ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องเส้าหลิน  ผมจำได้ว่า ปรมจารย์ท่านหนึ่ง จาริกมาจากอินเดีย(ไม่รู้ใช่ตั๊กหม๊อหรือป่าว แหะๆ)   ท่านพยายามที่จะนั่งสมาธินานๆ   ก็เลยได้ฝึกออกกำลังในขณะที่นั่งอยู่ โดยการยึดกล้ามเนื้ออยู่กับที่    (ประมาณนี้อ่ะน่ะ)   จากนั้น ไปๆมาๆ  ก็กลายเป็นการต่อสู้ไป  คือไม่ได้นำการต่อสู้ตรงๆมาจากอินเดียอ่ะครับ รอผู้รู้ต่อปายยย จากคุณ : Future is on my hand - [ 16 มี.ค. 51 11:18:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมก็ได้รับความรู้มาเหมือนกับ ท่าน ค.ห. 1  ครับ          ปรมาจารย์ตั๊กม้อ  เป็นชื่อของปรมาจารย์ผู้ให้กำเนิดวิชามวยของ “วัดเส้าหลิน”  อันมีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่รู้จักกันทั่วไป ภาพยนต์จีนกำลังภายในมักจะนิยมนำเรื่องราวของการฝึกวิชาต่อสู้ของหลวงจีนวัดเส้าหลินมาอ้างอิงอยู่เสมอ   ทั้งนี้เพราะการฝึกวิชาต่อสู้ของหลวงจีนเหล่านั้นมีความลึกลับพิศดารตื่นเต้นน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง   แถมชื่อของท่ามวยแต่ละกระบวนท่านั้นฟังดูแล้วก็แปลกพิสดารไม่แพ้กัน          “ปรมาจารย์ตักม้อ” นั้นเป็นชาวอินเดียครับ เล่ากันว่าเป็นโอรสของกษัตริย์อินเดียแคว้นหนึ่งทีเดียวนะครับ ก่อนที่จะบวชเป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนานั้นท่านเป็นนักรบที่เก่งกาจมาก   ต่อมาไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใดจึงออกบวชเสียยังงั้นแหล่ะ   บางทีท่านอาจจะได้ดวงตาเห็นธรรมหรือไม่ก็เบื่อการรบราฆ่าฟันกันเต็มทีจึงออกบวชเพื่อแสวงหาความสงบสุขทางใจบ้าง น่ายกย่องนะครับ         คำว่า “ปรมาจารย์ตักม้อ” นั้นเป็นคำเรียกในภาษาจีนครับ “ปรมะ” หรือ “ปรมา” นั้นมาจากคำว่า “บรม” ซึ่งแปลว่า “ยิ่งใหญ่” ดังนั้นคำว่า ปรมาจารย์ตักม้อ จึงหมายถึง อาจารย์หรือครูผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งมีนามว่า “ตักม้อ” นั่นเอง คำว่าตักม้อนี้ชาวจีนเรียกเพี้ยนมาจากคำว่า “ตะโม” เพราะนามเดิมของท่านในภาษาอินเดียเรียกว่า “ตะโมภิกขุ” (ภาษาไทยเรียกท่านว่า พระโพธิธรรม)  พอไปอยู่เมืองจีนจึงกลายเป็น “ตักม้อ” ไป ครั้นพอมาถึงเมืองไทยก็มีผู้เติม “ไม้ตรี” เข้า ไปอีกตัวหนึ่งจึงกลายเป็น “ตั๊กม้อ” ไปด้วยประการฉะนี้ ต่อไปนี้ผมจึงขออนุญาตเรียกนามท่านปรมาจารย์ตักม้อในหนังสือเล่มนี้ว่า “อาจารย์ตั๊กม้อ” ก็แล้วกันนะครับ ฟังแล้วค่อยคุ้นหูเป็นสำนวนแบบไทยๆ สักหน่อย          เนื่องจากท่านอาจารย์ตั๊กม้อเป็นชาวดินเดียจึงมีผิวกายดำคล้ำและมีเส้นผมหยิกงอ ดังนั้น ภาพของท่านในสายตาของชาวจีนจึงดุร้ายน่ากลัวราวกับโจรผู้ร้ายทีเดียวเชียวละครับ  แต่ความจริงแล้วอาจารย์ตั๊กม้อท่านเป็นคนดีเป็นฝ่ายธรรมะครับ ถ้าไม่ดีจริงคงไม่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนาและไม่สามารถเดินทางไปเผยแพร่ธรรมะในประเทศจีนจนแพร่หลาย เป็นที่เคารพยกย่องของชาวจีนเป็นจำนวนมากมานานนับเป็นพัน ๆ ปีทีเดียว แสดงว่าคนดีนั้นไม่จำเป็นต้องมีรูปร่างหน้าตาสวยงาม เสมอไป คนรูปชั่วใจดีมีถมไป ส่วนคนที่รูปงามแต่จิตใจชั่วร้ายก็มีมากเหมือนกัน ต้องคอยระวังกันให้ดีก็แล้วกันนะครับ          เรื่องราวของอาจารย์ตั๊กม้อที่เด่นดังเป็นที่รู้จักกันทั่วไปมีอยู่มากมายหลายเรื่องผมจะขอเล่าให้ฟังสักสองสามเรื่องนะครับ แต่ถ้าท่านผู้อ่านอยากจะทราบเรื่องราวให้มากไปกว่าที่ผมเล่าก็ต้องไปค้นคว้าหาอ่านเพิ่มเติมกันเองครับ          เรื่องแรก ซึ่งเล่าขานเกี่ยวกับความเก่งกล้าสามารถของอาจารย์ตั๊กม้อนั้นคือในสมัยแรกที่ท่านเดินทางจากประเทศอินเดียไปยังประเทศจีนนั้นมีอยู่ตอนหนึ่งซึ่งจำเป็นต้องเดินทางข้ามลำน้ำแต่ไม่สามารถจะหาเรือนั่งข้ามไปได้ ท่านอาจารย์ตั๊กม้อจึงแสดงอภินิหารข้ามลำน้ำด้วยวิธีอันน่าตื่นเต้นพิสดารคือ ท่านหักต้นอ้อท่อนหนึ่งโยนลงไปในน้ำแล้วโดดลงไปยืนเหยียบอยู่บนต้นอ้อต้นนั้นอาศัยเป็นเรือพาท่านลอยข้ามลำน้ำไปขึ้นยังอีกฝั่งหนึ่งอย่างสบายอารมณ์ ชาวบ้านในละแวกนั้นต่างพากันแตกตื่นเลื่อมใสในความสามารถของท่านและเล่าขานเรื่องนี้สืบต่อ ๆ กันมาจนถึงทุกวันนี้          เรื่องที่สอง คือ เมื่อท่านเดินทางไปถึงประเทศจีนใหม่ๆ ชาวจีนที่นับถือพุทธศาสนาในขณะนั้นยังไม่เข้าใจลึกซึ้งถึงหลักธรรมที่แท้จริง ต่างแบ่งแยกกันออกเป็นนิกายต่างๆมากมายและ ปฏิบัติธรรมผิดออกไปจากคำสอนเดิมของพระพุทธเจ้า  เมื่อเห็นท่านเป็นพระที่เดินทางมาจากอินเดียซึ่งเป็นแดนพุทธภูมิจึงพากันมาตั้งคำถามและลองภูมิท่านจนรู้สึกรำคาญ ท่านอาจารย์ตั๊กม้อคงอิดหนาระอาใจมากจึงนั่งสมาธิหันหน้าเข้าหาผนังหินในถ้ำไม่ยอมพูดจากับใครเป็นเวลานานถึง 9 ปี เล่นเอาพวกที่ชอบไปอวดรู้ลองภูมิพากันหลบฉากหนีหน้าไปเพราะแตกตื่นในวิธีการนั่งสมาธิแบบพิสดารของพระจากเมืองอินเดีย    ส่วนคนที่เลื่อมใสก็พากันเข้ามาฝากตัวเป็นศิษย์เรียนธรรมะกับท่านจนกลายเป็นหลวงจีนวัดเส้าหลินอันมีชื่อเสียงโด่งดังสืบต่อ ๆ กันมานั่นแหล่ะครับ               เรื่องที่สาม เป็นเรื่องที่ท่านอาจารย์ตั๊กม้อใช้วิทยายุทธปราบคนพาลอภิบาลคนดีจนมีคนเคารพเลื่อมใสมากมายทั่วไปในเมืองจีน คือตอนที่ท่านเดินทางธุดงค์จาริกไปทั่วเมืองจีนนั้นได้ช่วยเหลือปราบปรามโจรผู้ร้ายที่สร้างความเดือดร้อนให้กับชาวบ้านด้วยวิชาการต่อสู้อันแปลกพิสดารที่ท่านได้เรียนรู้ไปจากอินเดีย นอกจากนั้นท่านยังได้รวบรวมบันทึกเคล็ดวิชาในการฝึกการต่อสู้อันสุดแสนจะพิสดารต่าง ๆ รวมเข้าไว้เป็นคัมภีร์เล่มหนึ่ง เรียกว่า “คัมภีร์เก้าอิมจินเก็ง”  คัมภีร์เล่มนี้แบ่งออกเป็น 2 ท่อน          ท่อนแรกเรียกว่า “คัมภีร์ท่อนบน” บันทึกวิชาฝึกความแข็งแรงของร่างกาย (ฝึกโยคะ) และการต่อสู้ไว้ 72 กระบวนท่า          ท่อนที่สองเรียกว่า “คัมภีร์ท่อนล่าง” บันทึกเคล็ดวิชาต้องห้าม (วิชามาร) เอาไว้ 36 กระบวนท่า เคล็ดวิชามารเหล่านี้เป็นแนวทางการฝึกวิทยายุทธของคนที่เหี้ยมโหดชั่วร้ายซึ่งพ่ายแพ้แก่ฝีมือของท่าน อาจารย์ตั๊กม้อจึงยึดเอามารวมไว้เป็นคัมภีร์ท่อนล่างและกำหนดให้เป็น “วิชาต้องห้าม” คือห้ามมิให้ฝึกเนื่องจากวิธีการฝึกนั้นผิดทั้งครรลองคลองธรรมและผิดศีลธรรมจึงเก็บซ่อนคัมภีร์ท่อนล่างไว้อย่างมิดชิด ภายหลังจากท่านอาจารย์ตั๊กม้อมรณภาพไปแล้ว ได้มีผู้ลอบโขมยคัมภีร์ท่อนล่างนี้ออกมาจากวัดเส้าหลินและหายสาบสูญไปในที่สุด ชม  คลิปวิดีโอ “ประวัติวัดเส้าหลิน”  แหล่งกำเนิดกังฟูแดนมังกร ได้ที่ http://thaniyo.brinkster.net/t1010.html ชม  คลิปวิดีโอ “The Shaolin Temple”  ได้ที่ http://thaniyo.brinkster.net/t1004.html ชม  คลิปวิดีโอ  เปิดตำนาน สุดยอดกังฟูจาก  “วัดเส้าหลิน”  ได้ที่ http://thaniyo.brinkster.net/t024.html                                               รูปปั้นปรมาจารย์ตั๊กม้อ จากคุณ : ไชยมงคล - [ 16 มี.