PANTIP.COM : K6256176 หงสาถูกพวกยะไข่หรืออังวะเผาเมืองตอนปล้นเมืองจริงหรือ...ขอผู้รู้ตอบที [ประวัติศาสตร์]

ความคิดเห็นที่ 3

เรื่องตอนนี้ ในพงศาวดารของไทยกับของพม่าค่อนข้างตรงกันครับ

สมเด็จพระนเรศวรมหาราช ตอนที่ ๓ ทรงแผ่อาณาเขต
http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=rattanakosin225&group=4&date=16-03-2007&gblog=3

เหตุที่พระเจ้าตองอูกับพระเจ้ายักไข่มาเข้ากับไทยครั้งนั้น ความจริงปรากฏในเรื่องพงศาวดารต่อมาภายหลัง ว่าพระเจ้าตองอูคิดเห็นว่าไทยคงตีได้เมืองหงสาวดี เมื่อกำจัดพระเจ้าหงสาวดีนันทบุเรงเสียแล้ว สมเด็จพระนเรศวรจะต้องหาใครครองเมืองหงสาวดี ถ้ามาเข้ากับไทยให้มีความชอบต่อสมเด็จพระนเรศวร คงจะได้เป็นพระเจ้าหงสาวดี เป็นใหญ่ในประเทศพม่าต่อไป

ฝ่ายพระเจ้ายักไข่ก็อยากได้หัวเมืองขึ้นของหงสาวดี ที่ต่อแดนยักไข่ทางทะเลลงมาจนปากน้ำเอราวดี หวังจะได้หัวเมืองเหล่านั้นเป็นบำเหน็จเหมือนกัน บางทีจะรู้เห็นเป็นใจกันกับพระเจ้าตองอูจึงมาขอเข้ากับไทยในคราวเดียวกัน สมเด็จพระนเรศวรก็ทรงรับความสวามิภักดิ์ทั้ง ๒ เมือง

ในหนังสือพงศาวดารว่า ครั้งนั้นมีพระภิกษุที่เมืองตองอูองค์หนึ่ง ชื่อว่าพระมหาเถรเสียมเพรียม เห็นจะเป็นชีต้นอาจารย์ของพระเจ้าตองอู เป็นคนฉลาดในเล่อุบาย รู้ว่าพระเจ้าตองอูให้มาอ่อนน้อมต่อไทย ก็เข้าไปทัดทานพระเจ้าตองอู ว่าที่หมายจะเป็นโดยไปพึ่งต่อไทย เห็นจะไม่สมคิด เพราะกรุงหงสาวดีกับกรุงศรีอยุธยารบพุ่งขับเคี่ยวแข่งอำนาจกันมาช้านาน ถ้าสมเด็จพระนเรศวรปราบเมืองหงสาวดีได้แล้ว ไหนจะยอมให้ใครมีอำนาจขึ้นไปเป็นคู่แข่งอีก คงจะคิดตัดรอนทอนกำลังเมืองหงสาวดี มิให้มีโอกาสที่จะกลับเป็นอิสระได้อีก อย่างดีก็จะได้เป็นเพียงประเทศราชขึ้นต่อกรุงศรีอยุธยา เหมือนอย่างเคยขึ้นต่อพระเจ้าหงสาวดีมาแต่ก่อนเท่านั้น เห็นว่าทางที่จะคิดเป็นใหญ่ได้โดยลำพัง ไม่ต้องเป็นเมืองขึ้นของไทยยังมีอยู่ แล้วพระมหาเถรเสียมเพรียมก็บอกกลอุบายให้พระเจ้าตองอู พระเจ้าตองอูเห็นชอบด้วย

จึงแต่งพวกคนสนิทให้ลอบลงมายุยงพวกราษฎรที่ถูกไทยเกณฑ์มาทำนา ประสงค์จะให้มอญเป็นอริขึ้นกับไทย จนเกิดเหตุการณ์กีดกันมิให้สมเด็จพระนเรศวรยกขึ้นไปตีเมืองหงสาวดีได้โดยสะดวก

