ความคิดเห็นที่ 1 เอาบทความของนักเขียนนามอุโฆษ แฮร์มันน์ เฮสเซอ มาให้อ่านค่ะ ======== เพียงความเบิกบานน้อยๆ พจนา จันทรสันติ แปลจาก On Little Joys, My Belief, Hermann Hesse, 1905 มหาชนส่วนใหญ่ในทุกวันนี้ต่างดำรงชีวิตอยู่อย่างเฉื่อยชา แข็งกระด้าง สำหรับผู้คนที่อ่อนไหวละเมียดละไม ล้วนรู้สึกเจ็บปวดคับแค้นต่อวิถีชีวิตอันแห้งแล้งปราศจากศิลปะเช่นนี้ และต่างพากันปลีกตนเร้นหายไป หากพิจารณาดูในแง่ศิลปะและบทกวี ภายหลังจากที่รุ่งเรืองถึงขีดสุดในยุคสัจจะนิยมเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แล้ว มันก็ได้เสื่อมคลายถดถอยลง ทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยความไม่พึงพอใจต่อแนวทางนี้ เป็นสมุฏฐานสำคัญที่ทำให้หวนกลับไปหาแนวทางในยุครีแนสซองส์และโรแมนติค "ท่านขาดศรัทธาปสาทะ" ศาสนจักรประกาศก้อง "สิ่งที่ท่านขาด คือศิลปะ" อาเวนารีอุส (Avenarius) กล่าว ทั้งสองต่างอาจถูก แต่ที่ข้าพเจ้าเชื่อว่าสิ่งที่เราขาดก็คือความร่าเริงเบิกบาน คือความอบอุ่นที่สำนึกรู้อันแรงกล้าประทานให้แก่ชีวิต คือความคิดที่ถือว่าชีวิตเป็นสิ่งเบิกบานเปี่ยมสุขดังงานรื่นเริง สิ่งที่ดึงดูดและทำให้เราตื่นเต้น ปิติอันเป็นคุณสมบัติที่มีอยู่ในยุครีแนสซองส์ก็คืออารมณ์ความรู้สึกเหล่านี้นี่เอง แต่ทว่าความคิดชนิดที่ให้คุณค่าสูงสุดแก่เวลาทุกเสี้ยววินาที ความคิดที่ถือเอาความเร่งรีบรวดเร็วเป็นเป้าหมายหลักของการมีชีวิตอยู่ ความคิดชนิดนี้ ย่อมเป็นศัตรูร้ายกาจที่สุดของความร่าเริงเบิกบานอย่างไม่ต้องสงสัย เราย่อมแย้มยิ้มอย่างเศร้าสร้อยและใฝ่ฝัน เมื่อได้อ่านบทกวีบทร้อยแก้ว ได้รับรู้ถึงการเดินทางของอารมณ์ความรู้สึกอันละเอียดอ่อนแห่งยุคอดีต อย่าสงสัยเลยว่า ปู่ย่าตาทวดของเรามีเวลาเหลือเฟือเอาไว้เพื่อสิ่งใด มีอยู่ครั้งหนึ่ง เมื่อข้าพเจ้าได้อ่านบทกวีของฟรีดริช ชเลเกล (Friedrich Schlegel) ที่คร่ำครวญถึงการไร้หลักฐานอาชีพ ข้าพเจ้าอดไม่ได้ที่จะคิดในใจว่า "ท่านคงจะต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ทีเดียว หากต้องมาทำงานหนักเท่าที่เราทำ ! ความรีบเร่งอันเต็มไปด้วยความก้าวร้าวรุนแรงนี้ ได้มีอิทธิพลในทางทำลายล้างต่อเราตั้งแต่ช่วยวัยแรกของการศึกษาเล่าเรียนเลยทีเดียว นี่เป็นเรื่องน่าเศร้า แต่ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงได้ ซ้ำร้ายยิ่งไปกว่านั้น เพราะแรงเร่งของความเร็วในวิถีชีวิตสมัยใหม่ได้ทำลายเวลาว่างซึ่งมีเหลืออยู่น้อยนิดลงไปโดยสิ้นเชิง และวิธีการหาความสุขของเราก็แลดูน่าทุกข์ทรมานและเหน็ดเหนื่อยไม่น้อยไปกว่าแรงกดดันอันหนักหน่วงของการงานประจำวัน "ให้ได้มากที่สุดและเร็วที่สุด" ได้กลายมาเป็นภาษิต ดังนั้นจึงมีรายการบันเทิงต่างๆ เพิ่มมากขึ้นทุกที