ค. 51 11:51:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านคห.1 แล้วนึกถึงวิชาเคลื่อนย้ายเส้นเอ็น แบบที่ดูจากหนังจีน.. จากคุณ : - in the deepest mist - - [ 16 มี.ค. 51 18:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าเอาของจีนแท้ ๆ จะมีอยู่ รู้สึกถ้าจำไม่ผิด จะเป็นสมัยถังนะครับ จะมีบุคคลผู้หนึ่ง (จำชื่อไม่ได้แล้ว ขอไปเปิดตำราก่อน พรุ่งนี้จะมาตอบให้นะ) เป็นคนคิดค้น ท่าการต่อสู้ จำนวน 13 ท่า แต่เขาก็ว่ามันคือตำนานนะ ไม่แน่ใจ ------------------------------------------------------------------------ สำหรับ กรณีของ วัดเส้าหลินสาขาใหญ่ ที่ ภูเขาซ่ง (ซ่งซัน) เหอเป่ย นี่ จริง ๆ ก็ยังมีการวิเคราะห์กันอีกว่า วิชาหลัง ๆ นี่ เป็น คนจีนที่มีฝีมือเข้าไปบวช แล้วพัฒนาต่อยอดจาก ของเดิมที่ ท่านพระโพธิธรรมเถระ (ปรมาจารย์ตั๊กม้อ) เป็นผู้บุกเบิกไว้ ที่เห็น แน่ ๆ ก็มี วิชาพลองนั่นหละแขนงนึง ซึ่ง นักบวชที่มีฝีมืออยู่ก่อนแล้ว ได้นำวิชาของตัวเองไปพัฒนาต่อยอด จนกลายเป็นพลอง (เขาว่าพลองตระกูลหยางมั้ง : ถ้าผมจำไม่ผิดนะ) หรือ จะเป็น สิ่งอี้ป้า ของ เส้าหลินสาขาใหญ่ (ขอเรียกเส้าหลินเหนือแล้วกัน ตามหนังจีน จำง่ายดีนะครับ) ก็น่าจะมีการพัฒนามาจากคนจีน เพราะสิ่งอี้ป้า (ที่พระเขาฝึกต้องใช้เท้ากระแทกพื้น จนเป็นรอยบุ๋ม ๆ นั่นหละครับ ) นี่มันก็มีอยู่นอกเหนือจากที่เส้าหลินเหนือ แล้วเหมือนกัน --------------------------------------------------------------------- จากคุณ : ศรีสิทธิสงคราม - [ 17 มี.ค. 51 07:58:31 A:58.10.222.22 X: TicketID:025907 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าเอาแน่ ๆ ที่คนจีนภูมิใจว่าเป็นของตัวเองแท้ ๆ คือ ไท่จี๋ หรือ ไท่เก๊ก นี่หละครับ ประวัติเราก็คงทราบกันดีอยู่แล้วว่า พัฒนาการต่อยอด (บางคนเขาว่ากันอย่างนั้น) โดย ปรมาจารย์ จางซันฟง บางคนก็บอกว่า คิดเอง เป็นต้น ซึ่งต่อมา ก็แตกได้อีกหลายตระกูลแซ่ ที่ดัง ๆ ก็เช่น สกุลหยาง ของ หยางลู่ชาน (หนังไทเก๊กหมัดทะลุฟ้า นั่นหละครับ) ซึ่งก็ยังแบ่งได้อีกหลายแนว ทั้งแนวกว้าง และ แบบแคบ เพราะบุตรชายของท่าน หยางลู่ชาน เช่น ท่านหยางปันโหว ได้คิดแบบแคบ ส่วน รุ่นหลานของท่านคือ ท่านหยางเฉิงฟู่ ได้คิดแบบกว้าง (ที่อาม่า อากง รำกันตามสวนลุมนั่นหละครับ) สกุลเฉิน ถ้าจำไม่ผิดคือ ท่าน เฉินหวังผิง สกุลอู่ สกุลอู๋ โดยท่าน อู๋อวี่เซียง สกุลซุน โดย ท่าน ซุนลู่ถัง รายละเอียดลองไปหาอ่านที่เวปของ สำนักฉางชุน ที่แปลเป็นไทยนะครับ หรือไม่ก็ Blog ของ คุณ BBKing ดูครับ ------------------------------------------------------------------- วิชาต่อมา ก็คือ ปากว่าจ่าง (Bakua Zhang ) ซึ่งคิดค้นโดย ปรมาจารย์ ต่ง ไห่ ชวน สมัยราชวงศ์ชิงนี่เอง โดยนำหลักการของ ปากว่า (โป๊ยข่วย : ยันต์แปดทิศ) มาดัดแปลงเกิดเป็นวิชา เฉพาะตัวขึ้น ซึ่ง ก็ยังแตกได้อีกหลายสาย ตามแต่ความถนัดของ ลูกศิษย์แต่ละคน เพราะลูกศิษย์แต่ละคน ก่อนจะมากราบเป็นลูกศิษย์ของ ปรมาจารย์ ต่ง ก็มีวิชาติดตัวกันมาอยู่แล้ว เช่น สาย เฉิง ของ เฉิงถิงฮัว (คนนี้ไปรบกับ ทหารรัสเซียคราวปักกิ่งแตก รบจนตัวตายเสียด้วยสิ วีรบุรุษของแท้ เลยครับ) สาย อิน เขาเรียกว่า Ying-yang Bapan Zhang และอีกหลายสาย (ขอลัด ๆ ครับ เพราะเยอะมาก) ------------------------------------------------------------------ อีกวิชาคือ สิ่งอี้ ซึ่ง เขาเชื่อกันว่า คิดค้น หรือ บางท่านอาจบอกว่าพัฒนาต่อยอด โดย ท่านจอมทัพ เยว่เฟย (งักฮุย) นั่นหละจ๊ะ ซึ่ง ภายหลังยังแตก วิชาออกเป็นอีก 3 วิชา คือ 1..สิ่งอี้เฉวียน 2..ซินอี้ลิ่วเหอเฉวียน (กังฟูของ พวกหุย หรือก็คือ จีนนับถืออิสลาม) 3..อี้เฉวียน ก็มีหลายคนดัง ๆ อยู่เยอะ ขอกล่าวเฉพาะ สิ่งอี้เฉวียนแล้วกันนะครับ ที่พลาดไม่ได้ ก็คือ ท่าน จื่อหลงเฟิง (จื่อจื้อเคอ) ตำนานเขาบอกว่า ตัวท่านไปเจอตำราของ ท่านจอมพลเย่วเฟยโดยบังเอิญ เข้าตำราหนังจีนเป๊ะ ๆ ไต้หลงปัง (Dai LongBang) นี่ตำนานก็ว่ากันว่า ฝึกกันอยู่ 3 ปี โดยเจอท่าน จื่อหลงเฟิง ปีละหน สอนแล้ว ก็จากไป ท่านไต้หลงปัง ก็ต้องฝึกต่อเอง ตอนนี้ ก็ยังมี สายไต้อยู่ แต่ก่อนจะสอนเฉพาะคนตระกูลไต้เท่านั้น ภายหลังจึงมีการผ่อนคลายกฏสอนให้คนนอกได้ ก็เลยได้สืบทอดกันมาจนทุกวันี้ ท่าน เชออี้ไจ้ (การ์ตูนเคนจิ คือ โชอุนโช) ที่ฝึกอยู่ท่าเดียว 3 ปีนั่นหละครับ ฯลฯ อีกเยอะครับ ผ่านก่อน ------------------------------------------------------ ส่วนสุดท้าย ก็ที่พัฒนา มาอย่างสุดยอด ก็คือ ปาจี๋เฉวียน (หมัดแปดสุดยอด ,หมัดแปดปรมัตถ์) โดย ผู้พัฒนาที่ดัง ๆ ก็คือ สายของ ปรมาจารย์ หลี่ซู่เหวิน หรือ ลีโชบุง ในการ์ตูนเคนจิ ซึ่ง ผู้ที่ทำให้ ดังต่อ ก็ได้แก่ ศิษย์คนสุดท้ายของท่าน คือ ปรมาจาย์ หลิวหยุนเฉียว นั่นเองครับ ปัจจุบัน ก็ยังมีคนฝึกอยู่นะ ทั้งที่ยุโรป และ อเมริกาใต้ โดยเฉพาะ แถบ อเมริกากลางนี่ บรรจุหลักสูตรสอนในหน่วยรบพิเศษของประเทศ เวเนซุเอลา แล้วนะครับ --------------------------------------------------------------- ส่วนวิชาที่เหลือ นอกจากหลัก ๆ ที่กล่าวมาแล้วนี้ ก็ยังมีอีกเยอะมาก ทั้ง มวยตั๊กแตน หรือ ถางลางเฉวียน มีหลายแบบอีกเหมือนกัน ตั๊กแตนเจ็ดดาว , ตั๊กแตนหกประสาน ปรมาจารย์คนคิด ก็มาจาก เส้าหลินเหนือเหมือนกัน มวยนกกระเรียน , มวยถงเป่ย ฯลฯ เป็นต้น ------------------------------------------------------------------ ------------------------------------------------------------------ ส่วนมวยทางใต้ของแม่น้ำแยงซีเกียง ลงไป ที่ดัง ๆ ก็ เช่น มวยสกุลหง (โดย หงซีกวาน) , หวิงชุน หรือ คือ หย่งชุน ที่เป็นต้นวิชาของ บรูซ ลี เป็นต้นครับ อีกเยอะแยะ เขียนได้เป็นตอน ๆ เลยครับ ลองค้นใน Google ดูครับ จากคุณ : ศรีสิทธิสงคราม - [ 17 มี.