แล้วแต่งทูตไปยังพระเจ้ายักไข่ซึ่งยกกองทัพเรือลงมาตั้งอยู่ ณ เมืองสิเรียม ชวนให้ร่วมใจในกลอุบายที่คิดไว้ นัดให้พระเจ้ายัดไข่ยกกองทัพขึ้นไปทางเรือ เหมือนหนึ่งว่าจะช่วยสมเด็จพระนเรศวรตีเมืองหงสาวดี ส่วนพระเจ้าตองอูจะยกทัพบกลงมายังเมืองหงสาวดี เหมือนอย่างว่าจะมาช่วยพระเจ้าหงสาวดีต่อสู้สมเด็จพระนเรศวร พอได้อำนาจในเมืองหงสาวดีแล้วจะให้หย่าทัพกับพระเจ้ายักไข่ ยอมให้หัวเมืองทางชายทะเลแก่พระเจ้ายักไข่ตามแต่จะต้องการ

พระเจ้ายักไข่เห็นว่าเข้ากับพระเจ้าตองอูจะได้กำไร มากกว่ารอช่วยสมเด็จพระนเรศวรตีเมืองหงสาวดี ก็รับเข้าร่วมมือกับพระเจ้าตองอู แล้วยกกองทัพขึ้นไปตั้งติดเมืองหงสาวดี

ฝ่ายพระเจ้าตองอูก็ยกกองทัพบกลงมาในราวเดือน ๑๒ ปีกุน พ.ศ. ๒๑๔๒ นั้น ว่าจะมาช่วยพระเจ้าหงสาวดีต่อสู้ข้าศึก

แต่พระเจ้าหงสาวดีไม่ไว้พระทัยพระเจ้าตองอู เพราะเคยกระด้างกระเดื่องมาแต่ก่อน ไม่ยอมให้กองทัพพระเจ้าตองอูเข้าไปในหงสาวดี พระเจ้าตองอูก็ตั้งกองทัพติดเมืองอยู่ข้างฝ่ายเหนือ เหมือนอย่างกองทัพพระเจ้ายักไข่ตั้งติดเมืองอยู่ข้างใต้ ล้อมเมืองหงสาวดีไว้

ฝ่ายคนสนิทของพระเจ้าตองอู เมื่อลงมาถึงเมืองเมาะตะมะ ก็แยกย้ายกันไปปะปนอยู่ในพวกพลเมือง เที่ยวหลอกลวงพวกมอญว่าไทยเกณฑ์มาทำนา พอเสร็จแล้วจะกวาดต้อนเอาไปไว้ใช้ในกรุงศรีอยุธยา พวกราษฎรก็เกิดหวาดหวั่น บางพวกก็หลบหนี ไม่ทำการงานเป็นปกติเหมือนดังแต่ก่อน

ครั้นพวกไทยที่เป็นพนักงานตรวจตราเห็นมอญหลบหนีก็สั่งจับกุม พวกมอญเลยเข้าใจกันไปว่าจะจับส่งไปเมืองไทย ก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น บางทีถึงต่อสู้ไม่ยอมให้จับกุม แล้วเลยสมคบกันเป็นพวกๆ ถ้าเห็นไทยติดตามไปน้อยตัวก็รุมทำร้ายเกิดการฆ่าฟันกันขึ้นเนืองๆ

เจ้าพระยาจักรีเห็นพลเมืองมอญกระด้างกระเดื่องขึ้นดังนั้น เข้าใจว่าเป็นเพราะพวกมอญที่เป็นมูลนายไม่กำราบปราบปราม ให้เอาตัวพวกมอญมูลนายมาจองจำทำโทษ พวกมอญที่เป็นชั้นมูลนายก็พากันหลบหนีไปเข้ากับพวกราษฎร เลยเป็นกบฏที่เมืองเมาะตะมะ

สมเด็จพระนเรศวรทรงทราบ ก็รีบเสด็จยกกองทัพหลวงออกจากพระนครศรีอยุธยาเมื่อเดือน ๑๑ ขึ้น ๑๑ ค่ำ ปีกุน เสด็จไปทางด่านพระเจดีย์สามองค์ด้วยกันกับสมเด็จพระเอกาทศรถ เจ้าพระยาสุรสีห์ฯคุมกองทัพเมืองเหนือไปทางด่านแม่สอดอีกทางหนึ่ง และมีกองทัพเมืองเชียงใหม่มาช่วยด้วยอีกกองหนึ่ง รวมจำนวนพลกองทัพไทย ๑๐๐,๐๐๐ ไปประชุมกันที่เมืองเมาะลำเลิง

สมเด็จพระนเรศวรเสด็จไปถึง ต้องหยุดประทับยับยั้งจัดการปราบปรามพวกกบฏในเมืองมอญอยู่ถึง ๓ เดือนจึงราบคาบ และได้เสบียงอาหารบริบูรณ์ตามเกณฑ์

ฝ่ายข้างเมืองหงสาวดี ตั้งแต่ถูกกองทัพเมืองตองอูกับเมืองยักไข่มาล้อมอยู่ พวกชาวเมืองกำลังกลัวจะต้องตกเป็นเชลยของไทย บางพวกก็เชื่อว่าพระเจ้าตองอูจะมาช่วยเหมือนปากว่า แต่พระเจ้าหงสาวดีนันทบุเรงสงสัยว่า พระเจ้าตองอูคิดจะเอาเมืองหงสาวดีเอง เป็นแต่ทำอุบายว่าจะมาช่วย จึงไม่อนุญาตให้กองทัพพระเจ้าตองอูเข้าไปในพระนคร

แต่เมื่อเมืองหงสาวดีถูกพวกเมืองตองอูกับเมืองยักไข่ล้อมอยู่เช่นนั้น ที่ในเมืองก็เกิดอดอยากขาดแคลนลง พอได้ข่าวว่าสมเด็จพระนเรศวรเสด็จไปถึงเมืองมอญ พวกชาวหงสาวดีที่เชื่อถือพระเจ้าตองอู ก็พากันลอบหนีออกไปหากองทัพเมืองตองอูมากขึ้นทุกที จนถึงมีพวกข้าราชการและที่สุดถึงพระมหาอุปราชาก็ทิ้งพระเจ้าหงสาวดีออกไปเข้ากับพระเจ้าตองอู โดยเห็นว่าแม้จะต้องเป็นเชลย ก็เป็นเชลยพวกพม่าด้วยกันเองอยู่ในเมืองพม่า ยังดีกว่าถูกไทยกวาดต้อนเอาไปเป็นเชลยในเมืองไทย

พระเจ้าหงสาวดีถูกราชบุตรและข้าราชบริพารทิ้งเสียโดยมากเช่นนั้น มิรู้ที่จะทำอย่างไร ก็ต้องอนุญาตให้กองทัพเมืองตองอูเข้าไปในพระนคร แล้วมอบอำนาจให้พระเจ้าตองอูได้ว่าราชการบ้านเมือง ก็ให้ไปขอหย่าทัพกับพระเจ้ายักไข่ ด้วยยอมให้หัวเมืองชายทะเลที่ปรารถนา และทูลขอพระราชธิดาของพระเจ้าหงสาวดีองค์หนึ่ง กับช้างเผือกตัวหนึ่งให้พระเจ้ายักไข่ด้วย

แม้รูปสัตว์ทองสัมฤทธิ์ซึ่งไทยได้มาจากเมืองเขมร แล้วพระเจ้าหงสาวดีบุเรงนองเอาไปจากเมืองไทยนั้น พระเจ้ายักไอยากได้ก็ยอมให้ขนเอาไปเมืองยักไข่ในคราวนี้

