ความคิดเห็นที่ 1 ผมเขียนเรื่องนี้ไว้ในบลอคของผมแล้ว คลิกไปดูได้ครับ ตอบสั้นๆว่า มันเป็น prescriptive เพราะว่า คุณพยายามไป "prescribe" ให้ผู้ใช้ภาษา ทำอย่างนู้นอย่างนี้ (ในกรณีนี้ที่คุณถาม เราไป "สั่ง" ให้เค้าอ่านให้เหมือนกัน) ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่นักวิทยาศาสตร์ในที่นี้คือ นักภาษาศาสตร์)ควรกระทำ กาลิเลโอ นิวตัน ฯลฯ ได้พยายาม "บรรยาย" (desribe---descriptive) กฏทางธรรมชาติฉันใด  นักภาษาศาสตร์ก็มีหน้าที่บรรยายกฎทางภาษาฉันนั้น มิใช่ไปบอกว่า คนควรจะใช้ภาษาอย่างไร ต้องทำตัวราวกับเราศึกษาภาษาปลาโลมา หรือภาษานกอยู่...นั่นคือ ศึกษาว่าภาษาเหล่านั้นมีกฎอย่างไร และบรรยาย (describe the rules) นั้นๆ มิใช่ไปบอก นก ไปสั่ง (prescribe) ปลาโลมาว่า "นี่ๆ แกควรจะร้องอย่างนี้นะ ควรจะสื่อสารกันอย่างนี้" เพราะฉะนั้น พวกที่บอกว่าในภาษาไทย ร เรือ ต้องกระกดลิ้นนะ ต้องใช้ "แก่" ไม่ใช่ "แด่" ฯลฯ ก็เป็นพวก prescriptive grammarian  ซึ่งไม่ได้ทำอะไรให้เป็นวิทยาศาสตร์หรือสร้างความรู้ใหม่ขึ้นมาเลย น่ะแหละครับ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 51 00:03:42 จากคุณ : texanprofessor (krisdauw) - [ 7 มิ.ย. 51 00:00:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฮั่นแน่ แสดงว่าอาจารย์กฤษฎาอยู่ค่าย Descriptive ขออนุญาตถามอาจารย์กฤษฎาในประเด็นต่อไปนี้ "..พวกที่บอกว่าในภาษาไทย ร เรือ ต้องกระกดลิ้นนะ ต้องใช้ "แก่" ไม่ใช่ "แด่" ฯลฯ ก็เป็นพวก prescriptive grammarian  ซึ่งไม่ได้ทำอะไรให้เป็นวิทยาศาสตร์หรือสร้างความรู้ใหม่ขึ้นมาเลย.." คือผมค่อนข้างงงๆว่า prescriptive grammarian นั้นอาจารย์หมายความครอบคลุมอะไรบ้างหรือนิยามอย่างไร ตัวบุคคล? หรือตำราที่คนเขียน? หรือวิธีการทำงาน? แสดงว่าตำราไวยากรณ์หรือวิธีการใช้ภาษาอังกฤษที่บอกว่าสิ่งโน้นถูกสิ่งนี้ผิดไม่เป็นวิทยาศาสตร์? ก่อนจะเป็นกฎเป็นกติกาเป็นตำราได้ ก็ต้องผ่านขั้นตอนการสังเกต การรวบรวม การอนุมาน การจัดหมวดหมู่ มาเสียก่อน และตำราทุกเล่ม มันก็ต้องเคยเป็นของใหม่เอี่ยมถอดด้ามมาในอดีต ใครเขียนตำราโดยไม่ผ่านการกลั่นกรองที่ว่านี้เห็นด้วยว่าเท่ากับการนั่งเทียน ไม่ใช่วิทยาศาสตร์อย่างที่อาจารย์ว่า แต่เมื่อกลั่นกรองจนตกผลึกแล้วและบันทึกแล้ว มันก็เป็นตำรา และผมคิดว่าในฐานะนักวิชาการ คนจะเขียนตำราได้ก็คงจะพยายามรวบรวมองค์ความรู้ที่ทันสมัยและครอบคลุมที่สุดในสาขาของตัวไว้ให้ลูกหลานได้อ่านได้ศึกษา อาจารย์เองก็เหมือนกัน สักพักเมื่ออินทรีย์แก่กล้าได้ที่ก็คงเขียนตำราเหมือนกัน ผมไม่ใช่นักภาษาศาสตร์ เป็นเพียงผู้ใช้ภาษาธรรมดาๆคนหนึ่ง ดังนั้นจากทัศนะของผู้ใช้ เวลามีข้อสงสัยหรือไม่รู้อะไรก็ต้องไปเปิดตำราหรือเอกสารอ้างอิง การอิงตำราหรืออิงเอกสารอย่างนี้ก็ต้องทำตามคำแนะนำของเขาเหมือนกับผมจะทำกับข้าว