ค. 51 08:25:01 A:58.10.222.22 X: TicketID:025907 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ้อลืมบอกไป ถ้าของคนจีนแท้ ๆ ที่เขาภูมิใจส่วนใหญ่จะยึดว่า ก็คือ ของสำนักอู่ถัง (บู๊ตึ้ง) หรือ เอ้อเหมย (ง่อไบ๊) นะครับ ซึ่งก็คือ ไท่จี๋ ที่มาจาก นักพรตจางซันฟง ที่บำเพ็ญพรตอยู่ที่ ภูเขาอู่ถัง นั่นหละครับ จากคุณ : ศรีสิทธิสงคราม - [ 17 มี.ค. 51 08:27:10 A:58.10.222.22 X: TicketID:025907 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ถ้าจะย้อนไปถึงสมัย ชุนชิว จั้นกั๋ว เลยว่ามีศิลปะการต่อสู้ไหม  ผมคิดว่ามีนะครับ  แต่มันไม่ตกทอดมาถึงปัจจุบันเท่านั้นเอง  เพราะคนจีนมีนิสัยเสียอยู่อย่างคือหวงวิชา ยิ่งพวกการถ่ายทอดวิชาพวกนี้มักเป็นรุ่นสู่รั่นปากต่อปาก นานไปมันก็เลือนหายไป    ปัจจุบันก็เลยคงเหลือแต่สายวิชาที่มีการบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรอย่าง อู่จิง เส้าหลิน และ เอ้อเหมย จากคุณ : Mr.Patriot - [ 17 มี.ค. 51 10:40:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มหาเวทย์ดูดดาว จากคุณ : ลูกหลานไอ้มดแดง - [ 18 มี.ค. 51 19:58:44 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ซินอี้ ลิ่วเหอ – กังฟูลับเฉพาะของชาวจีนมุสลิม Xinyi Liuhe Quan – the secret art of Chinese Muslims เรื่อง Jarek Szymanski เรียบเรียงโดย อัล-ฮิลาล ซินอี้ ลิ่วเหอเฉวียน (Xinyi Liuhe Quan) แปลว่า มวยจิตใจหกประสาน (Fist of Mind, Intention, and Six Harmonies) หมายถึง กังฟู หรือ วูซู หรือ อู่ซู่ ซึ่งพัฒนาขึ้นในเขตมณฑล เหอหนัน (Henan) โดย ชาวหุย หรือ ชาวจีนมุสลิม แม้มีคนรู้วิธีการฝึกกังฟูสไตล์นี้น้อยมาก แต่เป็นที่รู้กันดีว่าซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนมีความดุดันในการเผด็จศึกคู่ต้อสู้ เป็นหนึ่งในกังฟูที่ทรงพลังที่สุดของจีน   ทั้งนี้กังฟู 3 ประเภทคือ ซินอี้ลิ่วเหอเฉวียน, ชาเฉวียน (Cha Quan), และ ชือซื่อเฉวียน (Qi Shi Quan) ถือเป็น “เจี้ยวเหมินเฉวียน” หรือ “กังฟูแห่งศาสนา (อิสลาม)” เพื่อพิทักษ์และปกป้องชาวมุสลิมในประเทศจีน กว่า 200 ปีมาแล้วที่ซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนถูกเก็บเป็นความลับและถ่ายทอดกันในหมู่กังฟูชาวหุยมุสลิมเท่านั้น จนช่วงต้นศตวรรษที่ 20 หรือร้อยปีที่ผ่านมานี่เองที่ชาวฮั่นเริ่มมีโอกาสได้ฝึกกังฟูสไตล์นี้ อย่างไรก็ตาม ปรมาจารย์กังฟูซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนกี่คนๆ ก็ยังคงเป็นชาวหุยจากชุมชนหุยมุสลิมในประเทศจีนอยู่ดีจนถึงทุกวันนี้ ประวัติยุคเริ่มต้นของกังฟูสไตล์นี้ไม่ค่อยกระจ่างชัดนัก จากตำรา “อารัมภบทของมวยหกประสาน” (Preface to Six Harmonies Boxing) ซึ่งหมายถึง ลิ่วเหอเฉวียน (Liuhequan Xu) เขียนในปี 1750 ระบุว่า สิ่งอี้ (สมัยก่อนเรียกว่า ซินอี้ Xinyi) คิดค้นขึ้นมาโดยแม่ทัพชื่อดัง งักฮุย ผู้มีชีวิตในช่วงค.ศ.1103-1142 สมัยราชวงศ์ซ่งเหนือ (ชาวไทยเรียก งักฮุย แต่ภาษาจีนกลางเรียก เย่ว์เฟย Yue Fei ยังมีศาลเจ้าของเทพเจ้าขุนพลท่านนี้ให้คนกราบไหว้อยู่ที่ริมฝั่งทะเลสาบซีหู เมือง หังโจว) งักฮุยเป็นผู้ซึ่ง “ในวัยเด็กได้เรียนจากยอดฝีมือจนมีความรู้ลึกล้ำและเชี่ยวชาญการใช้ทวน จากนั้นเขาจึงคิดค้นวิชามวยขึ้นมาสอนทหารใต้บังคับบัญชาและเรียกว่า “อี้หยวน” หรือ “มวยจิตใจ” (Yi Yuan หรือ Intention Boxing) กังฟูประเภทนี้ล้ำเลิศและเยี่ยมยอดกว่ามวยชนิดใดๆ เท่าที่เคยมีมา หลังจากจอมราชันย์ (หมายถึง งักฮุย) เสียชีวิต ในช่วงราชวงศ์ถัดๆ มาก็แทบไม่มีกังฟูประเภทนี้ให้เห็นอีก จวบจนกระทั่งปลายสมัยราชวงศ์หมิงต่อกับต้นราชวงศ์ชิง จีหลงเฟิง (Ji Longfeng 1620-1680) ชาว ผู่ตง (Pudong) มณฑลซันสี ได้เดินทางไปเยี่ยมอาจารย์ที่ภูเขาจงหนาน และได้รับตำรากังฟูของราชาอู่มู่ (หมายถึง งักฮุย) มา” บันทึกของตระกูลจีระบุว่า จีหลงเฟิงเชี่ยวชาญวิชาทวนมาก จนได้รับขนานนามว่า “ทวนอัจฉริยะ” จีได้คิดค้นวิชาหมัดมวยที่ใช้หลักการของทวน และสั่งสอนลูกศิษย์อยู่ในมณฑลเหอหนัน ตำราทั้งสองพูดถึงการคิดค้นวิชามวยที่ใช้หลักการของทวน แม้ชิ้นแรกอ้างถึงงักฮุย ส่วนชิ้นที่สองอ้างถึงจีหลงเฟิง กังฟูซินอี้ (Xinyi) และ สิ่งอี้เฉวียน (Xingyiquan) แยกออกเป็น 2 สายคือ เหอเป่ย-ซันสี และ เหอหนัน (1)   สายเหอเป่ย-ซันสีเรียกว่า สิ่งอี้เฉวียน ถ่ายทอดโดย เฉาจี้อู่ (Cao Jiwu) ลูกศิษย์ของจีหลงเฟิง ต่อมาเฉาจี้อู่สอนให้กับคนตระกูลไต้แห่งมณฑลซันสีคือ ไต้หลงปัง (Dai Longbang) ต่อมาถ่ายทอดให้ หลี่ลั่วเหนิง (Li Luoneng) ซึ่งเป็นผู้ถ่ายทอดมวยชนิดนี้จนแพร่หลายไปทั่ว หลี่ลั่วเหนิงยังเป็นผู้เปลี่ยนชื่อจาก ซินอี้ (Xinyi) เป็น สิ่งอี้ (Xingyi) เพราะ ซิน (ใจ Mind) และ อี้ (จิต Intention) มีความหมายเหมือนกัน ส่วนชื่อใหม่ว่า สิง นั้นแปลว่า รูปลักษณะ (2)   สายเหอหนันถูกเรียกว่า เหอหนัน ซินอี้ (Henan Xinyi) แต่ชื่อที่รู้จักกันโดยทั่วไปคือ ซินอี้ลิ่วเหอเฉวียน (ในประเทศตะวันตกจะเรียกว่า Ten animals Xingyi) ซึ่งกังฟูสายนี้ยังคงเรียกว่า ซินอี้ เหมือนเดิม ถ่ายทอดโดยชาวหุยมุสลิมในเหอหนัน และด้วยเหตุที่ซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนฝึกกันในหมู่ชาวหุยเท่านั้น บางทีจึงเรียกว่า “กังฟูจีนมุสลิม” เมื่อเร็วๆ นี้นิตยสารกังฟูของจีนฉบับหนึ่งได้ตีพิมพ์บทความเรื่องการค้นพบซินอี้เฉวียนสายใหม่ ไม่เกี่ยวข้องทั้งสิ่งอี้ตระกูลไต้และกังฟูมุสลิมซินอี้ลิ่วเหอเฉวียน สไตล์นี้ฝึกกันเฉพาะในหมู่บ้านเล็กๆในมณฑลเหอหนัน มีหลักฐานหลายอย่างระบุว่า นี่อาจจะเป็นวิชามวยของแท้ของนายพลงักฮุยก่อนยุคของจีหลงเฟิง ตัวอย่างเช่น – มีกฎข้อหนึ่งว่าห้ามสอนกังฟูสไตล์นี้แก่คนแซ่จิ้น – บางทีอาจเป็นเพราะงักฮุยเคยโดนหักหลังโดย จิ้น หุย (จนถูกลงโทษประหารชีวิต) มหาอำมาตย์ราชวงศ์ซ่ง สไตล์กังฟูนี้คล้ายกับสิ่งอี้สายอื่นๆ แต่จะเคลื่อนไหวเรียบง่ายกว่า ไม่มีการฝึกกำลังภายใน เน้นฝึกจู่โจมคู่ต่อสู้ จากคุณ : andalus - [ 19 มี.