ความคิดเห็นที่ 1 ภูฏานมีที่ตั้งอยู่บริเวณรอยต่อพรมแดนระหว่างจีนบริเวณทิเบตกับอินเดียบริเวณรัฐอรุณาจัลประเทศ แนวเทือกเขาหิมาลัย คนภูฏานจะเรียกประเทศตัวเองว่า ดรุกยูล แปลว่าดินแดนของมังกรสายฟ้า แต่ชื่อที่ชาวโลกรู้จักเขาอยากให้เราเรียกว่า พู-ทาน มากกว่าที่จะออกเสียงเป็น พู-ตาน                  ด้วยสภาพภูมิประเทศที่เป็นภูเขา โอบล้อมทอดยาวสุดสายตา ทำให้การเดินทางมาภูฏานในอดีตค่อนข้างจะลำบาก ปัจจุบันอาจจะสะดวกสบายขึ้นด้วยถนนหนทางที่ดีกว่าเดิม แต่ก็ยังต้องใช้เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองเป็นเวลานานเพราะเส้นทางค่อนข้างที่จะคดเคี้ยวไปตามไหล่เขาที่สูงชัน.และคับแคบ แต่การเดินทางมาทางอากาศก็มีสายบินแห่งชาติแล้วก็คือสายการบิน ดรุกแอร์ ( ดรุกอีกแล้วเพราะอะไรต่อมิอะไรก็เป็นดรุกไปเสียหมด ) ภูฏานมีการแบ่งเขตการปกครองออกเป็น ๔ เขตบริหาร แต่ละเขตบริหารก็แยกย่อยออกไปอีกรวมทั้งสิ้น ๒๐ เขตการปกครอง แต่ละเขตก็จะมีเพ็นล็อปหรือผู้ว่าการเขตดูแล โดยมีเขตธิมพูเป็นเมืองหลวงของประเทศ...( ในภาพคือธิมพูซองและภาพมุมกว้างของกรุงธิมพูเมืองหลวง ) จากคุณ : นกสุโขทัย - [ 17 ม.ค. 51 20:40:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ประชาชนชาวภูฏานกว่าร้อยละ ๗๕ นับถือศานาพุทธนิกายมหายานหรือที่หลายคนรู้จักในนามของตันตระยานแบบเดียวกับทิเบต ที่เหลือจะเป็นฮินดู อิสลามและคริสต์บริเวณพื้นที่ด้านใต้ของประเทศในส่วนที่ติดกับอินเดีย..ภูฏานมีภาษาซองคาเป็นภาษาประจำชาติ ( ในอดีตพูดกันแพร่หลายแถบตะวันตกของประเทศ ) แต่ภาษาอังกฤษก็เป็นภาษาหนึ่งที่รัฐบาลภูฏานใหความสำคัญ ซึ่งจะต้องเรียนกันตั้งแต่เด็ก ๆ จะสังเกตุเห็นว่าคนภูฏานสมัยใหม่แทบทุกคนพื้นฐานภาษาอังกฤษจะดีมากทีเดียว แต่ในเรื่องการรู้หนังสือผู้ชายจะรู้หนังสือมากกว่าผู้หญิงคือ ร้อยละ ๔๖ ต่อ ๒๘ แต่โดยรวมก็แค่ร้อยละ ๔๒ ของประชาชนทั้งประเทศเท่านั้นที่รู้หนังสือ ..ในด้านของวันสำคัญของภูฏานก็คือวันชาติภูฏาน ซึ่งก็คล้าย ๆ กับไทยที่จะต้องเกี่ยวข้องกับสถาบันพระมหากษัตริย์โดยยึดเอาวันที่ ๑๔ ธันวาคม( พ.ศ.๒๔๕๐ )ของทุกปีเป็นวันชาติ ซึ่งเป็นวันคล้ายวันสถาปนา สมเด็จพระราชาธิบดี อุกเยน วังชุกขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์องค์แรกของภูฏาน...นั่นเอง ย้อนรอย..ประวัติศาสตร์ ( แบบย่อสั้นสุด ๆ ) ในสมัยศตวรรษที่ ๑๗ นักบวช ซับดรุง งาวัง นัมเกล ได้รวบรวมภูฏานให้เป็นปึกแผ่นและก่อตั้งเป็นประเทศขึ้น และในปี ๒๑๙๔ นักบวชซับดรุงได้ริเริ่มการบริหารประเทศแบบสองระบบ คือ แยกเป็นฝ่ายฆราวาสและฝ่ายสงฆ์ ภูฏานใช้ระบบการปกครองดังกล่าวมาเป็นเวลากว่าสองศตวรรษ จนกระทั่งเมื่อวันที่ ๑๗ ธันวาคม ๒๔๕๐ พระคณะที่ปรึกษาแห่งรัฐ ผู้ปกครองจากมณฑลต่าง ๆ ตลอดจนตัวแทนประชาชนได้มารวมตัวกันที่เมืองพูนาคา และทำการเลือกอย่างเป็นเอกฉันท์ให้ อูเก็น วังชุก ซึ่งขณะนั้นเป็นผู้ปกครองเมืองตรองส่า ขึ้นเป็นกษัตริย์องค์แรกของภูฏาน โดยดำรงตำแหน่งเป็นสมเด็จพระราชาธิบดีองค์แรกแห่งราชวงศ์วังชุก เนื่องจากคุณสมบัติที่โดดเด่นของพระองค์ตั้งแต่ครั้งยังทรงดำรงตำแหน่งเป็นผู้ปกครองเมืองตรองส่า ทรงมีลักษณะความเป็นผู้นำและเป็นผู้นำที่เคร่งศาสนาและมีความตั้งพระทัยแน่วแน่ที่จะยกระดับความเป็นอยู่ของประชาชนให้ดีขึ้น( ในภาพกษัตริย์ตั้งแต่รัชกาลที่ ๑ - ๔ ) จากคุณ : นกสุโขทัย - [ 17 ม.