ความคิดเห็นที่ 1 ส่วนตัวข้าพเจ้าเองนั้น ใฝ่ฝันที่จะเป็นนักปราชญ์ราชบัณฑิต ความใฝ่ฝันนี้ ก่อรูปมาทีละน้อยและยาวนาน เริ่มจากการรู้หนังสือขอมในวัด  เรียนวิชา ไสยศาสตร์ลึกลับซึ่งทำให้มาเรียนรู้ภาษาเขมร เมื่อไปอยู่เขมรได้ท่องเที่ยว ไปดูปราสาทหินซึ่งดูลึกลับก็สนใจอย่างยิ่ง อยากรู้ประวัติ  อยากอ่านตัวอักษร จารึกที่ปราสาทโบราณนั้นให้ออก เลยจูงให้เกิดสนใจประวัติศาสตร์ แล้วขยาย มาสู่วิชาโบราณคดี ในระหว่างเรียน ม.๗-๘ และจุฬาปี ๑-๒ ได้พบห้องสมุดที่ ใหญ่ของ ร.ร. และมหาวิทยาลัย ได้ศึกษาเรื่องประวัติศาสตร์ และโบราณคดี อย่างสนใจ ได้ศึกษาขยายวงออกไปจนถึงตำราต่างประเทศ จิตร ภูมิศักดิ์ จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 7 พ.ค. 51 11:52:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เด็กคนนี้ไบร์ทมาก ผมรู้จักเขาดี เคยสอนเขาที่คณะอักษรศาสตร์ สอบวิชา ภาษาไทยได้เต็มร้อย  ผมต้องหักออกเสียสามคะแนน กลัวเขาจะเหลิง... เขาเป็นคนชอบเถียง บางครั้งเถียงจนเราฉิว แต่ก็ชอบเพราะความคิดอ่านจะ ได้กว้างไกลออกไป... ผมไม่เชื่อว่านายจิตรจะหัวรุนแรง แต่มีความรู้สึกว่า คนรุ่นเก่าจะไม่เข้าใจเขา พระยาอนุมานราชธน จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 7 พ.ค. 51 12:01:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดีใจทีี่ยังมีคนคิดถึง จากคุณ : visitna - [ 7 พ.ค. 51 13:23:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ... จากคุณ : visitna - [ 7 พ.ค. 51 13:24:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยินดีที่ได้พบแฟนพันธุ์แท้ของ จิตร   ภูมิศักดิ์ผู้               ทระนง ภู       ผาใหญ่ยืนยง          เปรียบได้ มิ       เคยพรั่นพะวง         ทุกข์ยาก ใดนา ศักดิ์   ศรีเสรีไซร้             มอบไว้แก่ชน จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 7 พ.ค. 51 14:09:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ด้วยคารมที่กร้าวห้าวหาญและไม่อ้อยอิ่ง ร้อยกรองของจิตร ภูมิศักดิ์ จึงฝัง เข้าไปในความรู้สึกของผู้อ่านเข้าไปได้อย่างง่ายดาย เพราะร้อยกรองด้วย ถ้อยคำธรรมดาไม่ต้องไปเปิดพจนานุกรมหาคำอธิบายศัพท์เพราะไม่ต้องใช้ ศัพท์ให้รุงรัง ร้อยกรองของเขาจึงมีแต่พุ่งคล้ายศรธนูที่พอออกจากแหล่งก็ แล่นเข้าสู่เป้าหมายทันที   จิตร ภูมิศักดิ์ ได้ประกาศแนวการร้อยกรองของ เขาอย่างเปิดเผยว่า..."การเขียนให้ตรงจุดที่ต้องการพูด ใช้ภาษาชาวบ้าน และภาษาที่สัมพันธ์กับความในร้อยกรองที่เขียนนั้นจะทำให้ร้อยกรองของ เขามีชีวิตและจับหัวใจคนอ่านได้โดยพลัน แต่ถ้าร้อยกรองนั้นยืนอยู่บนความ จริงของชีวิตที่ทุกข์ทนและเป็นความจริงที่เป็นจริง ผู้อ่านก็จะจดจำและว่าได้ ติดปากอย่างง่ายดาย" รัญจวน อินทรกำแหง แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 51 14:57:44 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 7 พ.ค. 51 14:30:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จิตรมีความสามารถในการใช้ภาษาอย่างยอดเยี่ยม  หากจะเล่นสัมผัสก็เป็น สัมผัสที่กลมกลืนสอดคล้องกับเนื้อหาและอารมณ์ มิใช่เป็นสัมผัสที่ตายด้าน หากจะเล่นสำนวนก็เป็นสำนวนที่คมคาย เห็นภาพพจน์ ให้ความรู้สึกอย่างยอด เยี่ยม จิตรใช้ทั้งภาษาวรรณคดี ภาษาเขียน ภาษาพูด ภาษาสแลง ภาษาชาว บ้านและที่แน่นอนคือภาษาสังคมนิยม ทั้งหมดนี้ผสมผสานกันอย่างกลมกลืน สื่อความหมายกระชับ กะทัดรัดง่ายต่อการทำความเข้าใจปลุกเร้าอารมณ์ความ รู้สึกได้อย่างรุนแรงและสร้างเสริมพลังใจให้แก่ผู้ที่จุดยืนหยัดเดียวกันอย่างได้ ผล กวีนิพนธ์ของจิตร จึงดูประหนึ่งเป็นคบไฟที่ลุกโพลงโชติช่วงร้อนแรงคึกคัก เต้นเร่าอยู่ในดวงใจของชนผู้มีความสำนึกในความทุกข์ยากของประชาชนผู้เป็น ฝ่ายได้รับความอยุติธรรมในสังคมและถือได้ว่าเป็นแบบร้อยกรองรุ่นหลัง ๆ ใน ช่วง ๑๔ ตุลาคม ๒๕๑๖ เป็นต้นมาแล้ว  ยังอาจกล่าวได้ว่าไม่มีผู้ใดทำได้ทัด เทียมเมื่อพิจารณาในแง่ของภาษา อาจสรุปได้ว่า จิตร ภูมิศักดิ์ เป็นนายเหนือ ภาษาพอ ๆ กับที่เป็นนายเหนือฉันทลักษณ์ ชลธิชา สัตยาวัฒนา จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 7 พ.