ความคิดเห็นที่ 1 จริงๆมีเมนูที่ผมไม่เคยได้ยินชื่อเยอะเหมือนกัน ล่าเตียง ลำเจียก มัสกอด ลุตตี่ ช่อม่วง นี่มันหน้าตาเป็นอย่างไรน่ะครับ ทุกวันนี้เรายังมีกินกันอยู่หรือเปล่า จากคุณ : เชษฐา - [ 25 ม.ค. 51 03:42:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เพิ่งเคยเห็นว่าแยกเครื่องหวานกับผลไม้ออกมา จำรายละเอียดตอนเรียนไม่ได้เลย ตอบกระทู้ก่อนว่า เคยได้ยินว่ามันคือ โชยุ จริง ๆ แหละครับ แต่โชยุก็คือซีอิ๊วชนิดนึงนี่นาเนอะ ไม่ได้ทำจากปลา สมัยร้อยกว่าปีก่อนไม่รู้คนไทยทั่วไปรู้จักซีอิ๊วรึยัง จำได้แต่ "ข้าวหุงปรุงอย่างเทศ รสพิเศษใส่ลูกเอ็น" จำวรรคที่เหลือไม่ได้ เลยไม่แน่ใจ แต่อ่านแล้วน่าจะคนละแบบนะครับ ใส่กระวานอย่างเดียว กับใส่ผงเครื่องเทศนานาชนิด รังนกผมก็ไม่ทราบเช่นกัน แต่ตอนอ่าน เดาเอาว่าเป็น รังนกตุ๋น ครับ คงปรุงเพิ่มอีกไม่น้อย เคยได้ยินว่าหรุ่มกับล่าเตียง ต่างกันที่ไส้ใช่รึเปล่าครับ ว่าเป็นหมูหรือกุ้งหรือไงนี่แหละ อันไหนคู่กับอันไหนจำไม่ได้ ไม่เคยเห็นของจริงเหมือนกัน ส่วนลำเจียก เข้าใจว่าเป็นขนมเกสรลำเจียก ไม่เคยกินเหมือนกันครับ เคยเห็นในหนังสือสอนทำขนมไทยเล่มบาง ๆ ในนั้นมีช่อม่วงด้วยเหมือนกัน ช่อม่วงรู้สึกจะเป็นขนมชั้นมีไส้ครับ ผสมสีม่วงนึ่งแล้วนำมาจับให้เป็นกลีบกุหลาบ เสิร์ฟเป็นช่อง่าย ๆ ส่วนผสมของไส้ผมก็จำไม่ได้ (ตกลงมันมีไส้มะเนี่ย ลองเสิร์ชดูน่าจะเจอ) เกสรลำเจียกต้องร่อนแป้งชื้นลงในกะทะ ให้แป้งจับตัวกัน วางไส้แล้วม้วน ดูรูปแล้วน่ากินมาก มัสกอด ลุตตี่ ไม่เคยเห็นเลยครับ รู้สึกมัสกอด จะเป็นขนมโปรตุเกสอีกชนิดหนึ่งใช่ป่าว ยืมชื่อมาจากภาษาโปรตุเกส จากคุณ : RealWorld - [ 25 ม.ค. 51 04:15:27 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ลองดูรายละเอียดจากเว็บไซด์นี้ดูนะครับ http://www.geocities.com/karbkanomthai/index.html ผมเองก็สงสัยเรื่องหรุ่มกับล่าเตียงเหมือนกันครับ ว่าส่วนที่แตกต่างกันจริงๆแล้วคืออะไร ใครที่มีความรู้เรื่องนี้ ช่วยกรุณาเล่าสู่กันฟังก็ขอขอบคุณมากๆครับ โดยส่วนตัวเคยทานขนมช่อม่วงครับ แต่หาที่อร่อยยากมากๆแล้วในสมัยนี้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะวิธีการทำที่ค่อนข้างยากหรือว่าคนไทยไม่นิยมทานขนมไทยแล้วก็ไม่รู้ จากคุณ : AS.PT - [ 25 ม.ค. 51 05:00:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรียนตอนมัธยมอะครับ  ละเอียดเลยหละ แต่ลืมแล้ว -_-" เรื่องอาหารลองถามก้นครัวครับ อิอิอิ จากคุณ : oakemon - [ 25 ม.