ความคิดเห็นที่ 1 นิยายอาถรรพ์นะครับ ผู้ที่โพสและอ่านจะโดนภัยมืดไม่รู้ตัว จากคุณ : กระบี่แสวงรัก - [ 6 พ.ค. 51 00:00:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 1 ไคว่ไจเฟิง ในที่สุดเขาก็พบพานยอดฝีมือ!! ขณะที่เขาก้มลงดื่มน้ำในลำธาร พลันพบว่าบนผิวน้ำเคลือบคลุมไว้ด้วยสีสันที่ผิดแผกไปจากปกติ ซึ่งหากมองผ่านแสงแดดจึงจะพบเห็นความผิดปกติ แต่ตอนนี้ท้องฟ้ายังคงมืดครึ้ม หากทว่าดวงตาของเขากลับเปล่งประกายเจิดจ้า เขายังพบอีกว่าในลำธารไม่มีปลา ไม่มีกุ้ง ไม่มีหอย ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเหลืออยู่ ซึ่งทุกคราที่เขาต้องการดื่มน้ำ ล้วนพบว่าบนผิวน้ำจะปกคลุมไว้ด้วยพิษที่สามารถคร่าชีวิตได้ตลอดเวลา หิมะปกคลุมไปทั่วยอดเขา ความหนาวเย็นที่เสียดแทงแม้ปลายนิ้ว เขาเคยคิดที่จะก่อกองไฟ แต่ทุกครั้งที่เขาคิดจะกระทำ พลันพบว่าหลังจากที่เปลวไฟถูกจุดขึ้น ในประกายไฟจะปะปนไปด้วยควันพิษ ทุกคราที่จุดไฟ ก็จะปรากฏควันที่สามารถคร่าชีวิตของเขาไปได้ เขาไม่กล้าที่จะดื่มน้ำอีก และจำต้องดับไฟ ไม่ว่าในน้ำในไฟ ล้วนถูกคนแพร่พิษ อีกทั้งยังเป็นพิษ “ไคว่ไจเฟิง” พิษร้ายแรงซึ่งหายสาบสูญไปจากยุทธภพเป็นเวลานานกว่าเจ็ดสิบปี พิษชนิดนี้มิเพียงแพร่กระจายไปกับสายลม พบน้ำก็สามารถแปรสภาพ หากท่านทานเข้าไปย่อมต้องสิ้นลมหายใจ พบความร้อนก็สามารถระเบิดออก คนที่แพร่พิษนี้ได้ย่อมต้องเป็นยอดฝีมือทางด้านพิษอย่างแน่นอน เขาไม่ได้พบยอดฝีมือเช่นนี้มานานแล้ว!! ‘อย่าได้บีบบังคับข้าอีก’ เหวยชิงชิงชิงคิด เขาทราบว่าเป็นผู้ใดแพร่พิษ จางโหวแห่งไหวอิน หากนี่ไม่ใช่ความคิดของท่าน ยังมีผู้ใดสามารถช่วงใช้ปู๋ไฮว่เหอซ่าง (หลวงจีนไม่ชั่ว) มาลงมือได้ ถือกำเนิดจากรากเดียวกัน ไยต้องเร่งเผาผลาญกันเยี่ยงนี้ ท่านไม่อนุญาตให้ข้าพเจ้ามีชีวิตสืบต่อ ต้องการให้ข้าพเจ้าแบกหม้อก้นดำ ไม่ต้องการให้ข้าพเจ้ามีทางรอด ถ้าเช่นนั้นข้าพเจ้าก็จำต้องกลับไปเสี่ยงชีวิตกับท่านแล้ว เหวยชิงชิงชิงตัดสินใจ ไม่หนีต่อไปอีก เขาต้องการที่จะทวงถามความเป็นธรรมจากจางโหว ว่าเหตุไฉนจึงต้องบีบบังคับเขาให้เข้าสู่จุดอับ หากถึงคราจำเป็น เขาก็ไม่เสียดายที่จะเสี่ยงชีวิตกับจางโหว ที่เขาคาดไม่ถึงก็คือ การเดินทางเขาในครานี้ แทบจะคร่าชีวิตของบุรุษชาติอาชาไนยสองคนและโฉมสะคราญอีกผู้หนึ่งไป .. เหวยชิงชิงชิงและจางโหว แท้จริงแล้วถือกำเนิดจากสำนักเดียวกัน จางโหว เมื่อวิจารณ์ถึงศักดิ์ฐานะ เขานับได้ว่าเป็นศิษย์ผู้พี่ของเหวยชิงชิงชิง แม้ว่าทั้งสองคนจะเป็นศิษย์รุ่นที่เจ็ดแห่งสำนักจ่านจิงถัง แต่ทั้งสองคนกลับมิได้ร่ำเรียนวิชาพร้อมกัน อาจารย์ของจางโหวก็คือ สุยเฟิงปู้อี้ (ลิขิตคล้อยลม) หลงไป่เชียน เป็นเจ้าสำนักจ่านจิงถังในยุคที่รุ่งเรืองที่สุด ทรงอิทธิพลในยุทธภพมากที่สุด แต่ไม่เคยที่จะสนใจซื่อซือตี้ (ศิษย์น้องคนที่สี่) ของเขา หลินเฟิงปู้เจิ้น (ค่ายกลประชิดลม) ติงอวี้เฟิง ซึ่งเอาแต่ฝึกยุทธ์อย่างงมงายทั้งวัน ภายหลัง ติงอวี้เฟิงได้ปลีกตัวไปจากสำนักจ่านจิงถัง อบรมศิษย์อย่างเงียบๆ น้อยครั้งที่จะติดต่อกับศิษย์ผู้พี่หลงไป่เชียนซึ่งเป็นเจ้าสำนัก แน่นอน เหวยชิงชิงชิงย่อมน้อยครั้งที่จะมีโอกาสได้พบกับศิษย์ผู้พี่ จางโหวแห่งไหวอินผู้อาศัยวิชาเฟิงเตาซวงเจี้ยน (ดาบวายุกระบี่น้ำค้าง) หนึ่งพันหนึ่งกระบวนท่าพิชิตแผ่นดินโดยไร้ผู้ต่อต้าน เมื่อติงอวี้เฟิงและหลงไป่เชียนต่างลาโลกไปตามกัน นี่คงเป็นเรื่องเดียวในชีวิตของติงอวี้เฟิงที่ได้ก้าวหน้าไปก่อนหลงไป่เชียน หลังจากที่ติงอวี้เฟิงเสียชีวิตไปหนึ่งปี หลงไป่เชียนก็ลาโลกตามไปเช่นกัน ติงอวี้เฟิงแม้ลาโลกไปก็ยังคงจากไปอย่างสงบสุข ในสำนักจ่านจิงถังไม่มีผู้ใดมาไว้อาลัยแม้แต่ผู้เดียว ได้ยินว่าไม่รู้แม้กระทั่งเรื่องการเสียชีวิตของติงอวี้เฟิง ทว่าหลงไป่เชียนกลับมีงานศพที่ยิ่งใหญ่สมเกียรติเจ้าสำนัก วีรบุรุษผู้กล้าแทบทุกทิศทางล้วนรุดมาร่วมงาน ทางหนึ่งเพื่อมาไว้อาลัยแก่ผู้จากไป ขณะเดียวกันก็มาแสดงความยินดีต่อจางโหวแห่งไหวอินซึ่งได้กลายเป็นเจ้าสำนักคนใหม่ของสำนักจ่านจิงถัง เหวยชิงชิงชิงเพียงไปร่วมไว้อาลัย แต่ไม่ได้ไปร่วมแสดงความยินดี เขาไม่คุ้นเคยพิธีการ เขาไม่ชอบพิธีการเท่าใดนัก เขาไปอย่างเงียบเชียบ จุดเทียนอย่างสงบ จากไปโดยไม่กล่าววาจากับผู้ใด ขั้นตอนทั้งหมด มีเพียงโฉมสะคราญผู้หนึ่งที่พบเห็น ขณะเดียวกันเหวยชิงชิงชิงก็เพียงสังเกตเห็นโฉมสะคราญผู้นี้เท่านั้น แม้ว่าจะเป็นชั่วเวลาเพียงพริบตา แต่ก็ทำให้เขาไม่อาจลืมเลือนโฉมสะคราญผู้นี้ไปได้ ครั้งนั้น เขาไปไว้อาลัย แต่ไม่ได้พบกับจางโหวแห่งไหวอิน เพราะในขณะนั้น จางโหวแห่งไหวอินดุจตะวันยามเที่ยง มีชื่อเสียงสะท้านยุทธภพ นับตั้งแต่เตาปาซ่างเหยินก่อตั้งสำนักจ่านจิงถังมาถึงปัจจุบันเป็นรุ่นที่เจ็ด มีเพียงจางโหวแห่งไหวอินแต่เพียงผู้เดียวที่ฝึกวิชาเฟิงเตาซวงเจี้ยน (ดาบวายุกระบี่น้ำค้าง) ทั้งหนึ่งพันหนึ่งกระบวนท่าได้สำเร็จ อีกทั้งยังได้ทำการแก้ไขปรับปรุงข้อบกพร่องต่างๆ จนวิชานี้สมบูรณ์พร้อม ด้วยความสามารถนี้ ทำให้จางโหวมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่ว ไม่เป็นรองผู้ใด ฮูหยินของเขาก็เป็นวีรสตรีซึ่งกำเนิดจากสำนักที่มีชื่อเสียงเช่นกัน ร่ำลือกันว่าเป็นโฉมสะคราญ ซึ่งเพียบพร้อมทั้งวรยุทธ์ ความสามารถและคุณธรรม หากจะมีข้อเสียเพียงหนึ่งเดียวก็คือ นับจนถึงบัดนี้แล้ว จางโหวยังไม่ได้ให้กำเนิดบุตรธิดา ส่วนอื่นล้วนต้องนับว่าสมบูรณ์พร้อมจริง ๆ เหวยชิงชิงชิงไม่ต้องการที่จะพบเขาในเวลานี้ เขาสงสัยว่าจางโหวได้ลืมไปแล้วว่ายังมีศิษย์น้องผู้นี้ จนกระทั่งชื่อเสียงของเหวยชิงชิงชิงค่อยๆ โด่งดังขึ้นจากการที่ เขาอาศัยกระบี่เดียวทลายสหพันธ์ กูหานเหมิง (สหพันธ์หนาวโดดเดี่ยว) ใช้ดาบเดียวสยบโยวหลิงสือซาน เอาชัยต่อสิบเจ็ดผู้อาวุโสของสมาคม ตัวเหล่าฮุ่ย(สมาคมอาวุโส) ได้ภายในคืนเดียว ขับไล่เก้าหัวหน้าตึกของเขาหานต้ง ในขณะที่เหวยชิงชิงชิงหาญสู้กับประมุขพรรค ฉวีหน่วนปัง เสว่ชิงหาน เหล่าชาวยุทธ์จึงได้ประจักษ์ถึงความสามารถที่แท้จริงของบุรุษผู้นี้ โดยเฉพาะการประลองกระบี่กับเพลงกระบี่ของอี้หลิวหลิวเจี้ยน (กระบี่ชั้นหนึ่ง) เสว่ชิงหาน ผู้มีเพลงกระบี่ที่บรรลุถึงขั้นสุดยอด ซึ่งในอดีต ฉางฉ่านต้าซือ ผู้ได้รับการยกย่องว่ายอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งฝ่ายอธรรม ท้าสู้กระบี่ชั้นหนึ่งถึงเจ็ดครั้ง ล้วนพ่ายแพ้อย่างอนาถทุกครา สูญเสียเวลาคิดวิธีทำลายเพลงกระบี่ยาวนานถึงสิบสี่ปี จนกระทั่งก่อนลาโลกไป จึงได้กล่าวออกมาว่า “มิอาจทำลาย” จากนั้นก็ลาโลกไป นับแต่นั้นเป็นต้นมา กระบี่ชั้นหนึ่งของเสว่ชิงหานก็ได้รับยกย่องว่าเป็น กระบี่มิอาจทำลายแต่ท้ายที่สุดกระบี่ชั้นหนึ่งก็ถูกเหวยชิงชิงชิงทำลาย เหวยชิงชิงชิงได้นำวิชาเฟิงเตาซวงเจี้ยนทั้งหนึ่งพันหนึ่งกระบวนท่ามาหลอมรวมเป็นกระบวนท่าเดียว กระบวนท่านี้เรียกว่า “ เชียนอี (พันหนึ่ง)” กระบวนท่านี้ก็คือการนำกระบวนท่าทั้งหนึ่งพันหนึ่งกระบวนท่ามาใช้ออกเป็นท่าไม้ตายกระบวนท่าเดียว กระบวนท่านี้สามารถทำลายกระบี่ชั้นหนึ่ง ทำให้เสว่ชิงหานต้องประสบกับความพ่ายแพ้ ผลการประลองในครั้งนี้ ทำให้เหวยชิงชิงชิงมีชื่อสะท้านแผ่นดิน ทำให้ทุกคนได้ทราบว่า หลายปีที่ผ่านมา ที่ติงอวี้เฟิงแห่งจ่านจิงถังซึ่งเก็บตัวฝึกวิชาอย่างสงบเงียบ ได้อบรมศิษย์ เหวยชิงชิงชิงขึ้นมาอีกผู้หนึ่ง ด้วยความมุ่งมั่นอันเด็ดเดี่ยว และสติปัญญาของทั้งสองอาจารย์ศิษย์ ทำให้สามารถหลอมรวมวิชาเฟิงเตาซวงเจี้ยนทั้งหนึ่งพันหนึ่งกระบวนท่ากลายเป็นกระบวนท่า “เชียนอี” ซึ่งมีเพียงกระบวนท่าเดียวได้สำเร็จ .. ทว่า เมื่อเทียบวรยุทธ์ของจางโหวกับวรยุทธ์ของเหวยชิงชิงชิงแล้วนั้น ผู้ใดจะสูงล้ำกว่ากัน กลับมิมีผู้ใดทราบได้ พวกเขาไม่เคยได้ประลองฝีมือกัน เพียงแต่ว่า ในด้านชื่อเสียงของจางโหวนั้นโด่งดังกว่า จางโหวเป็นเจ้าสำนักจ่านจิงถัง แห่งฝ่ายธรรมะ กุมอำนาจสิทธิ์ขาด มีฐานะที่สูงส่งในยุทธภพ ทั้งยังมีความสัมพันธ์กับฝ่ายราชสำนักและทางการ เหวยชิงชิงชิงกลับแตกต่างออกไป เขาเป็นเพียงคนพเนจรในยุทธภพ อาศัยอยู่โดดเดี่ยวลำพัง ทั้งยังมีคำร่ำลือกันว่าเขามีส่วนพัวพันในคดีปล้นฆ่าหลายคดี และเขาไม่เคยข้องแวะกับชนฝ่ายธรรมะ อีกทั้งยังเป็นคนพเนจร จึงได้รับการขนานนามว่าเป็น ยอดฝีมือฝ่ายอธรรม ในยามนี้ ยอดฝีมือฝ่ายอธรรมผู้นี้ เหวยชิงชิงชิง ต้องการที่จะลอบเข้าไปถ้ำเสือแดนมังกร “จ่านจิงถัง” ในยามค่ำคืน เขาต้องการไปสอบถามเจ้าสำนักหรือก็คือศิษย์ผู้พี่ของเขา จางโหว ว่าทำไมจึงต้องส่งคนไปไล่ล่าสังหารเขา ขณะที่หลบหนีจนอับจนไร้ซึ่งหนทาง เหวยชิงชิงชิงไม่ได้คิดแต่เพียงการตั้งรับเท่านั้น ทว่ายังคิดที่จะรุกกลับ เพื่อพลิกสถานการณ์อีกด้วย นอกจากถอนตัวจากยุทธภพ เขาไม่มีหนทางให้ถอยอีกแล้ว นี่นับเป็นโอกาสรุกกลับที่ดีที่สุด “เอาชีวิตรอดในจุดอับ” แม้ว่าอาจจะไม่สามารถรอดชีวิตกลับมาได้ ทว่าก็ยังสามารถรุกกลับได้สักครั้ง แต่สำหรับเหวยชิงชิงชิงแล้วนั้น นี่นับเป็นความรู้สึกที่น่าพึงพอใจยิ่งนัก ขอเพียงเขาพึงพอใจ ทั้งไม่ทำร้ายผู้ใด เขาก็จะทำ จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 07:36:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 2 จะบุกก็บุกให้ถึงที่สุด จะสู้ก็สู้จนถึงที่สุด เขาคิดไปยังสำนักจ่านจิงถัง เขาคิดจะส่งเทียบเข้าพบอย่างเปิดเผย ทว่าเขารู้ว่าการกระทำเช่นนั้นเป็นการกระทำที่เปล่าประโยชน์ เทียบของเขา เกรงว่าไม่ทันถึงมือของจางโหว ก็คงถูก ปู่เฟิงโซ่ว (เฒ่าคว้าลม) เจี่ยเหยียนเหลิ่ง ซึ่งเป็นผู้อาวุโสในสำนักสกัดไว้ก่อน หรือหากไม่เช่นนั้น แม้นับว่าส่งไปถึงมือของรองเจ้าสำนัก จางจวี้หยาง และกว่านซื่อ (ผู้ดูแลเรื่องราว) เฉินขู่เหลียน ก็ย่อมไม่อาจถูกส่งไปถึงมือของจางโหวเช่นกัน “ปู่เฟิงโซ่ว(เฒ่าคว้าลม)” เจี่ยเหยียนเหลิ่ง จะว่าไปแล้ว เขานับเป็นเอ้อร์ซือป๋อ (อาจารย์ลุงคนที่สอง) ของเหวยชิงชิงชิง เอ้อร์ซือป๋อผู้ดูแคลนพวกเขาสองอาจารย์ศิษย์ตลอดมา จางจวี้หยางเป็นน้องชายของจางโหว วรยุทธ์สูงเยี่ยม ศักดิ์ฐานะในสำนักจ่านจิงถังยามนี้ แทบจะเรียกได้ว่ากุมอำนาจสิทธิ์ขาด เรื่องราวทั้งหมดในสำนัก ล้วนถูกเขาและฮูหยินของเขา เฉินขู่เหลียน ซึ่งดำรงตำแหน่งกว่านซื่อ(ผู้ดูแลเรื่องราว) เป็นผู้ดูแลรับผิดชอบเรื่องราวทั้งหมด เหวยชิงชิงชิงทราบ ฆาตกรที่ลงมือแพร่พิษต่อเขา ก็คือ ไว่ซานถังถังจู่(ประมุขตึกไว่ซานถัง) ปู๋ไฮว่เหอซ่าง (หลวงจีนไม่ชั่ว) และ เน่ยซานถังถังจู่ (ประมุขตึกเน่ยซานถัง) ผิงลิ่งเฝิง เหตุใดจึงต้องทำร้ายข้า ? เหตุใดจึงต้องสังหารข้า ? เหตุใดจึงต้องบีบบังคับข้า ? หากต้องการทราบเหตุผลของเรื่องเหล่านี้ เขาจำต้องไปสำนักจ่านจิงถังด้วยตนเอง เขาต้องการที่จะทำความเข้าใจ เขาต้องการสอบถามให้แน่ชัด เพียงแต่หากบุกไปในลักษณะเช่นนี้ เกรงว่าจะเป็นเพียงการกระทำที่ไม่มีส่วนช่วยสถานการณ์ ดังนั้น เขาจึงได้เชื้อเชิญบุคคลสามคนมาเป็นพยาน ผู้หนึ่งคือ ซานซือป๋อ (อาจารย์ลุงคนที่สาม) จัวอิ่งโซ่ว (เฒ่าคว้าเงา) โหลวตู๋เมี่ยว ผู้หนึ่งคือรองประมุขพรรคต้าม่อพ่าย (พรรคทะเลทราย) เซี่ยวเทียนตู๋ ยังมีอีกผู้หนึ่งก็คือสหายสนิทของเขานาม ไช่กว้อฉี ซึ่งในยุทธจักรขนานนามเขาว่า เสี่ยวโหลวอีเย่ลาชุนอวี่ (หอน้อยชักนำฝน) นอกจากนี้เขายังมีสหายผู้รู้ใจอีกผู้หนึ่ง ชื่อหวางซานอีซึ่งมีฉายาว่า อินจิงเยวี๋ยนเชว่ โหลวว่ายซาน ซึ่งติดธุระ ทำให้ไม่อาจเดินทางมาได้ แม้นับว่าโหลวตู่เมี่ยว เซี่ยเทียนตู๋ ไช่กว้อฉี จะเดินทางมา อย่างไรต้องเป็นวันพรุ่งนี้จึงจะมาถึง ทว่าเขาคิดทดลองไปพบจางโหวเสียก่อน เหตุใดจึงต้องสังหารข้า ? เหตุใดจึงต้องทำร้ายข้า ? เหตุใดจึงต้องบีบบังคับข้า ? เขาเพียงอยากถามให้ชัดเจนแล้วก็จะจากไป หากได้คำตอบว่าไม่ใช่การกระทำของจางโหว เขาจะหนีไปให้ไกลกว่านี้ก็มิเป็นไร ถ้าภูเขาแห่งหนึ่งไม่อาจมีพยัคฆ์สองตัว เขาไปภูเขาแห่งอื่นก็มิเป็นไร ภูเขาสูงในแผ่นดินนี้มีมากมาย เขาไม่ต้องการขัดนัยน์ตาผู้อื่น ขวางทางผู้อื่น ถ้าหากถามต่อหน้าผู้คน แม้ว่าเรื่องนี้จะสามารถคลี่คลายไปได้ ฝ่ายตรงข้ามก็ย่อมต้องเสียหน้ามิใช่น้อย เขาคิดว่าก่อนที่เรื่องราวยังไม่ถูกเปิดเผย จะไปสอบถามจางโหวด้วยตนเอง เขาเชื่อว่าศิษย์พี่ใหญ่ไม่ใช่คนไร้เหตุผล เขาเชื่อว่าจางโหวที่มีชื่อสะท้านแผ่นดินย่อมไม่ใช่คนไร้ไมตรี ดังนั้นเขาจึงลอบเข้า “จ่านจิงถัง” ในยามค่ำคืน ด้วยวิชาตัวเบาของเขา คิดจะฝ่าด่านยามรักษาการณ์สำนักจ่านจิงถัง ไม่ใช่เรื่องยากแม้แต่น้อย แต่หากไม่ต้องการให้ผู้คนพบเห็น เกรงว่าแม้แต่หลงไป่เชียนก็ไม่แน่ว่าจะสามารถทำได้ เนื่องเพราะไม่เคยมีผู้ใดกระทำได้ เหวยชิงชิงชิงจึงคิดจะทดสอบ กระทำเรื่องที่ผู้อื่นไม่อาจกระทำ จึงนับว่ามีความหมายต่อเขา เหวยชิงชิงชิงคิดว่า กระทำเรื่องยากจึงนับว่ามีรสชาติ เป็นคนต้องเดินทางสายกลาง แต่ทว่าด้านการฝึกยุทธ์ ไม่ใช่สำเร็จก็ล้มเหลว หากฝึกยุทธ์ที่พื้นเพธรรมดาไม่ดีไม่เลวนับว่าไม่มีรสชาติแม้แต่น้อย เขามีความคิดว่า อย่างมากก็ตายเพียงครั้งเดียว ไหนเลยสามารถผ่อนผันยืดเวลาได้ อย่างไรก็ตาม จะบุกก็ต้องบุกให้ถึงที่สุด จะสู้ก็ต้องสู้จนถึงที่สุด หากมีข้อกริ่งเกรงมากเกินไปก็เป็นได้แค่เพียงคนธรรมดาเท่านั้น การไปยังจ่านจิงถัง เขาไม่กลัวตายจึงได้ไป . เขาบุกเข้าไปยัง หลินเฟิงเซวียน(สวนหลินเฟิง) ซึ่งเป็นสถานที่สำคัญซึ่งเจ้าสำนักใช้จัดการเอกสาร ทว่าจางโหวกลับไม่อยู่ที่นั่น หากกลับมีคนอีกหลายคนประชุมกันอยู่ที่นั่น พวกเขาก็คือ ปู่เฟิงโซ่ว (เฒ่าคว้าลม) เจี่ยเหยียนเหลิ่ง ทัวไท(กลับตัว) จางจวี้หยาง ฮว่านกู่ (เปลี่ยนกระดูก) เฉินขู่เหลียน เสียงของพวกเขานับว่าเบายิ่ง ทั้งมีทีท่าระแวดระวัง ทว่ายังแสดงท่าทางภูมิใจในเรื่องที่กระทำ เหวยชิงชิงชิงไม่คิดจะฟังว่าพวกเขากล่าวถึงเรื่องอันใด ทว่าพวกเขาเพิ่งกล่าวถึงนาม เหวยชิงชิงชิง ทั้งยังพูดถึงนามสำนักคุ้มกันภัย เฟิงอวิ๋นเปียวจวี๋ (สำนักคุ้มภัยวาตะเมฆา) ป้อมหานอิงเป่า (ป้อมซ่อนอินทรี) และหมู่ตึกซื่อเจี้ยนซานจวง (หมู่ตึกทดสอบกระบี่) เมื่อเหวยชิงชิงชิงได้ยิน จึงได้ให้ความสนใจ ชาวยุทธ์ร่วมแนวไล่ล่าสังหารเขา ก็เนื่องจากคดีที่เขาปล้นสำนักคุ้มภัยวาตะเมฆาที่สานเป่ย สังหารผู้คุ้มภัย ตู๋พี่ไท่ซาน(ทลายเขาไท่ซาน) ซ่งหู่เฉวียนและผู้คุ้มกันทั้งสิบเอ็ดคนจนหมดสิ้น อีกทั้งยังเพราะว่าเขาได้บุกขึ้นผาอิงโฉวเหยียน (ผาอินทรีกำสรวล) เพียงค่ำคืนเดียวฆ่าข่มขืนฮูหยินและบุตรีของประมุขป้อมหานอิงเป่า(ป้อมซ่อนอินทรี) ส่วนทางการก็ต้องการจับกุมเขาก็เนื่องจาก เขาได้ลอบบุกเข้าหมู่ตึกซื่อเจี้ยนซานจวง (หมู่ตึกทดสอบกระบี่)ในยามค่ำคืน สังหารยอดฝีมือไปมากมาย ทั้งยังขโมยของพระราชทาน “หนานกวากวอกวอ (เรไรฟักทอง)”หนึ่งคู่ และกระบี่คู่ “ฉูจื่อซวงอวี๋” เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นโทษทัณฑ์ที่สาหัสมาก ทว่าเหวยชิงชิงชิงกลับประหลาดใจยิ่ง เพราะเขาไม่ได้กระทำอันใดทั้งสิ้น เขาไม่เคยได้พบกับคนของสำนักคุ้มภัยวาตะเมฆา ไม่เคยขึ้นผาอินทรีรันทด ทั้งไม่เคยไปยังหมู่บ้านทดสอบกระบี่ สำหรับสำนักคุ้มภัยวาตะเมฆา ป้อมซ่อนอินทรี หมู่บ้านทดสอบกระบี่ เขามีแต่จะให้ความนับถือ แน่นอน ยังมีคดีอื่นอีกหลายคดีที่พัวพันถึงเขา สำนักคุ้มภัยเสว่ฮุนถูกปล้น คดีเลือดสำนักคุ้มภัยฉืออวิ๋น ทั้งยังมีคดีของสำนักคุ้มภัยวาตะเมฆา โฉมสะคราญแห่งหอหานปี้ถูกลักพาตัว แต่เขาล้วนไม่ทราบว่าเป็นเรื่องอันใด . ดังนั้น พอเขาได้ยิน จึงต้องการฟังว่าเป็นเรื่องราวอันใด เขาได้ยินเจี่ยเหยียนเหลิ่งกล่าวว่า “ครานี้เหวยชิงชิงแม้กระโดดลงฮวงโหก็ไม่อาจล้างมลทินไปได้ คนผู้นี้คิดพิสูจน์ความบริสุทธิ์ นับว่าแส่หาที่ตาย” เฉินขู่เหลียนไม่เห็นด้วยแย้งขึ้นว่า “ยังคงระวังไว้บ้างเถิด เรื่องนี้ หากกระเทือนถึงเจ้าสำนัก อย่างไรก็ไม่ดีนัก คดีหมู่บ้านทดสอบกระบี่ ป้อมแฝงอินทรีและสำนักคุ้มภัยวาตะเมฆา พัวพันกว้างขวาง พวกเราอย่างไรก็ต้องระวังไว้ หากข่าวคราวนี้รั่วไหลออกไป ย่อมไม่เป็นผลดีต่อพวกเรา” จางจวี้หยางกลับแทรกขึ้นมาว่า “แม้จะกล่าวเช่นนี้ แต่เรื่องราวที่กระทำไปแล้ว แม้จะกระทำไม่รวบรัดหมดจดแต่ก็ไม่อาจจัดการแก้ไขอย่างไรได้แล้ว เรื่องนี้แม้นับว่าใช้ชีวิตที่เหลือชดใช้ก็ไม่พอ แต่ว่าไปแล้วสำนักกลับมีการค้าที่ดียิ่งนัก” เจียเหยียนเหลิ่งแค่นเสียงกล่าวว่า “เฮอะ! เอ่ยถึงสำนักหรือ เกรงว่าทั้งสองท่านจึงมีเงินทองมิใช่น้อย ที่ดินของจางโหว ห้าสิบไร่มิใช่ถูกท่านซื้อเมื่อเดือนที่แล้วหรอกหรือ?" เฉินขู่เหลียนตอบโต้กลับไป “ว่ากระไร ท่านว่าเช่นนี้ หรือว่าไม่เชื่อถือพวกเราแล้ว” เจี่ยเหยียนเหลิ่งโต้กลับไปว่า “นี่กลับไม่ใช่เรื่องของความเชื่อถือหรือไม่ หากแต่พวกเราฝ่าอันตรายมามากมาย ก่อคดีมากมาย เงินทองล้วนอยู่ในมือท่านทั้งสอง จะให้ข้าวางใจได้เยี่ยงไร นอกจากจะแบ่งให้ข้าอีกคนหนึ่ง” จางจวี้หยางกล่าวขัดขึ้น “ยังคงตรวจสอบบัญชี เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของพวกเราเถิด ” เจี่ยเหยียนเหลิ่ง “......” จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 07:38:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 3 อินทรี มุสิกและสุนัข เหวยชิงชิงชิงฟังถึงตอนนี้ แทบไม่อาจทนฟังต่อไปได้แล้ว เหตุใดจึงต้องทำร้ายข้า ? เหตุใดจึงต้องสังหารข้า ? เหตุใดจึงต้องบีบบังคับข้า ? ที่แท้เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นการกระทำของพวกเขา เขาพยายามสงบจิตใจ เนื่องด้วยเขายังต้องการฟังต่อไป ยามนี้เขาจึงเพิ่งทราบว่า ที่แท้การฟังก็อาจทำให้เราได้ทราบเรื่องราวความลับมากมาย ทว่าการพูดกลับเป็นการเปิดเผยความลับได้หลายอย่างเช่นกัน ถ้าในตอนนี้ ไม่ใช่เพราะมีคนอีกผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้น เขาย่อมต้องฟังต่อไป ฟังต่อไป เขายังสามารถฟังอันใดต่อไปอีกเล่า อย่างน้อย หากฟังมากขึ้น เขาคงไม่ต้องไปสกัดขวางผู้มายามราตรีผู้นั้น ในยามนี้ เงาร่างหนึ่ง สวมชุดท่องราตรี ไถลลงจากหลังคาอย่างแผ่วเบา กำลังจะเข้าไปยังสวนหลินเฟิง อย่างเงียบสงบ เขาไม่ได้มีท่าทีระมัดระวัง พฤติกรรมทั้งหมดล้วนอยู่ในสายตาของเหวยชิงชิงชิง ที่แท้คืนนี้นอกจากตนเองแล้ว ยังมีอีกผู้หนึ่งที่ลอบเข้ามา เดิมทีเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเหวยชิงชิงชิง น่าเสียดายที่บุคคลผู้นี้เป็นบุคคลที่เขารู้จัก รองหัวหน้าพรรคต้าม่อพ่าย (พรรคทะเลทราย) “จ่านหลง(พิฆาตมังกร)” เซี่ยเทียนตู๋ นี่คือหนึ่งในสามของพยานที่เขาเชื้อเชิญมา เหวยชิงชิงชิงไม่อาจอยู่นิ่งเฉยได้ เขาเกรงว่าเซี่ยเทียนตู๋บุกเข้าไปอย่างบุ่มบ่าม เจี่ยเหยียนเหลิ่งและจางจวี้หยาง สองสามีภรรยาจะฆ่าเขาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขาไม่อาจปล่อยให้บุคคลที่เขาเชื้อเชิญมา ไปหาที่ตายโดยเปล่าประโยชน์ ดังนั้นเหวยชิงชิงชิงจึงลอบเข้าไปที่ด้านหลังเซี่ยเทียนตู๋อย่างรวดเร็ว และตบบ่าสะกิดเรียก เซี่ยเทียนตู๋คล้ายเดินเหยียบถูกงูก็มิปาน ตกใจจนแทบจะกระโดดขึ้น เหวยชิงชิงชิงเองก็ว่องไวยิ่ง ใช้แขนสยบเขาไว้ ทั้งใช้เสียงที่เบาที่สุดบอกต่อเซี่ยเทียนตู๋อย่างชัดเจนว่า “อย่าส่งเสียง เป็นเรา ท่านลองฟังดูว่าพวกเขาสนทนาถึงเรื่องใด