ความคิดเห็นที่ 1 โอ้โห คุณฮิวเยียก ทายถูกด้วย อิอิ ใช่ค่ะ ถัดจาก เสิ่นหยางก็ต้องเข้าสู่ปักกิ่งค่ะ ตำหนักแรกที่ได้พบคือ ตำหนักไท่เหอ (ไท่เหอเตี้ยน) เป็นตำหนักหลังที่สร้างด้วยไม้ที่ใหญ่ที่สุด (เสียดายตอนไปปิดซ่อมแซมเพื่อต้อนรับโอลิมปิก 2008 อยู่) ตำหนักนี้ใช้ประกอบพระราชพิธีสำคัญต่างๆ เช่น พิธีราชาภิเษก พิธีเฉลิมพระชนม์พรรษา และตรุษจีน เป็นต้น กึ่งกลางของตำหนักจะมีบัลลังก์มังกรซึ่งทำจากไม้แกะสลักปิดทองที่ฮ่องเต้ใช้ออกว่าราชการแผ่นดิน (สร้างในสมัยราชวงศ์ชิง) พระตำหนักนี้สูง 37 เมตร มีห้องทั้งหมด 55 ห้อง  มีพื้นที่ทั้งหมด 2,377 ตารางเมตร จากคุณ : เฉินฉูฉู่ - [ 21 ม.ค. 51 22:06:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตำหนักที่สอง  ตำหนักจงเหอ (จงเหอเตี้ยน) ตำหนักแห่งนี้เป็นตำหนักที่ใช้ในการพักรอก่อนออกว่าราชการแผ่นดิน และใช้ในการตรวจเอกสารข้อราชการต่างๆ และเป็นที่ใช้รับเครื่องบรรณาการจากฑูตต่างแดน แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 51 22:20:18 จากคุณ : เฉินฉูฉู่ - [ 21 ม.ค. 51 22:10:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พระราชบัลลังก์ในตำหนักจงเหอ จากคุณ : เฉินฉูฉู่ - [ 21 ม.ค. 51 22:11:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พรมมังกร สวยดี ของเก่าค่ะ ไม่ได้ทำขึ้นใหม่ จากคุณ : เฉินฉูฉู่ - [ 21 ม.ค. 51 22:21:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พระราชวังต้องห้าม หรือ กู้กง สร้างในสมัยจักรพรรดิหย่งเล่อ หรือ หมิงเฉิงจู่ แห่งราชวงศ์หมิง ในปี คศ. 1406 (หมิงเฉิงจู่เดิมชื่อจูตี้ เป็นโอรสองค์ที่ 4 ของ จักรพรรดิหมิงไท่จู่ (จูหยวนจาง) เมื่อจักรพรรดิหมิงเฉิงจู่ขึ้นครองราชย์ก็เปลี่ยนศักราชเป็นศักราชหย่งเล่อ ประชาชนจึงชอบเรียกพระองค์ว่าจักรพรรดิหย่งเล่อมากกว่า ในรัชสมัยของพระเจ้าหย่งเล่อ ทรงโปรดให้ขันทีชื่อเจิ้งเหอนำขบวนเรือสู่ทะเลทางตะวัน โดยเดินทางไปถึงเกาะชวาของอินโดนีเซีย และแอฟริกาเลยทีเดียว กู้กงเป็นที่ประทับของจักรพรรดิราชวงศ์หมิง และราชวงศ์ชิงรวม 24 พระองค์ รูปข้างล่างคือ ตำหนักเป่าเหอ (เป่าเหอเตี้ยน) ใช้ในการจัดงานเลี้ยงต้อนรับบุคคลสำคัญต่างๆ ใช้จัดพิธีอภิเสกให้กับพระราชโอรสและพระราชธิดา และในรัชสมัยเฉียนหลงทรงใช้เป็นที่สำหรับสอบจอหงวนด้วย จากคุณ : เฉินฉูฉู่ - [ 21 ม.ค. 51 23:09:09 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นึกถึงตอนไปเรียนหนังสือที่ชิงหัว เปิดแผนที่มาครั้งแรก ก็อยากไปเที่ยวกู้กงเลยครับ ให้คนจีนพาไปเที่ยว ประทับใจไม่รู้ลืม จากคุณ : นะนะ - [ 21 ม.ค. 51 23:16:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ในปลายสมันราชวงศ์หมิง เกิดขบวนการต่อต้านราชวงศืหมิง เนื่องจากอยู่ในภาวะข้าวยากหมากแพง นำโดย หลี่จื้อเฉิง เข้ายึดปักกิ่ง จนในที่สุดพระเจ้าหมิงซือจงต้องผูกพระศอปลงพระชนม์ตนเอง หลังจากที่หลี่จื้อเฉิงยึดครองปักกิ่งได้แล้ว อู๋ซานกุ้ยแม่ทัพรักษาด่านซ่านไห่กวนก็เปิดด่านให้ทัพชิงเข้าตีเมืองปักกิ่ง เนื่องจากหลี่จื้อเฉิงจับตัวเฉินหยวนหยวน เมียน้อยของอู๋ซ่านกุ้ยไป (ใครดูอุ้ยเสี่ยวป้อคงจำได้ว่า เป็นแม่ของอาเคอ ไง  เกี่ยวกันปะเนี่ย อิอิ) ดังนั้นด้วยความโกรธแค้นอู๋ซันกุ้ยจึงเปิดประตูเมืองให้กองทัพชิง และนี่คือที่มาของของเรื่องราว "เดือดเป็นฟื้นเป็นไฟเพราะสตรีผู้เลอโฉม" พระราชบัลลังก์ในพระที่นั่งเปาเหอ พระที่นั่งแห่งนี้องค์เฉียนหลงฮ่องเต้ทรงใช้ในการสอบจอหงวน โดยองค์ฮ่องเต้จะเป็นผู้ออกข้อสอบและคุมสอบด้วยตนเอง ผู้ที่สอบได้ที่ 1 จะมีคนเดียวเท่านั้น เรียกว่า จอหงวน ซึ่งต่อมาอาจจะได้เป็นราชบุตรเขย ของฮ่องเต้ และอาจจะถูกส่งไปครองเมืองต่างๆ ผู้ทีสอบได้ที่ 2 อาจจะมีหลายคน เรียกว่า ท่านฮั้ว เป็นที่ปรึกษาประจำองค์ฮ่องเต้ ผู้ที่สอบได้ที่ 3 อีกหลายคน จะเรียกว่า ป่างเหี่ยน เป็นรองผู้ช่วยฮ่องเต้ แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 51 09:12:52 จากคุณ : เฉินฉูฉู่ - [ 21 ม.