PANTIP.COM : K5926758 สามก๊กประวัติศาสตร์ ฉบับหัดเขียน2{แตกประเด็นจาก K5906340} [คลับสามก๊ก]

ความคิดเห็นที่ 1

เมื่อลิเกี๋ยงได้รับพระราชสาสน์ เขาโกรธมากพูดว่า “เมื่อข้าตายไป หายนะของแผ่นดินย่อมมาถึงแน่ ถ้าคนผู้ใดได้มอบความภักดีทั้งหมดแก่แผ่นดินแล้วไซร้ ใยคนผู้นั้นกลับต้องถูกไต่สวนเยี่ยงอาชญากรแผ่นดิน” แล้วเขาก็ฆ่าตัวตาย

เตียวต๋งและเห้หุย ได้ทีใส่ความต่อว่า “เมื่อลิเกี๋ยงได้รับคำสั่งเรียกตัวมาท้องพระโรง เขาก็ไม่มีคำถามว่าเขาได้ทำความผิดอะไร แต่กลับเดินไปยังนอกชานและฆ่าตัวตาย นี่เป็นการแสดงอย่างชัดเจนว่าเขาได้ทำความผิดจริง” เหล่าคนในครอบครัวของลิเกี๋ยงต่างถูกจำคุกและทรัพย์สินของตระกูลถูกริบเป็นของหลวง

ขุนนางเซี่ยงซู่แห่ง โฮลาย ได้ส่งฎีกาตำหนิเหล่าขันทีของฮ่องเต้ แต่เตียวเหยียงได้ใส่ร้าย กล่าวหาเขาว่าเป็นหนึ่งในผู้ติดตามของเตียวก๊กและวางแผนที่จะสบคบคิดทรยศ ร่วมมือก่อกบฏในเมืองหลวง เขาจึงถูกจับและส่งไปยังคุกเหนือของประตูเหลืองและถูกสังหารที่นั่น

ขุนนางวังหลวงเตียวกิ๋นแห่จงซานได้ส่งฎีกาว่า “ด้วยความเห็นอันต่ำต้อยของข้าน้อย เหตุผลที่เตียวก๊ก สามารถเกณฑ์ชาวบ้านเข้าเป็นและก่อกบฏได้ ก็เพราะประชาชนรักและไว้ใจในตัวเขา นั่นก็เป็นสาเหตุจากเหล่าขันทีทั้งสิบของท่านได้ส่งญาติ คนในตระกูลและข้ารับใช้ไปปกครองมณฑลต่าง ๆ

พวกเขารีดนาทาเร้นประชาชนโดยเรียกเก็บภาษีอย่างโหดร้าย ปล้นสะดม ชิงทรัพย์ต่าง ๆ นา ๆ ประชาชนนั้นไม่มีทางใดที่จะบอกกล่าวความข่มขื่นใจของพวกเขาแก่ทางการ พวกเขาจึงวางแผนก่อกบฏขึ้น และรวมตัวกันเป็นโจรกบฏ ขอเพียงตัดหัวเหล่าสิบขันที เขาศีรษะของพวกเขาแขวนไว้ที่ประตูเมืองทิศใต้เพื่อเป็นสัญญาณว่าท่านสำนึกผิดและขออภัยต่อประชาทั่วแผ่นดิน ก็จะเป็นการแก้ปัญหาโจรกบฏโดยไม่ต้องใช้กำลังทหารเลย

ฮ่องเต้ทรงแสดงฎีกาของเตียวกิ๋นให้เหล่าขันทีดู พวกขันทีเมื่อได้อ่านก็พากันถอดหมวกและรองเท้าออก คุกเข่าคำนับฮ่องเต้ ร้องขอให้จองจำพวกเขาในคุกหลวงที่ลกเอี๋ยง พวกเขายังเสนอให้นำทรัพย์สินทั้งหมดของพวกเขาไปใช้จ่ายในกองทัพ ฮ่องเต้เห็นดั่งนั้นจึงเชื่อว่าพวกเขาบริสุทธิ์ บอกให้พวกเขาใส่หมวกและรองเท้ากลับดั่งเดิม และให้รับใช้พระองค์ต่อไปเหมือนเช่นที่เป็นมา พระองค์โกรธเตียวกิ๋นมาก ตรัสว่า “เจ้าโง่คนนั้น กล้าดียังไงถึงมากล่าวหาขันทีของข้าเป็นคนเลว”

เสมียนวังหลวงเห็นว่าฮ่องเต้ทรงคิดอย่างไร พวกเขาจึงทำรายงานปลอมใส่ร้ายเตียวกิ๋นว่าเคยศึกษาตำราของโจรผ้าเหลืองมาก่อน เตียวกิ๋นจึงถูกจองจำและทรมาน จนตายในคุกที่สุด

