ความคิดเห็นที่ 1 จำง่าย ๆ ดังนี้   ๑. เราจะใช้ไม้ตรีและไม้จัตวาสำหรับอักษรกลางเท่านั้น อ่านรายละเอียดในลิ้งก์ที่ให้ไว้ข้างล่าง ข้อสงสัยบางอย่างเกี่ยวกับอักษรไทย http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/10/K4772506/K4772506.html ๒. การใช้ไม้ไต่คู้ จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 2 ธ.ค. 50 12:08:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 การสร้างคำในภาษาไทยไม่เพียงมีเรื่องคำผสม  คำซ้อน  คำซ้ำ เท่านั้นครับ การเปลี่ยนระดับเสียงของคำในภาษาไทยก็เป็นการสร้างคำอย่างหนึ่ง ในด้านการพูด ต้องพูดคำภาษาไทยให้ถูกต้องตามระดับเสียง ไม่อย่างนั้นจะพูดไม่รู้เรื่อง  ยกเว้นว่ามีแค่บางคำเท่านั้นที่เพี้ยนระดับเสียง ในด้านการเขียน การเขียนก็คือ  การใช้ตัวอักษรเป็นสัญลักษณ์นั่นเอง ในเมื่อภาษาพูดมีการใช้ระดับเสียง   เวลาเขียนก็ต้องใส่เครื่องหมายวรรณยุกต์ลงไปในคำเขียนเพื่อบอกระดับเสียงของคำด้วย อักษรกลาง อักษรกลางไม่มีปัญหา  เพราะใช้สัญลักษณ์วรรณยุกต์มากำกับตรงตามเสียง ปา   ป่า   ป้า   ป๊า   ป๋า จา   จ่า   จ้า   จ๊า   จ๋า เป็นต้น เรื่องอักษรกลางไม่ค่อยมีปัญหาหนักหนาสาหัสเท่าไหร่ในการอธิบาย แต่อักษรสูงและต่ำนี่สิ เพื่อนชาวต่างชาติของคุณกำลังสนใจเรียนภาษาไทยใช่ไหม พื้นฐานสำคัญในการใช้ภาษาไทย  อยู่ที่การผันเสียง ด้วยครับ อักษรกลาง   ก   จ   ด   ต  บ   ป   อ  พวกนี้เมื่อประสมกับสระเสียงยาว จะมีพื้นเสียงเป็นเสียงสามัญ  เวลาเขียนจึงไม่ใช่ปัญหา  เพราะเสียงสามัญไม่มีรูปเขียนอยู่แล้ว อักษรต่ำ เช่น  ค  ง  ช  ซ  เป็นต้น  พวกนี้เมื่อประสมกับสระเสียงยาว จะมีพื้นเสียงเป็นเสียงสามัญ  เวลาเขียนจึงไม่ใช่ปัญหา เพราะเสียงสามัญไม่มีรูปเขียนอยู่แล้ว อักษรสูง(เริ่มมีปัญหา) เช่น ข  ฉ  ส  เป็นต้น  พวกนี้เมื่อประสมกับสระเสียงยาว จะมีพื้นเสียงเป็นเสียงจัตวา  เวลาเขียนแม้จะมีเสียงจัตวาก็จริง และจัตวามีรูป (+) ก็ไม่เขียนกำกับคำไว้ เพราะพื้นเสียงเป็นเสียงจัตวาอยู่แล้ว  จึงไม่ต้องเขียนกำกับไว้ ดังนั้น หากต้องการใช้เป็นและใช้ให้ถูกต้อง  ต้องเข้าใจว่า... ระดับเสียงในภาษาไทย มีผลต่อการกำหนดความหมายของคำ หากจะใช้เครื่องหมายวรรณยุกต์ให้ถูกต้อง  ก็ต้องเข้าใจเรื่องการผันคำ เพื่อจะได้เขียนเครื่องหมายวรรณยุกต์กำกับ กำหนดเสียงสูงต่ำของคำนั้นให้ถูกต้อง จากคุณ : เข้ามาจอบ - [ 2 ธ.