ผมทำไม่เป็นก็ต้องเปิดตำรับแม่ครัวหัวป่าก์ เขาบอกว่าน้ำพริกกะปิต้องใช้เครื่องปรุงอย่างนี้ๆเอามาผสมกันตามขั้นตอนอย่างนี้ๆ ผมก็คงต้องปฏิบัติไปตามนั้น ขืนไปนอกครูเข้าอาจจะต้องเททิ้งทั้งครกนอกเหนือไปจากความเป็นไปได้ที่คนกินทั้งบ้านอาจอ้วกแตกอ้วกแตน ที่ผมว่ามายืดยาวนี้ก็คือ ในฐานะผู้ใช้ก็ต้องทำตามตำราเพราะไม่มีน้ำยาไปเถียงตำรา ทำตามใบสั่งว่างั้นเถอะ แล้วอีกอย่างหนึ่งมันก็ง่ายดี เพราะตำรามันเป็นเหมือนกติกาที่ตกลงกันเป็นกลางๆของคนทั้งหมู่ ผมจะสื่อสารกับคนที่ใช้ภาษาอังกฤษเหมือนกันจากทั้งโลก ก็เปิดกฎกติกาที่ได้รับการยอมรับนับถือว่าเป็นมาตรฐานจากคนทุกประเทศทั่วโลกสักเล่มหนึ่งอย่างนี้ จะได้คุยกันรู้เรื่อง มุมมองของผมอย่างนี้คงเป็น prescriptive grammar กระมัง จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด - [ 7 มิ.ย. 51 09:07:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ๋อ ตำรามันก็มีหลายประเภทใช่ไหมครับ  เช่น 1) ตำราที่เกี่ยวกับว่าจะใช้ภาษาอย่างไรให้ "ถูกต้อง" (how to use language correctly) กับ 2) ตำราที่เกี่ยวกับว่าภาษาทำงานอย่างไร (how language works) และ 3) ตำราที่มุ่งสอนภาษาอังกฤษแก่นักเรียนเป็นภาษาที่สอง(หรือต่างประเทศ) ผมอนุมานเอาว่าคุณแอ๊ดกำลังพูดถึงแบบที่สาม (จากที่ว่า "เพราะตำรามันเป็นเหมือนกติกาที่ตกลงกันเป็นกลางๆของคนทั้งหมู่ ผมจะสื่อสารกับคนที่ใช้ภาษาอังกฤษเหมือนกันจากทั้งโลก ก็เปิดกฎกติกาที่ได้รับการยอมรับนับถือว่าเป็นมาตรฐานจากคนทุกประเทศทั่วโลกสักเล่มหนึ่งอย่างนี้ จะได้คุยกันรู้เรื่อง")   อย่างที่คุณแอ๊ดพูดก็ถูกครับว่า ตำราแบบที่สามนี้เกิดจากการสังเกต การบันทึกของผู้เขียนเอง (หรือการไปค้นข้อมูลมาจากแหล่งอื่นๆ)  แต่อย่างไรก็ดีถ้าถือตามที่ Chomsky พูดไว้ ตำราในลักษณะอย่างนี้ เข้าถึงได้อย่างดีก็แค่ระดับ observational adequacy ชอมสกี้บอกว่า ทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์ที่ดี(แน่นอนรวมถึงทฤษฎีภาษา) ต้องสามารถบรรลุสามระดับ ในที่นี้ขอโฟกัสที่ทฤษฎีภาษา 1) observational adequacy ระดับนี้ ทฤษฎี can only account for ยประโยคที่เป็นไปได้ในภาษาใดภาษาหนึ่ง แต่ cannot account for ประโยคที่เป็นไปไม่ได้ในภาษานั้นๆ (เช่น ทฤษฎีอาจจะบอกได้ว่า The cat danced on the table ถูกต้องตามหลักภาษาอังกฤา แต่ไม่สามารถบอกได้ว่าทำไม Cat the table on danced ไม่ใช่ประโยคภาษาอังกฤษทั้งๆที่มีคำเหมือนกัน แต่แค่เรียงคำไม่ตรงกัน)   2) descriptive adequacy ทฤษฎีสามารถ account for both possible and impossible sentences in a particular language นั่นคือ อธิบายว่าอะไรเป็นไปได้ และอะไรเป็นไปไม่ได้ในภาษาหนึ่งๆ เช่น ทำไมละกรรมใน I eat. ้ได้ แต่ทำไมละกรรมใน I devour ไม่ได้ (ทั้งๆที่แปลว่า กิน