ความคิดเห็นที่ 1 รุ่นผมผมว่าผิด เค้าบอกภาษาเริ่มจากการสื่อสาร แต่ภาษารุ่นผมเริ่มจากการท่องแกรมม่า lol จากคุณ : c2k - [ 2 มี.ค. 51 00:15:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รู้สึกเหมือนคุณ gutfeeling เลย มีหลายคนนะที่กล่าวถึงเรื่องนี้ แต่ไม่รู้ว่ามีใครรับฟังแล้วเอาไปแก้ไขรึเปล่า หรือแก้ไขไปถึงไหนแล้ว เคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่งที่หอกลาง (ลืมจดชื่อหนังสือ) วิเคราะห์การเรียนภาษาอังกฤษของคนไทยทั้งเล่มเลย อ่านแล้วมันส์มาก จากคุณ : Flowery - [ 2 มี.ค. 51 00:22:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อาจารย์ฝรั่งสมัยม.ต้นของเราเคยบอกไว้ว่า ไอ้หลักแกรมม่าของภาษาอังกฤษเนี่ย ฝรั่งบางคนก็ยังใช้กันไม่ถูกเป๊ะๆ เลย แต่เขาก็ยังสื่อสารกันรู้เรื่อง ก็ต้องมาถามคนออกหลักสูตรแล้วค่ะ ว่าตกลงให้เด็กเรียนไปเพื่อสื่อสารกับชาวต่างชาติให้เข้าใจ หรือเพื่อเอาไปสอบ??? จากคุณ : = Un Insomnia = - [ 2 มี.ค. 51 00:22:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แต่สำหรับผม คิดว่า ถูกแล้วครับ เราเรียนแกรมม่า เพื่อให้จดจำโครงสร้างต่างๆ อย่างถูกต้องก่อน รวมไปถึง pattern ประโยคอย่างง่าย ก่อนที่เราจะเอาโครงสร้างเหล่านั้นไปใช้กับการสื่อสารอย่างถูกต้อง ถึงแม้ว่าการสื่อสารไม่จำเป็นที่จะทำให้ถูกต้องตามแกรมม่าก็ตาม อย่างไรก็ตาม ก็ต้องอาศัยการประยุกต์ใช้ ความรู้ทางด้านแกรมม่าอยู่ดี ว่าผู้ใช้ จะสามารถประยุกต์ความรู้ทางด้านแกรมม่าไปใช้ในการสื่อสารได้มากน้อยเพียงใด จากคุณ : lol (One_Man_Story ==> GooFy Man) - [ 2 มี.ค. 51 00:24:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นด้วยกับเจ้าของกระทู้ค่ะ สังเกตได้จากเด็กเล็กๆที่ย้ายมาอยู่ในประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษ เด็กที่ไม่เคยเรียนแกรมม่าภาษาอังกฤษมาก่อนเลย จะรับภาษาได้เร็วมาก ใช้ภาษาได้ดีกว่าคนที่ท่องจำแกรมม่าได้จนขึ้นใจเสียอีก เพราะเรียนรู้ภาษาจากการฟังเป็นจุดเริ่มต้นนี่แหละค่ะ พอฟังมากๆ ใช้มากๆ ก็จะคุ้นเคยกับรูปประโยคหลากหลาย ถ้าหลังจากนั้นเรียนแกรมม่า เขาจะเข้าใจได้ดีกว่า เพราะเมื่อถึงเวลานั้นเขาจะมีทั้งประสบการณ์จริงและความเข้าใจในรูปประโยคจริงมาก่อนหน้าแล้ว จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 2 มี.ค. 51 00:33:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืม เป็นเรื่องที่น่าขบคิดค่ะ ดิฉันมองว่า ที่เราไม่ได้เน้นการพูดเพราะ การสอนภาษาอังกฤษส่วนใหญ่ก็เริ่มจากครูที่เป็นคนไทย คนไทยก็ไม่ได้เก่งการพูดเหมือนชาวต่างชาติที่เป็นเจ้าของภาษาจริงๆ ก็เลยปูพื้นฐานเป็นแกรมม่าไปก่อน แล้วใครอยากเก่งการพูดก็คงต้องไปหาความรู้เพิ่มเติมเอง ถ้าไปจ้างเจ้าของภาษามา ก็ หนึ่งแพง และ สองต้องทำเรื่องจ้างแรงงานต่างชาติอีก ที่กล่าวไปนี้หมายถึงโรงเรียนรัฐนะคะ หรือโรงเรียนแถวชนบท ที่ไม่ได้มีเงินมากมายจ้างชาวต่าวชาติมาสอน ดิฉันก็เรียนภาษาอังกฤษกับครูบาอาจารย์คนไทยมาตลอดค่ะ จนกระทั่งเข้ามหาวิทยาลัยถึงได้เรียนกับเจ้าของภาษา ยอมรับว่ามึนๆมากค่ะตอนแรก ฟังไม่ทันเลย เพราะเราไม่ได้เน้นการพูดการฟังมาก่อน กระนั้นมาเรียนภาษาศาสตร์ ก็ยังเป็นอาจารย์คนไทย เพราะสอนและอธิบายเข้าใจง่ายกว่า ส่วนเรียนการเขียน การพูด เราเลือกเป็นอาจารย์ชาวต่างชาติก็ได้ค่ะ จากคุณ : thaispicy - [ 2 มี.ค. 51 00:34:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอคิดแต่กต่างจาก #4 หน่อยนะครับ ตามที่คุณ #4 ว่ามา มันก็เป็นทางหนึ่งที่จะช่วยให้เราพูดได้ เพียงแต่ผมเห็นว่ามัน(อาจจะ)ยากเกินไปอ่ะครับ ผมไม่รู้ว่าการเรียนรู้ภาษาที่สองจะแตกต่างจากกาเรียนรู้ภาษาแรกมากแค่ไหน แต่ถ้าเราพูดถึงเรื่องการเรียนภาษาแรก(เอาเป็นภาษาไทยละกันเพราะเราคนไทย หุหุ) เราเรียนรู้โดยการจำประโยคทั้งประโยคโดยไม่ได้คำนึงถึงโครงสร้างมันเลย พูดง่ายๆคือก๊อบมันมาทั้งดุ้นเหมือนคนไม่รู้อะไร แล้วเวลาพูดก็พูดมันออกไปทั้งดุ้นนั้นเลย โดยที่ไม่รู้ว่ามันถูกหรือผิด ยกตัวอย่างจากการเรียนรู้ของเด็กทารก ซึ่งเค้าจะจดจำประโยคคำพูดทีเกิดขึ้น ณ เหตุการณ์หนึ่งมากจากพ่อแม่ แล้วหลังจากนั้นเค้าจะเริ่มเลียนเสียง เลียนแบบคำพูด ซึ่งหลังจากที่เค้าเริ่มพูดได้แล้วนั้น ในสมองเค้าจะมีประโยคเป็นร้อยๆประโยคพร้อมที่จะถูกนำไปใช้และเปลี่ยนแปลงในรูปแบบของตัวเด็กเอง .... ซึ่งทั้งหมดนี้คือการเรียนรู้ประโยค ไม่ใช่การเรียนรู้โครงสร้างประโยค ผมคิดอย่างนี้อ่ะครับ แต่อย่างที่บอกก็ไป มันเป็นไปตามวิธีธรรมชาติของเด็กทารก ซึ่งผมไม่รู้ว่าถ้าเราเอาวีธีนี้มาประยุกต์เข้ากับเด็กอนุบาลหรือเด็กประถม สมองเค้าจะต่อต้านมากน้อยแค่ไหน .... แต่ผมคิดว่ามันนาจะเวิร์คเพราะเริ่มต้นตั้งแต่เด็กๆ จากคุณ : gutfeeling - [ 2 มี.ค. 51 00:42:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ภาษาไทยเราฟังพูดอ่านเขียนกันได้ยังไง ภาษาอังกฤษก็เรียนในแบบเดียวกัน ฟังพ่อแม่  พูดเลียนแบบ  เสร็จแล้วค่อยอ่าน ก. ไก่  อ่านได้ปุ๊บ  ค่อยเขียน ภาษาอังกฤษฝรั่งเกิดมาก็เรียนแบบนั้นไม่ใช่เหรอ ไม่งั้นเค้าจะเรียงว่า  ฟัง  พูด  อ่าน  เขียน  ไว้ทำไมล่ะ แต่นี่ที่คนไทยเราเรียนกัน  เอา "เขียน" มาก่อนเลยแฮะ ผิดทางมาก ๆ  เห็นด้วยสุด ๆๆๆๆๆ แถมคนสอนส่วนใหญ่ยังเชื่อในทางที่ผิดนั้นซะด้วยสิ (ความเห็นส่วนตัว) Grammar กันมาซะ  สุดท้ายใช้ไม่เป็น ตลกดี จากคุณ : I'm nobody! Who are you? - [ 2 มี.ค. 51 00:44:02 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ มนุษย์เราเรียนภาษาด้วยการ ฟัง ๆๆๆ พ่อแม่แล้วค่อยหัดพูด พูด ๆๆๆ ไปซักพักจึงหัดอ่านและเขียน ก.ไก่ ข.ไข่ แต่พอเรียนภาษาอังกฤษ กลับให้มาหัดคัด A B C ก่อน ท่องศัพท์ ท่องแกรมมาร์ไปสอบ แล้วถ้าใครอยากไปเรียนต่อ ค่อยมาเข้าคลาส Listening แล้วมาหัด Speaking เป็นอย่างสุดท้าย ซะงั้น... อีกประการหนึ่งคือ เราไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวัน เพราะมันไม่ต้องใช้ไงครับ อย่างมากก็แค่ดูหนังฟังเพลง (ซึ่งก็ฟังเอาไพเราะ และอ่านแต่ซับไตเติ้ลอยู่แล้ว) ภาษาอังกฤษจึงอยู่แค่ในข้อสอบเท่านั้น และในเมื่อเราเรียนเพื่อสอบ ภาษาอังกฤษจึงเป็นแค่ "วิชา" หนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่เครื่องมือในการสื่อสารอย่างที่มันควรจะเป็น แต่............. ถ้าจะให้เรียนแบบธรรมชาติ ค่อย ๆ ซืมซับไป ผมว่ามันไม่ทันกับการใช้งานครับ การเรียนภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สอง จึงต้องใช้กระบวนการเรียนที่แตกต่างออกไปจากการเรียนภาษาแม่ สำหรับผม Grammar เป็นส่วนสำคัญของภาษา ควบคู่กับ Vocabulary + Collocation + Idiomatic Expression เหมือนแกรมมาร์เป็นกระดูก ส่วนอื่น ๆ เป็นเลือดและเนื้อหนัง ซึ่งขาดกันไม่ได้ ปัญหาจึงอยู่ที่ ทำอย่างไรจึงจะจำสิ่งเหล่านี้ได้อย่างรวดเร็วและ "มีประสิทธิภาพ" ผมเห็นว่า การเรียนการสอนภาษาอังกฤษในบ้านเรา ใช้สมองแค่ด้านเดียว คือใช้แค่สมองข้างซ้ายในการท่อง แต่ละเลยจินตนาการ ภาพ และเสียง ซึ่งเป็นส่วนของสมองด้านขวา หากเราเข้าใจ Grammar ด้วยสมองด้านขวา เราจะสามารถจำได้และใช้ได้อย่างถูกต้อง โดยไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ นั่นคือ "เข้าใจ" (ไม่ใช่ "ท่องจำ") อย่างเช่นเรื่องการใช้ article ที่ผมเคยเขียนไป หากเราท่องกฎ (ซึ่งมีมากกว่า 20 ข้อ) รับรองว่า ถึงเวลาใช้จริง ก็ใช้ไม่ถูก แต่ถ้าเราเข้าใจว่าการใช้ the นั้น ก็เพื่อสื่อว่า ผู้พูด/เขียน กับผู้ฟัง/อ่าน มี "ภาพ" เดียวกัน เราก็สามารถใช้ได้อย่างเป็นธรรมชาติ โดยไม่ต้องคิดเลย และเราก็สามารถใช้วิธีนี้กับ Grammar เรื่องอื่นได้ได้ด้วย อย่างไรก็ตาม สิ่งแวดล้อมเป็นเรื่องสำคัญครับ หากคุณอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ต้องใช้ภาษา คุณก็จะใช้มันได้ดีขึ้น เพราะมันต้องใช้ แต่ถ้ายังทำไม่ได้ เราก็ต้องสร้างสิ่งแวดล้อมนั้นขึ้นเอง สรุปก็คือ ทำให้ภาษาอังกฤษเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต และเรียนรู้ให้ถูกวิธีครับ จากคุณ : นัท305 - [ 2 มี.