ที่แท้พวกเขาก็คือคนที่ก่อคดี” คำพูดไม่ทันกล่าวจบลง เซี่ยเทียนตู๋ก็หมุนตัวไป อาศัยแสงจันทร์ เขาจึงจดจำเหวยชิงชิงชิงออก ทว่าเซี่ยเทียนตู๋คล้ายกับพบภูตผีก็ปานถึงกับส่งเสียงร้องออกมา พร้อมกับฟาดฝ่ามือออกไป เปรี้ยง ฝ่ามือปะทะเข้ากับแผงอกของเหวยชิงชิงชิง เหวยชิงชิงชิงคาดคิดไม่ถึงว่าจะมีฝ่ามือนี้ จึงไม่อาจหลบได้ทัน แรงฝ่ามือที่ปะทะทำให้เขาลอยออกไป เมื่อร่างร่วงตกลง แผงอกก็เจ็บปวดคล้ายกับมีดาบเล่มหนึ่งปักอยู่ เขากัดฟันไว้ พอดีสะกดกลั้นโลหิตที่จะกระอักออกมาไว้ได้ โลหิตมีรสเค็ม ต่อมาเหวยชิงชิงชิงจึงได้ยินเซี่ยเทียนตู๋ร้องว่า “พวกท่านรีบเข้ามา!! เหวยชิงชิงชิงมาแล้ว เขาได้ยินคำสนทนาของพวกท่านแล้ว” หน้าต่างทุกบานในจ่านจิงถัง แทบจะจุดตะเกียงขึ้น ประตูทุกแห่ง แทบจะปรากฏผู้คนขึ้น คนทุกคน ในมือล้วนถืออาวุธแวววับ เมื่อเงียบเสียงไป เจี่ยเหยียนเหลิ่ง จางจวี้หยาง เฉินขู่เหลียน ก็ทะยานออกจากตัวตึกอย่างรวดเร็ว เขม้นมองมายังเหวยชิงชิงชิงอย่างอาฆาตมาดร้าย ‘เฮอะ พยานที่ข้าเชิญมา’ เหวยชิงชิงชิงกล้ำกลืนโลหิตที่กระอักออกมากลับเข้าไป เจี่ยเหยียนเหลิ่ง “เหวยชิงชิงชิง เจ้าโจรชั่ว ตอนนี้เจ้ายังคิดกล่าวอันใดอีก” ยามนี้ ศิษย์ของจ่านจิงถัง ล้วนถือคบเพลิง ล้อมเข้ามา ที่อยู่วงนอกก็มีเสียงดังเซ็งแซ่ แต่ที่ใกล้เข้ามากลับเงียบสงบ จ้องเขาโดยไม่กะพริบตา ต่อมาเนื่องเพราะบรรยากาศที่ผิดปกติ แม้แต่คนวงนอกก็เงียบลง เพียงล้อมอย่างสงบเงียบ เปลวเพลิงในมือคล้ายกับงูที่แลบลิ้น มีเสียงซู่ซู่ ตลอดเวลา ศิษย์ของจ่านจิงถังเหล่านี้คล้ายกับถูกฝึกมาอย่างดี นอกจากเฉินขู่เหลียน จางจวี้หยาง เจี่ยเหยียนเหลิ่ง เซี่ยเทียนตู๋แล้วนั้น เหวยชิงชิงชิงยังพบว่า ประมุขตึกไว่ซานถัง “ถงหลัวจินกัง (เทวราชทองแดง)” ผิงลิ่งเฝิง ก็มาแล้ว เหวยชิงชิงชิงไม่คิดคำนวณมากมาย เขาเพียงถามว่า “จางจ่งถังจู่(เจ้าสำนักแซ่จาง) อยู่ที่ใด? ข้าต้องการพบเขา” เจี่ยเหยียนเหล่งกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เจ้าคิดลอบสังหารเจ้าสำนัก ยังคิดจะพบเขาอีกหรือ?” จางจวี้หยาง “ตอนนี้เจ้าอย่าหวังเลย รามือให้จับแต่โดยดีเถิด” เซียเทียนตู๋กลับกล่าวอย่างเห็นใจว่า “อีกสองสามวันเจ้าสำนักจึงจะกลับมา เจ้าไม่สู้ยอมแพ้เสียเถิด เพื่อจะได้ไม่ต้องหลั่งเลือดโดยไม่จำเป็น” เหวยชิงชิงชิงมองพวกเขา คล้ายกับกำลังมองอินทรี สุนัขและมุสิก “ข้าก็คิดจะยอมให้จับกุม หากว่าพวกท่านมีความยุติธรรมเพียงพอ” เขาว่า “น่าเสียดายที่พวกท่านไม่” “ยุติธรรมหรือไม่ก็ไม่ต่างกัน” เจี่ยเหยียนเหลิ่งกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “เจ้าคิดลอบสังหารเจ้าสำนัก ตามกฎสำนัก มีโทษประหาร” จางจวี้หยางหัวเราะกล่าว “เจ้าอาจคิดว่าพวกเราไม่ยุติธรรม น่าเสียดายที่เจ้าไม่มีทางเลือกแล้ว” “ไม่มีแล้วหรือ?” เหวยชิงชิงชิงกุมหน้าอก หัวเราะกล่าว “พวกท่านไม่ให้ข้าพบเจ้าสำนัก หรือว่าข้าไม่อาจไปพบเขาเอง” คำพูดประโยคนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึง ยอดฝีมือของ “จ่านจิงถัง” ล้วนล้อมอยู่ที่นี้ คนผู้นี้ยังกล้ากล่าวเช่นนี้ ในพริบตานั้น เหวยชิงชิงพลันกระทำเรื่องที่น่าตื่นตระหนกขึ้น เขาชิงลงมือก่อน มือซ้ายใช้หมัด มือขวาใช้ฝ่ามือ หมัดซ้ายจู่โจมเจี่ยเหยียนเหลิ่ง ฝ่ามือขวาฟาดใส่จางจวี้หยาง นี่ก็คือเพลงหมัด เพลงฝ่ามือที่เขาคิดค้นขึ้นด้วยตนเอง “หมัดแค้น” “ฝ่ามือรันทด” เจี่ยเหยียนเหลิ่งร้องขึ้นคำหนึ่ง เขามีอายุถึงหกสิบสองปี ยังไม่เคยพบเรื่องราวเช่นนี้ คนผู้นี้คล้ายสัตว์ที่บาดเจ็บในกรงขัง ผู้อื่นไม่ลงมือฆ่าเขา เขากลับต้องการหาที่ตาย เด็กน้อยผู้นี้ ถึงกลับกล้าลงมือต่อผู้อาวุโสเช่นเขา ท่าร่างของเจี่ยเหยียนเหลิ่งเคลื่อนไหวดุจสายลม คล้ายพายุที่หมุนวน คล้ายมังกรที่ต้องการกลืนทุกชีวิต ในอดีต แม้แต่เจ้าสำนักหลงไป่เชียนพบเห็นท่าร่างของเจี่ยเหยียนเหลิ่งแล้ว ก็กล่าวเพียงห้าคำว่า “สายลมส่งความตาย” ภายในสายลม ศัตรูของเจี่ยเหยียนเหลิ่งทุกคนล้วนกลับกลายเป็นคนตาย เหวยชิงชิงชิงเองก็ไม่นอกเหนือจากนี้ .. จางจวี้หยางก็ไม่ใช่ตะเกียงขาดน้ำมัน ตำแหน่งรองเจ้าสำนักจ่านจิงถังของเขายิ่งไม่อาจดูแคลนได้ เหวยชิงชิงชิงเบื่อชีวิตแล้วหรือ ไม่เพียงแค่ลงมือต่อเจี่ยเหยียนเหลิ่งที่ยากตอแย ถึงกลับลงมือต่อตนเอง หากเขาไม่สังหารเด็กน้อยนี้ ก็เสียทีที่เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งรองจากเจ้าสำนักจ่านจิงถังแล้ว ยามนี้จางจวี้หยางจึงใช้ “ทัวไทเสินเฉวียน(หมัดเทพกลับตัว)” บางที ในด้านวิชาเฟิงเตาซวงเจี้ยน (ดาบวายุกระบี่น้ำค้าง) จางจวี้หยางอาจไม่เทียบเท่าจางโหว แต่ในด้านเพลงหมัดทัวไทเสินเฉวียน (หมัดเทพกลับตัว) แม้แต่เจ้าสำนักก็ไม่อาจเห็นหลังเขาได้ พลังหมัดของเขา ที่น่ากลัวที่สุดก็คือ ไม่ต้องโจมตีโดนตัวคน ก็สามารถสำแดงอานุภาพได้ ขอเพียงฝ่ายตรงข้ามปะทะถูกหมัดของเขา เขาก็สามารถดึงดูดฝ่ามือของฝ่ายตรงข้ามไว้ จากนั้นจึงทำให้ฝ่ายตรงข้ามเกิดความรู้สึกว่ากระดูกทุกส่วนถูกบีบอัดเข้าไป จนเลือดเนื้อแหลกเหลว เหลือเพียงซากกระดูกเท่านั้น ซึ่งเพลงหมัดของจางจวี้หยางมีอานุภาพคล้ายคลึงกับเพลงหมัด “ฮว่านกู่เสินเฉวียน (หมัดเทพเปลี่ยนกระดูก)” ของเฉินขู่เหลียน ซึ่งใช้โจมตีศัตรูในสภาพที่ไม่ทันระวัง ทำให้กระดูกทุกส่วนของศัตรูแตกหักบดละเอียดเช่นเดียวกัน . ในสภาพการต่อสู้อันดุดันเช่นนี้ เจี่ยเหยียนเหลิ่งและจางจวี้หยางกลับร่วมมือกันจู่โจมใส่เหวยชิงชิงชิง เหวยชิงชิงปะทะสองยอดฝีมือไปหลายกระบวนท่า ฝ่ามือกลับเปลี่ยนแปลง เปลี่ยนเป็นฝ่ามือซ้าย หมัดขวา นี่ก็คือการเปลี่ยนกระบวนท่าของวิชา “เฟิงเตาซวงเจี้ยน” ซึ่งเขาเปลี่ยนมาใช้เป็นฝ่ามือและหมัดแทน โดยใช้ชื่อว่า “อ้ายจี๋เฉวียน (หมัดรัก)” และ “โฉวจี๋จ่าง (ฝ่ามือแค้น)” เพลงหมัดและฝ่ามือพลันเปลี่ยนแปลง ในพริบตานั้น หมัดเขากลับโจมตีเซี่ยเทียนตู๋ ฝ่ามือฟาดใส่เฉินขู่เหลียน คล้ายกับว่า เหวยชิงชิงชิงที่บาดเจ็บอยู่นั้น เพียงสู้กับเจี่ยเหยียนเหลิ่งและจางจวี้หยางทั้งสองยังไม่สาแก่ใจ พอ จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 07:39:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 4 ความตระหนกของโฉมสะคราญ ยอดฝีมือทั้งสี่ของสำนักจ่านจิงถัง ผู้อาวุโสเจี่ยเหยียนเหลิ่ง รองเจ้าสำนักจางจวี้หยาง ผู้ดูแลเรื่องราว เฉินขู่เหลียน รวมทั้ง รองหัวหน้าพรรคทะเลทราย เซี่ยเทียนตู๋กำลังต่อสู้กับเหวยชิงชิงชิง หนทางหลบหนีทั้งมวล ล้วนถูกปิดตาย พละกำลังทั้งหมดที่มีอยู่ล้วนถูกใช้ออกมาในพริบตาแห่งความเป็นความตายนั้น พวกเขาล้วนกำลังคลุ้มคลั่ง อีกทั้ง พวกเขายังหมดหนทางเลือก มิสังหารเหวยชิงชิงชิงไม่ได้ ทันใดนั้น เหวยชิงชิงชิงพลันทะยานร่างออกไป ยอดฝีมือทั้งหมด คิดว่าเขาต้องการจะหลบหนี จึงส่งเสียงโห่ร้องไล่ตาม มิคาดว่า เหวยชิงชิงชิงพลันพุ่งขึ้นกลางอากาศ สะบัดเท้าติดต่อกันถึงสิบเจ็ดสิบแปดครั้งอย่างรวดเร็ว พร้อมกับปราดเข้าใส่ “ไว่ซานซานถังถังจู่” ผิงลิ่งเฝิง กระบวนท่าเท้านี้ ก็คือท่าเท้า “ก๋านอวี่ปู้ฝ่า (ท่าเท้าไล่พิรุณ)” ของเหวยชิงชิงชิง ถึงแม้ว่าท่าเท้าชุดนี้ไม่อาจทำให้ผู้อื่นตระหนก ทว่าเหวยชิงชิงชิงคล้ายกับเกรงว่าศัตรูซึ่งรายล้อมอยู่จะรู้สึกเงียบเหงาจนเกินไป แม้ฝ่ายตรงข้ามไม่โจมตีใส่เขา เขาก็ต้องจู่โจมใส่ฝ่ายตรงข้าม ความห้าวหาญเช่นนี้จึงทำให้เหล่าศัตรูตระหนก “ถงหลัวจินกัง (เทวราชทองแดง)” ผิงลิ่งเฝิงอาฆาตแค้นเหวยชิงชิงเข้ากระดูก เห็นฝ่ายตรงข้ามพุ่งปราดเข้ามาหาตน ร้องขึ้นคำหนึ่ง ฆ้องในมือซ้าย และบาตรในมือขวาพลันปะทะกัน บังเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว กวาดเข้าใส่ร่างของเหวยชิงชิงชิง อาวุธไม่ทันทำร้ายคน เสียงก็พุ่งเข้าทำร้ายคนเสียก่อน เช่นนี้ จึงกลายเป็นว่าเหวยชิงชิงชิงเพียงลำพังต้องรับมือห้ายอดฝีมือ เจี่ยเหยียนเหลิ่ง จางจวี้หยาง เซี่ยเทียนตู๋ เฉินขู่เหลียน ผิงลิ่งเฝิง ด้านหลังของเหวยชิงชิงชิงพกพาดาบอยู่เล่มหนึ่ง ดาบมีฝักดาบ ฝักดาบกลับคล้ายฝักกระบี่ ดาบซึ่งมองเห็นด้ามดาบ ตัวดาบกลับคล้ายกระบี่ ด้ามดาบเสียบเข้าฝักจากด้านล่าง หรือกล่าวได้ว่าคมดาบชี้ขึ้นฟ้า ทว่าตัวดาบคล้ายกับกว้างเท่ากันหมด คล้ายกับว่าดาบของเขาจะเก็บเข้าฝักจากด้านบนหรือด้านล่างก็ได้ทั้งสิ้น อาวุธเล่มนี้ คล้ายกับว่าขอเพียงเขาใช้กระบวนท่าดาบก็จะเป็นดาบ ใช้กระบวนท่ากระบี่ก็เป็นกระบี่ จวบจนบัดนี้ เหวยชิงชิงชิงยังไม่ได้ชักดาบ แน่นอนย่อมยังไม่ได้ชักกระบี่ .. ในการต่อสู้อันคลุ้มคลั่ง เหวยชิงชิงชิงพลันทะยานร่างขึ้น เขาคิดจะจู่โจมใส่ผู้ใดอีก? ยามอยู่กลางอากาศ เหวยชิงชิงชิงพลันพลิกตัว เหินข้ามไปยังด้านสวน “หลินเฟิงเซวียน (สวนหลินเฟิง)” กระโดดอีกคราก็ข้ามไปยังศาลา “เป้าเอินถิง (ศาลาทดแทนคุณ)” ทะยานร่างผ่านไปยังประตู “เป้าโฉวจ๋า (ประตูชำระแค้น)” ภายในพริบตาก็ไปถึงสุดทางของระเบียง “เป้าอิ้งหลาง (ระเบียงกรรมสนอง)” เห็นที่แห่งนั้นมีรั้วไม้ไผ่ล้อมรอบสวนดอกไม้ ทว่าเหวยชิงชิงชิงยังคงพุ่งตัวต่อไป ผ่านสวนดอกไม้ ธารน้ำที่ไหลผ่าน ที่แท้นี่เป็นสวนดอกไม้แห่งหนึ่ง เหวยชิงชิงชิงเงยหน้าหน้าขึ้นมอง เพียงเห็นคำว่า หอหลินเฟิงไคว่อี้ ห้าคำ เขายังไม่หยุดยั้ง ฟาดฝ่ามือดุจอสนีบาต เพียะ บานประตูพลันหักออก ภายในปรากฏเสียงกรีดร้องตกใจ เหวยชิงชิงชิงพลิกตัวกลับ ใช้ดรรชนี ฝ่ามือ เท้า ติดต่อกันสยบศัตรูสามคนโดยพร้อมเพรียง ทันใดนั้นคนก็พุ่งตัวเข้าไป สยบจุดชีพจรของผู้ที่อยู่ภายในห้อง เหวยชิงชิงชิงไม่ถอยกลับรุก เข้าไปยังที่พักของศิษย์พี่ใหญ่ ศัตรูของเขาไม่ได้ป้องกันรักษาที่นี่ ยามที่เหล่าศัตรูต้องการสกัดขัดขวางไม่ให้เขาบุกเข้าไปยังหอหลินเฟิงไคว่อี้ เขาก็คร่ากุมฮูหยินของจางโหวนามเหลียงเยิ่นฮวาไว้ได้แล้ว เหลียงเยิ่นฮวากำลังปักดอกไม้อยู่ภายในห้อง คราแรกนางได้ยินเสียงต่อสู้ดังสับสน ทว่านางยังคงไม่สนใจ คิดว่าเป็นเรื่องปกติ ทันใดนั้นประตูพลันเปิดออก เปลวเทียนไหววูบ คนผู้หนึ่งบุกเข้ามา นางยามตระหนก ยื่นมือหมายชักกระบี่ คนผู้นั้นพลันสยบจุดชีพจรของนางไว้ ต่อมานางจึงได้เห็นคนในสำนักโห่ร้องเข้ามา แยกเขี้ยวยิงฟัน รายล้อมอยู่ด้านหน้าของประตูและช่องหน้าต่าง ภายในห้องมีหญิงรับใช้ผู้หนึ่ง ยามนี้จึงเพิ่งหายจากอาการตื่นตระหนก ทว่าเมื่อเห็นบุรุษผู้นั้นคร่ากุมข้อมือของฮูหยิน จึงอดมิได้ที่จะร้องว่า “ฮูหยิน” สุ้มเสียงนี้ ทำให้เหวยชิงชิงชิงทราบ สตรีผู้นี้ก็คือภรรยาของศิษย์พี่ใหญ่ ฮูหยินของเจ้าสำนัก จางโหว เมื่อเหวยชิงชิงชิงมองดูสตรีผู้นั้น ทั่วทั้งร่างแทบผงะ แม้แต่ลมหายใจก็แทบไม่กล้าระบายออก โฉมสะคราญ!! นี่เป็นสตรีที่เขาพบในงานศพของอาจารย์ลุงในครานั้น เขาคิดว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่มีโอกาสได้พบหน้านางอีกแล้ว ในชีวิตคนเรา หากไร้วาสนา ย่อมมิอาจได้พบพาน เขาหลงรักนาง หลายปีนี้ที่เขาท่องเที่ยวอยู่ในยุทธภพไม่ว่าสตรีงามปานใดก็ไม่อาจทำให้เขาหวั่นไหวใจได้ เพียงหลงรักนางซึ่งเป็นสตรีแปลกหน้าที่มีวาสนาได้พบพานเพียงครั้งเดียว มิคาดว่าในวันนี้ เขาคร่ากุมข้อมือของนาง แล้วจึงเพิ่งทราบว่าเป็นนาง ทั้งเพิ่งทราบว่านางเป็นฮูหยินของศิษย์พี่ใหญ่ นี่เป็นโฉมสะคราญที่ทำให้เขาตระหนก!! เหวยชิงชิงชิงคิดว่าตนเองยังคงอยู่ในความฝัน นี่เป็นความฝัน ไม่ใช่ความจริง เนิ่นนานเขาจึงทราบ นางมีลมหายใจ มีชีพจร มีตัวตนที่แท้จริง ภายหลังเขาจึงพบว่าตนเองยังคงเป็นเหยื่อที่ถูกเหล่าผู้ล่าล้อมอยู่ โฉมสะคราญที่เขาพบในความฝันนับครั้งไม่ถ้วน และเพิ่งจะได้พบเป็นหนที่สอง กลับถูกเขาคร่ากุมข้อมืออยู่ ทั้งยังมองเขาด้วยความเอียงอายและความโกรธแค้น ความโกรธยิ่งทำให้นางงดงามยิ่งขึ้น ไม่มีผู้ใดกล้าบุกเข้าไปอีก ไม่มีผู้ใดกล้าเคลื่อนไหว เนื่องจากเมื่อครู่คนผู้นี้เพียงลำพังสามารถต่อสู้กับห้ายอดฝีมือ โดยสีหน้าไม่แปรเปลี่ยน ทั้งยังกล้าบุกเข้ายังที่สำคัญ คร่ากุมฮูหยินเจ้าสำนัก แม้กระทั่งดาบหรือกระบี่ของเขาก็ยังไม่ได้ชักออกมา จวบจนกระทั่งบัดนี้ จึงไม่มีผู้ใดกล้าดูแคลนบุรุษหนุ่มผู้นี้อีก แม้ว่าพวกเขาจะดูออกว่ายามนี้สีหน้าของเหวยชิงชิงชิงแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่มิว่าผู้ใดก็ไม่กล้าลงมือโดยพลการ เพียงคาดคิดว่าเป็นเหวยชิงชิงชิงเผยพิรุธ เพื่อวางกับดักล่อศัตรู “เอาเถิด” ตอนนี้เหวยชิงชิงชิงจึงกลับคืนสู่ความเยือกเย็น “ฮูหยินเจ้าสำนักพวกท่านอยู่ในมือข้า พวกท่านถอยออกไป” ทุกคนได้แต่หันมามองหน้ากัน ฮูหยินของจางโหว พลันกล่าวอย่างมีโทสะว่า “ท่านต้องการอันใด?” เหวยชิงชิงชิงสงบจิตใจ ไม่ชำเลืองมองดูนาง เพียงถามนางว่า “เจ้าสำนักจางโหวอยู่ที่ใด?” ฮูหยินมีโทสะยิ่ง ยามนางมีโทสะ สองแก้มก็แดงปลั่งดั่งผลท้อ เพิ่มความงามให้กับนางอีกหลายส่วน โชคดีที่ยามนี้เหวยชิงชิงชิงไม่ได้เหลือบมองดูนาง “เขาไปยังพรรค “ฉางเซี่ยวปัง(พรรคยิ้มยาว)” ยังไม่กลับมา” ฮูหยินถามด้วยความโกรธ “เจ้าจับข้าไว้ทำไม?” “เขาจะกลับมาเมื่อใด?” “....ในวันสองวันนี้เขาคงกลับมาถึง” นางหมายความว่าเมื่อสามีของนางจางโหวกลับมาถึง เขาก็ต้องจบสิ้นแล้ว ดังนั้นทางที่ดีควรจะรีบปล่อยนางจึงจะถูก ยามนี้ฮูหยินรู้สึกว่าข้อมือของตนคล้ายถูกภูเขาที่มั่นคงคร่ากุมเอาไว้ นางไม่อาจขัดขืนแม้แต่น้อย มองไปยังคนของสามีนาง คนเหล่านั้นก็ไม่อาจช่วยเหลือนางได้ ทำให้นางรู้สึกว่าคนเหล่านั้นต้องการที่จะสังหารบุรุษหนุ่มผู้นี้มากกว่าที่จะช่วยเหลือนางเสียอีก เพียงได้ยินบุรุษผู้นั้นกล่าวขึ้น ภายหลังจากที่เขาให้หญิงรับใช้นามชุ่ยเอ๋อร์ออกไปจากห้องว่า “ประเสริฐมาก ข้าจะไม่ไปไหน จะรอเขาอยู่ที่นี่” ทั้งยังตะโกนดังก้องว่า “พวกท่านถอยออกไปจากหอไคว่อี้ นอกเสียจากหญิงรับใช้ที่จะส่งอาหารมาสามเวลาแล้ว ผู้ใดกล้าเหยียบย่างเข้ามายังที่แห่งนี้ อย่าได้ตำหนิว่าข้าไร้น้ำใจ” “แน่นอน” เขากล่าวต่อ “ขอยืมตัวฮูหยินสักครา ขอบพระคุณ” จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 07:39:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 5 ยิ่งงามยิ่งเจ็บปวด ร้อนใจ อาฆาตแค้น ทว่ามิว่าผู้ใดก็ไม่กล้าบุกเข้าไปอย่างวู่วาม ฮูหยินเจ้าสำนักยังอยู่ในมือของเขา จางจวี้หยางกล่าวอย่างขุ่นเคือง “ข้าให้พวกเจ้าเฝ้ารักษาศาลา “ศาลาเป้าเอิน” ไว้ ขอเพียงระวังป้องกันที่แห่งนั้น ก็สามารถสกัดกั้นหนทางหลบหนีของเหวยชิงชิงชิงไว้ได้แล้ว พวกเจ้าละเลยหน้าที่ จึงทำให้บังเกิดสภาพการณ์เช่นนี้” ผิงลิ่งเฝิงหน้าแดงฉานด้วยความอับอาย “ท่านตำหนิข้าพเจ้าหรือ เป็นเจ้าผู้นั้นโจมตีใส่ข้าก่อน หรือจะให้ข้ารามือรอรับความตาย พวกท่านหลายคนยังไม่อาจสกัดเขาไว้ได้ กลับมาตำหนิข้าพเจ้า” เซี่ยเทียนตู๋กล่าวอย่างเคียดแค้นว่า “เด็กน้อยนี้กลอกกลิ้งนัก มิว่าผู้ใดก็คาดไม่ถึงว่าเด็กน้อยนี้นอกจากไม่คิดจะหลบหนีไปแล้ว ยังกล้าบุกเข้ามายังด้านในเสียอีก” เฉินขู่เหลียนกล่าวเสียงเย็นชาว่า “ตอนนี้ฮูหยินตกอยู่ในมือของมัน ยามนี้มันคงคาดไม่ถึงว่าพวกเรายังกล้าที่จะบุกเข้าไปอีก...” ชุ่ยเอ๋อร์พลันกล่าวอย่างแตกตื่นว่า “ไม่ได้ ไม่ได้ ฮูหยินอยู่ในมือของเขา ไม่อาจเสี่ยงอันตรายได้” “พวกเราไม่อาจรอจนเจ้าสำนักกลับมา” เจี่ยเหยียนเหลิ่งกล่าวอย่างเยือกเย็น “พวกเราล้อมที่นี่ไว้แน่นหนา เหวยชิงชิงชิงย่อมไม่อาจหลบหนีไปได้ ขอเพียงมีโอกาส ก็ลอบบุกเข้าไป ช่วยฮูหยิน สังหารโจรโฉด นอกจากนี้ รีบไปเชิญตัวผู้อาวุโสโหลวซานจ๋างเหล่า (ผู้อาวุโสโหลวซาน) มาปรึกษาหารือ ทั้งให้รีบส่งคนไปยังพรรคฉางเซี่ยว แจ้งเรื่องนี้ต่อท่านเจ้าสำนัก” สุดท้ายพวกเขากลับไม่มีผู้ใดสามารถเข้าไปยังสวนเป้าต๋าได้แม้แต่ครึ่งก้าว ไม่ว่าพวกเขาจะระวังตัวสักปานใด จะเงียบเสียงสักเพียงใด ขอเพียง พวกเขาก้าวเข้าไปภายในสวน ภายในหอไคว่อี้จะมีเสียงเตือนออกมาในทันที “จำไว้ ฮูหยินยังคงอยู่ในมือของข้า” ศิษย์ทั้งสองของเจี่ยเหยียนเหลิ่งยังดื้อดึง ไม่ยอมแพ้ ยังลอบบุกเข้าไป สุดท้ายป้านน้ำชาป้านหนึ่งและถ้วยใบหนึ่งพลันปลิวออกมา ถ้วยกระแทกเข้านัยน์ตาซ้ายของศิษย์ผู้หนึ่ง ป้านน้ำชาก็พุ่งเข้าใส่หน้าผากของศิษย์อีกคน “ส่งอาหาร” ในห้องพลันมีเสียงกำชับ “เมื่อเจ้าสำนักกลับมา ขอให้เชิญเขามาพบข้าพเจ้าสักครา” .. “ถงหลัวจินกัง (เทวราชทองแดง)” ผิงลิ่งเฝิงขุ่นเคืองจนอดรนทนไม่ไหว ตัดสินใจจะบุกเข้าไปโดยไม่คำนึงมากความแล้ว ทว่าเจี่ยเหยียนเหลิ่งยังคงสั่นศีรษะปฏิเสธไม่เห็นด้วย “ทว่า” ผิงลิ่งเฝิงยังกล่าวอย่างขุ่นเคืองว่า “หรือจะให้เจ้าเด็กน้อยนั้นอยู่ร่วมกับฮูหยินทั้งคืน?” เจี่ยเหยียนเหลิ่งกลับหัวเราะอย่างเหี้ยมเกรียมกล่าว “ข้าคิดว่าเด็กน้อยนี้ไม่รวบรัดธรรมดา” เซี่ยเทียนตู๋ กล่าวอย่างใช้ความคิด “ถูกแล้ว จวบจนบัดนี้เด็กน้อยนั้นยังไม่ได้ชักดาบเลย” จางจวี้หยางหลังจากฟังวาจาของพวกเขาแล้ว พลันกล่าว “ไม่ต้องว่ากล่าวมากความแล้ว ข้าเห็นว่า ทั้งหมดรอจนเจ้าสำนักกลับมาแล้วค่อยว่ากันเถิด” . ค่ำคืนนี้ นางกำลังปักดอกไม้อยู่ภายในห้องอย่างเงียบสงบ พลันปรากฏบุรุษผู้หนึ่งบุกเข้ามายังห้องของนาง นางถูกเขาคร่ากุม จากนั้นไม่นาน คนที่ร่วมต่อสู้บุกบั่นในยุทธภพพร้อมกับสามีของนางก็ปรากฏกายขึ้น แต่มิว่าผู้ใดก็ไม่อาจช่วยเหลือนางได้ ภายหลังด้วยการบีบบังคับของบุรุษผู้นั้น คนเหล่านี้กลับต้องล่าถอยออกไป ยามนี้ จึงหลงเหลือเพียงนางกับเขาเท่านั้น เขาปล่อยมือของนาง ถอยห่างออกไปสามก้าว เขากลับไม่ได้สกัดจุดชีพจรของนาง ทำให้นางรู้สึกประหลาดใจ “ท่านอย่าได้คิดหลบหนี ได้หรือไม่?” บุรุษผู้นี้กลับกล่าววิงวอนนาง “ข้าพเจ้าจะไม่สกัดจุดชีพจรท่าน ทั้งไม่ต้องการมัดท่าน ทว่าเมื่อท่านออกไป ข้าก็จำต้องเสี่ยงชีวิตกับพวกเขา มิใช่ว่าข้าพเจ้าขลาดเขลากลัวตาย พวกเขาแม้จะมีคนมาก วรยุทธ์ก็สูงเยี่ยม แต่ที่ตกตายไม่แน่ว่าจะเป็นข้าพเจ้า ข้าพเจ้าไม่ต้องการฆ่าคน แต่ก็ไม่ต้องการที่จะถูกผู้อื่นฆ่า ถ้าการฆ่าคนทำให้ข้าพเจ้าไม่ถูกผู้อื่นฆ่า ข้าพเจ้าก็จำต้องฆ่าคน ดังนั้นจึงหวังว่าท่านจะรั้งอยู่ที่นี่ เพื่อมิให้ผู้ใดต้องตายเถิด” เขาถามต่อ “ท่านว่าดีหรือไม่?” “ท่านเป็นใคร?” นางยังคงไม่เชื่อถือ “ข้าพเจ้าเรียกว่า เหวยชิงชิงชิง เป็นคนในสำนักจ่านจิงถังเช่นกัน เป็นเพียงคนไร้ความสามารถผู้หนึ่ง” “อ้อ!? ท่านเป็นศิษย์น้องของสามีข้าพเจ้า” “ใช่” “ท่านมาที่นี่ด้วยเรื่องอันใด?” “ข้าพเจ้ามาหาศิษย์พี่ใหญ่” “หาศิษย์พี่ใหญ่ต้องทำเช่นนี้หรือ?” “ข้าพเจ้าต้องการพบเขาหลายครา ล้วนถูกคนเหล่านั้นสกัดขัดขวางเอาไว้ ข้าพเจ้าไม่มีทางเลือกอื่น” “ท่านหาเขาด้วยเรื่องอันใด?” “มีสองเรื่อง” เขากล่าว “เดิมทีมีเพียงเรื่องเดียว ทว่ายามนี้ มีเรื่องที่สองแล้ว” “สามารถบอกข้าพเจ้าได้หรือไม่?” “ยังคง......” เหวยชิงชิงชิงเดิมทีต้องการกล่าว เขาจับจ้องมองดูนาง ไม่ทราบเพราะเหตุใด ในใจมิว่ามีเรื่องอันใดล้วนต้องการบอกกล่าวให้นางทราบ ทว่า เนื่องจากเรื่องที่คนของจ่านจิงถังฆ่าคน ชิงทรัพย์เป็นเรื่องที่สาหัสจนเกินไป เขารู้สึกว่ายังคงบอกต่อเจ้าสำนักด้วยตนเองจะเหมาะสมกว่า ถ้าคดีเหล่านี้ ศิษย์พี่ใหญ่ไม่ทราบ เขาบอกต่อต้าซือเส่า(พี่สะใภ้)เช่นนี้ จะเป็นการไม่ยุติธรรมต่อศิษย์พี่ใหญ่ ถ้าศิษย์พี่ใหญ่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีเหล่านี้ เช่นนั้นบอกต่อนางไปก็รังแต่ทำให้นางกังวลใจ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะไม่บอก “ไว้พบศิษย์พี่ใหญ่ค่อยกล่าวจะประเสริฐกว่า” “ได้ เช่นนั้นท่านปล่อยข้าไป ข้าจะให้พวกเขาพาท่านไปพบศิษย์พี่ใหญ่” “ศิษย์พี่ใหญ่อยู่ในสำนักหรือ?” “ไม่อยู่” “เช่นนั้น ก็ไร้ประโยชน์ พวกเขาแม้จะรับปากท่าน ก็ย่อมต้องมาฆ่าข้า ถึงตอนนั้นข้าก็จำต้องฆ่าพวกเขาแล้ว” เหวยชิงชิงชิงกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยวต่อไปว่า “ข้าไม่ต้องการให้เกิดการฆ่าฟันขึ้น ขอท่านรั้งอยู่ที่นี่ ได้หรือไม่ ข้าจะไม่ทำร้ายท่าน” “ข้าทราบ” นางหัวเราะ เหวยชิงชิงชิงรู้สึกว่านางงามดั่งเทพธิดาซึ่งจุติลงมา เคยมีผู้กล่าวไว้ ความงามเป็นความเจ็บปวด สำหรับเหวยชิงชิงชิงแล้วนั้น ยิ่งงามก็ยิ่งเจ็บปวด ยามนี้เขาจึงเชื่อคำกล่าวนี้ .. นางเคยพบบุรุษผู้นี้ ในงานศพของเจ้าสำนักคนก่อน นางเคยพบเขา บุรุษที่องอาจทว่าดูรันทดผู้นี้ นางเชื่อว่าเขาคือเหวยชิงชิงชิง เขาไม่คล้ายกับเป็นคนโฉดชั่ว ปล้นฆ่า ข่มขืน ดังที่คนในสำนักกล่าวหา นางมองผ่านแสงเทียน นั่นเป็นเพียงบุรุษที่อ่อนโยน ทว่าแลดูรันทดเท่านั้น เหตุใดเขาจึงดูรันทดเช่นนั้น คล้ายกับว่าเขามีความทุกข์อยู่ภายในใจ เขาคล้ายกับเป็นเด็ก ซึ่งประสบความยากแค้นขมขื่นมากมายที่ไม่อาจจะบอกกล่าวต่อผู้อื่นได้ .. “ไสหัวไป!!” เขาพลันตวาดขึ้น มีผู้ลอบบุกเข้ามาทางด้านหลังสี่คน เขาหันหน้ามาหาตน ทว่ากลับทราบเรื่องที่เกิดขึ้นทางด้านหลัง นัยน์ตาทั้งสองของเขาคมกล้ายิ่ง คงเป็นผลมาจากการฝึกวิชาเฟิงเตาซวงเจี้ยน(กระบี่วายุดาบน้ำค้าง)กระมัง คาดคิดถึงตอนนี้ นางพลันรู้สึกเหน็บหนาว นางพลันจามครั้งหนึ่ง หิมะพลิ้วลอยเข้ามาทางประตูและช่องหน้าต่างที่เปิดออก หนาวยิ่งนัก จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 07:40:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนที่ 6 ท่านยังรักข้าพเจ้าหรือไม่ ? เขารีบไปปิดหน้าต่าง ทว่าหน้าต่างพังทลายไปแล้ว เขาจึงใช้ผ้ามาปิดคลุมแทน ทั้งยังจุดเทียนขึ้นอีกหลายเล่ม “เช่นนี้คงอบอุ่นขึ้นแล้วกระมัง” เขาถามอย่างเป็นกังวลว่า “ท่านต้องการเสื้อผ้าเพิ่มหรือไม่ ข้าพเจ้าสามารถไปยังข้างนอกสักครู่หนึ่ง ท่านเปลี่ยนชุดแล้วค่อยเรียกข้าพเจ้าก็ได้” นางมองดูแมลงเม่าที่บินเข้าหาเปลวเทียน จิตใจนางพลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา นางเพียงสั่นศีรษะ ไม่ได้ตอบเขา ‘ตนเองกำลังยิ้มอยู่กระมัง’ ยามที่นางรู้สึกตัว พลันไม่ยิ้มแล้ว แต่ทว่าประกายตาของเขายังคงพบเห็นรอยยิ้มของนาง รอยยิ้มของนางงดงามยิ่ง เหตุนี้ทำให้ดูเหมือนขาดความจริงใจไป เขาพลันรู้สึกคล้ายถูกทำร้ายจิตใจ นางพลันจามอีกครา .. นางรู้สึกเอียงอายยิ่ง นางไม่กลัวเขา นางไม่ได้กลัวความหนาว ทว่าขอเพียงนางเผชิญความหนาวที่พัดผ่านมาอย่างฉับพลัน นางอดไม่ได้ที่จะต้องจามสักครา นางมิได้คาดหวังว่าฝ่ายตรงข้ามจะเข้าใจผิดคิดว่านางเกรงกลัวเขา นางไม่กลัว โดยเฉพาะหลังจากพบว่าตนเองอาจจะตั้งครรภ์นั้น นางพลันรู้สึกถึงความหนาวที่มาเยือนได้อย่างรวดเร็ว คาดคิดถึงบัดนี้ เหลียงเยิ่นฮวาอดมิได้ที่รู้สึกเสียใจ ทั้งยังรู้สึกแค้นใจ ที่แค้นใจก็คือ หลายปีมานี้ จางโหวเพียงสนใจแต่เรื่องในสำนัก สหายในยุทธจักร การคบหากับคนของทางการ น้อยครั้งที่จะห่วงใยกังวลเรื่องของนาง ในอดีต จางโหวและเหลียงเยิ่นฮวา นับเป็นคู่สร้างคู่สม กิ่งทองใบหยก มิว่าผู้ใดก็ล้วนคาดคิดเช่นนี้ ยามที่นางรับปากเข้าพิธีมงคลกับจางโหว มิว่าผู้ใดก็ล้วนคิดว่าบุคคลทั้งสองนี้เป็นคู่ที่เหมาะสมยิ่งนัก มิว่าผู้ใดก็ล้วนอิจฉา ยามนั้น นางยังไม่ใช่ จางฮูหยิน จางโหวก็ยังไม่ได้เป็นจางโหวในปัจจุบัน ทั้งยังมิได้เป็นเจ้าสำนักจ่านจิงถัง ยามนั้น ขอเพียงนางจามสักคราเขาก็จะเป็นห่วงนางยิ่ง “การจามของท่านทำให้ข้าเป็นห่วงยิ่ง “จางโหวกล่าวอย่างเป็นห่วง “ยามใดที่ท่านหนาว ข้าก็รู้สึกหนาวไปด้วยเช่นกัน” เขาห่วงใยนาง อ่อนโยนต่อนาง ทะนุถนอมนาง ทุกค่ำคืนที่อากาศหนาวเย็น เขาจะใช้ร่างกายของตนเองมาโอบกอดให้นางรู้สึกอบอุ่น ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นยิ่ง ค่ำคืนเหล่านั้นล้วนไม่หนาวอีกต่อไป เขาจุดประกายความอบอุ่นให้กับใจของนาง ความอบอุ่นยากที่จะมีอยู่ตลอดไป ไม่นาน จางโหวก็กลายเป็นเจ้าสำนักจางโหว เขาต้องสะสางงานการทั้งภายในภายนอกสำนักมากมาย จนแทบไม่มีเวลาว่าง สหายของเขายิ่งมายิ่งมีมากมาย ศิษย์ในสำนักก็เพิ่มมากขึ้นทุกวัน เวลาที่เขาอยู่กับสหายและศิษย์ในสำนักยิ่งมายิ่งมากกว่าเวลาที่เขาอยู่กับนาง ก่อนที่นางจะแต่งงานกับเขา นางเองก็เป็นคนในยุทธภพ ทว่าหลังจากที่นางแต่งงานกับเขา ก็ยอมเป็นศรีภรรยาที่ดี นางละทิ้งชื่อเสียงของตนเอง ไม่คิดบุกบั่นในยุทธภพอีกต่อไป นางเพียงต้องการเป็นจางฮูหยินท่านั้น นี่เป็นหน้าที่เพียงอย่างเดียวของนาง นับแต่นี้ต่อไปจะไม่มีแล้ว นู่เจียง(ธารพิโรธ) เหลียงเยิ่นฮวา จะมีแต่เพียงจางฮูหยินเท่านั้น ทว่า นางยังคงไม่ใช่จางฮูหยินที่แท้จริง เนื่องจาก นับแต่แต่งงานมาจนถึงบัดนี้ เป็นเวลานานถึงสามปีแล้ว พวกเขายังคงไร้ทายาทสืบสกุล จางฮูหยินยังไม่ได้ให้กำเนิดบุตร นี่คล้ายกับเป็นเพียงสิ่งเดียวที่นางกระทำผิดต่อจางโหว นางหวังว่าเขาจะคงเป็นเพียงจางโหวแห่งไหวอินเหมือนเดิม ไม่ได้เป็นเจ้าสำนักจางโหว ที่มีภารกิจมากมายเหมือนดั่งในปัจจุบัน แม้ว่าในความเป็นจริงแล้วจางโหวทั้งสองล้วนเป็นสามีของนาง ทว่าเขาซึ่งมีภารกิจการงานมากมาย นับวันก็ยิ่งจะห่างเหินจากนางไป มิว่าด้วยจะเหตุใดก็ตาม นางยังคาดคิดที่จะถามจางโหวว่า ท่านยังรักข้าพเจ้าหรือไม่ ? ทุกครั้งที่คาดคิดถึงคำถามนี้ ปัญหานี้ นางพลันรู้สึกเศร้าใจขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ นางพลันหวนรำลึกไปถึงอดีตเมื่อครั้งสองปีก่อน ครั้งหนึ่งเขาช่วยนางเขียนคิ้ว นางได้ยึดกุมมือของเขาไว้ แนบแก้มลงไปที่ฝ่ามือของเขา และถามว่า “ถ้า......ถ้าหาก......พวกเรากำเนิดบุตร คงดีมิใช่น้อย” คืนก่อน นางได้ยินกงกงและพั่วพั้ว (บิดาของสามีและมารดาของสามี)สนทนาถึงเรื่องต้องการที่จะให้เขารับภรรยาน้อย เขาพลันหยุดเขียนคิ้ว “อย่ากังวลไปเลย พวกเรายังมีเวลา” “ทว่า......หากพวกเราไร้บุตรสืบสกุลเล่า?” จางโหวพลันวางพู่กันเขียนคิ้วลง “ไม่กระมัง” ทั้งตบบ่าของนาง “คงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น” ต่อมา เขาจึงเดินออกจากห้องไป จวบจนได้ยินเสียงปิดประตู นางพลันเข้าใจ การที่จะเป็นจางฮูหยินที่ดีนั้น จำต้องให้กำเนิดบุตรแก่สกุลจาง เมื่อเข้าใจถึงจุดนี้ นางก็พลันรู้สึกอ้างว้างขึ้นมา กระทั่งสามีของนางออกเดินทางไปในคราครั้งนี้ นางพลันพบว่าความหวังของตนเองน่าจะเป็นจริงแล้ว นางยังไม่ทันได้บอกกล่าวต่อเขา ยามนั้นพลันปรากฏบุรุษหนุ่มผู้นี้บุกเข้ามา จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 07:41:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ 7 มิอาจทำร้ายนาง ไม่นานนางก็พบว่าบุรุษผู้นี้ไม่ต้องการที่จะทำร้ายนาง ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เนื่องจากความเย็นชาของจางโหว ทำให้นางรู้สึกว่าวัยสาวของตนเองได้ผ่านพ้นไปแล้ว ทำให้นางไม่กล้าที่จะแย้มยิ้มอย่างเบิกบานอีก แต่ในยามนี้ บุรุษผู้นี้เมื่อพบนางก็รู้สึกขัดเขิน มือไม้พัลวัน จิตใจไม่อยู่กับตัว นางพลันทราบว่าสิ่งที่ตนเองคิดว่าผ่านพ้นไปแล้วนั้น ยังคงอยู่ นางรู้สึกว่าบุรุษที่มีนามว่าเหวยชิงชิงชิงผู้นี้ทำให้นางรู้สึกว่าตนเองยังมีความสามารถเช่นนี้ ยังคงงดงาม ทั้งยังมีเสน่ห์อยู่ ยามค่ำคืน เขาพลันเรียกให้คนส่งอาหารเข้ามา เหล่าศัตรูภายนอกเนื่องจากขว้างมุสิกเกรงภาชนะ จึงรับฟังคำสั่งแต่โดยดี ให้ชุ่ยเอ๋อร์ (คนรับใช้) ส่งอาหารเข้ามา เขาถือจานอาหาร ใช้จมูกสูดดม จากนั้นจึงยื่นให้นางทานก่อน “ข้าพเจ้าไม่หิว” นางกล่าวอย่างเย็นชา “ทว่าท่านมิอาจไม่ทานสักเล็กน้อย” เหวยชิงชิงชิงกล่าว “ท่านวางใจเถิด อาหารไม่มีพิษ ข้าพเจ้าดมดูแล้ว หากมีพิษ ข้าพเจ้าย่อมต้องได้กลิ่น” “จมูกของท่านเป็นของสุนัขหรืออย่างไร” นางฟังแล้วรู้สึกน่าหัวร่อยิ่งนัก “อา” เขาลูบจมูกของตนเอง แล้วกล่าว “บางทีอาจเป็นเพราะในวัยเยาว์ข้าพเจ้าเคยต้องแย่งอาหารกับสุนัข พลาดพลั้งไม่ระวัง จึงสับเปลี่ยนเอาจมูกของมันมา” เพียงคำพูดประโยคเดียว ก็ทำให้รู้ว่าในวัยเยาว์ของเขามีชีวิตที่ยากลำบาก “อย่าทำร้ายเขาได้หรือไม่?” นางกล่าวอย่างจริงใจว่า “ท่านไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรอก” ในปากของเขายังคงแทะน่องไก่น่องหนึ่ง ทันใดนั้นพลันชะงักแล้วกล่าว “ขอเพียงเขายอมปล่อยข้าพเจ้า” “ข้าทราบว่าวิชายุทธ์ท่านสูงเยี่ยม มิเช่นนั้นท่านไหนเลยสามารถบุกเข้ามาถึงที่นี้” นางกล่าว “ทว่าท่านบุกเข้ามาได้ เหตุใดจึงไม่ทะลวงฝ่าวงล้อมกลับออกไปเล่า?” “ข้าพเจ้าเคยกล่าวแล้ว ข้ามายังที่นี้ ก็เพื่อพบกับศิษย์พี่ใหญ่ จวบจนบัดนี้ ยังมิได้พบเขา นอกจากนี้ หากข้าต้องการจะฝ่าวงล้อมของพวกเขา มิอาจที่จะไม่ชักดาบ ดาบของข้าพเจ้ามีเพียงกระบวนท่าเดียวซึ่งมีนามว่า “เชียนอี(พันหนึ่ง)” เป็นการรวบรวมยอดวิชาของสำนักจ่านจิงถังมาหลอมรวมเป็นกระบวนท่าเดียว ทว่า เมื่อใดที่ใช้กระบวนท่านี้ ฆ่าคนหรือทำร้ายคน แม้แต่ข้าพเจ้าก็ไม่อาจควบคุมมันได้ อย่างน้อยจวบจนบัดนี้ข้าพเจ้ายังควบคุมมันมิได้ แต่ข้าไม่ต้องการเข่นฆ่าผู้ไร้ความผิด ทั้งไม่ต้องการทำร้ายผู้ใด” เขาต้องการใช้ผ้าปิดหน้าต่างเช็ดคราบน้ำมันบนมือ แต่รู้สึกว่าไม่เหมาะ จึงคิดจะใช้ผ้าที่ปักลวดลายไว้บนโต๊ะแต่ก็รู้สึกว่าเช่นนี้ยิ่งไม่ดีนัก จึงรู้สึกอึดอัด ไม่รู้จะทำเช่นไร เหลียงเยิ่นฮวาจึงให้ผ้าเก่าๆ แก่เขาผืนหนึ่ง ช่วยแก้สถานการณ์ให้เขา เขาดื่มสุราอีกหลายอึก รู้สึกเบิกบานใจยิ่ง ทว่าประกายตาก็ยังคงแฝงแววรันทดเช่นเดิม ทันใดนั้น เขาพลันตวาด “สามคนที่บุกเข้ามาทางสวนตะวันตก หากยังไม่ออกไป ข้าจะไม่เกรงใจแล้ว” เหลียงเยิ่นฮวาพลันได้ยินเสียงชายเสื้อลอยพลิ้วข้ามกำแพงออกไปอย่างแผ่วเบา “ดังนั้น ข้าจำต้องอยู่ที่นี้เพื่อรอศิษย์พี่ใหญ่กลับมา ขอซือเส่า(พี่สะใภ้)อย่าได้ตำหนิ” “ได้ เช่นนั้นท่านก็รอเขาเถิด” เหลียงเยิ่นฮวาจนปัญญากับอาคันตุกะผู้นี้ จากนั้นจึงกล่าว “ข้าพเจ้าเหนื่อยแล้ว” เหวยชิงชิงชิงจึงเดินจากไป เดินไปถึงขอบประตู จึงทรุดตัวนั่งลง “ต้าเส่าเชิญตามสะดวก” เหลียงเยิ่นฮวายังคงรู้สึกไม่วางใจ แม้นางจะเป็นสตรีที่เคยบุกบั่นในยุทธภพ ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ใช่คนนอก แต่ด้วยขนบธรรมเนียมระหว่างชายหญิง อย่างไรก็ไม่เหมาะสมนัก ทว่าร่างกายของนางคล้ายกับเหน็ดเหนื่อย สูญเสียเรี่ยวแรงไปมากมาย ดังนั้นจึงมิอาจไม่พักผ่อนได้ นางมิได้ไปนอนบนเตียงนอน ทว่าคงนั่งหลับไป วันรุ่งขึ้นจึงถูกเสียงนกปลุกขึ้น เมื่อนางตื่นขึ้น พลันรู้สึกหนาว จึงจามอีกครา ทั้งรู้สึกถึงเสื้อคลุมอยู่บนร่างของนาง บุรุษผู้นั้นยังคงอยู่ที่ขอบประตู นั่งหลับตา ที่แท้ขนคิ้วของเขายาวยิ่งนัก ทั้งยังคล้ายกับสั่นไหว ที่แท้เสื้อคลุมของเขาไม่อยู่ที่ตัว เหลียงเยิ่นฮวาพลันรู้สึกเกรงใจและเอียงอาย นางมองเขาอยู่ชั่วครู่ เมื่อแสงอาทิตย์ส่องเข้ามาภายในห้อง กระทบไปที่ร่างของเขา นางพลันสังเกตเห็นรอยขาดของเสื้อที่กลางอกของเขา นั่นย่อมมิใช่แผลจากไฟลวก แต่เป็นบาดแผลจากฝ่ามือที่ร้ายกาจทำร้าย บาดแผลนั้นย่อมลึกถึงอวัยวะภายใน ทว่าเท่าที่นางจำได้จากการสนทนาเมื่อวาน บุรุษผู้นี้มิได้ทำให้นางรู้สึกว่าเขากำลังบาดเจ็บอยู่แม้แต่น้อย ดังนั้นนางจึงไปหายาสมานแผลจากตู้ของนาง ยามที่นางหายา เขาพลันลืมตาขึ้นมา เขามองดูนางหายา นางพลันรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังจ้องมองนาง นางพลิกตัวกลับมา มองเห็นประกายตาของเขา “ท่านตื่นแล้ว?” “วันนี้ข้าพเจ้าต้องไปแล้ว” เขาลุกขึ้น แล้วกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “ขออภัย ขอบคุณท่าน รบกวนท่านแล้ว” “ท่านมิใช่ต้องการรอจนศิษย์พี่ใหญ่กลับมาหรอกหรือ?” นางถามด้วยความประหลาดใจ “เดิมทีใช่ ทว่า ข้าพเจ้ามิได้คาดคิดโดยละเอียด.......เช่นนี้ กลับไม่เป็นผลดีต่อท่านนัก.........” “มิเป็นไร......” เสียงเบายิ่ง ทว่าท่าทางกลับแสดงออกว่าไม่ใส่ใจ คล้ายดั่งกับที่เหวยชิงชิงชิงแสดงท่าทางตัดสินใจแน่นอนแล้ว “แต่อย่างไรก็ไม่สะดวกกับเสาจื่อ (พี่สะใภ้).....” วาจายังมิทันกล่าวจบ ภายนอกพลันมีเสียงตะโกนว่า “เป็นข้าพเจ้า เสี่ยวเหวย เหวยซือจื๋อ (ศิษย์หลานแซ่เหวย) ข้ามาแล้ว” เหวยชิงชิงชิงพลันกล่าวอย่างยินดี “เป็นเขา” เหลียงเยิ่นฮวาพลันกล่าว “เป็นผู้ใด? สุ้มเสียงคุ้นหูนัก” “จัวอิ่งเค่อ (ผู้จับเงา)” ซานซือป๋อ (อาจารย์ลุงคนที่สาม)” เหวยชิงชิงชิงกล่าวด้วยความยินดีว่า “ก็คือพยานที่ข้าพเจ้าเชิญมาให้ความเป็นธรรม” “จัวอิ่งเค่อ (ผู้จับเงา)” โหลวตู๋เมี่ยว และ “ปู่เฟิงโซ่ว (เฒ่าคว้าลม)” เจี่ยเหยียนเหลิ่งเดินเข้ามาด้วยกัน “เหวยซือจื๋อ (ศิษย์หลานแซ่เหวย)” เจี่ยเหยียนเหลิ่งหัวร่อพลางกล่าวว่า “ดูท่า เจ้าคงเข้าใจข้าผิดไปแล้ว” “ได้ยินว่า” โหลวตู๋เมี่ยวพลันกล่าวขึ้น “เมื่อคืนนี้เพวกท่านเกิดความเข้าใจผิดกันขึ้น” “เข้าใจผิด? ถ้าหากเข้าใจผิด ก็เป็นการเข้าใจผิดที่ร้ายแรงถึงชีวิตทีเดียว” เหวยชิงชิงชิงก้าวออกมา แล้วกล่าวกับซานซือป๋อ (อาจารย์ลุงคนที่สาม) ที่ตนเชื้อเชิญมาเป็นพยานว่า “เมื่อวานนี้ผู้เยาว์แทบต้องสิ้นชีวิตในที่นี้แล้ว” “เรื่องนี้มีความนัยอยู่มิน้อย ต้องอธิบายกันให้เข้าใจ.....” โหลวตู๋เมี่ยวกล่าวอย่างใช้ความคิดว่า “เจ้าเป็นคนหนุ่ม มิว่าทำอันใดก็ไม่ควรใจร้อนเกินไป” ยามนี้ เหลียงเยิ่นฮวาพลันก้าวออกมา “ผู้เยาว์คารวะผู้อาวุโสทั้งสอง” โหลวตู๋เมี่ยวจ้องมองไปยังเหลียงเยิ่นฮวาที่ยืนอยู่ด้านหลังของเหวยชิงชิงชิงพร้อมกับกล่าว “ฮูหยินเจ้าสำนัก เขาทำกระไรต่อท่านหรือไม่?” เหวยชิงชิงชิงเมื่อได้ยิน พลันตกใจ หันหน้าไป นิ้วกลาง นิ้วชี้ และนิ้วหัวแม่มือข้างซ้ายของโหลวตู๋เมี่ยว พลันใช้ออกด้วยวิชาเข็ม “ฮว่านอิ่งเสินเจิน (เข็มเทพมายา)” นิ้วชี้ นิ้วกลาง และนิ้วหัวแม่มือข้างขวาพลันมุ่งไปที่คอของเหวยชิงชิงชิงอย่างรวดเร็ว เจี่ยเหยียนเหลิ่งก็เคลื่อนไหวในฉับพลัน มือของเขาดุจคมดาบ ประกายตาของเขาก็คล้ายดาบ เขาต้องการฟันร่างเหวยชิงชิงชิงให้ขาดภายในดาบเดียว หากดาบเดียวมิอาจฟันร่างฝ่ายตรงข้ามขาดได้ เขาก็ไม่สนใจ ขอเพียงสามารถคร่าชีวิตฝ่ายตรงข้ามได้ก็เพียงพอ เหวยงชิงชิงชิงเนื่องจากหันไปมองดูเหลียงเยิ่นฮวาทำให้ต้องแบ่งแยกสมาธิไป เข็มฮว่านอิ่งเสินเจิน(เข็มเทพมายา)ทั้งสามเล่ม ไร้ซึ่งเสียงลม ทั้งไร้รูปลักษณ์ มีเพียงเงาสามเส้น พุ่งเข้ามาใส่ร่างของเขาอย่างรวดเร็ว พริบตานั้น เขาพลันคล้ายดั่งปลาที่ดิ้นพล่านอยู่บนฝั่ง ลอยตัวขึ้น เข็มทั้งสามเล่มจึงพุ่งผ่านไป นั่นนับว่าหวาดเสียวยิ่งนัก แต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ เขาพลันพบว่าเข็มที่เขาเพิ่งหลบไปนั้น ได้พุ่งเข้าใส่เหลียงเยิ่นฮวาที่อยู่ด้านหลังของเขาแทน “ระวัง” เขาพลันตะโกนขึ้น พลิกร่าง สกัดเข็มได้หนึ่งเล่ม เข็มอีกเล่มถูกเหลียงเยิ่นฮวาหลบไปได้ ทว่าอีกเล่มกลับพุ่งเข้าใส่บ่าข้างซ้ายของนาง เหวยชิงชิงชิงร้องขึ้นคำหนึ่ง ยามนี้ นิ้วทั้งสามของโหลวตู๋เมี่ยวพลันบีบเข้ามา ฝ่ามือของเจี่ยเหยียนเหลิ่งซึ่งคมดุจคมดาบพลันฟันเข้าใส่เขา เขาไม่มีทางเลือกอื่น เขาจำต้อง ชักดาบ .. จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 07:43:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนที่ 8 เซียนอี “เชียนอี(พันหนึ่ง)”! กระบวนท่า “เชียนอี” ซึ่งนำเอากระบวนท่าของเฟิงเตาซวงเจี้ยนทั้งหนึ่งพันหนึ่งกระบวนท่ามาหลอมรวมเป็นกระบวนท่าเดียว เจี่ยเหยียนเหลิ่งแผดร้องขึ้นคำหนึ่ง “เป็นดาบ เป็นกระบวน ท่าดาบ เขาละทิ้งกระบวนท่ากระบี่ แปรเปลี่ยนเป็นท่าดาบ” จากนั้นจึงยกมือกุมหน้าหนีไป โลหิตพลันหลั่งไหลเต็มใบหน้า หยดหยาดออกมาจากร่องนิ้วมือ โหลวตู๋เมี่ยวครางขึ้น เขาล้มลงกับพื้น ตลอดทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ เขาไม่ทราบว่าตนเองตายแล้วหรือไม่? หากตายแล้วเหตุใดจึงรู้สึกเจ็บปวด!? หากไม่ตายเหตุใดจึงเจ็บปวดเช่นนี้? .. เหวยชิงชิงชิงเก็บดาบ เขาประคองเหลียงเยิ่นฮวาซึ่งรับบาดเจ็บไว้ พานางกลับเข้าสู่หอไคว่อี้อย่างรวดเร็ว จางจวี้หยาง เฉินขู่เหลียน ผิงลิ่งเฝิง รวมถึงคนในสำนักทุกคน ล้วนเกาทัณฑ์พาดลูกศร ถือดาบทวนเตรียมพร้อม เพียงรอคำสั่งจากเจี่ยเหยียนเหลิ่งและโหลวตู๋เมี่ยว ก็จะบุกเข้าไปในทันที พลันพบเจี่ยเหยียนเหลิ่งยกมือกุมหน้าวิ่งออกมา “เชียนอี” ปู่เฟิงโซ่ว(เฒ่าคว้าลม)ไหนเลยยังมีศักดิ์ศรีของผู้อาวุโสหลงเหลืออยู่ “กระบวนท่าที่น่าสะพรึงกลัว” ผิงลิ่งเฝิง พลันตีฆ้องทองแดงในมือ คิดนำเหล่าศิษย์ในสำนักบุกเข้าไป เซี่ยเทียนตู๋พลันทะยานร่างเข้ามาขวางพร้อมกับกล่าวว่า “ช้าก่อน” ผิงลิ่งเฝิงพลันตวาด “ท่านกลัวหรือ?” “ท่านไม่เห็นสภาพของผู้อาวุโสเจี่ยเหยียนเหลิ่งหรืออย่างไร” เซี่ยเทียนตู๋กล่าว “พวกเราดื้อดึงบุกเข้าไป เพียงเกรงว่าจัดการไม่เหมาะสม บังคับให้เขาชักดาบ มิว่าผู้ใดก็มิอาจได้เปรียบ ยังคงรอให้เจ้าสำนักกลับมาก่อนค่อยว่ากันเถิด” เฉินขู่เหลียนพลันกล่าว “ทว่า ฮูหยินยังอยู่ข้างใน.....โจรสุนัขนี้.....พวกเราไหนเลยมิสนใจได้” “มีอันใดต้องสนใจ ผู้ใดเรียกให้ฮูหยินไม่ระวังตัวเอง “เซี่ยเทียนตู๋พลันแสยะยิ้ม ทว่าวาจากลับนุ่มนวล “เมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าสำนักกลับมา ย่อมมีละครให้ชมดู มิใช่หรอกหรือ?” จางจวี้หยางผงกศีรษะในทันที เขาเองก็คาดคิดเช่นนี้ ยามนี้ พวกเขาจึงเห็นผู้อาวุโสอีกท่าน “จัวอิ่งเค่อ(ผู้จับเงา)” โหลวตู๋เมี่ยว กลิ้งตัวตะเกียกตะกายปีนออกมาจากสวนเป้าต๋า .. “พวกเขาเหตุใดจึงทำต่อท่านเช่นนี้?” “มิเป็นไร....ทว่าพวกเขาทำร้ายท่าน” “ท่านก็ทำร้ายพวกเขาใช่หรือไม่?” “......เพราะพวกเขาทำร้ายท่าน” “กระบวนท่านั้น...ก็คือ ‘เชียนอี’ หรือ?” “....ข้าพเจ้านำเอากระบวนท่าของเฟิงเตาซวงเจี้ยนมารวมเป็นกระบวนท่าเดียว” “ข้าเห็นอย่างชัดเจน...เจี่ยเหยียนเหลิ่งบีบคอท่านเอาไว้ ทว่าท่านคล้าย.....?” “ข้าพเจ้ามิเป็นไร” “ข้าคิดว่า คนผู้หนึ่ง ไม่อาจมีจุดอ่อนได้ และมิอาจให้ผู้อื่นล่วงรู้ ขอเพียงผู้อื่นล่วงรู้จุดอ่อนท่าน ผู้อื่นก็ย่อมลงมือต่อจุดอ่อนท่าน ดังนั้นจุดอ่อนของคนเรามักจะให้ผู้คนต้องตกตาย จุดอ่อนบนร่างของทุกคนก็คือจุดชีพจร ดังนั้นข้าพเจ้าจึงใช้วิชา “อ้ายเฮิ่นเสินกง(พลังเทพรักแค้น)” ปิดสกัดจุดชีพจรทั้งเจ็ดสิบสองจุดทั่วร่าง ผู้อื่นจู่โจมต่อชีพจรข้าพเจ้า ก็เท่ากับจู่โจมจุดแข็งข้าพเจ้า ข้ากลับกลัวผู้อื่นไม่จู่โจมจุดนี้” “อา....” “เป็นอย่างไรบ้าง เจ็บปวดหรือไม่?” “มิเป็นไร เพียงแต่...