ค. 51 23:23:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หวัดดีค่ะคุณนะนะ น่าอิจฉาจังเลย ตอนเราไปมีเวลาเดินแค่ชั่วโมงกว่าเองคะ เลยได้เดินไม่ทั่ว เสียดายมากมาย เลยตั้งใจไว้ว่า ไม่ว่ายังไงก็ต้องไปเที่ยวกู้กงอีกให้จงได้ คราวนี้จะขอทั้งวันเลย อิอิ จักรพรรดิจีน เชื่อว่าตนเองเป็นพระราชโอรสแห่งสวรรค์ ฮ่องเต้แห่งสวรรค์คือเง็กเซียนฮ่องเต้ ในพระราชวังของเง็กเซียนฮ่องเต้มีห้องทั้งหมด 10,000 ห้อง ดังนั้น พระองค์ผู้เป็นพระราชโอรสก็ไม่ควรที่จะมีห้องในพระราชวังเท่ากับพระบิดา ดังนั้น ห้องในพระราชวังต้องห้ามแห่งนี้ จึงมีทั้งหมด 9,999 ห้องครึ่ง หลังจากที่อ๋องทอร์คุณตีเมืองปักกิ่งได้แล้ว จักพรรดิซุ่นจื้อก็ทรงย้ายราชธานีมาอยู่ที่เมืองปักกิ่ง ทำให้ในบางครั้งคนจึงคิดว่าซุ่นจื้อเป็นจักรพรรดิองค์แรกแห่งราชวงศ์ชิง ซึ่งผิดนะคะ ซู่นจื้อเป็นจักรพรรดิองค์ที่สามของราชวงศ์ชิงค่ะ มีเรื่องเล่าว่า พระองค์เป็นที่อาภัพมาก ด้วยทรงไม่อาจสามารถจะสมรสกับหญิงคนรักที่เป็นชาวฮั่นได้ เนื่องจากพระนางเสี้ยวจวงไทเฮาทรงคัดค้านอย่างหนักแน่น ทำให้พระองค์ทรงโศกเศร้าพระทัยมากจนแทบสิ้นสติ และได้กักขังตนเองไว้ จักรพรรดิซุ่นจื้อ สิ้นพระชนม์ด้วยพระชนมายุเพียง 24 พรรษา ด้วยโรคทรพิษ หรือโรคฝีดาษ นั่นเอง ซึ่งจึงทรงแต่งตั้งองค์ชายเสวียนเย่ ให้ขึ้นครองราชย์ เนื่องจากพระองค์เคยเป็นโรคฝีดาษมาก่อนและรอดชีวิตจากโรคนี้ การยกชั้นพระตำหนัก   พระตำหนัก 3 หลังนี้ ถูกยกสูงด้วยหินหยกขาวถึง 3 ชั้น ราว 2 เมตรเศษ อีกทั้งยังล้อมรอบด้วยรั้วหินหยกขาว แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 51 23:57:15 จากคุณ : เฉินฉูฉู่ - [ 21 ม.ค. 51 23:45:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอ่งนี้มีไว้ทำไมเนี่ย ทายกันหน่อยมั้ยเอ่ยยยยยยยยยยยยยยยยย โอ่งนี้จะมีอยู่โดยรอบพระราชวัง เพื่อใช้ในการดับเพลิง เนื่องจากในสมัยก่อนยังไม่มีรถดับเพลิง อิอิ ในโอ่งนี้จะบรรจุน้ำเอาไว้ แล้วในเวลาหน้าหนาวก็จะมีการก่อกองไฟใต้โอ่ง เพื่อทำให้น้ำไม่กลายเป็นน้ำแข็งนั่นเอง จากคุณ : เฉินฉูฉู่ - [ 22 ม.ค. 51 00:00:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สมเด็จพระจักรพรรดิคังซี จักรพรรดิองค์ที่ 4 ของราชวงศ์ชิง เป็นพระโอรสของจักรพรรดิซุ่นจื้อ ขึ้นครองราชย์ตั้งแต่พระชนมายุเพียง 7 พรรษา ในปี ค.ศ. 1661 ภายหลังการสวรรคตของพระราชบิดา จักรพรรดิคังซีทรงมีพระปรีชาสามารถตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์ ทรงฉายแววความเป็นผู้นำมาตั้งแต่เด็ก โดยโปรดการเรียนรู้ศิลปะ วิทยาการต่าง ๆ ทั้งของในประเทศ และนอกประเทศ พระนางเสี้ยวจวงก็เป็นผู้อุปการะพระองค์มาโดยตลอด และได้เปลี่ยนสถานะพระองค์เป็นไท่หวงไทเฮา อันเป็นพระอัยกี (ย่า) ของพระองค์ พระองค์ทรงออกว่าราชการเองเมื่อพระชนมายุได้ 13 พรรษา เมื่อพระชนมายุได้ 19 พรรษา มีขุนนางคนสำคัญผู้หนึ่งชื่อ อ่าวไป๋ ซึ่งเป็นขุนนางที่รับราชการมาแต่ครั้งจักรพรรดิหวงไท่จี๋ จักรพรรดิองค์ที่ 2 ของราชวงศ์ชิง อ่าวไป๋ เป็นขุนนางที่สำคัญตนว่าเป็นคนสำคัญ และมีผู้ให้การยอมรับนับถือจำนานมาก จึงได้กระทำการอย่างไม่เหมาะสมทั้งต่อหน้าและลับหลังพระองค์หลายครั้ง จนในที่สุดก็ก่อการกบฎขึ้น แต่แผนการทั้งหมดได้ถูกทำลายลงโดยกลุ่มขุนนางที่ซื่อสัตย์จงรักภักดี (อุ้ยเสี่ยวป้อ นั่นเอง 555++) จักรพรรดิคังซีสวรรคตในปี ค.