ความคิดเห็นที่ 1 โจโฉก็โกรธมากให้ชัวมอแม่ทัพเรือ ยกกองทัพเรือเป็นกองหน้าเข้าปะทะกับ  กองเรือของเมืองกังตั๋งเป็นครั้งแรก  ผลปรากฏว่าทัพเรือของโจโฉต้องพ่ายแพ้กลับมา  โจโฉก็ยิ่งเจ็บแค้นมากขึ้น คาดคั้นชัวมอว่าเหตุใดกำลังพลมีมากกว่าข้าศึกจึงแพ้  ชัวมอก็แก้ว่าทหารส่วนใหญ่เป็นชาวดอนไม่สันทัดในการรบทางเรือ จึงเอาชนะข้าศึกซึ่งชำนาญการรบทางน้ำไม่ได้  แล้วเสนอแนะให้ ทำการฝึกซ้อมทหารทั้งหมดให้เข้มแข็งเสียก่อน  ชัวมอจึงเอาเรือใหญ่ไปทอดเป็นวงเหมือนตั้งค่ายในทะเล เว้นช่องไว้เข้าออกยี่สิบสี่ทาง แล้วให้ทหารลงเรือเล็กฝึกซ้อมแจวเรือทั้งทางหนีทีไล่ ทั้งกลางวันกลางคืน ส่วนทหารบกก็ตั้งค่ายเรียงรายกันไปไกลประมาณสามพันเส้น แล้วโจโฉก็ส่ง เจียวก้าน ซึ่งเคยเป็นเพื่อนนักเรียนเก่าสำนักเดียวกันกับจิวยี่ เป็นไส้ศึกไปสืบข่าวทางเมืองกังตั๋ง ก็เสียท่าจิวยี่ทำอุบายกลับมาให้โจโฉสงสัยว่าชัวมอทรยศไปเข้ากับจิวยี่  จึงสั่งประหารชีวิตเสียโดยไม่มีเหตุผล    แล้วก็กลับคิดได้ว่าเสียกลจิวยี่แล้ว   จึงตั้งให้นายทหารเอกของตนเป็นแม่ทัพเรือแทน ต่อมาถึงวันข้างแรมเดือนสิบสองหมอกลงหนัก  กองเรือของจิวยี่ก็เข้ามาทำท่าจะโจมตี กองเรือของโจโฉ ทหารของโจโฉก็ไม่เห็นว่าข้าศึกยกพลมากี่ลำ ได้ยินแต่เสียงโห่ร้องตีกลองล่อโก๊ทางไหน ก็ระดมยิงเกาทัณฑ์ไปทางเรือที่เห็นตะคุ่ม ๆ นั้นดังห่าฝน เพื่อสกัดกั้นไม่ให้ข้าศึกเข้ามาใกล้  จนกระทั่งใกล้สว่างเรือของข้าศึกหันหัวเรือกลับไป  จึงเห็นว่า มีอยู่กันเพียงยี่สิบลำเท่านั้น จึงจัดเรือไล่ตามไปแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว โจโฉก็คิดถึงชัวมอแม่ทัพเรือของตนที่ถูกฆ่าไปแล้ว จึงทำอุบายให้ช้วต๋งกับชัวโฮ น้องชายของชัวมอ หนีไปเป็นไส้ศึกในกองทัพของจิวยี่  ต่อมาทั้งสองก็หลงกลรับรอง อุยกาย ที่จะหนีจิวยี่มาอยู่กับโจโฉ  อีกไม่นานโจโฉก็ส่งเจียวก้านไปหาข่าวในกองทัพจิวยี่อีก คราวนี้เจียวก้านกลับพา          บังทองมาอยู่กับโจโฉ และโจโฉก็นับถือบังทองดุจอาจารย์ บังทองจึงแนะนำให้โจโฉตรึงเรือรบใหญ่ให้ติดกันเหมือนดังค่ายบก ทหารเมืองดอนของโจโฉจะได้รบพุ่งได้เต็มที่โดยไม่เมาคลื่น โจโฉก็เห็นด้วยสั่งให้ทหารทำตาม  แล้วบังทองก็ขอลากลับไปเกลี้ยกล่อมคนอื่นอีก  