PANTIP.COM : K6540046 :+:+:+:....รวบรวมนิยายของท่านอุนสุยอันที่แปลเป็นภาษาไทย....:+:+:+: [นิยายกำลังภายใน]

ความคิดเห็นที่ 37

เรื่อง : เรื่องเล่าขานตำนานยุทธภพ ตอน จูเก๋อเซียนเซิง
:.... ผู้แต่ง เวินรุ่ยอาน(อุนเลี้ยงเง็ก)

“จูเก๋อเซียนเซิง(จูกัวะซิงแซ) คือผู้มีปัญญาในเหล่าขุนพลผู้เหี้ยมหาญ”
“เขาเป็นบุคคลผู้มากความสามารถ”
“ในยุทธภพมียอดฝีมือมากมาย แต่โดยมากล้วนอยู่ในสนามรบ บนหลังม้า ท่ามกลางดงดาบเงากระบี่ มรสุมแห่งเลือดเนื้อสร้างชื่อขึ้นมา จูเก๋อเซียนเซิงกลับอยู่เป็นที่วางแผนอยู่ในกระโจม ชนะศึกแม้ว่าจะอยู่ห่างพันลี้ ไม่ว่าด้านใดก็ตาม ล้วนมีความสามารถอันยอดเยี่ยม ด้วยสภาพการณ์ที่ประเทศชาติเกิดความวุ่นวาย ประมุขประเทศฟุ่มเฟือย ไร้คุณธรรม เหล่าขุนนางต่างละโมบโลภมากในขณะนี้ ถ้าไม่มีเขาคอยฉุดรั้ง พยายามทุ่มเทกอบกู้สถานการณ์ ก็คงจะไม่มีประเทศชาติในวันนี้แล้ว”
“จูเก๋อเซียนเซิงยังมีศิษย์พี่น้องอีก 3 คนกระมัง”
“ถูกแล้ว ต้าซือซยงคือหล่านฉานต้าซือ(ไหนชั้นไต้ซือ) ชื่อเดิมเยว่อายฉาน(เอี๊ยบอายเซี้ยง) ในวัยกลางคนเห็นซึ้งถึงสัจธรรม จึงหลีกซ่อนเร้นกาย ไม่ข้องแวะเรื่องทางโลก เอ้อร์ซือซยงคือเทียนอีจวีซื่อ(เทียนอีกือสือ;ผู้สันโดษภูษิตฟ้า) ด้วยคุณสมบัติที่จำกัด ทำให้ไม่สามารถที่จะฝึกวิชาที่สูงส่ง แต่ด้วยความรู้ของเขา ถ้าเทียบในกลุ่มศิษย์อาจารย์เดียวกันต้องนับว่าเขาสูงที่สุด เหล่าซาน(เล่าซา) ก็คือจูเก๋อเซียนเซิง สี่ยอดมือปราบก็คือศิษย์ที่เขารักดุจลูกตนเอง หยวนสือซานเสี่ยนคือซื่อซือตี้(สี่ซือตี๋) คนผู้นี้ความสามารถสูงล้ำ น่าเสียดายเกิดความแค้นในตัวจูเก๋อเซียนเซิง(เซียนเซิง แปลว่า คุณ , ท่าน)อย่างล้ำลึก ไม่ตายไปข้างหนึ่งไม่ขอเลิกรา ทำให้ไม่อาจหลีกเลี่ยงการใช้อารมณ์จัดการเรื่องราว”
“สามารถสอนศิษย์ที่เด่นล้ำเช่นนี้ อาจารย์ของพวกเขาต้องเป็นบุคคลที่สูงส่งอย่างแน่นอน”
“อาจารย์ของพวกเขาก็คือ เหวยชิงชิงชิง(อุ้ยแชแชแช)”
“เหวยชิงชิงชิง? คือตัวอะไร”
“ เหวยชิงชิงชิงเป็นนามของคนคนหนึ่ง”
“คนผู้นี้ร้ายกาจถึงปานนี้ แต่ทว่าเหตุใดจึงไม่มีชื่อเสียงในยุทธภพเล่า?”