ในวันที่ 23 เมษายน (gengzi) โจรผ้าเหลืองในลำหยงนำโดยจางม่านเจิ้งได้เข้าโจมตีเมืองและฆ่าจูกงเจ้าเมืองเสีย

ฮ่องเต้ทรงถามความเห็นจากแม่ทัพใหญ่เอียวซี ถึงเหตุการณ์ก่อจลาจลของโจรผ้าเหลือง เอียวซีตอบอย่างตรงไปตรงมาถึงปัญหา ทำให้ฮ่องเต้ไม่พอพระทัยในคำตอบของเขา

ในฤดูร้อน เดือนที่สี่ เอียวซีออกจากตำแหน่งเนื่องจากปัญหากบฎโจรผ้าเหลือง ราชครูเต็งเซ่งจากฮองหลงได้ขึ้นเป็นแม่ทัพใหญ่แทน

ในเวลาต่อมา เมื่อฮ่องเต้ได้ทรงเห็นบันทึกเก่า เขาพบว่ามีฎีกาที่เขียนโดย เอียวซีและเล่าโต๋เตือนเกี่ยวกับเตียวก๊ก ฮ่องเต้จึงแต่งตั้งเอียวซีเป็นพระยาแห่งหลินจิ้ง และเล่าโต๋เป็น พระยาแห่งอำเภอจงเหลง

เตียวเจออกจากตำแหน่งซือคง เตียวอุ๋นเสนาบดีการเกษตรขึ้นเป็นซือคงแทน

ฮองฮูสงและจูฮีได้รวมทัพเข้าด้วยกัน มีกำลังทหารกว่า สี่สิบนาย พวกเขานำทัพของพวกเขามุ่งเข้าโจมตีกลุ่มโจรผ้าเหลืองที่เองชง จูฮีต่อสู้กับกบฏไป่ซัวแต่พ่ายแพ้ ทำให้ฮองฮูสงต้องนำทัพไปตั้งมั่นที่เตียงสี

โจรผ้าเหลืองแห่งยีหลำเอาชนะเตียวเขียนเจ้าเมืองได้ที่เชาหลิง

โจรผ้าเหลืองที่กวงหยางสังหารกุยซุ่นผู้ตรวจการมณทลอิวจิ๋วและเล่าอุยเจ้าเมือง

ไป่ซัวปิดล้อมทัพฮองฮูสงที่เตียงสี ฮองฮูสงมีทหารน้อยกว่าโจรผ้าเหลืองมาก ทหารทุกคนพากันหวาดกลัว แต่ฮองฮูสงสังเกตว่าค่ายกระโจมต่าง ๆ ของโจรผ้าเหลืองนั้นสร้างขึ้นด้วยหญ้าและพุ่มไม้ และแถบนั้นลมก็กรรโชกแรง ฮองฮูสงจึงสั่งให้คนของเขาปีนกำแพงค่ายโจรผ้าเหลือง พร้อมด้วยหญ้าแห้งติดมือไป เขาส่งทหารกองหน้าฝีมือดี แอบลอบไปทางลับออกมานอกแนวปิดล้อม พวกเขาก่อกองไฟใหญ่ขึ้น และร้องตะโกนเป็นสัญญาณ ทหารในค่ายฮองฮูสงก็ตอบรับโดยการยกสัญญาณไฟ ฮองฮูสงจึงนำทหารออกจากเมืองเข้าโจมตี พร้อมด้วยเสียงกลองศึกและโห่ร้องอย่างกึกก้องของทหาร พุ่งเข้าโจมตีแนวปิดล้อมของโจรผ้าเหลือง เหล่ากบฏพากันหวาดกลัวและเสียขบวน

ในตอนนั้นนายกองทหารม้า โจโฉแห่งไพก๊ก นำทัพเสริมมาพอดี ในเดือนที่ห้า ฮองฮูสง โจโฉและจูฮีรวมกำลังด้วยกันเข้าโจมตี พวกเขาเอาชนะโจรผ้าเหลืองและสังหารได้กว่าหลายหมื่น ฮองฮูสงจึงมีความดีความชอบได้รับการแต่งตั้งเป็นพระยาแห่งอำเภอเอก

