PANTIP.COM : K6656484 อะไรคือ essay และฝึกเขียน essay ยังไง (ขั้น intermediate to advanced) [ห้องเรียนภาษาอังกฤษ]

อะไรคือ essay และฝึกเขียน essay ยังไง (ขั้น intermediate to advanced)

อาทิตย์ก่อนมีน้องคนนึงอีเมลล์มาถามว่าทำยังไงถึงจะเขียนได้ดี ผมเห็นว่าน้องคนนั้นมีภาษาในการเขียนที่ค่อนข้างดีแล้ว และสามารถ organize essay ได้ดี ผมเลยไม่ได้แนะนำเหมือนกับที่เคยแนะนำคนอื่นๆ ไป ผมมุ่งไปที่ทักษะการอ่าน และกระบวนการคิดมากกว่าการเขียน เพราะจากประสบการณ์ ผมเชื่อว่าในการเขียน essay หนึ่งฉบับนั้น reading กับ thinking คิดเป็น 70% อีก 30% ที่เหลือเป็น writing skill ตรงนี้อาจจะแปลกจากที่ทั่วไปที่มักมีความเข้าใจว่าการเขียน essay มันก็เป็นเรื่อง writing 100% สิ ดังนั้นผมว่าสิ่งสำคัญที่ต้องพูดถึงคือสิ่งที่เราไม่ค่อยพูดถึง นั่นคือ What is an essay?

หลายๆ ครั้ง (จริงๆ เกือบทุกครั้ง) เราจะถูกสอนมาว่า essay มีส่วนประกอบคือ introduction, body, conclusion และ essay ที่ดีควรจะมี thesis statement อยู่ตอนต้น แล้วส่วน body ต้อง support thesis statement นั้น ทำให้เวลาเราเขียน essay เราจะยึดติดกับรูปแบบแบบนี้

Introduction: thesis statement
Body 1: Support thesis
Body 2: Support thesis
Body 3: Support thesis
Conclusion: สรุปเรื่องที่พูดมาทั้งหมด

เช่น

Introduction: ประเทศไทยเป็นประเทศที่น่าอยู่ที่สุด
Body 1: เพราะว่าไม่ค่อยมีภัยธรรมชาติ
Body 2: เพราะว่าคนมีน้ำใจ
Body 3: เพราะว่าข้าวของถูก
Conclusion: เมืองไทยน่าอยู่เพราะว่าสาเหตุ 3 ประการดังที่กล่าวข้างต้น

ไม่น่าแปลกว่าหลายๆ คนจะถูกสอนมาแบบนี้นะครับ นั่นเพราะว่าข้อสอบหลายๆ ชนิด เช่น TOEFL หรือ SAT ก็ยึดติดกับรูปแบบแบบนี้ (ถ้าไม่เขียนตามนี้ คะแนนอาจจะไม่ดี)

จริงๆ แล้วรูปแบบการเขียนแบบนี้เราไม่เรียกว่า essay นะครับ นักวิชาการบางคนเรียกว่า "high-school 5-paragraph writing" หรือ "thesis/support form"

แล้วจริงๆ essay คืออะไร มีรูปแบบยังไง?

มีหลายๆ คนให้นิยามของคำว่า essay ไว้ แต่ถ้าจะให้สรุปตามความเข้าใจผมคือ งานเขียนที่เป็นการบันทึกกระบวนความคิดของนักเขียน ว่ากว่าจะผ่านมาจนถึงจุดสุดท้ายของงานเขียน (ย่อหน้าสุดท้าย) นักเขียนคิดอะไรบ้าง หรือง่ายๆ ก็คือ essay ไม่ได้มีหน้าที่บอกความจริงกับคนอ่าน แต่ essay บอกความคิดของคนๆ หนึ่งเกี่ยวกับสถาการณ์/ประสบการณ์/บทความหนึ่ง อ่านแบบนี้แล้วจะเห็นว่า essay ไม่ได้มีรูปแบบที่สวยงามหรือ perfect แบบที่มี introduction บอก thesis statement หรือมี body ที่สนับสนุน thesis statement และมี conclusion ที่บอกคนอ่านว่าทั้งหมดได้เขียนอะไรมา แต่ essay ที่แท้จริงนั้นมีรูปแบบที่ไม่ตายตัว บางทีคนเขียนอาจจะขัดแย้งในความคิดของตัวเอง, ไม่เห็นด้วยกับคนอื่นที่แสดงความเห็นในหัวข้อที่ตัวเองสนใจ หรือเห็นด้วย, ยกตัวอย่างให้คนอ่านดูเพื่อชักจูงให้คล้อยตาม, ตั้งคำถาม (ที่หลายๆ ครั้งยังหาคำตอบไม่ได้ แต่สิ่งที่ได้มาคือสมมติฐานที่มาจากการศึกษาในช่วงเวลานั้น), มองหัวข้อในหลายๆ มุมมองไม่ใช่มุมมองที่ตัวเองเห็นอย่างเดียว เป็นต้น