ค. 51 19:24:48 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชาวหุยมุสลิมคนแรกที่เรียนรู้กังฟูซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนและถ่ายทอดสู่สาวกคือ หม่า เสวี่ยหลี่ (Ma Xueli ค.ศ.1714-1790) แห่ง ลั่วหยาง (Luoyang) มณฑลเหอหนัน ความเกี่ยวพันของ หม่าเสวี่ยหลี่ และจีหลงเฟิงนั้นไม่แน่ชัดนัก แม้แต่คนในตระกูลหม่าเองก็ไม่ทราบชื่ออาจารย์กังฟูของหม่าเสวี่ยหลี่ แต่ผู้คนเชื่อกันว่าปรมาจารย์กังฟูไม่ทราบนามผู้เคยใช้ชีวิตที่หมู่บ้าน เป่ยเหยา (Beiyao) ลั่วหยาง เป็นเวลาหลายปีน่าจะเป็นอาจารย์ของหม่าเสวี่ยหลี่ ว่ากันว่าอาจารย์ของหม่าต้องการให้เก็บชื่อของเขาเป็นความลับด้วยเหตุผลบางประการ (หนึ่งในเหตุผลน่าจะเป็นเพราะเขาเป็นหนึ่งในผู้ต่อต้านราชวงศ์ชิง) ตำนานที่นิยมเล่าขานกันมีอยู่ว่า (แต่ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่านะ) หม่าเสวี่ยหลี่รู้กิติศัพท์ของจีหลงเฟิง จึงเดินทางไปยังหมู่บ้านของจีในมณฑลซันสีเพื่อศึกษาวิชามวยซินอี้เฉวียน แต่จีไม่ได้สอนใครง่ายๆ หม่าเสวี่ยหลี่จึงแกล้งทำเป็นหูหนวก เป็นใบ้ จีจึงรับเข้าไปเป็นคนรับใช้ ด้วยวิธีนี้หม่าจึงแอบสังเกตการฝึกมวยซินอี้เฉวียนของจี จากนั้น 3 ปีเมื่อหม่าต้องจากจีไปแล้ว เขาจึงบอกความจริงแก่อาจารย์ของเขา จีจึงสั่งให้หม่าแสดงท่ามวยให้ดูว่าได้เรียนรู้อะไรไปบ้าง จีจึงจึงรู้ว่าหม่าเป็นคนฉลาด เป็นยอดกังฟูทีเดียว จากนั้นจีจึงรับหม่าเป็นลูกศิษย์และสอนวิชามวยซินอี้เฉวียนให้จนหมดเปลือก จากการศึกษาเพิ่มเติมเรื่องประวัติและเทคนิคของซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนพบว่า วิชามวยนี้น่าจะเป็นการผสมผสานของมวยอย่างน้อยก็สองสไตล์คือ (1)   ลิ่วเหอเฉวียน สไตล์เก่าของชาวมุสลิม แปลว่า มวยหกประสาน ซึ่งต่างจากลิ่วเหอเฉวียนของสำนักเส้าหลิน ชื่อลิ่วเหอเฉวียนหรือมวยหกประสานของชาวหุยมุสลิมมาจากหมวกขาว 6 มุมที่ผู้ชายหุยนิยมสวมใส่ (2)   ซินอี้เฉวียน (มวยจิตและใจ) ซึ่งบางทีอาจจะมาจากจีหลงเฟิง หม่าเสวี่ยหลี่ถ่ายทอดให้ลูกศิษย์น้อยมาก ที่มีชื่อเสียงรู้จักกันหน่อยก็แค่ 3 คน ได้แก่ หม่าสิง (Ma Xing), หม่าซานหยวน (Ma Sanyuan), และ จ้างจื่อเชิง (Zhang Zhicheng) ซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนมี 2 สายที่สำคัญคือ (1)   สไตล์ลั่วหยาง (Luoyang Style) ก่อตั้งโดย หม่าสิง หรือบางทีก็เรียกว่า สไตล์หม่า (2)   สไตล์ลู่ซาน (Lushan Style) สืบมาจาก จ้างจื่อเชิง สไตล์นี้ต่อมาถูกพัฒนาเพิ่มเติมโดย หม่ายจ้วงถู (Mai Zhuangtu) บางทีจึงเรียกว่า สไตล์หม่าย หม่าสิง (Ma Xing) เป็นหลานชายของหม่าเสวี่ยหลี่ หม่าสิงศึกษาวิชามวยซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนและพัฒนาให้ใช้เวลาน้อยลงแต่ท่าฝึกยากขึ้นในเวลาต่อมา สไตล์ของหม่าสิงถ่ายทอดสู่คนในตระกูลหม่าและชุมชนมุสลิมในลั่วหยางเท่านั้น เพิ่งจะมารู้จักกันทั่วไปในช่วงทศวรรษ 1980 ที่ผ่านมานี่เอง กังฟูซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนสไตล์หม่าถูกเรียกว่า “ซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนสายลั่วหยาง” และถือเป็นกังฟูที่ไม่ค่อยเป็นที่รู้จักนัก หม่าสิงถ่ายทอดวิชากังฟูให้กับลูกชายของเขาคือ หม่าเม่ยหู (Ma Meihu) หม่าเม่ยหูเกิดในปี 1805 และเสียชีวิตในปี 1928 เขามีอายุยืนถึง 119 ปี ลูกศิษย์ของเขาคือ หลิวว่านอี้ (Liu Wanyi) ตอนแรกก็เรียนกับหม่าสิง ต่อมาก็มาเรียนกับหม่าเม่ยหู ครั้งหนึ่งหลิวว่านอี้ถูกเชิญให้ไปสอนที่หนันหยาง พอไปถึงก็โดนท้าประลองโดย หลี่หู ผู้เป็นจอมยุทธ์เจ้าถิ่น หลิวบอกให้หลี่ออกหมัดก่อน หลี่เลยใช้หมัดทั้งสองข้างชกเข้าที่หูของหลิว แต่หลิวกันหมัดไว้ได้และใช้มือหนึ่งจับที่เอวของหลี่ อีกมือหนึ่งดึงตัวหลี่มา แล้วชกเข้าที่ศีรษะก่อนจะหักกระดูกสันหลังของหลี่ซะ! (โหดมั่กๆ) ยอดลูกศิษย์ของหลิวคือ หม่าเมิ่งเล่อ (Ma Mengle) หรือ หม่าเมิ่งลั่ว (Ma Mengluo) ได้สอนลูกศิษย์ลูกหามากมายที่ลั่วหยาง ทั้งที่เป็นชาวหุยมุสลิมและชาวฮั่น หม่าซานหยวน (Ma Sanyuan) ถือว่าเป็นกังฟูที่ความสามารถสูง แต่อารมณ์ร้อน และสังหารคู่ต่อสู้เสียมากมาย ต่อมาป่วยเป็นโรคจิตและฆ่าตัวตาย หม่าซานหยวนเป็นผู้ปรับซือปา (sipa) ให้เป็น 36 ท่า เพื่อให้มีทั้งหมัดและท่าของสัตว์รวมอยู่ด้วยกัน แม้โดยทั่วไปถือว่าแทบไม่หลงเหลือลูกศิษย์ของหม่าซานหยวนอยู่เลย แต่ก็ยังมีผู้ฝึกกังฟูสไตล์ของเขาอยู่บ้าง ซึ่งส่วนใหญ่จะอาศัยอยู่ในหมู่บ้านชนบทห่างไกล จ้างจื่อเชิง (Zhang Zhicheng) นับเป็นลูกศิษย์สายที่เริ่ดสุดในมวยซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนของหม่าเสวี่ยหลี่ จ้างมาจากหนันหยาง มณฑลเหอหนัน เขามีลูกศิษย์ค่อนข้างน้อย มีเพียง หลี่เจิ้ง (Li Zheng) หลานชายของเขาเองจากลู่ซานเท่านั้นที่ได้เรียนรู้มวยซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนจากเขาครบรูปแบบ มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับหลี่เจิ้งมากมาย – บางคนบอกว่าหลี่เจิ้งเป็นผู้คุ้มกันกองคาราวานและเคยฝึก ท่าเดินไก่ หรือ จีปู้ (Ji Xing Bu) โดยที่เขาจะวิ่งตามกองคาราวาน เมื่อถึงกองคาราวานแล้วเขาจะเดินไปทางตรงข้ามสักพัก จากนั้นจึงวิ่งไล่ตามกองคาราวานอีก ด้วยวิธีนี้ขาของเขาจึงแข็งแรงมาก ฟุตเวิร์กว่องไว และเคลื่อนไหวคล่องตัว เนื่องจากฝึกหนักจนเชี่ยวชาญแบบนี้ทำให้ช่วงที่เขาชราแล้วเขาเคยใช้มือข้างหนึ่งผลักคู่ต่อสู้ไปไกลสุดกู่ ในขณะที่ยังสามารถถือถ้วยน้ำไว้ในมืออีกข้างหนึ่ง และน้ำก็ไม่หกซักหยด ลูกศิษย์ชาวหุยมุสลิมของหลี่เจิ้งที่ชื่อดังที่สุดคือ จ้างจู (Zhang Ju) ชาวลู่ซาน มณฑลเหอหนัน จากคุณ : andalus - [ 19 มี.