ความคิดเห็นที่ 1 ค่ะ ขอแสดงคคหประเดิมเป็นคนแรกเลยแล้วกันนะคะ ตามที่คุณเมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง แสดงคคห มาด้านบนก็สามารถเป็นมุมมองหนึ่งของคนที่เรียนภาษานะคะ แต่สำหรับดิฉันมันค่อนข้างกว้างไปที่คนที่จะเรียน หรือเพิ่งเข้าสู่ขั้นกำลังเรียนภาษาอยู่ จะทำความเข้าใจและนำความคิดของคุณประยุกต์เข้าสู่การเรียนของตัวเองได้ พวกเค้าต้องการแนวทางการเรียนที่เป็นรูปธรรมมากกว่านี้ จับต้องได้ ทำตามได้น่ะค่ะ เพราะถ้าให้คนที่เรียนภาษาตอบคำถามด้านบนของคุณ เค้าก็จะต้องตอบว่า "ฉันต้องฟังภาษาอังกฤษออก พูดได้ อ่านรู้เรื่อง และเขียนสื่อสารกับชาวต่างชาติได้" แต่การที่จะทำให้นักเรียนสามารถบรรลุวัตถุประสงค์ดังกล่าว โดยขาดการฝึกฝนที่เพียงพอเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เมื่อถึงตรงนี้ สิ่งที่เราพูดถึงคือ การออกแบบการสอนในห้องเรียนที่เหมาะสม คุณเมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง พูดถูกที่ว่าบทสนทนามีมากมายมหาศาลมากกว่าสิ่งที่ครูใช้สอนในห้องเรียนภาษา แต่ด้วยระยะเวลาที่จำกัด จำนวนนักเรียน พื้นฐานของผู้เรียนแต่ละคน และการวัดผลที่ทำได้ยากขึ้น ล้วนแล้วแต่เป็นตัวกำหนดให้การสอนภาษาอังกฤษในห้องเรียนจึงต้องจำกัดอยู่ที่บทสนทนา เพียงไม่กี่สถานการณ์ เพราะครูผู้สอนคิดว่า เป็นบทสนทนาที่ผู้เรียนน่าจะมีโอกาสได้เจอมากกว่าในสถานการณ์อื่น สำหรับคคหของคุณเมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง น่าจะแบ่งเป็นสองเรื่องที่เกี่ยวข้องกัน แต่ไม่สามารถแทนกันได้ นั่นคือการเรียนในห้องเรียนภาษาซึ่งมีปัจจัยหลายปัจจัยเหลือเกินที่บีบบังคับให้การสอนเป็นไปอย่างที่เคยเป็นมา(แม้จะยังไม่สามารถทำตามข้อกำหนดในการสอนภาษาได้100%) กับการฝึกฝนด้วยตนเองซึ่งสำหรับดิฉันแล้ว คิดว่าคคหของคุณ เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง เหมาะกับคนที่คิดจะต่อยอดในการฝึกฝนภาษาด้วยตนเองหลังจากเรียนภาษามาได้แล้วพอสมควรค่ะ จากคุณ : ผ่านมา - [ 31 มี.ค. 51 06:03:08 A:119.11.35.132 X: TicketID:166806 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ^ ^ ^ จริงอยู่ครับว่าปัจจัยต่างๆ (ไม่ว่าจะเป็นเวลา, โครงสร้างหลักสูตร, ความสามารถของนักเรียน ฯลฯ)  บีบบังคับให้การสอนในห้องเรียนเป็นอย่างที่เคยทำ   แต่อย่างไรก็ดี ถ้ามองในมุมกลับ การสอนในห้องเรียนอย่างนี้ ทำให้ความสามารถนักเรียนถูกบีบบังคับไปด้วยใช่หรือไม่ครับ  ผมคิดว่าถ้าการสอนในห้องเรียนเปลี่ยนไป(เป็นรูปแบบอื่นๆ) ผลสัมฤทธิ์ก็น่าจะเปลี่ยนไปด้วย  (หรือเปล่า?) รออ่านต่ออยู่ครับ จากคุณ : texanprofessor (krisdauw) - [ 31 มี.ค. 51 06:54:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คุณผ่านมา ขอบคุณมากนะครับที่อ่านและแสดงความเห็น ผมชอบมากๆ เลย เพราะว่าผมตั้งใจจะเขียนเพื่อเป็นประเด็นการสนทนาด้วยครับ (ไม่อยากเขียนแล้วอ่านเฉยๆ) ดังนั้นผมขอต่อบทสนทนาของคุณผ่านมาเลยนะครับ เพราะถ้าให้คนที่เรียนภาษาตอบคำถามด้านบนของคุณ เค้าก็จะต้องตอบว่า "ฉันต้องฟังภาษาอังกฤษออก พูดได้ อ่านรู้เรื่อง และเขียนสื่อสารกับชาวต่างชาติได้" นั่นสิครับ ในความเห็นผมผมว่าตรงนี้เป็นข้อเสีย (แต่อย่างที่บอกไม่ใช่ว่าพวกนี้ไม่ใช่จุดประสงค์ของการเรียนนะครับ แต่ว่าพวกนี้ควรจะเป็นจุดประสงค์รอง) การเรียนการสอนในห้องเรียนต้องต่างไปจริงๆ และมันไม่ง่ายที่จะเปลี่ยนครับ ที่ผมมีความเห็นแบบนี้เพราะว่าจากประสบการณ์ตัวเองที่ได้มาอยู่ต่างประเทศ ตอนมาผมก็คิดว่าตัวเองแน่ แต่ไปเรียนจริงๆ จะบอกว่าไอ้ความแน่มันหายไปหมดเลย แล้วก็ใช้เวลาฝึกมาเรื่อยๆ ไม่ได้ไปเข้าโรงเรียนกวดวิชา หรือว่าเรียน English as Second Language ที่ไหนเลย เรียกว่าเข้าไปมหาลัยที่สอนวิชาอื่น อ. ไม่ได้มานั่งสนใจว่าคนนี้เป็นนักเรียนต่างชาติหรือนักเรียนอเมริกัน หลักสูตรที่สร้างมานั้นก็เป็นหลักสูตรปกติ ไม่ใช่เพื่อนักเรียนต่างชาติ ... มาถึงวันนี้ผมได้ย้อนกลับไปดู การที่เราพัฒนาได้เร็วแบบนี้เป็นเพราะว่าจุดนี้หรือเปล่า คือเราไม่ได้ไปเรียนวิชาที่สร้างเพื่อนักเรียนต่างชาติ แต่ไปเรียน "วิชาจริงๆ" นั่นคือจุดประสงค์เปลี่ยนไปจากการเข้าเรียนภาษา เป็นการเข้าเรียนเพื่อจุดประสงค์อื่นโดยใช้ ภาษาเป็น "สื่อ" เป็น "เครื่องมือ" เท่านั้นเอง ผมลองคุยกับเพื่อนอีกคนที่นั่งเรียนภาษา เค้าให้ผมคอยดูภาษาให้เค้า ตอนนั้นผมบอกว่าภาษายังไม่ดีนะ แต่ว่าพอเค้าได้เข้าเรียนในมหาลัย (ไม่ใช่คอร์ส ESL) ภาษากลับดีขึ้นอย่างรวดเร็ว (แต่ตรงนี้อาจจะเป็นเพราะว่าระยะเวลาการใช้ภาษามากขึ้นด้วยจากวันที่เรียน ESL จนถึงวันเข้ามหาลัย และคำว่า "ดีขึ้น" อาจจะไม่มีผลการทดลองอย่างเป็นทางการมาสนับสนุนครับ) "นั่นคือการเรียนในห้องเรียนภาษาซึ่งมีปัจจัยหลายปัจจัยเหลือเกินที่บีบบังคับให้การสอนเป็นไปอย่างที่เคยเป็นมา" ตรงนี้ผมอาจจะให้ความเห็นได้ไม่มากนักนะครับ แต่ผม (ในฐานะคนเรียนภาษา) แค่รู้สึกว่าเพราะว่าปัจจัยเหล่านี้หรือเปล่า ทำให้เราเรียนภาษาอังกฤษแล้วนำไปใช้ไม่ได้สักที แล้วเราจะพอมีทางที่จะแก้ไขปัจจัยเหล่านี้ได้หรือไม่? คิดว่าคคหของคุณ เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง เหมาะกับคนที่คิดจะต่อยอดในการฝึกฝนภาษาด้วยตนเองหลังจากเรียนภาษามาได้แล้วพอสมควรค่ะ สำหรับผมนี่คือหน้าที่หลักของครูสอนภาษาเลย คือเราจะทำยังไงให้นักเรียนของเราสามารถต่อยอดการศึกษาได้ด้วยตัวเอง ตอนนี้ผมมีสอนส่วนตัวอยู่ กำลังลองหลักสูตรนี้แหละครับที่เขียนไป ผมปรับหลายๆ อย่างเพื่อบรรลุจุดประสงค์นึงของการสอนของคือ "to be able to learn English outside of class" ผมยังไม่รู้ว่าผลจะเป็นยังไงนะครับ ลองดูเหมือนกัน พี่ texanprofessor ผมก็หวังว่าอย่างนั้นครับ หวังว่าผลสัมฤทธิ์จะเปลี่ยนไป >"< แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 51 09:09:02 แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 51 08:21:03 จากคุณ : เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง - [ 31 มี.ค. 51 08:17:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม สำหรับผม คิดไปคิดมาก็จริงนะครับ เพราะเดี๋ยวนี้เวลาดูรายการ TV หรือ series ต่าง ๆ (โดยเฉพาะ Oprah) เนี่ย สมัยก่อนก็ดูเอาเนื้อ + สนุก + ฝึก listening แต่เดี๋ยวนี้ดูเพื่อเอาไปคุย+ทะเลาะ กับอาจารย์ฝรั่งที่สอน conversation class [แกชอบ Oprah มาก เลยจัด "After the Class" (คล้าย ๆ After the Show) เลิกเรียนแล้วไปนั่งกินกาแฟคุยกัน ซึ่งมีประโยชน์มาก ๆ เพราะคุยได้ทุกเรื่อง] ทำให้ผมเปลี่ยนบทบาทจาก "passive viewer" กลายเป็น "active speaker" คือไม่ใช่แค่เล่าได้ว่าดูอะไรมา แต่ต้องสื่อความคิดเห็นของเราออกไปด้วย [แต่ Academic Skill นี่ผมยังเครียด ๆ อยู่ เลยไม่กล้าไปสอบ toefl ซะที เหอะ ๆ พยายามทำตามเทคนิคใน blog ของคุณ เมื่อลมแรงฯ อยู่น่ะครับ] จากคุณ : นัท305 - [ 31 มี.