ค. 51 20:43:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 การเมือง การปกครอง                  เดิมภูฏานมีระบอบการปกครองแบบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ โดยมีพระมหากษัตริย์เป็นทั้งประมุขของรัฐและหัวหน้ารัฐบาล จนกระทั่งเมื่อปี ๒๕๔๑ สมเด็จพระราชาธิบดีจิกมี ซิงเย วังชุก ได้ทรงเปลี่ยนแปลงระบบการบริหารราชการแผ่นดินให้มีหัวหน้ารัฐบาลและสภาคณะมนตรีขึ้นบริหารประเทศ ซึ่งถือเป็นจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญของการเมืองภูฏาน เป็นการกระจายอำนาจการปกครองและลดการรวมศูนย์ไว้ที่พระมหากษัตริย์เพียงพระองค์เดียว และไม่ทรงดำรงตำแหน่งหัวหน้ารัฐบาลอีกต่อไป... ราชวงศ์วังชุกปกครองประเทศภูฏานมาจนถึงสมเด็จพระราชาธิบดีองค์ปัจจุบันคือ สมเด็จพระราชาธิบดีจิ๊กมี เคเซอร์ นัมเกล วังชุก...สมเด็จพระราชาธิบดีลำดับที่ ๕ จากคุณ : นกสุโขทัย - [ 17 ม.ค. 51 20:44:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นับตั้งแต่ปี ๒๕๔๑ นายกรัฐมนตรีหรือหัวหน้ารัฐบาลคือผู้ที่ดำรงตำแหน่งประธานสภาคณะมนตรี โดยได้รับการคัดเลือกจากสมาชิกสภาคณะมนตรี (เทียบเท่าคณะรัฐมนตรี) ซึ่งมีสมาชิกจำนวน ๑๐ คน และอยู่ในตำแหน่งวาระละ ๕ ปี โดยผู้ที่ได้รับคะแนนเสียงมากที่สุดลำดับ ๑-๕ จะสลับหมุนเวียนกันขึ้นดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีและประธานสภาคณะมนตรีวาระละ ๑ ปี นายกรัฐมนตรีคนปัจจุบัน คือ ลอนโป ดร. คินซัง ดอร์จี เข้ารับตำแหน่งเมื่อวันที่ ๑ สิงหาคม ๒๕๕๐ และดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงแผนงานและกิจการมนุษย์อีกตำแหน่งหนึ่ง...( ในภาพคือนายกรัฐมนตรีคนปัจจุบัน ) คณะรัฐมนตรีชุดปัจจุบันของภูฏาน ๑. ลอนโป กานดู วังชุก ดำรงตำแหน่ง รมว.การต่างประเทศ ๒. ลอนโป ธินลีย์ เจียมต์โช ดำรงตำแหน่ง รมว.ศึกษาธิการ ๓. ลอนโป วังดี นอร์บู ดำรงตำแหน่ง รมว.การคลัง ๔. ดร.ลอนโป จิ๊กมี ซิงเกย์ ดำรงตำแหน่ง รมว.สุขภาพ ๕. ลอนโป จิ๊กมี โยเอเซอร์ ทรินลีย์ ดำรงตำแหน่ง รมว.มหาดไทยและกิจการวัฒนธรรม ๖. เลกิ ดอร์จิ ดำรงตำแหน่ง รมว.ข่าวสารและการสื่อสาร ๗. ลอนโป อุกเยน เชอริง ดำรงตำแหน่ง รมว.แรงงานและทรัพยากรมนุษย์ ๘. ลอนโป เยชี ซิมบา ดำรงตำแหน่ง รมว.การค้าและอุตสาหกรรม ๙. ลอนโป สังเกย์ เงดุป ดำรงตำแหน่ง รมว.เกษตร จากคุณ : นกสุโขทัย - [ 17 ม.ค. 51 20:45:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 การแต่งกายของคนภูฏาน                  การแต่งกายของคนภูฏานเราจะเห็นว่าผู้หญิงกับผู้ชายจะมีการแต่งกายที่แตกต่างกัน อย่างเห็นได้ชัดแล้วก็มีชื่อที่เรียกต่างกันไปอีกต่างหาก โดยที่ชุดของผู้ชายจะเรียกว่า " โฆ " ส่วนชุดของผู้หญิงจะเรียกว่า " ฆีร่า " ไปไหนมาไหนที่ต้องออกจากบ้านไปตามสวนสาธารณะ หรือสถานที่ต่าง ๆ โดยเฉพาะสถานที่ราชการหรือวัด ก็ต้องสวมเจ้าชุดนี้ออกไป ไม่งั้นโดนจับปรับ..ยกเว้นพวกชาวต่างชาติอย่างอินเดียหรือเนปาลที่มาทำมาค้าขายในเมืองอันนั้นยกเว้น...