“เรื่องนี้ยากที่จะกล่าว ข้อที่ 1 ถ้าท่านเข้าใจการดูชะตา วิชาคำนวณก็จะเข้าใจได้เอง คนผู้หนึ่งไม่อาจดีพร้อมทุกด้าน ถ้ามีชะตาดีในช่วงแรกของชีวิต ก็อาจมีชะตาไม่ดีในตอนปลายชองชีวิตได้ ถ้าวัยเยาว์มีเส้นทางการดำเนินชีวิตที่ขรุขระ อนาคตก็อาจเกิดโชควาสนาได้ เช่นถ้าท่านมีชื่อเสียง ก็ต้องมีอำนาจมีอิทธิพล หรือว่ามีบุญวาสนาที่ดี ก็อาจมีญาติถึงคราวเคราะห์ได้ หรือว่าเพราะแบกรับภาระอันใหญ่หลวงทำให้ไม่อาจมีวันเวลาที่สงบสุข เรื่องเหล่านี้ล้วนยากที่จะสมบูรณ์พร้อม ข้อที่ 2 คนที่มีความสามารถ ไม่แน่ว่าจะต้องแสวงหาชื่อเสียง มีบางคน ที่มีความสามารถสูงส่ง เห็นซึ้งถึงเรื่องราวบนโลก จึงไม่ต้องการชื่อเสียงจอปลอม ข้อที่ 3 คนที่ท่านไม่รู้จัก ไม่แน่ว่าอาจจะไม่มีชื่อเสียง ใต้หล้านี้มีคนที่ประสบความสำเร็จ ตำราอันมีคุณค่า เรื่องราวที่สำคัญ เพราะไม่มีการจดบันทึก สืบทอดต่อมา มาถึงในยุคหลังจึงถูกลืมเลือนไป จมหายไปในหมู่ผู้คน เรื่องเช่นนี้นับว่ามีมากมาย”
“พอแล้ว พอแล้ว นับว่าท่านสั่งสอนถูกต้อง แต่กลับไม่รู้ว่า เหวยชิงชิงชิงมีโชควาสนาเช่นไร จึงสามารถรับจูเก๋อเซียนเซิงเป็นศิษย์ได้”
“ว่ามาก็ประหลาด เหวยชิงชิงชิงคนนี้เป็นคนรักอิสระ ไม่ยึดถือหลักเกณฑ์ทั่วไป มีความรู้มากมาย นิสัยแปลกประหลาด แต่มีความสามารถในการมองคน วันหนึ่งเขางอนิ้วคำนวณดู ก็รู้ว่าจะมีอาคันตุกะมาเยี่ยมเยือน และในหมู่ผู้มาเยี่ยมเยือนก็มีคนหนึ่งที่จะเป็นศิษย์คนที่ 3 ของเขาในอนาคต เขาจึงรอคอยอยู่ นึกไม่ถึงว่าผู้ที่มาก็คือกลุ่มผู้สละทางโลก 3 คน”
“ผู้สละทางโลก?”
“ก็คือผู้สันโดษที่ยังไม่โกนผม ภิกษุและภิกษุที่ยังไม่ผ่านขั้นตอนการบวช ทั้ง 3 คนนี้ล้วนมีอายุเยาว์วัย เป็นเพราะหลีกหนีการเกณฑ์แรงงาน หลีกเลี่ยงความผิดและหนีภาษีจึงออกบวช จึงมายังที่พักของตระกูลเหวยเพื่อพึ่งพิง เหวยชิงชิงชิงเห็นพวกเขาล้วนมีธรรมะ มีจุดเด่นเฉพาะตัว ดังนั้นจึงไม่รีบร้อนที่จะเลือกศิษย์ และให้พวกเขาพักอาศัยอยู่ในศาลเจ้า ทั้งส่งบุตรสาวของเขาและสาวรับใช้รับผิดชอบการส่งหาอาหาร เป็นเช่นนี้ถึงปีกว่า”
“เหวยชิงชิงชิงคอยสังเกตพฤติกรรมพวกเขากระมัง.....”