ศ. 1722 รวมระยะเวลาครองราชย์ยาวนานถึง 61 ปี นับเป็นจักรพรรดิที่ครองราชย์ยาวนานที่สุดพระองค์หนึ่งในประวัติศาตร์จีน ในสมัยพระองค์เกิดกลุ่มที่ต้องการล้มล้างราชวงศ์ชิงและกอบกู้ราชวงศ์หมิงขึ้นมาแทน แต่พระองค์ก็สามารถชนะสงครามภายในเหล่านั้นก่อนพระชนมายุ 30 พรรษา ฮ่องเต้คังซีถือเป็นฮ่องเต้นักรักอีกพระองค์หนึ่ง พระองค์มีพระสนมราว 35 คน พระโอรสและพระธิดาราว 55 องค์ ในสมัยจักรพรรดิคังซีทรงได้แต่งตั้งองค์ชายสองเป็นรัชทายาท แต่มีเหตุขัดข้องทำให้ต้องทรงปลดออก (มีข่าวลือว่าท่านเป็นเกย์ เพราะชอบเรียกหาเด็กหนุ่มๆเข้าไปในวัง) จากนั้นเรื่องการสืบทอดรัชทายาทจึงเป็นปริศนามาจนทุกวันนี้ เพราะมีหลายคนเชื่อว่า องค์คังซีต้องการมอบบัลลังก์ให้แก่องค์ชาย 14 แต่องค์ชายสี่ อิ๋นเจิ้น ทราบเรื่องจึงไปเปลี่ยนแปลงพระราชองค์การจากที่เขียนว่าองค์ชายสิบสี่เป็นองค์ชายสี่แทน จากคุณ : เฉินฉูฉู่ - [ 22 ม.ค. 51 00:14:23 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สมเด็จพระจักรพรรดิหย่งเจิ้น ประสูติเมื่อ ค.ศ. 1678 เป็นพระโอรสลำดับที่ 4 ในจักรพรรดิคังซี มีพระนามเดิมว่า อิ้นเจิน พระองค์ขึ้นครองราชย์โดยมิได้เป็นรัชทายาท เล่ากันว่า พระองค์ร่วมวางแผนกับอ๋องหลงเคอตัว ปลอมแปลงลายพระหัตถ์ของจักรพรรดิคังซี จากองค์ชาย 14 เป็นองค์ชาย 4 ขึ้นครองราชย์สืบต่อ อันเนื่องจากเหตุการณ์ความวุ่นวายในการแย่งชิงราชสมบัติกันเองระหว่างพี่น้อง ปลายรัชสมัยจักรพรรดิคังซี แต่เรื่องนี้เป็นเพียงความเชื่อที่บอกต่อกันมา ไม่มีหลักฐานทางประวัติศาสตร์ยืนยันแต่ประการใด แต่นั่นก็ทำให้พระองค์ได้ฉายาว่าเป็น " จักรพรรดิบัลลังก์เลือด " หรือ " จักรพรรดิทรราช " (เรื่องราวเกี่ยวกับจักรพรรดิหย่งเจิ้นที่ดังมากๆ ก็คือ ศึกสายเลือด นั่นเอง) พระองค์ทรงครองราชย์ในช่วงสั้นๆคือ 13 ปี เท่านั้น มีเรื่องเล่ากันว่า พระองค์ต้องการเสวยยาอายุวัฒนะ ซึ่งผลจากยาอายุวัฒนะ(ปลอมมั้ง) ทำให้พระองค์สิ้นพระชนม์ลงอย่างรวดเร็ว และเนื่องจากการขึ้นครองราชย์ของพระองค์เป็นการขึ้นครองราชย์ที่มีปัญหา พระองค์จึงเปลี่ยนแปลงการแต่งตั้งรัชทายาทขึ้นใหม่ จากการแต่งตั้งโดยเปิดเผยอันเป็นสิ่งปฏิบัติมาแต่อดีต เป็นทรงแต่งตั้งโดยเป็นความลับ โดยทรงเงยพระพักตร์ขึ้นทอดพระเนตรเพดานท้องพระโรง และจารึกพระนามขององค์รัชทายาทใช้หลังป้ายแผ่นหนึ่ง ที่มีชื่อเรียกว่า เจิ้งต้ากวางหมิง ซึ่งเก็บลับไว้ในหีบ ซึ่งธรรมเนียมนี้จักรพรรดิองค์ต่อ ๆ มาก็ได้ยึดถือปฏิบัติสืบต่อกันมาด้วย อ่อ มีนักประวัติศาสตร์บางรายเชื่อว่า จักรพรรดิคังซี ถูกปลงพระชนม์โดยจักรพรรดิหย่งเจิ้น ผู้เป็นพระราชโอรส (ซึ่งไม่ยืนยันนะคะ กับข้อมูลนี้ แต่พระองค์ทรงประหารพี่น้องเพื่อการแย่งชิงบัลลังก์จริงๆค่ะ) หลังจากพาชมกู้กงเสร็จจะพาชมวัดลามะ ซึ่งเคยเป็นวังขององค์ชายสี่ อิ๋นเจิ้น ที่ได้รับพระราชทานจากจักรพรรดิคังซี ก่อนที่พระองค์จะทรงขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิหย่งเจิ้น จากคุณ : เฉินฉูฉู่ - [ 22 ม.ค. 51 00:23:06 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สมเด็จพระจักรพรรดิเฉียนหลง จักรพรรดิองค์ที่ 6 ของราชวงศ์ชิง ประสูติเมื่อ ปี ค.ศ. 1711 เดิมมีพระนามว่า หงลี่ เป็นพระโอรสในจักรพรรดิหย่งเจิ้น และเป็นพระราชนัดดาองค์โปรดของจักรพรรดิคังซี เพราะมีความเฉลียวฉลาดมาแต่ยังเด็ก จักรพรรดิเฉียนหลงขึ้นครองราชย์ในปี ค.ศ. 1735 ขณะมีพระชนมายุได้ 25 พรรษา จักรพรรดิเฉียนหลงเป็นผู้มีพระปรีชาสามารถมากทำให้ประเทศจีนเจริญรุ่งเรืองมาก แต่ในปลายรัชกาลของพระองค์กลับทำให้ราชวงศ์เริ่มเสื่อมโทรมลง เนื่องจากที่พระองค์ทรงหลงระเริงกับความสำเร็จในวัยหนุ่ม ทำให้พระองค์เริ่มใช้ชีวิตที่ฟุ่งเฟ้อ โดยออกเที่ยวตามเมืองต่างๆ จนมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายในสมัยพระองค์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของสนมเซียงเฟย (กลิ่นมลาย หยกสลาย) ซึ่งถูกส่งมาเป็นนางสนมจากชนเผ่าหุย ตัวของพระสนมจะมีกลิ่นหอมมาก แต่พระสนมเซียงเฟยจะพกมีดไว้เพื่อป้องกันฮ่องเต้เฉียนหลง ทำให้องค์ไทเฮาไม่พอใจ กลัวองค์เฉียนหลงจะมีภัย จึงสั่งประหารพระสนมเซียงเฟย (ในเรื่ององค์หญิงกำมะลอ พระสนมเซียงเฟย แอบหนีไปกับแฟนเเก่ อิอิ) พระองค์ทรงมีพระมเหสีสองพระองค์ คือเสี่ยวเซียนเป็นพระมเหสีองค์แรกที่เฉียนหลงฮ่องเต้ รักมาก แต่ว่าก็เสียชีวิตตั้งแต่อายุ 36 ส่วนอีกพระองค์ชื่อเสี่ยวหยี่ก็เป็นเป็นโรคประสาท เพราะทรงตัดพระเกศาของพระองค์เอง ในสมัยนั้นห้ามตัดพระเกศาเด็ดขาด (ฮองเฮาในเรื่ององค์หญิงกำมะลอคือฮองเฮาองค์นี้) นอกจากสองมเหสีแล้ว ฮ่องเต้ เฉียนหลงก็ยังมีนางสนมอื่นๆอีก มีโอรสทั้งหมด 17 คน และลูกสาวสิบคน อีกทั้งยังมีเรื่องขององค์หญิงหวนจู ซึ่งเล่าขานกันว่าองค์หญิงหวนจูนั้นคือธิดาอันเกิดจากจักรพรรดิ์เฉียนหลง กับ สาวชาวบ้านธรรมดา (ฉงเหยาเลยเอามาแต่งเป็นองค์หญิงกำมะลอไงคะ) ส่วนพระโอรสที่จักรพรรดิเฉียนหลงรักมาที่สุดคือองค์ชาย 5 หรือ หย่งฉี แต่พระองค์ก็สิ้นพระชนม์ตั้งแต่ยังหนุ่ม (หรือหนีตามเสี่ยวเยี่ยนจื้อไปหล่ะเนี่ย อิอิ) ทำให้ราชบัลลังก์ตกแก่องค์ชาย 15 หย่องเยี่ยน (จักรพรรดิเจียชิ่ง) (ถ้าตามเรื่ององค์หญิงกำมะลอก็คือพระโอรสของพระสนมหลิง นั่นเอง) จักรพรรดิเฉียนหลงประกาศสละราชสมบัติเนื่องจากไม่ทรงปรารถนาจะครองราชย์ยาวนานเกินกว่าจักรพรรดิคังซีผู้ทรงเป็นพระอัยกา(ปู่) อย่างไรก็ตามแม้จะสละราชบัลลังค์แล้วแต่อำนาจที่แท้จริงยังคงอยู่กับพระองค์ โดยทรงขึ้นดำรงตำแหน่งเป็น พระบิดาหลวง หรือ จักพรรดิสูงสุด และพระองค์สวรรคตในปี 1799 จากคุณ : เฉินฉูฉู่ - [ 22 ม.ค. 51 00:44:45 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แหะๆ รูปที่วังต้องห้ามไม่ค่อยเยอะ และพระราชประวัติของจักรพรรดิองค์หลังๆก็อยู่ที่กู้กงแทบทั้งหมด ทำให้ต้องเอารูปวาดของจักรพรรดิมาแปะแทนนะคะ ส่วนรูปสถานที่ต่างๆจะมาพร้อมกับเรื่องราวปลายสมัยราชวงศ์ชิงอีกทีค่ะ วันนี้แค่นี้ก่อนนะคะ อิอิ ง่วงแล้วนะคะ อ่อ รายพระนามของ 12 จักรพรรดิแห่งราชวงศ์ชิงนะคะ 1.นูรฮาชี 2.หวงไท่จี๋ 3.ซุ่นจื้อ 4.คังซี 5.หย่งเจิ้น 6.เฉียนหลง 7.เจียชิ่ง 8.เต้ากวง 9.เสียนเฟิง 10.ถงจื้อ 11.กวางซวี 12.ปูยี (ซูสีไทเฮามีชีวิตอยู่ระหว่างรัชสมัยจักรพรรดิเต้ากวงจนถึงรัชสมัยจักรพรรดิปูยีค่ะ) จากคุณ : เฉินฉูฉู่ - [ 22 ม.ค. 51 00:49:09 ]

ความคิดเห็นที่ 14 #7 ผิดไปหน่อยนะครับ ในปลายสมันราชวงศ์ชิง เกิดขบวนการต่อต้านราชวงศืหมิง <----- ปลายหมิงนะครับ เกิดกบฏหลี่จื้อเฉิง จากคุณ : ศรีสิทธิสงคราม - [ 22 ม.ค. 51 07:54:24 A:58.10.222.84 X: TicketID:025907 ]

ความคิดเห็นที่ 15 การมีชัยชนะเหนือพวกมุสลิมนำมาซึ่งตำนานเรื่องเจ้าหญิงเนื้อหอม (เซียงเฟย หรือ The Fragrant Concubine) โดยเล่ากันว่าเจ้าหญิงองค์ดังกล่าวเป็นธิดาของผู้นำเผ่าหุย (Hui) ในซินเจียง มีหน้าตางดงามและมีกลิ่นกายที่หอมเป็นพิเศษ หลังจากราชวงศ์ชิงยึดซินเจียงได้แล้ว จักรพรรดิเฉียนหลงซึ่งทราบเรื่องของนางก็ได้รับนางเข้ามาเป็นพระสนม หากแต่ด้วยความไม่เต็มใจทำให้นางไม่ยอมร่วมหลับนอนกับจักรพรรดิ ในที่สุดพระพันปีหลวงก็ได้บังคับให้นางฆ่าตัวตาย อย่างไรก็ตามเรื่องดังกล่าวเป็นเพียงคำร่ำลือ หลักฐานเท่าที่ปรากฏระบุว่าจักรพรรดิเฉียนหลงมีสนมชาวมุสลิมเพียงคนเดียวคือ หรงเฟย (Rongfei) ซึ่งเข้าวังมาเป็นสนมเมื่อ ค.ศ. 1760 และเสียชีวิตเมื่อ ค.ศ.1788 รวมอายุได้ 55 ปี ดูความเป็นมาและนัยทางการเมืองของเรื่องนี้ได้ใน Millward, James A. 1994. A Uyghur Muslim in Qianlong’s Court: The Meanings of the Fragrant Concubine. The Journal of Asian Studies 53-2 (May 1994): 427-458. จากคุณ : ชาวจีนศึกษา - [ 22 ม.ค. 51 09:25:03 A:58.136.64.226 X: TicketID:013786 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ถาม จขกท. ครับ ไม่รุ้ว่า ตำหนักไท่เหอ (ไท่เหอเตี้ยน) คือ พระตำหนัก Suprem Harmony ใช่ไหม จากคุณ : Medic of CU#35 - [ 22 ม.ค. 51 09:27:47 ]