ค. 51 00:46:43 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผมเองเป็นเด็กบ้านนอก เรียนภาษาอังกฤษตั้งแต่ ป.3 (ย้ายมาจากดินแดนที่บ้านนอกกว่า) อาจารย์ที่จบเอกอังกฤษ นั้นก็หายาก และไม่ยอมไปอยู่บ้านนอกกัน อาจารย์ที่สอนก็จบอะไรก็ไม่รู้ ยกตัวอย่างแม่ของผมเองจบด้านดนตรี ก็ต้องไปสอนวิชาภาษาอังกฤษ ดังนั้นการออกเสียงก็จะไม่ดีเท่าไร แต่ที่แน่ คือแม่ผมสอนแกรมมี่เน้นมาก แม้ว่าไม่จบด้านนี้ก็พยายามหาความรู้ ถ้าจะแก้ ก็ต้องหาครูที่มีความสามารถมาสอน ผมเองก็อิจฉาคนในกทม ที่มีครูดี เป็นชาวฝรั่ง ผมเองเป็นคนที่โง่ภาษาอังกฤษมาก แบบว่า adj adv คืออะไรก็ไม่รู้ ไปเรียนภาษาอังกฤษกับอาจารย์ฝรั่ง ได้ A แต่เทอมหลังไปเรียนกับอาจารย์ไทย ได้ C ข้อดีของการเรียนกับฝรั่งคือได้ฝึกนำเนียง แต่แกรมมาไม่ได้เลย การเรียนกับคนไทยข้อดีที่ได้ แกรมมาแน่มาก จากคุณ : OhMag - [ 2 มี.ค. 51 01:33:40 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามหลักภาษาศาสตร์ ยืนยันว่ามา(เกือบ)ถูกทางแล้วครับ การเปรียบเทียบว่าคนฝรั่งเรียนจากพูดไปเขียนนั้น แล้วจะให้ผู้ที่เรียนภาษาที่สอง (henceforth, เด็ก ESL) มาทำตาม (คือเรียนจากพูดไปเขียนนั้น) เป็นการเปรียบเทียบที่ผิดครับ เพราะถ้ายึดทฤษฏีของโนม ชอมสกี้ (Noam Chomsky) ซึ่งถือเป็นทฤษฏีการเรียนรู้ภาษา (language acquisition) เดียวที่มีน้ำหนักมาที่สุดจนถึงปัจจุบัน คุณไม่ได้เรียนภาษามาจากพ่อ แม่ แต่คุณ "รู้ไวยากรณ์" มาก่อนแล้ว นั่นคือ พ่อ แม่ (หรือคนอื่นๆ) ไม่ได้สอนคุณให้พูด และคุณไม่ได้ "เลียนแบบ" ที่พ่อแม่พูด ลองคิดดูสิครับว่าถ้าคุณ "เลียนแบบ" คุณจะพูดสิ่งที่คุณไม่เคยได้ยินมาก่อนได้อย่างไร คุณจะคิดประโยคใหม่ๆที่ไม่เคยมีใครพูดและคุณไม่เคยได้ยินมาก่อนได้อย่างไร (ถ้าคุณ "เลียนแบบ" คุณก็เหมือนนกแก้ว ดีๆนี่เอง) เพราะฉะนั้นนักภาษาศาสตร์จึงตั้งสมมติฐานไว้ว่า ทุกคน"รู้"ไวยากรณ์มาก่อนแล้ว และไวยากรณ์ตั้งต้นได้เกิดมาพร้อมกับคุณ (นั่นคือ มันฝังอยู่ในสมองของคุณ) และไวยากรณ์ตั้งต้นของคุณจะเหมือนกันสำหรับทุกชาติทุกภาษา ไม่ว่าคุณจะเป็นเด็กไทย ลาว เขมร อเมริกัน (นั่นเป็นสาเหตุว่า ทำไมเด็กไทยไปเกิดและโตที่ญี่ปุ่น ถึงพูดญี่ปุ่นได้เหมือนเจ้าของภาษาที่ญี่ปุ่น หรือฝรั่งที่เกิดและโตในไทยจึงพูดภาษาไทยได้) ถ้าไวยากรณ์แต่กำเนิดที่อยุ่ในสมองเรา ต่างกันไปตามเชื้อชาติ เด็กไทยที่เกิดและโตที่อเมริกา คงมีแต่ยีนส์ภาษาไทยในตัว (ซึ่งเป็นไปไม่ได้) แล้วภาษาต่างกันได้อย่างไร ในเมื่อไวยากรณ์ในสมองของเราเหมือนกัน??? นักภาษาศาสตร์ตั้งสมมติฐานไว้ว่า ไวยากรณ์ในสมองเราเหมือนสวิตซ์ (switch) ปิดเปิดที่มีสองตัวเลือก (คิดง่ายๆ เหมือนสวิตซ์ไฟ) หลังจากเราเกิดและได้ยินภาษารอบข้าง เราก็มา set สวิตให้ไปในตัวเลือกที่สอดคล้อง่กับภาษาแวดล้อม เช่น คำคุณศัพท์ในทุกๆภาษา จะวางไว้ ไม่หน้า ก็หลังคำนาม (เช่น ภาษาไทย "เสื้อแดง" แต่ภาษาอังกฤษ "red shirt" เพราะฉะนั้น เมือ่เด็กเกิดและโตในสิ่งแวดล้อมไทย ก็จะ set สวิตซ์ของคำคุณศัพท์ไปที่ "ข้างหลังนาม" ก็จะถูกต้องครับ) งานของนักภาษาศาสตร์ (โดยเฉพาะผู้ที่เชี่ยวชาญ"ไวยากรณ์") คือ หาว่า ไวยากรณ์กำเนิดที่ติดมากับสมองของมนุษย์ทุกคนเป็นอย่างไร (เพราะการแพทย์กายวิภาค คงไม่สามารถให้คำตอบตรงนี้ได้ เพราะถึงแม้จะชี้ว่าต่อมในสมองที่รับผิดชอบด้านภาษาคืออะไร แต่การแพทย์ตอบไม่ได้ว่า "what exactly do we know in that area?" ใช่ไหมครับ) ที่พูดไปยืดยาวก็ที่จะบอกว่า เมื่อสวิตซ์คุณถูก set ไปในทางหนึ่งทางใดถาวรแล้ว (นั่นคือ เมื่อถึงอายุสาม ถึงสี่ ถึงห้าขวบ) คุณจะไม่สามารถ set สวิตช์ไปอีกทางได้ และการเรียนภาษา(ที่สอง)เพิ่มเติม "จะกระทำแบบเรียนภาษาที่หนึ่งไม่ได้" นั่นคือ คุณจะไม่สามารถ set สวิตซ์จากสิ่งแวดล้อมจากการฟังโดยอัตโนมัติเองได้อีกต่อไป คุณจะไม่สามารถผูกประโยคเองได้อีกต่อไปโดยที่ไม่มีความรู้ประจักษ์ (conscious knowledge) ที่ได้จากการเรียนในห้องเรียน(หรือมีใครมา "สอน") ฯลฯ เพราะฉะนั้นสำหรับเด็ก ESL การเอาการ "รับรู้"ภาษาของเด็กเจ้าของภาษา (สังเกตว่าผมไม่ใช้คำว่า "เรียน" เพราะมันไม่ใช่ "เรียน" แต่เป็นการ "รับรู้" หรือ acquire) มาเป็นแบบอย่าง จึงเป็นการเปรียบเทียบที่ผิด การเรียน ESL ที่ถูกคือ การเรียนไวยากรณ์ก่อน (เพื่ออย่างน้อยๆ คุณจะได้ "ผูกประโยค" ได้ เพราะคุณไม่สามารถสังเคราะห์ประโยคเองได้อัตโนมัติอยู่แล้ว) แต่ทักษะอื่นๆ ก็ต้องเรียนแยกต่างหากเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าเรียนไวยากรณ์แล้วอย่างอื่นๆ จะตามมาเอง แต่สำหรับเด็ก ESL ทักษะอย่างอื่นๆต้องเรียนควบคู่กันไปกับไวยากรณ์ เพราะเป็นทักษะที่ถึงแม้เกี่ยวพันธ์กัน แต่ก็เป็นสิ่งที่ต้องฝึกอย่างแยกต่างหากครับ ดังนั้นถ้าประเทศไทยจะผิด ก็ผิดที่เน้นไวยากรณ์อย่างเดียว แต่ไม่เน้น(หรือเน้นน้อย)ทักษะด้านอื่นๆ มันเลยเกิดปัญหา เพราะฉะนั้นผมถึงได้ว่า เดินมา(เกือบ)ถูกทางแล้วไงครับ ผมหวังว่าคำตอบข้างบน นอกจากจะช่วยให้เพื่อนๆหลายคนเข้าใจว่าการ"เรียนภาษา" (learn) และการ "รับรู้"ภาษา (acquire) ต่างกันอย่างไร แล้วยังจะให้เพื่อนๆสนใจการศึกษาภาษาที่เรียกว่า ภาษาศาสตร์ ซึ่งอย่างที่เรียน จุดมุ่งหมายหลักของนักภาษาศาสตร์ (สาย Noam Chomsky) คือ วิเคราะห์ว่า สมองส่วนที่รับผิดชอบด้านภาษาของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า "มนุษย์" น่ะ มีลักษณะเหมือนกันอย่างไร สำหรับมนุษย์ทุกชาติและภาษา (นี่คือ ความหมาย "grammar" ที่แท้จริง เพราะว่า grammar สำหรับสายวิชาภาษาศาสตร์ ไม่ใช่มาเรียน การใช้ tense, articles, etc ครับ) จากคุณ : texasprofessor (krisdauw) - [ 2 มี.ค. 51 02:02:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คนไทยเราเน้น gramma ตั้งแต่เด็ก คืออยากให้เราพูดได้ตามอย่างประโยคที่ถู ก แต่ในเรื่องการสื่อสารแล้ว ไม่ได้จำเป็นถึงขนาดนั้น บางครั้งทำให้เราไม่กล้าพูด กลัวผิด แต่คนไทยเราเก่ง grammar จริงๆ ขนาดแค่พอรู้เรื่อง เวลาเรียน writing กลายเป็นเรื่องง่ายไปเลย บางครั้งเราพูดหรือฟังบ่อยๆ บางทีเราก็สามารถนำมาใช้เรียน grammar ได้ ถึงแม้บางครั้งเหมาะที่จะเป็นภาษาพูดมากกว่า Vocab ก็เป็นเรื่องหนึ่งที่สำคัญ เพราะบางครั้งเราเข้าใจ แปลได้ แต่มันแปลไม่ได้อยู่ตัวเดียว แล้วตัวนั้นดันเป็นหัวใจสำคัญของประโยค จากคุณ : น้องหนูพันธุ์ดุ - [ 2 มี.ค. 51 02:08:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ผมไม่ได้เก่งมากมายอะไร และยังไม่มีประสบการณ์มากขนาดนั้น แต่ก็พอจะประสบความสำเร็จบ้างกับการเรียนภาษาอังกฤษในประเทศไทย เห็นด้วยกับส่วนใหญ่ที่บอกมาครับ ทั้งที่ว่าเน้นไวยากรณ์มากไป ฝึกพูดน้อยไป ไม่มีบรรยากาศให้ซีมซับภาษา แต่ไม่เห็นด้วยว่า ไวยากรณ์เป็นสิ่งที่ต้องเรียนสุดท้าย ในการเรียนภาษาที่ไม่ใช่ภาษาแม่ ก็คือ การเรียนไวยากรณ์ไม่ใช่อุปสรรคจริงๆ แต่ปัญหาคือ ไม่มีส่วนอื่นๆ (ฟัง อ่าน ฯลฯ) มากพอ เท่าที่อ่าน เป็นการพูดถึงการเรียนภาษาอังกฤษอย่างเดียว ดังนั้นผมจะขออนุมานว่า กล่าวถึงรวมทั้งหมด ไม่ว่าจะเรียนตอนป.3 หรือว่ามาเรียนตอนโตกว่านั้นนะครับ คือ ผมคิดว่า เราสรุปเร็วไปครับ ว่าการเรียนภาษาที่สองจะต้องเหมือนการเรียนภาษาแม่ ภาษาแม่นั้น เราเริ่มหัดตั้งแต่เด็กมากๆ กว่าจะใช้ได้เต็มที่ก็เรียกได้ว่า ขึ้นชั้นมัธยมกันแล้ว ภาษาต่อๆมาที่เราเรียน เราจะเริ่มช้ากว่านั้น และเริ่มเมื่อเรามีประสบการณ์ภาษาในหัวมากกว่านั้น ยิ่งเวลาผ่านไป การเรียนภาษาก็จะยิ่งต่างออกไป (ผมเองก็ยังอายุไม่มากพอที่จะบอกได้ว่า ผู้ใหญ่จริงๆเรียนภาษาใหม่ได้ยากง่ายขนาดไหน) เด็กรุ่นผม (วัยรุ่นตอนนี้) เรียนภาษาอังกฤษกันตอนป.3 มีเวลาฝึกมาชั้นประถม 4-5 ปี แล้วก็เรียนกันชั้นมัธยมสูงขึ้นไปอีก 6 ปี ก็พอจะเป็นเวลาที่สามารถค่อยๆสะสมไปทีละน้อย ตอนเริ่มนั้นก็ยังค่อนข้างเด็ก 7-8 ขวบ ก็ค่อยๆให้ช้าๆได้ เด็กก็ค่อยๆซึมซับได้ ค่อยๆใส่ไวยากรณ์ทีละน้อยได้ แต่ถ้าเรียนตอนอายุ 16 เราก็ไม่มีเวลาจะมาเรียนกันเป็นสิบปีแล้ว แต่เราก็มีความรู้และประสบการณ์มากขึ้น และสมองก็พอจะรับอะไรซับซ้อนได้ เอาแค่นี้ ผมว่าเรียนภาษาตอน 8 ขวบกับ 16 ขวบ มันก็ต่างกันแล้ว ถ้าเราเริ่มเรียนภาษาตอนอายุ 16-17 เราสามารถเริ่มเรียนไวยากรณ์พื้นฐาน ไปพร้อมกับการฟัง-อ่านได้ (แต่จะเข้าใจจริงๆ ก็ต้องเห็นตัวอย่างการใช้จริงๆในการอ่าน การฟังให้เพียงพออย่างที่ว่ามา) ผมเลยไม่ค่อยเห็นด้วยเสียทีเดียว กับการบอกว่า จะต้องเป็นไปตามรูปแบบ "ฟัง​ >> ​จำ​ >> ​เลียนเสียง​ >> ​พูด​ >> ​อ่าน​และ​เขียน​ >> ​แกรมม่า" เสมอไป ถ้าสังเกตหนังสือเรียนภาษาสำหรับผู้ใหญ่ (ไม่ว่าจะภาษาอะไร) โครงสร้างภาษาก็จะยังอยู่ตั้งแต่บทแรกๆ ควบคู่ไปกับการฟัง การอ่าน การพูด และการเขียน ทั้งหมดคือแค่จะบอกว่า ไม่จำเป็นว่าไวยากรณ์จะต้องอยู่หลังเสมอไป แต่ยังไงการฟัง การจำ ก็เป็นส่วนสำคัญสำหรับการเริ่มต้นแน่นอน สรุปได้ตามครึ่งหลังของคห. ที่ 9 ครับ (เห็นด้วยตามนั้นทั้งหมด ยกเว้นเรื่องสมอง เพราะผมไม่รู้เรื่อง) โดยเฉพาะที่ว่า ทำให้มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตครับ จากคุณ : Neromics - [ 2 มี.