ค. 51 09:03:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ นัท305 "ทำให้ผมเปลี่ยนบทบาทจาก "passive viewer" กลายเป็น "active speaker" คือไม่ใช่แค่เล่าได้ว่าดูอะไรมา แต่ต้องสื่อความคิดเห็นของเราออกไปด้วย" นี่แหละครับคือสิ่งที่ผมต้องการสื่อจากผลงานเขียนชิ้นนี้ อยากฟังประสบการณ์มากกว่านี้อะครับว่าหลังจากเปลี่ยนวิธีแล้วรู้สึกได้เรียนรู้อะไรขึ้นมากหรือเปล่า เป็นต้นครับ :o) สำหรับ academic skills ก็ต้องฝึกภาษาไปควบคู่กับเทคนิคการทำข้อสอบที่ผมแนะนำไว้ที่เว็บนะครับ ขอให้โชคดีครับ แต่ผมก็เห็นคุณนัทตอบความเห็นห้องนี้บ่อยนะครับ ดีครับเป็นการเรียนรู้ไปด้วย ผมรู้สึกว่าทุกครั้งที่ตอบคำถาม ตัวเองได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ ตลอดเลย :o) จากคุณ : เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง - [ 31 มี.ค. 51 09:17:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 2. โยงภาษาเข้ากับสิ่งที่ชอบ ข้อนี้ดูเหมือนไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่อะไรเลยใช่ไหมครับ พวกเรามักจะเคยได้ยินว่าเวลาเรียนภาษา พยายามอ่านหนังสือที่ชอบ ฟังรายการที่ชอบ ใช่ครับเป็นวิธีที่ผมถือว่าดีนะ เพราะว่าจะทำให้เรารู้สึกว่าเรามีความกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้ต่อไปเรื่อยๆ แต่อย่าลืมข้อ 1 นะครับว่าสุดท้ายแล้วความกระตือรือร้นนั้นไม่ใช่เพื่อเข้าใจภาษาอังกฤษ หรือเก่งภาษาอังกฤษ แต่จุดประสงค์คืออย่างอื่น เช่นการได้ข้อมูลมากขึ้น หรือการตอบคำถามที่เราไม่เข้าใจ: จุดประสงค์ปลายทางของการอ่านข่าวกีฬาเพื่อรู้ว่าใครชนะหรือแพ้ หรือเพื่อไปคุยกับเพื่อนที่ดูบอลได้ ไม่ใช่เพื่อสรุปใจความสำคัญ =========================================================== ฉันชอบอะไร แล้วฉันจะหาฟัง อ่าน พูด เขียนเกี่ยวกับเรื่องที่ฉันชอบได้จากที่ไหน (บนเนต หรือเพื่อน หรือคลับ ฯ)? =========================================================== 3. ฝึกถามคำถาม แน่นอนว่าระหว่างทางของการฝึกเราต้องเจอสิ่งที่เราไม่เข้าใจ ไม่ว่าจะเป็นประโยค สำนวน คำศัพท์ เราต้องหัดที่จะถาม -- แต่ก่อนที่จะถามเราต้องทำการบ้านมาก่อน ไม่ใช่ว่าถามดะ ถามลูกเดียว เช่นเจอศัพท์ที่ไม่เข้าใจ ก็เปิด dictionary เจอรูปประโยคที่ไม่เข้าใจก็เปิดหนังสือแกรมม่าร์ เป็นต้น แน่นอนว่ามันเป็นงานหนัก เพราะว่าหาเองย่อมยากกว่าถามและรอคนตอบ แต่เพราะว่าการเรียนรู้นั้นจะเกิดได้เมื่อเราลงแรง เราก็ต้องลงแรง มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ครับ "Whatever we learn, we teach ourselves." ไม่มีใครสอนเราได้ดีเท่าตัวเราเอง จริงไหมครับ? บางทีครูสอนศัพท์คำนี้เป็น 10 รอบ เราจะไม่ได้ แต่พอเราได้ไปอ่านหนังสือ แล้วเปิดดิกหาความหมายเองครั้งเดียว เราจำได้ เคยเป็นแบบนี้บ้างไหม? จริงๆ คำถามถือว่าสำคัญนะครับ ยิ่งคุณถามคำถามได้ซับซ้อนเท่าไหร่ แสดงว่าคุณมีความเข้าใจมากขึ้นเท่านั้น หลายๆ ครั้งเรามักจะถามแค่ว่า “present perfect” ใช้ยังไง คำถามแบบนี้ไม่ใช่ไม่ดี แต่มันเป็นคำถามแบบเหวี่ยงแห คนถามไม่ได้ความรู้ที่แท้จริงๆ (สุดท้ายก็จะอ่าน แล้วก็จบกันไป พอไปใช้จริงๆ ก็ไม่ได้อีก) คนตอบก็เหนื่อยเพราะว่ามันกว้างเหลือเกิน ลองเปลี่ยนวิธีการถามมาเป็น “ถ้าเพื่อนเราแขนหัก ทำไมเราพูด “He broke his arm.” ไม่ได้ในบางกรณี หรือว่าถ้าได้มันแตกต่างยังไงกับ “He has broken his arm.” หละ” สังเกตว่าคำถามที่ 2 เป็นคำถามที่ (1) ชัดเจน มีตัวอย่างประกอบ (2) ซับซ้อน เพราะว่ามีตั้ง 2 tenses เข้ามาร่วมเพื่อหาความแตกต่าง กว่าคำถามที่ 1 มาก ผมเชื่อว่าถ้าคุณถามได้แบบนี้ คุณกำลังมีพัฒนาทางด้านภาษาแล้ว