ขณะที่ความสุขได้ลดน้อยลงเรื่อยๆ ใครก็ตามที่ได้ไปร่วมงานเทศกาลใหญ่ๆ ในเมืองหรือในมหานคร หรือได้เข้าไปแวะเวียนยังสถานเริงรมย์ในนครหลวงสมัยใหม่ ย่อมมีภาพประทับอันเจ็บปวด หดหู่ ฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ ใบหน้าอันเหยเกปวดไข้เหล่านั้น ดวงตาอันเต็มไปด้วยความอยากความละโมบเหล่านั้น การแสวงหาความเพลิดเพลินอย่างหลงทางเช่นนี้ ถูกกระตุ้นด้วยความรู้สึกไม่เต็มอิ่มซึ่งเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา และในขณะเดียวกันก็พึงพอใจที่จะเป็นเช่นนั้นอยู่ตลอดกาล ลักษณะดังกล่าวนี้ อาจพบเห็นได้ทั่วๆ ไปในโรงละคร ในห้องฟังเพลงและห้องแสดงภาพ การไปเยี่ยมชมนิทรรศการศิลปะสมัยใหม่ยากยิ่งจะเป็นความเบิกบานได้ พวกคนมีสตางค์ก็ใช่ว่าจะหลุดพ้นไปจากลักษณะเลวทรามดังกล่าวได้ เขาน่าจะหลุดพ้น แต่ทว่าที่จริงแล้ว เขาไม่สามารถ ท่านจะต้องคอยเลียนแบบ ดำรงอยู่ในกระแส อยู่บนยอดสุด ที่จริงแล้ว ข้าพเจ้าก็ไม่ได้วิพากษ์วิจารณ์ความเฉไฉเหล่านี้มากไปกว่าที่คนอื่นเคยพูดว่ามาแล้ว ข้าพเจ้าเพียงแต่อยากจะสะกิดให้ระลึกถึงหลักการเก่าแก่ที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวและพ้นสมัยประการหนึ่งที่ว่า ความเบิกบานอย่างพอเหมาะนั้นย่อมแช่มชื่นเป็นทวีคูณ จงอย่าได้ละเลยกับความสุขเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้น เอาละ ลองมาดูกันถึงความพอเหมาะ ในวงสังคมบางระดับนั้น เราต้องการความกล้าที่จะไม่เป็นที่หนึ่ง ในวงกว้างกว่านั้น เราต้องกล้าทีเดียวที่จะต้องไม่อ่านหนังสือใหม่ล่าสุด แม้ภายหลังที่เผยโฉมออกมาสู่สายสาธารณชนแล้วถึงสองสามสัปดาห์ และในวงกว้างที่สุด เราย่อมตกเป็นเหยื่อของการเยาะเย้ยถากถาง หากเราไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์รายวัน แต่ข้าพเจ้าก้เคยได้เห็นผู้คนเหล่านั้น ซึ่งได้บ่มเพาะความกล้าเช่นนี้ขึ้นมาโดยไม่รู้สึกเสียใจเลย ขอเพียงให้คนผู้ซึ่งเป็นสมาชิกผู้ไปชมละครทุกอาทิตย์ งดเสียบ้าง และไปเพียงอาทิตย์เว้นอาทิตย์ ถ้าเขาทำดังนั้นได้โดยไม่รู้สึกเสียดาย ข้าพเจ้ากล้ารับรองได้ว่า เขาจะได้อะไรบางอย่าง ขอให้ใครก็ตามซึ่งมีนิสัยชอบดูภาพเขียนในห้องแสดงภาพเสียจนถ้วนทั่ว หากมีสักครั้งหนึ่ง ลองใช้เวลาสักชั่วโมงหรือนานกว่านั้น หน้าภาพเขียนชิ้นเยี่ยมเพียงภาพเดียว และก็ให้รู้สึกพึงพอใจแล้วสำหรับวันนั้น เชื่อแน่ว่าเขาจะได้รับมากยิ่งในการทำดังนั้น ขอให้นักอ่านหนังสือประเภทกระหายอ่าน ลองพยายามดูอย่างเดียวกัน แม้ว่าบางครั้งเขาจะรู้สึกอึดอัดที่ไม่สามารถร่วมสนทนาเกี่ยวกับหนังสือบางเล่มได้ และบางครั้งอาจถูกยิ้มหัว แต่ไม่ช้านานนัก เขาก็จะได้เข้าใจมากขึ้น และเป็นฝายยิ้มหัวเสียเอง และใครก็ตามที่หาวิธีควบคุมตัวเองไม่ได้ ขอให้ลองสร้างนิสัยเข้านอนแต่สิบโมงอย่างน้อยที่สุดอาทิตย์ละครั้ง เขาจะต้องพิศวงที่การยอมสละเวลาและความเพลิดเพลินเพียงเล็กน้อยนี้ กลับเป็นคุณอย่างอเนกอนันต์ ความสามารถที่จะหล่อเลี้ยง "ความเบิกบานเล็กๆ" นี้ไว้ ย่อมสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับความรู้จักประมาณ ความสามารถประการนี้ แรกเริ่มเดิมทีก็เป็นธรรมชาติของมนุษย์ทุกคน และเป็นตัวเอื้อให้เกิดบางสิ่งบางอย่าง ซึ่งในชีวิตประจำวันของสังคมสมัยใหม่แทบจะลืมเลือนหรือสูญหายไป บางสิ่งบางอย่างนั้นได้แก่ความเบิกบานแช่มชื่น ความรัก และบทกวีในหัวใจ ความสุขเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ น้อมเสนอตัวเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนยากจน ทว่ามันแฝงตัวและกระจัดกระจ่ายอย่างเสรีอยู่ในชีวิตประจำวันทั้งหมด จนยากยิ่งที่จิตใจอันเฉื่อยทึบของคนงานนับอนันต์เหล่านั้นจะสังเกตเห็น มันไม่ได้ผุดเด่นให้เห็นขึ้นมา ไม่ได้โฆษณาตัวเอง และไม่ต้องซื้อหา (ทว่าแปลกยิ่ง ก็คือหมู่คนจนเหล่านี้แหละที่ไม่รู้ว่าความสุขที่งดงามที่สุดนั้นไม่ต้องเสียเงินเลย) ในบรรดาความเบิกบานทั้งหลายที่ได้กล่าวมานั้น ยังมีที่ผุดขึ้นมาจากได้ชิดใกล้กับธรรมชาติ ดวงตาของเรา นอกจากเหนือจากที่ถูกใช้อย่างผิดๆ เป็นดวงตาที่เหนื่อยล้าตึงเครียดของผู้คนสมัยใหม่ ก็ยังอาจเป็นแหล่งกำเนิดแห่งความเบิกบานใจอันไม่มีเหือดแห้ง ขอเพียงเราปรารถนา ขณะที่ข้าพเจ้าเดินไปทำงานในยามเช้า ข้าพเจ้าสังเกตเห็นคนงานคนอื่นๆ มากมาย ซึ่งเพิ่งคลานงัวเงียออกมาจากเตียง รีบเร่งแยกย้ายกันไปทุกทิศทุกทาง เดินหนาวสั่นไปตามท้องถนน ทุกคนพากันเดินจ้ำ ดวงตาเพ่งจับอยู่บนทางเท้า หรืออย่างดีก็เพียงมองดูเสื้อผ้าและใบหน้าของคนที่สวนทางมา เงยศีรษะขึ้นสิ มิตรรัก ลองดูสักครั้งซิ มองดูต้นไม้หรืออย่างน้อยที่สุดก็ท้องฟ้า สิ่งเหล่านี้อาจแลเห็นได้อยู่ทั่วๆ ไป ไม่จำเป็นจะต้องเป็นฟ้าสีครามสดใสหรอก อย่างน้อยที่สุดก็น่าจะสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของแสงแดด มันพยายามแสงตัวเองให้เรารับรู้อยู่เสมอ ลองสร้างนิสัยที่จะแหงนดูฟ้าทุกๆ เช้า และทันใดท่านก็จะรู้สึกได้ถึงบรรยากาศรอบๆ ตัว กลิ่นหอมของยามเช้าอันสดชื่น ซึ่งน้อมกำนัลมาให้ในช่วงต่อแห่งยามหลับและยามงานอันน่าเหน็ดเหนื่อย ท่านจะพบอยู่ทุกๆ วันว่าจั่วของบ้านทุกๆ หลังต่างมีลักษณะเฉพาะของมันเอง มีการจุดโคมไฟเฉพาะแบบ ใส่ใจกับสิ่งต่างๆ รอบตัวอีกสักเล็กน้อย แล้วท่านก็จะพบร่องรอยของความพึงพอใจตกค้างอยู่ในตัว จะพบความสัมพันธ์ที่ดำรงอยู่ร่วมกันกับธรรมชาติ ดวงตาจะเริ่มคุ้นเคยกับการถ่ายรับเอาความเบิกบานเล็กๆ น้อยๆ เข้ามา มันจะค่อยเรียนรู้อย่างค่อยเป็นค่อยไปและเป็นธรรมชาติที่จะเพิ่งพินิจดูธรรมชาติและถนนหนทางในเมือง