เหมือนๆกัน) ดูเหมือนว่า แค่ระดับสองก็น่าจะเพียงพอแล้วในการอธิบายปรากฎการณ์ทางภาษา แต่ชอมสกี้บอกว่เราต้องลงไปมากกว่านั้น 3) explanatory adequacy แต่ทฤษฎีในข้อที่สองยังไม่พอ  เพราะว่าในข้อที่สองทฤษฎีไม่สามารถ achieve คำอธิบายทางภาษาว่าสิ่งที่อยู่ในสมองของคนเราตอนเกิดมาในส่วนที่ทำงานเกี่ยวกับภาษานั้นคืออะไร   นั่นคือ อะไรคือ inborn grammar rules ที่มนุษย์ทุกคนเกิดมามีร่วมกัน  สังเกตได้ว่า explanatory adequacy นั้น ไม่ใช่ลักษณะเฉพาะของภาษาใดภาษาหนึ่ง  แต่เป็นกฎทางธรรมชาติที่ติดตัวทุกคนมา A grammar which achieves explanatory adequacy has the additional property that it gives an insight into the underlying linguistic structures in the human mind; that is, it does not merely describe the grammar of a language, but makes predictions about how linguistic knowledge is mentally represented. For Chomsky, the nature of such mental representations is largely innate, so if a grammatical theory has explanatory adequacy it must be able to explain the various grammatical nuances of the languages of the world as relatively minor variations in the universal pattern of human language. Chomsky argued that, even though linguists were still a long way from constructing descriptively adequate grammars, progress in terms of descriptive adequacy would only come if linguists held explanatory adequacy as their goal. In other words, real insight into the structure of individual languages could only be gained through the comparative study of a wide range of languages, on the assumption that they are all cut from the same cloth ดังนั้น ถ้าย้อนกลับไปถึงเรื่องหนังสือของคุณแอ๊ด (ซึ่งผมเดาว่า เป็นหนังสือสอนภาษากับนักเรียนเป็นภาษาที่สองนะครับ) หนังสือประเภทนี้ทั่วๆไปจะบรรลุแค่ระดับหนึ่ง (observational adequacy) เท่านั้น (เช่น หนังสือที่สอนว่า ใช้อาร์ติเคิล the กับชื่อแม่น้ำ กับชื่อถนน กับสิ่งที่มีสิ่งเดียวในโลก ฯลฯ) เพราะหนังสือดังกล่าวได้แค่ "observe data" เท่านั้นเอง   แต่แค่การ observe data จะเป็นวิทยาศาสตร์ได้อย่างไรครับ เพราะกระบวนการทางวิทยาศาสตร์คือ gather data--> make observation --> form a hypothesis --> test data --> (try to) make generalizations --> ย้อนกลับไป gather data ใหม่ (เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีข้อยกเว้น) หนังสือประเภทดังกล่าว ไม่มีแม้กระทั่งการ form hypothesis ด้วยซ้ำ...