เพราะว่าคุณเริ่ม “เข้าใจภาษา” ไม่ใช่ “จำกฎได้” จะถามแบบนี้ได้ คุณต้องหาคำตอบมาก่อนครับ กระบวนการค้นคว้าหาคำตอบนั่นแหละ จะเป็นตัวสอนให้คุณเข้าใจภาษาได้มากขึ้น ถ้ามีคำถามเรื่องศัพท์ลองดูเว็บนี้ http://dictionary.cambridge.org ถ้ามีคำถามเรื่องการออกเสียงคำ ลองดูเว็บนี้ (พิมพ์ศัพท์ลงไป แล้วกดรูปลำโพงเพื่อฟังเสียง) http://www.m-w.com =========================================================== วันนี้ได้ตั้งคำถามเกี่ยวกับภาษาแล้วตอบตัวเองบ้างหรือเปล่า? ถ้ายัง ลองสักคำถามดีไหมก่อนปิดหน้าจอนี้? =========================================================== แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 51 09:39:19 แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 51 09:23:02 จากคุณ : เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง - [ 31 มี.ค. 51 09:20:12 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผมคนรุ่นเก่าครับ เรียนภาษาเพื่อใช้งาน เป็น key ไปสู่ขุมความรู้ ผมไม่ได้สนใจภาษาเพราะชอบภาษาตรงๆ แต่สนใจเพราะมันทำให้ผมอ่าน text ได้รู้เรื่องครับ ถ้าเรียนภาษา for its own sake ผมจะไม่เรียนเด็ดขาดครับ เสียเวลาเปล่า เพราะเหตุนี้ผมถึงไม่เรียนฝรังเศษ จีน หรือญี่ปุ่นครับ ทั้งที่ผมก็สนใจวัฒนธรรมประเทศเหล่านี้ คนเรามี resource จำกัด ก็คงต้องทุ่มไปในสิ่งที่เกิดประโยชน์มากที่สุดอยู่แล้ว ตอนเด็กๆ ผมก็เห็นความสำคัญของภาษาอังกฤษต่อการศึกษา การชิงทุนไปเรียนเมืองนอก เพราะอ่านนิยายประโลมโลกมามากมาย 555 แต่ผมเรียนภาษาค่อนข้างสาย เริ่มเรียนตอน ป.5 รร.วัดครับ แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคในการเรียน เพราะผมมีเป้าหมายครับ สำหรับผม ภาษาคือ tool เท่านั้น ไม่ต่างกับรถยนต์หรอกครับ จากคุณ : K.Senior - [ 31 มี.ค. 51 09:47:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอแวะคุยกับคุณ K. Senior หน่อยนะครับ... การเรียนภาษา for its own sake ไม่น่าจะเสียเวลาเปล่านะครับ  เพราะว่าภาษาคือสิ่งพื้นฐานสิ่งเดียวที่เกิดมาพร้อมกับมนุษย์ทุกเพศพันธุ์ ทุกชาติ ที่ทำให้มนุษย์สื่อสารกันได้ทั้งในสังคมเดียวกัน  และระหว่างสังคม   ภาษาเป็นทั้งสิ่งที่มีมาแต่กำเนิด (innate) และเป็นสิ่งที่สร้างโดยสังคม (socially constituted) เพราะฉะนั้นถ้าศึกษาภาษา น่าจะเป็นกุญแจไขไปสู่คำถามที่ว่า ลักษณะภาษาที่อยู่ในสมองมนุษย์มีลักษณะอย่างไร (innate) (ปัจจุบัน นักกายวิภาคศาสตร์ตอบได้แค่ว่า ส่วนสมองส่วนไหนที่ทำหน้าที่ควบคุมการพูด  แต่ยังไม่มีใครอธิบาย "การทำงาน" ของสมองส่วนนั้นได้)   และคำถามที่ว่า สังคมๆหนึ่งมีการถ่ายทอด ปลูกฝัง และเผยแพร่ cultural aspects ของสังคมนั้นๆอย่างไร    หรือแม้แต่การปฎิสัมพันธ์ระหว่างบุคคล ที่ใช้ภาษาในการต่อรองอำนาจ  ในการกำหนดชนชั้น  หรือแม้กระทั่งการใช้ภาษาเป็นเครื่องมือในการสร้างความเป็นชาติขึ้น (เช่น "ถ้าใช้ภาษาไทยไม่ถูกต้อง ชาติจะวิบัติ" ฯลฯ) ถ้ามองจริงๆแล้ว ทุกอย่างในโลกมนุษย์จะเป็นไปไม่ได้เลย ถ้าปราศจากภาษา และถึงแม้ว่าการสื่อสารจะเป็นปัจจัยหลักที่มนุษย์ใช้ภาษา แต่การสื่อสารจริงๆแล้วไม่ได้เป็นแค่ "นาย ก. อยากจะบอก นาย ข. อะไร"   สิ่งที่เกิดขึ้นพร้อมกับการสื่อ"สาร" คือ การผลิต การหว่านล้อม การควบคุม การทำซ้ำ การเผยแพร่อุดมการณ์ (ideology) ของผู้พูดต่างหาก    เช่น  หมอคุยกับคนไข้ ไม่ใช่แค่การสื่อ"สาร" ที่ว่าใคร เป็นอะไร ต้องใช้ยาอะไรแก้  แต่ถ้าสังเกตดีๆ แพทย์จะควบคุมการสนทนา