ที่จะแลเห็นคุณค่าของความปิติอันไม่เหือดแห้งในชีวิตประจำวัน จากจุดนี้ไปจนถึงดวงตาอันแหลมคมอ่อนไหว ก็ถือเป็นครึ่งทางของการเดินทางอันยาวไกลแล้ว ที่สำคัญที่สุดก็คือจุดเริ่มต้น คือดวงตาที่เปิดขึ้นรับรู้ความจริง ไม่ว่าจะเป็นผืนฟ้าที่แผ่กว้างไพศาล กำแพงสวนที่ปกคลุมเขียวชอุ่มด้วยกิ่งไม้ ถ้าที่แข็งแรง สุนัขที่งามสง่า ไม่ว่าจะเป็นหมู่เด็กๆ หรือดวงหน้าอันงดงาม เหตุใดเราจึงยอมที่จะพลาดจากการมองเห็นสิ่งเหล่านี้ไป ใครก็ตามที่มีกุศโลบายอันแยบยลนี้ แม้ในท่ามกลางช่องว่างระหว่างตึกรามบ้านช่อง ก็ยังอาจแลเห็นสิ่งทรงคุณค่าโดยไม่เสียเวลาเลย ยิ่งไปกว่านั้น การแลเห็นชนิดนี้ก็หาได้เหน็ดเหนื่อยไม่ ตรงข้าม กลับบันดาลให้เกิดความกระปรี้กระเปร่าสดชื่น ไม่เพียงเฉพาะกับดวงดาวเท่านั้น สิ่งต่างๆ ล้วนมีแง่มุมอันชวนมอง แม้จะเป็นสิ่งที่เล็กน้อยที่สุด หรือที่น่าเกลียด เราก็ควรจะมองดูอย่างใส่ใจ จากการมองเห็นชนิดนี้ จึงก่อเกิดความเบิกบาน ความรัก และสิ่งสุนทรีย์ขึ้นในชีวิต คนที่ไปเก็บดอกไม้เล็กๆ มาเป็นครั้งแรกในชีวิต เพื่อว่าจะนำมาไว้ใกล้ๆ ขณะที่ตนทำงาน คนผู้นั้นย่อมเฉียดเข้าใกล้ความเบิกบานในชีวิตอีกก้าวหนึ่ง มีโรงเรียนสตรีอยู่ตรงข้ามบ้าน ซึ่งข้าพเจ้าอยู่อาศัยใช้ทำงานเป็นเวลานาน มีสนามเด็กเล่นของเด็กๆ อายุสิบขวบตั้งอยู่ข้างๆ บ้าน สมัยนั้นข้าพเจ้ามีงานที่จะต้องทำมากมาย และก็ถูกรบกวนมากจากเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆ ที่กำลังเล่น แต่ความปิติเบิกบานและพลังแห่งชีวิตที่ได้จากการเหลือบแลดูเพียงครั้งหนึ่งช่างมากมายเกินกว่าที่จะบรรยายได้หมดสิ้น เสื้อผ้าอันมีสีสันเหล่านั้น ท่วงท่าอันคล่องแคล่วเปี่ยมพลังเหล่านั้น ช่วยชุบย้อมความปิติที่จะมีชีวิตอยู่ เวลาเห็นเด็กๆ ที่ขี่จักรยานหรือวิ่งไปโรงเรียน ก็ให้ความรู้สึกเช่นเดียวกัน ใครก็ตามที่ได้สังเกตเห็นการละเล่นของแสงและเงาบนพื้นผิวเรียบที่ทาสี ดังเช่นบนผนังบ้าน ย่อมตระหนักดีถึงความปิติเบิกบาน มีความสุขเล็กๆ น้อยๆ มากมายที่รอให้สายตาแลเห็น ขอยกตัวอย่างมาเพียงเท่านี้ ท่านผู้อ่านอาจสามารถจินตนาการเอาถึงความสุขเล็กๆ น้อยๆ แบบอื่นๆ อาจจะเป็นสิ่งที่ชื่นบานที่สุดดังเช่นการดมกลิ่นหอมของดอกไม้หรือผลไม้ หรือการสดับฟังเสียงของตน เสียงของผู้อื่น สดับฟังเสียงพูดอันไร้เดียงสาของเด็กๆ ฟังเสียงผิวปากหรือครวญเพลงที่แว่วมาจากที่ห่างไกลและรับรู้ถึงสิ่งเล็กๆ น้อยๆ นับพัน ซึ่งเราอาจนำมาถักทอเป็นสายสร้อยแห่งความเบิกบานสวมใส่ให้แก่ชีวิตของตน คำแนะนำสำหรับผู้ที่ทุกข์ทรมานเนื่องจากไม่ค่อยมีเวลาเป็นตัวของตัวเอง หรือเฉื่อยชาขาดอารมณ์ความรู้สึก ก็คือลองพยายามแสวงหาความสุขเล็กๆ น้อยๆ ให้ได้มากที่สุดทุกๆ วัน และลองลดทอนความปรารถนาในความสุขอย่างใหญ่ เช่นการหาวันหยุดหรือหาเวลาล่างของตนเองลง เพราะความสุขเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้แหละ ที่ช่วยผ่อนคลายชุบชูชีวิต ช่วยปลดปล่อยและบรรเทา หาใช่ความสุขอย่างใหญ่ไม่ แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 50 08:35:12 จากคุณ : AntiSpam (อันตราคนี) - [ 1 ธ.