ความคิดเห็นที่ 1 ข้อมูลสำคัญที่สุดที่ต้องหาก็คือ ต้องรู้ว่า คนที่มีอำนาจตัดสินใจพิจารณารับเรื่องแนวที่คุณเขียน ชื่ออะไร email อะไร เบอร์โทรศํพท์อะไร ที่อยู่อะไร วิธีหาก็คือลองเข้าไปในเว็บสำนักพิมพ์ต่างๆ (หาจาก google ก็ได้) แล้วขยันอ่านดูว่าจะต้องส่งต้นฉบับเขียนในรูปแบบไหน (จัดหน้าอย่างไร ตัวอักษรขนาดไหน) เป็น soft copy (เป็น file)  หรือเป็น hard copy (พิมพ์ออกมา)  ส่งเป็น email หรือ snail mail (ทางไปรษณีย์) ...ซึ่งหลักการเหล่านี้ แต่ละสำนักพิมพ์จะกำหนดไว้แตกต่างกัน ลองส่งไปทาง email หรือ snail mail ก่อน แล้วรอดู  ถ้าสำนักพิมพ์ไม่ตอบกลับมา ให้ดำเนินการดังต่อไปนี้ 1. เดินเข้าไปในสำนักพิมพ์แล้วขอพบบรรณาธิการบริหาร (ถ้าใจกล้าๆและมีวาทะศิลป์ในการพูดจาตลกๆให้คนไม่รู้จัก กลายเป็นมิตรได้นะ ก็ลองวิธีนี้ดู คนก่งๆแบบนี้จะฝ่าด่านอรหันต์ได้ เช่นลิ่วล้อบอกผู้บริหารไม่ว่าง แต่เขามีวิธีพูดเพื่อแหกด่านเข้าไปจนได้) 2. ถ้าไม่มั่นใจตัวเองว่าจะดำเนินการตามข้อ 1. ได้ ก็ให้ ใช้ google หรือค้นข้อมูลจากข่าวสังคม หรือดูที่ตัวของหนังสือ ของสำนักพิมพ์ต่างๆ ว่าใครเป็นบรรณาธิการบริหาร หรือผู้บริหารระดับสูง ชื่ออะไร?  ถ้าเจอเบอร์โทรศัพท์ ก็ลองโทรไปติดต่อ ถ้าไม่เจอ ก็ลองจ่าหน้าซองใหม่ ส่งถึงเขาอีกรอบ หรือไม่ก็เปิดสมุดโทรศัพท์หาที่อยู่บ้านเขา แล้วส่งตัวอย่างงานเขียนไปที่บ้านเขาเลย 3. วิธีสุดท้ายนี้เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดที่เราใช้ นั่นก็คือ หาเพื่อนฝูงที่ทำงานอยู่ในสำนักพิมพ์ และให้เพื่อนติดต่อบรรณาธิการบริหาร หรือผู้บริหารรายอื่น แล้วบอกเขาว่าเราอยากเขียนหนังสือ แล้วขออนุญาตว่า ให้เราติดต่อไปจะได้ไหม   วิธีการสุดท้ายเป็นวิธีการที่ง่ายที่สุด และผู้คนใช้กันเยอะที่สุด และได้ผลมากที่สุด ซึ่งหลายๆคนใช้กัน แต่ต่างคนต่างก็อายไม่ยอมบอก เนื่องจากเกรงว่าคนอื่นจะหาว่า "ไม่เก่ง" ก็ปิดบังไว้ แล้วไปเขียนตามเว็บบอกว่า ติดต่อได้ทางเว็บสำนักพิมพ์ ซึ่งจริงก็มี แต่ส่วนใหญ่ไม่จริง แต่เราซื่อตรง เรารู้ว่าเราไม่เก่งจริง เราได้งานสำนักพิมพ์เพราะเพื่อนฝูงแนะนำไป เราก็เลยบอกคุณไปตรงๆเลย โดยไม่เสแสร้งแต่อย่างใด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าติดต่อเองจะไม่ได้นะ "มันคงได้หรอก แต่มันก็ไม่ง่ายนักนะ" แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 51 15:05:16 จากคุณ : tansy (iwrite4u) - [ วันฉัตรมงคล 15:02:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ้อลืมบอกไปนะว่าอีกวิธีหนึ่งที่เสี่ยงลงทุนหน่อยแต่ได้ผล  นั่นก็คือหมั่นอ่านข่าวการฝึกอบรมของสำนักพิมพ์  บางทีจะมีการฝึกอบรมการเขียน การแปล การเป็นบรรณาธิการต้นฉบับ หรืออะไรทำนองนั้นนะ เรื่องตลกก็คือว่าเพื่อนเราคนหนึ่งเห็นโฆษณาฝึกอบรมของสำนักพิมพ์เขาก็ไปสมัครรับการฝึกอบรมเล่นๆ (ยอมเสียเงิน)  ทั้งๆที่เขามีเงินเหลือใช้ไม่ต้องทำงานอะไรก็อยู่ได้สบายๆ  แค่เข้าไปอบรมสนุกๆเล่นๆ  พอเข้าไปแล้วนะ ความมีเสนห์ของเขาน่ะ เขาไปพูดอะไรก็โปรยเสน่ห์ไว้ จนรู้จักผู้บริหารในสำนักพิมพ์แบบเป็นเพื่อนตั้งหลายคนแน่ะ แต่พออบรมเสร็จแล้วเขาก็ไม่ได้ทำงานให้สำนักพิมพ์นั้นแต่อย่างใด  และอยู่ดีๆเขารู้ว่าเราตกงาน และกำลังหางานแปลหนังสือทำ เพื่อนคนนี้ก็เลยลากเราเข้าไปรับการอบรม (คราวถัดไปอบรมฟรี แต่ตอนเพื่อนเราไปอบรมเสียเงิน) และลากเราไปรู้จักกับผู้บริหาร เราก็เลยได้งานมาทำ .... เราเลยแนะนำว่า บางทีถ้าคุณยอมเสียเงินเข้าไปฝึกอบรมหลักสูตรอะไรบางอย่างที่สำนักพิมพ์จัดขึ้นนะ อาจเป็นการเปิดโอกาสให้กับคุณบ้างก็ได้ จากคุณ : tansy (iwrite4u) - [ วันฉัตรมงคล 15:18:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 การเขียนหนังสือวิชาการขาย ถ้าเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยอยู่แล้ว ก็ติดต่อผ่านสำนักพิมพ์ของมหาวิทยาลัยนั้นๆ ได้เลย ซึ่งก่อนที่มหาวิทยาลัยจะพิมพ์ให้ จะมีการส่งให้ผู้เชี่ยวชาญในสาขาที่เราเขียนอ่านก่อน จากนั้นจะมีการรับรองและทางมหาวิทยาลัยจะทำการขอ ISBN ให้ แล้วส่งหนังสือของเราไปวางขายตามศูนย์หนังสือต่างๆ ลองสอบถามดูจากสำนักมาตรฐานวิชาการ ของมหาวิทยาลัยก็ได้ จะมีรายละเอียดบอกไว้ จากคุณ : บ้านนอกตั้งแต่เกิด - [ วันฉัตรมงคล 22:56:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้ามีคุณวุฒิที่น่าเชื่อถือ + เนื้อหางานดี โอกาสก็จะง่ายเป็นเงาตามตัว จากคุณ : โจโฉ (joechou) - [ 6 พ.ค. 51 14:23:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอ่อ ถ้าเป็นอาจารย์มหาลัย ก็คงง่ายอย่างที่ คคห 3 บอก ...