ความคิดเห็นที่ 1 เราว่าน่าจะเพราะรสนิยมการอ่านอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงไปตามยุคสมัยนะคะ เมื่อก่อนหนังสือของฝรั่งขายดีมาก หลากหลายแนวมากด้วย ลองดูอย่างสำนักพิมพ์วรรณวิภาเมื่อก่อนขายดีมาก เดี๋ยวนี้ก็ซบเซาไปเยอะแล้ว หรือพวกหนังสือกำลังภายในที่เคยฮิตมากๆ เราเองก็ยังอ่านเลย ขนาดตอนนั้นเพิ่งป 4 เองมั้ง เป็นหนังสือแบบไม่มีรูปประกอบและไม่ใช่หนังสือเด็กเล่มแรกๆ ของเราด้วยสิ (อีกอย่างก็พล นิกร กิมหงวน)  ตอนนี้เหลือกลุ่มคนอ่านที่เล็กกว่าเดิมเยอะ มาถึงตอนนี้ไทยเราหันมาเปิดรับวัฒนธรรมทางเกาหลีญี่ปุ่นมากขึ้น (ดูจากการดูหนังดูละครทั่วไป)  การบรรยายหลายอย่างในคินดะอิจิอาจสร้างความคุ้นเคยให้กับคนอ่านได้มากกว่าก็ได้ (ถ้าเน้นเฉพาะเรื่องคินดะก็ได้แฟนกลุ่มใหญ่จากการ์ตูนมาเป็นฐานด้วย) หรืออีกนัยนึง แนวสืบสวนของญี่ปุ่นอาจจะสดใหม่กว่าหนังสือของฝรั่งที่เข้ามาในบ้านเรานานเป็นสิบๆ ปีแล้วก็ได้ อีกอย่างเราว่างานแปลของคินดะอิจิทำได้ดีค่ะ ขณะที่พวกชิคลิทบางทีอ่านแล้วยังหงุดหงิดใจนิดส์ (หลายสำนวนพยายามทำเปรี้ยวโดยไม่จำเป็น) เออ แล้วตกลงเจ้าของกระทู้จะถามอะไรกันแน่อ่ะคะ งงเหมือนกัน จากคุณ : jorjor - [ 27 พ.ย. 50 16:33:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมว่ามันแล้วแต่เรื่องและก็กระแสเป็นช่วงๆครับ คินดะอิจิขายดีเพราะคนรู้จักการ์ตูนมาก่อนด้วยและงานก็ดีจริง คนก็ติดตามกันต่อ จากคุณ : sundown (sundown) - [ 27 พ.ย. 50 18:51:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ต้องยอมรับว่าคนอ่านที่มีกำลังซื้อมากคือเด็กและวัยรุ่น และเด็กและวัยรุ่น ยุคนี้ (คนอายุ 30 ลงมา) รับวัฒนธรรมญี่ปุ่นมามาก ทั้งหนัง ละคร ดนตรี การ์ตูน ฯลฯ หนังสือแปลจากภาษาญี่ปุ่นคนอ่านกลุ่มนี้เลยรับง่าย ขายดี เป็นเรื่องธรรมดา โดยเฉพาะคินดะอิจิ มีฐานจากกลุ่มคนอ่านจากการ์ตูนก่อนเลยยิ่งขายดี แถมยังอ่านง่าย เพราะนิยายชุดคินดะอิจิเล่าเรื่องแบบซื่อๆตรงๆ ภาษาค่อน ข้างง่าย เลยทำให้คนอ่านอ่านเพลิน ไม่เหมือน สมัญญาแห่งดอกกุหลาบ ที่ เจ้าของกระทู้ชอบหรอก (ฮา) อีกอย่างที่คิดคือเกี่ยวกับความตลก (เช่นของอาคากาวะ) กับความน่ากลัว (คินดะอิจิ) เข้าสูตรหนังไทยที่เป็นหนังตลกกับหนังผีเด๊ะ ถ้าออกรส 2 อย่างนี้น่าจะเป็นที่สนใจ ที่น่าแปลกใจคือสำนักพิมพ์ใหญ่ที่พอจะมีฐานนักอ่านหนังสือฝรั่ง เดี๋ยวนี้ก็ ขอทำนิยายรหัสคดีญี่ปุ่นด้วย (((( ทว่า เห็นต่างจากความเห็น 1 นิดนึง คือคิดว่านิยายชุดคินดะอิจิใช้ภาษา ไทยไม่ดี (แฟนๆจะด่าเราไหม) ใช้ภาษาไทยแปลกๆหลายประโยค....แต่คน อ่านที่เป็นเด็กเขานิยมแบบนี้นี่นะ เพราะภาษาไทยเดี๋ยวนี้ "มานเปลี่ยนแปลง ด้ายยยยย" )))) จากคุณ : เอวัง - [ 28 พ.ย. 50 11:55:07 A:58.64.89.193 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ก็ใช้ภาษาแปลกๆนิดหน่อย แต่ผมไม่แน่ใจว่าอยากจะแปลตามสำนวนญี่ปุ่นเกินไปรึเปล่า แต่โดยรวมแล้วก็ไม่ถึงกับขัดตาอะไรนะ ผมว่าก็แปลใช้ได้นะครับ จากคุณ : sundown (sundown) - [ 28 พ.ย. 50 15:28:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ที่เจอคือการใช้ภาษาไทยผิดความหมายมากกว่าครับ เช่น "ได้ยินว่าเจ้า บ้านอิจิยานางิคนก่อนปลูกเรือนนี้ไว้เพื่ออยู่อาศัยหลังวางมือจากกิจธุระของ ครอบครัว" อ่านเผินๆเหมือนถูก จริงๆประโยคนี้ควรใช้คำว่า "กิจการ" เพราะกิจธุระหมาย ถึงธุระที่ทำเป็นคราวๆไป หรืออย่างใช้คำว่า "เมตตาฆาตกรรม" แทนที่จะใช้ ว่า "การุณยฆาต" ซึ่งเป็นศัพท์ที่มีอยู่แล้ว อะไรทำนองนี้น่ะครับ ถ้าส่วนตัวผมอ่านผมสะดุด แต่คนอื่นอาจจะไม่ เอาเท่านี้ดีกว่า เดี๋ยวจะนอกเรื่อง ความจริงเรื่องนี้ต้องไปคุยในห้องรวมพล นักแปล เจ้าของกระทู้จะไปกับผมไหม อิอิ จากคุณ : เอวัง - [ 28 พ.