ความคิดเห็นที่ 17 กำลังดูเรื่องคังซีอยู่ค่ะ มันส์มากๆ องค์ชายสองที่ว่าทรงเป็นพระโอรสของฮองเฮา ซึ่งพอคลอดพระโอรสก็สิ้นพระชนม์เลย คังซีทรงแต่งตั้งพระโอรสองค์นี้ขึ้นเป็นรัชทายาทในวันเดียวกัน......อร้ายยย ไม่นึกเลยว่าโตมาจะทรงเรียกเด็กหนุ่มๆเข้าวัง ชักสนใจเรื่องราวขององค์ชายสองเสียแล้วสิ อิอิ (ต่อมวายกำเริบอีกละ หลังจากเรื่ององค์รัชทายาทของถังไท่จงหลี่เฉิงเฉียนเป็นเกย์ทำเอากรี๊ดไปพักใหญ่ๆ........O_o) ขอบคุณ จขกท.นะคะที่นำเรื่องราวมาให้อ่านค่ะ จากคุณ : นางพญามารเมฆไฟ - [ 22 ม.ค. 51 10:23:03 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอเสริมความเห็นที่ 13 นะครับ พระปรมาภิไธยของจักรพรรดิพระองค์สุดท้าย คือ จักรพรรดิซวนถ้ง ครับ ปูยีเป็นพระนามเดิมก่อนขึ้นครองราชย์ เช่นเดียวกับจักรพรรดิคังซี (เสวียนเย่) หรือ จักรพรรดิเฉียนหลง (หงลี่)  เป็นต้นครับ จากคุณ : ชายชิน - [ 22 ม.ค. 51 12:24:58 ]

ความคิดเห็นที่ 19 การออกพระนามจักรพรรดินับแต่สมัยราชวงศ์หมิงมีธรรมเนียมที่ต่างออกไปจากเดิม กล่าวคือจะไม่ออกพระนามของจักรพรรดิโดยตรง หากแต่จะใช้ชื่อรัชสมัย (reign title) แทนพระนามจักรพรรดิ เช่น หมิงไท่จู่ปฐมจักรพรรดิราชวงศ์หมิงใช้ชื่อรัชสมัยว่า หงอู่ (Hongwu) เราจึงกล่าวถึงพระองค์ว่าจักรพรรดิหงอู่ เป็นต้น การออกพระนามจักรพรรดิในสมัยราชวงศ์ชิงก็เช่นกัน จักรพรรดิที่ขึ้นครองราชย์เมื่อ ค.ศ. 1643 พระนามว่า ชิงซื่อจู่ (Qing Shizu) และชื่อรัชสมัยว่า ซุ่นจื้อ (Shunzhi) ดังนั้นเราจึงเรียกพระองค์ว่าจักรพรรดิซุ่นจื้อ และขอให้สังเกตว่าหนังสือประวัติศาสตร์จีนที่เป็นภาษาอังกฤษบางเล่มจะเอาชื่อรัชสมัยไว้ข้างหน้าคำว่า emperor เช่น The Shunzhi Emperor (แทนที่จะเป็น The Emperor Shunzhi) ทั้งนี้ด้วยจุดประสงค์ที่ไม่ต้องการให้ผู้อ่านเข้าใจผิดว่าซุ่นจื้อคือพระนามจริงของจักรพรรดิ จากคุณ : ชาวจีนศึกษา - [ 22 ม.ค. 51 12:57:44 A:203.131.217.2 X: TicketID:013786 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ดังนั้น ซุ่นจื้อ คังซี ยงเจิ้ง เฉียนหลง เจียชิ่ง เต้ากวง เสียนเฟิง ถงจื้อ กวางซวี่ ซวนถ่ง ต่างก็ไม่ใช่พระนามของจักรพรรดิ หากแต่เป็นชื่อของรัชสมัย จากคุณ : ชาวจีนศึกษา - [ 22 ม.ค. 51 13:01:03 A:203.131.217.2 X: TicketID:013786 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ตามมาอ่านค่ะ ขอบคุณจขกท. และคุณชาวจีนศึกษาด้วยนะคะ จากคุณ : . (Metronome) - [ 22 ม.ค. 51 14:02:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รอติดตามต่อครับ จากคุณ : tolstoy - [ 22 ม.ค. 51 14:38:44 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ต้องขอโทษด้วยค่ะ ที่ทำให้สับสน คือเราใช้ชื่อตามที่คุ้นหูจนเคยนะคะ เราก็เลยเราประวัติไปตามความคิดของเรา และไม่ได้เรียบเรียง คือนึกอะไรออกก็พิมพ์ไปเลย ซึ่งอาจทำให้เพื่อนบางคนเกิดการสับสน เราของเริ่มใหม่นะคะ นูรฮาชี  มีพระนามแต่งตั้งว่า จักรพรรดิ ไท่จู่ และเรียกรัชสมัยของพระองค์ว่า เทียนมิ่ง (ในสมัยนี้ใช้ชื่อว่าอาณาจักร กิม "กิมที่แปลว่าทองนะคะ") หวงไท่จี๋ มีพระนามแต่งตั้งว่า จักรพรรดิ ไท่จง และเรียกรัชสมัยของพระองค์ว่า เทียนชง ภายหลังเปลี่ยนชื่อจากราวงศ์กิม เป็นชิง ก็เปลี่ยนรัชสมัยเป็น ฉงเต๋อ ฝูหลิน มีพระนามแต่งตั้งว่า จักรพรรดิ ซื่อจู่ และเรียกรัชสมัยของพระองค์ว่า ซุ่นจื้อ เสวียนเย่ มีพระนามแต่งตั้งว่า จักรพรรดิ เซิงจู่ และเรียกรัชสมัยของพระองค์ว่า คังซี อิ๋นเจิ้น มีพระนามแต่งตั้งว่า จักรพรรดิ ซื่อจง และเรียกรัชสมัยของพระองค์ว่า หย่งเจิ้น หงลี่ มีพระนามแต่งตั้งว่า จักรพรรดิ เกาจง และเรียกรัชสมัยของพระองค์ว่า เฉียนหลง หยงเหยี่ยน มีพระนามแต่งตั้งว่า จักรพรรดิ เหรินจง และเรียกรัชสมัยของพระองค์ว่า เจียชิ่ง หมินหนิง มีพระนามแต่งตั้งว่า จักรพรรดิ เซวียนจง และเรียกรัชสมัยของพระองค์ว่า เต้ากวง อี้จู่ มีพระนามแต่งตั้งว่า จักรพรรดิ เหวินจง และเรียกรัชสมัยของพระองค์ว่า เสียนเฟิง ไจ่ฉุน มีพระนามแต่งตั้งว่า จักรพรรดิ มู่จง และเรียกรัชสมัยของพระองค์ว่า