ถ้าจะสังเกตให้ดี จะเห็นว่า essay จะคล้ายๆ กับบทสนทนา เช่น เวลาเพื่อนมาเล่าให้ฟังว่าหนังเรื่องนี้ดียังไง เพื่อนก็คงไม่บอกว่าหนังดีหมดหรือหนังไม่มีไปสะหมด แล้วเราก็คงไม่แค่เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับความคิดของเพื่อน หรือเราอาจจะบอกว่า มันคล้ายๆ กับหนังเรื่องที่เราเคยดู หรือเราอาจจะตั้งคำถามกับเพื่อน (เช่น "เห้ย แต่ถ้าดูดีๆ ฉากนี้มันเป็นแบบนี้นะเว้ย") ความเป็นไปได้ที่เราจะตอบมีอีกหลากหลายไม่จบสิ้น เช่นเดียวกันกับการเขียน essay แต่สิ่งที่ยากคือ เราจะต้องเป็นทั้งตัวเองและเป็นทั้งเพื่อนในเวลาเดียวกัน ตรงนี้ต้องอาศัยการฝึก ทั้งการอ่านและการเขียนและการคิด

ฝึกยังไงดีหละ?

การอ่าน/การคิด สองอย่างนี้สำหรับผมดูเหมือนจะมาคู่กัน ต้องบอกก่อนว่าผมมองการอ่านในมุมที่แตกต่างไป การอ่านไม่ได้หมายถึงการอ่านหนังสืออย่างเดียว แต่รวมไปถึงการอ่านโลก (ขอใช้คำของนักการศึกษาชาวบราซิลนะครับ Reading the World, Reading the Word) เวลาเราจะพูดถึงปรากฎการณ์ในสังคม เช่นเสื้อสายเดี่ยว เราก็กำลัง "อ่าน" สังคมอยู่ คือเรากำลังมองถึงสิ่งที่เกิดขึ้น พยายามหาสาเหตุ แสดงความคิดเห็น (ว่าชอบหรือไม่ชอบ -- เพราะว่าอะไร) เปรียบเทียบสิ่งที่เกิดขึ้นกับปรากฎการณ์อื่นๆ ในสังคมทั้งในอดีตและปัจจุบัน ตั้งสมมติฐานว่าอนาคตต่อไปจะเป็นยังไง (กระแสนี้จะอยู่นานแค่ไหน หรือว่ามีผลกระทบต่อกระแสที่จะตามมาหรือเปล่า) เป็นต้น ผมเรียกกิจกรรมทางสมองเหล่านี้ว่าการ "อ่าน" เข่นเดียวกัน

จากตัวอย่างสายเดี่ยวจะเห็นว่าการอ่านนั้นไม่เหมือนกับการอ่านทั่วไป ปกติเวลาเราอ่านหนังสือเราจะพยายาม "สรุป" (ตรงนี้อาจจะมีสาเหตุมาจากวัฒนธรรมข้อสอบปรนัยที่เน้นความจำ) แล้วก็จบลงแค่นั้น ทำให้เวลาเราเขียน เราก็มักจะ "สรุป" สิ่งที่เราอ่านให้คนอ่านของเรา แต่คำถามคือ คนอ่านไม่สามารถสรุปได้ด้วยตัวเองนั้นหรือ ถ้าสรุปเองได้ ทำไมจะต้องมาอ่านงานเขียนของเรา? นี่แหละครับปัญหาสำคัญ หลายๆ งานเขียนที่ผมเห็นจะเน้นสรุปมากกว่าที่จะพยายามทำกิจกรรมทางสมองที่ผมพูดไว้ตอนแรก ทำให้งานเขียนพวกนี้ไม่ถูกเรียกว่า essay อีกทั้งยังไม่มีอะไรแปลกใหม่สำหรับคนอ่าน เพราะว่าคนอ่านไม่ได้รู้ว่าเราเขียนทำไม (นอกจากเขียนเพื่อสรุป ซึ่งเค้าสรุปเองได้) และไม่ได้เห็นความคิดเห็นของเราต่อหัวข้อ และไม่ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ

ดังนั้นเวลาอ่านนั้นเราควรจะอ่านด้วยความคิดที่ active อยู่ตลอดเวลา ต้องคอยสรุป และ เปรียบเทียบ แสดงความเห็น (เห็นด้วยและไม่เห็นด้วย เพราะว่าอะไร) ตั้งสมมติฐาน หาสาเหตุของปัญหา/หัวข้อ เป็นต้น หรือพูดง่ายๆ คือ ต้องทำให้คนอ่านอ่านแล้วรู้สึกว่าได้อะไรกลับไป แล้ว "อะไร" ในที่นี้ก็หมายถึง ความคิดของเราในฐานะนักเขียนต่อหัวข้อหรือปัญหาที่เรากำลังเขียน

การที่เราจะทำแบบนี้ได้เราต้องฝึกบ่อยๆ ครับ คิดอยู่ในหัวไม่พอ จะต้องเขียนออกมาด้วย แล้วเขียนอย่างเดียวก็ไม่พอ จะต้องมีคนคอยตรวจด้วย สำหรับผมนี่คือหัวใจหลักของการฝึกการเขียน คือ ต้องมีคนแนะนำที่มีความรู้ความเข้าใจการ(สอนการ)เขียน และระบบการเขียน ไม่ใช่เพียงแค่ตรวจแกรมมาร์หรือศัพท์ให้เท่านั้น แต่คนให้คำแนะนำจะต้องสามารถให้ความเห็นเกี่ยวกับงานเขียนได้ด้วย นั่นคือคนแนะนำต้องอ่านงานเขียนนั้นเสมือนเป็นงานเขียนของนักเขียนอาชีพ ไม่ใช่แค่นั่งจับผิดว่าเขียนถูกหรือไม่ถูก หรือดีหรือไม่ดี (ตรงนี้ผมเคยเขียนไว้ในอีกกระทู้ "เขียน essay แล้วให้เพื่อนๆ ช่วยแก้ ช่วยคุณเขียน essay ได้จริงๆ เหรอ? "http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2008/04/K6550293/K6550293.html )

ผมเข้าใจว่าเมืองไทยยังไม่มี compositionist (คนที่เรียนทางด้านการเขียนเชิงวิชาการ และการสอนการเขียนเชิงวิชาการ) อย่างจริงๆ จังๆ อาจารย์ส่วนมากก็จะเรียนมาทางด้านวรรณคดี หรือ Teaching English as a Second Language แต่ต้องมีหน้าที่สอนการเขียนไปในตัวทำให้เมืองไทยขาดบุคลลากรด้านนี้ อีกอย่าง ร.ร. กวดวิชาต่างๆ ก็มีเป้าหมายให้นักเรียนสอบข้อสอบ TOEFL ได้คะแนนดีๆ จึงเน้นไปที่การสอน thesis/support form ที่จะเรียกคะแนนจากคนตรวจได้มากกว่า essay (จริงๆ สอน thesis/support form ง่ายกว่าด้วย) แต่ยังไงก็ตามผมคิดว่าทักษะการเขียน essay เป็นสิ่งที่น่าสนใจ เพราะว่ามันจะฝึกให้เราเป็นทั้งนักอ่าน นักคิด และนักเขียนในสังคมที่เรากำลังได้รับข้อมูลหลายๆ ได้อย่างในปัจจุบันครับ

29 พ.ค. 2551
เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง

แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 51 09:50:19

จากคุณ : เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง - [ 30 พ.ค. 51 09:10:43 ]

ความคิดเห็นที่ 12

อันที่จริงก็รอคุณเมื่อลมแรงให้มาเขียนต่อนะครับเนี่ย รออ่านอยู่ (หรือว่าเท่าที่เขียนมานั่นคือเขียนเสร็จแล้ว กระผมก็ไม่ค่อยแน่ใจ ^_^")

ผมเห็นว่าข้อความของผมโดน quote ใน คคห. ที่ 10 แล้วตามด้วย comment ก็เลยไม่แน่ใจว่าเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า ขอไขความนิดนึง

