PANTIP.COM : K5786723 คำทับศัพท์ในภาษาไทย [ภาษาไทย]

ความคิดเห็นที่ 13

ตอนที่สอง ฉบับที่ ๒๖๘๗ ปีที่ ๕๒ ประจำวัน อังคาร ที่ ๑๘ เมษายน ๒๕๔๙

"ภาษาไทยเป็นสิ่งสำคัญของบ้านเมือง ขอให้ร่วมมือช่วยกันรักษามาตรฐานของภาษาไทยอย่าให้ทรุดโทรม..." พระราชดำรัสของ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว พระราชทานแก่ชุมนุมภาษาไทยและผู้ได้รับพระราชทานรางวัลการออกเสียงภาษาไทย พ.ศ.๒๕๐๔

ได้กล่าวถึงคำทับศัพท์ภาษาไทยบางคำที่มาจากภาษาอังกฤษ ซึ่งเราใช้ในชีวิตประจำวัน แต่ความที่เป็นห่วงการเขียนบางคำ จึงอธิบายเสียยาว จึงเก็บคำที่ควรกล่าวถึงได้ไม่มาก ขอนำมากล่าวในที่นี้อีกสักครั้ง แต่คงไม่ครบถ้วน เพราะมีมากมายเหลือเกิน

เปิดดูหมวด ก-ไก่ พบคำว่า แก๊ป ซึ่งคนไทยคุ้นในฐานะเครื่องที่ทำให้ ดินปืนระเบิด เช่น เอาดินปืนมาหุ้มด้วยกระดาษ แล้วเอาของมากระทบหรือทุบโดยแรงจะเกิดเสียงระเบิดดังออกมา ปืนที่ระเบิดด้วยวิธีนี้ก็เรียกปีนแก๊ป รวมทั้งหมวกที่มีกระบังหน้าอย่างหมวกตำรวจ ก็เรียกหมวกแก๊ป มาจากคำที่เราคุ้นคือ cap จนเกิดคำสแลงเก่าที่เวลาใครทำอะไรเข้าทีเหมาะเจาะก็เรียกว่า "เข้าแก๊บ" (คำนี้น่าเขียนอย่างนี้ด้วยซ้ำ)

เอาคำที่ได้ยินคุ้นหูมากในยามนี้ คือ บอยคอต (มาจาก boycott) มีความหมายว่า "รวมหัวกันต่อต้าน พร้อมใจกันตัดสัมพันธไมตรี ไม่ซื้อสินค้า ไม่ส่งสินค้าหรืออื่น ๆ" เทียบได้กับคำที่ไทยยืมมาจากภาษาวัดว่า "คว่ำบาตร" ซึ่งหมายความว่า "ไม่คบค้าสมาคมด้วย" (เป็นศัพท์ที่มาจากการที่พระสงฆ์ไม่รับบิณฑบาตจากฆราวาสที่ทำไม่ดีต่อพุทธศาสนา เวลาไปรับบิณฑบาต แทนที่ท่านจะเปิดฝาบาตรรับของถวาย ท่านก็คว่ำฝาบาตรเสีย ปิดโอกาสไม่ให้ได้ทำบุญนั่นเอง)

ถ้าเป็นสมัยก่อนคงต้องเขียนว่า บอยคอตต์ มาสมัยหลังถ้าตัวสะกดเป็นพยัญชนะซ้ำซ้อน (คือเป็นตัวเดียวกันและไม่มีสระมาผสมพยัญชนะตัวหลัง ท่านอนุโลมให้ใช้เฉพาะตัวสะกดตัวเดียว เช่น ฟุตบอลล์-football เป็น ฟุตบอล โพลล์-poll เป็น โพล โทลล์-toll เป็น โทล ฯลฯ) คำนี้ถูกนำมาใช้เมื่อพรรคฝ่ายค้านร่วมใจกันไม่ลงสมัครรับเลือกตั้ง เป็นการ "บอยคอต" หรือ "คว่ำบาตร" พรรครัฐบาล สื่อมวลชนสมัยนี้ไม่ใคร่จะใช้ "คว่ำบาตร" เพราะบางคนไม่ค้นคว้า เห็นนักการเมืองเขาใช้ "บอยคอต" ก็ตามเขาไป สะดวกดี แถมยังรู้สึกว่าโก้เก๋ดีกว่า แถมรู้สึก "อินเทรนด์-in trend" ทันยุคสมัยกับเขาด้วย