แพทย์จะเป็นคน determine ว่าควรจะหยุดถามคำถามตอนไหน  ควรจะถามคำถามอะไร  และคำตอบที่ได้เป็นที่น่าพอใจหรือยัง   คนไข้มี"หน้าที่"แค่ตอบคำถามแพทย์ (เพราะถือว่าแพทย์มีความรู้มากกว่า แพทย์รู้ดีที่สุด)  นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ว่า ทำไมการสื่อสารระหว่างแพทย์กับคนไข้หลายๆกรณี fail อาจจะถึงขั้นวินิจฉัยผิดไปได้  ทั้งนี้ยังไม่นับว่า แพทย์ treat คนไข้เหมือนกับ a piece of pathology ซึ่งจริงๆแล้วคนที่เป็นแพทย์ไม่น่าจะคิดว่าคนไข้ป่วย  แต่ว่าควรจะคิดว่าคนไข้มี"ประสบการณ์"ทางกายที่เกิดขึ้นและอยากมาเล่าให้ฟังต่างหาก ถ้าเรียนภาษาในกรณีที่ผมพูดข้างต้น  น่าจะช่วยเป็นกุญแจที่แก้ไขปัญหาการสื่อสารระหว่างบุคคล  หรือแม้กระทั่งการทำ"อุดมการณ์" (ideology) ของกลุ่มคนที่มีอำนาจให้ปรากฎ เพื่อคนกลุ่มนี้จะไม่ได้ใช้มันในการควบคุมสังคม เป็นต้น ในปัจจุบัน อุดมการณ์ เช่น racism, sexism มันไม่ได้เห็นง่ายๆแล้วครับ ไม่มีใครมาพูดว่า "คนผิวสีไม่ควรได้เป็นประธานาธิบดี" แต่มันจะมาแบบ subtle กว่านั้น  แต่ทุกอย่างมันก็ต้องอยู่ในภาษาอยู่ดี  เพราะฉะนั้นถ้านักภาษาศาสตร์สามารถ make it explicit ได้  ก็จะช่วยแก้ปัญหาเหล่านี้ได้ครับ จากคุณ : texanprofessor (krisdauw) - [ 31 มี.ค. 51 10:21:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านจากคคหด้านบนหลายๆท่าน ได้ให้คคหมาน่าสนใจ และน่าศึกษาเพื่อนำไปปฏิบัตินะคะ แต่สำหรับตัวดิฉันอย่างที่ได้แสดงคคหไว้ตั้งแต่ต้นคือ การเรียนภาษาของนักเรียนในประเทศไทยที่มีพื้นฐานความรู้ด้านภาษาไม่เท่ากัน กับนักเรียนที่มีโอกาสไปเรียนที่ต่างประเทศ ปัจจัยบังคับในด้านการเรียนภาษาก็ไม่เท่ากันแล้วนะคะ ดิฉันเคยศึกษางานวิจัยหลายชิ้นว่าด้วยการเรียนภาษาให้ประสบผลสำเร็จ มีอยู่หลายข้อ ข้อหนึ่งที่น่าจะนำมาใช้กับหลายท่านที่แสดงคคหด้านบนคือ ปัจจัยภายนอกบังคับ คือต้องไปอยู่ในห้องเรียนที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลัก ออกนอกห้องเรียนก็ยังต้องจำเป็นต้องใช้ภาษาในชีวิตประจำวัน มันเหมือนเป็นสิ่งที่บังคับให้เราต้องพัฒนาภาษา ซึ่งตรงนี้เป็นจุดหนึ่งที่ทำให้เราประสบผลสำเร็จในการเรียนภาษามากกว่านักเรียนที่เรียนในประเทศไทย ที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศ เมื่อออกนอกห้องเรียนก็ไม่ค่อยมีโอกาสได้ใช้ ภาษาเป็นเรื่องของการฝึกฝนค่ะ ไม่ว่าจะทักษะอะไร ก็ต้องได้รับการฝึกฝนอย่างเพียงพอ เพื่อก่อให้เกิดการพัฒนา ดังนั้น คงยากที่จะให้นักเรียนในประเทศไทยทำได้อย่างที่คุณบอกค่ะ นอกจากนี้ การออกแบบการเรียนการสอน เพื่อให้เหมาะสมกับนักเรียนทุกคนที่มีความเป็นปัจเจก เป็นเรื่องที่ยากมาก อาจง่ายสำหรับคุณที่สามารถใช้ภาษาได้ดี แต่ยากสำหรับนักเรียนที่เรียนภาษาในประเทศไทยส่วนใหญ่ค่ะ จากคุณ : ผ่านมา - [ 31 มี.ค. 51 16:43:24 A:119.11.32.148 X: TicketID:166806 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คนเรามี priority ต่างกันครับ เป้าหมายตั้งแต่เด็กๆ ของผมจากครอบครัวที่ยากจนคือ survival ครับ ดังนั้นทุกอย่างที่ทำจะคำนึงเรื่อง practicality ก่อน ทำสิ่งนี้ช่วยให้เรา survive ได้หรือไม่ การเรียนของผมก็เป็น survival tool อย่างหนึ่งเพื่อหลุดจากวงจรความยากจนของครอบครัวที่มีพี่น้องมาก ไม่เรียนก็ต้องออกไปทำงานแต่เด็กๆ เพื่อเลี้ยงปากเลี้ยงท้องครับ ดังนั้นที่ผมศึกษาภาษาอังกฤษก็เพื่อเป้าหมายยกระดับชีวิตให้ดีขึ้นเท่านั้นเอง สิ่งที่ได้เกินมา เช่นการสื่อสาร เข้าใจวัฒนธรรม