ย. 50 16:19:00 A:58.64.89.193 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ อ่ะนะ อยู่ดีไม่ว่าดี ชวนไปบุกถ้ำเสือวังมังกร พอดียังไ่ม่อยากได้ทั้งลูกเสือ และลูกมังกรอ่ะค่ะ อ่ะ ขำคุณ jorjor จะถามอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ รู้แต่ว่าอยากได้คำตอบ แบบที่คุณตอบนี่แหละค่ะ อิอิ ส่วนเรื่องวรรณวิภา ที่ซบเซาส่วนหนึ่งเพราะสุขภาพของเจ้าสำนัก ประกอบกับเรื่องลิขสิทธิ์ด้วยกระมังคะ เพราะในสถานการณ์ที่แย่งกัน ซื้อลิขสิทธิ์อย่างนี้ ถ้าพลาดไปก็เท่ากับต้องทิ้งหนังสือทั้งหมด ดูกรณีนิยายของเจฟฟรีย์ อาร์เชอร์เล่มนั้น (นึกชื่อไม่ออก) เป็นตัวอย่าง ส่วนเรื่องกำลังภายใน สาเหตุหลักข้อหนึ่งน่าจะเพราะหนังสือกำลังภายใน ยุคนี้มันแพงวิปริตด้วยค่ะ เรื่องละหลายๆ พัน น่ากลุ้มสิ้นดี ขยายความกระทู้หน่อย คือเห็นว่านิยายนักสืบ (เน้นเฉพาะที่มีนักสืบ เป็นตัวดำเนินเรื่อง) ฝรั่งที่ดังๆ หน่อยในบ้านเรา มักจะเป็นชุด cozy หรือไม่ก็เฮฮาน่ะค่ะ อย่างนักสืบขนมหวาน หรือวีรกรรมทำเพื่อเงิน แนวที่ตอนหลังรู้สึกจะซีเรียสขึ้นมาอย่างชุดไมรอน ข่าวว่าตอนแรกๆ ก็ตลกเหมือนกัน (ไม่เคยอ่านค่ะ ไม่ชอบอีตาโคเบนอย่างหนัก) แต่ทำไมซีเรียสญี่ปุ่นอย่างคินดะอิจิถึงขายดีเกินหน้าเกินตาแมวสามสี ขึ้นมาได้ล่ะ ถ้าเป็นอานิสงค์จากการ์ตูนจริงๆ ทำไมไม่มีใครคิดเอา นิยายคินดะอิจิรุ่นหลานมาแปลบ้าง น่าจะดึงคนอ่านได้โดยตรงกว่า ด้วยซ้ำ (จริงๆ คือข้าพเจ้าอยากอ่านเองฟ่ะ อิิอิ) หรือจะกลัวมีปัญหา ขัดแย้งทางลิขสิทธิ์กับค่ายการ์ตูนหว่า จากคุณ : the grinning cheshire cat - [ 28 พ.ย. 50 17:42:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 งั้นก็พอเข้าใจความหมายของคุณเอวังแล้วแหละ เราเองก็เจอบ่อยในหนังสือหลายแนวเลย น่าจะเพราะภาษาไทยคนแปลอ่อนแอลงหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ส่วนตัวเวลาเราอ่านคินดะ จะอ่านได้ค่อนข้างลื่นไหล (แต่แมวสามสีลื่นกว่านะ) ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะถือว่าเค้าเป็นเรื่องยุคเก่า ภาษาอาจแหม่งๆ ได้ ถ้าบรรยากาศให้มั้ง ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราคงไม่ต้องตามไปคุยถึงให้ห้องนักแปลมั้งคะ เข้าไปคงได้แต่อ่านอย่างเดียว นิยายคินดะรุ่นหลาน เราไม่แน่ใจว่ามันมีกี่เล่มแล้วก็สนุกแค่ไหนสิ เคยเห็นแต่ฉบับที่แต่งเป็นภาษาอังกฤษสองสามเล่ม เราว่าไม่ได้สนุกมากขนาดจะเอามาแปลขายมั้งคะ อารมณ์เหมือนยังอ่านการ์ตูนอยู่ด้วยซ้ำ อีกอย่างคินดะรุ่นปู่ก็เหมือนเป็นต้นแบบความคลาสสิคที่ได้รับการยอมรับสูง ส่วนรุ่นหลาน เรื่องอารมณ์ความละเมียดละไม ความเป็นวรรณกรรมน่าจะด้อยกว่าอยู่ดี ส่วนที่ว่าคินดะขายดีกว่าแมวสามสี ถ้าจากตัวเราเองเลยนะ เราเริ่มเบื่ออาคากาว่า จิโร่แล้วแหละ ตอนนี้ออกมาเยอะเกิน เยอะมากๆ หลายสำนักพิมพ์หลายเรื่อง บางเรื่องก็ไม่สนุกอ่ะ  ทำให้รู้สึกเฝือไปแล้ว เลยแทบไม่ซื้อเลยหรือซื้อบ้างไม่ซื้อบ้าง ก็เหลือแต่แมวสามสีละมั้งที่ตามซื้อทุกเล่ม แม้แต่แมวสามสีเอง เราก็เริ่มเบื่อตัวละครบางตัว (ที่ยังชอบอยู่ก็คงเป็นอีตาคาตายามะกับน้องโฮล์มส์นี่แหละ) จากคุณ : jorjor - [ 29 พ.ย. 50 09:45:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ในฐานะผู้อ่าน....สำนวนแปลแปลกๆติดกลิ่นปลาดิบผมพอรับได้ แต่ใช้ ภาษาไทยผิดความหมายนี่อ่านแล้วมันยังไงๆไม่รู้ ในความรู้สึกคือมันไม่ใช่ แค่แปลก แต่มันผิดเลยละ ถ้าเขาพิถีพิถันการทำงานงานเนื้อใน (ตัว ภาษา) เท่ากับที่เขาพิถีพิถันทำงานเนื้อนอก (ปก) ก็คงออกมาดี มีคุณค่าน่า อ่านไม่น้อย (อันนี้เห็นแย้งอีกนิด) ภาษาในชุดคินดะอิจิผมว่ามันไม่เก่าหรือเก่าไม่จริง ครับ ถ้าเก่าจริงคงไม่เห็นคำว่า "ตู้โชว์" หรือ "อาหารจานด่วน" (ฯลฯ) โผล่อยู่ในหนังสือ นี่เป็นอีก 2 คำที่ต้องขีดเส้นใต้ไว้ด้วยความสงสัยว่าไม่มี คำอื่นอีกแล้วหรือ? เพราะฉะนั้นผมว่าหนังสือชุดนี้ใช้ภาษาค่อนข้างลักลั่น แต่เดชะบุญที่เนื้อเรื่องมันอาจจะทรงพลังมากกว่า (โดยตัวนิยายคินดะอิจิ เองตั้งใจขายโครงเรื่องเป็นหลักอยู่แล้ว ชั้นเชิงทางวรรณศิลป์หรือกลวิธีการ เล่าเรื่องแทบไม่ปรากฏ) จึงทำให้คนอ่านส่วนใหญ่ "มองข้าม" มันไป (พูดถึงขีดเส้นใต้นี่ทำให้นึกไปถึงหนังสือการ์ตูนคินดะอิจิรวมเล่ม 2 เล่มล่า สุด ที่ทั้งเล่มมีแต่รอยดินสอขีดไว้ทั่ว เพราะแปลได้....