โจโก๋บิดาของโจโฉนั้นเป็นบุตรบุญธรรมของขันทีโจเท้ง จึงไม่สามารถบอกได้ว่าบรรพบุรุษของโจโฉเป็นใครกันแน่ แม้ว่าบางบันทึกจะบอกว่าโจโฉเป็นคนในตระกูลแฮหัวมาก่อน เมื่อโจโฉยังเด็ก เขาเฉลียวฉลาดมาก และสามารถปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ต่าง ๆ แต่โจโฉก็เป็นคนเอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ บางครั้งเขาดูเหมือนจริงจัง ยึดมั่นกฎระเบียบ แต่บางครั้งเขาก็ปล่อยตัวตามสบาย ทำตัวเหลาะแหละ และไม่ใสใจหน้าที่ของตนเอง มีเพียงไม่กี่คนในตอนนั้นที่คิดว่าเขามีความสามารถ และมีเพียงเกียวซวนและโหเง้าแห่งลำหยงที่คิดว่าโจโฉนั้นพิเศษ

เกียวซวนพูดกับโจโฉว่า อาณาจักรกำลังวุ่นวาย มีเพียงอัจฉริยะแห่งยุคเท่านั้นที่จะสามารถแก้ปัญหานี้ได้ เจ้าคือคนที่จะนำความสงบสุขกลับคืนมา

โหเง้ามองโจโฉแล้วถอนใจพูดว่า ราชสำนักฮั่นกำลังล่มสลาย มีเพียงชายผู้นี้ที่จะนำความสงบสุขมาสู่แผ่นดิน

เกียวซวน พูดกับโจโฉว่า “เจ้ายังไม่มีชื่อเสียงในตอนนี้ ดังนั้นเจ้าควรที่จะขอคำทำนายจากท่านเคาซิเจียง” เคาซิเจียงก็คือ เขาเฉียวหลานของเคาซุ่น ซึ่งเป็นคนที่มีความสามารถในการตัดสินผู้คน และมองถึงความสามารถในตัวผู้คนที่ซ่อนอยู่ เขาและลูกพี่ลูกน้องของเขา เคาเจ้งมีชื่อเสียงมาก พวกเขาสนใจในคนที่มาจากหัวเมืองต่าง ๆ ทุก ๆ เดือน พวกเขาจะเตรียมโต๊ะพิธีบูชาเสมอ เลยทำให้ทุก ๆ ต้นเดือนในเมืองยีหลำ จะมีฝูงชนจำนวนมากมาฟังพวกเขาวิพากษ์ศีลธรรมต่าง ๆ จากเหตุการณ์ปัจจุบัน เพราะในอดีตเขาเฉียวเคยเป็นขุนนางจารีตประเพณีของเมือง ทำให้ขุนนางต่างพากันสำรวมกิริยาและความประพฤติ (ขุนนางจารีตประเพณี มีหน้าที่คัดเลือกบุคคลที่มีความสามารถ ไม่ว่าจะเป็นบุตรกตัญญู หรือขุนนางที่มีความสามารถ รายงานส่วนกลาง คนที่ได้รับเลือกและถูกเลือกจากราชสำนักจะมีความก้าวหน้าในหน้าที่ขุนนางมาก)

โจโฉไปหาเขาเฉียวแล้วถามว่า “ตัวข้าถือเป็นบุคคลเยี่ยงไร” เขาเฉียวแสดงกิริยาดูถูก เหยียดหยามเขาและปฏิเสธที่จะตอบคำถาม โจโฉถามรุกอีก เขาเฉียวจึงตอบว่า “เจ้านะเหรอ ยามบ้านเมืองสงบสุข เจ้าก็คงเป็นขุนนางที่ซื่อสัตย์ภักดี แต่ถ้าบ้านเมืองสับสนวุ่นวาย เจ้านั่นแหล่ะที่จะเป็นผู้นำของความวุ่นวายทั้งปวง” โจโฉเดินทางกลับอย่างพึงพอใจกับคำทำนายมาก

เมื่อจูฮีโจมตีโจรผ้าเหลือง ฮกซีแห่งเป๊กเต้ผู้คุมกองทัพของเขาได้ส่งฎีกาว่า “ข้าพระองค์ได้ยินว่า หายนะของแผ่นดินหาได้เกิดจากภายนอกไม่ แต่กัดกินมาจากภายใน นี่คือสาเหตุที่ทำไม ฮ่องเต้ชุนตี้ถึงเนรเทศสี่อาชญากรก่อนจะแต่งตั้งสิบหกเสนาบดี เขาเข้าใจอย่างดีว่า ถ้าคนชั่วยังไม่ถูกกำจัดไปก็ไม่มีทางที่คนดีจะก้าวมาแทนที่

เวลานี้เตียวก๊กได้ก่อกบฏในจ้าวและเว่ย และโจรผ้าเหลืองก็ได้สร้างความวุ่นวายในหกมณฑล นี่เป็นนิมิตหมายว่าปัญหาเกิดขึ้นภายในและแพร่สู่ข้างนอก พวกข้าได้รับคำสั่งของพระองค์ให้ปราบปรามอาชญากร และพวกข้าก็เชื่อฟังคำสั่งนั้น แต่แรกเมื่อเรามาถึงเองชง กองทัพเราได้รับชัยชนะทุกครั้ง แม้ว่าโจรผ้าเหลืองจะมีจำนวนมาก แต่พวกเขาก็ไม่ระคายเคืองพระองค์แม้แต่น้อย