โจโฉก็เชื่อตามเคย ก่อนที่โจโฉจะเริ่มทำการรบใหญ่ เมื่อจัดแจงฝึกทหารบกเรือให้พร้อมที่จะเคลื่อนทัพแล้ว ก็แต่งโต๊ะเลี้ยงทหารทั้งปวง ขณะนั้นเป็นเดือนอ้ายขึ้นสิบห้าค่ำ พระจันทร์ส่องสว่าง ลมสงบ คลื่นในท้องทะเลราบดังหน้ากลอง แลเรือขนานทั้งปวงแน่นดังแผ่นดิน ถึงแม้ว่าจะเกิดคลื่นลมใหญ่มา เรือรบก็ไม่ระส่ำระสาย ทั้งทหารก็มิได้เมาคลื่น โจโฉก็กินโต๊ะอยู่กับทหารเอก  เรียงรายเป็นสองแถวประมาณสามร้อยเศษ โจโฉแลดูบนอากาศ เห็นเมืองกังตั๋งของซุนกวนอยู่ทางทิศตะวันออก และเมืองกังแฮของเล่าปี่อยู่ทางทิศตะวันตก  ดูไปทางทิศเหนือทิศใต้นั้นก็สว่างด้วยแสงเดือน ก็มีอารมณ์สุขสำราญจึงกล่าวสุนทรพจน์แก่ทหารทั้งปวงว่า แต่แรกเราก็คิดว่าจะทำนุบำรุงบ้านเมืองให้เป็นสุข เราก็ได้ทำการปราบปรามศัตรูมาก็หลายตำบลแล้ว บัดนี้ยังแต่เมืองกังตั๋งกล้าแข็งอยู่เมืองเดียว ให้ท่านทั้งปวงจงประนอมกัน ตั้งใจช่วยเราคิดอ่านกำจัดซุนกวนกับจิวยี่เสียได้แล้ว บ้านเมืองก็จะอยู่เป็นสุข เรากับท่านทั้งปวงก็จะมีความสบาย ที่ปรึกษาและทหารทั้งปวงก็ร้องฮ้อขึ้นพร้อมกัน  และชวนกันคำนับแล้วว่า ขอให้เทพยดาช่วยให้สมความคิดเถิด ข้าพเจ้าทั้งปวงจะได้พึ่งท่านสืบไป โจโฉก็เสพสุราอยู่จนถึงสองยาม ก็ชักจะเมาจึงคุยอวดว่าอันจิวยี่กับโลซกนั้นไม่รู้ตัวว่าจะตาย ด้วยทหารในกองทัพนั้นก็เอาใจออกห่างมาเข้าด้วยเป็นอันมาก ที่ปรึกษาก็ห้ามไว้ไม่ให้คุยโว เพราะอาจจะรู้ไปถึงหูข้าศึกได้ โจโฉก็ว่าอยู่กับทหารร่วมใจกันทั้งนั้น จะต้องไปกลัวอะไร แล้วก็ชี้มือไปทางเมืองกังแฮและว่า ขงเบ้งกับเล่าปี่นั้นก็มิได้คะเนในกำลังของตัวว่าเหมือนมอปลวก องอาจคิดจะทำลายภูเขาอันใหญ่ ยังจะสมความคิดแล้วหรือ แล้วก็เปิดเผยความในใจว่า อันอายุของตนก็ได้ห้าสิบปีแล้ว แม้ได้เมืองกังตั๋งก็จะมีความยินดี ด้วยแต่ก่อนตนรู้ว่ามีหญิงงามสองคน ซึ่งตนพอใจอยู่ แต่ไปเป็นภรรยาซุนเซ็กพี่ชายของซุนกวนคนหนึ่ง เป็นภรรยาจิวยี่คนหนึ่ง  เมื่อครั้งที่รบชนะอ้วนเสี้ยวได้เมืองกิจิ่วนั้น ตนได้สร้างปราสาทไว้ที่ริมแม่น้ำเจียงโห ครั้งนี้ถ้าได้เมืองกังตั๋ง ตนก็จะพาหญิงสองคนนี้ไปอยู่ที่ปราสาทนี้ ตนก็จะได้มีความสุขไปจ นกว่าจะสิ้นชีวิต แล้วโจโฉก็ฉลองความสุขของตนไปจนดึก