เป็นกรณีพิเศษ                 ถ้าเอาแบบเข้าใจขึ้นมาอีกหน่อย จะขอพูดถึงชุดของผู้ชายที่เรียกว่า โฆ ก่อนละกันครับ โฆเป็นชุดที่ดูเผิน ๆ คล้าย ๆ ชุดกิโมโนของญี่ปุ่น ซึ่งเรามองแล้วคิดว่าเป็นคนละชิ้นกันแต่จริง ๆ แล้วเป็นผ้าชิ้นเดียวกันตลอดผืน ซึ่งชุดโฆเมื่อผู้ชายสวมใส่แล้วชายผ้าจะลงไปกองที่พื้น เวลาส่วมใส่ต้องให้ด้านซ้ายทับขวา เอาเข็มขัดผ้าเรียกว่า เค-ร่า คาดที่เอวไว้ แล้วดึงเสื้อส่วนบนขึ้นปิดเข็มขัด เมื่อเรามองจึงคิดว่าเป็นแบบเสื้อกับกางเกงแยกส่วนกัน ดึงชายของโฆขึ้นมาเหนือเข็มขัดจนโป่งเอาไว้ใส่ของได้หลายอย่างโดยเฉพาะมาก พลู คนที่เตี้ยโฆจะปิดหัวเข่าส่วนคนที่สูงโฆจะเลยขึ้นมาเหนือหัวเข่า ตรงชายแขนเสื้อที่พับตลบขึ้นมานั้น มาจากชุดด้านในสีขาว เป็นผ้าบางพับตลบขึ้นมาประมาณ ๑ คืบ ถ้าให้ครบสูตรต้องสวมถุงเท้าสีเรียบยาวมาถึงหัวเข่า แล้วตามด้วยรองเท้าขัดมัน หรือรองเท้ากีฬา         เมื่อกล่าวถึงชุดของผู้ชายไปแล้ว ก็มาดูซิว่าชุด ฆีร่า ของผู้หญิงเป็นอย่างไร...ผู้หญิงจะสวมใส่เสื้อแขนยาวเรียกว่า วอนจู และมีเสื้อคลุมทับอีกชั้นเรียกว่า เตียโกะ นุ่งผ้าถุงอย่างผ้าซิ่นยาวขนาดผ้าปูที่นอนใช้พันรอบตัวเรียกว่า ฆีร่า แล้วกลัดเข็มกลัด ใส่รองเท้า  เช่นเดียวกันเมื่อผู้หญิงจะเข้าไปสถานที่สำคัญต่าง ๆ ก็เหมือนผู้ชายที่ต้องมีผ้าพาดไหล่ แต่ต่างกันที่ไม่ได้เรียกว่า แกบเนแต่กลับเรียกว่า ราชุงหรือราชู และก็ใช้สีแดงเข้มเหมือนกันหมด... จากคุณ : นกสุโขทัย - [ 17 ม.ค. 51 20:48:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แต่ในกรณีที่จะต้องไปทำธุระประปรังตามสถานที่ราชการต่าง ๆ หรือไปวัดต้องพาดผ้าที่ไหล่ซึ่งเรียกว่า " แกบเน " ไปด้วยเสมอถือเป็นการแสดงความเคารพสถานที่นั้น ๆ แต่แกบเนก็แบ่งออกตามชนชั้นวรรณะของผู้ใช้เช่นกันคือ พระมหากษัตริย์หรือพระสังฆราชใช้แกบเนสีเหลืองอมส้ม, ในตำแหน่งลอนโปใช้แกบเนสีส้ม, ชั้นลาดอย ซกดีใช้แกบเนสีน้ำเงิน, ดาโชใช้แกบเนสีแดงเข้ม, ผู้พิพากษาตุลาการใช้แกบเนสีเขียว, ตำแหน่งชิมิใช้แกบเนสีขาวแถบน้ำเงิน, กุปและเกว็อกใช้แกบเนสีขาวแถบแดง และสุดท้ายบุคคลทั่วไปใช้สีขาว....( ในภาพอดีตกษัตริย์จิ๊กมีและกษัตริย์จิ๊กมีจะใช้แกบเนสีสีเหลืองอมส้มต่างจากรัฐมนตรีหรือบุคคลทั่วไป ) จากคุณ : นกสุโขทัย - [ 17 ม.ค. 51 20:49:34 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องเล่า..เคล้า..ตำนาน                   มีตำนานหนึ่งเล่าว่า ขณะที่ ซังปา เจียรี เยชี ดอร์จี ( พ.ศ. ๑๗๐๔ - ๑๗๕๔ ) กำลังประกอบพิธีกรรมทางศานาเพื่อประกอบพิธีสถาปนาวัดลามะแห่งหนึ่งในทิเบตตอนกลาง ท่านได้ยินเสียงร้องของสัตว์ชนิดหนึ่ง ซึ่งท่านเชื่อว่าเป็นเสียงร้องของมังกร วัดลามะแห่งนั้นที่อยู่ระหว่างการสถาปนาท่านจึงได้ให้ชื่อว่า ดรุกปา ซึ่งหมายถึง โรงเรียนสอนศานามังกรหรือวัดมังกรนั่นเอง                   นับแต่นั้นมากว่า ๕๐๐ ปีในช่วงพุทธศตวรรษที่ ๒๒ ดรุกปา ได้บังเกิดความขัดแย้งขึ้นเมื่อ งาวัง นัมเกล ( พ.ศ.๒๑๓๗ - ๒๑๙๔ ) มีข้อขัดแย้งกับลามะท่านอื่นในเรื่องการชิงตำแหน่งเจ้าสำนักดรุกปา ถึงขนาดลอบทำร้าย ฆ่าฟันกันทีเดียว ท่าน งาวัง นัมเกล จึงต้องลี้ภัยไปยังดินแดนที่อยู่ทางใต้ เรียกว่า โลมอน เมื่อปี พ.ศ.