมายสายสวาท             ว่าสมมาดเหมือนใจแล้วไม่เหมือน แสนสวาทมาดหมายมาหลายเดือน   มีแต่เคลื่อนแคล้วคลาดประหลาดใจ แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 15:21:07 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 15:20:14 ]

ความคิดเห็นที่ 118 ๑๐. วัดไก่เตี้ย ตั้งอยู่ปากคลองวัดไก่เตี้ย ในเขตอำเภอตลิ่งชัน จังหวัดธนบุรี อยู่ทางฝั่งตะวันตก ของลำคลองวัดชะลอ เป็นวัดโบราณ ท่านเจ้าพระยารัตนาพิพิธ (สน สนธิรัตน์) ในรัชกาลที่ ๑ ได้ปฏิสังขรณ์ขึ้นในรัชกาลนั้น นิราศพระประธม วัดไก่เตี้ยไม่เห็นไก่เห็นไทรต่ำ     กอระกำแกมสละขึ้นไสว หอมระกำก็ยิ่งช้ำระกำใจ            ระกำไม่เหมือนระกำที่ช้ำทรวง ๑๑. สวนแดน เป็นคลองในตำบลตลิ่งชัน อำเภอตลิ่งชัน จังหวัดธนบุรี อยู่ระหว่างวัดไก่เตี้ยกับ วัดน้อยใน ปากคลองแยกจากคลองวัดชะลอที่วัดไก่เตี้ย ไปจดคลองศาลจ้าว ยาวราว ๓ กิโลเมตร นิราศพระประธม ถึงสวนแดนแสนเสียดายสายสวาท    มาสิ้นชาติชนมโลกให้โศกแสน ไปสวรรค์ชั้นบนคนละแดน              ไม่ร่วมแผ่นภพโลกยิ่งโศกใจ ๑๒. สวนหลวง อยู่ฝั่งตะวันตกของคลองวัดชะลอ ระหว่างวัดน้อยในถึงวัดชัยพฤกษมาลา ต่อมา ตกเป็นที่ของคุณจอมกลีบในรัชกาลที่ ๕ แล้วแบ่งขายบ้าง ถวายเป็นที่ธรณีสงฆ์ ของวัดชัยพฤกษมาลาบ้าง และมีที่ซึ่งตกเป็นของนางชื่น ทองอร่าม ภายในที่ผืน นี้ยังมีสระกว้างยาวประมาณร้อยเมตร และมีลำคู (ตรงข้ามวัดพิกุล) ขุดแยกจาก คลองวัดชะลอฝั่งตะวันตกเข้าไปสู่สระ ซึ่งกล่าวกันว่า เป็นทางเรือพระที่นั่งในเวลา เสด็จประพาส แต่เดี๋ยวนี้คูและสระตื้นเขินเสียแล้ว นิราศสุพรรณ สวนหลวงแลสล่างล้วน                พฤกษา เคยเสด็จวังหลังมา                     เมื่อน้อย ข้าหลวงเล่นปิดตา                      ต้องอยู่ โยงเอย เห็นแต่พลับกับสร้อย                   ซ่อนซุ้มคลุมโปง นิราศพระประธม ถึงสวนหลวงหวงห้ามเหมือนความรัก      เหลือที่จักจับต้องเป็นของหลวง แต่รวยรินกลิ่นผกาบุปผาพวง               จะรื่นร่วงเรณูฟูขจร                           โอ้ไม้ต้นคนเฝ้าแต่เสาวรส                   ยังปรากฏกลิ่นกล่อมหอมเกสร แต่โกสุมภุมรินมาบินวอน                    ไม่ดับร้อนร่วงกลิ่นให้ดิ้นโดย จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 15:21:35 ]

ความคิดเห็นที่ 119 ๑๓. วัดพิกุล ตั้งอยู่ฝั่งตะวันออกของลำคลองวัดชะลอ บางทีก็เรียกว่าวัดพิกุลทอง เพื่อให้ต่างกับวัดพิกุลอีกแห่งหนึ่งที่ใต้อำเภอบางใหญ่ ซึ่งเรียกว่า วัดพิกุลเงิน นิราศสุพรรณ วัดพิกุลกรุ่นกลิ่นเกลี้ยง                     กลอยใจ แรกรุ่นร้อยมาลัย                            ใส่เหล้น เรียนร้อยค่อยสลัดไหม                     เหมือนแน่ แลเอย ร้อยคล่องต้องนั่งเน้น                       นวดพั้นท่านครู นิราศพระประธม วัดพิกุลฉุนกลิ่นระรินรื่น                    โอ้หอมชื่นเช่นกับรสแป้งสดใส เหมือนพิกุลอุ่นทรวงพวงมาลัย           ที่เคยใส่หัตถ์หอมถนอมนวล โอ้ยามนี้มิได้เชยเหมือนเคยชื่น          มาหอมรื่นแต่ดอกไม้ที่ในสวน พระพายโชยโรยรินกลิ่นลำดวน         เหมือนจะชวนชูใจเมื่อไกลเชย ๑๔. บางขวาง เป็นชื่อคลองอยู่ในท้องที่อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี เรียกว่าคลองขวาง แยกจากคลองมหาสวัสดิ์ข้ามวัดชัยพฤกษมาลา ไปบรรจบกับคลองบางระนก นิราศสุพรรณ บางขวางข้างเขตแคว้น                    แขวงนนท์ สองฟากหมากมะพร้าวผล                พรรคไม้ หอมรื่นชื่นเช่นปน                          แป้งประ ปรางเอย เคลิ้มจิตคิดว่าใกล้                         กลิ่นเนื้อเจือจันทร์ นิราศพระประธม ถึงบางขวางปางก่อนว่ามอญขวาง      เดี๋ยวนี้นางไทยลาวแก่สาวสอน ทำยกย่องขวางแขวนแสนแสงอน      ถึงนางมอญก็ไม่ขวางเหมือนนางไทย ๑๕. บางสนาม อยู่ทางฝั่งตะวันออกของคลองวัดชะลอ เหนือวัดพิกุลขึ้นไป มีคลองแยกเข้าไป จากคลองวัดชะลอและมีวัดสนามนอกอยู่ปลายคลอง นิราศพระประธม บางสนามนึกขามแต่หนามเสี้ยน           หนามทุเรียนรักฉีกอีกเจ้าเอ๋ย ที่กีดขวางทางความแต่หนามเตย         ไม่น่าเชยน่าชังล้วนรังแตน จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 15:21:52 ]