ค. 50 08:29:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เรียนรู้ว่าชีวิตนี้เป็นทุกข์ และปฏิบัติตนเพื่อดับทุกข์นั้นโดยสิ้นเชิง ตามแนวทางที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงวางไว้ "เท่านั้น" ครับ จากคุณ : oscilated - [ 1 ธ.ค. 50 08:33:40 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ในหนังสือสนทนากับพระเจ้า บอกว่าเราทุกคนแต่เดิมเป็นเพียงหนึ่งเดียว แต่สิ่งที่มีเพียงหนึ่งเดียว ไม่สามารถเห็น เข้าถึง รับรู้ หรือตระหนักถึงตัวเองได้ จึงจำเป็นต้องมีสิ่งอื่นหลายสิ่ง มาตระหนักเรา และเราตระหนักถึงกันและกัน สิ่งเดียวในตอนเริ่มแรกนั้น จึงได้แตกตัวออกเป็นสรรพสิ่งทั้งหลายในจักรวาล จุดหมายก็เพื่อให้สรรพสิ่งนั้นตระหนักกันและกัน ดีเลว ขาวดำ สุขทุกข์ ไม่ดีไม่เลว ไม่ขาวไม่ดำ ไม่สุขไม่ทุกข์ ฯลฯ และผลรวมของทั้งหมดนั้น ก็คือการเข้าถึงตัวเอง นี่คือคำตอบของคำถามที่ว่า สรรพสิ่งมีอยู่เพื่อและเพราะอะไร เขาอธิบายไว้งี้นะ เข้าใจว่าเป็นวิธีอธิบายแบบพวกคริสเตียน ผมเองไม่ใช่คริสเตียน แค่เอาหนังสือเขามาอ่าน ถือเป็นอีกทางเลือกของแนวคิด มันเม้กเซ้นส์ดีเหมือนกัน ผมว่า จากคุณ : บัตรผ่าน - [ 1 ธ.ค. 50 09:23:38 A:203.113.33.11 X: TicketID:140780 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มันเป็นเรื่องศีลธรรม ส่วนตัว ศีลธรรมก็คือทางเดินชีวิตและพลังของคุณเอง ปรัชญาใหม่ๆ อย่าง ทฤษฎี กระบวนระบบ (general system theory)บอกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลก นอกจากจะแสดง หน้าที่ของมันแล้ว มันยังแสดง ความหมาย ของตัวมันเอง ความต้องการที่จะมีอยู่ของตัวมันเองอีกด้วย  โลกนี้มีอยู่ในฐานะสิ่งมีชีวิต ที่เป็นปัจเจกภาพ  ทุกชีวิต แตกต่างกัน มีความหลากหลาย และ เติบโตก้าวหน้าพัฒนาได้ อย่าง การทำงาน ที่จริง มีคนเยอะมากที่เห็นว่างาน ไม่ได้เป็นแค่เพียงหน้าที่ แต่มันคือชีวิตเลย มันคือสิ่งที่เชื่อมต่อตัวตนเขากับโลกเลย ที่คุณก็ต้องหามันให้เจอ แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 50 23:00:53 จากคุณ : the author - [ 1 ธ.ค. 50 22:52:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อยากรู้ว่าทุกคนมองชีวิตเป็นอย่างไร ----เป็นชีวิต ใช้ชีวิตอยู่เพื่ออะไร ----เพื่อหาสัจธรรมความจริง และมีความสุขได้อย่างไร ----สุขเหนือความสงบไม่มี จากคุณ : จาก - [ 1 ธ.