อย่างไรก็ดี ข้าน้อยยังกังวลว่า แม้เราจะสามารถควบคุมสายน้ำได้ แต่เราไม่อาจควบคุมต้นน้ำได้ ในที่สุดน้ำจะท่วมไปทั่วทุกแห่งสร้างความเสียหายได้อยู่ดี พระองค์ทรงมีพระเมตตากรุณา จริยวัตรงดงาม น้ำพระทัยโอบอ้อมอารี แต่ในขณะเดียวกันนั้นก็เป็นข้อเสียเพราะพระองค์ไม่สามารถเข้มงวดได้ ทำให้เหล่าขันทีของพระองค์ต่างยึดครองอำนาจ และเสนาบดีที่ภักดีก็ไม่สามารถก้าวมาแทนที่ได้

แม้ว่าเตียวก๊กจะถูกประหารและเหล่าสาวกของเขาจะกลับตัวมาเป็นคนดี แต่เหล่าขุนนางก็ยังวิตกว่าเหตุการณ์จะเลวร้ายขึ้นไปอีก เพราะราชสำนักในตอนนี้เหมือนดั่งเรือลำหนึ่งที่บรรทุกทั้งถ่านหินและน้ำแข็ง เหมือนดั่งคนที่ชั่วช้าและคนที่ดีงามไม่สามารถร่วมกันบริหารบ้านเมืองได้ เมื่อขุนนางที่ชั่วร้ายรับรู้ถึงความดีความชอบของขุนนางที่ซื่อสัตย์ พวกเขาก็เกรงว่าตัวเองจะพินาศไป พวกเขาจะละเมิดกฎหมายและพูดคำเท็จ ทำให้บ้านเมืองเกิดความไม่สงบและการลวงหลอกต่าง ๆ นานา จนแม้แต่มารดาก็ยังสงสัยในตัวบุตร ชายเพียงสามคนก็สามารถ สร้างเสือขึ้นมาในตลาดได้(อ้างถึง Zeng Can สาวกในลัทธิขงจื้อที่เป็นคนดีมีชื่อแห่งลู่ กล่าวถึงเหตุการณ์ที่มีคนชื่อเดียวกับ Zeng Can ได้ก่อเหตุฆ่าคน วันหนึ่งเมื่อมารดาของ Zeng Can ทอผ้าอยู่นอกบ้าน มีคนเดินผ่านมาก็บอกว่า บุตรของนางฆ่าคน แต่นางก็ไม่เชื่อ แต่เมื่อนางได้ยินคำพูดเหมือนกันจากคนผ่านทางคนที่สาม นางจึงเชื่อและเศร้าโศกเสียใจอย่างมาก, อีกเรื่องกล่าวถึงที่ปรึกษาถามท่านอ๋องว่า ถ้ามีคนมาบอกท่านว่าเขาเห็นเสือในตลาด ท่านจะเชื่อหรือไม่ ท่านอ๋องตรัสว่าไม่เชื่อ ที่ปรึกษาจึงพูดต่อว่า ถ้ามีขุนนางที่สองมาบอกท่านว่าเขาเห็นเสืออยู่ในตลาดด้วย และมีขุนนางคนที่สามบอกท่านว่าเขาก็เห็นเสือในตลาดเช่นกัน ท่านจะเชื่อหรือไม่ ท่านอ๋องบอกว่า ข้าเชื่อ เรื่องนี้บอกให้รู้ว่า แม้ว่าจะเป็นเรื่องโกหก แต่เมื่อมีคนชั่วหลายคนยืนยันบางครั้งเรื่องโกหกก็กลายเป็นเรื่องน่าเชื่อถือได้) จนกว่าที่พระองค์ได้ทดสอบว่าผู้ใดที่พูดจริงหรือเท็จ เหล่าข้ารับใช้ที่ภักดีของท่านก็เปรียบเหมือนอยู่ใน Duyou (อ้างถึง ไป่ฉีแม่ทัพของรัฐฉินเมื่อสามร้อยปีก่อนคริสตศักราช ซึ่งอ๋องฉินไม่โปรดปรานและลดขั้นเขาเหลือเพียงทหารเลว และส่งเขาไปประจำที่ Duyou หมู่บ้านนอกกำแพงเมืองจีน ท่านอ๋องและที่ปรึกษาคิดไปเองว่า ไป่ฉีไม่พอใจที่พวกเขาลงโทษเช่นนี้ และพยายามอ้างว่าในประกาศของ ไป่ฉีนั้นมีข้อความที่คิดก่อกบฏ ดังนั้นอ๋องฉินจึงส่งดาบไปให้เขาเพื่อบังคับให้เขาฆ่าตัวตาย)
แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 50 18:48:48
แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 50 14:45:10

จากคุณ : kazama - [ 17 ต.ค. 50 14:39:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4

ก่อนหน้านั้น เจ้าเมืองบุเว่ยเป็นคนที่ใช้อำนาจหน้าที่ในทางมิชอบเพื่อตอบสนองความโลภของเขา ซูเช็งเหอแห่งงอตู้ขุนนางประจำมณฑลเลียงจิ๋วได้ส่งรายงานถึงความผิดของเขา แต่เหลียงกูผู้ตรวจการมณฑลเมื่อเห็นรายงานก็เกิดเกรงกลัวว่าตัวเองจะโดนลงโทษไปด้วย จึงคิดจะสังหารซูเช็งเหอเพื่อจะเอาตัวรอด เขาจึงขอคำปรึกษาจากโฮซุ่นจากตุ้นหวงขุนนางแห่งฮันหยง

ครั้งหนึ่งซูเช็งเหอเคยปฏิบัติไม่ดีต่อโฮซุ่น จึงมีบางคนแนะนำโฮซุ่น ว่านี่คือเวลาที่ท่านจะล้างแค้นแล้ว แต่โฮซุ่นพูดว่า ถ้าคำแนะนำของข้าไปทำร้ายขุนนางตงฉิน นั่นถือเป็นการไม่จงรักภักดี ถ้าข้าฉวยโอกาสในขณะที่ผู้อื่นเดือดร้อน นั่นถือว่าไม่เป็นสุภาพชน ดังนั้นเขาจึงแนะนำให้เหลียงกูล้มเลิกแผนการเสียโดยบอกว่า ถ้าท่านเลี้ยงเหยี่ยวไว้บนคอนและคอยป้อนอาหารมัน มันก็จะจับนกมาให้ท่าน แล้วเหตุใดท่านจึงอยากจะจับเหยี่ยวตัวนั้นมาทำอาหารกินเสียเอง เหลียงกูจึงยอมล้มเลิกแผนการ เมื่อซูเช็งเหอรู้เข้าจึงเดินทางไปหาโฮซุ่นเพื่อกล่าวคำขอบคุณ แต่โฮซุ่นปฏิเสธที่จะพบเขาบอกว่า ข้าให้คำแนะนำที่เป็นประโยชน์แก่ ใต้เท้าเหลียงไม่ใช่เพื่อซูเช็งเหอ และเขาก็ยังคงไม่ชอบซูเช็งเหอเหมือนเมื่อก่อน

ต่อมาผู้ตรวจการจั่วชางได้ทำการยักยอกเสบียงอาหารจำนวนมากจากเสบียงศึก และโฮซุ่น ก็ได้ทัดทานเขา จั่วชางโกรธมาก เขาส่งโฮซุ่นพร้อมด้วยขุนนางคนอื่นอย่าง ซินเซ็งและขงชางไปตั้งค่ายแยกต่างหากและเผชิญหน้ากับกบฏใกล้อาหยาง เขาหวังว่าโฮซุ่นจะทำผิดพลาดในการรบและเขาจะได้ลงโทษโฮซุ่น แต่โฮซุ่น กลับได้รับชัยชนะหลายครั้งในการรบ เมื่อเป่ยกงไป่หยูเข้าโจมตีกิมเสีย โฮซุ่น แนะให้ จั่วชางส่งกองทัพเข้าช่วยเหลือ แต่ จั่วชางไม่ยอมทำตาม

แล้วตันอี้ก็ถูกสังหาร เปียนเตียวและโจรกบฏคนอื่นยกทัพมาล้อม จั่วชางที่เมืองกิ จั่วชางส่งสารขอความช่วยเหลือไปยัง โฮซุ่น และทัพอื่น ๆ ซินเซ็งและผู้นำคนอื่นต่างลังเลและไม่เต็มใจที่จะไปช่วยเหลือ แต่ โฮซุ่น พูดอย่างกราดกริ้วกับพวกเขาว่า ในอดีตกาล เมื่อซวงเจี่ยมาสายไปสำหรับการแต่งตั้งเขา สุมาเหยียงจูถึงกับประหารเขาเสีย พวกท่านคิดว่าพวกท่านเก่งกล้าสามารถกว่าซวงเจี่ยหรือไง (สุมาเหยียงจู แม่ทัพของรัฐฉีห้าร้อยปีก่อนคริสตศักราช ได้สังหารซวงเจี่ย ขุนนางประจำกองทัพเนื่องจากเขามารับตำแหน่งช้าเกินไป พลนำสารมาจากเมืองหลวงนำสารของฉีกงมาร้องขอความปราณีให้ซวงเจี่ย แต่สุมาเหยียงจูตอบว่า เมื่อแม่ทัพอยู่ในกองทัพ แม่ทัพมีสิทธิ์ไม่ฟังคำสั่งจากองค์เหนือหัว) แล้วซินเซ็งกับคนอื่น ๆ ก็พากันหวาดกลัวและยกทัพตามเขาไปทันที

