ความคิดเห็นที่ 1 ทำใจเหอะ handy drive อันเล็ก ๆ หล่นไปที่ใด ก็ยากจะเห็นนะ จากคุณ : รักPantip - [ 8 ม.ค. 51 09:25:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้า files บนเครื่องที่บ้านคุณเก่ากว่า files บน flash drive คุณก็ปลอดภัยในระดับหนึ่ง  แต่ถ้าเป็นไปในทางกลับกัน มันก็แย่หน่อย สมมุติว่าคุณโชคดี files บนเครื่องที่บ้านคุณเก่ากว่า files บน flash drive ให้ทำดังนี้เพื่อป้องกันตัวเอง เอา files นิยายทั้งหมดบนเครื่องที่บ้าน zip มันเสียให้เล็กๆ (ถ้ามีเยอะอาจต้องทำหลาย zip files) แล้วเอา zip files ทั้งหมดรีบส่ง email หาตัวเอง (อาจต้องส่ง emails หลายฉบับ)  เพื่อเป็นการประทับตราลงวันที่ files พวกนั้นเอาไว้ ถ้าใครกล้าดีเอา files  นิยาย (ที่ลงวันที่หลังจากวันที่ของ files บนเครื่องคุณที่ส่ง emails ไปหาตัวคุณเองแล้ว) จาก flash drive ไปตีพิมพ์ แล้วคุณโวยวายขึ้นมา แล้วถ้าเขาจะมาโมเมเอาเรื่องฟ้องศาล หาว่าคุณว่าคุณลอกเลียนงานเขา (ทั้งๆที่เขาลอกเลียนงานคุณ) คุณก็พิสูจน์ได้ว่าคุณสร้างสรรค์งานพวกนั้นมาก่อน โดยการไปเปิด emails ของคุณในศาล แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 51 00:26:34 จากคุณ : tansy (iwrite4u) - [ 9 ม.ค. 51 00:22:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไหนๆเขียนไปแล้วก็อยากจะพูดถึงเรื่องน่าปวดเศียร คือเรื่องแฟชั่นการขโมยงานเขียนจาก websites หรือจาก blogs เมื่อหลายปีก่อนเราดูทีวีแล้วเห็นเรื่องเศร้า คือครูเพลงคนหนึ่งแต่งเพลงแล้วตายไปแล้ว แล้วลูกหลานทะเลาะกับค่ายเพลง  ค่ายเพลงก็บอกว่าค่ายเพลงเขียนเพลงเอง ไม่ใช่ครูเพลงเขียน ลูกหลานก็บอกผู้ตายเขียนเพลง ไม่ใช่ค่ายเพลงเขียน ตกลงมันต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งโกหก จากนั้นเราหัดทำเว็บเล่นๆเพราะชอบเขียนบทความอะไร แล้วยุ่งๆเรื่องงานแปลที่ทำอยู่ประจำ ก็ไม่ได้เขียนอะไรอีก พอว่าง ขยับจะเขียนอีก ก็คิดว่า เราเขียนเพราะเรื่องบางเรื่องเราขายให้สำนักพิมพ์เขาไม่เอา (ขายได้แต่งานแปลบางอย่าง แต่ขายเรื่องตำราสอนภาษาอังกฤษหรือศาสตร์เร้นลับเกี่ยวกับสุขภาพ ยังขายไม่ออก) แต่เราก็ยังอยากเขียนเรื่องที่ขายไม่ออกเล่นๆ   แล้วเราก็คิดเล่นๆว่า นี่ถ้าเผื่อว่ามีใครขโมยงานเขียนเราไป แล้วเขาเอาไปขายได้ ในขณะที่เราขายของเราเองไม่ได้ แล้วเขามาตู่ว่างานเราเป็นของเขา เหมือนกรณีค่ายเพลงทะเลาะกับลูกหลานครูเพลง เราจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าเราเป็นคนสร้างสรรค์งานชิ้นนั้นขึ้นมาก่อน ยิ่งถ้าคนมีชื่อเสียงขโมยงานเราไปแล้วไปพิมพ์กับสำนักพิมพ์ใหญ่ๆ เราจะพิสูจน์ได้อย่างไร?   