PANTIP.COM : K6591875 ปกติถ้าจะเรียนภาษาอังกฤษกันจริงๆ เอาให้เป็นจริงๆ ใช้เวลาประมาณเท่าไรครับ [ห้องเรียนภาษาอังกฤษ]

ความคิดเห็นที่ 11

จริงนะ "เป็น" เราว่าแล้วแต่ความหมาย และความคิดแต่ละคน คนที่พูดพื้นฐาน ซื้อขาย หรือฟังคำบอกเส้นทางได้ก็นับว่าเป็นแล้ว และนำไปใช้ได้ แต่คนในสายอาชีพอื่นๆอาจต้องการมากกว่านั้น และใช้เวลานานกว่าในการเรียน

ส่วนตัวเรา เรียนภาษาอังกฤษมาสิบกว่าปี เราเรียนภาษาอังกฤษตั้งแต่สี่ขวบ (ที่เริ่มเอบีซี จบอ.สาม ใช้ประโยคพื้นฐานพวกThis is a book. I am a strudent. Is this your book? มาจริงจังกับการเรียนเพราะชอบตอนป.สี่(ก่อนหน้านั้นแย่มาก แต่เกิดอยากอ่านหนังสือStar Wars ของพ่อ) นับมาตอนนี้ขึ้นปีสามแล้ว ก็เท่ากับเรียนมาสิบเจ็ดสิบแปดปี

เราคิดว่าเป็นเพราะความเคยชิน ยิ่งโอกาสที่จะได้ใช้ภาษาอังกฤษสูง มันก็ติดหูติดตา เอามาใช้ได้ไวขึ้น และแม่นยำขึ้นมาก

ตอนป.1-ม.3เราเรียนโรงเรียนเอกชนนที่เน้นภาษาอังฤษมาก จึงเป็นช่วงที่ซึมภาษามากที่สุด ที่ม.ปลาย ย้ายมาเรียนโรงเรียนรัฐ เขาสอนภาษาอังกฤษแบบไปช้าๆ ไม่ยาก กลับไปเรียน Tense ใหม่ อาจารย์อยากสอนเต็มสตรีมแค่ไหนก็ไม่ได้เพราะยากไป มันเลยแผ่วลงไปมาก

ตอนเข้าปีหนึ่ง เราก็เรียนภาคอินเตอร์ เข้ามาในคลาสแรกนี่เอ๋อไปเลยน ขนาดมั่นใจว่าตัวเองไม่ด้อยด้านภาษาแต่พอมาเจอเพื่อนร่วมชั้นที่เป็นเด็กอินเตอร์ เด็กจบจากนอก เด็กโรงเรียนใหญ่ๆดังๆ เด็ก AFS และสารพัดโครงการ เราที่มาจากโรงเรียนรัฐบาลธรรมดานี่เหวอไปเลย

เท่ากับต้องนับหนึ่งใหม่เลย เราก็ไปหาคอร์สของ British Council ลง เรียนได้3คอร์สไปต่อไม่ได้เพราะเขาไม่มีคลาสadvance เปิดเลย (คนเลิกเรียนก่อนadvance) แต่ก็ยังรู้สึกว่าภาษาอังกฤษสำหรับเรียนในห้องมันช่างน้อยนิดไม่พอ ก็ไปที่เรียนใหม่แถวๆเพลินจิต ก็เออ ดีขึ้นอีก แต่ก็รู้สึกไม่พอ

ช่วงแรกนี่เครียดมาก เห็นตำราแล้วอยากร้องไห้ เทอมหนึ่งตำรามันก็หนา เทอมสองนี่ยิ่งกว่าหนาอีก แล้วมีทั้งเศรษฐศาสตร์ จิตวิทยา ที่เป็นวิชาพื้นฐาน ร้องห่มร้องไห้อยู่สามวันแปดวันเลย ชีวิตรันทดหดหู่เหลือเกิน กระทั่งพ่อจับไปอินโดนีเซียหลังจบชั้นปีหนึ่ง พ่อบอก อยากได้คนช่วยถ่ายรูปกับเป็นล่าม มารู้ตัวอีกทีนี่กลายเป็นคนเทคแคร์ทั้งคณะ สนุกเลยทีนี้ ต้องทำแม้แต่ติดต่อกับเจ้าหน้าที่สนามบิน ไปครั้งนี้ทำให้รู้ว่า ไปกังวลกับระดับภาษาตัวเองทำไม นี่ เราใช้ได้ดีแล้วนะ พาคณะรอดกลับมาได้

พอเริ่มปีสอง มันก็มั่นใจขึ้นบ้าง เจอวิชาที่เรียนรู้เรื่องแล้ว (คือสังคีตนิยม Music Appreciation ที่เราไม่เคยเรียนดนตรี แต่บ้าดนตรีคลาสสิคเป็นทุนเดิม)ก็เริ่มผ่อนคลาย การอ่านตำราก็ไม่หน้ามืดฟุบคาหนังสือ ฟังอาจารย์ดีขึ้นเรื่อยๆ เริ่มไม่ซีเรียสหรือทุกข์ร้อนแบบสุดๆแล้ว เสาร์อาทิตย์ก็หาคลาสเรียนเพิ่มบ้าง ช่วงหนึ่งสมองพีคมากถึงกับลืมไปว่าจะต้องพูดภาษาไทยในโลกภายนอก สั่งข้าวกินเป็นภาษาอังกฤษจนคนขายงง

มาตอนนี้ ภาษาอังกฤษชักจะเข้าที่เข้าทางแล้ว เราสามารถสื่อสารกับอาจารย์ได้ คุยกับเพื่อนรู้เรื่อง เรายังงงที่เขาใช้ศัพท์แสลงก็ถามเพื่อนบ้าง บางทีเราก็เรียนรู้จากนิยายภาษาอังกฤษที่อ่าน เคยแปลตำราให้รุ่นพี่ไปบ้างก็รู้สึกว่า ภาษาตัวเองดีขึ้นกว่าเมื่อปีก่อน และดีกว่าชั่วชีวิตที่ผ่านมา

สำหรับเรา คิดว่า ถ้าคนหนึ่งให้ความสำคัญกับการเรียนและการฝึกฝน เอาแค่ว่าวันหนึ่งทบทวนบทเรียนหนึ่งถึงสองชั่วโมงด้วยสารพัดวิธีที่หามา แล้วถ้าไปลงเรียนคลาสก็ตั้งใจตักตวงสิ่งที่ครูสอนมาให้มากที่สุด มีโอกาสฝึกพูดก็ทำโดยไม่มัวกลัว หรืออาย เชื่อว่า ไม่เกินหกเดือนมันจะพัฒนาขึ้นมาก

จากคุณ : เกาลัด (kurika) - [ 10 พ.ค. 51 10:15:03 ]