ฝ่ายพระเจ้ายักไข่ก็รับว่าจะแต่งกองโจรไว้คอยตีตัดลำเลียงเสบียงอาหารกองทัพไทยให้อดอยาก จะต้องถอยมัพกลับไปจากเมืองหงสาวดี ตกลงกันอย่างนั้นแล้วพระเจ้ายักไข่ก็เลิกทัพเรือกลับไปยังเมืองสิเรียมที่พระเจ้าหงสาวดียกให้นั้น

เมื่อหย่าทัพกับเมืองยักไข่แล้ว พระเจ้าตองอูจึงทูลพระเจ้าหงสาวดีว่า สืบได้ความว่ากองทัพสมเด็จพระนเรศวรยกไปมีกำลังมากนัก จะต่อสู้ที่เมืองหงสาวดีเห็นจะสู้ไม่ไหว ขอเชิญเสด็จไปยังเมืองตองอู ตั้งต่อสู้ที่นั่นจึงจะพ้นมือข้าศึกได้

พระเจ้าหงสาวดีมิรู้ที่จะทำอย่างไรก็ต้องยอม พระเจ้าตองอูจึงให้เก็บรวบรวมทรัพย์สมบัติ และกวาดต้อนผู้คนพลเมืองหงสาวดีผ่อนส่งไปยังเมืองตองอูเป็นลำดับมา

ในพงศาวดารพม่าว่า พระมหาอุปราชาอยู่ในพวกที่ไปก่อนเพื่อน ไปถึงเมืองตองอู พระสังกะทัตราชบุตรพระเจ้าตองอูก็ลอบปลงพระชนม์เสีย แต่ปกปิดมิให้รู้ไปถึงเมืองหงสาวดี

ฝ่ายสมเด็จพระนเรศวร ได้ทรงทราบแต่แรกเสด็จไปถึงเมืองเมาะลำเลิง ว่ากองทัพเมืองตองอูกับเมืองยักไข่ไปล้อมเมืองหงสาวดีอยู่ ก็แคลงพระทัย ด้วยพระเจ้าตองอูกับพระเจ้ายักไข่ได้ทูลมาในศุภอักษรว่า ถ้ากองทัพหลวงไปเมื่อใดจะยกมาช่วยตีเมืองหงสาวดีทั้ง ๒ เมือง เหตุไฉนจึงด่วนไปล้อมเมืองหงสาวดีเสียก่อนกองทัพหลวงไปถึง แต่กำลังติดทรงปราบปรามพวกกบฏที่เมืองเมาะตะมะก็นิ่งอยู่

พอปราบกบฎเรียบร้อยแล้วก็เสด็จยกกองทัพหลวงจากเมืองเมาะลำเลิง ขึ้นไปยังเมืองหงสาวดีในเดือน ๓ พระเจ้าตองอูได้ยินว่า สมเด็จพระนเรศวรยกกองทัพออกจากเมืองเมาะลำเลิง ก็พาพระเจ้าหงสาวดีออกจากพระนครหนีไปเมืองตองอู เมื่อเดือน ๔ ขึ้น ๒ ค่ำ

แต่พอเมืองหงสาวดีร้างไม่มีผู้คน พวกกองโจรชาวยักไข่ก็พากันเผาเมืองหงสาวดีเสียหมดทั้งเมือง แม้จนปราสาทราชมนเทียรก็ถูกไฟไหม้หมด ไม่มีอะไรเหลือ

เรื่องเผาเมืองหงสาวดีครั้งนั้น ในหนังสือพงศาวดารบางฉบับว่า พระเจ้าตองอูสั่งให้เผา บางฉบับว่าพวกยักไข่เข้าไปเที่ยวค้นหาทรัพย์สินซึ่งยังเหลืออยู่ เช่นสุมไฟลอกทองพระเป็นต้น เลยเกิดเพลิงไหม้เมืองหงสาวดี