ในยุคที่การเลือกตั้งกำลังเป็นหัวข้อที่สนทนากันทุกวัน (ซึ่งมักจะใช้ว่า "ฮิต-hit หรือเป็นเรื่องประเภท "ทอล์ก ออฟ เดอะทาวน์"-talk of the town วลีนี้ หนังสือพิมพ์รายเดือนยอดนิยมหรือ "ฮิต" ในช่วง พ.ศ.๒๔๙๐-๒๕๐๐ ชื่อชาวกรุง บัญญัติเป็นชื่อคอลัมน์ประจำว่า "นาครสนทนา" ตรงตัว เพราะ "นาคร" ก็แปลว่า "ชาวเมือง") คำว่า "ลิสต์-list" และ "ปาร์ตีลิสต์-party list" ย่อมฮิตเป็นธรรมดา คำนี้คนทั่วไปย่อมเข้าใจดีว่า การเลือกตั้งทุกวันนี้ ประชาชนต้องลงคะแนนให้แก่พรรค (ปาร์ตีลิสต์) ควบคู่กับเลือกบุคคลที่ลงสมัครรับเลือกตั้งตามเขต เขตละคนด้วย ที่เราเรียกว่า "ส.ส.ตามบัญชีรายชื่อ" และ "ส.ส.เขต"

เมื่อกล่าวถึงคำว่า "ลิสต์" แล้ว ก็ควรพูดถึงคำที่เกี่ยวข้องเสียด้วย เช่น "แบล็กลิสต์-blacklist" ที่เราใช้ทั้งทับศัพท์และที่แปลตรงว่า "บัญชีดำ" อันหมายถึง "บัญชีรายชื่อ (คน ประเทศ หน่วยงาน องค์กร ฯลฯ) ที่ถูกตั้งข้อรังเกียจไม่น่าคบค้าสมาคมหรือให้ร่วมกิจกรรมต่างๆด้วย คนทำผิด คนที่ทำผิดและต้องได้รับโทษ" เช่น คนที่มีอิทธิพลหรือมีพฤติกรรมไม่โปร่งใส คนที่สังคมตั้งข้อรังเกียจต่าง ๆ

นอกจากนี้ยังมีอีกคำที่เรานำมาใช้มากคือคำว่า "แบล็กเมล์-blackmail" ซึ่งหมายถึง "พฤติกรรมการข่มขู่หรือเรียกร้องเอาเงิน สิ่งของ หรือให้ทำตามที่เขาเรียกร้อง" ถ้าไม่ยอมให้เงิน-สิ่งของหรือทำตามที่เขาเรียกร้อง เขาก็ขู่ว่าจะทำสิ่งที่น่ากลัว เช่นจะเปิดเผยความลับ หรือนำภาพโป๊ลงเผยแพร่ในอินเทอร์เนต ฯลฯ คำนี้เราชอบทับศัพท์มากกว่า เพราะดูเหมือนจะยังหาคำไทยที่เหมาะมาบัญญัติไม่ได้ ที่ใช้ ๆ กันจึงเป็นลักษณะคำอธิบายพฤติกรรม

อีกคำที่คนถกเถียงกันมากยามนี้ ได้แก่ "ดีเบต-debate" ซึ่งภาษาไทยเราใช้ในความหมายต่าง ๆ เช่น "การโต้วาที การโต้คารม การอภิปราย การโต้แย้ง การถกเถียง การใช้ดุลพินิจ การชิงชัย การต่อต้าน" เพราะเหตุนี้กระมัง ทำให้ฝ่ายพวกประท้วงรัฐบาลกับฝ่ายรัฐบาลตกลงไม่ได้ เพราะต่างฝ่ายต่างตีความดึงดันจะทำอย่างที่ฝ่ายตนต้องการ แทนที่จะใช้คำไทยคำใดคำหนึ่งที่เป็นกลาง ๆ มาตกลงกัน