ค. 51 19:29:46 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มีเรื่องเล่าว่า จ้างจูเป็นเจ้าของร้านอาหารมุสลิมในลู่ซาน เขาจะเชิญหลี่เจิ้งเข้าร้านทุกครั้งที่หลี่เจิ้งเดินผ่าน จ้างให้ความเคารพหลี่อย่างสูง จากนั้นอีก 10 ปีหลี่เจิ้งจึงเข้าไปที่ร้านของจ้างและบอกว่า “ฉันรู้วิชากังฟูขั้นสูงและตัดสินใจจะถ่ายทอดให้กับเจ้า เพราะเจ้าเป็นผู้มีคุณธรรมสูง เจ้าต้องฝึกอย่างหนัก และในอนาคตต้องถ่ายทอดให้ลูกศิษย์ 1-2 คน แต่หากเจ้าเห็นว่าวิชาหมัดมวยที่เจ้าเรียนรู้ไปไม่ควรค่าที่จะสอนใคร ก็จงเก็บมันเป็นความลับ อย่าสอนใครเลย!” ต่อมาจ้างจูก็ฝึกจนเป็นยอดกังฟูซินอี้ลิ่วเหอเฉวียน จ้างจูมีลูกศิษย์ 2 คนคือ ลูกชายของเขาเอง จ้างเกิ้น (Zhang Gen) และหลานชายของเขา หม่ายจ้วงถู (Mai Zhuangtu) จ้างเกิ้น (Zhang Gen) ฝึกกังฟูตั้งแต่เด็ก ต่อมาเชี่ยวชาญจนเป็นยอดกังฟูด้วยวัยเพียง 15 ปี เขาถูกเรียกว่า “เตาของการต่อสู้” (Stove for Scrap) เพราะจ้างเกิ้นเคยต่อสู้กับพวกโจรที่รู้วิชาหมัดมวยมากมาย เขาเคยฆ่าหรือทำให้คนพวกนี้พิการเพื่อจะได้ไม่มีโอกาสกลับมาทำร้ายคนอื่นอีก (แบบนี้เรียกว่า “เอาวิชาหมัดมวยคืน” ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาในวงการกังฟูที่ต้องจัดการกับนักเรียนกังฟูที่ไม่ปฏิบัติตามกฎคุณธรรมของกังฟู – ดันไปเป็นโจรซะ) มีเรื่องเล่าว่า ครั้งหนึ่งเพื่อนชาวกังฟูของเจิ้งจูมาเยี่ยมที่บ้าน เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้และถามถึงความสามารถด้านกังฟูของจ้างเกิ้นด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยนับถือเท่าไหร่ จ้างเกิ้นเลยบอกคุณลุงชาวกังฟูของเขาให้ระวังเขาไว้ให้ดี และก่อนที่คุณลุงผู้สบประมาทเขาจะทันตั้งตัว ก็เจอเข้ากับท่า ต้านป่า (Bear’s Dan Ba) หรือ หมีตะปบ (ซึ่งเป็นท่าที่มีชื่อเสียงที่สุดของมวยซินอี้ลิ่วเหอเฉวียน) ของจ้างเกิ้นเพียงครั้งเดียว คุณลุงเลยสลบไปครึ่งวัน ส่วนเก้าอี้ตัวที่คุณลุงนั่งก็หักตามระเบียบ จ้างเกิ้นสอนลูกศิษย์ในหมู่บ้านใกล้เคียงหลายหมู่บ้าน และมักกลับบ้านตอนกลางคืน มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนเดินผ่านป่าระหว่างทางกลับบ้าน เขาสังเกตเห็นเงาตะคุ่มในความมืดเลยนึกว่าเป็นโจร จ้างใช้ท่าเหยี่ยวโฉบต้นไม้จัดการ แต่ปรากฏว่าเงานั่นดันกลายเป็นกิ่งไม้ใบหนา จ้างเลยโดนกิ่งไม้แทงตาย (ดู๊...ช่างตายง่ายดายจริงๆ ) หม่ายจ้วงถู (ค.ศ.1829-1892) หลานชายของจ้างจู ถือเป็นปรมาจารย์กังฟูสายลู่ซานที่ได้รับการยกย่องมากที่สุด และหม่ายก็เป็นชาวลู่ซานตั้งแต่เกิด เขาค้าขายหนังสัตว์ เลยต้องเดินทางไปมณฑลใกล้เคียงบ่อย เขาเป็นผู้ถ่ายทอดกังฟูซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนให้ชาว โจวโข่ว (Zhoukou) ในเหอหนัน ซึ่งกลายมาเป็นศูนย์กลางของกังฟูซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนในศตวรรษที่ 20 เมื่อเร็วๆ นี้เพิ่งมีการค้นพบซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนในมณฑลซันสีและเหอเป่ย ซึ่งในช่วงที่หม่ายจ้วงถูเดินทางค้าขายหนังสตว์นั้นเขาเคยไปที่เมือง ชือ (Qi County) ในมณฑลซันสี ซึ่งเป็นที่อยู่ของตระกูลไต้ หม่ายจ้วงถูเคยสอนซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนให้กับลูกศิษย์ที่นั่น บางทีหม่ายอาจจะเคยได้ยินเรื่องของจีหลงเฟิงว่าเป็นผู้คิดค้นมวยซินอี้ที่นี่ก็อาจเป็นได้ ซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนที่ถ่ายทอดโดยหม่ายมีส่วนละม้ายกับซินอี้ของตระกูลไต้พอสมควร หม่ายจ้วงถูมีบทบาทในการพัฒนาซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนดังต่อไปนี้ ปรับซือป่า 36 ท่าเป็น 4 เซ็ต ซึ่งกลายมาเป็นวิธีการสำคัญในการฝึกซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนสายลู่ซาน ในการแลกเปลี่ยนความรู้ท่ามวยซินอี้กับตระกูลไต้อาจทำให้หม่ายนำเอาท่ามวยของตระกูลไต้มาปรับเข้ากับสไตล์ของมุสลิม (เรื่องการแลกเปลี่ยนความรู้ของทั้งสองสไตล์นี้ต้องมีการศึกษาเพิ่มเติมต่อไป) เผยแพร่ซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนออกไปทั่วเหอหนัน ซันสีและส่านซี ชุมชนหุยมุสลิมในโจวโข่ว เหอหนัน กลายมาเป็นศูนย์กลางของสไตล์นี้ จากคุณ : andalus - [ 19 มี.ค. 51 19:32:18 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มีเรื่องเล่าว่า หม่ายเจิ้งถูเคยนั่งอยู่กับญาติของเขาคือ หลี่ห่ายเซิน (Li Haisen) ซึ่งเป็นยอดกังฟูซินอี้ลิ่วเหอเฉวียน ถกกันเรื่องวิชาหมัดมวย หลี่รำคาญเสียงเหยี่ยวที่เกาะอยู่บนต้นไม้ใกล้ๆ มาก เลยคิดจะหักต้นไม้ซะ หม่ายเจิ้งถูห้ามเอาไว้ จากนั้นหม่ายเดินไปดึงม่านไม้ไผ่ที่ประตูออกด้วยมือข้างหนึ่งก่อนจะจับเหยี่ยวเป็นๆ ด้วยมืออีกข้าง! (Oh, my God!) อีกครั้งหนึ่งที่เมืองอู้หยาง (Wuyang County) ติงเจ้าเสียง (Ding Zhaoxiang) อิหม่ามของเมือง ขอร้องให้หม่ายแสดงท่า “วิธีเกาะอยู่กับผีเสื้อ” (Sticking with Butterfly Method) หม่ายเอามือป้องไว้ด้านบนของผีเสื้อที่กำลังบิน เขาวิ่งตามไปเรื่อยๆ ผีเสื้อก็ไม่สามารถบินหนีจากใต้ฝ่ามือของหม่ายได้ หม่ายยังมีชื่อเสียงเรื่องชกคู่ต่อสู้ลอยไปกลางอากาศ จากนั้นจับตัวคู่ต่อสู้ไว้ไม่ให้ร่วงตกถึงพื้น (Wow!) หม่ายเจิ้งถูมีลูกศิษย์ลูกหามากมาย ที่มีชื่อเสียงมากก็ได้แก่ ลูกชายของเขาเองคือ หม่ายเสวียลี่ (Mai Xueli), ติงเจ้าเสียง (Ding Zhaoxiang) อิหม่ามของเมืองอู้หยาง (Wuyang County), อ้านต้าฉิง (An Daqing) อิหม่ามของเมืองซีอาน, หยวนเฟิงอี้ (Yuan Fengyi) และ หยวนชางฉิง (Yuan Changqing) แห่งเมืองโจวโข่ว เปาติง (Bao Ding หรือ Bao Xianting ค.ศ.1865-1942) ลูกศิษย์ของ อ้านต้าฉิง เขียนหนังสือเกี่ยวกับซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนขึ้นเป็นเล่มแรกชื่อว่า คู่มือมวยสิ่งอี้ พิมพ์ในปีค.