และอื่นๆ เป็นผลพลอยได้เท่านั้น ไม่มีสิ่งนี้สำหรับผมก็ไม่ถือว่าขาดหายอะไร เพราะเป้าผมคือชิงทุนเรียนต่อเมืองนอก และอ่าน text ต่างประเทศได้เท่านั้น พอวัยกลางคน ไม่มีปัญหาเรื่องยกฐานะตัวเองแล้ว ก็ไม่อยากเรียนภาษาอะไรเพิ่มเติมอีก เพราะ English มันให้ทุกอย่างที่ผมต้องการหมดแล้วครับ ไม่ว่าจะเป็นด้านความบันเทิง ความรู้ และอื่นๆ ดังนั้นจึงไม่ขวนขวายจะเรียนภาษาอื่นๆ อีกเลย อยากรู้อะไรก็ใช้ key ตัวนี้ไขได้ในระดับหนึ่งซึ่งก็เกินพอความต้องการไม่มากของผมแล้ว สำหรับผม ภาษาอังกฤษไม่จำเป็นต้องชอบก็เรียนได้ดีครับ ถ้ามีหัวพอควรและฝึกฝนสม่ำเสมอ และเห็นด้วยว่าต้องมีเป้าหมายในการเรียน ถ้าไม่มีเป้าหมายมันก็จะท้อไปก่อนที่จะต้องฝึกฝน ยิ่งเป้าใหญ่ ความพยายามก็ยิ่งมากครับ ถ้าผมตั้งเป้าแค่สอบผ่าน ไม่จำเป็นต้องเก่งมากก็ได้แล้วครับ แต่ถ้าตั้งเป้าสอบชิงทุน แค่เก่งมันไม่พอ ต้องเก่งพอที่จะเอาชนะคนอื่นๆได้ด้วย จากคุณ : K.Senior - [ 31 มี.ค. 51 19:07:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ผมเป็นภาษาอังกฤษเพราะผลพลอยได้ครับ เหมือนคุณ K ผมเพียงแต่อยากรู้เรื่องว่าหนังสือเล่มนี้มันว่าไรบ้าง ก็เลยขวนขวายอ่านไปเรื่อยๆต่อยอดจากที่คุณครูประถมและ ม.ต้นสอน ภาษามันก็งอกของมันเองไปเรื่อยๆแบบตามมีตามเกิด ไม่ได้ตั้งใจใส่ปุ๋ยหรือฉีดยาฆ่าแมลงให้มัน ก็พอได้เก็บดอกเก็บผลกินเองบ้างขายบ้าง จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด - [ 31 มี.ค. 51 22:19:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ K.Senior และ คุณแอ๊ด ปากเกร็ด นี่แหละครับคือสิ่งที่ผมต้องการสื่ออะครับ คือเรียนภาษาเพื่อจุดประสงค์อื่น ไม่ใช่เพื่อว่าเรียนภาษาเพื่อได้ภาษา จะว่าไปผมก็เป็นพวกเดียวกันตอนเรียนภาษาด้วยตัวเองแรกๆ ก็เพราะว่าอยากเป็นนักข่าวที่ต้องใช้ภาษาอังกฤษ เลยฝึกเลียนแบบการออกเสียง ฟัง และอ่าน แต่ผมอาจจะต่างจากคุณ K.Senior ตรงที่พอเรียนไปเรียนมาผมกลับหลงไหลในภาษา >"< ไม่ใช่หลงไหลแกรมม่าร์นะครับ แต่หลงไหลตัวภาษาแบบที่พี่ krisdauw พูดไว้ ผมรู้สึกว่าภาษามีบทบาทมากๆ ในโลกปัจจุบัน แต่คนเรายังใช้ภาษากันไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ เลยถูก "manipulated" ด้วยภาษา ผมเลยสนใจว่าแล้วเราจะทำยังไงให้คนหันมา "sensitive to the language" ใหม่ครับ แต่ผมก็เข้าใจว่าสำหรับคนที่เรียนภาษาเพราะว่าต้องการสื่อสารได้คงไม่ต้องการความเข้าใจระดับนี้   แต่ถึงแม้จะไม่ต้องการความเข้าใจภาษาระดับนี้ ผมก็อยากเสนอว่าอย่าไปต้องการแค่จะสื่อสารได้เท่านั้น เราควรจะตั้งจุดประสงค์การเรียนให้มันกว้างมากกว่าที่เป็นอยู่ แม้จะเป็นเรื่องยากอย่างที่คุณผ่านมา แต่ผมก็น่าลองดูนะครับ จริงอยู่ว่าอยู่เมืองไทยไม่มีปัจจัยภายนอกมาบังคับเท่าอยู่เมืองนอก แต่ผมว่าถ้าคนเรียนพยายามสร้างและบังคับตัวเองให้อยู่ในโลกของภาษาได้มากเท่าที่จะเป็นไปได้ (อาจจะไม่ถึง 24 ช.ม. เพราะว่าทุกคนต่างมีชีวิตที่ต่างกัน) มันจะเป็นผลดีนะครับ จริงๆ จุดนี้ใครๆ ก็ยอมรับใช่ไหมครับ เพราะว่าคำแนะนำส่วนใหญ่ก็จะเป็นลักษณะนี้ แต่ผมก็แค่อยากเสนอมอีกความเห็นใหม่ๆ ครับ สำหรับคนอยากลอง หุหุ *ผมชื่นชมคนที่อยู่เมืองไทย เรียนกับอ. คนไทยมาตลอดแล้วสามารถสื่อสารกับฝรั่งได้ ผมว่าคนเหล่านั้นมีวินัยกับตัวเองมากจริงๆ (ข้ออื่นๆ ยังไม่ได้เอามาลงนะครับ) แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 51 05:55:42 จากคุณ : เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง - [ 1 เม.ย. 51 05:55:17 ]