โฮซุ่น มาถึงเมืองกิ เขาต่อว่า เปียนเตียว และคนอื่นถึงพฤติกรรมเลวร้ายและก่อกบฏของพวกเขา ทั้งหมดพากันพูดว่า ถ้าผู้ตรวจการ จั่วชางฟังคำแนะนำท่านตั้งแต่แรกและส่งทหารมาช่วยเรา ตอนนี้เราก็ยังคงเป็นพันธมิตรกันอยู่ แต่เหตุการณ์ล่วงเลยมาถึงขั้นนี้แล้ว พวกเราไม่อาจยอมจำนนได้ พวกเขาจึงฝ่าวงล้อมและหนีไป

กบฏเผ่าเกี๋ยงล้อมเซี่ยหยูขุนพลผู้ปกป้องเผ่าเกี๋ยงในที่ทำการของเขา โฮซุ่นรวบรวมคนจากหัวเมืองต่าง ๆ เข้าช่วยเขา พวกเขายกทัพมาถึงหูปัน แต่ก็ถูกทัพเกี๋ยงโจมตีพ่ายแพ้ไป โฮซุ่นเหลือทหารไม่ถึงร้อยนาย และตัวเขายังได้รับบาดแผลฉกรรจ์ถึงสามแห่ง เขานั่งลงไม่เคลื่อนไหว ชี้ไปยังหลักไม้บอกทางว่า ให้ร่างของข้าฝังอยู่ ณ ที่แห่งนี้เถอะ หัวหน้าเผ่ากูจิวแห่งเกี๋ยงคนหนึ่งในเหล่าโจรกบฏ ได้ขวางหน้าโจรกบฏไว้พูดว่า ท่านขุนนางโฮซุ่น เป็นคนดีมีความสามารถ ถ้าผู้ใดฆ่าเขาก็ถือว่าก่ออาชญากรรมต่อสวรรค์ โฮซุ่นมองเขาแล้วสาปแช่งว่า เจ้าสุนัขกบฏ เจ้าจะไปรู้อะไร จงเร่งเข้ามาฆ่าข้าเสียโดยไว
โจรกบฏทุกคนต่างมองหน้ากันแต่ไม่มีผู้ใดกล้าทำอะไร หัวหน้าเผ่ากูจิวสละม้าของเขาให้แก่โฮซุ่น แต่โฮซุ่นปฏิเสธ เขาจึงโดนจับโดยพวกเกี๋ยง พวกชนเผ่าต่างชื่นชมความภักดีและความกล้าหาญของเขา จึงไม่มีผู้ใดกล้าทำร้ายเขาแต่กลับส่งตัวเขากลับไปฮันหยง ต่อมา ผู้ตรวจการเอียวยงได้แนะนำให้แต่งตั้งเขาเป็นเจ้าเมืองฮันหยง

ทัพที่เหลืออยู่ของจางม่านเจิ้งได้เลือก จ้าวหงเป็นผู้นำคนใหม่ และรวบรวมโจรกบฏที่กระจัดกระจายจนมีกำลังมากกว่าหนึ่งแสนคน พวกเขาเข้ายึดเมืองอ้วนเซีย จูฮีและขุนนางท้องถิ่นในเกงจิ๋ว ซูคิ้วรวบรวมคนเข้าต่อสู้และล้อมโจรกบฏไว้ พวกเขาโจมตีโจรกบฏตั้งแต่เดือนหกถึงเดือนแปด แต่ก็ไม่สามารถเอาชัยชนะได้