ค. 51 14:38:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จิตร ภูมิศักดิ์ ตั้งคำถามว่า "สตรีสวยที่ไหน"  โดยใช้นามปากกา “ศรีนาคร” สหายเอย                                             วานเฉลยว่าสตรีสวยที่ไหน สวยที่ตาซึ้งงามหวามหัวใจ                        สวยที่แก้มอำไพผ่องชมพู สวยที่โอษฐ์เต็มอิ่มยิ้มน่าจูบ                      สวยที่รูปร่างระหงทรงเพรียวหรู สวยที่อกอันชายต้องร้องอู้ฮู้                      สวยตะโพกชวนดูเดินแนบเนียน บ้างว่าสวยพร้อมพรายยามอายเหนียม         บ้างว่าเยี่ยมก็ตรงตอนงอนปวดเศียร บ้างว่าสวยพร้อมสรรพเมื่อดับเทียน            บ้างว่าสวยเพราะเธอเพียรให้ชมเชย สวยเพราะแสนรักผัวจนกลัวหงอ                สวยเพราะรอเป็นเท้าหลังฟังเฉยเฉย สวยเพราะผัวมีเมียน้อยปล่อยตามเคย         สวยเพราะเป็นทาสเชลยเสมอไป สหายเอย                                             คำเฉลยต่อไปนี้เข้าทีไหม สวยเพราะทำงานแข็งกร้านแกร่งไกร            เพื่อช่วยมวลชนไทยที่มืดมน เพื่อช่วยให้เขาได้มีที่เรียนร่ำ                      มีงานทำมีเงินจ่ายหายขัดสน มีบ้านอยู่อย่างเป็นสุขทั่วทุกคน                  งานเพื่อชนทั้งสิ้นอยู่กินดี สวยเพราะเป็นเท้าหน้าขวาหรือซ้าย             เทียมเท่าชายเชิดความรักในศักดิ์ศรี ใช่แขวนชีพไว้กับผัวชั่วตาปี                      ใช้ความสามารถที่มีกอบกิจกรรม จงตื่นเถิดรู้ตนว่าตนสามารถ                      จงองอาจอย่ายอมให้ใครเหยียบย่ำ แม่แห่งลูก แม่แห่งโลก แม่แห่งธรรม            สองมือแม้นแม่แรงค้ำโลกและคน เธอจักสวยเพราะคำนึงซึ่งในสิทธิ์               ที่ควรมีเสมอมิตรทุกแห่งหน สิทธิ์..หะหา..จงเธอปองสิทธิ์ของตน           สวยด้วยศักดิ์ “เสรีชน” ใช่เชลย จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 7 พ.ค. 51 15:03:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จิระนันท์  พิตรปรีชา ขานรับทัศนะของจิตร ในพ.ศ. ๒๕๑๖ ด้วยบทกวีชื่อ  "อหังการของดอกไม้" สตรีมีสองมือ                       มั่นยึดถือในแก่นสาร เกลียวเอ็นจักเป็นงาน             มิใช่ร่านหลงแพรพรรณ สตรีมีสองตีน                       ไว้ป่ายปีนความใฝ่ฝัน ยืนหยัดอยู่ร่วมกัน                  มิหมายมั่นกินแรงใคร สตรีมีดวงตา                        เพื่อเสาะหาชีวิตใหม่ มองโลกอย่างกว้างไกล           มิใช่คอยชม้อยชวน สตรีมีดวงใจ                         เป็นดวงไฟมิผันผวน สร้างสมพลังมวล                   ด้วยเธอล้วนก็คือคน สตรีมีชีวิต                            ล้างรอยผิดด้วยเหตุผล คุณค่า "เสรีชน"                     มิใช่ปรนกามารมณ์ ดอกไม้มีหนามแหลม              มิใช่แย้มคอยคนชม บานไว้เพื่อสะสม                    ความอุดมแห่งแผ่นดิน จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 7 พ.ค. 51 15:05:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอร่วมด้วยช่วยกันครับ นึกถึงคุณจิตรทีไร ผมจะนึกถึงเพลงนี้ทุกครั้ง หัดร้องครั้งแรกตอนออกค่ายอาสาฯ เป็นอะไรที่ประทับใจไม่รู้ลืม -------------------------------- แสงดาวแห่งศรัทธา สุธรรม บุญรุ่ง (จิตร ภูมิศักดิ์) พร่าง...พรายแสง...ดวงดาวน้อย...สกาว ส่อง...ฟากฟ้า...เด่นพราว...ไกลแสนไกล ดั่ง...โคมทอง...ส่องเรืองรุ่ง....ในหทัย เหมือน...ธงชัย...ส่องนำจากห้วงทุกข์ทน พา...ยุพัด...ครืนข่ม...คุกคาม เดือน...ลับยาม...แผ่นดิน...มืดมน ดาว...ศรัทธา...ยังส่องแสง...เบื้องบน ปลุก...หัวใจ...ปลุกคนอยู่...มิวาย ขอ...เยาะเย้ย...ทุกข์ยาก...ขวากหนามลำเค็ญ คน...ยังคง...ยืนเด่นโดยท้าทาย แม้น...ผืนฟ้า...มืดดับ...เดือนลับมลาย ดาว...ยังพราย...ศรัทธาเย้ยฟ้าดิน ดาว...