ความคิดเห็นที่ 120 ๑๖. วัดเกด ตั้งอยู่บนฝั่งตะวันตกของลำคลองวัดชะลอ ในท้องที่ตำบลวัดชะลอ อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี ใต้วัดมีคลองแยกเข้าไปบรรจบกับคลองวัดสัก นิราศพระประธม กล่าวเปรียบเทียบถึงสตรีผู้หนึ่ง ชื่อ การะเกด เข้าใจว่าจะเป็นคนเดียว กับที่ออกชื่อว่า เกสรา ที่เคยรำพึงถึง เมื่อตอนผ่านวัดทอง เป็นความว่าความรักที่มีต่อ การะเกด หรือ เกษ นั้น ไม่สมหวัง ถึงวัดเกดเจตนาแต่การะเกด             ไม่สมเจตนาน่าน้ำตาไหล เคยสบเนตรเกดน้อยกลอยฤทัย         มาจำไกลกลืนกลั้นที่รัญจวน ๑๗. วัดชะลอ เป็น ชื่อตำบลและชื่อวัด ตั้งอยู่ริมลำคลองวัดชะลอฝั่งใต้ในเขตอำเภอบางกรวย จังหวัด นนทบุรี พระอุโบสถของวัดชะลอแสดงเค้าว่าเป็นฝีมือเก่าถึงสมัยอยุธยา แต่ได้ซ่อมแซม บูรณะจนเปลี่ยนรูปไปมากแล้ว เมื่อเร็ว ๆ นี้ทางวัดได้พบพระเจดีย์โลหะ ๒ องค์บรรจุอยู่ ภายในซากเจดีย์เก่าเหนือพระอุโบสถ ซึ่งท่านเจ้าอาวาสได้มอบให้นำมาเก็บรักษาไว้ที่ พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติแล้ว ลำคลองตั้งแต่วัดชะลอ ไปบรรจบคลองบางกอกน้อยที่หน้าวัดสุวรรณคีรี หรือที่เรียกว่า วัดขี้เหล็ก นี้ สมเด็จพระมหาจักรพรรดิโปรดให้ขุดเมื่อ พ.ศ. ๒๑๐๐ นิราศพระประธม วัดชะลอใครหนอชะลอฉลาด          เอาอาวาสมาไว้ให้อาศัยสงฆ์ ช่วยชะลอวรลักษณ์ที่รักทรง          ให้มาลงเรือร่วมนวมที่นอน ๑๘. บางกรวย เป็นชื่อตำบล ขึ้นอำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี ตั้งที่ว่าการอำเภอที่เหนือวัดชะลอ มีคลองบางกรวยแยกจากแม่น้ำเจ้าพระยาฝั่งตะวันตก ตรงข้ามวัดเขมาภิรตาราม มา ต่อกับคลองวัดชะลอที่ขุดในรัชกาลสมเด็จพระมหาจักรพรรดิ์ เหนือวัดชะลอ คลอง บางกรวยนี้ เดิมเป็นตอนหนึ่งของแม่น้ำเจ้าพระยา แต่เมื่อขุดคลองใหม่ กระแสน้ำ เปลี่ยนจากแม่น้ำอ้อม มาเดินทางหน้าวัดเฉลิมพระเกียรติ แม่น้ำเดิมจึงแคบและตื้น เขินกลายเป็นคลองไป นิราศสุพรรณ  รำพันถึงภรรยาที่ชื่อนิ่ม ซึ่งเป็นชาวบางกรวย นิ่มได้ถึงแก่กรรมไปแล้ว ๙ ปี ( คือตั้งแต่ พ.ศ. ๒๓๗๖ ) สุนทรภู่อธิษฐานให้นิ่มภรรยาไปสวรรค์ บางกรวยกรวดน้ำแบ่ง                      บุญทาน ส่งนิ่มนุชนิพพาน .                          ผ่องแผ้ว จำจากพรากพลัดสถาน                    ทิ้งพี่ หนีเอย เห็นแต่คลองน้องแคล้ว                    คลาดเขลื้อนเดือนปี ฯ นิราศพระประธม  สุนทรภู่ มีบุตรกับนิ่มคนหนึ่งชื่อ ตาบ ซึ่งอยู่ต่อมาจนถึงรัชกาลที่ ๕ และเจริญรอยเป็นกวีตามบิดา มีเพลงยาวนิราศของนายตาบปรากฏอยู่ ในคราวไปพระ ประธม เมื่อ พ.ศ. ๒๓๘๕ ตาบก็ไปกับสุนทรภู่ด้วย เห็นคลองขวางบางกรวยระทวยจิต           ไม่ลืมคิดนิ่มน้อยละห้อยหา เคยร่วมสุขทุกข์ร้อนแต่ก่อนมา                โอ้สิ้นอายุเจ้าได้เก้าปี แต่ก่อนกรรมทำสัตว์ให้พลัดพราก            จึงจำจากนิ่มน้องให้หมองศรี   เคยไปมาหาน้องในคลองนี้                    เห็นแต่ที่ท้องคลองนองน้ำตา สงสารบุตรสุดเศร้าทุกเช้าค่ำ                  ด้วยเป็นกำพร้าแม่ชะแง้หา เขม้นมองคลองบ้านดูมารดา                  เช็ดน้ำตาโซมซาบลงกราบกราน ยิ่งตรอมตรึกดึกดื่นสะอื้นอั้น                  จนไก่ขันเอื้อนเอกวิเวกหวาน เหมือนนิ่มน้องร้องเรียกสำเหนียกนาน       เจียนจะขานหลงแลชะแง้คอย จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 16:26:58 ]

ความคิดเห็นที่ 121 ๑๙. บางศรีทอง หรือบางสีทอง ชื่อตำบลขึ้นอำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี มีคลองบางศรีทอง แยกจากแม่น้ำเจ้าพระยา ฝั่งตะวันตก ตอนหน้าศาลากลางจังหวัดนนทบุรี ไปต่อ กับคลองแม่น้ำอ้อม เหนือที่ว่าการอำเภอบางกรวย บางศรีทองนี้เคยมีชื่อว่ามีลำไยดี นิราศสุพรรณ ได้เขียนถึงผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ ศรีทอง บางศรีทองคลองบ้านเท่า                     เจ้าคลอง สีเพชผัวสีทอง                                   ถิ่นนี้ เลื่องลือชื่อเสียงสนอง                        สำเหนียก นามเอย คลองคดลดเลี้ยวชี้                            เช่นไส้สีทอง นิราศประประธม   สุนทรภู่คงจะมีความสัมพันธ์ หรือคุ้นเคยกับผู้หญิงชื่อศรีทองนี้ ซึ่งสูงอายุกว่า และหญิงนั้นคงมีชื่อเสียงเลื่องลือเชิงบอกบทดอกสร้อยสักวา บางสีทองคลองบ้านน้ำตาลสด             อร่อยรสซาบซ่านหวานคอหอย เหมือนปากพี่สีทองของน้องน้อย          เป็นคู่บอกดอกสร้อยสักรวา ทุกวันนี้พี่ก็เฒ่าเราก็หง่อม                   เธอเป็นจอมเราเป็นจนต้องบ่นหา โอ้จอมพี่สีทองของน้องยา                  เมื่อไรจะพาพิมพ์น้อยมากลอยใจ ๒๐. วัดสัก วัดสัก (ใหญ่) เป็นวัดโบราณ อยู่ในคลองวัดสัก แยกจากลำคลองแม่น้ำอ้อมฝั่ง ตะวันตก ตรงข้ามวัดบางอ้อยช้าง นิราศพระประธม ถึงวัดสักเหมือนหนึ่งรักที่ศักดิ์สูง           สูงกว่าฝูงเขาเหินเห็นเกินสอย แม้ดอกฟ้าคลาเคลื่อนหล่นเลื่อนลอย    จะได้คอยเคียงรับประคับประคอง ๒๑. บางอ้อช้าง เป็นชื่อตำบลเก่า อยู่บนฝั่งตะวันออกของคลองแม่น้ำอ้อม ในเขตตำบลบางศรีทอง อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี บางทีก็เรียกบางอ้อยช้าง มีวัดบางอ้อยช้างตั้งอยู่ ปากคลอง นิราศพระประธม บางอ้อยช้างโอ้ช้างที่ร้างโขลง          มาอยู่โรงรักป่าน้ำตาไหล พี่คลาดแคล้วแก้วตาให้อาลัย            เหมือนอกไอยราร้างฝูงนางพัง จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 16:27:19 ]

ความคิดเห็นที่ 122 ๒๒. บางขนุน เป็นตำบลอยู่ริมคลองแม่น้ำอ้อมฝั่งใต้ ในเขตอำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี มีคลองบางขนุนแยกจากคลองแม่น้ำอ้อมเข้าไป ในคลองนี้มีวัดบางขนุน เป็นวัดโบราณ มีหอไตรเก่า ภายในพระอุโบสถ มีภาพจิตรกรรมฝาผนัง ๒๓. บางขุนกอง เป็นตำบลขึ้นอำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี มีคลองบางขุนกองแยกจากคลอง แม่น้ำอ้อมฝั่งใต้เข้าไป ที่ปากคลองมีป้ายปักไว้ ๒ ป้ายว่า วัดซอง วัดจำปา ๒๔. บางกร่าง เป็นตำบลขึ้นในอำเภอเมืองนนทบุรี จังหวัดนนทบุรี อยู่ทางทิศตะวันออกเฉียง เหนือของอำเภอบางกรวยและอยู่ทางทิศตะวันออกของอำเภอบางใหญ่ นิราศสุพรรณ  ได้กล่าวถึงบางขนุนรวมกับบางขุนกองและบางกร่างไว้ เป็นกลาง ๆ บางกร่างข้างคุ้งค่าม                        เขตคลอง บางขนุนขุนกอง                             ก่อสร้าง ของสวนส่วนเจ้าของ                        ขายน่า ท่าเอย สาวแก่แม่หม้ายบ้าง                         บกน้ำลำเรือ ฯ นิราศพระประธา   สุนทรภู่รำพึงถึงบางขนุน และบางขุนกอง มีความอ้างอิงเชิง ประวัติศาสตร์ ว่าเดิมชื่อ บางถนน มีมาตั้งแต่ครั้งท้าวอู่ทอง บางขนุนขุนกองมีคลองกว้าง             ว่าเดิมบางชื่อถนนเขาขนของ เป็นเรื่องหลังครั้งคราวท้าวอู่ทอง        แต่คนร้องเรียกเฟือนไม่เหมือนเดิม สุดาใดได้เป็นเพื่อนอย่าเฟือนพี่         เหมือนมณีนพรัตน์ฉัตรเฉลิม อันน้ำในใจรักช่วยตักเติม                 ให้พูนเพิ่มพิศวาสอย่าคลาดคลาย ๒๕. บ้านนายไกร อยู่ในเขตตำบลบางขุนกอง อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี มีคลองแยกจากคลอง แม่น้ำอ้อมทางฝั่งตะวันตก เรียกว่า “คลองบางนายไกร” มีวัดบางนายไกรนอก ตั้งอยู่ ปากคลอง เข้าไปตามลำคลอง มีเคหสถานบ้านเรือนเป็นหลักฐานหนาแน่นมาก ท้อง ที่แถบนี้คงจะเป็นที่ ๆ รู้จักกันดี เพราะเป็นสถานที่ซึ่งมีเรื่องราวเกี่ยวข้องกับวรรณคดี สำคัญเรื่องหนึ่ง คือเรื่อง ไกรทอง ปรากฏว่ากวีเกือบทุกท่านที่ผ่านบางนายไกร มักไม่ เว้นกล่าวถึง นิราศพระประธม บางนายไกรไกรทองอยู่คลองนี้                   ชื่อจึงมีมาทุกวันเหมือนมั่นหมาย ไปเข่นฆ่าชาละวันให้พลันตาย                     เป็นเลิศชายเชี่ยวชาญผ่านวิชา ได้ครอบครองสองสาวชาวพิจิตร                  สมสนิทนางตะเข้เสน่หา เหมือนตัวพี่นี้ได้ครองแต่น้องยา                   จะเกื้อหน้าพางามขึ้นครามครัน จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 16:27:58 ]