เอ่อ เราก็เพิ่งรู้ข้อมูลเนี้ยนี่เองน่ะ... แต่ถ้าไม่ใช่อาจารย์ก็อาจต้องลองหลายๆวิธีอย่างที่เราเคยลองมา  และความสำเร็จบางที มันก็เป็นที่จังหวะหรือโชคด้วยว่าจะติดต่อสำเร็จหรือเปล่า เลยจะมาเล่าประสบการณ์ให้ฟังต่อ ยกตัวอย่างเช่น เราเคยดูทีวีเกี่ยวกับชีวิตของแม่ช้อย นางรำ หรือคุณ สันติ เศวตวิมล บรรณาธิการใหญ่ (เขาให้สัมภาษณ์) แล้วอยู่ดีๆ เรานึกอะไรก็ไม่รู้ เช้าวันต่อไป เราโทรไปหาเขา  เราบอกว่า อยากเขียนบทความเรื่อง Macrobiotics ส่งไปพิมพ์ในหนังสือเขา  รู้สึกจะเป็นหนังสือเรื่อง "ชีวิตต้องสู้"  (เราจดเบอร์โทรศัพท์จากหนังสือ "ชีวิตต้องสู้" นี่หละ)  เราถามเขาว่าสนใจอยากได้บทความเราหรือไม่  เขาใจดีมากๆเลย ยอมรับโทรศัพท์เรา แล้วตอบเราว่า "สนใจครับ ส่งมาได้เลย" แถมยังคุยกันสนุกๆตั้งนาน...  เผอิญช่วงนั้นเรามัวแต่แปลเอกสารยุ่งๆ แล้วก็พยามแก้ปัญหาส่วนตัวบางอย่าง จนงงไม่รู้ว่าจะทำอะไรก่อน ทำอะไรหลัง ก็เลยลืมเขียนบทความส่งเขาจนถึงทุกวันนี้  ก็เลยพลาดโอกาสไป อีกครั้งหนึ่ง เราเคยคิดจะส่งบทความเรื่องเพศศึกษา ไปให้หนังสือ "คู่สร้างคู่สม" แต่หาเบอร์โทรศัพท์บนหนังสือไม่เจอ (สมัยนั้นไม่มีเบอร์โทรศัพท์ แต่ไม่รู้สมัยนี้มีหรือยัง)  เราเลยเปิดสมุดโทรศัพท์หาชื่อ "ดำรง พุฒตาล" ....แต่ข้อมูลที่เราพบ  มันทำให้เรามึนหัวสุดๆ งงงวยสุดๆเลย ...เนื่องจาก คุณดำรง พุฒตาล ในขณะนั้น มีหมายเลขโทรศัพท์มากเกินร้อยกว่าหมายเลข...เราเลยไม่รู้จะโทรไปเบอร์ไหน แล้วล้มเลิกความคิดไปเลย ....555+++ จากคุณ : tansy (iwrite4u) - [ 7 พ.ค. 51 06:23:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อีกครั้งหนึ่งที่เราพยายามจะส่งบทความบางอย่างไปที่หนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งแต่จะเป็นบทความแบบไหนและหนังสือพิมพ์ฉบับไหนต้องขอไม่เปิดเผย เพราะกลัวเขามาอ่านเจอเข้า แล้วตีความผิด หาว่าเราหมิ่นประมาทเขา ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องจริง เราส่งบทความดังกล่าวไปทางไปรษณีย์เรียบร้อยแล้ว และรอเกิน 3 เดือน ก็ยังไม่ได้รับการตอบกลับ  จึงโทรไปตามเรื่อง ขอพูดกับบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ฉบับนั้น  เราฝันว่าจะเจอบรรณาธิการที่น่ารักคล้ายๆ คุณ สันติ เศวตวิมล อีก แต่ก็ต้องผิดหวัง ที่เจออะไรที่ไม่ค่อยจะดีนัก บรรณาธิการไม่ยอมรับสาย มีแต่ลูกน้องรับสาย  เราถามคนรับสายว่า ได้รับบทความเราหรือเปล่า? เธอตอบว่า "ได้รับค่ะ"  เราก็ถามต่อไปว่า "มีสิทธิ์ได้ลงตีพิมพ์หรือไม่?"  