ความคิดเห็นที่ 13 4. ให้รางวัลกับตัวเอง ด้วยการฝึกภาษา ฝึกไปสักระยะลองให้รางวัลกับตัวเองดีไหมครับ แต่รางวัลนั้นไม่ควรจะจำกัดอยู่แค่ไอติมสักถ้วย หรือขนมสักห่อ หรือดินเนอร์หรูๆ นะครับ มันควรจะรวมไปถึงการได้ลองใช้ภาษาจริงๆ แล้วเอาความเข้าใจของคนรับสารเป็นตัววัดความพัฒนาของเรา เช่น ลองเมลล์ไปหาฝรั่ง คุยกันตามปกติ แล้วดูว่าฝรั่งเค้าเข้าใจสิ่งที่เราต้องการสื่อหรือเปล่า เป็นต้น แต่ไม่ใช่ไปถามเค้าโต้งๆ ว่า "Did you understand my email?" แบบนี้ผิดจุดประสงค์นะครับ เราต้องมีไหวพริบสักนิดนึง เช่น ลองเล่าเรื่องให้เค้าฟัง แล้วถามเค้าว่า "ผมควรจะทำยังไงดีเวลาเจอเหตุการณ์แบบนี้" ถ้าฝรั่งตอบกลับมาถูกตามเหตุการณ์ที่เราเล่า แสดงว่าเค้าอ่านเมลล์เราแล้วรู้เรื่อง -- คือเราเขียนรู้เรื่องนั่นเอง! แบบนี้ถือว่าคุณกำลังพัฒนา (ดีใจด้วยครับ!) แต่ถ้าฝรั่งถามกลับมาว่า "I don't understand" ก็ไม่ต้องหมดหวังครับ เพราะว่าถือว่าเรายังต้องฝึกอีกนิด ลองเขียนอีเมลล์อธิบายไปอีกรอบ หรือไม่นั้นก็เขียนหาคนอื่น หรือไม่นั้นก็กลับมาพัฒนาทักษะเราอีกหน่อย ... อย่าลืมว่าภาษาเป็นทักษะที่เรียนไม่มีวันจบ! ไม่ใช่คุณคนเดียวที่ต้องมาเสียเวลาแบบนี้ คนอื่นก็เช่นกัน ======================================================= หลายๆ คนเรียนภาษามาตั้งนาน แต่มัวแต่หลงกับการทำข้อสอบ ให้ตัวข้อสอบกับเกรดเป็นรางวัลของความสำเร็จ ไม่เคยลองให้การสื่อสารที่ฝรั่งเข้าใจเป็นรางวัลความสำเร็จของเรา ... มาเริ่มวันนี้ดีไหม? ======================================================= 5. หาเพื่อนเรียนด้วย ข้อดีของการหาเพื่อนเรียนด้วยคือ แต่ละคนจะคอยส่งเสริมกัน และความรู้จะกว้างขวางขึ้น เพื่อนในที่นี้ถ้าได้เป็นเพื่อนฝรั่งก็ดี (แต่ว่าอย่าไปทำให้เค้าเบื่อหละครับ ไม่ใช่ตรงไปหาเค้าแล้วนั่งถามแกรมม่าร์ ศัพท์) นอกจากนี้จะเป็นแรงกระตุ้นได้ เวลาช่วงไหนเราเบื่อๆ ท้อๆ เห็นเพื่อนเรา เราก็ยังมีกำลังเรียนอยู่ แล้วเวลาจับกลุ่มกันเรียนอาจจะมีการแบ่งหน้าที่กัน เช่น ให้สมศรีอ่านเรื่องอาชญากรรมแล้วมาเล่าให้เพื่อนที่เหลือฟัง (เป็นภาษาอังกฤษ) คือให้สมศรีเป็นครูเลย ตรงนี้จะทำให้สมศรีต้องกระตือรือร้น และทำให้สมศรีได้เรียนรู้อย่างแท้จริง (เพราะว่าต้องเตรียมตัวมาอย่างดี ไม่นั้นเพื่อนถามแล้วตอบไม่ได้ แย่เลยยย) แต่ถ้าเกิดตอบไม่ได้จริงๆ ก็อย่าเพิ่งไปว่าสมศรี เพราะว่าการว่ากันจะทำให้หมดกำลังใจได้ง่ายๆ เน้นการให้โอกาสสมศรีไปค้นคว้าและหามาตอบจะดีกว่าครับ ======================================================= มีเว็บไซต์ไหนไหม หรือว่ามีเพื่อนที่สนใจพัฒนาภาษาอังกฤษกับเราไหม นั่งนึกดูดี ======================================================= จากคุณ : เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง - [ 1 เม.ย. 51 06:07:07 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กับหลายๆ คคหในนี้ก็เป็นการแชร์ประสบการณ์ในการเรียนภาษาไปด้วยนะคะ เท่าที่อ่าน ส่วนมากประสบการณ์ที่ผ่านมาของทุกๆ ท่าน ก็สืบเนื่องมาจากปัจจัยในเรื่องความจำเป็นในการใช้ภาษา ทำให้เกิดการพัฒนาทางด้านภาษาอย่างเห็นได้ชัด แต่การจะทำให้เกิดการพัฒนาเช่นเดียวกัน ในสถานการณ์ที่ต่างกัน โดยเฉพาะในห้องเรียนภาษาในประเทศไทย เป็นเรื่องที่ทำได้ยาก เพราะถ้านักเรียนในห้องเป็นแบบคุณเมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง, คุณแอ๊ด ปากเกร็ด, คุณ K.Senior หรือคุณtexanprofessor (krisdauw) ครูผู้สอนก็คงไม่ต้องกังวลในเรื่องรูปแบบการสอน