ค. 50 23:15:19 A:58.64.101.144 X: TicketID:159709 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มองชีวิตเป็นอย่างไร? ชีวิต คือ 'โอกาส' ใช้ชีวิตอยู่เพื่ออะไร? ใช้ 'โอกาส' ทำสิ่งต่างๆภายใต้ 'เงื่อนไขและข้อจำกัด' ทั้ง 'เงื่อนไขและข้อจำกัด' ของตัวเอง ของสังคม ของโลก และของจักรวาล และมีความสุขได้อย่างไร? เข้าใจและยอมรับ 'เงื่อนไขและข้อจำกัด' เหล่านั้น จากคุณ : Amygdala - [ 2 ธ.ค. 50 13:43:26 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คห.1....ก็เพราะ แต่ละชีวิต  เป็นเครือข่ายของชีวิตธรรมชาติ ที่ครอบคลุมเราอยู่ทุกขณะ  การรับรู้  รู้สึก ต่อร่างที่ใหญ่อันเราดำรงอยู่ จึงช่วยประสานทุกสิ่งให้เป็นหนึ่ง  ไม่แปลกแยก  ตามวิถีหลักของสังคม คห.2  ชีวิตเป็นทุกข์ ดังนั้น  ทิศทางจึง คือ การพัฒนาจิต เพื่อ การหลุดพ้น คห3..ผลรวมของทั้งหมดนั้น ก็คือการเข้าถึงตัวเอง ตรงนี้  ตย.ง่ายๆเลย  ก็เช่น  อวัยวะภายในร่างกาย อาทิ ตับ ไต หัวใจ ปอด.. มันทำหน้าที่ของมัน เพื่อ  องคาพยพแห่งร่างกาย  ท้ายสุดมันก็ส่งผลย้อนกลับ มาสร้างสุขภาวะแห่งตัวมันเองด้วย......สะท้อน หลักว่า ...หนึ่งเพื่อทั้งหมดและทั้งหมดก็เพื่อหนึ่ง.... คห4..ที่คุณก็ต้องหามันให้เจอ โอเค........เลย.. คห.5  ....สุขเหนือความสงบไม่มี ใช่เลย....ประสบการณ์มาก  ก็จักเห็นเช่นว่า... คห6.   .....เข้าใจและยอมรับ 'เงื่อนไขและข้อจำกัด' เหล่านั้น เพราะ ชีวิตเป็นสิ่งที่ท้าทาย และมีสิ่งที่น่าค้นหา.....มากมาย จากคุณ : dicky5 - [ 2 ธ.ค. 50 16:48:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เคยอ่านหนังสือมานะคะ เค้าว่าประมาณว่า คนที่จะมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขได้ หมายความว่า ตอ้งยอมรับและเข้าใจได้ที่สุดว่า ความหวังบางประการ ไม่อาจะเป็นจริงได้ คนที่มีความสุขกับชีวิต คือคนที่เลือกจะอยู่ในโลกแห่งความเป็นไปได้ แทนการดันทุรังหมายมุ่งไขว่คว้าหาแต่ดวงจันทร์แล้วล้มเหลวตลอดเวลา ทำให้เกิดอาการเหนือ่ยล้า อย่างที่นักเขียนนามอุโฆษ แฮร์มันน์ เฮสเซอ เค้าว่าไว้ แต่คนที่มีความสุข คือคนที่ไขว่คว้าหาสิ่งที่ต้องการ ภายใต้สติสำนึกรู้อยู่ตลอดเวลาว่าทุกอย่างในโลกมีข้อจำกัด และไม่มีอะไรสมบูณณ์พร้อมรวมทั้งตัวเราเอง หลายคนอาจจะรู้อยู่แล้ว.... แต่การใช้ชีวิตตั้งอยู่บนความหยั่งรู้แล้วรึยัง เป็นอีกเรือ่งนึง จากคุณ : dolphin_moo - [ 2 ธ.