“พวกเขาล้วนมีความสามารถ แต่เหวยชิงชิงชิงจะเลือกเพียงคนเดียวเท่านั้นเป็นศิษย์ เขาจึงไม่รีบร้อน มาถึงวันหนึ่ง ค่ำคืนท่ามกลางลมหิมะ บุตรสาวของเหวยชิงชิงชิง ชื่อเหวยเหลียนเหลียน พลันร้องไห้วิ่งเข้าไปในศาลเจ้า เข้าถึงห้องของภิกษุ ร่ำไห้บอกกับเขาว่า นางถูกรังแก และก็ยั่วยวนภิกษุท่านนั้น เข้าโอบกอดภิกษุ ภิกษุเห็นราคะกลับสงบ หลับตาดุจเข้าฌาน ทั้งสวดมนต์ ‘ถ้าใช้ราคะมายั่วยวนข้าพเจ้า ก็คือความชั่วช้า ไม่เห็นว่าจะมีประโยชน์อันใด’ ทั้งกล่าวว่า ‘มีรักก็เคลื่อนไหว ไร้รักก็ไม่เคลื่อนไหว ถ้าไม่เคลื่อนไหว ก็ดุจดั่งไร้รัก การแสวงหาที่แท้จริงคือไม่เคลื่อนไหว บนความเคลื่อนไหวมีความไม่เคลื่อนไหว ไม่เคลื่อนไหวก็คือไม่เคลื่อนไหว ไร้รักไร้ธรรมะ’ ด้วยความงามของเหวยเหลียนเหลียน ที่ใครเห็นใครรัก ภิกษุคนนั้นกลับไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย”
“ยอดเยี่ยมยิ่ง ถ้าเป็นข้าพเจ้า…..”
“ถ้าเป็นท่าน เพ้ย อย่าได้กล่าวถึงแล้ว”
“ท่านอย่าได้เสียดสีข้าพเจ้า เล่าต่อไปเถิด”
“หลังจากนั้นเหวยเหลียนเหลียนไปหาผู้ออกบวชอีกท่าน ร้องไห้เสียจนน้ำตาเต็มหน้า เข้าโอบกอดเขา ผู้ออกบวชท่านนั้นไม่เพียงแต่ใจเคลื่อนไหว แม้แต่มือก็เคลื่อนไหว คิดว่าเหวยเหลียนเหลียนมายั่วยวนจริงๆ สุดท้าย….”
“สุดท้ายเป็นอย่างไร”
“สุดท้ายก็ถูกเหวยเหลียนเหลียนตบไปฉาดหนึ่ง เมื่อภิกษุท่านนั้นฟื้นสติมาอีกครา เงาของคนงามก็หายลับไปเสียแล้ว”
“สมควรอย่างยิ่ง สะใจยิ่งนัก”
“เปลี่ยนเป็นท่าน จะเป็นอย่างไร อย่าหาเรื่องใส่ตัวจะดีกว่า”
“เชิญเล่าต่อไป เชิญเล่าต่อไป”
“เหวยเหลียนเหลียนจึงไปหาผู้สันโดษ ร้อยกริยายั่วยวน ผู้สันโดษท่านนั้นมีสีหน้าแปรเปลี่ยนจริงๆ ประคองนางขึ้น ใช้คำพูดปลอบโยน พูดสนทนา ปลอบโยนเหวยเหลียนเหลียน ทั้งไม่รีบถามว่าเพราะเหตุใดเหวยเหลียนเหลียนจึงเสียใจ แต่ค่อยๆ แก้ปัญหาไปทีละเรื่อง ทำให้หญิงงามเปลี่ยนจากร้องไห้เป็นหัวเราะได้ในที่สุด อยู่ร่วมห้องสนทนากันทั้งคืน จนฟ้าสาง ก็ไม่ได้ล่วงเกินแม้แต่น้อย ทั้งไม่มีท่าทีกระวนกระวาย เหวยเหลียนเหลียนจึงนำสภาพพฤติกรรมของทั้ง 3 คน กลับไปบอกกล่าวแก่บิดาของตน เหวยชิงชิงชิง ท่านคิดว่าเขากล่าวว่าอย่างไร”
“….”