ถงจื้อ ไจ่เถียน มีพระนามแต่งตั้งว่า จักรพรรดิ เต๋อจง และเรียกรัชสมัยของพระองค์ว่า กวางซวี ปูยี หรือ ผู่อี้ ไม่มีพระนามแต่งตั้ง และเรียกรัชสมัยของพระองค์ว่า ซวนถ่ง ค่ะ แต่ถ้าสังกตุว่าคนไทยค่อนข้างจะเรียกมั่วค่ะ ไม่ค่อยเรียกเป็นรัสมัย หรือเป็นชื่อจรงอะไรซักเท่าไหร่ คนจีนก็เหมือนกันคะ อย่าง นูรฮาชี เค้าก็เรียก นูรฮาชี ไม่เรียก เทียนหมิ่ง  แต่ตั้งแต่จักรพรดิซุ่นจื้อ ถึง จักรพรรดิกวางซวี จะเรียกตามรัชสมัย สุดท้าย ปูยี ไม่ค่อยมีใครเรียก ซวนถ่ง เท่าไหร่ (อันนี้เราเรียกตามเวลาที่ไกด์อธิบายให้ฟังนะคะ) ขอบคุณคุณจีนศึกษาที่เข้ามาแนะนำด้วยค่ะ จากคุณ : เฉินฉูฉู่ - [ 22 ม.ค. 51 15:26:20 ]

ความคิดเห็นที่ 24 โดยส่วนตัวเวลาอ่านหนังสือประวัติศาสตร์หรือชื่อที่คุ้นหูมากๆก็คงเป็นพระนามตามรัชสมัยมากกว่าค่ะ อย่างจักรพรรดิ์เซิงจู่นี่ พูดออกมานี่ไม่รู้เลยว่าองค์ไหน แต่พอบอก คังซี ก็ อ๋อ.......ไทยเองก็ขนาพระนามจักรพพรดิ์จีนตามรัชสมัยไม่น้อย น่าจะเป็นอิทธิพลจากหนังสือของจีน(รึเปล่าไม่แน่ใจ) ดูอย่างหนังสือของอาจารย์คึกฤทธิ์เรื่องพระนางซูสีท่านก็ยังใช้ชื่อ จักรพรรดิ์ว่า เสียนเฟิง ถงจื้อ กวงสี เลยนะคะ แต่จักรพรรดิ์แมนจูที่ดังๆก็คงไม่พ้น 3 พระองคื คือคังซี หย่งเจิ้น เฉียนหลง แต่กระแสองค์ซุ่นจื้อออกบวชนี่ระยะหลังๆมานี้เหมือนจะแรงมากๆเลยนะคะ เพราะวีซีดีจักรพรรดิ์คังซีที่ดูก็บอกชัดๆเลยว่าทรงออกผนวช จากคุณ : นางพญามารเมฆไฟ - [ 22 ม.ค. 51 15:55:40 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตามมาอ่านครับ จากคุณ : AllSTORY - [ 22 ม.ค. 51 17:48:50 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณ จขกท กับ คุณชาวจีนศึกษา ที่เข้ามาแนะนำเพิ่มเติมครับ = = จากคุณ : ชายชิน - [ 22 ม.ค. 51 19:10:27 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ข้อช่วยแก้น่ะครับ ผู้ทีสอบได้ที่ 2 อาจจะมีหลายคน เรียกว่า ท่านฮั้ว เป็นที่ปรึกษาประจำองค์ฮ่องเต้ ขอแก้เป็นตำแหน่ง "ผานฮั่ว" ครับ ไม่ใช่ "ท่านฮั่ว" จากคุณ : หนุ่มชาวบ้าน - [ 22 ม.ค. 51 19:13:19 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ในหนังสือประวัติศาสตร์จีนบางเล่ม จะเรียก จักรพรรดิ์ซุนจื้อว่า "ไคซานจูตี้" แปลว่า "บูรพกษัตริย์ผู้บุกเบิกแผ่นดิน" และ นับพระองค์เป็นจักรพรรดิ์ของราชวงค์ชิงองค์แรกในแผ่นดินจีน   เพราะคนจีนพื้นฐานไม่ยอมรับคนต่างเผ่า แต่เมื่อแพ้ก็ยอมรับแค่เมื่อแพ้ไม่นับก่อนหน้า และ นูร์เออฮาเซ่อ(ผมออกเสียงตามหนังสือน่ะ)ก็เคยแพ้ให้ทหารจีน เลยยิ่งไม่ยอมรับ   แต่มาผังราชวงศ์ต้าชิง นับ "หวงไทจี" เป็นปฐมกษัตริย์นอกด่าน(เริ่มนับตั้งแต่ก่อตั้งพระราชวังเสินหยาง) อ๋องเทอร์คุน มีชื่อเขียนเป็นภาษาจีน ว่า "ตั้ว เออ คุน" ส่วนเรื่องจอหงวน ขอตรวจสอบนิดนึง ข้อมูลเก่าเท่าที่จำได้ ราชวงศ์ชิงในตอนต้น ไม่มี การสอบจอหงวน เพราะ 1. ระบบกองธงที่นิยมคัดขุนนางกันเองจากคนเผ่าแมนจู 2. เป็นยุคสมัยที่ต้องการล้มล้างความเชื่อ เรื่องหลักขงจื้อ(เพราะมันติดมากับระบบเก่าของต้าหมิง) ในส่วนนี้ส่วนต่อมามีการฟื้นหลักปกครองของขงจือ 3. กดขี่ขุนนางฮั่น ซึ่งส่วนใหญ่ คือขุนนางจากราชวงศ์ก่อนที่ยอมสวามิภักดิ์ ในราชวงศ์ชิง มีกลุ่มกบฎ ล้มล้างอยู่ เพราะต่อต้านเผ่าแมนจู เลยไม่สะดวกในการสอบจอหงวน ซึ่งจะเล็ดลอดเข้าไปในราชสำนักได้(คนดีมีความรู้ก็มีอุดมการณ์ไง ถึงน่ากลัวหนัก) จากคุณ : หนุ่มชาวบ้าน - [ 22 ม.ค. 51 19:31:42 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขออนุญาตแสดงความเห็นครับ ผมเห็นว่าราชวงศ์ชิงมีความเป็น "ขงจื้อ" มาก่อนที่จะเข้าด่านได้ใน ค.ศ. 1644 เสียอีก อย่างสมัยของนูร์ฮาชือก็โปรดให้มีการแปลตำราขงจื้อจากภาษาจีนมาเป็นภาษาหนี่เจินแล้ว ต่อมาในสมัยของหวงไท่จี๋ ดินแดนที่อยู่ภายใต้การปกครองของราชวงศ์จินยุคหลัง (เปลี่ยนชื่อเป็นราชวงศ์ชิงใน ค.