พอเมาหนักขึ้นก็คว้าทวนออกไปยืนที่หัวเรือแล้วประกาศว่า  ทวนเล่มนี้ตนถือสำหรับมือมาแต่แรกเป็นทหาร จนปราบปรามโจรโพกผ้าเหลือง และลิโป้ อ้วนสุด อ้วนเสี้ยว ตลอดจนหัวเมืองทั้งปวง ไม่เสียทีที่เกิดมาเป็นชายชาติทหาร แล้วก็ร้องเพลงเป็นเนื้อความว่า ธรรมดาเกิดมาแล้วก็จะต้องตาย ให้เร่งรื่นเริงหาความสนุกสบายให้มีความสุขก่อน ที่ปรึกษาคนหนึ่งก็เตือนว่า โจโฉยกกองทัพมาทำการสงคราม เหตุใดจึงมากล่าวคำเป็นลาง โจโฉก็โกรธด้วยกำลังเมา จึงเอาทวนคู่มือแทงที่ปรึกษาผู้นั้นตายคาที่  ทหารทั้งปวงก็ตกใจจึงพา            โจโฉกลับไปค่ายบนบก ครั้นถึงเช้าสร่างเมาก็ได้คิดว่า ตนฆ่าที่ปรึกษาเสียโดยไม่มีความผิด แต่ก็ไม่สามารถจะแก้ไขได้แล้ว นอกจากจะให้นำศพไปจัดการทำพิธีตามธรรมเนียมขุนนางผู้ใหญ่ ที่เมืองฮูโต๋ จนกระทั่งถึงวันแรมห้าค่ำเดือนอ้าย เวลายามเศษ ลมสลาตันที่เคยพัดจากกองทัพโจโฉ ก็หวนกลับพัดจากฝั่งของจิวยี่มาหากองทัพเรือของโจโฉ อุยกายที่ว่าจะหนีจากกองทัพจิวยี่ ก็นำเรือยี่สิบลำเข้ามาใกล้ค่ายเรือของโจโฉ แล้วจุดไฟขึ้นในเรือทุกลำ เรือนั้นก็ลอยตามลมเข้ามาปะทะกองทัพเรือที่ผูกตรึงติดกันอยู่ เกิดเพลิงไหม้ลุกลามไปอย่างรวดเร็ว ไม่สามารถจะแยกเรือออกจากกันได้  เรือทั้งหมดเป็นพันลำจึงถูกเผาวอดวายไป โจโฉนั้นเห็นว่าไม่สามารถจะดับไฟได้ จึงลงเรือเล็กจะหนีขึ้นบก อุยกายก็ตามมาจะฆ่าโจโฉ เตียวเลี้ยวนายทหารองครักษ์ของโจโฉจึงยิงเกาทัณฑ์ถูกอุยกายตกน้ำไป  โจโฉจึงรอดไปขึ้นบกได้ แต่ค่ายทหารบกก็ถูกข้าศึกเผาที่ตำบลฮัวหลิม  และลุกลามไปค่ายอื่น ๆ ด้วยแรงลมสลาตัน ทหารในกองทัพของโจโฉก็ถูกไฟเผาเสียมากมาย ทั้งทัพเรือและทัพบก ไม่สามารถจะต้านทานข้าศึกจำนวนน้อย ที่บุกเข้าโจมตีด้านตำบลหับป๋า ตำบลอิเหลง  และตำบลริมแม่น้ำฮันฉวนได้  โจโฉกับเตียวเลี้ยวเหลือทหารประมาณร้อยเศษ กับทหารที่เป็นกองหนุนมาสมทบอีกสามพัน พากันหนีไปทางตำบลไหนก็ถูกทหารเอกของข้าศึกตีสกัดอยู่ทุกทาง  แต่นายทหารเอกของโจโฉก็มีฝีมือป้องกันโจโฉหนีมาจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น ลมสลาตันจึงสงบลง และมีฝนตกลงมาห่าใหญ่  นายทหารก็พาโจโฉมาพักพลที่ตำบลเฮาโลก๊ก โจโฉเห็นทหารทั้งปวงเหนื่อยอ่อนอิดโรยหมดกำลัง