ความคิดเห็นที่ 123 ๒๖. บางระนก เป็นตำบล อยู่ในท้องที่อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี มีคลองบางระนกแยก จากคลองแม่น้ำอ้อมทางฝั่งตะวันตก บางทีเรียกว่า คลองบางราวนก นิราศพระประธม ถึงคลองขวางบางระนกโอ้อกพี่              แม้นปีกมีเหมือนหนึ่งนกจะผกผัน ไปอุ้มแก้วแววตาพาจรัล                       มาด้วยกันกับทั้งคู่ที่อยู่ริม ลงร่วมเรือเมื่อว่าตื่นสะอื้นอ้อน               จะคอยช้อนโฉมอุ้มไม่หยุมหยิม ให้แย้มสรวลชวนเสบยเฝ้าเชยชิม           กว่าจะอิ่มอกแอบแนบนิทรา ๒๗. บางคูเวียง เป็นตำบลขึ้นอำเภอบางกรวย บางทีเรียกบางโคเวียง อยู่ติด ๆ กับบางระนก มีคลองบางคูเวียงแยกจากคลองแม่น้ำอ้อมฝั่งตะวันตก ปากคลองทั้งสองอยู่ชิดกัน นิราศสุพรรณ บางคูเวียงเสียงสงัดล้วน                    สวนไสว เวียงชื่อคือท้าวไท                           ท่านตั้ง เวียงราชคลาดแคล้วไกล                   กลับระลึก นึกเอย ยามยากจากเมืองทั้ง                        ถิ่นปลื้มลืมเกษม ฯ นิราศพระประทม บางคูเวียงเสียงเงียบเชียบสงัด            เป็นจังหวัดเวียงสวนล้วนพฤกษา ดูรูปนางบางคูเวียงเหมือนเหนี่ยงนา     ไม่เหมือนหน้านางนั่งในวังเวียง ๒๘. โรงhe-บ เดิมอยู่ทางฝั่งตะวันออกของคลองแม่น้ำอ้อมแต่ปัจจุบันนี้อยู่ทางฝั่งตะวันตก ใช้เครื่องจักรแทนเครื่องhe-บอ้อยแต่โบราณซึ่งใช้แรงควายหมุน ใน นิราศสุพรรณ ก่อนที่จะเขียนเกี่ยวกับบางคูเวียง ว่า โรงhe-บหนีบอ้อยออด                      แอดเสียง สองค่างรางรองเรียง                         รับน้ำ อ้อยใส่ไล่ควายเคียง                         คู่วิ่ง เวียนเอย อกพี่นี้ชอกช้ำ                                  เช่นอ้อยอ่อย-ะยำ he-บหันนั่นแหละเหล้                        ตระลาการ ขู่ข่มเหงหักหาญ                              ห่อนเว้น เข้าพวกคิดอ่านพาล                         เอาผิด กลhe-บหนีบนิดนั้น                          นึกช้ำน้ำใจ นิราศพระประธม เห็นโรงhe-บหนีบอ้อยเขาคอยป้อน     มีคนต้อนควายตวาดไม่ขาดเสียง เห็นน้ำอ้อยย้อยรางที่อ่างเรียง           โอ้พิศเพียงชลนาที่จาบัลย์ อันลำอ้อยย่อยยับเหมือนทับอก         น้ำอ้อยตกเหมือนน้ำตาตวงกว่าขัน เขาโหมไฟในโรงโขมงควัน               ให้อัดอั้นอกกลุ้มรุมระกำ อันน้ำในใจคนเหมือนต้นอ้อย            ข้างปลายกร่อยชืดชิมไม่อิ่มหนำ ต้องหันhe-บหนีบแตกให้แหลกลำ       นั่นแลน้ำจึงจะหวานเพราะจานจือ แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 50 06:42:14 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 16:28:55 ]

ความคิดเห็นที่ 124 ๒๙. บางม่วง เป็นชื่อตำบลขึ้นในอำเภอบางใหญ่ จังหวัดนนทบุรี มีคลองบางม่วงแยกทาง ฝั่งตะวันตกจากเหนือวัดอัมพวันหรือวัดบางม่วง ไปเชื่อมกับคลองบางโสน นิราศสุพรรณ รำพันถึงแม่ม่วง บางม่วงทรวงเศร้าคิด                        เคยชวน ม่วงเก็บมะม่วงสวน                          สุกระย้า ม่วงอื่นรื่นรัญจวน                            จิตไม่ ใคร่แฮ ม่วงหม่อมหอมหวนหน้า                    ช่นเนื้อเจือจันทน์ และแม่จัน จันทร์ต้นผลห่ามให้                         หวนหอม แมลงภู่วู่เวียนตอม                          ไต่เคล้า เพียงพี่ที่สุดสนอม                          เสน่ห์แจ่ม จันเอย พร้องชื่อรื้อเสียวเศร้า                      โศกร้างห่างจัน นิราศพระประธม สุนทรภู่บ่นถึแม่ม่วง ถึงบางม่วงง่วงจิตคิดถึงม่วง              ต้องจากทรวงเสียใจอาลัยเหลือ มะม่วงงอมหอมหวานเหมือนนวลเนื้อ  มิรู้เบื่อบางม่วงเหมือนดวงใจ เห็นต้นรักหักโค่นต้นสนัด                เป็นรอยตัดรักขาดให้หวาดไหว เหมือนตัดรักหักสวาทขาดอาลัย       ด้วยเห็นใจเจ้าเสียแล้วนะแก้วตา ๓๐. บางใหญ่ เป็นชื่อคลอง ตำบลและอำเภอ ขึ้นจังหวัดนนทบุรี ตั้งที่ว่าการอำเภอที่ปาก คลองบางใหญ่ ทางฝั่งซ้ายของลำคลองแม่น้ำอ้อม ภูมิประเทศเป็นที่ราบลุ่ม ราษฎรมีอาชีพทำนาทำสวนกับค้าขายเป็นส่วนใหญ่ อำเภอบางใหญ่เดิมเป็น กิ่งอำเภอ เรียกกิ่งบางแม่นาง ต่อมายกเป็นอำเภอบางแม่นาง แล้วภายหลัง เปลี่ยนเป็นอำเภอบางใหญ่ คลองบางใหญ่แยกจากคลองแม่น้ำอ้อมผ่านไปเข้าคลองโยง ผ่านตำบล ลานตากฟ้า ออกแม่น้ำนครชัยศรี อำเภอนครชัยศรี จังหวัดนครปฐม ในสมัย โบราณเมื่อยังไม่ได้ขุดคลองมหาสวัสดิ์ในรัชกาลที่ ๔ การคมนาคมระหว่าง จังหวัดพระนคร ธนบุรี และนนทบุรี ได้อาศัยผ่านเส้นทางสายนี้ นิราศสุพรรณ ล่วงทางบางใหญ่บ้าน                   ด่านคอย เลี้ยวคล่องคลองเล็กลอย              เลื่อนช้า สองฝั่งพรั่งพฤกษ์พลอย                เพลินชื่น ชมเฮย แลเหล่าชาวสวนหน้า                    เสน่ห์น้องครองสนอม นิราศพระประธม ถึงบางใหญ่ให้จอดทอดประทับ      เข้าเคียงกับกิ่งรักไม่พักหา เมื่อกินข้าวเขาก็หักใบรักมา          จิ้มปลาร้าลองดูด้วยอยู่ริม อร่อยนักรักอ่อนปลาช่อนย่าง        เปรียบเหมือนอย่างเนื้อนุ่มที่หยุมหยิม อยากรู้จักรักใคร่พึ่งได้ชิม             ชอบแต่จิ้มปลาร้าจึงพารวย โอ้รักต้นคนรักเขาหักให้               ไม่พักได้เด็ดรักไม่พักฉวย แต่รักน้องต้องประสงค์ถึงงงงวย     ใครไม่ช่วยชักนำสู้กล้ำกลืน จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 16:29:13 ]