โห เราคิดเล่นๆตั้งหลายปีมาแล้ว และแล้วเรื่องที่เราคิดไว้มันก็เป็นจริง นั่นก็คือตอนนี้มีคนขโมยงานเขียนจาก websites กับจาก blogs คนอื่นกันเพียบเลย ...เรายังไม่เคยโดนขโมยงาน แต่ก้อชักท้อใจไม่อยากเขียน คือเสียวๆว่าเขียนเกือบตาย เงินก็ไม่ได้ ได้แต่ความสุขใจที่คนอ่านได้รับประโยชน์ แต่ไฉนเลย อยู่ดีๆ เราอาจจะต้องกลายเป็นผู้ต้องหาไปเสียแล้ว นั่นก็เพราะว่า website เราหรือ blog เรา แทบจะไม่มีใครอ่าน (คนทั่วๆไปจึงไม่รู้จัก)  แต่คนที่ขโมยงานเราไป เอาไปเผยแพร่จนคนทั่วประเทศไทยรู้จักกันหมด ถ้าเราเป็นผู้ต้องหา เราก้อแย่ลูกเดียว ...อยู่ดีๆก้อเลยท้อใจหยุดเขียนบทความไปเฉยๆเสีย จากคุณ : tansy (iwrite4u) - [ 9 ม.ค. 51 00:43:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แต่อยู่ดีๆเราก้อนึกถึงกฎหมายของประเทศอังกฤษที่ใช้พิสูจน์ความเป็นผู้สร้างสรรค์งานเมื่อสมัยอดีตกาล   เขาทำอย่างนี้ ให้ผู้สร้างสรรค์งานเอา manuscript ใส่ซองจ่าหน้าซองถึงตนเอง ปิดซอง ตีตราครั่ง แล้วส่งจดหมายฉบับนั้นถึงตนเอง เมื่อได้รับจดหมายฉบับนั้น ก็ให้ดูว่ามีตราไปรษณีย์ประทับเพื่อพิสูจน์วันที่ส่ง แล้วเก็บจดหมายฉบับนั้นใส่ตู้เซฟไว้โดยไม่เปิดจดหมาย เอาไว้ตลอดกาล ในขณะที่ผู้สร้างสรรค์งานยังมีสำเนาอีกชุดหนึ่งที่อาจส่งไปให้สำนักพิมพ์หรือบุคคลอื่นพิจารณาเพื่อการซื้อขายกัน หากว่ามีการหักหลังกัน ถึงขั้นต้องฟ้องศาลกัน ผู้สร้างสรรค์งานก็ยังงัดจดหมายฉบับนั้นออกมาจากตู้เซฟ แล้วเอาไปเปิดที่ศาลเพื่อใช้เป็นหลักฐานได้ โดยให้ศาลดูว่าตราครั่งยังไม่ได้แกะออก และตราไปรษณีย์ยังมีวันที่ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าใครสร้างสรรค์งานขึ้นมาก่อน พอคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้เราก็คิดว่าสมัยนี้เขาใช้ email กัน ทำไมเราไม่ส่งงานสร้างสรรค์ของตัวเองทาง email หาตัวเอง แล้วเก็บไว้ตลอดกาล ก่อนที่จะเอางานนั้นไป upload ขึ้นหน้าเว็บหรือขึ้น blog ล่ะ?  มันน่าจะป้องกันตัวเราเองจากการโดนคนอื่นขโมยงานแล้วขี้ตู่ฟ้องศาลเอานะ  เนื่องจากวันที่ส่งงานตัวเองทาง email ไปหาตัวเราเองนั้น ตัวเราเองไม่สามารถเปลี่ยนแปลงวันที่ได้นั่นเอง  ดังนั้นเมื่อโดนคนอื่นฟ้องร้องเอาการเปิด email ในศาลจะเป็นการพิสูจน์ได้ว่าใครสร้างสรรค์งานขึ้นมาก่อน จากคุณ : tansy (iwrite4u) - [ 9 ม.