ศ. 1636) นั้นกว้างขวางกว่าเดิม ระบบราชการแบบทหารที่ใช้มาตั้งแต่นูร์ฮาชือจึงได้รับการปรับเปลี่ยนให้มีความเป็นระบบราชการแบบพลเรือนมากขึ้น มีการสอบคัดเลือกบุคคลเข้ารับราชการ (สอบจอหงวน) ตามแบบราชวงศ์หมิง และมีการรับขุนนางของราชวงศ์หมิงที่แปรพักตร์หรือตกเป็นเชลยให้เข้ามามีบทบาทในทางการปกครองเพื่อวางรากฐานที่มั่นคงให้กับเผ่าหนี่เจิน (เปลี่ยนชื่อเผ่าเป็นแมนจูเมื่อ ค.ศ. 1636) ถ้าเราพิจารณาในด้านการเมืองการปกครองแล้ว ราชวงศ์ชิงแทบจะมิได้เปลี่ยนแปลงระเบียบแบบแผนที่เคยมีมาตั้งแต่ราชวงศ์หมิงเลย เมื่อกองทัพแมนจูบุกเข้ายึดกรุงปักกิ่งใน ค.ศ. 1644 ก็ได้มีคำสั่งให้ขุนนางของราชวงศ์หมิงประจำอยู่ในตำแหน่งเดิม ในปีถัดมาราชวงศ์ชิงได้จัดให้มีการสอบจอหงวนตามปกติที่เคยปฏิบัติมาและเปิดโอกาสให้ชาวฮั่นรับราชการได้ จากคุณ : ชาวจีนศึกษา - [ 22 ม.ค. 51 20:05:48 A:58.136.64.15 X: TicketID:013786 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เพิ่มเติมเรื่องชื่อหรือพระนามทางประวัติศาสตร์ของจักรพรรดิหน่ะครับ ราชวงศ์หมิงเป็นราชวงศ์แรกที่เริ่มเอาชื่อรัชสมัย มาขนานนามเรียกจักรพรรดิไปด้วย เพราะตั้งแต่ราชวงศ์หมิงเป็นต้นมา จักรพรรดิ 1 องค์จะมีแค่ 1 ชื่อปีรัชสมัย แตกต่างไปจากสมัยโบราณที่จักรพรรดิ 1 องค์อาจจะมีหลายปีรัชสมัยได้ อย่างจักรพรรดิฮั่นอู่ตี้มีชื่อปีรัชสมัยเป็นโหลเป็นต้น และการนับเอาปีรัชสมัยใหม่เป็นการขึ้นศักราชใหม่ของจีนทำให้การนับจำนวนปีเปรียบเทียบกับ คศ. ในอดีตคลาดเคลื่นได้เล็กน้อยหน่ะครับ ในสมัยโบราณนั้นจะไม่มีการขนานนามจักรพรรดิเมื่อยังทรงพระชนมชีพอยู่ แต่จะถวายหรืออวยพระนามเมื่อจักรพรรดิองค์นั้นไปสวรรค์แล้ว โดยเหล่าขุนนางและจักรพรรดิองค์ใหม่ร่วมกันอวยหรือถวายพระนาม โดยหลักการอวยพระนามนั้นก็มักจะใช้ชื่อที่บ่งบอกถึงคุณงามความดี หรืออาจจะเป็นสิ่งที่จักรพรรดิองค์นั้นทำผิดพลาดก็ได้ หลักการเช่นนี้เพื่อให้จักรพรรดิในระหว่างครองราชย์ประกอบแต่คุณงามความดี ไม่งั้นหากทำชั่วๆตายไปจะได้ชื่อฉาวโฉ่ไปตลอดกาลเป็นต้น หลักการนี้นิยมใช้มาตั้งแต่สมัยราชวงศ์โจว และเจ้าแคว้นต่างๆก็ได้รับนามตามประวัติศาสตร์ด้วยหลักการคล้ายๆกันนี้หน่ะครับ จึงไม่แปลกใจว่าทำไมจึงมีเจ้าแคว้นชื่อคล้ายๆกันเช่น ฉินจาวอ๋อง ฉู่จาวอ๋อง เยี่ยวจาวอ๋อง เป็นต้น หลักการนี้โดนจิ๋นซีล้มล้างไปพักหนึ่ง โดยให้เรียกเป็นลำดับแทน เช่นพระองค์เป็นฉินสื่อ หรือจักรพรรดิปฐมราชวงศ์ โอรสพระองค์เป็นฉินเอ้อซื่อหรือจักรพรรดิฉินที่สองเป็นต้น แต่เมื่อราชวงศ์ฮั่นกลัยมาปกครองประเทศแทน หลักการอวยหรือถวายพระนามจักรพรรดิเมื่อพระองค์ล่วงลับไปก็ถูกนำกลับมาใช้อีกครั้งหนึ่ง เช่น หลิวปัง คือชื่อเดิม เมื่อพระองค์สวรรคต รัชกาลต่อมาอวยพระนามพระองค์แทนว่า จักรพรรดิเกาจู่ หรือปฐมกษัตริย์เป็นต้น หลิวอิ่ง คือชื่อเดิม รัชกาลต่อมาอวยพระนามพระองค์แทนว่า จักรพรรดิฮุ่ยตี้ หลิวเช่อ คือชื่อเดิม รัชกาลต่อมาอวยพระนามพระองค์แทนว่า จักรพรรดิอู่ตี้ อย่างไรก็ดี การถวายพระนามแบบนี้ ไม่ได้บ่งบอกว่าใครมาก่อนใคร หรือใครเป็นต้นราชวงศ์หน่ะครับ อย่างจักรพรรดิจิ้นอู่ตี้ที่เป็นต้นราชวงศ์จิ้น ก็ไม่ได้ใช้ว่าจักรพรรดิเกาจู่ หรือจักรพรรดิเหลียงอู่ตี้ต้นราชวงศ์เหลียงก็ไม่ได้บ่งบอกว่าเป็นต้นราชวงศ์ ทำให้อาจจะเกิดความสับสนได้ แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 51 23:54:49 จากคุณ : อุ้ย (digimontamer) - [ 22 ม.