ยังพราย ...อยู่จนฟ้ารุ่งราง จากคุณ : พลายแป้ง - [ 8 พ.ค. 51 03:51:33 A:89.217.132.34 X: TicketID:120371 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบพระคุณ คุณพลายแป้ง ที่กรุณาเข้ามาร่วมด้วยช่วยกัน มอบเพลง แสงดาวแห่งศรัทธา แต่เช้า เพลงท่อนนี้ยังก้องในดวงจิตอยู่มิรู้คลาย ขอเยาะเย้ยทุกข์ยากขวากหนามลำเค็ญ คนยังคงยืนเด่นโดยท้าทาย จิตร ภูมิศักดิ์ แต่งเพลงนี้ในนาม สุธรรม บุญรุ่ง ระหว่าง พ.ศ. ๒๕๐๓ - ๒๕๐๕  ขณะถูกจับกุมคุมขัง  แม้ฟ้าทั้งผืนจะมืดมิด แต่ก็ยังมีดาวดวงน้อยแซมแต้ม  มองเห็นความหวัง  การถูกจับ คุมขัง มิใช่การสิ้นสุดบทบาทของชีวิต  เมื่อมองเห็นความหวัง แล้ว  ก็มีพลังศรัทธา  ในการที่จะทำงานเพื่อผลประโยชน์ของ สาธารณชนอีกต่อไป  อย่างเชื่อมั่น   ความเป็นจริง  จะต้อง ปรากฎสักวันหนึ่งว่าใครทำอะไรเพื่อใคร แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 51 06:45:09 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 8 พ.ค. 51 06:39:53 ]

ความคิดเห็นที่ 12 บูชาท่านผู้นี้มากๆ    หนึ่งไม่มีซ้ำสอง ขอบคุณคุณเพ็ญชมพูค่ะ จากคุณ : akebi1 - [ 8 พ.ค. 51 07:18:17 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คือจริงๆ ข้าพเจ้าก็เห็นอย่างที่เขาพูดถึงจิตร นั่นแหละ คือเป็นผู้ที่ความรู้กว้างขวางมากในยุคนั้นสมัยนั้น เสียอย่างเดียวคือแกชอบลงข้างทางไปในเรื่องมาร์กซีส ด่าศักดินา ซึ่งทำให้งานด้อยลงไปเยอะ  แต่ถ้าเขาอยู่ถึงป่านนี้คงมีผลงานดีๆ เป็นแน่ โดยส่วนตัวชอบหนังสือโองการแช่งน้ำ ที่จิตร วิเคราะห์ ถ้าตัดเรื่องภาษาฝ่ายซ้ายออกไปจะเป็นหนังสือวิเคราะห์วรรณกรรมที่คลาสสิคมากๆเล่มหนึ่ง ถ้าอยู่ป่านนี้จะอายุเท่าไรหนอ จากคุณ : cybrarian - [ 8 พ.ค. 51 07:40:44 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ยินดีต้อนรับคุณ akebi1 และคุณ cybrarian  ผู้บูชาในผลงาน และผู้ชมชอบในผลงานของ จิตร ภูมิศักดิ์ นึกถึงเพลง "เธอผู้เสียสละ"  แต่งโดย  ศักดิ์สิทธิ เชื้อกลาง (เศก ศักดิ์สิทธิ์) แห่งวงคุรุชน   ขับร้องใหม่โดย พงษ์สิทธิ์ คัมภีร์   น่าจะพอเข้ากับบรรยากาศได้ รุ่งเช้าวันหนึ่งแจ่มใส                 เธอพาดวงใจของเธอก้าวมา แผ่วเบาเหมือนดังลมพา เธอเริ่มแสวงหาในสิ่งที่ควร เธอยังใหม่ในศึกษา ได้ปรารถนาศึกษาโซ่ตรวน ผูกมัดรัดตรึงทุกส่วน จนเธอผันผวนในสังคม เธอได้พบสิ่งใหม่ ที่ชูใจให้ชื่นชม สลัดทุกข์อันแสนเศร้าตรม หลุดหายไปในชีวี แสงเจิดจ้าผ่องใส ชูผู้นำชัยเรืองรองทั่วไป เธอมีความสุขใจ มวลชนพ้นภัยอยู่สุขชื่นบาน และเธอก็ถูกกล่าวหา เป็นกบฏชั่วช้าคิดคดการณ์ไกล กบฏหรือคือผู้นำชัย เข่นฆ่าโพยภัยหมดสิ้นดินทอง จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 8 พ.ค. 51 08:48:43 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สมัยที่จิตรอยู่จุฬาฯ   เขาออกหนังสือทรรศนะร่วมกับ  ม.ร.ว. นิจโสภาค เกษมสันต์ เป็นพ็อกเก็ตบุ๊ก สมัยนั้นเรียกได้ว่าเขาเป็นนักวิชาการที่บริสุทธิ์ บรรเจิดมาก คือไม่เหมือนงานหลัง ๆ ซึ่งคนรุ่นหลังนี่เอามาเชียร์กันจนลืม ภาพทางวิชาการของเขาไป...เป็นผลงานที่ละเอียดอ่อน  ไม่มีการผูกมัด หรือผูกพันกับรูปแบบความคิดหนึ่งใดโดยเฉพาะ เขาเป็นคนที่มีความคิด อิสระ ไม่ค่อยเชื่อใครง่าย ๆ.... ต่อมาในสมัยที่เขาเรียนมาถึงปีที่ ๓ ผมจำช่วงนี้ไม่ได้ ตอนนั้นเขาเป็นสารา ณียกร ถูกโยนบก ผมเองห่างเหินไปอยู่ต่างประเทศ...แต่หลายครั้งที่เราได้ พบกันก่อนผมเดินทาง มีอะไรก็มาเล่าให้ฟัง ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวกับการเมือง เลย แต่การที่ฝ่ายปกครองมองว่าเขาเป็นซ้ายเพราะในสมัยนั้นเราต้องยอม รับว่าทัศนะด้านนี้ยังไม่กว้างพอ  พูดง่าย ๆ  สมัยนั้นจะเรียนรู้เรื่องลัทธิ คอมมิวนิสต์ไม่ได้ ทีนี้ความใฝ่รู้ของคนมันก็ต้องมี ความรู้สึกว่าคนจนควรจะมีสิทธิอะไรที่ดีกว่า ที่เป็นอยู่นี่มันเป็นความคิดของคนหนุ่มสาวสมัยนั้นอยู่แล้ว กลไกรัฐตอนนั้น มองผิดว่าเป็นซ้าย ก็เลยทำให้มีการจับกุมอย่างขนานใหญ่ การจับกุมนี้ทำให้ จิตรเข้าไปอยู่ในที่ซึ่งเราพูดกันเล่น ๆ ว่าเป็นมหาวิทยาลัยเลนิน จิตรนี่เขามา หาผมตอนผมกลับมาแล้ว เขาพบผมที่โรงอาหารข้างล่างนี่เอง (กองปราบ ปทุมวัน) เขาบอกว่าเขามาทำฟัน ดูซิมันทรมานแค่ไหนกับการกินข้าวแบบนี้ ตอนนั้นผมไม่สามารถช่วยอะไรเพื่อนได้ พ.