ค. 50 18:55:46 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามความคิดส่วนตัวถ้าถามว่า      "ทุกคนมีชีวิตอยู่เพื่อและเพราะอะไร"   เป็นคำถามที่ไม่เป็นกลาง   เพราะเอาตัวเรา (คน)  เข้าไปเกี่ยวข้อง  ถ้าถามลักษณะนี้  จะมีคำตอบให้เเก่คนเท่านั้น      เเต่จริงๆเเล้ว  ในตัวมนุษย์ก็ประกอบด้วยชีวิตเล็กๆจำนวนมาก  เช่น เซลต่างๆ  ที่เกิดเเละตาย  เกิดเเละตาย อยู่ตลอดเวลา  ถ้าถามว่าเซลเหล่านั้นเกิดมาเพื่ออะไร   คำตอบคือ    มันเกิดขึ้นเพื่อรักษาส่วนรวมเอาไว้ให้มีชีวิตอยู่  คือ  ถ้าเซลตายมากๆเนื้อเยื่อซึ่งเป็นภาพรวมของเซลก็จะตาย   เมื่อมองลักษณะความสัมพันธ์ระหว่างชีวิตเหล่านี้ในลักษณะเเคบ   เเล้ว ลองมองให้กว้างขึ้นบ้าง   คือ   มองชีวิตมนุษย์ทั้งชีวิต  จนถึง  สิ่งมีชีวิตทุกชนิด   เเล้วมองมันให้เป็นส่วนย่อยเหมือนเซลต่างๆในร่างกาย   ก็อาจจะพอเดาเอาได้ว่า   มีชีวิตอยู่เพื่ออะไร  เพราะอะไร   ก็เพื่อที่จะรักษาความสมดุลย์ของภาพรวมของอะไรสักอย่างให้คงอยู่   ถ้าสมมุติฐานตรงนี้มีน้ำหนักพอ   มันจะยืนยันว่า   สิ่งมีชีวิตจะต้องมีอีก  เเละมีอยู่ต่อไป  เพื่อรักษาภาพรวมของสมดุลย์ของxxxxxนั้นเอาไว้     เเล้วถ้าชีวิตเป็นส่วนที่ต้องมีเพื่อรักษาสมดุลย์ของภาพรวม   เเสดงว่าชีวิตนั้นถือว่า   "มีความจำเป็น"   เเต่  "ไม่สมบูรณ์"   เช่น  วิวัฒนาการที่ทำให้สิ่งมีชีวิตพัฒนาเปลี่ยนตัวเองเพื่ออยู่รอดให้ได้  ก็น่าจะเเสดงว่า  สิ่งมีชีวิตไม่ใช่สิ่งสมบูรณ์     สิ่งมีชีวิตจำเป็น   เเต่โดยตัวชีวิตเอง  มันไม่ใช่สิ่งสมบูรณ์  เพราะถ้าชีวิตเป็นเเค่ส่วนย่อยเป็นส่วนประกอบของ  สิ่งที่สมบูรณ์กว่า  ก็น่าจะหมายถึงความสมบูรณ์ของภาพรวมที่กว้างกว่านั้น  เช่น  มองดาวโลกเป็นภาพรวม(ตัวอย่าง)  อะไรอย่างงี้   ชีวิตจำเป็นในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งที่ต้องมีเพื่อรักษาภาพรวมของความสมดุลย์ xxxxx เอาไว้    เเละสิ่งที่เข้ามารักษา  ไม่น่าจะมีเเค่  "ชีวิต"  เท่านั้น ที่จำเป็น  เเต่อาจจะมีส่วนอื่นที่เกี่ยวข้องที่ซับซ้อน  อีกหลายอย่าง   บางอย่างอาจจะเป็นสิ่งที่มีอยู่ในชีวิตเอง   หรือมาจากสิ่งอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องกับชีวิต   อาจจะเป็นอะไรก็ได้เเม้เเต่  ช่องว่าง space หรือ ความว่าง   เป็นต้น จากคุณ : โยชิซูกุ - [ 3 ธ.ค. 50 13:08:58 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คนเราเกิดมาควรทำสิ่งที่สนุกสนาน เพื่อให้คุ้มกับที่เราได้เกิดมา จากคุณ : บล็อคปาหัว - [ 4 ธ.ค. 50 20:20:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คำตอบ คือ ความจริง ความจริง = ธรรมชาติ ธรรมชาติ= สิ่งที่เราไม่รู้ ส่ิงที่เราไม่รู้= การรับรู้ของเราไม่สมบูรณ์ การรับรู้ของเราไม่สมบูรณ์ = ความบกพร่องของคน ความบกพร่องของคน= การแสวงหา เติมเต็ม การแสวงหา เติมเต็ม = การค้นหาอะไรบางอย่างเพื่อให้รับรู้อย่างแท้จริง การค้นหาอะไรบางอย่างเพื่อให้รับรู้อย่างแท้จริง = ปัญญา ปัญญา = ความจริง ชักงง ๆ เหมือนกัน ค่อย ๆคิด เผื่อเจอของดี จากคุณ : นินจา - [ วันพ่อแห่งชาติ 14:44:58 A:192.168.10.107 X:210.246.152.6 