ศ.1931 ก่อนหน้านั้นเขาเขียนเรื่อง อรรถาธิบายวิชามวยกำลังภายใน 13 ส่วน ตีพิมพ์ในปี 1927 หยวนชางฉิง ถ่ายทอดวิชามวยของเขาให้ หม่ายจิ้นขุ่ย (Mai Jinkui) เมืองโจวโข่ว ต่อมาหม่ายจิ้นขุ่ยอพยพไปอยู่ที่เมืองอู่ฮั่น (ฮั่นโข่ว) มณฑลเหอเป่ย เล่ากันว่าหม่ายต้องเจอคู่ปรับมากมายที่นั่น หม่ายปราบได้หมด และกลายเป็นหัวหน้าคนงานที่ท่าเรือฮั่นโข่ว   หยวนเฟิงอี้ มีลูกศิษย์ชื่อดัง 4 คนคือ ชางเสวียลี่ (Chang Xueli), หยางเตี้ยนชิง (Yang Dianqing), หลู่ ซงเก่า (Lu Song’gao), และ ซงกั๊วะปิน (Song Guobin) ชางเสวียลี่ (Chang Xueli) ตอนแรกชางเป็นลูกศิษย์เรียนมวยชาซี่ (Chazi) จากหยวนเฟิงอี้ ต่อมาเมื่อหยวนชกแพ้หม่ายเจิ้งถู หยวนจึงขอเป็นลูกศิษย์ของหม่ายจ้วงถู ชางเสวียลี่จึงเริ่มเรียนกังฟูซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนจากทั้งหม่ายจ้วงถูและหยวนเฟิงอี้ ชางเป็นลูกศิษย์ที่เก่งที่สุดของหยวน เขาได้แชมป์ Leitai ในการแข่งขันกังฟูที่เมืองไคเฟิงด้วยการเอาชนะ จ้างชือหลิน (Zhang Qilin) ยอดกังฟูจากเส้าหลิน และต่อมาอีกไม่กี่วันจ้างชือหลินก็เสียชีวิตลงจากอาการบาดเจ็บภายใน หลู่ ซงเก่า (Lu Song’gao ค.ศ.?-1962) เป็นคนแรกที่ทำให้ซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนแพร่หลายทั่วไปและสอนลูกศิษย์ที่มิใช่มุสลิม ในการชกครั้งหนึ่งหลู่ทำให้คู่ต่อสู้ที่เมืองโจวโข่ว บ้านเกิดของเขาเสียชีวิต หลู่จึงต้องหลบหนี ตอนแรกเขาหนีไปที่อู่ฮั่น ซึ่งทำให้เขาพบกับครอบครัวตระกูลเถี่ย (ลูกสาวบุญธรรมของหม่ายจ้วงถูแต่งงานกับ เถี่ยปิง) จากนั้นเดินทางไปที่มณฑลอันฮุย พักอยู่กับ ซ่งกั๊วะปิน (Song Guobin) ศิษย์สำนักกังฟูหยวนเฟิงอี้เหมือนกัน ท้ายที่สุดหลู่ก็ย้ายอีกและตั้งรกรากที่เมือง เซี่ยงไฮ้ ซึ่งเขาเอาชนะยอดกังฟูที่มีชื่อเสียงมากมาย ต่อมาเหล่ายอดกังฟูมุสลิมซินอี้ลิ่วเหอเฉวียนก็ยาตราทัพกันเข้ามาสู่เซี่ยงไฮ้ จนเมืองนี้กลายเป็นศูนย์กลางแห่งใหม่ของกังฟูมุสลิม อ้างอิง: Jarek Szymanski. Xinyi Liuhe Quan – the secret art of Chinese Muslims. ChinaFromInside. 2002. http://www.chinafrominside.com/ma/xyxy/xylhhistory.html คัดลอกจาก http://www.chinesemuslimthailand.com หลู่ ซงเก่า (Lu Song’gao ค.ศ.?-1962) ปรมาจารย์กังฟูซินอี้ลิ่วเหอเฉวียน *รูปไม่ติด แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 51 19:46:16 จากคุณ : andalus - [ 19 มี.ค. 51 19:45:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ฉางทุงเซิง ราชาแห่งซุยเจียว มวยปล้ำจีน Chang Tung-Sheng, Father of Modern Day Shuai-Chiao (1908-1986) โดย อัล-ฮิลาล ฉางทุงเซิง (Chang Tung-sheng) ได้รับขนานนามว่าเป็นบิดาแห่งซุยเจียวยุคปัจจุบัน เขาเป็นราชาแห่ง ซุยเจียว หรือ มวยปล้ำจีน ที่ไม่เคยมีใครโค่นได้ตราบจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต ฉางเข้าแข่งขันในทัวร์นาเม้นท์ระดับชาติของจีนสองครั้ง ได้แชมป์ทั้งสองครั้ง และได้รับสมญานามว่า “ผีเสื้อโบยบิน” (Flying Butterfly) ซุยเจียว (Shuai jiao หรือ Shuai-Chiao, Chinese: 摔跤 or 摔角; Pinyin: Shuāijiāo; Wade-Giles: Shuai-chiao) หมายถึงมวยปล้ำจีน ในโลกตะวันตกคำว่าซุยเจียวหมายถึง มวยปล้ำสไตล์จีนและมองโกเลีย ซึ่งมีประวัติยาวนานตั้งแต่ก่อนคริสตกาล ทั้งสไตล์และการเรียกชื่อพัฒนาเรื่อยมา จนกระทั่งในปี 1928 สถาบันกั๋วซู่แห่งนานจิง (Goushu Institute of Nanjing) ได้ใช้คำว่า ซุยเจียว เป็นคำมาตรฐานสำหรับเรียกมวยปล้ำจีน ฉางทุงเซิงเกิดปี 1908 หรือ ปีวอกลิง ที่เมืองเป่ยติง มณฑลเหอเป่ย ทางตะวันออกเฉียงเหนือของจีน ซึ่งเป็นมณฑลที่ผลิตยอดกังฟูให้แผ่นดินจีนมาช้านาน และในบรรดาปรมาจารย์กังฟูที่มาจากมณฑลนี้ ฉางทุงเซิงอาจได้ชื่อว่าเป็นนักสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในรอบ 300 ปีนี้ที่ไม่เกี่ยงว่าจะสู้ด้วยกังฟูสไตล์ไหน ฉางทุงเซิงเกิดในครอบครัวชาวหุยมุสลิม เป็นลูกคนที่สองของครอบครัว พี่ชายคนโตของเขาเสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อย ทำให้ฉางต้องรับภาระเป็นลูกชายคนโตของครอบครัว ทั้งฉางและน้องชายทั้งสองคนของเขาต่างก็เป็นแชมป์ซุยเจียว ฉางทุงเซิงเริ่มฝึกกังฟูขั้นพื้นฐานจากบิดาและปู่ในปี 1915 ด้วยวัยเพียง 7 ขวบ ต่อมาได้เรียนกับยอดปรมาจารย์กังฟูชื่อดัง จ้างเฟิงเอี๋ยน (Zhang Fen Yen หรือ Chang Fong Yen) ผู้เป็นเลิศด้าน ซุยเจียวเป่าถิง (Pao-Ting Shuai-Chiao) ซึ่งเป็นกังฟูที่ว่องไวและมีพลังที่สุดของกังฟูโบราณ 3 สายของจีน จ้างเฟิงเอี๋ยนเป็นลูกศิษย์ชั้นยอดของ ผิงจิงอี้ (Ping Jing-yee) ผู้เป็นตำนานของกังฟูในยุคก่อน อนึ่ง นายพลหม่า (General Ma) ผู้เขียนหนังสือเทคนิคซุยเจียวขึ้นมาเป็นคนแรกก็เป็นลูกศิษย์อีกคนหนึ่งของผิงจิงอี้ ฉางทุงเซิงพุดเสมอว่า จ้างเฟิงเอี๋ยนเป็นครูกังฟูที่ดีที่สุดสอนได้ทุกสไตล์ เด็กๆ จึงหมายมั่นปั้นมือจะเรียนกับเขาให้ได้ จ้างเฟิงเอี๋ยนให้เด็กๆ แสดงพื้นฐานกังฟูของตนให้ดูก่อนจะรับเป็นศิษย์ และก็มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้รับคัดเลือก ฉางทุงเซิงมิได้เป็นเพียงหนึ่งในจำนวนคนน้อยนิดที่จ้างเฟิงเอี๋ยนรับเป็นศิษย์ แต่ฉางสามารถเป็นปรมาจารย์ได้ด้วยวัยเพียง 17 ปี ฝีมือเขาเยี่ยมยอดจนไม่มีใครสามารถต่อกรได้ และเป็นศิษย์คนโปรดของจ้างเฟิงเอี๋ยน ฉางยังแต่งงานกับลูกสาวคนที่สองของจ้างเฟิงเอี๋ยนอีกด้วย เมื่ออายุได้ 20 ปี ฉางทุงเซิงออกจากเหอเป่ยไปยังเมืองนานจิง เพื่อศึกษาที่สถาบันกั๋วซู่กลาง ซึ่งเป็นโรงเรียนกังฟูที่ดีที่สุดในประเทศจีนในเวลานั้น การได้รับคัดเลือกเข้าไปเรียนที่นั่นได้ถือเป็นเกียรติอย่างสูงเพราะเป็นศูนย์รวมของปรมาจารย์กังฟูและนักเรียนกังฟูที่ดีที่สุดของจีน เปิดโอกาสให้นักเรียนได้เรียนรู้กังฟูทุกสไตล์ที่มีอยู่ในประเทศจีน และฉางทุงเซิงก็เปล่งรัศมีอีกครั้งที่นี่ ด้วยการฝึกฝน 5 ปีกับยอดนักเรียนกังฟูทั่วประเทศจีน เขาได้กลายมาเป็นหัวหน้าของโปรแกรม และต่อมาเป็นครูฝึกของแผนกซุยเจียว นอกจากนี้ฉางยังเชี่ยวชาญทั้ง สิ่งอี้ ไท่จี๋ ปากั๋ว และกังฟูเส้าหลินทั้งหลายอีกด้วย จากคุณ : andalus - [ 19 มี.