ต.อ. จินดา  ดวงจินดา เพื่อนรุ่นพี่อักษรศาสตร์ ของ จิตร ภูมิศักดิ์ จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 8 พ.ค. 51 09:15:40 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ถ้าจิตรไม่คิดอะไรเป็นซ้าย จิตรคิดและเขียนหนังสือที่เขียนออกมาแบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ มาจองที่ค่ะคุณเพ็ญชมพู :) จากคุณ : AntiSpam (อันตราคนี) - [ 8 พ.ค. 51 10:21:47 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ  AntiSpam  นับเป็นแฟนพันธุ์แท้ของ จิตร ภูมิศักดิ์ อีกท่านหนึ่ง ลองเข้าใน ลิ้งก์ความเดิม เมื่อปีที่แล้ว จะพบข้อมูลเกี่ยวกับชีวิตและผลงานของ จิตร ภูมิศักดิ์จากคุณ  AntiSpam มากมาย จิตร ภูมิศักดิ์ : เขาตายเหมือนไร้ค่าแต่ต่อมาก้องนาม ผู้คนไถ่ถามอยากเรียน http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2007/05/K5378590/K5378590.html ยินดีต้อนรับคุณ  AntiSpam   จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 8 พ.ค. 51 12:09:04 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เคยคุยกับคุณป้าประดิษฐ์  ภรรยา คุณรวม วงศ์พันธ์ (เมื่อหลายปีมาแล้ว)  คุณป้าว่าจริงๆ คุณจิตรก็ไม่ได้เป็นคอมฯ หรอก  แต่ความคิดก้าวหน้าและแตกต่างสำหรับสมัยนั้น  ในที่สุดก็เลยต้องเข้าป่าไป ขอมารำลึกและคารวะคุณจิตรด้วยคนค่ะ จากคุณ : ยาควัน - [ 8 พ.ค. 51 13:11:05 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ถึงแม้ผมจะถูกจับข้อหาคอมมิวนิสต์ แต่ผมก็ทำเพื่อประชาชนคนยากจน แต่ท่านกลับไปรับใช้จักรวรรดินิยมอเมริกาปล้นบ้านเมือง รวม วงศ์พันธ์ กล่าวกับ สฤษดิ์  ธนะรัชต์   จิตร ภูมิศักดิ์ ได้แต่งเพลง วีรชนปฏิวัติ ขึ้นในเรือนจำลาดยาว เพื่อรำลึกถึงวีรกรรมอันห้าวหาญของ รวม  วงษ์พันธ์  ผู้ต้องหา มีการกระทำอันเป็นคอมมิวนิสต์ และถูกประหารชีวิตในวันที่ ๒๔ เมษายน ๒๕๐๕ ลูกไทยห้าวหาญ สู้เผด็จการทารุณไม่เคยไหวหวั่น เผด็จการประหารชีวัน ศรัทธายังมั่นเสมอจนสิ้นใจ เลือดไทยสาดแดง ลงอาบระแหงซึมซาบแผ่นดินกว้างใหญ่ ดุจเปลวเพลิงที่โหมดวงใจ ประทุเป็นไฟเคียดแค้นคุโชน ตื่นเถิดลูกไทย จงเหมือนไฟที่ราดน้ำมัน โลดถลาห้ำหั่นสมุนและจักรพรรดินิยม เลือดศัตรูต้องหลั่งด้วยแรงพลังลูกไทยระดม เมืองไทยต้องเป็นของไทย ประชาไทยต้องมีเสรี เลือดเนื้อของวีรชนเพิ่มแค้นทับถม เพื่อนทรุดเรายังไม่ล้ม จะล้างผู้ข่มขี่ไทยสืบแทน ตื่นเถิดลูกไทย จงพร้อมใจร่วมสามัคคี สู้ทั้งน้องทั้งพี่ ทั้งสาวทั้งหนุ่มเด็กเล็กชรา กลิ่นเลือดคาวคลุ้งอยู่ไม่อาจทนดูด้วยความมืนชา รวมพลังเถิดเราผองไทย เกรียงไกรหยัดยืนมั่นคง โค่มล้มมันลงพวกคลั่งสงครามขายชาติประชา จักรพรรดิอเมริกาเหยียดไทยเป็นทาสกวาดล้างออกไป บากบั่นอดทนเราผองชนต้องบรรลุชัย สู้พ่ายแพ้ สู้ใหม่ จนชัยได้มา หยาดเลือดไทยยิ่งหลั่งยิ่งเพิ่มพลังให้เราฟันฝ่า ดังแสงตะวันแดงจ้า สาดแสงเจิดจ้าทั่วแคว้นแดนไทย! ขอขอบพระคุณ คุณยาควัน ที่กรุณาให้ข้อมูลเกี่ยวกับจิตร ภูมิศักดิ์ จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 8 พ.ค. 51 14:14:19 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ย้อนกลับมาถึงเรื่องของ จิตร ภูมิศักดิ์ และ พ.ต.อ. จินดา ดวงจินดา เพื่อนรุ่นพี่อักษรศาสตร์ จุฬาฯ   พ.ต.