ขุนนางชั้นสูงบางคนในเมืองหลวงแนะนำว่า ควรจะเรียกตัวจูฮีกลับ แต่เตียวอุ๋น ซือคงได้เขียนถึงฮ่องเต้ว่า ในอดีต รัฐฉินได้ใช้ไป่ฉี รัฐเอี๋ยนใช้งักเย่ให้ประจำการชายแดน ทั้งคู่ต่างไม่ได้ทำสงครามอะไรอยู่หลายปี แต่ในที่สุดศัตรูของทั้งสองรัฐก็พ่ายแพ้ไป จูฮีนั้นมีความชอบใหญ่หลวงที่เองชง และเวลานี้เขาได้นำกองทัพต่อสู้โจรกบฏทางใต้และวางแผนการเรียบร้อยแล้ว ตำราพิชัยยุทธต่าง ๆ ล้วนแต่ไม่แนะนำให้เปลี่ยนแม่ทัพในระหว่างรบ เราควรจะรอเวลาอีกหลายวันหรือหลายเดือน ในที่สุดเขาจะได้ชัยชนะ แล้วฮ่องเต้ก็ให้จูฮีทำหน้าที่แม่ทัพตามเดิม แล้วจูฮีก็โจมตีจ้าวหงพ่ายแพ้และสังหารเขาเสีย

โจรกบฏฮันต๋งเข้ายึดอ้วนเซียอีกครั้งและต่อต้านจูฮี จูฮีส่งกองทัพเข้าโจมตีจากทิศตะวันตกเฉียงใต้ ตีกลองศึกโห่ร้องเข้าโจมตี ทำให้โจรกบฏทั้งหมดพากันกรูไปยังทิศนั้นเพื่อรับมือ แล้วจูฮีก็ลอบนำทัพด้วยตัวเองไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ปีนกำแพงเข้าเมือง ฮันต๋งถอยหนีไปยังป้อมปราการของเมือง เกรงกลัวและร้องยอมจำนน แม่ทัพคนอื่น ๆ คิดว่าพวกเขาควรจะยอมรับการจำนนนี้ แต่จูฮีพูดว่า ในสงคราม ทุกสิ่งอาจจะดูเหมือนกัน แต่ความจริงนั้นกลับแตกต่างกัน ในอดีต เมื่อตระกูลเซียงต่อต้านราชวงศ์ฉิน ผู้คนต่างไม่จดจำผู้นำ ตระกูลเซียงถึงกับต้องเสนอเงินรางวัลเพื่อเกณฑ์ทหาร ในปัจจุบัน ทั้งโลกล้วนแต่เป็นหนึ่งเดียวกัน มีเพียงโจรผ้าเหลืองที่ก่อกบฏ ถ้าเรายอมรับการยอมจำนน มันจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีต่อชาวบ้านที่ประพฤติตัวอย่างสงบ แต่ถ้าเราฆ่าพวกเขา มันจะเป็นการเตือนไปยังชาวบ้านทุกคนว่าพวกเขาควรจะต่อต้านการกระทำชั่ว ถ้าเรายอมรับการยอมจำนนของพวกเขา ก็จะเป็นการเปิดโอกาสให้สำหรับพวกกบฏ เมื่อพวกคนชั่วเห็นประโยชน์ พวกเขาก็จะโจมตีเรา และเมื่อใดที่พวกเขารู้สึกว่าเหตุการณ์ไม่เป็นไปอย่างที่คิด พวกเขาก็จะร้องขอการยอมจำนน แล้วศัตรูราชสำนักทั่วแผ่นดินก็จะดุร้ายน่ากลัวมากขึ้น การยอมรับการยอมจำนนไม่ใช่แผนที่ดี แล้วเขาก็โจมตีอย่างหนักต่อไป แต่หลังจากการต่อสู้หลายครั้ง เขาก็ยังไม่สามารถยึดป้อมนั้นได้

จูฮีปีนขึ้นเนินเขาเพื่อดูสถานการณ์ เขาหันไปพูดกับจางเจ้านายทหารของเขาว่า ข้ามีแผนแล้ว ข้าศึกนั้นมีวงล้อมที่แน่นหนาล้อมอยู่ พวกเขาย่อมรู้สึกจนตรอก เมื่อร้องขอการยอมจำนนก็ได้รับการปฏิเสธ พวกเขาจึงต้องการที่จะฝ่าวงล้อม แต่ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ พวกเขารู้ดีว่าต้องสู้จนตัวตายแน่ ๆ คนหมื่นคนแต่มีความคิดเดียวกันก็ยากที่จะจัดการได้ แต่เรากำลังต่อสู้กับโจรกบฏแสนคน แผนที่ดีที่สุดคือการคลายวงล้อมและปล่อยให้ทหารเข้าเมือง เมื่อฮันต๋งเห็นว่าวงล้อมถูกเปิดออก เขาต้องยกทัพมาแน่ และเมื่อเขาออกจากแนวป้องกัน เขาย่อมระวังตัวน้อยลง นี่เป็นวิธีดีที่สุดที่จะจัดการเขา
พวกเขาจึงเปิดวงล้อม และฮันต๋งก็นำทัพมาต่อสู้ จูฮีเข้าโจมตีและได้รับชัยชนะ พวกเขาสังหารโจรกบฏกว่าหนึ่งหมื่นคน