มาก) เลยสงสัยว่าหนังสือแปลญี่ปุ่นเขาคงเอาคนที่เก่งภาษาญี่ปุ่นล้วนๆมาแปลใช่ หรือไม่...ดูจากประวัติผู้แปลก็เข้าใจว่าอย่างนั้น นี่ยิ่งทำให้นึกถึงนักแปล อาชีพอย่าง อ.สายสุวรรณ มีคนเคยถามท่านว่าทำไมแปลหนังสือได้เก่ง นัก ท่านหัวเราะพร้อมกับตอบว่า: "เพราะว่าเก่งภาษาไทยน่ะซิ" คือท่านหมายความว่าคนจะแปลหนังสือได้ดีนั้นภาษาไทยต้องดีเป็นพื้นเสีย ก่อน ส่วนภาษาต้นทางไปมุเรียนเอาทีหลังได้ เท่านี้จะแปลได้ตลอดรอด ฝั่ง ไม่ตายน้ำตื้นอย่างคำที่ยกตัวอย่างไป ************************************************ บ่นยาว...เลยไม่ได้คุยเรื่องในหัวข้อเลย แต่จริงๆก็เห็นด้วยกับข้อความข้าง บน แนวจริงจังคนไทยไม่ชอบ ชอบแนวผี (สยองขวัญ) หรือตลก (เบา สมอง) มีอยู่ 2 อย่าง...ส่วนตัวยังเชื่อสูตรนี้อยู่ นิยายคินดะอิจิรุ่นหลานเคยมีผู้คิดจะแปลนานแล้ว แต่ลอยแพไป จากคุณ : เอวัง - [ 29 พ.ย. 50 13:45:31 A:58.64.89.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยว่าคนแปลที่ดีต้องเก่งภาษาไทยค่ะ แต่ส่วนใหญ่เค้าเลือกคนเก่งภาษาต้นฉบับมาแปล ยิ่งภาษาอังกฤษจะเห็นชัด เพราะคนเก่งภาษาอังกฤษมีเยอะ แต่จะหาที่แปลเป็นไทยแล้วดีเนี่ย หายากเหมือนกันเน้อ จากคุณ : jorjor - [ 29 พ.ย. 50 15:14:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ส่วนตัวได้รับอิทธิพลมาจากการ์ตูน แต่พออ่านรุ่นปู่แล้วชอบที่ได้กลิ่นอายญี่ปุ่นหลังสงครามโลก และมีอะไรให้หลอนๆ ในบรรยากาศเพราะความเก่าแก่ของยุคสมัย จากคุณ : wayo - [ 29 พ.ย. 50 23:38:14 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อืม...นั่นซิๆ ผมก็เคยสงสัยนิดหน่อยเหมือนกัน บางครั้งก็คิดว่าเป็นเพราะมันเป็นกระแสมากกว่า คือบางอย่างมันก็มาเป็นพักๆ และก็อาจขึ้นกับเสียงเชียร์จากสื่อที่เจาะกลุ่มผู้อ่านด้วย(บ้าง)ละมั่ง เช่น คอลัมน์แนะนำหนังสือในหน้านิตยสารของกลุ่มที่มีกำลังซื้ออะไรทำนองนี้ ไม่แน่ใจเหมือนกันเพราะไม่ได้อ่านนิตยสารประจำ เอาแค่ชุดคินดะอิจินี่เข้าใจว่าอานิสงฆ์จากการ์ตูนก็น่าจะเป็นส่วนสำคัญ(ทั้งทีไม่ค่อยยักรู้สึกว่ารุ่นหลานจะให้บรรยากาศเหมือนรุ่นปู่เท่าไหร่เลยแฮะ แต่ถ้านิยายรุ่นหลานมีตอนเจ๋งๆผมก็อยากอ่านเหมือนกัน ส่วนการ์ตูนนี่ตอนนี้เฉยๆเรื่อยๆนะ) ส่วนอื่นไม่รู้จะว่าไงซักเท่าไหร่(เพิ่งอ่านไปตอนเดียวเองอะ หลังดองไว้ซะนานรอคดีแรกอะ แหะๆ) แต่เห็นด้วยที่ภาษามันแปลกๆอยู่บ้าง แต่ตอนอ่านถ้าไม่อะไรมากก็อ่านลื่นใช้ได้ และก็เห็นด้วยอีกว่า คินดะฯเน้นการดำเนินเรื่องไปตามโครงมากกว่าความสวยงามด้านวรรณศิลป์ ไม่ถึงกับละเมียดประณีตแต่ก็มีอะไรสวยๆงามๆประดับไว้ประปราย(งงไม๊เนี่ย เรายังงงๆ เหอะๆ)รู้สึกไปเองว่านิยายฝั่งญี่ปุ่นให้ความรู้สึกบางอย่างคล้ายๆแบบนี้เยอะเหมือนกัน แต่ก็งงๆว่าบางตอนขายดีเป็นพิเศษรึเปล่า และเพราะอะไร จำได้ว่าวันสุดท้ายของงานหนังสือฯ ในห้องที่ปิดตาย ยังเหลือพิมพ์ครั้งแรกอยู่ แต่ อีกคดีที่ออกพร้อมกัน เหลือพิมพ์ครั้งที่สามแล้ว รึจำนวนพิมพ์สองปกนี้ไม่เท่ากันก็ไม่รู้? งานของ อะคากะว่า จิโร่ เยอะจริงๆแหละ เยอะจนตามอ่านตามเก็บยังเหนื่อยก็เลยเพลาๆไปแล้ว ขายไม่ดีทุกหัวก็คงไม่แปลกเพราะว่าไปแล้วบางชุดมันก็ไม่โดดเด่นมาก(ยิ่งคนที่อ่านงานของ อะคากาว่า จิโร่ เยอะด้วยนะ) แล้วหลายซีรี่ส์ออกมาหลังๆก็ดร๊อปๆหลุดๆไปบ้างเหมือนกัน อ่านแล้วรู้สึกอย่างนี้ซักหนึ่งในสามเรื่องยังไม่เป็นไร(เล่มล่าของ มิเกะฯ ก็เลยอ่านเพลินๆซะงั้น รับได้กับเรื่องหลุดๆแล้วมั่ง) แต่เจอติดกันซักสามหัวก็คงแหม่งๆ เซ็งๆเหมือนกัน สำหรับผมตอนนี้งานของ อะคากาว่า ซายากะ ก็ดีนะครับ ถึงจะไม่หวือหวามากแต่ก็คงเส้นคงวาดี(แต่ปีหลังๆก็ไม่รู้นะ เห็นว่าจริงๆก็ออกมาเยอะแล้วนี่) แล้วถึงเงื่อนปมคดีจะไม่มีอะไรที่ทำให้ทึ่งตกเก้าอี้ แต่ก็จะมีเรื่องความสัมพันธ์ของกลุ่มตัวละครในเรื่องแทน(ถ้าใครชอบก็คงชอบนะครับ)เรื่องนี้เลยดูมีน้ำหนักดราม่าในสัดส่วนที่มากกว่าหลายๆซีรี่ส์ของ อะคากาว่า จิโร่ ว่าไปก็อยากอ่านงานแนวอื่นของแกดูบ้างนะครับ เคยอ่าน พี่น้องสองมิติ ก็ชอบนะครับ ส่วนทำไมทางฝรั่งถึงไม่ได้รับความนิยม(เพิ่งเข้าประเด็นนี้เอาป่านนี้เรอะ) อืม...