ค. 51 22:31:07 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ระบบนี้ยังคงใช้ต่อมาในราชสำนักจีน แต่มีการปรับเปลี่ยนเล็กน้อยเพื่อบ่งบอกได้ดีขึ้น โดยเติมคำว่าจู่และจงลงท้ายเข้าไปด้วย จู่ จะหมายถึงจักรพรรดิผู้ก่อตั้ง หรือเป็นต้นราชวงศ์หน่ะครับผม นิยมใช้เกาจู่ หรือไท่จู่ก็ได้ ดังที่เห็นว่า หลี่เยียนเป็น ถังเกาจู่, จ้าวควงอิ้นเป็นซ่งไท่จู่, เตมูจินเป็นหยวนไท่จู่, จูหยวนจางเป็น หมิงไท่จู่, นูร์ฮาร์ชี เป็น จินไท่จู่ หรือชิงไท่จู่ เป็นต้น ในกรณีนี้อาจจะใช้เรียกผู้ก่อตั้งราชวงศ์จริงๆก็ได้ เช่น จักรพรรดิซุ่นจื้อ แม้จะไม่ได้เป็นผู้ก่อตั้งราชวงศ์ชิง แต่ราชวงศ์ชิงเข้าปกครองจีนในสมัยพระองค์ เลยได้รับการขนานนามว่า จักรพรรดิซื่อจู่หน่ะครับ เช่นเดียวกับ กุบไล่ข่าน พระองค์ก่อตั้งราชวงศ์หยวนจริง แต่ต้นราชวงศ์ไม่ใช่พระองค์ พระองค์จึงไม่ได้เป็นหยวนไท่จู่ แต่ได้รับขนานนามว่าจักรพรรดิซื่อจู่ แห่งหยวนแทน ส่วนจงนั้นก็เป็นคำลงท้ายจักรพรรดิองค์ต่อๆมาครับ จะอะไรจงก็ได้ เช่นมู่ตง เต๋อจง ไท่จง เกาจง หมิงจง หนิงจง ฯลฯ สุดแต่จะอวยพระนามกันไป บางครั้งอาจจะมีการนำรูปแบบการอวยพระนามทั้งสองแบบคือ แบบที่ลงท้ายด้วย จู่-จง และแบบที่อวยพระนามเฉยๆ แล้วปิดท้ายด้วยตี้แปะเข้าไปตรงๆเลยก็มี อย่างจักรพรรดิคังซีมีทั้งการเรียกว่า ชิงเซิ่งจู่ และชิงเหรินตี้ก็ได้ เป็นต้น แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 51 12:24:05 แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 51 23:52:48 จากคุณ : อุ้ย (digimontamer) - [ 22 ม.ค. 51 22:43:31 ]

ความคิดเห็นที่ 32 แต่ก็ยังมีสงสัยอยู่นิดนึงอ่ะครับว่าทำไมพอตั้งแต่สมัยถังถึงใช้คำลงท้ายว่า จง แทน คำว่า ตี้ แทนอ่ะครับแล้วก็รู้สึกจะใช้มาตลอดยันราชวงศ์ชิงเลย จากคุณ : ฉีจื่อหลิง - [ 23 ม.ค. 51 10:08:13 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ระบบ จู่-จง นั้นจะจำเพาะเพียงคำ 2 พยางค์เท่านั้นนห่ะครับ จะ ...+จู่ หรือ ...+จงได้เท่านั้น ไม่สามารถเพิ่มเป็น 3 พยางค์ได้ เช่นไม่มีเซียวเหวินจง หรือไท่อู่จงเป็นต้น แต่ในระบบอวยพระนามแบบเก่านั้น สามารถจะเป็นกี่พยางค์ก็ได้ เช่น ไท่อู่ตี้แห่งเป่ยเว่ย เซียวเหวินตี้แห่งเป่ยเว่ย กวงอู่ตี้แห่งฮั่น ก่งอายตี้แห่งฮั่น เป็นต้น ส่วนทำไมถึงเปลี่ยนระบบการเรียก ผมก็หาทราบไม่เช่นกัน อย่างไรก็ดีคำว่าตี้นั้นแทนความหมายว่าจักรพรรดิอยู่แล้วหน่ะครับ เช่นไท่อู่ตี้ก็คือ จักรพรรดิผู้ทรงพลานุภาพอันยิ่งใหญ่เป็นต้น ส่วนการลงท้ายด้วยจงหรือจู่ นั้นท้ายสุดก็ต้องเติมคำว่าหวงตี้ไว้ด้านหลังเพื่อให้ครบอยู่ดี แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 51 12:30:55 จากคุณ : อุ้ย (digimontamer) - [ 23 ม.ค. 51 12:29:05 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เกี่ยวกับเรื่ององค์ชายสี่ อิ้นเจิน ปลอมพระราชโองการดั่งที่เราเห็นในหนังน่ะค่ะ ที่เคยอ่านมาจากห้องนี้ โดยคุณอุ้ย  บอกว่าเหตุการณ์นี้ ตามหลักความจริง ไม่น่าจะทำได้ เนื่องจากราชโองการ ต้องเขียนถึงสามภาษา คือ แมนจู ฮั่น และอะไรอีกอันจำไมได้ การปลอมแปลงจากคำว่า สิบสี่ เป็น ให้สี่ ทำได้เฉพาะภาษาฮั่นเท่านั้น อีก2ภาษาทำไม่ได้ ดังนั้น ทฤษฎีนี้ไม่น่าเป็นไปได้ จากคุณ : ฮิวเยียก - [ 23 ม.ค. 51 21:42:07 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ใช่ครับ การปลอมพระราชโองการทำได้ยากมากครับ แม้กระทั่งฉบับภาษาจีนเองก็ตาม เพราะการวางลำดับตัวอักษรสมัยก่อนต่างจากภาษาจีนที่ใช้กันทุกวันนี้ อีกทั้งสมัยนั้นยังใช้ตัวอักษรเต็มรูปอีกด้วย ดังนั้นการเปลี่ยนคำว่า "สิบสี่" (ฉือซื่อจื่อ) เป็น "ให้สี่" (หยูซื่อจื่อ) นั้นเป็นไปไม่ได้เลย เพราะ "ฉือ" กับ "หยู" (ตัวอักษรเต็มรูป) นั้นเขียนต่างกันโดยสิ้นเชิง ไม่อาจจะเอาพู่กันมาแต่งแต้มเพื่อแก้ไขได้ จากคุณ : ชาวจีนศึกษา - [ 23 ม.ค. 51 22:46:21 A:58.136.64.161 X: TicketID:013786 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อ่านเรื่องเกี่ยวกับ ราชวงศ์ชิง ทีไร นึกถึงเรื่อง ศึกสายเลือด ที่ผมดูตอนสมัยเด็กๆ ทุกครั้งเลย ตอนนั้น  หย่งเจิ้งชั่วช้ามาก จำได้ว่า คนแปลบทพากย์ไทย ใช้คำว่า หยวนจง ไม่ใช่หย่งเจิ้ง ผมหล่ะ งงงงงๆ   ตามมาอ่านนะครับ แก้ไขเมื่อ 27 ม.ค. 51 05:10:46 จากคุณ : สะติมม๊อนโสสะโตเบ้ว - [ 27 ม.ค. 51 05:08:59 ]