อ. จินดา ดวงจินดา สำเร็จอักษรศาสตรบัณฑิตเกียรตินิยม แล้วไปศึกษาต่อเกี่ยวกับวรรณคดีและประวัติศาสตร์ที่คณะอักษรศาสตร์ ซอร์บอนน์ มหาวิทยาลัยปารีส และสำเร็จมหาบัณฑิตทางกิจสัมพันธ์ระหว่างประเทศ จากยูนิเวอร์ซิตีคอลเลจ มหาวิทยาลัยลอนดอน ท่านเขียนเรื่องสั้นเกี่ยวกับเหตุการณ์ในวันที่ ๕ พฤษภาคม ๒๕๐๙ ชื่อ จุดจบที่ไม่มีวันจบ พิมพ์ครั้งแรกในหนังสือ ปากไก่ วันนักเขียน ๕ พฤษภาคม ๒๕๒๒ ลองอ่านเกี่ยวกับวาระสุดท้ายของ จิตร ภูมิศักดิ์ เขียนโดยเพื่อนรุ่นพี่ร่วมสถาบัน ตอนท้ายของเรื่อง สองชายที่วิ่งไปนั้นได้ไปถึงบ้านนายคำพล-กำนันตำบลบ้านคำบ่อ แล้วกระวีกระวาดเล่าเรื่องให้กำนันฟัง ไม่ชักช้าเชือนแช กำนันคว้าปืนลูกซอง ตะโกนให้ลูกบ้านคนหนึ่งที่มาคุยอยู่ก่อนแล้วไปแจ้งและขอกำลังจาก บก. ฝึกพัน ร.ส.พ. ๐๑๗ ทันที จากนั้นกำนันก็ระดมสารวัตรกำนัน สมาชิกอาสารักษาดินแดน พัน ๙ และลูกบ้านอีกหลายคน ถืออาวุธพร้อมรีบเร่งไปยังบ้านนางคำดี ความผลีผลามอย่างรีบร้อนที่จะล่าเหยื่อและการไม่รักษาวินัยเกี่ยวกับการรักษาความเงียบ สี่สหายบนเรือนบ้านสดับเสียงเดินของคนเป็นกลุ่ม จึงรีบลงจากเรือนหนีไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของหมู่บ้าน กระสุนก็ระเบิดขึ้น การยิงโต้ตอบกันทะลวงทลายความเงียบสงัด ฝ่ายล่าคงติดตามไปอย่างกระชั้นชิด ผ่านทุ่งนา ข้ามคันนาและป่าสลับตอนกันไป ในขณะนี้เองหน่วยฝึกพัน ร.ส.พ. ๐๑๗ ก็มาถึงด้วยกำลังหนึ่งหมวด เข้าสมทบกับพวกล่า บุกป่าฝ่าเข้าไปอย่างไม่ลดละ กลิ่นดินปืนคลุ้งในอากาศ พวกถูกล่ากระจายกำลังออกสู่เป็นสามจุด พวกล่าก็สาดกระสุนไล่อย่างสุดเหวี่ยง เป็นการยิงอย่างหูดับตับไหม้ถึงเสี้ยวหนึ่งของชั่วโมงหนึ่ง ๑๕ นาที แล้วเสียงปืนจากป่าก็เงียบงัน กำลังของพวกล่ากระจายเข้ากวาดล้าง หนีกันไปหมดแล้ว ขณะที่ทุกคนคิดเช่นนั้นก็สดับเสียงร้องขึ้นอย่างตระหนกตกใจของลูกบ้านคนหนึ่ง เมื่อหันไปมอง เห็นลูกบ้านคนนั้นคลานอยู่ "อะไรกัน ?" ผู้บังคับหมวดถาม "ผมสะดุด-สะดุดคนอนอยู่ครับ" ลูกบ้านตอบ "ฉายไฟดู" เป็นเสียงสั่ง นอนหงายอยู่กับดิน หน้าอกเลอะโชกไปด้วยเลือด ไม่มีชีวิตวิญญาณแล้ว กระสุนสังหารจุดสำคัญบริเวณอก ใบหน้าเจ้าของร่างนั้นมีแผลเป็น ร่องรอยแห่งความกังวลปรากฏบนใบหน้า "เอาศพไปที่หมู่บ้าน" ผุ้บังคับหมวดพูดสั้น ๆ เขาถอนใจเมื่อล้วงเอาของสิ่งหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อของผู้ตาย ของนั้นคือเข็มพระเกี้ยว-ตราสูงส่งสัญลักษณ์ของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย นางคำสอนถูกเรียกตัวมาดูศพ "คนนี้ชื่อปรีชา" นางว่า จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 8 พ.ค. 51 15:05:20 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ที่ บก.ฝึก พัน ร.ส.พ. ๐๑๗ เจ้าหน้าที่ทำรายงานอย่างเร่งรีบ ส่งภาพถ่ายและเอกสารที่ยึดได้จากการปะทะเมื่อตอนบ่ายไปตามสายงาน ณ ที่ทำการศูนย์ข่าวร่วมพลเรือน-ตำรวจ-ทหาร นายตำรวจหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งเคยผ่านการศึกษาที่คณะอักษรศาสตร์แห่งร่มจามจุรีทำการพิสูจน์ทราบรายงาน เขาเอาภาพศพมาดูอย่างพินิจพิเคราะห์ แล้วเขียนลงไปว่า ปรีชาผู้เสียชีวิตคือ จิตร ภูมิศักดิ์-ซึ่งเคยเป็นผู้ต้องหาคดีคอมมิวนิสต์และได้รับการปลดปล่อยเมื่อวันที่ ๓๐ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๐๕ วิทยุด่วนรายงานจากศูนย์แห่งนี้ไปยังศูนย์รักษาความปลอดภัยที่กรุงเทพมหานคร นายทหารหนุ่มผู้หนึ่งจากคณะเทวาลัย มหาลัยสีชมพูเหมือนกัน-ซึ่งประจำเวรรับวิทยุ อ่านข่าวด้วยความตะลึง ในที่สุดเพื่อนร่วมคณะคนหนึ่งก็จากไป-จากไปตามวิถีทางที่เจ้าตัวดุ่มเดินไปเอง และศพของปรีชาหรือ จิตร ภูมิศักดิ์ อยู่ที่ไหนล่ะ ? จะเป็นมูลดินแห่งใดแห่งหนึ่งที่ชายหมู่บ้านหนองกุงหรือ ? รึว่าถูกเผาไปแล้ว ณ ที่ใดที่หนึ่ง การฌาปนกิจที่ปราศจากญาติมิตร ไร้พิธีการหรือสุสานนิรนาม ลางทีสำหรับนักกวี นักประพันธ์ นักภาษา นักประวัติศาสตร์ คนแปลกหน้าที่ยากจน หัวหน้าชั้นนำของขบวนการมาร์กซิสต์-เลนินนิสต์ หัวหน้ากองโจร และนักปฏิวัติแห่งอุดมการณ์บนเส้นขนาน ฌาปนกิจศพไร้จิตกาธานหรือสุสานนิรนามจะเหมาะสมกับคนอย่างเขาที่สุด แต่เป็นไปได้ไหมว่า ? เมื่อเขาถูกกระสุนปืนนัดวิกฤติก่อนสิ้นลม ปรีชาอยากจะบอกแก่ใคร ๆ ว่า "ใช่ ผมเอง ผมคือ จิตร ภูมิศักดิ์ ผมมีค่าต่อคุณในการจับเป็นมากกว่าจับตาย" จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 8 พ.