๒๑๕๙ ณ ที่นั้นมีชนเผ่าต่าง ๆ อาศัยอยู่มากมายแต่ก็มีที่จะเด่นที่สุดคือ กลุ่มมอนปาส คำว่าโลมอน ที่กล่าวมาก่อนหน้านี้ก็คือ โล แปลว่า ทิศใต้ ส่วนมอนก็มาจาก มอนปาส นี่เอง ซึ่งก็คือกลุ่มชนทิเบตที่อาศัยอยู่ทางด้านใต้ เป็นชนเผ่ามองโกลอยด์( ในภาพคือท่าซับดรุง งาวัง นัมเกล )                    ในด้านพระพุทธศาสนานิกายมหายาน ในอดีตมีลามะจากหลายนิกายเข้ามาเผยแผ่ให้ แต่ก็เป็นเพียงบางจุดเท่านั้น.ในดินแดนโลมอน จึงเป็นช่วงเวลาที่ดีที่ท่าน งาวัง นัมเกล จะเผยแผ่พุทธศาสนาให้กว้างขวางมากยิ่งขึ้น โดยท่านได้ก่อตั้งวัดขึ้นมาเป็นที่แรกชื่อว่า เชริ ดอร์จิเดน เมื่อปี พ.ศ. ๒๑๖๓ที่เมืองธิมพู ( ซึ่งปัจจุบันก็คือกรุงธิมพูเมืองหลวงของภูฏาน ) ท่าน งาวัง นัมเกล เป็นที่นับถือและเคารพรักมากของชาว โลมอนโบราณ และบุคคลที่ทราบกิตติศัพท์ของท่าน ท่านได้รับการยกย่องอย่างสูงให้มีชื่อนำหน้าว่า ซับดรุง งาวัง นัมเกล ซึ่งก็คือ ผู้ที่ทุกคนยอมสยบแทบพระบาท ทั้งนี้ก็เพราะท่านสามารถรวบรวมแว่นแคว้นต่าง ๆ ของภูฏานรวมเข้าด้วยกันเป็นปึกแผ่น ซ้ำยังช่วยพัฒนาและปกป้องไม่ให้ถูกรุกรานจากทิเบต และรักษาเอกราชเอาไว้ได้                 หลังจากที่ท่านสามารถรวบรวมแว่นแคว้นต่าง ๆ เข้าด้วยกันแล้ว ท่านจึงให้ชื่อดินแดนนี้ว่า ดรุก-ยูล แปลว่า ดินแดนของมังกร ส่วนผู้คนที่นี่ก็เรียกว่าชาว ดรุก-ปาส ซึ่งก็หมายถึง ชนชาติมังกร นั่นเอง โดยใช้ภาษาซองคา เป็นภาษาราชการของแผ่นดิน ( ซองคือมหาปราการบวกกับอาราม ส่วนปาคือภาษา )ถ้าแปลง่าย ๆ ก็คือภาษาที่ใช้กันแต่ในซอง จากคุณ : นกสุโขทัย - [ 17 ม.ค. 51 20:51:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เศรษฐกิจ เงินตราและความสุขมวลรวมประชาชาติ                 ในด้านที่เป็นเศรษฐกิจแล้วนั้น อดีตสมเด็จพระราชาธิบดีจิกมี ซิงเย วังชุก ทรงดำเนินนโยบายเปิดประเทศหรือนโยบายมองออกไปข้างนอก (outward-looking policy) ภูฏานเริ่มดำเนินการแปรรูปรัฐวิสาหกิจ ส่งเสริมการลงทุนจากต่างประเทศ เพื่อการพัฒนาเศรษฐกิจแบบยั่งยืน ปัจจุบันรัฐบาลภูฏานอยู่ระหว่างการร่างพระราชบัญญัติว่าด้วยการลงทุนเพื่อให้มีความชัดเจนแก่นักธุรกิจต่างประเทศในการเข้ามาลงทุนในภูฏานมากขึ้น อย่างไรก็ดี ภูฏานต้องการที่จะพัฒนาประเทศอย่างค่อยเป็นค่อยไป โดยไม่ทำลายสภาพแวดล้อมและวัฒนธรรมของประเทศ ในทางปฏิบัติจึงไม่ต้องการการลงทุนจากต่างประเทศมากจนเกินไป                  ความสำเร็จในการพัฒนาเศรษฐกิจของภูฏาน ส่วนหนึ่งมาจากการมีธรรมาภิบาล และการที่ข้าราชการได้รับค่าตอบแทนสูง ภูฏานเป็นหนึ่งในประเทศที่มีการเก็บภาษีน้อยที่สุด รายได้จากการเรียกเก็บภาษีคิดเป็นเพียงร้อยละ ๐.๓ ของรายได้รัฐบาล และภาษีจากภาคธุรกิจคิดเป็นร้อยละ ๓ เท่านั้น ส่วนรายได้ที่เหลือเป็นรายได้จากการขายกระแสไฟฟ้าจากพลังน้ำให้แก่อินเดีย เงินปันผล ค่าภาคหลวง ภาษีสรรพสามิต และรายได้จากสาธารณูปโภค( ตราไปรษณียากรของภูฏานเป็นที่รู้จักและนิยมมากในหมู่นักสะสมทั่วโลก )                แม้ภูฏานเป็นประเทศที่มีฐานะทางเศรษฐกิจที่ค่อนข้างมั่นคง และมีดุลการชำระเงินดี แต่ภูฏานต้องพึ่งพิงเงินช่วยเหลือจากต่างประเทศเป็นจำนวนมหาศาล ประมาณร้อยละ ๓๓ ของ GDP ขณะนี้ ภูฏานอยู่ระหว่างการเปิดเสรีทางเศรษฐกิจ โดยเป็นการดำเนินการอย่างค่อยเป็นค่อยไป