ค. 51 08:47:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่แน่ใจเหมือนกันเพราะเรียนมาตั้งแต่สมัยมัธยมแต่ลองดูบทความนี้ดูนะคะ อาจจะใช่โชยุก็ได้ http://amonrada.spaces.live.com/feed.rss http://www.sakulthai.com/DSakulcolumndetailsql.asp?stcolumnid=5030&stissueid=2710&stcolcatid=2&stauthorid=190 จากคุณ : นางพญามารเมฆไฟ - [ 25 ม.ค. 51 09:34:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนเรียนอาจารย์บอกแยกกันค่ะ น้ปลาก็คือน้ำปลา ญี่ปุ่นนี่คือผงชูรส ไม่ทราบว่าถูกผิดประการใด จากคุณ : อบเชย รากฝังดิน - [ 25 ม.ค. 51 10:48:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กระทู้นี้น่าสนใจ จะตามอ่าน ไปเรื่อยๆ จากคุณ : tinglee tingamee - [ 25 ม.ค. 51 11:02:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผงชูรส สมัย ร๒ เนี่ยนะ จากคุณ : je_ten_prie - [ 25 ม.ค. 51 11:38:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามที่เคยเรียนมา น้ำปลาญี่ป่นในกาพย์ ก็เป็นประมาณ ซอสปรุงรส หรือโชยุนี่แหล่ะครับ เพราะว่าเครื่องปรุงรสชนิดนี้เราได้มาจากญี่ปุ่นที่เข้ามาในไทยช่วงนั้น เราจึงเรียกว่า "น้ำปลาญี่ปุ่น" (สมัยนั้นมิชชันนารียังไม่แพร่หลาย เราจึงยังไม่รู้จักคำว่า "ซอส") แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับว่าจริง ๆ แล้วคืออะไรกันแน่ ข้าวหุง ตามความเข้าใจของผมจะคล้าย ๆ ข้าวหมกไก่ของชาวมุสลิมนะครับ ซึ่งคำว่าปรุงอย่างเทศนี้ อนุมานได้ถึงการหุงข้าวของชนชาติอื่นที่ไม่ใช่ชาติไทย ที่เราได้รับอิทธิพลมา ซึ่งน่าจะเป็นของแขกเปอร์เซีย (แต่ก่อนถูกเรียกว่าแขกเทศ) โดยเราเรียกการหุงข้าวแบบนี้ว่า "บิรญาณี" ครับ รังนกครับ อย่างที่เห็นจะอยู่ในตำรับของคาว จะต่างกับความรู้สึกคนในปัจจุบันที่่โดยปกติจะทานรังนกในน้ำเชื่อมหวาน ที่มีขายตามท้องตลาดยี่ห้อต่าง ๆ เป็นอาหารว่างแบบหวานไปเสีย เพราะฉะนั้นก็น่าจะเป็น "ซุปรังนกตุ๋น" ที่ใช้วิธีตุ๋นด้วยการนึ่งครับ - - ผมว่าน่าจะได้อิทธิพลมาจากประเทศจีน จากคุณ : psbonn - [ 25 ม.