ความคิดเห็นที่ 125 โอ้โฮ เยอะเลย อ่านไม่ทัน ผมก็คุ้นกับโคลงนิราศสุพรรณ แค่ในเขตตัวเมืองสุพรรณเท่านั้นแหละ พรุ่งนี้คงจะถึงสุพรรณนะครับ จากคุณ : NickyNick - [ 3 ส.ค. 50 17:23:47 ]

ความคิดเห็นที่ 126 คงชวนเที่ยวแค่คลองบางกอกน้อย - บางใหญ่ เท่านั้นแหละ   ต่อจากนั้นโดยเฉพาะในเขตตัวเมืองสุพรรณ หากคุณ NickyNick มีข้อมูล ขอเชิญอธิบายสถานที่ในโคลงนิราศสุพรรณต่อได้   จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 3 ส.ค. 50 18:27:29 ]

ความคิดเห็นที่ 127 ชอบกระทู้นี้จังค่ะ ขอบคุณทุกคนนะคะ  ทำให้อะไร ๆ ที่ไม่ค่อยจะรู้เรื่องมากนัก   ค่อยกระจ่างมาก ๆ  เลยค่ะ จากคุณ : หนูเล็กในเมืองนางฟ้า - [ 4 ส.ค. 50 09:42:23 ]

ความคิดเห็นที่ 128 ตอนนี้ไม่มีเวลาทำกับข้าวเลยค่ะคุณกัมม์ เพราะมัวแต่เกาะติดกระทู้นี้อยู่ ต้องเปลี่ยนแว่นใหม่ เนื่องจากต้องช่วยตัวเอง ลูกไม่อยู่ เงินหมดไปกับค่า กระดาษและหมึกพิมพ์ เพื่อจะได้อ่านคห.ของคุณๆ ถ้าดิฉันเอาคำในคห.123ของคุณเพ็ญชมพูไปใช้เมื่อ ครั้งเรียนอยู่ละก็ถูกคุณครูภาษาไทยฟาดแน่ อิๆ เห็นด้วยกับคห.127ค่ะ ตอนเรียนก็เรียนผ่านๆและตอนนั้น มีค่านิยมผิดๆในกลุ่มว่า เด็กเก่งต้องเด็กวิทย์ เรื่องภาษาไทย และประวัติศาสตร์ ยกให้เด็กศิลป์ นึกแล้วยังเสียดายไม่หาย แต่ตอนนี้คุณครูในกระทู้นี้ให้ความกระจ่างมาก เรียกว่าตกเบิก ย้อนหลัง จากคุณ : แม่ของObst (obst) - [ 4 ส.ค. 50 15:36:49 ]