ค. 51 15:05:41 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ผมเขียนถึงหลายตอนนะ แต่ไม่ได้เอาลง ความจริงผมจะเขียนเป็นเรื่องยาว เป็น พ็อกเก๊ตบุ๊กเลยแหละ ผมเริ่มไว้แล้วฉากที่ประจันตคาม การกำเนิดของเด็กชาย คนหนึ่งซึ่งต่อมาคือชีวิตของ จิตร ภูมิศักดิ์ พอโดนวิจารณ์คราวนั้นผมเก๊กซิมขึ้น มา ตอนนั้นผมจะทำแบบเดียวกับที่คนอื่นเขาเขียน เช กูวาร่า  แล้วจะแปลเป็น ภาษาอังกฤษด้วยนะ ผมต้องการให้รู้ว่าเราก็มีเหมือนกันคนอย่างนี้ ผมขึ้นต้นบท ที่หนึ่งไว้แล้ว อันนี้ความจริงอยู่บทท้าย ถ้ามืออย่างผมเขียน แล้วเป็นเพื่อนกันนี้นะ...แล้วผมไม่เคยเขียนเรื่องหากิน...... ผมจำแม่นเลยที่เขาวิจารณ์ว่านายตำรวจในเรื่องคนนั้นน่าจะเป็นผู้เขียนเอง เมื่อไม่รู้ ความจริงแล้วทำไมไม่มาถาม ทำไมเดาสุ่ม คนพวกนี้ยังมีชีวิต แล้วเชื่อไหมว่าพวกเขามาจากสถาบันเดียวกัน ผมจึงว่ามันแปลก คนที่บอกว่าพบเข็มน่ะคือคนที่ไปตรวจ  แล้วคนรับวิทยุคือคนที่เป็นเพื่อนทีเคยทำ หนังสือทรรศนะด้วยกันแหละ แล้วคนที่ไปพิสูจน์ศพมันก็อีกคนหนึ่งซึ่งเป็นรุ่นพี่ของ จิตรในคณะเดียวกันนั่นแหละ   เป็นอย่างนั้นคุณจะว่ายังไงว่าผมเอาเรื่องที่ไหนมา เขียน....ความจริงไอ้นี่ผมถอดมาจากรายงานเลย ถ้าดูอีกทีหนึ่งมันเป็นลูกฟลุกสำหรับจิตร ก็ไม่รู้ว่าเป็นจิตรด้วยซ้ำ มองอย่างนั้นก็ได้ มันเป็นลูกฟลุก มันเหมือนกับ เช กูวาร่า นั่นแหละ พ.ต.อ. จินดา ดวงจินดา พูดถึงเรื่องสั้น "จุดจบที่ไม่มีวันจบ" จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 8 พ.ค. 51 16:19:05 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ถึงวันพรากเขาลงมาจากยอดเขา ใต้เงามหานกอินทรี ล้อมยิงโดยกระหยิ่มอิ่มในเหยื่อตัวนี้ โชคดีสี่ขั้นพันดาว คนที่ตายเป็นหัวหน้าใหญ่ มันเป็นการตัดเหง้าคอมมิวนิสต์แถวนี้เลยครับ เขามา จากรุงเทพฯ มีความรู้ด้วย จบอักษรศาสตร์มั้ง ผมมารู้ทีหลังว่า เขาโกหกแม่ว่า จะมาทำงานก่อสร้างทางสายพังโคนถึงวาริชภูมิ เป็นงานปราบปรามชิ้นโบแดง ของผม พอดีทางรัฐบาลรู้ข่าวจึงสั่งให้เปลี่ยนตัวกำนันภาคอีสานที่จะเดินทางไป ดูงานที่อเมริกา จากนายกลึง ทิพย์ทอง กำนันตำบลช้างมิ่ง อำเภอพรรณานิคม เป็นนายคำพล แล้วให้จังหวัดนำตัวผมไปทำพาสปอร์ตที่กรุงเทพฯทันที ผมไม่ คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าจะได้ไปอเมริกา คำพล อำพน (กำนันแหลม) ผู้ปลิดชีวิต จิตร ภูมิศักดิ์ จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 8 พ.ค. 51 16:30:33 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ผมอยากจะพูดถึงอุปสรรคหรือปัญหาที่พบในการศึกษาประวัติจิตร เรื่องการ เสียชีวิตของจิตรยากที่จะพิสูจน์ว่า จิตรไปป่าทำไม และเสียชีวิต จิตรเรียนรู้ อะไรด้วยตัวเอง เขาเป็นครูของตัวเอง จึงเป็นการลำบากที่จะพิสูจน์ว่าจิตรเริ่ม รับแนวคิดมาร์กซิสม์เมื่อไร มันทำนองเดียวกันก็ยากที่จะพิสูจน์ว่า ลัทธิมาร์ก ซิสม์มีอิทธิพลมากแค่ไหนต่อความเปลี่ยนแปลงของตัวจิตร เคร็ก เจ เรโรลด์-ฝรั่งผู้สนใจประวัติของ จิตร ภูมิศักดิ์ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 51 10:54:57 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 9 พ.ค. 51 10:45:06 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เมื่อโปรเมเธอุสขโมยไฟจากสวรรค์ลงมาเพื่อให้แสงสว่างและความอบอุ่นแก่ มวลมนุษย์ เทพบดีแห่งโอลิปุสได้ลงทัณฑ์และพันธนาการท้าวเธอไว้ด้วยพระ พิโรธ และเมื่อลูซิแฟร์-เทวะแห่งดาวประกายพรึกลุกขึ้นกบฏต่อยะโฮวา พระผู้ เป็นจอมพลโยธาก็ได้ทรงสาปท้าวเธอให้กลายเป็นซาตานอยู่ ณ ก้นบึ้งแห่งขุม นรกไปชั่วนิรันดร์ ฉะนี้แหละ เมื่อทีปกรได้ยื่นคนไฟแห่งปัญญาและความรู้ให้กับ ประชาชน โทษทัณฑ์ที่เขาได้รับจากผู้ยึดครองอำนาจก็คือโซ่ ตรวนและกรงขังที่ลาดยาว