อีกคำหนึ่งที่ชาวบ้านทั่วไปได้ยินบ่อย แต่อาจตีความต่างกัน คือคำว่า "ม็อบ" ที่มาจากคำว่า mob ที่แปลเป็นไทยว่า "ฝูงชนที่อลหม่านหรือกำลังก่อการจลาจล กลุ่มคนที่กำลังยุยุงให้บุคคลอื่นทำการอลหม่าน สัตว์ ฝูงชน มวลชน (ถ้าเป็นสแลงก็จะหมายถึง) แก๊งอาชญากร" เพราะความหมายนี้ ท่านผู้ทรงเกียรติจากสภาไม่อยากให้เรียก ฝูงชนที่มาประท้วงรัฐบาลขณะนี้ว่า "ม็อบ" หรืออาจเป็นเพราะความหมายต่อไปที่มีอีกความหมายหนึ่งซึ่งแม่บ้าน (และ "ผู้ช่วยแม่บ้าน"-ศัพท์ที่บัญญัติใหม่แทนคนที่มาช่วยทำงานบ้าน) รู้จักดี นั่นคือ "เครื่องมือทำความสะอาดพื้นที่มีด้ามยาว ปลายมีเศษผ้าติดอยู่" นั่นก็เรียก "ม็อบ" เช่นกัน

ต่อไปนี้ขอยกมาอธิบายสั้น ๆ เท่าที่พบในชีวิตประจำวัน จากที่พูดติดปาก (โดยเฉพาะท่านผู้ทรงอำนาจในรัฐบาลนี้ที่ชอบพูดไทยปนฝรั่ง ที่เรียกกันอย่างเสียดสี-แช็ตไทร-satire-ว่า "ฟุต-ฟิต-ฟอร์-ไฟว์") และที่สื่อมวลชนใช้บ่อย ๆ เช่น

โอเคย์ (O.K. หรือ OK) เป็นคำที่บอกว่ารับรอง ถูกต้อง ตกลง ยอมรับ ฯลฯ

บ๊าย-บาย (bye-bye) เป็นคำล่ำลาที่ใช้สอนลูกหลานตั้งแต่ยังไม่เดียงสา ให้ดูว่าน่าเอ็นดู อาจจะเพราะคำไทยว่า "ไหว้ สวัสดี กราบ" ออกจะเข้าใจยากหรือสอนแล้วเด็กไม่ค่อยชอบทำหรืออย่างไร แถมยังสอนวัฒนธรรมตะวันตกให้ Good-bye kiss หรือ "ส่งจูบ" อีกด้วย

โจ๊ก (joke) ที่หมายถึง "อาหารที่เป็นข้าวต้มให้เปื่อยจนเละ" และหมายถึง "ตลกขบขัน" รวมทั้งที่ทำล้อเลียน เช่น สภาโจ๊ก

ล็อค (lock) มักมีคนเขียนผิดๆเป็น ล๊อกบ้าง ล๊อคบ้าง เทียบคำไทยเก่าๆก็ว่า "ลั่นดาล" ปิดกั้นไว้ กักไว้ กำหนดตายตัวไว้ เช่น หวยล็อค ล็อกสเป็ก แล้วบางครั้งที่ไม่ทำตามที่นัดกันไว้ก็เรียกว่า พลิกล็อค ฯลฯ

กุ๊ก (cook) คำนี้คนไทยคุ้นกันมานาน เป็นได้ทั้ง "คนที่ปรุงอาหาร" และกิริยาที่ปรุง คำนี้ในภาษาไทยก็มีใช้ มีความหมายหลายอย่าง