จากคุณ : ปาฟงหัน - [ 24 เม.ย. 51 18:38:03 ]

ความคิดเห็นที่ 38

“ทำไมท่านถึงไม่ถามเล่า”
“ท่านต้องการให้ข้าพเจ้าถาม นั่นจะกล่าวอย่างไร”
“ถูกต้องแล้ว”
“ในเมื่อท่านรู้ว่าข้าพเจ้าจะถามเช่นนี้ แล้วข้าพเจ้าไยต้องกล่าวเพิ่ม”
“แต่ทว่าถ้าท่านไม่ถาม ข้าพเจ้าก็ไม่กล่าวต่อแล้ว”
“ท่านต้องให้ข้าพเจ้าถาม จึงเล่าต่อ?”
“ถูกต้อง ถูกต้อง”
“ได้ ข้าพเจ้ายอมแพ้ท่าน เหวยชิงชิงชิงกล่าวว่าอย่างไร”
“นับว่าข้าพเจ้าอภัยให้ท่าน เหวยชิงชิงชิงมีสีหน้าเคร่งขรึมกล่าวว่า ‘ภิกษุผู้นั้นเพียงสนใจว่าการบำเพ็ญภาวนาของตนเอง พวกเราดูแลเขามานานปีกว่า บัดนี้บุตรีของเจ้าบ้านเกิดเรื่อง เขากลับไม่สนใจแม้แต่น้อย เพียงรู้จักรักษาสภาพเดิม ไม่รู้จักพลิกแพลง คนที่คร่ำครึเช่นนี้ แม้แต่ท่อนไม้ก็ไม่อาจสู้ได้ ไม่เหมาะที่จะเป็นศิษย์ของเรา ไล่ออกไปเสียเถิด’ ทั้งกล่าวต่อด้วยสีหน้าอันเคร่งเครียด ‘ผู้ออกบวชผู้นั้นมากราคะ ไร้คุณธรรม พวกเราต้อนรับเขาดีไม่ใช่น้อย กลับคิดลวนลามเจ้า แม้แต่สัตว์เดียรัจฉานก็ไม่อาจเทียบเท่า ไป ไปไล่มันออกไป’ จากนั้นจึงสีหน้าผ่อนคลาย เผยรอยยิ้ม และกล่าวว่า ‘ผู้สันโดษผู้นั้นนั่งสงบมีความคิด ทั้งเป็นคนมีน้ำใจ สามารถรักษากฎเกณฑ์และรู้จักสร้างสรรค์ ต้องมีความสำเร็จยิ่งใหญ่ในภายภาคหน้า ไปเรียกมาเถิด เราจะสอนวิชาต่างๆให้กับเขา’ “
“กล่าวเช่นนี้ ผู้สันโดษท่านนั้นก็คือ….”
“แน่นอนก็คือจูเก๋อเซียนเซิงในวัยเยาว์”
“ไม่ธรรมดาจริงๆ”
“จูเก๋อเซียนเซิงเก่งทั้งบุ๋นและบู๊ ภายหลังด้วยวรยุทธ์ของท่านจึงได้มีชื่อเสียงในยุทธจักร ช่วยค้ำจุนราชสำนัก อัครมหาเสนาบดีขณะนั้นไช่จิง(ฉั่วเกีย) ละโมบโลภมาก สมคบกับชาวต่างชาติ ทำให้ฮุยจง(พระนามฮ่องเต้ในขณะนั้น)หลงระเริง เสพย์สุขแต่ในพระราชวัง จูเก๋อเซียนเซิงมีอุปสรรคจากการโดนขัดขวางจากเหล่ากังฉิน เสนอฎีกาหลายครั้งแต่ไม่ได้รับการช่วงใช้ ต้องอยู่ต่อหน้าพระพักตร์ขณะที่ฮ่องเต้มีพระทัยเบิกบาน ชี้แนะโดยซ่อนเร้นไปในคำพูด ฮ่องเต้ที่เชื่อในเรื่องเทพเจ้า มีครั้งหนึ่งเกิดความประหลาดใจขึ้นมา จึงได้ตรัสถามจูเก๋อเซียนเซิง ‘ปีศาจกลัวอะไร’ จูเก๋อเซียนเซิงตอบโดยไม่ต้องลังเลแม้แต่น้อย ‘ ในหมู่ราษฎรมีคำกล่าวกันว่า