การเขียน 5-paragraph essay ไม่ใช่การนึกอะไรได้ก็เอามายัดให้เต็มๆ แน่นอนครับ ถ้าเขียน essay แบบไม่ได้คิดไตร่ตรองนั้น ก็คงทำให้เราได้งานเขียนที่ไม่ค่อยดีนัก และการเขียน 5-paragraph essay ไม่ใช่การแค่มานั่ง list รายการเหตุผลแน่นอนครับ การฝึกเขียนแบบ 5-paragraph essay นั้น เบื้องต้นคือคงเป็นการฝึกให้นึงถึง theme ตัวนี้เป็นตัวสำคัญที่สุดเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะงานอะไรก็แล้วแต่ในภายภาคหน้า ไม่ว่าจะเป็นภาพยนตร์ นิยาย เรื่องสั้น บทความ สารคดี วิทยานิพนธ์ ละคร เพลง หรือ งานศาสตร์และศิลป์อื่นใดอีกก็แล้วแต่ ก็ควรจะมีสิ่งที่เรียกว่า theme อยู่ สำหรับกรณีของ 5-p essay นั้น ก็ค่อนข้างชัดเจนว่า central theme ก็จะถูก state ออกมาอย่างชัดเจนในรูปของ thesis statement

จากนั้น เมื่อเราจะลงมือเขียน เริ่มต้นที่ introduction ก็จะโยงเข้าสู่ theme แล้วก็จะมีประเด็นที่น่าสนใจอีก เช่น thesis statement ควรจะอยู่ตรงไหน? อยู่เป็นประโยคแรก อยู่กลางๆ หรือว่าอยู่เป็นประโยคสุดท้าย แล้วเขียนอย่างไรจึงจะเรียกว่า strike หรือ hook ผู้อ่านให้อยู่กับเรา (โอ๊ย คุยกันยาว)

จากนั้นก็ต้องเริ่มหัดที่จะคิด หาเหตุผลมารองรับ theme ของเรา ในเบื้องต้น ผู้เรียนอาจจะพยายามนึกถึง 3 เหตุผล มาเขียนลงไปใน 3 paragraphs ที่เป็นส่วนของ body ซึ่งทั้ง 3 เหตุผลนี้ก็ควรที่จะโยงเข้าสู่ theme และจะเป็น 3 เหตุผลที่ดีหรือไม่ เหมาะสมหรือไม่ แข็งหรืออ่อนประการใด อ่านแล้วเสริมกันหรือลื่นไหลเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันแค่ไหน อันนี้คงต้องคุยกันอีกยาวเลยละ ก็ขึ้นอยู่กับฝีมือและการฝึกฝนของแต่ละคน

ถ้าถามว่า แค่ 3 ย่อหน้าเนี่ย พอหรือที่จะอธิบายอะไรซักอย่างหนึ่ง คำตอบก็คือ yes and no ก็เป็นงานศิลปะนี่ครับ ไม่แน่ว่าบางสิ่งที่ซับซ้อนมากๆ เนี่ย อาจจะสามารถอธิบายด้วยถ้อยคำเพียงไม่กี่คำก็ได้ แต่ทว่า ส่วนมากจะหนักไปทาง no ครับ ทั้งนี้อาจจะเนื่องจากความสามารถของผู้เขียนเองที่มีจำกัด หรืออาจจะด้วยตัวเนื้อหาหรือ topic เอง ที่ต้องการ treatment มากกว่าแค่ 3 ย่อหน้า (เคยอ่านผ่านๆ ว่า ใครก็ไม่รู้ล่ะ จำชื่อไม่ได้ เขียน doctoral dissertation ออก มาเพียง 1 หน้ากระดาษเท่านั้น... แว๊ก อาจจะเป็นแค่ myth ก็ได้นะครับ ใครทราบรบกวนวานบอกที)

แต่ก็ถือว่า 3 ย่อหน้านี้ เป็นการเริ่มต้น ให้ผู้เรียนรู้จักที่จะเริ่มคิด รู้ว่า 1 ย่อหน้าใดๆ ควรจะมี 1 main idea เรียนรู้การใช้คำ ใช้ประโยคในรูปแบบต่างๆ เรียนรู้การใช้ transition เรียนรู้ mechanics การใช้ punctuations และอื่นๆ อีก จิปาถะ ซึ่งหลักการนี้สามารถนำไปปรับใช้ได้กับงานเขียนอื่นๆ อีกมากมาย

การพัฒนาขั้นต่อไปก็คือ ไม่เพียงแต่ grammar, logic และ organization ของเราดีเท่านั้น ต่อไปก็ต้องฝึกในเรื่องของ style อาจารย์ผมเค้าชอบใช้คำว่า orchestrate คืออ่านแล้วเหมือนกับกำลังฟังดนตรีอยู่ มีเบา มีหนัก มีจังหวะจะโคน อาจจะมีการใช้จังหวะเนิบๆ ในการดึงเรื่อง จากนั้นก็แรงมากขึ้นเรื่อยๆ เสมือนดึงให้เราเข้าไปอยู่ในภวังค์นั้น (อิอิ ฟังดูเวอร์เน้อ)