ไป๊ป์ (pipe) กล้องยาสูบอย่างที่ฝรั่งใช้ คำนี้ภาษาไทยก็มีใช้ เช่นคำสั่งว่า "นาย ก.ออกไป๊" เป็นต้น คำว่า pipe นี้ เมื่อคนไทยใช้เรียกท่อโลหะหรืออุปกรณ์ที่ใช้กดให้ติดกันแทนกระดุมกลัดเสื้อผ้า เรากลับเรียกว่า แป๊บ นอกจากนี้ ปัจจุบันพิธีกรหรือผู้ดำเนินรายการต่างชอบใช้ว่า "เดี๋ยวพักแป๊บเดียว แล้วกลับมาพบกัน" แต่ก็ยังดีกว่าพวกทาสภาษาต่างด้าวที่ว่า "ขอเบรกสักครู่ แล้วกลับมาคุยต่อ" (blake=เครื่องห้ามล้อ หยุดชั่วครู่ชั่วขณะ หรือช่วงเวลาทำแต้มในการเล่นกีฬาบางชนิด เช่น สนุกเกอร์)

คำภาษาอังกฤษที่เรารับมาใช้ในชีวิตประจำวันจนบางคำกลายเป็นเสมือนคำไทยแล้วยังมีอีกมาก ถ้าจะสำรวจจริงคงทำพจนานุกรมเล่มใหญ่ ๆได้แน่ ที่ยกนี้เพียงบางคำที่เราไม่น่าจะเขียนผิด

แต่ถ้าจะยกว่าคำไหนที่น่าจะฮิตมากที่สุดตอนนี้ น่าจะไม่พ้นคำว่า "เก็ต เอาต์ หรือ get out" (ความจริง ถ้าสะกดให้ตรงเสียงควรเขียน เก๊ต เอ๊าท์-มีแอ๊คเซ่น "ถึ" ต่อท้ายด้วย) ซึ่งเป็นคำอุทานที่แม้แต่หลาน ๆ ที่บ้านอายุขวบกว่านิด ๆ ก็ยังพูดได้ทุกคน และเข้าใจความหมายได้ด้วย แต่คนที่เป้าหมายซึ่งประชาชนต้องการให้ได้ยินและสำนึก รู้สึกจะไม่ได้ยิน และไม่เข้าใจความหมาย เพราะเห็นแต่กุหลาบแดงและพวงมาลัยบานไม่รู้โรยมาคล้องคอเพราะเสียงสรรเสริญเยินยอของพวก "เชียร์-cheer" ซึ่งมีนักภาษานอกสำนักบัญญัติคำใหม่ว่า "เชลียร์" อันมาจากคำผสมว่า "เชียร์" และ "เลีย" ซึ่งคงไม่ต้องแปลและอธิบายความหมาย เพราะต่างคนต่างเขาใจกันดีอยู่แล้ว และคนส่วนมากก็รู้สึกรังเกียจคนพวกนั้นด้วย ยกเว้นพวกที่หลับหูหลับตา ทำเป็นคนหนวก-บอด-ใบ้ เพื่อผลประโยชน์บางอย่างเท่านั้น ที่ไม่รู้สึกรู้สา

http://www.sakulthai.com/DSakulcolumndetailsql.asp?stcolumnid=4639&stissueid=2687&stcolcatid=2&stauthorid=17

จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 6 ก.ย. 50 09:11:11 ]

ความคิดเห็นที่ 14

ตอนที่สาม ฉบับที่ ๒๖๙๑ ปีที่ ๕๒ ประจำวัน อังคาร ที่ ๑๖ พฤษภาคม ๒๕๔๙

เมื่อวันที่ ๒ เมษายน ๒๕๔๙ ที่ผ่านมา กองทุนกฤษณา อโศกสิน จัดอภิปรายเรื่อง "อนาคตของภาษาไทย : คำพยากรณ์ของผู้รักภาษาไทย" โดยราชบัณฑิต ๒ คน (ความจริงผู้เขียนใช้ว่า "๒ ท่าน" ถูกผู้ดำเนินรายการ (เจ้าเก่า) ทักว่า "ไหนว่าไม่ชอบให้ใช้ 'ท่าน' ไง" ผู้เขียนเถียงว่า ที่ใช้นั้นด้วยความเคารพในคุณวุฒิและวัยวุฒิของท่านทั้งสองเป็นภาษาพูด ถ้าเป็นทางการก็ควรใช้ 'คน' ดันไปจนได้ และความจริงก็เป็นเช่นนั้น) ได้ให้คำพยากรณ์ไว้แล้ว เข้าใจว่าคงมีคนทำรายงานไว้แล้ว)