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอบตามที่ตัวเองคิดและรู้สึกนะคะ เพราะไม่ค่อยมีความรู้ทางปรัชญาเท่าไหร่ เมื่อคนเราเกิดมา ก็เป็นส่วนหนึ่งของจักรวาล เป็นส่วนหนึ่งของโลก เป็นส่วนหนึ่งของสังคมที่ตัวเองอยู่ การที่คนๆนึงมีชีวิตอยู่ก็เพื่อทำให้ส่วนที่เหลือสมบูรณ์  เพื่อกระบวนการต่างๆของสังคม เราจึงใช้ชีวิตอยู่เพื่อทำให้สิ่งอื่นสมบูรณ์ ในขณะเดียวกันสิ่งอื่นก็ต้องเกิดขึ้นมา เพื่อทำให้ชีวิตเราสมบูรณ์เท่าที่จะเป็นได้ ดังัน้นตามความเห็นของดิฉัน คนเรามีชีวิตอยู่เพื่อเติมความสมดุลย์ให้สิ่งอื่นๆ ไม่ทราบว่าตอบอย่างนี้จะดูเป็นคำตอบทางโลกมากไปมั้ยนะคะ ^^ จากคุณ : แพนด้าท้องแก่ - [ 14 ธ.ค. 50 04:34:01 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คห.12  คุณตอบได้จริงใจดี แต่ทำไมออกอาการเกรงใจในความเห็นที่แสดงออก หรือว่า ...ทางโลกมันผิด หรือไม่ดี หรืออย่างไร... หรือมีทางอื่นอีก..................? จากคุณ : dicky5 - [ 14 ธ.ค. 50 09:39:03 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่า... กลับไปอ่านความเห็นตัวเอง ดูเกรงใจจริงๆแหะ ไม่ได้คิดว่าทางโลกผิดหรือมไม่ดีหรอกค่ะ แต่คิดว่าน่าจะมีทางอื่นๆอีกอ่ะค่ะ ^^ จากคุณ : แพนด้าท้องแก่ - [ 14 ธ.ค. 50 14:41:16 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ทุกคนมีชีวิตอยู่เพื่อและเพราะอะไร อยากรู้ว่าทุกคนมองชีวิตเป็นอย่างไร ใช้ชีวิตอยู่เพื่ออะไร และมีความสุขได้อย่างไร จากคำถามเจ้าของกระทู้ คาดเดาด้วยตนเองว่าคงอยากทราบความคิดเห็นของแต่ละท่านว่าตนนั้นมีชีวิตเพื่อสิ่งใด และจะมีความสุขกับชีวิตได้อย่างไร สำหรับข้าพเจ้านั้น สามารถมีความสุขกับชีวิตโดยไม่คาดหวังอะไรมากเกินไปนัก พยายามมองทุกสิ่งรอบกายให้เป็นสุข ที่กล่าวมาคือวิถีทาง เพียงแต่จนบัดนี้ก็ยังทำได้ไม่สมบูรณ์แบบนัก บางครั้งก็ยังปล่อยให้โมหะจริตเข้าบดบังความสุขรอบด้าน ชีวิตของข้าพเจ้ามีอยู่เพื่อสามสิ่งหลัก 1.เพื่อจารึกชื่อของตนไว้ในโลก(อาจเป็นความคิดที่ค่อนข้างเป็นไปในแนวทางการยึดมั่นถือมั่นเกินไปนิด แต่จะทำอย่างไรได้เล่า ข้าพเจ้าไม่อาจโกหกตนเองได้) ให้คนได้รับรู้ว่าครั้งหนึ่ง มีบุคคลเช่นข้าพเจ้าอยู่บนโลกใบนี้ แต่แน่นอนว่าไม่ใช่จารึกในด้านเสีย ย่อมเป็นด้านดี ด้านการสร้างสรรค์ 2.เพื่อแสวงหาความสุข ซึ่งเป็นความสุขทุกรูปแบบ แสวงหารับรู้ถึงทุกสิ่งที่ทำให้บังเกิดความรู้สึกดี จวบจนลมหายใจสุดท้าย มนุษย์เราเกิดมาย่อมต้องตาย ดังนั้นไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องเร่งร้อนด่วนตายจากไป 3.เพื่อแสวงหาเหตุผลในข้อที่ว่า  เรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร ? จากคุณ : Sanquis (Mr.Crimson) - [ 17 ธ.ค. 50 18:00:51 ]