ค. 51 02:16:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มันยากเหมือนกันที่จะเปลี่ยนหลักสูตรให้เน้นการสนทนา ส่วนหนึ่งเพราะเราไม่มีทรัพยากรครูเพียงพอด้วย ถ้าไปตามต่างจังหวัด อุปกรณ์การเรียนการสอนบางแห่งก็ไม่ค่อยมี ครูบางคนอ่านหนังสือพิมพ์อังกฤษทุกวัน แต่ออกเสียงให้ถูกต้องอย่างไรยังไม่รู้เลย ถ้าจะเปลี่ยนหลักสูตรก็ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้ แต่ต้องทำกันครั้งใหญ่ ให้เน้นสอนครูรุ่นใหม่ให้พูดคล่อง เขียนคล่อง ซึ่งค่าใช้จ่ายสูงกว่าเรียนแกรมม่ามาก และยากที่จะทำให้เป็นมาตรฐาน ที่ผมเห็นมีทางนึงที่ต้นทุนต่ำและน่าจะได้ผลดีคือให้เอาพวกบทสนทนาไปลงเวปไซต์กลางเอาไว้ อัดเสียงเอาไว้เสร็จให้เป็นฐานข้อมูลใหญ่ เวลาคนในประเทศจะมาฝึกฟังฝึกพูดก็ใช้ดาวโหลดจากเวปไซต์นี้เอา ถ้าพื้นที่ส่วนไหนที่มันไม่มีสัญญาณโทรศัพท์กับอินเตอร์เนตจริงๆก็ให้อัดใส่ซีดีพร้อมเครื่องเล่นไปเปิด ถ้าอย่างนี้ก็จะมีมาตรฐาน แต่ต้องทำดีๆ ลองไปดูงานเวปไซต์ฝรั่งเอาก่อนก็ได้ จากคุณ : เชษฐา - [ 2 มี.ค. 51 02:33:46 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ความเห็น #11 ขออนุญาตเสริมความเห็นที่แตกต่างออกไปนะครับ "ลองคิดดูสิครับว่าถ้าคุณ "เลียนแบบ" คุณจะพูดสิ่งที่คุณไม่เคยได้ยินมาก่อนได้อย่างไร คุณจะคิดประโยคใหม่ๆที่ไม่เคยมีใครพูดและคุณไม่เคยได้ยินมาก่อนได้อย่างไร (ถ้าคุณ "เลียนแบบ" คุณก็เหมือนนกแก้ว ดีๆนี่เอง)" ผมว่าได้ครับ เนื่องจากเวลาสมองเรารับประโยคเข้าไปแล้ว เรามักจะรับรู้ถึงเหตการณ์ด้วย เท่ากับว่า เราได้ทั้งภาพและประโยคที่เหมาะกับภาพนั้น เช่น ขณะอยู่ที่บ้าน คุณพ่อถามว่า "หนูอยากไปเซนทรัลมั๊ยลูก" ถ้าเด็กตอบว่า "อยาก" เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปก็คือ มีการเคลื่อนที่ออกจากบ้านไปยังเซนทรัล ดังนั้น ในสมองของเด็กจะจำไว้ว่า "อยากไปเซนทรัล" = บ้าน >> เซนทรัล    หรือ    "อยากไป" = สถานที่หนึ่ง >> อีกสถานที่หนึ่ง ต่อมา เมื่อเด็กมีความต้องการที่จะไปยังอีกสถานที่หนึ่ง เด็กก็จะดึงเอาประโยคนั้นมาใช้เพราะว่าเหตุการณ์เดียวกันหรือคล้ายคลึงกัน .... แล้วเด็กก็จะมีการเรียนรู้เองในการประบเปลี่ยนรูปคำ เช่น "หนูอยากไปสยาม" = บ้าน>> สยาม อันนี้แค่ตัวอย่างนะครับ จริงๆแล้ววันๆนึง สมองคนเรามีการรับรู้เหตการณ์และประโยคเกี่ยวข้องเข้ามามาก โดยที่เราเองรู้ตัวและไม่รู้ตัว ..... ที่เรารู้ตัวคือรับโดยจิตสำนึก ส่วนที่เราคือไร้ตัวคือรับโดยจิตใต้สำนึก .... ซึ่งทั้งสองทางนี้จะถูกเก็บในสมองเหมือนกันเพราะสมองของเรามีการทำงานอยู่ตลอด . . . "เมื่อสวิตซ์คุณถูก set ไปในทางหนึ่งทางใดถาวรแล้ว (นั่นคือ เมื่อถึงอายุสาม ถึงสี่ ถึงห้าขวบ) คุณจะไม่สามารถ set สวิตช์ไปอีกทางได้" ผมมีความเห็นว่า เราไม่จำเป็นต้องเซตสวิตใหม่เลย แต่เราจะสร้างมันขึ้นมาใหม่ ... หรือพูดง่ายๆคือ สร้างห้องขึ้นมาอีกห้องสำหรับภาษาอังกฤษ .... เรามีห้องของภาษาไทยแล้ว เราก็มีห้องของภาษาอังกฤษอีกซะเลย แต่อุปสรรคคือ "เรายังติดการแปลเป็นไทยอยู่" .... เท่ากับว่าสมองของคุณต้องทำการปรับเปลี่ยนอยู่ตลอดเวลา และนั่นจะเป็นเพียงแค่การทำงานของห้องภาษาไทยเท่านั้ และมันจะทำให้เกิดการจดจำได้ยากมาก แต่สามารถแก้ได้โดยความพูด พูด พูด และพูด โดยที่ไม่ต้องคำนึงว่ามันจะถูกหรือผิด .... แต่เราอยากให้เกิดการจดจำและความเคยชิน ซึ่งสามารถเกิดขึ้นได้ถ้าเราปฏิบัติบ่อยๆ ย้ำว่าบ่อยๆ และต้องอยู่ในสถานการณ์นั้นๆด้วย เช่น ณ เหตุการ์ที่เรากำลังออกไปสยาม .... เพื่อนเดินมาถามว่าเรากำลังจะไปไหน .... แทนที่เราจะบอกไปว่า "เรากำลังจะไปสยาม" เราก็บอกไปเลยว่า "I'm gonna go to Siam" หรือตอบไปสั้นๆ "Siam" ......... เท่ากับว่าตอนนี้ห้องภาษาอังกฤษในสมองของเราจะได้รูปแบบประโยคแล้วก็เหตุการร์เรียบร้อย ไม่เกี่ยวกับห้องภาษาไทยใดๆทั้งสิ้น ถ้าเราทำได้ตามนี้ เราจะสามารถแยกประโยคภาษาไทยกับภาษาอังกฤษออกได้เลยทันที ไม่มีความจำเป็นต้องสับเปลี่ยนสวิทใดๆทั้งสิ้น อีกตัวอย่างหนึ่ง how are you. i'm fine, thank you, and you? i'm fine thank you. ถามว่าเราพูดประโยคเหล่านี้มากี่รอบ .... ทุกวันนี้เรายังต้องแปลอีกหรือไม่ .... แทบจะไม่ต้องแปล ใครถามเรามาว่า how are you คำตอบมารออยู่ที่ปากอยู่แล้วว่า i'm fine ----------------------------------------------------------- ล่าสุดผมไปกินอาหารญี่ปุ่นร้านนึงในไทย พนักงานพูดภาษาญี่ปุ่นได้ดีมาก ผมเลยถามเค้าว่า เคยเรียนมาก่อนรึปล่าว .... เค้าบอกว่าเค้าไม่เคยเรียนภาษาญี่ปุ่นเลย เค้าอ่านไม่ได้ เขียนไม่ได้ แต่เค้าฟังรู้เรื่องและพูดได้(แต่ไม่เก่งมาก) ผมเลยถามเค้าว่า แล้วทำไมถึงพูดได้ เค้าบอกว่า มีอยู่ช่วงนึงเค้ามีเจ้านายเป็นคนญี่ปุ่น เค้ามักจะได้ยินเจ้านายพูดภาษาญี่ป่นตลอด เป็นปีๆ ... หลังจากนั้นเค้าก็เริ่มหัดพูดเป็นญี่ปุ่นกับเจ้านายด้วยประโยคง่ายๆ จนพัฒนามาเรื่อยเป็นประโยคที่ยาวขึ้นแต่ยังไม่ถึงกับเป็นประโยคที่ยากเกินไป ..... เค้าบอกว่านั่นผ่านมาหลายปีแล้ว หลังจากนั้นเค้าไม่ได้พูดญีปุ่นอีกเลย แต่เค้าก็ไม่เคยลืมมันเลย^^ จากคุณ : gutfeeling - [ 2 มี.ค. 51 03:05:08 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อีกอย่างที่ผมเห็นว่าจะช่วยในการเรียนภาษาอังกฤษได้คือ "ความสนุก" ครับ เมื่อเกิดความสนุก ก็จะ ชอบ->ขยัน->หมั่นศึกษา->ทบทวน ซึ่งก็คือ "อิทธิบาท ๔" (ฉันทะ->วิริยะ->จิตตะ->วิมังสา) นั่นเอง ผมโชคดีที่เจออาจารย์สอน Grammar สนุก พอเรียนสนุก ๆ เราก็จะรับอะไรได้ง่ายขึ้นนะครับ อาจารย์จะใช้จังหวะที่นักเรียนกำลังเพลิน ๆ กันอยู่ ซึ่งเป็นช่วงสมองจะเปิดรับอะไรง่าย สอดแทรกเนื้อหาเข้ามาโดยไม่รู้ตัว ทำให้จำได้ไปอีกนาน (ซึ่งเป็นวิธีที่กวดวิชาทั้งหลายใช้กัน) กลับมาบ้านก็อยากทำการบ้าน และไปคุยกับแกบ่อย ๆ ช่วงนี้ เจออาจารย์ฝรั่งสนุก ๆ ก็ยิ่งชอบ Speaking วัน ๆ ก็ไปคุยกับแกเรื่องหนังเรื่อง series เรื่องเลือกตั้งสหรัฐฯ บวกกับแกรมมาร์และคำศัพท์ต่าง ๆ จากหนังที่ดู ความสนุกก็ยิ่งทวีคูณ อีกเวบที่ผมเข้าบ่อย ๆ นอกจาก pantip ก็คือ http://www.englishbaby.com เข้าไปเขียน blog เป็นภาษาอังกฤษ แซวคนนู้นคนนี้ (เน้นแต่สาว ๆ 555) ก็รู้สึกว่า  writing skill เริ่มดีขึ้นแล้ว สมัยนี้มีสอนภาษาอังกฤษด้วยการร้องเพลง เพลงแกรมม่าร์เพลงศัพท์เยอะแยะ แรก ๆ ผมก็รู้สึกแปลก ๆ ฟังแบบขำ ๆ ไม่ได้ตั้งใจฟังด้วยซ้ำ แต่ดันจำได้แฮะ... ที่ "ห้องเรียนภาษาอังกฤษ" นี้ก็หลักการเดียวกันครับ มีเพื่อนเยอะแยะ มาคุยกันสนุก ๆ แถมได้ความรู้ติดไม้ติดมือไปด้วยเนอะ... นั่นคือ จะเครียดไปใย "English is Fun." ครับ ผมเป็นเด็กรุ่นที่เรียนภาษาอังกฤษตอน ป. 5 เพราะเป็นโรงเรียนรัฐ และหนังสือที่ใช้เรียนเล่มแรกก็คือ English is Fun นี่แหละ แต่ตอนนั้นไม่เห็นมันจะ fun ตรงไหนเลย... จากคุณ : นัท305 - [ 2 มี.ค. 51 03:12:25 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ท่านนอมมาด้วยเหรอคะ ขอคาราวะท่าน Noam Chomsky บิดาแห่งภาษาศาสตร์ตัวจริง หุหุ จากคุณ : thaispicy - [ 2 มี.