เหตุใดท่านจึงบอกเรื่องเหล่านี้ต่อข้าพเจ้า?” “อาจบางทีเป็นเพราะท่านถามกระมัง” “ทว่า ท่านบอกข้าพเจ้า ไยมิใช่เท่ากับบอกจุดอ่อนของท่านให้ข้าพเจ้าล่วงรู้หรอกหรือ?” เหวยชิงชิงชิงมิได้ตอบวาจา เพียงยิ้มเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่เหลียงเยิ่นฮวารู้สึกว่าประกายตาของเขามิได้แฝงแววรันทดอีก .. เหลียงเยิ่นฮวาพลันจามอีกครา เหวยชิงชิงชิงคิดว่านางเจ็บปวด เขากำลังถอนเข็มพิษ ทายาสมานแผลให้แก่นาง เขาคิดว่าตนเองมือหนักเกินไป พริบตานั้น คล้ายกับต้องการฟันแขนตนเองทิ้ง กลิ่นหอมจากตัวนาง ทำให้สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่นาง ชักดาบ ชักกระบี่ ฝ่าวงล้อม ล้วนมิมีสิ่งใดที่ทำให้เขาเป็นเช่นนี้ แม้แต่จังหวะการเต้นของหัวใจเขาก็คล้ายกับว่ามิใช่หัวใจของเขาเอง “ท่านทราบได้อย่างไร?” เหลียงเยิ่นฮวาพลันถามขึ้น “แม้แต่โหลวจ๋างเหล่า(ผู้อาวุโสแซ่โหลว)ก็คิดจัดการต่อท่าน” “ข้าหลงกลของเซี่ยเทียนตู๋ไปคราหนึ่งแล้ว” เหวยชิงชิงชิงพลันรู้สึกว่ากล่าวถึงเรื่องอื่นดีกว่า “คราก่อนหลงกล ย่อมมิอาจให้บังเกิดซ้ำสองได้” “ทว่า ท่านเห็นพวกเขาทำร้ายข้าพเจ้า ท่านก็เสียสมาธิ....” เหลียงเยิ่นฮวาจ้องมองดูเขา พร้อมกับกล่าวว่า “ดังนั้นจึงใช้ออกด้วยกระบวนท่า ‘เชียนอี’?” “เพราะว่าจุดอ่อนของข้าพเจ้าในตอนนี้ก็คือท่าน....” เหวยชิงชิงชิงกล่าวถึงตอนนี้ พลันกล่าวอย่างเสียใจว่า “ขออภัย ล้วนเป็นเพราะข้าพเจ้า ทำให้ท่านต้องรับบาดเจ็บ” “ดูท่า ท่านขึ้นหลังพยัคฆ์แล้ว ยากที่จะสลัดหลุดได้” เหลียงเยิ่นฮวาพลันกล่าวต่อไป “เพียงแต่ โชคดีที่ตัวท่านเองก็เป็นมังกรตัวหนึ่ง” “ตอนนี้ ทำได้แค่เพียงรอให้ศิษย์พี่ใหญ่กลับมา” “ท่านกับเขาจะ.....?” “ไม่....ข้าพเจ้ามิต้องการประมือกับเขา” “ถ้าหากต้องต่อสู้ ท่านได้ชัยแล้ว ได้โปรดอย่าทำร้ายเขา ได้หรือไม่? ข้าพเจ้าบางทีอาจจะอุ้มครรภ์ของเขาแล้ว เขายังคงมิทราบ” เหลียงเยิ่นฮวาจัดเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว พลันกล่าวขึ้น “ขอบพระคุณ” เหวยชิงชิงชิงพลันหน้าแดงฉาน มิทราบจะวางมือทั้งสองไว้ที่ใด แต่ก็ยังคงผงกศีรษะอย่างจริงใจ ในมือของเขายังเปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิตของเหลียงเยิ่นฮวา “เหตุใดท่านจึงมีนามว่า เหวยชิงชิงชิงเล่า” เหลียงเยิ่นฮวากล่าวถามอย่างยิ้มแย้ม “ชิงชิงชิง คำว่าชิงทั้งสาม แปลกประหลาดยิ่งนัก” “บิดาข้าพเจ้า” เหลียงเยิ่นฮวาถามกระไร เขาก็ตอบเช่นนั้น “มีโฉมสะคราญผู้รู้ใจอยู่สามคน ผู้หนึ่งมีนามว่าฟางชิงเสีย เป็นสตรีคนแรกที่บิดาข้าพเจ้าหลงรัก แต่นางกลับแต่งงานกับผู้อื่น ทำให้บิดาเสียใจมาโดยตลอด อีกผู้หนึ่งมีนามว่าชีเชี่ยนจือ นางก็คือมารดาของข้าพเจ้า บิดารักนางยิ่ง ทว่านางมีร่างกายอ่อนแอ หลังจากกำเนิดข้าพเจ้ามินานก็เสียชีวิตไป นี่ก็ทำให้บิดาต้องเสียใจมาโดยตลอดเช่นกัน ยังมีอีกผู้หนึ่งนามว่าตี๋ฉู่จิ้ง นางมีบุญคุณต่อบิดาข้าพเจ้า ทั้งหลงรักบิดา ทว่าบิดาเนื่องจากโศกเศร้ากับการจากไปของมารดา ทำให้นางต้องเสียใจหลายครา มองข้ามน้ำใจของนาง รอจนเมื่อบิดารู้สึกตัว นางก็เข้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์ไปแล้ว นางเป็นรักเดียวของบิดาที่ยังหลงเหลืออยู่ บางที...บิดาอาจเนื่องจากต้องรำลึกถึงสตรีทั้งสามคน จึงนำชื่อของพวกนางซึ่งมีคำว่า ชิง ประกอบอยู่ในตัวอักษรทั้งสามคน มาตั้งเป็นชื่อข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจึงมีนามว่าเหวยชิงชิงชิง” เหลียงเยิ่นฮวาฟังแล้วรู้สึกน่าสนใจยิ่ง เมื่อเป็นเช่นนี้ บุรุษผู้นี้ไยมิใช่คนมากน้ำใจเล่า? นางพลันคาดคิดเช่นนั้น เหวยชิงชิงชิงเล่า? เขาจะทำเช่นใดต่อน้ำใจของตนเอง? แน่นอนนางเพียงแค่คาดคิดเช่นนี้ ทว่ามิได้เอ่ยถามออกไป จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 07:44:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่ 9 ความอ่อนโยนและหัวใจ พวกเขาใช้ชีวิตร่วมกัน มีความสุขยิ่ง นางรู้ว่าสหายและคนของสามีนาง ล้วนไม่เคารพนาง ทั้งยังริษยาฐานะของนาง จนบัดนี้นางยังบาดเจ็บเพราะพวกเขา ซึ่งกล่าวได้ว่าพวกเขาไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของนางแม้แต่น้อย ดังนั้นนางจึงไม่สนใจแล้ว ไม่สนใจวงล้อมของคนเหล่านั้น ไม่สนใจว่าคนเหล่านั้นจะคิดเช่นไร นางรู้สึกสบายใจยิ่ง นางละทิ้งจ่านจิงถัง นางทรยศคนเหล่านั้น นางละทิ้งจ่านจิงถัง เพราะเหตุว่าสถานที่แห่งนั้นมิได้ผูกพันกับนางแม้แต่น้อย นางทรยศคนเหล่านั้นเพราะเหตุว่าพวกเขามิใช่สหายของนาง ทว่าบุรุษเบื้องหน้านางผู้นี้ เนื่องจากต้องการช่วยเหลือนางจึงแทบสิ้นชีวิตไป เขาจึงเป็นสหายของนาง ทว่านางมิได้รู้สึกผิดต่อสามีของนาง เดิมทีนางยังรู้สึกไม่เคยชินกับยามค่ำคืนอันยาวนาน ส่วนเขาเล่า ความน่าหวาดกลัว คล้ายกับว่าสิ่งที่เขาประสบพบเจอมาตลอดทั้งชีวิต เป็นความฝันที่มิอาจถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาได้ ขอเพียงได้จามสักหลายครั้ง บิดเอวสักหลายครา พลิกตัวอีกครั้งก็ตื่นขึ้น ภายหลังยามค่ำคืนก็จะเปลี่ยนเป็นความเคยชินไป นางพบว่าเขาพลันรินเหล้าลงถ้วย ถือตะเกียบ ขมวดคิ้ว ทุกอิริยาบถล้วนเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายของบุรุษชายชาตรี ทว่ายามเขามองดูนาง กลับทำให้นางรู้สึกอบอุ่นใจยิ่งนัก ชายเสื้อของเขาถูกผู้อาวุโสเซี่ยคว้าจับจนขาดไป ทว่าหากไม่นับรอยขาดแห่งนั้นแล้ว บนเสื้อของเขาก็ยังคงมีรอยขาดวิ่นอีกมากมายหลายแห่ง ทว่ารอยขาดเหล่านั้น นอกจากคราบเลือดแล้วนั้น กลับทำให้ผู้อื่นรู้สึกบริสุทธิ์ ใสซื่อ แม้ว่าเขาจะมีท่าทีดุร้ายอยู่บ้าง แต่ก็ยังคงแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน เช่นนี้กลับทำให้ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งบุกออกมาจากภูเขาดาบทะเลเพลิงก็ปาน ภายใต้แสงเทียน นางเหม่อมองดูเงาร่างของเขา เงาร่างของเขาทำให้ผู้คนรู้สึกเลื่อนลอย เขาสนทนา หัวเราะ หรือดื่มกิน ล้วนคล้ายกับว่าเป็นสหาย เป็นพี่น้องที่น่าคบหา มิว่าพิษใดก็มิอาจรอดประสาทสัมผัสจมูกของเขาไปได้ มีคราหนึ่ง เขาคีบผมเส้นหนึ่งขึ้นมาจากในหม้อน้ำแกงแล้วกล่าว “ผมเส้นนี้เคลือบพิษไว้” หลังจากที่ลอบทำร้ายครั้งนั้นล้มเหลว วงล้อมภายนอกก็มิได้เคลื่อนไหวอันใด คล้ายกับรับคำสั่ง หรือว่าเป็นมิกล้าไปยุ่งกับเขาอีก ชุ่ยเอ๋อร์ยังคงส่งอาหาร สุรา รวมถึงน้ำที่ใช้อาบเข้ามา มีคราหนึ่ง ชุ่ยเอ๋อร์ลอบกระซิบกับเหลียงเยิ่นฮวาว่า “พวกเขาให้ท่านใช้ผ้าผืนนี้ ชุบน้ำให้กับคนผู้นั้นเช็ดหน้า เมื่อเขาใช้เช็ดหน้า ฮูหยินก็รีบหนีออกทางระเบียง พวกเขาจะมาช่วยฮูหยินเอง” ฮูหยินเพียงยิ้มเล็กน้อย พร้อมกล่าวกับนางว่า “มิต้องทำเช่นนี้ นี่เป็นศิษย์น้องของเซี่ยงกง(คำเรียกสามีของตนเอง) เขากำลังรอให้เซี่ยงกงกลับมา เพราะมีเรื่องสำคัญจะหารือ เพื่อช่วยให้พวกเขาได้มีโอกาสนี้ ข้าจำต้องอยู่ที่นี้ วันสองวันคงมิเป็นไร เจ้ากลับไปบอกต่อเหล่าเหย ไหนไหน่(พ่อตาและแม่ยาย ให้พวกเขาวางใจเถิด” ชุ่ยเอ๋อร์ (คนรับใช้) คิดอย่างไรก็มิเข้าใจ จึงเดินออกไปด้วยความงวยงง สงสัย เหวยชิงชิงชิงมิได้สนใจว่าพวกนางจะสนทนาเรื่องอันใด คล้ายกับว่าพวกนางกล่าวกระไร ทำกระไร เขาก็เชื่อว่าเรื่องเหล่านั้นมิมีเภทภัยต่อตนเอง . จนกระทั่งเช้าวันที่สาม เขาจึงใช้พู่กันเขียนแผนที่ขึ้นฉบับหนึ่ง แล้วกล่าวต่อนางว่า “หากมีวันหนึ่ง ท่านต้องการหาข้าพเจ้า โปรดส่งคนมายังที่นี้ แจ้งให้ข้าพเจ้าทราบสักคำก็พอแล้ว ข้าพเจ้ามีสหายผู้หนึ่งมีนามว่า ไช่กว้อฉี อาศัยอยู่ที่ “อวิ๋นเฟยจ้งโหลว(ตึกเมฆเหิน)” วิชาซอสองสายของเขาแย่มาก คล้ายกับเป็ดร้องก็ปาน ทว่าเขาก็ยังคงชมชอบที่จะสีซอนั้น โดยเฉพาะในยามที่ฝนตกฟ้าร้อง เขามักจะสีซอโดยไม่เบื่อหน่ายแม้แต่น้อย เขามีฉายาว่า “เสี่ยวโหลวอีเย่ลาชุนอวี่(หอน้อยชักนำฝน) ข้าพเจ้าพำนักอยู่ที่นั่นกับเขา” “บุคคลผู้นี้น่าสนใจนัก” เหลียงเยิ่นฮวาหัวเราะ รับพู่กันคืนจากเขา พร้อมกับชมดูแผนที่นั้น นางเพ่งมองดูอย่างละเอียด แผนที่ซึ่งทำขึ้นอย่างง่ายนั้น นางกลับมองดูเหมือนกับชมภาพวาดมีค่าก็ปาน เช่นนี้ทำให้เขารู้สึกกระสับกระส่ายยิ่งนัก จึงถามว่า “นี่เป็นพู่กันใด?” นางยังคงมองดูภาพ แล้วตอบว่า “เป็นพู่กันเขียนคิ้ว” “อ้อ” เหวยชิงชิงชิงมิเข้าใจว่ากระไรเป็นพู่กันเขียนคิ้ว จึงรับมาชมดู เหลียงเยิ่นฮวาพลันหัวเราะกล่าว “นี่เป็นพู่กันที่ว่ายจื่อ(คำเรียกสามี)ใช้วาดคิ้วแก่ข้าพเจ้า เป็นของของเขา ภายหลัง ท่านอย่าได้กระทบ และอย่าได้ใช้ ได้หรือไม่?” เหวยชิงชิงชิงพลันหน้าแดงฉาน กล่าว “อ้อ อ้อ ได้ ได้” ผ่านไปชั่วครู่ เขานึกถึงวาจาเมื่อครู่จึงรู้สึกเหมือนเป็นฟ้าผ่ายามกลางวัน นางพลันโยนแผนที่นั้นเข้าไปในกองไฟ เขามิเข้าใจ แต่ครั้งนี้กลับไม่กล้าเอ่ยถาม “ข้าพเจ้าจำสถานที่แห่งนั้นได้แล้ว” นางพลันชี้ไปที่หน้าผากของตนเอง “มิเช่นนั้น หลังจากท่านไป พวกเขาคงมาค้นหา มาสอบถาม ทิ้งไว้กลับมิเป็นผลดีต่อท่าน” “อ้อ ถูกแล้ว” เขายังคงตอบอย่างลืมตัวว่า “ถูกแล้ว” พวกเขายังคงสนทนากันต่อไป เหวยชิงชิงชิงยังคงยกย่องนางเป็นซือเส่า(พี่สะใภ้)เสมอ มิได้ล่วงเกินนางแม้แต่น้อย จนถึงค่ำคืนนั้น เหวยชิงชิงชิงพลันกล่าวอำลาเหลียงเยิ่นฮวา “ผ่านมาสองวันแล้ว ศิษย์พี่ใหญ่ยังคงไม่กลับมา ข้าพเจ้าคงต้องไปก่อนแล้ว” “ท่านมิใช่จะรอเขากลับมางั้นหรือ?” เหลียงเยิ่นฮวาถามด้วยความประหลาดใจ จากนั้นจึงกล่าว “เขาใกล้จะกลับมาแล้วกระมัง” “วันหน้าข้าพเจ้าค่อยมาหาเขาอีกครั้ง อีกอย่างได้พบกับซือเส่า ข้าพเจ้าเห็นว่า ข้าพเจ้ามิต้องถามอันใดเขาอีกแล้ว” เขากล่าวอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “อีกอย่าง ข้าพเจ้าอยู่ที่นี้เป็นเวลานานแล้ว อย่างไรก็มิเป็นผลดีต่อซือเส่า” นางมองดูเขา นัยน์ตาของนางคล้ายกับเปลวเทียนในความมืด งดงามยิ่ง เหวยชิงชิงทราบว่าสิ่งที่เขาต้องทำในตอนนี้ก็คือละทิ้งแล้วจากไป แน่นอนเรื่องเหล่านี้มิใช่เป็นสิ่งที่เขาต้องการเลือก แต่เป็นเพราะเขามิมีทางเลือกอื่น เขากระทั่งไม่ต้องการถามอันใดกับจางโหวอีก และมิต้องการแก้แค้นผู้ใดอีก ชั่วชีวิตนี้ สามารถอยู่ร่วมกับนางถึงสองคืน นั่นก็เพียงพอแล้ว เขาสงสัยว่าในความทรงจำของตนเอง นอกจากนางแล้ว เขายังมีสิ่งใดที่น่าจดจำอีก เขาตัดสินใจจากไป ในยามนี้ เขาพลันได้ยินคนภายนอกเรียกชื่อของเขา เขาจำเสียงนั้นได้ นั่นคือเสียงสหายของเขา “เสี่ยวโหลวลาชุนอวี่(หอน้อยนำฝน)”ไช่กว้อฉี “เหวยซานชิง” คนผู้นั้นเพื่อสะดวกในการเรียก จึงเรียกชื่อเขาโดยย่อเป็นเหวยซานชิง “หากท่านมิออกมาอีก ข้าพเจ้าต้องตายแน่แล้ว ข้าพเจ้าคงต้องพลีชีพเพื่อท่านแล้ว” เหวยชิงชิงชิงยังมิทันตอบคำ เหลียงเยิ่นฮวาก็กล่าว “ว่ายจื่อกลับมาแล้ว” เขาพบว่าท่าทีของนางพลันเปลี่ยนไป เต็มไปด้วยความหวังและความห่วงใย “ข้าพเจ้าได้ยินเสียงไอของเขา” เหวยชิงชิงชิงพลันกัดฟัน เดินออกไป เมื่อเดินออกมาถึง “ศาลาเป้าเอิน” จึงพบผู้คนหลายคน ในจำนวนนั้นมีผู้หนึ่ง แขวนกระบี่ไว้ที่ข้างเอวทั้งสองข้าง ใบหน้าดุจเชื้อพระวงศ์ ท่าทีสง่างาม คมเข้ม ซึ่งก็คือเจ้าสำนักจ่านจิงถัง สามีของเหลียงเยิ่นฮวา ศิษย์พี่ใหญ่ของเหวยชิงชิงชิง ผู้มีนามว่า จางโหวแห่งไหวอิน จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 07:45:05 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนที่ 10 เรื่องราวยังมิจบ อาจเป็นเพราะการตรากตรำเดินทางทางทั้งวันทั้งคืน เขาจึงคล้ายกับมีอาการไอเล็กน้อย เหวยชิงชิงชิง รีบประสานมือคารวะ “ศิษย์พี่ใหญ่” เขาพลันพบเห็น ไช่กว้อฉี สหายของตนซึ่งมีหนวดเครา ประกายตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ กำลังตกอยู่ในมือของจางโหว จางโหวกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ในสายตาเจ้ายังมีข้าศิษย์พี่ใหญ่อีกหรือ” เหวยชิงชิงชิงกล่าว “นี่เป็นความผิดของข้าพเจ้า ทว่าข้าพเจ้าต้องการทราบเรื่องเรื่องหนึ่ง หากข้าพเจ้าเข้าใจผิดก็ยินดีรับโทษทัณฑ์ของสำนัก” “เจ้าคิดว่าเพียงต้องการทราบเรื่องเรื่องหนึ่งก็สามารถบุกมายังจ่านจิงถังงั้นหรือ?” จางโหวจ้องมองท่าทีของเหวยชิงชิงชิง คล้ายกับต้องการจับพิรุธฝ่ายตรงข้าม “ถ้าหากคนอื่นล้วนคิดเช่นเจ้า จ่านจิงถังยังนับว่ามีกฎอันใดอีก” “ข้า.....” เหลียงเยิ่นฮวาซึ่งอยู่ด้านหลังพลันก้าวออกมา พร้อมกับเอ่ยว่า “เขาถูกบีบบังคับเข้ามา เขามิได้ทำอันใดต่อข้าพเจ้า เป็นข้าพเจ้ายินดีรั้งอยู่ที่นี้ รอให้ท่านกลับมา” จางโหวพลันแค่นเสียงอย่างเย็นชาขึ้น เหวยชิงชิงชิงพลันรู้สึกปวดใจ กัดฟันกล่าว “ศิษย์พี่ใหญ่ มีหลายเรื่อง ต้องขอคำชี้แนะจากท่าน หากเข้าใจแล้ว จะฆ่าจะฟัน ตามกฏสำนัก ข้าพเจ้าก็ไม่มีอันใดจะกล่าว” จางโหวพลันตัดบทว่า “ข้ากับเจ้าไม่มีอันใดต้องว่ากล่าวกันอีก นี่เป็นสหายของเจ้า ไช่กว้อฉี เจ้าส่งตัวพี่สะใภ้เจ้าคืนมา ข้าจะให้เจ้าบัดซบนี้ได้เข้าร่วมต่อสู้กับพร้อมกับเจ้า” เหวยชิงชิงชิงรีบกล่าว “ไม่ถูกต้อง ข้ามิได้คุมตัวพี่สะใภ้เอาไว้” “ต้องการชีวิตคนผู้นี้หรือไม่? ก็แล้วแต่เจ้า” จางโหวกล่าวจบพลันยกฝ่ามือหมายฟาดเข้าใส่ไช่กว้อฉี เหวยชิงชิงชิงตกใจมิใช่น้อย พลันทะยานร่าง มือหนึ่งเข้าชิงตัวไช่กว้อฉี อีกมือหนึ่งปะทะเข้ากับฝ่ามือของจางโหว ทั้งสองสะท้านร่างในทันที จางโหวอาศัยแรงปะทะ ลอยตัวขึ้น พริบตานั้นพลันเข้าคว้าตัวเหลียงเยิ่นฮวา พลิกตัวอีกครั้ง ก็พาตัวฮูหยินของเขากับมาที่ด้านฝ่ายของตนเองได้ จากนั้นเขาจึงชักกระบี่ ชักกระบี่หนึ่งเล่มก่อน จากนั้นจึงชักกระบี่อีกเล่ม กระบี่วิเศษแวววับ ประกายกระบี่คมกล้า เหวยชิงชิงชิงเห็นเขาชักกระบี่ จิตใจก็พลันสงบนิ่งลง เขามองกระบี่ของจางโหว พลันรู้สึกใจหาย เขามิใช่กลัวกระบี่ของฝ่ายตรงข้าม เขามิได้เกรงกลัวเพลงกระบี่ของศิษย์พี่ใหญ่ ทว่าเขาจดจำกระบี่คู่นั้นได้ กระบี่คู่ “ฉูจื่อซวงอวี๋” (กระบี่มัจฉาคู่ฉูจื่อ) ศิษย์พี่ใหญ่ของเขากำลังใช้กระบี่คู่นี้ กระบี่วิเศษคู่ซึ่งถูกขโมยไปจากหมู่ตึกทดสอบกระบี่ ถ้าเช่นนั้น เรื่องราวทั้งหมดก็คงเป็นการกระทำของศิษย์พี่ใหญ่แล้ว เรื่องนี้มิต้องกล่าวถามอีกต่อไปแล้ว คนในสำนักจ่านจิงถังฆ่าคนวางเพลิงแล้วโยนความผิดให้แก่เขา เขาเข้าใจแล้ว ทว่ายังคงไม่ต้องการลงมือ เนื่องจากเขาไม่ต้องการฆ่าจางโหว เหวยชิงชิงชิงมิปรารถนาที่จะลงมือ จางโหวกลับลงมือ เขาพลันลงมือหนึ่งกระบี่ กระบี่นี้คือกระบวนท่าเริ่มของเฟิงเตาซวงเจี้ยน อันมีนามว่า “ต้าเฟิงฉี่ซี(พายุโหม)” ซึ่งทุกคนในสำนักจ่านจิงถังล้วนสามารถใช้ออกได้ แต่ผู้ที่สามารถใช้กระบวนท่านี้ ได้องอาจ เหี้ยมหาญ ยิ่งใหญ่ หมดจด งดงามถึงปานนั้น มิว่าผู้ใดในที่นั้นก็มิอาจกระทำได้ ได้ยินก็มิเคยได้ยิน เห็นก็มิเคยเห็น แม้แต่คาดคิดยังมิเคยคาดคิด แม้ในยามที่อาจารย์ของพวกเขาติงอวี้เฟิงและหลงไป่เชียนเองก็คงมิอาจทำได้เช่นกัน เหวยชิงชิงชิงพลันลอยตัวล่าถอย ที่เขาต้องตัดสินใจก็คือ สู้หรือถอย ? กระบี่มือซ้ายของจางโหวเองมิได้โอกาสเขาหายใจแม้แต่น้อย ทั้งมิให้เขาได้ให้โอกาสเขาครุ่นคิด กระบี่พลันพุ่งออก ทันใดนั้น ไช่กว้อฉีซึ่งคล้ายถูกสกัดจุดชีพจร พลันคำรามขึ้นคำหนึ่ง พร้อมกับลงมือใส่เหวยชิงชิงชิง เขาลอบทำร้ายเหวยชิงชิงชิง อาวุธที่เขาใช้ก็คือกระบี่ซอสองสาย กระบี่ของเขาพุ่งเข้าใส่เหวยชิงชิงชิง ทว่าเหวยชิงชิงชิงกลับมิได้หลบหลีกแม้แต่น้อย กระทั่งกระพริบตาก็ยังไม่กระพริบ แต่คมกระบี่กลับพุ่งเข้าใส่คอหอยของจางโหว จางโหวกลับคาดมิถึงว่าจะมีกระบวนท่านี้ ยิ่งคาดคิดมิถึงว่าจะมีกระบี่นี้ เขากำลังวาดกระบี่มือซ้ายพุ่งเข้าใส่เหวยชิงชิงชิง กระบี่มือขวาก็จู่โจมอย่างสุดกำลัง หมายสังหารเหวยชิงชิงชิงให้ได้ในกระบวนท่ากระบี่นี้ เขามิจำเป็นต้องสนใจไช่กว้อฉี เขาทราบว่าจุดชีพจรของไช่กว้อฉีมิได้ถูกสกัดจุดไว้ เนื่องจากไช่กว้อฉีเดิมทีเป็นกับดักที่เขาวางไว้ ทว่า มิคาดคิด... ในพริบตานั้น กระบี่พลันพุ่งปราดถึงคอของเขา กระบี่มือซ้ายของเขาพลันเปลี่ยนทิศ เข้าปัดกระบี่ซอสองสายออก ทว่าเขาพลันรู้สึกเย็นวาบที่หน้าอก กระบี่ของเหวยชิงชิงชิงแทงทะลุเสื้อผ้าของเขา จี้ใส่หน้าอก สยบเขาเอาไว้ จางโหวพลันสูดลมหายใจขึ้นคราหนึ่ง คมกระบี่ของศัตรูยังคงจี้ใส่หน้าอกของเขา สีหน้าของเขามิได้เปลี่ยนไปจากเดิม ยังคงกล่าวกับไช่กว้อฉีอย่างชัดเจนว่า “ข้าพเจ้าพ่ายแพ้เพราะว่าไว้วางใจเจ้า” มือของเหวยชิงชิงชิงมั่นคงดุจภูผา วาจาหนักแน่น “ข้าพเจ้าชนะเพราะความไว้วางใจของท่าน อย่างไรก็ตาม เขาก็มิอาจขายข้าพเจ้า” ไช่กว้อฉีมองซ้ายแลขวา พร้อมกับหัวเราะกล่าว “ท่านพ่ายแพ้เนื่องจากมองคนผิด เมื่อข้าพเจ้ามาถึงสำนัก ท่านก็ให้ข้าพเจ้าเลือก หักหลังและลอบทำร้ายเหวยชิงชิงชิง มิเช่นนั้นก็ตาย ข้าพเจ้ามิใคร่ตาย ดังนั้นจำต้องรับปากท่าน แท้จริงแล้ว ข้าพเจ้าไหนเลยขายเหวยชิงชิงชิงได้เล่า ข้าพเจ้าไช่กว้อฉี ขายสุกร ขายสุนัข ขายวัว ขายแพะ มิว่าขายอันใดล้วนได้ทั้งสิ้น แต่ข้าพเจ้ามิอาจขายสหาย” “เหวยชิงชิงชิงตายแล้ว จะให้ผู้ใดมาฟังซอสองสายของข้าพเจ้าเล่า” จากนั้นจึงหันไปหาจางโหวว่า “ตอนนี้ท่านเข้าใจแล้วกระมัง” จางโหวฟังด้วยความตั้งใจ จากนั้นจึงครุ่นคิดอย่างจริงจัง สีหน้ามิได้แปรเปลี่ยน คล้ายกับใช้สมาธิอ่านหนังสือหรือเล่นหมากรุกก็ปาน จากนั้นจึงกล่าว “ข้ามองท่านผิด ทั้งยังมองเขาผิด เขามีสหายที่ดี มีเพลงกระบี่อันยอดเยี่ยม ท่านมิใช่คนอย่างเซี่ยเทียนตู๋หรือโหลวตู๋เมี่ยว” เมื่อเขากล่าวจบ เหวยชิงชิงชิงพลันเก็บกระบี่ เก็บกระบี่ดุจดั่งชักกระบี่ รวดเร็วไร้ร่องรอย เขาประสานมือกล่าว “อำลาแล้ว อำลาแล้ว” จางโหวมิกระพริบตาแม้แต่น้อย ทั้งกล่าวอย่างเย็นชา “วันนี้เจ้าปล่อยข้า ทว่าเรื่องราวระหว่างเรายังคงมิจบ” เหวยชิงชิงชิงกล่าวอย่างหนักแน่น “ยังมิจบ” จางโหวกล่าว “ในอกมีความแค้นเล็กน้อย สุรายังอาจคลี่คลาย ในอกมีความแค้นยิ่งใหญ่ มิใช่กระบี่ก็มิอาจคลี่คลายได้ เจ้ารั้งอยู่ในหอไคว่อี้ถึงสองคืน ข้ามิฆ่าเจ้า ย่อมมิอาจคลายความแค้นได้” เหลียงเยิ่นฮวาพลันกล่าว “พวกท่านอย่าได้ทำเช่นนี้ ได้หรือไม่?” เหวยชิงชิงชิงและไช่กว้อฉีพลันเดินเคียงไหล่กันออกไป เหล่ายอดฝีมือของจ่านจิงถังอันประกอบไปด้วย เจี่ยเหยียนเหลิ่ง จางจวี้หยาง เฉินขู่เหลียน โหลวตู๋เมี่ยว เซี่ยเทียนตู๋ ผิงลิ่งเฝิง รวมถึงปู๋ไฮว่เหอซ่างซึ่งถูกเรียกตัวกลับมา ล้วนต้องการลงมือ จางโหวกลับมิได้เคลื่อนไหวอันใด เพียงกล่าวว่า “เมื่อครู่เขาปล่อยข้าพเจ้า วันนี้ข้าพเจ้าก็ให้พวกเขาก้าวออกไปจากจ่านจิงถังได้ ทว่า เรื่องครานี้ยังคงมิจบสิ้น” จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 07:45:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนที่ 11 ออกจากบ้านอย่างไรย่อมต้องเดินทาง หลังจากที่เหวยชิงชิงชิงจากไป จางโหวก็ปรึกษาสั่งงานอยู่ชั่วครู่ จากนั้นมิได้ว่ากล่าวอันใด ก็ควบม้าออกจากสำนักไป เขาคงกลับมาเนื่องจากได้ยินว่าในสำนักเกิดเรื่องขึ้น แน่นอน เขาย่อมยังมีเรื่องสำคัญที่ยังมิได้สะสางให้เสร็จสิ้น แม้แต่คำปลอบโยนฮูหยินของเขาเองก็ยังมิได้กล่าว จนหลายเดือนให้หลัง หลังจากที่จางโหวกลับมา เขามีท่าทีเหนื่อยอ่อน เหลียงเยิ่นฮวาจึงหาโอกาสบอกเขาเรื่องตั้งครรภ์ คาดไม่ถึงว่าจางโหวกลับคล้ายมิได้ยินเรื่องราวดังกล่าว กลับมีท่าทีคล้ายเหยียบถูกอสรพิษ แทบจะกระโดดขึ้นมา เพ่งมองนางอย่างเดือดดาล ประกายตาของเขาไร้ซึ่งไมตรีดุจในอดีต มีแต่ความสงสัยและความระแวง คล้ายกับต้องการมองเข้าไปในใจของเหลียงเยิ่นฮวา หลายวันมานี้ จางโหวพักอยู่ภายในสำนักเป็นเวลาหลายวัน ทว่าน้อยครั้งที่จะสนทนากับเหลียงเยิ่นฮวา น้อยครั้งที่จะสนใจนาง บางครั้ง ยังคล้ายกับพบคนแปลกหน้าก็ปาน นางแม้แต่โอกาสที่จะนำเสื้อคลุมที่นางเย็บขึ้นเองให้แก่เขาก็ยังไม่มี ไม่นาน นางก็รู้สึกว่าคนรอบข้างเปลี่ยนแปรท่าทีที่มีต่อนาง เดิมทีนางเป็นกุลสตรีจากตระกูลที่มีชื่อเสียง เป็นสตรีที่มีฐานะ ในยุทธภพก็นับว่ามีชื่อเสียงมิใช่น้อย คนในสำนักมิว่าเป็นเพราะนางมีศักดิ์เป็นฮูหยินเจ้าสำนักหรือว่าเป็นวีรสตรีเหลียงเยิ่นฮวา อย่างไรก็ยังเคารพนับถือนาง คนในตระกูลสามีนาง ก็รัก ทะนุถนอมนาง ทว่าตอนนี้แตกต่างจากในอดีต ทุกคนล้วนซุบซิบนินทานางในทางลับ ทว่าแม้ต่อหน้านางก็ยังคงกล่าววาจาไม่นับถือนาง นางเป็นคนฉลาด มินานก็เข้าใจว่าเป็นเรื่องอันใด นางรอคอยโอกาส เพื่อจะสอบถามสามีของนาง “ท่านสงสัยว่าข้าพเจ้ามีอันใดกับเหวยซือตี้(ศิษย์น้องแซ่เหวย)ใช่หรือไม่...” “ข้าไม่มีศิษย์น้องเช่นนั้น” จางโหวพลันกล่าวอย่างเย็นชา “ข้าพเจ้ารั้งเขาไว้ ก็เพราะหวังว่าเขาจะได้พบกับท่าน หลังจากพบกับท่าน จะได้เป็นผู้ช่วยที่เข้มแข็งของจ่านจิงถังได้” “พวกเราจ่านจิงถังมิมีปัญญาใช้สอยเขาได้” “ทว่าเรื่องเหล่านั้น...