ค. 51 11:44:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แน่ใจว่าญี่ปุ่นมีน้ำปลา เพียงแต่ดิฉันไม่เคยเห็น แต่ที่ทราบว่ามีคือจากคุณพี่นรินทร์ หรือ Nickycharles ที่ล่วงลับไปแล้ว ท่านเคยอยู่ญี่ปุ่นหลายปี และเป็นคนช่างรับประทานด้วย พี่เขาว่ามี จริงไม่จริงให้ไปต่อว่าพี่เขาบนสวรรค์โน่นค่ะ เรื่องของเรื่องคือเคยเข้ามาคุยๆกับคนในนี้ ที่ถามเรื่องน้ำปลา ดิฉันเผอิญเห็นจากรูปถ่ายที่เพื่อนไปเที่ยวโรม ที่โบราณสถานเก่าแก่เขาเห็นว่ามีที่ทำน้ำปลาด้วย ยังว่าเฮ้ยคนอิแทเลี่ยนนี่นะ กินน้ำปลาก่อนเราอีกเหรอ พี่ Nickycharles เลยว่าคนญี่ปุ่นเขาก็กิน กินและทำมานานแล้วด้วย ยังนึกว่า รสดีด้วยน้ำปลาญี่ปุ่น เห็นจะเป็นน้ำปลาญี่ปุ่นจริงๆ ทู้เก่านี่ดิฉันก็ไม่มีปัญญาจะเข้าไปตามหาตามดู แบบว่าหายแล้วหายเลย ถ้าสงสัย และมีเวลา ก็ให้เข้าไปตามหา หรือไม่ก็ไปถามคุณกุ๊กดู จากคุณ : PatPDX - [ 25 ม.ค. 51 11:47:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คห. 6 สมัยรัชกาลที่ 2 ยังไม่มีผงชูรสนะคะ เมื่อก่อนแม่เคยมีตำราอาหารที่อาจารย์ทางทำอาหารท่านหนึ่งวิเคราะห์ อาหารในกาพย์ชุดนี้ออกมาอย่างละเอียด มีพูดถึงน้ำปลาญี่ปุ่นด้วย แต่นึกแทบตายก็นึกไม่ออกว่าอาจารย์ว่าอย่างไร หนังสือก็ไม่รู้ไปอยู่ไหนแล้ว หนังสือมีคู่กันสองเล่มค่ะ อีกเล่มเป็นกาพย์เห่ชมเครื่องว่างในรัชกาลที่ 6 อร่อยน่าดูเหมือนกัน รู้สึกจะเริ่มอย่างนี้ ข้าวต้มอมรสเปรี้ยว.........ดีจริงเจียวเปรี้ยวเค็มปน เนื้อนกนุ่มระคน..............ปรุงรสเคล้า?เข้าที แล้วก็ต่อด้วยข้าวต้มสาคูเม็ดใหญ่ แปลกดี จากคุณ : the grinning cheshire cat - [ 25 ม.ค. 51 11:49:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น้ำปลาโรมัน garum มาจากกรีกอีกทีค่ะ แต่ดังมากสมัยโรมัน จำได้ว่าเคยอ่านว่าที่ปอมเปอีก็มีชื่อ+ผลิตส่งออก ม.ร.ว.คึกฤทธิ์เคยเขียนว่าตอนเรียนที่ Oxford เคยเอาน้ำปลาไทยขวดเล็ก (สมัยนั้นหายากสุดๆ) ให้อาจารย์ลองชิมดู เห็นบอกว่า garum น่าจะเป็นแบบนี้แหละ น้ำปลาญี่ปุ่น Shottsuru ค่ะ แต่ที่เคยกินยำใหญ่มา (ไม่เคยทำ) ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ในสูตรนี่ก็ใส่ทั้งคู่ เลยไม่รู้จะเป็นตัวไหนแน่ แต่ขอเดาล้วนๆว่าน่าจะหมายถึงโซยุ เพราะน่าจะเป็นที่รู้จักมากกว่าค่ะ http://www.sakulthai.com/DSakulcolumndetailsql.asp?stcolumnid=5030&stissueid=2710&stcolcatid=2&stauthorid=190 จากคุณ : jk (jackfruit_k) - [ 25 ม.ค. 51 12:21:46 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณลุงสมบัติ พลายน้อยเคยเล่าว่า  ล่าเตียง  สมัยก่อนเรียกหน้าเตียง ที่แตกต่างจากหรุ่มก็ที่ ล่าเตียงมีเนื้อกุ้งผสม ตำรากับข้าวของ ม.ล.