ค. 51 03:13:08 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เห็นด้วยค่ะว่าข้อจำกัดของคนเรียนภาษาอังกฤษที่เมืองไทยไม่เอื้อให้เรียนด้วยการฟังมากนัก แต่ก็ยังยืนยันค่ะว่าการฟังควรมาก่อนไวยากรณ์ เอาจากประสบการณ์ของตัวเองและที่เห็นรอบตัวนะคะ ตัวเองเรียนเน้นที่ไวยากรณ์ก่อนอะไรหมดมาจากเมืองไทย พอมาอยู่ในประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลัก ปรากฏว่าในเวลาต้องพูด ไวยากรณ์นั่นเองกลายเป็นตัวถ่วง เพราะเวลาจะพูดแต่ละทีมัวแต่ห่วงความถูกต้องของไวยากรณ์ แต่พออยู่นานๆเข้า รอบตัวไม่มีคนไทยคนอื่นให้ได้พูดภาษาไทยด้วยเลยมาเป็นสิบมาเป็นยี่สิบปี จนจะสามสิบปีแล้ว หลังๆคิดเป็นภาษาอังกฤษแล้ว คราวนี้ไม่ห่วงไวยากรณ์แล้วค่ะ พูดโดยไม่ต้องคิด และความสามารถในการพูดโดยไม่ต้องคิดนั้นไม่เกี่ยวข้องกับความรู้ทางไวยากรณ์เลยแม้แต่นิดเดียวค่ะ ให้มาแยกแยะประโยคแล้วอธิบายหลักไวยากรณ์ที่ใช้ รับรองว่าทำไม่ได้ แต่ก็ใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลักมานานมากแล้ว เคยใช้ในลักษณะสอนนักศึกษาอเมริกันให้พูดภาษาของเขาเองให้ถูกต้องด้วยมา 5 ปีแล้วด้วยค่ะ แต่ก็อย่างที่ว่า ถ้าให้มาอธิบายหลักไวยากรณ์ของแต่ละประโยคนี่หมดปัญญาค่ะ มีหลานอยู่คนย้ายมาอยู่อเมริกาเมื่ออายุ 7 ขวบ เห็นแกวันแรกๆที่แกมาอยู่ที่นี่ แต่อยู่กันคนละรัฐ แรกๆแกมีปัญหาเรื่องการสื่อสารมาก เพราะรู้หลักไวยากรณ์มาพอสมควรจากเมืองไทย แต่พูดกับใครไม่ได้เลย จนแกอยู่ได้ 4-5 เดือน ไปฟังแกพูดอีกที งงสนิท ทึ่งมากเพราะแกพูดภาษาอังกฤษด้วยสำเนียงที่ไม่ผิดเพี้ยนจากเจ้าของภาษา พูดได้อย่างถูกต้องด้วยค่ะ ไวยากรณ์ที่แกเรียนๆมาจากเมืองไทย แกทิ้งหมดค่ะ เริ่มต้นใหม่หมดเลย คือแกเริ่มด้วยการเรียนรู้ภาษาด้วยจากการฟังเป็นหลัก เหมือนที่เด็กอเมริกันหรือเด็กที่เกิดและเข้าเรียนหนังสือตั้งแต่อนุบาลของที่นี่เขาเรียนกัน มีลูกสาวนะคะ ตอนนี้อยู่เกรด 6 ตอนที่แกเข้าเรียนอนุบาล ไม่มีการสอนไวยากรณ์เลยค่ะ การเรียนภาษาของเด็กที่นี่คือให้อ่านมากๆ ให้เขียนมากๆ เรื่องฟังไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เพราะได้ยินภาษาอังกฤษอยู่ทุกวัน ง่ายๆว่าเรียนด้วย 'การใช้' ค่ะ ไม่ใช่ด้วยการ 'ท่องจำ' ไวยากรณ์อย่างที่สอนที่เรียนกันที่เมืองไทย เรื่องเด็กเรียนรู้ภาษาจนถึงอายุ 5 ขวบที่พูดถึงนั้น คือการเรียนและจดจำ range ของเสียงค่ะ ช่วงแรกเกิดจน 5 ขวบ เป็นช่วงเวลาที่ neuron กำลัง wire ตัวมันเอง เด็กจะจำ range ของเสียงที่ได้ยินในช่วงเวลานั้นได้ตลอดชีวิต และนำเอามาใช้ได้ทุกเมื่อ เสียงบางเสียงที่เด็กไม่เคยเอามาใช้เลย ก็จะจารึกอยู่ในสมองของเด็กวัยนั้นแล้ว ถ้าต้องเอามาใช้ในภายหลังก็จะออกเสียงนั้นได้ อย่างเช่นภาษาไทยไม่มีเสียง v คนไทยออกเสียงนั้นได้ยาก มักจะออกเสียงเป็น ว ซึ่งตรงกับ w มากกว่าได้อย่างเดียว แต่ถ้าเด็กไทยได้ยินเสียง v มาแต่เล็กๆ คือก่อน 5 ขวบ เสียงนั้นจะบันทึกอยู่ในสมองของแกแล้ว ต่อไปในภายภาคหน้าถ้าได้รับการสอนให้ออกเสียงนั้น ก็จะออกเสียงนั้นได้ค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 2 มี.ค. 51 04:00:56 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ^ ^ ^ ขอบคุณครับ สำหรับความเห็นที่น่าสนใจทีเดียว แต่ต้องเรียนแย้งอย่างนี้ครับ (เอาตัวอย่างของคุณ gutfeeling เลยละกันนะครับ) ว่า ต้องการไป --> สถานที่ + สถานที่ นั้น มันทำได้ (นั่นคือ สมองของเราสร้าง analogy จากประสบการณ์ได้) แต่ว่านั่นก็เป็นเพราะสวิตช์คุณได้ถูกเซ็ตไปแล้วไงครับ หรืออีกนัยหนึ่งคือ เพราะว่าเด็กคนนั้นรู้ "กฏไวยากรณ์" อยู่แล้ว นั่นคือ รู้อยู่แล้วว่า กริยา "ไป" ในภาษาอังกฤษ ต้องตามด้วยสถานที่ (นั่นคือ คงไม่มีใครพูดว่า "I want to go the pants" หรือ "ผมต้องการไปกางเกง" เพราะ "กางเกง" ไม่ใช่ "สถานที่" (ซึ่งถ้าพูดจริงๆ ก็ไม่ได้ผิดไวยากรณ์ แต่ผิดความหมายของกริยา "ไป" เท่านั้นเอง หรือไม่ผิด ถ้า the Pants เป็นชื่อ night club แห่งหนึ่ง) ในทางตรงข้ามถ้าเด็ก ESL ไม่"รู้"กฏนี้ หรือ ไม่ได้รับการเรียน(ในห้องเรียนหรือใครสอนก็แล้วแต่)ว่า ในภาษาอังกฤษ ประธานต้องมีอยู่เสมอ (ยกเว้นประโยคคำสั่ง) และสำหรับกริยา go ต้องมี สถานที่อยู่ด้วย เด็ก ESL ก็จะพลาดอ่ะครับ เช่น เด็ก ESL (ไทย) บางคนอาจจะพูดว่า "go?" (แทน "ไปป่ะ" ซึ่งฝรั่งไม่รู้เรื่อง) หรือเด็กบางคนพูด "do you want to go? (แทน "อยากจะไปกับฉันหรือเปล่า" ซึ่งผิดไวยากรณ์อังกฤษ) หรือ "went to do errands" ซึ่งฝรั่งก็ไม่รู้เรื่องอีกเช่นกัน (ว่าตกลงใครไป) จะเห็นได้ว่าถ้าเด็ก ESL เอาสวิตซ์ที่ set แล้ว(ของภาษาไทย) ไปใช้กับภาษาอังกฤษ ก็จะผิด เพราะว่าภาษาไทย สวิตซ์อนุญาตให้ไม่จำเป็นต้องมีประธาน หรือ ไม่ต้องมีสถานที่ได้ เช่น "ไปป่ะ" หรือ "อยากไป(กับฉัน)ป่ะ" (ขาดประธาน และขาดสถานที่) เมื่อวานไปธุระ (ขาดประธานอีก) หรือ อีกตัวอย่างหนึ่ง "I'm gonna go to Siam" (ซึ่งมาจาก I'm going to go to the beach) เราอธิบายได้ว่าการที่เด็ก ESL สามารถเอาไปประยุกต์กับตัวอย่างอื่นๆเช่น I'm going to go to Silom ก็เพราะเค้า "รู้กฎ" อยู่แล้ว และมันก็เเสดงให้เห็นอย่างชัดๆแล้วว่าเค้ามี pattern ที่ตายตัว (fixed) ที่เปลี่ยนไม่ได้ว่า Subject + to be gonna + v + สถานที่ แต่การลอกตาม pattern (แต่เปลี่ยนหัวเปลี่ยนหางนิดหน่อย) นั่นก็เป็นความสามารถที่ limit อยู่ดีใช่ไหมครับ (เพราะต้องสร้างประโยคตาม pattern นี้ เปลี่ยนแปลงแค่ประธาน กับชื่อสถานที่นิดหน่อย) เพราะฉะนั้นจึงไม่น่าแปลกใจเลยที่เด็ก ESL ส่วนใหญ่ทำความผิดแบบนี้ I'm gonna the beach (ซึ่งพวกเค้าคิดว่าเหมือนกับ I'm going to the beach) ซึ่งเป็นการพูดที่ผิดไวยากรณ์ ซึ่งตามหลักภาษาศาสตร์อธิบายได้ว่า 1) เค้าพยายามลอก pattern ที่ fix เพราะเค้าไม่มีความสามารถคิด pattern หรือ พูดสิ่งที่ไม่เคยได้เรียนมาหรือลอกเลียนมาจากการจำได้ (นั่นคือ "นกแก้ว" แบบที่ผมเรียนไปแล้ว) ดังนั้น ถ้ามันตาม pattern เค้าเลยคิดว่าถูก และ 2) เด็ก ESL ไม่เข้าใจความต่างระหว่าง I'm going to go to the beach (หรือ I'm gonna GO TO the beach) และ I'm going to the beach (หรือ I'm gonna the beach ซึ่งมันผิด) แต่เจ้าของภาษาเข้าใจ เพราะ "สวิตซ์" เค้าได้ถูกเซ็ตไว้แล้วครับ มากไปกว่านั้น สำหรับเจ้าของภาษา ที่ไม่ได้"ลอก pattern และเปลี่ยนหัวเปลี่ยนหาง" แบบนักศึกษาต่างชาติ จะสามารถเปลี่ยนแปลง pattern เช่น อย่างที่ผมเรียนว่า go ต้องตามด้วยสถานที่ แต่ปัจจุบัน go สามารถตามด้วยอะไรที่ไม่ใช่สถานที่ได้ เช่น "the campus will go wireless next year" (มหาลัยเราจะมีอินเตอร์เน็ตไร้สายปีหน้า) "the lecture will go live next week" (การเรียนการสอนจะถ่ายทอดสด) ผมไม่คิดว่า เด็ก ESL จะ"สร้าง"ประโยคเหล่านี้ได้เอง (ถ้าไม่ได้ยินมาก่อน หรือถ้าไม่รู้กฏไวยากรณ์มาก่อน) เพราะนักเรียน ESL "ติด"กับ pattern ที่คุณว่ามา "ไป + สถานที่" ในขณะที่ wireless กับ live ไม่ใช่สถานที่ (แต่สำหรับเจ้าของภาษาแล้ว คำว่า go มี sense ของการเปลี่ยนแปลงเสมอ จากสิ่งหนึ่งไปยังอีกสิ่งหนึ่ง เหมือนการไป จากสถานที่หนึ่งไปอีกสถานที่หนึ่ง ดังนั้นจึงไม่แปลก ที่เจ้าของภาษาใช้ go กับการเปลี่ยนแปลงที่ไม่ใช่สถานที่) ส่วนตัวอย่างสุดท้าย ที่เราท่องๆกันมา I'm fine thank you and you, etc. และคุณ gutfeeling บอกเองว่าคำตอบมารออยู่แล้วว่า "I'm fine" ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า เด็กที่เรียนโดยท่องจำ ก็จะมี limits อยู่ที่ประโยคประโยคนี้แหละ (หรือประโยคอื่นๆที่ท่องมา ซึ่งถึงแม้มันจะไม่ต้องคิด แต่คุณก็"สร้าง" หรือ "ผูก" ประโยคอื่นๆที่ต่างไปจากที่เคยได้ยินมาไม่ได้) ถ้ามีความสามารถในการสร้างประโยคได้ ก็อาจจะพูดได้ว่า "I survived the first day of class" (แทนที่จะเป็น I'm fine) หรือ "I'm hanging in there" หรืออย่างอื่นๆ ที่คุณอยากจะผูกประโยคขึ้นมาสื่อสาร I'm fine การ "สร้างห้องภาษาอังกฤษ" ที่คุณกล่าว ก็เป็นไอเดียที่ดีครับ แต่มันทำไม่ได้ เพราะว่าอย่างที่ผมเรียน การเรียนภาษาแรก กับการเรียนภาษาที่สองมันต่างกันโดยสิ้นเชิงครับ มิเช่นนั้นคนไทยที่มีอายุพ้น critical age (เอาว่า 7 ขวบแล้วกัน) เเล้วมาอยู่อีกประเทศเมกา ก็ต้องพูดภาษาอังกฤษเหมือนคนอเมริกันสิครับ หรือเป็น native speaker ไปสิครับ (ซึ่งต้องบอกว่า ไม่เหมือน และไม่ใช่ native speaker) ถึงแม้เราจะได้ยินกันทั่วๆไปว่า "ผมรู้จักคนๆนึงที่เจ็ดขวบแล้วไปอยู่เมกา พูดเหมือนฝรั่งเลย" แต่จริงๆ นั่นคือ perception ของผู้พูดเท่านั้นครับ (ไม่นับว่าคนที่พูดอย่างนี้ไม่มี qualification เพียงพอที่จะมาตัดสินว่าแบบไหนคือ "ฝรั่ง" หรือแบบไหนคือ "ไทยผสมฝรั่ง"ที่ฟังคล้ายฝรั่ง) เพราะว่าจริงๆ มันมีวิธีทดสอบ มันมีเกณฑ์ที่จะมาแยกแยะความแตกต่างระหว่าง native speaker mistake กับ esl error อ่ะครับ ก่อนจะจบข้อความนี้ ผมยกตัวอย่างประโยคสุดฮิตของ Chomsky แล้วกัน "Colorless green ideas sleep furiously" ประโยคอย่างนี้ ถ้าทุกคนวิเคราะห์ดูจะเห็นว่าถูกต้องตามหลักไวยากรณ์ของภาษาอังกฤษทุกประการ (ถึงแม้ว่าความหมายจะฟังพิลึก "ความคิดสีเขียวที่ไร้สีนอนหลับอย่างเป็นฟืนเป็นไฟ") แต่คนที่"สร้าง" หรือ "ผูก"ประโยคที่ไม่เคยมีใครสร้างมาก่อน หรือประโยคที่เค้าไม่เคยได้ยินมาก่อนอย่างประโยคนี้ได้ แสดงว่าเค้าต้อง "รู้"กฎไวยากรณ์อยู่แล้ว (การที่คนไทยบางคน สามารถบอกได้ว่าไอ้ประโยคพิลึกๆ ข้างบนนี้ถูกไวยากรณ์อังกฤษ ก็แสดงว่าคนไทยกลุ่มนี้ "รู้"ไวยากรณ์อังกฤษถึงระดับหนึ่งแล้วนั่นเองครับ) สิ่งที่ผมต้องการจะสื่อคือ เด็ก ESL ถ้าไม่ได้เรียนไวยากรณ์จนถึงจุดหนึ่ง จะไม่สามารถที่จะ"สร้าง" หรือ "ผูก"ประโยคที่เค้าไม่เคยเห็นหรือได้ยินมาก่อนได้ (ไม่จำเป็นต้องเป็นประโยคพิลึกๆอย่างข้างบนนี้) การมีความรู้ไวยากรณ์ของภาษาเป้าหมาย จะเป็นตัวช่วยให้เด็ก ESL มีความสามารถในการผูกประโยคเองได้ครับ จากคุณ : texasprofessor (krisdauw) - [ 2 มี.ค. 51 04:07:23 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ^ ^ เอ่อ ลูกศร ในความเห็น 19 ของผมโยงไปหาความเห็นที่ 15 ของคุณ gutfeeling นะครับ จากคุณ : texasprofessor (krisdauw) - [ 2 มี.ค. 51 04:09:06 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เห็นด้วยอย่างรุนแรง คนเราต้อง พูดก่อน พูด ไป ฟังไป โต้ตอบไป แกรมม่า ที่ว่ามันก้จะซึมลึกเข้ามาเอง โดยที่ไม่ต้องท่อง adjective adverb อะไรอย่างงี้อ่ะครับ  ผม ไม่เคยรู้ว่า คำอะไรเป็นคำอะไรประภทไหนเลย   เรามาผิดทางอย่างมากมายมหาศาล กู่ไม่กลับแว้วววว จากคุณ : tinglee tingamee - [ 2 มี.ค. 51 04:33:15 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อืมมม ผมไม่รู้ว่า ESL คืออะไรนะครับ .... ขอเดาว่าเด็กนักเรียนละกัน และเป็นนักเรียนในห้องด้วย(จากที่อ่านๆมา) ซึ่งถ้าใช่ ผมก็เห็นด้วยว่ามันไม่สามารถทำให้เค้าเก่งการพูด+ฟังภาษาอังกฤษได้ .... เหตุผลก็คือ มันอยู่ในห้องครับ เค้าไม่ได้ออกมาเจอสถานการณ์จริง อย่างมากก็ทำได้แค่สถานการณ์สมมุติ ส่วนเรื่องการปรับเปลี่ยนรูปแบบประโยคนั้น แน่นอนครับมันต้องมีผิดบ้าง แต่ขออย่าให้ความหมายจริงๆมันเปลี่ยนไปก็พอ ซึ่งตรงนี้สามารถแก้กันได้ครับ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ขอแค่ให้มันพูดออกมาก็พอ "จะเห็นได้ว่าถ้าเด็ก ESL เอาสวิตซ์ที่ set แล้ว(ของภาษาไทย) ไปใช้กับภาษาอังกฤษ ก็จะผิด" อันนี้แหล่ะครับที่เป็นปัญหา ผมเห็นด้วยอย่างมาก มันจะเอามาปนกันไม่ได้ แกรมม่าของแต่ละภาษามันต่างกันมาก เจอเยอรมันเข้าไปจะงงกว่านี้อีก ถ้าปนกันนี่ยุ่งทันที ผมถึงบอกว่าให้สร้างห้องภาษาอังกฤษในสมองขึ้นมาอีกห้อง แต่ถามว่ามันทำได้จริงๆรึเปล่าไอการสร้างห้องขึ้นมาใหม่เนี่ย .... ผมไม่ขอยืนยันว่ามันจะได้นะครับ (อันนี้เดี๋ยวขอไปถามห้องหว้ากออีกที 5555 ผมไม่รู้เรื่องการทำงานของสมอง) แต่โดยส่วนตัว ผมยังเชื่อว่าทำได้ครับ ตราบใดที่เราไม่คิดต่อต้านมันซะก่อน ยกตัวอย่าง การเรียนรู้ในสมองห้องภาษาอังกฤษของผม(ซึ่งผมไม่รู้มันมีอยู่จริงหรือไม่ไอห้องนี้ 555) ..... "ant" แอ๊นของผมจะไม่ได้แปลว่ามด ... ant ไม่ใช่ มด .... แต่ ant คือ ant ... ant คือ (นึกภาพ)ไอตัวเล็กๆ อยู่เป็นกลุ่ม มีหลายขา ชอบกินน้ำตาล จะเห็นได้ว่า ตรงนี้ผมเริ่มต้นมันขึ้นมาใหม่ มันทำให้ผมเห็นของจริง สถานการณ์จริง ซึ่งเมื่อเวลาผ่านไป ผมสามารถนำไปปรับใช้กับการปรับรูปแบบประโยคในการพูด .... แต่ทั้งหมดนี้ต้องสถานการ์จริงเท่านั้น ห้ามเป็นการเรียนเด็ดขาด เรียนแบบในห้องเรียนคือจบทันที ----------------------------------------------------- เหตุผลก็คือที่ผมเขียนมาทั้งหมดมันเป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวผม ผมบอกได้เลยว่าแกรมม่ามีส่วนช่วยให้ผมพูดภาษาอังกฤษได้ไม่ถึง 5% ครับ ผมโง่แกรมม่ามากๆ (ผมเลยบอกว่ามันไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด มันเหมือนบุญเก่ามากกว่า) ที่เหลืออีก 95% คือได้พูดในสถานการณ์จริง ซึ่งมันทำให้ผมสามารถพูดได้โดยที่ไม่ต้องแปลเป็นไทยหรือเอาแกรมม่าเข้ามาเกี่ยวข้อง .... อืมมม แรกๆอาจจะมีบ้างที่มานั่งเรียงรูปแบบประโยคโดยแกรมม่า(ซึ่งถ้ากลัวผิดแกรมม่าก็ไม่ได้พูดกันพอดี) แต่หลังๆไม่แล้วครับ พอมันได้พูดมันก็จะจำไปในหวัสมองเลย แล้วหลังจากนั้นผมก็สามารถปรับเปลี่ยนรูปแบบประโยคโดยอัตโนมัติโดยไม่ต้องไปนึกถึงแกรมม่า ปล. ใครสามารถพูดภาษาอังกฤษได้อย่างเจ้าของภาษา ช่วยมาแชร์ประสบการณ์การเรียนรู้บ้างนะครับ จากคุณ : gutfeeling - [ 2 มี.ค. 51 05:22:46 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ESL - English as a second language ค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 2 มี.ค. 51 06:21:33 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เคยถามแฟนฝรั่งว่า "เนี่ยเธอๆคำเนี๊ยะมันใช้ยังไง มันเป็น adj. รึเปล่า" แฟนบอกว่า "ไม่รู้" จากคุณ : โคอาล่าบ้องแบ๊ว - [ 2 มี.ค. 51 08:35:47 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ทำไมถึงเกลียดไวยากรณ์กันหนักหนาล่ะ       โดยส่วนตัวอิชั้นคิดว่ามันแยกกันไม่ออกนะ   เหมือนกินข้าวต้องมีจาน มีชาม มีช้อน มีส้อม ขาดไวยากรณ์ซะอย่าง     เราก็คงไม่เข้าใจความแตกต่างของความหมายสองประโยคนี้ a.  The chimpanzee eats the  babana   b.  The babana eats the chimpanzee จากคุณ : akebi1 - [ 2 มี.ค. 51 09:06:30 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ว้าววว แสดงความเห็นกันอย่างถึงพริกถึงขิงเลยนะคะ มาเพิ่มเติมอีกนิดค่ะ ดิฉันคิดว่าแกรมม่าเป็นสิ่งจำเป็นที่คนที่ไม่ใช้เจ้าของภาษาควรเรียนรู้ค่ะ โดยเฉพาะคนที่ไม่ได้ไปเรียนเมืองนอกเมืองนา เพราะคนที่ไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่เด็ก ภาษาต้องได้อยู่แล้ว ต้องได้ใช้ในชีวิตประจำวัน เอาง่ายๆ เช่นฝรั่งที่หัดพูดภาษาไทย เค้าก็ต้องมาเริ่มรู้ค่ะว่า จะเอาตัวไหนมาก่อน ตัวไหนมาทีหลัง ไหนจะต้องมาเรียนเรื่องโทนต่างๆอีก แม้แต่คนไทยที่ไม่ได้เรียนเอกทางภาษาไทย ยังไม่มีความรู้เรื่องภาษาไทยเลยค่ะ ภาษาไทยเรียนยากกว่าภาษาอังกฤษในทางภาษาศาสตร์ และที่น่าคิดก็คือ แม้แต่ฝรั่งที่พูดสำเนียงฝรั่งเป๊ะๆ แต่ไวยากรณ์ไม่ถูกต้อง ยังถูกมองว่าเป็นคนได้รับการศึกษามาน้อยอีก... สรุปแล้วดิฉันคิดว่าไวยากรณ์มีความสำคัญต่อผู้เรียนภาษาต่างประเทศที่ต้องการพูด ฟัง อ่าน เขียน ได้เก่งครบทุกด้านค่ะ จากคุณ : thaispicy - [ 2 มี.ค. 51 09:28:24 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ประเด็นมันอยู่ที่เราเรียน ผิดลำดับ แกรมม่ามันต้องมาเกือบท้ายสุด ของการเรียน ตอนนี้เรากำลังสอนให้คนไทยเข้าใจผิดว่า แกรมม่ากับVocab.คือสิ่งที่จะทำให้เราเข้าใจภาษาอังกฤษได้ ซึ่งผิดมากๆกับชีวิตจริง เพราะบ่อยครั้งมันจะทำให้คุณแปลข้อความแบบตรงๆ ทำให้งงสุดๆ เช่นประโยคพ่อบอกลูกว่า You're not going anywhere tonite! ถ้าแปลแบบตรงๆใช้แกรมม่ามาจับ ก็จะเป็น ลูกกำลังไม่ไปไหนคืนนี้ ซึ่งผิด sense เพราะมันต้อง ห้ามลูกออกไปไหน มีอีกหลายกรณี ที่ฝรั่งใช้รูปประโยคที่แปลกๆมองดูแล้วผิดแกรรมม่า แต่ก็ใช้กันเพราะมันให้ feeling ที่แฝงอยู่ที่คนไทยจะไม่เข้าใจเช่น It's time you went home. น่าจะผิดแกรมม่าชัวร์ แต่มันมี feeling แฝงอยู่ จากคุณ : น้ำ - [ 2 มี.