ก็นั่นซิ(อ้าว) ส่วนนึงคงเพราะกระแสแหละครับ อย่าง ดาวินชี โค้ด พอบูมงานของ แดน บราวน์ และงานลักษณะ ดาวินชี่ โค้ด ก็เหมือนจะได้รับอานิสงฆ์ไปด้วย งานนอกกรอบที่ว่าก็อาจถูกมองข้ามไปบ้าง(เล่มนึงมันก็ราคาไม่น้อย ก็คงเลือกเฉพาะที่สนใจมากๆแหละนะ)อย่างเช่น DARKLY DREAMING DEXTER เป็นต้น(พาดพิงถึงเล่มที่ตัวเองชอบซะงั้น เฮอะๆ ใครชอบ GOTH ก็ลองดูครับ สนุกไม่เบา รู้สึกจะทำเป็นซีรี่ส์ด้วยนะ) ขอ้คิดเห็นส่วนนึงก็คือว่า นิยายฝรั่ง ถ้าจากอเมริกา ส่วนใหญ่จะหนักข้อมูลและรายละเอียดทางวิชาการจนบางครั้งรายละเอียดส่วนนี้รู้สึกเด่นเกินหน้าพล็อต และอะไรทำนองนี้ซะเยอะ ตัวเอกโคตรฮีโร่จะมาจากที่นี่เยอะสุด เช่น เพอรี่ เมสัน รึแบบ โรเบิร์ต แลงดอน ไม่งั้นตัวเอกก็จะเป็นพวกเคร่งเครียด ซีเรียส ถ้าจากประเทศอื่นๆ เช่นฝั่งอังกฤษ เหมือนจะเน้นบุคลิกของนักสืบมากกว่าเก่งกาจ แต่ อ่อนไหว อะไรแบบนี้ จากทางฝั่งญี่ปุ่น(คงบอกไม่ได้ว่าเป็นตัวแทนฝั่งตะวันออกนะ) รู้สึกว่านักสืบหลายๆคนทำเพื่อเหตุผลส่วนตัว มีความเป็นปัจเจกสูง รึเพราะมีความจำเป็น และส่วนใหญ่ที่อ่านจะรู้สึกว่าเน้นบรรยากาศ สภาพและปัญหาสังคมเยอะ (ของอเมกา ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าไม่เน้นพล็อตกับรายละเอียด(แบบเยอะๆ)ก็จะเน้นบันเทิง ซะมาก ถึงพอถึงบทสรุปจะเหมือนพาดพิงถึงปัญหาสังคมก็เหอะ) รีบๆก็อาจจะกระท่อนกระแท่นบ้างนะครับ(โดดงานตามเคย แหะๆ) จากคุณ : blackjack (นายblackjack) - [ 30 พ.ย. 50 10:04:33 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กระทู้น่าสนุกดีค่ะ ขอคุยด้วยคน ^^ เราเห็นด้วยว่านอกจากสาเหตุเรื่องกระแสนิยมญี่ปุ่น เกาหลี กับที่มีฐานคนอ่านการ์ตูนอยู่แล้ว อีกเรื่องที่น่าจะมีส่วนเยอะ คือมันมีกลิ่นอายสยองขวัญแบบที่คนไทยชอบค่ะ เห็นตามกระทู้คนชอบชมประเด็นนี้กันเยอะว่ามันเยือกๆดี คือสยองแบบมีรสนิยม ไม่ได้ทื่อๆว่างั้นเหอะ แต่สำหรับเรา ทั้งๆที่มองตัวเองว่าชอบนิยายสืบสวนแนวจริงจังมากที่สุด คินดะฯกลับเป็นเรื่องที่เราอ่านแล้วไม่ติดเอาเลยจริงๆค่ะ ล่าสุดยังหยุดชะงักอยู่ที่เล่ม 4 เอง สารภาพว่ารำคาญอีตาลุงคินดะเอามากๆ และไม่เข้าใจว่าต้องพูดติดอ่างทำไม(ฟะ) มันมีประเด็นที่สำคัญตรงไหน ถ้าจะบอกว่าให้ภาพของนักสืบที่ดูไม่น่าเชื่อถือ แต่จริงๆแล้วฉลาด ก็ใช้วิธีอื่นก็ได้นี่คะ (ตัวเองอ่านแล้วรำคาญน่ะ คนอื่นอาจจะชอบกัน) อีกประเด็นที่ไม่ชอบคือเราว่าบุคลิกตัวละครมันแบนราบไปหน่อยมั้ยคะ ชอบนักเขียนที่สร้างตัวละครได้ซับซ้อน มีความขัดแย้งในตัวเองน่ะค่ะ ขอแย้ง LMJ นิดนึง ว่าชุดไมรอนของโคเบน(ที่เจ้าของกระทู้ไม่ชอบอย่างหนัก :P) ยังไงก็เป็นแนวจริงจังแน่นอนค่ะ เพราะอารมณ์ขันที่ว่าจะเป็นอารมณ์แนวๆเสียดสี เล่นคำ ยอกย้อน กวนประสาทมากกว่ามันไม่ใช่แบบอ่านแล้ว"ขำ" แต่เป็นอ่านแล้ว "แสบดี" น่ะค่ะ พูดถึงสำนักพิมพ์วรรณวิภา เรายังตามซื้ออยู่เรื่อยๆนะคะ รวมถึงเจฟฟรี่ย์ อาร์เชอร์"เล่มนั้น"ด้วย แต่ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกคนเดียวรึเปล่า ว่าเล่มนี้เป็นงานที่ค่อนข้างจะผิดมาตรฐานไปซักหน่อย โดยเฉพาะสำนวนแปลที่อ่านแล้วสะดุดหลายจุดเลยล่ะ สุดท้ายอยากบอกว่าชอบซายากะมากค่ะ และขอภาวนาให้เล่มหลังๆยังคงรักษาอารมณ์ drama แบบนี้ไว้ให้ได้ กลัวจริงๆว่าจะหลุดแบบแมวสามสี --" จากคุณ : azzurrini (azzurrini) - [ 1 ธ.