ค. 51 19:51:42 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ครั้งหนึ่ง ฉางเคยท้าประลองกับ คูลี่ แชมป์ชาวมองโกเลียในการชุมนุมประจำปีที่ฉางเจียกั๋ว คู่ต่อสู้ของฉางผู้นี้สูงกว่า 6 ฟุตและหนักกว่า 400 ปอนด์! ฉางตกลงใช้เฉพาะเทคนิคมวยปล้ำเท่านั้น และในการชกครั้งนั้นแม้น้ำหนักจะต่างกันมากมาย ฉางทุ่มแชมป์ชาวมองโกเลียลงนอนกับพื้นครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยเทคนิคซุยเจียวที่สวยงาม ในปี 1933 ด้วยวัย 25 ปี ฉางเข้าแข่งขัน กั๋วซู่ระดับชาติครั้งที่ 5 ที่เมืองนานจิง มียอดกังฟูทั่วประเทศจีนเข้าร่วมแข่งขัน 1,000 คน เป็นการแข่งแบบน็อคเอ๊าท์ ไม่เกี่ยงว่าจะใช้กังฟูสไตล์ใด ทุกคนต่อสู้เพื่อบรรลุให้ถึงตำแหน่งแชมป์เท่านั้น ปรากฎว่าฉางชนะรวด! รวมทั้งยังคว่ำ หลิวเชียวเซิง (Liu Chiou-Sheng) คู่ปรับคนสำคัญอีกด้วย ฉางถูกประกาศให้เป็นแชมป์กังฟูเฮฟวี่เวทแห่งประเทศจีน เป็นชายผู้แข็งแกร่งที่สุดในแผ่นดินจีน! ที่สำคัญคือนี่เป็นทัวร์นาเม้นท์ระดับชาติครั้งสุดท้ายของยอดกังฟูทั่วประเทศ หลังจากนั้นแล้วจีนไม่เคยจัดทัวร์นาเม้นท์แบบนี้ขึ้นอีกเลย ทำให้ปรมาจารย์ฉางเป็นยอดกังฟูจีนคนสุดท้ายที่พิสูจน์แล้วว่าสามารถต่อกรกับใครก็ได้ไม่ว่าจะใช้กังฟูสไตล์ไหนหรือระบบใด! ฉางสมัครเข้าเป็นทหาร เขาอยู่ในหน่วยพลร่มที่เรียกว่า “หงเฉียว” (กำแพงแดง) ต่อมาได้รับการโปรโมทให้เป็นผู้บังคับการของหน่วย ช่วงที่ฉางเป็นทหารเขาต้องเดินทางบ่อยและมีโอกาสได้พบปะกับยอดกังฟูมากมาย ฉางได้เรียนรู้เคล็ดลับกังฟูจากคนเหล่านี้ เขาบอกว่าเขาเคยเรียนรู้กับปรมาจารย์กังฟูกว่า 50 คน ฉางมิได้เรียนรู้โดยการเป็นลูกศิษย์ แต่เป็นการ “ผลัดกันสอน” สมัยก่อนหากเป็นเพื่อนกันก็จะเป็นเรื่องธรรมดาที่ต้อง “ทดสอบ” ฝีมือกัน หากฝ่ายใดรู้สึกว่าอีกฝ่ายหนึ่งฝีมือเหนือกว่ามากๆ พวกเขาก็จะแลกเปลี่ยนความรู้กัน และเมื่อยอดกังฟูได้ทดสอบฝีมือซุยเจียงกับฉางแล้ว พวกเขามักไม่รีรอที่จะเรียนจากฉาง พร้อมๆ กับสอนเทคนิคกังฟูของตัวเองให้ฉางด้วย ยกตัวอย่างเช่น การศึกษาไท่จี๋เฉวียนของฉาง ตอนที่ฉางสอนอยู่ที่นานจิง เขาได้รู้จักกับนายพล หลี่เซี่ยนหลิน (Li Chien Lin) ผู้เป็นยอดด้านไท่จี๋สายตระกูลหยาง และเป็นยอดกระบี่ นายพลมาจากมณฑลเหอเป่ยเช่นกัน แม้อายุมากกว่าฉาง 15-20 ปี แต่นายพลหลี่นับถือฝีมือซุยเจียวของฉางมาก เขาบอกฉางว่าจะสอนไท่จี๋ให้ แต่ฉางปฏิเสธเพราะหากยอมรับเป็น “นักเรียน” ของนายพลหลี่ ฉางก็จะดูด้อยกว่านายพลหลี่ วันหนึ่งเมื่อนายพลหลี่กำลังฝึกการใช้มือผลักกับนักเรียน โดยมีฉางนั่งดูอยู่ นายพลถามความเห็นฉางเรื่องเทคนิคการใช้มือผลักของตน ฉางตอบแบบไม่อ้อมค้อมว่า นักเรียนของนายพลยอมให้นายพลชนะเพราะเกรงใจแค่นั้นแหละ เจอคำตอบแบบนี้เข้านายพลหลี่เลยบอกว่า งั้นฉางจะมาลองฝ่ามือหลี่ด้วยตัวเองมั้ยล่า??? ฉางไม่ลังเลที่จะรับคำท้า เมื่อเริ่มประลองกันฉางก็ใช้ซุยเจียวทุ่มนายพลหลี่ลงกับพื้นทันที หลังจากการ “ทดสอบ” ครั้งนี้แล้วทั้งสองฝ่ายจึงยินดีจะแลกเปลี่ยนความรู้กัน ฉางได้เรียนไท่จี๋เฉวียนตระกูลหยางจากนายพลหลี่โดยไม่ต้องลดตัวไปเป็น “ลูกศิษย์’ ของนายพล ช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ปรมาจารย์ฉางฝึกหัดกังฟูให้กับกองทหารชั้นสัญญาบัตร ต่อมาเขาได้รับโปรโมทเป็นนายพล ฉางได้รับประสบการณ์มากมายจากชีวิตช่วงนี้ รวมทั้งการประลองกับยอดยูโดของญี่ปุ่นที่ค่ายกักกันมณฑลกวางสี เชลยศึกชาวญี่ปุ่นนับพันคนที่นั่นฝึกยูโดเพื่อความบันเทิงตลอดวัน พวกเขาท้าชกผู้คุมชาวจีนและล้มผู้คุมได้ทุกที เรื่องก็ไปถึงหูของปรมาจารย์ฉางทุงเซิงผู้ซึ่งกำลังฝึกสอนกังฟูอยู่ที่เคี่ยหลิน (Kue-Lin) เมืองหลวงของมณฑลกวางสี ฉางเดินทางมาจัดการกับยอดยูโดชาวญี่ปุ่นทีละคนๆ รวมทั้งแชมป์ยูโดชื่อดัง ฮากายาม่า ไทโด, ฮิซา คูม่า, และไฮชี มาเซา ที่ฉางเอาชนะทุกคนได้โดยไม่ต้องออกแรงมากนัก! จากคุณ : andalus - [ 19 มี.ค. 51 19:53:16 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ในปี 1945 หลังจากญี่ปุ่นแพ้สงครามโลกครั้งที่สองแล้ว ประเทศจีนก็กลับคืนสู่ภาวะสงครามกลางเมือง ในปี 1948 มีการจัดการแข่งขันกีฬานานาชาติที่เซี่ยงไฮ้ ครั้งนี้ช่างต่างจากก่อนสงครามที่ยอดกังฟูนับร้อยๆ คนเข้าร่วมแข่งขัน (ยอดกังฟูจำนวนมากเสียชีวิตในสงคราม) การแข่งขันไม่ใช่แบบเปิดฟรีสไตล์ ใช้กังฟูแบบไหนแข่งก็ได้แบบปี 1933 อีกแล้ว ในการแข่งขันครั้งนี้ต้องใช้ซุยเจียว แม้จะถูกจำกัดสไตล์แต่การแข่งขันก็ยิ่งใหญ่ ผู้เข้าร่วมการแข่งขันมาจาก 32 มณฑล เทศบาลนคร 12 แห่ง ทีมชาวจีนโพ้นทะเล 9 ทีม และยังมีจากกรมทหารอีก 58 กรม! ตอนนั้นฉางทุงเซิงอายุอานาม 40 ปีแล้ว เขาเป็นตัวแทนของกองทัพ ฉางชนะรวด และจบการแข่งขันด้วยการเป็นแชมป์อย่างง่ายดาย ฉางทุงเซิงยังคงเป็นอันดับหนึ่งอยู่นั่นเองแม้เวลาจะผ่านไปถึง 15 ปีเต็มๆ! ต่อมาเมื่อเหมาเจ๋อตุงและพรรคคอมมิวนิสต์ยึดประเทศจีนได้ ฉางทุงเซิงติดตามรัฐบาลคณะชาติของ เจียงไคเช็ค อพยพไปเกาะไต้หวัน ในขณะที่น้องชายของฉางทั้งสองยังคงอยู่ในเมืองจีน ที่ไต้หวัน ช่วงสองปีแรกฉางพักอยู่ในค่ายทหารเจียอี้ ทางตอนใต้ของเกาะ จากนั้นจึงย้ายไปไทเปอยู่ในบ้านพักของรัฐ เดวิดฉาง หลานชายของฉางทุงเซิงเล่าว่า “ช่วงนั้นคุณปู่เป็นพลร่มและสายลับของกองทัพ เคยมีอยู่หนนึงที่ผมงงมากเมื่อเจอเอาบันทึกของครอบครัวที่ระบุประสบการณ์ของคุณปู่ในไต้หวันว่าเคยเป็นรองประธานของโรงพยาบาลทหารด้วย! ตอนแรกผมคิดว่ามันจะเป็นไปได้ยังไงกันเนี่ย ต่อมาก็เริ่มเอะใจ ผมว่าตำแหน่งนี้เนี่ยบางทีอาจใช้เพื่อพรางตำแหน่งที่แท้จริงของคุณปู่ก็ได้ จะได้ไม่โดนโทษหนักหากคอมมิวนิสต์บุกไต้หวันไง!”   