ค. 50 12:34:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เอาพระนิพนธ์สมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ  เรื่องวรรณยกต์  มาช่วยครับ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=rattanakosin225&month=23-03-2007&group=2&gblog=47 อธิบายเรื่องวรรณยุกต์          อธิบายเรื่องวรรณยุกต์ เดิมนึกว่าจะไม่ยืดยาว แต่เมื่อคิดค้นหาหลักฐานไป เห็นความข้อซึ่งมิได้เคยวินิจฉัยให้ตลอดมาแต่ก่อนหลายข้อ จึงจะต้องกล่าวให้พิสดารสักหน่อย          ตามตำราสอนภาษาไทยที่ใช้ในปัจจุบันนี้ กำหนดเสียงพูดภาษาไทยสูงต่ำผิดกันเป็น ๕ เสียง จะสมมติเรียกเป็นชื่อของเสียงว่า                           เสียงที่ ๑ เช่นว่า ออ                           เสียงที่ ๒ เช่นว่า อ่อ                           เสียงที่ ๓ เช่นว่า อ้อ                           เสียงที่ ๔ เช่นว่า อ๊อ                           เสียงที่ ๕ เช่นว่า อ๋อ          ตัวหนังสือไทยกำหนดพยัญชนะเป็น ๓ พวก พวก ๑ คือตัว ข ฃ ฉ ฐ ถ ผ ฝ ศ ษ ส ห ๑๑ ตัวนี้เรียกว่าอักษรสูง อ่านโดยลำพังเป็นเสียงที่ ๕ อีกพวก ๑ คือตัว ก จ ฎ ฏ ด ต บ ป อ ๙ ตัวนี้เรียกว่าอักษรกลาง อ่านโดยลำพังเป็นเสียงที่ ๑ อีกพวก ๑ คือตัว ค ฅ ฆ ง ช ซ ฌ ญ ฑ ฒ ณ ท ธ น พ ฟ ภ ม ย ร ล ว ฬ ฮ ๒๔ ตัวนี้เรียกว่าอักษรต่ำ อ่านโดยลำพังเป็นเสียงที่ ๑ เหมือนกันกับอักษรกลาง          วิธีเขียนหนังสือซึ่งจะอ่านให้เป็นเสียงสูงต่ำอย่างไร มีเครื่องหมายเรียกว่าวรรณยุกต์ สำหรับเขียนประกอบให้รู้ว่าจะต้องอ่านเป็นเสียงไหน วิธีใช้วรรณยุกต์ผันเสียงอักษรสูง อักษรกลาง และอักษรต่ำผิดกัน          เสียงที่ ๑ เป็นเสียงปรกติของอักษากลางและอักษรต่ำ แต่อักษรสูงไม่มีวิธีผันเป็นเสียงที่ ๑ ต้องใช้อักษรต่ำแทน          เสียงที่ ๒ ใช้ไม้เอกผันอักษรสูงเช่นคำว่า ไข่ และอักษรกลางเช่นคำว่า ไก่ แต่อักษรต่ำนั้น โดยลำพังผันด้วยไม้เอกอ่านเป็นเสียงที่ ๓ เช่นคำว่า ไม่ ต้องเอาอักษรสูงหรืออักษรกลางนำ ผันด้วยไม้เอกจึงอ่านเป็นเสียงที่ ๒ เช่นคำว่า ใหม่ ไขว่ และคำว่า ไปล่ เป็นต้น          เสียงที่ ๓ ใช้ไม้โทผันอักษรสูง เช่นคำว่า ไข้ ผันอักษรกลาง เช่นคำว่า ไต้ ถ้าอักษรต่ำใช้ไม้เอกผันเป็นเสียงที่ ๓ เช่นคำว่า ไพ่          เสียงที่ ๔ ใช้ไม้ตรีผันอักษรกลางเป็นเสียงที่ ๔ เช่นคำว่า เก๊า อักษรต่ำใช้ไม้โทผันเป็นเสียงที่ ๔ เช่นคำว่า เค้า แต่อักษรสูงไม่มีวิธีผันเป็นเสียงที่ ๔ ต้องใช้อักษรต่ำแทน          เสียงที่ ๕ ใช้ไม้จัตวา แต่ว่าใช้ผันอักษรกลางพวกเดียว เช่นคำว่า ก๋า อักษรต่ำต้องเอาอักษรนำจึงอ่านเป็นเสียงที่ ๕ เช่นคำว่า หมา          ที่ว่ามานี้เป็นตำราของไทยเราที่ใช้กันในประเทศสยาม แต่ในอักขรวิธีของไทยพวกอื่นๆ ทั้งไทยใหญ่และไทยน้อยตลอดจนของพวกขอม และเขมรหามีเครื่องหมายให้อ่านเป็นเสียงสูงต่ำไม่ จะว่าเป็นเพราะคำพูดเสียงสูงต่ำแต่ภาษาไทยสยาม (อย่างฝรั่งมักเข้าใจ) ก็ไม่ถูก ด้วยธรรมดามนุษย์พูดย่อมมีเสียงสูงต่ำ ไม่ว่าชาติไหน ภาษาไหน แม้ชนชาติเดียวกันภาษาเดียวกัน แต่ภูมิลำเนาอยู่ต่างเขตแคว้น คำพูดคำเดียวก็อาจจะพูดเป็นเสียงต่างกัน จะยกตัวอย่างที่พึงเห็นได้ในประเทศของเรานี้ สัตว์พาหนะอย่าง ๑ ชาวกรุงเทพฯเรียกกันว่า "ช้าง" ชาวนครราชสีมาเรียกว่า "ช่าง" ชาวนครศรีธรรมราชาเรียงว่า "ฉ่าง" แต่เมื่อเขียนหนังสือก็เขียน ช้าง อย่างเดียวกัน อันเสียงแปร่งนี้แม้แม้ในภาษาฝรั่งก็เป็น ข้าพเจ้าเคยสังเกตเมื่ออยู่ในประเทศอังกฤษ พวกอังกฤษเรียกเงินปลีกว่า shilling ว่า ชิลิ่ง ครั้นเมื่อขึ้นไปถึงสก๊อตแลนด์ ได้ยินพวกสก๊อตเรียงว่า ชิหลิง ดังนี้          จึงเห็นว่าเสียงสูงต่ำมีด้วยกันหมดทุกภาษา เป็นแต่ภาษาอื่นและไทยพวกอื่นใช้เสียงตามเคยปาก ฝ่ายไทยสยามมีเครื่องหมายบอกเสียงในอักขรวิธี ผิดกันเท่านี้ ต่างว่าเลิกวรรณยุกต์เสียมิให้มีในตำราหนังสือไทยต่อไป และเขียนชื่อสัตว์พาหนะที่กล่าวมาว่า "ชาง" ชาวกรุงเทพฯคงเรียกว่า "ช้าง" ชาวนครราชสีมาก็คงเรียก "ช่าง" ชาวนครศรีธรรมราชก็คงเรียกว่า "ฉ่าง" อยู่นั่นเอง เพราะเคยปากมาแต่เด็กแต่เล็ก แต่จะว่าวรรณยุกต์ไม่มีประโยชน์อันใด หรือจะเลิดเสียนั้นหาควรไม่ เพราะประโยชน์มีถึง ๒ สถาน คือหมายให้รู้ว่าควรอ่านเป็นเสียงอย่างไรสถาน ๑ เป็นเครื่องหมายให้รู้ความของคำนั้น จะยกตัวอย่างดังเขียนแต่เพียง "มา" ดังนี้ เมื่ออ่านพบจะต้องอาศัยสังเกตคำประกอบ จึงจะรู้ความว่าเป็นกิริยาที่เข้าใกล้หรือเป็นสัตว์สำหรับขับขี่ หรือเป็นสัตว์ที่เห่าหอน ถ้ามีวรรณยุกต์อาจรู้ความได้ทันที สะดวกกว่าไม่มีวรรณยุกต์สถาน ๑ วรรณยุกต์จึงมีประโยชน์และควรคงไว้ในอักขรวิธีของเราด้วยประการฉะนี้ จากคุณ : กัมม์ - [ 2 ธ.