ความคิดเห็นที่ 129 สวัสดีคุณหนูเล็กในเมืองนางฟ้า และคุณแม่ของอ๊บ  ขอบพระคุณเช่นกันที่ให้ความสนใจกระทู้นี้ ขอทักทายทุกท่านที่ไปเที่ยวตามรอยสุนทรภู่ คลองบางกอกน้อย - บางใหญ่ ตามคำเชื้อเชิญ คงได้ความรู้และความเพลิดเพลินบันเทิงใจพอสมควร เป็นสถานที่ท่องเที่ยวใกล้ ๆ ในกรุงเทพมหานครนี้เอง อยากให้ทุกท่านทำความรู้จักกับสุนทรภู่โดยการอ่านทัศนะจากนักคิดนักเขียนหลายท่านในปัจจุบัน ปาฐกถา ศ.ดร.นิธิ เอียวศรีวงศ์ : สุนทรภู่ มหากวีกระฎุมพี   ‘สุนทรภู่’ กวีสามัญชนคนแรกที่องค์การศึกษาวิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (UNESCO) ประกาศยกย่องเชิดชูเกียรติยศเป็น ‘บุคคลผู้มีผลงานดีเด่นทางวัฒนธรรมระดับโลก’ เนื่องในวันสุนทรภู่ ซึ่งตรงกับวันที่ ๒๖ มิถุนายนของทุกปี ศ.ดร.นิธิ เอียวศรีวงศ์ ปาฐกถาในหัวข้อ ‘สุนทรภู่ มหากวีกระฎุมพี’ ในงานทอดผ้าป่าวรรณคดี สมทบทุนแต่งบ้านมหากวี ‘กระฎุมพี’ สุนทรภู่ ณ วัดเทพธิดาราม เมื่อวันที่ ๒๓ มิถุนายน ๒๕๔๙ ประเด็นที่ผมต้องการจะพูดในวันนี้มี ๒-๓ ประเด็นด้วยกัน ประการแรกคือ สุนทรภู่เป็นกวีที่มีความแตกต่างจากกวีที่เคยมีมาก่อนในสมัยอยุธยา เราไม่สามารถนำท่านไปเปรียบเทียบกับกวีในสมัยอยุธยาได้เลยสักคนเดียว ประเด็นที่ ๒ สุนทรภู่เป็นกวีที่เกิดในกรุงเทพฯ ซึ่งต่างจากอยุธยามากทีเดียว เพราะกรุงเทพฯ มีชนชั้นกระฎุมพี กระฎุมพีคือพวกที่ไม่ได้มีฐานอำนาจหรือฐานผลประโยชน์จากการปกครอง หรือการเกษตรกรรม หรือล่องแพ เป็นพวกที่ได้ประโยชน์จากการค้า ซึ่งไม่ได้มีอยู่แต่ในเฉพาะกรุงเทพฯ แต่มีอยู่ตามหัวเมืองใหญ่ๆ เช่น อยุธยา คือมีการเกี่ยวข้องกับการค้า คนพวกนี้ไม่ได้มีอาชีพทำนาปลูกข้าวกินเอง เมื่อซื้อข้าวก็ทำให้ชาวนาปลูกข้าวให้เหลือพอที่จะขาย พูดง่ายๆ ก็คือว่า สังคมกรุงเทพฯ มีกลุ่มคนที่ไม่ได้ผลิตข้าวเอง แต่ต้องทำการค้าขายแล้วเอาเงินไปซื้อข้าวปลามาบริโภค ตลอดจนเสื้อผ้าอาภรณ์ จำนวนของกระฎุมพีมีไม่มาก แต่คนเหล่านี้เข้ามาครอบงำรสนิยม ครอบงำวัฒนธรรม สุนทรภู่รับราชการอยู่ในวังระยะสั้นมาก พอรัชกาลที่ ๒ สวรรคตแล้ว ท่านก็ออกมาอยู่ข้างนอก สุนทรภู่ไม่ใช่กวีราชสำนัก ซึ่งที่ผ่านมากวีที่ไม่ใช่กวีราชสำนักนั้นไม่มี ที่เราใช้เรียกก็อาจจะมีกวีชาวบ้านซึ่งไม่ได้มีชื่อเสียง สุนทรภู่ไม่ได้ทำงานรับใช้ราชสำนัก แต่ท่านมีตลาดของท่าน อย่างไรก็ตามคนที่อ่านงานสุนทรภู่ไม่ใช่แบบเดิม แต่เป็นกลุ่มที่ทำการค้า มีการศึกษาอยู่พอสมควร ไม่มากนัก และหลังสุนทรภู่ เราก็พบกวีที่มีลักษณะรับใช้ตลาดมากขึ้น แต่ในฐานะที่ท่านเป็นคนแรก ผมคิดว่าท่านเป็นมหากวีคนแรก ในบรรดากวีที่รับใช้กระฎุมพีด้วยกันแล้วไม่มีใครผลิตงานได้มากเท่ากับสุนทรภู่ อะไรบ้างที่เป็นความแตกต่างจากกวีคนอื่น ๆ ประการแรก ท่านใช้รูปแบบที่ต่างจากที่เคยใช้ นั่นคือกลอนตลาด เป็นกลอนที่พบตั้งแต่ปลายอยุธยาเท่านั้น คือเป็นคำประพันธ์ที่เพิ่งแต่งขึ้นมาในภาษาไทย เป็นการเลือกเอาคำประพันธ์ที่ค่อนข้างใหม่เป็นชาวบ้าน แบบฟอร์มของสิ่งที่ท่านแต่งก็ค่อนข้างใหม่ นิราศเป็นตัวอย่าง ถามว่าก่อนหน้าสุนทรภู่ขึ้นไปในสมัยอยุธยามีไหม มี แต่เขาไม่เรียกตัวเองว่าเป็นนิราศ สุนทรภู่เป็นคนแรกๆ ที่สร้างลักษณะเฉพาะของกวีนิพนธ์ที่เรียกว่าเป็นนิราศ ส่วนหนึ่งก็คือการรำพันถึงการจากไป รำพันถึงผู้หญิงที่จากไป แต่น่าประหลาดว่าเท่าที่พบก็คือ สุนทรภู่รำพันถึงผู้หญิงที่มีตัวตนจริง ๆ อย่างเกษียรสมุทรนั้นเป็นนิราศ แต่มีผู้หญิงคนที่ว่านั้นอยู่จริงๆ หรือไม่ ไม่รู้ แต่เป็นประเพณีว่า เมื่อแต่งนิราศแล้วต้องรำพันถึงผู้หญิง แต่สุนทรภู่ซึ่งรำพันถึงผู้หญิงนั้นมีตัวตนจริง และบรรยายถึงลักษณะความสัมพันธ์ด้วย อย่างหนึ่งที่มีชื่อเสียงมาก ๆ ก็คือนิทานกลอน ก่อนหน้านั้นไม่มี สุนทรภู่ทำให้นิทานกลอนแพร่หลายมาก วิธีเล่านิยายในวรรณคดีไทยก่อนหน้านั้นไป เล่าโดยผ่านกลอนบทละคร หรือมิฉะนั้นก็เล่าแบบสมุทรโฆษ ท่านไม่ได้เป็นคนแรก แต่ท่านทำให้แพร่หลาย มันแตกต่างกันอย่างไร เนื้อร้องเพลงไทยที่นิยมเอามาร้องกันทีเป็นบทประพันธ์สุนทรภู่นั้นมีบ้างหรือไม่ คำตอบคือมี แต่น้อยมาก ผมนึกถึงเหตุผล ก็คือสุนทรภู่เป็นคนแรกๆ ที่เขียนกลอนโดยไม่ได้นึกถึงทำนอง ก่อนหน้านั้น มักจะมีการนึกถึงทำนอง นึกถึงหน้าพาทย์ด้วยซ้ำไป กวีไทยก่อนหน้านี้จะนึกถึงเพลง นึกถึงทำนองด้วย สุนทรภู่จึงเป็นคนแรก ๆ ที่ไม่มีเพลง สุนทรภู่จึงเป็นกวีคนแรก ๆ ที่เขียนหนังสือเพื่ออ่าน ก่อนหน้านั้น เขาเขียนเพื่อเอาไปแสดง เขียนดุษฎีกล่อมช้าง เพื่อกล่อมช้าง เป็นต้น สุนทรภู่เป็นกวีคนแรก ๆ เป็นคนที่เขียนกวีเพื่ออ่าน ทุกวันนี้ เราอ่านเพื่ออ่าน เราใช้ประสาทในการรับรับรู้เพื่ออ่านอย่างหนึ่ง ใช้ประสาทในการรับรู้เพื่อการแสดงอย่างหนึ่ง สุนทรภู่เป็นผู้ที่เสนอกวีนิพนธ์ให้กับคนอ่านเพื่ออ่าน นี่คือความเปลี่ยนแปลงที่สำคัญมาก คนอ่านกวีนิพนธ์สุนทรภู่ (อาจจะมีเจ้านายหลายพระองค์อุปถัมภ์สุนทรภู่อยู่นาน บางองค์ก็โปรดมาก เช่นกรมหมื่นอัปสรสุดาเทพ ที่โปรดพระอภัยมณี) แต่คนที่อ่านงานของสุนทรภู่มีเยอะแยะกว่า ฉะนั้น ลูกค้าของท่านไม่ใช่แค่ผู้อุปถัมภ์เพียงอย่างเดียว แต่คือคนจำนวนมากที่เรียกว่ากระฎุมพี มาดูที่เนื้อหา สุนทรภู่แตกต่างจากก่อนหน้านั้นอย่างไร ผมคิดว่า สุนทรภู่เป็นกวีที่ค่อนข้างแตกต่าง คือท่านสร้างตัวละครในลักษณะที่สมจริง ถ้าเราอ่านพระภัยมณี ตัวพระอภัยมณีเป็นคนที่มีความเป็นมนุษย์ ถ้าเราเปลี่ยนมาเป็นละครทีวีสมัยปัจจุบัน เราจะพบว่าพระอภัยมณีมีที่ลักษณะทั้งอ่อนแอและเข้มแข็ง มีความเป็นมนุษย์ และตัวละครของสุนทรภู่ไม่เหมือนกับตัวละครก่อนหน้านั้น สุนทรภู่มีลักษณะของกระฎุมพี ค่อนข้างจะเหยียดหยามไสยศาสตร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งไสยศาสตร์ของชาวบ้าน แม้ท่านจะเล่นแร่แปรธาตุ แต่ก็เป็นไสยศาสตร์แบบตำรับตำรา แต่ไสยศาสตร์ฉบับชาวบ้าน เช่น เมื่อท่านไปเมืองแกลงเกิดเจ็บมือขึ้นมา ก็มีคนบอกว่า ท่านไปเก็บดอกไม้ไม่บอกเจ้าป่าเจ้าเขา จึงให้หมอผีมาเป่า แล้วก็หาย แต่ท่านก็ไม่เชื่อ ในขณะเดียวกันที่ให้ความสำคัญกับศาสนา แต่ท่านค่อนข้างให้ความสำคัญกับศาสนาแบบสมัยใหม่ ให้ความสำคัญกับโลกนี้ เช่น ยอมรับเรื่องความสำคัญของความสุขทางเนื้อหนังมังสา เช่น ตอนพระอภัยมณีบวช หวังพระนิพพาน พอเห็นนางสุวรรณมาลีก็สึกเลย หรืออย่างการเล่นเครื่องดนตรี ก็นำไปสู่พระนิพพาน ดังในพระอภัยมณีที่ว่า “ถึงการเล่นเป็นที่ประโลมโลก ได้ดับโศกสูญหายทั้งชายหญิง” ในนิราศของท่านพูดถึงความสัมพันธ์กับผู้หญิงมากเสียจนผมสงสัยว่าท่านคุย(โม้)หรือเปล่า แต่นี่เป็นข้อที่น่าสังเกตว่า ผู้ชายสมัยสุนทรภู่เป็นเพลย์บอยหรือเปล่า แต่สุนทรภู่ไม่อายที่จะเสนอภาพของตัวเองให้มีลักษณะเพลย์บอย ผมคิดว่า เราอย่ามองให้กวีลอยอยู่บนสังคม การที่คนนิยมสุนทรภู่ แสดงว่าบุคลิกการเป็นเพลย์บอยได้รับความนิยมกว้างขวางขึ้นด้วย ท่านให้ความสำคัญกับกำเนิดสูงไม่เท่าไหร่ ความสำคัญของกำเนิดถูกตั้งข้อสงสัยในงานของสุนทรภู่เสมอ ๆ ซึ่งก็ตรงกับรากเหง้าของกระฎุมพี พ่อค้าวาณิชย์ คนเหล่านี้ก็ไม่สามารถยอมรับโดยดุษฎีในคุณค่าของกำเนิดของคนอื่นได้ ซึ่งแสดงให้เห็นโครงสร้างทางสังคมที่คลายลงไป เช่น อาเสี่ยสมัยนั้นยกลูกสาวให้เจ้านายไป เมื่อมีลูกก็กลายเป็นพระองค์เจ้า อาเสี่ยคนนั้นก็กลายเป็นคุณตาของพระองค์เจ้าไปแล้ว ผู้อ่านสุนทรภู่เองก็รับทัศนคติแบบเดียวกันในเรื่องทรัพย์และกำเนิด บางครั้งก็ดูแคลนว่ามีแต่ทรัพย์ไม่มีกำเนิด แต่บางครั้งทรัพย์สำคัญนะ เวลาที่ท่านอธิบายเรื่องบุญเรื่องกรรมก็เป็นเรื่องโลกนี้มากขึ้น เช่น บทละครอภัยนุราช พระเจ้าแผ่นดินไปตัดต้นไม้ ทำให้ศาลเจ้าหรือเทพารักษ์ให้พินาศฉิบหายไป แต่แทนที่พระเจ้าแผ่นดินจะฉิบหายไปทันทีก็เล่าต่อไปว่าพระเจ้าแผ่นดินทำอะไรผิดพลาดบ้าง เพื่อสื่อว่า ผลกรรมเกิดจากการกระทำของตัวเอง ไม่ใช่การกระทำที่ไปตัดต้นไม้หรือรื้อศาลเจ้าแต่เพียงอย่างเดียว แต่เป็นผลของกรรมที่ต่อเนื่องกันมา ก่อนหน้านี้ กวีจะเขียนถึงกรรมเป็นเรื่องชาติก่อน สุนทรภู่ทำให้กรรมอยู่ในชาตินี้ ถึงแม้จะอธิบายหรือยกย่องศาสนาอย่างไร แต่ท่าทีของสุนทรภู่ต่อพระสงฆ์ค่อนข้างจะผ่อนคลาย ไม่ค่อยเครียด จะสร้างภาพกับบทอัศจรรย์ เช่น เรื่องพระชัยสุริยา บทอัศจรรย์ ท่านเอาบทอัศจรรย์ของท่าน ท่านพูดเรื่องแผ่นดินไหว ฟ้าผ่า อะไรก็แล้วแต่ที่เกิดในวัด แล้วท่านก็พูดเรื่องหลวงชี วิธีปฏิบัติต่อพระของท่านเป็นท่าทีสบาย ๆ แบบชาวบ้าน ๆ คือนับถือด้วยแต่ล้อเล่นได้บ้าง อีกประการหนึ่งคือสุนทรภู่เป็นหนึ่งในกวีที่พูดถึงความรักแปลกประหลาดจากที่เคยมีมา ปัจจุบันเราพูดถึงความรักเหมือนพูดถึงความจริง มันจริงในแง่หนึ่ง แต่อีกแง่หนึ่ง ความรักเป็นเรื่องวัฒนธรรมด้วย แต่ละยุคจะสอนให้คนรักอย่างไร แสดงออกต่อความรักอย่างไร ในแต่ละยุคสมัยต่างกัน ความรักแบบสุนทรภู่เป็นความรักระหว่างปัจเจกชน ที่ไม่เกี่ยวข้องกับสถานะทางสังคมเลย เช่น พระรามกับนางสีดา เป็นความรักที่เกิดจากการลิขิตของพระเจ้าเลยแหละ นางสีดาเกิดมาเป็นเมียพระรามทุกชาติ พระรามไม่มีทางมีเมียน้อย เป็นความรักที่ถูกชะตาลิขิตมาแต่ต้น เมื่อมาถึงเรื่องอิเหนา อิเหนาเป็นวงศ์อสัญแดหวา เป็นวงศ์กษัตริย์ที่สูงกว่าระตูต่างๆ อิเหนาต้องแต่งงานกับวงศ์อสัญแดหวาด้วยกัน คือนางบุษบา แต่อิเหนาผ่านไปเจอนางจินตะหราเสียก่อน ก็เห็นแต่นางจินตะหรา ไม่มองนางบุษบาเลย แม้อิเหนารู้ว่า พ่อแม่ไม่ให้แต่ง นี่เป็นความรักเป็นการตัดสินใจของปัจเจกบุคคลไม่สัมพันธ์กับสถานะทางสังคมของอิเหนาหรือจินตะหราเลย ความรักแบบนี้แหละที่ปรากฏในงานของสุนทรภู่ ไม่มีการอธิบายถึงความเหมาะสมทางเศรษฐกิจทางสังคม เป็นความรักที่เอกบุคคลมีต่อเอกบุคคล ถ้าสุนทรภู่เขียนในสมัยอยุธยา คนอยุธยาก็คงอ่านแล้วทิ้งไปเพราะอ่านไม่รู้เรื่อง พระอภัยมณีกับนางละเวงจะไปรักกันได้อย่างไร ความรักแบบผิดฝาผิดตัวที่นั่งฟูมฟายกันอยู่ทุกวันนี้ เช่น คู่กรรม สืบสาวไปก็เริ่มมาจากสมัยของสุนทรภู่ สุนทรภู่เหมือนกระฎุมพีทั่วไปในแง่ที่เหยียดหยามวัฒนธรรมไพร่ กระฎุมพีของสังคมไทยไม่ได้เกิดในระบบแต่แทรกอยู่ในระบบ พวกนี้จึงมองไพร่หรือมองชาวบ้านธรรมดาๆ อย่างเหยียดหยาม เมื่อไหร่ที่เป็นผู้หญิงไพร่ชาวไร่ชาวนา จะบรรยายว่า ขี้ไคลกลบหู ต่างกับการพูดถึงเมียเจ๊ก เดินทางไปทางไหนท่านก็จะพูดถึงอย่างสนุกสนานเยาะเย้ยนิดๆ แต่ไม่ถึงกับเหยียดหยามแบบเวลาที่พูดถึงชาวไร่ชาวนา ทัศนคติแบบนี้เป็นรสนิยมกระฎุมพีชัด ๆ เลย สุนทรภู่ได้รับความนิยมจากชนชั้นกลางสืบต่อมาจนถึงทุกวันนี้อย่างไม่เสื่อมคลาย ในขณะเดียวกันงานของสุนทรภู่ไม่ได้ถูกพิมพ์โดยเครื่องพิมพ์สมัยใหม่ แต่งานของสุนทรภู่ช่วยเลี้ยงให้โรงพิมพ์แบบสมัยใหม่อยู่ได้ เพราะเอางานของสุนทรภู่มาพิมพ์ขาย คือถ้าไม่มีงานแบบสุนทรภู่ก็ไม่รู้จะเอางานที่ไหนมาพิมพ์ขาย และส่งผลให้เกิดโรงพิมพ์ของคนจีนต่อมา หลังจากนั้นก็อย่างที่รู้กันอยู่ งานของสุนทรภู่ก็ถูกบรรจุเข้าไปอยู่ในแบบเรียน ปฏิเสธไม่ได้เรื่องคุณภาพ แต่ที่ไม่ถูกลืม เพราะสุนทรภู่สร้างงานที่สอดคล้องกับรสนิยมของกระฎุมพี เพราะนับสืบมาถึงทุกวันนี้ วัฒนธรรมที่สืบมาคือวัฒนธรรมของคนชั้นกลางซึ่งถูกสร้างโดยวัฒนธรรมต่างชาติ ผนวกกับวัฒนธรรมเจ้านายบวกกับวัฒนธรรมชาวบ้าน กลายเป็นวัฒนธรรมแห่งชาติ งานของสุนทรภู่เป็นวัฒนธรรมเดียวกับวัฒนธรรมแบบนี้ ทำให้งานของท่านไม่ตาย จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 5 ส.ค. 50 17:11:14 ]