ด้วยความช่วยเหลือจากธนาคารโลก กองทุนการเงินระหว่างประเทศ และประเทศผู้ให้ความช่วยเหลือจากตะวันตกและญี่ปุ่น เศรษฐกิจของภูฏานยังคงมีความผูกพันกับอินเดีย ซึ่งเป็นประเทศผู้ให้เงินช่วยเหลือแบบให้เปล่าและเงินกู้แก่ภูฏานอยู่มาก                  พลังงานเป็นสาขาเศรษฐกิจที่สำคัญที่สุดของภูฏาน โดยได้ส่งออกกระแสไฟฟ้าจากพลังงานน้ำ ไปขายให้แก่อินเดียซึ่งเป็นแหล่งรายได้ที่สำคัญ ในอนาคตคาดว่าภูฏานจะมีรายได้เข้าประเทศมากขึ้น เนื่องจากมีเขื่อนสำคัญ ๓ แห่งที่อยู่ระหว่างการก่อสร้างภายใต้แผนพัฒนา (๕ ปี) ฉบับที่ ๘ ได้แก่ เขื่อนคูริชู, เขื่อนบาโชชู และเขื่อนทลาซึ่งจะทำให้สามารถผลิตกระแสไฟฟ้ารวมกันได้เป็นปริมาณถึง ๑,๑๒๕.๘ เมกกะวัตต์ เพื่อขายให้แก่อินเดียซึ่งจะเป็นรายได้หลักในการพัฒนาประเทศต่อไป.... สินค้าส่งออกของภูฎานคือ ยิบซั่ม ไม้ซุง สินค้าหัตถกรรม ซีเมนต์ ผลไม้ ไฟฟ้าจากพลังน้ำ อัญมณี และเครื่องเทศ... หน่วยเงินตรา เงินงุลตรัม (Ngultrum) อัตราแลกเปลี่ยน ๔๔ งุลตรัม เท่ากับ ๑ ดอลลาร์สหรัฐ หรือประมาณ ๑.๒ รูปี เท่ากับ ๑ บาท (เงินงุลตรัมมีค่าเท่ากับเงินรูปีของอินเดีย และเงินรูปีของอินเดียก็สามารถใช้ได้ทั่วไปในภูฏาน)..               ทฤษฎีความสุขมวลรวมประชาชาติ (Gross National Happiness) อดีตสมเด็จพระราชาธิบดีจิกมี ซิงเย วังชุก ทรงริเริ่มปรัชญาในการพัฒนาประเทศที่เรียกว่า “ความสุขมวลรวมประชาชาติ” โดยความคิดดังกล่าวเน้นการพัฒนาเพื่อให้ประชาชนมีความสุขและความพึงพอใจมากกว่าวัดการพัฒนาด้วยผลิตภัณฑ์มวลรวมประชาชาติ ทั้งนี้ พระองค์ได้ข้อสรุปจากบทเรียนความผิดพลาดในการพัฒนาของโลกในรอบ ๕๐ ปีที่ผ่านมา และเห็นว่าประเทศจำนวนมากเข้าใจว่าการพัฒนาคือ การแสวงหาความสำเร็จทางวัตถุเพียงอย่างเดียว ซึ่งประเทศเหล่านี้ได้แลกความสำเร็จในการพัฒนาเศรษฐกิจกับการสูญเสียวัฒนธรรม สิ่งแวดล้อมที่ดีทางธรรมชาติ และเอกลักษณ์ของชาติ ซึ่งหลายประเทศได้พิสูจน์แล้วว่าประชาชนไม่ได้มีความสุขที่แท้จริง..การสำรวจโดยแจกแบบประเมินความสุขในชีวิตประจำวันของคนภูฏาน ซึ่งเป็นดัชนีบ่งชี้ความสุขมวลรวมนั้นโดยส่วนใหญ่จะไม่ระบุว่ามีความสุขมากหรือไม่มีความสุขเลย แต่ระบุว่ามีความสุข ซึ่งอยู่ในทางสายกลาง ดำเนินชีวิตแบบพอเพียงแต่มั่นคง.... จากคุณ : นกสุโขทัย - [ 17 ม.ค. 51 20:59:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ซองคืออะไร ?                   จริง ๆ แล้วเรื่องซองนี้ต้องพูดกันยาวว่ากันข้ามวันข้ามคืนทีเดียว แต่เอาแบบสั้น ๆ นะครับ ซองคือปราการหรือป้อมที่คอยสอดส่องศัตรู ( ในที่นี้ก็คือทิเบตนั่นแหละครับ ) แต่จริง ๆ แล้วต้องเรียกว่า มหาปราการ ถึงจะถูกเพราะมันใหญ่โตมโหฬารขนาดนั้น แล้วต้องเอาคำว่าอารามมาผสมด้วยเพราะนอกจากจะเป็นป้อมระวังศัตรูแล้วยังเป็นที่ปฏิบัติกิจของสงฆ์ในแต่ละเขตอีกด้วย ถ้าเรียกรวม ๆ ต้องเรียกว่า มหาปราการาม ถึงจะตรงเป้าที่สุด แล้วก็เจ้าซองแบบนี้แหละครับ ที่มีกระจายอยู่ทั่วทุกหัวระแหง กว่า ๒๐ เขตก็คือ ๒๐ ซอง แล้วก็ยังมี มรดกของโลกก็คือ ดรุกยาลซอง ที่เก่าแก่อีก..ใครมาภูฏานก็จะแวะเวียนไปเที่ยวดูอยู่ร่ำไป..                