จึงให้หยุดหุงหาอาหาร  และให้ฆ่าม้าเอาเนื้อมาแจกกันกิน ทหารทั้งปวงก็ถอดเสื้อเกราะออกตากไว้  ขณะที่อาหารยังไม่ทันสุก ก็ถูกเตียวหุยยกทหารเข้าโจมตีอีก โจโฉก็ขึ้นม้าหนีไปกับทหารเอกสามคน จนถึงปากทางลัดที่จะไปเมือง       ลำกุ๋น แต่ทหารบอกว่าทางลัดนั้นเดินยาก ด้วยเป็นซอกเขามีหลุมบ่อมาก และปากทางก็มีกองเพลิงสุมอยู่ น่าจะมีข้าศึกคอยดักโจมตี อีก  โจโฉก็ไม่ฟังพาทหารเข้าไปทางแคบนั้น  ทหารส่วนมากก็ป่วยเจ็บเดินไม่ไหว ก็พักกันตามทางบ้าง ล้มตายกลางทางบ้าง เหลือที่ติดตามมาน้อยเต็มที พอมาถึงตำบล           ฮัวหยงใกล้จะถึงเมืองเกงจิ๋ว  ก็พบกับกองทหารของกวนอูขวางทางอยู่ โจโฉเห็นจวนตัวจะหนีก็ไม่พ้น จะสู้ก็ไม่ไหว จึงทำใจดีสู้เสือ ย่างม้าเข้าไปใกล้กวนอูแล้วถ่อมตัวลงคำนับ ร้องถามว่า แต่ท่านจากเรามายังมีความสุขอยู่หรือ   กวนอูก็ยอบตัวลงคำนับแล้วว่า  สุขแลทุกข์ก็เป็นประมาณอยู่ บัดนี้ขงเบ้งให้ข้าพเจ้ามาฆ่ามหาอุปราชเสีย  โจโฉจึงว่า เราแตกจิวยี่มาครั้งนี้ได้ความลำบากนัก ท่านจงเห็นแก่ความไมตรีของเราซึ่งมีไว้แก่ท่านแต่ก่อน จงเปิดทางให้เราไป กวนอูจึงว่าคุณของโจโฉนั้นตนก็ได้อาสาฆ่างันเหลียงกับบุนทิวให้แล้ว เมื่อครั้งรบกับอ้วนเสี้ยว แต่คราวนี้ถ้าตนเปิดทางให้โจโฉผ่านไป ตนก็จะต้องได้รับโทษ  โจโฉก็อ้างว่าเมื่อครั้งที่        กวนอูหนีไปนั้นได้ฆ่านายด่านของตนเสียหลายคน แต่ตนก็ไม่ถือโกรธ และย้ำว่า “ บัดนี้ตัวเราเข้าตาจนเหมือนหนึ่งคนตกน้ำ แล้วก็ไม่ต่อสู้ท่าน ท่านจงเห็นไมตรีเราซึ่งได้อ้อนวอน ท่านจงปล่อยเราให้พ้นภัยเถิด “ กวนอูก็สงสารทั้งคิดถึงคุณของโจโฉที่มีมาแต่หนหลัง จึงพาทหารหลีกทางให้โจโฉผ่านไปแต่โดยดี โจโฉมหาอุปราชผู้ยิ่งใหญ่ จึงรอดพ้นความตาย กลับมาถึงเมืองฮูโต๋ได้ โดยมีทหารเหลืออยู่เพียงยี่สิบเจ็ดคนเท่านั้น.   ######### จากคุณ : เจ้าแว่นน้อย - [ 10 ก.พ. 51 22:46:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอขอบคุณ คุณเจ้าแว่นน้อย ที่พยายามต่อสู้กับขวากหนาม ในการนำ สามก๊กฉบับลายคราม มาเสนอท่านผู้อ่านในคลับสามก๊ก แต่ไม่สำเร็จ ขอเชิญเปิดไปอ่านได้ในบล็อกของเจียวต้ายครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 18 ก.พ. 51 10:07:09 ]