ข้าพเจ้าทราบว่าเป็นท่านกระทำ” จางโหวแม้เปลือกตาก็ไม่กระพริบ เพียงกล่าวว่า “เขาบอกเจ้า เจ้าก็เชื่องั้นหรือ?” “ไม่ เขามิได้บอกอันใดต่อข้าพเจ้า....” เหลียงเยิ่นฮวากล่าว “ท่านเพียงสามารถหลอกลวงคนบางคนเพียงช่วงเวลาหนึ่ง แต่มิอาจหลอกลวงคนทั้งหมดไปได้ตลอดกาล” จางโหวพลันลุกขึ้น สะบัดชายเสื้อ หมายเดินจากไป “ท่าน ! ท่านใช่สงสัยบุตรในครรภ์ของข้าด้วยใช่หรือไม่...” เหลียงเยิ่นฮวากล่าวด้วยน้ำตาคลอ “...ผู้อื่นกล่าวอย่างไร ข้ามิสนใจ ท่าน ที่แท้ท่านคิดเช่นไร บอกข้า ให้ข้าได้ตายตาหลับเถิด” จางโหวกลับมิได้หวั่นไหวไปกับคำว่า “ตาย” เพียงกล่าวเยือกเย็นว่า “ข้าอยู่ท่านมานานปี กลับมิเห็นว่าท่านจะมีครรภ์แม้แต่น้อย” กล่าวจบก็จากไป เหลียงเยิ่นฮวาพลันฟุบร่ำไห้บนโต๊ะ ยามนั้น นางตั้งครรภ์มาสี่เดือนแล้ว จวบจนเมื่อนางเงยหน้าขึ้นมา นางพลันเม้มปาก คล้ายตัดสินใจเรื่องราวสำคัญใด จากนั้นจึงจัดแจงผมและเสื้อผ้า เปลี่ยนรองเท้า เปลี่ยนเป็นชุดเดินทาง พอถึงยามวิกาลก็เดินทางจากไป เหลียงเยิ่นฮวาเพิ่งก้าวออกจากสำนัก เฉินขู่เหลียนก็รายงานต่อจางโหว “ออกจากบ้าน” จางโหวกล่าวพลางผงกศีรษะ แล้วกล่าวว่า “อย่างไรก็ย่อมต้องออกเดินทาง” มิผิดแม้แต่น้อย เหลียงเยิ่นฮวาย่อมต้องไปหาเหวยชิงชิงชิง เด็กน้อยนั้นต้องบอกกล่าวทิศทางการติดต่อไว้ให้แก่นาง ขอเพียงตามเหลียงเยิ่นฮวาไป ย่อมสามารถพบเหวยชิงชิงชิง เขาลุกขึ้น เปิดกลไก จากนั้นจึงหยิบ “ฉูจื่อซวงอวี๋เจี้ยน(กระบี่มัจฉาคู่ฉูจื่อ) ออกมา เหลียงเยิ่นฮวามิได้โดยสารเกี้ยว มิได้ควบม้า ทั้งมิได้มีผู้ติดตาม นางเดินทางเพียงลำพัง เร่งเดินทางมายัง “เฟยเสว่จ้งโหลว(หอหิมะเหิน) แม้สีหน้านางจะซีดขาว แต่ก็ยังคงมิยอมหยุดพัก จนมาถึงป่านอกหอเฟยเสว่จ้งโหลว ก็ได้ยินเสียงซอสองสายที่ระคายโสตประสาท ดอกไม้ในป่าส่งเสียงซู่ซู่ร่วงหล่นลง มิทราบว่าเป็นเพราะเสียงดนตรีเสียดหูเกินไปหรือไม่? ย่อมต้องเป็นเสียงซอสองสายของไช่กว้อฉี เมื่อไช่กว้อฉีเห็นเหลียงเยิ่นฮวา พลันรู้สึกตระหนก คล้ายกับพบตัวประหลาดซึ่งมาจากดวงจันทร์ก็ปาน จากนั้นจึงถาม “ท่านมาได้อย่างไร?” เหลียงเยิ่นฮวามิต้องการสนทนากับเขา เพียงถามว่า “เหวยชิงชิงชิงอยู่ที่ใด?” ไช่กว้อฉีกล่าวตามตรงว่า “เขาบอกว่าซอสองสายของข้าพเจ้าเยี่ยมเกินไป จึงไปล้างหูที่ลำธารเฉียนสุ่ยแล้ว” เหลียงเยิ่นฮวายากที่จะปีนเขา ไต่ผาไปยังลำธารเฉียนสุ่ย ไช่กว้อฉีเห็นนางตั้งครรภ์ จึงไม่อาจหักใจได้ จึงกล่าว “ช่างเถิด ข้าไม่สีซอแล้ว ให้ข้าไปเรียกเขากลับมาพบท่าน จะประเสริฐกว่า” ภายในป่าอันสงบเงียบ ไร้ซึ่งเสียงซอสองสายของไช่กว้อฉี นางยืนครุ่นคิด มิใช่รันทด มิใช่เสียใจ เพียงแต่กำลังรอคอย ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม เหวยชิงชิงชิงก็กลับมา เขายังคงดูองอาจ สง่างาม ประกายตายังคงรันทด ทว่าเมื่อพบกับนาง ประกายตาของเขาก็คล้ายเทียนที่ถูกจุดประกายขึ้น “ท่านเป็นอย่างไรแล้ว?” เขารู้สึกว่านี่เป็นเรื่องน่ายินดีที่ทำให้เขาตระหนก “เขามิได้พบท่านหรือ?” เหลียงเยิ่นฮวากล่าวถามขึ้น “เขา ?” “ไช่กว้อฉี” “เขามิใช่อยู่บนหอหรอกหรือ” “เมื่อครู่เขา...” เหลียงเยิ่นฮวาหน้าเริ่มมีสีเลือดกลับมา ทั้งยังกล่าวด้วยความโกรธแค้น “ต่ำช้า!! พวกเจ้าล้วนไสศีรษะออกมา!!” ภายในป่ามีเสียงซู่ซ่า คล้ายเป็นเสียงใบไม้ร่วง ผู้มาคือสามีของนาง เจ้าสำนักจ่านจิงถัง จางโหว รวมทั้งไช่กว้อฉีที่มีอาการบาดเจ็บเจียนตาย ข้างกายเขามิได้มีผู้อื่นอีก อย่างน้อย เจี่ยเหยียนเหลิ่ง โหลวตู๋เมี่ยว ปู๋ไฮว่เหอซ่าง ผิงลิ่งเฝิง เซี่ยเทียนตู๋ จางจวี้หยาง เฉินขู่เหลียน ก็คล้ายมิได้ติดตามมา เหวยชิงชิงชิงเห็นสหายของตนไช่กว้อฉีบาดเจ็บ ประกายตาพลันลุกโชนด้วยความโกรธ เหลียงเยิ่นฮวากลับสงบนิ่ง สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวังแล้วกล่าว “ท่านติดตามมาแล้ว” “เจ้าหลีกไป” จางโหวกล่าว “ข้าจะคิดบัญชีกับเขา” “ข้ามิได้ติดค้างอันใดต่อท่าน” เหวยชิงชิงชิงกล่าวอย่างมีโทสะว่า “ท่านกลับบีบบังคับให้ข้าพเจ้าลงมือ” “ที่เจ้าติดค้างข้าคือบัญชีส่วนตัว” จางโหวชี้ไปที่เหลียงเยิ่นฮวา “นาง” “นาง...?” เหวยชิงชิงชิงคิดว่าเขาต้องการฆ่าคนปิดปาก ให้ตนเองรับโทษแทน ทว่าเมื่อเขากล่าวเช่นนี้ กลับมิเข้าใจ “นาง?” “เจ้าก่อเรื่องอันใดไว้” จางโหวกล่าวอย่างเย็นชา “ตัวเจ้าเองน่าจะทราบ” เหวยชิงชิงชิงยังคงคล้ายพระพุทธรูปมิเข้าใจความนัย เหลียงเยิ่นฮวาที่อยู่ด้านข้าง พลันกล่าว “เขาสงสัยว่าบุตรในครรภ์ข้าพเจ้าเป็นบุตรของท่าน” “ว่ากระไร?” เหวยชิงชิงชิงพลันร้องออกมา เขาแทบจะกระโดด “นี่เป็นวาจาใดกัน?” จางโหวยังคงเพ่งมองเหวยชิงชิงชิงโดยตลอด เขาอาศัยโอกาสที่เหวยชิงชิงชิงตกใจ เล็งไปที่เหวยชิงชิงชิง เพียงแต่ครานี้ที่เขาใช้เป็นกระบี่มือซ้าย เล็งไปยังคอของเหวยชิงชิงชิง จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 07:46:50 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนที่ 12 บาดเจ็บบาดเจ็บบาดเจ็บบาดเจ็บบาดเจ็ดบาดเจ็บบาดเจ็บ ทันใดนั้น เหลียงเยิ่นฮวาพลันลุกขึ้น ฟาดฝ่ามือเข้าใส่ไหล่ซ้ายของจางโหว จางโหวเดือดดาลคั่งแค้นยิ่ง พร้อมตวาดว่า “นางแพศยาชั่วช้า” จากนั้นจึงพลิกตัว เปลี่ยนกระบวนท่า ฟาดฝ่ามือขวาออก พลังฝ่ามือของเขาเพิ่งฟาดออก ก็ปะทะเข้ากับฝ่ามือของเหลียงเยิ่นฮวา ฝ่ามือของเขาใช้พลังถึงแปดส่วน ทว่า เขาพลันพบว่า ฝ่ามือของเหลียงเยิ่นฮวากลับแฝงพลังไม่ถึงสองส่วน จวบจนเขารู้สึกตัว เหลียงเยิ่นฮวาก็ปลิวออกไปหลายวา แผ่นหลังปะทะเข้ากับผนังกำแพงของหอเฟยเสว่จ้งโหลว แล้วลื่นไถลล้มลง บนกำแพงเต็มไปด้วยคราบเลือดจากตัวนาง มินานนัก พื้นหญ้าที่ใต้ร่างของนางก็เต็มไปด้วยรอยเลือด เหวยชิงชิงชิงคราครั้งนี้ต้องตื่นตระหนกมิใช่น้อย รีบเข้าไปดูอาการของนาง ส่วนจางโหวกลับนิ่งงัน เหม่อมองดูฝ่ามือของตนเอง เขาจึงทราบว่า เหลียงเยิ่นฮวาตั้งใจจะรับฝ่ามือของเขาไว้ ไช่กว้อฉีซึ่งอยู่อีกด้านแม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัสมิใช่น้อย ทว่าเขามีวิชาแพทย์ติดตัว พอมองดูก็ทราบจึงร้องบอกว่า “มิได้การแล้ว นางคงสูญเสียบุตรไปแล้ว รีบไปยัง ‘จี๋เยี่ยนเซ่อ (ตึกรวมความรู้)’ นำไป๋เฉ่าซวงสองตำลึง ฝูหลงห้าตำลึง รวมทั้งน้ำแกงผสมสุรา รีบด่วนด้วย นอกจากนี้ให้ใช้ข้าวต้มมาเป็นตัวประสาน” อาการบาดเจ็บของเขาสาหัสปานนั้น ทว่ายังคงคล้ายกับเป็นแพทย์สั่งจ่ายเทียบยาแก่คนป่วยก็ปาน ยังมิทันสั่งความเสร็จสิ้น เหลียงเยิ่นฮวาก็หัวเราะขึ้นพร้อมกับกล่าว “มิต้องแล้ว บุตรข้ามิมีอีกแล้ว” กล่าวพลางจับจ้องไปที่จางโหว “ท่านมิยอมรับว่าเขาเป็นบุตรของท่าน ข้ายังจะมีบุตรไปทำอันใดกันเล่า...ข้าตั้งใจให้เขาตายด้วยมือของท่าน ข้าทราบ ท่านสงสัยข้า เมื่อข้าเดินทางออกจากสำนัก ก็ทราบว่าท่านย่อมติดตามมา ท่านมิเชื่อถือข้าพเจ้าแล้ว” ในยามนี้ สีหน้าเหลียงเยิ่นฮวาซีดเผือด หน้าผากเปี่ยมไปด้วยเม็ดเหงื่อ แต่นางยังคงกล่าวต่อไปว่า “ท่านมิต้องการบุตรของตนเอง ข้าก็มิต้องการแล้ว ตลอดทางมานี้ ข้าก็มิต้องการเขาแล้ว ในเมื่อท่านไร้น้ำใจ ข้าก็จะไม่หลงเหลือไมตรี ” นางพลันรู้สึกเย็นวาบขึ้น ต้องส่งเสียงไอขึ้นหลายครา มิอาจกล่าววาจาสืบไปได้ จางโหวคล้ายร่วงหล่นไปในห้วงอเวจี พลันรู้สึกเย็นวาบไปทั่วสรรพางค์กาย คล้ายกับว่าโลหิตที่เหลียงเยิ่นฮวาหลั่งออกมานั้น คือโลหิตของเขาเอง เขาทราบ ในยามนี้ นางย่อมมิหลอกลวงตนเอง หากมิใช่บุตรของตน เหลียงเยิ่นฮวาย่อมไม่ยินยอมรับฝ่ามือของเขาต่อหน้าเหวยชิงชิงชิง ทันใดนั้น เขาแผดร้องคำรามดังกึกก้อง เพื่อระบายความรันทดและความเจ็บช้ำออกมา ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเหวยชิงชิงชิง เขาต้องฆ่าเหวยชิงชิงชิง เขาต้องฆ่าเหวยชิงชิงชิง เขามิฆ่าเหวยชิงชิงชิงไม่ได้ เขาพกพาความเจ็บช้ำ ความคั่งแค้น เข้าจู่โจมใส่เหวยชิงชิงชิง วิชาเฟิงเตาซวงเจี้ยน(ดาบวายุกระบี่น้ำค้าง) ทั้งหนึ่งพันหนึ่งกระบวนท่า เมื่อใช้ออกโดยจางโหว แม้ว่าเขากำลังคั่งแค้น เจ็บช้ำ ทว่าทุกกระบวนท่าของเขาหากเปรียบกับเจ้าสำนักทั้งเจ็ดรุ่นก่อนของจ่านจิงถังแล้ว มีแต่จะสูงล้ำกว่า โดยมิมีทางด้อยกว่าแม้แต่น้อย ทุกดาบทุกกระบี่ล้วนไร้ซึ่งจุดอ่อน มิอาจดูแคลนได้ มือซ้ายเขาถือกระบี่ มือขวาก็ถือกระบี่ ทว่ากระบี่มือซ้ายของเขาใช้ออกด้วยเพลงดาบ เช่นนี้ยิ่งทำให้เฟิงเตาซวงเจี้ยนไร้ช่องว่างให้จู่โจม ขอเพียงเขาเริ่มกระบวนท่าแรก มิว่าผู้ใดก็ไม่อาจตีโต้กลับมาได้ ขอเพียงเขาเริ่มกระบวนท่าแรก นอกจากศัตรูจะจบสิ้น มิฉะนั้นเขาจะใช้หนึ่งพันหนึ่งกระบวนท่าจนหมดสิ้น มิยินยอมให้ศัตรูได้มีโอกาสตีโต้กลับแม้แต่น้อย . เหวยชิงชิงชิงพบกระบวนท่า ต้านรับกระบวนท่า การต้านรับกระบวนท่าของเขาใช้เพียงกระบวนท่าเดียว กระบวนท่าเพียงหนึ่งเดียวของเขา ซึ่งก็คือจุดเด่นของวิชาเฟิงเตาซวงเจี้ยน จวบจนจางโหวปะทะกับเหวยชิงชิงชิงถึงขั้นแตกหัก ไช่กว้อฉีก็ค่อยๆ ตะเกียกตะกายลุกขึ้น เข้าไปพยุงเหลียงเยิ่นฮวาขึ้นมา กระบวนท่าพลันสิ้นสุดลง หนึ่งพันกระบวนท่าผ่านไปแล้ว จางโหวยังคงมิอาจสังหารเหวยชิงชิงชิง ในพริบตานั้น เหวยชิงชิงชิงพลันตีโต้กลับ มือซ้ายเขาพลันชักดาบจากทางซ้ายของลำตัว ฟันลงไปอีกหนึ่งดาบ ประกายดาบแวววับ ดาบนี้ ทั้งเร็ว ทั้งว่องไว ทั้งรวบรัด ดูไปธรรมดาสามัญ มิมีอันใดพิสดาร ทว่านี่กลับเป็นกระบวนท่าที่รวบรวมจุดเด่นของเฟิงเตาซวงเจี้ยนทั้งหนึ่งพันหนึ่งกระบวนท่า ทั้งยังเป็นท่าสังหาร “เชียนอี” พริบตาที่เหวยชิงชิงชิงใช้กระบวนท่าเชียนอี จางโหวพลันใช้กระบี่คู่ออกพร้อมกัน เขาใช้ไปหนึ่งพันกระบวนท่าแล้ว เขามีเพียงกระบวนท่าสุดท้ายที่ยังมิได้ใช้ออก กระบวนท่าที่หนึ่งพันหนึ่ง กระบวนท่านี้ เขาเรียกมันว่า “อี(หนึ่ง)” เมื่อ “อี” ถูกใช้ออก สถานการณ์พลันแปรเปลี่ยนไป ด้วยพลานุภาพของวิชาเฟิงเตาซวงเจี้ยนซึ่งผ่านการปรับปรุงแก้ไขจากจางโหว เมื่อใช้ออกถึงกระบวนท่านี้ จึงถูกสำแดงอานุภาพออกมาอย่างเต็มที่ .. กระบี่ของเขาปะทะเข้ากับดาบของเหวยชิงชิงชิง อีกกระบี่แทงถูกเหวยชิงชิงชิง เหวยชิงชิงชิงพลันลอยตัวถอยออกไป ทิศทางที่เขาลอยตัวผ่าน เต็มไปด้วยหยาดโลหิตกระเซ็นซ่าน จางโหวถือกระบี่คู่ป้องอก หัวเราะแล้วกล่าว “เชียนอีของเขาเจ้านับเป็นกระไร? ของข้า.....” วาจามิทันกล่าวจบ เขาพลันพบว่า “ปู่เฟิงโซ่ว(เฒ่าคว้าลม)” เจี่ยเหยียนเหลิ่ง และ”จัวอิ่งเค่อ(ผู้คว้าเงา)” โหลวตู๋เมี่ยวได้ลอบเข้าไปด้านหลังของไช่กว้อฉีหมายลอบทำร้าย ส่วนปู๋ไฮว่เหอซ่างและ “ถงหลัวจินกัง(เทวราชทองแดง)” ผิงลิ่งเฝิง ก็ลอบเข้าไปยังด้านหลังของเหวยชิงชิงชิง หมายจะลงมือ นอกจากนี้จางจวี้หยางและเฉินขู่เหลียนก็หมายลงมือต่อเหลียงเยิ่นฮวาที่กำลังหลั่งโลหิต เซี่ยเทียนตู๋ก็ถือคบเพลิง หมายจะเผาหอเฟยเสว่จ้งโหลวให้วอดวาย ขณะที่จางโหวกำลังคิดตวาดสั่งให้หยุดมือ ทันใดนั้นเขาพลันพบเห็นเรื่องพิสดารเกิดขึ้น!! ดอกไม้พลิ้วละลิ่ว เงาดาบดั่งสายลม ประกายกระบี่ดุจน้ำค้าง อานุภาพ ความดุดัน และความเหี้ยมหาญของ “ดาบวายุ” และ “กระบี่น้ำค้าง” ล้วนถูกใช้ออกจากกระบี่มือขวาและดาบมือซ้ายของเหวยชิงชิงชิงโดยพร้อมเพรียง นั่นมิใช่เพลงดาบ หากแต่แปรเปลี่ยนเป็น เพลงกระบี่ จากนั้น เขาจึงพบว่า... เจี่ยเหยียนเหลิ่ง โหลวตู๋เมี่ยว ปู๋ไฮว่เหอซ่าง ผิงลิ่งเฝิง จางจวี้หยาง เฉินขู่เหลียน เซี่ยเทียนตู๋ล้วนบาดเจ็บล่าถอยออกมา เพียงกระบี่เดียว หนึ่งกระบวนท่า เจี่ยเหยียนเหลิ่งบาดเจ็บ โหลวตู๋เมี่ยวบาดเจ็บ ปู๋ไฮว่เหอซ่างบาดเจ็บ ผิงลิ่งเฝิงบาดเจ็บ จางจวี้หยางบาดเจ็บ เฉินขู่เหลียนบาดเจ็บ เซี่ยเทียนตู๋บาดเจ็บ เพียงชั่วพริบตาเดียว เพียงช่วงเวลาไม่นานที่เขาคิดว่าเหวยชิงชิงชิงต้องพ่ายแพ้ด้วยมือของตนเองแล้วนั้น ฝ่ายตรงข้ามกลับสามารถทำให้ เจี่ยเหยียนเหลิ่ง โหลวตู๋เมี่ยว ปู๋ไฮว่เหอซ่าง ผิงลิ่งเฝิง จางจวี้หยาง เฉินขู่เหลียน เซี่ยเทียนตู๋ บาดเจ็บบาดเจ็บบาดเจ็บบาดเจ็บบาดเจ็บบาดเจ็บบาดเจ็บ เจ็ดยอดฝีมือ บาดเจ็บในคราเดียว จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 07:47:42 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนจบ บาดเจ็บ ถ้าหากว่า เมื่อครู่ที่รับมือตนเองหนึ่งพันหนึ่งกระบวนท่า เหวยชิงชิงชิงใช้เพลงกระบี่ มิใช่เพลงดาบมารับมือตน สภาพการณ์จะเป็นเช่นใด รวบรัดยิ่ง กระบวนท่านั้นของตนย่อมต้องถูกฝ่ายตรงข้ามทำลายลง หลังจากถูกทำลายแล้วจะเป็นเช่นใด คาดคิดถึงตอนนี้ จางโหวพลันจามขึ้นคราหนึ่ง คนในบริเวณนั้น มิว่าผู้ใดล้วนมิกล้าลงมือ เพราะว่ามิว่าผู้ใดล้วนดูออก เหวยชิงชิงชิงจะลงมือสยบเจ็ดยอดฝีมือด้วยกระบวนท่าเดียวนั้น นับว่าง่ายดุจพลิกฝ่ามือ แม้นับว่าจะฆ่าเจ็ดยอดฝีมือด้วยกระบวนท่าเดียว ก็มินับว่าเป็นเรื่องยากอันใด ยามนี้ความหวังเพียงหนึ่งเดียวก็คือ เจ้าสำนักจางโหวและพวกเขาร่วมมือกัน ลงมือโดยพร้อมเพรียงบางที... สภาพการณ์อาจแปรเปลี่ยนไปไป บางทีอาจสามารถเก็บตกชีวิตได้ ยามนี้ พวกเขาพลันสิ้นหวังเพราะวาจาของจางโหวซึ่งหนักแน่นดุจแทงเข้าไปในหัวใจพวกเขา วาจานี้มีเพียงคำเดียว “ไป” ยามนี้ เหวยชิงชิงชิงจึงก้มลงโอบเหลียงเยิ่นฮวา แม้ว่าบนร่างจะเต็มไปด้วยเลือดซึ่งหลั่งจากกระบี่ของจางโหว ทว่ายังคงกล่าวด้วยความรู้สึกเสียใจและจริงใจกับนางว่า “ข้าเคยรับปากท่าน ข้ามิได้ทำร้ายสามีของท่าน” เหลียงเยิ่นฮวาผงกศีรษะ นางจามขึ้นคราหนึ่ง เหวยชิงชิงชิงรู้สึกว่าเลือดของนางร้อนระอุ นิ้วมือกลับเย็นเฉียบ มิทราบว่าเป็นเพราะอาการบาดเจ็บหรือเพราะความเสียใจ น้ำตาของนางยังคงไหลอาบแก้มขาวผ่องไม่หยุดยั้ง คล้ายกับต้องการจะไหลอาบแผ่นดินก็ปาน ------------------------------------------------------- จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 07:48:50 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ในที่สุด เรื่องขอยืมตัวฮูหยินสักครา ก็จบจนได้ โล่งใจซะที ที่ได้แปลนิยายเรื่องแรกจบจนได้ แม้จะใช้เวลานานอยู่เหมือนกัน  ข้าพเจ้าเลือกแปลเรื่องนี้ก็เนื่องจากเป็นนิยายของอุนเลี้ยงเง็ก นักเขียนคนหนึ่งที่ข้าพเจ้าชื่นชอบ และเป็นเรื่องที่ไม่ยาวนัก เลยทดลองแปลดู หากท่านใดมีข้อเสนอแนะก็ขอให้ทุกท่าน ติชม แนะนำ ได้ทางเวบบอร์ดหรือที่อีเมล์ข้าพเจ้า ----------------- และหากมีข้อผิดพลาดประการใด ก็ขอให้....โทษฟ้าดินเถอะ อย่าโทษข้าพเจ้าเลย สุดท้ายนี้ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน ที่อดทนอ่านนิยายแปลเรื่องนี้จนจบได้ ขอบคุณครับ จากคุณ : Mr. คัปปะ ----------------------------------------------------------------------------- " ขอยืมตัวฮูหยินสักครา " ฉบับที่นำมาลงนี้ เป็นฉบับเก่า Revision แรก ที่เคยลง โดยผู้แปลใช้นามแฝงว่า Mr. คัปปะ แตผมขออนุญาตลบอีเมล์ของท่านออก ครั้งล่าสุดที่ ท่านกระบี่ฯ นำมาลง ได้กรุณาขยายความเพิ่ม ดังนี้ ผู้แปล ........ เอี๊ยบโกวเซี้ย หรือ เม็ดทราย ปล. เหวยชิงชิงชิง = อุ้ยแชแชแช   อาจารย์ปู่ของสี่ยอดมือปราบ      จางโหว = เตียโหว   อาจารย์ของบี้กงกง ---------------------------------------------------------------------------- ท้ายสุด ต้องขออนุญาต ผู้เกี่ยวข้องทุกท่าน นำผลงานมาลงซ้ำอีกครั้ง เพื่อประโยชน์ของคนรุ่นใหม่ จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 08:05:08 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เพิ่มเติมด้วยภาพประกอบ ถ้าจำไม่ผิด รับมาจากคุณ ปาฟงหัน แก้ไขเมื่อ 06 พ.ค. 51 09:23:44 จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 09:22:35 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอโทษด้วยครับ ลืมภาพปก จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 09:25:35 ]