ความคิดเห็นที่ 130 คุณปราโมทย์ ทัศนาสุวรรณ นักเขียนสารคดีท่องเที่ยวระดับคลาสสิคของเมืองไทย อดีตบรรณาธิการอนุสาร อสท. ผู้ล่วงลับ ได้กล่าวถึงท่านสุนทรภู่ไว้ในหนังสือ"เที่ยวไปกับสุนทรภู่" ว่า “ที่อาจหาญมาเขียนเรื่องสุนทรภู่ก็ไม่ใช่อะไรอื่น มันเป็นเรื่องอันเกี่ยวเนื่องกับหัวใจของผมแท้ ๆ ผมรู้จักสุนทรภู่จากผลงานด้านนิราศของท่าน อ่านนิราศของท่านแล้ว ผมก็แทบจะมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างตามที่ท่านเขียนไว้       ผมยกย่องสุนทรภู่ว่า ท่านเป็นนักท่องเที่ยวรุ่นบุกเบิกของเมืองไทยโดยแท้ เพราะนิราศต่าง ๆ ที่ท่านเขียนไว้คือสารคดีท่องเที่ยวดี ๆ นี่เอง แต่เป็นการเขียนแบบร้อยกรอง ผมอ่านผลงานนิราศของสุนทรภู่แล้วก็รักท่านแต่นั้นมา มันนานมาแล้ว...นานกว่า ๓๐ ปี       แม้กระทั่งทุกวันนี้(ช่วงที่คุณปราโมทย์ยังมีชีวิตอยู่) ผมก็ยังรักยังชอบนิราศสุนทรภู่อยู่ไม่เสื่อมคลาย ผมเชื่อว่าท่านเป็นครูคนหนึ่งในการเขียนสารคดีท่องเที่ยว"       โดยหากใครเคยได้อ่านผลงานนิราศของสุนทรภู่ก็คงจะเคยเห็น และเพลิดเพลินไปกับเรื่องราวและภาพต่าง ๆ ที่บรรยายไว้ในนิราศมาแล้ว เช่น ตอนหนึ่งจากนิราศเมืองแกลง นิราศเรื่องแรกของสุนทรภู่ ที่กล่าวบรรยายถึง "ห้วยโป่ง" หรือบ้านห้วยโป่ง ปัจจุบันอยู่ในอำเภอเมืองระยองไว้ว่า       ถึงห้วยโป่งเห็นธารละหานไหล               คงคาใสปลาว่ายคล้ายคล้ายเห็น มีกรวดแก้วแพรวพรายรายกระเด็น           บ้างแลเห็นเป็นสีบุษราคัม       หรือจะเป็นนิราศเมืองเพชรตอนหนึ่งว่า       ข้างฝั่งซ้ายชายทะเลเป็นลมคลื่น            นภางค์พื้นเผือดแดงดังแสงเสน แม่น้ำกว้างว้างเวิ้งเป็นเชิงเลน                ลำพูเอนอ่อนทอดยอดระย้า       ก็ล้วนแต่บรรยายสภาพบรรยากาศของแต่ละเมืองแต่ละแห่งที่สุนทรภู่ผ่านไปได้เป็นอย่างดี       คุณเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ศิลปินแห่งชาติ และประธานกรรมการกองทุนสุนทรภู่ กล่าวถึงบรมครูกวีเอกแห่งกรุงรัตนโกสินทร์ในแง่ของการเป็นนักเขียนสารคดีท่องเที่ยวว่า       "ถ้ากล่าวอย่างนั้นก็ถูกต้อง แต่ในรูปแบบการเขียนของท่านคือเขียนเป็นกลอน เป็นนิราศ เนื้อหานั้นก็แน่นอนว่าเท่ากับเป็นการเปิดโลกของการไปเห็นอะไรที่มันกว้างไปจากที่คนอื่นเขาเขียนกันอยู่ ไม่ใช่เฉพาะในจินตนาการเท่านั้น แต่ได้ไปเห็นสถานที่ต่างๆ จริง ๆ"       "คนอื่นก็อาจจะมีโอกาสไปท่องเที่ยวอย่างท่าน เพียงแต่ไม่มีโอกาสได้เขียนออกมา แต่สุนทรภู่ท่านมีวรรณกรรมเป็นชีวิต เป็นทางเดินของท่าน ไม่ว่าไปไหนก็จะเขียนเป็นเรื่องราวออกมา มันก็เลยเป็นความสมบูรณ์ และตรงนี้ถือเป็นประโยชน์กับคนอื่นต่อมาด้วย"       "ร้อยกรองจะให้ภาพมากกว่าร้อยแก้ว เพราะถ้อยคำ สำนวนโวหารมันเปิดโลกของจินตนาการในใจคนมากกว่าร้อยแก้ว ความไพเราะ ความสละสลวยและโวหารในการใช้คำในกาพย์กลอนหรือกวีนิพนธ์นั้น คือการใช้คำที่จำกัดเพื่อมาถ่ายทอดจินตนาการอันไม่จำกัด นี่คือคุณวิเศษของร้อยกรองหรือบทกวี ซึ่งแม้กระทั่งปัจจุบัน กลอนของท่านก็ยังเดินทางอยู่ในใจคนได้"       นอกจากนั้น คุณเนาวรัตน์ยังกล่าวอีกว่า คนอ่านกลอนของสุนทรภู่นั้น นอกจากจะได้สุนทรียรส หรือความไพเราะของถ้อยคำราวกับเสียงดนตรีของท่านแล้ว ผลงานของสุนทรภู่ก็ยังถือเป็นสื่อของการเรียนรู้ได้ดีทั้งในเรื่องของวิชาการ ประวัติศาสตร์ และทางวรรณกรรมได้อีกด้วย       คุณเจนจบ ยิ่งสุมล นักเขียนสารคดี ที่มีความสนใจในประวัติและผลงานของท่านสุนทรภู่มากว่า ๒๐ ปี จนทำให้เกิดหนังสือสารคดีเรื่อง "ตามรอยสุนทรภู่" หนังสือซึ่งได้รับรางวัลสารคดียอดเยี่ยมสำหรับเยาวชน ในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติเมื่อปี พ.ศ. ๒๕๓๖ เที่ยว "ความแตกต่างระหว่างการเขียนเรื่องราวออกมาเป็นร้อยกรอง หรือร้อยแก้วนั้น จริง ๆ แล้วก็ไม่ต่างกัน จะต่างก็แค่ในเรื่องความนิยมของคนอ่านแต่ละยุคสมัยเท่านั้นเอง สุนทรภู่ท่านพบอะไรมาท่านก็บรรยาย ทั้งสถานที่ ทั้งคน สัตว์ต่าง ๆ ท่านก็จะเอามาโยงกับความคิดของท่าน อกหัก ผิดหวัง ดีใจ เสียใจ แต่เรื่องความลึกซึ้งกินใจก็ต้องแล้วแต่คนอ่าน แต่สิ่งที่ได้จากการอ่านนั้นก็สามารถทำให้เห็นสภาพบรรยากาศของสถานที่ต่าง ๆ เมื่อเกือบ ๒๐๐ ปี ก่อนที่สุนทรภู่เดินทางผ่านไป ซึ่งหลายสถานที่ก็ยังคงอยู่ตอนนี้ ก็เป็นการศึกษาประวัติศาสตร์ได้ด้วย"       "นักภาษาศาสตร์ นักวรรณคดีหลาย ๆ คนยกให้นิราศเมืองเพชรกับนิราศภูเขาทองเป็นนิราศที่ดีที่สุด โดยส่วนตัวก็คิดเช่นนั้น เพราะทั้งสองเรื่องนี้มีการดำเนินเรื่องได้ดี ใช้ภาษาสละสลวย และมีการเปรียบเทียบได้เห็นภาพพจน์"       "เมื่อก่อนนี้ไม่มีอะไรให้อ่านมากนัก มีแต่พวกนิราศ โคลง กลอน คนที่ชื่นชอบอยากอ่านก็จะไปขอคัดลอกมาจากท่าน แล้วก็จ่ายสตางค์ให้ท่านไปเพื่อเอาหนังสือมาอ่านกัน มันก็ไม่ต่างจากการไปซื้อแมกกาซีนหรือหนังสือพิมพ์ หรือแม้แต่ซื้อหนังสือ อสท. มาอ่านกันในปัจจุบัน"       http://www.muangthai.com/mnews/index.php?mod=article&cat=Travel&article=256 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 5 ส.ค. 50 17:11:35 ]