ให้อดีตช่วงที่ทิเบตรุกรานภูฏานนั้น ท่านซับดรุง งาวัง นัมเกล สั่งให้สร้างซองขึ้นตามเมืองสำคัญต่าง ๆ เพื่อเป็นศูนย์บัญชาการ การปกครองและเป็นอารามหลวงประจำเมือง ขณะเดียวกันก็ใช้ปัญญาทำสงครามรักษาอาณาเขตภูฏานให้ปลอดพ้นจากทิเบตได้สำเร็จหลายครั้ง จนทิเบตเลิกร้างไปเอง เล่ากันว่าแผนของท่านซับดรุง ได้ใช้อุบายให้ทหารภูฏาน แค่ไม่กี่คน เดินออกจากซองในปูนาคา ซอง ทำเป็นผลุบ ๆ โผล่ ๆ ให้ทิเบตเห็นแล้วค่อยหลบลงช่องทางลับใต้ดินไปวนกลับออกมาอีก...ทำวันละหลายร้อยรอบ จนทิเบตคิดว่าเมืองปูนาคามีทหารมากเป็นหมื่นแสน พากันตกใจไปหมด ความรุ่งเรืองและไหวพริบของท่านซับดรุง ได้สร้างความครั่นคร้ามแก่เพื่อนบ้านเป็นอันมาก...ถึงกับ อินเดีย เนปาลหรือแม้แต่ทิเบตก็ต้องรีบมาเจริญไมตรีด้วย..( คบกันไว้ดีกว่าว่างั้น )( ในภาพคือ ฮาซอง,มองการ์ ซอง,ตรองส่า ซอง,และเชมกัง ซอง - ภาพล่างวังดีซอง )                 เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ท่านซับดรุงจึงได้ปลีกตัวไปบำเพ็ญภาวนาเงียบ ๆ กระทั่งมรณภาพ แต่หลังจากนั้นอีกกว่า ๖๐ ปี ความจึงปรากฎว่าท่านมรณภาพไปแล้ว เพราะทางปูนาคาเองก็ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพื่อไม่ให้ทิเบตทราบความเคลื่อนไหว..ภายใน ยังมีการทำทีว่ามาถวายภัตตาหารตามปกติ หรือบางครั้งก็ทำเป็นว่ามีคำสั่งออกมาจากท่านซับดรุงว่าทำอย่างโน้นอย่างนี้ แต่ในที่สุดเมื่อความลับแตก ทางทิเบตจึงเข้ามารุกรานอีกครั้ง และเผาปูนาคาซองแต่ไม่สามารถทำอะไรร่างท่านซับดรุงได้แม้แต่น้อย..... จากคุณ : นกสุโขทัย - [ 17 ม.ค. 51 21:01:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สัญลักษณ์ประจำชาติ                 ภูฏานเป็นประเทศที่มีอะไรต่อมิอะไรโดดเด่นเป็นตัวของตัวเองมากมาย สิ่งเหล่านี้จึงได้ถูกกำหนดให้จัดเป็นสัญลักษณ์ของชาติในแต่ละด้าน ยกตัวอย่างเช่นธงชาติรูปมังกรบินผงาดฟ้าสีธงแนวแทยงมุมสีส้มเหลืองหรือแม้แต่ตราแผ่นดินรูปดอกบัวและมังกรคู่..ยังมีสิ่งอื่นอีกที่เป็นสัญลักษณ์แห่งชาติตามมาดูกันครับ.... ทาคิน ( Budorcas taxicolor บูดอร์คัส ทาซิคัลเลอร์  ) สัตว์ประจำชาติภูฏานหน้าตาประหลาดคล้ายแพะแต่ขนาดใหญ่โตเหมือนวัว นักวิทยาศาสตร์ทั้งหลายไม่สามารถที่จะรวมไว้กับวงศ์ไหนได้เลยต้องตั้งวงศ์ใหม่ขึ้นมาโดยเฉพาะ..ไม่มีใครทราบแน่ชัดว่าเจ้าทาคินมาจากที่ไหน แต่เห็นเดินเพ่นพ่านเต็มเมืองไปหมด กระทั่งรัฐบาลต้องจับไปปล่อยคืนป่า แต่มันก็ยังหาทางที่จะกลับเข้ามาในเมือง นิสัยเซื่อง ซึม ชอบเล็มหญ้ารายทางหรือไม่ก็กินใบไผ่เป็นอาหาร ชอบอยู่เป็นฝูงในที่สูง..การแก้ปัญหาจึงต้องแก้ไขโดยการจับไปขังไว้ในกรงขนาดใหญ่ชานเมืองแทน ใกล้ป่าแต่ก็ไม่ห่างเมืองมาก.... อีการาเวน ( Corvus Corax คอร์วัส โคแรกซ์ ) มีลักษณะลำตัวสีดำขลับ คล้ายกาในไทยแต่คนละชนิดกัน พบอยู่ทั่วไปในภูฏาน ความสำคัญถึงขนาดเป็นส่วนยอดบนสุดของมงกุฎกษัตริย์ของภูฏานทีเดียว... ต้นสนไซเปรส ( Cupressus torulosa คูเปรสซัส โทรูโลซา ) ต้นไม้ประจำชาติ เป็นสนขนาดใหญ่เป็นไม้ดึกดำบรรพ์ นิยมนำมาปลูก บริเวณสถานที่ราชการต่าง ๆ ของภูฏาน...                ดอกป๊อปปี้สีฟ้า ( Meconopsis simplicifolia เมโซโนฟซิส ซิมไพล์ซิโฟเลีย )ดอกไม้ประจำชาติ มีลักษณะช่อดอกเป็นสีฟ้าอมม่วง เกสรสีเหลือง แต่เมื่อออกดอกแล้วต้นก็จะตายลง... จากคุณ : นกสุโขทัย - [ 17 ม.