เธอตอบว่า "ได้ตีพิมพ์ทุกเรื่องหละค่ะ แต่ต้องรอ ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะถึงคิว นะคะ" เรารออีก 3 เดือน รวมเป็น 6 เดือน ก็ยังไม่ได้รับการตอบกลับ เราเลยโทรไปอีกรอบ  แล้วก็เจอพนักงานรับโทรศัพท์ผู้หญิงคนเดิม   เราก็ทวงถามเหมือนเดิม  คราวนี้ เธอตอบเรามาว่า "รับรองว่าบทความของคุณได้รับการตีพิมพ์แน่ๆค่ะ แต่จะไม่มีค่าตอบแทนให้นะคะ ถือว่าเป็นวิทยาทานค่ะ เพราะทุกคนที่เขียนบทความส่งมายังหนังสือพิมพ์เรา ก็ไม่ได้รับค่าเรื่องกันทั้งนั้นหละค่ะ" เธอใช้กลยุทธ์ที่เป็นไม้ตายกำจัดเราได้ผล  เพราะว่าเราไม่ได้โทรกลับไปที่หนังสือพิมพ์แห่งนั้นอีกเลย อีกไม่นานเราก็สังเกตเห็นว่า หนังสือพิมพ์ฉบับนั้น รับบทความประเภทเดียวกับที่เราส่งไป แต่รับจากคนอื่น แล้วตีพิมพ์อย่างต่อเนื่อง (มาจนถึงทุกวันนี้) ซึ่งเราก็ดูๆแล้วก็ไม่เห็นว่าบทความเราจะด้อยกว่าของเขาเลยแม้แต่นิดเลย เราไม่อยากเข้าข้างตัวเอง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่า บทความของเราดีกว่าของเขาหลายเท่าเลย... เราก็เลยสงสัยตะหงิดๆว่านักเขียนคนนี้ไม่ได้ค่าเรื่องจริงๆหรือเปล่า เราเคยเห็นนักเขียนคนนี้แว่บเข้ามาเป็นครั้งคราวใน pantip เพื่อโปรโมทตัวเขาเอง แต่ก็ไม่มีใครสนใจเขามากนัก  เราเกิดอาการคันปากมากๆ อยากจะถามเขาเรื่องค่าตอบแทน แต่ก็ไม่กล้าถาม เพราะกลัวมีปัญหา  กลัวเขาหาว่าเราอิจฉาเขา แล้วทะเลาะกัน แต่จริงๆแล้วนะ เราแค่อยากรู้ว่า เขาไม่ได้ค่าเรื่องจริงๆหรือ? ไม่ถึงกับจะละลาบละล้วงถามว่า เขาได้ค่าเรื่องเป็นเงินเท่าไหร่หรอกน่ะ ต่อมาเราเผอิญรู้จักกับซือเจ๊ใหญ่ ที่เป็นหนอนหนังสือ และคลุกคลีกับวงการหนังสือมาหลายสิบปี  เราถามซือเจ๊ว่า นักเขียนคนนั้น ที่ได้เขียนบทความชนิดเดียวกับที่เราส่งไป แล้วบทความเขาลงหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นอย่างต่อเนื่อง เขาได้หรือไม่ได้ค่าเรื่อง?  ซือเจ๊ตอบเราว่า "ดูจากระดับยอดขายของหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นแล้ว ค่าเรื่องบทความประเภทนั้น (ถ้าเป็นอัตราปัจจุบัน) น่าจะอยู่ที่ วันละประมาณหมื่นบาท! ...แต่หนังสือพิมพ์จะไม่รับบทความที่ใครส่งไปทั้งนั้น... หนังสือพิมพ์จะไปเชิญคนที่เขารู้จัก หรือคนที่มีชื่อเสียงมาเขียนบทความประเภทนี้..."   เอวังก็มีประการฉนี้แล... แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 51 22:28:02 แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 51 06:55:00 จากคุณ : tansy (iwrite4u) - [ 7 พ.ค. 51 06:49:34 ]