ปอง มาลากุล  เล่าว่ามีอาหารชื่อ  หน้าแท่น  ส่วนผสมและวิธีปรุงคล้ายกับ ล่าเตียง   ที่แปลกออกไปนิดหนึ่ง คือใช้ข่าอ่อนหั่้นบางๆตำผสมไปกับกระเทียมพริกไทยรากผักชี  หลังจากผสมเนื้อหมู เนื้อกุ้งและมันกุ้งเล็กน้อย  คงเป็นเกร็ดการปรุงอาหารระงับความคาวของเนื้อสัตว์ ใส่ถาดสี่เหลี่ยมนำไปนึ่งพอสุก  ก่อนที่จะห่อด้วยไข่ฝอย ไส้ของหรุ่มนั้นยักกะสายทำม้าห้อได้อีกด้วย  เท่าที่เห็นมาก็วางบนสับปะรดชิ้นพอคำ  ไม่เคยเห็นที่วางบนกลีบส้มเลยค่ะ ม้าห้อจัดอยู่ประเภทของว่างคาว  ไม่ใช่ขนมเหมือนนักเขียนบทละครบางคนเข้าใจ สาคูไส้หมูที่มีหมูสับอยู่บ้างนั้นหากินไม่ได้นานแล้ว ขนมจีบหัวเป็ดก็ไม่มีใครชวนไปกินเลย ขนมจีบจีนแบบโบราณใส่มันแกวชิ้นจ้อยยังพอหากินได้ เมื่อวันเด็กสหายแถวนี้พาไปกินที่สยามสแควร์ ใกล้ร้านหนังสือจุฬา  ถ้อยทีถ้อยจิ้มกันอย่างคนละคำสองคำ แบบเท่ากันเป๊ะ จากคุณ : แสนอักษร - [ 25 ม.ค. 51 14:11:43 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านเวปที่คุณ AS.PT ยกมาแล้วเข้าใจมากขึ้นมากเลย ผมเพิ่งรู้ว่า "ไตปลาเสแสร้งว่า" ท่อนนี้มีอยู่สองเมนู คือ ไตปลาจานหนึ่ง และ 'แสร้งว่า' ก็เป็นชื่ออาหาร ขอบคุณมากครับ ^^ ยังมีที่สงสัยต่ออีก อยากรู้ว่าน้ำปลาญี่ปุ่น (จริงๆ) นี่รสชาติต่างจากน้ำปลาไทยอย่างไรหรือเปล่าครับ? ยังมีท่อนนี้ที่ไม่เข้าใจน่ะครับ ผลเกดพิเศษสด                  โอชารสล้ำเลิศปาง คำนึงถึงเอวบาง                      สางเกศเส้นขนเม่นสอย ผลเกดคืออะไร? จากคุณ : เชษฐา - [ 25 ม.ค. 51 16:10:41 ]

ความคิดเห็นที่ 15 555 บรรยายซะน้ำลายหกเลยครับ ขอเซฟสูตรไว้ก่อน สรุปว่าแทบไม่เคยกินเมนูชาววังเลย จากคุณ : RealWorld - [ 25 ม.ค. 51 16:22:11 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เหมือนเคยได้ยินว่า โรมันกับอยุธยาติดต่อค้าขายกัน (ไม่น่าจะร่วมยุคกันเนอะ ผมมั่วป่าวเนี่ย) ไม่รู้ว่าแอนโชวี่กับปลาร้า อันไหนมาก่อน การทำน้ำปลา คงจะมีที่มาจากพวกนี้ แล้วก็ญี่ปุ่นกับอยุธยาก็ติดต่อค้าขายกันมานาน แลกเปลี่ยนวิทยาการกันก็ไม่น้อย ส่วนจะปรับปรุงสูตรให้ต่างกันยังไง คงต้องรอผู้รู้มาตอบ เพิ่งทราบในกระทู้นี้แหละ ว่าญี่ปุ่นมีน้ำปลา เหมือน ๆ กับเพิ่งเห็นในแดจังกึมว่า เกาหลีก็มีน้ำกะปิสีม่วง ๆ คงเป็นวิธีการถนอมอาหาร ถนอมกุ้งที่ใช้กันทั่วไปเช่นกัน ผลเกด เปิดพจนานุกรมดูครับ อยากเห็นรูปเนอะ จากคุณ : RealWorld - [ 25 ม.ค. 51 16:28:12 ]

ความคิดเห็นที่ 17 โชยุ คือซีอิ้ว(เขียนตัวเดียวกับคำว่า ซีอิ๊ว) ไม่ใช่น้ำปลาญี่ปุ่นครับ น้ำปลาญี่ปุ่น มันก็น้ำปลานั่นแหละ แล้วน้ำปลากับโชยุ กลิ่นกับรสมันไม่เหมือนกันอยู่แล้ว ร.2ท่านทราบว่าคือน้ำปลาญี่ปุ่นครับ ญี่ปุ่นจะมีน้ำปลาบ้างก็ไม่แปลกหรอก จากคุณ : หนุ่มใจY - [ 25 ม.ค. 51 17:02:42 ]

ความคิดเห็นที่ 18 น้ำปลาญี่ปุ่น http://ja.wikipedia.org/wiki/%E9%AD%9A%E9%86%A4 http://en.wikipedia.org/wiki/Shottsuru จากคุณ : หนุ่มใจY - [ 25 ม.ค. 51 17:11:09 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่านะครับ เค้าคล้ายละมุด เมื่อสุกมีรสหวาน จากคุณ : psbonn - [ 25 ม.ค. 51 17:24:48 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อืมม...งั้นก็คงไม่ใช่ผงชูรสหรอกค่ะ สงสัยอาจารย์จะมั่ว เรียนมานานหลายสิบปีแล้วค่ะ แต่ยังไม่ลืมเพราะว่าอาจารย์บอกว่าเป็นผงชูรสเนี่ยแหล่ะค่ะ ว่าแล้วก็อยากชิมน้ำปลาญี่ปุ่นบ้างจังว่าจะเหมือนของไทยมั้ย อาหารนี่ก็ถือเป็นวัฒนธรรมอย่างหนึ่งเหมือนกันนะคะ เท่าที่สังเกตุมีการข้ามชาติกันไปมา วันก่อนไปมาเก๊าเห็นมีกะปิวางขายอยู่ด้วยว่าจะซื้อมาชิมแต่ก็ไม่ได้ซื้อเสียทีแต่รสชาติน่าจะคล้ายกันเพราะหน้าตาเหมือนกันเปี๊ยบ จากคุณ : อบเชย รากฝังดิน - [ 25 ม.ค. 51 19:17:15 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณครับ สำหรับรูปส์ อิอิ จากคุณ : RealWorld - [ 25 ม.ค. 51 20:04:10 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ข้าวหุง    ข้าวหุงปรุงอย่างเทศ รสพิเศษใส่ลูกเอ็น    ใครหุงปรุงไม่เป็น เช่นเชิงมิตรประดิษฐ์ทำ    หลายคนอาจจะสงสัยว่า ข้าวหุง คืออะไร และทำไมต้อง "ปรุงอย่างเทศ" ด้วย รวมทั้ง "ลูกเอ็น" นั้นหน้าตาเป็นอย่างไรกัน ความจริง "ข้าวหุงปรุงอย่างเทศ" ก็คือศิลปะการหุงข้าวแบบหนึ่ง ของแขกเปอร์เชีย แต่เดิมข้าวหุงลักษณะนี้เรียกว่า "บิรญานี" วิธีการหุงข้าวนั้นใช้เนย หรือน้ำมันเนยเป็นตัวรัดเมล็ดข้าว ให้เมล็ดเรียงดูสวยงาม "เทศ" ก็หมายถึงกลุ่มชนมุสลิม ที่มีเทือกเถามาจากเปอร์เชีย ซึ่งในอดีตมักจะถูกเรียกขานว่า "แขกเทศ" หรือ "พวกเทศ" ส่วน "รสพิเศษใส่ลูกเอ็น" ก็คือเครื่องเทศชนิดหนึ่งมีชื่อว่า "ลูกเฮลท์" รูปร่างหน้าตาคล้ายลูกกระวาน แต่เมล็ดผอม ๆ ลีบ ๆ สักหน่อย บางทีเรียกว่า "ลูกกระวานเทศ" คนไทยออกเสียงคำว่า ลูกเฮลท์ ไม่ถนัดปาก จึงเพี้ยนมาเป็น ลูกเอ็น นอกจากจะใช้ลูกเฮลท์หุงข้าวอย่างเทศแล้ว ยังใช้ปรุงอาหารแขกได้อีกหลายตำรับ แม้กระทั่งนำมาใส่ในชาต้มใส่นมสด