ถามว่า essay ควรต้องมี format ไหม (อันนี้ผมไม่ได้พูดถึงเฉพาะ 5p essay นะครับ) คำตอบก็คือตามที่คุณเมื่อลมแรงกล่าวมา คือไม่มีรูปแบบที่ตายตัว และบ่อยครั้ง งานเขียนของเรานั้น ตัวเราเองเนี่ยแหละ อาจจะเป็นผู้อ่านเพียงคนเดียวก็ได้ แต่สำหรับงานเขียนแบบ academic writing ส่วนมากแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสาขาอะไรที่จะเรียนต่อไปในภายภาคหน้า ส่วนใหญ่แล้ว การเขียนนั้น เปรียบเสมือนตัวแทนของผู้เขียน (ตัวนักเรียนเอง) ที่จะสื่อความไปยังผู้อ่าน (เช่น อาจจะเป็นอาจารย์ผู้สอน หรือเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นที่มีโอกาสได้อ่านงานของเรา) เป็น means of communication อย่างหนึ่ง ดังนั้น หากแต่ละคนเขียนมาในลักษณะตามใจฉันแล้วนั้น ถามว่าผิดไหม คำตอบคือไม่ผิด เพราะว่างานศิลป์คงไม่มีอะไรที่ผิดถูกแบบชี้ชัดได้แบบฟันธง แต่ทว่า มันก็จะเป็นการยากที่ผู้อื่นจะอ่านแล้วจะเข้าใจงานของเรา ดังนั้น เด็กๆ หรือผู้เรียน ก็เริ่มฝึกที่จะเขียนอย่างมีระบบ โดยเริ่มที่รูปแบบอย่างง่ายๆ ก่อน โดยหยิบยืมการเขียนแบบ 5-paragraph essay มาเป็นแบบฝึกหัดสำหรับการฝึกฝนนั้น

สำหรับการเขียน essay (ไม่ว่าจะเป็นแบบ 5-paragraph หรือแบบอื่นใด) นั้น มีหลายแบบ เช่น persuasive/argumentative essay, comparison essay, descriptive essay, evaluation essay, หรือ narrative essay (ซึ่งตรงนี้ ถ้าเป็นการสอบ TOEFL เราก็ควรจะหาให้เจอว่า topic ที่เค้าให้มานั้น ต้องการให้เราเขียนออกมาในลักษณะไหน) ซึ่งแต่ละแบบนั้น ก็จะมีลักษณะการเขียนที่ต่างๆ กันไป มีวัตถุประสงค์ต่างกัน มีหลักกาารเบื้องต้นที่จะหยิบยกมาใช้ทำให้งานเขียนของเราแข็งได้ ยกตัวอย่างเช่น ถ้าเป็น argumentative essay ก็ตามที่คุณ texanprofessor กล่าวมา คือควรจะคาดการล่วงหน้าว่าคนที่ตั้งตัวอยู่เป็นฝ่ายตรงข้ามเรา เค้าจะโต้แย้งอย่างไรในใจ เราต้องตระหนักถึงข้อโต้แย้งเหล่านั้น แล้วตอบตัวเองอย่างเป็นธรรมให้ได้ว่า ข้อโต้แย้งเหล่านั้นมีน้ำหนักมากน้อยเพียงไร ถ้าเราเห็นด้วยหรือหาข้อโต้แย้งไม่ได้ ไม่แน่ว่าเราอาจจะต้องเปลี่ยนใจหรือเปลี่ยนจุดยืนของเราไปซะเองก็ได้ แต่ถ้าเราไม่เห็นด้วย เราก็ต้องมีสิ่งที่เรียกว่า concession คือการยอมรับและตระหนักถึงข้อโต้แย้งในงานเขียนของเรา และเมื่อตระหนักแล้ว เราก็ต้องโต้แย้งออกไปอย่างมีเหตุผลที่น่าจะมาหักล้างได้ระดับหนึ่ง เป็นต้น ซึ่งตรงนี้ สามารถฝึกได้ด้วย 5-paragraph essay แน่นอนครับ