ค. 51 10:28:48 A:125.27.44.77 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 ประเด็นที่น่าคิดอีกก็คือ เรียนพูดแต่ไม่ได้ใช้งาน หรือไม่มีโอกาสได้ใช้ เพราะไปทางไหนก็มีแต่คนพูดภาษาไทยนั่นเอง มันคงเป็นไปได้ยากที่จะสอนให้พูดเก่งได้ที่ประเทศไทย แต่ถ้าออกกฏว่าทุกชั้นเรียนต้องสอบพูดภาษาอังกฤษ ตั้งแต่อนุบาลถึงปริญญา อย่างนี้มีสิทธิ์ว่าคนไทยจะพูดได้เก่ง ที่คุณน้ำยกตัวอย่างมาว่า "It's time you went home." ดิฉันไม่เข้าใจประโยคนี้จริงๆค่ะว่าหมายถึงอะไร.... จากคุณ : thaispicy - [ 2 มี.ค. 51 10:54:42 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คุณน้ำ #27 ครับ ที่คุณว่า "you're not going anywhere tonite" ถ้าใช้ grammar มาจับ จะแปลว่า "เธอกำลังจะไม่ไปไหน" (ที่จริงๆจะต้องแปลว่า "พ่อสั่งลูก") เพราะฉะนั้นคุณเลยสรุปว่า แกรมมามันมาใช้ไม่ได้กับชีวิตจริงหรือทำให้เราเข้าใจภาษาอังกฤษไม่ได้ ทำไมไม่คิดบ้างล่ะครับว่า คนที่แปลประโยคในแนวที่คุณบอก (คือแปลว่า "เธอกำลังจะไม่ไปไหน") มันเป็นคนที่เรียน grammar มาไม่เเข็งพอ เป็นคนที่ไม่ได้เรียนอย่างเข้าใจ เป็นคนที่เรียนอย่างจำๆมาว่า "present con. สื่อความหมายว่า กำลัง" เป็นความผิด(เขลา?) ของคนๆนั้นเอง (แต่ไปโทษ grammar ซึ่งเรียกว่า รำไม่ดี โทษปี่ หรือเปล่า??) คนที่เรียนแล้วเข้าใจ ไม่ใช่จำ และคนที่เรียนแล้วเข้าใจ เค้ารู้ว่า cont. ไม่ได้แปลว่า "กำลัง" เสมอไป etc เค้าก็สามารถแปลได้ถูกว่าเป็นประโยคคำสั่งกลายๆ ปล คุณ Thai spicy ครับ It's time you went home ก็คือ ถึงเวลาที่น่าจะกลับบ้านแล้ว มันเป็นการใช้รูปกริยาอดีต มาบ่ง commitment ของผู้พูดในปัจจุบัน เกี่ยวกับสถานการณ์ที่ผู้พูดต้องการให้เป็น (แต่ยังไม่เป็น) เค้าเรียกว่า irrealis modality/ subjunctive ครับ สรุปง่ายๆคือ ถ้าเรียนไวยากรณ์ถูกวิธี ถ้าเรียนลึก ก็จะน่าพูดได้ แปลได้ แต่คนที่เรียนไวยากรณ์ไม่แน่นพอ หรือเรียนมาอย่างผิดๆ กับครูผิดๆ  (และพูดไม่ได้) เลยไปโทษว่าเรียนไวยากรณ์แล้วไม่ช่วยน่ะครับ (คือ เรียนมาผิดวิธีเอง หรือเรียนมาน้อยเอง) แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 51 11:07:20 แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 51 11:05:09 จากคุณ : texasprofessor (krisdauw) - [ 2 มี.ค. 51 11:04:27 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบคุณค่ะคุณ krisdauw ที่อธิบายเกี่ยวกับ "It's time you went home." แปลกดีค่ะ ไม่ค่อยได้ยินหรือได้เห็นประโยคแบบนี้มากนัก หรือว่าเรียนน้อยไปจริงๆ 55 จากคุณ : thaispicy - [ 2 มี.ค. 51 11:29:35 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เดินทางไหนก็ถึงจุดหมายเหมือนกัน แต่ที่จะไม่ถึงมันก็อยู่ที่คนเดิน ถ้าเอาแต่โทษเส้นทางที่เดิน ว่าเดินมาทางไม่ดี เดินยังไงก็เดินไม่ถึง จากคุณ : I.K.I. - [ 2 มี.ค. 51 11:42:53 A:124.121.224.126 X: TicketID:168822 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ผมว่าตัวอย่างที่ผมมันก็ชี้ให้เห็นจุดอ่อนของการแกรมม่ามาเป็นหลักในการทำเข้าใจภาษานะ แทนที่เราจะเรียนภาษาด้วยวิธีง่ายๆจากการเรียนจากของจริงไม่ต้องมาวิเคราะห์ใฟ้เป็นวิชาการให้มันวุ่นวาย เวลาใช้จริงก็เข้าใจ feeling ของมันด้วย อ้อ It's time you went home ถ้าจะแปลให้ได้ feelng ก็คือประมาณว่า แกน่าจะกลับบ้าน ไปตั้งนานแล้ว คือมันอาจแฝงอารมณ์รำคาญนิดๆ ที่คุณtexasprofessor (krisdauw)บอกมาก็ใช่ แต่ว่าผมเองสามารถเข้าใจโดยไม่ต้องเก่งรู้เรื่องแกรมม่ามากไม่ต้อง เรียนในคอร์ส หรือสถาบันอันเลอเลิศ ไม่ต้องรู้ภาษาวิชาการให้ปวดหัว ให้ทำข้อสอบก็คงสอบตก พวกเด็ก ม.ปลายซะอีกที่สอบแกรมม่ากันเก่งๆ แต่ให้ฟังเพลงดูหนัง มักไม่ค่อยเข้าใจ sense ที่เขาสื่อ เคยเจอฝรั่งที่หน้าแตก เพราะเห็นคนไทยใช้ภาษาอังกฤษ แบบศัพท์หรูๆ ดูดี ก็นึกว่าคนไทยจะพื้นแน่น แกเลย พูดเล่นกะให้ขำแบบใช้ภาษากฤษแบบพื้นๆเล่นคำนิดๆแต่แป๊ก คนไทยไม่ get ทุกคนหน้าเหรอกันหมด ไอ้เราจะขำก็กลัวคนอื่นหมั่นไส้ และขี้เกียจอธิบายด้วยแหละ อีกเรื่องก็คือเรื่อง tense ที่คนไทยกลัวกันนักหนา อยากบอกว่า ในชีวิตจริงฝรั่งธรรมดาทั่วไปมันก็ใช้ผิดจากตำรากันบ่อยๆ และบางเรื่องก็หาคนอธิบายให้เคลียร์ โดยใช้เหตุผลไม่ได้ สรุปสุดท้ายก็มักอ้างเป็นข้อยกเว้นเช่นทำไม เรียก china town ไม่เป็น chinese town พอพูดถึงอาหารกลับเป็น chinese food จากคุณ : น้ำ - [ 2 มี.ค. 51 12:01:38 A:125.27.44.77 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 เห็นด้วยครับ จขกท. จากคุณ : *-* (โอซารัน) - [ 2 มี.ค. 51 14:31:33 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เคยเีัรียนชั้นเรียนอ.ฝรั่งเมื่อสมัยเรียนมหาลัย(อ้า...อดีตอันหอมหวานแต่ห่างไกล) แกถาม  เราก็ตอบ บลาๆๆๆ   แกก็ว่า  ดีแล้วที่คุณกล้าพูด  แต่แกรมม่าคุณมัน awful มากๆ (ถ้าถอดเป็นคำไทยจะไม่ได้อารมณ์ครับ) ผมว่าเด็กยุคใหม่ไม่มีปัญหาเรื่องคำศัพท์กับทัศนคติในการพูดเหมือนแต่ก่อนแล้วครับ  เพราะสื่อยุคนี้มันดีกว่าเดิมมากแล้ว ซึ่งถ้าเด็กเค้ามีสองอย่างที่ผมบอกอยู่แล้ว  น่าจะอัดแกรมม่าให้เค้าไปเลยครับ  ถ้ารู้แกรมม่าก็จะรู้วิธีการใช้ภาษาอย่างถูกต้อง  เพราะพอต้องใช้ในเชิงลึก  มันก็จำเป็นสุดๆอยู่ดี ตอนนี้ผมต้องกลับมาหัดแกรมม่าใหม่  เซ็งเป็ดเซ็งไก่จริงๆ (ฟังออก พูดได้  เขียนก็พอรู้เรื่อง  ไม่ได้เรียนสายตรงมาทางภาษาอังกฤษ  เกิดและโตที่ตำบลห่างไกลแถวอิสานตอนบน  ไม่เคยเรียนนอก  ไม่เคยเรียนสถาบันภาษา  แต่ต้องมารับงานแปล งานวิจัยทางวิทยาศาสตร์  คงนึกภาพความลำบากออกนะครับ) แต่ถ้าเป็นโรงเรียนที่เด็กค่อนข้างห่างจากสื่อ(แบบแถวบ้านผม) ควรจะเริ่มจากความคุ้นเคยครับ  ตามที่เจ้าของกระทู้ว่ามา แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 51 17:19:44 แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 51 17:19:09 จากคุณ : ไม่งงครับ ไม่งง - [ 2 มี.ค. 51 17:14:55 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ผมได้ความเห็นมาจากห้องหว้ากอ ตอบโดยคุณ Roh_Z "ไม่มี gramma ก็เรียนรู้ภาษาไม่ได้ครับ จริง ๆ แล้วขั้นตอนมันเป็นแบบนี้ครับ ฟัง >> จำ >> ลอกเลียนสำเนียง >>ซึมซับแกรมม่า >>หัดพูด >> อ่าน+เขียน ช่วงที่เด็กพูดผิด ๆ ถูก ๆ นั่นแหละครับ คือช่วงที่กำลังเรียนแกรมม่าและองค์ประกอบภาษา" ------------------------------------------------ นึกย้อนไปดูช่วงที่ผมหัดพูดอังกฤษอยู่ใหม่ๆ ผมว่ามันค่อนข้างจริงเลยแหล่ะ เราเรียนรู้แกรมม่าโดยใช้วิธีการซึมซับโดยที่เราไม่รู้ตัว ซึ่งผมคิดว่าหลายๆคนในนี้ที่บอกว่าพูดโดยไม่สนใจแกรมม่า น่าจะเกิดขึ้น pattern นี้มากๆ ..... pattern นี้ไม่ใช่แพทเทินในห้องเรียน แต่เป็นแพทเทินในความเป็นจริงในชีวิตประจำวัน แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 51 18:36:02 จากคุณ : gutfeeling - [ 2 มี.ค. 51 18:35:02 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ผมว่ายังไงถ้าไม่ได้อยู่ในสถาพแวดล้อมที่ใช้ภาษาอังกฤษมาแต่เกิดยังไงไวยกรณ์ก็สำคัญ แต่ต้องควบคู่ไปกับการใช้งานจริง ไม่งั้นก็เหมือนท่องจำแต่ไม่เข้าใจจริงๆ ในหลักสูตรการศึกษามีเวลาจำกัดก็สอนกันแต่แกรมม่าเพราะสอนง่าย สอบง่าย ผมว่าเรามาไม่ผิดทางแต่ เราทำไม่ครบมากกว่า ภาษาเป็นทักษะต้องใช้เวลาฝึกฝน ไวยกรณ์หรือหนังสือประเภท English Usage ช่วยเราได้มาก เหมือนตำราทำศึกของทหารแหละครับอ่านแต่ตำราไม่เคยออกรบจริงก็ทำอะไรไม่ได้ ออกไปรบพลาดกลับมาก็มาเปิดตำราว่าเราพลาดอะไรทีนี้เข้าใจจำแม่นใช้งานได้. เรื่องสร้างห้องต่างหากสำหรับภาษาอังกฤษนี่น่าสนใจมาก เคยดูสารคดีเกี่ยวกับสมองเขาบอกว่าส่วนของสมองที่ทำหน้าที่เรื่องไวยกรณ์กับส่วนที่เก็บคำศัพท์เป็นคนละส่วนกัน หากสมองส่วนนั้นเสียหายสมองส่วนอื่นก็จะพยายามเข้ามาทำหน้าที่แทนแต่จะไม่ดีเท่า พออ่านเรื่องสร้างห้องต่างหากสำหรับภาษาอังกฤษ ผมก็เลยนึกต่อไปว่าเป็นไปได้สำหรับคนที่พูดได้หลายภาษาสมองส่วนที่รับผิดชอบในแต่ละภาษาอาจจะเป็นคนละส่วนกัน ก็คงต้องรอฝรั่งเขาวิจัยกันก่อนถึงจะรู้ จากคุณ : anchan42 - [ 2 มี.ค. 51 21:03:11 ]