และเมื่อเขาจับอาวุธขึ้นเป็นกบฏต่อ อำนาจอธรรมอันศักดิ์สิทธิ์ สิ่งที่เขาได้รับก็คือความตาย ทีปกรหรือในนามจริง-จิตร ภูมิศักดิ์ ได้ล้มลงเมื่อ ๔๒ ปีก่อน และนั่นก็คือวาระสุดท้ายของเขาในฐานะของคน ๆ หนึ่งที่มีเลือด เนื้อและมีลมหายใจ แต่ไม่ใช่วาระสุดท้ายของผู้ขโมยไปสวรรค์ และกบฏที่หมายใจจะทลายบัลลังก์ของพระผู้เป็นเจ้า เขาตายไปเมื่อปีที่ ๑๘๔ ของกรุงรัตนโกสินทร์ แต่ในปีที่ ๒๒๖ นามของเขาก็ยังคงอยู่ ใบบัวที่เคยปิดร่างของเขาถูกเลิกออกทีละใบตามกาลเวลา อนาคตอาจลบเลือนบางอย่างของอดีตให้สูญหายไปได้  แต่ อนาคตก็มีความยุติธรรมพอที่จะเชิดชูบางอย่างของอดีตได้เช่น กัน  และแน่ละ  หนึ่งในจำนวนนั้นก็คือนามและงานของ  จิตร ภูมิศักดิ์                  โปรเมเธอุสขโมยไฟจากสวรรค์ลงมา                เพื่อให้แสงสว่างและความอบอุ่นแก่มวลมนุษย์ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 51 11:19:38 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 9 พ.ค. 51 10:57:15 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ๑ จิตร ภูมิศักดิ์ เป็นนักเขียนคนหนึ่งที่มิได้ตายในฐานะของคนเขียน หนังสือ เขาเป็นนักประวัติศาสตร์ที่ตายอย่างคนสร้างประวัติศาสตร์ ในหลาย ๆ “นัก” ที่เขาเป็น เขาเป็นนักกวีที่มีกวีเขียนกาพย์สาธยาย ชีวิตของเขา  เขาเป็นนักแต่งเพลงที่มีคนแต่งสดุดีในอีกหลายปี ต่อมา หลังจากที่เขาได้จบชีวิตลงแล้ว ในฐานะ ของจิตร ภูมิศักดิ์ เขาได้รับการยกย่อง ได้รับการเชิดชู ได้ รับการยอมรับว่า ทรงอิทธพลต่อความคิดจิตใจของหนุ่มสาวในรุ่น ปัจจุบันมากที่สุดเท่าที่ประวัติศาสตร์ยุคใกล้ของไทยจะสร้างขึ้นมา ได้ แต่งานของเขา..... ข้าพเจ้ากล่าวว่า จิตรเป็นนักเขียนที่มิได้ตายอย่างคนเขียนหนังสือ นั่นดูเหมือนว่าจะเป็นทางเลือกของเขาเอง  เขาไม่ได้ถือว่างาน เขียนของเขาเป็นจุดหมายปลายทาง  แต่เขาถือว่ามันเป็นเสมอ ด้วยเพียงอุปกรณ์อย่างหนึ่งในหลาย ๆ อย่างที่จะนำไปสู่จุดหมาย ปลายทางอันปรารถนา บทเพลงก็ดี กวีนิพนธ์ก็ดี  งานเขียนทาง วิชาการก็ดี เรื่องสั้นก็ดี สำหรับเขามันคือสิ่งที่ผุดออกมาจากขุม เดียวกัน คือความรักในความเป็นคนและความเร่าร้อนที่จะปกป้อง ศักดิ์ศรีของ “คน” ไว้จนถึงที่สุด “คน คำนี้มีกังวานสร้านทระนง” เขาแปลประโยคสั้น ๆ นี้มาจากถ้อยคำของนักเขียนอีกคนหนึ่งที่ ถือเอางานเขียนเป็นเพียงอุปกรณ์เช่นเดียวกันกับเขา   นั่นคือ แม็กซิม กอร์กี้  ถ้อยคำที่กอร์กี้ได้ให้ซาตินกล่าวออกมาอย่างคนที่ หยิ่งในศักดิ์ศรีของความเป็นคนจับใจเขาอย่างไม่รู้วาย แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 51 11:21:42 จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 9 พ.ค. 51 11:01:14 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ๒ นักเขียนหลายคนตายไปอย่างขมขื่น-ขมขื่นในความยากจนที่เกาะ ติดตัวไปจนตลอดชีวิต ขมขื่นที่อุดมการณ์ของตนไม่มีใครเหลียว แล ขมขื่นที่ตนไม่ปรากฏชื่อและเสียงในวงการของนักเขียน ฯลฯ แต่จิตรไม่มีเวลาสำหรับความรู้สึกเช่นนี้  เขามีแต่ความเคียดแค้น ต่ออำนาจเผด็จการ  เขาไม่ใช่คนชราที่รำพึงกับตนเองแต่เดียว ดายว่า “ไฉนหนอโลกจึงลืมกู” อย่างที่บางคนได้รำพึงอย่างแผ่ว เบาในความเงียบที่แสนจะอ้างว้าง! วาระสุดท้ายของเขาจึงมิใช่วาระสุดท้ายแห่งความระทมขมขื่น เพราะวิญญาณของเขาไม่ใช่วิญญาณกบฏที่เชื่อมั่นว่า วันหนึ่ง อุดมการณ์ของตนจะได้รับชัยชนะ ความสามารถของเขาทั้งนั้น แหละที่บอกว่า เขาจะต้องเขียนหนังสือ จะต้องแต่งเพลง ไบรอนมีวิญญาณที่รักเสรีภาพ ตอลสตอยมีวิญญาณของนักบุญ เท่ากับหลู่ซิ่นมีวิญญาณของนักสู้ เขาเหล่านนี้เพียงอาศัยความ สามารถเป็นทางผ่านของวิญญาณของเขาเท่านั้น บันยันจะเขียน การเดินทางจาริกของนักแสวงบุญ (Pilgrum’s Progress) ทำไมเล่า ถ้าเขามิได้มีวิญญาณของความเป็นนักบวช ที่ศรัทธาปสาทะในพระผู้เป็นเจ้าอย่างลึกซึ้ง ? จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 9 พ.