- ที่หงสาวดีเป็นอย่างนั้น พระเจ้ายะไข่มีส่วนด้วยแน่นอน มีรูปสัมฤทธิ์ของเขมรเป็นพยานครับ

- พระเจ้าหงสาวดีพระองค์นี้ มีพระนามตามปากตลาดอีกพระนามว่า พระเจ้าเชลยตองอู

- และไม่เหตุที่เชื่อมโยงเกี่ยวพันกันครับ เราเผาเขา เขาเผาเรา คนนั่นเผา คนนี่เผา เป็นธรรมเนียมการศึกสงครามธรรมดาๆ เท่านั้นเอง

จากคุณ : กัมม์ - [ 21 ม.ค. 51 23:48:45 ]

ความคิดเห็นที่ 15

ก่อนอื่นต้องขอเรียนว่า ประวัติศาสตร์ไม่มีบทสรุปสุดท้าย
เหตุการณ์หนึ่งยอมมีปัจจัยหลายประกาศก่อนหน้านี้ และจะเป็นปัจจัยต่อเหตุการณ์อื่นๆ ต่อไปข้างหน้า
และต้องเล่ากันยาวๆ สักหน่อยนะครับ

1.หลังจากไทยเลิกทัพกลับแล้วตองอูกับยะไข่หรือเมืองอื่นๆรบพุ่งกันบ้าง
2.บทสรุปของสงครามภายในของพม่า,มอญเป็นเช่นใด

ภายหลังศึกครั้งสมเด็จพระนเรศวรล้อมเมืองตองอูแล้ว พม่าก็แตกเป็น ๓ ก๊ก (ไม่รวมยะไข่ ยะไข่ตั้งเป็นเอกราชมาก่อนหน้านี้แล้วครับ)

เมื่อพระเจ้าตองอูพาพระเจ้าหงสาวดีนันทบุเรงไปเมืองตองอูได้ ๘ เดือน เมืองที่เคยขึ้นหงสาวดีก็โกรธแค้นพระเจ้าตองอู พากันยกกองทัพขึ้นไปล้อมเมืองตองอูอีก พระเจ้าตองอูก็อ้างรับสั่งว่าได้รับมอบอาญาสิทธิ์ให้รักษาอาณาเขตเมืองหงสาวดี และทำพระราชสาส์นพระเจ้าหงสาวดีออกไปห้ามทัพ พระเจ้าหงสาวดีตกที่นั่งลำบากก็ต้องยอมทำตาม ท้าวพระยาทีหลงเชื่อก็มี ที่ไม่เชื่อพระราชสาส์นก็มี แต่ก็จำใจยกทัพกลับ

นัดจินหน่องราชบุตร เห็นว่าตั้งแต่พระเจ้าตองอูเสด็จมาประทับที่เมืองตองอู บ้านเมืองก็มีแต่เดือดร้อน ครั้งสมเด็จพระนเรศวรล้อมเมืองก็ครั้งหนึ่ง ครั้งท้าวพระยาหัวเมืองล้อมเมืองก็อีกครั้งหนึ่ง หากพระเจ้าหงสาวดีประกาศโทษที่พระบิดาทำไว้ คงเกิดศึกท้าวพระยาก็แน่ จึงลอบวางยาพิษปลงพระชนม์เสีย สิ้นพระชนม์ เดือน ๑๐ แรม ๑๐ ค่ำ ปีชวด พ.ศ. ๒๑๔๓ พระเจ้าตองอูทราบความก็ตกใจ ปรึกษาพระมหาเสียมเพรียม เห็นว่าที่หวังจะเป็นใหญ่ไม่สำเร็จเสียแล้ว จึงอ้างรับสั่งประกาศว่า พระเจ้าหงสาวดีเมื่อทรงพระประชวรมอบเวนราชสมบัติแก่พระเจ้าตองอูผู้เป็นอนุชาธิราช ให้เป็นรัชทายาทครองอาณาเขตกรุงหงสาวดีต่อไป ประกาศครั้งนี้ไม่มีท้าวพระยาหัวเมืองขึ้นหงสาวดีแต่ก่อนเชื่อถือ (ต่อมาตองอูต้องมาขอขึ้นกรุงศรีอยุธยาในแผ่นดินสมเด็จพระเอกาทศรถ) ก๊ก ๑

ครั้งเมื่อพระเจ้าตองอูพาพระเจ้าหงสาวดีหนีสมเด็จพระนเรศวรนั้น น้องยาเธอพระองค์หนึ่งเรียกกันว่า เจ้านะยองราม ไม่ได้ตามเสด็จ หนีไปอาศัยอยู่เมืองภุกาม พอทราบว่าพระเจ้าหงสาวดีนันทบุเรงสวรรคต ก็คุมสมัครพรรคพวกขึ้นไปตั้งอยู่ที่เมืองอังวะ เวลานั้นเมืองอังวะมีแต่ขุนนาง เพราะเมื่อมหาอุปราชมังสามเกียดสิ้นพระชนม์กับคอช้าง พระเจ้าหงสาวดีตั้งเจ้าอังวะขึ้นเป็นพระมหาอุปราช ชาวเมืองเห็นว่าเจ้านะยองรานเป็นราชบุตรพระเจ้าหงสาวดีบุเรงนองก็ยินดี ยกขึ้นเป็นพระเจ้าอังวะ ก๊ก ๑

กับพระเจ้าแปรซึ่งตั้งแข็งเมืองมาแต่ตั้งครั้งพระเจ้าหงศาวดีนันทบุเรง อีกก๊ก ๑

พระเจ้าตองอูกับพระเจ้าแปรเห็นว่าพรเจ้าอังวะมีผู้นิยมยกย่องมาก มีกำลังขึ้นตามลำดับ คงจะยกมาตีตองอูกับเมืองแปรสักวันหนึ่ง เพื่อรวบรวมอาณาเขตของพระเจ้าหงสาวดีไว้ดังเก่า ที่จริงทั้งสองเมืองไม่ค่อยถูกกัน แต่บังเอิญมีจุดมุ่งหมายและศัตรูคนเดียวกัน ก็เลยนัดกันจะมาตีอังวะ อย่างให้ทันมีกำลังตั้งมั่นได้ พระเจ้าแปรยกทัพเรือ พระเจ้าตองอูเป็นทัพบก พอถึงกำหนดยกทัพออกเรือ มีผู้ร้ายจะปลงพระชนม์ พระเจ้าแปรหนีผู้ร้ายตกน้ำสิ้นพระชนม์ ฝ่ายพระเจ้าตองอูยกทัพบกไปถึงกลางทาง ทราบว่าพระเจ้าแปรสิ้นพระชนม์ เห็นว่าจะตีอังวะไม่สำเร็จดังที่หวัง เห็นว่าเมืองแปรกำลังระส่ำระสาย เป็นท่วงทีที่จะเอาเมืองแปรไว้ในอำนาจได้ ก็แปรกระบวนยกไปเมืองแปร แต่ท้าวพระยาข้าราชการรักษาเมืองเอาไว้ได้ อังวะที่หมายไว้แต่แรกก็ไม่ได้ แปรที่คิดว่าจะได้ก็ไม่ได้ พระเจ้าตองอูก็จำต้องถอยทัพกลับ ส่วนเมืองแปรตัวหน้าหน้าที่คิดร้ายพระเจ้าแปรก็ขึ้นครอบครองเมือง แตกออกเป็น ๓ ก๊ก ต่างระวังตัวกันอยู่ เกิดเป็นเสถียรภาพขึ้น