ปีศาจกลัวคัมภีร์อี้จิง กลัวไม้ต้นท้อ กลัวไฟ กลัวเลือดจากนิ้วของคน กลัวแพรแดง กระดาษแดง ผ้าแดง กลัวยันต์แปดทิศ และก็กลัวเจิ้งเจี้ยน‘ ฮ่องเต้จึงตรัสถาม ‘เจิ้งเจี้ยนคือผู้ใด เจิ้น(คำเรียกตนเองของฮ่องเต้)ไม่เคยได้ยินมาก่อน’ จูเก๋อเซียนเซิงก็ตอบว่า ‘เจิ้งเจี้ยนคือหมอดูผู้มีชื่อเสียงในสมัยราชวงศ์ถัง เชี่ยวชาญการขับไล่ปีศาจ ขอเพียงแต่ปีศาจเห็นชื่อของเขาก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้’ คนโบราณมีคำกล่าวว่า ความดีขับไล่ปีศาจไม่เข้าหู ภายหลังจึงเปลี่ยนคำพูดนำคำว่า เข้า(เจี้ยน) และคำว่า หู(เอ่อร์) มารวมกันเป็นคำใหม่ซึ่งมีความหมายว่าปีศาจตาย จูเก๋อเซียนเซิงพูดถึงตรงนี้ ก็พลันหยุดไป ไม่พูดต่อ ผ่านไปชั่วครู่ จึงถอนหายใจยาวครั้งหนึ่ง
“นิสัยที่พูดมาถึงครึ่งหนึ่งแล้วไม่พูดต่อไปช่างเหมือนกับเก๋อเซี่ย(คำยกย่องฝ่ายตรงข้าม) มิผิด”
“อย่าได้พูดนอกเรื่อง ดังนั้นฮุยจงจึงตรัสถาม ‘เซียนเซิงถอนหายใจด้วยเรื่องอันใด’ จูเก๋อจึงกล่าวว่า ‘ เจิ้งเจี้ยนเชี่ยวชาญการจับปีศาจ แต่ก็ยากที่จะปราบปีศาจที่แขวนคอตายและต้องการหาคนมาตายแทน’ ฮ่องเต้ฟังแล้วจึงเกิดความประหลาดใจ ทั้งถามว่าเพราะเหตุใด จูเก๋อก็ตอบว่า ‘ก่อนที่ปีศาจที่แขวนคอตายจะหาคนตายแทน มักที่จะหลอกให้ผู้คนไปดูทิวทัศน์ลวงตาที่นอกหน้าต่าง เมื่อผู้คนคิดว่าจริง และยื่นหัวออกไปดู ก็จะถูกเชือกแขวนลงมาห้อยคอ ทำให้ต้องเสียชีวิตไป’ ฮ่องเต้จ้าวจี๋ เมื่อแรกทีฟังแล้วไม่เข้าใจ แต่ภายหลังเมื่อขบคิดไปครู่หนึ่ง ก็เริ่มเกิดความสงสัยต่อตัวไช่จิง ภายหลังจากตรวจสอบ จึงได้รู้ความจริงจากผู้ตรวจการฮว๋ายหนาน จึงมีพระราชโองการให้ปลดไช่จิงออกจากตำแหน่ง
“ปลดแล้วมีประโยชน์อันใด เวลาผ่านไปไม่นาน จ้าวจี๋ก็เรียกตัวไช่จิงกลับมารับใช้อีกครา นี่นับว่าต้องการใกล้ชิดคนต่ำช้าจริงๆ”
“จูเก๋อเซียนเซิงไม่เพียงแต่จัดการเรื่องในราชสำนัก ยังสามารถรับมือกับบุคคลที่มีนิสัยแปลกประหลาดอีกด้วย ในเวลานั้น เปี้ยนจิง(คายเฟิง)มีผู้เยี่ยมยุทธ์อยู่ผู้หนึ่ง แต่เป็นคนที่มีนิสัยโง่และทึ่ม”