ค. 51 21:06:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เมื่อรู้จักภูฏาน..ก็ต้องหัดพูดภาษาของภูฏาน                  ซองคาเป็นภาษาประจำชาติของภูฏาน มีภาษาและตัวอักษรคล้ายกับภาษาของทิเบต เป็นภาษาที่ใช้กันอย่างแพร่หลายมากในประเทศนี้ คำว่า ซอง คือป้อมปราการซึ่งก็เป็นอารามด้วยในการประกอบกิจของสงฆ์และว่าการปกครองฝ่ายบริหารแห่งรัฐ ส่วนคาเป็นภาษาของภูฏานแปลว่า ภาษา ซึ่งความหมายโดยรวมแล้วก็คือ ภาษาที่ใช้พูดกันในซองนั่นเอง.. ภาษาซองคามีรากภาษามาจากตระกูล ทิเบโต - เบอร์มาน ซึ่งก็คลอบคลุมตั้งแต่เมียนมาร์ไล่ขึ้นมาจนถึงทิเบต จริง ๆ แล้วในภูฏานเองจะแบ่งการสอนภาษาออกเป็น ๕๐ ต่อ ๕๐ ซึ่งก็คือภาษาซองคา ซึ่งเป็นภาษาถิ่นประจำชาติ อย่างน้อยต้องอ่านออกเขียนได้ส่วนอีกภาษาคือภาษาอังกฤษซึ่งมีความจำเป็นไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน..เพราะถือเป็นภาษาสากลของโลก...                  ภาษาซองคานั้นไม่มีเสียงของวรรณยุกต์ เหมือนในภาษาไทย บางทีเขียนกับอ่านก็ไม่ตรงกัน เช่นถ้าเขียนว่า Je Kempo ยังไงก็ต้องอ่านว่า เจ เคมโป แหง ๆ แต่เขาออกเสียงว่า เจ เค็ม และ Torma แทนที่จะอ่านว่า โตร์มา ก็กลับอ่านว่า ตม เป็นต้น..การส่งภาษาซองคา ระหว่างภูฏานกับทิเบตจึงคุยกันรู้เรื่องเพราะภาษาซองคาก็มาจากรากศัพท์ทางทิเบต นั่นแหละ ( คงเหมือนไทยกับลาวคุยกันอย่างไงอย่างงั้น )( หน้าตาตัวอักษรในภาษาซองคา ) คำพูด คำทักทายและการสนทนาในชีวิตประจำวัน สวัสดี( ครับ / ค่ะ ) / กู ซู ซาง โป ( ลา ) / ยินดีต้อนรับ / เจิน ปา เล็ค โซ ลาก่อน ( เมื่อเราจากไป ) / เล็ค เชม เบ จอน / ลาก่อน ( เมื่อเขาจากไป ) / เล็ค เชม เบ ชุก ฉันรักคุณ / นา กี ชะ  ลู กะ / ขอบคุณ ( ครับ / ค่ะ ) / กอ ดริน เช ( ลา ) ขอให้โชคดี / ทรา ชิ เด เล็ค / คุณชื่ออะไร / โช กี มิง กา ชิ โม ผมชื่อ.. / เง กี มิง ... อิน / สบายดีไหม / กา เด เบย์ เย ไม่, ขอบคุณ / มิจู / ใช่ - ไม่ใช่ - ตกลง / อิง - เม - ทุป                  สุดท้าย ท้ายสุดของเรื่องราวภูฏาน สิ่งที่นำมาเสนอให้ทราบในบทความเรื่องภูฏานนี้นั้น มีจุดประสงค์เพียงเพื่อต้องการให้ผู้ที่สนใจได้รับความรู้ ในด้านที่คิดว่าทำไมเราไม่เคยรู้มาก่อน..แต่ก็หวังลึก ๆ ว่าสิ่งที่ท่านรับรู้นี้จะสร้างฐานแห่งปัญญาในส่วนที่ขาดหายและสามารถนำไปบอกเล่าต่อๆ ไปเพื่อเกิดประโยชน์ไม่ว่าในด้านใดก็ตาม ขอบคุณมากครับสำหรับผู้อ่านที่ดี และการจัดเรียงเนื้อหาบทความและข้อมูลอ้างอิงจากหนังสือหลายเล่มประกอบกันคือ ภูฏานวิมานปลายฟ้า, ภูฏานอาณาจักรบนฟ้า และภูฏาน มนต์เสน่ห์ในอ้อมกอดหิมาลัย...สวัสดีครับ จากคุณ : นกสุโขทัย - [ 17 ม.ค. 51 21:10:52 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อันนี้ก็ศูนบ์ข้อมูลที่กลั่นกรองมาแล้ว จากเจ้าของประเทศตัวเป็น ๆ ต้องขอบคุณข้อมูลต่าง ๆ ที่ได้รับมา..จากนิสิตภูฏาน ( ในภาพผมเองและนิสิตภูฏาน+นิสิตจีน ๑ คน ) แสดงชุดของผู้หญิง ผู้ชายของภูฏาน จากคุณ : นกสุโขทัย - [ 18 ม.ค. 51 08:08:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เยี่ยมมากค่ะ ขอบคุณสำหรับข้อความดีๆและภาพสวยๆค่ะ จากคุณ : แสนซนคนกวนโอ๊ย - [ 18 ม.