แต่ครูภาษาไทยนอกทำเนียบของครูภาษาไทยอย่าง "สุดสงวน" (ที่ไม่ใช้ว่า "อดีตครูภาษาไทย" เพราะแม้จะลาออกจากอาชีพครูมา ๔๗ ปีแล้ว แต่ตลอดเวลาก็ทำหน้าที่ครูนอกโรงเรียนตลอดมา) ไม่กล้าจะทำนาย ได้แต่ "จับตามอง" และ "ออกความเห็น" อย่าง "ยามภาษา" เท่านั้น ว่าทั้ง "เป็นห่วง" และจะต้อง "ช่วยกันอนุรักษ์ภาษาและระเบียบที่ดี" ไว้ ในขณะเดียวกันก็ต้อง "ส่งเสริมความเจริญทางภาษาที่เจริญงอกงาม" เท่าที่จะพึงทำได้

การเขียนคำทับศัพท์ (รวมทั้งการอ่าน) ก็เป็นความเจริญและงอกงามทางภาษาอีกทางหนึ่ง ซึ่งนับวันจะมีมากขึ้น ยุ่งยากในการอ่าน-การเขียนซับซ้อนมากขึ้น ฉะนั้น จึงควรเอาใจใส่ในการอ่านการเขียนมากขึ้น ดีกว่าจะปล่อยไปตามยถากรรม ว่าส่วนมากหรือเห็นใครเขาใช้ผ่านหูผ่านตาก็ว่าตามเขาไป แต่ควรจะมีหลักที่แน่วแน่พอควร (อย่างเช่นที่นิตยสาร "ฟอร์มูลา" เขามีแบบฉบับของเขา แม้ผู้เขียนจะเขียนตามแบบของราชบัณฑิตยสถาน เขาก็ยังยันสะกด-การันต์ตามแบบของเขา จนกว่าเราจะเอาหลักไป "ยัน" ให้เขายอมรับได้)

ที่ผู้เขียนจำได้วันที่ไปอภิปราย ศ.ดร.กาญจนา นาคสกุล ท่านออกความเห็นอย่างที่ผู้เขียนทิ้งท้ายไว้ว่า คำที่มาจากภาษาต่างประเทศ (เช่น เพียวริคุ-โดโซะ-โคโดโมะ-เซ็นซะ ฯลฯ หรือที่ผู้เขียนฝากไว้ เช่น คลับ-ฟอร์ด-คอร์ต ฯลฯ) ที่เราออกเสียงอย่างอักษรสูงว่า "ขลับ-ฝอด-ขอด" นั้น น่าจะเขียนให้ตรงการออกเสียงในภาษาเดิมของเขาได้ เพราะไม่มีความสับสนกับภาษาไทยอยู่แล้ว (เช่น ควรเขียนเป็น เพียวริขุ-โดโสะ-โคโดโหมะ-เซ็นสะ ฯลฯ และ ขลับ-ฝอร์ด-ขอร์ด ฯลฯ อย่างที่นักนฤมิตภาษาที่มีสายตาและความคิดคมคายอย่าง 'รงค์ วงษ์สวรรค์-ศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ ๓๘) เขียนเป็นตัวอย่างมานาน รวมทั้งการลงรูปวรรณยุกต์ที่ รัตนะ ยาวะประภาษ-กวีร้อยแก้ว-บรรณาธิการ "สุภาพบุรุษ-ประชามิตร" และบรรณาธิการ "หลักไท"-ผู้ล่วงลับ-พยายามจะรณรงค์ แต่เมื่อ บ.ก. (ผู้เคยได้รับเชิญทำหน้าที่เช่นนี้ มาตั้งแต่ยังเป็นนิสิตคณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี แห่งจุฬาฯ) ต้องจากไปก่อนเวลาอันควร งานนั้นก็หยุดชะงักอย่างน่าเสียดาย