มาจบที่ conclusion สำหรับส่วนนี้นั้น เบื้องต้นก็คงเป็นการสรุป วกกลับไปตัว theme หรือ thesis statement ได้เสมอ แต่ถ้าแค่สรุปอย่างเดียว มันก็อาจจะแลดูจืดชืดใช่ไหมครับ มันก็จะมีเทคนิคอีกเยอะเลยที่สามารถทำตัวสรุปของเราอ่านแล้วคมคาย อ่านแล้วทำให้ผู้อ่านเกิด impression ที่หนักๆ ได้ หรืออ่านแล้วนำไปคิดต่อยอดได้ เสมือนว่าความคิดยังไม่จบสิ้นแค่นี้ (โอ๊ย คุยกันยาวอีก >_<)

แล้วประโยชน์ของ 5-paragraph format นั้น มีมากน้อยเพียงใด ผมคงวัดออกมาเป็นตัวเลขไม่ได้ แต่ผมก็มีความเชื่อส่วนตัวของผมอยู่บางประการนะ (ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาน) ผมเชื่อว่า ความคิดนั้น ไม่ว่าจะซับซ้อนแค่ไหน ย่อมที่จะสามารถเรียบเรียงออกมาให้ง่ายได้เสมอ ผมเชื่อใน simplicity (ทั้งนี้ทั้งนั้น ผมก็ไม่ได้ ignore งานเขียนประเภทที่เน้น literary appreciation นะครับ ที่อาจจะต้องการความหรูหรา สละสลวยของภาษา) ผมเชื่อว่าถ้าเราหยิบยก topic ขึ้นมาซักอันหนึ่ง (ก็ควรที่จะเป็น topic ที่น่าสนใจระดับหนึ่งนะครับ) ก็ควรที่จะสามารถ summarize และแสดงความคิดเห็นออกมาเป็น 1 ประโยคก็ได้ หรือจะเป็น 1 ย่อหน้าก็ได้ หรือจะเป็น essay แบบ 5-paragraph format 1 หน้า ก็ได้ จะเขียนออกมาเป็น term paper ขนาด 20 หน้าก็ได้ หรือจะเป็น หนังสือ 1 เล่ม ก็ยังได้ สำหรับขนาดความยาวที่เหมาะสมสำหรับตัว topic ใดๆ นั้น ก็คงต้องดูที่หลายๆ ปัจจัย อันดับแรกเลยก็คงดูที่ตัว topic เองก็สำคัญว่าต้องการ treatment มากแค่ไหน ยกตัวอย่างเช่น ถ้าเป็นระดับการเขียน term paper แค่ 5 ย่อหน้าก็คงไม่พอแน่ และก็คงต้องด้วยที่ตัวผู้เขียนเองด้วยว่าพอใจที่จะเขียนแค่ไหน (หรือถ้าเป็นงานเขียนที่อาจารย์สั่งมา ก็ต้องทำตามนั้นละครับ เดี๋ยวได้คะแนนไม่ดี แฮะๆ)

อีกอย่าง ถ้าเราจะมองว่า topic สำหรับ 5-paragraph essay นั้น ส่วนใหญ่เป็น topic ที่ไม่น่าสนใจ บางคนอาจจะมองว่ากว้างไป หรือ ด้วยสาเหตุใดก็แล้วแต่ ผมอยากจะมองในทางกลับกันซักเล็กน้อย 5p essay ไม่ได้เป็น cause ที่ทำให้ topic ไม่น่าสนใจนะครับ มันอยู่ที่ตัว topic เองมากกว่า ว่าจะน่าสนใจมากน้อยเพียงใด (แต่ถ้าเราจะ focus กันเฉพาะการสอบ TOEFL เนื่องจากว่าเวลาจำกัด ดังนั้น topics ที่มีให้ ก็ควรจะเป็น topics ที่ผู้สอบสามารถ manage ที่จะเขียนได้ในเวลาอันจำกัดด้วย และไม่ควรที่จะยากจนเกินไปนัก จึงอาจจะทำให้แลดูแล้วว่าไม่น่าสนใจ)

PS. ผมว่าน่าจะมีท่านผู้อุปการคุณมาเปิดกระทู้ใหม่ เอาเป็นเฉพาะสำหรับการเขียนแบบ 5-paragraph essay โดยเฉพาะเลยก็น่าจะดีนะครับ น้องๆ พี่ๆ เพื่อนๆ อย่างน้อย จะได้เอาไปไว้ใช้สำหรับการสอบ TOEFL ก็น่าจะดีไม่น้อย

Just my two baht.

จากคุณ : เดโช - [ 5 มิ.ย. 51 10:56:57 ]