ค. 50 10:45:50 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อันที่จริง ชุดคินดะอิจิ ชุดนี้ต้องเรียกว่า "ชุดโบราณ" ทริกอะไรในเรื่องก็โบราณมากถึงมากที่สุด เมื่อเทียบกับเรื่องที่ยังไม่ได้แปลเป็นไทยหลายเรื่อง ซึ่งบอกตรงๆว่า ช่วยไม่ได้ เรื่องมันต้องพัฒนาขึ้นตามยุคสมัย ของใหม่ย่อมต้องดีกว่าของเก่า...ไม่อย่างนั้นคงต้องเรียกว่า ถอยหลังเข้าคลอง เรื่องชุดอื่นๆอย่างของอาคากาว่า จิโร่ คงต้องบอกว่า อาคากาว่า เขียนสนุกค่ะ แต่อ่านแล้วห้ามคิดมาก เพราะอารมณ์ขันในเรื่องของอาคากาว่า เป็นอารมณ์ขันตามสไตล์ของเขา คนอ่านจะสนุกต่อเมื่อยอมปล่อยตัวปล่อยใจเข้าไปในโลกของงานเขียนของเขาค่ะ อีกอย่างที่ว่าสนุก เพราะเป็นซีรี่ส์ด้วยแหละค่ะ เราคุ้นเคยเรื่องราวเหมือนตัวละครเป็นเพื่อนเรามานานมาก บางทีรู้เรื่องคนพวกนี้มากกว่าเพื่อนบางคนเสียอีก จริงมั้ยคะ ส่วนเรื่องการแปล วันก่อนมีสาวน้อยคนหนึ่งถามเล่นๆว่า คำศัพท์บางคำในเรื่องชุดนี้เป็นภาษาไทยว่าอย่างไรดี (จุดที่เขาแปลผิดมาจากชื่อเรื่องเลย เล่มสุดท้ายนั่นแหละค่ะ) แต่ภาษาไทยกับภาษาญี่ปุ่นมีข้อจำกัดทางภาษาที่ไม่เหมือนกัน บางคำไม่ต้องอธิบายกันในภาษาญี่ปุ่น แต่ว่าไทยไม่มี...จะอธิบายเป็นภาษาไทยก็ยากอีกต่างหาก เพราะต้องมีประวัติศาสตร์ตามมาอีกยาวเป็นพรวน นี่คงเป็นข้อจำกัดของความรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์เอเชียตะวันออกด้วย บางทีเราข้ามไปรู้เรื่องฝรั่งมากกว่า เพราะคุ้นเคยมากกว่า อันนี้ช่วยไม่ได้จริงๆค่ะ เหมือนอย่างที่ทำยังไงก็ไม่สามารถคุ้นเคยกับชื่อแบบเกาหลีได้สักที เพราะว่า กระแสเกาหลีมาถึงทีหลังสุด ดังนั้นเสียงในภาษานี้จึงแปลกประหลาดไม่เคยจำได้เลย สรุปว่า นับถือนักแปลไม่ว่าจากภาษาไหนมาเป็นไทย(เล่มที่มีคุณภาพ)สุดยอดมากๆค่ะ จากคุณ : ป.ปิ่น (pinlada) - [ 2 ธ.ค. 50 15:11:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ถ้าเฉพาะ "ชุดคินดะอิจิ" นี่ คิดว่าได้อานิสงส์มาจากการ์ตูนเสียมากค่ะ คินดะอิจิรุ่นหลานนี่เข้ามาเมืองไทยนานมากแล้วนะคะ (ตั้งแต่การ์ตูนลิขสิทธ์ยังเล่มละ 25 เองใช่ใหม) นอกจากนี้ยังมีทั้งอนิเมะที่ฉายทางฟรีทีวี และขายเป็นแผ่น ทำให้ชื่อ "คินดะอิจิ" คุ้นหูมานาน แล้วพ่อหลาน แกก็โฆษณาคุณปู่เสียแทบทุกตอน อิทธิพลนี้ก็มีส่วนให้เรารู้สึกก่อนที่จะได้อ่านเรื่องแล้วแหละค่ะว่า คุณปู่คินดะอิจิ แกสุดยอดจริงๆ ถ้าใครอยู่ทันยุคที่ คุณหลานคินดะอิจิ ดังมากๆ น่าจะจำกระทู้ที่ตามหาคุณปู่คินดะอิจิได้ ก็ไม่แปลกนะคะที่จะขายดีแม้จะโปรโมทไม่มาก  เพราะเราอยากรู้จักความสุดยอดของคุณปู่คินดะอิจิมานานแล้ว ส่วนทำไมขายดีกว่าเล่มอื่น น่าจะเพราะปกสวยกว่ามั้งคะ :D เพราะเรื่องแนวขำๆ มันเกร่อมากกว่ามั้งคะ พอมีเรื่องให้เลือกมากๆ แถมยังออกมาติดๆกัน อย่างกับยิงปืนกล คนอ่านก็ต้องมีล้มหายตายจากเปลี่ยนเรื่องที่อ่านบ้างเป็นธรรมดาตลาดค่ะ โดยส่วนตัวแล้วอาจจะเห็นไม่ตรงกับท่านอื่นในแง่ที่ว่า คุณปู่คินดะอิจิ เป็นแนวซีเรียส เพราะรู้สึกแต่ว่าเป็นเรื่องนักสืบที่เน้นพล็อทเรื่องมากกว่า ส่วนเรื่องสภาพแวดล้อม หรืออารมณ์ต่างๆในเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับการสืบสวน จะไม่ค่อยมีเท่าไหร่ เวลาอ่านจึงไม่ค่อยเครียด ดิฉันอาจจะรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่อ่านแล้วให้ความรู้สึกเป็นสองมิติ มากกว่าสามมิติ เลยไม่ให้อารมณ์เครียด อาจจะหนักตรงวิธีการทำให้ตาย แต่เหตุผลเป็นปกติอะค่ะ และก็ อาจจะแปลกๆ หรือรู้สึกไปคนเดียวว่า เรื่องนี้มีอารมณ์ขำๆ แทรกอยู่เล็กๆเสมอ โดยเฉพาะช่วงที่คุณปู่คินดะอิจิ ออกมาในแต่ละตอน (ด้วยทรงผมรังนกของแก)มักจะมีช่วงที่ทำให้อดยิ้มไม่ได้ค่ะ ส่วนเรื่องการแปลนั้นก็เคยคุยกันหลายครั้งแล้ว ทั้งที่นี่ กับห้องการ์ตูน ก็เจอปัญหาเดียวกัน คือ เดี๋ยวนี้ภาษามันเปลี่ยนไป มีวิวัฒนาการเสียจนบางที บัญญัติคำแปลใหม่ให้คำศัพท์เดิมก็มี ดิฉันเองไม่มีความรู้ภาษาต่างประเทศ ก็ต้องอาศัยท่านผู้รู้ทั้งหลายแปลมาให้อ่าน แต่เดี๋ยวนี้บางที แม้แต่ภาษาไทยเอง ฉันก็ยังอ่านไม่เข้าใจ (ทั้งที่คนอื่นเขาว่าเขาเข้าใจกัน) สำหรับหนังสือแปลฝั่งญี่ปุ่น มีมาให้อ่านไม่มากมาย นอกจากของรัมโป(สำนักพิมพ์ผีเสื้อ)แล้ว ก็นึกเล่มอื่นไม่ค่อยออก นอกจาก โต๊ะ โตะ จัง :) แต่สำหรับวัฒนธรรม ขนบธรรมเนียม ประเพณี หรือแม้แต่ประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น ดิฉันว่าสนิทสนมกับดิฉันมานานมากกว่าทางฝรั่งนะคะ คงเพราะฉันรับวัฒนธรรมญี่ปุ่นมามาก จากหนัง ละคร ดนตรี การ์ตูน ตามที่ คห.3 ตั้งข้อสังเกต :) ดังนั้น ญี่ปุ่นยุคเก่า (สมัยโอชิน)ไม่ได้ใหม่สำหรับฉัน (โนบุนางะ ฉันยังรู้จักมากกว่านโปเลียน น่ะนะ) งานแปลใหม่ๆ ฉันก็อ่านแทบทุกเล่มนะ กับคินดะอิจิ ก็ชอบพอสมควร แต่ก็อ่านสะดุดมากพอสมควรเช่นกัน จำได้ว่าเคยพูดไปแล้วเรื่อง "หญิงผู้มีอาฆาตแรง" (มันจำฝังใจเลยนะคำเนี้ย) ฉันบอกได้ว่า ฉันพยายามยอมรับ กลิ่นญี่ปุ่น มากแล้ว แต่การที่อ่านแล้วไม่รื่น ไม่เข้าใจ และบางคำก็ใช้ไปในความหมายผิดๆ มีส่วนทำให้ความสนุกของเรื่องลดลงไปมาก ความน่าเชื่อถือในสำนักพิมพ์ บรรณาธิการ ผู้แปล ก็ลดลงไปมากโข (มีส่วนที่ทำให้ไม่ซื้อหนังสือเล่มอื่นๆ ของท่านเหล่านี้ด้วยแหละ) มันอาจจะเป็นวิวัฒนาการทางภาษา เพื่อก่อให้เกิดความหมายใหม่ๆ กับคำศัพท์เดิมๆ มันอาจจะเป็นการพัฒนางานแปลให้ใกล้เคียงกับภาษาต้นฉบับมากกว่าภาษาที่แปล โลกมันกว้างขึ้น ภาษาไทยจึงต้องลดคำลง เพื่อแบ่งที่ให้ภาษาอื่นๆ เข้ามาแบ่งพื้นที่สมอง หนังสือก็มีมากขึ้น ทั้งที่เวลาเรามีจำกัด เราจึงเร่งอ่านเอาความกันมากขึ้น ละเลียดกันน้อยลง เดี๋ยวนี้เขาจึงนิยมงาน "แปล" มากกว่า "แปลและเรียบเรียง" นี่นะ จากคุณ : Jekyll - [ 2 ธ.ค. 50 18:42:27 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เขียนซะยาว ลืมตอบกระทู้ซะงั้น ตอบยากนะคะว่าทำไมงานแปลฝรั่งขายไม่ดีเท่าคินดะอิจิ แต่ถ้าใช้ตัวเองตัดสิน คงต้องบอกว่า เพราะเดี๋ยวนี้ ไม่มีงานดีๆ แปลออกมาเลย ที่มีก็ติดฮอลลิวู๊ด มากมาย (เช่น ดาวินซี่) หรือไม่ก็แนวขำๆเบาๆ แบบนักสืบขนมหวาน ส่วนนักเขียนที่เคยติดตามมาตั้งแต่สมัย สนพ.วรรณวิภา ก็โดน ฤทธิ์ลิขสิทธิ์ดองยาว หรือ ถ้ามีออกมา ก็ "แปลก" ไม่แพ้สำนวนแปลคินดะอิจิเท่าไหร่ หรอกค่ะ กลไกการตลาดย่อมมองที่กลุ่มผู้ซื้อกลุ่มใหญ่ ที่เป็นวัยรุ่น เพราะเป็นวัยที่ความยับยั้งชั่งใจน้อยและกำลังซื้อก็มาก แถมยังโฆษณาง่าย เพราะรับสื่อง่าย หนังสือที่ออกมา ก็ต้องเหมาะกับกลุ่มคนวัยนี้นะคะ คินดะอิจิ น่ะ ถ้าไม่มีคุณหลาน และปกไม่สวย ให้โฆษณาแค่ไหน ก็แป้ก ค่ะ :) ความเห็นส่วนตัวนะคะ จากคุณ : Jekyll - [ 2 ธ.ค. 50 19:02:54 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามาขำคุณ Jekyll หญิงผู้มีอาฆาตแรงอย่างไม่เลิกราของเรา พูดถึงวัฒนธรรม ขนบธรรมเนียม ประเพณี ฯลฯ ผมก็ว่าวัยรุ่น (ซึ่งน่าจะเป็น กลุ่มเป้าหมายของหนังสือเหล่านี้) ก็น่าจะคุ้นเคยกับรสปลาดิบอันนุ่มลิ้น มากกว่าขนมปังแข็งๆจริงแหละ อุปมาเหมือนพูดถึงโกโตะคงนึกภาพออก ง่ายกว่าฮ้าร์ป พูดถึงประตูกระดาษคงนึกภาพออกง่ายกว่าหน้าต่างฝรั่งเศส ฉะนั้น หลังจากรับการ์ตูน, ละคร, ภาพยนตร์, เพลง ฯลฯ แบบแจ๊ปๆที่ ถาโถมเข้ามาชนิดอิ่มจนเต็มคราบ จะรับนิยายที่เป็นตัวหนังสือล้วนๆอีกสัก เล่มก็คงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร พูดถึงหนังสือแปลเอโดงาวะ รัมโปที่ผุสดี นาวาจิตแปลเมื่อนานมาแล้ว ก็โป๊ะ เชะทีเดียว ว่านี่แหละคือหนังสือแปลญี่ปุ่นที่อ่านเพลินดี (แม้ว่าจะผ่านภาษา อังกฤษมาอีกทอดก็ตาม) ถึงเรื่องจะเก่าและแก่กว่า แต่ลีลาชั้นเชิงการเล่า เรื่องน่าประทับใจ และ "เยือก" ไปพร้อมๆกันได้ (แต่ไหงมาอ่านของสยามฯ พิมพ์ถึงประทับใจไม่เท่าหว่า) ขออนุญาตใช้ยันต์กันผีว่า "ความเห็นส่วนตัวนะครับ" ด้วยคน....แฮ่ ต้องรอดูว่าปีหน้า (2008) The Solomon Key ของแดน บราวน์จะจุดไฟที่ ไหม้ฟางไปแล้วให้ฟื้นคืนมาอีกได้หรือไม่ จากคุณ : เอวัง - [ 3 ธ.