“นั่นก็แย่แล้ว ทั้งโง่ทั้งทึ่ม ไหนเลยจะประสบความสำเร็จ เพียงกลัวแต่ว่าจะโง่ ขอเพียงไม่โง่ก็มีประโยชน์แล้ว สามารถช่วยผู้อื่นและช่วยตนเอง การก่อความยุ่งยากให้คนอื่นหรือตนเองล้วนอาศัยความคิดเพียงวูบเดียว”
“ใช่แล้ว ผู้เยี่ยมยุทธ์ท่านนั้นชื่อว่า เหลยตุ้น เชี่ยวชาญการใช้ง้าว วรยุทธ์สูงส่งเยี่ยมยอด ขอเพียงผู้อื่นไม่ไปรุกรานเขา เขาก็จะไม่รุกรานผู้อื่นเช่นกัน แต่ทว่าหากมีผู้ใดมารุกรานเขา เขาก็จะทำให้ฝ่ายตรงข้ามรู้จำคำว่า อยุ่ไม่ได้ตายไม่เป็นทีเดียว มีอยู่วันหนึ่ง เขาฝันเห็นคนคนหนึ่ง ดูถูกเขา ด่าเขา ทั้งถ่มน้ำลายใส่หน้าเขา ภายหลังจากที่เหลยตุ้นตื่นขึ้นมา จึงลากง้าวของตนออกเดินตามหาคนที่ตนพบในความฝัน คนอื่นแนะนำให้เขาเลิกรา เขาก็กล่าวว่า ‘ในชีวิตนี้ของข้าพเจ้า ไม่เคยถูกดูถูกเช่นนี้ ทั้งยังกล้าถ่มน้ำลายใส่หน้าข้าพเจ้า ไม่ฆ่าคนผู้นี้ ข้าพเจ้าสาบานไม่ขอเป็นผู้เป็นคน’ ดังนั้นแม้แต่ข้าวปลาก็ไม่กิน นอนก็ไม่นอน ทุกวันล้วนไปเสาะหาสถานที่ที่ตนเห็นในความฝัน เพื่อท้าประลองกับคนที่ดูถูกตน”
“โง่เง่าจริงๆ”
“ทุกคนล้วนแนะนำ ห้ามปรามเขา แต่เขากลับไม่ฟัง ทั้งยังประกาศว่าจะฆ่าคนที่มาห้ามตนเอง ทั้งประกาศว่าถ้าล้างอายไม่ได้ ก็ขอยอมเชือดคอตาย เมื่อจูเก๋อเซียนเซิงได้ยินเรื่องนี้เข้า ก็ถือกระบี่ไปยังที่ที่เขาเฝ้ารออยู่ ไปยืนข้างเขา ไม่พูดแม้แต่คำเดียว ก็ถ่มน้ำลายใส่ท้องฟ้า น้ำลายนั้นก็ตกกลับมารดที่หน้าของเขา จูเก๋อเซียนเซิงไม่ได้เช็ดออก เพียงแต่ใช้นิ้วชี้ฟ้า แกว่งกระบี่และด่าว่า ‘เป็นผู้ใดถ่มน้ำลายใส่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าไม่ฆ่ามัน สาบานไม่ขอเลิกรา’ เหลยตุ้นที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้จึงกล่าวด้วยความประหลาดใจไปว่า ‘นั่นเป็นน้ำลายของท่านเอง’ จูเก๋อเซียนเซิงจึงกล่าวด้วยความโกรธว่า ‘นี่นับเป็นอย่างไรได้ ข้าพเจ้าถึงอย่างไรก็นับว่าเป็นคน แต่ท่านสิเป็นเพียงแต่ความฝันเท่านั้น’ ประโยคนี้เมื่อกล่าวออกมา ก็ทำให้เหลยตุ้นตื่นจากความฝัน รีบคุกเข่าลงที่หน้าของจูเก๋อเซียนเซิง และกล่าวขอบคุณพระคุณจูเก๋อเซียนเซิงที่ช่วยชี้แนะ”
“นี่นับเป็นตัวโง่งมที่น่ารักไม่น้อย”