มาสำรวจคำทับศัพท์ที่เราคุ้น ๆ ต่อไปอีกสักตอน

แฟน-เป็นคำที่ได้รับความนิยมทั้งในการพูดและการเขียนมานานมาก ตอนแรกก็เข้าใจกันดีว่ามาจาก fan ซึ่งเป็นคำนาม หมายถึงบุคคลที่มีลักษณะอาการขั้นคลั่งไคล้-fanatic-fanatical-fanatism ในสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่าง "คลั่งไคล้ใหลหลง" บางทีก็ว่าอย่าง "ไม่ลืมหูลืมตา" ด้วยซ้ำ อย่างเช่นแฟนดารานักแสดงหรือแฟนเพลงของนักร้อง ตอนหลังในภาษาไทยเรา ความหมายเบาลง เช่นหมายความถึงคนที่ชอบพอกันอย่างคนรัก แล้วต่อมาเอาคำนี้ไปเรียกสามีหรือภรรยาว่า "แฟน" (เพื่อจะเลี่ยงคำว่า สามี-ภรรยาหรือ ผัว-เมีย) แม้จะไม่ถึงขั้นรักใคร่ใหลหลง (อย่างคำสแลงอีกคำว่า "สวีท" หรือ "สวีต" ซึ่งบ่งบอกถึงคนที่รักกันมากอย่าง sweetheart)

ความนิยมที่ว่ามีมากในภาษาไทยนั้น บางครั้งยังมีคนเอามาสร้างเป็นคำผสมเล่น ๆ แบบคำสนธิของบาลีสันสกฤตว่า "แฟนานุแฟน" (แฟน-อนุแฟน) โดยหมายเอาความเล่น ๆ ว่า "แฟนน้อยใหญ่ทั้งหลายทั้งปวง" ซึ่งหนังสือประเภทหรรษาอย่าง "ต่วยตูน" ชอบใช้มาก และผู้อ่านทั่วไปก็รู้ว่าเรียกกันเล่น ๆ ไม่ได้หมายถึงการใช้ภาษาอย่างเอาจริงเอาจังหรือถือว่าเป็นการทำลายภาษาแต่ประการใด

จาก "แฟน" ก็ทำให้คิดถึงอีกคำที่ใกล้เคียงกัน คือ "แฟนซี" ซึ่งทับศัพท์มาจาก Fancy อันหมายถึงการแต่งกายให้แปลกกว่าปกติ อาจจะนัดแต่งกันในบางงานหรือบางเทศกาล ตอนหลังยังมีคนนำไปใช้ในความหมายเชิงเยาะเย้ยเสียดสีสำหรับคนที่แต่งตัว (เอ้อเร้อเอ้อเต่อ) พิลึกแปลกกว่าใคร หรือแต่งกายเกินความจำเป็นผิดกาลเทศะ

ในหมวดอักษร "ฟ" นี้ มีคำหนึ่งที่คนไทยเราใช้มานาน คือคำที่เรียกกระดาษเขียนหนังสือขนาดพิเศษ คือ กว้างพอ ๆ กับขนาดมาตรฐาน (ที่ทุกวันนี้เราเรียกว่ากระดาษ "เอ-๔" ประมาณ ๓๔ เซนติเมตร) แต่ความยาวทางสูงมีมากกว่าอีกเล็กน้อย (ประมาณ ๔๓ เซนติเมตร) มีเส้นบรรทัดขีดขวางตามความกว้าง เพื่อกำกับให้เขียนได้ระดับเดียวกันไป ไม่โย้ขึ้นโย้ลง เราเรียกกันมานานมาก ๆ ว่า "ฟุลสแก๊ป" (foolscap) ด้วยเหตุที่เราคุ้นเคยมานานนั่นเอง การเขียนคำนี้จึงมีรูปวรรณยุกต์ตรีกำกับ (นี่ก็คือข้อยกเว้น อย่างเช่น แก๊ส-ก๊าซ ฯลฯ) กระดาษฟุลสแก๊ปนี้ เทียบกว้าง-ยาวประมาณกระดาษพิมพ์ที่เราเรียกว่า legal size (สงสัยจะใช้ในการพิมพ์เกี่ยวกับงานทางกฎหมายว่าหน้ากระดาษ มาตรฐานต้องกว้าง-ยาวเท่านี้)