จะเรียกได้ว่าเป็นวิทยาศาสตร์(ทางภาษา)ได้อย่างไร??? อันนี้ยังไม่นับว่าหนังสือดังกล่าว พูดถึงแค่ภาษาอังกฤษแบบ standard, written English ซึ่งเป็นแค่แบบเดียวของภาษาอังกฤษที่เป็นไปได้ เช่น Indian English, Singaporean English, South African English, etc ส่วนในกรณีหนังสือประเภทแรก คือ how to use language correctly (หรือหนังสือจำพวก ต้องออก ร เรือ ให้ชัดนะ...ต้องใช้ "แก่" ไม่ใช่ "แด่") หรือ อย่างที่เจ้าของกระทู้ถามมา "ควรออกเสียง แมรี่ แมรี่ แมรี่ ให้เหมือนกัน"   อย่างนี้ต้องถามว่า หนังสือประเภทนี้ หรือ การเรียนภาษาแบบนี้มันช่วยให้เราได้ความรู้ทางภาษา (ในฐานะที่เกี่ยวเนื่องกับมนุษย ์และความสามารถของมนุษย์ที่สัตว์ไม่มีตรงไหน)  มันก็แค่ a list of what you should do and what you shouldn't do when using a language เท่านั้นเอง ถ้าเปรียบเทียบ มันก็เหมือนกับกฎต่างๆ เช่น กฏเกี่ยวกับความสุภาพ (politeness) เช่น ต้องแต่งตัวอย่างนี้เวลาไปวัด  ต้องแต่งตัวอย่างนี้เวลาไปงานศพ ต้องแต่งตัวอย่างนี้เวลาเข้าเฝ้า  แต่นี่มันก็แค่ a list of (culturally-specific) rules intended to "prescribe" what people should do...ใช่ไหมครับ  มันก็แค่ arbitrary rule เท่านั้นเอง แต่ไม่ได้อธิบายว่า "ทำไม" ต้องทำอย่างนี้ และ "อะไร" คือความสุภาพ หรือแม้กระทั่งไม่ได้อธิบายว่า "ความสุภาพ" ในทุกๆวัฒนธรรมคืออะไร (how can ONE and ONLY one theory explain "politeness" in all cultures?)  เราจะอธิบายปรากฎการณ์ทางสังคมนี้ว่าอะไร ชอมสกี้เคยพูดว่าการศึกษาแบบเปรียบเทียบต่าง (comparative studies) เช่น ความสุภาพในวัฒนธรรมไทยเป็นอย่างไร เหมือนหรือต่างกับความสุภาพในวัฒนธรรมจีนอย่างไร  ฯลฯ เหมือนกับเป็นการสะสมผีเสื้อ (collecting butterflies)  ชอมสกี้บอกว่า คุณอยากจะเก็บผีเสื้อไปเท่าไรก็เก็บไป แล้วไปตั้งชื่อให้มัน หรือไปบรรยายว่าแต่ละตัวมีสีอย่างไร ชอบกินอะไร มีพฤติกรรมอย่าไร แต่นั่นไม่ใช่วิทยาศาสตร์ที่แท้จริง ถ้าคุณไม่ได้เข้าถึง explanatory adequacy.... (ข้อความภาษาอังกฤษเอามาจาก วิกิครับ) แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 51 10:52:48 จากคุณ : texanprofessor (krisdauw) - [ 7 มิ.ย. 51 10:51:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบพระคุณมากค่ะอาจารย์   เข้าใจกระจ่างขึ้นเยอะเลยค่ะ  ^_^ จากคุณ : Nymphadora - [ 7 มิ.ย. 51 11:37:19 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณอาจารย์กฤษฎามากๆ ชัดเจนครับ อาจารย์ชมนี่แกเข้าท่าแฮะ ผมท่าทางจะต้องขอไปครูพักลักจำแกด้วยคน แต่ตอนนี้ผมปล่อยระดับสามไว้ให้อาจารย์ก็แล้วกัน แบบว่าของผมขอแค่ระดับหนึ่งหรืออย่างมากก็สอง ยังไม่มีแรงไปลุยระดับสามครับ ขอเก็บแรงไปลุยรบราฆ่าฟันเรื่องอื่นก่อน ถ้าอาจารย์มาเมืองไทยก็ขอเชิญชวนไปชมสุกี้แถวๆร้าน MK ขอเลี้ยงคนเก่งครับ จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด - [ 7 มิ.ย. 51 13:01:22 ]