ค. 51 00:54:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฟังๆดูก็น่าจะปลอดภัยดีนะ แต่ก้อยังมีปัญหาหน่อยๆนะ ปัญหาอะไร? เมื่อ attach files ไปกับ email แล้วใช้ hotmail อยู่ดีๆ hotmail มันเคยบ้าคลั่งหาว่ามี virus บุก network ของมัน มันเลยลบ files เราเกลี้ยงเลยว่ะ...เซ็งจริงๆ ไอ้ครั้นจะส่งนิยายลงไปในตัว email (โดยไม่ attach file) นะ hotmail ไม่มีขีดความสามารถที่จะรับส่ง email ที่มีความยาวเป็นร้อยๆหน้าได้ แค่ส่ง 30 กว่าหน้าก้อเดี้ยงเสียแล้ว!!!  (เคยเจอว่าไม่ได้มา 3 ปีที่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้ได้หรือยัง) เราเลยลองใช้ gmail แล้วพบว่า "ไม่ปลอดภัยเรื่องภาษากลายเป็นภาษาขอม" ถ้ามันบ้าขึ้นมา เรื่องอะไรที่เขียนไว้ในตัว email อยู่ดีๆกลายเป็นภาษาขอมไปหมด ละบ้าตายห... เราเลยลอง yahoo แล้วพบว่า เราเคยส่งนิยายหาตัวเอง ในตัว mail เลย (โดยไม่ attach file) นิยายเรายาว 200 กว่าหน้า ส่งข้อความในตัว mail ไปหาตัวเราเองได้สบายๆเลย  (ถ้ายาวกว่านั้นนิดๆก็คงได้ แต่ถ้าไม่ได้ก้อนิยายเรื่องเดียวแยกเป็น emails สองฉบับก็ได้นี่นา)   ตอนนี้เราเก็บนิยายที่เราแปลหลายเรื่องเอาไว้ใน email เรา ซึ่งแต่ละเรื่องมีความยาว 200 กว่าหน้า เก็บไว้ 3-4 ปีแล้ว (บางเรื่องได้รับการตีพิมพ์ไปแล้ว แต่บางเรื่องยังไม่ได้รับการตีพิมพ์) และปลอดภัยสุดยอด ยังไม่เคยโดน yahoo ลบทิ้งเลย! เราแนะนำว่า ใครก้อตามที่จะเอางานเขียนขึ้นเว็บหรือขึ้น blog หรือจะส่งไปที่สำนักพิมพ์เพื่อให้พิจารณาตีพิมพ์ ให้ส่งงานที่ตนเองสร้างสรรค์ไปถึงตัวเองก่อน โดยส่ง email ถึงตัวเอง แล้วเก็บเอาไว้ตลอดกาล เพื่อใช้เป็นหลักฐานพิสูจน์ความเป็นเจ้าของและผู้สร้างสรรค์งาน ทั้งนี้ เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเอง จากคุณ : tansy (iwrite4u) - [ 9 ม.ค. 51 01:08:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอาหละสรุปแล้วนะ เป็นสรุปที่ "หักมุม" ในเมื่อหาวิธีป้องกันตัวเองได้เรียบร้อยแล้ว แล้วทำไมเราไม่ update blog เราต่อ หรือทำไมไม่ทำ website ใหม่เพื่อเขียนบทความอะไรบ้าๆบอๆของเราอีกล่ะ?   คำตอบก็คือ 1. ลังเล คือเขียนเรื่องบางเรื่อง (เช่นบทเรียนภาษาอังกฤษ...