ฉินซีเจ้าเมืองลำหยงฆ่าฮันต๋ง และกบฏที่เหลือได้เลือกซุนเซียขึ้นเป็นผู้นำแทน เขานำโจรกบฏที่เหลือกลับเข้าค่ายที่อ้วนเซีย และจูฮีก็รุกโจมตีโจรผ้าเหลืองอย่างรุนแรงมากขึ้น

นายพันซุนเกี๋ยนนำทหารของเขาเข้าโจมตีและเป็นพวกแรกที่สามารถปีนกำแพงได้ ในวันที่ 11 มกราคม (guisi) พวกเขาเข้าโจมตีเมืองอ้วนเซียอย่างรุนแรง ซุนเซียหนีไปได้ แต่จูฮีก็ไล่ตามโจมตีไปถึงเนินเขาเกง พวกเขาต่อสู้กันอีกครั้ง ทัพจูฮีได้รับชัยชนะและสังหารโจรกบฏได้อีกหนึ่งหมื่นคน

จากการศึกครั้งนี้ทำให้ทัพของโจรผ้าเหลืองพ่ายแพ้แตกกระจัดกระจายไป กองโจรที่เหลือล้วนต้องเผชิญหน้ากับกองทัพของมณฑลและหัวเมืองต่าง ๆ มีโจรหลายพันคนถูกประหารในแต่ละหัวเมือง

เดือนที่สิบสองวันที่ 16 กุมภาพันธ์ มีการนิรโทษกรรมทั่วทั้งแผ่นดิน และปีรัชกาลเปลี่ยนเป็นปีจงผิง

อ้องอุ้นแห่งไท่หยวน ผู้ตรวจการมณฑลอิจิ๋ว ได้ปราบโจรผ้าเหลืองและค้นเจอจดหมายซึ่งเขียนมาจากผู้สนับสนุนและผู้ติดตามของเตียวเหยียง เขาจึงส่งจดหมายเหล่าให้กับฮ่องเต้ ฮ่องเต้ทรงกริ้วเตียวเหยียงมาก แต่เตียวเหยียงคุกเข่าวิงวอนขอการอภัยโทษ ในที่สุดเขาก็ไม่ได้รับการลงโทษใด ๆ เลย

ด้วยเหตุนี้ เตียวเหยียงจึงหาทางที่จะกลั่นแกล้งอ้องอุ้น จนทำให้อ้องอุ้นถูกจำคุกในที่สุด แต่ต่อมาก็มีการนิรโทษ และแต่งตั้งให้อ้องอุ้นเป็นผู้ตรวจการดังเดิม แต่ไม่ถึงสัปดาห์อ้องอุ้นก็ถูกกล่าวหาในอีกคดีหนึ่ง

เอียวซี ไม่สบายใจที่อ้องอุ้นต้องมาเดือดร้อน อับอายและเสื่อมเสียเกียรติ จึงส่งคนรับใช้ของเขาไปขอโทษอ้องอุ้นบอกว่า เป็นเพราะเตียวเหยียง ตัวท่านถึงต้องข้อหาถึงสองกระทงในหนึ่งเดือน ศัตรูร้ายและหายนะล้วนอยู่รอบตัวท่าน เหตุการณ์ภายภาคหน้าไม่อาจคาดเดาได้ ทางที่ดีท่านควรปลิดชีวิตตัวเองเสีย

ข้ารับใช้ของอ้องอุ้นบางคนคิดว่าสถานการณ์มาถึงจุดอับแล้ว พวกเขาร่ำไห้และเข้าไปหาอ้องอุ้นพร้อมกัน เสนอให้อ้องอุ้นดื่มยาพิษฆ่าตัวตายเสีย แต่อ้องอุ้นร้องด่าพวกเขาว่า ตัวข้าเป็นข้าในฮ่องเต้เลนเต้ ถ้าข้าทำสิ่งใดผิดในสายตาพระเนตรพระกรรณ ก็สมควรแล้วที่ข้าจะรับการลงโทษจากพระองค์และต้องถูกไต่สวนก่อน ข้าจะฆ่าตัวตายไปได้อย่างไร แล้วเขาก็ขว้างจอกยาพิษนั้นทิ้งไป เดินออกไปนอกที่พักและเข้าไปในรถจำคุกแต่โดยดี

เมื่ออ้องอุ้นมาถึงศาล แม่ทัพใหญ่โฮจิ๋นพร้อมด้วย เอียวซี และอ้วนอุยได้ส่งฎีกาวิงวอนขอชีวิตอ้องอุ้น และก็มีการอภัยโทษให้แก่อ้องอุ้น
แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 50 18:51:04

จากคุณ : kazama - [ 18 ต.ค. 50 18:50:19 ]