ความคิดเห็นที่ 37 "เราเรียนรู้แกรมม่าโดยใช้วิธีการซึมซับโดยที่เราไม่รู้ตัว" จริงที่สุดค่ะ เห็นมากๆ ใช้มากๆ เท่ากับจำรูปประโยคได้ ค่อยๆซึมซับรูปประโยคต่างๆกัน เมื่อมาเห็นในภายหลังก็จะรู้ได้ทันทีว่าประโยคไหนผิด ประโยคไหนถูก ลองอ่านมากๆสิคะ อ่านแล้วก็ฟังภาษาอังกฤษมากๆให้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันไปเลย ในที่สุดก็จะคุ้นเคยกับรูปประโยคมากมาย จนบอกได้ว่าประโยคไหนผิด ประโยคไหนถูก แล้วก็จริงอย่างที่คุณน้ำว่า ภาษาอังกฤษไม่ใช่เอาไวยากรณ์มา apply ใช้เท่านั้น มันมี sense มี feeling ของมันด้วย ถ้าเห็นรูปประโยคในลักษณะการใช้บ่อยๆ จะรู้และเข้าใจซึ้งถึง sense ของมันไปด้วย แม้บางครั้งอาจอธิบายตามหลักไวยากรณ์ไม่ได้ด้วยซ้ำ หลายๆประโยคที่ไม่เป็นไปตามหลักไวยากรณ์เป๊ะๆ บางคนก็อ้างว่าเป็นกรณียกเว้นไปโน่นเลย ทั้งๆที่มันก็เป็นประโยคที่ใช้กันเป็นปกตินั่นแหละ เพียงแต่ไม่รู้จะเอาหลักไวยากรณ์ข้อไหนมาอธิบายให้ตรงเผงเท่านั้นเอง เคยคุยกับเพื่อนอาจารย์เกี่ยวกับนักศึกษาจีนนะคะ บางคนมาจากเมืองจีน มาเรียนโทเรียนเอกที่นี่ ภาษาอังกฤษถ้าว่ากันตามหลักไวยากรณ์แล้วบางคนเป๊ะเลย ใช้รูปประโยคถูกต้องตามหลักไม่มีผิดเพี้ยน แต่พอเอามาใช้ในชีวิตจริง บางทีอาจารย์ผู้สอนเห็นแล้วเหวอไปเลยก็มี เพราะมันหรูเกินเหตุ บางกรณีมันเยิ่นเย้อเกินจำเป็น บางทีเพื่อนบ่นให้ฟังกันว่าบางประโยคที่นักศึกษาจีนบางคนใช้มันดูแปลกๆ แต่จะบอกเขาว่าประโยคแบบนี้ไม่มีใครค่อยใช้กัน และมันหรูโดยไม่จำเป็น ก็บอกไม่ได้เพราะเขาใช้ภาษาได้ถูกหลักไวยากรณ์ เรื่องของเรื่องคือภาษามันเป็นศิลป์ค่ะ หลักไวยากรณ์มันไม่เหมือนสูตรคำนวณที่เอามา apply เมื่อไหร่ก็ได้คำตอบถูกต้องตรงเป๊ะเมื่อนั้น และใช้สูตรแล้วจะได้คำตอบถูกต้องเสมอไป ภาษามันดิ้นได้ตลอดเวลา มันมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ที่ว่ามาทั้งหมดนั้นไม่ได้ต่อต้านการสอนไวยากรณ์นะคะ เพราะหลักไวยากรณ์ก็มีความสำคัญในการเรียนภาษา เพียงพยายามบอกว่าการเรียนภาษาด้วยการท่องจำหลักไวยากรณ์เป็นที่ตั้งนั้น มันไม่ได้ผลเท่ากับเรียนด้วยการใช้หรอกค่ะ เรียนรู้จากการใช้ แล้วใช้การเรียนรู้หลักไวยากรณ์เป็นตัวประกอบ ไม่ใช่เรียนแบบท่องจำหลักไวยากรณ์เพื่อเอาไปสอบแบบที่สอนๆกัน พอถึงเวลาใช้จริงถึงได้รู้ว่ามีปัญหาอย่างที่เห็นๆกันนั่นแหละค่ะ ยกตัวอย่างวิธีการเรียนการสอนภาษาที่ 2 ของลูกสาวอีกแหละนะคะ ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่ 1 ของแก ตอนนี้แกอยู่เกรด 6 ตั้งแต่เข้าเรียนอนุบาลจนบัดนี้ แกยังไม่เคยใช้หนังสือเรียนไวยากรณ์เลย ภาษาที่ 2 ของแกคือภาษาสเปน ที่นี่ก็สอนในลักษณะเดียวกัน คือฟังมากๆ หัดพูดมากๆ แล้วตามด้วยหัดเขียน เมื่อเขียนแล้วครูจะค่อยๆอธิบายรูปประโยค ซึ่งก็คือการสอนหลักไวยากรณ์ของภาษาสเปนนั่นแหละค่ะ สอนโดยให้เด็กหัดเขียน คือหัดใช้จริงๆ แล้วชี้ให้เห็นหลักไวยากรณ์ไปพร้อมกัน เด็กก็จะเรียนแบบใช้ผิดใช้ถูกไปเรื่อยๆ เขียนบทความด้วยภาษาสเปนส่งครู ครูก็จะชี้ให้เห็นว่าตรงนี้ผิด ผิดอย่างไร คือง่ายๆว่าเรียนหลักไวยากรณ์ไปพร้อมๆกับการใช้นั่นแหละค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 2 มี.ค. 51 22:45:54 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ลองอธิบายงี้ละกันครับ ตัวผมเป็นพวกหัดเล่นดนตรีเอง เล่นมานาน ระดับพอใช้ทำมาหากินได้ แต่อ่านโน้ตไม่เป็นซักตัว เพื่อนผมอีกคนนึง เรียนกีตาร์คลาสสิคมาตั้งแต่เด็ก แต่ไม่สามารถเล่นได้ ถ้าจำเพลงนั้นไม่ได้ หรือไม่ได้กางโน้ต ผม เล่นดนตรีไปเรื่อย ๆ ก็ชักติด เล่นแต่แนวทางเดิม ๆ แต่เมื่อได้เรียนทฤษฎีดนตรีมากขึ้น ก็สามารถเล่นอะไรที่ซับซ้อนขึ้นได้ ส่วนเพื่อนผม หลัง ๆ มันก็หัดเล่นเพลงต่าง ๆ มากขึ้น และเรียนรู้ได้เร็ว เพราะว่ามีพื้นฐานดี ที่เล่ามานี่เพื่อจะเปรียบเทียบว่า Grammar ก็เหมือนกับทฤษฎีดนตรีแหล่ะครับ -คุณสามารถเล่นดนตรี(พูดภาษาอังกฤษ) โดยไม่รู้ทฤษฎี(Grammar)ได้ -คุณรู้แต่ทฤษฎีดนตรี(Grammar) แต่อาจจะเล่น(พูดภาษาอังกฤษ)ไม่ได้เรื่องก็ได้ -แต่ถ้าคุณรู้ทั้งสองอย่าง มันจะส่งเสริมซึ่งกันและกัน และทำให้คุณพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว จากคุณ : นัท305 - [ 3 มี.ค. 51 01:29:26 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ที่พูดมาทั้งหมด ก็ดีนะครับถ้าเราได้ฝึกพูด ฝึกฟัง แต่ครูล่ะครับทำอย่างไร จะยกตัวอย่างนะครับ มีลูกอาจารย์ท่านหนึ่ง ตอนที่อาจารย์ไปเรียนต่อต่างประเทศ ก็เอาลูกไปเรียนด้วย พออาจารย์กลับมาลูกก็กลับมาด้วย เมื่อเข้าโรงเรียนธรรมดา ในคาบภาษาอังกฤษมีการสอบพูดสนทนา พอน้องคนนี้ก็พูดด้วยสำเนียงดีมาก อาจารย์ว่าน้องคนนี้พูดอะไรก็ไม่รู้ เลยให้ตก (ทั้งที่น้องคนนี้สำเนียงดีมากเพราะว่าอยู่เมืองนอกตั้งแต่เด็ก) แต่เนื่องจากครูไม่ทราบ ซึ่งครูเป็นอย่างนี้จะให้ฝึกพูดอย่างไรครับ จะให้ไปจ้างฝรั่งมาสอน บางคนก็ไม่มีเงิน เกิดมาจนก็ลำบากนะครับ จากคุณ : OhMag - [ 3 มี.ค. 51 02:09:48 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ใครๆ ก็อยากพูดได้สำเนียงดีๆ ฟังออกทุกสำเนียงทั้งนั้นแหละครับ แต่ๆ จะจ้างใครมาสอนครับ ทุกปัญหาแก้ไขได้ถ้ามีเงินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เอาตามความเป็นจริง ประเทศไทยไม่ได้รวยขนาดนั้น ถ้าจะเอาเงินมาจ้างคนสอนภาษาดีๆ ให้เด็ก สู้เอาเงินตรงนี้ไปลงที่การศึกษาภาคพื้นฐานให้ทั่วถึงก่อนดีกว่า ---------------------------------- บางอย่างมันก็ใช่ในทางทฤษฏี แต่เวลาคิดแก้ปัญหา ลองนึกถึงความเป็นจริงรอบตัวประกอบการตัดสินใจการแก้ปัญหา จากคุณ : kanoomtan - [ 3 มี.ค. 51 06:24:01 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เข้ามาอ่าน เป็นกระทู้ที่ดีมากครับ จากคุณ : น้ำใส - [ 3 มี.ค. 51 06:32:18 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ผมเคยแสดงความเห็นไว้ต่างกรรมต่างวาระเรื่องการเรียนภาษาอังกฤษหลายครั้ง ขอฉายหนังซ้ำก็แล้วกัน ใครเคยดูแล้วก็ลากเมาส์ข้ามๆไปเสีย ภาษาเป็นเรื่องของทักษะ ทักษะจะเกิดได้ก็ต้องฝึกซ้ำแล้วซ้ำอีก ไม่มีทางอื่น สำหรับผู้ที่ใช้ภาษาใดเป็นภาษาธรรมชาติของตน ขั้นตอนก็มักจะตามขั้นตอนดังนี้ ฟัง-พูด-อ่าน-เขียน ดังนั้น หากจะให้คนไทยได้เรียนตามขั้นตอนธรรมชาติ ก็ต้องเป็นไปตามข้างต้น ว่าแต่ว่าในแง่ของการเรียนรู้ภาษาอังกฤษ เนื่องจากการขาดทรัพยากรอย่างที่หลายท่านว่าไว้ น่าจะเป็นไปไม่ได้สำหรับตนไทยส่วนมากที่จะเรียนรู้ตามขั้นตอนนี้ ผมก็เป็นคนหนึ่งที่อยู่ในสภาพแวดล้อมการเรียนรู้ภาษาอังกฤษที่ขาดทรัพยากรอย่างนี้ ผมก็เรียนรู้ภาษาอังกฤษแบบกลับหัวกลับหางเหมือนเจ้าของกระทู้ นั่นคือ อ่าน-เขียน-ฟัง-พูด หลายๆคนออกมาบ่นว่าการเรียนแบบนี้ทำให้ใช้ภาษาอังกฤษได้ไม่ดี ก็คงจะจริง เพราะว่ามันขัดกับธรรมชาติอย่างที่ว่า แต่ถามว่า เรียนอย่างกลับหัวกลับหางอย่างนี้ สามารถทำให้คนเก่งภาษาอังกฤษได้ไหม? ขอฟันธงคำตอบอย่างไม่มีกั๊ก พร้อมจะยืนยันนั่งยันนอนยันว่าได้แน่นอน 100% ครับ ทักษะไม่ว่าภาษาไหนก็มีสองด้านคือด้าน input กับ output การฟังและอ่านเป็น input ส่วนการพูดและเขียนเป็น output และไม่ว่าจะทำอะไร ถ้าไม่มี input มันจะมี output ได้อย่างไร ดังนั้นในกรณีของประเทศไทยเราที่ขาดทรัพยากร input ด้านการฟัง ก็เหลือ input อย่างเดียวที่ทำได้ทันทีไม่ต้องรอใครมาจ้ำจี้จำไชก็คือ การอ่าน ขอให้อ่านเถอะครับ ได้แน่นอน ได้ input เป็นกระสุนดินดำทางภาษาเก็บไว้ใช้ เก็บเข้าคลังไว้ทั้งคำศัพท์ สำนวน กระสวนการใช้ ลูกเล่น ลูกฮา คนอ่านเยอะๆจะยิ่งสะสมมากขึ้น เวลาเขียนก็เขียนอย่างที่ครูพักลักจำมาจากการอ่านน่ะแหละ เรื่องการฟังและการพูดนั้นก็มาเรียนทีหลังเมื่อมีโอกาส และจะยิ่งได้เปรียบด้วยซ้ำเพราะว่ามีคลังสะสมอยู่แล้ว จะพูดอะไรมันก็ได้ต่ามที่สะสมไว้อีกเหมือนกัน ทักษะการฟังและพูดนั้นถ้ามีทุนเดิมอยู่แล้ว ไม่ยากหรอกครับ ยิ่งสมัยนี้มีโสตทัศนูปกรณ์ช่วขมากมาย ก็น่าจะลดข้อเสียเปรียบไปเยอะ ที่เจ้าของกระทู้ถามว่า เราสอนภาษาอังกฤษมาผิดทางหรือเปล่า คำตอบในมุมมองของผมก็คือ ผิดหรือไม่ผิดไม่รู้ แต่เราถูกบังคับให้ต้องเดินทางนี้ ในเมื่อต้องเดินทางนี้เพราะความจำเป็นบังคับ ก็ต้องหาทางทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่างที่ผมว่ามาแล้ว เราถูกบังคับให้รับ input ด้วยการอ่าน และผมถือว่าการอ่านนั้นก็สามารถทำให้เรียนรู้ภาษาอังกฤษได้ดี ประสบการณ์ตรงของผมและของอีกหลายๆท่านยืนยันได้ ดังนั้นการเรียนภาษาอังกฤษแบบกลับหัวกลับหางของพวกเราอาจทำให้งานยากขึ้น แต่ไม่ใช่อุปสรรคแบบชนิดข้ามไม่ได้ ข้ามได้ แต่อาจจะลำบากหน่อยเท่านั้นแหละ ปัญหาของเด็กไทยก็คือ ไม่ชอบอ่าน อย่าว่าแต่ภาษาอังกฤษ ภาษาไทยน่ะมีคนชอบอ่านกี่เปอร์เซนต์? ดังนั้น ถ้าไม่อ่านก็ปิดประตูการเรียนรู้ ซ.