ค. 51 11:03:01 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ๓ แต่ในฐานะของคนเขียนหนังสือคนหนึ่ง เมื่อคำนึงถึงวัยและความ สามารถ จิตรยังไม่ควรตาย ต่างกับนักเขียนอีกบางคนที่ไม่ควรจะ รีรออยู่จนมีอายุได้ถึงปีที่ ๘๐ ทั้ง ๆ ที่ชื่อของเขาได้ดับสนิทไปแล้ว และเป็นการดับที่สิ้นสูญ มิใช่ดับอย่างรอวันที่จะมีคนมาขุดอีกครั้ง หนึ่ง จิตรควรจะมีเวลาสำหรับการสร้างอุปกรณ์ของเขามากยิ่งกว่านี้ แต่ นั่นก็เป็นเรื่องที่แล้วไปแล้ว เท่าที่เขาได้ทำไว้นี้ก็ยังมีค่าอยู่มากมาย เหลือคณานับ เขาตายเพราะเขาเลือกที่จะมีความผิดเพิ่มขึ้นอีกข้อหนึ่งจากฐานะ ของประชาชนทั่วไป-เขาเขายเพราะเขาไม่ยอมมีความผิดเพียงแค่ การมีลมหายใจ....แต่ตายอย่างกบฏ และนั่นก็คือวาระสุดท้ายของเขาในฐานะของคน ๆ หนึ่งที่มีเลือดมี เนื้อและมีลมหายใจ แต่ไม่ใช่วาระสุดท้ายของผู้ขโมยไปสวรรค์และ กบฏที่หมายจะทลายบัลลังก์ของพระผู้เป็นเจ้า! จากโซ่ตรวนถึงความตาย วาระสุดท้ายแห่งชีวิต จิตร ภูมิศักดิ์   โดย สุจริต  สัจจพิจารณ์ พิมพ์ครั้งแรกในวารสารปากไก่ ฉบับ “นักเขียน” ของสมาคมนักเขียนแห่งประเทศ ไทย วันนักเขียน ๕ พฤษภาคม ๒๕๒๕  ในการเผยแพร่ครั้งนี้ ได้ปรับตัวเลขกาล เวลาเพื่อให้เป็นปัจจุบัน จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 9 พ.ค. 51 11:03:50 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ทำไมเพิ่งเห็นนะ น่าโมโหจังแต่ยังไม่พลาดค่ะ จากคุณ : แม่ของObst (obst) - [ 9 พ.ค. 51 14:50:52 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตามมาอ่านและขออนุญาตเก็บไว้ในคอม ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงสำหรับคุณเพ็ญชมพูและทุกท่านที่เติมเต็มกระทู้นี้ จากคุณ : วศินสุข - [ 10 พ.ค. 51 22:23:38 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ดีใจที่คุณแม่ของอ๊บและคุณวศินสุขยังติดตามอ่านอยู่ สุรชัย จันทิมาธร เขียนในเพลงว่าจิตร ดั่งเทียนผู้ถ่องแท้แก่คน สุจริต  สัจจพิจารณ์ เขียนบทความเปรียบจิตร ดั่งโปรเมเธอุสผู้ขโมย ไฟจากสวรรค์ลงมาเพื่อให้แสงสว่างและความอบอุ่นแก่มวลมนุษย์ แต่ จิตร ภูมิศักดิ์  เรียกตนเองว่า "ทีปกร"  อันหมายถึง "ผู้ถือดวง ประทีป"   โดยได้แรงบันดาลใจมาจากบทกวีภาษาฝรั่งเศสของ วิกเตอร์ ฮูโก  Victor Hugo (1802-1885)  ชื่อ "ความสว่างและ ความมืด" (Les  Rayons  et  les  Ombres, I , 1840) กวี  ภายใต้วันคืนอันอัปลักษณ์เช่นนี้ ย่อมจักแผ้วทางไว้เพื่อวันคืนอันดีกว่า เขาคือบุรุษแห่งยุคสมัยของความใฝ่ฝัน ตีนทั้งสองเหยียบยืนอยู่  ณ  ที่นี้ ตีนทั้งสองเพ่งมองไปเบื้องหน้าโน้น เขานั่นเทียว  โดยไม่คำนึงถึงคำประณามและเยินยอ เปรียบเสมือนผู้ทำนายวิถีแห่งอนาคต จักต้องกระทำสิ่งที่จะมาถึงให้แจ่มจ้า เสมือนหนึ่งโคมไฟในมืออันอาจรองรับสรรพสิ่งของเขา ซึ่งกวัดไกวจ้าอยู่เหนือศีรษะ ของมวลชนทุกกาลสมัย http://membres.lycos.fr/jccau/ressourc/poete/hugopoet.htm จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 11 พ.ค. 51 11:28:30 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อัศนี  พลจันทร์ (นายผี) กล่าวถึงวาระสุดท้ายของ จิตร  ภูมิศักดิ์ ว่า การล้มของเขาเป็นการล้มที่ยิ่งใหญ่กว่าการล้มของ ซีซาร์, อาเธอร์ และนารายณ์มหาราช จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 11 พ.ค. 51 11:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 33 จำได้ว่าสมัยเรียน ห้องสโมสรที่คณะ ฯ มีรูปในความเห็นที่ 27 ติดอยู่ที่ข้างฝาค่ะ เข้าไปใหม่ ๆ ก็ยังไม่ทราบหรอกว่าเป็นใคร รู้แต่ว่าเป็นคนที่ดูแล้วมีแววตามุ่งมั่นมาก จนกระทั่งเรียน ๆ ไปถึงได้รู้ว่า อ๋อ นี่คือ จิตร ภูมิศักดิ์ ในความเห็นของเรา เราว่าสมัยนั้นใครที่คิดเห็นแปลกแตกต่างไปจากทางรัฐ เป็นต้องโดนข้อหาว่าเป็นคอม ฯ ไม่ว่าจะเป็นจริงหรือไม่เป็นจริงก็แล้วแต่ ไม่ต่างจากการล่าแม่มดเลย จากคุณ : ปลาทองอัลไซเมอร์ (zaida, film mania) - [ 14 พ.ค. 51 17:36:34 ]