ความคิดเห็นที่ 131 โอ...ขอบคุณ คุณเพ็ญชมพูที่นำความเห็นของนักคิดนักเขียนหลายท่านมาลง ตามอ่านได้พร้อมกันครบถ้วน จากคุณ : แสนอักษร - [ 6 ส.ค. 50 00:12:37 ]

ความคิดเห็นที่ 132 ขึ้นเป็นเบอร์หนึ่งแล้วจะให้หัวคะแนนไปเบิกค่าหัวที่ไหน จากคุณ : nickycharles - [ 6 ส.ค. 50 00:53:18 ]

ความคิดเห็นที่ 133 สวัสดีครับ เอาพระนิพนธ์หม่อมเจ้าหญิงพูนพิศมัย  ดิสกุล มาร่วม เป็นอีกเรื่องที่น่ารู้ของพระสุนทรโวหาร(ภู่) สุนทรภู่          หมู่นี้เรื่องของท่านสุนทรภู่กำลังเซ็งแซ่อยู่ทั้งในโทรทัศน์และวิทยุ  และทั้งการสนทนาระหว่างพวกนักเรียนด้วย  ข้าพเจ้าขออนุโมทนากุศลในการยกย่องกวีเอกของเราผู้นี้เป็นอันมาก  เพราะเป็นทางให้กำลังใจแก่คนรุ่นใหม่ที่อยากจะมีชื่อเสียงอยู่ชั่วกัลปาวสานบ้าง  แต่การสนทนากันในระหว่างเด็กนักเรียน  ทำให้ข้าพเจ้าอยากจับปากกาขึ้นเขียนบ้าง  เพราะเด็กเห็นว่าท่านสุนทรภู่แสนจะวิเศษ  ควรหรือไม่มีใครในสมัยโบราณยกย่องเชิดชู  ถ้ายังมีชีวิตอยู่ในเวลานี้  พวกเราสมัยใหม่จะให้ความสุขสมบูรณ์แก่ท่านทุกประการ          ฟังดูแล้ว  เหมือนคนโบราณโง่เขลาดุร้ายไม่รู้จักว่าอะไรดีไม่ดี  เห็นแก่ตัว กดขี่ อิจฉา ริษยา  การเขียนการพูดถึงประวัติบุคคลนั้น  ตามแบบผู้ดีเขายกเว้นกล่าวถึงสิ่งที่ไม่ดีของผู้ที่ตายไปแล้ว  เพราะถือเสมือนว่าตีคนที่สู้ไม่ได้  จึงไม่ค่อยจะกระทำกันด้วยข้ามๆ ไปเสีย  แต่ผลกลับเป็นไปได้อีกอย่างดังกล่าวมาแล้ว  ซึ่งผลร้ายอาจจะไปตกอยู่แก้ผู้ไม่ผิดเลยก็เป็นได้          ด้วยเห็นแก่ความยุติธรรม  เราจึงควรจะพูดความจริงกัน  คือว่าคนเราที่เกิดมานี้ไม่มีความสมบูรณ์แบบ  ต่างก็มีความดีความเสียติดตัวมาตามกรรมด้วยกันทั้งนั้น  จึงต้องมาเกิดอีกเพื่อใช้เวรกรรมเก่า  ปัญหาจึงอยู่ว่าผู้ใดมีเสียมากกว่าดีหรือดีมากกว่าเสียเท่านั้น   ท่านสุนทรภู่เป็นนักกลอนพิเศษเช่นฝรั่งเรียกว่า Born-poet แท้ทีเดียว  สิ่งที่ดีของท่านยังมีอีกอย่างหนึ่งที่ยังไม่มีใครพูดถึงเมื่อเร็วๆ  นี้สุนทรภู่เป็นนักคิด หรือ Inventor ได้ไกลๆ ดังมีอยู่ในเรื่องพระอภัยมณีเล่ม ๒ หน้า ๒๔ ว่าดังนี้ –                               บรรดานั่งฟังขับให้วับวาบ                ด้วยเสียวทราบโสตเสนาะเฉลาะเฉลย                               บ้างชมผลกลไกด้วยไม่เคย            กระไรเลยลั่นเองเป็นเพลงการ.... สุนทรภู่แต่งกลอนนี้  ก่อนมีแผ่นเสียงถึง ๕๐ ปี   “เรือบิน” สุนทรภู่ก็มีแล้วดังกลอนในเล่ม ๒ หน้า ๑๔๕ ว่า –                               เจ้าโมราว่าจะผูกเรือยนต์รบ           บรรจบครบพลนิกายทั้งนายไพร่                               แล่นไปตามข้ามภูเขาเข้าข้างใน      เห็นจะได้โดยง่ายไม่หลายวัน เรื่องข้ามสมุทรเช่น Empress of Britain ก็มีแล้ว  อยู่ในเล่ม ๑ หน้า ๑๙๑ ว่า –                                         มีกำปั่นนั้นยาวยี่สิบเส้น               กระทำเป็นตึกกว้านสถานถิ่น                                         หมากมะพร้าวส้มสูกปลูกไว้กิน     ไม่รู้สิ้นเอมโอชโภชนา                                         เลี้ยงทั้งแพะแกะไก่สุกรห่าน          คชสารม้ามิ่งมะหิงษา                                         มีกำปั่นห้าร้อยลอยล้อมมา            เครื่องศัตราสำหรับรบครบทุกลำ....         เมื่อปี พ.ศ. ๒๔๓๔  สมเด็จกรมพระยาดำรงฯ เสด็จไปราชการที่ยุโรปโดยเรือ P.& O.  เขาก็มีแม่วัวไปรีดน้ำนม  เพื่อเป็นอาหารผู้โดยสาร  นับว่าท่านสุนทรภู่มีความคิดก่อนฝรั่งได้ดีๆ เหมือนกัน          ส่วนในทางเสียของท่านก็คือ  สุราและนารีตามนิสัยของผู้แต่งกลอนโดยมาก  และก็เรื่องสุรานารีนี้เองที่ทำให้ท่านต้องตกทุกข์ได้ยาก  จนเที่ยวตุหรัตุเหร่ไปตามลำพังตัว  ถ้าจะพูดสั้นๆ ถึงประวัติของท่านก็คือ  ท่านเป็นชาวเมืองแกลง(๑)ได้เล่าเรียนในสำนักวัดชีปะขาว ริมคลองบางกอกน้อย  เคยเป็นเสมียนนายระวางกรมพระคลังสวน  แต่ไม่ชอบทำงานอื่น  ชอบแต่แต่งกลอนขายจนมีชื่อเสียง  จนพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๒ โปรดให้เข้าไปรับราชการในกรมพระอาลักษณ์เป็นที่ขุนสุนทรโวหาร  และเป็นที่ทรงปรึกษาในวงกวีสำคัญคนหนึ่งในตอนนี้  เกิดไปวิวาทในที่ประชุมกับกรมหมื่นเจษฎาบดินทร์ ซึ่งใครๆ ก็รู้ว่าทรงเป็นใหญ่ในราชการสมัยนั้น  และอาจจะได้ทรงรับราชสมบัติต่อจากรัชกาลที่ ๒  ครั้นถึงรัชกาลที่ ๒ สวรรคตและกรมหมื่นเจษฎาฯ ได้เสด็จขึ้นเสวยราชย์เป็นรัชกาลที่ ๓ จริงๆ  ท่านสุนทรภู่ก็กลัวราชภัย  จึงออกบวชและเที่ยวซุกซ่อนไปในที่ต่างๆ  ดังจะเห็นได้ในกลอนนิราศภูเขาทอง                                          ถึงหน้าวังดังหนึ่งใจจะขาด                คิดถึงบาทบพิตรอดิศร                                   โอ้ผ่านเกล้าเจ้าประคุณของสุนทร            แต่ปางก่อนเคยเฝ้าทุกเช้าเย็น                                    พระนิพพานปานประหนึ่งศีรษะขาด       ด้วยไร้ญาติยากแค้นถึงแสนเข็ญ                                    ทั้งโรคซ้ำกรรมซัดวิบัติเป็น                     ไม่เล็งเห็นที่ซึ่งจะพึ่งพา                                    จะสร้างพรตอตส่าห์ส่งบุญถวาย              ประพฤติฝ่ายสมถะทั้งวสา                                    เป็นสิ่งของฉลองคุณมุลิกา                       ขอเป็นข้าเคียงบาททุกชาติไป                                    ถึงหน้าแพแลเห็นเรือที่นั่ง                        คิดถึงครั้งก่อนมาน้ำตาไหล                                   เคยหมอบรับกับพระจมื่นไวย                   แล้วลงในเรือที่นั่งบัลลังก์ทอง                                   เคยทรงแต่งแปลงบทพจนารถ                   เคยรับราชโองการอ่านฉลอง                                   จนกฐินสิ้นแม่น้ำในลำคลอง                     มิได้ข้องเคืองขัดหัทยา                                   เคยหมอบใกล้ได้กลิ่นสุคนธ์ตลบ              ละอองอบรสรื่นชื่นนาสา                                   สิ้นแผ่นดินสิ้นรสสุคนธา                          วาสนาเราก็สิ้นเหมือนกลิ่นสุคนธ์  ฯ          กลอนบทนี้แสดงชัดว่า  สุนทรภู่เคยเป็นคนใกล้ชิดพระเจ้าแผ่นดินเพียงใด  และท่านรักและรำพันถึงรัชกาลที่ ๒ อย่างน่าจับใจจริงๆ  ต่อมาเจ้านายในรัชกาลที่ ๓ มีพระเจ้าลูกเธอพระองค์เจ้าลักขณา และพระเจ้าลูกเธอกรมหมื่นอัปษรสุดาเทพเป็นต้น  ได้ทรงพระเมตตาชุบเลี้ยง  จึงมาอยู่ตามวัดเป็นสุขขึ้น  ครั้นสิ้นรัชกาลที่ ๓ แล้ว  สมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว กรมพระราชวังบวรฯ ในรัชกาลที่ ๔  จึงโปรดให้ไปรับราชการในกรมพระอาลักษณ์วังหน้า  มีบรรดาศักดิ์เป็นพระสุนทรโวหารจนสิ้นอายุเมื่อมีอายุได้ ๗๐ ปี          อย่างไรก็ตาม  ท่านสุนทรภู่เป็นบุรุษพิเศษคนหนึ่งของเมืองไทย  เราจะลืมเสียมิได้  ส่วนโชคชาตานั้นเป็นไปตามกฎธรรมดา  คือดีบ้าง ชั่วบ้าง สุขบ้าง ทุกข์บ้าง  ด้วยกันทุกคน  ขอให้เราเอาอย่างท่านในทางที่ดี  และลืมเรื่องเสียๆ ก็แล้วกัน. ................................................................................................................................................................................ เชิงอรรถ (๑) ในประวัติพระสุนทรโวหาร – พระนิพนธ์ในสมเด็จฯกรมพระยาดำรงราชานุภาพ  กล่าวว่า          ....สกุลวงศ์ของสุนทรภู่ บิดามารดาจะชื่อใดไม่ปรากฏ ปรากฏแต่ว่าบิดาของสุนทรภู่เป็นชาวบ้านกร่ำ ในเขตอำเภอเมืองแกลง แขวงจังหวัดระยอง ฝ่ายมารดาเป็นชาวเมืองอื่น มาอยู่ด้วยกันในกรุงเทพฯ เกิดสุนทรภู่เมื่อสร้างกรุงรัตนโกสินทร์แล้วได้ ๔ ปี แล้วบิดากับมารดาหย่ากัน บิดากลับออกไปบวชอยู่ที่เมืองแกลง ฝ่ายมารดาได้สามีใหม่มีลูกหญิงอีก ๒ คน ชื่อฉิมคนหนึ่ง ชื่อนิ่มคนหนึ่ง แล้วได้เป็นนางนมพระธิดาในกรมพระราชวังหลัง (กล่าวกันว่าพระองค์เจ้าจงกล) เพราะฉะนั้นสุนทรภู่จึงได้อยู่ที่พระราชวังหลังกับมารดา และได้ถวายตัวเป็นข้าในกรมพระราชวังหลังตั้งแต่ยังเด็ก.... เพชรพระมหามงกุฎ – พระสุนทรโวหาร (ภู่) อาลักษณ์ขี้เมา http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=rattanakosin225&month=29-06-2007&group=1&gblog=33 จากคุณ : กัมม์ - [ 6 ส.ค. 50 09:07:45 ]