“จูเก๋อเซียนเซิงเป็นผู้มีความสุขุมอย่างยิ่ง มีครั้งหนึ่งนำทหารออกต้านทานกองทัพเหลียว หยวนสือซานเสี่ยน(ง้วนจับซาหัง) มีความเห็นว่าให้นำทัพรุกหน้าเข้าขับไล่ข้าศึกเสียเลย แต่จูเก๋อเซียนเซิงมีความเห็นว่ายังไม่ถึงเวลาไม่ควรบุ่มบ่าม หยวนสือซานเสี่ยนกล่าวด้วยความโกรธว่า ‘ข้าพเจ้าจัดกำลังทหารล้วนไม่คำนึงถึงความเป็นตาย ขอเพียงให้กล้าหาญรู้จักรบไปข้างหน้าก็พอ การรบขอเพียงมีกำลังขวัญก็สามารถที่จะเอาชัยข้าศึกได้ ข้าพเจ้าฆ่าศัตรูดุจดั่งจู่ที่เข้าบุกจี๋จงหลิว ผู้ที่ไม่สามารถขับไล่ข้าศึกมีมากมาย ท่านนำทัพลังเลไม่เด็ดขาด หดหัวหดหาง ก็ยากที่จะสร้างความดีความชอบ ยากสำเร็จการใหญ่’ จูเก๋อเซียนเซิงก็ตอบด้วยเสียงอันราบเรียบว่า ‘ถ้าเป็นข้าพเจ้าคนเดียว แน่นอนไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงความเป็นตาย ไร้ห่วงไร้กังวล แต่ทว่าในขณะนี้ข้าพเจ้านำทัพทหารถึงสิบหมื่น ต้องทำการรอบคอบ วางแผนแล้วค่อยเคลื่อนไหว’ ทั้งยังคงไม่บุ่มบ่ามเคลื่อนทัพ รักษากำลังหลัก เมื่อกองทัพของหยวนสือซานเสี่ยนโดนล้อม จูเก๋อเซียนเซิงจึงยอมเคลื่อนทัพเข้าช่วงเหลือ แก้ไขสถานการณ์ สังหารข้าศึกไม่เว้นแม้แต่คนเดียว”
“นับว่าจูเก๋อเซียนเซิงไม่ได้กำเนิดผิดตระกูลจริงๆ”
“ยังมีอีกครั้งหนึ่ง จูเก๋อเซียนเซิงและเหล่าพี่น้องชาติทหารอีก 81 คน ถูกกองทัพข้าศึกโอบล้อม ทุกคนล้วนเกิดความหวาดกลัว ไม่รู้เป็นตายร้ายดี จูเก๋อเซียนเซิงจึงหยิบเหรียญขึ้นมาเหรียญหนึ่งและกล่าวว่า ‘ดูลิขิตของสวรรค์เถิด ถ้าด้านเหรีญที่มีคำว่า เซิ่งซ่งทงเป่า(เงินของราชวงศ์ซ่งใช้ได้ทั่วไป) พลิกหงายอยู่ด้านบน ก็หมายความว่าเราจะสามารถพลิกสถานการณ์ร้ายให้กลายเป็นดีได้ และสุดท้ายจะได้รับชัยชนะ’ จากนั้นจึงโยนเหรียญขึ้นฟ้า ปรากฏว่า คำว่าเซิ่งซ่งทงเป่าหงายอยู่ด้านบนจริงๆ ทำให้กำลังใจของทุกคนดีขึ้น ร่วมแรงร่วมใจฝ่าวงล้อมออกไป สังหารข้าศึก ได้รับชัยชนะในที่สุด ภายหลังทุกคนจึงกล่าวว่า ‘นี่เป็นลิขิตของสวรรค์ให้พวกเราต้องชนะ’ จูเก๋อเซียนเซิงก็ยิ้ม และหยิบเหรียญนั้นให้ทุกคนดู จึงค่อยรู้ว่า เดิมทีเหรียญนั้น ทั้งหน้าหลัง 2 ด้าน ล้วนเป็นคำว่า เซิ่งซ่งทงเป่า”

โดย: เย่กูเฉิง - 10/12/2002 23:06

จากคุณ : ปาฟงหัน - [ 24 เม.ย. 51 18:38:41 ]