ต.พ. (เด็กสมัยนี้คงไม่รู้จัก ซ.ต.พ. เอามาอนุรักษ์ครับ ) จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด - [ 3 มี.ค. 51 07:14:48 ]

ความคิดเห็นที่ 43 อีกเรื่องที่น่าสนใจ คนรวยเรียนหนังสือ กับคนจนเรียนหนังสือมันต่างกันเยอะน่ะครับ ระบบมันทำได้ดีที่สุดเท่านี้ ถ้าจะทำให้ดีกว่านี้ก็ต้องมีเงินมากกว่านี้ แค่ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ในโรงเรียนต่างจังหวัด หรือตามชายแดนยังมีครูไม่พอเลย จะไปหาครู-อาจารย์เก่งๆ มาจากไหนไปสอนให้ทั่วถึง ครู-อาจารย์ก็คนธรรมดา ต้องกินต้องใช้ ต้องการเงินเช่นคุณๆ หรือผมเหมือนกัน จะหวังให้เค้าทุ่มเทชีวิต เพื่อนเด็กนักเรียนมันก็เกินไป ทีนี้ถ้าใครที่ภาษาดีขนาดพูดได้สำเนียงเจ้าของภาษา รู้แกรมม่าแน่นปึก ก็ไปหางานเงินดีๆ ดีกว่ามาเป็นครูจน พูดไปก็วนเข้ามาเรื่องเงืน ที่สำคัญ ในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานจนถึงระดับปริญญาตรี วิชาภาษาอังกฤษไม่ใช่หัวใจน่ะครับ ทุกๆ อย่างต้องไปอย่างเท่าเทียบกัน วิทยาศาสตร์ ศิลปศาสตร์ ประวิตศาสตร์ ดังนั้นแล้วรัฐคงไม่สามารถทุ่มเงินลงมาเพื่อแก้ปัญหาตรงนี้เพียงอย่างเดียว ----------------------------------------------------------- โดยมุมมองส่วนตัวของผม การเรียนแกรมม่าก็ไม่ได้แย่อะไรจนเกินไปน่ะครับ อย่างน้อยตอนผมมาเมืองนอก ก็อ่านภาษาอังกฤษน่ะครับ พูดได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่คนฟังก็พอรู้เรื่อง เราอาจจะฟังไม่ค่อยออก ก็ค่อยๆ ปรับไป ----------------------------------------------------------- ความต้องการ กับความเป็นจริงบางครั้งมันก็ต่างกัน ทางที่เหมาะสมที่สุด บางครั้งมันก็ไม่ใช่ทางที่ดีสุด??? จากคุณ : kanoomtan - [ 3 มี.ค. 51 08:57:52 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เห็นด้วยกับหลายความเห็น จากคุณ : Khun KP - [ 3 มี.ค. 51 09:39:31 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ชอบกระทู้นี้มากเลยค่ะ ได้เปิดรับความคิดเห็นที่หลากหลาย ซ.ต.พ. หนูก็รู้จักนะ เอ๊ะ หรือว่าเราแก่แล้ว ฮิ ฮิ จากคุณ : Flowery - [ 3 มี.ค. 51 09:53:54 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ผมว่าการอ้างอิงถึง "เด็กจาก ... ที่ไปอยู่อเมริกา" มันก็ไม่เข้ากับสถานการณ์เสียทีเดียวนะครับ เพราะ (1) เด็ก (2) อเมริกา ผมว่าถ้าจะอ้างถึง น่าจะลองดูเด็กจากเบลเยียม เนเธอร์แลนด์ สวีเดน และอีกหลายประเทศ ที่ไม่เคยไปอยู่ในประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษ แต่พูดภาษาอังกฤษได้ดีมาก (แน่นอนว่า มันต่างกันอยู่บ้าง เพราะภาษาแม่ของเด็กในประเทศเหล่านั้น ใกล้กับภาษาอังกฤษมากกว่าภาษาแม่ของเด็กไทยมาก แต่ถึงอย่างนั้น ชาวต่างชาติมักมองภาพเนเธอร์แลนด์แบบ "ประเทศพูดภาษาอังกฤษได้" แต่ไม่มองเยอรมนีในแบบเดียวกัน สิ่งคล้ายๆกันเกิดกับประเทศเบลเยียมและฝรั่งเศส) "ฝรั่งเองก็พูดภาษาอังกฤษโดยไม่รู้ไวยากรณ์" คนไทยส่วนใหญ่ก็ไม่รู้เรื่องหลักภาษาไทยหรอกครับ แต่เวลาฝรั่งจะเรียนภาษาไทย สิ่งแรกๆที่เขาต้องรู้ก็เกี่ยวกับโครงสร้างภาษาไทย (ต้องรู้ว่ามีวรรณยุกต์ ไม่มีผันกาล ฯลฯ) แล้วถ้าจะเอาแบบอ่านได้ ก็ต้องเรียนหลักการเขียน สระบนล่างซ้ายขวา และอีกมากมายเหมือนกัน จากคุณ : Neromics (Neromics) - [ 3 มี.ค. 51 15:36:51 ]

ความคิดเห็นที่ 47 "It's time you went home. น่าจะผิดแกรมม่าชัวร์ แต่มันมี feeling แฝงอยู่ " มาเสริม ไม่ผิดแน่นอน การใช้ past tense ตามด้วย present tense มันมีความหมายหรือ feeling อยู่แล้วครับ คือเป็นการเน้นว่า น่าจะกลับบ้านก่อนหน้านี้แล้ว (คืออดีตน่าจะกลับแล้ว นี่ยังมาโอ้เอ้อีก) ประโยคแบบนี้มันธรรมดามาก สมัยเรียนอยู่ มศ.4 เรียน structure ก็เจอบ่อยๆ จนของหวานหมูเลย เพราะออกสอบบ่อยมากๆ เขาเรียกซะสวยหรูว่า subjunctive แบบที่ อ.กริช บอก แต่ผมลืมไปหมดแล้ว 555 ผมคนแก่มาเล่าให้ฟัง ผมเรียนเริ่ม ป.5 เหมือนกัน และเป็นรุ่นแรกที่เรียน ป.5 ใช้การเรียนสมัยใหม่ อาจารย์ไม่เคยสอน Grammar เลยครับ ป.5-ป7 อาจารย์มาถึงในห้อง ก็พูดว่า Good morning แล้วพูดว่า "Repeat after me" Good morning. พูดตามครู "Good morning" จากนั้นเมื่อไร อาจารย์พูด Repeat after me เราก็รู้ว่าต้องทำอย่างไร อาจารย์คนนี้ ตามไปสอนต่อเนื่องถึง ป.7 เรียนอย่างสนุกสนาน ได้ความรู้ความเข้าใจ ชอบอังกฤษมากๆครับ ดา ด้า ... พอถึง มศ. 1 ก็ต้องสอบย้ายโรงเรียน เพราะมันมีแค่ ป.7 มาเจออาจารย์แก่ผู้หญิง รุ่นโบราณ เริ่มสอนใหม่หมด ไม่เน้นการอ่าน การพูด การแสดงความเข้าใจ แต่มาปูฐานสอนเรื่อง Grammar ใช้ศัพท์ยากๆ พวกที่เรียน St Cabriel, Assumption มาก็ไม่มีปัญหา เพราะเรียนพวกนี้มาแล้ว ส่วนผม รร วัด มีปัญหาอย่างใหญ่หลวง จากเคยเรียนอังกฤษได้ที่ 1 ใน รร 3 ปีซ้อน กลายเป็นอยู่โหล่ๆ เลยครับ เพราะปรับวรยุทธิ์ไม่ทัน คะแนนรูดไม่เป็นท่า ทำให้เกลียดอังกฤษไปอีก 3 ปี ตกจากห้อง A ไปยังห้อง B เพราะคะแนนอังกฤษห่วยแตกมากๆ ตอนอยู่ มศ.3 ได้สำนึกว่า เกลียดครูสอน ไม่ทำให้เราดีขึ้น ก็เอาใจใส่เรียน Grammar ด้วยตัวเองก็ได้วะ ซื้อหนังสือที่พออ่านแล้วเข้าใจ ทำให้ภาษาดีขึ้นจนอยู่ระดับกลางๆ ทำให้พอขึ้น ม.ศ.4 ก็ไปอยู่ห้อง A อีก และมาเก่งสุดๆ ในปีนี้ ได้ที่ 1 ทางด้านภาษาไปเลย เพราะครูสอนดีด้วย และมี ฝรั่งจาก British Council มาสอนด้วยครับ ช่วง มศ 4-5 เก่ง Grammar มากเพราะอ่านทะลุปรุโปร่ง จากนั้นไม่สนใจอีก เน้นทางด้าน semantics คือความหมายแทนครับ ผมไม่เคยติดขัดเรื่องพูดเพราะกลัวผิด Gramar เลยครับ เพราะรู้ว่ามันทักษะคนละอย่าง นี่ก็ 40 ปีแล้วมั้งที่ไม่ได้อ่านหนังสือ Grammar เลย แต่ก็ยังพอจะอธิยายให้รุ่นหลังๆ ได้ แม้ติดขัดก็อาศัย Google ก็ตอบได้ เนื่องจากพื้นฐาน Grammar ดี คือรากฐานดีนั่นเองครับ สรุป อย่าไปเกลียด Grammar เลยครับ ไม่งั้นจะเหมือนคุณน้ำ ที่เก่งภาษา แบบการใช้ แต่บางทีอธิบายไม่ได้เพราะเหตุใด รู้ Grammar ช่วยคนอื่นได้ครับ แต่รู้ Grammar ไม่ช่วยเรื่อง Creative thinking, writing หรอกครับ มันต้องได้จากทักษะอื่นๆ สะสมกันมาหลายสิบปี ต่อให้คุณเก่ง Grammar สุด ทำ Structure ได้เต็ม คุณก็แต่งกลอนเป็นอังกฤษไม่ได้ เขียนบทความดีๆ ไม่ได้ ถ้าทักษะอื่นๆ คุณไม่ได้พัฒนาไปด้วยกันหรือเทียบเคียงกันได้ แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 51 00:06:01 จากคุณ : K.Senior - [ 5 มี.ค. 51 00:04:47 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ขอบคุณมากค่ะ คุณ K.Senior ที่มาถ่ายทอดประสบการณ์ชีวิตให้พวกเราได้ทราบกัน เห็นด้วยค่ะ เรื่อง creative thinking, writing มันต้องฝึก อาศัยประสบการณ์ ผิด ถูก แก้ไข ปรับปรุง ไปเรื่อยๆ ที่สำคัญต้องอย่าท้อแท้ อาจท้อได้บ้าง แต่ต้องสู้ต่อ Life Goes On! จากคุณ : Flowery - [ 5 มี.ค. 51 01:26:53 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เห็นด้วยกับคห.6ค่ะ จากคุณ : chinesewoman - [ 6 มี.ค. 51 13:02:10 ]