ค. 50 03:46:15 A:58.64.86.153 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 แต่คินดะอิจิฉบับการ์ตูน ซึ่งเป็นรุ่นหลานไม่มีผลกับการตัดสินใจซื้อของเราแม้แต่น้อย เพราะเราอ่านคินดะอิจิ ฉบับนิยายก่อนที่จะอ่านการ์ตูนซะอีก สาเหตุที่อ่านก็ชอบนิยายนักสืบ และผู้แต่งก็ได้รับการยอมรับ  ก็มั่นใจได้ว่า สิ่งที่ซื้อมาอ่านคงไม่ผิดหวังแน่นอน  ส่วนการ์ตูนเพิ่งได้รู้จากหนังสือนิยายนี่แหละว่ามี ถึงไปเช่ามาอ่าน   อีกอย่าง นิยายหรือหนังผี เรื่องลึกลับ หรือฆาตกรรม ต้องยอมรับว่า ของญี่ปุ่นนี่เจ๋งมาก  ส่วนตัว ต้องยกให้ญี่ปุ่นเป็นจ้าวแห่งการหลอนเลย  จึงมั่นใจที่จะเลือกอ่าน  และเชื่อว่า คนที่อ่านแล้ว ก็จะต้องอยากอ่านเล่มต่อไป ปากต่อปาก ไปเรื่อย ๆ ก็เลยรู้จักและก็เป็นที่ยอมรับจากคุณภาพ ป.ล.เห็นด้วยนะเรื่องภาษาแปล  เพราะบางประโยคถึงกับต้องอ่านซ้ำเพราะไม่เข้าใจ จากคุณ : suppalakk - [ 3 ธ.ค. 50 13:03:22 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มีข้อสังเกตเพิ่มเติม จริงๆลองคิดๆดูถ้าดูว่าขายดีรึไม่ดีจากจำนวนครั้งที่พิมพ์ วรรณกรรมซีเรียสของญี่ปุ่นก็ไม่น่าจะถือได้ว่าขายดีทุกเรื่องนะครับ และอีกด้าน วรรณกรรมของทางฝรั่ง ก็มีที่พิมพ์ขายหลายครั้งแล้วเหมือนกัน ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นของ อมรินทร์ ซึ่งก็น่าจะถีอว่าเป็นผู้บุกเบิกนิยายฝรั่งอย่างเป็นล่ำเป็นสันในตอนที่มันเริ่มบูมอยู่เหมือนกันและก็ยังคงจัดพิมพ์อย่างสม่ำเสมอ และก็จะเป็นของ สนพ. นี้แหละที่หลายๆปกก็พิมพ์หลายครั้งอยู่ เท่าที่เห็นส่วนใหญ่ก็ 4-5 ครั้งขึ้นไปเยอะเหมือนกัน ขณะเดียวกันฝากญี่ปุ้น ของ J-Bliss ก็จะมีหลายปกที่พิมพ์หลายครั้ง โดยมีตัวชูโรงคือ คินดะอิจิ และเซต อะคากาว่า จิโร่ (ซึ่งชูโรงในส่วนย่อยคือ สามสี) ตรงนี้ถ้าลองเทียบผลงานของนักเขียนคนเดียวกันแต่ต่าง สนพ. เช่น งานของ โอตสึ อิจิ รึ มิยาเบะ ยูกิ ของทาง J-Bliss จะมีจำนวนครั้งที่พิมพ์มากกว่าที่ตีพิมพ์โดย Nation (เช่น เรื่องสั้นทูอินวันของ โอตสึ อิจิ ของ เจบลิส พิมพ์ 2-3 ครั้ง แต่ GOTH ของ เนชั่น ยังพิมพ์ครั้งแรกอยู่เลย ZOO พิมพ์2ครั้ง - ของ มิยาเบะ ยูกิ ก็เหมือนกัน แต่งานของสองคนนี้ช่วงหลังก็แผ่วๆลงแล้วทั้งสอง สนพ. แต่ผมเป็นแฟนงาน โอตสึ อิจิ นะ) รึงานของ อะคากาว่า จิโร่ ที่เจบลิสก็จะขายเป็นเทน้ำเทท่ามากกว่า สนพ. เนชั่น ของ สมาคมส่งเสริมไทย-ญี่ปุ่น สยามอินเตอร์ รึจะของ อมรินทร์ ก็เถอะ จะว่าแบบปกดึงดูดไม่เท่ากันมันก็ไม่ได้ว่าจะดีด้อยต่างกันขนาดนั้น ก็ไม่รู้ว่ายอดพิมพ์ของแต่ละสำนักเป็นอย่างไร ต่างกันน้อยมากขนาดไหน ที่บางปกพิมพ์จำนวนครั้งน้อยอาจเพราะพิมพ์มากก็ได้ แต่ก็คิดว่าส่วนนึงภาพลักษณ์ภาพที่ติดในใจของผู้อ่าน ลูกค้าประจำ ของแต่ละ สนพ. รวมถึงการโปรโมท(ซึ่งก็พ้องกับภาพลักษณ์ในใจผู้อ่านอีก) ก็น่าจะมีส่วนมากอยู่เหมือนกัน คนที่เคยติดนิยาย(แบบไหน)จาก สนพ. ไหนก็อาจจะตามงาน(แบบนั้น)จาก สนพ. นั้น นักอ่านและคนอ่านส่วนหนึ่งน่าจะเป็นอย่างนี้เหมือนกัน อมรินทร์ก็จะขายงานฝรั่งเยอะ(และที่บุกเอเชียก็ไม่ค่อยดีเท่าของฝรั่งนัก แต่ผมก็ว่าดีนะจะได้หลากหลาย ยังไงก็ตามผมไม่ชอบ อุโมงค์มรณะ และ คำสาปประตูปีศาจ เอาเลย แต่ ฆาตกรรมอินเตอร์เน็ต ใช้ได้ครับ เพลินๆสนุกดีเหมือนกัน แต่ก็ยังห่างถ้าจะบอกว่าเป็นเล่มในดวงใจอะไรอย่างนั้น ก็ยังสนใจอยากอ่านงานที่มีตัวละครต่อเนื่องจากจีนรึเกาหลีรึอื่นๆอีกนะ-นอกเรื่องอีกล่ะ) ส่วน เจบลิส ก็ขายทางญี่ปุ่นเยอะ(แน่อยู่แล้ว) สนพ.