ค. 50 16:17:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ)          ที่นี้จะว่าด้วยเรื่องตำนานของวรรณยุกต์ต่อไป เพราะวรรณยุกต์มีแต่ในอักขรวิธีของไทยสยาม ใครเป็นผู้คิดขึ้นและมีมาแต่เมื่อใด อธิบายตอนนี้ ส่วนเรื่องประวัติของอักษรไทย (ทุกจำพวก) ศาสตราจารย์ยอช เซเดส์ เมื่อยังรับราชการเป็นตำแหน่งบรรณารักษ์ใหญ่ในหอพระสมุดสำหรับพระนคร ได้พยายามค้นหาได้ความรู้มาแต่งหนังวสือเรื่อง "ตำนานอักษรไทย" ขึ้นไว้ในภาษาโดยพิสดาร ราชบัณฑิตยสภาได้พิมพ์แล้ว ๒ ครั้ง (ข้าพเจ้าขอแนะนำแก่บรรดาผู้เอาใจใส่ในหนังสือไทย ว่าหนังสือเรื่องนั้นน่าอ่านนัก อ่านแล้วได้ความรู้ดีด้วย)          ตามตำนานปรากฏว่าชนชาติไทยแทบทุกจำพวก ต่างมีแบบตัวอักษรสำหรับของพวกตนมาแล้วช้านาน แต่ว่าตัวอักษรของไทยแต่เดิมเหมาะเพียงสำหรับใช้เขียนคำในภาษาของตนเท่านั้น ครั้นไทยได้ปกครองประเทศสยามได้มาบังคับบัญชาและมีกิจการเกี่ยวเนื่องกับพวกเขมร มอญ ลาว(ละว้า) ทั้งในประเพณีและศาสตราคมตลอดจนภาษาที่ต้องใช้ในการปกครองประเทศสยาม พระเจ้ารามคำแหงมหาราชพระมหากษัตริย์รัชกาลที่ ๓ ในราชวงศ์พระร่วงทรงพระราชดำริ ว่าอักขรวิธีของพวกไทยที่ใช้กันมาแต่ก่อนไม่พอจะเขียนภาษาสยาม จึงทรงประดิษฐ์หนังสือไทย อันเป็นต้นแบบหนังสือไทยสยามที่เราใช้กันมาทุกวันนี้ ขึ้นเมือง พ.ศ. ๑๘๒๖ วรรยุกต์เริ่มมีขึ้นในแบบหนังสือของพระเจ้ารามคำแหงฯ เป็นปฐม แต่ว่ามีไม้เอกกับไม้โท แต่ไม้โทเขียนเป็นรูปกากะบาท ดังนี้ + (เหตุที่เรียกไม้เอกและไม้โทนั้น เห็นจะเป็นเพราะเขียนขีดเดียวกับสองขีด มิใช่เป็นเครื่องหมายเสียงที่ ๑ และที่ ๒ เพราะอ่านได้หลายเสียงทั้งเอกและโท) วิธีเอาตัว ห นำอักษรต่ำก็ประดิษฐ์ขึ้นในครั้งนั้นเหมือนกัน จึงอาจกล่าวได้ว่าวิธีที่ใช้วรรณยุกต์เป็นเครื่องหมายเสียงในหนังสือไทย เป็นของพระเจ้ารามคำแหงมหาราชทรงพระราชดำริขึ้น เมื่อมีแบบหนังสือไทยของพระเจ้ารามคำแหงมหาราชเกิดขึ้นแล้ว ในไม่ช้าไทยพวกอื่นเห็นประโยชน์ ก็รับใช้แพร่หลายไปในอาณาเขตลานนา (มณฑลพายัพ) และลานช้าง (หลวงพระบาง) แต่พวกไทยลานนาและลานช้างหาใช้วรรณยุกต์ไม่ คงใช้วรรณยุกต์แต่ไทยพวกกรุงสุโขทัยและหัวเมืองข้างฝ่ายใต้ลงมา ตัววรรณยุกต์นั้นในปลายสมัยกรุงสุโขทัยเปลี่ยนรูปกากะบาท + เป็นรูปไม้โทอย่างที่เราใช้กันทุกวันนี้ (พิเคราะห์ดูว่าจะเกิดแต่เขียนกากะบาท + หวัด จะลากเส้นทีเดียวให้สำเร็จ จึงเลยเปลี่ยนรูปไม้โทไปอย่างนั้น)          ไม้ตรีกับไม้จัตวา (เอากากะบาทไม้โทเดิมมาใช้) เมื่อครั้งกรุงสุโขทัยยังหามีไม่ แม้ต่อมาถึงสมัยกรุงศรีอยุธยาเมื่อก่อนรัชกาลสมเด็จพระนารายณ์มหาราชก็ยังไม่มี ข้อนี้รู้ได้ด้วยมในหนังสือจินดามณี ตำราสอนหนังสือไทยที่พระโหราแต่ในรัชกาลนั้น มีโคลงบอกวรรณยุกต์ไว้บทหนึ่งว่า                               สมุหเสมียนเรียนรอบรู้        วิสัญช์                          พินเอกพินโททัณ                   ฑฆาฏคู้                          ฝนทองอีกฟองมัน                  นฤคหิต นั้นนา                          แปดสิ่งนี้ใครรู้                        จึ่งให้เป็นเสมียน ฯ          ถ้าไม้ตรีไม้จัตวามีอยู่ในสมัยเมื่อแต่งโคลงบทนี้ ก็คงบอกไว้ในโคลงด้วย แต่โคลงบทนี้อาจจะมีผู้แต่งเพิ่มเข้าในหนังสือจินดามณีเมืองภายหลัง ถ้าเช่นนั้นก็ยิ่งแสดงว่าไม้ตรีไม้จัตวามีช้ามาอีก ได้ให้ตรวจดูหนังสือลายมือเขียนในสมัยกรุงศรีอยุธยาอันมีอยู่ในหอพระสมุดสำหรับพระนครหลายเรื่อง ก็ไม่เห็นใช้ไม้ตรีไม้จัตวา มาพบหนังสือที่มีไม้จัตวาในบทละครเขียนครั้งกรุงธนบุรี และทั่มีทั้งไม้ตรีและไม้จัตวาในหนังสือกฎหมายฉบับหลวงที่ประทับตรา ๓ ดวง เขียนในรัชกาลที่ ๑ กรุงรัตนโกสินทร์เป็นเก่าที่สุด นี่ว่าด้วยถือเอาลายมือเขียนเป็นหลักพิศูจน์          แต่ยังมีหลักอย่างอื่นปรากฏอยู่ในกฏหมาย "ศักดินาพลเรือน" (ฉบับพิมพ์) ตอนทำเนียบพวกนายสำเภาในกรมท่า มีชื่อเรียกตามภาษาจีน และผันด้วยไม้ตรีและไม้จัตวาหลายชื่อ เช่น จุ้นจู๊ นายสำเภา และ บั๋นจู๊ พนักงานซ่อมแปลงสำเภาเป็นต้น ส่อให้เห็นว่าไม้ตรีไม้จัตวาเกิดขึ้นแต่ก่อนสมัยกรุงธนบุรี น่าจะมีเมื่อตอนปลายสมัยกรุงศรีอยุธยา คิดขึ้นสำหรับเขียนคำภาษาจีนเป็นมูลเหตุ          วินิจฉัยในเรื่องวรรณยุกต์ยังมีความควรกล่าวอีกข้อหนึ่ง เมื่อได้แสดงแล้วว่าพระเจ้ารามคำแหงมหาราชเป็นผู้ทรงพระราชดำริแบบหนังสือไทยสยามที่เราใช้กันอยู่ทุกวันนี้ คือผลของพระราชดำริเป็นการสำเร็จประโยชน์ใหญ่หลวง แม้จะยืนยันว่าสำเร็จประโยชน์ยิ่งกว่าที่พระเจ้ารามคำแหงฯเองได้ทรงคาดหมายก็ว่าได้ ด้วยไม่มีหนังสือไทยพวกอื่นที่ใช้แพร่หลายเหมือนหนังสือ "ไทยสยาม" และเป็นหนังสือไทยแบบเดียวที่สามารถทำพิมพ์ดีด (Type-writer) ได้          แต่ว่าเฉพาะวรรณยุกต์เครื่องหมายเสียงสูงต่ำซึ่งพระเจ้ารามคำแหงฯทรงประดิษฐ์ขึ้นนั้น