ส่วนเมืองอังวะก็ไม่มีใครย่ำยี ต่อมาได้ทำพิธีราชาภิเษกเป็นพระเจ้าแผ่นดิน ทรงพระนามว่าพระเจ้าสีหสุธรรมราช ขยายอาณาเขตออกไป ได้เมืองไทยใหญ่ ๑๙ เจ้าฟ้าไว้ในอำนาจ ทางกรุงศรีอยุธยาขณะนั้นยังเป็นแผ่นดินสมเด็จพระนเรศวรมหาราชอยู่ พอทรงทราบก็ขัดเคือง เกณฑ์รี้พลเข้ากองทัพจะยกมาตีเมืองอังวะ ซึ่งเป็นการเสด็จพระราชดำเนินยกพยุหยาตราครั้งที่สุดของพระองค์

3.ที่บอกว่าเมืองสยามสงบสุขมาเป็น100ๆปีแสดงถึงว่าภายในของเขารบกันเองตลอดใช้หรือไม่

ถ้าไม่นับเมืองที่มาขึ้นต่อกรุงศรีอยุธยา ตอบว่าใช้ครับ แต่เราก็รบกันเอง ฆ่าฟันผู้คนล้มตายลงไปเป็นอันมาก และเป็นปัจจัยอันหนึ่งที่ทำให้เราต้องเสียบ้านเมืองไป แต่ถ้านับเมืองที่มาขึ้นกรุงศรีอยุธยาด้วย ก็คือสงครามครั้งต่อจากนั้น

สงครามครั้งที่ ๑๖ คราวพม่าตีเมืองทวาย ปีฉลู พ.ศ. ๒๑๕๖

สงครามครั้งนี้มีฝรั่งโปรตุเกสเรียกในพงศาวดารว่าเดอบริโต เข้ามามีบทบาทมาก สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพเอาเนื้อความพงศาวดารพม่าประกอบกับจดหมายเหตุของฝรั่ง ทรงวินิจฉัยถึงนโยบายการบริหารประเทศของสมเด็จพระเอการฐมหาราชไว้ด้วยครับ

ขอแนะนำหนังสือเรื่อง “ไทยรบพม่า” พระนิพนธ์ในสมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพครับ

ทั้งหมดที่ตอบเอามาในหนังสือนั้นทั้งหมดครับ

4.มีพระมหากษัตริย์องค์ไหนของไทยอีกที่ยกทัพไปตีพม่าอีกและตีถึงแค่ไหน

พูดยากครับ เพราะอาณาเขตไม่ได้แน่นอน

อย่างเช่นถ้าคิดว่าเชียงใหม่(ในช่วงเวลานั้น)เป็นของพม่า ก็มีสงครามครั้งที่ ๑๘ คราวไทยตีเมืองเชียงใหม่ ในแผ่นดินสมเด็จพระนารายณ์มหาราช

และสงครามอีกหลายคราวที่เมืองทวาย เมืองมะริด

ถ้าคิดถึงอาณาเขตในสมัยปัจจุบบันนี้ ก็น่าจะเป็นสงครามครั้งแผ่นดินพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก สงครามครั้งที่ ๔ (ภาคที่ ๒) คราวไทยตีเมืองทวาย ปีมะแม พ.ศ. ๒๓๓๐ สงครามครั้งนี้ได้พระเจ้าหลานเธอเจ้าฟ้าหญิง พระธิดาของพระเจ้ารามณรงค์ผู้เป็นพระเชษฐาธิบดี ที่ถูกกวาดต้อนไปเป็นเชลยเมื่อครั้งเสียกรุงเก่ากลับมาด้วย พระเจ้าหลานเธอเจ้าฟ้าพระองค์นี้ ปรากฏพระนามต่อมาว่า เจ้าฟ้ากรมขุนรามินทรุดา

สงครามครั้งนี้ผมคัดไว้ที่บล็อกแล้ว เรียนเชิญครับ
แผ่นดินทอง – ศึกเมืองทวาย
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=rattanakosin225&month=16-03-2007&group=2&gblog=12
ศึกคราวตีเมืองพม่า
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=rattanakosin225&month=16-03-2007&group=2&gblog=13
แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 51 07:40:17

จากคุณ : กัมม์ - [ 24 ม.ค. 51 22:50:05 ]