อื่นก็ประปราย แต่ก็ดูเหมือนพยายามจะบุกกันอยู่   ข้อสังเกตย่อย ถ้ามองย่อยมาอีก งานที่ขายดีของเจบลิสอาจพอมองได้ว่าเป็นงานที่มีตัวละครต่อเนื่อง คือ สามสี รึ คินดะอิจิ แต่ส่วนหนึ่งก็อาจเป็นชื่อชั้นของคนเขียนรึตัวละคร(รึทั้งสองอย่าง)ตั้งแต่เรื่มสร้างกระแส(ในไทย) เพราะข้อสังเกตนี้อาจใช้ไม่ได้กับทุก สนพ. และทุกเรื่อง ส่วนตัวละครฝรั่ง ไม่ทราบรายละเอียดเพราะไม่ค่อยได้ติดตามมาก ส่วนที่เป็นตำนานอย่าง โฮห์ม รึ งานของ อกาธา คริสตี้ ก็รู้สึกว่าไม่น่าเอามารวมเทียบเท่าไหร่ แถม เห็นด้วยว่าสำนวนแปลของ ผุสดี นาวาจิต ใน สยองขวัญ เยือกกว่า สยองขวัญทุกเรื่องจริงๆ(และทำให้ เอโดงาวะ รัมโป ขึ้นสู่ทำเนียบหนึ่งนักเขียนในดวงใจกระผมอย่างง่ายดาย) เทียบเรื่องเดียวกันกับสำนวนใน ห้องสีเลือด แล้ว ความรู้สึกก็ต่างกันอยู่ แต่ก็ถือว่าโอเค ยังไงก็ได้อ่านคดีอาเคจิเพิ่มแหละ แถม2 - หนึ่งคำถาม คดีของอเคาจิมีที่ยาวๆรึเป็นนิยายบ้างไม๊ครับ ไม่ใช่ในชุดขบวนการนักสืบเยาวชนนะ จากคุณ : นายblackjack - [ 6 ธ.ค. 50 19:12:13 ]

ความคิดเห็นที่ 19 หนังสือยอดขายธรรมดาเดี๋ยวนี้ก็สามารถพิมพ์ได้ถึง 10 ครั้งนา ทำนองว่า พิมพ์ทีเดียวแปะหน้าปกตั้งแต่ครั้งที่ 1 ถึง 10 (ฮา) เรื่องยาวชุดอาเคจิมีหลายสิบเรื่อง จากคุณ : เอวัง - [ 7 ธ.ค. 50 00:24:12 A:58.64.86.239 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 แต่ยังไม่เคยมีแปลเป็นภาษาไทยใช่มะครับ จากคุณ : blackjack (นายblackjack) - [ 7 ธ.ค. 50 08:38:20 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เลยสงสัยว่าหนังสือแปลญี่ปุ่นเขาคงเอาคนที่เก่งภาษาญี่ปุ่นล้วนๆมาแปลใช่ หรือไม่...ดูจากประวัติผู้แปลก็เข้าใจว่าอย่างนั้น นี่ยิ่งทำให้นึกถึงนักแปล อาชีพอย่าง อ.สายสุวรรณ มีคนเคยถามท่านว่าทำไมแปลหนังสือได้เก่ง นัก ท่านหัวเราะพร้อมกับตอบว่า: "เพราะว่าเก่งภาษาไทยน่ะซิ" คือท่านหมายความว่าคนจะแปลหนังสือได้ดีนั้นภาษาไทยต้องดีเป็นพื้นเสีย ก่อน ส่วนภาษาต้นทางไปมุเรียนเอาทีหลังได้ เท่านี้จะแปลได้ตลอดรอด ฝั่ง ไม่ตายน้ำตื้นอย่างคำที่ยกตัวอย่างไป เห็นด้วย เห็นด้วย และเห็นด้วย จากคุณ : scuba734 - [ 7 ธ.ค. 50 09:11:03 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตอนนี้ขอตอบคำถามบ้างค่ะ ิืติดคินดาอิจิ ทั้งการ์ตูน นิยายภาษาไืย และภาคภาษาอังกฤษ (ที่คนใจดีให้ยืม)ที่ติดเพราะ plot อย่างหนึ่ง (แต่ตอนนี้ เริ่มมี sub-plot ซ้ำ ๆ แล้ว) แต่ก็ยังรับได้ ติดเพราะไม่สยองจนกลัว และไม่เละจนน่าเบื่อ เรียกว่าไต่เส้นแบ่ง (สำหรับตัวเอง) ได้ดีมาก ๆ แต่็ก็็้ไม่ได้ชอบชุดของญี่ปุ่นทุกชุดนะคะ อย่างสารวัตรโอกุนุกิ นี่เ้ป็นอะไรที่รับไม่ได้เลย ชอบแมวสามสี กับซายากะ เหมือนกัน ส่วนเรื่องของภาษา รับว่าอ่านข้าม ๆ ไปค่ะ คือจับเนื่อเรื่องมากกว่าจับภาษา แปลกใจตัวเองเหมือนกัน เพราะถ้ากลับว่าเป็นเรื่องแปลจากภาษาอังกฤษ จะไปจับภาษาไทยที่ใช้ด้วย น่าจะเป็นเพราะไม่รู้ภาษาญี่ปุ่น เลยนึกย้อนกลับ หรือเทียบเคียงไม่ได้ จากคุณ : scuba734 - [ 7 ธ.ค. 50 09:16:15 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คินดะนี่ซีเรียสหรือครับ สงสัยคุณจะอ่านแนวตลกเยอะเกินไปแล้วมั้ง จากคุณ : Jacare - [ 7 ธ.ค. 50 11:28:34 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ^ ^ ซีเรียสที่แปลว่าจริงจังค่ะ ไม่ใช่ที่แปลว่าเคร่งเครียด อธิบายโดยละเอียดไว้แล้ว และถ้าอ่านเนื้อหากระทู้โดยรวมก็น่าจะเข้าใจประเด็นนะคะ อย่ามองแต่ใบไม้ จนไม่เห็นป่าสิคะ จากคุณ : the grinning cheshire cat - [ 7 ธ.ค. 50 14:29:01 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ ************************************************ เท่าที่รู้ นวนิยาย (novel) กับเรื่องสั้นขนาดยาว (novella) ชุดอาเคจิ โคโกโร่ มีสามสิบกว่าเรื่อง ไม่เคยเจอที่แปลเป็นภาษาไทยสักเรื่อง ใครเจอช่วยบอก หน่อย จากคุณ : เอวัง - [ 7 ธ.ค. 50 15:41:15 A:58.64.89.123 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านแล้วครับ เนื้อหากระทู้โดยรวมคนที่ไม่เห็นด้วยกับเรื่องที่คินดะเป็นแนวซีเรียสก็มี ไม่ถือว่าแปลกแต่อย่างใด เรื่องที่คินดะดัง รุ่นหลานก็มีส่วน แต่อาจมีส่วนในแง่ที่ว่าคนคาดว่ารุ่นปู่คงไม่มีกลิ่นอายความเป็นการ์ตูนมากเท่ารุ่นหลาน ก็เลยมาอ่านกันเพราะรู้สึกติดขัดน้อยกว่า จากคุณ : Jacare - [ 7 ธ.ค. 50 19:30:24 ]