แต่ต่อไปกำลังจะเขียนนิยายโป๊ เอ้ยนิยาย romance) บางทีมันดีแก่ตัวเอง นั่นก็เพราะว่ามันบังคับให้เราไปค้นข้อมูลมา ซึ่งทำให้ตัวเราเองได้ทบทวนความรู้ และหาความรู้ใหม่ๆไปด้วย 2. โครตรำคาญเลย จะ upload หน้าเว็บ (กรณีทำ website)  หรือ update หน้า blog แต่ละทีต้องมานั่งจิ้มปุ่มบ้าปุ่มบออะไรต่อมิอะไรเพื่อส่ง email หาตัวเอง บอกได้อย่างเดียวว่า "โครตเซ็งเลย" แต่ถ้าไม่ทำนะ อยู่ดีๆกลายเป็นผู้ต้องหาโดยไม่รู้ตัว!!!! 3. ความขี้เกียจ เป็นความขี้เกียจขึ้นสมอง ไปเป็น observer (ไปแจมกระทู้คนอื่น) มันง่ายกว่าเป็น player เสียเอง แต่สำหรับคนที่อ่านเรื่องนี้ แล้วอยากหาวิธีป้องกันตัวง่ายๆโดยไม่ต้องยุ่งยากส่ง email หาตัวเองนะ ลองวิธีนี้ดิ 1. เขียนบนกระดานข่าวใน blog ตัวเองก่อน (เขียนร่างไว้) เพราะมันลงวันที่  แล้วค่อย copy ข้อความ เอาไปขึ้นเว็บ แล้วอ้างอิงว่ามาจากหน้าไหนของ blog ...ถ้าจะทำให้แสบก้อต้องไปเปิด section ของ blog ที่ใช้ password คือตัวเองเห็นคนเดียวว่าเขียนอะไรไว้ แต่ถ้าโดนขโมยงาน ก้อไปเปิดหน้าที่ใส่ password พิสุจน์กันในศาล...!!!!!   หมายเหตุ ให้ระวัง blog ของ google เนื่องจากวันที่กำกับหน้า blog แต่ละหน้า เจ้าของ blog สามารถเปลี่ยนได้เองเพื่อเรียงลำดับหน้า blog ใหม่ตามวันที่ได้ (เท่ากับใส่วันที่โกหกได้นั่นเอง)  ในกรณีเช่นนี้ มันไม่สามารถนำมาใช้เป็นหลักฐานยืนยันได้ว่างานชิ้นนั้นนำมา upload เมื่อวันที่เท่าไหร่ 2. เขียนกระทู้ในเว็บpantip (ให้มันลงวันที่ไว้..ซึ่งถ้าใช้วิธีนี้ก้ออย่าลืมคลิก "เก็บเข้าคลังกระทู้" ด้วยนะ) แล้ว copy ข้อความเอาไปขึ้นเว็บ แล้วอ้างอิงว่ามาจากหน้าไหนของ pantip แต่ข้อเสียของอันสุดท้ายก็คือว่า ถ้าทะเร่อทะร่าไปเขียนเรื่องอะไรผิดห้องละจะโดนเจ้าถิ่นเขาไล่ตีหัวเอา ...555+++.... อ่านแล้วลองเอาวิธีการที่เราให้ไว้ ไปป้องกันตัวท่านเอง หวังว่าคงไม่โดนขโมยงานเขียน แล้วยังโดนฟ้องข้อหาละเมิดลิขสิทธิ์งานตัวเองนะ ...ขอให้โชคดีนะท่านนักเขียน on line ทั้งหลาย...ถ้าเราไม่ทำงานยากๆจนเวียนหัวไปเสียก่อน จะกลับมาเขียนอะไรบ้าๆบอๆให้อ่านเล่นกันใหม่ ...อิๆๆๆๆ.... แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 51 14:54:23 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 51 02:13:19 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 51 02:05:44 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 51 01:30:01 จากคุณ : tansy (iwrite4u) - [ 9 ม.ค. 51 01:25:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ จ.ข.ก.ท  ลองใจเย็นๆ คิด และหาดูใหม่ดีกว่าค่ะ เจ้า drive ของคุณ มันไม่หายไปไหนหรอก ยังอยู่กับคุณนั่นแหละ  บางทีตอนนี้คุณคงหามันพบ แล้วนะ  พบแล้วบอกกันมั้งนะคะ จากคุณ : ก็อก..ก็อก (saengdaed) - [ 9 ม.ค. 51 12:24:09 ]