หรือสื่อที่จะต้องใช้ แต่ในห้องเรียนจริง นักเรียนแต่ละคนมีความแตกต่างกัน ทั้งในด้านความรู้พื้นฐาน ความสามารถ หรือแม้แต่ความสนใจ การจะออกแบบการสอนให้เหมาะกับนักเรียนทุกคน ต้องคำนึงถึงความแตกต่างด้านตัวบุคคลเป็นสำคัญ อะไรที่ง่ายกับคนหนึ่ง อาจไม่ง่ายสำหรับอีกคน เทคนิคการสอนที่ใช้ได้ผลกับนักเรียนคนหนึ่ง กลับใช้ไม่ได้เลยกับนักเรียนอีกหลายๆ คน สิ่งที่ครูผู้สอนต้องการคือ การสอนที่เป็น universal มากที่สุด คือสามารถใช้ได้กับนักเรียนทุกคนได้ดี (แม้จะดีไม่เท่ากัน) ครูผู้สอนผ่านการทดลองถึงผลได้ผลเสียสำหรับการสอนมาแล้วหลายแบบวัตถุประสงค์ก็ถูกร่างมาแล้วหลายครั้ง สุดท้ายก็ถูกกำหนดให้เป็น "การเรียนภาษาเพื่อให้สามารถสื่อสารได้ โดยให้ความสำคัญกับแกรมม่าเพียงเพื่อผลิตภาษาได้ถูกต้องพอสมควร" การเรียนภาษาไม่เหมือนการเรียนคณิตศาสตร์ที่เพียงแค่เข้าใจสูตร หรือสมการก็ทำให้เรียนได้เข้าใจมากขึ้น แต่การเรียนภาษาผู้เรียนจะต้องมีเวลาพอเพียงสำหรับการฝึกฝนทักษะทั้งสี่ เพื่อให้เกิดการพัฒนาทางด้านภาษา แต่ประเทศไทย ไม่ใช่อินเดีย ฮ่องกง หรือแม้แต่สิงคโปร์ ที่ผู้เรียนสามารถพาตัวเองเข้าสู่สถานการณ์ที่ต้องใช้ภาษาได้เพียงแค่เดินออกจากบ้าน ดังนั้นการฝึกฝนด้านภาษาจึงเกิดได้ยาก นอกจากนี้ ความสำเร็จในการเรียนภาษานั้นค่อนข้างเป็นนามธรรม ส่วนการวัดผลเป็นวิธีทำให้เป็นรูปธรรม ดังนั้นการเรียนและการวัดผลสำหรับผู้เรียนจึงเสมือนหนึ่งเป็นเรื่องเดียวกันที่จะแยกออกจากกันไม่ได้เลยค่ะ จากคุณ : ผ่านมา - [ 1 เม.ย. 51 16:00:25 A:119.11.39.245 X: TicketID:166806 ]

ความคิดเห็นที่ 15 การวัดผล นับว่าเป็น incentive และ disincentive ได้ในตัวของมันเอง นศ หลายคน สอบภาษาอังกฤษที่ไรไม่ดีขึ้นและอาจเลวลงทำให้ท้อ ส่วนคนที่มีเป้าหมายยิ่งใหญ่ การวัดผลจะมีประโยชน์เพราะทำให้ผู้เรียนรู้ว่า เขาใกล้ถึงเป้าหมายระดับไหน ต้องพยายามอีกมากเท่าไร คนที่มีเป้าหมายยิ่งใหญ่ไม่กลัวเรื่องการวัดผล คนที่ไม่มีเป้าหมายยิ่งใหญ่ เรียนภาษาเพราะถูกบังคับในหลักสูตร จะกลัวการวัดผลอย่างยิ่ง จากคุณ : K.Senior - [ 1 เม.ย. 51 17:06:00 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สวัสดีครับพี่ ๆ เพื่อน ๆ ทุกท่าน น้องเมื่อลมเเรง... พี่ตอบเมลืไปเเล้วนะ อันตามจริงเเล้ว พี่ได้บอกไว้ใน Update เมื่อ 2 วันที่เเล้วครับ จากคุณ : tonmelb - [ 1 เม.ย. 51 21:12:11 A:61.91.194.175 X: TicketID:054700 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณคุณผ่านมาอีกรอบที่นำเสนออีกมุมหนึ่งครับ เห็นด้วยกับคุณ K. Senior ครับ ขอบคุณครับพี่ต้น จากคุณ : เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง - [ 2 เม.ย. 51 06:43:47 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ร้อนแรง ได้ใจดีจริงๆ กระทู้นี้ Boomark ไว้ก่อนค่อยอ่านทีหลัง ตายลา ตาลาย จากคุณ : BlT_HorroR - [ 4 เม.ย. 51 23:05:26 ]

ความคิดเห็นที่ 19 กลายเป็นห้องปรัชญาไปแล้ว จากคุณ : Sling shoot - [ 10 เม.ย. 51 12:11:25 A:124.121.223.156 X: TicketID:172405 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คนที่มีเป้าหมายยิ่งใหญ่ไม่กลัวเรื่องการวัดผล คนที่ไม่มีเป้าหมายยิ่งใหญ่ เรียนภาษาเพราะถูกบังคับในหลักสูตร จะกลัวการวัดผลอย่างยิ่ง  <<< ผมเห็นด้วยกับคุณ K.Senior เป็นอย่างยิ่งครับ ขอขอบพระคุณทุกท่านที่นำคำแนะนำดีๆ ข้อคิดในการเรียนรู้ภาษานะครับ จากคุณ : Mewchan (Mewchan) - [ วันเนา (14) 11:25:14 ]