ก็จะได้ชาที่มีรสชาติ และกลิ่นเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ    เสน่ห์อีกอย่างของ "ข้าวหุงปรุงอย่างเทศ" ก็คือ สีเหลืองของเมล็ดข้าวที่หุงนั้น เกิดจากการใช้สมุนไพรชนิดหนึ่ง ที่เรียกว่า หญ้าฝรั่น (saffron) ความจริงไม่ใช่หญ้า แต่เป็นเกสรดอกไม้ชนิดหนึ่ง จัดเป็นสมุนไพรราคาค่อนข้างแพง เวลาใช้จะนำมาบดในโกร่งให้ละเอียด แล้วหยอดน้ำสุกหรือน้ำร้อนลงไป ก็จะได้สีส้มแก่ และเมื่อผสมคลุกปนกับข้าว ก็จะได้เมล็ดข้าวสีออกส้มเหลือง สลับขาวสวยงามไปอีกแบบ เวลาขึ้นสำรับ แต่งด้วยผักสดสีเขียวพวกผักชี ต้นหอม ใบสะระแหน่ แตงกวา โรยหน้าข้าวด้วยหอมแดงเจียว สีสันดูน่ากินมาก แต่ต้องไม่ลืมน้ำจิ้มข้าวหุงที่ตำด้วยต้นหอม พริกเขียว ใบสะระแหน่ ใบผักชีด้วยถึงจะครบสูตร    ข้าวหุงปรุงอย่างเทศที่มาจาก "บิรญานี" ของชาวเปอร์เชียนั้น เมื่อเข้ามาแผยแพร่ในเมืองไทย ชื่อเรียกก็เพี้ยนไปจากเดิม เป็น "ข้าวบุเหล่า" ที่สุดก็เป็น "ข้าวบุหลี่" แต่จะเรียกด้วยชื่อใดก็ตาม ของเดิมต้องเป็นข้าวหุงปรุงอย่างเทศเปล่า ๆ ภายหลังเมื่อมีการนำเนื้อไก่ หรือแพะมาหมักปรุงรวมระหว่างหุง ข้าวนี้ ก็จะเรียกว่า ข้าวหมก เช่น ข้าวหมกไก่ ข้าวหมกแพะ ตามที่เราคุ้นเคยกันดี ซึ่งดั้งเดิมก็คือ ข้าวบิรญานี นั่นเอง    ขอเล่าถึงการหมักไก่ ในข้าวหมกสักเล็กน้อย ก่อนที่คนไทยจะรู้จักนมเปรี้ยวหรือ "โยเกิร์ต" และนิยมกินตามคำโฆษณา ว่าดีมีประโยชน์ นมเปรี้ยวใช้เป็นเครื่องปรุง ในการหมักไก่มานมนานแล้ว เพราะนมเปรี้ยวทำให้เนื้อนุ่ม และเปื่อย สมัยก่อนนมเปรี้ยว ในรูปของโยเกิร์ตหาไม่ง่ายนัก แม่ครัวจึงทำโยเกิร์ตกันเองด้วยวิธีง่าย ๆ คือบีบน้ำมะนาวสด ๆ สักสองสามลูกใส่ลงไปในนม เอาช้อนซ่อมคน ๆ สักครู่นมสดจะจับเป็นลูก ๆ เป็นอันว่าได้นมเปรี้ยวไปหมักไก่ หรือแพะได้เลย นอกจากนั้นแล้ว นมเปรี้ยวยังใช้ใส่แกงบางชนิดด้วย http://www.sarakadee.com/feature/2001/04/klong_bang-luang.htm มีเรื่องของมัสมั่น มัศกอด ล่าเตียง และอื่นๆที่น่าสนใจอีกค่ะ ตามไปอ่านได้.. จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 25 ม.ค. 51 20:09:32 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ้า..น้ำปลาญี่ปุ่น Shottsuru thank you คุณ หนุ่มใจY   โชหยุ ในครัวดิฉันมีค่ะ รสจะแกมเปรี้ยว ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่ แต่น้ำปลานี่มีตราปลาหมึกค่ะ กินทุกวัน จากคุณ : PatPDX - [ 25 ม.ค. 51 21:15:23 ]