ที่ไทเป ฉางมีเพื่อนที่ช่วยเหลือเขาอย่างมาก คนแรกชื่อว่า หวงเจี่ย (Huang Jie) ผู้ว่าของไต้หวัน อีกคนคือ นายพล ไป่ซงสี (Bai Chung Xi) หรือชื่อมุสลิมว่า อุมัร ผู้เป็นรัฐมนตรีกลาโหมของไต้หวัน (หมายเหตุ: ในโอกาสต่อไปจะเขียนถึงนายพลมุสลิมแห่งกองทัพจีนคณะชาติผู้นี้ ท่านเคยเป็นมือขวาของเจียงไคเช็ค เป็นรมว.กลาโหมของรัฐบาลจีนคณะชาติ และเป็นผู้นำของกองทหารจีนคณะชาติทัพสุดท้ายที่ถอยจากจีนแผ่นดินใหญ่ไปยังไต้หวัน) ทั้งหวงเจี่ยและนายพลไป่ซงสีแนะนำให้ฉางเข้าทำงานที่กรมตำรวจ ซึ่งฉางได้สอนกังฟูที่กรมตำรวจ ไทเป ต่อมาเป็นเวลาเกือบ 30 ปี ฉางเป็นผู้บังคับการของทัวร์นาเม้นท์กังฟูทั้งหมดของไต้หวัน เป็นที่ปรึกษาซุยเจียวของกองทัพ กรมตำรวจ และมหาวิทยาลัยของรัฐ แม้ที่ไต้หวันจะมีการฝึกสอนกังฟูมากมาย แต่ก็ไม่มีกังฟูประเภทใดที่มีศักดิ์ศรีสูงเท่ากับซุยเจียว สมาคมซุยเจียวไต้หวันคุยว่ามีสมาชิกสูงถึง 30,000 คน ซึ่งถือเป็นองค์กรกังฟูที่ใหญ่ที่สุดในโลก! ในเดือนเมษายน 1975 ปรมาจารย์ฉางอายุได้ 68 ปีแล้ว ได้รับเชิญจากประเทศโมรอกโกให้ไปแสดงโชว์ศิลปะการป้องกันตัวของจีนต่อหน้าพระพักตร์ของกษัตริย์ หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยของกษัตริย์เป็นชาวเกาหลีและเป็นเทควันโดระดับ 4 ได้ท้าชกกับฉาง แม้จะอายุมากถึง 68 ปีแล้ว ฉางก็รับคำท้า ปรากฎว่าแม็ทช์นั้นใช้เวลาเพียงไม่ถึงนาที ฉางหลบหมัดของเทควันโดเกาหลีก่อนจะน็อคหนุ่มเมืองโสมจนหมดสติด้วยการใช้มือตบเปรี้ยงเดียว! ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่าเวลาที่ผ่านไปไม่ได้ลดความแข็งแกร่งของร่างกายหรือฝีมือที่เคี่ยวกรำมาตลอด ในปัจจุบันพลังเช่นนี้พบได้น้อยมากในคนวัยชรา กษัตริย์โมรอกโกได้เชื้อเชิญให้ฉางมาเป็นหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยส่วนพระองค์ เพราะฝีมือเยี่ยมและยังเป็นมุสลิมด้วย แต่ฉางปฏิเสธอย่างนิ่มนวล จากคุณ : andalus - [ 19 มี.ค. 51 19:54:32 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ในเดือนกุมภาพันธ์ 1982 ปรมาจารย์ฉางก่อตั้งสมาคมซุยเจียวนานาชาติและใช้เวลาส่วนใหญ่เดินทางโปรโมทซุยเจียวไปทั่วโลก ทั้งแสดงโชว์ ทำเวิร์คช้อปและจัดสัมมนา ชาวกังฟูโดยทั่วไปจะได้ยินกิตติศัพท์เรื่องความเป็นชาวหุยมุสลิมที่เคร่งครัดของฉางทุงเซิง ลูกศิษย์คนหนึ่งของฉางคือ เดวิด ชีไกหลิน (David Chee-Kai Lin) เล่าว่า ตอนยังเด็ก พ่อ-แม่ของเขาเห็นว่าเขาคลั่งไคล้ซุยเจียวมาก จึงอยากให้เดวิดได้เข้าสู่พิธีกรรมรับเป็นสาวกของฉางทุงเซิง แต่ฉางปฏิเสธ ฉางบอกว่า ไม่มีมนุษย์คนใดเป็นเจ้านายของมนุษย์คนอื่นๆ ได้ เพราะมีเพียงพระผู้เป็นเจ้า (อัลลอฮ ซ.บ.) เท่านั้นที่เป็นเจ้านายของมนุษย์ทุกคน (หมายเหตุ: อิสลามสอนว่า มนษย์คือสิ่งมีชีวิตที่พระผู้เป็นเจ้าสร้างขึ้นมาและทุกคนคือบ่าวของพระองค์) อีกครั้งหนึ่งช่วงที่ฉางไปสหรัฐฯ เพื่อโปรโมทซุยเจียว เขาไปร่วมงานปาร์ตี้บ้านลูกศิษย์เพราะชาวกังฟูที่นั่นอยากเจอตัวจริงปรมาจารย์ฉางมาก ก่อนที่ฉางกับลูกศิษย์คู่คิดจะนั่งลง ฉางเดินเข้าไปในครัวเพื่อให้แน่ใจว่าทั้งหม้อ กระทะ ที่ใช้ทำอาหารเลี้ยงเขาไม่เคยใช้ปรุงอาหารที่ทำด้วยหมูมาก่อน เอ้อ..แต่ฉางดื่มไวน์เล็กน้อยนะ (ชักงงๆ เหมือนกัน 555) ฉางเป็นที่นับถือ เคารพ และยำเกรงโดยชุมชนชาวกังฟู เขาถูกถือเป็นขุมทรัพย์อันมีค่าแห่งชาติไต้หวัน เป็นปรมาจารย์ผู้เดียวที่ได้ทั้งเข็มขัดสายแดง สายขาว และสายน้ำเงิน ซึ่งเป็นสีประจำชาติของไต้หวัน เข็มขัดนี้ได้ถูกฝังไปกับร่างของฉางด้วย และหลังจากฉางแล้วก็ไม่มีกังฟูรายใดได้รับเกียรติเช่นนี้อีกเลย   ปี 1986 ด้วยวัย 78 ปีแล้ว ฉางพบว่าตัวเองเป็นมะเร็งหลอดอาหารขั้นสุดท้ายและคงมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน เดวิดฉาง หลานชายคนโตของฉางทุงเซิงถูกเรียกตัวกลับจากค่ายทหาร ช่วงฉางใกล้สิ้นลม ทุกคนในครอบครัวล้อมอยู่รอบเตียง ฉางถามเดวิดว่า “เจ้าจดจำบทเรียนทุกอย่างที่ปู่เคยสอนได้ใช่ไหม?” เดวิดตอบว่า “ครับ ไม่ต้องเป็นห่วง” ปรมาจารย์ฉางทุงเซิงจากไปในวันที่ 18 มิถุนายน 1986 ร่างของเขาถูกฝังไว้ที่สุสานมุสลิม บนเชิงเขาเมืองไทเป ไต้หวัน หลังฉางเสียชีวิต น้องชายของฉางจากมณฑลเหอเป่ย ประเทศจีน ติดต่อมายังครอบครัวฉางทุงเซิงที่ไต้หวัน เมื่อทราบรายละเอียดว่าฉางเสียชีวิตหลังล้มป่วยในเวลาอันรวดเร็วมาก น้องชายของฉางก็เกรงว่าตนอาจจะตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกันและกังวลเรื่องทายาทสืบทอดวิชากังฟูของตระกูล เขาจึงเดินทางไปยังไต้หวันเพื่อปลอบโยนครอบครัวของฉาง และร่วมฝึกกังฟูซุยเจียวกับเดวิดเพื่อให้แน่ใจว่าเทคนิคกังฟูทั้งหมดของตระกูลฉางได้ถูกถ่ายทอดแก่เดวิดจนหมดแล้ว จากนั้นน้องชายของฉางจึงเดินทางกลับไปยังเหอเป่ย และที่น่าตกใจคือ เขาเสียชีวิตลงในอีก 6 เดือนต่อมานั่นเอง หลังเสร็จงานศพของฉาง ตระกูลฉางได้ลงประกาศให้สาธารณชนทราบในหนังสือพิมพ์ไชน่าไทมส์ว่า บัดนี้เดวิดฉางเป็นผู้สืบทอดซุยเจียวของของตระกูลฉางโดยสมบูรณ์แล้ว ปัจจุบันเดวิดยังคงสอนซุยเจียวอยู่ที่ กรุงไทเป ประเทศไต้หวัน เพื่อสืบทอดเจตนารมณ์ของฉางทุงเซิง ราชาแห่งซุยเจียวผู้ไม่มีใครโค่นได้ตราบจนลมสุดท้ายของชีวิต อ้างอิง:  http://en.wikipedia.org/wiki/Shuai_jiao http://www.changshuaichiao.com/ http://www.changshuaichiao.com/chang_tung_sheng.htm http://www.changshuaichiao.com/csc_fam_twn.htm http://www.changshuaichiao.com/david_chang.htm http://en.wikipedia.org/wiki/Chang_Tung_Sheng http://www.keropiansculpture.com/chang.html http://www.combatshuaichiao.com/grandmaster.html http://www.shuaijiao.net/history.html http://www.kungfu.org/chang.shtml http://www.kungfu.org/messagegm4.shtml http://www.usadojo.com/biographies/tung-sheng-chang%20.htm http://www.swaijiao.com/program/lineage-swai-jiao.php คัดลอกจาก http://www.chinesemuslimthailand.com จากคุณ : andalus - [ 19 มี.ค. 51 20:01:57 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณสำหรับบทความดีๆครับ จากคุณ : โอฮาน่า - [ 22 มี.ค. 51 17:08:45 ]