เมื่อเปิดดูหมวดอักษร "ฟ" ต่อไปก็พบว่า มีคำที่ไทยเราใช้ทับศัพท์จากเสียงนี้อยู่หลายคำ ขอยกเฉพาะที่เราพบและใช้มาก (เว้นคำที่ใช้น้อยหรือคำที่เขียนยากเกินไป หรือเขียนง่าย เราเขียนถูกกันอยู่แล้ว) เช่น

ฟรี (free ปลดปล่อย เป็นอิสรเสรี เป็นอิสระ ไม่มีอะไรบังคับ เป็นไท ไม่มีข้อจำกัด ไม่ปิดบัง ไม่มีกฎหมาย ไม่มีกรอบบังคับ เปิดเผย ได้รับการยกเว้น ได้หรือให้เปล่า ฯลฯ)

ฟลอร์ (floor พื้น) ฟลายเวท (รุ่นน้ำหนักนักกีฬา เช่น มวย-flyweight ไม่เกิน ๑๑๒ ปอนด์) ฟลุค (บังเอิญ-fluke สื่อมวลชนที่ไม่สนใจเรื่องวรรณยุกต์ ชอบเติมไม้ตรีบนอักษร "ล" นัก) ฟอร์ม (form-เครื่องแบบ ท่าที แบบฉบับ บางทีก็ใช้คำซ้อนว่า "แบบฟอร์ม")

ฟอร์มาลิน (formalin-สารผสมใช้ล้างเชื้อโรคและดองศพ) ฟอสเฟต (phosphate) เกลือของกรด ฟอสฟอริก ใช้ประโยชน์เป็นปุ๋ย มาจากธาตุ ฟอสฟอรัส (phosphorus)

ฟุต (foot เท้า ฐาน เชิง หน่วยความยาว ฝีเท้า ส่วนที่อยู่ล่างสุด ส่วนที่คล้ายเท้าจังหวะในโคลง ส่วนที่เหยียบด้วยเท้าของจักรเย็บผ้า ตะกอน ส่วนที่นอนก้น ส่วนที่อยู่ตรงข้ามกับบนหรือส่วนยอด ฯลฯ)

ฟุตโน้ต (footnote-ภาษาทางราชการว่า "เชิงอรรถ" ซึ่งต้องแปลไทยเป็นไทยอีกว่า "คำอธิบายหรือหมายเหตุตอนท้าย" (แต่เพื่อนบางคนของ "สุดสงวน" ที่ถูกเซ้าซี้คะยั้นคะยอถามมากนัก ก็จะตอบกวนๆว่า "ก็แปลว่า บาทาธิบายไง" คืออธิบายด้วยเท้า คนช่างถามก็เลยหยุดเซ้าซี้ไปได้)

คำที่เราคุ้นเคยอีกคำคือ "ฟุตปาธ" (footpath) ซึ่งแปลว่า "ทางเท้า" ตรงตัว แต่มักจะมีคนเอาคำอังกฤษ (foot) ลากไปผสมกับคำบาลีสันสกฤต ("บาท = เท้า") เป็น "ฟุตบาท" ไปก็มี

เฟเธอร์เวท (featherweight รุ่นน้ำหนักไม่เกิน ๑๒๖ ปอนด์)

เฟรชชี่ ("ชี่" ลงวรรณยุกต์เอกด้วย) คำนี้ผู้รู้อธิบายว่าตัดมาจาก freshman อันหมายถึง พวกนิสิตหรือนักศึกษาที่เข้าเป็นน้องใหม่ในวิทยาลัยหรือมหาวิทยาลัยเป็นปีแรก ต่อมาเรียกกันสั้นๆกลายเป็น freshie หรือ freshy (พวกชั้นปีที่สองเรียก sophomore ชั้นปีที่สามเรียกว่า junior และปีสุดท้ายเรียกว่า senior)

ฟังก์ชัน (คำนี้ไม่ลงรูปวรรณยุกต์เอก แต่ออกเสียง "ชั่น" function) ใช้มากในวิชาคณิตศาสตร์ แต่ในภาษางานบุคคลหมายถึง "ตำแหน่ง หน้าที่ งาน การปฏิบัติงาน พิธี บทบาท ภารกิจ กระทำ ฯลฯ")