จะว่าสำเร็จประโยชน์บริบูรณ์ทีเดียวยังไม่ได้ เพราะไทยพวกอื่นแม้ที่รับแบบหนังสือไทยสยามไปใช้ก็ไม่ใช้วรรณยุกต์เครื่องหมายเสียง ไทยสยามเองแม้รับใช้ก็ยังอ่านไม่ตรงเสียงกันได้หมดจนทุกวันนี้ เช่นชาวนครราชสีมาและชาวนครศรีธรรมราชเป็นต้น ข้าพเจ้าได้เคยถามพวกชาวนครศรีธรรมราชว่า ที่เขาเขียนหนังสือใช้เอกโทนั้นเอาอะไรเป็นที่สังเกต เขาตอบว่าอาศัยแต่ด้วยจำไว้ว่าคำนั้นใช้ไม้อย่างนั้นเท่านั้น มิได้ใช้เสียงเป็นที่สังเกต พวกชาวนครราชสีมาก็คงเป็นอย่างเดียวกัน          แต่ทุกวันนี้มีโรงเรียนหลวงตั้งแพร่หลายออกไปทุกที โรงเรียนไปถึงไหนสำเนียงพูดอย่างในกรุงเทพฯก็แพร่หลายไปถึงนั่น ราษฎรรุ่นใหม่จะใช้สำเนียงพูดอย่างกรุงเทพฯมากขึ้นทุกที สำเนียงเช่นเคยพูดกันตามท้องที่คงจะเสื่อมไปโดยลำดับ อีกสัก ๕๐ ปีก็คงใช้วรรณยุกต์ด้วยสังเกตเสียงเหมือนกันหมด ถ้าเช่นนั้นก็จะเป็นเวลาเกือบถึง ๗๐๐ ปี นับตั้งแต่พระเจ้ารามคำแหงมหาราชทรงประดิษฐ์วรรณยุกต์เครื่องหมายเสียงนั้น ไทยจึงสามารถใช้วรรณยุกต์ได้สมบูรณ์ทั่วทั้งประเทศสยาม ..................................................................................................................................................................... ชุมนุมพระนิพนธ์ในสมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ  เรื่อง อธิบายเรื่องวรรณยุกต์ จากคุณ : กัมม์ - [ 2 ธ.ค. 50 16:20:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณมากมากเลยคะ ตอบได้ละเอียดจริงๆ เดี๋ยวก๊อปไปอ่านให้เพื่อนฟังคะ จากคุณ : จขกท (realgirl) - [ 4 ธ.ค. 50 10:18:41 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ real girl ครับ หลายคนก็ช่วยตอบมาเยอะแล้ว แต่ผมก้มีข้อที่จะช่วยให้คุณไปบอกเพื่อฝาหรั่งให้เข้าใจ แต่ต้องนำสัทศาสตร์มาช่วยตอบ ดังนี้ ๑) อักษรกลาง ก จ ด ฎ ต ฏ บ ป อ ในทางสัทศาสตร์แล้ว เสียงกลุ่มนี้เป็นเสียงระเบิด plosive คือ ก ด ฎ ต ฏ บ ป อ ส่วนเสียง จ เป็นเสียงกึ่งเสียดสี affricate ที่น่าสนใจก็คือ เสียงกลุ่มนี้ ๑) เป็นเสียงโฆษะ voiced เอาฝ่ามือแตะกระหม่อมแล้วเปล่งเสียงจะสัมผัสการสั่นสะเทือนได้ และ ๒) เป็นเสียงไม่พ่นลม unaspirated ๒) อักษรต่ำ  ค ฅ ฆ ง ช ซ ฌ ญ ฑ ฒ ณ ท ธ น พ ฟ ภ ม ย ร ล ว ฬ ฮ หลายๆ คนมักตั้งข้อสงสะยว่าระดับเสียงของอักษรกลางกับอักษรต่ำอยู่ในระดับเดียวกัน แล้วทำไมจึงเรียกอักษรกลุ่มนี้ว่า อักษรต่ำ ผมคิดว่าคงเป็นการเรียกตามข้อตกลงอันเป้นที่เข้าใจกันมากกว่า มันไม่กลางไม่ต่ำอะไรหรอก แต่อักษรต่ำมีคุณสมบัติที่ตรงข้ามกับอักษรกลาง คือ อักษรต่ำมีทั้งเสียงอโฆษะและโฆษะ เสียงอโฆษะหรือต่ำอโฆษะ  ควาย (ค ฅ ฆ) ใช้ (ช ฌ) โซ่ (ซ) ทุบ (ท ธ ฑ ฒ) พื้น (พ ภ) ฟ้า (ฟ) ฮ่าๆๆๆ (ฮ) เสียงโฆษะหรือต่ำโฆษะ  งู (ง) ใหญ่ (ย ญ) นอน (น) อยู่ (ย) ณ (ณ) ริม (ร) วัด (ว) โมลีโลกยาราม (ม ล) ขอยกตัวอย่างการผันเสียง อักษรกลาง   กา ก่า ก้า ก๊า ก๋า อักษรต่ำ       คา ค่า ค้า การที่อักษรต่ำ ๑) ออกเสียงเอกด้วยไม้โท ๒) ออกเสียงโทด้วยไม้ตรีนั้น ข้อกำหนดหาได้หลุดลอยมาจากฟากฟ้าไม่ หากอักษรสูงต่างหากที่มากำหนด ๓) อักษรสูง คือ ผี (ผ) ฝาก (ฝ) ถุง (ถ ฐ) ข้าว (ข ฃ) สาร (ส ศ ษ) ให้ (ห) ฉัน (ฉ) โปรดสังเกตว่า อักษรสูงตามบัญญัตินี้เป็นคู่กับต่ำอโฆษะ เช่น  พ--ผ ส่วนต่ำโฆษะไม่คู่เสียงสูงตามบัญญัติ แต่ต้องผลิตใหม่ คือ ใช้ ห นำ ต่ำอโฆษะ เช่น ม--หม- เมื่อนำอักษรต่ำและสูงมาผันเสียง จะเกิดการผลักเครื่องหมายวรรณยุกต์ ดังนี้ พา  พ่า  พ้า ผ่า  ผ้า  ผา พา  ผ่า  พ่า  พ้า  ผา โปรดสังเกตว่า ผ่า ออกเสียงเอกในช่องเสียงเอก และผลัก พ่า ไปอยู่ช่องเสียงโท  ผ้า ในช่องเสียงโท  ผลัก  พ้า ที่น่าจะออกเสยงโท ไปอยู่ช่องเสียงตรี ถ้าเข้าใจเรื่องการผลักของเครื่องหมายวรรณยุกต์ จะเข้าใจได้ไม่ยาก ผมก็เคยสอนการเขียนภาษาไทยให้นักเรียนต่างชาติ และใช้วิธีนี้ นักเรียนบอกว่าดูเป็นเหตุเป็นผลดี หวังว่าคุณ  real girl คงจะได้ข้อคิดบางประการนะครับ จากคุณ : วูลูมูลู (วูลูมูลู) - [ 7 ธ.ค. 50 20:55:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอเพิ่มเติมนิดนึง  อักษรกลางเป็น unaspirated อัการต่ำเป็น non-unaspirated  มีทั้งเสียงระเบิด (ค ฅ ฆ ท ฑ ฒ ธ) กึ่งเสียดสี (ช ฌ ฟ)  เสียดสี (ซ) นาสิก (ม น ง) รัว (ร) ข้างลิ้น (ล ฬ) อัฒสระ (ว ย) จากคุณ : วูลูมูลู (วูลูมูลู) - [ 7 ธ.ค. 50 21:04:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรียน อ.กัมม์ (คห. 4) ที่เคารพ "... (เอากากะบาทไม้โทเดิมมาใช้) ..." คำว่า กากบาท เขียนเป็น กาก+บาท อ่านว่า /กา-กะ-บาท/  หรือเปล่า ด้วยจิตคารวะ จากคุณ : piggiepup@yahoo.com (watch12dogs) - [ วันสิ้นปี 19:17:07 ]