ความคิดเห็นที่ 18 หลวงจีนที่หลงรักสตรี ตอนที่หนึ่ง ความฝันล้วนเป็นความฝัน ซ่านไจเหอซ่าง(หลวงจีนเมตตา) หลังจากพบหลินโถวฮวา หกสิบแปดวันให้หลัง ก็ออกบวชเป็นหลวงจีน สำหรับเรื่องนี้  ซ่านไจเหอซ่างกลับรู้สึกเสียดายและเสียใจจนชั่วชีวิต แน่นอนหลินโถวฮวาย่อมไม่รู้ ว่าต้นเหตุของการออกบวชของเขาก็คือนาง ................................. ในวันนั้น หลี่ซือเกอมาตั้งร้านขายอัญมณีในตลาดตามปกติ พลันได้เสียงตีฆ้องร้องป่าว เขารู้ได้ทันทีว่าการแสดงของจางวาจื่อจะเริ่มขึ้นแล้ว การแสดงจางวาจื่อสำหรับหลี่ซือเกอที่เดินทางขึ้นเหนือล่องใต้มาทั่วแล้วนั้น ไม่นับว่ามีกระไรน่าดูแม้แต่น้อย จางวาจื่อเองก็คล้ายจะรู้ตนเองและเจียมตัวอยู่ ดังนั้นทุกครั้งนอกจากเขาจะร่ายรำท่าวิชากระบวนยุทธ์ของเขาแล้วนั้น ยังต้องเชิญสตรีเยาว์วัยมาช่วยขับร้องเพลงประกอบ ให้ผู้คนได้ชื่นชม เปิดหูเปิดตา กระทั่งได้เงินเต็มชาม จึงเก็บร้านกลับไป หลี่ซือเกอไม่ชอบจางวาจื่อ ด้วยสาเหตุว่านอกจากทุกครั้งที่จางวาจื่อมาตีฆ้องร้องทำให้เขารู้สึกรำคาญ จนไม่อาจตกลงราคาซื้อขายของกับลูกค้าได้แล้วนั้น ที่สำคัญก็คือ เขายังรังเกียจที่จางวาจื่อหาสตรีที่มาดึงดูดฝูงชนนั้นโดยไม่เลือกวิธีการ ไม่ว่าลักพาตัวหรือหลอกลวงมา เขาก็ทำทั้งสิ้น ทุกครั้งที่เห็นสตรีที่จางวาจื่อนำมา หลี่ซือเกอต้องลอบด่าแช่งจางวาจื่อที่ทำแต่เรื่องชั่วช้า สักวันกรรมย่อมตามสนอง จนถึงวันหนึ่ง จางวาจื่อได้พาสตรีมานางหนึ่ง ทันทีหลี่ซือเกอพบนาง จิตใจเขาพลันหวั่นไหว หลังจากนั้นเขาอดไม่ได้ที่ต้องจะต้องไปดูการแสดงของจางวาจื่อทุกวัน กระทั่งการเปิดร้านอัญมณีของเขายังต้องรอกระทั่งจางวาจื่อเก็บร้านไปก่อน แน่นอนเขาไม่ได้ต้องการไปดูการแสดงของจางวาจื่อ ทว่าเขาต้องการพบหน้าสตรีผู้นั้น แสงแดดส่องกระทบแก้มนาง ช่างงามยิ่งนัก นางก็คือหลินโถวฮวา ยามนั้นนางเพิ่งอายุได้ สิบหกปี ทั้งยังมีอาการไอเบาๆ ตลอด ครั้งแรกที่หลี่ซือเกอพบหลินโถวฮวา จิตใจพลันบังเกิดความรู้สึกหวั่นไหว ไม่ว่าหลินโถวฮวาจะยกมือ ก้าวเท้า ยิ้ม หัวเราะ ล้วนแต่ทำให้ผู้คนคิดถึงคำว่าอ่อนโยน คล้ายกับทุกสิ่งที่นางทำล้วนอ่อนโยน กลางวันเขามองดูหลินโถวฮวา กลางคืนก็ฝันถึงนาง หลายครั้งเขาฝันถึงนางแต่ไม่พบตนเองในฝัน ตื่นมาก็รู้สึกไม่พอใจ หลายครั้งเพราะฝันถึงแต่ตนเอง แต่ไม่ฝันถึงนาง ตื่นมาจึงรู้สึกโกรธ หลังจากที่พบนาง เขาพลันรู้สึกว่าชีวิตพเนจรของเขากว่าครึ่งชีวิตนั้น ทำให้เขารู้สึกอ้างว้าง เขาเงียบเหงาถึงขนาดหากไม่พูดคุยกับปลา ก็สามารถสนทนากับอัญมณีแทนได้ หลินโถวฮวาคงไม่รู้เรื่องเหล่านี้กระมัง นางมักยิ้มให้กับเขา ทุกครั้งที่นางยิ้มช่างคล้ายดอกไม้ที่ร่วงหล่นลงบนบาดแผลของเขา ดังนั้นเขาจึงรู้สึกเหมือนจะดีใจแต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกตระหนกใจ ในที่สุดเขาก็ปลุกปลอบใจตัวเอง เขาจะนำเงินที่เขาสะสมไว้ทั้งหมด ไปหาจางวาจื่อ เพื่อขอไถ่ตัวหลินโถวฮวา ให้มาเป็นภรรยาของตนเอง แต่ทว่าในเช้าวันที่เขาจะไปหาจางวาจื่อนั้น ลี่ต้ากงจื่อ(คุณชายใหญ่แซ่ลี่)ก็มาเที่ยวตลาด และได้พบกับหลินโถวฮวา เขาพลันรู้สึกชอบพอหลินโถวฮวา เขาต้องการนาง ดังนั้น เขากับคนของเขาจึงเข้าไปเกี้ยวพาหมายฉุดคร่าหลินโถวฮวา หลี่ซือเกอรู้สึกโกรธยิ่ง เขาต้องการฆ่าลี่รุ่ยหมิง ทว่าลี่รุ่ยหมิงเป็นบุตรชายของใต้เท้าลี่เฉิงเถียน คนประเภทนี้มีทั้งเงิน ทั้งอำนาจ ทั้งอิทธิพล ไม่ควรที่จะยุ่งเกี่ยวด้วย ขณะที่เขาลังเลอยู่นั้น เหลียงหนิวที่เปิดร้านขายเนื้อก็พุ่งตัวออกไป วิจารณ์ตามอายุ เหลียงหนิวเองนั้นอายุมากกว่าจางวาจื่อ ทว่ายังคงมีโทสะที่ร้อนแรงยิ่ง เขาคนเดียวสู้คนเจ็ดคน ในที่สุด ลี่รุ่ยหมิงและสมุนของเขาอีกหกคนก็ถูกต่อยตีจนล้มลุกคลุกคลานจากไป แต่ที่บาดเจ็บสาหัสก็ยังคงเป็นเหลียงหนิว “ระวังตัวให้ดี” ลี่ต้ากงจื่อกล่าวอย่างอาฆาต “ข้าจะไม่ให้เจ้าต้องตายดีแน่” วันรุ่งขึ้น ลี่รุ่ยหมิงกลับมาจริงๆ ครานี้เขายังพาคนมาถึงสิบเอ็ดคน คนเหล่านั้นล้วนพกพาอาวุธมาด้วย ในวันนั้นจางวาจื่อมาสายกว่ายามปกติ ลี่รุ่ยหมิงรอจนทนไม่ได้ จึงไปยังร้านอัญมณีของหลี่ซือเกอ พบเห็นอะไรไม่พอใจก็พาลทำลายทิ้ง ที่พอใจก็เก็บใส่เสื้อ ทางหนึ่งก็กล่าวแก่องครักษ์ของตน “จางวาจื่อมาถึงเมื่อใด ให้ลงมือฉุดคร่าคนในทันที” องครักษ์ผู้นั้นพลันตอบ “ถ้าเจ้าผู้นั้นยังกล้าสอดมืออีก จะให้จัดการเลยหรือไม่ ?” ลี่รุ่ยหมิงหรี่ตาตอบ “ทำไมเล่า ต้องเกรงใจมันด้วยหรือ ทว่ายังคงจัดการให้รวบรัดซะหน่อย ให้ดูเหมือนว่าเจ้านั่นตายเพราะอุบัติเหตุ จะได้ไม่พัวพันมาถึงพวกเรา” องครักษ์ผู้นั้นรับคำ ลี่รุ่ยหมิงรออยู่อีกครู่หนึ่ง พบจางวาจื่อยังคงไม่มา ก็กวักมือเรียก “พวกเราไปจับมันมา” จากนั้นก็หันกายเดินไป หลี่ซือเกออดทนไม่ไหว จึงเข้าขัดขวางเขาแล้วกล่าว “เงินล่ะ ?” ลี่รุ่ยหมิงกล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร เจ้ากล้าทวงเงินข้าหรือ ? ” “ทำไมจะไม่กล้า ที่ท่านทำลายที่ท่านหยิบไปนั้น ล้วนต้องจ่ายเงินทั้งสิ้น” หลี่ซือเกอยังคงกล่าวต่อ “ถ้าท่านไม่จ่ายเงิน ก็ต้องเอาของคืนข้ามา” หมัดของลี่รุ่ยหมิงพลันพุ่งออกไป หลี่ซือเกอโดนไปหนึ่งหมัด จากนั้นจึงพบเหล่าองครักษ์พุ่งร่างเข้ามาหาเขา ยามนั้นในใจเขาพลันบังเกิดโทสะพลุ่งขึ้น ไม่สนใจต่อสิ่งใดแล้ว ชักดาบซึ่งเก็บไว้นานออกมา แทงเข้าใส่หัวใจของลี่รุ่ยหมิงทันที ภายหลังเขาสู้พลางถอยพลาง ทางหนึ่งก็แจ้งข่าวขอความช่วยเหลือไปยังสหายของเขา จางโหวแห่งไหวอิน เจ้าสำนักจ่านจิงถัง ทางหนึ่งก็ไปยังวัดหลิวจินซื่อ พบเจ้าอาวาสอี้เยวี่ยฉานซือ(สมณะอี้เยวี่ย) เล่าถึงต้นสายปลายเหตุที่ฆ่าคน แน่นอนเรื่องที่เขาเล่าเหล่านั้นย่อมไม่เอ่ยถึงหลินโถวฮวา เขาฆ่าคนแล้ว ย่อมมีโทษทัณฑ์ต้องตาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่เขาฆ่าคือลี่รุ่ยหมิง บุตรชายของขุนนางใหญ่ ทว่าหลังจากเขาทำผิด วิธีการแก้ไขของเขากลับถูกต้อง ยามนั้น สามพรรคใหญ่ที่ชิงอำนาจกันอยู่ก็คือ “อิงเหมิง(พันธมิตรอินทรี)” , “ฉวีหน่วนปัง(พรรคเก็บความอุ่น)” และ “จ่านจิงถัง(หอพิฆาตตำรา)" “อิงเหมิง” และ “ฉวีหน่วนปัง” ล้วนอยู่ในกลุ่ม “ต้าเหลียนเหมิง (พันธมิตรสัมพันธ์)” ของ “เจ็ดพรรคแปดสมาคมเก้าพันธมิตร” เปลือกนอกร่วมมือกัน แต่ภายในกลับแก่งแย่งต่อสู้กัน ไม่มีใครยอมใคร “จ่านจิงถัง” เป็นพรรคฝ่ายธรรมะ ทั้งมีการติดต่อกับทางการ ลี่รุ่ยหมิงเป็นศิษย์ฝ่ายนอกของอิงเหมิง(พันธมิตรอินทรี) เขาถูกฆ่า ประมุขอิงเหมิง โฉวสือซื่อย่อมมิอาจละเว้นหลี่ซือเกอ ทางการเองก็ไม่อาจปล่อยหลี่ซือเกอไปได้ แต่ทว่า ลี่รุ่ยหมิงสองพ่อลูกเองก็มีความแค้นเคืองกับผู้ว่าการหลิวเพี่ยนเสวี่ย หลิวเพี่ยนเสวี่ยอยากจัดการคนตระกูลลี่มานาน ดังนั้นหลี่ซือเกอสังหารลี่รุ่ยหมิงแทนเขา จึงนับว่าตรงใจเขายิ่งนัก  เขาจึงช่วยปกป้องหลี่ซือเกอ อีกทั้งจางโหวเองก็ออกหน้าช่วยเหลือ ว่ากล่าวแทนหลี่ซือเกอ ดังนั้นการที่หลี่ซือเกอสังหารลี่รุ่ยหมิง ทางการจึงถือเสียว่าเป็นการขจัดเภทภัย ทั้งอนุญาตให้สมณะอี้เยวี่ยแห่งวัดหลิวจินซื่อรับเขาเป็นศิษย์ ให้ออกบวชเป็นหลวงจีน เพื่อลบโทษทัณฑ์ความผิดที่ก่อขึ้น ดังนั้นหลี่ซือเกอจึงกลายเป็นหลวงจีน มีฉายาว่า “ซ่านไจ(เมตตา)” ทุกคนล้วนคิดว่าหลี่ซือเกอสังหารลี่รุ่ยหมิงเพื่อกำจัดเภทภัย ทั้งยังมีคนจำนวนมากสงสัยว่าเนื่องจากหลี่ซือเกอโกรธแค้นที่ลี่รุ่ยหมิงมาหยิบฉวยอัญมณีในร้านจึงบังเกิดโทสะขึ้น มีเพียงหลี่ซือเกอ(ซ่านไจเหอซ่าง) เท่านั้นที่รู้จิตใจตนเอง เขาฆ่าลี่รุ่ยหมิงก็เพราะหลินโถวฮวา เขายังมักจะหาโอกาสไปพบหลินโถวฮวา มิใช่เพียงแค่พบหน้านางเท่านั้น เขายังจะฝันถึงนางอีกด้วย แม้ว่าความฝันจะยังคงเป็นความฝัน แม้ว่าความฝันทั้งหมดจะเป็นเพียงแค่ความฝัน จบตอน..........ความฝันล้วนเป็นความฝัน จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 09:28:33 ]

ความคิดเห็นที่ 19 หลวงจีนที่หลงรักสตรี.......... ตอนที่2........ดอกไม้ย่อมเป็นดอกไม้ ซ่านไจเหอซ่างรับผิดชอบปลูกดอกไม้ภายในวัด ดอกไม้ทุกพันธุ์ทุกประเภท ดอกไม้ล้วนสวยงาม หลวงจีนก็ต้องทานข้าว ดังนั้นทางวัดหลิวจินซื่อจึงให้เขาไปปลูกดอกไม้ที่สวนด้านหลัง เพราะเป็นคำสั่งกระมัง ซ่านไจเหอซ่างจึงคิดว่า ที่ตนเองขายถ้าไม่ใช่อัญมณีเพชรพลอย ก็คือดอกไม้ ยังไงก็ยังคงเป็นของที่ใช้สำหรับประดับตกแต่ง ที่โชคดีก็คือ ไม่ว่าขายอะไร ขอเพียงเขาสามารถพบหลินโถวฮวา เขาก็ยินดี กระทั่งให้เขาไปขายศรีษะของตนเองก็ยังคงยินดี ขณะที่เขาออกบวชเป็นหลวงจีนนั้น เหลียงหนิวนำเงินที่สะสมมาชั่วชีวิตของเขา ไปมอบแก่จางวาจื่อ เพื่อขอไถ่ตัวหลินโถวฮวามาเป็นภรรยาของเขา จางวาจื่อไม่ยินยอม ที่แท้เขาคิดจะครอบครองหลินโถวฮวาเสียเอง เหลียงหนิวจึงบังเกิดโทสะพลุ่งขึ้น ลงมือต่อยตีกับจางวาจื่อ ครานี้เหลียงหนิวถูก “อินโหรวเหมียนจ่าง(ฝ่ามือปุยนุ่น)”ของจางวาจื่อทำร้ายจนกระอักเลือด ทว่าจางวาจื่อเองก็ถูก “ไป่ปู้เสินเฉวียน(หมัดเทพยดาร้อยก้าว)” ของเหลียงหนิวทำร้ายจนลุกไม่ขึ้น ทุกผู้คนล้วนคิดว่า ถ้าหากมิใช่เพราะว่าเหลียงหนิวบาดเจ็บสาหัสอยู่ก่อน ยังไม่หายดี เขาย่อมสามารถจัดการกับจางวาจื่อได้แน่นอน จางวาจื่อจึงไปขอความช่วยเหลือจาก “ฉวีหน่วนปัง(พรรคเก็บความอุ่น)” เหลียงหนิวก็เชิญคนของ “อิงเหมิง(พันธมิตรอินทรี)” ให้มาออกหน้า คนในยุทธภพทุกคนน้อยนักที่จะไม่มีผู้หนุนหลัง ดังนั้นทางอิงเหมิงจึงส่ง สามผู้เฒ่า ซือถูป้า โอวหยางเซี่ยน  มู่หยงป้าเซี่ยน มาจัดการ ทางฉวีหน่วนปังก็ส่ง “หุนเฟยเทียนไว่(วิญญาณเหินเหนือฟ้า)” กวานเมิ่งซ่านมา เมื่อเป็นเช่นนี้จึงต้องให้หลินโถวฮวาเป็นผู้ตัดสินใจเลือกระหว่างเหลียงหนิวและจางวาจื่อ ผลที่สุด หลินโถวฮวาเลือกเหลียงหนิว เหลียงหนิวมีอันใดดี อายุเขาเกือบห้าสิบ เป็นคนหยาบคาย อ้วนฉุ รู้จักแต่ฆ่าสุกร หลี่ซือเกอพราะพื่อนาง ยินยอมพลีชีพตนเอง ทว่านางกลับแต่งงานให้กับเหลียงหนิว ซ่านไจเหอซ่างยิ่งคิดยิ่งไม่พอใจ เขาโกรธแค้นจนแทบจะฆ่าคนอีกครา ฆ่าเหลียงหนิว ทุกครั้งที่คิดถึงหลินโถวฮวาที่บริสุทธิ์ งดงาม ทุกคืนต้องปรนนิบัติเหลียงหนิวที่หยาบกร้าน อ้วนฉุ เขายิ่งคิดยิ่งรู้สึกมีโทสะ เขาโกรธแค้นเหลียงหนิว ทว่าเขาเป็นหลวงจีน แม้จะฆ่าเหลียงหนิว เขาก็ยังคงไม่อาจแต่งงานกับหลินโถวฮวา ถ้าเหลียงหนิวตายไป หลินโถวฮวาย่อมไร้ที่พึ่ง จะมีใครสามารถดูแลนางได้ เหลียงหนิวกลับชื่นชอบซ่านไจเหอซ่าง เขานับถือซ่านไจเหอซ่าง “ไต้ซือ ท่านเพื่อขจัดเภทภัยไม่เสียดายกลับการสละตนเองลงนรก ที่จริงแล้ว แม้ท่านไม่ออกบวชก็ถือว่าท่านบรรลุธรรมแต่แรกแล้ว” ฟังเหลียงหนิวกล่าว กลับดูไม่คล้ายภายนอกที่หยาบกร้านไม่รู้หนังสือ “ท่านสังหารลี่รุ่ยหมิง ทุกคนล้วนนับถือชื่นชมท่าน” ในตลาด เหลียงหนิวจะดูแลซ่านไจเหอซ่างเป็นพิเศษ เมื่อเขากระหายน้ำ เหลียงหนิวก็จะชงชาให้ดื่ม เมื่อเขาหิว เหลียงหนิวก็จะหุงข้าวให้เขาทาน เหลียงหนิวทำเช่นนี้ บางทีอาจเพราะว่าซ่านไจเหอซ่างช่วยฆ่าลี่รุ่ยหมิง ระบายความแค้นให้แก่เขา ทว่าเมื่อคบหากันเช่นนี้ ซ่านไจเหอซ่างจึงรู้ว่า หนึ่ง เหลียงหนิวเป็นคนดีจริงๆ สอง เหลียงหนิวดีต่อหลินโถวฮวา สาม เหลียงหนิวเห็นเขาเป็นสหายเป็นเพื่อนแท้ ทุกครั้งเหลียงหนิวจะให้หลินโถวฮวามารินน้ำชาส่งข้าว เรื่องนี้สำหรับซ่านไจเหอซ่างแล้วนั้น นับเป็นเรื่องน่ายินดียิ่ง ทุกครั้งที่พบหลินโถวฮวาก้มตัวรินน้ำชาให้แก่เขา เผยช่วงคอที่ขาวผ่อง ล้วนทำให้เขารู้สึกว่างามยิ่งกว่าดอกไม้ บางครั้งนางก้มศรีษะไม่ทันระวังทำให้มือของเขากระทบกับเส้นผมของนาง นางยังคงไม่ทราบ ทว่าเขากลับรู้สึกเหมือนได้ครอบครองปอยผมของนาง รู้สึกมีความสุขมาก มือที่สัมผัส ถึงกับไม่ยอมล้างเป็นเวลาสามวันเลยทีเดียว เขาคิดถึงนาง คิดถึงเสียงไอน้อยๆ ของนาง “อาหนิวเคยบอก” หลินโถวฮวากล่าว “ภาชนะที่พวกเราใช้นั้นล้วนบริสุทธิ์ ไต้ซือวางใจเถิด” ซ่านไจเหอซ่างคอยสังเกตว่าหลินโถวฮวาปฏิบัติต่อเหลียงหนิวเป็นเช่นใด เมื่อดูไม่ออกว่ามีอันใดไม่ดี ทั้งยังดูไม่ออกว่ามีอันใดดี นางช่วยเหลียงหนิวทำงาน ยุ่งทั้งวัน คล้ายกับว่านางรู้สึกพอใจ ยินดี นั่นคงคล้ายกับความสุขของเด็กๆกระมัง” เรื่องราวดำเนินไปเช่นนั้น ซ่านไจเหอซ่างเองก็พอใจที่จะได้พบหลินโถวฮวา ได้คุยกับนางและเหลียงหนิว สามารถดื่มชาที่หลินโถวฮวาชงให้ ทานข้าวที่นางหุงให้ทุกวัน  จนกระทั่งแทบลืมเรื่องต้องการฆ่าเหลียงหนิวไปแล้ว เวลาผ่านไปหลายปี หลินโถวฮวาเองไม่ได้มีอายุเพียงแค่สิบเจ็ดสิบแปดอีกแล้ว ซ่านไจเหอซ่าง(หลวงจีนซ่านไจ)เองก็มีคนยกย่องให้เป็น ซ่านไจไต้ซือ(อาจารย์ซ่านไจ)แล้ว ดอกไม้ของเขายิ่งปลูกก็ยิ่งงาม ยิ่งมายิ่งหอม ทุกคนล้วนกล่าวว่า “ไต้ซือปลูกดอกไม้ได้เยี่ยมยิ่งนัก” มีเพียงซ่านไจไต้ซือที่รู้ว่า ยามปลูกดอกไม้ทุกดอกนั้น ในใจของเขาจะประหวัดคิดถึงแต่หลินโถวฮวา ดังนั้นในยามที่ดอกไม้บาน จึงคล้ายมีเงาของหลินโถวฮวามาประทับอยู่กระมัง ? ที่จริงแล้ว ดอกไม้ทั้งหมดนั้นสำหรับซ่านไจไต้ซือแล้ว ก็คือหลินโถวฮวา หลวงจีนที่เชี่ยวชาญการปลูกดอกไม้ก็ยังคงเป็นหลวงจีน แต่ทว่า ซ่านไจไต้ซือซึ่งปลูกดอกไม้มานานหลายปี ก็เข้าใจ ขอเพียงหลินโถวฮวามีความสุข ขอเพียงเขาสามารถพบหน้าหลินโถวฮวา เขาก็พอใจแล้ว ในตอนนั้น กลับบังเกิดเรื่องราวขึ้น “อิงเหมิง(พันธมิตรอินทรี)” เรียกร้องผลตอบแทน ในเวลานั้น อิงเหมิงและพรรคฉวีหน่วนปัง กำลังอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด ดุจน้ำกับไฟ อิงเหมิงและพรรคฉวีหน่วนปังซึ่งจัดอยู่ใน “เจ็ดพรรคแปดสมาคมเก้าพันธมิตร” เนื่องจากแก่งแย่งผลประโยชน์ จึงเกิดการต่อสู้กันขึ้น กระทั่งเลือดไหลเป็นธารโลหิต อิงเหมิงเคยช่วยเหลือเหลียงหนิวในเรื่องของหลินโถวฮวา ยามนี้จึงต้องการให้เหลียงหนิวตอบแทน ให้ใช้ร้านขายสุกรของเขา มาเป็นสาขาลับของอิงเหมิง เหลียงหนิวไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับเรื่องการชิงอำนาจของชนชาวนักเลง ทว่าถ้าไม่รับปาก ก็ต้องล่วงเกินอิงเหมิง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหลียงหนิวยังติดหนี้บุญคุณของอิงเหมิงอีกด้วย ดังนั้น เขาจึงรับปากสามผู้เฒ่าของอิงเหมิง ซือถูป้า โอวหยางเซี่ยน และมู่หยงป้าเซี่ยน ยอมเป็นสาขาลับให้กับพวกเขา ลอบสืบเรื่องราวความลับต่างๆ ของพรรคฉวีหน่วนปังภายในเมือง แต่ทว่าเขายังคงมีข้อขอร้องข้อหนึ่ง ถ้าเขาสามารถสร้างความชอบได้ จะถอนตัวในทันที เขาต้องการเพียงแค่ทดแทนบุญคุณของฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น คนของอิงเหมิงรับปากเขา ซือถูป้ายังถ่ายทอดคำพูดของโฉวสือซื่ออีกด้วยว่า ต้องการให้เหลียงหนิวไปพบเขา นอกจากนี้ ยังให้พาหลินโถวฮวาไปด้วย ท่านประมุขกล่าวว่าพวกท่านไหนเลยลืมเขาที่เป็นพ่อสื่อใหญ่ไปได้ เหลียงหนิวจำต้องกล่าว “ข้าเองก็ต้องการไปกราบพบท่านประมุขโฉวสือซื่อเช่นกัน” ประมุขโฉวกลับยังไม่แก่ ทั้งยังเยาว์วัยยิ่ง อายุเขายังไม่ถึงสามสิบ คิ้วคมเข้ม ใบหน้าขาว ยามกลางวันนิยมเดินไพล่มือไปริมหน้าต่างเพื่อชมเมฆ ยามกลางคืนก็นิยมเดินไปยังลานตึกเพื่อชมหมู่ดาว สรุปก็คือ เขาชอบไพล่มือ ชอบเดินเล่น ทั้งยังชมชอบการต่อสู้ ชัยชนะ และการฆ่าคน เสียงที่เขาชอบฟังมากที่สุดก็คือเสียงของดาบที่ฟันเข้าไปในกระดูก เดิมทีเขาเพียงต้องการพบเหลียงหนิว แต่ด้วยฐานะในยุทธภพของเขา แม้จะเป็นเหลียงหนิวอีกสิบชาติก็คงไม่มีโอกาสได้พบ เขาพบเหลียงหนิว เพียงเพื่อต้องการกระตุ้นปลุกใจ ในตัวเมืองเป็นสถานที่ที่ทั้งสองพรรคกำลังแก่งแย่งต่อสู้กัน แต่ผลกลับกลายเป็นว่าเขาได้พบสตรีนางหนึ่งที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้พบ สตรีซึ่งสวยงามยิ่ง สตรีซึ่งงามกว่าหมู่ดาวบนท้องฟ้า แม้กระทั่งหมู่เมฆเองก็ไม่อาจเทียบนางได้ ทว่าสตรีนางนี้กลับเป็นภรรยาของเหลียงหนิว จิตใจที่เข้มแข็งของเขาพลันหวั่นไหว “ว่าไปแล้วข้าก็คือพ่อสื่อของพวกท่าน” โฉวสือซื่อหมายถึงเรื่องที่เคยออกหน้าช่วยหลินโถวฮวาเลือกสามี จากนั้นจึงหัวร่อกล่าว “มามามา มาดื่มกันดีกว่า” เขาจัดเลี้ยงเหลียงหนิวสามีภรรยา คล้ายกับต้อนรับอาคันตุกะผู้มีเกียรติเลยทีเดียว หลังจากดื่มสุราทานอาหาร เหลียงหนิวเองก็เริ่มเมาอยู่แปดส่วน โฉวสือซื่อเห็นแล้ว จึงเขียนตัวอักษรหลายคำมอบให้กับหลินโถวฮวา ยามนั้นหลินโถวฮวาเองก็ไอหลายครั้งเพราะฤทธิ์สุรา โฉวสือซื่อหัวร่อต้องการให้นางมอบให้กับสามีนางหลังจากกลับถึงบ้าน อักษรหลายตัวเหล่านั้นก็คือ “มอบหมายให้เหลียงหนิวเป็นหัวหน้าสาขาสาขาถนนกว่างเล่อ” อักษรหลายตัวนี้โฉวสือซื่อเขียนมอบให้ ย่อมต้องมีเจตนาแอบแฝง หลินโถวฮวาอ่านแล้วพลันรู้สึกตระหนกใจ ตำแหน่งนี้ แม้นับว่าเหลียงหนิวสร้างความชอบอีกสามสิบครั้ง ก็ยังไม่อาจได้ตำแหน่งนี้มา นับแต่นี้ เหลียงหนิวจึงได้รับความไว้วางใจจากอิงเหมิง กลายเป็นขุนพลคนสำคัญของอิงเหมิง ไม่อาจถอนตัวออกจากอิงเหมิงได้อีก รอจนกระทั่งพวกเขาจากไป จิตใจของโฉวสือซื่อพลันหวั่นไหวขึ้น โดยไม่อาจหยุดยั้งได้ ถ้านางเป็นของข้า แม้ไม่ให้ข้าเป็นประมุขอิงเหมิง ข้าก็ยินดี นี่คือความคิดภายในใจของโฉวสือซื่อ เขาพยายามข่มความคิดไว้ เขาขังตัวเองภายในห้องเพื่อฝึกปรือวิชายุทธ์ ในคืนวันนั้น โอวหยางเซี่ยนได้ยินเสียงขลุ่ยและลมดาบออกมาจากภายในห้อง แท้จริงแล้ว ในคืนนั้น โฉวสือซื่อคล้ายกับว่าแม้แต่ฝันก็ยังคงมีสติอยู่ จบตอนที่2........ดอกไม้ย่อมเป็นดอกไม้ จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 09:29:39 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หลวงจีนที่หลงรักสตรี ตอนที่สาม ความฝันของท่านยังเหมือนเมื่อครั้งเยาว์วัยหรือไม่ ผ่านไปสองปี ในที่สุดอิงเหมิงและพรรคฉวีหน่วนปังก็มาถึงคราวแตกหัก ยามนั้นเหลียงหนิวได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าสาขาถนนเจ็ดสาย ด้วยฐานะของเขา มิอาจไม่ต่อสู้ ประมุขพรรคฉวีหน่วนปัง “อี้หลิวหลิวเจี้ยน(กระบี่ชั้นหนึ่ง)” เสวี่ยชิงหานและรองประมุข “หุนเฟยเทียนไว่(วิญญาณเหินเหนือฟ้า)” กวานเมิ่งซ่านล้วนออกโรงเอ เหลียงหนิวจึงต้องเคลื่อนไหวเช่นกัน ซ่านไจไต้ซือพบเหลียงหนิว เขาเคยพบโฉวสือซื่อ โฉวสือซื่อมักมาเยี่ยมเยียนเหลียงหนิวสามีภรรยา  จึงมีโอกาสได้พบกับซ่านไจไต้ซือ เขามักรู้สึกว่าโฉวสือซื่อมีกระไม่ถูกต้อง “ท่านอย่าได้ไป” เขาแนะนำเหลียงหนิว “ทำไม ?” เหลียงหนิวถามกลับ ซ่านไจเหอซ่างไม่ตอบ แต่กล่าวว่า “ข้าไม่ไว้ใจประมุขโฉว” “ท่านวางใจเถิด เขาไม่ปล่อยให้คนของเขาตายไปหรอก” เหลียงหนิวกล่าว “โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขายังมีบุญคุณต่อข้าอีกด้วย” แต่ทว่าเหลียงหนิวเองก็ยังมีเรื่องที่มิอาจวางใจได้ “มีเรื่องหนึ่ง ข้าต้องไหว้วานไต้ซือ นั่นก็คือ....” เหลียงหนิวกล่าวอย่างลำบาก “ไต้ซือก็คงทราบ เรื่องของนาง ข้ามิอาจวางใจ...” ซ่านไจไต้ซือเพียงท่องคำว่า “ซ่านไจ(เมตตา)” ผลสุดท้าย ในศึกครั้งนั้น เหลียงหนิวนำพรรคพวกบุกฆ่าสังหารศัตรูไปมากมาย ได้รับชัยชนะอย่างงดงาม แต่ขณะที่เดินทางกลับนั้น เหลียงหนิวกลับถูกลอบทำร้ายเสียชีวิต ซ่านไจไต้ซือไปรับศพเหลียงหนิวในทันที เขาพบว่าเหลียงหนิวตายเพราะถูกแทงจากข้างหลัง แน่น่อนนั่นย่อมเป็นการกระทำของคนที่ใกล้ชิดเขา ทำให้เขาไม่ทันระวังตัว แต่ทว่า หลังจากศึกครั้งนั้น อิงเหมิงก็เจรจาสงบศึกกับพรรคฉวีหน่วนปัง หลังจากเหลียงหนิวตายไป อิงเหมิงก็จัดพิธีศพให้กับเขาอย่างยิ่งใหญ่ โฉวสือซื่ออาศัยข้ออ้างดูแลพี่สะใภ้ จึงรับหลินโถวฮวาไปยังสาขาใหญ่ของอิงเหมิง โทสะของซ่านไจไต้ซือพลันประทุขึ้น เขาจึงไปพบเจ้าสำนักจ่านจิงถัง จางโหวเพื่อขอไปลอบสังหารโฉวสือซื่อ ปฏิกิริยาของเขาทำให้จางโหวสงสัย “ท่านไปฆ่าโฉวสือซื่อ ข้าย่อมไม่คัดค้าน แต่ทว่า นี่เป็นเรื่องที่ท่านคิดขึ้น” จางโหวบอกต่อเขา “ถ้าท่านถูกฆ่า ข้าย่อมมิอาจแก้แค้นให้กับท่าน สมมติท่านถูกจับ ข้าเองก็มิอาจช่วยเหลือได้ ทางที่ดี ท่านบอกต่อพวกเขาว่าเป็นพรรคฉวีหน่วนปังใช้ท่านมาเถิด” ซ่านไจไต้ซือเข้าใจความหมายของจางโหว เขาเป็นเพียงเบี้ยตัวเล็กๆ พวกเขาย่อมไม่อยากจะพลีชีพอะไรให้แก่เขา แต่เขากลับยินยอมที่จะพลีชีพให้กับหลินโถวฮวา ดังนั้นเขาจึงไปลอบสังหารโฉวสือซื่อ ลอบสังหารล้มเหลว ซ่านไจไต้ซือถูกจับ ที่ทำให้คนแปลกใจกลับเป็นว่า โฉวสือซื่อปล่อยเขา “มิว่าเป็นผู้ใดให้ท่านมา ท่านก็มิอาจฆ่าข้าได้” โฉวสือซื่อกล่าวอย่างไม่สนใจ “วันนี้ข้าปล่อยท่าน ถ้าท่านพอใจ ท่านก็สามารถเข้าร่วมอิงเหมิง ไปอยู่ภายใต้สังกัดของหัวหน้าสาขาหลินกูเหนียง(สาวน้อยแซ่หลิน)” เมื่อซ่านไจไต้ซือได้ยิน มิต้องไตร่ตรองอันใด ก็เข้าร่วมกับอิงเหมิง ซ่านไจไต้ซือเข้าสู่อิงเหมิง ทางการเองก็ไม่กล้ายุ่งเกี่ยว เนื่องจากขณะนั้นในเก้าพันธมิตร ไม่ว่าจะเป็น อิงเหมิง(พันธมิตรอินทรี), เป้าเหมิง(พันธมิตรเสือดาว), หู่เหมิง(พันธมิตรพยัคฆ์), หลงเหมิง(พันธมิตรมังกร, จินเหมิง(พันธมิตรทอง), มู่เหมิง(พันธมิตรไม้), สุ่ยเหมิง(พันธมิตรน้ำ), หั่วเหมิง(พันธมิตรอัคคี) และถู่เหมิง(พันธมิตรดิน) มีอิทธิพลมาก แม้แต่ทางการเองก็ไม่กล้าแตะต้อง ซ่านไจเหอซ่างเข้าร่วมพันธมิตรอินทรี ก็เพื่อคุ้มครองหลินโถวฮวา และเพื่อได้มีโอกาสพบกับหลินโถวฮวา แต่ว่าปัจจุบันไม่เหมือนในอดีต เขามิอาจพบหลินโถวฮวาได้บ่อยเหมือนแต่ก่อน ฐานะของหลินโถวฮวาในอิงเหมิง ยิ่งมายิ่งสูงส่ง นางกลายเป็นฮูหยินของท่านประมุข ชื่อเสียงของนางในยุทธภพ ก็ยิ่งมายิ่งโด่งดัง นางสุขุม เฉลียวฉลาด สามารถคาดการณ์เรื่องที่บุรุษหลายคนล้วนคาดการณ์ไม่ถึง สามารถช่วยโฉวสือซื่อตัดสินใจในเรื่องที่โฉวสือซื่อลังเล ทั้งยังช่วยออกความเห็นแก่โฉวสือซื่ออีกด้วย ความคิดของหลินโถวฮวายังเหนือกว่ากำลังของเหล่าบุรุษเสียอีก ดังนั้น เสียงไอของหลินโถวฮวา จึงกลายเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจอีกอย่างหนึ่งของอิงเหมิงนอกจากการชอบเดินไพล่มือของโฉวสือซื่อ จนช่วงฤดูหนาว อาการไอของหลินโถวฮวายิ่งมายิ่งสาหัส ทุกครั้งที่ซ่านไจเหอซ่างพบกับหลินโถวฮวา เขาไม่สามารถสังเกตอาการใดๆ จากสีหน้าของนางได้ “ความฝันของท่านยังเหมือนเมื่อครั้งเยาว์วัยหรือไม่ ? ความฝันของท่าน” คำพูดประโยคนี้อยู่ในใจของซ่านไจเหอซ่าง ซึ่งไม่ทราบว่าถามมาแล้วกี่ครั้ง ทั้งไม่รู้ว่าเป็นถามตนเอง หรือว่าถามหลินโถวฮวา เขายังคิดจะถามนางอีกด้วยว่า “ยังจำเหลียงหนิวได้หรือไม่ ท่านยังจำได้หรือไม่ว่าเขาตายอย่างไร ?” อิงเหมิงยังคงส่งซ่านไจไต้ซือไปปลูกดอกไม้ ได้ยินว่านี่เป็นความคิดของหลินโถวฮวา “เขาไม่ถนัดด้านการต่อสู้ มีความกล้าแต่ไร้ความคิด ไม่สู้ให้เขาไปปลูกดอกไม้เสียดีกว่า” ซ่านไจเหอซ่างได้พบหลินโถวฮวา เขารู้สึกว่าสีหน้ายิ่งมายิ่งซีดขาว เขาคิดว่าเป็นเพราะโฉวสือซื่อแพร่ให้กับนาง เขาต้องการตัดชีวิตนางให้ขาดเหมือนกับที่เขาตัดดอกไม้ ช่วงเวลาที่ดอกไม้บาน พรรคฉวีหน่วนปังและอิงเหมิงก็เปิดศึกกันอีกครั้ง เดิมทีทั้งสองฝ่ายสงบศึกกันไปแล้ว แต่เนื่องจาก “อี้หลิวหลิวเจี้ยน(กระบี่ชั้นหนึ่ง)” เสวี่ยชิงหานได้มาพบกับโฉวสือซื่อสามีภรรยาในงานเลี้ยงที่จ่านจิงถัง เมื่อเสวี่ยชิงหานพบหลินโถวฮวาก็ตะลึงในความงามของนาง ทั้งเกี้ยวพานาง ทำให้โฉวสือซื่อบังเกิดโทสะขึ้น ทั้งสองต่างต่อสู้ในจ่านจิงถัง ได้รับบาดเจ็บกันทั้งคู่ จากนั้นจึงเปิดศึกกันอีกครั้ง เป็นเวลานานถึงสามปี คนของพรรคฉวีหน่วนปังและอิงเหมิงต่างล้มตายบาดเจ็บสาหัส เสวี่ยชิงหานประกาศ “บุกถล่มอิงเหมิง เรื่องแรกที่ข้าต้องการก็คือแต่งงานกับหลินโถวฮวา” เรื่องนี้ยิ่งทำให้โฉวสือซื่อโกรธแค้นจนแทบคลั่ง “ตัดหัวเสวี่ยชิงหาน นำมาเซ่นโฉมสะคราญ” ระหว่างสองพรรคเปิดศึก หลินโถวฮวาวางแผนเสนอความคิด ฐานะนางยิ่งสูงขึ้น โฉวสือซื่อยังสั่งให้สามผู้เฒ่าถ่ายทอดวิชายุทธ์ให้แก่หลินโถวฮวา หลักวิชาของนางนับวันยิ่งสูงส่ง นางกลายเป็นหัวหน้าของหน่วย “อี้”, “เฟย”, “ชง”, “เทียน” ทั้งสี่หน่วยของอิงเหมิง ศึกนี้ยิ่งสู้ยิ่งยืดเยื้อ ทางการเห็นว่าเริ่มลุกลาม มิอาจไม่เชิญจ่านจิงถังมาไกล่เกลี่ยเรื่องนี้ จางโหวเองก็รู้ว่าต้องจัดการเช่นใด เขาจึงไปหาหลินโถวฮวาเป็นการส่วนตัว มิว่าผู้ใดก็ล้วนไม่ทราบว่าพวกเขาสนทนาถึงเรื่องอันใด “อย่าได้เชื่อเขา” ซ่านไจเหอซ่างแนะนำหลินโถวฮวา “จางโหวเป็นบุคคลต่ำช้า เขาต้องการกำจัดเสวี่ยชิงหาน ทั้งคิดฆ่าโฉวสือซื่อ เพียงแต่เขาไม่ต้องการเผชิญหน้าโดยตรงกับอิงเหมิงและพรรคฉวีหน่วนปัง เขาเพียงต้องการให้แผนของเขาสำเร็จเท่านั้น” หลินโถวฮวาพลันหัวร่อ “ไต้ซือ” นางกล่าวด้วยเสียงเบาพร้อมกับไอไปด้วย “ไม่มีรักไหนเลยจะมีแค้น ไม่เข้าถ้ำเสือ ไหนเลยจะได้ลูกเสือเล่า” ซ่านไจได้ยินได้ฟังอย่างชัดเจน แต่ทว่าเขามิค่อยจะเข้าใจนัก เขาเพียงรู้ว่าสตรีเบื้องหน้านางนี้ ทำให้เขารู้สึกมีชีวิตก็คล้ายความฝัน ความฝันก็คล้ายความฝัน เป็นคนที่ไม่สนใจแม้แต่ความแค้นในการฆ่าสามีของตน เขาหวังว่านางจะกลอนที่เขาแต่งขึ้นแล้วก็ลืมไปได้ ดังเช่นดอกไม้ที่เขาปลูกขึ้นแล้วก็สามารถปลิดทิ้งไป ถ้าเป็นเช่นนั้นย่อมดียิ่ง ไม่ต้องรำลึกถึงนางไปชั่วชีวิต ยามนั้นสถานการณ์พลันแปรเปลี่ยนไป ไม่ทราบด้วยสาเหตุใด พรรคฉวีหน่วนปังจึงสามารถโจมตีทั้งภายนอกและภายในของอิงเหมิง บุกเข้าในอิงเหมิงได้ มู่หยงป้าเซี่ยนต้องตายในที่รบ โฉวสือซื่ออาศัยวิชายุทธ์อันสูงส่ง ฝ่าวงล้อมพร้อมด้วยอาการที่บาดเจ็บสาหัส ไปหาหลินโถวฮวา คิดอาศัยทางลับหลบหนีไปก่อน ยามนี้ โอวหยางเซี่ยนและซือถูป้ายังคงต่อต้านยอดฝีมือของพรรคฉวีหน่วนปังอยู่ทางเบื้องนอก หลินโถวฮวารีบเรียกซ่านไจเหอซ่างให้หลบไปยังทางลับ คาดไม่ถึง “หุนเฟยเทียนไว่(วิญญาณเหินเหนือฟ้า)” กวานเมิ่งซ่านกลับติดตามซ่านไจเหอซ่างมาถึง โฉวสือซื่อจำต้องอาศัย “ขวงเซียวเสินตาว(ขลุ่ยคลั่งดาบเทพยดา)” ของตน สังหารบุคคลอันดับสองแห่งพรรคฉวีหน่วนปัง กวานเมิ่งซ่าน ทว่าเขาเองก็รับบาดเจ็บสาหัสยิ่ง ซ่านไจไต้ซือพยุงเขาไปยังฉากกั้นด้านใน หลินโถวฮวาพลันมีสีหน้าเคร่งเครียดกำชับต่อซ่านไจเหอซ่าง “ท่านหลบไปก่อน” ซ่านไจไต้ซือจึงพกดาบออกมา รอคอยอยู่หน้าประตู พลันได้ยินเสียงร้องขึ้น บนฉากกั้นเต็มไปด้วยรอยเลือดที่ฉีดพุ่งออกมา ซ่านไจไต้ซือตระหนกจนใจสะท้าน ถือดาบวิ่งเข้าไป เพียงเห็นแต่หลินโถวฮวาซึ่งหน้าซีด เดินออกมา พร้อมกับกล่าว “เขาตายแล้ว” ดาบบนมือนางชุ่มไปด้วยเลือด “ท่านจงบอกต่อผู้อื่นว่าเป็นกวานเมิ่งซ่านต่อสู้กับประมุขจนตายทั้งคู่” ซ่านไจเหอซ่างถึงกับตระหนก “ท่าน...” หลินโถวฮวาพลันหัวร่อขึ้นอีกครา “ท่านคิดว่าข้าลืมแค้นของการสังหารสามีแล้วกระมัง มิใช่ข้า อิงเหมิงและพรรคฉวีหน่วนปังคงไม่เกิดการต่อสู้กันขึ้น” นางไอแล้วจึงกล่าวต่อ “ก้าวต่อไป ท่านกับข้าไปล่อเสวี่ยชิงหานเข้ามา มิว่าอาหนิวจะเป็นเขาฆ่าหรือไม่ก็ตาม แต่ทว่าถ้าไม่มีพรรคฉวีหน่วนปัง อาหนิวก็ย่อมไม่ตาย” ซ่านไจฟังแล้วพลันรู้สึกขนลุก “ยังรอกระไรอยู่เล่า” หลินโถวฮวากล่าว “ถ้าไม่ใช่ข้าช่วยท่าน โฉวสือซื่อไหนเลยจะละเว้นคนที่ลอบสังหารเขาและยังให้อยู่ข้างกายด้วยหรือ ถ้าไม่ใช่ข้าคุ้มครองท่าน ไหนเลยจะให้ท่านไปปลูกดอกไม้ อาหนิวไม่ใช่เพราะว่าเป็นกองหน้าถึงต้องตายไปหรอกหรือ” นางพลันถอนหายใจด้วยความรันทด จากนั้นพลันสงบลง พร้อมสั่งว่า “พวกท่านเข้ามาเถิด” ซือถูป้าและโอวหยางเซี่ยนรับคำเข้ามา เพียงมองดูศพของโฉวสือซื่อ แล้วกล่าวคารวะหลินโถวฮวาพร้อมกับยกย่องนางเป็นประมุข “ประมุข ประมุขจางแห่งจ่านจิงถังยังคงรอท่านอยู่ด้านนอก” พวกเขายังคงกล่าวต่อหลินโถวฮวาอีกหลายคำ ซ่านไจไต้ซือไม่สนใจที่จะฟัง จึงได้ฟังมาไม่ชัดเจน เขาเป็นเพียงบุรุษที่หลงรักนาง ยามนั้น นางมีอายุเพียงสิบเจ็ดสิบแปด ทั้งยังมีอาการไอเบาๆ ตลอดเวลา นางงดงามยิ่ง เพียงรอยยิ้มของนางก็ทำให้เขาหวั่นไหวไปได้ครึ่งวัน ทว่าในตอนนี้ เขากลับกลายเป็นหลวงจีนที่หลงรักนางแทน จบตอนที่สาม ความฝันของท่านยังเหมือนเมื่อครั้งเยาว์วัยหรือไม่ อวสาน จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 09:31:04 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สตรีที่หลงรักหลวงจีน ตอนที่หนึ่ง ยอมตายเพื่อท่าน มิว่าผู้ใดล้วนทราบว่า บุคคลที่นางหลงรักก็คือหลวงจีนรูปหนึ่ง ทุกผู้คนล้วนเสียดายแทนนาง ด้วยความงดงามของนาง ด้วยชื่อเสียงของนาง ด้วยอิทธิพลของนาง นางกลับไปหลงรักหลวงจีนที่ต่ำต้อยไร้ชื่อเสียงรูปหนึ่ง ล้วนทำให้ทุกผู้คนล้วนต้องทอดถอนใจด้วยความเสียดาย ด้วยเหตุนี้ บุรุษที่ไม่ได้รับการชื่นชมจากนาง จึงพาลป้ายความโกรธแค้นไปที่หลวงจีนรูปนั้นแทน หลวงจีนรูปนั้นมีฉายาว่า “ซ่านไจ” เหล่าบุรุษที่ลุ่มหลงหลินโถวฮวา หนึ่งในนั้นก็คือหัวหน้าหน่วย “อี้” ,“เฟย”,”ชง” ,”เทียน” แห่งอิงเหมิง ซึ่งมีฉายาว่า “สยงป้าเทียนเซี่ย(สยบใต้หล้า)” จางเหมิ่งฉิน หลินโถวฮวาเป็นประมุขอิงเหมิง คนปัจจุบัน จางเหมิ่งฉินก็คือบุคคลที่หลินโถวฮวาแต่งตั้งขึ้นหลังจากที่โฉวสือซื่อประมุขคนเก่าของอิงเหมิงได้ตายไป เขานับเป็นขุนพลเอกของหลินโถวฮวา ทั้งยังเป็นขุนพลผู้กล้าแห่งอิงเหมิง แต่ทว่าเขากลับหลงรักประมุขของตนเอง หลินโถวฮวา ถ้าหากมิใช่เพราะว่าเขาลุ่มหลงนาง หลงรักนาง เขาคงไปแปรพักตร์ไปอยู่กับ “เป้าเหมิง(พันธมิตรเสือดาว)”  “หู่เหมิง(พันธมิตรพยัคฆ์)”  “หลงเหมิง(พันธมิตรมังกร)” หรือไม่ก็เข้าร่วมกับจ่านจิงถังหรืออาจบางทีจะเข้าร่วมกับศัตรูของอิงเหมิงอย่างพรรคฉวีหน่วนปังไปแล้วก็เป็นได้ แต่ทว่าจางเหมิ่งฉินก็ยังคงจงรักภักดีต่ออิงเหมิง ว่าไปแล้วหากกล่าวว่าจางเหมิ่งฉิน จงรักภักดีต่ออิงเหมิง มิสู้กล่าวว่าเขาจงรักภักดีต่อหลินโถวฮวาจะเหมาะสมกว่า สำหรับจางเหมิ่งฉินแล้วนั้น การหลงรักหลินโถวฮวา เป็นเรื่องที่เขาไม่ทราบว่าต้องทำเช่นใด จางเหมิ่งฉินเป็นขุนพลกล้า เขาคิดอยู่เสมอว่า ไม่มีสิ่งใดที่เขาไม่สามารถครอบครองเป็นของตน เพียงอาศัยหมัดฝ่ามือคู่ของเขา ที่สามารถเปลี่ยนชะตาชีวิตคน ทั้งสามารถเปลี่ยนชะตาชีวิตตนเอง ทั้งยังสามารถทำให้คนไร้โชคชะตาได้ เพราะว่าขอเพียงเขาให้ฝ่ายตรงข้ามตาย เมื่อตายไป ไหนเลยจะมีชะตาชีวิตอันใด สำหรับเขาแล้วนั้น ถ้ามีเรื่องใดที่ทำให้เขาต้องขัดใจมิได้ครอบครองอยู่นั้น คงมีเพียงเรื่องเดียวนับแต่เขากำเนิดมา นั่นก็คือการที่เขาหลงรักหลินโถวฮวา เขารักหลินโถวฮวาด้วยความจริงใจ ทั้งยังยินดีที่จะเสียสละทุกอย่าง เพื่อทำให้หลินโถวฮวามีความสุข เขายอมตายเพื่อนาง เขาเป็นคนแข็งกร้าว แต่ภายในใจกลับอ่อนโยนยิ่ง หลินโถวฮวาในสายตาจางเหมิ่งฉินนั้น บัดเดี๋ยวเข้มแข็ง บัดเดี๋ยวอ่อนโยน แต่ว่าเมื่อยามที่นางสั่งการหรือตัดสินใจ ล้วนแต่ทำให้จางเหมิ่งฉินซึ่งผ่านการต่อสู้มากมายเองนั้นยังต้องสะท้านใจ ทว่ายามที่นางอ่อนโยน เพียงวาจาไม่กี่ประโยคยังทำให้เขารู้สึกอบอุ่นเสียยิ่งกว่ากองไฟในฤดูหนาวเสียอีก “ข้ายอมตายเพื่อท่าน” ประโยคนี้จางเหมิ่งฉินมักร่ำร้องอยู่ภายในใจของตนเอง เขารู้สึกว่าหลินโถวฮวาในยามไอแล้วสองแก้มแดงนั้นช่างคล้ายกับคนโดดเดี่ยวและอ้างว้าง “ข้าจะปกป้องท่านไปชั่วชีวิต ท่านต้องการให้ข้าทำกระไรก็ได้ทั้งนั้น ขอเพียงท่านรู้ใจข้า ทว่า เหตุใดท่านจึงไปหลงรักหลวงจีนผู้นั้น” เขาโกรธแค้นหลวงจีนนั้นมาก ไม่นานนัก เขาก็สืบทราบจนรู้ชัด หลวงจีนนั้น เดิมมีนามว่าหลี่ซือเกอ เดิมขายอัญมณีอยู่ในตลาด ภายหลังเพราะสังหารลี่รุ่ยหมิง จึงออกบวชที่วัดหลิวจินซื่อ มีฉายามว่า “ซ่านไจ” แต่ทว่าซ่านไจไต้ซือกลับไม่คล้ายผู้ออกชวช เขาเคยเข้าร่วมกับอิงเหมิง แต่ว่ามิได้จับดาบถืออาวุธ เป็นเพียงแค่ปลูกดอกไม้ภายในสวนเท่านั้น ต่อมาหลวงจีนผู้นี้จึงกลับไปยังวัดหลิวจินซื่อ จากหลวงจีนธรรมดากลายเป็นเจ้าอาวาสวัด เป็นหลวงจีนธรรมดาไม่ชอบ แต่ชอบเป็นคนในยุทธภพ ยุ่งเกี่ยวเรื่องชาวยุทธ์ สำหรับจางเหมิ่งฉินนั้น หลวงจีนผู้นี้น่ารังเกียจยิ่ง ทั้งยังหมกมุ่นในราคะอีก เป็นหลวงจีนที่ขโมยหัวใจของหลินโถวฮวาไปจากเขา หลวงจีนที่น่าชัง จางโหวเองก็เช่นกัน เขาเป็นเจ้าสำนักจ่านจิงถัง ขอเพียงพรรคฉวีหน่วนปังและอิงเหมิงยังคงต่อสู้กันต่อไป สำนักจ่านจิงถังย่อมสามารถที่จะตักตวงผลประโยชน์ได้ ดังนั้นสิ่งที่เขาต้องการก็คือความวุ่นวาย มิใช่ความสงบ กระเรียนหอยกาบแย่งชิง ประมงย่อมได้ผลประโยชน์ แต่ทว่ามินานนักเขาก็พบว่า สองเสือห้ำหั่นกัน แต่ทว่าเขาซึ่งเป็นนายพรานกลับไม่อาจคุมสถานการณ์ใหญ่ได้ เสือทั้งสองบาดเจ็บแล้วกลับแว้งกัดนายพรานเสียอีก ดังนั้นที่เขาต้องการมิใช่แค่ความวุ่นวาย เขาต้องการให้เสือทั้งสองสู้กันจนเปลี่ยนเป็นสุนัขธรรมดาไปเลย นี่จึงจะใช้ได้ แต่ทว่าประมุขพรรคฉวีหน่วนปัง “อี้หลิวหลิวเจี้ยน(กระบี่ชั้นหนึ่ง)” เสวี่ยชิงหาน และประมุขอิงเหมิง หลินโถวฮวา ล้วนมิใช่คนที่จะตอแยได้โดยง่าย เสวี่ยชิงหานเป็นคนทรนง มิเคยก้มหัวให้แก่ผู้ใด มีบางคนยอมตายไม่ยอมสยบ เสวี่ยชิงหานก็คือคนประเภทนี้ นับแต่ภรรยาของจางโหว เหลียงเยิ่นฮวาแยกทางกับเขาไปแล้วนั้น เขาก็เปลี่ยนเป้าหมายไปอยู่ที่หลินโถวฮวา นางงดงาม นางมีเงิน นางมีอำนาจ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นางยังคล้ายกับอ่อนแอเสียจนต้องการให้คนปกป้องดูแลตลอดเวลา สตรีเช่นนี้ ไหนเลยทำให้ผู้คนลืมเลือนได้ แต่ทว่าหลินโถวฮวายังคงมีขุนพลเอกผู้หนึ่ง “สยงป้าเทียนเซี่ย(สยบใต้หล้า)” จางเหมิ่งฉิน อีกทั้งสองผู้เฒ่า ซือถูป้า โอวหยางเซี่ยน รวมถึงหน่วย “อี้”, “เฟย”, “ชง”, “เทียน” ทั้งสี่หน่วย จางโหวไม่เคยเกรงกลัวพวกเหล่านี้ ทั้งยังรู้สึกยินดีอีกด้วย เพราะว่าเมื่อใดที่เขาสามารถครอบครองหัวใจของหลินโถวฮวา เมื่อนั้นยอดฝีมือที่เข้มแข็งเหล่านี้ก็เท่ากับว่าเป็นของเขาแล้ว ที่เขาหวั่นเกรงก็คือหลวงจีนผู้นั้น ซ่านไจไต้ซือ ! เพราะว่าหลินโถวฮวาหลงรักหลวงจีนผู้นี้ จางโหวรู้จักหลวงจีนผู้นี้ ในตอนนั้นเหลียงหนิวเพื่อช่วยเหลือหลินโถวฮวา จึงล่วงเกินลี่รุ่ยหมิงศิษย์ฝ่ายนอกของอิงเหมิง หลี่ซือเกอเป็นสหายของเหลียงหนิว เขาจึงสังหารลี่รุ่ยหมิง ต่อมาเพื่อหลีกเลี่ยงโทษทัณฑ์ความผิด จึงออกบวชเป็นหลวงจีน มีฉายาว่าซ่านไจ ภายหลัง ประมุขอิงเหมิง โฉวสือซื่อหาข้ออ้างลอบกำจัดเหลียงหนิว แต่งงานกับหลินโถวฮวา ซ่านไจเหอซ่างผู้นี้จึงมาขออนุญาตต่อจางโหว ไปลอบสังหารโฉวสือซื่อ ผลการลอบสังหารกลับทำให้จางโหวยิ่งรู้สึกประหลาดใจ โฉวสือซื่อไม่ตาย ซ่านไจไต้ซือก็ไม่ตาย ทั้งยังกลายเป็นคนของอิงเหมิง ซึ่งว่ากันว่าเป็นความเห็นของหลินโถวฮวา หลังจากนั้นมินานนัก เสวี่ยชิงหานเพื่อแย่งตัวหลินโถวฮวา จึงเปิดศึกกับโฉวสือซื่อ โฉวสือซื่อโดนฆ่า แต่กำลังของพรรคฉวีหน่วนปังก็ทรุดโทรมลงไปมาก จางโหวจึงฉวยโอกาส ให้สองผู้เฒ่าแห่งอิงเหมิง ซือถูป้าและโอวหยางเซี่ยนยกหลินโถวฮวา เป็นประมุขอิงเหมิงคนใหม่ เขาคิดว่าอาศัยความสัมพันธ์ส่วนตัวของเขาและหลินโถวฮวานั้น การจะควบคุมอิงเหมิงย่อมง่ายเสียยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ มิคาด เมื่อหลินโถวฮวา ดำรงตำแหน่ง กลับแต่งตั้งจางเหมิ่งฉินเป็นหัวหน้าหน่วยควบคุมสองผู้เฒ่า ทั้งยังมิให้สองผู้เฒ่าได้คุมหน่วย อี้ เฟย ชง เทียน ทั้งสี่หน่วย ทำให้จางโหวมิอาจควบคุมสถานการณ์ได้ ความคิดเช่นนี้ การวางแผนที่รอบคอบ การมองการณ์ไกล ไหนเลยเป็นสตรีที่อ่อนแอเช่นนางคิดออกมาได้ จางโหวพลันหวนนึกถึงหลวงจีนผู้นั้น เบื้องหลังหลินโถวฮวาย่อมต้องมียอดฝีมืออยู่ ยอดฝีมือนั้นเป็นผู้ใด หลินโถวฮวาหลงรักหลวงจีนจริงหรือ นั่นเป็นหลวงจีนเช่นใดเล่า จบตอนที่ 1..........ยอมตายเพื่อท่าน จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 09:32:52 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สตรีที่หลงรักหลวงจีน ตอนที่สอง สู้ตายเพื่อท่าน ด้วยนิสัยของเสวี่ยชิงหาน จะต้องมิสนใจว่าเป็นหลวงจีนใด กำจัดก่อนค่อยว่ากัน แต่ทว่าครั้งนี้กลับต้องระมัดระวัง เขาเคยระบายความแค้นให้แก่ลูกน้องของเขา หลู่ซางซาง ภายในค่ำคืนเดียวบุกขึ้นสู่ค่ายของ “กูหานเหมิง(พันธิมตรหนาวโดดเดี่ยว)” ทั้งเจ็ดค่าย ทำร้ายยอดฝีมือฝ่ายตรงข้ามเจ็ดสิบสามคน ทั้งยังเคยเพราะว่า “ตัวเหล่าฮุ่ย(สมาคมอาวุโส)” ทำร้ายม้าโดยสารของเขา เขาไม่เสียดายกับการฉีกหน้าเจ็ดพรรคแปดสมาคมเก้าพันธมิตรลงมือต่อสู้กับหัวหน้าสมาคม “ตัวเหล่าฮุ่ย” อวี๋เจาเฟิงในทันที แต่ทว่า ในยามที่ควรสงบอารมณ์ เขาก็สามารถสงบอารมณ์ลงได้ เสวี่ยชิงหานมิได้เป็นประมุขมาตั้งแต่กำเนิด คนผู้หนึ่งสามารถใช้ช่วงเวลาสั้นๆ เปลี่ยนแปลงจากไพร่พลทหารธรรมดา กลายมาเป็นชนชั้นเจ้าสำนัก หากมิใช่เพราะมีตระกูลตนเองหนุนหลัง หรือไม่มีผู้ใดอยู่เบื้องหลัง ก็เพราะว่ามีโชคชะตาช่วยเหลือ และยิ่งไม่อาจขาดความสามารถที่เหนือคนไปได้ สิ่งเสวี่ยชิงหานมีเหนือผู้อื่นก็คือ เขามักจะทำให้ผู้อื่นคิดว่าเขาใจร้อน ผลุนผลัน ไม่สนใจกระไร และมักทำให้ศัตรูดูแคลนเขา เช่นนี้เขาจึงสามารถชนะผู้อื่นได้โดยง่ายดาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขายังเป็นคนที่ฉลาด หลักแหลม เขาเชี่ยวชาญในการเอาชนะศัตรู แต่ยังเชี่ยวชาญในการคบหาสหายเสียยิ่งกว่า ล้มศัตรูเพียงอาศัยแต่ความเข้มแข็งของตนเอง แต่การคบหาสหายจะทำให้ตนเองเข้มแข็งมากขึ้น เพลงกระบี่เขาสูงส่งยิ่ง ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่ามีเพียงตนเองเท่านั้นที่คู่ควรกับหลินโถวฮวา นับแต่เมื่อครานั้น ที่เขาและโฉวสือซื่อร่วมงานเลี้ยงกันที่จ่านจิงถัง หลังจากที่พบหลินโถวฮวา ในช่วงที่ผู้คนไม่ทันสนใจ เขาพลันอดมิได้ที่จะกล่าววาจาเกี้ยวพาหลินโถวฮวา มิคาดว่าหลินโถวฮวาจะฟ้องเรื่องนี้ต่อโฉวสือซื่อ ทั้งยังทำให้เป็นสาเหตุของการต่อสู้ระหว่างพรรคฉวีหน่วนปังและอิงเหมิง ผลการต่อสู้ แม้ว่าโฉวสือซื่อจะตายไป แต่รองประมุขกวานเมิ่งซ่านเองก็ต้องตายไปเช่นกัน ทว่าเช่นนี้ก็ดี อาศัยโอกาสนี้กำจัดบุคคลข้างกายที่ยิ่งมายิ่งมีอิทธิพลก็ดีเหมือนกันเมื่อโฉวสือซื่อตายไป หลินโถวฮวาย่อมต้องเป็นของเขา แต่ทว่าเหตุการณ์กลับไม่เป็นเช่นนั้น เขายังมีคู่ต่อสู้อีกมากมาย จางโหวแห่งจ่านจิงถัง จางเหมิ่งฉินแห่งอิงเหมิง ไช่เก๋อฮั่น ประมุขแห่งกูหานเหมิง คนเหล่านี้ เสวี่ยชิงหานมิได้เห็นพวกเขาอยู่ในสายตา แต่ทว่าเขากลับโกรธแค้นหลวงจีนผู้นั้น “ขอเพียงท่านผงกศีรษะ ข้ายินดีจะยกรากฐานของพรรคฉวีหน่วนปังทั้งหมดให้แก่ท่าน” มีคราหนึ่งเสวี่ยชิงหานเคยถามต่อหลินโถวฮวาเช่นนี้ “มิว่าเรื่องใดข้าล้วนฟังท่าน ขอเพียงท่านแต่งงานกับข้า” หลินโถวฮวาพลันหัวร่อขึ้น “สามีข้าแม้มิได้ตายด้วยมือท่าน แต่หากมิใช่เพราะว่าพวกท่าน เขาย่อมไม่ตาย ดังนั้นจึงกล่าวได้ว่าเขาตายเพราะถูกท่านทำร้าย” หลินโถวฮวากล่าว “แม้ข้าจะยินยอม คนของข้าพวกเขาจะยอมหรือ พวกเขาไหนเลยยอมให้ประมุขของตนเองแต่งงานกับศัตรูคู่แค้นได้” “สามีท่าน ? โฉวสือซื่อ? เหลียงหนิว? หรือว่าจางวาจื่อ?” เสวี่ยชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงประชด “ท่านทอดทิ้งจางวาจื่อ ให้หลี่ซือเกอฆ่าลี่รุ่ยหมิง ภายหลังก็ให้เหลียงหนิวเข้าหาโฉวสือซื่อ ทั้งยังให้โฉวสือซื่อฆ่าเหลียงหนิว ท่านจึงได้กลายฮูหยินประมุขพรรคอย่างชอบธรรม การตายของโฉวสือซื่อยังไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของท่านด้วยหรือไม่ ยังไงก็ตามท่านก็ผ่านมรสุมมามาก มีสามีมากมายเช่นนี้ ไหนเลยจะเพิ่มข้าอีกคนไม่ได้เล่า” หลินโถวฮวามองคนที่เบื้องหน้านาง คล้ายกับมองวัวตัวหนึ่งที่กำลังกินหญ้าก็ปาน แล้วกล่าวว่า “ข้าจะแต่งงานพันครั้งหมื่นครั้ง ก็ไม่แต่งงานกับท่าน แม้นให้ข้าแต่งงานกับหลวงจีน ก็ไม่แต่งงานกับท่าน” กล่าวจบนางก็ยิ้ม ใช่แล้ว นางยอมรับแล้ว เสวี่ยชิงหานพลันบังเกิดโทสะขึ้น หลินโถวฮวาหลงรักลาโง่นั้นจริงๆ เขาจะต้องฆ่าหลวงจีนผู้นั้น ดูว่านางจะทำเช่นใด แต่หลังจากขบคิด พลันรู้สึกไม่ถูกต้อง ซ่านไจไต้ซือเป็นเพียงแค่หลวงจีนรูปหนึ่ง ประมุขอิงเหมิง หลินโถวฮวาจะหลงรักหลวงจีนจริงหรือ อีกทั้งซ่านไจไต้ซือยังเป็นเพียงแค่พ่อค้าเท่านั้น พอลงมือก็ฆ่าลี่รุ่ยหมิง ภายหลังไปลอบสังหารโฉวสือซื่อ ไม่เพียงแต่จะไม่ตาย กลับยังได้กลายเป็นคนสนิทของหลินโถวฮวา ต่อมาเขาออกจากอิงเหมิง กลับได้กลายเป็นเจ้าอาวาสวัดหลิวจินซื่อ ดูแล้ว หลวงจีนรูปนี้เกรงว่ามิใช่รวบรัดธรรมดา บุคคลเช่นนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ เสวี่ยชิงหานเองก็รู้ว่ามีคนอื่นหลงรักหลินโถวฮวาเช่นกัน แต่ทว่าเขากลับมิได้ลงมือ เขาไม่ลงมือ ย่อมต้องมีสาเหตุ เขาไม่ต้องการลงมือต่อหลวงจีน ยิ่งไม่ต้องการลงมือต่อหลวงจีนที่เขาไม่รู้ประวัติความเป็นมาแน่ชัด แม้นว่าเขาจะแค้นเคืองหลวงจีนผู้นี้แทบตาย เขารู้ว่าผู้อื่นก็แค้นหลวงจีนผู้นี้ เขาเองรู้ว่าย่อมมีสักวันหนึ่ง ที่เขาจะพลีชีพให้แก่นาง ในยามนั้น เมื่อซ่านไจเหอซ่างพบนางครั้งแรก ก็รู้ว่า เขาพร้อมที่จะตายเพื่อนาง เขาไม่เสียดายชีวิตของตน ในวันนั้นลี่รุ่ยหมิงลวนลามหลินโถวฮวา เหลียงหนิวเข้าปกป้องนาง เขารู้ทันทีว่าลี่รุ่ยหมิงย่อมไม่ยอมเลิกราโดยง่าย ดังนั้นเขาจึงฆ่าลี่รุ่ยหมิง เพื่อหลบหนีความผิด เขาจึงออกบวช สามารถกล่าวได้ว่า เขาเป็นหลวงจีนก็เพราะว่านางเป็นต้นเหตุ หลังจากเป็นหลวงจีน แม้ว่าปากจะสวดมนต์ท่องตำรา ทว่าในใจเขากลับคิดถึงนาง ทุกสิ่งล้วนสามารถวางลงทั้งดาบ ความมั่งมี ญาติพี่น้องล้วนวางลงได้ มีเพียงนางเท่านั้นที่เขามิอาจวางลงได้ เขารู้สึกว่าวยิ่งมานางยิ่งห่างไกลจากเขา แต่ทว่าสำหรับเขายิ่งมายิ่งถอนตัวยาก ดังนั้นหลังจากที่เหลียงหนิวตายไป โฉวสือซื่อรับหลินโถวฮวาเข้าสู่อิงเหมิง เขาจึงพลันแจ้งต่อจางโหว หมายจะอาศัยฐานะของจ่านจิงถังลอบเข้าสู่อิงเหมิงสังหารโฉวสือซื่อ วรยุทธ์ของโฉวสือซื่อเหนือกว่าเขานับสิบเท่า เขาจึงสังหารไม่สำเร็จ หลินโถวฮวากลับปกป้องเขา เขามิเพียงไม่ตาย กลับยังได้ทำงานปลูกดอกไม้ภายในอิงเหมิงเสียอีก กระทั่งอิงเหมิงและพรรคฉวีหน่วนปังต่อสู้กัน เขาเห็นหลินโถวฮวาฆ่าโฉวสือซื่อ ถึงตอนนี้ เขาเพิ่งเข้าใจ สตรีที่ดูคล้ายไม่อาจต้านลมแรงนางนี้ ไม่จำเป็นต้องให้เขาปกป้องนางแม้แต่น้อย ดังนั้นเขาจึงจากไป กลับสู่วัดหลิวจินซื่อ หลินโถวฮวาเองก็รู้สึกประหลาดใจพร้อมถามว่าเพราะเหตุใด “ถ้าข้าสู้เพื่อท่าน กระทั่งตายเพื่อท่าน ข้าจะไม่ตัดพ้อแม้แต่ครึ่งคำ” ซ่านไจไต้ซือกล่าว “ทว่าข้ารู้สึกว่าถูกท่านหลอกใช้ เป็นเพียงเครื่องเล่นของท่าน เช่นนั้นข้าจึงจำต้องจากไป” เขากลับไปยังวัดหลิวจินซื่อ ศึกษาพระธรรม สงบจิตสงบใจ ไม่นานนัก เจ้าอาวาสอี้เยวี่ยฉานซือพลันมรณภาพอย่างกะทันหัน ในยามนั้นหลักธรรม ชื่อเสียงของเขาเหนือกว่าหลวงจีนรูปอื่น เขาจึงกลายเป็นเจ้าอาวาสรูปใหม่ ยามนี้ สำหรับเขาทุกสิ่งล้วนว่างเปล่า มีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่ว่างเปล่า นั่นก็คือหลินโถวฮวา ในบางครั้งเขาคิดว่า หากนางเป็นโพธิสัตว์ กลับชาติมาเกิด คงจะดีกระมัง เขาจะได้คิดถึงนางตลอดได้โดยไม่รู้สึกผิดศีล การคิดถึงนางเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เขายังรู้สึกว่าเขายังไม่เหมือนผู้ออกบวช เขาชมชอบความรู้สึกเช่นนี้ ข้างนอกล้วนลือกันว่าประมุขอิงเหมิงหลินโถวฮวาลุ่มหลงเจ้าอาวาสวัดหลิวจินซื่อ ซ่านไจเหอซ่าง สำหรับข่าวลือเรื่องนี้ เขาไม่รู้ว่าจะตระหนก ยินดีหรือว่ามีความสุข เขาทราบว่าในหะแรกมีคนดูแคลนเขามากมาย ทั้งยังโกรธแค้นเขา ท้งยังมีคนที่ต้องการฆ่าเขาอีกด้วย เขารู้ว่ามีผู้คนมากมายล้วนกล่าวว่าเขาไม่มีคุณสมบัติเหมาะจะเป็นเจ้าอาวาสวัดหลิวจินซื่อ เขารู้ว่าหลินโถวฮวาจะต้องทราบเรื่องทั้งหมด เขาเองก็เข้าใจ เขารู้ว่าข่าวลือนี้เป็นเรื่องเท็จ เขารู้ว่าข่าวลือนี้เป็นหลินโถวฮวาปล่อยออกมา แต่ก่อน เขาหวังว่าจะมีสักวันหนึ่งที่จะยอมตายเพื่อหลินโถวฮวา บัดนี้เขายังมิได้ทำกระไร แต่ทว่า การพลีชีพให้แก่นางคงเวลาแล้วกระมัง หากว่าเป็นเรื่องจริงนั่นคงจะดียิ่ง แต่ว่า แม้นับว่าเป็นเรื่องเท็จจึงสู้จนตัวตาย เช่นนั้นก็ยังดี หลายวันมานี้ ซ่านไจกลายเป็นหลวงจีนที่ชมชอบยิ้ม ที่จริงแล้วเขาไม่ได้ยิ้ม แต่เป็นฝืนหัวร่อ น่าเสียดายที่นั่นไมใช่เรื่องจริง ไม่ใช่เรื่องจริงอย่างเด็ดขาด มีเพียงหลวงจีนที่หลงรักสตรี ไหนเลยมีสตรีที่หลงรักหลวงจีน นางคิดเช่นไรกัน จบตอนที่2.............สู้ตายเพื่อท่าน จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 09:33:54 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สตรีที่หลงรักหลวงจีน ตอนที่สาม ยอมตายเพื่อสู้ เหตุใดหลินโถวฮวาจึงทำเช่นนี้ เพื่อสืบทราบสาเหตุ มีวันหนึ่ง ซ่านไจไต้ซือจึงไปยังอิงเหมิงเพื่อหาหลินโถวฮวา แม้ว่าเขาจะยังไม่ทราบว่าจะไปสนทนาอันใดกับนาง ทว่าในเวลานี้กลับต้องไปหาหลินโถวฮวา สาเหตุก็คือ ประมุขกูหานเหมิง ไช่เก๋อฮั่นในที่สุดก็อดทนมิได้ นำ “สานสือซิงซวง(สามสิบดาวน้ำค้าง)” ยอดฝีมือของตนบุกเข้าสู่อิงเหมิง อานุภาพของไช่เก๋อฮั่นเองไม่อาจดูแคลนได้ โดยเฉพาะยังได้กำลังหนุนจาก ประมุขเป้าเหมิง จางอ้าวฝู่ การบุกครั้งนี้เป็นไปอย่างรวดเร็ว ทำให้คนมิอาจป้องกันได้ทันท่วงที ในยามคับขัน จางโหวแห่งจ่านจิงถังก็มิอาจส่งกำลังหนุนมาช่วย เสวี่ยชิงหานแห่งพรรคฉวีหน่วนปังก็เพียงสงบท่าทีดูความเคลื่อนไหว จางเหมิ่งฉินขุนพลของหลินโถวฮวา เองก็ประจำการอยู่เบื้องนอก มิอาจกลับมาช่วยได้ทันท่วงที หลินโถวฮวาพร้อมคนของอิงเหมิง ถูกกูหานเหมิงและเป้าเหมิงโจมตีทั้งสองด้าน ไร้หนทางถอย ที่ยิ่งเลวร้ายก็คือ สองผู้เฒ่า ทั้งโอวหยางเซี่ยนและซือถูป้าต่างแปรพักตร์ สมคบกับคนนอก ทำให้หลินโถวฮวาต้องรับศึกทุกด้าน สถานการณ์คับขันยิ่ง ดังนั้นขณะที่ซ่านไจไต้ซือรีบมาถึงนั้น จึงเป็นการฝ่าวงล้อมเข้าไป  มิใช่การฝ่าวงล้อมออกมา คนของกูหานเหมิงต่างมิได้ทุ่มเทกำลังสกัดกั้นซ่านไจไต้ซืออย่างเต็มที่ พวกเขาเพียงรับคำสั่งมิให้มีใครรอดออกไปจากอิงเหมิง มิได้รับคำสั่งให้ห้ามมีผู้ใดบุกเข้าไปยังอิงเหมิง ยอดฝีมืออิงเหมิง เมื่อพบซ่านไจไต้ซือปรากฎกายขึ้น ล้วนมิทราบว่าเขาเป็นศัตรูหรือสหาย หลินโถวฮวาเชิญเขาเข้าไปยังข้างในทันที ยามที่เขาพบนางนั้น นางยังคงความงามมิอาจพรรณนาไว้ เขาเห็นนางยังมีชีวิตอยู่ ก็วางใจ เมื่อวางใจ ก็อดมิได้ที่จะร้องไห้ออกมา เดิมที่เขารีบมาจากวัดหลิวจินซื่อ ตลอดทางที่มาก็กังวลว่านางจะตายไปแล้วหรือไม่ กังวลจนไม่รู้จะทำเช่นไร ทั้งยังคิดว่านางตายไปแล้วจริงๆ จนกระทั่งได้เห็นนางยังคงมีชีวิตอยู่ ไม่คล้ายกับเพิ่งผ่านการต่อสู้ ทั้งยังอยู่เบื้องหน้าของเขา จึงเพิ่งทราบว่านางยังไม่ตาย ยังคงมีชีวิต จิตใจของเขาพลันผ่อนคลาย ทั้งมีน้ำตาไหลออกมา ปฏิกิริยาแรกของหลินโถวฮวาก็คือหัวร่อ เสียงหัวร่อของนางยังคงบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา ทว่ายังเหนือกว่าคำบรรยายนับพันคำหมื่นคำ จากนั้นนางจึงกล่าว “ท่านมาแล้วจริงๆ” ประโยคต่อมาจึงถามเขา “ท่านร้องไห้ไห้ด้วยเหตุใด ข้ายังมีชีวิตอยู่” ซ่านไจไต้ซือพลันถาม “ท่านถูกศัตรูล้อมอยู่ ท่านไม่กังวลใจหรือ” หลินโถวฮวาหัวร่อพร้อมกล่าว “ข้าถูกศัตรูล้อม กังวลใจจะมีประโยชน์อันใดเล่า” “ได้” ซ่านไจพลันตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว “ข้าคุ้มครองท่านฝ่าวงล้อมออกไป ดีหรือไม่?” คิ้วเรียวงามของหลินโถวฮวาพลันสั่นไหวเล็กน้อย “ท่านสามารถคุ้มครองข้างั้นหรือ” “ไม่สามารถก็ต้องลอง” ซ่านไจกล่าว “อย่างไรก็ไม่อาจจะรามือรอความตายอยู่ที่นี่” หลินโถวพลันหัวร่อขึ้นอีกครา ทั้งยังไออีกด้วย นับแต่นางดำรงตำแหน่งประมุข อาการไอของนางคล้ายจะยังไม่ดีขึ้น “ท่านรู้หรือไม่ว่าสิ่งใดที่ทำให้สตรีหวั่นไหวมากที่สุด” นางกลับถามซ่านไจ ในเวลานี้ในสถานการณ์เช่นนี้ ซ่านไจพลันตกตะลึง คล้ายกับว่าประโยคนี้แฝงไปด้วยความอ้างว้าง โดดเดี่ยว “นั่นก็คือบุรุษที่หลงรักสตรีกระทั่งยอมพลีชีพแก่นางโดยไม่เสียดายชีวิต” หลินโถวฮวาถามเองตอบเอง “หรือก็คือ ยามที่บุรุษผู้หนึ่งเพื่อสตรีแล้วยอมทุ่มเททั้งชีวิต” ซ่านไจฝืนหัวร่อ เขารู้สึกว่าตนเองเดินทางมาแสนไกล เพื่อมาช่วยนาง คล้ายกับเป็นเพียงก้อนหินก้อนหนึ่งมากกว่าที่จะเป็นคนหนึ่งคน “แน่นอนข้าไม่ใช่กองหน้า” เขาลูบจมูกพร้อมกับกล่าว “แน่นนอนท่านไม่ใช่ “ หลินโถวฮวากล่าว “ทว่าท่านก็ยังคงมา แม้รู้ว่าอาจตายในเบื้องหน้า แต่ท่านก็ยังมา” หลังจากนั้นนางจึงกล่าว “ทว่าพวกเขากลับไม่เหมือนกัน ขอเพียงข้ารับปากพวกเขา จางโหวก็จะมา เสวี่ยชิงหานเองก็เช่นกัน แม้แต่อวี๋หย่งโจ้วแห่งสมาคมอาวุโส เองก็ยินยอมที่จะเป็นกองหน้ามาช่วยเหลือ แต่ว่าพวกเขาไม่เหมือนกับท่าน ขอเพียงข้ายอมเป็นของพวกเขา พวกเขาจึงกระทำเรื่องราวแทนข้า แต่ท่านกลับมิสนใจว่าข้าจะทำเช่นใด ขอเพียง ข้าเป็นข้า ท่านก็จะมาช่วย” “พวกเขาเพื่อชัยชนะจึงยอมเสี่ยงชีวิต ท่านกลับไม่ใช่” หลินโถวฮวากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ท่านยอมตายเพื่อที่จะสู้ ไม่ได้สนใจว่าจะอยู่หรือตาย เพียงสนใจข้าเท่านั้น” “ท่านจึงไม่เหมือนกับพวกเขา” นางกล่าวอย่างหนักแน่น เพียงคำพูดประโยคนี้ของนาง ซ่านไจเหอซ่างก็รู้สึกว่าคุ้มค่าแล้ว จบตอนที่3................ยอมตายเพื่อสู้ จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 09:34:57 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สตรีที่หลงรักหลวงจีน ตอนที่ 4 ท่านสู้เพื่อตาย ทว่าตอนนี้เขากลับต้องการไปจากที่นี่ อย่างน้อย เขายังต้องการให้หลินโถวฮวามีชีวิตรอดไปจากที่นี้ เขาชักดาบออกมา “พวกเราไปเถิด” เขากล่าว “บุกออกไปค่อยว่ากัน”     “ไป ? มีคนกล่าวว่าสละรถศึกรักษาแม่ทัพ ขุนพลตัดแขนรักษาชีวิต เป็นการกระทำที่กล้าหาญ ทว่า หลังจากทิ้งรถศึกแล้ว แม่ทัพก็ไม่แน่ว่าจะมีชีวิตรอดไปได้ ส่วนขุนพลเล่า หลังจากตัดแขนแล้ว ก็ย่อมไม่อาจเป็นบุรุษที่เข้มแข็งได้ดั่งเดิม ดังนั้นบุคคลผู้มีปัญญา ไม่ถึงคราวคับขัน ย่อมไม่เลือกที่จะเดินก้าวนี้ การเดินก้าวนี้ หมายถึงความพ่ายแพ้เลยทีเดียว” หลินโถวฮวากล่าวต่อไปอีกว่า “วันนี้ หากข้าไปจากที่แห่งนี้ วันหน้าจะสามารถกลับมาได้หรือ ยกได้ ก็วางได้ เป็นการกระทำของยอดคน แต่ยกได้ วางไม่ได้กลับเป็นการกระทำของคนทั่วไป ก็เพราะว่าวางไม่ได้ ดังนั้นจึงต้องแย่งชิงกัน” ซ่านไจมองดูหลินโถวฮวา นางช่างอ่อนโยนเหมือนดั่งดอกไม้ที่ขึ้นตามริมหน้าผา ทว่าสิ่งที่นางกล่าว กลับคล้ายก้อนหินที่ริมผา หลินโถวฮวายังคงกะพริบตาพร้อมกับกล่าว “ท่านรู้หรือไม่ ผู้อื่นล้วนลือกันว่าข้าหลงรักท่านที่เป็นหลวงจีน” ซ่านไจกล่าว “นั่นเป็นข่าวลือที่ท่านแพร่ออกมา” “อ้อ” หลินโถวฮวาจัดทรงผมตนเอง เผยให้เห็นช่วงคอที่ขาวผ่อง และงดงาม “ทราบได้อย่างไร?” ซ่านไจกล่าว “ถ้าไม่ใช่ท่านแพร่ข่าวลือ คนที่ปล่อยข่าวลือก็คงมิกล้าพูด” “ท่านเข้าใจข้าจริงๆ” หลินโถวฮวายังคงใช้มือจัดแต่งทรงผม แล้วกล่าวถาม “ในปีนั้นท่านเข้าๆออกๆบ้านของอาหนิว มิใช่แอบมองข้าจากด้านหลัง มองกระทั่งลุ่มหลงหรอกหรือ ท่านอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ ยามนั้นข้ารู้ว่าท่านไม่ใช่หลวงจีนที่ดี” ซ่านไจกล่าวตะกุกตะกัก “ข้าย่อมไม่ใช่หลวงจีนที่ดี” หลินโถวฮวากล่าว “ยามนั้นจางวาจื่อซื้อตัวข้ามา นำมาช่วยแสดงในตลาด ท่านพบเห็นข้าก็ยืนมองอย่างโง่งม ภายหลังลี่รุ่ยหมิงมาเกี้ยวพาข้า เหลียงหนิวก็ลงมือก่อนท่าน วันต่อมาท่านจึงฆ่าลี่รุ่ยหมิง ทุกคนล้วนคิดว่าเพราะลี่รุ่ยหมิงทำลายอัญมณีในร้านท่านทั้งยังไม่ยอมจ่ายเงิน จึงบันดาลโทสะ ทั้งมีคนเข้าใจว่าลี่รุ่ยหมิงคิดลงมือต่อเหลียงหนิว ทว่ามีเพียงข้าที่รู้ว่า ท่านฆ่าคนก็เพราะข้า” ซ่านไจกล่าวอย่างตกตะลึง “ข้า..ข้าฆ่าคนก็เพื่อท่าน” “ไหนเลยเพียงเท่านั้น ท่านเป็นหลวงจีนก็เพราะข้า” หลินโถวฮวายังคงกล่าวต่อ “ท่านฆ่าคนแล้ว ไม่ออกบวชก็ไม่ได้ เหลียงหนิวแต่งงานกับข้า ท่านก็ถือโอกาสมาขายดอกไม้แก่เหลียงหนิวอยู่หลายครั้ง จนคล้ายเป็นพี่น้องกับเหลียงหนิว แท้จริงแล้วก็เพื่อมาใกล้ชิดข้า ภายหลัง ประมุขอิงเหมิง โฉวสือซื่อพบข้า จึงเลื่อนตำแหน่งให้อาหนิว ให้เขาไปเสี่ยงชีวิตกับยอดฝีมือของพรรคฉวีหน่วนปัง เมื่อเหลียงหนิวตาย โฉวสือซื่อก็ไม่เกรงใจ แต่งงานกับข้า ท่านมิอาจทนได้ จึงปลอมตัวเป็นคนของจ่านจิงถัง ไปลอบสังหารโฉวสือซื่อ ทุกคนล้วนคิดว่าเพื่อแก้แค้นแทนเหลียงหนิว ทั้งมีคนคิดว่าท่านต้องการขจัดเภทภัย ดังนั้นจึงไปลอบสังหารโฉวสือซื่อ มีเพียงข้าที่รู้ ท่านทำไปทั้งหมดเพื่อข้า” ซ่านไจเหอซ่านพลันกำดาบในมือแน่นขึ้น “โฉวสือซื่อดีต่อข้าไม่น้อย ให้อำนาจข้า สอนวิชายุทธ์แก่ข้า เชื่อถือข้า ทว่าเขาฆ่าเหลียงหนิว เหลียงหนิวแม้หยาบกร้าน ไม่รู้จักความอ่อนโยน แต่เขาก็ดีต่อข้า ท่านลอบสังหารล้มเหลว เป็นข้าขอร้องต่อโฉวสือซื่อให้ไว้ชีวิตท่าน รั้งท่านไว้ในอิงเหมิง ภายหลังข้ากระตุ้นให้พรรคฉวีหน่วนปังและอิงเหมิงต่อสู้กัน ข้าถือโอกาสสังหารสามีผู้นี้ เพื่อแก้แค้นให้กับสามี” หลินโถวฮวากล่าวถึงเรื่องฆ่าคนน้ำเสียงยังคงนุ่มนวลดั่งเสียงดนตรีที่เป็นจังหวะ “นับแต่นั้นท่านจึงทราบว่าข้าไม่ใช่สตรีที่ท่านสามารถคุ้มครองได้ ดังนั้นจึงไปจากอิงเหมิง กลับไปยังวัดหลิวจินซื่อ” มือที่กำดาบของซ่านไจเหอซ่างพลันสั่นระริก “ท่านกลับไปถึงวัดหลิวจินซื่อ ไม่นานนักก็ไม่มีคนกล้าดูถูกว่าท่านเคยเป็นฆาตกรมาก่อน ท่านไม่แปลกใจหรอกหรือ นั่นเพราะอิทธิพลของข้า ท่านกลับไปยังวัดหลิวจินซื่อไม่นาน เจ้าอาวาสอี้เยวี่ยฉานซือก็มรณภาพ ท่านแปลกใจหรือไม่ คืนนั้นข้าให้จางเหมิ่งฉินไปลงมือ เขาตายไป ท่านก็เป็นเจ้าอาวาสแทน ท่านไม่รู้สึกว่าราบรื่นเกินไปหรอกหรือ นั่นล้วนเป็นแผนการของข้า” ซ่านไจไต้ซือกล่าว “ท่าน......” “ข้าถูกบังคับ ท่านเป็นคนดีต่อข้าโดยบริสุทธิ์ใจ โดยไม่สนใจว่าข้าจะดีต่อท่านหรือไม่ ทั้งยังไม่เรียกร้องสิ่งใด ข้าไม่อาจรั้งท่านไว้ข้างกาย เป็นคนสนิท แต่ก็ไม่อาจละเลยไม่สนใจได้” ซ่านไจไต้ซือสูดลมหายใจ แล้วจึงกล่าว “ท่านให้ข้าเป็นเจ้าอาวาส จึงเริ่มแพร่ข่าวลือว่าข้าเป็นหลวงจีนที่ท่านหลงรัก เช่นนั้นคนที่ลุ่มหลงท่าน จึงมีเป้าหมายที่จะระบายความอึดอัดได้ ท่าน....” “ไม่ผิด ข้าเป็นม่าย อีกทั้งข้ายังเป็นสตรี ข้ามีเลือดมีเนื้อ ทั้งยังมีรักมีแค้น” หลินโถวฮวากล่าวด้วยท่าทางปลอดโปร่ง “ถ้าข้าแต่งงานกับผู้ใด พวกเขาหลังจากได้ตัวข้า พวกเขาก็ย่อมรวบอำนาจของข้าไปอย่างง่ายดาย ถ้าข้าให้พวกเขาได้ตามต้องการแล้ว พวกเขาจะยังรักข้าหรือ ? พี่น้องภายในพรรคทุกคน ยังคงจะรับใช้ข้าหรือ ยังจะฟังคำสั่งข้าหรือ ไม่ว่าข้าแต่งงานกับผู้ใด ก็ล้วนล่วงเกินคนที่เหลือ พวกเขายังสามารถร่วมมือกันมาจัดการข้า ทว่าคนที่ข้าแต่งงานด้วย คงไม่ร่วมมือกับข้าเพื่อรับมือกับพวกเขา ข้าจึงมีเพียงวิธีเดียว  นั่นก็คือ ไม่แต่งงาน เช่นนั้น พวกเขาก็จะยังคงไขว่คว้าต้องการข้าต่อไป พี่น้องภายในพรรค ก็จะยังคงรับใช้ข้า ข้าไม่เป็นตัวของตัวเอง เป็นวิธีที่ไร้ทางเลือก” “แต่ท่านก็ไม่อาจไร้ข้ออ้าง มิฉะนั้นก็ไม่อาจรับมือกับการบังคับของพวกเขาได้” ซ่านไจกล่าวเสียงสั่น “ดังนั้นท่านจำต้องปล่อยข่าวลือ ว่าท่านหลงรักหลวงจีนรูปหนึ่ง” “ถูกต้อง” หลินโถวฮวาพลันหัวร่อขึ้น ทั้งไออีกเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ทุกคนล้วนโกรธแค้นท่าน น้อยนักที่จะโกรธแค้นข้า” “ท่านไม่กลัวว่าพวกเขาจะฆ่าข้าหรือ ?” “พวกเขาล้วนทราบ ผู้ใดฆ่าท่าน ข้าย่อมแค้นเขา ดังนั้นมิว่าผู้ใดก็ไม่หวังให้ข้าโกรธแค้นเขา” “ทว่า วันนี้ที่ไช่เก๋อฮั่นแห่งกูหานเหมิงบุกมา พวกเขามิว่าจะเป็นจางโหวแห่งจ่านจิงถัง หรือเสวี่ยชิงหานแห่งพรรคฉวีหน่วนปัง แม้แต่จางเหมิ่งฉินขุนพลของข้า ล้วนมิมีผู้ใดมาช่วยเหลือข้า” “เช่นนั้นก็ผิดพลาดแล้ว”   หลินโถวฮวากล่าวอย่างยิ้มแย้ม “คนผู้หนึ่ง มีมือเกาทัณฑ์อยู่กองหนึ่ง แม้นว่ายังไม่มีความจำเป็นที่จะต้องออกศึก เขาก็ยังสามารถใช้ให้ไปล่าสัตว์หรือทำสิ่งอื่น เพื่อทดสอบดูว่ามือเกาทัณฑ์ของเขา ลูกศรขึ้นสนิมแล้วหรือไม่ คันเกาทัณฑ์เสียหายแล้วหรือไม่ หรือลูกศรได้หักไปบ้างหรือไม่ ครั้งนี้นั้น ขอเพียงข้าปล่อยควันไฟเจ็ดสี เช่นสีน้ำเงินก็คือแจ้งต่อเสวี่ยชิงหาน ข้าจะแต่งงานแก่เขา สีแดงก็คือบอกต่อจางโหว ว่าข้าเป็นของเขาแล้ว สีดำคือบอกอวี๋หย่งโจ้ว ว่าเขาคือเจ้านายของข้าแล้ว ขอเพียงควันไฟถูกปล่อยขึ้นพร้อมกัน พวกเขาย่อมมาช่วยเหลือในทันที แม้แต่จางเหมิ่งฉิน ขอเพียงเห็นควันไฟสีทอง ก็จะต้องนำพาคนทั้งหมดมาช่วยเหลือ แต่ทว่าสำหรับข้าแล้วนั้นจะไม่ปล่อยควันไฟสีใดทั้งสิ้นข้าแม้แต่ควันไฟก็จะไม่ปล่อย นั่นคือหมายความว่าข้าจะสู้จนตาย” หยุดไปชั่วครู่ จึงหัวร่อพร้อมพลางกล่าว “ไช่เก๋อฮั่นแห่งกูหานเหมิงเองก็ลุ่มหลงข้ามานาน ข้าจึงให้โอกาสเขาสร้างความชอบ ตกลงเรื่องราวกับเขา ให้เขาแสร้งเป็นมาล้อมโจมตีข้า ข้าต้องการทดสอบดูว่า ผู้ใดจริงใจต่อข้าอย่างแท้จริง ทั้งถือโอกาสกำจัดคนทรยศอย่างซือถูป้า และโอวหยางเซี่ยนไปด้วย” นางเปิดเผยต่อซ่านไจไต้ซือครั้งนี้ ในแววตาแฝงไปด้วยความรักซึ่งไม่เคยปรากฏมาก่อน “ท่านไม่ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ” “ท่านกลับทำให้ข้าผิดหวังนัก” ดาบในมือของซ่านไจ ตกลงสู่พื้น “ข้าเป็นห่วงท่านจึงเร่งรีบมา แท้จริงแล้วกลับเป็นการเล่นละครตบตาของท่าน เป็นเครื่องเล่นของท่าน ท่านพอใจก็เล่น ท่านเคยคิดหรือไม่ ข้ามิว่าเรื่องใดล้วนไม่อาจเทียบกับท่านได้ ท่านกับนำข้าไปเป็นเครื่องเล่น ข้าสามารถต่อสู้เพื่อท่าน สามารถตายเพื่อท่าน ทว่าไม่อาจให้ท่านเอาข้าไปเป็นเครื่องเล่นได้” ครานี้หลินโถวฮวาพลันรู้สึกประหลาดใจ แสงแดดนอกหน้าต่างส่องผ่านมากระทบแก้มของนาง สะท้อนให้เห็นถึงความตระหนกบนใบหน้าของนาง “ท่านเป็นคนที่ดีต่อข้าอย่างแท้จริง หรือว่าที่ท่านต่อสู้ไม่ใช่เพื่อข้า ?” “ไม่ผิด ตายเพื่อโฉมสะคราญ มีอันใดต้องเสียใจ” ซ่านไจถอนหายใจแล้วจึงกล่าวต่อ “แต่ทว่า ข้าสามารถเสี่ยงตายเพื่อท่าน ต่อให้ศัตรูมากกว่านี้ เข้มแข็งกว่านี้มาล้อมท่าน ข้าก็ต้องคุ้มครองท่าน จนตายถึงยอมเลิกรา ทว่าข้าไม่ยอมให้ท่านทดสอบน้ำใจของข้าจนนำไปเป็นเครื่องเล่นได้ มิว่าผู้ใดก็ไม่สามารถ” เขาใช้สายตาที่แฝงด้วยความปวดใจมองดูนาง แล้วจึงกล่าว “ต่อไปนี้ ท่านคงไม่พบข้าอีกแล้ว” หลังจากนั้นจึงหันกายเดินจากไป บนจีวรคล้ายกับทิ้งไว้ด้วยคราบน้ำตาที่ยังไม่เหือดแห้ง จบบริบูรณ์ จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 09:35:58 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สองเรื่องหลังนี้ ได้รับมาจากคุณ เซี่ยวเฮ้ง จึงขอปิดท้ายด้วยสำนวนของท่าน ----------------------------------------------------------------------------- เฮ้อออออออออ...... สตรีผู้หนึ่งไยต้องกระทำเยี่ยงนี้กับบุรษ บุรุษผู้หนึ่งไยต้องกระทำเพื่อสตรีเยี่ยงนี้ด้วย เฮ้อออออออออออ............. หวังว่าทุกท่านจะชอบนะขอรับ จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 09:40:23 ]

ความคิดเห็นที่ 26 - ขอบคุณท่าน kg300 เป็นอย่างยิ่ง..ขอรับ แล้วก็รีบ Save เก็บ ป้องการการสูญหายโดยไร้ร่องรอย..ขอรับ จากคุณ : นายหนอน - [ 6 พ.ค. 51 09:41:12 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ครบถ้วนตามที่คุณ " หวงหลิง " ถามถึงแล้ว   ที่จริงยังมีเรื่อง " 7 มหาโจร " อีกเรื่อง แต่ที่ผมมีเพียง 2 ตอนเท่านั้น ไม่จบเรื่อง ท่านผู้ใดมีครบถ้วน รบกวนให้ความอนุเคราะห์ด้วย เรื่องทั้งหมดนี้ ได้มาจากที่นี่ คืนกลับไปที่นี่ ไม่ได้มีเจตนาอื่นใดทั้งสิ้น ต้องขอขอบคุณผู้แปลเผยแพร่ คุณเซี่ยวเฮ้ง และขออภัยผู้เกี่ยวข้องทุกท่านอีกครั้ง จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 6 พ.ค. 51 09:54:26 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณครับ รออ่าน 7 มหาโจรด้วยคน จากคุณ : Ton 4th - [ 6 พ.ค. 51 10:20:52 ]

ความคิดเห็นที่ 29 7 มหาโจร ท่านใดมี ก็มาโพสต์ต่อหน่อย จะขอบคุณมากขอรับ เพราะเชื่อว่าหลายๆท่านยังไม่มี ผมก็ไม่มี  จะรอเซฟ ขอรับ จากคุณ : GoodSowhat - [ 6 พ.ค. 51 11:30:02 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ยาวไปหน่อย เนตผมมันช้า ขึ้นกระทู้ใหม่ก็ได้มั๊ง จากคุณ : ฉั่วเป่งใช้ - [ 6 พ.ค. 51 12:19:50 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มาตามเก็บเรื่องแรก  อิ อิ ขอบคุณมากคับ จากคุณ : หงส์น้อยแซ่เล็ก - [ 7 พ.ค. 51 23:45:07 ]

ความคิดเห็นที่ 32 - ลงชื่อขอรับบริจาค เจ็ดมหาโจร ด้วย..ขอรับ จากคุณ : นายหนอน - [ 8 พ.ค. 51 09:46:03 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : มน ๆ กลม ๆ - [ 10 พ.ค. 51 10:57:31 ]