ฟาร์ม (farm อาณาบริเวณที่ใช้ทำเกษตรกรรม มีเพาะปลูก เลี้ยงสัตว์)

ฟิล์ม (film แผ่นพลาสติกบางฉาบน้ำยาเคมีที่ไวต่อแสง ใช้ถ่ายรูปและภาพยนตร์)

ฟิวส์ (fuse อุปกรณ์ไฟฟ้าที่เป็นโลหะเจือที่มีจุดหลอมตัวต่ำ ใช้ต่อเข้ากับวงจรไฟฟ้าเพื่อป้องกันมิให้กระแสไฟฟ้าที่มีขนาดเกินกำหนดเคลื่อนที่เข้าวงจรไฟฟ้าได้)

ฟิต (fit-คับรัดรูป พอเหมาะพอดี ร่างกายแข็งแรงกระปรี้กระเปร่า)

ฟาสซิสต์-ฟาสซิสม์ (fascist ผู้คนที่นิยมใน fascism-ลัทธิที่ผู้นำรวบอำนาจทางการเมือง เศรษฐกิจและสังคมไว้หมด ใช้นโยบายชาตินิยมรุนแรง)

ฟิสิกส์ (physics วิชาวิทยาศาสตร์กายภาพแขนงหนึ่ง ว่าด้วยสมบัติทางกายภาพและพลังงาน)

แฟชั่น (fashion มีรูปวรรณยุกต์เอกด้วย) สมัยนิยม แบบหรือความนิยมในช่วงระยะเวลาหนึ่ง

แฟลกซ์ (อ่านออกเสียงสั้น วรรณยุกต์เอกว่า แฝล็กซ์ = โทรสาร) แฟลต (อ่านออกเสียงสั้น วรรณยุกต์เอกว่า แฝล็ต)

เฟิน หรือ เฟิร์น (คำนี้มีคนเขียนเฟิร์นมานาน-fern ไม้ใบจำพวกผักกูด)

โฟกัส ("กัส" ออกเสียงตรีว่า "กั๊ส" ตามแบบคำเดิม แต่ไม่ต้องลงวรรณยุกต์ตามหลัก ด้วยว่าไม่มีคำเช่นนี้ในภาษาไทยให้สับสนได้) จุดที่แนวแสงลู่เข้าไปตัดกัน หรือแนวแสงที่ลู่ออกทั้งหมดต่อย้อนหลังไปตัดกัน

นี่เป็นตัวอย่างส่วนหนึ่งที่เห็นว่าน่าจะมีประโยชน์ต่อการเขียนคำทับศัพท์ในภาษาไทย ที่ต้องนำคำอธิบายความหมายมาลงคู่กันไป ทั้ง ๆ ที่หลายๆคำท่านผู้อ่านก็เข้าใจความหมายดีอยู่แล้ว แต่ที่ยกมาเพื่อเป็นตัวอย่างของการอธิบายความหมาย

เสียงของคำที่มาจากภาษาอังกฤษ F และ Ph ที่เทียบ "ฟ" นี้ มีจำนวนหนึ่ง ที่คำของภาษาเดิมเขาออกเสียง "ฝ" แต่เรามาเขียนทับศัพท์ในรูป "ฟ" นี่ก็เป็นปัญหาน่าถามอีกเรื่องหนึ่ง เช่นเดียวกับที่เขียนทับศัพท์ด้วย "ค" แต่ออกเสียง "ข" (เช่น "คอร์ด" อ่าน "ขอด" "คลับ" อ่าน "ขลับ" ฯลฯ และหลายๆคำที่ออกเสียงเป็นอักษรสูง แต่เขียนทับศัพท์ด้วยพยัญชนะอักษรต่ำ ("ยุโรป" อ่าน "ยุโหรบ" ฯลฯ) เป็นต้น

http://www.sakulthai.com/DSakulcolumndetailsql.asp?stcolumnid=4700&stissueid=2691&stcolcatid=2&stauthorid=17
แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 50 11:37:54

จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 6 ก.ย. 50 09:11:39 ]