ค. 51 14:47:44 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เยี่ยมมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกครับ เดี๋ยวขออนุญาตอ่านอย่างตั้งใจเลย จากคุณ : เชษฐา - [ 18 ม.ค. 51 15:50:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านจบแล้วชอบมากๆเลย ติงนิดหนึ่งน่าจะเป็นศาสนาพุทธนิกายวัชรยานแบบทิเบตนะครับ ภูฐานนี่ประเทศเล็กแต่กษัตริย์ปัจจุบันของเขาผมว่าฉลาดมากถึงได้ทำให้บ้านเมืองสงบสุขและ ดำเนินเกมส์ต่างประเทศได้ดีขนาดนี้ จากคุณ : เชษฐา - [ 18 ม.ค. 51 16:24:05 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ยินดีมาก  ๆ ครับ ติ-ชม ติติง ได้ตามสบายครับแลกเปลี่นกัน เพีงแต่นำสิ่งที่รับรู้มาเผยให้ทราบกันเป็นเกร็ด เพราะต้องมีข้อมูลที่อาจจะคลาดเคลื่อนบ้างอยู่แล้ว.. จากคุณ : นกสุโขทัย - [ 18 ม.ค. 51 17:35:03 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่น่าสใจเกี่ยวกับภูฏาน ตัวอักษรของภาษาซองกาคล้ายกับอักษรธิเบตมากเลยนะครับ ไม่ได้เจอกระทู้คุณนกสุโขทัยในนี้นานเลย ครั้งนี้กลับมาพร้อมรูปขณะปฏิบัติภารกิจเสียด้วย... จากคุณ : A_Mong - [ 18 ม.ค. 51 18:07:01 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามาลงชื่อว่าวันหน้าจะกลับมาอ่านอีก   ขอบคุณล่วงหน้า จากคุณ : akebi1 - [ 18 ม.ค. 51 21:38:37 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ด้วยความเคารพ ผมสงสัยนิดว่า 1. หาก GDP หรือรายได้ประชาชาติของภูฐาน ยังต้องพึ่งเงินช่วยเหลือถึง 33% นี่สภาพเศรษฐกิจของประเทศไม่เข้าสภาวะอันตรายแล้วหรอกหรือครับ 2. ภูฐานมีอัตราผู้รู้หนังสือเพียงไม่ถึง 60% ของประชากรทั้งหมด มีสถานีโทรทัศน์ที่แพร่ภาพเพียง 1 ช่อง นั่นเป็นเหตุผลหรือไม่ที่ทำให้ภูฐานมี GNH สูง เพราะประชาชนโดนปิดหูปิดตาโดยชนชั้นปกครอง จากคุณ : อุ้ย (digimontamer) - [ 19 ม.ค. 51 00:29:47 ]

ความคิดเห็นที่ 20 โอ้ววววววว สุดยอดครับ จากคุณ : Skyman (Analayo) - [ 19 ม.ค. 51 00:45:31 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ผมชอบนโยบายจำกัดจำนวนนักท่องเที่ยวมากๆ ได้นักท่องเที่ยวที่มีคุณภาพ ไม่ทำลายวัฒนธรรม ทำให้ประเทศดูมีคุณค่ามากๆ จากคุณ : newuno - [ 19 ม.ค. 51 01:45:36 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านของคุณอุ้่ยแล้วก็ฉุกคิดเหมือนกัน ผมคิดว่าความสุขเป็นเรื่อง subjective นะ ถ้าว่าตามศาสนาพุทธการมีของให้ยึดติดน้อยที่สุดก็คือความสุข ว่าตามคอมมิวนิสต์ความสุขสูงสุดของคนคือการทำงานเพื่อบรรลุผลสำเร็จในงาน เสรีนิยมบอกว่าคนเรามีสติปัญญาพอที่จะเลือกเองว่าความสุขสำหรับตนคืออะไร จึงควรให้คนมีสิทธิเลือกมากๆ... จากคุณ : เชษฐา - [ 19 ม.ค. 51 07:29:12 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ใช่ ๆ ครับ คำถามของคุณอุ้ย จะลองเอาไปตั้งวงสนทนากับนิสิตภูฏานทุกรุ่นขณะนี้..เพื่อให้เกิดแนวคิด ที่สามารถตอบคำถามได้ครับ ขอบคุณสำหรับ..issue ดี ๆ นี้ ครับ.. จากคุณ : นกสุโขทัย - [ 19 ม.ค. 51 14:18:14 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สุดยอดครับ อยากมีโอกาสทำงานอย่างอาจารย์บ้างจังเลยครับ จากคุณ : Humble - [ 20 ม.ค. 51 08:18:30 ]